Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς Ἱεραποστολή ἐμφανίστηκε στό Κονγκό τό ἔτος 1970 σέ διάφορες πόλεις. Πρῶτος Ἱεραπόστολος στήν περιοχή ὑπῆρξε ὁ μακαριστός π. Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος, μετέπειτα ὁ π. Ἀμφιλόχιος Τσοῦκος (νῦν Μητροπολίτης Νέας Ζηλανδίας), ὁ π. Σεραφείμ Παρχαρίδης, ὁ μακαριστός π. Χαρίτων Πνευματικάκις καί ὁ μακαριστός π. Κοσμᾶς Γρηγοριάτης. Ὅλοι ἄνδρες γενναῖοι μέ φρόνημα ἡρωικό καί ἀξιομίμητο, ἀλλά πρό πάντων ἐκκλησιαστικό, μέ ἀπόλυτο σεβασμό στό Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας καί στούς ἑκάστοτε οἰκείους Ἐπισκόπους τοῦ Κονγκό.
Τά προβλήματα καί οἱ δυσκολίες πού προέκυψαν, ἀλλά προκύπτουν καί σήμερα, ἦταν πολλά ὄχι ὅμως καί ἀνυπέρβλητα, διότι ὁ Κύριος δοκιμάζει ἕνα ἕκαστον κατά τό μέτρον τῶν δυνάμεών του. Ὅλοι αὐτοί ἔσπειραν ἁπλόχερα, καλλιέργησαν βαθιά καί μέ πολύ κόπο, γι' αὐτό καί θερίζουμε ἄφθονα τόν κόπο τῶν ἐργασιῶν τους.
Ἡ ταπεινότης μου τό 1989 βρῆκε στό Ἱεραποστολικό Κλιμάκιο τοῦ Κολουέζι τοῦ Κονγκό 39 Ἐνορίες, σήμερα μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, τήν εὐλογία καί τήν πατρική στοργή τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας κ.κ. Θεοδώρου καί τή συμπαράσταση τῆς Ἱ. Μονῆς τῆς μετανοίας μου, τῆς Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, οἱ Ἐνορίες αὐτές εἶναι πλέον 150. Οἱ Ἱερεῖς ἦταν 12 γιά τίς τότε ἐνοριακές ἀνάγκες καί σήμερα οἱ Ἱερεῖς καί οἱ διάκονοι ἔφθασαν τούς 75. Ἀρκετές χιλιάδες βαπτίσθηκαν ὅλα αὐτά τά χρόνια˙ ἡ ταπεινότης μου ἐβάπτισε πάνω ἀπό 25.000 πιστούς σέ πολλά μέρη τῆς Κατάνγκα, σέ βαπτιστήρια, ποταμούς, λίμνες κ.λπ.
Δέν θέλουμε νά καυχηθοῦμε ἀλλά νά δώσουμε, κατά κάποιον τρόπο, ἕναν ἀπολογισμό σέ κάθε καλοπροαίρετο χριστιανό. Διαβάζοντας τόν ἀριθμό τῶν κατ' ἔτος βαπτιζομένων καί εἰσερχομένων στήν Ἁγία μας Ἐκκλησία, ἴσως διερωτηθοῦν μερικοί: Ὅλοι αὐτοί οἱ βαπτισθέντες παραμένουν μέχρι τέλους στήν ἐκκλησιαστική μάνδρα ἤ μπορεῖ ἀργότερα νά ὑπάρξουν διαρροές;
Σ' αὐτόν τόν εὐαίσθητο τομέα, τῆς προσπάθειάς μας δηλαδή νά παραμείνουν σταθεροί μέχρι τέλους στήν ὀρθόδοξη πίστη μας, ἀγωνιζόμαστε πολύ. Προσπαθοῦμε νά θέσουμε σ' αὐτούς γερά πνευματικά θεμέλια, μέ τίς κατηχήσεις πού προηγοῦνται τῶν βαπτίσεων, ἀλλά πού συνεχίζονται καί μετά, μέ τή συμμετοχή στήν πλούσια λατρευτική ζωή τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, τίς ἐκπομπές κατηχητικοῦ περιεχομένου τοῦ ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ μας, τίς διάφορες ἐκκλησιαστικές ἐκδηλώσεις, τή φιλανθρωπία κ.λπ. Ἔτσι θά ἀποκτήσουν πνευματικά ἀντισώματα καί θά μποροῦν νά ἀνθίστανται στούς διάφορους πειρασμούς, πού θά τούς παρουσιάζονται. Αὐτοί ἐνίοτε εἶναι καί οἰκονομικῆς φύσεως ἤ βοηθείας πρός ἐπαγγελματική ἀποκατάσταση, πού τούς προσφέρουν διάφορες ὁμολογίες μέ ἀντάλλαγμα τόν προσηλυτισμό τους.
Ἡ φοβερή ἀνάγκη πού ὀνομάζεται "πείνα", μερικές φορές τούς ἐξαναγκάζει νά σκέπτονται καί νά ἀποφασίζουν χωρίς φόβο Θεοῦ, καί ἔτσι νά ὑπάρξουν μερικές πτώσεις ἀπό τήν ὀρθόδοξη πίστη τους. Ὑπάρχουν, ὅμως, καί περιπτώσεις πού ἡ ὀρθόδοξη εὐαισθησία τους καί ἡ ἀγωνιστικότητά τους εἶναι ὑποδειγματική, τόσο πού συχνά μᾶς ἐλέγχει, ὅπως θά περιγράψουμε κατωτέρω.
Φέτος στό Κολουέζι, στό σταυροειδές βαπτιστήριο ἔξω ἀπό τόν Ἱ. Ναό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, βαπτίσθηκαν 330 Χριστιανοί μας, μωρά, μικρά παιδιά, νέοι καί ἡλικιωμένοι. Οἱ βαπτίσεις πάντοτε δημιουργοῦν ἕνα ἑορταστικό κλίμα, διότι ἡ εἰσδοχή νέων μελῶν στήν Ἐκκλησία μας εἶναι ἕνα μοναδικό γεγονός. Ἀφορᾶ ὄχι μόνον τούς βαπτιζομένους ἀλλά καί ὁλόκληρη τήν Ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική κοινότητα. Οἱ προετοιμασίες ἀρχίζουν ἀπό ἀρκετές ἡμέρες πρίν, μέ τήν ἑτοιμασία τῶν λευκῶν χιτώνων ἀπό τή μητέρα Θεανώ καί τήν ἀδελφή Νεκταρία, μέ τούς σταυρούς πού θά δοθοῦν σέ κάθε νεοφώτιστο καί μέ τήν ὀνοματοδοσία πού θά γίνει κατά τήν ὥρα τῶν βαπτίσεων. Ἄλλη σοβαρή προετοιμασία ἀπαιτοῦν τά νυφικά καί οἱ βέρες γιά τούς γάμους, πού θά ἀκολουθήσουν μετά τίς βαπτίσεις.
Τήν ἡμέρα τῶν βαπτίσεων ἀπό πολύ πρωί, ξεκινοῦν τά τρία μεγάλα φορτηγά της Ἱεραποστολῆς μέ κατεύθυνση τά προάστια τοῦ Κολουέζι καί τά γειτονικά χωριά, ἀπ' ὅπου παίρνουν τούς μέλλοντες νά βαπτισθοῦν καί τούς μεταφέρουν στόν Ἱ. Ναό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Μαζί τους ἔρχονται καί οἱ γονεῖς τους ἤ καί ὅλη ἡ οἰκογένεια, φίλοι, συγχωριανοί γιά νά συμμετάσχουν ὅλοι στή γενική αὐτή χαρά, ἔτσι ὥστε στίς καρότσες τῶν φορτηγῶν νά δημιουργεῖται τό ἀδιαχώρητο. Τελεῖται ἡ Θ. Λειτουργία καί κατόπιν ὅλοι ἐξέρχονται γιά τίς βαπτίσεις στόν προαύλιο χῶρο, πού γεμίζει ἀσφυκτικά. Συμμετέχουν ἀρκετοί ἱερεῖς, φέτος περί τούς εἴκοσι, ὥστε ὅλα νά γίνονται κατά τήν τάξη καί χωρίς καθυστερήσεις. Ἐπιπλέον δέ νά ἀποκτοῦν καί ἐμπειρία τῆς τελέσεως τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος.
Μετά τούς ἐξορκισμούς, τή χρήση ἐλαίου καί τό ὑπόλοιπο τυπικό, ἀρχίζουν οἱ βαπτίσεις μέ τά μωρά, τά ὁποῖα, ἐπειδή ἀρχίζουν νά κουράζονται καί νά πεινοῦν, κλαῖνε. Ἀποτέλεσμα εἶναι νά δημιουργεῖται μία ζωντανή συναυλία ἀπό παιδικά κλάματα. Ἀκολουθεῖ ἡ ὀνοματοδοσία καί ἡ τριπλή κατάδυση μέσα στό Βαπτιστήριο. Τότε ἀκριβῶς ὅλοι οἱ παριστάμενοι, γονεῖς καί συγγενεῖς τοῦ βαπτιζομένου, ἀρχίζουν νά ἐπευφημοῦν ἠχηρά, μέ τόν δικό τους παραδοσιακό χαριτωμένο τρόπο, θέλοντας ἔτσι νά ἐκφράσουν τή χαρά τους. Μετά τή βάπτιση γίνονται ἡ τριχοκουρία καί τό ἱερό χρίσμα, τά ὁποῖα ἐπιτελοῦν οἱ ἱερεῖς.
Ὅταν τελειώσουν οἱ βαπτίσεις, ἀκολουθοῦν οἱ γάμοι τῶν νεοφωτίστων, πού γίνονται καί αὐτοί ὁμαδικά. Τέλος, δέ, ἀκολουθεῖ ἡ Θ. Μετάληψη ὅλων τῶν βαπτισθέντων. Ἀργά τό μεσημέρι, τά φορτηγά μεταφέρουν πάλι στίς Ἐνορίες τους τούς πιστούς χριστιανούς μας, οἱ ὁποῖοι ψάλλοντας καί τραγουδώντας ἀποχωροῦν ἀπό τόν χῶρο τῶν ἐγκαταστάσεων τῆς Ἱεραποστολῆς.
Φέτος, μετά τήν τέλεση τῶν γάμων ὑπῆρξε μία στιχομυθία μέ ἕναν φοιτητή, παιδί ἑνός κατηχητοῦ μας, πού τήν παραθέτουμε, διότι δείχνει καί τήν ὀρθόδοξη εὐαισθησία του.
Μέ ρώτησε λοιπόν ὁ φοιτητής:
- «Σήμερα τελέσαμε ἐδῶ ἑπτά γάμους μεταξύ προσώπων διαφορετικοῦ φύλου, ὅπως γίνεται πάντα. Ἀληθεύει ὅτι στήν Ἑλλάδα πλέον γίνονται καί γάμοι μεταξύ προσώπων τοῦ αὐτοῦ φύλου»;
Ὁμολογῶ ὅτι δέν περίμενα νά ἀκούσω τήν ἐρώτηση αὐτή καί μέ κατέλαβε ἐξ ἀπροόπτου.
- «Παιδί μου, ἡ Ἐκκλησία εὐλογεῖ μόνο τόν γάμο μεταξύ ἀνδρῶν καί γυναικῶν», τοῦ ἀπάντησα.
- «Μά στίς τηλεοράσεις ἐδῶ ἀκούσαμε τό ἀντίθετο», ἀναρωτήθηκε ὁ φοιτητής.
- «Πράγματι, στήν Ἑλλάδα ψηφίστηκε πρόσφατα ἀπό τήν πολιτεία ἕνας νόμος, πού δίνει τή δυνατότητα νά γίνονται σύμφωνα συμβίωσης μεταξύ προσώπων τοῦ αὐτοῦ φύλου στά δημαρχεῖα τῶν πόλεων».
- «Ἀλήθεια, πῶς ψηφίζετε στήν Ἑλλάδα νόμους πού εἶναι ἀντίθετοι στή φύση καί στό θέλημα τοῦ Θεοῦ; Ποιός ψήφισε ἕνα τέτοιον ἀπαράδεκτο νόμο;» μέ ξαναρώτησε.
- «Τούς νόμους τούς ψηφίζει ἡ Βουλή τῶν Ἑλλήνων».
- «Μά καί οἱ βουλευτές σας ὑποθέτω ὅτι θά εἶναι ἄνθρωποι βαπτισμένοι καί, γιά νά κατέχουν ἕνα τέτοιο ὑψηλό ἀξίωμα, θά εἶναι καί σώφρονες, μέ σωστή κρίση καί ἄνθρωποι πολιτισμένοι. Ἕναν τέτοιο πολιτισμό θά μᾶς φέρετε ἐδῶ; Πῶς μπόρεσαν καί μόλυναν τά χέρια τους μέ μία τέτοια ψῆφο; Γιά μᾶς ἐδῶ εἶναι ἀδιανόητα αὐτά τά πράγματα. Μέ τέτοιους νόμους ἐπιστρέφετε τόν κόσμο σέ μία πρωτόγονη κατάσταση, πού ἐπικρατοῦσε 4000 χρόνια πρίν στά Σόδομα καί τά Γόμορα. Γιά θυμηθεῖτε πρίν ἀπό 4-5 χρόνια, σέ μία κατήχηση τί μᾶς λέγατε γιά τήν Ἀγγλικανική ὁμολογία, πού τελεῖ τέτοιους γάμους!!! Τώρα στήν Ἑλλάδα, πού ἐδῶ τή θεωροῦμε πνευματική πατρίδα μας, ὡς κοιτίδα τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι δυνατόν νά ἰσχύει μία τέτοια νέα πραγματικότητα; Γιατί δέν κάνατε ἐπανάσταση, ὅπως κάναμε ἐδῶ, πρό ἐτῶν, ὅταν ἤθελαν νά μᾶς ἐπιβάλουν τίς ἐκτρώσεις; Τότε, ἄν θυμάστε, εἶχαν ξεχυθεῖ ὅλες οἱ μάμες (γυναῖκες) σάν λέαινες στούς δρόμους, διαμαρτυρόμενες ἔντονα, καί τελικά τόν ματαίωσαν».
Ὁ λόγος τοῦ νεαροῦ Ἀφρικανοῦ φοιτητῆ ἦταν σάν ἕνας χείμαρρος πού ἄγγιξε τήν καρδιά μου, ὅταν μάλιστα ἔθιξε καί τό θέμα τῶν ἐκτρώσεων, καί μοῦ δημιούργησε ἕνα μεγάλο πόνο˙ γιατί νομίζω ὅτι ὅλοι πονέσαμε ἤ καί κλάψαμε, ὡς "ἐπί τόν ποταμόν Βαβυλῶνος", μέ τό κατάντημα στό ὁποῖο ἔχουμε περιέλθει καί ποιός ξέρει τί πρόκειται νά ἀκολουθήσει. Μοῦ ἀμαύρωσε δέ ὅλη τή χαρά πού εἶχε προηγηθεῖ ἀπό τήν τέλεση τόσων Μυστηρίων, βαπτίσεων, χρίσματος, γάμων καί Θ. Εὐχαριστίας.
Ἀναλογίστηκα τότε. Πῶς θά συνεχίσουμε ἄραγε τόν εὐαγγελισμό τῶν Ἀφρικανῶν ἀδελφῶν μας μέ τέτοιες προϋποθέσεις; Πῶς θά διδάξουμε τό Ἱερό Εὐαγγέλιο, ὅταν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι στήν πατρίδα μας τό καταπατοῦμε; Τί θά ἀπαντοῦμε στίς εὔλογες ἀπορίες τῶν Ἀφρικανῶν χριστιανῶν μας; Πῶς θά βροῦμε τόν τρόπο «νά ἀποδεσμευθοῦμε ἀπό τή βαρβαρότητα τοῦ περιβόητου ἡμῶν πολιτισμοῦ», κατά τόν μακαριστό π. Σωφρόνιο Σαχάρωφ˙ νά ἀποκτήσουμε πάλι τήν ἐλευθερία μας καί νά περιπατήσουμε ἐλεύθερα πλέον τόν δρόμο τοῦ Θεοῦ;
Σκέφτηκα ὅμως καί πάλι ὅτι ἡ Ἱεραποστολή ποτέ δέν γινόταν μέ εὐκολία καί χωρίς δυσκολίες καί πειρασμούς. Πάντοτε ὡστόσο, μέσα ἀπό ὅλες αὐτές τίς δύσκολες καταστάσεις, ἔρχεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἐπισκιάζει τό ἔργο καί τούς ἐργάτες τοῦ Ἀμπελῶνος καί καθιστᾶ τά ἀδύνατα δυνατά, τά δύσκολα εὔκολα καί χαριτωμένα. Ἀρκεῖ κι ἐμεῖς νά εἴμαστε σωστοί καί συνεπεῖς στό καθῆκον μας καί ὁ Κύριος θά οἰκονομήσει νά δοῦμε καί θαύματα ἀκόμα. Μήπως οἱ προαναφερόμενες 330 βαπτίσεις δέν εἶναι κι αὐτές μία ἐκδήλωση τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἕνα πραγματικό θαῦμα; Ἤ ἡ πορεία γενικά τῆς Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς στήν Ἀφρική, πού ἐπιτελεῖται μέσα σέ ἕνα συνεχή πόλεμο μέ τούς μάγους καί τά μάγια, τά ὄργανα τοῦ πειρασμοῦ, δέν εἶναι κι αὐτή ἕνα θαῦμα;
Ἄς εὐχόμαστε, ἀδελφοί μου, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ πάντα νά ἐπισκιάζει τόσο τήν Ὀρθόδοξη Ἱεραποστολή, στίς δυσκολίες πού συναντοῦμε, ὅσο καί τήν ὀρθόδοξη πατρίδα μας, στά μεγάλα προβλήματα πού ἀντιμετωπίζει. Κι ἐμᾶς ὁ Κύριος νά μᾶς φωτίζει στήν ὀρθόδοξη ἱεραποστολική πορεία μας, ὥστε μέ τούς λόγους καί κυρίως τό παράδειγμά μας νά δίνουμε τό ὑπόδειγμα καί τόν ἀκριβή τύπο πού ἔχει ἀνάγκη νά βλέπει καί νά ἀκολουθεῖ ὁ κάθε νεόφυτος ἐδῶ χριστιανός.
† Ὁ Κατάνγκας Μελέτιος
Πηγή: (Περιοδικό «Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός» (τ. 104, Α΄ τρίμηνο 2016) τοῦ Ἱεραποστολικοῦ Συνδέσμου «Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός»), https://issuu.com/orthodoxmissionsaintkosmas/docs/ag_kosmas_a_trimhno_2016__low/1
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, δέν κατέχει ἁπλῶς μία ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια, ἀλλά εἶναι ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ, δηλάδη τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ πού ἔγινε ἄνθρωπος, παρατεινόμενη εἰς τούς αἰῶνας.
Ὅταν τό Σύνταγμά μας ξεκινᾶ ἀπό τό προοίμιο: «Εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί ἀδιαιρέτου Τριάδος», αὐτό σημαίνει ὅτι ἔτσι ὁμολογεῖται ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη τόσο τοῦ συντακτικοῦ νομοθέτη, ὅσο καί τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Πίστη εἰς κάτι; ὄχι. Πίστη εἰς τόν Πατέρα, τόν Υἱό καί τό Ἅγιον Πνεῦμα.
Ἑπομένως, ὅλο τό Σύνταγμα πρέπει νά ἑρμηνεύεται μέ σεβασμό τοῦ Πνεύματος αὐτοῦ. Ἰδίως οἱ διατάξεις περί θρησκευτικῆς ἐλευθερίας (ἄρ. 13 ) οἱ διατάξεις περί Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (ἄρ. 3), καί οἱ διατάξεις περί τῆς «θρησκευτικῆς» ἐκπαιδεύσεως (ἄρ. 16).
Δέν εἶναι ἡ θρησκεία τό ἀνώτερο, καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τό ὑποδεέστερο. Δέν εἶναι ἡ θρησκεία τό ὅλον, καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τό μέρος. Δέν εἶναι ἡ θρησκεία περιέχουσα ἔννοια, καί ἡ Ὀρθόδοξη πίστη, ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἡ Ὀρθόδοξη λατρεία, περιεχόμενες ἔννοιες. Ἀντιθέτως:
Θρησκεῖες εἶναι οἱ προσπάθειες τῶν ἀνθρώπων νά φθάσουν στόν Θεό. Γιά νά προσλάβουν νόημα ζωῆς, γιά νά μήν ὑπόκεινται στόν θάνατο καί τίς ἀρρώστιες, γιά νά ἀποκτήσουν θυσιαστικῶς τήν δύναμη τῆς αἰώνιας ἁγνότητας, τῆς ἁγιότητας.
Καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ γεμάτη ἀγάπη ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ, τῆς Ἁγίας Τριάδος, στίς μάταιες προσπάθειες τῶν ἀνθρώπων νά Τόν φθάσουν. Εἶναι τό πρό αἰώνων μυστήριο, ὅτι ἡ ζωή μας κέκρυπται ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ. Αὐτοῦ πού νικάει τόν θάνατο, τήν ἁμαρτία ὡς αἰτία κάθε κακοῦ, καί πού μᾶς προσφέρεται «ρεαλιστικά» - ἔχοντας προσλάβει τή ἀνθρώπινη φύση, ἔχοντας φέρει ἐφ’ ἑαυτοῦ Του τίς συνέπειες τῆς ἁμαρτίας μας, καί ἔχοντας ἀναστηθῆ - «ἵνα ζωήν ἔχωμεν καί περισσόν ἔχωμεν».
Αὐτός λοιπόν εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, στόν ὁποῖο καί ὁ λαός καί τό ἔθνος μας ἐπί αἰῶνες ἤδη, ἀλλά καί τό Σύνταγμά μας ρητῶς καί εὐθέως, ἀναφέρονται.
Ἀντιθέτως, οἱ θρησκεῖες ἔδειξαν ὅλην τήν ἀνεπάρκειά τους στόν ροῦ τῆς ἱστορίας. Ἀνεπάρκεια στήν προσφορά πραγματικῆς σωτηρίας, καί ἀνεπάρκεια ἑνότητας καί εἰρηνεύσεως, δηλαδή ἀληθινῆς ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, τῶν λαῶν, τῶν πολιτισμῶν :
α) Στόν Πύργο τῆς Βαβέλ ἐκφράσθηκε ἡ ἔπαρσις τοῦ ἀνθρώπου ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ, διαρέθηκαν οἱ γλῶσσες καί ἡ ἀνθρωπότητα διαιρέθηκε σέ ἔθνη.
β) Στήν φυσική θρησκεία ἤ « ἀρχαία σοφία» ὡς Θεός ἐκλαμβανόταν μία ἀπόλυτη ἰδέα κάποιας ὑποτιθέμενης τελειότητας ἤ δυνάμεως, πού λατρευόταν μέ ἀκάθαρτες θυσίες ( φόνους) καί μαγικά σύμβολα, προκειμένου οἱ λαοί ὡς ὄχλος καί οἱ προὔχοντες αὐτῶν, νά αὐξηθοῦν σέ δύναμη καί εὐμάρεια ἐπί τῆς γῆς.
γ) Στήν εἰδωλολατρεία, ὁ Θεός τοποθετεῖται ἀνοήτως μέσα σέ ἀνθρωποποίητες μορφές ( ἀντικείμενα ἤ καί ἰδέες), διαφορετικές ἀνά λαό ἤ καί ἀνά πόλη, χωρίς εἰρμό καί λογική σχετικά μέ τίς διαφοροποιήσεις τῶν ἐπινενοημένων « θεῶν», καί μέ βάση μύθους καί ἀνθρωποποίητες εἰκασίες, προκειμένου νά ἐπιτευχθῆ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΗ ἑνότητα τῆς πόλεως καί ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΗ ὠφέλεια τοῦ λαοῦ.
δ) Στήν ἀθεΐα, Θεός αὐτοαναγορεύεται ὁ ἄνθρωπος, καί καταγγέλλεται ὁ Θεός ὡς ὑποκείμενος στήν ἀνθρώπινη πονηρία καί ἀπάτη τῶν « θρησκευομένων» ἀλλά καί στήν ὀργή τῶν ἀθέων, πού ἀναλαμβάνουν νά « σώσουν» τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν « ἄγνοια» ὅσων οἱ ἴδιοι νομίζουν ὅτι γνωρίζουν, σχετικά μέ τήν ἀνυπαρξία τοῦ Θεοῦ, καί δή μέ βεβαιότητα!
Καί καλά θά πῆ κανείς, αὐτά τἀ θεολογικά πράγματα, ἐνδιαφέρουν ἀπό νομικῆς ἀπόψεως; Βεβαίως. Διότι ὁ νομικός πρέπει νά ξεκινᾶ ἀπό τήν πραγματικότητα καί ὄχι ἀπό τό γράμμα τῶν διατάξεων. Καί διότι αὐτά σημαίνουν ὅτι : Καθόλου τό Σύνταγμά μας δέν θέτει σέ ἴση μοίρα τίς διάφορες θρησκεῖες μέ τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική Ἐκκλησία.
Εἰδικώτερα, εἶναι « ἐπικρατοῦσα θρησκεία» στήν Ἑλλάδα ἡ « Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ», ὄχι ἁπλῶς διότι σέ περίπτωση συγκρούσεως πρός ἀπαιτήσεις ἤ πρακτικές κάποιας θρησκείας πρέπει νά προκρίνεται ὡς ἐπικρατοῦσα θρησκεία ἠ Ἐκκλησία, λές καί πρόκειται ποιοτικῶς γιά τά ἴδια μεγέθη, ἀλλά διότι, πρέπει νά λαμβάνεται καί μέριμνα ἀπό τό Ἑλληνικό Κράτος, νά μήν προκύψῃ κάν ζήτημα « ἀνταγωνισμοῦ» κάποιας θρησκείας πρός τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Καθ’ ὅσον, ἄλλωστε, εἶναι τόσο οὐσιαστικός ὁ σεβασμός τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου μέ βάση τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη καί πράξη, ὥστε μέ τόν σεβασμό τῆς Ἐκκλησίας πού προαναφέρθηκε, περισσεύει τόσος χῶρος «θρησκευτικῆς ἐλευθερίας» θρησκειῶν, «ἐκκλησιῶν» καί αἱρέσεων, ὅσον θά ἀξίωνε γιά λογαριασμό της ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανική Ἐκκλησία σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη, ἄν ἐκείνη εὑρισκόταν στήν θέση τῆς «θρησκευτικῆς μειονότητας». Μέ αὐτήν τήν ἔννοια, εἶναι ἐπικρατοῦσα στήν Ἑλλάδα, καί ποσοτικῶς καί ποιοτικῶς, ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανική Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Δέν τίθεται ἄρα, ἀντικειμενικῶς, θέμα «ἴσης μεταχειρίσεώς» της, ἀπό τό κράτος, πρός «θρησκεῖες» ἤ «ἐκκλησίες» ἤ «αἱρέσεις».
Τό ζήτημα τῆς λεγομένης θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, ἔχει παρεξηγηθῆ πλήρως: Σέ χῶρες χωρίς, ἤ σχεδόν χωρίς, Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐπί αἰῶνες, ὅπως στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ἤ στίς ΗΠΑ, ἑπόμενο ἦταν νά ἐκληφθοῦν οἱ θρησκεῖες καί οἱ αἱρέσεις τῶν θρησκειῶν, ἤ καί οἱ αἱρέσεις τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς κοινωνιολογικές πραγματικότητες καί ὡς τρόπιν τινά « θεολογικές κανονονικότητες», δηλαδή ὡς « θρησκεῖες» ἤ ὡς « ἐκκλησίες».
Οἱ «θρησκεῖες» ἤ «ἐκκλησίες» αὐτές ὅμως, κοινωνιολογικῶς εἶναι «πακέτα» ἀπαρτιζόμενα ἀπό ἡγεσία-ὀπαδούς-δόγματα-λατρεία, μέ τά ὁποῖα «πακέτα» πλήττεται ἡ ἑνότητα λαοῦ καί ἔθνους, ἀντί νά συγκροτεῖται. Τοῦτο ὄχι μόνο στήν Ἑλλάδα, ἀλλά καί ἐκεῖ ὅπου θεωροῦνται ἴσες οἱ διάφορες θρησκεῖες. Ἄρα, κάποιο βαθύτερο πρόβλημα ὑπάρχει.
Ἡ κοινωνιολογική θεώρηση πάσχει κατά τοῦτο: Τά δόγματα τῶν θρησκειῶν, αἱρέσεων, κ.ο.κ., καί οἱ τρόποι λατρείας τους ἔχουν ὄχι κοινωνιολογική ἀλλά θεολογική διάσταση καί αὐτή ἡ διάσταση βρίσκεται ἐκτός τοῦ πεδίου τῆς κοινωνιολογίας τῶν θρησκειῶν. Εἶναι ἀκριβῶς, ζήτημα ..ὀρθοδοξίας!
Ἐν τούτοις ἡ κοινωνιολογική μόνον θεώρησή τους, καταλήγει πρόχειρα σέ κοινωνιολογική ἀναγνώριση «θρησκειῶν-πακέτων», μέ συνέπεια νά ἐγείρονται ἀπό αὐτές τίς θρησκεῖες-«πακέτα» ἀξιώσεις ἰσότητας στό νομικό ἐπίπεδο ἀκόμη καί σέ βάρος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Αὐτή ἀκριβῶς ἡ «ἰσότητα δικαιωμάτων θρησκειῶν» ἀποκρούεται νομικῶς ἀπό τό Σύνταγμά μας, ὅταν πρόκειται γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Τό πρᾶγμα εἶναι ἐξαιρετικά ἁπλό: Εἴμαστε, σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη χριστιανική ἱστορική αὐτοσυνειδησία μας ὡς Ἑλληνικός λαός καί ὡς Ἑλληνικό ἔθνος, ὀρθόδοξοι χριστιανοί, συγκροτημένοι σέ κράτος, τό Σύνταγμα τοῦ ὁποίου διακηρύσσει ποικιλοτρόπως ὅτι θά σέβεται τήν ὀρθόδοξη χριστιανική ταυτότητα τοῦ λαοῦ καί τοῦ ἔθνους.
Ἑπομένως, τό Σύνταγμα ἀπαιτεῖται νά ἑρμηνεύεται ὄχι κατά τήν σχολαστική μέθοδο, ἀλλά ὀρθοδόξως καθώς καί σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη χριστιανική ἑρμηνευτική (πού ἀπαιτεῖ καί κλασσική παιδεία), οὕτως ὥστε νά προσαρμόζονται πραγματικά καί φυσικά τό Κράτος καί ἡ Διοίκηση πρός τόν λαό καί τό ἔθνος. Καί ὄχι (ἰδού ἡ πεμπτουσία τῆς ὅλης κρίσεως:) νά προσαρμόζονται τεχνητά καί ἀφύσικα ὁ λαός καί τό ἔθνος πρός τό Κράτος καί τήν Διοίκηση.
Τό Σύνταγμα ἀπαιτεῖται νά ἑρμηνεύεται ὀρθοδόξως καί σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη χριστιανική ἑρμηνευτική, ἰδιαιτέρως στά θέματα πού ἅπτονται τῆς θεωρίας καί πράξεως τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας, τοῦ πραγματικοῦ συνεκτικοῦ δεσμοῦ ἄλλωστε τοῦ λαοῦ καί τοῦ ἔθνους μας : Θέματα πίστεως, λατρείας, θρησκευτικῆς ἐκπαιδεύσεως, κοινωνικῆς καί πολιτιστικῆς δράσεως, κατηχήσεως, ὁμολογίας πίστεως, ἀρνήσεως ὑπακοῆς πρός «νόμους» ἀνομίας ἤ «νόμους» πρόδηλης ἀδικίας.
Γιά ὅλα αὐτά, ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική ἑρμηνεία τοῦ Συντάγματος εἶναι, καί μπορεῖ νά ἀποδειχθῆ, σωτήρια.
Ἡ μελέτη τῶν σχέσεων ἀνάμεσα στοὺς γονεῖς καὶ τὰ παιδιὰ ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ δύσκολα κεφάλαια τῶν ἐπιστημῶν ποὺ ἀναφέρονται στὴν Παιδεία. Συνήθως οἱ σχέσεις αὐτὲς ἐπηρεάζονται ἀπὸ πλῆθος ἑτερογενῶν κοινωνικῶν καὶ θεσμικῶν παραγόντων, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ψυχο- συναισθηματικὲς καταστάσεις. Οἱ γονεῖς λειτουργοῦν ὡς φορεῖς μηνυμάτων καὶ ἀποδέκτες παιδικῶν καὶ νεανικῶν ἀντιδράσεων. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ παρεμβαίνουν ἀποτελεσματικὰ στὴν καθοδήγηση τῶν παιδιῶν τους, ἀφοῦ ὁ τύπος τοῦ πολιτισμοῦ ποὺ κυριαρχεῖ κάνει δύσκολο τὸ ἔργο τους. Εἶναι φανερὸ ὅτι στὴ διαμόρφωση τοῦ νεανικοῦ χαρακτῆρα τὸν πιὸ σημαντικὸ ρόλο κατακτᾶ σήμερα ὁ εὐρύτερος θεσμικὸς χῶρος, οἱ ἐπιρροὲς τῆς κοινωνίας, τὰ media καὶ ὁ σύγχρονος πολιτισμὸς ποὺ παρέκαμψαν προοδευτικὰ τὸ παιδαγωγικὸ ἔργο τῆς οἰκογένειας καὶ αὐτὴν τὴν ἀποτελεσματικότητα τοῦ σχολείου. Τὰ προβλήματα αὐτὰ μᾶς ὁδηγοῦν στὴν ἀναζήτηση τῶν αἰτίων ποὺ παράγουν «ἀντισώματα», ἢ μᾶλλον «ἐμπόδια», στὴν κατανόηση τῆς συμπεριφορᾶς τῶν παιδιῶν ἀπὸ τοὺς γονεῖς. Τὸ δεύτερο ἥμισυ τοῦ 20οῦ αἰώνα ἐκδηλώθηκαν οἱ περισσότερες ἀρνητικὲς συνέπειες ἀπὸ μιὰ ἐπικίνδυνη λογικοποίηση τοῦ πολιτισμοῦ.
Κού-κου, λεπτομέρεια ἀπὸ ἔργο τοῦ Νικολάου Γύζη
A΄ Κρίση στα πρότυπα παιδείας
Ἡ μελέτη τῶν σχέσεων ἀνάμεσα στοὺς γονεῖς καὶ τὰ παιδιὰ ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ δύσκολα κεφάλαια τῶν ἐπιστημῶν ποὺ ἀναφέρονται στὴν Παιδεία. Συνήθως οἱ σχέσεις αὐτὲς ἐπηρεάζονται ἀπὸ πλῆθος ἑτερογενῶν κοινωνικῶν καὶ θεσμικῶν παραγόντων, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ψυχο- συναισθηματικὲς καταστάσεις. Οἱ γονεῖς λειτουργοῦν ὡς φορεῖς μηνυμάτων καὶ ἀποδέκτες παιδικῶν καὶ νεανικῶν ἀντιδράσεων. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ παρεμβαίνουν ἀποτελεσματικὰ στὴν καθοδήγηση τῶν παιδιῶν τους, ἀφοῦ ὁ τύπος τοῦ πολιτισμοῦ ποὺ κυριαρχεῖ κάνει δύσκολο τὸ ἔργο τους. Εἶναι φανερὸ ὅτι στὴ διαμόρφωση τοῦ νεανικοῦ χαρακτῆρα τὸν πιὸ σημαντικὸ ρόλο κατακτᾶ σήμερα ὁ εὐρύτερος θεσμικὸς χῶρος, οἱ ἐπιρροὲς τῆς κοινωνίας, τὰ media καὶ ὁ σύγχρονος πολιτισμὸς ποὺ παρέκαμψαν προοδευτικὰ τὸ παιδαγωγικὸ ἔργο τῆς οἰκογένειας καὶ αὐτὴν τὴν ἀποτελεσματικότητα τοῦ σχολείου. Τὰ προβλήματα αὐτὰ μᾶς ὁδηγοῦν στὴν ἀναζήτηση τῶν αἰτίων ποὺ παράγουν «ἀντισώματα», ἢ μᾶλλον «ἐμπόδια», στὴν κατανόηση τῆς συμπεριφορᾶς τῶν παιδιῶν ἀπὸ τοὺς γονεῖς. Τὸ δεύτερο ἥμισυ τοῦ 20οῦ αἰώνα ἐκδηλώθηκαν οἱ περισσότερες ἀρνητικὲς συνέπειες ἀπὸ μιὰ ἐπικίνδυνη λογικοποίηση τοῦ πολιτισμοῦ. Ἡ λογικοποίηση ἐκείνη ὑπερτόνισε τὶς τεχνολογικὲς κατακτήσεις τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοποθέτησε σὲ δευτερεύουσα θέση τὶς μεταφυσικές, ἀνθρωπιστικὲς καὶ συναισθηματικὲς ἀναζητήσεις του. Στὴν περίοδο αὐτὴ δόθηκε ἰδιαίτερη ἔμφαση στὸν «ἐκσυγχρονισμὸ» τῆς κοινωνικῆς καὶ πολιτιστικῆς ζωῆς. Ἡ ἀνάγκη βελτίωσης τοῦ πολιτιστικοῦ ἐπιπέδου, συμμετοχῆς στὰ ἀγαθὰ τοῦ πολιτισμοῦ, αὔξησης τῶν οἰκονομικῶν πόρων καὶ ἐξασφάλισης μιᾶς πολυεπίπεδης εὐημερίας, μετατόπισε τὰ ἀνθρώπινα ὁράματα, ἰδιαίτερα τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν, στὴν περιοχὴ τοῦ καταναλωτικοῦ καὶ εὐδαιμονιστικοῦ προγραμματισμοῦ καὶ συρρίκνωσε προοδευτικὰ τὴν ἔμφυτη πνευματικὴ καὶ μεταφυσικὴ ἔφεση τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ Παιδεία, κεντρικὴ θεσμικὴ περιοχὴ γιὰ τὴν ἀγωγὴ καὶ τὴν ἀνάπτυξη τῆς προσωπικότητας καὶ τὸν προσανατολισμὸ τοῦ πνεύματος στὴ γνώση, καθὼς καὶ τῶν κοινωνιῶν στὸν ἐξευγενισμὸ ἐνστίκτων καὶ συναισθημάτων, ἀπολυτοποίησε μονόπλευρα τοὺς στόχους της. Εὐθυγραμμίστηκε στὸ αἴτημα μιᾶς τεχνολογικῆς χρησιμοθηρίας καὶ στράφηκε ἀποκλειστικὰ σὲ γνωσιολογικὲς ἀρτιότητες μέσα ἀπὸ τὶς προτάσεις ἑνὸς ἐγωιστικοῦ «νεοθετικισμοῦ». Παλαιότερες ὑπαρξιακὲς ἀγωνίες τῆς πνευματικῆς διανόησης γιὰ βελτιστοποίηση τῆς προσωπικῆς καὶ τῆς συλλογικῆς ἠθικῆς, φιλοσοφικὲς ὑποδείξεις γιὰ καλλιέργεια ψυχικῶν ἀρετῶν καὶ θρησκευτικὲς ἀναφορὲς στὴ «θεοειδῆ καταγωγή», ποὺ γίνεται δίοδος γιὰ τὴν τελείωση τοῦ ἀνθρώπου, λησμονήθηκαν ἢ καὶ ἀποσιωπήθηκαν ὁλότελα. Ἡ νέα παιδεία ἑστίασε τοὺς ἀπώτερους στόχους της στὴν ἀνάπτυξη, τὴν παραγωγή, τὴν ἐξέλιξη, τὸ κέρδος, δηλαδὴ τὴν οἰκονομικὴ καὶ τεχνολογικὴ προώθηση τοῦ πολιτισμοῦ. Ὁλόκληρο τὸ ἐκπαιδευτικό μας σύστημα προσανατολίστηκε στὴ γνωσιολογικὴ προετοιμασία ὑποψηφίων γιὰ τὴν ἀνώτερη καὶ ἀνώτατη παιδεία, χωρὶς νὰ προσφέρονται οὐσιαστικὰ στοιχεῖα πνευματικῆς ἀγωγῆς, ἠθικῶν καὶ μεταφυσικῶν προσανατολισμῶν. Ἡ παιδεία γέννησε τὴν «παραπαιδεία», κι ἐκείνη μὲ τὴ σειρά της τὴν «ἐμπορευματοποίηση τῆς γνώσης», ποὺ δὲν εἶναι γνώση, ἀλλὰ ἄκριτη ἀπομνημόνευση ποσότητας στοιχείων μέχρι νὰ συμπληρωθεῖ ἡ ἀπαίτηση γιὰ τὴν ἐξασφάλιση τῆς θέσης. Σ’ αὐτὸ τὸ σύστημα παιδείας, δὲν ἔγινε λόγος γιὰ ἀρετή, ἔτσι τὰ ἀποτελέσματά του, ἀντὶ νὰ μορφώνουν, παραμόρφωσαν. Γνωστὴ ἡ συνταγὴ τοῦ ἐκφυλισμοῦ, τὴν εἶχαν ἐντοπίσει οἱ πρόγονοί μας ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα, γι’ αὐτὸ καί, ὅπως ἔγραψε ὁ Πλάτων στὸν Μενέξενο:, «πᾶσα ἐπιστήμη (παιδεία), χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς, πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται».
Β΄ Προβλήματα και αδιέξοδα
Ὅταν ἀναφερόμαστε σὲ προβλήματα καὶ ἀδιέξοδα τῆς σύγχρονης νεότητας, εἶναι ἀνάγκη νὰ ὁρίζουμε ἐκεῖνα ποὺ ἀποτελοῦν ἔκφραση κοινωνικῆς παθολογίας. Τὰ προβλήματα τῆς νεότητας στὴν ἐποχή μας ἔπαυσαν νὰ εἶναι ἐνδοοικογενειακά. Βγῆκαν στὸν ὁρίζοντα τῶν ἐθνικῶν προβληματισμῶν καὶ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο πέρασαν στὴν παγκόσμια συνείδηση. Τίποτε ἀπ’ ὅ,τι υἱοθετοῦν οἱ νέοι στὴν «ἐκ διαμέτρου» ἀντίθετη πλευρὰ τῆς Γῆς δὲν παραμένει ἀποκλειστικότητά τους, ἀφοῦ σὲ λίγα λεπτὰ ἀποκτᾶ χαρακτήρα συρμοῦ καὶ γίνεται μόδα γιὰ τὴν παγκόσμια νεολαία. Κι οἱ μεταβολὲς δὲν περιορίζονται κάπου, ἀλλὰ ἐκτείνονται σὲ ὅλους τους κοινωνικοὺς θεσμούς. Εἶναι εὔκολο νὰ τὶς ἐντοπίσουμε στὴν οἰκονομία, τὴν πολιτική, τὴν ἐπιστήμη, τὴν τεχνολογία, τὴν ἠθική, τὴν τέχνη, ἀλλὰ κι αὐτὴν τὴν θρησκευτικὴ πίστη. Ὅλα αὐτὰ ὀφείλονται στὶς «πρόοδους» τῆς Ἐπιστήμης καὶ τῆς Τεχνολογίας. Τὸ μέλλον, ποὺ ἔρχεται, μᾶς ἐπιφυλάσσει φανταστικὲς μεταμορφώσεις καὶ μεταβολές. Ὅλα αὐτὰ στὰ μάτια τῶν μεγαλυτέρων, ἀκόμη καὶ ὅταν δὲν μποροῦν νὰ ἑρμηνευθοῦν, μοιάζουν συνήθως μὲ αὐτονόητες συνέπειες τοῦ πολιτισμοῦ. Στὰ μάτια ὅμως τῆς νεότερης γενιᾶς ἐκπροσωποῦν ἕνα πλῆθος ἀντιφάσεων ποὺ ἀπειλοῦν ὄχι μόνο τὸν δεδομένο πολιτισμό, ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρη τὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας. Κι εἶναι ἀλήθεια, ἀφοῦ οἱ ἀντιφάσεις ἀποκαλύπτουν διάσπαση ἰσορροπιῶν ποὺ ἔχουν τεθεῖ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Δημιουργό. Στὸ σημεῖο αὐτὸ φαίνεται ἡ ἐνοχὴ τῶν ἰδεολογιῶν ποὺ λειτούργησαν ὡς ὑποκατάστατα θρησκευτικῆς πίστης, ὅταν στὸ μεσοδιάστημα τῶν δύο πολέμων διακηρύχτηκε ἀπὸ τοὺς «δῆθεν τολμηροὺς» ὁ «θάνατος» τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὑποκατάσταση πραγματοποιήθηκε μὲ δόλιο τρόπο. Νεκραναστήθηκαν ξεχασμένες οὐτοπίες γιὰ δῆθεν τέλειους κόσμους, γιὰ δῆθεν ἰδανικὲς πολιτεῖες ποὺ ὑπόσχονταν μαγικὲς ἀλλαγὲς τοῦ κόσμου, χωρὶς προηγούμενες ἐσωτερικὲς μεταλλαγὲς τοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι κέρδισαν τὰ «ρομαντικὰ νειάτα» καὶ λέγε-λέγε πίστεψαν πὼς μὲ φωνὲς καὶ συνθήματα θὰ γινόταν τὸ θαῦμα. «Θαύματα, γράφει ὁ Σαίξπηρ, δὲν γίνονται στὴ χώρα τῶν τεμπέληδων καὶ τῶν ὀνειροπαρμένων». Καὶ δυστυχῶς οἱ ἰδεολογίες γέμισαν τὴν ἀνθρωπότητα μὲ ὀνειροπαρμένους καὶ τεμπέληδες. Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ξαναῆρθε στὴν ἐπικαιρότητα καὶ ἡ μεταμόρφωση τῆς οἰκογένειας κάτω ἀπὸ τὶς νέες πιέσεις τῆς Βιομηχανικῆς Ἐπανάστασης. Ἐδῶ χρειάζεται νὰ σταθοῦμε, ἀφοῦ ἡ οἰκογένεια εἶναι ὁ πρῶτος χῶρος τῶν ἀδιεξόδων. Ἀπὸ τὴ μιὰ ἡ «ἀστικὴ» κι ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ «ἀγροτικὴ» οἰκογένεια βιώνουν σήμερα δύο ὀντολογικὲς ἑτερότητες. Ἡ ἀστικὴ τρέχει στὸν χρόνο καὶ βιάζεται νὰ ἀποβάλει τὰ στοιχεῖα τοῦ παρελθόντος. Φιλελεύθερη καὶ τολμηρή, ἐξοικειώνεται μὲ τὶς ἀπαιτήσεις τῆς ἠθικῆς τῶν ἀπρόσωπων σχέσεων, ποὺ ἐξισώνει χωρὶς νὰ ἱεραρχεῖ, ποὺ ὑπερτονίζει τὸ δικαίωμα σὲ βάρος τῆς ὑποχρέωσης καὶ ὑποσκάπτει καταλυτικὰ τὴν ἱεράρχηση τῶν κοινωνικῶν ρόλων. Ἡ οἰκογένεια αὐτὴ θεοποιεῖ τὴν ἄνεση, τὸν καταναλωτισμό, τὸν θρησκευτικὸ συγκρητισμὸ ἢ τὴν θετικιστικὴ ἐκτίμηση τῆς πίστης ὡς κάτι τὸ ἀναχρονιστικό, καὶ τὴν ὑπέρβαση τῶν ἠθικῶν δεσμεύσεων «ἐν ὀνόματι» δῆθεν τῆς ἐλευθερίας. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ἡ ἀγροτικὴ οἰκογένεια ἐγκλωβίζεται ἐπίμονα στὴ στατικότητα τῶν ἠθῶν καὶ τῶν ἐθίμων, χωρὶς νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ ἀπαντήσει στὰ αἰτήματα τῶν καιρῶν. Συντηρητικὴ καὶ δύσκαμπτη, χωρὶς ἐπιχειρήματα, κρατᾶ τὸν τύπο τῆς παράδοσης καὶ χάνει τὰ νειάτα. Γίνεται ἀσφυκτικὴ γιὰ τὰ μέλη της καὶ μοιραῖα προκαλεῖ τὸ «χάσμα τῶν γενεῶν», τὴν ἐπανάσταση τῶν νέων καὶ τὴ φυγή τους ἀπὸ τὴν οἰκογενειακὴ στέγη. Τελικά, γιὰ τὴν προοπτικὴ αὐτὴ ὁ ὅρος «ἐπανάσταση» ἀπέκτησε μικροκοινωνικὴ σημασία, ἐγκωμιάστηκε ὡς ἡρωισμὸς χωρὶς τὶς ἀναστολὲς καὶ τοὺς φραγμοὺς τῶν «μή», τῶν «ὄχι», τῶν «πρόσεχε», τῶν «φυλάξου». Πρὶν ἀφήσουμε τὸν χῶρο τῆς οἰκογένειας εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀναφερθοῦμε, ἔστω καὶ βιαστικά, στὶς τάσεις «ὑπερπροστατευτισμοῦ», ποὺ ὡς ἕνα μεγάλο βαθμὸ προσδιορίζουν τὶς σχέσεις τῶν συγχρόνων γονέων ἀπέναντι στὰ παιδιά τους. Τὸ φαινόμενο αὐτὸ δὲν εἶναι ἄγνωστο καὶ σὲ παλαιότερες ἐποχές. Ἀναπτύσσεται ὡς πολὺ θετικὴ διάθεση παροχῶν καὶ ἀποτελεῖ ψυχολογικὴ ἀντιστροφὴ ἐμπειριῶν στερήσεων ποῦ ἔζησαν οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς σὲ ἀνάλογες ἡλικίες. Ἡ διάθεση αὐτὴ εἶναι φανερὸ ὅτι τροφοδοτεῖται ἀπὸ μιὰ «ἀλόγιστη ἀγάπη», ποὺ ἀδυνατεῖ νὰ ἀντιληφθεῖ τὴν παιδαγωγικὴ σημασία τοῦ «ὄχι» καὶ τῆς «ἀπαγόρευσης». Ὅμως μὲ τὶς διαρκεῖς παροχὲς ἀμβλύνεται προοδευτικὰ ἡ αἴσθηση τοῦ μέτρου καὶ τῆς ἰσορροπίας καὶ καθυστερεῖ ἐπικίνδυνα ἡ ἀνάπτυξη τῆς αὐτοσυνείδησης καὶ τῆς εὐθύνης στὸν νέο.
Γ΄ Γεφύρωση του χάσματος των γενεών
Ἂν θέλουμε, λοιπόν, νὰ προσεγγίσουμε τὰ παιδιά μας καὶ νὰ κατανοήσουμε τὴ συμπεριφορά τους, πρέπει νὰ ἐμβαθύνουμε στὶς λεπτομέρειες τῶν προβληματισμῶν τῆς νεότητας. Χρειάζεται νὰ σκύψουμε προσεκτικὰ πάνω στὸ «χάσμα τῶν γενεῶν» καὶ νὰ ψηλαφήσουμε τὶς πτυχὲς τῆς διαμαρτύρησης τῶν νέων της ἐποχῆς μας. Νὰ δοῦμε τί προκαλεῖ τὶς μηδενιστικές τους τάσεις, τὴν περιφρόνηση τῶν θεσμικῶν ἀναγκαιοτήτων κοινωνικῆς συνοχῆς, ὅπως τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογένειας, τὴ στροφὴ στὰ ναρκωτικὰ καὶ τὰ παραισθησιογόνα, τὴν αὔξηση τῆς ἐφηβικῆς καὶ μετεφηβικῆς ἐγκληματικότητας, τὸν μαρασμὸ κι ἴσως τὸν θάνατο τοῦ ἀνθρωπισμοῦ, τὴν ἀμφισβήτηση τῶν πνευματικῶν καὶ τῶν θρησκευτικῶν ἀξιῶν. Ὅσοι ἀσχολήθηκαν μὲ τὴν ἐξέλιξη τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας ὁμολογοῦν ὅτι σὲ καμμιὰ φάση της ἡ ἐξέλιξη αὐτὴ δὲν παρουσιάζει τόσο μυστήριο καὶ τόσες ἀντιφάσεις, ὅσες στὴν ἐφηβικὴ καὶ μετεφηβικὴ ἡλικία. Ἡ φάση αὐτὴ προσδιορίζεται ἀπὸ μιὰ ἐσωτερικὴ «κρίση ταυτότητας», κι εἶναι ἡ πιὸ σημαντική της περιόδου. Ὁ νέος ἔχει ἀνάγκη νὰ δείξει ὅτι μεγάλωσε, εἶναι κάποιος, αὐτόνομος, καὶ ὄχι τὸ ἐξάρτημα τῆς οἰκογένειας. Γι’ αὐτό, ἐνῷ ἀπορρίπτει τοὺς μεγάλους, κάνει συνήθως αὐτὰ ποὺ χαρακτηρίζουν τοὺς μεγάλους. Ἀπὸ τὴ μιὰ ἀπορρίπτει τὶς παραδοσιακὲς λύσεις καὶ αὐθεντίες καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη νοσταλγεῖ πρότυπα, ἀκολουθώντας τυφλὰ τὶς ἰδεολογίες. Τέτοιοι στοχασμοὶ εἶναι ἀναπόφευκτο νὰ ὁδηγοῦν σὲ σύγκρουση μὲ ἀπόλυτες ἀλήθειες, πρᾶγμα ποὺ φυσιολογικὰ ὁδηγεῖ σὲ κρίσεις ἀμφιβολίας ἢ ἀκόμη καὶ ἀπιστίας. Οἱ μεγαλύτεροι ἀμφισβητίες ὅλων τῶν ἐποχῶν, στὶς περιοχὲς τῆς πνευματικῆς αὐθεντίας, διατύπωσαν τὶς βασικὲς ἀμφισβητήσεις τους κατὰ τὴν περίοδο τῆς ἐφηβείας. Μιὰ τέτοια περίπτωση σκεπτικισμοῦ καὶ ἀμφισβήτησης κλείνεται στὸ κείμενο τῆς Παραβολῆς τοῦ Ἀσώτου. Τὸ παλληκαράκι ποὺ γίνεται ἄντρας, καὶ ἀσφυκτιᾶ κάτω ἀπὸ τὴν πατρικὴ προστασία, σὲ μιὰ ἔκρηξη «ἐφηβικῆς ἐπανάστασης», ἐπιζητεῖ τὴν ἀνεξαρτησία του. Μιὰ καὶ δυὸ παρουσιάζεται στὸν πατέρα καὶ χωρὶς περιστροφές, μὲ ἀρκετὴ δόση θρασύτητας, τοῦ λέει: «Γέρο, δός μου ὅ,τι μοῦ ἀνήκει». Τὸ κείμενο τῆς Παραβολῆς δὲν κάνει λόγο οὔτε γιὰ ἄρνηση οὔτε γιὰ ἀντίρρηση τοῦ πατέρα. Μόνο μᾶς πληροφορεῖ ὅτι τοῦ ἔγινε τὸ χατήρι. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα εἶναι γνωστὴ ἡ συνέχεια. Μᾶς ἐνδιαφέρει ὅμως τὸ τέλος τῆς Παραβολῆς καὶ εἰδικὰ ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ ἀσώτου ἀπὸ τὸν πατέρα. Τὸν δέχτηκε, τὸν ἀγκαλίασε, τὸν συγχώρεσε, τὸν ἀποκατέστησε στὴ θέση τοῦ γιοῦ καὶ γιόρτασε τὸ γεγονὸς τῆς ἐπιστροφῆς. Κανένας λόγος γιὰ τὴ χαμένη περιουσία, καμμιὰ νύξη γιὰ τὴν ἐπανάσταση, καμμιὰ συζήτηση γιὰ τιμωρία. Σὲ ὅλες τὶς φάσεις πρυτάνευσε ἡ στοργὴ καὶ ἡ ἀγάπη. Μ’ αὐτὴν γεφυρώθηκε τὸ χάσμα, μ’ αὐτὴν ἀπομακρύνθηκε ἡ σύγκρουση. Τελικά, μπροστά μας ὀρθώνονται δύο ἐρωτήματα. Τὸ πρῶτο: Γιατί μᾶς ταλανίζουν σήμερα τὰ προβλήματα τῆς σύγχρονης νεότητας; Καὶ τὸ δεύτερο: Μήπως δὲν δώσαμε ἀγάπη στὰ παιδιά μας ἢ μήπως ἀντὶ ἐκείνης τοὺς δώσαμε ἀρρωστημένα ὑποκατάστατά της ποὺ ἔφεραν τὰ γνωστὰ δραματικὰ ἀποτελέσματα; Οἱ ἀπαντήσεις στὰ ἐρωτήματα αὐτὰ εἶναι προσωπικὲς καὶ χρειάζεται νὰ εἶναι ἔντιμες καὶ εἰλικρινεῖς.
Πηγή: (Γ. Ε. Κρασανάκη, Ψυχολογία τοῦ παιδιοῦ, Ἀθήνα 1987. K. R. Muhlbauer, Κοινωνικοποίηση. Θεωρία καὶ Ἔρευνα (μέτ. Δ. Δημοκίδη), Θεσσαλονί- κη 1990. Ε. Π. Παπανούτσου, Ἡ Παιδεία. Τὸ μεγάλο μας πρόβλημα, Ἀθήνα 1976.http://spoudasterion.pblogs.gr/tags/chasmageneon-gr.html ,http://www.mplogk.com/2009/11/26/peri-toxasma-geneon ,http://2opseis.neolaia.de/DaneiaeeU/Oay_ io_7/Oa_daeaeU/oa_daeaeu.html ),Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Είμαστε στην πιο τραγική στιγμή της ιστορίας μας η χώρα μας ζεί εκτός πραγματικότητας. Μας κυβερνούν ανόητοι παίδες... Ο λαός πάσχει και αυτοί παλιμπαιδίζουν μαρξιστικά ή βγάζουν τα λεφτά τους έξω νεοφιλελεύθερα...
Βουλιάζουμε και αυτοκτονούμε, σε όλους τους τομείς...
Της Oικονομιας: Oι οφειλές των ελλήνων ανέρχονται σε δεκάδες δις. Αυτά δεν πρόκειται να εξοφληθούν ποτέ. Τι χρειάζονται λοιπόν νέοι φόροι, περικοπές μισθών και συντάξεων;..."Ουκ Αν λάβοις παρά του μη έχοντος". Εξαργύρωσε τις λίστες των ληστών, αν μπορείς....
Της Οικογενειας: Kαμμιά φροντίδα για την επιβίωση της ελληνικής οικογένειας. Ανεργία, φτώχεια, ανασφάλεια. Κάποιες ψευτοδουλιές μειωμένων ωραρίων χωρίς προοπτική. Ψευδαίσθηση και αυταπάτη. Οι νέοι δεν παντρεύονται, δεν τεκνοποιούν. Μόνη απασχόληση η καφετέρια. Κι ενώ η ελλάδα γηράζει και πεθαίνει, το σύμφωνο μας μάρανε! Κρίμα! & ντροπή!
Της Κοινωνιας: Kαμμιά ανάπτυξη, καμμιά ανάσα, καμμιά ελπίδα. Μόνη κινητικότητα τα hot spots. Και με το δίκηο τους ρωτάνε οι έλληνες: -εμάς δε μας γέννησε μάννα; όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων που ήταν οι μκο; δεν αντέχουμε άλλο.
Της Παιδειας: Ποιόν ρώτησε ο υπουργός για να καταργήσει τις μαθητικές παρελάσεις; οι γονείς θέλουν να καμαρώσουν τα παιδιά τους. Μήπως θέλει να καταργήσει γενικώς τις παρελάσεις; μετά ποιός θα πάει να δεί ποιόν; ποιόν ρώτησε ο υπουργός για την μετάλλαξη του μαθήματος των θρησκευτικών; πως επεμβαίνει στα βαπτισμένα παιδιά των ορθοδόξων ελλήνων; κουμάντο στα δικά του. Ποιόν ρώτησε ο υπουργός για τις αλλαγές στην ιστορία; ρώτησε τους απογόνους των ηρώων και των αδικοχαμένων; γιατί τέτοιο μίσος;
Της Ενημερωσης: Έχουμε τα χειρότερα μμε στον κόσμο. Έξι χρόνια μνημόνια και αυτά συνεχίζουν να εξυπηρετούν κομματικά και επιχειρηματικά συμφέροντα, δείχνουν τούρκικα σήριαλς και συνταγές μαγειρικής στους πεινασμένους, νυχτερινή ζωή στους άφραγκους και μεσημεριανά κουτσομπολιά στους άνεργους. Συγχρόνως κάνουν μαύρη προπαγάνδα για τους μετανάστες και δεν ωφελούν κανένα. Σε ένα μόνο συμφωνούν: στη μαρξιστική (ουτοπική) θεώρηση της ζωής και στον πόλεμο κατά της πίστεως.
Της Πολιτικης: Υποσχέσεις, μπαλκόνια και προγράμματα ανεκπλήρωτα, ψέματα, λεονταρισμοί, δήθεν παραιτήσεις και κυβισθήσεις, ανύπαρκτη κοινοβουλευτική διαδικασία, νομοθετικές ρυθμίσεις, αδιάβαστα κατεπείγοντα, τυφλή κομματική πειθαρχία, δημοψηφίσματα μιάς χρήσεως, κυβερνητικές συγκλίσεις των πιο ετερόκλητων στοιχείων, τα άκρα στη δόξα τους, οι αναρχικοί στην τρελή χαρά τους, οι ποινικοί αλωνίζουν, εκλογές και απειλή εκλογών, κανένας σεβασμός στη νοημοσύνη μας.
Της Στρατιωτικης οικογενειας: Τι γίνεται ορέ παλληκάρια; λεβέντες της σσε και της ναυτικών δοκίμων, καπεταναίοι της στεριάς και της θάλασσας; γεράκια της ικάρων; "που καταντήσαμε λοχία;" ποιά είναι η αποστολή σας; σουρωτήρι γίνανε τα σύνορα. Εντάξει, να μη κάνουμε κατάλυση του πολιτεύματος, αλλά και τόση σεμνότητα πάει πολύ. Συμπαρασύρατε σε σιωπή και ανεκτικότητα και τα σώματα ασφαλείας.
Της Πνευματικης Ηγεσιας: Τι είναι πιο αναγκαίο σήμερα; ένας τηλεοπτικός σταθμός της εκκλησίας. Για την αλήθεια. Αφού είμαστε σε ιδεολογικό πόλεμο. Τώρα που ανακατανέμονται οι συχνότητες. Ακόμη και στα συσσίτια ήρθαν οι μκο και πήραν τη δόξα της εθελοντικής εκκλησιαστικής φιλανθρωπίας. Ο λόγος μας χρειάζεται. Όχι όμως για να γίνουμε δεκανίκι της κυβέρνησης, παρακολούθημα του σόρος και αβανταδόροι του πάπα. Ποτέ να μη αποκτήσουμε ήχο και εικόνα αν είναι να βλέπουμε ασταύρωτους ρασοφόρους και συναντήσεις με αθεράπευτους αθέους, υψηλόβαθμους αιρετικούς και δεδηλωμένους εκκλησιομάχους μέσα σε αμήχανα χαμόγελα.
"πάντα η καρδιά μου στην ελλάδα τουφεκίζεται..."
Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας
Το Ε' Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) επεξεργάστηκε δύο σχέδια Προεδρικών Διαταγμάτων του υπουργείου Παιδείας, το ένα αφορά τις Μουσουλμανικές Σπουδές στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ και το οποίο κρίθηκε νόμιμο, και το δεύτερο αφορά τη μετονομασία του Τμήματος Σλαβικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, το οποίο κρίθηκε μη νόμιμο.
Ειδικότερα, το πρώτο σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος προβλέπει την ίδρυση εισαγωγικής κατεύθυνσης Μουσουλμανικών Σπουδών στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), που αρχίζει από το ακαδημαϊκό έτος 2016-2017.
Το ΣτΕ στην υπ' αριθμ. 85/2016 γνωμοδότησή του, αναφέρει ότι σύμφωνα με τα στοιχεία που συνοδεύουν το επίμαχο σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος, η ίδρυση της κατεύθυνσης Μουσουλμανικών Σπουδών «συναρτάται με τη διευκόλυνση των αποφοίτων των μουσουλμανικών ιεροσπουδαστηρίων της Θράκης να ολοκληρώσουν τις θεολογικές σπουδές τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και με την ανάγκη ενός διαθρησκευτικού διαλόγου».
Οι σύμβουλοι Επικρατείας έκριναν νόμιμο το επίμαχο σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος.
Παράλληλα, το δεύτερο σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος αφορά τη μετονομασία του Τμήματος Σλαβικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών σε Τμήμα «Ρωσικής Γλώσσας και Φιλολογίας και Σλαβικών Σπουδών», ενώ παράλληλα προβλέπει την ίδρυση δύο εισαγωγικών κατευθύνσεων: α) της Ρωσικής Γλωσσάς και Φιλολογίας και β) των Σλαβικών Σπουδών.
Το ΣτΕ με την υπ΄ αριθμ. 84/2016 γνωμοδότησή του έκρινε μη νόμιμο το εν λόγω σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος, καθώς είναι σε απόκλιση από τη γνώμη της «Αρχής Διασφάλισης και Πιστοποίησης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση» (ΑΔΙΠ).
Όπως αναφέρεται στη γνωμοδότησή του ΣτΕ, η γνώμη της ΑΔΙΠ είναι ότι «δεν είναι δυνατόν στην παρούσα φάση να διατυπώσει θετική καταρχήν άποψη για τη μετονομασία του Τμήματος Σλαβικών Σπουδών και καθορισμού εισαγωγικών κατευθύνσεων εάν δεν πληρούνται ορισμένες προϋποθέσεις».
Οι προϋποθέσεις αυτές, μεταξύ των άλλων, είναι να καθοριστούν η ακαδημαϊκή φυσιογνωμία, ο προσανατολισμός του προγράμματος σπουδών, η δομή και η οργάνωση αυτού, τα μαθησιακά αποτελέσματα και τα επιδιωκόμενα προσόντα (τα οποία πρέπει να είναι με τα διεθνώς αποδεκτά ακαδημαϊκά κριτήρια και πρότυπα), το διδακτικό προσωπικό που θα μπορούσε να συμβάλλει στη διδασκαλία, ο καθορισμός του γνωστικού αντικειμένου, κ.λπ.
Είπε ο Παναγιώτατος στον Ποντίφηκα στη συνάντηση της Λέσβου περίπου τα εξής: "Κάθε φορά που σας υποδεχόμαστε θυμόμαστε τι ωραία περάσαμε τις προηγούμενες φορές..."
Δηλαδή, τι θυμόμαστε γενικώτερα; Παραδείγματος χάριν:
1. Όταν συλλειτουργούσαμε στον άγιο Πέτρο έπεσαν ταυτόχρονα δύο κεραυνοί στο θόλο του ναού και μυαλό δε βάλαμε για να σταματήσουμε τα θέατρα του παραλόγου
2. Όταν πήγαμε στους Αγίους Τόπους, μετά την αναχώρησή μας πήρα φωτιά ο Ναός της Γεννήσεως του Χριστού και πάλι δεν υποψιαστήκαμε καν τι ζητεί ο Θεός από μας
3. Όταν μιλούσαμε για την ειρήνη του κόσμου και εξαπολύσατε συμβολικά δύο περιστέρια από το παράθυρο της κατοικίας σας, το ένα τόφαγε ένας γλάρος και το άλλο ένα κοράκι, μπας και κατανοήσουμε την υποκρισία της τακτικής και ρητορικής σας
4. Όταν κάναμε τη συμπροσευχή της Ασίζης ήρθαν μάγοι, ειδωλολάτρες και σατανιστές και ευλογούσαν εμάς τους χριστιανούς, πράγμα που σταύρωσε ακόμη μια φορά τον Κύριο της δόξης
5. Όταν γινόταν ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία είπατε - συμβουλεύσατε τις μεγάλες δυνάμεις ή να αφοπλίσουν τους σέρβους ή να εξοπλίσουν τους μουσουλμάνους και τώρα τους φορτωθήκαμε στο σβέρκο μας, γιατί και μεις τότε είχαμε καταπιεί τη γλώσσα μας
6. Όταν υπογράψαμε δηλώσεις με Εβραίους και ραββίνους ότι δήθεν δε φταίει ο ιουδαϊκός λαός για το θάνατο του Χριστού, τη στιγμή που οι ίδιοι οι Εβραίοι αναθεμάτισαν τον εαυτό τους, να πέσει το αίμα του Κυρίου στα κεφάλια τους και στα παιδιά τους, ο δε Χριστός προεφήτευσε για τον διασκορπισμό τους και την ερήμωσή του, δεν ακούσαμε τη φωνή του Θεού μέσα στην ιστορία
7. Πόσες φορές άραγε, σεις και οι προκάτοχοί σας, ζητήσατε συγγνώμη από την επιστήμη, από οικογένειες και κακοποιημένα παιδιά, τη διεθνή κοινότητα, από λαούς φυλές και γλώσσες για τα εγκλήματα του παπισμού... Πού πάει άρα το αλάθητο και το πρωτείο σας;
Αλήθεια τι να πρωτοθυμηθούμε ψευδοεπίσκοπε της πρωτοθρόνου της αγάπης πρεσβυτέρας Ρώμης;...
1. Ότι ενώ διαλεγόμαστε ορθόδοξοι και παπικοί εν αληθεία δήθεν και αμοιβαία αγάπη, για την ενότητα και την ισότητα σείς δημιουργείτε απανταχού ουνιτικές εκκλησίες και παραπλανάτε τον κόσμο ότι είσαστε ορθόδοξοι
2. Ότι ενώ υπέγραψαν όλοι την ένωση στην ψευδοσύνοδο Φερράρας - Φλωρεντίας, σεις ομολογήσατε την αποτυχία σας, μόλις διαπιστώσατε την απουσία της υπογραφής Μάρκου του Ευγενικού
3. Ότι εν καιρώ Ενετοκρατίας στους αγίους Τόπους όλη τη μέρα σαν τους ιερείς της Βάαλ γυρνούσατε πέριξ του κουβουκλίου του Παναγίου Τάφου για να ανάψει ο Θεός το Πανάγιο Φως και ουδέν εποιήσατε και μετάνοια και επιστροφή στην Ορθοδοξία δεν δείξατε
Τι να πρωτοθυμηθούμε κυβερνήτα του Βατικανού... Υπάρχει κάτι ευχάριστο και θεάρεστο; Ποιός σπρώχνει άραγε το Δούρειο Ίππο της παρουσίας σας ανάμεσα σε ευγενικούς λαούς και τους κάνετε "υιούς γεένης διπλοτέρους υμών";
Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας
Ο διορισμός του από τον Φίλη για τα σχολικά προγράμματα, οι στενές σχέσεις με τον Στ. Γιαγκάζογλου και οι περίεργες συμπτώσεις με τις ιδέες για αλλαγή του μαθήματος.
Ο Άγγελος Βαλλιανάτος (αδελφός του Γρηγόρη των ομοφυλοφίλων) μετέχει σε παγκόσμιο συμβούλιο του Ιδρύματος Arigatou, που προωθεί διεθνώς την πανθρησκεία
***
«Ιθύνων νους» νεοβουδιστικής οργάνωσης αποφασίζει για τα Θρησκευτικά
«Εκλεκτός» τον Ν. Φίλη και δεξί χέρι του Σταύρου Γιαγκάζογλου
Ο σχολικός σύμβουλος Άγγελος Βαλλιανάτος
(αδελφός του Γρηγόρη των ομοφυλοφίλων)
μετέχει σε διεθνές συμβούλιο της Arigatou,
που «διαφημίζει» την πανθρησκεία
***
Στενές σχέσεις με «περίεργες» θρησκευτικές ομάδες του εξωτερικού, που μάλιστα διαθέτουν τεράστια οικονομική δύναμη, φαίνεται ότι διατηρεί ένα οπό τα πρόσωπα που πρωτοστατούν στην προσπάθεια «μετάλλαξης» του μαθήματος των Θρησκευτικών. Μάλιστα, αυτές οι σχέσεις θα μπορούσαν σε μεγάλα βαθμό να εξηγήσουν την εμμονή ορισμένων κύκλων στην Ελλάδα όσον αφορά την προώθηση της δήθεν θρησκευτικής ανεκτικότητας, που σε μεγάλο βαθμό παραπέμπει στη λεγόμενη πανθρησκεία.
Ο λόγος για τον σχολικό σύμβουλο Άγγελο Βαλλιανάτο (αδελφός του γνωστού προέδρου των ομοφυλοφίλων Γρηγόρη Βαλλιανάτου), ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει κεντρική θέση στις διαδικασίες αλλαγής των σχολικών μαθημάτων, αφού συστηματικά συμμετέχει στις σχετικές επιτροπές του υπουργείου Παιδείας. Ο κ. Βαλλιανάτος είναι ουσιαστικά το δεξί χέρι του κ. Σταύρου Γιαγκάζογλου, που είναι σύμβουλος του υπουργείου Παιδείας και προϊστάμενος του Γραφείου Α' του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής. Οι δυο τους (Γιαγκάζογλου και Βαλλιανάτος) τον τελευταίο καιρό υποστηρίζουν με πάθος διάφορες «καινοτόμες» ιδέες για τα θρησκευτικά, που -όλως τυχαίως- βρίσκονται σε πλήρη ταύτιση με τις απόψεις του Νίκου Φίλη. Άλλωστε, ο κ. Φίλης -που θέλει εμμονικά να προωθήσει τη θρησκειολογία- φρόντισε να τους διορίσει στην αρμόδια επιτροπή του υπουργείου Παιδείας για τις αλλαγές στο μάθημα. Τέλος, ο κ. Βαλλιανάτος είναι εξέχον στέλεχος του συνδέσμου θεολόγων ΚΑΙΡΟΣ και πρόσφατα ανέπτυξε το θέμα των αλλαγών στα Θρησκευτικά σε ειδική συνέντευξη Τύπου - παρουσίαση.
ΡΟΛΟΣ «ΚΛΕΙΔΙ»
Η «Ορθόδοξη Αλήθεια» αποκαλύπτει σήμερα ότι ο κ. Άγγελος Βαλλιανάτος -με τον τόσο κομβικό ρόλο στο υπουργείο Παιδείας- μετέχει στο ενδεκαμελές παγκόσμιο συμβούλιο της «περίεργης» οργάνωσης Arigatou, που αποτελεί δημιούργημα (και όργανο) μιας ιαπωνικής νεοβουδιστικής θρησκευτικής οργάνωσης. Συγκεκριμένα, μετέχει στο Συμβούλιο Διαθρησκειακής και Ηθικής Εκπαίδευσης για Παιδιά του Ιδρύματος Arigatou, μαζί με πολλούς βουδιστές αλλά και πιστούς κάθε λογής, και μάλιστα στην επίσημη ιστοσελίδα της οργάνωσης υπάρχουν η φωτογραφία και το βιογραφικό του. Ο ρόλος του, πιο συγκεκριμένα, δεν είναι τυπικός, αλλά έχει ευθύνη να σχεδιάζει (!) και να εκτελεί προγράμματα.
Το συγκεκριμένο συμβούλιο, που τυγχάνει μεγάλης και πανάκριβης προώθησης παγκοσμίως (άγνωστο με ποιους πόρους), με πρόσχημα την «ανεκτικότητα» και την «ειρήνευση», προωθεί εμμέσως τα διδάγματα του βουδισμού. Ενδεικτικό της σοβαρότητας του θέματος είναι ότι η «μητρική» Arigatou συνεργάζεται με βουδιστικές και ινδουιστικές οργανώσεις οι οποίες έχουν χαρακτηριστεί από την Εκκλησία της Ελλάδος παραθρησκευτικές ομάδες και αιρέσεις.
Δημιουργείται, λοιπόν, μείζον θέμα για τον κ. Βαλλιανάτο, που, ενώ κατέχει αυτό τον ρόλο σε διεθνή (κρυφο)βουδιστική οργάνωση, ταυτόχρονα στην Ελλάδα επηρεάζει καθοριστικά το μέλλον του μαθήματος των Θρησκευτικών. Πώς συνάδουν αυτοί οι δύο ρόλοι; Και, επίσης, είναι σε γνώση του υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη και του στενού συνεργάτη του Σταύρου Γιαγκάζογλου η «διεθνής καριέρα» του κ. Βαλλιανάτου; Είναι δυνατόν να ορίζει την τύχη της παιδείας -και όσων διδάσκονται τα Ελληνόπουλα- ένας άνθρωπος που υπηρετεί σκοπούς μιας οργάνωσης η οποία θεωρεί ότι όλες οι θρησκείες είναι πάνω κάτω το ίδιο και το αυτό;
Σε γνώση μας έφτασαν, επίσης, πληροφορίες που αναφέρουν ότι ο κ. Βαλλιανάτος και εντός Ελλάδος έχει εκδηλώσει ανοιχτά τέτοιες διαθέσεις, κάνοντας, για παράδειγμα, «σεμινάρια» που είχαν πρακτικές διαλογισμού. Αν είναι αληθές, είναι πράγματι αδιανόητο!
Όλως τυχαίως τα νέα Προγράμματα Σπουδών στα Θρησκευτικά του 2011, 2014 και 2015, στα οποία συμμετείχε ο κ. Βαλλιανάτος είτε στην ομάδα συγγραφής είτε στην ομάδα αξιολόγησης, έχουν πολυθρησκειακό χαρακτήρα, η δε φιλοσοφία τους είναι η ανάμειξη του χριστιανισμού με όλες τις θρησκείες. Την ίδια φιλοσοφία ανάμειξης των θρησκειών με στόχο μια «νέα πνευματικότητα» έχει και η Arigatou, στην οποία είναι «μεγαλοστέλεχος». Τυχαίο;
Παρότι ο κ. Βαλλιανάτος μπορεί να υποστηρίξει ότι μετέχει σε μια γνωστή παγκόσμια οργάνωση που είναι ανεγνωρισμένη και έχει στόχο την «παγκόσμια ειρήνη και κατανόηση», θέτουμε ευθέως τα εξής ερωτήματα:
1. Έχει ή όχι η Arigatou βουδιστική Προέλευση;
2. Υποστηρίζει ή όχι η Arigatou ότι όλες οι θρησκείες έχουν «κοινή πηγή»;
3. Συνεργάζεται ή όχι η Arigatou με «περίεργες» βουδιστικές και ινδουιστικές ομάδες που έχουν χαρακτηριστεί αιρετικές από την Ελλαδική Εκκλησία;
4. Τα νέα Προγράμματα Σπουδών που προωθεί στα σχολεία έχουν ή όχι ταυτόσημες αναφορές με τα επίσημα κείμενα της Arigatou;
5. Συνιστά ή όχι ασυμβίβαστο η συμμετοχή του σε τέτοιες δραστηριότητες με τον θεσμικό ρόλο που του έχει αναθέσει ο κ. Φίλης;
6. Εφόσον εμπνέεται και υπηρετεί τέτοιες ιδέες (συμπροσευχές κ.λπ), μπορεί να είναι αντικειμενικός κριτής κατ απολογητής των σχολικών βιβλίων Θρησκευτικών;
***
ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ARIGATOU
Ένα παγκόσμιο δίκτυο με αφετηρία την Ιαπωνία,
απίστευτους πόρους και στόχο
την προώθηση της φιλοσοφίας του διαλογισμού σε κάθε χώρα
Το Ίδρυμα Arigatou ιδρύθηκε από τον Takeyasu Miyamoto το 1990. Είναι δημιούργημα μιας νέας ιαπωνικής; νεοβουδιστικής θρησκευτικής οργάνωσης, της Myochikai, την οποία ίδρυσε η Mitsu Miyamoto το 1950. Η οργάνωση Myochikai έχει στόχο την εξάπλωση των διδαγμάτων του βουδισμού σε όλο τον κόσμο, σύμφωνα με τη φιλοσοφία της οργάνωσης. Γι' αυτό άρχισε να δραστηριοποιείται στη διαθρησκειακή συνεργασία και συμμετέχει ενεργά οπό το 1970 ατό Παγκόσμιο Συμβούλιο για τη θρησκεία και την Ειρήνη.
Η οργάνωση Myochikai ενδιαφέρεται οι διδασκαλίες της να διεισδύσουν και να υιοθετηθούν στην καθημερινότητα ανθρώπων σε διάφορες χώρες, Ο πρόεδρος της Arigatou συνειδητοποίησε ότι για να πραγμάτωσει του σκοπού του ιδρύματος, είναι αναγκαία η συνεργασία και άλλων θρησκειών; Αρχικά συνδέθηκε με άλλα νεοβουδιστικά και νεοϊνδουιστικά κινήματα, τα οποία είχαν τους ίδιους στόχους με την Arigatou, δηλαδή να εξαπλώσουν τις διδασκαλίες τους σε όλο τον κόσμο.
Ο Takeyasu Miyamoto το 2000 εγκαινίασε το Global Network of Religions: Interfaith Action for the Children of the World(GNRC). (Παγκόσμιο Δίκτυο Θρησκειών για Παιδιά) για την ενθάρρυνση του διαθρησκειακού έργου.
Το 20Ο2 ο πρόεδρος της Arigatou, μιλώντας εκ μέρους του δικτύου GNRC στον ΟΗΕ, πρότεινε την ίδρυση του Διαθρησκειακού Συμβουλίου των Παιδιών για την Ερχόμενη Γενιά (Conference of Children for the Coming Generetion, CCG).
Το 2004 ο Takeyasu Miyamoto ίδρυσε το Interfaith Council on Ethics Education for Children (Συμβούλιο Διαθρησκειακής Ηθικής Εκπαίδευσης για Παιδιά). Το συμβούλιο αυτό καθιέρωσε το 2008 (την Παγκόσμια Ημέρα Προσευχής και Δράσης για τα Παιδιά (The World Day of Prayer and Action for Children), κατά την οποία διοργανώνονται διαθρησκειακές συναντήσεις και συμπροσευχές για τα παιδιά και με τα παιδιά.
Ως τρόπο διείσδυσης το Ίδρυμα Arigatou έχει επιλέξει τη δημιουργία εκπαιδευτικών διαπολιτισμικών και διαθρησκειακών προγραμμάτων για τους μικρούς και τους μεγαλύτερους μαθητές. Στο πλαίσιο αυτό δημιούργισε το εκπαιδευτικό πρόγραμμα LTLT. Είναι τα αρχικά του προγράμματος Leaving to live Together an Intercultural and Interfaith Programme for Ethics Education (Μαθαίνοντας να ζούμε ΜαΖί).
Για την επέκταση του έργου της, και μάλιστα από την παιδική ηλικία, αναπτύσσει συνεργασίες και συμμαχίες με θρησκευτικές κοινότητες, ΜΚΟ και άλλους οργανισμούς, υποστηρίζοντας την υλοποίηση των δικαιωμάτων του παιδιού. Έτσι, δικαιολογεί την ύπαρξη της με το ανθρωπιστικό πρόσωπο της και παράλληλα, καλλιεργεί τις διαθρησκειακές πρακτικές. Πίσω από αυτό το προσωπείο όμως υπάρχουν συγκεκριμένοι στόχοι και πρόσωπα που έχουν αναλάβει να προωθήσουν παγκοσμίως τον βουδισμό. Άλλωστε, η σημερινή διορισμένη πρόεδρος είναι η συγγραφέας του βιβλίου <<Ο Βούδας στην καρδιά όλων μας».
***
ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΑΠΟ τις πληροφορίες που έχει αναρτήσει η οργάνωση Arigatou στο διαδίκτυο όσον αφορά την ιστορία της, τις συνεργασίες, τις δραστηριότητες, τα βιβλία, το εποπτικό υλικό κ.ά., η εν λόγω οργάνωση συνεργάζεται μεταξύ άλλων με τις παρακάτω βουδιστικές και ινδουιστικές οργανώσεις: Rissho Kosei Kai, INEB (Διεθνές Δίκτυο των Ενασχολούμενων Βουδιστών), Jodo Shu και Βιβεκανάντα - Αποστολή Ραμακρίσνα. Κάποιες από αυτές δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, όπως οι Art of Living και Brahma Kumaris. Ωστόσο πολλές ομάδες χρησιμοποιούν διάφορα ονόματα, ενώ ανήκουν στον ίδιο χώρο.
***
Βάζουν παιδιά να συμπροσεύχονται, χωρίς να ξέρουν σε ποιον θεό πιστεύουν!
Στις 19 Νοεμβρίου 2015 η οργάνωση πραγματοποίησε την Παγκόσμια Ημέρα Προσευχής και Δράσης για τα Παιδιά, όπου συναντήθηκαν ρωμαιοκαθολικοί, ευαγγελικοί, μορμόνοι, ινδουιστές, Εβραίοι, οπαδοί της οργάνωσης Brahma Kumaris, της International Society for Divine Realization (Διεθνής Εταιρία για την Πραγματοποίηση της θείας Αγάπη), του Yoga Devanand Πολιτιστικό και Εκπαιδευτικό Κέντρο, του Sri Sathya Sai Baba και της Art of Living, για να συζητήσουν «ποιμαντικές πρωτοβουλίες». Ενώ είναι σαφές ότι ο χριστιανισμός και ιδιαίτερα η Ορθόδοξη Εκκλησία σέβονται την ελευθερία κάθε ανθρώπου να πρεσβεύει και να ανήκει όπου ο ίδιος επιλέγει, είναι δεδομένο ότι τέτοιες πρωτοβουλίες δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με την ιστορία και την παράδοση της Ορθοδοξίας, αφού προσπαθούν να αναμείξουν τη χριστιανική πίστη και Θεολογία με άλλες θρησκείες ή κοσμοθεωρίες. Προκειμένου να επιτύχει τη σύγκλιση όλων των θρησκειακών αντιλήψεων, η οργάνωση Arigatou καταρχάς τοποθετεί ως προμετωπίδα το ενδιαφέρον της για τα παιδιά και την ηθική και θρησκευτική διαπαιδαγώγησή τους. Η επιλογή είναι σκόπιμη, διότι όλα τα θέματα που αφορούν τα παιδιά κεντρίζουν πάντοτε το ενδιαφέρον και την ευαισθησία των ενηλίκων, οπότε, μεθοδεύοντας τη διαθρησκειακή και διαπολιτισμική εκπαίδευση των παιδιών, ανοίγει ο δρόμος για την αντίστοιχη ποδηγέτηση των ενηλίκων.
Παράλληλα, καλλιεργεί μια μορφή διαπνευματικότητας, δηλαδή την αποδοχή πως οι θρησκειακές πεποιθήσεις πηγάζουν από την ίδια πηγή και απλώς χρησιμοποιούν διαφορετικούς όρους.
Έτσι, παρακάμπτοντας το ιστορικό και φιλοσοφικό υπόβαθρο εκάστου θρησκειακού χώρου, επιχειρεί την ανάδειξη των κοινών αξιών και αιτημάτων για την ειρήνη, τη μόρφωση, την υγεία, την κατάργηση της βίας, της εκμετάλλευσης, της φτώχειας αναφορικά πάντα με τα παιδιά.
Με κέντρο την αγωνία για το μέλλον των παιδιών, διοργανώνει συμπροσευχές και διαθρησκειακές πρακτικές, χωρίς να διευκρινίζεται ποιος είναι ο θεός στον οποίο απευθύνονται. Κεντρική θέση στις συναντήσεις της κατέχουν οι πρακτικές της ενσυναίσθησης, της σιωπηλής ενδοσκόπησης και του διαλογισμού. Ο κ. Βαλλιανάτος έχει οργανώσει και στην Ελλάδα δράσεις της Arigatou, με την τελευταία να λαμβάνει χώρα στις 15 Νοεμβρίου 2014, ενώ έχει φροντίσει να εκδοθεί ειδικό έντυπο με τις «ιδέες» του ιδρύματος στα ελληνικά!
Πηγή: (Από την εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια», αρ. φύλλου36, 13 Απριλίου 2016), Ακτίνες
Όταν λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, ο Ευαγγελιστής της Αγάπης, να μή χαιρετάμε τους αιρετικούς και να μη τους βάζουμε στο σπίτι μας, να μη δεχόμαστε ανθρώπους που δεν φέρνουν τη διδαχή του Χριστού και του Ευαγγελίου της Εκκλησίας μας, διότι μετά παίρνουν θάρρος και προπαγανδίζουν την πλάνη τους και τελικά "θα κάτσουν και στο σβέρκο μας", όπως λέγει ο λαός μας, καταλαβαίνουμε πόσο απαράδεκτη είναι η πρόσκληση ή η ανταπόκριση στην αίτηση του αιρεσιάρχη πάπα να επισκεφθεί το μεγάλο κοινό ορθόδοξο σπίτι που λέγεται Ελλάδα.
Όπου πατάει το πόδι του πάπα δεν φυτρώνει τίποτε μετά. Μάλιστα ακολουθούν συνέχεια από το καταραμένο πέρασμά του "λοιμοί, λιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί, θάνατοι, πόλεμοι, φτώχεια, δυστυχία και πόνος", αποτελέσματα όλα αυτά των αιρέσεων της απωλείας.
Κι αν μεν την πρόσκληση αυτή την έκανε ένας ουδέτερος πολιτικός φορέας, μικρό το κακό. Εμπλεκομένων όμως εκκλησιαστικών φορέων και θυεσμών, που γνωρίζουν δογματική και εκκλησιαστική ιστορία, το κακό είναι απαραμύθητο.
Δύο - τρία πράγματα μόνο χρειάζεται να πούμε:
1. Ο Παπισμός είναι αίρεση και έχει τις περισσότερες αιρετικές διδασκαλίες από όλες τις άλλες αιρέσεις ακόμη κι από τον χιλιασμό.
2. Έχει αλλοιώσει όλα τα Μυστήρια και τη διδασκαλία του Χριστού, πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων.
3. Έχει καταδικαστεί από πλείστους παλαιοτέρους και νεωτέρους αγίους Πατέρες και Πανορθοδόξους Συνόδους επί αγ. Γρηγορίου Παλαμά, οι οποίες κατά κοινή θεολογική ομολογία επέχουν θέση οικουμενικών.
4. Έχει επιτελέσει πλήθος εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητος και της επιστήμης με την Ιερά ξέταση και την αποικιοκρατία.
5. Είναι κράτος και σε βάρος μας έχει παίξει το χειρότερο παιγνίδι με την άλωση της Κων/λεως το 1204 και το συγχαριτήριο τηλεγράφημα στον Κεμάλ μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή
ΟΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ
1. Filioque: Η (και εκ του Υιού) εκπόρευση του Αγ. Πνεύματος
2. Διδασκαλία περί της ακτίστου ουσίας και ακτίστου ενεργείας του Θεού.
3. Το πρωτείο του Πάπα.
4. το αλάθητο του Πάπα.
5. Η κατάργηση Ιερών Κανόνων
6. Το παπικό κράτος.
7. Το καθαρτήριο πυρ - Οι αξιομισθίες των Αγίων.
8. Λατινική Μαριολογία η Μαριολατρία
9. Γενική Αλλαγή σε όλα τα Μυστήρια
Ράντισμα αντί Βάπτισμα
Ευχέλαιο στο τέλος της Ζωής
Εξομολόγηση με παραβάν
Υποχρεωτική αγαμία του κλήρου
Χρίσμα στα 12
Τελείως απαγορευμένο το διαζύγιο
Θεία Κοινωνία χωρίς Αίμα Κυρίου
10. Το σημείο του Σταυρού ανάποδα και με τα τέσσερα δάχτυλα
12. Θεία Λειτουργία όποτε θέλει ο ιερέας
13. Ναοί προς τη Δύση στραμένοι
14. Εκκλησιαστικές τέχνες
15. Νηστεία σχεδόν ανύπαρκτη
Νομικό και απόλυτο πνεύμα
Ιερή Εξέταση
Κώδικας απαγορευμένων βιβλίων
Κάψιμο μαγισσών
Ενάντια στην επιστήμη
Σταυροφορίες
Συγχωροχάρτια
ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ
Η επίσκεψη του πάπα προσβάλλει τούς Ἁγίους καί Ὁσιάθλους Πατέρας τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως πού δολοφονήθησαν φρικωδῶς ἀπό τούς προκατόχους καί ὁμοπίστους τοῦ κ. Φραγκίσκου Μπεργκόλιο ἀνά τούς αἰώνας.
Προσβάλλει τούς 13 Ὁσιάθλους Πατέρας τούς ἐν τῇ Ἱ. Μονῇ Καντάρας τῆς Κύπρου καέντας (19-5-1231) διότι ἠρνήθησαν τά ἄζυμα.
Προσβάλλει τούς ὑπό τοῦ λατινόφρονος Ἰωάννου Βέκκου Πατριάρχου Κων/λεως καί Μιχαήλ Παλαιολόγου ἀναιρεθέντας Ἁγιορείτας Πατέρας τῶν Καρυῶν (5-12-1279) καί τῶν Ἱερῶν Μονῶν Ζωγράφου, Βατοπαιδίου, Ἰβήρων, Κουτλουμουσίου καί Ξενοφώντος (4-1-1280), διότι δέν ἐδέχθησαν τήν κακόδοξον ἕνωσιν τῆς Λυών.
Προσβάλλει τίς ὀκτακοσίες χιλιάδες Σέρβους Νεομάρτυρας (1941-1945) πού μέ πολυώδυνα βάσανα ἐτελειώθησαν μέ ἠθικόν αὐτουργόν τόν καταδικασθέντα ἀπό τό Διεθνές Δικαστήριον Ἐγκληματιῶν πολέμου Παπικό Ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Ζάγκρεμπ τῆς Κροατίας καί μέντορα τῶν φασιστῶν Οὐστάσι, Ἀλουίσιο Στέπινατς τόν ὁποίον «Ἁγιοποίησε» ὁ ἀνακηρυχθείς «Ὅσιος» τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς παρασυναγωγῆς Ἰωάννης Παῦλος ὁ Β΄ (Βοϊτύλα), τοῦ ὁποίου προσφάτως ἔγιναν τά ἀποκαλυπτήρια μέ τήν δημοσίευσιν ἐρωτικῶν ἐπιστολῶν πρός τήν συμπατριώτισσά του ἔγγαμον Ἀκαδημαϊκόν.
Προσβάλλει καί τόν Ἱερόν Σπυρίδωνα, πολιοῦχον καί ἔφορον τῆς Μητροπόλεώς μας, ὁ ὁποῖος στίς 12 Νοεμβρίου 1716, ἀνετίναξε τήν Ἀκρόπολιν τῆς Κερκύρας καί τόν Ἐνετό ἡγεμόνα Ἀντρέα Πιζάνι, γιά νά μήν κατασκευάσει θυσιασθήριον (ἀλτάριον) τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς παρασυναγωγῆς στόν ἐν Κερκύρᾳ Ἱερόν Ναόν του (Ἁγίου Ἀθανασίου Παρίου, Οὐρανοῦ Κρίσις ἐν Λειψίᾳ Σαξωνίας 1805).
Προσβάλλει ἀκόμη τούς Ἁγίους ἐνδόξους Ἱερομάρτυρας Μάξιμον τόν Καρπαθορῶσσον πού ἐτυφεκίσθη μετά τῆς Πρεσβυτέρας καί τῶν τέκνων του ἀπό τούς Οὐνίτας καί Ἀθανάσιον τόν Ἡγούμενον τῆς Μικρορωσσίας πού δολοφόνησαν ἀγρίως οἱ Οὐνίτες τῆς Πολωνίας, πέταξαν τό μαρτυρικό του σῶμα σ’ ἕνα βόθρο, ὅπου ἔμεινε ἐπί 17 χρόνια καί ἀνασύρθηκε ἄφθαρτο, ἀδιαλώβητο καί εὐωδιάζον.
Προσβάλλει κατά ταῦτα ἡ ἀνωτέρω ἐπίσκεψις τόν ἐν Τριάδι Πανάγιον Θεόν, πού ἁγίασε τούς ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως μαρτυρικῶς τελειωθέντας ἀπό τούς προκατόχους καί ὁμοπίστους τοῦ κ. Φραγκίσκου, ἐφόσον αὐτός ἐμμένει σατανικῶς στήν αἵρεσιν καί τήν κακοδοξίαν τοῦ Παπισμοῦ.
(από την ανακοίνωση του Πειραιώς Σεραφείμ)
Στις αρχές του 20ού αιώνα τα χριστιανικά έθνη της Βαλκανικής, λόγω της διάψευσης των ελπίδων από τις αλλαγές που ευαγγελίζονταν οι Νεότουρκοι και της καταπίεσης σε βάρος των χριστιανικών πληθυσμών, ανέπτυξαν έντονη δραστηριότητα με στόχο την απελευθέρωσή τους από τον οθωμανικό ζυγό. Οι συνθήκες για την ανάληψη δράσης μέσα στην παραπαίουσα αυτοκρατορία ήταν ιδανικές. Έτσι, το Μαυροβούνιο, η Σερβία, η Βουλγαρία και η Ελλάδα προχώρησαν το 1912 στη σύναψη διμερών αμυντικών συμβάσεων και τελικά από τις 25 Σεπτεμβρίου ως στις 5 Οκτωβρίου 1912, κήρυξαν διαδοχικά τον πόλεμο στην Πύλη. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η Τουρκία, θορυβημένη από την συμμαχική διακοίνωση, προσπάθησε να αποσπάσει την Ελλάδα από την συμμαχία, υποσχόμενη την παραχώρηση της Κρήτης και την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων της συνθήκης του Βερολίνου (1/13 Ιουλίου 1878)
(Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός)
Χρειάστηκαν 400 χρόνια τουρκοκρατίας περίπου (1453 - 1821) και 500 (1453 - 1912) για τη Μακεδονία, για να ξεπλύνουμε την οργή του Θεού από την παπική λειτουργία που επέτρεψε να γίνει στην Αγιά - Σοφιά στις 12/12/1452 ο μακάριος Κων/νος Παλαιολόγος, προκειμένου να ανταποκριθεί στις συνέπειες της Ψευδο-ένωσης της Φερράρας - Φλωρεντίας (1438 - 1439) και με την ψεύτικη ελπίδα ότι θα στείλει βοήθεια ο πάντοτε ψευδόμενος πάπας. Η αίρεση μπαίνει με το τσουβάλι και βγαίνει με το βελόνι.
Χρειάστηκαν λοιπόν αιώνες για να αποσοβηθεί ο κίνδυνος της προσχωρήσεώς μας στον παπισμό. Σημειωτέον ότι το Βατικανό δεν έστειλε βοήθεια ούτε τότε ούτε στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου. Από μόνοι τους βοήθησαν κάποιοι φιλέλληνες και υπέστησαν τις συνέπειες των πράξεών τους.
Ο Θεός μας θέλει Ορθοδόξους. Στο Ιόνιο, στα Επτάνησα, υπάρχουν ακοίμητοι φρουροί οι άφθαρτοι και ολόσωμοι άγιοι Σπυρίδωνας, Διονύσιος και Γεράσιμος, τείχος απόρθητον κατά του καθολικισμού.
Ακόμη το σπουδαιότερο είναι ότι ο άγιος Σπυρίδωνας δεν άφησε να χτιστεί παπικό αλτάριο (=αγία Τράπεζα) δίπλα στο ναό του στην Κέρκυρα και κατακεραύνωσε και τον διοικητή και το παλάτι του. " Ο άγιος Σπυρίδωνας στίς 12 Νοεμβρίου 1716, ανετίναξε τήν Ἀκρόπολιν της Κερκύρας καί τόν Ἐνετό ηγεμόνα Ἀντρέα Πιζάνι, γιά νά μήν κατασκευάσει θυσιασθήριον (αλτάριον) τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς παρασυναγωγῆς στόν εν Κερκύρα Ἱερόν Ναόν του (Ἁγίου Ἀθανασίου Παρίου, Οὐρανου Κρίσις ἐν Λειψίᾳ Σαξωνίας 1805).
Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, θεόσταλτος αυτός ιεραπόστολος της Ελλάδας, το είπε ξεκάθαρα, "τον πάπα να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αιτία". Ποιόν πάπα; Εκείνον που ζούσε τότε μόνο; Εκείνον να καταριώνται οι Ορθόδοξοι διά παντός; Όχι μόνο εκείνο το πρόσωπο, αλλά τον παπισμό γενικώς, τον θεσμό. Δηλαδή, να μη άρωμε τα αναθέματα και τους εκκλησιαστικούς αφορισμούς. Δυστυχώς το κάναμε, και δυστυχώς, έρχονται σήμερα υψηλά ιστάμενοι και αγνοούν και περιφρονούν τις φωνές των αγίων. Βλέπουν με άλλο μάτι την Ορθοδοξία.
Γι αυτό και όσοι κάλεσαν τον Πάπα υπέγραψαν το τέλος τους. Την πνευματική τους καταδίκη, ενίοτε και στην βιολογική τους πορεία. Η αλήθεια είναι πάνω από όλα. Μπορεί να είμαστε οι χειρότεροι αμαρτωλοί, "αλλά ου διεπετάσαμεν χείρας προς Θεόν αλλότριον". Και δεν ξεχνάμε: ότι τρείς είναι οι πτώσεις στην ανθρωπότητα: το προπατορικό αμάρτημα του Αδάμ, η προδοσία του Ιούδα και η πτώση του Πάπα.
Όσοι λοιπόν ερωτοτροπούν με τους αιρετικούς και δεν μετανοούν αμέσως, τους τρώει το σκοτάδι, γιατί δεν θέλει ο Θεός να συμπαρασύρεται ο λαός Του στην κακοδοξία.
"Ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή, που κάλεσαν τον πάπα στο Ελληνικό νησί".
