Ὁ γράφων, ὡς γνωρίζων ἐκ τοῦ σύνεγγυς τὸν ἅγιον Πορφυριον, ἀπὸ τὰ φοιτητικά του χρόνια, κατὰ τὴν δεκαετίαν τοῦ 1960, ὄτε οὗτος ἦτο ἐφημέριος εἰς τὴν Πολυκλινικὴν Ἀθηνῶν τῆς ὁδοῦ Πειραιῶς, καὶ διατηρήσας τὴν πνευματικὴν ἐπικοινωνίαν, μέχρι τῆς κοιμήσεώς του, βεβαιώνει ὅτι ὁ ἅγιος Πορφύριος δὲν συνεφώνει μὲ τὰς μεταβάσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου εἰς τὴν Ρώμην οὔτε μὲ τοὺς διαλόγους, καθ’ ὂν τρόπον γίνονται. Τούτο μοὶ ἀνέφερε ἀπὸ τηλεφώνου, καὶ κατὰ μήνα Δεκέμβριον τοῦ 1987.

Τοῦ ἱερομονάχου Δαμασκηνοῦ, Ἱ. Κ. Φιλαδέλφου, Ἅγιον Ὅρος 

Ὁ γράφων, ὡς γνωρίζων ἐκ τοῦ σύνεγγυς τὸν ἅγιον Πορφυριον, ἀπὸ τὰ φοιτητικά του χρόνια, κατὰ τὴν δεκαετίαν τοῦ 1960, ὄτε οὗτος ἦτο ἐφημέριος εἰς τὴν Πολυκλινικὴν Ἀθηνῶν τῆς ὁδοῦ Πειραιῶς, καὶ διατηρήσας τὴν πνευματικὴν ἐπικοινωνίαν, μέχρι τῆς κοιμήσεώς του, βεβαιώνει ὅτι ὁ ἅγιος Πορφύριος δὲν συνεφώνει μὲ τὰς μεταβάσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου εἰς τὴν Ρώμην οὔτε μὲ τοὺς διαλόγους, καθ’ ὂν τρόπον γίνονται. Τούτο μοὶ ἀνέφερε ἀπὸ τηλεφώνου, καὶ κατὰ μήνα Δεκέμβριον τοῦ 1987.

Αἴφνης κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς νυκτός, κατὰ τὸν Δεκέμβριον τοῦ 1987, ὄτε ἠσχολούμην, μὲ τὴν κατόπιν ἐντολῆς τῆς Ἱ. Κοινότητος, ὡς Ἀρχιγραμματεύς, σύνταξιν τοῦ σχεδίου τῆς ἐπιστολῆς, δι’ ἢς ὁμοφώνως ἡ Ἱ. Κοινότης ἀντέδρασεν εἰς τὴν Πατριαρχικὴν ἐπίσκεψιν ἐν Ρώμη καὶ τὰ ἐκεῖ γενόμενα ἐν τῷ ναῷ τοῦ Ἁγίου Πέτρου, ἀκούω τὸ τηλέφωνον καὶ τὸν Γέροντα Πορφύριον νὰ... ὁμιλῆ:

› Τί γράφεις, μωρέ;

› Γράφω, Γέροντα, τὴν ἐπιστολήν, ἢν προτίθεται ἡ Ἱ. Κοινότης νὰ ἀποστείλη, ὡς διαμαρτυρίαν, εἰς τὸν Παναγιώτατον Πατριάρχην Δημήτριον, διὰ τὴν ἐπίσκεψίν του εἰς τὴν Ρώμην.

Καὶ συνεχίζει:

› Διάβασε τὸ γράμμα νὰ ἀκούσω.

Ὁ ὑποφαινόμενος εἰς τοιαῦτα δύσκολα δογματικὰ θέματα ποτὲ δὲν ἔγραφε πρὸς τὸν Πατριάρχην, χωρὶς νὰ συμβουλευθῆ τὸ ἀρχεῖον, πλούσιον εἰς τοιαῦτα θέματα, τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος, ἔνθα ἐξεφράζετο τὸ διαχρονικὸν φρόνημα τοῦ Ἁγίου Ὅρους. Ἔγραφα λοιπόν:

«Πῶς, Παναγιώτατε, μετέβητε ἐν τῷ ἀμοίρῳ τῆς Χάριτος Ναῷ τῶν ἀπ’ αἰώνων αἱρετικῶν; Ἡ Ρώμη δὲν ἔχει τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οὔτε ἔγκυρα μυστήρια.»

Καὶ ὁ πατὴρ Πορφύριός μου ἀπαντᾶ:

› Ὡραία τὰ γράφεις. Θὰ ἀρέση ἡ ἐπιστολὴ εἰς τὸν Πατριάρχην. Δὲν μπορεῖς νὰ εἴπης εἰς τοὺς Παπικούς, ὅτι ἔχουν Χάριν καὶ Μυστήρια. Δὲν ἔπρεπε ὁ Πατριάρχης νὰ μεταβῆ εἰς τὴν Ρώμην, διότι αὐτοὶ κερδίζουν, χωρὶς νὰ διορθώνωνται καὶ ζημιοῦται ἡ Ὀρθοδοξία. Ὁ Παπισμὸς εἶναι μόνον ὑπερηφάνεια. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι μόνον ταπείνωσις. Ἔβλεπον μὲ τὸ διορατικὸν χάρισμα τὸν ναὸν τοῦ ἁγ. Πέτρου καὶ τὸ Βατικανὸν κατέβαλε κάθε προσπάθειαν νὰ ἐντυπωσιάση μὲ τὴν τελετουργίαν. Ὁ Πατριάρχης ἵστατο σοβαρὸς καὶ σκεπτικός.

Ταῦτα καταθέτω εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, κατ’ ἐνώπιον Κυρίου, ὅτι μοῦ εἶπε ἐπὶ λέξει ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ καὶ προορατικὸς προφήτης Πορφύριος. «Τὰ μωρά τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός, ἴνα καταισχύνη τοὺς σοφούς», ἴνα ἐκφρασθῶ κατὰ τὸν ἅγιον Ἀπόστολον Παῦλον.

Τὸ φρόνημα λοιπὸν τοῦ ἁγίου Πορφυρίου, ταυτίζεται μὲ τὸ Ἁγιορειτικὸν φρόνημα τοῦ Ἀθωνικοῦ μοναχισμοῦ.

Σχετικῶς μὲ τὸ ὀρθόδοξον φρόνημα, ὡς τὸ μόνον ἀληθές, ἐν ἀντιθέσει μὲ τὰς πλάνας τῶν θρησκειῶν, τὸ Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, ἐν Μήλεσι, ἀπὸ εἰκοσαετίας, ἔχει ἐκδόσει κασσέταν μὲ τὴν ἰδίαν τὴν φωνὴν τοῦ ἁγίου Πορφυρίου, δι’ ἢς στηλιτεύονται αἱ πλάναι τῶν θρησκειῶν.

Ὅμως, ὅπως διαστρέφουν τὸν διάλογον τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν Σαμαρείτιδα, ὡς καὶ τοὺς ἁγίους Πατέρας, διαστρέφουν καὶ παρουσιάζουν καὶ τὸν Ἅγιον Πορφύριον, ὡς δῆθεν σύμφωνον μὲ τοὺς διαθρησκειακοὺς διαλόγους, διὰ νὰ στηρίξουν τὰς πλάνας των.

Σχόλιον Ο.Τ.:

Ὀφείλομεν νὰ ὑπενθυμίσωμεν εἰς τοὺς ἀναγνώστας ὅτι εἰς τὸ ἰστολόγιον amen.gr, τοῦ ὁποίου ὁ διαχειριστὴς ἐτάχθη ὑπὲρ τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης μὲ κάθε τίμημα, ἐδημοσιεύθη τὴν 5ην Μαΐου 2016, δηλ. πρὸ τῆς συγκλήσεως αὐτῆς, κείμενον τοῦ κ. Κώστα Νούση ἐπιγραφόμενον «Περὶ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου – σκέψεις μέσα ἀπὸ τὴν ὀπτικὴ ἑνὸς σύγχρονου ἁγίου». Εἰς τὸ ἄρθρον αὐτὸ ὁ κ. Νούσης ἐπιχειρεῖ μεταξὺ ἄλλων νὰ ὑπερασπιθῆ τὴν παρουσίαν αἱρετικῶν ὡς παρατηρητῶν εἰς τὴν Σύνοδον τῆς Κρήτης. Δία νὰ τὸ ἐπιτύχη αὐτὸ προσκομίζει ἀπὸ βιβλίον τοῦ Ἀρχιμ. Ἀνανίου Κουστένη διὰ τὸν Ἅγιον Πορφύριον δύο περιστατικὰ μὲ μίαν κυρίαν. Εἰς τὸ πρῶτον ἡ κυρία αὐτὴ ἐλάμβανε μαζί της εἰς ξεναγήσεις παπικῶν τουριστῶν τὸν Ἅγιον, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνον τοὺς ὡμιλοῦσε, ἀλλὰ τοὺς προσκαλοῦσε νὰ κάνουν μαζὶ προσευχήν! Τὸ δεύτερον περιστατικὸν περιγράφεται ὡς ἑξῆς:

«Μία φορὰ ρώτησε ἡ κυρία αὐτὴ τὸν Γέροντα:

› Ὅταν πηγαίνω, κάνουν λειτουργία αὐτοί, εἶναι Καθολικοί. Καὶ μοῦ δίνουν καὶ μένα ὄστια, νὰ πάρω. Τί νὰ κάνω;

Σὰν νὰ τῆς λένε νὰ μεταλάβει. Καὶ τί ἀπήντησε ὁ Γέροντας; Κρατηθεῖτε, νὰ μὴ πέσετε.

› Παρ’ τό, παιδί μου. Ψωμάκι εἶναι κι αὐτό. Δὲν εἶναι τίποτε. Μὴ τοὺς στενοχωρεῖς… Εἶν’ ἀνάγκη νὰ τονίζουμε τί μᾶς χωρίζει;»

Εἰς τὰ περιστατικὰ αὐτὰ φαίνεται ὡς νὰ ἀντιφάσκη ὁ Ἅγιος. Ποία εἶναι ἀξιόπιστα; Ἀπεναντίας πρὸς τὸν κ. Νούσην, ποὺ δὲν ἐγνώρισε τὸν Ἅγιον, ὁ π. Δαμασκηνὸς ἦτο πνευματικόν του ἀνάστημα καὶ ἔζησε τὸν Ἅγιον καὶ γνωρίζει ὡς αὐτόπτης καὶ αὐτήκοος πολλὰ περισσότερα. Τὰ ὅσα ἀναφέρει ὁ κ. Νούσης εἶναι ἀπὸ δεύτερον χέρι καὶ χρειάζεται μεγάλη ἐπιφύλαξις, διότι πολλὰ γράφονται διὰ τοὺς προσφάτους Ἁγίους Πορφύριον καὶ Παΐσιον, ἀλλὰ δὲν ἀπεικονίζουν τὴν πραγματικότητα ἤ δὲν ἀποτυπώνονται ὀρθῶς.

Ἀκόμη ὅμως καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν ὅπου δεχθῆ κανεὶς ὅτι τὰ περιστατικὰ αὐτὰ εἶναι ἱστορικῶς ἀκριβέστατα δὲν εἶναι ἁπλῶς μεμονωμένα, ὅπου θὰ ἠμποροῦσε νὰ ὑποθέση κανεὶς ὅτι ἦτο ἕνα σφάλμα -καθὼς καὶ οἱ Ἅγιοι δὲν εἶναι ἀλάθητοι-, ἀλλὰ κυρίως ὅτι πρόκειται διὰ προσωπικᾶς συμβουλᾶς τοῦ Ἁγίου, ὁ ὁποῖος ὡς πνευματικός τῆς κυρίας ἐγνώριζε τὰ μύχια τῆς καρδίας της, καὶ ὄχι διὰ γενικὸν κανόνα. Παρατηροῦμεν ὅτι ἡ τοποθέτησις τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου εἰς τὴν συνομιλίαν του μετὰ τοῦ π. Δαμασκηνοῦ εἶναι ξεκάθαρη:

«Οἱ Παπικοὶ δὲν ἔχουν χάριν οὔτε μυστήρια καὶ αἱ μεταβάσεις ἐπισήμων προσώπων πχ. τοῦ Πατριάρχου εἰς Ρώμην ζημιώνουν τὴν Ὀρθοδοξίαν.»

Κατακλείοντες, νὰ ἀναφέρωμεν ὅτι εἰς ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα τὸ διαχρονικὸν φρόνημα τοῦ Ἁγίου Ὅρους ἐπιτάσσει ἡ Ἱ. Κοινότης καὶ ὅλοι οἱ Ἁγιορεῖται νὰ «συμβουλεύωνται τὸ ἀρχεῖον», δηλ. τὰς γνησίας γραπτᾶς καὶ προφορικᾶς παρακαταθήκας τῶν παλαιῶν Ἁγιορειτῶν, διὰ νὰ συστοιχοῦν τὰς ἀντιδράσεις των πρὸς αὐτᾶς, ὡς ἐπραξεν ὁ π. Δαμασκηνὸς καθὼς τὸ ἐπέτασσεν ἡ εὐθύνη ὡς ἀρχιγραμματεὺς τῆς Ἱ. Κοινότητος.

(Πηγή: «Ο Άγιος Πορφύριος, ο Παπισμός και το Άγιον Όρος», 26 Ιουλίου, 2016, Ορθόδοξος Τύπος)

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό , Ορθόδοξος Τύπος

Θαυμαστές παρεμβάσεις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου σέ περιπτώσεις ἀπόπειρας αἱρετικῶν νά μολύνουν τήν Πίστη τῶν Ὀρθοδόξων.

Στίς ἡμέρες μας, ὁ ἀντίχριστος κάνει τήν δουλειά του μέ πρωτοφανή δόλο καί μάλιστα ἐντελῶς ἀνεπαίσθητα. Μᾶς ξεγελάει πανεύκολα μέ διάφορες προφάσεις καί ψευτοδικαιολογίες καί χωρίς νά τό καταλάβουμε, μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἄρνηση καί τήν  περιφρόνηση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας. 

Μᾶς λένε, ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοί σωτηρίας. Μᾶς λένε, ὅτι οἱ αἱρετικοί εἶναι ''ἐκκλησίες''. Μᾶς λένε, ὅτι οἱ παπικοί καί οἱ προτεστάντες ἔχουν ἱερωσύνη καί μυστήρια ἔγκυρα. Μᾶς λένε, νά κρατήσουμε καθαρή μονάχα τήν ἀγάπη καί τήν Ἀλήθεια νά τήν στρογγυλέψουμε. Μᾶς λένε, ὅτι μποροῦμε νά συμπροσευχόμαστε δημοσίως μέ τόν ὁποιοδήποτε αἱρετικό, ἀκόμη καί μέ ἀλλόθρησκο. 

Δέν μᾶς λένε, ὅμως, γιά ὅλα τά παραπάνω, πρῶτον, τί λέει τό Εἀγγέλιο. Δεύτερον, τί μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Τρίτον, τί προβλέπεται, γιά ὅλες τίς παραπάνω δογματικές καί ἐκκλησιολογικές παρεκτροπές, τόσον ἀπό τούς Ἱερούς Κανόνες, ὅσον καί ἀπό τίς Ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν μας Συνόδων.

Ὁ ἐχθρός, γιά ὅσους προσέχουν καί ἐνδιαφέρονται γιά τήν σωτηρία τους, εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι δέν βρίσκεται ἁπλά ἐντός τῶν τειχῶν, ἀλλά ἔχει πλέον θρονιαστεῖ στό κέντρο τῆς Ἐκκλησίας: στίς καρδιές τῶν περισσοτέρων ἀξιωματούχων της. Γι' αὐτό καί δέν τόν ὑποψιαζόμαστε, γι' αὐτό καί παρασυρόμαστε χωρίς τήν παραμικρή ἀντίσταση. Ἔλεγε ὁ ἀγαπημένος μας Ἅγιος Γέροντας Παΐσιος: Ζοῦμε στά χρόνια τοῦ ἀντιχρίστου καί κοιμόμαστε μέ τά τσαρούχια. 

Ἡ ἀνθρωποκτόνος παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ (Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς) ἔχει διεισδύσει γιά τά καλά στίς περισσότερες ἐνορίες μας καί ἐμεῖς συνεχίζουμε νά ζοῦμε, σάν νά μή συμβαίνει ἁπολύτως τίποτε!

Κλῆρος καί λαός ἔχουμε πέσει σέ ὕπνο βαθύ, ὕπνο θανατηφόρο. Τό δηλητήριο τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἔχει δηλητηριάσει καί νοῦν καί καρδίαν. Μᾶς ἔχει ὑπνωτίσει καί μᾶς σπρώχνει κατευθεῖαν πρός τήν ὀλέθρια ἀθεΐα, τοὐτέστιν πρός τήν ἀπώλεια.

Ἐμεῖς, σήμερα, ἐν ὀνόματι μιᾶς νοθευμένης καί ψεύτικης ἀγάπης, ὀνομάζουμε τούς αἱρετικούς ''ἀδελφές ἐκκλησίες''. Τούς προκαθημένους τους, τούς προσφωνοῦμε ''ἁγιώτατους'' καί τούς πολυχρονίζουμε ψαλμωδικῶς ἐντός τῶν Ἱερῶν μας Ναῶν. Τούς καλοῦμε καί συμπροσευχόμαστε μαζί τους μέσα στίς ἐκκλησιές μας, λειτουργούμαστε παρέα μαζί τους κ.α.π.

Ρωτήσαμε τήν Παναγιά μας, πού λέμε ὅτι θά τήν τιμήσουμε στίς δεκαπέντε τοῦ μηνός, ἐάν συμφωνεῖ μέ ὅλα αὐτά τά ὑβριστικά καί ἐπαίσχυντα ’’κατορθώματά μας’’; Διότι ἡ Παναγιά μας ἔχει φανερώσει τήν στάση Της ἀπέναντι στούς αἱρετικούς καί ἡ στάση Της εἶναι ἐντελῶς διαφορετική ἀπό τήν δική μας: Ὑπάρχουν θαυμαστές ἱστορικές μαρτυρίες, πού βεβαιώνουν, ὅτι ἡ Δέσποινά μας, ἡ Κυρία Θεοτόκος, ὅλους τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς ’’ἡμέτερους’’ λατινόφρονες, τούς ἀποκαλεῖ ''ἐχθρούς δικούς Της καί τοῦ Κυρίου, ὑποκριτές καί ἀσεβέστατους’’.

Στίς 15 Αὐγούστου ἑορτάζομε τήν πάνσεπτο Κοίμησή Της.

Πόσοι ἀπό ἐμᾶς, τούς βαπτισμένους στήν κολυμβήθρα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, θά βροντοφωνάξουμε τήν ἡμέρα αὐτή ὁμολογιακῶς, ὅπως καί Ἐκείνη τό ἔπραξε, τό ὄχι στήν παρουσία αἱρετικῶν καί λατινοφρόνων μέσα στούς ἱερούς μας ναούς; (Γερμανία, Σμύρνη, Φανάρι κ.α.)

Πόσοι ἀπό ἐμᾶς, τούς βαπτισμένους στό ὄνομα τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν ἡμέρα τῆς Παναγίας, θά μιμηθοῦμε τήν Κυρία μας Θεοτόκο καί, ἀγαπῶντες ἐν ἀληθείᾳ, θά διαμηνύσουμε φωναχτά στούς σύγχρονους Χριστομάχους καί Πνευματομάχους (ὀπαδούς τοῦ Κολυμπαρίου), ὅτι εἶναι ἐχθροί τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγιᾶς μας, ἀσεβέστατοι καί ὑποκριτές;

Γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές καί γιά ὅσους ἔχουν λίγο παραπάνω ὑπομονή στό διάβασμα, παρατίθενται στήν συνέχεια καί οἱ προαναφερθεῖσες σχετικές μαρτυρίες.

Ἡ θαυματουργή εἰκόνα τοῦ ’’ΧΑΙΡΟΒΟ’’

Βρισκόμαστε στά 1274. Αὐτοκράτορας στήν Πόλη εἶναι ὁ Μιχαήλ Παλαιολόγος καί πατριάρχης ὁ ἀμείλικτος διώκτης τῶν Ὀρθοδόξων Ἁγιορειτῶν πατέρων, ὁ λατινόφρων Ἰωάννης Βέκκος. Μόλις ἔχει ὑπογραφεῖ στήν Λυών ἡ ψευδοένωση Ὀρθοδόξων καί παπικῶν, καί ἀπεσταλμένοι τοῦ πάπα μαζί μέ ’’δικούς μας’’ ἑνωτικούς καταφθάνουν στό Ἅγιον Ὄρος, γιά νά ἐπιβάλλουν τήν ἐφαρμογή τῆς προδοτικῆς συμφωνίας.

Σέ ἔνα κελλί, πού βρίσκεται σέ ἀπόσταση ἀπό τήν Ἱερά Μονή Ζωγράφου, ἀσκήτευε τότε ἕνας γέροντας πολύ μεγάλης ἀρετῆς. Ὁ ἐνάρετος αὐτός γέροντας εὐλαβεῖτο βαθύτατα τήν Κυρία Θεοτόκο καί εἶχε καθημερινό κανόνα τήν ἐπαναλαμβανόμενη ἀνάγνωση τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Παναγίας, σέ ὄρθια μάλιστα στάση μπροστά στήν Εἰκόνα της.

Κάποια ἡμέρα καί ἐνῷ βίωνε ὑψηλές πνευματικές καταστάσεις λέγοντας μέ λαχτάρα τό ’’Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε’’, ἄκουσε τήν Παναγία ἀπό τήν ἱερή Της εἰκόνα νά τοῦ λέει: ’’Χαῖρε καί σύ, Γέρων τοῦ Θεοῦ. Μή φοβοῦ, ἀλλά ἀπελθών ταχέως εἰς τήν Μονήν, ἀνάγγειλον τοῖς ἀδελφοῖς καί τῷ Καθηγουμένῳ, ὅτι οἱ ἐχθροί ἐμοῦ τε καί τοῦ Υἱοῦ μου ἐπλησίασαν. Ὅστις οὖν ὑπάρχει ἀσθενής τῷ πνεύματι, ἐν ὑπομονῇ κρυβήτω, ἕως παρελθεῖν τόν πειρασμόν. Οἱ δέ στεφάνων μαρτυρικῶν ἐφιέμενοι, παραμενέτωσαν ἐν τῇ Μονῇ. Ἄπελθε οὖν ταχέως...’’.

Ὁ γέροντας, μετά ἀπό αὐτό, δέν στάθηκε οὔτε λεπτό. Ἀμέσως ξεκίνησε γιά τό μοναστήρι, τήν ἱερά Μονή Ζωγράφου, γιά νά ἐνημερώσει τούς πατέρες καί νά τούς μεταφέρει τίς ὁδηγίες τῆς Παναγίας. Φτάνοντας στήν Ἱερά Μονή, ὁ εὐλαβής καί ἐνάρετος γέροντας ζεῖ τό θαῦμα γιά δεύτερη φορά: Μπροστά στήν πύλη τοῦ Μοναστηριοῦ βλέπει ὄρθια τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας τοῦ κελλιοῦ του, ἀπό τήν ὁποία καί ἄκουσε τήν φωνή τῆς Θεοτόκου!

Κρατῶντας, τώρα, στήν ἀγκαλιά του τήν θαυματουργή εἰκόνα τῆς Παναγίας, παρουσιάζεται ἐνώπιον τοῦ Ἡγουμένου καί τῶν πατέρων καί τούς λέει: Σεβαστοί μου πατέρες, ἡ Κυρία Θεοτόκος μοῦ ἀποκάλυψε, ὅτι οἱ ἐχθροί Της καί ἐχθροί τοῦ Υἱοῦ Της σέ λίγο καταφθάνουν στό Μοναστήρι. Ὅποιοι ἀπό τούς πατέρες καταλαβαίνουν, ὅτι δέν θά ἀντέξουν στό μαρτύριο, μέχρι νά ἡσυχάσουν τά πράγματα, ἄς κρυφτοῦν κάπου μακριά. Ὅσοι, ὅμως, πατέρες εἶναι ἕτοιμοι νά μιμηθοῦν τούς Μάρτυρες καί νά στεφανωθοῦν, ἄς παραμείνουν στό Μοναστήρι.

Οἱ πατέρες ἔπραξαν, ὅπως άκριβῶς ὥρισε ἡ Παναγία. Οἱ ἀσθενέστεροι κρύφθηκαν μέσα στό δάσος. Οἱ πιό δυνατοί, ὁ ἡγούμενος καί ἄλλοι 25 μοναχοί, παίρνοντας μαζί τους τήν θαυματουργό εἰκόνα τῆς Παναγίας κλείστηκαν στόν πύργο τῆς Μονῆς, περιμένοντας τούς ἐχθρούς Της.

Πράγματι, σέ λίγο κατέφθασαν οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ ἑνωτικοῦ αὐτοκράτορα καί τοῦ λατινόφρονα πατριάρχη Βέκκου, συνοδευόμενοι καί ἀπό ὁμάδα ἀπεσταλμένων τοῦ πάπα. Οἱ 26 ὁμολογητές τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως πατέρες δέν κάμφθηκαν οὔτε στιγμή ἀπό τίς ὑποσχέσεις καί τά καλοπιάσματα τῶν αἱρετικῶν. Ἀρνήθηκαν ἐξ ἀρχῆς νά συλλειτουργήσουν μέ τούς παπικούς καί τούς λατινόφρονες ’’δικούς μας’’. Ἐπέκριναν ἐντονώτατα τίς ἑνωτικές ἀπόπειρες καί κατεδίκασαν εὐθέως τίς πλάνες τῶν παπικῶν.

Σέ λίγο, ὁ πύργος τῆς Μονῆς παραδόθηκε στήν πυρά. Ἡ ὀργή τῶν ἑνωτικῶν καί τῶν παπικῶν ἀπεσταλμένων, διά τῆς πυρᾶς, ὁδήγησε τούς Ὁμολογητές πατέρες κατευθεῖαν στήν ἀγκαλιά τοῦ Τριαδικοῦ μας Θεοῦ. Ἀπό τόν πύργο τόν κατακαμένο σώθηκε μονάχα ἡ θαυματουργός εἰκόνα τῆς Παναγίας, πού ἀπό τότε τήν ἀποκαλοῦν ’’Χαίροβο’’ (στά Βουλγαρικά σημαίνει τό Χαῖρε τό Ἀρχαγγελικό). Αυτά συνέβησαν στίς 10 Ὀκτωβρίου 1274.

Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τούς Ὁμολογητές Ἱερομάρτυρες κάθε χρόνο στίς 10 Ὀκτωβρίου, τήν ἡμέρα, δηλαδή, τοῦ μαρτυρίου τους.

Ἡ θαυματουργός εἰκόνα τῆς Παναγίας μας, ἡ Παναγία τοῦ Χαίροβο, φυλάσσεται στήν Ι.Μ. Ζωγράφου, γιά νά μᾶς θυμίζει τήν στάση Της ἀπέναντι στούς αἱρετικούς καί τούς ’’δικούς μας’’ λατινόφρονες.

***

Θαυμαστή διήγηση

γιά τόν μοναχό, πού εἶχε στό κελλί του

αἱρετικά κείμενα τοῦ Νεστορίου

Στήν Λαύρα τοῦ Καλαμῶνος κοντά στόν Ἰορδάνη, ὁ ἀβᾶς Κυριακός ὁ πρεσβύτερος διηγήθηκε στούς προσκυνητές τό παρακάτω συμβάν: ’’Ἕνα βράδυ εἶδα σάν ζωντανό ὄραμα στόν ὕπνο μου μιά γυναῖκα πολύ σεμνή, ντυμένη στά πορφυρά, ἔχοντας κοντά Της δύο τίμιους καί ἱεροπρεπεῖς ἄνδρες. Στέκονταν καί οἱ τρεῖς ἔξω ἀπό τό κελλί μου. Καθώς ἔβλεπα τήν σεμνοπρεπή γυναῖκα, τήν πῆρα γιά τήν Δέσποινά μας, τήν Κυρία Θεοτόκο. Καί τούς δυό ἄνδρες πού ἦταν μαζί της, γιά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Πρόδρομο καί τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Θεολόγο.

Βγῆκα ἔξω καί παρακαλοῦσα τήν Παναγία νά μπεῖ στό κελλί μου καί νά μοῦ δώσει τήν εὐχή καί τήν εὐλογία Της, μά Ἐκείνη δέν ἤθελε νά περάσει μέσα. Ἐγώ ἐπέμενα καί κάποια στιγμή ἀκούω τήν Θεοτόκο νά μοῦ λέει:

Μέσα στό κελλί σου ἔχεις τόν ἐχθρό μου καί ἔρχεσαι νά μέ καλέσεις νά μπῶ καί ἐγώ ἐκεῖ; Καί λέγοντας αὐτά στράφηκε ἀλλοῦ καί ἔφυγε.

Ξύπνησα τρομαγμένος καί προβληματισμένος, προσπαθῶντας νά βρῶ τί ἔδιωξε τήν Παναγία ἀπό τό κελλί μου. Πέρασε πολλή ὥρα ἐρευνῶντας τόν ἑαυτό μου, τίς πράξεις, τίς σκέψεις μου, ἀλλά, δέν ἔβρισκα νά ἔχω κάνει κάτι, νά ἔχω πεῖ κάτι βλάσφημο γιά τήν Παναγία ἤ πού νά εἶναι φταίξιμο καί προσβολή γιά Ἐκείνην.

Προκειμένου νά διώξω τήν λύπη καί τούς στενάχωρους λογισμούς, πού μέ κατέλαβαν, πῆρα στά χέρια μου ἕνα βιβλίο τοῦ μακαρίου Ἡσυχίου τοῦ πρεσβυτέρου νά διαβάσω. Ἀνοίγοντας, ὅμως, τό βιβλίο ἐκεῖνο, βρίσκω, μέ πολλή μεγάλη μου ἔκπληξη, στίς τελευταῖες σελίδες, δύο λόγους τοῦ ὑβριστοῦ τῆς Θεοτόκου, τοῦ αἱρετικοῦ πατριάρχη Νεστορίου. Τότε κατάλαβα, ὅτι ὁ ἐχθρός τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου ἦταν αὐτοί οἱ λόγοι.

Σηκώθηκα καί τό ἐπέστρεψα τό βιβλίο σέ ἐκεῖνον, πού μοῦ τό εἶχε δανείσει. Τοῦ ἐξήγησα τό τί συνέβη καί ἐκεῖνος ὁ εὐλογημένος ἀδελφός, χωρίς νά χάσει καιρό, ἔκοψε ἀπό τό βιβλίο τά φύλλα μέ τούς λόγους τοῦ αἱρετικοῦ Νεστορίου, τά ἔριξε στήν φωτιά καί εἶπε: Δέν θά ἀφήσω νά παραμείνει οὔτε μιά στιγμή μέσα στό κελλί μου ὁ ἑχθρός τῆς Ὑπεραγίας ἡμῶν Θεοτόκου.

***

Παναγία τοῦ Πόπσκαγια

(Παναγία παπαδική -Ἱερά Μονή Χιλανδαρίου)

Στό Ἅγιον Ὄρος, στήν Ἱερά Μονή Χιλανδαρίου, ὑπάρχει ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας μέ τήν ὀνομασία ’’Πόπσκαγια’’, πού σημαίνει ’’Παναγία τῶν παπάδων’’.

Κάποτε, παρουσιάστηκε στήν Μονή ἕνας ἄγνωστος παπάς, ὁ ὁποῖος αὐτοσυστήθηκε μέ τό ὄνομα Ἱερώνυμος. Ἦταν, ὅμως, αἰρετικός καί στόχος του ἦταν νά παρασύρει τούς πατέρες τοῦ μοναστηριοῦ στήν κακοδοξία του.

Σέ μιά λιτανεία, ἐνῷ κρατοῦσε ὁ ἴδιος στά χέρια του τήν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου, ἀκούστηκε φωνή ἀπό τό Θεῖο Βρέφος νά τόν ἀποκαλεῖ ὑποκριτή, ἀσεβέστατο καί αἱρετικό. Ἀμέσως ὁ αἱρετικός ἱερέας ἔπεσε κάτω νεκρός. Ἔτσι ἡ εἰκόνα ἔλαβε τήν ὀνομασία ’’Παναγία τῶν παπάδων’’ καί οἱ πατέρες τῆς Μονῆς τήν τιμοῦν ἀπό τότε μέχρι καί σήμερα, διότι τούς προστάτεψε ἀπό τόν παπά τόν αἱρετικό.

ΠΗΓΕΣ:

Τά κείμενα μέ τά θαυμαστά γεγονότα ἁλιεύθηκαν ἀπό τήν ἠλ. δ/νση:

http://alavastron.blogspot.com/2016/08/Panagia-Theotokos-1.html

Ἔγινε μετατροπή τῶν κειμένων στό πολυτονικό καί παρουσιάστηκαν τό μέν πρῶτο διασκευασμένο, ἐνῷ τά ἄλλα δύο αὐτούσια.

Ἄλλο ἕνα βιβλίο τοῦ π. Βασιλείου Θερμοῦ κυκλοφόρησε, "Σεξουαλικός προσανατολισμός καί ταυτότητα φύλου. Οι απαντήσεις ...και οι άνθρωποι", τό ὁποῖο ἀπαιτοῦσε ὀφειλόμενη κριτική, τήν ὁποία καί πραγματοποίησα, ἀφοῦ πρῶτα μελέτησα ἐπισταμένως τά ὅσα γράφει.

Πρίν τήν ἀνάγνωση ὅμως τῆς κριτικῆς, θέτω κάποιες προϋποθέσεις:

Ἄν κάποιος νομίσει πώς εἶμαι προκατειλημμένος, ἄς μήν εἶναι τουλάχιστον καί ἐκεῖνος μέ μένα. Δέν ἔχω κάτι προσωπικό μέ τόν συγγραφέα, ἁπλῶς ἀντικειμενικά κριτικάρω τά ὅσα γράφει.

Ἄν κάποιος θεωρήσει πώς τά ὅσα θά διαβάσει στήν παροῦσα κριτική ἀποτελοῦν μία φονταμενταλιστική ἐμμονή σέ στερεότυπα μιᾶς ἄλλης ἐποχῆς, θέλω νά πιστεύω πώς δέν θά θεωρεῖ στερεότυπη ἀκόμη καί τήν ἴδια τήν ἑλληνική σύνταξη τῆς προτάσεως πού χρησιμοποίησα γιά νά ἐκφράσω αὐτήν μου τή σκέψη. Οὔτε καί φονταμελιστική στάση τό νά χρησιμοποιῶ αὐτήν τή συγκεκριμένη σύνταξη καί γραμματική. Νισάφι πιά! Θυμίζει αὐτήν τήν ἀρρωστημένη κατάσταση πού τήν ἐντοπίζει καί ὁ συγγραφέας γιά ἄλλο θέμα καί σέ ἄλλο πλαίσιο (σελ. 86) -στόν ὅρο ὁμοφοβία- κατά τήν ὁποία ὅλοι οἱ δισταγμοί στό νά σκεφθεῖς, πεῖς, πράξεις κάτι, θεωροῦνται ὁμοφοβίες.

Ἄν κάποιος, ἀφοῦ διαβάσει τήν παροῦσα, κρίνει ὅτι ἀδικεῖται ὁ συγγραφέας, ἐπειδή μιλᾶ ὡς ἐξειδικευμένος ἐπιστήμων τῆς ψυχιατρικῆς, πού εἶναι ἡ μία ἰδιότητά του, καί ὄχι ὡς ὀρθόδοξος ἱερέας, ἀπαντῶ:

α. δέν εἶχα καμιά τέτοια πρόθεση νά τόν ἀδικήσω,

β. δέν κρίνω τό πρόσωπο ἀλλά τά γραφόμενα,

γ. δέν χωρίζονται οἱ διπλές ἰδιότητες πού ἔχουν οἱ λειτουργοί τοῦ Ὑψίστου. Ἀντιθέτως κάθε τέχνη ἤ ἐπιστήμη στόν ἱερέα πρέπει νά διακονεῖ τήν ἱερατική του ἰδιότητα. Γι’αὐτό ἐξάλλου ὑπάρχουν καί κανόνες τῆς Ἐκκλησίας πού ἀπαγορεύουν κάποια ἐπαγγέλματα στούς κληρικούς. Βεβαίως καί ἀλληλοεπηρεάζονται οἱ δύο ἰδιότητες τῶν κληρικῶν· π.χ. ἱερεύς-ἐκπαιδευτικός, ἱερεύς-ἰατρός...

Ἐνώπιον ὅμως τοῦ φοβεροῦ Βήματος τοῦ Χριστοῦ μέ ποιά ἰδιότητα θά παρουσιασθοῦμε; μέ αὐτή τοῦ κοσμικοῦ ἐρευνητῆ-ἐπιστήμονα πού λέει ὅ, τι θέλει ἤ ὅ,τι τοῦ ἔμαθαν ἄθεοι ἐρευνητές ἤ τοῦ Λειτουργοῦ-ἐν Χριστῷ ἐπιστήμονα;

Ἐφ΄ ὅσον ἔχουμε νά κάνουμε μέ ὅλον τόν ἄνθρωπο δέν μποροῦμε νά ξεχωρίσουμε τή θεολογία ἀπό τίς ὑπόλοιπες πτυχές τῆς ζωῆς του μέ τό σκεπτικό "τί δουλειά ἔχει ὁ Θεός μέ τήν ὑγεία, τήν πολιτική , τήν παιδεία, τήν ἐπιστήμη, τήν καθημερινότητα". Ἄν πιστεύουμε πώς ὁ Θεός εἶναι ὁ Δημιουργός μας, τότε ἔχει κάθε δικαίωμα, ἄν Τοῦ τό ἐπιτρέπουμε, νά ἐπεμβαίνει στήν κάθε πτυχή τῆς ζωῆς μας, ἀκόμη καί τήν πιό ἁπλή.

Ἄν κάποιος διαχωρίσει τήν προπτωτική ἀπό τή μεταπτωτική ζωή τοῦ ἀνθρώπου, θά διακρίνει εὔκολα τήν διάκριση σέ κατά - παρά - ὑπέρ φύσιν. Ἡ ἴδια ἡ φύση δέν ἄλλαξε. Στή μεταπτωτική κατάσταση τό παρά φύσιν γίνεται ἕξις, ὄχι ὅμως νέα φύση. Κλειδί, ἡ μετάνοια: «Μετάνοιά ἐστιν ἐκ τοῦ παρὰ φύσιν εἰς τὸ κατὰ φύσιν καὶ ἐκ τοῦ Διαβόλου πρὸς τὸν Θεὸν ἐπάνοδος δι᾿ ἀσκήσεως καὶ πόνων». (Ἁγ. Ἰω. Δαμασκηνοῦ, ἔκδ. ἀκριβής περί τῆς ὀρθοδόξου πίστεως). Ἡ μεταπτωτική περίοδος κουβαλᾶ μέσα της ὅλες τίς συνέπειες τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος μέ ὅποια παρά φύσιν ἐκτροπή αὐτό μπορεῖ νά σημαίνει. Ὁ μόνος τρόπος θεραπείας, λυτρώσεως καί ἐπιστροφῆς στόν Παράδεισο προσφέρεται δωρεάν μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία. Τούς Χριστιανούς τουλάχιστον τούς ἐνδιαφέρει μονάχα ὁ λόγος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῶν ἁγίων μαθητῶν καί τῶν ἁγίων Πατέρων. Δέν περιπλανῶνται στίς ἄπειρες ὑποκειμενικές τοποθετήσεις εἰδικῶν καί μή ἐπί τῶν διαφόρων θεμάτων τῆς ζωῆς τους.

Ἄς ξεκινήσουμε ἑπομένως ταπεινά καί ἀγαπητικά, χωρίς πνεῦμα αὐθεντίας, νά κάνουμε μία σύγκριση-ἀντιπαράθεση τῶν γραφομένων στό βιβλίο, μέ βάση τά ὅσα ὁ Χριστός καί οἱ ἅγιοι μᾶς διδάσκουν. Καί κάποιες φορές καί βάσει τῆς ἁπλῆς κοινῆς λογικῆς ἑνός ἀθώου ἐφήβου.

Στή σελ. 17, ὡς πρός τήν αἰτιολογία τῆς ὁμοφυλοφιλίας γράφει ὁ συγγραφέας «...Στό ἐκκλησιαστικό στρατόπεδο ...πολεμοῦν μέ πάθος κάθε ὑποψία βιολογικῆς προδιάθεσης, διότι θά τούς φέρει σέ θεολογική ἀπορία...».

Ἡ Ἐκκλησία ὅμως εἶναι κιβωτός σωτηρίας, ὄχι ποδοσφαιρικό κλάμπ ὀπαδῶν, ἕτοιμων γιά σύγκρουση μέ τούς ἀντιπάλους, ὅπως ὑπονοεῖ ὁ συγγραφέας μέ τή χρήση τῆς λέξης «στρατόπεδο». Ὁ μόνος πόλεμος εἶναι πρός τήν ἁμαρτία.

Ἐπιπλέον πῶς προεξοφλεῖται τό ἀποτέλεσμα;

Ἡ ἀπορία προφανῶς θά εἶναι "γιατί νά καταδικάζεται ὡς ἁμαρτία ἡ ὁμοφυλοφιλία ἀφοῦ ὀφείλεται σέ βιολογική προδιάθεση". Μά ἀκόμη καί ἄν ἰσχύει, εἴμαστε δηλ. ἕρμαια τῶν προδιαθέσεων καί ἀνεύθυνοι τῶν πράξεών μας; Μήπως αὐτό κατά βάθος θά χρησίμευε ὡς ἄλλοθι γιά νά ἁμαρτάνουν οἱ ὁμοφυλόφιλοι καί μάλιστα χωρίς τόν φόβο τῆς κολάσεως; Ἡ ἴδια ἡ βιολογική προαίρεση δέν ἔχει φθαρεῖ ὡς μεταπτωτική; Δέν χρήζει θεραπείας; Ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου πάντως δέν μπαίνει στή λογική τῶν προδιαθέσεων καί τῶν συνθηκῶν, ἀλλά ἐπί τῆς οὐσίας ρητῶς καταδικάζει τήν ὁμοφυλοφιλία ( Α΄Κορ. στ΄ κεφ. καί Ρωμ. α΄κεφ. ).

Στή σελ. 23 διαβάζει κανείς τό κορυφαῖο «...στήν ὁμοφυλοφιλία συναντᾶ κανείς καί σχέσεις ὥριμης ἀφοσιωμένης ἀγάπης».

Φρίκη καί ὄνειδος. Ἡ ὤριμη ἀγάπη στή χριστιανική συζυγική σχέση προϋποθέτει γάμο, δηλαδή εὐλογία ἀπό τήν Ἐκκλησία· ἔχει ἐσχατολογική προοπτική. Εἶναι εἰκόνα τῆς Νύμφης Ἐκκλησίας καί τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ. Δέν εἶναι ἱκανοποίηση μόνο μίας κοσμικῆς ἐπιθυμίας. Εἶναι ὁδός σωτηρίας, ἑνώσεως μέ τόν Χριστό. Ὅταν ὁ καλεσμένος στόν γάμο διώκεται ἐπειδή δέν ἔχει τό σωστό ἔνδυμα, πόσο μᾶλλον οἱ νεόνυμφοι; Στή σχέση τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἡ πραγματικότητα τό ἔχει δείξει, κυριαρχοῦν κάποιες σταθερές ἐν μέρει ἤ ἐν πολλοῖς: ἀρρωστημένη ὑπερευαισθησία, διεστραμμένη εὐφυΐα, ζήλεια, φθόνος, ρίσκο γιά AIDS, φονικά. Καμιά ὡριμότητα, καμιά ἀφοσίωση. Ἀφοσίωση (ἀπό + ὅσιος) μέ ἀνόσιες πράξεις δέν ὑπάρχει.

Λίγο παρακάτω, στήν ἴδια σελίδα, ἐκφράζεται ἡ φιλοσοφική θέση «Ὑγιές δέν εἶναι πάντοτε τό φυσικό».

Ὑγιές, θά λέγαμε ἐμεῖς, εἶναι τό φυσικό, τό ἀποκατεστημένο ἀπό τή νόσο του (ἴδε, ὑγιὴς γέγονας… ἀποκατεστάθη ἡ χεὶρ αὐτοῦ ὑγιὴς ὡς ἡ ἄλλη). Ἄν δέν εἶναι τό φυσικό ὑγιές, τότε τό γραφικό «καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ πάντα, ὅσα ἐποίησε, καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν» σημαίνει ὅτι δέν εἶδε καλά τά πάντα ὁ Θεός καί οὔτε καλά λίαν ἔφτιαξε τόν κόσμο. Αὐτό πού λέει ὁ συγγραφέας, ἰσχύει ὅταν τό φυσικό τό θεωρήσουμε μεταπτωτικῶς. Π.χ. ὁ θάνατος εἶναι φυσικός μεταπτωτικῶς. Δέν εἶναι ὅμως ὑγιής. Εἶναι παρά φύσιν γεγονός, συνέπεια τῆς ἁμαρτίας, "ἵνα μή τό κακόν ἀθάνατον γένηται". Στόν Παράδεισο πρίν τήν πτώση ὑπῆρχε ἡ δυνατότητα ἀθανασίας. Ἄρα ἄν ὁ ὅρος "φυσικό" θεωρηθεῖ προπτωτικῶς, τότε καί μόνο τότε εἶναι ὑγιές ὅ, τι εἶναι φυσικό.

Στή συνέχεια στή σελ. 24 ἀναφέρεται ἡ σκόπιμη πρόταση: «...εἶναι φυσικό κάθε σεξουαλική πράξη νά γίνεται μέ στόχο τήν ἐγκυμοσύνη, ἤ ὄχι;...γιά τόν ἄνθρωπο δέν εἶναι φυσικό...ἐνδέχεται νά ὑπάρχουν λόγοι ...ὥστε νά μήν καταλήγει κάθε σεξουαλική πράξη σέ σύλληψη».

Φυσικό εἶναι ὅ, τι θεωρεῖται φυσικό γιά τήν Ἁγία Γραφή. Νά μήν ἀντιτίθεται στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Στό συγκεκριμένο στοχευμένο παράδειγμα, ἐνδεχομένως ὁ συγγραφέας θέλει νά δείξει ὅτι ἐνῶ δέν εἶναι φυσικό, ὡστόσο εἶναι ὑγιές; ἤ ὅτι θεωρεῖ φυσικό τίς ὅποιες μεθόδους ἀντισύλληψης ἤ καί ὅποιες ἄλλες παρά φύσει μεθόδους ἐπιλέγονται, πού ἀναγκαῖα ὑπαινίσσεται; Αὐτές δέν ἔχουν ψυχοσωματικές συνέπειες καί κυρίως στή γυναίκα; Τό θέμα εἶναι ἁπλό: ἡ Ἐκκλησία μας μέ τούς καλούς πνευματικούς της ξέρει νά συμβουλεύει σοφά τά ἀνδρόγυνα ὥστε νά μή φθάνουν σέ φθοροποιές ἤ ἀνθρωποκτόνες ἐρωτικές συμπεριφορές.

Κατόπιν ὁ συγγραφέας ἔρχεται σέ μία πρώτη ἀντίφαση. Στή σελ. 24 λέει: « τά γεννητικά ὄργανα τῶν δύο φύλων ...ὑποδεικνύουν πώς ἡ ὁμοφυλοφιλία βρίσκεται ἔξω ἀπό τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ....Εἶναι ἄλλο ὅμως τό θεολογικά σφαλερό καί ἄλλο τό ἐπιστημονικά προβληματικό...κάποιος σᾶς βλάπτει...καί τόν ἀντιπαθεῖτε: τί πιό φυσιολογικό ἀπό ψυχολογικῆς πλευρᾶς;».

Ἄν εἶναι ἐκτός σχεδίου, τότε πῶς στή σελ. 23 λέει πώς συναντᾶ κανείς καί σχέσεις ὥριμης ἀφοσιωμένης ἀγάπης; Μιά σχέση δίχως Θεό μπορεῖ νά ἔχει ἀγάπη;

Ἀκόμη κι’ἄν ἀναφερόμαστε στή λανθασμένη διαίρεση (ἀντίθεση;) θεολογίας-ἐπιστήμης καί δοῦμε τήν ἀντιπάθεια μόνο ἀπό ψυχολογικῆς πλευρᾶς, ἐξισώνεται ἡ ἀντιπάθεια μέ τήν σαρκική ὁμοφυλοφιλική σχέση; Ἐκτός αὐτοῦ ὅμως τί θά πεῖ "ἐπιστημονικά προβληματικό"; ἡ ἐπιστήμη δέν εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ; Μᾶς βολεύει μήπως ἡ τεχνητή διαίρεση καί κατασκευασμένη τάχα διαμάχη θεολογίας-ἐπιστήμης, γιά νά δικαιολογοῦμε διαστροφές;

Ὕστερα στή σελ. 25 σημειώνει: «...δέν εἶναι ἐφικτό νά διαχωρίζεται ριζικά ὁ ἀνδρικός ἀπό τόν γυναικεῖο ἐγκέφαλο· στατιστικά ὑπάρχουν διαφορές ».

Ὁ καθηγητής ὅμως Νευρολογίας τοῦ ΑΠΘ Σταῦρος Μπαλογιάννης, καθόλου τυχαῖος ἐπιστήμων, ἄλλα διδάσκει. Στό πλαίσιο Ἡμερίδας μέ θέμα «Ταυτότητα φύλου – Μία διεπιστημονική προσέγγιση» πού ἔγινε στό Πολεμικό Μουσεῖο τήν Κυριακή, 28 Μαΐου 2017, εἶπε: «Άρα ο εγκέφαλος είναι ο κύριος αρμοστής όλων των χαρακτήρων, των χαρακτηριστικών στοιχείων ενός φύλου. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος του ανδρός διαμορφώνει όλα τα χαρακτηριστικά της ανδρικής προσωπικότητος και όλα τα μορφολογικά στοιχεία του ανδρικού φύλου, της γυναικός αντιστοίχως της γυναικείας προσωπικότητος και τα μορφολογικά στοιχεία του γυναικείου φύλου...». Ποιός ἔχει τήν ἀλήθεια;

Τί θά πεῖ ἐπίσης στατιστικά; θά πεῖ ἐξωτερικά καί ὄχι κατ᾿ οὐσίαν; διότι ἄν ὑπάρχουν διαφορές κατ’οὐσίαν, τότε αὐτό ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τήν προηγούμενη πρόταση "δέν διαχωρίζεται ριζικά", ἀφοῦ "ριζικά" θά πεῖ κατ οὐσίαν. Ἄλλη μιά ἑπομένως δεύτερη ἀντίφαση.

Μετά ὁ συγγραφέας παίρνει θέση καί γιά τή σχέση τῶν ὁμοφυλοφίλων μέ τά παιδιά ἤ καί ἐνδεχομένως γιά τήν ἀναδοχή παιδιῶν ἀπό αὐτούς: «...(τά παιδιά) θά μποροῦσαν νά διαφθαροῦν μέσω τῆς μίμησης. Ἐνῶ πράγματι χρειάζεται νά ὑπάρξει φροντίδα τῶν παιδιῶν (ὑπό τήν ἔννοια τῆς κατάλληλης διαφώτισης καί τῆς ὀρθῆς τοποθέτησης τῶν ἐννοιῶν στό μυαλό τους), ἡ ἐμπειρία δέν δείχνει ὅτι κινδυνεύουν νά υἱοθετήσουν διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, ἄν συναναστραφοῦν ὁμοφυλόφιλους ἤ ἄν μαθαίνουν εἰδήσεις πού ἀναδεικνύουν τήν ὁμοφυλοφιλία)» (σελ. 31).

Καί πάλι παρατηρεῖ κανείς τρίτη ἀντίφαση: Ἀφοῦ δέν ὑπάρχει κίνδυνος ἀλλαγῆς σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ, γιατί νά γίνεται κατάλληλη διαφώτιση; Καί γιά ποιά διαφθορά μιλᾶ ὁ συγγραφέας ἀφοῦ ἀπό ψυχιατρικῆς τουλάχιστον πλευρᾶς δέν τήν θεωρεῖ ὡς τέτοια τήν ὁμοφυλοφιλία; Ἐμεῖς θά λέγαμε τό τοῦ σοφοῦ λαοῦ "φύλαγε τά ροῦχα σου γιά νά ΄χεις τά μισά" καί "Μ’ὅποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θά μάθεις" .

Στή σελ. 35 διδάσκει: «...νά μήν ἐμπιστεύεται (κανείς ) καφενειακοῦ τύπου συζητήσεις ὅπου κυριαρχοῦν οἱ "ξερόλες"...καθένας ἔχει τίς ἀπόψεις του καί τούς μύθους του, μέχρι νά συμβεῖ αὐτό στό παιδί του ἤ σέ ἄλλο κοντινό του πρόσωπο...»

Ποιός θά βάλει τά κριτήρια διακρίσεως συζητήσεων; Ἀλήθεια, τί γνώμη θά εἶχε ὁ συγγραφέας γιά κάποιον πού θά διεπίστωνε πώς πάσχει ὁ πατέρας του ἤ τό παιδί του ἀπό τό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας; τί θά ἔκανε; Θά χάϊδευε ἐξίσου τήν συγκεκριμένη διαστροφή καί θά συνέχιζε νά φιλοσοφεῖ τεχνηέντως ἤ σάν ἱερέας θά γινόταν, σάν καλός γιατρός, ἐπιθετικός πρός τό πάθος, εὐεργέτης ὅμως πρός τόν ἄνθρωπο πού θά ζητοῦσε τή βοήθειά του; δέν θά τόν βοηθοῦσε νά καταλάβει τήν σοβαρότητα τῆς ἁμαρτίας τῶν συγγενῶν του, τέτοιου μεγέθους, πού χάνει κανείς καί τόν Παράδεισο;

Στή σελ. 38 μέ τά γραφόμενά του προκαλεῖ ἄλλα προβλήματα : «...ὅσο αὐτές (οἱ φανερές ἐρωτικές σχέσεις ) ἐπιτρέπονται ἐκ μέρους τῆς κοινωνίας, τόσο μειώνονται καί τά κρούσματα παραβατικότητας».

Νά συμβεῖ δηλ. κάτι ἀνάλογο μέ τήν ἐλεύθερη διακίνηση καννάβεως ἤ καί ἡρωΐνης ἀργότερα, διότι ἔτσι θά μειωθεῖ τό ποσοστό τῶν ναρκομανῶν;

Καί ἀκόμη ἀναρωτιόμαστε: ἡ ἀποποινικοποίηση τῶν ἐκτρώσεων μείωσε τό ποσοστό τους;

Μέ αὐτήν τή λογική ὄχι μόνο ὁδηγούμαστε στήν παράνοια ἀλλά καί στήν ἀποποινικοποίηση καί τοῦ ἴδιου τοῦ φόνου μέ σκοπό τή μείωση τῶν φόνων. Ὦ τοῦ παραλόγου!

Ἀλλά καί κάτι ἄλλο: Παραδέχεται τελικά ὁ συγγραφέας ἄθελά του ὡς παραβατική συμπεριφορά τήν ὁμοφυλοφιλία;

Στή σελ. 39 περνᾶ σέ ἄλλη ἐλευθεριάζουσα στάση: « Ἄν κυριαρχήσει ἡ λογική ἑνός χριστιανικοῦ κράτους...τότε δημόσιες συμπεριφορές ὁμοφυλόφιλης τρυφερότητας δέν μποροῦν νά γίνουν ἀνεκτές, ἴσως μάλιστα νά θεωρηθοῦν καί ποινικό ἀδίκημα. Τέτοιες στάσεις ἀπέχουν ἐλάχιστα ἀπό τή θεοκρατία ».

Λυπᾶται ὁ συγγραφέας γιά τήν κατάντια τοῦ ἑλληνορθόδοξου λαοῦ μας πού ζεῖ κατ΄ αὐτόν, τήν ἐποχή τῆς θεοκρατικῆς λογικῆς. (Βυζάντιο). Λυπᾶμαι καί ἐγώ πού ἕνας ἱερέας λέει τέτοια πράγματα ...

Καί ἡ ὑπερευαισθησία τοῦ συγγραφέα ἐκτινάσσεται στή σελ. 40: «τό βρίσκω ἀπάνθρωπο καί σκληρό ...νά μήν κρατοῦν ὁ ἕνας τόν ἄλλο (ἡ μία τήν ἄλλη) ἀπό τό χέρι δημόσια ἤ νά μήν ἀγκαλιάζονται σέ κοινή θέα...».

Τό βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως! Πρόκειται γιά μιά ἐκκοσμικευμένη ἀνθρωπολογία, ἀποξενωμένη ἀπό τό φῶς τῆς θεογνωσίας. Εἶναι δυνατόν νά λέει τέτοιες βλασφημίες καί ἀνερυθρίαστα, ἕνας λειτουργός τοῦ Ὑψίστου, ἀντί νά κλαίει καί νά προσεύχεται ἰδιαιτέρως γιά αὐτούς τούς ἀνθρώπους; Τί θά πεῖ ἐν προκειμένῳ ἀργότερα γιά τούς κτηνοβάτες χάριν τῆς δημοκρατίας καί τῆς ἐλευθερίας ἐπιλογῆς;

Ὁ συγγραφέας χρησιμοποιεῖ τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ στή σελ. 41: «Σίγουρα ὁρισμένοι ἄθεοι γύρω μας ἐνοχλοῦνται ὅταν κάνουμε δημόσια τόν σταυρό μας, ἀπαιτοῦμε ὅμως νά τό σέβονται καί νά μήν ἀντιδροῦν» ὡς παράδειγμα ἀνοχῆς τῶν δημοσίων ἐρωτικῶν συμπτύξεων ὁμοφυλοφίλων. Δέν ξέρει πώς οἱ δαίμονες φρίττουν καί τρέμουν ἐνώπιον τοῦ σταυροῦ; Ἀντίθετα χαίρονται μέ τή δημόσια ἀναίσχυντη συμπεριφορά τῶν ὁμοφυλοφίλων.

Στή σελ. 45 ἔμμεσα ἀπειλεῖ: «...βλέπουμε κράτη στά ὁποῖα τιμωροῦνται κληρικοί οἱ ὁποῖοι κηρύττουν πώς ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἀσύμβατη μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τήν Ἁγία Γραφή...Δυστυχῶς εἶναι πολύ πιθανό νά φθάσουν καί στήν πατρίδα μας αὐτά τά φαινόμενα».

Δηλ. μᾶς τρομοκρατεῖ ὁ συγγραφέας μέ τήν ἀπειλή τιμωρίας ὥστε ἐμεῖς οἱ κληρικοί νά μήν κηρύττουμε πώς ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἀσύμβατη μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καί τότε τί ἔχει νά πεῖ γιά τό Α΄Κορινθ. στ΄, 9-10 (...οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοί οὔτε μαλακοί οὔτε ἀρσενοκοῖται οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι ) καί 18-19 ( "φεύγετε τήν πορνείαν . πᾶν ἁμἀρτημα ὅ ἐάν ποιήσῃ ἄνθρωπος ἐκτός τοῦ σώματος ἐστιν, ὁ δέ πορνεύων εἰς τό ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει. ἤ οὐκ οἴδατε ὅτι τό σῶμα ὑμῶν ναός τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπό θεοῦ , καί οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν;") καί γιά τό Ρωμ. α΄24-32; (Διὸ καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τὰ σώματα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς, οἵτινες μετήλλαξαν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, καὶ ἐσεβάσθησαν καὶ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα, ὅς ἐστιν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας· ἀμήν. Διὰ τοῦτο παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς πάθη ἀτιμίας. αἵ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν,ὁμοίως δὲ καὶ οἱ ἄρσενες ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ τὴν ἀντιμισθίαν ἣν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες. Καὶ καθὼς οὐκ ἐδοκίμασαν τὸν Θεὸν ἔχειν ἐν ἐπιγνώσει, παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς ἀδόκιμον νοῦν, ποιεῖν τὰ μὴ καθήκοντα, πεπληρωμένους πάσῃ ἀδικίᾳ, πορνείᾳ, πονηρίᾳ, πλεονεξία, κακίᾳ, μεστοὺς φθόνου, φόνου, ἔριδος, δόλου κακοηθείας, ψιθυριστάς, καταλάλους, θεοστυγεῖς, ὑβριστάς, ὑπερηφάνους, ἀλαζόνας, ἐφευρετὰς κακῶν, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀσυνέτους, ἀσυνθέτους, ἀστόργους, ἀσπόνδους, ἀνελεήμονας·οἵτινες τὸ δικαίωμα τοῦ Θεοῦ ἐπιγνόντες, ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες ἄξιοι θανάτου εἰσίν, οὐ μόνον αὐτὰ ποιοῦσιν, ἀλλὰ καὶ συνευδοκοῦσι τοῖς πράσσουσι).

Στή σελ. 49 χρησιμοποιεῖ τόν σκόπιμο διαχωρισμό θρησκείας-ἐπιστήμης: «Γιά τή διαστροφή εἶναι ἁρμόδια ἡ ψυχιατρική, γιά τά πάθη ἁρμόδια εἶναι ἡ θεολογία».

Δέν ἀποτελεῖ πάθος ἡ ἴδια ἡ ἐμμονή στή διαστροφή; Ἡ κάθε διαστροφή θεραπεύεται ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τίς πρεσβεῖες τῶν ἁγίων. Ὁ διαχωρισμός πάθους καί διαστροφῆς ἀποτελεῖ μία κατασκευασμένη διαίρεση. Ἡ διαστροφή εἶναι ἕνα ἀκραῖο πάθος. Τό ἀποδεικνύει ὁ Ἀπόστολος ὅταν γράφει: "γι΄ αὐτό τούς παρέδωσε [τούς ὁμοφυλόφιλους] ὁ Θεός σέ πάθη ἀτιμωτικά γιατί καί οἱ γυναῖκες τους ἀντήλλαξαν τή φυσική χρήση μέ τήν ἀφύσικη" ὁμοίως καί οἱ ἄντρες ἀφοῦ ἄφησαν τή φυσική χρήση τῆς γυναίκας ἄναψαν ἀπό τίς ὀρέξεις τους μεταξύ τους ὥστε νά ἀσελγοῦν ἄντρες μέ ἄντρες μεταξύ τους". ( Ρωμ. α΄26-27).

Στή σελ. 50 ὑπογραμμίζει τήν αὐτονομία τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἔναντι τῶν ὑπολοίπων παθῶν: «...δέν ὑπάρχουν πάθη πού συνδέονται μέ τήν ὁμοφυλοφιλία καθεαυτήν, ὅπως συμβαίνει μέ τά ὑπόλοιπα πάθη».

Δηλ. ἡ ἡδονοβλεψία δέν μπορεῖ νά συνδέεται μέ τήν ὁμοφυλοφιλία; ἡ φιλαργυρία ἤ καί ἡ κλοπή δέν ἀποτελεῖ πολλάκις σκοπό ἤ αἰτία ἐρωτικῶν ὁμοφυλοφιλικῶν σχέσεων; ἡ ἀνάδειξη σέ ἀνώτερη θέση (φιλοδοξία) δέν ἀποτελεῖ δυστυχῶς ἐπίσης πολλές φορές αἰτία τέτοιων σχέσεων;

Διακαής πόθος τοῦ συγγραφέα ὅπως διαφαίνεται στή σελ. 51: «...ὁ γονέας δέν θά δεῖ τό παιδί του ὡς διεφθαρμένο, ὁ ποιμένας δέν θά πασχίζει νά διορθώσει τόν σεξουαλικό προσανατολισμό μέ νηστεῖες καί μετάνοιες. Καί φυσικά δέν θά ἀπειλεῖ μέ κόλαση...» εἶναι νά ἐπικρατήσει διαστροφή καί στήν Ἐκκλησία, ἐπιτέλους! Πιστεύει ἄραγε στήν αἰώνια κόλαση ὡς τόπο γέεννας τοῦ πυρός;

Σνομπάρει τίς νηστεῖες καί τίς μετάνοιες ὡς θεραπευτικό μέσο; δέν γνωρίζει τί λέει ὁ Χριστός καί οἱ ἅγιοι; "Τοῦτο τό γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ". "Μετανοεῖτε, ἤγγικε γάρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν". Σέ ἄλλο σημεῖο θά ἀναφερθοῦμε, ἄν ἔχει νά κάνει ἤ ὄχι μέ δαίμονα τό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας.

Τό ἀποκορύφωμα τῆς βλασφημίας πού ἀγγίζει τήν αἵρεση διαπιστώνεται στή σελ. 52: «Καί οἱ συγγραφεῖς τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι παιδιά τῆς ἐποχῆς τους».

Ὁ συγγραφέας θά μᾶς διδάξει ἄλλη θεολογία; Τό "πᾶσα γραφή θεόπνευστος καί ὠφέλιμος πρός διδασκαλίαν, πρός ἔλεγχον, πρός ἐπανόρθωσιν, πρός παιδείαν...ἵνα ἄρτιος ᾖ ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος..." (Β΄Τιμ. γ, 16-17) δέν τοῦ λέει τίποτε;

Στή σελ. 53 ἀμέσως μετά, βγάζει καί τό ψαγμένο συμπέρασμα: «...μετά ἀπό συστηματική πολυετῆ μελέτη τῶν βιβλικῶν καί πατερικῶν χωρίων περί τῆς ὁμοφυλοφιλίας... δέν μπορεῖ νά τεκμηριωθεῖ θεολογική ἀπόρριψη τῆς ὁμοφυλοφιλίας πάνω σέ αὐτά».

Δέν ἀπάντησε ὅμως κάτι στήν κραταιή κριτική πού τοῦ ἔχει κάνει ὁ π. Ἰωάννης Φωτόπουλος στό ἐπαίσχυντο βιβλίο "ΕΛΞΗ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ". Ὁ π. Ἰωάννης ἔχει κάνει μία ἰδιαίτερη ἀναφορά μέ θέμα: "Οἱ Ἅγιοι Πατέρες γιά τήν ὁμοφυλοφιλία καί τήν ἐν Χριστῷ θεραπεία της", γιά ὅσους θέλουν νά μάθουν τήν ἀπόλυτη καταδίκη τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἀπό τούς ἁγίους μας.

Ἀξίζει νά ἐπισημάνουμε καί τό ἑξῆς: Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης στά προλεγόμενα τοῦ πεζοῦ Κανόνα τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως, Ἑορτοδρόμιο (τόμος Α’, σελ. 145), ἀναφέρει: «Τρίτον δέ καί τελευταῖον θαῦμα ἠκολούθησεν ἐν τῇ Χριστοῦ Γεννήσει λέγει γάρ ἕνας Διδάσκαλος, ὅτι τήν νύχτα ἐκείνην, κατά τήν ὁποία ἐγεννήθη ὁ Δεσπότης Χριστός, ἔστειλε πρῶτον ἕναν Ἄγγελον καί ἐθανάτωσεν ὅλους τούς ἀρσενοκοίτας, ὅπου ἦσαν εἰς τόν Κόσμον, καί ἔπειτα ἐγεννήθη, διά νά μή εὑρεθῇ τότε εἰς τήν γῆν μία τοιαύτη Θεομίσητος ἁμαρτία (παρά Ἱερωνύμῳ)».

Γιατί ὅμως δέν μεταπείθεται ὁ συγγραφέας; Δέν τόν ἐλέγχει ἡ σύνολη θέση τῆς Ἐκκλησίας; Ὅσοι τόλμησαν νά ἀμφισβητήσουν ἁγίους ἤ τρελάθηκαν ἤ ἔγιναν αἱρετικοί.

Στή σελ. 54 μάλιστα ἀκυρώνει καί τήν εὐαγγελική ἐπί τοῦ προκειμένου ἀλήθεια αἰτίας-ἀποτελέσματος: «...νά ἐγκαταλείψουμε τά στερεότυπα. Ἡ αὐτόματη σύνδεση τῶν Σοδόμων μέ τήν ὁμοφυλοφιλία ἔχει δημιουργήσει τήν διάχυτη ἐντύπωση ὅτι τιμωρήθηκαν γι αὐτό ἀκριβῶς».

Καί πάλι ὁ π. Ἰωάννης Φωτόπουλος στήν προαναφερθεῖσα κριτική, πού ὑπάρχει στό διαδίκτυο, ἀπέδειξε βάσει τῆς ἴδιας τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἀλλά καί σύμφωνα μέ ἁγίους, ἀκριβῶς τό ἀντίθετο. Ὅτι βεβαίως καί αἰτία τῆς καταστροφῆς τῶν Σοδόμων ἦταν ἡ ὁμοφυλοφιλία. Νά μή γράφω τά ἴδια. Καί παρά ταῦτα ὁ συγγραφέας δέν τά ἀνήρεσε. Μήπως δέν πρόλαβε νά τά διαβάσει πρίν γράψει τό καινούργιο του βιβλίο;

Ἀλήθεια, στήν κατασκευή μίας οἰκοδομῆς ἤ στήν τέλεση μίας ἐγχειρίσεως δέν ὑπάρχουν κάποιες σταθερές οἱ ὁποῖες ἀπαραιτήτως πρέπει νά τηρηθοῦν; Γιατί τόση ἀγκύλωση ἀπέναντι στή μόνιμη σταθερή καί διαχρονική διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας;

Χωρίς νά τό θέλει στή σελ. 55: «ἡ ἐμμονή μέ τό σεξουαλικό μᾶς ἔχει κάνει νά παραμένουμε ἀφύλακτοι ἀπέναντι σέ ἄλλα πάθη», ἐμμέσως ὁ συγγραφέας ἀναγνωρίζει τήν ὁμοφυλοφιλία ὡς πάθος ἀφοῦ τή συγκρίνει μέ ἄλλα πάθη. (φιλαργυρία, μνησικακία, ὑπερηφάνεια... στά ὁποῖα ἀναφέρεται στή σελ. 57 ὁ συγγραφέας ). Τό χωρίο Α΄Κορ. στ΄, 18-19 ξεκαθαρίζει τά πράματα, δίνοντας τήν πρωτιά στά πάθη τῆς σάρκας. Λέει ὅτι αὐτός πού πορνεύει στό σῶμα του διαπράττει βαρύτερη ἁμαρτία ἐπειδή τό σῶμα μας εἶναι Ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἄρα τά σαρκικά πάθη εἶναι πιό δυσκάθεκτα καί ἀγωνιζόμαστε ἐναντίον τους χωρίς νά παραλείπουμε τόν ἀγώνα καί κατά τῶν ὑπολοίπων παθῶν.

Εἶναι δυνατόν κατόπιν νά γράφει σελ. 56: «Στά περισσότερα βιβλικά χωρία, ἡ ὁμοφυλοφιλία καταδικάζεται χωρίς κάποιο σκεπτικό...δέν συνοδεύεται ἡ ἀπόρριψη ἀπό κάποια ἀνάλυση...»;

Δέν λέει μέσα στό Εὐαγγέλιο ὅτι ἄν καταγράφονταν ὅλα ὅσα ἔκανε καί ἔλεγε ὁ Χριστός δέν θά ἔφθανε ὅλο τό μελάνι τοῦ κόσμου; Ὡστόσο ὅμως καί μόνο πού λέει κάτι ἡ Ἁγία Γραφή, ἀκόμη καί χωρίς ἀνάλυση, θά ἔπρεπε νά μᾶς ἀρκεῖ. Π. χ. πόση ἀνάλυση κάνει γιά τίς δέκα ἐντολές; Προβληματιζόμαστε μήπως καί γι΄ αὐτές; Γιατί γι΄ αὐτές δέν θέλουμε περισσότερη ἀνάλυση; Ἀλλά κι΄ ἄν εἴχαμε περισσότερη, θά μέναμε ἱκανοποιημένοι; Ἤ καί πάλι θά λέγαμε "οἱ συγγραφεῖς τῆς Ἁγίας Γραφῆς δέν καταλαβαίνουν, γιατί εἶναι παιδιά τῆς ἐποχῆς τους"; (σελ. 52). (τέταρτη ἀντίφαση) Ἐκτός αὐτοῦ, γιά νά γίνουν κατανοητά τά τῆς Ἁγίας Γραφῆς πρέπει νά ὑπάρχει φωτισμός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εὔχεται μυστικῶς ὁ ἱερέας στή θεία Λειτουργία "Ἔλλαμψον ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν, φιλάνθρωπε Δέσποτα, τὸ τῆς σῆς θεογνωσίας ἀκήρατον φῶς καὶ τοὺς τῆς διανοίας ἡμῶν διάνοιξον ὀφθαλμοὺς εἰς τὴν τῶν εὐαγγελικῶν σου κηρυγμάτων κατανόησιν. Ἔνθες ἡμῖν καὶ τὸν τῶν μακαρίων σου ἐντολῶν φόβον, ἵνα τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας πάσας καταπατήσαντες πνευματικὴν πολιτείαν μετέλθωμεν, πάντα τὰ πρὸς εὐαρέστησιν τὴν σὴν καὶ φρονοῦντες καὶ πράττοντες. Σὺ γὰρ εἶ ὁ φωτισμὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν, Χριστὲ ὁ Θεός".

Ὑπάρχουν προϋποθέσεις γιά τόν φωτισμό καί τήν κατανόηση: Καταπάτηση σαρκικῶν παθῶν καί ἀναγνώριση τοῦ Χριστοῦ ὡς τοῦ ὄντως φωτισμοῦ. Ὁ νοῶν νοείτω.

Σύμφωνα μέ τόν συγγραφέα ἔπρεπε ἐπιτέλους νά φθάσουμε στήν ἐποχή τοῦ ἁγίου Μαξίμου (6ος αἰ μ. Χ.) γιά νά ἀποδεχθοῦμε ἐκκλησιολογικά μοναδικά τόν ἑτεροφυλόφιλο γάμο, ἀλλά καί πάλι ἐνδεχομένως. Λέει πιό συγκεκριμένα στή σελ. 60: «μέ τήν ἐπίκληση τῆς θεολογικῆς θέσης τοῦ ἁγίου Μαξίμου δικαιώνεται ὡς ἡ μόνη ἀποδεκτή ἐκκλησιολογικά θέση ἡ ἑτεροφυλόφιλη ἕνωση...Δέν διεκδικῶ ἀλάθητο...ὁ χρόνος ...θά καταδείξει τήν ἀλήθεια ἤ τό λάθος αὐτῆς τῆς πρότασης». Μέχρι τότε δηλαδή "παιζόταν"; Πῶς καί δέν εἶναι παιδί τῆς ἐποχῆς του καί ὁ ἅγιος Μάξιμος; Ὁ χρόνος θά καταδείξει ἐνδεχομένως κάποτε ὅτι ἔκανε λάθος; Ἄρα κι΄ ὁ ἴδιος ὁ Θεός πού δημιούργησε ἕναν ἄνδρα τόν Ἀδάμ καί μιά γυναίκα τήν Εὔα. Ἀλλά καί ὁ Χριστός πού εὐλόγησε τόν γάμο ἑνός ἀνδρός καί μίας γυναικός.

Ξεκάθαρη ὑπό τοῦ συγγραφέως ἡ περιφρόνηση ἤ σχετικοποίηση τῆς Ἁγίας Γραφῆς...σέ συνδυασμό καί μέ σελ. 52: «Ἡ Ἁγία Γραφή συνετέθη μέσα σέ συγκεκριμένα ἱστορικά καί πολιτισμικά πλαίσια». Καί ἀπό τήν ἄλλη πέφτει πάλι σέ νέα πέμπτη ἀντίφαση στή σελ.61: «δέν δέχομαι νά κατηγοροῦμαι ὡς περιφρονητής τῆς Ἁγίας Γραφῆς», ἐφ ‘ὅσον ἀπό μόνος του αὐτό λέει. Οὔτε κἄν προκύπτει.

Ὕστερα δικαιολογεῖ τά ἀδικαιολόγητα. σελ. 61: «Ἡ ἀνάδυση τῆς ὁμοφυλόφιλης ἕλξης στούς ἀνθρώπους δέν ἀποτελεῖ καρπό τῆς δικῆς τους ἁμαρτίας, οὔτε διάσταση τῆς ἀποστασίας τους. Φυσικά συνιστᾶ μία ἀπό τίς πολλές πτυχές τῆς γενικῆς φθορᾶς τῆς ἀνθρώπινης φύσης».

Μέ αὐτό τό σκεπτικό δικαιολογοῦνται καί οἱ παιδεραστές καί οἱ κτηνοβάτες καθ᾿ ὅτι δέν ἀποτελεῖ τό πάθος τους καρπό δικῆς τους ἁμαρτίας οὔτε διάσταση τῆς ἀποστασίας τους. Ἁπλῶς, ἔτσι πολύ ἁπλῶς, συνιστᾶ τό πάθος τους μία πτυχή τῆς φθορᾶς τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, καί πᾶμε παρακάτω. Ἤ κατάλαβα λάθος; Εἴμαστε τελικά ἄβουλα ἐξαρτημένα ὄντα;

Κατόπιν ἀπαλλάσσει τήν ὁμοφυλοφιλία ἀπό κάθε δαιμονική ἐπίδραση. Λέει στή σελ. 62: «Ὅσο ἡ ὁμοφυλοφιλία ἀλλά καί τά προβλήματα ταυτότητας φύλου, ἀποδίδονται στόν διάβολο, ἡ νηφάλια προσέγγιση καί κατανόηση τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν θά εἶναι ἀνέφικτη».

Ἡ μεγαλύτερη ἐπιτυχία τοῦ ἐχθροῦ σέ ἕναν πόλεμο εἶναι νά σέ κάνει νά πιστέψεις πώς δέν ὑπάρχει. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἐξάλλου ἰσχυρίζεται γιά τούς ὁμοφυλόφιλους: «τό δόγμα (=ἡ πίστη, ἡ ἰδεολογία) αὐτοῖς σατανικόν ἐστι, ἀλλά καί ὁ βίος δαιμονικός». Ὁ συγγραφέας λοιπόν ἄς καταλάβει ταπεινά, ὅτι τότε καί μόνο τότε θά προσεγγίσει καί κατανοήσει τούς ὁμοφυλόφιλους, ὅταν τούς ἀντιμετωπίσει ὡς θύματα δαιμονικῶν ἐπιδράσεων, πού χρήζουν εἰδικῆς πνευματικῆς θεραπείας πού περιλαμβάνει ἰδιαίτερη συστηματική νηστεία καί προσευχή, μετά δακρύων μετάνοια καί ἐξομολόγηση, μελέτη Ἁγίας Γραφῆς καί τακτικό ἐκκλησιασμό. Ἀλλά καί ἄλλοι ἅγιοι ὅπως ὁ ἅγιος Παΐσιος βεβαίως καί τήν καταχωρίζει τήν ὁμοφυλοφιλία στά πάθη, μιλώντας γιά ταγκαλάκια πού τήν ὑποκινοῦν. Καί ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης διασαφηνίζει ὅτι κάθε πάθος κρύβει ἕναν δαίμονα πού τό κινεῖ. Ὅλους αὐτούς νά τούς ἀπορρίψουμε καί νά ἀκούσουμε τόν συγγραφέα;

Πρός ἐπίρρωση τῶν θέσεών του ἑρμηνεύει αὐθαίρετα καί τά περί θεραπειῶν τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἐπισημαίνοντας στή σελ. 62-63: «στήν Ἁγία Γραφή οἱ σωματικές ἀρρώστιες ἀποδίδονται σέ πονηρά πνεύματα... ἐστεροῦντο ἐπιστημονικῶν γνώσεων».

Ἄλαλος, κουφός καί συγκύπτων μπορεῖ νά εἶναι κάποιος μέ τήν βιολογική ἔννοια τῆς σωματικῆς ἀσθενείας, ἀλλά μπορεῖ νά γίνει κάποιος καί ἐξαιτίας θείας παραχωρήσεως ἤ δαιμονικῆς ἐπιδράσεως. Γιατί ὅλα νά ἐξηγοῦνται ἐπιστημονικῶς; Τό Εὐαγγέλιο τοῦ ἰατροῦ καί εὐαγγελιστῆ Λουκᾶ ἔχει πολλές ἀναφορές σέ πνεύματα πίσω ἀπό ἀσθένειες. Ἐκεῖ ὁ Χριστός θεραπεύει καί διά τῆς ἀπομάκρυνσης τοῦ δαιμονίου.

Στή σελ. 64 ἀπολυτοποιεῖ τήν ὅποια γνώση· «...ἄν κάποιος ἀρνεῖται νά μάθει προκειμένου νά μή ζημιωθεῖ ἡ σχέση του μέ τόν Θεό, τότε αὐτή ἡ πίστη του εἶναι εὔθραυστη...».

Καί ἡ Εὔα ὅμως γνώρισε τόν πειρασμό, ἀλλά βγῆκε ἀπ’τόν Παράδεισο καί ὄχι μόνο. Ἄν εἶχε τόν καλό φόβο τῆς ὑπακοῆς στόν Θεό, δέν θά ζημιωνόταν ἡ σχέση της μέ Αὐτόν. Χρειάζεται διάκριση ἀκόμη καί στή γνώση. Δέν ὠφελεῖ πάντα.

Ὑπερνικώντας κάθε κόμπλεξ παρατηρεῖ στή σελ. 64: « Ὅσο καλύτερα τή γνωρίσουμε (τήν ὁμοφυλοφιλία) τόσο πιό ἱκανοποιητικά θά ὑπηρετήσουμε τήν ἐναρμόνισή της μέ τήν ἐν Χριστῷ ζωή».

Βεβαίως καί τήν γνωρίζουμε βάσει τῶν ὅσων μᾶς ἔχουν πεῖ οἱ ἅγιοί μας. Ἑπομένως ἀφοῦ συλλήβδην καταδικάζεται, πῶς νά ἐναρμονισθεῖ μέ τήν ἐν Χριστῷ ζωή; Δέν ἐναρμονίζεται ποτέ ὁ λύκος μέ τό πρόβατο.

Ἀλίμονο, στή σελ. 65 ἀναδύονται πάλι ἀπό πλευρᾶς τοῦ συγγραφέα ἀρρωστημένες ἀδιακαιολόγητες φοβίες συγκεκριμένων μόνο παρατάξεων. «γίνονται ἔξαλλοι μέ τήν ὁμοφυλοφιλία ...ἐθνικιστές καί ἀκροδεξιές τάσεις...δύσκαμπτες ἀπόψεις. Εἶναι συγκεκριμένο τό ψυχολογικό προφίλ τῶν ὁμοφοβικῶν...ἐντός τῆς Ἐκκλησίας σέ μεγαλύτερο βαθμό...».

Ἐδῶ κι’ἄν ἔχει μπερδέψει ὁ συγγραφέας τούς πάντες καί τά πάντα. Γιά νά μή μᾶς ποῦν ἐνδεχομένως χρυσαυγῖτες νά ὑπερασπιζόμαστε τήν ὁμοφυλοφιλία. Ἔ μή χειρότερα. Ὁ Μάρξ & μέ τόν Ἔνγκελς - οἱ θεωρητικοί - καί ἀργότερα ὁ Λένιν καί οἱ ὅμοιοί του δέν εἶχαν ΘΕΜΑ μέ τήν ὁμοφυλοφιλία; Λέξη καραμέλα: "ὁμοφοβικός". Ἄν κάποιος θεωρεῖται ὁμοφοβικός ἐπειδή ἀπεχθάνεται τό βδέλυγμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τότε ὅλοι οἱ ἅγιοι εἶναι ὁμοφοβικοί; γιατί νά μή θεωρεῖται ἑτεροφοβικός κι’ ὁ ὁμοφυλόφιλος; Δέν θά παίξουμε ἄλλο μέ τίς λέξεις. Οὔτε εἶναι σωστό νά τούς βάζουμε ὅλους στό ἴδιο σακί.

Στή συνέχεια ὀ συγγραφέας λέει στή σελ. 68: «...βρίσκω πολύ ἐνδιαφέρον νά διερευνηθεῖ ...ἄν κάποιοι καταφεύγουν περισσότερο στήν πίστη καί στήν προσευχή, ὅταν βλέπουν μέσα τους νά ἀναδύεται ἡ ὁμοφυλόφιλη ἕλξη...ἡ θρησκευτικότητα τῶν ὁμοφυλοφίλων δέν ἔχει τύχει ἀκόμη τῆς κατάλληλης προσοχῆς στόν τόπο μας...».

Ἡ διαπίστωση τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἀπό κάποιον, βεβαίως καί ἀποτελεῖ κίνητρο γιά συνειδητότερη καί ἐμπονότερη προσέγγιση τοῦ Θεοῦ. Ὄχι ὅμως δικαιολογώντας, χαϊδεύοντας καί ἐπικροτώντας τό πάθος ὅπως διαφαίνεται ἀπό τά λεγόμενα τοῦ συγγραφέα. Ἀλλά γιά νά ἀγωνισθεῖ περισσότερο μετά δακρύων ὥστε νά ἀπαλλαγεῖ τῆς τραγικά ἐφάμαρτης καταστάσεως.

Στή σελ. 69 ἔντεχνα προβάλλεται τό συναίσθημα τῆς λύπησης μέσα ἀπό τό δῆθεν παράπονο τῶν ὁμοφυλοφίλων: «Πῶς θά μπορέσουμε νά ζήσουμε καταδικασμένοι σέ μοναξιά, χωρίς σύντροφο, ἐφόσον δέν ἔχουμε τήν κλίση καί δέν εἶναι ἐπιλογή μας;» σέ συνδυασμό μέ τήν ἀναζήτηση τοῦ συγγραφέα: «πῶς θά γίνει ἐφικτό νά συνυπάρξουν ἀλήθεια καί ἀγάπη». Ὁ συγγραφέας ποντάρει στό συναίσθημα τῆς συμπόνιας πρός τά μοναχικά ὁμοφυλόφιλα ἄτομα. Ἐμμέσως προτείνει τήν ὁμοφυλόφιλη συντροφικότητα. Ὅταν ὅμως ἀναφέρεται στήν ἀλήθεια καί τήν ἀγάπη, σάν λειτουργός τοῦ Ὑψίστου, θά ΄πρεπε νά τά ‘χε ταυτίσει μέ τόν Χριστό. Ἔστω σάν Χριστιανός ψυχίατρος, ἔπρεπε νά τό γνωρίζει "ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή", "ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί". Ἄρα καί στίς δύο περιπτώσεις (ἀλήθεια καί ἀγάπη), ἐπ’ οὐδενί ὁ Χριστός θά ἐπέτρεπε ὁμοφυλοφιλική συντροφικότητα. Ἐξάλλου οἱ χριστιανοί ὁμοφυλόφιλοι θά ἔπρεπε νά γνωρίζουν ὅτι «πᾶς ὅς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναίκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει». Ἡ προτροπή αὐτή τοῦ Χριστοῦ ἀπευθύνεται ἀκόμα καί σέ παντρεμένους. Τό ἀντίδοτο τῆς μοναξιᾶς εἶναι τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Δέν ὑπάρχει μοναξιά οὔτε καταδίκη, παρά μόνο στήν Κρίση.

Κατόπιν ἡ διαστροφή ἀποθεώνεται μέ τό κορυφαῖο τῆς σελ. 70: «...Ἄν εἶναι ἤδη πιστός σέ τέτοια σχέση (ὁμοφυλόφιλη μονογαμική), θά ἀποτελεῖ πνευματικό κατόρθωμα τό νά ζήσει μέ ἐγκράτεια. Καί γιά κάποιον πού ἀσκεῖται ἤδη σέ ἐγκράτεια, ὁ στόχος εἶναι ἡ ἀρετή καί ἡ ἁγιότητα».

Πιστότητα, ἐγκράτεια, ἀρετή καί ἁγιότητα μέσα σέ ὁμοφυλόφιλη μονογαμική σχέση; Ἐπιτρέπονται νά ξεστομίζονται τέτοια λόγια ἀπό ὀρθόδοξο ἱερέα;

Πῶς νά ἀγαπήσεις τόν Χριστό ὅταν ζεῖς μές στήν ἁμαρτία; Προηγεῖται ἡ κάθαρση γιά νά φθάσεις στήν ἀγάπη, στήν προσωπική σχέση μέ τόν Χριστό. Ἑπομένως γιά ποιά πνευματική πρόοδο μιλᾶ στή σελ. 71: «...ἡ πνευματική πρόοδος χρειάζεται ὡς ἀπαραίτητη προϋπόθεση τήν ἀγάπη πρός τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ»;

Ἡ ὁμοφυλοφιλία ἀποδαιμονοποιεῖται στή σελ. 73: «...δέν δέχομαι νά ἀποδίδεται ξεχωριστό δαιμονικό καθεστώς στήν ὁμοφυλοφιλία...Ἡ ὀργή , ἡ μνησικακία, ἡ φιλαργυρία κ. ἄ. ἴσως νά εἶναι περισσότερο δαιμονικά ».

Ἐδῶ ὁ συγγραφέας ἐπαναλαμβάνεται· ὅπως πρίν στή σελ. 55. Ὁπότε ὀφείλουμε καί ἐμεῖς νά ξαναποῦμε ὅτι τό σῶμα μας εἶναι «ναός τοῦ Θεοῦ» ( Α’ Κορ. στ’ 19). Γι’ αὐτό, ὅταν τό παραδίδουμε στίς σαρκικές ἁμαρτίες, βεβηλώνουμε αὐτόν τὀν ἴδιο ζωντανό ναό. Καί εἶναι γραμμένο ὅτι «εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός· ὁ γὰρ ναὸς τοῦ Θεοῦ ἅγιός ἐστιν, οἵτινές ἐστε ὑμεῖς» (Α’ Κορ. γ’ 17). Πόσο πιό ξεκάθαρα; Ἄρα γιά κανένα ἄλλο πάθος τό ἴδιο τό Εὐαγγέλιο δέν εἶναι τόσο αὐστηρό καί ἐπιτακτικό ὅσο γιά αὐτά πού σχετίζονται μέ τό ἴδιο τό σῶμα. Χρειάζεται περισσότερη ἀνάλυση γιά νά τό ἀντιληφθεῖ κανείς;

Καί βέβαια ἡ ἀπαξίωση τῶν μυστηρίων, ἀνεξαρτήτως τῆς μετανοίας φέρνει ὡς ἀποτέλεσμα τά τῆς σελ. 74: «Πρέπει νά κάνουμε οἰκονομία, δηλ. νά τούς κοινωνοῦμε, ὅταν προηγουμένως, ἐγκρατεύονται γιά κάποιο διάστημα»

Ὁ συγγραφέας χρησιμοποιεῖ τήν τοποθέτηση ἄλλου ρασοφόρου ( θεία κοινωνία ἑτεροφυλοφίλων ἀκόμη καί μέ προγαμιαῖες σχέσεις) καί τήν ἐπεκτείνει κατόπιν καί στούς ὁμοφυλόφιλους ὑπό τύπον προβληματισμοῦ. Διαφαίνεται βεβαίως ἔνθερμη ὑποστήριξη τοῦ σκεπτικοῦ. Ἐδῶ νά τονισθεῖ ὅτι δέν εἶναι μόνον ἡ σαρκική ἕνωση ἐφάμαρτος, ἀλλά καί ἡ χωρίς αὐτή σχέση ἑνός ὁμοφυλόφιλου ζεύγους. Βάζει τουλάχιστον καί κάποιες προϋποθέσεις. Νά μήν ἰσχύει ἡ ἐν λόγῳ οἰκονομία σέ ὁμοφυλόφιλους μέ ἔκδοτη σεξουαλική ζωή (σελ. 75). Ὡστόσο ὅμως δέν μᾶς λέει 1) ποιά εἶναι τά ὅρια τῆς ἔκδοτης ζωῆς, 2) γιατί ἀκόμη καί τότε νά μήν βοηθᾶ ἡ θεία κοινωνία στήν πνευματική πρόοδο τοῦ ὁμοφυλόφιλου, - ἔτσι ὑποστήριζε προηγουμένως - 3) ἄν χρειάζεται ἔστω κάποια προθετική ὑπόσχεση ἀπολύτου ἀποχῆς ἀπό τό πάθος, ἔστω ἕνα ἴχνος μετανοίας. Ἔτσι ἀπροϋπόθετα κοινωνεῖ κανείς;

Φθάνουμε στήν ἕκτη ἀντίφαση: Ἐνῶ ὁ συγγραφέας στή σελ. 65 πού προαναφερθήκαμε μᾶς ἀνέλυσε διεξοδικῶς τίς κατηγορίες τῶν ὁμοφοβικῶν, τώρα διά τῆς σελ. 86: «Ἔτσι γέμισε ὁ τόπος ἀπό σχετικές ἀναφορές: "ὁμοφοβική στάση τοῦ τάδε", "ὁμοφοβική ἐπίθεση ἀπό τόν τάδε"κ.ο.κ. Ἔχουμε φθάσει στό ἐξωφρενικό σημεῖο νά ποινικοποιεῖται ἡ ἄποψη», τά ἀναιρεῖ; Πάντως ὡστόσο συμφωνοῦμε ἀπολύτως γιά τήν ἐπισήμανση στή σελ. 86. Καί στή σελ. 84 θά συμφωνήσουμε· βεβαίως δέν πρέπει νά ἀπορρίπτουμε ἤ νά διώκουμε τούς ὁμοφυλόφιλους. Ὁ Χριστός καί γι᾿ αὐτούς σταυρώθηκε. Μήν παρεξηγηθοῦμε. Τόν ἄνθρωπο τόν ἀγαπᾶμε, τό πάθος πολεμᾶμε.

Κατόπιν ὁ συγγραφέας ἔρχεται στήν ἐποχή μας καί πιό συγκεκριμένα στήν ἐπαίσχυντη ψήφιση τῆς ἀναδοχῆς, δηλώνοντας ἄγνοια γιά τίς συνέπειες.

σελ. 92: «ὅλες οἱ ἔρευνες καταλήγουν στό συμπέρασμα ὅτι δέν παρατηρεῖται ψυχοπαθολογία στά παιδιά ( πού ἀνατρέφονται ἀπό ζευγάρι ὁμοφυλοφίλων)...δέν ἔχουν περάσει τόσα χρόνια ὥστε νά γνωρίζουμε μέ σαφήνεια τίς μακροπρόθεσμες ἐπιπτώσεις ...οἱ περισσότερες ἔρευνες ἔχουν γίνει ἀπό ὁμοφυλόφιλους ἐρευνητές...»

Ἕβδομη ἀντίφαση: ὅπως παρατηρεῖ κανείς ὁ συγγραφέας "ἥξεις ἀφήξεις", δέν παίρνει μία ξεκάθαρη θέση. Θά πρεπε νά εἶχε ὑπ΄ ὄψιν του ἀπό τό διαδίκτυο σάν ἐρευνητής πού εἶναι, τό "Με λένε Lewis και μεγάλωσα με γκέι γονείς. Έχω λόγους να λέω ΟΧΙ στον «γάμο» των ομοφυλόφιλων", πού περιγράφει τό θύμα ὄχι μόνο ὅλα ὅσα ἐπαίσχυντα πέρασε , ἀλλά καί τίς ἐκβιαστικές ἀπειλές πού δεχόταν ὅταν ἀποφάσισε ἐνήλικος ὤν νά φύγει ἀπό τό σπίτι του. Πειραματόζωα θά γίνουν τά παιδιά;

Τί νά πεῖ κανείς; Ἄς κατασταλάξει πρῶτα ὁ ἴδιος καί μετά ἄς κρατήσει γιά τόν ἑαυτό του τά συμπεράσματα καθ᾿ ὅτι καί πάλι μπορεῖ νά ἀλλάξει γνώμη... σελ. 93: «Εἶμαι βέβαιος ὅτι ἀρκετοί ἀπό αὐτούς μποροῦν νά γίνουν ἐξαιρετικοί γονεῖς».

Στή σελ. 94 ἄναυδο ἀφήνει τόν ἀναγνώστη: «Θεωρῶ ὅτι ἐδῶ θά ἦταν χρήσιμη ἡ θεσμοθέτηση τοῦ συμφώνου συμβίωσης, ἀλλά ὄχι τοῦ γάμου... Εἶναι ἀνακόλουθο νά ἀπαγορεύουμε τήν τεκνοθεσία τῶν ὁμοφυλόφιλων καί παράλληλα νά θεσμοθετοῦμε τόν γάμο τους...».

Ἱερέας καί νά συνιστᾶ σύμφωνο συμβίωσης; Ἄν δηλ. ἐπιτρεπόταν ἡ τεκνοθεσία τότε δέν θά ‘χε πρόβλημα μέ τόν γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων; Ἐκεῖ εἶναι τό πρόβλημα; ἤ ἐγώ δέν κατάλαβα καλά;

Κατόπιν, ἀκολουθώντας τό ρεῦμα, γκρεμίζει τά στερεότυπα στή σελ. 101-102: «...δέν θά εἶχα ἀντίρρηση στό νά παίζουν τά παιδιά μέ...ἀγορίστικα ἤ κοριτσίστικα παιχνίδια...δέν θά μποροῦσα νά συμφωνήσω στή στοχευμένη ἔνδυση τῶν παιδιῶν μέ ροῦχα τοῦ ἄλλου φύλου ἤ στήν κατάργηση τῶν ἀντωνυμιῶν πού δηλώνουν φύλο...ἀποσκοπεῖ στήν ρευστότητα φύλου»

Ὄγδοη ἀντίφαση: Ποιός βάζει τά ὅρια στίς ἐπιλογές, ἀφοῦ ἐξάλλου σύμφωνα μέ τόν συγγραφέα δέν εἶναι ὀντολογικῆς φύσεως (σελ. 110); Πῶς θά πεῖς ναί στό ἕνα, ὄχι στό ἄλλο; Ἀπό τό ἐλαφρύτερο δέν φθάνουμε στό βαρύτερο;

Καί συνεχίζει στή σελ. 111: «...ἡ ἡλικία δέν διαθέτει ὀντολογική σημασία ...τό ἴδιο καί ἡ μόρφωση, ἡ ἐθνικότητα...ἀνήκουν στό ψυχολογικό ἐπίπεδο, ὄχι στό ὀντολογικό».

Τά συμβεβηκότα μπορεῖ νά μήν εἶναι ὀντολογικῆς φύσεως, ἀλλά προσδιορίζουν τόν ἄνθρωπο. Ἀντιθέτως ὁ συγγραφέας τεκμηριώνει τήν αὐθαίρετη σκέψη του στή σελ. 112: «Καθώς ὁ ἐνανθρωπήσας Λόγος ἀνέλαβε ἀνδρικό φῦλο, ἡ γυναίκα θά ἔμενε ἐκτός τῆς σωτηρίας. Ἄν τό φῦλο γεννοῦσε ὀντολογική διαφορά, μόνο οἱ ἄνδρες θά σώζονταν».

Πάλι δηλ. ἐσκεμμένο μπέρδεμα ἐννοιῶν. Τά πράγματα εἶναι ἁπλά:

Τό φῦλο ἀφοῦ δέν μπορεῖ νά ἀλλάξει, εἶναι ὀντολογικῆς φύσεως.

Τό ὅτι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ παίρνει τήν ἀνδρική ἀνθρώπινη φύση δέν σημαίνει ἀπώλεια σωτηρίας τῆς γυναίκας - ἀπό ποῦ συμπεραίνεται αὐτό;

Στή σελ. 112 τοποθετεῖται ρητῶς : «Ἡ δική μου θέση εἶναι πώς τό φῦλο δέν ἀποτελεῖ δομικά ὀντολογικό χαρακτηριστικό τοῦ ἀνθρώπου.»

Δέν μᾶς ἐνδιαφέρει ὅμως ἡ θέση τοῦ καθενός, ἀλλά τό τί λέει ἡ Ἐκκλησία, δηλ. οἱ ἅγιοί μας. Πολύ καλή σχετική ἐργασία πού ὑπάρχει καί στό διαδίκτυο εἶναι ἡ «Ἡ ὁμοφυλοφιλία ὡς ἄρνηση τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας καί φυσιολογίας» τοῦ θεολόγου, Ἰωάννη Μαρκᾶ...

 Ἀναρωτιόμαστε: "ὁ Ἀδάμ φέροντας τήν ἀνθρώπινη φύση δέν ἦταν ἀπόλυτα, ὀντολογικά συνδεδεμένος μέ τά χαρακτηριστικά τοῦ ἀντρικοῦ φύλου; Καμιά σχέση δέν ἔχει τό φῦλο μέ τή μόρφωση, τήν ἐθνικότητα καί τό θρήσκευμα πού εἶναι συμβεβηκότα.

Τά ἀνάλογα ἰσχύουν καί γιά τήν Εὔα.

Στή σελ. 112 πάλι αὐθαίρετα γράφει: «Τίς ἐνδιάμεσες καταστάσεις τῶν δύο φύλων τίς βοηθοῦμε ...νά σταθεροποιηθοῦν σέ ἕνα ἀπό τά δύο φύλα ὅποιο εἶναι πλησιέστερα πρός τήν ὑποκειμενική αἴσθηση». ...

σελ. 113: « τό αἴσθημα «ὑποκειμενικῆς ταυτότητας εἶναι ἰσχυρότερο ἀπό τό τί συμβαίνει βιολογικά...ἐπειδή ἡ λειτουργία τῆς προαιρέσεως...

σελ. 114: «κατέχει θεμελιώδη θέση καί σημασία στήν πνευματική ζωή...

… καί τέλος δέν νυμφεύουμε χρωμοσώματα καί ὁρμόνες ἀλλά ἀνθρώπους»

Καί ἀναρωτιόμαστε: Τά βιολογικά διακριτικά ὄργανα τῶν δύο φύλων, ἄν δέν ταυτίζονται μέ τήν ὑποκειμενική αἴσθηση τί γίνονται;

Ἐπιπλέον ἄν δοῦμε εὐρύτερα τήν ἔννοια τοῦ ὑποκειμενισμοῦ, εἶναι μία κατάσταση σφόδρα ἀντιεκκλησιαστική γιά ὅποιον θέλει νά λέγεται ὀρθόδοξος χριστιανός. Ἡ ὑποκειμενική αἴσθηση καί ἀντίληψη διαφόρων προσώπων, ἡ ἐμμονή τους σ’αὐτήν παρά τίς νουθεσίες τῆς Ἐκκλησίας, ὁδήγησε τό ἐκκλησιαστικό σῶμα σέ μεγάλα βάσανα καί μακραίωνη ταλαιπωρία. Μορφές ὅπως ὁ Ἄρειος, ὁ Νεστόριος, ὁ Εὐτυχής, ὁ Ἀπολλινάριος, ὁ Ὠριγένης κλπ εἶχαν «ὑποκειμενική αἴσθηση» περί τῶν γραφικῶν χωρίων καί τῆς ἐν γένει ἐμπειρίας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τους βίου. Τή στάση αὐτήν υἱοθετεῖ καί ὁ συγγραφέας ὄχι μόνο γιά κάθε πιστό, ἀλλά καί γιά τόν ἑαυτό του: « ἡ δική μου θέση, νομίζω…» κλπ. Ἡ ὑποκειμενική στάση «καταλαβαίνω τόν κόσμο, τόν ἑαυτό μου καί τόν Θεό μέ τόν τρόπο μου»… εἶναι εἰσιτήριο ἀπωλείας.

Προφανῶς ἔχει μπερδέψει ψυχικές ἰδιότητες καί ἔννοιες, μέ ὄργανα καί ὀργανικά συστήματα.

Νιώθω γυναίκα ἐνῶ εἶμαι ἄνδρας, νιώθω καλύτερος ἐνῶ εἶμαι ὁ χειρότερος, νιώθω θεός ἐνῶ εἶμαι χῶμα… ἀστοχίες ὑποκειμενικές, ἁμαρτίες. Ὅταν ξεστρατίσει ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τόν Λόγο του, ὁ ἄνθρωπος δέν ξέρει τί θέλει, δέν ξέρει ποιός εἶναι.

Βεβαίως ἑνώνουμε ἀνθρώπους ἀλλά σύμφωνα μέ τό νόμο τοῦ Θεοῦ νυμφεύουμε ἄντρες καί παντρεύουμε γυναῖκες: «ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς….αὕτη κληθήσεται γυνή, ὅτι ἐκ τοῦ ἀνδρὸς αὐτῆς ἐλήφθη αὕτη· ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν»

Ἔλεος ἑπομένως!

Τό συμπέρασμα πού προκύπτει ἀπό τόν συγγραφέα εἶναι ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία, ἀκόμη καί ἄν δέν εἶναι στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, πρέπει νά εἶναι ἀποδεκτή.

Ἡ Ἐκκλησία μας ὅμως ἀντιθέτως, σάν τόν γιατρό πού πολεμᾶ τίς ἀσθένειες ἀλλά ὄχι τόν ἄνθρωπο, πολεμᾶ καί καταδικάζει τήν ὁμοφυλοφιλία, ἀλλά ὄχι τόν ἄνθρωπο, τόν ὀποῖο θέλει νά θεραπεύσει, ὡς κατ΄εἰκόνα καί καθ΄ὁμοίωσιν τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.

Ἐπειδή φθάνει σέ βλασφημία καί αἵρεση ὁ συγγραφέας, ζητᾶμε ἐπειγόντως τήν ἐπέμβαση τοῦ Μακαριωτάτου, ὡς πατέρα μας, τοῦ ὁποίου θέλουμε τήν προστασία, καθότι οἱ ἀπόψεις τοῦ συγκεκριμένου συγγραφέα παίρνουν ὅλο καί εὐρύτερες διαστάσεις μέ παρουσιάσεις τῶν βιβλίων του καί μέ κάλυψη δυστυχῶς καί ἄλλων λειτουργῶν τοῦ Ὑψίστου, ἀλλά καί σπέρνουν θανατηφόρες ἀμφιβολίες στά πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας μας.

Εἶναι δυνατόν νά ἀνεχόμαστε σιωπηλά τά ὅσα λέγονται σέ αὐτό τό βιβλίο ἀπό ἕναν ἱερωμένο; Ποιός ἄγιος μᾶς δίδαξε ποτέ κάτι τέτοιο;

Προπαγανδίζεται ἡ δῆθεν τέλεια φιλάνθρωπη ἀνοχή τοῦ Χριστοῦ σέ κάθε διαστροφή. Ποιά ἀπάντηση νά δίνουμε στό ποίμνιο ὅταν μᾶς ρωτᾶ "Ποιά ἡ θέση τῆς ἐπισήμου ἐκκλησίας ἐπί τῆς ὁμοφυλοφιλίας";

Εἶναι ἀνάγκη νά ἐπισημάνουμε στόν ἀναγνώστη νά μή νομίζει πώς τά ὅσα λέει ὁ συγκεκριμένος συγγραφέας εἶναι ἡ ΑΙΩΝΙΑ θέση τῆς Ἐκκλησίας μας, τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν ὁσίων ἀσκητῶν, τῶν Μαρτύρων, τῶν ἱερῶν Συνόδων, τῶν Προφητῶν.

Βεβαίως καί καταδικάζονται ὡς ἀνήκουστα, ἐπαίσχυντα, βλάσφημα, ἀντιφατικά καί ἀταίριαστα τά ὅσα ξαναγράφτηκαν σέ αὐτό τό πρακτικῶς συμπαθητικό, γεμᾶτο δηλητήριο βιβλιαράκι, ἀπό τόν ἴδιο καί πάλι συγγραφέα.

Γιατί ἄραγε τόση ἐμμονή; Καί μάλιστα ἀπό ἕναν λειτουργό τοῦ Ὑψίστου; Καί μόνο πού τά διαβάζει κανείς, φρίττει, ἀηδιάζει καί καταδικάζει τά γραφόμενα.

Τίθεται καί ἄλλο ἕνα ἐρώτημα πρός τόν συγγραφέα:

Μέ τήν τόση ἔρευνα πού ἔχει κάνει, δέν ἔχει ἀκούσει πῶς προῆλθε τό AIDS; Δέν ἔχει δεῖ ὡς ψυχίατρος σέ νοσοκομεῖα ἤ στό ἰατρεῖο του πῶς καταλήγουν ψυχικά καί σωματικά πολλοί ἀπό τούς ὁμοφυλόφιλους; Ζωντανοί σκελετοί πού ἀργοπεθαίνουν ἀπό φρικτούς πόνους...ἀξιοθρήνητοι, ἐγκαταλελειμμένοι ἀπό τούς ἐραστές τους...

Ποτέ, κανένας ἅγιος, μέ τήν τόση αὐθεντική, ἀνείπωτη ἀγάπη τους, τόσους αἰῶνες πού ὑπάρχει τό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας δέν τόλμησε νά μιλήσει μέ τέτοιο τρόπο. Καί τολμᾶ ὁ συγγραφέας;

Πηγή: Εστία Πατερικών Μελετών

Ὁ Ἡρώδης, βέβαια, δὲν ἔπρεπε νὰ ὀργισθεῖ, ἀλλὰ νὰ φοβηθεῖ καὶ νὰ μαζευτεῖ καὶ νὰ καταλάβει ὅτι ἐπιχειρεῖ ἀκατόρθωτα πράγματα.

Θέλω εξαρχής να τονίσω ότι η 7/12/2018 είναι μια ημερομηνία ορόσημο για παράλληλη παράσταση και προσφυγή στο ΣτΕ οποιουδήποτε Μακεδονικού Δήμου-πόλεως, Μακεδονικού φορέα, συλλόγου ή και Μακεδόνα ως άτομο, που έχουν οποιοδήποτε! έννομο συμφέρον, )εθνικό ή και απλό εμπορικό) να προσφύγουν στο ΣτΕ παράλληλα με την προσφυγή των Παμμακεδονικών οργανώσεων κατά της δουλόφρονος και προδοτικής «Συμφωνίας των Πρεσπών».Αυτό αποτελεί μια δεύτερη ευκαιρία για κάθε Μακεδόνα πατριώτη ο οποίος με την κατάλληλη νομική και συνταγματολογική υποστήριξη μπορεί να ζητήσει την δικαίωσή του στο δικαστήριο του ΣτΕ.

ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΩΜΕΝΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑΣ ΠΟΥ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΗΚΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΙΣΧΥΝΤΗ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

«Ο μόνος σίγουρα χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ»
Γ.Ρ.

Α΄ μέρος
Οι παραβιάσεις του ελληνικού Συντάγματος και των ελληνικών νόμων

Στις 7 Δεκεμβρίου 2018 θα συζητηθεί στην ολομέλεια του Δικαστηρίου του Συμβουλίου της Επικρατείας η αίτηση των Παμμακεδονικών Ενώσεων περί: αναστολής της «Συμφωνίας των Πρεσπών», (17/6/18,) και των συμπροσβαλλόμενων πράξεων, των επιστολών του Υπουργού Εξωτερικών προς ΕΕ και ΝΑΤΟ.

Θέλω εξαρχής να τονίσω ότι η 7/12/2018 είναι μια ημερομηνία ορόσημο για παράλληλη παράσταση και προσφυγή στο ΣτΕ οποιουδήποτε Μακεδονικού Δήμου-πόλεως, Μακεδονικού φορέα, συλλόγου ή και Μακεδόνα ως άτομο, που έχουν οποιοδήποτε! έννομο συμφέρον, )εθνικό ή και απλό εμπορικό) να προσφύγουν στο ΣτΕ παράλληλα με την προσφυγή των Παμμακεδονικών οργανώσεων κατά της δουλόφρονος και προδοτικής «Συμφωνίας των Πρεσπών».

Αυτό αποτελεί μια δεύτερη ευκαιρία για κάθε Μακεδόνα πατριώτη ο οποίος με την κατάλληλη νομική και συνταγματολογική υποστήριξη μπορεί να ζητήσει την δικαίωσή του στο δικαστήριο του ΣτΕ.

Όσα θα παραθέσω είναι μόνο ένα ταπεινό ερέθισμα για τους νομικούς και συνταγματολόγους Έλληνες πατριώτες. Ως μη νομικός εύχομαι να οικοδομήσουν και να αξιοποιήσουν τις ιδέες μου, οι οποίες κατατίθενται με βαθύτατο αίσθημα αγωνιάς για την επαπειλούμενη καταστροφή της ιδιαίτερης πατρίδος μου της Μακεδονίας, της γενέτειράς μου, διαίωνια ελληνικής Θεσσαλονίκης, αλλά και της απειλούμενης, κυρίως από εσωτερικούς εχθρούς, πατρίδος μου, της Ελλάδος.

Η λεγομένη «Συμφωνία των Πρεσπών», 17/6/18, είναι παράτυπη, παράνομη και δόλια και αποτελεί το επιστέγασμα μιας νομικής απάτης με συμμετοχή διεθνών παραγόντων. Αυτή την στιγμή δεν ισχύει, διότι, όπως η ίδια προβλέπει δεν έχει ακόμη καταστεί ενεργός ούτε κυρωθεί. Είναι δε εντόνως αμφίβολο αν ποτέ κυρωθεί στον ΟΗΕ, ώστε να αποκτήσει διεθνή ισχύ και εφαρμογή για λόγους οι οποίοι ξεπερνούν το παρόν κείμενο.

Η εν λόγω «Συμφωνία» παραβιάζει τη Διεθνή νομολογία και τη Σύμβαση της Βιέννης, και είναι αποτέλεσμα παράνομων διεθνών πιέσεων και εκβιασμών προς την Ελλάδα.

Έτσι, είναι ουσία άκυρη. Ειδικότερα, στο εσωτερικό της χώρας μας, είναι αποτέλεσμα μιας λυσσώδους πολιτικής βυσσοδομίας βασιζόμενης σε νομικίστικα επιχειρήματα τα οποία παίζουν με τη νομιμοφανή τυπολογία των νόμων και του Συντάγματος, αλλά αγνοούν την ουσία.

Και ως γνωστόν οι δικαστές δεν κρίνουν μόνο το τυπικό γράμμα του νόμου –αλλιώς δεν θα υπήρχε δικαστική κρίση–, αλλά και την ουσία των πραγμάτων, δηλαδή την εθνική καταστροφή της χώρας και του κράτους μας, την καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς και συνέχειας των Ελλήνων, καθώς και των οικονομικών τους συμφερόντων.

Η «Συμφωνία των Πρεσπών» εκτός από την εκχώρηση απαράγραπτων ελληνικών εθνικών δικαιωμάτων με την παράδοση του αποκλειστικά ελληνικού ονόματος «Μακεδονία», και αντίστοιχη εθνότητα και γλώσσα στους Σλαβοαλβανούς υπηκόους ενός ξένου κράτους, επιφυλάσσει βαρύτατες δουλείες σε βάρος της χώρας μας.

Αυτές είναι: η εκχώρησης λιμένων και ΑΟΖ (Άρθρο 13), οδών μεταφοράς προϊόντων, η υποχρέωση της Ελλάδος να κατασκευάσει τεράστια δομικά έργα ενέργειας, η υποχρέωση για μεταφορά υψηλής τεχνογνωσίας προς την FYROM, (Άρθρο 14), αλλά και η παραχώρηση ελληνικών εμπορικών δικαιωμάτων και σημάτων σε προϊόντα από χάλυβα και σωληνουργικά μέχρι τρόφιμα των οποίων η δήθεν διασφάλιση θα υλοποιηθεί μετά από 5 χρόνια!!!.

Έτσι, η «Συμφωνία» αυτή καθίσταται άμεση απειλή για τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος, τον ελληνικό λαό, αλλά και την κρατική υπόσταση της χώρας μας.

Ειδικότερα: στοιχεία της ακυρότητας με βάση το ελληνικό Σύνταγμα και τους νόμους

1. Η λεγομένη «Συμφωνία των Πρεσπών» παραβιάζει το ελληνικό Σύνταγμα, και ειδικά την θεμελιώδη αρχή της λαϊκής κυριαρχίας: Άρθρο 1, παρ 2 και 3.

Το πολίτευμά μας είναι προεδρευομένη κοινοβουλευτική δημοκρατία, και όλες οι εξουσίες οφείλουν να πηγάζουν από τον λαό και να υπάρχουν υπέρ αυτού και του έθνους, όπως σε αυτό ορίζεται.

Έτσι, η κυβερνητική πολιτική οφείλει να είναι έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας κάθε στιγμή. Όμως, ως προς την εν λόγω «Συμφωνία», ο ελληνικός λαός είναι αντίθετος σε ποσοστά τα οποία ξεπερνούν και το 84% στη Μακεδονία και τουλάχιστον 74% στην υπόλοιπη Ελλάδα.

2. Η Ελλάδα δεν κυβερνάται με καθεστώς Πρωθυπουργικής δικτατορίας, ενός κόμματος, του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο στις τελευταίες εκλογές έλαβε το απολύτως μειοψηφικό ποσοστό 19,3% σε αριθμό ψηφισάντων επί του συνολικού αριθμού των Ελλήνων που έχουν δικαίωμα ψήφου.

Ούτε είναι δυνατόν αυτό το πραξικοπηματικά αποκτημένο δικτατορικό δικαίωμα του Πρωθυπουργού να μεταβιβάζεται στον υπουργό των Εξωτερικών προκειμένου να παραδώσει ελληνικά εθνικά δικαιώματα και εδάφη σε ξένο κράτος.

3. Η λεγομένη «Συμφωνία των Πρεσπών» προτάσσει ήδη από τον τίτλο της τα εξής: «Τελική συμφωνία για την επίλυση των διαφορών οι οποίες περιγράφονται στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, 817 (1993) ΚΑΙ 845 (1993), τη λήξη της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995, και την εδραίωση στρατηγικής εταιρικής σχέσης.».

Είναι αυταπόδεικτο από τον εν λόγω τίτλο, ότι ο καταληκτικός στόχος της «Συμφωνίας» ΔΕΝ είναι μόνο η δήθεν επίλυση του ονοματολογικού της FYROM σε βάρος της Ελλάδος, αλλά και αυτό που προτάσσεται εμφαντικά, δηλαδή: η «εδραίωση στρατηγικής εταιρικής σχέσης».

Και αυτή η σχέση ως είναι γνωστόν νοείται με την ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. Έτσι, για αυτήν την «στρατηγική εταιρική σχέση» η Ελλάδα καλείται, όπως γράφει το ίδιο το κείμενο αυτής της δουλόφρονος για τη χώρα μας «Συμφωνίας», να δεσμευτεί με όρους δουλείας οι οποίοι θα αναφερθούν λεπτομερώς πιο κάτω.

4. Οι αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών τις οποίες επικαλείται η εν λόγω «Συμφωνία» είναι εκλεκτικιστικά δόλια επιλεγμένες και αποκλειστικά σε βάρος της Ελλάδος, καθώς παραβλέπουν ή αποσιωπούν άλλες αποφάσεις διεθνείς και ελληνικές οι οποίες για την Ελλάδα είναι ευνοϊκές, σημαντικές, και αντιθέτως καταδικαστικές για την FYROM.

Στην εν λόγω Συμφωνία αποκρύπτονται και εξαιρούνται θεμελιώδη γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας του ζητήματος ονομασίας της FYROM τα οποία είναι διεθνώς γνωστά. Κι αυτά είναι:

4.1. Την απόφαση-δέσμευση με 3 όρους τους οποίους έθεσε η ΕΟΚ, (συμβούλιο υπουργών εξωτερικών), στις 16/12/1991, η οποία ως σήμερα δεν έχει αλλάξει με άλλη απόφαση του ιδίου ή αναλόγου οργάνου, σύμφωνα με την οποία, ζητήθηκε από καθένα εκ των κρατών της πρώην Γιουγκοσλαβίας, να δεσμευτούν εκτός των άλλων ότι: «δεν θα διεξάγει εχθρική προπαγάνδα συμπεριλαμβανομένης και της χρήσης της ονομασίας που συνεπάγεται εδαφικές διεκδικήσεις.»

Επ’ αυτού είναι πασίγνωστη η σχετική τοποθέτηση του τότε Προέδρου της Γαλλίας Φρανσουά Μιτεράν και άλλων Ευρωπαίων αρχηγών.

4.2. Οι αποφάσεις-δεσμεύσεις, όπως αυτές χαράχτηκαν στις ιστορικές συσκέψεις των Ελλήνων πολιτικών αρχηγών με τον τότε πρόεδρο Δημοκρατίας, στις 18/2/1992 και στις 13/4/1992 κατά τις οποίες σε κοινή τους απόφαση δεν δέχονταν να παραδοθεί στους Σκοπιανούς το όνομα «Μακεδονία ή τα παράγωγά του» και σε οποιαδήποτε γλώσσα.

Αυτή ήταν και η μόνη πραγματική εθνική γραμμή της Ελλάδος και έκτοτε δεν υπήρξε καμία άλλη σύσκεψη, σύνοδος, ή απόφαση σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο, ούτε στην βουλή των Ελλήνων που να αλλάζει αυτή τη γραμμή.

5. Η παραπειστικά ελλιπής, λεγόμενη «Συμφωνία των Πρεσπών» είναι δόλια, και βλαπτική για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, καθώς αντιβαίνει τις αρχές και τους σκοπούς του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι του 1975, των σχετικών Πράξεων του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη («ΟΑΣΕ») και τις αξίες και αρχές του Συμβουλίου της Ευρώπης, οι οποίες καθοδηγούνται από το πνεύμα και τις αρχές της δημοκρατίας, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών και της αξιοπρέπειας.

Όλα αυτά έχουν ακυρωθεί-καταργηθεί με την εν λόγω «Συμφωνία» για την μεγίστη πλειοψηφία του ελληνικού λαού η οποία εναντιώνεται σε αυτήν.

6. Βάσει του ελληνικού Συντάγματος, Άρθρα 34, 35 και ειδικά στο Άρθρο 36 ρητώς προβλέπεται ότι οι διεθνείς συμφωνίες υπογράφονται από τον Πρόεδρο της ελληνικής Δημοκρατίας, και φυσικά η υπογραφή του Έλληνα ΥΠΕΞ δεν είναι τελεσιδίκως δεσμευτική. Ειδικά δε η υπογραφή του Προέδρου της ελληνικής Δημοκρατίας τίθεται μόνο: «Όταν τo συμφέρoν και η ασφάλεια τoυ Kράτoυς τo επιτρέπoυν».

Είναι καταφανές, ότι αυτή η «Συμφωνία» δεν είναι επιθυμητή από την μεγίστη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, γιατί δεν υπηρετείται ούτε το Συμφέρον ούτε η Ασφάλεια της Ελλάδος, και αντιθέτως με αυτήν τίθεται σε άμεσο κίνδυνο διαμελισμού η ελληνική επικράτεια, καθώς εκχωρεί ελληνικά εθνικά δικαιώματα σε ξένη χώρα.

7. Η FYROM δεν αναφέρεται στην εν λόγω συμφωνία με το όνομά της, και με το οποίο είναι αναγνωρισμένη ως υποκείμενο του δημοσίου διεθνούς δικαίου, αλλά με την διατύπωση «Δεύτερο μέρος» και με τη δόλια παραπομπή στις εκλεκτικιστικά, όπως προαναφέρθηκε, αποφάσεις του ΟΗΕ με τις οποίες αναγνωρίσθηκε ως υποκείμενο του δημοσίου διεθνούς δικαίου με την «προσωρινή» ονομασία της.

7.1. Η απάλειψη του ονόματος της FYROM και η αναφορά σε αυτήν αποκλειστικά και μόνο με τον όρο: «Δεύτερο μέρος» χρήζει νομικής έρευνας, ως προς εάν αυτό συνάδει με τα διεθνώς ισχύοντα σε ανάλογες συμφωνίες, καθώς όλα τα κράτη που συνάπτουν διεθνείς ή διμερείς συμφωνίες αναφέρονται ρητώς με το επίσημο κρατικό τους όνομα. Σημειώνεται, ότι η Ελλάδα αναφέρεται με το όνομά της.

8. Στην από 17-6-2018 διοικητική πράξη υπογραφής, της λεγομένης «Συμφωνίας των Πρεσπών», από τον Έλληνα ΥΠΕΞ σαν «Τελική Συμφωνία για την επίλυση των διαφορών οι οποίες περιγράφονται στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών 817(1993) και 845(1993), αναφέρεται και η λήξη της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995.

Αυτό όμως είναι παράνομο, δόλιο και καταχρηστικό. Γιατί η «Ενδιάμεση Συμφωνία» καταπατήθηκε και ακυρώθηκε στην πράξη από την FYROM, επί κυβερνήσεως Γκρουέφσκι.

Όταν αυτή προέβη σε κατάφορη κλοπή της εθνικής κληρονομιάς της μίας και μόνης ελληνικής Μακεδονίας με την ανέγερση μνημείων και αγαλμάτων του Μ. Αλεξάνδρου, του Φιλίππου, και χρήση συμβόλων, μεταξύ των οποίων και το αστέρι της Βεργίνας, καθώς και με την χρησιμοποίηση τοπωνυμίων και ονομάτων αμιγώς ελληνικών, σαν δήθεν ιστορικά πρόσωπα και ονόματα της FYROM.

Η καταπάτηση της «Ενδιάμεσης Συμφωνίας» του 1995 από την FYROM την τερμάτισε, καθώς αυτή προσεβλήθη σε όλα της τα 40 σημεία, αποδεικνύοντας έτσι την κακοπιστία της FYROM, τα κίνητρα και τους σκοπούς της.

Άρα, η «Ενδιάμεση Συμφωνία» ήταν ήδη ανενεργός και άκυρη και δεν μπορεί να αναφέρεται ως βάση συνέχειας στη λεγόμενη «Συμφωνία των Πρεσπών», τις 17-6-2018.

Σημειώνεται, ότι η «Ενδιάμεση Συμφωνία» ουδέποτε κυρώθηκε από την ελληνική βουλή και σε συνάρτηση με την απόλυτη καταπάτησή της από την FYROM, όπως προαναφέρθηκε, θέτει σε δοκιμασία ουσιαστικής ακυρότητας τη σχετική νομολογία περί «Συμφωνιών απλοποιημένης μορφής», κ.λπ., περί μιας «Συμφωνίας» που πρωτοκολλήθηκε μεν στον ΟΗΕ, χωρίς να κυρωθεί από την Ελλάδα, καταπατήθηκε δε από την FYROM!

9. Η λεγόμενη «Συμφωνία των Πρεσπών» καταπατήθηκε την ίδια ημέρα της υπογραφής της, (17/6/18) αφού βάσει των όσων εμπεριέχει η ίδια στο Άρθρο 3, προβλέπεται πως: «Κανένα από τα Μέρη δεν θα εκφράσει ή υποστηρίξει οιεσδήποτε διεκδικήσεις για οιοδήποτε τμήμα της επικράτειας του άλλου Μέρους ή διεκδικήσεις για αλλαγή στο υφιστάμενο κοινό τους σύνορο.»

Και στο Άρθρο 6, απαγορεύονται: «εχθρικές δραστηριότητες, ενέργειες ή προπαγάνδα από κρατικές υπηρεσίες ή υπηρεσίες αμέσως ή εμμέσως ελεγχόμενες από το κράτος και για την πρόληψη δραστηριοτήτων που πιθανόν να υποδαυλίζουν τον σωβινισμό, την εχθρότητα, τον αλυτρωτισμό και τον αναθεωρητισμό εναντίον του άλλου Μέρους».

Όμως αυτά ήδη συμβαίνουν, γιατί ο πρωθυπουργός της FYROM, κ. Ζόραν Ζάεφ, αμέσως μετά την υπογραφή προέβη σε διεκδικήσεις και προπαγάνδα, καθώς αναφέρεται συνεχώς στην χώρα του με τη λέξη «Μακεδονία», μιλά για «Μακεδονικό Στρατό», «Μακεδονική γλώσσα», «Μακεδονική εθνότητα», κ.λπ., χωρίς το υποχρεωτικό επίθετο «Βόρεια», «Βόρειος», κ.ο.κ.

Σημειώνεται, ότι ο στρατός της FYROM ήδη χρησιμοποιεί μόνο τη λέξη «Μακεδονία» στις στολές των ανδρών του. Αυτά όλα σημαίνουν καταπάτηση και ακύρωση εξαρχής της δουλόφρονας για την Ελλάδα «Συμφωνίας των Πρεσπών», αφού η FYROM διεκδικεί άμεσα την ενσωμάτωση σε αυτήν κάθε έννοια και υπόσταση της μοναδικής Μακεδονίας των Ελλήνων, ως περιοχή της Βορείου Ελλάδος, η οποία φέρει και το μοναδικό αρχαιοελληνικό όνομα.

10. Σύμφωνα με την Προσφυγή στο ΣτΕ των δεκατεσσάρων (14) Παμμακεδονικών οργανώσεων της Ελλάδος και του Εξωτερικού (μεταφέρω εδώ μερικά επιχειρήματα) η υπογραφή συμφωνίας εκ μέρους του ΥΠΕΞ Ελλάδος κ. Κοτζιά αποτελεί προσβαλλόμενη πράξη καθώς είναι εκτελεστή διοικητική πράξη.

Αυτό προκύπτει από το διεθνώς αποδεκτό: argumentum a maiore ad minus. Δηλαδή, αν είναι δυνατόν το μείζον, να προσβληθεί δικαστικώς, όπως το προεδρικό διάταγμα που θα κυρώσει και επικυρώσει μια διεθνή συμφωνία, είναι δυνατόν και το έλασσον να προσβληθεί, το οποίο είναι η υπογραφή ενός ΥΠΕΞ σε μία «Συμφωνία».

Αυτό σημαίνει ακόμη ότι και μετά την υπογραφή της εν λόγω «Συμφωνίας» είναι δυνατόν αυτή να καταγγελθεί και εκ των υστέρων εκ μέρους της Ελλάδος και σε οποιοδήποτε χρόνο, αφού ως διμερής «Συμφωνία» δεν παράγει μόνιμα και διαιώνια αποτελέσματα, βάσει των όσων ισχύουν τόσο στο ελληνικό όσο και στο διεθνές δίκαιο.

Στα προαναφερθέντα συμφωνεί και η νομολογία του Δικαστηρίου της Επικρατείας της Ελλάδος ήδη από τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του.

Τότε, είχαν προσβληθεί δικαστικώς οι πράξεις που αφορούσαν την Συνθήκη της Άγκυρας με την οποία στο πλαίσιο της αποκαταστάσεως των ελληνοτουρκικών σχέσεων είχε η Ελλάδα παραιτηθεί ουσιαστικά από τις αποζημιώσεις που δικαιούνταν οι πρόσφυγες.

Σε συνδυασμό με τα ανωτέρω το Δικαστήριο της Επικρατείας της Ελλάδος έχει αρνηθεί το χαρακτήρα κυβερνητικής πράξεως σε μείζονας σημασίας πολιτικές αποφάσεις οικονομικής πολιτικής (ΣτΕ 1129-1155/2016 Ολομέλεια, ΣτΕ 237-239/2015 και 425/2015 Ολομέλεια, 1116-1117/2014 Ολομέλεια), ανατρέποντας σχετική παλιότερη νομολογία.

Σημειώνεται, ότι οι πράξεις του σημερινού ΥΠΕΞ δια της εν λόγω «Συμφωνίας» έχουν επίπτωση σε συνταγματικώς προστατευόμενα ατομικά δικαιώματα και σε πολιτικά δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών.

Βάσει αποφάσεων του ελληνικού Δικαστηρίου του ΣτΕ υπάρχει δεδικασμένο, καθώς το εν λόγω δικαστήριο έχει θέσει σε σχετιζόμενη απόφασή του δύο περιορισμούς σε σχέση με την αναγνώριση μιας πράξεως ως κυβερνητικής: ο πρώτος είναι το αυτονόητον, ότι υφίσταται, πρώτον, τήρηση των συνταγματικών διατάξεων και ο δεύτερος, η δυνατότητα ανορθώσεως των οικονομικών συνεπειών που αντανακλαστικά προκύπτουν εκ της χαρακτηριζόμενης ως κυβερνητικής πράξεως.

Και οι δύο αυτές προϋποθέσεις δεν ισχύουν στη προκείμενη περίπτωση και αυτό διότι δεν τίθεται μεν θέμα διαχείρισης της πολιτικής εξουσίας, αλλά εν προκειμένω τίθενται σοβαρά ζητήματα προστασίας της ίδιας της κρατικής υποστάσεως και του δημοσίου συμφέροντος στην πλέον στενή έννοια του.

Ενώ, για την οικονομία της Μακεδονίας η ζημία θα είναι τόσο μεγάλη που θα είναι αδύνατον να αποζημιωθεί. Πόσο μάλλον όταν διαφαίνεται η δόλια μεθόδευση η «Συμφωνία» αυτή να μην κυρωθεί με νόμο, αλλά πιθανώς ούτε και με διάταγμα, παρά να θεωρηθεί ως «συμφωνία απλοποιημένης μορφής»–όπως συνέβη και με την «Ενδιάμεση Συμφωνία».

Έτσι, η λεγομένη «Συμφωνία των Πρεσπών» θίγει τον πυρήνα του δημοσίου συμφέροντος. Το καταφανές πρόβλημα είναι η παραχώρηση για χρήση του ονόματος της Μακεδονίας, το οποίο ισοδυναμεί ουσιαστικά με απαλλοτρίωση του επιθέτου «μακεδονικός» και των παραγώγων του.

Αυτό, τελικά, συνεπάγεται και την παραχώρηση ελληνικών εδαφών μέσω της σταδιακής εκχώρησης εκλογικών δικαιωμάτων σε Σλαβοαλβανούς, οι οποίοι στο πλαίσιο της ΕΕ θα μπορούν να μεταναστεύουν στην Ελλάδα και, όπως ήδη γίνεται με άλλο τρόπο στη Θράκη, να εγείρουν κάποια στιγμή δικαιώματα απόσχισης της Μακεδονίας είτε μέσω δημοτικών παρατάξεων είτε με την δημιουργία αποσχιστικού κόμματος μιας δήθεν «Αλύτρωτης μεγάλης Μακεδονίας».

11. Για να είναι σύννομος κάθε διεθνής συμφωνία της Ελλάδος, διμερής ή πολυμερής θα πρέπει να τηρείται η συνταγματικά προδιαγεγραμμένη διαδικασία. Το Σύνταγμα, μέσω του άρθρου 103, απαιτεί οι διοικητικές αποφάσεις να διεκπεραιώνονται από μονίμους δημοσίους υπαλλήλους.

Εν προκειμένω, είναι γνωστό ότι πλην ενός υπαλλήλου του Κλάδου Εμπειρογνωμόνων (που συνέταξε μη όντας νομικός το αρχικό σχέδιο) δεν υπήρξε ενεργή συμμετοχή των υπαλλήλων του Διπλωματικού Κλάδου ή της Ειδικής Νομικής Υπηρεσίας οι οποίοι τελικώς πληροφορήθηκαν το περιεχόμενο της λεγομένης «Συμφωνίας των Πρεσπών» από τα ΜΜΕ.

Η όλη διαδικασία έγινε εντός του Γραφείου Υπουργού και από αναρμόδια όργανα και από εξωϋπηρεσιακούς παράγοντες άνευ εμπειρίας στην διατύπωση διεθνών κειμένων!

Όμως, αυτό αποτελεί κατάφορη παραβίαση των αναφερομένων στο άρθρο 5 και 16 του Ν. 3566/2007 (ΦΕΚ Α΄ 117) με τον οποίο κυρώθηκε ο Οργανισμός του Υπουργείου Εξωτερικών. Γι’ αυτό και υπάρχουν τόσο πολλές και σοβαρότατες παραλείψεις οι οποίες δεν διασφαλίζουν την ελληνική πλευρά.

Έτσι, π.χ., δεν προβλέπεται ότι σε περίπτωση που η «Συμφωνία» δεν κυρωθεί τελικά, κανένα δικαίωμα δεν προκύπτει από αυτήν στο πλαίσιο άλλης μελλοντικής διαπραγμάτευσης.

Δηλαδή, παραλείπεται δολίως και σκοπίμως και δεν αναφέρεται ρητώς, όπως έπρεπε, το διεθνώς νόμιμο: «Status quo ante», ήτοι «Επαναφορά στο προηγούμενο της Συμφωνίας καθεστώς πραγμάτων».

Καθεστώς κατά το οποίο η FYROM παραμένει FYROM και έτσι συνεχίζει να «απολαμβάνει» την δήθεν ισχυρή αναγνώρισή της από 140 χώρες του πλανήτη πλην της Ελλάδος, την μόνη χώρα η οποία μπορεί να την νομιμοποιήσει διεθνώς.

12. Ως προς ύψιστο το διακύβευμα της εθνικής καταστροφής της Ελλάδος δεν επαρκεί το νομικίστικο δικαίωμα του Έλληνα ΥΠΕΞ να μη πάρει έγκριση ούτε από το Υπουργικό Συμβούλιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ούτε από την Βουλή (όπως θα έπρεπε), αλλά να ενεργήσει μόνος του.

Έτσι, υπέγραψε μια διεθνή συνθήκη, αντίθετα στην πάνδημη λαϊκή βούληση, θέλοντας να προκαταλάβει με δόλιο τρόπο τις σχετικές ενέργειες υπογραφής του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Η παρουσία του Πρωθυπουργού στις Πρέσπες δίνει μεν πολιτική κάλυψη όχι όμως και νομική προκειμένου, επαναλαμβάνω, για υψίστης σημασίας εθνικό θέμα υπόστασης της Ελλάδος και του λαού της.

Το νομικίστικό επί της «Δεδηλωμένης» είναι ότι στην ουσία και στην πράξη! δεν υπάρχει κυβερνητική πλειοψηφία επί του συγκεκριμένου θέματος, καθώς ο κυβερνητικός εταίρος, ΑΝΕΛ, απαραίτητος για την ύπαρξη της κυβέρνησης, δηλώνει επισήμως την αντίθεσή του στην παραχώρηση του ονόματος της «Μακεδονίας» και, ότι, θα ρίξει την κυβέρνηση όταν θα έρθει το θέμα στη βουλή.

Τέτοια δικτατορική πολιτική η Ελλάδα δεν έχει γνωρίζει ποτέ στην ιστορία της. Κι αυτό είναι ένα ύψιστο ζήτημα που πρέπει να το λάβουν υπόψη τους οι Έλληνες δικαστές του ΣτΕ.

13. Η λεγόμενη «Συμφωνία των Πρεσπών» παραβιάζει το άρθρο 27 του Συντάγματος περί: «απαγόρευσης αλλαγής των ορίων της επικράτειας», καθώς είναι καταφανές ότι δεν επιτρέπεται ούτε η αλλαγή γεωγραφικών όρων και η απαλλοτρίωση εδαφών εντός της ελληνικής επικράτειας τα οποία ανάγονται σε αρχαίους χρόνους.

Εδώ κρύβεται δόλια και ύπουλα και το ζήτημα σιωπηρής μεταβολής όρων σε σειρά διεθνών συμφωνιών, όπως το ελληνοσερβικό Πρωτόκολλο των Αθηνών της 5-5-1913, η ελληνοσερβική Συμφωνία της 1-6-1913, το Οριοθετικό Πρακτικό της 21-7-1913 και η Συνθήκη Βουκουρεστίου της 28-7-1913 (ΓενΚωδικ σελ. 152), στις οποίες γίνεται καθορισμός των συνόρων και ορίζεται ως Μακεδονία μόνο τα παραχωρούμενα στην Ελλάδα εδάφη.

14. Παραβιάζεται ακόμη και το άρθρο 108 παρ. 1 του Συντάγματος, καθώς η «Συμφωνία» αποκόπτει τόσο τους γηγενείς Έλληνες όσο και τον απόδημο ελληνισμό από ουσιώδη στοιχεία της ιστορίας, του πολιτισμού και της ταυτότητάς τους, καθώς άσχετοι με αυτά Σλαβοαλβανοί θα τα διεκδικούν όλα στο μέλλον και σε μελλοντικές γενεές. Κι αυτό σημαίνει ουσιώδη και ριζική αποκοπή των Ελλήνων από την πολιτιστική τους κληρονομιά.

15. Συνδυαστικά με το προαναφερθέν άρθρο 108 παρ. 1 παραβιάζονται και τα άρθρα 2 παρ. 1 και το άρθρο 5 παρ. 1 του Συντάγματος, γιατί επέρχεται μείωση της αξίας, προσβολή της προσωπικότητας και σειράς ατομικών δικαιωμάτων των Ελλήνων μοναδικών Μακεδόνων λόγω της αφαιρέσεως ουσιώδους στοιχείου της πολιτιστικής τους ταυτότητας, δηλαδή της ίδιας της ονομασίας τους.

Έτσι, κατ’ επέκταση θίγεται και η οικονομική ελευθερία, αλλά και τα περιουσιακά δικαιώματα των Ελλήνων μοναδικών Μακεδόνων (άρθρο 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ). Διότι επέρχεται βλάβη σε ήδη κατοχυρωμένα σήματα και εμπορικές επωνυμίες χωρίς να υπάρχει τελεσίδικη μέριμνα για την προστασία τους ταυτόχρονα με την κύρωση της εν λόγω «Συμφωνίας».

Γιατί, αυτό παραπέμπεται στο ασαφές μέλλον και μετά παρέλευση 5ετίας, χωρίς να υπολογίζεται εντωμεταξύ η οικονομική ζημία των Ελλήνων, ούτε το τι θα γίνει μετά από αυτήν την 5ετία σε περίπτωση που τελικά δεν υπάρξει συμφωνία. Ωστόσο, η Ελλάδα θα έχει ήδη δώσει προκαταβολικά την συγκατάθεσή της για είσοδο της FYROM σε ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Κλείνοντας αυτό το «Α΄ Μέρος» σημειώνω πως στο «Β΄ Μέρος» ανάλογου κειμένου μου θα παραθέσω στοιχεία βάσει των οποίων η λεγομένη «Συμφωνίας των Πρεσπών» είναι άκυρη και παράνομη και σε διεθνές επίπεδο.

Όπως έχω γράψει κατ’ επανάληψη, ο Νέος Μακεδονικός Αγώνας, για να παραμείνει η Μακεδονία ελληνική, συνεχίζεται και θα συνεχιστεί με κάθε εξέλιξη, με κάθε μέσο και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Β΄ Μέρος
Οι παραβιάσεις της διεθνούς νομολογίας

Και σε αυτό το Β΄ Μέρος των δύο κειμένων μου για την παράνομη και άκυρη «Συμφωνία των Πρεσπών», (ΣτΠρ.), τόσο βάσει των νόμων και του Συντάγματος της Ελλάδος όσο και βάσει της Σύμβασης της Βιέννης και της Διεθνούς νομολογίας, θα ξεκινήσω με ανάλογο πρόλογο, όπως στο Α΄ Μέρους:

Στις 7 Δεκεμβρίου 2018 θα συζητηθεί στην ολομέλεια του Δικαστηρίου του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) η αίτηση των Παμμακεδονικών Ενώσεων περί: αναστολής της «Συμφωνίας των Πρεσπών», (17/6/18,) και των συμπροσβαλλόμενων πράξεων, των επιστολών του Υπουργού Εξωτερικών προς ΕΕ και ΝΑΤΟ.

Έτσι, η 7/12/2018 είναι μια ημερομηνία ορόσημο για παράλληλη παράσταση και προσφυγή στο ΣτΕ οποιουδήποτε Μακεδονικού Δήμου-πόλεως, Μακεδονικού φορέα, συλλόγου ή και Μακεδόνα ως άτομο, που έχουν οποιοδήποτε! έννομο συμφέρον, (εθνικό ή και απλό εμπορικό) να προσφύγουν στο ΣτΕ παράλληλα με την προσφυγή των Παμμακεδονικών οργανώσεων κατά της δουλόφρονης και προδοτικής «Συμφωνίας των Πρεσπών».

Αυτό αποτελεί μια δεύτερη χρυσή ευκαιρία για κάθε Μακεδόνα πατριώτη ο οποίος με την κατάλληλη νομική και συνταγματολογική υποστήριξη μπορεί να ζητήσει τη δικαίωσή του στο δικαστήριο του ΣτΕ.

Τα στοιχεία έρευνας που παραθέτω εύχομαι να χρησιμεύσουν σε νομικούς και συνταγματολόγους, κυρίως λόγω λογικής επαγωγικής και αφηγηματολογικής πληρότητας, καθώς τα καταθέτω ως μη νομικός.

Μόνο κίνητρο μου το βαθύτατο αίσθημα αγωνιάς για την καταστροφή που απειλεί την ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Μακεδονία, την γενέτειρά μου, διαιώνια ελληνική Θεσσαλονίκη, αλλά και την απειλούμενη, κυρίως από εσωτερικούς εχθρούς, χώρα μας με την εν προόδω σχεδιαζόμενη διάλυση της εθνικής και κρατικής της υπόστασης, ειδικά στη Βόρειο Ελλάδα.

Συνοπτικά σημειώνω τα εξής:

α. Στο Α΄ Μέρος απέδειξα ότι η «ΣτΠρ.» στηρίζεται σε πλαστά στοιχεία τα οποία είναι αποτέλεσμα διεθνών πιέσεων και εκβιασμών προς την Ελλάδα από συγκεκριμένα κέντρα του εξωτερικού τα οποία συνεργάζονται με δουλόφρονους ελληνώνυμους πολιτικούς της χώρας μας.

Έτσι, και βάσει του διεθνούς δικαίου κάθε συμφωνία που βασίζεται σε πλαστά στοιχεία είναι παράνομη. Και πλαστά είναι τα περί δήθεν «Μακεδονικής» εθνότητας των Σλαβοαλβανών, και ομοίως της δήθεν «Σλαβομακεδονικής γλώσσας», του πολιτισμού, και της συνείδησής τους η οποία δεν αλλάζει παρά την κλοπή αντίστοιχων ελληνικών πολιτιστικών στοιχείων.

β. Η «ΣτΠρ.» ως κυβερνητική πράξη μπορεί να είναι μεν απρόσβλητη, αλλά στην πρόσφατη πρώτη αρνητική απόφαση του ΣτΕ συνάγεται, σημείο 7, ότι μπορούν να προσβληθούν από το ΣτΕ τα αποτελέσματα που οδηγούν στην αναστολή Συνταγματικών δικαιωμάτων των Ελλήνων, και όχι μόνο…

γ. Εκκρεμή απόφαση (90 ημέρες από την κατάθεσή της) για άλλη πρόσφατη προσφυγή εναντίον του Υπουργείου Πολιτισμού της χώρας μας, σχετική με την παραβίαση (κλοπή) πνευματικών δικαιωμάτων των Ελλήνων από τους Σλαβοαλβανούς Σκοπιανούς.

Τα δικαιώματα αυτά αφορούν την ελληνική γλώσσα η οποία διαστρέφεται ως δήθεν «Ελληνική Μακεδονική» και «Σκοπιανή Μακεδονική», τα τραγούδια, τις τελετουργίες, και κάθε άλλο ελληνικό πολιτιστικό αντικείμενο.

Συνακόλουθα και επ’ αυτού μεθοδεύεται, όπως και στην «ΣτΠρ.», η ουσιαστική παράκαμψη του πρόεδρου της ελληνικής Δημοκρατίας, βλ. Άρθρο 35 του Συντάγματος, ή ο εκβιασμός του να υπογράψει μια παράνομη δήθεν «Συμφωνία».

δ. Το Σκοπιανό Συνταγματικό Δικαστήριο έχει ήδη δημιουργήσει σχετικό δεδικασμένο απόρριψης, λόγω παράκαμψης του Σκοπιανού προέδρου, για προηγούμενη συμφωνία τους επί ενός αγωγού.

ε. Κατά τις μυστικές (!) και δόλιες δήθεν «συνομιλίες» πριν από την υπογραφή της «ΣτΠρ.» κρύφτηκε και παράνομα δεν λήφθηκε υπόψη από τους ελληνώνυμους «διαπραγματευτές μας» η απόφαση 1448/2009 του Αρείου Πάγου σύμφωνα με την οποία: Ο όρος Μακεδονία είναι ιστορικός, γεωγραφικός και όχι εθνοτικός.

Που θα πει, ότι ο Μακεδόνας είναι Έλληνας, όπως είναι και ο Θρακιώτης, ο Θεσσαλός, ο Αθηναίος, ο Κρητικός, κ.ο.κ. Και έτσι δεν μπορεί ένα μωσαϊκό μεταναστών και εθνοτήτων να αποκτήσει εθνοτική ταυτότητα, γλώσσα και κράτος δια της κλοπής, όταν μάλιστα μετανάστευσε μόλις τον 7ο αι. στα χώματα της Παιονίας (κυρίως) και της Δαρδανίας, δηλαδή εκτός της αρχαίας και της νεώτερης Μακεδονίας η οποία ήταν και είναι μόνο Ελλάδα. Έτσι, όμως, δημιουργείται μία πλαστή εθνότητα και αυτό είναι διεθνές στοιχείο ακυρότητας.

1. Οι παραβιάσεις της «Σύμβασης της Βιέννης», (1969 – 1980)

1.1. Κατά το άρθρο 18 της Συνθήκης της Βιέννης (Ν.Δ. 402/1974 «Περί κυρώσεως της από 23 Μαΐου 1969 Συμβάσεως της Βιέννης περί του Δικαίου των Συνθηκών και του προσηρτημένου αυτή παραρτήματος, ΦΕΚ Α΄ 141) από τη στιγμή που υπεγράφη τα όργανα της Ελληνικής Πολιτείας οφείλουν να απέχουν από ενέργειες οι οποίες αντιβαίνουν στο περιεχόμενο της εν λόγω Συνθήκης.

Αλλά αυτό ισχύει και για την FYROM. Κι όμως από την ημέρα υπογραφής, 17/6/18, της λεγόμενης «Συμφωνίας των Πρεσπών» ο πρωθυπουργός της κ. Ζόραν Ζάεφ αναφέρεται συνεχώς στην χώρα του αποκλειστικά με την λέξη «Μακεδονία», σε «Μακεδονικό Στρατό», σε «Μακεδονική γλώσσα», «Μακεδονική εθνότητα», κ.λπ. χωρίς το υποχρεωτικό επίθετο «Βόρεια», «Βόρειος», κ.ο.κ.

Και αυτό σημαίνει άμεση διεκδίκηση και ενσωμάτωση της μοναδικής Μακεδονίας των Ελλήνων ως περιοχή της Βορείου Ελλάδος η οποία φέρει και το μοναδικό αρχαιοελληνικό όνομα.

1.2. Η λεγόμενη «Συμφωνία των Πρεσπών» υπο το πρίσμα της «Σύμβασης της Βιέννης», αλλά και άλλων άρθρων του Διεθνούς Δικαίου αποδεικνύεται άκυρη και παράνομη, τουλάχιστον, για τους παρακάτω τέσσερις γενικούς κανόνες:

1.2. α. Στη «Συμφωνίας των Πρεσπών», δεν αναγράφεται ξεκάθαρα και πλήρως το καθεστώς ακυρότητάς της (ο διεθνής όρος Status quo ante, -επαναφορά στο προηγούμενο καθεστώς) με την ρητή αναφορά ότι το εν λόγω κράτος θα συνεχίσει να ονομάζεται FYROM, με ό,τι αυτό σημαίνει διεθνώς, εάν η «Συμφωνία» αποτύχει. Κυρίως δεν αναφέρεται ποιος είναι ο θεματοφύλακας, με απλά λόγια ο χειριστής της ανάκλησης αυτής της «Συμφωνίας».

Αν δεν υφίσταται ρητώς η ορθή ευχέρεια καταγγελίας της «Συμφωνίας των Πρεσπών», βάσει της ΣτΒ τότε η μη δυνατότητα καταγγελίας συνιστά πράξη αθέμιτο, και τούτο διότι θεωρητικά δεν βασίζεται σε μονομερή βούληση, αλλά στη συμβατική άδεια εκ της σχετικής ελλείψεως την οποία εμπεριέχει η «Συμφωνία των Πρεσπών» από τη σύναψή της.

Σημειώνεται, ότι στη «Συμφωνία των Πρεσπών», στα Άρθρο 19, περί: Επίλυσης Διαφορών, στα 1,2,3, και στο Άρθρο 20 προβλέπεται μόνο η γενικόλογη δυνατότητα προσφυγής στον ΟΗΕ προς επίλυση, βλέπε Άρθρο 20 της «Συμφωνίας των Πρεσπών», με ασαφέστατη την περαιτέρω πορεία, τύχη και μέλλον της εν λόγω «Συμφωνίας». Πόσο μάλλον όταν αυτή η δόλια και προδοτική «Συμφωνία» προβλέπει επί ορισμένων θεμάτων «ορίμανση 5 ετών».

1.2. β. Στην ίδια, ΣτΒ, βλέπε τα περί: «Απάτης, Άρθρο 49, σελ.19-23. «Οσάκις το κράτος ήχθη εις συνομολόγησιν συνθήκης συνεπεία δολίας συμπεριφοράς ετέρου κράτους (δηλαδή, των Σκοπίων, με πλαστά στοιχεία περί εθνότητας, γλώσσας, πολιτισμού) έχοντος συμμετάσχει εις τας διαπραγματεύσεις, τούτο δύναται να επικαλεσθή την απάτην ως ακυρούσαν την δοθείσαν συναίνεσιν του όπως δεσμευθή διά της συνθήκης.» Στο Άρθρον 50 «Δωροδοκία- αντιπροσώπου κράτους.» Θέμα δωροδοκίας έθεσε η ίδια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εναντίον της Ρωσικής Δημοκρατίας.

1.2. γ. Στην ίδια, Άρθρο 53: «Συνθήκες που συγκρούονται με αναγκαστικό κανόνα του γενικού Διεθνούς Δικαίου» Και:

1.2. δ. Κανόνες συνυφασμένοι με την ΣτΒ, γνωστοί ως κανόνες: ius cogens γενικά

1.3. Είναι υποχρεωτικά, σύμφωνα με την «Σύμβαση της Βιέννης», τα εξής: «…η επικύρωση και όχι η υπογραφή είναι εκείνη που παρέχει στη «Συνθήκη των Πρεσπών» την οριστική της ισχύ.

Αλλά, ως πράξη για να χαρακτηρισθεί «οριστική και αμετάκλητος», σύμφωνα με τη ΣτΒ, θα πρέπει να καλύπτεται «ολόκληρο το κείμενο της «Συμφωνίας των Πρεσπών» και «να μην υπάρχει καμία επιφύλαξη. (ΣτΒ).»

Αλλά, αυτό στην πράξη είναι αδύνατον, γιατί στη «Συμφωνία των Πρεσπών» και στο Άρθρο 1, 10α, προβλέπονται εκκρεμότητες προσαρμογής και ολοκλήρωσής διαφόρων διεργασιών επονομαζόμενων ως: «τεχνική μεταβατική περίοδος» διαρκείας 5 ετών.

Ενώ, από την άλλη, η εν λόγω «Συμφωνία» παράγει τελεσίδικα και μη αντιστρεπτά αποτελέσματα για την Ελλάδα με την έναρξη της ενταξιακής διαδικασίας στο ΝΑΤΟ και τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την ΕΕ.

Κι αυτό έχει άμεση σχέση με το: «καθεστώς ακυρότητας βάσει της Σύμβασης της Βιέννης (άρθρα 42-45), καθώς παράγει μονομερώς βλαπτικά για την Ελλάδα αποτελέσματα.

1.4. Κάθε Διεθνής Συνθήκη είναι νομικό κείμενο που εκφράζει τη συμφωνία δύο ή περισσότερων υποκειμένων του διεθνούς δικαίου με δυνατότητα να δημιουργηθούν, μεταβληθούν ή να αρθούν δικαιώματα και υποχρεώσεις στο πεδίο του Διεθνούς Δικαίου, τα οποία θα διέπονται από αυτό. Βλ. Άρθρο 2 παρ. 1 πρ. 1 Σύμβαση της Βιέννης.

Από αυτό εξάγεται, ότι τα δικαιώματα αυτά ισχύουν κατά μείζονα λόγο όταν σε Διεθνείς Συνθήκες εμπεριέχονται σημεία και νοήματα με ασάφεια ή παραπλανητική διατύπωση πράγμα το οποίο ισχύει σε πολλά σημεία της «Συμφωνίας των Πρεσπών».

2. Στη «Συμφωνία των Πρεσπών» παραβιάζονται Γενικές Αρχές και κανόνες του Διεθνούς Δικαίου

Μερικοί από αυτούς είναι και οι ακόλουθοι επτά διεθνείς ερμηνευτικοί κανόνες οι οποίοι ισχύουν για όλες τις Συμφωνίες παγκοσμίως και τους οποίους επιτάσσει η διεθνής νομολογία Ήτοι:

2.1. Την αρχή της καλής πίστης, που οδηγεί στην αναζήτηση της πραγματικής πρόθεσης των συμβαλλομένων, βάσει του κειμένου ή άλλων στοιχείων.

2.2. Την αρχή της καθόλου έρευνας του κειμένου και όχι τμηματικά αυτού.

2.3. Την αρχή όπου σαφείς διατάξεις δεν χρήζουν ερμηνειών.

2.4. Την αναζήτηση της σκοπιμότητας.

2.5. Την ερμηνεία εκ της συμπεριφοράς των συμβαλλομένων στη πράξη!

2.6. Την προσφυγή σε προπαρασκευαστικές εργασίες, εφόσον το κείμενο παρουσιάζει ασάφειες.

2.7. Η κατά κανόνα προβλεπόμενη καταγγελία συνθήκης αφορά πρωτίστως τις διμερείς συνθήκες.

Η καταγγελία συνθήκης εκ μέρους μιας των συμβαλλομένων Χωρών αποτελεί πάντα μονομερή πράξη. Δι’ αυτής ένα συμβαλλόμενο Κράτος ανακοινώνει τη πρόθεσή του, με ρητή κοινοποίηση, ότι παύει να δεσμεύεται από τη συγκεκριμένη Συνθήκη, οποτεδήποτε αυτό κρίνει!

3. Η Διεθνής αρχή: pacta sunt servanda ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ στα κράτη, και γενικά στα υποκείμενα του Διεθνούς Δικαίου να δεσμευθούν από «ελαττωματικές διεθνείς υποχρεώσεις, είτε το ελάττωμά τους οφείλεται στη διαδικασία σύναψης της συνθήκης, είτε στο περιεχόμενό της.»

4. Βασική αρχή στην οποία βασίζεται το καθεστώς της ακυρότητας και γενική αρχή του διεθνούς δικαίου είναι η αρχή της καλής πίστης, όπως ήδη προαναφέρθηκε. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης στην απόφαση του Nuclear Tests δέχθηκε ότι αυτή αποτελεί κεντρικό σημείο του διεθνούς δικαίου.

Σχετικά με τα ως άνω και τα εξής:

Ι. McNair, Law of Treaties, σελ. 10 για την προέλευση των Συνθηκών γενικά από το δίκαιο των ιδιωτικών συμβάσεων ( με ιδιαίτερη έμφαση στο αγγλικό δίκαιο), σε O. Corten & P. Klein (Επιμ), The Vienna Convention on the Law of Treaties. A commentary. Vol. II, σελ. .

ΙΙ. Klabbers σε «The Oxford Guide to Treaties», σελ. 552.

ΙΙΙ. Nuclear Tests Case (Australia v.France), International Court of Justice (ICJ), 20 December 1974, available at: httpQ//www.refxorld.org/docid/4023a57c7, σελ.253,268,παρ.46. Επίσης βλ. Την υπόθεση Gabčikovo-Nagymaros Project, Hungary v Slovakia, Judgment, Merits, ICJ GL No 92, [1997] ICJ Rep 7, [1997] ICJ Rep 88, (1998) 37 ILM 162, ICGJ 66 (ICJ 1997), 25th September 1997, International Court of Justice [ICJ] «Every treaty in force is binding upon the parties to it and must be performed by them in good faith.», σελ.162, παρ.142, και πολλά άλλα.

5. Η «Συμφωνία των Πρεσπών» οφείλει και υποχρεούται να ακολουθεί τις αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, και σχετικές Συμφωνίες της Ουνέσκο, πράγμα που δεν συμβαίνει.

Η παράθεση ανάλογων δεδικασμένων εναντίον της «ΣτΠρ.» ξεπερνά κατά πολύ την έκταση του παρόντος κειμένου και πρέπει να αναπτυχθούν από τους καθ’ ύλην αρμόδιους.

6. Στην εν λόγω «Συμφωνία των Πρεσπών» παράγονται σοβαρές δουλείες σε βάρος της Ελλάδος, μερικές των οποίων εξετέθησαν και στο Α΄ Μέρος αυτών των κειμένων.

6. 1. Τόσο στο Άρθρο 13, βάσει του οποίου παραδίδονται τα ελληνικά λιμάνια και η οψέποτε κηρυχθείσα ελληνική ΑΟΖ, όσο και γιατί στο Άρθρο 14, 4 η Ελλάς αναλαμβάνει την υποχρέωση: «να αναπτύξει και να ενισχύσει τη συνεργασία της με τα Σκόπια όσον αφορά στην ενέργεια, ιδίως δια της κατασκευής, συντήρησης και χρήσης διασυνδεόμενων αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου (υφιστάμενων, υπό κατασκευή και σχεδιαζόμενων)!»

Αυτό σημαίνει πως η υπερχρεωμένη για τον επόμενο αιώνα Ελλάδα θα είναι υποχρεωμένη να κατασκευάζει και να συντηρεί αγωγούς ενέργειας «υφισταμένους και σχεδιαζόμενους» τους οποίους θα τους προωθεί στην FYROM και θα τους διαμοιράζεται με αυτήν επί ίσους όροις.

Έτσι, πέραν της πρόσθετης οικονομικής δουλείας που επιτάσσει το άρθρο αυτό, καθίσταται εύλογο το ερώτημα: πώς είναι δυνατόν να δεσμευτεί η Ελλάδα από τώρα για κάτι που θα σχεδιαστεί στο μέλλον; Και βάσει των αναγκών ποίου κράτους;

Ωστόσο, ο καταναγκασμός σε βάρος της Ελλάδος συνεχίζεται, στο ίδιο Άρθρο, 14, 4, όπου υπάρχει πρόβλεψη-εντολή η οποία επί λέξη: «αφορά στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, περιλαμβανομένων των φωτοβολταϊκών, της αιολικής και της υδρο-ηλεκτρικής ενέργειας.

Πιθανά εκκρεμή ζητήματα θα αντιμετωπισθούν χωρίς καθυστέρηση, με τη σύναψη αμοιβαίως επωφελών διακανονισμών λαμβάνοντας σοβαρά υπ’ όψιν την Ευρωπαϊκή Ενεργειακή Πολιτική και το ευρωπαϊκό κεκτημένο.

Το Πρώτο Μέρος (η Ελλάς) θα διευκολύνει το Δεύτερο (εννοεί την FYROM χωρίς να την αναφέρει με το όνομα αυτό) με κατάλληλη μεταφορά τεχνογνωσίας και εμπειρίας.».

Κι αυτό, όπως ρητώς αναφέρεται στο εν λόγω Άρθρο μέχρι του επιπέδου της μεταφοράς ελληνικής νανοτεχνολογίας από την Ελλάδα προς την FYROM.

Έτσι, όμως, με όσα περιλαμβάνει αυτή η «Συμφωνία» δίνεται η δυνατότητα στο κράτος της FYROM, αν κρίνει ότι η Ελλάδα στο μέλλον δεν του μετέφερε την κατάλληλή «τεχνογνωσία και εμπειρία» να προσφύγει σε διεθνή δικαστήρια ή fora και να καταδικαστεί η Ελλάδα ή να εξαναγκαστεί σε ρήτρες τις οποίες θα πρέπει να καταβάλλει στην FYROM.

Τα σημεία τα οποία παράγουν δουλείες με την μορφή μονομερών εκχωρήσεων δικαιωμάτων και τεχνογνωσία υψηλότατου επιπέδου της Ελλάδος προς την FYROM είναι πολλά.

Έτσι, οι δουλείες που προαναφέρθηκαν για την Ελλάδα είναι: επαχθείς και μονομερείς προς την FYROM, σε βαθμό τέτοιο ώστε εκτός από την παράδοση της Μακεδονίας, (όνομα, εθνότητα, γλώσσα) η Ελλάδα να εξαναγκάζεται να συμπεριφερθεί σαν να είχε νικηθεί σε πόλεμο από την FYROM.

Εν κατακλείδι:

Τα όσα εξετέθησαν αποτελούν μια σύντομη προσέγγιση των διεθνών παρανομιών και της ουσιαστικής ακυρότητας της «Συμφωνίας των Πρεσπών».

Η μεγίστη σοβαρότητα του ζητήματος απαιτεί όλα όσα προανέφερα να αναπτυχθούν με την κατάλληλη νομική και συνταγματική τεκμηρίωση, ώστε η δουλόφρονα «ΣτΠρ.», να ακυρωθεί τόσο σε ανώτατο επίπεδο εντός της Ελλάδος όσο και με προσβολή της σε όλα τα Διεθνή αρμόδια δικαστικά και μη όργανα.

Ως Έλληνες, ερήμην της δουλόφρονης κρατικής ολιγαρχίας και τυραννίας που μας κυβερνά, καταπατώντας μεταξύ πολλών άλλων και το νόμιμο δικαίωμά μας για δημοψήφισμα, στο μέγιστό θέμα Μακεδονίας, οφείλουμε και πρέπει να καταγγείλουμε την «ΣτΠρ.», εκτός από το ΣτΕ και στα διεθνή δικαστήρια.

Όπως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, για μη εφαρμογή της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, λόγω της κλοπής και καταπάτησης των πολιτιστικών και πολιτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων κατοίκων της μοναδικής ελληνικής Μακεδονίας, το (άλλων αρμοδιοτήτων) Δικαστήριο Ευρωπαϊκής Ένωσης, το Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης (International Court of Justice),

Οι διεθνείς προσφυγές οφείλουν και πρέπει να γίνουν με χρήση κάθε ένδικου μέσου και για όσα χρόνια χρειαστεί…

Ο αγώνας εναντίον της προδοτικής «Συμφωνίας των Πρεσπών» συνεχίζεται και θα συνεχιστεί με κάθε εξέλιξη, με κάθε μέσο και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Η Μακεδονία ήταν και είναι μόνο Ελλάδα.

Πηγή: Οίμος - Αθήνα, Αβέρωφ

Βρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν από την Επιτροπή για τα Αγνοούμενα Πρόσωπα τα οστά του υπολοχαγού Γιώργου Παπαλαμπρίδη από τα Γιάννενα, 44 χρόνια μετά τη θυσία του στην οροσειρά του Πενταδάκτυλου στην Κύπρο.

Τα οστά εντοπίστηκαν στην «Ασπρη Μούτη», το πιο ψηλό σημείο της κορυφής Αλωνάγρα, εκεί όπου το 1974 πολέμησε τους Τούρκους εισβολείς το 399 Τάγμα Πεζικού της Εθνικής Φρουράς.

Το γεγονός ότι βρέθηκαν μόνο τρία οστά, όπως εξήγησαν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ από το γραφείο του Ελληνοκύπριου εκπροσώπου στην Επιτροπή για Αγνοούμενα Πρόσωπα, οφείλεται στο ότι η ταφή ήταν επιφανειακή και πρόχειρη, με αποτέλεσμα στα χρόνια που μεσολάβησαν είτε να τα αφαίρεσαν ζώα είτε να παρασύρθηκαν από τα νερά της βροχής. Το σημείο όπου βρέθηκαν τα οστά του Γιώργου Παπαλαμπρίδη συνάδει με μαρτυρίες ζώντων συμπολεμιστών του. Σύμφωνα με αυτές, «ο διοικητής του Β' Λόχου, Γιώργος Παπαλαμπρίδης, στεκόταν όρθιος και ακάλυπτος πάνω σε βράχο, δίνοντας οδηγίες στους στρατιώτες του». Τότε «δέχτηκε σφαίρα από Τούρκο ακροβολιστή στο μέτωπο σε σημείο κάτω από το κράνος του. Η σφαίρα διαπέρασε το κρανίο και ο Παπαλαμπρίδης έπεσε αιμόφυρτος και νεκρός πάνω σε ένα δεκανέα».

Εντός του Οκτωβρίου αναμένεται να μεταβεί στην Κύπρο ο Γιάννης Παπαλαμπρίδης, για να παραλάβει τα οστά του αδελφού του. «Θα τα κηδεύσω στο Κοιμητήριο Παπάγου, στο μνήμα που είναι οι γονείς μας, Στέφανος και Πηνελόπη» σημείωσε, ο ίδιος. Σημειώνεται πως βρέθηκαν οστά και άλλων 13 πεσόντων, οι οποίοι ταυτοποιήθηκαν.

Πηγή: Δημοκρατία

Κατά την διάρκεια του μήνα Ιουλίου 2018, ο Στρατός Ξηράς συνέδραμε στις πολλαπλές προκλήσεις που αντιμετώπισε η χώρα με ελικόπτερα της 1ης Ταξιαρχίας Αεροπορίας Στρατού (1η ΤΑΞΑΣ).

Δείτε την ανακοίνωση του ΓΕΣ:

Κατά τη διάρκεια του μηνός Ιουλίου 2018, ο Στρατός Ξηράς, συνέδραμε στο πλαίσιο της κοινωνικής του προσφοράς, με ελικόπτερα της 1ης Ταξιαρχίας Αεροπορίας Στρατού (1η ΤΑΞΑΣ), όπως παρακάτω:

- Σε 26 αποστολές αεροδιακομιδών ημέρα και νύχτα, για τη μεταφορά 29 ασθενών, από νησιά του κεντρικού και νοτιοανατολικού Αιγαίου, σε νοσοκομεία αστικών κέντρων.

- Σε 16 εξόδους με αποστολή αεροπυρόσβεσης, 74 ωρών πτήσης και 368 ρίψεων νερού συνολικά.

Τα ελικόπτερα της Αεροπορίας Στρατού, παρέχουν σε καθημερινή βάση τις παραπάνω υπηρεσίες κοινωνικής προσφοράς, χωρίς να μειώνεται στο ελάχιστο η εμπλοκή τους στις καθημερινές πολλαπλές επιχειρησιακές τους
δραστηριότητες (ασκήσεις, μεταφορά στρατευμάτων, επιτήρηση, αναγνωρίσεις, κ.λπ.).

Δείτε φωτογραφίες από την κοινωνική προσφορά του Στρατού ξηράς:

Στιγμιότυπο από την αεροδιακομιδή ασθενών.

Μεγάλος ο φόρτος εργασίας για το προσωπικό κατά τον δύσκολο μήνα Ιούλιο.

Τα υπερσύγχρονα μέσα του Στρατού Ξηράς προσέφεραν πολλά στην αντιμετώπιση της κρίσης.

Οι πιλότοι του στρατού ξηράς, επιτελούν ένα ιδιαίτερα δύσκολο έργο.

Αεροδιακομιδή ασθενών με ελικόπτερα Chinook.

Μέρα και νύχτα τα μέσα του Στρατού ξηράς ήταν δίπλα στον πολίτη.

Επί τω έργω, για την σωτηρία της ανθρώπινης ζωής, περιουσιών και του φυσικού περιβάλλοντος από την καταστροφή.

Εντυπωσιακό στιγμιότυπο με Chinook κατά την επαναγέμιση του κουβά που φέρει με νερό 

Ο Στρατός Ξηράς ήταν δίπλα στους πολίτες με τα εναέρια μέσα του τις τραγικές μέρες του Ιουλίου.

Πηγή: onalert.gr

Τήν 16η Μαΐου 2018 δηµοσιεύτηκε στήν Ἐφηµερίδα τῆς Κυβερνήσεως ὁ νόµος 4538/2018 µέ τίτλο «Μέτρα γιά τήν προώθηση τῶν Θεσµῶν τῆς Ἀναδοχῆς καί Υἱοθεσίας καί ἄλλες διατάξεις».

Ἀναδοχή εἶναι ἡ ἀνάληψη τῆς πραγµατικῆς φροντίδας ἀνηλίκου ἀπό τρίτους, πού ὀνοµάζονται ἀνάδοχοι γονεῖς. Οἱ ἀνάδοχοι γονεῖς δέν υἱοθετοῦν τό ἀνήλικο παιδί, ἀλλά ἀναλαµβάνουν τήν πραγµατική φροντίδα του, εἴτε ὕστερα ἀπό συµφωνία µέ τούς φυσικούς του γονεῖς, εἴτε ὕστερα ἀπό δικαστική ἀπόφαση (Ἀστικός Κώδικας [στό ἑξῆς ΑΚ] ἀρ. 1655). Τό δικαστήριο ἀποφασίζει νά θέσει ἕναν ἀνήλικο ὑπό ἀναδοχή, ὅταν συντρέχει στό πρόσωπο καί τῶν δύο γονέων ἤ τοῦ µοναδικοῦ γονέα κακή ἄσκηση τῆς γονικῆς µέριµνας. Πιό συγκεκριµένα, ὅπως ἀναφέρεται στό ἄρθρο 11 τοῦ νόµου 4538: «Ἡ ἀναδοχή ἀνηλίκου προκρίνεται ἰδίως γιά περιπτώσεις ἔκθετων, ὀρφανῶν ἤ ἐγκαταλελειµµένων καί ἀπό τούς δύο γονεῖς ἤ προκειµένου περί ἐκτός γάµου µή ἀναγνωρισµένων τέκνων, ἐγκαταλελειµµένων ἀπό τή µητέρα τους, κακοποιηµένων ἤ παραµεληµένων ἀπό τούς γονεῖς τους ἤ ἄλλους συνοικοῦντες, καθώς καί ἀνηλίκων πού διαβιοῦν σέ ἱδρύµατα».

Ἡ ἀναδοχή ἀνηλίκων ρυθµίστηκε γιά πρώτη φορά ἀπό τό νοµοθέτη µέ τό ἄρθρο 9 τοῦ νόµου 2082/1992 καί τό ἐκτελεστικό του διάταγµα 337/1993. Σχετικές ρυθµίσεις περιέχουν καί οἱ διατάξεις τῶν ἄρθρων 1655 ἕως 1665 τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα (στό ἑξῆς ΑΚ). Ἀπό τό 1992 ἕως σήµερα, δηλαδή γιά εἴκοσι ἕξι χρόνια, ἡ ἀναδοχή ἀνηλίκου ἀναθέτονταν σέ ἀνάδοχη οἰκογένεια. Ἀνάδοχη οἰκογένεια εἶναι κάθε οἰκογένεια πού ἀποτελεῖται ἀπό συζύγους, µέ ἤ χωρίς παιδιά, καί ἔχει  ἀναγνωριστεῖ κατάλληλη νά ἀναλαµβάνει τήν ἀναδοχή ἀνηλίκων (Θ. Παπαχρίστου, Ἐγχειρίδιο Οἰκογενειακοῦ Δικαίου, 2005, σ. 418).

Μέ τίς διατάξεις τοῦ ἄρθρου 8 τοῦ νέου νόµου 4538/2018  παρέχεται γιά πρώτη φορά ἡ δυνατότητα ἀπόκτησης τῆς ἰδιότητας τοῦ ἀνάδοχου γονέα, σέ ζευγάρια, ἑτερόφυλα ἤ καί ὁµόφυλα, πού ἔχουν ὑπογράψει σύµφωνο συµβίωσης. Τό σύµφωνο συµβίωσης εἶναι µία συµφωνία πού καταρτίζεται ἐνώπιον συµβολαιογράφου µεταξύ δύο ἐνήλικων προσώπων, ἀνεξαρτήτως φύλου, γιά τήν ἐπισηµοποίηση καί τήν ὀργάνωση τῆς συµβίωσής τους.

Ἀναλυτικά, στήν παράγραφο 1 τοῦ ἄρθρου 8 τοῦ νόµου 4538/2018  ἀναφέρονται τά ἑξῆς:  «Κατάλληλοι γιά νά γίνουν ἀνάδοχοι, σύµφωνα µέ τίς κείµενες διατάξεις, εἶναι οἰκογένειες πού ἀποτελοῦνται ἀπό συζύγους ἤ ἔχοντες συνάψει σύµφωνο συµβίωσης, µέ ἤ χωρίς παιδιά, ἤ µεµονωµένα ἄτοµα, ἄγαµα, ἤ διαζευγµένα, ἤ σέ χηρεία, µέ ἤ χωρίς παιδιά, πού µπορεῖ νά εἶναι συγγενεῖς ἐξ αἵµατος ὁποιουδήποτε βαθµοῦ µέ τό ἀνήλικο τέκνο (συγγενική ἀναδοχή). Μεταξύ περισσοτέρων κατάλληλων ὑποψήφιων ἀναδόχων γονέων ἡ ἐπιλογή γίνεται πάντα µέ γνώµονα τό συµφέρον τοῦ ἀνηλίκου, ὑπό τό πρῖσµα καί τῆς Διεθνοῦς Σύµβασης γιά τά δικαιώµατα τοῦ παιδιοῦ, πού κυρώθηκε µέ τό Ν. 2101/1992 (Α΄ 192). Ἡ συγγενική ἀναδοχή πρέπει νά προτιµᾶται». Ὀνοµάζει ὁ νέος νόµος, «οἰκογένεια» καί τά ζευγάρια πού ἔχουν συνάψει σύµφωνο συµβίωσης!

Ἡ δεσµευτική ἰσχύς τοῦ νόµου 4538/2018 ἄρχισε ἀπό τή δηµοσίευσή του στήν Ἐφηµερίδα τῆς Κυβερνήσεως. Ποιό εἶναι ὅµως τό θεµέλιο τῆς δεσµευτικῆς ἰσχύος τοῦ νόµου; Γιά ποιό λόγο ἔχουµε οἱ πολῖτες καθῆκον νά ὑπακούσουµε σέ ἕνα νοµοθέτηµα πού ἀναθέτει τήν ἀναδοχή σέ ζευγάρια, ὁµόφυλα ἤ ἑτερόφυλα, πού ἔχουν συνάψει σύµφωνο συµβίωσης;

Σχετικά µέ τό θεµέλιο τῆς ἰσχύος τοῦ Δικαίου ἔχουν ὑποστηριχθεῖ ἀπό παλιά δύο ἰδεολογικά ρεύµατα: ὁ νοµικός θετικισµός καί ὁ νοµικός ἰδεαλισµός. Ἐντελῶς ἐπιγραµµατικά νά ἀναφέρουµε, πώς σύµφωνα µέ τούς ὑποστηρικτές τοῦ νοµικοῦ θετικισµοῦ τό Δίκαιο ἀποτελεῖται ἀποκλειστικά ἀπό τούς κανόνες πού θεσπίζουν τά ἁρµόδια ὄργανα τῆς Πολιτείας (κρατικός θετικισµός) ἤ ἀπό τούς κανόνες πού τίθενται ἀπό  τήν κοινωνία µέ σκοπό τήν ἐξασφάλιση τῆς συνοχῆς της (κοινωνικός θετικισµός). Θεµέλιο τῆς ἰσχύος τῶν κανόνων τοῦ Δικαίου κατά τό νοµικό θετικισµό εἶναι τό γεγονός ὅτι θεσπίστηκαν ἀπό τούς κατέχοντες τήν ἐξουσία.

Ἀντίθετα, κατά τό νοµικό ἰδεαλισµό οἱ πολιτειακά θεσπισµένοι κανόνες δικαίου ἀντλοῦν τή δεσµευτική τους δύναµη ἀπό τό γεγονός ὅτι οἱ ρυθµίσεις τους µποροῦν νά δικαιολογηθοῦν καί ἠθικά. Τό Δίκαιο θά πρέπει νά ἀποτελεῖ ἔκφραση τῆς Δικαιοσύνης, ἡ ὁποία  εἶναι τό µέτρο κρίσης τῶν κανόνων τοῦ ἑκάστοτε ἰσχύοντος δικαίου ὡς δικαίων ἤ ἀδίκων. Ἡ Δικαιοσύνη εἶναι τό τέλειο, ἀληθινό, ἀµετάβλητο καί αἰώνιο Δίκαιο, τό Θεῖο Δίκαιο, ὅπως διαφορετικά ὀνοµάζεται. Ἀναλύεται δέ καί ἀποτυπώνεται σέ ὁρισµένες Ἀξίες, τίς ὁποῖες ὀφείλει νά σέβεται ἡ ἔννοµη τάξη, προκειµένου νά µπορεῖ νά ἀξιώνει τήν ὑπακοή τῶν πολιτῶν στούς νόµους.

Στό πεδίο τοῦ οἰκογενειακοῦ δικαίου, κατευθυντήρια Ἀξία εἶναι ἡ προστασία τῆς παιδικῆς ἡλικίας, καθώς καί ἡ προστασία τοῦ γάµου, ἄρρηκτα συνδεδεµένη µέ τή προστασία τῆς οἰκογένειας. Οἱ Ἀξίες αὐτές κατοχυρώνονται στό ἄρθρο 21 τοῦ Συντάγµατος. Σύµφωνα µέ τόν ὁρισµό τοῦ Μοδεστίνου, «γάµος ἐστί ἀνδρός καί γυναικός συνάφεια πρός συγκλήρωσιν τοῦ βίου παντός, θείου τε καί ἀνθρωπίνου δικαίου κοινωνία ». Ὁ Καταστατικός Χάρτης τῆς Χώρας µας προστατεύει τό γάµο, ὄχι τό σύµφωνο συµβίωσης. Ὁ δέ γάµος συνάπτεται µεταξύ προσώπων διαφορετικοῦ φύλου, µεταξύ ἀνδρός καί γυναικός. Διαφορετικά εἶναι ἀνυπόστατος καί δέν παράγει ἔννοµες συνέπειες.

Μιά ἀκόµα βασική Ἀξία καί κατευθυντήρια Ἀρχή τοῦ οἰκογενειακοῦ δικαίου εἶναι τό «συµφέρον τοῦ ἀνηλίκου τέκνου ». Τό ἴδιο το ἄρθρο 8 παρ. 1 τοῦ νόµου 4538/2018 ἀναφέρεται στό συµφέρον τοῦ ἀνηλίκου. Ἐπίσης, στό ἄρθρο 11 παράγραφος 1 τοῦ ἴδιου τοῦ νόµου ὁρίζεται ὅτι γιά νά τοποθετηθεῖ µέ δικαστική ἀπόφαση ἀνήλικος σέ ἀνάδοχο γονέα, πρέπει τό συµφέρον του νά ἐπιβάλει τήν ἀνάθεση τῆς πραγµατικῆς φροντίδας του σέ τρίτους (ἀνάδοχους γονεῖς) γονεῖς.

Σύµφωνα µέ τή νοµική θεωρία, τό συµφέρον τοῦ ἀνηλίκου ἐπιτάσσει νά ἐξασφαλίζεται µέ τήν ἀναδοχή ἡ ὁµαλή ἐξέλιξη τῆς προσωπικότητας τοῦ παιδιοῦ. Ἡ ἀναδοχή θά πρέπει ὄχι ἁπλῶς νά µή δηµιουργεῖ προβλήµατα στό παιδί, ἀλλά καί νά βελτιώνει τίς συνθῆκες ζωῆς του.

Προκειµένου νά ἀναπτυχθεῖ ὁµαλά ἡ προσωπικότητά του, θά πρέπει τό παιδί νά ζεῖ σέ ἕνα σταθερό οἰκογενειακό περιβάλλον. Τό σύµφωνο συµβίωσης, εἴτε συνάπτεται ἀπό ἑτερόφυλο, εἴτε ἀπό ὁµόφυλο ζευγάρι, µπορεῖ νά λυθεῖ µονοµερῶς, µέ συµβολαιογραφική δήλωση (ἄρθρο 7 τοῦ ν. 4356/2015). Ἡ δυνατότητα αὐτή µονοµεροῦς λύσης τοῦ συµφώνου δέν ἐγγυᾶται συνθῆκες σταθερότητας, ἀπαραίτητες γιά τήν ὁµαλή ἐξέλιξη τῆς προσωπικότητας τοῦ παιδιοῦ. Ἀκριβῶς γιά τό λόγο αὐτό ἡ φροντίδα τοῦ ἀνηλίκου θά πρέπει νά ἀνατίθεται σέ οἰκογένεια ἀποτελούµενη ἀπό συζύγους, ἐπειδή οἰκογένεια σηµαίνει µακροχρόνια συµβίωση καί συµπόρευση µέ προοπτική ἰσοβιότητας καί αἰωνιότητας.

Περαιτέρω, τό παιδί γιά νά ἀναπτύξει τήν προσωπικότητά του χρειάζεται πρότυπα τόσο πατρότητας, ὅσο καί µητρότητας· πρότυπα τά ὁποῖα δέν ἐξασφαλίζονται ὅταν τή φροντίδα του ἀναλαµβάνει ἕνα ὁµόφυλο ζευγάρι. Σύµφωνα µέ τό ἄρθρο 14 τοῦ  νέου νόµου, οἱ ἀνάδοχοι γονεῖς θά παρακολουθοῦν προγράµµατα ἐκπαίδευσης, συµβουλευτικῆς ὑποστήριξης καί ἐπιµόρφωσης πού θά πραγµατοποιοῦνται ἀπό ἐξειδικευµένους ἐπιστήµονες. Σέ κανένα ὅµως ἐκπαιδευτικό σεµινάριο δέν µπορεῖ νά διδαχθεῖ ἕνας ἄνδρας τό πῶς νά ἀποτελεῖ µητρικό πρότυπο ἤ µιά γυναίκα τό πῶς νά ἀποτελεῖ πατρικό πρότυπο.

Ἔχει ὑποστηριχθεῖ ὅτι, ἐπειδή ἡ ἀναδοχή ἀφορᾶ παιδιά ὀρφανά, ἐγκαταλελειµµένα, κακοποιηµένα ἤ παραµεληµένα, ἡ ἀνάθεση τῆς ἀναδοχῆς τῶν παιδιῶν αὐτῶν σέ ἕνα ζευγάρι, ἑτερόφυλο ἤ ὁµόφυλο, πού ἔχει συνάψει σύµφωνο συµβίωσης ὁπωσδήποτε θά εἶναι πρός τό συµφέρον τους, µιᾶς καί σέ κάθε περίπτωση θά βελτιώνει τίς συνθῆκες ζωῆς τους. Προκειµένου, λέγουν, νά ζεῖ ἕνα παιδί σέ ἵδρυµα ἤ µέ γονεῖς πού τό κακοµεταχειρίζονται, καλύτερα νά ζεῖ µέ ἕνα ὁµόφυλο ζευγάρι, ἐγκεκριµένο ἀπό τούς ἁρµόδιους φορεῖς. Ἄς µᾶς ἐπιτραπεῖ νά σηµειώσουµε πώς ἡ ἄποψη αὐτή εἶναι τοὐλάχιστον ἐπιπόλαιη. Ἀκριβῶς ἐπειδή τά παιδιά πού δίδονται σέ ἀναδόχους εἶναι συνήθως ὀρφανά, ἐγκαταλελειµµένα ἤ κακοποιηµένα, γιά αὐτό τό λόγο ἡ Πολιτεία θά πρέπει νά ἐπιδείξει ἰδιαίτερη εὐαισθησία καί σύνεση, ἀναθέτοντας τή φροντίδα τους σέ σταθερό καί ὑγιές περιβάλλον, ἀποτελούµενο ἀπό συζύγους.

Στό ἄρθρο 8 παράγραφος 2 τοῦ νόµου 4538 ρυθµίζονται οἱ προϋποθέσεις ὑπό τίς ὁποῖες ἐπιτρέπεται «ἡ τοποθέτηση ἀνηλίκου σέ ἀνάδοχους γονεῖς ». (Ἡ χρήση τῆς λέξης «τοποθέτηση» παραπέµπει σέ ἔπιπλα µᾶλλον, παρά σέ πρόσωπα, καί εἶναι ἐνδεικτική τοῦ πνεύµατος τοῦ νόµου).

Μεταξύ αὐτῶν ἀναφέρεται καί ἡ προϋπόθεση νά ἔχουν οἱ ἀνάδοχοι γονεῖς καί οἱ συνοικοῦντες µέ αὐτούς καλή ψυχική, διανοητική καί σωµατική ὑγεία, ἰδίως µάλιστα νά µήν πάσχουν ἀπό χρόνια µεταδοτικά νοσήµατα (ἀρ. 8 πάρ. 2 περ. β). Ὅπως ἔχουµε ἀναφέρει καί σέ παλαιότερο ἄρθρο, µπορεῖ ἀπό τό 1973 ἡ Ἀµερικανική Ψυχιατρική Ἑταιρεία νά µήν περιλαµβάνει πλέον τήν ὁµοφυλοφιλία µεταξύ τῶν ψυχικῶν νόσων, ἡ ἀλλαγή αὐτή ὅµως δέν ἔγινε µετά ἀπό ἐµπεριστατωµένη ψυχιατρική ἔρευνα, ἀλλά µετά ἀπό διαµαρτυρίες τῶν ἀκτιβιστῶν γιά τά δικαιώµατα τῶν ὁµοφυλοφίλων. Ἀπό ὅσο γνωρίζουµε, µέχρι σήµερα ἡ ψυχιατρική ἐπιστήµη δέν ἔχει προσδιορίσει ἐπακριβῶς τά αἴτια τῆς ὁµοφυλοφιλίας. Ἑποµένως, δέν µπορεῖ νά πεῖ κανείς µέ βεβαιότητα πώς ἡ ὁµοφυλοφιλία δέν εἶναι ψυχική διαταραχή.

Ἄλλη προϋπόθεση πού θέτει ὁ νόµος εἶναι οἱ ἀνάδοχοι γονεῖς καί οἱ συνοικοῦντες µέ αὐτούς νά µήν ἔχουν καταδικαστεῖ τελεσίδικα (καί νά µήν καταδικαστοῦν κατά τή διάρκεια τῆς ἀναδοχῆς) ἤ νά µήν ἐκκρεµεῖ σέ βάρος τους ποινική δίωξη γιά τά ἀδικήµατα πού ἐπισύρουν ἔκπτωση ἀπό τή γονική µέριµνα, σύµφωνα µέ τό ἄρθρο 1537 ΑΚ, ἤ γιά κακοποίηση ἤ παραµέληση ἀνηλίκων γιά τά ἀδικήµατα τῆς πορνογραφίας ἀνηλίκων, µαστροπείας, σωµατεµπορίας, ἀσέλγειας µέ ἀνήλικο ἔναντι ἀµοιβῆς, ἀποπλάνηση παιδιῶν, ληστείας, καθώς καί γιά ὅσα προβλέπονται ἀπό τή νοµοθεσία γιά τά ναρκωτικά ἤ τήν ἐµπορία ὀργάνων (ἄρθρο 8 παρ. 2 περ. γ).

Τό ἄρθρο 1537 ΑΚ προβλέπει, ὅτι ὁ γονέας ἐκπίπτει ἀπό τή γονική µέριµνα (καί σύµφωνα µέ τό ν. 4538/2018 καί ὁ ἀνάδοχος ἀπό τήν ἀναδοχή) «ἄν καταδικάστηκε τελεσίδικα σέ φυλάκιση τοὐλάχιστον ἑνός µηνός γιά ἀδίκηµα πού διέπραξε µέ δόλο καί πού ἀφορᾶ  τή ζωή, τήν ὑγεία καί τά ἤθη τοῦ τέκνο ». Δέν θά πρέπει νά παραβλέπουµε τό γεγονός πού ἔχει ἐπιβεβαιωθεῖ διεθνῶς, ὅτι δηλαδή στίς περισσότερες περιπτώσεις, τά παιδιά πού ἀνατρέφονται ἀπό ὁµοφυλόφιλους χρησιµοποιοῦνται ὡς ὄργανα τοῦ σέξ.

Ἀκόµα καί ἄν αὐτά δέν ὑφίσταται ἀσέλγεια σέ βάρος τῶν παιδιῶν, ἤ ἀκόµα κι ἄν δέν ὁδηγοῦνται τά ἴδια στήν ὁµοφυλοφιλία, ὁπωσδήποτε ὅµως, ὅπως ἔχει ἐπίσης ἐπιβεβαιωθεῖ διεθνῶς, παλεύουν µέ τή σεξουαλικότητά τους καί τήν αἴσθηση τοῦ φύλου τους .

Δέν θά πρέπει ἐπίσης νά ξεχνᾶµε πώς ἡ ἀνηλικότητα ἐκτείνεται ὡς τό δέκατο ὄγδοο ἔτος τῆς ἡλικίας. Τί θά ἐµποδίζει ὁµοφυλόφιλους ἄνδρες νά γίνουν ἀνάδοχοι γονεῖς ἔφηβων ἀγοριῶν; Τρέφουµε ἀλήθεια τήν αὐταπάτη πώς σέ τέτοιες περιπτώσεις τά παιδιά δέ θά ὑποστοῦν σεξουαλική κακοποίηση;

Κάποιοι ἴσως καθησυχάζονται µέ τή σκέψη, ὅτι οἱ ἀνάδοχοι γονεῖς θά ἐποπτεύονται ἀπό τήν Πολιτεία. Ὅσον ἀφορᾶ τό µετά τήν ἔναρξη τῆς ἀναδοχῆς διάστηµα, σύµφωνα µέ τό ἄρθρο 13 παράγραφος 2 τοῦ νόµου, «ὁ ἁρµόδιος γιά τήν ἐποπτεία τῆς ἀναδοχῆς φορέας ὑποχρεοῦται νά ὀργανώνει ἐπισκέψεις ὀργάνων του, τοὐλάχιστον µία φορά τό µήνα καί ἐκτάκτως ὅποτε τό κρίνει σκόπιµο στήν ἀνάδοχη οἰκογένεια γιά νά διαπιστώνει τούς ὅρους διαβίωσης καί ἀνατροφῆς τοῦ ἀνηλίκου». Εἶναι ἐξαιρετικά ἀµφίβολο ἄν ἀρκοῦν τέτοιες ἐπισκέψεις, γιά νά διαπιστωθεῖ ἡ ὁµαλή ἀνάπτυξη τοῦ ἀνηλίκου, ἰδίως στό εὐαίσθητο ζήτηµα  τῆς σεξουαλικότητας.

Ἐπιπλέον, σύµφωνα µέ τό ἴδιο ὡς ἄνω ἄρθρο, ὁ ἀνήλικος ἔχει δικαίωµα νά ὑποβάλλει παράπονα στόν ἁρµόδιο φορέα. Περιµένουµε ἀλήθεια ἀπό ἕνα ἀνήλικο παιδί, πού εἶναι ὀρφανό ἤ κακοποιηµένο ἤ παραµεληµένο ἀπό  τούς γονεῖς του, νά φτάσει στό σηµεῖο νά ὑποβάλει παράπονα κατά τῶν ἀναδόχων γονέων του;

Αὐτή εἶναι λοιπόν ἡ «προστασία» πού παρέχει στίς µέρες µας ἡ Πολιτεία στά ταλαιπωρηµένα παιδιά της: Τούς στερεῖ τό δικαίωµα νά ἀναπτύξουν τήν προσωπικότητά τους ζώντας µέ µιά (ἀνάδοχη) οἰκογένεια, ἀποτελούµενη ἀπό πατέρα καί µητέρα. Τά «τοποθετεῖ» σέ ζευγάρια πού ἔχουν συνάψει σύµφωνο συµβίωσης µέ ἡµεροµηνία (ἐνδεχοµένως καί µονοµεροῦς) λήξης. Ζευγάρια ἑτερόφυλα ἤ καί ὁµόφυλα. Λαµβάνει ὅµως ὑπόψη της  τή γνώµη τῶν παιδιῶν αὐτῶν γιά τήν ἀναδοχή καί τούς δίνει τό δικαίωµα ὑποβολῆς παραπόνων, ἐπειδή τἄχα τά σέβεται.

Ἡ ἀλήθεια ὅµως δυστυχῶς εἶναι πώς ἡ Πολιτεία δέ σέβεται οὔτε τά παιδιά, οὔτε τό ἴδιο τό Σύνταγµά της, οὔτε τή Δικαιοσύνη!

Αστικός Κώδικας

Άρθρο 1537: Έκπτωση των γονέων

Ο γονέας εκπίπτει από τη γονική μέριμνα αν καταδικάστηκε τελεσίδικα σε φυλάκιση τουλάχιστον ενός μηνός για αδίκημα που διέπραξε με δόλο και που αφορά τη ζωή, την υγεία και τα ήθη του τέκνου.

Το δικαστήριο μπορεί, σ` αυτή την περίπτωση, εκτιμώντας τις περιστάσεις, να αφαιρέσει από το γονέα τη γονική μεριμνα και ως προς τα λοιπά τέκνα του, ύστερα από αίτηση του άλλου γονέα, των πλησιέστερων συγγενών ή του εισαγγελέα.

Άρθρο 1655: Διατήρηση των σχέσεων με τη φυσική οικογένεια ή τον επίτροπο

Όταν τρίτοι έχουν την πραγματική φροντίδα του προσώπου του ανηλίκου, γιατί τους την ανέθεσαν είτε οι φυσικοί γονείς ή ο επίτροπος είτε το δικαστήριο (ανάδοχοι γονείς ή ανάδοχη οικογένεια), οι έννομες σχέσεις μεταξύ του ανηλίκου και της φυσικής του οικογένειας ή του επιτρόπου και ιδίως οι αρμοδιότητες από τη γονική μέριμνα ή την επιτροπεία παραμένουν αμετάβλητες, εφόσον δεν ορίζεταιστο νόμο διαφορετικά.

Σχόλια: Σύμφωνα με το άρθρο 12 Ν. 2447/1996 (ΦΕΚ Α' 278), το Δέκατο Τέταρτο Κεφάλαιο του Τέταρτου Βιβλίου του Αστικού Κώδικα, που αναφέρεται στην επιτροπεία ανηλίκων (άρθρα 1589 έως 1665), καταργείται στο σύνολό τουκαι στη θέση του τίθενται τα νέα Κεφάλαια Δέκατο Τέταρτο "Επιτροπεία ανηλίκου" (άρθρα 1589-1654) και Δέκατο Πέμπτο "Αναδοχή ανηλίκου" (άρθρα 1655-1665). Το παρόν άρθρο τίθεται σύμφωνα με το περιεχόμενο που έλαβε από 30.12.1996 με το άρθρο 12 Ν. 2447/1996.

Πηγή: («ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ», Ἀρ. Τεύχους 190-191 Ἰούνιος - Ἰούλιος  2018), Άγιος Νικόλαος, Ακτίνες

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί, Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά˙ Ἄς εἶναι εὐλογημένη ἡ ἀρχομένη ἱερά περίοδος τῆς νηστείας τοῦ Δεκαπενταυγούστου, μέ τήν Χάριν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τήν προστασίαν καί σκέπην τῆς Πανάγνου Θεομήτορος. Μέσα εἰς τόν φυσικόν καύσωνα τοῦ θέρους ἄς ποθήσωμε καί ἀναζητήσωμε τήν δροσιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν αὔρα τῆς Θείας Χάριτος. Μέ τήν διπλῆ νηστεία, τήν σωματική καί τήν πνευματική. Μέ τήν ἀπάρνησι τῆς ζωῆς τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀποστασίας ἀπό τόν Θεῖο νόμο. Μέ τήν βαθειά καί ἀληθινή μετάνοια καί τήν συνειδητή προσέγγισι καί ἐφαρμογή τοῦ Θείου θελήματος. Μέ τήν θεοδίδακτη ἀγάπη πρός τόν Θεόν, τόν πλησίον μας καί τόν ἐχθρόν μας ἀκόμη. Μέ τήν ἐν Χριστῷ ἑνότητα κάι τήν ἐν τῇ Ἁγίᾳ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ Ἁγιοπνευματική μας κοινωνία.

Ποιμαντορική Εγκύκλιος γιά τόν Δεκαπενταύγουστο 2018

Πρός

Τόν Ἱερόν Κλῆρον καί

τόν Χριστώνυμον Λαόν

τῆς καθ΄ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Κυθήρων καί Αντικυθήρων

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί,

Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά˙

Ἄς εἶναι εὐλογημένη ἡ ἀρχομένη ἱερά περίοδος τῆς νηστείας τοῦ Δεκαπενταυγούστου, μέ τήν Χάριν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τήν προστασίαν καί σκέπην τῆς Πανάγνου Θεομήτορος.

Μέσα εἰς τόν φυσικόν καύσωνα τοῦ θέρους ἄς ποθήσωμε καί ἀναζητήσωμε τήν δροσιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν αὔρα τῆς Θείας Χάριτος. Μέ τήν διπλῆ νηστεία, τήν σωματική καί τήν πνευματική. Μέ τήν ἀπάρνησι τῆς ζωῆς τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀποστασίας ἀπό τόν Θεῖο νόμο. Μέ τήν βαθειά καί ἀληθινή μετάνοια καί τήν συνειδητή προσέγγισι καί ἐφαρμογή τοῦ Θείου θελήματος. Μέ τήν θεοδίδακτη ἀγάπη πρός τόν Θεόν, τόν πλησίον μας καί τόν ἐχθρόν μας ἀκόμη. Μέ τήν ἐν Χριστῷ ἑνότητα κάι τήν ἐν τῇ Ἁγίᾳ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ Ἁγιοπνευματική μας κοινωνία.

Τό μήνυμα τῆς ἀληθινῆς μετανοίας καί τῆς ἐπιστροφῆς εἰς τόν Κύριον καί Θεόν μας εἶναι ἐπίκαιρο καί ἐπιτακτικό σήμερα, παρά ποτέ ἄλλοτε. Εἶναι ἡ μόνη διέξοδος ἀπό τό ἀδιέξοδο τῆς ἀμετανόητης καί ἀποστατημένης ἀπό τόν Πανάγιο Θεό ζωῆς.

Ὅλους μᾶς κατέθλιψαν καί σέ ἐθνικό πένθος ἐβύθισαν τήν πατρίδα μας τά δραματικά γεγονότα τῶν προσφάτων πυρκαϊῶν μέ τίς ἐννέα περίπου δεκάδες τῶν ἀπανθρακωμένων ἀδελφῶν μας καί τούς πάρα πολλούς σοβαρά κινδυνεύοντας συνανθρώπους μας, ἀλλά καί τούς βαθειά πληγωμένους οἰκείους καί συγγενεῖς των, τούς ὁποίους συμμεριζόμεθα ἀπόλυτα καί συλλυπούμεθα θερμά. Αἰφνίδιος καί πικρός θάνατος ἀθώων ἀνθρώπων καί μάλιστα μικρῶν παιδιῶν. Καταστροφές οἰκισμῶν καί δενδροφυτευμένων περιοχῶν. Ἀπώλειες σπιτιῶν καί ὁλοκλήρων περιουσιῶν. Ἄν ὑπῆρχε ἡ ἐπιβαλλόμενη προσοχή καί ἐπαγρύπνησις γιά τά κοινά, ὁ σεβασμός τῆς ζωῆς καί τῆς περιουσίας τῶν ἄλλων, ἡ ἀγάπη πρός τήν ὡραιότατη δημιουργία τοῦ Θεοῦ καί πρός τήν ἰδιαίτερα προικισμένη ἀπό φυσικές καλλονές πατρίδα μας, δέν θά εἴχαμε τέτοια καί παρόμοια φαινόμενα βιβλικῶν καταστροφῶν.

Ἡ ἁμαρτία, ἡ ποικιλόμορφη ἁμαρτία καί ἡ ἀποστασία ἀπό τό «ἀγαθόν καί εὐάρεστον καί τέλειον θέλημα τοῦ Θεοῦ» εἶναι ἡ πηγή ὅλων τῶν κακῶν.

Ἄς ἀφήσωμε τον...μέγαν καί θεοφώτιστον τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας Πατέρα, τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον, νά μᾶς διαφωτίσῃ πνευματικά δι’ αὐτήν (παραθέτουμε τά σχετικά χωρία σέ μετάφρασι).

«Ἕνα μόνο ἄς θεωροῦμε φοβερό, τήν ἁμαρτία καί τό νά προσκρούσωμε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ» (Ε.Π.Ε. 21, 24).

«Ἡ ἁμαρτία προκαλεῖ τήν ἀπιστία. Ὅπως ἡ ἀπιστία γεννάει τήν κακή ζωή, ἔτσι καί ἡ ψυχή, ὅταν βυθισθῇ μέσα στά κακά, περιφρονεῖ τά πάντα. Ὅταν ὅμως τά περιφρονήσῃ, δέν δέχεται οὔτε τήν πίστι, ὥστε ν’ ἀπαλλαγῇ ἀπό τόν φόβο» (Ε.Π.Ε. 24, 354).

«Τέτοια εἶναι ἡ ἁμαρτία. Δέν διαφέρει καθόλου ἀπό τήν πανοῦκλα, διότι δέν διαφθείρει πρῶτα τόν ἀέρα καί μετά τά σώματα, ἀλλά εἰσορμᾶ ἀμέσως εἰς τήν ψυχήν» (Ε.Π.Ε. 24, 572).

«Νά σβήσωμε τήν πυρκαϊά τῶν ἁμαρτημάτων, ὄχι μέ πολλά νερά, ἀλλά μέ ὀλίγα δάκρυα. Εἶναι μεγάλη ἡ φωτιά τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά μέ ὀλίγα δάκρυα σβήνει. Διότι τό δάκρυ σβήνει τήν πυρκαϊά τῶν ἁμαρτημάτων καί καθαρίζει τήν δυσωδία τῆς ἁμαρτίας» (Ε.Π.Ε. 30, 266).

«Ἄν ἦταν μόνη της ἡ μετάνοια, εἶναι εὔλογο νά τήν φοβᾶσαι. Ἀλλά δέν εἶναι μόνη. Εἶναι συνδεδεμένη μέ τήν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό νά ἔχῃς θάρρος» (Ε.Π.Ε. 30, 288).

«Δέν ὑπάρχει τόσο μεγάλο ἁμάρτημα, τό ὁποῖο νά ἠμπορῇ νά νικήσῃ τήν γενναιοδωρία τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ» (Ε.Π.Ε. 30, 342).

«Ἕνα φοβᾶμαι μόνο, τήν ἁμαρτία… Ἄνθρωπος δέν ἠμπορεῖ νά σέ βλάψῃ, ἄν δέν βλάψῃς ἐσύ τόν ἑαυτό σου» (Ε.Π.Ε. 33, 116).

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, ὁ χρυσορρήμων αὐτός ἅγιος Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας μας, θεωρεῖ ὡς πηγήν τῶν κακῶν καί συμφορῶν τήν ἀμετανόητη ἁμαρτία καί ὡς λύσιν τῶν δεινῶν καί πολυομβρίαν τῶν ἀγαθῶν τήν μετάνοιαν. Μετάνοιαν καί προσωπικήν καί γενικήν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. «Ἡμάρτομεν, ἠνομήσαμεν, ἠδικήσαμεν ἐνώπιόν Σου, οὐδέ συνετηρήσαμεν, οὐδέ ἐποιήσαμεν, καθώς ἐνετείλω ἡμῖν…»(Εἱρμός ζ’ ᾠδῆς τοῦ Μεγάλου Κανόνος). Ὁ Ἱερός Κλῆρος μέ τούς Μοναχούς καί πρῶτον τόν Ἐπίσκοπον δέεται ἐν μετανοίᾳ «ὑπέρ τῶν ἰδίων ἁμαρτημάτων καί τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων». Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, ἄρχοντες καί ἀρχόμενοι, ζητεῖ ἐν μετανοίᾳ τό ἔλεος καί τήν Χάριν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ἀσέβεια καί ἡ ἀνομία πλεονάζουν εἰς τούς χαλεπούς καιρούς μας. Ἀσέβεια πρός τόν Θεῖον Δημιουργόν μας.Ἀσέβεια πρός τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἀσέβεια πρός τάς ἱεράς παραδόσεις μας, τούς θείους καί ἱερούς Κανόνας καί τούς δογματικούς ὅρους τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων. Ἀσέβεια πρός τό ἱερώτατον σύμβολον τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, τό ὁποῖον, ὀλίγας ἡμέρας πρός τῆς καταστροφικῆς πυρκαϊᾶς εἰς παλλαϊκήν συναυλίαν, εἰς προάστιον τῶν Ἀθηνῶν ἐρρίφθη κατά γῆς καί ἀτιμάσθηκε, ἐνῶ χειροκροτοῦσαν χιλιάδες ἀκροατῶν!!! Ἀσέβεια πρός τόν Ἱερόν Κλῆρον. Ἀσέβεια πρός τούς γονεῖς καί διδασκάλους. Ἀσέβεια πρός τούς ἄρχοντες καί τήν συντεταγμένη πολιτεία, τούς νόμους καί τά νομικά θεσπίσματα. Ἀσέβεια… ἀσέβεια.

Χρειάζεται καί εἶναι ἀπαραίτητη δι’ ὅλους μας, Κληρικούς παντός βαθμοῦ, Μοναχούς καί λαϊκούς Χριστιανούς, ἡ μετάνοια, ἡ σωτήριος μετάνοια. Μετάνοια διά τήν σκληρότητα καί ἀμετανοησία μας. Μετάνοια διά τήν περιφρόνησιν καί καταπάτησιν τοῦ Θείου Νόμου καί τῶν θείων ἐντολῶν. Μετάνοια διά τήν ἄρνησιν τοῦ Θείου θελήματος καί τήν στοίχησιν μέ τό ἁμαρτωλό καί κοσμικό φρόνημά μας. Μετάνοια διά τήν παράβασιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων, οἱ ὁποῖοι προβλέπουν ἄρνησιν τῆς συμπροσευχῆς καί ἐπιβολήν τοῦ ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας εἰς τόν Κληρικόν, ὁ ὁποῖος συμπροσεύχεται καί κοινωνεῖ μετά τῶν ἐκκλησιαστικῶς ἀκοινωνήτων (αἱρετικῶν, ἑτεροθρήσκων, κακοδόξων καί σχισματικῶν). Μετάνοια διά τήν ψυχρότητα τῆς καρδίας μας καί τήν μή συνειδητή συμμετοχή εἰς τήν λατρευτικήν καί μυστηριακήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας μας. Μετάνοια διά τήν περιφρόνησιν τῶν θείων Μυστηρίων, καί μάλιστα τοῦ ἱερωτάτου Μυστηρίου τοῦ Γάμου, ὅταν ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἐπιλέγουν τόν «πολιτικό» καλούμενο γάμο, τά σύμφωνα συμβιώσεως ἑτεροφύλων ἤ ὁμοφύλων προσώπων ἤ τήν ἐλεύθερη συμβίωσι.

Μετάνοια διά τά φρικτά διαζύγια καί τά εἰς βάρος τῶν τέκνων ἀδικήματα. Μετάνοια διά τά ἐγκλήματα τῶν ἐκτρώσεων καί τούς ποταμούς τῶν αἱμάτων τῶν ἀγέννητων παιδιῶν ἀπό τάς ἀρχάς τῆς δεκαετίας τοῦ 80, ἀφ’ ὅτου αὐτές ἐνομιμοποιήθησαν. Μετάνοια διά τούς ἀπό τήν ἐποχή ἐκείνη καί μέχρι σήμερα ἀντιχριστιανικούς καί ἀντιβαίνοντας εἰς τό Σύνταγμα καί τήν ἀνθρώπινη ὀντολογία καί φυσιολογία νόμους. Μετάνοια διά τόν πνευματικό ἀποπροσανατολισμό τῆς μαθητιώσης νεολαίας μέ τήν σύγχυσι καί πολυθρησκευτικότητα, πού καλλιεργοῦνται μέ τά νέα προγράμματα σπουδῶν στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Μετάνοια... μετάνοια.

Ὡς ἐλάχιστος καί τῆς μικροτέρας Θεοσώστου Ἐπαρχίας Ἐπίσκοπος ταπεινῶς φρονῶ καί ἀπευθυνόμενος εὐσεβάστως πρός ἅπαντας τούς Ὀρθοδόξους Προκαθημένους καί συνεπισκόπους μου παρακαλῶ θερμότατα, ὅπως ἐκτιμῶντες τούς ὡς ἄνω πνευματικούς λόγους κηρύξουν κατά τήν ἔμφρονα κρίσιν των μετάνοιαν, γενικήν καί προσωπικήν μετάνοιαν διά τήν ὑπέρβασιν τοῦ προβαλλομένου πνευματικοῦ ἀδιεξόδου καί τήν εὐκταίαν παλινδρόμησιν τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστεπωνύμου Πληρώματος πρός τήν σωτήριον ὁδόν τῆς μετανοίας καί τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ζωῆς.

Δέν ἀγνοοῦμε, πρός Θεοῦ, τό πέλαγος καί τόν ὠκεανό τῆς Θείας Ἀγάπης, ἀλλά καί δέν λησμονοῦμε καί τήν δικαιοσύνην τοῦ Θεοῦ, τήν λειτουργίαν τῶν πνευματικῶν νόμων. Ὁ φιλάνθρωπος Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος ἐδήλωσε κατά τήν πρώτην ἐπίγεια ἔλευσίν Του ὅτι δέν ἦλθε νά κρίνῃ τόν κόσμο, ἀλλά διά νά σώσῃ τόν κόσμο, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός «καί πάλιν ἐρχόμενος μετά δόξης (θά κρίνη ) ζῶντας καί νεκρούς». Διά τίς ἀμετανόητες ἁμαρτίες καί τήν πλεονάζουσαν ἀνομίαν ἐνίοτε ὁ Πανάγαθος Κύριος καί Θεός μας ἀποσύρει παιδαγωγικά τήν Χάριν καί τό ἔλεός Του, ἐπιζητῶν τήν ἀληθινή μετάνοια τοῦ λαοῦ.

Εὔχομαι εἰς ἐμαυτόν καί πρός ὅλους σας νά πνεύσῃ εἰς τάς καρδίας μας ἡ αὔρα τοῦ Παναγίου Πνεύματος οὕτως, ὥστε μέ μετάνοια καί εὐσέβεια νά προχωρήσωμε εἰς «τόν καλόν ἀγῶνα τῆς πίστεως, ἐπιλαμβανόμενοι τῆς αἰωνίου ζωῆς».

Καί ἐπί τούτοις, δεόμενος τῆς Ὑπεραγίας ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, ὅπως μᾶς ἀξιώσῃ διά τῶν ἁγίων πρεσβειῶν της νά διέλθωμεν ἐν εἰρήνῃ καί μετανοίᾳ τήν νήστιμον καί κατανυκτικήν περίοδον τοῦ Δεκαπενταυγούστου, διατελῶ,

Μετά τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης καί ἐνθέρμων εὐχῶν...

Ὁ Μητροπολίτης

†Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό