Ἡ κατωτέρω σοφή καί διακριτική ἐπιστολή τοῦ Ὁσίου Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου ἐστάλη στόν π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο τό 1969.
Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 23ῃ Ἰανουαρίου 1969
Σεβαστέ πάτερ Χαράλαμπε,
Ἐπειδή βλέπω τόν μεγάλον σάλον πού γίνεται εἰς τήν Ἐκκλησίαν μας, ἐξ αἰτίας τῶν διαφόρων φιλενωτικῶν κινήσεων καί τῶν ἐπαφῶν τοῦ Πατριάρχου μετά τοῦ Πάπα, ἐπόνεσα καί ἐγώ σάν τέκνον Της καί ἐθεώρησα καλόν, ἐκτός ἀπό τίς προσευχές μου, νά στείλω καί ἕνα μικρό κομματάκι κλωστή (πού ἔχω σάν φτωχός μοναχός), διά νά χρησιμοποιηθῆ καί αὐτό, ἔστω καί γιά μία βελονιά, διά τό πολυκομματιασμένο φόρεμα τῆς Μητέρας μας. Πιστεύω ὅτι θά κάμετε ἀγάπην καί θά τό χρησιμοποιήσετε διά μέσου τοῦ θρησκευτικοῦ σας φύλλου. Σᾶς εὐχαριστῶ.
Θά ἤθελα νά ζητήσω συγγνώμην ἐν πρώτοις ἀπ' ὅλους, πού τολμῶ νά γράψω κάτι, ἐνῶ δέν εἶμαι οὔτε ἅγιος, οὔτε θεολόγος. Φαντάζομαι ὅτι θά μέ καταλάβουν ὅλοι, ὅτι τά γραφόμενά μου δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἕνας βαθύς μου πόνος διά τήν γραμμήν καί κοσμικήν ἀγάπην, δυστυχῶς, τοῦ πατέρα μας κ. Ἀθηναγόρα. Ὅπως φαίνεται, ἀγάπησε μίαν ἄλλην γυναίκα μοντέρνα, πού λέγεται Παπική Ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Μητέρα μας δέν τοῦ κάμνει καμμίαν ἐντύπωσι, ἐπειδή εἶναι πολύ σεμνή. Αὐτή ἡ ἀγάπη, πού ἀκούσθηκε ἀπό τήν Πόλι, βρῆκε ἀπήχησι σέ πολλά... παιδιά του, πού τήν ζοῦν εἰς τάς πόλεις. Ἄλλωστε αὐτό εἶναι καί τό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας: ἡ οἰκογένεια νά χάση τό ἱερό νόημά της ἀπό τέτοιου εἴδους ἀγάπες, πού ὡς σκοπόν ἔχουν τήν διάλυσιν καί ὄχι τήν ἕνωσιν.
Μέ μία τέτοια περίπου κοσμική ἀγάπη καί ὁ Πατριάρχης μας φθάνει στή Ρώμη. Ἐνῶ θά ἔπρεπε νά δείξη ἀγάπη πρῶτα σέ μας τά παιδιά του καί στή Μητέρα μας Ἐκκλησία, αὐτός, δυστυχῶς, ἔστειλε τήν ἀγάπη του πολύ μακριά. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν νά ἀναπαύση μέν ὅλα τά κοσμικά παιδιά, πού ἀγαποῦν τόν κόσμον καί ἔχουν τήν κοσμικήν αὐτήν ἀγάπην, νά κατασκανδαλίση ὅμως ὅλους ἐμᾶς, τά τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, μικρά καί μεγάλα, πού ἔχουν φόβο Θεοῦ.
Μετά λύπης μου, ἀπό ὅσους φιλενωτικούς ἔχω γνωρίσει, δέν εἶδα νά ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματική οὔτε φλοιό. Ξέρουν, ὅμως, νά ὁμιλοῦν γιά ἀγάπη καί ἑνότητα, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δέν εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν, διότι δέν Τόν ἔχουν ἀγαπήσει.
Θά ἤθελα νά παρακαλέσω θερμά ὅλους τούς φιλενωτικούς ἀδελφούς μας: Ἐπειδή τό θέμα τῆς ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν εἶναι κάτι τό πνευματικόν καί ἀνάγκην ἔχουμε πνευματικῆς ἀγάπης, ἄς τό ἀφήσουμε σέ αὐτούς πού ἀγαπήσανε πολύ τόν Θεόν καί εἶναι θεολόγοι, σάν τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, καί ὄχι νομολόγοι, πού προσφέρανε καί προσφέρουν ὁλόκληρο τόν ἑαυτόν τους εἰς τήν διακονίαν τῆς Ἐκκλησίας (ἀντί μεγάλης λαμπάδας), τούς ὁποίους ἄναψε τό πῦρ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί ὄχι ὁ ἀναπτήρας τοῦ νεωκόρου. Ἄς γνωρίζωμεν ὅτι δέν ὑπάρχουν μόνον φυσικοί νόμοι, ἀλλά καί πνευματικοί. Ἑπομένως, ἡ μέλλουσα ὀργή τοῦ Θεοῦ δέν μπορεῖ νά ἀντιμετωπισθῆ μέ συνεταιρισμόν ἁμαρτωλῶν (διότι διπλήν ὀργήν θά λάβωμεν), ἀλλά μέ μετάνοιαν καί τήρησιν τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου.
Ἐπίσης, ἄς γνωρίσωμεν καλά ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας δέν ἔχει καμμίαν ἔλλειψιν. Η μόνη ἔλλειψις πού παρουσιάζεται, εἶναι ἡ ἔλλειψις σοβαρῶν Ἱεραρχῶν καί Ποιμένων μέ πατερικές ἀρχές. Εἶναι ὀλίγοι οἱ ἐκλεκτοί. Ὅμως, δέν εἶναι ἀνησυχητικόν. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί Αὐτός τήν κυβερνάει. Δέν εἶναι Ναός, πού χτίζεται ἀπό πέτρες, ἄμμο καί ἀσβέστη ἀπό εὐσεβεῖς καί καταστρέφεται μέ φωτιά βαρβάρων, ἀλλά εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. «Καί ὁ πεσῶν ἐπί τόν λίθον τοῦτον συνθλασθήσεται, ἐφ' ὄν δ' ἄν πέση λικμήσει αὐτόν» (Ματθ. καί 44-45). Ὁ Κύριος, ὅταν θά πρέπη, θά παρουσιάση τούς Μάρκους τούς Εὐγενικούς καί τούς Γρηγορίους Παλαμάδες, διά νά συγκεντρώσουν ὅλα τά κατασκανδαλισμένα ἀδέλφια μας, διά νά ὁμολογήσουν τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν, νά στερεώσουν τήν Παράδοσιν καί νά δώσουν χαράν μεγάλην εἰς τήν Μητέρα μας.
Εἰς τούς καιρούς μας βλέπομεν ὅτι πολλά πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας μας, μοναχοί καί λαϊκοί, ἔχουν, δυστυχῶς, ἀποσχισθῆ ἀπό αὐτήν, ἐξ αἰτίας τῶν φιλενωτικῶν. Ἔχω τήν γνώμην ὅτι δέν εἶναι καθόλου καλόν νά ἀποχωριζώμεθα ἀπό τήν Ἐκκλησίαν κάθε φορᾶ πού θά πταίη ὁ Πατριάρχης. Ἀλλά ἀπό μέσα, κοντά στήν Μητέρα Ἐκκλησία ἔχει καθῆκον καί ὑποχρέωσι ὁ καθένας ν' ἀγωνίζεται μέ τόν τρόπον του. Τό νά διακόψη τό μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου, νά ἀποσχισθῆ καί νά δημιουργήση ἰδικήν του Ἐκκλησίαν καί νά ἐξακολουθῆ νά ὁμιλῆ ὑβρίζοντας τόν Πατριάρχην, αὐτό, νομίζω, εἶναι παράλογον.
Ἐάν διά τήν α ἤ τήν β λοξοδρόμησι τῶν κατά καιρούς Πατριαρχῶν χωριζώμεθα καί κάνωμε δικές μας Ἐκκλησίες - Θεός φυλάξει! - θά ξεπεράσωμε καί τούς Προτεστάντες ἀκόμη. Εὔκολα χωρίζει κανείς καί δύσκολα ἐπιστρέφει. Δυστυχῶς, ἔχουμε πολλές «ἐκκλησίες» στήν ἐποχή μας. Δημιουργήθηκαν εἴτε ἀπό μεγάλες ὁμάδες ἡ καί ἀπό ἕνα ἄτομο ἀκόμη. Ἐπειδή συνέβη στό καλύβι τῶν (ὁμιλῶ διά τά ἐν Ἁγίῳ Ὄρει συμβαίνοντα) νά ὑπάρχη καί ναός, ἐνόμισαν ὅτι μποροῦν νά κάνουν καί δική τους ἀνεξάρτητη Ἐκκλησία. Ἐάν οἱ φιλενωτικοί δίνουν τό πρῶτο πλῆγμα στήν Ἐκκλησία, αὐτοί, οἱ ἀνωτέρω, δίνουν τό δεύτερο. Ἄς εὐχηθοῦμε νά δώση ὁ Θεός τόν φωτισμόν Του σέ ὅλους μας καί εἰς τόν Πατριάρχην μας κ. Ἀθηναγόραν, διά νά γίνη πρῶτον ἡ ἕνωσις αὐτῶν τῶν «ἐκκλησιῶν», νά πραγματοποιηθῆ ἡ γαλήνη ἀνάμεσα στό σκανδαλισμένο ὀρθόδοξο πλήρωμα, ἡ εἰρήνη καί ἡ ἀγάπη μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν καί κατόπιν ἄς γίνη σκέψις διά τήν ἕνωσιν μετά τῶν ἄλλων «Ὁμολογιῶν», ἐάν καί ἐφ' ὅσον εἰλικρινῶς ἐπιθυμοῦν νά ἀσπασθοῦν τό Ὀρθόδοξον Δόγμα.
Θά ἤθελα ἀκόμη νά εἰπῶ ὅτι ὑπάρχει καί μία τρίτη μερίδα μέσα εἰς τήν Ἐκκλησίαν μας. Εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ἀδελφοί, πού παραμένουν μέν πιστά τέκνα Αὐτῆς, δέν ἔχουν ὅμως συμφωνίαν πνευματικήν ἀναμεταξύ τους. Ἀσχολοῦνται μέ τήν κριτικήν ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου καί ὄχι διά τό γενικώτερον καλόν τοῦ ἀγῶνος. Παρακολουθεῖ δέ ὁ ἕνας τόν ἄλλον (περισσότερον ἀπό τόν ἕαυτόν του) εἰς τό τί θά εἰπῆ ἤ τί θά γράψη, διά νά τόν κτυπήση κατόπιν ἀλύπητα. Ἐνῶ ὁ ἴδιος ἄν ἔλεγε ἤ ἔγραφε τό ἴδιο πράγμα, θά τό ὑπεστήριζε καί μέ πολλές μάλιστα μαρτυρίες τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Πατέρων. Τό κακό πού γίνεται εἶναι μεγάλο, διότι ἀφ' ἑνός μέν ἀδικεῖ τόν πλησίον του, ἀφ' ἑτέρου δέ καί τόν γκρεμίζει μπροστά στά μάτια τῶν ἄλλων πιστῶν. Πολλές φορές σπέρνει καί τήν ἀπιστία στίς ψυχές τῶν ἀδυνάτων, διότι τούς σκανδαλίζει.
Δυστυχῶς, μερικοί ἀπό ἐμᾶς ἔχουμε παράλογες ἀπαιτήσεις ἀπό τούς ἄλλους. Θέλουμε οἱ ἄλλοι νά ἔχουν τόν ἴδιο μέ ἐμᾶς πνευματικόν χαρακτήρα. Ὅταν κάποιος ἄλλος δέν συμφωνῆ μέ τόν χαρακτήρα μας, δηλαδή ἤ εἶναι ὀλίγον ἐπιεικής ἤ ὀλίγον ὀξύς, ἀμέσως βγάζομε τό συμπέρασμα ὅτι δέν εἶναι πνευματικός ἄνθρωπος. Ὅλοι χρειάζονται εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Ὅλοι οἱ Πατέρες προσέφεραν τάς ὑπηρεσίας των εἰς Αὐτήν. Καί οἱ ἤπιοι χαρακτῆρες καί οἱ αὐστηροί. Ὅπως διά τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀπαραίτητα καί τά γλυκά καί τά ξινά καί τά πικρά ἀκόμη ραδίκια (τό καθένα ἔχει τίς δικές του οὐσίες καί βιταμίνες), ἔτσι καί διά τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλοι εἶναι ἀπαραίτητοι. Ὁ ἕνας συμπληρώνει τόν πνευματικόν χαρακτήρα τοῦ ἄλλου καί ὅλοι εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νά ἀνεχώμεθα ὄχι μόνον τόν πνευματικόν του χαρακτήρα, ἀλλά ἀκόμη καί τίς ἀδυναμίες, πού ἔχει σάν ἄνθρωπος.
Καί πάλιν ἔρχομαι νά ζητήσω εἰλικρινῶς συγγνώμην ἀπό ὅλους, διότι ἐτόλμησα νά γράψω. Ἐγώ εἶμαι ἕνας ἁπλός μοναχός καί τό ἔργον μου εἶναι νά προσπαθῶ, ὅσο μπορῶ, νά ἀπεκδύωμαι τόν παλαιόν ἄνθρωπον καί νά βοηθῶ τούς ἄλλους καί τήν Ἐκκλησίαν, μέσω τοῦ Θεοῦ διά τῆς προσευχῆς. Ἀλλ' ἐπειδή ἔφθασαν μέχρι τό ἐρημητήριό μου θλιβερές εἰδήσεις διά τήν Ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν μας, ἐπόνεσα πολύ καί ἐθεώρησα καλό νά γράψω αὐτά πού ἔνοιωθα.
Ἄς εὐχηθοῦμε ὅλοι νά δώση ὁ Θεός τήν χάριν Του καί ὁ καθένας μας ἄς βοηθήση μέ τόν τρόπον του διά τήν δόξαν τῆς Ἐκκλησίας μας.
Μέ πολύν σεβασμόν πρός ὅλους
Παΐσιος μοναχός
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Το νησί με ιστορική ονομασία «η Λειψώ» και νεότερη «οι Λειψοί» βρίσκεται στο βορειότερο σημείο της Δωδεκανήσου στα ανατολικά του Αιγαίου και υπάγεται εκκλησιαστικώς στη νήσο Πάτμο, αφού μαζί με αυτή δωρήθηκε το 1088 μ.Χ. στον όσιο Χριστόδουλο τον Λατρηνό από τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Αλέξιο τον Κομνηνό.
Μάλιστα από το έγκυρο βιβλίο «Βραβείον» της ιεράς Μονής του οσίου στην Πάτμο πληροφορούμαστε ότι το 1550 μ.Χ. περίπου έφτασαν στη Λειψώ οι πρώτοι ασκητές. Μα το εντυπωσιακό του ερχομού των μοναχών αυτών, ως προμήνυμα της οσιότητάς τους, το διαφυλάσσει η τοπική λαϊκή παράδοση, που μεταδίδει, ότι οι πρώτοι εκείνοι αναχωρητές, ξεκινώντας από την Πάτμο, άπλωσαν τα ράσα τους στη θάλασσα, ανέβηκαν επάνω και εκείνα με την ευλογία του Κυρίου τους έφεραν στη Λειψώ, στον ορμίσκο με τη σημερινή ονομασία Κοίμηση (της Θεοτόκου).
Από τον ορμίσκο αυτόν ξεκινά μια κατάξερη πλαγιά, «η Σκάφη». Αυτή διάλεξαν οι πρώτοι εκείνοι ασκητές, για να χτίσουν το ησυχαστήριό τους, γιατί σ' αυτή τους την επιλογή συνηγορούσε η αυστηρή όψη του τοπίου, που ταίριαζε με το αυστηρό ασκητικό ύφος τους.
* * *
Αλλ' όμως μύριες δυσκολίες τους παρουσίασε η αφιλόξενη πλαγιά Σκάφη, εμποδίζοντάς τους να ριζώσουν στο χώμα της.
Και τί με αυτό; Οι ισάγγελοι εκείνοι ερημίτες αντέταξαν στις δυσκολίες την ουρανοθέμελη πίστη τους και πύργωσαν πρώτα απ' όλα την εκκλησία του Θεού, τοποθετώντας Κυρά της την ιερή εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, από την οποία ονομάστηκε το κάθισμά τους και όλη η γύρω περιοχή.
Η εκκλησία και όχι τα κελιά τους υπήρξε το πρώτο μέλημά τους. Πάλεψαν με τα άγρια βράχια και τα μέριασαν για να δημιουργήσουν το οικόπεδο της εκκλησίας. Πάλεψαν με την λειψυδρία, στην οποία αντέταξαν τον ιδρώτα τους και τα δάκρυα της μετάνοιάς τους.
Και ο δωρεοδότης Θεός αντάμειψε τον αγώνα και την αγωνία τους και τους δώρισε μια πηγή ορμητική, που γι' αυτό την ονόμασαν «Άγριο Νερό», που μέχρι σήμερα τρέχει απ' τα σπλάχνα της γης.
* * *
Και αφού έχτισαν την κατοικία της ιερής εικόνας της Θεοτόκου, βρήκαν έτοιμες ατομικές τους κατοικίες τις γύρω από την εκκλησία μικρές σπηλιές, που ξεκούραζαν για λίγο τα κατάκοπα κορμιά τους από τον ολοήμερο μόχθο και την ολονύχτια προσευχή.
Και η ασκητική ολιγάρκειά τους θεωρούσε τη στενότητα των μικρών σπηλιών απεραντοσύνη των ωκεανών. Μέσα σ' αυτές οι όσιοι εκείνοι ασκητές είχαν γόνατα, για να τα λυγίζουν μέχρι τη γη προσευχόμενοι, έστω και αν ήταν τρεμογόνατοι οι γεροντότεροι. Είχαν χέρια, για να τα υψώνουν προς το ουράνιο κατοικητήριο του προτύπου τους Ιησού, έστω και αν ήταν ροζιασμένα των νεοτέρων και τρεμάμενα των ηλικιωμένων.
* * *
Ως δεύτερο επιτακτικό μέλημά τους υπήρξε ο Άρτος και ο Οίνος για τη Θεία Κοινωνία. Γι' αυτό μετέφεραν στους ώμους τους χώμα από μακρινή γόνιμη γη και δημιούργησαν μια μικρή έκταση, για να καλλιεργήσουν σιτάρι και αμπέλι και να εξασφαλίσουν έτσι τις υλικές προϋποθέσεις της Θείας Μεταλήψεως.
* * *
Και καθώς κυλούσαν τα χρόνια, η αίγλη του ησυχαστηρίου της Κοιμήσεως προσείλκυε και άλλους ασκητές και μάλιστα, όπως διέσωσε η παράδοση, μερικούς «κολλυβάδες» από το Άγιο Όρος. Έτσι ιδρύθηκε δεύτερο ησυχαστήριο στην παράλια με την ονομασία «Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου», που απέχει μόλις 800 μέτρα από το πρώτο. Οι εδώ ασκητές καλλιέργησαν και την ελιά, για να εξοικονομήσουν με τον καρπό της άσβεστη τη φλόγα των καντηλιών μπροστά στις εικόνες, πλάι στη δική τους φλόγα την ακοίμητη της πίστεως και του αγώνα τους, καθώς ο ιδρώτας και τα δάκρυα της μετάνοιάς τους λες και πότιζαν τα μικρά ελαιόδεντρα και θέριευαν, ως μαρτυρούν τα μέχρι σήμερα απομεινάρια τους.
* * *
Διάβαιναν οι αιώνες, ενώ παρακολουθούσαν τους ένθεους εκείνους ασκητές στα δύο ησυχαστήρια πώς εγκατέλειπαν εγκόσμια αγαθά και ζούσαν τις στερήσεις της ερημιάς στο βουνό Σκάφη, αλλά και πώς ανέπνεαν το άρωμα της παρουσίας του Θεού και έσμιγαν τις ψαλμωδίες τους με εκείνους που ανέπεμπαν οι φτερωτοί ψάλτες, τα πουλιά, προς τον ουράνιο Πατέρα, ενώ η ιερότητα του χώρου όλο και περισσότερο μύρωνε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Μέσα σ' αυτή εγκαταβίωναν δεκάδες ασκητές, που το τέλος της επίγειας ζωής τους κατέγραφε το «Βραβείον» της ιεράς Μονής του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην Πάτμο. Ανάμεσά τους αποθησαύρισε και το μαρτυρικό τέλος πέντε μοναχών, που προκάλεσαν Τούρκοι δυνάστες του τόπου μας. Παραβίασαν δυστυχώς την ιερότητα του χώρου. Τον πότισαν με το καθαγιασμένο αίμα πέντε οσιομαρτύρων ασκητών της Κοιμήσεως.
Και να πώς:
• Αναλογίσου, αγαπητέ αναγνώστη, να πεθαίνει αιμόφυρτος ένας άκακος άνθρωπος από τον άγριο ξυλοδαρμό, που δίνει στο κορμί του ένας άλλος συνάνθρωπός του αιμοχαρής, ενώ το «Βραβείον» θα γράψει:
«[1]635 (τω αυτώ) μηνί απ[ριλλ]ίω επίασε [ν ο μ] πεκήρ-πασιάς τον εν μονα[χοίς] ιωνάν τον γαρμπ[ήν], τον [εκ νη]σύρου [κ]αι [έδ]ειρεν αυτόν, όπου απέθανεν.
• Συλλογίσου, ομόθρησκε αναγνώστη, το φρικτό θάνατο ενός αθώου να νιώθει την αιματοβαμμένη σάρκα του να κόβεται κομμάτι κομμάτι με ένα τσεκούρι, που ανεβοκατεβαίνει στα χέρια ενός μανιασμένου αλλόθρησκου, ουρλιάζοντας με σαρκασμό. Και το «Βραβείον» θα ιστορήσει:
«Τω αυτώ έτει επίασαν οι λεβέντες εις τον λειψόν τον εν μοναχοίς νεόφυτον τον φαζόν, και εφόνευσαν αυτόν διά σκεπάρνου και αρχήσαμεν το μνημόσυνον και την έξοδον αυτού δεκεμβρίου 8».
• Κοίταξε, φιλόθεε αναγνώστη, ένα τετράλογχο σιδερένιο φονικό όργανο, το αλιευτικό «καμάκι» πώς το μπήγει ο αλλόφυλος δυνάστης στο λαιμό του γέροντα ασκητή, πώς ξεσχίζει τις σάρκες του, ενώ το «Βραβείον» θα γράφει:
«Το αυτό έτος (1696) εκυμήθει ο αγιώτατος εν μοναχοίς παρθένιος, απ' την Φυλιπόπολιν, αναχωρητής εις το άγριον το νερόν, ο θάνατος αυτού με καμάκιον ετρυπίθη εις τον λεμόν κ(αι) ο αφέντης ο Θεός να τον αναπαύσει».
• Ρώτησε, φιλόθεε αναγνώστη, αυτούς τους φονιάδες με τα ματωμένα χέρια, για ποια αιτία κατακρεουργούν δύο άλλους μοναχούς;
Άκουσε την απάντησή τους:
– Διαφεντεύουμε αυτόν το σκλάβο τόπο και σαν αφέντες του δεν χρειαζόμαστε αιτία, για να σκοτώσουμε ούτε δίνουμε λόγο σε κανένα.
Και το «Βραβείον» θα μαρτυρεί:
– «.αφνη' (1558) απριλ(ί)ω στ' (6) εφονεύθη υπό των αγαρηνών εις τον Λειψόν νεόφυτος μοναχός, ο αμοργινός.
– «.αφξα' (1561) Φεβρουαρίου κη' (28) εφονεύθη εις τον Λειψόν ο δούλος του Θ(εο)ύ ιωνάς μοναχός ο λέριος».
* * *
Αυτό ήταν το μαρτυρικό τέλος των μακαριστών ασκητών.
– Μείνετε λοιπόν ξαπλωμένοι στη γη που ποτίσατε με δάκρυα, ιδρώτα και αίμα, αδικοσκοτωμένοι γέροντες. Θα σας κηδέψουν με βουβό θρήνο οι συνασκητές σας, ενώ εμείς θα σας διατηρούμε στη μνήμη μας με σεβασμό. Και ο μέχρι τώρα σιωπηλός Θεός, που δεν παρεμβαίνει, για να παίρνει ο καθένας μας ακέραιη την ευθύνη των κακών του πράξεων ή τον έπαινο των καλών, σας έχει καταξιώσει στη συνείδηση των κατοίκων του νησιού.
Γι' αυτό σας θεωρούμε και σας τιμούμε ως καταξιωμένους οσιομάρτυρες.
Ο Επιστάτης του Ιερού Προσκυνήματος
Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου
Νικηφόρος Κουμουνδούρος
Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Την εν χρόνοις ποικίλοις πεντάδα ένθεον οσιοάθλων πατέρων εν τη Λειψώ, ιεροίς αγωνίσμασιν αθλήσασαν τιμήσωμεν, συν Νεοφύτω, Ιωνά, άλλω θείω Ιωνά, Παρθένιον και φωσφόρον ευχής, Νεόφυτον, φάρον, αυτών λιτάς απεκδεχόμενοι.
Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ'. Τη Υπερμάχω.
Λειψώ την νήσον, θεοφόροι, ηγιάσατε ιδρώτων όμβροις και αιμάτων ταις εκχύσεσι ταις υμών, οσιομάρτυρες τροπαιούχοι, Ιωνά συν Νεοφύτων ζεύγοι έμφρονι και συν άλλω Ιωνά, κλεινέ Παρθένιε, ανακράζοντες. Χαίροις, γέρας πεντάριθμον.
Μεγαλυνάριον.
Χαίροις, των αγίων Λειψώ πεντάς, οσιομαρτύρων, ω Νεόφυτε, Ιωνά, συν τω Νεοφύτω και Ιωνά τω άλλω, Παρθένιε παμμάκαρ, πίστεως μάργαρα.
Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Σύγχυση προκαλεί στην κοινή γνώμη για το τί πραγματικά ισχύει στο μάθημα των Θρησκευτικών. Οι αντικρουόμενες πληροφορίες που διοχετεύθηκαν από του Μαξίμου και τη Σύνοδο προκαλούν καταχνιά στην αλήθεια. Ποιόν εξυπηρετεί αυτή η σύγχυση; Ασφαλώς την Κυβέρνηση. Αυτή προχωρεί το αθεϊστικό πρόγραμμά Της....
Μερικά γεγονότα που προκάλεσαν τη σύγχυση:
Στην Ιεραρχία της 27ης Ιουνίου ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος είπε ότι με βάση τα στοιχεία, που του προσκόμισε η τριμελής εξ Αρχιερέων Επιτροπή, «Η συζήτηση άρχισε από μηδενική βάση». Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος αντίθετα είπε: « (Στα χέρια μας) Υπήρχε η αίσθηση ότι ενώ μιλούσαμε για μηδενική βάση, στην ουσία υπήρχε τετελεσμένο».
Επίσης ο Αρχιεπίσκοπος υποστήριξε ότι διατηρήθηκε «ο Ορθόδοξος χαρακτήρας του μαθήματος». Το ίδιο υποστήριξε και ο πρόεδρος της 3μελούς Επιτροπής, Μητροπολίτης Ύδρας κ. Εφραίμ. Αντίθετα ο Μητροπολίτης Μεσογαίας, μέλος της Επιτροπής, τόνισε ότι το νέο μάθημα των Θρησκευτικών « αντί να είναι Ορθόδοξο...είναι ουδετερόθρησκο, δηλαδή με σαθρή ταυτότητα. Ένα μάθημα με θρησκευτικές θερμίδες που αρρωσταίνουν και παχαίνουν και όχι με βιταμίνες που προσφέρουν ζωή και υγεία...».
Ο Μητροπολίτης Ύδρας ενημέρωσε την Ιεραρχία ότι οι τρεις Ιεράρχες – εκπρόσωποί Της – εξέτασαν τους Φακέλους των Μαθητών (ΦΜ) «άμα τη δημοσιεύσει αυτών» και διαπίστωσαν ότι «σε όλα τα κεφάλαια τίθεται με σαφήνεια η σωτηριολογική διάσταση της Εκκλησίας». Αντίθετα ο Μητροπολίτης Μεσογαίας, πέραν της πλήρους αμφισβήτησης της διάστασης του μαθήματος, σημείωσε ότι η Επιτροπή ζήτησε να δει τους ΦΜ, «οι οποίοι τελικά δεν τους δόθηκαν και δημοσιοποιήθηκαν πριν από μόλις δέκα μέρες (17/6/2017)».
Από τη Σύνοδο διοχετεύθηκε η πληροφορία ότι η κυβέρνηση υποχώρησε πλήρως σε όσες αλλαγές και τροποποιήσεις είχε ζητήσει η Εκκλησία. Αντίθετα η πληροφορία που διοχετεύθηκε από το ΙΕΠ ήταν ότι η Ιεραρχία αποδέχθηκε ομόφωνα τα νέα προγράμματα σπουδών! Η Πανελλήνια Ένωσις Θεολόγων κατάγγειλε το ΙΕΠ, ότι προσπαθεί να εξαπατήσει την κοινή γνώμη και τόνισε ότι η Ιεραρχία συγκατένευσε μόνο στο να συνεχιστεί ο διάλογος με το Υπουργείο και δεν πήρε απόφαση για τα νέα προγράμματα των Θρησκευτικών.
Ως προς τις διορθώσεις, που ζήτησε η Εκκλησία στο πρόγραμμα και κάποιες έγιναν δεκτές, δεν αφορούν στην ουσία του μαθήματος. Αυτό παραμένει θρησκειολογικό. Η κυβέρνηση πετυχαίνει το μείζον και κάνει «δώρα» στην Εκκλησία την υποχρεωτικότητα του μαθήματος των θρησκευτικών και την εξασφάλιση των θέσεων εργασίας στους θεολόγους καθηγητές, για να κλείσει στόματα. Αλλά «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας»... Γνωρίζει ότι σήμερα τα δώρα της δεν της κοστίζουν τίποτε και εύκολα μπορεί να τα πάρει πίσω....
Για το πρόγραμμα του μαθήματος των Θρησκευτικών πρέπει να υπάρξει, έστω την εσχάτη ώρα, έντονη και αποτελεσματική αντίδραση της Εκκλησίας. Αλλιώς η Κυβέρνηση θα επιβάλλει στα ελληνόπουλα τον συγκρητιστικό - θρησκειολογικό χαρακτήρα του μαθήματος και θα προωθήσει έτσι την παγκοσμιοποίηση στις επόμενες γενιές, υπονομεύοντας την ιδιοπροσωπία τους. -
Πηγή: Ακτίνες
Χρειάζεται μεγάλος ἀγώνας, διότι τὰ πάθη ἔχουν μεγάλη δύναμη. Μὲ τὴ χάρη ὅμως τοῦ Θεοῦ θὰ νικήσει ὁ γενναῖος ἀθλητὴς ποὺ ἀγωνίζεται μ᾿ ὅλες τὶς δυνάμεις του.
Ὁ σωματικὸς κόπος καὶ ἡ μελέτη τῶν θείων Γραφῶν φυλᾶνε τὴν καθαρότητα τοῦ νοῦ. Ἀκόμη χρειάζεται καὶ πολλὴ προσευχή, ὥστε νὰ ἐπισκιάσῃ τὸν ἀγωνιστὴ ἡ Θεία Χάρη. Γιὰ ν᾿ ἀποκτήσῃ κανεὶς τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χρειάζεται μεγάλος πνευματικὸς ἀγώνας, διότι εὔκολα παρασύρεται ὁ ἄνθρωπος στὸ κακὸ καὶ χάνει σὲ μιὰ στιγμὴ αὐτὸ ποὺ ἀπέκτησε ὕστερα ἀπὸ μεγάλους ἀγῶνες..
Στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχει τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό. Ἀπὸ τὸν ἀγῶνα τὸ δικό μας θὰ ἐξαρτηθεῖ πιὸ ἀπὸ τὰ δύο θὰ ἐπικρατήσει. Ἂν ἀφήσουμε τὸν ἑαυτό μας ἐλεύθερο, χωρὶς νὰ τὸν βιάσουμε, θὰ ἐπικρατήσει τὸ κακό. Ἀντίθετα ὅταν ἀγωνισθοῦμε, θὰ νικήσει τὸ καλὸ καὶ ἡ ἀρετή.
Ὁ ἀγώνας αὐτὸς εἶναι σκληρός. Θὰ πέσεις καὶ θὰ ξανασηκωθεῖς καὶ πάλι θὰ πέσεις καὶ πάλι θὰ σηκωθεῖς. Εἶναι ἀγώνας ἰσόβιος. Διότι ὁ σατανᾶς δὲν μᾶς ἀφήνει ἀνενόχλητους οὔτε μία στιγμή. Μία στιγμὴ ἀμελείας περιμένει, γιὰ νὰ τὴν ἐκμεταλλευθῇ καὶ νὰ κάνει ζημιὰ στὴν ψυχή μας.
Ὅπως εἴπαμε καὶ πιὸ πάνω, στὸν πνευματικὸ ἀγῶνα χρειάζεται ταπείνωση. Διότι μόνο τὴν προσευχὴ τῶν ταπεινῶν ἀκούει ὁ Κύριος. Ἡ προσεύχὴ τοῦ ταπεινοῦ “εἰσέρχεται εἰς τὰ ὦτα τοῦ Κυρίου. Οἱ ὀφθαλμοὶ τοῦ Κυρίου εἰσὶν ἐπὶ τοὺς ταπεινοὺς κατὰ τὴν καρδίαν”. Μὲ ταπεινὸ φρόνημα φώναξε δυνατὰ πρὸς τὸν Κύριο καὶ πές Του: “Κύριε ὁ Θεός μου, Σύ, ἐὰν θέλῃς, μπορεῖς νὰ φωτίσῃς τὸ σκότος τῆς ψυχῆς μου”.
Ὅταν ἡ ψυχὴ θερμανθεῖ ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό, τὰ πάντα τὰ θεωρεῖ σκουπίδια καὶ τιποτένια. Νύχτα καὶ μέρα δὲν σκέφτεται τίποτε ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ ἐπαφὴ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεὸ εἶναι πιὸ γλυκειὰ κι ἀπὸ τὸ πιὸ ὡραῖο καὶ εὔγευστο φαγητό. Ὅταν ἡ ψυχὴ ἑνωθεῖ μὲ τὸν Θεό, τότε ἔρχονται καὶ τὰ δάκρυα τῆς πνευματικῆς ἀγαλλιάσεως. Καὶ τὰ δάκρυα αὐτὰ σὲ συνοδεύουν εἴτε τρῶς, εἴτε πίνεις, εἴτε μελετᾶς, εἴτε πρσεύχεσαι, σὰν καρπὸς τοῦ ἀγῶνα τῆς ψυχῆς. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀμοιβὴ ποὺ δίνει ὁ Θεὸς στοὺς ἐργάτες τῶν ἐντολῶν Του, ποὺ σὰν σκοπὸ τῆς ζωῆς τους ἔβαλαν τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς τους.
Ὅταν λοιπὸν σ᾿ ἐπισκεφθοῦν τὰ δάκρυα αὐτά, πάρε θάῤῥος καὶ προχώρα μὲ μεγαλύτερη δύναμη, γιὰ νὰ περάσῃς τὴ θάλασσα τῶν παθῶν. Ἀλλὰ πρόσεξε μήπως χάσεις τὸν πνευματικὸ θησαυρὸ τοῦ ἀγῶνα σου εἴτε ἀπὸ ἐγωϊσμὸ εἴτε ἀπὸ ἀμέλεια.
Ἂν δὲν ἔχεις κοπιάσει στὰ καλὰ ἔργα δὲν πρέπει νὰ μιλᾶς γιὰ τὶς ἀρετές. Διότι κάθε ἀρετὴ ποὺ γίνεται χωρὶς κόπο, λογίζεται σὰν “ἔκτρωμα” μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ. Οἱ στεναγμοὶ τῆς καρδιᾶς σου, οἱ προσευχὲς καὶ οἱ ἀγρυπνίες θὰ σὲ βοηθήσουν ν᾿ ἀποκτήσεις ἀρετή. Ὅσο ὅμως κι ἂν φωνάζεις μὲ προσευχὲς πρὸς τὸν Κύριο, δὲν σὲ ἀκούει, ἂν δὲν συνοδεύονται ἀπὸ ταπεινοφροσύνη. Ἡ ἐργασία τῶν ἐντολῶν καὶ πρὸ παντὸς ἡ ταπεινοφροσύνη κάνουν τὸν ἄνθρωπο θεὸ ἐπὶ τῆς γῆς. Ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλεημοσύνη τὸν φέρνουν πιὸ γρήγορα στὴν καθαρότητα.
