Μὲ ἀφορμὴ ἀφενὸς ὅσα δήλωσε ἡ νέα Ἀναπληρώτρια Ὑπουργὸς Παιδείας, κ. Σία Ἀναγνωστοπούλου, σὲ συνέντευξή της «Στὸ Κόκκινο» καὶ ἀφετέρου ἕνα Δελτίο Τύπου τῆς ΟΛΜΕ, σχετικὰ μὲ τὸ ζήτημα τῶν ἀπαλλαγῶν ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων αἰσθάνεται τὴν ὑποχρέωση νὰ ὑπενθυμίσει πρὸς ὅλους ὅτι τὸ ζήτημα ἔχει λυθεῖ ὁριστικὰ μὲ τελεσίδικες ἀποφάσεις τῶν ἑλληνικῶν δικαστηρίων, ποὺ δεσμεύουν τὴ διοίκηση καὶ ἑπομένως τὴν ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας.
Ἀθήνα 25 Σεπτεμβρίου 2015
Ἀριθμ. Πρωτ.: 125
Μὲ ἀφορμὴ ἀφενὸς ὅσα δήλωσε ἡ νέα Ἀναπληρώτρια Ὑπουργὸς Παιδείας, κ. Σία Ἀναγνωστοπούλου, σὲ συνέντευξή της «Στὸ Κόκκινο» καὶ ἀφετέρου ἕνα Δελτίο Τύπου τῆς ΟΛΜΕ, σχετικὰ μὲ τὸ ζήτημα τῶν ἀπαλλαγῶν ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων αἰσθάνεται τὴν ὑποχρέωση νὰ ὑπενθυμίσει πρὸς ὅλους ὅτι τὸ ζήτημα ἔχει λυθεῖ ὁριστικὰ μὲ τελεσίδικες ἀποφάσεις τῶν ἑλληνικῶν δικαστηρίων, ποὺ δεσμεύουν τὴ διοίκηση καὶ ἑπομένως τὴν ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας. Ἅπαντες οἱ ἁρμόδιοι γιὰ τὴ λήψη ἀποφάσεων ἀλλὰ καὶ οἱ συνάδελφοι συνδικαλιστὲς ὀφείλουν νὰ μελετήσουν σὲ βάθος τὸ περιεχόμενο τῆς τελευταίας Ἐγκυκλίου καθὼς καὶ τῶν σχετικῶν δικαστικῶν ἀποφάσεων, πρὶν προβοῦν σὲ προτάσεις καὶ διατυπώσουν ἀπόψεις γιὰ τὸ ζήτημα.
Ἡ ἐν λόγω Ἐγκύκλιος τοῦ τ. Ὑπουργοῦ Παιδείας Ἀ. Λοβέρδου γιὰ τὶς ἀπαλλαγὲς ἀποτελεῖ ἀκριβῶς συμμόρφωση τῆς ἡγεσίας τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας μὲ τὸ περιεχόμενο τῶν δικαστικῶν ἀποφάσεων ποὺ προέκυψε μετὰ ἀπὸ ἐντατικὴ ἐνασχόληση μὲ τὸ ζήτημα στελεχῶν τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ τὶς σχετικὲς ἀπαραίτητες παρεμβάσεις τῆς Πανελλήνιας...
Ἕνωσης Θεολόγων.
Ἐὰν ἡ Ἕνωση Ἀθέων ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ 15-20 μέλη, θεωρεῖ «Ἐλπιδοφόρο ξεκίνημα γιὰ τὴν νέα ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας» τὶς δηλώσεις τῆς Ἀν. Ὑπουργοῦ, τοῦτο θὰ πρέπει νὰ βάλει σὲ σκέψεις τὴν ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας γιὰ τὸ ποιοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἀνακινοῦν ἕνα ζήτημα ποὺ ἔχει ὁριστικὰ ἐπιλυθεῖ καὶ ποιὲς σκοπιμότητες ἐξυπηρετοῦν.
Ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων περίμενε ἀπὸ ὅσους στελεχώνουν αὐτὴν τὴν Κυβέρνηση νὰ ἔχουν τὴν διάθεση νὰ διαλέγονται μὲ τοὺς κλάδους τῶν ἐκπαιδευτικῶν, πρὶν νὰ ἀποφασίζουν γιὰ θέματα ποὺ τοὺς ἀφοροῦν ἄμεσα. Πιστεύουμε ὅτι ἀποφάσεις ποὺ παίρνονται ἐν βρασμῶ καὶ χωρὶς συζήτηση καὶ ἀναζήτηση λύσεων σὲ ἄμεση συνεργασία μὲ τοὺς ἐνδιαφερομένους ἐκπαιδευτικούς, μόνον σὲ κακὰ ἀποτελέσματα γιὰ τὴν παιδεία μας μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν.
Ἡ παιδεία μας ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ σοβαροὺς καὶ ἐμπεριστατωμένους, ἀπὸ παιδαγωγικῆς πλευρᾶς, χειρισμοὺς καὶ σὲ κάθε περίπτωση δὲν ἀντέχει σὲ ἄλλους ἐπιπόλαιους πειραματισμούς.
Γιὰ ὅλα τὰ παραπάνω ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων:
1. Ἐκφράζει τὴν ἀντίθεσή της σὲ ἀποφάσεις ποὺ ἀφοροῦν τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καὶ λαμβάνονται αὐθαίρετα καὶ αὐταρχικὰ καὶ ἐν ἀγνοία τῶν Θεολόγων ἐκπαιδευτικῶν.
2. Δηλώνει ἕτοιμη νὰ συνεργασθεῖ στενὰ μὲ τὴ νέα ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, ὥστε νὰ ὑπάρξει σαφὴς καὶ ἐμπεριστατωμένη ἐνημέρωση σχετικὰ μὲ τὸ ζήτημα τῶν ἀπαλλαγῶν ἀπὸ τὰ Θρησκευτικά, ἐπὶ τῆ βάσει τῶν ὅσων ἔχουν προκύψει ἀπὸ τὸ 2008 καὶ ἑξῆς ὅποτε καὶ δημιουργήθηκε, ὡς μὴ ὄφειλε, τὸ ἐν λόγω ζήτημα. Εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὁ διάλογος καὶ ἡ ἐνημέρωση μὲ τὴ νέα Ἀν. Ὑπουργὸ Παιδείας εἶναι ὁ μόνος τρόπος ποὺ μπορεῖ νὰ λειτουργήσει γόνιμα γιὰ ἀποφάσεις τοῦ Ὑπουργείου ποὺ ἀφοροῦν ἄμεσά τους ἐκπαιδευτικούς.
3. Λυπούμαστε γιὰ τὴν διοίκηση τῆς ΟΛΜΕ ποὺ ἀποφάσισε νὰ μὴν συνεργάζεται μὲ τὸν κλάδο μας γιὰ θέματα ποὺ μᾶς ἀφοροῦν, ἀλλὰ νὰ ἐνεργεῖ αὐθαίρετα εἰς βάρος καὶ ἐν ἀγνοία μας, κάτι τὸ ὁποῖο θεωροῦμε ὅτι δὲν τιμᾶ καθόλου τὸ ΔΣ τῆς ΟΛΜΕ.
Τὸ ΔΣ τῆς ΠΕΘ
Πηγή: Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
«ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ’ οὐ πολλοὺς πατέρας...»
Ὅταν ὁ «ἄρχων τῶν Ἰουδαίων» Νικόδημος ἐπισκέφθηκε νύκτα τὸν Χριστό, Ἐκεῖνος τοῦ μίλησε γιὰ μία γέννηση πέρα ἀπὸ τὴν σωματικὴ - βιολογική. Τοῦ ἀπεκάλυψε τὴν πνευματικὴ ἀναγέννηση τοῦ πιστοῦ «ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος», μὲ τὴν ὁποία εἰσέρχεται κανεὶς στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὴν τὴν γέννηση μιλεῖ σήμερα καὶ ὁ Ἀπ. Παῦλος, ὑπογραμμίζοντας τὴν παρουσία ὡρισμένων προσώπων στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ ἀξιώνονται νὰ γίνουν οἱ κατ’ ἄνθρωπον συντελεστές της. Καὶ τὰ πρόσωπα αὐτὰ εἶναι οἱ Πατέρες, ἕνα μέγεθος οὐσιαστικότατο στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.
Πατέρες – Παιδαγωγοὶ
Ὁ Παῦλος κάνει διάκριση ἀνάμεσα σὲ Πατέρες καὶ Παιδαγωγοὺς - Διδασκάλους τῶν πιστῶν.....
Οἱ πρῶτοι εἶναι λίγοι σὲ σύγκριση μὲ τοὺς δευτέρους. Οἱ Πατέρες εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ γεννοῦν τέκνα πνευματικά. οἱ Παιδαγωγοὶ συντελοῦν στὴν περαιτέρω ἀνάπτυξη καὶ καλλιέργειά τους. Οἱ Πατέρες φέρνουν στὴν πνευματικὴ ὕπαρξη· οἱ Παιδαγωγοὶ συμπληρώνουν τὸ ἔργο ἐκείνων μὲ τὴν «ἐποικοδομὴ» τους. Ὅταν λέγει αὐτὰ ὁ Παῦλος, ἔχει ὑπόψη του τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του. Τὸ λέγει, ἄλλωστε, καθαρὰ στοὺς Κορινθίους, ὅτι εἶναι ὁ πνευματικός τους πατέρας. Γι’ αὐτὸ μπορεῖ ἁπτὰ καὶ συγκεκριμένα νὰ περιγράψει τὸ ἔργο του σ’ αὐτούς, σ’ ἀντιδιαστολὴ μὲ τὸ ἔργο τῶν πολλῶν διδασκάλων ποὺ εἶχαν. Αὐτὸς «ἐφύτευσε», ἐνῶ ὁ Ἀπολλώς -μετὰ ἀπ’ αὐτὸν- μόνο «ἐπότισε». Αὐτὸς «ἔθηκε θεμέλιον»· ὅσοι ἦλθαν μετὰ ἀπ’ αὐτὸν ἁπλῶς «ἐποικοδόμησαν». (Α’ Κόρ. γ’ 6, 10).
Ὑπάρχει μία ἀναλογία ἀνάμεσα στοὺς πνευματικοὺς καὶ τοὺς σαρκικοὺς...
πατέρες. Εἶναι καὶ οἱ δύο μοναδικοὶ καὶ ἀναντικατάστατοι. Γιατί καὶ οἱ δύο ὁδηγοῦν στὴν ὕπαρξη, βιολογικὴ ἢ πνευματική. Καὶ αὐτὸ γίνεται μία φορὰ στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ὑπαρξιακὸ καὶ ἀνεπανάληπτο γεγονὸς δὲν εἶναι μόνο ἡ γέννηση, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀναγέννηση. Ὑπάρχει βέβαια καὶ μία οὐσιαστικὴ διαφορά: οἱ σαρκικοὶ πατέρες γεννοῦν γιὰ τὸν κόσμο· οἱ πνευματικοὶ πατέρες γεννοῦν γιὰ τὸν Χριστό.
Προσδιορίζοντας τὴν δεύτερη αὐτὴ «γέννηση» ὁ Ἀπόστολος τὴν ὀνομάζει «ἐν Χριστῷ» καὶ «διὰ τοῦ Εὐαγγελίου» χαράζοντας ἔτσι καὶ τὶς συντεταγμένες τῆς πνευματικῆς πατρότητος στὴν Ἐκκλησία. Οἱ Πατέρες τῶν πιστῶν εἶναι «ἐν Χριστῷ» πατέρες καὶ τὰ πνευματικά τους τέκνα γίνονται μέσω αὐτῶν, ὄχι δικά τους, ἀλλὰ -οὐσιαστικὰ καὶ κύρια- «τοῦ Χριστοῦ» τέκνα. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι γιὰ νὰ ἀξιωθεῖ ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ γίνει κανεὶς στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ πατέρας, πρέπει νὰ εἶναι ὁ ἴδιος πρῶτα «ἐν Χριστῷ», δηλαδὴ ἀναγεννημένος, ἀληθινὸ τέκνο τοῦ Θεοῦ, τοῦ ΜΟΝΟΥ κατ’ οὐσίαν ΠΑΤΡΟΣ (Ἐφεσ. γ’ 15).
Ἂν δὲν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ προϋπόθεση, δὲν μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει κανεὶς στὴν ἐν Χριστῷ ἀναγέννηση. Δὲν γεννᾶ πνευματικά. Δὲν ὁδηγεῖ στὴν σωτηρία. Ὅπως ὑπῆρχαν ψευδοπροφῆτες στὴν Π. Διαθήκη, ποὺ σφετερίζονταν τὸ ἔργο τῶν γνησίων προφητῶν, ἔτσι μπορεῖ νὰ ὑπάρξουν καὶ ψευδοπατέρες, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν στὴν ἀναγέννηση τὸν ἄνθρωπο, ἀφοῦ δὲν εἶναι οἱ ἴδιοι ἐν Χριστῷ ἀναγεννημένοι. Ὄχι σπάνια δέ, καταντοῦν «πατρυιοί», γιατί ἀντὶ νὰ ὁδηγοῦν στὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία, ὑποτάσσουν τὰ «πνευματικά τους τέκνα» στὸν ἑαυτό τους, δημιουργώντας θύματα καὶ ὄργανα ὑπηρετικὰ στοὺς ὁποιουσδήποτε σκοπούς τους. Μὴ μπορώντας νὰ ἀναγεννήσουν «διὰ τοῦ Εὐαγγελίου», δὲν γεννοῦν «ἐν Χριστῷ», ἀλλὰ «ἐν πλάνῃ καὶ ἁμαρτίᾳ». Προσφέρουν δηλαδὴ μία γέννηση, ποὺ ἰσοδυναμεῖ μὲ θάνατο. Καὶ αὐτὸ συμβαίνει μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ μὲ ὅσους ἀναλαμβάνουν τὸ ἔργο τοῦ «πατρὸς» χωρὶς νὰ εἶναι ἀναγεννημένοι ἐν Χριστῷ οἱ ἴδιοι!
Πατερικὴ ἡ Ὀρθοδοξία
Ἡ Ὀρθοδοξία, ὡς ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἀδιανόητη χωρὶς Παύλους, χωρὶς Πατέρες καὶ Μητέρες ἐν Χριστῷ, ποὺ ὁδηγοῦν στὴν ἐν Χριστῷ ἀναγέννηση τὰ πνευματικά τους τέκνα. Οἱ ἅγιοι Πατέρες καὶ Μητέρες ὅλων τῶν αἰώνων συνιστοῦν τὴν εὐθεία καὶ ἀδιάσπαστη γραμμὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως. Δηλαδὴ τὴν συνέχεια τῆς εἰσαχθείσης στὸν κόσμο διὰ τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ - Λόγου νέας ζωῆς, τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Οἱ Πατέρες εἶναι οἱ διάδοχοι τοῦ Παύλου καὶ τῶν λοιπῶν Ἀποστόλων, ὄχι ἁπλῶς στὴν ἀνάληψη διοικητικῶν καὶ πρακτικῶν καθηκόντων, ἀλλὰ κυρίως στὴν συνέχιση τῆς «καινῆς κτίσεως», τοῦ ἀπεκεκαλυμένου νέου τρόπου ζωῆς - ὑπάρξεως, ποὺ ἐκφράζεται καὶ πραγματώνεται ὡς ὀρθόδοξη πίστη καὶ φρόνημα, ὡς δοξολογία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἐν ἀληθείᾳ καὶ ὡς τριαδοκεντρικὴ ζωὴ καὶ πολιτεία - κοινωνία.
Οἱ Πατέρες ὅλων τῶν αἰώνων, ἐνεργοῦν στὸ ποιμαντικό τους ἔργο ὅπως οἱ γιατροὶ -καθηγηταὶ σὲ μία Ἰατρικὴ Σχολή. Δὲν περιορίζονται στὴν διάγνωση καὶ θεραπεία τῶν ἀσθενῶν, ἀλλὰ δημιουργοῦν καὶ συνεχιστὲς τοῦ ἔργου των. Τὰ πνευματικά τους τέκνα πρῶτα τὰ ὁδηγοῦν στὴν θεραπεία ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιὰ νὰ γίνουν καὶ ἐκεῖνα μὲ τὴ σειρὰ τους πατέρες ἄλλων τέκνων, συνεχίζοντας τὴν ἐν Χριστῷ ἀναγέννηση. Στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας αὐτὴ ἡ σχέση Πνευματικοῦ Πατρὸς - Πνευματικοῦ Τέκνου μένει ἀκατάλυτη. Κοντὰ στοὺς ἁγίους Πατέρες γεννῶνται οἱ ἅγιοι Πατέρες! Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος κοντὰ στὸν μέγα Ἀντώνιο, ὁ μέγας Βασίλειος κοντὰ στοὺς Γέροντες τῆς ἐρήμου κ.ο.κ.
Ἔτσι κατανοοῦμε τὴν φαινομενικὴ ἀπολυτότητα, ἀλλὰ καὶ τὶς ἀληθινὲς διαστάσεις, τῆς ἀκόλουθης φράσεως τῶν Ἀποστολικῶν Διαταγῶν, βιβλίου τοῦ δ’ αἰώνα: «Οὗτος διδάσκαλος εὐσεβείας, οὗτος μετὰ Θεὸν πατὴρ ἡμῶν, δι’ ὕδατος καὶ Πνεύματος ἀναγεννήσας ἡμᾶς» (Η’ 26). Τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας στὸν κόσμο εἶναι μία συνεχὴς (ἀνα)γέννηση, ἡ ὁποία εἶναι ἀδύνατη, ἂν δὲν ὑπάρχουν πραγματικοὶ Πατέρες.
Μέσα ἀπὸ τὸ πρίσμα αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ δοῦμε, πιστεύω, καὶ τὴν σημερινὴ -συνεχῶς αὐξανομένη- καταφυγὴ τόσων ἀνθρώπων, καὶ μάλιστα νέων, στοὺς χώρους τῆς πνευματικῆς ἀναγεννήσεως, τὰ μοναστήρια μας, καὶ μάλιστα τὰ ἀθωνικά, γιὰ ἀναζήτηση Πατέρων. Τότε μόνο θὰ καταλάβουμε, πὼς καὶ στοὺς κρίσιμους καιρούς μας τὸ Πατρικὸ Χέρι τοῦ Θεοῦ δὲν ἔπαυσε νὰ βοηθεῖ καὶ νὰ κατευθύνει τὸ Λαό μας!
Πηγή: Ἁγία Ζώνη, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, η πρακτική αρετή τής ελεημοσύνης, όταν εξασκείται με διάθεση αγαθή και καρδία αγαπώσα, φανερώνει ύψος πνευματικότητος. Εξ' αντιθέτου, όταν ο πιστός χωλαίνει στο ζήτημα αυτό, αποδεικνύει κουφότητα και πίστιν άνευ περιεχομένου. Γι' αυτή λοιπόν την βασίλισσα των αρετών, την ελεημοσύνη, μάς κάνει λόγο ο θείος Απόστολος στο Αποστολικό μας ανάγνωσμα.
Είναι δε πολύ χαρακτηριστική πλην των άλλων η επιβεβαίωσις του ίδιου του Θεού ότι η αρετή αυτή “μένει εις τον αιώνα”. Δεν σβήνει και δεν χάνεται ποτέ.
Αφού λοιπόν είναι τόση η αξία της αλλά και αναγκαία η αρετή αυτή, στην συνέχεια από το πνευματικό μεταλλείο των Πατέρων θα αντλήσουμε θησαυρό ουράνιο και υλικό προς οικοδομήν τής έμπρακτης αγάπης.
Αποτελεί κοινή ομολογία των Αγίων μας πως οτιδήποτε καλό κάνουμε “εις ένα των μικρών τούτων των ελαχίστων” · οποιαδήποτε βοήθεια προσφέρουμε σε κάποιο πτωχό, φαινομενικώς μόνο προσφέρουμε στους ανθρώπους. Επί της ουσίας δίδουμε στον ίδιο τον Κύριο. Και πώς όχι, αφού τους πτωχούς και αδυνάτους τούς θεωρεί Εκείνος “αδελφούς” Του; (Ματθ. κε´ 40). Ο θερμουργός κήρυξ τής ελεημοσύνης, ο Ιερός Χρυσόστομος θα διασαλπίσει: “Περιέρχομαι προσαιτών και ταις θύραις σου παριστάμενος προτείνω χείρα”! Γυρίζω δηλαδή σαν ζητιάνος και στέκομαι μπροστά στην πόρτα σου και απλώνω το χέρι μου. Αλήθεια, ενώπιον της ρεαλιστικής αυτής περιγραφής, είναι δυνατόν να παραμείνει καρδιά ασυγκίνητη και πόρτα επτασφράγιστη; Αδύνατον εάν αυτός που ακούει τους χτύπους τούς επαιτικούς αισθάνεται και στο ελάχιστο άνθρωπος. Όντως συγκλονίζεται η ύπαρξις όταν ο Παντοδύναμος Θεός δανείζεται από το πλάσμα του και ταπεινά στο πρόσωπο των “αδελφών Του” ζητά τη βοήθειά μας. Εάν μάλιστα σκεπτόμαστε ότι ο Θεός δεν λησμονεί όπως οι άνθρωποι, αλλά ότι φροντίζει να μας εξοφλεί και μάλιστα μας επιστρέφει τα δανειζόμενα με τόκο πνευματικό και επιτόκιον της χάριτος, όταν λουζόμαστε στην ευλογία του για το ελάχιστο που δώσαμε, τότε ο άνθρωπος όχι απλώς θρυμματίζει τους πάγους τής καρδιάς, αλλά μεθά από την αγάπη τού Θεού και την συγκινητική προσφορά αγάπης προς τους πτωχούς και πάσχοντας αδελφούς.
Επίσης εκείνο που πρέπει να επισημανθεί από το Ιερό Αποστολικό Κείμενο είναι ότι οι Μακεδόνες, παρά την θλίψη και την δοκιμασία τους, δεν κατεβλήθησαν αλλ' αισθάνθηκαν υπεράφθονη χαρά για το ότι θα προσφέρουν ελεημοσύνη, σύμφωνα με την εντολή τού μεγάλου Αποστόλου. Έτσι λοιπόν η βαθυτάτη και εσχάτη πτωχεία τους απεδείχθη με το παραπάνω αξιοθαύμαστη στον πλούτο τής γενναιοδωρίας και της προθυμίας τους, στο να συνεισφέρουν μεγάλα ποσά. Γι' αυτό και αναλύοντας το σημείο αυτό η χρυσή σάλπιγγα της Εκκλησίας μας θα τονίσει · “Η πολλή πενία, πολύν πλούτον έτεκεν ελεημοσύνης. Ου γαρ τω μέτρω των διδομένων, αλλά τη γνώμη των παρεχόντων η φιλοτιμία κρίνεται. Διό ουδαμού λέγει πλούτον των δοθέντων, αλλά πλούτον τής απλότητος αυτών”!
Όντως, για άλλη μία φορά η εμπειρία των Αγίων πατέρων τοποθετεί τα πράγματα στην βάση τής Χάριτος. Δεν έχει σημασία το τι δίνεις αλλά η προαίρεσις και η διάθεση με την οποία προσφέρεις. Εμπιστευόμενοι οι Χριστιανοί τής Μακεδονίας τούς εαυτούς τους στον Θεό και ελπίζοντες ότι θα ελάμβανε Αυτός πρόνοια περί αυτών, εάν περιέρχονταν σε εσχάτη στέρηση, πρόσφεραν εκ του υστερήματός τους! Βεβαίως οι άνθρωποι της νοοτροπίας τού κόσμου τούτου θεωρούν αυτό μωρία και αδιάκριτη υπερβολή, πτωχοί δηλαδή να προσφέρουν υπέρ πτωχών.
Αυτή όμως είναι η νικηφόρος οδός τής πίστεως που αχρηστεύει την στενή λογική και οδηγεί διά του υπερλόγου στην δόξα τού Θεού. Και όταν υφίσταται αυτή η πίστις η ζωντανή τότε μόνο ο Θεός ευλογεί τον ζήλο. Τον ζήλο εκείνων που στα έργα τής αγάπης προχωρούν και πέρα των δυνάμεων και των οικονομικών τους μέσων, έστω και τα ελάχιστα που έχουν στην διάθεσή τους. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ο ίδιος ο Θεός προστατεύει από κάθε κακό τον άνθρωπο της ελεημοσύνης. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Δαυίδ μακαρίζει αυτόν που βοηθά τους πτωχούς. “Μακάριος ο συνιών επί πτωχόν και πένητα · εν ημέρα πονηρά ρύσεται αυτόν ο Κύριος”. Και δεν την βλέπουμε αυτή την αλήθεια στην πράξη και σε όλες τις εποχές; Αλλά η ελεημοσύνη γίνεται ο φίλος και συνέκδημος στην προς ουρανούς πορεία τής ψυχής μας και ρυθμιστής τής θέσεώς μας στην φωτεινή αιωνιότητα. Εκεί δηλαδή που βρίσκονται οι άγιοι και όλες οι σεσωσμένες ψυχές. “Μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται” ετόνισε ο Κύριος. Έτσι λοιπόν μάς αποκαλύπτεται το πόσο εύκολα διά της αρετής αυτής μπορούμε να “εξαγοράσουμε” την Βασιλεία τού Θεού.
Αλλά ουδέποτε θα αγαπήσουμε την ελεημοσύνη, εάν πριν απ' όλα δεν παραδώσουμε και δεν αφιερώσουμε τους εαυτούς μας στον Θεό. Όταν προηγηθεί αυτό, τότε κατά φυσικό λόγο θα προσφέρουμε και πάντα τα ημέτερα. Όλα όσα κατέχουμε, ώστε να διατεθούν κατά το θέλημά Του. Οτιδήποτε δε και εάν ξεχωρίσουμε εκ των δικών μας, για να δοθούν προς σκοπούς θεάρεστους, ουδέποτε πρέπει να λησμονούμε ότι δίδουμε εξ' όσων ο Θεός μάς έδωσε, από τα δικά Του, τα οποία μάς έχει εμπιστευθεί.
Η ελεημοσύνη στον απόλυτο βαθμό που έχει ο Θεός τον κάνει όχι μόνο να μας προσφέρει ακαταπαύστως, αλλά αυτή τον έκανε, ένεκεν της Θεϊκής του αγάπης να στείλει τον Μονογενή Του Υιόν και Λόγον εις την γην.
Αυτή η ελεημοσύνη μάς συνδέει με τον ουρανό, γι αυτό θα τονίσει και πάλιν ο υιός τής Αγίας Ανθούσης: “αύτη μήτηρ αγάπης εστίν, αύτη φάρμακον εστί των ημετέρων αμαρτημάτων, σμήγμα του ρύπου τής ημετέρας ψυχής, κλίμαξ εις τον Ουρανόν εστηριγμένη, αύτη τού Χριστού το Σώμα συνδέει”!
Αλλά μετά απ' αυτά, τα λόγια κρίνονται περιττά, Εκείνο που απομένει είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι ως τέκνα τού Ελεήμονος Θεού, χρειάζεται να δείχνουμε αυτή την αρετή προς τους εν ανάγκαις αδελφούς μας, αφού ο δρόμος που οδηγεί προς τον Θεό, δεν διέρχεται παρά μέσα από τον ανθρώπινο πόνο... Αμήν.
Ἀγαπητά μου παιδιά,
Σέ ὁλόκληρο τόν εὐρωπαϊκό χῶρο ἀλλά καί στήν πατρίδα μας ἰδιαίτερα, παρατηροῦμε τά τελευταία χρόνια πολύ μεγάλες καί ἔντονες ἀλλαγές. Οἱ περισσότερες ἔχουν στό κέντρο τους τόν ἄνθρωπο. Δυστυχῶς ὅμως συχνότερα ὑποτιμᾶται ἡ ἀξία του παρά ὑπηρετεῖται. Οἱ ἀλλαγές στήν οἰκογένεια, τά βιοηθικά διλήμματα, τό πρόβλημα τῆς ἐνδοοικογενειακῆς καί ἐνδοσχολικῆς βίας, τό ἔλλειμμα τῆς παιδείας, ἡ πρόκληση τῆς πολυπολιτισμικότητας, οἱ ἀντιθέσεις σχετικά μέ τό δράμα τῶν προσφύγων καί τῶν μεταναστῶν, τό φάσμα τῆς ἀνεργίας, ὁδηγοῦν τούς νέους ἀνθρώπους σέ ἔντονο προβληματισμό καί ἀγωνία, συχνά καί σέ ἀπογοήτευση καί μηδενισμό.
Ἀπέναντι στήν κοσμογονία αὐτή, ἡ Ἐκκλησία, ὡς πνευματική Μητέρα πού συνοδοιπορεῖ μέ τούς νέους, καλεῖ ὅλους σέ ἀναζήτηση προτύπων, ἀξιῶν καί ἰδανικῶν. Ἀκοῦμε –καί ὀφείλουμε νά ἀκοῦμε- τούς νέους ἀνθρώπους, χωρίς νά παρεξηγοῦμε τό θυμό τους. Ζητοῦν ἀπό ἐμᾶς ἀλήθεια καί αὐθεντικότητα, νά ἀντικρύσουν τήν προοπτική τῆς ἐλπίδας πού δέν διαψεύδεται στό πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ «Ὁδός, ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή» τῶν ἀνθρώπων.
Τίς ἡμέρες αὐτές ξεκινᾶ στίς ἐνορίες τῆς Ἱ. Ἁρχιεπισκοπῆς μας ἡ νέα κατηχητική-ἱεραποστολική χρονιά. Γιά νά ποῦμε στά παιδιά καί τούς νέους μας τό διαχρονικό καί πανανθρώπινο μήνυμα πού κομίζει ἡ Ἐκκλησία στήν ἱστορία καί στόν καθένα ξεχωριστά, τό μήνυμα τῆς ἀγάπης, τῆς ἀλληλεγγύης, τῆς ἰσότητας, τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης, πού ἀπευθύνεται διαρκῶς στόν πραγματικό, χειροπιαστό ἄνθρωπο καί σέ ὅσα συνθέτουν τήν καθημερινότητά του.
Ἄς τολμήσουμε μιά ἀληθινά καινούρια θέαση τῶν πραγμάτων! Προτρέποντας τά παιδιά καί τούς νέους νά γνωρίσουν τή ζωντανή ἐνοριακή κοινότητα, πού ἀνασαίνει στή γειτονιά τους. Τήν Ἐκκλησία πού βρίσκεται σέ γόνιμο διάλογο μέ τίς προκλήσεις τῆς ἐποχῆς μας, τήν Ἐκκλησία πού κοντοστέκεται νά ἀποκριθεῖ μέ ἀγάπη καί οὐσιαστικό νόημα στίς ἀγωνιώδεις ἐρωτήσεις τῶν νέων ἀνθρώπων, τήν Ἐκκλησία πού χρησιμοποιεῖ τή γλώσσα, τίς ἔννοιες καί τίς παραστάσεις τῶν καιρῶν μας γιά νά εἶναι τό εὐαγγελικό μήνυμα κατανοητό ἀπό μικρούς καί μεγάλους. Τήν Ἐκκλησία πού ὑπηρετεῖ τό μυστήριο τῆς θεανθρώπινης συνάντησης, γιά νά γίνει ὁ λόγος ζωή καί ἡ ἀλήθεια βίωμα τῶν πιστῶν.
Εὔχομαι ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου ὁ Θεός νά ἐνδυναμώσει τίς προσπάθειες καί τίς δράσεις ὅλων τῶν κληρικῶν καί λαϊκῶν στελεχῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, πού ἀγωνίζονται μέ ἀνιδιοτέλεια καί μέ διάθεση ψυχῆς νά μορφώσουν τήν εἰκόνα τοῦ Κυρίου μας στίς ἀνήσυχες ψυχές τῶν παιδιῶν μας.
Καί σέ ὅλους εὔχομαι ἐπίσης τό ἀναστάσιμο φῶς καί τη χάρη τοῦ Χριστοῦ μας, νά εὐλογεῖ τίς οἰκογένειές σας, νά προστατεύει τήν κοινωνία μας, νά ὁδηγεῖ τά παιδιά καί τούς νέους σέ δρόμους προόδου, ἀρετῆς καί τελειώσεως.
Μετά πατρικῶν εὐχῶν
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
+ Ο ΑΘΗΝΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ
Πηγή: Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Φανερωμένης Χολαργού
Όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να τους συμπεριφέρεστε κι εσείς. Γιατί, αν αγαπάτε αυτούς που σας αγαπούν, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Αφού και οι αμαρτωλοί αγαπούν αυτούς που τους αγαπούν. Κι αν κάνετε καλό σ΄ αυτούς που σας κάνουν καλό, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Και οι αμαρτωλοί το ίδιο κάνουν. Αν δανείζετε σ΄ όσους ελπίζετε να σας τα επιστρέψουν, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Και οι αμαρτωλοί δανείζουν στους ομοίους τους για να τα πάρουν πίσω. Αντίθετα, εσείς ν΄ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να κάνετε το καλό και να δανείζετε, χωρίς να περιμένετε να πάρετε πίσω τίποτε. Κι έτσι, ο Θεός, που είναι καλός ακόμα και με τους αχάριστους και τους κακούς, θα σας ανταμείψει με το παραπάνω και θα σας κάνει παιδιά του. Να είστε λοιπόν σπλαχνικοί, όπως σπλαχνικός είναι κι ο Θεός Πατέρας σας.
Το Ευαγγέλιο Της Κυριακής (Λουκά στ΄ 31-36)
Και καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως. Και ει αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; Και γαρ οι αμαρτωλοί τους αγαπώντας αυτούς αγαπώσι. Και εάν αγαθοποιήτε τους αγαθοποιούντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; Και γαρ οι αμαρτωλοί το αυτό ποιούσι. Και εάν δανείζητε παρ΄ ων ελπίζετε απολαβείν, ποία υμίν χάρις εστί; Και γαρ αμαρτωλοί αμαρτωλοίς δανείζουσιν ίνα απολάβωσι τα ίσα. Πλην αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε και δανείζετε μηδέν απελπίζοντες, και έσται ο μισθός υμών πολύς, και έσεσθε υιοί υψίστου, ότι αυτός χρηστός εστίν επί τους αχαρίστους και πονηρούς. Γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί.
Μετάφραση (Λουκά στ΄ 31-36)
Όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να τους συμπεριφέρεστε κι εσείς. Γιατί, αν αγαπάτε αυτούς που σας αγαπούν, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Αφού και οι αμαρτωλοί αγαπούν αυτούς που τους αγαπούν. Κι αν κάνετε καλό σ΄ αυτούς που σας κάνουν καλό, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Και οι αμαρτωλοί το ίδιο κάνουν. Αν δανείζετε σ΄ όσους ελπίζετε να σας τα επιστρέψουν, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Και οι αμαρτωλοί δανείζουν στους ομοίους τους για να τα πάρουν πίσω. Αντίθετα, εσείς ν΄ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να κάνετε το καλό και να δανείζετε, χωρίς να περιμένετε να πάρετε πίσω τίποτε. Κι έτσι, ο Θεός, που είναι καλός ακόμα και με τους αχάριστους και τους κακούς, θα σας ανταμείψει με το παραπάνω και θα σας κάνει παιδιά του. Να είστε λοιπόν σπλαχνικοί, όπως σπλαχνικός είναι κι ο Θεός Πατέρας σας.
Αυτός που έπλασε μόνος τις καρδιές μας και παρατηρεί όλα τα έργα μας, αυτός ο οποίος ενεφανίσθη σε εμάς με σάρκα και μας ηξίωσε να γίνη διδάσκαλός μας, ζητεί τώρα από εμάς αυτά που παρεφθάρησαν για να τα αναπλάση, εκείνα ακριβώς που ενέβαλε στις ψυχές μας όταν στην αρχή μας έπλασε. Διότι απ΄ αρχής μας έπλασε καταλλήλους για την μέλλουσα διδασκαλία και ύστερα έδωσε την διδασκαλία κατάλληλο προς την αρχικήν πλάσι· δεν έκαμε τίποτε άλλο παρά να ανακαθάρη την ωραιότητα του πλάσματος που είχεν αμαυρωθή με την πρόσληψι της αμαρτίας. Αυτό δεικνύει με τον καλλίτερο τρόπον η σήμερα αναγινωσκομένη και προβαλλομένη από εμάς προς ερμηνείαν περικοπή του Ευαγγελίου: «Καθώς θέλετε», λέγει, «ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως». Καλώς προείπεν ο Προφήτης Ησαΐας ότι «λόγον συντετρημένον δώσει Κύριος επί της γης». Πράγματι σε αυτόν τον ένα και σύντομο λόγο συμπεριέλαβε κάθε αρετήν, κάθε εντολήν, σχεδόν κάθε καλήν πράξι και γνώμη. Γι΄ αυτό και κατά τον Ευαγγελιστήν Ματθαίον, αφού προέταξε αυτό ο Κύριος προσέθεσε «ούτος γαρ εστίν ο νόμος και οι προφήται». Πράγματι σε άλλο σημείον συγκεφαλαιώνοντας είπεν ότι σε δύο εντολές, στην προς Θεόν και προς τον πλησίον αγάπη «κρέμανται όλος ο νόμος και οι προφήται»· τώρα όμως συνήγαγε τα πάντα σε ένα και συμπεριέλαβε όχι μόνον την κατά τον νόμον και τους Προφήτες αρετήν, αλλά και κάθε αγαθοεργίαν γενικώς μεταξύ των αθρώπων· διότι τώρα νομοθετεί όχι σε ένα γένος μόνον, αλλά σε όλην την οικουμένην, ή μάλλον σε όσους συνδέονται με αυτόν δια της πίστεως, από κάθε έθνος κάτω από τον ουρανόν.
Και μάλιστα όχι μόνο συμπεριέλαβε, αλλά και έδειξε ότι κάθε μία από τις εντολές που εδόθησαν από αυτόν υπάρχει έμφυτος μέσα μας. Πράγματι αυτό είναι που και ο αδελφόθεος Ιάκωβος μας παραγγέλει λέγοντας· «αποθέμενοι πάσαν ρυπαρίαν και περισσείαν κακίας, εν πραΰτητι δέξασθε τον έμφυτον λόγον τον δυνάμενον σώσαι τας ψυχάς υμών». Αυτό μας το είχε διακηρύξει ο Θεός και με τον Προφήτην Ιερεμία, λέγοντας «διαθήσομαι αυτοίς διαθήκην καινήν, διδούς νόμους μου εις διάνοιαν αυτών»· διότι το να έχωμε εκουσίαν γνώμην είναι ιδιότης της διανοίας. Αφού λοιπόν ο Κύριος έδειξε ότι κατ΄ αυτόν τον έμφυτον νόμον έχουν αναγραφή τώρα όλα τα ευαγγελικά παραγγέλματα, προστάζει και νομοθετεί να πολιτευώμεθα σύμφωνα με αυτά· διότι ενέβαλε την γνώσι του πρακτέου μέσα στην φύσι μας, ως φιλάγαθος και φιλάνθρωπος που είναι. Μάλιστα ο Κύριος με την κεφαλαιώδη αυτήν παραίνεσι, το «καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως», έδειξεν ότι κάθε ευαγγελική εντολή είναι όχι μόνον έμφυτος αλλά και δικαία και εύκολος και συμφέρουσα και επίσης εύληπτος σε όλους και ευνόητος από μόνη της. Τι δηλαδή; δεν γνωρίζεις ότι το να οργίζεσαι εναντίον του αδελφού και να τον προσβάλλης και μάλιστα χωρίς λόγον είναι κακόν; Και πως εσύ θέλεις να υποστής την οργή και την προσβολήν του και ούτε καν μετά από σκέψι φθάνεις σ΄ αυτήν την γνώμην, αλλ΄ αμέσως δυσανασχετείς προς την εναντίον σου κινουμένην οργήν και προσβολήν, και με κάθε τρόπον την αποφεύγεις μη καταδεχόμενος αυτήν, οπωσδήποτε ως κακήν, ως άθεσμον, ως ασύμφορον; Έτσι θεωρείς και την προς την σύζυγό σου εμπαθή και περίεργον θέαν από κάποιον άλλον· έτσι επίσης όχι μόνον το εναντίον σου, αλλά και το προς εσέ για οποιονδήποτε λεγόμενον ψεύδος· και γενικώς αυτήν την εσωτερικήν στάσι απέναντι σε κάθε τι απηγορευμένον από την ευαγγελικήν εντολήν. Τι πρέπει να ειπούμε περί όλων των αμαρτωλών πράξεων που έχουν προαπαγορευθή από τον παλαιόν νόμον, του φόνου, της μοιχείας, της επιορκίας, της αδικίας και των ομοίων; Ακόμη δε και περί των αντιθέτων από αυτά αρετών και πως μας αρέσουν αυτοί που τις χρησιμοποιούν υπέρ ημών; Βλέπεις ότι και γνωρίζεις από μόνος σου κάθε εντολήν και την κρίνεις ως δικαίαν και συμφέρουσα; Και όχι μόνον αυτό αλλά και ως ευχερή; Διότι δεν θα θεωρούσες πολύ αξιόμεμπτον αυτόν που θυμώνει ή ψεύδεται εναντίον σου ή σε επιβουλεύεται με άλλον τρόπο, εάν ενόμιζες ότι είναι δυσκατόρθωτον ή αδύνατον το να απέχη εκείνος από αυτά.
Μη λοιπόν, όταν μεν εσύ κακοπαθής από άλλον, όταν υβρίζεσαι, εξαπατάσαι ή ζημιώνεσαι, συνηγορής υπέρ του εαυτού σου, ενώ όταν συ ο ίδιος υβρίζης και αδικής και επιχειρής να εξαπατήσης τον πλησίον σου, τον καταδικάζεις μη εξάγοντας την ιδίαν απόφασι για τα ίδια πράγματα. Αλλά να είσαι αντικειμενικός κριτής, και εκείνα μεν που δεν θέλεις να παθαίνης από άλλον ως κακά, με κανέναν τρόπο να μη τα κάνης στον άλλον, εκείνα δε τα αγαθά που ποθείς εσύ να σου γίνωνται από τον άλλον, αυτά να του κάνης και συ. Ζητείς κάτι από κάποιον, βοήθειαν ίσως ή κάποιαν άλλην εξυπηρέτησι και θέλεις οπωσδήποτε να την λάβης, επειδή το θεωρείς καλόν; γιατί όχι; Όταν λοιπόν κάποιος άλλος σου ζητή κάτι, σπεύσε να του φερθής φιλικώς και να θεωρής καλόν το να λάβη και εκείνος κάτι εμπράκτως από σε. Αλλά ζητεί εκείνος από σε κάτι περισσότερον από όσα έχεις; Δείξε με όσα έχεις ότι και αν είχες περισσότερα, θα του παρείχες· «ει γαρ το θέλειν παράκειται» (αν υπάρχη θέλησις) λέγει ο Παύλος «εξ ων έχει τις ευπρόσδεκτος, ουκ εξ ών ουκ έχει». Θέλεις να αγαπάσαι από όλους, να αξιώνεσαι συγγνώμης και θεωρείς βαρύ και ανυπόφορον το να κατακρίνεσαι και μάλιστα ενώ έπταισες και λίγο; Αγάπα τότε και συ τους πάντες, να είσαι συγχωρητικός, άπεχε από την κατάκρισι, βλέποντας κάθε άνθρωπον σαν τον εαυτόν σου και έτσι να αποφασίζης και να ενεργής, με αυτήν την διάθεσι. «Τούτο γαρ έστι το θέλημα του Θεού» λέγει ο κορυφαίος των Αποστόλων Πέτρος, «αγαθοποιούντας φιμούν (να φιμώνουμε) την των αφρόνων ανθρώπων αγνωσίαν», εκείνων δηλαδή που μας εχθρεύονται ματαίως και δεν θέλουν να δώσουν σε άλλους εκείνα που επιθυμούν αυτοί να λαμβάνουν από άλλους.
Πράγματι πως δεν είναι άφρων όποιος, ενώ ανήκουμε όλοι στην ιδία φύσιν αυτός δεν αντιμετωπίζει το θέμα με τον ίδιον τρόπον, ούτε αποδίδει την ιδίαν κρίσι, μολονότι ενυπάρχουν σ΄ εμάς φυσικώς και η κρίσις αυτή και η θέλησις; Διότι στο να θέλωμε να αγαπώμεθα και να ευεργετούμεθα από όλους, όπως και από τον εαυτόν μας, είμεθα όλοι αυτοκίνητοι. Επομένως και το να θέλωμε να αγαθοποιούμε και να έχωμε καλήν διάθεσι προς όλους, όπως και προς τους εαυτούς μας, είναι έμφυτο σ΄ εμάς, επειδή όλοι έχουμε γίνει κατ΄ εικόνα του αγαθού. Αλλά όταν εισήλθε μέσα μας και επληθύνθη η αμαρτία, την μεν προς τον εαυτόν μας αγάπη δεν την έσβεσε, αφού σε τίποτε δεν της εναντιώνεται, ενώ την προς αλλήλους αγάπην, ως κορυφήν των αρετών την κατέψυξε, την ηλλοίωσε και την αχρήστευσεν. Όθεν αυτός που ανακαινίζει την φύσι μας και την ανακαλεί προς την χάριν της εικόνος της, δίδοντας τους ιδικούς του νόμους κατά το προφητικόν, στις καρδίες μας, λέγει «καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως» και «ει αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ οι αμαρτωλοί τούτο ποιούσι· και εάν δανείζητε παρ΄ ων ελπίζετε απολαβείν, ποία υμίν χάρις εστί; Και γαρ αμαρτωλοί αμαρτωλοίς δανείζουσιν, ίνα απολάβωσι τα ίσα».
Αμαρτωλούς εδώ ονομάζει όσους δεν φέρουν το όνομά του και όσους δεν πολιτεύονται σύμφωνα με το Ευαγγέλιόν του· τους απεκάλεσε όλους αυτούς με ένα όνομα δεικνύοντας με τον τρόπον αυτόν ότι δεν προκύπτει κανένα όφελος από το να λεγώμεθα χριστιανοί, εάν με τα έργα μας δεν διαφέρωμε από τους εθνικούς. Όπως δηλαδή έλεγεν ο μέγας Παύλος προς τους Ιουδαίους ότι «περιτομή ωφελεί, εα νόμον πράττης· εάν δε παραβάτης νόμου ης, η περιτομή σου ακροβυστία γέγονεν»· έτσι και τώρα ο Χριστός λέγει σ΄ εμάς δια του Ευαγγελίου, ότι σε σας τους ιδικούς μου θα υπάρχη η χάρις που ενώνει με εμέ, εάν τηρήτε τις εντολές μου· εάν όμως πράττετε τα έργα των αμαρτωλών και τίποτε περισσότερον, αγαπάτε δηλαδή αυτούς που σας αγαπούν και ευεργετήτε αυτούς που σας ευεργετούν, δεν θα αποκτήσετε από αυτά καμμίαν παρρησία προς εμέ. Και δεν τα λέγει αυτά αποτρέποντάς μας από το να αγαπούμε αυτούς που μας αγαπούν και από το να ευεργετούμε αυτούς που μας ευεργετούν, και από το να δανείζωμε σε αυτούς οι οποίοι πρόκειται να μας τα επιστρέψουν· αλλά φανερώνει ότι το καθένα από αυτά δεν έχει μισθόν, επειδή λαμβάνει εδώ την ανταπόδοσι, και δεν φέρνει καμμίαν χάρι στην ψυχήν ούτε την καθαρίζει από την αμαρτίαν η οποία την έχει κηλιδώσει. Δεν προξενούν λοιπόν αυτά, όταν υπάρχουν, κανένα κέρδος, καμμίαν ιδιαιτέραν χάρι στην ψυχήν ως αιωνίαν ανταπόδοσιν, όταν όμως απουσιάζουν προξενούν πολλήν κατάκρισιν και ζημίαν. Διότι αυτοί που δεν ανταγαπούν ούτε εκείνους που τους αγαπούν και τους φροντίζουν, είναι χειρότεροι και από τους τελώνες και τους αμαρτωλούς· εκείνοι δε που με έργα και λόγους τους ανταμείβουν με τα αντίθετα πόσον περισσότερο κατακρίνονται; Τοιούτοι είναι και όσοι αφηνιάζουν προς τους άρχοντες της πόλεως, μολονότι εκείνοι καθημερινώς καταβάλλουν γι΄ αυτούς σημαντικές φροντίδες, όσοι δεν αποδίδουν την εύνοιαν που αρμόζει στους βασιλείες οι οποίοι ετάχθησαν από τον Θεόν, όσοι δεν ταπεινώνονται κάτω από την κραταιάν χείρα του Θεού, αλλ΄ απειθούν στην Εκκλησίαν του Χριστού και αγανακτούν ματαίως κατά των προστατών της Εκκλησίας, και μάλιστα την στιγμή που εκείνοι καταβάλλουν τόσην προσπάθεια για το καλό τους και θέλουν και εύχονται και πράττουν με όλην τους την δύναμι κάθε αγαθόν και ωφέλιμο γι΄ αυτούς.
Αλλά και εκείνοι που δεν δανείζουν στους υποσχομένους να ανταποδώσουν τα ίσα και εγκαίρως, αλλά απαιτούν τόκους και μάλιστα βαρείς και χωρίς αυτούς ούτε καν να εμφανισθή επιτρέπουν ο κήνσος και το αργύριον, είναι σχεδόν άνομοι και χειρότεροι από τους αμαρτωλούς, αφού ούτε στον παλαιό νόμο πείθονται ούτε στην νέαν Διαθήκην. Από αυτά η μεν Διαθήκη μας προτρέπει να δανείζωμε και σε εκείνους οι οποίοι δεν υπάρχει ελπίς να μας επιστρέψουν το δάνειον, ο δε παλαιός νόμος λέγει «ουκ εκτοκιείς (τοκίσης) το αργύριόν σου» και επαινεί αυτόν που δεν δίδει τα χρήματά του με τόκον· επίσης συνιστά να αποφεύγωμε την πόλι, στις πλατείες της οποίας, δηλαδή φανερά, συνάπτονται δάνεια με τόκον και δόλον. Βλέπετε ότι ο τοκογλύφος αφαιρεί όχι μόνον της ψυχής του, αλλά και της πολιτείας την δόξα, διότι της προσάπτει κατηγορίαν απανθρωπίας, και την αδικεί ολοκληρωτικά και σοβαρά; Διότι ενώ είναι ιδικός της πολίτης και όσα έχει τα απέκτησε από αυτήν, δεν τα χρησιμοποιεί προς όφελός της. Σ΄ αυτούς που δεν έχουν δεν θέλει να δανείζη, ενώ σε αυτούς που έχουν, αλλά ολίγα, δίδει με τόκον, ώστε μαζί με το επάγγελμά τους να τους αφαιρέση και εκείνα τα ολίγα που έχουν. Γι΄ αυτό προφανώς και ο Προφήτης συνάπτει τον τόκον με τον δόλον, λέγοντας «εμάκρυνα φυγαδεύων και ηυλίσθην εν τη ερήμω ότι είδον ανομίαν και αντιλογίαν εν τη πόλει, και ουκ εξέλιπεν εν των πλατειών αυτής τόκος και δόλος».
Σπεύδει λοιπόν να πλουτίση ο τοκιστής όχι τόσον με χρήματα όσον με αμαρτήματα, καταστρέφοντας έτσι και την περιουσία του δανειστού και την ιδικήν του ψυχήν. Διότι οι τόκοι είναι σαν γεννήματα εχιδνών, τα οποία φωλιάζουν στους κόλπους των φιλαργύρων και προδηλώνουν ότι δεν θα διαφύγουν τους ακοιμήτους σκώληκες που απειλούνται για τον μέλλοντα αιώνα. Εάν δε κάποιος από αυτούς λέγη ότι, αφού δεν μου επιτρέπης να λαμβάνω τόκους, θα κρατήσω κοντά μου το αργύριον που μου περισσεύει και δεν θα το διαθέσω σε όσους χρειάζονται δανεικά, αυτός ας γνωρίζη ότι έχει μέσα του τις μητέρες των εχιδνών, οι οποίες θα του γίνουν μητέρες και των ακοιμήτων εκείνων σκωλήκων.
Γι΄ αυτούς λοιπόν τους λόγους ο Κύριος, θέλοντας με κάθε τρόπον να μας απομακρύνη από όλα τα κακά, παραγγέλλει να αγαπούμε και να αγαθοποιούμε και τους εχθρούς και να δανείζωμε σ΄ εκείνους που δεν έχουν να μας ανταποδώσουν, χωρίς να αποβλέπωμε σε τίποτε· διότι, λέγει «έσται ο μισθός υμών πολύς, και έσεσθε υιοί Υψίστου, ότι αυτός χρηστός εστίν επί τους αχαρίστους και πονηρούς». Μη νομίζης, λέγει, ότι επειδή αγαθοποιείς αυτούς που σου φέρονται άσχημα και δίδεις σ΄ εκείνους που δεν ανταποδίδουν, θα χάσης τα ιδικά σου· διότι τώρα είναι καιρός σποράς και αγαθοεργίας, ο δε καιρός του καταλλήλου θερισμού είναι ο μέλλων αιών. Μην απελπισθής λοιπόν για τον χρόνον που έχει ορισθή μεταξύ σποράς και θερισμού, αλλά γνώριζε ότι θα συγκομίσης τα αγαθά σου πολλαπλάσια, όπως απεναντίας και οι εδώ κακοποιούντες θα συγκομίσουν τα κακά που τους αρμόζουν. Διότι ότι σπείρει κανείς εδώ, τα ανάλογα θα θερίση εκεί, αλλά με μεγάλην προσθήκη.
Εάν λοιπόν εδώ ομοιώσης τον εαυτό σου δια των έργων με τον Υιόν του Θεού και αποδείξης ότι είσαι καλός με όλους, όπως και εκείνος είναι προς όλους αγαθός, θα λάβης εκεί με επαύξησι την προς αυτόν ομοίωσι, περιλαμπόμενος με το φως της δόξης του Υψίστου και συζών αιωνίως με εκείνους για τους οποίους ο Χριστός θα είναι «ο Θεός εν μέσω θεών», και θα διαμοιράζη τα αξιώματα της αϊδίου μακαριότητος· διότι αυτό εδήλωσε με την προσθήκη «και έσεσθε υιοί Υψίστου, ότι αυτός χρηστός εστίν επί τους αχαρίστους και πονηρούς». Πράγματι, γι΄ αυτό και ο Υιός του Θεού αφού έκλινεν ουρανούς κατήλθε στην γη και έγινεν υιός ανθρώπου και είπε και έπραξε όλα αυτά, και τέλος αφού έπαθεν απέθανεν υπέρ ημών και ανέστη και ανήλθε πάλι στους ουρανούς για να μας κάνη ουρανίους και αθανάτους και υιούς Θεού. Ώστε αυτά που απαιτεί τώρα από εμάς, το να αγαπούμε τους εχθρούς, να αγαθοποιούμε, να δανείζωμε σε εκείνους που δεν έχουν να μας ανταποδώσουν, δεν είναι μόνον οφειλόμενα και συμφέροντα για μας, όπως προαπεδείχθη, αλλά και μικρά είναι συγκρινόμενα με όσα δίδονται από εκείνον. Διότι αυτός μεν έδωσε τον εαυτόν του υπέρ ημών οι οποίοι όχι μόνον δεν είχαμε τίποτε να του ανταποδώσουμε, αλλά και είχαμε φανή με πολλούς τρόπους αχάριστοι και πονηροί προηγουμένως· εμάς όμως μας προτρέπει να δανείζωμε από το περίσσευμα και να αγαθοποιούμε από όσα έχουμε στην διάθεσί μας. Ποία και πόσα; Και για αυτά ακόμη τα μικρά μας ανταποδίδει την προς αυτόν ομοιότητα και την υψίστην υιοθεσία και τους ουρανίους μισθούς, λέγοντας «γίνεσθε οικτίρμονες ότι και ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς οικτίρμων εστί». Μεθ΄ ου αυτώ πρέπει δόξα συν αγίω Πνεύματι εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πηγή: (Ι. Μ. Σάμου), Η άλλη όψη 
Μέσα στο καλοκαίρι του 2008 ο τότε υπουργός Παιδείας Ευρ. Στυλιανίδης δημιουργούσε πρόβλημα εκ του μη όντος στο ζήτημα της απαλλαγής από το μάθημα των Θρησκευτικών. (Αργότερα βέβαια δήλωνε αποπροσανατολισμένος από τον τότε Συνήγορο του Πολίτη…). Η εγκύκλιος Γκεσούλη, που έως τότε ίσχυε, έλυνε το ζήτημα και όλοι οι εμπλεκόμενοι (θεολόγοι, γονείς, μαθητές, αλλόθρησκοι, ετερόδοξοι) συμφωνούσαν. Παράλληλα με τις παλινωδίες του Υπουργείου παρακολουθούσαμε έκπληκτοι και τις ανακοινώσεις της ΟΛΜΕ που άνετα χαρακτηρίζονται ως μνημεία ασχετοσύνης και αντισυναδελφικότητας.
Το φετινό Ιανουάριο, αμέσως μετά τις εκλογές και μόλις που ξημέρωνε η «πρώτη φορά Αριστερά», η ΟΛΜΕ ξύπνησε με την αυγή και καλωσόρισε τη νέα ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας με το «φλέγον» αίτημα της κατάργησης της σχολικής εορτής των τριών Ιεραρχών και την εκ νέου μετατροπή της σε σχολική αργία. Έπρεπε να προλάβει, καθώς η «ανεπιθύμητη» εορτή ήταν σε …δύο ημέρες!!! Αυτό που έλειπε από τα σχολεία – κατά την ΟΛΜΕ – ήταν μια ακόμη αργία!!!
Με τις εκλογές του Σεπτεμβρίου και τη «δεύτερη φορά Αριστερά», έσπευσε η αναπληρώτρια Υπουργός Παιδείας Σία Αναγνωστοπούλου να αναγγείλει την αλλαγή της εγκυκλίου Λοβέρδου για την απαλλαγή από το μάθημα των Θρησκευτικών, είτε ψευδόμενη επ’ αυτής είτε αγνοώντας την (http://theologosnaf.blogspot.gr/2015/09/blog-post.html). Προφανώς, η κυρία Υπουργός αγνοεί και την οριστική και αμετάκλητη απόφαση του Εφετείου Χανίων επί του θέματος.
Στο ίδιο πνεύμα και πάλι η (έως τώρα άφαντη) ΟΛΜΕ έσπευσε να χαιρετίσει τη δήλωση της Υπουργού, παραποιώντας την ισχύουσα εγκύκλιο και αγνοώντας τη δικαστική απόφαση.
Επειδή έχει παρατραβήξει το σχοινί, καλείται η ΟΛΜΕ (η οποία αποτελείται από εκπαιδευτικούς) να αφήσει τα κομματικά παιχνιδάκια και τους δίσημους χρησμούς και να απαντήσει ευθέως ποια είναι η θέση της για το μάθημα των Θρησκευτικών και για τους θεολόγους καθηγητές που είναι μέλη της. Το ίδιο να κάνουν και οι κατά τόπους ΕΛΜΕ και προσωπικά καλώ το ΔΣ της ΕΛΜΕ Ηρακλείου να πάρει θέση. Για να ξέρουμε κι εμείς τι να κάνουμε….
Παναγιώτης Ασημακόπουλος
Θεολόγος καθηγητής
Στο επίκεντρο του παγκοσμίου ενδιαφέροντος βρέθηκε η πρόσφατη επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου στις Η.Π.Α., για την οποία δόθηκε ευρύτατη δημοσιότητα από όλα τα Μ.Μ.Ε. Ο Ρωμαίος Ποντίφικας είχε πολλές επαφές και συναντήσεις με διάφορες ηγετικές προσωπικότητες, από τις οποίες ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει η συνάντησή του με τον Πρόεδρο των Η.Π.Α. κ. Μπαράκ Ομπάμα, στον Λευκό Οίκο, ενώπιον του οποίου έκανε μια απίστευτη δήλωση, η οποία έκαμε «το γύρο του κόσμου». Την είδηση δημοσιοποίησε η ιστοσελίδα της εφημερίδος «Civic Tribune» (φύλλο 23-9-2015)
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 1η Οκτωβρίου 2015.
ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΝΕΑ ΦΡΙΚΤΗ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ
Στο επίκεντρο του παγκοσμίου ενδιαφέροντος βρέθηκε η πρόσφατη επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου στις Η.Π.Α., για την οποία δόθηκε ευρύτατη δημοσιότητα από όλα τα Μ.Μ.Ε. Ο Ρωμαίος Ποντίφικας είχε πολλές επαφές και συναντήσεις με διάφορες ηγετικές προσωπικότητες, από τις οποίες ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει η συνάντησή του με τον Πρόεδρο των Η.Π.Α. κ. Μπαράκ Ομπάμα, στον Λευκό Οίκο, ενώπιον του οποίου έκανε μια απίστευτη δήλωση, η οποία έκαμε «το γύρο του κόσμου». Την είδηση δημοσιοποίησε η ιστοσελίδα της εφημερίδος «Civic Tribune» (φύλλο 23-9-2015) (http://www.casarosada.gob.ar/informacion/actividad-oficial/26392-la-presidenta-se-reune-con-el-papa-francisco-en-ciudad-del-vaticano), την οποία «ανέβασαν» σε μετάφραση στα ελληνικά, διάφορες ελληνικές ιστοσελίδες.
Παραθέτουμε την είδηση όπως την μετέφερε ο έγκριτος δημοσιογράφος - τουρκολόγος και ομολογητής της Ορθοδοξίας κ. Ν. Χειλαδάκης: «“Κοράνι και Αγία Γραφή είναι το ίδιο”»!!!«Συγκεκριμένα ανέφερε (σ.σ. ο Πάπας) ενώπιον του προέδρου Ομπάμα και άλλων αξιωματούχων και επισήμων του Λευκού Οίκου τα ακόλουθα: ‘Ο Ιησούς Χριστός, ο Ιεχωβά, ο Αλλάχ. Αυτά είναι όλα τα ονόματα που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν μια οντότητα που είναι σαφώς η ίδια σε όλο τον κόσμο». Στη συνέχεια ο Πάπας εκφράζει την πεποίθησή του, ότι όλες οι θρησκείες μαζί σε μια από κοινού συνεργασία μπορούν να επιτύχουν μια άνευ προηγουμένου εποχή ειρήνης και ότι το μόνο που χρειάζεται για να επιτευχθεί μια τέτοια κατάσταση είναι ο σεβασμός κάθε άλλων πεποιθήσεων, γιατί είμαστε όλοι παιδιά του Θεού, ανεξάρτητα από την ονομασία που επιλέγουν οι διάφορες θρησκείες όταν τον επικαλούνται. Δήλωσε ακόμη ότι μπορούμε να επιτύχουμε θαυμαστά πράγματα στον κόσμο από τη συγχώνευση της πίστη μας, και ο χρόνος για ένα τέτοιο κίνημα είναι τώρα.
Οι παρά πάνω δηλώσεις του αιρεσιάρχη και καταληψία του σεβασμίου Πατριαρχείου της Δύσεως, που έγιναν με τον πλέον επίσημο τρόπο, στην πιο επίσημη θέση, στην πλανηταρχία, εκεί δηλαδή που παίρνονται οι μεγάλες αποφάσεις για ολόκληρη την ανθρωπότητα και σχεδιάζεται το μέλλον της, αποδεικνύουν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι ο σημερινός Πάπας, δεν είναι απλά ένας αιρεσιάρχης, αλλά ο πιο ισχυρός κήρυκας της παγκοσμιοποίησης και της Πανθρησκείας. Με τις δηλώσεις αυτές, ουσιαστικά εξομοιώνει, ή μάλλον ταυτίζει τον Ιησού Χριστό με τον Ιεχωβά των Εβραίων και τον Αλλάχ των Μουσουλμάνων (και κατ’ επέκταση την Αγία Γραφή με το Κοράνιο και την Εβραϊκή Τορά), και καλεί τους πάντες σε μια συστράτευση για την συγχώνευση των τριών πίστεων, διότι τώρα έφθασε το «πλήρωμα του χρόνου».
Ωστόσο το ακόμη πιο τραγικό είναι το γεγονός, ότι παρόμοιες δηλώσεις έχουμε ακούσει δυστυχώς και από χείλη «Ορθοδόξων» πατριαρχών και αρχιερέων, ότι δήθεν «όλοι οι άνθρωποι τον ίδιο Θεό λατρεύουμε με διαφορετικό τρόπο», ότι «όλες οι θρησκείες είναι διαφορετικοί δρόμοι που οδηγούν στον ένα Θεό» και ως εκ τούτου «όλες προσφέρουν σωτηρία»! Έφθασαν μάλιστα να προσφέρουν και Κοράνια, για να επιβεβαιώσουν αυτές τις πλάνες τους!
Δεν γνωρίζουν άραγε τόσον ο Πάπας, όσον και οι αρχιερείς αυτοί ότι ο Ίδιος ο Κύριος δεν άφησε κανένα περιθώριο για δυνατότητα σωτηρίας έξω από τον Εαυτό του και την Εκκλησία του; Δεν διάβασαν ποτέ τον θεόπνευστο λόγο της Γραφής «ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία· ουδέ γαρ όνομά εστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημάς» (Πράξ.4,12); Ή τον λόγον του Κυρίου «εγώ ειμι η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον πατέρα ει μη δι’ εμού» (Ιωάν.14,6); Ο απόστολος Παύλος απέκλεισε κάθε ανθρώπινη δυνατότητα ανακαλύψεως και ενώσεως με το Θεό, αφού «ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας τον Θεόν» και για τούτο «ευδόκησεν ο Θεός δια της μωρίας του κηρύγματος σώσαι τους πιστεύοντας» (Α΄Κορ.1,21). Αλλά και ο ευαγγελιστής Ιωάννης, ο αγαπημένος μαθητής του Κυρίου είναι κατηγορηματικός. Η μοναδική αληθής γνώση του Θεού είναι η αποκαλυφθείσα από τον Σαρκωμένο Λόγο Του, τον Λυτρωτή μας Ιησού Χριστό, τονίζοντας: «τις εστιν ο ψεύστης ει μη ο αρνούμενος ότι Ιησούς ουκ εστιν ο Χριστός; Ούτός εστιν ο αντίχριστος, ο αρνούμενος τον Πατέρα και τον Υιόν. Πας ο αρνούμενος τον υιόν ουδέ τον Πατέρα έχει» (Α΄Ιωάν.2,22-23).
Το συμπέρασμα λοιπόν από όλα τα παρά πάνω είναι ότι ο Διαχριστιανικός και Διαθρησκειακός Οικουμενισμός, ο οποίος ξεκίνησε εδώ και αρκετές δεκαετίες με Διαχριστιανικούς και Διαθρησκειακούςς Διαλόγους, με Συνέδρια και Ημερίδες, με Διαθρησκειακές Συναντήσεις τύπου Ασίζης, με συμπροσευχές με μουλάδες, ραβίνους, βουδιστές, ινδουιστές και άλλους θρησκευτικούς αρχηγούς, κ.λπ. όχι μόνο δεν φθίνει και δεν αποδυναμώνεται, αλλά όλο και περισσότερο γιγαντώνεται. Μερικοί νομίζουν ότι ο Οικουμενισμός πέθανε μαζί με το τέλος των Διαλόγων, ίσως επειδή ταυτίζουν την αίρεση με τους Διαλόγους. Ωστόσο πέραν του γεγονότος ότι οι Διάλογοι δεν έχουν τερματιστεί επίσημα, αλλ’ απλώς στην παρούσα φάση έχουν βαλτώσει, χωρίς να γνωρίζουμε πως θα εξελιχθούν στο μέλλον, οι παρά πάνω οικουμενιστικές εκδηλώσεις όχι μόνο δεν απομειώνονται, αλλ’ απεναντίας πολλαπλασιάζονται, πράγμα που αποδεικνύει ότι ο Οικουμενισμός άλλαξε προσωπείο μετά την αποτυχία των διαλόγων και σήμερα βρίσκεται στο ύψιστο σημείο της ακμής του και της δράσεώς του, ανενδοιάστως προπαγανδίζοντας την εωσφορική Πανθρησκεία. Το γεγονός επίσης ότι η ανθρωπότητα βαδίζει προς την Πανθρησκεία, που αποτελεί την τελική κατάληξη του Οικουμενισμού, σύμφωνα με τις προφητείες αγίων Γερόντων της εποχής μας, αποδεικνύει ξεκάθαρα ότι η μελλοντική πορεία του Οικουμενισμού δεν αναμένεται να είναι φθίνουσα, αλλά ανοδική.
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Πηγή: Ακτίνες
Η λεγομένη «Ένωση Αθέων Ελλάδας» κατόρθωσε να «βάλει πόδι» και στο πολύπαθο Υπουργείο Παιδείας, εκμεταλλευόμενη την ανάδειξη αριστερής κυβερνήσεως με επίσημο αθεϊστικό προφίλ, προκειμένου, όχι απλά να εκθέσει τις απόψεις της, αλλά να απαιτήσει «εδώ και τώρα» την υιοθέτηση των αρχών της!
Εν Πειραιεί τ ὴ 28η Σεπτεμβρίου 2015
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΗΣ «ΕΝΩΣΗΣ ΑΘΕΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ»
Η λεγομένη «Ένωση Αθέων Ελλάδας» κατόρθωσε να «βάλει πόδι» και στο πολύπαθο Υπουργείο Παιδείας, εκμεταλλευόμενη την ανάδειξη αριστερής κυβερνήσεως με επίσημο αθεϊστικό προφίλ, προκειμένου, όχι απλά να εκθέσει τις απόψεις της, αλλά να απαιτήσει «εδώ και τώρα» την υιοθέτηση των αρχών της!
Εν μέσω του θέρους και του «θερμού» πολιτικού και κοινωνικού «κλίματος», που βιώνει η πατρίδα μας, οι άθεοι, μια ασήμαντη μειοψηφία, βρήκαν την ευκαιρία να απαιτήσουν και να επιβάλουν τις δοξασίες και αρχές τους στην συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Στην εφημερίδα «Η ΑΞΙΑ» (φύλλο 14-8-2015) δημοσιεύτηκε άρθρο με θέμα: «ΕΝΩΣΗ ΑΘΕΩΝ: ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ – ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ». Σύμφωνα με αυτό, ομάδα αθέων έγιναν δεκτοί από τον προηγούμενο Αναπληρωτή Υπουργό Παιδείας κ. Τ. Κουράκη και εξέθεσαν τα αιτήματά τους. Σύμφωνα με το ανακοινωθέν της Ένωσης Αθέων: «Σημαντικό μέρος της συνάντησης αποτέλεσε η συζήτηση για τα προβλήματα που απορρέουν από την τελευταία εγκύκλιο για την απαλλαγή από το ομολογιακό μάθημα των θρησκευτικών καθώς και από την αναγραφή του θρησκεύματος στα απολυτήρια και στα δελτία μαθητών, η οποία εξακολουθεί να γίνεται λόγω άρνησης συμμόρφωσης με την σχετική (ΑΡ.77Α/2002-ΑΠ:1143Α/25/06/2002) Απόφαση της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, θέματα για τα οποία ο υπουργός εξέφρασε την πρόθεσή του να επιλυθούν το συντομότερο δυνατόν».
Ωστόσο, σύμφωνα με το δημοσίευμα, δεν ήταν μόνο το θέμα του μαθήματος των θρησκευτικών και ο χαρακτήρας του, καθώς και η αναγραφή του θρησκεύματος στους τίτλους σπουδών. «Οι εκπρόσωποι των αθέων ζήτησαν επίσης μέσω υπομνήματος που κατέθεσαν, την κατάργηση αγιασμών, εκκλησιασμών, εικόνων στα σχολεία, της αναφοράς των Τριών Ιεραρχών, αλλά και του ιδίου του μαθήματος των Θρησκευτικών σε δημοτικό και γυμνάσιο, προτείνοντας την αντικατάστασή του με μάθημα φιλοσοφίας των θρησκειών μόνο σε μια τάξη του Λυκείου, με αμερόληπτη παρουσίαση όλων των θρησκευμάτων καθώς και της αθεϊστικής προσέγγισης»! Επίσης ζήτησε και τη διευθέτηση ενός άλλου «φλέγοντος προβλήματος», την κατάργηση της αεροπορικής μεταφοράς του Αγίου Φωτός, το Μεγάλο Σάββατο, με «έξοδα του Ελληνικού Δημοσίου», για λόγους … οικονομίας. Επίσης απαίτησαν όπως «η χρηματοδότηση των θρησκευτικών οργανισμών θα πρέπει να γίνεται από τους ίδιους τους θρησκευτικούς οργανισμούς για τις υποθέσεις τους», υπονοούντες προφανώς την κατάργηση της μισθοδοσίας του κλήρου από το κράτος, αγνοώντας ότι στην περίπτωση της Ορθοδόξου Εκκλησίας η μισθοδοσία του κλήρου είναι συμβατική υποχρέωση του κράτους για την περιουσάι της Εκκλησίας που απαλλοτρίωσε, ή δήμευσε.
Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στην φύση και στη δράση του αθεϊσμού. Άλλωστε δεν είναι καινούργια αυτά τα αιτήματα, αλλά παμπάλαια, τα οποία ανάγονται ως την … Γαλλική Επανάσταση! Ο αθεϊσμός θέλει να παρουσιάζεται με ένα διαφορετικό προσωπείο από αυτό που είναι. Θέλει να παρουσιάζεται ως ένας φιλελεύθερος ανθρωπισμός, ο οποίος αποζητά να ελευθερώσει τον επί αιώνες «καταπιεσμένο» από την πίστη στο Θεό άνθρωπο. Να εκφράσει και να προστατέψει τον άνθρωπο από αυτή τη πίστη, την οποία θεωρεί «ανασταλτικό παράγοντα προόδου» και «ανασταλτικό παράγοντα χαράς της ζωής», «χίμαιρα μιας ανύπαρκτης μελλοντικής ευτυχίας» και «απωθητικό της επιστήμης, η οποία μόνη αυτή μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα του ανθρώπου και να του χαρίσει την ευτυχία». Θέλει να δείξει πως, μόνο ο αθεϊσμός, σέβεται το ανθρώπινο πρόσωπο, τις ελευθερίες του και τα δικαιώματά του και πως μόνο αυτός εκφράζει τη δημοκρατία, την οποία δήθεν καταπατεί η πίστη στο Θεό και η θρησκεία.
Όπως έχουμε αποδείξει κατ’ επανάληψη σε παλαιότερες ανακοινώσεις μας, ο αθεϊσμός είναι βαθύτατα συνυφασμένος με την πλέον στυγνή ανελευθερία και την πλέον ωμή καταπάτηση των ανθρωπίνων ελευθεριών και δικαιωμάτων. Υπενθυμίζουμε τα εκατομμύρια των θυμάτων της Γαλλικής Επανάστασης με τα επίσης πολλά εκατομμύρια θύματα των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, με ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές, που ξεκίνησαν σε ευρωπαϊκό έδαφος και εξελίχθηκαν παγκοσμίως. Υπενθυμίζουμε επίσης τον άθεο μαρξιστικό «παράδεισο», που επιβλήθηκε διά της βίας στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και εγκαθίδρυσε επί εβδομήντα χρόνια ένα άνευ προηγουμένου καταπιεστικό και τυραννικό καθεστώς και επιδόθηκε σε ένα πρωτοφανή διωγμό κατά της Εκκλησίας, στέλνοντας στα κάτεργα της Σιβηρίας και σφάζοντας αθώους ανθρώπους, που το μόνο «αμάρτημά» τους ήταν ότι ομολογούσαν την ορθόδοξη πίστη τους. Με τους μετριότερους υπολογισμούς τα θύματα του μαρξιστικού «παραδείσου» τον 20ο αιώνα ξεπέρασαν τα 100.000.000! Και γενικά μπορούμε να πούμε ότι η ευρωπαϊκή ιστορία, στην οποία κυριάρχησε ο άθεος ευρωπαϊκός Ουμανισμός από τον 18ον αιώνα μέχρι σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο από ένα συνεχές θέατρο πολεμικών συγκρούσεων και γενοκτονιών με εκατόμβες αθώων θυμάτων.
Όλα αυτά θέλει να τα αγνοεί η «Ένωση Αθέων», η οποία εκπροσωπούσα μια χούφτα ανθρώπων συνειδητά αθέων, έχει την αξίωση να ικανοποιηθούν τα αιτήματά της σε βάρος των δικαιωμάτων της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού. Θέλει να αγνοεί επίσης, ότι το δημοκρατικό μας Σύνταγμα και οι νόμοι της Πολιτείας μας έχουν μεριμνήσει να γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα των μειοψηφιών. Εν προκειμένω, τα παιδιά των αλλοθρήσκων και αθέων, με μια απλή υπεύθυνη δήλωση των γονέων, ή κηδεμόνων τους απαλλάσσονται από το μάθημα των Θρησκευτικών, όπως επίσης από την πρωινή Προσευχή, τον αγιασμό, τον εκκλησιασμό και κάθε άλλη σχολική εκδήλωση θρησκευτικού περιεχομένου. Στους τίτλους σπουδών αναγράφεται το θρήσκευμα, ή ο αθεϊσμός, που δηλώνουν οι γονείς ή οι κηδεμόνες των μαθητών. Που λοιπόν καταπατώνται τα δικαιώματα των αθέων; Ασφαλώς πουθενά!
Ωστόσο όπως πληροφορούμεθα από το διαδίκτυο, «στην πρώτη της συνέντευξη ‘Στο Κόκκινο’ η αναπληρώτρια Υπουργός Παιδείας κ. Σία Αναγνωστοπούλου αναφέρθηκε και στο ζήτημα των απαλλαγών από τα Θρησκευτικά απαντώντας σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου. Η κ. Αναγνωστοπούλου προανήγγειλε αλλαγή του καθεστώτος κρίνοντας ως λανθασμένη την πρόβλεψη της ισχύουσας εγκυκλίου για την αναφορά σε Υπεύθυνη Δήλωση του κηδεμόνα ότι δεν είναι Χριστιανός Ορθόδοξος. Ανέφερε σχετικά η Αναπληρώτρια Υπουργός, ότι ‘δεν πρέπει να δηλώνει κανείς σε δημόσιο έγγραφο τι είναι, ή τι δεν είναι. Θα πρέπει να δηλώνει ένας γονιός ότι θα ήθελε το παιδί του να μην κάνει Θρησκευτικά’ χωρίς καμία αναφορά θετική ή αρνητική στο θρήσκευμα. Κατέληξε μάλιστα λέγοντας ότι ‘κακώς δεν το αλλάξαμε ως τώρα, θα το αλλάξουμε’»! Ωστόσο δεν κάνει τον κόπο η Αξιότιμος κ. Υπουργός να διαβάσει, ότι η ισχύουσα Εγκύκλιος Λοβέρδου, (23.1.2015), αναφέρει ρητά ότι στην υπεύθυνη δήλωση «θα αναφέρεται, ότι ο μαθητής δεν είναι Χριστιανός Ορθόδοξος…χωρίς να είναι υποχρεωτική η αναφορά του θρησκεύματος, εκτός αν το επιθυμεί». Απομένει να δούμε και την ικανοποίηση και των άλλων απαιτήσεων των αθέων!
Εις ό,τι αφορά τις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας, οι οποίες χαρακτηρίζονται ως σχέσεις συναλληλίας, είναι καθορισμένες από το ισχύον Σύνταγμά μας και προσδιορίζουν με ακρίβεια τους απόλυτα διακριτούς ρόλους Εκκλησίας και Πολιτείας. Επομένως κανένας υπουργός δεν μπορεί να τις τροποποιήσει, παρά μονάχα η ειδική Εθνική Αντιπροσωπία, (Συντακτική Βουλή) και πάντοτε επί τη βάσει του ιδίου του Συντάγματος. Επίσης η παιδεία μας σύμφωνα με το Σύνταγμα έχει ως βάση την ελληνορθόδοξη Παράδοση και για να αλλάξει ο ελληνορθόδοξος χαρακτήρας της θα πρέπει να υπάρξει συνταγματική αναθεώρηση.
Όσον αφορά στη μεταφορά του Αγίου Φωτός «με έξοδα του Ελληνικού Δημοσίου», θέλει να αγνοεί η «Ένωση Αθέων», ότι εδώ και οκτώ χρόνια δεν υπάρχει κρατικός αερομεταφορέας στη χώρα μας. Η μεταφορά γίνεται με την ευγενική προσφορά της ιδιωτικής αεροπορικής εταιρείας AEGEAN, με τροποποίηση απλά του δρομολογίου της! Που βλέπουν λοιπόν την δήθεν επιβάρυνση του ελληνικού λαού για τη μεταφορά του Αγίου Φωτός; Και εν πάσει περιπτώσει, ποιος τους κατέστησε διαχειριστές του δημοσίου χρήματος;
Έχουμε τονίσει για πολλοστή φορά, ότι το πρόβλημα των διαχρονικά αθέων δεν είναι οι παραπάνω «λεπτομέρειες», αλλά το απύθμενο σατανικό μίσος τους κατά του Θεού. Ακούν για Θεό και δαιμονίζονται! Δεν αρκούνται να αποκηρύσσουν το Θεό και κάθε θρησκευτική πρακτική στον εαυτό τους και την οικογένειά τους, αλλά επιζητούν να αποστερήσουν και από τους πιστούς τις θρησκευτικές ελευθερίες του δημόσιου και κοινωνικού βίου, που δικαιούνται να έχουν ως ισότιμοι πολίτες αυτής της χώρας! Η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού θέλει η πίστη του στο Θεό να είναι φανερή, να μην είναι «ιδιωτική υπόθεση», όπως θέλουν οι άθεοι, αλλά να έχει προεκτάσεις και στην κοινωνική και εθνική ζωή. Κανένας άλλος δεν έχει θέσει τέτοια «προβλήματα» στην ελληνική κοινωνία, παρά μόνον οι λιγοστοί άθεοι! Αυτός είναι ο «σεβασμός» τους προς τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τα οποία «κόπτονται»! Αυτή είναι η «δημοκρατική τους ευαισθησία», η οποία εξαντλείται στην ικανοποίηση των δικών τους ιδεοληψιών! Άλλωστε η ιστορία του σύγχρονου αθεϊσμού έχει να μας διδάξει πολλά, για τις «δημοκρατικές ευαισθησίες» και τον «σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» από μέρους των αθεϊστών στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και στην σημερινή Βόρεια Κορέα!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Ο ιατρός Στόϊαν Αδάσεβιτς είναι μοναδικός γυναικολόγος στην Σερβία, ο οποίος δημοσίως ομολόγησε ότι η έκτρωση είναι φόνος, διά τον οποίον ευθύνονται τόσον ο ιατρός, όσον και η μητέρα. Εκυκλοφόρησε δε και βιβλίο με τίτλο «Η αγιότης της ζωής», με συλλογή των άρθρων του περί της ενδομητρίου παιδοκτονίας.
Η συνέντευξη του δημοσιευθείσα εις την «Ορθοδοξίαν» (περιοδικόν της Σερβικής Εκκλησίας), συγκλονίζει τόσο με την ειλικρίνεια της, όσο και με το περιεχόμενο της. Το πλέον αρμόζον όνομα αυτής της συνεντεύξεως θα ήτο – μία δημοσία εξομολόγησις και η μετάνοια! Παραθέτομε ένα μέρος αυτής της πολυτίμου μαρτυρίας:
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Ποια ήταν η στιγμή, που καταλάβατε ότι εκτελών την έκτρωση, φονεύετε το ανθρώπινον ον;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Είμαι ιατρός, γνωρίζω τις πράξεις μου, είμαι ένοχος δι’ όλες τις φρικαλεότητες που έκανα εργαζόμενος ως γυναικολόγος και είμαι υποχρεωμένος να μαρτυρήσω, να αφυπνίσω, να προειδοποιήσω ότι η διακοπή της εγκυμοσύνης ουσιαστικώς είναι φόνος του αγεννήτου ανυπεράσπιστου παιδιού. Εις τις οριζόμενες υποχρεώσεις της εργασίας μου ήσαν και οι νόμιμες αμβλώσεις. Τότε δεν εγνώριζα ότι πράττω φόνο, τώρα, όμως, υποστηρίζω και γνωρίζω ότι η αμαρτία μου ενώπιον του Θεού είναι μεγάλη. Εις το Πανεπιστήμιον εδιδάχθηκα ότι το παιδί είναι ζωντανόν, μόλις γεννηθή με το πρώτον του κλάμα. Προ του κλάματος υπάρχει μόνον ως ένα των οργάνων της μητέρας του: ως ένα δόντι, ως ένα νεφρό, ως η σκωληκοειδής απόφυσις.
Έκανα από 48.000 έως 62.000 εκτρώσεις! Αυτό είναι ως να έχω εξαφανίσει μία ολόκληρη πόλη. Το Βελιγράδι έχει τόσα νοσοκομεία και αρκετές ιδιωτικές κλινικές, ένθα γίνονται οι εκτρώσεις! Εις τα τέλη της δεκαετίας του ’80 ενεφανίσθη το υπερηχογράφημα με την διαγνωστική του δυνατότητα και μου έφερε πολλές εκπλήξεις. Είδα το έμβρυο, τους κτύπους της καρδιάς του, τις κινήσεις, το άνοιγμα του στόματος του˙ εις τα μεγαλύτερα έμβρυα παρετήρησα το «πιπίλισμα» του αντίχειρος˙ το έμβρυο εσκέπτετο και ησθάνετο, διότι αντέδρα στους βαθείς διαπεραστικούς ήχους επιταχύνων τις κινήσεις του. Και ύστερα από 4-5 λεπτά, όσον διαρκεί η άμβλωση, το έμβρυο αυτό, αυτό το ίδιο, ανθρώπινο ον, κείται τεμαχισμένο μεταξύ των εργαλείων στο τραπέζι.
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Πότε επαύσατε να κάνετε εκτρώσεις;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Αυτό που θα σας διηγηθώ τώρα, είναι οχληρό και πάρα πολύ επίπονο, αλλά δεν είναι δυνατό να ωραιοποιούμε κάτι, το οποίον αφ’ εαυτού είναι φρικτόν. Προς θλίψη και δυστυχία μου το 1988 έκανα την άβλωση εις μία προχωρημένη εγκυμοσύνη των 4,5 μηνών. Κατά την διάρκεια αυτής της εγχειρήσεως, της οποίας τις λεπτομέρειες δεν ημπορώ να περιγράψω άνευ ταραχής, φρικιών ανεκάλυψα τον φονέα εντός μου. Μία εγχείρηση, η οποία έπρεπε να είναι μία πράξη ρουτίνας, μετετράπη εις ένα πραγματικό εφιάλτη. Με την πρώτη κίνηση του θλάστου έβγαλα το χεράκι και το έρριξα επάνω στο τραπέζι των εργαλείων. Ιδού – το νεύρον του χεριου έπεσεν στην άκρη της κομπρέσσας βρεγμένης με το ιώδιο. Το ιώδιο ερέθισε το νεύρο και το μικρούλικο χεράκι άρχισε να συσπάται. Με την επόμενη κίνηση έβγαλα το πόδι. Και συνέβη το ίδιο – τώρα έτρεμε και εσυσπάτο το πόδι. Κάτι όμοιον δεν μου είχε συμβή ποτέ πριν˙ ύστερα προσεπάθησα με τον θλάστη να συλλάβω και την καρδιά, η οποία ακόμη εκτύπα και υπό τον θλάστη έκανε σπασμούς ολοέν και αργότερον… και αργότερον και επί τέλους έπαυσε.
Τότε εσυνειδητοποίησα ότι έπραξα φόνο, ότι εθανάτωσα τον άνθρωπο. Η γυναίκα αιμορραγεί πολύ, η ζωή της εκινδύνευε. Προσηυχήθηκα: «Κύριε, βοήθησε με να σώσω αυτήν την γυναίκα και τιμώρησε εμένα!». Έκτοτε ποτέ μου δεν επανέλαβα όμοια πράξη. Έτυχε η νέα μου γνώση να συμπίπτη με την άποψη της Εκκλησίας – ότι το έμβρυο είναι ζωντανόν ήδη από την σύλληψη του, δηλαδή από την στιγμή της γονιμοποιήσεως του ωαρίου.
Η ενδομήτρια παιδοκτονία είναι πολύ μεγαλύτερη και βαρύτερη αμαρτία από τον απλούν φόνον, επειδή το έμβρυο εντός της μήτρας είναι αδύναμο να αμυνθή, ενώ δεν πταίει για τίποτε˙ μόνον εκείνο είναι άνευ του προσωπικού πταίσματος εις όλον το ανθρώπινο γένος, διότι δεν εγεννήθη καν.
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Διά το πως θα χρησιμοποιηθούν τα έμβρυα, τα εκτρωθέντα κατά την διακοπή της εγκυμοσύνης —τόσο την φυσική όσον και την τεχνητώς προκαλούμενη— δεν χρειάζεται η άδεια της μητέρας του εμβρύου; Ποια είναι η τύχη αυτών των τεμαχισμένων μικροσκοπικών σωμάτων;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Σπανίως διερωτάται κανείς, τι συμβαίνει με αυτά τα έμβρυα εις τα νοσοκομεία μας. Εις την χώρα μας κανείς δεν ανακοινώνει και δεν δημοσιεύει πληροφορίες αυτού του είδους. Δεν υπάρχουν οι κατάλληλες βάσεις για την επιστημονικο-ερευνητική εργασία και για την χρήση αυτών των εμβρύων στην φαρμακευτική βιομηχανία, διότι αυτό είναι εξαιρετικώς δαπανηρό. Και προς το παρόν, όσον γνωρίζω, δεν υπάρχουν καν οι συνθήκες για την εμπορευματοποίηση. Εις ημάς αυτά τα έμβρυα αντιμετωπίζονται ως ιατρικό απόβλητο. Εναποτίθενται εις τους μαύρους σάκκους, μαζί με τα λοιπά όργανα τα απομείναντα από διαφόρους εγχειρήσεις στους ενήλικες ασθενείς και καίγονται όλα ως απόβλητα.
Ως κοινωνία είμεθα υποχρεωμένοι να προστατεύουμε το παιδί ιατρικώς, ηθικώς, δικαστικώς και νομικώς, διότι πρέπει να έχη όλα τα δικαιώματα, τα οποία έχει ένας ενήλικας. Αυτό είναι το καθήκον μας προς όλα τα μέλη της κοινωνίας μας.
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Υπάρχει η ακριβής στατιστική πληροφορία περί του αριθμού των διαπραττομένων εκτρώσεων εις την Σερβία;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Είναι αδύνατον να υπάρχη ένα τέτοιο είδος της στατιστικής και όλες οι σχετικές πληροφορίες είναι ψευδείς. Η μία στατιστική μας ενημερώνει ότι έχομε 120.000 αμβλώσεις τον χρόνο, η άλλη στατιστική μας ενημερώνει ότι αυτός ο αριθμός είναι πολλαπλάσιος – 420.000 αμβλώσεις τον χρόνο. Εγώ θεωρώ ότι εις ένα γεννημένο παιδί αντιστοιχούν 25 αμβλώσεις.
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Τι άποψη έχετε για το ζήτημα της αντισυλλήψεως;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Η αντισύλληψη σημαίνει το πράττειν εναντίον της συλλήψεως. Την ταξινομώ σε τρία είδη: Το πρώτο είδος είναι η εγκράτεια και είναι επιτετραμμένο˙ το δεύτερο είδος είναι η ικανοποίηση της ορμής άνευ εκσπερματώσεως και δεν είναι επιτετραμμένο˙ το τρίτον είδος είναι σατανικό και δίδει την δυνατότητα της εφαρμογής μιας ολοκλήρου σειράς στην ουσία αμβλωτικών μέσων….
Υπάρχουν πολλές απληροφόρητες γυναίκες, οι οποίες αφελώς υιοθετούν την κοινή ανεύθυνη στάση απέναντι στο ζήτημα αυτό. Είδατε τα μέσα ενημερώσεως, τα γυναικεία περιοδικά, τις εκπομπές – και ακούσατε κάπου η ποτέ κανένα λόγο εναντίον των εκτρώσεων, των αντισυλληπτικών μέσων και της εξωσωματικής γονιμοποιήσεως;
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Τι είναι η εξωσωματική γονιμοποίηση;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Το έχω κάνει και αυτό. Υποστηρίζω ότι η εξωσωματική γονιμοποίηση είναι κακό. Γονιμοποιούνται περισσότερα ωάρια, ενίοτε 10, 20 και παραπάνω, γίνεται διαφοροποίηση και θανατώνεται πάν περισσευούμενο έμβρυο, για να διευκολυνθή η επιβίωση το πολύ τριών εμβρύων. Εάν ληφθούν περισσότερα από τα τρία, τότε είναι ανάγκη να μειώσουμε τον αριθμό των, διότι η μήτρα δεν θα αντείχε την κυοφορία.
Πηγή: Αγάπη εν Χριστώ, Άγιος Δημητρίος Κουβαρά
Οἱ τραγικὲς ἐξελίξεις στὸ Μικρασιατικὸ μέτωπο, ἡ ἀλλαγὴ τῶν προσανατολισμῶν καὶ τῆς πολιτικῆς ἔναντι τῶν Κεμαλικῶν ἀπὸ τὶς Μεγάλες Δυνάμεις, εἶχαν σὰν ἀποτέλεσμα νὰ ὑπογραφεῖ ἡ συνθήκη ἀνακωχῆς τῶν Μουδανιῶν, μὲ τὴν ὁποία ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς διατάχθηκε νὰ ἐκκενώσει ὄχι μόνο τὴν Ἰωνία, ὅπου ἐκεῖ πλέον γραφόταν ὁ ἐπίλογος μίας παρουσίας αἰώνων, ἀλλὰ μέσα σὲ 15 μέρες καὶ τὴν Ἀνατολικὴ Θράκη, ἐκεῖ ὅπου ὑπῆρχαν μεγάλες στρατιωτικὲς δυνάμεις του καὶ εὔρωστο ἑλληνικὸ στοιχεῖο. Ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος ἀνέφερε σὲ σχετικό του τηλεγράφημα τὰ ἑξῆς: «Ἀνακοινώσατε, παρακαλῶ τηλεγράφημα εἰς πληρεξουσίους Θράκης. Ἀνατολικὴ Θράκη ἀπωλέσθη ἀτυχῶς δι’ Ἑλλάδα καὶ ἐπανέρχεται εἰς ἄμεσον κυριαρχίαν Τουρκίας…. Ἐπὶ πλέον ὑποχρεούμεθα νὰ ἐκκενώσωμεν ἀπὸ τοῦδε Θράκην. Ὁλόκληρος προσπάθειά μου στρέφεται πὼς χάνοντες Θράκην νὰ σώσωμεν ἐν μέτρω δυνατῶ Θράκας…. Ὅσον τραγικὸν καὶ ἂν εἶνε, ἀνάγκη Θράκες νὰ ἐγκαταλείψωσιν τὴν γῆν, ἢν τόσων αἰώνων κατοικούσιν αὐτοὶ καὶ πρόγονοί των, δὲν ὑπάρχει ἄλλο μέσον σωτηρίας δι’ αὐτούς ….».
Στὶς 30 Σεπτεμβρίου τοῦ 1922 ὁ ἀναπληρωτὴς τοῦ γενικοῦ διοικητῆ Θράκης Κ. Γεραγᾶς ἀνέλαβε καὶ ἐπίσημα νὰ συντονίσει τὸ ἔργο τοῦ ξεριζωμοῦ τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης, ποὺ ἀφοροῦσε πάνω ἀπὸ 200.000 Ἕλληνες, ἐνῶ τὸ στρατηγεῖο τῆς στρατιᾶς Θράκης ἔφυγε ἀπὸ τὴ...
Ραιδεστὸ καὶ ἐγκαταστάθηκε στὴν Ἀλεξανδρούπολη τὴν 9/10/1922.
Μέχρι τὰ μέσα Ὀκτωβρίου τοῦ 1922 εἶχαν ἐκκενωθεῖ ἱστορικὰ κέντρα, ἡ Σηλυβρία, ἡ Ἡράκλεια, ἡ Ραιδεστός, τὰ Γανόχωρα, οἱ Σαράντα Ἐκκλησιές, ἡ Ἀδριανούπολη. Ἕνα μήνα ἀργότερα, τὸ Νοέμβριο τοῦ 1922, ἔφευγαν καὶ οἱ 25.000 Ἕλληνες τῆς Καλλίπολης, ἐνῶ τὸ ἑλληνικὸ στοιχεῖο τῆς Τσατάλτζας καὶ ἕνα μεγάλο ποσοστὸ τοῦ νομοῦ τῆς Κωνσταντινούπολης ἀναχώρησε τὸ 1924, σύμφωνα μὲ τὰ προβλεπόμενα ἀπὸ τὴν ἑλληνοτουρκικὴ συνθήκη ἀνταλλαγῆς τῶν πληθυσμῶν.
Ὁ Ἔρνεστ Χέμινγουεϊ ἀνταποκριτὴς τότε στὴν περιοχὴ γράφει τὰ ἑξῆς: «Σὲ μία συνεχῆ, ἐξαντλητικὴ πορεία, οἱ Χριστιανοὶ τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης ἔχουν κατακλύσει τοὺς δρόμους ποὺ ὁδηγοῦν στὴ Μακεδονία... Μόνο ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴ Θράκη πρέπει νὰ ἀπομακρυνθοῦν 250.000 χριστιανοὶ πρόσφυγες…. Ἡ μεγαλύτερη ὁμάδα διαβαίνει τοῦ ποταμὸ Ἔβρο (Μαρίτσα) ἀπὸ τὴν Ἀδριανούπολη καὶ εἶναι μήκους 20 μιλίων. Εἴκοσι μίλια ἀραμπάδες, ποὺ τοὺς σέρνουν ἀγελάδες καὶ βόδια μὲ λασπωμένα πόδια, ἐνῶ δίπλα τους βαδίζουν ἐξαντλημένοι ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδιά…. Ἐγκατέλειψαν ὅλοι τὰ σπίτια τους, τὰ χωριὰ καὶ τὰ χωράφια τους καὶ προστέθηκαν στὸ ποτάμι τῶν προσφύγων μόλις ἔμαθαν ὅτι ἔρχονται οἱ Τοῦρκοι …. Πρόκειται γιὰ πορεία πρὸς τὸ ἄγνωστο σιωπηλῶν ἀνθρώπων….».
Ἡ ἀπώλεια τῆς ἀνατολικῆς Θράκης, ἐπισφραγίστηκε μὲ τὴ συνθήκη τῆς Λωζάννης, ὅπου στὶς 30 Ἰανουαρίου 1923 ὑπεγράφη ἡ Ἑλληνοτουρκικὴ σύμβαση καὶ τὸ πρωτόκολλο «περὶ ἀνταλλαγῆς τῶν ἑλληνικῶν καὶ τουρκικῶν πληθυσμῶν».
Ἐκεῖ ἡ κεμαλικὴ Τουρκία ζήτησε τμῆμα τῆς δεξιᾶς πλευρᾶς τοῦ Ἔβρου καὶ δημοψήφισμα γιὰ τὴ (Δυτικὴ) Θράκη, λαμβάνοντας τελικὰ τὸ Καραγάτς, ἡ ὁποία εἶχε ξαναπάρει τὸ ἑλληνικό της ὄνομα Ὀρεστιάδα, ἀπὸ τὸν Ὀρέστη ποὺ λούστηκε ἐκεῖ γιὰ νὰ ἐξαγνιστεῖ ἀπὸ τὸ ἔγκλημα ποὺ εἶχε διαπράξει, μὴ γνωρίζοντας ὅτι ἐκεῖ θὰ σημειωθεῖ ἕνα ἄλλο ἔγκλημα!
Ὁ Βενιζέλος στὶς θέσεις τῆς κεμαλικῆς ἡγεσίας γιὰ τὸ Καραγὰτς θὰ ἀπαντήσει ὅτι ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση δέχεται τὶς τουρκικὲς προτάσεις καὶ ἔτσι ἡ περιοχή, τὸ Καραγὰτς καὶ τὰ χωριὰ Μπόσνα καὶ Δεμιρδέσι, παραδόθηκαν στὴν Τουρκία, γράφοντας τὸν ἐπίλογο τῆς ἀπώλειας τῆς ἀνατολικῆς Θράκης. Θὰ ἦταν βεβαίως σημαντικὸ καὶ χωρὶς καμία δόση ὑπερβολῆς -ποιὸς μπορεῖ ἄλλωστε νὰ τὸ ἀμφισβητήσει- νὰ ἀναφέρουμε ὅτι τὸ ἐπαπομείναν μέρος τῆς Θράκης, παραμένει σήμερα στὸ ἴδιο πεδίο ἐγκατάλειψης. Ὅπως συνέβη τὸ 1922. Τότε τὸ ἐνίωσαν οἱ πρόγονοί μου, ἐγκαταλείποντας τὴν Ἀδριανούπολη καί τὴν Ὀρεστιάδα, τώρα τὸ νιώθουμε καὶ ἐμεῖς, ἐλπίζοντας καὶ εὐχόμενοι βεβαίως νὰ μὴν ἔχουμε τὴν ἴδια τύχη μὲ αὐτούς...
«Ὅποτε καθίσω καὶ λογαριάσω τί γερό, τί ἀκατάλυτο ἔχω στὴν βιβλιοθήκη μου,
τί θὰ μποροῦσα νὰ πιάσω σὲ μίαν ὥρα ἀνάγκης καὶ νὰ στυλωθῶ, πιάνω τὸν Κόντογλου…»
(Γιῶργος Ἰωάννου)
Στὶς 13 Ἰουλίου τοῦ 1965 κλείνει γιὰ πάντα τὰ μάτια του ὁ Φώτης Κόντογλου, ὁ Δάσκαλος τοῦ Γένους, ὁ «ἀρχαῖος» ἄνθρωπος τῆς Ἀνατολῆς. Κατὰ τὸ ξόδι του, ὁ τότε ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κυρὸς Χρυσόστομος, εἶπε μεταξὺ ἄλλων: «Τοιοῦτον ἄνδρα προπέμπομεν σήμερον, ἀδελφοί, ἄνδρα, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ καταταγή, χωρὶς ὑπερβολήν, μεταξὺ τῶν ἁγίων καὶ ὁμολογητῶν τῆς Πίστεως. Διότι οἱ ὁμολογηταὶ τῆς Πίστεως αὐτὸ ἀκριβῶς ἔκαμνον, ὅ,τι ἔκαμνε καὶ ὁ ἀείμνηστος Φώτιος. Ἐστάθη εὐθυτενής, ἐστάθη γενναῖος ἀπέναντι τῶν πολεμίων τῆς Ὀρθοδόξου ἠμῶν Πίστεως καὶ ἐγκατάλειψεν εἰς τὸν κόσμον αὐτὸν μίαν παράδοσιν, ἀλλὰ καὶ…
γραπτὸν λόγον, ἴνα ἡ νεωτέρα γενεὰ ἐκπαιδεύεται εἰς τὰ ἑλληνοχριστιανικὰ νάματα…».
Ὅταν αὐτὰ λέγονται ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Χατζησταύρου, Μακεδονομάχου, ἀρχιδιακόνου καὶ δεξὶ χέρι τοῦ ἐθνοϊερομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης ἀλλὰ καὶ προμάχου καὶ ὑπερασπιστὴ τῆς ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας, τότε «τί ἔτι χρείαν ἔχομεν μαρτύρων»;
Ὄντως ἔζησε ὀσιακά, ὀρθόδοξα ὁ μαστρο-Φώτης, ποὺ φέτος τιμᾶμε τὰ 50 χρόνια ἀπὸ τὴν κοίμησή του.
Ἀφήνουμε ὅμως τὸν ἴδιο νὰ διηγηθεῖ τὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία του, σὲ ἐπιστολή του στὶς 5 Αὐγούστου τοῦ 1964 στὸν ἐπίσης μακαριστὸ γέροντα Θεοκλητὸ Διονυσιάτη. Περιλαμβάνεται στὴν ἐξαίρετη ἔκδοση τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου Ὁσίου Νικοδήμου Πενταλόφου Παιονίας Κιλκίς, «Ὁ Φώτης Κόντογλου στὴν τρίτη διάστασή του». (Γουμένισσα 2003, σελ. 64-66):
«Εἰς τὴν ζωήν μου, ποτὲ δὲν ἐσκέφθην διὰ τὴν ἐξασφάλισίν μας οἰκονομικῶς. Μοῦ ἦλθαν καὶ μοῦ ἔρχονται εὐκαιρίαι διὰ νὰ ἀποκτήσω πολλὰ χρήματα (προτάσεις ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸν νὰ ζωγραφήσω ναοὺς καὶ μέγαρα, δι’ ἐκδόσεις βιβλίων προπάντων κοσμικῆς γνώσεως καὶ τέχνης, διὰ δημοσιεύματα παντὸς εἴδους, ἱστορικά, λαογραφικά, αἰσθητικά, περιγραφικὰ ταξειδίων, κλπ). Τίποτε δὲν δέχομαι. Θέλω νὰ μείνω ἀκτήμων καὶ ν’ ἀποθάνω τοιοῦτος. Ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ μὴν συνδέεται μὲ τίποτα μὲ τοῦτον τὸν κόσμον. Οὔτε εἰς τὴν Ἀκαδημίαν δὲν ἐδέχθην νὰ ἔμπω, παρ’ ὄλας τὰς προσκλήσεις ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν. Ὄχι ἀξιώματα. Ὄχι πρωτοκαθεδρίαι. Ἐπάνω εἰς τὸ ἰκρίωμα ἐργάζομαι σκληρῶς, ἱδρώνω, τσακίζομαι, ἀκόμα σήμερα, μὲ πόδι τσακισμένο.
Πέρασα τὸ ἥμισυ τῆς ζωῆς μου ἐπάνω στὴν σκαλωσιάν, ὡς στυλίτης. Μὲ χαρὰν ὑπηρετῶ τὴν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία ὑπῆρξεν ἀδιάφορος διὰ τὸ ἔργον τῆς ἁγιογραφίας, ἀκόμη καὶ ἐχθρική. Τώρα δέ, μὲ τὰ παπικά, οἱ πλεῖστοι τῶν προϊσταμένων τῶν ναῶν, ὄντες φιλοπαπικοί, δὲν μὲ θέλουν ὡς ἁγιογράφον καὶ μόλις ζῶ ἀπὸ τὴν μίαν ἐκκλησίαν ποὺ ἔχω, ἐνῶ τιποτένιοι μπογιατζῆδες καὶ ἀνάξιοι μαθηταί μου ἔχουν ἐργασίαν ποὺ δὲν προφθάνουν, πλουτίζουν, καθ’ ὅσον συναλλάσσονται μὲ τοὺς ἐπιτρόπους καὶ προϊσταμένους τῶν ναῶν καὶ μουντζουρώνουν τοὺς τοίχους, μὴ πατῶντες εἰς τὴν λειτουργίαν, συχνὰ δὲ καὶ σαρκάζοντες τὰ τῆς θρησκείας. Ἐγὼ εἰς αὐτᾶς τὰς ἐπιφορᾶς τοῦ σατανᾶ ἀντιτάσσω τὴν πίστιν μου. Καὶ ἐνῶ διασαλπίζεται ἀνὰ τὸν κόσμον ἡ φήμη μου ὡς «πρυτάνεως» τῆς β.(=βυζαντινῆς) τέχνης κ.τ.(=κ.τ.λπ.), ἐγὼ πολλάκις δὲν ἔχω ἐργασίαν. Οἱ Ζωϊκοί, παρ’ ὅτι ἔρχονται νὰ μὲ ἰδοῦν, δὲν μὲ χωνεύουν. Οἱ καθηγηταὶ τοῦ Πανεπ. (θεολόγοι) μὲ μισοῦν, καὶ μὲ ἐδίωξαν ἀπὸ τὴν ἁγιογράφησιν τῆς Καπνικαρέας καὶ πῆραν ἕναν ἄθλιον μαθητήν μου. Οἱ Οὐνίτες μοῦ πρότειναν νὰ ζωγραφήσω τὴν ἐκκλησίαν των καὶ τοὺς ἐδίωξα, ἀλλὰ ἔσπευσε νὰ τὴν ζωγραφήση ὁ Κοψίδης, πρ. μαθητής μου. Οὐδεὶς ἀνθίσταται εἰς τὸν μαμωνᾶν. Βασιλεία αὐτοῦ καὶ ὄχι τοῦ Χριστοῦ…
…Λοιπόν, πάτερ Θεόκλητε, δὲν ἀφήνομεν τίποτε ἀπὸ ὅσα κερδίζω ἀπὸ τὴν ἐργασίαν μου, τόσον, ὥστε συχνὰ νὰ δανειζόμεθα διὰ νὰ βοηθήσωμεν ἄλλους. Ὅταν ἐπάθαμεν τὸ δυστύχημα, ἀπεκαλύφθη ἡ ἀπενταρία μας, καὶ ἔτσι ἐπίστευσαν καὶ κάποιοι φίλοι μας ὅτι ὄντως δὲν εἴχαμεν χρήματα. Ἐπιρρίπτομεν τὴν μέριμνάν μας ἐπὶ τὸν Κύριον τὸν Θεόν μας. Αὐτά, σᾶς παρακαλῶ, νὰ φυλαχθοῦν μεταξύ μας.
Ὁ Κόντογλου ἀνήκει στοὺς λίγους, τοὺς ἐλάχιστους πνευματικοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ὅσο ζοῦσε δὲν φιλοῦσε «κατουρημένες» ποδιές, ἀλλὰ μάστιζε ἀλύπητα μὲ τὴν μάχαιρα τῆς ρωμαίικης παράδοσης τοὺς Γραικύλους τῆς σήμερον, τοὺς προσκυνημένους εὐρωλιγούρηδες.
Τρεῖς κυρίως ἄνθρωποι ἀπὸ τὴν εὐλογημένη Ἐπανάσταση τοῦ ’21 καὶ ἐντεῦθεν εἶχαν συλλάβει ἐναργέστατα καὶ μὲ ἀξιοθαύμαστη συνέπεια λόγου καὶ πράξης τὸν πνευματικό μας ἐξανδραποδισμό: ὁ Μακρυγιάννης, ὁ Παπαδιαμάντης καὶ ὁ Κόντογλου, σὰν νὰ παρέδιδε ὁ ἕνας στὸν ἄλλο τὴν σκυτάλη τῆς γνήσιας παράδοσης τοῦ Γένους καὶ τὰ ὄπλα γιὰ τὴν ἀπόσειση τῶν μιασμάτων τοῦ Φραγκολεβαντινισμοῦ καὶ τῆς δυτικολαγνείας, ποὺ σάπισαν -τὸ βλέπουμε στὶς ἡμέρες μας- τὸ «ὁλόδροσο δέντρο τῆς φυλῆς μας».
Γράφει γιὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς σπουδαγμένους στὴν σκοτεινὴ καὶ δυσώδη Εὐρώπη, ποὺ ἐπιστρέφουν στὴν φτωχὴ πατρίδα καὶ λεηλατοῦν κυρίως τὴν ψυχή της:
Οἱ περισσότεροι σπουδαστές μας, μόλις πατήσουνε στὴν Εὐρώπη ἀπομένουνε ἐμβρόντητοι ἀπὸ τὶς ψευτοφιλοσοφίες ποὺ διδάσκουνε κάποιοι σπουδαῖοι καθηγητές, καὶ μάλιστα σὲ ξένη γλώσσα. Ἡ ξένη γλώσσα τοὺς κάνει μεγάλη ἐντύπωση! Κατάπληξη τοὺς κάνουνε καὶ οἱ μεγάλες πολιτεῖες, οἱ φαρδιοὶ δρόμοι, τὰ μεγάλα χτίρια, οἱ λεωφόροι, τὰ τραῖνα, οἱ λογῆς-λογῆς μηχανές, οἱ ἀγορές, τὸ πολὺ χρῆμα, τὰ βλοσυρὰ Πανεπιστήμια. Κι αὐτὸ γίνεται, γιατί οἱ περισσότεροι ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς σπουδαστὲς εἶναι χωριατόπουλα, ποὺ νοιώθουνε μέσα τους ντροπὴ γιὰ τὸ χωριό τους, κι ὅ,τι βλέπουνε κι ἀκοῦνε, εἶναι γι’ αὐτοὺς οὐρανοκατέβατο!
Τοὺς ξέρω καλὰ αὐτοὺς τοὺς σπουδαστές, γιατί καὶ ἐμεῖς περάσαμε ἀπὸ κεῖνες τὶς χῶρες, καὶ ζήσαμε σ’ αὐτὲς κάμποσα χρόνια. Ὅποτε ἐρχόντανε στὴν Εὐρώπη ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ἤτανε, στὴν ἀρχή, σαστισμένοι καὶ ζαρωμένοι, σὰν καὶ κεῖνα τὰ μαντρόσκυλα ποὺ ἀκολουθήσανε τὸν τσομπάνο καὶ βρεθήκανε στὸ κέντρο τῆς πολιτείας, μέσα στὴν ὀχλοβοὴ κι ἀνάμεσα στ’ αὐτοκίνητα, καὶ σαστίσανε, τὰ κακόμοιρα, καὶ βάζουνε τὴν οὐρὰ τους ἀνάμεσα στὰ σκέλια τους, τρομοκρατημένα. Μὰ σὰν γυρίσουνε στὸ μαντρί, τὴν ξανασηκώνουνε περήφανα, καὶ γίνουνται θηρία ἀνήμερα. Μ’ αὐτὰ τὰ σκυλιὰ μοιάζανε, στὰ μάτια τὰ δικά μας, ποὺ εἴχαμε ζήσει πρὶν ἀπὸ χρόνια στὶς μεγάλες πολιτεῖες, ἐκεῖνα τὰ νεοφερμένα Ἑλληνόπουλα, ποὺ μᾶς θεωρούσανε στὴν ἀρχὴ σὰν προστάτες τους. Κ’ ἤτανε ταπεινὰ καὶ φρόνιμα. Μὰ μὲ τὸν καιρὸ ξεθαρρεύανε, καὶ πολλὰ ἀπ’ αὐτὰ παίρνανε στὸ τέλος ἕναν ἐγωϊσμὸ σιχαμερόν, μιλώντας μὲ καταφρόνηση γιὰ τὴν πατρίδα τους. Καὶ πολλὰ ἀπ’ αὐτὰ σὰν γυρίζανε πίσω στὴν Ἑλλάδα, κάνανε τὰ θηρία, κάνανε τοὺς πάνσοφους, κάνανε τοὺς προφέσσορας, μιλώντας ὁλοένα γιὰ τὴν Εὐρώπη καὶ γιὰ τὴν κακομοιριὰ τὴ δική μας σὲ ὅλα τὰ πράγματα.
Γι’ αὐτὸ λέγω, πὼς ἡ Εὐρώπη εἶναι ἡ δοκιμαστικὴ πέτρα γιὰ κάθε ἕναν ἀπό μας, ποὺ θὰ πάει σὲ κάποια χώρα της: ἢ θὰ γίνει πίθηκος ξενόδουλος, θαυμάζοντας σὰν οὐρανοκατέβατα ὅλα ὅσα βλέπει κι ἀκούει σὲ κείνη τὴ χώρα, καὶ θ’ ἀρνηθεῖ τὸ γάλα τῆς μάνας του, ἢ θὰ καταλάβει πόσο ψεύτικα εἶναι τὰ φανταχτερὰ στολίδια της, καὶ πόση βαρβαρότητα ὑπάρχει κάτω ἀπὸ τὴν πολιτισμένη ἐπιφάνειά της, καὶ θὰ ἀγαπήσει μὲ πάθος τὸν τόπο του, νοιώθοντας «μὲ ἐπίγνωση», τὴν πνευματική της εὐγένεια καὶ τὴν ὑπεροχή μας, μπροστὰ σὲ κεῖνες τὶς ἀνθρωπομερμηγκιές.» (Εὐλογημένο καταφύγιο, ἔκδ. «Ἀκρίτας», σελ. 226-227).
Ἀτίμητη καὶ ἀνυπολόγιστη ὅμως εἶναι ἡ συμβολή του στὴν ἀναχαίτιση τῶν παπικῶν καὶ προτεσταντικῶν κακοηθειῶν στὸ ἦθος καὶ τὸ δόγμα τῆς Ὀρθοδοξίας. «Ὁ παπισμὸς εἶναι ἡ πιὸ σατανικὴ διαστροφὴ τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ὁ Ἀντίχριστος» θὰ γράψει σὲ ἐπιστολή του στὸν Γέροντα Θεόκλητο.
Χωρὶς ὑπερβολὴ ὑπῆρξε ὁ πρῶτος εὐαγγελιστὴς καὶ διδάσκαλος στὴν Ἑλλάδα τῆς βυζαντινῆς ἁγιογραφίας. Ἐπαναφέρει τὴν ἁγιογραφία στὴν ὀρθόδοξη περπατησιά της, γιατί «εἶχεν ἀλωθεῖ ἀπὸ τὶς χαλκομανίες τοῦ δυτικοῦ ἀνθρωπισμοῦ, τὶς «γενοβέφες» -ὅπως τὶς ἔλεγε-, ποὺ εἶχαν κυριαρχήσει στοὺς ἁγιορεῖτες ἁγιογράφους μέσω τῶν ρωσικῶν παραγγελιῶν». (Ὁ Φώτης Κόντογλου στὴν τρίτη διάστασή του, σελ. 204).
Μὲ ἀγωνία διαβλέπει τὴν ἀλλοτρίωση τοῦ Γένους σ’ ὅλες τὶς καλλιτεχνικές του φανερώσεις ἐξαιτίας τῆς πνευματικῆς πανούκλας ποὺ ὀνομάζεται ἐξευρωπαϊσμός.
Καμαρῶστε τί «ἔργα» παρουσιάζουν οἱ «τέχνες» σήμερα. Εἶναι νὰ φράζει κανένεας τὰ μάτια του. Ὅλα αὐτὰ τὰ πασαλείμματα ἀπάνω στοὺς μουσαμάδες, ποὺ λέγονται «ἔργα ζωγραφικῆς», ὅλα αὐτὰ τὰ παλιοσίδερα ἢ τὰ νταμαροκοτρώνια ποὺ παρουσιάζονται γιὰ «ἔργα γλυπτικῆς» σὲ κάνουνε ὄχι μονάχα νὰ ἀηδιάσεις γιὰ τὸ κατάντημά μας, ἀλλὰ καὶ νὰ θυμώσεις γιὰ τὴν ἀδιαντροπιὰ ποὺ φανερώνουν αὐτὰ τὰ τερατουργήματα…». (Μυστικὰ Ἄνθη, ἔκδ. «Ἀστήρ», σελ. 14).
Δὲν ξεφεύγει ἀπὸ τὸ ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον του γιὰ τὸ Γένος καὶ τὸ τυμπανιαίας ἀποφορᾶς -σήμερα- πτῶμα τῆς Παιδείας.
Τώρα, ἂς ποῦμε καὶ τὰ σημερινά μας. Τὰ σχολειά, ἂν βγάλει κανένας λίγα στὴν μπάντα, τ’ ἄλλα ὅλα δουλεύουν γιὰ νὰ βγάλουνε λεβαντίνους κι ὄχι Ἕλληνες, μ’ ὅλα τὰ ψευτοελληνικὰ ἐξωτερικὰ πασαλείμματα. Οἱ περισσότεροι ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ διδάσκουνε τὰ παιδιὰ μας κινήσανε ἀπὸ τὸ χωριό, καὶ πέσανε μὲ τὰ μοῦτρα στὰ «μοντέρνα». Γινήκανε θεριακλῆδες τοῦ μοντερνισμοῦ. Ὁ νοῦς καὶ ὁ λογισμός τους, μέρα-νύχτα, στριφογυρίζει στὶς μοντέρνες ἀνοησίες. Τὴν Ἑλλάδα δὲν θέλουνε μηδὲ νὰ τὴν ἀκούσουνε, τὴν «Ψωροκώσταινα»! Δὲν ὑπάρχει πιὸ ἀντιπαθητικὸ καὶ πιὸ μικρόμυαλο πλάσμα ἀπὸ τὸν ξιπασμένο ἄνθρωπο, ποὺ ἀρνήθηκε τὸ γάλα τῆς μάνας του καὶ ρεμπεύεται κιόλας γι’ αὐτὸ τὸ κατόρθωμα.
Λοιπόν, ἀπὸ τέτοιους δασκάλους τί θὰ μάθουνε τὰ παιδιά μας, τὰ κακόμοιρα τὰ παιδιά μας; Θὰ μάθουνε, πὼς γιὰ νὰ γίνει κανένας σπουδαῖος καὶ γιὰ νὰ φαίνεται πὼς εἶναι ἔξυπνος, πρέπει νὰ μὴν ἔχει τίποτα ἑλληνικὸ ἀπάνω του. Ἀκόμα καὶ τὸ μόρτικο ὕφος, ποὺ εἶναι σήμερα τῆς μοντέρνας μόδας, πρέπει νὰ εἶναι ξενικό, τεντυμποϊκό.
Εἴτε βιβλίο, εἴτε τραγούδι, εἴτε παιδικὸ θέατρο, εἴτε χορός, εἴτε προσευχή, ὅλα πρέπει νὰ μὴν εἶναι ἑλληνικά, γιὰ νὰ εἶναι καλὰ γιὰ τοὺς μαθητὲς τῶν σκολειῶν μας.
Στὰ βιβλία, στὰ παιδικὰ θέατρα, στὰ παραμύθια καὶ στὰ βλακώδη ἀναγνώσματα, ὅλα εἶναι ξανθά. Ὅλα! Ἄνθρωποι, ζῶα, σύννεφα, τοποθεσίες. Ἂν ἤτανε μπορετὸ νὰ γίνει κ’ ἡ θάλασσα ξανθιά». (Εὐλογημένο Καταφύγιο, σελ. 183-184).
Δασκάλους «θεριακλῆδες τοῦ μοντερνισμοῦ», «ἀναγνώσματα βλακώδη» ἐντοπίζει μὲ ἐκπληκτικὴ διορατικότητα ὁ Κόντογλου στὶς «σημερινὲς -καὶ διαχρονικὲς- γάγγραινες τῆς πολύπαθης Παιδείας!
Κορφολουγοῦμε, ὡς ἐπίλογο, ἀπὸ τὸν πνευματικό του ἀνθώνα τοῦτα τὰ ἐλάχιστα (τίποτε ἄλλο, ἐξάλλου, δὲν «ζωγραφίζει» καλύτερα τὸν Φώτη Κόντογλου ἀπ’ ὅτι τὰ ἴδια τὰ γραψίματά του): «Ὅσοι ἀπομείναμε πιστοὶ στὴν παράδοση, ὅσοι δὲν ἀρνηθήκαμε τὸ γάλα ποὺ βυζάξαμε, ἀγωνιζόμαστε, ἄλλος ἐδῶ, ἄλλος ἐκεῖ, καταπάνω στὴν ψευτιά. Καταπάνω σ’ αὐτοὺς ποὺ θέλουνε τὴν Ἑλλάδα ἕνα κουφάρι χωρὶς ψυχή, ἕνα λουλούδι χωρὶς μυρουδιά. Κουράγιο! Ὁ καιρὸς θὰ δείξει ποιὸς ἔχει δίκιο, ἂν καὶ δὲ χρειάζεται ὁλότελα αὐτὴ ἡ ἀπόδειξη». (Ἡ Πονεμένη Ρωμιοσύνη, ἔκδ. «Ἀστήρ», σελ. 324).
Κατάντησε ἡ πατρίδα μας κουφάρι ἄψυχο, παίγνιο τῶν Εὐρωπαίων κακεργετῶν. Τὸν δρόμο γιὰ νὰ βροῦμε τὰ φτερὰ τὰ πρωτινά μας, τὰ μεγάλα, μᾶς τὸν δίδαξε ὁ Φώτης Κόντογλου: πίσω στὴν Παράδοσή μας. Ἕως πότε θὰ εἴμεθα ἀχαρακτήριστοι Γραικύλοι;
.
Πηγή: Ρωμαίικο Οδοιπορικό
Υπάρχει η άποψη σε ορισμένους Θεολογικούς κύκλους ότι δεν είναι δυνατόν να δούμε τον αόρατο, άπειρο και ασχημάτιστο Θεό και συνεπώς δεν μπορούμε να τον εικονίσουμε. Επίσης οι κύκλοι αυτοί ισχυρίζονται ότι οι αναφερόμενες Θεοφάνειες της Βίβλου δεν είναι πραγματικές Θεοφάνειες αλλά Αγγελοφάνειες και ότι η μόνη πραγματική Θεοφάνεια είναι ο Σαρκωμένος Υιός του Θεού.
Λέγει η Γραφή :
«καὶ εἶπεν· οὐ δυνήσῃ ἰδεῖν τὸ πρόσωπόν μου· οὐ γὰρ μὴ ἴδῃ ἄνθρωπος τὸ πρόσωπόν μου καὶ ζήσεται» Έξοδος 33:20
«Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε» Ιωάννης 1:18
«καὶ ὁ πέμψας με πατήρ, αὐτὸς μεμαρτύρηκε περὶ ἐμοῦ. οὔτε φωνὴν αὐτοῦ ἀκηκόατε πώποτε οὔτε εἶδος αὐτοῦ ἑωράκατε» Ιωάννης 5:37
«Τῷ δὲ βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τιμὴ καὶ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν» Α Τιμόθεον 1:17
«ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὃν εἶδεν οὐδεὶς ἀνθρώπων οὐδὲ ἰδεῖν δύναται· ᾧ τιμὴ καὶ κράτος αἰώνιον· ἀμήν» Α Τιμόθεον 6:16
«Θεὸν οὐδεὶς πώποτε τεθέαται» Α Ιωάννου 4: 12
Επίσης όμως η Γραφή λέγει:
«ὤφθη Κύριος τῷ ῞Αβραμ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἐγώ εἰμι ὁ Θεός σου» Γένεση 17:1
«ὤφθη δὲ αὐτῷ ὁ Θεὸς πρὸς τῇ δρυΐ τῇ Μαμβρῇ» Γένεση 18:1
«καὶ ἐκάλεσεν᾿Ιακὼβ τὸ ὄνομα τοῦ τόπου ἐκείνου, Εἶδος Θεοῦ· εἶδον γὰρ Θεὸν πρόσωπον πρὸς πρόσωπον, καὶ ἐσώθη μου ἡ ψυχή. ἀνέτειλε δὲ αὐτῷ ὁ ἥλιος, ἡνίκα παρῆλθε τὸ εἶδος τοῦ Θεοῦ· αὐτὸς δέ ἐπέσκαζε τῷ μηρῷ αὐτοῦ» Γένεση 32: 30-31
«καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν ἐνώπιος ἐνωπίῳ, ὡς εἴ τις λαλήσει πρὸς τὸν ἑαυτοῦ φίλον» Έξοδος 33:11
«εἶδον τὸν Κύριον καθήμενον ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ ἐπῃρμένου, καὶ πλήρης ὁ οἶκος τῆς δόξης αὐτοῦ. καὶ Σεραφὶμ εἱστήκεισαν κύκλῳ αὐτοῦ, ἓξ πτέρυγες τῷ ἑνὶ καὶ ἓξ πτέρυγες τῷ ἑνί, καὶ ταῖς μὲν δυσὶ κατεκάλυπτον τὸ πρόσωπον, ταῖς δὲ δυσὶ κατεκάλυπτον τοὺς πόδας καὶ ταῖς δυσὶν ἐπέταντο. καὶ ἐκέκραγεν ἕτερος πρὸς τὸν ἕτερον καὶ ἔλεγον· ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος σαβαώθ, πλήρης πᾶσα ἡ γῆ τῆς δόξης αὐτοῦ. …..καὶ εἶπον· ὦ τάλας ἐγώ, ὅτι κατανένυγμαι, ὅτι ἄνθρωπος ὢν καὶ ἀκάθαρτα χείλη ἔχων, ἐν μέσῳ λαοῦ ἀκάθαρτα χείλη ἔχοντος ἐγὼ οἰκῶ καὶ τὸν βασιλέα Κύριον σαβαὼθ εἶδον τοῖς ὀφθαλμοῖς μου. ……..καὶ ἤκουσα τῆς φωνῆς Κυρίου λέγοντος· τίνα ἀποστείλω, καὶ τίς πορεύσεται πρὸς τὸν λαὸν τοῦτον;» Ησαϊας 6: 1-8
«καὶ ἐμαρτύρησεν ᾿Ιωάννης λέγων ὅτι τεθέαμαι τὸ Πνεῦμα καταβαῖνον ὡς περιστερὰν ἐξ οὐρανοῦ, καὶ ἔμεινεν ἐπ' αὐτόν. κἀγὼ οὐκ ᾔδειν αὐτόν, ἀλλ' ὁ πέμψας με βαπτίζειν ἐν ὕδατι, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἐφ' ὃν ἂν ἴδῃς τὸ Πνεῦμα καταβαῖνον καὶ μένον ἐπ' αὐτόν, οὗτός ἐστιν ὁ βαπτίζων ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ» Ιωάννης 1: 32-33
«καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος ῾Αγίου» Πράξεις 2:3-4
«ὁ Θεὸς τῆς δόξης ὤφθη τῷ πατρὶ ἡμῶν᾿Αβραὰμ» Πράξεις 7:2
«λαβὼν γὰρ παρὰ Θεοῦ πατρὸς τιμὴν καὶ δόξαν φωνῆς ἐνεχθείσης αὐτῷ τοιᾶσδε ὑπὸ τῆς μεγαλοπρεποῦς δόξης, οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, εἰς ὃν ἐγὼ εὐδόκησα, καὶ ταύτην τὴν φωνὴν ἡμεῖς ἠκούσαμεν ἐξ οὐρανοῦ ἐνεχθεῖσαν, σὺν αὐτῷ ὄντες ἐν τῷ ὄρει τῷ ἁγίῳ. Β Πέτρου 1:17-18
Πως συμβιβάζονται τα πρώτα χωρία προς τα δεύτερα ; Μπορούμε να δούμε και να ακούσουμε τον Θεό ; Αντιφάσκει μήπως η Γραφή όπως μωρολογούν οι άθεοι;
Όχι αγαπητοί αναγνώστες δεν αντιφάσκει η θεόπνευστη Γραφή. Λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός :
«Οἴδαμεν οὖν, ὅτι οὔτε Θεοῦ, οὔτε ψυχῆς, οὔτε δαίμονος δυνατόν θεαθῆναι φύσιν, ἀλλ᾽ ἐν μετασχηματισμῷ τινί θεωροῦνται ταῦτα, τῆς Θείας Προνοίας τύπους καί σχήματα περιτιθείσης τοῖς ἀσωμάτοις καί ἀτυπώτοις…Μή θέλων οὖν ὁ Θεός παντελῶς ἀγνοεῖν ἡμᾶς τά ἀσώματα, περιέθηκεν αὐτοῖς τύπους, καί σχήματα, καί εἰκόνας κατά τήν ἀναλογίαν τῆς φύσεως ἠμῶν, σχήματα σωματικά ἐν ἀΰλῳ ὁράσει νοός ὁρώμενα· καί ταῦτα σχηματίζομεν καί εἰκονίζομεν. Ἐπεί, πῶς ἐσχηματίσθη καί εἰκονίσθη τά Χερουβίμ; ἀλλά καί Θεοῦ σχήματα καί εἰκόνες ἡ Γραφή ἔχει» Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, P.G. 94, 1344-1345.
Ο Θεός αυτός καθ΄ εαυτόν ως θεία ουσία, ως γυμνή θεότης δεν μπορεί να γίνει ορατός και να εικονιστεί. Μπορεί όμως ως Παντοδύναμος που είναι να πάρει μία μορφή, ένα σχήμα ώστε να μπορούμε να τον δούμε.
Το ίδιο άλλωστε δεν συμβαίνει με τους Αγγέλους και τις ανθρώπινες ψυχές; Οι Άγγελοι και οι ανθρώπινες ψυχές είναι αόρατες υπάρξεις αλλά μπορούν να γίνουν ορατές όταν το επιτρέπει ο Θεός.
«Καὶ ὅτε ἤνοιξε τὴν πέμπτην σφραγῖδα, εἶδον ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου τὰς ψυχὰς τῶν ἐσφαγμένων διὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ διὰ τὴν μαρτυρίαν τοῦ ἀρνίου ἣν εἶχον» Αποκάλυψη 6:9
«ὤφθη δὲ αὐτῷ ἄγγελος Κυρίου ἑστὼς ἐκ δεξιῶν τοῦ θυσιαστηρίου τοῦ θυμιάματος» Λουκάς 1:11
Η λέξη «ὤφθη» σημαίνει ότι παρουσιάστηκε ο Άγγελος ΟΦΘΑΛΜΟΦΑΝΩΣ. Ομοίως το ίδιο σημαίνει η λέξη«ὤφθη» σε εδάφια σαν και αυτό: «ὁ Θεὸς τῆς δόξης ὤφθη τῷ πατρὶ ἡμῶν ᾿Αβραὰμ» Πράξεις 7:2
Οι Άγγελοι και οι Ψυχές δεν είναι ανώτεροι από τον Θεό…..και ο Θεός μπορεί να παρουσιαστεί με διάφορες μορφές-σχήματα. Το Άγιο Πνεύμα Θεός δεν είναι; Παρουσιάστηκε όμως με την μορφή Περιστεράς και Φλόγας. Στην μελέτη αυτή θα δούμε και άλλες εμφανίσεις του Θεού.
Στο 6ο κεφάλαιο του Ησαϊα η Αγία Γραφή περιγράφει μία εμφάνιση του Θεού ο οποίος δορυφορείται από Σεραφίμ. Έχουμε δηλαδή ταυτόχρονα Θεοφάνεια και Αγγελοφάνεια. Η Γραφή λοιπόν δεν ψεύδεται, περιέχει και Αγγελοφάνειες και Θεοφάνειες και πολύ κακώς κάποιοι παρουσιάζουν τις Θεοφάνειες ως Αγγελοφάνειες! Η Γραφή είναι σαφής, σαφέστατη : «τὸν βασιλέα Κύριον σαβαὼθ εἶδον τοῖς ὀφθαλμοῖς μου»!
Πηγή: Ακτίνες
Γιὰ χίλιους λόγους, διάφοροι φορεῖς ὅλο αὐτὸν τὸν καιρὸ τρομοκρατοῦν τὸ λαό μας, μὲ διάφορους ἐκφοβισμούς. Καὶ αὐτὸς ὁ ἐκφοβισμὸς εἶναι διπλός. Ὁ ἕνας ἐκφοβισμὸς εἶναι τί θὰ γίνει ἂν θὰ φύγουμε ἀπὸ τὴν ΕΟΚ καὶ ὁ ἄλλος εἶναι τί θὰ γίνει ἂν δὲν θὰ φύγουμε.
Ὁ πατήρ Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος κάνει μία μνημειώδη ἀναφορὰ στὴν εὐρωζώνη, τὸ εὐρώ, τὶς ἀδηφάγες τράπεζες ὡς μασωνο - δαιμονικὲς δομὲς καὶ στὴν ἀντίδρασή μας ἔναντί τους.
Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα:
Γιὰ χίλιους λόγους, διάφοροι φορεῖς ὅλο αὐτὸν τὸν καιρὸ τρομοκρατοῦν τὸ λαό μας, μὲ διάφορους ἐκφοβισμούς. Καὶ αὐτὸς ὁ ἐκφοβισμὸς εἶναι διπλός.
Ὁ ἕνας ἐκφοβισμὸς εἶναι τί θὰ γίνει ἂν θὰ φύγουμε ἀπὸ τὴν ΕΟΚ καὶ ὁ ἄλλος εἶναι τί θὰ γίνει ἂν δὲν θὰ φύγουμε.
Θέλω νὰ σᾶς τονίσω τὰ ἑξῆς. Πρῶτα-πρῶτα, ἡ θέση μου γιὰ τὰ μνημονιακὰ εἶναι σαφέστατη, τὴν ἔχω πεῖ χίλιες φορές. Τὸ εἶπα πρὶν ἀπὸ λίγο, τὸ θεωρῶ βαθύτατη προδοσία τοῦ λαοῦ καὶ τοῦ τόπου. Αὐτὸ εἶναι δεδομένο. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν μοῦ ἀρκεῖ. Αὐτὴ εἶναι ἡ βασική μου ἀντίδραση. Τί παρακάτω ἔχω νὰ προσθέσω, γιὰ νὰ προσέξει ὁ λαός.
Κοιτάξτε, τὸ δαιμονομασωνικὸ κίνημα τὸ ὁποῖο διοικεῖ τὴν Εὐρώπη, ὅπως τὸ λέω εἶναι -καθαρὰ ἔτσι- δὲν εἶναι μία γενικὴ ἱστορία.
Ἡ Εὐρώπη διοικεῖται ἀπὸ κατεξοχὴν κέντρα μασωνικά, πρόσωπα μασωνικά· ἀπόδειξη ὅλοι ὅσοι προβάλλονται μέσα ἀπὸ τὴν ταραχή, τὴ βαβούρα, ὡς ὑπουργοὶ καὶ πρωθυπουργοὶ τῶν διαφόρων χωρῶν τῆς Εὐρώπης ἀνήκουν σὲ μασονικὲς λέσχες....
Κοιτάξτε, κι ἂν ἀκόμη γιὰ μία στιγμὴ ξεφύγω ἀπὸ τὴ δουλεία τοῦ μνημονίου - ποὺ δὲν...
μπορῶ νὰ ξεφύγω, μὲ κυνηγάει συνέχεια γιατί εἶναι ἡ δουλεία τοῦ ἐργάτη, ὅπως εἶπα πρὶν ἀπὸ λίγο, καὶ δὲν μπορῶ νὰ δεχτῶ νοήμονα Ἕλληνα ποὺ δέχεται τὴν ὑποδούλωση τῆς Ἑλλάδος σὲ συστήματα, προσέξτε, τὰ ὁποῖα οὔτε τὰ σκέφτηκε, σὲ συστήματα ποὺ δὲν τὰ σκέφτηκε ποτέ.
Δὲν θὰ ἐπικαλεστῶ τὸ ἄρθρο 120 τοῦ σημερινοῦ Συντάγματος. Δὲν θὰ τὸ ἐπικαλεστῶ. Ἐγὼ τὸ Χριστὸ ἐπικαλοῦμαι, ἀλλὰ ἁπλῶς θυμίζω ὅτι αὐτὸ τὸ ἄρθρο λέει ὅτι ἡ τήρηση τοῦ Συντάγματος αὐτοῦ ἐπαφίεται στὸν πατριωτισμὸ τῶν Ἑλλήνων.
Δὲν τὸ ἐπικαλοῦμαι, ἀλλὰ τὸ λέει τὸ Σύνταγμα, ἁπλῶς τὸ θυμίζω, ἦταν τὸ παλιὸ 114, εἶναι στὸ ἄρθρο 20, ὄχι ὡς ἀκροτελεύτιο. Ἄρα ἐδῶ ὑπάρχει μία ἐπίκληση γιὰ τὸν πατριωτισμὸ τῶν Ἑλλήνων.
Πρέπει νὰ ἀναλογιστεῖ ὁ καθένας πόσο ἔχει πατριωτισμό.
Ἂν αὐτὸς ὁ τόπος προετοιμάζεται νὰ ἐνταχθεῖ σὲ ἕνα γενικότερο σύστημα δαιμονομασωνικό, ὅπως τὸ ἀποκάλεσα ὑπεύθυνα -γιατί αὐτὰ εἶναι τὰ κέντρα σήμερα, εἶναι αὐτὰ τὰ κέντρα ποὺ λειτουργοῦν τὸ σήμερα, τὰ ὁποῖα ἔχουν ὡς καίριο, προσέξτε δὲν εἶναι τυχαῖο, ἄξονά τους τὸ τραπεζικὸ σύστημα.
Μὴν ξεχνᾶτε τὴν Ἀποκάλυψη ὅτι θὰ ἔρθει ἕνα σύστημα τὸ ὁποῖο θὰ εἶναι τελείως ἐγκλωβιστικὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, δὲν θὰ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ σηκώσει κεφάλι καὶ δὲν θὰ μπορεῖ νὰ ψωνίσει ἢ νὰ ἀγοράσει.
Ὅλα τὰ χρήματα σήμερα λειτουργοῦν μέσα ἀπὸ τὶς τράπεζες. Γι' αὐτὸ οἱ τράπεζες εἶναι τὰ καλὰ παιδιὰ τῆς ἱστορίας.
Ἐν μέσω κρίσεως δὲν ξέρω πόσα δισεκατομμύρια πῆραν αὐτὸ τὸν καιρὸ οἱ τράπεζες στὴν Ἑλλάδα, γιὰ νὰ εἶναι τὰ καλὰ παιδιὰ αὐτοῦ τοῦ συστήματος.
Εὐχαριστῶ, δὲν θὰ πάρω.
Σημαίνει πὼς αὐτὴ ἡ Εὐρώπη, μὲ αὐτὸ τὸ εὐρώ, εἶναι πουλημένη ἐκ προοιμίου.
Κι ἐγὼ συντασσόμενος μαζί τους, παίρνω τὴν εὐθύνη, ἡ Ἑλλάδα νὰ ἔρθει σὲ αὐτὸ τὸ σύστημα τὸ ὁποῖο ἑτοιμάζει τὴν κόλαση καὶ τὴν πολιτεία τοῦ Ἀντιχρίστου.
Ἐγὼ ἔτσι νιώθω. Καὶ νιώθω ὅτι πρέπει νὰ τὸ πῶ στὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ.
Ὅποιος ἀντιδράσει, θὰ πονέσει. Ἀλλὰ ἐγὼ ξέρω ὅτι σὲ αὐτὸν τὸν τόπο ὑπάρχει μία ἱστορία ἀντιδράσεως καὶ δὲν ζητῶ νὰ ἀντιδράσετε σὲ ὁτιδήποτε.
Νὰ ἀντιδράσετε σὲ αὐτὸ ποὺ σᾶς εἶπα. Τί σᾶς εἶπα;
Δαιμονο-μασωνοκρατία σᾶς εἶπα καὶ τὸ λέω ὑπεύθυνα.
Ὅλοι οἱ κεντρικοὶ φορεῖς αὐτοῦ τοῦ τόπου καὶ τῆς Εὐρώπης εἶναι αὐτοὶ καὶ ἀπεργάζονται αὐτὸ τὸ σχέδιο γιὰ τὴν Εὐρώπη. Ἡ Εὐρώπη, ἐγκλωβισμένη σὲ ἕνα παγκόσμιο δῆθεν κράτος τὸ ὁποῖο ἐξυπηρετεῖ ἄλλα συμφέροντα μὲ ἄξονα τὸ τραπεζικὸ σύστημα, τὸ ὁποῖο ἀναφέρεται στὴν Ἁγία Γραφή, στὴν Ἀποκάλυψη.
Ἐγὼ δὲν θὰ πάρω, εὐχαριστῶ.
Ὑπ' αὐτὴ τὴν ἔννοια, φυσικὰ δὲν δέχομαι τὰ κόμματα τὰ μνημονιακά, δὲν δέχομαι ὁποιονδήποτε θέλει ἡ Ἑλλάδα νὰ συνεχίζει μὲς στὴν Εὐρώπη καὶ στὸ εὐρώ.
Τὸ φωνάζω ἐπίσημα. Εἶναι κι αὐτὸ πούλημα τῆς Ἑλλάδας.
Δὲν μπορῶ ἐγὼ προσωπικὰ νὰ συνεργήσω καὶ νὰ μὴν τὸ πῶ στὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ ὅτι ἔχετε εὐθύνη. Γιὰ τὸ αὔριο, τὸ ὁποιοδήποτε τραγικό, δὲν μὲ φοβίζει ἡ φτώχεια. Σᾶς τρομοκρατοῦν μὲ τὴ φτώχεια. Ὄχι, αὐτὸς ὁ λαὸς ἔζησε καὶ φτωχός.
Ἀλλὰ ἐγὼ κινοῦμαι μέσα ἀπ΄ τὴν Ὀρθοδοξία μας. Σᾶς τρομοκρατοῦν μὲ τὴ φτώχεια κάθε μέρα. Αὐτὸ σας λένε: τί θὰ πάθει ἡ Ἑλλάδα.
Ἡ Ἑλλάδα θὰ ΄ναί ἐλεύθερη, ἀλλὰ θὰ ΄ναι πιὸ φτωχιά. Ἂν δέχεστε αὐτὴ τὴ σύμβαση, μὴν πουλήσετε τὴν Ἑλλάδα πιὰ στὶς καρδιές σας, ἔχετε εὐθύνη.
Δὲν μπορεῖτε νὰ κρυφτεῖτε πιά. Δὲν μπορεῖτε νὰ τὸ κάνετε αὐτὸ τὸ πράγμα πιά.
Ἔχετε εὐθύνη γιὰ τὸ αὔριο τῆς Ἑλλάδας ἂν παιχθεῖ αὐτὴ ἡ ἱστορία τοῦ ὁποιουδήποτε Ἀντιχρίστου μέσα καὶ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα.
Ἐμεῖς ὡς Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι πρέπει νὰ ποῦμε ὄχι. Δὲν ξέρω τί θὰ ποῦν οἱ ἄλλοι.
Ἄρα ἀντιδρῶ καὶ στὰ μνημονιακὰ καὶ σὲ ὅσους χαϊδεύοντας καὶ τὰ αὐτιὰ τῶν ψηφοφόρων, λένε εἴμαστε ἀντιμνημονιακοί, ἀλλὰ ἐμεῖς θὰ μείνουμε ἐκεῖ.
Μᾶς κοροϊδεύουν καὶ αὐτοί. Συγχωρέστε με.
Ἐγὼ δὲν ἔχω νὰ πῶ κάτι ἄλλο, ἀλλὰ ἒνιωσα σ' αὐτὴ τὴν τελευταία συνάντηση σήμερα -δὲν ξέρω πὼς θὰ εἴμαστε τὸν Ὀκτώβριο- ἒνιωσα ὅτι πρέπει αὐτὸ νὰ τὸ πῶ.
Ἄλλο τίποτε δὲν θὰ πῶ, δὲν ἔχω νὰ κάνω ἄλλο κήρυγμα, ἐγὼ σωπαίνω, εἶπα ὅ,τι εἶπα, πεῖτε με ἠλίθιο, πεῖτε με βλάκα, ἀλλὰ μπρὸς στὴν τρομοκρατία ποὺ σᾶς κάνουν κάθε μέρα, ἐγὼ δὲν σᾶς τρομοκρατῶ, σᾶς ἐλευθερώνω.
Καὶ θέλω ἕνα λαὸ ποὺ εἶναι στὴν Ἐκκλησία καὶ εἶναι ἐλεύθερος καὶ δὲν τρέμει τὸ φυλλοκάρδι του γιατί φοβᾶται τὶς καταθέσεις του, ποὺ θὰ κρύψει τὰ δικά του, ποὺ θὰ κρύψει ὅ,τι ἔχει. Ἐδῶ δὲν μπορεῖς νὰ κρυφτεῖς πιά....
Τὸ σύστημα εἶναι δαιμονιῶδες. Τί θὰ ψηφίσετε θὰ πάρετε τὴν εὐθύνη του!
Πηγή: (Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου ποὺ ἔγινε στὰ πλαίσια τῶν κατηχητικῶν ἀναλύσεων τῆς πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, στὸ χωρίο Κεφάλαιο 1, στίχοι 6-11, στὸν Ἱερὸ Ναὸ Κοιμήσεως Θεοτόκου, Δικηγορικῶν Γλυφάδας, τὴν Πέμπτη 24-05-2012.), Φλόγα , Μακκαβαίος , Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
