Η Εκκλησία μας τιμάει στις 30 Ιανουαρίου τους τρεις μεγάλους Ιεράρχες: Βασίλειο το Μέγα, Γρηγόριο το Θεολόγο και Ιωάννη το Χρυσόστομο. Τους «τρεις μεγίστους φωστήρες της Τρισηλίου Θεότητος», που ορθόδοξα ερμήνευσαν το Ευαγγέλιο του Χριστού, διέδωσαν το λόγο της χάριτος, μελέτησαν τις ανθρώπινες επιστήμες σε μεγάλο βαθμό και πάλεψαν με όλες τους τις δυνάμεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα: Πνευματικά, προσωπικά, κοινωνικά, οικονομικά.

Η 30ή Ιανουαρίου, ημέρα εορτής των Τριών Ιεραρχών, Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου, έχει καθιερωθεί, από το 1842, ως ημέρα εορτασμού των ελληνικών γραμμάτων σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης. Στα πρόσωπα των Τριών Μεγάλων Πατέρων, που προστατεύουν την παιδεία μας, τιμώνται και εορτάζουν όλοι οι λειτουργοί της.

Ο παπά – Δημήτρης γεννήθηκε το 1902 στον Πλάτανο Τρικάλων, χωριό που για 42 ολόκληρα χρόνια, (1931-1973) υπηρέτησε ως εφημέριος «ελλαμπόμενος από τας ακτίνας του Αγίου Πνεύματος». Και εκεί στις 29 Ιανουαρίου, 1975, «εξήχθη εις αναψυχήν, συναντήσας το Φως της ζωής». Η φτώχεια δεν του επέτρεψε να πάρει μόρφωση και μικρός έγινε τσοπανόπουλο. Βόσκοντας, όμως, τα πρόβατα, άρχισε να έχει τις πρώτες πνευματικές εμπειρίες. Γράφει ο ίδιος: “Για να ενδυναμώσω την πίστη μου διάβαζα στην καλύβα μου βίους Αγίων. Απέφευγα τις συναναστροφές του κόσμου.

«Έχω τα πάνω και τα κάτω μου όπως και όλος ο κόσμος. Ίσως και περισσότερο από τους άλλους. Μπορεί να δυσκολευτείς  να με καταλάβεις. Και θέλω να έχω τις προσωπικές μου στιγμές. Δε θέλω να με παρατηρείς πίσω από την πλάτη μου όλη την ώρα».

Η φυγή επιστημόνων και τεχνιτών υψηλών προσόντων και δεξιοτήτων (brain drain) συνιστά μεγάλη απώλεια αναπτυξιακής αλλά και ευρύτερα κοινωνικής, πολιτιστικής και εθνικής δυναμικής, η οποία δε μπορεί να αντιμετωπισθεί με πυροτεχνήματα αλλά με μια πιο ολοκληρωμένη προσέγγιση, εάν βέβαια υπάρχει ειλικρινής βούληση της εγχώριας "νομενκλατούρας".

Ἐδῶ στὶς ΗΠΑ ποὺ διαμένω τὸ ζήτημα τῶν ἐκτρώσεων εἶναι ἕνα ζήτημα μείζονος ἐνδιαφέροντος. Ἔχει ἀπασχολήσει τὸ Ἀνώτατο Δικαστήριο ἐπανειλημμένα καὶ εἶναι ἐδῶ καὶ δεκαετίες στὴν ἀτζέντα τῶν δύο μεγάλων πολιτικῶν παρατάξεων, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ τῶν πιὸ μικρῶν. Ἡ ἔνταση μὲ τὴν ὁποία ὑποστηρίζονται οἱ ἀντίθετες ἀπόψεις εἶναι μεγάλη, μὲ ἀντεγκλήσεις  καὶ δυναμικὲς καμπάνιες.

Το 1827 η ελληνική επανάσταση έπνεε τα λοίσθια. Οι αβελτηρίες της ηγεσίας είχαν επιτρέψει την εγκατάσταση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο. Ο Μεσολόγγι είχε πέσει και τα αιγυπτιακά στρατεύματα ισοπέδωναν τον Μωριά. Την ίδια ώρα ο Κιουταχής έκαιγε την Ρούμελη. Ελάχιστα μέρη κρατούσαν ακόμα οι Έλληνες επαναστάτες.

Για τη μεταπολεμική Γερμανία (ίσως, υπό μια έννοια, και για την Γερμανική Αυτοκρατορία από την ίδρυσή της το 1871) οι οικονομικές σχέσεις αποτελούν έναν πολύ σημαντικό παράγοντα αλληλεξάρτησης σε διακρατικό επίπεδο. Για την αντίληψη των Γερμανών, η οικονομική ισχύς αποτελεί παράγοντα εξαιρετικής αποτελεσματικότητας, προκειμένου να εδραιωθεί η κυριαρχία τους επί άλλων χωρών. Ανεξαρτήτως αν για τη Γερμανία η κυριαρχία επιτυγχάνεται, τελικά, μέσω της πολιτικοστρατιωτικής ισχύος, όταν αυτή δεν είναι εφικτή, η οικονομική εξάρτηση των άλλων χωρών αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση, προκειμένου να δημιουργηθούν οι όροι για την τελική κυριάρχηση.

Τίτλος σαφής, πού δέν ἐπιδέχεται ἑρμηνεῖες ἤ ἀμφισβήτηση καί φυσικά, ἀπόλυτα ἀποδεκτός ἀπό τόν ἀνυποψίαστο ἀναγνώστη. Εἶναι ὅμως ἔτσι ἀκριβῶς;

Τι λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: