Εκκλησία και ομοφυλοφιλία είναι δύο έννοιες εκ διαμέτρου αντίθετες και ασυμβίβαστες, τις οποίες ο ισοπεδωτικός συγκρητισμός της εποχής μας και η αναθεώρηση των αξιών του ανθρώπου τείνουν, αναλόγως, να προσεγγίσουν ή να καταστήσουν ανεξάρτητες ή και παράλληλες έννοιες για τον άνθρωπο. Μέσα στη σύγχυση που επικρατεί, οι σύγχρονοι ομοφυλόφιλοι, επικαλούμενοι και την παρουσία ομοφυλοφίλων στους κόλπους της, διεκδικούν τον χώρο της Εκκλησίας, εκ μέρους της οποίας επισήμως τηρείται απόλυτη σιγή περί του θέματος, ενώ ακούονται δημοσίως και ασθενείς φωνές της περί κατανοήσεως και ανοχής των ομοφυλοφιλικών προβλημάτων, σαν να πρόκειται για ατομική υπόθεση και ευθύνη των ομοφυλοφίλων, η οποία δεν αφορά το σώμα της Εκκλησίας. Η ακολουθούσα σύντομη, αλλά πηγαία συνοπτική έκθεση περί αυτών αποδεικνύει το απαράδεκτο των ανωτέρω ισχυρισμών [Η παρούσα μελέτη αφορά μόνον στο ασυμβίβαστο Εκκλησίας και ομοφυλοφιλίας και δεν θίγει το μεγάλο και αναγκαίο θέμα της διαφωτίσεως και μάλιστα της έγκαιρης αγωγής των μελών της προς αποφυγή της σοδομικής αμαρτίας]. Ομοφυλοφιλία καλείται η αναζήτηση του ερωτικού συντρόφου μέσα στο ίδιο φύλο. Το φαινόμενο αυτό της ερωτικής ζωής παρατηρείται και στον άνδρα και στη γυναίκα, είναι δε πανάρχαιο και πανανθρώπινο στον αρχαίο εθνικό κόσμο.

…

Η μυθολογία, η ποίηση, η λογοτεχνία γενικώς και η ζωγραφική των αρχαίων Ελλήνων είναι γεμάτη από ομοφυλοφιλικές αναφορές, οι οποίες εκφράζουν με ενθουσιασμό, αλλά και αποτροπιασμό και σάτιρα την πράξη του ομοφυλοφιλικού έρωτα. Από τον Όρκο του Ιπποκράτη συμπεραίνεται ότι η ομοφυλοφιλία των αρχαίων είχε ένα απροσπέλαστο χώρο, αυτόν της ασκήσεως της Ιατρικής. Ο νέος ιατρός ορκιζόταν να μη συνάψει γενετήσιες σχέσεις με ασθενείς του άρρενες ή θήλεις. Ο όρκος αυτός αποτελεί την αδιάψευστη ιστορική μαρτυρία ότι η ομοφυλοφιλική πράξη ήταν γεγονός και όχι φήμη ή εικασία στην αρχαία Ελλάδα. Η διαπίστωση αυτή είναι παλαιοτάτη, επισημαινομένη προς αποστροφή από τα ιερά κείμενα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, όπως θα αναφέρουμε στη συνέχεια. Ο Μέγας Αθανάσιος, αναφερόμενος στην κατάσταση του εθνικού ειδωλολατρικού κόσμου, σημειώνει ότι «ουκ ην δε τούτων μακράν ουδέ τα παρά φύσιν», τα οποία προσδιορίζει με την ομοφυλοφιλική πράξη [Περί της ενανθρωπήσεως του Λόγου].

…

Ο Πλάτων, οι διάλογοι του οποίου μεταξύ άλλων απηχούν σαφώς την ομοφυλοφιλική παρουσία στην αρχαία Ελλάδα, όχι μόνον απομυθοποιεί την αχαλίνωτη ερωτική ηδονή της ομοφυλοφιλίας, αλλά και την τοποθετεί εκτός των φυσιολογικών ορίων της σεξουαλικής ζωής του ανθρώπου, ως διαστροφή της. Ως λέγει επακριβώς, «η ηδονή, η οποία υπάρχει στη γυναίκα και στον άνδρα, όταν συνέρχωνται με σκοπό την παιδοποιΐα, είναι κατά φύση. Η των ανδρών με άνδρες και των γυναικών με γυναίκες συνεύρεση είναι παρά φύση, το τόλμημα δε αυτών οφείλεται σε ακράτεια ηδονής» [Νόμοι]. Για τη διαστροφική αυτή σεξουαλική κατάσταση ο Πλάτων θεωρεί υπεύθυνες τη Σπάρτη, την Κρήτη και άλλες πόλεις, που ασχολούνται πολύ με τη γυμναστική [Νόμοι], η οποία δημιουργεί κλίμα κατάλληλο για την προσέγγιση των ανδρικών σωμάτων. [Πλάτωνος, “Συμπόσιον”] …

Η συγκεκριμένη αυτή απληστία για ηδονή, η ομοφυλοφιλική, σήμερα έχει λάβει άλλες διαστάσεις και έχει εξελιχθή σε κοινωνιολογικό και ψυχολογικό ατύχημα, καθ’ όσον επικαλείται πλέον το ελεύθερο δικαίωμα του ανθρώπου να διαμορφώσει νέο ψυχολογικό φύλο και να το εντάξει στους κοινωνικούς θεσμούς, οι οποίοι έχουν ως βάση τα δύο φύλα. Άνδρες «μεταποιημένοι» σε γυναίκες και γυναίκες «μεταποιημένες» σε άνδρες προσπαθούν να «μεταλλάξουν» τεχνητά το ομόφυλο ζευγάρι σε άρσεν και θήλυ, με τελική διεκδίκηση τον γάμο και τη βιοτεχνολογική παιδοποιΐα, χωρίς βεβαίως να αλλάζουν ουσιαστικώς τη φύση και την ιδιοσυγκρασία της. Όπως παλαιότερα, επιχειρείται και σήμερα η δημιουργία θρησκευτικού προτύπου, το οποίο να νομιμοποιεί θρησκευτικώς το συγκεκριμένο πάθος, και γράφονται «μύθοι» για τα πρόσωπα της ιεράς ιστορίας απεικονιζόμενα στον ασπασμό της χριστιανικής αγάπης «εν φιλήματι αγίω» (Ρωμ. 16, 16). Σε πρόσφατο σχετικώς ομοφυλοφιλικό βιβλίο επρόκειτο να δοθεί ο τίτλος «Οι Άγγελοι δεν έχουν φύλο», τον οποίο ο συγγραφέας του ανήγγειλε δημοσίως, για να υποστηριχθεί προφανώς ότι δεν υπάρχει φυσικό φύλο, αλλ’ ο καθένας διαμορφώνει το δικό του φύλο κατά προτίμηση. Το επιχείρημα αυτό δεν είναι μόνον ανίερο, αλλά και άστοχο. Οι Άγγελοι δεν έχουν φύλο, διότι είναι ασώματοι, ενώ οι άνθρωποι έχουν σώμα διακρινόμενο από τη φύση του σε άρσεν και θήλυ με αμετάβλητους τους γενετικούς χαρακτήρες του. Ο πάντοτε επίκαιρος χαρακτηρισμός του ιερού Χρυσοστόμου εφαρμόζεται άριστα στο ομόφυλο ζευγάρι: «ουδέ γαρ τούτο λέγω μόνον, ότι γέγονας γυνή, αλλ’ ότι απώλεσας και το είναι ανήρ, και ούτε εις ταύτην μετέστης την φύσιν, ούτε ην είχες διετήρησας… εκάτερον αδικήσας το γένος» [Εις την Προς Ρωμαίους Επιστολήν].

Αυτή είναι η διαχρονική αντίληψη και πρακτική για τις ομοφυλοφιλικές γενετήσιες ικανοποιήσεις του ανθρώπου του κόσμου, του εκτός του χώρου του Θεού ανθρώπου, οι οποίες αποκτούν όλο και μεγαλύτερη κοσμική νομιμότητα.

Στον χώρο του Θεού, στην Εκκλησία, αντιθέτως, «ο χθές και σήμερον, ο αυτός και εις τους αιώνας» θείος Νόμος του Χριστού είναι ο Κώδικας, ο οποίος ρυθμίζει τη γενετήσια συμπεριφορά του ανθρώπου του Θεού, χωρίς να αναγνωρίζει ανθρώπινα δικαιώματα στην αμαρτία, και ο οποίος είναι αδύνατο να υποκατασταθεί από την ψυχιατρική επιστήμη, η οποία μετατρέπει το αμάρτημα σε ανωμαλία ή παρέκκλιση ή παραλλαγή από κάποιο κανόνα [Ντ. Μουστερή, «Ψυχολογική άποψη της ομοφυλοφιλίας», Σεμινάριο «Η Ομοφυλοφιλία» της Παγκύπριας Εταιρείας Ψυχικής Υγιεινής, Λευκωσία 1982]. Η ομοφυλοφιλία είναι ανθρώπινο δικαίωμα όντως, εφ’ όσον το άτομο που τη διεκδικεί δεν είναι «συντεταγμένο στον Χριστό». Με την ελεύθερη σύνταξή του σε αυτόν επαναλαμβάνει το «ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ» (Ματθ. 26, 39), «αλλ’ ου τι εγώ θέλω, αλλά τι συ» (Μάρκ. 14, 36).

Στον χώρο της Εκκλησίας ο «υγιής» νους και το «υγιές» σώμα δεν σηματοδοτούν την ανθρώπινη σοφία, η οποία μπορεί να αποβεί μωρία (Ρωμ. 1, 22), και το σωματικό κάλλος των αρχαίων αγαλμάτων, το οποίο ενέπνεε την παιδεραστία, αλλά προσδιορίζουν τον νουν Χριστού και το ενάρετο σώμα. Το αξίωμα αυτό δεν είναι υπερβολή ή ξεπερασμένη ηθικολογία, αλλά δεδομένο για τον άνθρωπο του Θεού: «ημείς νουν Χριστού έχομεν» (Α’ Κορ. 2, 16)· «τα σώματα υμών μέλη Χριστού εστιν» (Α’ Κορ. 6, 15). Τον χριστιανό δεν τον διακρίνει από τον εκτός της Εκκλησίας κόσμο μόνον η χριστιανική πίστη, αλλά και η χριστιανική άσκηση προς αποφυγή «παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος» (Β’ Κορ. 7, 1). Τα σώματα των χριστιανών είναι ενώπιον του Θεού «θυσία ζώσα, αγία τω Θεώ ευάρεστος», διότι ο νους αυτών δεν «συσχηματίζεται τω αιώνι τούτω», αλλά διακρίνει «τι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον» (Ρωμ. 12, 1-2). Αντί των αρχαίων γυμνασίων και των νεωτέρων γυμναστηρίων για τη σφυρηλάτηση του σώματος, ή των παντοίων ινστιτούτων ομορφιάς ανδρών και γυναικών, η Εκκλησία προβάλλει τη νέκρωση του σώματος (Κολ. 3, 5) και επιδιώκει τη δουλαγωγία του (Α’ Κορ. 9, 27), για να συγκρατούνται και να καταστέλλωνται οι πορνικές επαναστάσεις της σαρκός και να ελέγχεται το πορνικό πνεύμα από το θέλημα του Θεού και όχι του κόσμου.

Τα ποικίλα ερεθίσματα της σαρκός του άνδρα και της γυναίκας έχουν μόνον μια διέξοδο, τον γάμο. «Διά δε τας πορνείας έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω και έκαστη τον ίδιον άνδρα εχέτω» (Α’ Κορ. 7, 2), «ουχ ίνα ασελγώμεν, ουδ’ ίνα πορνεύωμεν, αλλ’ ίνα σωφρονώμεν» [Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις το αποστολικόν ρητόν Διά δε τας πορνείας έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω]. Ο γάμος μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας είναι, μεταξύ άλλων, και «πορνείας αναιρετικόν φάρμακον», «την αμετρίαν εκκόπτων» [Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις το αποστολικόν ρητόν Διά δε τας πορνείας έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω]. Κάθε σεξουαλική σχέση εκτός του γάμου ονομάζεται πορνεία και είναι θανάσιμο αμάρτημα. Με την παράνομη μείξη ο πορνεύων αμαρτάνει επάνω στο ίδιο του το σώμα (Α’ Κορ. 6, 18), ώστε ο όλος άνθρωπος να αμαρτάνει: και ο νους, με την αθέμιτη επιθυμία, και το σώμα, ως αποδέκτης αυτής. Η εντολή του Θεού είναι σαφής και ρητή: «φεύγετε την πορνείαν» (Α’ Κορ. 6, 18)· «δοξάσατε δη τον θεόν εν τω σώματι υμών» (Α’ Κορ. 6, 20)· «ο νυν ζώμεν εν σαρκί, εν πίστει ζώμεν τη του Υιού του Θεού» (Γαλ. 2, 20). Δηλαδή, το σώμα «ου διά τούτο κατεσκευάσθη, ίνα ασώτως ζη και πορνεύη, αλλ’ ίνα τω Χριστώ έπηται ως κεφαλή» [Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις την Α’ Προς Κορινθίους Επιστολήν].

Επόμενον είναι, σε μία τέτοια θεοδίδακτη αντίληψη και νομοθέτηση περί του σώματος και της γενετήσιας συμπεριφοράς του, η ομοφυλοφιλία να αποτελεί αισχύνη της φύσεως και καταπάτηση του θείου νόμου  [«Και την φύσιν ήσχυναν και τους νόμους επάτησαν», Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις την Προς Ρωμαίους Επιστολήν], την εσχάτη και βδελυρωτάτη μορφή πορνείας, μάλιστα δε «τοσούτον πορνείας χείρων» [Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις την Γένεσιν, Ομιλία ΜΓ’, όπου εισάγει τον Λωτ να προκρίνει την ασέλγεια των Σοδομιτών επί των θυγατέρων του, ως μικρότερη, έναντι της επί των δύο φιλοξενουμένων του ανδρών απειλουμένης ασελγείας, όχι βεβαίως μόνον λόγω των κρατούντων περί φιλοξενίας: «μηδέ αθέσμους επινοήσητε μίξεις· αλλ’ εί και βούλεσθε της μανίας υμών (της ομοφυλοφιλικής) τον οίστρον παραμυθήσασθαι. εγώ τούτο παρέξω, ώστε κουφότερον υμών γενέσθαι το τόλμημα»]. Στην πορνεία, «ει και παράνομος, αλλά κατά φύσιν η μίξις», ενώ στην ομοφυλοφιλία «και παράνομος και παρά φύσιν». Στην Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) αναφέρεται ως παροιμιώδης η τιμωρία των πόλεων Σοδόμων και Γομόρρας, των οποίων «αι αμαρτίαι αυτών μεγάλαι σφόδρα» υπήρξαν (Γεν. 18, 20) και «ουχ αι τυχούσαι, αλλά και μεγάλαι, και σφόδρα μεγάλαι. Ξένον γαρ τρόπον παρανομίας επενόησαν και αλλοκότους και αθέσμους των μίξεων νόμους εφεύρον», δηλαδή, «ανέτρεψαν τους της φύσεως νόμους και ξένας και παρανόμους επενόησαν μίξεις» [Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις την Γένεσιν, Ομιλία ΜΒ’]. Η τιμωρία τους υπήρξε παραδειγματική, επειδή τα ομοφυλοφιλικά τους πάθη είχαν πλέον καταστή καθολικά, «ως άπαντας της λύμης αναπλησθήναι πάσης», και «ανίατα» [Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις την Γένεσιν, Ομιλία ΜΒ’], ως «μηδεμίαν θεραπείαν επιδέξασθαι βουλομένους» [Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις την Γένεσιν, Ομιλία ΜΓ’]. Η σοδομική τιμωρία αποτέλεσε και «υπόμνημα διηνεκές ταις μετά ταύτα γενεαίς, ώστε μη τοις αυτοίς επιχειρείν, ίνα μη τοις αυτοίς περιπέσωσι» [Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις την Γένεσιν, Ομιλία ΜΒ’, Στις μεγάλες αμαρτίες των Σοδομιτών συμπεριλαμβάνονται ασφαλώς και άλλες, όπως η καταδυνάστευση των «ασθενεστέρων» από τους δυνατωτέρους και των «πενήτων» από τους πλουσίους (Ομιλία MB’), η αναφερομένη όμως έκτοτε ως «σοδομική» αμαρτία της ομοφυλοφιλίας υπήρξε «η άφατος και πάσης συγγνώμης απεστερημένη» (αυτόθι), ώστε «αφανισμού δείσθαι παντελούς» (αυτόθι). Σε αυτήν αποκλειστικώς αναφέρεται το κείμενο της Γενέσεως με το παράδειγμα, το οποίο παρατίθεται προ της αποφασισμένης και ήδη επικειμένης καταστροφής, της προσπαθείας των Σοδομιτών, «από νεανίσκου έως πρεσβυτέρου, άπας ο λαός άμα» (Γεν. 19, 4), να αποσπάσουν από τον Λωτ τους δύο ανθρώπους (Αγγέλους), λέγοντας «τα της ασελγείας εκείνα ρήματα» (αυτόθι, Ομιλία ΜΓ’): «εξάγαγε αυτούς προς ημάς, ίνα συγγενώμεθα αυτοίς» (Γεν. 19, 5). Τις ασελγείς προθέσεις τους διευκρινίζει πλήρως η ανωτέρω απάντηση του Λωτ, να τους εκδώσει τις δύο θυγατέρες του αντ’ αυτών προς απόλαυση (Γεν. 19, 7-8), και αποσαφηνίζει δεόντως ο ιερός Χρυσόστομος ως «άφατον της παρανομίας υπερβολήν», «ασύγγνωστον επιχείρησιν», «τόλμαν αναιδή και αναίσχυντον» (αυτόθι), «πονηράν πράξιν», «παραδειγματισμόν (διαπόμπευση) της φύσεως», «αθέσμους μίξεις», «μανίας οίστρον», «παρανομίαν», «ύβριν» (αυτόθι), «πονηράν και ακόλαστον επιθυμίαν» (αυτόθι). Φαίνεται σαφώς ότι η σοδομία δεν είναι μεταγενέστερη της καταστροφής των Σοδόμων επίνοια και ότι ουδείς έχει δικαίωμα να παρερμηνεύει τα βιβλικά κείμενα με νεότερες τοποθετήσεις, οι οποίες διευκολύνουν την είσοδο της ομοφυλοφιλίας στην Εκκλησία, όπως λέγεται ότι συμβαίνει επισήμως με την Αγγλικανική Εκκλησία [Σεμινάριο «Η Ομοφυλοφιλία» της Παγκύπριας Εταιρείας Ψυχικής Υγιεινής, Λευκωσία 1982]. Αυθαίρετη και αντιφατική είναι επίσης και η φημολογουμένη αντίληψη της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ότι επιτρέπεται μεν να είναι κάποιος ομοφυλόφιλος, απαγορεύεται όμως να ενδώσει στην τάση του και να προβεί σε ομοφυλοφιλική πράξη (αυτόθι). Η ομοφυλοφιλική κατάσταση είναι, το λιγότερο, διάθεση και επιθυμία, η οποία όμως ταυτίζεται με την πράξη (πρβλ. Ματθ. 5, 27-28)]. Το Λευιτικό αναφέρεται δύο φορές στο «βδέλυγμα» της αρσενοκοιτίας: «και μετά άρσενος ου κοιμηθήση κοίτην γυναικείαν (δεν θα συνευρεθείς με άρρενα, όπως με γυναίκα), βδέλυγμα γαρ εστιν» (18, 22)· «και ος αν κοιμηθή μετά άρσενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα εποίησαν αμφότεροι» (20, 13). Στην απαγόρευση αυτή του θείου Νόμου αναφερόμενες οι Αποστολικές Διαταγές εντέλλονται: «Ουκέτι δε και η παρά φύσιν βδελυκτή μίξις… εχθρά γαρ Θεού υπάρχουσα· και γαρ παρά φύσιν εστίν η Σοδόμων αμαρτία», την οποία δεν ονομάζουν απλώς αμαρτία, αλλά «ασέβημα», οι φορείς του οποίου «διάλυσιν κόσμου μηχανώνται, τα κατά φύσιν παρά φύσιν επιχειρούντες ποιείν» [Βιβλ. IV, κεφ. κη’, PG 1.984Α. Τη διάλυση του κόσμου στοχάζονται ασφαλώς σήμερα και οι μελετητές του θέματος, όταν αντιμετωπίζουν την απελευθέρωση της ομοφυλοφιλίας «σε βαθμό που θα απειλεί τη βάση του θεσμού της οικογενείας και την αναπαραγωγή της κοινωνίας» (Μ. Ατταλίδη. μν. έργ., σ. 31), ή ως «σοβαρή απειλή» για το κοινωνικό οικοδόμημα, «γιατί ανατρέπει σε κάποιο βαθμό τις βάσεις του οικοδομήματος και ιδιαίτερα το θεσμό της ετεροφυλικής οικογένειας που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο στη συντήρηση των κοινωνικών αξιών» (Ντ. Μουστερή, μν. έργ., σ. 114 καί 160)].

Ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του, απευθυνόμενος σε χριστιανούς προερχομένους κατά πλειοψηφία από τον εθνικό κόσμο, είναι ιδιαιτέρως σαφής και κατηγορηματικός με το ομοφυλοφιλικό βδέλυγμα της ειδωλολατρικής πλάνης, το οποίο ως εκ προοιμίου αφορίζει από την Εκκλησία της Ρώμης: Αυτοί, οι οποίοι «ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εν ομοιώματι εικόνος φθαρτού ανθρώπου», παραδόθηκαν (εγκαταλείφθηκαν) «εν ταις επιθυμίαις των καρδιών αυτών εις ακαθαρσίαν του ατιμάζεσθαι τα σώματα αυτών εν εαυτοίς» (1, 23-24). Αυτοί, οι οποίοι «μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εν τω ψεύδει και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα» (1, 25), παραδόθηκαν «εις πάθη ατιμίας· αι τε γαρ θήλειαι αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν, ομοίως τε και οι άρσενες αφέντες την φυσικήν χρήσιν της θηλείας εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών εις αλλήλους, άρσενες εν άρσεσι την ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι και την αντιμισθίαν, ην έδει της πλάνης αυτών, εν εαυτοίς απολαμβάνοντες» (1, 26-27), δηλαδή, «εν αυτή τη ηδονή ταύτην την κόλασιν ούσαν» [Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις την Προς Ρωμαίους Επιστολήν]. Κατά την ερμηνεία του Μ. Αθανασίου, «εις γαρ την των παθών και ηδονών αλογίαν πεσόντες οι άνθρωποι και πλέον ουδέν ορώντες ή ηδονάς και σαρκός επιθυμίας, ως εν τούτοις τοις αλόγοις την διάνοιαν έχοντες», περιέπεσαν στην ειδωλολατρία, δηλαδή, «εν αλόγοις και το θείον ανεπλάσαντο κατά την ποικιλίαν των παθών εαυτών». Η ειδωλολατρία στη συνέχεια τους ωδήγησε στα υπό του Παύλου αναφερόμενα «πάθη ατιμίας», τα ομοφυλοφιλικά πάθη. Το συμπέρασμα του κειμένου για την ασχημοσύνη της ομοφυλοφιλίας μας το δίνει ο ιερός Χρυσόστομος: «Και όπερ αν είποις αμάρτημα, ουδέν ίσον έρεις της παρανομίας ταύτης· και ει επησθάνοντο των γινομένων οι πάσχοντες, μυρίους αν κατεδέξαντο θανάτους, ώστε μη τούτο παθείν».

Στην επικρατούσα σήμερα πλάνη γύρω από το θέμα αυτό και στην προσπάθεια να αποδειχθεί ότι ο Θεός δεν ασχολείται με τα γενετήσια προβλήματα των ανθρώπων, η φωνή του Παύλου, επίκαιρη και αποκαλυπτική, αποκαθιστά την αλήθεια: «μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται… βασιλείαν θεού κληρονομήσουσι» (Α’ Κορ. 6, 9- 10). Και οι μαλακοί, δηλαδή οι παθητικοί στην ομοφυλοφιλική πράξη, οι «αισχροπαθούντες» [Θεοφύλακτου Βουλγαρίας, Προς Κορινθίους Πρώτης Επιστολής Εξήγησις], οι εκθηλυσμένοι και οι κίναιδοι, οι «ηταιρηκότες» [Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις την Α’ Προς Κορινθίους Επιστολήν], αυτοί που εκδίδουν τα σώματά τους στα γυναικεία πάθη, οι μολυσμένοι «τοιούτω γυναικείω μολυσμώ» [Ωριγένους, παράθεση Π. Τρεμπέλα, Υπόμνημα εις τας Επιστολάς της Καινής Διαθήκης, τόμ. Α’, Αθήναι 1956], και οί «αρσενοκοίται», δηλαδή οι ενεργητικοί, οι «αισχροποιούντες» [Θεοφύλακτου Βουλγαρίας, Προς Κορινθίους Πρώτης Επιστολής Εξήγησις], αυτοί που κρατούν τον ρόλο του άνδρα, ομοίως εκπίπτουν της Βασιλείας του Θεού. Την αρσενοκοιτία και τον κιναιδισμό, ως επιθυμία και έργα της σαρκός, πέρα της πορνείας, συμπεριλαμβάνει ο Παύλος στην «ακαθαρσίαν» και την «ασέλγειαν» (Γαλ. 5, 19), ως «τρόπους αισχρούς [μίξεις]… ους ουδέ ηνέσχετο ονομάσαι» [Θεοφυλάκτου Βουλγαρίας, Της Προς Γαλάτας Επιστολής Εξήγησις]. «Ακαθαρσία δε η ανδρομανία και ει τις άλλη τοιαύτη αρρητουργία. Ασέλγεια δε η εκάστη των παραχρήσεων τούτων κατάχρησις και εμμονή», ερμηνεύει ο Ζιγαβηνός [Παράθεση Π. Τρεμπέλα, Υπόμνημα εις τας Επιστολάς της Καινής Διαθήκης, τ. Β’, Αθήναι 1956]. Εναντίον δε αυτών «νόμος κείται», επιβεβαιώνει ο Παύλος (Α’ Τιμ. 1, 10), ο νόμος που ο Θεός ώρισε κατά της παρά φύση ασελγείας των Σοδομιτών και Γομορριτών, οι οποίοι «πρόκεινται δείγμα πυρός αιωνίου δίκην υπέχοντες» (Ιούδα 7) και «υπόδειγμα μελλόντων ασεβείν» (Β’ Πέτρ. 2, 6). Ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη (21, 8) λέγει, επίσης, «τοις δειλοίς» και «εβδελυγμένοις» ότι «το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη εν πυρί και θείω» υπάρχει (υπαινιγμός στα σοδομικά της Γεν. 29, 4), δειλούς δε «καλεί τους εκουσίω ασθενεία προς τα απολαυστικά του παρόντος αιώνος αποκλίναντας, τω μηδέν αιρήσασθαι ανδρικόν επανελέσθαι, των θηλυπρεπών ατιμάζων ούτω το έκλυτον της ναυσίας» [Αρέθα, Συλλογή εξηγήσεων εκ διαφόρων Αγίων Ανδρών εις την Αποκάλυψιν του Ιωάννου, ΞΣΤ’]. Ο οραματιστής της άνω Ιερουσαλήμ γίνεται ακόμη σαφέστερος στην κατακλείδα του βιβλίου του: «έξω…και οι πόρνοι» (22, 15), δηλαδή, «ου μόνον τους αναιδείς απίστους, αλλά και τους ηταιρηκότας (γενικώς τους ομοφυλοφίλους) διά το αναιδές αυτών και ακάθαρτον απελαύνει».

Η σύντομη αυτή ανασκόπηση υπό την έγκριτη καθοδήγηση της πατερικής ερμηνείας ουδεμία αμφιβολία επιτρέπει περί του ότι η ομοφυλοφιλία για την αλήθεια του Θεού και την Εκκλησία του δεν είναι φυσική νόσος [Πολλοί, σε δήλωση του αντιθέτου, επικαλούνται το γεγονός του ερμαφροδιτισμού, ο οποίος είναι μεν συγγενής φυσική γενετήσια ανωμαλία, όχι όμως μη αναστρέψιμη. Πρόκειται, ως γνωστόν, για διπλούς γενετικούς χαρακτήρες στο ίδιο άτομο, εκ των οποίων η έγκαιρη απελευθέρωση του λανθάνοντος, αλλ’ υπερισχύοντος και φυσικού χαρακτήρος. και η αποβολή του εταίρου αποκαθιστά τη γενετήσια φυσική τάξη, είναι δε καθ’ όλα νόμιμη και επιβεβλημένη]. Άλλως, οι ομοφυλόφιλοι δεν θα ήσαν οι ίδιοι υπεύθυνοι για την κατάστασή τους και δεν θα ανέμενε ο Θεός τη μετάνοια και την επιστροφή τους στη φυσική χρήση των γενετησίων, «το της εμπαθούς λύσσης της περί τας τοιαύτας ηδονάς καθαρόν εκ μεταμελείας γενέσθαι τον άνθρωπον» [Κανών δ’ Γρηγορίου του Νύσσης. Α. Αλιβιζάτου, Οι Ιεροί Κανόνες. Αθήνα 1997], αλλ’ ούτε και θα τιμωρούσε για απείθεια και απάρνηση του νόμου του, ο οποίος αφορά τη φυσική χρήση των γενετησίων, τους άνδρες εκείνους και, κατά συνεκδοχή, τις γυναίκες, που «την φύσιν αρνούμενοι και μηκέτι είναι θέλοντες άρρενες, την γυναικών πλάττονται φύσιν», ή την ανδρών, αντιστοίχως [Μ. Αθανασίου, Κατά Ελλήνων]. Η πορνεία και η ασέλγεια ενεργούνται με τη σάρκα, δεν είναι όμως πάθη της σαρκός, αλλά «της διεφθαρμένης εστί προαιρέσεως. Ει δε σαρκός ήσαν, φυσικώς ημίν προσόντα, πώς αν βασιλείας Θεού ημάς εξέβαλλον; Ου γαρ φύσεως, αλλά προαιρέσεως και αι κολάσεις και οι στέφανοι» [Θεοφυλάκτου Βουλγαρίας. Αξιοσημείωτη και η συνεχομένη παρατήρησή του: «Ει φύσεως ήσαν τα πάθη, ουκ αν είπεν (ο Παύλος) “οι τα τοιαύτα πράσσοντες”, αλλά πάσχοντες· το γαρ πράσσειν προαίρεσιν εμφαίνει»]. Η ομοφυλοφιλία είναι νόσος πνευματική, εκουσία ασθένεια της προαιρέσεως εκάστου για το είδος και τον τρόπο ικανοποιήσεως των σεξουαλικών απαιτήσεών του και γι’ αυτό ακριβώς λογίζεται από τον Θεό ως αμαρτία. Αυτός ο δείκτης πορείας της ομοφυλοφιλίας απ’ αρχής μέχρι σήμερα με κανένα τρόπο δεν επικροτεί τη θεωρία περί ευθύνης των γονιδίων. Από την ευρεία επικράτηση των αρχαίων χρόνων περιορίσθηκε σε μεμονωμένες μονάδες, για να επανακτήσει ταχύτατη ανοδική πορεία παγκοσμίως σήμερα. Τρελλάθηκαν τα γονίδια, ή μήπως και πάλι σήμερα σκοτίσθηκε ο νους των ανθρώπων και η αλόγιστη ερωτική ηδονή και η ποικιλία των σεξουαλικών ερεθισμών, που διεγείρουν το άτομο, «μετήλλαξαν» τη φυσική χρήση στην παρά φύση; Η απάντηση του ιερού Χρυσοστόμου είναι κατηγορηματική: «ου γαρ την φύσιν αιτιώμαι του σώματος, αλλά την άμετρον της ψυχής ασωτίαν» [Εις την Προς Κορινθίους Επιστολήν, ΙΖ’]. Η Ομολογία Πίστεως του Πατριάρχου Ιεροσολύμων Δοσιθέου, η οποία ανήκει στα δογματικοσυμβολικά κείμενα της Εκκλησίας, ορίζει ότι η «παιδεραστία» (ομοφυλοφιλία) είναι «θανάσιμος αμαρτία», η οποία «υπό μοχθηράς προαιρέσεως εναντίον τη θεία θελήσει γίνεται, ουχ υπό φύσεως» [Ι. Καρμίρη, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τ. Β’]. Να σημειώσουμε ότι και δυο έγκριτοι άνδρες των αρχαίων χρόνων, ο Ηρόδοτος και ο Ιπποκράτης, αναφερόμενοι στο ζήτημα της υπογεννητικότητος των Σκυθών, λόγω θηλυπρεπείας των ανδρών τους, δέχονται και οι δύο ότι αυτή η διαστροφή της φύσεως είναι νόσος επίκτητη. Ο Ηρόδοτος την ονομάζει «θήλειαν νούσον», την οποία παραχωρεί ο Θεός ως τιμωρία λόγω ιεροσυλίας και αμαρτίας γενικώτερα, είναι, δηλαδή, άσχετη με τη φυσική τους καταβεβλημένη κατάσταση, και ενίοτε κληρονομείται για τον ίδιο λόγο [Ηροδότου, Ιστορία, I (Κλειώ), 105, έκδ. I. και Π. Ζαχαροπούλου, Αθήναι 1939]. Ο Ιπποκράτης, έχοντας ως βασική αρχή ότι «ουδέν άνευ φύσιος γίνεται», υποστηρίζει ότι η «ανανδρία», η νόσος των «ανανδριών», η «επίκτητη γενετήσια ανικανότητα με παρενδυσία (γυναικεία περιβολή) και θηλυπρεπή συμπεριφορά» [Π. Αποστολίδου, Ερμηνευτικό Λεξικό πασών των λέξεων του Ιπποκράτους, Αθήνα 1997] των ανδρών, οφείλεται σε διαφθορά της φύσεως από την εφαρμοζομένη θεραπεία (φλεβοτομία στο πίσω μέρος των αυτιών) στις παθήσεις, τις οποίες προκαλεί η μακροχρόνια ιππασία [Άπαντα του Ιπποκράτους, Περί αέρων, υδάτων, τόπων, έκδ. «Duphar», Αθήναι 1979]. Και στις δύο εκδοχές πρόκειται για νόσο επίκτητη και όχι συγγενή, η οποία μπορεί να αποφευχθεί. Άλλωστε, και το επίσημο πόρισμα των ερευνητών του θέματος είναι ότι η ομοφυλοφιλία «δεν είναι νόσος», αλλά «τρόπος έκφρασης» [Σεμινάριο «Η Ομοφυλοφιλία» της Παγκύπριας Εταιρείας Ψυχικής Υγιεινής, Λευκωσία 1982], και οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι συμφωνούν ότι η περίπτωσή τους δεν είναι νόσος, αλλά προσωπική επιλογή τους [Βλ. Κ. Παπαδημητρακοπούλου, Ομοφυλοφιλία, Αθήνα 1992].

Το συμπέρασμα, στο oποίο οδηγούμεθα, είναι, ως εκ τούτου, ότι η συνύπαρξη ομοφυλοφίλων μέσα στο σώμα της Εκκλησίας με οποιαδήποτε ιδιότητα είναι ανεπίτρεπτη. Κατ’ αναλογία προς την περίπτωση του αιμομίκτη (Α’ Κορ. δ, 1-5), η ανοχή καθιστά την ομοφυλοφιλία «εις το κοινόν διαβολή της Εκκλησίας», «κοινόν πάντων το έγκλημα» [Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις την προς Κορινθίους Επιστολήν, ΙΕ’], για το οποίο η Εκκλησία πρέπει να «πενθεί» και να κινητοποιείται προς άρση των ομοφυλοφίλων εκ μέσου αυτής, όπως απαιτούσε ο ΙΙαύλος από την Εκκλησία της Κορίνθου για τον αιμομίκτη. Την ανάγκη αυτή θεραπεύουν και οι θεσπισθέντες από την Εκκλησία σχετικοί Κανόνες, όπως ο ζ’ «Περί αρρενοφθόρων» και ο ξβ’ «Περί αρσενοκοίτου» του Μ. Βασιλείου, ο δ’ του Γρηγορίου Νύσσης «Περί πόρνων», στους οποίους εντάσσει και τους παιδεραστές, την «παρά φύσιν» αδικία και «άθεσμον ηδονήν», ο «Περί αρρενομανίας» Ιωάννου του Νηστευτού, οι οποίοι ορίζουν την αποβολή των ομοφυλοφίλων από το σώμα της Εκκλησίας και την υπό όρους επανένταξή τους σε αυτό. Είναι πλέον σαφές ότι τα μέλη της Εκκλησίας δεν μπορούν να έχουν «το δικαίωμα του σεξουαλικού αυτοκαθορισμού», το οποίο ψήφισε το Συμβούλιο της Ευρώπης [Πρόκειται για τη «σύσταση» 924 (1-10-1981), με την οποία προτρέπει τις Κυβερνήσεις των Κρατών-Μελών «να καταργήσουν “κάθε μορφή διάκρισης ενάντια στους ομοφυλοφίλους ”», στο όνομα των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Βλ. το κείμενο στα Πρακτικά του Σεμιναρίου «Η Ομοφυλοφιλία», τελευταίο αναρίθμητο φύλλο], και ακόμη σαφέστερο ότι για τους τυχόν ομοφυλόφιλους κληρικούς επιβάλλεται, κατά μείζονα λόγο, η απομάκρυνσή τους λόγω πορνείας, την οποίαν ορίζουν οι Κανόνες κε’ Αποστολικός, κζ’ Καρθαγένης, γ’ και λβ’ του Μ. Βασιλείου, α’ Νεοκαισαρείας. Εάν ο κατά φύση ασχημονών καθαιρείται, πολύ περισσότερο αρμόζει τούτο στον παρά φύση ασχημονούντα. Για τη βαρύτητα της ομοφυλοφιλίας των κληρικών πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψη ότι «ει τις κατηγορία γένηται κατά πιστού πορνείας ή μοιχείας ή άλλης τινός απηγορευμένης πράξεως και ελεγχθείη, εις κλήρον μη προαγαγέσθω» [Κανών ξα’ Αποστολικός], και μάλιστα ότι «ου δει τον άπαξ πορνεύσαντα χειροτονείσθαι, ει και του πάθους απέστη· φησί γαρ ο Μ. Βασίλειος·  Ει και νεκρούς ανιστά ο τοιούτος, ιερεύς ου γενήσεται» [Κανών λστ’ Νικηφόρου του Ομολογητού], ότι δε ακόμη και «παιδίον προς τινος φθαρέν εις ιερωσύνην ουκ έρχεται», καίτοι «κακείνο διά το ατελές της ηλικίας ουχ ήμαρτεν» [Κανών Περί αρρενομανίας Ιωάννου του Νηστευτού]. Εάν ο λαϊκός για τη μία και μόνη φορά, που υπέπεσε στο αμάρτημα της κατά φύση πορνείας, όσο και αν μετανοήσει και εάν ακόμη αγιασθεί τόσο, ώστε και νεκρούς να ανιστά, δεν μπορεί να γίνει ιερέας, και εάν ακόμη το παιδί, που διεφθάρη από κάποιον άνδρα δεν μπορεί νε ιερωθεί, παρ’ ότι αυτό το ίδιο δεν αμάρτησε, τούτο πέρα πάσης αμφηβολίας και αμφισβητήσεως δηλώνει ότι στην πράξη της Εκκλησίας ουδέποτε υπήρξε και δεν μπορεί να υπάρξει κατανόηση και ανοχή ή άσκηση οικονομίας για τους παρά φύση ασχημονούντες κληρικούς.

(Εκτενές απόσπασμα από την μελέτη της κας Αμαλίας Σπουρλάκου – Ευτυχιάδου, Δρ. Θεολογίας, “Εκλησία και Ομοφυλοφιλία”, Επιστημονική επετηρίς της Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών. Επεξεργασία κειμένου www.alopsis.gr)

Πηγή: Η άλλη όψη

Το τρίτο κατά σειρά θετικό αίτημα στην περιεκτικότατη ευχή του οσίου Εφραίμ του Σύρου είναι αυτό «Πνεῦμα ὑπομονῆς χάρισαί μοι, τῷ σῷ δούλῳ». Χάρισμα υπομονής.

Τι είναι η υπομονή; Βεβαίως η υπομονή δεν είναι όπως ισχυρίζονται ορισμένοι κάποια στωική απάθεια που κάνει τον άνθρωπο αναίσθητο στις παρουσιαζόμενες δυσκολίες. Τουναντίον, όπως το γνωρίζουμε όλοι, πρόκειται για την εσωτερική εκείνη δύναμη, η οποία τον ικανώνει να έχει εγκαρτέρηση στις δυσκολίες, τις αντιξοότητες, στις ασθένειες, τη φτώχεια, τις στερήσεις, τους θανάτους… Είναι δύναμη που ικανώνει τον άνθρωπο να δείχνει ανοχή στα ελαττώματα και αδυναμίες, στις αντιδράσεις του άλλου. Ο άνθρωπος που είναι υπομονετικός δε βιάζεται, δε δυσανασχετεί, δεν αγωνιά και δεν αντιδρά. Τουναντίον, διαθέτει ανδρεία, ηρωισμό, μεγαλοψυχία. Προσόντα αυτά με τα οποία γινόμαστε ανθεκτικοί και δυνατοί, νικητές και θριαμβευτές στον αγώνα της ζωής. Εάν λάβει κανείς υπ’ όψη του ότι εμπόδια και δυσκολίες υπάρχουν πάντοτε στην εκπλήρωση των καθημερινών καθηκόντων της ζωή μας, αλλά ιδιαιτέρως και σε έκτακτα και κρίσιμα περιστατικά γίνεται φανερό πόσο αναγκαία και απαραίτητη είναι για όλους μας η αρετή της υπομονής.

Στα καθημερινά καθήκοντα. Των γονέων επί παραδείγματι, του πατέρα και της μητέρας. Πόση υπομονή χρειάζεται να έχουν οι γονείς για την ανατροφή, την αγωγή των παιδιών τους! Πόση ανοχή οφείλουν να διαθέτουν έως ότου τα παιδιά ωριμάσουν! Αλλά και αυτά τα παιδιά, οι μαθητές, οι φοιτητές, πόση υπομονή χρειάζονται στις σπουδές του ή στην εκμάθηση τέχνης! Το ίδιο από υπομονή έχει ανάγκη ο οποιοσδήποτε αγωνιστής της ζωής, ο εργάτης, ο υπάλληλος, ο προϊστάμενος, ο ιατρός, ο εκπαιδευτικός, ο δικαστής, ο κληρικός. Υπομονή στα καθημερινά μας έργα και καθήκοντα αλλά και στα έκτακτα και απροσδόκητα και κρίσιμα, τα οποία δε λείπουν από τη ζωή του ανθρώπου. Και είναι αυτά ασθένειες ποικίλες, πολλές φορές μακροχρόνιες και οδυνηρές, κάποτε και ανίατες, πένθη βαρύτατα, αποτυχίες διάφορες, ανέχειες… ή ακόμα και των παιδιών η απείθεια και το παραστράτημα. Ο άνθρωπος. ο οποίος στις περιστάσεις αυτές δε διαθέτει υπομονή, αγωνιά, αναστατώνεται, γογγύζει, συντρίβεται… Κατάσταση αυτή θλιβερή για την οποία ο σοφός της Παλαιάς Διαθήκης ελεεινολογεί τον άνθρωπο και λέει «οὐαί ὑμῖν τοῖς απολωλεκόσι τήν ὑπομονήν»(Σ.Σειρ. β’14). Αλίμονο δηλαδή σε σας, σε όσους πάνω στις δυσκολίες της ζωής χάνετε την υπομονή σας.

Ας σημειωθεί ακόμα ότι η αρετή της υπομονής είναι απαραίτητη και στον πνευματικό αγώνα του Χριστιανού, στον πνευματικό του καταρτισμό και αγιασμό. Ποθεί ειλικρινώς τον αγιασμό του ο πιστός. Γνωρίζει πού πρέπει να φτάσει ο «κατ’ εἰκόναν» Θεού πλασθείς άνθρωπος, να γίνει δηλαδή ομοίωμα του Θεού. Καθώς όμως βλέπει στον εαυτό του ελαττώματα και κακίες, πάθη ίσως ισχυρά να τον βασανίζουν, είναι κίνδυνος να απογοητευτεί. Εδώ ακριβώς χρειάζεται μαζί με τη θερμή πίστη και η υπομονή. Η συνεχής εν υπομονή προσπάθεια. Ακριβώς γι’ αυτή την εν υπομονή προσπάθεια μας προτρέπει ο απόστολος Παύλος και λέει «δι’ ὑπομονής τρέχομεν τόν προκείμενον ὑμῖν ἀγῶνα» (Εβρ. ιβ’1). Με υπομονή να τρέχουμε τον πνευματικό αγώνα που προβάλλει εμπρός μας. Και ότι αυτή η υπομονή θα έχει αποτέλεσμα την «δοκιμήν» (Ρωμ. ε’ 4). Θα μας κάνει δηλαδή δοκιμότερους, αγνότερους, όπως κάνει αγνό το χρυσό η φωτιά. Και τελικώς της υπομονής το κέρδος θα είναι η αμοιβή στον ουρανό. «Ὑπομονῆς ἔχετε χρείαν ἵνα τό θέλημα του Θεού ποιήσαντες κομίσησθε τήν ἐπαγγελίαν» (Εβρ. ι’36). Σχολιάζει ο ιερός Χρυσόστομος το χωρίο αυτό και σημειώνει: «Κατ’ αυτό τον τρόπο μας παρακινεί ο θείος Απόστολος όπως θα προέτρεπε έναν αθλητή ο οποίος αγωνιζόμενος για να στεφανωθεί σε μπορεί να υπομείνει τον ιδρώτα και τη δίψα». Με τον τρόπο αυτό δε θα αποκάμουμε και δε θα λιποψυχούμε, αλλά με υπομονή θα αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες του αγώνα και με επιμονή θα αντιστεκόμαστε στους πειρασμούς που θα παρουσιάζονται.

Νομίζουμε ότι δι’ όλων αυτών αποδεικνύεται πόσο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής απαραίτητη είναι η αρετή της υπομονής. Άλλωστε και η πείρα του καθενός, αρνητική ή θετική το αποδεικνύει. Πρέπει όμως να ομολογήσουμε ότι είναι και αρετή δύσκολη, εφόσον έχουμε να παλέψουμε όχι μόνο με τον πονηρό και αντίδικο διάβολο, αλλά και με αυτό τον βιαστικό και ανυπόμονο και αδύνατο εαυτό μας. Ας τη ζητήσουμε όμως από τον Κύριο. Εκείνος να μας τη χαρίσει ως δικό του θεϊκό δώρημα. Εκείνος άλλωστε την έδειξε στη ζωή του. Υπέμεινε τις κακίες και του φθόνους, τις πονηρίες και τις αντιδράσεις των ανθρώπων, όπως επίσης και τις αδυναμίες των Μαθητών Του. Η υπομονή του έφτασε μέχρι θυσίας του Εαυτού του υπέρ εκείνων οι οποίοι Τον συκοφάντησαν και Τον σταύρωσαν. Εκείνος την υπέδειξε και σε μας ως αρετή απαραίτητη για τη σωτηρία μας, όταν έλεγε: «ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος (=μέχρι τέλους), οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. ι’22).

Θα κλείσουμε το κεφάλαιο αυτό με του ιερού Χρυσοστόμου την ωραία σχετική περικοπή: «Καμία αρετή δε μπορεί να παραβληθεί με την υπομονή. Αυτή είναι η βασίλισσα των αρετών, το θεμέλιο των ανδραγαθημάτων, δηλαδή των γενναίων πράξεων, το ακύμαντο λιμάνι, η ειρήνη στον καιρό του πολέμου, η γαλήνη μέσα στην τρικυμία, η ασφάλεια στα κακόβουλα σχέδια των εχθρών». Και τα έγραφε αυτά ο ιερός Πατήρ εξαιτίας προσωπικής του πείρας, μάλιστα δε κατά την μακρά και επώδυνο περίοδο της εξορίας του.

Λοιπόν, «Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου… πνεῦμα… ὑπομονῆς… χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ…».

Πηγή: (Απόσπασμα από το βιβλίο “Του Οσίου η ευχή” του αρχ. Θεοδώρου Μπεράτη), Χαρούμενοι Αγωνιστές , Άγιος Δημήτριος Κουβαρά

Σήμερα τὸ μεσημέρι, Δευτέρα 18 Ἰουλίου 2016, ἐκοιμήθη σὲ ἡλικία 89 ἐτῶν ὁ ἀρχιμανδρίτης Θεόδωρος Μπεράτης, Προηγούμενος τῆς Ἀδελφότητος Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ».

Ὁ π. Θεόδωρος διακρίθηκε γιά τήν ἀγάπη του πρός τούς νέους, τό λειτουργικό του ἦθος καί τήν πλούσια ἱεραποστολική του δράση. Ὑπῆρξε πνευματικός πατέρας καί καθοδηγός πολλῶν ψυχῶν, ἐνῶ συνέγραψε σειρά ἁγιολογικῶν ἔργων καί ἄλλα οἰκοδομητικά βιβλία.

Ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία θὰ ψαλῆ τὴν Τετάρτη 20 Ἰουλίου 2016, στὶς 12:30 μ.μ. στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Νικολάου Πευκακίων (ὁδὸς Ἀσκληπιοῦ). Τὸ σκήνωμα τοῦ μακαριστοῦ γέροντα θὰ τεθεῖ γιὰ προσκήνυμα ἀπὸ τὶς 11:00 π.μ. τῆς ἴδιας ἡμέρας.

Ὁ Θεὸς νὰ τὸν ἀναπαύση καὶ νὰ ἔχουμε τὴν εὐχή του.

Σχόλιο ID-ont: Εξαιρετικό, νηφάλιο, πλήρες επιχειρημάτων.

Κατά τη συνεδρία αυτής της 15ης Ιουλίου 2016 η Ιερά Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσσίας ασχολήθηκε με την από 18 έως 26 Ιουνίου 2016 στην Κρήτη γενομένη Σύνοδο Προκαθημένων και Ιεραρχών των δέκα κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Κατά τη συνεδρία αυτής της 13ης Ιονίου 2016 (Πρακτικά № 40) η Ιερά Σύνοδος αφού μελέτησε την κατάσταση, η οποία δημιουργήθηκε εξαιτίας της αποχής μίας σειράς των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών από τη συμμετοχή στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας στις προκαθορισμένες ημερομηνίες από 18 έως 26 του τρ. ε. προέβη σε σχετική δήλωση.

Η δήλωση, η οποία την ίδια ημέρα απεστάλη προς τον Παναγιώτατο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο και τους Προκαθημένους όλων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών ειδικότερα δε καλεί σε υποστήριξη της προτάσεως των Εκκλησιών Αντιοχείας, Γεωργίας, Σερβίας και Βουλγαρίας για την αναβολή της Πανορθοδόξου Συνόδου.

Ωστόσο από 18 έως 26 Ιουνίου ε.ε. στην νήσο Κρήτη συνήλθε Σύνοδος με συμμετοχή των δέκα κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες της Αντιοχείας, της Ρωσίας, της Γεωργίας και της Βουλγαρίας να απέχουν από ττις εργασίες αυτής. O Αγιώτατος Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών κ.κ. Κύριλλος στις 16 Ιουνίου απέστειλε μήνυμα στους Προκαθημένους και τα μέλη των αντιπροσωπειών των κατά τόπους Εκκλησιών, των συνελθόντων στην Κρήτη. Το μήνυμα εκφράζει την πεποίθηση ότι οι διχογνωμίες μεταξύ των μεμονωμένων Εκκλησιών επί θεμάτων προπαρασκευής της Αγίας και Μεγάλη Συνόδου δεν πρέπει να διχάζουν και να αποδυναμώνουν την ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αφού τόνισε τη σπουδαιότητα της φωνής της κάθε τοπικής Εκκλησίας και την έλλειψη σύμφωνης γνώμης του Πατριαρχείου Αντιοχείας για να συγκληθεί η Σύνοδος, ο Αγιώτατος Πατριάρχης Κύριλλος σημείωσε ότι η συνάντηση στην Κρήτη δύναται να συμβάλει στην προετοιμασία της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, όπου θα συμμετάσχουν όλες οι κοινώς ανεγνωρισμένες κατά τόπους αυτοκέφαλες Εκκλησίες.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας μέχρι σήμερα δεν έχει λάβει επισήμως τα κείμενα τα οποία ενεκρίθησαν από τη Σύνοδο στην Κρήτη. Σύμφωνα με πληροφορίες ορισμένοι Ιεράρχες των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, οι οποίοι συμμετείχαν στη Σύνοδο, δήλωσαν ότι δεν υπέγραψαν το κείμενο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» λόγῳ της μη συμφωνίας τους προς το περιεχόμενό του.

Στις 27 Ιουνίου 2016 η Ιερά Σύνοδος της κατά Αντιόχειαν Ορθοδόξου Εκκλησίας προέβη σε δήλωση σχετικά με τη σύγκληση συνελεύσεως στην Κρήτη. Η δήλωση αναφέρει ότι τα κείμενα τα οποία ενεκρίθησαν κατ΄αυτήν δεν δεσμεύουν κατά οποιονδήποτε τρόπο το Πατριαρχείο Αντιοχείας και πάσης Ανατολής, ενώ τονίζει ότι «η αρχή της ομοφωνίας εξακολουθεί να είναι ο βασικός κανόνας ο οποίος διέπει τις διορθοδόξους σχέσεις». Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Αντιοχείας βλέπει την γενομένη συνάντηση ως «μία προκαταρκτική Συνέλευση της Πανορθοδόξου Μεγάλης Συνόδου», ενώ τα έγγραφα αυτής, κατά την Εκκλησία της Αντιοχείας, δεν είναι τελικά, αλλά ανοιχτά προς συζήτηση. Επίσης υπογράμμισε ότι η Εκκλησία της Αντιοχείας ζήτησε την αναβολή της Συνόδου «δια την ενίσχυση της ενότητος της Καθολικής Ορθοδοξίας, ώσπου να εξασφαλιστεί η Ορθόδοξος ομοφωνία περί των επίμαχων θεμάτων της ημερησίας διατάξεως της Συνόδου, και να εκπληρωθούν οι εκκλησιολογικές προϋποθέσεις για τη συμμετοχή όλων των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών». Η δήλωση τονίζει ότι η Σύνοδος, η οποία αρχικώς ήταν προορισμένη να είναι Πανορθόδοξος, συγκλήθηκε με την απουσία τεσσάρων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, «το ποίμνιο των οποίων περιλαμβάνει περίπου το μισό πληθυσμό του συνόλου των Ορθοδόξων Πιστών ανά τον κόσμο».

Στις 9 Ιουλίου 2016 η Αρχιγραμματεία της Ιεράς Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Βουλγαρίας ανακοίνωσε ότι μετά την επίσημη λήψη των κειμένων της γενομένης στην Κρήτη Συνόδου θα κοινοποιηθούν στους Μητροπολίτες του Πατριαρχείου Βουλγαρίας για την προσήκουσα μελέτη και κατόπιν αυτής η Ιερά Σύνοδος στη συνεδρία αυής θα τοποθετηθεί για τις αποφάσεις της Συνόδου της Κρήτης.

Η Ιερά Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσσίας δέχεται ότι η γενομένη στην Κρήτη Σύνοδος, στην οποία συμμετείχαν Προκαθήμενοι και Ιεράρχες των δέκα εκ των δεκαπέντε αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών ήταν σημαντικό γεγονός στην συνοδική πορεία της Ορθοδοξίας, αρχής γενομένης από την Πανορθόδοξη Διάσκεψη της Ρόδου το 1961.

Επίσης τονίζει ότι η αρχή της ομοφωνίας ήταν η βάση της πανορθδόξου συνεργασίας καθ΄όλη τη διάρκεια της συνοδικής διαδικασίας. Η διεξαγωγή της Συνόδου χωρίς σύμφωνη γνώμη ορισμένων αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών αποτελεί παραβίαση της αρχής αυτής και ως εκ τουτου η γενομένη στην Κρήτη Σύνοδος είναι αδύνατο να θεωρείται Πανορθόδοξη ούτε τα έγγραφα τα οποία ενέκρινε αποτελούν έκφραση της πανορθοδόξου ομοφωνίας. Ακόμα επεσήμανε τη σχετική θέση της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείο Αντιοχείας.

Τέλος, η Ιερά Σύνοδος ανέθεσε, άμα τῇ λήψει των επισήμως επικυρωθέντων αντιγράφων των εγκεκριμένων από τη ἐν Κρήτῃ Σύνοδο κειμένων, τη δημοσίευση και τη μελέτη αυτών στη Συνοδική Βιβλική-Θεολογική Επιτροπή, η οποία παράλληλα οφείλει να λαμβάνει υπόψη και ενδεχόμενες παρατηρήσεις και κρίσεις των Σεβασμιωτάτων Ιεραρχών, των θεολογικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, των θεολόγων, των κληρικών, των μοναχών και των λαϊκών. Κατόπιν επισταμένης μελέτης η Επιτροπή πρέπει να υποβάλει τα πορίσματα αυτής στην Ιερά Σύνοδο.

Πηγή: mospat.ru , Θρησκευτικά

Σχετικό άρθρο: Πατριαρχείο Ρωσίας: Η Σύνοδος της Κρήτης δεν είναι πανορθόδοξη αφού παραβιάστηκε η αρχή της ομοφωνίας

Στην αίρεση απουσιάζει η ισομέρεια, η ισομετρία, η αρμονία. Κάποιες θεολογικές πραγματικότητες παραφουσκώνονται και αλλοιώνονται και γενικά όλο το δογματικό σύστημα παραμορφώνεται. Σε άλλες αιρέσεις είναι εξογκωμένη η πνευματολογία, σε άλλες η εσχατολογία, σε άλλες η τιμή προς το κληρικό στοιχείο, σε άλλες προς το λαϊκό, σε άλλες η εξωστρέφεια, σε άλλες η εσωστρέφεια και λοιπά. Επίσης κατά κανόνα στους αιρετικούς επικρατεί η νοοτροπία της βιτρίνας. Καταβάλλεται συστηματική προσπάθεια ώστε εξωτερικά να φαίνονται όλα καλά και να εντυπωσιάζουν. 

Πρόκειται για το προσωπείο του προβάτου, όπως αναφέρεται στα Ευαγγέλια λύκοι με ένδυμα προβάτου. Μία προσφιλή μέθοδο όλων των αιρετικών είναι το να πετάνε συνεχώς λάσπη κατά της Εκκλησίας. Την κατηγορία, την συκοφάντηση, την κατασυκοφάντηση της Εκκλησίας, είναι πράγματα που τα καλλιεργούν με συστηματικό τρόπο. 

Σήμερα θα θίξουμε το ζήτημα που  σχετίζεται με την σημασία που κατέχει η Αγία Γραφή στις διάφορες θρησκευτικές ομάδες. 

ΣτουςΜτ. Ιεχωβάη προσωπική μελέτη της Αγίας Γραφής είναι πράγμα ανύπαρκτο, δεν είναι δυνατόν να προσεγγίσουν τον λόγο του Θεού με απλό και αβίαστο τρόπο δεν μπορούν λόγου χάριν να πάρουν και να διαβάσουν δυο τρία κεφάλαια και εφαρμόζοντας τους στοιχειώδεις ερμηνευτικούς νόμους όπως είναι λόγου χάριν ο νόμος της συνάφειας του κειμένου τα συμφραζόμενα να βγάλουν κάποιο συμπέρασμα.  

Για αυτούς υπάρχουν μόνο κονσερβοποιημένες ερμηνείες. Ερμηνείες στο κουτί, κονσέρβες που αποστέλλονται από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης μέσω των διαφόρων βιβλίων και περιοδικών. 

Οι επιτετραμμένοι του Μπρούκλιν είναι ικανοί να συρράβουν τα πιο άσχετα χωρία της Γραφής που με καμία λογική δεν μπορούν να συσχετισθούν και να δίνουν την εντύπωση ότι ερμηνεύουν σωστά και σύμφωνα με το πνεύμα της Βίβλου. Εκείνο όμως που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι τούτο, υπάρχουν κάποια δόγματα υιοθετημένα από την εταιρεία Σκοπιά και πρέπει όλα τα χωρία της Αγίας Γραφής να προσαρμοστούν με αυτά τα δόγματα.
Δεν ακολουθεί η Σκοπιά την Γραφή αλλά η Γραφή πρέπει να ακολουθεί την Σκοπιά. 
Όλα τα εδάφια της Γραφής πρέπει να χορεύουν σύμφωνα με τον σκοπό που παίζουν οι βιολιτζήδες της Σκοπιάς. Το τραγικό μάλιστα είναι ότι σε μια άλφα χρονική περίοδο κάποια χωρία ερμηνεύονται κατά τον άλφα τρόπο και σε μια δεύτερη χρονική περίοδο τα ίδια ακριβώς εδάφια εξηγούνται κατά εντελώς διαφορετικό τρόπο. Και εάν κάποιο εκφέρει σχετική απορία θα λάβει απάντηση ο Ιεχωβά έστειλε καινούργιο φως. 

Έχουν συγγραφεί ολόκληρα βιβλία αντιαιρετικά όπου γίνεται διεξοδικός λόγος για αυτές τις αξιοθρήνητες τροπολογίες και παλινωδίες της Σκοπιάς. Όπως λόγου χάριν το βιβλίο Αντωνίου Αλεβιζόπουλου Η Σκοπιά ζωηρότερο φως ή πυκνότερο σκότος;
Και βέβαια σε αυτά τα βιβλία η Σκοπιά δεν έδωσε καμία απάντηση. 

Όταν κανείς συζητεί με αιρετικούς και εξετάζει διάφορες περικοπές της Αγίας Γραφής κινείται κατ' ανάγκη σε ένα ειδικό σε ένα ιδιαίτερο λεξιλόγιο αφού και η απασχόληση αυτή είναι μια ιδιαίτερη απασχόληση να το εξετάσουμε, εδώ υπάρχει κάποια παραπομπή, να δούμε και τα παράλληλα χωρία, εδώ υποκρύπτονται δύο έννοιες, αυτό έχει αλληγορική έννοια, αυτό επιδέχεται μόνο κατά γράμμα ερμηνεία, αυτό το χωρίο είναι εμβόλιμο, είναι νόθο, απουσιάζει από την έκδοση του κριτικού κειμένου του Νέστλε και τα τοιαύτα. Κάποια όμως φορά σε συζητήσεις με αιρετικούς άκουσα μια πρωτοφανή λέξη, την είπε πρώην κορυφαίο στέλεχος των Μτ. Ιεχωβά, απομακρύνθηκε από την Σκοπιά για πολλούς και διαφόρους λόγους κυρίως όμως διότι διαπίστωσε ότι στους λογαριασμούς πάνω στα εσχατολογικά θέματα η Σκοπιά είχε διαπράξει ένα λάθος, δηλαδή κάποιοι εσχατολογικοί υπολογισμού ξεκινούσαν με αφετηρία το έτος 607 πΧ, υποτιθέμενο έτος της καταστροφής της Ιερουσαλήμ από τους Βαβυλωνίους, ενώ η ιστορική επιστήμη δέχεται ομόφωνα ότι αυτό το ιστορικό γεγονός πραγματοποιήθηκε είκοσι χρόνια αργότερα και κατά συνέπεια έπρεπε κάποιο εσχατολογικό γεγονός της Ιεχωβιτικής δογματικής να μη τοποθετηθεί το 1914 αλλά το 1934. 
Λοιπόν αυτό το πρόσωπο χρησιμοποίησε την φράση συμφραζομενική μετάφραση. 

Η πρωτοφανής λέξη είναι η λέξη συμφραζομενική επειδή στην Σκοπιά ποτέ σχεδόν δεν λάμβαναν υπόψη τι έλεγε το κείμενο πιο πάνω και πιο κάτω ώστε βάση των συμφραζομένων να εξαχθεί σωστή ερμηνεία. Αυτός αποχωρώντας από την οργάνωση των Ιεχωβιτών και ανακαλύπτοντας πλείστες όσες λανθασμένες ερμηνείες κατάλαβε ότι πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά η συνάφεια του κειμένου τα συμφραζόμενα, εξ και η πρωτάκουστη φράση συμφραζομενική μετάφραση. 

Ας δούμε και τι θέση έχει η Αγία Γραφή στις διάφορες θρησκευτικές ομάδες των Πεντηκοστιανών και Νεοπεντηκοστιανών.

Να κάνουμε καταρχήν κάποια διευκρίνισηΠεντηκοστιανούς λέμε τους Προτεστάντες εκείνους του Μεθοδιστικού τύπου που από τις αρχές του 20^ου αιώνος διεκήρυξαν ότι τις ομάδες τους συντελείται μια καινούργια Πεντηκοστή.  Υποστηρίζουν τα μέλη αυτών των ομάδων ότι φτάνουν στον αγιασμό και γεύονται μια υψηλή πνευματική εμπειρία, το λεγόμενο βάπτισμα τους Αγίου Πνεύματος, υποστηρίζουν ότι λαμβάνουν χαρίσματα σαν εκείνα των πρώτων Χριστιανών μετά την Πεντηκοστή, ότι μπορούν και προφητεύουν και ομιλούν ξένες γλώσσες. 
Οι Νεοπεντηκοστιανοί αποτελούν ένα νέο Πεντηκοστιανό ρεύμα που εμφανίστηκε από την δεκαετία του 1980. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά είναι ότι παρουσιάζονται σαν υπερδογματικοί, ότι επιμένουν στη σημασία των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, ότι εγκαταλείπουν τα πάντα προκειμένου να δοθούν στην ιεραποστολική δράση μέσω του ραδιοφώνου και της τηλεοράσεως και ογκωδών συνάξεων σε τεράστιους ναούς ώστε να πολεμήσουν τον διάβολο και να προετοιμάσουν τον ερχομό πάνω στην Γη χιλιετούς βασιλείας του Χριστού. Για περισσότερα περί  των Νεοπεντηκοστιανών παραπέμπουμε στο βιβλίο Αντωνίου Αλεβιζόπουλου Εγχειρίδιο αιρέσεων και παραχριστιανικών ομάδων σελίδες 289 έως 340.

Λοιπόν στις ομάδες των Πεντηκοστιανών των Νεοπεντηκοστιανών καθώς και των λεγομένων Χαρισματικών η Αγία Γραφή υποβαθμίζεται, λόγω του ότι το βάρος πέφτει στις προσωπικές εμπειρίες. Η πληθώρα των οραμάτων και των αποκαλύψεων καθιστά περιττή την Αγία Γραφή και μπορεί ακόμη και να την περιθωριοποιήσει πλήρως. Όπως το διαπιστώσαμε προσωπικά στους οπαδούς αυτών των κινήσεων λαμβάνουν μεγάλη σημασία και τα όνειρα.
Αντί να συμμορφώνουν την ζωή τους μελετώντας ευλαβικά τα λόγια της Αγίας Γραφής, τα λόγια των προφητών και των αποστόλων περιμένουν τι όνειρο θα δουν την νύχτα, το θεωρούν ως προερχόμενο από το Άγιο Πνεύμα και μόλις ξυπνήσουν κοιτάνε να του δώσουν κάποια ερμηνεία και βάση αυτής να ρυθμίσουν την πορεία τους στην καινούργια ημέρα, η νύχτα καταντά να ρυθμίζει την ημέρα. 

Εδώ θα κάνουμε κάποιο συσχετισμό, άτομα που έχουν μπλέξει σε γκουρουϊστικές ομάδες ενεργούν παρόμοια, βλέπουν κάποιο όνειρο μόλις ξυπνήσουν παίρνουν τηλέφωνο τον "θεϊκό" διδάσκαλο ή τον αντιπρόσωπο του και ζητούν να τους το εξηγήσει και βάση της εξηγήσεως ρυθμίζουν και την ζωή τους. Βλέπετε προοδεύσαμε πολύ, η νύχτα με τα όνειρά της υπερτερεί της ημέρας. 

Επανερχόμαστε στους Πεντηκοστιανούς, εκεί είπαμε η Αγία Γραφή κινδυνεύει να εξαφανιστεί από τον καταιγισμό ενυπνίων, οραμάτων, προφητειών και αποκαλύψεων. Δεν είναι δύσκολο να διαπιστωθεί ότι στις ομάδες αυτές επικρατεί μια όλως ιδιαιτέρως νοσηρή ατμόσφαιρα. Μερικά ψυχοπαθολογικά άτομα σε τέτοιες κινήσεις βρίσκουν τον εαυτό τους κάποτε γνώρισα μια κυρία που είχε μπλέξει με τέτοιες κινήσεις η οποία είχε ψυχολογικά και ψυχοπαθολογικά προβλήματα. 

Μόλις μπλέχτηκε με κάποια Πεντηκοστιανή ομάδα βολεύτηκε ψυχολογικά. Όταν δέχθηκε όπως ισχυριζόταν το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος ήταν νύχτα, κοιμόταν και ένιωσε ένα ισχυρό τίναγμα, ξύπνησε και το τίναγμα σχεδόν την έφτασε ως την οροφή. Άλλες νύχτες άκουγε την φωνή του Θεού να της λέει διάφορα Αγιογραφικά εδάφια και μάλιστα άκουσον άκουσον η φωνή ήταν γυναικεία, αρρωστημένα πράγματα. Αρρωστημένα και όμως εκλαμβάνονται ως Θεϊκά. 

Κάποια άλλη γυναίκα που  πήγαινε σε μια Πεντηκοστιανή ομάδα αν και αρραβωνιασμένη ζούσε σαν παντρεμένη, αυτή παρακαλώ στην Πεντηκοστιανή σύναξη έκανε την προφήτιδα, προφήτευε, έλεγε αποκαλύψεις, τώρα πως συνταιριάζουν αμαρτωλή ζωή και προφητικό χάρισμα μην ρωτάτε. 

Σε άλλη Πεντηκοστιανή ομάδα ένας άρχιζε να προφητεύει και έλεγε αρλούμπες. Ο επικεφαλής της ομάδος τον επέπληττε να μην προφητεύει αλλά αυτός συνέχιζε. 

 Κάποιος άλλος την ώρα που οι άλλοι "προφήτευαν" και "γλωσσολαλούσαν" αυτός άρχιζε και έκανε τον κόκορα και γέμισε την ατμόσφαιρα με κικιρίκου.

 Άλλος διακήρυττε ότι σε λίγους μήνες καταφθάνει η Β' Παρουσία του Χριστού και όλοι οι Πεντηκοστιανοί θα αρπαχτούν στον ουρανό, βέβαια πέρασαν από τότε μήνες και χρόνια και τίποτε δεν έγινε. 

 Άξιο παρατηρήσεως είναι ότι όσα παρατηρούνται στους Πεντηκοστιανούς γίνονται και στις συνάξεις ορισμένων Ορθοδόξων, γυναικών κυρίως, που αυτοαποκαλούνται Φωτισμένες. Παρακολουθούν τις λατρευτικές συνάξεις της Εκκλησίας μας αλλά παράλληλα έχουν και ιδιαίτερες δραστηριότητες, συγκεντρώσεις δηλαδή, σε σπίτια και αίθουσες. Καταλαμβάνονται όπως νομίζουν από Άγιο Πνεύμα και αρχίζουν τις προφητείες και τις γλωσσολαλιές. 

Έτυχε να παρακολουθήσω από κασέτες γλωσσολαλιές των Πεντηκοστιανών και γλωσσολαλιές των φωτισμένων και δεν υπήρχε καμία διαφορά. Εμείς τις φωτισμένες δεν τις δεχόμαστε γιατί πρόκειται για γυναίκες γεμάτες παρακρούσεις και θρησκευτικές υστερίες, οι Πεντηκοστιανοί ας τις θαυμάζουν διότι ομιλούν ξένες γλώσσες και προφητεύουν. 

Ήταν παλιά στο Άγιο Όρος κάποιος μοναχός, ο πατήρ Βαρνάβας, ο οποίος από την πολύ άσκηση νόμισε ότι αγίασε και ότι έλαβε διάφορα χαρίσματα από τον Θεό. Οι άλλοι πατέρες του Όρους κατάλαβαν ότι έπεσε σε πλάνη, είδαν και έπαθαν να τον συνεφέρουν, τελικά συνήλθε. Όταν κατάλαβε πως πλανήθηκε από το πνεύμα της υπεροψίας απαλλάχτηκε και από τα διάφορα χαρίσματα, εντός εισαγωγικών χαρίσματα, που νόμιζε ότι είχε λάβει. Ένα από αυτά τα χαρίσματα ήταν και μία πρωτάκουστη ξένη γλώσσα. Ο ίδιος ισχυριζόταν ενόσω βρισκόταν στην πλάνη ότι επρόκειτο για την γλώσσα του Αδάμ, για την γλώσσα που μιλούσαν οι πρωτόπλαστοι στον Παράδεισο. Βέβαια όταν επέστρεψε από την πλάνη του απαλλάχτηκε και από το πνεύμα της υπερηφάνειας που τον παρουσίαζε σαν Άγιο και από την γλώσσα του Αδάμ. 

Ελέχθη σωστά ότι στον Ρωμαιοκαθολικισμό υπάρχει ένας Πάπας ενώ στον Προτεσταντικό χώρο αναρίθμητοι Πάπες. Ο άλφα ή ο βήτα Προτεστάντης προσεγγίζει την Αγία Γραφή με τις δικές του ανθρώπινες δυνάμεις, την κατανοεί διαφορετικά από κάποιους άλλους Προτεστάντες και καταλήγει στο να συμπήξει καινούργια θρησκευτική ομάδα. 

Δεν είναι δύσκολο να αποκτηθούν και κάποιοι οπαδοί. Έτσι δίπλα στους λεγόμενους Χριστάδελφους εμφανίζονται οι Πλυμούθιοι Αδελφοί, αυτοί όπως νομίζουν ανακάλυψαν την αρχέγονη Εκκλησία της Καινής Διαθήκης και ζουν σύμφωνα με το πνεύμα της πρωτοχριστιανικής Εκκλησίας. 
Τα ίδια λέει και ο καθηρημένος κληρικός Στυλιανός Χαραλαμπάκης που ίδρυσε την ομάδα Ορθόδοξος Αναμόρφωσις, σήμερα την ονομάζει Αρχέγονη Ορθόδοξη Εκκλησία και δίπλα σε αυτούς ξεπροβάλλει η Ελευθέρα Ευαγγελική Εκκλησία.

 Ένας διαπρεπής διδάσκαλος της ομάδος αυτής, ο Κ. Μεταλληνός, δίδασκε την βλάσφημη διδασκαλία ότι ο Χριστός όταν ενανθρώπισε μέχρι την ανάστασή του στερήθηκε την Θεϊκή του φύση και έπαψε να είναι Παντοδύναμος, Παντογνώστης και πανταχού παρών.

Η έλλειψη αποστολικής διαδοχής, αποστολικής παραδόσεως, η απουσία εκκλησιαστικής αυθεντίας δημιουργούν στον Προτεσταντικό χώρο προϋποθέσεις για συνεχείς κατατμήσεις, για την συνεχή δημιουργία νέων ομολογιών και παραφυάδων. Το σύνθημα του Λουθήρου, του πατριάρχου των Προτεσταντών, sola scriptura, μόνο η Αγία Γραφή, άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου, μέσα στον Χριστιανικό κόσμο.  

Έρχεται ένας Προτεστάντης που ανήκει σε κάποια συγκεκριμένη Προτεσταντική ομάδα και λέει ότι η τάδε περικοπή κατανοήθηκε λανθασμένα, αποσπά δέκα είκοσι οπαδούς από αυτήν την ομάδα, προσθέτει και άλλους δέκα είκοσι από αλλού και φτιάχνει δική του εκκλησία, εκκλησία ιδιωτικού δικαίου, ας είναι καλά ο Λούθηρος και το σύνθημα sola scriptura, μόνο η Γραφή. Σε συζητήσεις μεταξύ Μουσουλμάνων και Χριστιανών οι Μουσουλμάνοι κατηγορούν τους Χριστιανούς ότι είναι διασπασμένοι σε πολυάριθμες ομάδες, ας είναι καλά ο Λούθηρος. 

Σε πολλές Προτεσταντικές ομάδες η Αγία Γραφή προσεγγίζεται με καθαρά ορθολογιστικά εφόδια, υπάρχει η ιδέα ότι η καλή γνώση της Εβραϊκής και Ελληνικής γλώσσας, των γλωσσών δηλαδή που γράφτηκε πρωτότυπα η Βίβλος, η χρησιμοποίηση κάποιων σπουδαίων λεξικών αυτών των δύο γλωσσών, η εφαρμογή των κοινών ερμηνευτικών νόμων, αρκούν για την σωστή ερμηνεία της Αγίας Γραφής.

Αλλά η ερμηνείας της Αγίας Γραφής δεν μοιάζει με την ερμηνεία που γίνεται στον Όμηρο ή στον Πλάτωνα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με θεόπνευστο κείμενο γραμμένο με Θεϊκή σοφία και γεμάτο από κρυμμένα μυστήρια.Η ανθρώπινη σοφία κινείται σε κατώτερο επίπεδο και δεν μπορεί να εξετάσει και να κατανοήσει κείμενα γραμμένα με ειδική επενέργεια της Θεϊκής σοφίας, κείμενα που τοποθετούνται σε ανώτερη σφαίρα όπου δεν φτάνει το βεληνεκές του ανθρώπινου μυαλού. Ένας που ζει, ας το υποθέσουμε, σε κόσμο επίπεδο δισδιάστατο όπου έχουμε μήκος και πλάτος, δεν είναι σε θέση να κατανοήσει εκείνον που ζει σε κόσμο τριών διαστάσεων όπου έχουμε μήκος και πλάτος και ύψος. 

Έτσι και οι Προτεστάντες ορθολογιστές αδυνατούν να κατανοήσουν την Αγία Γραφή διότι στον χώρο της Αγίας Γραφή υπάρχει η παρουσία του Θεϊκού στοιχείου και αυτό για να κατανοηθεί χρειάζεται ανθρώπινος νους καθοδηγούμενος από Θεϊκό φωτισμό, με τέτοιο θεοκατασκεύαστο τηλεσκόπιο εξιχνιάζεται αυτός ο ουρανός. 

Υπάρχουν στην Γραφή κείμενα που ερμηνεύονται αλληγορικά, υπάρχουν άλλα που δέχονται την κατά γράμμα μετάφραση, ποια ανθρώπινη σοφία θα καθορίσει ποια ανήκουν στην πρώτη και ποια στην δεύτερη κατηγορία της κατά γράμμα ερμηνείας; 

Αν αφεθούν τα πράγματα στην δικαιοδοσία του ανθρώπινου παράγοντα μπορεί να υποστηριχθεί η άποψη ότι όλα είναι αλληγορικά, σε τι μπορεί να βοηθήσει σε αυτό το ζήτημα η καλή γνώση της Εβραϊκής ή της Ελληνικής γλώσσης ή τα σπουδαία λεξικά;

Μαρτυρία Δ. Σ.: «Συνάντησα τόν γέροντα Παΐσιο γιά πρώτη φορά πρίν ἀπό περίπου 35 χρόνια, μαζί μέ τό φίλο μου Κ. Κ. Ἦταν μετά τίς ἐξετάσεις γιά τό Πανεπιστήμιο. Εἴπαμε νά ξεκουραστοῦμε μέ μιά ἐπίσκεψη στό Ἅγιον Ὄρος. Ἕνα ἀπόγευμα, ξεκινήσαμε ἀπό τό Κουτλουμούσι γιά τό Κελλί τοῦ Γέροντα μέσα στήν καταπράσινη φύση. Ὁ πορτάρης τοῦ Μοναστηριοῦ μᾶς εἶπε ὅτι δύσκολα θά τόν δοῦμε, γιατί τέτοια ὥρα ὁ Γέροντας ἀναπαύεται. Συναντήσαμε καί κάποιον ἀκόμη στό δρόμο κι αὐτός εἶχε τήν ἴδια ἄποψη, ὅτι ἡ ὥρα πού διαλέξαμε δέν ἦταν καί ἡ καλύτερη γιά νά δοῦμε τόν γέροντα Παΐσιο. Φτάσαμε στό Κελλί του καί πράγματι δέν ὑπῆρχε ψυχή καί ἡ πόρτα τῆς αὐλῆς κλειστή. Τραβήξαμε τό σχοινί πού χτυποῦσε ἕνα καμπανάκι–κουδούνι στό Κελλί καί ὤ! μέ ἔκπληξη φάνηκε ὁ Γέροντας ἀπό πάνω, μέ τό γλυκό χαμόγελο καί μᾶς ἄνοιξε.

»Καθήσαμε στήν αὐλή στά κούτσουρα καί ὁ Γέροντας ἔφερε ἕνα κουτί μέ λουκούμια καί μᾶς κέρασε. Μᾶς μίλησε γιά λίγο, ἀστειεύτηκε μαζί μας κι ἐμεῖς τόν ρωτήσαμε κάτι, ἀπό αὐτά τά πολλά πού
ἀκούγονταν γι᾽ αὐτόν.
― Γέροντα, εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἔρχεται ἕνα φίδι καί σοῦ κάνει παρέα;
― Μιά ψωρόγατα ἔρχεται πεινασμένη, γιατί θέλει φαΐ, εἶπε ὁ Γέροντας μέ πολύ χαμόγελο.
»Κι ἀφοῦ εἶδε πώς δέν εἴχαμε σκοπό νά φύγουμε, μᾶς πρόσφερε ἕνα–δύο λουκούμια ἀκόμη, λέγοντας πώς δέν ἔχουμε ζάχαρο, καί στή συνέχεια μᾶς λέει:
― Ἄντε τώρα. Καί καταλάβαμε πώς ἦρθε ἡ ὥρα νά τόν ἀφήσουμε, μιά καί εἶχε σίγουρα πολύ πιό σοβαρά πράγματα νά κάνη.

Ξανασυνάντησα τόν Γέροντα μετά ἀπό μερικά χρόνια πάλι στό Κελλί του, μέ ἄλλους τρεῖς φίλους καί μιά φορά στή Δάφνη, ἐνῶ περίμενε νά πάρη τό καραβάκι γιά τήν Οὐρανούπολη.
»Τά χρόνια πέρασαν, ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ ἦταν ἄφθονη πάντα, ἔστω κι ἄν δέν τό καταλάβαινα, γνώρισα τήν Ζ. Τ., κάναμε οἰκογένεια καί ἔχουμε δύο κόρες.
«Ἤξερα ὅτι ὁ γέροντας Παΐσιος ἔμενε στό Μοναστήρι τῆς Σουρωτῆς ὅταν ἔβγαινε καί τελικά ἐκεῖ κοιμήθηκε καί ἐκεῖ εἶναι ὁ τάφος του. Δέν πήγαμε ποτέ ὅλα αὐτά τά χρόνια στήν Σουρωτή, ἄν καί ἀπέχει εἴκοσι λεπτά ἀπό τό σπίτι μας.

»Μετά τό Φλεβάρη τοῦ 2012, ἡ Ζ. ἄρχισε νά ἔχη κάποια περίεργα συμπτώματα πού τήν ἀνησύχησαν. Βγῆκαν καί δύο–τρία ἐξογκώματα στό δέρμα. Ἐξετάσεις, γιατροί κι ἄλλες ἐξετάσεις κι ἄλλοι γιατροί. Ὅλα φυσιολογικά. Τελικά πήγαμε στόν χειρουργό, γιά νά βγοῦν τά περίεργα ἐξογκώματα. Ὁ χειρουργός εἶναι καθησυχαστικός, “99% δέν εἶναι τίποτα”, ἀλλά μετά τήν μικροεπέμβαση, μᾶλλον ἄλλαξε γνώμη καί εἶπε “θά δοῦμε τήν βιοψία”.
»Περιμένοντας τά ἀποτελέσματα τῆς βιοψίας, χρειάστηκε νά κάνη καί ἡ μικρή μας Α., δέκα χρονῶν τότε, ἐγχείρηση σκωληκοειδίτιδος, ὁπότε χρειάστηκε καί ἡ Ζ. νά μείνη δύο βράδια μαζί της στήν Κλινική. Δυστυχῶς, τά συμπτώματα ἦταν ὅλο καί πιό ἔντονα καί καταλάβαινε ὅτι κάτι δέν πάει καλά. Ἐγώ, ἤρεμος καί σίγουρος μέ τίς μέχρι τότε διαβεβαιώσεις καί γιατί τό κακό εἶναι μακρυά ἀπό μᾶς καί δέν μπορεῖ νά μᾶς πλησιάση.

»Ζητώντας πληροφορίες γιά τά ἀποτελέσματα τῆς βιοψίας ἀπό τό τηλέφωνο, τό ἐργαστήριο μέ παρέπεμπε στόν χειρουργό καί ὁ χειρουργός δέν μοῦ ἔλεγε. Ἐδῶ, ἄρχισα νά καταλαβαίνω πώς κάτι γίνεται, ἀλλά πάντα αἰσιόδοξος. Μέ τά πολλά, ἀφοῦ παρακάλεσα τόν χειρουργό νά μοῦ πῆ ἀπό τό τηλέφωνο τί γίνεται, μοῦ εἶπε, ἀφοῦ τόν διαβεβαίωσα ὅτι δέν θά πῶ τίποτα στή Ζ. καί θά τῆς τό πῆ ὁ ἴδιος, ἀφοῦ τῆς ἐξηγήση τήν περίπτωση. Λέμφωμα– Β κύτταρα, ἦταν ἡ διάγνωση.
»Τό βράδυ, ὡς σύγχρονος ἄνθρωπος, καί ἐνῶ ἡ Ζ. ἦταν στήν Κλινική μέ τήν μικρή, κατέφυγα στόν σύγχρονο παντογνώστη τό Internet – Google. Βλέποντας τί εἶναι αὐτή ἡ μορφή καρκίνου, Λέμφωμα – Β κύτταρα, ἄρχισε νά φεύγη ἡ γῆ κάτω ἀπό τά πόδια μου. Ξαφνικά, ὅλα μοιάζουν νά καταρρέουν, τό αὔριο δέν ἔχει πιά νόημα ἤ καλύτερα τίποτα δέν ἔχει πιά νόημα.

»Στίς ἑπόμενες δύο–τρεῖς μέρες πού ἦταν Σαββατοκύριακο, προσπάθησα νά βρῶ τί πρέπει νά κάνουμε, ρωτώντας φίλους πού εἶχαν περάσει κάποια ἀντίστοιχη ψυχρολουσία. Δείξαμε τά ἀποτελέσματα σέ φίλο, καλό ὀγκολόγο, καί μέ ἠρεμία μᾶς παρέπεμψε στήν εἰδική αἱματολογική Κλινική στό νοσοκομεῖο “Παπανικολάου”.
»Ἔστειλα ἐπίσης τά ἀποτελέσματα σέ φίλη γιατρό στήν Ἀμερική, καί ἡ ἀπάντηση ἦταν ὅτι εἶναι πολύ ἐπιθετική μορφή, πρέπει νά ἀρχίση χημειοθεραπεῖες χτές, ὄχι αὔριο, καί αὐτή ἡ ἐπιθετικότητα μπορεῖ νά θεραπευθῆ. Τελικά, κλείστηκε ἕνα ραντεβοῦ σέ ἐξειδικευμένη Κλινική τοῦ νοσοκομείου “Παπανικολάου” γιά τήν ἐρχόμενη Δευτέρα.

»Τώρα πιά ἡ Ζ. ἤξερε τί εἶχε καί ὅτι ἔπρεπε νά ἀκολουθήση χημειοθεραπεία. Μοῦ ζήτησε τήν Κυριακή τό ἀπόγευμα νά πᾶμε στό Μοναστήρι τῆς Σουρωτῆς νά προσκυνήση τόν γέροντα Παΐσιο. Ὅλα αὐτά τά χρόνια δέν εἴχαμε πάει ποτέ. Ὅπως πάντα, ὑπῆρχε οὐρά τῶν ἀνθρώπων πού περίμεναν νά προσκυνήσουν στόν τάφο τοῦ Γέροντα. Μπήκαμε στήν σειρά μέ εὐλάβεια καί ἡ Ζ. ἔσκυψε καί προσκύνησε κι ἔμεινε γιά λίγο ἀκουμπώντας τό κεφάλι της στό μάρμαρο μέ τό ποίημα.
»Σηκώθηκε καί μέ δάκρυα στά μάτια μοῦ λέει: “Ἀνασαίνει, ἀκούγεται, ὁ τάφος ἔχει ζωή· πήγαινε νά δῆς κι ἐσύ”. Πῆγα καί προσκύνησα κι ἐγώ, φυσικά καί δέν ἄκουσα τίποτα ἀπό τόν τάφο.
»Πήγαμε πρός τόν ναό τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου, καί ἀφοῦ ἠρέμησε ἡ Ζ., τήν ρώτησα τί ἔγινε. “Ἦταν σάν μιά γλυκιά ζεστή πνοή, πού πῆρε ἀπό τά σωθικά μου τόν τρόμο, ἕνα χέρι πῆρε ἀπό τό στῆθος μου ὅλη τήν ἀναταραχή, ἠρέμησα καί μιά φωνή, μοῦ εἶπε: ‘Ἄντε τώρα, πήγαινε’. Ἀμέσως ἦρθε στό μυαλό μου ἡ εἰκόνα, ὅπως τότε πού μᾶς “ἔδιωξε” μέ τό πιό γλυκό τρόπο ἀπό τήν αὐλή του λέγοντας: “Ἄντε τώρα”…

»Ἡ Ζ. ἔνοιωθε μιά ἀπέραντη γαλήνη καί χαρά γιά ὅλους γύρω της, ἐνῶ ἔνοιωθε τήν χάρη νά τήν πλημμυρίζη. Ἀπό τότε ἡ Ζ. ἠρέμησε καί ἴσως καί τά συμπτώματα νά ὑποχώρησαν. Τήν Δευτέρα πήγαμε στό ραντεβοῦ στό Νοσοκομεῖο. Ἡ γιατρός ἐξήγησε στή Ζ. τί ἔχει καί τί ἔπρεπε νά κάνη. Τί παρενέργειες μπορεῖ νά ἔχη κ.λ.π.
»Πρίν νά ξεκινήση ὅμως τίς θεραπεῖες, θά πρέπη νά γίνη μία ἀξονική, γιά νά δοῦμε ποῦ ἀλλοῦ ὑπάρχουν “ἑστίες” μέσα στό σῶμα καί μιά ἐπιβεβαίωση ἀπό τό ἐργαστήριο τοῦ Νοσοκομείου τῶν ἀποτελεσμάτων τῆς πρώτης βιοψίας.

Ἡ δεύτερη βιοψία συμφώνησε μέ τήν πρώτη καί ἐπιβεβαίωσε ὅτι εἶναι πράγματι. Ἡ Ζ. ἔκανε τήν ἀξονική καί περιμέναμε τά ἀποτελέσματα. Πήγαμε μαζί νά τά πάρουμε ἕνα ἀπόγευμα μέ τό αὐτοκίνητο.
»Μοῦ ζήτησε νά μπῶ νά πάρω ἐγώ τά ἀποτελέσματα, γιατί δέν μποροῦσε νά περιμένη. Ζήτησα τά ἀποτελέσματα ἀπό τήν ὑποδοχή – reception, θά ἔπρεπε νά ἦταν ἕτοιμα.
»Ἔψαξε ἡ κοπέλλα, δέν τά βρῆκε, ρώτησε χαμηλόφωνα κάτι στήν ἄλλη κοπέλλα, κάτι ψιθύρισαν καί μοῦ εἶπαν, “ποιός εἶστε, ἡ γιατρός τά ἔχει καί θέλει νά σᾶς δῆ”.

»Τό σκηνικό τό ἔχω ξαναδεῖ καί στήν βιοψία καί στόν χειρουργό, ὅλοι θέλουν νά σοῦ τό ποῦν μέ κάθε σοβαρότητα γιά νά τό καταλάβης καλά. Πῆγα, λοιπόν, στό γραφεῖο τῆς γιατροῦ πού θά ἐξέταζε τήν ἀξονική καί θά ἔγραφε τήν γνωμάτευση.
― Θά ἤθελα νά πάρω τά ἀποτελέσματα τῆς Ζ.Τ., εἶπα.
― Ἄ, μάλιστα, λέει ἡ γιατρός. Πεῖτε μου, σᾶς παρακαλῶ, τί συμπτώματα ἔχει, γιατί κάνατε ἀξονική;
Ἄρχισε νά ἀνεβαίνη τό αἷμα μου στό κεφάλι, τί γίνεται πάλι, τί θέλει νά μάθη;
― Βλέπω, μοῦ λέει, ἔχετε διάγνωση καί παραπεμπτικό ἀπό τό νοσοκομεῖο “Παπανικολάου”, ἡ Κλινική εἶναι κέντρο ἀναφορᾶς γι᾽ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τίς παθήσεις, ἀλλά …

Δέν ἄντεξα ἄλλο.
― Γιατρέ, πεῖτε μου σᾶς παρακαλῶ, τί εἴδατε στήν ἐξέταση, ἤ ἔχει παντοῦ ἤ δέν βρήκατε τίποτα. Γιατί
μέ ρωτᾶτε;
― Ναί, μοῦ λέει, προσπάθησα καί ἐξέτασα μέ μεγάλη προσοχή τήν ἀξονική, ἀλλά δέν φαίνεται τίποτα.
― Σᾶς παρακαλῶ, νά τήν φωνάξω ἀπό τό αὐτοκίνητο νά τῆς τό πῆτε ἡ ἴδια.
»Ἡ Ζ. ἐξήγησε στήν γιατρό τό ἱστορικό καί ἐκείνη τῆς εἶπε, “μακάρι ὅλοι οἱ ἀσθενεῖς μου νά εἶχαν τέτοια ἀποτελέσματα”. Αὐτό ἦταν καί ἡ ἐπιβεβαίωση πώς ὁ Γέροντας ἔδωσε τή λύση.

»Δείξαμε τά ἀποτελέσματα καί σέ ὀγκολόγο φίλο καλό καί τό βρῆκε πολύ περίεργο νά μήν ὑπάρχη τίποτα.
»Τελικά ἡ Ζ. ἀκολούθησε τήν χημειοθεραπεία, ὅπως ζήτησαν οἱ θεράποντες· κανείς γιατρός ἄλλωστε δέν θά ἔπαιρνε εὐθύνη νά πῆ ὅτι δέν χρειάζεται θεραπεία, ἔχοντας διπλά ἐπιβεβαιωμένη βιοψία ὅτι πρόκειται γιά τέτοιο καρκίνο πού χαρακτηρίζεται πολύ ἐπιθετικός.
»Ἔχουν περάσει ἤδη τρία χρόνια ἀπό τότε καί ἡ Ζ. εἶναι καλά. Μόνο πού ἡ ζωή μας πιά δέν εἶναι ἴδια. Ὁ γέροντας Παΐσιος εἶναι πιά μαζί μας. Ὁ κόσμος εἶναι πιό ὄμορφος γύρω μας. Ἡ εὐλογία μᾶς λούζει, ἀρκεῖ νά τό ζητήσουμε.
»Ὅπως λέει κι ὁ φίλος μας ὁ Κώστας, “ἄν σέ σφραγίση τό θαῦμα, δέν μπορεῖς νά γυρίσης πίσω”. Ξέρεις πιά, ὅτι οἱ αἰσθήσεις δέν εἶναι μόνο πέντε, ἀλλά ὅλα μποροῦν νά γίνουν μέ πίστη.

»Ἔγραψα αὐτά πού ζήσαμε, γιά νά τά μοιραστῶ μέ αὐτούς πού μπορεῖ καί νά καταλάβουν κάτι τέτοιο. Δέν θέλω νά πείσω κάποιον νά πιστέψη. Δέν εἶναι κἄν ἡ ἀξονική ἐξέταση ἀπόδειξη τοῦ θαύματος. Μπορεῖ καί νά ἔχη συμβεῖ καί σέ ἄλλους. Ἐγώ ξέρω ὅτι ὁ γέροντας Παΐσιος μίλησε στή Ζ. καί τῆς πῆρε τό πρόβλημα, γιατί ἔτσι μᾶς μιλοῦσε ὅταν τόν συναντούσαμε στό Κελλί του. Γιατί ἔτσι ἔδινε κουράγιο καί λύσεις στούς ἀνθρώπους πού τοῦ ζητοῦσαν τήν βοήθειά του».

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη (Μέρος Α', Μέρος Β')

∆ὲν ὑπάρχει µεγαλειωδέστερος συνδυασµὸς τῆς προσευχῆς µὲ τὴν παιδεία. Ἐφ’ ὅσον παιδεία σηµαίνει συνειδητὴ προσπάθεια, γιὰ νὰ καταστεῖ ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνο, ποὺ ὀφείλει νὰ εἶναι, «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁµοίωσιν Θεοῦ» καὶ προσευχὴ εἶναι ἡ λογικὴ ἐπικοινωνία τοῦ ψυχοσωµατικοῦ ὄντος, δηλαδὴ τοῦ ἀνθρώπου µὲ τὸν ∆ηµιουργό Του, καθίσταται κατανοητὸν ὅτι ὑφίσταται οὐσιώδης σχέση καὶ στενὸς σύνδεσµος µεταξὺ παιδείας καὶ προσευχῆς.

Ἐν προκειµένῳ ὑπάρχει µία ἀλληλοπεριχώρηση. Ὁ δεχόµενος τὴν παιδεία ταυτόχρονα δέχεται καὶ τὴ φιλοθεΐα. «Ὁ τοίνυν τῷ ὄντι φιλόσοφος, καὶ φιλόθεος ἂν εἰκότως καλοῖτο» (Θεοδωρή- του Κύρου, PG 151:2c).

Ὡστόσο συχνὰ νοµίζουµε ὅτι µπορεῖ νὰ σταθεῖ ἀπὸ µόνη της ἡ γνώση χωρὶς τὴν πίστη. Ἀλλ’ ἡ ψυχὴ δὲν ἱκανοποιεῖται µονοδιάστατα. Ἀναζητεῖ τὸ «πλήρωµα τοῦ Θεοῦ» (Ἐφεσ. 3:20), ἄλλως ἡ ξηρὴ γνώση φέρει ἀλλοτρίωση αὐτοῦ τούτου τοῦ ἤθους τοῦ ἀνθρώπου. Συνελόντ' εἰπεῖν παιδεία καὶ προσευχὴ ὅ,τι τὸ ἄριστον. Ἐὰν συνεπῶς, τὴν πολιτιστικὴ παιδεία ἑνὸς λαοῦ τὴν κατεργάζεται ἡ ἀληθὴς παιδεία, τότε τὸ σκεπτικὸ γιὰ µία ἐκπαιδευτικὴ κοινότητα χωρὶς τὴν προσευχὴ προφανῶς δὲν κινεῖται στὴ σωστὴ κατεύθυνση. Ἀλλ’ οἱ Ἕλληνες γνωρίζουν, ἔχουν παιδεία. Γι’ αὐτὸ ἰσχύει: «µὴ µέταιρε ὅρια αἰώνια ἅ ἔθεντο οἱ πατέρες σου» (Παροιµ. 22:28).

Πηγή: (Ορθόδοξος Τύπος, 08/07/2016), Ακτίνες

(Ματθ. 5:3-12)

Α’. «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστιν η βασιλεία των ουρανών».

Η λέξις μακάριος χρησιμοποιείται συχνά στην Αγία Γραφή και σημαίνει τον αθάνατο, άφθαρτο και γενικά τον ευδαίμονα στην μέλλουσα ζωή.

Κατά τον θείο Χρυσόστομο «πτωχοί τω πνεύματι» λέγονται οι ταπεινόφρονες και σεμνοί. Είναι εκείνοι οι οποίοι για την αγάπη του Χριστού πούλησαν τα υπάρχοντά τους, σήκωσαν τον σταυρό τους και ακολούθησαν τον Χριστό· και μετά την κατόρθωση των αρετών, έχουν άκρα ταπείνωση και λογαριάζουν τον εαυτό τους κατώτερο από όλους τους άλλους.

«Πτωχοί τω πνεύματι» είναι αυτοί που νομίζουν τα του κόσμου μηδέν και ταπεινώνουν τον εαυτό τους. Μακάριος γενικά είναι κάθε άνθρωπος που ταπεινώνεται και είναι πτωχός από κακίες και πλούσιος σε αρετές.

Β’. «Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται».

Ο μακαρισμός αυτός διδάσκει, πρώτον, ότι είναι μακάριοι εκείνοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί που, ενθυμούμενοι τα προηγούμενα αμαρτήματά τους, λυπούνται και συντρίβονται στην καρδιά, διότι παρόργισαν τον Θεό και τον πλησίον, και εκζητούν τον Κύριο τον Θεό τους. Όσοι όμως κλαίνε για τον θάνατο συγγενών και φίλων ή επειδή τιμωρούνται γιά κακουργίες ή φυλακίζονται ή ζημιώνονται, δεν μετέχουν αυτού του μακαρισμού.

Δεύτερον· μακάριοι είναι όσοι εκζητούν τον Θεό με την κατάνυξη και τα δάκρυα που χύνουν για τα αμαρτήματα του πλησίον, παρακαλώντας τον Θεό να δώσει σε αυτούς μετάνοια, ώστε, αφού γνωρίσουν την αλήθεια, να επιστρέψουν, όπως είναι οι άπιστοι, οι αιρετικοί, αλλά και οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί που βρίσκονται σε θανάσιμα αμαρτήματα και επιμένουν σε αυτά.

Τρίτον, ο μακαρισμός αυτός εννοεί αυτούς που πάσχουν και καταδιώκονται για το όνομα του Χριστού και της Εκκλησίας Του.

Γ’. «Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην».

Ο μακαρισμός αυτός διδάσκει, πρώτον, την αρετή της πραότητας, μετριοφροσύνης και υπακοής, την οποία οφείλουμε στον Θεό, στην Εκκλησία του Χριστού και στους πνευματικούς μας πατέρες, μιμούμενοι τον πράο και ταπεινό στην καρδιά Κύριό μας Ιησού Χριστό. Η υποταγή και το σέβας μας προς τους Αρχιερείς, Ιερείς και μεγαλυτέρους μας αναφέρονται στον ίδιο τον Χριστό. Αν όμως είναι αιρετικοί, τότε θα πειθαρχούμε στον Θεό και μόνο.

Δεύτερον, ο μακαρισμός αυτός μας διδάσκει, ότι είναι μακάριοι εκείνοι που δεν πειράζουν κανέναν άνθρωπο, ούτε προσβάλλουν την τιμή του άλλου, ούτε υβρίζουν, κατακρίνουν και καταλαλούν, αλλά είναι πράοι και ταπεινοί και κατηγορούν τους εαυτούς τους.

Ακόμη πραείς είναι όσοι έχουν την αυτομεμψία, και όσοι δεν κρατούν καμία έχθρα σε εκείνους που τούς έσφαλαν, αλλά νικούν με το αγαθό το κακό.

Δ’. «Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται».

Ο μακαρισμός αυτός διδάσκει ότι όλοι οι άνθρωποι, και μάλιστα οι καθήμενοι στα δικαστήρια, πρέπει να διψούν, δηλαδή με ζήλο και θερμή μεγάλη επιθυμία να θέλουν και να πράττουν την δικαιοσύνη, χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν τους το συμφέρον τους, τον ισχυρό της ημέρας, την φιλία, την συγγένεια εναντίον της συνείδησής τους, αλλά αντιπροσωπεύοντας τον Θεό να υπερασπίζονται τους αδύνατους, τις χήρες, τα ορφανά. Όλοι δε οι άνθρωποι πρέπει να διψούν την δικαιοσύνη και να μην επιθυμούν την ζημία του άλλου. Και τότε διψούν την δικαιοσύνη, όταν καθένας δεν πράττει σε άλλον ό,τι αυτός μισεί και δεν θέλει άλλος σε αυτόν να πράξει.

Ε’. «Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται».

Ο μακαρισμός αυτός διδάσκει τα έργα της ελεημοσύνης, από τα οποία άλλα αναφέρονται στο σώμα και άλλα στην ψυχή.

Το να τρέφει κάποιος αυτούς που πεινούν και να ντύνει τους γυμνούς και να βοηθά αυτούς που πάσχουν, αυτό πρέπει να γίνεται με πολλή αγάπη και συμπάθεια και όχι προς επίδειξη. Ακόμη να γίνεται από τους δικούς μας κόπους και όχι από αδικίες. Η ελεημοσύνη δε, έχει μεγαλύτερη αξία στον Θεό όταν γίνεται σε πρόσωπα που ήταν πρώτα εύπορα και τώρα περιήλθαν σε πτωχεία και δυσκολεύονται να επαιτούν, παρά σε πρόσωπα που περιφέρονται παντού έχοντας ως εμπόριο την επαιτεία.

Αυτού του μακαρισμού αξιώνονται και όσοι έχουν ελεήμονα, συμπαθή και φιλόπτωχη καρδιά, για λόγους όμως πτωχείας δεν μπορούν να βοηθήσουν τους πτωχούς.

ΣΤ’. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται».

Ο μακαρισμός αυτός μας διδάσκει ότι όποιος θέλει να δει τον Θεό, πρέπει να είναι καθαρός κατά την καρδιά, πρώτον από τα σαρκικά αμαρτήματα, η αποχή των οποίων προξενεί την σωφροσύνη· δεύτερον από τους ακάθαρτους λογισμούς, επειδή πολλές φορές ο άνθρωπος πορνεύει και φονεύει και κλέβει και αμαρτάνει με την συγκατάθεση της ψυχής του· και τρίτον να φυλάγεται ο άνθρωπος καθαρός από τα αμαρτήματα. Διότι ο Θεός με τούς καθαρούς και ταπεινούς συγκοινωνεί.

Ζ’. «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται».

Ο Χριστός ονομάστηκε ειρήνη (Εφεσ. 2:14), διότι είναι ο μόνος Ειρηνοποιός, που συμφιλίωσε τον άνθρωπο με τον Θεό. Όσοι, λοιπόν, τον Χριστό μιμούμενοι, προσπαθούν να συμφιλιώνουν τους διαμαχομένους αδελφούς τους και να αποσοβούν από ανάμεσά τους τον σκανδαλοποιό διάβολο, αυτοί θα ονομαστούν υιοί Θεού.

Η’. «Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστιν η βασιλεία των ουρανών».

Ο μακαρισμός αυτός διδάσκει ότι πρέπει να αγαπούμε την δικαιοσύνη. Η κατόρθωση όλων των αρετών καλείται δικαιοσύνη. Το σύνολο των αρετών καλείται δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη δε και αυτοδικαιοσύνη είναι το Ευαγγέλιο του Χριστού. Καθε καταδιωκόμενος υπέρ μιας των εντολών του Χριστού ή διότι λέει την αλήθεια ή διότι υπερασπίζεται τους καταπιεζομένους, αυτός θα εισέλθει στην βασιλεία των ουρανών. Τέτοιοι υπήρξαν οι Μάρτυρες, οι Ομολογητές, οι διδάσκαλοι της Εκκλησίας, οι κήρυκες του Ευαγγελίου.

Θ’. «Μακάριοί εστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ’ υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού».

Ο μακαρισμός αυτός μας διδάσκει ότι για την αγάπη του Θεού πρέπει να υπομείνουμε ονειδισμούς, διωγμούς, συκοφαντίες και ότι πρέπει τότε να χαιρόμαστε, επειδή ο μισθός μας θα είναι πολύς στον ουρανό.

Του μακαρισμού αυτού αξιώθηκαν οι θείοι Απόστολοι, οι άγιοι Μάρτυρες και Ομολογητές και όσοι για την Ορθόδοξη πίστη έπαθαν και πάσχουν.

Πηγή: (Από το περιοδικό «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου» 2, Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σελ. 27.), Η άλλη όψη