Ὅσοι ἔχουν θερμὴ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ ἑλκύονται ἀπὸ τὰ μέλλοντα ἀγαθά. Ὅσοι θερμαίνονται μὲ τὴν ἐλπίδα τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν ἀπαλλάσσονται ἀπὸ τὰ κοσμικὰ πράγματα. Ἀλλὰ γιὰ νὰ φτάσῃ κανεὶς σ᾿ αὐτὴ τὴν ὑψηλὴ κατάσταση χρειάζεται μεγάλος ἀγώνας. Καὶ θὰ πρέπει ν᾿ ἀρχίσῃ κανεὶς ἀπὸ τὰ ἁπλᾶ καὶ εὔκολα γιὰ νὰ φτάσῃ στὰ δύσκολα. Θὰ πατήσει κανεὶς πρῶτα τὰ πρῶτο σκαλοπάτι τῆς ἀρετῆς, μετὰ τὸ δεύτερο κι ἔτσι σιγὰ-σιγὰ θὰ προοδεύσει στὴν πνευματικὴ ζωή.
Μ᾿ ἕνα ἅλμα δὲν φτάνει κανεὶς στὰ ὕψη. Ἂς μάθουμε νὰ ἐφαρμόζουμε πρῶτα τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, καὶ ὕστερα ἀπὸ ἀγῶνες πολλοὺς καὶ μεγάλους θὰ μᾶς στείλει ὁ Θεὸς τὴ χάρη Του.
Εἶναι εὐτυχισμένοι ἐκεῖνοι ποὺ ἀποφάσισαν νὰ βαδίσουν τὸν δρόμο τῶν θλίψεων γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν γύρισαν πίσω. Αὐτοὶ θὰ φτάσουν γρήγορα στὸ λιμάνι τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Μετὰ ἀπὸ τὸν κόπο καὶ τὶς ταλαιπωρίες θ᾿ ἀπολαύσουν ἀνάπαυση καὶ ξεκούραση. Καὶ θὰ εὐφραίνονται αἰώνια μὲ τὴν ἀπόλαυση τῶν μελλόντων ἀγαθῶν.
Ὅσοι τρέχουν στὸν δύσκολο δρόμο τῆς ἀρετῆς δὲν γυρίζουν πίσω οὔτε σκέφτονται τὶς δυσκολίες ποὺ θὰ συναντήσουν, ἀλλὰ μ᾿ ἐνθουσιασμὸ προχωροῦν στὸν στενὸ καὶ τραχὺ δρόμο, εὐχαριστώντας τὸν Θεὸ ποὺ τοὺς ἀξίωσε νὰ τὸν περάσουν. Ὅσοι ὅμως φοβοῦνται καὶ προχωροῦν μὲ δειλία καὶ φόβο, αὐτοὶ ποτὲ δὲν θὰ φτάσουν στὸ τέρμα, καὶ δὲν θὰ πάρουν τὸ στεφάνι τῆς νίκης, ποὺ χαρίζει ὁ Κύριος στοὺς ἀγωνιστὲς τῆς πίστεως.
Ὁ ὀκνηρὸς δὲν βάζει ποτὲ ἀρχὴ μετανοίας καὶ συνεχῶς ἀναβάλλει. Κι ἔτσι φτάνει στὴν ὥρα τοῦ θανάτου του ἀπροετοίμαστος. Ἂν θέλῃς νὰ προκόψῃς στὴν ἀρετή, μὴν ὑπολογίζῃς τὶς ἀπαιτήσεις τοῦ σώματος, διότι τὸ σῶμα εἶναι ἐχθρὸς τῆς ψυχῆς. Ἔχε τὴν ἐλπίδα σου στὸν Θεὸ καὶ μὲ ταπεινοφροσύνη προχώρα στὸν δρόμο τῆς ἀρετῆς. Γνώριζε ὅτι χωρὶς τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ θὰ εἶσαι φτωχὸς καὶ γυμνός, στερημένος ἀπὸ κάθε πνευματικὸ ἀγαθό. Μὴ σὲ πιάνῃ δειλία καὶ φόβος στὸν ἀγῶνα. Ὁ γεωργὸς ποὺ περιμένει νὰ σταματήσουν οἱ ἄνεμοι γιὰ νὰ σπείρῃ, αὐτὸς ποτὲ δὲν θὰ σπείρει. Καλύτερα νὰ πεθάνῃς γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, παρὰ νὰ ζῇς μὲ ντροπὴ καὶ ὀκνηρία.
Ὅταν θέλεις νὰ βάλῃς ἀρχὴ στὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ πρῶτα πρέπει ν᾿ ἀφήσῃς κάθε ἐλπίδα καὶ στήριγμα τῆς ζωῆς αὐτῆς. Ὅπως ἐκεῖνος ποὺ ἑτοιμάζεται γιὰ τὸν θάνατο δὲν σκέφτεται τίποτε ἄλλο παρὰ τὸ φοβερὸ αὐτὸ γεγονός, ἔτσι κι ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ ἑνωθῇ μὲ τὸν Θεό, πρέπει νὰ πεθάνῃ γιὰ κάθε κοσμικὸ πρᾶγμα. Σοῦ θυμίζω καὶ πάλι ὅτι θὰ βρεῖς ἐμπόδια, ἀλλὰ μὴ χάσῃς τὴν ἐλπίδα σου.
Νὰ δυναμώνῃς μὲ τὴν πίστη στὸν Θεὸ καὶ μὲ τὴ σκέψη ὅτι τὰ πράγματα τοῦ κόσμου αὐτοῦ εἶναι πρόσκαιρα καὶ μάταια καὶ ὅτι ὁ μεγαλύτερος θησαυρὸς εἶναι ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Αὐτὴ τὴν ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Θεὸς γιὰ τοὺς ἀγωνιστὲς κι ὄχι γιὰ τοὺς ῥάθυμους καὶ ὀκνηρούς. Ν᾿ ἀρχίζῃς τὸν ἀγώνα σου μ᾿ ἐνθουσιασμὸ καὶ ὄχι μὲ δειλία, διότι καὶ τὸ ὡραιότερο ἔργο εἶναι ἄχρηστο ὅταν γίνεται ἀπὸ ἄνδρα δίψυχο, ποὺ τὸ ἕνα μέρος τῆς ψυχῆς του εἶναι μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸ ἄλλο μὲ τὸν κόσμο. Ὁ Θεὸς θέλει ὁλόκληρο τὸν ἑαυτό μας.
Νὰ ἔχῃς τὴν ἐλπίδα σου βέβαιη στὸν Χριστό, γιὰ νὰ μὴν πάῃ ὁ κόπος σου χαμένος. Ὁ Κύριος εἶναι σπλαγχνικὸς καὶ δίνει τὴ χάρη Του σ᾿ αὐτοὺς ποὺ τὴ ζητᾶνε μ᾿ ἐπιμονή. Τὸν μισθὸ τὸν δίνει ὄχι ἀνάλογα μὲ τὴ δουλειὰ ποὺ κάναμε, ἀλλὰ μὲ τὴν προθυμία ποὺ δείξαμε. Κάνε ὅ,τι μπορεῖς γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς σου. Προσευχήσου μὲ δάκρυα, διάβαζε τὶς θεῖες Γραφές, κάνε ἐλεημοσύνες. Ἀρκεῖ νὰ θερμαίνῃς τὴν καρδιά σου μὲ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό.
Μὴν ὑπολογίσῃς τὴ φυσικὴ ἀδυναμία τοῦ σώματος καὶ δειλιάσῃς. Διῶξε μακρυὰ τὴ φιλαυτία, τὴν πλεονεξία καὶ τὸν ἐγωϊσμό. Μίσησε τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτωλῆς σάρκας καὶ ἀγωνίσου μὲ ἀνδρεῖο φρόνημα γιὰ τὴν κατάκτηση τῆς ἀρετῆς. Καὶ ἂν σὰν ἄνθρωπος πέσῃς, πάλι νὰ σηκωθῇς καὶ ποτὲ μὴ γυρίσῃς στὴν προηγούμενη ἁμαρτωλὴ ζωή σου. Πάντα μπροστὰ προχώρα μὲ χαρὰ καὶ προθυμία στὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ, κι Αὐτὸς θὰ σ᾿ ἀνεβάσει στὴν κορυφὴ τῶν ἀρετῶν.
Πηγή: nektarios.gr, Η άλλη όψη
Άγιοι Κήρυκος και Ιουλίττα: ένα αγοράκι τριών ετών και η μητέρα του!
Ασφαλώς το ελληνικό κράτος είναι μια κατάκτηση, και εκτός των άλλων αποτελεί προϊόν μιας ιστορικής διαδικασίας δημιουργίας των εθνικών κρατών που θεωρείται ότι ξεκίνησε τον 18ο αιώνα, με την Γαλλική Επανάσταση. Υπάρχει μια άποψη που λέει ότι τα εθνικά κράτη λειτούργησαν τυραννικά για τις κατά τόπους μειονότητες, όμως ούτως ή άλλως τα εθνικά κράτη προσέφεραν στους λαούς δυο βασικές κατακτήσεις:
Η μια ήταν η εθνική παιδεία, που κατοχύρωσε και προστάτεψε την εθνική ταυτότητα των λαών, και η άλλη ήταν οι κοινωνικές παροχές, αυτό που ονομάζεται κοινωνικό κράτος και συνεχίζει να αποτελεί την κορυφαία κατάκτηση του δυτικού κόσμου.
Η Ελλάδα αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητο κράτος στις 3 Φεβρουαρίου 1830, όμως μέχρι το 1948, οπότε καταγράφεται η ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου, ακολούθησε η πορεία της εθνικής ολοκλήρωσης, με σταδιακή ενσωμάτωση στην εθνική της επικράτεια της Θεσσαλίας, των Επτανήσων, της Ηπείρου, της Μακεδονίας, της Θράκης, της Κρήτης και των νησιών του Αιγαίου.
Όμως όλη αυτή η διαδικασία της εθνικής ολοκλήρωσης θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι δεν ήταν ανώδυνη και χωρίς κόστος. Την ίδια περίοδο παρατηρήθηκε και το ιστορικό φαινόμενο της «συρρίκνωσης του ελληνισμού», όπου ανάλογες ή παρόμοιες διαδικασίες σε άλλα εθνικά κράτη οδήγησαν στον εκπατρισμό, τη γενοκτονία και την εξαφάνιση ιστορικών ελληνικών κοινοτήτων από διάφορες περιοχές που επί αιώνες και χιλιετίες ήκμαζε ο ελληνισμός.
Πέρα από τις αδυσώπητες μυλόπετρες της ιστορίας, που συνέθλιψαν τον ελληνισμό στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι το ελληνικό κράτος δεν είχε και συνεχίζει να μην έχει ενσωματωμένο στη λειτουργία του ένα βασικό δόγμα, αυτό της προστασίας με κάθε τρόπο και κάθε κόστος όχι μόνο των απανταχού ελληνικών κοινοτήτων, αλλά ακόμα και του τελευταίου Έλληνα, όπου κι αν βρίσκεται και ζει αυτός.
Αν το ελληνικό κράτος δεν ενστερνιστεί και δεν ενσωματώσει αυτό το δόγμα σε όλες τις δομές και τις διαδικασίες της λειτουργίας του, η συρρίκνωση του ελληνισμού θα συνεχιστεί.
Τελευταίο μείζον παράδειγμα η περίπτωση της Κύπρου, όπου αντί να προστατέψουμε, με τη συμμετοχή μας στην Πενταμερή της Γενεύης, νομιμοποιούμε στην ουσία τη διάλυση του κυπριακού κράτους, εξέλιξη που θα οδηγήσει στην σταδιακή εξάλειψη του κυπριακού ελληνισμού.
Η Κύπρος είναι στο στόχαστρο πολύ πριν «γεννηθεί» το κυπριακό κράτος, ως αποτέλεσμα ενός από τους πιο άνισους και ταυτόχρονα πιο ηρωικούς αποικιοκρατικούς και εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες, του αγώνα της Εθνικής Οργάνωσης Κυπριών Αγωνιστών (ΕΟΚΑ). Την είχαν στο στόχαστρο επί αιώνες οι δυνάμεις που ήθελαν να κυριαρχήσουν στην ανατολική Μεσόγειο, την είχε και συνεχίζει να την έχει στο στόχαστρο η Αγγλία, τώρα με νεοαποικιακές βλέψεις.
Η Αγγλία, μην μπορώντας να αντιμετωπίσει το αντάρτικο της ΕΟΚΑ, υποχρεώθηκε να κάνει έναν «ελιγμό»: Να δείξει ότι παραχωρεί την ανεξαρτησία στον κυπριακό ελληνισμό, χωρίς όμως στην ουσία να πάψει να ελέγχει το νησί με διάφορες μεθόδους. Οδήγησε τα πράγματα στις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου, με τις οποίες γεννήθηκε ένα κράτος που λόγω ενός διαβολικού συντάγματος δεν μπορούσε να λειτουργήσει. Μετά οδήγησε τα πράγματα σε αδιέξοδο προκαλώντας με ύπουλο επιτελικό σχέδιο τις λεγόμενες ενδοκοινοτικές συγκρούσεις Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, στη συνέχεια, μαζί με τις ΗΠΑ του Κίσινγκερ, οδήγησε τα πράγματα στο προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974, στην εισβολή, την κατοχή και τη διχοτόμηση.
Τότε σκόπευαν στη διάλυση του κυπριακού κράτους, η οποία αποφεύχθηκε λόγω του ότι ο αρχιεπίσκοπος και πρόεδρος της χώρας διασώθηκε, διασώζοντας και τη σφραγίδα του κράτους και μαζί μ’ αυτήν και την ίδια την Κυπριακή Δημοκρατία.
Έκτοτε το κυπριακό κράτος, έστω και κολοβωμένο, αποτελεί ασπίδα προστασίας για τον ελληνισμό της Κύπρου. Έκτοτε, όμως, οι ίδιες δυνάμεις που επιχείρησαν να το καταλύσουν το 1974, έχουν την Κύπρο στο στόχαστρο.
Επιχείρησαν να διαλύσουν το κυπριακό κράτος το 2004 με το σχέδιο Ανάν, για να το αντικαταστήσουν με ένα έκτρωμα που δεν θα είναι σε θέση να προστατέψει ούτε τους Έλληνες ούτε τους Τούρκους κατοίκους του.
Τώρα, οι ίδιες ύπουλες δυνάμεις επιχειρούν το ίδιο με ένα διεθνές πραξικόπημα, με την Πενταμερή της Γενεύης, και αν το πετύχουν, πολύ απλά θα συνεχιστεί η συρρίκνωση του ελληνισμού και στην Κύπρο. Ας ελπίσουμε το άρθρο μας αυτό να είναι έναυσμα για να ξυπνήσουν οι Έλληνες πολίτες και να σταματήσουν αυτό το εθνικό έγκλημα.
Πηγή: Pontos-News
Τὸ κάστρο τῆς Φραγκιᾶς
Ὅταν διερχώμαστε τὴν ἱστορία, βρίσκουμε ἑκατοντάδες κάστρα: τῶν Ἀσσυρίων, τῶν Αἰγυπτίων, τῶν Ἑβραίων, τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, τῶν Βυζαντινῶν… Ὅλα αὐτὰ ἔμειναν μόνον στὴν ἱστορία, μόνον ἀπὸ περιγραφὲς τὰ γνωρίζουμε ἢ ἀπὸ ἐλάχιστα λείψανα ποὺ ἔχουν ἀπομείνει ἀπὸ αὐτὰ τὰ μνημεῖα. Πὲς οἱ ἐχθροί, πὲς οἱ ἀπολίτιστοι καὶ βάρβαροι κατακτητές, τὰ ρήμαξαν, τὰ κατέστρεψαν, δὲν μποροῦνε πιὰ νὰ χρησιμοποιηθοῦν γιὰ ἀκροπόλεις, ἀλλὰ μόνον τόποι νὰ τοὺς περιδιαβαίνουν οἱ τουριστάδες. Τὸ κάστρο ὅμως τῆς Φραγκιᾶς, ποὺ λέγεται Βατικανό, προστατευόμενο πάντοτε ἀπὸ τὶς σκοτεινὲς δυνάμεις, ἔμεινε ἄσειστο καὶ ἐμεῖς, ἡ χιλιοματωμένη ρωμιοσύνη, ἐνῶ πραγματικὰ σουβλιστήκαμε ἀπὸ τὴν παπικὴ ρομφαία, σὰν τάχατες νὰ εἴμαστε οἱ καλοὶ χριστιανοί, οἱ ἀμνησίκακοι, τὰ ξεχνᾶμε ὅλα, ἐπισκεπτόμαστε τοὺς αἰώνιους ἐχθρούς μας καὶ ἀνοίγουμε κουβέντες γιὰ ἕνωση. Ὁ Θεός, μετὰ τὴν πτώση τοῦ διαβόλου, δὲν ἔκανε κανένα διάλογο μαζί του γιὰ τὴν ἐπαναφορά του. Κι ἐμεῖς σήμερα πᾶμε νὰ γίνουμε ἀνώτεροι ἀπὸ τὸν Θεὸ τῆς ἀγάπης καὶ συνάπτουμε διαλόγους, ποὺ χαρακτηρίζονται «θεολογικοί».
Στὴν ἀρχή, σχεδὸν ὅλοι εἴχαμε παρασυρθῆ. Λησμονήσαμε τὰ συγγράματα ποὺ κυκλοφόρησε ἡ Δύση μετὰ τὸ σχίσμα, «ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὶς ἑλληνικὲς βλακεῖες». Κι ἀφοῦ, κατὰ κάποιον τρόπο ἀπηλλάγησαν ἀπὸ τὶς ἑλληνικὲς «βλακεῖες», ἀπὸ τὶς ἑλληνικὲς παραδόσεις, ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη παράδοση, μετρῆστε μόνοι σας πόσες ἑκατοντάδες βλακεῖες ἔκανε ἡ Ρώμη μὲ τὰ συγχωροχάρτια, μὲ τὸ καθαρτήριο πῦρ, μὲ τὴν ἱερὰ ἐξέταση, μὲ τὴν ἀνάληψη τῆς Παναγίας, καὶ τόσα ἄλλα φρικτὰ καὶ φοβερά, ποὺ δὲν ἔχουμε τὸν χρόνο νὰ τὰ μνημονεύσουμε. Ξεχάσαμε τὶς καταραμένες σταυροφορίες. Ξεχάσαμε ὅτι οἱ Φράγκοι, ὅταν μπῆκαν στὴν Ἁγια-Σοφιά, ὅπως λέγει ὁ ἱστορικὸς τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους, ἐπάνω στὴν ἁγία Τράπεζα ἀσέλγησαν καὶ ἐβίασαν τὶς Ρωμιοποῦλες, ἐνῶ ὁ Μωάμεθ ὁ κατακτητής, εἰσερχόμενος στὴν Ἁγία Σοφία, ἀνέβηκε πάνω στὴν ἁγία Τράπεζα καὶ προσευχήθηκε στὸν θεό του, ποὺ τὸν ἀξίωσε νὰ καταπλακώση τὴν ρωμιοσύνη.
Ὑπῆρξε μεγάλη συσκότιση ἀπὸ αὐτὴν τὴν οἰκουμενικὴ κίνηση, ἕως ὅτου τὸ ἁγιασμένο στόμα τοῦ Ἰουστίνου Πόποβιτς ἦρθε καὶ εἶπε: «Ὁ οἰκουμενισμὸς εἶναι ἡ παναίρεσις ὅλων τῶν αἰώνων». Ἀναρτοῦσαν εἰκόνες, στὴν μέση ὁ Χριστὸς καὶ δεξιὰ κι ἀριστερὰ ὁ πάπας κι ὁ Ἀθηναγόρας νὰ τοὺς εὐλογῆ ὁ Θεός! Ὅταν πήγαινα νὰ προσκυνήσω τὶς ἅγιες εἰκόνες, βλέποντας κι αὐτὴν τὴν εἰκόνα, δὲν μοῦ πῆγε ποτὲ νὰ τὴν προσκυνήσω.
Ἂν ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης μᾶς ἔλεγε τὶ καρπώθηκε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπὸ αὐτὸν τὸν «θεολογικὸ» διάλογο ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια, θὰ λέγαμε κάτι ἔγινε. Τώρα ἀναφωνοῦμε: «Τίποτα δὲν βγῆκε ποτὲ ἀπὸ τὸν θεολογικὸ αὐτὸν διάλογο γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία». Ὁ ποντίφικας τοῦ Βατικανοῦ οὔτε μιὰ πατησιὰ δὲν ὑποχώρησε ἀπὸ τὴν φρικώδη θεολογία του. Γιατί λοιπὸν ἀγκαλιὲς καὶ ἀσπασμοὺς ἀπὸ τοὺς ὀρθοδόξους μὲ τὸν ἀληθινὰ μεταμορφωμένο διάβολο τῆς Δύσης; Εἶπε ποτὲ ἔστω κι ἕνα ἐλάχιστο «σφάλλαμε ποὺ ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία»;
Ἐκεῖνα τὰ χρόνια ἕνας καρδινάλιος κακόφημος ἀπὸ τὴν Δύση κι ἕνας ἐπίσκοπος ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ ἔσερναν τὸν χορό. Ὁ μακαριστὸς Ρόδου Σπυρίδων εἶπε γι᾽ αὐτούς: «Κοιτάξετε βρέ, ποὺ δύο θηλυδρίες θὰ ἑνώσουνε τὴν Δύση μὲ τὴν Ἀνατολή!».
Ὄχι, δὲν τό ᾽χουμε χαμένο, οὔτε τοὺς ζηλωτὲς παριστάνουμε. Ἀλλὰ αὐτὸν τὸν θεολογικὸ διάλογο ἤδη μέσα μας τὸν ἔχουμε ἀπορρίψει ὡς ὀρθόδοξοι καὶ Ρωμιοί. Δὲν θέλουμε τέτοια ἕνωση οὔτε εὐχόμαστε γιὰ τέτοια ἕνωση. Ἐδῶ ποὺ εἴμαστε, ἐδῶ θὰ μείνουμε. Δὲν θέλουμε στὰ δίπτυχά μας τὸν μέγα καταστροφέα μας. Δυὸ ὑπῆρξαν οἱ πολέμιοι τῆς ρωμιοσύνης: ὁ παπισμὸς καὶ ὁ μουσουλμανισμός. Αὐτὰ ὄχι ἀπλῶς τά ᾽χουμε σημαία, ἀλλὰ στὴν καρδιά μας πυρωμένα καρφιά, γι᾽ αὐτὸ δὲν θέλουμε στὸν τόπο μας οὔτε παπιστὲς οὔτε ἰσλαμιστές. Ἰσλαμικὲς σπουδὲς στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Θεσσαλονίκης! Πράγματι, αὐτὴ ἡ Σχολὴ ἔχει εἰσέλθει στὸν οἰκουμενισμὸ ἀπὸ πολλὰ χρόνια καὶ κολλάει μπρίκια κολοβά. Πῶς μετὰ ἀπὸ αὐτὴν τὴν πτώση νὰ μὴ δεχθῆ καὶ ἰσλαμικὲς σπουδὲς μέσα στοὺς κόλπους της; Καὶ αὐτοὶ ποὺ συμμετέχουν στὴν οἰκουμενικὴ κίνηση ἔχουν νὰ μᾶς δείξουν κάτι ἀπὸ τὴν ζωή τους ποὺ νὰ εἶναι προσαρμοσμένο στὴν ὀρθόδοξη παράδοση; Καὶ τί κακὸ εἶναι αὐτό, νὰ γίνωνται οἱ συνεδριάσεις αὐτὲς ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχει σχεδὸν κανένας ὀρθόδοξος; Τί μιζέρια κι αὐτή, νὰ μιλᾶμε περὶ Ὀρθοδοξίας σὲ ξένα χώματα, σὲ ξένους τόπους καὶ σὲ ξένα δώματα. Ὁ τόπος μας εἶναι ἁγιασμένος καὶ μαρτυρικὸς καὶ δὲν χρειάζεται ἐπεμβάσεις ἀπὸ τοὺς κοσμοκράτορες αὐτοῦ τοῦ αἰῶνα.
Παρακαλῶ πολὺ τὴν ἁγία μου Ἐκκλησία - νὰ μοῦ ἐπιτρέψη ἐμένα τὸν ἄσημο καὶ μικρό - ἂς μείνη ὁ οἰκουμενισμὸς μιὰ σκιὰ στὴν ἱστορία μας κι ἂς σταματήση ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία νὰ παιανίζη αὐτὸ τὸ πικρὸ τραγούδι τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ξεχᾶστε το γιὰ τὴν εἰρήνη τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας. Οὔτε νὰ τὸ ψιθυρίζετε. Κουραστήκαμε νὰ ἀκοῦμε τὴν φράση «οἰκουμενικὴ κίνηση». Ἂς τὴν ἀφήσουμε στὸν Θεό, γιατὶ αὐτὸς εἶναι τὸ μεγάλο κουμάντο στὴν Ἐκκλησία καὶ σὲ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη. Ξεθολῶστε ἐπιτέλους τὰ νερὰ καὶ καθαρίστε τὴν ἀτμόσφαιρα, γιὰ νὰ δοῦμε τὸν βυθὸ τῆς θάλασσας καὶ τὸν ἔναστρο οὐρανό, καὶ μὴ μᾶς ρίχνετε στὴν πραγματικὰ ἄβυσσο τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Κουραστήκαμε. Δὲν ἔχουμε μάτια νὰ δοῦμε τὴν Δύση. Ἐμεῖς τὴν Ἀνατολὴ κοιτάζουμε καὶ μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία φωλιάζουμε. «Δὲν θέλουμε τὶς πτέρυγές σου, ποντίφικα τῆς Ρώμης. Κράτησέ τες γιὰ τὴν ρημαγμένη Εὐρώπη. Ἔχουμε πτέρυγες νὰ μᾶς σκεπάσουν, εἶναι οἱ ἀπ᾽ αἰῶνος ἅγιοι Πατέρες καὶ Διδάσκαλοι».
Ἕνας φοιτητὴς πῆγε στὸ Βατικανὸ γιὰ σπουδές, Κάθε πρωὶ σὲ παράταξη οἱ φοιτητὲς ἀσπάζονταν τὸ δακτυλίδι τοῦ πάπα. Ἀλήθεια, πόσο μεγάλα εἶναι αὐτὰ τὰ παραμύθια τῆς Ρώμης! Αὐτὸς ὁ φοιτητὴς δὲν ἀσπαζόταν τὸ δακτυλίδι τοῦ πάπα. Τὸν προσκάλεσε στὸ γραφεῖο του καὶ τοῦ λέγει: «Νομίζεις ὅτι τὰ πέντε ἑκατομμύρια ὀρθοδόξων θὰ ἀλλάξουνε τὸν κόσμο;» καὶ τὸν ἐκδίωξε ἀπὸ τὴν Σχολή. Αὐτὸς εἶναι καὶ αὐτὸς θὰ μείνη ὁ ποντίφικας τοῦ Βατικανοῦ.
Ὁ μακαριστὸς καθηγητής μας Καρμίρης εἶπε ἀπὸ τὴν ἕδρα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς: «Νὰ πῆτε στὸν πατριάρχη ὅτι ἡ ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν δὲν εἶναι ἀγκαλιὲς καὶ ἀσπασμοί.Εἶναι πίστις καὶ ἀλήθεια. Ὅποιος τὴν ἀρνηθῆ διακυβεύει τὴν σωτηρία του».
Ἀνεξάντλητο τὸ πηγάδι τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ὅποτε καὶ νὰ ρίξης κάδο, βοῦρκο θὰ ἀνασύρης.
Μένουμε στὴν Ἐκκλησία μας. Ἀπὸ τὸ δεύτερο αὐτὸ παράθυρο φωνάζουμε καὶ βοῶμεν: «Ρῦσαι ἡμᾶς, Κύριε, ἀπὸ τῶν παπικῶν καὶ οἰκουμενιστικῶν παγίδων».
Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης
Πηγή: Κατάνυξις
Το 1749 γεννήθηκε στη χώρα της Νάξου Κυκλάδων ο Νικόλαος Καλιβούρτζης. Ο πατέρας του ονομαζόταν Αντώνιος και η μητέρα του Αναστασία. Είχε και ένα μικρότερο αδελφό, τον Πιέρο, που αργότερα έγινε ένας από τους βασικούς συνδρομητές του πολυγραφότατου Αγίου μας. Από μικρό παιδί πήρε την εκκλησιαστική ευσέβεια από την μητέρα του και έκανε παρέα με τον εξάδελφό του, μετέπειτα επίσκοπο Ευρίπου Ιερόθεο.
1. Ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ διερωτᾶται: Ἀπὸ τόση ἀντιορθόδοξη, ἀντικοινωνικὴ καὶ ἀντεθνικὴ ἀναλγησία διακατέχονται οἱ ἰθύνοντες Πολιτείας καὶ Ἐκκλησίας, ὥστε συνεχίζουν νὰ σαμποτάρουν εὐθέως καὶ πισώπλατα τὸ μνημεῖον δοξολογίας, εὐχαριστίας, εὐγνωμοσύνης καὶ λατρείας εἰς τὸν Ἐλευθερωτὴ Σωτήρα Χριστό;
Ἀντίθετα, συνεχίζουν νὰ ἀναπαύουν τὴν πωρωμένη συνείδησί τους μὲ τὸ τέμενος ποὺ σκανδαλωδῶς ἐτάχθησαν ὅλοι παντοιοτρόπως νὰ τελειοποιηθῇ, ψευδόμενοι ἀσυστόλως ὅτι θὰ κοστίσῃ μόνον 800.000 εὐρὼ -γιὰ στάχτη στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων, ἐνῷ ἡ κ. Ντόρα Μπακογιάννη, τὸ εἶχε ὑπολογίσει τότε εἰς τὸ νομοσχέδιό της 80.000.000 εὐρὼ. Σὲ ἀπόρρητον δὲ ἔγγραφον τοῦ Ναυτικοῦ Ἐπιτελείου ἀναφέρεται ὅτι θὰ κοστίσῃ 130.000.000 εὐρώ. Τὰ ὑπόλοιπα ἢ θὰ τὰ βάλουν ἀπὸ τὰ μυστικὰ κονδύλια τοῦ Ὑπουργείου Ἐθνικῆς Ἀμύνης ἢ τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν ἢ θὰ πάρουν πολλαπλάσια ἀπὸ τὰ ἐμιράτα καὶ τὴν Σαουδαραβία, γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουν οἱ «ἡμέτεροι» ἀκόμη καὶ τὰ τετρασέγγονά των.
2. Ἐμεῖς ἐπὶ μία ὁλόκληρο δεκαετία ἐτονίσαμε κατηγορηματικῶς πρὸς τοὺς καθ᾽ ὕλην ὑπόχρεους Πολιτείας καὶ Ἐκκλησίας νὰ μὴ δώσουν οὔτε μία τρύπια δεκάρα. Ἐμεῖς ὄχι μόνον νὰ διαθέσωμε γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτὸ μέχρι καὶ τὴν τελευταία μας δεκάρα μὲ ἄκρα ἀνιδιοτέλεια καὶ ἀπόλυτη διαφάνεια, ὄχι μόνον γιὰ τὴν ἀνέγερσι τοῦ Πανελληνίου Ἱεροῦ Προσκυνήματος τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους τοῦ Κολοκοτρώνη, Καποδιστρίου καὶ ὅλων τῶν ἄλλων Ἡρώων τῆς Ἐθνικῆς μας Παλλιγενεσίας, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν συντήρησιν αὐτοῦ καὶ τῶν προσκτισμάτων του καθὼς καὶ τῶν ἀναμνηστικῶν στυλῶν Ἑλλήνων καὶ Φιλελλήνων, ποὺ ἔπεσαν στὰ πεδία τῶν μαχῶν ἢ συνέβαλαν ἀφαντάστως γιὰ τὴν ἀπελευθέρωσί μας ἀπὸ τὸν λίαν δυσβάστακτο καὶ ἀνυπόφορο μωαμεθανικὸ τουρκικὸ ζυγό.
3. Πέραν αὐτῶν, ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ Πολιτεία νὰ μὴ ἔχουν καὶ εἰς τὸ μέλλον τὴν παραμικρὰ ἐπιβάρυνσι γιὰ μισθοδοσία καὶ ἀσφάλεια τῶν ἐργαζομένων τόσον γιὰ τὰ μνημεῖα, ὅσον καὶ διὰ τὴν δημιουργία ἐπίγειων παραδείσων δηλ. πνευμόνων πράσινων-πρότυπων ἀλσυλίων τῆς ὑφηλίου.
4. Ἡ Περιφεριάρχης κ. Δούρουἀπευθύνει ἐκκλήσεις διὰ τὴν ἀξιοποίησιν τοῦ πάρκου τοῦ Πεδίου τοῦ Ἄρεως 140 στρεμμάτων.
5. Μιὰ καὶ δὲν ἐτύχαμε , δυστυχῶς, τῆς δεούσης κατανοήσεως μέχρι τώρα ἐκ μέρους τῆς Πολιτείας καὶ τῆς Ἐκκλησίας, ἄς μᾶς παραχωρηθῇ τὸ Πεδίον τοῦ Ἄρεως, ὅπου ὁ ἀείμνηστος Ἐλευθέριος Βενιζέλος καὶ ὁ τότε Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, Ἀλέξανδρος Ζαΐμης ἔθεσαν τὸν θεμέλιον λίθον τοῦ Μνημείου τοῦ Τάματος τοῦ Κολοκοτρώνη τὴν 30 Μαρτίου 1930 (πηγές : Γενικὰ Ἀρχεῖα τοῦ Κράτους κλπ).
6. Συμβατικῶς, ἀναλαμβάνομε :
α) ΠΝΕΥΜΟΝΕΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥ
Ἂν παρασθῇ ἀνάγκη νὰ κόψουμε ἐλάχιστα δένδρα, θὰ φυτεύουμε χιλιαπλάσια ὄχι μόνον στὸ Πεδίο τοῦ Ἄρεως, ἀλλὰ καὶ στὰ πεζοδρόμια κατὰ μῆκος τῆς Λεωφόρου Ἀλεξάνδρας, ἀπὸ Ἀμπελοκήπους μέχρι καὶ Πατησίων καὶ στὸ Ἐθνικὸ Μουσεῖο καὶ στὴν ὁδὸ Μαυροματαίων καὶ τὴν πλατεία Αἰγύπτου, μέχρι καὶ Πατησίων καὶ ἀργότερα ἀλλοῦ. Αὐτὰ τὰ ἀλσύλλια δὲν θὰ ἀποθανατίζουν τὸ ὄνομά μας ἢ συγγενῶν μας, ὡς εἴθισται νὰ κάνουν. Οἱ ἐν λόγῳ πνεύμονες πρασίνου θὰ παραμένουν 20 ὧρες τὸ 24ωρον ἐλεύθεροι γιὰ τὸ κοινὸ δωρεάν.
β) ΔΩΡΕΑΝ ΧΩΡΟΙ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑΣ, ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ
Συμβατικῶς, ἐπίσης, νὰ εἶναι δωρεὰν οἱ ἐπισκέψεις καὶ οἱ χρήσεις τῶν παιδικῶν χαρῶν, ἀθλοπαιδιῶν καὶ οἱ ἐπισκέψεις σὲ ἐνυδρεῖα μὲ ψάρια, χῆνες καὶ λοιπά, σὲ ζωολογικοὺς κήπους, σὲ αἴθουσες γιὰ ὅλες τὶς χρήσεις (ὁμιλίες, σεμινάρια, ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις συλλόγων κλπ) καὶ στοὺς ὑπαίθριους χώρους ἀπὸ τὴν Ἀνοιξι μέχρι καὶ τὸ Φθινόπωρον νὰ λαμβάνουν χώρα συναυλίες κάι ἐκπολιτιστικὲς συναθροίσεις δωρεάν.
γ) ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΙΣ ΥΠΟΓΕΙΟΥ ΥΔΑΤΙΝΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
Συμβατικῶς ἀναλαμβάνουμε νὰ ἀξιοιποιήσουμε τὰ νερὰ τοῦ πηγαδιοῦ τῆς Ἁγίας Φιλοθέης, τοῦ Ἰλισσοῦ, τοῦ Ἠριδανοῦ καὶ ἐπὶ μέρους ἄλλων ἑπτακοσίων ποταμῶν, παραποτάμων, ρυακῶν, πηγῶν ποὺ ἔθαψαν κακοῦργοι ἰθύνοντες κάτω ἀπὸ τὰ μπάζα πολυκατοικιῶν, ὁδῶν καὶ πλατειῶν καὶ χύνονται στὴν θάλασσα.
Ἡ Ἀθήνα εἶναι ἡ μόνη πρωτεύουσα τῆς Εὐρώπης, ποὺ δὲν διαθέτει ποταμούς, λίμνες καὶ πηγὲς (ἴδετε Φωτεινὴ Γραμμή, τεῦχος 66 (http://www.fotgrammi.gr/index.php/vivliothiki/1071----66----2016).
7. Εἶναι μέγιστον αἶσχος γιὰ τὸ τεράστιο τερατούργημα καὶ ἔγκλημα νὰ προβάλλουν συνεχῶς καὶ πανηγυρικῶς τὴν πεζοδρόμησι τῆς Λεωφόρου Πανεπιστημίου χωρὶς ἐναλλακτικὲς λύσεις, ποῦ θὰ διοχετεύωνται 24 ὧρες τὸ 24ωρον, οἱ «ποταμοί» τῶν ὀχημάτων ἀπὸ νότον πρὸς βορειοδυτικά. Ἄπειρες φορὲς δημοσιογράφοι νὰ προβάλλουν συνεχῶς καὶ νὰ ἐπαινοῦν μία τέτοια ἰδέα ἀλλὰ τὸ μεγαλόπνοο σχέδιο τοῦ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΩΣ ΗΘΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ νὰ περιφρονεῖται, νὰ λασπολογεῖται καὶ νὰ κατασυκοφανεῖται ὄχι μόνον ἀπὸ τὴν Πολιτεία, ἀλλά, δυστυχῶς, καὶ τὴν πνευματικὴ ἡγεσία, ἡ ὁποία, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, ἀναρριχᾶται, ὄχι διὰ τῆς ἀξιοκρατίας, ἀλλὰ διὰ τῆς φαυλοκρατίας καὶ τῆς ἀναξιοπρέπειας.
8. Τὰ μεγάλα ἐλαττώματά μας εἶναι ὅτι καὶ τὴν τελευταία δεκάρα ὁ δωρητὴς τὴν ἔχει ἀποκτήσει μὲ ἀπερίγραπτες ψυχικὲς καὶ σωματικὲς ἀλγηδόνες καὶ στερήσεις μιᾶς ζωῆς ὁλόκληρης καὶ πασχίζει καὶ ἡ τελευταία δεκάρα νὰ μὴ κατασπαταλᾶται ἀλλὰ μὲ ἄκρα ἀνιδιοτέλεια καὶ ἀπόλυτο διαφάνεια νὰ διατίθεται γιὰ τὸ κοινὸ καλὸ - γιὰ ἀνακούφισι ἀναξιοπαθούντων συνανθρώπων μας πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ ὄχι νὰ τὴν νοσφίζωνται «τρωκτικά» τῆς Πολιτείας καὶ τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ ἐξασφαλίγουν καὶ τὰ τετρασέγγονα των.
Ἰδοὺ γιὰ ποῖο λόγο κατασυκοφαντοῦνται καὶ σαμποτάρονται τὰ ἔργα τοῦ Ἱδρύματος Προασπίσεως Ἠθικῶν καὶ Πνευματικῶν Ἀξιῶν. Ἐὰν τοὺς ἔδιδα τὰ χρήματα τοῦ μόχθου τοῦ βίου μου καὶ προπαντὸς δὲν εἶχα πρωτότυπες ἰδέες (ἀκόμη καὶ τὰ χρήματα τοῦ παγκαριοῦ νὰ τὰ διαχειρίζεται ἡ Διοικοῦσα Ἐπιτροπὴ ὑπὸ τὴν Προεδρία τοῦ ἑκάστοτε Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος, τριῶν (3) Συνοδικῶν ἀπὸ τὶς παλαιὲς χῶρες καὶ τριῶν (3) Συνοδικῶν ἀπὸ τὶς νέες χῶρεςκαὶ μὲ προσωπικότητες μὲ ἀκραιφνῶς Ὀρθόδοξες καὶ Ἐθνικὲς ἰδέες καὶ ἀρχὲς μὲ ἄριστη ἔξωθεν καλὴ μαρτυρία καὶ μία Δεκαμελὴς Ἐξελεγκτικὴ Ἐπιτροπὴ νὰπαρίσταται κατὰ τὴν καταμέτρησι τῶν χρημάτων καὶ νὰ ἐλέγχῃ αὐστηρότατα τὰ ἔσοδα κὶ ἔξοδα εἰς βιντεοσκοπούμενη αἴθουσα.
9. Πνευματικῶς τὸ Πανελλήνιο Ἱερὸ Προσκύνημα τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους νὰ ὑπάγεται στὴ πνευματικὴ δικαιοδοσία τῆς Συνοδικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἄν ὅμως συνεχίσῃ ἡ Διοίκησι τῆς Ἐκκλησίας νὰ σαμποτάρῃ, τότε νὰ εἴμεθα σὲ ἕνα ἄλλο Ὀρθόδοξο Πατριαρχεῖο εἰς αἰώνιο καταισχύνη καὶ ἐντροπὴ ὅλων τῶν σαμποτὲρ ἐπὶ μία δεκαετία.
10. Τὸ Πανελλήνιο Ἱερὸ Προσκύνημα τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους θὰ ἀνήκῃ νομικὰ εἰς τὸ Ἵδρυμα Προασπίσεως Ἠθικῶν καὶ Πνευματικῶν Ἀξιῶν. Στοὺς λογαριασμοὺς τοῦ Ἱδρύματος καθὼς καὶ τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνουςδὲν θὰ ὑπάρχουν λιμνάζοντα ποσά. Τὸ Ἵδρυμα θὰ εἶναι πάντοτε χρεωμένον στοὺς προμηθευτὲς καὶ τοὺς ἐργολάβους, οἱ ὁποῖοι θὰ πληρώνωνται ἀναλόγως μὲ τὶς εἰσροὲς στὸ παγκάριον καὶ ἄλλες δωρεές.
11. Ἐὰν ὁ βαρύτατα φορολογούμενος ἑλληνικὸς λαὸς δεῖ ἔργο καὶ δὲν νοσφίζονται τὰ ποσὰ ἀπὸ «ἡμετέρους» Πολιτείας καὶ Ἐκκλησίας, τότε θὰ συνεισφέρῃ, ὁπότε τὸ Ἵδρυμα θὰ προβαίνῃ περαιτέρω σὲ ἀξιοποιήσεις τοῦ ἱεροῦ χρήματος μέχρι καὶ τὴν τελευταία δεκάρα διά :
α)συντήρησι τοῦ μνημείου δοξολογίας, εὐχαριστίας, εὐγνωμοσύνης καὶ λατρείας εἰς τὸν Ἐλευθερωτὴ Σωτῆρα Χριστὸν καὶ τῶν προσκτισμάτων του.
β) ἀναστήλωσιν ἱστορικῶν Ἱερῶν Ναῶν καὶ Ἱερῶν Μονῶν.
γ) ἐξοπλισμὸ σχολείων καὶ συσσίτια ἀπόρων μαθητῶν καὶ φοιτητῶν.
δ) πραγματοποίησι πρότυπου ἀλσυλίου, ποὺ δὲν θὰ ὀνομάζεται «Ἀναγνωστοπούλειον», ἀλλά «ἐπίγειος Ἐδέμ».
Τὸ μνημεῖο αὐτὸς θὰ ἀνήκῃ εἰς τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος, τὴν παγκόσμιον Ὀρθοδοξία καὶ τοὺς Πανέλληνες ἀνὰ τὴν ὑφήλιο.
12. Ἐὰν οἱ γνωστοί μας, φίλοι καὶ συνεργάτες γίνουν πάλιν ἀφωνότεροι ἰχθύος, εὐλπιστοῦμε νὰ εὑρεθοῦν προσωπικότητες μὲ ὀρθόδοξες ἰδέες καὶ ἐθνικὲς ἀρχὲς γιὰ νὰ σπεύσουν πρὸς πᾶσα κατεύθυνσι, ὄχι μόνον, εἰς τὴν Περιφερειάρχη κ. Εἰρήνη Δούρου, ἀλλὰ καὶ πρὸς πᾶσα κατεύθυνσνι (ὄχι μόνον εἰς τὴν Ἐκκλησία καὶ Πολιτεία, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλα τὰ ΜΜΕ) καὶ νὰ διαμαρτυρηθοῦν ἐντονώτατα γιὰ τὸ ἀνουσιούργημα, ποὺ σαμποτάρεται τὸ κολοσσιαῖο μνημεῖο δοξολογίας, εὐχαριστίας καὶ εὐγνωμοσύνης εἰς τὸν Ἐλευθερωτὴ Σωτήρα Χριστό, ποὺ κατὰ τὸν «Ἅγιον Μεσογαίας» (16.2.2015) : «...Δὲν νομίζω νὰ ὑπάρχῃ μεγαλύτερο, ὡραιότερο καὶ σημαντικότερο ὅραμα γιὰ τοὺς σύγχρονους Ἑλληνες καὶ πιστοὺς Χριστιανοὺς ἀπὸ τὴν ἐκπλήρωση τοῦ «Τάματος τοῦ Ἔθνους», μάλιστα ἐν ὄψει καὶ τῆς ἐπικειμένης ἐπετείου τῶν διακοσίων ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἐθνικῆς παλιγγενεσίας. Ταυτόχρονα, ὅμως, δὲν ὑπάρχει καὶ μεγαλύτερο σκάνδαλο άπὸ τὴν μὴ πραγμάτωσί του».
13. Εὐελπιστοῦμε αὐτὴ τὴ φορὰ, χιλιάδες ἔγγραφες διαμαρτυρίες νὰ σταλοῦν παντοῦ.
Ἡ 25 Μαρτίου 2021 ἤγγικεν καὶ ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ συνεχίζει νὰ διερωτᾶται :
Τί σόι ἑορτασμοὺς θὰ κάνουμε, ἐὰν δὲν σπεύσουμε νὰ πραγματοποιηθῇ τὸ Τάμα τοῦ Ἔθνους, τὸ Τάμα τοῦ Κολοκοτρώνη, Καποδιστρίου καὶ τῶν ἄλλων Ἡρώων τῆς Ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας, τὸ ὁποῖο θὰ συμβάλλη ἀφαντάστως γιὰ τὴν τόνωσι καὶ ἀναγέννησι τοῦ κατατρωθέντος ἠθικοῦ κάι ἐθνικοῦ φρονημάτος τῶν Ἑλλήνων.
14.Ἐὰν ἐπιστρέψουμε στὶς ρίζες μας καὶ παρακαλέσουμε τὸν Κύριο νὰ μᾶς γλυτώσῃ ἀπὸ τὸ βάραθρο τῆς ἀβύσσου, ποὺ μᾶς ὁδήγησαν οἱ ντόπιες καὶ διεθνεῖς σκοτεινὲς δυνάμεις, τότε μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνον, θὰ λυτρωθοῦμε ἀλλὰ καὶ θὰ μεγαλουργήσουμε καὶ θὰ πάρουμε καὶ τὴν Πόλι καὶ τὴν Ἁγιὰ Σοφία, ὅπως ἔχουν προφητεύσει ὁ μέγιστος Ἐθνομάρτυς καὶ Ἁγιομάρτυς Κοσμὰς ὁ Αἰτωλὸς καὶ πληθώρα ἄλλων προορατικῶν Ἐνθομαρτύρων καὶ Ἱερομαρτύρων καθὼς καὶ προσφάτων Ὁσίων ὡς π.χ. ὁ Ἅγιος Παϊσίου (12 Ἰουλίου) καὶ λοιποὶ ὅσιοι Γέροντες.
Κάθε φορὰ ποὺ οἱ Ἕλληνες ὁμονοοῦσαν μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἔκαναν θαύματα. Ὅταν εἴχαμε διαιρέσεις καὶ διχόνοιες, τότε ἐπήρχετο μεγάλη συμφορά.
Παρακαλοῦμε διαδόσατέ το παντοῦ.
Ἐν ἀναμονῇ
Φιλικώτατα
Ο ΠΡΟΕΣΡΟΣ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΩΣ ΗΘΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ
Πηγή: Φωτεινή Γραμμή
Για μια ακόμα φορά, η εμμονή της Τουρκίας στην υπεράσπιση των δικών της βλέψεων στην Κύπρο, αλλά και σοβαρές, βαθιές διαφωνίες στο δυτικό κατεστημένο, αναφορικά με την Τουρκία, διέσωσαν, κατά τα φαινόμενα, τουλάχιστο προσωρινά, την Κυπριακή Δημοκρατία και τους ‘Ελληνες της Κύπρου, την ύπαρξη και τα συμφέροντα των οποίων δεν φαίνονται ούτε πολύ πρόθυμες, ούτε πολύ ικανές να υπερασπίσουν οι πολιτικές ηγεσίες Κύπρου και Ελλάδας!
Γιατί η συζητούμενη στην Γενεύη λύση δεν ήταν παρά η διάλυση του κυπριακού κράτους και μία εξαιρετικά ασταθής ρύθμιση, που θα τιναζόταν εύκολα στον αέρα, ανά πάσα στιγμή, προκαλώντας μια άνευ προηγουμένου καταστροφή στο νησί και όχι μόνο. Αλλά ακόμη και με τα κριτήρια όσων είναι έτοιμοι να συζητήσουν οτιδήποτε, αρκεί «να λυθεί το κυπριακό», απεδείχθη ότι η πάγια «τακτική» του «πάρτα όλα» καταλήγει να απομακρύνει την πιθανότητα λύσης, αλλά και να ανεβάζει τον πήχυ των τουρκικών απαιτήσεων, εκεί που και οι ενδοτικότεροι των Ελλήνων αδυνατούν να συμφωνήσουν.
Απομένει βέβαια να δούμε αν και πότε θα επιχειρηθεί εκ νέου σύγκλιση της πενταμερούς, που ο ‘Ελληνας Υπουργός Εξωτερικών είχε προτείνει στο παρελθόν, και είχε γίνει αποδεκτό, να αποτελεί πάγιο θεσμό. Πληροφορίες κάνουν λόγο για πιθανή σύγκλισή της τον προσεχή Σεπτέμβριο, με δεδομένο ότι και ο «διεθνής παράγων», ιδιαίτερα κουρασμένος από τις φιλειρηνικές προσπάθειές του, στην Κύπρο και αλλού, θέλει κι αυτός να κάνει διακοπές. Είναι πρόωρη πάντως οποιαδήποτε εκτίμηση, αλλά και γίνεται πια όλο και πιο δύσκολο να διασωθεί μια πλήρως χρεωκοπημένη διαδικασία.
Πρέπει βέβαια να υπογραμμισθεί ότι, και έτσι, η Διάσκεψη επέφερε σοβαρή βλάβη στα συμφέροντα και την ίδια την υπόσταση του κυπριακού κράτους:
- Επανέφερε μερικώς την Κύπρο σε νομικό καθεστώς αποικίας, το μέλλον και η τύχη της οποίας είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης Βρετανίας, Ελλάδας, Τουρκίας και των «ιθαγενών», υπό μορφήν «κοινοτήτων»
- Ο ΓΓ του ΟΗΕ, αντί να κάνει τη δουλειά του, που είναι να επιδιώκει την εφαρμογή των ψηφισμάτων του ΟΗΕ (αποχώρηση τουρκικών στρατευμάτων που εισέβαλαν το ταχύτερο και ανεξάρτητα λύσης), παρουσίασε έγγραφο για σταδιακή αποχώρηση, μετά τη λύση και έθεσε υπό συζήτηση ρήτρα επανεξέτασης. Επιπλέον θα διατηρηθεί για πάντα μικρό τουρκικό απόσπασμα, ενώ φαίνεται ότι Λευκωσία και Αθήνα δέχτηκαν επεμβατικά δικαιώματα της Τουρκίας στο δικό της καντόνι. Φυσικά, ο Γκουτιέρες έγραψε αυτά τα πράγματα γιατί πήρε το πράσινο φως από Λευκωσία και Αθήνα, που μετά τα θεώρησαν αποδεκτό πλαίσιο διαπραγμάτευσης!
- Ο ΓΓ του ΟΗΕ και η Διάσκεψη της Γενεύης υπεισήλθαν ως μη όφειλαν, στα της συνταγματικής διάρθρωσης της Κύπρου, μάλιστα στο έγγραφο του ο ΓΓ αναφέρεται σε εκ περιτροπής προεδρία στο νησί, σταθμισμένη ψήφο και άλλα εξωφρενικά που δεν ισχύουν πουθενά στον κόσμο. ‘Οπως μαθαίνει στο πρώτο τρίμηνο ένας φοιτητής Νομικής, αλλά δεν γνωρίζουν, ούτε και δείχνουν να θέλουν να μάθουν, οι πολιτικοί ηγέτες Κύπρου και Ελλάδος, ο μόνος που δικαιούται να επεξεργαστεί και να αποφασίσει για τη συνταγματική δομή ενός κράτους είναι ο ίδιος ο λαός του
- Κατοχυρώθηκε η παράλογη και παράνομη Πενταμερής Διάσκεψη, που πρότεινε η Τουρκία και απέρριπταν παγίως μέχρι τον Δεκέμβριο 2016, όλες οι κυπριακές και ελληνικές κυβερνήσεις, ως φόρουμ διαπραγμάτευσης του κυπριακού.
- Αναβίωσε, με ευθύνη της Λευκωσίας και Αθήνας, εμμέσως πλην σαφώς, η ίδια η παράνομη και έκπτωτη Συνθήκη Εγγυήσεως, αφού εκεί ακριβώς στηρίχτηκε η «επιχείρηση Γενεύη»!
Αυτά είναι όσα ξέρουμε, γιατί δεν γνωρίζουμε το πλήρες κείμενο των προτάσεων που υπεβλήθησαν από ελληνοκυπριακής και ελληνικής πλευράς. ‘Ολα αυτά, όπως είναι φυσικό, Κύπρος και Ελλάδα θα τα βρίσκουν στη συνέχεια διαρκώς μπροστά τους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στο σημείο αυτό έφτασε η διαπραγμάτευση μετά από μια αλυσσίδα ατελείωτων και αδιανόητων παραχωρήσεων της ελληνικής πλευράς, χωρίς καμία υποχώρηση της τουρκικής.
Κύπρος και Μέση Ανατολή
Το αποτέλεσμα συνιστά σημαντική ήττα του νεοσυντηρητικού άξονα της «Αυτοκρατορίας του Χάους», ΗΠΑ-Βρετανίας-Ισραήλ υπό τον Νετανιάχου, που θέλει τον πλήρη έλεγχο της Κύπρου στον δρόμο προς την Τεχεράνη, για τον νέο πολύ μεγάλο πόλεμο που ετοιμάζεται στη Μέση Ανατολή, όπως ορθώς επεσήμανε σε πρόσφατο άρθρο του ο Μίκης Θεοδωράκης και εξ αιτίας του οποίου έχει εκδηλωθεί όλο το πρόσφατο διάστημα όλο αυτό το εντελώς αφύσικο ενδιαφέρον για την λύση του κυπριακού (Νούλαντ, Γκουτιέρες, Μέι, Γιουνκέρ κλπ).
Τυχόν «λύση» σε αυτόν τον άξονα θα απέδιδε την Κύπρο και όχι στην Τουρκία. Είναι λάθος (στην καλύτερη περίπτωση) να επικεντρώνεται η συζήτηση μόνο στην τουρκική κατοχή και απειλή. Γιατί το πρόβλημα της Κύπρου είναι και παραμένει πρωτογενώς αποικιακό. Η Τουρκία βρέθηκε στην Κύπρο, σε συμφωνία και υπό την καθοδήγηση Αγγλοαμερικανών, για να τους συνδράμει στον έλεγχο του νησιού, αρπάζοντας βέβαια κι αυτή ένα κομμάτι. Ούτε βέβαια έκανε ο Κίσσινγκερ όσα έκανε το 1974 για να δώσει την Κύπρο στην Τουρκία. Για τους ίδιους τη θέλουν και σε τρεις ξένους δικαστές την απέδιδε το σχέδιο Ανάν, όχι στην ‘Αγκυρα.
Και μέσω της ελληνοτουρκικής σύγκρουσης που υποδαύλισε στο παρελθόν και μέσω της ελληνοτουρκικής «ειρήνευσης» που κάνει ότι μπορεί για να επιβάλλει τώρα, ο «διεθνής», «δυτικός παράγων» ένα και μόνο ένα θέλει. Να πάρει ο ίδιος τον έλεγχο του νησιού από τους κατοίκους του.
Η κατάληξη της Γενεύης επιβεβαίωσε αυτό που ήδη γνωρίζαμε. Στο υποσύστημα «Ελλάδα-Κύπρος-Τουρκία» της Αν. Μεσογείου μόνο ένα από τα τρία κράτη διατηρεί βασικά στοιχεία ανεξαρτησίας και κυριαρχίας (Τουρκία), το δεύτερο (Κύπρος) διατηρεί μόνο τυπικά αυτά τα στοιχεία και το τρίτο (Ελλάδα) έχει σε μεγάλο βαθμό καταλυθεί και τυπικά, μετατρεπόμενο σε «Αποικία Χρέους», κατά τον προσφυή ορισμό του κ. Κοτζιά. Η πολιτική ηγεσία της Τουρκίας υπερασπίζεται τα εθνικά της συμφέροντα, με τον τρόπο που τα καταλαβαίνει, οι πολιτικές ηγεσίες Ελλάδας και Κύπρου όχι.
Τι σημαίνει κανονικό κράτος και ποιός είναι ο όρος επιβίωσης των Ελλήνων της Κύπρου
Τις τελευταίες ημέρες, ο Υπουργός Εξωτερικών κ. Κοτζιάς εισήγαγε στην επίσημη ρητορεία τον όρο «κανονικό κράτος», μίλησε μάλιστα και για ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος στην Κύπρο.
Ελπίζουμε στο μέλλον να ευθυγραμμίσει και την πράξη του με αυτά που λέει, γιατί μέχρι τώρα έχει πράξει τα εντελώς και απολύτως αντίθετα. Η ίδια η Διάσκεψη της Γενεύης άλλωστε συνιστά αναγνώριση του ρόλου της Βρετανίας και της Τουρκίας επί της Κύπρου, είναι αστείο επομένως, και μάλιστα γκραν γκινιόλ, να συμμετέχει κάποιος στη Γενεύη και να κάνει ταυτόχρονα λόγο για «ανεξάρτητο», «κυρίαρχο», «κανονικό» κράτος.
Η πλήρης εξίσωση μειοψηφίας και πλειοψηφίας, ο αφοπλισμός της Κύπρου και ο έλεγχος του νησιού από μια «Διεθνή Αστυνομία», όπως τα περιέγραψε με αφοπλιστική σαφήνεια ο Υπουργός Εξωτερικών στο Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων (21.1.2017), σημαίνει απλούστατα ότι οι Κύπριοι χάνουν το υπαρκτό σήμερα, σχετικά ανεξάρτητο, κυρίαρχο και κανονικό κράτος τους και μια Δικτατορία Ξένων εγκαθίσταται στο νησί.
Και τα μικρά παιδιά σε όλο τον πλανήτη, όχι όμως οι πολιτικές ηγεσίες της Κύπρου και της Ελλάδας, γνωρίζουν ότι «κανονικό κράτος» σημαίνει, πριν από όλα, τρία πράγματα, χωρίς τα οποία δεν νοείται καν κράτος:
1. Ένας δημοκρατικός τρόπος λήψης αποφάσεων, στον οποίο ισχύει πλην περιορισμένων εξαιρέσεων ο κανόνας της πλειοψηφίας και δεν νοούνται ξένοι στη λειτουργία του κράτους
2. Το δικαίωμα στην αυτοάμυνα και τις ‘Ενοπλες Δυνάμεις.
Η Κύπρος κινδυνεύει λιγότερο από το Βατικανό ή την Ελβετία και θέλει να αυτοαφοπλισθεί; Η ίδια θέλει να αφοπλισθεί και να «αποστρατιωτικοποιηθεί», δεν την ενοχλούν όμως καθόλου ούτε οι βρετανικές βάσεις, ούτε οι σοβαρότατοι κίνδυνοι που εγκυμονούν; Δεν θέλει Τούρκους στον στρατό της, αλλά θέλει κοινό κράτος με τους Τούρκους; Καταλαβαίνει τον εαυτό της ως κράτος ή ως κοινότητα εις διαρκή αναζήτηση «Προστάτη»;
3. Το δικαίωμα το κράτος να έχει μέσο επιβολής της κυριαρχίας του, δηλαδή Αστυνομία.
Αυτά είναι κράτος και αυτά είναι και όρος επιβίωσης των Ελλήνων στην Κύπρο. Τα υπόλοιπα, ζητώ συγνώμη για τον όρο, είναι ανοησίες, αλλά θανάσιμα επικίνδυνες ανοησίες.
Καλό θα είναι κατά τη γνώμη μας ο κυπριακός λαός να απαιτήσει από τα πολιτικά του κόμματα οι προτάσεις που κάνουν και οι «στρατηγικές» που προτείνουν, να είναι αυστηρά και χωρίς καμία παρέκκλιση εντός αυτού του πλαισίου, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί αυτό είναι το μόνο πλαίσιο που επιτρέπει την επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού, στα εδάφη που σήμερα κατοικεί, ή όπου βρεθεί αύριο.
Γιατί οι συνομιλίες για το κυπριακό, στη βάση που διεξάγονται έως τώρα, δεν αφορούν το πως θα «επανενωθεί» η Κύπρος, ή πως θα ανακτηθεί ο κατεχόμενος βορράς της Δημοκρατίας, αλλά πως θα καταργηθεί το υπάρχον και λειτουργούν σήμερα σχετικά ανεξάρτητο, κυρίαρχο, «κανονικό» κυπριακό κράτος.
Τιθέμενος υπό κυριαρχία ξένων δικαστών, αξιωματούχων, στρατών και αστυνομιών και αποδεχόμενος τα αυτά με τη δική του βούληση, ο κυπριακός λαός διατρέχει προφανή κίνδυνο να χαθεί ο ίδιος, αλλά και να προκαλέσει μη διαχειρίσμα, καταστροφικά προβλήματα στην μητροπολιτική Ελλάδα.
Πρέπει αυτά να φύγουν οριστικά από τη μέση, για να μπορέσει να γίνει μια σοβαρή και νηφάλια συζήτηση για το πως μπορεί ή δεν μπορεί να λυθεί το κυπριακό. ‘Οχι όμως να συζητάμε τη διάλυση και του υπάρχοντος κράτους.
Οφείλει επίσης η Κυπριακή Δημοκρατία να βρει τον τρόπο και τα λόγια να επαναφέρει και διεθνώς, με την πρώτη ευκαιρία, αυτή τη βάση συζήτησης. Είναι αδιανόητο ένα κράτος να μην διεκδικεί την ίδια του την ύπαρξη και να περιφέρει διεθνώς μια, με λύπη μας το διατυπώνουμε έτσι, αλλά είναι η αλήθεια, αναξιοπρεπή προθυμία αυτοκατάργησης, με τη συμπαράσταση της Ελλάδας!
Οι εγγυήσεις – απάτη και παραπλάνηση
Το τελευταίο διάστημα η Λευκωσία και ιδίως η Αθήνα έχουν ξελαρυγγιαστεί κυριολεκτικά να δηλώνουν ότι επιδιώκουν την κατάργηση των εγγυήσεων. Αυτό είναι και το ένα από τα σημεία που ναυάγησε η Διάσκεψη.
Αν ζούσαμε στο 1973 και όχι στο 2017, αυτό θα ήταν ένα πολύ σοβαρό ζήτημα. Αν υπήρχαν οι Εγγυήσεις επίσης. Αλλά ζούμε στο 2017 και η Συνθήκη Εγγυήσεως έχει θεωρηθεί παράνομη και μη δημιουργούσα υποχρέωση για την Κυπριακή Δημοκρατία ήδη από το 1964. Οι νομικοί του Φόρειν ‘Οφις έχουν υιοθετήσει την ίδια άποψη από το 1967. Η Τουρκία δύσκολα μπορεί να επικαλεσθεί μια συμφωνία που προβλέπει την εγγύηση ενός κράτους που η ίδια χαρακτηρίζει εκλιπόν. Με δύο λόγια, οι εγγυήσεις έχουν ντε φάκτο καταργηθεί, έστω και αν είναι σκόπιμο να καταργηθούν και τυπικά, υπό όρους όμως που δεν πληρούνται σήμερα. Παραδόξως, είναι η Κύπρος και η Ελλάδα που επανανομιμοποίησαν τη Συνθήκη που τις προβλέπει, αποδεχόμενες τη σύγκλιση της Γενεύης, υποτίθεται για να τις καταργήσουν. Το αποτέλεσμα, επαναφέραμε στο προσκήνιο την απαίτηση της Τουρκίας να διαιωνιστούν οι εγγυήσεις!
Οι εγγυήσεις πρέπει ασφαλώς να καταργηθούν. Αν όμως μιλάμε για ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, υπό τον έλεγχο του πληθυσμού του, δυνάμενο να συνάψει συμμαχίες αν το επιθυμεί κλπ. Αν μιλάμε για αποικία, μη ελεγχόμενη από τον πληθυσμό, αφοπλισμένη και υπό την κυριαρχία ξένων αστυνομιών, τότε η κατάργηση των εγγυήσεων σημαίνει την κατάργηση της τελευταίας νομικής δυνατότητας της Ελλάδας να παρέμβει στην Κύπρο, όπως το έπραξε στο παρελθόν, για να προστατεύσει τους Ελληνοκύπριους αν απειληθούν, όπως επίσης συνέβη στο παρελθόν.
Η διαμάχη περί τις εγγυήσεις αντανακλά στην πραγματικότητα όχι τόσο κάποιες ελληνικές στρατηγικές, όσο τη σύγκρουση δύο «κομμάτων» στον ίδιο τον ηγετικό πυρήνα της Αυτοκρατορίας και των σχεδίων τους για την Ελλάδα, την Κύπρο και την Τουρκία. Οι κλασικοί «παγκοσμιοποιητές» υπολογίζουν την Τουρκία εντός συστήματος. Η αναθεωρητική, ριζοσπαστική φράξια όχι, τουλάχιστο με τη μορφή και τον βαθμό ανεξαρτησίας που διαθέτει σήμερα. Η ισχυρή ανάδυσή της σήμερα είναι που διαφοροποιεί την κατάσταση εν σχέσει με το 2004. Θέλει να αποκτήσει ξανά το πιο χρήσιμο ίσως νησί του πλανήτη χωρίς οποιεσδήποτε υποσημειώσεις και υποθήκες τρίτων, έστω και με τη μορφή εγγυήσεων και επεμβατικών δικαιωμάτων. Πιθανώς, μακροχρόνια, και χωρίς τους κατοίκους του, που μόνο μπελάδες δημιουργούν!
Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά
Τη φετινή χρονιά συμπληρώνονται πεντακόσια χρόνια από τη μεγάλη διάσπαση του παπισμού, η οποία είναι γνωστή ως Μεταρρύθμιση. Το 1517 ο γερμανός παπικός μοναχός Μαρτίνος Λούθηρος αντέδρασε δυναμικά κατά των τερατωδών πρακτικών της παπικής «εκκλησίας», εγκαινιάζοντας έτσι το σαρωτικό κίνημα της Μεταρρύθμισης, ή Διαμαρτύρησης, ή Προτεσταντισμού, όπως είναι καλλίτερα γνωστό, το οποίο συντάραξε συθέμελα το σαθρό παπικό οικοδόμημα και ολόκληρο τον κόσμο. Μελετώντας αντικειμενικά την ιστορία της συγκεκριμένης αυτής ταραγμένης περιόδου, μπορούμε αβίαστα να δούμε το γεγονός της Μεταρρύθμισης ως την κυοφορούμενη για πέντε αιώνες έκρηξη των παπικών αυθαιρεσιών κατά των λαών της Ευρώπης και αλλαχού.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 3η Ιουλίου 2017
ΓΙΑΤΙ «ΤΙΜΑ» Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ;
Τη φετινή χρονιά συμπληρώνονται πεντακόσια χρόνια από τη μεγάλη διάσπαση του παπισμού, η οποία είναι γνωστή ως Μεταρρύθμιση. Το 1517 ο γερμανός παπικός μοναχός Μαρτίνος Λούθηρος αντέδρασε δυναμικά κατά των τερατωδών πρακτικών της παπικής «εκκλησίας», εγκαινιάζοντας έτσι το σαρωτικό κίνημα της Μεταρρύθμισης, ή Διαμαρτύρησης, ή Προτεσταντισμού, όπως είναι καλλίτερα γνωστό, το οποίο συντάραξε συθέμελα το σαθρό παπικό οικοδόμημα και ολόκληρο τον κόσμο. Μελετώντας αντικειμενικά την ιστορία της συγκεκριμένης αυτής ταραγμένης περιόδου, μπορούμε αβίαστα να δούμε το γεγονός της Μεταρρύθμισης ως την κυοφορούμενη για πέντε αιώνες έκρηξη των παπικών αυθαιρεσιών κατά των λαών της Ευρώπης και αλλαχού.
Απ’ ότι διαβάζουμε έχουν προγραμματισθεί πολλές εκδηλώσεις για να τιμηθεί το σημαντικό αυτό γεγονός. Πριν λίγο καιρό το γνωστό πανεπιστήμιο της Τιβίγγης στη Γερμανία διοργάνωσε εορταστική εκδήλωση, στην οποία πήρε μέρος και ο Παναγιώτατος Οικουμενικό Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, ο οποίος μάλιστα και τιμήθηκε από το εν λόγω προτεσταντικό πνευματικό ίδρυμα με την αναγόρευσή του ως επιτίμου διδάκτορος.
Το περίεργο και άξιο μελέτης είναι πως και η παπική «εκκλησία» τιμά την επέτειο της Μεταρρύθμισης! Το εν Αθήναις ιησουιτικό περιοδικό «ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ» (τ.1105 Μάιος –Ιούνιος 2017) είναι αφιερωμένο στα «500 χρόνια από τη Μεταρρύθμιση του Λουθήρου». Μάλιστα στο εξώφυλλο της πρώτης σελίδας έχει αναρτημένη γκραβούρα στην οποία εικονίζεται ο Λούθηρος να καίει στην πυρά τον αφορισμό του από την παπική «εκκλησία»!
Σε ένα από τα επετειακά άρθρα του περιοδικού έγραψε ο εκδότης και διευθυντής του ιησουίτης «ιερέας» κ. Θεόδωρος Κοντίδης: «Ο κόσμος μας σήμερα δεν θα ήταν όπως είναι χωρίς την εμβληματική μορφή του Λουθήρου και της Μεταρρύθμισης που αυτός ξεκίνησε. Η Μεταρρύθμιση άλλαξε το τοπίο του χριστιανισμού, άλλαξε την ιστορική πορεία της Ευρώπης και του κόσμου. Η επιρροή του Λουθήρου στη θρησκεία και στον πολιτισμό υπήρξε καθοριστική και η κατανόηση αυτής είναι απαραίτητη για να καταλάβουμε την εποχή που ζούμε». Προσπαθούμε να αποκρυπτογραφήσουμε τους «τολμηρούς» αυτούς ισχυρισμούς του παπικού ιησουίτη «κληρικού» και δε μπορούμε να καταλάβουμε αν είναι ένα ξέσπασμα ειλικρίνειας, ή αν κρύβεται κάποια σκοπιμότητα στα γραφόμενά του. Θα νόμιζε κάποιος ότι ο σημερινός παπισμός δεν είναι ο ίδιος με εκείνον, πριν 500 χρόνια, όταν ξέσπασε η θύελλα της Διαμαρτύρησης και όπου σείστηκε και κλονίστηκε συθέμελα το παπικό οικοδόμημα. Συμφωνούμε μαζί του ότι πράγματι ο κόσμος δεν θα ήταν ο ίδιος αν δεν ξεσπούσε το αναπόφευκτο κίνημα της Μεταρρύθμισης. Αλλά πως θα ήταν; Ασφαλώς χειρότερα! Θα συνεχίζονταν ο σκοτεινός παπικός μεσαίωνας, αυτός των προηγουμένων πεντακοσίων ετών (1014-1517), αφότου η σεβάσμια Εκκλησία της Πρεσβυτέρας Ρώμης συλήθηκε από τους βαρβάρους και αιρετικούς Φράγκους, αποσχίστηκε από την Εκκλησία (1054) και επέβαλε τη χειρότερη βαρβαρότητα, που γνώρισε ποτέ ο κόσμος και η ιστορία, στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Αν πράγματι ο κ. Θ. Κοντίδης είχε αγαθές προθέσεις και ήθελε να είναι τίμιος με την ιστορία, γιατί δεν προχώρησε να περιγράψει, πως θα ήταν ο κόσμος χωρίς τη Μεταρρύθμιση;
Σε άλλο σημείο έγραψε: «Πριν 500 χρόνια το 1517, ο Λούθηρος διακήρυξε τις 95 θέσεις του, όπου κατάγγειλε το εμπόριο των λυσίποινων (λυσίποινα και όχι συγχωροχάρτια) από τον πάπα … κατήγγειλε τη διαφθορά της παπικής αυλής … όρθωσε το ανάστημά του ενάντια στον πάπα …». Ορθώς τα αναφέρει. Αλλά δεν μας λέει αν η παπική «εκκλησία» διόρθωσε όλα αυτά, ή τουλάχιστον διόρθωσε μερικά. Δυστυχώς τίποτε δε διόρθωσε. Όπως είναι γνωστό, το κίνημα της Μεταρρύθμισης ακολούθησε το κίνημα της Αντιμεταρρύθμισης από μέρους του παπισμού. «Η Αντιμεταρρύθμιση είναι ένα κίνημα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας με ξεκίνημα τον 16ο αιώνα και διεύρυνση τον 17ο αιώνα με αφορμή την προτεσταντική Μεταρρύθμιση. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία προσπάθησε να ανακόψει τη διάδοση των ιδεών της Μεταρρύθμισης με βίαια μέτρα, όπως η Ιερά Εξέταση και το Index Librorum Prohibitorum, τον κατάλογο απαγορευμένων βιβλίων που κρίνονταν επικίνδυνα διότι θεωρούνταν ότι υπέσκαπταν τα θεμέλια της πίστης» (el.wikipedia.org). Κορύφωση της Αντιμεταρρύθμισης ήταν η σύγκληση της «ψευδοσυνόδου» του Τριδέντου (1545-1547), προφανώς η χειρότερη ψευδοσύνοδος του παπισμού (οικουμενική για εκείνον), η οποία θεσμοθέτησε σε δόγματα όλες τις κακοδοξίες και αντιχριστιανικές πρακτικές των προηγουμένων πεντακοσίων ετών της αποστασίας του! Με άλλα λόγια το γεγονός της Μεταρρύθμισης ήταν για τον παπισμό ένα φοβερό πισωγύρισμα, μια αναδίπλωση στον εαυτό του, μια περιχαράκωση των δοξασιών και πρακτικών του, για τα οποία έγινε η έκρηξη της Μεταρρύθμισης!
Σημειώνουμε πως για να καταστείλει το κίνημα της Μεταρρύθμισης, δεν αρκέστηκε στην ιδεολογική αντιπαράθεση, αλλά μετήλθε και πρακτικές βίας. Στα 1542 αποφασίστηκε η αναβίωση της φρικιαστικής Ιερής Εξέτασης, η οποία είχε ιδρυθεί «γύρω στο 1184, περιλαμβανομένης της Επισκοπικής Εξέτασης (1184-1230) και αργότερα της Παπικής Εξέτασης (1230)» (el.wikipedia.org), τα απάνθρωπα «ιερά δικαστήρια» στα οποία είχαν βρει φρικτό θάνατο εκατομμύρια άνθρωποι, των οποίων το «έγκλημά» τους ήταν να μη σκύβουν δουλικά το κεφάλι να ασπασθούν την παντόφλα του «αντιπροσώπου του Θεού στη γη» πάπα! Με την αναβίωση της Ιερής Εξέτασης, προχώρησε ο παπισμός στο «συνετισμό» όσων ακολούθησαν τη Μεταρρύθμιση. Ταυτόχρονα αποφασίστηκε και το διαβόητο Index Librorum Prohibitorum, δηλαδή ο κατάλογος των απαγορευμένων βιβλίων και το κάψιμο δημοσίων των συγγραμμάτων που δε συμφωνούσαν με την «καθολική εκκλησία»! Δε θα πρέπει επίσης να παραβλέψουμε και την ίδρυση του τάγματος των Ιησουιτών (στο οποίο ανήκει και ο κ. Θ. Κοντίδης και φυσικά ο νυν «πάπας» Φραγκίσκος), το 1540, από τον παπικό μοναχό Ιγνάτιο Λογιόλα και αναγνωρίστηκε από τον πάπα Παύλο Γ΄, οποίο ανάλαβε το έργο της προπαγάνδας για την ανάσχεση παπικών πιστών προς τον Προτεσταντισμό.
Πολλοί σοβαροί ιστορικοί είδαν και σοβαρές κοινωνικές προεκτάσεις στο κίνημα της Μεταρρύθμισης. Όπως, δεν είναι γνωστό στους πολλούς, ο παπισμός, δεν είναι τίποτε περισσότερο από την χριστιανική περιβολή του φραγκικού φεουδαρχισμού. Οι Φράγκοι κατακτητές της Ευρώπης είχαν αποτελέσει την τάξη των «ευγενών» επί των κατακτημένων λαών της Ευρώπης, τους οποίους μετέβαλαν σε δουλοπάροικους. Αυτοί, «ελέω Θεού», γινόταν ηγεμόνες των λαών αυτών, στους οποίους, σύμφωνα με το φεουδαρχικό σύστημα, ανήκαν οι λαοί και τα τιμάρια, δηλαδή οι γαίες και ασκούσαν ολοκληρωτική εξουσία σ’ αυτούς. Επίσης στους «ευγενείς» ανήκε και ο «κλήρος». Ιδιαίτερα ο ανώτερος «κλήρος», έπρεπε να έχει «ευγενή καταγωγή», δηλαδή να προέρχεται από τους Φράγκους κατακτητές! Αυτό σημαίνει πως το αντίχριστο φεουδαρχικό σύστημα (πολιτικό και θρησκευτικό) λυμαίνονταν τους καταπιεσμένους ευρωπαϊκούς λαούς. Γι’ αυτό δε λείπουν οι κοινωνικές εξεγέρσεις στον ευρωπαϊκό χώρο και οι συχνοί φονικοί «θρησκευτικοί πόλεμοι». Έτσι λοιπόν η επιτυχία του κινήματος της Μεταρρύθμισης οφείλεται εν πολλοίς και στο κοινωνικό πρόβλημα της μεσαιωνικής Ευρώπης. «Για τους αγρότες και τους φτωχούς των πόλεων η απόσχιση από την παπική εκκλησία ήταν η αφορμή για να ζητήσουν γενικότερες αλλαγές σε κοινωνικό επίπεδο και περισσότερες ελευθερίες και οδήγησε στην εξέγερση των χωρικών (1524-1526). Οι χωρικοί διακήρυξαν ένα πρόγραμμα που ονομάστηκε Τα Δώδεκα Άρθρα των Χωρικών, μεταξύ των οποίων ήταν το αίτημα να διαλέγουν τους κληρικούς τους, να μειωθεί η δεκάτη (αγροτική φορολογία, το 1/10 της παραγωγής τους), να καταργηθεί η δουλοπαροικία, το δικαίωμα να ψαρεύουν και να κυνηγούν, να είναι αμερόληπτα τα δικαστήρια και να περιοριστούν οι απαιτήσεις των φεουδαρχών. Τα άρθρα αυτά αναπροσαρμόζονταν με βάση τις τοπικές ανάγκες. Ο Λούθηρος αποκήρυξε την εξέγερση των χωρικών, η οποία κατεστάλη βίαια από τους ευγενείς. Υπολογίζεται ότι στοίχισε τη ζωή σε περισσότερο από 100.000 χωρικούς. Σε μερικές περιοχές οι χωρικοί πέτυχαν κάποιους συμβιβασμούς αλλά στις περισσότερες η καταπίεση είτε παρέμεινε όπως ήταν πριν από την εξέγερση είτε αυξήθηκε» (el.wikipedia.org). Εδώ απλά μπορούμε να αναφέρουμε το γνωστό στους περισσοτέρους τραγικό γεγονός της «Νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου», όπου στις 24 Αυγούστου του 1572, σφαγιάστηκαν περισσότεροι από 30.000 Ουγενότοι Προτεστάντες από τους παπικούς, με αρχηγό το διαβόητο δολοφόνο Γκυζ, ως εφαρμογή της Αντιμεταρρύθμισης του παπισμού. Και, ως ανάμνηση μάλιστα αυτής της ιστορικής τραγωδίας, ο «Ο Πάπας Γρηγόριος ΙΓ' διέταξε ένα Te Deum και την κοπή μεταλλίου για τον εορτασμό του γεγονότος με τη μορφή του στην μία όψη και την λατινική επιγραφή Ugonottorum strages 1572 (σφαγή Ουγενότων 1572) και έναν άγγελο με σταυρό και σπαθί δίπλα στους νεκρούς προτεστάντες στην άλλη» (el.wikipedia.org)!
Το να τιμάς ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός, σημαίνει ότι αντλείς από αυτό διδάγματα και αλήθειες. Δε νομίζουμε όμως ότι αυτός ήταν ο σκοπός του αφιερώματος στο ιησουίτικο περιοδικό. Κι’ αυτό διότι, για όλες αυτές τις σκοτεινές και τραγικές πτυχές τις ταραγμένης εκείνης περιόδου, δεν αναγράφει τίποτε ο κ. Θ. Κοντίδης, στα πολλά άρθρα σχετικά με τη Μεταρρύθμιση, στο περιοδικό του. Και πως θα μπορούσε άλλωστε να το κάμει, αφού όλες οι αιτίες, που οδήγησαν το Λούθηρο και τους άλλους Διαμαρτυρόμενους, στη Μεταρρύθμιση, αποτελούν, ως τα σήμερα, αναλλοίωτα δόγματα και πρακτικές της «εκκλησίας» του! Αλλά το μόνο που κάνει είναι να «βλέπει» με «συμπάθεια» και «συγκατάβαση» το κίνημα της Μεταρρύθμισης, έχοντας το λόγο του. Σε πολλά σημεία των άρθρων του περιοδικού τονίζεται το «πλησίασμα» παπισμού και προτεσταντισμού. Φρονούμε λοιπόν πως κύριος στόχος του «αφιερώματος» του εν λόγω ιησουιτικού περιοδικού είναι να προβληθεί το οικουμενιστικό «άνοιγμα» του Βατικανού προς τον κατακερματισμένο προτεσταντικό κόσμο. Το έγραψε και ο ίδιος: «Σήμερα ο θεολογικός διάλογος καθολικών και λουθηρανών έχει φτάσει σε μια συμφωνία». Για χάρη αυτής της «συμφωνίας» το Βατικανό «απενεχοποίησε» τον μεγαλύτερο εχθρό του, το Λούθηρο και τον παρουσιάζει ως «σημαντική προσωπικότητα, η οποία άλλαξε την ιστορία»! Ιδού λοιπόν και η λύση της απορίας μας, το αφιέρωμα του ιησουιτικού περιοδικού στη Μεταρρύθμιση!
Βεβαίως για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας το κίνημα της Μεταρρύθμισης έχει μείζονα σημασία, διότι ανέδειξε το αβυσσαλέο μέγεθος της πτώσης και παρεκτροπής του δυτικού Χριστιανισμού. Αυτό τόνισε ο σημαντικός ορθόδοξος θεολόγος π. Ιωάννης Μάγιεντορφ, καθηγητής Βυζαντινής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Fordham, «η Μεταρρύθμιση ήταν πραγματικά μια απόπειρα για την απελευθέρωση του Δυτικού Χριστιανισμού από το σχολαστικό περίγραμμα της σκέψης και για την επαναφορά του στην Αγία Γραφή και τον πρώιμο Χριστιανισμό». Φυσικά δεν κατόρθωσε να επιστρέψει στον πρώιμο Χριστιανισμό, αλλά απομακρύνθηκε περισσότερο από αυτόν, διότι αυτά είναι τα τραγικά αποτελέσματα της απουσίας της Θείας Χάριτος. Ο Προτεσταντισμός είναι στην ουσία του ένας ιδιότυπος παπισμός. Αλλά περί αυτού και για το επετειακό γεγονός των 500 χρόνων από τη Μεταρρύθμιση, εξ επόψεως ορθοδόξου, θα κάνουμε λεπτομερή σχόλιο σε προσεχή ανακοίνωσή μας.
Περαίνοντας το σχόλιό μας θέλουμε συμπερασματικά να τονίσουμε πως ο σύγχρονος οικουμενιστικός οίστρος παραχαράσσει και διαστρεβλώνει ακόμα και την ιστορία, για να προωθήσει τις επιδιώξεις του. Εν προκειμένω, ο παπικός ιησουιτισμός, ο οποίος έχει ως αρχή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», δε διστάζει να χρησιμοποιήσει το συνταρακτικό γεγονός της Μεταρρύθμισης (τραγικό και ολέθριο για εκείνον), για τους δικούς του σκοπούς. Η ξαφνική παπική «αγαπολογία» εκτείνεται και στους αποπροσανατολισμένους και κατακερματισμένους Προτεστάντες, για την «ενότητα των χριστιανών», υπό την εξουσία του «αντιπροσώπου του Θεού στη γη πάπα»! Αν κάποιος βλέπει άλλους στόχους, ας μας το πει!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Το Άγιον Όρος ήταν εδώ και δέκα αιώνες το προπύργιο της Ορθοδοξίας, όπου οι αγιορείτες μοναχοί «φύλαγαν Θερμοπύλες». Υπήρξε ο ισχυρός κυματοθραύστης, όπου έσπαγαν και διαλύονταν τα μανιασμένα κύματα των διαχρονικών πλανών και κακοδοξιών. Ο Αγιώνυμος Άθως ήταν συνώνυμος με τον αγώνα κατά των διαχρονικών επίβουλων της αμώμητης και σώζουσας πίστεως των Πατέρων μας. Αυτή η τραχιά, αλλά αγιασμένη, χερσόνησος είναι, σπιθαμή προς σπιθαμή, ποτισμένη από ποταμούς αιμάτων από ομολογητές μοναχούς, για την προάσπιση της αλήθειας της Εκκλησίας μας. Ο αγιορείτικος μοναχισμός υπήρξε ο μεγάλος ασυμβίβαστος με τις πτωτικές δυνάμεις του κόσμου.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 6η Ιουλίου 2017
ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΣΥΣΤΑΣΗ ΑΤΑΡΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
Το Άγιον Όρος ήταν εδώ και δέκα αιώνες το προπύργιο της Ορθοδοξίας, όπου οι αγιορείτες μοναχοί «φύλαγαν Θερμοπύλες». Υπήρξε ο ισχυρός κυματοθραύστης, όπου έσπαγαν και διαλύονταν τα μανιασμένα κύματα των διαχρονικών πλανών και κακοδοξιών. Ο Αγιώνυμος Άθως ήταν συνώνυμος με τον αγώνα κατά των διαχρονικών επίβουλων της αμώμητης και σώζουσας πίστεως των Πατέρων μας. Αυτή η τραχιά, αλλά αγιασμένη, χερσόνησος είναι, σπιθαμή προς σπιθαμή, ποτισμένη από ποταμούς αιμάτων από ομολογητές μοναχούς, για την προάσπιση της αλήθειας της Εκκλησίας μας. Ο αγιορείτικος μοναχισμός υπήρξε ο μεγάλος ασυμβίβαστος με τις πτωτικές δυνάμεις του κόσμου.
Αυτά όμως μέχρι πρότινος. Με θλίψη, απογοήτευση και αγωνία διαπιστώνουμε τελευταία πως το Άγιο Όρος, που γνωρίζαμε, δεν υπάρχει πλέον, αλώθηκε από τις δυνάμεις του πτωτικού κόσμου και έγινε δυστυχώς θεράπων του σύγχρονου οικουμενιστικού οίστρου. Για να είμαστε ακριβείς, η άλωση αυτή αφορά κατά κύριο λόγο τις Ιερές Μονές, οι οποίες μεταβλήθηκαν σε άβουλα φερέφωνα των θιασωτών του οικουμενισμού. Αντίθετα, πλειάδα μεμονωμένων κελιωτών μοναχών έχουν διαχωρίσει τη θέση τους και δίνουν τον επιβεβλημένο αγώνα τους και τη μαρτυρία τους για τη Ορθοδοξία, εκθέτοντας τον εαυτό τους σε διωγμούς και διασυρμούς, για τις οποίες ευθύνονται οι Ιερές Μονές. Όσοι γνωρίζουμε την κατάσταση, κρίνουμε πως το Άγιο Όρος «βράζει», με απρόβλεπτες συνέπειες στο άμεσο μέλλον.
Μια σαφής απόδειξη των ανωτέρω ισχυρισμών μας είναι η πρόσφατη απαράδεκτη ανακοίνωση – μήνυμα της Έκτακτης Διπλής Ιεράς Συνάξεως του Αγίου Όρους (17/30-6-2017), σχετικά με την, αρκετά ετεροχρονισμένη της, αποτίμηση της «Συνόδου» της Κρήτης.
Μελετώντας την, ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει, ότι αυτή έγινε κατόπιν παραγγελίας. Κι’ αυτό διότι έρχεται, ως προς το περιεχόμενό της, σε αντίθεση με κάποια παλαιότερα ελάχιστα αποσπασματικά κείμενα – κριτικές του Αγίου Όρους στις αποφάσεις της «Συνόδου» της Κρήτης. Σε εκείνα τουλάχιστον είχαν εκφραστεί κάποιες επιφυλάξεις, ενώ στην προκείμενη ανακοίνωση δεν γίνεται ο παραμικρός υπαινιγμός για τις αποδεδειγμένες κραυγαλέες αντορθόδοξες πρακτικές και αποφάσεις της.
Ως αφορμή για την κοινοποίηση αυτής της ανακοίνωσης επικαλείται την «υποβόσκουσα ταραχή προκαλουμένη από αντιδράσεις κατά των αποφάσεων της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου (Κρήτη, 2016). Προτείνονται αποτειχίσεις και διακοπαί του μνημοσύνου των οικείων επισκόπων. Επειδή είμεθα αποδέκται αυτών των ανησυχιών, και ευρισκόμενοι εντός της Εκκλησίας, απευθύνομεν προς όλους τον χαιρετισμόν του Αναστάντος Χριστού: Ειρήνη υμίν. Δεν υπάρχει λόγος ταραχής, εφ’ όσον ευρίσκεται μεθ’ ημών ο Αναστάς Κύριος». Αντί να εξετάσουν οι αγιορείτες πατέρες την αιτία της αναταραχής, καταφεύγουν σε ευχολόγια και το χειρότερο: προτρέπουν σε συμβιβασμούς και απραξίες! Τη στιγμή που τα ¾ των Ορθοδόξων δεν συμμετείχαν στη «Σύνοδο» της Κρήτης και οι πλέον έγκριτοι δογματολόγοι απέδειξαν ότι τα κείμενά της πάσχουν θεολογικά και εκκλησιολογικά, εκείνοι συστήνουν «ειρήνη» και απραξία! Πρακτική αδιανόητη για την χιλιόχρονη ιστορική πορεία και παράδοση του αγιορείτικου μοναχισμού!
Είναι όμως φανερό πως η ανακοίνωση αυτή είναι κατά παραγγελία, διότι οι θιασώτες και υποστηρικτές των αποφάσεων της «Συνόδου» της Κρήτης δε μπόρεσαν να προβλέψουν αυτής της σφοδρότητας και του μεγέθους, αναταραχή στην καθόλου Ορθόδοξη Εκκλησία. Περίμεναν αντιδράσεις, αλλά όχι τόσο μεγάλες και γι’ αυτό προσπαθούν τώρα να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Οι αγιορείτες πατέρες ανάλαβαν αυτό το άχαρο έργο, με την ανακοίνωσή τους αυτή, να συστήσουν στο λαό αταραξία και εφησυχασμό, πιστεύοντας, πως με το κύρος των αγιορειτών, θα προσπαθούσαν να πείσουν το λαό, να πάψει να ασχολείται με τις αποφάσεις της «Συνόδου» του Κολυμβαρίου, μέχρις ότου αυτές γίνουν αποδεκτές από το πλήρωμα. Έτρεφαν την ψευδαίσθηση πως με αυτή θα κοπάσει ο φοβερός (εν εξελίξει) σάλος και κλύδωνας, που προκάλεσε η «Σύνοδος» του Κολυμβαρίου στο εκκλησιαστικό σώμα και ιδιαίτερα στους κληρικούς και μοναχούς, οι οποίοι αθρόα διακόπτουν τα μνημόσυνα των Επισκόπων, οι οποίοι υπέγραψαν τα απαράδεκτα κείμενα.
Για να μετριαστεί λοιπόν ο κλύδωνας και να κοπάσει ο σάλος επιστρατεύτηκαν οι Ιερές Μονές του Αγίου Όρους. Όχι βέβαια να συνεχίσουν την παράδοση του αγιορείτικου μοναχισμού, να δώσουν την ορθόδοξη μαρτυρία τους, να στηλιτεύσουν την πληθώρα των αντικανονικών ενεργειών και αντορθοδόξων αποφάσεων της «Συνόδου» του Κολυμβαρίου, και κυρίως το φοβερό ότι δεν κατεγνώσθησαν οι υφιστάμενες αιρέσεις εν χώρω και εν χρόνω, αλλά να «βάλουν πλάτη» στους θιασώτες της, να γίνουν αποδεκτές από το πλήρωμα της Εκκλησίας. Να καταδειχτούν οι αντιδρώντες ως «πλανεμένοι», ως δημιουργοί, δήθεν χωρίς λόγο, προβλημάτων στην Εκκλησία! Να παραπλανήσουν τον πιστό λαό ότι «δεν υπάρχει λόγος ταραχής»! Να είναι εφησυχασμένος, να μην ταράσσεται, να μην ασχολείται με τέτοια πράγματα, αλλά να αρκεστεί στη «σωτηρία της ψυχής» του, μια παλιά και φθαρμένη «συνταγή» αποκοίμισης! Παραβλέπουν το γεγονός, ότι ο εφησυχασμός είναι επιλογή επικίνδυνη για τον πιστό, είναι ο αντίποδας της νήψεως, δηλαδή της εγρήγορσης, η οποία οδηγεί στην ακηδία αφήνοντας το διάβολο να κάνει τη δουλειά του! Εν προκειμένω η ανακοίνωση της Ιεράς Συνάξεως, συστήνει στους πιστούς να σταματήσουν να κριτικάρουν και να αντιδρούν για τις αντορθόδοξες αποφάσεις της «Συνόδου» του Κολυμβαρίου, για να γίνουν αυτές δεκτές από το ορθόδοξο πλήρωμα και να εδραιωθεί το οικουμενιστικό «πνεύμα», το «πνεύμα» των σύγχρονων τραγικών και αποκαλυπτικών καιρών!
Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, το απαράδεκτο αυτό κείμενο συντάχτηκε, όχι από την Ιερά Σύναξη, αλλά από συγκεκριμένο «πολυπράγμονα» σχολάζοντα Προηγούμενο. Και αυτό επιτείνει την ευθύνη των αντιπροσώπων των Ιερών Μονών, οι οποίοι κλήθηκαν, όχι να αποφασίσουν ελεύθερα και να ανακοινώσουν τη δική τους κοινή απόφαση, αλλά να βάλλουν την υπογραφή τους σε κείμενο «φυτευτό», κατά παραγγελία!
Υπάρχει όμως και μια άλλη πιο σοβαρή παράμετρος της ανακοίνωσης της Ιεράς Συνάξεως, η σκόπιμη παραπληροφόρηση! Γράφει η ανακοίνωση: «Η σύνοδος έγινε μετά πολυχρόνιον προετοιμασίαν. Προ της Συνόδου τα προετοιμασθέντα κείμενα εκοινοποιήθησαν προς γνώσιν των πιστών και με την δυνατότητα εκφράσεως γνώμης»! Πότε έγινε αυτό και δεν το γνωρίζουμε; Πότε δόθηκαν τα κείμενα στο λαό και μάλιστα να εκφράσει τη γνώμη του; Ποτέ! Μάλιστα αυτά, μέχρι τις παραμονές της συγκλήσεως της «Συνόδου», ήταν ερμητικά κλειδωμένα στα συρτάρια των διοργανωτών και δεν δίδονταν ούτε στις τοπικές εκκλησίες και τους επισκόπους για ενημέρωση, προκαλώντας αυτή η «μυστικοπάθεια» ποικίλα σχόλια και αντιδράσεις!
Άλλη παραπληροφόρηση: «Το Άγιον Όρος επί σειράν ετών μετά σαφηνείας διετύπωσε τας απόψεις του δια τους γινομένους διαλόγους μετά των ετεροδόξων Χριστιανών». Ναι, αυτό είναι γνωστό, αλλά πόσο έγιναν αυτές οι απόψεις σεβαστές και δεκτές από τη «Σύνοδο» της Κρήτης, η οποία δεν τόλμησε να αναφέρει καν τη λέξη αίρεση και την αντικατέστησε με τον «ωραιοποιημένο» όρο ετερόδοξοι. Το χειρότερο είναι ότι βλέπουμε πλέον πως και οι αγιορείτες χρησιμοποιούν πλέον αυτόν τον «ωραιοποιημένο» όρο και όχι τον εκκλησιαστικό όρο αίρεση και αιρετικοί! Ρωτάμε τους αγιορείτες: σας κάλυψε η «Σύνοδος», όσον αφορά τη διαχρονική στάση του Αγίου Όρους για τις αιρέσεις;
Τρίτη παραπληροφόρηση: «Κατά τας εργασίας της Συνόδου οι αρχιερείς εξέφρασαν τας προσωπικάς των απόψεις. Κάποιοι εξ αυτών διετύπωσαν τας αντιρρήσεις των με σεμνόν τρόπον, χωρίς να διακόπτουν τας σχέσεις των με την Εκκλησίαν». Μια πλειάδα αρχιερέων δεν διατύπωσε απλά τις αντιρρήσεις της, αλλά δεν υπέγραψε τα κείμενα, κάτι που αποσιωπά η αγιορείτική ανακοίνωση, ενώ άλλοι αρνήθηκαν να συμμετάσχουν καν. Τα Πατριαρχεία της Βουλγαρίας, της Γεωργίας και της Αντιοχείας απέρριψαν αποφάσεις της «Συνόδου» ως αντορθόδοξες. Γιατί αυτό το αποκρύπτει η ανακοίνωση; Όσοι «ταράζονται» και «φωνασκούν», κατά τους οικουμενιστές, δεν το κάνουν για αυτούς τους λόγους; Γιατί δε ζητούν οι αγιορείτες πατέρες και «αταραξία» από τα Πατριαρχεία, που απέρριψαν τις αποφάσεις της «Συνόδου» της Κρήτης;
Για να πείσει η ανακοίνωση για την αταραξία και τον εφησυχασμό των πιστών μετέρχεται απίστευτους συλλογισμούς, τους οποίους προσπαθεί να ντύσει με «θεολογικό μανδύα». Πως, όπως και να έχουν τα πράγματα, ας μην ταραζόμαστε, διότι ο Αναστάς Χριστός θα τα διορθώσει! Ο ενδημούν στην Εκκλησία Παράκλητος δε θα επιτρέψει σχίσματα στην Εκκλησία. Αλλά, προφανώς, θέλουν να αγνοούν την εκκλησιαστική ιστορία, η οποία είναι γεμάτη από αιρέσεις και σχίσματα στην Εκκλησία. Θέλουν να αγνοούν πως δίπλα στις άγιες Συνόδους, έχουμε και τις ληστρικές. Τότε έλειπε από την Εκκλησία ο Αναστάς Χριστός και ο Παράκλητος για να αποτρέψουν αυτές τις καταστάσεις; Φταίει ο Θεός γι’ αυτές, ή η ελεύθερη βούληση των ανθρώπων;
Θέλουν να αγνοούν επίσης πως ο Χριστός και ο Παράκλητος δεν δρουν «μαγικά» στην Εκκλησία, αλλά δια της Εκκλησίας, δηλαδή του λαού του Θεού, ο οποίος είναι και ο τελικός φύλακας και υπερασπιστής της αλήθειας, σύμφωνα με την μνημειώδη απόφαση των Ορθοδόξων Πατριαρχών (1848) και όχι μόνο το «συνοδικό σύστημα», όπως αποφάσισε η «Σύνοδος» του Κολυμβαρίου, αγνοούσα επιδεικτικά το λαό του Θεού, παπικώ τω τρόπω. Η υπεράσπιση της σώζουσας αλήθειας της Εκκλησίας δεν γίνεται «αυτόματα» και «μαγικά», αλλά μέσω των διαχρονικών αγίων και ομολογητών της. Έτσι με το να συστήνει η ανακοίνωση τον εφησυχασμό των πιστών, δηλαδή την άκριτη αποδοχή των αποφάσεων μιας «Συνόδου», χωρίς την τελική απόφανση του λαού του λαού του Θεού (κληρικών, μοναχών, λαϊκών), είναι πρακτική πρωτόγνωρη στην ιστορία της Εκκλησίας μας και παραπέμπει ευθέως σε παπικές πρακτικές, εκεί που ο λαός είναι άβουλο ον. Γιατί φοβούνται την κριτική; Τι έχουν να φοβηθούν, αν όλα έγιναν και αποφασίστηκαν ορθοδόξως και χωρίς κρυφές σκοπιμότητες στη «Σύνοδο» του Κολυμβαρίου;
Σε κάποια παράγραφο, εντελώς αποσπασματικά και αστήρικτα, με το υπόλοιπο κείμενο, αναφέρουν την μνημειώδη απόφαση των Πατριαρχών (1848), για να στηρίξουν την πρόταση του εφησυχασμού, ενώ αυτή ενεργοποιεί την γρηγορούσα συνείδηση του λαού του Θεού, δηλαδή ορίζει το αντίθετο: «Άλλωστε και οι τέσσερις Πατριάρχαι της Ανατολής δια της ιστορικής των εγκυκλίου (1848) μας καθησυχάζουν ομολογούντες ότι “παρ’ υμίν ούτε Πατριάρχαι, ούτε Σύνοδοι εδυνήθησαν ποτέ εισαγαγείν νέα, διότι ο υπερσπιστής της θρησκείας εστίν αυτό το σώμα της Εκκλησίας, ήτοι αυτός ο λαός, όστις εθέλει το θρήσκευμα αυτού αιωνίως αμετάβλητον και ομοειδές τω των Πατέρων αυτού”. Δεν διακιλογούνται άρα ταραχαί και απογνώσεις, οι οποία οδηγούν εις σχίσματα»! Δεν μας λένε οι αγιορείτες πατέρες, πως θα αποφανθεί ο σύγχρονος λαός του Θεού, αν οι αποφάσεις της «Συνόδου» της Κρήτης είναι ορθόδοξες και πως θα υπερασπιστεί την Ορθοδοξία, με την αταραξία και τον εφησυχασμό, που συστήνουν;
Βεβαίως για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, έγραψαν και το εξής αντιφατικό: «Δι’ όλων αυτών δεν θέλωμεν να προτείνωμεν εφησυχασμόν αδιαφορίας, αλλά να υπογραμμίσωμεν την σημασίαν της εγρηγόρσεως και της πίστεως»! Ρωτάμε: Όταν ζητούν από το λαό να μην «ταράσσεται», δηλαδή να μην ανησυχεί και αγωνίζεται για την ορθόδοξη πίστη, πως συμβιβάζεται η «εγρήγορση για την πίστη»; Γράφουν και το εξής αστήρικτο και παραπλανητικό: «Θεωρούμεν δε αχαριστίαν προς τον Θεόν και έλλειψιν αγάπης προς πάντας τους αδελφούς – τους εγγύς και τους μακράν εάν δεν τονίζομεν μετά πάσης παρρησίας και σαφηνείας τον πλούτον της Χάριτος που απολαμβάνομεν ζώντες εντός της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας». Μα, γι’ αυτόν τον πλούτο της Χάριτος δεν αγωνίζονται οι πιστοί να διαφυλάξουν; Αγωνίζονται για κάτι άλλο; Υπήρχε αναταραχή πριν τη «Σύνοδο»; Προβληματίστηκαν μήπως η «Σύνοδος» του Κολυμβαρίου απεμπόλησε αυτόν τον πλούτο και τον παρέδωσε στις αιρέσεις, τις οποίες αναγνώρισε ως «εκκλησίες»; Και κάτι άλλο ακόμα παραπλανητικό: Ποιος είναι αυτός που θα κατηγορήσει τους αληθινούς ομολογητές της Ορθοδοξίες για έλλειψη αγάπης «προς πάντας τους αδελφούς – τους εγγύς και τους μακράν»; Αν λείπει το στοιχείο της αγάπης, τότε λείπει και το στοιχείο της γνήσιας ομολογίας. Το κατά παραγγελία αυτό κείμενο αναμασά δυστυχώς την συκοφαντία περί της δήθεν έλλειψης αγάπης στους αγωνιζόμενους ορθοδόξους!
Θέλουμε να πληροφορήσουμε τους αγιορείτες πατέρες πως η ανακοίνωσή τους αυτή προκάλεσε πραγματικό σάλο στον γρηγορούντα λαό του Θεού. Μια απλή περιήγηση στα σχόλια στο διαδίκτυο είναι μια σαφής εικόνα της σφοδρής αντίδρασης. Επίσης ως Γραφείο επί των Αιρέσεων δεχτήκαμε καταιγισμό ερωτημάτων και διαμαρτυριών πιστών για την ανακοίνωση αυτή.
Περαίνοντας την ανακοίνωσή μας θέλουμε να εκφράσουμε την πλήρη απογοήτευσή μας για όσα πρωτόγνωρα συμβαίνουν στην Εκκλησία μας τον τελευταίο καιρό. Να εκφράσουμε την άμετρη λύπη μας και την απαισιοδοξία μας για την εκπόρθηση του προαιώνιου οχυρού της Ορθοδοξίας μας, το Αγιώνυμο Όρος, από την εκκοσμίκευση και το οικουμενιστικό και συγκρητιστικό πνεύμα. Δυστυχώς επαληθεύτηκαν όσοι προέβλεπαν, ότι ο πακτωλός των «ευρωαργυρίων» των τελευταίων χρόνων, που «έπεσαν» στο «Περιβόλι της Παναγίας», «εξαγόρασαν» το αεί αγωνιστικό αγιορείτικο φρόνημα, με την ανοχή, τη σιγή και το χειρότερο τη σύνταξή του, εν πολλοίς, με το «πνεύμα» του σύγχρονου αποστατημένου κόσμου.
Δε θα καταβάλλουν οι δυνάμεις του κόσμου, ούτε οι δυνάμεις του Άδη την Εκκλησία (Ματθ.16,18), όχι μαγικώ τω τρόπω, αλλά με τη χάρη του Θεού και τη θέληση και τον αγώνα των αγίων. Όταν πάψουν να υπάρχουν άγιοι και ομολογητές οι οποίοι θα ενσαρκώνουν τη σώζουσα αλήθεια της Εκκλησίας, θα πάψει να υπάρχει και ο κόσμος. Κάνουμε λοιπόν ύστατη έκκληση στους αγιορείτες πατέρες να αναθεωρήσουν τη στάση τους. Να αποστασιοποιηθούν από το οικουμενιστικό και συγκρητιστικό «πνεύμα». Να απεμπλακούν από τους προωθητές του οικουμενισμού και να επανέρθουν στο ασυμβίβαστο αγωνιστικό πνεύμα των αγίων Πατέρων και δει των αγιορειτών. Να σεβαστούν τις διαμαρτυρίες των κελιωτών μοναχών και να σταματήσουν άμεσα κάθε δίωξη προς αυτούς. Μόνο έτσι θα αναπτερωθούν οι ελπίδες μας, όταν το προπύργιο της Ορθοδοξίας, ανακτηθεί και πάλι. Πάντα υπάρχει χρόνος για μετάνοια και διόρθωση της παραστρατημένης πορείας μας!
Να διευκρινίσουμε τελειώνοντας, για να μην παρεξηγηθούμε, πως δεν συμφωνούμε αναγκαστικά με μεμονωμένες ακραίες μορφές αντίδρασης, που ακολουθούν ορισμένα αγωνιζόμενα πρόσωπα, αλλά υιοθετούμε, ακολουθούμε και συστήνουμε τον καλό και δημιουργικό αγώνα, στα μέτρα και τα πλαίσια, που η αγία μας Εκκλησία επιτρέπει και προτρέπει.
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Πηγή: Ακτίνες
