Εκοιμήθη εν Κυρίω το πρωί, Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017 στην Αθήνα, ανήμερα της εορτής του Αγίου Νεκταρίου, του και προστάτου του, ο φλογερός Ιεροκήρυξ της Εκκλησίας, μεγάλος και διακεκριμένος Ιεραπόστολος και τίμιος εργάτης του Ευαγγελίου, αείμνηστος Μητροπολίτης Πενταπόλεως κυρός Ιγνάτιος, ο ευλογημένος άνθρωπος του Θεού και ο πνευματικός ποδηγέτης πολλών ευσεβών χριστιανών.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πενταπόλεως κ.Ιγνάτιος Μαδενλίδης γεννήθηκε το 1930 στην Έδεσσα.

Έλαβε το πτυχίο της Θεολογίας το 1950. Υπηρέτησε ως λαϊκός Ιεροκήρυκας από το 1950 μέχρι το 1968.

Συνδέθηκε με την αδελφότητα Θεολόγων «Ο Σωτήρ», στην οποία προσέφερε πολλά και της οποίας ηγάπησε όσο κανείς το ευλογημένο της έργο.

Διάκονος χειροτονήθηκε το 1968 και Πρεσβύτερος το 1969, από τον Μακαριστό Μητροπολίτη Λαρίσης κυρό Θεολόγο.

Στην Λάρισα επετέλεσε για πολλές δεκαετίες πολύ μεγάλο και σπουδαίο πνευματικό, λειτουργικό, φιλανθρωπικό και κυρίως κατηχητικό και νεανικό έργο, διακρινόμενος πάντοτε για την ενάρετη και ασκητική βιοτή και πολιτεία του καθώς και για την ιδιαίτερη και γεμάτη αγάπη προθυμία του για την καλλιέργεια του λόγου του Θεού στις διψασμένες ψυχές των ανθρώπων και κυρίως των νέων εκείνων που κοντά του γνώρισαν τον Χριστό και αγάπησαν την αγία Του Εκκλησία.

Ακόμη, υπακούοντας στην φωνή της Αγίας μας Εκκλησίας, υπηρέτησε επί πολλά έτη στο Ιεραποστολικό Κλιμάκιο της Κανάγκα (Ζαΐρ, σημερινό Κονγκό), πλησίον του μακαριστού αγίου γέροντός του, φλογερού Ιεραποστόλου π.Χαρίτωνος Πνευματικάκη.

Στις 16/3/2003 εξελέγη και χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Κεντρώας Αφρικής, από τον Μακαριστό Πατριάρχη Αλεξανδρείας κυρό Πέτρο και λίγο αργότερα ενθρονίσθηκε στην καρδιά της Ιεραποστολικής Μητροπόλεώς του, επιτελώντας και από την θέση αυτή μεγάλο πνευματικό, ποιμαντικό και ιεραποστολικό έργο, καθιστώντας την αχανή μητροπολιτική του περιφέρεια πρότυπο ιεραποστολικής εργασίας αλλά και Ορθοδόξου μαρτυρίας σε όλη την Αφρικανική ήπειρο.

Στις 4/3/2010 παραιτήθηκε για λόγους υγείας και ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Αλεξανδρείας κ.Θεόδωρος τιμητικώς τον ανύψωσε στις 23/11/2010 σε τιτουλάριο Μητροπολίτη Πενταπόλεως, δίδοντάς του για πρώτη φορά τον τίτλο της επισκοπής του μεγάλου Αγίου των ημερών μας, Οσίου Νεκταρίου, επισκόπου Πενταπόλεως, του εν Αιγίνη, του θαυματουργού.

Αξιώθηκε δε, να δει συνεχιζόμενο το Θεάρεστο έργο της ιεραποστολικής του επαρχίας, από τον άξιο διάδοχό του, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κινσάσας κ.Νικηφόρο.

Ο Κύριος της δόξης τον εκάλεσε κοντά του τις πρωϊνές ώρες της Πέμπτης 9 Νοεμβρίου 2017, ανήμερα του προστάτου του Αγίου Νεκταρίου, για να αυλίζεται τώρα πλησίον του, στην άληκτη χαρά της βασιλείας των Ουρανών, όπου ο Δικαιοκρίτης Κύριος θα του απονείμει όλα εκέινα τα ουράνια έπαθλα για όσα υπέρ Εκείνου έπραξε και υπέμεινε καθ’ όλη την διάρκεια της ευλογημένης, κοπιαστικής και τόσο αγωνιστικής ιερατικής και αρχιερατικής βιοτής του.

Πηγή: Ρομφαία, Ομοθυμαδόν

Παναγιώτατε, μυριάκις προτιμότερον νὰ ἐκριζωθῇ ὁ ἱστορικὸς τῆς Κωνσταντινουπόλεως Θρόνος καὶ νὰ μεταφυτευθῇ εἴς τινα ἔρημον νησίδα τοῦ Πελάγους, ἀκόμη δὲ καὶ νὰ καταποντισθῇ εἰς τὰ βάθη τοῦ Βοσπόρου, ἢ νὰ ἐπιχειρηθῇ ἔστω καὶ ἡ ἐλαχίστη παρέκκλισις ἀπὸ τῆς χρυσῆς τῶν Πατέρων γραμμῆς, ὁμοφώνως βοώντων: «Οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς Πίστεως».

Αἱ ἑπτὰ λυχνίαι τῆς Ἀποκαλύψεως, διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, ἐσβέσθησαν πρὸ πολλοῦ. Ἑπτὰ Ἐκκλησίαι ἀποστολικαί, Ἐκκλησίαι σχοῦσαι τὴν ὑψίστην τιμὴν νὰ λάβωσιν, εἰδικῶς αὗται, Γράμματα ἐξ Οὐρανοῦ μέσῳ τοῦ θεοπνεύστου τῆς Πάτμου Ὁραματιστοῦ, ἐξέλιπον ἐκ τῆς ἐπιφανείας τῆς γῆς καὶ ἐκεῖ, ἔνθα ἄλλοτε ἐτελεῖτο ἡ φρικωδεστάτη Θυσία καὶ ὁ Τριαδικὸς ἀνεμέλπετο Ὕμνος, σήμερον ἴσως κρώζουν νυκτικόρακες ἢ «ὀρχοῦνται ὀνοκένταυροι». Καὶ ὅμως ἡ Νύμφη τοῦ Κυρίου δὲν ἀπέθανεν. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν ἐξηφανίσθη. Συνεχίζει, τετραυματισμένη καὶ καθῃμαγμένη ὡς ὁ Ἱδρυτὴς αὐτῆς, ἀλλ᾿ ἀείζωος καὶ ἀκατάβλητος, τὴν διὰ μέσου τῶν αἰώνων πορείαν αὐτῆς, φωτίζουσα, θάλπουσα, ζωογονοῦσα, σῴζουσα. Δὲν θὰ ἀποθάνῃ λοιπὸν αὕτη καὶ ἂν μετακινηθῇ ἢ καὶ ἀποθάνῃ ὁ Οἰκουμενικὸς Θρόνος.

Οὐδεὶς Ὀρθόδοξος εὔχεται τὴν μετακίνησιν ἢ τὸν θάνατον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Μὴ γένοιτο! Ἀλλὰ καὶ οὐδεὶς θὰ θυσιάσῃ χάριν αὐτοῦ ἰῶτα ἓν ἢ μίαν κεραίαν ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Ἀγωνίσασθε ὑπὲρ αὐτοῦ πάσῃ δυνάμει. Ὄχι ἁπλῶς ἔχετε δικαίωμα, ἀλλ᾿ ὀφείλετε νὰ στηρίξητε αὐτόν, τὸ καθ᾿ Ὑμᾶς. Θυσιάσατε χάριν αὐτοῦ ὁτιδήποτε: χρήματα, κτήματα, τιμάς, δόξας, πολύτιμα κειμήλια, Διακόνους, Πρεσβυτέρους, Ἐπισκόπους· ἀκόμη καὶ τὸν Πατριάρχην Ἀθηναγόραν! Ἓν μόνον κρατήσατε, ἓν φυλάξατε, ἑνὸς φείσασθε, ἓν μὴ θυσιάσητε: τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν!

Ὁ Οἰκουμενικὸς Θρόνος ἔχει ἀξίαν καὶ χρησιμότητα μόνον καὶ μόνον ὅταν ἐκπέμπῃ ἀπανταχοῦ τῆς γῆς τὸ γλυκὺ καὶ ἀνέσπερον τῆς Ὀρθοδοξίας Φῶς. Οἱ Φάροι εἶνε χρήσιμοι ἐὰν καὶ ἐφ᾿ ὅσον φωτίζωσι τοὺς ναυτιλλομένους, ἵνα ἀποφεύγωσι τοὺς σκοπέλους. Ὅταν τὸ φῶς αὐτῶν σβεσθῇ, τότε δὲν εἶνε μόνον ἄχρηστοι, ἀλλὰ καὶ ἐπιβλαβεῖς, διότι μεταβάλλονται καὶ αὐτοὶ εἰς σκοπέλους…

Πηγή: («Τὰ Δύο Ἄκρα – Οἰκουμενισμὸς & Ζηλωτισμός», Ἔκδοσις Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζῆνος, Ἔκδοσις Γ΄, 2008, σελίδες 17-18, καὶ «Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι», φύλλον Δεκεμβρίου 1965) Αβέρωφ

Παραγωγή για τον αείμνηστο Μητροπολίτη Πενταπόλεως Ιγνάτιο.

Με τους ‘σωστούς’ συμμάχους στις ‘κατάλληλες’ θέσεις και τους χρήσιμους ηλιθίους, όλα γίνονται.

Αναδημοσιεύω δύο άρθρα για τον περιβόητο σύνδεσμο ‘θεολόγων’ ΚΑΙΡΟ τα οποία θα πρέπει να προβληματίσουν τους αδελφούς που αφελώς διαφημίζουν τις δραστηριότητές του και παρασύρουν τους συμπολίτες μας. Αν μη τι άλλο, ένας λογικός άνθρωπος θα πρέπει να προβληματιστεί με τον τρόπο που δημιουργήθηκε αυτή η ομαδούλα. Νόμος του σύγχρονου αυταρχισμού είναι να ‘κλέβει’ την συγκατάθεση της πλειοψηφίας με μούφα ομαδούλες: ‘επιτροπές’, ‘συλλόγους’, ‘ΜΚΟ’, ‘ειδικές ομάδες εμπειρογνωμόνων’, κτλ. οι οποίες αντικαθιστούν τις παραδοσιακές ομάδες ή/και και τους παραδοσιακούς θεσμούς του Κράτους. Ο λόγος που γίνεται αυτό είναι διότι οι νέες πολιτικές που κάποιοι θέλουν να επιβάλουν έρχονται σε αντίθεση με την συντριπτική πλειοψηφία που εκφράζεται από τους παραδοσιακούς εκπροσώπους/ομάδες. Τα ίδια τα πρόσωπα άλλωστε που πλαισιώνουν αυτές τις νέες ομαδούλες είτε ως στελέχη, είτε ως προσκεκλημένοι και συνεργάτες, το καταμαρτυρούν. Στην εποχή μας αυτές οι νέες εγκάθετες ομάδες εμφανίζονται συνήθως με τον τίτλο του ‘ειδικού’ και κουνάνε την σημαία της ‘προοδευτικότητας’.

***

Οι θεολόγοι του ΚΑΙΡΟΥ

24/3/10

Δόθηκε στη δημοσιότητα η λίστα με τα ονόματα των θεολόγων που εντάχθηκαν στη νέα διασπαστική κίνηση του κλάδου των θεολόγων ΚΑΙΡΟΣ. Μία πρώτη ανάγνωση των ονομάτων μας αποκάλυψε τα εξής:

1. Στον ΚΑΙΡΟ προσχώρησαν ήδη οι 40 από τους 44 θεολόγους που πέρυσι το Μάιο με το γνωστό πλέον κείμενο που κυκλοφόρησαν ζητούσαν την απορθοδοξοποίηση του θρησκευτικού μαθήματος.

2. Μέλη του ΚΑΙΡΟΥ έγιναν επίσης οι υπεύθυνοι για το μάθημα των Θρησκευτικών στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, Σύμβουλοι αλλά και αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί…..

Αυτή η πραγματικότητα αποκαλύπτει το στενό σύνδεσμο των θεολόγων του ΚΑΙΡΟΥ με τους θεολόγους του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Επιβεβαιώνεται έτσι η εκτίμησή μας ότι ο ΚΑΙΡΟΣ είναι το δεκανίκι του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και ιδρύθηκε ακριβώς για την προώθηση της απορθοδοξοποίησης του θρησκευτικού μαθήματος.

3. Μέλη του ΚΑΙΡΟΥ είναι επίσης Σχολικοί Σύμβουλοι Θεολόγων και συγγραφείς σχολικών βιβλίων Θρησκευτικών. Φαίνεται πως γνωρίζουν πολύ καλά να προβλέπουν τον «Καιρό» και να εξασφαλίζουν το μέλλον τους.

4. Το σοβαρότερο ίσως ερώτημα είναι πόσοι από τα μέλη του ΚΑΙΡΟΥ είναι καθηγητές θεολόγοι της τάξης. Γιατί στον κατάλογο είδαμε τα ονόματα πολλών αποσπασμένων σε Μητροπόλεις και την Αρχιεπισκοπή θεολόγων αλλά και περισσότερους από 40 μεταπτυχιακούς φοιτητές θεολόγους (δεν έχουμε τίποτε να χωρίσουμε με τους μεταπτυχιακούς φοιτητές, απλώς επισημαίνουμε ότι αυτοί που υπογράφουν ως μεταπτυχιακοί φοιτητές προφανώς δεν διδάσκουν ακόμη σε τάξεις) και άλλους που γνωρίζουμε ότι δεν βρίσκονται στις σχολικές αίθουσες. Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να μας πούνε οι θεολόγοι του ΚΑΙΡΟΥ τον αριθμό των μελών τους που διδάσκει Θρησκευτικά στην τάξη.

5. Τέλος, είχαμε από την αρχή κρίνει ως άκαιρη και διασπαστική την ίδρυση νέου συνδέσμου θεολόγων (τη στιγμή που η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων αποτελεί την επίσημη ένωσή μας). Είχαμε επίσης επισημάνει και τους στόχους τους οποίους πρόκειται να εξυπηρετήσει ο νέος σύνδεσμος. Η σημερινή ανακοίνωση των ονομάτων των θεολόγων του ΚΑΙΡΟΥ δεν αφήνει πλέον κανένα περιθώριο αμφιβολίας για το τι εξυπηρετεί ο σύνδεσμος αυτός. Ο αριθμός πάντως των 372 θεολόγων είναι τόσο μικρός ώστε μας επιτρέπει να χαιρόμαστε διότι οι συνάδελφοι θεολόγοι στην πλειοψηφία τους αντιλήφθηκαν τους σχεδιασμούς του ΚΑΙΡΟΥ και απέρριψαν την πρωτοβουλία.

(Πηγή: Θρησκευτικά)

***

Μερικές παράξενες συμπτώσεις: οι θεολόγοι του «Καιρού», ο Μπουτάρης, ο Γιαγκάζογλου, η Χρ.Αυγή και ο δικηγόρος Ιωάννης Κωνσταντίνου, που συμμετείχε στην παρουσίαση του «Μακεδονικού λεξικού»!

Υπάρχουν κάτι πολύ «περίεργες» … συμπτώσεις.

Τι είναι ο Σύλλογος θεολόγων ο «Καιρός»;

Εδώ και λίγα χρόνια, κάποιοι θεολόγοι, (βλέποντας ότι αποτελούν μια μικρή μειοψηφία μέσα στην ΠΕΘ -Παν/νια Ένωση Θεολόγων), δημιούργησαν έναν δικό τους σύλλογο τον «Καιρό». Πραγματική επιδίωξή τους όμως είναι να αφαιρέσουν από το μάθημα των Θρησκευτικών την Ορθόδοξη ταυτότητα και να το μετατρέψουν σε μάθημα θρησκειολογίας.

Σας θυμίζουμε ότι σύμφωνα με το Ελληνικό σύνταγμα, η παιδεία στην Ελλάδα πρέπει «να καλλιεργεί εθνική (Ελληνική) και θρησκευτική συνείδηση» Άρθρο 16, παράγραφος 2 του Ελληνικού Συντάγματος (το «θρησκευτική», σε συνδυασμό με την σαφή διευκρίνηση ότι επικρατούσα θρησκεία είναι η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, συνεπώς το σύνταγμα δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρερμηνείες. ).

Οι θεολόγοι του «Καιρού», βλέποντας ότι ελάχιστοι θεολόγοι τους ακολούθησαν, βρήκαν έναν «έξυπνο» τρόπο να αυξήσουν τα μέλη τους: επέτρεψαν να μπορούν να εγγραφούν μέλη τους, καθηγητές της θεολογικής σχολής αλλά και φοιτητές!!! (όταν έχει εγγραφεί ως μέλος ο καθηγητής της θεολογικής σχολής, αν τολμήσουν ας μην εγγραφούν ως μέλη πχ οι μεταπτυχιακοί φοιτητές του) .

Και επειδή απ ότι μαθαίνουμε συνεχίζουν να υπολείπονται σημαντικά τον αριθμό μελών της ΠΕΘ, προτείνουμε να επιτρέπεται να εγγράφουν μέλη τους όχι μόνον φοιτητές αλλά και μαθητές που θέλουν να γίνουν θεολόγοι ή ακόμη και γονείς που θα ήθελαν να γίνουν θεολόγοι, και απλά δεν έγιναν!!!

Παραδόξως, το υπουργείο Παιδείας (επειδή τα Υπουργεία έχουν και πολιτική ταυτότητα, αναφερόμαστε συγκεκριμένα στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ), αντί να λαμβάνει υπόψη του τις δεκάδες αποφάσεις-ψηφίσματα-αντιδράσεις της κυρίαρχης ΠΕΘ, έχρισε συνομιλητές του την μειοψηφία του «Καιρού»!

Πριν λίγες μέρες, έγινε στην Θεσσαλονίκη εκδήλωση των θεολόγων του «Καιρού».
Παραδόξως, η εκδήλωση έγινε στην αίθουσα του δημαρχείου Θεσσαλονίκης(!), παρουσία του δημάρχου κ.Μπουτάρη, που απ’ όσο ξέρουμε δεν φημίζεται για το ενδιαφέρον του για την εκκλησία και για τις θεολογικές του αναζητήσεις (πάντως αν κρίνουμε από το «σπινθηροβόλο» βλέμμα του στη φωτογραφία, δεν φαίνεται να το απόλαυσε και πολύ!)!!!

Παραδόξως, ομιλητής στην εκδήλωση ήταν και ο δικηγόρος Ιωάννης Κωνσταντίνου.

ο κ.Κωνσταντίνου ευχαριστεί «τον καλό μας τον Καιρό»!!

Ας θυμηθούμε λοιπόν τι δήλωνε ο κ.Ιωάννης Κωνσταντίνου πριν λίγα χρόνια, στην παρουσίαση του «Μακεδονικού λεξικού»:

Δείτε το αποκαλυπτικό βίντεο :

Ομιλητής στην εκδήλωση του «Καιρού» της 7/2/2014 στη Θεσσαλονίκη, ήταν και ο κ.Σταύρος Γιαγκάζογλου, Σύμβουλος Α’ του Υπουργείου Παιδείας και πρωτεργάτης της εκπόνησης του νέου αμφιλεγόμενου Προγράμματος Σπουδών, ο οποίος είναι και ο ένας εκ των τριών που επιμελήθηκαν του βιβλίου που παρουσιάστηκε στην εκδήλωση:

Ο κ.Σταύρος Γιαγκάζογλου όμως, είναι και Πρόεδρος του ιδρύματος «Άρτος Ζωής«, το οποίο στις 26/11/2012, διοργάνωσε εκδήλωση στην Νομική Αθηνών, με θέμα: «Νεοναζιστικός παγανισμός και Ορθόδοξη Εκκλησία», εκδήλωση που φυσικά κατέληξε να είναι αφιερωμένη αποκλειστικά στην Χρυσή Αυγή!!:

Δείτε και το βίντεο με την ομιλία του κ. Σταύρου Γιαγκάζογλου (ναι, ο Σύμβουλος Α’ του Υπουργείου Παιδείας, διοργάνωσε εκδήλωση ενάντια στην Χρ.Αυγή!):

σ. Φαίης. Δείτε τον π. Θερμό δίπλα στον Γιαγκάζογλου. Παρατηρείστε εδώ πως ‘κλωσσάνε’ τα χρυσά αυγά της Χρυσής Αυγής για να παράγουν αντεθνική και αντίχριστη πολιτική. Η Χρυσή Αυγή θέλει πολύ προσοχή, τώρα τελευταία ‘πλευρίζει’ την Ορθοδοξία.

Πολλές παράξενες συμπτώσεις ε;;;

Πάντως ο σοφός λαός φρόντισε να απαντήσει σε όλους αυτούς τους θολοκουλτουριάρηδες υπερασπιστές της πολυπολιτισμικότητας με λαϊκές εκφράσεις όπως: «έχει ο Καιρός γυρίσματα» και «τον κακό σας τον Καιρό«!!!

Διαβάστε σχετική ανάρτηση (και τα σχόλια των αναγνωστών) φιλικού ιστολογίου:
Ὁ δικηγόρος Ἰωάννης Κωνσταντίνου πού μίλησε στήν ἐκδήλωση γιά τά Θρησκευτικά ὑπό τήν αἰγίδα τῶν θεολόγων τοῦ «Καιροῦ» συμμετεῖχε στήν παρουσίαση τοῦ «Μακεδονικοῦ λεξικοῦ»!

Πηγή: ΑντιΠαρακμή, Αβέρωφ

Ὁ Ἅγιος Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ἔλεγε: «Πρέπει νά ὁμολογοῦμε μέ παρρησία τό “πιστεύω” μας, γιατί φέρουμε εὐθύνη, ἄν δέν μιλήσουμε... Σ᾿ αὐτά τά δύσκολα χρόνια, ὁ καθένας μας πρέπει νά κάνει ὅ,τι γίνεται ἀνθρωπίνως, καί ὅ,τι δέν γίνεται ἀνθρωπίνως, νά τό ἀφήνει στόν Θεό. Ἔτσι θά ἔχουμε ἥσυχη τήν συνείδησή μας ὅτι κάναμε ἐκεῖνο πού μπορούσαμε. Ἄν δέν ἀντιδράσουμε, θά σηκωθοῦν οἱ πρόγονοί μας ἀπό τούς τάφους. Ἐκείνοι ὑπέφεραν τόσα γιά τήν πατρίδα καί ἐμεῖς τί κάνουμε γι᾿ αὐτήν; Ἡ Ἑλλάδα, ἡ Ὀρθοδοξία, μέ τήν παράδοσή Της, τούς Ἁγίους καί τούς ἥρωές Της, νά πολεμεῖται ἀπό τούς ἴδιους τούς Ἕλληνες καί ἐμεῖς νά μή μιλᾶμε! Εἶναι φοβερό!... Ἄν οἱ Χριστιανοί δέν ὁμολογήσουν, δέν ἀντιδράσουν, αὐτοί θά κάνουν χειρότερα. Ἐνῶ, ἄν ἀντιδράσουν, θά τό σκεφθοῦν... Ἐδῶ ὁ Χριστός σταυρώθηκε, γιά νά ἀναστηθοῦμε ἐμεῖς, καί ἐμεῖς νά ἀδιαφοροῦμε! Ἄν ἡ Ἐκκλησία, στό σύνολό της, Κλῆρος καί λαός, δέν μιλάει, γιά νά μήν ἔρθει σέ ρήξη μέ τό κράτος, ἄν δέν μιλούν, ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, τότε ποιός θά μιλήσει;».

Ἐν Βούλᾳ τῇ 26ῃ Ὀκτωβρίου 2017

Ἀριθμ. Πρωτ. 1335

Πρός

τούς Εὐσεβεῖς Χριστιανούς τῆς

καθ᾿ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Ὁ Ἅγιος Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ἔλεγε: «Πρέπει νά ὁμολογοῦμε μέ παρρησία τό “πιστεύω” μας, γιατί φέρουμε εὐθύνη, ἄν δέν μιλήσουμε... Σ᾿ αὐτά τά δύσκολα χρόνια, ὁ καθένας μας πρέπει νά κάνει ὅ,τι γίνεται ἀνθρωπίνως, καί ὅ,τι δέν γίνεται ἀνθρωπίνως, νά τό ἀφήνει στόν Θεό. Ἔτσι θά ἔχουμε ἥσυχη τήν συνείδησή μας ὅτι κάναμε ἐκεῖνο πού μπορούσαμε. Ἄν δέν ἀντιδράσουμε, θά σηκωθοῦν οἱ πρόγονοί μας ἀπό τούς τάφους. Ἐκείνοι ὑπέφεραν τόσα γιά τήν πατρίδα καί ἐμεῖς τί κάνουμε γι᾿ αὐτήν; Ἡ Ἑλλάδα, ἡ Ὀρθοδοξία, μέ τήν παράδοσή Της, τούς Ἁγίους καί τούς ἥρωές Της, νά πολεμεῖται ἀπό τούς ἴδιους τούς Ἕλληνες καί ἐμεῖς νά μή μιλᾶμε! Εἶναι φοβερό!... Ἄν οἱ Χριστιανοί δέν ὁμολογήσουν, δέν ἀντιδράσουν, αὐτοί θά κάνουν χειρότερα. Ἐνῶ, ἄν ἀντιδράσουν, θά τό σκεφθοῦν... Ἐδῶ ὁ Χριστός σταυρώθηκε, γιά νά ἀναστηθοῦμε ἐμεῖς, καί ἐμεῖς νά ἀδιαφοροῦμε! Ἄν ἡ Ἐκκλησία, στό σύνολό της, Κλῆρος καί λαός, δέν μιλάει, γιά νά μήν ἔρθει σέ ρήξη μέ τό κράτος, ἄν δέν μιλούν, ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, τότε ποιός θά μιλήσει;».

Συστοιχούμενοι κι ἐμεῖς στίς φωτισμένες προτροπές αὐτοῦ τοῦ μεγάλου σύγχρονου Ἁγίου μας, ἀπευθυνόμαστε πατρικά, σέ σᾶς τούς Χριστιανούς τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως, τά πνευματικά μας παιδιά, γιά νά μιλήσουμε γιά τό μεγάλο θέμα τῶν ἡμερῶν μας, πού ἀφορᾶ στήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική Ἀγωγή τῶν παιδιῶν μας. Στά σχολεία τῆς πατρίδας μας, γιά πρώτη φορά φέτος, τά παιδιά μας ἔλαβαν ἔντυπο ὑλικό γιά τή διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, πού φέρει τήν ὀνομασία «Φάκελος Μαθητῆ». Πρόκειται, κατ᾿ οὐσίαν, γιά τά νέα βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν. Μελετήσαμε ἐπισταμένως τό νέο πρόγραμμα σπουδῶν καί τά βιβλία αὐτά καί συμπεράναμε ὅτι τά βιβλία αὐτά χρησιμοποιοῦνται ὡς ἐργαλεῖα ἀποορθοδοξοποίησης τῶν παιδιῶν μας, καθώς ἐπιφέρουν καίρια ἀνατροπή στόν ὀρθόδοξο προσανατολισμό πού εἶχε τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ἀπό συστάσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους μέχρι σήμερα.

Συγκεκριμένα:

1. Περιέχουν ὑλικό ἀπό διδασκαλίες πολλῶν θρησκειῶν, (πολυθρησκειακό), οἱ ὁποῖες συνεξετάζονται μέ τήν Ὀρθοδοξία, μέ ἀποτέλεσμα νά ἐπέρχεται σύγχυση στήν Ὀρθόδοξη διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν μας ἀλλά καί στή δογματική τους συνείδηση, ὡς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἀφού τούς διδάσκει αἱρετικές θέσεις ἄλλων θρησκειῶν, πού, ἀφενός, ἔρχονται σέ πλήρη ἀντίθεση πρός τήν Ὀρθόδοξη Πίστη καί τή χριστιανική τους ἀγωγή.

2. Μέ τό ὡς ἄνω ὑλικό καί τήν πολυθεϊστική του δομή, σπείρονται στήν θρησκευτική συνείδηση τῶν παιδιῶν μας πρακτικές ἀμφισβήτησης καί ἀμφιβολίες γιά τήν Ἀλήθεια τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης καί τῶν βιωμάτων, μέ τά ὁποῖα ἔχουν γαλουχηθεῖ ἀπό τήν οἰκογένειά τους, μέ ἀποτέλεσμα νά ἐνεργεῖ καταφανῶς προσηλυτιστικά ἡ γνωσιολογική καί παιδαγωγική σύγχυση πού τούς δημιουργεῖται, ὁδηγῶντας τά παιδιά μας σἐ ἀλλότριους πνευματικούς δρόμους.

3. Σέ κάθε περίπτωση, δέν εἶναι δυνατόν καί ὡς ἐνεργοί Ἕλληνες πολίτες νά δεχθοῦμε τήν ἄνιση μεταχείρισή μας, ὡς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, σέ σχέση μέ ἄλλες θρησκευτικές κοινότητες στήν Ἑλλάδα, ὅπως τῶν Μουσουλμάνων, Καθολικῶν, Προτεσταντῶν καί Ἰουδαίων Ἑλλήνων Πολιτῶν, πού ἔχουν τήν εὐχέρεια, βάσει τοῦ νόμου (ἄρθ. 68 τοῦ Ν. 4235/2014 καί ἄρθ. 55 τοῦ Ν. 4386/2016), νά ἐπιλέγουν τά διδακτικά τους ἐγχειρίδια γιά τήν ὁμολογιακή διδασκαλία τῆς θρησκείας τους στά Ἑλληνικά Δημόσια Σχολεία, ἐνῶ ἐμεῖς, πού ἀνήκουμε στήν θρησκευτική πλειονοψηφία τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, νά μήν ἔχουμε τέτοια δυνατότητα νά διδάσκουμε ἀμιγῶς τήν Ὀρθόδοξη πίστη στά παιδιά μας. Ἡ ἄδικη αὐτή μεταχείρισή μας καταφανῶς ἀντίκειται στήν Συνταγματική Ἀρχή τῆς Ἰσότητας καί τῆς Ἀνεξιθρησκείας. Ἐξ ἄλλου, ἡ Εὐρωπαϊκή Σύμβαση γιά τά δικαιώματα τοῦ Ἀνθρώπου ὁρίζει ρητά ὅτι κάθε κράτος ὀφείλει νά παρέχει στούς μαθητές του Παιδεία σύμφωνη μέ τίς θρησκευτικές καί φιλοσοφικές πεποιθήσεις τῶν γονέων τους.

Ἀπό τά προαναφερόμενα συνάγεται ἀβίαστα τό συμπέρασμα ὅτι τά βιβλία αὐτά εἶναι ἀντισυνταγματικά, ἀντιπαιδαγωγικά καί ἀντορθόδοξα, ὡς πρός τό περιεχόμενό τους, καί, ὡς ἐκ τούτου, ἀπαιτοῦμε ἀπό τό Ὑπουργεῖο Παιδείας, Ἔρευνας καί Θρησκευμάτων νά σεβαστεῖ τή νομιμότητα καί τό θρησκευτικό πιστεύω τῆς συντριπτικῆς πλειονοψηφίας τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, νά σταματήσει τήν προσβολή, τήν ὑποβάθμιση, τή διάβρωση, τή στοχοποίηση καί τόν διωγμό τοῦ Ὀρθόδοξου μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, νά ἀποσύρει ἄμεσα τά τωρινά βιβλία, μαζί μέ τά νέα προγράμματα σπουδῶν στά Θρησκευτικά, καί νά συνταχθοῦν νέα μέ Ὀρθόδοξο χαρακτῆρα, πού νά ἀνταποκρίνονται στή χριστιανική πίστη τῶν παιδιῶν καί τῶν γονέων τους.

Κατόπιν ὅλων αὐτῶν, πῶς εἶναι δυνατόν καί ἐμεῖς, ὅπως μάλιστα πρόσφατα ἔπραξε καί ἡ Ἱερά Ἐπιστασία τοῦ Ἁγίου Ὄρους, νά μήν ἀκούσουμε τίς αὐθόρμητες διαμαρτυρίες τῶν γονέων, νά μήν σταθοῦμε ὁλόψυχα στό πλευρό τους καί νά μήν ἐπικροτήσουμε τήν ἀπόφασή τους νά ἐπιστρέψουν αὐτά τά βιβλία στό Ὑπουργεῖο Παιδείας, ὡς ἀκατάλληλα, ἀπαράδεκτα καί ἐπικίνδυνα γιά τά παιδιά τους;

Εἶναι καιρός, πλέον, νά ἀντιδράσουμε ἐν Χριστῷ καί νά περιφρουρήσουμε τίς ψυχές τῶν παιδιῶν μας ἀπό τά «ἄθεα γράμματα», ὅπως ἔλεγε ὁ μέγας Διδάχος τοῦ Γένους μας, Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἱτωλός, ἀλλά καί ἀπό κάθε ἐνέργεια πού στοχεύει στήν ἀλλοίωση τῆς Ἑλληνορθόδοξης ταυτότητάς μας καί, ἔμμεσα ἤ ἄμεσα, στήν ἀποχριστιανοποίηση τῶν παιδιῶν μας. Γι᾿ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο καί σᾶς προτρέπουμε πατρικά περί τούτου.

Ἐπιστρέψτε τά βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν στά σχολεῖα ἤ στό Ὑπουργεῖο, ὡς ἀπαράδεκτα.

Ὁ Μητροπολίτης καί Ποιμενάρχης σας

† Ὁ Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καί Βάρης

ΠΑΥΛΟΣ ὁ Α΄

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Γλυφάδας, Ελληνικού, Βούλας, Βουλιαγμένης, Βάρης και Βαρκίζης

Ὁ Ἅγιος Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ἔλεγε: «Πρέπει νά ὁμολογοῦμε μέ παρρησία τό “πιστεύω” μας, γιατί φέρουμε εὐθύνη, ἄν δέν μιλήσουμε... Σ᾿ αὐτά τά δύσκολα χρόνια, ὁ καθένας μας πρέπει νά κάνει ὅ,τι γίνεται ἀνθρωπίνως, καί ὅ,τι δέν γίνεται ἀνθρωπίνως, νά τό ἀφήνει στόν Θεό. Ἔτσι θά ἔχουμε ἥσυχη τήν συνείδησή μας ὅτι κάναμε ἐκεῖνο πού μπορούσαμε.

Εκφράζουμε την έντονη διαμαρτυρία και αντίθεσή μας ως προς τον ψηφισθέντα νόμο με τον οποίον οδηγούνται ακόμη και ανήλικα παιδιά στην αλλαγή «ταυτότητας» φύλου.

Δηλώνουμε ότι ο νόμος αυτός:

α) αποκαλύπτει την έλλειψη ενδιαφέροντος και πραγματικής αγάπης για τα παιδιά μας, αλλά και για κάθε άνθρωπο,

β) οδηγεί σε κακοποίηση των παιδιών,

γ) απεικονίζει μια κοινωνία η οποία όχι μόνο δεν προστατεύει τα μέλη της, αλλά τα αδικεί και τα καταστρέφει,

δ) δεν αντιπροσωπεύει τις αξίες της πλειονότητος του λαού μας,

ε) αντιστρατεύεται ευθέως τον ίδιο τον Τριαδικό Θεό,

στ) παραθεωρεί ότι το φύλο είναι δοσμένο από τον Θεό και δεν είναι επιλέξιμο,

ζ) κατηχεί σε διδασκαλίες πλάνης,

η) οδηγεί σε ψυχική και σωματική φθορά της εικόνας του Θεού,

θ) τυχόν απώλεια ψυχών θα βαραίνει όλους εκείνους, οι οποίοι ευθύνονται για την ψήφιση και επικύρωση του εν λόγω νόμου.

Ως εκ τούτου, ζητούμε την κατάργηση του επαίσχυντου αυτού νόμου. Αν δεν υπάρξει μετάνοια, οι συνέπειες θα είναι τραγικές για όλους τους εμπλεκομένους και για την κοινωνία μας.

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Γλυφάδας, Ελληνικού, Βούλας, Βουλιαγμένης, Βάρης και Βαρκίζης

Εκφράζουμε την έντονη διαμαρτυρία και αντίθεσή μας ως προς τον ψηφισθέντα νόμο με τον οποίον οδηγούνται ακόμη και ανήλικα παιδιά στην αλλαγή «ταυτότητας» φύλου.

Διαβάζοντας και μελετώντας τη ζωή και τη δράση του Αγίου Ιννοκεντίου Αλάσκας, από την εποχή που γεννήθηκε (1797) μέχρι και τον θάνατό του (1879), βιώνοντας τις αλλεπάλληλες καταστάσεις και σκηνές που ο ίδιος έζησε, τις χαρές και τις λύπες, τους αγώνες και τις αγωνίες του, τους προβληματισμούς και τους προγραμματισμούς του, τις ταλαιπωρίες, ακόμα και τις απογοητεύσεις και τα τόσα άλλα, τα οποία δεν είναι της ώρας ν’ αναφέρω, επειδή ζω και κινούμαι σ’ έναν χώρο που οπωσδήποτε έχει ή παρουσιάζει μερικά κοινά χαρακτηριστικά με τη γέννηση, προβολή και προαγωγή της Ορθοδοξίας, της Μιας, Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και αυτό είναι κάτι που δεν έγινε μέσα σε μια μόνο χρονική στιγμή ή μια μόνο μέρα αλλά υπήρξαν και ήταν κόποι και καρπός προσπαθειών μιας ολόκληρης ζωής, βρήκα μια κάποια συγγένεια, μου έγινε πρότυπο ζωής και μ΄ έκαμε να τον μιμηθώ .

Η προσφορά του Αγίου Ιννοκεντίου, ασφαλώς και δεν μπορεί να συγκριθεί με τη δική μου παρουσία των σχεδόν τεσσάρων δεκαετιών στον χώρο της εξωτερικής ιεραποστολής για τον λόγο ότι οι καιροί και οι συνθήκες ήταν τελείως διαφορετικές και διαφορετικά τα μέσα μετακίνησης, με τις αποστάσεις τεράστιες από μίαν περιοχή στην άλλη, της τόσο δυσπρόσιτης και σχεδόν τότε άγνωστης και «απολίτιστης» ομάδας των διάφορων νησίδων.

Με κατοίκους ειδωλολάτρες και αγνωστικιστές, παγανιστές και συγχυσμένους που, γη διψασμένη, περίμεναν την ώρα μόνου αληθινού Θεού που θα άλλαζε ουσιαστικά την πορεία ζωής όλων των ανθρώπων της Αλάσκας, όπου κήρυξε ο Άγιος Ιννοκέντιος Χριστό και Ορθοδοξία.

Ας αφήσουμε τον εαυτό μας να φανταστεί την άφιξη του Αγίου Ιννοκεντίου Βενιαμίνωφ, εκείνη την εποχή, σ’ αυτές τις μυστηριώδεις και απρόσιτες νησίδες.

Όταν πήρε τη μεγάλη απόφαση να εγκαταλείψει την Τσαρική τότε Ρωσία και γεμάτος ιεραποστολικό ζήλο να φτάσει σ΄ αυτή την περιοχή, όπου εδώ έμελλε να εργαστεί ανάμεσα σ’ αυτούς τους περίεργους και πολυποίκιλους ανθρώπινους χαρακτήρες. Για τον ίδιο ήταν ασφαλώς μια τελείως άγνωστη εμπειρία αλλά και πορεία στο άγνωστο και δεν γνώριζε και δεν είχε ιδέα τι εμπόδια και κινδύνους μπορούσε να συναντούσε. Ήταν ο ίδιος βαθύς γνώστης, της δικής του κουλτούρας, της δικής του καταγωγής, γλώσσας και, ακόμα πιο συγκεκριμένα, της Ορθόδοξης χριστιανικής του πίστης. Φυσικά, στην περίπτωση του Αγίου Ιννοκέντιου, πρέπει να αναφέρουμε ότι, από τα πρώτα του βήματά μέσα στην Εκκλησία, παρουσίασε ειδικά χαρίσματα, ιδιαίτερα εκείνο της αγιότητας.

Αυτός, λοιπόν, που από νεαρά ηλικία είχε προικισθεί από το Θεό, ενώ ζούσε και εργαζόταν στη γη για την εμπέδωση της χριστιανικής πίστης, με την αγιοσύνη, πολιτευόταν ήδη χαρισματικά ως πολίτης του ουρανού. Αυτό ήταν εξάλλου και το πιο δυναμικό και ουσιαστικό στοιχείο, η Θεία Χάρις, που τον βοήθησε να πετύχει στην ιερή αποστολή του.

Οπωσδήποτε ο Άγιος ήταν ένας άνθρωπος σαν όλους εμάς, όμως οι δικές του προσπάθειες, οι δικοί του πνευματικοί αγώνες, οι κόποι και οι θυσίες, «του Κυρίου συνεργούντος», κατάφερε χωρίς καμιά δυσκολία – αν και υπέφερε βασανίστηκε και ταλαιπωρήθηκε και πέρασε σχεδόν θανάσιμο κίνδυνο – να υπερνικήσει όλα τα εμπόδια και να γίνει ένας αληθινός ήρωας της ιεραποστολικής προσπάθειας, εκπληρώνοντας στο ακέραιο, το μεγάλο σκοπό τον οποίο η Εκκλησία, τον ξεχώρισε, όπως η πρώτη εκκλησία ξεχώρισε «αφόρησε = ξεχώρισε, τον Βαρνάβαν και τον Σαύλον», στο έργο ιεραποστολής που του είχε εμπιστευθεί.

Ήταν ο Άγιος Ιννοκέντιος ο άνθρωπος που προσευχόμενος ξεπερνούσε τα ανθρώπινα μέτρα και στο τέλος έβγαινε νικητής και πετύχαινε αυτό που τόσο έντονα ποθούσε η ψυχή του: να μεταμορφώσει το σύμπαν και να μπορέσει να απαλλάξει τους Αλετουανούς από το μαρτύριο της άγνοιας, του σκότους, της αμάθειας, της προκατάληψης και να τους μεταφέρει το απαστράπτον φως της Αναστάσεως και με τη χάρη του Αγίου Βαπτίσματος να εγγράψει, τα ονόματά τους, ως νέα μέλη της Εκκλησίας, στο βιβλίο της Ζωής, αφού τους δοθεί «ψήφος με όνομα γεγγραμμένον άνωθεν», να έχουν το διαβατήριο από το κράτος του σκότους και τα δεινά της αμαρτίας και της απελπισίας που τους οδηγούσαν οι «αρχαίες» δοξασίες και τα πιστεύω τους, με την αγία ζωή να να έχουν την προσδοκία της Αναστάσεως. Από την αρχή γνώριζε ότι είχε να κάνει με άγριους και απολίτιστους ανθρώπους. Πολλοί τους κατατάσσουμε, με κάποια εσωτερική επιφύλαξη, άρνηση και βαθύ σκεπτικισμό στην κατηγορία των περιφρονημένων.

Η διαφορά όμως με τον Άγιο Ιννοκέντιο ήταν ότι σαν ποιμήν, πατέρας και αδελφός έπρεπε να γίνει πιστευτός σε αυτούς που καλούσε προς το Άγιο βάπτισμα, προς το φως και την αλήθεια. Για να το κατορθώσει θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει όχι ανθρώπινα κριτήρια αλλά, έπρεπε να αντισταθεί και να δει υπεράνω όλων των άλλων προσεγγίσεων και αποφάσεων, αυτό που θα βοηθούσε τους ανθρώπους γρηγορότερα να γνωρίσουν, για πρώτη φορά, τον ευαγγελικό λόγο και με το μυστήριο του φωτισμού και του αγίου βαπτίσματος, να αποδεχθούν και να γευθούν μια άλλη εμπειρία. Αυτή της ισότητας και αγιότητας, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας.

Αυτό, για να γίνει κατορθωτό, ο Άγιος, σεβάστηκε βαθιά και αληθινά την καταγωγή, τη γλώσσα, την κουλτούρα και την ιστορία των ανθρώπων αυτών όσο κι αν δυσκολεύτηκε και ίσως, - ήταν ανθρώπινο -, πικράθηκε, όχι μία αλλά πάρα πολλές φορές. Η απεριόριστή του, όμως, αγάπη, ο σεβασμός και η εκτίμηση, ακόμα και η αρετή της διάκρισης, που τον κοσμούσαν, και η αποδοχή όλων αυτών των πλασμάτων σαν εικόνων του Θεού, τον ωθούσε πάντα και τον έσπρωχνε πως, σε καμιά περίπτωση πως δεν έπρεπε να τους αρνηθεί ή να τους περιφρονήσει, αφού γνώριζε ότι ο Θεός ήταν Εκείνος που πρώτος αγρυπνούσε για το μέγα μυστήριο της σωτηρίας όλου του κόσμου, ολοκλήρου της ανθρωπότητας.

Αυτούς, λοιπόν, που οι πιο πολλοί τους θεωρούσαν περιττούς, πλανεμένους και άχρηστους, ο Άγιος Ιννοκέντιος, τους θεωρούσε τους πιο σπουδαίους, χρήσιμους και αξιαγάπητους, γιατί, αν θα πετύχαινε, τελικά, στην ιερή αποστολή του, με τα μέσα και τους τρόπους και τις μεθόδους που χρησιμοποίησε, θα τους οδηγούσε προς τα ουράνια αφού πρώτα γίνονταν μέλη της στρατευόμενης επί γης εκκλησίας και θα είχαν, ως συγκληρονόμοι της «ητοιμασμένης του Χριστού Βασιλείας» το αναφαίρετο δικαίωμα να γνωρίσουν την ομορφιά του ουρανού, τη χαρά μα, ταυτόχρονα, και το κάλλος της μακάριας αιωνιότητας.

Έτσι κι έγινε. Ο Άγιος Ιννοκέντιος, επειδή o ίδιος βίωνε το Ευαγγέλιο και το μυστήριο της άλλης ζωής, ζώντας ο ίδιος εντός του, την αξία και το άπειρο έλεος του Θεού, θέλησε, αυτή τη μεγάλη χαρά και εμπειρία, να μην την κρατήσει μονάχα για τον εαυτό αλλά συναισθανόμενος τα λόγια του μεγάλου Αποστόλου «ουαί υμίν εάν μη ευαγγελίζομαι» έδωσε στους ευρισκόμενους στο σκοτάδι αδελφούς του της Αλάσκας, το μήνυμα του του Χριστού, των Αποστόλων, των μεγάλων Πατέρων και Ασκητών και της αδιαιρέτου Εκκλησίας των Επτά Οικουμενικών Συνόδων.

Ο Άγιος Ιννοκέντιος, αντελήφθη ότι ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να πετύχει στην ιεραποστολική του προσπάθεια ήταν να αποδεχθεί τους άλλους ανθρώπους, όπως ήδη ανέφερα, ως εικόνες Θεού. Χωρίς πολλή περίσκεψη αλλά με βαθιά συναίσθηση του σημαντικού έργου που πίστευε ότι θα μπορούσε να προσφέρει η Ορθοδοξία σ’ αυτούς τους πρωτόγονους λαούς ήταν μόνον μέσω της αγάπης, γιατί αυτή και μόνον θα τους προσέλκυε στο Θεό της Αγάπης και, στη συνέχεια, θα τους έκανε αδελφούς με όλους τους Ορθόδοξους λαούς όλης της οικουμένης.

Ο ίδιος ήταν ο ταπεινός εργάτης στον αμπελώνα που τον όρισε ο Κύριος. Δεν είχε απαιτήσεις, ζούσε λιτά και δεν είχε ποτέ παραπονεθεί κι ας είχε στην πατρίδα του όλα τ’ αγαθά προτού φτάσει σ’ εκείνα τα άγονα μέρη της Αλάσκας· εκείνο που τον ενδιέφερε ήταν πώς να κάνει αυτή την απέραντη αγάπη, του Ιησού, ένα παγκόσμιο γεγονός, αποφασισμένος να θυσιάσει τον εαυτό του στην υπηρεσία «των αδελφών του των ελαχίστων», που τους είχε αγαπήσει από την πρώτη στιγμή που έφτασε στη χώρα τους.

Σε ουδεμία περίπτωση δεν ήθελε, υποτιμώντας τους, να πληγώσει κανένα από τους απλοϊκούς και αγράμματους ανθρώπους που συναντούσε αλλά πλησιάζοντας, με χαμόγελο και καλοσύνη, ταπεινά, να τους μεταφέρει τα θεία μηνύματα που θα μπορούσαν «εν αγαλλιάση», να αποδεχθούν. Ώστε, μέσα στη Χάρη και το μέγα έλεος του Θεού, ν’ απαλλαγούν από τα πάθη και την αμαρτία, που τους κατακυρίευαν, και με το θείο και άγιο Βάπτισμα και στη συνέχεια με την εν Χριστώ ζωή, να μπορέσουν να γίνουν τέλειοι και άγιοι μέσα από το μυστήριο της μετάνοιας και με τη συνεχή συμμετοχή σε όλη τη δια βίου αγωνιστική ζωή ενός αγωνιζόμενου χριστιανού.

Με την μεταπήδησή τους, από το σκότος στο φως, ο σαρκωμένος Θεός, καθημερινά να μπορεί να τους γίνεται το επίκεντρο της νέας ζωής τους. «Ώδινε», είχε πόνους γέννας, όπως γράφει για τα πνευματικά του παιδιά και ο απόστολος Παύλος, «μέχρις ού», μέχρι να γεννηθεί ο Χριστός στις χέρσες ψυχές τους.

Ο Άγιος Ιννοκέντιος έγινε τελικά ένα με τους ανθρώπους που επρόκειτο να ευαγγελίσει. Το πρώτιστο μέλημα του ήταν να μάθει και να γνωρίσει τη κουλτούρα, τη γλώσσα, την ιστορία, την τοπογραφία, τα ήθη και έθιμά τους. Δεν ήταν τόσο εύκολο ένας Ευρωπαίος, με τελείως διαφορετικές συνήθειες, να εγκολπωθεί όλα τα πιο πάνω και «γινόμενος τοις πάσι τα πάντα ίνα τινά σώσει» έγινε ένα μαζί τους, αποδεχόμενος τις συνήθειες και την κουλτούρα τους. Δέχθηκε, χωρίς όρους και συμβιβασμούς και δισταγμούς, στην ζωή του και τη ζωή της οικογένειάς του, να θυσιασθεί ολοκληρωτικά για να φέρει σε πέρας το ιστορικό και μοναδικό γεγονός της μεταμόρφωσης των ψυχών των ανθρώπων που τόσο απέραντα αγάπησε.

Ήταν σίγουρος ότι οι άνθρωποι που κλήθηκε να ευαγγελίσει είχαν όλοι, όπως ο κάθε άνθρωπός που γεννιέται επί της γης, - μια που ο Σωτήρας Χριστός έχυσε το πανάγιο Αίμα Του για τον κάθε επί γης άνθρωπο - , όλοι είχαν και έχουν το ίδιο δικαίωμα σωτηρίας αφού απαλλαγούν, οριστικά, από τις δικές τους ψυχοσωματικές ασθένειες, αδυναμίες και δεισιδαιμονίες.

Πριν από την άφιξή του δεν γνώρισαν άλλη οδό αφού υπήρξαν φυλακισμένοι και αποκομμένοι, απόγονοι των Πρωτοπλάστων, εξόριστοι από τον παράδεισο. Ο Άγιος Ιννοκέντιος τους γνώρισε τον μακρινό απόγονο του Αδάμ και της Εύας, τον μονογενή Υιό και Λόγο του Θεού του Ζώντος, τον υιό της Παρθένου, το Φως του κόσμου, το αναστημένο Σωτήρα και Λυτρωτή.

Αυτόν ήθελε ο Άγιος Ιννοκέντιος να γνωρίσει σε όλους τους Αλεουτιανούς, Κουσιανούς, Κολουσκανούς, Ινδιάνους, Κοντιάκους. Τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό ήταν που έφερε σ’ αυτά τα ευλογημένα νησιά και σε όλους τους κατοίκους. Με μια αγάπη που εγκαταστάθηκε με την πνοή και τη δύναμη του Παναγίου και Ζωοποιού Πνεύματος και ήταν τόσο συγκλονιστική και αισθητή που άλλαξε και μεταμόρφωσε τους ανθρώπους ώστε, στα ενδότερα της ψυχής τους, να κυριαρχεί η ανάπαυση, η ειρήνη, η χαρά, η ευλογία, η αυταπάρνηση, η ευτυχία, η μακαριότητα. Όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.

Επιγραμματικά θα πρέπει ν΄ αναφερθώ σε μερικά βιογραφικά στοιχεία του Για να κατανοηθεί όμως καλύτερα ο τρόπος με τον οποίο έδρασε και εργάστηκε στον χώρο της ιεραποστολής και γενικά της Εκκλησίας, επιγραμματικά θα πρέπει ν΄ αναφερθώ σε μερικά βιογραφικά του στοιχεία Είναι σημαντικό το γεγονός ότι ο Άγιος Ιννοκέντιος αφιέρωσε σαράντα πέντε ολόκληρα χρόνια από τη ζωή του για να πάρει τη φήμη ενός έμπειρου εθνογράφου, διδασκάλου, μαραγκού, μηχανικού, σιδηρουργού, ωρολογοποιού, ιδρυτής σχολείων και το κυριότερο Ιεραπόστολου.

Το κοσμικό του όνομα Ιβάν Γιεφσέγιεβιτς Ποπώφ – Βενιαμίνωφ. Η καταγωγή του το χωριό Ανζίσκογιε της επαρχίας Ιρκούτσκ, της σιβηρικής γης. Γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου 1797 από πολύ φτωχούς και άσημους γονείς: τον Ευσέβιο Ποπώφ που ήταν νεωκόρος στην ενορία του Προφήτη Ηλία και τη Θέκλα που διακρίνονταν για την ευσέβεια και το φόβο Θεού που τους τιμούσε ιδιαίτερα. Όταν βαπτίστηκε του έδωσαν το όνομα Ιβάν, Ιωάννης προς τιμήν του Αγίου Ιωάννου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως του Νηστευτού (582 – 595).

Πέρασε τα παιδικά του χρόνια εκεί αλλά στα πέντε του χρόνια έχασε τον πατέρα του και έτσι ορφάνεψε. Ο πατέρας του όταν κοιμήθηκε ήταν μόλις σαράντα χρονών, γύρω στα τέλη Αυγούστου του 1803. Μαζί με τον πεντάχρονο Ιωάννη υπήρχαν επίσης οι δύο αδελφές του και ένα αγέννητο παιδί. Έτσι η οικογένεια του μικρού Ιωάννη, από πολύ νωρίς, βρέθηκε και έζησε και δύσκολες στιγμές λόγω του χαμού του πατέρα τους. Όμως, ο Θεός δεν τους εγκατέλειψε. Ο αδελφός του αποθανόντος πατέρα του, Δήμητριος, που ήταν διάκονος, ανέλαβε την κηδεμονία του μικρού Ιωάννη. Έτσι μπόρεσε από πολύ νωρίς να μπει στο πνεύμα της εκκλησιαστικής ζωής, σε τέτοιο βαθμό, που μπορούσε να διαβάζει στα επτά του χρόνια, άνετα, στην εκκλησία, τον Απόστολο.

Η συμμετοχή του αυτή στις ιερές ακολουθίες τον βοήθησε τόσο, ώστε άρχισε να αισθάνεται ότι έχει κλίση μια μέρα να υπηρετήσει στο άγιο θυσιαστήριο. Εν τω μεταξύ ο θείος του, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, χήρεψε, έγινε μοναχός και πήρε το όνομα Δαυίδ. Με τη βοήθεια του θείου του, ο οποίος ήδη προείδε τα ταλέντα του, στον εκκλησιαστικό τομέα αλλά και στα γράμματα, το 1806 του εξασφάλισε μια θέση στο Εκκλησιαστικό Σεμινάριο του Ιρκούτσκ. Και δεν έπεσε έξω με τις κρίσεις του.

Η επίδοσή του στα μαθήματα ήταν υποδειγματική. Από τότε φάνηκε η όλη μετέπειτα σταδιοδρομία του που διάφοροι βιογράφοι του σημειώνουν ότι «ένα δραστήριο πνεύμα ζωής κατοικούσε μέσα του». Επειδή ήταν επιμελής, σοβαρός και αποδοτικός στις σπουδές του, του έδωσαν το επίθετο Βενιαμίνωφ προς τιμή του Αγίου Βενιαμίν, Αρχιεπισκόπου του Ιρκούτσκ. Εκτός από τα θεολογικά γράμματα, που ήταν πάντα πρώτος, έμαθε και πολλά χειρωνακτικά επαγγέλματα, τα οποία θα του ήταν τόσο χρήσιμα στη συνέχεια, στο έργο του ως ιεραπόστολος. Μάλιστα διέπρεψε περισσότερο σαν ωρολογοποιός.

Στη συνέχεια και περίπου έναν χρόνο πριν τελειώσει τις σπουδές του, ο νεαρός Ιωάννης, παντρεύτηκε, στις 29 Απριλίου 1817, την Αικατερίνη, η οποία ήταν κόρη ιερέα και στις 13 Μαΐου χειροτονήθηκε διάκονος στον ενοριακό ναό του Ευαγγελισμού στο Ιρκούτσκ.

Όπως αναφέραμε ήδη ο Ιωάννης είχε έμφυτες πολλές αρετές. Δεν είχε μόνο το χάρισμα της βαθιάς πνευματικής εμπειρίας αλλά και στα ακαδημαϊκά δεν υστερούσε, γι’ αυτό ο Βενιαμίνωφ μπόρεσε να γίνει δεκτός και να φοιτήσει στη Θεολογική Ακαδημία της Μόσχας. Η περίοδος αυτή των τεσσάρων χρόνων που έζησε εκεί στο θαυμάσιο περιβάλλον της Θεολογικής Ακαδημίας και με την υπηρεσία του στο θυσιαστήριο ως διάκονος χαρακτηρίζεται σαν τα πιο ευτυχισμένα χρόνια της ζωής του.

Όλες αυτές οι αναμνήσεις, τα βιώματα και οι εμπειρίες τον προετοίμαζαν για το μέχρι εκείνη την ώρα άγνωστο ταξίδι του στον χώρο της ιεραποστολής. Η μελέτη της Αγίας Γραφής, οι λόγοι των μεγάλων πατέρων της Εκκλησίας μας, οι μοναχικές και ασκητικές μορφές που τον περικύκλωναν, κυριολεκτικά, οι μυσταγωγικές ακολουθίες, που τόσο πολύ αγαπούσε, τον ανέβαζαν όλο και ψηλότερα στους κόσμους της θεϊκής παρουσίας.

Ακριβώς για να τονίσει τη σπουδαιότητα αυτής της διακονίας του στον ιερό ναό της ενορίας του, όπου υπηρετούσε αφιέρωσε στο στιχάριο που φορούσε ως διάκονος στον ναό αυτό, αφού του προκαλούσε τα καλύτερα συναισθήματα και τον συνέτριβε η προσφορά του αυτή όσο μηδαμινή κι αν ήταν. Πέρασαν τα χρόνια κι ο Ιννοκέντιος επισκέφθηκε πια ως Μητροπολίτης Μόσχας τον ενοριακό ναό που υπηρέτησε. Του έφεραν και του έδωσαν το διακονικό του στιχάριο, το οποίο βρισκόταν ακόμα εκεί ως κειμήλιο και εκείνος τότε αισθάνθηκε ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση, ώστε ζήτησε να το μετατρέψουν σε αρχιερατικό σάκκο και να του το φορέσουν στον ενταφιασμό του.

Χαρακτηριστικά έλεγε ότι «η θεία πρόνοια», όταν πια ήταν Επίσκοπος, «με προόριζε να πάω στην Αμερική αντί για την Ακαδημία». Κι ένας από τους βιογράφους του παρατηρεί για τον Ιννοκέντιο ότι «ένα δραστήριο πνεύμα ζωής κατοικούσε μέσα του».

Στη συνέχεια και συγκεκριμένα στις 18 Μαΐου 1821 ο π. Ιωάννης λαμβάνει τον δεύτερο βαθμό της ιεροσύνης, γίνεται ιερέας και τοποθετείται στον ίδιο ναό που υπηρετούσε ως διάκονος, δεύτερος ιερέας. Εκεί για μια ακόμη φορά εκδηλώθηκαν τα σπάνια πνευματικά του χαρίσματα. Εξαιρετικός λειτουργός, στοργικός πατέρας και πνευματικός, βαθιά αφοσιωμένος στον καθήκον του και στην ιερατική αποστολή του, υπεραγαπήθηκε από τους ενορίτες του αλλά και από όλους τους κατοίκους του Ιρκούτσκ.

Όσο κι αν τον τραβούσε αυτή η υπηρεσία του, που του προκαλούσε πραγματικά δέος, όσο κι αν οι ενορίτες του τον αγάπησαν για τη θαυμάσια λειτουργική του αφοσίωση και τα εξαίρετα κηρύγματά του, που ωφελούσαν τον πιστό λαό του Θεού, ο Θεός ήδη τον είχε προετοιμάσει και τον προόριζε για κάτι πολύ ανώτερο και πιο άγιο.

Η Ρωσία τότε ήταν κυρίαρχος στην Αλάσκα και στα γύρω νησιά της. Αυτές οι Ρωσικές αποικίες είχαν ανάγκη να γνωρίσουν και αυτές τον Χριστό και να ασπασθούν τη διδασκαλία της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Η ώρα για τον Ευαγγελισμό των φυλών της Αλάσκας και των άλλων περιοχών βρισκόταν τώρα μέσα στις προτεραιότητες της Ρωσικής Εκκλησίας.

Τι έγινε και πώς άρχισε και πώςπροχώρησε η όλη προσπάθεια; Ο Επίσκοπος Ιρκούτσκ Μιχαήλ Μπουραντακώφ, που υπήρξε ένας διακεκριμένος και δραστήριος ιεράρχης, πήρε εντολή από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ρωσίας να εξεύρει νέους και αφοσιωμένους κληρικούς που θα ήταν πρόθυμοι θα αναλάβουν τον εκχριστιανισμό των κατοίκων της Αλάσκας και των γύρω νησιών (εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι τα νησιά αυτά βρίσκονται στον Β. Ειρηνικό Ωκεανό, ανακαλύφθηκαν από τη Ρωσική αποστολή των Β. Μπέριγκ και Α. Τσιρίκωφ, το 1741, και πουλήθηκαν το 1867 στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής).

Το μήνυμα του Επισκόπου Μιχαήλ γνωστοποιήθηκε και σ΄ αυτό έκανε έκκλησή να βρεθούν ζηλωτές και θερμοί ιεραπόστολοι που θα αναλάμβαναν αυτή την τόσο δύσκολη αποστολή σε άγνωστους τόπους και πρωτόγονους κατοίκους που δεν είχαν ακούσει ποτέ τους για τον Χριστό. Η πρόσκληση του κυκλοφόρησε ευρύτερα στους πιστούς αλλά ιδιαίτερα στον κλήρο της Επισκοπής του. Τα νέα διαδόθηκαν και οι κληρικοί της Επισκοπής συζητούσαν για το γεγονός.

Ακούστηκαν πολλές γνώμες και οι περισσότεροι ιερείς τρομοκρατήθηκαν από τις ιστορίες που διηγούνταν διάφοροι καλοπροαίρετοι, φυσικά, χριστιανοί. Ήταν φυσικό, με το άκουσμα και μόνον των αποστάσεων αλλά και των κλιματολογικών συνθηκών, να απωθούν πολλούς να πάρουν μια τελική απόφαση. Ωστόσο, για την υλοποίηση της ιστορικής απόφασης της Ιεράς Συνόδου, επιβαλλόταν, από όσους έδειξαν ενδιαφέρον, με τη θεία Χάρη και το φωτισμό, να βρεθεί ο εκλεκτός και ο αποφασισμένος να θυσιάσει τη ζωή του για τους άλλους.

Δεν ήταν καθόλου εύκολο ν’ αποφασίσει κάποιος να δεχθεί εθελουσίως να πάει να ζήσει μαζί με τους ιθαγενείς αυτών των περιοχών και με αυταπάρνηση να αποδεχθεί να ακολουθήσει στις πρωτόγονες συνήθειες, τα ήθη, τα έθιμα και την κουλτούρα τους. Ποιος θα ήταν αυτός που θα ξεπερνούσε τον εγωισμό του, την καλοπέραση, την άνεση και, από υπέρμετρη αγάπη για την αγάπη του Ιησού και υπακούοντας στην εντολή του «μαθητεύσατε πάντα τα έθνη», να εγκαταλείψει και αυτή την ίδια την οικογένειά του; Όλα όμως ήταν μέσα στο σχέδιο του Θεού. Εκείνος που θα αποδεχόταν την πρόσκληση και να έπαιρνε μια τέτοια απόφαση δεν ήταν άλλος από τον Ιννοκέντιο Βενιαμίνωφ.

Μαζί του φυσικά θα ερχόταν η αγαπημένη του πρεσβυτέρα Αικατερίνα, η χήρα μητέρα του, Θέκλα, ο αδελφός του, Στέφανος και ο γιος του, Ιννοκέντιος. Συνολικά ο π. Ιωάννης απέκτησε εκτός από τον Ιννοκέντιο και τα εξής παιδιά: την Αικατερίνη, τον Γαβριήλ, τον Αλέξανδρο, την Όλγα, την Παρασκευή και τη Θέκλα. Ο ίδιος, ενθυμούμενος την απόφασή του αυτή, αργότερα, σημειώνε ως Επίσκοπος πια: «Είχα ακούσει για τις ιεραποστολές και τα μακρινά τους ταξίδια για τη διαφώτιση των ειδωλολατρών αλλά ποτέ δεν είχα σκεφθεί ιδιαιτέρως την υπόθεση.

Τότε, όμως, μερικοί άλλοι κι εγώ λάβαμε από τον Επίσκοπο γραπτή πρόσκληση να φύγουμε για ιεραποστολή στις Αλεούτες. Καθώς τη διάβαζα, ένιωσα κάτι να ταράζεται μέσα μου και αμέσως ανακοίνωσα στην οικογένειά μου την απόφασή μου να πάω. Ούτε τα δάκρυα των αγαπημένων μου ούτε οι συμβουλές των φίλων μου ούτε η περιγραφή των κακουχιών του μακρινού ταξιδιού και οι στερήσεις που με περίμεναν, έβρισκαν θέση στην καρδιά μου – η ψυχή μου φλεγόταν – και το θεώρησα εύκολο να χωριστώ από την πατρίδα μου, ενώ δεν δοκίμασα καμιά άσχημη εμπειρία από το κουραστικό ταξίδι».

Αφού τακτοποιήθηκαν όλες οι σχετικές διαδικασίες, τόσο με τον Επίσκοπό του όσο και με τους άμεσους συγγενείς του, ιδιαίτερα αυτούς που θα τον συνόδευαν, αναχώρησε στις 7 Μαΐου 1823 και έφθασε στο νησί Ουναλάκα της Αλάσκας. Τον συνόδευαν, όπως ανέφερα, ο αδελφός του Στέφανος, ο γιος του Ιννοκέντιος, η πρεσβυτέρα του Αικατερίνα και η χήρα μητέρα του Θέκλα. Το ιστορικό και κοπιώδες αυτό ταξίδι διήρκησε 14 μήνες. Στο περιπετειώδες αυτό ταξίδι ο νεαρός ιερέας ήταν αποφασισμένος να θυσιάσει τα πάντα για τη δόξα του Χριστού.

Μέσω Σιβηρίας και άλλων χωρών έφθασε στην Ουναλάσκα στις 24 Ιουνίου 1824 και από την πρώτη στιγμή αντιλήφθηκε ότι είχε να επιτελέσει ένα τεράστιο ιεραποστολικό και σωτηριώδες έργο αφού, οι κάτοικοι, τους οποίους κλήθηκε να υπηρετήσει, ζούσαν έντονα μέσα σε ειδωλολατρικές ιδέες και η ζωή τους ήταν, δοσμένη στα έργα του σκότους, της αμάθειας, των προκαταλήψεων και των άλλων αντιλήψεων που πραγματικά τραυμάτιζαν τη όλη ζωή τους. Η αποστολή του αυτή δεν ήταν καθόλου εύκολη αλλά, στο τέλος, ύστερα από υπεράνθρωπες προσπάθειες, ο Τριαδικός μας Θεός τον βοήθησε και τα κατάφερε. Μπόρεσε να κατακτήσει τις καρδιές των ανθρώπων αυτών με την υπερβολική αγάπη που τους αγκάλιασε, με την καλοσύνη και την κατανόηση που τους έδειξε. Κοντά σ΄ όλα αυτά συνέβαλε και η υπερβάλλουσα υπομονή του.

Το πρώτο πράγμα που έθεσε σαν προτεραιότητα στην αποστολή του ήταν το κτίσιμο μιας εκκλησίας. Μιας εκκλησίας που θα γινόταν το κέντρο της ιεραποστολικής του προσπάθειας για τους προσερχόμενους προς το βάπτισμα. Με τα ίδια του τα χέρια και με τη βοήθεια όμως και των ιθαγενών κατάφερε, μέσα σ΄ ένα χρόνο, να κτίσει τον πρώτο ναό. Στην επίτευξη του σκοπού συνέβαλαν οι καλές τεχνικές του γνώσεις ως μαραγκός και οικοδόμος. Αυτές τον βοήθησαν να καταρτήσει και τους κατοίκους του νησιού που πάντοτε ενεργούσαν κάτω από τη δική του επίβλεψη και τις υποδείξεις. Φυσικά, πριν από τον π. Ιωάννη, από τον προηγούμενο 17ο αιώνα, είχαν περάσει αυτά τα μέρη και άλλοι Ρώσοι ιεραπόστολοι, ακόμα και έμποροι που έζησαν εκεί αρκετά χρονικά διαστήματα.

Αναφέρω ενδεικτικά τον Γρηγόριο Σελέκωφ (1747 – 1795), ο οποίος έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον πολιτισμό των ιθαγενών και ο οποίος τους βοήθησε με διάφορα μέσα και τρόπους. Πρέπει επίσης ν΄ αναφερθεί ότι μοναχοί, από τη Μονή Βαρλαάμ, ήταν οι πρώτοι που επισκέφθηκαν τα νησιά αυτά, και αφού κατήχησαν στη συνέχεια βάπτισαν τους κατοίκους. Όμως η αναχώρησή τους ανάγκασε τους ιθαγενείς να ξεχάσουν εντελώς όσα διδάχθηκαν για την Ορθόδοξη πίστη. Είχαν κάνει φυσικά μια προσπάθεια και έκτισαν μια μικρή εκκλησία, η φθορά όμως με το πέρασμα του χρόνου και η εγκατάλειψη έκαναν το εκκλησάκι, να είναι μισογκρεμισμένο, εγκαταλελειμμένο και έρημο.

Δεν έμεινε, φυσικά, ο π. Ιωάννης μόνο στην κατασκευή ναών αλλά προχώρησε και στη δημιουργία κλινικών, σχολείων και άλλων χρήσιμων εγκαταστάσεων, που βοήθησαν τους ιθαγενείς σε πολλούς τομείς, έτσι ώστε να λειτουργεί η ιεραποστολή με τις δραστηριότητές της πιο άνετα. Φυσικά, έδωσε προτεραιότητα σε όσους είχαν, από παλιά δεχθεί το Ευαγγέλιο και η κύρια προσπάθειά του ήταν ο επαναευαγγελισμός τους. Με την υπομονή, τη θέληση, την αγάπη, τη βαθιά του πίστη αλλά και την επιμονή του, που ήταν τα στοιχεία που συμπλήρωναν την προσωπικότητά του, στο τέλος, έφερε εις πέρας την αποστολή του και χαιρόταν μαζί με τους νεόφυτους ιθαγενείς, οι οποίοι τώρα απομακρύνθηκαν από τις παλιές τους συνήθειες και την ηθική κατάπτωση που τους βρήκε και τώρα ζούσαν μέσα σ’ έναν άλλο τελείως διαφορετικό κόσμο, εκείνο της λύτρωσης και της μακαριότητας.

Κλείνω τα μάτια και βλέπω μπροστά μου τον Άγιο Ιννοκέντιο να τρέχει ασταμάτητα μέσα στη νύχτα, μέσα σε απάνθρωπες συνθήκες που, πολλές φορές, μπορούσαν να του στοιχίσουν ακόμα και αυτή τη ζωή του. Ο ίδιος, όπως ανέφερα ήταν διαφορετικά μαθημένος και έζησε μια άνετη ζωή στη χώρα του. Μια ζωή που, στη συνέχεια θα μπορούσε να έχει εκεί μια θαυμάσια προσωπική εξέλιξη. Κι όμως η αγάπη και ο πόθος που είχε μέσα του για διάδοση και εδραίωση του λόγου του Θεού στις ψυχές, που κλήθηκε να υπηρετήσει, έδωσε νέα πνοή και ζωή και άνοιξε δρόμους ελπίδας και σωτηρίας, στις ψυχές ανθρώπων «των ευρισκομένων μακράν». Όσο κι αν, στην αρχή, δυσκολεύτηκε να μάθει και να αντιληφθεί καλύτερα τους τρόπους, τις σκέψεις και τις συνήθειες της ζωής τους, τόσο περισσότερο ήταν πεπεισμένος ότι με την αγάπη που προσφέρει η γνωριμία και η προσωπική επαφή, η συνομιλία μαζί τους, θα ξεπερνούσε όλα τα εμπόδια και, ένας θείος δεσμός, θα τον έδενε με όλους αυτούς τους ανθρώπους και θα υπερνικούσε η αγάπη του, η απλότητα της ψυχής του, η ανιδιοτελής και χωρίς όρια προσφορά του προς όλους.

Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι και αναλογίζομαι ένα σεμνό οικογενειάρχη, μέσης ηλικίας, λευίτη της Εκκλησίας, που πραγματικά έδειξε τα σημάδια της αγιότητάς του αλλά και της θυσιαστικής προσφοράς του πρώτα προς τους ανθρώπους της χώρας της καταγωγής του και στη συνέχεια στις απομακρυσμένες και άγνωστες περιοχές της Αλάσκας. Ένα ταπεινό και αφοσιωμένο ιερέα που φορτώνεται ένα μεγάλο βάρος ευθυνών σε άγνωστους τόπους, μέσα σε ανθρώπους που δεν είχαν ακούσει καμιά φορά για το πέρασμα Εκείνου που έμελλε να φέρει τη σωτηρία σ’ όλους τους ανθρώπους κάθε φυλής, χρώματος, καταγωγής, γλώσσας, ηθών και κουλτούρας. Ο Ιννοκέντιος όμως δεν ήταν ο συνηθισμένος άνθρωπος. Από μικράς ηλικίας τον είχε κοσμήσει ο Θεός με εξαίρετα πνευματικά χαρίσματα, μια εσωτερική ανεξήγητη πνευματική ευφορία που τον συνόδευε σ’ όλη την πορεία της ζωής του όχι μόνο στην αρχή της ιερατικής του σταδιοδρομίας αλλά και μετέπειτα. Όταν αναδείχθηκε Επίσκοπος και τέλος ανέλαβε τα ηνία της Ρωσικής Εκκλησίας.

Τι όμως ήταν εκείνο που έδωσε στον Άγιο Ιννοκέντιο θεία έμπνευση και αποφάσισε, αγνοώντας αντιδράσεις, από το στενό του περιβάλλον, για μια τέτοια περιπετειώδη και επικίνδυνη αποστολή; Ο λόγος ήταν γιατί Άγιος Ιννοκέντιος είχε μέσα του ένα ανεξήγητο θαύμα με το οποίο κινήθηκε σ’ όλα τα χρόνια της ζωής του. Ήξερε ότι η αποστολή ενός ιερωμένου ήταν καθαρά μια πνευματική άσκηση που, στο τέλος, αν της παρέμενε μέχρι το τέλος ταπεινός και πιστός, η θεία Χάρις, θα τον οδηγούσε στη Βασιλεία των Ουρανών. Δεν έπαιζε με άλλα λόγια – για να χρησιμοποιήσω μια λαϊκή έκφραση – με την ιερωσύνη του. Αφού πίστευε ακράδαντα όπως και για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη ότι ήταν εικόνα Θεού, στηρίχθηκε και εργάστηκε με τη βεβαιότητα της παρουσίας του Παναγίου Πνεύματος. Ήταν με αυτό το πνεύμα το Άγιο που θέλησε ο ίδιος, μόνος του, να διακονήσει και να εμπνεύσει τους ελαχίστους Αλεουτιανούς αδελφούς του. Αυτό το Πανάγιο Πνεύμα τον φώτισε με τη συνεχή και αδιάληπτη προσευχή και του έδωσε την άνωθεν σοφία και σύνεση.

Ο Άγιος Ιννοκέντιος γνώριζε ότι η αποστολή του ήταν Αγία και ότι ήταν απόλυτα ταυτισμένη με το έργο της Εκκλησίας. Δεν ενδιαφερόταν για την προσωπική του ανάδειξη και καλή ζωή της οικογένειάς του. Ήξερε ότι πρώτα έπρεπε να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του απέναντι στο προσκλητήριο της Εκκλησίας που τον καλούσε να ηγηθεί πρωτοποριακού και ιεραποστολικού έργου και μετά να μεριμνήσει για τον εαυτό του, την οικογένειά του και τους γύρω του. Ήταν απόλυτα πεπεισμένος ότι κανένας άλλος και καμιά άλλη δύναμη ή ιδεολόγημα ή άλλη επί γης θρησκεία θα μπορούσε να μεταδώσει το φως και να μεταβάλει το σκότος, την άγνοια σε γνώση, την απιστία σε αληθινή πίστη. Δεν θα μπορούσε ο ίδιος να μεταμορφώσει τον κόσμο, αν πρώτα – «φωτισθήναι και ήτα φωτήσαι» - δεν είχε, με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, ο ίδιος μεταμορφωθεί εσωτερικά, και σαν θεοφόρος ποιμένας, με τη ζωή και τα έργα του να μπορέσει να μεταβάλει και να «μορφώσει Χριστόν» στους ανθρώπους που τάχθηκε υπηρετήσει ως πραγματικές εικόνες του Κυρίου και Θεού.

Το Άγιο Πνεύμα ήταν εκείνο που κατεύθυνε τα βήματα και τις κινήσεις του Αγίου Ιννοκέντιου. Σ’ ένα από τους λόγους του που εξεφώνησε μετά ως Μητροπολίτης Μόσχας γράφει ο ίδιος κατηγορηματικά «... Το Άγιον Πνεύμα το παίρνουμε ακόμα με την προσευχή. Είναι ο πιο απλός και αποτελεσματικός τρόπος, που μπορεί να τον χρησιμοποιεί ο καθένας μας οποιαδήποτε ώρα ... Είπαμε πριν ότι ο άνθρωπος που δεν έχει μέσα του το Άγιο Πνεύμα δεν μπορεί να προσευχηθεί αληθινά... Ένας από τους Αγίους Πατέρες είπε: “Αν θέλεις η προσευχή σου να ανεβεί κατευθείαν στον Θεό, δώσε της δύο φτερά, τη νηστεία και την ελεημοσύνη... Ένας άλλος τρόπος με τον οποίο μπορούμε να πάρουμε το Άγιο Πνεύμα είναι, όπως είπαμε, η ανάγνωση και ακρόαση της Αγίας Γραφής ... Γι’ αυτό ακριβώς πολλοί απλοί άνθρωποι, διαβάζοντας ή ακούγοντας την Αγία Γραφή, έγιναν ευσεβείς και έλαβαν το Άγιο Πνεύμα, ενώ απεναντίας άλλοι και μάλιστα μορφωμένοι, μελετώντας την, πλανήθηκαν και χάθηκαν ... Το Άγιο Πνεύμα το αποκτούμε, τέλος, με τη συμμετοχή στα ιερά μυστήρια της Εκκλησίας και κατ’ εξοχήν με τη θεία κοινωνία ... Όποιος αρνείται ή αμελεί να κοινωνήσει δεν αγαπάει τον Χριστό, γι’ αυτό ούτε το Άγιο Πνεύμα θα λάβει ούτε στην ουράνια βασιλεία θα μπει ... Αυτά, λοιπόν, είναι τα μέσα, με τα οποία μπορούμε να αποκτήσουμε το Άγιο Πνεύμα, καθαρή καρδιά και αγνή ζωή, ταπεινοφροσύνη, υπακοή στη φωνή του Θεού, προσευχή, αυταπάρνηση, μελέτη των ιερών βιβλίων, θεία κοινωνία. Το καθένα απ’ αυτά τα μέσα αρκεί, βέβαια, και μόνο του για να μας χαρίσει το Άγιο Πνεύμα. Μα είναι πιο καλό και πιο αποτελεσματικό να τα χρησιμοποιούμε όλα μαζί. Τότε, χωρίς καμιά αμφιβολία, θα λάβουμε το Άγιο Πνεύμα και θα γίνουμε άγιοι ... Τελειώνοντας, πρέπει να πούμε, ότι, αν κάποιος αξιωθεί να λάβει το Άγιο Πνεύμα και στη συνέχεια πέσει σε αμαρτία, το διώχνει από μέσα του. Και τότε, όμως, ας μην απελπιστεί, ας μη νομίσει ότι χάθηκαν όλα. Όσο πιο γρήγορα μπορεί ας προσπέσει στον Θεό με θέρμη, με μετάνοια, με προσευχή. Και το Άγιο Πνεύμα θα επιστρέψει μέσα του...».

Πιστεύω ότι ο Άγιος Ιννοκέντιος, με αυτή τη σοφία και τη θεία έμπνευση εργάστηκε ανάμεσα στους πρωτόγονους κατοίκους της Αλάσκας και των γύρω νήσων, με αυτό τον τρόπο μπόρεσε να εκπληρώσει, στο ακέραιο, την ιερή αποστολή του όσο κι αν δυσκολεύτηκε σαν άνθρωπος και κάτω από τις τόσο δύσκολες και επικίνδυνες, πολλές φορές, συνθήκες των τοπικών χώρων που ο Κύριος τον διάλεξε ιεραπόστολο για να μεταδώσει το Ευαγγέλιο. Ο ίδιος ζούσε καθημερινά το πνεύμα της Πεντηκοστής και ήταν πεπεισμένος ότι αυτό το Άγιο Πνεύμα ήταν η κινητήριος δύναμη που αυτή τον καθοδηγούσε έτσι ακριβώς όπως καθοδήγησε και φώτισε τους Αγίους Αποστόλους και μαθητές του Κυρίου. Δεν μπορούσε να διανοηθεί ένα Άγιο Πνεύμα να είναι εγκλωβισμένο μέσα σε μια μόνο συγκεκριμένη φυλή ή γλώσσα. Η αποστολή του ήταν παγκόσμια, πανανθρώπινη και αδιάκοπη μαρτυρία για τους εγγύς και τους μακράν, σ’ όλη την κτίση, χωρίς περιορισμένα τείχη και μήκη. Αυτό το Πανάγιο Πνεύμα, που τον φώτιζε και τον καθοδηγούσε, ο Άγιος Ιννοκέντιος το ζούσε καθημερινά. Μετά το ερχομό του Κυρίου επί της γης και την εκ νεκρών ζωηφόρο Ανάστασή του, το Πανάγιο Πνεύμα είναι που υπάρχει και κυβερνά της Εκκλησία. Ζωή και φως και πηγή αγαθότητας.

Έπρεπε, ευρισκόμενος εν μέσω ανθρώπων ειδωλολατρών, ατόμων που δεν είχαν ποτέ ακούσει το όνομα Ιησούς, να διδάξει τις θεμελιώδεις αρχές της χριστιανικής πίστης μέσα από το Ευαγγέλιο. Οι άνθρωποι περίμεναν να δουν πώς ο ίδιος εφάρμοζε μέσα στη ζωή του τις χριστιανικές αυτές αρχές και μετά να πεισθούν να τον ακολουθήσουν. Ως πνευματικός πατέρας και ως άνθρωπος με βαθιά πίστη και δυνατή συναίσθηση για το κοσμοσωτήριο αυτό έργο που ανέλαβε έπρεπε να αναπτύξει έντονα το θέμα της αγάπης που οπωσδήποτε θα οδηγούσε τους ανθρώπους σε άλλες παράλληλες αρετές, όπως της ταπείνωσης, της υπακοής, της συγχώρησης. Φυσικά, ο Άγιος Ιννοκέντιος εφάρμοζε, στην προκειμένη περίπτωση, και βίωνε καθημερινά το ευαγγελικό «ουκ ήλθεν διακονηθήναι, αλλά διακονήσει και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Ματθ. 20/28). Χρειάστηκε χρόνος και πολύς μόχθος, για να μπορέσει να πείσει τους Αλεουτιανούς και όλους τους λοιπούς, ώστε να μπορέσουν να αντιληφθούν το βαθύ νόημα της χριστιανικής αγάπης προς τον πλησίον, βασικό στοιχείο για να επικρατήσει η ειρήνη και η ευδαιμονία, η αρμονική συνύπαρξη ανάμεσα στους ανθρώπους. Και το πέτυχε. Αυτό ήδη φαινόταν στον ορίζοντα ότι «η αγάπη τω πλησίον κακόν ούκ εργάζεται» (Ρωμ. 13/10). Η αγάπη του αυτή εξασφάλιζε στους προσερχόμενους προς το φώτισμα, μια ασφαλή επιβεβαίωσή του προς αλλήλους σεβασμού και της αναγνώρισης της αδελφικής συνύπαρξης και της καταλλαγής «εν τω συνδέσμω» του σταυρικού του Κυρίου φρικτού μαρτυρίου, απ’ όπου ξεχείλισε διάπλατα η αγάπη ακόμα και προς τους εχθρούς. «Πάτερ, άφες αυτοίς ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν» (Λουκά 23/34).

Ο Άγιος κατόρθωσε με το άγιο παράδειγμά του να ανυψώσει τον «εν σκότει και σκιά θανάτου καθήμενον» αφού με την εφαρμογή της αρετής της αγάπης ο άνθρωπος πνευματικά ζωογονείται, ζωοπληρούται, ανορθώνεται και καθίσταται με την αναγέννηση, τη νέα του πνευματική γέννηση «εις Χριστόν και εις την Εκκλησία», νέα Κτήση. Όλους, λοιπόν, τους «κοπιώντας και πεφορτισμένοους», ο Άγιος Ιννοκέντιος θέλησε να σώσει, να εμπνεύσει και να αγιάσει μέσω των μυστηρίων και της θείας χάριτος. Γι αυτό και προσπάθησε να τους εμπνεύσει με τη σωστή διδασκαλία του Ευαγγελίου για να φωτισθούν και αγιασθούν εσαεί, εν Αγίω Πνεύματι, δίνοντας τους ελπίδα και ανοίγοντας τους λεωφόρο σωτηρίας. Ως ταπεινός υπηρέτης του ευαγγελικού λόγου είχε υπ’ όψη του και τα εφάρμοζε στην καθημερινή ζωή του τα λόγια του Ιερού Χρυσοστόμου «Και γαρ των ακτίνων καθαρωτέραν τω ιερεί την ψυχήν είναι δει, ίνα μηδέποτε έρημον αυτόν καταλιμπάνη το πνεύμα το Άγιον, ίνα δύνηται λέγειν “ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός”».

Είναι ακριβώς αυτά που συνέστηνε ο Άγιος: την προσευχή, τη μελέτη της Αγίας Γραφής, τα μυστήρια με τα οποία η ψυχή του ανθρώπου καθαρίζεται, εξαγνίζεται, ζωντανεύει, μεταμορφώνεται, ανανεώνεται με την άσκηση, ιδιαίτερα της νηστείας, της προσευχής και της ελεημοσύνης και τελικά αγιάζεται. Η επιμονή του Αγίου, για το Άγιο Πνεύμα και για τα θεραπευτικά του ιδιώματα είναι παραδειγματική και τούτο δηλώνει ότι ήταν το μέσο που περισσότερο τον βοήθησε στην ιεραποστολική του πορεία. Εγκολπώθηκε βαθιά, όπως αναφέραμε ήδη, τις θεραπευτικές και αγιαστικές ενέργειες του Αγίου Πνεύματος και δεν ήθελ, με κανένα τρόπο, να πιστέψει ότι ύστερα από 19 αιώνες ήταν δυνατό ν’ αρνηθεί την ενεργό συμμετοχή του στη ζωή των ανθρώπων, αυτών που η νέα Πεντηκοστή ήταν συνέχεια εκείνης της πρώτης και μοναδικής που, όπως τονίζει ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας «Ειδός δε το πνεύμα τα εν Θεώ κεκρυμμένα, ταις των αγίων ψυχαίς διαπορθμεύει αυτά και απλανή και αμώμητον αποθέτει αυταίς γνώσιν». Έτσι ο Άγιος Ιννοκέντιος θέλησε ακριβώς να αποκαλύψει στους ανθρώπους της Ιεραποστολικής του ευθύνης, εκεί στην Αλάσκα, ότι η γνώση της αλήθειας, το φως, η ζωή, που εκπηγάζουν από το Πανάγιο Πνεύμα, θα μπορούσαν να τους καταστήσουν Αγίους και πολίτες της επουρανίου Βασιλείας. Με αυτό τον τρόπο τους έπεισε, αφού οι άνθρωποι που συναντούσε δέχθηκαν θετικά τις υποδείξεις και τις συμβουλές του Αγίου. Αφού έβλεπαν που δεν αποσκοπούσε κανένα προσωπικό του συμφέρον αλλά απέβλεπαν οι ενέργειές του, αποκλειστικά, στη δική τους σωτηρία.

Για να πετύχει πιο εύκολα στην αποστολή του ο π. Ιωάννης έπρεπε όχι μόνο να σεβαστεί τον πολιτισμό των ντόπιων με τα πρωτόγονα ήθη και έθιμά αλλά να μελετήσει σε βάθος το νόημά τους, τις αξίες και τις προοπτικές τους, ακόμα όμως, πολύ περισσότερο, πείστηκε ότι ήταν απαραίτητο και υποχρεωτικό να μάθει τις τοπικές τους διαλέκτους παρ’ όλο που, αγγράμματοι, μόνο μιλούσαν και δεν είχαν δική τους γραφή. Ως εκ τούτου, το έργο του γινόταν ακόμα πιο επίμοχθο και πολυσχιδές. Έπρεπε όμως να προχωρήσει και να εφαρμόσει στην πράξη τις σκέψεις και τις ιδέες του για να μπορέσει να φέρει σε πέρας το ιερό έργο που ανέλαβε με τόσες θυσίες, κόπους και στερήσεις. Φυσικά η μελέτη των γλωσσικών ιδιωμάτων της κάθε φυλής που θα συναντούσε δεν ήταν εύκολο εγχείρημα. Ήταν, από τη φύση του περίεργος να μάθει οτιδήποτε με τις φυλές αυτές, ακόμα για τα ενδύματά τους, τα φυτά, τα ζώα, τους βράχους, τα δέντρα και γενικά ότι είχε σχέση με τη φύση.

Συνήθως, από τα ταξίδια και τις επαφές του, έπαιρνε σημειώσεις και κατέγραφε, με κάθε λεπτομέρεια, τις παρατηρήσεις του, τα ερωτηματικά του, τις συγκρίσεις του, τους προβληματισμούς του. Όλα αυτά τα συγκέντρωσε στο τέλος και έβγαλε ένα συγκεκριμένο εγχειρίδιο, που κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Κύρια χαρακτηριστικά των Αλεουτιανών που ζουν στα νησιά». Στη συνέχεια έγραψε, επίσης, ένα δεύτερο: «Παρατηρήσεις επί των Αλεουτιανών και Κουσιανών της Άτκα», όπως και «Γραμματική της γλώσσης των νήσων Αλεούτων και Φοξ». Στην ίδια γλώσσα ο π. Ιωάννης μετάφρασε την Κατήχηση και το Ευαγγέλιο του Ματθαίου. Δεν ήταν όμως δυνατό όλα αυτά να γίνουν προσιτά και κατανοητά σ’ αυτούς τους ιθαγενείς, αν δεν δημιουργείτο ένα αλφάβητο, μια γραμματική, ένα συντακτικό. Φυσικά, στη συνέχεια, όταν τα χρόνια πέρασαν, είχε την ευκαιρία να επισκεφθεί και να ζήσει με άλλες φυλές σε άλλα νησιά διαφορετικά από εκείνα των Αλεουτιανών. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η έκδοση ενός άλλου τρίτου βιβλίου με τίτλο «Παρατηρήσεις στη γλώσσα των Καλουσκανών και των Κοδιάκων». Το θέμα των μεταφράσεων δεν ήταν ούτε απλό ούτε και εύκολο, αφού αισθανόταν ο ίδιος ότι ήταν αδύνατο να γνωρίσουν τον χριστιανισμό χωρίς να ακούσουν τα σωτήρια μηνύματά του στην κατανοητή δική τους διάλεκτο. Έτσι, συνέχισε την αποστολή του με περισσότερο ζήλο και πεποίθηση. Στην περιοχή Γιακούτια μεταφράστηκε η Αγία Γραφή, η Θεία Λειτουργία μεταγλωττίστηκε στην γλώσσα του πιστού λαού του Θεού κι αυτό προκαλούσε ενθουσιασμό και δέσιμο ανάμεσα στους κατοίκους με τα ουράνια και τα θεία. Το έργο του στον μεταφραστικό τομέα απέκτησε ακόμα περισσότερη αξία, όταν έφθασε στις φυλές εκείνες που είχαν παλαιότερα υποδουλωθεί στους Κινέζους. Κυκλοφόρησαν τότε βιβλία κατηχητικού περιεχομένου στη γλώσσα Μαντσού και προσευχητάρια στη διάλεκτο Νανάι.

Όπως αναφέραμε ήδη, σ’ όποια περιοχή πήγαινε ο π. Ιωάννης, από σεβασμό αλλά και για δική του ωφέλεια έπρεπε να μελετήσει και να γνωρίσει από κοντά, όσο μπορούσε, τα γλωσσικά ιδιώματα όλων των φυλών, τα ήθη και έθιμά τους, τις ενδυμασίες, γενικά την κουλτούρα τους, ακόμα το φυτικό και ζωικό βασίλειο όλων των τόπων και περιοχών που επισκεπτόταν. Και πρέπει εδώ να τονίσουμε ότι δεν ήταν πρόχειρα κατασκευάσματα αλλά πρωτότυπα και ακριβή γι’ αυτό και έτυχαν μεγάλης απήχησης στους ειδικούς επιστημονικούς κύκλους. Με ενθουσιασμό κυκλοφόρησαν αφού ήταν τα πρώτα κείμενα που έβλεπαν το φως της δημοσιότητας σ’ αυτές τις μη, μέχρι εκείνη τη στιγμή, χωρίς γραπτό λόγο ομιλούμενες διαλέκτους. Ο Άγιος Ιννοκέντιος έγραψε και κυκλοφόρησε επίσης το «Αλεουτιανό – Ρωσσικό Λεξικό», τη «Γραμματική της γλώσσας των νήσων Αλεούτων και Φοξ» με τη δημιουργία του σχετικού αλφαβήτου αφού ήταν μόνο προφορική. Φυσικά είναι και το κλασσικό του έργο «Υπόδειξη του δρόμου προς τη Βασιλεία των Ουρανών» (1833), ένα έργο που ξεπερνά τις πενήντα εκδόσεις και μεταφράστηκε σε αρκετές άλλες γλώσσες. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1843 από τον Αλέξανδρο Πάγκαλο στην Οδησσό. Για δεύτερη φορά, το 1956, κυκλοφόρησε από τον Θεόδωρο Αναστασιάδη στην Αθήνα. Επίσης και από την Αργυρώ Α. Παπαστεργίου το 1976, στην Αθήνα με τίτλο «Ιννοκέντιος Βενιαμίνωφ – Ιεραπόστολος της Αλάσκας». Το ίδιο έργο, από τον Μητροπολίτη Νικοπόλεως Μελέτιο, το 1989, στην Πρέβεζα και, τέλος, τον ίδιο χρόνο από τον Μητροπολίτη Κορίνθου Παντελεήμονα. Ίσως να έχουν, εν τω μεταξύ, δει το φως της δημοσιότητας και άλλες εκδόσεις.

Θα ήταν πιστεύω χρήσιμο να προσθέσω μερικές προσωπικές επισημάνσεις και παρατηρήσεις ύστερα από μακρά και βαθιά εξέταση και μελέτη μέσα από τη ζωή αλλά και τη Θεολογία του Αγίου Ιννοκεντίου.

Παρατηρεί κανείς, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, τους κόπους και τις ταλαιπωρίες ενός αφοσιωμένου και ακαταμάχητου ήρωα και αγωνιστή, που στις πράξεις του έδωσε χώρο στο θέλημα του Θεού. Αυτούς τους περίεργους ιθαγενείς που η Θεία Χάρις του επεφύλαξε να υπηρετήσει, έπρεπε να τους αγαπήσει με όλη τη δύναμη της ψυχής του και με ιδιαίτερη φροντίδα να τους αγκαλιάσει. Αυτοί αναζητούσαν να γνωρίσουν το Ευαγγέλιο της δικαιοσύνης και να δουν μέσα στην εξέλιξη της πορείας τους το φως που μετέφερε ένας άνθρωπος ξένος μεν αλλά φλογερός ιεραπόστολος - ασκητής της αγάπης και της ταπεινοφροσύνης. Ο ίδιος ο Άγιος διψούσε κυριολεκτικά και τρεφόταν από τους λόγους της Αγίας Γραφής. Στο καθημερινό του πρόγραμμά, μπήκε σαν εγερτήριο η προσευχή. Δεν μπορούσε να ξεκινήσει κανένα από τα έργα του προτού επικοινωνήσει με τον Θεό και Δημιουργό του σύμπαντος κόσμου. Κάθε μέρα είχε ως αφετηρία του ν’ ανεβαίνει με τη θερμή προσευχή του όλο και ψηλότερα .

Επανέρχομαι και πάλι στο θέμα της αγάπης, γιατί πιστεύω ότι αποτελεί το πιο σημαντικό στοιχείο με το οποίο κάποιος να μπορεί να στηριχθεί και να στηρίξει και τους άλλους στη συνέχεια. Είναι η ουσία και αυτή η ίδια αποτελεί την κορυφή όλων των άλλων χριστιανικών αρετών γιατί «ο Θεός αγάπη εστί», κατά τον Άγιο Ιωάννη τον ευαγγελιστή και απόστολο. Είναι μέσα από την έμπρακτη εφαρμογή αυτής της χριστιανικής αγάπης που ο άνθρωπος αναπαύεται και βρίσκει την απαραίτητη γαλήνη και ηρεμία, αφού με τον τρόπο αυτό διώχνει από μέσα του κάθε κακία, ιδιαίτερα τις σατανικές και επικίνδυνες επεμβάσεις του εγωισμού, της φιλαρέσκειας και της αυταπάτης. Ναι, μέσα σ’ αυτό το πνεύμα της αγάπης, καλλιεργείται βαθιά και έντονα η παρουσία του ιδίου του Θεού αφού αυτός που πραγματικά μπόρεσε να την αποκτήσει και έμπρακτα την εφαρμόζει, για τους γύρω του και γίνεται συνεργός, στο έργο του Θεανθρώπου, για την αναμόρφωση και μεταμόρφωση του ανθρώπινου γένους. Είναι δε και αποτελεί γεγονός ότι, αν αυτή η αγάπη εφαρμοστεί, τότε μέσα στην κοινωνία μας δημιουργούμε αρμονία και οι άνθρωποι γίνονται επίγειοι άγγελοι. Όπου εφαρμόζεται το Ευαγγέλιο και ο νόμος της Αγάπης, επικρατεί και εφαρμόζεται η παράκληση, το « Ελθέτω η Βασιλεία Σου, ως εν ουρανώ και επί της γης».

Ο Χριστός, λοιπόν, ο ίδιος είναι η πηγή της αληθινής και γνήσιας αγάπης, η οποία δεν έχει όρια και περιορισμούς αλλά είναι απόλυτος, θυσιαστική, ειλικρινής, αμετακίνητος και σταθερή. «Αδάμ, ουδέ σε ανώ ουδέ σε εγκαταλείπω» ήταν η πρώτη υπόσχεση η οποία με τον ερχομό του Θεανθρώπου Χριστού, του Κυρίου ημών, εκπληρώθηκε. Η αγάπη, που αποτελεί όλη τη Θεϊκή ουσία, είναι ο δυναμικός διδάσκαλος που μπορεί, με τον αγιασμό, να οδηγήσει τους ανθρώπους στη δική της ακτινοβολία και να τους μεταγγίσει όλα τα αγαθά που απορρέουν ώστε ο άνθρωπος να γίνει φίλος, αδελφός και σύντροφος του ίδιου του Θεού. Μέσα από τη διδασκαλία και μέσα από τη μέθοδο διδασκαλίας του Αγίου Ιννοκεντίου προς τους λαούς αυτούς των Αλεούτων νήσων, τόνιζε «ότι η αγάπη απομακρύνει από την ψυχή του ανθρώπου όλα τα κακά ήθη και πάθη, όπως είναι η ζήλια, ο φθόνος, η συκοφαντία, το μίσος, ακόμα, για την περίπτωσή μας, τις φυλετικές διακρίσεις». Εφ’ όσον ο ίδιος ο Χριστός είναι αγάπη και κάθε ανθρώπινη ύπαρξη είναι το ίδιο το πρόσωπο του Χριστού, ο ίδιος δηλαδή ο Χριστός, τότε ο άνθρωπος εκεί που ζούσε ο Άγιος Ιννοκέντιος, αντιλήφθηκε ότι, μέσα στην αγκαλιά της Εκκλησίας, αποτελούσαν μια μεγάλη και ισότιμη οικογένεια, χωρίς εξαιρέσεις και συμφέροντα και τους καλούσε ν’ αφήσουν τις παλιές τους δοξασίες που τους απομάκρυναν από το αυθεντικό και γνήσιο πνεύμα της ύπαρξης και της καταγωγής τους και τους υπενθύμιζε τους λόγους του Απ. Παύλου «Μηδείς το εαυτού ζητήτω, αλλά τα του ετέρου (του πλησίον) έκαστος» (Α΄ Κορ. 10/24).

Επίλογος

Η ιερή πορεία του Αγ. Ιννοκέντιου σηματοδότησε μια νέα χρυσή σελίδα της νεότερης ιστορίας της εξωτερικής ιεραποστολής όχι μόνο στην Εκκλησία της Ρωσίας αλλά και γενικά στην καθ’ όλου Ορθοδοξία. Μέσα από την άγια βιοτή του βλέπει κανείς έναν σεμνό κι αγιασμένο ποιμένα ν’ ακολουθεί πιστά τα βήματα του Ιησού, των Αγίων Αποστόλων και μαθητών Του, των Αγίων Μεγάλων Μορφών των Πατέρων και Διδασκάλων όλων των εποχών, όπου ο ίδιος χρησιμοποίησε τους καρπούς και τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, με συνεχή αγρυπνία και προσευχή, πίστη και αποφασιστικότητα στο θέλημα του Θεού. Είναι συγκινητικό το γεγονός ότι ενώ βρισκόταν στη γη λειτουργούσε και βρισκόταν συνέχεια στον ουρανό, συντροφιά με Αγίους και με αγγέλους, σε σημείο τέτοιο που να αισθάνεται ότι, επίγειος ουρανοπολίτης, περπατούσε στη γη και βρισκόταν, αρπαγμένος, στον ουρανό. Υπήρξε μεγάλης και βαθιάς θεολογικής κατάρτισης άνθρωπος αλλά και φίλος και μιμητής πολλών αγίων της Εκκλησίας μας. Αποτέλεσε, με το λαμπρό του παράδειγμά, το στοργικό πατέρα και φίλο του πλησίον, για τον οποίο ήταν έτοιμος να θυσιαστεί και αγόγγυστα να ταλαιπωρηθεί. Υπήρξε ειρηνικός με όλους, εμπνευστής και ελεήμων.

Όπου περνούσε και όπου έζησε άφησε σημάδια της ανιδιοτέλειας, της αγάπης, της ταπείνωσης και της αγιότητας. Γι’ αυτό το πέρασμά του σε εκείνους τους δύσκολους και δυσχερείς καιρούς, που έζησε, τον αναδεικνύουν, για μια ακόμη φορά, έναν ένθερμο και ενθουσιώδη και ταυτόχρονα πρωτοπόρο ιεραπόστολο που είχε πάνω απ’ όλα την εκκλησιαστική συνείδηση και πολλές φορές, παρόλο που δοκιμάστηκε και ταλαιπωρήθηκε σε τέτοιο σημείο που δεν είχε ακόμα, κατά το κοινόν «πού την κεφαλήν κλίνε», διατήρησε σταθερότητα, πίστη υποδειγματική και, ταυτόχρονα, μια ανεξήγητη θεϊκή ψυχική γαλήνη. Έζησε μαζί με τους ανθρώπους, που ζούσαν ολοσχερώς μέσα στην άγνοια και την αμαρτία, που στο τέλος, με την άκρα υπομονή του, τους οδήγησε σε λιμένα σωτηρίας, κοντά στον Χριστό, αφού, όπως «ο μονογενής Υιός και λόγος του Θεού, ο αθάνατος υπάρχων» ταπεινά τους καταδέχθηκε να ζήσει και να συναναστραφεί μαζί τους.

Έτσι, ως συνεχιστής των μεγάλων αγίων και πατέρων της Μίας και Αδιαιρέτου Ορθοδόξου Εκκλησίας, ήταν που κέρδισε τον στέφανο της δικαιοσύνης και στο τέλος αμείφθηκε, αφού, χωρίς όρια παραδόθηκε ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού και εξ όλης ψυχής, καρδίας και διανοίας αγάπησε τον Κύριο. Αυτούς, που ο Θεός του έδωσε να ευαγγελίσει και να ποιμάνει και που αδιάκριτα τους αγάπησε και, με σοφία, κατόρθωσε να αποτυπώσει στις ψυχές τους τη βαθιά πνευματική εμπειρία. Αυτήν που ο ίδιος γνώρισε και εφάρμοσε στη ζωή του ως κανόνα θεογνωσίας και σωτηρίας «εις επίγνωσιν του μυστηρίου του Θεού ... εν ω εισί πάντες οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως απόκρυφοι» ( Κολ. 2: 2 – 3 )

Πηγή: Ρομφαία

Η πρεσβυτέρα Olga Michael, ήταν σύζυγος του πρωθιερέως Νikolai.Ο.Michael από το χωριό Kwethluk κοντά στον ποταμό Kuskokwim της Αλάσκας.'Οπως γράφει στο βιβλίο του''Ορθόδοξη Αλάσκα'' ο ιερέας Michael Oleksa:«δεν είχε ένα φυσικό παρουσιαστικό επιβλητικό».Γέννησε 8 παιδιά, πολλά από τα οποία χωρίς τη βοήθεια μιας μαμής.Όσο ο ιερέας-σύζυγός της βρισκόνταν στις ενορίες του, η πρεσβυτέρα Όλγα φρόντιζε την οικογένειά της και βοηθούσε και τους άλλους.Σε κάποιες στιγμές θύμιζε την ιστορία της Ταβιθά(Πράξεις των Αποστόλων)αφού:''δεν έραβε μόνο τα άμφια του π.Νικολάου και γούνες μπότες, γάντια, για τα παιδιά, αλλά δεν υπήρχε φίλος ή γείτονας που να μην έχει κάτι φτιαγμένο, ειδικά για εκείνους, από τα χέρια της.

Ενορίες οι οποίες βρισκόνταν εκατοντάδες μίλια μακρυά δεχόνταν από εκείνην ως δώρο, τα mukluk(παραδοσιακά παπούτσια)για να τα πουλήσουν, ή δωρεές για νεόκτιστους ναούς.Δεν υπήρχε ιερέας που να μην έχει γάντια ή μάλλινες κάλτσες φτιαγμένες από τα χέρια της.Εκτός από τις άλλες ασχολίες της(όπως το να φτιάχνει τα πρόσφορα)είχε αποστηθήσει πολλούς ύμνους των μεγάλων εορτών στα Yup'ik, την μητρική της γλώσσα.

Επέζησε κατά θαυμαστό τρόπο όταν αρρώστησε από καρκίνο και όλα φαινόνταν χαμένα(τελικά πέθανε αργότερα όταν ξανααρρώστησε)και ετοιμάστηκε με πολύ θάρρος και πίστη για την κοίμηση της στις 8 Νοεμβρίου 1979.

Φαινόνταν ότι το χιόνι και ο παγωμένος ποταμός(συνηθισμένο καιρικό φαινόμενο για την περιοχή)θα εμπόδιζαν τον κόσμο να συμμετάσχει στην κηδεία της.Κατά περίεργο όμως για την εποχή τρόπο, άρχισε να φυσάει ένας νότιος άνεμος ο οποίος άρχισε να λιώνει το χιόνι και τον πάγο και έτσι πολλοί άνθρωποι από τα γύρω χωριά άρχισαν να καταφτάνουν στο Kwethluk.Εκατοντάδες πιστοί γέμισαν τον ναό αυτήν την υπέροχη(σαν ανοιξιάτικη)ημέρα Βγαίνοντας από τον ναό, η λιτανεία συνοδεύτηκε από ένα σμήνος πουλιών, αν και αυτήν την περίοδο του χρόνου τα πουλιά είχαν μεταναστεύσει νότια.Τα πουλιά πέταξαν κυκλικά πάνω από το φέρετρο της μεχρι που την έβαλαν μέσα στον τάφο.Το έδαφος-παγωμένο κατά κανόνα αυτήν την εποχή-σκαβόνταν εύκολα, λόγω του λιώσιμου του πάγου.Το βράδυ, αφού τελείωσε το τραπέζι της συγχώρησης, ο άνεμος άρχισε πάλι να φυσάει, το ποτάμι πάγωσε, ο χειμώνας ξαναγύρισε.Ήταν σαν να άνοιξε η ίδια η γη για να δεχτεί αυτήν την γυναίκα.Η φύση συμμετείχε και αυτή στην δοξολογία του Θεού από τον πιστό λαό του.

Ωστόσο όχι μόνο η ιστορία της  αλλαξε την ζωή κάποιων ανθρώπων, αλλά και οι θαυμαστές παρουσίες της.

Μια γυναίκα η οποία κατάγεται από το Kwethluk, αλλά τώρα κατοικεί στην Αριζόνα είδε στον ύπνο της την πρεσβυτέρα Όλγα, η οποία την καθυσύχαζε λεγοντάς της ότι η μητέρα της είναι καλά επειδή θα ακολουθήσει την πρεσβυτέρα Όλγα σε έναν τόπο φωτεινό και χαρούμενο.Η γυναίκα δεν γνώριζε ότι η μητέρα της ήταν άρρωστη και την είχαν μεταφέρει στο Anchorage και ότι μετά από λίγο θα πέθαινε.Την επόμενη ημέρα έλαβε τα νέα για την άσχημη κατάσταση στην οποία βρισκόνταν η μητέρα της.Πήγε όσο πιο γρήγορα μπορούσε από την Αριζόνα στην Αλάσκα, επαναλαμβάνοντας της τα λόγια της πρεσβυτέρας Όλγας σχετικά με το τι θα ακολουθήσει μετά το θάνατό της.Η γυναίκα πέθανε ειρηνικά χωρίς η κόρη της να λυπηθεί και να αντιδράσει υπερβολικά λόγω των όσων της είχε πει η πρεσβυτέρα.

Μια άλλη γυναίκα, μόλις είδε την φωτογραφία της αισθάνθηκε μια ψηλαφητή παρουσία, γεμάτη στοργή και αγάπη.

Η πιο λεπτομερής μαρτυρία όμως έρχεται από μία γυναίκα ορθόδοξη η οποία για πολλά χρόνια υπέφερε εξαιτίας κάποιας σεξουαλικής κακοποίησης που είχε υποστεί.στα παιδικά της χρόνια.

«Μια ημέρα ήμουν απορροφημένη στην προσευχή μου όταν ξαφνικά θυμήθηκα κάτι τρομακτικό για εμένα.Άρχισα να προσεύχομαι στην Παναγία να με βοηθήσει και να με ελεήσει.Σταδιακά άρχισα να νομίζω ότι βρίσκομαι σ'ένα δάσος και φοβόμουν λίγο.Σύντομα αισθάνθηκα μέσα από το δάσος μια λεπτ'η αύρακαι έπειτα ένα άρωμα φρεσκοσκαμμένου κήπου.Είδα την Παναγία έτσι όπως ήταν ντυμένη στην εικόνα αλλά πιο ψηλαφητή και πιο φωτεινή να έρχεται προς εμένα.Όσο πλησίαζε πρόσεξα ότι κάποιος περπατούσε πίσω της.Έκανε στην άκρη και έδειξε προς μία κοντή γυναίκα το πρόσωπο της οποίας εξέπεμπε σοφία.

Ποιά είναι αυτή;ρώτησα

Η Παναγία απάντησε ''Η Αγία Όλγα'' (Διαβάστε την ενδιαφέρουσα συνέχεια)

H Αγία Όλγα μου είπε να την ακολουθήσω.Ακολουθήσαμε έναν δρόμο μακρύ μέχρι που τα δέντρα τελείωσαν.Φτάσαμε σ'έναν λοφίσκο όπου σε μια μεριά υπήρχε μία πόρτα.Μου έκανε σημάδι να καθήσω κάτω, ενώ εκείνη άνοιξε την πόρτα εκείνη και μπήκε μέσα.Μετά από λίγο βγήκε κάπνος από την κορυφή του λόφου.Η Αγ.Όλγα βγήκε κρατώντας τσάι από βότανα.Καθήσαμε και οι δύο κάτω και αρχισαμε να πίνουμε το τσάι, ενώ ο ήλιος ζέσταινε το πρόσωπό μας.Άρχισα να αισθάνομαι πόνο στην κοιλιά και πήγα μέσα για να ξαπλώσω.Η πόρτα ήταν τόσο χαμηλή όπου έπρεπε να σκύψω, σαν για να προσευχηθώ.

Στο εσωτερικό μέρος του λόφου ήταν ζεστά και πολύ ήσυχα.Από το άνοιγμα στην κορυφή του λόφου μέσα από ένα δοχείο έβγαινε ένα φως απαλό, ιλαρό.Όλα γύρω μου ήταν πολύ τρυφερά, κυρίως η Αγία Όλγα.Εκείνο το σπίτι μύριζε ρίγανη ανακατεμένη με πεύκο και τριαντάφυλλο.Η Μητερούλα Όλγα με βοήθησε να ανασηκωθώ σ'ένα είδος κρεβατιού, όπου έμοιαζε με ένα ξύλινο κουτί γεμάτο με βρύα και βότανα.Ήμουν εξαντλημένη και ξάπλωσα.Η Αγία Όλγα γύρισε προς τη λάμπα και ζέστανε κάτι το οποίο μου το άπλωσε στην κοιλιά.Έδειχνα σαν να είμαι έγκυος πέντε μηνών(δεν ήμουν έγκυος τότε)Άρχισαν οι ωδίνες του τοκετού.Ήμουν λίγο φοβισμένη.Η Αγία Όλγα με έπιασε απαλά από το χέρι, κάθισε δίπλα μου και προσποιούνταν ότι συμμετέχει και αυτή στον τοκετό, δείχνοντας μου τι να κάνω και πως να αναπνέω.Δεν έλεγε τίποτα.Με βοήθησε να βγάλω κάτι και το τοποθέτησε πάνω στο ξύλινο κουτί με τα βρύα.Ήμουν πολύ κουρασμένη και άρχισα να κλαίω από ανακούφιση.

Μέχρι τη στιγμή εκείνη δε μίλησε καθόλου, αλλά τα μάτια της εξέφραζαν πολύ τρυφερότητα και κατανόηση.Σηκωθήκαμε και ήπιαμε λίγο τσάι.Την ώρα που πίναμε η Αγία Όλγα άρχισε να γίνετε ένα με το φως του δωματίου.Το πρόσωπο της ήταν σαν ηλιακός δίσκος ή ο ήλιος έβγαινε κάτω από το δέρμα της.Ήμουν τόσο εκπληκτη που δεν έδωσα σημασία σε άλλες λεπτομέρειες.Το βλέμμα της έμοιαζε με της μητέρας που καλωσορίζει το νεογέννητο μωρό της.Φαινόνταν σαν να στάζει με τα μάτια της τρυφερότητα μέσα μου.Δεν τρόμαξα παρότι την περίοδο εκείνη δεν γνώριζα για το θείο φως που εκπέμπουν οι ανθρώποι χάρη στην αγάπη τους προς τον Θεό.(το κατάλαβα αργότερα όταν διάβασα τον βίο του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ)

Τωρα πια γνωρίζω ότι τις στιγμές εκείνες θεραπευόνταν μέσα μου κάποιες παλιές πληγές.Μου ξαναέδωσε τη ζωή που μου είχαν κλέψει, μια ζωή που τώρα ήταν προσδιορισμένη από την αγάπη και την ομορφιά του Θεού.Μετά από λίγο διάστημα αισθάνθηκα να γεμίζει η ψυχή μου με ένα αίσθημα ειρήνης, σαν να ήταν η ψυχή μου ένα εγκαταλελειμένο μωρό που έκλαιγε και είχε επιτέλους βρει μια παρηγοριά..Ακόμη και τώρα που γράφω για αυτό το αίσθημα ειρήνης και το ζήλο για ζωή που με είχε καταλάβει, κλαίω από χαρά και ευλάβεια.

Μόνο μετά από αυτό άρχισε να μιλάει η οσία μητέρα Όλγα.Άρχισε να μου μιλάει για το Θεό και για τους ανθρώπους που διαλέγουν τον κακό δρόμο.Μου είπε ότι οι άνθρωποι που με πλήγωσαν βιάζοντάς με, νόμιζαν ότι θα φέρω πάνω μου όλην την κακία τους.Τότε μου είπε αποφασιστικά.:«Αυτό είναι ψέμματα.Μόνο ο Θεός μπορεί να απομακρύνει το κακό.Το μόνο πράγμα που μπορούσαν να βάλουν μέσα σου ήταν ο σπόρος της ζωής, ο οποίος είναι η δημιουργία του Θεού και δε μπορεί να μολύνει κανέναν.

Αυτό που είχα μαζέψει εγώ μέσα μου ήταν ο φόβος, ο πόνος, η ντροπή που αισθανόμουν.Περάσαμε λοιπόν μαζί τον τοκετό και τα έβγαλα όλα αυτά από μέσα μου!Έκαψε λίγο χορταράκι πάνω στην φλόγα και ο καπνός κατευθύνθηκε προς τον Θεό, ο οποίος είναι ο δικαστής αλλά και αυτός που συγχωρεί.Από αυτό το «λιβάνι»κατάλαβα ότι δεν ήταν δουλειά δική μου να φέρω πάνω μου τις αμαρτίες αυτών των ανθρώπων, αλλά του Θεού.Τι πλούτος, να ''γεύεσαι τη σωτηρία του Θεού.

Στο τέλος βγήκαμε μαζί έξω.Υπήρχαν τόσα πολλά τα αστέρια που απλωνόνταν στο άπειρο.Ο ουρανός έλαμπε και κύματα φωτός κινούνταν(είχα δει πολλές φωτογραφίες με το πολικό φως, αλλά δεν ήξερα ότι κινείται.) Ή η πρεσβυτέρα Όλγα μου το είπε ή και οι δυο το αισθανθήκαμε, δεν θυμάμαι, ότι αυτό το φως είναι η υπόσχεση ότι ο Θεός μπορεί  μέσα από τη βαθειά δυστυχία να φτιάξει κάτι το εξαιρετικά όμορφο.Για μένα ήταν η απόδειξη ότι είχα θεραπευτεί, επειδή τη θέση της δυστυχίας που αισθανόμουν μέσα μου και την οποία είχα κρύψει πίσω από τη ντροπή και τον πόνο.την είχε πάρει η ευτυχία και η ομορφιά».

Τι θα καταλάβουμε από αυτήν την διήγηση; Το λιγότερο ότι η αγία πρεσβυτέρα Όλγα κατέχει μια πολύ σημαντική θέση στην ζωή πολλών ομοεθνών της γυναικών. Ταυτόχρονα όμως, μαζί με τη συνείδηση ότι«θαυμαστός ο Θεός εν τοίς αγίοις Αυτού»η ευλάβεια προς αυτήν απλώνεται και πέρα από τα σύνορα.Η πρεσβυτέρα Όλγα ήταν μαία γι'αυτό και να γνωρίζει από πρώτο χέρι τις συνέπειες της παιδικής κακοποίησης. Ακριβώς στον ρόλο της προστάτιδας αυτών που έχουν κακοποιηθεί, κυρίως σεξουαλικά.ο Θεός δια μέσου της πρεσβυτέρας Όλγας να θέλει να μετατρέψει την κατάρα σε ευλογία

Πηγή: www.dneoca.org/ μετάφραση Προσκυνητής, Ιερέας της Ανατολικής Εκκλησίας

«'Aγγελον εστιν ουσία αεικίνητος, αυτεξούσιος, ασώματος, θεω λειτουργουσα, κατά χάριν εν τη φύσει το αθάνατον ειληφυία...» μας περιγράφει ο Ιερός Δαμασκηνός για την παρουσία των Αγγέλων οι οποίοι έκθαμβοι προ του Θείου Μεγαλείου υμνούν τον Θεόν «διά του τρισαγίου ύμνου» (Ησ. στ΄ 3, Λουκ β΄ 13). Οι 'Aγγελοι αποτελούν μια ιδιαίτερη τάξη πνευματικών και άυλων όντων (Ψαλμ. Πβ΄ 4, Εβρ. α΄ 14) τα οποία προσλαμβάνουν ενίοτε μορφή ανθρώπινη ανδρός (Β΄ Βασιλ. Στ΄ 17, Γενεσ. λβ΄ 25), ομιλούν με ανθρώπινη φωνή (Λουκ. κδ΄ 4, Ματθ. κη΄ 3) φέροντες ενίοτε πτέρυγες (Αποκ. Ιδ΄ 6, Ησ. Στ΄ 2).

Επίσης οι 'Aγγελοι σύμφωνα με την Ορθόδοξη παράδοσή μας είναι «αποστελλόμενα Λειτουργικά πνεύματα» που διακονούν, δηλαδή υπηρετούν τον Θεό και τους ανθρώπους (ψαλμ. ρβ΄ 20,21). «'Yπηρετουν εις τό έργον της σωτηρίας» (Εβρ. α΄ 14), και συνεργάζονται για την πνευματική βοήθεια και σωτηρία του ανθρώπου. Καθώς είναι πνευματικά όντα εύκολα μεταβαίνουν από τόπο σε τόπο. Η δύναμη αυτών είναι μεγάλη (ψαλμ. ρβ΄ 20, β΄ Πετρ. β- 11) η θέληση δε αυτών η οποία δοκιμάσθηκε κατά την πτώση του Εωσφόρου κατέστη με την Θεία Χάρη δυνατή και ανίκητη από το κακό για τον λόγο αυτό και καλούνται άγιοι.

Οι 'Aγγελοι ως δημιουργήματα του Θεού μας (Κολοσ. α΄ 16 ) αποστέλλονται από Εκείνον για να υπηρετήσουν όλους εκείνους που μέλλουν να κληρονομήσουν την αιώνια ζωή «ουχί πάντες εισί λειτουργικά πνεύματα εις διακονίαν αποστελλόμενα διά τούς μέλλοντας κληρονομειν σωτηρίαν» (Εβρ. α΄ 14). Επίσης ο Θεός στέλνει τους Αγγέλους για να καθοδηγήσουν και να ενισχύσουν την πίστη που πρέπει να έχει ο θνητός άνθρωπος απέναντι στον δημιουργό του ώστε να αποφεύγει επάξια κάθε διαβολική πρόκληση και σατανική απειλή.

Το αληθινό ενδιαφέρον των Αγγέλων προς τον άνθρωπο φανερώνεται με το ότι «χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεου επί ενί αμαρτωλω μετανοούντι» (Λουκ ιε' 10) και επίσης ότι «εις τά έργα της σωτηρίας επιθυμούσιν άγγελοι παρακύψαι» ( Πετρ. α΄ 12). Επομένως ο κόσμος των αγγέλων επικοινωνεί με τον άνθρωπο « διά της ευνοίας του Θεου καί διά το καλόν του ανθρώπου» γεγονός που φαίνεται σε πολλά χωρία της Αγίας Γραφής. Στην Παλαιά διαθήκη για παράδειγμα αναφέρεται στο ιστ΄ κεφάλαιο της Γέννεσης, στίχος 78, για πρώτη φορά το τάγμα των αγγέλων «ώφθη άγγελος τη 'Aγαρ», όπως επίσης και στο κεφάλαιο λβ΄ των Δευτερονομιών, στίχοι 8,9, όπου αναφέρονται από τον Μωυσή τα εξής «ότε διεμέριζεν ο 'Yψιστος έθνη ως διέσπειρεν υιούς Αδάμ έστησεν όρια εθνών κατ' αριθμόν αγγέλων Θεου». Επίσης στο βιβλίο του Ιώβ διαβάζουμε «ιδού ήλθον οι άγγελοι του Θεου παραστήναι ενώπιον του Κυρίου, και ο διάβολος ήλθε μετ' αυτών» (Ιώβ α 6 λη΄ 7) και «'Oτε εγενήθη άστρα, ήνεσάν με εν φωνή μεγάλη πάντες άγγελοί μου» (Ιώβ μ΄ 14) γεγονός που επιβεβαιώνει την ύπαρξη των Αγγέλων πρίν την δημιουργία του υλικού κόσμου.

Στην Καινή Διαθήκη ο ίδιος ο Χριστός λέει ότι «οράτε μή καταφρονήσητε, ενός των μικρών τούτων, λέγω γάρ υμίν οτι οι άγγελοι αυτών εν ουρανοίς βλέπουσι τό πρόσωπον του πατρός μου τόν εν ουρανοίς» (Ματθ. ιη΄ 10). Σε κομμάτια της Καινής Διαθήκης συναντάμε τους Αγγέλους να αποστέλλονται από τον Θεό για να εκτελέσουν και να ανακοινώσουν την Θεία Βουλή. Για παράδειγμα άγγελοι ανήγγειλαν στους ποιμένες την γέννηση του Χριστού και απεκάλυψαν επανειλημμένως στον δίκαιο Ιωσήφ τις βουλές του Θεού (Λουκ. β΄9 Ματθ. α΄20 β΄ 19). 'Aγγελοι ανήγγειλαν στις Μυροφόρες γυναίκες την Ανάσταση του Χριστού (Μαρκ. ιστ΄ 4).

Ο κόσμος των αγγέλων σύμφωνα με την εκκλησιαστική μας παράδοση διαιρείται σε τρεις ιεραρχίες και εννέα τάγματα. Τα Σεραφείμ, τα Χερουβείμ και οι Θρόνοι είναι τα τρία ανώτατα αγγελικά τάγματα τα οποία αποτελούν την πρώτη και ανώτατη Αγγελική Ιεραρχία η οποία λατρεύει και υμνολογεί τον Θεό ακατάπαυστα. Τα τρία αυτά τάγματα εκφράζουν την αγιότητα, την σοφία και την μεγαλοπρέπεια του Θεού. Την δεύτερη και μέση Αγγελική Ιεραρχία αποτελούν οι Κυριότητες οι Εξουσίες και οι Δυνάμεις. Τα τρία τάγματα της Δευτέρας Αγγελικής Ιεραρχίας παρουσιάζονται συνδεδεμένα και αχώριστα κατανοώντας την απόλυτη κυριότητα του Θεού και παρουσιάζοντας αυτή σε όλο τον Αγγελικό κόσμο εκτελώντας αμέσως και με ακρίβεια κάθε θέλημα του Αγίου Θεού. Την Τρίτη και τελευταία Αγγελική Ιεραρχία, αποτελούν οι Αρχές, οι Αρχάγγελοι και οι 'Αγγελοι . Οι Αρχές το πρώτο τάγμα της τρίτης και τελευταίας Αγγελικής Ιεραρχίας κατανοεί το αρχικόν της βουλήσεως του Θεού και ακριβώς απομιμείται αυτό. Οι Αρχάγγελοι άρχονται των Αγγέλων και κατευθύνουν αυτούς σύμφωνα με τις οδηγίες και τις κατευθύνσεις των Αρχών. Οι 'Aγγελοι το τελευταίο τάγμα της τρίτης Αγγελικής Ιεραρχίας κατανοεί και απομιμείται το πειθαρχικό της βουλήσεως του Θεού. 'Oλα τα Αγγελικά τάγματα και των τριων Αγγελικών Ιεραρχιών είναι συσχετισμένα αλληλένδετα και αχώριστα, υπηρετώντας την βουλή του Θεού με ακρίβεια, αρμονία και τάξη καθώς οι 'Αγγελοι πειθαρχούν στους Αρχαγγέλους οι Αρχάγγελοι στις Αρχές και οι Αρχές στους νόμους του Θεού. Όλη δε η Ιεραρχία κατανοεί και εκφράζει το αρχικό, ηγεμονικό και πειθαρχικό της βουλήσεως του Θεού με αποτέλεσμα να γίνεται ταγμένη στην εποπτεία και την διοίκηση του κόσμου τούτου.

Και φυσικά εν τη ημέρα της κρίσεως «αυτός ο Κύριος εν κελεύσματι εν φωνή αρχαγγέλου καί εν σάλπιγγι Θεού καταβήσεται εξ ουρανού και οι νεκροί εν Χριστώ αναστήσονται πρώτον» (Α΄Θεσσαλ. Δ΄16). Οι 'Αγγελοι θα συγκεντρώσουν τους εκλεκτούς και θα συλλέξουν «πάντα τά σκάνδαλα» και «βαλούσιν αυτούς εις τήν κάμινον» (Ματθ. ιγ΄24 κδ΄ 31).

Οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ αντιστάθηκαν στον Εωσφόρο, ο οποίος μετά την αποστασία του ονομάστηκε Διάβολος ή Σατανάς, και έπεισαν και τους άλλους Αγγέλους να παραμείνουν στην πειθαρχία και την υπακοή του Θεού λέγοντες: «Στώμεν καλώς στώμεν μετά φόβου εις τήν θέσιν καί τήν αξίαν τήν οποίαν έδωκεν εις εμάς ο Θεός και ας μή μιμηθώμεν τον αχάριστον τούτον ασεβή αποστάτην».

'Eτσι ξεχώρισαν οι καλοί από τους κακούς Αγγέλους. Και τούτο διότι οι καλοί 'Αγγελοι βοηθούν και ενισχύουν τον άνθρωπο να προσεγγίζει και να αντιλαμβάνεται τον Δημιουργό του μεταφέροντάς του το κύριο χαρακτηριστικό αυτών των ταγμένων και αφοσιωμένων προς τον Θεό Αγγέλων, την αγάπη.

Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάζεται ως ο 'Αγγελος του Ευαγγελισμού ο οποίος στον μεν Ζαχαρία ανήγγειλε το χαρμόσυνο μήνυμα της συλλήψεως του Ιωάννου του Βαπτιστού από την στείρα και ηλικιωμένη σύζυγό του την Ελισσάβετ ( Λουκ α΄11), στην δε Θεοτόκο Μαρία την σύλληψη του Υιού και Λόγου του Θεού (Λουκ α' 26). Ο ίδιος 'Αγγελος παρουσιάστηκε στον Ιωσήφ και του είπε ότι μπορεί να υρίσει με το «παιδίον» στην Αίγυπτο κατόπιν του θανάτου του Ηρώδου.

Από την άλλη πλευρά οι ιστορικές παρεμβάσεις και αποστολές του Αρχαγγέλου Μιχαήλ αναφέρονται σε γεγονόντα προ της Χριστιανικής χρονολογίας. Για παράδειγμα βλέπουμε τον Αρχάγγελο Μιχαήλ να εμφανίζεται στον Αβραάμ λίγο πρίν εκείνος θυσιάσει τον γιό του τον Ισαάκ. Ο ίδιος Αρχάγγελος παρουσιάζεται με το σπαθί του στον Ιησού του Ναυή παρέχοντας τις κατάλληλες οδηγίες για την πτώση της Ιεριχούς. Επίσης τον συναντάμε και σε άλλα σημεία της παλαιάς Διαθήκης όπωςστην ιστορία του Μανουέ, του Δαυίδ και του Ηλιού.

Πανηγυρίζοντας και εορτάζοντας τις παραπάνω Θείες Αποστολές και σε ανάμνηση του έργου που επιτέλεσαν, επιτελούν και θα επιτελούν μέχρι το τέλος του κόσμου τούτου για την πνευματική βοήθεια και σωτηρία του ανθρώπου η εκκλησία μας όρισε ως ημέρα μνήμης και τιμής την 8ην Νοεμβρίου κατά την οποίαν εορτάζουμε την σύναξη των Αγίων Αρχαγγέλων.

Γιατί οι άγγελοι γιορτάζουν 8 Νοεμβρίου;

Κατά τον άγιο Δημήριο του Ρωστώφ, η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει τοποθετήσει τη "σύναξη" των αγίων αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και όλων των "επουράνιων δυνάμεων" στις 8 Νοεμβρίου, για τον εξής λόγο:

Κατά το αρχαίο ρωμαϊκό ημερολόγιο, πρώτος μήνας του χρόνου ήταν ο Μάρτιος και ο Νοέμβριος ήταν ένατος (το λέει και τ' όνομά του, "ένατος" στα λατινικά). Επειδή οι άγγελοι διακρίνονται σε εννέα "τάγματα", η γιορτή τους τοποθετήθηκε τον ένατο μήνα. Επειδή εξάλλου οι άγγελοι (όπως φαίνεται π.χ. στο Ματθ. 25, 31, και σε όλη την έκταση της Αποκάλυψης) θα συνοδεύσουν τον Ιησού Χριστό κατά τη δευτέρα παρουσία Του και θα συνεργαστούν ποικιλότροπα στην υπόθεση της σωτηρίας των ανθρώπων κατά την ανατολή της αιώνιας ημέρας, της "Όγδοης Ημέρας της Δημιουργίας", η γιορτή τους τοποθετήθηκε την όγδοη ημέρα του ένατου μήνα. Τέλος, την ίδια μέρα, 8 Νοεμβρίου, γιορτάζεται και το όνομα Σταμάτης (αν και υπάρχει άγιος Σταμάτιος), σε ανάμνηση της παρέμβασης του αρχαγγέλου Μιχαήλ, που "σταμάτησε" την αποστασία των αγγέλων προς τον Εωσφόρο φωνάζοντας "στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού" (ας σταθούμε σωστά, με συστολή απέναντι στο Θεό), ερχόμενος "εν τω μέσω του ουρανού".

Η γιορτή των αγγέλων δεν είναι "μνήμη", αφού δεν υπάρχει ημέρα κοίμησης στους αγγέλους, αλλά μόνο "σύναξη", δηλ. συγκέντρωση των χριστιανών για να τους τιμήσουν. Άλλες γιορτές των αγγέλων είναι η Σύναξη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ στις 26 Μαρτίου (μια μέρα μετά τον Ευαγγελισμό, δηλ. την επίσκεψή του στην Παναγία), και το θαύμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στις Κολοσσές της Φρυγίας (6 Σεπτεμβρίου). Επίσης η Δευτέρα κάθε εβδομάδας είναι αφιερωμένη στους αγγέλους μάλλον λόγω της δευτέρας παρουσίας. Κάθε μέρα της εβδομάδας είναι αφιερωμένη σε συγκεκριμένα πρόσωπα ή γεγονότα: η Δευτέρα στους αγγέλους, η Τρίτη στον άγ. Ιωάννη τον Πρόδρομο, η Τετάρτη στην Παναγία, η Πέμπτη στους Αποστόλους & στον άγ. Νικόλαο, η Παρασκευή στο Σταυρό του Χριστού, το Σάββατο στους νεκρούς και η Κυριακή, φυσικά, στην Ανάσταση του Χριστού.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Η Εκκλησία μας, αιώνες τώρα, ζει την παρουσία των αγίων αγγέλων του Θεού σ' όλο της το μεγαλείο μέσα από τη λατρευτική -προσευχητική της εμπειρία. Ιδιαίτερα στη Θεία Λειτουργία, οι πιστοί, εικονίζοντας τα Χερουβείμ, υποδέχονται «τον Βασιλέα των όλων ...ταις αγγελικαίς αοράτως δορυφορούμενον τάξεσιν».
Στο σύμβολο της Πίστεως ομολογούμε: «Πιστεύω εις ένα Θεόν, Πατέρα, παντοκράτορα, ποιητή ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και α ο ρ ά τ ω ν...».

Πιστεύουμε δηλαδή πως ότι υπάρχει στο σύμπαν, από τον ήλιο, τα δισεκατομμύρια των γαλαξιών, τη γη ακόμα και ο αόρατος κόσμος των πνευμάτων, είναι δημιούργημα του Θεού «εκ του μηδενός».
Όπως γράφει και ο Απόστ. Παύλος: «Δι αυτού εκτίσθηκαν τα πάντα, τα υπάρχοντα εις τον ουρανόν, τα υπάρχοντα στη γη, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχές είτε εξουσίες, τα πάντα δι' αυτού θα τελειοποιηθούν και αυτός υπάρχει προ πάντων, και όλα δι' αυτού διατηρούνται στην ύπαρξη και κυβερνώνται» (Κολ. 1:16-17).

ΧΡΟΝΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Στο υπέροχο βιβλίο του Ιώβ, μιλώντας ο Θεός, δηλώνει: «Όταν γεννήθηκαν τα άστρα, με ύμνησαν με αίνους και με μεγάλη φωνή, όλοι οι άγγελοί μου». (38:7)
Έτσι πρώτα δημιουργήθηκε ο πνευματικός κόσμος και ύστερα ο υλικός και τέλος ο άνθρωπος.
Από την υμνολογία: «Έθεσες των κτισμάτων σου αρχή, των αγγέλων την ασώματον ουσία, ποιητά».

ΤΡΟΠΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Δεν μας έχει αποκαλυφθεί ο τρόπος της δημιουργίας των αγγέλων. Κατά τον άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο, δημιουργήθηκαν όπως και η υπόλοιπη κτίση: Ο Θεός, λέει, «εννοεί τας αγγελικάς δυνάμεις και ουρανίους και το εννόημα έργο ην». Δηλαδή δημιουργούνται με το που συλλαμβάνει ο Θεός την ιδέα της δημιουργίας τους.

ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

Γνωρίζουμε πως είναι πλασμένοι «κατ' εικόνα Θεού» και ασώματοι. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, συνοψίζοντας τη πατερική διδασκαλία γράφει: «Ο άγγελος είναι φύση νοερή, αεικίνητη, αυτεξούσια, ασώματη. Υπηρετεί το Θεό και είναι κατά χάρη αθάνατος, αλλά τα ουσιώδη γνωρίσματα και τη σύσταση της φύσεώς του μόνο ο Κτίστης τα γνωρίζει.

ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

Ο άγιος Ιωάνης ο Χρυσόστομος λέει πως ο Θεός: «ανενδεής ων αεί, εποίησεν αγγέλους, αρχαγγέλους και τας άλλας των ασωμάτων ουσίας δι' αγαθότητα μόνην». Ο Θεός δεν έχει ανάγκη από τίποτα, όλη η δημιουργία δεν προσθέτει το παραμικρό στη μακαριότητά του, ούτε θα του αφαιρούσε τίποτε, αν δεν υπήρχε. Δημιουργήθηκαν και οι άγγελοι με κίνητρο την «εκστατική» Του αγάπη και αγαθότητα και με σκοπό να συμμερισθούν και αυτοί, ως λογικά όντα, τη μακαριότητά Του. Η μετοχή τους αυτή στη θεία μακαριότητα εκφράζεται με την αδιάκοπη θεωρία του προσώπου του Θεού. Αυτή η θέα είναι η κατεξοχή ζωή τους, αυτή και η τροφή τους.

Πρέπει να τονισθεί, πως η συμμετοχή των αγγέλων στη θεία μακαριότητα δεν είναι στατική κατάσταση, αλλά μια συνεχής ανοδική πορεία χωρίς τέλος και χωρίς ολοκληρωτική κατανόηση της δόξας του Θεού. Γιατί δεν είναι τέλειες φύσεις, αλλά οδεύουν προς την τελειότητα, μετέχοντας στις άκτιστες ενέργειες και όχι βέβαια στην άκτιστη ουσία του Θεού.

ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

Οι άγγελοι δεν δημιουργήθηκαν σε νηπιώδη κατάσταση, αλλά μένουν όπως κτίσθηκαν από την αρχή. Το αναλλοίωτο αυτό χαρακτηριστικό των αγγέλων αναφέρεται στη σύσταση και κατασκευή τους και όχι στη προαίρεσή τους. Γιατί ως υπάρξεις κτιστές και λογικές είναι ελεύθερες και μεταβλητές. Έτσι οι άγγελοι έχουν τη δυνατότητα να τελειοποιούνται ολοένα και περισσότερο με τη μετοχή τους στη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Από τη μετοχή αυτή απορρέει και ο αγιασμός τους. Είναι δηλαδή άγιοι όχι από τη φύση τους, αλλά από τη κοινωνία τους με το φύσει 'Aγιο Πνεύμα.

Ο αγιασμός τους αυτός είναι δώρο, και διατηρείται με προσοχή και επιμέλεια. Όσοι άγγελοι δεν ακολούθησαν τον Εωσφόρο στη πτώση του, έλαβαν το χάρισμα της τελείας ατρεψίας και ακινησίας προς το κακό. Και πότε το έλαβαν; Όταν έγινε η ενανθρώπηση του Θεού και έμαθαν έμπρακτα το δρόμο που οδηγεί στην ομοίωση του Θεού που δεν είναι η έπαρση, αλλά η ταπείνωση. Και κυρίως μετά το πάθος και την ανάσταση του Χριστού, έγιναν από «δυσκίνητοι στο κακό», «ακίνητοι όχι στη φύση, αλλά χάριτι του μόνου αγαθού». (Αγ.Ιω.Δαμασκηνός)

Η ακινησία τους αυτή στο κακό και η στερέωσή τους στην αρετή, δεν σημαίνει ότι εξαφανίζεται το αυτεξούσιό τους, αλλά ότι με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος εξαγιάζεται. Τώρα δηλαδή διαφέρουν από τους δαίμονες μόνο στην αγαθή προαίρεση, στην αγαθή βούληση και στην υπακοή τους προς το Θεό. Η γνωστική τους ικανότητα και η δύναμη των αγγέλων είναι μεγάλες και πολύ ανώτερες από όλους μαζί τους ανθρώπους, χωρίς βέβαια να αγγίζουν την παντοδυναμία του Θεού, όπου μπροστά στην παγγνωσία του Θεού, είναι μηδαμινή. Δεν προγνωρίζουν τα μέλλοντα, αν δεν τους τα αποκαλύψει ο Θεός, ούτε πότε θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, «ουδείς οίδεν, ουδέ οι άγγελοι των ουρανών» (Ματθ.24:36). Η περιορισμένη γνωστική δύναμη των αγγέλων, επίσης φαίνεται που δεν ήξεραν: «το αποκεκρυμμένον από των αιώνων εν τω Θεώ» σχέδιο της οικονομίας Του για την απολύτρωση του ανθρώπου (Εφ.3:9 Α' Τιμ.3:16) καθώς και «η έκπληξή» των αγγελικών ταγμάτων μπροστά στο θάνατο του Ιησού, τη μετάσταση της Θεοτόκου κ.λ.π.

Οι άγγελοι δεν έχουν φύλο, γιατί η φύση τους είναι πνευματική. Δεν έχουν ανάγκη από υλική τροφή ή ανάπαυση και δεν πεθαίνουν. Είναι αθάνατοι «κατά χάριν». (Αγ.Ιω.Δαμ.) Είναι ταχύτατοι στις κινήσεις τους αλλά όχι και «πανταχού παρόντες». Δεν περιορίζονται από τοίχους, πόρτες κλπ τοπικούς και χρονικούς περιορισμούς. Όταν είναι στον ουρανό δεν είναι στη γη και όταν είναι στη γη δεν είναι στον ουρανό.

ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Η τελειότητα της αγγελικής φύσεως είναι, όπως είδαμε, σχετική. Κάθε φορά που συγκρίνεται με την ανθρώπινη, τονίζεται η υπεροχή της. 'Οταν όμως αντιπαραβάλλεται με την τελειότητα του Θεού, θεωρείται μηδαμινή. Οι πατέρες χαρακτηρίζουν τους αγγέλους ομόδουλους, σύνοικους και γείτονες του ανθρώπου. Είναι και αυτοί, όπως και εμείς, μέλη της Εκκλησίας του Χριστού, αλλά λόγω της διαφορετικής φύσεως και θέσεώς τους, είναι ανώτεροί μας.

Ωστόσο, η υπεροχή τους αυτή δεν είναι απόλυτη, γιατί ο άνθρωπος με την εν Χριστώ θέωσή του μπορεί να φτάσει στη μακαριότητά τους, να γίνει ομότιμος με αυτούς, ακόμα και να τους ξεπεράσει. 'Οπως η Παναγία μας που έχει ήδη ξεπεράσει σε δόξα και τιμή όλες τις ασώματες δυνάμεις. «Τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ» και «ανωτέρα πάντων των ποιημάτων» και ως «έχουσα τα δευτερεία της Τριάδος» (Υμνολογία της Εκκλησίας).

Στον μέλλοντα αιώνα, οι μεγάλες διαφορές μεταξύ αγγέλων και ανθρώπων θα πάψουν να υπάρχουν. Θα υπάρχουν μόνο διαφορές μεταξύ λιγότερο και περισσότερο δοξασμένων λογικών όντων, χωρίς να έχουν σημασία οι επί μέρους διακρίσεις μεταξύ αγγελικής και ανθρωπίνης φύσεως.

ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

Ο αριθμός των αγγέλων είναι απροσμέτρητος και ανυπολόγιστος. «Χίλιαι χιλιάδες ελειτούργουν αυτώ και μύριαι μυριάδες παρειστήκεισαν αυτώ» (Δανιήλ 7:10). Στη γέννηση του Χριστού «εγένετο... πλήθος στρατιάς ουρανίου αινούντων τον Θεόν» (Λουκ. 2:13). Στη Γεσθημανή, όταν ο απόστολος Πέτρος τράβηξε το μαχαίρι του και έκοψε το αυτί του Μάλχου, ο Κύριος τον μάλωσε και είπε ότι αν δεν ήθελε να συλληφθεί θα αντιπαρέτατε: «πλείους ή δώδεκα λεγεώνας αγγέλων» (Ματθ.26:53). Στην Αποκάλυψη ο Ευαγγελιστής Ιωάννης (5:11) είδε και άκουσε αγγελική χορωδία γύρω από το θρόνο του Θεού, που ο αριθμός των μελών της ήταν: «μυριάδες μυριάδων και χιλιάδες χιλιάδων».

ΤΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

Το πλήθος των αγγέλων που αναφέραμε είναι θα λέγαμε, οργανωμένο και διακρίνεται σε διάφορα τάγματα. Κάθε τάγμα είναι επιφορτισμένο με ιδιαίτερη λειτουργική διακονία και έχει το δικό του όνομα. Τα ονόματά τους είναι κατάσπαρτα μέσα στην Αγία Γραφή. Με βάση τις αγιογραφικές μαρτυρίες, αριθμούνται σε εννέα. Ο θεολογικότατος συγγραφέας στα αρεοπαγιτικά του συγγράμματα τα ταξινομεί σε τρείς τρίχορδες ιεραρχίες: Σεραφείμ, Χερουβείμ, Θρόνοι - Κυριότητες, Δυνάμεις, Εξουσίες - Αρχές, Αρχάγγελοι, 'Αγγελοι.

Ο όσιος Νικήτας ο Στηθάτος επιβεβαιώνει και μιλά για τη πρώτη στη σειρά τριάδα που βρίσκεται πλησιέστερα στο Θεό και ιδίωμά τους είναι η πύρινη σοφία και η γνώση των ουρανίων και κύριο έργο τους ο θεοπρεπής ύμνος του «γελ». Η δεύτερη στη σειρά τριάδα, έχει ιδίωμα τη διευθέτηση των μεγάλων πραγμάτων και τις διενέργειες των θαυμάτων και κύριο έργο τους είναι ο τρισάγιος ύμνος, το «'Αγιος, άγιος, άγιος». Η τρίτη στη σειρά ιεραρχία βρίσκεται πάνω από μας και κάτω από τη δεύτερη και έχει ιδίωμα να εκτελεί θείες υπηρεσίες και κύριο έργο τους είναι ο ιερός ύμνος «Αλληλούια».

Κατά τον 'Αγιο Ιωάννη Δαμασκηνό μεταδίδουν ιεραρχικά το φωτισμό και τη γνώση το ένα στο άλλο από το ανώτερο στο κατώτερο και μετά σε μας τους ανθρώπους. Δηλαδή τις αποκαλύψεις και τα μυστήρια του Θεού τα διδάσκουν οι ανώτερες τάξεις στις κατώτερες, αλλά και πάλι σε μια ορισμένη τάξη φυλάγονται «εν σιωπή». Και μόλις επιτρέψει ο Θεός να αποκαλυφθεί κάποιο μυστήριο σε νου αγίου ανθρώπου, θα ακολουθήσει τη πορεία από τάξη σε τάξη και τέλος θα μεταδοθεί στον άνθρωπο από τη κατώτερη. Στη μέλλουσα ζωή όμως, όπως βεβαιώνει ο αββάς Ισαάκ Σύρος, θα καταργηθεί αυτή η μετάδοση, γιατί ο καθένας θα δέχεται τη χάρη και τον αγιασμό από τον ίδιο το Χριστό, σύμφωνα πάντα με τη προσωπική του αξία και το βάθος δεκτικότητος που θα έχει.

ΟΝΟΜΑΤΑ ΑΓΓΕΛΩΝ

Εκτός από την αρίθμηση και ονομασία των εννέα ταγμάτων, η αγία Γραφή μας αναφέρει και τα ονόματα μερικών αγγέλων. Ο Θεός που έδωσε ονόματα σε όλα τα άστρα, ασφαλώς έδωσε και σε όλους του αγγέλους Του. Εμείς όμως μόνο τρείς αγγέλους γνωρίζουμε ονομαστικά.

Ο πρώτος είναι ο Γαβριήλ. Το όνομά του στα εβραϊκά σημαίνει «ήρωας του Θεού». Για πρώτη φορά παρουσιάστηκε στο προφήτη Δανιήλ και του εξήγησε μερικά συμβολικά οράματα. (Δαν.8:16) και επίσης στον ίδιο προφήτη που του φανέρωσε πόσα χρόνια θα περνούσαν μέχρι τον ερχομό του Χριστού (Δαν.9:21-28). Ο Γαβριήλ παρουσιάστηκε στό Ζαχαρία και πολλές φορές στη Θεοτόκο (Λουκ.1:19,28).

Δεύτερος άγγελος γνωστός με το όνομά του είναι ο Μιχαήλ. Το όνομά του σημαίνει «τις ως ο Θεός ημών;». Αναφέρεται πολλές φορές στη Παλαιά Διαθήκη και μάλιστα σαν άρχοντας: «Μιχαήλ ο άρχων ο μέγας» (Δαν.12:1). Γι' αυτόν επίσης κάνει λόγο και ο Ιησούς του Ναυή, που τον είδε σαν «αρχιστράτηγον δυνάμεως Κυρίου» (Ι.Ναυή 5:14).

Ο τρίτος άγγελος, που αναφέρεται με το όνομά του στη γνωστή ιστορία του Τωβίτ, είναι ο Ραφαήλ. Το όνομά του σημαίνει: «ο Κύριος ιάται» και είναι ένας από τους επτά αρχαγγέλους, που μεταφέρουν από τη γη στον ουρανό τις προσευχές των αγίων (Τωβίτ 12:15), (Αποκ. 8, 3-5).

Η εβραϊκή παράδοση αναφέρει και τέταρτον άγγελο με το όνομα Ουριήλ, ο οποίος εμφανίζεται και σε ένα όραμα του αγίου Νήφωνα για τη δευτέρα παρουσία. Η ονομασία του σημαίνει πως ο Θεός είναι φως! Γεγονός είναι πως γι' αυτόν δεν έχουμε καμία αγιογραφική τεκμηρίωση, όμως αντλούμε αρκετές σχετικές πληροφορίες από την Ιουδαϊκή και τη Χριστιανή παράδοση. Προβάλλεται ως ο Αρχάγγελος του Άδη, με ειδική μάλιστα αποστολή και λειτούργημα την επιμέλεια των ψυχών. Σε όραμα που είδε ο Άγιος Νήφων, επίσκοπος Κωνσταντιανής «της κατ' Αλεξάνδρειαν» (4ος αιώνας μ.Χ.), ο Ουριήλ ήταν «αρχηγός αγγελικής παράταξης, λευκός σαν το χιόνι, ολοφώτεινος και σαγηνευτικός» (βλ.: «Ένας ασκητής επίσκοπος», Έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού, 2004). Είναι ο Αρχάγγελος που ζει τη δυστυχία των κολασμένων και με βαθιά συμπόνια σ' αυτούς, ψάλλει τον όγδοο στίχο του 81ου ψαλμού: «Ανάστα, ο Θεός, κρίνον την γην». Προσεύχεται να έλθει γρήγορα η ημέρα της Κρίσεως. Μαζί με τον Ουριήλ προσδοκούμε κι εμείς τη Δεύτερη του Χριστού Παρουσία και ικετεύουμε τον Αρχάγγελο Ραφαήλ να σταθεί ως τότε βοηθός πλάι μας, φύλακας του σώματος και της ψυχής μας, όπως κάποτε στον Τωβίτ. Το ελπίζουμε!

Στη Ρωσική Ορθοδοξία αναγνωρίζονται κι άλλοι αρχάγγελοι, που τα ονόματά τους είναι παρμένα από εξωβιβλικές πηγές, απόκρυφα της Παλαιάς Διαθήκης και άλλα αρχαία έργα. Συγκεκριμένα αναφέρονται:

Σελαφιήλ (Sealtiel) σημαίνει "μεσίτης του Θεού" (Γ΄ Εσδράς 5:16) και θεωρείται ο αρμόδιος για την άνοδο των ανθρώπινων προσευχών στον ουρανό. Απεικονίζεται με το πρόσωπο και τα μάτια του συνεσταλμένα, κρατώντας τα χέρια του στο στήθος σε στάση προσευχής.

Ιελουδιήλ (Jegudiel) σημαίνει "δοξάζοντας το Θεό". Θεωρείται ο άγγελος που σχετίζεται με την εντιμότητα και το ήθος των επίγειων βασιλέων και αρχόντων. Απεικονίζεται να φέρει ένα χρυσό στέμμα στο δεξί του χέρι και ένα τριπλό μαστίγιο στο αριστερό.

Βαραχιήλ (Barachiel) σημαίνει «Ευλογία του Θεού». Απεικονίζεται να κρατάει ένα λευκό τριαντάφυλλο στο χέρι, μπροστά στο στήθος του.

Ιερεμιήλ (Jeremiel) σημαίνει "ανάταση του Θεού". Θεωρείται ο εμπνευστής και αφυπνιστής της έγερσης ενός ανθρώπου προς τον Θεό (Γ΄ Έσδρας 4:36). [Είναι ο αρχάγγελος με τη ζυγαριά στην εικόνα].

ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

Κύριο έργο των αγγέλων είναι η ακατάπαυστη δοξολογία του Θεού.
Επίσης έργο τους είναι και η διακονία στα μεγάλα γεγονότα της θείας οικονομίας, καθώς και η φροντίδα για τη σωτηρία των ανθρώπων.

Το δοξολογικό έργο των αγγέλων είναι κάτι το εντελώς αυθόρμητο, που ξεπηγάζει όταν ατενίζουν εκστατικοί το άπειρο κάλλος του προσώπου του Θεού και τα μεγαλεία της δημιουργίας Του. Ο προφήτης Ησαϊας σε ένα εκπληκτικό του όραμα, είδε τον Κύριο να κάθεται πάνω σε μεγαλοπρεπή θρόνο και μέσα σε ανείπωτη δόξα, ενώ δίπλα του έστεκαν με θαυμασμό και δέος τα Σεραφείμ με τα έξι φτερά τους. Με τα δύο σκέπαζαν το πρόσωπό τους, μην αντέχοντας να αντικρύσουν κατάματα τη θεία δόξα. Με τα άλλα δύο σκέπαζαν με συστολή και σεμνότητα τα πόδια τους και τέλος με τα άλλα δύο πετούσαν ψάλλοντας όλα μαζί σε μια θεϊκή αρμονία το: «'Aγιος, άγιος, άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης πάσα η γη της δόξης αυτού» (Ησ.6:1-3).

Αλλά και στη νύκτα των Χριστουγέννων «εξαίφνης εγένετο... πλήθος στρατιάς ουρανίου αινούντων τον Θεόν και λεγόντων, δόξα εν υψίστοις Θεώ και επι γης ειρήνη, εν ενθρώποις ευδοκία» (Λουκά 2:13-14).
Ο απόστολος Παύλος ονομάζει τους αγγέλους «λειτουργικά πνεύματα εις διακονία αποστελλόμενα δια τους μέλλοντας κληρονομείν σωτηρίαν» (Εβρ. 1:14).

Η φροντίδα των αγγέλων για τη σωτηρία μας είναι η πιό γνωστή και ευεργετική για μας αγγελική διακονία, που αποτελεί καρπό τόσο της αγάπης και της ευγνωμοσύνης προς τον Πλάστη μας, όσο και της σφοδρής τους επιθυμίας για τη δική τους πρόοδο πρός την «ατέλεστη τελειότητα».

Γνωρίζουμε μάλιστα πως την εκτελούν με πολλή προθυμία και χαρά, από το γεγονός ότι πανηγυρίζουν στον ουρανό «επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκά 15;7,10).

Παντού βλέπουμε τους αγγέλους, είτε στις Γραφές, είτε στους βίους των αγίων μας, να επιμελούνται, να φυλάνε, να παρηγορούν, να διδάσκουν, να ενισχύουν και να αποκαλύπτουν στους δικαίους και προφήτες τα μέλλοντα.

Επίσης τους βλέπουμε να φρουρούν την Εδέμ, να τιμωρούν παιδαγωγικά τους αμαρτωλούς, να αντιμετωπίζουν τα πονηρά πνεύματα, να διαχωρίζουν τους εκλεκτούς από τους ασεβείς κατά την ημέρα της Κρίσεως και τόσα άλλα.

Ὅσιος Ἰωάννης Δαμασκηνός - Περὶ ἀγγέλων

Ο ίδιος είναι κτίστης και δημιουργός των αγγέλων, τους οποίους έφερε στην ύπαρξη από το μηδέν, και τους έκαμε σύμφωνα με τη δική του εικόνα να είναι ασώματη φύση, σαν κάποιος άνεμο ή άϋλη φωτιά, όπως το λέει ο θείος Δαβίδ: «Αυτός που κάνει τους αγγέλους ασώματα πνεύματα και τους λειτουργούς του σαν φλόγα φωτιάς» έτσι περιγράφει την ευκινησία, τη φλογερότητα, τη θερμότητα, τη διεισδυτικότητα και την ταχύτητά τους στον πόθο και τη διακονία του Θεού, καθώς και την προσήλωσή τους προς τα άνω και την απομάκρυνση από κάθε υλική φροντίδα.

Ο άγγελος, λοιπόν, είναι νοερή ουσία, αεικίνητη, αυτεξούσια, ασώματη, που διακονεί το Θεό και έλαβε κατά χάριν στη φύση της την αθανασία τη μορφή και την κατάσταση αυτής της υπάρξεως μόνον ο δημιουργός της γνωρίζει. Σε σχέση με μας είναι ασώματη και άϋλη αλλά, κάθε τι που συγκρίνεται με τον μόνο ασύγκριτο Θεό είναι παχύ και υλικό διότι, μόνο το θείο είναι όντως άϋλο και ασώματο.

Ο άγγελος, λοιπόν, είναι φύση λογική, νοερή και αυτεξούσια, μεταβλητή στην προαίρεση, δηλαδή στη θέληση διότι κάθε κτιστό είναι και μεταβλητό, ενώ μόνο το άκτιστο είναι αμετάβλητο. Κάθε λογικό επίσης είναι και αυτεξούσιο. (Ο άγγελος), λοιπόν, σαν λογική και νοερή φύση είναι αυτεξούσιος σαν κτιστή φύση είναι μεταβλητή, έχοντας τη δυνατότητα και να διατηρείται και να προοδεύει στο αγαθό αλλά και να πηγαίνει προς το χειρότερο.

(Ο άγγελος) δεν έχει τη δυνατότητα να μετανοήσει, διότι είναι και ασώματος. Αντίθετα ο άνθρωπος, εξαιτίας της αδυναμίας του σώματός του, μπορεί να μετανοήσει. Είναι αθάνατος κατά χάριν και όχι από τη φύση του διότι ό,τι έχει αρχή έχει και τέλος, σύμφωνα με τους νόμους της φύσεως. Και μόνον ο Θεός είναι αιώνιος και μάλιστα πέρα από τους αιώνες διότι ο δημιουργός του χρόνου δεν εξαρτάται από το χρόνο, αλλά τον υπερβαίνει.

(Οι άγγελοι) είναι δεύτερα νοερά φώτα, τα οποία δέχονται το φωτισμό από το πρώτο και άναρχο φως δεν έχουν γλώσσα και ακοή, αλλά μεταδίδουν μεταξύ τους τις σκέψεις και τις αποφάσεις τους χωρίς προφορικό λόγο. Ο Λόγος δημιούργησε όλους τους αγγέλους και το Άγιο Πνεύμα με τον αγιασμό του τους τελειοποίησε μετέχουν στο φωτισμό και τη χάρη αναλογικά με την αξία και το τάγμα τους.

Ο χώρος τους περιορίζει διότι όταν είναι στον ουρανό, δεν βρίσκονται στη γη κι όταν ο Θεός τους αποστέλλει στη γη, δεν παραμένουν στον ουρανό. Βέβαια, τα τείχη, οι πόρτες, οι κλειδαριές και τα λουκέτα δεν τους περιορίζουν διότι είναι ακαθόριστοι. Και λέγοντας «ακαθόριστοι», εννοώ, ότι φανερώνονται στους αξίους, στους οποίους θέλει ο Θεός να εμφανισθούν, όχι όπως πραγματικά είναι, αλλά με άλλη μορφή, ανάλογα με τη δυνατότητα που έχουν να τους δουν. Διότι, στην κυριολεξία, μόνο το άκτιστο είναι ακαθόριστο ενώ κάθε δημιούργημα έχει τα όριά του, όπως τα όρισε ο Θεός.

Έχουν τον αγιασμό από το Άγιο Πνεύμα, έξω από την ουσία τους προφητεύουν με τη θεία χάρη και δεν έχουν ανάγκη από γάμο, επειδή δεν είναι θνητοί. Επειδή είναι πνευματικά όντα, ζουν σε τόπους πνευματικούς, χωρίς να περιορίζονται όπως τα σώματα διότι δεν παίρνουν το σχήμα του σώματος σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους, ούτε έχουν τρεις διαστάσεις, αλλά παρουσιάζονται και ενεργούν πνευματικά, όπου διαταχθούν δεν μπορούν βέβαια στο ίδιο χρονικό διάστημα να βρίσκονται και να ενεργούν εδώ κι εκεί.

Δεν γνωρίζουμε εάν οι άγγελοι είναι μεταξύ τους ίσοι στην ουσία ή διαφέρουν. Το γνωρίζει μόνον ο παντογνώστης Θεός, ο οποίος τους έπλασε. Διαφέρουν, βέβαια, μεταξύ τους στο φωτισμό και τη θέση δηλαδή, ή βρίσκονται σε θέση δεκτική φωτισμού ή μετέχουν στο φωτισμό ανάλογα με τη θέση τους και φωτίζονται μεταξύ τους εξαιτίας της υπεροχής του τάγματος ή της φύσεως. Είναι φανερό ότι οι άγγελοι που υπερέχουν μεταδίδουν το φωτισμό και τη γνώση στους κατώτερους.

Είναι ικανοί και πρόθυμοι στην εκτέλεση του θελήματος του Θεού και, λόγω της ταχύτητος της φύσεώς τους, βρίσκονται αμέσως παντού, όπου τους δώσει εντολή ο Θεός. Φυλάγουν τα μέρη της γης, διοικούν έθνη και τόπους, όπου ο Δημιουργός τους έταξε, και φροντίζουν για τα ανθρώπινα και μας βοηθούν. Πάντως, είναι ανώτεροι από μας, σύμφωνα με το θέλημα και την εντολή του Θεού, και βρίσκονται πάντοτε στην υπηρεσία του Θεού.

Είναι δυσκίνητοι προς το κακό, όχι όμως ακίνητοι τώρα όμως έχουν γίνει και ακίνητοι (στο κακό), όχι εξαιτίας της φύσεώς τους, αλλά κατά χάριν και με την προσήλωσή τους στο μόνο αγαθό. Βλέπουν το Θεό όσο τους επιτρέπεται και έχουν τη θέα του σαν τροφή.

Ως ασώματοι είναι ανώτεροι από μας έχουν απαλλαγεί από κάθε πάθος του σώματος, αλλά δεν είναι απαθείς διότι μόνον ο Θεός είναι απαθής. Αλλάζουν τη μορφή τους, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου και Θεού, και έτσι φανερώνονται στους ανθρώπους και τους αποκαλύπτουν τα θεία μυστήρια. Ζουν στον ουρανό και έχουν ένα έργο, να υμνούν το Θεό και να διακονούν το θείο του θέλημα. Έτσι το λέει και ο αγιώτατος, ιερώτατος και θεολογικώτατος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης: «Όλη η θεολογία, δηλαδή η Αγία Γραφή, έχει ξεχωρίσει τις ουράνιες δυνάμεις σε εννέα τάγματα» ο θείος διδάσκαλος τις κατατάσσει αυτές σε τρία τριαδικά συστήματα.

«Πρώτη τριάδα», λέει, «είναι αυτή που είναι πάντοτε γύρω από το Θεό και είναι έτοιμη να ενωθεί μαζί του αμέσως, δηλαδή η τάξη των εξαπτέρυγων Σεραφίμ, των πολυόμματων Χερουβίμ και των αγιώτατων Θρόνων δεύτερη τριάδα είναι των Κυριοτήτων, των Δυνάμεων και των Εξουσιών και τρίτη και τελευταία τριάδα είναι των Αρχών, των Αρχαγγέλων και των Αγγέλων».

Μερικοί λένε ότι δημιουργήθηκαν πριν απ’ όλη τη δημιουργία, όπως ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, που λέει: «(Ο Θεός) πρώτα συλλαμβάνει στο νου τις ουράνιες δυνάμεις των αγγέλων, και η σκέψη του έγινε πράξη». Άλλοι λένε ότι δημιουργήθηκαν μετά τη δημιουργία του πρώτου ουρανού. Όλοι βέβαια συμφωνούν ότι έγιναν πριν την πλάση του ανθρώπου. Εγώ συμφωνώ με το Θεολόγο Γρηγόριο. Διότι έπρεπε πρώτα να δημιουργηθούν οι νοερές ουσίες, έπειτα τα αισθητά, και στο τέλος και από τα δύο ο άνθρωπος.

Όσοι τέλος ισχυρίζονται ότι οι άγγελοι είναι οι δημιουργοί των διαφόρων υπάρξεων, αυτοί αποτελούν το στόμα του πατέρα τους, του Διαβόλου διότι οι άγγελοι είναι κτίσματα και όχι δημιουργοί. Δημιουργός, προνοητής και συντηρητής όλων είναι μόνον ο άκτιστος Θεός, ο οποίος υμνείται και δοξάζεται στο πρόσωπο του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Οι "άγγελοι" ΔΕΝ είναι πάντα άγγελοι!

Το αυξημένο ενδιαφέρον για τους αγγέλους, που παρατηρείται στις μέρες μας, δεν είναι πάντα υγιές και κρύβει κινδύνους. Ας δούμε ένα παράδειγμα:

Ένας νεαρός Ρουμάνος διάκονος, που ήρθε να μονάσει στο Άγιο Όρος το 19ο αιώνα, εξομολογούνταν στο μεγάλο όσιο Αγιορείτη γέροντα Σάββα τον Πνευματικό (1821-1908). Κάποια μέρα του λέει: «Γέροντα, σε παρακαλώ, αύριο μνημόνευσε στη λειτουργία τη μητέρα μου, που κοιμήθηκε και της κάνουν τα τριήμερα». Ο γέροντας θορυβήθηκε από αυτή την ξαφνική πληροφορία και τον ρώτησε πώς έμαθε τόσο σύντομα ότι η μητέρα του είχε κοιμηθεί στη Ρουμανία (σημειωτέον ότι δεν υπήρχαν τηλέφωνα).

«Μου το είπε ο φύλακας άγγελός μου» είπε ντροπαλά ο διάκονος. Ο γέροντας ξαφνιάστηκε. «Βλέπεις το φύλακα άγγελό σου;» ρώτησε. Ο διάκονος το παραδέχτηκε. «Πόσο καιρό;» «Κάπου δύο χρόνια. Μου παρουσιάστηκε και με συντροφεύει στην προσευχή. Λέμε μαζί τους Χαιρετισμούς, κάνουμε μετάνοιες και ανοίγουμε πνευματικές συζητήσεις». «Και γιατί, παιδί μου, τόσο καιρό, δε μου ανέφερες τίποτε;». «Μου είπε ο άγγελός μου ότι… δεν είναι απαραίτητο».

Ο γέροντας επέστησε την προσοχή στο νεαρό μαθητή του ότι ένα τέτοιο όραμα δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο πνευματικά και τον κάλεσε να υποβάλει τον επισκέπτη του σε δοκιμασία. Να του ζητήσει να πει το «Θεοτόκε Παρθένε» και να κάνει το σημείο του σταυρού. Ο νεαρός δέχτηκε. Η δοκιμασία έγινε με επιτυχία –ο επισκέπτης έκανε ό,τι του ζητήθηκε– αλλά ο γέροντας δεν πείστηκε. Μετά από δύο χρόνια επιρροή, ένας αρχάριος είναι εύκολο να υποβληθεί στην απατηλή ιδέα ότι ακούει ένα τροπάριο ή ότι βλέπει το σημείο του σταυρού. Και ζήτησε μια τελευταία δοκιμασία:

«Ο διάβολος δε μπορεί να διαβάσει μια σκέψη, αν μείνει μέσα σου κρυπτή και αψηλάφητη. Θα κάνω λοιπόν τώρα μια τέτοια σκέψη κι εσύ θα ζητήσεις από τον άγγελό σου να σου αποκαλύψει τι σκέφτηκα».

Η δοκιμασία αυτή αποκάλυψε το αληθινό πρόσωπο του «αγγέλου»: στην αρχή αρνήθηκε, κατόπιν απείλησε το θύμα του ότι με την ασέβειά του θα χάσει τη θεϊκή εύνοια και τέλος εμφανίστηκε με σκοτεινή και τρομερή μορφή και τον διαβεβαίωσε ότι «αύριο τέτοια ώρα», ενισχυμένος από μια ομάδα δαιμόνων, θα τον πάρει στην κόλαση.

Ο διάκονος έμεινε μόνος, σωστό ερείπιο. Τράπηκε σε φυγή και έτρεξε στο καλύβι του πνευματικού του. Άρπαξε το ράσο του και δεν το άφηνε, τρέμοντας όλο και περισσότερο καθώς πλησίασε η ώρα να πραγματοποιηθεί η δαιμονική απειλή. Ο γέροντας Σάββας γονάτισε και προσευχήθηκε έντονα, καλώντας τη βοήθεια του Θεού, και με τη δύναμη της προσευχής του, η επόμενη νύχτα πέρασε χωρίς συνέπειες.

Ο νεαρός Ρουμάνος παρέμεινε στον Άθωνα και σιγά σιγά ωρίμασε πνευματικά και χειροτονήθηκε και ιερέας. Όμως σε όλη του τη ζωή ενοχλούνταν από πειρασμούς, καθώς έμειναν στην ψυχή του αμυχές από τα τραύματα εκείνης της νύχτας και την επήρεια της διετούς σχέσης με τον άγγελο, που δεν ήταν άγγελος.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα). Ἦχος δ’.
Τῶν οὐρανίωv στρατιῶν Ἀρχιστράτηγοι, δυσωποῦμεv ὑμᾶς ἡμεῖς οἱ ἀνάξιοι, ἵvα ταῖς ὑμῶv δεήσεσι, τειχίσητε ἡμᾶς, σκέπῃ τῶν πτερύγωv, τῆς ἀΰλου ὑμῶν δόξης, φρουροῦvτες ἡμᾶς προσπίπτοντας, ἐκτεvῶς καὶ βοῶντας· Ἐκ τῶν κινδύνων λυτρώσασθε ἡμᾶς, ὡς Ταξιάρχαι τῶν ἄνω Δυνάμεων.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῆς ἀνάρχου Τριάδος λειτουργοὶ οἱ ἀσώματοι, τῶν ἀκαταλύπτων οἱ πρῶτοι, μυστηρίων ἐκφάντορες, σὺν Θρόνοις Χερουβεὶμ καὶ Σεραφείμ, Δυνάμεις Ἐξουσίαι καὶ Ἀρχαί, Κυριότητες Ἀρχάγγελοι οἱ λαμπροί, καὶ Ἄγγελοι ὑμνείσθωσαν. Δόξα τῷ ὑποστήσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ καταλάμποντι, δόξα τῷ ὑμνουμένῳ δι’ ὑμῶν, τρισαγίοις ᾄσμασι.

Κοντάκιον. Ἦχος β’.
Ἀρχιστράτηγοι Θεοῦ, λειτουργοῖ θείας δόξῃς, τῶν ἀνθρώπων ὁδηγοί, καὶ ἀρχηγοὶ Ἀσωμάτωv, τὸ συμφέροv ἡμῖv αἰτήσασθε, καὶ τὸ μέγα ἔλεος, ὡς τῶν Ἀσωμάτων Ἀρχιστράτηγοι.

Κάθισμα. Ἦχος πλ. δ'. Τὸ προσταχθὲν.
Τῶν ἀσωμάτων τοὺς χοροὺς ἐφιέμενοι, ἀνευφημεῖν οἱ ἐπὶ γῆς μιμησώμεθα, ὡς ἐφικτὸν τούτων τὴν ἁγιότητα, νεκροῦντες πάντα τὰ μέλη τὰ τῆς σαρκός, αἰτοῦντες, ὡς ὑπερμάχους τε καὶ φρουρούς, πάσης πλάνης λυτρώσασθαι, τοῦ ἀοράτου ἐχθροῦ, ἡμᾶς τοὺς ἀνυμνοῦντας αὐτούς, ὅπως εὕρωμεν ἔλεος.

Ὁ Οἶκος
Ἔφης φιλάνθρωπε ἐν Γραφαῖς σου, πλήθη χαίρειν Ἀγγέλων ἐν οὐρανῷ, ἐπ' ἀνθρώπῳ ἑνὶ μετανοοῦντι, Ἀθάνατε· ὅθεν ἡμεῖς οἱ ἐν ἀνομίαις, ἀναμάρτητε, μόνε καρδιογνῶστα, σὲ δυσωπεῖν καθ' ἑκάστην τολμῶμεν ὡς εὔσπλαγχνον, οἰκτεῖραι καὶ καταπέμψαι ἀναξίοις κατάνυξιν, Δέσποτα, παρέχων ἡμῖν συγχώρησιν· ὑπὲρ πάντων γὰρ ἡμῶν πρεσβεύουσιν, οἱ τῶν Ἀσωμάτων Ἀρχιστράτηγοι.

Μεγαλυνάριον
Πρόκριτοι Δυνάμεων νοερῶν, Μιχαὴλ πρωτάρχα, καὶ λαμπρόμορφε Γαβριήλ, σὺν ταῖς οὐρανίαις, αἰτεῖτε στρατηγίαις, ἡμῖν καταπεμφθῆναι τὸ μέγα ἔλεος.

Πηγή: Ιερά Μονή Ασωμάτων – Πετράκη, Νεκρός για τον Κόσμο