Μια εν κρυπτώ ενέργεια «κοινωνίας» με τους ουνίτες του Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου προβληματίζει έντονα. Με επίσημη προσωπική επιστολή του ευχαρίστησε τον επικεφαλής των ουνιτών της Ουκρανίας Σβιάτοσλαβ (Σέβτσουκ) «για την υποστήριξη του προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο για την διοργάνωση της Συνόδου στην Κρήτη»! Η επιστολή δεν δόθηκε στη δημοσιότητα από το Φανάρι. 

Αποκαλύφθηκε από τους ουνίτες της Ουκρανίας και δόθηκε στα διεθνή ΜΜΕ από την κρατική  Υπηρεσία  Θρησκευτικών Ειδήσεων της Ουκρανίας (RISU). Πρέπει να είναι η πρώτη φορά, που επισήμως από Ορθόδοξο Πρωθιεράρχη αναγνωρίζεται η οντότητα της ουνίας.

Η Εκκλησία της Ελλάδος έως και σήμερα δεν αναγνωρίζει την εκκλησιαστική  οντότητα των ουνιτών. Επίσης  έως τώρα στους διαλόγους δεν γίνονται δεκτοί οι ουνίτες, με το ισχυρό επιχείρημα ότι η παρουσία τους δεν συμβάλλει στην επιτυχία του διαλόγου με τους ρωμαιοκαθολικούς....Πρόκειται για πολύ σοβαρό κανονικό ολίσθημα του κ. Βαρθολομαίου. Ευγένειες και εγκάρδιες ευχαριστίες στον επικεφαλής του «δουρείου ίππου» του Βατικανού στην Ουκρανία και  σε άλλες χώρες και γενικά σχέσεις με τους ουνίτες - διώκτες της Ορθοδοξίας δεν επιτρέπονται. Η επιστολή υποστήριξης του κ. Σβιάτοσλαβ στη Σύνοδο της Κρήτης θάπρεπε να σταλεί πίσω από τον κ. Βαρθολομαίο, ως απαράδεκτη. Τουλάχιστον να θεωρηθεί ως μηδέποτε ληφθείσα. Αυτή θα ήταν μια σύμφωνη με την Ορθόδοξη Παράδοση  και αξιοπρεπής στάση Ορθοδόξου πρωθιεράρχου...

Δυστυχώς το Φανάρι, ερήμην του πιστού λαού, ενεργεί βήματα προς την ένωση  – διάβαζε υποταγή –  με τους παπικούς. Είναι χαρακτηριστικό της φαναριώτικης άποψης για την «ένωση» το κείμενο του Βορειοαμερικανικού Ορθοδόξου – Καθολικού Συμβουλίου, με τίτλο «Βήματα προς την κατεύθυνση μιας επανενωμένης Εκκλησίας: Σχέδιο για μια Ορθόδοξη – Καθολική θεώρηση περί του μέλλοντος». Το Συμβούλιο συνεδρίασε στο Georgetown University, Washington DC, στις 2 Οκτωβρίου 2010, και το κείμενο δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του USCCB (Συμβούλιο των Καθολικών Επισκόπων των Ηνωμένων Πολιτειών). Στο κείμενο και στο 7^α σημείο αναφέρεται ότι ο Επίσκοπος της Ρώμης, μετά την «ένωση», θα είναι «από αρχαίο έθιμο» ο «πρώτος» των επισκόπων όλου του κόσμου και των περιφερειακών πατριαρχών και τα «πρεσβεία τιμής» του δεν θα είναι τιμητικό προβάδισμα, αλλά πραγματική εξουσία, δια της οποίας θα μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις καθοριστικές για την Εκκλησία. Προφανώς  όλα αυτά σύμφωνα με τις αποφάσεις της Α΄ Βατικανής Συνόδου, το 1870, μετά την οποία τα περί «αλαθήτου» του Πάπα αποτελούν δόγμα των Λατίνων...

Και εδώ το Βατικανό ρίπτει στους Ορθοδόξους το δέλεαρ, που έριψε παλαιότερα και έπιασε στους μονοφυσίτες της Μέσης Ανατολής. Λέγει ότι αν οι Ορθόδοξοι επίσκοποι αναγνωρίσουν το Πρωτείο του Πάπα και την απόλυτη εξάρτησή τους από το Βατικανό θα μπορούν να αναφέρονται σ’ αυτόν όπως σήμερα στους Πατριάρχες και στους Προκαθημένους των τοπικών τους Ορθοδόξων Εκκλησιών... Η Ιστορία αποδεικνύει πως με τη ριζωμένη επί αιώνες στο Βατικανό αιρετική κοσμική συνείδηση, όταν οι Ορθόδοξοι επίσκοποι αποδεχθούν την υποταγή τους στον Πάπα, τότε θα τους επιβάλει τη θέλησή του και θα τους μετατρέψει από υπεύθυνους για το ποίμνιο τους και για όλη την Εκκλησία Επισκόπους, σε βικαρίους του, σε άβουλα και πειθήνια δηλαδή όργανά του.

Αυτά βεβαίως δεν θα συμβούν, γιατί χάρη στον πιστό κλήρο και λαό δεν θα επιτύχουν οι μεθοδεύσεις του Βατικανού, όπως δεν επέτυχαν όλες οι προηγούμενες, που άρχισαν τον 13^ο αιώνα, με τη Σύνοδο της Λιόν το 1274, και συνεχίστηκαν έκτοτε με αδιάλειπτο και έντονα επιθετικό τρόπο όλους αυτούς τους αιώνες, έως και σήμερα, με τη συνδρομή, δυστυχώς, Ελλήνων Ορθοδόξων Αυτοκρατόρων, Πατριαρχών και άλλων υψηλοβάθμων κληρικών και λαϊκών. 

Εκτός από τους Λατίνους επισκόπους των ΗΠΑ το παπικό μοναστήρι του Bose έχει αναλάβει την ευθύνη της προώθησης της «κοινωνίας» με τους Ορθοδόξους. Φέτος και από τις 7 έως και τις 10 Σεπτεμβρίου διοργανώνει συνέδριο με θέμα «Μαρτύριο και κοινωνία». Πρόκειται για το 24^ο Συνέδριο της εν λόγω Μονής για την «Ορθόδοξη Πνευματικότητα». Όπως παρουσιάζεται στο φετινό πρόγραμμα το συνέδριο διεξάγεται «σε συνεργασία με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες».  Στο συνέδριο φέτος συμμετέχει ο Πατριάρχης Αντιοχείας κ. Ιωάννης. Θα μιλήσει με θέμα «Μαρτύρων αίμα, σπόρος κοινωνίας». Θα ακολουθήσει η ομιλία του Αρχιεπισκόπου Τελμησσού Ιώβ, με θέμα «Η μαρτυρία και η διακονία κοινωνίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου» και άλλων Ορθοδόξων κληρικών και λαϊκών.

Το κέρδος για τους ρωμαιοκαθολικούς από τα συνέδρια του Bose είναι αφενός μεν οι οικουμενιστές Ορθόδοξοι να αισθάνονται οικεία, αφετέρου δε οι μη οικουμενιστές να γνωρίσουν μια «με κατανόηση και χωρίς αυταρχισμό και απολυτότητα» όψη ανθρώπων του Βατικανού... Φυσικά κανένα κέρδος δεν έχει η Ορθοδοξία. Ουδείς ρωμαιοκαθολικός όλα αυτά τα χρόνια έχει εμφανώς επηρεαστεί, ακόμη και από σημαντικές εισηγήσεις σημαντικών ορθοδόξων θεολόγων. Αντίθετα, ο οικουμενισμός προωθήθηκε στους ορθοδόξους...

Σημειώνεται ότι κλειδί για την ένωση – υποταγή των Ορθοδόξων είναι η «κοινωνία» με τους παπικούς, που είναι το θέμα του συνεδρίου. Η πορεία αυτής της κοινωνίας  φτάνει έως και το κοινό ποτήριο της Θείας Κοινωνίας... Η στρατηγική επιδίωξη του Βατικανού είναι παράλληλα με την προώθηση του Πρωτείου του Πάπα, να πείσει τους Ορθοδόξους πιστούς ότι τίποτε δεν τους χωρίζει από τους ρωμαιοκαθολικούς και επομένως είναι σε πορεία πλήρους κοινωνίας.... Αυτή η μεθοδευμένη πορεία είναι προφανής στα μηνύματα προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη των Παπών Βενεδίκτου και Φραγκίσκου. Με την ευκαιρία της θρονικής εορτής του Φαναρίου ο πρώτος σημειώνει  «την αυξανόμενη κοινωνία και την πνευματική προσέγγιση των δύο Εκκλησιών» (26/11/2008) και ο δεύτερος την μεταξύ των δύο Εκκλησιών «βαθιά κοινωνία πίστεως και χάριτος» (30/11/2015)... Ο Κύριος να μας λυπηθεί, να μας ελεήσει και να μας προφυλάξει από την κυριαρχία της κακοδοξίας...

Πηγή: Θρησκευτικά

Παλαιότερα στα ορυχεία έπαιρναν καναρίνια για να προειδοποιούν τους μεταλλωρύχους για διαρροή επικίνδυνων αερίων. Μόλις το πουλί έδειχνε σημάδια ταραχής όλοι γνώριζαν πως κάτι δεν πάει καλά. Η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται η ίδια εντός ορυχείου, μέσα στη δίνη της οικονομικής και μεταναστευτικής κρίσης. Στο πλαίσιο αυτό, για πρώτη φορά, ζητήθηκε η εφαρμογή του αντιρατσιστικού νόμου που είχε ψηφισθεί το 2014 κατά ενός Έλληνα πολίτη, που έχει μάλιστα θεσμική θέση.

Η κυβέρνηση συνασπισμού Τσίπρα – Καμμένου ζήτησε από τον εισαγγελέα Χίου την άσκηση δίωξης κατά του μητροπολίτη Χίου, Μάρκου Βασιλάκη, ο οποίος τόλμησε να πει πως οι μετανάστες που πλημμυρίζουν το νησί είναι λαθρομετανάτες και όχι πρόσφυγες από την Συρία.

Η Χίος είναι το πέμπτο μεγαλύτερο ελληνικό νησί και απέχει μόλις 3,5 ν.μ. από την Τουρκία. Έτσι είναι πολύ εύκολη η πρόσβαση σε αυτό προσφύγων και μεταναστών από την Τουρκία. Η Χίος έχει επίσης δεχτεί μεγάλο βάρος από τις μεταναστευτικές ροές. Ήδη υπάρχουν στο νησί πάνω από 3.000 μετανάστες και αναμένονται και άλλοι.

Φαίνεται πως η κυβέρνηση πιστεύει πως η λύση στο μεταναστευτικό πρόβλημα είναι η άσκηση δίωξης στον μητροπολίτη Χίου, για «ρατσιστικό μίσος», παραβιάζοντας το συνταγματικό δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου. Ο γραμματέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Κώστας Παπαϊωάννου ζήτησε την άσκηση δίωξης στο μητροπολίτη.

Είναι όμως ο μητροπολίτης Μάρκος φανατικός χριστιανός ή μήπως νεοναζί; Μήπως επέλεξε να κλείσει τις πόρτες των εκκλησιών σε πρόσφυγες και μετανάστες; Προσπάθησε μήπως να στρέψει τους κατοίκους του νησιού εναντίων αυτών; Κάθε άλλο. Ο μητροπολίτης Μάρκος είναι κάτοχος διδακτορικού τίτλου. Από την αρχή δεν της μεταναστευτικής κρίσης άνοιξε όλες τις εκκλησίες του νησιού για να φιλοξενηθούν πρόσφυγες και λαθρομετανάστες. Κάθε διαθέσιμος χώρος διατέθηκε για τη φροντίδα αυτών.

Ο ίδιος αγωνίστηκε για την συγκέντρωση τροφίμων, ενδυμάτων και υποδημάτων διαθέτοντάς τα σε πρόσφυγες και παράνομους μετανάστες. Το έργο του μιλά μόνο του για αυτόν. Αν δε ο μητροπολίτης ήταν τόσο άθλιος γιατί ο Αλέξης Τσίπρας συναντήθηκε μαζί του τον Νοέμβριο του 2015 για να συζητήσει το μεταναστευτικό και δεν εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του;

Τότε γιατί ο επίσκοπος Μάρκος προκάλεσε την οργή της κυβέρνησης ώστε αυτή να του επιτεθεί με τέτοιον τρόπο; Ο Μάρκος είπε την αλήθεια. Είπε ότι όσοι έρχονται στην Ελλάδα είναι παράνομοι μετανάστες και όχι πρόσφυγες. Είναι ψέμα αυτό;

Όπως αναφέρει το Λιμενικό Σώμα, στην περίοδο Ιουλίου Αυγούστου 2016, από τα 1.950 άτομα που εισήλθαν παράνομα στην Ελλάδα από την Τουρκία, μόλις 500 ήταν πρόσφυγες από την Συρία και όλα τα υπόλοιπα ήταν λαθρομετανάστες. Το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής επίσης παραδέχεται ότι το 50-70% των εισερχομένων στην Ελλάδα ατόμων είναι παράνομοι μετανάστες προερχόμενοι από 77 χώρες!

Αν είναι «ρατσιστικό έγκλημα» ένας πολίτης να εκφράζει με ακρίβεια τα ποσοστά προσφύγων και μεταναστών που εισέρχονται στη χώρα, τι άλλο θα επακολουθήσει; Μήπως η «Αστυνομία της Σκέψης»; Ο πραγματικός λόγος για τη δίωξη του μητροπολίτη Μάρκου φαίνεται πως είναι ο φόβος της κυβέρνησης για κατάρρευση της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας για το μεταναστευτικό και η συνεπακόλουθη «πλημμύρα» ανθρώπων τους επόμενους μήνες.

Η κυβέρνηση, σύμφωνα με στελέχη της αντιπολίτευσης, δεν μπορεί να ελέγξει τη λαθρομετανάστευση και έτσι προτιμά να επιβάλει απαγορεύσεις και να περιορίζει την ελευθερία του λόγου σε όποιον αντιδρά. Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι αριστερή και η επίσημη ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ προκρίνει τα ανοιχτά σύνορα.

Εκκλησιαστικοί κύκλοι πιστεύουν επίσης, πως η κυβέρνηση στοχοποιεί την Εκκλησία σε μια προσπάθεια υπονόμευσης των χριστιανικών θεμελίων της ελληνικής κοινωνίας και το πέρασμα σε μια «μη χριστιανική εποχή». Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα χριστιανοφοβικό.

Όταν λοιπόν ένας ιεράρχης με προσφορά στους πρόσφυγες και τους μετανάστες διώκεται κατ’ αυτόν τον τρόπο η Εκκλησία θα πρέπει να αναρωτιέται για τις πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης στο μεταναστευτικό. Αν ο μητροπολίτης Μάρκος είναι το καναρίνι της ελευθερίας του λόγου, τότε οι διώξεις ανθρώπων που έχουν άποψη διαφορετική του ΣΥΡΙΖΑ στο μεταναστευτικό θα συνεχιστούν.

Αν όμως η κυβέρνηση θεωρεί πως με τις διώξεις θα τρομοκρατήσει όποιον αντιτίθεται σφάλει. Η κυβέρνηση μπορεί να τρομοκρατήσει τον μητροπολίτη Χίου στιγματίζοντάς τον ως ρατσιστή. Υποχρεώθηκε μάλιστα να διευκρινίσει πως για αυτόν όλοι οι άνθρωποι αποτελούν εικόνα του Θεού και πως το μόνο που εξέφρασε ήταν η νομική διαφορά μεταξύ πρόσφυγα και μετανάστη.

