Ο Πύρρος πέρασε στην Ιταλία και ανέλαβε τον αγώνα κατά των Ρωμαίων προς υπεράσπιση των ελληνικών πόλεων της Μεγάλης Ελλάδος. Έχοντας ήδη νικήσει τους Ρωμαίους στη μάχη της Ηράκλειας, την άνοιξη του 279 π.Χ. ήταν έτοιμος να κινηθεί και πάλι εναντίον τους.

Ο Διονύσιος Αλικαρνασσεύς αναφέρει ότι η στρατιά που οδηγούσε ο Πύρρος αριθμούσε περί τους 78.000 άνδρες. Από αυτούς οι 16.000 ήταν Ηπειρώτες, 8.000 περίπου ήταν Ταραντίνοι (Έλληνες της αποικίας του Τάραντα) «Λευκάσπιδες» φαλαγγίτες και οι υπόλοιποι ήταν Σαυνίτες και Λευκανοί (Ιταλικοί λαοί).

Ο αριθμός αυτός αναφέρετε μάλλον στον συνολικό αριθμό των ενόπλων δυνάμεων της αντιρωμαϊκής συμμαχίας και όχι στον αριθμό ανδρών που οδήγησε προσωπικά ο Πύρρος κατά των Ρωμαίων. Αναμφισβήτητα ο Έλληνας βασιλεύς είχε εμπιστοσύνη στην πολεμική αρετή αποκλειστικά των Ελλήνων.

Ο Ηπειρώτης βασιλέας Πύρρος.

Ιδιαίτερα μετά την ιδίοις όμμασι εξακρίβωση των πολεμικών δυνατοτήτων των αντιπάλων του, θα ήταν παρακινδυνευμένο να στηριχτεί στους Ιταλιώτε και Ιταλούςς συμμάχους τους. Αντίθετα μπορούσε να έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στους εμπειροπόλεμους Ηπειρώτες του και στους εκπαιδευμένους από τους αξιωματικούς του Ταραντίνους «Λευκάσπιδες».

Αυτοί οι 25.000 το πολύ άνδρες θα αποτελούσαν και πάλι τον σκληρό πυρήνα της ένοπλης δυνάμεως της συμμαχίας και αυτοί ήταν που θα αντιμετώπιζαν τους σκληροτράχηλους Ρωμαίους.

Οι τελευταίοι από την πλευρά τους, είχαν κινητοποιήσει πλήρως τις στρατιωτικές δυνάμεις της πόλεως και των συμμάχων τους. αντίθετα με τον Πύρρο οι Ρωμαίοι μπορούσαν να υπολογίζουν σε 80.000 περίπου αξιόμαχους στρατιώτες.

Οι πρώτες κινήσεις

Ο Πύρρος είχε αποφασίσει αυτή τη φορά να ξεκαθαρίσει πρώτα την Απουλία και κατόπι να κινηθεί ανατολικά προς την Πευκετία. Η εκεί παρουσία του θα προκαλούσε, όπως πίστευε, την εξέγερση των κατοίκων της κατά των Ρωμαίων επικυρίαρχών τους.

Βάσει του σχεδιασμού του τα πλευρά της στρατιάς του Πύρρου θα ήταν αυτή τη φορά καλυμμένα και δεν θα μπορούσαν να υπερκερασθούν από τις ρωμαϊκές στρατιές. Αμέσως το σχέδιο του Πύρρου τέθηκε σε εφαρμογή.

Ο Έλληνας στρατηλάτης κυρίευσε όλη την Απουλία και τις πόλεις της είτε με μάχη, είτε με συνθήκη. Ύστερα από σύντομη πορεία η ελληνική στρατιά, με την οποία είχαν ενωθεί και ιταλιωτικά τμήματα, έφθασε κοντά στην πόλη του Άσκλου. Η πόλη ήταν κτισμένη σε έναν μικρό λόφο βορείως του ποταμού Αυφιδίου.

Η ρωμαϊκή στρατιά, τέσσερις λεγεώνες – 40.000 άνδρες – υπό τους Πόπλιο Σουλπίκιο Σαβέριο και Πόπλιο Δέκιο Μους, στη Ρώμη, είχε στρατοπεδεύσει στην βόρεια όχθη του ποταμού. Τότε, σύμφωνα με τη διήγηση του Πλουτάρχου, έφτασε στον Γάιο Φαβρίκιο μια επιστολή του ιατρού του Πύρρου, ο οποίος υποσχόταν να δηλητηριάσει τον βασιλέα, έναντι αδράς αμοιβής.

Ο Ρωμαίος ύπατος Φαβρίκιος, ο οποίος διακρινόταν για το ήθος του, εξεγέρθηκε ενώπιον αυτής της αχρειότητας. Συνέγραψε μάλιστα επιστολή προς τον Πύρρο με την οποία του φανέρωνε τη συνωμοσία. Ο Πύρρος πραγματικά αποκάλυψε τη συνωμοσία και θανάτωσε τον ιατρό. Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης μάλιστα προς τον Ρωμαίο ύπατο απελευθέρωσε τους αιχμαλώτους που κρατούσε.

Οι περήφανοι Ρωμαίοι όμως δεν δέχθηκαν να ευεργετηθούν από τον αντίπαλο χωρίς αντάλλαγμα και αποφάσισαν να απελευθερώσουν και αυτοί τους Ταραντινούς και Σαυνίτες αιχμαλώτους που κρατούσαν. Το συγκεκριμένο επεισόδιο κυκλοφόρησε σε διάφορες παραλλαγές. Σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς το περιστατικό έλαβε χώρα μετά τη μάχη του Άσκλου.

Ήταν ήδη Ιούλιος όταν οι δύο στρατοί βρέθηκαν αντιμέτωποι στη Άσκλο. Τους χώριζε ο μικρός ποταμός. Για αρκετές ημέρες οι δύο αντίπαλοι στρατοί παρέμεναν θεατές ο ένας του άλλου. Οι Ρωμαίοι φρουρούσαν την κατεχόμενη από αυτούς όχθη, απαγορεύοντας στην ελληνική στρατιά να διασχίσει τον ποταμό.

Πριν τη μάχη

Το έδαφος εξάλλου τους ευνοούσε καθώς από τις θέσεις τους και τις κινήσεις του Πύρρου ήταν σε θέση να ελέγχουν, αλλά και να αντεπιτεθούν εναντίον του μπορούσαν. Ο Ρωμαϊκός Στρατός είχε επίσης ενισχυθεί με 300 ειδικής κατασκευής άμαξες, εξοπλισμένες με μακρές λόγχες, δρέπανα και φλογοφόρες συσκευές, με τις οποίες θα αντιμετώπιζαν τους 19 πολεμικούς ελέφαντες του Πύρρου.

Αυτή τη φορά όλα τα πλεονεκτήματα ανήκαν στους Ρωμαίους. Υπερείχαν αριθμητικά, κατείχαν ευνοϊκό για αυτούς έδαφος, τι ηθικό τους ήταν υψηλό και είχαν προετοιμαστεί καταλλήλως για να αντιμετωπίσουν τους ελέφαντες.

Στο ελληνικό στρατόπεδο, σε αντιδιαστολή, επικρατούσε δυσθυμία. Οι έμπειροι άνδρες του Πύρρου διέβλεπαν τις δυσκολίες της εξαπολύσεως επιθέσεως κατά της ισχυρής ρωμαϊκής τοποθεσίας.

Εξάλλου οι Έλληνες ήταν πάντα λιγότεροι. Υπήρχε όμως και ένας άλλος, ψυχολογικός παράγων, που επέδρασε αρνητικά στο ηθικό του Ελληνικού Στρατού. Ήταν η παρουσία στο ρωμαϊκό στρατόπεδο του Πόπλιου Δέκιου Μους.

Ρωμαϊκό βαρύ ακόντιο pilum. Λόγω κατασκευής, με αντίβαρο και μακρά, εύκαμπτη αιχμή, το όπλο αυτό εκτοξεύονταν από τους λεγεωνάριους λίγο πριν την επαφή με τον αντίπαλο, προκαλώντας απώλειες και αταξία, αλλά και εξουδετερώνοντας τις ασπίδες των εχθρών. Η αιχμή που λύγιζε μετά τη διάτρηση δεν μπορούσε εύκολα να αφαιρεθεί, καθιστώντας άχρηστη την αντίπαλη ασπίδα.

Δύο πρόγονοι του υπάτου, οι οποίοι έφεραν και το ίδιο με αυτόν όνομα, είχαν θυσιάσει στο παρελθόν τις ζωές τους, χάρη στη θυσία των όποιων όμως ο Ρωμαϊκός Στρατός είχε θριαμβεύσει.

Κυκλοφορούσε λοιπόν η φήμη – προφητεία ότι και ο τρίτος Πόπλιος Δέκιος Μους θα θυσιάζονταν, ως άλλος Κυναίγειρος, και θα χάριζε και πάλι τη νίκη στους Ρωμαίους. Ο Πύρρος αντιμετώπισε την κατάσταση με τη συνήθη ενεργητικότητα του. Συνάθροισε τους στρατιώτες του και τους μίλησε. Τους είπε ότι ήταν ανόητο να φοβούνται τέτοιους θρύλους και προφητείες.

Τους θύμισε την αρχαία τους ανδρεία και τους δικούς τους προγόνους, τους κατά πολύ αξιολογότερους από αυτούς του Ρωμαίου. Αυτοί άλλωστε κατάγονταν από τον θεόμορφο Αχιλλέα. Ποιος λοιπόν Ρωμαίος ύπατος θα μπορούσε να τους αντισταθεί;

Οι αντίπαλες δυνάμεις

Αφού παρέμεινε για αρκετές ημέρες απέναντι στους Ρωμαίους, κατά τη διάρκεια των οποίων ενισχύθηκε με συμμαχικά τμήματα, ο Πύρρος έταξε τον στρατό για μάχη. το γεγονός ότι θα έπρεπε πρώτα να διασχίσει τον ποταμό για να μπορέσει να εμπλέξει τις κύριες ρωμαϊκές δυνάμεις, ανάγκασε τον Πύρρο να μεταβάλει την τακτική του.

Αντί του συμπαγούς σχηματισμού που χρησιμοποίησε στη μάχη του ποταμού Σίριδος (Ηράκλειας) αποφάσισε να τοποθετήσει ελαφρά τμήματα μεταξύ των Τάξεων της φάλαγγας. Με τον τρόπο αυτό τα ελαφρά τμήματα θα υποστήριζαν με τα βλήματα τους τη φάλαγγα και η φάλαγγα θα υποστήριζε τα ελαφρά τμήματα με το βάρος και την ορμή της.

Σύγχρονοι αναβιωτές με όπλα και εξοπλισμό Ρωμαίων λεγεωνάριων της περιόδου της Δημοκρατίας, όπως αυτοί που αντιμετώπισαν τον Πύρρο. Φέρουν ασπίδα τύπου θυρεού και κράνος Μοντεφορτίνο.

Ο σχηματισμός αυτός προφανώς υιοθετήθηκε για την πρώτη φάση της επιχειρήσεως, δηλαδή για τη διάβαση του ποταμού. Μετά τη διάβαση του Αυφιδίου, το πιθανότερο θα ήταν να ανασυγκροτηθεί η ελληνική παράταξη και η φάλαγγα να ανασχηματισθεί σε συμπαγή σχηματισμό. Η μακεδονική φάλαγγα, σε ομαλό έδαφος και με καλυμμένα τα πλευρά ήταν αδύνατο να ηττηθεί από τη λεγεώνα.

Αυτό ο Πύρρος το γνώριζε καλά και οι Ρωμαίοι το είχαν επίσης διαπιστώσει. Σύμφωνα με την περιγραφή του Διονυσίου Αλικαρνασσέως η στρατιά του Πύρρου αναπτύχθηκε ως εξής: το άκρο δεξιό κατέλαβαν τμήματα ιππικού Βρετίων, Σαυνιτών, Ταραντίνων (ελαφρύ ιππικό) και επίλεκτων Θεσσαλών.

Δίπλα τους ετάχθησαν οι Ηπειρώτες σαρισσοφόροι. Αριστερά των Ηπειρωτών ετάχθησαν τμήματα μιθοφόρων του Τάραντος, οι επίλεκτοι Αμβρακιώτες και οι Ταραντίνοι «Λευκάσπιδες» φαλαγγίτες. Στο κέντρο ετάχθησαν οι Θεσπρωτοί και οι Χάονες φαλαγγίτες και οι Αιτωλοί, Ακαρνάνες και Αθαμάνες ελαφρά οπλισμένοι πεζοί.

Στο αριστερό κέρας ετάχθησαν οι Σαυνίτες πεζοί και το άκρο αριστερρό συγκρότησαν τμήματα ιππικού Αμβρακιωτών, Ταραντίνων και Λευκανών. Την εφεδρεία της στρατιάς αποτέλεσαν οι 2.000 επίλεκτοι ιππείς του Αγήματος και το τμήμα των ελεφάντων.

Απέναντι στη διάταξη αυτή των δυνάμεων του Πύρρου οι Ρωμαίοι ετάχθησαν ως εξής: Απέναντι στο πεζικό του Πύρρου ετάχθησαν οι τέσσερις λεγεώνες, με τμήματα Λατίνων συμμάχων ανάμεσα τους. Στα δύο κέρατα ετάχθη το ιππικό. Πίσω από την πρώτη γραμμή μάχης ετάχθησαν ως εφεδρεία οι ελαφρά οπλισμένοι πεζοί και τα ειδικά άρματα.

Το στρατήγημα του Πύρρου και το πέρασμα του ποταμού

Η μάχη άρχισε με αψιμαχίες στις όχθες του ποταμού και συνεχίστηκε έτσι όλη την ημέρα. Όλες οι απόπειρες των Ελλήνων και των συμμάχων τους να διασχίσουν τον ποταμό απέτυχαν χάρη στην πείσμωνα αντίσταση των Ρωμαίων, αλλά και στην ακαταλληλότητα του εδάφους.

Μόλις έπεσε η νύκτα οι Ρωμαίοι απέσυραν τον όγκο του στρατού τους στο γειτονικό οχυρό στρατόπεδο που είχαν κατασκευάσει, αφήνοντας προκαλυπτικές μόνο δυνάμεις να φρουρούν τις όχθες του ποταμού.

Οι Ρωμαίοι ύπατοι υπολόγιζαν ότι ύστερα από τον ολοήμερο αγώνα φθοράς που είχε προηγηθεί και οι Έλληνες θα αποσύρονταν στο στρατόπεδο τους. Υπολόγιζαν όμως χωρίς τον Πύρρο.

Με καλυμμένα τα πλευρά η μακεδονική φάλαγγα ήταν ακατάβλητη από οποιονδήποτε άλλο σχηματισμό σε ομαλό έδαφος.

Ο εμπειρότατος τα πολεμικά βασιλέας δεν ήταν δυνατό να αφήσει ανεκμετάλλευτη μια τέτοια ευκαιρία. Αμέσως μετά την απόσυρση των Ρωμαίων έστειλε τα ελαφρά του τμήματα κατά των αντιστοίχων εχθρικών που φρουρούσαν τις διαβάσεις και τις κατέλαβε.

Κατόπιν διέσχισε με όλο του τον στρατό τον ποταμό και έλαβε θέσεις ενόψει της επαναλήψεως της μάχης την επομένη. Το επόμενο πρωινό ήταν λιγότερο ευχάριστο για τους Ρωμαίους υπάτους που είχαν απολέσει το ένα τους μεγάλο πλεονέκτημα, αυτό της κατοχής ευνοϊκού εδάφους.

Τώρα θα έπρεπε να πολεμήσουν σε αναπτεταμένο πεδίο και να αντιμετωπίσουν το επίλεκτο ελληνικό ιππικό και τη φάλαγγα.

Η ημέρα της κρίσεως

Με το πρώτο φως της ημέρας οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι ήσαν έτοιμοι να επαναλάβουν τη μάχη. Αυτή τη φορά ο Πύρρος έταξε τη φάλαγγα του σε βαθείς και συμπαγείς σχηματισμούς και επιτέθηκε. Ακολούθησε λυσσαλέα πάλη.

Οι ελληνικές φάλαγγες πίεσαν ασφυκτικά τους Ρωμαίους λεγεωνάριους. Και πάλι τα οπλιτικά δόρατα, τα pila (βαριά ακόντια των Ρωμαίων) και τα σπαθιά, αποδείχθηκαν κατώτερα της τρομερής σάρισσας.

Οι Ρωμαίοι πολέμησαν γενναία. Και πάλι όμως αντίκριζαν με τρόμο τις ασπίδες τους να διαπερνιούνται ως χάρτινες από τις ελληνικές σάρισσες. Οι λεγεωνάριοι προσπαθούσαν να κόψουν με τα σπαθιά τους τις αιχμές των σαρισσών.

Η σε μεγάλο βάθος διάταξη της φάλαγγας όμως δεν τους επέτρεπε, αφού μόλις ένας Ρωμαίος άρπαζε με τα χέρια του μια σάρισσα άλλες τέσσερις καρφώνονταν επάνω του.

Στο μεταξύ ο Πύρρος έριξε στη μάχη και τους ελέφαντες κατά του αντιπάλου ιππικού. Ο Ζωναράς αναφέρει ότι ο Πύρρος οδήγησε τους ελέφαντες του στην αντίθετη πτέρυγα από όπου οι Ρωμαίοι είχαν τάξει τα ειδικά άρματα. Ο Διονύσιος αντίθετα αναφέρει ότι οι ελέφαντες συνεπλάκησαν με τα ρωμαϊκά άρματα, τα οποία μάλιστα κατόρθωσαν να τους κρατήσουν για λίγο.

Αναπαράσταση με μινιατούρες μακεδονικής φάλαγγας σε βαθύ σχηματισμό.

Ο Πύρρος όμως είχε διαθέσει στο τμήματα των ελεφάντων μεγάλο αριθμό ψιλών. Οι Έλληνες ψιλοί κατόρθωσαν εξουδετερώσουν τα ρωμαϊκά άρματα και να διανοίξουν τον δρόμο για τους ελέφαντες. Ήταν η κρίσιμη φάση της μάχης. Το ρωμαϊκό μέτωπο έσπασε και οι Ρωμαίοι οπισθοχώρησαν και κλείστηκαν στο στρατόπεδο τους. Ο Πύρρος ήταν και πάλι νικητής.

Οι απώλειες

Οι απώλειες όμως ήταν βαριές. Ο Ιερώνυμος αναφέρει ότι 3.505 άνδρες του Πύρρου έπεσαν στη μάχη έναντι 6.000 Ρωμαίων. Ο Διονύσιος ωστόσο διαφωνεί τόσο όσον αφορά τις απώλειες, όσο και όσον αφορά τη διεξαγωγή της μάχης καθ’ αυτής.

Ο Αλικαρνασσεύς ιστορικός καταθέτει την άποψη ότι η μάχη κράτησε μία μόνο μέρα και οι Ρωμαίοι δεν ηττήθηκαν, αλλά απλώς αποσύρθηκαν στο τέλος της ημέρας. Αναφέρει επίσης ότι κατά τη διάρκεια της μάχης ο Πύρρος πληγώθηκε και οι Σαυνίτες σύμμαχοι του (οι Απούλιοι κατά τον Ζωναρά) λεηλάτησαν το στρατόπεδο του. Ο Διονύσιος, τέλος, αναφέρει ότι οι απώλειες τόσο των Ρωμαίων, όσο και του Πύρρου, έφτασαν τις 15.000 στρατιώτες για κάθε πλευρά.

Άλλοι ιστορικοί, όπως ο Ζωναράς, ο Ευτρόπιος ή ο Ορόσιος, αναφέρουν με τη σειρά τους ότι νικητές ήταν οι Ρωμαίοι λανθάνοντας προφανώς την μάχη του Άσκλου με αυτή του Βενεβέντου. Άλλοι πάλι, όπως ο Τίτος Λίβιος ή ο Πολύβιος, διατείνονται ότι η μάχη έληξε άκριτη.

Η νεώτερη ωστόσο έρευνα αποδέχεται την άποψη του Ιερωνύμου ως την επικρατέστερη γιατί στηρίζεται στα «Βασιλικά Υπομνήματα», τα βασιλικά δηλαδή αρχεία του Πύρρου, τα οποία δυστυχώς δεν διασώθηκαν.Υπολογίζει μάλιστα τις απώλειες των Ρωμαίων σε 8.000 άνδρες, καταρρίπτοντας τον περί «Πύρρειας νίκης» μύθο.

Η σε τακτικό πάντως πεδίο και μόνο ήττα των Ρωμαίων δεν μπορούσε να έχει σοβαρή επίδραση σε στρατηγικό επίπεδο. Το γεγονός αυτό αντελήφθη και ο Πύρρος.

Για αυτό όταν κάποιος έσπευσε να τον συγχαρεί για την νίκη του ο Πύρρος ξεστόμισε την περίφημη φράση «αν κερδίσουμε άλλη μια τέτοια μάχη με τους Ρωμαίους θα αφανιστούμε πλήρως». Η μάχη του Άσκλου απετέλεσε τον ορισμό της φράσεως «Πύρρειος Νίκη».

Πηγή: slpress.gr

Εμπρηστικά όπλα υπήρχαν πολύ πριν την υποτιθέμενη ανακάλυψη του υγρού πυρός από τον Έλληνα της Συρίας Καλλίνικο τον 7ο αιώνα μ.Χ. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος αναφέρει ότι ο πρώτος που γνώριζε το υγρό πυρ ήταν ο ιδρυτής της Κωνσταντινούπολης, αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Μέγας.

Ωστόσο η νέα αυτή ύλη το Υγρό, ή Άσβεστο, ή Ελληνικό, ή Θαλάσσιο Πυρ, ήταν πράγματι ένα μοναδικής σημασίας όπλο το οποίο χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα από τους Βυζαντινούς. Τι ήταν το Υγρό Πυρ; Ποία τα συστατικά του ; Πως χρησιμοποιείτο στην μάχη; Στα ερωτήματα αυτά έχουν κατά καιρούς δοθεί πολλές και διαφορετικές μεταξύ τους απαντήσεις.

Τελευταία έχουν διαμορφωθεί δύο σχολές σκέψης επί του αντικειμένου. Και οι δύο δέχονται ότι τα περισσότερα συστατικά ήταν ήδη γνωστά και είχαν και στο παρελθόν χρησιμοποιηθεί.

Η μεν πρώτη όμως υποστηρίζει ότι ο Καλλίνικος προσέθεσε στα λοιπά συστατικά το νίτρο, δημιουργώντας μια πρώιμη μορφή πυρίτιδας, ενώ η δεύτερη υποστηρίζει ότι ο Καλλίνικος απλώς προσέθεσε ασβέστη στο μίγμα, καθιστώντας το αυτοαναφλεγόμενο στην επαφή του με το νερό.

Σύνθεση

Στα τέλη του 19ου αιώνα ο γνωστός Γάλλος χημικός Μπερτελό, μελετητής των εμπρηστικών υλών των αρχαίων λαών, υποστήριξε πρώτος ότι το μυστικό του υγρού πυρός ήταν το νίτρο. Την άποψη του αυτή στήριξε στο γεγονός ότι τα βυζαντινά χειρόγραφα αναφέρουν λάμψεις, βροντές και καπνούς, ως αποτέλεσμα της χρήσης του υγρού πυρός.

Τόσο ο Μπερτελό, όσο και ο Γερμανός Ντίελς, υποστήριξαν και δικαίως, ότι τα περιγραφόμενα φαινόμενα ήταν σαφώς αποτελέσματα της χρήσης μιας μορφής πυρίτιδας, η οποία χρησιμοποιείτο ως προωθητικό του υγρού πυρός, αλλά και ως εμπυρέας του. Αναφέρει ο Ντίελς: «Η περιγραφή αυτή δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το γεγονός ότι το νίτρο περιεχόταν ως εκρηκτική ύλη στη σύνθεση του υγρού πυρός και αυτό ήταν ακριβώς το μυστικό» (Θ.Κορρές : Υγρόν Πυρ, σελ. 27 –28).

Την άποψη τους φαίνεται να επιβεβαιώνει ένα χειρόγραφο του 9ου αιώνα μ.Χ. το οποίο αποτελεί συμπλήρωμα του έργου του Μάρκου του Γραικού, του Έλληνα σοφού του 9ου αιώνα μ.Χ.

Στο χειρόγραφο αναφέρεται η δοσολογία για την παρασκευή πυρίτιδας. Συγκεκριμένα αναφέρεται ότι απαιτούνται 1 μέρος θείου, 3 μέρη ξυλάνθρακα και 9 μέρη νίτρου για την παρασκευή της (P.E. Cleator: Weapons of War, σελ. 119).

Ίσως λοιπόν οι Βυζαντινοί να γνώριζαν την πυρίτιδα, την οποία προφανώς χρησιμοποίησαν για την ανάπτυξη του υπερτάτου όπλου τους, του υγρού πυρός. Ο Καλλίνικος πιστεύεται ότι το μόνο που έπραξε ήταν ακριβώς να εντάξει το νίτρο στα συστατικά, αυξάνοντας δραματικά το βεληνεκές και την αποτελεσματικότητα του όπλου.

Πιθανόν θεωρείτε ότι ανέπτυξε και έναν νέο μηχανισμό εκτόξευσης του υγρού πυρός, το πρώτο πυροβόλο της ιστορίας (πυρ και βάλλω, συσκευή που βάλλει πυρ, φωτιά).

Τις απόψεις αυτές συμμερίζονται και άλλοι Έλληνες και ξένοι ερευνητές. Ωστόσο μια άλλη ομάδα ερευνητών υποστήριξε ότι ο ασβέστης ήταν το νέο συστατικό του προσετέθη στο υγρό πυρ.

Ο ασβέστης στην επαφή του με το νερό έχει την ιδιότητα να αντιδρά, αυξάνοντας την θερμοκρασία του στους 150 βαθμούς Κελσίου. Εάν ο ασβέστης την στιγμή της ανάφλεξης του βρισκόταν σε επαφή με νάφθα θα προκαλούσε σίγουρα την ανάφλεξη της.

Η μέθοδος αυτή όμως δεν έγινε γνωστή από τον Καλλίνικο. Ήταν ήδη γνωστή, τουλάχιστον από τον 2ο αιώνα μ.Χ. όπως μαρτυρά ο ιστορικός και περιηγητής Ιούλιος Σέξτος Αφρικανός.

Έτσι η θεωρία αυτή εν πολλοίς απερρίφθη και μια νέα παρουσιάστηκε, η οποία αποτελεί σύζευξη των δύο προηγουμένων. Η σύγχρονη έρευνα θεωρεί ότι το υγρό πυρ είχε ως συστατικό στοιχείο και το νίτρο και τον ασβέστη και το πετρέλαιο.

Επίσης θεωρεί ότι το υγρό πυρ δεν ήταν μια εμπρηστική ύλη με συγκεκριμένη σύνθεση, αλλά μια ύλη με διαφορετική κατά περίπτωση σύνθεση, αναλόγως της προβλεπομένης χρήσης, αλλά και της εποχής, η οποία αφορά την προσβασιμότητα στις αναγκαίες πρώτες ύλες για την παρασκευή του μίγματος. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι η αντίδραση ορισμένων επιστημόνων προερχόταν από τον άκρατο εθνικισμό τους.

Τυπικό παράδειγμα αποτελεί ο Γερμανός φον Λίπμαν, ο οποίος απέρριπτε ως πλαστά τα χειρόγραφα του Μάρκου του Γραικού, τα αμφισβητούσε αυθαίρετα και υποστήριζε ότι τα χειρόγραφα αυτά ήταν του 13ου αιώνα και όχι του 9ου και τέλος ότι η πυρίτιδα ήταν γερμανική εφεύρεση και σε καμία περίπτωση ελληνική.

Αντιθέτως ο Κ. Ζέγγελης απέδειξε με εργαστηριακά πειράματα ότι ήταν δυνατή η παρασκευή πυρίτιδας έστω και με τη χρήση νιτρικού ασβεστίου, αντί νιτρικού καλίου, παράγοντας έστω μικρότερης αποτελεσματικότητας πυρίτιδα.

Απέδειξε επίσης ότι η αυτοανάφλεξη του ασβέστη στην θάλασσα δεν ήταν εύκολη και δεν επιτυγχάνονταν οι απαραίτητες για την ανάφλεξη του μίγματος υψηλές θερμοκρασίες. Οπότε για την ανάφλεξη του υγρού πυρός ήταν απαραίτητη μια έκρηξη, την οποία μόνο η πυρίτιδα μπορούσε να παράγει.

Τρόποι χρήσης

Υπάρχουν τέσσερις βασικές θεωρίες σχετικά με τον τρόπο χρήσης του υγρού πυρός και κυρίως σχετικές με τους μηχανισμούς εκτόξευσής του. Οι θεωρίες αυτές συνοψίζονται ως εξής: α) εκτόξευση με αντλία, β) εκτόξευση με πυροβόλο, με προωθητικό την πυρίτιδα, γ) εκτόξευση με τη χρήση θερμότητας και δ) εκτόξευση με συνδυασμό της χρήσης θερμότητας και αντλίας.

Οι θεωρίες αυτές έχουν η καθεμιά τους θετικά και αρνητικά στοιχεία. Η πρώτη για παράδειγμα που αναφέρεται στην χρήση αντλίας δεν εξηγεί πως ήταν δυνατό να υπάρχει τόσο ισχυρή αντλία, ικανή να εκτοξεύσει ένα παχύρρευστο υγρό σε τέτοια απόσταση ώστε να μην κινδυνεύει από την χρήση του και ο βάλλων.

Επίσης σοβαρές αδυναμίες παρουσιάζει και η άποψη ότι το υγρό πυρ εκτοξευόταν ως αποτέλεσμα της ιδίας θερμάνσεως, όπως και η συνδυαστική άποψη περί χρήσης αντλίας και θερμάνσεως μαζί, η οποία θεωρεί ότι ο μηχανισμός εκτόξευσης του υγρού πυρός ήταν παρόμοιας σύλληψης με το φλογοβόλο των Βοιωτών που περιγράφει ο Θουκυδίδης.

Ένα τέτοιο όπλο όμως εκ των πραγμάτων θα είχε πολύ μικρό βεληνεκές, το οποίο θα το καθιστούσε μη πρακτικό, τόσο στις ναυμαχίες, όσο και στο πεδίο της μάχης. Η άποψη ότι η εκτόξευση γινόταν με τη βοήθεια προωθητικής πυρίτιδας φαντάζει λοιπόν ως η πλέον λογική.

Σύμφωνα με τον πανεπιστημιακό Κωνσταντίνο Ζένγγελη, υπήρχε ένας εμπυρέας, τον οποίο ονομάζει πρόπυρο, ο οποίος έθετε πυρ στο προωθητικό γέμισμα και εκτόξευε, όπως ένα ηφαίστειο, το υγρό πυρ σε ικανοποιητική απόσταση.

Ο Ζέγγελης στέκεται επίσης στον όρο «στρεπτό», τον οποίο κατά κόρον χρησιμοποιούν οι Βυζαντινοί ιστορικοί, όταν κάνουν λόγο για το υγρό πυρ, περιγράφοντας με αυτόν τα όπλα εκτόξευσης του πυρός.

Ο Ζέγγελης αποδίδει με τον όρο ένα είδος πυροβόλου – καταπέλτη, το οποίο διέθετε και ένα πρωτόγονο κλείστρο, το οποίο εμπόδιζε την εκφυγή των αερίων προς τα πίσω, κατευθύνοντας την ισχύ της έκρηξης της πυρίτιδας εμπρός, στο ανοικτό άκρο του σωλήνα του «πυροβόλου».

Την άποψη του Έλληνα χημικού αποδέχθηκε εν μέρει και ο Γάλλος Μερσιέ. Ο Γάλλος επιστήμονας προχώρησε μάλιστα τη σκέψη του ακόμα πιο μακριά, υποστηρίζοντας την ύπαρξη ενός είδους κροτίδων, οι οποίες λειτουργούσαν ως εμπυρείς που έθεταν πυρ στο προωθητικό ή ακόμα αποτελούσαν το προωθητικό γέμισμα.

Κάνει δηλαδή λόγο για την ύπαρξη προπαρακευασμένων θα λέγαμε γεμισμάτων, όπως τα αντίστοιχα του σημερινού πυροβολικού. Ο Μερσιέ υποστηρίζει επίσης ότι υπήρχαν και μικροί χειροσίφωνες οι οποίοι με την προωθητική ισχύ της πυρίτιδας εκτόξευαν μικρές ρουκέτες, γεμισμένες με εμπρηστικό υλικό, οι οποίες ανατινάζονταν κατά την πρόσκρουση με τον στόχο, ανάβοντας φωτιά επάνω και γύρω του.

Από τους Βυζαντινούς οι Άραβες πήραν το μυστικό, όχι της χρήσης εμπρηστικών υλών, τις οποίες ήδη χρησιμοποιούσαν, αλλά μιας μορφής υγρού πυρός.

Το όπλο αυτό χρησιμοποίησε ο αποστάτης εξισλαμισμένος Λέων ο Τριπολίτης, όταν επικεφαλής αραβικού στρατού, κατέλαβε με τη βοήθεια του υγρού πυρός την Θεσσαλονίκη.

Ο ιστορικός Ιωάννης Κίνναμος αναφέρει την έκπληξη τω αμυνομένων Θεσσαλονικέων από την χρήση του υγρού πυρός από τους αντιπάλους τους, καθώς το μυστικό χρήσης του ανήκε ως τότε αποκλειστικά στην αυτοκρατορία.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και το απόσπασμα διήγησης του σταυροφόρου των μέσων του 13ου αιώνα μ.Χ. Ιωάννη ντε Ζοϊνβίλ, το οποίο μεταφέρει ο Θ. Κορρές στο βιβλίο του για το υγρό πυρ (Θ.Κορρέ : Υγρόν Πυρ, σελ. 69). «Τέτοιο ήταν το Ελληνικό πυρ ερχόταν ίσια επάνω σου, μεγάλο σαν ένα βαρέλι ξυδιού, με μια πύρινη ουρά πίσω του, μακριά όσο ένα κοντάρι.

«Έκανε τέτοιο θόρυβο, που έμοιαζε με κεραυνός του ουρανού. Φαινόταν σαν ένας δράκος που πετά στον αέρα. Εξέπεμπε ένα τόσο δυνατό φως, ώστε μπορούσες να δεις καθαρά μέσα στο στρατόπεδο σαν να ήταν μέρα, από τις πολλές φλόγες που φώτιζαν τα πάντα. Εκείνη τη νύχτα μας βομβάρδισαν τρεις φορές με το Ελληνικό πυρ και τέσσερις φορές το εκτόξευσαν με το περιστρεφόμενο τόξο (Arbalesre a tour)».

Η ναυμαχία του 1099 μ.Χ.

Λίαν κατατοπιστική είναι η περιγραφή της μεγάλης και νικηφόρας ναυμαχίας του βυζαντινού στόλου κατά του ενωμένου νορμανδοπισσατικού το 1099 μ.Χ.

Η Άννα Κομνηνή ξεκαθαρίζει ότι τον βυζαντινό στόλο συγκροτούσαν πλοία εφοδιασμένα με στρεπτά και άρα με υγρό πυρ, τα οποία τέθηκαν υπό την διοίκηση του Τατίκιου και άλλα, προφανώς μη εξοπλισμένα με τον ίδιο τρόπο.

Αρχιναύαρχος ονομάσθηκε ο Λαντούλφος, προφανώς Λατίνος, ο οποίος ήταν ειδήμων στα ναυτικά. Ακόμα και έτσι όμως την διοίκηση της μοίρας των εξοπλισμένων με υγρό πυρ πλοίων, ο αυτοκράτορας Αλέξιος την εμπιστεύθηκε σε Βυζαντινό, προφανώς άνθρωπο της απολύτου εμπιστοσύνης του, τον οποίο μετακάλεσε, ειδικά για αυτόν τον σκοπό, από την Αντιόχεια της Συρίας.

Ο βυζαντινός στόλος απέπλευσε από την Κωνσταντινούπολη τον Απρίλιο του 1098. Αρχικώς κατευθύνθηκε στη Σάμο, όπου τα πλοία πισσώθηκαν. Κατόπιν έπλευσαν προς την Κω, γιατί είχαν πληροφορίες ότι ο εχθρικός στόλος, αποτελούμενος από 900 πλοία κάθε τύπου και μεγέθους, ναυλοχούσε στο νησί. Όταν όμως έφτασε στην Κω πληροφορήθηκε ότι ο νορμανδοπισσατικός στόλος είχε αποπλεύσει με κατεύθυνση τη Ρόδο.

Σκοπός του ήταν η κατάληψη του πλούσιου ελληνικού νησιού. Αμέσως ο ελληνικός στόλος έπλευσε προς τα νερά της Ρόδου και πράγματι εντόπισε τον εχθρικό στις ακτές της Λυκίας, μεταξύ Ρόδου και Πατάρων. Οι Φράγκοι αιφνιδιάστηκαν από την εμφάνιση των Ελλήνων και άρχισαν όπως-όπως να λαμβάνουν διάταξη μάχης. Στο μεταξύ όμως είχε ξεσπάσει θαλασσοταραχή, η οποία καθιστούσε σχεδόν αδύνατο τον σχηματισμό γραμμής μάχης.

Όλα έδειχναν ότι οι Φράγκοι θα ξέφευγαν. Τότε ο Λανδούλφος έδωσε το σήμα της επίθεσης, παρά το γεγονός ότι ο στόλος του δεν είχε λάβει σχηματισμό μάχης. Πρώτος όρμησε κατά των Πισσατών. «Και αυτός δε ο Λαντούλφος, πρώτος προσπελάσας ταίς πισσαϊκάς ναυσίν, άστοχα το πυρ έβαλε και ουδέν τι πλέον ειργάσατο του πυρός σκεδασθέντος», αναφέρει ο Άννα Κομνηνή.

Η φράση αυτή κρύβει πολλά σχετικά με την φύση, αλλά και τη χρήση του υγρού πυρός. Κατ’ αρχήν η Άννα Κομνηνή χρησιμοποιεί δύο λέξεις κλειδιά, τα ρήματα αστόχησε και έβαλλε. Το ρήμα βάλλω σχετίζεται με τη βολή εκηβόλου όπλου. Εκ του μακρόθεν λοιπόν έβαλλε ο Λαντούλφος και αστόχησε. Το παράδειγμα του Λανδούλφου ακολούθησε και ο Πελοποννήσιος κόμης (πλοίαρχος) Περιχύτης, ο οποίος διέσπασε την εχθρική γραμμή.

Το σκάφος του ομοιοβάθμου του Ελεήμονος όμως, λόγω της τρικυμίας που στο μεταξύ άρχισε να μαίνεται, συγκρούστηκε με ένα μεγάλο εχθρικό πλοίο και μάλιστα τα πηδάλια τους μπλέχτηκαν μεταξύ τους. Ο Ελεήμων, παρά το γεγονός αυτό δεν δίστασε και «..γοργώς προς την σκεύην απείδε και πυρ κατ’ αυτών αφείς ουκ άστοχα έβαλεν».

Προφανώς τα δύο πλοία, εφόσον είχαν μπλεχτεί τα πηδάλια τους βρίσκονταν σε επαφή. Ο πλοίαρχος Ελεήμων όμως άρπαξε την «σκευήν» (= συσκευή, μηχάνημα, μηχανισμός) και εύστοχα έπληξε το εχθρικό σκάφος, κυριολεκτικά εξ επαφής.

Αν λοιπόν το υγρό πυρ ήταν απλώς ένα εμπρηστικό υγρό που εκτοξευόταν με αντλίες προφανώς ο Ελεήμων δεν θα επιχειρούσε να θέσει πυρ στο σκάφος, στο οποίο και το δικό του ήταν προσκολλημένο και θα μπορούσε κάλλιστα να καεί μαζί με το εχθρικό. Προφανώς έπληξε με την «σκευήν» καίρια το αντίπαλο πλοίο, με αποτέλεσμα να το βυθίσει άμεσα και να απεμπλακεί, όπως αποδεικνύει η συνέχεια της διήγησης της Άννας Κομνηνής.

«Είτα την ναύν επί θάτερα γοργώς μεταφέρων και ετέρας παραχρήμα τρείς μεγίστας επυρπόλει των βαρβάρων νύες». Ο Ελεήμων λοιπόν, μόλις βύθισε το μεγάλο πισσατικό πλοίο, επιτέθηκε σε τρία ακόμα, διαδοχικά, μεγάλα εχθρικά πλοία, τα οποία επίσης κατέστρεψε.

Το υγρό πυρ χρησιμοποιήθηκε και από τον βυζαντινό στρατό, όχι μόνο σε πολιορκητικές επιχειρήσεις, αλλά και σε αναπτεταμένο πεδίο. Δύο ήταν οι κύριοι τρόποι ρίψης του, με τη χρήση βλητικών μηχανών και με χειροσίφωνες, μικρά δηλαδή, φορητά φλογοβόλα που τα χειρίζονταν ειδικά εκπαιδευμένοι στρατιώτες, οι σιφωνάτωρες.

Αντίγραφο όπλου του πρώτου τύπου κατασκεύασε πριν μερικά χρόνια ο αείμνηστος Νίκος Ορφανουδάκης. Ο ίδιος δοκίμασε με επιτυχία την λειτουργικότητα του όπλου, το οποίο απεδείχθη απολύτως χρηστικό, αν και με περιορισμένο βεληνεκές.

Σε παράσταση χειρογράφου του 11ου αιώνος εικονίζεται πάντως ένας χειροσίφωνας, ο οποίος θυμίζει έντονα μικρό, φορητό πυροβόλο, όχι πολύ διαφορετικό από τα πρώιμα τυφέκια, τα οποία οι δυτικοί αποκαλούσαν «όπλα χειρός» – άλλες ονομασίες τους ήταν «δράκοι», «σιοπέττα», «κουλβερίνες» και «πιστάλες», που σημαίνει σωλήνες.

Μικρούς σίφωνες έφεραν πάντως και τα βυζαντινά πλοία, πέρα των δύο κυρίων σε πλώρη και πρύμνη. Η πρώτη καταγεγραμμένη ιστορικά χρήση χειροσιφώνων από δυνάμεις ξηράς αναφέρεται το 928, κατά την πολιορκία του Ντιβν. Οι χειροσίφωνες θεωρούνται επινόηση του αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ’ Σοφού.

Ο αυτοκράτορας στα Τακτικά του αναφέρει ότι οι χειροσυφωνάτωρες πρέπει να βάλουν καλυμμένοι πίσω από σιδηρά ασπίδα. Το παράξενο είναι ότι σε χειρόγραφη παράσταση του 15ου αιώνα από την Γερμανία, εικονίζονται δύο άνδρες, καλυμμένοι πίσω από σιδηρό ασπίδιο, να χειρίζονται «πιστόλα». Ο μεν πρώτος σκοπεύει, ο δε δεύτερος πυροδοτεί το όπλο.

Η χρήση υγρού πυρός θεωρείται πως έγινε για τελευταία φορά κατά την διάρκεια της τελευταίας και μοιραίας πολιορκίας της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους το 1453. Σύμφωνα με τον Φραντζή, οι Βυζαντινοί χρησιμοποίησαν υγρό πυρ για να κάψουν τους Τούρκους και Σέρβους σκαπανείς του Μωάμεθ Β’, οι οποίοι επιχειρούσαν να υπονομεύσουν υπογείως τα τείχη.

Ο Φραντζής όμως στη διήγησή του αναφέρει ότι από τον «κρότον του πυρός», ένας παλαιός πύργος του τείχους κατέρρευσε κατά το ήμισι και κατόπιν επισκευάσθη. Ο κρότος όμως παραπέμπει σε έκρηξη και όχι σε απλή χρήση εμπρηστικού μίγματος.

Μια επίσης ενδιαφέρουσα περιγραφή προέρχεται από τον ιστορικό Νικήτα Χωνιάτη, ο οποίος περιγράφοντας την σύγκρουση των στρατευμάτων του αυτοκράτορα Ισσακίου Αγγέλου με αυτά του επαναστάτη στρατηγού Αλεξίου Βρανά το 1186, αναφέρει ότι η χρήση σκευών υγρού πυρός προκάλεσε αστραπές που έκαψαν ένα σημαντικό αριθμών εκκλησιών και οικημάτων σε συνοικία της Πόλης, όπου έλαβε χώρα η σύγκρουση.

Πηγή: slpress.gr

Ένας 19χρονος Γάλλος έφηβος δολοφονήθηκε βάναυσα στο σπίτι ενός φίλου, όταν ένας «πρόσφυγας» παραπονέθηκε για έντονο θόρυβο.

Το θύμα, με το όνομα Baptiste, εγκατέλειπε το διαμέρισμα ενός φίλου, όταν ένας ξένος τον συνάντησε στη σκάλα και άρχισε να του φωνάζει για τον υπερβολικό θόρυβο.

Ο Baptiste και ένας φίλος του είπαν στον άνδρα ότι «δεν είχαν καμία σχέση με αυτό». Τότε ο ξένος ξαφνικά έβγαλε ένα μαχαίρι και του επιτέθηκε, μαχαιρώνοντάς τον οκτώ φορές στον λαιμό και δεκαπέντε φορές στο υπόλοιπο σώμα. Παρά τον τρόμο του ο φίλος του κατάφερε να παρέμβει, αλλά η βοήθεια ήρθε πολύ αργά για τον 19χρονο Γάλλο.

Το περιστατικό συνέβη στις 15 Σεπτεμβρίου, αλλά τώρα αποκαλύφθηκε από τους γονείς του ότι ένας «πρόσφυγας» ήταν υπεύθυνος για τη θανατηφόρα επίθεση.

Από την "λευκή πορεία" στην μνήμη του Baptiste

"Ο δολοφόνος του γιου μου, που εξακολουθεί να θεωρείται αθώος, άφησε τη χώρα του επειδή υπήρξε πόλεμος και ήρθε εδώ για να έχει ειρήνη", λέει ο πατέρας του Baptiste.

"Δυστυχώς σκότωσε το γιο μου, δεν είναι η ειρήνη αυτό που έψαχνε, είναι ένας άλλος πόλεμος που έφερε. Είμαι θυμωμένος γιατί το κράτος θα έπρεπε να έχει προστατεύσει το γιο μου, η κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει προστατεύσει το γιο μου, επειδή δεν μπορούμε να επιτρέψουμε σε ανθρώπους σαν αυτούς να ενεργούν κατ’ αυτόν τον τρόπο.

"Δεν έκαναν τίποτα, τίποτα, ούτε καν οι ειδήσεις, ούτε καν μια χειρονομία, τίποτα. Είναι κρίμα, είμαι Γάλλος, είναι ντροπή, ντροπή για τη χώρα μου, είμαι αηδιασμένος", λέει ο πατέρας του.

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Η μάχη στα Κούναξα της Βαβυλώνας το 401 π.Χ. αποτελεί μια από τις πλέον κοσμοϊστορικές συγκρούσεις της παγκοσμίου ιστορίας. Παραλλήλως όμως αποτελεί και μια από τις μεγαλύτερες νίκες των αρχαίων Ελλήνων, έναντι των Περσών.

Ο Κύρος ο Νεότερος, έχοντας αποφασίσει να διεκδικήσει τον περσικό θρόνο από τον αδερφό του Αρταξέρξη συγκέντρωσε ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις, με τις οποίες σκόπευε να κινηθεί εναντίον του. Ανάμεσα στους 100.000 άνδρες του Κύρου, που αναφέρει ο Ξενοφών, ξεχώριζαν οι 13.000 Έλληνες μισθοφόροι του, οι αποκαλούμενοι χάριν συντομίας «Μύριοι». Οι Μύριοι ήταν ένα εκλεκτό στρατιωτικό σώμα, αποτελούμενο από λίαν εμπειροπόλεμους άνδρες, βετεράνους του καταστροφικού Πελοποννησιακού Πολέμου.

Το σώμα συγκροτείτο από 11.500 οπλίτες, 1.000 πελταστές, 500 ψιλούς και ελάχιστους ιππείς. Οι άνδρες προέρχονταν από κάθε γωνιά της Ελλάδος. Οι οπλίτες ήσαν κυρίως Πελοποννήσιοι και Βοιωτοί, οι δε πελταστές Θράκες. Οι ψιλοί ήσαν Κρήτες, οπλισμένοι με τόξο, μικρή ασπίδα και εγχειρίδιο. Οι οπλίτες πολεμούσαν στον κλασικό σχηματισμό της φάλαγγας. Ο ηγέτης του σώματος των Μυρίων ήταν ο Σπαρτιάτης Κλέαρχος, ο οποίος είχε προσαρμόσει τις τακτικές τους στα σπαρτιατικά πολεμικά δόγματα.

Προς την συνάντηση με τη μοίρα

Η στρατιά του Κύρου αφού διέσχισε τη Μικρά Ασία κινήθηκε προς την Βαβυλώνα. Η στρατιά διέσχισε τα αρδευτικά κανάλια του Ευφράτη και μια βαθιά τάφρο που είχε κατασκευάσει ο στρατός του Αρταξέρξη και συνέχισε την προέλασή της. Καθώς η στρατιά βάδιζε, έβλεπαν παντού ίχνη από άνδρες και ίππους στο χώμα, σημάδι πως ο βασιλικός στρατός υποχωρούσε ενώπιόν τους.

Έτσι βάδισαν επί τρεις ημέρες, όταν ξαφνικά ένας από τους ανιχνευτές ιππείς του Κύρου έφτασε καλπάζοντας και φωνάζοντας ότι ο βασιλικός στρατός ερχόταν καταπάνω τους. Ήταν πρωί της 3ης Σεπτεμβρίου του 401 π.Χ. Αμέσως μόλις δόθηκε το σύνθημα η στρατιά μετέπεσε από σχηματισμό πορείας σε σχηματισμό μάχης. Οι άνδρες οπλίστηκαν και άρχισαν να λαμβάνουν τις προκαθορισμένες τους θέσεις.

Οι Έλληνες τάχθηκαν στο δεξιό κέρας, καλυπτόμενοι από την κοίτη του Ευφράτη. Στο άκρο δεξιό τάχθηκαν οι Έλληνες πελταστές και 1.000 Παφλαγόνες ιππείς. Δίπλα τους τάχθηκε η φάλαγγα, με τον Κλέαρχο να διοικεί την δεξιά πτέρυγα, τον Πρόξενο το κέντρο και τον Μένωνα την αριστερή πτέρυγά της.

Το κέντρο και το αριστερό κέρας της στρατιάς του Κύρου σχηματίστηκε από περσικά τμήματα και τμήματα υποτελών. Στο κέντρο τάχθηκε και ο ίδιος ο Κύρος επικεφαλής 600 επίλεκτων ιππέων της σωματοφυλακής του. Όλοι οι ιππείς της σωματοφυλακής έφεραν θώρακες, κράνη και παραμερίδια (ειδικές θωρακίσεις που προστάτευαν τα πόδια του πολεμιστή και εφαρμόζονταν στη σέλα).

Ο Κύρος μόνο αρνήθηκε να φορέσει κράνος για να είναι εύκολα αναγνωρίσιμος από τους άνδρες του. Από τη διάταξη και μόνο των δυνάμεών του γίνεται φανερό και το σχέδιο μάχης του Κύρου. Προφανώς ο Πέρσης πρίγκηπας υπολόγιζε ότι οι Έλληνες θα επικρατήσουν έναντι του εχθρικού αριστερού.

Κατόπιν θα μπορούσαν να πλαγιοκοπήσουν το εχθρικό κέντρο, εκεί όπου θα πολεμούσε και ο αδερφός του Αρταξέρξης, και με παράλληλη πίεση από τους δικούς του άνδρες και ιδίως από την επίλεκτη σωματοφυλακή του να το διασπάσουν. Ο Κύρος για να στεφθεί νικητής δεν αρκούσε να τρέψει σε φυγή τον αντίπαλο στρατό. Έπρεπε να σκοτώσει και τον αδερφό του.

Η πρώτη ελληνική έφοδος

Αφού παρατάχθηκαν με τον τρόπο αυτό οι άνδρες του Κύρου ανέμεναν την άφιξη του εχθρού. Πράγματι γύρω στο απόγευμα εμφανίστηκε από τα νότια η τεράστια στρατιά του Αρταξέρξη. «Φάνηκε ένα λευκό σύννεφο σκόνης, το οποίο μετά από ώρα έγινε μαύρο επί της πεδιάδας και σε μεγάλη έκταση«, γράφει ο Ξενοφών, εντυπωσιασμένος από το θέαμα της προσέγγισης του τεράστιου στρατού.

Στο άκρο αριστερό, το οποίο διοικούσε ο Τισσαφέρνης, τάχθηκαν βαριά οπλισμένοι ιππείς που όλοι τους έφεραν λευκούς ελληνικούς λινοθώρακες. Δίπλα τους τάχθηκαν γεροφόροι (γέρας=είδος ασπίδας) Πέρσες και δίπλα σε αυτούς Αιγύπτιοι δορυφόροι, οπλισμένοι με μεγάλες ποδήρεις ασπίδες και δόρατα όπως τα ελληνικά.

Κατόπιν είχαν ταχθεί άλλοι ιππείς και τοξότες. Οι στρατιώτες κάθε έθνους πολεμούσαν σε δικούς τους σχηματισμούς και μπορούσες να δεις, σύμφωνα με την περιγραφή του αυτόπτη μάρτυρα Ξενοφώντα, τους τετράπλευρους σχηματισμούς τους. Μπροστά απ’ όλο το μέτωπο ήταν ταγμένα τα δρεπανηφόρα άρματα.

Ενώπιον του εχθρικού μετώπου, το οποίο υπερείχε συντριπτικά σε μήκος του δικού του, ο Κύρος άλλαξε γνώμη και διέταξε τον Κλέαρχο να κινηθεί κλιμακωτά και να προσβάλει το εχθρικό κέντρο. Ο Κλέαρχος όμως, έμπειρος στρατηγός ως ήταν, δε θεωρούσε σωστή ενέργεια να κινηθεί προς το κέντρο και να αφήσει τη σιγουριά που του εξασφάλιζε η κοίτη του Ευφράτη.

Αν τυχόν ξεμάκρυνε από τον ποταμό υπήρχε ο κίνδυνος να διασπαστεί η αναγκαστικώς αραιωμένη του παράταξη και να περικυκλωθεί ολόκληρη η φάλαγγα από το ιππικό του Τισσαφέρνη. Για το λόγο αυτό ο Κλέαρχος απάντησε στον Κύρο να μην ανησυχεί και πως ο ίδιος γνώριζε πώς πρέπει να πολεμήσει.

Τελικά τα ασιατικά τμήματα του Κύρου άρχισαν να βαδίζουν προς συνάντηση του εχθρού. Οι Έλληνες όμως δεν είχαν ακόμα αρχίσει να κινούνται. Ο Κλέαρχος μόλις είχε δώσει το σύνθημα «Ζεύς σωτήρ και νίκη», το οποίο πέρασε από στόμα σε στόμα και από τον τελευταίο άνδρα. Μόλις ξαναήρθε η σειρά του Κλεάρχου να αναφωνήσει το σύνθημα, δόθηκε η διαταγή και οι Έλληνες άρχισαν να βαδίζουν.

Η απόσταση που χώριζε τα δύο στρατεύματα δεν ήταν μεγαλύτερη των 600-800 μέτρων. Οι Έλληνες βάδιζαν με ταχύ βήμα και έψαλαν τον παιάνα. Μόλις πλησίασαν περισσότερο άρχισαν να αλαλάζουν και να κτυπούν τα δόρατα επί των ασπίδων τους, παράγοντας έναν δαιμονικό θόρυβο.

Ενώπιον του θεάματος τούτου και πριν οι Έλληνες πλησιάσουν σε απόσταση του ωφέλιμου βεληνεκούς των τόξων (150-200 μέτρα) οι απέναντί τους βάρβαροι έστρεψαν τα νώτα και τράπηκαν σε φυγή! Ακόμα και οι ηνίοχοι των δρεπανηφόρων αρμάτων τα εγκατέλειψαν και ακολούθησαν τους φεύγοντες συναδέλφους τους.

Τα δε δρεπανηφόρα άρματα, με τους ίππους τρομοκρατημένους άρχισαν να τρέχουν και να κατακόπτουν το περσικό πεζικό. Μερικά από αυτά στράφηκαν ανεξέλεγκτα και κατά των Ελλήνων. Αυτοί όμως άνοιγαν τους ζυγούς τους και τα άφηναν να περνούν ακίνδυνα ανάμεσά τους. Με τον τρόπο αυτό οι Έλληνες διέλυσαν την απέναντί τους εχθρική παράταξη με μοναδική απώλεια έναν τραυματία από βέλος!

Ο θάνατος του Κύρου

Την ώρα όμως που οι Έλληνες κατατρόπωναν κυριολεκτικά τους απέναντί τους εχθρούς, στο άλλο άκρο τα πράγματα δεν φαίνεται πως εξελίχθηκαν το ίδιο ευνοϊκά για τον Κύρο. Το αριστερό του Κύρου κάμφθηκε από την εχθρική υπεροχή και ο Κύρος φοβούμενος μην κατακοπεί το ελληνικό στράτευμα, πληττόμενο εκ των νώτων επέλασε με τους 600 επίλεκτους ιππείς του κατά των 6.000 ιππέων του Αρταξέρξη και τους διέσπασε.

Οι νικητές ιππείς του όμως άρχισαν να καταδιώκουν τους φεύγοντες εχθρούς και μόνο λίγοι, οι «ομοτράπεζοι» του έμειναν δίπλα στον Κύρο. Έξαφνα ο Κύρος αντελήφθη την παρουσία του αδερφού του. «Ιδού, τον βλέπω», είπε στους άνδρες του και όρμησε καταπάνω στον Αρταξέρξη. Κατόρθωσε μάλιστα να τον τραυματίσει στο στέρνο τρυπώντας του ακόμα και τον θώρακα. Την ίδια όμως στιγμή ο Κύρος δέχθηκε ένα ακόντιο κάτω από το μάτι. Με τον αρχηγό τους βαριά πληγωμένο, οι λιγοστοί άνδρες του Κύρου προσπάθησαν να τον καλύψουν.

Σε μια άγρια και συγκεχυμένη όμως συμπλοκή που ακολούθησε έπεσαν όλοι, μαζί με τον ηγέτη τους. Οι μεν νικητές έκοψαν το κεφάλι και το δεξί χέρι του Κύρου, οι δε στρατιώτες του νεκρού τράπηκαν σε φυγή και οι άνδρες του Αρταξέρξη κατέλαβαν το στρατόπεδο της στρατιάς του Κύρου. Οι επιζώντες βάρβαροι στρατιώτες του Κύρου, με επικεφαλής τον Αριαίο, κινήθηκαν προς τα πίσω και σταμάτησαν σε απόσταση 25 χλμ. από το πεδίο της μάχης.

Στο μεταξύ εντός του στρατοπέδου ξέσπασε μεγάλη μάχη μεταξύ των Ελλήνων φρουρών του στρατοπέδου και των ανδρών του Αρταξέρξη. Οι τελευταίοι αιχμαλώτισαν μάλιστα τη μία από τις δύο Ελληνίδες παλλακίδες του Κύρου. Η δεύτερη κατόρθωσε να ξεφύγει και γυμνή κατέφυγε στους Έλληνες φρουρούς και διεσώθη. Οι Έλληνες φρουροί άντεξαν για κάποια ώρα την εχθρική πίεση.

Καθώς όμως όλο και περισσότεροι βάρβαροι έρχονταν εναντίον τους στράφηκαν προς το κύριο σώμα των Ελλήνων του Κλεάρχου. Στο μεταξύ ο Αρταξέρξης είχε πληροφορηθεί από τον Τισσαφέρνη ότι οι Έλληνες είχαν διαλύσει τις απέναντί τους δυνάμεις και διέταξε την αναδιοργάνωση των δυνάμεών του, ώστε να επιτεθούν εκ νέου στους ως τότε νικητές Έλληνες.

Η δεύτερη ελληνική έφοδος

Ο Κλέαρχος, όμως, έστρεψε την φάλαγγα και ανέμενε την νέα εχθρική επίθεση. Την ίδια ώρα οι Έλληνες πελταστές, υπό τον Επισθένη από την Αμφίπολη, κατόρθωσαν να προκαλέσουν τεράστιες απώλειες στο επίλεκτο ελαφρύ ιππικό, χρησιμοποιώντας μια άκρως έξυπνη τακτική. Δεχόμενοι την έφοδο του εχθρικού ιππικού οι Έλληνες πελταστές είτε άνοιξαν τους ζυγούς τους, είτε έπεσαν πρηνείς στο έδαφος. Μόλις οι Πέρσες ιππείς περνούσαν οι Έλληνες άρχιζαν να τους κτυπούν από πολύ κοντά με ακόντια, ακόμα και με σπαθιά! Με τον τρόπο αυτό κανείς πελταστής δεν έπαθε το παραμικρό και οι ιππείς τράπηκαν σε φυγή.

Τελικά ο Τισσαφέρνης και οι άνδρες του σταμάτησαν τη φυγή όταν συνάντησαν τα λοιπά βασιλικά στρατεύματα. Έτσι, τώρα, όλοι μαζί κινήθηκαν κατά των Ελλήνων. Τώρα οι Έλληνες θα έδιναν τον υπέρ πάντων αγώνα, μόνοι τους 13.000 άνδρες, κατά των μυριάδων του Αρταξέρξη.

Ο εμπειροπόλεμος Κλέαρχος, στην κρίσιμη αυτή στιγμή, έδειξε όλη του την αξία. Διέταξε τους άνδρες του να λάβουν θέσεις όσο το δυνατό πλησιέστερα στον ποταμό, ώστε να έχουν καλυμμένα τα νώτα τους και να είναι σε θέση με απλή κλίση να καλύψει και τις πτέρυγες. Αντίθετα οι Πέρσες τάχθηκαν παραδοσιακά, όπως και πριν και άρχισαν να βαδίζουν κατά των ακατάβλητων Ελλήνων.

Οι Έλληνες, όμως, δεν τους περίμεναν. Έψαλαν τον παιάνα και εφόρμησαν κατά των εχθρών. Αυτή τη φορά οι βάρβαροι τράπηκαν σε φυγή ακόμα ενωρίτερα, καταδιωκόμενοι από τους Έλληνες. Ακόμα και το εχθρικό ιππικό, το επίλεκτο περσικό ιππικό, ετράπη επίσης σε φυγή και δεν στάθηκε να αντιμετωπίσει την έφοδο των Ελλήνων πεζών!

Οι νικητές Έλληνες στρατοπέδευσαν για τη νύκτα στους πρόποδες ενός γηλόφου, στην κορυφή του οποίου εγκατέστησαν προφυλακές. Λίγο πριν βραδιάσει ο Λύκιος ο Συρακούσιος, ο οποίος εστάλη από τον Κλέαρχο για αναγνώριση, επέστρεψε χαρούμενος και ανέφερε ότι «φεύγουσιν ανά κράτος»! Μια από τις μεγαλύτερες νίκες των αρχαίων Ελλήνων, η πλέον παρεξηγημένη, είχε μόλις επιτευχθεί.

Πηγή: slpress.gr

Λόγω της ενεργειακής κινητικότητας εντός της κυπριακής ΑΟΖ, η Τουρκία προσπαθεί με λεονταρισμούς να εκφοβίσει την Ελλάδα και την Κύπρο. Η εν εξελίξει γεώτρηση της αμερικανικής ExxonMobil στο θαλάσσιο οικόπεδο 10 στο στόχο «Δελφύνη» της κυπριακής ΑΟΖ έχει οδηγήσει την Άγκυρα σε σπασμωδικές κινήσεις για την πραγμάτωση μακροχρόνιας στρατηγικής, η οποία εστιάζει στον έλεγχο των θαλασσίων οδών σε Ιόνιο, Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο.

Συστατικό στοιχείο της εν λόγω στρατηγικής συνιστά η καταστρατήγηση της σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας και των συμφωνιών της Κυπριακής Δημοκρατίας που οριοθετούν τις ΑΟΖ με τρίτες χώρες όπως η Αίγυπτος, το Ισραήλ και ο Λίβανος. Ως τακτική καταστρατήγησης του διεθνούς δικαίου και των υφιστάμενων συμφωνιών για τις θαλάσσιες ζώνες σε Ιόνιο, Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο επιλέγεται από την Άγκυρα η προσέγγιση με τις Αλβανία και Λιβύη.

Ειδικά ως προς την Αλβανία, η τουρκική στρατηγική καρποφόρησε όταν το 2009 επέτυχε το αλβανικό Συνταγματικό Δικαστήριο να ακυρώσει τη συμφωνία που είχε υπογραφεί με την Ελλάδα για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών. Σημειωτέον, ότι η συμφωνία του 2009 προέβλεπε την οριοθέτηση στη βάση της μέσης γραμμής σύμφωνα με τις διατάξεις της συμβάσεως του ΟΗΕ για το δίκαιο της Θάλασσας.

Η οριοθέτηση ωστόσο με την αρχή της μέσης γραμμής στο Ιόνιο δημιουργούσε αρνητικό προηγούμενο για την Τουρκία στο Αιγαίο, καθώς προβλέπονταν η δέσμευση εκ μέρους της Αλβανίας για την μη έγερση αιτιάσεων σχετικά με την υφαλοκρηπίδα των νήσων Οθωνών και Ερεικούσσας. Και τούτο διότι η εν λόγω αλβανική δέσμευση ευνοούσε την ελληνική θέση σχετικά με το Καστελόριζο. Όπως, άλλωστε, προβλέπει το άρθρο 121 του Δίκαιου της Θάλασσας, τα νησιά που κατοικούνται διαθέτουν ΑΟΖ, η οποία καθορίζεται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που συντελείται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Τουτέστιν, το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελόριζου διαθέτει ΑΟΖ.

Προκειμένου να κατανοηθεί το μέγεθος της τουρκικής παρεμβατικότητας στην αλβανική πλευρά, αξίζει να επισημανθεί ότι η ακυρωθείσα ελληνοαλβανική συμφωνία για τις θαλάσσιες ζώνες προέβλεπε την απόδοση στην Αλβανία του μεγαλύτερου ποσοστού που θα μπορούσε να αποσπάσει σύμφωνα με το δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο έφθανε το 50,8% επί της οριοθετηθείσας περιοχής έναντι του 49,1% που θα λάμβανε η Ελλάδα.

Είναι πρόδηλο επομένως ότι η ακύρωση της ελληνοαλβανικής συμφωνίας του 2009 για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών στο Ιόνιο επιβεβαίωσε την παρεμβατικότητα της Τουρκίας και δημιούργησε σαφές προηγούμενο. Πάνω σ’ αυτό η Άγκυρα στηρίζει την έτερη παρέμβασή της, αυτή τη φορά στην Λιβύη. Κύριος στόχος να αποτραπεί ο καθορισμός θαλασσίων ζωνών στο Λιβυκό πέλαγος κατά τρόπο που δεν συνάδει με τα τουρκικά συμφέροντα.

Οι χάρτες του Ακάρ

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η πρόσφατη επίσκεψη του Τούρκου υπουργού Άμυνας Χουλουσί Ακάρ στην Λιβύη, ο οποίος, κατά τις διμερείς συνομιλίες, παρουσίασε χάρτες που αμφισβητούν την ελληνική υφαλοκρηπίδα ακόμη και νότια της Ιεράπετρας. Η θέση της Άγκυρας συμπυκνώνεται στο ότι η Αθήνα επιχειρεί δήθεν να οικειοποιηθεί τη λιβυκή υφαλοκρηπίδα, υφαρπάζοντας 39.000 τετραγωνικά χλμ από την τελευταία.

Οι τουρκικοί χάρτες που παρουσιάστηκαν από τον Τούρκο υπουργό Άμυνας στη Λιβύη δεν αποτελούν καινούργια υπόθεση. Αποτελούν τμήμα ενός πακέτου χαρτών που η Άγκυρα παρουσιάζει ήδη από το 2011 στις τουρκικές Ακαδημίες Πολέμου και δημοσιεύθηκαν το 2012 στο ερευνητικό κέντρο Bilgesam, στο πλαίσιο μελέτης που συνέταξε ο Τσιχάτ Γιαϊτσί, νυν αντιναύαρχος και επικεφαλής προσωπικού του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού, ο οποίος στο παρελθόν είχε διατελέσει διοικητής της Νότιας Ναυτικής Διοίκησης.

Από το 2011 και εντεύθεν ο Τούρκος αντιναύαρχος έχει πολλάκις διατυπώσει δημοσίως τις τουρκικές θέσεις ειδικά ως προς την οριοθέτηση της ΑΟΖ με κράτη της Ανατολικής Μεσογείου. Υπήρξε μάλιστα ένθερμος υποστηρικτής της διεξαγωγής διμερούς διαλόγου της Τουρκίας απευθείας με έκαστη χώρα της Ανατολικής Μεσογείου για την οριοθέτηση των ΑΟΖ, προτείνοντας την παράκαμψη της Κύπρου με το αιτιολογικό ότι η Αίγυπτος δύναται να αυξήσει τη θαλάσσια έκταση της κατά 21.500 τετραγωνικά χλμ, ο Λίβανος κατά 3.900 τετραγωνικά χλμ και το Ισραήλ κατά 4.600 τετραγωνικά χλμ.

Την ίδια στιγμή ο αντιναύαρχος Γιαϊτσί υποστηρίζει την εξαφάνιση της υφαλοκρηπίδας του Καστελόριζου με διττό στόχο: αφενός την αποκοπή της επαφής των ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου, αφετέρου την έγερση τουρκικών διεκδικήσεων στα θαλάσσια οικόπεδα 1, 4, 5, 6 και 7 εντός της κυπριακής ΑΟΖ.

Μοιράζοντας ξένα ιμάτια

Ένας ιδιαίτερα ενδιαφέρον χάρτης της προαναφερθείσας μελέτης με τίτλο «Το πρόβλημα της οριοθέτησης θαλάσσιων περιοχών στην Ανατολική Μεσόγειο και η Τουρκία» (DOĞU AKDENİZ’DE DENİZ YETKİ ALANLARININ PAYLAŞILMASI SORUNU VE TÜRKİYE) αποτυπώνει την μη τουρκική αναγνώριση υφαλοκρηπίδας στα νησιά του Αιγαίου. Ως συνέπεια αυτού αποτυπώνει την οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα σε Τουρκία και Ισραήλ κατά τρόπο που αποδίδει στο τελευταίο τμήμα των κυπριακών θαλάσσιων οικοπέδων 1, 7, 8, 9, 10 και 11 καθώς και το σύνολο του οικοπέδου 12.

Οι προσπάθειες της Άγκυρας για διμερείς απευθείας συνομιλίες με Αίγυπτο, Ισραήλ και Λίβανο, προκειμένου να οριοθετηθούν οι μεταξύ τους ΑΟΖ, ακυρώνοντας τις συμφωνίες με την Κύπρο δεν απέδωσαν. Έκαστη χώρα εκλαμβάνει εν πολλοίς την Τουρκία ως κράτος ταραξία που κινητοποιείται στη βάση συμφεροντολογικών δεδομένων και με επιδίωξη την πρόσκτηση κυρίαρχου τουρκικού ρόλου στην Ανατολική Μεσόγειο.

Με αυτά τα δεδομένα και σύμφωνα με τους τουρκικούς υπολογισμούς, η Λιβύη εκτιμάται ότι δύναται να αποτελέσει εφαλτήριο για την παρεμπόδιση των ενεργειακών σχεδιασμών στην Ανατολική Μεσόγειο. Και τούτο διότι η Λιβύη, όπως άλλωστε και η Τουρκία, δεν αποτελεί συμβαλλόμενο μέρος της σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας και παγίως αμφισβητεί το δικαίωμα των νησιών σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.

Η τουρκική θέση, όπως παρουσιάζεται σε σχετικό χάρτη της προαναφερθείσας μελέτης, συνίσταται στον καθορισμό της ΑΟΖ Τουρκίας-Λιβύης στη βάση της μεταξύ τους μέσης γραμμής ,οδηγώντας στην αύξηση της λιβυκής θαλάσσιας περιοχής κατά ποσοστό 60%. Η Άγκυρα εκτιμάται ότι προβαίνει σε υπολογισμούς χωρίς τον ξενοδόχο, τη στιγμή μάλιστα που στη Λιβύη δεν υπάρχει μία ενιαία κυβέρνηση, η οποία δύναται να λάβει οριστικές αποφάσεις. Αντίθετα, υφίστανται δύο διαφορετικές κυβερνήσεις, η μία με έδρα την Τρίπολη και η άλλη με έδρα το Τομπρούκ.

Σε κάθε περίπτωση, ο τυχοδιωκτισμός της Τουρκίας για την ενέργεια στην Ανατολική Μεσόγειο δεν έχει όρια τη στιγμή μάλιστα που ίδια θεωρεί ότι βρίσκεται εκτός των συνολικότερων ενεργειακών σχεδιασμών. Η διπλωματική επαγρύπνηση Ελλάδας και Κύπρου αποτελεί μονόδρομο, ώστε να αποτραπεί η οποιαδήποτε πιθανότητα δημιουργίας τουρκικών τετελεσμένων σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο. Προς τούτο, έμβλημα της ελληνικής διπλωματίας οφείλει να αποτελέσει το προσκοπικό ρητό «έσω έτοιμος».

Πηγή: slpress.gr

Ανταποκρινόμενοι στην ευγενική και φιλάδελφη πρόσκληση του εγκρίτου περιοδικού ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ και παροτρυνόμενοι απ’ την προτροπή του μακαριστού πλέον κι αυτού αγίου Γέροντος Παϊσίου,

Ὅταν ἔμεινε γιά διανυκτέρευση στό Μοναστήρι ἕνας παπικός, ὁ Γέροντας τοῦ φέρθηκε μέ ἀγάπη. Ὁ ἐπισκέπτης ἦταν καλοπροαίρετος καί εἶχε πολλές ἀπορίες. Ὁ Γέροντας τοῦ ἐξηγοῦσε μέ καλωσύνη καί πραότητα. Τότε τό Μοναστήρι δέν εἶχε τήν μεγάλη τράπεζα πού ἔχει τώρα, καί ἔτρωγαν ὅλοι μαζί (μοναχοί, κληρικοί, λαϊκοί) σέ μιά μικρή τράπεζα (τραπεζαρία) στό ἰσόγειο, δίπλα στή βρύση. Εἶχαν προπορευθῆ ὅλοι οἱ ἄλλοι. Κάθησαν στήν τράπεζα καί περίμεναν τόν Γέροντα. Ὅταν μπῆκε ὁ Γέροντας μέσα, ὅλοι σηκώθηκαν ἀπό σεβασμό ἀλλά καί γιά νά γίνη ἡ συνηθισμένη προσευχή τῆς τραπέζης. Ὁ Γέροντας κάθησε, εἶπε καί στούς ἄλλους νά καθήσουν, ἔκανε τό σταυρό του καί ἄρχισε νά τρώη. Ὁ παπικός ἦταν πιστός. Παίρνει τό λόγο καί λέει στό Γέροντα:

› Γέροντα, δέν θά κάνωμε προσευχή;

Καί ὁ Γέροντας ἤρεμα τοῦ ἀπαντᾶ:

› Καλύτερα νά κάνωμε σιωπή.

Καί συνέχισε τό φαγητό του. Ἄς κατανοήσουν τό πνεῦμα τοῦ ἁγίου Γέροντος ὅσοι ἐπιμένουν στίς συμπροσευχές μέ ἑτεροδόξους.

(Πηγή: απόσμασμα από το βιβλίο της Ενωμένης Ρωμηοσύνης: «Ο Γερων Ιακωβος», Ενωμένη Ρωμηοσύνη)

Να προσέχετε τους αιρετικούς! Εμείς, παιδιά μου, εκείνο που βρήκαμε εκείνο να τηρούμε, είτε εκ παραδόσεως, είτε εν λόγω, είτε δια επιστολής, όπως λέει και ο απόστολος Παύλος. Προ ετών είχε περάσει ένα παλληκάρι φοιτητής από την Θεσσαλονίκη, και το παιδί αυτό πήγαινε σε μια μεγάλη αίθουσα με άλλους φοιτητές και τους μιλούσαν αιρετικά πράγματα. Και το παιδί ήταν μαύρο στο πρόσωπο και έβγαζε από το στόμα του φλόγες. Μου έλεγε:

› Πάτερ μου, φωτιές βγάζω από το στόμα μου!

› Μα, αφού αρνήθηκες τον Θεό, παιδί μου;…

› Πάτερ μου, μας πλανήσανε. Ήμασταν παιδιά της Εκκλησίας… Τι να κάνω τώρα, πάτερ, για να σωθώ;

› Να μετανοήσης, παιδί μου, και να μην ξαναπάς σε τέτοιες πόρτες και τέτοιες συντροφιές να μην κάνης. Και να πηγαίνης στην εκκλησία. Στην εκκλησία υπάρχει η σωτηρία της ψυχής μας. Στην εκκλησία βρίσκουμε υγεία, παρηγοριά, σωτηρία ψυχής.

(Πηγή: «Ο Αγιος Ιάκωβος για τους ναρκομανείς, τους αιρετικούς και τους ματαιόδοξους», Κοινωνία Ορθοδοξίας)

Διηγεῖται ὁ Γέροντας Ἰάκωβος Τσαλίκης:

«Κάποτε ἐπισκέφθηκε τὸ Μοναστήρι μᾶς ἕνας Προτεστάντης πάστορας. Ὅταν μὲ ἐνημέρωσαν ὅτι αὐτὸς ὁ κύριος εἶναι ἱερέας τῶν Προτεσταντῶν, τὸν πλησιάσαμε καὶ τὸν ξεναγήσαμε στὸ Μοναστήρι μας. Μετά, εἶπα νὰ ἑτοιμάσουν γιὰ τὸν ἄνθρωπο φαγητό. Ἐγὼ δὲν κάθησα μαζί του στὸ τραπέζι, ἀλλὰ ἀποσύρθηκα στὸ κελί μου. Διότι αὐτὸ ἀπαιτεῖ ἡ τάξις. Οἱ Πατέρες ἀπαγορεύουν τὴ συμπροσευχὴ ποὺ προηγεῖται τῆς κοινῆς τραπέζης.»

Σὲ ἄλλη περίπτωση ἐπισκέφθηκαν τὸ Μοναστήρι δύο ἁγιορεῖτες ἱερομόναχοι καὶ μιὰ ἡλικιωμένη κυρία Καθολική, ρωσικῆς καταγωγῆς, ποὺ εἶχε ἀποφασίσει νὰ γίνει Ὀρθόδοξη. Ὅταν στὸ Γέροντα ἀναφέρθηκε ὅτι, κατόπιν ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, στὰ ἄτομα αὐτὰ εἶναι ἀρκετό το μυστήριο τοῦ Χρίσματος, χωρὶς τὸ Βάπτισμα, ὁ Γέροντας εἶπε:

«Δὲν γνωρίζω τί ἀποφάσισε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος. Ἐκεῖνο ποὺ γνωρίζω εἶναι ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο λέει: «ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεῖς σωθήσεται». Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ γίνεται κανονικά το μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καὶ τοῦ Χρίσματος.»

Καὶ σὲ ἕνα τρίτο περιστατικὸ ἑνὸς Καθολικοῦ, ποὺ θέλησε νὰ βαπτισθεῖ, ἀφοῦ ὁ Γέροντας τὸν προέτρεψε νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸν ἐπίσκοπό τῆς περιοχῆς του, ἀπ’ ὅπου ἐπέστρεψε μὲ τὴ σύσταση ὅτι δὲν χρειάζεται βάπτισμα ἄλλα μόνο χρίσμα, χωρὶς νὰ σχολιάσει τὴν παραπάνω ἀντιμετώπιση, ἔφερε μία μεγάλη κολυμβήθρα στὸ Μοναστήρι καί, βοηθούμενος ἀπὸ ἕνα ἀρχιμανδρίτη, πνευματικό του τέκνο, βάπτισε κανονικὰ τὸν ἐν λόγω ἄνθρωπο στὸ παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπη.

(Πηγή: ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ νέο βιβλίο τοῦ Ἀρχιμ. Ἰωάννη Κωστὼφ «ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΦΟΔΙΑ, ὄχι νὰ ἐκτρέφουμε, ἀλλὰ νὰ ἐκτρέπουμε τὴν αἵρεσι», σέλ. 55-56, Ελλάς-Ορθοδοξία)

«Ἀν εἴμαστε πνευματικὰ ἀδύναμοι καὶ ἡ συμπεριφορὰ τοῦ ἄλλου μᾶς ἐπηρεάζει ἀρνητικά, τότε πρέπει νὰ μὴ τὸν κατηγοροῦμε, ἀλλὰ νὰ τὸν ἀποφεύγουμε καὶ νὰ μὴν ἔχουμε μαζί του συναναστροφὲς καὶ συνέπειες.

Καὶ ἂν εἶναι αἱρετικὸς τότε νὰ τὸν ἀποφεύγουμε τελείως καὶ νὰ μὴν τὸν δεχόμαστε. Γιατί ἡ συντροφιὰ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς εἶναι ἐπικίνδυνη, μπορεῖ νὰ μᾶς δηλητηριάσει καὶ νὰ μᾶς θανατώσει πνευματικά.»

(Πηγή: «Γέροντας Ἰάκωβος Τσαλίκης: Ἡ συντροφιὰ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς μπορεῖ νὰ μᾶς δηλητηριάσει καὶ νὰ μᾶς θανατώσει πνευματικά», Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό)

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη, Κοινωνία Ορθοδοξίας, Ελλάς-Ορθοδοξία, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Θυμηθήκαμε «ένδοξες» ημέρες του 1987, όταν η Εκκλησία είχε υποστή διωγμό —ασυγκρίτως ελαφρότερον, είναι αλήθεια— του σημερινού. Δόξα τω Θεώ τότε είχαμε αρχιστράτηγο της Εκκλησιαστικής στρατιάς τον αείμνηστο π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, έστω κι αν υπέγραφε «ταπεινός υποδεκανεύς». Δόξα τω Θεώ, και πάλιν, μας άφησε παρακαταθήκη αντιμετωπίσεως τα τότε γραπτά του.

Σταχυολογούμε δύο καθοδηγητικές θεοφώτιστες υποδείξεις του:

Το πρώτο από το πόνημά του Άρθρα, Μελέται, Επιστολαί, τομ. Γ´: «Εν η περιπτώσει το Κράτος, επικαλούμενον νομικά η μάλλον “νομικιστικά” επιχειρήματα…, αρνηθή να καταβάλη τους μισθούς των Ιερέων, τι δέον γενέσθαι.

α´) Η Ιεραρχία δι᾽ ανακοινώσεώς της, κυριολεκτικώς δραματικής κατά το περιεχόμενον, θα καλή τον πιστόν Ελληνικόν λαόν να συμπαρασταθή οικονομικώς εις τους Ιερείς του. Ανάλογος έκκλησις θα απευθυνθή και εις τον Ελληνισμόν της Διασποράς. Θα καταρτίση δε η Ιεραρχία ειδικήν Επιτροπήν εκ συνταξιούχων ευσεβών Καθηγητών Πανεπιστημίου και συνταξιούχων ευσεβών Δικαστικών, εις την οποίαν θα στέλλωνται τα χρήματα προς βοήθειαν των Ιερέων.

β´) Εις τους αυλείους χώρους των Ναών των πολύ μεγάλων πόλεων θα εγκατασταθούν οι Ιερείς μετά των μελών των οικογενειών των, αποσυρόμενοι μόνον την μεσημβρίαν και την εσπέραν. Πλησίον των θα υπάρχη δίσκος επί τραπεζίου και παραπλεύρως μεγάλη επιγραφή: “Αδελφέ χριστιανέ, ρίψε τον οβολόν σου, διότι η Πολιτεία κατεδίκασεν εις τον δια πείνης θάνατον και εμάς και τα παιδιά μας”. Δεν θα υποχρεωθούν όλοι να το πράξουν. Αυτοί που θα θελήσουν, χάριν της Εκκλησίας, να το πράξουν, θα είνε υπεραρκετοί!

Φαντάζεσθε π.χ. τον π. Γεώργιον Κίκιζαν του αγίου Δημητρίου Αμπελοκήπων η τον π. Ιωάννην Χατζηθανάσην της αγίας Παρασκευής, περιστοιχιζομένους από τα οκτώ τέκνα των, να “επαιτούν” έξωθι των Ναών των τον οβολόν των διερχομένων; Αι σκηναί αύται, μεταδιδόμεναι, και μάλιστα φωτογραφικώς, όχι μόνον εις το εσωτερικόν υπό των Εφημερίδων, αλλά και εις το εξωτερικόν δια των διεθνών Πρακτορείων ειδήσεων, θα συγκλονίσουν όλον τον κόσμον…».

Το δεύτερο κείμενο από το πόνημά του Θέματα Κανονικά και Εκκλησιολογικά: «Κύριοι Βουλευταί• ανελογίσθητέ ποτε τι προσφέρει η Ορθόδοξος Ελληνική Εκκλησία εις το Έθνος; Δεν εννοούμεν τι προσέφερε κατά το παρελθόν, και μάλιστα κατά τους ζοφερούς χρόνους της Τουρκοκρατίας, αλλά τι προσφέρει σήμερον. Διετυμπανίσθη κατά κόρον αυτάς τας ημέρας ότι το Κράτος διαθέτει δεκατρία περίπου δισεκατομμύρια δια την Εκκλησίαν (μισθοδοσία Κλήρου και εκκλησιαστική εκπαίδευσις). Δεν θα υπομνήσωμεν ότι αν υπολογισθή η περιουσία της Εκκλησίας, την οποίαν από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους ήρπασαν αι κατά καιρούς Κυβερνήσεις, τότε τα χρήματα αυτά δεν αποτελούν ούτε μικρόν μέρος των οφειλομένων τόκων. Δεν θα υπομνήσωμεν ούτε την εισφοράν 35% επί των ακαθαρίστων εισπράξεων των Ναών. Θα βροντοφωνήσωμεν όμως ότι τα χρήματα αυτά, τα οποία δίδει το Κράτος εις την Εκκλησίαν, επιστρέφουν πάλιν εις αυτό και μάλιστα με τόκον χίλια επί τοις εκατόν. Ας συνειδητοποιήση το Κράτος, ότι το πελώριον ηθοπλαστικόν έργον της Εκκλησίας είναι ο δίαυλος της επιστροφής των χρημάτων αυτών και μάλιστα πολλαπλασίως. Η Εκκλησία πολιτογραφεί βεβαίως ανθρώπους εις την Βασιλείαν των Ουρανών —και αυτό είναι το κύριον έργον της—, αλλ᾽ εν ταυτώ διαμορφώνει πολίτας χρηστούς και νομοταγείς. Επειδή υπάρχει και εργάζεται η Εκκλησία, υπάρχουν ολιγώτεροι κλέπται, ολιγώτεροι διαρρήκται, ολιγώτεροι ψευδομάρτυρες, ολιγώτεροι ναρκομανείς, ολιγώτεροι φοροφυγάδες, ολιγώτεροι γενικώς παραβάται του Ποινικού Νόμου. Αν δεν υπήρχεν η Εκκλησία, το Κράτος θα εχρειάζετο πολλαπλασίους Αστυνομικούς και Δικαστάς, περισσότερα Νοσοκομεία (δια τα ναρκωτικά, τα αφροδίσια νοσήματα κ.τ.τ.), περισσοτέρας Φυλακάς.

Τόσον οι Άμβωνες, όσον και τα Εξομολογητήρια, είναι αι πανίσχυροι πνευματικαί επάλξεις του αγώνος κατά του ηθικού κακού, που λυμαίνεται τας κοινωνίας. Επ᾽ αυτών των επάλξεων φρυκτωρεί ανυστάκτως η Εκκλησία και φυλάσσει πνευματικάς Θερμοπύλας. Οι Άμβωνες και τα Εξομολογητήρια είναι τα εργαστήρια κοσμογονικών δι᾽ εκάστην ύπαρξιν μεταβολών και αλλοιώσεων. Αναρίθμητα πλήθη ανθρώπων πείθονται και αποφασίζουν να μη καταθέσουν μηνύσεις, η να ανακαλέσουν τυχόν υποβληθείσας, να αποφεύγουν τας έριδας και τα μίση που ενίοτε οδηγούν και εις φόνους, να μη κάμουν έξωσιν εις τον πτωχόν ενοικιαστήν των, να μη καταφύγουν εις άμβλωσιν, να εκτινάξουν την απελπισίαν και να αποφύγουν την αυτοκτονίαν, να συμφιλιωθούν με τον σύντροφόν των και να μη φθάσουν εις διαζύγιον, να μη ανταποδίδουν κακόν αντί κακού, να βοηθούν τους πτωχούς και αναξιοπαθούντας, να αποκαταστήσουν την υλικήν η ηθικήν ζημίαν, τας οποίας προεξένησαν εις τον πλησίον των, να εργάζωνται ευσυνειδήτως και αποδοτικώς εις την υπηρεσίαν των, να απαλλαγούν από πάθη, όπως το ποτόν, το «χαρτί», και γενικώς τα «τυχηρά παιγνίδια», να είναι έντιμοι εις τας συναλλαγάς των και να μη εξαπατούν τους πελάτας των, και… και… και… Αυτό το ήρεμον και αθόρυβον και αφανές, αλλά τόσον εθνοφελές (δεν ομιλούμεν δια το «ψυχωφελές»), έργον, το καθημερινώς διεξαγόμενον «εν κόπω και μόχθω», εις πόσα δισεκατομμύρια δύναται να αποτιμηθή;

Και ακόμη: Εάν η Εκκλησία δεν ήσκει το τεράστιον κοινωνικόν έργον, το οποίον ασκεί, με πόρους τους οποίους εξευρίσκει η ιδία, τότε το βάρος αυτό θα έπιπτεν ολόκληρον εις τους ώμους του Κράτους. Ας καταγράψη λεπτομερώς το Κράτος τον αριθμόν των τροφίμων των Ιδρυμάτων της Εκκλησίας (Γηροκομείων, Οικοτροφείων, Ορφανοτροφείων, Ασύλων Ανιάτων κ.τ.λ.), τον αριθμόν των βοηθουμένων υπό των φιλοπτώχων ταμείων της, τον αριθμόν των συχναζόντων εις τα πνευματικά της Κέντρα, των νέων που φιλοξενούνται εις τας Κατασκηνώσεις της κ.τ.λ., κ.τ.λ., και ας υπολογίση ποίον είναι το ποσόν, το οποίον θα διέθετε το ίδιον αν ανελάμβανεν όλα αυτά τα έργα εις τους ώμους του. Ας μη διατυμπανίζωνται λοιπόν τα χρήματα που δίδονται εις την Εκκλησίαν, το υπ᾽ αριθμόν ένα στήριγμα του Έθνους. Τα χρήματα αυτά είναι η σπουδαιοτέρα και αποδοτικωτέρα «εθνική επένδυσις». Και το διατιθέμενον χρηματικόν ποσόν, όσον και αν διατυμπανίζεται ότι είναι μέγα, δεν είναι μεγαλύτερον από το ποσόν, το οποίον διατίθεται δια την μισθοδοσίαν των καθαριστριών των εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων της χώρας μας. Δεν νομίζετε, Κύριοι Βουλευταί, ότι οι Ιερείς προσφέρουν εις τον Λαόν μας —και λέγομεν τούτο χωρίς να υποτιμώμεν ουδόλως ούτε τας εντίμους γυναίκας καθαριστρίας ούτε το έργον των—, έργον σπουδαιότερον από αυτάς;».
Ευχόμαστε οι πολέμιοι της Εκκλησίας να ανανήψουν και να μη πυροβολούν την Μητέρα των, την Εκκλησίαν.

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος

Η διάσημη τραγουδίστρια Celine Dion αποτελεί την τελευταία μεγάλη celebrity που επιτίθεται στα πρότυπα άνδρα / γυναίκας. Παρουσιάζεται σε μια νέα διαφήμιση που ρωτά σε ποιον πραγματικά ανήκουν τα παιδιά (sic).

"Τα παιδιά μας. Δεν είναι πραγματικά τα παιδιά μας, καθώς είμαστε όλοι οι σύνδεσμοι σε μια ατελείωτη αλυσίδα που είναι ζωή", εξηγεί η Καναδέζα τραγουδίστρια σε μια διαφήμιση που κυκλοφόρησε αυτή την εβδομάδα. "Για μας, είναι όλα. Αλλά στην πραγματικότητα, είμαστε μόνο ένα κλάσμα του σύμπαντός τους".

Η διαφήμιση την δείχνει να μπαίνει ντυμένη στα μαύρα μια νύχτα σε ένα νοσοκομείο και να πηγαίνει στην πτέρυγα με τα νεογέννητα, όπου νεογέννητα αγοράκια και κοριτσάκια κατανέμονται ομοιόμορφα σε γαλάζιες και ροζ πλευρές της αίθουσας φορώντας γαλάζια και ροζ φορμάκια.

«Εμείς νοσταλγούμε το παρελθόν. Αυτά ονειρεύονται το μέλλον», συνεχίζει η Dion. "Μπορούμε να τα ωθήσουμε προς τα εμπρός στο μέλλον, αλλά η πορεία θα είναι πάντοτε δική τους επιλογή." Στη συνέχεια φυσά μαύρη και ασημένια αστραφτερή σκόνη (glitter) που βγάζει μέσα από μία τσάντα (θυμίζει μάγισσα παραμυθιού) στο δωμάτιο, σβήνοντας τα χρώματα στους τοίχους και τα ρούχα των μωρών και μετατρέποντας τα σε ένα νέο μαύρο- και - λευκό ένδυμα.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι ενώ βλέπουμε παντού κάτι μαύρους και λευκούς σταυρούς στα ρουχαλάκια των μωρών, σε ένα  διαβάζουμε καθαρά “New Order”!  

Στην συνέχεια η διαφήμιση για να γίνει πιο... εύπεπτη παίρνει μια «κωμική» μορφή, με την Dion να ανακαλύπτεται από τους φύλακες ασφαλείας (μία μαύρη γυναίκα και έναν λευκό άνδρα) και να συλλαμβάνεται κάπως βίαια, (καθόλου τυχαία από τον λευκό άνδρα), αν και δηλώνει ότι είναι η Celine Dion...

Δείτε το video:

Η διαφήμιση αφορά μια νέα εταιρία ρούχων από την Dion και την μάρκα Nununu, που σχεδιάζει ρούχα για παιδιά και που είναι αφιερωμένη στο να "εισάγει τα παιδιά στο υπέροχο μυστήριο του μινιμαλισμού"…

Στα περισσότερα ρούχα της "Celinununu" βλέπουμε συνδυασμούς μαύρου, λευκού, γκρι και κίτρινου χρώματος, ενώ κάποια σχέδια εμφανίζουν εκτός από σταυρούς, κρανία, πυραμίδες, μάτια και την φράση “New Order” / "Νέα Τάξη".

Ο ιστότοπος καθιστά επίσης σαφή την ιδεολογική αποστολή του project να προσφέρει μια «πλατφόρμα για μια νέα ανθρωπιστική εκπαίδευση». Η σειρά των προϊόντων «απελευθερώνει τα παιδιά από τους παραδοσιακούς ρόλους του αγοριού / και του κοριτσιού και δίνει τη δυνατότητα στα νεότερα άτομα να μεγαλώσουν στις αξίες της ισότητας με την ελευθερία να ενισχύουν την δύναμη της προσωπικότητάς τους με βάση τον αμοιβαίο σεβασμό», ισχυρίζεται η ιστοσελίδα.

Η Dion έχοντας προφανώς δεχθεί κάποια αρνητικά σχόλια για την διαφήμιση, επιδίωξε να κατευνάσει τα πνεύματα σε μια συνέντευξή της στο CNN. "Το μήνυμα που προσπαθώ να μεταδώσω είναι μεγαλώστε τα παιδιά σας με τον τρόπο που θέλετε να μεγαλώσετε τα παιδιά σας", είπε. "Πρέπει να αποφασίσετε τι είναι σωστό γι' αυτά. Εμείς προτείνουμε απλώς έναν άλλο τρόπο για να αφαιρεθούν τα στερεότυπα".

Η προπαγάνδα της Celinununu αντανακλά την ρητορική διαφόρων ανάλογων projects που έχουν ενταθεί τα τελευταία χρόνια, τα οποία ζητούν να καταργηθούν οι φυσικές διαφορές μεταξύ αγοριών και κοριτσιών στις πρώιμες ηλικίες.

Αυτό το καλοκαίρι, το BBC προωθούσε το hashtag #NoMoreBoysAndGirls στο οποίο έδειχνε ένα «πείραμα» με ανθρώπους που προσέχουν μωρά να δίνουν σε ένα μωρό ντυμένο με ρούχα του αντίθετου φύλου να παίξει με παιχνίδια του αντίθετου φύλου! Το «πείραμα» (εδώ το video) υποτίθεται ότι αποδεικνύει ότι τα παιδιά υφίστανται «βλάβη» όταν οι ενήλικες υποθέτουν ότι τα παιδιά θέλουν να παίζουν με παραδοσιακά προς το φύλο τους παιχνίδια. Σε αντίθεση με το αφήγημα του BBC και την θεωρία περί “gender fluidity” / "ρευστότητας του φύλου", οι μελέτες προτείνουν ότι υπάρχει μια βιολογική βάση για τις προτιμήσεις παιδικών παιχνιδιών.

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός