Δημοσιεύουμε τὸ κείμενό μας, ποὺ στείλαμε - μὲ μικρὲς παραλλαγές - στοὺς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες, Ἡγουμένους, Ἡγουμένες, Φορεῖς καὶ Προσωπικότητες ἀνὰ τὴν ὑφήλιον, κάνοντας ὑστάτη προσπάθεια. Ζητοῦμε νὰ θελήσουν νὰ διαφωτίσουν πολιτικοὺς ὅλων τῶν κομμάτων γιὰ νὰ ὑπερθεματίσουν γιὰ τὴν ἄμεση νομοθετικὴ ρύθμισι γιὰ τὴν πραγματοποίησι τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους
Σωματεῖον
«ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ»
Τηλ. 0030 2103254321-2, fax 210-3236978
e-mail: fot_gram@otenet.gr ἱστοσελίς: http://www.fotgrammi.gr
Ἀριθ. Ἀποφ. Πρωτοδικείου Ἀθηνῶν 3079/2008
Ἕδρα: MOYΣΩΝ 14, 15452 ΨΥΧΙΚΟΝ
Α.Φ.Μ. 998406487 ΔΟΥ Ψυχικοῦ
ΤΟ ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣΣΤΗ ΤΕΛΙΚΗ ΕΥΘΕΙΑ ; ; ;
13.11.2014
1. Δημοσιεύουμε τὸ κείμενό μας, ποὺ στείλαμε - μὲ μικρὲς παραλλαγές - στοὺς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες, Ἡγουμένους, Ἡγουμένες, Φορεῖς καὶ Προσωπικότητες ἀνὰ τὴν ὑφήλιον, κάνοντας ὑστάτη προσπάθεια.
Ζητοῦμε νὰ θελήσουν νὰ διαφωτίσουν πολιτικοὺς ὅλων τῶν κομμάτων γιὰ νὰ ὑπερθεματίσουν γιὰ τὴν ἄμεση νομοθετικὴ ρύθμισι γιὰ τὴν πραγματοποίησι τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους.
Τονίζουμε, καὶ πάλι, ὅτι ὅλες τὶς οἰκονομικὲς ἀπαιτήσεις τὶς ἀναλαμβάνουμε ἐμεῖς, χωρὶς νὰ ἐπιβαρύνουμε Ἐκκλησία καὶ Πολιτεία νὰ δώσουν ἔστω ἕνα εὐρώ. Ὅλα τὰ ἔξοδα τὰ ἀναλαμβάνουμε ἐμεῖς. Οὔτε οἱ φορεῖς νὰ δώσουν ἕνα εὐρώ.
Μόνο ἠθικῶς ζητοῦμε ἀμέσως τὴν συμπαράστασί τους, χωρὶς τὴν παραμικρὴ οἰκονομική τους ἐπιβάρυνσι.
Οἱ συμμετέχοντες φορεῖς καὶ προσωπικότητες δύνανται νὰ ἔχουν καὶ μία θέσι στὸ Γνωμοδοτικὸ Συμβούλιο.
2. Τὸ Τάμα τοῦ Κολοκοτρώνη ὅλους ἐπιβάλλεται νὰ μᾶς μαγνητίζῃ καὶ ὅλους νὰ μᾶς ἑνώνῃ.
Δεξιοὶ καὶ ἀριστεροὶ μποροῦμε νὰ συμμετέχουμε στὸ Πανελλήνιο Προσκύνημα τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους, προτοῦ νὰ παρέλθῃ τὸ 2014.
3. Τονίζουμε καὶ πάλι ὅτι θὰ διαχειριζόμαστε καὶ τὴν τελευταία δεκάρα μὲ ἀπόλυτη διαφάνεια καὶ ἄκρα ἀνιδιοτέλεια.
Α) Μὲ μία πραγματικὰ χρηστὴ διοίκησι ὄχι μόνο δὲν θὰ ἐπιβαρύνουμε τὸν κρατικὸ προϋπολογισμὸ γιὰ τὴν συντήρησι τῶν κτιρίων καὶ τὴν μισθοδοσία τοῦ ἀναγκαίου προσωπικοῦ, ὅπως μὲ τὸ Ἵδρυμα Σταῦρος Νιάρχος, ἀλλ᾿ ἀπεναντίας, ὑπολογίζοντες καὶ τὴν τελευταία δεκάρα ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ, θὰ δυνάμεθα νὰ μετατρέψουμε καὶ τὸν περιβάλλοντα χῶρο τοῦ Πανελληνίου Προσκυνήματος τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους σὲ ἕνα πρότυπο Ἄλσος τῆς ὑφηλίου, τὸ ὁποῖο δὲν θὰ ὀνομάσουμε «Ἀναγνωστοπούλειο», ὅπως μὲ τὸ Ἵδρυμα Νιάρχου, ἀλλὰ θὰ τὸ ὀνομάσουμε «Ἐπίγειος Ἐδέμ».
Β) Ἀπὸ τὰ ἔσοδα τοῦ Πανελληνίου Προσκυνήματος τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους τὸ 20% θὰ κατατίθεται στὸν κρατικὸ προϋπολογισμὸ γιὰ ἐξοπλισμὸ Σχολείων καὶ συσσίτια μαθητῶν ἢ καὶ γιὰ ἐξωραϊσμὸ μικρῶν Ἱερῶν Ναῶν καὶ Μονῶν, ποὺ εἶναι ἐρείπια ἢ κινδυνεύουν νὰ καταρρεύσουν πλήρως.
Γ) Ὑπολογίζοντες καὶ τὴν τελευταία δεκάρα ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ θὰ δυνάμεθα νὰ κτίζουμε συνεχῶς γηροκομεῖα, ὀρφανοτροφεῖα, στέγες ἀγάπης καὶ λοιπὰ εὐαγῆ ἱδρύματα, στὰ ὁποῖα δὲν θὰ ἀποθανατίσουμε πουθενὰ τὸ ὄνομά μας ἀλλὰ θὰ ὀνομάζουμε «Βασιλειάδες».
4. Οὔτε προτομές μας ἐπιθυμοῦμε θὰ τοποθετήσουμε εἰς εἰσόδους, αἴθουσες, κήπους (ὅπως μὲ τὸ Ἵδρυμα Σταῦρος Νιάρχος, τὸν ὁποῖον ὁ κ. Πρωθυπουργός μας τὸν ἀνεκήρυξε μέγιστον ἐθνικὸ εὐεργέτη τῶν δύο τελευταίων δεκαετιῶν ἀλλὰ σὲ μᾶς δὲν καταδέχεται νὰ ἀπαντήσῃ χρόνια ὁλόκληρα)...
Ἐπιθυμοῦμε νὰ ἀναχωρήσουμε ἀπὸ τὸν μάταιο τοῦτο κόσμο ὡς ἄγνωστοι στρατιῶτες...
5. Ὅσοι πιστοί (φορεῖς καὶ προσωπικότητες) προσέλθετε, γιὰ νὰ ἀναζωογονηθῇ καὶ νὰ ἀναπτερωθῇ τὸ κατατρωθὲν ἠθικὸ καὶ ἐθνικὸ σθένος τῶν Ἑλλήνων, νὰ ἐπιστρέψουμε στὶς ρίζες μας καὶ νὰ ρυσθοῦμε ἀπὸ τὸ χεῖλος τῆς ἀβύσσου, ποὺ μᾶς ὁδήγησαν ἀνεγκέφαλοι καὶ ἀμοραλιστές.
Τοιουτοτρόπως θὰ ἐφαρμοσθοῦν τὰ λόγια τοῦ ποιητοῦ:
«ὅπως ἐδωσες θὰ δώσῃς,
θὰ ζητήσουν, ὡς ζητεῖς,
θὰ γενῇς καὶ πάλι φώτων
καὶ πολιτισμοῦ κοιτίς».
** ** **
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΟΥ ΑΠΕΣΤΕΙΛΑΜΕ ΣΤΟΥΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ
Ἐπιστολὴ ὑπ᾿ ἀριθμ. 971/31.10.2014
Σεβασμιώτατε εὐλογεῖτε,
ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗΝ ΕΥΘΕΙΑΝ
1. Πράγματι ἀγωνιζόμεθα νὰ φθάσῃ εἰς τὴν τελικὴν εὐθείαν.
Ὅμως τὰ μαρτύριά μας δὲν σταματοῦν, νὰ ὑποχρεούμεθα νὰ ἐπαναλαμβάνωμεν τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια, μέχρις ὅτου ἐμπεδώσουν οἱ πάντες ὅτι κάκιστα ἀπευθύνονται εἰς ἡμᾶς οἱ καθ᾿ ὕλην ὑπόχρεοι Πολιτείας καὶ Ἐκκλησίας καὶ νὰ μᾶς ἐρωτοῦν «τί ἔγιναν τὰ χρήματα τοῦ Τάματος τοῦ ῎Εθνους». Αὐτὸ μᾶς ἐξόργισεν ἀφαντάστως, διότι θὰ ἔπρεπε πρῶτον νὰ αἰσχύνωνται οἱ ἰθύνοντες, ἐπειδὴ δεκαετίας ὁλοκλήρους δὲν ἐνδιεφέρθησαν νὰ μάθουν πόσα χρήματα συνεκεντρώθησαν, εἰς ποῖα πιστωτικὰ ἱδρύματα κατετέθησαν καὶ ποῖοι ἀγύρτες ἐνοσφίσθησαν καὶ τὸ ἱερὸν χρῆμα καὶ δὲν ἔδωσαν τὰ ὀνόματα αὐτῶν τῶν ἀγυρτῶν εἰς τὴν δημοσιότητα νὰ καταδικασθοῦν εἰς τὰς συνειδήσεις τῶν ὑγιῶς ἐθνικὰ καὶ ὀρθόδοξα σκεπτομένων καὶ ἐνεργούντων εὐλαβῶν Ἑλλήνων...
2. Οἱ ἰθύνοντες μᾶς ἐμπαίζουν ἀναισχύντως καὶ ἀνερυθριάστως…
3. Εὐτυχῶς, δόξα τῷ Θεῷ, ὅλοι οἱ ἀγαθοπροαίρετοι, εὐσυνείδητοι καὶ ὑγιῶς ἐθνικὰ καὶ ὀρθόδοξα σκεπτόμενοι λαϊκοὶ καὶ κληρικοὶ μᾶς ἐννόησαν ἐγκαίρως καὶ μᾶς συμπαρεστάθησαν. Μάλιστα δὲ οἱ περισσότεροι τῶν Μητροπολιτῶν ἔγραψαν εἰς τὴν ἑκάστοτε Δ.Ι.Σ. νὰ πραγματοποιηθῇ ἀμέσως τὸ Τάμα τοῦ Ἔθνους.
4. Δυστυχῶς ὅμως ὅλως περιέργως, ἀπαραδέκτως καὶ ἀχαρακτηρίστως ἐτίθετο τὸ θέμα τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους εἰς τὴν Δ.Ι.Σ ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ, ἐν μέσῳ πληθώρας ἄλλων θεμάτων. Τοιουτοτρόπως οἱ περισσότεροι τῶν μελῶν τῆς ἑκάστοτε Δ.Ι.Σ. δὲν εἶχον καθόλου τὴν δυνατότητα νὰ ἐκφρασθοῦν. Παρήρχετο ἡ θητεία τῆς ἑκάστοτε Δ.Ι.Σ. χωρὶς νὰ ληφθῇ οὐδεμία οὐσιαστικὴ ἀπόφασις.
Μόνον, τὸ πρῶτον, τὴν 8.6.2012 ἐξέδωσεν ἡ Δ.Ι.Σ ἀπόφασιν νὰ πραγματοποιηθῇ τὸ Τάμα τοῦ Ἔθνους καὶ τὴν 25ην Μαρτίου 2021 νὰ τελεσθοῦν τὰ ἐγκαίνια.
5. Βέβαια ἡ ἴδια ἡ Ἱερὰ Σύνοδος συνέστησεν καὶ μίαν 9μελῆ Ἐπιτροπὴν νὰ συντονίζῃ καὶ ἐπισπεύδῃ τὴν πραγματοποίησιν τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους, πλὴν ὅμως καὶ ἡ ἐν λόγῳ Ἐπιτροπὴ 27 ὁλοκλήρους μήνας οὔτε κἂν συνῆλθεν ἅπαξ.
Κατὰ τὸν διαπρεπῆ ἀείμνηστον Καθηγητὴν Σπυδίδωνα Ζευγαρίδην : «ἐὰν θέλῃ κάποιος νὰ καταποντίσῃ κάποιαν ὑπόθεσιν, τὴν παραπέμπει εἰς Ἐπιτροπήν»...
6. Εἰς μάτην παρακαλοῦμεν καὶ ἐκλιπαροῦμεν ἰθύνοντας Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας νὰ μὴ δώσουν οὔτε ἕνα εὐρώ, ἀλλὰ ἡ μὲν Ἐκκλησία νὰ πρωτοστατῇ εὐλογοῦσα, ἡ δὲ Πολιτεία νὰ νομοθετῇ διευκολύνουσα, τονίζοντες πρὸς πᾶσαν κατεύθυνσιν, ὅτι πρέπει νὰ παύσουν νὰ ἰσχυρίζωνται ὅτι δὲν ὑπάρχουν πόροι διὰ τὴν πραγματοποίησιν τοῦ Τάματος τοῦ Κολοκοτρώνη, διότι τὰ πάντα διαθέτομεν ἡμεῖς, ἀρκεῖ νὰ μὴ μᾶς παραθεωροῦν καὶ παραβλέπουν ἐμμέσως καὶ νὰ θελήσουν νὰ μᾶς παραχωρήσουν μίαν περίοπτον καὶ δεσπόζουσαν θέσιν.
7. Προφορικῶς καὶ γραπτῶς ἔχομεν ἀναπτύξει ὅτι ὁ καθένας μας ὀφείλει νὰ διαφωτίσῃ ἰθύνοντας καὶ νὰ τοὺς καταστήσῃ ὑποστηρικτὰς διὰ τὴν ὁλοκλήρωσιν τοῦ ἔργου. Δυστυχῶς ὅμως εἰς τὴν πράξιν ἐλάχιστοι ἔδειξαν τὴν δέουσαν κατανόησιν, μὲ κορυφαῖον εἰς δραστηριότητα τὸν ταπεινὸν καὶ εὐλαβῆ Ἡγούμενον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Καρακάλλου, Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Φιλόθεον.
8. Ἐμεῖς κατορθώσαμε ἐπὶ τέλους νὰ ἀποσπάσωμεν τὴν διαβεβαίωσιν δεκάδων Βουλευτῶν ἀπὸ ὅλας τὰς πολιτικὰς παρατάξεις καὶ τοὺς Ἀνεξαρτήτους Βουλευτάς, νὰ κυκλοφορήσωμεν κατάστασιν διὰ ἄμεσον νομοθετικὴν ρύθμισιν ὑπὲρ τῆς πραγματοποιήσεως τοῦ μνημείου δοξολογίας, εὐχαριστίας, εὐγνωμοσύνης καὶ λατρείας εἰς τὸν Ἐλευθερωτὴν Σωτῆρα Χριστόν.
9. Ἐὰν καὶ ἄλλοι εἶχαν τὸ ἀνάλογον ὑψηλὸν αἴσθημα εὐθύνης ἔναντι τῆς ἱστορίας καὶ τοῦ χρέους μας πρὸς τοὺς ἀγωνιστὰς τοῦ 1821, ὅπως ὁ Γέρων Φιλόθεος, τότε ἑκατοντάδες Ἕλληνες βουλευταὶ θὰ εἶχαν δεχθῆ πρὸ πολλοῦ νὰ προσυπογράψουν καὶ θὰ εἶχε ἤδη νομοθετικῶς ἐγκριθῆ ἡ περίοπτος καὶ δεσπόζουσα θέσις τοῦ Ἀττικοῦ Ἄλσους.
10. Πρὸς τοῦτο ποιούμεθα ὑστάτην ἔκκλησιν πρὸς λαϊκοὺς καὶ κληρικοὺς νὰ δώσουν εἰς τοὺς πολιτικούς μας νὰ ἐννοήσουν νὰ παραχωρηθῇ διὰ τὰς ἀνάγκας τοῦ ἔργου μία ἔκτασις (ὅπως παρεχωρήθη τὸ τεράστιον καὶ πανάκριβον «φιλέτο» τοῦ παλαιοῦ Ἱπποδρομίου εἰς τὸ Ἵδρυμα Σταῦρος Νιάρχος) καὶ ὡς ἐνδεδειγμένος χῶρος προκρίνεται τὸ Ἀττικὸν Ἄλσος.
11. Ἐμεῖς ἐπαναλαμβάνομεν κατηγορηματικῶς ὅτι δὲν διακατεχόμεθα ἀπὸ ταπεινὰ ἐλατήρια, διὰ νὰ ἀπαθανατίσωμεν τὸ ὄνομά μας. Οὐδαμοῦ νὰ ἀναφερθῇ τὸ ὄνομά μας. Μὲ ἀπόλυτον διαφάνειαν ἀλλὰ καὶ ἄκραν ἀνιδιοτέλειαν νὰ ἀναλωθῶμεν διαθέτοντες τὰ πάντα νὰ πραγματοποιηθῇ τὸ Τάμα τοῦ Θρυλικοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ καὶ τῶν ἄλλων ἡρώων τῆς Ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας καὶ ἡμεῖς νὰ ἀπέλθωμεν ἀπὸ τὸν μάταιον τοῦτον κόσμον, ὡς ἄγνωστοι στρατιῶται . . .
12. Δὲν φιλοδοξοῦμεν τὸ ὡραιότατον ἀλσύλλιον τῆς ὑφηλίου, τὸ ὁποῖον θὰ περιβάλῃ τὸ Πανελλήνιον Προσκύνημα τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους, νὰ τὸ ὀνομάσωμεν «Ἀναγνωστοπούλειον» ἢ νὰ τοποθετήσωμεν τὰ ἀγάλματά μας εἰς κάθε εἴσοδον, διάδρομον καὶ αἴθουσαν, ὅπως συνέβη μὲ τὸ Ἵδρυμα Νιάρχος. Τὸ ἀλσύλλιον θὰ τὸ ὀνομάσωμεν «Ἐπίγειον Ἐδέμ» καὶ εἰς ὅλα τὰ εὐαγῆ ἱδρύματα, ποὺ θὰ κτίζωμεν πέριξ τοῦ μνημείου δοξολογίας, εὐχαριστίας, εὐγνωμοσύνης καὶ λατρείας εἰς τὸν Ἐλευθερωτὴν Σωτῆρα Χριστόν πάλιν δὲν θὰ ἀπαθατίσωμεν τὸ ὄνομά μας, ἀλλὰ τὰ ὀρφανοτροφεῖα, γηροκομεῖα καὶ λοιπὲς στέγες ἀγάπης θὰ τὰ ὀνομάζωμεν «Βασιλειάδες».
13. Ἡ συντήρησις τῶν κτιρίων, ἡ μισθοδοσία τοῦ προσωπικοῦ δὲν θὰ ἐπιβαρύνῃ τὸν δημόσιον προϋπολογισμόν, ὅπως μὲ τὴν περίπτωσιν τοῦ, κατὰ τὸν κ. Σαμαράν, «μεγίστου ἐθνικοῦ εὐεργέτου τῶν τελευταίων δύο ἑκατονταετιῶν Σταύρου Νιάρχου», ἀλλὰ θὰ ἐπιβαρύνουν τὸ Πανελλήνιον Προσκύνημα τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους καὶ πέραν αὐτοῦ τὸ 20% τῶν ἐσόδων τοῦ Πανελληνίου Προσκυνήματος τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους θὰ δίδωνται εἰς τὸν κρατικὸν προϋπολογισμὸν διὰ ἐξοπλισμὸν σχολείων καὶ συσσίτια μαθητῶν.
14. Ἀναμένομεν κατεπειγόντως ὀνόματα Βουλευτῶν, ποὺ ἔχετε διαφωτίσει, διὰ νὰ τοὺς ἐνημερώσωμεν καὶ ἡμεῖς λεπτομερῶς, διὰ νὰ προσυπογράψουν τὴν περιφερομένην κατάστασιν Βουλευτῶν.
15. Ἡ ἐν λόγῳ κατάστασις πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ ὑπογραφῇ τὸ ἀργότερον μέχρι μέσα Νοεμβρίου, διὰ νὰ πραγματοποιηθῇ ἡ νομοθετικὴ ρύθμισις πρὸ τῆς παρελεύσεως τοῦ ἔτους 2014.
Διὰ κατανόησίν Σας καὶ ἄμεσον θετικὴν ἀπάντησίν Σας, θερμότατα εὐχαριστοῦμεν ἐκ τῶν προτέρων.
Σᾶς ἀσπαζόμεθα τὴν δεξιάν
μετὰ υἱικοῦ σεβασμοῦ καὶ τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης
** ** **
ΤΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΠΟΥ ΕΣΤΕΙΛΑΜΕ
ΣΕ ΦΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ
Θὰ ἦτο ἰδιαιτέρη τιμὴ δι᾿ ἐμᾶς, ἐὰν ἠθέλατε συμπαρασταθῆ εἰς τὴν ὅλην προσπάθειαν. Τοιουτοτρόπως τὸ Τάμα τοῦ Θρυλικοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ καὶ τῶν ἄλλων ἡρώων τῆς Ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας νὰ μὴ τὸ πραγματοποιήσουν μόνον τὸ Ἵδρυμα Προασπίσεως Ἠθικῶν καὶ Πνευματικῶν Ἀξιῶν καὶ τὸ Σωματεῖον «Οἱ Φίλοι τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους» (οἰκονομικῶς θὰ συμβάλωμεν μόνον ἡμεῖς, διαθέτοντες ἁπαξάπασαν τὴν περιουσίαν μας), ἀλλὰ καὶ ὁ σοβαρότατος φορεύς σας (ἠθικῶς νὰ συμβάλῃ πρὸς τοῦτο). Θὰ ἦτο εὐχῆς ἔργον ὅπως θελήσητε νὰ συμμετάσχητε καὶ εἰς ἕν Γνωμοδοτικὸν Συμβούλιον τοῦ Πανελληνίου Προσκυνήματος τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους.
Ὁμοίως συμμετεῖχε κατὰ τὸ παρελθὸν καὶ πλῆθος φορέων κατὰ τὴν αἴτησίν μας διὰ τὴν ἔγκρισιν τοῦ Ραδιοφωνικοῦ καὶ Τηλεοπτικοῦ Σταθμοῦ «Φωτεινὴ Γραμμή». Χάρις εἰς τὴν συμβολὴν τῶν πολλῶν φορέων ἐνεκρίθη ὁμοφώνως ἀπὸ τὸ Ραδιοτηλεοπτικὸν Συμβούλιον ἡ αἴτησις μας, πλὴν ὅμως, διὰ τὸ μὴ εἶναι ἡμᾶς «τῆς καταστάσεως», μᾶς προδιέγραψαν καὶ δὲν μᾶς ἐδόθη αὐτοτελὴς συχνότης, ἀλλὰ μόνον «σύγχρησις». Ἐπειδὴ ἡ «σύγχρησις» δημιουργεῖ σύγχυσιν, δὲν «ἐβγήκαμε καθόλου εἰς τὸν ἀέραν».
Ἀδελφικῶς σᾶς προσκαλοῦμε, συμβάλατε εἰς τὴν ἐπιτυχίαν τῆς πραγματοποιήσεως τοῦ Τάματος τοῦ Κολοκοτρώνη μὲ τὴν ἐνεργὸν συμμετοχήν σας.
Ἐν τῇ ἑνότητι ἡ ἰσχύς.
ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΙΣ:
Σᾶς ἐπεξηγοῦμεν ρητῶς, ὅτι ἡ αἰτουμένη ὑποστήριξις θὰ χρησιμοποιηθῇ διὰ τὴν πλήρη ἐνημέρωσιν τῶν Βουλευτῶν καὶ παντὸς ἁρμοδίου, ποὺ θὰ θελήσουν νὰ ὑπερψηφίσουν τὴν ἀπαιτουμένην νομοθετικὴν ρύθμισιν, ἡ ὁποία θὰ ὁδηγήσῃ εἰς τὴν ὁλοκλήρωσιν παραχωρήσεως τῆς ἐνδεδειγμένης περιόπτου καὶ δεσποζούσης θέσεως διὰ νὰ πραγματοποιηθῇ ἐπὶ τέλους τὸ μνημεῖον δοξολογίας, εὐχαριστίας, εὐγνωμοσύνης καὶ λατρείας εἰς τὸν Ἐλευθερωτὴν Σωτῆρα Χριστόν.
Ἀλήθεια, πέρασαν κιόλας εἴκοσι χρόνια, κι᾿ οὔτε τὸ καταλάβαμε πῶς κύλισε τόσος καιρός…Ἦταν 12 Δεκεμβρίου 1994. Τὸ ρωλόϊ ἔδειχνε ἑπτὰ παρὰ εἴκοσι πέντε τὸ πρωΐ, ἡ ὥρα ποὺ ἡ ἁγνὴ καὶ φλογερὴ ψυχὴ τοῦ Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κυροῦ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ ἄφησε τὸ φθαρτὸ σῶμα του καὶ φτερούγισε στὸν Πλάστη της. Ἄφησε ἕνα σῶμα ταλαιπωρημένο ἀπὸ ἀμέτρητους κόπους γιὰ τὴν διαποίμανση τοῦ λαοῦ, ποὺ τοῦ εἶχε ἐμπιστευθῆ ὁ Χριστός, ἀλλὰ καὶ καταβεβλημένο ἀπὸ τὴν ἀνίατη ἀσθένεια. Αὐτὸ ἐπῆρε μοναχὰ ὁ θάνατος, ἕνα εὐτελὲς «λάφυρο». Ὅμως ἡ ἐνάρετη καὶ ἀσκητικὴ ζωή του, ἡ ἀγάπη του πρὸς τὴν λατρεία τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον του γιὰ τοὺς βασανισμένους Βορειοηπειρῶτες, τὸ ἀτέλειωτο ὁδοιπορικό του στὴν Ἑλλάδα, στὸ Λονδῖνο, στὸ Στρασβοῦργο, στὸ Κονγκρέσο τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς, γιὰ νὰ μεταφέρῃ «τὸ κλάμα καὶ τὸ δρᾶμα» τῶν Ἑλλήνων τῆς Βορείου Ἠπείρου, δὲν χάθηκαν μέσα στὸν ἁπλὸ καὶ ἀπέριττο τάφο του στὴν Μονὴ τῆς Μολυβδοσκέπαστης. Ἔμειναν καὶ μένουν, γιὰ νὰ διδάσκουν καὶ νὰ φρονηματίζουν ὅλους, ὅσοι συνεχίζουν νὰ ἀγωνιοῦν καὶ νὰ παλεύουν γιὰ νὰ μὴν ὑπάρξῃ ἄλλη μιὰ «χαμένη πατρίδα», ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ παραδειγματίζουν καὶ νὰ ὁδηγοῦν στὸν δρόμο τῆς κατὰ Χριστὸν ζωῆς.
Ἦλθε, σὰν νέος Ἱεράρχης στὴν Ἐπαρχία του τὸ 1967, φτωχός. Καὶ «ἔφυγε» γιὰ τὴν αἰωνιότητα, τὸ 1994, πιὸ φτωχός. Σύνθημά του ἦταν: Ὅλα γιὰ τοὺς ἄλλους, τίποτε γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ὅλα γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ γιὰ τὸν πονεμένο συνάνθρωπο. Κάθε μῆνα, τὸν μισθό του τὸν μοίραζε σὲ...
φακέλλους μικρούς (ἐπισκεπτηρίων), γράφοντας ἀπ᾿ ἔξω, σὲ μιὰ ἀκρούλα, τὸ ποσὸ ποὺ ὑπῆρχε μέσα. Ἔτσι, ὅταν τὸν ἐπισκέπτονταν ἐμπερίστατοι Βορειοηπειρῶτες (καὶ δὲν ἦσαν λίγοι), ἄνοιγε τὸ συρτάρι κι᾿ ἀνάλογα μὲ τὶς ἀνάγκες τους τοὺς ἔδινε, ἀθόρυβα πάντα, τὴν προσφορὰ τῆς ἀγάπης του.
Κάποτε, τὸν πρῶτο καιρὸ ποὺ εἶχαν ἔρθει ὡς φυγάδες οἱ Βορειοηπειρῶτες, ἐπισκέφθηκε τὴν Μαθητικὴ Ἑστία Πωγωνιανῆς, γιὰ νὰ δώσῃ θάρρος καὶ κουράγιο σ᾿ ἐκεῖνα τὰ «κυνηγημένα πουλιά», ποὺ πρέπει νὰ ἦσαν 100 μὲ 150 ἄτομα. Κι᾿ ἀφοῦ τοὺς μίλησε πατρικὰ καὶ χριστιανικά, στὸ τέλος πρόσφερε στὸν καθένα ἕνα χαρτονόμισμα τῶν χιλίων δραχμῶν, ποὺ τὸ δέχθηκαν μὲ δάκρυα καὶ αἴσθημα εὐγνωμοσύνης. Κάποιοι δημοσιογράφοι κατέκριναν τότε τὸν ἀοίδιμο: -Τοὺς ἔδωσε ἕνα χιλιάρικο. Χαρὰ στὸ πρᾶγμα! Καὶ τὰ ἔλεγαν αὐτὰ ἐκεῖνοι, ποὺ οὔτε τότε, οὔτε ποτὲ ἔδωσαν ἔστω καὶ μιὰ δραχμὴ στοὺς πονεμένους ἀδελφούς. Ἔτσι, δυστυχῶς, γράφεται ἡ ἱστορία…
Ὅταν ἦταν σοβαρὰ ἀσθενής, τὸν ἐπισκέφθηκε κάποιο ἀπόγευμα ἕνας διαπρεπὴς πανεπιστημιακὸς γιατρὸς τῶν Ἰωαννίνων. Ψηλάφησε τὸ σῶμα του στὸ σημεῖο ποὺ εἶχε γίνει ἡ ἐγχείρηση, κι᾿ ὅταν μετὰ θέλησε νὰ πλύνῃ τὰ χέρια του, ὡδηγήθηκε στὸν βοηθητικὸ χῶρο τοῦ Δεσπότη. Μόλις μπῆκε, κύταξε τριγύρω καὶ γιὰ λίγο ἔμεινε σκεπτικός. Ἔπειτα εἶπε: -Ἐδῶ πλένεται ὁ Δεσπότης; Μὰ ὁ χῶρος αὐτὸς εἶναι πρωτόγονος! Καὶ νἄτανε μόνο ἐκεῖνος ὁ χῶρος πρωτόγονος στὸ παμπάλαιο Ἐπισκοπεῖο, ποὺ ὅμως ὁ ἀοίδιμος δὲν τὸ ἄλλαζε μὲ τίποτε, ἀφοῦ εἶχε περὶ πολλοῦ τὴν «ἁγία φτώχεια», ὅπως ἔλεγε συχνὰ καὶ τὸ ἐννοοῦσε.
Φτωχὸ τὸ «Δεσποτικό», ἀλλὰ πλούσιο σὲ ἔργα χριστιανικῆς ἀγάπης. Κάθε τόσο, ὁμάδες χριστιανῶν ἀπὸ διάφορες περιοχὲς τῆς Χώρας ἐπισκέπτονταν τὸν ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟ, γιὰ νὰ τὸν δοῦν, νὰ τὸν εὐχαριστήσουν γιὰ τὸν ἀγῶνα ποὺ ἔκανε καὶ ποὺ φτέρωνε καὶ τὶς δικές τους ψυχές. Κι᾿ ἀκόμη νὰ τοῦ φιλήσουν τὸ χέρι καὶ νὰ πάρουν τὴν εὐχή του.
Κι᾿ ἄν πῇς καὶ γιὰ Βορειοηπειρῶτες, ἀμέτρητοι πέρασαν. Καὶ πόσοι φιλοξενήθηκαν στὰ Ἱδρύματά του. Δύσκολοι, ἀλλὰ ἀλησμόνητοι καιροί, μὲ ἀγωνίες καὶ ἀγῶνες, μὲ χαρὲς καὶ μὲ πίκρες, μὲ τὸ φρόνημα ὅμως ἀκμαῖο καὶ ἀνοιχτὴ τὴν καρδιὰ γιὰ νὰ δέχεται ὅλους καὶ ὅλα μὲ τὴν δύναμη τῆς πίστεως καὶ τὴν χάρη τῆς προσευχῆς.
Ἄς εἶναι αἰωνία καὶ ἀγήρως ἡ μνήμη του. Ὅσοι συνοδοιπορήσαμε μαζί του δὲν θὰ τὸν ξεχάσουμε ποτέ.
Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης Ἀνδρέας
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Η επίσημη ιστοριογραφία ενός κράτους και η ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία του ασφαλώς εκφράζει την αντίληψη της εκάστοτε επικυρίαρχης πολιτικής, οικονομικής και ακαδημαϊκής ελιτ. Συνήθως η επίσημη αυτή εκδοχή της ιστορίας πόρρω απέχει από μιαν ουσιαστική προσέγγιση και ερμηνεία των γεγονότων, ερμηνεία η οποία θα βοηθούσε τον κάθε πολίτη να αναστοχαστεί ορθά τα του εαυτού του και να κατανοήσει την πραγματικότητα στην οποία ζει. Εναπόκειται πλέον αποκλειστικά στην ευθύνη ενός εκάστου των πολιτών να ανατρέξει στις πηγές, να μελετήσει όσο μπορεί σε βάθος και να προσπαθήσει συνειδητά να απαλλαγεί από τους παραμορφωτικούς φακούς που τον εμποδίζουν να δει.
Στο χώρο που ζούμε επικράτησαν κατά τους τελευταίους δύο αιώνες ιδεολογίες και αντιλήψεις ξένες προς την ιδιοπροσωπία του γένους μας. Οι ελίτ τις αποδέχτηκαν ασμένως και προσπάθησαν ακόμα και με τη βία πολλές φορές να τις επιβάλλουν στο λαό μας. Τις αποδέχτηκαν κατά το πλείστον από άγνοια, ξιπασιά ή και ίδιον συμφέρον. Άρχισαν να μιλάνε για ζωή χωρίς Θεό, ή με ένα Θεό στα μέτρα τους, για διαφωτισμό, για ατομική περιχαράκωση, κρατική περιχαράκωση, έθνη καθαρά, έθνη κράτη, ισορροπίες διεστώτων, ηθικές και νομικές εξασφαλίσεις, διασφαλίσεις της φθοράς και του ματαίου. ΄Αρον άρον εσπερία αντί για εσπερινό. Αισχρός εκδυτικισμός που συνεχίζεται απηνής μέχρι σήμερα. Σαν λαίλαπα, σαν διωγμός. Να αλλάξομε, να γίνομε σαν και αυτούς. Τους «φωστήρες» της δύσης. Και όσο δεν τα καταφέρνομε να αισθανόμαστε ανάξιοι και τιποτένιοι, έτοιμοι να σκύψομε και πάλι το κεφάλι και να προσπαθήσομε ξανά να βάλομε τα παραμορφωτικά γυαλιά που αυτοί θέλουν. Και έτσι είδαμε την ιστορία στρεβλή, μέσα από τη δική τους παραμόρφωση και τις δικές τους σκοπιμότητες. Τα παιδιά μας μαθαίνουν για κάποιους αρχαίους Έλληνες που υποδουλώθηκαν στους Ρωμαίους και χάνονται από το προσκήνιο. Μετά ακολουθούν λίγες παράγραφοι για κάποιους ραδιούργους Βυζαντινούς που τελικά θα υποκύψουν στους Τούρκους και ξαφνικά, ω του θαύματος, μετά από 19 αιώνες οι Έλληνες εμφανίζονται και πάλι κάνοντας μάλιστα και επανάσταση. Και έκτοτε τρέχουν να προλάβουν, να γίνουν και αυτοί «πολιτισμένοι», όπως οι άλλοι.
Έρχονται όμως στιγμές που η πραγματικότητα είναι τόσο προδήλως αντίθετη με τα ιστορικά μυθεύματα και κατασκευάσματα που το σοκ είναι εξαιρετικά ισχυρό. Σε αυτές τις περιπτώσεις το σύστημα συνήθως καταφέρνει με διάφορους τρόπους και με τους ποικίλους μηχανισμούς του να απορροφήσει τους κραδασμούς. Όμως κάθε φορά θα υπάρξουν κάποιοι άνθρωποι, λίγοι έστω, οι οποίοι θα θελήσουν να μελετήσουν και να βρουν μόνοι τους την αλήθεια. Αυτοί ουσιαστικά αποτελούν και τη μόνη ελπίδα για την οποιαδήποτε ουσιαστική αλλαγή της κατάστασης.
Ένα τέτοιο σοκ προκάλεσαν τα λόγια του Οικουμενικού μας Πατριάρχη κ. κ. Βαρθολομαίου στη φετινή του ομιλία κατά τη γιορτινή λειτουργία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην ιστορική μονή της Παναγίας Σουμελά στον Πόντο (15/8/2014). Καθ’ όλη τη διάρκεια της ομιλίας του ο Πατριάρχης ήταν βαθύτατα συγκινημένος. Σε μια αποστροφή του λόγου του ο Πατριάρχης χαρακτήρισε τη Μονή της Παναγίας Σουμελά ως ζωντανό ιστορικό θησαυροφυλάκιο το οποίο, όπως ανέφερε αυτολεξεί, «ξυπνά μνήμες και γεγονότα αιώνων του Γένους των Ορθοδόξων και του ιδικού μας ευσεβούς Γένους των Ρωμαίων». Το είπε καθαρά, στεντορεία τη φωνή, χωρίς αμφιβολία, χωρίς δισταγμό «… και του ιδικού μας ευσεβούς Γένους των Ρωμαίων»." Εμείς. Το ευσεβές Γένος των Ρωμαίων. Το ευσεβές Γένος των Ρωμηών.
Το σοκ φαντάζομαι για όσους δεν ήταν έτοιμοι να ακούσουν κάτι τέτοιο θα πρέπει να ήταν μεγάλο. Ακούν τον Οικουμενικό Πατριάρχη, την κεφαλή των Ορθοδόξων και την κεφαλή του δικού μας γένους να ομιλεί στη μητρική του γλώσσα, σε άπταιστα ελληνικά για γένος Ρωμαίων, για γένος Ρωμηών, για ρωμηοσύνη, για το ρωμαίικο. Τι είναι όλα αυτά; Περί τίνος ομιλεί ο Πατριάρχης; Για ποιούς Ρωμαίους, για ποιό γένος και μάλιστα ευσεβές;
Το ευσεβές, ορθόδοξο γένος των Ρωμαίων ή Ρωμηών όπως το αποκαλούσε ο λαός διαμορφώθηκε σταδιακά στο πλαίσιο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το συγκροτούσαν άνθρωποι που είχαν μια νέα αντίληψη των πραγμάτων, ζούσαν ένα νέο τρόπο ζωής, ένα νέο πολιτισμό, το ρωμαίικο πολιτισμό. Αυτός ο πολιτισμός προέκυψε μετά από αλλεπάλληλες ζυμώσεις και ουσιαστικά θεμελιώθηκε στο γόνιμο συγκερασμό τριών ισχυρών παραδόσεων: της ελληνιστικής, της ρωμαϊκής και της εβραϊκής. Αυτός ο συγκερασμός όμως έγινε με καταλύτη την πίστη στον ενσάρκως αναστηθέντα Χριστό. Το κλειδί δηλαδή και η ζώσα πνοή του νέου αυτού πολιτισμού ήταν η Ορθοδοξία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός τέτοιου Ρωμαίου θα λέγαμε ότι ήταν ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος ήταν φορέας και των τριών παραδόσεων, όμως μεταμορφώθηκε και καταυγάστηκε με την πίστη του στο Χριστό. Διακριτό όμως και πλήρως διαφορισμένο γένος Ρωμαίων θα λέγαμε ότι υπάρχει από την εποχή του Αγίου Μεγάλου Κωνσταντίνου. Από το ιστορικό αυτό σημείο καμπής και μετά προστίθενται δύο ισχυρές συνιστώσες: (α) η νέα πρωτεύουσα και παντοτινό κέντρο συνοχής και αναφοράς αλλά και καρδιά των Ρωμηών, η Νέα Ρώμη/Κωνσταντινούπολις και (β) η ανάγκη για έμπρακτη βίωση της Ορθοδοξίας σε κάθε έκφανση του καθημερινού βίου όχι μόνο σε προσωπικό, αλλά και σε θεσμισμένο συλλογικό/πολιτειακό επίπεδο. Με άλλα λόγια υπήρξε η ανάγκη και το όραμα για ίδρυση και λειτουργία της μίας, καθολικής, οικουμενικής, χριστιανικής πολιτείας επί της γης, αλλά με διάκριση εξουσιών, ελευθερία και σεβασμό της ετερότητας και χωρίς να περιέλθει στην κατάσταση της θεοκρατίας. Εγχείρημα εξαιρετικά δύσκολο κατά τα ανθρώπινα μέτρα. Υπήρξαν απειράριθμα προσωπικά αμαρτήματα, πλήθος θεσμικών στρεβλώσεων και αλλεπάλληλες αστοχίες. Όμως η επιδίωξη παρέμεινε πάντα ο Χριστός και η βίωση της σχέσης μαζί Του. Και ο αγώνας για την αλήθεια θα προσφέρει μεγάλη εμπειρία και γνώση, ενώ θα προκαλέσει και συνεχείς ζυμώσεις οι οποίες θα εμβαθύνουν, λεπτύνουν και εμπλουτίσουν το ρωμαίικο πολιτισμό. Ο ρωμαίικος πολιτισμός είχε υπερεθνικό χαρακτήρα. Δε στάθηκε ποτέ στην προέλευση των ατόμων. Το κριτήριο ήταν πάντα η ορθή πίστη. Προσέλαβε δε όλες τις επιμέρους γλώσσες, παρότι εκ των πραγμάτων επικράτησαν δύο, η Λατινική και κυρίως η Ελληνική. Και παρά το γεγονός όμως ότι οι κύριες γλώσσες ήταν τα Λατινικά και τα Ελληνικά, αυτό ποτέ δεν εμπόδισε το γένος των Ρωμηών να εκφραστεί με την προσφορότερη κατά τόπο και περίσταση γλώσσα. Τις προσέλαβε όλες: από τα Αραμαϊκά και Αραβικά μέχρι τα Τούρκικα, και Αλβανικά, ενώ σήμερα προσλαμβάνει όλες τις ζώσες γλώσσες. Η γλώσσα για τη ρωμηοσύνη ποτέ δεν ήταν εμπόδιο.
Το γένος των Ρωμηών αποτελείται κάθε στιγμή από τους προαπελθώντες, συγκαιρινούς και μέλλοντες ελθείν Ρωμηούς. Είναι ένα συγκροτημένο, ζων, οντολογικό, λειτουργικό σώμα συνεχώς εμπλουτιζόμενο και διευρυνούμενο, το οποίο πορεύεται προς τα έσχατα ως σωτηριολογική πρόταση, σχέση και φώς. Σε κάθε εποχή έχει να προτείνει τα δέοντα για την εποχή, χωρίς επί της ουσίας να αλλοιώνονται οι κεντρικοί του άξονες. Το γένος των Ρωμηών δεν χάθηκε το 1453. Άντεξε κατά την Τουρκοκρατία και αντιστέκεται σθεναρά τους τελευταίους δύο αιώνες στην σκόπιμη πίεση για λήθη και εκδυτικισμό. Σήμερα το γένος των Ρωμηών είναι ζωντανό και κραταιώνεται στις καρδιές όλων όσων αισθάνονται Ρωμηοί σε όλο τον κόσμο. Σ’ αυτό το γένος των Ρωμηών, σ’ αυτό το ιδικό μας ευσεβές γένος των Ρωμαίων αναφέρεται ο Πατριάρχης. Γένος το οποίο θα αποτελέσει «φωτοδόχον λαμπάδα» στο βαθύ μετανεωτερικό σκοτάδι που απλώνεται σήμερα σε όλον τον κόσμο. Κατά τα λοιπά «όστις θέλει» και «ο έχων ώτα» (sic). Ας ενισχυόμαστε όμως και ας έχομε πάντα στο μυαλό μας την εικόνα του τελικού νικητή, ο οποίος είναι ήδη γνωστός.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Κάθε σώφρων και καλοπροαίρετος Ελληνας αποδέχεται το δικαίωμα των Ελλήνων υπηκόων μουσουλμανικού θρησκεύματος που ζουν στη Θράκη να απολαμβάνουν δικαιωμάτων και ελευθεριών σε πλαίσιο ισονομίας. Προέκυψε, λοιπόν, προσφάτως το ερώτημα πώς θα εκπαιδεύονται σε επίπεδο πανεπιστημιακό οι θρησκευτικοί λειτουργοί της μειονότητας. Η απλούστερη λύση θα ήταν η επανασύσταση της Ειδικής Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης, η οποία επί 40 χρόνια εκπαίδευε δασκάλους για τους μουσουλμανόπαιδες. Με τη μετατροπή της από τριετούς σε τετραετούς φοιτήσεως και την προσθήκη μουσουλμανικών θεολογικών μαθημάτων διδασκομένων από Ελληνες υπηκόους θα έδινε λύση στο πρόβλημα, ώστε να μην καταφεύγουν οι ενδιαφερόμενοι σε γειτονικές ή άλλες μουσουλμανικές χώρες.
Εν τούτοις, μια ομάδα καθηγητών του Τμήματος Θεολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου επέλεξε μία εθνικώς, επιστημονικώς και χριστιανικώς προβληματική πρόταση, η οποία πρέπει να εμποδιστεί και να απορριφθεί από το υπουργείο Παιδείας. Προτείνουν την ίδρυση προγράμματος -ουσιαστικά τμήματος- ισλαμικών σπουδών μέσα σε μία ορθόδοξη θεολογική σχολή. Η πρόταση αυτή ψηφίστηκε από 25 επί συνόλου 73 μελών του Διδακτικού Επιστημονικού Προσωπικού της Θεολογικής Σχολής, αλλά έφτασε μέχρι τη Σύγκλητο με την επιμονή μιας μειοψηφίας καθηγητών. Ενώπιον της Συγκλήτου οι υποστηρικτές του ισλαμικού τμήματος παραδέχθηκαν ότι δεν υπάρχει ικανός αριθμός ισλαμολόγων καθηγητών και το νέο τμήμα θα εισαγάγει Αραβες και άλλους ισλαμολογους από τη Μέση Ανατολή. Ως προς τη χρηματοδότηση, οι υποστηρικτές του εγχειρήματος δήλωσαν ότι θα λάβουν χρήματα από το Ομάν και πιθανόν από άλλα μουσουλμανικά κράτη!
Ευρισκόμεθα ενώπιον πρωτοφανούς ισλαμοχριστιανικής τερατογενέσεως με απρόβλεπτες συνέπειες. Μία ή πολλές ισλαμικές χώρες (το Ομάν, σημειωτέον, ψηφίζει υπέρ των Τουρκοκυπρίων στην Ισλαμική Διάσκεψη) θα επηρεάζουν με τα χρήματά τους μια ορθόδοξη θεολογική σχολή, θα επιβάλλουν τους καθηγητές που εκείνες θέλουν με κριτήρια μη ελεγχόμενα από την Ελλάδα και θα αναγκάσουν τους ορθόδοξους καθηγητές της Θεολογικής Σχολής να αυτολογοκρίνονται και να μη διδάσκουν τη Δογματική της Ορθοδοξίας για να μην προκαλέσουν την αντίδραση των μουσουλμάνων φοιτητών, οι οποίοι θα παρακολουθούν ένα μείγμα ισλαμικών και χριστιανικών μαθημάτων.
Το ισλαμικό πρόγραμμα θα ενταχθεί στο Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ, ενώ το συγγενές Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας αντέδρασε εντόνως. Δημιουργείται και το ερώτημα πώς είναι δυνατό να απαιτεί η Πολιτεία την αξιολόγηση των πανεπιστημιακών τμημάτων με αυστηρά και διεθνώς ανταγωνιστικά κριτήρια και, από την άλλη πλευρά, να κυοφορείται ένα ισλαμικό τμήμα χωρίς επαρκείς διδάσκοντες και χωρίς οικονομική αυτοδυναμία.
Οι εθνικές συνέπειες είναι ορατές και επεκτείνονται σε πολλούς τομείς. Εως σήμερα εκατοντάδες ιεράρχες και Πατριάρχες ορθόδοξων Εκκλησιών σπουδάζουν ή αποκτούν διδακτορικά από τη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης, μεταφέροντας στη χώρα τους ένα πνεύμα ισχυρού φιλελληνισμού. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, ο εμπερίστατος Πατριάρχης Αντιοχείας Ιωάννης Ι΄, ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος Ιωάννης που φυλακίστηκε από τη σκοπιανή κυβέρνηση και άλλοι. Τώρα οι άλλες ορθόδοξες Εκκλησίες έστειλαν μηνύματα ότι θα παύσουν να αποστέλλουν στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης τα στελέχη τους, διότι ενοχλούνται από την ανάμειξη Ορθοδοξίας και Ισλάμ. Μην ξεχνούμε ότι οι ορθόδοξοι του Πατριαρχείου Αντιοχείας σφάζονται από ισλαμιστές, οι Σέρβοι βλέπουν τα μοναστήρια του Κοσσυφοπεδίου γκρεμισμένα από φανατικούς Αλβανούς μουσουλμάνους κ.λπ. Το ισλαμικό πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης θα αποστερήσει από τη χώρα μας πολλούς και πολύτιμους πρεσβευτές του Ελληνισμού. Οι απανταχού ορθόδοξοι θα στραφούν στις θεολογικές σχολές της Ρωσίας.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο θα ζημιωθεί από το ισλαμικό πρόγραμμα του Τμήματος Θεολογίας. Οι Τούρκοι θα σβήσουν κάθε ελπίδα για τη Χάλκη λέγοντας: «Αφού μια ορθόδοξη σχολή εκπαιδεύει μουσουλμάνους, τότε και μια ισλαμική σχολή θα εκπαιδεύει ορθόδοξους κληρικούς»! Η Θεολογική Σχολή του Πατριαρχείου θα καταντήσει τμήμα μιας ισλαμικής θεολογικής σχολής. Τα έχουν σκεφτεί όλα αυτά οι οπαδοί του προγράμματος ισλαμικών σπουδών;
Κωνσταντίνος Χολέβας
Φαίνεται πως τα ψέματα τελειώνουν για όσους είχαν ακόμα την ελπίδα ότι θα αποφεύγονταν το μοιραίο, για όσους ακόμα έλπιζαν πως θα συνεχίσουν να τηρούνται οι Ιεροί Κανόνες, για όσους ακόμα έτρεφαν την προσδοκία πως η Ορθοδοξία θα παραμείνει Ορθοδοξία, όπως παρέμεινε επί τόσους αιώνες. Ενώ η χώρα αυτή υποφέρει τραυματισμένη από τα μαρτύρια της ξένης μνημονικιακής κατοχής, ενώ ο εκκλησιασμός διώκεται με κάθε μέσο, ο προκαθήμενος της Κωνσταντινούπολης έχει πάρει την οριστική του απόφαση.
Βαρθολομαίος: «H επανένωση Ορθόδοξης και Καθολικής Εκκλησίας συνιστά καθήκον της εποχής μας». Χωρίς πλέον κανένα δισταγμό, χωρίς πλέον κανένα πρόσχημα, χωρίς καμία αμφιβολία, σε μια σημαντική συνέντευξη σε αυστριακή εφημερίδα ο κ. Βαρθολομαίος σημειώνει πως, «η αποκατάσταση της διάσπασης της και η επανένωση της Εκκλησίας συνιστά μεγάλο καθήκον της εποχής μας, και παραπέμπει στα πρώτα βήματα που ξεκίνησαν σε αυτή την κατεύθυνση πριν από 50 χρόνια ο Πάπας Παύλος ο Έκτος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας», ενώ, όπως παρατηρεί, «ο επίσημος Θεολογικός Διάλογος ανάμεσα στις Εκκλησίες βοήθησε να εξαλειφθούν παρεξηγήσεις και διαφορές απόψεων» (;;;).
Μετά από όλα αυτά θα αναρωτηθεί κανείς, θα αναρωτηθεί κάθε καλόπιστος, κάθε ευσεβής, μέλος της ελληνορθόδοξης εκκλησίας, κάθε σκεπτόμενος, (γιατί υπάρχουν δυστυχώς και οι μη σκεπτόμενοι), τι δέον γενέσθαι. Πολλοί θα υποστηρίξουν πως μη δέον γενέσθαι οτιδήποτε. Δηλαδή να μην αντιδρούμε, να μην πούμε τίποτα, να μην αναφερόμαστε καν σε αυτή τη εξέλιξη, να μην βλέπουμε, και να μην ακούμε. Δηλαδή να είμαστε πρόβατα ενός ποιμνίου που το καθηγηθούν λύκοι για να το κατασπαράξουν.
Για όσους όμως ακόμα έχουν συνείδηση και θέλουν να κρατήσουν την Μια, Αγία, Καθολική, Αποστολική, και Ορθόδοξη Εκκλησία, το πρόβλημα είναι πως θα αντιδράσουν, πως θα εκκλησιάζονται όταν οι ιερείς θα είναι Οικουμενιστές, πως θα λάβουν την Θεια Κοινωνία όταν αυτή δεν θα έχει καμία Χάρη γιατί οι Ιερουργοί θα έχουν αποστατήσει, όταν το μίασμα του Οικουμενισμού θα έχει μολύνει τα Ιερά και τα Όσια, όταν αυτά που μας κράτησαν επί τόσους αιώνες θα έχουν καταρρεύσει μετά από μια πολύχρονη προετοιμασία αποδόμησης κάθε ορθόδοξης αγάπης, κάθε ορθόδοξης θεραπευτικής λειτουργίας. Κάποιοι πιστοί λίγο-πολύ λέγουν, «μα το τάδε μοναστήρι, ο τάδε μοναχός έχει αγάπη, έχει ελεημοσύνη, έχει άσκηση, έχει αυταπάρνηση, έχει προσευχή, έχει τόσα καλά…πως είναι δυνατόν να σφάλλει ; Μήπως από κάποια πλευρά έχει κάποιο δίκαιο ; Μήπως εδώ επιβάλλεται να κάνουμε οικονομία ;». Εδώ θα πρέπει να καταλάβουμε, να αντιληφτούμε πως οι Νεοεποχίτες δεν επιδιώκουν να κλείσουν οι εκκλησίες αλλά να συνεχίσουν να υπάρχουν, να λειτουργούν γεμάτες εκκλησίασμα αλλά με αλιωμένο-κοσμικό και οικουμενιστικό φρόνημα. Αντίθετα τις όποιες εκκλησίες θα παραμείνουν στην Ορθοδοξία θα τις απομονώσουν και θα της χαρακτηρίσουν αναχρονιστικές και απομεινάρια ενός σκοταδιστικού παρελθόντος.
Πριν από λίγα χρόνια ένας πασίγνωστος γέροντας στο Άγιο Ορός αναφερόμενος στους παπικούς μου είχε πει : «Δεν μπορούμε να τους αποδεχτούμε γιατί έτσι αλλοιώνουμε την θεραπευτική χάρη της Ορθοδοξίας και χάνουμε την αγάπη που θα μπορούσαμε να τους προσφέρουμε για να μετανοήσουν». Σήμερα όχι μόνο τους αποδεχόμαστε αλλά οι προκαθήμενοι βάσει συνωμοτικού σχεδίου που εξυφαίνονταν εδώ και δεκαετίες, έφτασαν στο σημείο να επιδιώκουν πλέον ανοιχτά και χωρίς κανένα πρόσχημα την λεγομένη «ένωση των εκκλησιών», δηλαδή την ένωση με τον «Έξω από εδώ». Αλλά το πιο τραγικό είναι πως ο ίδιος αυτός ο γέροντας, στον οποίο πηγαίνουν να τον επισκεφτούν χιλιάδες από όλο τον κόσμο θεωρώντας τον σαν πάτερ Παΐσιο νούμερο 2, (και ο όποιος καθοδηγεί ένα από τα μεγαλύτερα ιδρύματα Ρωμιοσύνης του οποίου υπήρξα ιδρυτικό μέλος), μου συνέστησε με αυστηρό τρόπο να σταματήσω να γράφω για όσα σήμερα γίνονται σε βάρος της Ορθοδοξίας παρά την ευλογία που έχω από τον πνευματικό μου. Μάλιστα έφτασε στο σημείο να με συστήσει να εξομολογηθώ για όσα έγραψα τους τελευταίους μήνες. Αλλοίμονο!
Ο πατήρ Ρωμανιδης είχε προφητέψει από την δεκαετία του ογδόντα ότι θα έρθει η μέρα που δεν θα υπάρχει πλέον τίποτα στην ορατή εκκλησία που θα μαρτυρά την Ορθοδοξία, καθώς αυτή θα έχει εγκαταλειφτεί από τους ίδιους τους ιερείς της. Τώρα διαφαίνεται πως όλα είχαν σχεδιαστεί με τον καλύτερο τρόπο και οι ανύποπτοι ευλαβείς σύμφωνα με τα σχέδια τους θα έπεφταν σαν «ώριμα φρούτα» στον λάκκο της καταστροφής. Από την μια η πολιτική προδοσία και από την άλλη η θρησκευτική αποστασία και στη μέση ένα ζαλισμένο ποίμνιο. Όλα ωραία και άριστα σχεδιασμένα και καθορισμένα.
Ο προφήτης Ησαΐας ως αυθεντικός κήρυκας του λόγου του Θεού ελέγχει κατά τρόπο αληθινά προφητικό τους ανάξιους άρχοντες των Ιουδαίων. Η αγανάκτηση του Προφήτη φτάνει σε τέτοιο βαθμό που καλεί τους βαρβάρους ειδωλολάτρες, οι οποίοι λόγω της βαρβαρότητας τους μοιάζουν με άγρια θηρία, να έρθουν να κατασπαράξουν τους κακούς άρχοντες. Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος του Προφήτη : «Πάντα τα θηρία τα άγρια, δεύτε φάγετε, πάντα τα θηρία του δρυμού» (Ης. νστ΄9). Αλλά ο προφητικός λόγος δεν εξαντλείται στο σημείο αυτό. Συνεχίζει με την ίδια και περισσότερο δριμύτητα και ελέγχει τώρα, «τους αναιδείς τη ψυχή», λέγοντας, «Και οι κύνες αναιδείς τη ψυχή, ουκ ειδότες πλησμονήν, και εισί πονηροί ουκ ειδότες σύνεσιν, πάντες εν ταις οδοίς αυτών εξηκολούθησαν, έκαστος κατά το εαυτού» (Ης. νστ΄10).
Τι μας λέγει η Αγία Γραφή : «Μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριον!», αναφωνεί ο Απόστολος Παύλος, (Α΄Τιμόθ. γ΄16). Και πιο κάτω τι λέγει ; Να είμαστε απλώς καλοί άνθρωποι ; Όχι! Αλλά, : «Θεός εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν Πνεύματι, ώφθη αγγέλοις εκηρύχθη εν ένθεσι, επιστεύθη εν κόσμω, ανελλήφθη εν δόξη». Και η προσωπική Θεία αποκάλυψις γίνεται μόνο εν Πνεύματι Αγίω. « Ούτως ο άνθρωπος αυτοπροαιρέτως, είτε γίνεται σκώληξ και δεν διαμαρτύρεται επειδή τον πατούν, είτε γίνεται υψιπέτης αετός της Χάριτος και ίπταται εις τους Ουρανούς».
Στην εποχή που ζούμε όλα τα προσωπεία έχουν πέσει και έχουν αποκαλυφθεί τα πάντα. Στη συνείδηση του κάθε πιστού επαφίεται αν θα αγωνιστεί, ή αν θα παραδοθεί στα επερχόμενα. Στην συνειδητή ευθύνη του κάθε ιεράρχη είναι να πάψει να κρύβεται πίσω από την «σκιά» του και να πάρει ξεκάθαρη θέση στα τελούμενα.
Πηγή: Ακτίνες
Πολλά έχουν λεχθεί και ειπωθεί σχετικά με τον ορυκτό πλούτο της χώρας μας ο οποίος είναι καθ΄ όλα ικανός να μας χαρίσει την πολυπόθητη έξοδο μας από την κρίση. Όμως ο φόβος όλων μας είναι όχι αν θα βρεθούν ένας ή περισσότεροι Πρίνοι στη χώρα μας, αλλά ποιος θα κάνει τη διαχείριση αυτών των κοιτασμάτων που αποδεδειγμένα υπάρχουν στην ηπειρωτική, αλλά κυρίως στη νησιωτική Ελλάδα. Στο σημείο αυτό θα ήταν σώφρων να προστρέξουμε όπως πάντα εμείς οι Έλληνες στα παραδείγματα άλλων πετρελαιοπαραγωγών κρατών.
Το πετρέλαιο μπορεί για κάποιους να παρουσιάζεται ως σωτήρας αλλά στην πραγματικότητα αποτελεί μια απειλή για την εθνική μας κυριαρχία και την κοινωνική μας συνοχή. Ας εξετάσουμε αρχικά το καλό σενάριο της ορθολογικής διαχείρισης του πετρελαίου που βρέθηκε στη Βόρεια θάλασσα από τους Νορβηγούς. Η Νορβηγία ως βόρεια σκανδιναβική χώρα που είναι, αποτελεί χώρα πρότυπο στους τομείς της παιδείας και του κοινωνικού της συστήματος. Η διαφθορά είναι από τις χαμηλότερες στον κόσμο. Παράλληλα η Νορβηγία δεν έχει έριδες με τους γείτονες της και έχουν καθορίσει επακριβώς τις ΑΟΖ τους. Όταν πριν από 35 χρόνια δημιουργήθηκε η κρατική Statoil για να διαχειριστεί τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, κανένας δεν περίμενε τόσο σύντομα να μετεξελιχθεί σε μια εταιρεία κολοσσό που διαχειρίζεται και ερευνά για πετρέλαιο σε όλο τον κόσμο. Ερευνητικά πλοία της Statoil έχουν φιλοξενηθεί και στο Αιγαίο προκειμένου να συμμετέχουν στην αναζήτηση κοιτασμάτων από την γειτονική μας Τουρκία.
Τα κέρδη τα οποία παρήγαγε η κρατική Statoil προσέφεραν ευημερία στους κατοίκους της Νορβηγίας και παράλληλα ένα από τα υψηλότερα επίπεδα διαβίωσης στον πλανήτη. Όμως τα κέρδη αυτά παρέμειναν στα ταμεία του κράτους και επενδύθηκαν με φειδώ σε όλο τον κόσμο μέσω ενός κρατικού fund. Δεν έγιναν η αιτία να φθαρεί η νορβηγική κοινωνία που συνεχίζει και σήμερα να πληρώνει κανονικά υψηλή φορολογία εισοδήματος. Ταυτόχρονα δημιουργήθηκαν πολλές θέσεις εργασίας είτε στις πλατφόρμες εξόρυξης του μαύρου χρυσού, είτε σε κατασκευές και βοηθητικές στο αντικείμενο εργασίες, μ΄ αποτέλεσμα πολλοί Σκανδιναβοί να μεταναστεύουν στη Νορβηγία για να βρουν εργασία. Το πετρέλαιο στη Νορβηγία βρίσκεται κυρίως σε θαλάσσιες περιοχές κοντά στις ακτές της χώρας. Έτσι δημιουργήθηκαν πλατφόρμες όπου εργάζεται ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Έχοντας ως λαός όμως μακρόχρονη πορεία, όπως και ο δικός μας άλλωστε στη θάλασσα, η Νορβηγία διαχειρίζεται και έναν από τους μεγαλύτερους εμπορικούς και αλιευτικούς στόλους.
Το πετρέλαιο όμως έφερε και ένα άλλο ίσως όχι ευχάριστο αποτέλεσμα και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από τον πληθωρισμό. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Μercer, πολλές από τις νορβηγικές πόλεις είναι από τις ακριβότερες παγκοσμίως. Ενοίκια και τρόφιμα χαρακτηρίζονται από υψηλότατες τιμές. Στη συνέχεια έρχεται η Αγκόλα, χώρα της Αφρικής που πολλοί από εμάς δεν γνώριζαν μέχρι που ανέλαβε την προεδρία του παγκοσμίου καρτέλ πετρελαίου, του ΟΠΕΚ. Η Αγκόλα αποτέλεσε αρχικά πορτογαλική αποικία και τόπος εξορίας των φυλακισμένων όπου έβρισκαν τον θάνατο από την ελονοσία. Χώρα πλούσια σε ορυκτό πλούτο, δεν άργησε να γίνει ΄Ελντοράντο΄ των διεθνών εταιρειών άντλησης πετρελαίου αλλά και του παγκόσμιου μονοπωλητή διαμαντιών, της DeBeersμε έδρα τη Νότιο Αφρική. Όταν ανακαλύφθηκαν τα πρώτα κοιτάσματα στα θαλάσσια παράλια της αφρικανικής αυτής χώρας, δημιουργήθηκε η κρατική εταιρεία Sonangolη οποία ευελπιστούσε ότι θα είχε συμμετοχή στην παραγωγή πετρελαίου. Η διαχείριση όμως του πετρελαίου θα γινόταν από τις ξένες πετρελαϊκές εταιρείες, αλλιώς δεν θα της δινόταν η ευκαιρία να το εκμεταλλευτεί. Εξάλλου τα 2/3 της παραγωγής εξάγονται στις ΗΠΑ.
Η επιρροή των ξένων έβαλε τα θεμέλια της λεγόμενης ΄φούσκας του πετρελαίου΄. Ο πληθωρισμός έφθασε στα ύψη και η πρωτεύουσα Λουάντα σύμφωνα με την έρευνα της Mercer κατέχει τα σκήπτρα της πιο ακριβής πόλης παγκοσμίως μαζί με το Τόκιο. Παράλληλα δημιουργήθηκαν ψηλά κτίρια για τα ξένα στελέχη των εταιριών και παραγκουπόλεις περιμετρικά της πόλης για να φιλοξενηθούν οι ιθαγενείς. Το πολιτικό σύστημα της χώρας όπως και οι δημόσιοι υπάλληλοι της είναι από τους πιο διεφθαρμένους της Αφρικής. Από τη μια πλευρά, τα υπέρογκα ποσά που αποδίδει η εκμετάλλευση πετρελαίου οδηγήθηκαν στη δημιουργία περιουσίας μιας κρατικιστικής ελίτ και από την άλλη οι υποδομές της χώρας παραμένουν σε τραγική κατάσταση.
Εύλογο είναι επομένως το ερώτημα εμείς με εξακριβωμένη κρατική διαφθορά υψηλότερη και από πολλά αφρικανικά κράτη, ποια πορεία θα ακολουθήσουμε; Είναι κάπως παράδοξο να προσπαθείς να γεμίσεις ένα σουρωτήρι με νερό, είναι απλά αδύνατον. Μια τέτοια εικόνα πρέπει να έχουμε για τα δημόσια ταμεία της χώρας μας. Ποιος θα μπορέσει να εγγυηθεί ότι τα χρήματα που θα εισρεύσουν στη χώρα θα δημιουργήσουν την πολυπόθητη ανάπτυξη που τόσο συχνά αναφέρεται στις μέρες της κρίσης. Ταυτόχρονα οι σχέσεις μας με τους γείτονες δεν έχουν φτάσει σε σημείο που να επιτρέπουν τον ακριβή καθορισμό των ΑΟΖ και υπάρχει πάντοτε η απειλή casusbelliσε περίπτωση εκμετάλλευσης των πετρελαίων του Αιγαίου.
Τέλος το ήδη υπάρχον πολιτικό σύστημα με την κρίση αξιών που περνάει δεν μπορεί να θεωρηθεί ικανό να διαχειριστεί ορθολογικά τον πλούτο που θα φέρει το πετρέλαιο. Μήπως θα έπρεπε επομένως να βάλουμε πρώτα μια τάξη στα του οίκου μας και μετά με σχεδιασμό και ψυχραιμία να θέσουμε τα θεμέλια ανάπτυξης της χώρας δια μέσου της εκμετάλλευσης του ορυκτού της πλούτου; Τα συμπεράσματα δικά σας.
Πηγή: DefenceNews
ΕΦΥΓΕ Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ «ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ»
Η ΨΥΧΗ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ
ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΑΞΙΑΡΧΟΣ Ε.Α. ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΧΑΤΖΗΧΑΡΙΣΗΣ
Από την πλούσια δράση του Επίτιμου Προέδρου των Μακεδονομάχων και ιδρυτικού μέλους της Παγκόσμιας Επιτροπής Μακεδονικού Αγώνα, Ταξίαρχου ε.α. Παντελή Χατζηχαρίση
Ο μεγάλος του σύγχρονου Μακεδονικού Αγώνα, γεννημένος το 1921 στην Άρνισσα, η μεγάλη καρδιά, ο γλυκός άνθρωπος και στοργικός για όλους εμάς πατέρας, έφυγε πλήρης ημερών στα 93 του χρόνια, αγωνιζόμενος έως της τελευταίας του πνοής για τη Μακεδονία μας, που τόσο αγάπησε από μικρό παιδί!
ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΩΝ
"Εγώ δεν γνώρισα παιχνίδια και τέτοια, μας έλεγε. Από μικρός θυμάμαι με έπαιρνε στα γόνατά του ο Μακεδονομάχος πατέρας μου, που ήταν και Δάσκαλος και μου έλεγε πώς πολεμούσαν τους Κομιτατζήδες και πως ελευθέρωσαν τη Μακεδονία! Όλες τις ιστορίες του Μακεδονικού Αγώνα"!
ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ
Ως μαθητής αργότερα της Σχολής Ευελπίδων είχε κατέβει εθελοντικά και παρά τις αντίθετες διαταγές, να πολεμήσει τους Ναζί στη Μάχη της Κρήτης το 1941, όπου συνελήφθη και παρολίγο θα εκτελούνταν. Διασώθηκε δε την τελευταία στιγμή!
"ΔΕΝ ΧΑΙΡΕΤΩ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ"
Έπειτα, στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ως Αξιωματικός στην ελληνοβουλγαρική μεθόριο, αρνήθηκε να χαιρετίσει τον Βούλγαρο ομόλογό του, που του πρότεινε εθιμοτυπικά το χέρι, ενθυμούμενος τη Γενοκτονία που διαπράξανε οι Βούλγαροι συνεργάτες των Γερμανών στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη! Δημιουργήθηκε δε θέμα, με την Βουλγαρία να διαμαρτύρεται και τον Στρατηγό μας να τιμωρείται, θεωρώντας παράσημο την άρνηση τιμής που επέδειξε για λογαριασμό των 50.000 θυμάτων μας, που εξόντωσαν οι Βούλγαροι επί Κατοχής!
ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ
Αργότερα πάλι, όταν εργάστηκε στην Ελληνική Πρεσβεία στο Βελιγράδι, καταγράφοντας αόκνως τις προσπάθειες του Τίτο και των Σλάβων να οικειοποιηθούν την Μακεδονία μας, ερχόταν σε επαφή με εκατοντάδες εγκλωβισμένους Έλληνες της περιοχής, που το μόνο που ζητούσαν με δάκρυα στα μάτια ήταν ελληνικά βιβλία για τα παιδιά τους, ζήτημα για το οποίο έκανε ό,τι μπορούσε με δική του και πάλι πρωτοβουλία, μη φειδόμενος κόπων, εξόδων και κινδύνων!
Μια φορά μάλιστα, είχε πάει με τη σύζυγό του για κάλυψη σε ένα Μουσείο των Σκοπίων όπου θα παρουσιαζόταν ένας νέος χάρτης διεκδικήσεων της Γιουγκοσλαβίας κατά της Ελλάδας και έπειτα περπατώντας και μιλώντας ελληνικά φυσικά με την σύζυγό του στους δρόμους της πόλεως, κάποιος μαγαζάτορας τους άκουσε, κατάλαβε τα ελληνικά και τους φώναξε μέσα στο μαγαζί του. Ύστερα, τρέμοντας από συγκίνηση, τους κατέβασε στο υπόγειο και με κάθε προφύλαξη έβγαλε μέσα από ένα κιβώτιο μια διπλωμένη ελληνική σημαία και την άνοιξε λέγοντας "είμαι και εγώ Έλληνας"! Τότε ο Στρατηγός δεν άντεξε και δάκρυσε, αγκαλιάζοντάς τον σφιχτά και δίνοντάς του κουράγιο με πύρινα λόγια, σαν άλλος Παύλος Μελάς, σαν άλλος Καπετάν Μίκης Ζέζας, στο Βορινό και αλύτρωτο ως τώρα κομμάτι της Μακεδονία μας, με τους 240.000 τουλάχιστον Έλληνες των Σκοπίων...
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΩΝ
Τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του τις αφιέρωσε στον «Πανελλήνιο Σύλλογο Απογόνων Μακεδονομάχων ο Παύλος Μελάς», του οποίου διετέλεσε επί σειρά ετών Πρόεδρος και τον οποίο ανανέωσε, δυνάμωσε και άπλωσε σε δράση ως τις άκρες της Ελλάδας, εκδίδοντας και σχετικό περιοδικό, ενώ φρόντισε για την μόνιμη στέγαση του Συλλόγου στο Κέντρο της Θεσσαλονίκης.
1η ΠΑΜΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΠΑΝΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ
Εκεί τον γνωρίσαμε, εκεί μας αγκάλιασε, μας εμπιστεύτηκε, μαζί του σχεδιάσαμε την 1η Παμμακεδονική Πανεθνική Συνδιάσκεψη στο Βελλίδειο υπό την αιγίδα του Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ.κ. Ανθίμου, στις 9 Δεκεμβρίου 2005, όπου ενώθηκαν όλοι οι Μακεδόνες εσωτερικού και εξωτερικού για πρώτη φορά σε μια κοινή και ατσάλινη γροθιά! http://www.noiazomai.net/34.html
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
Ο Στρατηγός είναι εκείνος που πρωταγωνίστησε μαζί μας στην ίδρυση της Παγκόσμιας Επιτροπής Μακεδονικού Αγώνα και συγκάλεσε την ιστορική σύσκεψη της 19ης Μαρτίου 2007, όπου υπογράφηκε το Πρακτικό της Ίδρυσης μας, για την συνέχιση του Μακεδονικού Αγώνα αντίστασης σε όλα τα επίπεδα και με κάθε ειρηνικό τρόπο, ακόμη και με τη δημιουργία Μακεδονικού Κόμματος εάν απαιτηθεί από τις εξελίξεις! Στην φωτογραφία κρατά το υπογεγραμμένο πρακτικό εκείνης της μεγάλης και ιστορικής στιγμής! http://www.noiazomai.net/EpitropiMAK.gif
ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΟ
Ο Παντελής Χατζηχαρίσης, μας διέθεσε έκτοτε τον Σύλλογο, όπου συγκαλέσαμε πολλές συσκέψεις Συλλόγων για το Εθνικό Θέμα και συνεντεύξεις Τύπου και μας παραχώρησε Γραφείο, όπου στεγάστηκε η Επιτροπή και έφερε εις πέρας την μεγάλη Συγκέντρωση Διαμαρτυρίας στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, στις 5 Μαρτίου 2008, παραμονές της Συνόδου του ΝΑΤΟ στου Βουκουρέστι, όπου και τέθηκε τελικά το ελληνικό "βέτο"! http://www.noiazomai.net/alexandreiofoto.html
ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΙΜΟ
Σε κρίσιμες στιγμές εκείνου του Αγώνα, τον θυμόμαστε πότε στην Κοπή Βασιλόπιτας των Μακεδονομάχων και πότε στοΓραφείο του Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης, να συζητά μαζί του με μεγάλο ενθουσιασμό για τους σχεδιασμούς της Επιτροπής, τα Εθνικά Θέματα, αλλά και για το όνειρό του...
ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
Και όνειρό του ήταν η δημιουργία ενός μεγάλου και επιβλητικού Μνημείου του Μακεδονικού Αγώνα στη Θεσσαλονίκη, η οποία το στερείται αδικαιολόγητα!
Δυστυχώς οι αρμόδιοι του Δήμου Θεσσαλονίκης, επί 20 ολόκληρα χρόνια του αρνήθηκαν αυτή την χαρά, παρότι θα χρηματοδοτούσε ο ίδιος πλήρως την κατασκευή, ενώ είχε ετοιμαστεί και το σχέδιο από τον αείμνηστο γλύπτη Ευθύμιο Καλεβρά...
Το Μνημείο του Μακεδονικού Αγώνα, διαστάσεων 17 χ 2,5 μέτρα, θα παρίστανε τους Μακεδονομάχους εν δράσει στον Βάλτο των Γιαννιτσών από τη μια και την αντίσταση των Μακεδόνων στα χωριά από την άλλη, ενώ στη μέση η Ελλάδα σαν Νίκη, θα ύψωνε τον Ήλιο των Μακεδόνων! http://www.noiazomai.net/38.html
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΧΑΤΖΗΧΑΡΙΣΗ
Κύκνειο άσμα του Στρατηγού μας, είναι το βιβλίο το οποίο ετοίμαζε επί χρόνια, όπου έχει συγκεντρωμένη την δράση πολλών γνωστών και άγνωστων Μακεδονομάχων, φωτογραφίες, ιστορίες και μνήμες που πια δεν υπάρχουν αλλού έτσι μοναδικά συγκεντρωμένες και ταξινομημένες, γεμάτες αγάπη για την πατρίδα και την πίστη μας! Γιατί μόνο αγάπη έκλεινε πάντα στην καρδιά του!
Το μεγάλο βιβλίο-παρακαταθήκη έχει τίτλο "ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ - Αγώνες των Μακεδόνων, Παντελή Χατζηχαρίση Ταξιάρχου (ΠΖ) ε.α., Θεσσαλονίκη 2009" και μπορείτε να το βρείτε εδώ http://www.ianos.gr/en/istoriki-poreia-tis-makedonias.html
Ο «ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ» ΜΑΣ
Ο Στρατηγός μας, όπως τον λέγαμε όλοι με μεγάλη αγάπη και σεβασμό, είναι ολόκληρο κομμάτι της ψυχής και της ζωής μας, στην οποία έδωσε νόημα και πνοή αγώνα!
Ευσεβής και ακλόνητος στις φουρτούνες, άοκνος, αεικίνητος και ακούραστος πολεμιστής της αλήθειας και των δικαίων της Μακεδονίας, ήταν η χαρά και το καμάρι μας! Ήταν ο «Παύλος Μελάς» μας! Και μας λείπει ήδη πολύ!
Μας λείπεις Στρατηγέ! Και μας λείπει πάντα εκείνο το ταπεινό ημερολογιάκι, με την εικόνα της Παναγιάς, μέσα στο οποίο έβαζες τόση γνώση και λεβεντιά και μας το έδινες κάθε χρόνο με το σεβαστό και άξιο χέρι σου, συμβουλεύοντάς μας και οδηγώντας μας σαν πατέρας!
Σε ευχαριστούμε για ό,τι μας έδωσες! Για ό,τι μας έμαθες! Για ό,τι μας δίδαξες!
Σε αγαπούμε Στρατηγέ μας! Και θα σε κρατούμε στις καρδιές μας για πάντα!
ΑΞΙΟΣ! ΚΙ ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
ασυμβίβαστα για το Όνομα, τον Ελληνισμό και την Ιστορία μας
Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
3.500.000 ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
έτοιμοι για όλα
Θεσσαλονίκη, Μακεδονία 16 Νοεμβρίου 2014 μ.Χ.
Ἡ γαλλίδα συγγραφέας καὶ φιλόσοφος Σιμὸν ντὲ Μποβουάρ, μιὰ ἀπὸ τὶς κυριώτερες ἐκπροσώπους τοῦ κινήματος τοῦ φεμινισμοῦ στὸν 20ό αἰώνα, στὸ αὐτοβιογραφικό της ἔργο «Πῶς ἔγινα συγγραφέας» μεταξὺ ἄλλων ἐξομολογεῖται:
«Πέρασα πολὺ εὐτυχισμένα παιδικὰ χρόνια.Κοινωνοῦσα, ἐξομολογιόμουν, ἤμουν πολὺ εὐσεβής. Ἤθελα νὰ ἀρέσω στὸν καλὸ Θεὸ καὶ νὰ ἔχω μιὰ κατάλευκη ἁγνὴ ψυχή… Μέχρι τὰ 12-13 μου ὅλα κυλοῦσαν ὑπέροχα γιὰ μένα. Τὰ πράγματα χάλασαν λίγο ὅταν μπῆκα στὴν ἐφηβεία. Ἔγινα ἄτακτη, ἀνάποδη καὶ χοντροκέφαλη – εἶχα ἀποκτήσει κακὲς συνήθειες καὶ τρωγόμουν μὲ τὰ ροῦχα μου. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ὅμως, ἀναπτυσσόταν τὸ κριτικό μου πνεῦμα καὶ ὅταν ἡ μητέρα ἔλεγε «μὴ ἐκεῖνο, μὴ τὸ ἄλλο»…, δὲν τὴν ὑπάκουα ποτὲ μὲ τὴ θέλησή μου.
Καὶ τελικὰ σ’ ἕνα σημαντικὸ θέμα πῆρα τὴν ἀπόφαση νὰ μὴν ὑπακούω. Ἔλεγχαν μὲ ἄκρα αὐστηρότητα τὰ ἀναγνώσματά μου… Περνοῦσα τὶς διακοπές μου στὴ Λιμουζέν, σ’ ἕνα ἰδιόκτητο κτῆμα τοῦ παπποῦ, …καὶ στὴν ἐξοχὴ ξέμενα πάντα ἀπὸ ἀναγνώσματα. Ὑπῆρχαν στὴ βιβλιοθήκη κάποιες δεμένες συλλογές… Μοῦ ὑπέδειξαν τὰ κομμάτια ποὺ ἦταν «γιὰ μένα», … καὶ μοῦ ἐπέτρεψαν νὰ πάρω τὸν τόμο στὸ δάσος ὅπου κατασκήνωνα γιὰ νὰ διαβάσω. Μιὰ ὡραία ἡμέρα ἄρχισα νὰ διαβάζω τὰ κομμάτια ποὺ δὲν ἦταν γιὰ μένα… Καὶ ὅταν ἐπιστρέψαμε στὸ Παρίσι, καταβρόχθισα ὅλη τὴ βιβλιοθήκη τοῦ πατέρα μου, …ὁτιδήποτε ἔπεφτε στὰ χέρια μου.
Δὲν εἶχα καθόλου τὴν ἐντύπωση ὅτι ἔκανα κάτι κακό, δὲν περνοῦσε κἂν ἀπὸ τὸ μυαλό μου ὅτι προσέβαλλα τὸ Θεό. Πρέπει νὰ πῶ ὅτι εἶχα τακτοποιήσει -μὲ τὸν τρόπο μου- τὶς σχέσεις μαζί του… Ὡστόσο ἕνα βράδυ στὴ Λιμουζὲν ἔκανα μέσα μου μερικὲς ἐρωτήσεις… Εἶπα στὸν ἑαυτό μου: τὸ ὅτι δὲν ὑπακοῦς, τὸ ὅτι λὲς ψέματα, εἶναι κι αὐτὰ ἁμαρτίες. Καὶ τότε μοῦ ἔγινε μιὰ ἀποκάλυψη ἀπόλυτα ἐκθαμβωτική: ποτὲ δὲν ἀπαρνιόμουν πράγματα ποὺ μ’ εὐχαριστοῦσαν ἐπειδὴ δῆθεν ὁ Θεὸς τὰ ἀπαγόρευε. Ἄρα δὲν πίστευα πιὰ σ’ ἐκεῖνον!».
Ἐντυπωσιάζει πράγματι ἡ εὔστοχη καὶ εἰλικρινὴς διαπίστωση τῆς συγγραφέως! Ἀφοῦ ἔκανε αὐτὸ ποὺ τῆς ἄρεσε, δὲν εἶχε πλέον καμμιὰ σχέση μὲ τὸν Θεό.
Πόσο τὸ ἔχουμε συνειδητοποιήσει αὐτὸ οἱ Χριστιανοί; Ἔχουμε ἀντιληφθεῖ ὅτι τὸ δικό μας θέλημα καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ εἶναι δυὸ διαφορετικὰ πράγματα καὶ νὰ μὴ συμπίπτουν πάντα μεταξύ τους; Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἀπόστ. Παῦλος παρακινεῖ νὰ προσπαθοῦμε συνεχῶς νὰ βρίσκουμε ποιὸ εἶναι τὸ ἀγαθό, εὐάρεστο καὶ τέλειο θέλημα τοῦ Θεοῦ, πρὸς τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ προσαρμόζουμε κάθε δικό μας θέλημα, ὥστε νὰ μεταμορφώνουμε καὶ νὰ ἀνακαινίζουμε τὸν ἑαυτό μας, κάνοντάς τον ἔτσι θυσία ζωντανή, εὐάρεστη στὸν Θεὸ (Ρωμ. 12, 1-2). Ὅταν δίνουμε προτεραιότητα στὸ δικό μας θέλημα ποὺ δὲν συμπίπτει μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀκόμα κι ἂν δεχόμαστε θεωρητικὰ τὸν Θεό, οὐσιαστικὰ τὸν ἀπορρίπτουμε. Δὲν πιστεύουμε πιὰ σ’ αὐτόν. Δὲν ρυθμίζει Ἐκεῖνος τὴ ζωή μας. Εἶναι ἕνας ξένος γιὰ μᾶς. Θεός μας εἶναι ὁ ἑαυτός μας μὲ ὅσα τοῦ ἀρέσουν καὶ τὸν ἐξυμνοῦν.
Αὐτή τὴν αὐτοθέωση πόθησε μάταια ὁ Ἀδάμ, ἀπορρίπτοντας τὸν δρόμο ποὺ τοῦ ὑπέδειξε ὁ Θεός. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ Χριστός, ἀπέφυγε συστηματικὰ τὸ ἴδιο λάθος. Δὲν ζήτησε τίποτε δικό του, ἀλλὰ «ἑαυτὸν ἐκένωσε» (Φιλ. 2, 7), γιὰ νὰ γίνει ἀπόλυτα ὑπάκουος στὸν Θεὸ-Πατέρα. Γι’ αὐτὸ καὶ κάθε Χριστιανὸς ποὺ σκέπτεται μὲ «νοῦν Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. 2, 16) καὶ δὲν θέλει διαζύγιο ἀπ’ τὸν Θεό, προσπαθεῖ νὰ ὑποτάξει ἐντελῶς τὸ δικό του θέλημα στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Νὰ πεθάνει γιὰ τὸν κόσμο. Νὰ ζήσει γιὰ τὸν Θεό.
Πῶς θὰ τὸ πετύχουμε αὐτό, ἂν δὲν ἀπαρνηθοῦμε ἑκούσια τὸν ἑαυτό μας, κάθε τὶ ποὺ θέλουμε; Κι ἂν δὲν γίνει αὐτό, πῶς θὰ ἀκολουθήσουμε τὸν Χριστό; (Μάρκ. 8, 34).
(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 375, Ὀκτώβριος 2014)
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Στὶς 16 τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοὺ Ματθαίου. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ τὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα ποὺ θὰ ἀκούσουμε στὴν λατρευτική μας σύναξη, ἀναφέρεται στὴν κλήση τοῦ Ματθαίου, ὅπως αὐτὴ καταγράφεται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Εὐαγγελιστή.
Ἡ ἀμεσότητα μὲ τὴν ὁποία ὁ τελώνης Λευὶς (αὐτὸ ἦταν τὸ ὄνομά του πρὶν τὸν καλέσει ὁ Χριστός), ἀποκρίνεται στὴν πρόσκληση τοῦ Ἰησοῦ, συγκινεῖ ὅσους μελετοῦν τὸ ἱερὸ κείμενο. «Καὶ παράγων ὁ Ἰησοῦς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄνθρωπον καθήμενον ἐπὶ τὸ τελώνιον, Ματθαῖον λεγόμενον, καὶ λέγει αὐτῶ, ἀκολούθει μοι. Καὶ ἀναστᾶς ἠκολούθησεν αὐτῶ» (Μάτθ. θ΄9). Δηλ. Προχωρώντας πιὸ πέρα ὁ Ἰησοῦς, εἶδε νὰ κάθεται στὸ τελωνεῖο ἕνας ἄνθρωπος ποὺ τὸν ἔλεγαν Ματθαῖο, καὶ τοῦ λέει: “Ἀκολούθησέ με”. Κι ἐκεῖνος σηκώθηκε καὶ τὸν ἀκολούθησε.
Ἀπὸ ἐκείνη τὴν εὐλογημένη στιγμή, ὁ Τελώνης ἐγκαταλείπει τὰ πάντα καὶ ἡ Χάρις τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τὸν μεταβάλλει σὲ ὅ,τι ἀνώτερο καὶ πολυτιμότερο θὰ μποροῦσε νὰ δεχθεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἀφοῦ τώρα ὡς καινούργια ὕπαρξη λαμβάνει καὶ νέο ὄνομα μὲ τὸ ὁποῖο θὰ εἶναι γιὰ πάντα γνωστός. Ἔτσι λοιπὸν ὁ Ματθαῖος ἀναδεικνύεται σὲ Ἀπόστολο. Ἐπιπλέον δὲ λαμβάνει τὸ προνόμιο νὰ γίνει Εὐαγγελιστής, τοῦ ὁποίου τὸ ἱερὸ κείμενο ἡ Ἐκκλησία μας...
τὸ τοποθετεῖ πρῶτο στὸν Κανόνα τῆς Καινῆς Διαθήκης.
Τὸ Εὐαγγελικὸ αὐτὸ κείμενο ὁ Ἀπόστολος Ματθαῖος τὸ ἔγραψε ἀρχικὰ στὴν Ἑβραϊκὴ (Ἀραμαϊκὴ) γλώσσα, λόγω τοῦ ὅτι ἀπευθυνόταν πρὸς τοὺς συμπατριῶτες του Ἑβραίους. Τὸ μετέφρασε ὅμως στὴν Ἑλληνικὴ ὁ ἴδιος ἢ ἄλλος Ἀποστολικὸς ἄνδρας, ἐπειδὴ τὸ θεόπνευστο κείμενο, μέσω τῆς Ἑλληνικῆς ἔπρεπε νὰ καταστεῖ γνωστὸ σὲ ὅλο τὸν κόσμο ποὺ κοινὴ γλώσσα εἶχε τὴν Ἑλληνική.
Εἶναι ἀπὸ τὰ πρῶτα κείμενα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀφοῦ γράφτηκε μεταξὺ τῶν ἐτῶν 60-66 μ.Χ. Ἀλλὰ λόγω τῆς ἑορτῆς, μᾶς δίνεται σήμερα ἡ εὐκαιρία νὰ γνωρίσουμε περισσότερο τὴν ἀποστολικὴ αὐτὴ προσωπικότητα ποὺ τόσα πρόσφερε στὴν Ἐκκλησία μας καὶ τελικῶς θυσιάστηκε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν δόξα τῆς Ἐκκλησίας Του.
Καταγόταν ἀπὸ τὴν Καπερναούμ, στὴν ὁποία καὶ ἀσκοῦσε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ Τελώνου. Ἐπειδὴ δὲ ἡ περιοχὴ αὐτὴ ὑπαγόταν στὴ δικαιοδοσία τοῦ Ἡρώδου τοῦ Ἀντίπα, ἦταν αὐτοῦ ὑπάλληλος γιὰ τὴν εἴσπραξη τῶν φόρων καὶ ὄχι τῆς Ρώμης.
Δὲν εἶχε κληθεῖ εὐθὺς ἐξαρχῆς ἀπὸ τὸν Κύριο. Πάντως Τὸν εἶχε ἀκούσει διδάσκοντα, εἶχε δεῖ τὰ καταπληκτικά Του θαύματα καὶ ἡ καλοπροαίρετη καρδιὰ του εἶχε ἑλκυσθεῖ ἀπὸ Αὐτόν. Ἄλλωστε ὅπως γνωρίζουμε ὁ Ματθαῖος ἦταν εὐσεβὴς καὶ περίμενε μὲ πόθο τὸν Μεσσία καὶ μάλιστα παρὰ τὴν οἰκονομική του ἄνεση, λόγω τοῦ ἐπαγγέλματός του, βίωνε ζωὴ ἀσκητική.
Ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεὺς ἀναφέρει ὅτι ἔτρωγε καρποὺς καὶ λάχανα, οὐδέποτε δὲ κρέας : «Ματθαῖος μὲν οὒν ὁ Ἀπόστολος, σπερμάτων καὶ ἀκροδρύων καὶ λαχάνων ἄνευ κρεὼν μετελάμβανεν»!
Φαίνεται λοιπὸν καὶ ἀπὸ τὴν περίπτωση αὐτὴ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ ὅτι ἐὰν ὁ ἄνθρωπος εἶναι καλοπροαίρετος καὶ ἐὰν βεβαίως ἀγωνίζεται νὰ βιώνει τὸν ὀρθὸ τρόπο ζωῆς, ὅπου κι ἂν εὑρίσκεται, τελικῶς ἡ Χάρις θὰ τὸν σαγηνεύσει. Γι' αὐτὸ καὶ βλέπουμε στὸ ἱερὸ κείμενο ὅτι τὴν ἡμέρα τῆς κλήσεώς του τὴν θεωροῦσε ἐπίσημη καὶ μεγάλη γιὰ τὸν ἑαυτό του, παραθέτοντας γεῦμα στοὺς φίλους, τοὺς συγγενεῖς καὶ τοὺς γνωστούς. Στὸ γεῦμα μάλιστα αὐτὸ παρεκάθησε καὶ ὁ Κύριος μὲ τοὺς ἄλλους μαθητές, ὅπως ἐπίσης «πολλοὶ τελῶναι καὶ ἁμαρτωλοὶ ἐλθόντες συνανέκειντο τῷ Ἰησοῦ καὶ τοῖς μαθηταῖς Αὐτοῦ» (Ματθ., θ΄ 10).
Τὸ γεῦμα ἐκεῖνο εἶχε διπλὸ σκοπό. Ἔφερε τὸν χαρακτήρα τοῦ ἀποχαιρετισμοῦ, ἀλλὰ καὶ τὸν σκοπὸ μήπως κάποιος ἀπὸ τοὺς συνδαιτυμόνες παραδειγματισθεῖ γιὰ νὰ ἀκολουθήσει τὸν Χριστό, ὅπως ἔπραξε καὶ ὁ ἴδιος, ἢ ἔστω κινηθεῖ κανεὶς σὲ μετάνοια καὶ διόρθωση τῆς ζωῆς του.
Ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἡμέρα ὁ Ματθαῖος ἐντάσσεται στὸν ἀποστολικὸ χορὸ καὶ ἀποστέλλεται κι αὐτὸς μὲ τοὺς ἄλλους συμμαθητές του « πρὸς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραὴλ» γιὰ νὰ κηρύξει «ὅτι ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» ἐνεργώντας θαύματα μεγάλα καὶ πρωτόγνωρα, ὥστε δὶ' αὐτῶν νὰ ἐπικυροῦται ἡ ἀλήθεια τοῦ κηρύγματος.
Μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ὁ Ματθαῖος ἀναφέρεται στὸν κατάλογο τῶν δώδεκα μαθητῶν οἱ ὁποῖοι «πάντες ἤσαν προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν τὴ προσευχὴ καὶ τὴ δεήσει » (Πραξ., α΄13-14), ἀναμένοντας τὴν ἐκπλήρωση τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Χριστοῦ περὶ τοῦ Παρακλήτου. Ἔτσι, τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς καὶ ὁ Ματθαῖος λαμβάνει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον καὶ ξεκινᾶ, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι, γιὰ τὸ κήρυγμα τῆς Ἀναστάσεως καὶ τὴν ἵδρυση τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν.
Ἐπίσης ἔλαβε μέρος στὴν Ἀποστολικὴ Σύνοδο τὸ 49 μ.Χ. στὰ Ἱεροσόλυμα, καὶ ἔδρασε ἐκτὸς τῶν ὁρίων τῆς Παλαιστίνης, περνώντας σὲ ἄλλα ἔθνη ὅπως Αἰθιοπία, Συρία, Περσία, Παρθία, ἀλλὰ καὶ στὴ Μηδία. Στὴν χώρα δήλ. τῶν ἀνθρωποφάγων. Ἀκόμα παράδοση, τὴν ὁποία διέσωσε ὁ Νικηφόρος Κάλλιστος, ἀναφέρει ὅτι ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος ὑπέστη θάνατο μαρτυρικὸ διὰ πυρός, κατὰ διαταγὴ τοῦ Φουλβιανοῦ, βασιλέως τῶν ἀνθρωποφάγων.
Ὅπως λοιπὸν κατανοοῦμε, πρόκειται περὶ μορφῆς πρώτου μεγέθους καὶ στύλο στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἰδίως στὰ θεόπνευστα Εὐαγγελικὰ κείμενα. Αὐτὸς δὲ εἶναι καὶ ὁ λόγος γιὰ τὸ ὅτι ἡ ἁγιογράφησίς του ἐκτὸς ἀπὸ ἄλλα σημεῖα τοῦ ναοῦ, φέρεται σὲ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες σὲ μία ἀπὸ τὶς τέσσερις μεγάλες κόγχες ποὺ δημιουργοῦνται στὴ βάση τῶν τεσσάρων τόξων ἐπὶ τῶν ὁποίων στηρίζεται ὁ τροῦλος τῶν ναῶν, πράγμα ποὺ συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς ἄλλους τρεῖς Εὐαγγελιστές, Μάρκο, Λουκᾶ καὶ Ἰωάννη.
Βεβαίως, λόγω τοῦ περιορισμοῦ τῆς ἐκτάσεως τοῦ κειμένου δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπεκταθοῦμε σὲ ὅλα τὰ θαυμαστὰ ποὺ περιγράφουν οἱ ἱεροὶ Συναξαριστὲς τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἀποδεικνύουν τόσο τὴν ἔκταση τοῦ ἔργου, ὅσο καὶ τὴν ἔνθερμη ἀγάπη τοῦ Εὐαγγελιστοῦ πρὸς τὸν Χριστό. Αὐτὰ μπορεῖ ἀλλὰ καὶ πρέπει νὰ τὰ μελετήσει ὁ καθένας κατ' ἰδίαν «εἰς τὸ ταμεῖον του», βλέποντας τὸ ξεκίνημα τῆς Ἐκκλησίας μας, τὴν δύναμη τῆς Πίστεως, ἀλλὰ καὶ τὰ θεόπνευστα κείμενα ποὺ κατέχει ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία μας.
Ἐπιβάλλεται ὅμως, κλείνοντας τὴν μικρή μας ἀναφορὰ στὸν Εὐαγγελιστὴ Ματθαῖο νὰ γίνει εἰδικὸς λόγος στὸ Εὐαγγέλιο καὶ γενικώτερα στὴν Ἁγία Γραφή. Ὁ Ἀπόστολος Ματθαῖος συνέγραψε τὸ ἱερὸ Εὐαγγελικό του κείμενο, μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ ὡς Εὐαγγελιστής, ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ τὴν λειτουργικὴ χρήση καὶ τὶς κατηχητικὲς ἀνάγκες τῆς Ἐκκλησίας. Ἔρχεται μάλιστα τὸ ἴδιο τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ περιλαμβάνει ἐντός του Κανόνος τῶν Βιβλίων τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Τοῦτο σημαίνει πὼς ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀπὸ μόνη της δὲν μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἐκτός της Ἐκκλησίας καὶ ὅτι ἀπευθύνεται στοὺς ἀνθρώπους ποὺ κατέχουν τὴν ἐμπειρία τῆς Πίστεως καὶ σ' ὅσους καθοδηγοῦνται ὑπεύθυνα ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας ὥστε νὰ ἐνταχθοῦν διὰ τοῦ Βαπτίσματος ὀργανικὰ στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Σὲ αὐτοὺς ποὺ γνωρίζουν διὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας νὰ μελετοῦν καὶ φυσικὰ νὰ ἑρμηνεύουν αὐτὸ ποὺ διαφυλάσσεται ἐντός του Λειτουργικοῦ Σώματος.
Ἐννοεῖται δὲ ὅτι οἱ κατέχοντες τὴν ἀλήθεια τῆς Πίστεως, οἱ φωτισμένοι δηλ. καὶ οἱ θεούμενοι γνωρίζουν καὶ κατέχουν τὴν αὐθεντικότητα ὄχι μόνο ὅσων εἶναι καταγεγραμμένα στὸ σύνολο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀλλὰ καὶ ὅσα βιώνονται ἀκαταπαύστως μέσω τῆς ἐμπειρίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γνωρίζουν δήλ. ὅσα κατέχει ἡ Ἐκκλησία μᾶς τόσο μέσω τῆς “γραπτής” (Ἁγία Γραφή), ὅσο καὶ τῆς “προφορικής”, Ἱερᾶς Παραδόσεως.
Ἔτσι λοιπὸν καταλήγουμε ὅτι ἡ μελέτη καὶ φυσικὰ ἡ ὀρθὴ ἑρμηνεία τῶν Βιβλίων τῆς Ἁγίας Γραφῆς, δὲν εἶναι ὑπόθεση τοῦ καθενός, πολὺ ὀλιγότερο ὅσων βρίσκονται ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ αὐτοῦ του Ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος.
Ἐκτὸς Ἐκκλησίας δὲν μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἡ Γραφή. Ἐπιπλέον, ἐκτός τοῦ Λειτουργικοῦ Σώματος ἀπουσιάζουν οἱ Ἅγιοι. Οἱ φωτισμένοι καὶ οἱ θεούμενοι οἱ ὁποῖοι κατανοοῦν καὶ ἑρμηνεύουν αὐθεντικὰ τὰ κείμενα τῶν θεοπνεύστων Ἁγίων Ἀποστόλων, ἀφοῦ κατέχουν τὴν ἐμπειρία τῆς Πεντηκοστῆς.
Ἄρα δὲν ἀρκεῖ νὰ λέμε ὅτι θὰ τιμήσουμε τὸν Ἀπόστολο καὶ Εὐαγγελιστὴ Ματθαῖο ἐὰν ἁπλῶς διαβάσουμε τὸ Εὐαγγελικό του κείμενο, ἀλλὰ ὅταν ἀγωνιστοῦμε νὰ βιώσουμε στὴ σωστὴ βάση τὴν Ἀποστολικὴ Πίστη, παραλαμβάνοντας ὡς συνειδητοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ διὰ τῆς μετανοίας καὶ τῶν ὀρθῶν δογμάτων τὴν αὐθεντικὴ ἐμπειρία τῆς Πίστεως. Τὴν ἐμπειρία ποὺ κατέχουμε μέσω τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καὶ τῆς ζωῆς τῶν Ἁγίων. Ὅλα δὲ αὐτὰ ἐντὸς καὶ μόνο ἐντός της Ὀρθοδοξίας.
Ἀμήν.
Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Email: ioil.konitsa@gmail.com
Κόνιτσα
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Τὸ ἀποκορύφωμα τῆς θείας Λειτουργίας εἶναι ἡ θεία Κοινωνία. Ὅταν ἡ θεία Κοινωνία τελειώνει, ὅλα μέσα στὸ Ναὸ εἶναι φωτεινὰ καὶ γεμάτα γαλήνη.
Δὲν ἦταν μικρὸ τὸ δῶρο ποὺ λάβαμε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Κυρίου. Μᾶς ἀξίωσε τῆς μεγίστης τιμῆς νὰ Τὸν κοινωνήσουμε, νὰ Τὸν βάλουμε ἐντός μας, νὰ Τὸν ἔχουμε «κατοικοῦντα ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν». Μᾶς χάρισε διὰ τῆς θείας Κοινωνίας τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, μᾶς ἔδωσε τὴν ἐγγύηση γιὰ τὴν κληρονομία τῶν αἰωνίων Του ἀγαθῶν, μᾶς ἔκανε χριστοφόρους, θεοφόρους.
Χρέος μας νὰ Τὸν εὐχαριστήσουμε μὲ ὅλη μας τὴ δύναμη καὶ μὲ ἐγκάρδια εὐγνωμοσύνη.
Ὁ λειτουργὸς ἱερέας ἀπευθύνει θερμὴ δέηση στὸ Θεό: «Σῶσον, ὁ Θεός, τὸν λαόν Σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου». Σῶσε, Κύριε καὶ Θεέ μας, τὸν λαό Σου καὶ εὐλόγησε αὐτοὺς ποὺ σὰν κλῆρο ξεχώρισες ἀπὸ τὸν κόσμο γιὰ νὰ εἶναι δικοί Σου.
Καὶ οἱ δικοί Του, ὁ πιστὸς λαός, σὲ ὕφος πανηγυρικὸ καὶ χαρμόσυνο ψέλνει: «Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον, εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ, ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦντες, αὕτη γὰρ ἡμᾶς ἔσωσεν».
Εἶναι ἄξια πολλῆς προσοχῆς αὐτὴ ἡ ἀπάντησή μας, ἡ ἀπάντηση τοῦ πιστοῦ λαοῦ, τοῦ φωτισμένου καὶ ἁγιασμένου διὰ τοῦ Μυστηρίου τῆς θείας Κοινωνίας.
Βεβαιώνουμε μὲ τὴ λαμπρὴ ὁμολογία μας ὅτι εἴδαμε διὰ τῆς πίστεως τὸν Χριστό, ποὺ εἶναι τὸ ἀληθινὸ φῶς. Τὸν εἴδαμε νὰ μᾶς διδάσκει κατὰ τὴν ὥρα «τῆς ἀκροάσεως τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου», καὶ μὲ τὰ θεϊκά Του λόγια φωτίσθηκαν οἱ καρδιές μας καὶ ὁ νοῦς μας.
Κατεξοχὴν ὅμως μὲ τὴ θεία Κοινωνία δεχθήκαμε μέσα μας τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, τὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Ἡ ψυχή μας ἑνώθηκε μὲ τὸν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης. Ὁ νοῦς μας περιλάμπεται ἀπὸ τὸ θεῖο φῶς. Ὁ Χριστὸς ποὺ κοινωνήσαμε ἔγινε φῶς, εἰρήνη, χαρά, ζωή, τροφή μας. Αὐτὸ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ διαλύει τὰ σκοτάδια τοῦ κόσμου, τῆς ἁμαρτίας μέσα μας. Ἀνοίγει τοὺς οὐρανούς, μᾶς δείχνει τὸν χῶρο τῆς ἐπουράνιας Βασιλείας, ἐκεῖ «ὅπου ἐπισκοπεῖ τὸ φῶς» τοῦ Χριστοῦ.
Ψάλλοντας τὸ «εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸν» βεβαιώνουμε ἀκόμη ὅτι ἐλάβαμε διὰ τῆς θείας Κοινωνίας Πνεῦμα ἐπουράνιο, ὅτι βρήκαμε τὴν ἀληθινὴ πίστη, μὲ τὸ νὰ προσκυνοῦμε τὸν ἐν Τριάδι Θεό μας, διότι αὐτὴ ἡ πίστη στὴν Ἁγία Τριάδα μᾶς ἔσωσε.
Αὐτὸ σημαίνει πὼς μὲ τὸ ὕψιστο αὐτὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας ἐρχόμαστε σὲ κοινωνία καὶ ἕνωση μὲ ὅλη τὴν Ἁγία Τριάδα, γινόμαστε «θείας κοινωνοὶ φύσεως» (Β΄ Πέτρ. α΄ 4). Ἡ θεία Μετάληψη ἐκεῖνον ποὺ μετέχει σωστὰ τὸν ἑνώνει μὲ τὸν ἐν Τριάδι Θεό.
Ἔτσι, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς γίνεται ὁ συνεκτικὸς δεσμός, διὰ τοῦ Ὁποίου ὁ ἀπρόσιτος ἐν Τριάδι Θεὸς ἔρχεται σὲ κοινωνία καὶ σχέση μὲ τὴν πεπερασμένη καὶ ἀσθενικὴ ἀνθρώπινη φύση μας καὶ τὴ μεταβάλλει σὲ ἔμψυχο ναὸ καὶ κατοικητήριό Του. Τὸ βεβαίωσε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, λέγοντας ὅτι ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος Τὸν ἀγαπᾶ καὶ τηρεῖ τὶς ἐντολές Του, θὰ τὸν ἀγαπήσει ὁ ἐπουράνιος Πατέρας Του, καὶ ὁ ἐν Τριάδι Θεὸς θὰ κατοικήσει μέσα του: «πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ’ αὐτῷ ποιήσομεν» (Ἰω. ιδ΄ 23).
***
Ἕνας ὕμνος! Πόσες σπουδαῖες καὶ βαθιὲς ἔννοιες περιέχει! Πόσες φορὲς τὸν εὐχαριστήριο αὐτὸν ὕμνο τὸν ἔψαλαν τὰ χείλη μας, συγκινήθηκαν οἱ ψυχές μας καὶ μὲ θέρμη τὸν ἀπευθύναμε στὸν Τριαδικὸ Θεό!
Μακάρι καὶ ἡ ζωή μας, τὸ φωτεινὸ παράδειγμά μας νὰ βεβαιώνει τὶς ἀλήθειες τοῦ ὕμνου αὐτοῦ κάθε φορὰ ποὺ τελειώνει ἡ θεία Λειτουργία καὶ ἀποσυρόμαστε ὁ καθένας μας στὸ χῶρο καὶ στὰ ἔργα του.
Πηγή: Ο Σωτήρ
