Η κρίσιμη χρονιά του 1949 για το Συμμοριτοπόλεμο που μαινόταν ήδη δύο χρόνια, ξεκίνησε με τον διορισμό του Αλέξανδρου Παπάγου στην αρχιστρατηγία του Εθνικού στρατού. Το Γενικό Επιτελείο στρατού είχε αυξήσει την στρατολογία του δημιουργώντας ένα στρατό από 250.000 οπλίτες με την Αμερικάνικη στρατιωτική βοήθεια α βρίσκεται στην κορύφωση της.

Όπως έχουμε αναλύσει και σε προηγούμενα κείμενά μας, το παλαίφατο και σεβάσμιο Πατριαρχείο της Δύσεως, με έδρα τη Ρώμη, καταλήφτηκε σταδιακά από τους αιρετικούς Φράγκους, από τον 8ο έως και τον 11ο μ. Χ. αιώνα και έπαψε να είναι τοπική Εκκλησία, μετά την απόσχισή του, το 1054, να ανήκει στην λεγομένη «Πενταρχία», δηλαδή στα πέντε Πατριαρχεία της Εκκλησίας. Δεν είναι πλέον Εκκλησία, αλλά ένας παράδοξος εγκόσμιος οργανισμός, ο οποίος αποτέλεσε το κέντρο του φραγκισμού. Οι Φράγκοι κατακτητές μετέφεραν την έδρα τους στη Ρώμη και οι ηγεμόνες τους περιβλήθηκαν και την ιερατική – επισκοπική εξουσία και ιδιότητα και κάθισαν στο θρόνο του Επισκόπου Ρώμης. Οι «πάπες», μετά το 1054, μέχρι σήμερα, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά διάδοχοι του διαβόητου Φράγκου ηγεμόνα Καρλομάγνου, ορκισμένου εχθρού της Ορθοδοξίας, οι οποίοι είναι πρωτίστως ισόβιοι πολιτικοί μονάρχες του «κράτους του Θεού» και δευτερευόντως «χριστιανοί επίσκοποι»!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 26η Ιουλίου 2018

«ΠΑΠΑΣ» ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ: 5 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΡΕΙΑΣ ΠΡΟΟΔΟΥ Ή ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΙΚΟΤΗΤΑΣ;

Όπως έχουμε αναλύσει και σε προηγούμενα κείμενά μας, το παλαίφατο και σεβάσμιο Πατριαρχείο της Δύσεως, με έδρα τη Ρώμη, καταλήφτηκε σταδιακά από τους αιρετικούς Φράγκους, από τον 8ο έως και τον 11ο μ. Χ. αιώνα και έπαψε να είναι τοπική Εκκλησία, μετά την απόσχισή του, το 1054, να ανήκει στην λεγομένη «Πενταρχία», δηλαδή στα πέντε Πατριαρχεία της Εκκλησίας. Δεν είναι πλέον Εκκλησία, αλλά ένας παράδοξος εγκόσμιος οργανισμός, ο οποίος αποτέλεσε το κέντρο του φραγκισμού. Οι Φράγκοι κατακτητές μετέφεραν την έδρα τους στη Ρώμη και οι ηγεμόνες τους περιβλήθηκαν και την ιερατική – επισκοπική εξουσία και ιδιότητα και κάθισαν στο θρόνο του Επισκόπου Ρώμης. Οι «πάπες», μετά το 1054, μέχρι σήμερα, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά διάδοχοι του διαβόητου Φράγκου ηγεμόνα Καρλομάγνου, ορκισμένου εχθρού της Ορθοδοξίας, οι οποίοι είναι πρωτίστως ισόβιοι πολιτικοί μονάρχες του «κράτους του Θεού» και δευτερευόντως «χριστιανοί επίσκοποι»! Πολλοί θέλουν να ξεχνούν πως ο νυν «πάπας» Φραγκίσκος, όπως όλοι οι «πάπες», είναι ισόβιος μονάρχης του κράτους του Βατικανού, το οποίο, όμως, εκτείνεται σε όλο τον κόσμο, όπου υπάρχουν πιστοί του. Το Βατικανό είναι κανονικό κράτος, αναγνωρισμένο διεθνώς, με όλα τα χαρακτηριστικά ενός οργανωμένου κράτους, με πρωθυπουργό, υπουργούς, κρατικές υπηρεσίες, διπλωματικές αποστολές, κλπ.:

«Το Βατικανό είναι ανεξάρτητο κράτος, στη δυτική πλευρά της πόλης της Ρώμης στην Ιταλία και αποτελεί συνέχεια του εκκλησιαστικού (ή και παπικού) κράτους του Μεσαίωνα. Ιδρύθηκε στις 11 Φεβρουαρίου του 1929 με τη Συνθήκη του Λατερανού κατά την διάρκεια του Φασιστικού καθεστώτος του Μουσολίνι.» (https://el.wikipedia.org/wiki)

Έχει σημασία το ότι ιδρύθηκε με τη σημερινή νομική του μορφή από το φασιστικό κράτος του Μουσολίνι! Ο φασισμός είναι απόρροια του φραγκικού πνεύματος.

Βεβαίως πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι παραβλέπουν αυτή τη «λεπτομέρεια», για το ότι το Βατικανό έπαψε να είναι Εκκλησία μετά το 1054 και οι «πάπες» Ρώμης έπαψαν να είναι Επίσκοποι, αλλά κοσμικοί άρχοντες, οι οποίοι σφετερίζονται το επισκοπικό αξίωμα. Όμως αυτό το αποδεικνύει περίτρανα η ορθόδοξη εκκλησιαστική μας παράδοση, και η ιστορία. Ο παπισμός, τους τελευταίους δέκα αιώνες, έχει δημιουργήσει ιστορία, ή μάλλον έχει σημαδέψει αρνητικά την ιστορία του ανθρωπίνου γένους. Ο παπισμός, σταδιακά απομακρυνόμενος από την Εκκλησία και απόλυτα ταυτισμένος με το κοσμικό φρόνημα, δηλαδή το «πνεύμα του κόσμου», αντί να προάγει την «χριστοποίηση» του, φρόντισε για την αποχριστιανοποίησή του, η οποία ολοκληρώνεται στις σύγχρονες αποκαλυπτικές ημέρες μας!

Το έργο του παπισμού, τα τελευταία χίλια χρόνια, κρινόμενο με αντικειμενικότητα, αποδεικνύεται αρνητικό και ολέθριο για την ανθρωπότητα. Όπου επικράτησε, εισήγαγε τον πιο σκοτεινό μεσαίωνα και χρησιμοποίησε τις πλέον απάνθρωπες μεθόδους, προκειμένου να ισχυροποιήσει και διατηρήσει την εξουσιομανία του. Με την απόλυτη παραχάραξη της σώζουσας πίστεως της Εκκλησίας και τις δαιμονικές πρακτικές, που εφάρμοσε, δημιούργησε έναν ολότελα αλλοιωμένο και παραχαραγμένο Χριστιανισμό, ο οποίος ταιριάζει, όχι σε ελεύθερους ανθρώπους, τους οποίους ο Χριστός εξαγόρασε από τη δουλεία του διαβόλου, με το τίμιο Αίμα Του, αλλά σε ανδράποδα. Τι σχέση μπορεί να έχει άραγε η «Ιερή Εξέταση» με το κήρυγμα περί ελευθερίας του Χριστού; Τι σχέση μπορεί να έχει ο διαβόητος «περί περιβολής αγώνας» των «παπών» για κατάληψη όλων των εξουσιών του κόσμου και την άσκηση από αυτούς, ως «αντιπρόσωποι του Θεού στη γη», με την διακονική εντολή του Χριστού (Μάρκ.10,32-45); Τι σχέση μπορεί να έχουν οι σταυροφορίες, των παπικών τυχοδιωκτών κατά των Ορθοδόξων της Ανατολής και των αλλοθρήσκων με το ειρηνιστικό πνεύμα της Εκκλησίας; Ποια σχέση μπορεί να έχει το φονικό ξίφος των σταυροφόρων, με τη θυσιαστική χριστιανική αγάπη; Ποια σχέση μπορεί να έχει ο επί γης «πάπας», ο οποίος ανήχθη, με τον εωσφορικό του εγωισμό, ως «επί γης Θεός» και ο οποίος δεν καταδεχόταν να πατήσει στη γη μέχρι πρότινος, με τον ταπεινό Ιησού Χριστό, ο Οποίος δεν είχε «πού την κεφαλήν κλίνη» (Ματθ. 8, 20, Λουκ.9, 58); Ποια σχέση μπορεί να έχουν οι «πάπες», οι οποίοι κολυμπούν στο χρυσάφι και ζουν ως αυτοκράτορες, με τους Αγίους Αποστόλους, οι οποίοι γεννήθηκαν «ως περικαθάρματα του κόσμου» (Α΄Κορ.4,13) και στάλθηκαν από τον Κύριο στην οικουμένη, «άτερ βαλλαντίου και πήρας και υποδημάτων» (Λουκ.22,35), να κηρύξουν το ευαγγέλιο της δικαιοσύνης και της σωτηρίας; Ποια σχέση έχει η αγία και άμωμος Εκκλησία του Χριστού, η «μη έχουσα σπίλον ή ρυτίδα, ή τι των τοιούτων» (Εφ.5,27), με την «καθολική εκκλησία» των διεφθαρμένων (ανήθικων, δολοφόνων, κακούργων, κλπ) «παπών» του εφιαλτικού παρελθόντος και των τωρινών «κληρικών» της, με τις χιλιάδες περιπτώσεις παιδεραστίας και παιδοφθορίας, προκαλώντας φρίκη και αηδία σε ολόκληρη την ανθρωπότητα; Ποια σχέση μπορεί να έχει η Εκκλησία του Χριστού, η Οποία κηρύττει την ειρήνη και την συναδέλφωση των λαών, με τις «Νύχτες του Αγίου Βαρθολομαίου», τις σφαγές των «αιρετικών» και τους φονικούς θρησκευτικούς πολέμους της «καθολικής εκκλησίας»; Ποια σχέση μπορεί να έχει η μαρτυρική Ορθόδοξη Εκκλησία με τους φόνους και τις γενοκτονίες των παπικών ουνιτών, στην Ανατολική Ευρώπη τους τελευταίους αιώνες και με αποκορύφωμα τη γενοκτονία των 880.000 Ορθοδόξων Σέρβων, με την επιστασία και παρότρυνση του διαβόητου καρδιναλίου Αλουισίου Στέπινατς, τον οποία «αγιοποίησε» το Βατικανό; Ποια σχέση μπορεί να έχει η τιμιότητα, ο σεβασμός του ανθρωπίνου προσώπου και η αγάπη της Εκκλησίας του Χριστού, προς τους πλανεμένους ανθρώπους, με την δαιμονική απάτη της Ουνίας, την οποία χρησιμοποιεί τα τελευταία 800 χρόνια για να παγιδεύει Ορθοδόξους στον παπισμό;

Δεν έχει τελειωμό η παράθεση γεγονότων από την ιστορία του παπισμού, τα οποία αποδεικνύουν την αντιχριστιανική του πορεία. Εκείνο που μπορεί να πει κανείς με σιγουριά είναι ότι ο παπισμός ευθύνεται για την παραχάραξη και την προβολή ενός αντίχριστου Χριστιανισμού, τον οποίο δε μπορεί, και δικαίως, να δεχτεί ο κόσμος και ειδικά ο σύγχρονος άνθρωπος! Ο παπισμός υπήρξε, και συνεχίζει να είναι ο διαπρύσιος κήρυκας της απομακρύνσεως των ανθρώπων από τον Χριστιανισμό και αυτή την πίστη στο Θεό! Διότι ο Θεός, που προβάλλει, δεν είναι ο Θεός, που μας αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός, αλλά η φραγκικής (παγανιστικής εμπνεύσεως) αντίληψη περί του «κακού» και «σαδιστή» Θεού! Η «εκκλησία», που καλεί τον κόσμο να ενταχθεί σε αυτή, δεν είναι η Εκκλησία του Χριστού, το πνευματικό θεραπευτήριο, η πύλη της σωτηρίας, αλλά ένα εξουσιολάγνο κράτος, το οποίο διεκδικεί την «αντιπροσωπεία του Θεού στη γη»! Τρανή απόδειξη όλων αυτών η δραματική αποχριστιανοποίηση της παποπροτεσταντικής Ευρώπης και γενικά του δυτικού κόσμου, όπου οι χριστιανικοί ναοί αδειάζουν συνεχώς και πωλούνται, για αλλαγή χρήσης και το χειρότερο: να μετατραπούν σε τζαμιά! Ο Χριστιανισμός της Δύσεως, με την μήτρα του το Βατικανό, δεν έχει μέλλον!

Μόνο αφελείς δε μπορούν να διακρίνουν την κατάπτωση του παπισμού, ο οποίος οδηγείται ολοταχώς στο βάραθρο της καταστροφής. Δεν είναι λίγες οι δραματικές φωνές διαμαρτυρίας επιφανών παπικών, οι οποίοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την πλήρη κατάρρευση της παπικής «εκκλησίας», αλλά εις μάτην, ο φραγκισμός του Βατικανού δεν μπορεί να την αντιληφτεί.

Η πνευματική κατάπτωση και η ηθική σήψη κατατρώγουν τις σάρκες του παπισμού, χωρίς να μπορεί κανένας να αντιστρέψει την κατάσταση. Οι «φιλότιμες» προσπάθειες του πρώην «πάπα» Βενέδικτου 16ου κατέληξαν σε αποτυχία και την αυτοπαραίτησή του, υπό το αβάστακτο βάρος της καταπτώσεως του παπισμού. Κάποιοι πίστεψαν ότι μπορεί να σωθεί η «καθολική εκκλησία», με την εκλογή κάποιου «δυναμικού» «πάπα». Πολλοί είδαν ως ελπιδοφόρο γεγονός την εκλογή του νυν «πάπα» Φραγκίσκου, του «ταπεινού» ιησουίτη, ο οποίος θα έκανε τις απαραίτητες «μεταρρυθμίσεις» και το σπουδαιότερο: την απαιτούμενη κάθαρση, από την ηθική μπόχα, η οποία πνίγει ακόμα και αυτό το Βατικανό. Άραγε ευοδώθηκαν οι προσδοκίες τους; Είναι ο κ. Φραγκίσκος ο «αλλιώτικος πάπας»;

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από σχετικό αφιέρωμα του περιοδικού των εν Ελλάδι Ιησουιτών «ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ» (αριθ. τευχ.1111, Μάιος – Ιούνιος 2018), με γενικό θέμα: «5 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟ». Οι συντάκτες του περιοδικού προσπάθησαν να παρουσιάσουν το «ανανεωτικό έργο» του Αργεντινού κ. Φραγκίσκου και να δώσουν την εντύπωση, ότι «άλλαξαν πολλά στο Βατικανό». Ότι, όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα:

«Πράγματι, σε αυτή την ιδιαίτερα συμβολική εκλογή νέου πάπα, η Καθολική Εκκλησία άλλαξε σελίδα στον επί αιώνες ευρωκεντρικό προσανατολισμό της, και οι καρδινάλιοι επέλεξαν έναν Πάπα που θα μπορούσε να προωθήσει εσωτερικές μεταρρυθμίσεις.»

Όντως, φάνηκε εξ αρχής, ότι ο κ. Φραγκίσκος εξεδήλωσε την πρόθεσή του να ανορθώσει την πεσμένη και καταρρακωμένη «καθολική εκκλησία». Έκαμε κάποιες τομές, ασχολήθηκε με το τεραστίων διαστάσεων πρόβλημα της ηθικής καταπτώσεως των «κληρικών» της και ιδιαίτερα με την παιδοφιλία και παιδοφθορία, η οποία έχει πάρει τη μορφή καταστροφικής «χιονοστιβάδας» στο Βατικανό. Εκείνο που προώθησε ιδιαιτέρως είναι «το άνοιγμα προς τον κόσμο», να βγάλει την «εκκλησία» από τον «απομόνωση» και να την παρουσιάσει ως «σύγχρονη» και «μοντέρνα».

Αλλά η προσπάθειά του υπήρξε μάταια. Η «καθολική εκκλησία» μοιάζει με γριά κολασμένη, την οποία κάποιοι προσπαθούν να την καλλωπίσουν και να την παρουσιάσει ως «νέα» και «ηθική». Κανένας νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να πιστέψει ότι η «καθολική εκκλησία» μπορεί να γίνει αποδεκτή από τον σύγχρονο άνθρωπο ως «αγία και άμωμος», διότι το χιλιόχρονο παρελθόν της βοά για τα εγκλήματά της κατά της ανθρωπότητας.

Διαβάζουμε στο περιοδικό το εξής αποκαλυπτικό:

«Ο πάπας Φραγκίσκος έχει γίνει ιδιαίτερα αγαπητός στον κόσμο, επειδή μετατόπισε την έμφαση της Εκκλησίας από τη διδασκαλία προς την ευσπλαχνία, καθιστώντας την Εκκλησία έναν θεσμό που δείχνει ενδιαφέρον και φροντίδα για όσους ζουν στο περιθώριο, για όσους υποφέρουν.»

Ιδού το αίτιο της αποτυχίας του κ. Φραγκίσκου: το ξεστράτισμα της Εκκλησίας από το σωστικό της έργο, και την ταύτισή της με τον κόσμο. Προφανώς δε γνωρίζει ο «αλάθητος και διδάσκαλος της καθολικής εκκλησίας» ότι η Εκκλησία του Χριστού είναι ένα όλο και ως όλο σώζει καθολικά τον άνθρωπο. Το όποιο κοινωνικό της έργο καταντά ανώφελο, αν μη επιζήμιο, όταν αποκοπεί από το έργο της σωτηρίας. Κοινωνικό έργο έχει να παρουσιάσει και ο κόσμος, αλλά όχι σωτηρία. Ο άνθρωπος σώζεται, γίνεται σώος ολόκληρος, ως σώμα και ψυχή, κάτι που θέλει να αγνοεί ο κ. Φραγκίσκος!

Είναι γεγονός αξιοπαρατήρητο ότι ο νυν «πάπας» έχει θέσει κυριολεκτικά στο περιθώριο τα δόγματα και γενικά τη χριστιανική διδασκαλία. Ουδέποτε ως τώρα χρησιμοποίησε της γλώσσα της Εκκλησίας για να εκφραστεί, αλλά χρησιμοποιεί μια δική του «ξύλινη» γλώσσα, η οποία αρέσει στους κοσμικούς, για να γίνει αποδεκτός και αρεστός σ’ αυτούς. Αυτό έχει μεγάλη σημασία, διότι φανερώνει τους στόχους του παπισμού, οι οποίοι έχουν κοσμικό προσανατολισμό. Δείχνει τις πραγματικές προθέσεις του Βατικανού, τον πρωταρχικό του στόχο: την κατάληψη των εξουσιών του κόσμου! Την πραγματοποίηση του φραγκικού ονείρου!

Αυτό το «όνειρο» είναι για τον παπισμό «ζωτικής σημασίας», διότι συνιστά αυτή την ίδια την ύπαρξή του! Και γι’ αυτό προσπαθεί να του δώσει «θεολογική» και «εκκλησιολογική» θεμελίωση, με τα πλέον αντίχριστα δόγματα του «αλαθήτου» και του «πρωτείου» του «πάπα Ρώμης». Είναι τα μόνα δόγματα που ενδιαφέρουν τον παπισμό και στα οποία παραμένει αμετακίνητος. Οι κοσμοκρατορικές βλέψεις του δεν μπορούν να προωθηθούν διαφορετικά, παρά μόνο με αυτά τα δόγματα, τα οποία βεβαίως στηρίζονται σε άλλο πρωταρχικό αντιχριστιανικό δόγμα: την «πετρίνεια διαδοχή». Ότι δήθεν ο επίσκοπος Ρώμης είναι «διάδοχος του πρίγκιπα των αποστόλων Πέτρου» και ως εκ τούτου έλκει την εξουσία του επί όλων των εξουσιών του κόσμου στον «κορυφαίο» Απόστολο και εν συνεχεία στο Χριστό! Για να πάρουμε μια μικρή γεύση από το αμετακίνητο στην «πετρίνεια διαδοχή» του παπισμού, διαβάζουμε, στο εν λόγω περιοδικό, μια προσευχή, των «Εννέα ημερών προσευχής (novena) προς τιμήν των αποστόλων Πέτρου και Παύλου»:

«Χαίρομαι ταπεινά μαζί σου, Άγιε Πέτρε, γιατί είσαι η πέτρα στην οποία ο Ιησούς Χριστός οικοδόμησε την Εκκλησία του…»

Η «πέτρα» αυτή δεν είναι άλλη από τον «πάπα», ο οποίος κάθεται (υποτίθεται) στην καθέδρα του αποστόλου Πέτρου! Με άλλα λόγια, βάζουν τους πιστούς παπικούς να προσεύχονται για την ισχυροποίηση αυτού του αντιχριστιανικού δόγματος, το οποίο έχει, όπως προείπαμε τεραστίων διαστάσεων προεκτάσεις και επιπτώσεις στην πορεία του Χριστιανισμού, τις οποίες δεν θέλουν να δουν οι δικοί μας θιασώτες της λεγομένης «οικουμενικής κινήσεως». Η «παπική εκκλησία» έχει σαθρά θεμέλια, διότι μετακινήθηκε από το αιώνιο θεμέλιο το Χριστό και στάθηκε στο «θεμέλιο» του Πέτρου, ενός ανθρώπου! Δημιούργησε έναν μύθο για να στηρίξει το φραγκικό όραμα της κοσμοκρατορίας!

Η τραγωδία είναι ότι στην ιλιγγιώδη και αναπόφευκτη κατάρρευση του παπισμού «βάζει πλάτη» η Εκκλησία μας, δια των θιασωτών της «οικουμενικής κινήσεως». Δίνοντάς του εκκλησιαστική υπόσταση και παραβλέποντας τις χαώδεις δογματικές και άλλες διαφορές με αυτόν, και την κατάπτωση του παπικού «κλήρου», εκθέτουν την αγία μας Εκκλησία, διότι την ταυτίζουν με τον παπισμό, της «φορτώνουν» το εγκληματικό του παρελθόν, εκθέτουν και «σπιλώνουν» στα μάτια του κόσμου την ακηλίδωτη Εκκλησία του Χριστού! Αναγκάζουν την Ορθοδοξία να απολογείται για τα εγκλήματα και την ανηθικότητα του παπισμού! Αρέσκονται να συντηρούν ένα πτώμα, με την ψευδαίσθηση, ότι μπορούν να το αναστήσουν!

Κλείνοντας την ανακοίνωσή μας, θα θέλαμε να εκφράσουμε για μια ακόμα φορά την απογοήτευσή μας για την καταστροφική πορεία του πλανεμένου δυτικού Χριστιανισμού, ο οποίος παραμένει δέσμιος του φραγκισμού, εδώ και δέκα αιώνες. Κανένας «πάπας», η προτεστάντης πάστορας «μεταρρυθμιστής» δε θα μπορέσει να αλλάξει την πορεία του, όσο παραμένει πεισματικά στις πλάνες του. Δεν θέλουμε να παραστήσουμε τους μάντεις, αλλά είναι ολοφάνερο πως οι όποιες προσπάθειες του κ. Φραγκίσκου θα πέσουν στο κενό. Το χάσμα μεταξύ της Εκκλησίας και του παπισμού θα ανοίγει συνεχώς, ώσπου να εξαφανιστεί σε αυτό ο ίδιος. Η αγία μας Εκκλησία έναν μόνο δρόμο σωτηρίας γνωρίζει: τη μετάνοια! Η μόνη σωτηρία του παπισμού είναι η κατεδάφιση του σαθρού του οικοδομήματος, η αποτίναξη του «φραγκισμού» και στη θέση του η επανεγκατάσταση της Εκκλησίας! Στη διαφορετική περίπτωση η πορεία του είναι προδιαγεγραμμένη!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Παραθέτουμε αυτούσια μια περιγραφή αυτής της τελευταίας πράξεως του δράματος των Χελιωτών, όπως το είδε και το περιέγραψε ο συντάκτης της εβδομαδιαίας τοπικής εφημερίδας της εποχής εκείνης «ΝΕΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ» που παρακολούθησε όλη την τελετή αυτή, της εκταφής, της μεταφοράς και της ταφής των Νεκρών στο χωριό.

Τίτλος του δημοσιεύματος είναι: «ΤΟ ΣΦΑΓΈΙΟ ΤΗΣ ΑΓΝΑΝΤΑΣ»

«Την παρελθούσα εβδομάδα ο Ανακριτής του Β’ τμήματος κ.Σπύρος Κόλλιας συνοδευόμενος από τους ως Ιατροδικαστών προσληφθέντων Ιατρών κ.κ. Γεώργιο Οικονομόπουλο, Βασίλειο Τόσκα και του Νομίατρου κ Δημητρίου Στάϊκου, μετέβη εις την πλησίον της από ημίσεως αιώνος περίπου εγκαταλελειμμένης και ερειπωμένης Μονής Αγνούντος και εις απόστασιν ώρας, πέραν της Νέας Επιδαύρου τοποθεσία Αγνάντας, προςενέργειαν αυτοψίας επί των πτωμάτων των αγρίως εκεί σφαγέντων εξήντα Χελιωτών, ανδρών, γυναικών και μικρών παιδιών.

Εις τον μαρτυρικό τόπον του σφαγείου είχαν συρρεύσει κάτοικοι του χωρίου Αραχναίου συν γυναιξί και τέκνοις, έχοντες κομίσει εξήντα φέρετρα προς παραλαβήν των πτωμάτων των προσφιλών των συγγενών ασχολούμενοι εν μέσω κοπετών και μοιρολογιών των γυναικών εις την αναγνώριση των οικείων των.

Εκ της πολύωρου αυτοψίας διαπιστώθηκε ότι όλα τα πτώματα, σκελετομένα ήδη μετά παρέλευσιν έτους περίπου από της κατά την πρώτην Αυγούστου 1944 ομαδικής σφαγής των, έφερον ακόμη τα ενδύματα των, είχον κομμένο τον λαιμόν και δεμένας τας χείρας δια σύρματος εκ των όπισθεν, πολλά δε δεδεμένους και τους πόδας των.

Το πλέον φρικτόν εκ του μακάβριου σωρού των κατακειμένων πτωμάτων ήτο το θέαμα των αγρίως σφαγιασθέντων μικρών παιδιών, τα οποία ως εξηκριβώθη, κατά τας τελευταίας στιγμάς των εις μάτην εξελιπάρουν το έλεος των αποτρόπαιων δημίων τους, πλην βεβαίως μερικών νηπίων ταοποία μη λαλούντα και μη νοούντα, μόνον με τους γόους των εν μέσω εκείνης της φρικτής σφαγής των γονέων και των αδελφών των θα ενόμιζε κανείς ότι ήθελαν να μαλάξουν την θηριώδη ψυχή των κακούργων και να λυπηθούν τη τρυφερωτάτην ηλικίαν των.

Το έργον της αυτοψίας εξηκολούθησε και επί των πτωμάτων εκείνων τα οποία ακόμη ευρίσκοντο εντός του πλησίον ευρύτατου ξηροπηγάδου βάθους 4-5 μέτρων, οπόθεν ανεσύροντο δια να τεθούν και αυτά με την σειράν των εντός των φέρετρων.

Την όλην συγκλονιστικήν σκηνήν τηςσυγκεντρώσεως των πτωμάτων, της τοποθετήσεως των εντός των φέρετρων απηθανάτησε ο φωτογραφικός φακός. Εδώ και εκεί όμιλοι απορφανισθέντων Χελιωτών και χαροκαμένων γυναικών, χηρών και κοριτσιών διηγούμενοι τας δραματικός σκηνάς της κανιβαλικής επιδρομής των τετρακοσίων ανταρτοκομμουνιστών κατά του χωρίου των, της πυρπολήσεως των οικιών των, της σφαγής εντός του χωρίου ετέρων είκοσι χελιωτών και της συλλήψεως εξήντα τριών άλλων, της μαρτυρικής πορείας τούτων, δεδεμένων όλων δια σύρματος, από του χωρίου των εις τηνπενταώρου εκείθεν απέχουσαν τοποθεσίαν » ΑΓΝΑΝΤΑ «,την εκτέλεσην καθ’ οδόν τριών υπερηλίκων, μη δυναμένων να ακολουθήσωσι τους πορευομένους προς το μαρτύριο της Αγναντας, τη σύλληψη μεταγενεστέρως δύο άλλων Χελιωτών και την εκτέλεση αυτών στην ίδιαπερίπου τοποθεσία και αφηγούμενοι τέλος το θαύμα της ιδικής των σωτηρίας, κρυβέντων εις άγνωστον εις τους κανιβάλους επιδρομείς σπήλαιον, επάνω από το χωριό, εξέσπων εις κατάρας κατά των απαίσιων καταστροφέων του χωρίου και ειδεχθών σφαγέων των προσφιλών τωνοικείων, οι οποίοι περί τους 300-400 υπό την οδηγίαν παλαιών γνωστών κομμουνιστών είχον στρατολογηθεί εκ των νεοφώτιστων αναρχοκομμουνιστών, κατοίκων των χωρίων Γκέρμπεση και Λιμνών, απογυμνώσαντες και όλα τα σπίτια του χωρίου Χέλι από τα υπάρχοντα των.

302

Μετά το πέρας του έργου της αυτοψίας, εφορτώθησαν τα φέρετρα επί ζώων και εις μακράν και πένθιμον συνοδείαν, μετεφέρθησαν μετά εξάωρον δια μέσου των ορέων πορείαν εις το χωρίον Χέλι. Απερίγραπτοι ήσαν αι δραματικώταται σκηναί αι οποίαι έλαβον χώραν κατά την αφιξιν της Θλιβερός και πένθιμου συνοδείας των εξήντα φέρετρων εις το Χέλι. Ολοι οι υπόλοιποι κάτοικοι του χωριού πλέον των χιλίων, υποδέχθησαν τους προσφιλείς των νεκρούς εν μέσω σπαρακτικών κοπετών και θρήνων, η βοή των οποίων μέχρις ουρανού φθονούσα, κατεξέσχιζε την καρδίαν και του στωικωτέρου και ψυχραιμωτέρου των ανθρώπων.

Υπό τας σπαραξικάρδιους αυτάς εκδηλώσεις του πόνου και του πένθους των κατοίκων του Χελιού εγένετο η ταφή των νεκρών, θυμάτων του αναρχόκομμουνισμού εις το Νεκροταφείον του χωριού. Ήδη παραθέτουμε τα ονόματα και των ογδοήκοντα πέντε συνολικά σφαγιασθέντων Χελιωτών υπό των αναρχοκομμουνιστων εις την καταστροφικήν εκείνην επιδρομήν κατά του Χωρίου Χέλι.

1. Ασπρος Αναστάσιος Δημητρίου
2. Βαρδάκας Αναστάσιος Χρήστου
3. Βαρδάκας Δημήτριος Αθανασίου
4. Γεώργας Αθανάσιος Παναγιώτου
5. Δεδεμπίλη Ε\ένη Ιωάννου
6. Δεδεμπίλη Μαριγώ Αναστασίου
7. Δεδεμπίλη Μαρίνα Ιωάννου
8. Δεδεμπίλη Παγώνα Δημητρίου
9. Δεδεμπίλη Σοφία Ιωάννου
10. Δεδεμπίλη Χριστίνα Ιωάννου
11. Δεδεμπίλης Αναστάσιος Ιωάννου
12. Δεδεμπίλης Ιωάννης Αναστασίου
13. Δρούγκας Παναγιώτης Αναγνώστου
14. Ζαφείρη Αλεξάνδρα Δημητρίου
15. Ζαφείρης Αναστάσιος Δημητρίου
16. Ζαφείρης Δημήτριος Αναστασίου
17. Ζαφείρης Ιωάννης Κωνσταντίνου
18. Ζέρβας Αναστάσιος Δημητρίου
19. Ζέρβας Νικόλαος Δημητρίου
20. Ηλίας Γεώργιος Ιωάννου
21. Καραγιάννης Αθανάσιος Νικολάου
22. Κατσαρός Δημήτριος Γεωργίου
23. Κάλλια Αικατερίνη Σταύρου
24. Κόλλιας Αθανάσιος Ιωάννου
25. Κόλλιας Γεώργιος Κυριάκου
26. Κωστούρος Αναστάσιος Γεωργιου
27. Κωστούρος Ιωάννης Νικολάου
28. Κωστούρος Χρήστος Ιωάννου
29. Κωστούρου Δήμητρα Χρήστου
30. Μακρής Αναστάσιος Αθανασίου
31. Μανώλης Α ναστάσιος Εμμανουήλ
32. Μανώλης Δημήτριος Εμμανουήλ
33. Μανώλης Χρήστος Εμμανουήλ
34. Μανώλης Χρήστος Δημητρίου
35. Μάρα Μαγδαληνή Γεωργίου
36. Μόρας Γεώργιος Αναστασίου
37. Μάρας Δημήτριος Γεωργίου
38. Μάρκος Αθανάσιος Δημητρίου
39. Μάρκος Αναστάσιος Δημητρίου
40. Μάρκος Δημήτριος Αθανασίου
41. Μάρκου Αναστασία Ιωάννου
42. Μάρκου Σοφία Αθανασίου
43. Μπέλεση Δήμητρα Δημητρίου
44. Μπέλεσης Ιωάννης Αναστασίου
45. Μπέλεσης Κωνσταντίνος Δημητρίου
46. Μπιμπής Δημήτριος Ιωάννου
47. Μπιμπής Ιωάννης Δημητρίου
48. Οικονόμου Αικατερίνη Ιωάννου
49. Οικονόμου Γεώργιος Γεωργίου
50. Οικονόμου Δημήτριος Ευαγγέλου
51. Οικονόμου Δημήτριος Σωτηρίου
52. Οικονόμου Δημήτριος Ιωάννου
53. Οικονόμου Ιωάννης Δημητρίου
54. Οικονόμου Ιωάννης Παναγιώτου
55. Οικονόμου Ιωάννης Σπυρίδωνος
56. Οικονόμου Νικόλαος Αναστασίου
57. Οικονόμου ΠαντελήςΑναστασίου
58. Οικονόμου Σοφία Μιχαήλ
59. Πασπαλιάρης Αθανάσιος Δημητρίου
60. Πασπαλιάρης Γεώργιος Αθανασίου
61. Πασπαλιάρης Ιωάννης Αθανασίου
62. Πασπαλιάρης Σταύρος Ιωάννου
63. Πίτσας Κωνσταντίνος Αθανασίου
64. Σοφός Παναγιώτης Δημητρίου
65. Σοφού Ζωή Ιωάννου
66. Σχίζας Δημήτριος Γεωργίου
67. Ταμπάκης Δημήτριος Ιωάννου
68. Τζαρίμας Γεώργιος Αναστασίου
69. Τζαρίμας Παναγιώτης Αναστασίου
70. Τζαρίμας Σωτήριος Αναστασίου
71. Τόσκα Αικατερίνη Γεωργίου
72. Τόσκα Γκόλφω Γεωργίου
73. Τόσκα Μαρίνα Γεωργίου
74. Τόσκα Μαρίνα Ιωάννου
75. Τόσκας Αναστάσιος Παναγιώτου
76. Τόσκας Δημήτριος Παναγιώτου
77. Τόσκας Ιωάννης Χρήστου
78. Τόσκας Χρήστος Δημητρίου
79. Τριμπόνιας Αναστάσιος Αθανασίου
80. Τριμπόνιας Δημήτριος Παναγιώτου
81. Τριμπόνιας Ιωάννης Δημητρίου
82. Τριμπόνιας Ιωάννης Παναγιώτου
83. Χρήστου Αννα Γεωργίου
84. Χρήστου Γεωργία Ιωάννου
85. Χρήστου Χρήστος Αθανασίου

Έτσι τελειώνει η μεγάλη αυτή τραγωδία του Χελιού που πληρώθηκε στη διάρκεια της Κατοχής με εκατόν δέκα πέντε νεκρούς αδιακρίτως φύλου και ηλικίας από ενός μέχρι ογδόντα πέντε ετών. Αλλά και έμβρυα λίγων μηνών πλήρωσαν με τη ζωή τους την θηριωδία των κατακτητών και των Ανταρτών, που δεν έχουν υπολογισθεί στα εκατόν δέκα πέντε θύματα, αφού αρκετές από τις μητέρες θύματα βρίσκονταν σε ενδιαφέρουσα κατάσταση».

Πηγάδι Κρήπιζας – ΑΓΝΟΥΝΤΑ

 
Μεταφορά των Πτωμάτων στο Χέλι και Ταφή Αυτών.

Όταν τελείωσε το έργο των Ιατροδικαστών και έγινε και η αναγνώριση όλων των πτωμάτων από τους συγγενείς, τα πτώματα συρρικνωμένα όπως ήσαν τυλίχτηκαν σε λευκά σεντόνια και τοποθετήθηκαν μέσα στα πρόχειρα φέρετρα, τα οποία στη συνέχεια φορτώθηκαν ανά δύο φέρετρα σε ένα μουλάρι, γιατί το βάρος ήταν μικρό και επέτρεπε τη φόρτωση ανά δύο και αφού όλα ήσαν έτοιμα, ξεκίνησε η φάλαγγα των μουλαριών με τους συγγενείς μαζί, σε μια μακρά και πένθιμη συνοδεία και αφού ακολουθήσαμε την αντίστροφη πορεία στο δύσβατο μονοπάτι ανάμεσα από βουνά και λαγκάδια και ύστερα από έξι περίπου ώρες πορεία μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού, φθάσαμε στο χωριό αργά το απόγευμα.

Όλο το χωριό συγκεντρωμένο έξω στην πρόσβαση σε αυτό από την Επίδαυρο με φωνές και κατάρες προς τους δολοφόνους υποδέχεται τα άξια κουφάρια των προσφιλών των προσώπων και τα συνοδεύει προς το Νεκροταφείο του Χωριού. Εκεί αρχίζει μια άλλη τελετή, η τελευταία αυτής της τραγωδίας, η τελετή της κηδείας και της ταφής των πτωμάτων στο κοιμητήριο του χωριού, στους ίδιους νωπούς τάφους, για τους περισσότερους, που πριν ένα χρόνο είχαν ταφή και τα θύματα των Γερμανών κατακτητών.

Τι τραγική ειρωνεία αλήθεια μέσα στον ίδιο τάφο να βρίσκονται άτομα της ίδιας οικογένειας, θύματα και των Γερμανών κατακτητών και των Ανταρτών. Νέοι θρήνοι και κοπετοί ακολούθησαν την τελευταία αυτή πράξη του δράματος που είχε παιχθεί το τελευταίο χρόνο της Γερμανικής κατοχής και το πρώτο χρόνο της ελεύθερης πια Ελλάδας, σε αυτό το άμοιρο και απομακρυσμένο χωριό της Αργολίδας, το γνωστό τότε με το όνομα Χέλι και σήμερα Αραχναίο.

Είναι το μοναδικό χωριό στην Αργολίδα που στη κατοχή υπέστη τόσα πολλά δεινά και που δημιουργήθηκαν εκατόν δέκα τέσσερα συνολικά θύματα, από τους Γερμανούς και τους αντάρτες, στα οποία αν προστεθεί και ο Καφάσης, θύμα και αυτός των ανταρτών, τότε τα θύματα ανέρχονται συνολικά στα εκατόν δέκα πέντε.

Πηγή: (Δημοσίευμα της Τοπικής Εφημερίδας της Αργολίδας «ΝΕΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ» στις 29-7-1945), ΧΕΛΙ-ΑΡΑΧΝΑΙΟ , Αβέρωφ

Θαυμαστή αλλοίωση

Σέ ἡλικία 23 ἐτῶν, εἶχα ἔντονες ἀνησυχίες γιά τήν ὕπαρξη ἤ ὄχι τοῦ Θεοῦ καί γιά τό ποιός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός. Μέσῳ ἑνός φίλου, τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1991, βρέθηκα σέ μιά μικρή ὀργάνωση στήν Ἀθήνα πού πιστεύει ὅτι σημερινή ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ γκουρού Sathya Sai Baba. Στήν ὀργάνωση αὐτή πήγαινα δύο-τρεῖς φορές τήν ἑβδομάδα, ὅπου κάναμε ἀσκήσεις χαλάρωσης. Δέν προχώρησα σέ ἀσκήσεις διαλογισμοῦ, γιατί δέν εἶχα μυηθεῖ ἀκόμη, δέν εἶχα πάρει τό μάντραμ, τήν λέξη πού θά ἐπαναλάμβανα διαρκῶς ἐν εἴδει προσευχῆς.

Ἡ βασική θεωρία τῆς ὀργάνωσης εἶναι ὅτι ὁ Θεός εἶναι μέσα μας. Μέ ποιά ἔννοια ὅμως: Μέ τήν ἔννοια ὅτι κάθε ἄνθρωπος ὅπως καί κάθε ζῶο εἶναι κατ’οὐσίαν Θεός, ὁ ὁποῖος ἔχει μπεῖ στήν περιπέτεια τῆς ὕλης. Γι’αὐτό εἶναι ἀπαραίτητες οἱ μετενσαρκώσεις, προκειμένου τό ὄν (ἄνθρωπος-ζῶο) νά ὑποστῆ διάφορες παιδαγωγίες, ἔτσι ὥστε νά βελτιωθῆ καί νά ἐπανέλθη στήν κατάσταση τῆς «θεώσεως», δηλαδή νά ξαναγίνη κατ’οὐσίαν Θεός. Πολύ συχνές ἦταν οἱ ἀναφορές σέ φράσεις καί ὅρους ὀρθόδοξους πού ἐπέτειναν τήν σύγχυση: «Θεοί ἐστέ καί Θεοί γίνεσθε».

Μᾶς ἔλεγαν, πώς δέν πρέπει νά φοβόμαστε κανέναν καί τίποτα. Ἐγώ τούς εἶχα πεῖ ὅτι φοβόμουν τόν Σατανᾶ. Τότε, μοῦ ἔλεγαν, ὅτι δέν ἔπρεπε νά τόν φοβᾶμαι, γιατί εἶχα κι ἐγώ δυνάμεις μέσα μου πού ἔπρεπε νά τίς ἀπελευθερώσω (ἐννοοῦσαν μέ τήν μύηση καί τό μάντραμ).

Ἔλεγαν ἐπίσης ὅτι ὁ καθένας μπορεῖ νά εἶναι Χριστιανός, Μουσουλμάνος, Βουδδιστής καί ταυτόχρονα νά ἀνήκει στήν ὀργάνωση καί νά ἐξελίσσεται-βελτιώνεται μέ τίς τεχνικές της.

Χαρακτηριστικό εἶναι ἕνα γεγονός πού μοῦ διηγήθηκαν: Σέ παρακείμενη ἐκκλησία, ἕνα μέλος τῆς ὀργάνωσης βάφτισε τό παιδί του. Ἡ ὁδηγία πρός τά μέλη ἦταν: «Λέμε τό μάντραμ μέσα μας, μέσα στήν ἐκκλησία, προκειμένου νά αντλήσουμε τήν θετική ἐνέργεια πού ἔχει νά μᾶς δώσει ἡ ἐκκλησία».

Ἐπειδή, λοιπόν, μέσα στόν ναό γινόταν ἀπόλυτη ἡσυχία –πράγμα ἀρκετά σπάνιο γιά τήν σημερινή ἐποχή- ὁ ἱερέας στό τέλος τοῦ Μυστηρίου ἔδωσε συγχαρητήρια στό ἐκκλησίασμα γιά τήν ἄψογη χριστιανική του παρουσία!!!

Μέ τό πέρασμα τοῦ καιροῦ, ἄρχισα νά ἔχω ὁρισμένες ἀμφιβολίες γιά τήν ὀργάνωση. Μικρός εἶχα ἐπαφή μέ τήν Ἐκκλησία, τήν ὁποία ἔχασα περίπου στήν Γ΄ Γυμνασίου. Μοῦ ἄρεσε, λοιπόν, ὅποτε πήγαινα ἐκκλησία, νά πηγαίνω στό ἱερό. Τό βράδυ τῆς Ἀναστάσεως κάποιου ἔτους, στό ἱερό, εἶπα σέ ἕνα φίλο μου ποῦ πήγαινα καί τί ἔκανα. Τότε ἔγινε ὁ κατωτέρω διάλογος μέ τόν φίλο μου:

-Ξέρεις, ὁ Σατανάς χρησιμοποιεῖ πολλές μεθόδους γιά νά πλανήσει τούς ἀνθρώπους.

-Ποιός Σατανάς, ἀφοῦ δέν ὑπάρχει Σατανάς (ἀπό ἐκεῖ ποῦ τόν φοβόμουν, πές, πές, μετά ἀπό ἕξι μῆνες εἶχα πεισθεῖ ὅτι δέν ὑπάρχει!).

-Κι ὅμως ὑπάρχει καί ἡ μεγαλύτερή του ἐπιτυχία εἶναι νά πείσει ὅτι δέν ὑπάρχει προκειμένου νά ἀσχολεῖσαι ὅλη τήν ὥρα μαζί του!!!

Ὅταν ἄκουσα αὐτή τήν πρόταση, ἔνοιωσα νά μέ πλημμυρίζει κάτι, σκέφτηκα ἀμέσως ὅτι κάνω λάθος πού πηγαίνω σέ αὐτή τήν ὀργάνωση καί ἀναγκάστηκα νά κάτσω σέ μιά καρέκλα, γιατί μοῦ ἦρθε ζάλη.

Ἔπιασα τί κεφάλι μου μέ τά δυό μου χέρια καί δέν μποροῦσα νά συνέλθω.

Συγκλονίστηκα, σοκαρίστηκα καί ταυτόχρονα φωτίστηκα, βιώνοντας ὅτι αὐτό πού κάνω εἶναι τό σωστό, ὁπότε ἔπρεπε νά ψάξω καί στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γιά νά δῶ ποιά εἶναι ἡ ἄποψή της γι’ αὐτό πού κάνω. Ρωτώντας γνωστούς κατέληξα στόν π. Ἀντώνιο Ἀλεβιζόπουλο, τόν ὁποῖο εἶχα μετά Πνευματικό μέχρι τήν κοίμησή του καί ὁ ὁποῖος μέ βοήθησε νά οἰκοδομηθῶ στήν Ὀρθόδοξη πίστη. Ἕνα στοιχεῖο πού θυμᾶμαι ἀπό ἐκείνη τήν ἐποχή εἶναι ὅτι γιά δύο περίπου χρόνια, ὅταν ἐξιστοροῦσα τήν περιπέτειά μου ἔνοιωθα ταραχή, ἔτρεμα καί εἶχα ἕνα «πνίξιμο» στό λαιμό…

Τόν Γέροντα Παΐσιο τόν γνώρισα τό ἴδιο ἔτος, τό 1992, πρός τό τέλος τοῦ καλοκαιριοῦ ἤ τίς ἀρχές τοῦ φθινοπώρου, δέν θυμᾶμαι ἀκριβῶς. Φθάνοντας στό Ἅγιον Ὄρος, πῆγα νά μείνω στήν Ἱ. Μ. Κουτλουμουσίου. Μέ τό πού ἔφτασα, ἄφησα τά πράγματά μου στό Μοναστήρι καί κατέβηκα τό μονοπάτι πού συνδέει τήν Ἱ. Μ. Κουτλουμουσίου μέ τό Κελλί του. Ἐκεῖ ὑπῆρχε πλῆθος κόσμου. Τόν εἶδα ἀπό μακρυά.

Πῆρα τήν εὐχή του μαζί μέ τούς ἄλλους προσκυνητές χωρίς νά μπορέσω νά τοῦ μιλήσω ἰδιαιτέρως. Γυρνώντας στό Μοναστήρι ἤμουν σκεπτικός. Δέν ἦταν αὐτό πού ἤθελα καί περίμενα. Ἤμουν κατά βάθος στενοχωρημένος. «Δέν ἀσχολήθηκε μαζί μου», ἔλεγα μέσα μου. «Ἔκανα ὁλόκληρο ταξίδι ἀπό τήν Ἀθήνα, γιά νά πάρω μιά εὐχή μόνο;»

Ἀποφάσισα νά προσπαθήσω καί δεύτερη φορά. Σκέφτηκα, θά πάω νωρίς τό πρωΐ τήν ἑπόμενη μέρα, ὁπότε δέν θά ἔχει πολύ κόσμο. Ἔφτασα, λοιπόν, ἔξω ἀπό τό Κελλί του.

Ἐκεῖ μέ περίμενε νέα ἀπογοήτευση, ὁ φράκτης κλειστός, δέν ὑπῆρχε κανένας προσκυνητής, ἀλλά δέν ὑπῆρχε καί Γέροντας Παΐσιος. Κάθησα κάτω ἀπό ἕνα δένδρο πού ὑπῆρχε ἔξω ἀπό τόν φράκτη καί μετά ἀπό λίγη ὥρα μέ πῆραν τά κλάματα.

Ἔλεγα, «τόσο ἁμαρτωλός εἶμαι πού δέν θέλει οὔτε νά μέ δῆ;» Πέρασε κάμποση ὥρα καί ἀκούω θόρυβο. Τόν βλέπω στήν πόρτα καί μοῦ φωνάζει:

- Ἔεεε! Τί γίνεται ἐκεῖ πέρα;

- Τί νά γίνει, πάτερ, θάλασσα τά ἔκανα, τά ἔχω μπερδέψει ὅλα.

- Γιά ἔλα μέσα νά τά ξεμπερδέψουμε.

Μπαίνοντας, τοῦ ἐξιστόρησα τήν περιπέτειά μου μέ τήν ὀργάνωση πού εἶχα πάει, τοῦ περιέγραψα τόν θαυματουργικό τρόπο μέ τόν ὁποῖο γύρισα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τό γεγονός ὅτι εἶχα πλέον πνευματικό, τόν ἀείμνηστο π. Ἀντώνιο Ἀλεβιζόπουλο. Μοῦ εἶπε ὅτι «ἡ ἐνασχόληση μέ αὐτά τά θέματα εἶναι τρέλλα καί μοῦ τόνισε ἰδιαίτερα τό γεγονός ὅτι ἡ βοήθεια τοῦ πνευματικοῦ ἦταν πολύ σημαντική γιά τήν οἰκοδομή μου στήν Ὀρθοδοξία».

Στήν συνέχεια, μέ ἔβαλε μέσα στό Κελλί του. Μπαίνοντας, δεξιά ἦταν ἕνα ἐκκλησάκκι. Μέ ἔβαλε νά γονατίσω στό κέντρο τοῦ ναοῦ, καί πῆγε στό Ἀναλόγιο. Διάβασε κάμποση ὥρα κάποιες εὐχές. Ἐγώ ἔκλαιγα ὅλη αὐτή τήν ὥρα.

Μοῦ ἔδωσε νά προσκυνήσω τό ἅγιο Λείψανο μέ τό ὁποῖο μέ σταύρωσε (ἦταν τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου).

Μετά μέ σήκωσε, συζητήσαμε λίγο ἀκόμη καί μέ ξεπροβόδισε μέχρι ἔξω ἀπό τό Κελλί του, τονίζοντάς μου πάλι τήν ἀναγκαιότητα τῆς ὕπαρξης πνευματικοῦ καί τό ὅτι «θά μοῦ αὐξηθεῖ ὁ πόλεμος», ὅπως χαρακτηριστικά μοῦ εἶπε.

Ἀπό ἐδῶ καί πέρα ἀρχίζει τό θαυμαστό σημεῖο πού ἐγώ ἔζησα ἀπό τόν Γέροντα Παΐσιο.

Γυρνώντας στό Μοναστήρι, κατάλαβα πώς μοῦ συνέβαινε κάτι ἀλλοιώτικο, κάτι πού δέν τό εἶχα ξαναζήσει. Μακαριότητα εἶναι, κατά τήν γνώμη μου, ἡ καλύτερη λέξη γιά νά περιγράψει κανείς τήν κατάστασή μου.

Ἤμουν ἤρεμος, δέν εἶχα ἄγχος, δέν εἶχα ἀνησυχία, δέν εἶχα ἀγωνία, δέν εἶχα νεῦρα, δέν προβληματιζόμουν γιά τίποτα, δέν μέ ἀπασχολοῦσε καμμία ἔγνοια, δέν ἔβλεπα κανένα ἐμπόδιο στή ζωή μου.

Ἤμουν χαρούμενος, ἔνοιωθα γλυκύτητα μέσα μου, ὅλα ἦταν εὐχάριστα καί αἰσιόδοξα. Δέν εἶχα πονοκέφαλο, δέν εἶχα λογισμούς, δέν εἶχα οὔτε αὐτό τό μόνιμο βουητό πού ἄκουγα στά αὐτιά μου. Καθόμουν μ’ ἕνα χαμόγελο καί ἀπολάμβανα τό περιβάλλον, τήν Μονή, τόν καιρό. Εἶχα γαληνέψει καί ἠρεμήσει σέ πρωτόγνωρο βαθμό. Σκεφτεῖτε, πόσο μεγάλη ἦταν ἡ διαφορά μέ ὅσα ζοῦσα, ταραχή, ἀγωνία καί ἄγχος, εἰδικά ὅταν ἐξιστοροῦσα τήν περίπτωσή μου.

Δεκαέξι χρόνια μετά, ἔγραψα αὐτή τήν μικρή μου ἐμπειρία μέ τόν γέροντα Παΐσιο.

Ὁμολογῶ πώς αὐτό τό συναίσθημα, αὐτή τήν γαλήνη τῶν λογισμῶν δέν τήν ἔχω ξαναζήσει ἀπό τότε. Ἦταν ἕνα ἀνεπανάληπτο γεγονός γιά μένα, γι’ αὐτό καί τό θυμᾶμαι τόσο καθαρά καί ἔντονα τόσα χρόνια μετά.

Ἦταν σίγουρα δῶρο Θεοῦ λόγῳ τῆς προσευχῆς τοῦ Γέροντα. Διαβάζοντας καί ἀκούγοντας τόσα πράγματα γιά τόν Γέροντα, θά νομίσει πώς ἡ ἐμπειρία μου αὐτή εἶναι μικρή, σέ σχέση μέ τόσα πού ἔχουν γραφτεῖ γιά τόν Γέροντα.

Γιά μένα ὅμως πού ἔζησα αὐτή τήν ἐμπειρία εἶναι πολύ σημαντική καί παράλληλα ἐπιβεβαίωση τοῦ ὄτι ὁ Θεός ἀκούει τήν προσευχή τοῦ Γέροντα Παΐσιου.

Πηγή: (ΑΠΟ «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ», ΕΚΔΟΣΗ ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ «ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ». ΑΡ. ΤΕΥΧΟΥΣ: 115, ΑΝΟΙΞΗ-ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2018), ΙΧΘΥΣ, Αβέρωφ

Πολύ θλιβερά καί δραματικά, ἀδελφοί μου χριστιανοί Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως, αὐτά πού συνέβησαν μέ τίς πυρκαϊές πρίν ἀπό λίγες μέρες στήν πατρίδα μας καί μάλιστα στήν πρωτεύουσά μας τήν Ἀθήνα.

Τί νά ποῦμε; Δέν ξέρουμε τί νά ποῦμε! Τό πρῶτο πού ἔχουμε χρέος νά κάνουμε εἶναι νά προσευχηθοῦμε γιά τίς πληγεῖσες οἰκογένειες νά τούς δώσει ἡ Παναγία κουράγιο νά παρηγορηθοῦν καί νά σταθοῦν στά πόδια τους καί νά εὐχηθοῦμε ἔπειτα ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν θανατωθέντων ὑπό τοῦ πυρός, ἄν καί ὁ μαρτυρικός τους θάνατος ὑπῆρξε ἐξιλεωτικός γι᾽ αὐτούς. 

Τό κακό πού ἔγινε ἔχει βέβαια τήν φυσική του ἑρμηνεία, πού εἶναι ἡ σατανική ἐνέργεια τῶν κακοποιῶν ἐκείνων ἐμπρηστῶν, οἱ ὁποῖοι προκάλεσαν τόν μαρτυρικό θάνατο ἑκατό ἀνθρώπων καί μικρῶν παιδιῶν ἀκόμη. Φρικτό!

Ἀλλά κατά τήν Ἁγία Γραφή, γενικά κάθε κακό πού συμβαίνει στόν κόσμο, εἴτε κοινωνικό εἴτε οἰκονομικό καί αὐτό ἀκόμη τό φυσικό κακό, αἰτία ἔχει τήν ἁμαρτία. Γι᾽ αὐτό καί οἱ προφῆτες ἤδη στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀλλά καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες, κάθε κακό πού συνέβαινε, εἴτε ἀπρόοπτες καταστροφές, εἴτε ἀνομβρίες εἴτε ὁποιοδήποτε ἄλλο συμβάν, τό λάμβαναν ὡς ἀφορμή νά κηρύξουν μετάνοια στό λαό.

Ἔχουμε πάμπολλα παραδείγματα γι᾽ αὐτό καί ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Καί αὐτή τήν δουλεία μας στούς Τούρκους ἡ Ἐκκλησία τήν ἑρμήνευσε ὄχι φυσικά, ἀλλά πνευματικά, ὅτι δηλαδή συνέβηκε λόγω τῶν ἁμαρτιῶν μας.

Διαβάστε τήν Παράκληση στήν Παναγία Προυσιώτισσα, πού λεγόταν ἀπό τούς χριστιανούς τά χρόνια ἐκεῖνα, καί θά τό δεῖτε σέ πολλά σημεῖα αὐτό πού σᾶς λέγω. Καί τήν πολύκλαυστο, λοιπόν, πρόσφατη περίπτωση στήν πατρίδα μας πρέπει νά τήν ἑρμηνεύσουμε θεολογικά, ὅπως ἔτσι τήν ἑρμηνεύει ὁ εὐσεβής λαός μας ἐδῶ.

Βαθιά αἰτία τοῦ κακοῦ αὐτοῦ εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ὄχι ἡ ἁμαρτία τῶν θανατωθέντων ἤ τῶν οἰκογενειῶν τους, ἀλλά ἡ ἁμαρτία ὅλων μας γενικά. Τῶν ἀρχόντων πρῶτα τά ἁμαρτήματα, ἐκκλησιαστικῶν καί πολιτικῶν ἀρχόντων, καί τοῦ λαοῦ ἔπειτα.

Καί λόγῳ, λοιπόν, τῶν ἁμαρτιῶν μας, λόγῳ τῆς ἀποστασίας μας ἀπό τόν Θεό, ὁ Θεός ἀποστρέφει τό Πρόσωπόν Του ἀπό ᾽μᾶς. Αὐτό λέγεται «ὀργή Θεοῦ», γιά τήν ὁποία ὁμιλεῖ ἡ Ἁγία Γραφή καί δεόμεθα στήν Ἐκκλησία μας, «Ὑπέρ τοῦ ρυσθῆναι ἡμᾶς ἀπό πάσης θλίψεως, ὀργῆς».

Ὁ Θεός, χριστιανοί μου, δέν ὀργίζεται, γιατί εἶναι ἀγάπη. Καί δέν μπορεῖ, λοιπόν, νά ἀλλοιωθεῖ ἀπό ἀγαπῶν Θεός νά γίνει ὀργιζόμενος. Ἀλλά τί σημαίνει «ὀργή» Θεοῦ; Σημαίνει ὁ Θεός νά μᾶς πάρει τήν Χάρη Του.

Νά ἀποστρέψει τό Πρόσωπό Του ἀπό ᾽μᾶς. Δέν ψάλλουμε τό «Μή ἀποστρέψεις τό πρόσωπόν Σου...»; Καί ἀποστρέφει, ἀγαπητοί μου, ὁ Θεός τό Πρόσωπό Του ἀπό ᾽μᾶς, γιατί, κατά βασική πατερική διδασκαλία, εἶναι ἀδύνατο γιά τόν Θεό νά ἑνωθεῖ μέ ἀκάθαρτο.

Ὅταν λοιπόν τά ἔργα μας εἶναι ρυπαρά, ὁ πεντακάθαρος Θεός ἀποστρέφει τό Πρόσωπό Του ἀπό ᾽μᾶς καί μᾶς παίρνει τήν Χάρη Του. Καί δέν ὑπάρχει χειρότερο ἀπό αὐτό, ἀδελφοί μου, τό νά μᾶς πάρει ὁ Θεός τήν Χάρη Του... Τότε μᾶς ἔρχονται ἀπανωτά ὅλα τά κακά.

Ἄς προσευχόμαστε, λοιπόν, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός νά συγχωρεῖ τά ἁμαρτήματά μας καί νά μή μᾶς πάρει τήν Χάρη Του, ἀλλά νά φυλάγει καί ᾽μᾶς καί ὅλο τόν κόσμο ἀπό παρόμοια κακά, σάν τό πρόσφατο τό δικό μας.

Πάντως ὡς Ἐκκλησία, νομίζω καί πιστεύω, ὅτι ἀκολουθοῦντες τό παράδειγμα τῶν Προφητῶν καί τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, μαζί μέ τόν παρηγορητικό καί τονωτικό λόγο στούς θλιμμένους καί τήν ἀδελφική μας βοήθεια πρός αὐτούς, πρέπει, μέ ἀφορμή τό συμβάν, νά μιλᾶμε στόν λαό καί γιά μετάνοια καί ἐπιστροφή στόν Θεό τῶν Πατέρων μας, τονίζοντες τήν βιβλική ἀλήθεια ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ αἰτία ὅλων τῶν κακῶν, φυσικῶν καί ἠθικῶν.

Πηγή: Θρησκευτικά

Πολλοί, ιδίως δημοσιογράφοι, άλλα και θεολόγοι και κληρικοί, ιδίως φαύλοι, υποστηρίζουν, ότι ό Θεός δεν τιμωρεί. Και γιατί δεν τιμωρεί; Διότι, λέγουν, ό Θεός είναι αγάπη. Ναι, ό Θεός είναι αγάπη. Και μάλιστα εσταυρωμένη αγάπη. Για μας ό Θεός από απέραντη αγάπη έγινε σαν εμάς, άνθρωπος, και υπέστη το φρικτότερο μαρτύριο, τη σταύρωση.

Άλλ' αφού ό Θεός είναι αγάπη, και μά­λιστα ασυγκρίτως μεγαλύτερη από την ιδική μας αγάπη, γιατί με την παντοδυ­ναμία του δεν αποτρέπει τόσα κακά, πού συμβαίνουν στον κόσμο; Γιατί σει­σμοί; Γιατί ηφαίστεια; Γιατί Βεζούβιοι; Γιατί τυφώνες και κυκλώνες; Γιατί πλημ­μύρες και κατολισθήσεις; Γιατί τρικυ­μίες και ναυάγια; Γιατί τσουνάμια και καταποντισμοί; Γιατί άγρια θηρία και κατασπαραγμοί ανθρώπων; Γιατί λιμοί και λοιμοί, πείνες και επιδημίες; Γιατί ασθέ­νειες, μάλιστα οδυνηρές και πολυχρό­νιες; Γιατί πυρκαϊές; Γιατί πόλεμοι, βα­σανιστήρια, σφαγές και απερίγραπτες θηριωδίες και φρικαλεότητες; Εγώ, καί­τοι έχω αγάπη ασυγκρίτως μικρότερη από την αγάπη του Θεού, αν είχα τη δύναμη, θα απέτρεπα όλα τα κακά, όλες τις καταστροφές, όλες τις συμφορές, πού συμβαίνουν στον κόσμο. Γιατί ό Θεός, ερωτώ πάλι, πού έχει ασυγκρίτως μεγα­λύτερη αγάπη από μένα, άλλα και παν­τοδυναμία, δεν αποτρέπει τα τόσα κακά;

Ό Θεός είναι βεβαίως αγάπη. Άλλ' είναι και δικαιοσύνη. «Δίκαιος Κύριος και δικαιοσύνας ήγάπησεν, ευθύτητας είδε το πρόσωπον αύτού» (Ψαλμ. 10:7). Όταν δε εμείς οι άνθρωποι κάνουμε κατάχρηση της αγάπης τού Θεού, τότε τον λόγο λαμβάνει ή δικαιοσύνη τού Θεού και τιμωρεί την ασέβεια. Έχουν επιπο­λαιότητα και άγνοια της Γραφής όσοι ισχυρίζονται, ότι ό Θεός δεν τιμωρεί. Γεμάτη είναι ή Γραφή από λόγια και πα­ραδείγματα, πού δείχνουν, ότι ό Θεός τιμωρεί αμαρτίες και ασέβειες. Από τα αναρίθμητα αναφέρουμε εδώ ορισμένα μόνο.

Ό Θεός δεν απείλησε τιμωρία με θά­νατο, αν οι πρωτόπλαστοι παρέβαιναν την εντολή του; Και δεν πραγματοποίη­σε την απειλή του, όταν ή παράβαση συνέβη; Την ήμερα της παραβάσεως δεν τούς έδιωξε από τον παράδεισο και από κοντά του, πράγμα πού σημαίνει πνευματικό θάνατο; Και κατόπιν δεν επέφερε και τον σωματικό θάνατο; Γιατί ό θάνατος είναι δυσάρεστος; Δεν είναι και για άλλους μεν λόγους, αλλά και διό­τι είναι ποινή, πού επιβλήθηκε στον άνθρωπο λόγω της αμαρτίας;

Ό Θεός μετά την αμαρτία δεν υπέτα­ξε την κτίση στη φθορά; Δεν λέγει ό Απόστολος, «τη ματαιότητι ή κτίσις ύπετάγη, ούχ εκούσα, αλλά διά τον ύποτάξαντα»; (Ρωμ. 8:20). Ό Θεός δεν διέταξε στην έρημο τα φίδια να δαγκώ­νουν και να θανατώνουν τούς Ισραη­λίτες; Ό Θεός δεν διέταξε αρκούδες και κατασπάραξαν μερικά παλιόπαιδα, πού κορόιδευαν τον προφήτη Ελισαίο; Ό Θεός δεν αποστρέφει το πρόσωπο του και ταράσσονται τα σύμπαντα; Από το ύψος της μεγαλοσύνης του ό Θεός δεν ρίπτει ένα βλέμμα στη γη και την κάνει να τρέμει; Δεν εγγίζει τα όρη και εκρή­γνυνται ηφαίστεια;

Ό Θεός δεν άνοιξε τούς καταρρά­κτες του ουρανού και έγινε ό κατακλυ­σμός και πνίγηκαν οι σαρκολάτρες; Ό Θεός δεν έβρεξε φωτιά και θειάφι από τον ουρανό και κάηκαν τα Σόδομα και Γόμορρα; Ό Θεός δεν έδωσε τις δέκα πληγές στο Φαραώ; Ό Θεός δεν διήρεσε την Ερυθρά Θάλασσα και δεν την ένωσε και δεν έπνιξε σ' αύτη τον Φαραώ με την στρατιά του; Ό Θεός δεν τιμώρη­σε και τούς Ισραηλίτες με το ν' αξιώσει από το μέγα πλήθος, πού ξεκίνησε από την Αίγυπτο, να φθάσουν στη γη της επαγγελίας μόνο δύο άτομα;

Ό Θεός στο Μωυσή, στον Ιησού του Ναυή, στο Σαούλ, στο Δαβίδ και σε άλ­λους δεν έδωσε εντολή να πολεμούν, να σκοτώνουν και να εξοντώνουν άσεβη έθνη; Ό Θεός δεν έδωσε εντολή σε άγ­γελο και θανάτωσε 185 χιλιάδες Άσσυρίους; Ό Θεός δεν έστειλε φωτιά από τον ουρανό και θανάτωσε τούς απε­σταλμένους του Άχαάβ για να συλλά­βουν τον Ηλία; Ό Θεός δεν διέταξε τον Ηλία να σφάξει τούς προφήτες του Βάαλ; Ό Θεός δεν έδωσε εντολή να θανατώνονται οι παραβάτες του νόμου του;

Ό Θεός και στην Παλαιά Διαθήκη και στην Καινή δεν λέγει, «Έμοί έκδίκησις, εγώ ανταποδώσω»; (Δευτ. 32:35, Ρωμ. 12:19, Έβρ. 10:30. Βλέπε και 31).
Ό Χριστός, ό ένανθρωπήσας Θεός, δεν είπε παραβολικώς, «τούς εχθρούς μου εκείνους, τούς μή θελήσαντάς με βασιλεύσαι έπ' αυτούς, άγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθεν μου»; (Λουκ. 19:27). Ό Χριστός δεν είπε επί­σης παραβολικώς για την καταστροφή των Ιουδαίων και της Ιερουσαλήμ από τα Ρωμαϊκά στρατεύματα, ότι «ό βασιλεύς εκείνος (αλληγορικώς ό Θεός) ώργίσθη, και πέμψας τα στρατεύματα αυτού απώλεσε τούς φονείς εκείνους και την πόλιν αυτών ένέπρησε»; (Ματθ. 22:7). Ό Χριστός για τις ήμερες της κα­ταστροφής της Ιερουσαλήμ δεν είπε, ότι είναι ήμερες «έκδικήσεως», θείας εκδικήσεως; (Λουκ. 21:22). Έξ αφορμής των Γαλιλαίων, πού έσφαξε ό Πιλάτος, και εκείνων, πού σκοτώθηκαν από την πτώση πύργου, ό Χριστός δεν είπε, «εάν μή μετανοήτε, πάντες ωσαύτως άπολείσθε»; (Λουκ. 13:3 και 5).

Ό Χριστός δεν είπε, «Μή φοβηθήτε από των άποκτεννόντων το σώμα, την δέ ψυχήν μή δυναμένων άποκτείναι φοβήθητε δέ μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα άπολέσαι έν γεέννη»; (Ματθ. 10:28). Ό Χριστός δεν είπε για άλλη Ίεζάβελ και συνδεόμενους μαζί της, «Ιδού βάλλω αυτήν εις κλίνην και τούς μοιχεύοντας μετ' αυτής εις θλίψιν μεγάλην, εάν μή μετανοήσωσιν εκ των έργων αυτής, και τα τέκνα αυτής άποκτενώ έν θανάτω, και γνώσονται πασαι αί έκκλησίαι, ότι εγώ είμι ό ερευνών νεφρούς και καρδίας, και δώσω ύμίν έκάστω κατά τα έργα υμών»; (Άποκ. 2:22-23).

Ό Θεός δεν θανάτωσε τον Άνανία και τη Σαπφείρα, πού είπαν ψέμα και προσέβαλαν το Άγιο Πνεύμα; Ό Θεός δεν τύφλωσε τον έλύμα, τον μάγο, πού διέστρεφε τούς ευθείς δρόμους του Κυρίου;

Ό Απόστολος δεν λέγει, «Αποκαλύ­πτεται οργή Θεού άπ' ουρανού επί πάσαν άσέβειαν και άδικίαν ανθρώπων των την άλήθειαν έν αδικία κατεχόν­των»; (Ρωμ. 1:18). Ό Απόστολος, απευ­θυνόμενος στον καταχραστή της αγά­πης του Θεού, δεν λέγει, «Κατά την σκληρότητα σου και άμετανόητον καρδίαν θησαυρίζεις σεαυτώ όργήν έν ήμέρα οργής και άποκαλύψεως και δικαιοκρισίας του Θεού, ός αποδώσει έκάστω κατά τα έργα αυτού»; (Ρωμ. 2:5-6). Απο­στολικός δεν είναι ό λόγος, «Φοβερόν το έμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος»; (Έβρ. 10:31).

Τέλος, ό Θεός δεν λέγει, «Εγώ ό κτίζων κακά»; (Ήσ. 45:7). Και λόγοι προφη­τικοί, αποστολικοί, κυριακοί δεν είναι οι λόγοι της Γραφής για κρίση και δικαιοκρισία του Θεού, για ανταπόδοση από τον Κύριο κατά τα έργα εκάστου, για αιώνια καταισχύνη, για αιώνια κόλαση, για αιώνιο βασανισμό, για αιώνια δυ­στυχία των άσεβων, κακοποιών και αμετανόητων;

Ό Θεός έχει αγάπη προς τον άν­θρωπο. Αλλά και ό άνθρωπος πρέπει να έχει αγάπη προς τον Θεό και τούς συνανθρώπους του. Και αν δεν έχει αγάπη, αλλά κακίες και κακά έργα, ό Θεός τον τιμωρεί παιδαγωγικώς, για να μετανοήσει και να διορθωθεί, ή παρα­δειγματικώς, για να ιδούν άλλοι και να φυλαχθούν από την αμαρτία ή να μετα­νοήσουν και να διορθωθούν. Ό Θεός τιμωρεί στη γη, τιμωρεί και στην αιω­νιότητα. Και στη μεν γη τιμωρεί από αγάπη και δικαιοσύνη, στη δε αιωνιό­τητα τιμωρεί από δικαιοσύνη. Και συ­νεπώς, όσοι δεν παραδέχονται τον Θεό ως τιμωρό της αμαρτίας και της ασε­βείας, αυτοί αιρετίζουν, διότι παρερ­μηνεύουν μία ιδιότητα του Θεού, την αγάπη, και καταργούν μία άλλη ιδιότη­τα του Θεού, τη δικαιοσύνη.

Πηγή: (Περιοδικό "Σταυρός"), orfeasfm, Ακτίνες

;

Μιά ἐπίκαιρη ἐκπομπή μέ ἀφορμή τήν πρόσφατη ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Ὁ π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος μᾶς θυμίζει τά λόγια τοῦ μακαριστοῦ προηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου Γρηγοριάτη – Καψάνη σχετικά μέ τούς κινδύνους πού ἐλλοχεύουν μέ τήν εἰσαγωγή τοῦ νέου μάθηματος τῶν Θρησκευτικῶν, ἐνῶ ἀποκαλύπτει καί τήν πραγματική ρίζα τοῦ προβλήματος :

ΛΟΓΟΣ ΡΩΜΑΙΙΚΟΣ

ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ “ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ” (ΑΧΕΛΩΟΣ TV 2018)

ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ – ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΠΛΑΝΟΣ

ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΣΤΟΥΝΤΙΟ – ΚΑΜΕΡΑ: ΦΩΤΗΣ ΒΑΡΔΗΣ

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΕΓΓΡΑΦΗΣ: 26/03/18

ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ:

πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος, Θεολόγος, Ἐφημ. Ἱ.Ν Ἁγίας Παρασκευῆς Ν. Καλλιπόλεως Πειραιῶς

ΣΧΟΛΙΑ:

Μιά ἐπίκαιρη ἐκπομπή μέ ἀφορμή τήν πρόσφατη ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Ὁ π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος μᾶς θυμίζει τά λόγια τοῦ μακαριστοῦ προηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου Γρηγοριάτη – Καψάνη σχετικά μέ τούς κινδύνους πού ἐλλοχεύουν μέ τήν εἰσαγωγή τοῦ νέου μάθηματος τῶν Θρησκευτικῶν, ἐνῶ ἀποκαλύπτει καί τήν πραγματική ρίζα τοῦ προβλήματος :

-Σέ ποιούς δίνει ἠχηρό ράπισμα ἡ ἀπόφαση αὐτή τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν; Μήπως ἔφτασε ἡ ὥρα νά ἐρωτηθεῖ ὁ Ὀρθόδοξος ἑλληνικός λαός στό θέμα τῆς θρησκευτικῆς παιδείας;

– Ποιά σχέση ὑπάρχει μεταξύ Οἰκουμενισμοῦ, «συνόδου» τῆς Κρήτης καί Μαθήματος Θρησκευτικῶν;

– Ποιοί ἐπιχειροῦν μέ ἀφορμή τήν κατάργηση τοῦ Ὀρθόδοξου Χριστιανικοῦ χαρακτήρα τοῦ μαθήματος, νά ἀκυρώσουν τή θρησκευτική, ἐθνική καί πολιτισμική ταυτότητα τῶν Ἑλληνοπαίδων;

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Στό προηγούμενο τεῦχος τοῦ ἐντύπου μας ἀσχοληθήκαμε ἀναλυτικά μέ τή γιόγκα (yoga), μιά τεχνική, πού προβάλλεται στόν δυτικό κόσμο ὡς ἕνα εἶδος ἀποτελεσματικῆς γυμναστικῆς ἤ ὡς ἀκίνδυνη μέθοδος γιά ὑγεία καί ὀμορφιά, ἄσχετη μέ τή θρησκεία. Ὡστόσο, ὅπως εἴδαμε ἐκεῖ, πρόκειται γιά μέθοδο θρησκευτικῆς λατρείας τῶν «θεοτήτων» τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ καί τοῦ Βουδισμοῦ, ἡ ὁποία κάθε ἄλλο παρά ἀκίνδυνη εἶναι. Ἐκτός τῶν φυσικῶν κινδύνων, πού ἐπισημαίνονται καί ἀπό τούς ἴδιους τούς αὐθεντικούς δασκάλους της, γιά τόν Χριστιανό, πού τήν ἀσκεῖ, ὑπάρχει ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος τῆς σταδιακῆς ἀπομάκρυνσης ἀπό τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί τῆς συνεχοῦς ἐξοικείωσης μέ τίς ἀρχές τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ μέχρι τήν πλήρη ἔνταξη στίς τάξεις του, δηλαδή ὑπάρχει ὁ κίνδυνος νά χάσει ὅ,τι πολυτιμότερο ἔχει: τήν πίστη στόν Χριστό.

Ἡ «ἐναλλακτική» ἤ «ἐνεργειακή γυμναστική»

Στό προηγούμενο τεῦχος τοῦ ἐντύπου μας ἀσχοληθήκαμε ἀναλυτικά μέ τή γιόγκα (yoga), μιά τεχνική, πού προβάλλεται στόν δυτικό κόσμο ὡς ἕνα εἶδος ἀποτελεσματικῆς γυμναστικῆς ἤ ὡς ἀκίνδυνη μέθοδος γιά ὑγεία καί ὀμορφιά, ἄσχετη μέ τή θρησκεία. Ὡστόσο, ὅπως εἴδαμε ἐκεῖ, πρόκειται γιά μέθοδο θρησκευτικῆς λατρείας τῶν «θεοτήτων» τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ καί τοῦ Βουδισμοῦ, ἡ ὁποία κάθε ἄλλο παρά ἀκίνδυνη εἶναι. Ἐκτός τῶν φυσικῶν κινδύνων, πού ἐπισημαίνονται καί ἀπό τούς ἴδιους τούς αὐθεντικούς δασκάλους της, γιά τόν Χριστιανό, πού τήν ἀσκεῖ, ὑπάρχει ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος τῆς σταδιακῆς ἀπομάκρυνσης ἀπό τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί τῆς συνεχοῦς ἐξοικείωσης μέ τίς ἀρχές τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ μέχρι τήν πλήρη ἔνταξη στίς τάξεις του, δηλαδή ὑπάρχει ὁ κίνδυνος νά χάσει ὅ,τι πολυτιμότερο ἔχει: τήν πίστη στόν Χριστό.

Δυστυχῶς, στήν ἐποχή μας ἡ γιόγκα δέν εἶναι ἡ μόνη μέθοδος, πού δραστηριοποιεῖται στόν χῶρο τοῦ ἀθλητισμοῦ. Ὅπως εἶναι γνωστό, οἱ σύγχρονες αἱρέσεις (μέ τήν εὐρύτερη ἔννοια, δηλαδή οἱ ὁμάδες πού ἔχουν διδασκαλία ἤ μεθόδους ἤ τεχνικές ἀσυμβίβαστες μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη), ἔχουν ἤδη διεισδύσει σέ ὅλους τούς χώρους καί ἐπιχειροῦν νά τούς ἁλώσουν κυριολεκτικά. Οἱ ὁμάδες αὐτές ἐμφανίζονται, συνήθως, ὡς ἄσχετες μέ κάθε θρησκεία, ὡστόσο ἔχουν ἕνα πολύ ἰσχυρό θρησκευτικό ὑπόβαθρο, ἀναγόμενο κατά κανόνα στίς ἀνατολικές θρησκεῖες (στίς διάφορες μορφές Ἰνδουϊσμοῦ καί Βουδισμοῦ) ἤ στόν εὐρύτερο χῶρο τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ. Φυσικά, ὁ χῶρος τοῦ ἀθλητισμοῦ δέν ἔμεινε ἀνεπηρέαστος. Ἐδῶ δραστηριοποιεῖται ἕνα πλῆθος ὁμάδων ἤ «σχολῶν» ἤ δασκάλων, πού ἐπιχειροῦν νά συνδυάσουν τίς ἀρχές τοῦ κλασικοῦ ἀθλητισμοῦ μέ τίς θρησκευτικές ἀντιλήψεις καί τεχνικές τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν. Ἔτσι, ἐμφανίζεται ἡ λεγόμενη «ἐναλλακτική γυμναστική», ἕνα νέο εἶδος γυμναστικῆς, πού ὑπόσχεται νά ἐπιτύχει, δῆθεν, ὅ,τι δέν μπορεῖ νά ἐπιτύχει ἡ κλασική γυμναστική, ὅπως ἀκριβῶς ἐμφανίζονται ἡ «ἐναλλακτική ἰατρική» (Ὁμοιοπαθητική, Βελονισμός κ.ἄ), ἡ «ἐναλλακτική διατροφή» κ.λπ. σέ ἄλλους χώρους. Οἱ μέθοδοι αὐτές ὀνομάζονται καί «ἐνεργειακές», γιατί ἀπώτερος σκοπός τους εἶναι ἡ ἕνωση ἤ ἡ ταύτιση ἤ ὁ συντονισμός κατά περίπτωση μέ τή «θεότητα», ἡ ὁποία, κατά τίς ἀντιλήψεις τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν, εἶναι μιά ἀπρόσωπη ἐνέργεια, πού διαχέεται στό σύμπαν ἤ πού ὑπάρχει ὡς θεῖος πυρήνας μέσα μας . Ἔτσι, θεωρεῖται σχεδόν αὐτονόητο σήμερα τό γυμναστήριο τῆς γειτονιᾶς μας, παράλληλα μέ τήν κλασική γυμναστική, νά ἔχει εἰδικό δάσκαλο, πού παραδίδει μαθήματα γιόγκα, ἤ ἀκόμη νά προσφέρει ἀποκλειστικά τίς διάφορες μορφές «ἐναλλακτικῆς γυμναστικῆς».

Ἡ γιόγκα εἶναι, βέβαια, ἡ πιό γνωστή ἀπό τίς μεθόδους αὐτοῦ τοῦ εἴδους. Ὑπάρχουν, ὡστόσο, πολλές ἄλλες, ὅπως οἱ μέθοδοι pilates, gyrotonic, tai chi (τάι τσί) κ.ἄ. Ἄς τίς δοῦμε, μέ ἔμφαση στήν πρώτη καί πιό διαδεδομένη ἀπό αὐτές.

Pilates: Ἡ γιόγκα τῆς Δύσης

Σέ ἄμεση συγγένεια μέ τή γιόγκα ἐμφανίζεται ἡ μέθοδος pilates, μέ εὐρύτατη ἐξάπλωση στή χώρα μας καί στό ἐξωτερικό. Ἔχει χαρακτηριστεῖ ἐπιτυχημένα «ἡ γιόγκα τῆς Δύσης» ἤ «ἡ δίδυμη μέθοδος τῆς γιόγκα» (βλ. τό κατατοπιστικό ἄρθρο τῆς κ. Ἑλ. Ἀνδρουλάκη, μέ τίτλο «Μέθοδος Πιλάτες: Ἡ γιόγκα τῆς Δύσης» στό περ. Διάλογος, τ. 49, 2007, σ. 10-13, ἀπό τό ὁποῖο ἀντλοῦμε τά περισσότερα στοιχεῖα). Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι ὅλα σχεδόν τά γυμναστήρια, πού προσφέρουν προγράμματα ἀσκήσεων pilates, προσφέρουν πρῶτα προγράμματα ἀσκήσεων γιόγκα . Ὅπως ἡ γιόγκα, ἡ μέθοδος pilates ὑπόσχεται νά λύσει ὅλα σχεδόν τά προβλήματα, χαρακτηριστικό, πού παρατηρεῖται σέ ὅλες τίς σύγχρονες αἱρετικές καί παραθρησκευτικές ὁμάδες. Διαβάζουμε σέ ἱστοσελίδες, πού τήν διαφημίζουν:

«Τό pilates κάνει θαύματα ... Μερικά ἀπό τά ὀφέλη τῆς μεθόδου αὐτῆς εἶναι τά ἀκόλουθα: σωστή στάση καί ἐνδυνάμωση τῶν μυῶν τοῦ κορμοῦ, ὁμοιόμορφη μυϊκή ἀνάπτυξη τοῦ σώματος, τέλειος συντονισμός πνεύματος καί σώματος, βελτίωση εὐλυγισίας, ἐνδυνάμωση κοιλιᾶς καί πλάτης, βελτίωση ἰσορροπίας, ἐλευθέρωση τῶν ἀρθρώσεων, αὔξηση ἀντοχῆς, ἐπιμήκυνση μυῶν, αὔξηση τῆς ἀναπνευστικῆς ἱκανότητας.»

«Μέ τό pilates τό σῶμα μεταμορφώνεται καί ἀποκτᾶ μιά ὑγιῆ καί ἁρμονική σιλουέτα ... τό pilates δυναμώνει καί τονώνει τούς μύς, βελτιώνει τή στάση τοῦ σώματος καί αὐξάνει τήν εὐλυγισία του, ἐνῶ παράλληλα συντονίζει καί ἰσορροπεῖ σῶμα καί μυαλό.»

«Προσφέρει ἐξισορρόπηση τοῦ μυϊκοῦ συστήματος καί ἀνωμαλιῶν πού φέρουν χρόνιους πόνους καί κακή στάση ὅπως κύφωση, σκολίωση, ὀσφυαλγία καί ἰσχιαλγία». «Βοηθᾶ στήν ἀπομάκρυνση τοῦ στρές» κ.ἄ.

Ἡ μέθοδος πρωτοδιατυπώθηκε στή δεκαετία τοῦ 1920, ἀπέκτησε μεγάλη δημοτικότητα στή δεκαετία τοῦ 1990 καί στήν Ἑλλάδα πρωτοεμφανίστηκε τό 1992.

Ὅμως, τί ἀκριβῶς εἶναι ἡ μέθοδος pilates; Εἶναι ἕνα εἶδος «ἐνεργειακῆς ἐκγύμνασης» , πού συνδυάζει «βασικές ἀρχές τῆς γιόγκα καί ἄλλων παραδοσιακῶν μεθόδων ἄσκησης, πού προέρχονται ἀπό τίς ἀνατολικές φιλοσοφίες μέ τή δυναμική μεταγενέστερων δυτικῶν μεθόδων», ἰσχυρίζονται οἱ δάσκαλοί της (ὅ.π., σ. 10). Ἱδρυτής της ἦταν ὁ Joseph Hubertus Pilates (1880-1967), Γερμανός ἑλληνικῆς καταγωγῆς, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀσχοληθεῖ συστηματικά μέ ἀνατολικές διδασκαλίες καί τεχνικές, ὅπως ἡ γιόγκα, τό ζέν, τό τάϊ τσί, οἱ πολεμικές τέχνες. Ὁ Pilates διατύπωσε μιά μέθοδο, τήν ὁποία ὀνόμασε «the art of contrology» («ἡ τέχνη τοῦ ἐλέγχου»), μέ σκοπό νά ἐπιτύχει «τόν ἔλεγχο τοῦ πνεύματος πάνω στό σῶμα». Πίστευε ὅτι σωματική καί πνευματική ὑγεία βρίσκονται σέ πλήρη ἀλληλεξάρτηση καί ὅτι, κατακτώντας τόν ἔλεγχο τοῦ σώματος, μποροῦμε νά ἐλέγξουμε ὁ,τιδήποτε ἄλλο στή ζωή μας· νά βροῦμε τόν δρόμο γιά μιά εὐτυχισμένη ζωή. Κατά συνέπεια, δέν πρόκειται γιά ἕνα σύνολο ἀσκήσεων, πού ἀπευθύνονται στό σῶμα, ὅπως στήν κλασική γυμναστική, ἀλλά γιά ἕνα σύστημα, πού στοχεύει στή δημιουργική «συγχώνευση» «μυαλοῦ καί σώματος», μέ βάση τόν «πλήρη ἔλεγχο τοῦ νοῦ», κατά τίς ἀντιλήψεις τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν. Οἱ ἀσκήσεις τῆς μεθόδου pilates δέν ἀπευθύνονται πρωταρχικά στό σῶμα, ἀλλά στόν νοῦ.

Εἰδικότερα, ἡ μέθοδος ὁλοκληρώνεται σέ 500 ἀσκήσεις ἀκριβείας. Προϋποθέτει ὅτι κέντρο τοῦ σώματος εἶναι ἡ κοιλιά. «Ὅλη μας ἡ ζωή εἶναι κοιλιά»! Ἐκεῖ, ὑποτίθεται, βρίσκεται τό λεγόμενο «ἡλιακό πλέγμα» ἤ τό «Powerhouse» ἤ τό «τρίτο τσάκρα» ἤ ἡ «κεντρική ἀποθήκη πράνα», κατά τίς ἀντιλήψεις τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν. Οἱ ἀσκήσεις pilates ἔχουν σκοπό νά ἐνεργοποιήσουν κάποια ὑποτιθέμενα μεταφυσικά «ἐνεργειακά κέντρα»: «Ἡ μέθοδος λειτουργεῖ ἐνεργειακά βάσει συγκεκριμένων ἀσκήσεων πού ἀφοροῦν τό ἄνοιγμα τῶν ἑπτά ἐνεργειακῶν κέντρων» (ὅ.π., σ. 11). Ἔτσι, ἀσκήσεις τῆς κλασικῆς (δυτικῆς) γυμναστικῆς ἐπενδύονται μέ τήν «ἐνεργειακή φιλοσοφία» τῆς ἀνατολῆς. Τό «Powerhouse», ὕψιστης σημασίας γιά τή μέθοδο pilates, συσχετίζεται μέ τό κέντρο «Hara» τῶν ἀνατολικῶν πολεμικῶν τεχνῶν, ὅπου, ὑποτίθεται, συγκεντρώνονται τά διαφορετικά εἴδη ἐνέργειας στό σῶμα. «Κάθε ἄσκηση Πιλάτες ξεκινᾶ μέ τήν ἐνεργοποίηση τοῦ Powerhouse καί μόνο τότε ρέει ἡ δύναμη ἀπό τό κέντρο τοῦ σώματος πρός ὅλες τίς ὑπόλοιπες περιοχές» (ὅ.π.). Αὐτό ἔχει σάν ἀποτέλεσμα νά ἐπέρχονται ἀλλαγές «ὄχι μόνο σωματικές, ἀλλά καί πνευματικές καί ἐνεργειακές». Ἀλλοῦ γίνεται λόγος γιά τή «ζωτική ἐνέργεια τῆς Γῆς [πού] εἰσέρχεται μέσα μας ἀπό ὁρισμένα σημεῖα στίς πατοῦσες». Ὁ ἴδιος ὁ Pilates ἰσχυριζόταν ὅτι, ἐφαρμόζοντας τίς ἀσκήσεις τῆς μεθόδου του, «δέν ἀνεβοκατεβάζεις ἁπλῶς τά χέρια σου … Ὑπάρχει μία φιλοσοφία ἀπό πίσω. Πρέπει νά παρατηρεῖς τό σῶμα σου καί νά εἶσαι συγκεντρωμένος» (ὅ.π., σ. 11-12). Ἐκτός ἀπό τήν ἀνατολική θρησκευτική φιλοσοφία, ὁ Pilates ἐνσωμάτωσε στή μέθοδό του τήν ἀνατολική ἔμφαση στήν αὐτοσυγκέντρωση (διαλογισμό) καί στήν ἐλεγχόμενη ἀναπνοή (ἐπίσης διαλογιστική τεχνική): «Κάθε κίνηση … χρειάζεται τήν ἀπόλυτη αὐτοσυγκέντρωσή μας καί ἐκτελεῖται ἄρτια μέσα ἀπό συνεχῆ ροή, ἀκρίβεια καί συντονισμό μέ τήν ἀναπνοή καί τό κέντρο τῆς δύναμης», δηλαδή μέ τό κέντρο τῆς «ἐνέργειας». «Ἡ ἀναπνοή ἐξαγνίζει τό σῶμα· τόσο στή γιόγκα ὅσο καί στό Πιλάτες, οἱ ἄνθρωποι ἐνθαρρύνονται νά ἀναπτύξουν συνειδητή ἀναπνοή» (ὅ.π., σ. 12). Ἄς σημειωθεῖ, ὅτι ἡ συγκέντρωση στό Powerhouse (κοιλιά) δέν εἶναι ἄγνωστη στούς ἀσκούμενους στή ἀνατολικοθρησκευτική τεχνική τοῦ διαλογισμοῦ, ἀφοῦ μιά μορφή διαλογισμοῦ εἶναι ἡ αὐτοσυγκέντρωση στό «τσάκρα τοῦ ἡλιακοῦ πλέγματος», δηλαδή στήν κοιλιά.

Ἄλλα εἴδη «ἐναλλακτικῆς γυμναστικῆς»

Ὅ,τι συμβαίνει στή μέθοδο pilates, συμβαίνει, τῶν ἀναλογιῶν, βέβαια, τηρουμένων, καί στά ἄλλα εἴδη τῆς λεγόμενης «ἐνεργειακῆς» ἤ «ἐναλλακτικῆς γυμναστικῆς». Ἄς δοῦμε, ἐνδεικτικά, δύο ἀκόμη τέτοιες μεθόδους.

Ἡ μέθοδος gyrotonic εἶναι μία ἀπό αὐτές. Ὅπως συνήθως, ὑπόσχεται ἐντυπωσιακά ἀποτελέσματα:

«Tά σώματα τῶν ἀνθρώπων πού ἀσχολοῦνται μέ τή μέθοδο gyrotonic μᾶλλον θά σᾶς ἀφήσουν ἄναυδους. Tά ὀφέλη της, ὅμως, δέν περιορίζονται στήν αἰσθητική, ἀφοῦ οἱ ἐπιδράσεις της στήν ὑγεία εἶναι βαθιές.»

«Μπορεῖ νά βελτιώσει προβλήματα τῆς σπονδυλικῆς στήλης, αὐχενικά, σκολίωση, ὀσφυαλγίες, δισκοπάθειες καί κήλη τοῦ μεσοσπονδύλιου δίσκου. Συμβάλλει σημαντικά στήν ἀποκατάσταση τραυματισμῶν (π.χ. στούς μηνίσκους, στά γόνατα κλπ.). Λόγω τῆς μεγάλης ροῆς στήν κίνηση, τό σῶμα δέχεται ἕνα εὐεργετικό μασάζ στά ὄργανα, μέ ἀποτέλεσμα τή φυσική ἀποτοξίνωση τοῦ ὀργανισμοῦ καί τή δημιουργία ἁρμονίας καί ἰσορροπίας. Ἐπενεργεῖ στό νευρικό σύστημα καί μέσω αὐτοῦ ἔχει εὐεργετικά ἀποτελέσματα στό μυοσκελετικό, βελτιώνοντας παράλληλα καί τήν καρδιαγγειακή λειτουργία» (ὅλες οἱ παραπομπές ἀπό ἱστοσελίδες τῆς μεθόδου).

Τί ἀκριβῶς εἶναι τό gyrotonic; Εἶναι «ἡ νέα τάση στήν ἐναλλακτική γυμναστική». Εἶναι «ἡ παράδοση τῆς ἀνατολῆς στήν ὑπηρεσία τοῦ εὐλύγιστου σώματός σου». Πρόκειται γιά:

«... μία πολύ πρόσφατη μέθοδο ἐναλλακτικῆς γυμναστικῆς πού ἀναπτύχθηκε ἀπό τόν ἐν ζωῇ Juliu Horvath τή δεκαετία τοῦ ’80. Στήν Ἑλλάδα ἄρχισε νά διδάσκεται τά τελευταῖα χρόνια καί πλέον ἔχει ἀρχίσει νά ἀποκτᾶ τούς πρώτους της ὀπαδούς. Βασισμένο στίς ἀρχές τῆς γιόγκα, τῆς κολύμβησης, τοῦ μπαλέτου, τῆς ἐνόργανης γυμναστικῆς καί τοῦ τάι τσί, τό σύστημα gyrotonic στοχεύει στή βαθιά ἐκγύμναση τοῦ σώματος μέσῳ τῆς ἐνεργοποίησης τοῦ νευρικοῦ συστήματος ... Ὅπως σέ ὅλες τίς ἐναλλακτικές μορφές ἄσκησης, ἔτσι καί στό gyrotonic, πρέπει νά ὑπάρχει πλήρης συνειδητότητα ὡς πρός αὐτό πού κάνει κάποιος. Μάλιστα, ἡ ἀναπνοή εἶναι βαθιά καί παίζει πολύ σπουδαῖο ρόλο στή φιλοσοφία τῆς μεθόδου.»

Ὅπως βλέπουμε, ἡ σχέση μέ τή γιόγκα, μέ τή μέθοδο pilates καί μέ ἄλλα εἴδη «ἐνεργειακῆς γυμναστικῆς» δέν ἀποκρύπεται, ἀλλά προβάλλεται ἰδιαίτερα. Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι τό ἴδιο πρόσωπο, πού εἰσήγαγε τή μέθοδο pilates στήν Ἑλλάδα τό 1992, εἰσήγαγε καί τή μέθοδο gyrotonic τό 2001 . Κατά συνέπεια, δέν ὑπάρχει οὐσιαστική διαφορά ἀπό τή μέθοδο pilates:

«Ἄν καί τό gyrotonic ἀποτελεῖ μία αὐτόνομη μέθοδο, ἔχει τήν ἴδια φιλοσοφία μέ τό pilates, μόνο πού τήν προσεγγίζει ἀπό διαφορετική πλευρά. Μάλιστα, ἄτομα πού ἔχουν παρακολουθήσει ὁρισμένα μαθήματα pilates, εἶναι πιό εὔκολο νά μποῦν στό κλίμα τῆς νέας μεθόδου, ἡ ὁποία εἶναι ἕνα σκαλί πιό πάνω σέ βαθμό δυσκολίας».

Ἡ μέθοδος gyrotonic «εἶναι ὅ,τι πιό hot στήν ἐναλλακτική γυμναστική. Θά μποροῦσε κανείς νά τή χαρακτηρίσει τό διάδοχο τῆς pilates». Ἑπομένως, ἰσχύει στήν προκειμένη περίπτωση ὅ,τι ἔχουμε ἀναφέρει γιά τή μέθοδο pilates .

Ἡ μέθοδος tai chi ἤ tai ji (τάι τσί), μνημονεύεται, ὅπως εἴδαμε, στίς «πηγές» τοῦ gyrotonic. Εἶναι καθαρά ἀνατολικῆς προέλευσης καί ἐντάσσεται περισσότερο στίς πολεμικές τέχνες παρά στά εἴδη «ἐναλλακτικῆς γυμναστικῆς». Πρόκειται γιά «παραδοσιακή κινέζικη πολεμική τέχνη, ἀλλά καί μέθοδο δυναμικοῦ διαλογισμοῦ, γυμναστικῆς καί πάλης, βασισμένη στόν ἔλεγχο τῆς ἐσωτερικῆς ἐνέργειας (βιοενέργειας), κατά τίς ἀρχές τοῦ Τάο... Ἐκτός ἀπό μιά ἐξαίρετη γυμναστική, ἀποτελεῖ προληπτική ἀγωγή ἤ συμπληρωματική, βοηθητική μέθοδο θεραπείας», σύμφωνα μέ τίς διακηρύξεις τῶν ὁπαδῶν της. Οἱ ρίζες της ἀνάγονται στήν Κίνα τοῦ 12ου π.Χ. αἰῶνα, ὅπου ταοϊστες μοναχοί ἀνέπτυξαν μιά πολεμική τέχνη, μέ σκοπό τήν ἀπελευθέρωση τῆς «Ζωτικῆς Δύναμης». Ὁ ὅρος «tai» σημαίνει «ἀνώτατη», «ὑπέρτατη» καί ὁ ὅρος «chi» σημαίνει «ἐνέργεια», «δύναμη».

Εἰδικότερα, ἡ μέθοδος βασίζεται στή θεμελιώδη διδασκαλία τοῦ Ταοϊσμοῦ γιά τίς ἀρχές Yin καί Yang (Γίν καί Γιάνκ). Ὁ Ταοϊσμός εἶναι μία ἀπό τίς τρεῖς θρησκεῖες τῆς Κίνας (Βουδισμός, Κομφουκιανισμός, Ταοϊσμός), μέ ἱδρυτή τόν Lao-Tse (604-531 π.Χ.), κατά τή διδασκαλία τοῦ ὁποίου τό Tao εἶναι ἡ ἀρχική αἰτία καί βάση ὅλων τῶν πραγμάτων. Εἶναι ἡ ὑπέρτατη Ἀρχή τοῦ φυσικοῦ καί τοῦ ἠθικοῦ κόσμου, «τό αἰώνιο ΕΝΑ ἤ ἀλλιῶς ὁ ἕνας καί μοναδικός δρόμος, τό μοναχικό μονοπάτι», ὁ Νόμος, πού ἐνεργεῖ στόν κόσμο, χωρίς λόγια καί χωρίς πράξεις. Τό Tao εἶναι τό αἰώνιο καί παγκόσμιο Ὄν, πού ἐμφανίζεται σάν ἕνα ἀπρόσωπο Ἀπόλυτο, ἀκατάλυτο, ἀκαθόριστο καί ἀνώνυμο. Ἡ ἀπόδοση τοῦ κινεζικοῦ ὅρου «Tao» μέ τόν ὅρο «Θεός» τοῦ δυτικοῦ κόσμου δέν θεωρεῖται ἐπιτυχημένη. Κατά τόν Ταοϊσμό, «δέν ὑπάρχει Θεός νά ἀκούσει τίς προσευχές ἤ νά δράσει σύμφωνα μέ αὐτές». Οἱ Ταοϊστές «ψάχνουν νά λύσουν τά προβλήματά τους μέ τήν παρατήρηση καί τόν διαλογισμό». (Χρ. Τσιάκκα, Ἐγκλοπαιδικό Λεξικό θρησκειῶν καί αἱρέσεων, 2002, σ. 984). Ἀπό τό Tao προέρχεται ἀρχικά μιά ἀδιαφοροποίητη Ὕπαρξη, μιά κατάσταση παγκόσμιας Ἑνότητας, πού περιλαμβάνει τή δυάδα Yin καί Yang, «τά δύο ἀντίθετα, πού συνιστοῦν τόν ὑλικό καί ἄυλο κόσμο μας» ἤ τίς «2 δυνάμεις πού ξεπηδοῦν ἀπό τό αἰώνιο ΤΑΟ: θετικό-ἀρνητικό, ζεστό-κρύο, ἀρσενικό-θηλυκό κλπ.». Ὁ Ταοϊσμός ἐνσωμάτωσε γνωστές μεθόδους καί πρακτικές τῶν ἄλλων ἀνατολικῶν θρησκειῶν, ὅπως ἡ γιόγκα, ὁ διαλογισμός, τό feng shui, ὁ βελονισμός κ.ἄ.

Φυσικά, ὑπάρχουν πολλές ἐκδοχές τοῦ Ταοϊσμοῦ, ὅπως ὑπάρχουν διάφορες μορφές tai chi. Γενικά, οἱ ἀσκήσεις tai chi ἀποσκοποῦν στήν ἐξισορρόπιση τῶν δυνάμεων Yin καί Yang μέσα μας, βασιζόμενες «στήν ἀρχή τοῦ συνδυασμοῦ δύναμης καί ἁπαλότητας καί τῆς ὑποταγῆς τοῦ σκληροῦ μέ τό μαλακό» . Ὡστόσο, προϋποθέτουν ὁλόκληρη τήν ἀντιχριστιανική κοσμοθεωρία τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν. Ἄς δοῦμε ἕνα χαρακτηριστικό παράδειγμα ἀπό ἱστοσελίδα, πού προβάλλει μία ἀπό τίς μορφές τῆς μεθόδου:

«Κατά τούς ἰσχυρισμούς τῶν δασκάλων της, ἡ συγκεκριμένη μέθοδος «μᾶς βοηθᾶ νά ἐναρμονιστοῡμε πλήρως μέ τή Συμπαντική Ἐνέργεια, ἀνοίγοντας παράλληλα τά κανάλια ροῆς της.»

«Εἶναι πλέον ἐπιστημονικά ἀποδεδειγμένο ὅτι τά πάντα στό σύμπαν εἶναι Ἐνέργεια. Κάθε κίνηση, κάθε δράση παράγει ἤ καταναλώνει ἐνέργεια ... Ὅλο τό σύμπαν εἶναι μιά ἄπειρη πηγή - ροή ἐνέργειας ... Ὁ ἥλιος εἶναι Ἐνέργεια, ὁ ἄνεμος εἶναι Ἐνέργεια, τά ποτάμια μέ τή ροή νεροῦ παράγουν Ἐνέργεια ... Ὁ ἄνθρωπος ἀποτελεῖ μέρος - ἀναπόσπαστο κομμάτι αὐτῆς τῆς Ἐνέργειας.»

«Μέσω τεχνικῶν ... μποροῦμε νά ἐπιτύχουμε τή σωστή ροή ἐνέργειας στό σῶμα μας, τήν ἐξισορρόπηση τῶν ἐνεργειακῶν μας κέντρων καί τήν αὔξηση τῆς ἐνέργειάς μας! ... μποροῦμε σταδιακά νά ἀνοίξουμε τά κανάλια ροῆς τῆς ἐνέργειας, νά ἀποτυπώσουμε στή συνείδησή μας ὅτι εἴμαστε ἀναπόσπαστο κομμάτι αὐτῆς τῆς ἐνέργειας καί ὁλοένα ἐπιτρέπουμε νά εἰσέλθει περισσότερη ἐνέργεια μέσα μας, ἀνοίγοντας τά κανάλια ροῆς.»

Συμπερασματικά:

«... τό σύμπαν εἶναι Ἐνέργεια, ἡ ζωή εἶναι γεμάτη Ἐνέργεια, ἡ σκέψη παράγει Ἐνέργεια ... Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ καταλύτης καί εἶναι αὐτός πού μέ τίς πράξεις του ὁρίζει κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, τό Καλό καί τό Κακό. Ἔχουμε τή δυνατότητα νά γνωρίσουμε τίς πραγματικές μας δυνάμεις, νά ἐναρμονιστοῦμε μέ τήν Συμπαντική Ἐνέργεια καί νά βαδίσουμε μέ μεγαλύτερη σιγουριά καί ποιότητα στή ζωή μας.» (ΤΑΙ ΤΣΙ ΤΣΟΥΑΝ Αθήνα ΣΑΟΛΙΝ ΚΟΥΝΓΚ ΦΟΥ )

Κριτική θεώρηση

Γιά τίς μεθόδους pilates, gyrotonic, tai chi καί τίς ἄλλες μορφές τῆς «ἐνεργειακῆς» ἤ «ἐναλλακτικῆς γυμναστικῆς», ἰσχύουν ὅσα ἀναφέραμε στό προηγούμενο τεῦχος μας γιά τή γιόγκα. Ὡστόσο, θεωροῦμε ἀπαραίτητο νά ἐπαναλάβουμε, νά τονίσουμε ἤ νά προσθέσουμε τά ἑξῆς:

Ὁ ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς μας, εἴτε ἀπό ἄγνοια, εἴτε ἀπό ἀδιαφορία, εἴτε ἀναζητώντας νέες πνευματικές διεξόδους λόγῳ ἔλλειψης νοήματος, σκοποῦ καί προορισμοῦ στή ζωή του, εἴτε πιεζόμενος ἀπό τά προβλήματα τῆς καθημερινότητας, ἀπό τό ἄγχος τῆς ἐπιβίωσης, ἀπό τήν ἀγωνία καί τόν φόβο γιά τό ἀβέβαιο μέλλον, ἀπό τήν ἀπειλή τῆς ἀνεργίας καί τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων, ἀπό τήν αἴσθηση τῆς μοναξιᾶς κ.λπ., πέφτει συχνά θύμα ὅσων προσφέρουν «ὡραῖες», δῆθεν, καί «μοντέρνες» προτάσεις καί ὑπόσχονται τή λύση ὅλων τῶν προβλημάτων! Αὐτό γίνεται, συνήθως, ἀπό τίς σύγχρονες αἱρετικές καί παραθρησκευτικές ὁμάδες καί ὀργανώσεις, οἱ ὁποῖες ἔχουν τή δυνατότητα νά διεισδύουν καί νά κυριαρχοῦν ἀκόμη καί σέ χώρους, πού δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τή θρησκεία, ὅπως στήν προκειμένη περίπτωση στόν χῶρο τοῦ ἀθλητισμοῦ. Ἡ γνώση καί ἡ ἐνημέρωση μᾶς προφυλάσσει ἀπό τό νά ἀποδεχθοῦμε καί νά ἐφαρμόσουμε τέτοιες λύσεις, ἀλλά καί ἀπό τό νά δοκιμάσουμε στή συνέχεια τήν ἀπογοήτευση ἀπό αὐτές ἤ ἀπό τό νά ὁδηγηθοῦμε σταδιακά καί παρά τή θέλησή μας σέ δρόμους καί σέ καταστάσεις χωρίς ἐπιστροφή.

Οἱ τεχνικές, πού εἴδαμε, προϋποθέτουν μιά σαφῶς ἀντιχριστιανική ἀντίληψη περί Θεοῦ, ἀνθρώπου καί κόσμου . Ὁδηγοῦν συστηματικά σέ σχέση καί κοινωνία μέ ἕναν ἄλλο «θεό», πού δέν εἶναι ὁ προσωπικός Θεός τῆς χριστιανικῆς πίστεως, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλά ἡ ἀπρόσωπη «Συμπαντική Ἐνέργεια» τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν. Τό ἀπρόσωπο μπορεῖ νά ἀσκεῖ κάποια ἕλξη σέ ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς μας, δέν μπορεῖ, ὡστόσο, νά ἀσκήσει καμμία ἕλξη σέ ὅσους ἔχουν γνωρίσει τόν προσωπικό Θεό τῆς Ἐκκλησίας καί ἔχουν καλλιεργήσει ζῶσα σχέση μαζί Του. Τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τό κέντρο τῆς πίστεώς μας, ἐξοβελίζεται ἤ ἑρμηνεύεται κατά τίς ἀντιλήψεις τοῦ κινήματος τῆς Νέας Ἐποχῆς, σχετικοποιούμενο πλήρως. Ὁ ἄνθρωπος κατευθύνεται στό νά πιστεύει ὅτι ἡ «σωτηρία» του ἐξαρτᾶται ἀπό αὐτόν τόν ἴδιο καί ἐπιτυγχάνεται μέ τήν ἐφαρμογή κάποιων τεχνικῶν. Ὁ δέ ἀσκών τέτοιες τεχνικές χάνει σταδιακά τή χριστιανική πίστη του, ἐντασσόμενος στό περιβάλλον τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν: τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ, τοῦ Βουδισμοῦ καί τοῦ Ταοϊσμοῦ.

(Κείμενο ἀπό τό ἔντυπο «Ὀρθοδοξία καί αἵρεσις» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας, τεῦχ. 103, Ἀπρ. - Ἰουν. 2018)

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Η θαυματουργική αυτή Εικόνα της Παναγίας ευρίσκεται σήμερα εις την Ιερά Μονή Ξενοφώντος, στο Άγιον Όρος. Μέχρι το 1730 βρισκόταν στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου, το έτος όμως αυτό μυστηριωδώς εξαφανίστηκε από εκεί κεκλεισμένων των θυρών.

Ανεβαίνοντας τη σκάλα που βρίσκεται στα αριστερά της κεντρικής πύλης του καθολικού της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου υπάρχει  παρεκκλήσιο αφιερωμένο στην Παναγία την Παραμυθία. Μέσα σ’ αυτό μεταφέρθηκε μετά την τέλεση του θαύματος, που θα περιγράψουμε, η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, τοιχογραφία του 14ου αι. που βρισκόταν άλλοτε στη  δεξιά άκρη τοῦ εξωνάρθηκα.