Ωστόσο, η κυβέρνηση δεν μπορεί να τρομάξει την οργισμένη πλειοψηφία των Ελλήνων. Σε μια χώρα που υποφέρει επτά χρόνια από την οικονομική κρίση και που κάθε δήμος οφείλει να φροντίσει 1.000 μετανάστες, είτε το θέλει είτε όχι, σε μια χώρα που βλέπει τους μετανάστες να συγκρούονται μεταξύ τους, με τους Έλληνες πολίτες και την αστυνομία, σε μια χώρα που παρουσιάστηκαν 61 κρούσματα ελονοσίας και 12 Δήμοι τέθηκαν σε καραντίνα λόγω του μεταναστευτικού και όπου οι πωλήσεις όπλων αυξάνονται καθημερινά, το τελευταίο που χρειάζεται είναι η κατάργηση των συνταγματικών δικαιωμάτων των πολιτών.

Η βία και η κοινωνική αναταραχή θα είναι το επόμενο στάδιο του ελληνικού δράματος το οποίο θα έχει κακό τέλος. Στην Ελλάδα, το «ορυχείο» της ευρωζώνης, το καναρίνι φαίνεται πως πέθανε.

Εάν αυτό σηματοδοτεί την απαρχή της κατάργησης θεμελιωδών συνταγματικών δικαιωμάτων όπως η ελευθερία του λόγου θα είχε ως συνέπεια την εγκαθίδρυση στην Ελλάδα μιας «τουρκικού τύπου δημοκρατίας», όπως αυτής του Ερντογάν, ο οποίος μετατρέπει τη χώρα του σε ισλαμικό χαλιφάτο.

Αυτό θα ήταν πολύ θλιβερό να συμβεί στην Ελλάδα, τη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία.

Πηγή: Defence-point.gr

Ἡ 1η Σεπτεμβρίου, ἡ ἀρχὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, ἀποτελεῖ τὴν ἀρχὴ τῆς Ἰνδίκτου. Ἡ Ἰνδικτιὼν εἶναι ἔνας γενικότερος τρόπος μετρήσεως τοῦ χρόνου ἀνὰ δεκαπενταετίες μὲ ἀφετηρία τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ, περίπου ἀπὸ τὸ ἔτος 3 π.Χ. Ἀρχικὰ ὑπῆρχε ἡ Αὐτοκρατορικὴ Ἴνδικτος, ἢ Καισαρικὴ Ἰνδικτιών, ποὺ μᾶλλον εἰσήχθη ἀπὸ τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο. Ἐκαλεῖτο ἐπιπλέον Κωνσταντινική, ἢ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἢ Ἑλληνική. Παράλληλα ὑπῆρχε καὶ ἡ Παπικὴ Ἰνδικτιών.

Στην πολιτικο-οικονομική διελκυστίνδα των τελευταίων ημερών σχετικά με εκκρεμή στη Δικαιοσύνη υπόθεση (ΕΛΣΤΑΤ) σειρά εξωθεσμικής παρέμβασης είχε και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία μεταξύ άλλων απαίτησε, κατά τρόπο ανεπίτρεπτο, «από τις ελληνικές αρχές να αντιμετωπίσουν ενεργά και δημόσια την εσφαλμένη εντύπωση» της παραποίησης των ελληνικών στατιστικών στοιχείων, αλλά και «να προστατεύσουν την ΕΛΣΤΑΤ και το προσωπικό της από παρόμοιους αβάσιμους ισχυρισμούς».

ΕΝΩΣΗ
ΔΙΚΑΣΤΩΝ  &  ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΩΝ
ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
ΚΤΙΡΙΟ 6 –ΓΡΑΦΕΙΟ 210
ΤΗΛ: 210 88 27 380-  FAX 210 88 41 529
Τ.Κ. 101. 71
e- mail: endikeis@otenet.gr

Αθήνα, 30/08/2016

Αρ. Πρωτ.: 307

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΑΝΕΠΙΤΡΕΠΤΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΣΤΑΤ

Στην πολιτικο-οικονομική διελκυστίνδα των τελευταίων ημερών σχετικά με εκκρεμή στη Δικαιοσύνη υπόθεση (ΕΛΣΤΑΤ) σειρά εξωθεσμικής παρέμβασης είχε και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία μεταξύ άλλων απαίτησε, κατά τρόπο ανεπίτρεπτο, «από τις ελληνικές αρχές να αντιμετωπίσουν ενεργά και δημόσια την εσφαλμένη εντύπωση» της παραποίησης των ελληνικών στατιστικών στοιχείων, αλλά και «να προστατεύσουν την ΕΛΣΤΑΤ και το προσωπικό της από παρόμοιους αβάσιμους ισχυρισμούς».

Οι ως άνω τοποθετήσεις δεν θα επηρεάσουν, όπως είναι φυσικό, τους Δικαστικούς Λειτουργούς, που θα επιληφθούν της προαναφερόμενης υπόθεσης, οι οποίοι με αμεροληψία και νηφαλιότητα θα αποφασίσουν έχοντας ως μοναδικό κριτήριο το Σύνταγμα, τους νόμους και προπαντός τη συνείδησή τους.

Η επίκληση ωστόσο της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και των Λειτουργών της από πολιτικούς-πολιτικά κόμματα δεν μπορεί να γίνεται κατά περίπτωση. Θα πρέπει επιτέλους να γίνει αντιληπτό ότι οι αναίτιοι και πολλαπλοί τραυματισμοί του κύρους της Δικαιοσύνης από αλλοδαπά και ημεδαπά κέντρα εξουσίας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη συστηματική αμφισβήτησή της με ό,τι αυτό συνεπάγεται για ένα κράτος δικαίου.

Από το Γραφείο Τύπου

Πηγή: Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων

Ἡ ὀνομαζόμενη «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος» τῆς Ὀρθοδοξίας συνεκλήθη καὶ συνεδρίασε στὴν Κρήτη τὴν ἑβδομάδα τῆς Πεντηκοστῆς (18-26 Ἰουνίου 2016).

Δύο μῆνες μετά, κρίνοντας μὲ νηφαλιότητα τὸ ὅλο ἐγχείρημα, μποροῦμε νὰ καταλήξουμε στὶς ἑξῆς παρατηρήσεις γιὰ τὴν ἀμφιλεγόμενη «Σύνοδο»:

1. ΗΤΑΝ ΣΥΝΟΔΟΣ;

Ἕνα πρῶτο ἐρώτημα ἀφορᾶ στὴν ἴ­δια τὴ φύση τῆς Συνόδου: Ἦταν πράγματι Σύνοδος; Τὸ ἐρώτημα εἶναι καίριο. Διότι κατὰ τὴ σύγκλησή της καὶ τὶς ἐργασίες της, μὲ τὴν καθιέρωση νὰ ψηφίζουν μόνο οἱ Προκαθήμενοι καταλύθηκε οὐσιαστικὰ ἡ ἔννοια τῆς συνοδικότητας. Ἦταν περισσότερο, ὅπως παρετήρησε ὁ Ἐπίσκοπος τῆς ἐπισκοπῆς Μπάτσκας τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας Εἰρηναῖος (Μπούλοβιτς), μιὰ «Σύναξις Προκαθημένων», ἡ ὁποία μάλιστα «ἐνεργεῖ ἐμπράκτως ὡς συλλογικός τις πάπας».

Τὴν προβληματικότητα τὴν ἀναγνώρισαν καὶ ἔνθερμοι ὑποστηρικτὲς τῆς «Συνόδου». Ἔτσι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας στὴν ὁμιλία του κατὰ τὴν ἐναρκτήρια συνεδρίαση τῆς «Συνόδου», ἀπαντώντας στοὺς ἐπικριτές της, εἶπε ὅτι αὐτὴ ἀποτελεῖ «ἰδιαιτερότητα... δὲν εἶναι ἕνα ἀκριβὲς ἀντίγραφο τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων... εἶναι κάτι ἰδιαίτερο».

Πιὸ ξεκάθαρα ὁ καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης κ. Χρυ­σόστομος Σταμούλης, ἀναφερόμενος στὶς καινοτομίες της, τὴ λεγόμενη «ἀρχὴ τῆς ὁμοφωνίας» καὶ τὴν καθιέρωση τῆς «μίας ψήφου ἀνὰ Ἐκκλησία», εἶπε πρὶν τὴ σύγκλησή της τὰ ἑξῆς: «Ὄντως, ἡ συγκεκριμένη διαδικασία εἶναι ἀμάρτυρη ἐντὸς τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας. Ὄντως φαίνεται νὰ ἀγνοεῖται τὸ ἱστορικὸ κεκτημένο ποὺ θέλει τὸν κάθε ἐπίσκοπο νὰ ἔχει μία ψῆφο. Ὄντως φαίνεται νὰ ἀντικαθίσταται ὁ ἐπίσκοπος ἀπὸ τὸν πρῶτο καὶ νὰ ὑποχωρεῖ ἡ ἰδιαιτερότητα τοῦ προσώπου γιὰ χάρη τοῦ καθόλου τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας. Νὰ χάνεται στ᾿ ἀλήθεια ‘‘ἡ ἑνότητα ἐν τῇ ποικιλίᾳ’’. Ἢ, ἀκόμη πιὸ σκληρά, ἡ υἱοθέτηση τῆς μίας ψήφου νὰ ἀποτελεῖ τὸν "θρίαμβο τοῦ ἀτομοκεντρικοῦ τύπου τῶν ‘‘συμβάσεων’’". Καὶ δὲν χωράει καμία ἀμφιβολία πὼς σὲ ὅ­λα τὰ παραπάνω θὰ μπορούσαμε νὰ προσθέσουμε καὶ ἄλλα. Νὰ ποῦμε γιὰ παράδειγμα ὅτι μὲ τὴν ἀποδοχὴ τῆς ὁμοφωνίας, ἀλλὰ καὶ τῆς μίας ψήφου ἡτ­τᾶται ἡ Ἐκκλησιολογία τῆς συνοδικότητας, βιάζεται ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ περιθωριοποιεῖται ἡ ἴδια ἡ ζωή».

Ὁ κ. Σταμούλης ὅμως σωστὰ ἐπισημαίνει καὶ ἕνα ἀκόμη σημεῖο ἐξίσου προβληματικό: Τὸ ὅτι ἡ «Σύνοδος», ἔτσι ὅπως προετοιμάστηκε, ἦταν ἀποκομμένη ἀπὸ τὸν λαό. Εἶπε: «Ἐὰν διαπιστώνεται, λοιπόν, ἕνα ἔλλειμμα, αὐτὸ βρίσκεται στὴν ἐνημέρωση τῆς βάσης, στὴν ἐνημέρωση τῶν λαϊκῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν κληρικῶν, τόσο τῶν δύο πρώτων βαθμίδων, ὅσο καὶ τῶν ἐπισκόπων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Φαίνεται ἔτσι νὰ λησμονεῖται ἢ νὰ παραθεωρεῖται πὼς ‘‘ἡ Σύνοδος δὲν συνέρχεται γιὰ τὸν ἑαυτό της· συνέρχεται γιὰ ὅλο τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, γιὰ ὅλο τὸν κόσμο’’, καθὼς "“εἶναι ἐκ τοῦ σώματος”, “ἐν τῷ σώματι”, “διὰ τὸ σῶμα”". Ὡς ἐκ τούτου, οἱ ἐνστάσεις οἱ ὁποῖες καὶ ἐδῶ διατυπώθηκαν ἀπὸ μέλη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας δὲν εἶναι χωρὶς ἔρεισμα». [Βλ. Χρυσόστομου Σταμούλη, «Ἡ λειτουργία τῆς ὁμοφωνίας καὶ ἡ ποιητικὴ τῆς ἑνότητας». Εἰσήγηση στὸ Συνέδριο «Πρὸς τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο» (3-5 Δεκεμβρίου 2015)].

Ἂν λοιπὸν ἡ «Σύνοδος» εἶναι ἀποκομμένη ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἂν ἀποτελεῖ ἁπλὴ σύμβαση ἀτομοκεντρικοῦ τύπου, ἂν καταστρέφει τὴν Ἐκκλησιολογία τῆς συνοδικότητας, ἂν βιάζει τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ περιθωριοποιεῖ τὴ ζωή, μποροῦμε νὰ τὴ θεωροῦμε πραγματικὴ Σύνοδο;

2. ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΛΗ;

Ἂς ἔρθουμε σὲ ἕνα ἄλλο ἐρώτημα. Ἡ «Σύνοδος» ὀνομάστηκε Μεγάλη. Ἦ­ταν ὅμως; Βέβαια ἔτσι συγκλήθηκε, ἀλλὰ δὲν κατάφερε νὰ γίνει πραγματικὰ Μεγάλη, διότι κατ᾿ αὐτὴν ἡ Ὀρθοδοξία ἐμφανίστηκε διχασμένη. Ὁ διχασμὸς ἔγινε φανερὸς πρωτίστως κατὰ τὴ σύγ­κλησή της, ὁπότε τέσσερις ἀπὸ τὶς δεκατέσσερις Ἐκκλησίες ἀρνήθηκαν νὰ μετάσχουν. Ἔγινε ὅμως φανερὸς καὶ κατὰ τὶς συνεδριάσεις της, ὅπου καὶ σὲ ἄλλα, κυρίως ὅμως στὸ σημαντικότερο θέμα της, αὐτὸ τῆς σχέσεως τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸν ὑπόλοιπο Χριστιανικὸ κόσμο, ἐκδηλώθηκαν ἔντονες ἀντιδράσεις καὶ πολλοὶ ἐπίσκοποι ἀρνήθηκαν νὰ ὑπογράψουν τὸ τελικὸ κείμενο.

Ἡ ἀδυναμία τῆς Συνόδου νὰ παρουσιάσει ἑνωμένη τὴν Ὀρθοδοξία ἑρμηνεύεται ἀπὸ πολλοὺς ὅτι προέρχεται ἀπὸ τὰ εἰς βάρος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐξυφαινόμενα σχέδια ἐπεκτάσεως τῆς ἐξουσίας τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, ποὺ κατατρύχεται, ὡς γνωστό, ἀπὸ τὸ ἀντιπαραδοσιακὸ σύνδρομο τῆς «Τρίτης Ρώμης», ὅπως ἀρέσκεται νὰ αὐτοαποκαλεῖται.

Ἀκόμη ὅμως κι ἂν γίνει δεκτὸ ὅτι σκοπιμότητες γεωπολιτικῶν παιχνιδιῶν ἐξουσίας ὤθησαν τὶς τέσσερις Ἐκκλησίες νὰ ἀπόσχουν – κάτι ποὺ οἱ ἴδιες ἀρνοῦνται κατηγορηματικά –, αὐτὴ ἡ ἀπουσία στερεῖ ἀπὸ τὴ «Σύνοδο» τὴν προσωνυμία «Μεγάλη» καὶ τὸν πανορθόδοξο χαρακτήρα. Μάλιστα πολὺ περισσότερο ποὺ οἱ ἀποῦσες Ἐκκλησίες ποιμαίνουν πάνω ἀπὸ τὸ μισὸ Ὀρθόδοξο ποίμνιο τῆς γῆς.

Τοὺς πραγματικοὺς βέβαια λόγους τῆς ἀπουσίας τῶν τεσσάρων Ἐκκλησιῶν τοὺς γνωρίζει καὶ θὰ τοὺς κρίνει ὁ Θεός. Θεολογικῶς ὅμως ὀφείλουμε κάτω ἀπὸ τὰ ἐπιφαινόμενα νὰ δοῦμε τὴν ἀλήθεια.

Καὶ ἐν προκειμένῳ ἡ ἁπλὴ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ «Σύνοδος» δὲν εἶχε πανορθόδοξο χαρακτήρα, κι αὐτὸ καθιστᾶ τὶς ὅποιες ἀποφάσεις της περιορισμένης ἐμβέλειας καὶ σημασίας.

3. ΗΤΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ;

Τὸ σημαντικότερο βέβαια ἐρώτημα εἶναι τὸ ἂν ἡ «Σύνοδος» ἦταν Ὀρθόδοξη. Καίριο πράγματι ἐρώτημα, δεδομένου ὅτι κεντρικότατη ἐπιδίωξη σ᾿ αὐτὴ τὴ «Σύνοδο» ὑπῆρξε ἡ προσπάθεια κάποιων νὰ περιορίσουν τὴν αὐτοσυνειδησία τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ περιορισμὸς αὐτὸς θὰ γινόταν μὲ τὴν ἔγκριση τῆς προτάσεως νὰ ἀναγνωριστοῦν ὡς Ἐκκλησίες οἱ ἑτερόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες, δηλαδὴ οἱ μονοφυσιτίζουσες ὁμάδες τῆς Ἀνατολῆς καὶ οἱ αἱρετικὲς ἐκτροπὲς τῆς Δύσεως: ὁ Παπισμὸς καὶ ὁ Προτεσταν­τισμός.

Ἡ ἀναγνώριση ἀπορρίφθηκε, χάρη κυ­­ρίως στὴ σθεναρὴ ἀντίσταση τῆς Ἐκ­κλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἡ τελικὴ ἀπόφαση μὲ τροπολογία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλ­λάδος, προϊὸν συμβιβασμοῦ τῶν ἀν­τίθετων ἀντιλήψεων, δὲν δέχεται ὕ­παρξη ἄλλων Ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ μόνο «ἀ­ποδέχεται τὴν ἱστορικὴν ὀνομασίαν τῶν μὴ εὑρισκομένων ἐν κοινωνίᾳ μετ’ αὐτῆς ἄλλων ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ Ὁμολογιῶν».

Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀ­θηνῶν κ. Ἱερώνυμος, παρουσιάζοντας τὴ συμβιβαστικὴ πρόταση δήλωσε τὰ ἑξῆς: «Μὲ τὴν τροπολογία αὐτὴ πετυχαίνουμε μία Συνοδικὴ ἀπόφαση, ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία περιορίζει τὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν σχέσεων πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους ὄχι στὴν ὕπαρξη, ἀλλὰ μόνο στὴν ἱστορικὴ ὀνομασία αὐτῶν ὡς ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκ­­κλησιῶν ἢ Ὁμολογιῶν. Οἱ ἐκκλησιολογικὲς συνέπειες τῆς ἀλλαγῆς αὐτῆς εἶναι αὐτονόητες. Ὄχι μόνο δὲν ἐπηρεάζουν ἀρνητικῶς μὲ ὁποιονδήποτε τρό­πο τὴ μακραίωνη Ὀρθόδοξη παράδοση, ἀλλ’ ἀντιθέτως προστατεύεται μὲ πολὺ σαφὴ τρόπο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκ­κλη­σιολογία».

Ἂν καὶ ἀπὸ πολλοὺς θεωρεῖται ἀπαράδεκτη ἀκόμη καὶ ἡ συμβιβαστικὴ αὐτὴ ἀπόφαση, ἐντούτοις παραμένει ἀναμφίβολο ὅτι ἡ σκληρὴ οἰκουμενιστικὴ πρόθεση νὰ ἀναγνωριστοῦν οἱ ἑτερόδοξες ὁμάδες ὡς ἐκκλησίες ἀποφεύχθηκε.

Βέβαια τὸ ὅλο κείμενο γιὰ τὴ σχέση τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸν ὑπόλοιπο Χριστιανικὸ κόσμο στὶς ἑπόμενες παραγράφους του εἶναι ὀρθοδόξως ἀπαράδεκτο. Ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα τῆς ἐκτροπῆς του εἶναι τὸ ὅτι γιὰ τοὺς διεξαγόμενους διαλόγους προβλέπει ὅτι «ἐν περιπτώσει ἀδυναμίας ὑπερβάσεως συγκεκριμένης τινὸς θεολογικῆς διαφορᾶς, ὁ θεολογικὸς διάλογος δύναται νὰ συνεχίζηται».

Ἔχουμε καὶ ἄλλοτε τονίσει ὅτι αὐτὸ εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνο, διότι ὁδηγεῖ σὲ ἀτέλειωτο διάλογο καὶ συνεπῶς σὲ ἕνωση στὴν πράξη, ὅπως καθόριζε ἡ τακτικὴ τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ὁ ὁποῖος ἔλεγε: «νὰ κλείσουμε τοὺς θεο­λόγους σὲ ἕνα νησὶ γιὰ νὰ συζητοῦν συνεχῶς καὶ ἐμεῖς νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὴν ἀγάπη».

Τὸ κείμενο ἀναμειγνύει τὴν Ὀρθόδοξη ἀλήθεια μὲ οἰκουμενιστικὲς ἀντιλήψεις καὶ ἐγκωμιαστικὲς ἀναφορὲς στὴ λεγόμενη «οἰκουμενικὴ κίνηση» καὶ τὸ «Παγ­κόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν». «Εἶναι ἄμικτον μεῖγμα τῶν καθαρῶς Ὀρθοδόξων θέσεων καὶ τῶν ‘‘οἰκουμενικοῦ’’ ἤθους καὶ ὕφους ὡραιολογιῶν» καὶ «εἶναι ἡ πρώτη καὶ κυρία αἰτία τῆς ἀρνήσεως τῶν τεσσάρων Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων νὰ συμμετάσχουν εἰς τὴν Σύνοδον» (Ἐπίσκοπος Μπάτσκας Εἰρηναῖος).

Τὰ ἴδια τόνισε σὲ σχετικὴ κριτική του ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος: «Τὸ ὅλο κείμενο εἶναι ἐλλειμματικὸ καὶ ἀντιφατικὸ ὡς πρὸς τὴν Ἐκκλησιολογία του, γιατὶ δὲν προσδιορίζει ποιὸς μετέχει καὶ ποιὸς δὲν μετέχει στὴν Ἐκκλησία, τί εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἀπεκόπησαν ἀπὸ τὴ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, καὶ ποιὰ εἶναι τὰ ὅρια μεταξὺ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ αἱρέσεως». Γι᾿ αὐτὸ τὸν λόγο ὁ ἴδιος ἀρνήθηκε νὰ τὸ ὑπογράψει.

Τὸ διάτρητο θεολογικῶς αὐτὸ κείμενο καὶ ἄλλοι πολλοὶ ἐπίσκοποι ἀρνήθηκαν νὰ τὸ ὑπογράψουν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὁδηγηθοῦμε στὸ ὑποτιμητικὸ τοῦ ἐπισκοπικοῦ κύρους ἀτόπημα νὰ ὑπογράφουν ἀ.α. (ἀντ᾿ αὐτῶν) οἱ Προκαθήμενοι τῶν Ἐκκλησιῶν τους, ἐνῶ οἱ ἐπίσκοποι αὐτοὶ ἦταν παρόντες καὶ ἠρνοῦντο νὰ ὑπογράψουν. Αὐτὴ ἦταν μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ θλιβερὲς στιγμὲς τῆς «Συνόδου».

Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι σὲ ὅλο τὸ φάσμα τῆς προετοιμασίας καὶ τῶν ἐργασιῶν τῆς «Συνόδου» ἐπικράτησε ἀπίστευτη σύγχυση. Δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ σύγχυση ἔνδειξη ἀπουσίας τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος;

4. Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ

Ἀπὸ τὴν ὅλη αὐτὴ ἱστορία προῆλθε καὶ μιὰ ἐπιτυχία: Ἡ ἀποτυχία πανορθόδοξης ἐπιβολῆς τῆς οἰκουμενιστικῆς τακτικῆς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Πρὶν τὴ «Σύνοδο», ἐκεῖνο ποὺ ἀποτελοῦσε καίρια ἐπιδίωξη πολλῶν ἦταν αὐτὴ ἡ ἐπιβολή. Οἱ οἰκουμενιστὲς λογάριαζαν πὼς θὰ πετύχαιναν νὰ ἐπιβάλουν στὴν Ὀρθοδοξία τὴν Ἀθηναγόρεια ἐκτροπὴ μὲ πανορθόδοξη συνοδικὴ ἀπόφαση. Τὸ εἶχαν βέβαιο καὶ μάλιστα ἀπειλοῦσαν μὲ ἀποβολὴ ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοὺς ἀντιτιθέμενους σ᾿ αὐτὸ πιστούς (Βλ. π.χ. ἄρθρο τοῦ καθηγητοῦ Πέτρου Βασιλειάδη στὸ «ΑΜΕΝ» μὲ τὸν τίτλο: «Ἡ διακονία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία»).

Ὅμως ἡ ἀπόφαση τῶν τεσσάρων Ἐκ­κλησιῶν νὰ μὴ μετάσχουν στὴ «Σύνοδο», ἡ ἀντίσταση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ ἡ ἄρνηση τόσων ἐπισκόπων νὰ ὑπογράψουν τὸ ἀπαράδεκτο ἄρθρο 6 κλόνισαν τὸ οἰκοδόμημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ματαίωσαν τὴν ἐπιχείρηση πανορθόδοξης ἐπιβολῆς του στὴν Ἐκκλησία.

Ἡ δεινὴ αὐτὴ ἦττα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι τὸ μεγαλύτερο κέρδος πού, ἂν καὶ ἀθέλητα, ἄφησε πίσω της ἡ «Σύνοδος».

5. ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΥΝΟΔΟΣ

Ἂν ἦταν Σύνοδος πραγματικὰ Ὀρθόδοξη, θὰ εἶχε ἀναπαύσει τὶς συνειδήσεις τῶν πιστῶν. Ἄλλα περιμέναμε οἱ πιστοὶ ἀπὸ τὴ «Μεγάλη Σύνοδο». Περιμέναμε νὰ ὁμολογήσει μὲ κρυστάλλινη διαύγεια τὴν Ὀρθόδοξη ἀλήθεια. Χωρὶς μισόλογα, ἀμφιλεγόμενες διατυπώσεις καὶ προσπάθεια πλάγιας νομιμοποιήσεως τῆς οἰκουμενιστικῆς πλάνης.

Περιμέναμε νὰ ὑποδείξει μὲ ἀληθι­νὴ «ἐν Χριστῷ» ἀγάπη στοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας πλανεμένους «Χριστιανοὺς» ὅτι ὁ μόνος ἀσφαλὴς δρόμος σωτηρίας εἶναι ἡ ἐπιστροφή τους στὴν Ὀρθοδοξία, τὴ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Περιμέναμε νὰ καταδικάσει τὶς φρικτὲς ἐκτροπὲς τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Νὰ χρησιμοποιήσει καὶ πάλι τὴν ἀτρόμητη καὶ ἀληθινὴ γλώσσα τῆς ἀπαντήσεως τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τοῦ ἔτους 1848 πρὸς τὸν Πάπα Πίο τὸν Θ΄. Νὰ ἐπαναλάβει τὴ λέξη: «ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ!», ποὺ ἐκεῖνοι οἱ μακάριοι μὲ πόνο καὶ γνήσια ἀγάπη εἶπαν γιὰ τὸ ἀντιχριστιανικὸ παπικὸ σύστημα.

Ἐμεῖς εὐγνωμονοῦμε τὸ Πανάγιο Πνεῦμα, ποὺ κυβερνάει τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀπέτρεψε τὴν ἐπιδιωκόμενη ἐπιβολὴ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὴν Ἐκκλησία. Γιὰ νὰ στηριχτοῦμε οἱ πιστοὶ στὴν πατροπαράδοτη ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ νὰ μένουμε ἀφοσιωμένοι σ᾿ αὐτὴν μέχρι θανάτου!

Πηγή: Ὁ Σωτήρ

«τούτ’ ἡ χώρα ποὺ ἀνεμίζει τοὺς ἀμέτρητους γραικύλους», Νίκος Καρούζος

Ὁ τελευταῖος γραικυλισμὸς ὡς νόσημα τῆς ἑλληνικῆς διανόησης ἀπορρέει ἀπὸ ἕνα παλαιὸ σύμπτωμα μειονεξίας ἀπέναντι στὴ Δύση, συνοδευόμενο μὲ αἴσθημα προκατάληψης κατὰ τοῦ Βυζαντίου, ἕνεκα παντελοῦς ἀγνοίας τῆς ἑλληνορθόδοξης θέασης τοῦ κόσμου. Τὸ νόσημα παρουσιάζει συγκεκριμένα παθολογικὰ φαινόμενα, ποὺ τὰ ἀποτυπώνει ὁλοκάθαρα ὁ Παπαδιαμάντης στὸ ἀτελὲς μυθιστόρημά του «Τὸ λάβαρον», καὶ προσβάλλει κυρίως τοὺς νεοέλληνες λογίους, διανοουμένους καὶ πολιτικούς. Ὡς ἰδεολογικὸ σύνδρομο ἐμφανίζεται γενικῶς ὡς κρίση ταυτότητας, ὡς ἀπόρριψη τῶν ἡμετέρων καὶ θαυμασμὸς τῶν ἀλλοτρίων, ἤγουν ὡς πλέγμα ἐθνικοῦ αἰσθήματος κατωτερότητας. Ὁ γραικυλισμὸς ἐμφανίζεται καὶ ὡς ὀξεῖα μορφὴ τῆς χρονίου νόσου τοῦ μιμητισμοῦ καὶ τῆς ξενομανίας, ἀκυρώνει τὸν πατριωτισμό, παραλύει τὸ ἐθνικὸ φρόνημα, καταργεῖ κάθε ἐθνικὴ θεωρία, συχνὰ ὁδηγεῖ τὰ θύματά του νὰ μεταβληθοῦν σὲ ἄτυπους ἐξωμότες. Ἐν ἄλλοις λόγοις βρίσκεται στὸν ἀντίποδα τοῦ σωβινισμοῦ.

Στὸ παπαδιαμαντικὸ κείμενο, πέρα ἀπὸ τὴν ἀπερίφραστη, γνωστὴ ρήση ποὺ περιέχεται στὸ προοίμιο τοῦ διηγήματος «Λαμπριάτικος ψάλτης» γιὰ τοὺς «γραικύλους τῆς σήμερον», εἶναι διάσπαρτες οἱ ἀντιδυτικές του ἀπόψεις, ὅπως θὰ δοῦμε, ὅμως, μόνον στὸ Κεφάλαιον Η΄ τοῦ «Λαβάρου» ἔχουμε μία ὁλοκληρωμένη περιγραφὴ ἑνὸς γραικύλου.

papadiamantis-1Δὲν εἴχανε κλείσει ἕξι χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Παπαδιαμάντης πρωτοδημοσίευσε διήγημα, τὸ ἑορταστικὸ χριστουγεννιάτικο «Τὸ Χριστόψωμο» στὴν ἐφημ. «Ἐφημερίς», 26 Δεκ. 1887, ἴσαμε τὴ δημοσίευση τοῦ «Λαμπριάτικου ψάλτη» στὴν ἐφημ. «Ἀκρόπολις», 27-31 Μαρτίου 1893. Εἰκοσιεφτὰ διηγήματα σὲ πεντέμισυ χρόνια, τὰ περισσότερα στὶς δύο παραπάνω ἐφημερίδες καὶ στὸ περιοδικὸ «Ἑστία», στὸ μεγαλύτερο μέρος τους μὲ ὑπόθεση συνδεδεμένη μὲ τὸ δωδεκαήμερο τῶν Χριστουγέννων ἢ τὸ Πάσχα, καὶ δημοσιευμένο τὶς μέρες τῶν γιορτῶν. Τὸ ἑορταστικὸ- θρησκευτικὸ-περιεχόμενο τῶν διηγημάτων ὡς ἐξωτερικὸ αἴτιο, κι ἡ ζήλια ὡς ἀφανὴς λόγος ἐπίκρισης, εἶχαν κάνει κάποιους κριτικοὺς νὰ δηλώσουν τὴ δυσφορία τους ἔναντι τοῦ Παπαδιαμάντη. Σ’ αὐτοὺς ἀπαντᾶ στὸν πρόλογό του ὁ κυρ-Ἀλέξανδρος, ἤπια, ἀλλὰ καὶ εἰρωνικά, καὶ μὲ ἀρκετὸ θυμὸ πρὸς τὸ τέλος. Μνημονεύει τὴ συγγραφική του πρόθεση, τὶς πηγὲς τῆς ἔμπνευσής του, τὸ ἀναγνωστικὸ ἐνδιαφέρον ποὺ παρουσιάζουν τὰ διηγήματά του, τὴν ἔλλειψη ἐπιζητημένης καὶ βεβιασμένης ὑπόθεσης ἢ πλοκῆς, τὴν ἄντληση τῆς θεματικῆς ἀπὸ τὴν πραγματικότητα χωρὶς κάτι τὸ ἀπίθανο, καί, τέλος, πὼς ἐργάζεται ὁ ἴδιος ὡς δημιουργός.

Ὁ Παπαδιαμάντης συνεχίζει ὑπογραμμίζοντας τὰ σημεῖα ποὺ ἐνοχλοῦν τοὺς ἐπικριτές του: ἡ θρησκευτικὴ ὑπόθεση τῶν ἔργων του, ἡ ἄποψή του περὶ συνεχείας τοῦ ἑλληνισμοῦ διὰ μέσου τοῦ ἑλληνικοῦ μεσαίωνα, ἡ ἀδιαφορία του γιὰ τὸν κακῶς νοούμενο ἐκπολιτισμὸ καὶ τὴν πρόοδο. Ἀλλὰ ἐκεῖ ποὺ ἐπιτίθεται λαῦρος ὁ Παπαδιαμάντης εἶναι στὰ συμπτώματα τοῦ γραικυλισμοῦ, ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὸν μιμητισμὸ καὶ τὴν ξενομανία.

Συχνὰ παρατηροῦμε στὸ παπαδιαμαντικὸ κείμενο ὅτι ὁ συγγραφέας ἔχει τὴν ἱκανότητα νὰ εἰσέρχεται στὴ νοοτροπία τοῦ ἄλλου ἢ τῶν ἄλλων καὶ νὰ ὁμιλεῖ μὲ τοὺς δικούς τους ὅρους. Αὐτὸ προσδίδει τὴ χαρακτηριστικὴ καὶ μὴ καταπιεστικὴ ἀντιρρητικὴ ἄνεση στὸ κείμενο καὶ ἐπιτρέπει στὸν Παπαδιαμάντη νὰ ἀποδεικνύει ἐνίοτε στοὺς ἄλλους ἀκόμη καὶ πῶς θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι «συνεπεῖς πρὸς ἑαυτούς».

Τί μιμοῦνται μετὰ μανίας οἱ γραικύλοι τῆς ἐποχῆς του; Τὴν ἀθεΐα καὶ τὸν κοσμοπολιτισμό. «Μὴ θρησκευτικὰ πρὸς Θεοῦ! Τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος δὲν εἶναι Βυζαντινοί, ἐννοήσατε; Οἱ σημερινοὶ Ἕλληνες εἶναι κατ’εὐθεῖαν διάδοχοι τῶν ἀρχαίων. Ἔπειτα ἐπολιτίσθησαν, ἐπροώδευσαν καὶ αὐτοὶ συμβαδίζουν μὲ ἄλλα ἔθνη». Ἡ εἰρωνικὴ αὐτὴ δήλωση τοῦ Παπαδιαμάντη στρέφεται γενικῶς κατὰ τοῦ πνεύματος τῶν καιρῶν, τὴν παραγνώριση καὶ περιφρόνηση τοῦ Βυζαντίου καὶ τῆς ὀρθόδοξης ἀντίληψης, πνεῦμα ἀκόμα κυρίαρχο παρὰ τὸ ὅτι εἶχε πρὸ ἐτῶν ἐκδοθεῖ ἡ «Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους» τοῦ Παπαρηγόπουλου. Ἀλλὰ τὸ 1866 εἶχε ἐκδοθεῖ «Ἡ Πάπισσα Ἰωάννα» τοῦ Ροΐδη καὶ τὸ 1877 «Ἰουλιανὸς ὁ παραβάτης» τοῦ Κλέωνος Ραγκαβῆ καὶ ἐνῷ ἔχει ὑποστηριχθεῖ ὅτι τὸν δεύτερο ὑπονοεῖ ὁ Παπαδιαμάντης, φρονῶ ὅτι κατὰ συμφυρμὸ καὶ τοὺς δύο ἔχει κατὰ νοῦν στὸ προοίμιο τοῦ διηγήματος «Λαμπριάτικος ψάλτης», ὅταν ἀναφέρει τὰ σχετικὰ πρὸς τὸν Ἰουλιανό, γράφοντας: «ὅταν συγγραφεὺς ἄλλος, καὶ ἄλλης περιωπῆς, δημοσιεύσας πρὸ ἐτῶν ἱστορικο – φανταστικὸν δράμα, ὅπου προέτασσε χυδαῖα ἀληθῶς προλεγόμενα, δὶ’ ὧν ὕβριζε βαναύσως τὴν θρησκείαν τῶν πατέρων του». Μόνον, ἐξάλλου, ὁ Ροΐδης, διακριτικὰ καὶ ἀσχολίαστα, εἰρωνεύτηκε καὶ τὸ αἴσθημα «εὐγνωμοσύνης πρὸς τὴν λυτρώσασαν ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ ξένου ζυγοῦ Ἐκκλησίαν, δι’ ἧς ἠλπίζομεν τάχιον ἢ βράδιον καὶ τὴν πραγματοποίησιν τῆς μεγάλης ἰδέας, τὴν ἀπελευθέρωσιν δηλαδὴ τῆς Ἠπείρου καὶ Θεσσαλίας».

Ὁ Παπαδιαμάντης, στὸ προοίμιό του, ἀπαντᾶ: «Δία νὰ δώσωμεν πέρας εἰς τὸ προοίμιον αὐτό, θὰ εἴπωμεν μὲ δύο λέξεις ὅτι: Τὸ σημερινὸν ἔθνος δὲν ἐπῆγε, δυστυχῶς, τόσον ἐμπρός, ὅσον λέγουν αὐτοί. Τὸ ἔθνος τὸ ἑλληνικόν, τὸ δοῦλον τουλάχιστον, εἶναι ἀκόμη πολὺ ὀπίσω, καὶ τὸ ἐλεύθερον δὲν δύναται νὰ τρέξη ἀρκετὰ ἐμπρός, χωρὶς τὸ ὅλον νὰ διασπαραχθῆ ὡς διασπαράσσεται, φεῦ! ἤδη. Ὁ τρέχων πρέ- πει νὰ περιμένη καὶ τὸν ἑπόμενον, ἐὰν θέλη νὰ τρέχη, ὁ ἐλεύθερος πρέπει νὰ βοηθῆ τὸν δεσμώτην ἢ νὰ τὸν ἀνακουφίζη. Ὅσον παρέρχεται ὁ χρόνος, τόσον τὸ ἐλεύθερον ἔθνος καθίσταται, οἶμοι! Ἀνικανώτερον, ὅπως δώση χεῖρα βοηθείας εἰς τὸ δοῦλον ἔθνος. Ἄγγλος ἢ Γερμανὸς ἢ Γάλλος δύναται νὰ εἶναι κοσμοπολίτης ἢ ἀναρχικὸς ἢ ἄθεος ἢ ὁτιδήποτε. Ἔκαμε τὸ πατριωτικὸν χρέος του, ἔκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἐπαγγέλεται χάριν πολυτελείας τὴν ἀπιστίαν καὶ τὴν ἀπαισιοδοξίαν. Ἀλλὰ Γραικύλος τῆς σήμερον ὅστις θέλη νὰ κάμη δημοσία τὸν ἄθεον ἢ τὸν κοσμοπολίτην, ὁμοιάζει μὲ νάνον ἀνορθούμενον ἐπ’ ἄκρων ὀνύχων καὶ τανυόμενον νὰ φθάση εἰς τὸ ὕψος καὶ φανῆ καὶ αὐτὸς γίγας. Τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος, τὸ δοῦλον, ἀλλ’ οὐδὲν ἧττον καὶ τὸ ἐλεύθερον ἔχη καὶ θὰ ἔχη διὰ παντὸς ἀνάγκην τῆς θρησκείας του».

Συμπεράσματα: ἡ ἀθεΐα, ἡ ἀπόρριψη τῶν θρησκευτικῶν, συνεπιφέρει τὴν ἀπόρριψη τοῦ Βυζαντίου καὶ ἀνάγει τὴν διαδοχὴ τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων κατ’ εὐθεῖαν στοὺς ἀρχαίους. Δὲν εἶναι τυχαία καθόλου ἡ χρήση τῶν ὅρων, ἂν καὶ δὲν ἔχη καθόλου προσεχθεῖ, στὸν Παπαδιαμάντη: «τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος», οἱ «Βυζαντινοί», οἱ «ἀρχαῖοι», ἡ προσπάθεια καθορισμοῦ δηλαδὴ ἐθνικῆς ταυτότητας, κάτι τὸ ὁποῖο δὲν ἴσχυε καὶ δὲν ἐνδιέφερε τοὺς μεσαιωνικοὺς καὶ ἀρχαίους μας προγόνους. Κι ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὁ κοσμοπολιτισμός, ὅτι δὲν ζοῦμε πιὰ στὶς μικρές μας πατρίδες ἀλλὰ στὸν κόσμο ὁλάκερο. Στὴν «Ἀπάντησιν εἰς τὸν Ζ. τῆς «Ἐφημερίδος» τὸ 1891 φαίνεται σαφῶς τί ἐννοεῖ λέγοντας «κοσμοπολίτης» ὁ Παπαδιαμάντης: «ἐννόει ἁπλῶς, καθὼς ἐγὼ τὸ ἡρμήνευσα, ὅτι φεύγω ἐνίοτε ἀπὸ τὸν τόπο τῆς γεννήσεώς μου καὶ δὲν προσκολλῶμαι ἀποκλειστικῶς εἰς τὰς ἀναμνήσεις τῆς παιδικῆς ἡλικίας μου. Ἔγραψεν Ἀμερικανός, ἀντὶ νὰ γράψη κοσμοπολίτης». Ἑπομένως, κοσμοπολιτισμὸς γιὰ τὸν Ἕλληνα σημαίνει καὶ ἀδιαφορία περὶ τὰ πάτρια, δὲν εἶναι μόνον ἐγκατάλειψη τῆς ἐμμονῆς στὴν ἐντοπιότητα, εἶναι ἄρνηση ἐπιτέλεσης τοῦ πατριωτικοῦ χρέους νὰ κτίσει μεγάλη πατρίδα. Ἀντιθέτως, γιὰ τοὺς Εὐρωπαίους, Ἄγγλους, Γερμανούς, Γάλλους, ἡ ἀθεΐα, ὁ ἀναρχισμός, ὁ κοσμοπολιτισμὸς εἶναι πολυτέλεια τὴν ὁποία ἔχουν τὴν ἐλευθερία νὰ ἐπαγγέλονται, ἐνῷ τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος θὰ ἔχει διὰ παντὸς ἀνάγκη τῆς θρησκείας του.

Πρὸς ἄρσιν πάσης παρεξηγήσεως πρέπει νὰ λεχθεῖ ἐδῶ ὅτι ὁ Παπαδιαμάντης δὲν ἦταν κανενὸς εἴδους ἐμμανὴς σωβινιστής, ἀποκλειστικός, ξενοφοβικός. Ἄλλωστε, ὁ ἴδιος γράφει στὸ προοίμιο τοῦ «Λαμπριάτικου ψάλτη» ὅτι «ἐν πρώτοις, καλὸν θὰ ἦτο νὰ διακρίνωμεν ὅ,τι πράγματι εἶναι ξενισμὸς ἀπὸ ὅ,τι δύναται νὰ εἶναι, ἐκ τῆς φύσεως τῶν πραγμάτων, κοινὸν εἰς πάντα τὰ ἔθνη». Οὔτε, ἂς ποῦμε στὰ λογοτεχνικά του χρέη, ἔπαυσε νὰ διαβάζει καὶ νὰ παραπέμπει στὸν Βύρωνα, τὸν Μίλτωνα, τὸν Σέξπηρ, τὸν Θερβάντες, οὔτε φυσικὰ ἀγνοοῦσε τὴν εὐρωπαϊκὴ λογοτεχνία ἢ εἰδησεογραφία, αὐτὸς ὁ ἐργαζόμενος ὡς μεταφραστὴς εὐρωπαϊκῶν ἐφημερίδων, περιοδικῶν καὶ ἄλλων ἐντύπων. Καὶ αὐτὴ ἡ ἔλλειψη προγραφῶν στὸν Παπαδιαμάντη δὲν ἀφορᾶ μόνον στὴν εἰκόνα τῶν Εὐρωπαίων, ἀλλὰ καὶ στὴν εἰκόνα τῶν Τούρκων, ἂς θυμηθοῦμε τὸν «Ξεπεσμένο δερβίση» καὶ τὸ ἄρθρο του «Αἱ Ἀθῆναι ὡς ἀνατολικὴ πόλις». Μ’ ἄλλα λόγια, τὸ καλὸ δὲν ἀνθεῖ μόνο στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ κακὸ στὰ ξένα, οὔτε ὅμως καὶ ἀντίστροφα, δὲν εἶναι ὄμορφο καὶ καλὸ ὅ,τι ἔρχεται ἀπὸ τὴν προηγμένη Δύση, καὶ ἄσχημο καὶ κακὸ ὅ,τι ἔχουμε στὴν Ἑλλάδα! Σὲ καμμιὰ ἀπὸ τὶς δύο θέσεις δὲν βρίσκεται ὁ Παπαδιαμάντης, ἐνῷ στὴν πρώτη βρίσκονται οἱ πατριδοκάπηλοι σωβινιστὲς καὶ στὴ δεύτερη οἱ συμπλεγματικοὶ γραικύλοι.

Ὡς γνήσιος ὀρθόδοξος ὁ Παπαδιαμάντης δὲν ἐξεγείρεται ἀπὸ τὴν παρατήρηση ὅτι ὑπάρχει ἁμαρτία, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν δόλο καὶ τὴν ὑποκρισία. Ἂς ποῦμε, ἡ Χριστίνα ἡ δασκάλα στὸ «Χωρὶς στεφάνι» εἶναι μία ἁμαρτωλὴ ἀστεφάνωτη, ἀλλὰ σώζεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔδειχνε, παρὰ τὸν δακτυλοδεικτούμενο βίο της δίπλα σ’ ἕναν ἄθλιο πολιτικάντη ποὺ ἔχει μάθει νὰ ἐκμεταλλεύεται τοὺς πάντες. Βλέπει λοιπὸν καὶ τὰ δικά μας ἐλαττώματα καὶ τὴν ἁμαρτία στὴ δική μας κοινωνία, ὅμως γνωρίζει ὅτι τὸ πολιτικὸ πρόβλημά μας εἶναι ὅτι εἴμαστε ἀνάμεσα στὸν λατινικὸ δόλο καὶ στὴν τουρκικὴ βία, ποὺ μᾶς καταδυναστεύουν· ἔτσι γράφει στὸ ἄρθρο τοῦ «ὁ Μπάυρων» λίγα χρόνια ἀργότερα, τὸ 1896, δανειζόμενος ἕνα στίχο τοῦ βρετανοῦ ποιητῆ: «Ἡ τουρκικὴ βία καὶ ὁ λατινικὸς δόλος!» Αἱ λέξεις αὗται δὲν εἶναι ἱστορικὸν σύμβολον, παραστατικὸν τοῦ πολυπαθοῦς Ἑλληνισμοῦ;

Πόσον ἐνδομύχως ἠσθάνετο καὶ κατενόει ὁ μέγας Βρετανὸς τὴν θέσιν τῆς Ἑλλάδος, τὴν τότε καὶ τὴν διαρκῆ καὶ τὴν παντοτινήν! Καὶ πόσον ἀπέχομεν ἡμεῖς νὰ τὴν ἐνοήσωμεν καὶ νὰ τὴν αἰσθανθῶμεν!» Αὐτὴ ἡ θέση του, ἡ σαφῶς, ἀλλὰ καὶ ἐπιλεκτικὰ ἀντιδυτική, μένει ὣς τὸ τέλος, ὅπως γιὰ παράδειγμα γράφει τὸ 1907, στὸ σπουδαῖο ἄρθρο του «Γλῶσσα καὶ Κοινωνία»: «Δὲν ἔπαυσαν τ’ ἄχυρα καὶ τὰ σκύβαλα τοῦ πολιτισμοῦ νὰ μᾶς ἔρχονται διαρκῶς μὲ τὴν πνοὴν τῶν ἀνέμων. Ὅλοι οἱ ἀργέσται καὶ οἱ ζέφυροι καὶ οἱ ἰάπυγες μᾶς φέρνουν τ’ ἀπορρίμματα, τὰ καθάρματα τῶν δογμάτων καὶ τῶν θεωριῶν, τῶν μεθόδων καὶ τῶν τρόπων, τῶν ἠθῶν καὶ τῶν ἕξεων ἀπὸ τὴν Ἑσπερίαν». Οὔτε, στὸ ἴδιο ἄρθρο, ἔχει ξεχάσει τὸν Ροΐδη: «Δὲν ἠξεύρω γιατί, πρὸ χρόνων, ὅταν ἐσκεπτόμην ἂν ἔπρεπε νὰ γράψω τὴν παροῦσαν μελέτην, ἐσχεδίαζα νὰ τὴν ἐπιγράψω «Τὰ ξόανα». Διατὶ ἄρα; Μήπως ἐσκόπουν ν’ ἀπαντήσω εἰς «Τὰ εἴδωλα» τοῦ μακαρίτου Ροΐδου;». Καὶ σ’ ἕνα ἄλλο, θρησκευτικό, αὐτὴ τὴ φορὰ ἄρθρο γιὰ τὸ Μεγάλο Σάββατο, στὰ ἴδια χρόνια, τὸ 1892, περιλαβαίνει τὸν Ροΐδη καὶ τὴν Πάπισσα, ἀλλὰ καὶ τὸν νεαρὸ λογογράφο, ἀνώνυμα, ποὺ εἶναι ὁ Ξενοπουλος. Πολλὰ θὰ εἶχε κανεὶς νὰ ἀποδελτιώσει ἀπὸ τὰ ἄρθρα τοῦ Παπαδιαμάντη. Θὰ ἀρκεσθῶ νὰ παραθέσω ὅμως ἀπὸ ἕνα ἄρθρο τοῦ 1900, «Ἡ διορθωσιομανία καὶ τὰ θύματά της», τὰ ἀκόλουθα: «Τὸ μεταλλεῖον τῆς ποιήσεως τῆς ἀνατολικῆς εἶναι ἄλλο, καὶ οἱ τρόποι, αἱ μεταφοραὶ καὶ εἰκόνες τῆς γλώσσης τῶν Ἱερῶν Γραφῶν δὲν θὰ γίνωσι ποτὲ νεωτερικαὶ οὔτε δυτικαί».

Ἀλλὰ τί γίνεται μὲ τὸν νεαρὸ Παπαδιαμάντη τῶν μυθιστορημάτων; Στὴ «Μετανάστιν» τὸ μόνο ποὺ δείχνει μία ἐπιφύλαξη πρὸς τὸ δυτικὸ πνεῦμα εἶναι στὴν ἀρχή, μία φράση τοῦ γέρου ναυτικοῦ στὸν γιὸ τοῦ Ζέννα: «νομίζεις ὅτι αἱ νέαι ὅσαι ἀνετράφησαν εἰς τὴν Εὐρώπην, λαμβάνουν ὑπὸ σπουδαίαν σκέψιν τὴν γνώμην τῶν γονέων τῶν προκειμένου περὶ γάμου; Εἶσαι πολὺ μακράν».

Ὅπως ὅλοι ξέρουμε, ἡ ἀντιδυτικὴ στάση τοῦ Παπαδιαμάντη γίνεται ὁλοφάνερη στὰ δύο του ἑπόμενα ἔργα, στοὺς «Ἐμπόρους τῶν ἐθνῶν» καὶ στὴ «Γυφτοπούλα». Οἱ δύο σελίδες ποὺ δείχνουν τὸν ἑνετικὸ κυνισμό, πολιτικό, οἰκονομικό, θρησκευτικό, εἶναι χαρακτηριστικές: «ὁ λέων τοῦ Ἁγίου Μάρκου βουλιμιᾶ. – Ἀκονᾶ τοὺς ὀδόντας του – Χρυσόν, χρυσόν! Ἡ Βενετία μόνη εὗρε τὴν φιλοσοφικὴν λίθον. – Τὰ ἔντομα πετῶσι διὰ τὰ στρουθία, τὰ στρουθία διὰ τὸν ἱέρακα. – Καὶ τὰ ἔθνη διὰ τὴν Βενετίαν. – Ἀλλὰ τὰ ἔθνη δὲν πετῶσι. – Διότι ἡ Βενετία ἔκοψε τὰ φτερά των. – Ἡ Βενετία πωλεῖ τὸν Χριστὸν καὶ ἀγοράζει τὸν Μωάμεθ. – Θὰ κάμη καλὰ νὰ τοὺς πωλήση καὶ τοὺς δύο. – Ἀρκεῖ νὰ εὕρη συμφέρουσαν τιμήν». Καὶ ἀκόμη, ἀπὸ τὴν καταδίκη της Βενετίας, στὴν καταδίκη της πολιτικῆς καὶ τῶν πολιτικῶν:

«Τί ἐζήτει ἡ Βενετία πέμπουσα τοὺς στόλους τούτους εἰς τὸ Αἰγαῖον; Ὅ,τι ζητεῖ ὁ σφαγεὺς παρὰ τοῦ θύματος, τὰς σάρκας αὐτοῦ, ἵνα κορέση τὴν πεῖναν του. Διατὶ αἱ ἰδιωτικαὶ αὖται καὶ κεκυρωμέναι μὲ τὰ σήματα τοῦ Ἁγίου Μάρκου ἐπιχειρήσεις; Διατὶ οἱ τοσοῦτοι ἐργολάβοι τῶν κατακτήσεων, τῶν ὡς διὰ δημοπρασίας ἐκτελουμένων; Ἡ Βενετία προσηγόρευεν ἑαυτὴν Πολιτείαν, καὶ εἶχεν υἱοὺς τυράννους. Τοῖς ἔδιδε τὸ χρῖσμα της καὶ τοὺς ἔπεμπεν ἵνα κατακυριεύσωσιν τῆς γῆς. Ἡ γενεαλογία τῆς πολιτικῆς εἶναι συνεχὴς καὶ γνησία κατὰ τοὺς προγόνους. Ἡ ἀργία ἐγέννησε τὴν πενίαν. Ἡ πενία ἔτεκε τὴν πεῖναν. Ἡ πεῖνα παρήγαγε τὴν ὄρεξιν. Ἡ ὄρεξις ἐγέννησε τὴν αὐθαιρεσίαν. Ἡ αὐθαιρεσία ἐγέννησε τὴν ληστείαν. Ἡ ληστεία ἐγέννησε τὴν πολιτική. Ἰδοὺ ἡ αὐθεντικὴ καταγωγὴ τοῦ τέρατος τούτου. Τότε καὶ τώρα, πάντοτε ἡ αὐτή. Τότε διὰ τῆς βίας, τώρα διὰ τοῦ δόλου… καὶ διὰ τῆς βίας. Πάντες ἀμετάβλητοι οἱ σχοινοβᾶται οὗτοι, οἱ Ἀγίγγανοι, οἱ γελωτοποιοὶ οὗτοι πίθηκοι (καλῶ δὲ οὕτως τοὺς λεγομένους πολιτικούς). Μαῦροι χαλκεῖς κατασκευάζοντες δεσμὰ διὰ τοὺς λαοὺς ἐν τῇ βαθυζόφῳ σκοτίᾳ τοῦ αἰωνίου ἐργαστηρίου των…».

Στὴ «Γυφτοπούλα» ὑπάρχει ὁλόκληρο κεφάλαιο, τὸ Α΄ τοῦ Δευτέρου Μέρους, μὲ τίτλο «Ἱστορικὴ Παρέκβασις». Ἐκεῖ, συνοπτικὰ μνημονεύω, ἀναφέρεται ὁ Πλήθων ὡς «ὁ μετὰ τὸν Παραβάτην [Ἰουλιανὸν] δεύτερος Παραβάτης», ἡ ἐποχὴ τοῦ Παπαδιαμάντη ὡς «ἀπροσδιόριστος ἐποχὴ» ὅπου ἡ μόνη θρησκεία εἶναι «ἡ ἔλλειψις πάσης θρησκείας», ἡ ἱστορικὴ κριτική, εἰς ἣν οὐδεμίαν ἔχομεν [=ὁ Παπαδιαμάντης] ἐμπιστοσύνην». «Μόνον μετὰ τὴν ἅλωσιν τῆς βασιλευούσης ἔπεσον οἱ πλεῖστοι τῶν λογίων τὸ ἔσχατον τοῦτον οἰκτρὸν πτῶμα [=ἢ ἐγίνονταν ἀρχαιολάτραι ὡς ὁ Πλήθων ἢ ἐνεκολποῦντο τὰ δόγματα τῆς Ρώμης]», καταδικάζεται τὸ «αἶσχος τοῦ αὐτομόλου καὶ δραπέτου» Βησσαρίωνος, ὑμνεῖται ὁ Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς καὶ δίδεται παραπομπὴ στὸ «σύγγραμα τοῦ Ἀθανασίου τοῦ Παρίου τὸ ἐπιγραφόμενον «Ὁ Ἀντίπαπας»». Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ ὅτι κανεὶς δὲν ἔλαβε τὸν κόπο νὰ παραβάλει τὸ σύγγραμμα αὐτὸ μὲ τὸ κείμενο τοῦ Παπαδιαμάντη. Ὅπως καὶ κανείς, πλὴν τοῦ γράφοντος, δὲν προσπάθησε νὰ ἐντοπίσει τὶς ἱστορικὲς πηγὲς τῶν μυθιστορημάτων τοῦ Παπαδιαμάντη. Στὸ βιβλίο ὅπου κατέγραψα τὸ Ἀρχεῖο Ἀποστόλου Γ. Παπαδιαμάντη ἀφιέρωσα κάποιες σελίδες, στὶς ὁποῖες ἀπέδειξα ὅτι πηγὴ γιὰ τοὺς «Ἐμπόρους» ὑπῆρξε ἡ Ἱστορία τοῦ Παπαρρηγόπουλου καὶ γιὰ τὴ «Γυφτοπούλα» ἡ «Νεοελληνικὴ Φιλολογία» τοῦ Σάθα, καὶ προσέθεσα ὅτι σὲ ἄγνωστο ὡς τότε θρησκευτικὸ ἄρθρο τοῦ Παπαδιαμάντη, τὸ 1876 κιόλας, μνημονεύεται ὁ Νικόλαος Πολίτης καὶ ὁ Παπαρηγόπουλος. Ἂν θυμηθοῦμε καὶ τὴν ἀνακοίνωση τῆς Καίτης Πολυμέρου-Καμηλάκη ὅτι στὸ ἀρχεῖο Πολίτη σώζονται δύο ἀνέκδοτα γράμματα τοῦ Παπαδιαμάντη στὸν Πολίτη, συμπεραίνουμε, πρᾶγμα ὅλως ἐνδιαφέρον, ὅτι ὁ Παπαδιαμάντης γνώριζε τὸ ἔργο τους καὶ συμμεριζόταν τὶς ἑλληνοκεντρικές τους θέσεις. Δὲν θὰ πρέπει, ἐπίσης, νὰ ἀποσιωπήσουμε κάτι ποὺ ἔχει κι αὐτὸ μείνει ἀσχολίαστο, στὸ ἴδιο κεφάλαιο: «Ὁ Γεώργιος Γεμιστός, πρὸς τοῖς ἄλλοις αὐτοῦ ἐ λ α τ τ ώ μ α σ ι , εἶχε καὶ ἕν ἐλάττωμα ἄγνωστον καὶ ἀνήκουστον κατ’ ἐκεῖνον τὸν χρόνον. Ἦτο εἷς ἐκ τῶν ὀλιγίστων, οἵτινες εἶχον συνείδησιν τοῦ ἐθνισμοῦ, καὶ ἡ καρδία του ἐφλέγετο ὑπὸ φιλοπατρίας». Τὸ νὰ γράφει ὁ Παπαδιαμάντης γιὰ «συνείδηση τοῦ ἐθνισμοῦ» ἐκεῖνα τὰ χρόνια ὡς «ἄγνωστον καὶ ἀνήκουστον» καὶ νὰ χρησιμοποιεῖ γιὰ τὸν ὅρο αὐτό, ἀμφίσημα, τὴ λέξη «ἐλάττωμα» εἶναι κάτι ποὺ ἐξεικονίζει τὴν ὀξυδέρκεια καὶ λεπτότητα τῶν παρατηρήσεών του καὶ σὲ ἱστορικὰ ζητήματα.

Ἐντάσσοντας τὴν ἀπέχθεια τοῦ Παπαδιαμάντη κατὰ τῶν γραικύλων στὸ εὐρύτερο ἀντιδυτικὸ αἴσθημά του, θὰ παραθέσουμε ὁρισμένα χωρία ἀπὸ τὸ ἔργο του, πρὸς ἐπίρρωσιν τῶν λεγομένων:

«Ἀλλὰ τί θὰ ἐχρειάζετο ἡ Θεολογικὴ Σχολή, ἂν ἔμελλε ν’ ἀσχολῆται ἀποκλειστικῶς εἰς «τετριμμένα» θέματα, καὶ νὰ ἐμπνέεται ἀπολύτως ἀπὸ τὰ συναξάρια; Τόσοι σοφοὶ ἄνδρες, φωστῆρες ἐκ τῆς Ἑσπερίας ἀνατείλαντες, μὲ τόσον παχεῖς μισθούς, καὶ νὰ μὴ μεταγγίσουν ὀλίγον ἀθεϊστικὸν πνεῦμα εἰς τὴν Ἑλλάδα!».

» Ὁ ἰατρὸς ἦτο καλὸς νέος, πλησιάζων εἰς τὸ τεσσαρακοστόν, ὑψηλός, λιγνός, πρόθυμος, ὄχι πολὺ σκληρὸς οὔτε πλεονέκτης. Ἦτο ἀπόφοιτός του ἐν Ἀθήναις πανεπιστημίου, καὶ δὲν τὸν εἶχε κολλήσει μανία, ἂν καὶ εἶχε τὰ μέσα, νὰ μεταβῆ εἰς τὴν Ἑσπερίαν, ὅπως ἀγοράση σοφίαν. […]

» τῶν τριῶν νεαρῶν ἡρώων τῶν προμάχων τῆς πίστεως καὶ τῶν ἐθνικῶν παραδόσεών των […]

» εἰσάγων εἰς τοὺς ἱεροὺς ναοὺς κοινὰ καὶ ξενότροπα, νόθα καὶ ἀπαγορευμένα […]

» Ἀλλὰ τότε δὲν ὑπῆρχεν ἰδέα φυλετισμοῦ μεταξὺ τῶν ὀρθοδόξων λαῶν, ὑπῆρχε μόνον κοινὸς σύνδεσμος μεταξὺ ὁμοπαθῶν καὶ ὁμοδούλων, ἐνῷ τώρα; […]

» ἡ νοθεία ἡ ἐπιγενομένη εἰς τὸν θρησκευτικὸν βίον ὑπὸ καλλιτεχνικὴν μάλιστα ἔποψιν. Ὁ ἀπὸ τοῦ Βορρᾶ κατελθὼν χείμαρρος ἔφερεν ἐκτὸς τῶν ρουβλίων καὶ τῶν πολιτικῶν σκοπῶν, ἔθιμα τινὰ καὶ ἰδέας ἀπαδούσας εἰς γνησίας βυζαντινᾶς παραδόσεις […] Οὕτως εἶναι ἐλπίς, ἐνόσῳ τὰ εὐαγῆ ταῦτα ἱδρύματα ὑπάρχουν (καὶ θὰ ὑπάρχωσιν ἐνόσῳ ὁ ἔξω Ἑλληνισμὸς δὲν συνδιαφθαρῆ φεῦ! θρησκευτικῶς τέλεον μετὰ τῆς ἐλευθέρας γωνίας), εἶναι ἐλπὶς νὰ ἀντισταθῆ ἐκεῖ ὁ Ἑλληνισμὸς εἰς τὴν ἐπιδρομὴν τῶν ξένων. Διότι ἐκ τῆς ἐλευθέρας Ἑλλάδος οὐδεμίαν ἐλπίδα συνδρομῆς βλέπομεν. Ἡ σημερινὴ δυνατὸν νὰ ὑπηρετῆ τὴν Ἑλλάδα ὡς κράτος, δὲν τὴν ὑπηρετεῖ ὅμως ὡς Ἔθνος, τοῦτο νομίζομεν ἡμεῖς.

Αὐτὸ τὸ μειονέκτημα ἡμῶν, ἂν εἶναι μειονέκτημα, ἓν ἀποδεικνύει, ὅτι ἡμεῖς ἐξωκειώθημεν ἄρα μὲ τὰ πάτρια, καὶ τὰ πονοῦμεν, ἐνῷ αὐτοὶ δὲν τὰ ἐγνώρισαν καὶ δὲν τὰ στέργουσι. Διότι ἂν ἀνετρέφοντο μ’ αὐτά, θὰ ἦσαν εὐχαριστημένοι, καὶ δὲν θὰ ἐζήτουν τὴν μεταβολήν.

» Καὶ ὅμως εὑρίσκονται ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρὸν ἐκ τῶν ἡμετέρων τινές, τόσον ἐκφυλισμένοι, ὥστε νὰ θαυμάζωσι τὰ τῆς Παπικῆς Ἐκκλησίας!.

» Τώρα ἀναγκάζεταί τις νὰ ἀναγνωρίση ὅτι οἱ Οὐνῖται ἐκεῖνοι, καίτοι δογματικῶς ἐκπεσόντες, καλῶς ἔπραττον τηροῦντες τὰ πάτρια ὡς πρὸς τοὺς τύπους τουλάχιστον, καὶ μὴ ἐκφυλιζόμενοι, μὴ ἀπορροφώμενοι ἀπὸ τὴν Λατινικὴν Ἐκκλησίαν.

Αἱ εὐλαβεῖς κυρίαι ἀκρατῶς εὐρωπαΐζουσι, ἐγκαταλειποῦσαι ἀπὸ δεκάδων ἐτῶν ἤδη τοὺς ὀχληροὺς γυναικονίτας, διεχύθησαν ἐφ’ ἑκάτερα τοῦ ναοῦ […].

» Νὰ παύση π.χ. ἡ συστηματικὴ περιφρόνησις τῆς θρησκείας ἐκ μέρους πολιτικῶν ἀνδρῶν, ἐπιστημόνων, λογίων, δημοσιογράφων καὶ ἄλλων. Ἡ λεγομένη ἀνωτέρα τάξις νὰ συμμορφωθῆ μὲ τὰ ἔθιμα τῆς χώρας, ἂν θέλη νὰ ἐγκλιματισθῆ ἐδῶ. Νὰ γίνη προστάτις τῶν πατρίων, καὶ ὄχι διώκτρα. Νὰ ἀσπασθῆ καὶ νὰ ἐγκολπωθῆ τὰς ἐθνικᾶς παραδόσεις.

» Νὰ μὴ περιφρονῆ ἀναφανδὸν ὅ,τι παλαιόν, ὅ,τι ἐγχώριον, ὅ,τι ἑλληνικόν. Νὰ καταπολεμηθῆ ὁ ξενισμός, ὁ πιθηκισμός, ὁ φραγκισμός. Νὰ μὴ νοθεύονται τὰ θρησκευτικὰ καὶ τὰ οἰκογενειακὰ ἔθιμα. Νὰ καλλιεργηθῆ ἡ σεμνοπρεπὴς βυζαντινὴ παράδοσις εἰς τὴν λατρείαν, εἰς τὴν διακόσμησιν τῶν ναῶν, τὴν μουσικὴν καὶ τὴν ζωγραφικήν.

» Νὰ μὴ μιμώμεθα πότε τοὺς Παπικοὺς καὶ πότε τοὺς Προτεστάντας. Νὰ μὴ χάσκωμεν πρὸς τὰ ξένα. Νὰ στέργωμεν καὶ νὰ τιμῶμεν τὰ πάτρια.

» Εἶναι τῆς ἐσχάτης ἐθνικῆς ἀφιλοτιμίας νὰ ἔχωμεν κειμήλια, καὶ νὰ μὴ φροντίζωμεν νὰ τὰ διατηρήσωμεν. Ἂς σταθμήσωσι καλῶς τὴν εὐθύνην των οἱ ἔχοντες τὴν μεγίστην εὐθύνην.

» Νὰ ἐμφυσηθῆ ζωὴ χωρὶς νὰ ὑπάρχη, νὰ δοθῆ ἔμπνευσις ἐκεῖ ὅπου λείπει ἡ ψυχή!… Καὶ ποῦ εἶναι οἱ δόκιμοι ποιηταί μας;… Καὶ ἐὰν τοιοῦτοι ὑπάρχουν, αὐτοὶ ἐνδιαφέρονται περισσότερον διὰ τὸν Νὶτς καὶ τὸν Ἴψεν παρὰ διὰ τὰ κατ’ αὐτοὺς σκουριασμένα ντόπια πράγματα.

» Μόνον παρ’ Ἀσιανοῖς […] ταῦτα εἶναι τὸ ἕν ἄκρον. Τὸ ἄλλο ἄκρον ἀπαντᾶ εἰς τὰ ἤθη τῶν Ἑσπερίων […] ὁποῖον φ ρ α γ κ ι κ ὸ ν ἄρωμα […] Ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμός, ὅπως καὶ ὁ Ὀ ρ θ ό δ ο ξ ο ς Χριστιανισμὸς καὶ αὐτὸ τὸ προϊὸν καὶ ὁ ὀρθὸς λόγος, θέλουσι τὴν ἐν μέτρῳ προσπέλασιν καὶ παρρησίαν τῶν δύο φύλων […].

» Ἄμυνα περὶ πάτρης θὰ ἦτο ἡ εὐσυνείδητος λειτουργία τῶν θεσμῶν, ἡ ἐθνικὴ ἀγωγή, ἡ χρηστὴ διοίκησις, ἡ καταπολέμησις τοῦ ξένου ὑλισμοῦ καὶ τοῦ πιθηκισμοῦ, τοῦ διαφθείραντος τὸ φρόνημα καὶ ἐκφυλίσαντος σήμερον τὸ ἔθνος, καὶ ἡ πρόληψις τῆς χρεωκοπίας».

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Η πρώην «λαοπρόβλητη» συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α - ΑΝ.ΕΛ. πολιτικά πνέει τα λοίσθια. Η ευρηματικότητά της έχει φτάσει σε αδιέξοδο και τα ίδια τα μέλη της έχουν καταπονηθεί από την ατέρμονη προσπάθεια εξεύρεσης λύσεων σε ζητήματα που εν πολλοίς τα ίδια δημιούργησαν. Η επτάμηνη δήθεν ηρωική διαπραγμάτευση που κατέληξε σε ήττα για την Ελλάδα οδήγησε εξαναγκαστικά την κυβέρνηση να αυξήσει τον Φ.Π.Α., να μην καταργήσει, αλλά αντιθέτως να διευρύνει τους οφειλέτες του ΕΝ.Φ.Ι.Α., να κόψει δραστικά και δραματικά -για τους δικαιούχους- τις συντάξεις, να επιβαρύνει φορολογικά σε σημείο εξόντωσης τους ελεύθερους επαγγελματίες και εν γένει, να λάβει περιοριστικά μέτρα εξουθενώνοντας τον πληγωμένο ελληνικό λαό. Η ώρα του λογαριασμού δεν έχει έρθει ακόμη. Πλησιάζει, αλλά δεν έχει φτάσει.

Στο πλαίσιο άσκησης αλλοπρόσαλλης πολιτικής προστέθηκε το εθνικά καταστροφικό άνοιγμα των συνόρων μας. Οι ιδεοληψίες που μετέτρεψαν σε εφαρμοσμένη πολιτική εθνικά υπανάπτυκτοι και ανθρωπιστικά εγκληματικοί νόες σε ένα υπαρκτό κράτος θα είχαν καταδικασθεί και θα αποτελούσαν παράδειγμα προς αποφυγή. Όχι όμως στην Ελλάδα της κρίσης και των ΣΥ.ΡΙΖ.Α. - ΑΝ.ΕΛ. Οι 800 και πλέον χιλιάδες μετανάστες που έφτασαν στην Ελλάδα το 2015 ήταν μέρος ενός σχεδίου. Το σχέδιο ολόκληρο μπορούμε με αδρές γραμμές να το περιγράψουμε. Η συρρίκνωση του πληθυσμού των δυτικών χωρών είναι από μόνη της ένα διευρυμένο φαινόμενο κοινωνικής παρακμής και απώλειας παραγωγικών γενεών. Αυτή η παραγωγική απώλεια έχει αντίκτυπο στις μονάδες εξαγώγιμων προϊόντων των ισχυρών χωρών της ευρωζώνης και όχι μόνο. Με τη σειρά τους οι μειωμένες εξαγωγές μειώνουν το Α.Ε.Π. θέτοντας τις βάσεις για έναν μελλοντικό οικονομικό μαρασμό. Οι ισχυρές χώρες, λοιπόν, έχουν ανάγκη για έναν πολλαπλασιαστή εργατικής ισχύος. Είναι σαφές, ότι λιγότεροι εργάτες δεν μπορούν να παράγουν περισσότερο. Δεν είναι δυνατό να ανταποκριθούν σε παραγωγή διπλάσιων συναδέλφων τους για παράδειγμα. Αυτό το κρίσιμο για τις μεγάλες οικονομίες κενό κρίθηκε σκόπιμο να το καλύψουν εργατικά χέρια μεταναστών που κοστίζουν λιγότερο και θα αποδίδουν όσο οι οικονομίες αυτές χρειάζονται.  

Το μόνο που έμενε ήταν να δοκιμαστεί το σχέδιο στην πράξη. Αυτό δεν μπορούσε να γίνει αν δεν βρισκόταν ο τρόπος της γιγάντιας μετακίνησης πληθυσμών από εμπόλεμες και άλλες φτωχές περιοχές του πλανήτη. Ήταν προφανώς δύσκολο να δεχτούν οι δυτικοί λαοί την ωμή αλήθεια αυτού του εγχειρήματος. Έτσι, προκρίθηκε η εξής λύση: οι τεράστιες μεταναστευτικές ροές που θα γίνονταν τμήμα και μάλιστα σημαντικό του παραγωγικού ιστού των δυτικών χωρών θα ονομάζονταν προσφυγικές ροές, διότι στο άκουσμα της λέξης «πρόσφυγας» οι εκπολιτισμένες δυτικές κοινωνίες θα άνοιγαν τις αγκάλες τους, όπως πράγματι συνέβη και μάλιστα με συγκινητικό τρόπο.

Στο σχέδιο αυτό που εφαρμόστηκε απολύτως υπήρχαν και άλλες παράμετροι. Η εκβιαστική ισχύς της Τουρκίας αυξήθηκε και αναβαθμίστηκαν τα Σκόπια στον ευρωπαϊκό χάρτη, ως φύλακας των νοτιοανατολικών συνόρων της Γηραιάς Ηπείρου! Πρωτίστως, η απώλεια 2.000 περίπου ζωών στα νερά του Αιγαίου και της Μεσογείου στοιχειώνει τον πολιτισμένο κόσμο.

Η ολέθρια συνέπεια για την Ελλάδα ήταν η πρόκληση ανθρωπιστικής κρίσης και η διόγκωση των κινδύνων που ελλοχεύουν σε ευαίσθητες εθνικά περιφέρειες της πατρίδας μας. Όλοι θυμόμαστε την εν μιά νυκτί μετακίνηση 10.000 μεταναστών από τα νησιά του Βορείου και Ανατολικού Αιγαίου πέρυσι τέτοιες ημέρες, αφού υπήρχε άμεσος κίνδυνος από το γεγονός ότι οι μετανάστες ήταν υπερδιπλάσιοι των κατοίκων των νησιών και υπερπολλαπλάσιοι των δυνάμεων ασφαλείας.

Η επόμενη ημέρα της εφαρμογής του προπεριγραφέντος σχεδίου και η εξαγγελθείσα, από τους κυβερνώντες, πολιτική, σχετικά με τους μετανάστες σήμερα, επιβεβαιώνουν τα παραπάνω με ιδιαίτερα φανερό τρόπο. Την αρχή έκανε ο Υπουργός Εσωτερικών κ. Κουρουμπλής, ο οποίος προανήγγειλε από την πολύπαθη Λέσβο τη δημιουργία καταυλισμών μεταναστών σε όλη την ελληνική επικράτεια. Ακολούθησε ο ανάξιος για το βουλευτικό αξίωμα, όπως και πολλοί άλλοι, Γ. Κυρίτσης, ο οποίος ως εκπρόσωπος του Συντονιστικού Οργάνου για το Προσφυγικό είπε, ότι στόχος της κυβέρνησης είναι «η δημιουργία δομών φιλοξενίας προσφύγων σε όλη τη χώρα, με εξαίρεση τους ακριτικούς νομούς, δηλαδή Έβρο και μικρά νησιά»! Υπόψιν, ότι ο ανάξιος για βουλευτής Κυρίτσης εξαιρεί από τις υπό προστασία εθνικές περιοχές μεταξύ άλλων και τον Νομό Ροδόπης, στον οποίο ευρίσκεται το πολύ ενεργητικό τουρκικό προξενείο Κομοτηνής. Την ψευδοφιλοπροσφυγική τριλογία συμπληρώνει ο αρμόδιος Υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, κ. Μουζάλας, σύμφωνα με τον οποίον οι «εγκλωβισμένοι μετανάστες» θα αποκτήσουν δικαιώματα εργασίας, παιδείας και υγείας.

Για να συνδέσουμε τα γεγονότα και να εξάγουμε συμπεράσματα θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, ότι οι ισχύοντες νόμοι του ελληνικού κράτους επιτάσσουν την απέλαση οιουδήποτε πολίτη τρίτης χώρας εισέλθει παράνομα στο έδαφος της Ελλάδας. Συνεπώς, ο όρος «εγκλωβισμένοι μετανάστες» είναι άστοχος και ύποπτος. Εάν τυγχάνουν μετανάστες και όχι πρόσφυγες, τότε οι αρχές της χώρας μας πρέπει να τους απελάσουν στις χώρες καταγωγής τους. Εάν, από την άλλη, οι άνθρωποι αυτοί χαρακτηριστούν ύστερα από τη νόμιμη διαδικασία πρόσφυγες, τότε πρέπει να εφοδιαστούν με το Δελτίο Ταυτότητας Πρόσφυγα, κατά τα οριζόμενα στη Σύμβαση της Γενεύης, και να τους επιτραπεί να χαράξουν την πορεία τους προς άλλα κράτη, τα οποία ακριβώς αν είναι πρόσφυγες είναι υποχρεωμένα να τους δεχτούν. Όμως τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει εν προκειμένω. Γιατί; Διότι η κυβέρνηση στο μεταναστευτικό ζήτημα πολιτεύεται σαν ένα άψυχο σώμα, άγεται και φέρεται και καθώς τα διαρρεύσαντα έγγραφα αποδεικνύουν επαφές με μεγάλους «παίκτες» του παγκόσμιου στερεώματος, δεν αποκλείεται η συνεργασία με τους μεγάλους «παίκτες» να επεκτείνεται και στο πεδίο του μεταναστευτικού. Εύλογα μπορούμε να υποθέσουμε, ότι η πολιτική της κυβέρνησης στοχεύει στην αντικατάσταση των ελληνικών εργατικών χεριών με αυτά των μεταναστών. Αυτός είναι και ο λόγος που θα τους κατανείμουν σε όλη την επικράτεια. Συγχρόνως, η Ελλάδα θα λειτουργεί και σαν εφεδρεία μεταναστών για την περίπτωση που οι ισχυρές δυτικές χώρες θα χρειάζονται ανεφοδιασμό. Η μετατροπή της πατρίδας μας σε αποθήκη ψυχών, με ακόμη πιο χυδαίο σκοπό την φύλαξη των απαραίτητων σε ξένες χώρες «εν δυνάμει εργατών», παρά τις προβλέψεις των ελληνικών νόμων, δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει αποδεκτή από την ελληνική κοινωνία εν συνόλω, αλλά και από τις τοπικές κοινωνίες.

Οι σχεδιασμοί των ισχυρών και της κυβέρνησης των ολετήρων πρέπει να λάβουν τέλος. Και το τέλος θα το θέσουν οι Έλληνες πολίτες. Είναι η ώρα να οργανωθούν οι τοπικές κοινωνίες, στις οποίες σκοπεύουν να στήσουν καταυλισμούς μεταναστών. Να διενεργήσουν μικρά τοπικά δημοψηφίσματα και να διασφαλίσουν το αδιάβλητο αυτών. Εφόσον οι θεσμοί στην πατρίδα μας δείχνουν να μη λειτουργούν, μόνον οι αποφάσεις των τοπικών κοινωνιών που θα ληφθούν με αυτόν τον δημοκρατικό τρόπο θα αναγκάσουν την κυβέρνηση να συμμορφωθεί στην αρχή της δημοκρατίας, στην οποία κάποτε όμνυε και τώρα έχει καταπατήσει.

*Ο Τούρκος αρχηγός ΓΕΕΘΑ, Χουλουσί Ακάρ, στις 22 Αυγούστου 2016, αναφερόμενος στο θέμα του ελέγχο των συνόρων της Τουκρίας με τη Συρία είπε: "Για μας, τις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις, τα σύνορα είναι η τιμή μας"

Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά

Ερώτηση: Για την Κύπρο τι είπε ο Άγιος Παΐσιος;

Είσαι φανατική Κυπραία. (γέλιο στο ακροατήριο) Μια ερώτηση αναμενόμενη από Κυπριακό ακροατήριο.

Μου ‘κανε εντύπωση στον Λίβανο, δεν με ρώτησε ούτε ένας. Με συγχωρείς που το λέω τούτο. Δεν με ρώτησε ένας, τι θα γίνει ο Λίβανος; Τί σου είπε ο γέρων Πορφύριος, ο γερων Παΐσιος, ο Ιάκωβος; Και έτρεμα. Λέω, αν με ρωτήσουν να πω ψέματα; Τι θα τους πεις;

Με ρωτούσαν όμως κάποια ωραία. Ποιά είναι η διαφορά του διαλογισμού από την προσευχή; Πως θα ζήσω την μετάνοιά μου; Εάν έρθει ένας τζιχαντιστής πως θα τον αντιμετωπίσω για να πεθάνω Ορθόδοξος;

Πρόσεξε, οι άνθρωποι ετοιμάζονται για μαρτύριο και ‘μεις ετοιμάζουμε τα ψυγεία μας. Αυτή είναι η διαφορά μας. Πρέπει να καταλάβουμε δηλαδή πόσο μεταλλαγμένοι έχουμε γίνει.

...

Ξέρεις, οι Κύπριοι, πήγαιναν πάρα πολλοί στον Γέροντα Παίσιο. Εμείς ήμασταν παιδιά τότε που πηγαίναμε. Μετά μεγαλώσαμε βέβαια. Εγώ τον γνώρισα όταν ήμουν 20 χρονών την πρώτη φορά και την τελευταία φορά που πήγα ήμουν ήδη 30. .. Οι πιο πολλοί Κύπριοι -εγώ δεν το ‘κανα προσωπικά παρόλο που είμαι πρόσφυγας και πονεμένος από τον πόλεμο- η μόνη τους ερώτηση ήταν, Γέροντα τι θα γίνει με την Κύπρο; Δεν εβάζαν ερωτήσεις οι Κύπριοι πιο πολύ πνευματικές. Έβαζαν πολιτικές. Αντιμετώπιζαν τον Άγιο σαν μαντείο των Δελφών.

Αποτέλεσμα;
Έχασαν οι ίδιοι μία ευκαιρία να διδαχτούν πνευματική ζωή.

...

Και ένα τελευταίο παράδειγμα.
Τέλη Αυγούστου φέτος. Στο Χαλέπι. Ξέρετε είναι μεγάλη πόλη της Συρίας. Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Συρίας. Η μισή τώρα είναι κατεχόμενη από τζιχαντιστές και η άλλη μισή από χριστιανούς, κυβερνητικές μάλλον δυνάμεις της Συρίας. Και έχει πολλούς εκεί χριστιανούς, και στην πόλη και γύρω στα χωριά.

Ένα από τα χωριά το κατέλαβαν οι φανατικοί τζιχαντιστές. Πήγαν σε μία οικογένεια όπου ήταν χριστιανός και ο άντρας και η γυναίκα και τα τρία παιδιά, δύο μεγάλες κόρες και ένας μικρός γιος 12 χρονών. Μόλις αυτοί είδαν την οικογένεια των χριστιανών τους επιτέθηκαν και τους είπαν, για να γλιτώσετε να γίνεται μωαμεθανοί. Ο πατέρας είπε, όχι προτιμούμε να μας σκοτώσετε. Άρχισαν να δέρνουν τον πατέρα και ο πατέρας ήταν ανένδοτος. Είπε, σκοτώστε με αλλά εγώ δεν γίνομαι μουσουλμάνος, δεν πουλώ την πίστη μου.

Οπότε, αυτοί κατάλαβαν ότι είχαν να κάνουν με έναν στέρεο στην πίστη χριστιανό και είδαν ότι είχε έναν γιο μικρό 12 χρονών. Παράτησαν τον πατέρα και έπιασαν το γιο, 12 χρονών, και άρχισαν να τον δέρνουν. Και ξύπνησε στον πατέρα που ηθελε να μαρτυρήσει πριν δύο λεπτά το πατρικό φίλτρο. Πατέρας. Και τους λέει, μόλις είδε ότι θα σκότωναν τον γιο του αυτοί οι βάρβαροι, σταματάτε, θα γίνω μουσουλμάνος αλλά να αφήσετε τα παιδιά μου να ζήσουν. Και αυτοί χάρηκαν γιατί πέτυχαν τον σκοπό τους.

Μόλις άκουσε ο μικρός γιος που έτρωγε το ξύλο ότι ο πατέρας του θα γίνει μουσουλμάνος για να ζήσει αυτός .. 70-80 χρόνια, του λέει,
Πατέρα αυτά μας έμαθες τόσα χρόνια; Για να ζήσω εγώ ακόμα 50-60 χρόνια θα πουλήσεις την πίστη σου; Θα προδώσεις τον Isa; (τον Ιησού)
Όχι, ... να μας σκοτώσουν όλους αλλά τον Ιησού να μην τον προδώσουμε.

Μόλις ο πατέρας είδε τι γιο έκαμε λέει, συγνώμη γιε μου, ο Θεός να με συγχωρέσει που είπα προηγουμένως έτσι. .. Πρώτα .. τις κόρες μου και τη γυναίκα μου να τις σκοτώσετε και ύστερα εμάς.
Εκνευρίστηκαν οι βάρβαροι και είπαν, πρώτα θα σκοτώσουμε εσάς για να φοβηθούν οι γυναίκες.
Βλέπετε; Όλα τα αισθήματα τα αξιοποιούν.

Σκότωσαν το γιο πρώτα, μετά τον πατέρα, εβίασαν τη μάνα και τις κόρες και μετά όταν ήρθε η σειρά τους να τις σφαγιάσουν είπε η μάνα, αφήστε μας να κάνουμε μια προσευχή πριν πεθάνουμε. Και είπε μαζί με τις κόρες της εκφώνως το Πάτερ ἡμῶν. Και όταν εφτάσαν εκεί που εμείς ζητούμε να συγχωρέσει ο Θεός αυτούς που μας έβλαψαν [να συγχωρέσει εμάς θέλει να πει] ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν, έλαμψε το πρόσωπο και των τριών τόσο πολύ και το έλεγαν συνεχώς .. ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν. Τους συγχωρούσαν και ήταν χαρούμενες, αυτές, που είχαν βιαστεί πριν 5 λεπτά και είχαν δει τον άντρα τους, τον πατέρα τους, το γιο τους να σκοτώνεται. Και είπε ο ένας, αυτές τώρα βλέπουν τον Isa (τον Ιησού). Δεν εξηγείται αλλιώς να ‘χουν τέτοιο φως και τέτοια χαρά πάνω τους.

Σκεφτείτε λοιπόν, εμείς οι χριστιανοί του θερμοκηπίου. Δίπλα, υπάρχουν άνθρωποι που αγιάζουν δια του μαρτυρίου.

Πηγή: Αβέρωφ

Ολόκληρη η ομιλία στο: Μητροπολίτης Μόρφου κ.κ. Νεόφυτος: Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί...; [19 Νοεμβρίου 2015]

«Πάνω από 25.000 κεραυνοί »έπεσαν» σε διάστημα 12 ωρών, πρόσφατα, στη Βόρεια Ελλάδα και συγκεκριμένα 17.000 από αυτούς έπληξαν την Κεντρική και Δυτική Μακεδονία! Η Βόρεια Ελλάδα ένιωσε για τα καλά την απότομη αλλαγή του καιρού, μέσα στο καλοκαίρι…», είπαν τα δελτία καιρού.
Αυτό δεν είναι τίποτε όμως μπροστά στις «25 χιλιάδες» νομοσχέδια, νόμους, παλαιές και ερχόμενες νομοθετικές ρυθμίσεις, ισχύουσες φορολογικές επιβαρύνσεις, περικοπές συντάξεων, επιδόματα για κλάματα…
Μερικοί βέβαια στις αστραπές γελάνε κιόλας, νομίζοντας ότι τους βγάζουν φωτογραφία. Άλλοι θαυμάζουν το εκπληκτικό θέαμα του σχιζομένου ουρανού…
Κανένας όμως δε χαίρεται για την οικονομική πορεία της ελληνικής οικογένειας, της νεολαίας, της κοινωνίας και της πατρίδας…
Μαύρισαν οι ψυχές, οι αυλές, οι γειτονιές, τα σπίτια…
«Γιατί μαυρίζει ο ουρανός, κι ας είναι καλοκαίρι;..», λέει ένα κυπριακό τραγούδι, για τον Αττίλα και την επιδρομή των Τούρκων στο νησί μας το 1974…
Στην περίπτωσή μας όμως έχουμε άλλου είδους επιδρομή… Λαίλαπα μειώσεων… Φοροεπιδρομή, Καταιγίδα περικοπών…
Μόλις ανοίξει ο παραμικρός διάλογος για τα οικονομικά, όλοι εκφράζουν την απελπισία τους, την πικρή γεύση του ψέματος, τη δυσάρεστη έκπληξη της απρόοπτης περικοπής, τον απαράδεκτο σχολιασμό που συνοδεύει τη μετάβαση από τα 751 στο 384 €, την αδιόρθωτη ανεργία και τη συναφή απόγνωση…
Κυρίως αυτό γίνεται χειροπιαστό… μόλις αρχίσουν και μιλάνε οι νέοι…:
«Μια δουλειά δεν υπάρχει, τι να κάνω, πως θα ανοίξω οικογένεια, πότε θα γίνω μάνα; (Όταν είναι η νέα, που μιλάει, και η ηλικία προχωράει απελπισμένα, μετράει απειλητικά και ο χρόνος)… Έχω βουλιάξει, είμαι 32 με πτυχίο και δεν έχω φύγει ακόμη από το σπίτι… Πάει, έτσι θα μείνω… Ευτυχώς που υπάρχει και η σύνταξη του πατέρα… Μου δίνει κάτι ψηλά που και που, για να βγαίνω έξω… Όπου και να ρώτησα για δουλειά, <μηδέν εις το πηλίκον>… Έχω στείλει το βιογραφικό μου παντού… Μόνο με «βύσμα» μπορεί να γίνει κάτι… Αυτοί γνωρίζονται μεταξύ τους… Πρέπει να βρούμε να μιλήσουμε σε κάποιον. Δε θέλω να φύγω από την Ελλάδα…»
«Απ’ έξω μαυροφόρα απελπισιά, πικρής αναδουλειάς χειροπιαστό σκοτάδι, και μέσα στην οικογενειακή φωλιά (ας μας συγχωρέσει ο ποιητής Ιωάννης Πολέμης για την παραλλαγή) το φοβισμένο χέρι του γονιού τρεμάμενο το άδειο πορτοφόλι αναδεύει και ελάχιστα ευρώπουλα μαζεύει».
Και συνεχίζεται «ο δωδεκάλογος του φτωχού και του ανέργου:
«Μου κόψαν απροειδοποίητα το επίδομα σίτισης… Έστω 130 €… Έπαιρνα τα βασικά από το Super Market… Χρωστώ και το ρεύμα… Είπαν θα κάνει black out η ΔΕΗ στους κακοπληρωτές… Πήγα και στο Νοσοκομείο για φάρμακα, με το νόμο Σαμαρά για τους ανασφάλιστους, δεν μου έδωσαν… Τα παιδιά μου έχουν μπουχτίσει στα μακαρόνια και στα όσπρια που μας δίνουν από την Εκκλησία με ελάχιστο λάδι… Στερούνται βασικών βιταμινών και τροφών. Φρούτα δεν παίρνουμε. Κρέας έχουμε πολύ καιρό να φάμε. Δεν βγαίνουμε από το σπίτι. Δεν έχουμε χρήματα να πάμε πουθενά. Τώρα θα αρχίσουν και τα σχολεία… Πως θα τα ξεκινήσω; Η κυρία των Αγγλικών μας είπε να πάρουμε αυτά τα βιβλία… Με τι λεφτά; Ο μεγαλύτερος θέλει φροντιστήριο τώρα… Όλο με τα πόδια κυκλοφορούμε, για οικονομία… Οι παππούδες δεν έχουν για να γυρίσουν οι ίδιοι καλά καλά… Ντρέπομαι κιόλας να τους ζητάω συνεχώς… Παρακαλώ το Θεό να μη πεθάνουν τώρα… Από την άλλη μεριά ακούω για κάτι μισθούς και συντάξεις επωνύμων, ανθρώπων της νυχτερινής ζωής, πολιτικών και παρατρεχάμενων, υψηλόβαθμων στελεχών εταιρειών… και κυριολεκτικά συγχύζομαι και αγανακτώ… Εκείνο δε που με λιώνει και με σβήνει κυριολεκτικά, είναι που δεν μιλάει κανένας. Δεν ξεσηκώνεται κανένας. Τα λέμε μεταξύ μας και δεν κάνουμε τίποτε…»
Αξίζει εδώ να θυμηθούμε και τον Κωστή Παλαμά στο «Δωδεκάλογο του Γύφτου» (Μόνο η ποίηση μας έμεινε, για να εκφραστούμε και να μιλήσουμε για τη ζοφερότητα της καταστάσεως):

«Και θα σβήσεις καθώς σβήνουνε λιβάδια
από μάϊσσες φυτρωμένα με γητειές•…
θα σε κλαίν’ τα κλαψοπούλια στ’ αχνά βράδια
και στα μνήματα οι κλωνόγυρτες ιτιές.
……………………………

Όσο να σε λυπηθεί
της αγάπης ο Θεός,
και να ξημερώσει μιαν αυγή,
και να σε καλέσει ο λυτρωμός…»

Δηλαδή, τώρα μόνο ο Θεός! Η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια… Η κοινωνιολογία και η ψυχολογία αδυνατούν να δώσουν λύση… Τα παρηγορητικά λόγια των ποιμένων και τα συσσίτια της Εκκλησίας αρχίζουν να λιγοστεύουν κι αυτά…
Είναι πολύ παράξενο το φαινόμενο… Διότι με τόσα πολιτικά και οικονομικά ψέματα και ανακολουθίες στα προγράμματα και αντιφάσεις και υποσχέσεις αυτοανατρεπόμενες και μέτρα απάνθρωπα και πολυετή μνημόνια, ένας τόσο έξυπνος και ηρωϊκός λαός, ο ελληνικός, να μένει απαθής και ηττοπαθής, «να τον τηγανίζουν κι αυτός να σφυρίζει ανέμελα», όντως είναι ακατανόητο… Κάτι δεν πάει καλά…
Κάτι δεν κάνουμε καλά και κάποιο κρίμα μας βαραίνει…
Δεν εξηγείται αλλιώς…

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας

Μετά από μια τουρκική εισβολή στη Συρία και στην πόλη Τζαραμπλούς, νωρίς το απόγευμα της ίδιας ημέρας, τουρκικά στρατεύματα και «αντάρτες» που εισέβαλαν από την Τουρκία, σε μια επιχείρηση με την ονομασία "Ασπίδα του Ευφράτη", κατόρθωσαν να «απελευθερώσουν» την συριακή πόλη από τους τζιχαντιστές με τις ευλογίες της Γερμανίας, τη συνεργασία των ΗΠΑ και την «ανησυχία» της Ρωσίας.

Ουσιαστικά πρόκειται για μια ξεκάθαρη τουρκική εισβολή σε Συριακό έδαφος και χωρίς, φυσικά, την επίσημη (τουλάχιστον) άδεια της Συριακής κυβέρνησης και του σύρου προέδρου Μπασάρ Αλ Άσαντ.

Με το αιτιολογικό της εμπλοκής της Τουρκίας στον πόλεμο κατά του ISIS (ενώ είναι γνωστό πως η Τουρκία αποτελεί τον πάγιο και ολοκληρωτικό σύμμαχο των τζιχαντιστών), ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κατόρθωσε να «αποκτήσει» νέα εδάφη, με μια θεατρική παράσταση στρατιωτικής επίθεσης κατά μίας πόλης που δεν την υπερασπίστηκε κανένας τζιχαντιστής (αναφέρθηκε μόνο ένας νεκρός) και, το κυριότερο, δεν σκοτώθηκε κανένας τούρκος στρατιώτης!!!

Κάποιοι ενδεχομένως θα αιτιολογήσουν αυτή την μοναδική στα πολεμικά στρατιωτικά νίκη, επειδή οι ΗΠΑ βοήθησαν στην επίθεση αυτή συμμετέχοντας στους βομβαρδισμούς της πόλης (στρατηγικών στόχων, όπως ανέφεραν τα τουρκικά ΜΜΕ) που όμως είχε ήδη εγκαταλειφθεί από τους τζιχαντιστές οι οποίοι μετακινήθηκαν εγκαίρως νοτιότερα, σε ασφαλή για τους ίδιους περιοχή…

Η Τουρκία εισέβαλε στη Συρία με την συμπληρωματική αιτιολόγηση του τούρκου πρωθυπουργού, πως η Άγκυρα δεν πρόκειται να ανεχθεί την δημιουργία ενός νέου κουρδικού σχηματισμού στα νότια σύνορά της… Μόνο, που, ο κουρδικός σχηματισμός ήδη υπάρχει, είναι ένοπλος, συνεργάζεται με τις ΗΠΑ και την Ρωσία και είναι δεδομένο πως δεν πρόκειται να ανεχθεί αυτή την τουρκική συμπεριφορά.

Ουσιαστικά, η Τουρκία επεδίωκε από το 2011 να βρει την αφορμή για να υφαπάρξει συριακό έδαφος, ανατρέποντας ταυτόχρονα και τον Μπασάρ αλ Άσαντ. Οι συγκυρίες, και κυρίως η ρωσική στρατιωτική εμπλοκή «ακύρωσαν» τα αρχικά σχέδια του Ερντογάν, ο οποίος όμως επανήλθε μετά την επαναφορά των καλών σχέσεων με την Ρωσία και τις απειλές προς τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

Το επιδιώκει, όμως, ο Ταγίπ Ερντογάν με αυτή την εισβολή; Θέλει να αντιμετωπίσει μόνο την περίπτωση της ανάπτυξης και ισχυροποίησης (στρατιωτικά, οικονομικά και γεωπολιτικά) μιας κουρδικής περιοχής που αργά ή γρήγορα θα απειλήσει ακόμη και με ένωση με τους Κούρδους της Τουρκίας; Θέλει απλά να προσεταιριστεί συριακά εδάφη ή επιζητά κάτι ακόμη και πολύ μεγαλύτερο από αυτά που ήδη έχει αποκτήσει μέσα σε μόνο μία ημέρα;

Είναι κάτι περισσότερο από σαφές πως η «όρεξη» του Ερντογάν έχει ανοίξει εδώ και πολύ καιρό. Και η τάση του να δημιουργεί ζωτικούς χώρους προς κατάληψη είναι κάτι περισσότερο από δεδομένη, αφού συνδυάζεται με την παντοκυριαρχία του στο εσωτερικό της Τουρκίας, η οποία θα ήταν «γράμμα κενό» εάν αυτή η «δύναμη» του τούρκου προέδρου δεν επέφερε και άλλα οφέλη για την ματαιοδοξία του, σύμφωνα με την οποία θέλει να γίνει ο απόλυτος άρχοντας και ο κυρίαρχος του παιχνιδιού στην Μέση Ανατολή και επί της ουσίας, να γίνει ένας νέος μεγάλος πλανητικός παίκτης, ελέω της υπάρχουσας αναγκαιότητας και συμμετοχής της Τουρκίας στους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, αλλά και της… Ρωσίας!

Και στο σημείο αυτό αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα, αφού η επόμενη ημέρα θα βρει τον Ερντογάν να «πατάει σε δύο βάρκες» και ενδεχομένως να μην μπορέσει να ισορροπήσει ή να μην τον ανεχτούν οι «βαρκάρηδες». Στην χειρότερη περίπτωση για τον Ερντογάν, θα εγκαταλειφθεί τελείως απέναντι στους οργισμένους Κούρδους και τον Άσαντ. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν προβλέπεται να γίνει σύντομα, αφού οι προτεραιότητες των ισχυρών (Ρωσίας και ΗΠΑ) είναι δεδομένες και αφορούν την αλλαγή του γεωπολιτικού χάρτη της Μέσης Ανατολής, με δημιουργία νέων ζωνών επιρροής και για τους δύο ισχυρούς. Και σε αυτή την «μοιρασιά» θέλει να μετέχει ο Ερντογάν, ως ομοτράπεζος των ΗΠΑ και της Ρωσίας… Με δεδομένη την μη σταθερότητα της Τουρκίας σε συμμαχίες, το πλέον πιθανό είναι ότι πολύ σύντομα, και αφού καθορισθεί το πρώτο στάδιο των νέων συνθηκών ισχύος στη Μέση Ανατολή, η Τουρκία θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον χειρότερο εφιάλτη της, εγκαταλειμμένη από τους ισχυρούς σημερινούς «συνεργάτες» και προστάτες της (εκτός της Γερμανίας, η οποία έχει ιστορικούς δεσμούς με την Άγκυρα, σαφείς γεωπολιτικές επιβουλές στη Μέση Ανατολή και ισχυρά οικονομικά συμφέροντα εντός της Τουρκίας).

Η κίνηση του Ερντογάν, λοιπόν, με αυτή την θεατρική επίθεση κατά του ISIS και την εισβολή στο απομακρυσμένο βορειοανατολικό άκρο της Συρίας, στην πόλη Σαραμπλούς, αποτελεί την αρχή του πρώτου επεισοδίου μίας σειράς συγκρούσεων που σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα θα υλοποιούνται μεταξύ των Κούρδων (Συρίας και Ιράκ) κατά της Τουρκίας. Εκτός και εάν ο αρχηγός των Κούρδων του Ιράκ (πρόεδρος Μπαρζανί) έχει ήδη αποφασίσει την συνέχιση της συνεργασίας του με την Τουρκία (τα πετρέλαια του Κιρκούκ μεταφέρονται σε τουρκικά λιμάνια και πωλούνται στη διεθνή αγορά, ενώ ένα σημαντικό τους τμήμα φέρεται να το αγοράζει και να εμπορεύεται η οικογένεια Ερντογάν).

Σε κάθε περίπτωση, πολύ σύντομα η Τουρκία θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον έμπειρο αραβικό στρατό της Συρίας, αλλά και τους Κούρδους της Συρίας. Αν συνυπολογίσουμε πως η στρατιωτική επάνοδος της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή θα επαναφέρει στο μεγαλύτερο μέρος του αραβικού κόσμου ιδιαίτερα δυσάρεστες αναμνήσεις από την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τότε ίσως θα πρέπει να αναμένουμε εξελίξεις που θα απειλήσουν μια γενικότερη ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή, την οποία δεν θα μπορεί να διαχειριστούν οι ΗΠΑ (και το Ισραήλ).

Η ρωσική ανοχή (και η αναμενόμενη το επόμενο διάστημα σιωπή) ενδέχεται να αναδείξει ένα προφίλ ρωσικής ισχύος που θα λειτουργήσει υπέρ των ρωσικών συμφερόντων στην συγκεκριμένη (πιθανότατα φλεγόμενη) περιοχή. Επειδή όμως τα συμφέροντα στη Μέση Ανατολή είναι δεδομένα και αφορούν και κλασσικές δυνάμεις (βλ. Γαλλία, Μ. Βρετανία), αλλά είναι και ένας χώρος για τον οποίο το ΝΑΤΟ έχει πολύ συγκεκριμένους σχεδιασμούς, η εισβολή της Τουρκίας στη Συρία, αναμένεται να δράσει ως πυροκροτητής μιας μεγαλύτερης από το αναμενόμενο σύγκρουσης. Άλλωστε, σύμφωνα με όσα συμβαίνουν, δεν είναι λίγες οι χώρες που προετοιμάζονται για μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο (βλ. Γερμανία) ή ακόμη και στρατιωτική εμπλοκή (βλ. αύξηση ή και εκσυγχρονισμό εξοπλισμών).

Με μία σύγκρουση της οποίας η ένταση θα είναι ενδεχομένως πρωτόγνωρη, η θέση της κυβέρνησης στην Ελλάδα κρίνεται ως ιδιαίτερα δύσκολη, αφού η «γειτονιά» θα βρεθεί να φλέγεται, ενώ στην περίπτωση που ο Ερντογάν νιώσει πως απειλείται από τους σημερινούς του συμμάχους (βλ. ΗΠΑ και Ρωσία) ενδέχεται να στρέψει το ενδιαφέρον του στην Ελλάδα (για να απειλήσει το ΝΑΤΟ, την Ευρώπη και την Ρωσία), η οποία τυγχάνει να «διοικείται» από την αδιάφορη για τα εθνικά θέματα κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, η οποία αρκείται στο να κάνει εσωτερική επίδειξη πολιτικής ισχύος με το να αποδομεί και να αναδιατάσσει τον Ελληνικό Στρατό…

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους