: Χριστιανική Εστία Λαμίας; Εθνικά Θέματα; Εθνική Κρίση; 31 Μαϊος 2016; Εμφανίσεις: 819

Το ξεπούλημα θα είναι η κατάρα μας

Είναι αλήθεια, ότι τίποτε δεν θα μείνει εδώ κάτω στη γη από όσα σήμερα υπάρχουν και τα βλέπουμε. Όλα θα γίνουν «στάχτη και μπούρμπερη». «Ο ουρανός και η γη παρελεύσονται». Μόνο ο Θεός είναι αιώνιος, άπειρος, αναλλοίωτος, αμετάβλητος, ανεξάντλητος και αθάνατος. Ο πατριάρχης Αβραάμ μάλιστα δεν έχτισε ποτέ σπίτι πάνω στη γη, έμεινε πάντοτε σε σκηνές, διότι «εξεδέχετο (= προσδοκούσε, περίμενε) την τους θεμελίους έχουσα πόλιν, την άνω Ιερουσαλήμ». Εδώ κάτω είναι τα πρόσκαιρα, τα ρέοντα, τα επίγεια… Κι εκεί επάνω, στο ουράνιο και αιώνιο μέλλον μας είναι τα μόνιμα, τα αμετάβλητα, τα ουράνια και αστασίαστα.

Όπως και νάχει όμως το πράγμα, και τα επίγεια έχουν μια αξία. Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ψυχή, είναι και σώμα και δένεται και με το χώμα. Είναι και αυτό μια διαχρονική και πανανθρώπινη διαπίστωση.

Ο Ομηρικός ήρωας Οδυσσέας θέλει να φτάσει στην πατρίδα του και του αρκεί από μακριά να δεί μόνο «καπνόν ανωθρώσκοντα» από τα τζάκια της Ιθάκης. Δηλαδή θάθελε να υπάρχουν σπίτια, τα σπίτια της πατρίδας του, και μέσα σ΄αυτά να υπάρχουν άνθρωποι, να υπάρχει ζωή. Ο βασιλιάς της Σπάρτης Λεωνίδας φράζει με το σώμα του τα στενά των Θερμοπυλών και απαγορεύει στους Πέρσες να διαβούν και να κατεβούν παρακάτω υποτάσσοντας τον τόπο και τον λαό.

Η Αγία Γραφή από την άλλη μεριά υπογραμμίζει την ανάγκη των ευχών των γονέων για την μελλοντική ευστάθεια των σπιτιών και των οικογενειών των παιδιών τους. Οι Εβραίοι κατ΄ εντολήν Θεού κάνουν πολέμους και δίνουν μάχες προκειμένου να φτάσουν στη Γη της Επαγγελίας για να ζήσουν σύμφωνα με το θέλημα του αληθινού Θεού. Ο ίδιος ο Θεός συμβουλεύει τον Μωϋσή να σεβασθεί την αγιότητα του όρους Σινά στη φλεγόμενη και μη κατακαιόμενη βάτο και συνιστά στις μελλοντικές γενιές να μη μετακινούν τα σύνορα στην περιουσία που κληρονόμισαν από τους προγόνους τους.

Τέλος ο ίδιος ο Χριστός αρέσκεται δωδεκαετής να βρίσκεται στο Ναό του Σολομώντος και καθαρίζει τον Οίκον του Πατρός Του από τους βέβηλους εμπόρους.

Ασφαλώς ισχύει ο λόγος της Π. Διαθήκης «του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής και πάντες οι κατοικούντες εν αυτή», όπως επίσης και ο άλλος λόγος – και τους δύο τους ακούμε στην ταφή των ορθοδόξων – «γη ει και εις γην απελεύση», αλλά μέχρι τότε που θα κλείσουμε τα μάτια, όλα συμβάλλουν στην πορεία μας προς τον ουρανό.

Όλα αυτά, αλλά και άλλα πολλά μας λέγουν ότι και ο τόπος έχει κάποια αξία και έχει μια ιερότητα και αποστολή στην επίγεια διαδρομή μας. Ο τόπος και τα κτίσματα που έγιναν με τον ιδρώτα και την αγάπη των εθνικών ευεργετών, διαφυλάχτηκαν με το αίμα των εθνικών ηρώων και υπερασπιστών και διατηρήθηκαν με τα δάκρυα των προσευχών γενεών και γενεών, όπως και να το κάνουμε, έχουν τη δική τους αντικειμενική και συμβολική αξία, την οποία μάλιστα την σέβεται ο καιρός και την προστατεύει ο Θεός. Παράδειγμα η Αγιά Σοφιά. Παράδειγμα ο Ναός του Σωτήρος στη Μόσχα, τον οποίο ναι μέν κατάστρεψαν οι μπολσεβίκοι, αλλά ποτέ δεν επέτρεψε ο Κύριος να χτιστεί κάτι άλλο στη θέση του μέχρι την εκ νέου ανοικοδόμησή του.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι αυτό που έχει από παλιά λεχθεί και ισχύει πάντοτε: «Θέλουμε ένα τόπο, τον τόπο μας εν προκειμένω, για να ζούμε με ένα τρόπο, τον ελληνοορθόδοξο τρόπο ζωής».

Αυτό δυστυχώς δεν το σεβάστηκαν οι εσχάτως κρατούντες της ελληνικής πατρίδας. Με ένα νόμο 153 άνθρωποι - αφωνότεροι ιχθύων - πιάστηκαν στο δίχτυ της αυστηρής αριστερής κομματικής πειθαρχίας και σε μια νύχτα ξεπούλησαν για 100 χρόνια όλα αυτά που κράτησαν με νύχια και με δόντια σαν τον αρχαίο Κυναίγειρο αιώνες οι πρόγονοί μας πολεμώντας στα μαρμαρένια αλώνια με τον Χάροντα δηλ. με τον Πέρση, τον Τούρκο και τον Ευρωπαίο κατακτητή.

Δεν σεβάστηκαν οι άθλιοι τα αίματα των ηρώων, τα δάκρυα των προγόνων, τον ιδρώτα των πατέρων, τα χρήματα των ευεργετών, τη φτώχεια των αναγκεμένων, τη θέση των επερχομένων γενεών. Τάδωσαν όλα σ΄ αυτούς που μας τα παίρνουν χρόνια τώρα τα πάντα και οι οποίοι μας χρωστάνε τα πάντα, και τον πολιτισμό τους και την ζωή τους και την ελευθερία τους. Δε σεβάστηκαν το λαό μας που ψήφισε ΟΧΙ στο πρόσφατο δημοψήφισμα και με ψευδεπίγραφα τελεσίγραφα, στα οποία υπόκυψε σχεδόν όλη η Βουλή τον περασμένο Δεκαπενταύγουστο προτίμησαν να κρατήσουν το ευρώ και να πουλήσουν την ψυχή της Πατρίδος μας, την αξιοπρέπειά μας, την ακεραιότητά μας και την κυριαρχία μας.

Εμμέσως πλήν σαφώς φταίμε και όλοι οι Έλληνες με την ψήφο μας, την σιωπή μας, την ανοχή μας, δηλαδή τη συνενοχή μας. Νιώθουμε να μας κυνηγούν στο εξής οι Ερινύες μιας εθνικής προγονικής κατάρας. Κι ενώ «σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει», έπιασε δυστυχώς η σκουριά της ανήθικης απόφασης του Εφιάλτη και των συνεργατών του.

Αλήθεια, ποιος Έλληνας μπορεί να συγχωρέσει αυτό το «άγος»; Ποιος μπορεί πλέον μέσα στη ζωή αυτή να ξαναψηφίσει ανθρώπους που σε μια νύχτα διέγραψαν ιστορία αιώνων; Ποιος μπορεί να μη κλάψει στα ερείπια της φυλής – των Ευρωπαίων αφθόνως γελώντων - και να μη αναθεματίσει τον εαυτό του, αν ξεχάσει αυτή την ολέθρια νύχτα της Προδοσίας; Και ποιος Έλληνας μπορεί να μη απαγγείλει με δάκρυα στα μάτια τους στοίχους του λαού μας: «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι»!!

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας

: Παντελής Σαββίδης; Εθνικά Θέματα; Βαλκάνια, Μεσόγειος και Ελλάδα; 29 Μαϊος 2016; Εμφανίσεις: 757

Προσοχή στη… βαφή: η γεωπολιτική «αναβάθμιση» του ελλαδικού χώρου

strathgika shmeia 01

Τα εγκαίνια του αγωγού φυσικού αερίου TAP (Trans- Atlantic Pipeline) που θα διασχίζει τη βόρειο Ελλάδα φέρνοντας αέριο από το Αζερμπαϊτζάν προκάλεσαν καθολική ευφορία.

Σε μια χώρα που υπερηφανεύεται για τον πολιτισμό και την πολιτική της παιδεία, ένα γεγονός τέτοιας σημασίας, εγκαινιάστηκε υπο ιαχές που αναπαράγονται με στερεότυπα τα οποία καλλιεργήθηκαν εδώ και αρκετά χρόνια.

Αυτό το γνωρίζει καλά ο κ. Τσίπρας και γι αυτό αναδεικνύεται σε Έλληνα ηγέτη. Τονίζω το «Έλληνα» διότι αλλού, ίσως και να μην εύρισκε καν ακροατήριο. Ποιος άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του θα άκουγε έναν πολιτικό ηγέτη, με διαφορά μηνών, να χαρακτηρίζει ένα έργο «ενεργειακή μπανανία» και στη συνέχεια να το εξυμνεί ;

Αναζήτησα να διαβάσω κείμενα που θα προσέγγιζαν με κάποια αναλυτική διάθεση και με προβολή στο μέλλον ένα γεγονός τέτοιας γεωπολιτικής σημασίας, όπως ο TAP, αλλά δεν βρήκα.

ΤΑ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ

Ο αγωγός αλλάζει τα γεωπολιτικά δεδομένα της χώρας και, σε τέτοιες περιπτώσεις, αυτού του είδους οι μεταβολές πρέπει να μελετώνται σε βάθος χρόνου για τις επιπτώσεις τους.

Τα κράτη δεν είναι επιχειρηματίες για να ενδιαφέρονται μόνο για το πιθανό κέρδος. Από ό,τι φαίνεται τέτοιο κέρδος θα υπάρξει. Και για μια χώρα σαν την Ελλάδα, αυτά που θα προσφέρει ο TAP δεν είναι αμελητέα.

Το κείμενο δεν θέλει να αμφισβητήσει τα οφέλη από τον αγωγό και, πολύ περισσότερο, δεν θέλει να κινδυνολογήσει. Αλλά, η εμπειρία που έχουμε από περιοχές από τις οποίες διέρχονται αγωγοί ή διαθέτουν ενεργειακά αποθέματα, είναι ανησυχητική.

Από την επιλογή του, ακόμη, ο αγωγός απέκτησε ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά. Επελέγη του ρωσικού, για να ανεξαρτητοποιήσει την Ευρώπη από την μονομερή προμήθεια ενέργειας από τη Ρωσία. Το υποστηρίζουν αυτό, βεβαίως, οι αμερικανοί, το υποστηρίζουν, όμως, και οι Ευρωπαίοι, με πρωταγωνίστρια τη Γερμανία. Αλλά, αν οι Γερμανοί ανησυχούν , γιατί φρόντισαν από νωρίς να κατασκευάσουν τον North Stream, για να προμηθεύονται αέριο από τη Ρωσία από το βόρειο διάδρομο, και επιχειρούν και την κατασκευή και δεύτερου αγωγού, πάλι από το βορρά;

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΓΩΝΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως αποτελεί πρόβλημα για μια χώρα, και μια περιοχή, να προμηθεύεται ενέργεια από μια μόνο πηγή. Καθίσταται ευάλωτη. Αλλά, η αμερικανική αγωνία με τη Ρωσία δεν είναι αυτή. Η αποφασιστικότητα και η επιμονή τους για εναλλακτικές, της ρωσικής, πηγές προμήθειας ενέργειας αποκαλύπτουν περισσότερο μύχιες προθέσεις.

Ούτε και έχουν κάποια μονομανία με τη Ρωσία οι αμερικανοί. Ιδιαίτερα, σήμερα, που δεν έχουν το άλλοθι του «κομμουνιστικού κινδύνου». Θα έκαναν το ίδιο με οποιαδήποτε χώρα κατελάμβανε, ως εδαφική έκταση, την περιοχή που κατέχει σήμερα η Ρωσία.

ΜΑΚΚΙΝΤΕΡ ΚΑΙ ΧΑΡΤΛΑΝΤ

Οι αμερικανοί πείστηκαν από τον βρετανό γεωγράφο και γεωπολιτικό Halford John Mackinder. Όποιος κατέχει την Heartland, την περιοχή που βρίσκεται σήμερα η Ρωσία, μπορεί υπο κατάλληλες προϋποθέσεις, να κυριαρχήσει στον κόσμο. Για να αποφευχθεί μια τέτοια κυριαρχία, στην προκειμένη περίπτωση της Ρωσίας, πρέπει να διαμορφωθεί μια ζώνη γύρω από την Heartland, η καλούμενη και Rimland, ώστε το κράτος που την κατέχει να ελέγχεται. Αυτό κάνουν εδώ και χρόνια οι αμερικανοί. Προσπαθούν να περικυκλώσουν τη Ρωσία. Και η Ρωσία, μονίμως, προσπαθεί να βγεί από τον αποκλεισμό. Μάλιστα, κατά την ίδια θεωρία, ο περικλειόμενος, θα πρέπει να αναπτύξει σχέσεις με δύναμη έξω από τη ζώνη, τη Γερμανία. Και αυτή είναι μια άλλη επίμονη προσπάθεια που καταβάλει η Ρωσία. Οι περισσότεροι πόλεμοι γίνονται πάνω, ακριβώς, στη ζώνη περικύκλωσης και, κυρίως, στα ευαίσθητα σημεία της ζώνης αυτής .

ΤΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ

Υπάρχουν και σημεία που ονομάζονται στρατηγικά. Για παράδειγμα, στρατηγικά σημεία θεωρούνται τα διεθνή στενά. Και ένα από αυτά είναι και τα στενά του Βοσπόρου και του Ελλησπόντου. Κοντά στη Θράκη, ως ενιαίας γεωγραφικής οντότητας. Όλα τα σχέδια αγωγών, δρόμων, σιδηροδρόμων κλπ, περνούν από τη Θράκη, η οποία αντιμετωπίζεται, στους διεθνείς σχεδιασμούς, ως ενιαία οντότητα. Δεν ενδιαφέρει αν ένα μικρό μέρος της Θράκης βρίσκεται στην Ελλάδα, ένα μεγαλύτερο στην Τουρκία και ένα τρίτο, το πιο μεγάλο, στη Βουλγαρία.

Το γεγονός ότι η σύγχρονη Τουρκία κατόρθωσε να ελέγξει τα ευαίσθητα αυτά σημεία χωρίς την παρουσία, ή διεκδίκηση, άλλης δύναμης, παρέτεινε την ειρηνική περίοδο στην περιοχή. Η Τουρκία δεν το έκανε αυτό τυχαία. Επεδίωξε, και πέτυχε, τον έλεγχό τους, ακριβώς, γιατί γνώριζε ότι αν δεν το πετύχαινε η δύναμη και η επιρροή της θα εξασθενούσαν.

Γνωρίζουν, επίσης στην Άγκυρα πως και οι ιδιαιτερότητες του Αιγαίου προϋποθέτουν, από αρχαιοτάτων χρόνων, πως μια δύναμη πρέπει να ελέγχει και τις δύο πλευρές του. Αυτό το επιδιώκουν, τουλάχιστον, στο επίπεδο της δορυφοροποίησης, αλλά, δεν είναι σίγουρο αν το πετύχουν.

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ SYKES- PICOT ΚΑΙ Η ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ

Πριν μερικές ημέρες ο διεθνής τύπος έκανε αναφορά στη γνωστή Συμφωνία Sykes-Picot. Ο πρώτος ήταν άγγλος και ο δεύτερος γάλλος διπλωμάτης που, με εντολή των κυβερνήσεών τους, μεσούντος του Α! Π.Π. μοίρασαν τη Μέση Ανατολή στη βάση των συμφερόντων τους. Αυτή τη μοιρασιά κατέγραψε το 1920 η Συμφωνία των Σεβρών. Μια μοιρασιά που δεν έλαβε υπόψη της ούτε φυλές, ούτε θρησκείες ούτε οτιδήποτε άλλο παρά μόνο τα συμφέροντα των δύο δυνάμεων της εποχής.

Η Συμφωνία αυτή θέλει επαναδιατύπωση για τη Μέση Ανατολή, της οποίας σημαντικά κράτη έχουν καταρρεύσει. Αυτό γίνεται αυτήν τη στιγμή στη Γενεύη. Ξαναμοιράζεται η Μέση Ανατολή εκατό χρόνια μετά τη Συμφωνία Sykes- Picot. Τίποτε δεν αποκλείει στο τραπέζι των διεθνών σχεδιαστών να βρίσκονται και άλλες περιοχές.

Όταν υλοποιείται μια πολιτική εμείς βλέπουμε τα συμφωνημένα αποτελέσματά της. Ελάχιστες φορές γνωρίζουμε τα σενάρια που συζητήθηκαν. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο η δύναμη που αναδύθηκε ήταν οι ΗΠΑ. Θεώρησαν ευθύνη τους να διαμορφώσουν τον παγκόσμιο χάρτη. Πόσοι γνωρίζουν πως μεταξύ των σεναρίων που μας αφορούσαν ήταν και το να δοθεί η Μακεδονία στη Βουλγαρία, σενάριο που, τελικά, αποκλείστηκε;

ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ Η ΡΩΣΙΑ ΕΚΤΟΣ;

Ας μην έχουμε, λοιπόν, καμιά αμφιβολία ότι και για την περιοχή μας συζητούνται ανάλογα σενάρια. Και, κυρίως, για την ευαίσθητη περιοχή για την οποία, ως ενιαίας οντότητας, έκανα μνεία παραπάνω. Συγκεντρώνει μεγάλο γεωοικονομικό ενδιαφέρον, συνεπώς, και διεθνείς δρώντες. Ανοικτά της Αλεξανδρούπολης σχεδιάζεται η κατασκευή εξέδρας υγροποίησης φυσικού αερίου (LNG). Η εταιρία που θα την κατασκευάσει είναι γνωστή για τις σχέσεις της με τη Ρωσία. Η Μόσχα είναι αδύνατον να λείψει από την περιοχή.

Η Θράκη έχει σημαντικό γεωπολιτικό και γεωοικονομικό ενδιαφέρον και για άλλους λόγους (ορυκτά, σπάνιες γαίες, σχιστολιθικό αέριο κλπ). Αποκτά, τώρα, και γεωστρατηγικό. Πόσο έτοιμη είναι η Ελλάδα για να αντιμετωπίσει τις εξελίξεις;

Η προέκταση, στη στεριά, του 25ου Μεσημβρινού, τον οποίο επιδιώκει ως όριο δικών της αρμοδιοτήτων η Τουρκία στο Αιγαίο, αφήνει ανατολικά τη Δυτική Θράκη. Η κλιμάκωση διεκδίκησης των αμφισβητούμενων από την Τουρκία βραχονησίδων έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις. Την κλιμακούμενη, αυτή απειλή της Τουρκίας χρησιμοποιεί το ΝΑΤΟ για να αναλάβει το ίδιο συγκεκριμένες αρμοδιότητες στο Αιγαίο, τις οποίες ασκούσε η χώρα μας. Και στη Θράκη, η Τουρκία εργάζεται μεθοδικά εδώ και πολλά χρόνια. Είναι σε θέση σήμερα να δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα στην Ελλάδα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η Τουρκία του Ερντογάν θα προκαλέσει αντιπερισπασμό στην περίπτωση που, όπως, φαίνεται, αποτύχει παταγωδώς, η μεσανατολική της πολιτική και ο κουρδικός εφιάλτης της γίνει πραγματικότητα.

Και ο αντιπερισπασμός θα είναι δυτικά. Στις άλλες γεωγραφικές κατευθύνσεις της είναι δύσκολο.

Χρειάζεται, λοιπόν, μεγάλη προσοχή στη βαφή της περιοχής για την οποία μιλάμε. Εκτός από τα γειτονικά χρώματα, υπάρχει και το ουδέτερο. Τη δεκαετία του ’90 είχαμε εθισθεί στον όρο “buffer zone”. Και, όπως καλά γνωρίζετε, υπάρχει και ο όρος “buffer state”.

Όλα αυτά μπορεί να είναι φαντασιώσεις. Έχει, όμως, κανείς αμφιβολίες ότι ο κόσμος επανασχεδιάζεται;

Βεβαίως, και πρέπει να χαιρόμαστε που η χώρα «αναβαθμίζεται». Ας προσέξουμε, όμως, και ας διασφαλίσουμε , παράλληλα, και τη μελλοντική της ασφάλεια. Αυτά πηγαίνουν μαζί.

Πηγή: Ανιχνεύσεις, Αβέρωφ

Ανιχνεύσεις

: (†) Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης; Οικογένεια και Νέοι; Αξίες του Γάμου και της Οικογένειας; 11 Αυγούστου 2023; Εμφανίσεις: 10118

(†) Ἐπίσκοπος Αὐγουστίνος Καντιώτης: Ἡ Παναγία πρότυπο τοῦ γυναικείου κόσμου

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτὴ καὶ πανήγυρις μεγάλη. Στὴν καρδιὰ τοῦ καλοκαιριοῦ, ἔρχεται ἡ ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, ποὺ εἶνε σὰν ἕνα μικρὸ Πάσχα, πάσχα τοῦ θέρους.

: Ἱερομόναχος Λουκάς Γρηγοριάτης; Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή; Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας; 30 Μαϊος 2016; Εμφανίσεις: 653

Ἱερομόναχος Λουκάς Γρηγοριάτης: Ἡ προσφορὰ τοῦ Γέροντος Γεωργίου Καψάνη [†8 Ιουνίου 2014] στὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Ὀρθοδοξία

p loykas grhgoriaths 02

Πανοσιολογιώτατε ἐκπρόσωπε τοῦ Παναγιωτάτου Μητροπολίτου

Θεσσαλονίκης κ. Ἀνθίμου, πάτερ Ἰάκωβε.

Σεβασμιώτατε ἅγιε Κυθήρων, Πανοσιολογιώτατε ἅγιε Γέροντα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κουτλουμουσίου,

Σεβαστοί πατέρες, σεβαστές Γερόντισσες

Ἐλλογιμώτατοι κ. καθηγηταί, φίλτατοι Φοιτηταί

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Σέ περίοδο ἀναστάσιμης λειτουργικῆς ζωῆς, χαρᾶς καί ἐλπίδος, στό μέσον τοῦ Πεντηκοσταρίου, παρ’ ὅτι πολλά γύρω μας φαίνονται σκοτεινά καί ἀνέλπιδα, ἀναστάσιμοι τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι ἔρχονται νά μᾶς καταυγάσουν μέ τό φῶς τῆς ἀναστάσιμης βιοτῆς τους, μέ τό ἀναστάσιμο φῶς πού τώρα ἀπολαμβάνουν ἐκτυπώτερον στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Δίκαιος ἔπαινος γιά τήν ἀποψινή εὐλογία ἀνήκει στούς φοιτητάς, πού ὠργάνωσαν τήν ἡμερίδα, ἀλλά τίς θερμότερες εὐχαριστίες μας ἀπευθύνουμε στόν Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμο γιά τήν ὁλόθυμη εὐλογία του νά πραγματοποιηθῇ ἡ ἡμερίδα στόν πάνσεπτο ναό τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου. Εὐχαριστίες πολλές ἐπίσης στόν κ. Λυκοῦργο Μαρκούδη γιά τόν συντονισμό τῆς ἡμερίδος, ἀλλά καί στό Ραδιόφωνο τῆς Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας πού μέ ἀγάπη ἐκάλυψε τήν ἡμερίδα ραδιοφωνικά καί διαδικτυακά.

Οἱ εὐλογημένοι πατέρες μας, τούς ὁποίους σήμερα τιμοῦμε, ἔγιναν σκεύη τίμια τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Σήκωσαν στούς ὤμους τους τόν σταυρό τῆς Ἐκκλησίας. Σέ ἕνα σκοπό ἀπέβλεπαν, στήν θέωσι τῶν ἀνθρώπων. Ὁ καθένας μέ τό δικό του χάρισμα. Ὅλοι γιά τήν δόξα τοῦ Θεοῦ.

Ὁ μακαριστός Γέροντας Γεώργιος, γιά τόν ὁποῖον ἐκλήθην νά ὁμιλήσω, προσέφερε πρῶτα τόν ἑαυτό του στήν Ἐκκλησία καί ἔτσι μπόρεσε κατόπιν νά...

προσφέρῃ τό ἔργο του στήν Ἐκκλησία. Ἡ ζωή του ὅλη, ἀπό τήν παιδική ἡλικία, ἦταν γιά τήν Ἐκκλησία. Αὐτός ὁ ἴδιος εἶχε γίνει μία προσφορά στήν Ἐκκλησία. Δέν ἦταν τυχαῖο ὅτι ὁ Θεός τόν πῆρε στήν Βασιλεία Του τήν ἡμέρα τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς.

Θά ἀναφερθῶ σέ ἕξι στοιχεῖα τῆς ζωῆς του, πού δείχνουν τόν τρόπο τῆς προσφορᾶς του στήν Ἐκκλησία καί τήν Ὀρθοδοξία.

1. Ἡ προσφορά τοῦ ἰδίου τοῦ ἑαυτοῦ του.

Στά νεανικά του χρόνια ὁ Γέροντας ἀγωνίσθηκε νά μή λυπήσῃ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Δέν τόν πλήγωσε ὁ κόσμος μέ τά δελεάσματά του. Στήριγμα εἶχε καλούς Πνευματικούς, ὅπως ὁ πρώην Λήμνου Βασίλειος Ἀτέσης. Τήρησε φιλότιμα τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ καί ἀπέκτησε θεοποιούς ἀρετές. Ἦταν χαριτωμένος στήν θέα, στήν συμπεριφορά, στήν συναναστροφή, ἀργότερα στήν διδασκαλία καί στήν ἡγουμενεία. Χαίρονταν οἱ ἄνθρωποι νά εἶναι κοντά του, νά τόν ἀκοῦνε, νά τόν βλέπουν. Πρόσωπο φωτεινό, καθαρό. Νοῦς ὀξυδερκής. Φρόνημα ταπεινό. Καρδιά εὐσπλαχνική. Πέντε βασικές ἀρετές του θά ὑπενθυμίσω, ὅπως τίς γνωρίσαμε στά χρόνια τῆς ὡριμότητός του.

Πρώτη, ἡ ἀγάπη. Ἀγάπη διφυής. Πρός τόν Θεόν καί πρός τόν ἄνθρωπο. Τήν πρός τόν Θεό ἀγάπη του τήν ἔκρυβε ἐπιμελῶς. Τήν ἄλλη ἀγάπη του, πρός τούς ἀνθρώπους, δέν μποροῦσε νά τήν κρύψῃ. Τήν ἔβλεπες. Τήν ὁμολογοῦσε καί ὁ ἴδιος: «Ἡ ἀγάπη μοῦ βγαίνει ἔτσι, φυσικά». Τήν γνωρίζουν ἄλλωστε ὅλοι. Ἀγαποῦσε ἀληθινά, πνευματικά, χριστοκεντρικά, μέ καθαρότητα καί ἀνιδιοτέλεια. Ἀγαποῦσε μέ θυσία τοῦ ἑαυτοῦ του. Οἱ πολλές του ἀσθένειες δέν ἦταν μόνο ἀποτέλεσμα φυσικῆς φθορᾶς ἀλλά καί συνέπειες τῆς ἀγάπης του.

Δεύτερη ἀρετή του ἦταν ἡ πίστις του. Ὄχι μόνον ὡς Ὀρθόδοξος πίστις, ἀλλά καί ὡς βίωμα ἐμπιστοσύνης στόν Θεό. Ὁ Γέροντας ἦταν ἀπόλυτα ἀναπαυμένος μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πολύτιμο συνεργό στήν ἄσκησι τῆς πίστεως εἶχε τήν προσευχή. Προσευχόταν ἀθόρυβα, καρδιακά, ἀληθινά. Παρά τήν πολυμέριμνη διακονία του, πού δέν τοῦ ἄφηνε χρόνο γιά τήν πολύωρη πρακτική ἐργασία τῆς προσευχῆς, εἶχε βαθειά μέσα στήν ψυχή του τό θεοποιό δῶρο τῆς ἡσυχίας. Ἡ ὑπομονή του ἦταν καρπός τῆς ἀγάπης του. Ἔκανε πολλή ὑπομονή. Σέ διάφορες περιστάσεις. Τελευταῖα μέ τήν βαρειά ἀσθένεια τοῦ καρκίνου. Δέν βαρυγκόμησε, δέν μᾶς κούρασε, μᾶς εὐχόταν, μᾶς παρηγοροῦσε.

Τρίτη ἀρετή του ἦταν ἡ ταπεινοφροσύνη του. Δέν αὐτοσχεδίαζε. Δέν ἤθελε νά προβάλλῃ κάτι καινούργιο, ὥστε νά δημιουργήσῃ ἐντυπώσεις, ὀπα-δούς, γραμμή, σχολή. Ἤθελε νά γίνεται τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τό μόνο πού τόν ἔθλιβε ἦταν νά μή γίνεται τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πονοῦσε, ὅταν ἔβλεπε νά βλάπτωνται ψυχές ἀθάνατες καί νά ἐμποδίζωνται ἀπό τόν δρόμο τῆς κατά Χάριν θεώσεως. Ἦρθε στό Ἅγιον Ὄρος μέ μικρή συνοδεία. Δέν ἐπιβλήθηκε στήν παλαιά Ἀδελφότητα. Τήν ἀγκάλιασε. Τήν ἐτίμησε. Τήν ἐστήριξε. Ἔφυγαν τά γεροντάκια ἀναπαυμένα, μέ τήν εὐχή του. Πῆρε καί ἐκεῖνος τήν εὐχή τους. Τό Ἅγιον Ὄρος καί τό ἦθος του ἔγιναν δικό του ἦθος, δικό του φρόνημα. Τό πόνεσε τό Ἅγιον Ὄρος καί δόθηκε στό Ἅγιον Ὄρος.

Τετάρτη ἀρετή του ἦταν ἡ ἐκκλησιαστικότητα τῶν κινήτρων του. Ἡ συνεισφορά του στό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας δέν ἐξυπηρετοῦσε ἀλλότρια συμφέ-ροντα, δέν ἔκρυβε ἰδιοτέλεια ἤ ὑστεροβουλία. Τά ἔδινε ὅλα γιά τήν Ἐκκλησία. Καί τήν ἡσυχία του, καί τίς δυνάμεις του καί τήν ὑγεία του. Χωρίς νά περιμένει ἀνταπόδοσι ἤ ἀνταμοιβή.

Καί πέμπτη βασική ἀρετή του ἦταν ἡ διάκρισις, ἡ ὁποία εἶχε δύο ἐκφράσεις: πρῶτον, νά ἐνεργῇ μέ κατά Θεόν εὐγένεια καί φρόνησι, ἔτσι ὥστε καί ὅταν διαφωνοῦσε νά μή προσβάλῃ, καί δεύτερον νά διακρίνῃ ἀμέσως τά πνεύματα. Ἐγνώριζε πότε ἡ παρέμβασίς του ἦταν ἀναγκαία καί πότε ὄχι, πότε συνέφερε τήν Ἐκκλησία μία ὀξεία ἀντίδρασίς του καί πότε ἔπρεπε νά ἐνεργήσει ἥπια. Ἄλλοτε ἐκινεῖτο μέ δυναμισμό, ὅπως οἱ προφῆται τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, καί ἄλλοτε μακροθυμοῦσε.

Ἔχοντας αὐτές τίς βάσεις διετέλεσε γιά σαράντα χρόνια ἡγούμενος στήν Ἱερά Μονή Ὁσίου Γρηγορίου στό Ἅγιον Ὄρος, ἀπό τό 1974-2014.

Προσφέρθηκε λοιπόν στήν Ἐκκλησία. Γι’ αὐτό μπόρεσε νά προσφέρῃ καί τό ἔργο του στήν Ἐκκλησία. Ἐκδαπανήθηκε, ὥστε ἐμεῖς νά βρίσκουμε τόν δρόμο πρός τήν κατά Χάριν θέωσι. Ἄλλοι στόχοι, ὅπως νά γίνουμε καλλίτεροι ἄνθρωποι, ἐπιστήμονες κ.λπ. δέν ἦταν στό κέντρο τῆς προσφορᾶς του. Καί ὅσοι ἀγῶνες του ἔδειχναν νά προσανατολίζωνται σέ ἄλλα θέματα, ὅπως ἠθικῆς, κοινωνικῆς δικαιοσύνης, παιδείας, φιλανθρωπίας κ.λπ., καί αὐτοί γίνονταν μέ στόχο νά μή χάσουμε τήν δυνατότητα τῆς θεώσεώς μας.

2. Ἡ Ποιμαντική του.

Ὁ Γέροντας Γεώργιος γεννήθηκε σέ περιβάλλον μέ βαθειά εὐλάβεια. Ἦταν ἕνα παιδί πού τό προστάτευε ἡ ἴδια ἡ Παναγία. Ἀπό πολύ ἐνωρίς φάνηκε ὅτι εἶχε γεννηθῆ μέ χάρισμα ποιμαντικό. Στά 19 του χρόνια εἶχε συνειδητοποιήσει ὅτι τά παιδιά κινδυνεύουν καί ἔχουν ἀνάγκη ποιμαντικῆς μερίμνης. Ἄρχισε τήν κατηχητική του δρστηριότητα. Συνέλαβε τήν ἰδέα νά συστήσῃ ἕνα Ἵδρυμα Νεότητος, στό πλαίσιο τῆς ἐνορίας τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου Παλαιοῦ Φαλήρου. Σ’ αὐτό θά εὕρισκαν πνευματική στήριξη οἱ νέοι τῆς ἐνορίας. Ἦταν ἡ δεκαετία τοῦ ’50. Ἡ νεολαία τότε ἐπηρεαζόταν ἀπό δύο ἰσχυρά ρεύματα.

Τό ἕνα ρεῦμα ἐρχόταν ἀπό τήν Δύση. Ἕνας νέος τρόπος ζωῆς, ὁ ὁποῖος θεωροῦσε τίς ἠθικές ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου ἀπηρχαιωμένες. Τό ἄλλο ρεῦμα ἐρχόταν ἀπό τήν Ἀνατολή. Μία ἀθεϊστική ἰδεολογία, ἡ ὁποία θεωροῦσε τήν πίστι στό Εὐαγγέλιο παλιομοδίτικη νοοτροπία. Οἱ νέοι μέ ταλέντα δέν χρειάζονταν τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία, διότι δῆθεν νόημα στήν ζωή τοῦ νέου ἔδιναν ἡ ἐπιστήμη καί οἱ κοινωνικοί ἀγῶνες.

Ἡ ψυχή τοῦ νεαροῦ τότε Γεωργίου Καψάνη δέν ἄντεχε νά βλέπῃ τούς νέους βλαστούς τῆς Ἐκκλησίας νά χάνουν τόν προσανατολισμό τους, ἄλλοτε αἰχμαλωτισμένοι ἀπό τό ἕνα καί ἄλλοτε ἀπό τό ἄλλο ρεῦμα. Γι’ αὐτό μέ κόπους καί θυσίες, θαυμαστές γιά τήν ἡλικία του, ἵδρυσε τό Χριστιανικό Ἵδρυμα Νεότητος «Ὁ Παντοκράτωρ». Ἡ Ἐκκλησία στό Παλαιό Φάληρο θυμᾶται μέ εὐγνωμοσύνη τόν εὐγενῆ καί θεοφώτιστο βλαστό της.

Ὡς νεαρός θεολόγος ὁ Γέροντας Γεώργιος ἔστρεψε τήν προσοχή του στόν θεολογικό κλάδο πού ἐξέφραζε τήν ἀγαπῶσα καρδία του. Ἡ Ποιμαντική τῶν Φυλακισμένων ἦταν τό ἀντικείμενο τῆς διδακτορικῆς του διατριβῆς καί οἱ ἐπισκέψεις του στίς Φυλακές Ἀνηλίκων τό ἐφαρμοσμένο μάθημά του στούς φοιτητάς τῆς Θεολογικῆς. Ὅμως τόν κέρδισε τελικά ἡ ποιμαντική τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Τήν ἀκαδημαϊκή θέσι ἀντήλλαξε μέ τό μοναχικό σχῆμα καί τήν ἱερωσύνη. Ἔβλεπε τήν ἀνάγκη νά στηρίξῃ τόν εὐλογημένο λαό μας στήν πατροπαράδοτη εὐσέβεια. Οἱ μεταπτυχιακές του σπουδές στήν Ἀμερική τοῦ εἶχαν δώσει τήν δυνατότητα νά ἀντιληφθῇ τόν ἀνθρωποκεντρισμό (οὐμανισμό) τοῦ δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ. Συνήθιζε νά περιγράφῃ τόν δυτικό οὐμανισμό μέ ἕνα χαρακτηριστικό γεγονός.

Ἔλεγε: «Στήν Ἀμερική εἶδα (ἦταν τό 1966-1967) τό κατάντημα τοῦ ἑτεροδόξου Χριστιανισμοῦ», καί διηγεῖτο, ὅπως τήν εἶχε ζήσει, μία ἀληθινή ἱστορία: Εἶχε ἐπισκεφθῆ τό Σεμινάριο ἕνας προτεστάντης ἱερεύς τῆς Ἐπισκοπελιανῆς ἐκκλησίας καί τούς εἶχε κάνει διάλεξι περί τῆς γνωστῆς θεωρίας τοῦ θανάτου τοῦ Θεοῦ. Κάποιος ἀπό τούς φοιτητάς ἐρώτησε τόν ὁμιλητή: «Πιστεύετε ὅτι πέθανε ὁ θεός ἤ ὅτι πέθανε ἡ πίστις στόν Θεό». Ἐκεῖνος ἀπήντησε: «Πιστεύω ὅτι πέθανε ὁ Θεός». «Καί τότε πῶς μπορεῖτε νά εἶστε ἱερεύς;», ξαναρώτησε ὁ φοιτητής. Ἐκεῖνος ἀπήντησε: «Ρώτησα τόν ἐπίσκοπό μου, ἄν μέ αὐτές τίς ἰδέες μπορῶ νά εἶμαι ἱερεύς, καί μοῦ εἶπε: Στό θέμα αὐτό τά ἔχω καί ἐγώ χαμένα. Κάνε ὅ,τι νομίζεις».

Εἶχε συνειδητοποιήσῃ τήν ἀνάγκη νά ποιμαίνεται ὁ λαός τῆς Ἐκκλησίας θεανθρωποκεντρικά, Ὀρθόδοξα, μέ τό βίωμα καί τό ἦθος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Γι’ αὐτό ἔγραψε τό σπουδαῖο ἔργο του «Ἡ Ποιμαντική διακονία κατά τούς ἱ. Κανόνας». «Ἡ ποιμαντική τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πάντοτε βαθύτατα ἐκκλησιολογική», ἔγραφε. Ἑκατοντάδες εἶναι οἱ ἑορταστικές καί ποιμαντικές του ὁμιλίες, ἀπό τίς ὁποῖες φαίνεται ὅτι ὁ Γέροντας ἤθελε νά ζοῦμε τήν Ἐκκλησία ὡς κοινωνία θεώσεως.

Κάθε πρόσωπο πού πλησίαζε τόν Γέροντα ἦταν εἰκόνα Θεοῦ, «κεκελευσμένος Θεός», ὅπως εἶπε ὁ Μέγας Βασίλειος. Κάθε τέτοια ψυχή ὅμως κρύβει μέσα της τόν ἀπεριόριστο δυναμισμό τοῦ «καθ’ ὁμοίωσιν». Χρειαζόταν μία θεοειδής ἀγάπη γιά νά ἀναδεχθῇ ὁ Γέροντας αὐτές τίς ψυχές. Αὐτή τήν ἀγάπη προσέφερε κατά τήν ποιμαντική του.

Στό κέντρο τῆς ποιμαντικῆς του ἦταν ἡ ἡσυχαστική παράδοσις τῆς Φιλοκαλίας, τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί τῶν Κολλυβάδων Πατέρων, τούς ὁποίους ἀγαποῦσε, τιμοῦσε καί ἀγωνιζόταν νά μιμῆται καί νά προβάλλῃ. Συχνά ὁ λόγος του ἦταν περί μετανοίας καί νοερᾶς προσευχῆς. Τόνιζε ὅτι «κάθε μέρα πρέπει νά βάζουμε ἀρχή μετανοίας». Καί συνιστοῦσε νά λέμε «τήν εὐχή». Ἔχει πολλή δύναμι ἡ εὐχή, ἔλεγε. Πολλοί νέοι ἔγιναν μοναχοί κάτω ἀπό τήν πνευματική του καθοδήγησι. Ὁ σύγχρονος Ὀρθόδοξος Μοναχισμός, στό Ἅγιον Ὄρος καί ἀλλοῦ, ὀφείλει στόν Γέροντα, διότι στηρίχθηκε μέ τόν λόγο, τήν γραφίδα καί τό παράδειγμά του.

Ὥριμος στήν σωματική καί στήν πνευματική ἡλικία ὁ Γέροντας προσέφερε τήν ποιμαντική του πεῖρα στόν Γυναικεῖο Μοναχισμό. Μεγάλα γυναικεῖα κοινόβια καί ἄλλα μικρότερα μοναστηράκια δέχθηκαν τήν ποιμαντική του φροντίδα. Στήριζε τίς Γερόντισσες στό ἔργο τους καί τίς μοναχές στόν προσωπικό τους ἀγῶνα. Στό σημεῖο αὐτό ἡ προσφορά του στήν Ἐκκλησία μοιάζει μέ τήν προσφορά τοῦ ἁγίου Νεκταρίου.

3. Ἀνάχωμα στόν οὐμανισμό.

Ὁ οὐμανισμός κατά κύματα ἐπιτίθεται στήν Ἐκκλησία καί ἀφήνει στό σῶμα της βαθειές πληγές. Κάθε αἵρεσις, παλαιά καί νέα, εἶναι οὐμανισμός. Κάθε μορφή ἀθεΐας εἶναι οὐμανισμός. Βγαίνει ἀπό τό κέντρο τῆς ζωῆς μας ὁ Θεάνθρωπος καί μπαίνει ὁ ἄνθρωπος, ὁ αὐτονομημένος ἄνθρωπος. Κάθε ἑπόμενο κῦμα τοῦ οὐμανισμοῦ ἔρχεται νά προσθέσῃ νέα συντρίμμια σέ ἐκεῖνα πού δημιούργησε τό προηγούμενο κῦμα. Ὁ Γέροντας ἀντιπαρατάχθηκε δυναμικά στόν ξενόφερτο οὐμανισμό τήν δεκαετία τοῦ ’80. Ἔκανε τότε πολλές ὁμιλίες γιά τό ζήτημα αὐτό σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα, μέχρι τήν Κύπρο. Θαυμαστές ἦταν καί οἱ ὁμιλίες πού εἶχε ἐκφωνήσει σέ αὐτόν τόν πάνσεπτο ναό. Ἀθεϊστικές δυνάμεις ἐπιχείρησαν τήν ἐποχή ἐκείνη νά ἀνατρέψουν μέ σειρά νομοθετημάτων ὅ,τι εἶχε ἀπομείνει ἀπό τήν Ὀρθόδοξη εὐσέβειά μας. Στό Ε’ Πανελλήνιο Θεολογικό Συνέδριο τό 1982, ἔλεγε:

«Τώρα χρειάζεται μαρτυρία καί ὁμολογία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί τῆς ἑλληνορθοδόξου παραδόσεως τοῦ λαοῦ μας. Εὑρισκόμεθα πρό ἑνός νέου ἀρειανισμοῦ, νέας εἰκονομαχίας, νέου βαρλααμισμοῦ, νέου ἰδεολογικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, νέου ἀπανθρώπου ‘‘ἀνθρωπισμοῦ’’... Σέ αὐτή τήν κρίσιμη ὥρα γιά τόν ἄνθρωπο καί τόν ἑλληνισμό, ἡ Ὀρθοδοξία ὄχι μόνο δέν πρέπει νά περιορισθῆ καί ἐξοβελισθῆ ἀπό τήν ἐθνική ζωή καί τήν παιδεία μας, ἀλλά πρέπει νά ἀναζητηθῆ καί φανερωθῆ ὡς ἡ μόνη ἐλπίδα τοῦ νέου ἑλληνισμοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου».

Μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του ἀγωνίσθηκε κατά τοῦ οὐμανισμοῦ. Ἀπό τό κρεββάτι τῆς ἀσθενείας του, ἕξι μῆνες πρίν τήν κοίμησί του εἶπε τόν περίφημο λόγο: «Τό νέο πρόγραμμα σπουδῶν γιά τά θρησκευτικά εἶναι ὁδηγός πρός τήν πανθρησκεία».

4. Ἡ στάσις του ἀπέναντι στόν θρησκευτικό οὐμανισμό.

Εὑρισκόμενος ὁ Γέροντας στήν Ἀμερική γιά τίς μεταπτυχιακές του σπουδές καί ἔχοντας γνωρίσει ἀπό κοντά τό πνεῦμα καί τό ἦθος τοῦ ἑτεροδόξου χριστιανικοῦ κόσμου, συνειδητοποίησε καί μία ἀκόμη πραγματικότητα: Ὅτι ὁ τρόπος πού οἱ ἑτερόδοξοι Χριστιανοί ἀναζητοῦσαν τήν μεταξύ τους ἑνότητα δέν ἦταν ὑγιής. Οἱ προθέσεις, τά κίνητρα καί οἱ στόχοι ἦσαν ἐνδεχομένως εὐγενῆ, ἀλλά πάντως ἀνθρώπινα, οὐμανιστικά, τοῦ παρόντος αἰῶνος, χωρίς γεύση τῆς ἐν Χριστῷ θεώσεως.

Πόθος τοῦ Γέροντα ἦταν ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι νά καλλιεργήσουμε τήν αὐτοσυνειδησία μας, ὅτι μόνον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας εἶναι ἡ Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. Καί προσευχή του ἦταν οἱ ἑτερόδοξοι νά εὕρουν τόν δρόμο πρός τήν ἐπίγνωσι τῆς Ἀληθείας καί τήν θέωσι, τήν ὁποίαν ἀγνοοῦν καί στεροῦνται. Ἔγραψε πολλά ἄρθρα καί ἔκανε πολλές ἀναφορές σέ βιβλία καί ὁμιλίες του γιά τό θέμα αὐτό. Θά σᾶς διαβάσω μία συγκινητική ἀναφορά του, ἡ ὁποία ὑπάρχει στόν πρόλογό του στό βιβλίο «Ἡ θέωσις ὡς σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου», βιβλίο τό ὁποῖο πλέον θεωρεῖται κλασικό.

Λέγει λοιπόν μέ ὕφος προσευχητικό: «Ἐλεήμων Κύριε, εὐδόκησε ἐν τῇ ἀπείρῳ ἀγάπῃ Σου, νά μᾶς ἀξιώσης νά εἰσέλθουμε στήν ὁδό τῆς θεώσεως, πρίν νά ἀπέλθουμε ἀπό τόν παρόντα πρόσκαιρο κόσμο. Ἐλεήμων Κύριε, ὁδήγησε στήν ἀναζήτησι τῆς θεώσεως τούς Ὀρθοδόξους ἀδελφούς μας, πού δέν χαίρονται, γιατί ἀγνοοῦν τό μεγαλεῖο τῆς κλήσεώς των ὡς ‘‘κεκελευσμένων θεῶν’’. Ἐλεήμων Κύριε, ὁδήγησε καί τά βήματα τῶν ἑτεροδόξων Χριστιανῶν στήν ἐπίγνωσι τῆς Ἀληθείας Σου, γιά νά μή μείνουν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Σου, στερημένοι τῆς Χάριτος τῆς θεώσεως. Ἐλεήμων Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς καί τόν κόσμον Σου! Ἀμήν».

Αὐτήν τήν πτυχή τῆς προσφορᾶς τοῦ Γέροντος τήν θεωρῶ ἀπό τίς σημαντικότερες.

5. Ἡ Ἱεραποστολή.

Ἦταν περί τά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ’80, ὅταν ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιο-ρείτης ἔστειλε τόν νεαρό θεσσαλονικέα Ἰωάννη Ἀσλανίδη στόν μακαριστό Γέ-ροντα Γεώργιο, λέγοντας: «Πήγαινε καί ἐκεῖνος θά σέ καθοδηγήσει». Ὁ νεαρός Ἰωάννης Ἀσλανίδης, ἔγινε ὁ μετέπειτα φλογερός ἱεραπόστολος τοῦ Ζαΐρ Κοσμᾶς Γρηγοριάτης, ὁ ὁποῖος ἐπεσφράγισε τό ἔργο του μέ τόν μαρτυρικό του θάνατο ἐκεῖ στήν καρδιά τῆς Ἀφρικῆς.

Ἡ προσφορά τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Γεωργίου ἦταν νά συντονίζῃ, νά ἐμψυχώνῃ, νά ἐπιβλέπῃ, νά παρηγορῇ, νά χειρίζεται καταστάσεις πού ἀπαιτοῦσαν διάκρισι καί πνευματική ὡριμότητα, νά προσφέρῃ καταλλήλους μοναχούς καί δυνάμεις, ὥστε τό ἔργο ἐκεῖ νά ἀποδώσῃ καρπούς.

Ἡ Ἱεραποστολή δέν εἶναι μία ἐξωστρεφής δραστηριότητα κάποιων ἀνθρώπων. Εἶναι κυρίως συνέχισις τοῦ ἔργου τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Ἡ ἱεραποστολική πρωτοβουλία τοῦ Γέροντα ἦταν καρπός τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ.

6. Τό κύκνειο ἄσμα του: ἡ ἑνότης.

Θά τελειώσω, ἀφοῦ διαβάσω λίγες παραγράφους ἀπό τίς τελευταῖες ὑποθῆκες τοῦ Γέροντος Γεωργίου, πού ἀφοροῦν τήν ἑνότητα. Μέ τήν τελευταία αὐτή πρᾶξι τῆς ζωῆς του ἐσφράγισε τήν ποιμαντική του. Τό κύκνειο ἄσμα του, ἡ τελευταία του προσφορά στήν Ἐκκλησία, ἦταν ἡ προτροπή γιά τήν ἑνότητα, τήν ἁγιοπνευματική ἑνότητα. Ἦταν Φεβρουάριος τοῦ 2014. Εἶχε ἀποφασίσει νά παραδώσῃ τήν σκυτάλη στόν διάδοχό του.

Προετοιμάζοντας τήν Ἀδελφότητα εἶπε:
«Παρακαλῶ τό Πανάγιο Πνεῦμα νά μέ φωτίσῃ, νά σᾶς πῶ αὐτό πού εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ γιά τήν ζωή μας... Ἐπιγραμματικά θά πῶ τό ἑξῆς: Μία ἀδελφότης ἑνωμένη μοιάζει μέ τόν Παράδεισο. Μία ἀδελφότης διχασμένη μοιάζει μέ τήν Κόλασι. Γι' αὐτό, πατέρες, ἄς ἀγωνισθοῦμε νά κρατήσωμε τήν ἑνότητα.

Ἐγώ μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ, καίτοι ἁμαρτωλός καί ἀνάξιος, σᾶς παραδίδω τήν ἀδελφότητα ἑνωμένη. Κρατῆστε την. [...] Καί τώρα σᾶς παραδίδω ὅλους στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί στό πλούσιον ἔλεός Του. Συγχωρῆστε με, πατέρες, γιά τά λάθη μου καί γιά τίς ἀδυναμίες μου. Σᾶς ἀγαπῶ ὅλους... Σᾶς εὔχομαι ὁ Θεός νά σᾶς σκεπάζῃ, νά σᾶς στηρίζῃ, νά σᾶς ἁγιάζῃ καί νά σᾶς κρατήσῃ μέχρι τέλους τῆς ζωῆς σας πιστούς καί ἀγαθούς δούλους Του... Ἡ Παναγία νά μᾶς οἰκονομήσῃ ὅλους καί νά μᾶς ἀξιώσῃ νά ἔχουμε καλή ἀντάμωσι στόν Παράδεισο».

Αὐτό τό προσκλητήριο γιά ἁγιοπνευματική ἑνότητα, ἔδειξε τήν πνευ-ματική του ὡριμότητα. Μέ τέτοια ὡριμότητα ἀνεχώρησε γιά τήν ἀτελεύτητη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ στίς 8 Ἰουνίου 2014, στά 79 του χρόνια. Τήν εὐχή του νά ἔχουμε, ὅπως καί τίς εὐχές τῶν ἁγίων Γερόντων, τούς ὁποίους τιμήσαμε σήμερα.

Σᾶς εὐχαριστῶ.

Πηγή: (Ἡμερίδα Φοιτητῶν τοῦ Α.Π.Θ., 23 Μαΐου 2016 - Ἡμερίδα: «Ἡ προσφορὰ τῶν συγχρόνων Γερόντων στὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴ νεολαία σήμερα»), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

: Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς; Αγιολόγιο - Εορτολόγιο; Πάσχα- Πεντηκοστή; 28 Μαϊος 2016; Εμφανίσεις: 910

Κυριακή της Σαμαρείτιδος: Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς- Ομιλία επί του Ευαγγελίου του Χριστού περί της Σαμαρείτιδος

kyriakh ths samareitidos 02

Όλη αυτή την περίοδο που διανύουμε τώρα, επεκτεινόμενη σε πενήντα μέρες, εορτάζομε την από τους νεκρούς ανάσταση του Κυρίου και Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, δεικνύοντας με αυτή την παράταση την υπεροχή της απέναντι στις άλλες εορτές.

Πραγματικά όλοι όσοι αναστήθηκαν από τους νεκρούς, αναστήθηκαν από άλλους και, αφού πέθαναν πάλι, επέστρεψαν στη γη. Ο δε Χριστός, αφού αναστήθηκε από τους νεκρούς, δεν κυριεύεται πλέον καθόλου από το θάνατο, γιατί δεν επέστρεψε πάλι στη γη, αλλά ανέβηκε στον ουρανό, καθιστώντας το φύραμά μας, που είχε λάβει ομόθρονο με το Πατέρα, ως ομόθεο.
Είναι ο μόνος που έγινε αρχή της μελλοντικής αναστάσεως όλων και πρωτότοκος από τους νεκρούς και πατέρας του μέλλοντος αιώνος.
Και όπως όλοι, αμαρτωλοί και δίκαιοι, πεθαίνουν στον Αδάμ, έτσι στοn Χριστό θα ζωοποιηθούν όλοι, αμαρτωλοί και δίκαιοι, αλλά ο καθένας στην τάξη του. Όταν καταργήσει κάθε αρχή και εξουσία και δύναμη, και θέσει όλους τους εχθρούς του κάτω από τα πόδια του, τελευταίος εχθρός που θα καταργηθεί είναι ο θάνατος, κατά την κοινή ανάσταση.
Ο Κύριος, κηρύττοντας το ευαγγέλιο της βασιλείας πριν από το πάθος, δεικνύει στους μαθητές ότι η εκλογή των αξίων της πίστεως δεν θα γίνει μόνο ανάμεσα στους Ιουδαίους, αλλά και ανάμεσα στους Εθνικούς, στην σημερινή περικοπή του ευαγγελίου.

Έρχεται ο Κύριος σε μια πόλη της Σαμάρειας που λέγεται Σιχάρ. (Σαμάρεια ονομάσθηκε η πόλη που έκτισε το 880 π.Χ. ο βασιλιάς του Ισραήλ, Αμβρί, έπειτα το όρος Σομόρ, που ήταν η ακρόπολή της, και τέλος όλο το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ, που καταλύθηκε από τους Ασσυρίους το 721 π.Χ. και ο ηγεμόνας τους εγκατέστησε εκεί εθνικούς από πολλά μέρη).
Εκεί ήταν η πηγή του Ιακώβ, το πηγάδι που εκείνος είχε ανοίξει. Κουρασμένος ο Κύριος από την οδοιπορία κάθισε μόνος του δίπλα από το πηγάδι και κάτω, γιατί οι μαθητές του πήγαν να αγοράσουν τροφές. Έρχεται εκεί μια γυναίκα από τη Σαμάρεια να πάρει νερό και ο Κύριος διψώντας, ως άνθρωπος, της ζήτησε νερό.
Αυτή αντελήφθη από την εμφάνισή του ότι ήταν Ιουδαίος, και θαύμασε πώς ένας Ιουδαίος ζητά νερό από την εθνική Σαμαρείτιδα. Αν γνώριζες, της είπε, τη δωρεά του Θεού, ποιός είναι αυτός που σου ζητά να πιει νερό, εσύ θα του ζητούσες, και θα σου έδινε ζωντανό νερό. Ο Κύριος επιβεβαίωσε ότι αν γνώριζε, θα γινόταν μέτοχος πραγματικά ζωντανού νερού, όπως έπραξε και απόλαυσε αργότερα όταν το έμαθε, ενώ το συνέδριο των Ιουδαίων, οι οποίοι έμαθαν σαφώς, εσταύρωσαν έπειτα ωστόσο τον Κύριο της δόξης. Δωρεά του Θεού είναι, επειδή θεωρεί αγαπητούς όλους, ακόμα και τους μισητούς από τους Ιουδαίους εθνικούς, και προσφέρει τον εαυτό του και καθιστά τους πιστούς σκεύη δεκτικά της Θεότητός του.

Η Σαμαρείτιδα δεν κατάλαβε το μεγαλείο του ζωντανού νερού, απορεί πού θα βρει νερό χωρίς κουβά σε ένα βαθύ πηγάδι. Έπειτα επιχειρεί να τον συγκρίνει με τον Ιακώβ, που τον αποκαλεί πατέρα, εξυμνώντας το γένος από τον τόπο, και εξαίρει το νερό με τη σκέψη ότι δεν μπορεί να βρεθεί καλύτερο. Όταν όμως άκουσε ότι το νερό που θα σου δώσω θα γίνει πηγή που τρέχει προς αιώνια ζωή, άφησε λόγο ψυχής που ποθεί, και οδηγείται προς την πίστη, και ζήτησε να το λάβει για να μην ξαναδιψάσει. Ο Κύριος, θέλοντας να αποκαλύπτεται λίγο λίγο, της λέγει να φωνάξει τον άνδρα της, γνωρίζοντάς της πόσους άνδρες είχε, και ότι αυτός που έχει τώρα δεν είναι δικός της. Εκείνη όμως δεν στενοχωρείται από τον έλεγχο, αλλά αμέσως καταλαβαίνει ότι ο Κύριος είναι προφήτης και του ζητά εξηγήσεις σε υψηλά ζητήματα.

Βλέπετε πόση είναι η μακροθυμία και η φιλομάθεια αυτής της γυναίκας; Πόση συλλογή και γνώση είχε στη διάνοιά της, πόση γνώση της θεόπνευστης Γραφής; Και αμέσως τον ρωτά πού πρέπει να λατρεύεται σωστά ο Θεός, εδώ σ’ αυτόν τον τόπο ή στα Ιεροσόλυμα; Και τότε παίρνει την απάντηση, ότι έρχεται η ώρα οπότε ούτε στο όρος αυτό ούτε στα Ιεροσόλυμα θα προσκυνήτε τον Πατέρα. Της γνωρίζει μάλιστα ότι η σωτηρία είναι από τους Ιουδαίους, δεν είπε θα είναι, στο μέλλον, γιατί ήταν αυτός ο ίδιος. Έρχεται ώρα και είναι τώρα, που οι αληθινοί προσκυνητές θα προσκυνούν τον Πατέρα κατά Πνεύμα και αλήθεια.
Γιατί ο ύψιστος και προσκυνητός Πατέρας, είναι Πατέρας αυτοαληθείας, δηλαδή του μονογενούς Υιού και έχει Πνεύμα αληθείας, το Πνεύμα το άγιο, και αυτοί που τον προσκυνούν, το πράττουν έτσι διότι ενεργούνται δι’ αυτών. Ο Κύριος απομακρύνει κάθε σωματική έννοια τόπο και προσκύνηση, λέγοντας: Πνεύμα ο Θεός και αυτοί που τον προσκυνούν πρέπει να τον προσκυνούν κατά Πνεύμα και αλήθεια. Ως πνεύμα που είναι ο Θεός είναι ασώματος, το δε ασώματο δεν ευρίσκεται σε τόπο ούτε περιγράφεται με τοπικά όρια. Ως ασώματος ο Θεός δεν είναι πουθενά, ως Θεός δε είναι παντού, ως συνέχων και περιέχων το παν. Παντού είναι ο Θεός, όχι μόνο εδώ στη γη αλλά και υπεράνω της γης, Πατήρ ασώματος και κατά τον χρόνο και σε τόπο αόριστος.
Βέβαια και η ψυχή και ο άγγελος είναι ασώματα, δεν είναι όμως σε τόπο, αλλά δεν είναι και παντού, γιατί δεν συνέχουν το σύμπαν αλλά αυτά έχουν ανάγκη του συνέχοντος.

Η Σαμαρείτιδα, καθώς άκουσε από τον Χριστό αυτά τα εξαίσια και θεοπρεπή λόγια, αναπτερωμένη, μνημονεύει τον προσδοκώμενο και ποθούμενο Μεσσία, τον λεγόμενο Χριστό, που όταν έρθει θα μας τα διδάξει όλα. Βλέπετε πώς ήταν ετοιμότατη για την πίστη; Από πού θα γνώριζε τούτο, αν δεν είχε μελετήσει τα προφητικά βιβλία με πολλή σύνεση; Έτσι προλαβαίνει περί του Χριστού ότι θα διδάξει όλη την αλήθεια. Μόλις την είδε ο Κύριος τόσο θερμή, της λέγει απροκάλυπτα: Εγώ είμαι ο Χριστός, που σου μιλώ. Εκείνη γίνεται αμέσως εκλεκτή ευαγγελίστρια και αφήνοντας την υδρία και το σπίτι της τρέχει και παρασύρει όλους τους Σαμαρείτες προς τον Χριστό, και αργότερα, με τον υπόλοιπο φωτοειδή βίο της (ως Αγία Φωτεινή), σφραγίζει με το μαρτύριο την αγάπη της προς τον Κύριο.

Πηγή: (Από το βιβλίο Πατερικόν Κυριακοδρόμιον, σελίς 71 και εξής, Επιμέλεια κειμένου Δημήτρης Δημουλάς Διαδικτύου Ορθόδοξη Πορεία), Αναβάσεις

: Ιστοσελίδα "Βορειοηπειρώτες"; Εθνικά Θέματα; Βόρειος Ήπειρος και Ελληνοαλβανικές σχέσεις; 27 Μαϊος 2016; Εμφανίσεις: 801

Η αντίσταση των Χιμαριωτών στην επιβολή του κομμουνιστικού καθεστώτος και το σημερινό χρέος τους

voreios hpeiros topio 01

Από το Νοέμβριο του 1944 οι παρτιζάνοι του Ενβέρ Χότζα καταλαμβάνοντας την Αλβανία μετά το κενό εξουσίας που δημιούργησε η αποχώρηση των Γερμανών, άρχιζαν να εγκαθιστούν και την πολιτική τους κυριαρχία στη χώρα.Ένα χρόνο μετά και συγκεκριμένα στις 2 Δεκεμβρίου 1945 πραγματοποιήθηκε δημοψήφισμα για τη νομιμοποίηση του καθεστώτος που ήθελε να εγκαθιδρύσει το Κομμουνιστικό Κόμμα. Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν προδεδικασμένο και το αποτέλεσμα… 95 % υπέρ της ανακήρυξης της Αλβανίας σε Λαϊκή Δημοκρατία, σαφώς προϊόν νοθείας.

Σε αυτή την κατάσταση που διαμορφωνόταν όμως, υπήρξε και μια εστία αντίστασης στη Βόρειο Ήπειρο: Η Χιμάρα.

Η ηρωική ιστορία των Χιμαριωτών συνεχίστηκε με την απόφαση που πήραν για αποχή από την εκλογική διαδικασία. Η αποχή έφτασε στο εκπληκτικό για τα δεδομένα της εποχής 90%. Επρόκειτο για την μοναδική αντίσταση σε ολόκληρη την ανατολική Ευρώπη κατά του κομμουνισμού.Η σθεναρή αυτή στάση γνώρισε τα σκληρότερα αντίποινα από την αλβανική κυβέρνηση, με διώξεις, συλλήψεις, δίκες – παρωδία, ακόμα και εκτελέσεις όσων πρωτοστάτησαν στην αποχή. Ο πρωτεργάτης του αγώνα Ανδρέας Δήμας θάφτηκε μάλιστα ζωντανός.

Όμως οι Αλβανοί δεν σταμάτησαν μόνο στη φυσική εξόντωση των αδούλωτων Χιμαριωτών. Στο προπύργιο αυτό του Ελληνισμού όχι απλώς έκλεισαν το ελληνικό σχολείο, την Ακροκεραύνιο Σχολή, απαγορεύοντας τη διδασκαλία της μητρικής ελληνικής γλώσσας, αλλά αφαίρεσαν και αυτή την ελληνική εθνικότητα από τους κατοίκους της Χιμάρας θέλοντας να ξεριζώσουν την εθνική συνείδηση και ιστορία τους.

Οι Χιμαριώτες όμως δεν εκάμφθησαν: «Δεν πρόκειται να απολογηθώ σε άλλη γλώσσα εκτός από αυτήν της μάνας μου. Φέρτε μου διερμηνέα», απάντησε αγέρωχα ένας από τους πολλούς κατηγορούμενους σε χοτζικό «λαϊκό δικαστήριο».

Ονόματα Χιμαριωτών που μαρτύρησαν κατά την 45χρονη δικτατορία:Γιώργος, Πύλιος, Άγγελος, Πέτρος, Θεόδωρος και Ρολάνδος Μπολάνος,Γιάννης Σκούρας, Μήλιος Γιάννης, Κώστας Οικονόμου,Σωκράτης, Παναγιώτης και Θανάσης Κοκκαβέσης,Αχιλλέας Ράπος, Μήλιος Σπυρομήλιος, Παναγιώτης και Μήλιος Πάνος, Ηρακλής Γκιώνης,Νίκος Κατσελάνος, Ζάχος και Νίκος Λικόκας, Δήμος, Μιχάλης και Αίας ΔημογιάννηςΑναστάσης Γκούμας, Σπύρος Κυρίτσης, Σπύρος, Πέτρος και Δημήτρης Ρόντος,Χρήστος και Νίκος Κόκας, Θεμιστοκλής, Πέτρος και Σωτήρης Ζώτος.Νίκος Κούτουλας, Τέλης και Πάνος Κονόμος, Αλέξανδρος, Μίκης, Φάνης και Κοσμάς Καλούσης,Βασίλης Ντούκος, Σπύρος Μπρίγκος, Κώστας Δημαλέξης, Μήτσιος Γκούμας,Αλέκος και Σπύρος Γκόρος, Λευτέρης, Χρήστος, Θωμάς και Κίτσιος Λάζαρης,Απόστολος Ντούνης, Νέστορας Νεστούρης, Θανάσης Νάτσης, Σπύρος Νάσιος,Γιάννης Δήμας, Κώστας και Δημήτρης Ανδρούτσος, Λουκάς Μπονιάκου,Χρηστίδης, Θεόδωρος Μούτσος, Σπύρος Τάτος, Λευτέρης Παππάς, Νίκος Μπούρμπος,Πήλιος Νεράτζης, Αναστάσιος Γκιόκας.

Είκοσι χρόνια μετά την πτώση του σταλινικού καθεστώτος όμως στην Αλβανία, το εκεί κατεστημένο συνεχίζει να μην αναγνωρίζει την ελληνικότητα της Χιμάρας.

Είναι καιρός πλέον οι σημερινοί Χιμαριώτες να ακολουθήσουν το παράδειγμα των παππούδων τους και να ξεκινήσουν έναν αγώνα ώστε να αποκτήσουν και πάλι αυτό που τόσο άδικα και βίαια τους αφαιρέθηκε, την ελληνική εθνικότητα και τα δικαίωματα που απορρέουν από αυτή, γιακάθε πολίτη που ανήκει στην Ελληνική Εθνική Μειονότητα.Έναν αγώνα όμως πραγματικό, που θα έχει να κάνει με προσφυγές σε όλα τα αρμόδια όργανα και δικαστήρια και όχι με δηλώσεις εντυπωσιασμού από διάφορους εκπροσώπους, χωρίς καμμία ουσία.

Πηγή: Αβέρωφ

: Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν; Παιδεία, Ορθόδοξία, Ελληνισμός; Μάθημα Θρησκευτικών; 27 Μαϊος 2016; Εμφανίσεις: 9831

Εξώδικος Δήλωση με αφορμή τη μείωση των ωρών και την αλλαγή του περιεχομένου του μαθήματος των Θρησκευτικών

dikaiwsynh 01

Γιά ἄλλη μία φορά ὁ κος Φίλης καί ὁ περίγυρός του χρησιμοποιοῦν τό ἐπιχείρημα τοῦ δῆθεν ἐκσυγχρονισμοῦ τῆς ἐκπαιδεύσεως καί τῆς ἐπεκτάσεως τῶν ὁριζόντων τῶν μαθητῶν γιά τίς ἀνάγκες τῆς σύγχρονης ἐποχῆς καί πραγματικότητος. Ὅμως, ὅπως προκύπτει ἀπό συγκεκριμένες διατάξεις τοῦ Συντάγματος καί τοῦ Νόμου, δέν ἔχει κανένα ἀπολύτως δικαίωμα νά ἐπιβάλει στά παιδιά μας τήν μετάδοση θρησκευτικῶν γνώσεων ἀσχέτων ἤ ἐκ διαμέτρου ἀντιθέτων πρός τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική διδασκαλία, ὅπως ὁ Κύριος καί Θεός ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός τήν ἔχει θεμελιώσει καί μᾶς ἔχει διδάξει. Ἀντιθέτως, καί σύμφωνα μέ τήν ἀπόφαση 3356/1995 τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας, ἔχουμε τό ἀπόλυτο ἀνθρώπινο καί ἐντελῶς ἀπαραβίαστο δικαίωμα νά ἀπαιτοῦμε ἀπό τό κράτος τήν παροχή θρησκευτικῆς ἐκπαιδεύσεως στά παιδιά μας, σύμφωνη μέ τίς διδαχές τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Πίστεως.

Συνεπῶς δέν μπορεῖ οὔτε ὁ κός Φίλης καί οἱ σύντροφοί του νά ἐπεμβαίνουν στόν εὐαίσθητο ψυχισμό τῶν μικρῶν παιδιῶν μας καί νά τόν διαστρεβλώνουν, κατά τίς ἐμμονικές, ἰδεοληπτικές καί ἀθεϊστικές τους προσωπικές ἀντιλήψεις καί ἐξαγγελίες. Μέ ἄλλα λόγια ἐμεῖς εἴμαστε ἐκεῖνοι πού ἔχουμε τό δικαίωμα καί τήν δύναμη πού μᾶς τήν δίδει ἄμεσα ὁ Νόμος νά ἀπαιτοῦμε θρησκευτική ἐκπαίδευση γιά τά παιδιά μας σύμφωνα μέ τίς δικές μας θρησκευτικές πεποιθήσεις.

Μέσα σ' αὐτό τό πλαίσιο ἐπιβάλλεται νά προσπαθήσουμε νά ἀφυπνίσουμε τόν κόσμο ἔναντι τῆς συγκεκριμένης σκοταδιστικῆς προσπάθειας τοῦ κ. Φίλη, τήν ὁποία μποροῦμε νά ἀποτρέψουμε, ἄν ἀντιδράσουμε ἄμεσα καί μαζικά.

Παράλληλα ἐπισυνάπτουμε τό παρόν συνημμένο ἐξώδικο καί τήν δικαστική ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας.

Τό ἐξώδικο πρέπει ὁπωσδήποτε νά ἀποσταλεῖ ἀπό ὅσους γίνεται περισσοτέρους καί εἰ δυνατόν μέ συστημένη ἐπιστολή στόν κ. Φίλη (ἡ διεύθυνσή του στό Ὑπουργεῖο Παιδείας ἀναγράφεται στό ἐξώδικο).

ΕΞΩΔΙΚΟΣ ΔΗΛΩΣΙΣ – ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ – ΕΠΙΦΥΛΑΞΙΣ

ΝΟΜΙΜΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

(κοινοποιουμένη διά συστημένης ἐπιστολῆς)

Τοῦ……………………………………….. κατοίκου …………., ὁδός …………

ΠΡΟΣ Κoν. Νικόλαον Φίλη, ἑδρεύοντα ἐν Ἁμαρουσίῳ Ἀττικῆς, ὁδός Α. Παπανδρέου 37, Ὑπουργεῖον Παιδείας.

Ἐπειδή τυγχάνω πατήρ ἀνηλίκων τέκνων, μαθητῶν τοῦ ……………….. Σχολείου, διά τήν ἀρτίαν ἐκπαίδευσιν τοῦ ὁποίου καί δή τήν θρησκευτικήν τοιαύτην κατά τήν Ὀρθόδοξον Χριστιανικήν Πίστιν ἔχω ἄμεσον προσωπικόν δικαίωμα καί ἐνδιαφέρον, ἐπληροφορήθην μετά μεγίστης ἀγανακτήσεως τήν δημοσίᾳ ὑφ’ ὑμῶν ἐκπεφρασθεῖσαν πρόθεσιν ἀφ’ ἑνός πρός μείωσιν τῶν διδακτικῶν ὡρῶν τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν καί ἀφ’ ἑτέρου διά τήν ἔκπτωσιν τοῦ ἐν λόγῳ μαθήματος στό ἐπίπεδόν τῆς θρησκειολογίας, ἤτοι τῆς ἐκ μέρους τῶν μαθητῶν προσλήψεως γνώσεων καί ἑτέρων θρησκειῶν καί δογμάτων. Ὡστόσο, οἱ προθέσεις σας αὐτές πρωτίστως προσκρούουν στίς ἀκόλουθες διατάξεις τοῦ Συντάγματος καί τοῦ Νόμου:

α΄) Στό Ἄρθρον 13 πάρ. 1 Σ., ὁρίζον ὅτι: «Ἡ ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως εἶναι ἀπαραβίαστος».

β΄) Στό ἄρθρον 16 πάρ. 2 τοῦ Συντάγματος, κατά τό ὁποῖον: «Ἡ παιδεία ἀποτελεῖ βασική ἀποστολή τοῦ Κράτους καί ἔχει σκοπό τήν ἠθική, πνευματική, ἐπαγγελματική καί φυσική ἀγωγή τῶν Ἑλλήνων, τήν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνείδησης καί τή διάπλασή τους σέ ἐλεύθερους καί ὑπεύθυνους πολῖτες».

γ΄) Στό ἄρθρον 2 τοῦ Πρώτου Πρωτοκόλλου τῆς Εὐρωπαϊκῆς Συμβάσεως Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου, κατά τό ὁποῖον:«Οὐδείς δύναται νά στερηθῆ τοῦ δικαιώματος ὅπως ἐκπαιδευθῆ. Πᾶν κράτος ἐν τῇ ἀσκήσει τῶν ἀναλαμβανομένων ὑπ’ αὐτοῦ καθηκόντων ἐπί τοῦ πεδίου τῆς μορφώσεως καί τῆς ἐκπαιδεύσεως θά σέβεται τό δικαίωμα τῶν γονέωνὅπως ἐξασφαλίζωσι τήν μόρφωσιν καί ἐκπαίδευσιν ταύτην συμφώνως πρός τάς ἰδίας αὐτῶν θρησκευτικάς καί φιλοσοφικάς πεποιθήσεις» .

Πλήρης ἀνάλυσις τῶν συγκεκριμένων ὡς ἄνω διατάξεων καί παράλληλα ἡ ρητή ἐπιβεβαίωσις τῆς νομικῆς ὑποχρεώσεως τοῦ κράτους καί τῶν ὀργάνων του καί δή τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας νά συμβάλλη διά τῆς ἐκπαιδευτικῆς διαδικασίας πρωτίστως στήν διαμόρφωση τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς συνειδήσεως τῶν ἑλληνοπαίδων, ὡς νομίμου καί δή ἀνθρωπίνου δικαιώματος, ὅπως ἐπιβάλλεται ἀπό τό Σύνταγμα καί τήν Εὐρωπαϊκή Σύμβαση τῆς Ρώμης περί Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων περιέχεται στήν 3356/1995 ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, πρός τήν ὁποίαν ὑπέχετε – καί σεῖς προσωπικῶς – τήν νομική ὑποχρέωση συμμορφώσεως καί ἐφαρμογῆς (κατ’ ἄρθρον 95 πάρ. 5 Σ.), ἔχει κριθεῖ καί δή ἐν σχέσει ὡς πρός τά ἀνωτέρω εὐαίσθητα ζητήματα ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί θρησκευτικῆς συνειδήσεως πού διανοεῖστε νά ἐγγίζετε, ὅτι: «Ἐπειδή ἀπό τίς πιό πάνω διατάξεις, ἑρμηνευόμενες σέ συνδυασμό μεταξύ τους, (…) συνάγεται ὅτι σκοπός τῆς παρεχομένης, στά σχολεῖα, παιδείας εἶναι, μεταξύ ἄλλων, καί ἡ ἀνάπτυξη τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν Ἑλληνοπαίδων σύμφωνα μέ τίς ἀρχές τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς διδασκαλίας, στήν ὁποίαν, κατά τεκμήριο, ἐν ὄψει τῶν ἐκτεθέντων, ἀποβλέπουν οἱ γονεῖς των ἀντλώντας ἀπό τό πιό πάνω ἄρθρο 13 τοῦ Συντάγματος, τό δικαίωμα, πού εἶναι, ὡς ἀναφέρθηκε, καί διεθνῶς κατοχυρωμένο, μέ τίς ὡς ἄνω διατάξεις τῆς Συμβάσεως τῆς Ρώμης, νά καθορίζουν οἱ ἴδιοι τήν θρησκευτική ἀγωγή τῶν τέκνων τους, σύμφωνα μέ τίς δικές τους θρησκευτικές πεποιθήσεις. Ὑπό τήν ἔννοια αὐτή καί προκειμένου νά τύχει ἐφαρμογῆς ἡ διάταξη τοῦ ἄρθρου 16 πάρ. 2 τοῦ Συντάγματος, προκειμένου δηλαδή νά «ἀναπτυχθεῖ» ἡ θρησκευτική συνείδηση τῶν μαθητῶν σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς Πίστης, οἱ μαθητές εἶναι ὑποχρεωμένοι νά μετέχουν στίς σχολικές ἐκδηλώσεις, ὅπως εἶναι ἡ καθημερινή προσευχή καί ὁ ἐκκλησιασμός καί νά παρακολουθοῦν τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, τό ὁποῖον, ὅπως εἶναι αὐτονόητο, ἐν ὄψει τῶν ἐκτεθέντων, πρέπει νά διδάσκεται στά σχολεῖα σύμφωνα μέ τίς ἀρχές τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς θρησκείας (βλ. ΣτΈ 3533/86) καί ἐπί ἱκανόν ἀριθμόν ὡρῶν διδασκαλίας ἑβδομαδιαίως».

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ κυβερνήσεις στό κράτος ἔχουν συμμορφωθεῖ πρός τήν ἄνω ἀπόφαση, δεδομένου ἀκριβῶς ὅτι ἡ θρησκευτική συνείδησις τῶν Ἑλλήνων καί τῶν τέκνων τους εἶναι ἀπολύτως ἀπαραβίαστος. Οὐδείς δύναται νά ἐπεμβαίνει σ’ αὐτήν καί δή κατά τούς ἀνωτέρω τρόπους πού προεξηγγείλατε. Ἐπίσης, ἡ ἀπόφασις τοῦ Ἀνωτάτου Ἀκυρωτικοῦ Δικαστηρίου ὁμιλεῖ περί ἱκανόν ἀριθμόν «ὡρῶν» καί ὄχι «ὥρας» διδασκαλίας.

Ἐκ τῶν προεκτεθεισῶν λοιπόν διατάξεων τοῦ Συντάγματος καί τοῦ ὑπερνομοθετικῆς ἰσχύος Α΄ Προσθέτου Πρωτοκόλλου τῆς ΕΣΔΑ, ἐν συνδυασμῷ πρός τήν ρητή καί ἀπολύτως δεσμευτική γιά τό κράτος – καί ὑμᾶς προσωπικῶς – ἑρμηνεία αὐτῶν δυνάμει τῆς ὡς ἄνω 3356/1995 ἀποφάσεως τοῦ ΣτΈ, προκύπτει σαφῶς καί ἀμέσως ὅτι ἔχω τό ἀπόλυτο δικαίωμα ἔναντι τόσον ὑμῶν προσωπικῶς, ὅσον καί τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, τό ὁποῖον διοικεῖτε ἀπό τήν θέσιν τοῦ ὑπουργοῦ Παιδείας καί Θρησκευμάτων, νά ἀπαιτῶ νά σέβεσθε τό δικό μου προσωπικό καί ἀτομικό δικαίωμα νά ἐξασφαλίζη τό κράτος τήν μόρφωσιν καί τήν ἐκπαίδευσιν τῶν τέκνων μου συμφώνως πρός τάς ἰδίας ἐμοῦ θρησκευτικάς πεποιθήσεις, ἤτοι ἀποκλειστικῶς ἐπί τῷ τέλει τῆς ὀρθῆς διαμορφώσεως τῆς θρησκευτικῆς των συνειδήσεως ὡς Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Ὡς δ’ ἀμέσως καθίσταται ἀντιληπτόν, τό δικαίωμά μου τοῦτο ἐξ ὁρισμοῦ ἀποκλείει τήν περίπτωσιν τῆς προσλήψεως ἐκ μέρους τῶν τέκνων μου πάσης γνώσεως σχετικῆς πρός πᾶσαν ἑτέραν θρησκείαν ἤ δόγμα, παραβιαζομένης ἄλλως τῆς ὑπό διαμόρφωσιν θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν ἀνηλίκων τέκνων μου καί τοῦ ἀτομικοῦ δικαιώματός μου, ὡς καί τῶν λοιπῶν γονέων «ὅπως ἐξασφαλίζωσι τήν μόρφωσιν καί ἐκπαίδευσιν ταύτην συμφώνως πρός τάς ἰδίας αὐτῶν θρησκευτικάς πεποιθήσεις».

Ὡς ἐκ τούτου, ἐάν ἐν τέλει ὑλοποιήσετε τήν ὡς ἄνω ἐκπεφρασθεῖσαν πρόθεσίν σας, εἰς τρόπον ὥστε τά τέκνα μου νά καλοῦνται νά διδάσκονται τό περιεχόμενο ἤ τά δόγματα πάσης ἑτέρας θρησκείας ἤ δογματικῆς αἱρέσεως (π.χ. τῆς παναιρέσεως τοῦ ρωμαιοκαθολικισμοῦ), δυστυχῶς δέν θά μοῦ ἀπομένει παρά νά προσφύγω στήν Δικαιοσύνη ἐναντίον ὑμῶν προσωπικῶς, ὡς καί παντός ἑτέρου ὑπευθύνου πρός ἀποκατάστασιν τῆς ἀμέσως ἐπαπειλουμένης ἠθικῆς βλάβης ἐμοῦ καί τῶν τέκνων μου. Τονίζεται δέ ὅτι τό ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει προσωποπαγές τῆς ἀστικῆς εὐθύνης συνδέεται ἀρρήκτως μέ τό εἶδος τοῦ πρός παραβίασιν διακινδυνευομένου δικαιώματός μας, ἤτοι μέ τόν χαρακτήρα τούτου ὡς ἀπολύτου, θεμελιώδους, ἀπαραβιάστου ἀτομικοῦ καί ἀνθρωπίνου. Διά ταῦτα καί ρητῶς ἐπιφυλλαττόμενος παντός νομίμου δικαιώματος ΚΑΛΩ ὑμᾶς ὅπως προβῆτε σέ ρητή δημόσια ἀνάκληση τῶν ὡς ἄνω ἐξαγγελιῶν σας καί μεριμνήσετε ἀφ’ ἑνός νά διατηρηθῆ καί ἐνισχυθῆ ἔτι περαιτέρω ὁ ὁμολογιακός χαρακτήρ τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν γιά τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς Ἑλληνόπαιδες καί νά ἀπέχετε πάσης ἐνεργείας, ἡ ὁποία θά συνεπήγετο τήν κατάπτωση τοῦ ἐν λόγῳ μαθήματος σέ μάθημα θρησκειολογίας ἤ διά τῆς προσθήκης σ’ αὐτό γνώσεων ἑτέρων θρησκειῶν ἤ δογμάτων καί ἀφ’ ἑτέρου νά αὐξήσετε τίς ὧρες διδασκαλίας τοῦ ἐν λόγῳ μαθήματος, ὥστε νά διδάσκεται καθημερινῶς σέ ὅλες τίς τάξεις τοῦ Δημοτικοῦ, τοῦ Γυμνασίου καί τοῦ Λυκείου, καθ’ ὅτι μόνον οὕτω δύναται νά ἐπιτευχθῆ ἀποτελεσματικῶς ὁ ὡς ἄνω προβλεπόμενος στόν Νόμο σκοπός τῆς ἀναπτύξεως τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Πίστεως στά ἑλληνόπουλα.

Ἀθῆναι, τῇ 16η Μαΐου 2016

Ὁ (Ἡ) ἐξωδίκως δηλῶν (οῦσα) - προσκαλῶν (οῦσα)

ΟΔΗΓΙΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΕΞΩΔΙΚΟΥ:

1ον) ΚΑΤΕΒΑΖΟΥΜΕ (ἀπό ἐδῶ) ΤΟ ΕΞΩΔΙΚΟ ΣΕ ΜΟΡΦΗ .PDF ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΤΥΠΩΝΟΥΜΕ.

2ον) ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΕΛΛΕΙΠΟΝΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ (ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟΝ ΓΟΝΕΩΣ, ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΩΣ, ΑΡΙΘΜΟΥ ΤΕΚΝΩΝ ΚΛΠ.),

3ον) ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΚΕΠ ΓΙΑ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΕΙ ΤΟ ΓΝΗΣΙΟΝ ΤΗΣ ΥΠΟΓΡΑΦΗΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΕΘΕΙ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΘΕΩΡΗΣΕΩΣ,

4ον) ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΦΩΤΟΤΥΠΙΕΣ ΤΟΥ ΕΞΩΔΙΚΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΕΩΡΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΠ.

5ον) ΑΠΟΣΤΕΛΛΟΜΕ ΜΕ ΣΥΣΤΗΜΕΝΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟ ΕΞΩΔΙΚΟ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΦΙΛΗ (ΣΤΗΝ ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΞΩΔΙΚΟΥ ΑΝΑΓΡΑΦΟΜΕΝΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΟΥ) ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ.

Πηγή: Εστία Πατερικών Μελετών, Θρησκευτικά

: Χριστιανική Φοιτητική Δράση; Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή; Αγιολόγιο - Εορτολόγιο; 26 Μαϊος 2024; Εμφανίσεις: 31080

Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, ο ομολογητής και θαυματουργός [27 Μαΐου]

Βαρυφορτωμένο ξεκίνησε το πρωί της 10^ης Σεπτεμβρίου 1924 το πλοίο «Βασίλειος Δεστούνης» από το λιμάνι της Μερσίνας της Μικράς Ασίας με προορισμό την Εύβοια. Δεν μετέφερε μόνο 800 πονεμένους ρακένδυτους Μικρασιάτες πρόσφυγες. Στο αμπάρι του το πλοίο έκρυβε πολύτιμο θησαυρό. Ήταν ξύλινη (από κυπαρίσσι) λάρνακα με το τίμιο ιερό σκήνωμα του 40χρονου οσίου Ιωάννου του Ρώσου.

: Βαλκανικό Περισκόπιο - Γιῶργος Ἐχέδωρος; Ελεύθερη Συμβίωση; Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης- Επέκταση σε ομοφυλόφιλους; 26 Μαϊος 2016; Εμφανίσεις: 917

Στη Ρουμανία ψηφίζουν την απαγόρευση γάμων σε άτομα του ιδίου φύλου

family 01

φωτό της ρουμανικής ΜΚΟ "Συνασπισμός για την Οικογένεια" ("Coaliția pentru Familie")

Μάιος 24, 2016.

Βουκουρέστι.

Στη Γερουσία της Ρουμανίας, παρουσιάσθηκε η «πρωτοβουλία για την έγκριση των τροποποιήσεων του Συντάγματος που θα απαγορεύει ουσιαστικά τους γάμους ατόμων του ιδίου φύλου, αναφέρει το «Fokus».

Σύμφωνα με το δημοσίευμα στην υποβολή της πρότασης συμπεριλαμβάνονται ένας αριθμός ΜΚΟ του «Συνασπισμού για την Οικογένεια», που προτείνουν ο γάμος που θα καθορίζει το Σύνταγμα να είναι η «Ελεύθερη ένωση μεταξύ ενός άνδρα και μίας γυναίκας», σε αντίθεση με το υπάρχον κείμενο που αναφέρεται αόριστα «η ελεύθερη ένωση μεταξύ συζύγων».

Οι εκπρόσωποι του «Συνασπισμού» υπέβαλαν στη Γερουσία τρία εκατομμύρια υπογραφές που συγκέντρωσαν σε όλη τη χώρα, που υποστηρίζουν αυτήν την πρωτοβουλία.

«Αυτό αποτελεί ένα ιστορικό εθνικό και ευρωπαϊκό προηγούμενο. Τρία εκατομμύρια πολίτες της Ρουμανίας υπέγραψαν από κοινού ένα νομοσχέδιο για την αναθεώρηση του Συντάγματος», δήλωσε ο πρόεδρος της επιτροπής ανάδειξης υποψηφίων, Μιχάι Γεωργίου (Mihai Gheorghiu).

«Υπάρχει μία ευρωπαϊκή τάση και για αυτό η Ρουμανία πρέπει να προσαρμόσει τον ορισμό του γάμου. Πέρυσι η Κροατία και η Σλοβενία πραγματοποίησαν με επιτυχία δημοψηφίσματα για την εισαγωγή τέτοιων ορισμών στα Συντάγματά τους», πρόσθεσε.

Πηγή: The Hellenic Information Team, Βαλκανικό Περισκόπιο

: Γεώργιος Μιχαήλ; Εθνικά Θέματα; Εσωτερικές Απειλές στην Ελλάδα; 27 Μαϊος 2016; Εμφανίσεις: 681

Η παρτίδα τους και η πατρίδα μας

ekklhsia dysh 01

Και να λοιπόν που φτάσαμε και στο αδιανόητο. Στην πλήρη κατάλυση του Συντάγματος, στην αυτοαναίρεση της κυβέρνησης από τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντά της, στην κατάργηση του κυβερνητικού συμβουλίου, αλλά και του Κοινοβουλίου. Αυτό ψήφισαν, εν ολίγοις και συν τοις άλλοις οι «περιλάλητοι δημοκράτες και τα λοιπά φληναφήματα που αποτελούν την ραχοκοκαλιά της σύγχρονης πολιτικής αλήτ.

Με ένα νόμο κι ένα άρθρο, με 7.000 σελίδες (έπονται και άλλες) τελείωσαν την Ελλάδα οι ληστοσυμμορίτες που απολαμβάνουν την αισχρή εξουσία τους, καταπατώντας το σύνολο των πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών, διαλύοντας το Σύνταγμα της χώρας η οποία μετατρέπεται και επισήμως σε χώρο, όπου τα πάντα δεν πωλούνται αλλά… χαρίζονται, με αντάλλαγμα μερικούς ακόμη μήνες ακόμη στην εξουσία των πλέον επικίνδυνων τυχοδιωκτών που πέρασαν ποτέ από αυτή την χώρα.
Και πήγαν σήμερα και ξανακαθίσαν στα γραφεία τους, στις ματωμένες τους καρέκλες, χωρίς την δικαιολογία, πια, πως κάτι κάνουν… Και δεν φεύγουν, γιατί όλα τα κάνανε για τις καρέκλες, το χρήμα και το «χάδι» του αφεντικού τους…

Αδιαφορώντας για την επόμενη ημέρα και την ιστορική τους καταγραφή (φαίνεται πως είναι πεπεισμένοι ότι τα αφεντικά τους θα τους διασώσουν), τιποτένιοι ριψάσπιδες επέλεξαν να τελειώσουν με την παρτίδα τους, καταστρέφοντας την πατρίδα μας, η οποία τελεί υπό επίσημη κατοχή μετά τον ένα νόμο και ένα άρθρο που οι αισχροί ψηφίσαν. Και δώσανε μεστοί ικανοποίησης οι πόρνες της εξουσίας την Ελλάδα ως αντικείμενο προς εκμετάλλευση στους νεοναζί, τους τοκογλύφους και τους απατεώνες όλου του κόσμου. Ενενήντα εννέα χρόνια επίσημης κατοχής, με δικαίωμα ανανέωσης εκ μέρους της διεθνούς συμμορίας…, υπογράφοντας μάλιστα πως αυτό το αίσχος είναι δικής τους… έμπνευσης…!

Ίσως κάποιοι να μην έχουν καταλάβει, ακόμη, πως από σήμερα δεν έχουν σπίτι, δεν έχουν περιουσία, δεν έχουν τίποτε. Δεν έχουν ούτε τάφο να ταφούν, αφού όλα πρόκειται να πωληθούν για να γεμίσουν τα ταμεία τους οι «φίλοι», οι «εταίροι» και οι «σύμμαχοί» μας, με την ψήφο και την υπογραφή των «αριστερών δημοκρατών» και ολετήρων.
Ίσως κάποιοι να μην κατάλαβαν, ακόμη, πως οι ζωές των ίδιων και των παιδιών τους μπήκανε στους πάγκους των διεθνών εμπόρων, για να μπορέσουν να παρατείνουν την εξουσία τους και τον μύθο τους οι άθλιοι και οι τιποτένιοι.
Ίσως κάποιοι να μην κατάλαβαν, ακόμη, πως οι έπεσαν οι μάσκες των τοιούτων που έκλεψαν και εμπορεύτηκαν την δική μας ζωή, την δική μας πατρίδα… Έπεσαν οι μάσκες και φάνηκαν τώρα ποιοι δειλοί πολεμούσαν αυτή την ευλογημένη χώρα.

Κι ήρθε η ώρα να σηκωθούμε.
Να βαδίσουμε προς τα πάνω τους…
Να περάσουμε από πάνω τους…
Για να συναντήσουμε και να τακτοποιήσουμε τους λογαριασμούς μας με τα αφεντικά τους…

Επειδή τίποτε άλλο δεν μας μένει πια να κάνουμε αν θέλουμε να ζήσουμε και να πεθάνουμε λεύτεροι. Γιατί τον άνθρωπο ο Θεός τον έπλασε λεύτερο και όχι δούλο. Και οι βουλές του Πλάστη μας είναι αιώνιες και ισχυρότερες των δαιμόνων που γέμισαν τον ουρανό της πατρίδας μας σπρώχνοντάς μας μακριά Του και στην απελπισία.

Ετούτη η ράτσα φτιάχτηκε για να χορεύει με τους αγγέλους στ’ άστρα…
Ετούτος ο λαός φτιάχτηκε για να τον σέβεται κι ο Χάρος…
Όλοι εμείς γεννηθήκαμε για να σπάμε τις αλυσίδες και να δείχνουμε τον τρόπο και τον δρόμο της αιώνιας ζωής…
Όσοι δεν μπορούν, κακό δεν είναι, να μεριάσουν και να σωπάσουν…
Κι όσοι μπορούν να σταθούν απέναντι στους δαίμονες ας ετοιμάζονται για το ύστατο προσκλητήριο…
Γιατί ο δικός μας αγώνας, η δική μας μάχη, τώρα αρχίζει…

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους, Αβέρωφ

: Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως; Οικογένεια και Νέοι; Αξίες του Γάμου και της Οικογένειας; 11 Νοεμβρίου 2023; Εμφανίσεις: 2384

Ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως: Ἡ ἀγωγὴ τῶν παίδων καὶ αἱ μητέρες

Ἡ τῶν παίδων ἀγωγὴ ἀπὸ τῆς βρεφικῆς ἡλικίας ἀνάγκη νὰ ἄρχηται, ὅπως αἱ ψυχικαὶ τοῦ παιδὸς δυνάμεις ἀπ᾿ αὐτῆς τῆς ἐκδηλώσεως αὐτῶν διευθύνονται εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς πρὸς τὸ καλόν, τὸ ἀγαθόν, τὸ ἀληθές, καὶ ἀπομακρύνονται τοῦ κακοῦ, τοῦ αἰσχροῦ καὶ τοῦ ψευδοῦς.

: Γεώργιος Ν. Παπαθανασόπουλος; Εκκλησιαστική επικαιρότητα; Σύνοδος της Κρήτης [2016]; 26 Μαϊος 2016; Εμφανίσεις: 864

Γεώργιος Παπαθανασόπουλος: Στον αέρα η Πανορθόδοξη

panorthodh synodos 01

Αβεβαιότητα κυριαρχεί στο αν τελικά θα διεξαχθεί η Πανορθόδοξη στην Κρήτη και αν διεξαχθεί ποια θέματα θα την απασχολήσουν. Η αβεβαιότητα προκύπτει μετά την εν όψει της συγκλήσεως της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, την 24^η και την 25^η λήγοντος μηνός Μαΐου, κοινοποίηση από τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο σε όλα τα μέλη της, των ενστάσεων, προτάσεων, τροπολογιών, διορθώσεων, ή προσθηκών που της υπέβαλαν Μητροπολίτες εις τα κείμενα της Πανορθόδοξης, που όλες θα συζητηθούν στην Ιεραρχία. Τα κύρια και κρίσιμα για τη διεξαγωγή και τη θεματολογία της Πανορθόδοξης ζητήματα που θα απασχολήσουν την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος είναι τα ακόλουθα:

Επί της συγκλήσεως της Πανορθόδοξης επισημαίνεται ότι δεν υπάρχει ομοφωνία επί του Κανονισμού λειτουργίας και επομένως «χωρίς έγκυρον Κανονισμόν δεν είναι δυνατόν να συγκροτηθή και να λειτουργήση η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος»! Πιο συγκεκριμένα επισημαίνεται ότι τον Κανονισμό δεν έχει υπογράψει η Αντιπροσωπεία του Πατριαρχείου Αντιοχείας κατά τη Σύνοδο των Προκαθημένων του Ιανουαρίου 2016 στο Σαμπεζί της Ελβετίας, με τη σημείωση του αντιπροσώπου του εν λόγω Πατριαρχείου, Μητροπολίτη στη Γερμανία Ισαάκ, ότι « Η Εκκλησία της Αντιοχείας έχει αντίθετη γνώμη και γι’ αυτό δεν συνυπογράφει». Συνεπώς ομοφωνία δεν υπάρχει και, κατά την απόφαση των Προκαθημένων, ο Κανονισμός λειτουργίας της Συνόδου δεν είναι έγκυρος και επομένως δεν είναι δυνατόν να συγκροτηθεί και να λειτουργήσει η Πανορθόδοξη!

Το θέμα που τίθεται είναι υπαρκτό, κρίσιμο και μη επιδεχόμενο ερμηνεία ή αμφισβήτηση. Επομένως είναι πολύ δύσκολη η θέση του Μητρ. Μεσσηνίας και όποιου άλλου ενστερνίζεται τις απόψεις και τις θέσεις του Φαναρίου να υποστηρίξει κάτι άλλο. Αυτό σημαίνει ότι με απόφαση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος οφείλει να θέσει το θέμα να μην διεξαχθεί η Πανορθόδοξη, λόγω μη κανονικής συγκροτήσεως της.

Αλλά και αν προσπεραστεί ο σκόπελος της συγκροτήσεως και διεξαγωγής της Συνόδου - πράγμα εκ των πραγμάτων δύσκολο έως αδύνατο – υπάρχουν ενστάσεις και επί άλλων θεμάτων. Επισημαίνεται, μεταξύ των άλλων, ότι πλην του Κανονισμού δεν υπάρχει ομόφωνη έγκριση και επί του κειμένου «Το Μυστήριο του γάμου και τα κωλύματα αυτού». Συγκεκριμένα δεν το υπέγραψαν ο Πατριάρχης Γεωργίας και ο εκπρόσωπος του Πατριάρχου Αντιοχείας, Μητροπολίτης Ισαάκ, ο οποίος μάλιστα έγραψε στο επίσημο κείμενο: « Η Εκκλησία του Πατριαρχείου Αντιοχείας έχει αντίθετη γνώμη και γι’ αυτό δεν το υπογράφει»! Επομένως δεν μπορεί να προχωρήσει το εν λόγω θέμα.

Επί των άλλων ζητημάτων:

Από Μητροπολίτες προτείνεται η συμμετοχή όλων των Μητροπολιτών της Εκκλησίας της Ελλάδος, που όλοι να έχουν λόγο και ψήφο στη Σύνοδο. Αλλιώς υποστηρίζουν ότι αυτή πάσχει από Κανονικότητα.

Στο κείμενο «Η αποστολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας στο σύγχρονο κόσμο» προτείνεται να προστεθεί στο κείμενο ότι οποιαδήποτε διαθρησκειακή συνεννόηση δεν συνεπάγεται οποιονδήποτε θρησκευτικό συγκρητισμό. Για τον ίδιο λόγο προτείνεται η αλλαγή του πληθυντικού «των Ορθοδόξων Εκκλησιών» σε ενικό, γιατί μία είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Στο κείμενο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» από Μητροπολίτες προτείνεται να ζητηθεί η απόσυρση του εν λόγω κειμένου από τον Κατάλογο των προς συζήτηση θεμάτων της Πανορθόδοξης. Από άλλους προτείνεται να αναφέρεται σαφώς ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία «γνωρίζει την ιστορική ύπαρξη άλλων Ομολογιών και Κοινοτήτων (Σημ. Όχι Εκκλησιών) μη ευρισκομένων εν κοινωνία μετ’ αυτής...». Άλλοι Μητροπολίτες επισήμαναν ότι στο συγκεκριμένο κείμενο πρέπει να αναγραφεί ότι το αλάθητο στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν το εξασφαλίζουν μόνο οι εν Συνόδω Επίσκοποι, αλλά « η συνείδησις της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Κλήρου και Λαού, η οποία εκφράζεται δια του Συνοδικού Συστήματος».

Στο κείμενο « Το Αυτόνομο και ο τρόπος ανακηρύξεως αυτού» υπάρχει σοβαρός προβληματισμός από πολλούς Μητροπολίτες. Υποστηρίζουν πως « η Αυτονομία είναι μέγας πειρασμός και δύναται να οδηγήση εις κατακερματισμόν Κρατών και εις διάσπασιν λαών και ίσως τείνη εις έξαρσιν του εθνικισμού, όστις έχει καταδικασθή Συνοδικώς και Πανορθοδόξως». Έρχονται δηλαδή οι εν λόγω Μητροπολίτες να κατηγορήσουν εμμέσως πλην σαφώς το Φανάρι ότι ενεργεί εναντίον δικών του παλαιότερων αποφάσεων, με τις οποίες καταδικαζόταν ο «εθνοφυλετισμός» και που από καιρού εις καιρόν κατηγορεί επί εθνοφυλετισμώ την Εκκλησία της Ελλάδος... Μάλιστα ορισμένοι Μητροπολίτες ευθέως καταγγέλλουν ότι πίσω από το Αυτόνομο υποκρύπτονται διάφορες σκοπιμότητες του Φαναρίου και ζητούν να προστεθεί στο κείμενο η ακόλουθη παράγραφος: «Εκκλησιαστικαί Επαρχίαι περί ων εξεδόθη Πατριαρχικός Τόμος ή Πράξις δεν δύνανται ίνα αιτήσωνται την χορήγησιν αυταίς αυτονομίας, διατηρουμένου του υφισταμένου καθεστώτος».

Οι παρατηρήσεις και οι προτάσεις για την Πανορθόδοξη, που θα συζητηθούν στην Ιεραρχία είναι των εξής 16 Μητροπολιτών, κατά σειρά πρεσβείων Αρχιεροσύνης: Καλαβρύτων, Σπάρτης, Ηλείας, Ναυπάκτου, Σάμου, Καστορίας, Φλωρίνης, Πειραιώς, Σερρών, Νέας Σμύρνης, Γλυφάδας, Μεσογαίας, Κυθήρων, Μεσσηνίας, Αιτωλίας και Χίου.

Όπως φαίνεται από την επιστολή της ΔΙΣ της Εκκλησίας της Ελλάδος προς τους Αρχιερείς μέλη της Ιεραρχίας της, με παρρησία και ευθύνη αντιμετωπίζει τη σύγκληση της Πανορθόδοξης. Προφανώς από τα γραφόμενά της προκαλείται μια ακόμη αιτία εντάσεως με το Φανάρι, που δεν δέχεται να υπάρχουν αντιρρήσεις και ενστάσεις στα όσα πράττει... Αν υπάρξει απόφαση της Ιεραρχίας να καταθέσει δια του Προκαθημένου της ένσταση επί της διεξαγωγής της Πανορθόδοξης, λόγω μη υπάρξεως ομοφωνίας επί του Κανονισμού, αυτό θα είναι «αιτία πολέμου» για το Φανάρι... Βεβαίως έως την έναρξη της Πανορθόδοξης δεν πρόκειται να εκδηλωθεί, δεν το συμφέρει. Όμως μετά και ανεξαρτήτως του αποτελέσματος που αυτή θα έχει, αναμένεται «πολεμική ενέργειά» του σε βάρος της.

Το θετικό για την Εκκλησία της Ελλάδος είναι ότι η συντριπτική πλειονοψηφία των Ιεραρχών δείχνει μια θαυμαστή ενότητα και συσπείρωση περί τον Αρχιεπίσκοπο. Αποτελούν παρελθόν αυτά που ο κ. Ιερώνυμος διέπραξε σε βάρος της Εκκλησίας της Ελλάδος, ως Μητροπολίτης Θηβών, απειλώντας με δώδεκα, κατ’ άλλους είκοσι, ακόμη Μητροπολίτες τη διάσπαση της, αν ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος δεν υπέκυπτε στο Φανάρι... Σήμερα οι λεγόμενοι «χριστοδουλικοί» Μητροπολίτες θέτουν μπροστά από οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα το καλό της Εκκλησίας, δείχνοντας ένα άλλο ήθος, από αυτό που είχαν επιδείξει ο κ. Ιερώνυμος και οι περί αυτόν Μητροπολίτες...-

Πηγή: Ακτίνες

: π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος; Βιοηθική και Ιατρική; Εκτρώσεις / Αμβλώσεις / Διακοπή κυήσεως; 25 Μαϊος 2016; Εμφανίσεις: 712

π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος: Μέσα σε 30 χρόνια στην Ελλάδα έγιναν 10 εκατομμύρια εκτρώσεις

ektrwseis 11

Ο Πρωτοπρεσβύτερος και συγγραφέας π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος από την Αμφιάλη τα είπε “έξω από τα δόντια” προχθές (13 Μαρτίου 2013) μιλώντας στην Παντάνασσα της Πάτρας.

Μπορεί το θέμα του να περιστρεφόταν γύρω από τους Μάρτυρες της χριστιανοσύνης στο πέρασμα των αιώνων και τα φρικτά βασανιστήρια που υπέστησαν, ωστόσο στην “καταιγιστική” και άκρως ενδιαφέρουσα ομιλία του που ξεπέρασε τη μία ώρα τη Δευτέρα 11/3/2013 το βράδυ στο ναό της Παντάνασσας στην Πάτρα, ο πρωτοπρεσβύτερος π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος αναφέρθηκε και σε πολλά ζητήματα της επικαιρότητας.

Μεταξύ άλλων έκανε αναφορά και σε στοιχεία από δημοσίευμα της εφημερίδας “Καθημερινή” ότι από το 1984 έως και το 2001 οι εκτρώσεις στην Ελλάδα έφτασαν τα 6 εκατομμύρια ενώ στον “ιλιγγιώδη” αυτό αριθμό ήρθαν να προστεθούν άλλα 4 εκατομμύρια περίπου εκτρώσεις εμβρύων από το 2001 έως και σήμερα.

“Πρόκειται αριθμητικά για μία ακόμη Ελλάδα που χάθηκε, αν το σκεφτείτε και σήμερα η χώρα μας έχει φτάσει στο τραγικό σημείο οι θάνατοι να είναι για πρώτη φορά περισσότεροι από τις γεννήσεις. Επιτελείται μία γενοκτονία και δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει”, ανέφερε ο π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος, ο οποίος είναι Yπερπολύτεκνος Iερέας (Σημ. Π.Ε.ΦΙ.Π.: με 7 παιδιά) και είναι γνώριμος στο κοινό της Πάτρας από τις συχνές επισκέψεις και ομιλίες του εδώ.

Ο π. Στέφανος από την ενορία της Αγίας Βαρβάρας στην Αμφιάλη στην Αθήνα, σε κάποιο σημείο της ομιλίας του, αναφέρθηκε και στις καρναβαλικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται εδώ στην Πάτρα και σε άλλα μέρη, οι οποίες έχουν την καταγωγή τους στα αρχαία Σατουρνάλια.

“Δυστυχώς στα καρναβάλια παρατηρούμε περιστατικά μέθης, κραιπάλης και ασυδοσίας. Θα τρίζουν τα κόκαλα των αγίων που έζησαν και μαρτύρησαν στην Πάτρα και των σεβάσμιων ιερωμένων όπως ο Γερβάσιος Παρασκευόπουλος με τις καρναβαλικές εκδηλώσεις που γίνονται κάθε χρόνο”, τόνισε χαρακτηριστικά με έντονο, δηκτικό ύφος ο π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος στην ομιλία του.

Τον π. Στέφανο προλόγισε ο προϊστάμενος του ναού της Παντάνασσας, αρχιμανδρίτης π. Τιμόθεος Παπασταύρου.

Πηγή: http://www.thebest.gr , Π.Ε.ΦΙ.Π.

: Χριστιανική Εστία Λαμίας; Εκκλησιαστική επικαιρότητα; Σύνοδος της Κρήτης [2016]; 28 Μαϊος 2016; Εμφανίσεις: 938

Εν όψει της Μεγάλης Συνόδου

Κατηγορούν κάποιοι μεγαλόσχημοι τους κληρικούς και λαϊκούς εκείνους που έχουν κάποιες επιφυλάξεις για την επικείμενη Μεγάλη Σύνοδο, ότι δεν κάνουν υπακοή στην Εκκλησία και δεν δείχνουν πειθαρχία. Και όταν λέγουν Εκκλησία εννοούν αυτάρεσκα και αταπείνωτα τον εαυτό τους ή κάποια εκκλησιαστικά κέντρα αποφάσεων και κάποια πρόσωπα υψηλά ιστάμενα στην ορθόδοξη εκκλησιαστική ιεραρχία.

Δεν υπάρχει όμως χειρότερο επιχείρημα μέσα στην ιστορία της Πίστεως από το να χρησιμοποιείται η αρετή της υπακοής και η ανάγκη της ενότητος για την αναίρεση του θεόσδοτου δώρου της ελευθερίας και της λογικής και μάλιστα με αποτέλεσμα την παραχάραξη της Αλήθειας.

«Αυτού ακούετε» φωνάζει ο Άγιος Θεός από το ύψος του θαβωρίου όρους της Μεταμορφώσεως. Ο δε άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει χαρακτηριστικά: «ποίησον φίλους διά τον Χριστόν και εχθρούς διά τον Χριστόν». Δεν υπηρετούμε λοιπόν πρόσωπα ούτε κολακεύουμε και χαϊδεύουμε αξιώματα και θρόνους χάριν του οποιουδήποτε δικού μας συμφέροντος και σε βάρος της αλήθειας. Την Αλήθεια και τον Χριστό υπηρετούμε «πάση θυσία».

Δηλαδή, «ω ανόητοι και βραδείς τη καρδία» επικριτές της ελευθερίας και της δημοκρατίας, τι έπρεπε να κάνει ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός στη ψευδοσύνοδο της Φερράρας Φλωρεντίας σύμφωνα με τη δική σας σκέψη; Να υπακούσει στον πατριάρχη και στο βασιλιά σε βάρος της αλήθειας και να υπογράψει την υποταγή στον Πάπα; Μα ακριβώς αυτή η στάση του, αυτό το ΟΧΙ, ευλογήθηκε από το Θεό και επαινέθηκε από το λαό και παραμένει μέχρι σήμερα ο «Άτλας της Ορθοδοξίας».

Μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία λοιπόν τίποτε δεν είναι αυτονόητο και δεδομένο. Τι σημαίνει ότι κάποιος είναι Πατριάρχης ή Επίσκοπος ή Θεολόγος; Πόσους τέτοιους έχει καταδικάσει και αναθεματίσει η συνείδηση της Εκκλησίας ως αιρετικούς; Ακόμη και πολυπληθείς συνόδους ανακήρυξε ληστρικές. Όλοι κρίνονται στην Ορθοδοξία.

Πρωτίστως πρέπει να πούμε ότι Εκκλησία είμαστε όλοι. Κλήρος και λαός. Είμαστε «ο Χριστός και εμείς μέσα στους αιώνες» όπως λέγει ο ιερός Αυγουστίνος. Εκκλησία είναι Ο Χριστός, Το Ευαγγέλιο, Η Αλήθεια, ο Επίσκοπος, Το Ιερατείο, Το Θυσιαστήριο και Ο πιστός Λαός. Όλα μαζί. Όχι λαοκρατία ούτε όμως και κληρικοκρατία. Όχι αναρχία ούτε όμως και ισοπεδωτική ομοιομορφία. Συνοδικότητα και Ομοφωνία. Το τεκμήριο της Αλήθειας τελικά βρίσκεται στον πιστό λαό. Το είπαν αυτό οι Πατριάρχες της Ανατολής στον Πάπα το 1848.

«...Ἔπειτα παρ᾽ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησαν ποτὲ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστιν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ, ὡς ἔργῳ ἐπειράθησαν καὶ πολλοὶ τῶν ἀπὸ τοῦ σχίσματος Παπῶν τε καὶ Πατριαρχῶν Λατινοφρόνων μηδὲν ἀνύσαντες...».

Ο Χριστός μας επίσης όταν απέστειλε τους μαθητές Του στα έθνη, τους είπε «διδάσκοντες αυτούς πάντα όσα ενετειλάμην υμίν», δηλαδή : «δε θα λέτε άλλα αντ΄ άλλων και δικά σας πράγματα, αλλά μόνο όλα όσα σας έδωσα Εγώ ως εντολές».

Λοιπόν, δεν έχουμε το δικαίωμα να διαβάζουμε και να κρίνουμε, αν αυτά που ετοιμάζονται στη Μεγάλη Σύνοδο είναι μέσα στην Αλήθεια του Χριστού και της Εκκλησίας; Δεν κατακρίνουμε πρόσωπα, κείμενα κρίνονται με βάση το Ευαγγέλιο και την ιερά Παράδοση.

Έλεος ! Και αυτό το πανανθρώπινο δικαίωμα της ελευθερίας της σκέψεως και του λόγου θα το στερήσουν οι αρνητές της πολυφωνίας και της συνοδικότητος; Δηλαδή δεν πρέπει να εκφράσουν τη γνώμη τους κληρικοί, θεολόγοι, επίσκοποι, άγιο Όρος, αδελφότητες; Ακόμη και τα κοσμικά νομοσχέδια τίθενται σε ανοιχτή διαβούλευση. Χειρότεροι και από τους κοσμικούς θα γίνουν οι εκκλησιαστικοί άρχοντες;

Θεολογικά κείμενα κρίνονται λοιπόν, καθώς πρέπει να γίνεται, από τον συμμετέχοντα ευσεβή λαό, ο οποίος δεν είναι υποδεέστερος στην έρευνα και αποτίμηση της αλήθειας του Χριστού. Δεν είναι τυφλά ποντίκια οι άνθρωποι ούτε ζαλισμένο κοπάδι οι Χριστιανοί.

Που φτάσαμε επιτέλους; Να αντιγράφωνται στην Εκκλησιαστική ζωή παπικές ισοπεδωτικές πρακτικές και να μιμείται η ανελεύθερη κομματική πειθαρχία των πολιτικών σχηματισμών; Δυστυχώς.

Ασφαλώς και δεν θα τους ακολουθήσει σε αυτό το δρόμο ο Πιστός Λαός ούτε θα αυτοκαταργηθεί επειδή το θέλουν μερικοί.

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας

: Κωνσταντίνος Φωτιάδης, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας; Ιστορική Βιβλιοθήκη; Ποντιακός Ελληνισμός; 25 Μαϊος 2016; Εμφανίσεις: 722

Οι ευθύνες του Μουσταφά Κεμάλ για τις σφαγές και την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου σύμφωνα με επίσημη Τουρκική έκθεση του 1920

Ο Ποντιακός Ελληνισμός αποτέλεσε μια συμπαγής και αυτοτελής νησίδα χριστιανισμού και Ελληνικού πολιτισμού στην βορειανατολική Μικρά Ασία. Το νήμα της Ιστορίας του ξεκινά λίγα χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης και φτάνει ως το 1922. Από το 1914 ως το 1921 οι Οθωμανικές κρατικές αρχές αποφάσισαν και εκτέλεσαν ένα εθνοκτονικό σχέδιο που είχε ως αποτέλεσμα την πλήρη καταστροφή των χριστιανικών κοινοτήτων και των περιουσιών τους, όπως και τον θάνατο περίπου 350.000 ανθρώπων. Το τελευταίο στάδιο της γενοκτονικής αυτής διαδικασίας ξεκίνησε το 1918 με την διοικητική κατάρρευση της Αυτοκρατορίας και είχε ως δράστες τους Τοπάλ Οσμάν αρχηγό των Τούρκων ατάκτων τότε στην περιοχή του Πόντου και τον Μουσταφά Κεμάλ (μετέπειτα απεκληθέντος Ατατούρκ) που είχε σταλθεί στον Πόντο στις 19 Μαίου του 1919 από την σουλτανική Κυβέρνηση ως επιθεωρητής του Τουρκικού στρατού.

Τα πειστήρια για την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου τα έχει συλλέξει με επιμονή και μεθοδικότητα ο διαπρεπής καθηγητής Ιστορίας στο Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο Κωνσταντίνος Φωτιάδης στο μνημειώδες πολύτομο έργο του "Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου". Στο έργο αυτό περιλαμβάνονται πολλές αναφορές από τους προξένους της Γερμανίας, της Ρωσίας, της Αγγλίας αλλά και πολλών άλλων χωρών που περιγράφουν με

τα μελανότερα χρώματα τα βάσανα και τις δολοφονίες των Ελλήνων την οκταετία αυτή. Εδώ θα παραθέσουμε ένα απόσπασμα από την έκθεση-καταγγελία του Δζεμάλ Νουζχέτ, νομικού συμβούλου του φρουραρχείου Κωνσταντινούπολης και προέδρου σχετικής εξεταστικής επιτροπής της Κυβέρνησης του Σουλτάνου για τα βίαια γεγονότα εις βάρος των Ελλήνων του Πόντου.

"Ο Μουσταφά Κεμάλ τας μέχρι τούδε επιτυχίας του τας όφειλε εις τας ληστρικάς σημμορίας. Κατά τας πρώτας περιόδους, δια να αντιστή εις την κυβέρνησιν Φερίντ πασά και τας δυνάμεις της Ελληνικής κατοχής, παρέσχε μεγάλα δικαιώματα εις τους προσερχομένους εις τας ληστρικάς του οργανώσεις, αι οποίαι, μάλιστα και τη εγκρίσει του Μ. Κεμάλ, εθεώρουν ως νόμιμο κτήμα των την περιουσίαν και την ζωήν των κατοίκων της

Ανατολής. Ο Μ. Κεμάλ εχειροκρότει τα διαπραττόμενα υπ΄ αυτών κακουργήματα, δια τιμητικών δε προς τους αρχηγούς των επιστολών, επανηλειμμένως τους έδιδε πλήρη ελευθερία δράσεως, κατά βούλησιν. Ο λαός της Ανατολής διατελών υπό την τρομοκρατίαν ταύτην άνευ αντιλογής εξετέλει κάθε διαταγήν των, ήτο δε υποχρεωμένος όπως έχει πάντοτε εις την διάθεσιν των το ότι έχει και δεν έχει....

Η κυβέρνησις της Αγκύρας είχεν αποφασίσει όπως κατά πρώτον σφαγιασθούν και εξοντωθούν οι Έλληνες "Ρωμιοί" των περιφερειών Αδά-Παζάρ και Κάνδρας, και έπειτα του Πόντου. Ανέθεσε εις τον Γκιαβούρ Αλή την πυρπόλυσιν του Ελληνικού Ορτακιοϊ "πλησίον της Γκέιβε" και σφαγή των κατοίκων. Ο Γκιαβούρ Αλή με τετρακοσίους, εκ των οπαδών του, φθάσας εκεί περικύκλωσε το Ορτάκιοϊ, εν πολιορκία δε ευρισκομένω εισελθών εντός της ανθηροτάτης ταύτης ελληνικής κωμοπόλεως διέταξε την γενικήν σφαγήν. Αφού κατέσφαξαν τους κατοίκους και απεγύμνωσαν την κωμόπολιν την παρέδωσαν εις τας φλόγας. Όσοι εκ των κατοίκων ηδυνήθησαν να γλυτώσουν από την λόγχην και μάχαιραν περισυλλεγέντες εντός της εκκλησίας εκάησαν εντός αυτής. Η τραγωδία αυτή διήρκεσε δύο ημέρας. Το Ορτάκιοι με τα 12 εργοστάσια και με τα ωραία

του σπίτια είχε πλέον καταντήσει σωρός ερειπίων. Εκ των κατοίκων οι ενενήκοντα τοις εκατόν κατεσφάγησαν και εκάησαν, ελάχιστοι δυνηθέντες να διαφύγουν, δια να σώσουν την ζωήν των, κατέφυγον εις τα όρη.

...Ο εν τη περιφερεία Νικαίας και Καρά-Μουρσάλ αρχισυμμορίτης Ταγιστανλί τζεμάλ, με την υπ΄αυτόν συμμορίαν, ονομαζομένην τάγμα Γκιόλ Μπαιράκ εκ των Ελληνικών χωριών Νικαίας τα: Παμουτζάκ, Κιζ Ντερμπέντ, Κολατζίκ και άλλα χωριά τα παρέδωσε εις το πυρ, αφού δε τα απεγύμνωσε, διέταξε γενικήν των κατοίκων σφαγήν. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά εσφάζοντο κατά τον αγριότερον τρόπον. Άλλοι απεκλείοντο εντός των εκκλησιών και μετ΄αυτών εκαίοντο και άλλοι εθάπτοντο ζώντες, δεν ηδυνήθη να σωθεί ουδείς εξ αυτών.

....Η Άγκυρα κατά αυτόν τον τρόπον κατέκαυσε και με γενικάς σφαγάς εξόντωσε τον χριστιανικόν πληθυσμόν των δυτικών παραλίων του Ευξείνου Πόντου και της Προποντίδος, και κατέσχε όλην την κινητήν περιουσίαν αυτών. Και αι πλέον τραγικαί εν τη παγκοσμίω ιστορία εποχαί ωχριώσιν προ των φρικωδεστάτων και ανηκούστων μεθόδων εξοντώσεως,

τας οποίας μετεχειρίζετο προς εξαφάνισιν των χριστιανών..."

Πηγή: Δικαιόπολις

: Εφημερίδα “Εστία”; Εθνικά Θέματα; Εθνική Κρίση; 25 Μαϊος 2016; Εμφανίσεις: 779

Ἀπώλεια κυριαρχίας γιὰ 99 χρόνια [Εστία, 20 Μαΐου 2016]

estia apwleia kyriarxias 01

Πόσο μεγάλος πολιτικός απατεώνας Θεέ μου - Ο Ανδρέας Παπανδρέου μοιάζει με σχολιαρούδι μπροστά του....

Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά

: Παπανικολόπουλος Νικόλαος, Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α); Εθνικά Θέματα; Ελληνοτουρκικές σχέσεις; 22 Μαϊος 2016; Εμφανίσεις: 1702

Ὑπνχος Νικόλαος Παπανικολόπουλος: Το μέγιστο θέμα της Μεγίστης - Η θεωρία της «μειωμένης επήρειας» που επικαλούνται οι Τούρκοι

Την Τετάρτη 11 Μαΐου 2016, κυκλοφόρησε ως επίσημο έγγραφο του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, η επιστολή που απεύθυνε η Τουρκία προς αυτόν, την 28 Απριλίου 2016, δια του μονίμου αντιπροσώπου της στον ΟΗΕ. Από την επιστολή προκύπτει ότι η Τουρκία συνεχίζει να προκαλεί και να διεκδικεί την ΑΟΖ μεγάλου μέρους της Ανατολικής Μεσογείου, που ανήκει στην Ελλάδα και την Κύπρο με το αιτιολογικό ότι είναι το κράτος «με τη μεγαλύτερη ηπειρωτική ακτογραμμή» στην Ανατολική Μεσόγειο , τονίζοντας μάλιστα ότι η τουρκική υφαλοκρηπίδα, σε αυτές τις περιοχές, ακολουθεί τη μέση γραμμή Τουρκίας - Αιγύπτου.

Στο παρελθόν, ο Αχμέτ Νταβούτογλου, ως Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, είχε πει χαρακτηριστικά: «Κάνουμε διερευνητικές επαφές που έχουν ρητό στόχο να εξετάσουν όλα τα θέματα που αφορούν τις διαφωνίες μας στο Αιγαίο. Επομένως, είμαστε επικεντρωμένοι κατά προτεραιότητα στο θέμα του Αιγαίου. Ωστόσο, το Καστελόριζο βρίσκεται στη Μεσόγειο. Σε ότι αφορά το νησί του Καστελόριζου, η Τουρκία έχει βάσιμες νομικές και πολιτικές θέσεις, σε συμφωνία με το διεθνές δίκαιο και τη νομολογία των διεθνών δικαστηρίων, συμπεριλαμβανομένης και της Χάγης. Και γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα και η Τουρκία διαφωνούν σχετικά με τις θαλάσσιες ζώνες στην Ανατολική Μεσόγειο. Άσχετα, όμως, με τη γεωγραφική συνάφεια ή άλλα θέματα, εμείς θέλουμε να λύσουμε όλες τις διαφορές μας με την Ελλάδα το συντομότερο δυνατό» (Συνέντευξη στον Αλέξη Παπαχελά, Εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 6 Μαρτίου 2011).

Σε άλλη συνέντευξή του, με αφορμή την επίσκεψή του στην Αθήνα και στην ερώτηση : «Επιμένετε στην άποψη ότι το Καστελόριζο δεν ανήκει στο Αιγαίο και δεν έχει δικαίωμα σε ΑΟΖ; Θα αμφισβητούσε η χώρα σας το δικαίωμα της Ελλάδας σε έρευνες για φυσικό αέριο και πετρέλαιο νοτιοανατολικά της Κρήτης; Πώς θα περιγράφατε την προσέγγιση της Τουρκίας στο θέμα της ΑΟΖ;» απήντησε : «Η Τουρκία έχει σαφή πολιτική και νομική θέση, εδραζόμενη στο διεθνές δίκαιο. Γνωρίζουμε ότι η Τουρκία και η Ελλάδα υποστηρίζουν διαφορετικές απόψεις αναφορικά με τη θαλάσσια δικαιοδοσία σε περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου. Επιθυμούμε να διευθετήσουμε όλες τις διαφορές μας με την Ελλάδα. Είμαι πεπεισμένος ότι θα πραγματοποιήσουμε πρόοδο προς έναν κοινά επιθυμητό σκοπό». (Συνέντευξη στο «Βήμα της Κυριακής, 14 Οκτωβρίου 2012).

Με αφορμή τα παραπάνω, κρίνω σκόπιμο να γίνει μια προσέγγιση του συγκεκριμένου θέματος.

***

Η Τουρκία, μετά την τελική διαμόρφωση των διατάξεων της «Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας 1982 - United Nations Convention on the Law of the Sea – UNCLOS 1982», η οποία από τον ΟΗΕ τέθηκε σε ισχύ στις 16-11-1994, από την Ελλάδα στις 23-6-1995 (Ν. 2321/1995) και από την Ε.Ε στις 10-12-1998 (Επίσημη Εφημερίδα αριθ. L 179 /1998 ) για να διεκδικεί στο Αιγαίο, και μη έχοντας επικυρώσει τη Σύμβαση, κατά καιρούς «κατασκευάζει» ή «ανασύρει» διάφορες θεωρίες, όπως τη «Θεωρία της μειωμένης επήρειας».

Η «Θεωρία της μειωμένης επήρειας», υπάρχει στη διεθνή νομική βιβλιογραφία, αλλά αφορά τον καθορισμό των Ζωνών του ‘Δικαίου της Θάλασσας’ για νησιά που βρίσκονται μακριά από το σώμα του κυρίαρχου κράτους, χωρίς οποιαδήποτε γεωγραφική συνάφεια με αυτό.

Σύμφωνα με τη «Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας» (άρθρα 55 – 75), με την οποία και θεσμοθετήθηκε για πρώτη φορά η ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΖΩΝΗ (Α.Ο.Ζ) αυτή περιλαμβάνει το θαλάσσιο βυθό και το υπέδαφός του, που εκτείνεται πέραν των χωρικών υδάτων μέχρι, δυνητικά, την απόσταση των 200 ναυτικών μιλίων.

Στην Α.Ο.Ζ, το κράτος δεν ασκεί πλήρη κυριαρχία (όλες τις αρμοδιότητες του κράτους) αλλά ειδικά κυριαρχικά δικαιώματα (έρευνα, εκμετάλλευση φυσικών πόρων κ.α) που καλύπτουν όλους του φυσικούς πόρους, ζωντανούς και μη. ΑΟΖ έχουν, τα νησιά, οι νησίδες και οι βραχονησίδες, μόνο εφόσον μπορούν να συντηρήσουν ανθρώπινη διαβίωση ή δική τους οικονομική ζωή.

Για ακατοίκητες νησίδες και βραχονησίδες, δημιουργούνται ερωτήματα για το κατά πόσο μπορούν, υπό προϋποθέσεις, να έχουν ή όχι ΑΟΖ. Για τα κατοικήσιμα όμως νησιά, όπως το Καστελλόριζο, δεν γεννάτε καμία αμφιβολία.

***

Η έννοια της Α.Ο.Ζ, στην Ελλάδα, έγινε ευρέως γνωστή, αρχικά το Φεβρουάριο του 2003 και στη συνέχεια τον Ιανουάριο του 2007, όταν η Κυπριακή Κυβέρνηση, με Πρόεδρο τον Τάσο Παπαδόπουλο, υπέγραψε συμφωνία για την οριοθέτηση της ΑΟΖ της Κύπρου με την Αίγυπτο και το Λίβανο, αντίστοιχα.

Το κατόρθωμα της μαρτυρικής Κύπρου, να οριοθετήσει ΑΟΖ, έφερε στο προσκήνιο το Καστελόριζο, το οποίο αποτελεί τον μεγαλύτερο πονοκέφαλο της Τουρκίας στο Αιγαίο. Αναμφισβήτητα ελληνικό νησί το οποίο κατοικείται, διαθέτει δική του ΑΟΖ και αποτελεί σημείο οριοθέτησης της Ελληνικής ΑΟΖ με αυτή της Αιγύπτου και της Κύπρου. Η θέση του, έχει πανικοβάλει την Τουρκία, καθώς χάνει τα θαλάσσια σύνορά της με την Αίγυπτο και της περιορίζει την ΑΟΖ .

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, η Τουρκία δείχνει να εγκαταλείπει το casus belli για τα 12 ν.μ με αντάλλαγμα, τη συναίνεση της Ελλάδας στη «διάσπαση» του εθνικού της χώρου, διαχωρίζοντας το Καστελόριζο από το Αιγαίο και οριοθετώντας το στη Θάλασσα της Λεβαντίνης.

Οι Τούρκοι, αμφισβητούν την αδιατάρακτη ενότητα των ελληνικών θαλασσίων συνόρων, από τον Έβρο μέχρι και το Καστελλόριζο, με το αιτιολογικό ότι το Καστελόριζο δεν ανήκει στο Αιγαίο αλλά στη Μεσόγειο και πιο συγκεκριμένα στη Θάλασσα της Λεβαντίνης.

Ισχυρίζονται ότι το Καστελόριζο, λό γω αυτής της γεωγραφικής του θέσης, έχει μειωμένη επήρεια στον καθορισμό της ελληνικής ΑΟΖ, και η ΑΟΖ πέριξ του Καστελόριζου, ανήκει στη δική της.

***

Για να γίνουν πειστικοί, αγνοούν τις υποχρεώσεις τους που απορρέουν από τους Διεθνείς Οργανισμούς στους οποίους είναι μέλη και με το ‘έτσι θέλω’, διαγράφουν από επίσημους χάρτες όχι μονό το Καστελλόριζο αλλά και όλα τα Δωδεκάνησα. Μια μικρή ανάλυση για να γίνει αυτό πιο κατανοητό.

Με σκοπό το συντονισμό της μετάδοσης των μετεωρολογικών πληροφοριών, για τις ανάγκες της διεθνούς ναυσιπλοΐας, το Παγκόσμιο Ναυτιλιακό Σύστημα Κινδύνου και Ασφάλειας (Global Maritime Distress Safety System - GMDSS), το οποίο καθιερώθηκε το 1992, σε συνεργασία με το Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό (International Maritime Organization ΙΜΟ), τον Παγκόσμιο Μετεωρολογικό Οργανισμό (World Meteorological Organization -WMO) και το Διεθνή Υδρογραφικό Οργανισμό ( International Hydrographic Organization - IHO) έχουν οριοθετήσει παγκοσμίως είκοσι μια (21) γεωγραφικές θαλάσσιες περιοχές (METAREA) και έχουν αναθέσει σε συγκεκριμένα κράτη την ευθύνη για τη μετεωρολογική τους κάλυψη.

Στην Ελλάδα (ΕΜΥ), έχουν αναθέσει την ευθύνη για τη μετεωρολογική κάλυψη της περιοχής METAREA ΙΙΙ, η οποία περιλαμβάνει την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μαύρη Θάλασσα (The Mediterranean and Black Seas, east of the Strait of Gibraltar) . Κάθε περιοχή METAREA έχει και υπο-περιοχές. Η περιοχή METAREA ΙΙΙ έχει 53 υπο-περιοχές.

Στο χάρτη του Παγκόσμιου Μετεωρολογικού Οργανισμού Νο 9 METAREA III ( E ), που απεικονίζονται οι 53 υπο-περιοχές ( Subareas ) της Μεσογείου αναφέρονται τα Δωδεκάνησα και το Καστελλόριζο. Τον ίδιο χάρτη έχει αναρτημένο στην ιστοσελίδα της και η Ελληνική ΕΜΥ. Στον αντίστοιχο χάρτη που έχει ανηρτημένο η Τουρκία, τα Δωδεκάνησα και το Καστελλόριζο φαίνονται ότι ανήκουν στη Τουρκία.

***

Το Καστελόριζο ή Μεγίστη (επειδή είναι το μεγαλύτερο από τα νησιά του συμπλέγματος των νησιών που συγκροτούν το Δήμο Μεγίστης), νησί με ναυτική, εμπορική και πολιτιστική παράδοση, έχει έκταση 9,1 τετρ. χλμ., μήκος ακτών 19,5 χλμ, πληθυσμό 492 κατοίκους στην απογραφή του 2011 και απέχει 1,25 ναυτικά μίλια από τις τουρκικές ακτές, 72 από τη Ρόδο, 150 από την Κύπρο και 328 από τον Πειραιά.

Με τη Συνθήκη της Λοζάνης (24-7-1923), η Τουρκία παραχώρησε στην Ιταλία (άρθρο 15) ονομαστικά δεκατέσσερα νησιά (Αστυπάλαια, Ρόδος, Χάλκη, Κάρπαθος, Κάσος, Τήλος, Νίσυρος, Κάλυμνος, Λέρος, Πάτμος, Λειψοί, Σύμη Κως, Καστελλόριζο) με τις παρακείμενες νησίδες τους.

Με τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων (1947) μεταξύ Συμμαχικών Δυνάμεων και Ιταλίας, η Ελλάδα πήρε τα προαναφερθέντα από την Ιταλία (άρθρο 14).

Η γραμμή των θαλασσίων Ελληνοτουρκικών συνόρων σε αυτά, ορίστηκε ότι είναι αυτή που διέρχεται από 51 καθορισμένα σημεία, η γεωγραφική θέση των οποίων προσδιορίζεται λεπτομερώς και αναφέρεται στους Βρετανικούς υδρογραφικούς χάρτες (British Admiralty ) Νο 236, 872, 1546. Μια απλή ματιά στους χάρτες, αρκεί για να διαπιστωθεί ότι το Καστελλόριζο ανήκει στην Ελληνική επικράτεια.

Ο Νόμος 518/1948 «Περί προσαρτήσεως της Δωδεκανήσου εις την Ελλάδα» (ΦΕΚ 7Α/9-1-1948) αποτελεί ένα διαχρονικό κείμενο και τρανταχτό επιχείρημα για τη σωστή ενημέρωση γύρω από τα ‘Δωδεκάνησα’, και φυσικά και το Καστελλόριζο, τα οποία προσαρτήθηκαν στην Ελλάδα από την 28^η Οκτωβρίου 1947.

Ο όρος ’’Δωδεκάνησα’’ είναι όρος γεωγραφικός αναφερόμενος στο σύμπλεγμα νησιών, νησίδων και βραχονησίδων της ελληνικής επικράτειας και περιλαμβάνει τα δεκατέσσερα μεγαλύτερα (Αστυπάλαια, Ρόδος, Χάλκη, Κάρπαθος, Κάσος, Τήλος, Νίσυρος, Κάλυμνος, Λέρος, Πάτμος, Λειψοί, Σύμη Κως, Καστελλόριζο) με τις παρακείμενες νησίδες και βραχονησίδες τους. Είναι επίσης όρος διοικητικός που προσδιορίζει μια αποκεντρωμένη οργανωμένη δομή του Κράτους με βάση τις γεωοικονομικές, κοινωνικές και συγκοινωνιακές συνθήκες (άρθρο 101 Συντάγματος). Η διοικητική δομή ’’Δωδεκάνησα’’, μέχρι το 1955 λειτουργούσε ως ‘Γενική Διοίκηση Δωδεκανήσου’ και στη συνέχεια, μέχρι και σήμερα ως ‘Νομός Δωδεκανήσου’ (άρθρα 22 και 27 Ν. 3200/1955 «Περί Διοικητικής Αποκεντρώσεως» ) με πρωτεύουσα – έδρα, τη Ρόδο.

Αν βρεθεί, Ελληνική Κυβέρνηση που θα δεχτεί ότι δεν υπάρχει πλήρης και αδιατάρακτη ενότητα των θαλασσίων συνόρων, Ελλάδας – Τουρκίας, από τον Έβρο μέχρι και το Καστελόριζο, θα διαπράξει θανάσιμο λάθος .

Αλεξανδρούπολη Μάιος 2016

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ Νικόλαος

Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)

http://www.emy.gr/hnms/greek/navigation/popup_seas_html

http://www.sea-seek.com/forecast.php?idx=18

http://www.sea-seek.com/forecast.php?title=Turkey

http://weather.gmdss.org/III.html

http://www.sea-seek.com/forecast.php?idx=18

: Παναγιώτα Παπακώστα–Τρικαλιώτη φιλόλογος; Οικογένεια και Νέοι; Αξίες του Γάμου και της Οικογένειας; 01 Ιουνίου 2016; Εμφανίσεις: 1114

«Πως η γυναίκα θα σωθή δια της τεκνογονίας» κατά τον Μέγα Φώτιον

mana 01

«Μέγας νοῦς» ὁ Μέγας Φώτιος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, μία πολυσύνθετη προσωπικότητα, ἡ ὁποία διακρίθηκε γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῶν ὀρθῶν δογμάτων τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, τὴν ἐμπνευσμένη συμβολὴ στὸ ἀποστολικὸ ἔργο τοῦ Βυζαντίου, τὴ βαθυτάτη φιλολογικὴ καὶ θεολογικὴ μόρφωση. Ἀπὸ τὸ ἔργο του «Ἀμφιλόχια», αὐτὴ τὴ συλλογὴ θὰ ἀποδώσουμε στὴ νεοελληνικὴ τὴν ἐρώτηση ΟΒ! (72): ΕΡΩΤΗΣΗ: «Ὅταν ὁ θεσπέσιος Παῦλος λέῃ· «ὁ Ἀδὰμ δὲν ἐξαπατήθηκε, ἐνῷ ἡ γυναῖκα ἀφοῦ ἐξαπατήθηκε παρέβη τὴν ἐντολή, θὰ σωθῇ διὰ τῆς τεκνογονίας κ.τ.λ.» πῶς πρέπει νὰ ἐννοοῦμε τὸ «ἡ γυναῖκα θὰ σωθῇ διὰ τῆς τεκνογονίας;»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: «Τὴ διδασκαλία τοῦ περὶ τοῦ ὅτι ἡ γυναῖκα ὀφείλει νὰ εἶναι ὑποταγμένη στὸν ἄνδρα καὶ νὰ μαθαίνῃ μᾶλλον παρὰ νὰ ἐπιχειρῇ νὰ διδάσκῃ, ἐκεῖνος ποὺ ἔγινε γιὰ ὅλους τὰ πάντα, δηλαδὴ ὁ Παῦλος, καὶ ἀπὸ ἄλλα πολλὰ ἀπέδειξε δίκαιη καὶ συμφέρουσα· καὶ τώρα λέει, «πρὶν ἀπὸ τὴ γυναῖκα πλάσθηκε ὁ ἄνδρας». Στὴ συνέχεια ἀναφέρει τὴν σπουδαιότερη αἰτία· «Καὶ ὁ Ἀδὰμ δὲν ἐξαπατήθηκε, ἀλλὰ ἡ γυναῖκα», ἀφοῦ ἄνοιξε διάπλατα τὴν ψυχή της στὸ δόλωμα καὶ ἀφοῦ τὴ διαπέρασε πέρα ὥς πέρα τὸ ἄγκιστρο τῆς ἀπάτης, διεβίβασε τὴν πληγὴ καὶ τὴ βλάβη ἀπὸ αὐτὴν τὴν πράξη της καὶ στὸν ἄνδρα· γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ἀταίριαστο στὴ γυναῖκα τὸ νὰ διδάσκῃ· ἐπειδή, ὅταν ἔβαλε τὸν ἑαυτό της στὴν τάξη τοῦ διδασκάλου, ὁδήγησε ἔξω ἀπὸ τὸν Παράδεισο τὸν ἀρχηγὸ τοῦ γένους μας. Γι’ αὐτὸ ἔχει λεχθῆ πὼς ὁ Ἀδὰμ δὲν ἐξαπατήθηκε, ἐπειδὴ ὄχι αὐτὸς ἀλλὰ ἡ Εὔα, μὲ τὸ νὰ γίνῃ ὄργανο τοῦ ἐχθροῦ μετὰ τὸ φίδι, ὁδήγησε στὴν ἀπάτη· δεύτερον, ἐπειδὴ αὐτὸς (ὁ Ἀδὰμ) δὲν συγκατατέθηκε στοὺς ἀπατηλοὺς καὶ κολακευτικοὺς λόγους τοῦ φιδιοῦ· καὶ οὔτε φυσικὰ πείσθηκε ὅτι ὁ φιλάνθρωπος Δεσπότης καὶ Προνοητὴς τοὺς φθονοῦσε καὶ γιὰ τὴν εὐδαιμονία ποὺ ἀπελάμβαναν καὶ γιὰ τὴ θέωση· ἀλλὰ αὐτὴ τὴν παράνομη συμβουλὴ ἐναντίον τοῦ Πλάστη ἡ Εὔα ἀφοῦ τὴν ἅρπαξε καὶ μὲ τὴν ἀκοὴ καὶ μὲ τὴν ἐσωτερική της διάθεση, ἔφαγε ἀπὸ τὸ ἀπαγορευμένο δένδρο καὶ προσκαλοῦσε καὶ τὸν ἄνδρα νὰ δοκιμάσῃ. Ἐκεῖνος, τροφὴ ποὺ ἡ γυναῖκα τοῦ βεβαίωνε ὅτι διέφερε ὡς πρὸς τὴ γλυκύτητα καὶ τὴν εὐχαρίστηση, ὅπως ἦταν φυσικό, δοκίμασε κι ἔπεσε στὰ δίκτυα τῆς παραβάσεως· κι ἐπειδὴ νόμισε ὅτι ἡ βοηθὸς προέτρεπε σὲ πρᾶγμα συμφέρον καὶ ὠφέλιμο· γι’ αὐτὸ θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὄχι ἄστοχα πὼς δὲν ἐξαπατήθηκε ὁ Ἀδάμ. Γιατί βέβαια πολλοὶ ἄνθρωποι διαφέρουν μεταξύ τους ὅταν κάνουν τὴν ἴδια ἀποτρόπαιη πράξη, ὄχι ὅμως μὲ τὸ ἴδιο κι ὅμοιο φρόνημα. Αὐτὸς ποὺ πρῶτα μελέτησε καὶ διέκρινε, ὕστερα ἀπέρριψε τὸ καλύτερο καὶ στράφηκε στὸ χειρότερο διαλέγοντας τὸ φαῦλο, κάνει τὸ παράπτωμά του ἀσυγχώρητο· ἐκεῖνος, ὅμως, ποὺ τίποτε ἀπὸ αὐτὰ δὲν ἔκανε, ἀλλὰ ἀπὸ συμμετοχὴ στὴν πράξη καὶ μόνο ὀλίσθησε, μπορεῖ ἀπὸ πολλὲς πλευρὲς νὰ προσελκύσῃ τὸ ἔλεος καὶ τὴν ἄφεση· ἔτσι συνέβη κι ἐδῶ.

Ἡ Εὔα, ἀφοῦ μελέτησε ὅλα αὐτὰ καὶ τρόχισε τοὺς λογισμούς της στὴ διαβολὴ κατὰ τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ, προχώρησε ἀμέσως στὴν ἀθέτησή της· ἐνῷ ὁ Ἀδὰμ δὲν ἀτίμασε καθόλου προηγουμένως τὸν νόμο ποὺ τοῦ δόθηκε, παρὰ μόνο παρασύρθηκε ὕπουλα στὴν παράβαση· γι’ αὐτὸ θὰ μποροῦσε νὰ εἰπωθῇ ὅτι ὁ Ἀδὰμ δὲν ἐξαπατήθηκε. Καὶ θὰ μποροῦσε νὰ ἐπιβεβαιώσῃ αὐτό, τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτὸς ὑπάκουσε σὲ γλῶσσα ὁμόφυλη καὶ οἰκεία καὶ ποὺ δὲν εἶχε ἀποδειχθῆ σφαλερὴ σὲ πολλὲς περιστάσεις· ἐνῷ αὐτὴ (ἡ Εὔα) φανερὰ αἰχμαλωτίσθηκε σὲ φωνὴ ἀλλόφυλη (τοῦ φιδιοῦ) καὶ ἀσυνήθιστη νὰ ὁμιλῇ κι ἔτσι παγιδεύτηκε στὴ μοχθηρία. Λοιπὸν καὶ γι’ αὐτὸν τὸν λόγο ἐπίσης ἰσχυριζόμαστε ὅτι ὁ Ἀδὰμ δὲν ἐξαπατήθηκε· ἐνῷ ἡ γυναῖκα ἐξαπατήθηκε καὶ ἔπεσε στὴν παράβαση· καὶ οἱ δύο ὑπῆρξαν παραβάτες· ἀλλ’ ὅμως προηγήθηκε ἡ παράβαση τῆς γυναίκας. Καὶ μάλιστα ἀποδείχθηκε αὐτὴ ἔνοχη διπλῆς παραβάσεως, καὶ τῆς δικῆς της καὶ ἐκείνης στὴν ὁποία ὤθησε ἐπίμονα τὸν ἄνδρα της… Στὴ συνέχεια, «Ἡ γυναῖκα θὰ σωθῇ διὰ τῆς τεκνογονίας», δηλαδή, ἡ γυναικεία φύση· γι’ αὐτό, βέβαια, τὸ ρητὸ τοῦ Ἀποστόλου ἔβαλε στὴ θέση τῆς Εὔας τὴ γυναῖκα.

mana 02

Τὰ ὀρφανά, ἔργο τοῦ Νικολάου Γύζη

Λέγουν μερικοὶ ὅτι ὁ Ἀπόστολος, λέγοντας τεκνογονία, ἐννοεῖ τὴν ἐπιμελῆ φροντίδα καὶ πρόνοια γιὰ τὰ τέκνα, μέσῳ τῆς ὁποίας καὶ οἱ ἴδιοι οἱ σύζυγοι στηριζόμενοι μὲ τὴν ἀμοιβαία πίστη καὶ ἀγάπη, θὰ ἐπιτύχουν ἀπὸ κοινοῦ τὸν ἁγιασμὸ καὶ τὴ σωφροσύνη· καὶ εἶναι φανερὸ πὼς οἱ μητέρες ποὺ παιδαγωγοῦν πρὸς τὶς ἀρετὲς τὰ τέκνα τους, μελετοῦν καὶ ἐξασκοῦν ἐπιμελῶς τὰ ἴδια πράγματα· μὲ αὐτὰ διαλύουν τὴν κατηγορία τῆς παραβάσεως. Γιατί αὐτὸ εἶπε ὁ διδάσκαλος τῆς οἰκουμένης· «Θὰ σωθῇ ὅμως διὰ τῆς τεκνογονίας». Γιατί ἀσφαλῶς ἡ διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν καὶ ἡ θεάρεστη πρόνοια καὶ ἐπιμέλεια γι’ αὐτὰ ἀποτελεῖ ἕνα δίκαιο λόγο γιὰ νὰ ἀνακληθῇ ἡ σφαλερὴ διδασκαλία τῆς Εὕας πρὸς τὸν Ἀδάμ. Δίδαξα λανθασμένα τὸν ἄνδρα; Ἀλλὰ παιδαγωγῶ ὀρθὰ καὶ (μεγαλώνω) ἀνατρέφω τὰ παιδιά. Καταδικάζει ἐκεῖνο τὸ σφάλμα; Πῶς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ γίνῃ μάλιστα στὸν δίκαιο καὶ φιλάνθρωπο Κριτὴ ἀφορμὴ συγγνώμης καὶ λύση τῆς τιμωρίας, αὐτὸ ποὺ συνιστᾶ κατόρθωμα κοντινὸ πρὸς τὸ λάθος; Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς ἡ γυναικεία φύση πιασμένη γερὰ ἀπὸ αὐτὴν τὴν τεκνογονία καὶ ἐπιδιώκοντας αὐτὴν δι- αλύει καὶ ἀποσείει ἀπὸ πάνω της τὴν κατηγορία ποὺ προῆλθε ἀπὸ τὴν ἀπάτη καὶ τὴν τιμωρία· καὶ ὅτι (μάλιστα) ὁ Ἀπόστολος συνηθίζει νὰ ὀνομάζῃ τεκνογονία καὶ μάλιστα τεκνοτροφία τὴ σωτήρια ἐπιμέλεια γύρω ἀπὸ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν, εἶναι φανερὸ καὶ ἀπὸ ἐδῶ. Θέλοντας, δηλαδή, νὰ ἀνεβάσῃ στὴν τάξη τῶν χηρῶν ὅσες ἔχουν στερηθῆ τὸν ἄνδρα, λέει: «Χήρα ἂς συναριθμηθῇ γυναῖκα ὄχι λιγότερο ἀπὸ ἑξήντα χρόνων»· ἔπειτα γιὰ Τὰ ὀρφανά, ἔργο τοῦ Νικολάου Γύζη νὰ δείξῃ ποιὲς πνευματικὲς προϋποθέσεις θὰ πρέπῃ νὰ ἔχῃ, λέει: «Ἂν ἀνέθρεψε τὰ παιδιά της, ἂν ἔνιψε πόδια ἁγίων, ἂν συ- μπαραστάθηκε στοὺς θλιβομένους·» καὶ πρόσεξε πῶς συνέταξε καὶ συναρίθμησε με τὴ διακονία τῶν ἁγίων καὶ τὴ φιλοξενία καὶ μὲ τὸ λαμπρὸ κατόρθωμα τῆς ἐλεημοσύνης, τὴ σπουδὴ γιὰ τὴν κατὰ Χριστὸν παιδαγωγία τῶν παιδιῶν· ἀλλ’ αὐτοὶ μὲν ἔτσι ἐκλαμβάνουν τὴν τεκνοτροφία καὶ τὴν τεκνογονία. Δὲν θὰ ἦταν ἀπρεπές, ἴσως, νὰ ἐννοήσουμε τεκνογονία, ἐκείνη κατὰ τὴν ὁποία ἡ εὐσεβὴς ἐπιθυμία γιὰ τὰ σπουδαῖα ἔργα καὶ κατορθώματα, ἀφοῦ συλλάβει πνευματικὰ τὸν ὀρθὸ λόγο τῆς ἀληθείας, γεννᾶ μὲ καθαρὲς καὶ ἀμόλυντες πνευματικὲς ὠδῖνες καὶ πληθαίνει τὸ ὄντως εὐγενέστατο γέννημα· μέσῳ αὐτῆς τῆς τεκνογονίας ἐπανορθώνεται ὅλο τὸ προγενέστερο ἐλάττωμα.

Πράγματι, αὐτὲς ποὺ περνοῦν γιὰ νὰ γεννήσουν τέτοιες πνευματικὲς ὠδῖνες, ἀπέκτησαν πολλοὺς υἱοὺς καὶ θυγατέρες· σύμφωνα μὲ αὐτὴν τὴν υἱοθεσία βλέπουμε καὶ στὴ στείρα «νὰ τίκτῃ ἑπτά», καὶ νὰ ξεπερνᾶ σὲ δόξα καὶ προκοπὴ τὴν πολύτοκη· αὐτὲς (οἱ γυναῖκες) μεταφέροντας στὸν ἑαυτὸ τοὺς τὸ «πληθύνεσθε καὶ αὐξάνεσθε» τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης κατὰ τρόπο θεοπρεπέστερο, καταδεικνύουν πλουσιωτάτη τὴ Δεσποτικὴ εὐλογία μέσα στὶς ψυχές τους· αὐτοῦ του εἴδους ἡ τεκνογονία δὲν περιορίζει τὴ διάλυση τῆς ἀπάτης μόνο στὶς γυναῖκες ποὺ τεκνοποιοῦν μετὰ ἀπὸ ἐρωτικὴ ἀναστροφή, ἀλλὰ διαβιβάζει τὴ διόρθωση τοῦ σφάλματος καὶ στὶς ἄλλες γυναῖκες καὶ μάλιστα στὶς παρθένους· διότι σώζονται ὅλες μὲ μία τέτοια τεκνογονία, ὅσες βαρύνονταν ἀπὸ τὸ προγονικὸ ἐλάττωμα, μὲ τὸ νὰ ἀποθέτουν δικαιωματικὰ τὸ αἶσχος τῆς ἀπάτης καὶ τὸ φορτίο της καὶ μὲ τὸ νὰ πληθαίνουν τὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸν δικό τους τοκετό· καὶ συντελοῦν στὸ νὰ δοξάζεται ὁ οὐράνιος Πατέρας ἀπὸ ὅσους προσβλέπουν σ’ αὐτὲς κι ἐξετάζουν τὸ πνευματικὸ κάλλος τῶν ἔργων τους, λαμπρυνόμενες μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν ἀγάπη καὶ μὲ τὸν ἁγιασμὸ ποὺ ἐπιτυγχάνεται μέσῳ τῆς σωφροσύνης· κι ἔτσι, νομίζω, αὐτοὶ ἐκλαμβάνουν τὸν λόγο τοῦ Ἀποστόλου κατὰ τρόπο θεωρητικώτερο. Ἄλλοι ὅμως ἐκλαμβάνοντας τὴν τεκνογονία κατὰ τρόπο ἱερώτερο καὶ θεοπρεπέστερο, θεολογοῦν σχετικὰ μὲ τὸ Μυστήριο τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρα μας ἀπὸ τὴν Παρθένο· μὲ αὐτὴν τὴν τεκνογονία δὲν δοξάσθηκε μόνον ἡ φύση τῶν γυναικῶν καὶ ἀπεκδύθηκε τὴν ὕβρη καὶ τὴν καταδίκη ποὺ προέρχονταν ἀπὸ τὴν ἀπάτη, ζῶντας μὲ πίστη καὶ ἀγάπη καὶ ἁγιασμό, ὁ ὁποῖος εἶναι καρπὸς τῆς σωφροσύνης, ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος μὲ τὰ θεληματικὰ παθήματα τοῦ γεννηθέντος Υἱοῦ Τῆς ἀνακλήθηκε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ καταξιώθηκε νὰ ζῆ καὶ νὰ ἀπολαμβάνῃ κατὰ πολὺ ἀνώτερα ἀπ’ ὅσο προπτωτικά.

Θέλεις μήπως νὰ μάθῃς καλύτερα πῶς ἡ γυναῖκα μὲ αὐτὴν τὴν τεκνογονία ποὺ εἴπαμε διέφυγε τὴν τιμωρία τῆς ἀπάτης καὶ ἔλαβε τὸ δῶρο τῆς συγχωρήσεως; Αὐτὲς ποὺ προηγουμένως νικήθηκαν ἀπὸ τὴ χαυνότητα καὶ ἄνοιξαν τὰ ὦτα στοὺς ψιθυρισμοὺς τοῦ ὄφεως, ὅταν αὐτὴ ἡ ἱερὴ καὶ ἀληθινὰ παράδοξη τεκνογονία ἦλθε στὸν κόσμο, ἀντιστρατεύθηκαν σὲ τυραννικὲς γλῶσσες ποὺ ρητόρευαν τὴν ἀσέβεια· κι ἀφοῦ θριάμβευσαν ὑπομένοντας ποινὲς φρικωδέστατες ὄχι μόνο στὴν ὄψη καὶ στὴν πεῖρα, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ στὰ λόγια, σὲ πολλὲς περιστάσεις πολλὲς φορὲς ἔφεραν εἰς πέρας (τοὺς) ἄθλους καὶ (τοὺς) ἀγῶνες καθόλου κατώτερους ἀπὸ ἐκείνους τῶν ἀνδρῶν· καὶ ἀναδείχθηκαν διδάσκαλοι τῆς εὐσεβείας ὄχι μόνο τῶν γυναικῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀνδρῶν καὶ ὑπέστησαν τὶς πικρὲς τιμωρίες γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ καὶ τοὺς θανάτους καὶ τὶς σφαγὲς μὲ γενναῖο φρόνημα, χωρὶς ἴχνος δειλίας, γεμάτες ἀπὸ θεϊκὴ χαρὰ κι εὐφροσύνη.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

: π. Πέτρος Χιρς; Εκκλησιαστική επικαιρότητα; Σύνοδος της Κρήτης [2016]; 24 Μαϊος 2016; Εμφανίσεις: 1045

π. Πέτρος Χιρς: Από τη Β΄ Βατικανή (1965) στην Πανορθόδοξη Σύνοδο (2016) [Πάτρα, 18 Μαΐου 2016]

p petros xirs 03

Αιδεσιμολογιώτατε εκπρόσωπε του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών,

Σεβαστοί Πατέρες,

Κύριε Πρόεδρε της Διακιδείου Σχολής Λαού Πατρών,

Αγαπητοί μου,

Ευχαριστώ θερμώς την Διακίδειο Σχολή για την τιμητική πρόσκληση να μιλήσω από το ιστορικό αυτό βήμα.

Ευχαριστώ, επίσης, τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πατρών για την ευγένεια και την καλοσύνη να μου παράσχει την κανονική άδεια να απευθυνθώ στην αγάπη σας για το σημαντικότατο αυτό θέμα τής Πανορθοδόξου Συνόδου.

Το ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Εκκλησία των Οικουμενικών Συνόδων αποτελεί κοινοτοπία αλλά είναι αναγκαία, αληθινή. Πιο ουσιαστική ακόμη είναι η αλήθεια ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία όχι μόνο συγκάλεσε και έζησε τις Συνόδους, αλλά ότι επίσης ζει καθημερινά κατά τους λόγους των Αγίων Αποστόλων σ’ εκείνη την πρώτη Αποστολική Σύνοδο στην Ιερουσαλήμ: «έδοξε τω Αγίω Πνεύματι και ημίν» (Πράξ. 15, 28), δηλαδή φάνηκε αρεστό πρώτα στο Άγιο Πνεύμα και έπειτα στους Αποστόλους και στους διαδόχους αυτών. Αυτός ο θεανθρώπινος τρόπος ύπαρξης, που ξεκίνησε αποφασιστικά, συνοδικά, την ημέρα της Πεντηκοστής, είναι αναπόσπαστος και αμετάβλητος στη ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και στη ζωή των Ορθοδόξων Χριστιανών.

Αυτό που συνεπάγεται αυτή η πραγματικότητα ή μάλλον η απουσία ένδειξης αυτής μεταξύ των υψηλά ισταμένων της Εκκλησίας μας, καθιστά την παρουσίασή μου απόψε πιο δύσκολη και επίπονη.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία απέχει μόλις λίγες εβδομάδες από την προ πολλού προσδοκώμενη «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο», που θα συγκληθεί στην Κρήτη την εορτή της Πεντηκοστής. Αυτή η Σύνοδος είναι πρωτοφανής στην ιστορία της Εκκλησίας, τόσο για τη μακρόχρονη, επί δεκαετίες, προετοιμασία της, όσο και για μια άλλη πρωτοτυπία: η προετοιμασία, η οργάνωση και ορισμένα από τα μέχρι τώρα συνταχθέντα σχέδια κειμένων επηρεάσθηκαν ιδιαίτερα από μία σύνοδο ετεροδόξων, τη Β΄ Βατικανή Σύνοδο και έχουν προδήλως εκτραπεί και αφίστανται από την Ορθόδοξη παράδοση.

Για το λόγο αυτό αμέσως μόλις δημοσιεύθηκαν τα προσυνοδικά κείμενα ξεσηκώθηκε θύελλα αντιδράσεων σε πανορθόδοξο επίπεδο. Ορισμένοι εκ των πρωτεργατών της Οικουμενικής Κινήσεως υποβιβάζουν την κριτική που έχουν δεχθεί τα κείμενα, λέγοντας ότι όσοι ασκούν τέτοια κριτική είναι «αντισυνοδικοί», ακραίοι, φανατικοί, που δεν σέβονται το συνοδικό σύστημα και δεν έχουν εκκλησιαστικό ήθος! Όλοι αυτοί ξεχνούν ότι αντιδράσεις σε Πανορθόδοξο επίπεδο, για τα απαράδεκτα από εκκλησιολογικής απόψεως κείμενα, έχουν εκφράσει :

1. Θεολόγοι Καθηγητές Θεολογικών Σχολών,

2. Μοναστικές Αδελφότητες (6 Μονές του Αγ. Όρους ζήτησαν και συνεκλήθη Διπλή Σύναξη της Ιεράς Κοινότητας για την αντιμετώπιση του ζητήματος, μοναστήρια στη Μολδαβία διέκοψαν το μνημόσυνο του Αρχιεπισκόπου Κισινάου, επειδή ο Αρχιεπίσκοπος πιεζόμενος από τον Πατριάρχη Μόσχας δέχθηκε τα κείμενα, μοναστήρια στη Γεωργία και στη Βουλγαρία έχουν εκφράσει εντονότατες διαφωνίες)

3. Δεκάδες Ορθόδοξοι επίσκοποι από όλο τον κόσμο έχουν διατυπώσει την κατηγορηματική τους αντίθεση. Να θυμίσουμε ότι στην Εκκλησία της Ελλάδος, περισσότεροι από 20οι Αρχιερείς που έχουν δημοσιεύσει την τεκμηριωμένη θεολογικά αντίρρησή τους στα κείμενα αλλά και την αντίθεσή τους στην ίδια τη Σύνοδο, δηλώνοντας ότι αρνούνται να συμμετάσχουν για λόγους συνειδήσεως… Στην πολλαπλώς εμπερίστατη Εκκλησία της Ουκρανίας ένας πολύ σπουδαίος επίσκοπος διέκοψε το μνημόσυνο του Πατριάρχου Μόσχας, διότι αποδέχθηκε τα κείμενα της Συνόδου.

4. Τέλος, ακόμα και Σύνοδοι Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, έχουν εκφράσει την εντονότατη κριτική τους, όπως η Εκκλησία της Κύπρου. Η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος συζήτησε αναλυτικά προ του Πάσχα, και θα συζητήσει και μεθαύριο Τρίτη-Τετάρτη (24-25.5.16) για την Πανορθόδοξη Σύνοδο, ενώ τα Πατριαρχεία της Γεωργίας και της Βουλγαρίας σε ομόφωνη συνοδική απόφαση των Ιεραρχιών τους, θεωρούν απαράδεκτα ορισμένα κείμενα, παρά τις πολλαπλές έξωθεν πιέσεις που δέχονται. Επίσης, και η Ι. Σύνοδος της Αυτονόμου Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς (Ευρώπη, Αμερική, Αυστραλία) δημοσίευσε κείμενο θεολογικής κριτικής.

Στην παρούσα μας ανάλυσή μας, για την Σύνοδο, θα εξετάσουμε μία σειρά από «οδοδείκτες», ιστορικούς και θεολογικούς, που ακολούθησε η Εκκλησία στην πορεία της μέχρι την λεγόμενη πανορθόδοξη Σύνοδο στην Κρήτη και θα καταδειχθεί ότι δεν ομοιάζει με τον θεανθρώπινο τρόπο των Αποστόλων. Η εκκλησιολογία δε, την οποία η Σύνοδος καλείται να δεχθεί δεν έχει αναγνωρισθεί ποτέ ως «ευάρεστη στο Άγιο Πνεύμα»» ή στους προηγούμενους διαδόχους των Αποστόλων, στους Αγίους Πατέρες.

Α. Οδοδείκτες στην πορεία προς την Πανορθόδοξη Σύνοδο

1. ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Η Β΄ Βατικανὴ Σύνοδος εξαγγέλθηκε απὸ τὸν πάπα Ιωάννη ΚΓ’ στὶς 25 Ἰανουαρίου 1959. Πραγματοποίησε 178 συνεδριάσεις κατὰ τὴ διάρκεια τεσσάρων συναπτών ετών (1962-1965).

Από Ορθοδόξου πλευράς η Α΄ Πανορθόδοξη Διάσκεψη που συγκλήθηκε για την προετοιμασία της μέλλουσας Πανορθόδοξης Συνόδου, έλαβε χώρα το 1961, μόλις τρία χρόνια μετά την εξαγγελία της Β΄ Βατικανής Συνόδου και ένα χρόνο πριν την έναρξη της.

Σήμερα «το ποιός, σε τελική ανάλυση, επηρέασε ποιόν, δεν είναι πλέον δυνατόν να διαπιστωθεί», όπως ισχυρίζεται ειδική μελετήτρια της Πανορθόδοξης Συνόδου, η κα Maria Brun^¹. Το γεγονός ότι οι δύο σύνοδοι ξεκίνησαν αποφασιστικά μαζί, και η Ορθόδοξη πλευρά τακτικά συγκρίνει την εργασία της με την Β΄ Βατικανή, αποτελεί αναμφισβήτητα σημαντικό οδοδείκτη.

2. ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ

Θα μπορούσε ίσως κάποιος να αμφισβητήσει ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1961 με την πρόσκληση για την Α΄ Πανορθόδοξη Διάσκεψη στη Ρόδο απαντούσε στην σύγκληση της Β΄ Βατικανής Συνόδου, ωστόσο είναι ξεκάθαρο ότι η μεθοδολογία που υιοθετήθηκε στη Ρόδο και μετέπειτα, ήταν εξ ολοκλήρου στα πρότυπα της Β΄ Βατικανής. Αυτός είναι ο δεύτερος οδοδείκτης προς την Κρήτη που καθιστά σαφή την ύπαρξη μίας ξένης πηγής έμπνευσης για την Σύνοδο.

Όπως γράφει η Ρωμαιοκαθολική μελετήτρια της Πανορθοδόξου Συνόδου M. Brun σε πρόσφατο άρθρο της, «είναι ευρέως γνωστό πώς ο τρόπος εργασίας της Β΄ Βατικάνειας Συνόδου χρησίμευσε κατά κάποιο τρόπο ως πρότυπο για τις διαδικασίες αυτές (της προπαρασκευής της Πανορθοδόξου Συνόδου)» και «η Ορθόδοξη Εκκλησία (…) ανέτρεξε στη Β′ Βατικάνεια Σύνοδο για να εμπνευστεί από αυτήν...»^².

Στη διαπίστωση αυτή δεν έχουν καταλήξει μόνο οι Ρωμαιοκαθολικοί μελετητές της Β΄ Βατικανής και της Πανορθόδοξης, αλλά ακόμα και ο μεγάλος Καθηγητής της Δογματικής και, προπαντός, Άγιος Ομολογητής Ιουστίνος Πόποβιτς. Ο Άγ. Ιουστίνος το 1976 σε υπόμνημά του προς την Ιερά Σύνοδο της Ορθόδοξης Σερβικής Εκκλησίας χαρακτηρίζει ως αναμφισβήτητο σημείο αποξένωσης από την Ορθόδοξη Παράδοση και τεκμήριο της αναλήθειας τής Πανορθόδοξης Συνόδου τον τρόπο σύγκλησης, προετοιμασίας και οργάνωσής της. Γράφει ο Άγιος:

«Εις την πραγματικότητα αποκαλύπτεται και εκδηλώνεται όχι απλώς έλλειψη συνέπειας και σταθερότητας, αλλά και η έκδηλη ανικανότητα και η παχυλή περί την Ορθοδοξία άγνοια εκείνων οι οποίοι θέλουν να επιβάλλουν στις Ορθόδοξες Εκκλησίες μίαν δική τους «Σύνοδον». Αποκαλύπτεται με άλλα λόγια, η άγνοια και ανικανότητα αυτών να αισθανθούν και να κατανοήσουν τι εσήμαινε και τι όντως σημαίνει μία αληθινή Οικουμενική Σύνοδος διά την Ορθόδοξη Εκκλησία και για το χριστεπώνυμο πλήρωμα των πιστών. Διότι, εάν αισθάνονταν και κατανοούσαν αυτό θα γνώριζαν τότε προπάντων, ότι στην ιστορία και στη ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας ουδέποτε και ουδεμία Σύνοδος - πόσον δε μάλλον τοιούτον πνευματικό, χαρισματικό, πεντηκοστιανό γεγονός, όπως είναι η Οικουμενική Σύνοδος της Εκκλησίας - εξεύρισκε και επινοούσε τεχνικώς τα θέματα δια να συνέλθη και συνεδριάση, και ότι ουδέποτε συνεκρότησε εκ των προτέρων τόσες «διασκέψεις», «συνέδρεια», «προσυνόδους» και παρόμοιες τεχνικές συνελεύσεις, ξένες εντελώς και αγνώστους εις την ορθόδοξον συνοδικήν παράδοσιν. (Διότι αι «διασκέψεις», τα «συνέδρεια» και τα ταύτα είναι μάλλον απλές απομιμήσεις των συνελεύσεων των δυτικών οργανώσεων, που είναι απομεμακρυσμένες από την Εκκλησία του Χριστού ή και ξένων προς αυτήν)» ^³ .

3. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ: «Έχουμε τους ίδιους στόχους με τον πάπα Ιωάννη 23 ^ο »!

Ένας τρίτος οδοδείκτης που φανερώνει ότι η Πανορθόδοξη Σύνοδος δεν ακολουθεί τους Αγίους Πατέρες είναι το αντικείμενο της Συνόδου . Μιμούμενη η παρούσα Σύνοδος εξ ολοκλήρου τη Β΄ Βατικανή ως προς το αντικείμενό της , έχει ως raison d'être (λόγο ύπαρξης) αυτής, την ανανέωση και ανακαίνιση της εσωτερικής ζωής και οργάνωσης της Εκκλησίας. Η Πανορθόδοξη Σύνοδος, ακολουθεί το πρότυπο της Β΄ Βατικανής: και αυτή επίσης δεν συγκαλείται για να αντιμετωπίσει δογματικά ζητήματα , όπως συνέβη με όλες τις προηγούμενες Οικουμενικές Συνόδους, αλλά για να επιφέρει «εκσυγχρονισμό» και αναδιοργάνωση της Εκκλησίας.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος σε παλαιότερο δημοσίευμά του στο Ρωμαιοκαθολικό περιοδικό The National Catholic Reporter έγραψε τα εξής αποκαλυπτικά των προθέσεών του για την Πανορθόδοξη Σύνοδο: «οι δικοί μας στόχοι είναι ίδιοι με αυτούς του πάπα Ιωάννου 23^ου να εκσυγχρονίσουμε την Εκκλησία και να προωθήσουμε την ενότητα των Χριστιανών. Επίσης, η Σύνοδος θα σημάνει το άνοιγμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας στις μη Χριστιανικές θρησκείες και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αυτό σημαίνει μία νέα στάση έναντι του Ισλάμ, του Βουδισμού, του σύγχρονου πολιτισμού και όσον αφορά τις επιδιώξεις για αδελφότητα χωρίς ρατσιστικές διακρίσεις … με άλλα λόγια θα σημάνει το τέλος δώδεκα αιώνων απομόνωσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας» ^⁴.

4. ΟΧΙ «ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟΥΣ»

Επιπροσθέτως, όπως έχει τονισθεί, αυτή η Σύνοδος – όπως και η Β΄ Βατικανή – είναι μία «μη δογματική» σύνοδος, στην οποία, κατά τα λεγόμενα του Πατριάρχη Αθηναγόρα τα δόγματα θα πρέπει να μείνουν στο «θησαυροφυλάκιο». Με αυτήν την ομοιότητα της Συνόδου με την Β΄ Βατικανή φτάσαμε στον τέταρτο οδοδείκτη της πορείας μας προς την Κρήτη.

Η Α΄ Πανορθόδοξη Προσυνοδική Διάσκεψη του 1976 (στην οποία άσκησε κριτική ο Άγιος Ιουστίνος) αποφάσισε, και ίσως εμπνεύστηκε από το παράδειγμα της Β΄ Βατικανής (την οποία ο Πάπας ήθελε «ελεύθερη από δογματισμούς»), να μην ασχοληθεί άμεσα με τα δόγματα και τους κανόνες της Εκκλησίας, αλλά παρά ταύτα, να λάβει αποφάσεις θεολογικής και εκκλησιολογικής, δηλαδή ουσιαστικά δογματικής, φύσεως^⁵.

Έχουμε λοιπόν μία διγλωσσία και μικτό μήνυμα, εκ μέρους των οραματιστών και διοργανωτών της Πανορθοδόξου: από τη μία πλευρά πρόκειται για μία «μη-δογματική» σύνοδο (πράγμα ανήκουστο), απ’ την άλλη πλευρά, οι αποφάσεις της θα έχουν θεολογικό και εκκλησιολογικό περιεχόμενο!

Συνεπώς, το μήνυμα που λαμβάνουν οι πιστοί, όχι μόνο οι λαϊκοί, αλλά και οι κληρικοί, ακόμα και οι επίσκοποι, τους καθησυχάζει και αδρανοποιεί την επαγρύπνησή τους. Τους λέει, τρόπον τινά, ότι «δεν συμβαίνει τίποτε ουσιαστικό εδώ, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, δεν θα αλλάξει η πίστη μας», ενώ ουσιαστικά εκφράζεται, νομιμοποιείται και εγκρίνεται μία νέα εκκλησιολογία , μία νέα δογματική διδασκαλία για το τι είναι Εκκλησία.

Σε αντίθεση με αυτή την προσέγγιση ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς εξηγεί:

«Τυγχάνει αναμφισβήτητο ιστορικόν γεγονός ότι οι Άγιες και Θεοσύλλεκτες Σύνοδοι των Αγίων και θεοφόρων Πατέρων είχαν πάντοτε ενώπιόν τους ένα συγκεκριμένο πρόβλημα το πολύ δε δύο ή τρία προβλήματα, που ετίθεντο ενώπιον της Εκκλησίας εκ μέρους των μεγάλων αιρέσεων και σχισμάτων και γενικώς εκείνων οι οποίοι διέστρεφαν την ορθή πίστη, έσχιζαν και διασπούσαν την ενότητα της Εκκλησίας και έθεταν σε σοβαρό κίνδυνο τη σωτηρία των πιστών, τη σωτηρία του ευσεβούς και περιουσίου λαού τού Θεού και ολοκλήρου της κτίσεως. Διά τούτο οι Άγιες Οικουμενικές Σύνοδοι, όπως όλοι γνωρίζουμε, είχαν πάντοτε χριστολογικό, σωτηριολογικό, εκκλησιολογικό χαρακτήρα. Το γεγονός αυτό σημαίνει, ότι το κεντρικό τους θέμα και το κύριον ευαγγέλιόν τους ήταν πάντοτε: ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός και η εν Αυτώ σωτηρία μας, η εν Αυτώ θέωσίς μας»^⁶..

Η τραγική ειρωνεία και η τραγωδία του ζητήματος βρίσκεται στο γεγονός ότι σήμερα είμαστε ήδη αντιμέτωποι με την σοβαρή απειλή «των μεγάλων αιρέσεων», η οποία διαστρεβλώνει την Ορθόδοξη Πίστη, «διαρρηγνύει και διασπά την ενότητα της Εκκλησία και θέτει σε σοβαρό κίνδυνο την σωτηρίαν των πιστών». Αυτή η αίρεση, ασφαλώς, είναι η παναίρεση της νέας οικουμενιστικής εκκλησιολογίας που αρνείται την Μοναδικότητα, την Αγιότητα, την Καθολικότητα και την Αποστολικότητα της Εκκλησίας. Εμείς οι Ορθόδοξοι αντί να ακολουθούμε την Β΄ Βατικανή Σύνοδο στην πανηγυρική αποδοχή της νέας αντι-εκκλησιολογίας, πρέπει να συγκαλέσουμε σύνοδο προκειμένου αποφασιστικά να την αποκηρύξει και με σαφήνεια να ανακηρύξει εκ νέου τη διαχρονική Πατερική αντίληψη περί Εκκλησίας.

5. ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΕΩΣ

Σε ευθεία αντίθεση με αυτή την κατάλληλη και Ορθόδοξη απάντηση στον συγκρητιστικό οικουμενισμό, η Πανορθόδοξη Σύνοδος πάλιν και πολλάκις βρίσκεται σε αρμονία και κοινό βηματισμό με την Β΄ Βατικανή Σύνοδο: όχι μόνο σε μία θετική αποτίμηση του οικουμενισμού αλλά και σε μία συνεχή και εμβαθυνόμενη συμμετοχή στην Κίνηση. Αυτή η ευθυγράμμιση είναι ο πέμπτος οδοδείκτης μας προς την σωστή κατανόηση της επικείμενης Συνόδου.

Παρά το γεγονός ότι η συμμετοχή των Ορθοδόξων Εκκλησιών στον οικουμενισμό πάντοτε ήταν και είναι πηγή διχόνοιας μεταξύ των Ορθοδόξων Χριστιανών, ότι δύο Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες έχουν προ πολλού αποχωρήσει από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, επιπλέον δε, πολλοί επίσκοποι και κληρικοί διαρκώς ζητούν τον τερματισμό στο συνεχιζόμενο συμβιβασμό και τον εξευτελισμό του Σώματος των Ορθόδοξων στο σώμα αυτό, οι διοργανωτές της Συνόδου και συντάκτες των κειμένων της εμφανίζονται αμετακίνητοι και προσηλωμένοι στην υποστήριξη και προώθηση αυτών.

6. Ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΩΝ ΘΕΟΛΟΓΩΝ

Ο έκτος οδοδείκτης που μπορεί κανείς να παρατηρήσει στην πορεία προς την Κρήτη είναι oκυρίαρχος και καθοριστικός ρόλος των ακαδημαϊκών θεολόγων στον σχεδιασμό των υπό εξέταση κειμένων.

Ακολουθώντας το παράδειγμα της Β΄ Βατικανής, τα κείμενα της Πανορθόδοξης Συνόδου προετοιμάστηκαν από επιτροπές ακαδημαϊκών θεολόγων και ιεραρχών, ως εκπροσώπων τοπικών εκκλησιών.

Σχετικά με τη σύνοδο των Λατίνων, κατά κοινή ομολογία, οι θεολόγοι «ήταν οι σχεδιαστὲς των μεγάλων μεταρρυθμίσεων που εγκαινιάστηκαν στην Β΄ Βατικανή». Η συμβολὴ τους χαρακτηρίστηκε «αξιοσημείωτη… Οι επίσκοποι της Β΄ Βατικανης Συνόδου είχαν επίγνωση της σπουδαιότητας των θεολόγων». Η Σύνοδος αναγνώρισε επισήμως τις επί δεκαετίες εργώδεις προσπάθειές τους για την αναμόρφωση της θεολογίας, ιδιαιτέρως δε της εκκλησιολογίας.

Aλλά και, τώρα, με την Πανορθόδοξη Σύνοδο, το πλήρωμα των Ορθοδόξων Εκκλησιών (λαϊκοί, μοναχοί, κληρικοί ακόμα και επίσκοποι), ακόμα και οι Ιεραρχίες, κρατήθηκαν ουσιαστικά και σε μεγάλο βαθμό εκτός της προπαρασκευαστικής διαδικασίας. Μόνο μία μικρή ομάδα ακαδημαϊκών θεολόγων και συγκεκριμένων επισκόπων καθοδήγησαν και διαμόρφωσαν τα υποβληθέντα προς επικύρωση κείμενα στην μέλλουσα σύνοδο στην Κρήτη.

Ενδεικτικό της περιορισμένης συμμετοχής των ιεραρχών, πολλώ δε μάλλον των λαϊκών, μοναχών και κληρικών, είναι το γεγονός ότι τα τελικά κείμενα, αν και εγκρίθηκαν στην Ε’ Πανορθόδοξη Προσυνοδική Διάσκεψη από τα μέσα Οκτωβρίου 2015, δεν δόθηκαν στη δημοσιότητα προς γνώσιν των επισκόπων και των πιστών έως τα τέλη Ιανουαρίου 2016. Και ενώ δε δίδονταν στους επισκόπους, εντούτοις είχαν πρόσβαση σ’ αυτά επιλεγμένοι ακαδημαϊκοί θεολόγοι της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, οι οποίοι έκαναν και παρουσιάσεις αυτών στις αρχές τού περασμένου Δεκεμβρίου!

Ασφαλώς, η κυριαρχία των ακαδημαϊκών θεολόγων στη Δύση κατά τη Β΄ Βατικανή Σύνοδο, δε μπορεί να θεωρηθεί εξαίρεση από την παλαιά λατινική πρακτική ούτε ιδιαίτερα προβληματική (μάλιστα χαιρετίστηκε ως μεγάλη και θετική προσφορά). Για την Ορθόδοξη θεολογία όμως, για την οποία αληθής θεολόγος είναι αυτός που προσεύχεται, το να καθοδηγούν οι ακαδημαϊκοί θεολόγοι τους επισκόπους ή να ενεργούν αυτεξουσίως και αυτονομημένα από τις Ιεραρχίες, αποτελεί αποστασία από την Ορθόδοξη γνωσιολογία και, δυστυχώς, περίτρανα αποδεικνύει ότι ο Βαρλααμισμός για ακόμη μία φορά σήκωσε την πλανεμένη κεφαλή του. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε όλες τις κρίσιμες στιγμές των Συνόδων στις οποίες η Ορθόδοξη πίστη ανακηρύχθηκε ομολογιακά, το «έδοξε τω Αγίω Πνεύματι και ημίν» ειπώθηκε από ασκητικούς επισκόπους και όχι από φιλοσοφίζοντες σχολαστικούς ακαδημαϊκούς, που δεν είχαν σχέση με τη νηπτική θεολογία και πράξη.

Β. Εκκλησιολογική Σύγκλιση:

Ακολουθώντας την Β΄ Βατικανή Σύνοδο, όχι τους Αγίους Πατέρες!

Ας στρέψουμε όμως την προσοχή μας στην ουσία της Πανορθοδόξου Συνόδου, και ιδιαιτέρως στην αξιοπρόσεκτη σύγκλιση των προσεγγίσεων των δύο Συνόδων στα εκκλησιολογικά-δογματικά ζητήματα.

Κατ’ αρχάς, εντύπωση προκαλεί η σύγκλιση, ή μάλλον, απόλυτη ταύτιση της στάσης τους έναντι των αιρέσεων. Τα κείμενα της Β΄ Βατικανής Συνόδου και αυτά της Πανορθοδόξου, πουθενά δεν αναφέρονται σε αιρέσεις, κακοδοξίες ή πλάνες τις οποίες να προσδιορίζουν συγκεκριμένα, ωσάν το πνεύμα τής πλάνης να μην δραστηριοποιείται πλέον σήμερα^⁷. Οι Πατέρες σε κάθε εποχή και σε κάθε Τοπική ή Οικουμενική Σύνοδο ένα είχαν ως βασικό μέλημα: την αφύπνιση της εκκλησιαστικής αυτοσυνειδησίας. Φρόντιζαν να εφιστούν την προσοχή τού πληρώματος της Εκκλησίας στη νόθευση και αλλοίωση της ευαγγελικής αποκαλύψεως από τους «βαρείς λύκους» (Πράξ, 20, 29), τους «λαλούντας διεστραμμένα» (Πράξ. 20, 30), τους «ψευδοδιδασκάλους» (2 Πετρ. 2, 1), τις «αιρέσεις απωλείας» (2 Πέτρ. 2, 1). Τόσο η Β΄ Βατικανή όσο και η Πανορθόδοξη τάσσονται στον αντίποδα της πάγιας αυτής αποστολικής, Πατερικής και συνοδικής πρακτικής της Εκκλησίας: δεν επισημαίνουν καμία πλάνη, καμία αίρεση, καμία διαστροφή της εκκλησιαστικής διδασκαλίας και ζωής! Απεναντίας μάλιστα, στα κείμενα της μέλλουσας Πανορθοδόξου και ιδιαιτέρως στο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», οι αιρετικές παρεκκλίσεις από τη διδασκαλία των Πατέρων και των Οικουμενικών Συνόδων χαρακτηρίζονται απλώς «παραδεδομένες θεολογικές διαφορές ή τυχόν νέες διαφοροποιήσεις» (§ 11), τις οποίες καλούνται η Ορθόδοξη Εκκλησία και η ετεροδοξία να «υπερβούν» (§ 11)! Είναι εμφανέστατος ο επηρεασμός από το «περί Οικουμενισμού» (UR) διάταγμα της Β΄ Βατικανής^⁸!

Δεύτερον, η Πανορθόδοξη, ακολουθώντας τη Β' Βατικανή και κινούμενη μέσα σε «νέες συνθήκες» (§ 4) στις οποίες δήθεν δεν υπάρχουν πλέον αιρέσεις, προέβη στο πρωτοφανές διάβημα να προσκαλέσει επισήμως να παραστούν ως «Παρατηρητές», στη Σύνοδο, ετεροδόξοι «εκπρόσωποι χριστιανικών Εκκλησιών ή Ομολογιών, μετά των οποίων ἡ Ορθόδοξος Εκκλησία διεξάγει Θεολογικόν Διάλογον, ως καί άλλων χριστιανικῶν οργανώσεων»^⁹. Ουδέποτε στη δισχιλιόχρονη ζωή της Εκκλησίας, σε τοπικές ή Οικουμενικές Συνόδους, δεν υπήρχαν “παρατηρητές” ετερόδοξοι που έχουν καταδικαστεί από Οικουμενικές Συνόδους και την εκκλησιαστική συνείδηση. Μόνο στην παπική σύνοδο, τη Β΄ Βατικανή εμφανίστηκε το καθεστώς των “παρατηρητών”! Μία Πανορθόδοξη όμως Σύνοδος δε θα έπρεπε να είχε ως πρότυπο τις παπικές πρακτικές, μεθόδους και μεθοδεύσεις.

Μία άλλη χαρακτηριστική κατηγορία ομοιοτήτων μεταξύ των κειμένων της Β΄ Βατικανής και της Πανορθοδόξου είναι στη χρήση διφορούμενης και ασαφούς ορολογίας που αφήνουν περιθώριο για ποικίλες και ετερόκλητες ερμηνείες.

Η πρακτική αυτή αποτελεί συστατικό γνώρισμα των δογματικών και εκκλησιολογικών κειμένων της Β΄ Βατικανής Συνόδου. Οι πιο γνωστές τέτοιες διφορούμενες φράσεις βρίσκονται στο Δογματικό Σύνταγμα «Lumen Gentium» (LG), δηλαδή στην περί Εκκλησίας δογματική απόφαση της Β΄ Βατικανής, όπου έγινε μία καθοριστική αλλαγή στον ορισμό της Εκκλησίας.

Το LG , προκειμένου να ευθυγραμμιστεί με την θεώρηση των «κεχωρισμένων εκκλησιών», εγκατέλειψε την απόλυτη και αποκλειστική ταύτιση της Εκκλησίας τού Χριστού και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, όπως είχε παραδοσιακὰ καθιερωθεί. ^¹⁰

Η απλή διατύπωση ότι η Εκκλησία τού Χριστού ταυτίζεται με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, όπως αναφέρεται στις παπικές Εγκυκλίους ^¹¹ όσο και στις προσυνοδικές εκδοχές τού Συντάγματος, αντικαταστάθηκε με τη δήλωση πως « η Εκκλησία τού Χριστού subsistit in – ενυπάρχει στην Καθολική Εκκλησία » ^¹².

Πρόσφατα, πενήντα χρόνια μετά τη Β΄ Βατικανή σύνοδο, ο υπεύθυνος των οικουμενικών σχέσεων στο Βατικανό, Cardinal W. Kasper, αναγκάσθηκε να δεχθεί ότι «η ερμηνεία του “subsistit in” αποτελεί ‘Desideratum’ [ζητούμενο] και περιλαμβάνει επαμφοτερίζοντα στοιχεία που επιδέχονται διπλή ερμηνεία· είναι ταυτόχρονα inclusive και exclusive [μη αποκλειστική και αποκλειστική]».^¹³

Προφανώς, δεν είναι αβάσιμη η κατηγορία περί διγλωσσίας των Ρωμαιοκαθολικών. Δεν είναι τυχαίο ότι και τα δύο εκκλησιολογικά κείμενα (το περί Εκκλησίας Σύνταγμα και το περί Οικουμενισμού Διάταγμα) της Β΄ Βατικανής Συνόδου αποτελούν και για αυτούς που προωθούν μία αποκλειστική εκκλησιολογία και για αυτούς που στηρίζουν μία περιεκτική εκκλησιολογία σημείο αναφοράς και πυξίδα για τις τοποθετήσεις και τις κατευθύνσεις τους. Όπως ευθέως ομολόγησε οικουμενιστής θεολόγος από την Θεσσαλονίκη: «Χρησιμοποιούνται οι ίδιες πηγές, αλλά συνάγονται εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα».^¹⁴

Επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα άλλο παράδειγμα από το Lumen Gentium: Μολονότι, το Lumen Gentium καθιέρωσε νέα κριτήρια για τη συμμετοχή στην Εκκλησία, ακόμη και μία νέα θεώρηση της ίδιας της Εκκλησίας, ωστόσο δεν απέρριψε και την παραδοσιακὴ θεώρηση της ενότητας της Εκκλησίας· απλώς δεν την εφαρμόζει πλέον στους μη-Ρωμαιοκαθολικούς. Οι δύο θεωρήσεις αλληλοδιαδέχονται η μία την άλλη.

Επομένως, η πλήρης συμμετοχὴ στην ενότητα της Εκκλησίας, για τους Ρωμαιοκαθολικούς, περιγράφεται στο άρθρο 14 του Lumen Gentium. Ευθύς αμέσως μετά, στο άρθρο 15, διαβάζουμε για την ενότητα εν Χριστώ και Αγίω Πνεύματι καί για τα Μυστήρια της Εκκλησίας – οι «πολλαπλοί ἐσωτερικοί δεσμοί» – που εδραιώνουν τους «χωρισμένους αδελφούς» σε μία ατελή κοινωνία.

Σύμφωνα με την διπλὴ αυτὴ ενότητα, η Ρώμη εξακολουθεί νὰ θεωρεί εαυτὴν ως την μόνη «συγκεκριμένη φανέρωση» (concrete manifestation) της Εκκλησίας – της Εκκλησίας που ο Χριστὸς θέλησε – ενώ οι μη-Ρωμαιοκαθολικὲς Εκκλησίες είναι Εκκλησίες μόνο κατὰ έναν περιορισμένο τρόπο (βλ. UR 3d και e).

Παραδόξως όμως, όσο και αν είναι «αποδυναμωμένες» ή «πληγωμένες»^¹⁵ ή «ελλιπείς» αυτὲς οι Εκκλησίες, φέρεται πως έχουν πλήρως νόμιμα Μυστήρια^¹⁶. Παρ᾽ ότι τελούν σε ενότητα με τον Χριστό, η ενότητά τους με την Εκκλησία και μέσα σ’ αυτὴν είναι ατελής! Όσο και αν υστερούν όμως οι μη-Ρωμαιοκαθολικοὶ, είναι μέρος της Εκκλησίας. Οι σχισματικοὶ και οι αιρετικοὶ μπορούν να ενωθούν με το Χριστὸ και να γίνουν μέλη του Σώματος του Χριστού, χωρὶς εν τούτοις να είναι μέλη της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Ρωμαιοκαθολικοί, Προτεστάντες και Ορθόδοξοι, όλοι αυτοὶ φέρονται ότι είναι μέρος της Μίας Εκκλησίας, παρ᾽ ότι βρίσκονται σε διαφορετικὰ επίπεδα πληρότητας και εκκλησιαστικότητας.

Ο Francis Sullivan, συνοψίζοντας την εικόνα της παγκόσμιας Εκκλησίας του Χριστού που δημιούργησε η νέα παπική εκκλησιολογία, γράφει τα εξής:

«Μπορεί κάποιος να σκεφθεί την παγκόσμια Εκκλησία ως μια κοινωνία (communion) – σε ποικίλα επίπεδα πληρότητας – ‘σωμάτων’ που είναι περισσότερο ή λιγότερο πλήρεις Εκκλησίες… Είναι μία πραγματικὴ κοινωνία, που πραγματοποιείται σε ποικίλους βαθμοὺς πυκνότητας ή πληρότητας, μία κοινωνία «σωμάτων» που στο σύνολό τους έχουν πραγματικὰ εκκλησιαστικὸ χαρακτήρα, παρ᾽ ότι κάποια πληρέστερα απὸ άλλα»^¹⁷.

Είναι καίριας σημασίας, να διατηρήσει κανείς στο νου του αυτή την ιδέα της Εκκλησίας της Β΄ Βατικανής, όταν σε λίγο θα διαβάσω αυτούσια αποσπάσματα από το προσυνοδικό κείμενο της Πανορθοδόξου «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν Χριστιανικόν Κόσμον». Στο στρεβλό οικουμενικό εκκλησιολογικό πλαίσιο τού – μετά τη Β΄ Βατικανή – οικουμενισμού, η απλή ταύτιση της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία δεν αποκλείει την ταυτόχρονη αναγνώριση άλλων εκκλησιών, ως φορέων «εκκλησιαστικού χαρακτήρα», έστω κι αν είναι «λιγότερο ή περισσότερο πλήρεις Εκκλησίες». Μία τέτοια ανορθόδοξη ανάγνωση έχουμε, όταν το κείμενο της Πανορθοδόξου κάνει ιδιαίτερες αναφορές σε ετερόδοξες ομολογίες ως «Εκκλησίες».

Πριν εξετάσουμε τα σχετικά χωρία των κειμένων της Πανορθόδοξης Συνόδου και την εκκλησιολογική σύγκλιση με τη διδασκαλία της Β΄ Βατικανής που παρατηρείται σ’ αυτά, επιτρέψτε μου να ανοίξω μία παρένθεση και να μοιρασθώ μαζί σας μία προσωπική μου εμπειρία για να γίνει σαφέστερο το ζήτημα:

Για να μη νομίσουμε ότι τα κείμενα της Συνόδου δεν είναι ήσσονος σημασίας και ότι πιθανή αμφισβήτησή τους έχει δευτερεύοντα ρόλο για τη ζωή της Εκκλησίας, ακούστε την παρακάτω έκκληση που έλαβα από κάποιον προβληματισμένο ρωμαιοκαθολικό σχολιαστή. Μου έγραψε:

«Προς τους φίλους μου στην Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία: φροντίστε επιμελώς για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο... Διαφορετικά θα είναι για την Ορθοδοξία ό,τι ήταν η Β΄ Βατικανή για την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία του 1960. Κι αυτό, η ασάφεια της γλώσσας των κειμένων της Συνόδου, είχε καταλυτική συνέπεια για την Αποστασία που αντιμετωπίζουμε τώρα στη Δύση... Ιδιαίτερα ευθύνεται για την ψευδή μαρτυρία τής μέχρι σήμερα ιεραρχίας μας συμπεριλαμβανομένου και του σημερινού Πάπα. Να είστε σε πνευματική εγρήγορση, δυνατοί και πιστοί στο Χριστό και στην Εκκλησία Του. Μην αφήνετε ό,τι έγινε ως αποτέλεσμα της Β΄ Βατικανής, παρά τις καλές προσπάθειες ορισμένων κληρικών και λαϊκών, να γίνει στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Οι λίγοι που παρέμειναν πιστοί εντός της Εκκλησίας μας (εννοεί την Ρωμαιοκαθολική) έχουν περιφρονητικά χαρακτηρισθεί «παραδοσιακοί»... Η προ-Βατικάνεια πίστη και πρακτική τους τώρα ανοιχτά χλευάζεται από το κύριο σώμα του Novus Ordo (νέα λειτουργική τάξη του παπισμού), και εμείς συνεχώς περιθωριοποιούμαστε στις Ακολουθίες και στις σχέσεις μας με τους άλλους ρωμαιοκαθολικούς. Προσεύχομαι να μένετε πάντοτε πιστοί στην Ορθόδοξη Παράδοση, τις ορθόδοξες αξίες και τα δόγματα».

Σημειώνουμε την σειρά των πραγμάτων σύμφωνα με τον ρωμαιοκαθολικό σχολιαστή: Η ασάφεια των κειμένων θεωρείται ως ο καταλύτης:

1. για την αποστασία της Δύσεως,

2. για την ψευδή μαρτυρία προς τον κόσμο εκ μέρους της ιεραρχίας, και

3. για την περιθωριοποίηση των πιστών

Aς στραφούμε τώρα στα σχετικά χωρία του προσυνοδικού κειμένου «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν Χριστιανικόν Κόσμον», του πιο προβληματικού, από τα κείμενα που έχουν κατατεθεί προς έγκριση στην Πανορθόδοξη Σύνοδο, για να διαπιστώσουμε την ίδια ασάφεια με τα κείμενα της Β΄ Βατικανής.

Όπως ήδη έχει επισημανθεί από σεβαστούς ιεράρχες και θεολόγους, όπως είναι ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος και ο καθηγητής Δογματικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης, το προσυνοδικό κείμενο της Πανορθοδόξου, «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπό Χριστιανικό Κόσμο», παρουσιάζει συστηματικά επαναλαμβανόμενη θεολογική ασάφεια, ασυνέπεια και αντίφαση .

Στο πρώτο άρθρο διακηρύσσει την εκκλησιαστική αυτοσυνειδησία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, θεωρώντας αυτή –πολύ σωστά– ως τη «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία». Στο άρθρο 6 ωστόσο, παρουσιάζει μια αντιφατική διατύπωση, ότι «η Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνωρίζει την ιστορικήν ύπαρξιν άλλων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών μη ευρισκομένων εν κοινωνία μετ’ αυτής».

Ανακύπτει το ερώτημα: αν η Εκκλησία είναι «Μία», κατά το Σύμβολο της Πίστεως και την αυτοσυνειδησία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τότε πώς γίνεται λόγος για άλλες Χριστιανικές Εκκλησίες σε ένα κείμενο που αποσκοπεί να εκφράσει την ορθόδοξη εκκλησιολογία;

Όπως έγραψε ο καθηγητής Τσελλεγίδης, «δογματικώς θεωρούμενα τα πράγματα δεν μπορεί να γίνεται λόγος για πολλαπλότητα «Εκκλησιών», με διαφορετικά δόγματα και μάλιστα σε πολλά θεολογικά θέματα. Κατά συνέπεια, ενόσω οι «Εκκλησίες» αυτές παραμένουν αμετακίνητες στις κακοδοξίες τής πίστεώς τους, δεν είναι θεολογικά ορθό να τους αναγνωρίζουμε –και μάλιστα θεσμικά– εκκλησιαστικότητα, εκτός της «Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας».

Σε ένα δογματικό κείμενο τέτοιας φύσεως, θα έπρεπε να είναι προφανές, ότι ο όρος «Εκκλησία» πρέπει να χρησιμοποιηθεί αυστηρά και μόνο σύμφωνα με την Ορθόδοξη έννοια της λέξης, ώστε να αποκλειστεί οποιαδήποτε πιθανή παρερμηνεία. Με δεδομένο το νέο ανορθόδοξο εκκλησιολογικό πρότυπο τού Οικουμενισμού μετά την Β′ Βατικανή Σύνοδο, στο οποίο αναφερθήκαμε προηγουμένως, υπάρχει επαρκής θεολογική βάση για τους ιεράρχες των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών να απορρίψουν στο σύνολό του το εν λόγω προσχέδιο κειμένου για τις σχέσεις με τους ετεροδόξους.

Στο ίδιο άρθρο (6) βρίσκουμε και δεύτερο παράδειγμα θεολογικής ασάφειας και αντίφασης. Στην αρχή διαβάσαμε το εξής: «Κατά την οντολογικήν φύσιν της Εκκλησίας η ενότης αυτής είναι αδύνατον να διαταραχθή». Στο τέλος, όμως, γράφεται, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία με την συμμετοχή της στην Οικουμενική Κίνηση έχει ως «αντικειμενικόν σκοπόν την προλείανσιν της οδού της οδηγούσης προς την ενότητα».

Αυτό το συγκεκριμένο παράδειγμα ασάφειας και αντίφασης θυμίζει παρόμοιο από τα άρθρα 14 και 15 του προαναφερθέντος Lumen Gentium, όπου παρουσιάζονται διαδοχικά δύο αντικείμενες απόψεις περί Εκκλησίας.

Σε αυτό το παράδειγμα, η ενότητα της Εκκλησίας αρχικά αναγνωρίζεται ως δεδομένη, και στη συνέχεια ακολουθεί η ιδέα ότι η ενότητα εξακολουθεί να αναζητείται. Παραθέτουμε και πάλι από τον καθηγητή Τσελεγγίδη: «Τι είδους ενότητα Εκκλησιών αναζητείται στο πλαίσιο της Οικουμενικής Κινήσεως; Μήπως υπονοείται η επιστροφή των Δυτικών χριστιανών στη ΜΙΑ και μόνη Εκκλησία; Κάτι τέτοιο όμως δεν διαφαίνεται από το γράμμα και το πνεύμα συνόλου τού Κειμένου. Αντίθετα, μάλιστα, δίνεται η εντύπωση, ότι υπάρχει δεδομένη διαίρεση στην Εκκλησία και οι προοπτικές των διαλεγομένων αποβλέπουν στην διασπασθείσα ενότητα της Εκκλησίας.»

Το τελικό μας παράδειγμα είναι η θεολογική σύγχυση που προκαλεί η ασάφεια του άρθρου 20, το οποίο αναφέρει:

«Αι προοπτικαί των θεολογικών διαλόγων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μετά των άλλων χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών προσδιορίζονται πάντοτε επί τη βάσει των κανονικών κριτηρίων της ήδη διαμορφωμένης εκκλησιαστικής παραδόσεως (κανόνες 7 της Β’ και 95 της Πενθέκτης Οικουμενικών Συνόδων)»

Γιατί παρατίθενται οι συγκεκριμένοι κανόνες; Αυτοί οι κανόνες κάνουν λόγο για την αποδοχή συγκεκριμένων αιρετικών που εκδηλώνουν ενδιαφέρον για προσχώρηση στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ωστόσο, ο καθηγητής Τσελεγγίδης επισημαίνει, «από το γράμμα και το πνεύμα του θεολογικώς κρινομένου κειμένου αντιλαμβανόμαστε ότι δεν γίνεται καθόλου λόγος για επιστροφή των ετεροδόξων στην Ορθόδοξη και μόνη Εκκλησία».

Επομένως, για ποιο λόγο παρατίθενται αυτοί οι κανόνες ως βάση για το θεολογικό διάλογο με τους ετεροδόξους;

Η απάντηση που δίνει ο Μητροπολίτης Ναυπάλτου Ιερόθεος και ο καθηγητής Τσελεγγίδης είναι ότι σκοπός του άρθρου 20 είναι να εισάγει ανεπαίσθητα, θα λέγαμε «από την πίσω πόρτα», τη λεγόμενη «βαπτισματική θεολογία» στα κείμενα της Συνόδου. Δεδομένης της ασάφειας του κειμένου, θα μπορούσε κανείς να σκεφθεί ότι η απάντησή μας βασίζεται αποκλειστικά στα συμπεράσματά μας. Όμως οδηγηθήκαμε στο συμπέρασμα αυτό βασιζόμενοι στις αρχικές επεξηγήσεις που δόθηκαν από ηγετικούς οικουμενιστές θεολόγους, όπως τον καθηγητή της Θεολογικής Σχολής της Θεσσαλονίκης Τσομπανίδη και τον Μητροπολίτη Μεσσηνίας, σε ημερίδα που διοργάνωσε η Ι. Μ. Βλατάδων στις αρχές Δεκεμβρίου 2015.

Η πρόσφατη απάντηση του Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου στην αρχική κριτική μάς δίνει άλλη μία ευκαιρία για να δείξουμε ότι κάποιοι ακαδημαϊκοί θεολόγοι που είναι στην υπηρεσία της Πανορθοδόξου Συνόδου είναι, όπως και οι προκάτοχοι τους στην Β΄ Βατικανή, επιδέξιοι στην διπλωματική “τέχνη” τής διγλωσσίας, εφαρμοσμένη τώρα στα εκκλησιαστικά.

Ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας, στο υπόμνημά του προς την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος^¹⁸σχετικά με το υπό συζήτηση κείμενο αναφέρεται στο άρθρο 20 και σε έντονο ύφος επιμένει ότι επ’ ουδενί σχετίζεται με τη «βαπτισματική θεολογία».

Ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος έχοντας απορρίψει ως «αθεολόγητους» όσους του ασκούν κριτική για την άποψη ότι είχε υιοθετήσει τη βαπτισματική θεολογία γράφει τα εξής : «Η κατ’ οικονομία αυτή αποδοχή των ετεροδόξων υπό της Ορθοδόξου Εκκλησίας, διά Λιβέλλου και διά Χρίσματος, συνεπάγεται μεν την «κατ’ οικονομίαν» αποδοχήν ως εγκύρου και υποστατού τού βαπτίσματος όχι όμως και όλων των λοιπών μυστηρίων ή της αντίστοιχης ομολογίας…».

Δυστυχώς όμως γι’ αυτόν, η διατύπωσή του αυτή πράγματι είναι μία αρκετά καλή και ακριβής περιγραφή της βαπτισματικής θεολογίας, την οποία ο Μητροπολίτης επιμένει ότι απορρίπτει! Ο Άγιος Μεσσηνίας επαναδιατυπώνει ουσιαστικά την περί κοινού Βαπτίσματος διδασκαλία της Β΄ Βατικανής Συνόδου, η οποία θεωρεί ότι το μη Ρωμαιοκαθολικό βάπτισμα διατηρεί όχι μόνο τον τύπο, αλλά και ότι μεταδίδει την πραγματικότητα, δηλ. την πλήρη Χάρη του Μυστηρίου.

Η άποψη του Μητροπολίτου Μεσσηνίας μάς υπενθυμίζει την άποψη του Αυγουστίνου ότι οι αιρετικοί έχουν το sacramentum (το σημείο, τον τύπο) του Βαπτίσματος, αλλά όχι το ressacramentum (την πραγματικότητα της Χάριτος του βαπτίσματος), με τη σημαντική διαφορά ότι ο Μητροπολίτης φαίνεται να αποδέχεται ότι οι αιρετικοί έχουν και τα δύο, δηλ. και τον τύπο και την ουσία του μυστηρίου!

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που είναι σαφές είναι ότι ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας και όσοι δέχονται ότι υφίσταται και έγκυρο και υποστατό βάπτισμα εκτός της Εκκλησίας –συμπεριλαμβανομένων και των συντακτών του προσυνοδικού κειμένου– δεν μπορούν να ισχυρισθούν ότι ορθοτομούν, ότι εκφράζουν την Ορθόδοξη διδασκαλία. Καθότι, σύμφωνα με αυτήν δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός ο μερισμός του Χριστού, δηλ. είναι αδύνατη η διαίρεση των μυστηρίων, αφού ο Χριστός είναι «τα πάντα εν πάσι», και κάθε μυστήριο είναι έκφραση του «Ενός» Μυστηρίου, δηλαδή του Χριστού. Με απλά λόγια δεν μπορεί να υπάρξει ούτε «κατ’ οικονομίαν» αποδοχή ατελούς μύησης και συμμετοχής στον Ένα Χριστό. Για εμάς τους Ορθοδόξους το αυθεντικὸ Μυστήριο λαμβάνει χώρα εντὸς των ορίων της Μίας Εκκλησίας με πλήρη και όχι μερική πιστότητα στην πίστη και την πρακτική της Εκκλησίας.

Ολα τα προηγούμενα καθώς και άλλα τόσα που θα μπορούσαμε να παραθέσουμε, ενισχύουν τη δήλωση του καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Καρακάλλου του Αγίου Όρους σχετικά με τα κείμενα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, ότι οι διατυπώσεις των προσυνοδικών κειμένων «είναι επισφαλείς και διφορούμενες, και επιδέχονται ερμηνείες αποκλίνουσες από το Ορθόδοξο δόγμα».

Συμπερασματικά, επιτρέψτε μου να επιστήσω την προσοχή σας στις ακόλουθες κρίσεις που εκφράσθηκαν πριν από σαράντα χρόνια από δύο εκκλησιαστικούς άνδρες εξαιρετικής πνευματικής διαύγειας, διορατικότητας και διάκρισης των πνευμάτων της εποχής μας.

Ο πρώτος ήταν ο αμερικανός Ορθόδοξος μοναχός πατήρ Σεραφείμ Ρόουζ, ο οποίος την εποχή που έγραφε μόναζε στην έρημο της βόρειας Καλιφόρνιας, μακριά από τις προσυνοδικές επιτροπές. Ωστόσο, η θεόπνευστη κρίση του άντεξε στη δοκιμασία τού χρόνου, κι έρχεται να μας επιβεβαιώσει ότι ελάχιστες αλλαγές υπάρχουν από την αρχή μέχρι το τέλος σε σχέση με την Σύνοδο. Έγραφε το 1976:

«Κρινόμενες βάσει του νηφάλιου προτύπου, τού αναλλοίωτου, της Πατερικής Ορθοδοξίας, οι προετοιμασίες για μία «όγδοη οικουμενική σύνοδο» (τώρα καλούμενη ως Πανορθόδοξη Σύνοδος) φανερώνονται ως ανορθόδοξες, στερούμενες σοβαρότητας, και ποιμαντικά εντελώς ανεύθυνες. Τέτοιου είδους σύνοδος είναι μία προσπάθεια ριζωμένη όχι στο ορθόδοξο φρόνημα και στην εγκάρδια φροντίδα για την σωτηρία των ψυχών, αλλά μάλλον στο «πνεύμα της εποχής». Σκοπεύει να είναι ευάρεστη, όχι στον Θεό, αλλά στον κόσμο, και συγκεκριμένα στον ετερόδοξο κόσμο. Κρίνοντας από την εμπειρία της Βατικανής Συνόδου και τις συνέπειες αυτής στον Ρωμαιοκαθολικισμό, τέτοια σύνοδος εάν συγκληθεί, θα παράγει βαθιά ακαταστασία και αναρχία στον Ορθόδοξο κόσμο... Η προτεινόμενη «Οικουμενική Σύνοδος», κρινόμενη επί τη βάσει των προετοιμασιών που έχουν ήδη γίνει, δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά μία «ληστρική σύνοδος», μία προδοσία του Χριστού και της Εκκλησίας Του»^¹⁹.

Την ίδια χρονιά (1976) και σε πλήρη συμφωνία, ο μεγάλος δογματολόγος και Ομολογητής Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς έκανε έκκληση προς την Ιεραρχία του όχι μόνο να απέχει από τις προετοιμασίες αλλά και από αυτήν την ίδια τη Σύνοδο, διαβλέποντας τους πλέον πικρούς καρπούς από την σύγκλησή της:

«Απευθύνομαι και πάλιν, κατά την υπαγόρευσιν της συνειδήσεώς μου, διά ταύτης της παρακλήσεώς μου και της υιικής εν προσευχή κραυγής μου, προς την Ι. Σύνοδον της Ιεραρχίας της μαρτυρικής Ορθοδόξου Εκκλησίας ημών: όπως η Εκκλησία της Σερβίας απόσχη της συμμετοχής εις την προπαρασκευήν μιάς κατ’ όνομα «Οικουμενικής» Συνόδου, όλως δε ιδιαιτέρως της εν αυτή συμμετοχής, εάν τελικώς συνέλθη αυτή. Διότι, εάν «προπαρασκευαστεί» κατά τον περιγραφέντα τρόπον και συνέλθη αύριο ή μεθ’ αύριο, ο μη γένοιτο, μία τοιαύτη σύνοδος, ένα μόνο αποτέλεσμα δυνάμεθα να αναμένωμεν εξ αυτής: σχίσματα ή και αιρέσεις και οπωσδήποτε απώλεια πολλών, δυσαριθμήτων ψυχών. Θεωρουμένη δε εκ της ιστορικής αποστολικής και πατερικής πείρας της Εκκλησίας η τοιαύτη Σύνοδος, αντί θεραπείας των ήδη υφισταμένων δεινών, θα ανοίξει και νέας πληγάς και τραύματα επί του σώματος της Εκκλησίας, δημιουργούσα εις αυτήν νέα προβλήματα και νέας ταλαιπωρίας»^²⁰.

Σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί ,

Η δυνατή αυτή προφητική φωνή του μεγάλου Ομολογητού της πίστεώς μας Αγ. Ιουστίνου παραμένει και σήμερα, μετά από 40 χρόνια, εξαιρετικά επίκαιρη και αυθεντική. Τα γεγονότα των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών επιβεβαιώνουν την ορθή κρίση τού Αγίου. Επί πλέον όλα αυτά που παρουσιάστηκαν απόψε ενώπιόν σας, δηλαδή,

το ξεκίνημα και η μεθοδολογία της Συνόδου,
η επιμελής αποφυγή διαλόγου επί των δογματικών προκλήσεων,
η απουσία των εμπειρικών θεολόγων,
ο χαρακτηρισμός των αιρέσεων ως Εκκλησιών, η πρόσκληση των αιρεσιαρχών ως «παρατηρητών», και
η αναγνώριση των μυστηρίων των αιρετικών και της εκκλησιαστικότη-τας των αιρετικών ομολογιών,

όλα αυτά επιβεβαιώνουν τις ανησυχίες μας ότι η Πανορθόδοξη Σύνοδος δεν πληροί τις προϋποθέσεις για να πιστοποιηθεί στην εκκλησιαστική συνείδηση ως «επομένη τοις αγίοις Πατράσι».

Αντιθέτως, όπως καταδείξαμε, επηρεάστηκε καθοριστικά από τις αποκλίνουσες Βατικάνειες εκκλησιολογικές θέσεις και πρακτικές και, ως εκ τούτου, τείνει να αναδειχθεί απλώς «επομένη τη Β΄ Βατικανή Συνόδω».

1 M. Brun, «O αντίκτυπος της Β′ Βατικάνειας Συνόδου στην Όρθόδοξη Εκκλησία», Θεολογία, 86(2015), 223.

2 M. Brun, «O αντίκτυπος της Β′ Βατικάνειας Συνόδου στην Όρθόδοξη Εκκλησία», Θεολογία, 86(2015), 231, 234.

3 βλ. Ορθόδοξος Τύπος, 304/10.2.1978, σ. 3

4 "Council Coming for Orthodox", i nterview by Desmond O'Grady, The National Catholic Reporter, in the January 21, 1977.

5 M. Brun, «O αντίκτυπος της Β′ Βατικάνειας Συνόδου στην Όρθόδοξη Εκκλησία», Θεολογία, 86(2015), 223-224.

6 βλ. Ορθόδοξος Τύπος, 304/10.2.1978, σ. 3

7 Η Γ΄ ΠΠΔ (Σαμπεζύ 1986) δεν τόλμησε ούτε τον όρο «ετερόδοξοι χριστιανοί» να υιοθετήσει! Σύμφωνα με τα πρακτικά ο Όρους Λιβάνου Γεώργιος πρότεινε: «θα ήμην έτοιμος να προτείνω: “ετερόδοξοι χριστιανοί”, αλλά δυνάμεθα ίσως να εύρωμεν μετριοπαθεστέραν διατύπωσιν». Ο πρόεδρος Μύρων Χρυσόστομος: «Ας αποφύγω-μεν την χρήσιν του όρου “ετερόδοξοι”»! (Συνοδικά ΙΧ, σ. 251).

8 Unitatis Redintergratto §§ 3, 4, και Π. Χίρς, Η εκκλησιολογική αναθεώρηση της Β΄ Βατικανής Συνόδου, εκδ. UncutMountainPress, 2014, σ. 287-292.

9 Σύμφωνα με την απόφαση των Προκαθημένων (21-28.1.2016) θα προσκληθούν να παραστούν ως εκπρόσωποι α) δύο εκ της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, β) ένας εκ της Κοπτικής Εκκλησίας, γ) ένας εκ της Εκκλησίας της Αἰθιοπίας, δ) ένας εκ της Αρμενικής Εκκλησίας του Ετσμιατζίν, ε) ένας εκ του Καθολικοσάτου της Κιλικίας, στ) ένας εκ της Συροϊακωβιτικής Εκκλησίας, ζ) ένας εκ της Αγγλικανικής Εκκλησίας, η) ο Ἀρχιεπίσκοπος των Παλαιοκαθολικών της Ενώσεως της Ουτρέχτης, θ) ένας εκ της Παγκοσμίου Λουθηρανικής Ομοσπονδίας, ι) ο Γενικός Γραμματεας του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών και ο Διευθυντής της Επιτροπής Πίστις και Τάξις του Συμβουλίου, ια) ο Πρόεδρος του Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Εκκλησιών, ιβ) ο Γενικός Γραμματεας του Συμβουλίου Εκκλησιών Μέσης Ανατολής, και ιγ) ο Πρόεδρος του Συμβουλίου της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Γερμανίας.

10 Η επίσημη εξήγηση που δόθηκε στους επισκόπους απὸ τη Θεολογικὴ Επιτροπή, για να εξηγήσει αυτὴ την αλλαγή, δείχνει ότι επινοήθηκε ώστε να συμφωνεῖ με τη νέα θεώρηση αυτών καθαυτών των Μη-Ρωμαιοκαθολικών μυστηρίων και κοινωνιών. Η Επιτροπὴ είπε ότι η αλλαγὴ αυτὴ έγινε «έτσι ώστε ἡ έκφραση να συμφωνεί καλύτερα με την επιβεβαίωση περὶ των εκκλησιαστικών στοιχείων που βρίσκονται αλλαχού [δηλ. σε άλλες εκκλησιαστικὲς κοινότητες]». Sullivan, “The Significance of the Vatican II Declaration that the Church of Christ ‘Subsists in’ the Roman Catholic Church” σ. 274. Επίσης, η προπαρασκευαστικὴ Επιτροπὴ της Συνόδου, στην εναρκτήρια συνεδρίασή της το 1962, έκανε τις ακόλουθες δηλώσεις στο σχῆμα De Ecclesia: «Η Ρωμαιοκαθολικὴ εκκλησία είναι το Μυστικὸ Σώμα του Χριστού. . . και μόνον αυτή, η Ρωμαιοκαθολική, έχει το δικαίωμα να αποκαλείται Εκκλησία» (Βλ. Sullivan, “The Significance of the Vatican II Declaration that the Church of Christ ‘Subsists in’ the Roman Catholic Church”, σ. 273).

11 Για παράδειγμα, ο πάπας Πίος XII κατέστησε εξαιρετικὰ σαφές, τόσο στην Εγκύκλιο Mystici Corporis (1943) όσο και στην Humani generis (1950), ότι το Μυστικὸ Σώμα τού Χριστού, η Εκκλησία του Χριστού και η Ρωμαιοκαθολικὴ Εκκλησία είναι ένα και το αυτὸ πράγμα.

12 Lumen Gentium 8.

13 Τσομπανίδης, Στυλιανός Χ., Η Διακήρυξη “Dominus Iesus” και η Οικουμενική Σημασία της. Πουρναρά: Θεσσαλονίκη, 2003 Τσομπανίδης, σσ. 122-123..

14 Τσομπανίδης, Η Διακήρυξη Dominus Iesus, 82

15 Βλ. τη δήλωση της Συνελεύσεως περὶ Δόγματος και Πίστεως, Dominus Iesus.

16 Αυτὸ είναι προφανές, λόγου χάριν, στην UR 15α: «δια της τελέσεως της Θείας Ευχαριστίας σε κάθε μία απ’ αυτὲς τις [Ορθόδοξες] Εκκλησίες, η Εκκλησία του Θεού κτίζεται και αυξάνει η αίγλη της».

17 Francis A. Sullivan, S.J., “The Significance of the Vatican II Declaration that the Church of Christ ‘Subsists in’ the Roman Catholic Church,” σ. 283 (έμφαση του γράφοντος). Σύμφωνα επίσης με τον Ι. Σπιτέρη, «απὸ [την ἐγκύκλιο UUS] προκύπτει μία νέα έννοια της Εκκλησίας που συνίσταται απὸ μία κοινωνία Εκκλησιῶν, στην οποία, κατὰ κάποιον τρόπο, ανήκουν όλες οι χριστιανικὲς Εκκλησίες» (Ι. Σπιτέρης, «Η Καθολικὴ Εκκλησία και οι άλλες χριστιανικὲς Εκκλησίες», Θ. Κοντίδης (επιμ.), Ο Καθολικισμός, Αθήνα 2000, σ. 246).

18 Βλ: http://www.amen.gr/article/ypomnima-tou-mitropoliti-messinias-gia-to-panorthodokso-keimeno-sxeseis-tis-orthodoksou-ekklisias-pros-ton-loipon-xristianikon-kosmon.

19 The Orthodox Word, Nov.-Dec. 1976 (71), 184-195 (http://orthodoxinfo.com/ecumenism/towards.aspx).

20 βλ. Ορθόδοξος Τύπος, 304/10.2.1978, σ. 4.

: Ανωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδος; Οικογένεια και Νέοι; Πολυτεκνία - Υπογενητικότητα - Δημογραφικό; 22 Μαϊος 2016; Εμφανίσεις: 684

Επιστολή Α.Σ.Π.Ε. στους βουλευτές: Επείγουσες αλλαγές στο νόμο για ΕΝΦΙΑ για δίκαιη αντιμετώπιση των πολυτέκνων

aspe 01

Αθήνα, 20/5/2016

Προς

τους Αξιότιμους κ.κ. Βουλευτές

Ενταύθα

ΘΕΜΑ: ΕΠΕΙΓΟΥΣΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΓΙΑ ΕΝΦΙΑ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ

Κύριε/α Βουλευτά.

Με το σχέδιο νόμου «Επείγουσες διατάξεις για την εφαρμογή της συμφωνίας δημοσιονομικών στόχων και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και άλλες διατάξεις» επιχειρείται κυριολεκτικώς η σφαγή των πολυτέκνων, αφού όχι μόνο δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν η συνταγματική επιταγή του άρθρου 21 παρ. 2, που επιβάλλει την ειδική φροντίδα για τους πολυτέκνους, αλλά το ανωτέρω σχέδιο νόμου τους μεταχειρίζεται πολύ χειρότερα απ’ ό, τι μεταχειρίζεται τους αγάμους, όπως έγινε και με το νόμο 4387/2016.

Το όριο της φτώχειας για τον άγαμο είναι 4.608 € (δελτίο τύπου ΕΛΣΤΑΤ 8-7- 2015) και με τον ν. 4387/2016 θεσπίσθηκε γι΄ αυτόν αφορολόγητο 8.636 €. Δηλαδή ο άγαμος έχει αφορολόγητο το όριο της φτώχειας προσαυξημένο κατά 87,5%, και ο πολύτεκνος με σύζυγο και τέσσερα προστατευόμενα τέκνα, που έχει όριο φτώχειας το ποσό των 12.437€(4.608 συν 2.304 συν 4 x1.382), αντί να έχει ως αφορολόγητο το όριο της φτώχειας 12.437 €, προσαυξημένο κατά 87,5% (10.881€), δηλ. σε 23.717€, καθιερώνει γι΄ αυτόν ως αφορολόγητο το ποσό των 9.550€(είτε έχει 3 ή 13 παιδιά)!!! Δηλαδή καθιερώνει όχι κάν το όριο της φτώχειας, αλλά καθιερώνει το όριο της φτώχειας μειωμένο κατά 25%(από 12.437 σε 9.550 ευρώ), κάτω και από τα όρια της εσχάτης εξαθλίωσης!!!

Το ίδιο γίνεται και με το νέο νομοσχέδιο για τον ΕΝΦΙΑ.

Φορολογείται ο πολύτεκνος όσα παιδιά και αν έχει το ίδιο με τον άγαμο!!! Επίσης μειώνεται το όριο της αξίας της ακίνητης περιουσίας των 300.000€ σε 200.000€ για την επιβολή συμπληρωματικού φόρου ΕΝΦΙΑ στον άγαμο και το ίδιο συμβαίνει και στον πολύτεκνο των 4 ή 14 παιδιών, καμία διαφοροποίηση που να λαμβάνεται υπόψη ο αριθμός των παιδιών του!!

Δεν είναι δυνατόν μετά τη φορολογική επιδρομή κατά των πολυτέκνων με την φορολογία εισοδήματος, να φορολογείται και να χαρατσώνεται και η πρώτη κατοικία τους στο φόρο των ακινήτων.

Στοιχειώδεις λόγοι δικαιοσύνης επιβάλλουν όχι να τηρηθεί η διάταξη του άρθρου 21 παρ. 2 του Συντάγματος ή η τήρηση του άρθρου 4 του Συντάγματος αλλά τουλάχιστον οι πολύτεκνοι να έχουν την μεταχείριση των αγάμων. Με βάση τα παραπάνω επιβάλλεται :

1. Στο παραπάνω σχέδιο νόμου και στο άρθρο 50 μετά την παράγραφο 3 να προστεθεί παράγραφος 4, που να έχει ως εξής:

«Οι πολύτεκνοι απαλλάσσονται του Ε.Ν.Φ.Ι.Α. για την πρώτη κατοικία τους. Για την επιβολή συμπληρωματικού φόρου ακίνητης περιουσίας, το όριο για τους πολύτεκνους ανέρχεται στο ποσό των 300.000 ευρώ προσαυξανόμενο κατά 60.000 ευρώ για κάθε ένα προστατευόμενο τέκνο τους»

Αλλάζει ακολούθως η αρίθμηση στις επόμενες παραγράφους.

2. Στην Τροπολογία: «Διατάξεις σχετικά με α. την εφαρμογή του προγράμματος Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης β. τον περιορισμό του ποσοστού συμμετοχής για δαπάνες φαρμακευτικής περίθαλψης που παρέχουν οι ΦΚΑ για τους δικαιούχους ΕΚΑΣ γ. την επιστροφή του αχρεωστήτως καταβληθέντος τμήματος ή συνόλου ΕΚΑΣ.» (Τροπολογία στο Σχέδιο Νόμου "Επείγουσες διατάξεις για την εφαρμογή της Συμφωνίας Δημοσιονομικών Στόχων και Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων και άλλες διατάξεις" του Υπουργείου Οικονομικών)

Α. Στην παρ 2 (σελ 4) να προστεθεί στο τέλος… Στο δηλούμενο εισόδημα δεν περιλαμβάνονται και τα πολυτεκνικά και επιδόματα στήριξης τέκνων…

Β. Στο τέλος της παρ 6 (σελ 7) προστίθεται νέα παράγραφος:

7. Στο άρθρο 92 του ν.4387/2016 προστίθεται νέα παράγραφος στο τέλος

«10. Στα παραπάνω αναφερόμενα εισοδηματικά κριτήρια της παραγράφου 1, δεν υπολογίζονται τα πολυτεκνικά και επιδόματα τέκνων».

Νόμος ν.4387/2016

Με την ελπίδα ότι είστε σε θέση να επιβάλλετε τις παραπάνω διορθώσεις σε μία Ελλάδα που έχει μεταβληθεί σε χώρα γερόντων.

Διατελούμε με εκτίμηση

Για την ΑΣΠΕ

Ο Πρόεδρος Ο Γεν. Γραμματέας

Βασίλειος Θεοτοκάτος Εμμ. Χρυσόγελος

Πηγή: Α.Σ.Π.Ε.

Νόμος ν.4387/2016

Τροπολογία στο Σχέδιο Νόμου "Επείγουσες διατάξεις για την εφαρμογή της Συμφωνίας Δημοσιονομικών Στόχων και Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων και άλλες διατάξεις" του Υπουργείου Οικονομικών

Σελίδα 540 από 733

Το ξεπούλημα θα είναι η κατάρα μας

Προσοχή στη… βαφή: η γεωπολιτική «αναβάθμιση» του ελλαδικού χώρου

(†) Ἐπίσκοπος Αὐγουστίνος Καντιώτης: Ἡ Παναγία πρότυπο τοῦ γυναικείου κόσμου

Ἱερομόναχος Λουκάς Γρηγοριάτης: Ἡ προσφορὰ τοῦ Γέροντος Γεωργίου Καψάνη [†8 Ιουνίου 2014] στὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Ὀρθοδοξία

Κυριακή της Σαμαρείτιδος: Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς- Ομιλία επί του Ευαγγελίου του Χριστού περί της Σαμαρείτιδος

Η αντίσταση των Χιμαριωτών στην επιβολή του κομμουνιστικού καθεστώτος και το σημερινό χρέος τους

Εξώδικος Δήλωση με αφορμή τη μείωση των ωρών και την αλλαγή του περιεχομένου του μαθήματος των Θρησκευτικών

ΕΞΩΔΙΚΟΣ ΔΗΛΩΣΙΣ – ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ – ΕΠΙΦΥΛΑΞΙΣ

ΝΟΜΙΜΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, ο ομολογητής και θαυματουργός [27 Μαΐου]

Στη Ρουμανία ψηφίζουν την απαγόρευση γάμων σε άτομα του ιδίου φύλου

Η παρτίδα τους και η πατρίδα μας

Ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως: Ἡ ἀγωγὴ τῶν παίδων καὶ αἱ μητέρες

Γεώργιος Παπαθανασόπουλος: Στον αέρα η Πανορθόδοξη

π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος: Μέσα σε 30 χρόνια στην Ελλάδα έγιναν 10 εκατομμύρια εκτρώσεις

Εν όψει της Μεγάλης Συνόδου

Οι ευθύνες του Μουσταφά Κεμάλ για τις σφαγές και την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου σύμφωνα με επίσημη Τουρκική έκθεση του 1920

Ἀπώλεια κυριαρχίας γιὰ 99 χρόνια [Εστία, 20 Μαΐου 2016]

Ὑπνχος Νικόλαος Παπανικολόπουλος: Το μέγιστο θέμα της Μεγίστης - Η θεωρία της «μειωμένης επήρειας» που επικαλούνται οι Τούρκοι

«Πως η γυναίκα θα σωθή δια της τεκνογονίας» κατά τον Μέγα Φώτιον

π. Πέτρος Χιρς: Από τη Β΄ Βατικανή (1965) στην Πανορθόδοξη Σύνοδο (2016) [Πάτρα, 18 Μαΐου 2016]

3. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ: «Έχουμε τους ίδιους στόχους με τον πάπα Ιωάννη 23 ^ο »!

Επιστολή Α.Σ.Π.Ε. στους βουλευτές: Επείγουσες αλλαγές στο νόμο για ΕΝΦΙΑ για δίκαιη αντιμετώπιση των πολυτέκνων

Δεν ξεχνώ

ΦΑΚΕΛΟΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ [1986 - 2016]: 30 Χρόνια από τήν ψήφιση…

ΕΛΛΗΝΕΣ και ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ μποϊκοτάρετε τα προϊόντα εταιρειών που αφαιρούν…

1974: Η προδοσία της Κύπρου!

Σύμφωνο Διαστροφικής Συμβίωσης

ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ: Δεν θα γίνω ευκολόπιστο θύμα!

Η καταιγίδα των αντιδράσεων για το «αντιρατσιστικό»

Δεν θα γίνω «δωρητής» οργάνων χωρίς να το θέλω! …

Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές...

Όχι, δεν θα φύγω

ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων…

Ποιοι πολεμούν την Πολύτεκνη Οικογένεια και τη Δημογραφική ανάπτυξη της…

Η γενοκτονία των Ελλήνων ΑΠΑΡΑΓΡΑΠΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΕΡΧΟΜΕΝΟΥ…

ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ...;

Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου…

ΕΞΩΔΙΚΟΣ ΔΗΛΩΣΙΣ – ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ – ΕΠΙΦΥΛΑΞΙΣ

ΝΟΜΙΜΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

3. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ: «Έχουμε τους ίδιους στόχους με τον πάπα Ιωάννη 23 ο »!

Δεν ξεχνώ

3. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ: «Έχουμε τους ίδιους στόχους με τον πάπα Ιωάννη 23 ^ο »!