Σχόλιο Τ.Ι.: Τύφλωση, σκότος, σύγχυση φρενών να βλέπουμε με τα φυσικά μάτια, αλλά καθόλου με τα μάτια της ψυχής. Ψάχνουμε για την αλληλουχία των γεγονότων της φονικής καταστροφής στο Μάτι, αδιαφορώντας για τους πνευματικούς νόμους που ενήργησαν. Επέτρεψε - παραχώρησε ο Παντογνώστης Κύριος να απολαύσουμε τα επίχειρα της ελεύθερης εκλογής μας. Ας ελπίσουμε ότι έστω και την ύστατη στιγμή θα σαλπίσουν οι Ποιμένες της Εκκλησίας μετάνοια, μήπως και αποφύγουμε ως Έθνος χειρότερες καταστροφές.

Ἡ φριχτὴ τραγωδία στὸ Μάτι τῆς Ἀττικῆς βύθισε στὸ πένθος τὴν Πατρίδα μας τὴν ἀποφράδα ἐκείνη νύχτα τῆς 23ης τοῦ περασμένου Ἰουλίου. Ἔγιναν γι᾿ αὐτὴν πολλὲς συζητήσεις. Λίγοι ὅμως ἦταν διατεθειμένοι νὰ σκύψουν βαθύτερα στὸ θέμα καὶ νὰ ἀναζητήσουν τὰ πραγματικὰ αἴτια μιᾶς συμφορᾶς μὲ ἑκατόμβη νεκρῶν καὶ ἀνυπολόγιστες καταστροφές.

Κάποιοι ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺ τὸ ἔκαναν ἐπεσήμαναν ἕνα ἰδιαίτερα ὑβριστικὸ γεγονὸς ποὺ ἔλαβε χώρα τρεῖς ἡμέρες πρίν, στὶς 20 Ἰουλίου, καὶ τὸ ὁποῖο ἀκόμη καὶ μόνο του μπορεῖ νὰ ἐξηγήσει τὴν παραχώρηση τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴ φοβερὴ ἐκείνη καταστροφή.

Ἀναφερόμαστε στὴν πολυδιαφημισμένη συναυλία τῶν Iron Maiden στὸ Terra Vibe Park τῆς Μαλακάσας, ἡ ὁποία δὲν ἀπέχει παρὰ λίγα μόνο χιλιόμετρα ἀπὸ τὸν χῶρο τῶν καταστροφῶν. Περίπου 36.000 νέοι παρακολούθησαν τὴ συναυλία μὲ πάθος, ζητωκραυγάζοντας καὶ ἐπευφημώντας μανιωδῶς τὸ παγκόσμιας ἀναγνώρισης μουσικὸ αὐτὸ συγκρότημα τῆς heavy metal μουσικῆς, τὸ ὁποῖο ὅμως κατηγορεῖται βάσιμα ὅτι ἔχει σχέση μὲ τὸν σατανισμό.

Ἂν καὶ τὰ μέλη του ἀρνοῦνται αὐτὴν τὴν κατηγορία, ἐντούτοις τὰ τραγούδια τους μὲ ἔντεχνο καὶ ἀφανὴ τρόπο παραπέμπουν στὸν σατανᾶ. Πολλοὶ καὶ κυρίως οἱ νέοι, ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὴν ὑψηλὴ ποιητικὴ τῶν στίχων τους καὶ τὴ δυνατὴ ἄγρια μουσική τους, δὲν ἀντιλαμβάνονται τὰ ὑποκρυπτόμενα νοήματα.
Ὅμως γιὰ ἕναν προσεκτικὸ παρατηρητὴ ὁ ἐπηρεασμὸς τῶν Iron Maiden ἀπὸ τὸν σατανισμὸ εἶναι ἐμφανής. Καὶ ὄχι μόνο στοὺς στίχους καὶ τὴ μουσική, ἀλλὰ καὶ στὰ τρομακτικὰ ἐξώφυλλα τῶν δίσκων τους καὶ τὰ φρικιαστικὰ σκηνικὰ τῶν συν­αυλιῶν τους. Σ᾿ ὅλα αὐτὰ κυριαρχεῖ ὁ Eddie, ἡ σατανόμορφη σκελετοειδὴς μασκότ τους, ποὺ καὶ μόνο αὐτὴ ἀρκεῖ νὰ φανερώσει τὸν ἐπηρεασμὸ τοῦ σατανισμοῦ ἐπάνω τους.

Στὴ συγκεκριμένη τώρα συναυλία τῆς Μαλακάσας ὄχι μόνο ὑπῆρχαν τὰ παραπάνω στοιχεῖα, ἀλλὰ καὶ στὸ μὲν τραγούδι Fear of the Dark (Φόβος τοῦ σκότους) ἕνας τοῦ συγκροτήματος στὸ τέλος πέταξε κάτω ἕναν μεγάλο φωτιζόμενο σταυρό, ἐνῶ στὸ The Trooper (Ὁ ἱππέας) ἔριξε κάτω καὶ ποδοπάτησε τὴν ἑλληνικὴ σημαία.

Τὸ σημαντικότερο ἐντούτοις ἀπ᾿ ὅλα ὑ­πῆρξε ἡ ξέφρενη συμμετοχὴ τῶν δεκάδων χιλιάδων νέων, ποὺ μὲ ὑψωμένα τὰ χέρια τους ἐπευφημοῦσαν τὸ συγκρότημα σχηματίζοντας μὲ τὰ δάχτυλά τους τὸ σύμβολο τοῦ σατανᾶ, κάτι ποὺ κάνουν ὅλοι οἱ φανατικοὶ ὀπαδοὶ τῶν Iron Maiden σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Κι αὐτὸ εἶναι ἐπίσης πολὺ μεγάλη ἀπόδειξη γιὰ τὴ σχέση τοῦ συγκροτήματος μὲ τὸν σατανισμό.

Ὁρισμένα μέσα ἐνημερώσεως τὴν ἑ­πόμενη τῆς συναυλίας περιέγραφαν τὸ γεγονὸς μὲ ἐντυπωσιακοὺς τίτλους σὰν αὐ­τὸν τοῦ σχολίου μας: «Οἱ Iron Maiden ἔβαλαν “φωτιὰ” στὴ Μαλακάσα».
Τρεῖς μέρες ἀργότερα ὁ σατανᾶς τους ἔ­βαλε φωτιὰ καὶ ἔκανε στάχτη τὸ Μάτι καὶ τὶς κοντινὲς περιοχές.

Πηγή: Ο Σωτήρ

Σχόλιο ID-ont: Το απόσπασμα αυτό είναι από τη συνέντευξη του Dan Ariely στο περιοδικό TIME. Δείτε κατωτέρω όλη τη συνέντευξη. Η επισήμανση με χρώμα καθώς και η μετάφραση της παραγράφου έγινε από το blog μας.

"Σε ένα πείραμα, προσθέσαμε το σενάριο όπου ορισμένοι συμμετέχοντες πληρώνονταν σε μάρκες, και γνώριζαν ότι μπορούσαν γρήγορα να τις ανταλλάξουν με πραγματικά χρήματα. Κάνοντας αυτή τη διαφοροποίηση είδαμε μια σημαντική αύξηση στην εξαπάτηση.

Μια άλλη φορά, ερευνήσαμε τους παίκτες του γκολφ και ρωτήσαμε ποιο παράνομο σπρώξιμο της μπάλας θα έκανε τους άλλους παίκτες να δυσανασχετήσουν περισσότερο : χρησιμοποιώντας το μπαστούνι, το πόδι ή το χέρι τους; Περισσότεροι από διπλάσιοι (σ.σ. μάλλον εννοεί από το προηγούμενο πείραμα) δήλωσαν ότι θα ήταν λιγότερο πρόβλημα - για άλλους παίκτες του γκολφ, φυσικά - να χρησιμοποιήσουν το μπαστούνι τους από το να μετακινήσουν το μπαλάκι με το χέρι.

Η προθυμία μας να εξαπατήσουμε αυξάνεται καθώς αποκτάμε ψυχολογική απόσταση από τη δράση.

Έτσι, καθώς απομακρυνόμαστε από την χρήση μετρητών, (όταν κλέβουμε) ευκολότερα βλέπουμε τον εαυτό μας να κάνει κάτι διαφορετικό και δεν αντιλαμβανόμαστε την πράξη μας ως κλοπή. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πολλοί από εμάς δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πάρουν μολύβια ή ένα συρραπτικό σπίτι τους από τη δουλειά, όταν δεν θα παίρναμε ποτέ το αντίστοιχο χρηματικό ποσό σε μετρητά.

Και αυτός είναι ο λόγος που ανησυχώ λίγο για την κατεύθυνση που παίρνουμε ως κοινωνία χωρίς μετρητά. Οι εικονικές πληρωμές είναι μια μεγάλη ευκολία, αλλά η έρευνά μας δείχνει ότι θα πρέπει να ανησυχούμε καθόσον οι άνθρωποι απομακρύνονται από τη χρήση πραγματικών χρημάτων, τόσο πιο εύκολο γίνεται να κλέψουν ".

Ο Συμπεριφορικός Οικονομολόγος  Dan Ariely, ο οποίος διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Duke, είναι γνωστός ως ένας από τους πιο πρωτότυπους σχεδιαστές πειραμάτων στην κοινωνική επιστήμη.

Why (Almost) All of Us Cheat and Steal

Behavioral economist Dan Ariely talks about why everyone's willing to cheat a little, why you'll steal a staple from work but not petty cash and whether punishments for cheating actually work.

Behavioral economist Dan Ariely, who teaches at Duke University, is known as one of the most original designers of experiments in social science. Not surprisingly, the best-selling author’s creativity is evident throughout his latest book, The (Honest) Truth About Dishonesty. A lively tour through the impulses that cause many of us to cheat, the book offers especially keen insights into the ways in which we cut corners while still thinking of ourselves as moral people. Here, in Ariely’s own words, are seven lessons you didn’t learn in school about dishonesty. (Interview edited and condensed by Gary Belsky.)

1. Most of us are 98-percenters.

“A student told me a story about a locksmith he met when he locked himself out of the house. This student was amazed at how easily the locksmith picked his lock, but the locksmith explained that locks were really there to keep honest people from stealing. His view was that 1% of people would never steal, another 1% would always try to steal, and the rest of us are honest as long as we’re not easily tempted. Locks remove temptation for most people. And that’s good, because in our research over many years, we’ve found that everybody has the capacity to be dishonest and almost everybody is at some point or another.”

2. We’ll happily cheat … until it hurts.

“The Simple Model of Rational Crime suggests that the greater the reward, the greater the likelihood that people will cheat. But we’ve found that for most of us, the biggest driver of dishonesty is the ability to rationalize our actions so that we don’t lose the sense of ourselves as good people. In one of our matrix experiments [a puzzle-solving exercise Ariely uses in his work to measure dishonesty], the level of cheating didn’t change as the reward for cheating rose. In fact, the highest payout resulted in a little less cheating, probably because the amount of money got to be big enough that people couldn’t rationalize their cheating as harmless. Most people are able to cheat a little because they can maintain the sense of themselves as basically honest people. They won’t commit major fraud on their tax returns or insurance claims or expense reports, but they’ll cut corners or exaggerate here or there because they don’t feel that bad about it.”

3. It’s no wonder people steal from work.

“In one matrix experiment, we added a condition where some participants were paid in tokens, which they knew they could quickly exchange for real money. But just having that one step of separation resulted in a significant increase in cheating. Another time, we surveyed golfers and asked which act of moving a ball illegally would make other golfers most uncomfortable: using a club, their foot or their hand. More than twice as many said it would be less of a problem — for other golfers, of course — to use their club than to pick the ball up. Our willingness to cheat increases as we gain psychological distance from the action. So as we gain distance from money, it becomes easier to see ourselves as doing something other than stealing. That’s why many of us have no problem taking pencils or a stapler home from work when we’d never take the equivalent amount of money from petty cash. And that’s why I’m a little concerned about the direction we’re taking toward becoming a cashless society. Virtual payments are a great convenience, but our research suggests we should worry that the farther people get from using actual money, the easier it becomes to steal.”

4. Beware the altruistic crook.

“People are able to cheat more when they cheat for other people. In some experiments, people cheated the most when they didn’t benefit at all. This makes sense if our ability to be dishonest is increased by the ability to rationalize our behavior. If you’re cheating for the benefit of another entity, your ability to rationalize is enhanced. So yes, it’s easier for an accountant to see fudging on clients’ tax returns as something other than dishonesty. And it’s a concern within companies, since people’s altruistic tendencies allow them to cheat more when it benefits team members.”

5. One (dishonest) thing leads to another.

“Small dishonesties matter because they can lead to larger ones. Once you behave badly, at some point, you stop thinking of yourself as a good person at that level and you say, What the hell. This is something many people are familiar with in dieting. We’re disciplined until we lapse, and if we can’t think of ourselves as good people, then we figure we might as well enjoy it. And it happens with honesty as well. Cheaters too can start with one step. We conducted an experiment where participants were given designer sunglasses to wear and evaluate. Some were told their pair was authentic, others were told they were wearing fakes and others were given no information. Then, after they had been wearing their glasses for a while, we gave them matrices to solve. In all three groups, a significant portion of the participants reported solving a few more matrices than they actually had. Moderate cheating, as usual. But while 30% of the group wearing real designer sunglasses cheated, and slightly more, around 40%, of the people in the no-information group cheated, more than 70% of the group wearing the fakes exaggerated the number of matrices they solved. One moral violation leads to further immorality.”

6. Better to encourage honesty than discourage cheating.

“Most attempts to limit cheating come from a cost-benefit understanding of the problem. We think if we make the punishments harsh enough, people will cheat less. But there is no evidence that this approach works. Think of the death penalty. There is no evidence that it decreases crime. A better approach would be to ask, How can we help people stay honest? When we had an insurance company move the signature on a mileage reporting form from the bottom of the document to the top — so people were attesting that the information they were reporting was true before they filled out the form, rather than after — the amount of cheating went down by about 15%.”

7. Honesty is a state of mind.

“In one of our experiments, we split participants into two groups. We asked one group to try to recall the 10 Commandments, the other 10 books they read in high school. Then we had everyone do some matrices. What we found was that the people in the group who recalled books engaged in the same level of cheating as most people. But the participants in the group that tried to remember the 10 Commandments didn’t cheat at all. Small reminders of ethical standards can be very powerful.”

Πηγή: business.time.com,

Εκατομμύρια μωρών έχουν έρθει στον κόσμο μέσω της εξωσωματικής γονιμοποίησης (IVF). Αλλά είναι το αποτέλεσμα τελικά θετικό;

Στις 25 Ιουλίου 2018, η Louise Brown, το πρώτο μωρό στον κόσμο που γεννήθηκε μέσω γονιμοποίησης in vitro (IVF), γιορτάσε τα 40α γενέθλιά της.

Σαράντα χρόνια μετά τη γέννησή της εκτιμάται ότι περισσότερα από επτά εκατομμύρια μωρά γεννήθηκαν ως αποτέλεσμα της εξωσωματικής γονιμοποίησης και  των άλλων θεραπειών υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Περίπου 2,4 εκατομμύρια κύκλοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής (ART) εκτιμάται ότι πραγματοποιούνται κάθε χρόνο παγκοσμίως, με τελικό αποτέλεσμα τη γέννηση  περίπου 500.000 βρεφών. Αν τα ποσοστά παραμείνουν στα σημερινά επίπεδα, τότε ένα εκατομμύριο άνθρωποι στο τέλος του αιώνα θα οφείλουν τη ζωή τους στις τεχνολογίες υποβοηθούμενης αναπαραγωγής (1,4% του παγκόσμιου πληθυσμού).

Πριν από σαράντα χρόνια θεωρούνταν ότι η εξωσωματική γονιμοποίηση θα χρησιμοποιούνταν σπάνια. Ωστόσο, από τότε υπήρξε έκρηξη των υπηρεσιών υποβοηθούμενης γονιμότητας: ενδοκυτταροπλασματική έγχυση σπέρματος (ICSI), κατάψυξη γαμετών και εμβρύων, δωρεά γαμετών και εμβρύων, διάγνωση σε έμβρυα γενετικών νόσων και υπηρεσίες υποκατάστατων μητέρων, για να αναφέρουμε ορισμένες. Η πιο κοινή θεραπεία γονιμότητας τώρα είναι η ICSI, η οποία αντιπροσωπεύει περίπου τα δύο τρίτα όλων των θεραπειών παγκοσμίως, ενώ η συμβατική εξωσωματική γονιμοποίηση είναι περίπου το ένα τρίτο (αναλογίες που ποικίλλουν μεταξύ των χωρών).

Η υπογονιμότητα είναι ένα σοβαρό πρόβλημα για τα ζευγάρια, και μπορεί να επηρεάσει κάθε τομέα της ζωής για όσους αγωνίζονται να συλλάβουν - ως και ένα στα έξι ζευγάρια. Η Παλαιά Διαθήκη θεωρούσε την ατεκνία ως μια οδυνηρή προσωπική τραγωδία, ενώ ο Ψαλμωδός ευλογεί το Θεό, γιατί «Αυτός εγκαθιστά μόνιμον και αμετακίνητον στον οίκον της την πρώην στείραν, διότι την αναδεικνύει μητέρα ευφραινομένην εις τα πολλά παιδιά της» («ὁ κατοικίζων στεῖραν ἐν οἴκῳ, μητέρα ἐπὶ τέκνοις εὐφραινομένην», Ψαλμός 112, 9).

Η εξωσωματική γονιμοποίηση μπορεί να προσφέρει βοήθεια στα ζευγάρια που θέλουν απελπισμένα ένα παιδί. Και πραγματικά έχει φέρει πολλές πολύτιμες νέες ζωές στην ύπαρξη και πραγματική ευτυχία σε εκατομμύρια γονείς.

Ως εκ τούτου, πολλοί πιστεύουν τώρα ότι η εξωσωματική γονιμοποίηση είναι η απάντηση στην υπογονιμότητα. Αλλά δεν είναι. Ενώ η βιομηχανία της εξωσωματικής (IVF) και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης εστιάζουν και εμπορεύονται τις ιστορίες επιτυχίας, ο μέσος ρυθμός επιτυχίας από τις θεραπείες ART κυμαίνεται γύρω στο 19% ανά κύκλο εξωσωματικής -  με ένα παγκόσμιο ποσοστό αποτυχίας κύκλου IVF περίπου 80%. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η Αρχή Ανθρώπινης Γονιμοποίησης και Εμβρυολογίας αναφέρει ποσοστό επιτυχίας 26,5%. Αυτό το ποσοστό επιτυχίας σημαίνει ότι το 73,5% των κύκλων δεν οδηγεί σε γέννηση παιδιού.

Τα ποσοστά επιτυχίας της εξωσωματικής γονιμοποίησης μειώνονται ταχύτατα μετά την ηλικία των 35 ετών για τις γυναίκες, κυρίως λόγω της απώλειας του αποθεματικού των ωοθυλακίων και της κακής ποιότητας των ωοκυττάρων λόγω της περασμένης ηλικίας. Ακόμα και μια γυναίκα κάτω των 35 ετών έχει λιγότερες από μία στις τρεις πιθανότητες να έχει ένα μωρό ανά μεταφορά εμβρύου, χρησιμοποιώντας τα ωάριά της και το σπέρμα του συζύγου. Μια γυναίκα στις αρχές της δεκαετίας των '40 της έχει μόνο μία στις δέκα πιθανότητες να έχει τελικά ένα μωρό ανά μεταφορά εμβρύου. Και το ποσοστό επιτυχίας μειώνεται σε μόλις δύο τοις εκατό για τις γυναίκες άνω των 44 ετών. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό σε μια εποχή όπου όλο και περισσότερες γυναίκες καθυστερούν την τεκνοποιία για να επικεντρωθούν σε υψηλές θέσεις εργασίας και σταδιοδρομία. Όταν οι διασημότητες στη δεκαετία των '50 τους μένουν  έγκυες, αυτό που δεν σας λένε τα μέσα ενημέρωσης, είναι ότι είναι σχεδόν πάντοτε με ένα ωάριο δότριας (πράγματι, 59% των γυναικών άνω των 44 ετών χρησιμοποίησαν ωάρια δότριας στην εξωσωματική τους).

Η απογοήτευση από την IVF είναι πραγματική. Η εξωσωματική γονιμοποίηση δεν αποτελεί εγγύηση για επιτυχία, παρά το γεγονός ότι πολύ συχνά προσφέρεται ως τέτοια. Προστίθεται μάλιστα σε αυτή την αλήθεια και το σημαντικό οικονομικό, συναισθηματικό και σωματικό φορτίο που μπορεί να έχει πάνω στις γυναίκες.

Παρόλα αυτά, δεδομένου ότι  ένα στα έξι ζευγάρια αντιμετωπίζουν προβλήματα σύλληψης, η βιομηχανία της γονιμότητας αναπτύσσεται. Εκτιμάται ότι αξίζει πάνω από £ 600 εκατομμύρια μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο, με έναν κύκλο εξωσωματικής γονιμοποίησης να  κοστίζει μέχρι £ 5,000 ή και περισσότερο.

Υπάρχουν όμως ορισμένες πολύ ανησυχητικές πτυχές της βιομηχανίας γονιμότητας.

Για παράδειγμα, ο αριθμός των μωρών που γεννιούνται με προβληματικές τεχνικές, με τη χρήση ιατρικά μη-αποδεδειγμένων τεχνικών και πρόσθετων μηχανισμών, κακή ρύθμιση, σοβαρή εμπορευματοποίηση και εκμετάλλευση μήτρας και ωαρίων γυναικών, και η αλλαγή στις «παραδοσιακές» έννοιες της οικογενειακής δομής και της βιολογικής γονιμότητας, μέσω της δωρεάς γαμετών (που μπορεί να φέρει πολύ δυστυχία στους απογόνους) και την έννοια της υποκατάστατης-παρένθετης μητέρας. Ένας νεκρός ή θνήσκων άνθρωπος μπορεί να δώσει το αναπαραγωγικό του υλικό ή σύστημα  για να επιτρέψει σε κάποιον άλλο να έχει παιδί - ακόμα και μιά γιαγιά.

Η εξωσωματική γονιμοποίηση έχει επίσης ανοίξει αυτό που πολλοί θεωρούν ως το κουτί της Πανδώρας για  τη  Γενετική μηχανική, τη κλωνοποίηση,  τη γενετική διάγνωση πριν από την εμφύτευση και την θανάτωση με τον τρόπο αυτό ανεπιθύμητων ανθρώπινων έμψυχων οργανισμών, τη  συγκομιδή εμβρυϊκών βλαστοκυττάρων, την  έρευνα για  μωρά τριών γονέων, καθώς και υβρίδια ζώων-ανθρώπων.

Πολλά προγράμματα εξωσωματικής γονιμοποίησης εμπλέκουν την παραγωγή εφεδρικών εμβρύων, τα οποία στη συνέχεια χρησιμοποιούνται για έρευνα, απορρίπτονται ή καταψύχονται για μελλοντική χρήση. Μεταξύ του 1990 και του 2013, περισσότερα από δύο εκατομμύρια είχαν επιτραπεί να χαθούν, σύμφωνα με μια Κοινοβουλευτική απάντηση. Τώρα, πάνω από 170.000 έμβρυα IVF χάνονται κάθε χρόνο. Τα έμβρυα γίνονται αντικείμενα πειραματισμού, δωρίζονται σε άλλα ζευγάρια, καταψύχονται απεριόριστα, ή ακόμα και μετατρέπονται σε κοσμήματα.

Τα τελευταία 40 χρόνια της εξωσωματικής γονιμοποίησης  έχουν δώσει σε πολλά ζευγάρια ευτυχία, αλλά σε ακόμα περισσότερα διαλυμένες ελπίδες. Τα επόμενα 40 χρόνια θα φέρουν αναμφίβολα ακόμη περισσότερες δυνατότητες για τη βιομηχανία γονιμότητας, αλλά αυτό που είναι δυνατό δεν είναι πάντοτε το σωστό. Αυτό που ο ανθρώπινος νόμος αποδέχεται ή δείχνει συγκατάβαση δεν συμφωνεί πάντα με τον νόμο του Θεού.

Σύμφωνα με τη Χριστιανική αντίληψη για την οικογένεια και το ανθρώπινο πρόσωπο, πρέπει να ετοιμαστούμε να πούμε το ΟΧΙ σε ορισμένες από τις δυνατότητες που δίνει η ανθρώπινη ελευθερία και να λάβουμε αποστάσεις από την τεχνολογία η οποία είναι μεν «προοδευτική», αλλά στερείται της σοφίας του Θεού. Αυτές οι θεραπείες για να υποβοηθηθεί η γονιμότητα ενώ καταρχήν μπορούν να εκληφθούν ως δώρα του Θεού στα στείρα ή υπογόνιμα ζευγάρια,, μπορούν κατόπιν να εξελιχθούν σε τρόπους βελτίωσης (υποτιθέμενης) ή επιλογής του ανθρώπινου είδους -και δεν πρέπει να δώσουμε  συγκατάθεση- ενώ θα υπάρξουν παιδιά που θα μπορούν να γεννηθούν με παρά φύση μέσα, αλλά καλύτερα να μην γεννηθούν τέτοια παιδιά.

16 Αυγούστου 2018

Από τη Φιλίππα Τέιλορ

Πηγή: all.org, Αφήστε με να ζήσω!

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος θεωρεῖ ὅτι τὸ φύλο σὲ κάθε ἄνθρωπο εἶναι δῶρο δοσμένο ἀπὸ τὸν Θεό, τὸ ὁποῖο ὑπηρετεῖ τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς. Τὸ φύλο προσδιορίζεται ἀπὸ τὴ φυσιολογία τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος καὶ δὲν ἀποτελεῖ στοιχεῖο ἐπιλογῆς, αὐτοπροσδιορισμοῦ, ἤ μεταβολῆς κατὰ βούληση. Ἡ Ἁγία Γραφὴ διακηρύσσει ὅτι δύο φύλα, «ἄρσεν καὶ θήλυ»  «ἐποίησεν» ὁ Θεός. Ἀπορρίπτει, ἑπομένως τὶς θεωρίες περὶ κοινωνικοῦ φύλου, ἤ ῥευστότητας φύλου, ἤ ὕπαρξης τρίτου, ἤ περισσότερων φύλων.

Ἀνακοινωθὲν Tρίτης τακτικῆς συνεδρίας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2018

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου συνῆλθε σήμερα, Τρίτη, 11 Σεπτεμβρίου 2018, στὴν τρίτη τοῦ ἔτους τακτικὴ συνεδρία, ὑπὸ τὴν προεδρία τῆς Α.Μ. τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κ.κ. Χρυσοστόμου καὶ ἐργάσθηκε ὡς ἑξῆς:

Ἀσχολήθηκε μὲ θέματα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἐκκλησίας Κύπρου καὶ τῆς Ἱερατικῆς Σχολῆς «Ἀπόστολος Βαρνάβας», ἐν ὄψει τῆς ἔναρξης τῆς νέας σχολικῆς χρονιᾶς:

α) Ἐνημερώθηκε ἀπὸ τοὺς Διευθυντὲς τῶν Σχολῶν, Πρωτοπρεσβύτερο Κυπριανὸ Κουντούρη καὶ Ἀρχιμανδρίτη Βενέδικτο Ἰωάννου ἀντιστοίχως, γιὰ διάφορα θέματα τῶν Σχολῶν τους.

β) Ἐνέκρινε τὸν κατάλογο τῶν νεοεισακτέων σπουδαστῶν τῆς Ἱερατικῆς Σχολῆς «Ἀπόστολος Βαρνάβας», γιὰ τὸ ἀκαδημαϊκὸ ἔτος 2018-2019.

2) Ὅρισε, μὲ κλήρωση, τὰ μέλη τοῦ Πενταμελοῦς Συνοδικοῦ Δικαστηρίου γιὰ τὸ νέο ἔτος.

α) Μέλη: Οἱ Μητροπολῖτες Πάφου, Μόρφου, Ταμασοῦ καὶ οἱ Ἐπίσκοποι Ἀρσινόης καὶ Ἀμαθοῦντος.

β) Ἀναπληρωτές: Οἱ Μητροπολῖτες Κιτίου, Λεμεσοῦ, Κωνσταντίας, Κύκκου καὶ Τριμυθοῦντος.

3) Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἀσχολήθηκε μὲ τὸ νομοσχέδιο: « Ὁ περὶ Νομικῆς Ἀναγνώρισης τῆς Ταυτότητας Φύλου Νόμος τοῦ 2018»,  τὸ ὁποῖο ἔχει τεθεῖ σὲ δημόσια διαβούλευση καὶ ἀποφάσισε τὰ ἑξῆς:

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος θεωρεῖ ὅτι τὸ φύλο σὲ κάθε ἄνθρωπο εἶναι δῶρο δοσμένο ἀπὸ τὸν Θεό, τὸ ὁποῖο ὑπηρετεῖ τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς. Τὸ φύλο προσδιορίζεται ἀπὸ τὴ φυσιολογία τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος καὶ δὲν ἀποτελεῖ στοιχεῖο ἐπιλογῆς, αὐτοπροσδιορισμοῦ, ἤ μεταβολῆς κατὰ βούληση.

Ἡ Ἁγία Γραφὴ διακηρύσσει ὅτι δύο φύλα, «ἄρσεν καὶ θήλυ»  «ἐποίησεν» ὁ Θεός. Ἀπορρίπτει, ἑπομένως τὶς θεωρίες περὶ κοινωνικοῦ φύλου, ἤ ῥευστότητας φύλου, ἤ ὕπαρξης τρίτου, ἤ περισσότερων φύλων.

Τὸ νομοσχέδιο «περὶ νομικῆς ἀναγνώρισης τῆς ταυτότητας φύλου», τὸ ὁποῖο παρέχει τὴ δυνατότητα μεταβολῆς τοῦ καταχωρισμένου φύλου μέχρι καὶ δύο φορές, μὲ ἁπλὴ αἴτηση, οὐσιαστικὰ ἀναγνωρίζει ὡς δικαίωμα τοῦ ἀνθρώπου τὸ νὰ ἀντιστρατεύεται τὴν ἴδια τὴ φύση του. Νομίζουμε ὅτι τὸ νομοσχέδιο προκαλεῖ τὸ αἴσθημα τῆς κοινωνίας καὶ τορπιλλίζει τὸν ἱερὸ θεσμὸ τῆς οἰκογένειας.

Θεωροῦμε ὅτι σὲ ἐξαιρετικὰ σπάνιες περιπτώσεις, ὅπου ὑπάρχει διαταραχὴ φύλου, καὶ ὕστερα ἀπὸ τὶς ἀναγκαῖες ἰατρικὲς ἐπεμβάσεις, θὰ μποροῦσε νὰ γίνει μία νομικὴ διευθέτηση γιὰ καταχώριση μιᾶς διενεργούμενης ἀλλαγῆς στὸ φύλο ποὺ εἶχε πρὶν δηλωθεῖ. Τὸ νὰ ὑπάρξει, ὅμως, νομοθετικὴ ρύθμιση γιὰ κατοχύρωση τοῦ δικαιώματος  ἐπιλογῆς φύλου, ἐκτὸς τοῦ βιολογικοῦ, χωρὶς νὰ ὑπάρχουν οἱ ἰατρικὲς ἤ ἄλλες προϋποθέσεις, πιστεύουμε ὅτι αὐτὸ ἀντιστρατεύεται τὰ ἤθη τοῦ λαοῦ, τὶς ἀντιλήψεις του περὶ ἠθικῆς, περὶ φυσικοῦ καὶ φυσιολογικοῦ. Κάτι ποὺ μπορεῖ νὰ περάσει ἀπαρατήρητο ἀπὸ ἄλλους λαούς, ποὺ ἔχουν τὶς δικές τους θρησκευτικὲς καὶ φιλοσοφικὲς παραδόσεις, δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει τὴν ἴδια τύχη σ’ ἕναν Ὀρθόδοξο λαὸ μὲ μακρὰ Χριστιανικὴ Παράδοση.

Κάνουμε, ὡς ἐκ τούτου, ἔκκληση στοὺς Βουλευτές μας νὰ μὴν ἐκθεμελιώσουν ὅ,τι ὑγιὲς ἀπέμεινε σ’ αὐτὸ τὸν τόπο. Ὁ ψυχοσωματικὸς ἐκφυλισμὸς τῆς κοινωνίας δὲν εἶναι τὸ καλύτερο γιὰ ἕνα λαὸ ποὺ ἀγωνίζεται γιὰ τὴν ἐθνική του ἐπιβίωση.

Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Κύπρου,

11 Σεπτεμβρίου 2018.

Πηγή: Ακτίνες

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, επιστρέφοντας από την εξορία στις Σεϊχέλες, όπου είχε παραμείνει επί τρία χρόνια τιμωρούμενος για τον ένδοξο και ηρωικό αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-1959) στην Κύπρο, την 1η Μαρτίου 1959, και αφού είχε υπογράψει τις εκ του αποτελέσματος αποδειχθείσες προδοτικές συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου, ανεφώνησε στο πλήθος που τον επευφημούσε το «Νενικήκαμεν», με το οποίο ο Φειδιππίδης ανήγγειλε στους Αθηναίους τη νίκη του Μαραθώνα. Στην υποδοχή δεν μετείχε επίσημα η ΕΟΚΑ, αφού ο αρχηγός της, Γεώργιος Γρίβας-Διγενής, βρισκόταν σε κατάσταση απόγνωσης λόγω των συμφωνιών που είχαν υπογραφεί, για τις οποίες είχε γράψει: «Η πικρία δια τους όρους της συναφθείσης συμφωνίας ήτο τοιαύτη, ώστε ψυχικώς η Οργάνωσις δεν συμμετέσχεν εις την υποδοχήν ταύτην. Είμαι βέβαιος, ότι και ο λαός εώρταζε απλώς την επάνοδον του εξορίστου Εθνάρχου, χωρίς αι εκδηλώσεις αύται να έχουν καμμίαν σχέσιν με τας Συμφωνίας, τας οποίας κατ’ ουσίαν εδέχθη με κατήφειαν, χωρίς να γνωρίζη καλώς το περιεχόμενό των».

Όσο για τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, Κωνσταντινο Καραμανλή, είχε δηλώσει ότι η ημέρα υπογραφής των συμφωνιών «είναι η ευτυχέστερη μέρα της ζωής μου».

Τότε ο πρέσβης της Ελλάδας στο Λονδίνο, Γιώργος Σεφέρης, είχε αντιταχθεί εγκαίρως στην υπογραφή των συμφωνιών αυτών, λέγοντας ότι «με αυτές θα φέρουμε τους Τούρκους στην Κύπρο».

Δεκαπέντε χρόνια μετά, οι ίδιοι κύκλοι που έπεισαν Μακάριο και Καραμανλή να δεχτούν εκείνες τις προδοτικές συμφωνίες, έπεισαν τον δικτάτορα Δ. Ιωαννίδη να οργανώσει το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974, με αποτέλεσμα οι Τούρκοι να βρεθούν στην Κύπρο προκαλώντας χιλιάδες θύματα, νεκρούς, αγνοουμένους, τραυματίες, βιασθείσες γυναίκες και παιδιά, και 200.000 πρόσφυγες.

Οι ίδιοι κύκλοι προσπαθούσαν επί χρόνια, από το 1991, να πείσουν τις ελληνικές κυβερνήσεις να αναγνωρίσουν κράτος με το όνομα «Μακεδονία», του οποίου οι κάτοικοι θα ονομάζονται «Μακεδόνες» και θα μιλούν τη «μακεδονική γλώσσα», και όλα αυτά με την υπογραφή της Ελλάδας. Τελικά, και αφού έγιναν λάθη επί λαθών, στις 17 Ιουνίου 2018, παρουσία εκπροσώπων όλων εκείνων των κύκλων που συμμετείχαν στο έγκλημα και την προδοσία της Κύπρου, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών υπέγραψε τη Συμφωνία των Πρεσπών, με την οποία η Ελλάδα αναγνωρίζει κράτος με το όνομα «Βόρεια Μακεδονία», με κατοίκους «Μακεδόνες» και γλώσσα «μακεδονική».

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, μεταξύ άλλων δήλωσε ότι «βρισκόμαστε και οι δύο εδώ για να πράξουμε το πατριωτικό μας καθήκον, δεν ανταμώνουμε για να θρηνήσουμε τις ήττες του παρελθόντος», αναφερόμενος στην ήττα του «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας», τον Αύγουστο του 1949, ο οποίος, μεταξύ άλλων, επιδίωκε τη δημιουργία ξεχωριστού κράτους της «Ανεξάρτητης Μακεδονίας». Ο πρωθυπουργός των Σκοπίων, Ζόραν Ζάεφ, μιλώντας στον κόσμο για το δημοψήφισμα στην Παλιά Δοϊράνη, την 1η Σεπτεμβρίου 2018 δήλωσε: «Με τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Αλέξη Τσίπρα, τον Μάιο, εδώ, στο χώρο στάθμευσης στη Δοϊράνη, επετεύχθη συμφωνία για την αναγνώριση της μακεδονικής γλώσσας. Αυτό συνέβη πριν από τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, όταν και οι δύο πλευρές κάναμε ένα βήμα προς τα εμπρός αποδεικνύοντας πως είμαστε διατεθειμένοι να συμβιβαστούμε για την επίτευξη συμφωνίας».

Μάλιστα, σε ένα πάρκινγκ, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας δέχεται να παραχωρήσει κάτι που δεν του ανήκει και δεν έχει το δικαίωμα να πράξει.

Ναι, ούτε ο πρωθυπουργός δικαιούται να παραχωρήσει μέρος της εθνικής μας ταυτότητας και κληρονομιάς.

Σε λίγες μέρες διεξάγεται το δημοψήφισμα στα Σκόπια, στο οποίο οι Αλβανοί, οι Τούρκοι και οι Αθίγγανοι των Σκοπίων θα παίξουν αποφασιστικό ρόλο στο αποτέλεσμα, αφού στις δημοσκοπήσεις το 95% των ομάδων αυτών φέρεται να λέει «Ναι».

Δηλαδή Αθίγγανοι, Τούρκοι, και κυρίως Αλβανοί, που πιθανόν να μην είναι μέρος αυτού του κράτους τα επόμενα χρόνια, αφού η ενοποιητική διαδικασία των Αλβανών έχει ήδη διανύσει αρκετή απόσταση και η ολοκλήρωσή της είναι θέμα χρόνου, θα παίξουν καθοριστικό ρόλο και τελικά θα αποφασίσουν ότι οι Βούλγαροι των Σκοπίων, που μιλούν βουλγαρική γλώσσα και κατοικούν σε εδάφη που δεν έχουν καμία σχέση με τη Μακεδονία, είναι «Μακεδόνες» που μιλούν τη «μακεδονική γλώσσα» και κατοικούν σε κράτος με το όνομα «Μακεδονία».

Αυτό είναι εθνικό έγκλημα, και νομίζω ότι οι βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου επωμίζονται ένα τεράστιο βάρος, να μην επιτρέψουν να ολοκληρωθεί αυτό το εθνικό ανοσιούργημα.

Όσο για τον Πάνο Καμμένο και τους νέους υποστηρικτές της κυβέρνησης, να θυμίσω ότι ο Νίκος Κοτζιάς που υπέγραψε τη Συμφωνία των Πρεσπών δεν το έκανε ως άτομο, αλλά ως ο αρμόδιος υπουργός της κυβέρνησης. Άρα, μην κρύβεστε πίσω απ’ αυτόν, γιατί οι διεθνείς συμφωνίες είναι συμφωνίες της κυβέρνησης και όχι των υπουργών της. Άρα, όσοι είναι στην κυβέρνηση, όσο συνεχίζουν να στηρίζουν την κυβέρνηση, στηρίζουν τη συμφωνία – και να σταματήσει πια ο εμπαιγμός των Ελλήνων. Αρκετά!

Τέλος, τεράστιο βάρος για την αποτροπή αυτού του εθνικού εγκλήματος, που αποτελεί προοίμιο άλλης μιας εθνικής καταστροφής, όπως προοίμιο αποτελούσαν οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου για την καταστροφή της Κύπρου, έχουμε όλοι εμείς οι πολίτες αυτής της χώρας. Ο μόνος τρόπος που υπάρχει για να αποτρέψουμε την προδοσία, δηλαδή την κύρωση της συμφωνίας από τη Βουλή, είναι να μαζευτούμε σε ένα ειρηνικό συλαλλητήριο ένα εκατομμύριο κόσμος στο Σύνταγμα την ημέρα της ψηφοφορίας.

Τότε η φωνή μας θα ακουστεί και θα αποτρέψουμε την κύρωση αυτού του εκτρώματος.

Στη Θεσσαλονίκη οι διοργανωτές έκαναν ακριβώς εκείνα που τους προειδοποιήσαμε από αυτήν εδώ τη στήλη να μην κάνουν, με αποτέλεσμα να παρεισφρύσουν στη διαδήλωση οι προβοκάτορες και να έχουμε τα αίσχη που είδαμε και από πλευράς προβοκατόρων και από πλευράς των ΜΑΤ (σαν να ήταν συνεννοημένοι!), με κορυφαίο το «Καλά κάνει και... ο Τσίπρας, Βούλγαροι», που ξεστόμισε ο άνδρας των ΜΑΤ, μαζί με συναδέλφους του.

Τέλος, αφού υπογραμμίσουμε ότι όλοι μας καλούμαστε να πάρουμε θέση και να μην επιτρέψουμε η προδοτική συμφωνία των Πρεσπών να καταλήξει σε μια εθνική τραγωδία, όπως έγινε με τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου, σημειώνουμε ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας θα πρέπει να αντιληφθεί ότι εκπροσωπεί όλους τους Έλληνες πολίτες και είναι απαράδεκτο να αναπαράγει την προπαγάνδα της Αυγής και της Εφημερίδας των Συντακτών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, χαρακτηρίζοντας ως «3-4 χιλιάδες ακραίους» τους δεκάδες χιλιάδες απλούς Έλληνες πολίτες –άνδρες, γυναίκες και μικρά παιδιά– συμμετέχοντες στο συλλαλητήριο, που τους έπνιξαν στα χημικά τα ΜΑΤ τα οποία δήλωνε εμφατικά ο ίδιος ότι θα καταργούσε. Εκτός των άλλων, το ψέμα μπορεί να μην διώκεται, όμως η συκοφαντία είναι ποινικό αδίκημα.

Πηγή: Pontos-News

Σχόλιο Τ.Ι.: Να υπενθυμίσουμε ότι ο Όσιος Παΐσιος είχε κάνει σαφή υπόδειξη για το τι θα ακολουθούσε η αλλαγή την πολιτικής ηγεσίας στην Τουρκία... πληρωμή για τα εγκλήματα τόσων αιώνων.

Ο Ερντογάν διακήρυξε προ ημερών ότι στα επόμενα πέντε χρόνια, έως το 2023, ένα αιώνα μετά την εγκαθίδρυση του νέου κοσμικού καθεστώτος υπό τον Κεμάλ, η Τουρκία θα διαμορφώσει το σύνολο της περιοχής που καταλάμβανε η παλιά Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Ερντογάν προανήγγειλε, σε ελεύθερη μετάφραση, τη μετατροπή της Τουρκίας από έθνος-κράτος σε μια μίνι αυτοκρατορία, πολυεθνική. Δεν είναι πια υπόθεση εργασίας, ένα όνειρο, αλλά στρατηγικός σχεδιασμός με χρονικό πέρας.

Οι Τούρκοι θα είναι φυσικά η κυρίαρχη συνιστώσα. Η στιγμή -θεωρεί ο Ερντογάν- είναι ευνοϊκή μιας και έχουν διασπαστεί και αποδυναμωθεί οι Κούρδοι, η αντιπολίτευση υποχρεώθηκε να συνταχθεί στο εθνικό ζήτημα, οι εσωτερικές αντιδράσεις ελέγχονται. Η συμμαχία με τη Ρωσία όχι μόνο εξισορροπεί τις αντιδράσεις των ΗΠΑ, αλλά αποκτά προοπτική χρονικού βάθους.

Οι ΗΠΑ θεωρούν αυτονόητη και αδιαμφισβήτητη την αποκλειστική ηγεμονία τους σε κάθε περιοχή ενδιαφέροντός τους. Οι Ρώσοι επιζητούν συμμαχίες και ισορροπίες, καθώς δεν έχουν ακόμα την ισχύ της ΕΣΣΔ. Η μίνι τουρκική αυτοκρατορία θα έχει τη ρωσική προστατευτική ομπρέλα και θα γλιτώσει την αμερικανική καταπίεση πιστεύει, φαίνεται, ο Ερντογάν.

Ο Ερντογάν παίζει σε πολύ υψηλό επίπεδο και ανώτερες δυνάμεις μπορεί να συντρίψουν τις φιλοδοξίες του, όπως έγινε με τον Βενιζέλο. Αλλά κανείς στην Ελλάδα, ούτε το πολιτικό προσωπικό ούτε οι «απλοί πολίτες» δικαιούνται να αισθάνονται ικανοποίηση για την (ενδεχόμενη) συντριβή του Ερντογάν από έναν πιο ισχυρό. Επειδή είναι ο ίδιος ισχυρός που με χίλιους τρόπους ορίζει τις τύχες και της δικής μας πατρίδας, επιβάλλει ως Μακεδόνες τους Σκοπιανούς, κανονίζει πότε θα γίνουν οι εκλογές και επηρεάζει αποφασιστικά το αποτέλεσμά τους. Άλλωστε, η Τουρκία μας απειλούσε και κατέλαβε την Κύπρο επί κεμαλιστών.

Οι τουρκικές απειλές βασίζονται σε παράνομα, ανικανοποίητα αλλά πάγια συμφέροντα της Τουρκίας. Όπλο της Τουρκίας είναι η απειλή χρήσης βίας, και η άσκηση βίας. Και μόνο αν αντιμετωπίζει ανάλογη ισχύ και κυρίως απόφαση αντίστασης μπορεί να συνετιστεί. Στην Ελλάδα οι περισσότεροι πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ θα συντρίψουν τον Ερντογάν. Επαναλαμβάνω ότι αυτό είναι πιθανό. Αλλά δεν είναι βέβαιο.

Υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις όπου ένας «μικρός» δεν γονάτισε στις πιέσεις των ΗΠΑ, πχ Βόρεια Κορέα, Ιράν, Κούβα κλπ. Η πρόβλεψη ήττας του Ερντογάν είναι ένδειξη δικής μας ηττοπάθειας, ίσως και ενδόμυχης επιθυμίας να αποτύχει εκεί που δεν τόλμησε η Ελλάδα με ευθύνη της ηγεσίας. Ήττα του Ερντογάν δεν σημαίνει πάντως τερματισμό των απειλών για την Ελλάδα.

Η Ουάσιγκτον διχάζεται

Οι ΗΠΑ διχάζονται, επειδή δεν έχουν πειστεί όλοι για τις αυτοκρατορικές φιλοδοξίες του Ερντογάν. Κάποιοι πιστεύουν, πχ ο υπουργός Άμυνας Μάτις, ότι αν η Τουρκία πάρει όσα ζητάει, θα λογικευτεί εντός του πλαισίου της Δύσης. Άλλοι θεωρούν το φλερτ του Ερντογάν με τον Πούτιν απαράδεκτο και θέτουν θέμα εκδίωξης της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ. Πρόκειται για απειλές που εκτοξεύονται μάλλον για να διερευνηθεί πόσο μακριά φθάνουν οι τουρκικές προθέσεις, αλλά και να διαμορφωθεί αντιτουρκικό κλίμα στην κοινή γνώμη στις ΗΠΑ, παρά για να τεθεί τώρα η Τουρκία εκποδών.

Οι ΗΠΑ δεν διακρίνονται για την λεπτεπίλεπτη εξωτερική τους πολιτική, αλλά είναι τρελό ότι θα δωρίσουν την Τουρκία στη Ρωσία, διακινδυνεύοντας τη συνοχή και ίσως την υπόσταση της Ατλαντικής Συμμαχίας. Οι ΗΠΑ δοκίμασαν να άρουν τις αμφιβολίες και τα ερωτήματα περί την Τουρκία με τον τρόπο που έλυσε ο Μεγαλέξανδρος τον Γόρδιο Δεσμό, αλλά το σπαθί στόμωσε, το πραξικόπημα απέτυχε και τώρα ψάχνονται.

Τα οικονομικά ανησυχούν αλλά δεν πτοούν, ως τώρα, την Τουρκία. Η απειλή του ΔΝΤ φαίνεται ότι αποσύρθηκε από το προσκήνιο και αυτό, ίσως, σημαίνει ότι η οικονομική πίεση δεν θα υπερβεί τα άκρα. Στην Ευρώπη φοβούνται τις επιπτώσεις από μια οικονομική κατάρρευση της Τουρκίας. Στις δε ΗΠΑ φοβούνται ότι ο Ερντογάν μπορεί να στραφεί ολοκληρωτικά στο αντίπαλο στρατόπεδο.

Ο Ερντογάν συζητά με τους Ευρωπαίους, αλλά ξέρει ότι ούτε για αντιπερισπασμό της προκοπής δεν αξίζουν η Γερμανία με τη Γαλλία. Μέρκελ και Μακρόν έχουν αποδείξει ότι τρέμουν όσο και ο Τσίπρας τις αμερικανικές αντιδράσεις και κυρώσεις. Ο Μπρεζίνσκι θεωρούσε προτεκτοράτο των ΗΠΑ συνολικά την ΕΕ. Μέρκελ και Μακρόν όταν μιλούν για απεξάρτηση από τις ΗΠΑ και προσέγγιση με τη Ρωσία θυμίζουν τις καυχησιολογίες του λαγού όσο ο τίγρης ήταν απών. Εκτός αυτού δεν ανατρέπεται πολιτική και εμπόλεμη αντιπαράθεση τουλάχιστον δυο αιώνων με τη Ρωσία, από ηγέτες μεγέθους της Μέρκελ και του Μακρόν.

To συριακό πρόβλημα

Στην πραγματικότητα ανεξαρτησία από τις ΗΠΑ σημαίνει παλινόρθωση της Γερμανίας/Γαλλίας στο επίπεδο των παλαιών αποικιακών δυνάμεων. Και καλά η Γαλλία μπορεί να μας θυμίσει τον Βοναπάρτη, αλλά η Γερμανία θα ξαναζωντανέψει τη μνήμη του Χίτλερ; Η Τουρκία ηττημένη, ταπεινωμένη και διαμελισμένη μπορεί να γίνει μέλος της ΕΕ. Ανεξάρτητη, ακέραιη, επικυρίαρχη στην περιοχή, είναι ισότιμος συνομιλητής της Ευρώπης. Μοναδικός εσωτερικός αντίπαλος του Ερντογάν ήταν οι Κούρδοι. Κατάφεραν να διχαστούν, έμειναν με μόνο σύμμαχο τις ΗΠΑ. Οι Κούρδοι, είναι κρίμα, αλλά περιμένουν πια ελεημοσύνη για να μην πάνε στράφι οι τόσες θυσίες τους.

Σήμερα, η στάση και η τύχη του τουρκικού καθεστώτος εντάσσεται και εξαρτάται από την εξέλιξη του συριακού προβλήματος. Δηλαδή από την αντιπαράθεση Ρωσίας-ΗΠΑ, ένα παιχνίδι για τους πραγματικά Μεγάλους, ενώ η Τουρκία είναι πιόνι, έστω ως αξιωματικός, σε μια παρτίδα σκάκι που την ξεπερνάει. Η Ρωσία έχει αποδειχθεί ισχυρότερη στον στρατηγικό σχεδιασμό και στην αναμέτρηση επί του πεδίου της Συρίας, ως τώρα. Ο διχασμός, της ελίτ και του λαού στις ΗΠΑ είναι απροσδιόριστος παράγων στη σύγκρουση με τη Ρωσία στο μέτωπο της Συρίας.

Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί αναμετρώνται το Νοέμβριο στη μάχη των αναπληρωματικών εκλογών που θα κρίνουν αν ο Τραμπ παραπεμφθεί και αποπεμφθεί από πρόεδρος. Οπότε όλα μπορεί να αλλάξουν. Ενδιάμεσες κινήσεις, όπως τυχόν βομβαρδισμός της Συρίας, θα έχουν προεκλογικό χαρακτήρα, με μάλλον περιορισμένη επιρροή. Η συγκέντρωση πυρός και δυνάμεων δεν σημαίνει υποχρεωτικά αρμαγεδών. Ίσως είναι πρόλογος λύσης.

Πηγή: slpress.gr

Οταν διάβασα ότι με απόφαση του Αρείου Πάγου διεγράφη από την ελληνική η λέξη «λαθρομετανάστης», σκιάχτηκα. Αναρωτήθηκα αν η απαγόρευση ισχύει και για την ιδιωτική εκφορά ή τη χρήση της σε κάποιο λογοτεχνικό κείμενο ή άλλο δημιούργημα της σκέψης, εντέλει αν αφορά και την ίδια τη σκέψη. Αυτά διότι έτσι παρουσιάστηκε περίπου από τους ιεροεξεταστές της πολιτικής ορθότητος στο Διαδίκτυο. Διαβάζοντας όμως την απόφαση του Αρείου Πάγου, διεπίστωσα ότι η διαγραφή αφορά μόνον τη νομική χρήση της και τις αποφάσεις των δικαστηρίων. Ούτως ή άλλως, σκέφτηκα, η γλώσσα των δικαστηρίων ελάχιστη σχέση έχει με τη ζωντανή ελληνική, οπότε μικρό το κακό. Επειδή δε η απόφαση, εκτός των άλλων, επισημαίνει ότι η λέξη είναι πολύ πρόσφατη, και δηλοί την ηθική απαξίωση αυτών των ανθρώπων, άνοιξα το λεξικό, κυρίως για να δω τη σημασία του πρώτου της συνθετικού, του «λαθραίου».

Στο Λεξικό Δημητράκου η λέξη δεν υπάρχει. Τη δεκαετία του πενήντα δεν υπήρχαν μετανάστες στη χώρα μας. Το «λαθραίο» ορίζεται ως συνώνυμο του «κρυφού», αυτό που περνάει χωρίς να το καταλάβεις. Εμφανίζεται για πρώτη φορά στον Αισχύλο, πάντα κατά το λεξικό, ως «λαθραία άτη». Ο ποιητής χαρακτηρίζει την «άτη», τη «μανία», λαθραία επειδή χτύπησε το θύμα της χωρίς να την πάρει είδηση κανείς. Στο Ετυμολογικό Λεξικό Μπαμπινιώτη, η λέξη «λαθρομετανάστης» έχει ήδη πολιτογραφηθεί ως ελληνική. Οσο δε για το έτυμο της λέξης «λαθραίο», εμφανίζεται το ρήμα «λανθάνω, υπάρχω χωρίς να γίνω αντιληπτός». Κοινώς, το επιχείρημα ότι δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι όχι μόνον δεν στέκει αλλά είναι και παραπλανητικό. Και το χειρότερο: εξισώνει τους πρόσφυγες με όσους περνούν τα σύνορα κρυφά, χωρίς ταυτότητα, αφού έχουν χάσει το διαβατήριό τους, αλλά δεν έχασαν το κινητό τους, για να ξαναγεννηθούν εκ του μηδενός δηλώνοντας ό,τι όνομα θέλουν και όποια χώρα καταγωγής επιθυμούν. Ο Γερμανός, ο Γάλλος, ο Σουηδός ή ακόμη και ο Σομαλός πολίτης, για να έρθει στη χώρα μας, χρειάζεται ταξιδιωτικά έγγραφα. Δεν ισχύει το ίδιο για τον λαθρομετανάστη. Αυτός έχει το προνόμιο να κινείται χωρίς στοιχεία ταυτότητας και όποιος τολμάει να τον αποκαλέσει «λαθρομετανάστη» να εμπίπτει στην αρμοδιότητα του αντιρατσιστικού νόμου. Δεν λέω. Μπορεί να είναι ο καλύτερος άνθρωπος. Ομως και μια Ρολς, το καλύτερο αυτοκίνητο, αν την περάσεις χωρίς έγγραφα, λαθραία είναι.

Και τι γίνεται με τους διακινητές, τις ΜΚΟ και τους «αλληλέγγυους» που αναλαμβάνουν με το αζημίωτο την προστασία του; Αυτοί είναι ανθρωπιστές, το ξέχασα. Μα κι αυτός που πέρασε τη Ρολς χωρίς χαρτιά ανθρωπιστής είναι. Ηθελε να κάνει καλό σε έναν άνθρωπο που την επιθυμούσε.

Πηγή: Καθημερινή, Ινφογνώμων Πολιτικά

Ἡ πράξη, ὅμως, αὐτή οὐσιαστικά γυρνᾶ μπούμερανγκ ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Θρόνου, διότι ἡ ἁγία βιοτή τῶν συγχρόνων ἁγίων μας, χαρακτηριστικά τῆς ὁποίας ἦταν ὁ σεβασμός στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ἡ τήρηση τοῦ Εὐαγγελίου, τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν ἀποφασισθέντων ἀπό τίς Ἅγιες Οἰκουμενικές καί Τοπικές Συνόδους καί τούς Ἁγίους Πατέρες, ἡ ἀποφυγή τῶν ἀντικανονικῶν συμπροσευχῶν μέ κατεγνωσμένους αἱρετικούς, ἡ ἀποφυγή κάθε νεωτερισμοῦ, ἐκμοντερνισμοῦ καί ἐκκοσμικεύσεως τῆς Ἐκκλησίας, ἡ μή ἀναγνώριση τῶν αἱρέσεων ὡς Ἐκκλησιῶν, ἡ μή ἀποδοχή τοῦ ἐγκύρου τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, τῆς ἱερωσύνης καί τῶν μυστηρίων τῶν αἱρετικῶν, καί ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῶν αἱρέσεων καί τῶν αἱρετικῶν, ἐλέγχει αὐστηρότατα τούς ἀνωτέρω γιά τήν μεταπατερικότητα, τήν μετακανονικότητα, τόν οἰκουμενισμό τους καί πλεῖστα ὅσα ἀνεπίτρεπτα ἔχουν ἤδη διαπράξει (βλ. ψευδοσύνοδο Κρήτης).

ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ
ΠΟΛΕΜΙΟΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος,
Ἐν Πειραιεῖ 12-9-2018, 

Ἑσχάτως τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο προέβη στήν ἁγιοκατάταξη τῶν ἤδη ἁγίων στήν συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας ἀντιοικουμενιστῶν Ὁσίων Γερόντων Ἰακώβου Τσαλίκη στίς 27-11-2017[1] καί Ἀμφιλοχίου Μακρῆ στίς 29-8-2018[2].

Βρισκόμαστε μπροστά στό ἀντιφατικό καί τραγελαφικό φαινόμενο, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί οἱ σύν αὐτῷ Ἱεράρχες τοῦ Θρόνου, πού ὑποστηρίζουν τόν Οἰκουμενισμό, νά ἁγιοκατατάσσουν ὁσίους Γέροντες, πού στηρίζουν τήν ὀρθοδοξία καί τόν ἀντιοικουμενισμό.

Ἡ πράξη, ὅμως, αὐτή οὐσιαστικά γυρνᾶ μπούμερανγκ ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Θρόνου, διότι ἡ ἁγία βιοτή τῶν συγχρόνων ἁγίων μας, χαρακτηριστικά τῆς ὁποίας ἦταν ὁ σεβασμός στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ἡ τήρηση τοῦ Εὐαγγελίου, τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν ἀποφασισθέντων ἀπό τίς Ἅγιες Οἰκουμενικές καί Τοπικές Συνόδους καί τούς Ἁγίους Πατέρες, ἡ ἀποφυγή τῶν ἀντικανονικῶν συμπροσευχῶν μέ κατεγνωσμένους αἱρετικούς, ἡ ἀποφυγή κάθε νεωτερισμοῦ, ἐκμοντερνισμοῦ καί ἐκκοσμικεύσεως τῆς Ἐκκλησίας, ἡ μή ἀναγνώριση τῶν αἱρέσεων ὡς Ἐκκλησιῶν, ἡ μή ἀποδοχή τοῦ ἐγκύρου τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, τῆς ἱερωσύνης καί τῶν μυστηρίων τῶν αἱρετικῶν, καί ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῶν αἱρέσεων καί τῶν αἱρετικῶν, ἐλέγχει αὐστηρότατα τούς ἀνωτέρω γιά τήν μεταπατερικότητα, τήν μετακανονικότητα, τόν οἰκουμενισμό τους καί πλεῖστα ὅσα ἀνεπίτρεπτα ἔχουν ἤδη διαπράξει (βλ. ψευδοσύνοδο Κρήτης).

Ἐμεῖς, ὅμως, οἱ Ὀρθόδοξοι ἀκολουθοῦμε τούς ἁγίους πατέρες μας, καί ὄχι τούς συγχρόνους οἰκουμενιστές, καί αὐτούς ἔχουμε ὡς πρότυπα, ὑποδείγματα καί ποδηγέτες στή ζωή μας.

Ἄς δοῦμε, λοιπόν, ἐν συντομίᾳ μερικά περιστατικά ἀπό τόν βίο τῶν συγχρόνων ἁγίων μας, πού ἀποδεινύουν τήν ὀρθόδοξη στάση τους ἔναντι τῶν αἱρετικῶν.

Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος Τσαλίκης

α) Διηγεῖται ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος:

«Κάποτε ἐπισκέφθηκε τὸ Μοναστήρι μας ἕνας Προτεστάντης πάστορας. Ὅταν μὲ ἐνημέρωσαν ὅτι αὐτὸς ὁ κύριος εἶναι ‘’ἱερέας’’ τῶν Προτεσταντῶν, τὸν πλησιάσαμε καὶ τὸν ξεναγήσαμε στὸ Μοναστήρι μας. Μετά, εἶπα νὰ ἑτοιμάσουν γιὰ τὸν ἄνθρωπο φαγητό. Ἐγὼ δὲν κάθησα μαζί του στὸ τραπέζι, ἀλλὰ ἀποσύρθηκα στὸ κελί μου. Διότι, αὐτὸ ἀπαιτεῖ ἡ τάξις. Οἱ Πατέρες ἀπαγορεύουν τὴ συμπροσευχὴ ποὺ προηγεῖται τῆς κοινῆς τραπέζης.»

β) Σὲ ἄλλη περίπτωση ἐπισκέφθηκαν τὸ Μοναστήρι δύο ἁγιορεῖτες ἱερομόναχοι καὶ μιὰ ἡλικιωμένη κυρία, Παπική, ρωσικῆς καταγωγῆς, ποὺ εἶχε ἀποφασίσει νὰ γίνει Ὀρθόδοξη. Ὅταν στὸν Γέροντα ἀναφέρθηκε ὅτι, κατόπιν ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, στὰ ἄτομα αὐτὰ εἶναι ἀρκετό τό μυστήριο τοῦ Χρίσματος, χωρὶς τὸ Βάπτισμα, ὁ Γέροντας εἶπε:

«Δὲν γνωρίζω τί ἀποφάσισε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος. Ἐκεῖνο, ποὺ γνωρίζω, εἶναι ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο λέει : "ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθείς σωθήσεται". Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ γίνεται κανονικά το μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καὶ τοῦ Χρίσματος.»

γ) Καὶ σὲ ἕνα τρίτο περιστατικὸ ἑνὸς Παπικοῦ, ποὺ θέλησε νὰ βαπτισθεῖ, ἀφοῦ προηγουμένως ὁ «ὀρθόδοξος» ἐπίσκοπος τοῦ εἶπε ὅτι δὲν χρειάζεται βάπτισμα, ἀλλά μόνο χρίσμα, χωρὶς νὰ σχολιάσει τὴν παραπάνω ἀντιμετώπιση, ἔφερε μία μεγάλη κολυμβήθρα στὸ Μοναστήρι καί, βοηθούμενος ἀπὸ ἕνα ἀρχιμανδρίτη, πνευματικό του τέκνο, βάπτισε κανονικὰ τὸν ἐν λόγῳ ἄνθρωπο στὸ παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους[3].

Ὁ Ὅσιος Ἀμφιλόχιος Μακρῆς

῾Ο Γέροντας᾽Αμφιλόχιος ἔδρασε σέ ὅλη του τή ζωή καί σέ ὅλους τούς τομεῖς, πού τοῦ ἀνέθεσε ἡ ᾽Εκκλησία ἱεραποστολικά. Δεχόταν μέ τήν ἴδια ἀγάπη καί τούς ᾽Ορθόδοξους καί τούς αἱρετικούς, χωρίς αὐτό, φυσικά, νά σημαίνει ὅτι ἔκαμνε ὁποιαδήποτε ὑποχώρηση δογματική ἤ στά τῆς πίστεως. Οἱ αἱρετικοί μπροστά του ἔκλιναν τό γόνυ τους καί ἀρκετοί μεταστράφηκαν στήν ᾽Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν ᾽Ορθοδοξία μας.

Ὁ Γέροντας ἀπέρριπτε βέβαια τήν ὑποταγή τῶν Ὀρθοδόξων στό «ἀλάθητο» τοῦ Πάπα, διότι κάτι τέτοιο θά σήμαινε τήν ἐξασθένηση καί τήν ὑποδούλωση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐπιθυμοῦσε, ὅμως, τήν ἐπιστροφή τοῦ Ποντίφηκα στίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Προσευχόταν γιά τήν ἐπιστροφή τῶν αἱρετικῶν στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κάθε μέρα, καί συμμεριζόταν στό θέμα αὐτό τίς ἀπόψεις τοῦ συγχρόνου ὁμολογητοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς[4].

Τήν περίοδο ἐκείνη, πού εἶχαν ἀρχίσει τά ἀλισβερίσια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μέ τό Βατικανό, ἦταν φυσικό νά πάρουμε τή γνώμη τοῦ Γέροντα:

«῾Ο Χριστός, παιδιά μου, ἴδρυσε μία ἐκκλησία, τήν ᾽Εκκλησία μας, τήν ᾽Ορθοδοξία μας. Μόνο αὐτή κρατάει ἀνόθευτη καί ἀκέραια τή διδασκαλία Του. ῞Ολοι οἱ ἄλλοι κάτι πρόσθεσαν ἤ κάτι ἀφαίρεσαν, γι᾽ αὐτό εἶναι σχισματικοί ἤ αἰρετικοί. Πάντως οἱ παπικοί θέλουν μέ κάθε τρόπο νά μᾶς ὑποτάξουν καί νά μᾶς ἀφομοιώσουν. Τό τί ὑπέφεραν οἱ ᾽Ορθόδοξοι ῞Ελληνες κατά τήν κατοχή τῶν Δωδεκανήσων ὄχι μόνον ἀπό τούς ᾽Ιταλούς στρατιῶτες ἀλλά καί ἀπό τούς ᾽Ιταλούς μισιονάριους πού εἶχαν ἔλθει στά Δωδεκάνησα γιά νά μᾶς παρασύρουν στόν παπισμό˙ χρειάζεται πολλή προσοχή καί προσευχή ἐκ μέρους μας. Δέν πρέπει ὅμως νά ξεχνοῦμε ὅτι τό σκάφος τῆς ᾽Εκκλησία μας δέν τό κυβερνοῦν ἄνθρωποι ἀλλά αὐτός ὁ ἴδιος Χριστός.»

Τό 1937 ἦρθε σέ ρήξη μέ τούς ᾽Ιταλούς κατακτητές. ᾽Αντιστάθηκε μέ γενναιότητα καί σθένος στὰ σχέδια τους γιὰ τὸν ἐξιταλισμό τῶν Δωδεκανήσων, τήν αὐτονόμηση τῶν νησιῶν ἀπὸ τὴν Μητέρα Ἐκκλησία, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, καὶ τήν ὑπαγωγή τους στὸν Πάπα τῆς Ρώμης. Τό ἀποτέλεσμα τοῦ ἀγώνα του ἦταν νά χάσει τήν ἡγουμενία καί νά ἐξορισθεῖ ἀπό τήν Πάτμο στήν ἡπειρωτική ῾Ελλάδα[5]. Ἡ στάση του ἦταν κρυστάλλινη καί ὁ διωγμός τῶν Ἰταλῶν κατακτητῶν ἐπεκύρωνε τήν ἄποψή του αὐτή.

Γιατί ἐξορίστηκε ὁ ἀείμνηστος ἀπό τούς Ἰταλούς; Δέν ἦταν προμελετημένη ἡ αὐτοκεφαλοποίηση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Δωδεκανήσου, γιά νά ἀναγκάσουν τούς Δωδεκανησίους νά γίνουν, θέλοντας καί μή, οὐνίτες;

Αὐτός, καί μάλιστα μόνον αὐτός, περιερχόταν ἀπό τό ἕνα νησί στό ἄλλο καί μέ τόν ἀποστολικό του ζῆλο καί τήν ἀφιλοκέρδεια, πού τόν διέκρινε, προσπαθοῦσε νά τονώσει τό θρησκευτικό συναίσθημα τοῦ ὑπόδουλου Ἑλληνισμοῦ[6].

* * * * * *

[1] Ἁγιοκατάταξη π. Ἰακώβου Τσαλίκη, 27-11-2017, (http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/18474-agiokatataji-p-iakobou-tsaliki).

[2] Ἁγιοκατάταξη Γέροντα Ἀμφιλοχίου Μακρῆ ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, 29-8-2018, (http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/23564-agiokatataji-geronta-amfiloxiou-makri-apo-to-oikoumeniko-patriarxeio)

[3] ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ, Ἀντιαιρετικά ἐφόδια, ὄχι νὰ ἐκτρέφουμε, ἀλλὰ νὰ ἐκτρέπουμε τὴν αἵρεσι, Σταμάτα 2013, σ. 55-56.

[4] ΑΡΧΙΜ. ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ, Ὁ Γέροντας Ἀμφιλόχιος Μακρῆς˙ μιά σύγχρονη μορφή τῆς Πάτμου (1889-1970), ἐκδ. Ἑπτάλοφος.

[5] ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΗΛΙΤΣΗΣ, π. ᾽Αμφιλόχιος Μακρῆς˙ Ὁ εὐπατρίδης Γέροντας καί τό πολύκορφο ὄρος τῆς Πάτμου, (http://aktines.blogspot.com/2017/02/blog-post_883.html).

[6] ΑΡΧΙΜ. ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ, ἔνθ'. ἀνωτ.

Πηγή: Ακτίνες

Στις 13 Σεπτεμβρίου η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά και γεραίρει τη μνήμη του Αγίου Αριστείδου, του επιφανούς και ευγλωττότατου αυτού Αθηναίου φιλοσόφου και πανευφήμου μάρτυρος του Χριστού, ο οποίος έμεινε γνωστός στην Εκκλησιαστική Ιστορία και Πατρολογία από την περίφημη απολογία του υπέρ των διωκομένων χριστιανών.

Ἡ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στίς 2-9-2018 ἔλαβε τήν ἀντιευαγγελική, ἀντικανονική - μετακανονική καί ἀντιπατερική - μεταπατερική ἀπόφαση νά ἐπιτρέπεται τοῦ λοιποῦ ὁ δεύτερος γάμος τῶν ἱερέων, σέ περίπτωση χηρείας τους ἤ ἐάν τούς ἐγκαταλείψει ἡ πρεσβυτέρα τους[1]. Ἡ ἀνωτέρω ἀπόφαση ἔρχεται σέ ἀντίθεση καί ἀντιπαράθεση μέ τήν ἀπόφαση τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης, πού διοργάνωσε τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, κατά τήν ὁποία «συμφώνως πρός τήν ἰσχύουσαν κανονικήν παράδοσιν (κανών 3 τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου) μετά τήν χειροτονίαν κωλύεται ἡ σύναψις γάμου»[2]. Ὅταν τό ἴδιο τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, πού συνεκάλεσε τήν ψευδοσύνοδο, ὅταν ὁ ἵδιος ὁ οἰκουμενιστής Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, πού ἦταν ὁ πρόεδρος τῆς ψευδοσυνόδου, καί ὅταν οἱ ἴδιοι οἱ οἰκουμενιστές Ἱεράρχες τοῦ Θρόνου, πού συμμετεῖχαν στήν ψευδοσύνοδο καί ὑπέγραψαν τά κείμενά της, δέν σεβάστηκαν τήν ἀπόφαση, πού οἱ ἴδιοι ἔλαβαν στήν ψευδοσύνοδό τους, ἀλλά τήν κατεπάτησαν καί τήν ἀνέτρεψαν, τότε καταλαβαίνουμε ὅτι ὅλοι αὐτοί ἀναιροῦν τόν ἴδιο τους τόν ἑαυτό, αὐτοαναιροῦνται, παίζουν ἐν οὗ παικτοῖς, χάνουν κάθε ἐκτίμηση, αὐτογελοιοποιοῦνται καί προκαλοῦν μέγιστο σκανδαλισμό.

Το αδύνατον και ανεπίτρεπτον του δευτέρου γάμου των κληρικών
Τί λέγουν ἡ Ἁγία Γραφή, οἱ Ἱεροί Κανόνες καί οἱ ἅγιοι Πατέρες

Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος,  
Ἐν Πειραιεῖ 12-9-2018,  

Ἡ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στίς 2-9-2018 ἔλαβε τήν ἀντιευαγγελική, ἀντικανονική - μετακανονική καί ἀντιπατερική - μεταπατερική ἀπόφαση νά ἐπιτρέπεται τοῦ λοιποῦ ὁ δεύτερος γάμος τῶν ἱερέων, σέ περίπτωση χηρείας τους ἤ ἐάν τούς ἐγκαταλείψει ἡ πρεσβυτέρα τους[1].

Ἡ ἀνωτέρω ἀπόφαση ἔρχεται σέ ἀντίθεση καί ἀντιπαράθεση μέ τήν ἀπόφαση τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης, πού διοργάνωσε τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, κατά τήν ὁποία «συμφώνως πρός τήν ἰσχύουσαν κανονικήν παράδοσιν (κανών 3 τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου) μετά τήν χειροτονίαν κωλύεται ἡ σύναψις γάμου»[2].

Ὅταν τό ἴδιο τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, πού συνεκάλεσε τήν ψευδοσύνοδο, ὅταν ὁ ἵδιος ὁ οἰκουμενιστής Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, πού ἦταν ὁ πρόεδρος τῆς ψευδοσυνόδου, καί ὅταν οἱ ἴδιοι οἱ οἰκουμενιστές Ἱεράρχες τοῦ Θρόνου, πού συμμετεῖχαν στήν ψευδοσύνοδο καί ὑπέγραψαν τά κείμενά της, δέν σεβάστηκαν τήν ἀπόφαση, πού οἱ ἴδιοι ἔλαβαν στήν ψευδοσύνοδό τους, ἀλλά τήν κατεπάτησαν καί τήν ἀνέτρεψαν, τότε καταλαβαίνουμε ὅτι ὅλοι αὐτοί ἀναιροῦν τόν ἴδιο τους τόν ἑαυτό, αὐτοαναιροῦνται, παίζουν ἐν οὗ παικτοῖς, χάνουν κάθε ἐκτίμηση, αὐτογελοιοποιοῦνται καί προκαλοῦν μέγιστο σκανδαλισμό.

Θεωροῦμε ὅτι τό θέμα τοῦ ἐπιτρεπτοῦ τοῦ δευτέρου γάμου τῶν κληρικῶν ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἔχει καί παπική, οἰκουμενιστική χροιά. Οἱ οἰκουμενιστές ἐπιθυμοῦν νά διευκολύνουν τόν αἱρεσιάρχη Πάπα νά θεσπίσει καί αὐτός τόν πρῶτο γάμο τῶν παπικῶν ψευδοκληρικῶν, ἀφοῦ ἀποσχηματίζονται καί «παντρεύονται» ἀρκετοί παπικοί ψευδοκληρικοί, ἐπειδή μέχρι σήμερα ἡ ἀγαμία τοῦ κλήρου στούς παπικούς εἶναι ὑποχρεωτική. Ἐφόσον, τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο θεσμοθετεῖ τόν δεύτερο γάμο τῶν κληρικῶν, δίνει εὔκολο ἄλλοθι ἐκσυγχρονιστικό καί στούς παπικούς νά θεσμοθετήσουν τόν πρῶτο γάμο. Ἄρα, νά ἕνα ἀκόμη βῆμα «ἐνώσεως» μέ τόν Πάπα καί τούς παπικούς.

Ταπεινῶς φρονοῦμε ὅτι, ἄν τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἤθελε ὄντως νά λύσει τό ἀδιαμφισβήτητα ὑπαρκτό πρόβλημα τῶν ἐν χηρείᾳ ἤ ἐγκαταλελημένων κληρικῶν, θα ἔπρεπε νά ἀκολουθήσει τό παράδειγμα καί τήν διακριτική στάση τῶν ἁγίων καί θεοφόρων πατέρων τῆς ΣΤ΄ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου, γιά τήν ὁποία θά κάνουμε λόγο κατωτέρω, καί ὄχι νά θεσμοθετήσει ἐπισήμως γιά τίς ἐπαρχίες του τόν ἀνεπίτρεπτο δεύτερο γάμο τῶν κληρικῶν.

Δυστυχῶς, στήν ἐποχή μας φτάσαμε στό ἔσχατο κατάντημα ἀρκετοί κληρικοί νά εἶναι χειρότεροι ἀπό τούς λαϊκούς. Διότι, ἐνῶ οἱ περισσότεροι πιστοί λαϊκοί ἔχουν συνείδηση, διστάζουν, ντρέπονται καί σπανίως τολμοῦν νά ἔλθουν σέ δεύτερο γάμο, διότι γνωρίζουν ὅτι ὁ δεύτερος γάμος οὐσιαστικά δέν εἶναι γάμος, ἀλλά πτώση καί ὑποχώρηση στήν πύρωση τῆς σαρκός, πρᾶγμα τό ὁποῖο ἐπιβεβαιώνουν καί οἱ εὐχές τῆς ἀκολουθίας εἰς δίγαμον[3], καί κατ’οἰκονομίαν εὐλογεῖται ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἐν τούτοις οἱ κληρικοί τώρα νομιμοποιοῦν, θεσμοθετοῦν καί καυχῶνται γιά τήν διγαμία τους καί μάλιστα μετά τήν χειροτονία τους.

Ἄς δοῦμε, ὅμως, τί λέγουν ἡ Ἁγία Γραφή, οἱ Ἱεροί Κανόνες καί οἱ ἅγιοι Πατέρες περί τοῦ θέματος.

Ἡ Ἁγία Γραφή

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν Α΄ πρός Τιμόθεον ἐπιστολή γράφει γιά τούς ἐπισκόπους, πού τότε ἦταν ἔγγαμοι: «Δεῖ οὖν τὸν ἐπίσκοπον…εἶναι μιᾶς γυναικὸς ἄνδρα...»[4], δηλ. πρέπει ὁ ἐπίσκοπος νά εἶναι σύζυγος μιᾶς μόνης γυναικός καί ὄχι δύο καί νά μήν ἔχει συνάψει δεύτερο γάμο. Αὐτό τό λέγει ὁ Ἀπόστολος σέ ἀντιδιαστολή μέ τούς Ἰουδαίους, στούς ὁποίους συγχωροῦνταν ἡ πολυγαμία[5]. Στήν ἴδια ἐπιστολή γράφει γιά τούς διακόνους: «Διάκονοι ἔστωσαν μιᾶς γυναικός ἄνδρες»[6], δηλ. οἱ διάκονοι νά εἶναι σύζυγοι μιᾶς γυναικός καί νά μήν ἔχουν ἔλθει σέ δεύτερο γάμο. Ἄς προσέξουμε ὅτι τήν ἀρετή, πού ζητᾶ χρεωστικῶς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπό τόν Ἐπίσκοπο, αὐτήν τήν ἴδια ζητᾶ καί ἀπό τούς Διακόνους, διότι καί οἱ Διάκονοι χρωστοῦν παρομοίως μέ τούς Ἐπισκόπους νά εἶναι ἁγνοί, καθαροί καί ἀκατηγόρητοι σέ ὅλα[7]. Τόν Ἀπόστολο Τίτο συμβουλεύει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος νά ἐγκαταστήσει καί νά ἐκλέξει πρεσβυτέρους, ὅπως τόν διέταξε,  δηλ. ὁ πρεσβύτερος νά εἶναι «μιᾶς γυναικός ἀνήρ»[8], νά εἶναι σύζυγος μιᾶς γυναικός σέ κοινωνία ἑνός γάμου, νά ἔχει μία μόνη γυναίκα. Γιατί, ὅποιος παντρεμένος χηρεύσει καί δέν φυλάξει ἀγάπη καί πίστη στήν ἀποθανοῦσα γυναίκα του, ἀλλά πάρει δεύτερη γυναίκα, πῶς αὐτός, ὅταν γίνει κληρικός, θά προστατεύσει καλῶς τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ; Αὐτό εἶναι ἀνακόλουθο. Ἔπειτα, ὁ κληρικός πρέπει νά εἶναι ἀνέγκλητος, χωρίς ἔγκλημα, δηλ. ἀκατηγόρητος. Ὁ δευτερόγαμος δέν εἶναι ἀνέγκλητος, χωρίς ἔγκλημα. Ἔχει ὡς ἔγκλημα (κατηγορία) τήν δευτερογαμία[9].

Βλέπουμε, λοιπόν, ὅτι ἐπιμένει ὁ θεῖος Παῦλος ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος ἤ ὁ Πρεσβύτερος ἤ ὁ Διάκονος θά πρέπει νά εἶναι μιᾶς γυναικός ἀνήρ.  Γιατί ἐπιμένει σ’ αὐτό τό χαρακτηριστικό γνώρισμα τοῦ ἀληθινοῦ και γνησίου (καί μή μισθωτοῦ) ποιμένος; Γιατί ἡ μονογαμία ἀκριβῶς ἀποτελεῖ τό πιό σοβαρό δεῖγμα ὡρίμου ἀνδρός μέ ἑνοποιημένη προσωπικότητα. Συναισθηματικές διαρροές, φλερταρίσματα, γελοιότητες καί γλυκόλογα, κοπλιμέντα καί λουλούδια σέ διάφορα πρόσωπα, καί κατά τόν Ἀπ. Παῦλο καί κατά τούς ἀνδρώδεις ἁγίους Πατέρες ἐγγάμους καί ἀγάμους, δέν συνιστοῦν ὡρίμους ποιμένες, τούς ὁποίους μπορεῖ νά ἐμπιστευθεῖ τό χριστεπώνυμο πλήρωμα. Ἐκτός βέβαια καί ἄν θεωρήσουμε τόν θεῖο Παῦλο καί τούς πνευματικούς υἱούς του Τῖτο καί Τιμόθεο, πού ἀποδέχονται τίς συμβουλές του, κολλημένους, ἀναχρονιστές, ἀκραίους, φονταμενταλιστές, τζιχαντιστές, ὀπισθοδρομικούς, ψυχοπαθεῖς,  ἀπομονωμένους καί ἀπροσάρμοστους στά μετανεωτερικά δεδομένα τῶν ἀρχιτεκτόνων τῆς ἀντιχρίστου «Νέας Ἐποχῆς», τῆς «Νέας Τάξεως Πραγμάτων» καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως τούς θεωροῦν οἱ σύγχρονοι οἰκουμενιστές[10].

Οἱ Ἱεροί Κανόνες

Ὁ 17ος Ἱερός Κανὼν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ὁρίζει:

«Ὁ δυσὶ γάμοις συμπλακείς μετὰ τὸ βάπτισμα, ἢ παλλακὴν κτησάμενος, οὐ δύναται εἶναι ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, ἢ ὅλως τοῦ καταλόγου τοῦ ἱερατικοῦ[11].»

Ὁ παρών Κανόνας διορίζει ὅτι ὅποιος ὕστερα ἀπό τό ἅγιο Βάπτισμα παντρευθεῖ δύο φορές, δέν μπορεῖ νά γίνει Ἀρχιερεύς ἤ Πρεσβύτερος ἤ Διάκονος ἤ ὁλότελα νά συγκαταριθμηθεῖ στόν ἱερατικό κατάλογο καί βαθμό. Διότι, ὅσα ἁμαρτήματα πράξει ὁ ἄνθρωπος πρίν τό βάπτισμα, δέν μποροῦν νά τόν ἐμποδίσουν ἀπό τήν ἱερωσύνη καί τόν κλῆρο, ἐπειδή πιστεύουμε ὅτι ὅλα τά ἀποπλύνει τό ἅγιο Βάπτισμα. Ὄχι, ὅμως, καί ὅσα πράξει ὕστερα, ἀφοῦ βαπτισθεῖ.

Ὁ 3ος Ἱερός Κανὼν τῆς ἐν Τρούλλῳ Ἁγίας καὶ Οἰκουμενικῆς Πενθέκτης Συνόδου ὁρίζει:

«Ἐπειδὴ δὲ ὁ εὐσεβὴς καὶ φιλόχριστος ἡμῶν βασιλεὺς τῇ ἁγίᾳ ταύτῃ καὶ οἰκουμενικῇ προσεφώνησε συνόδῳ, ὥστε τοὺς ἐν κλήρῳ καταλεγομένους, καὶ ἄλλοις τὰ θεῖα διαπορθμεύοντας, καθαροὺς ἀποφῆναι καὶ λειτουργοὺς ἀμώμους, καὶ τῆς νοερᾶς τοῦ μεγάλου Θεοῦ, καὶ θύματος, καὶ ἀρχιερέως, θυσίας ἀξίους, ἀνακαθᾶραί τε τὰ ἐξ ἀθέσμων γάμων τούτοις ἐπιτριβέντα μύση· πρὸς τοῦτο δὲ τῶν μὲν τῆς Ῥωμαίων ἁγιωτάτης ἐκκλησίας τὸν τῆς ἀκριβείας τηρηθῆναι κανόνα προτιθεμένων, τῶν δὲ ὑπὸ τῶν τῆς θεοφυλάκτου ταύτης καὶ βασιλίδος πόλεως θρόνον, τὸν τῆς φιλανθρωπίας καὶ συμπαθείας, εἰς ἓν ἀμφότερα μίξαντες πατρικῶς ὁμοῦ καὶ θεοφιλῶς, ὡς μήτε τὸ πρᾷον ἔκλυτον, μήτε στύφον τὸ αὐστηρὸν καταλείψοιμεν, καὶ μάλιστα τοῦ ἐξ ἀγνοίας πτώματος εἰς οὐκ ὀλίγων ἀνδρῶν πλῆθος διήκοντος· συνορῶμεν ὥστε τοὺς μὲν δυσί γάμοις περιπαρέντας, καὶ μέχρι τῆς πεντεκαιδεκάτης τοῦ διελθόντος Ἰανουαρίου μηνός, τῆς παρελθούσης τετάρτης Ἰνδικτιῶνος, ἔτους ἐξακισχιλιοστοῦ ἐκατοστοῦ ἐννάτου, δουλωθέντας τῇ ἁμαρτίᾳ, καὶ μὴ ἐκνῆψαι ταύτης προελομένους, καθαιρέσει κανονικῇ ὑποβαλεῖν. Τοὺς δὲ τῷ τοιούτῳ μὲν τῆς διγαμίας πάθει περιπεσόντας, πρὸ δὲ τῆς ἡμῶν ἐπιγνώσεως τὸ συμφέρον ἐπεγνωκότας, καὶ τὸ κακὸν ἐξ ἑαυτῶν περικόψαντας, καὶ πόῤῥω τὴν ξένην ταύτην καὶ νόθον συμπλοκὴν ἐκδιώξαντας, ἢ καὶ ὧν αἱ κατὰ δεύτερον γάμον γυναῖκες ἤδη τετελευτήκασιν, ἢ καὶ αὐτοὶ πρὸς ἐπιστροφὴν εἶδον, μεταμαθόντες τὴν σωφροσύνην, καὶ τῶν πρῴην αὐτοῖς παρανομηθέντων ταχέως ἐπιλαθόμενοι, εἴτε πρεσβύτεροι, εἴτε διάκονοι ὄντες τυγχάνοιεν· τούτους ἔδοξε πεπαῦσθαι μὲν πάσης ἱερατικῆς λειτουργίας, ἤτοι ἐνεργείας, ἤδη ἐπὶ ῥητόν τινα χρόνον ἐπιτιμηθέντας· τῆς δὲ τιμῆς τῆς κατὰ τὴν καθέδραν καὶ στάσιν μετέχειν, ἀρκουμένους τῇ προεδρίᾳ καὶ προσκλαίοντας τῷ Κυρίῳ συγχωρηθῆναι αὐτοῖς τὸ ἐκ τῆς ἀγνοίας ἀνόμημα· εὐλογεῖν γὰρ ἕτερον τὸν τὰ οἰκεῖα τημελεῖν ὀφείλοντα τραύματα, ἀνακόλουθον. Τοὺς δὲ γαμετῇ μὲν μιᾷ συναφθέντας, εἰ χήρα ἡ προσληφθεῖσα ἐτύγχανεν, ὡσαύτως δὲ καὶ τοὺς μετὰ τὴν χειροτονίαν γάμῳ ἑνὶ παρανόμως προσομιλήσαντας, τουτέστι πρεσβυτέρους, καὶ διακόνους, καὶ ὑποδιακόνους, ἤδη ἐπὶ βραχύν τινα χρόνον εἰρχθέντας τῆς ἱερᾶς λειτουργίας, καὶ ἐπιτιμηθέντας, αὖθις αὐτοὺς τοῖς οἰκείοις ἀποκαταστῆναι βαθμοῖς, μηδαμῶς ἐν ἑτέρῳ μείζονι προκόπτοντας βαθμῷ, προδήλως διαλυθέντος αὐτοῖς τοῦ ἀθέσμου συνοικεσίου. Ταῦτα δέ, ἐπὶ τοῖς καταληφθεῖσι μέχρι τῆς πεντεκαιδεκάτης, ὡς εἴρηται, τοῦ Ἰανουαρίου μηνός, τῆς τετάρτης Ἰνδικτιῶνος, ἐν τοῖς προδηλωθείσι πταίσμασι καὶ μόνον ἱερατικοῖς ἐτυπώσαμεν, ὁρίζοντες ἀπὸ τοῦ παρόντος, καὶ ἀνανεούμενοι τὸν κανόνα τὸν διαγορεύοντα, τὸν δυσὶ γάμοις συμπλακέντα μετὰ τὸ βάπτισμα, ἢ παλλακὴν κτησάμενον, μὴ δύνασθαι εἶναι ἐπίσκοπον, ἢ πρεσβύτερον, ἢ διάκονον ἢ ὅλως τοῦ καταλόγου τοῦ ἱερατικοῦ· ὡσαύτως καὶ τὸν χήραν λαβόντα, ἢ ἐκβεβλημένην, ἢ ἑταίραν, ἢ οἰκέτιν, ἢ τῶν ἐπί τῆς σκηνῆς, μὴ δύνασθαι εἶναι ἐπίσκοπον, ἢ πρεσβύτερον, ἢ ὅλως τοῦ καταλόγου τοῦ ἱερατικοῦ[12].»

Οἱ Πατέρες τῆς Στ΄ Ἀγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου, διορθώνοντας τό κακό, πού γινόταν τότε, καί διασφαλίζοντας τό μέλλον, ἐξέδωσαν τόν παρόντα Κανόνα τῆς οἰκονομίας, ἐπειδή ὁ Βασιλιάς τούς παρεκάλεσε νά καθαρίσουν τούς τότε ἱερωμένους ἀπό τίς ἀκαθαρσίες τῶν ἀθέσμων καί παρανόμων γάμων, στούς ὁποίους περιέπεσαν. Ἀπό τό ἕνα μέρος οἱ τοποτηρητές τοῦ Ρώμης πρότειναν νά φυλαχθεῖ ἡ ἀκρίβεια τῶν Κανόνων σ’αὐτούς καί ἀπό τό ἄλλο οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἔλεγαν νά γίνει συγκατάβαση καί φιλανθρωπία. Οἱ Πατέρες, λοιπόν, ἀφοῦ συνεκέρασαν καί τά δύο, τήν ἀκρίβεια καί τήν συγκατάβαση (καί μάλιστα ἐπειδή πολύ πλῆθος τῶν τότε Ἱερωμένων περιέπεσε σέ τέτοιους γάμους ἀπό ἄγνοια), λόγῳ τῆς παρακλήσεως τοῦ Βασιλέως, ὅρισαν ὅτι ὅσοι μέν Ἱερωμένοι, πού δευτεροπαντρεύτηκαν, ἔμειναν ἀμετανόητοι μέχρι τόν καιρό τῆς Συνόδου αὐτῆς καί δέν χώρισαν τούς παράνομους γάμους, αὐτοί νά καθαιροῦνται παντελῶς καί νά γίνονται λαϊκοί. Ὅσοι δέ ἀντιθέτως δίγαμοι Ἱερωμένοι, δηλ. Πρεσβύτεροι ἤ Διάκονοι, μετενόησαν καί χώρισαν ἀπό μόνοι τους αὐτόν τόν παράνομο γάμο πρίν γίνει ἡ Σύνοδος, ἤ, ἐπειδή πέθαναν οἱ δεύτερες γυναῖκες τους, ἐπέστρεψαν στήν σωφροσύνη καί τήν μετάνοια, αὐτοί κρίθηκε εὔλογο νά παύσουν μέν ἀπό τό νά ἱερουργοῦν τά τῆς ἱερωσύνης μέχρι ἕνα καθορισμένο διάστημα, νά μετέχουν δέ στήν ἔξω ἀπό τό ἱερό βῆμα τιμή τῆς καθέδρας καί στάσεως μέ τούς ἱερωμένους, προσκλαίοντας στόν Θεό, γιά νά συγχωρεθεῖ τό ἐξ ἀγνοίας ἀνόμημα, καί χωρίς νά εὐλογοῦν κανένα. Διότι, δέν εἶναι πρέπον νά δίνει εὐλογία σέ ἄλλους ἐκεῖνος, πού χρωστᾶ να ἰατρεύει μέ τήν μετάνοια τίς πληγές τῆς ψυχῆς του, καθώς λέγει ὁ 27ος Κανόνας τοῦ Μεγάλου Βασιλείου[13]. Ὅσοι δέ Πρεσβύτεροι, Διάκονοι καί Ὑποδιάκονοι πῆραν γυναίκα χήρα, ἤ ὅσοι ὕστερα, ἀφοῦ χειροτονήθηκαν, παντρεύτηκαν, καί αὐτοί παρομοίως, ἀφοῦ καταστοῦν ἀργοί ἀπό κάθε ἱεροπραξία γιά λίγο καιρό, πάλι νά ἐνεργοῦν τά τῆς ἱερωσύνης, ὅμως νά μήν ἀνεβαίνουν σέ μεγαλύτερο βαθμό, ἀλλά νά μένει καθένας στόν βαθμό, πού βρέθηκε. Ὅμως, αὐτό νά γίνει, ἀφοῦ χωρίσουν τά παράνομα συνοικέσια. Ἀφοῦ, λοιπόν, οἱ Πατέρες ὅρισαν αὐτά κατ’οἰκονομίαν καί κατά συγκατάβασιν γιά τούς προδηλωθέντες ἱερωμένους, ἀνανέωσαν, δηλ. ψήφισαν νά ἔχουν τό κῦρος εἰς τό ἑξῆς οἱ 17ος καί 18ος Κανόνες τῶν ἁγίων Ἀποστόλων[14], τούς ὁποίους καί ἐκθέτουν αὐτολεξεί.

Ὁ 6ος Ἱερός Κανὼν τῆς ἐν Τρούλλῳ Ἁγίας καὶ Οἰκουμενικῆς Πενθέκτης Συνόδου ὁρίζει:

«Ἐπειδὴ παρὰ τοῖς ἀποστολικοῖς κανόσιν εἴρηται, τῶν εἰς κλῆρον προαγομένων ἀγάμων, μόνους ἀναγνώστας, καὶ ψάλτας γαμεῖν καὶ ἡμεῖς τοῦτο παραφυλάττοντες, ὁρίζομεν ἀπὸ τοῦ νῦν μηδαμῶς ὑποδιάκονον, ἢ διάκονον, ἢ πρεσβύτερον, μετὰ τὴν ἐπ᾿ αὐτῷ χειροτονίαν, ἔχειν ἄδειαν, γαμικὸν ἑαυτῷ συνιστᾷν συνοικέσιον. Εἰ δὲ τοῦτο τολμήσοι ποιῆσαι, καθαιρείσθω. Εἰ δὲ βούλοιτό τις τῶν εἰς κλῆρον προερχομένων, γάμου νόμῳ συνάπτεσθαι γυναικῖ, πρὸ τῆς τοῦ ὑποδιακόνου, ἢ διακόνου, ἢ πρεσβυτέρου χειροτονίας τοῦτο πραττέτω[15].»

Ὁ 26ος Κανόνας τῶν ἁγίων Ἀποστόλων[16] διορίζει ὅτι μόνο οἱ Ἀναγνώστες καί οἱ Ψάλτες νά παντρεύονται, ἀφοῦ χειροθετηθοῦν. Οἱ Πατέρες αὐτῆς τῆς Συνόδου, ἀφοῦ ἐπεκύρωσαν τόν ἀνωτέρω Ἀποστολικό Κανόνα μέ τόν παρόντα 6ο Κανόνα τους, ὁρίζουν ὅτι ἀπό τώρα καί στό ἑξῆς κανένας Ὑποδιάκονος ἤ Διάκονος ἤ Πρεσβύτερος, ἀφοῦ χειροτονηθεῖ, νά μήν ἔχει ἄδεια νά παντρεύεται. Ἄν, ὅμως, τό κάνει, τότε νά καθαιρεῖται. Ἄν κάποιος ἀπ’αὐτούς θέλει νά παντρευτεῖ, ἄς παντρεύεται πρίν τήν χειροτονία σέ Ὑποδιάκονο, Διάκονο καί Πρεσβύτερο.

Σέ ὑποσημείωση ὁ ὅσιος Νικόδημος ἀπαντᾶ στήν ἐρώτηση γιατί οἱ κληρικοί δέν μποροῦν νά παντρευθοῦν μετά τήν χειροτονία. Μᾶς λέγει ὅτι τήν αἰτία τήν ὁρίζει ἡ τρίτη Νεαρά τοῦ Λέοντος τοῦ σοφοῦ. Δέν εἶναι ἄξιον καί πρέπον αὐτοί, πού ὑψώθηκαν ἀπό τήν σαρκική ταπεινότητα τοῦ γάμου στήν πνευματική ἀνάβαση τῆς ἱερωσύνης, νά γυρίζουν πάλι σ’αὐτήν, ἀλλά μάλιστα τό ἀντίθετο πρέπει νά γίνεται. Δηλ. ὕστερα ἀπό τήν σαρκική ταπεινότητα τοῦ γάμου (δηλ. ἀφοῦ παντρευτοῦν), νά ἀνεβαίνουν στήν ὑψηλή ἀνάβαση τῆς θείας ἱερωσύνης. Ἄν δέν πράττουν ἔτσι, νά καθαιροῦνται.

Ὁ 12ος Ἱερός Κανὼν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ὁρίζει ὅτι οἱ δίγαμοι παντελῶς ἀποκλείονται τῆς ὑπηρεσίας (ἱερωσύνης):

«Τοὺς διγάμους παντελῶς ὁ κανὼν (ἐννοεῖ τόν 17ο Ἀποστολικό Κανόνα) τῆς ὑπηρεσίας ἀπέκλεισε[17].»

Οἱ ἅγιοι Πατέρες

Στό λόγο Του περί Παρθενίας ὁ ἱερός Χρυσόστομος, πλήρως θεοφώτιστος καί βαθύς γνώστης τῶν ἀληθινῶν ἀναγκῶν τῆς ψυχῆς τῶν πιστῶν καί τῶν οἰκογενειῶν τους, ἀλλά καί ὁ ἴδιος παθών καί μαθών τά τῆς ὀρφανείας καί τῶν ἀκτίστων δωρεῶν πού ἀπήλαυσε ἀπό τή σεμνή χήρα μητέρα του, θεωρεῖ τή χηρεία ὡς τιμητική κλήση τοῦ φιλανθρωποτάτου Κυρίου πρός τόν πιστό τῆς Ἐκκλησίας[18].

Ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στό βιβλίο του «Ἐξομολογητάριον»[19] γράφει περί Ἱερωμένων, Μοναχῶν καί Καλογραίων, ἄν παντρευτοῦν μετά τήν χειροτονία καί τό σχῆμα τῶν Μοναχῶν, τά ἑξῆς:

«Ὁ μὲν 26ος Κανὼν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων διορίζει ὅτι μόνο οἱ Ἀναγνώστες καὶ Ψάλτες ἔχουν ἄδεια νὰ παντρευτοῦν ὕστερα ἀπὸ τὴν χειροθεσία.Ὅλοι δὲ οἱ ἄλλοι, δηλαδὴ Πρεσβύτεροι, Διάκονοι καὶ Ὑποδιάκονοι, δὲν ἔχουν ἄδεια νὰ παντρευτοῦν ὕστερα ἀπὸ τὴν χειροτονία. Ὁ δὲ 6ος Κανών τῆς 6ης Οἰκουμενικῆς αὐτόν τὸν ἴδιο Κανόνα τῶν Ἀποστόλων ἐπικυρώνοντας, λέγει ἐπιπροσθέτως ὅτι ἀνίσως κάποιος Πρεσβύτερος ἢ Διάκονος ἢ Ὑποδιάκονος τολμήσει νὰ παντρευτεῖ μετὰ τὴν χειροτονία, νὰ καθαιρεῖται. Τό ἴδιο λέγει καί ὁ 1ος Κανόνας τῆς ἐν Νεοκαισαρείᾳ Συνόδου[20]…

Θεσπίζει δὲ τόσο ἡ 2η Διάταξη τοῦ 1ου Τίτλου τῶν Νεαρῶν, ὅσο καὶ ἡ 90ή Νεαρὰ τοῦ Λέοντος, ὅτι ὅποιος Ἀρχιερεὺς δώσει ἄδεια σέ Ὑποδιάκονο ἢ Διάκονο (πόσο μάλλον σὲ Ἱερέα) νὰ παντρευτεῖ μετὰ τὴν χειροτονία, νὰ καθαιρεῖται καὶ νὰ ἐκβάλλεται ἀπὸ τὴν Ἐπισκοπὴ. Ἡ δε 44η Διάταξη τοῦ 3ου Τίτλου θεσπίζει ὅτι τά παιδιά, πού θά γεννήσουν οἱ Ἱερεῖς, Διάκονοι καί Ὑποδιάκονοι, πού παντρεύτηκαν μετά τήν χειροτονία, νά μήν λογίζονται οὔτε ὡς φυσικά παιδιά, οὔτε ὡς νόθα˙ ἀλλά νά μήν μποροῦν νά λάβουν κάτι ἀπό αὐτούς τούς παράνομους πατέρες τους ἤ ὡς κληρονομιά ἤ ὡς δωρεά ἤ ὡς δάνειο ἤ ὅ,τιδήποτε ἄλλο, οὔτε αὐτά τά παιδιά, οὔτε οἱ μητέρες τους˙ ἀλλά ὅλη τήν περιουσία τους νά λαμβάνει ἡ κατ’αὐτούς Ἐκκλησία. Αὐτοί δέ, ἀφοῦ γυμνωθοῦν τῆς Ἱερωσύνης, νά μήν ἀναβιβάζονται σέ κανένα κοσμικό ἀξίωμα˙ ἀλλά νά περνοῦν ὅλη τήν ζωή τους ὡς ἰδιώτες καί εὐτελεῖς.»

Μέ ὑποσημείωση στό σημεῖο αὐτό ὁ ὅσιος Νικόδημος μᾶς διηγεῖται ἕνα διδακτικότατο περιστατικό.

«Δὲν μπορῶ ἐδῶ νὰ σιωπήσω τὴν σοφὴ μέθοδο, πού μεταχειρίσθηκε ἕνας φρόνιμος Ἀρχιερεὺς ἑνός Ὀρθοδόξου νησιοῦ, πού πρὶν ὑπόκεινταν στὴν Βενετία, γιὰ νὰ ἐμποδίσει ἕνα κοσμικὸ Ἱερέα, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ χήρευσε, ζητοῦσε νὰ δευτεροϋπαντρευτεῖ, ἐπειδή ἦταν πλούσιος καὶ εἶχε πολλή περιουσία. Γιατί, αὐτός ὁ στήν πραγματικότητα γνωστικὸς Ἀρχιερεύς, ἐνοχλούμενος πολλές φορές ἀπὸ τὸν ἄνωθεν Ἱερέα, γιὰ νὰ τοῦ δώσει ἄδεια νὰ δευτεροϋπαντρευτεῖ, καὶ πολλές φορές συμβουλεύοντάς τὸν νὰ ἐγκαταλείψει αὐτήν τήν ἐπιθυμία, καὶ μὴ εἰσακουόμενος, τέλος πάντων τοῦ εἶπε κι αὐτό: «Ζητᾶς νὰ δευτεροϋπαντρευτεῖς; Ἔστω, ἂς γίνει τὸ θέλημά σου, ὅμως θέλω κι ἐγώ, καθὼς σοῦ ἔδωσα μέ παῤῥησία καὶ ἐνώπιον ὅλων τὴν Ἱερωσύνη, ἔτσι πάλι μέ παῤῥησία, καὶ ἐνώπιον ὅλων νὰ σοῦ τὴν πάρω». Καὶ λοιπόν, ἀφοῦ ἔκανε μονοκλησία, καὶ λειτούργησε μαζί μέ κι ἄλλους Ἱερεῖς, ἔχοντας συλλειτουργὸ καὶ τὸν ἄνωθεν Ἱερέα, ὅταν ἔφτασαν στήν ὥρα ἐκείνη, πού γίνεται ἡ χειροτονία τῶν Ἱερέων, προστάζει ὁ Ἀρχιερεὺς τὸν ψάλτη τοῦ δεξιοῦ χοροῦ νὰ ψάλλει τὸ τροπάριο ἐκεῖνο, πού λέγει ∙ «Σήμερον ὁ Ἰούδας καταλιμπάνει τὸν Διδάσκαλον καὶ παραλαμβάνει τὸν διάβολον∙ τυφλοῦται τῷ πάθει τῆς φιλαργυρίας, ἐκπίπτει τοῦ φωτὸς ὁ ἐσκοτισμένος» (Ἀντίφωνο Ὄρθρου Μεγάλης Παρασκευῆς) καὶ τή συνέχεια τοῦ τροπαρίου. Ἔπειτα προστάζει καὶ τὸν ψάλτη τοῦ ἀριστεροῦ χoροῦ νὰ ψάλλει ἀκολούθως τὸ ἄλλο τροπάριο, πού λέγει ∙ «Σήμερον ὁ Ἰούδας παραποιεῖται θεοσέβειαν, καὶ ἀλλοτριοῦται τοῦ χαρίσματος∙ ὑπάρχων μαθητής, γίνεται προδότης» (Ἀντίφωνο Ὄρθρου Μεγάλης Παρασκευῆς) καὶ τή συνέχεια τοῦ τροπαρίου. Ἀφοῦ ἄκουσε νά ψάλλονται αὐτά ὁ Ἱερεὺς ἐκεῖνος, ἀπὸ τὴν ντροπή του ἦλθεν σέ συναίσθηση τοῦ κακοῦ, πού ἔπρόκειτο νὰ κάνει∙ γι’αὐτό κατανύγεται ἡ καρδιά, κλαίει καὶ χύνει πικρότατα δάκρυα, καὶ ὅταν ὁ Ἀρχιερεὺς ἦρθε, γιὰ νὰ τοῦ βγάλει τὰ Ἱερὰ, πού φόρούσε, καὶ σέ καθένα νὰ κηρύξει τό, Ἀνάξιος, πέφτει ὁ Ἱερεὺς στά πόδια του, τρέμοντας ὁλόκληρος, καὶ ἀγωνιόντας, καὶ γεμάτους ἔχοντας τοὺς ὀφθαλμοὺς ἀπὸ δάκρυα, τοῦ λέγει∙ «Μὴ, Δέσποτά μου Ἅγιε, μὴ το κάνεις αὐτό, μετανοῶ, καὶ στὸ ἑξῆς δὲν θέλω, ὄχι νὰ παντρευτῶ, ἀλλ’ οὔτε στέργω, ἂν ὑπῆρχε τρόπος, νὰ μοῦ δοθεῖ ὁλόκληρο βασίλειο, νὰ χάσω τὴν χάριν τῆς Ἱερωσύνης μου»∙ γι’αὐτό μὲ αὐτόν τὸν τρόπο συγχωρέθηκε, καὶ πέρασε τὴν ζωή του μέ σωφροσύνη καὶ παρθενία.»

Οἱ Πρεσβύτεροι και Διάκονοι, πού παντρεύτηκαν μετά τήν χειροτονία, πρέπει νά χωρίζουν ὁπωσδήποτε ἀπό τίς γυναῖκες ἐκείνες, μέ τίς ὁποίες παρανόμως συνεζεύθηκαν. Αὐτό, τό νά χωρίζεται τό παράνομο συνοικέσιο, συμφέρει πολύ τήν Ἐκκλησία, σύμφωνα μέ τόν 6ο Κανόνα τοῦ Μ. Βασιλείου[21]˙ πρῶτον, γιά νά μήν κάνει κι ἄλλος παρόμοιο πρᾶγμα˙ δεύτερον, γιά νά μήν καταφρονεῖται ἡ αἰτία τῆς Ἱερωσύνης˙ καί τρίτον, γιά νά μήν βρίσκουν λαβή οἱ αἱρετικοί νά μᾶς κατηγοροῦν γι’αὐτό, λέγοντας ὅτι ἀφήνουμε τούς Κληρικούς νά μένουν καί νά συζοῦν στήν ἁμαρτία, μή χωρίζοντας τούς ἀθέσμους γάμους τους. Ἀφοῦ αὐτοί χωρίσουν, πρέπει νά λαμβάνουν τό ἐπιτίμιο καί τόν κανόνα τῶν πόρνων (γιά νά μήν πῶ καί τῶν μοιχῶν) καί τότε νά μεταλαμβάνουν. Γιατί, πορνεία εἶναι καί ὄχι γάμος, αὐτός ὁ γάμος τους, κατά τόν ρηθέντα 6ο Κανόνα τοῦ Μ. Βασιλείου. Ἐπίσης, αὐτοί, ἀφοῦ χωρίσουν ἀπό τόν παράνομο γάμο καί μετανοήσουν, πρέπει νά λαμβάνουν καί τό σχῆμα τῶν Κληρικῶν, σύμφωνα μέ τόν 21ο Κανόνα τῆς ΣΤ΄ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου[22], καί νά μήν εἶναι λαϊκοί. Ἄν δέν θέλουν νά τό φορέσουν θεληματικῶς, να τό φοροῦν καί στανικῶς, σύμφωνα μέ τήν 7η και 8η Νεαρά τοῦ Λέοντος.

Τέλος, καταλήγει ὁ ὅσιος Νικόδημος, ἐπισημαίνοντας:

«Ὅσοι γίνουν ρασοφόροι, δέν μποροῦν πλέον νά πετάξουν τά ράσα καί νά παντρευτοῦν. Ἀλλοίμονο! Γιατί, πῶς θά τό τολμήσουν αὐτό, ἐνῶ ἔχει γίνει ἡ κουρά τῶν τριχῶν τῆς κεφαλῆς τους, ἡ ὁποία δηλώνει πώς ἀπέρριψαν ἀπό τήν κεφαλή τους κάθε κοσμικό φρόνημα καί ἀφιέρωσαν τήν ζωή τους στόν Θεό; Πῶς θά τό τολμήσουν αὐτό, ἐνῶ φόρεσαν τά ράσα καί τό καλιμαύκιο μέ εὐλογία καί διαβάστηκαν σ’αὐτούς οἱ εὐχές τῆς χειροτονίας, μέ τίς ὁποίες ὁ Ἀρχιερεύς εὐχαριστεῖ τόν Θεό, ἐπειδή τούς λύτρωσε ἀπό τήν κοσμική ζωή καί τούς κάλεσε στό σεμνό λειτούργημα τῶν Κληρικῶν καί Τόν παρακαλεῖ νά τούς δεχθεῖ στόν σωτήριο ἀμπελώνα του; Δέν μπορεῖ, λοιπόν, νά παραβεῖ τήν ὑπόσχεση αὐτός, πού φορᾶ ράσα. Γι’αὐτό καί ὁ ἑρμηνευτής Βαλσαμών λέγει ὅτι ὁ ρασοφορῶν δέν ἔχει πλέον ἄδεια νά γίνει λαϊκός, ἀλλά πρέπει νά ἀναγκασθεῖ νά ἐκπληρώσει τόν πρῶτο σκοπό του, δηλ. νά γίνει τέλειος Κληρικός. Ἄν, ὅμως, δέν θέλει, νά τιμωρεῖται.»

* * * * * *

[1] Ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου γιά δεύτερο γάμο Ἱερέων, 2-9-2018, http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/23626-apofasi-tou-oikoumenikou-patriarxeiou-gia-deutero-gamo-iereon.

[2] Σχ. βλ. τό κείμενο τῆς λεγομένης «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016) μέ τίτλο ‘’Τό μυστήριον τοῦ γάμου καί τά κωλύματα αὐτοῦ’’ στό II μέρος μέ τίτλο ‘’Κωλύματα Γάμου καί ἐφαρμογή τῆς Οἰκονομίας’’ στήν §4, https://www.holycouncil.org/-/marriage?_101_INSTANCE_VA0WE2pZ4Y0I_languageId=el_GR.

[3] Ἀκολουθία τοῦ γάμου, ἔκδ. Ἀποστολική Διακονία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, 2008, σσ. 32-48.

[4] Α΄ Τιμ. 3, 2.

[5] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ἑρμηνεία εἰς τάς ΙΔ΄ ἐπιστολάς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τ. Γ΄, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 1990, σ. 196.

[6] Α΄ Τιμ. 3, 12.

[7] Ὅ. π., σ. 210.

[8] Τίτ. 1, 5-6.

[9] Ὅ. π., σ. 386.

[10] ΑΡΧΙΜ. ΣΑΡΑΝΤΗΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ, Ἐπιστολή πρός τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Χριστόδουλον περί τοῦ δευτέρου γάμου τῶν ἐν χηρείᾳ κληρικῶν, Μαρούσι 20-12-2006 https://www.hristospanagia.gr/41919/.

[11] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ἈΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 2003, σσ. 18-19.

[12] Ὅ. π., σσ. 221-223.

[13] Ὅ. π., σ. 608.

[14] Ὅ. π., σσ. 18-20.

[15] Ὅ. π., σσ. 223-224.

[16] Ὅ. π., κς΄ Ἀποστολικός Κανών: «Τῶν εἰς κλῆρον προελθόντων ἀγάμων κελεύομεν, βουλομένους γαμεῖν, Ἀναγνώστας καὶ Ψάλτας μόνον», σ. 26.

[17] Ὅ. π., σ. 599.

[18] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Λόγος περί παρθενίας, PG 48, Σχ. βλ. ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Τέχνη Παρθενίας. Γάμος καί ἀγαμία εἰς τά περί παρθενίας πατερικά ἔργα, ἐκδ. Βρυέννιος, Θεσ/κη 1997, σσ. 133-161.

[19] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ἐξομολογητάριον,  Περί Ἱερωμένων, Μοναχῶν καί Καλογραίων, ἄν ὑπανδρευθοῦν μετά τήν χειροτονίαν καί τό σχῆμα τῶν Μοναχῶν, ἐκδ. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος, Ἀθήναι, σσ. 158-164.

[20] Τοῦ ἰδίου, Πηδάλιον, Α΄ Κανών τῆς ἐν Νεοκαισαρείᾳ: «Πρεσβύτερος ἐάν γήμῃ (δηλ. ὑπανδρευθῇ), τῆς τάξεως αὐτόν μετατίθεσθαι (δηλ. καθαιρεῖσθαι)˙ ἐάν δε πορνεύσῃ ἤ μοιχεύσῃ, ἐξωθεῖσθαι αὐτόν τέλεον καί ἄγεσθαι αὐτόν εἰς μετάνοιαν», σσ. 385-386.

[21]Ὅ. π., 6ος Κανών Μ. Βασιλείου: «Τῶν Κανονικῶν (δηλ. Κληρικῶν) τάς πορνείας εἰς γάμον μή καταλογίζεσθαι, ἀλλά παντί τρόπῳ διασπᾶν αὐτῶν τήν συνάφειαν. Τοῦτο γάρ καί τῇ Ἐκκλησίᾳ πρός ἀσφάλειαν λυσιτελές, καί τοῖς αἱρετικοῖς οὐ δώσει καθ’ ἡμῶν λαβήν, ὡς διά τήν τοῦ ἁμαρτάνειν ἄδειαν ἐπισπωμένων πρός ἑαυτούς», σ. 593.

[22] Ὅ. π., σσ. 236-237.

Πηγή: Κατάνυξις