Το επέδωσε ο Πάνος Καμμένος παρουσία του Ναυάρχου Ευ. Αποστολάκη και Αντιστρατήγου Β. Τελλίδη
Με το Μετάλλιο Εξόχου Πράξεως, την ανώτερη ηθική αμοιβή που απονέμεται σε στρατιωτικούς εν καιρώ ειρήνης, τιμήθηκαν σήμερα τα τρία στελέχη της Ζ’ Μοίρας Αμφιβίων Καταδρομών (Ζ’ ΜΑΚ) από τον Υπουργό Εθνικής Αμύνης Πάνο Καμμένο για την άμεση και επιτυχή αντίδρασή του να επέμβουν και να σώσουν απεγκλωβίζοντας από τη θάλασσα τους δύο πιλότους του ελικοπτέρου AH-64DHA Longbow Apache που έπεσε στα αβαθή στην παραλία Βρασνών, στο πλαίσιο διεξαγωγής της μεγάλης διακλαδικής ασκήσεως «Σάρισσα 2016», που ολοκληρώθηκε χθες.
Πρόκειται για τους ΕΠΟΠ Λοχίες (Πεζικού) Γεώργιο Σαπρανίδη, Αθανάσιο Χριστοδουλάκο και Σταύρο Τζαβαριάν, όλοι τους στελέχη της Ζ’ ΜΑΚ, οι οποίοι έλαβαν το Μετάλλιο Εξόχου Πράξεως, το συνοδευτικό Δίπλωμα και την πλακέτα του ΥΠΕΘΑ δια χειρός του Υπουργού Εθνικής Αμύνης στο γραφείο του ευθύς μετά το πέρας διεξαγωγής της ασκήσεως, παρουσία των Αρχηγών ΓΕΕΘΑ Ναυάρχου Ευάγγελου Αποστολάκη ΠΝ, ΓΕΣ Αντιστρατήγου Βασιλείου Τελλίδη. Παρόντες επίσης στην τελετή οι Υπαρχηγοί ΓΕΝ Υποναύαρχος Δημοσθένης Χέλμης ΠΝ και ΓΕΑ Υποπτέραρχος (Ι) Αντώνιος Αθανασίου ως εκπρόσωποι των απουσιαζόντων στο εξωτερικών Αρχηγών ΓΕΝ Αντιναυάρχου Γεωργίου Γιακουμάκη ΠΝ και ΓΕΑ Αντιπτεράρχου (Ι) Χρήστου Βαΐτση αντιστοίχως, καθώς και οι διοικητές των τιμηθέντων της προϊσταμένης Διακλαδικής Διοικήσεως Ειδικών Επιχειρήσεων του ΓΕΕΘΑ Ταξιάρχου Νικόλαου Φλάρη και της Ζ’ ΜΑΚ Αντισυνταγματάρχου (ΠΖ) Ιωάννη Καρποντίνη.
Ζητώντας τους ο ΥΕΘΑ να πληροφορηθεί από πρώτο χέρι πως έγινε η διάσωση οι τιμηθέντες του είπαν τα εξής: «Εμείς οι τρεις είμαστε όλοι βατραχάνθρωποι και έχουμε εκπαιδευτεί να λειτουργούμε και να ενεργούμε ομαδικά. Έτσι μόλις είδαμε τη συντριβή του ελικοπτέρου σπεύσαμε αμέσως με τη φουσκωτή λέμβο στην περιοχή μαζί με συναδέλφους μας από μία δεύτερη λέμβο. Αυτοί ασχολήθηκαν με τον πιλότο ο οποίος είχε απελευθερωθεί και ήταν ήδη στην επιφάνεια. Εμείς δεν ασχοληθήκαμε καθόλου με αυτόν. Αλλά οι δύο μας βουτήξαμε αμέσως, ο ένας άνοιξε την καλύπτρα του πιλότου ο οποίος ήταν ακόμα μέσα στο κόκπιτ, δεμένος και αναίσθητος. Αν δεν επεμβαίναμε αμέσως είναι σίγουρο ότι θα έχανε τη ζωή του. Ο ένας άνοιξε και κράταγε ανοικτή την καλύπτρα, ο δεύτερος απελευθέρωσε αμέσως του ιμάντες που τον συγκρατούσαν στη θέση του και τον τράβηξε έξω και οι δύο μαζί τον ανεβάσαμε στην επιφάνεια. Εκεί είδαμε ότι από το στόμα του έβγαζε αφρούς και ήταν αναίσθητος. Αμέσως ο τρίτος από μας που ήταν στην βάρκα άρχισε την εκτέλεση ΚΑΡΠΑ (= «τεχνική αναπνοή») ενώ εμείς οδηγούσαμε τη λέμβο έξω. Η εφαρμογή ΚΑΡΠΑ αμέσως μόλις βγήκε ο ταγματάρχης στην επιφάνεια του έσωσε τη ζωή γιατί δεν χάθηκε ούτε ένα δευτερόλεπτο. Να σημειωθεί ότι στην παραλία ήταν σε ετοιμότητα αμέσου επεμβάσεως αν απαιτείτο και Τρίτη λέμβος με συναδέλφους μας με μπουκάλες, αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκε να επέμβουν».
Πηγή:Στρατολογία
Το συμβάν:
Ελικόπτερο Απάτσι που συμμετείχε σε άσκηση έπεσε στις 20 Σεπτεμβρίου 2016 στη βόρεια Ελλάδα. Το ελικόπτερο της Αεροπορίας Στρατού κατέπεσε στη θαλάσσια περιοχή του κόλπου Ορφανού κοντά στη Θεσσαλονίκη. Στελέχη της Ζ’ Μοίρας Αμφιβίων Καταδρομών (Ζ’ ΜΑΚ) έσπευσαν και απεγκλώβισαν τους χειριστές.
Οι χειριστές του και μεταφέρθηκαν στο 424 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο.
Το Απάτσι της Αεροπορίας Στρατού έπαιρνε μέρος στην εθνική διακλαδική άσκηση «Σάρισα 2016» που ξεκίνησε σήμερα Τρίτη.
Είναι απορίας άξια η απουσία της Ελλάδας για την αντιμετώπισης του μεγάλου αυτού προβλήματος, που δεν αφορά μόνον την ισλαμοποίηση της Βαλκανικής
Δεν μας αρκεί -στα Βαλκάνια- ο ανταγωνισμός των μεγάλων Δυνάμεων, ούτε η τουρκική εισβολή στις βαλκανικές χώρες, τώρα έχουμε και την Αυστρία να επεμβαίνει, με πρόσχημα το προσφυγικό ζήτημα, αλλά και την τουρκική επιρροή στην περιοχή.
Ο υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας, Σεμπάστιαν Κουρτς, προειδοποίησε σε συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων στη Νέα Υόρκη, ότι ο κίνδυνος από τον ριζοσπαστικό Ισλαμισμό παραμένει. Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Δευτέρας κατά την αποστολή της Αυστρίας στον ΟΗΕ και τόνισε ότι είναι θετικό το , πως μεταξύ των συναδέλφων του στα Βαλκάνια έχει εκδηλωθεί ενδιαφέρον για το πρόβλημα αυτό.
Η ανησυχία του είναι έκδηλη, από την στιγμή που η Αυστρία έχει δηλώσει εξ αρχής την αντίθεσή της με την πολιτική των «ανοικτών συνόρων», λόγω του ότι το ριζοσπαστικό Ισλάμ, σύμφωνα με τον ίδιο, έχει αντίκτυπο στην Αυστρία, επειδή υπάρχουν στενοί δεσμοί με τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων. Επεκτείνει όμως η Αυστρία το ενδιαφέρον της και στην αυξημένη δραστηριότητα της Τουρκίας, γι’ αυτό και στη σύσκεψη που έγινε με πρωτοβουλία του υπουργού Εξωτερικών της, συζητήθηκε μεταξύ των Βαλκάνιων ηγετών η αυξανόμενη επιρροή της Τουρκίας (μέσω του Ισλάμ) στα Δυτικά Βαλκάνια.
Είναι απορίας άξια η απουσία της Ελλάδας και η έλλειψη αντιμετώπισης του μεγάλου αυτού προβλήματος, που δεν αφορά μόνον την ισλαμοποίηση της Βαλκανικής, αλλά και την ανθελληνική στάση της Τουρκίας, η οποία χρησιμοποιεί βαλκανικές χώρες ως οχήματα μεταφοράς ζητημάτων εις βάρος μας. Δεν θα ξαναγράψω, τι ακριβώς κάνει ο Ν. Κοτζιάς και πόσες διακρατικές συσκέψεις έκανε γι’ αυτό το ζήτημα. Είναι άσκοπο.
Είναι γεγονός, πως η πολιτική τόσο των ΗΠΑ όσο και ισχυρών εξωθεσμικών κέντρων της αλλοδαπής ευνοούν την τουρκική πολιτική, επειδή αφενός όπως έχω γράψει πολλές φορές, το ισλάμ αποτελεί ανάχωμα στην ρωσική διείσδυση στα Βαλκάνια, αφετέρου η Τουρκία υποστηρίζοντας τις αλυτρωτικές βλέψεις Αλβανών και Σκοπιανών κατά της Ελλάδας, εξυπηρετεί την πολιτική κατακερματισμού των κρατών και δημιουργίας μικρών προτεκτοράτων.
Ως προς την συνηγορία της Τουρκίας στα αιτήματα των Σκοπιανών, έχω γράψει παλαιότερα. Θα μεταφέρω εδώ σήμερα μέρος αυτών που πράττει η Τουρκία, υποστηρίζοντας τα αιτήματα των Αλβανοτσάμηδων, οι οποίοι διεκδικούν Ήπειρο και Δυτική Μακεδονία.
Προ καιρού, όπως είχε μεταφέρει από τον τουρκικό Τύπο ο δημοσιογράφος Ν. Χειλαδάκης, έχει οργανωθεί από την «φίλη και σύμμαχό» μας ένα δίκτυο υπεράσπισης των Αλβανοτσάμηδων, από Ιδρύματα, πανεπιστημιακούς και δημοσιογράφους, με κύριο σκοπό να βρίσκεται το θέμα αυτό συνεχώς στην επικαιρότητα σε βάρος φυσικά των ελληνικών δικαίων.
Σε Πολιτιστικό Κέντρο, προαστίου της Σμύρνης, διοργανώθηκε διάσκεψη με θέμα, «Το πρόβλημα της Τσαμουριάς». Εισηγητές ήσαν καθηγητές πανεπιστημίου, συγγραφείς, δημσιογράφοι, που θεωρούνται «ειδικοί» στο θέμα των Τσάμηδων και οι ομιλίες τους διακρίθηκαν από ένα ανθελληνικό πνεύμα και επανειλημμένες αναφορές για την «γενοκτονία» των Τσάμηδων από την Ελλάδα.
Ο ερευνητικός όμιλος «Ege Adriyatik Siyaset Kulübü» με έδρα την Σμύρνη ειδικεύεται γενικώς σε θέματα Βαλκανικής και λειτουργεί σε δυο γλώσσες, στα τουρκικά και στα αλβανικά (υπάρχουν πολλοί Αλβανοί στην περιοχή). Προωθεί την συνεργασία του αλβανικού και τουρκικού στοιχείου των Βαλκανίων με διάφορα μέσα και ένας τομέας που δίνει μεγάλη έμφαση είναι το ζήτημα των Τσάμηδων της Θεσπρωτίας και της δυτικής Ηπείρου.
Ένα σημαντικό στοιχείο προπαγάνδας υπέρ των Τσάμηδων από το «Ege Adriyatik Siyaset Kulübü», είναι η εκστρατεία επιβολής διεθνώς της αλβανικής (ιστορικής γι’ αυτούς), ονομασίας των χωριών και των κωμοπόλεων όπου κατοικούσαν οι Τσάμηδες στην ελληνική Ήπειρο πριν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο όπως Filat - Φιλιατρά κ.λπ.
Το μεγάλο πρόβλημα των Αυστριακών είναι η ισλαμική διείσδυση στην περιοχή, στην Ελλάδα το κύριο θέμα είναι η γελοιοποίηση κυβερνητικών με τα βοσκοτόπια του Καλογρίτσα.
Πηγή: Voria, Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
Αυτό το νεοφανές άστρο του στερεώματος της Εκκλησίας, ο όσιος Σιλουανός –κατά κόσμον Συμεών Ιβάνοβιτς Αντόνωφ– γεννήθηκε το 1866 σε οικογένεια χωρικών της περιφέρειας Ταμπώφ της Ρωσίας. Από την ηλικία των τεσσάρων ετών αναρωτιόταν: «Πού είναι αυτός ο Θεός; Όταν μεγαλώσω, θα γυρίσω όλη την γη αναζητώντας τον!»
Όταν μεγάλωσε, οι βίοι των αγίων και τα θαύματά τους πυρπόλησαν την νεανική του καρδιά από αγάπη προς τον Θεό, ο νους του προσκολλήθηκε στην αδιάλειπτη μνήμη του και προσευχόταν πολύ με δάκρυα. Η χαρισματική αυτή κατάσταση, που διήρκεσε τρεις μήνες, διήγειρε μέσα του τον πόθο για τη μοναχική ζωη. Νέος όμως, εύθυμος εκ χαρακτήρος και προικισμένος με εξαιρετική φυσική δύναμη, επανήλθε στην κοσμική ζωή και συμμετείχε σε όλες τις διασκεδάσεις του χωριού. Καποια ημέρα σε μία συμπλοκή παρά λίγο θα σκότωνε ένα συγχωριανό του. Λιγο καιρό μετά από αυτό το επεισόδιο αποκοιμήθηκε ελαφρά και είδε στον ύπνο του ένα φίδι να σύρεται μέσα του από το στόμα. Μαζί με την αηδία που ένοιωσε άκουσε την φωνή της Θεοτόκου να του λέει με ασυνήθιστη γλυκύτητα: «Κατάπιες στο όνειρό σου φίδι και δεν σου άρεσε· το ίδιο δεν αρέσει και σε μένα να βλέπω τα έργα σου».
Ύστερα από την κλήση αυτή η ζωη του άλλαξε ριζικά. Αισθάνθηκε βαθειά αποστροφή προς την αμαρτία και κυριευμένος από θερμή μετάνοια δεν σκεπτόταν τίποτε άλλο παρά μόνο το Άγιον Όρος και τη μέλλουσα κρίση. Το 1892, αμέσως μόλις τελείωσε την στρατιωτική του θητεία, ζήτησε από τον άγιο Ιωάννη της Κροστάνδης να εύχεται γι’ αυτόν «να μην τον κρατήσει ο κόσμος» και ανεχώρησε για το Περιβόλι της Παναγίας. Εισήλθε ως δόκιμος στη ρωσική μονή του αγίου Παντελεήμονος, που τότε βρισκόταν στο ύψιστο σημείο της ακμής της και αριθμούσε δύο χιλιάδες περίπου μοναχούς.
Μετά τη γενική εξομολόγηση που έκανε στην αρχή της νέας του ζωής, ο πνευματικός του είπε ότι συγχωρήθηκαν όλες του οι αμαρτίες και ο νεαρός δόκιμος παραδόθηκε στη χαρά. Έτσι, έχασε τη βαθιά του μετάνοια και άρχισε να πολεμείται από σαρκικούς λογισμούς, που τον έδιωχναν στον κόσμο για να νυμφευθεί. Ο πνευματικός τον συμβούλευσε ποτέ να μη συγκατατίθεται στους λογισμούς, αλλά να τους διώχνει αμέσως με την επίκληση του ονόματος του Ιησού. Από τη στιγμή εκείνη ο μακάριος δούλος του Θεού δεν δέχθηκε κατά τα σαράντα πέντε χρόνια της μοναστικής του ζωής ούτε έναν απρεπή λογισμό. Με απόφαση είπε στον εαυτό του: «Εδώ θα πεθάνω για τις αμαρτίες μου» και άρχισε με πύρινη αδιάλειπτη προσευχή να ζητά από τον Κύριο να τον ελεήσει, την μεν ημέρα στην βαριά και κοπιαστική διακονία του μύλου, που εκτελούσε με ακρίβεια και ολοκληρωτική απάρνηση του ιδίου του θελήματος, κυρίως όμως τη νύκτα, την οποία περνούσε όλη σχεδόν με ζέουσα προσευχή, όρθιος ή καθισμένος σ’ ένα σκαμνί. Όταν απέκαμε από την εξάντληση, δεν ξάπλωνε, αλλά κοιμόταν καθισμένος στο σκαμνί δεκαπέντε έως είκοσι λεπτά και σηκωνόταν πάλι για προσευχή. Συνολικά κοιμόταν δύο ώρες το εικοσιτετράωρο και αυτές διακεκομμένες.
Είχαν περάσει τρεις μόνο εβδομάδες από την άφιξή του στο μοναστήρι, όταν κάποιο βράδυ, καθώς προσευχόταν μπροστά στην εικόνα της Θεοτόκου, η ευχή του Ιησού εισέδυσε στην καρδιά του και άρχισε να ενεργείται εκεί μόνη της απαύστως ημέρα και νύκτα. Τη σπάνια και μεγάλη αυτή δωρεά, που μερικές φορές χαρίζει ο Θεός στους αρχαρίους, ακολούθησε σκληρός αγώνας κατά των λογισμών που του υπέβαλλαν οι δαίμονες. Άλλοτε του έλεγαν ότι είναι άγιος, άλλοτε πάλι τον έριχναν σε απόγνωση πως δεν θα σωθεί. Μια νύκτα, την ώρα της προσευχής το κελλί του γέμισε έξαφνα από ασυνήθιστο φως, που διεπέρασε όλο του το σώμα. Η ψυχή του ταράχθηκε. Η προσευχή, αν και συνέχισε να ενεργείται μέσα του, είχε χάσει τη συντριβή, και ο δόκιμος Συμεών κατάλαβε ότι επρόκειτο περί σατανικής πλάνης.
Έξι μήνες πάλευε με αυτές τις δαιμονικές επιθέσεις, προσευχόμενος με όλη τη δυνατή έντασι οπουδήποτε και αν βρισκόταν, είτε στον ναό είτε στο διακόνημα του μύλου είτε στο κελλί, ώσπου έφθασε σε εσχάτη απόγνωση. Καθισμένος μία ημέρα στο κελλί του πριν από τον εσπερινό, σκέφθηκε: «Ο Θεός είναι αδυσώπητος». Την ίδια στιγμή ένοιωσε τελεία εγκατάλειψη και η ψυχή του για μία ώρα περίπου βυθίσθηκε στο σκοτάδι απερίγραπτης αγωνίας. Την ώρα του εσπερινού, ενώ προσευχόταν με την ευχή: «Κυριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό», έχοντας το βλέμμα του προσηλωμένο στην εικόνα του Χριστού του τέμπλου του παρεκκλησίου του μύλου, ξαφνικά τον περιέλαμψε υπερφυσικό φως –ιλαρό και γλυκύτατο αυτήν την φορά– και είδε τον Χριστό ζωντανό να τον ατενίζει με ανεκλάλητη πραότητα. Η θεία αγάπη διεπέρασε όλη του την ύπαρξη και άρπαξε το πνεύμα του στη θεωρία του Θεού, έξω από τα σχήματα του κόσμου.
Στα επόμενα σαράντα πέντε χρόνια του μοναχικού του βίου ακατάπαυστα μαρτυρούσε ότι δια του Αγίου Πνεύματος γνώρισε τον ίδιο τον Κύριο, ο οποίος του εμφανίσθηκε και του απεκάλυψε την χάρη του στην πληρότητά της. Το όραμα αλλοίωσε τόσο την ψυχή του από άμετρη αγάπη προς τον Κύριο, ώστε ακόρεστα πια το πνεύμα του, νύκτα και ημέρα στραμμένο προς τον Ηγαπημένο, έκραζε: «Διψά η ψυχή μου τον Κύριο και με δάκρυα τον ζητώ. Πώς να μη σε ζητώ; Συ πρώτος με ζήτησες και μου έδωσες να γευθώ την γλυκύτητα του Πνεύματος του Αγίου, και η ψυχή μου σε αγάπησε ολοκληρωτικά».
Μολις πέρασε ο πρώτος καιρός μετά την εμφάνιση του Κυρίου, οι δαίμονες όρμησαν πάλι εναντίον του με λογισμούς τώρα υπερηφανείας. Ο Συμεών συγκέντρωσε όλες του τις δυνάμεις στον αγώνα για καθαρή προσευχή. Κατά καιρούς παρηγοριόταν από ολιγόχρονες επισκέψεις της χάριτος, αλλ’ όταν αυτή τον εγκατέλειπε και εμφανίζονταν δαίμονες, η οδύνη της ψυχής του ήταν απερίγραπτη. Προκειμένου να κρατήσει αναφαίρετη τη χάρη μέσα του, άρχισε ένα μακροχρόνιο και εξαιρετικά επίπονο αγώνα, που συχνά ξεπερνούσε τις συνηθισμένες ανθρώπινες δυνάμεις.
Το 1896 εκάρη μικρόσχημος μοναχός με το όνομα Σιλουανός. Εξωτερικά συνέχισε να ακολουθεί τη γενική τάξη της μονής, αλλά η ένταση του εσωτερικού του βίου τον δίδασκε σταδιακά την τελειότερη ασκητική πράξη.
Πέρασαν δεκαπέντε χρόνια μαρτυρικών αγώνων από την ημέρα που του εμφανίσθηκε ο Κύριος· και μία νύκτα, όταν σηκώθηκε από το σκαμνί του για να κάνει μετάνοιες, ένας δαίμονας εμφανίσθηκε μπροστά στην εικόνα του Χριστού περιμένοντας να δεχθεί αυτός την προσκύνηση. Ο Σιλουανός με οδύνη καρδίας ζήτησε την βοήθεια του Κυρίου και άκουσε στην ψυχή του την απάντηση: «Οι υπερήφανοι πάντα έτσι υποφέρουν από τους δαίμονες». «Κυριε», είπε ο Σιλουανός, «δίδαξέ με, τι πρέπει να κάνω για να ταπεινωθεί η ψυχή μου;» Και πήρε την απάντηση: «Κράτα τον νου σου στον άδη και μη απελπίζου».
Με τον λόγο αυτό –παρακαταθήκη στη γενεά μας– ο Θεός του απεκάλυψε ότι κάθε ασκητικός αγώνας πρέπει να αποβλέπει στην απόκτηση της ταπεινώσεως του Χριστού, κατά τον λόγο του: «Μάθετε απ’ εμού, ότι πράος ειμι και ταπεινός τη καρδία» (Ματθ. 11:29), και ότι αυτή η ταπείνωση είναι η βασιλική και ασφαλής οδός που οδηγεί στην καθαρή προσευχή και στην απάθεια. Έλεγε πως, μόλις ο νους του έφευγε από την μνήμη του πυρός της κολάσεως, οι λογισμοί αποκτούσαν πάλι δύναμη.
Στο εξής, τηρώντας ως κανόνα απλανή τον λόγο του Κυρίου, πορευόταν σταθερά στην οδό της δεσποτικής ταπεινώσεως. Η χάρη ενοίκησε μονίμως μέσα του· αλλά όταν αυτή ελαττωνόταν εξαιτίας του ευμεταβλήτου της ανθρωπίνης φύσεως –από το οποίο έπασχε ακόμη ο Σιλουανός– έχυνε οδυνηρά δάκρυα. Περασαν άλλα δεκαπέντε χρόνια εντατικού αγώνα, μέχρις ότου αποκτήσει πλήρη κυριαρχία επάνω σε κάθε κίνηση της καρδιάς του και εισέλθει κατά την τελευταία δεκαπενταετία του επίγειου βίου του στη μακαρία κατάσταση της απαθείας.
Το 1911 εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός. Εκείνη περίπου την εποχή, ποθώντας η αδιάλειπτη προσευχή του να είναι απερίσπαστη, ζήτησε από τον ηγούμενο την ευλογία να αφήσει το διακόνημα του οικονόμου που είχε και να πάει στο παλαιό Ρωσικό –εξάρτημα της μονής που βρίσκεται υψηλότερα στο βουνό– όπου χάρη στην ερημική ησυχία του τόπου ζούσαν αυστηροί ασκητές. Εκεί έπαθε ψύξη στο κεφάλι και έως τον θάνατό του υπέφερε από μαρτυρικούς πονοκεφάλους, τους οποίους θεώρησε ως παιδαγωγική τιμωρία, επειδή είχε κάνει το θέλημά του.
Ενάμισυ χρόνο αργότερα το μοναστήρι τον ανεκάλεσε στο διακόνημα του οικονόμου, στο οποίο παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του. Επιστρέφοντας στην υπακοή του, μολονότι ανέλαβε υπό την ευθύνη του διακοσίους περίπου εργάτες, η προσευχή του έγινε θερμότερη παρά στο παλαιό Ρωσικό. Κάθε πρωί περιερχόταν τα εργαστήρια, για να κατανείμει τις εργασίες της ημέρας και επέστρεφε πάλι στο κελλί του να προσευχηθεί με δάκρυα γι’ αυτούς τους ανθρώπους και τις οικογένειές τους, «για τον λαό του Θεού». Έχοντας λάβει από το Άγιο Πνεύμα το χάρισμα να βιώνει ενεργώς την απέραντη αγάπη του Χριστού προς τον κόσμο, με πύρινα δάκρυα προσευχόταν αδιαλείπτως για όλη την ανθρωπότητα, για όλον τον Αδάμ, ιδιαιτέρως δε για τους κεκοιμημένους. Έλεγε: «Να προσεύχεσαι για τους ανθρώπους σημαίνει να χύνεις αίμα»· και δίδασκε ότι το κριτήριο της αληθινής πίστεως είναι η αγάπη προς τους εχθρούς.
Αυτός ο ταπεινός αγιορείτης μοναχός, που έζησε όλα τα χρόνια της μοναχικής του ζωής ένα μαρτυρικό αγώνα στην αφάνεια, άφησε ως κληρονομιά στην Εκκλησία –σαν ένας νέος προφήτης– την προσευχή υπέρ του κόσμου· αυτή είναι η σύνθεση του χριστιανισμού και η συντομότερη οδός για την επίτευξη της τελειότητας. Στηρίζοντας τον κόσμο με την προσευχή του και δεόμενος στον Κύριο να τον γνωρίσουν εν Πνεύματι Αγίω όλοι οι λαοί της γης, ετελείωσε εν ειρήνη τον επίγειο δρόμο του στις 24 (π.η. 11) Σεπτεμβρίου 1938.
Πηγή: (Από το βιβλίο: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Τόμος πρώτος, Σεπτέμβριος. Εκδόσεις Ορμύλια, 2001, σελ. 261.), Κοινωνία Ορθοδοξίας
Πολλοί οπαδοί της ιστορικής γνώσης του Φίλη, γνωστοί και άγνωστοι άθεοι, εθνομηδενιστές και, κυρίως, ορκισμένοι αντίπαλοι της Ελληνικής Ορθοδοξίας, επιμένουν να διαδίδουν την μηδενική τους ιστορική γνώση, προκειμένου να αιτιολογήσουν την επιθετική κυβερνητική πολιτική προς την σύγχρονη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας (παρεπιμπτόντως, δεν τους απασχολεί το κύμα του Ισλάμ το οποίο απειλεί την πολιτιστική και πολιτισμική φυσιογνωμία της χώρας, ούτε ασχολούνται, φυσικά, με την αλλοίωση των δημογραφικών χαρακτηριστικών ή την αύξηση της εγκληματικότητας, ενώ ταυτόχρονα μάχονται για την εισαγωγή και κυριαρχία του αθεϊσμού, αλλά κυρίως για την δημιουργία τζαμιού στην Αθήνα και εμφανίζονται ως ισλαμολάγνοι!).
Μέσα στα πλαίσια της επιχειρούμενης κυβερνητικής ενίσχυσης και ουσιαστικής επιβολής αθεϊσμού στην Ελλάδα, εμφανίζονται από καιρού εις καιρόν διάφοροι «Σημίτηδες» ή «Φίληδες» για να καταθέσουν και την δική τους «ιδεολογική ταυτότητα» την οποία επιχειρούν θρασύτατα να επιβάλουν στους Έλληνες πολίτες, κατασυκοφαντώντας και διαστρεβλώνοντας την ιστορική σχέση της Χριστιανικής Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού. Ισχυρό «ιστορικό» επιχείρημα, μεταξύ των άλλων, είναι η συνυπαιτιότητα της Χριστιανικής Ορθοδοξίας στην άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και η μετέπειτα συνεργασία της με τους οθωμανούς με μοναδικό σκοπό την διάσωση της εκκλησιαστικής περιουσίας, αγνοώντας ηθελημένα πως στο δίλημμα μεταξύ υποταγής στην παπική τιάρα ή στου τούρκου το σαρίκι, η τότε ιεραρχία της Ορθοδοξίας αποφάσισε κατ’ αρχάς να αποφύγει την δογματική απειλή «αποδεχόμενη» προσωρινά «το τούρκικο σαρίκι» και να διασώσει την Χριστιανική Ορθοδοξία μέσα από μια «συμφωνία» που αφορούσε την διάσωση των εκκλησιαστικών προνομίων και επί της ουσίας να υλοποιήσει το δικό της σχέδιο στην διάσωση του Ελληνισμού. Οι δε αγώνες της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας για την απελευθέρωση ήταν συνεχείς και καταγράφηκαν ιστορικά, ενώ ταυτόχρονα μέλη της Χριστιανικής Ορθοδοξίας (ιερείς, μοναχοί) διατηρούσαν ζωντανή την ελληνική γλώσσα, την κουλτούρα, τις τέχνες και τον πολιτισμό.
Το 1575 κήρυξε επανάσταση στη Μάνη ο Αρχιεπίσκοπος Επιδαύρου Μακάριος Μελισίδης, και το 1770 στο Αίγιο ο Μητροπολίτης Πατρών Παρθένιος και στην Κόρινθο ο Μητροπολίτης Μακάριος Νοταράς.
Το 1600 και το 1609 έκανε επαναστατικό κίνημα ο Διονύσιος Φιλόσοφος, Μητροπολίτης Τρικάλων, ο οποίος τελικά βρήκε μαρτυρικό θάνατο στα Γιάννενα το 1611.
Το 1684 ο Μητροπολίτης Άμφισσας Φιλόθεος πολέμησε κοντά στην Κόρινθο με δικό του σώμα εναντίον των Τούρκων, όπου και τραυματίστηκε θανάσιμα.
Τον ίδιο χρόνο ο Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Τιμόθεος Τυπάλδος συγκρότησε επανα-στατικό σώμα με 150 κληρικούς κι έλαβε μέρος σε απελευθερωτικές προσπάθειες.
0ι Μητροπολίτες Σαλώνων Τιμόθεος, Θηβών Ιερόθεος, Λάρισας Μακάριος, Εύβοιας Αμβρόσιος, διετέλεσαν οπλαρχηγοί.
Ο Παπαβλαχάχας ήταν αρχηγός των αρματολών των Χασίων. Βρήκε, μάλιστα, τραγι-κό θάνατο από τον Αλή Πασά στα Γιάννενα.
Ο διάκος του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε' Νικηφόρος Ρωμανίδης, αφού χειροτονήθη-κε ιερέας και χειροθετήθηκε και Αρχιμανδρίτης, υπηρέτησε και διακρίθηκε ως ναυμάχος κάτω από τις διαταγές του Α. Μιαούλη.
Ο Ησαΐας Σαλώνων κήρυξε την επανάσταση στις 27.3.1821 στην περιφέρειά του, μέσα στο Μοναστήρι του οσίου Λουκά Βοιωτίας.
Η Μονή του οσίου Λουκά, μετά τη σύσκεψη του Δεσπότη Σαλώνων στα μέσα του Μάρτη του 1821 με τους οπλαρχηγούς της περιφέρειας Αθ. Διάκο, κ.ά., έγινε κέντρο επαναστατικό και κατασκευής φυσεκιών.
Ο Δ. Υψηλάντης είχε το αρχηγείο του στο Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου Πέτρας.
Ο Αρχιστράτηγος της Ρούμελης Γ. Καραϊσκάκης είχε τ' ορμητήριό του στη Μονή Προυσού της Ευρυτανίας.
Ο Ιερομόναχος Σεραφείμ από το Φανάρι Θεσσαλίας ηγήθηκε της επανάστασης των Αγραφιωτών.
Το Μοναστήρι του Ομπλού Πατρών ήταν στρατηγείο των επαναστατών της περιοχής.
Ο Άνθιμος Αργυρόπουλος, ιερομόναχος, δέχτηκε στο Μοναστήρι του την οικογένεια Μπότσαρη και την περιέθαλψε, μετά την άλωση του Σουλίου. Ο ίδιος στη Ζάκυνθο, κατά τον ιστοριογράφο Π. Χιώτη, όρκισε μέλη της Φιλικής Εταιρίας το Θ. Κολοκοτρώνη, τους Β. και Κ. Πετιμεζά και τον Νικηταρά. Εργάστηκε δε ως παράγοντας με ασυνήθιστο ζήλο για την ευόδωση της Επανάστασης.
Ο Χρύσανθος Πηγάς, Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Καλαμάτας, το 1819 μπήκε στη Φιλική Εταιρία κι εργάστηκε εντατικά για την προετοιμασία της Επανάστασης. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη σύλληψη του από τους Τούρκους, το κλείσιμο του στις φυλακές της Τρίπολης, όπου μαζί με άλλους φυλακισμένους Μητροπολίτες πέθανε κι αυτός από τις κακουχίες της φυλακής.
Στη Φ. Εταιρία είχαν μυηθεί όλοι σχεδόν οι μητροπολίτες και πολλοί διακεκριμένοι ιερείς και μοναχοί και ιδιαίτερα οι αγιορείτες.
Την Επανάσταση του '21, όπως είναι γνωστό, την κήρυξε Μητροπολίτης, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, μέσα στο Μοναστήρι της άγιας Λαύρας. Έστω κι αν η ηρωική Καλαμάτα, που κήρυξε την επανάσταση στις 23 του Μάρτη και που την ευλόγησαν 24 κληρικοί, διεκδικεί τα πρωτεία, γεγονός είναι ότι τα παλληκάρια της περιοχής ορκίστηκαν μέσα στην ιστορική Μονή.
Ο Διάκος, ο Παπαφλέσσας κι ο Σαμουήλ είναι ανεπανάληπτες κληρικές μορφές του 21.
Ο Υψηλάντης έλεγε για τον Παπαφλέσσα ότι «είναι το άλλο μου εγώ».
Επίσης, είναι χαρακτηριστικό ότι ο Υψηλάντης ξεκίνησε τον απελευθερωτικό του αγώνα από την εκκλησία. Μέσα στον ι. ναό των Τριών Ιεραρχών του Ιασίου έλαβε το πολεμικό ξίφος από το Μητροπολίτη Μολδαυΐας Βενιαμίν Κωστάκη, ο οποίος ευλόγησε και τη σημαία του αγώνα του.
Ακόμα, πολλά Μοναστήρια καταστράφηκαν από τους Τούρκους γιατί λάβαιναν μέρος σ' απελευθερωτικά κινήματα. Αναφέρουμε μόνο ένα για παράδειγμα, τη Μονή Στροφάδων που κατέστρεψε ο Σουλεϊμάν Β' (1520-60). Και γενικά οι Τούρκοι κάθε τόσο ζητούσαν από την Εκκλησία τις ευθύνες για κάθε απελευθερωτικό κίνημα. Αυτήν αιματοκυλούσαν γιατί αυτήν θεωρούσαν πνευματική και εθνική Αρχή του Έθνους. Και μόνο αυτή η στάση των Τούρκων απέναντι στην Εκκλησία, της οποίας πολλές φορές σκότωναν τους φορείς της, τα λέει όλα. Είναι χαρακτηριστική και η σχετική ομολογία του Μακρυγιάννη για την τεράστια προσφορά των Μοναστηριών στον αγώνα: «...Τα μοναστήρια ήταν τα πρώτα προπύργια της επανάστασής μας... Οι περισσότεροι καλόγεροι σκοτώθηκαν εις τον αγώνα». Η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν το Α και το Ω για το υπόδουλο γένος. Το ράσο κόλπωνε μέσα του τη ρωμιοσύνη και η ρωμιοσύνη κολπωνόταν μέσα στο ράσο. Αυτό δεν μπορεί να το ανατρέψει καμιά δύναμη. Η ρωμιοσύνη και η ορθόδοξη Εκκλησία και στην περίοδο της Τουρκοκρατίας πορεύτηκαν αντάμα το δρόμο του μαρτυρίου τους, το δρόμο της σταυρικής τους πορείας κι' επιβίωσαν χάρις στην πίστη τους στην Τριαδική Θεότητα. Χάρις στην ορθόδοξη παράδοση με τις άπειρες και παντοδύναμες διαστάσεις της. Μέσα από τη βυζαντινή εικόνα και το εκκλησιαστικό μέλος, μέσα από τα συναξάρια των αγίων και μέσα από τη ζωή των αρχαίων ηρώων κρατήθηκε η ελληνική ψυχή όρθια ως ότου βρήκε τη δύναμη και τίναξε από πάνω της τον τουρκικό ζυγό.
Η Χριστιανική Ελληνική Ορθοδοξία στην δημιουργία του νέου Ελληνικού κράτους
Μετά την απελευθέρωση και τη δημιουργία του ελληνικού κράτους (1828), με διάφορα νομοθετήματα επιβάλλεται κατά καιρούς η αναγκαστική απαλλοτρίωση τμημάτων της εκκλησιαστικής περιουσίας.
1α.- Στις 18 Ιανουαρίου 1833 η αντιβασιλεία του Όθωνα έφθασε στην Ελλάδα και με βασιλικά διατάγματα του 1833 και 1834 απεφάσισε τη διάλυση 400 περίπου Μοναστηριών. Η περιουσία τους περιήλθε στο δημόσιο και τα διατηρούμενα (μοναστήρια) φορολογήθηκαν. Ομοίως η περιουσία των ενοριακών ναών περιήλθε στους Δήμους. Αναφέρουν τα πρακτικά της Επιτροπής :
«Εκρίθησαν επάναγκες, οι μεν επίσκοποι να μισθοδοτώνται αυτάρκως και αναλόγως του χαρακτήρος των κατ’ ευθείαν παρά της Κυβερνήσεως.., οι δε πρεσβύτεροι διάκονοι και λοιποί υπηρέται των Εκκλησιών, κυρίως μεν παρά των Κοινοτήτων. όταν δε οι πόροι της Κοινότητος δεν εξαρκούν, η Κυβέρνησις να αναπληροί το ελλείπον από των προειρημένων πόρων». (Πρακτικά 26 Απριλίου 1833). Το μόνο αποτέλεσμα ήταν η αρπαγή της εκκλησιαστικής περιουσίας και η πώληση ιερών σκευών και κειμηλίων στα παζάρια.
1β.- Στις 13 Οκτωβρίου 1834 δημοσιεύθηκε το Διάταγμα «περί συστάσεως Εκκλησιαστικού Ταμείου». Σύντομα το Εκκλησιαστικό Ταμείο είχε ξεφύγει από τον αρχικό σκοπό χωρίς ΚΑΜΙΑ οικονομική συμπαράσταση του κλήρου. Η Πολιτεία για να καλύψει τα ακάλυπτα προέβη σε δήθεν μεταρρύθμιση και
1γ.- Στις 13 Ιανουαρίου 1838 εξέδωσε διάταγμα «Περί διαλύσεως της Επιτροπής του Εκκλησιαστικού Ταμείου». Με το διάταγμα αυτό για λόγους οικονομίας οι αρμοδιότητες της προηγουμένης Ειδικής Επιτροπής περιέχονται «εις την επί των εκκλησιαστικών Γραμματείαν».
1δ.- Ενδιάμεσα, με το Βασιλικό Διάταγμα της 20.5/1.6.1836 «περί εκκλησιαστικών κτημάτων» έγινε αναγκαστική απαλλοτρίωση (χωρίς καταβολή αντιτίμου) και άλλων τεραστίων σε έκταση κτημάτων και των σε λειτουργία Μονών, δήθεν «χάριν θεαρέστων έργων και προς οικοδομήν ιερών και αγαθοεργών καταστημάτων» (βλέπε Κων. Μ. Ράλλη, Το αναπαλλοτρίωτον της εκκλησ. περιουσίας, 1903, σσ. 28-30, 51-52). Στην περιουσία που απέμεινε επιβλήθηκε βαρύτατη έμμεση φορολογία, που όταν αυτή δεν ήταν δυνατόν να καταβληθεί, οδηγούσε σε δημόσιους πλειστηριασμούς!
1ε.- Στις 29 Απριλίου 1843 με άλλο Διάταγμα η όλη κινητή και ακίνητη εκκλησιαστική περιουσία περιέρχεται στο Δημόσιο του οποίου η επί των οικονομικών Γραμματεία αναλαμβάνει όλες τις οικονομικές υποχρεώσεις «αποκλειστικώς εις την βελτίωσιν του κλήρου… καθόσον, η της υπηρεσίας ταύτης ειδικότης εγγυάται πληρεστέραν εις αυτήν επιτυχίαν».
Δεν συμπληρώθηκαν 10 χρόνια ζωής του Εκκλησιαστικού Ταμείου και μία τεράστια Εκκλησιαστική περιουσία ενθυλακώθηκε από το Κράτος (πάντοτε αφερέγγυο) και σπαταλήθηκε χωρίς να ανταποκριθεί το κράτος ούτε κατ’ελάχιστον στις βασικές υποχρεώσεις του απέναντι στον εφημεριακό κλήρο.
2.- 20ος ΑΙΩΝΑΣ ΚΑΙ ΕΩΣ ΤΟΥ 1945
Στον 20ο αιώνα η απαλλοτριωτική «μανία» εξακολούθησε σε βάρος της εκκλησιαστικής περιουσίας. Έτσι, με τους Νόμους 1072/1917 και 2050/1920 (γνωστό ως «αγροτικό νόμο»), αλλά και άλλους που ακολούθησαν (π.χ. 2189), επιβλήθηκε η αναγκαστική απαλλοτρίωση μοναστηριακών κτημάτων, άλλοτε για την αποκατάσταση προσφύγων ή ακτημόνων και άλλοτε –αόριστα– για λόγους «προφανούς ανάγκης και δημοσίας ωφελείας».
Σημειώνουμε όσα αποκαλυπτικά αναφέρονται στο υπ’ αρ. 976/780/18.4.1947 έγγραφο του Ο.Δ.Ε.Π. προς τη Γεν. Διεύθυνση Δημόσιου Λογιστικού του υπουργείου Οικονομικών, για το μέγεθος της απαλλοτριωτικής επιβολής του Κράτους: Από το 1917 ως το 1930 απαλλοτριώθηκαν εκκλησιαστικές εκτάσεις αξίας άνω του 1.000.000.000 προπολεμικών δραχμών.
Το Κράτος καθόρισε αυτό το αντίτιμο, κατέβαλε στο Γενικό Εκκλ. Ταμείο τα 40 εκατομμύρια και οφείλει ακόμα τα 960 ! Τα περισσότερα μοναστήρια καταδικάστηκαν με τον τρόπο αυτό σε μαρασμό και λειψανδρία !
Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με υπολογισμούς κατά την πρώτη φάση μόνο, το 50% της γεωργικής γης της εκκλησίας δόθηκε σε ακτήμονες. Μάλιστα τα έτη 1919-1920 ο Μητροπολίτης Αθηνών και Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου Μελέτιος Μεταξάκης θα εκφράσει την απορία του για την κατασπατάληση αυτή και θα ζητήσει εξηγήσεις για την περιουσία. Πρότεινε εφ’όσον το Κράτος δεν δύναται να ανταποκριθεί στις αναληφθείσες υποχρεώσεις του «να επιστραφή η περιουσία αυτή στην Εκκλησία».
Ο ίδιος θα γράψει ότι η απάντησις του Υπουργείου επί του τεθέντος θέματος ήταν: «… τα βιβλία του Γενικού Εκκλησιαστικού Ταμείου, τα κτηματολόγια και τα λογιστικά της περιουσίας ταύτης δεν υφίστανται πλέον, καέντα εις πρόσφατον εν τοις γραφείοις του Υπουργείου Πυρκαϊάν»!
Με τον νόμο 4684/1931, το Κράτος επέβαλε ουσιαστικά την εκποίηση («ρευστοποίηση») ενός ακόμα μεγάλου τμήματος της εκκλησιαστικής περιουσίας, παρά τις αντιρρήσεις της Εκκλησίας.
Ό,τι εισπράχθηκε, τοποθετήθηκε σε «εθνικά χρεώγραφα και χρηματόγραφα» (μας θυμίζουν μήπως τα σύγχρονα ομόλογα ;), αλλά η αξία τους εξανεμίστηκε, σχεδόν στο σύνολό της, όταν η εθνική μας οικονομία καταποντίστηκε στη διάρκεια του Β΄ παγκόσμιου πολέμου, της ξενικής Κατοχής και του εμφυλίου που ακολούθησε.
Γενικά ως προς την περίοδο προ του 1945 πρέπει να αναφέρουμε ότι επί χρόνια την μισθοδοσία των Ιερέων είχαν αναλάβει οι πιστοί της κάθε ενορίας, οι οποίοι έριχναν τον οβολόν τους για τον Ιερέα όταν προσέρχονταν στην Θεία Λειτουργία ή κανόνιζαν κάποια τιμή με τον Ιερέα όταν επρόκειτο να τελεστεί κάποιο μυστήριο Γάμος, Βάπτιση κ.λ.π.
Υπήρχαν βέβαια και Ιερείς – συνήθως σε αγροτικές περιοχές – οι οποίοι αμείβονταν σε είδος δηλαδή από τα προϊόντα που τους έφερναν οι πιστοί. Κατάλοιπο λοιπόν του παραπάνω τρόπου αμοιβής των Ιερέων είναι να δίνεται και σήμερα από τον πιστό ένα Χ ποσό στον Ιερέα όταν τελεί κάποια ιεροπραξία π.χ. τρισάγιο στους τάφους των κοιμητηρίων.
Από το επίσημο δελτίο της Εκκλησίας της Ελλάδας «Εκκλησία», αριθμός φύλλου 44 – 45, Σάββατο 11 Νοεμβρίου 1939 διαβάζουμε (με τον τίτλο «Τυχηρά και δικαιώματα» από τον Ταλαντίου Προκόπιο) : « Ουδείς δύναται να αμφισβητήση ότι ο Ιερός Κλήρος δικαιούται της εκ μέρους των πιστών συντηρήσεως αυτού και ότι η συντήρησις του Ι. Κλήρου είναι καθήκον των πιστών έναντι της Εκκλησίας …» Και λίγο πιο κάτω ομοίως: « Η συντήρησις του Ι. Κλήρου είναι καθήκον γενικόν των πιστών. Πάντες υποχρεούνται, όπως εισφέρωσι…»
3.- 1945-1952
Το 1945 εκδόθηκε ο Α.Ν. 536/1945 «Περί ρυθμίσεως των αποδοχών του Ορθοδόξου Εφημεριακού Κλήρου της Ελλάδος, του τρόπου πληρωμής αυτών και περί καλύψεως της σχετικής δαπάνης». Από την 1 Οκτωβρίου 1945 οι ενοριακοί Ναοί απαλλάσσονται από την υποχρέωση της καταβολής της μισθοδοσίας των Ιερέων γιατί αναλαμβάνει πλέον η Πολιτεία την μισθοδοσία αυτών, κατόπιν συμφωνίας που επήλθε μεταξύ αυτής και της Εκκλησίας.
Πλην όμως τα κονδύλια για την μισθοδοσία των Ιερέων, τα αναλαμβάνει πάλι η Εκκλησία – μέσω του οβολού των πιστών τέκνων της βέβαια – διότι υποχρεούται ο κάθε ενοριακός Ναός να καταβάλει εισφορά 25% επί των ακαθαρίστων εισπράξεων στην οικεία Οικονομική Εφορία. Έτσι τα Εκκλησιαστικά Συμβούλια ήταν υποχρεωμένα ανά τρίμηνο να καταβάλουν στο Δημόσιο Ταμείο την εισφορά του 25% επί των ακαθαρίστων εισπράξεων, αλλιώς υπήρχε ο κίνδυνος να μην πληρωθούν ούτε οι μισθοί ούτε οι συντάξεις όσων Ιερέων δεν κατέβαλαν ή απέκρυπταν την αντίστοιχη εισφορά.
Και βέβαια να μην ξεχνάμε ότι όταν το Κράτος πήρε το 1949 για ΤΡΙΤΗ ΦΟΡΑ την Εκκλησιαστική Περιουσία ΣΥΜΦΩΝΗΣΕ ΝΑ ΕΠΙΒΑΡΥΝΘΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ.
Η Δ΄ Αναθεωρητική Βουλή (1946-50) και η ειδική Επιτροπή για τη σύνταξη Σχεδίου Συντάγματος, στο άρθρο 143 προέβλεπε την πλήρη απαλλοτρίωση όλης της εκκλησιαστικής περιουσίας, χωρίς αντάλλαγμα! Πρόσχημα; Η αποκατάσταση ακτημόνων καλλιεργητών και γεωργοκτηνοτρόφων.
Η Ιεραρχία αντέδρασε, η απόπειρα ματαιώθηκε, αλλά το Κράτος με το Ν.Δ. 327/1947 και αυτό της 29.10.1949 επέφερε νέα πλήγματα. Η κυβέρνηση Πλαστήρα, ενώ το Σύνταγμα και του 1952 όριζε ότι «επικρατούσα θρησκεία εν Ελλάδι είναι η Ανατολική Ορθόδοξος», προέβαλε την απαίτηση να παραχωρηθεί η εκκλησιαστική περιουσία στο Κράτος.
Οι αφόρητες πιέσεις του Κράτους είχαν ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα την υπογραφή της από 18.9.1952 «Συμβάσεως περί εξαγοράς υπό του Δημοσίου κτημάτων της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος προς αποκατάστασιν ακτημόνων καλλιεργητών και ακτημόνων γεωργικών κτηνοτρόφων», που κυρώθηκε με το Β.Δ. της 26.9/8.10.1952 (ΦΕΚ 299 Α΄).
Η Σύμβαση αυτή ήταν επαχθής για την Εκκλησία, αφού υποχρεώθηκε να παραχωρήσει στο Κράτος τα 4/5 (80%) της καλλιεργούμενης ή καλλιεργήσιμης αγροτικής περιουσίας της και τα 2/3 των βοσκοτόπων. Το αντάλλαγμα; Μόλις το 1/3 της πραγματικής αξίας και κάποια αστικά ακίνητα/οικόπεδα.
Στη σύμβαση του 1952 περιέχεται η διακύρηξη του κράτους ότι η απαλλοτρίωση αυτή είναι η τελευταία και δεν πρόκειται να υπάρξει νεότερη στο μέλλον, ενώ υπάρχει και η δέσμευση ότι η Πολιτεία θα παρέχει κάθε αναγκαία υποστήριξη (υλική και τεχνική), ώστε η Εκκλησία να μπορέσει να αξιοποιήσει την εναπομείνουσα περιουσία της. Στην ίδια σύμβαση καθιερώθηκε και η "μισθοδοσία" των κληρικών από τον Κρατικό Προϋπολογισμό - του δε Αρχιεπισκόπου και των Μητροπολιτών από το έτος 1980- ως υποχρέωση του Κράτους έναντι των μεγάλων παραχωρήσεων γης στις οποίες είχε προβεί η Εκκλησία της Ελλάδος κατά την δεκαετία 1922-32.
Δηλαδή, επειδή το Κράτος αδυνατούσε να καταβάλει οποιοδήποτε αντίτιμο -όπως προέβλεπε ο νόμος του 1932- συνεφωνήθη να μισθοδοτούνται επ' άπειρον οι κληρικοί και το Κράτος δεσμεύθηκε επ' αυτού. Διευκρινίζουμε ότι η μισθοδοσία του κλήρου καλύπτει μόνο τους ιερείς και όχι τους μοναχούς ή μοναχές. Πού λοιπόν τα αναφερόμενα για –δήθεν- «δημόσιους υπαλλήλους" ; Μόνο οι τόκοι από την δημευθείσα εκκλησιαστική περιουσία φθάνουν για να θρέψουν γενιές κληρικών.
Δυστυχώς, το Κράτος με νέα διοικητικά μέτρα όχι μόνο δεν υποστήριξε, αλλά δεν επέτρεψε στην Εκκλησία να αξιοποιήσει ό,τι της απέμεινε.
Οι κρατικές Υπηρεσίες, άλλοτε αμφισβητώντας την κυριότητα, με το να ζητούν τίτλους κυριότητας από εποχές που το Κράτος μας δεν υπήρχε, άλλοτε μη δεχόμενο την εγκυρότητα ή την ισχύ αυτοκρατορικών εγγράφων ή πατριαρχικών σιγιλίων και σουλτανικών φιρμανίων, ή χαρακτηρίζοντας ως δασικές ή «διακατεχόμενες» τις μοναστηριακές εκτάσεις, στην πράξη εμπόδισαν και εμποδίζουν την Εκκλησία να αξιοποιήσει την λίγη περιουσία της.
ΝΕΩΤΕΡΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ
Από το 1975 και μετά εντείνονται οι πιέσεις για τον λεγόμενο «χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους», ενώ το 1976 ο τότε υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων (Γεώργ. Ράλλης) κατάρτισε σχέδιο για την παραχώρηση στο Κράτος των 3/4 (75%) της περιουσίας και η Εκκλησία να κρατούσε το υπόλοιπο 1/4 (25%). Η προσπάθειά του ναυάγησε. Ο διάδοχός του στον υπουργικό θώκο (Ιωάν. Βαρβιτσιώτης) πρότεινε πιο σκληρό σχέδιο : Το Κράτος να πάρει τα 4/5 (80%) και στην Εκκλησία να μείνει το 1/5 (20%). Κι αυτό δεν υλοποιήθηκε.
Το 1985 ο υπουργός Παιδείας (Απ. Κακλαμάνης) κατάρτισε νομοσχέδιο με θέμα «Ρύθμιση θεμάτων μοναστηριακής περιουσίας» και το επόμενο έτος ο νέος υπουργός (Αντ. Τρίτσης) εμφάνισε σχέδιο Συμφωνίας διάρκειας 100 χρόνων για ανάπτυξη της εκκλησιαστικής περιουσίας και αξιοποίησή της από τους αγροτικούς συνεταιρισμούς, που θα απέδιδαν 10% στην Εκκλησία και 5% στο Κράτος.
Ευτυχώς που και το σχέδιο αυτό δεν υλοποιήθηκε, αν ληφθεί υπόψη ο βίος και η πολιτεία του συνόλου σχεδόν των καταχρεωμένων Συνεταιρισμών (εκτός εξαιρέσεων…).
Αλλά ο τότε υπουργός Τρίτσης επέμεινε. Κατάρτισε και έφερε στη Βουλή νομοσχέδιο, που ψηφίστηκε ως Νόμος 1700/1987 και υπήρξε το αποκορύφωμα της κρατικής επιβολής σε βάρος της εκκλησιαστικής περιουσίας που είχε απομείνει.
Παρά τις αντιδράσεις, η πλειοψηφία της Βουλής ψήφισε το Νόμο, με τις διατάξεις του οποίου θα άλλαζαν οι κανόνες διοίκησης, διαχείρισης και εκπροσώπησης της μοναστηριακής περιουσίας, το Κράτος θα διόριζε το Διοικ. Συμβούλιο του Ο.Δ.Ε.Π., για να διοικεί την εκκλησιαστική περιουσία, ενώ γινόταν επέμβαση και στον τρόπο διοίκησης και διαχείρισης των ενοριακών ναών κ.λπ. Η τύχη του Νόμου αυτού είναι γνωστή : Το Συμβούλιο της Επικρατείας ακύρωσε την Πράξη συγκρότησης του Συμβουλίου του Ο.Δ.Ε.Π. (απόφαση 5057/1987), το Κράτος δεν τόλμησε να εφαρμόσει τους Νόμους 1700/1987 και 1811/1988, κάποιες Μονές προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για παραβίαση με τους Νόμους αυτούς άρθρων της Διεθνούς Συμβάσεως της Ρώμης και του Πρώτου Πρωτοκόλλου της.
Και δικαιώθηκαν, διότι το Δικαστήριο με την απόφασή του 10/1993/405/483/484/9.12.1994 :
(α) Διαπίστωσε ότι ο Νόμος 1700 παραβίασε θεμελιώδη δικαιώματα των ιερών Μονών για τα περιουσιακά τους δικαιώματα
(β) Ανέτρεψε τη μέχρι τότε υπέρ του Κράτους νομολογία των ελληνικών Δικαστηρίων και επέβαλε σ’ αυτά πλήρη συμμόρφωση προς τη Σύμβαση της Ρώμης
(γ) Διακήρυξε ότι οι Μονές –και άρα η Εκκλησία της Ελλάδος– δεν είναι κρατικοί οργανισμοί, έστω κι αν χαρακτηρίζονται νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου
(δ) Διασαφήνισε ότι οι Μονές μπορούν να επικαλούνται κάθε τρόπο κτήσεως της κυριότητας της περιουσίας τους (και με χρησικτησία), αφού «δεν υπάρχει κτηματολόγιο στην Ελλάδα», και διότι ήταν αδύνατη η μεταγραφή τίτλων προ του 1856 και η μεταγραφή κληροδοσιών και κληρονομιών προ του 1846, και
(ε) Επέλυσε την αμφισβήτηση, υπέρ των ιερών Μονών, του θέματος των «διακατεχομένων» (κτημάτων χωρίς νόμιμους τίτλους) τα οποία νέμεται η Εκκλησία, με το τεκμήριο της τακτικής ή έκτακτης χρησικτησίας.
Παρά το «πάγωμα» των δύο αυτών Νόμων (1700 και 1811), το 1998 επιχειρήθηκε από τη Γεν. Γραμματεία Δασών η ενεργοποίηση της Σύμβασης που προέβλεπε ο δεύτερος Νόμος, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Αλλά δεν έπαψε η αναμόχλευση του θέματος «εκκλησιαστική περιουσία», όπως συνέβη το έτος 2000, όταν το Πανελλήνιο βρισκόταν σε ανησυχία και αναστάτωση για το ζήτημα της μη αναγραφής του θρησκεύματος στα νέου τύπου δελτία ταυτότητος, ή μετά το 2009, όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση, ήρθε στην Ελλάδα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (Τρόικα) και υπογράφτηκε το «Μνημόνιο…».
Οι προσλήψεις ιερέων και ο νόμος του κράτους
Κι ενώ τα γεγονότα μιλούν, σύγχρονοι «επαφίες» της ιστορίας τολμούν να επιτίθενται στην Ορθόδοξη Εκκλησία με θρασύτατες υποκειμενικές ιστορικές «εκδοχές» που επιχειρούν να επιβάλουν ως… πραγματικότητα προτάσσοντας τις «προσλήψεις» ιερέων την ίδια στιγμή που σιωπούν για την προσλήψεις ιμάμηδων!
Κανονισμός "Περί Εφημερίων και Διακόνων" διατάξεις των άρθρων 36 παρ. 6, 37 παρ. 2 και 38 παρ. 2 του Νόμου 590/1977 «Περί Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος» Οργανικές θέσεις Εφημερίων
1. Οι υφιστάμενες και λειτουργούσες ενορίες διατηρούνται. Σε κάθε ενορία υφίσταται μία τουλάχιστον οργανική θέση Εφημερίου.
2. Σε πόλεις με πληθυσμό άνω των 200.000 κατοίκων, σε κάθε ενορία υφίσταται μία οργανική θέση Εφημερίου ανά δύο χιλιάδες οικογένειες και δεν υπερβαίνουν τους πέντε τακτικούς Εφημέριους ανά ενορία.
3. Σε πόλεις με πληθυσμό άνω των 100.000 κατοίκων, σε κάθε ενορία υφίσταται μία οργανική θέση Εφημερίου ανά χίλιες οικογένειες.
4. Σε πόλεις με πληθυσμό έως 100.000 κατοίκους, σε κάθε ενορία υφίσταται μία οργανική θέση Εφημερίου ανά πεντακόσιες οικογένειες.
5. Σε πόλεις με πληθυσμό έως 100.000 κατοίκους και σε νησιά, όπου το ένα τρίτο τουλάχιστον του πληθυσμού είναι αλλοδαποί ή αλλόθρησκοι ή ετερόδοξοι, με απόφαση της Δ.Ι.Σ. μετά από σχετική γνωμοδότηση της Συνοδικής Επιτροπής επί των Δογματικών και Νομοκα-νονικών Ζητημάτων, σε ενορία άνω των τετρακοσίων οικογενειών μπορεί να διορισθεί και δεύτερος Εφημέριος.
6. Σε Ο.Τ.Α. που αποτελούν κοινώς γνωστά κέντρα παραθερισμού και έχουν τουλάχιστον τετρακόσιες μόνιμες οικογένειες, με απόφαση της Δ.Ι.Σ., μετά από σχετική γνωμοδότηση της Συνοδικής Επιτροπής επί των Δογματικών και Νομοκανονικών Ζητημάτων, μπορεί να διορισθεί και δεύτερος Εφημέριος.
7. Για την εφαρμογή των παραγράφων 2-5 του παρόντος άρθρου ο αριθμός των οικογενειών ορίζεται, αφού διαιρεθεί διά του 4 ο αριθμός των Ορθοδόξων Χριστιανών της συγκεκριμένης κάθε φορά ενορίας. Προκήρυξη και κάλυψη οργανικών εφημεριακών θέσεων
1. Οι τακτικοί Εφημέριοι διορίζονται με απόφαση του οικείου Μητροπολίτου κατά την διαδικασία που περιγράφεται κατωτέρω. Εξαιρούνται από τη διαδικασία αυτή οι εφημεριακές θέσεις στους Μητροπολιτικούς Ιερούς Ναούς, στις οποίες διορίζονται οι Εφημέριοι από τους οικείους Μητροπολίτες χωρίς προηγουμένη προκήρυξη.
2. Εντός μηνός από της χηρείας εφημεριακής θέσεως, ο οικείος Μητροπολίτης με προκήρυξη του, η οποία αναγινώσκεται στον ενοριακό Ιερό Ναό, όπου υφίσταται η θέση αυτή, και δημοσιεύεται στο περιοδικό ΕΚΚΛΗΣΙΑ ή και στον τοπικό τύπο με δαπάνη του Ναού, καλεί τους βουλόμενους και έχοντες τα απαιτούμενα κανονικά και νόμιμα προσόντα, να υποβάλουν τα δικαιολογητικά τους στοιχεία μέσα σε ένα μήνα από τη δημοσίευση της προκηρύξεως στο περιοδικό ΕΚΚΛΗΣΙΑ, προκειμένου να καταλάβουν την κενή οργανική θέση Εφημερίου.
Κι ενώ υπάρχουν καταγεγραμμένα ιστορικά ντοκουμέντα, συμφωνίες και νόμοι του κράτους, για τον ιστορικό ρόλο της Χριστιανικής Ορθοδοξίας και τις σχέσεις Εκκλησίας – Κράτους, η κατά καιρούς εμφάνιση «προσωπικοτήτων» που επιχειρούν να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα για να εξυπηρετήσουν στόχους που ως μοναδικό τους σκοπό έχουν την ρήξη στην ιστορική και αλληλένδετη σχέση μεταξύ Ελληνισμού και Χριστιανικής Ορθοδοξίας, προκειμένου να προσβάλουν και τελικά να καταστρέψουν τόσο τον Ελληνισμό όσο και την Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, κάνοντας χρήση «λογικών» που καμία σχέση δεν έχουν με την λογική, αλλά –δυστυχώς για τους ίδιους- ούτε και με την ιστορική αλήθεια.
Φυσικά, κανείς δεν περιμένει από την σημερινή ηγεσία (και τους φανατικούς οπαδούς της) της χώρας να προχωρήσουν στην έρευνα και ανάγνωση ιστορικών ντοκουμέντων που βρίσκονται σε δεκάδες (ή και εκατοντάδες) τόμους της ελληνικής ιστορίας. Θα τους προκαλούσαμε, όμως, να ερευνήσουν πόσοι ιερείς και πόσοι ιμάμηδες έχουν προσληφθεί τα τελευταία 6 (μνημονιακά) χρόνια στην Ελλάδα, αλλά και ποιά η συμβολή της Εκκλησίας στην αντιμετώπιση της εσωτερικής κοινωνικής και ανθρωπιστικής κρίσης και ποια η συμβολή της πολιτικής (ή και του Ισλάμ)... Ενδεχομένως να μην έχουν αντιληφθεί οι "αριστεριστές" και οι εγχώριοι και εξωχώριοι χορηγοί τους πως στην Χριστιανική Ελληνική Ορθοδοξία υπάρχει ένα σταθερό "φαινόμενο" που θέλει να ισχυροποιεί την Χριστιανική Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό όσο πιό ισχυρά είναι τα χτυπήματα που επιχειρούν ενίοτε από "διαφόρους" επώνυμους ή ανώνυμους. Αν, δε, οι σύγχρονοι "οπαδοί" και λοιποί υποστηρικτές του Φίλη επιθυμούν να καταστρέψουν το κράτος για να "χτίσουν" το δικό τους "ειδικό" κράτος επιβάλλοντας την δική τους "ιδεολογία" και πολιτικο-κοινωνική εκδοχή (χορηγούμενη από διάφορα ιδρύματα του Σόρος και όχι μόνο), καλά θα κάνουν να αναλογιστούντι συνέβη με τον Στάλιν και την Ορθόδοξη Ρωσία...
Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
Η παρούσα εργασία είναι αποτέλεσμα προσευχής και μελέτης, επί των τελικών κειμένων της λεγομένης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου (εις το εξής ΑκΜΣ). Παραδίδουμε στο λαό του Θεού προς κρίσιν και ενημέρωσιν, το α´ μέρος της, ενώ συντόμως θα ολοκληρωθεί και το β´ μέρος αποκλειστικώς αναφερόμενο στο έκτο κείμενο της εν λόγω συνόδου, αυτό περί των σχέσεων της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τους εκτός αυτής ετεροδόξους.
Εισαγωγή
Έχοντας ολοκληρωθεί οι εργασίες της λεγομένης ΑκΜΣ, άμεσα εξεδόθησαν και τα τελικά της κείμενα, οπότε και παρεδόθησαν στο ορθόδοξο κριτήριο του λαού του Θεού, ούτως ώστε να κριθούν επί ορθοδοξία η κακοδοξία. Ο αγιορειτικός μοναχισμός καλείται να τοποθετηθεί επ᾽ αυτής, μετά της δεούσης προσοχής, λαμβάνων υπ᾽όψιν τόσο την κρισιμότητα της στιγμής όσο και τη σημασία που η σύνοδος θα έχει για τη ζωή της Εκκλησίας. Συν Θεώ και υπό το αγλαόν φως της χιλιοχρόνου ορθοδόξου ομολογιακής αγιορειτικής παραδόσεως, με το παρόν κείμενο2 θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε τα σημεία εκείνα που χρήζουν προσοχής, βάσει των οποίων θα αξιολογηθεί και σύνολη η σύνοδος, το εάν δηλαδή είναι επομένη τοις αγίοις πατράσι η όχι.
Η διαχρονική εμπέδωσις και βίωσις της αποστολικής Παραδόσεως συνιστά πρώτιστα εμπειρικό-χαρισματικό γεγονός και ενώ διακρίνεται σε θεωρία και πράξη, εν τούτοις συναπαρτίζει το όλον της αγιοπνευματικής μαρτυρίας του αενάως ιερουργουμένου Ευαγγελίου του Χριστού. Συνέχεια της αποστολικής Παραδόσεως δεν νοείται έξω και πέρα από τα όρια που τα αυθεντικά εκμαγεία του Πνεύματος, οι θεοφόροι Πατέρες έθεσαν. Ήδη κατά το 4ο αιώνα, και ενώ η Εκκλησία εχειμάζετο όχι απλώς υπό μιας ακόμη αιρέσεως, διότι έως τότε δεκάδες αιρέσεων ήδη είχαν αναφανεί, αλλά κυριολεκτικώς υπό μιας λαίλαπας πελωρίων διαστάσεων, όπου έφτασε την παρουσία των ορθοδόξων να περιορίζεται κυριολεκτικά σε μία χούφτα ανθρώπων, “ευρέθη άνθρωπος από Θεού” ο οποίος, “ έστη ανά μέσον των τεθνηκότων και των ζώντων και εκόπασεν η θραύσις” (Αριθμ. 16,48)· και αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Μέγας Βασίλειος, ο στύλος και το εδραίωμα της αληθούς πίστεως των ορθοδόξων. Στα δογματικά του κείμενα, καθώς και στις πολυάριθμες επιστολές του επεσήμαινε διαρκώς τον αποστολικό και σωτηριώδη χαρακτήρα της Παραδόσεως και την εμμονή σ᾽αυτήν3, που αποτελεί και τη μοναδική εγγύηση της “εκ δυνάμεως εις δύναμιν” αγιοπνευματικής πορείας συνόλου της επί της γης Εκκλησίας.
Όντας αδύνατον να αναπτυχθεί εδώ το μείζον και κεφαλαιώδους σημασίας ζήτημα του αρρήκτου συνδέσμου αγιότητος και αγιοπνευματικής μαρτυρίας και Παραδόσεως, καθίσταται σαφές ότι θεολογικές θέσεις, απ᾽ όπου και αν προέρχονται αυτές, ακόμη και από γενικές συνόδους, κρίνονται αποκλειστικά και μόνον υπό το φως της διαχρονικής αποστολικοπαραδότου αγιοπνευματικής μαρτυρίας των θεοφόρων αγίων Πατέρων, των μόνων αυθεντικών εκφραστών, λόγω και έργω, των αποστολοδέκτων πυρίνων γλωσσών της Πεντηκοστής. Οφείλει εδώ να τονισθεί η βαθεία αλήθεια της Εκκλησίας: Αγία Παράδοσις και αγιασμός είναι στοιχεία αλληλένδετα, καθώς ο αγιασμός εκάστου συντελείται αποκλειστικώς εν τω πλαισίω της Ιεράς Παραδόσεως.
Ο χαρακτήρ και το κύρος της ΑκΜΣ
Βάσει του προσυμπεφωνημένου κανονισμού της ΑκΜΣ στο Σαμπεζύ, άρθρο 13 παράγραφος 2, οι υπογεγραμμένες αποφάσεις της ΑκΜΣ έχουν ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΚΥΡΟΣ. Τι σημαίνει αυτό; Απλά ότι είναι υποχρεωτικές για όλες τις τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, ως θα συνέβαινε εάν ήταν τω όντι Οικουμενική η ΑκΜΣ. Παρότι οι ίδιοι οι διοργανωτές της ΑκΜΣ, προεξάρχοντος του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου (προστεθέντος, διαρκούντος της συνόδου, και του Αλεξανδρείας Θεοδώρου) αρνούνται -πλέον- τον χαρακτηρισμό “Οικουμενικής” επί της ΑκΜΣ, λόγω της μη συμμετοχής της (ψευδο)εκκλησίας της Ρώμης(!), παρ᾽όλα ταύτα και μόνη η αναφορά περί του υποχρεωτικού των αποφάσεών της προσδίδει, και συμφώνως προς τα ορθοδόξως κρατούντα, οικουμενικόν κύρος.
Παρενθετικώς, αξίζει να τονισθεί ότι εξαρχής ο χαρακτήρας της ΑκΜΣ προσδιοριζόταν ως οικουμενικός. Η ίδια η ιδέα περί συγκλήσεως Οικουμενικής Συνόδου, αποτελεί απότοκο του καταστροφικού για την ορθόδοξο ενότητα, αποκληθέντος “Πανορθοδόξου Συνεδρίου” του γενομένου εν Κωνσταντινουπόλει κατά το έτος 1923, υπό την προεδρία του κατεγνωσμένου ως μασόνου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Μελετίου του Δ´#.4 Το όραμα της οικουμενικής συνεχίστηκε μετ᾽ επιτάσεως και υπό του πατριάρχου Αθηναγόρα, ο οποίος επανειλημμένως αναφερόταν ρητώς στην ανάγκη συγκλήσεως· ενδεικτικά στην εγκύκλιο του 1951 εξήγγειλε την πρόθεση συγκλήσεως «Μεγάλης Οικουμενικής Συνόδου», όταν η χρονική στιγμή θα εκρίνετο κατάλληλος5. Εδώ να προστεθεί, ότι η ονομασία της συνόδου ως Αγίας και Μεγάλης, χρησιμοποιήθηκε μ᾽ευθεία αναφορά στο τρόπο που οι Οικουμενικές σύνοδοι κατά το παρελθόν ονόμαζαν εαυτές· ήταν οι επόμενες που τελικά τους απέδιδαν τελεσιδίκως οικουμενικόν κύρος6.
Αξίζει πάντως να σημειωθεί και κάτι ακόμα. Η λεγομένη ΑκΜΣ, δια στόματος αρχιερέων και λοιπών συμμετασχόντων, μετά το πέρας των εργασιών της (δεν τολμήθηκε πριν), απεκλήθη ως “η Β´ Βατικανή σύνοδος” της Ορθοδοξίας, ως το αντίστοιχο δηλαδή της τελευταίας οικουμενικής συνόδου (21ης) του παπισμού, η οποία δημιούργησε τεράστιες αναταράξεις στους κόλπους του, επιφέροντας αλλαγές τέτοιας σημασίας7, ώστε να χαρακτηρισθεί, εκ των ιδίων των πρωταγωνιστών της, ως τέμνουσα την ιστορία της “εκκλησίας” στην εποχή πριν και μετά την σύνοδο. Αυτό που είναι ενδιαφέρον και μας αναγκάζει να κάνουμε αναφορά στην σύνοδο του παπισμού είναι οι μεθοδολογικές ομοιότητες της ΑκΜΣ προς αυτήν. Έτσι “για την σύγκληση μιας Πανορθοδόξου Συνόδου, είναι ευρέως γνωστό πως ο τρόπος εργασίας της Β´ Βατικάνειας Συνόδου χρησίμευσε κατά κάποιον τρόπο ως πρότυπο για τις διαδικασίες αυτές.”8. Πράγματι, η Διορθόδοξη Προπαρασκευαστική Επιτροπή, οι Προσυνοδικές Πανορθόδοξες Διασκέψεις, η διαρκής Γραμματεία για την Προπαρασκευή της Συνόδου, καθώς τέλος ο τρόπος ετοιμασίας και επεξεργασίας των κειμένων της ΑκΜΣ, ΟΛΑ απηχούν το τρόπο λειτουργίας της Β´ Βατικανής9.
Τα κριτήρια οικουμενικότητος
κατά την ορθόδοξον κανονικήν παράδοσιν
Ο εξ αρχής προσδιορισμός της ΑκΜΣ ως οικουμενικής (κυριολεκτικά μέχρι την τελευταία στιγμή προ της συγκλήσεώς της), σε συνάρτηση προς το υποχρεωτικόν δια πάντας των αποφάσεών της, την κατατάσσει επομένως στις συνόδους με απαίτηση οικουμενικού κύρους.
Εφ᾽όσον λοιπόν έχουν έτσι τα πράγματα, ας στραφούμε στον μέγα αγιορείτη και κανονολόγο της Εκκλησίας, όσιο Νικόδημο, για να δούμε τι λέει σχετικά περί των ΚΡΙΤΗΡΙΩΝ αναγνώρισης μιας συνόδου ως οικουμενικής:
α) η σύνοδος οφείλει να συγκαλείται όχι από κάποιον πατριάρχη αλλά “δια προσταγών Βασιλικών”,κάτι το οποίο σήμερα είναι ανέφικτο και επομένως ανενεργό δίχως περαιτέρω θεολογικές επιπλοκές,
β) πρέπει να γίνεται “ζήτησις περί πίστεως και ακολούθως να εκτίθεται απόφασις και όρος δογματικός”,
γ) οφείλουν, “να ήναι πάντα τα εκτιθέμενα παρ᾽αυτών δο-γματα και οι κανόνες, ορθόδοξα ευσεβή και σύμφωνα ταις Θείαις Γραφαίς, η ταις προλαβούσαις Οικουμενικαίς συνόδοις.” και προσθέτει ο όσιος Νικόδημος το “πολυθρύλητον”, όπως λέει, αξίωμα του αγ. Μαξίμου, ότι: “ Τας γενομένας συνόδους, η ευσεβής πίστις κυροί ”, και πάλιν, “η των δογμάτων ορθότης κρίνει τας συνόδους.”,
δ) τέλος οφείλουν, “να συμφωνήσουν και να αποδεχθούν τα παρά των Οικουμενικών συνόδων διορισθέντα, και κανονισθέντα άπαντες οι ορθόδοξοι Πατριάρχες και Αρχιερείς της Καθολικής Εκκλησίας, είτε δια της αυτοπροσώπου παρουσίας αυτών, είτε δια των ιδίων τοποτηρητών, η και τούτων απόντων, δια γραμμάτων αυτών.”10.
Τα ανωτέρω οφείλουν να αποτελέσουν τον οδηγό στην τελική αξιολόγηση τόσο περί του οικουμενικού-πανορθοδόξου χαρακτήρα της ΑκΜΣ, όσο και περί του κατά πόσον αποτελεί όντως συνέχεια των προ αυτής Οικουμενικών Συνόδων, κατά την πίστιν.
Κατ᾽αρχάς γεννάται το ερώτημα, εάν και κατά πόσον πληρούται ο όρος απαίτησις του κανονισμού για ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΥΡΟΣ της συνόδου. Η μόνη δυνατή απάντηση είναι ΟΧΙ, και εξηγούμαστε:
Απουσίαζαν ως γνωστόν τέσσερεις τοπικές Εκκλησίες· από αυτό και μόνον αίρεται ο πανορθόδοξος-οικουμενικός χαρακτήρας της11· εδώ να παρατηρήσουμε ότι δια χειλέων επισκοπικών, ελέχθη ότι τούτο δεν συνιστά πρόβλημα καθότι και στη Γ´ Οικουμενική Σύνοδο απουσίαζε η Εκκλησία Αντιοχείας, όμως η Σύνοδος παρ᾽ όλα ταύτα, λειτούργησε ως Οικουμενική! Όπως πάντα οι οικουμενιστές διαστρέφουν την αλήθεια λέγοντας τα πράγματα μισά: η Εκκλησία Αντιοχείας και ο Πατριάρχης της Ιωάννης, έχοντες παρεξηγήσει τη θεολογία του αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας, αντιδρώντας και στη καθαίρεση του Νεστορίου, εδημιούργησαν αντισύνοδο μαζί με άλλους, όντως νεστοριανούς, επισκόπους οι οποίοι αποκήρυξαν τη Συνοδο των αγίων Πατέρων της Εφέσου, κατεδίκασαν τις αποφάσεις της και καθαίρεσαν τον άγιο Κύριλλο και τον επίσκοπο Εφέσου Μέμνωνα! Αντιστοίχως η αγία Σύνοδος έθεσε σε αργία τον Ιωάννη Αντιοχείας και κήρυξε ως ψευδοσύνοδο την σύναξή τους. Τελικά μετά από ένα περίπου χρόνο ελύθησαν οι παρεξηγήσεις και η Αντιόχεια αποδέχθηκε την Σύνοδο της Εφέσου ως όντως Αγία και Οικουμενική. Ουδεμία λοιπόν σχέσις με τα λεχθέντα υπό των οικουμενιστών!
Ο προβληματικός χαρακτήρ
του Κανονισμού της ΑκΜΣ:
αι εκκλησιολογικαί συνέπειαι.
Σε κείμενα που εκυκλοφόρησαν πριν τη σύνοδο υπήρξε πυκνή αναφορά στον πρωτόγνωρο και εξόχως προβληματικό χαρακτήρα του Κανονισμού της συνόδου. Προς απόδοσιν λοιπόν πλήρους εικόνας σχετικά με τη σύνοδο οφείλουμε την παρουσίαση όλων των σχετικών προβληματικών διατάξεων του Κανονισμού της, ώστε να αποδειχθεί και μέσω αυτής ότι η απαίτηση της συνόδου για πανορθόδοξο κύρος καθίσταται αδύνατη.
Εν πρώτοις στο άρθρο 8 παράγραφος 2 ορίζεται κατ᾽ουσίαν η απαγόρευσις ελευθέρας τοποθετήσεως επισκόπων η και αυτών των προκαθημένων των τοπικών Εκκλησιών, επί νέων, μη ομοφώνως συμπεφωνημένων ζητημάτων στις Προσυνοδικές Πανορθόδοξες Διασκέψεις. Τουτο στη διαχρονική λειτουργία του συνοδικού θεσμού, συνιστά βαρύτατη στρέβλωσή του και ουσιαστικά κατεργάζεται τη φίμωσή του. Σε όλες τις Οικουμενικές συνόδους υπήρχε η πλήρης ελευθερία οιουδήποτε επισκόπου να θέσει ζήτημα προς συζήτηση και επίλυση. Ακολούθως στο 9,3, το οποίο λειτουργεί κατ᾽ ουσίαν ως συνέχεια του 8,2, απαγορεύεται ρητά πάσα παρέμβασης επισκόπου, επί ποινή αφαιρέσεως του λόγου(!), εις “εκτός θέματος” ζήτημα. Εν αντιθέσει, σ᾽όλες τις συνόδους της Εκκλησίας υπήρχε πλήρης ελευθερία λόγου εις πάντας, ακόμη και σε μη επισκόπους, όπως βλέπουμε επί παραδείγματι στη συζήτηση μοναχών και αγίου Ταρασίου (Α´ πράξις Ζ´ Οικουμενικής συνόδου). Επεκτείνονται δε οι ανωτέρω απαγορεύσεις στο 10,3 περί “άσχετων διαλογικών αντιπαραθέσεων” των επισκόπων, ωσάν οι επίσκοποι να μη έχουν επίγνωση της αποστολής τους και του ύψους του λειτουργήματός τους και έτσι να εκτρέπονται -δήθεν- σε διενέξεις “ξένες, αλλά και αντίθετες προς την αποστολήν” της συνόδου, όπως αναφέρεται στο κείμενο!
Στο 11,2 καθορίζεται η απαραίτητος αρχή της “ομόφωνης” αποδοχής των τροπολογιών επί των αρχικών, προσυνοδικά συμπεφωνημένων, κειμένων προς διαμόρφωσιν των τελικών κειμένων, καθώς και η απόρριψις των μη ομοφώνως αποδεκτών τροπολογιών. Οι παρατηρήσεις μας εν συντομία: όπως θ᾽αποδειχθεί κατωτέρω, συγκεκριμένα τελικά κείμενα της συνόδου σχετίζονται αμέσως αλλά και εμμέσως με δο-γματικά ζητήματα πρωταρχικής σημασίας και όχι απλώς διοικητικού η ποιμαντικού χαρακτήρα. Τίθεται το ερώτημα: σε ποία Οικουμενική Σύνοδο σε ζήτημα δογματικό υπήρχε η περίπτωση απορρίψεως δογματικής διατυπώσεως, (“τροπολογίας” κατά την φρασεολογία της συνόδου), και όλα να συνεχίζονταν “κανονικά”; Υπενθυμίζουμε αυτό που ο όσιος Νικόδημος ο αγιορείτης μας είπε ότι συνιστά τον τρίτο όρο-ιδίωμα αληθούς Οικουμενικής συνόδου: το ορθόδοξον των δο-γμάτων της. Είναι δυνατόν επί δογματικού ζητήματος να υπάρχει διαφωνία και να συνεχίζουν οι διαφωνούντες ως να μη συνέβαινε τίποτε; Καθίσταται λοιπόν σαφές ότι η λεγομένη ΑκΜΣ λειτουργούσε ως να ήταν η Βουλή, όπου ψηφίζουν βουλευτές πολιτικών κομμάτων υπέρ η κατά μιας τροπολογίας νόμου του κράτους, και όχι αγιοπνευματική σύναξις ποιμένων ομονοούντων εν πίστει και αληθεία…
Το 12,1 αναφέρεται στα περί της ψηφοφορίας επί των τελικών κειμένων και διαμορφώνει μία πραγματικότητα κατ᾽ επίφασιν συνοδική μεν, εν πράγματι δε πλήρως αντισυνοδική και παντελώς αμάρτυρη στην καθολική, αγιοπνευματική, συνοδική συνείδηση της Εκκλησίας. Συγκεκριμένα, η διαχρονικά ακολουθούμενη πρακτική όλων των συνόδων, Τοπικών η Οικουμενικών, ερειδομένη σ᾽αυτά ταύτα τα θεμέλια της ορθόξοξης Εκκλησιολογίας, ήταν η πλήρης και ομότιμη συμμετοχή των απανταχού επισκόπων, νοουμένων ως ποιμένων και όχι απλώς ως αντιπροσώπων, οι οποίοι εν αληθεία μαρτυρούσαν τη καθολική πίστη, το θεμέλιο δηλαδή επί του οποίου οικοδομήθηκε το Σώμα του Χριστού, η Εκκλησία12. Οι επίσκοποι, ακριβώς λόγω του ομοτίμου της αρχιερατικής τους ιερωσύνης, ψήφιζαν πάντες και δεν ήσαν -δήθεν- εκπροσωπούμενοι από τον πρώτο τους και την ψήφο του. Η νέα αυτή διαδικασία ακύρωσε τη διαχρονική εκκλησιολογική αρχή του ομοτίμου επισκόπου προς επίσκοπον, διαχώρισε κυριαρχικά τους πρώτους, (τους προέδρους δηλαδή των τοπικών αυτοκεφάλων Εκκλησιών), από τους περί αυτούς επισκόπους, με συνέπεια τη διαμόρφωση δύο τύπων επισκόπων: αφ᾽ ενός του πρώτου και αφ᾽ ετέρου όλων των υπολοίπων, με ουσιαστική διάκριση ο πρώτος να ψηφίζει, αντιπρόσωπος πλέον της Εκκλησίας, ενώ οι υπόλοιποι όχι. Η συνοδικότητα κατ᾽ αυτόν τον τρόπο οδηγήθηκε σε κάτι νέο, το οποίο μετά τη Κρήτη θα λειτουργεί ως παραδεδομένο ιστορικό προηγούμενο που θα καθορίζει πλέον την λειτουργία και όλων των μετέπειτα μεγάλων συνόδων, όπου ήδη έχει αγγελθεί ότι θα υπάρξουν.
Συνυφασμένο με το 12,1 είναι και τα 12,2 και 12,3 στα οποία επεκτείνεται η εκθεμελίωση του επισκοπικού αξιώματος, ορθοδόξως νοουμένου, με συνέπεια την ίδρυση ενός νέου τοιούτου, του επισκόπου-αυλικού. Συγκεκριμένα, για να υπάρξει καταφατική η μη ψήφος επί των τελικών κειμένων, υπό του πρώτου εκάστης τοπικής Εκκλησίας προηγείται εσωτερική ψηφοφορία όλης της αντιπροσωπίας της κάθε τοπικής Εκκλησίας, κατά την οποία δύναται να μη υπάρχει ομοφωνία, και τούτο και επί δογματικών ζητημάτων. Με απλά λόγια δύνανται ένας η και περισσότεροι αρχιερείς να διαφωνήσουν, αλλ᾽ως μειοψηφούντες αποδέχονται την απόφαση, που είναι τελικά απόφαση της πλειοψηφίας! Η αξιολόγηση δε των δαφωνιών, συνιστά πλέον κατά το 12,3 “εσωτερικόν ζήτημα” εκάστης τοπικής Εκκλησίας!
Διαμορφώνεται εκ των πραγμάτων μία νέα εκκλησιολογική αντίληψη, σύμφωνα με την οποία δύναται (και βάσει του 12,3 νομιμοποιείται) να υπάρχει διαφοροποίηση στο επαρχιακό επίπεδο, αλλά τελικά να επιτυγχάνεται ομοφωνία στο οικουμενικό. Κατ᾽ουσίαν το 12,3 έρχεται σε αντίφαση έως και με αυτό το κείμενο της Ραβέννας, το οποίο εν παρόδω να λε-χθει ότι, εμμέσως πλην σαφώς αποδέχεται και νομιμοποιεί ομοφώνως η σύνοδος της Κρήτης στο έκτο κείμενό της!
Πιο συγκεκριμένα, το κείμενο της Ραβέννας ασχολούμενο με το θέμα “Πρωτείο και Συνοδικότης” διέβλεπε ότι η συνοδικότης λειτουργεί σε τρία επίπεδα: το τοπικό (local = η περί τον επίσκοπο τοπική Εκκλησία π.χ. ένας επίσκοπος και η περί αυτόν ιερείς13), το επαρχιακό (regional = η σύνοδος των επισκόπων μίας τοπικής Εκκλησίας π.χ. της Ελλάδος) και το οικουμενικό14 (universal = η Οικουμενική Σύνοδος)· σε κάθε ένα από αυτά τα επίπεδα υπάρχει πρώτος και σύνοδος (στο τοπικό επίπεδο ως σύνοδος λαμβάνεται -δήθεν- η ευχαριστιακή σύναξη). Ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι το κείμενο της Ραβέννας είναι εξ επόψεως ορθοδόξου παντελώς απορριπτέο, και οι παραπάνω θέσεις περί της συνοδικότητος εντός του συνολικού νοηματικού πλαισίου του κειμένου επίσης απόβλητες, παρατηρείται ότι το 12,3 του κανονισμού της ΑκΜΣ καταστρέφει την εσωτερική ενότητα των τριών επιπέδων: άλλα δύναται να λέει και να συμφωνεί ο επίσκοπος και η περί αυτόν Εκκλησία της επισκοπής του, άλλα να συμφωνούνται στη σύνοδο στην οποία συμμετέχει, και τέλος στο οικουμενικό επίπεδο, βάσει της επιτευχθείσας ομοφωνίας, αυτός ο επίσκοπος και η περί αυτόν τοπική Εκκλησία, άλλα να αναγκάζεται ν᾽ αποδεχθεί ως καθολική μαρτυρία της αληθείας!
Αυτήν την αλληλοπεριχώρηση των τριών επιπέδων, μα με τρόπο στρεβλό, αντικανονικό και κυριολεκτικά αντισυνοδικό, την είδαμε στην Κρήτη με την επιλεκτική παρουσία επισκόπων (24 για κάθε τοπική Εκκλησία), την διαδικασία εσωτερικής ψηφοφορίας των 24 αντιπροσώπων εκάστης τοπικής Εκκλησίας επί των τελικών κειμένων (το -δήθεν- δεύτερο επίπεδο συνοδικότητος), και τέλος την ομόφωνη ψηφοφορία-αποδοχή των τελικών κειμένων από τους 10 προκαθημένους-πρώτους (το οποίο συνιστά το τρίτο -δήθεν- επίπεδο, το (ψευδο)οικουμενικό). Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι κάποιος μειοψηφών, κατά την εσωτερική ψηφοφορία των επισκοπικών αντιπροσωπιών επίσκοπος, με δεδηλωμένη διαφωνία επί δογματικού ζητήματος15 επί παραδείγματι, να επιστρέφει στην επισκοπή του και να είναι αναγκασμένος να διδάξει τ᾽αντίθετα από αυτά που εδίδασκε προτού αναχωρήσει για τη σύνοδο· αυτό ήταν και το τελικό ζητούμενο του νεοπαγούς τρόπου “ομοφωνίας” επί των τελικών κειμένων, όσον αφορά τη ζωή της κάθε, υπό επίσκοπον, τοπικής (=local) Εκκλησίας.
Περαιτέρω έγκριση των αποφάσεων της ΑκΜΣ δεν προβλέπεται, δηλαδή οι αποφάσεις της είναι τελεσίδικες και όπως ρητώς αναφέρεται στο 13,2 έχουν πλέον πανορθόδοξο κύρος και απλώς κοινοποιούνται στις αυτοκέφαλες τοπικές Εκκλησίες προς ενημέρωσιν του ποιμνίου των Ιερών Μητροπόλεων.
Κλείνοντας την παρουσίαση περί του Κανονισμού της ΑκΜΣ περιοριζόμαστε να δηλώσουμε αυτό που ήδη έχει γίνει σαφές: η σύναξη της Κρήτης δεν πληροί απολύτως κανένα κριτήριο ορθοδόξου συνόδου· οι όροι λειτουργίας της και η διεξαγωγή των εργασιών της που ωδήγησαν και στις σχετικές αποφάσεις της, συγκροτούν ένα αντι-παράδειγμα “συνόδου”, κυριολεκτικά μία αντισύνοδο και δίχως αμφιβολία αυτό που στην εκκλησιαστική γραμματεία χαρακτηρίζεται ως ψευδοσύνοδος. Η επιβολή της παρουσίας μάλιστα ανιέρων, ετεροδόξων, ψευδεπισκόπων τόσο στο άνοιγμα όσο και στο κλείσιμο των εργασιών της συνόδου, κάτι που και αυτό προβλέπεται από τον Κανονισμό της (άρθρο 14), μας σαφηνίζει το γενικό τόνο, τον χαρακτήρα και το σκοπό της συγκεκριμένης συνάξεως.
Σημείωσις Ο.Τ.: Το παρόν κείμενον απέστειλεν αποκλειστικώς εις τον Ο.Τ. ο π. Επιφάνιος και αποτελεί το 1ον μέρος μίας συνολικής εμβριθούς θεολογικής μελέτης δια την Σύνοδον της Κρήτης, η οποία θα δημοσιευθή εις συνεχείας θεματικώς, δια την καλυτέραν προαγωγήν του δημοσίου διαλόγου.
Σημειώσεις:
Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος
Μια ψυχή που είναι θλιμμένη πλησιάζει σ’ εσένα, άγιε Κύριε, και με δάκρυα προσεύχεται γιατί κινδυνεύει από τον ολέθριο Εχθρό, και με όλη την ταπείνωση πέφτει και σε παρακαλεί να την απαλλάξεις από τον Αντίπαλό της, που την θλίβει. Επειδή λοιπόν η ψυχή αυτή έρχεται σ’ εσένα χωρίς να ντρέπεται, άκουσέ την αμέσως· και επειδή κατέφυγε σ’ εσένα με πόθο, πρόσεξέ την με πολλή φροντίδα. Αν την περιφρονήσεις, καθώς είναι θλιμμένη, θα χαθεί· αν καθυστερήσεις να την ακούσεις, καθώς είναι στενοχωρημένη, θα εξαφανισθεί. Αν όμως την προσέξεις χάρη στην ευσπλαχνία σου, ανευρίσκεται· και αν ρίξεις το βλέμμα σου σ’ αυτήν, σώζεται· αν την ακούσεις, ενισχύεται. Δείξε τον πόθο σου γι’ αυτήν, διότι είναι μνηστή σου· και μάλιστα εκείνος που την αρραβώνιασε μ’ εσένα είναι ο Απόστολος Παύλος· ο οποίος είπε, ότι είσαι αθάνατος Θεός ζηλότυπος. Μην την περιφρονήσεις, για να μη νομίσει ο Εχθρός, ότι έχεις δώσει σ’ αυτήν διαζύγιο, και ότι την έδιωξες.
Παιδαγώγησε με, Δέσποτα, χάρη στους οικτιρμούς σου, και μη με παραδώσεις στα χέρια του Καταστροφέα. Γιατί βλέπω ότι συγκέντρωσα τους λογισμούς μου από παντού, και όμως δε βρίσκω να παρουσιάσω κανένα καλό μπροστά σου, παρά μονάχα αυτό, ότι δηλαδή εκτός από σένα δε γνωρίζω άλλον Θεό. Η χάρη των ιαμάτων σου έχει έκταση αμέτρητη· και προσφέρει θεραπεία σε όλους εκείνους που έρχονται σ’ εσένα. Και μάλιστα τα τραύματά μου διαρκώς τα θεραπεύουν οι οικτιρμοί σου, αλλά και πάλι ερεθίζονται εξαιτίας της αμέλειάς μου. Λοιπόν, τον καιρό της υγείας μου ξέχασα τον γιατρό, γι’ αυτό και τον καιρό της αρρώστιας μου με ξέχασε ο γιατρός. Ότι οι αμαρτίες μου σε ενοχλούν, το ξέρω· και ότι σε παροργίζω, παρόλο που με ελέησες, δεν το αγνοώ και ότι με ανέχεσαι χάρη στην ευσπλαχνία σου, δεν το λησμονώ· διότι κι αν ακόμη καταφρονείται από το βρέφος της μια σπλαχνική μητέρα, δεν αντέχει να αδιαφορήσει γι’ αυτό, επειδή νικιέται από τη στοργή της. Αν λοιπόν εκείνη εκδηλώνεται έτσι, πόσο περισσότερο η ευσπλαχνία σου; Να, λοιπόν, Δέσποτα· και του πτηνού η αγάπη ξεχειλίζει για τα πουλάκια του, και γι’ αυτό κάθε στιγμή τα επισκέπτεται, και φέρνει την τροφή τους, και κοπιάζει για να τα θρέψει· διότι νικιέται από τη στοργή του. Και αν τα άλογα ζώα συμβαίνει να είναι τόσο σπλαχνικά, πόσο περισσότερο η χάρη σου, που νικιέται άπειρες φορές από την ευσπλαχνία σου, θα ελεήσει αυτούς που την πλησιάζουν και την ζητούν ειλικρινά. Να, πάλι, μια πηγή γεμάτη από νερά, που αναβρύζει αδιάκοπα, προσφέρει με αφθονία από τα νερά της σε όλους αυτούς που την πλησιάζουν, παρόλο που δεν έχει ανάγκη από τους επαίνους των ανθρώπων· διότι δεν είναι έπαινος το να προσφέρει δωρεάν τα νερά της στον άνθρωπο, αλλά το να σε δοξάζει ο άνθρωπος δια μέσου αυτής. Διότι είναι ολοφάνερο ότι εκείνη προσφέρει τα νερά της εξαιτίας της ευεργεσίας της χάριτός σου. Εικονίζει δηλαδή η πηγή το άπειρο πέλαγος των οικτιρμών σου. Πλουσιοπάροχα τρέφεις τις επουράνιες αγγελικές δυνάμεις, και συντηρείς κάθε ζωντανή ύπαρξη πάνω στη γη, ενώ δεν Έχεις καμιά ανάγκη από τους επαίνους και από τη δόξα όλης της δημιουργίας σου. Είσαι γεμάτος από τη δόξα που υπάρχει μέσα στην ουσία της μεγαλοσύνης σου και στη μεγαλοπρέπεια της δόξης σου. Η αγάπη σου ποθώντας τη σωτηρία μας, σκύβει με συγκατάβαση σ’ εμάς, ώστε εμείς δοξολογώντας την να σωθούμε, μένοντας σ’ αυτή την αγάπη και βοηθούμενοι απ’ αυτή. Διότι είμαι βέβαιος ότι η ίδια η αγάπη της χάριτός σου στηρίζει και δέχεται εκείνον που έρχεται σ’ αυτήν. Και καθώς είσαι, Δέσποτα, προγνώστης, διακρίνεις, αν αυτός που έρχεται σ’ εσένα πέταξε εντελώς από πάνω του, σαν ένδυμα, τον κόσμο. Πριν να φτάσει αυτός στη θύρα σου, την ανοίγεις· πριν να πέσει αυτός να σε παρακαλέσει, απλώνεις το χέρι σου να τον δεχθείς· πριν να χύσει αυτός τα δάκρυα, ρίχνεις επάνω του τους οικτιρμούς σου· πριν να ομολογήσει αυτός τα χρέη των αμαρτιών του, δίνεις τη συγχώρηση. Δεν τον κατηγορείς δε λες· «Που σπατάλησες το χρόνο της ζωής σου; Πως πέρασες τον καιρό σου;». Δε ζητάς το ποσό από το γραμμάτιο των αμαρτιών του, δεν υπενθυμίζεις την οργή που σου προξένησε η αμέλειά του· δεν ελέγχεις την περιφρόνηση των ευεργεσιών σου, αλλά γνωρίζοντας από πριν την ταπείνωση και τον κλαυθμό και τη διάθεση της καρδιάς, φωνάζεις· «Βγάλτε την πρώτη στολή και ντύστε τον σφάξτε το θρεμμένο μοσχάρι για να καλοφάμε και να χαρούμε. Ας συναχθούν οι Άγγελοι και ας χαρούν για την ανεύρεση του χαμένου γιου και για την επιστροφή του κληρονόμου που περιπλανήθηκε». Και σαν έμπορο, που γύρισε στον τόπο του με πολύ πλούτο, έτσι δέχεται η χάρη σου τον αμαρτωλό, που έρχεται σ αυτή με όλη την ψυχή του· διότι ποθεί να δει τα δάκρυα και διψά να δει τη μετάνοια και χαίρεται για το ζήλο αυτών που δείχνουν προθυμία για μετάνοια.
Δείξε λοιπόν και σ’ εμένα την πολλή σου ευσπλαχνία και ελευθέρωσέ με από την καταπίεση του Καταστροφέα· διότι, αφού με τραυμάτισε, στέκεται απέναντι μου και με χλευάζει. Και όπως στη θάλασσα, πλησίασαν οι μαθητές και σε ξύπνησαν, και με την ευλογημένη φωνή του στόματός σου κόπασε η ορμή του ανέμου και ησύχασε η ταραχή των κυμάτων, άκουσε τα δάκρυά μου, διότι μέρα και νύχτα σε ξυπνούν δώδεκα χρόνια προσπαθώντας άγρυπνα οι γιατροί δεν μπόρεσαν να θεραπεύσουν τη γυναίκα με την αιμορραγία, αλλά απεναντίας προξενούσαν σ’ αυτή πόνο παρά θεραπεία· όσα όμως δεν μπόρεσαν να προσφέρουν εκείνοι, τα πρόσφερες ο Ίδιος· και όσα τα ερέθισαν εκείνοι, ο ίδιος τα θεράπευσες και χωρίς κόπο πρόσφερες σαν δώρο τη θεραπεία διότι, νομίζοντας η γυναίκα ότι είναι απαρατήρητη από σένα, πλησίασε κρυφά την άκρη του ενδύματός σου· πλησίασε, δεν άγγιξε το άγιο σώμα σου, και το ένδυμά σου πρόσφερε σ’ αυτήν θεραπεία και τέλεια απαλλαγή από τους πολλούς γιατρούς. Απάλλαξε και τη δική μου θλιμμένη ψυχή από την ντροπή και το όνειδος του Εχθρού που με θλίβει, εύσπλαχνε Γιατρέ· δείξε στα μέλη μου την πολλή σου σοφία, και κάνε αμόλυντα τα τραύματά μου, και βάλε σ’ αυτά την ωραιότητα της αρετής, και ας κηρυχθεί η θεία χάρη σου, ότι αυτή με έσωσε· αναμάρτητε Αμνέ, που σφαγιάσθηκες για τη σωτηρία της οικουμένης και ειρήνευσες τον ουρανό και τη γη μη με απομακρύνεις, επειδή πλησίασα χωρίς ντροπή, και μη μου πεις· «Τι υπέφερες εξαιτίας μου;». Κατά τη φοβερή και φρικτή εκείνη μέρα θα πεις σ’ εμάς τους αμαρτωλούς· «Ξέρετε τι υπέφερα για σάς; Ενώ ήμουν αόρατος, έγινα ορατός σ’ εσάς· ενώ ήμουν αθάνατος, καταδικάστηκα για σάς σε θάνατο ενώ ήμουν αναμάρτητος, δέχτηκα για σάς ραπίσματα και έτσι, ενώ με σταύρωναν, δεν οργίσθηκα, ενώ με χλεύαζαν, δεν καταράσθηκα. Εγώ ο Δεσπότης, ενώ ήμουν ξένος από όλα τα αμαρτήματα και από όλες τις κατηγορίες, τα υπέφερα αυτά για σάς. Εσείς που ήσασταν ένοχοι, τι υποφέρατε για μένα;». Γι’ αυτό το λόγο δεν έχει κανείς από μας απολογία.
Θυμήσου, Κύριε, ότι όλα αυτά τα υπέφερες για μας, χάρη στη δική σου ευσπλαχνία και χάρη στη δική σου καλοσύνη και δικαιοσύνη, και όχι χάρη στα δικά μας σπουδαία έργα· διότι όπως παραδόθηκες τότε για μας, ο άγιος, ο αναμάρτητος, και τώρα, Δέσποτα, είσαι ο Ίδιος, διότι δεν άλλαξε η ευσπλαχνία της θεότητάς σου, την οποία έχεις σύμφωνη με την θεία φύση σου, εμείς όμως και τότε ήμασταν ασεβείς και πονηροί, και τώρα είμαστε αμαρτωλοί και αδύναμοι. Τη δωρεά λοιπόν, που μας πρόσφερες χάρη στην ευσπλαχνία σου, μην την αφαιρέσεις από μας· διότι, αν τότε μας ελευθέρωσες εξαιτίας της ευσέβειάς μας, και τώρα επειδή αμαρτήσαμε, οργίζεσαι γι’ αυτό και απομακρύνεις το σπλαχνικό σου χέρι, εύλογα θα πούμε, άγιε Θεέ, ότι τότε μας ελευθέρωσες εξαιτίας της ευσέβειάς μας, και τώρα απεναντίας απομακρύνθηκες από μας, επειδή αμαρτήσαμε· αλλά όπως είπα προηγουμένως, εμείς και τότε ήμασταν ασεβείς και τώρα είμαστε αμαρτωλοί· το δώρο λοιπόν που μας πρόσφερες χάρη στη φιλανθρωπία σου, ας μείνει σ’ εμάς αναφαίρετο ως το τέλος της ζωής μας. Εγώ ωστόσο, μια θλιμμένη ψυχή, αδιάκοπα κραυγάζω σ’ εσένα, Δέσποτα, και αναγκάζομαι για την αντιμετώπιση του Εχθρού μου να παρακαλώ εσένα· δες, Δέσποτα, και γίνε καταφυγή μου, και επιτίμησε τους ληστές του, διότι κάθε ώρα με ταράζουν και δεν το αντιλαμβάνομαι, με εξαπατούν και δεν το γνωρίζω, με κάνουν να ρεμβάζω, και γι’ αυτό δεν έρχομαι σε κατάνυξη, μου φέρνουν εμπόδια, για να μην μπορέσω να σε παρακαλέσω, διότι ξέρουν καλά, ότι αν κραυγάσω προς εσένα με δάκρυα και κλαυθμό, δε θα με εγκαταλείψεις. Αλίμονο, πόσο φοβερό αντίπαλο έχω στο αγώνισμά μου! Αλλά, είμαι μακάριος, που έχω τόσο μεγάλο λυτρωτή και μισθαποδότη στον αγώνα μου. Το φίδι, που λέγεται βασιλίσκος, είναι φοβερό και στο βλέμμα και στο δηλητήριο, αλλά και αυτός ο Δράκοντας, είναι πονηρότερος απ’ αυτό το φίδι και στα δύο, στην πάλη και στην αδιαντροπιά· όμως εσύ η αγία δύναμη, που κατέπιες τις ράβδους οι οποίες μεταβλήθηκαν σε φίδια, επιτίμησε και αυτόν τον Δράκοντα, διότι έρχεται με αδιαντροπιά, αλλά η αδιαντροπιά της πάλης του ετοιμάζει θησαυρό σ’ αυτούς που υπομένουν, και η θλίψη που προξενούν οι απειλές του έχει μέσα της κρυμμένο μακαρισμό· διότι η χαρά αυτής της ζωής είναι γεμάτη από λύπη· ενώ η θλίψη και ο στεναγμός προξενούν χαρά και αιώνια ζωή.
Πάντοτε ήμουν ασθενής και ασθενώ, Δέσποτα, αλλά διαρκώς με επισκέπτεται η χάρη σου και με θεραπεύει· παρόλα αυτά κάθε ώρα παραμέλησα και παραμελώ την ανταμοιβή για τις θεραπείες που μου έκανε αυτή. Επειδή είναι ανεκτίμητες οι θεραπείες της χάριτός σου, τις προσφέρεις δωρεάν, και επειδή τις χαρίζεις δια μέσου των δακρύων, χάρισε και σ’ εμένα δια μέσου των δακρύων τις θεραπείες της ψυχής μου.
Είναι σε όλους φανερό ότι η ζωή αυτή μοιάζει με αγώνισμα, και ότι ο ισχυρός Δράκοντας αγωνίζεται ενάντια σε όλους. Κάποιοι βέβαια τον νικούν και τον ποδοπατούν, κάποιους άλλους όμως τους νικά και τους ποδοπατεί· κάποιοι τον ρίχνουν κάτω και τον χλευάζουν, κάποιους άλλους όμως τους ρίχνει κάτω αυτός και τους χλευάζει· άλλοι με την πάλη του παίρνουν το στεφάνι της νίκης, και άλλοι με την πάλη του νικώνται· άλλοι με την πικρότητά του κερδίζουν τη γλυκύτητα της αιώνιας ζωής, και άλλοι με τη γλυκύτητα και τη χαυνότητα που τους προσφέρει συναντούν την πικρότητα της αιώνιας κόλασης· άλλοι με την τέλεια ακτημοσύνη τους εύκολα τον νικούν, και άλλους τους νικά αυτός με την απόκτηση των γήινων πραγμάτων· γι’ αυτούς πάλι που ποθούν τον Θεό με όλη τη δύναμη της. ψυχής τους, ο πόλεμός του δεν έχει καμιά δύναμη· ενώ γι’ αυτούς που ποθούν τον κόσμο είναι δύσκολος και αβάσταχτος.
[…]
Αυτά να σκέφτεσαι και μέσα σ’ αυτά να στρέφεται ο νους σου, και θα είσαι παιδί του Δεσπότου Θεού, με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού· σ’ αυτόν ανήκει η δόξα και η εξουσία, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Την Παρασκευή, 23 Σεπτεμβρίου 2016, στις 08.10 το πρωί, απεβίωσε η σημαντική συγγραφέας Γαλάτεια Γρηγοριάδου- Σουρέλη. Η καρδιά της ήταν μεγάλη, όμως κουράστηκε και ασθένησε μετά από τα τόσα χρόνια του αγώνα της για την Εκκλησία, την Πατρίδα, την Οικογένεια, την Εθνική μας Παράδοση. Ήταν με τη γνωστή νεανική της ζωντάνια έως το τέλος της επίγειας ζωής της. Ήταν Σμυρνιά στην καταγωγή, μεγάλωσε στη Μακεδονία, εργάσθηκε και έκανε οικογένεια, με τέσσερα παιδιά, στην Αθήνα. Οι σταθμοί αυτοί στη ζωή της την σφράγισαν.
Η Πίστη της ήταν βαθιά, με μια σπάνια απλότητα κι ένα μοναδικό αυθορμητισμό. Μιλούσε πολύ με την Παναγία. Της έλεγε τα παράπονά της, τα αιτήματά της, τις ευχαριστίες της, τις παρακλήσεις της να γίνει μεσίτρια και να μιλήσει στον Υιό Της για να της δείξει έλεος.
Το ταλέντο της ήταν μεγάλο. Ήταν μια από τις πιο σημαντικές συγγραφείς της εποχής της. Είχε αμεσότητα και πλούσια έμπνευση. Ήταν σπουδαία «παραμυθού». Έλεγε πως οι μεγάλες αλήθειες και τα σπουδαία γεγονότα λέγονται καλύτερα με τα παραμύθια. Έγραψε περίπου 80 βιβλία, που τώρα, στο τέλος, τα έβλεπε και δόξαζε το Θεό, που μπόρεσε να αφήσει αυτή την πλούσια παρακαταθήκη, κυρίως στην ελληνική νεολαία.
Ήταν για μια 25ετία συνεργάτης του ραδιοφωνικού σταθμού «Πειραϊκή Εκκλησία» και ωφέλησε πολύ κόσμο με τις εκπομπές της. Η αμεσότητά της περνούσε στους πολυπληθείς ακροατές της μέσα από τα ερτζιανά κύματα. Για το συγγραφικό της έργο βραβεύθηκε από την Ακαδημία Αθηνών και μπήκε στον κατάλογο του βραβείου Άντερσεν. Για την ιεραποστολική της δράση τιμήθηκε από την Εκκλησία και από πολλούς φορείς, Δήμους, Οργανισμούς, Σωματεία.
Έζησε με ένα συνεχή αγώνα στον εαυτό της και για την Εκκλησία και την Πατρίδα. Απεβίωσε με την αγωνία για το αύριο, που εμείς διαχειριζόμαστε. Αιωνία της η μνήμη.-
Πηγή: Ακτίνες
Η Ida Magli (γεννήθηκε στη Ρώμη το 1925 και πέθανε φέτος, τον Φεβρουάριο του 2016) υπήρξε ανθρωπολόγος, φιλόσοφος, συγγραφέας και ακαδημαϊκός. Συνεργάστηκε για πολλά χρόνια με την εφημερίδα ‘La Repubblica’ και το εβδομαδιαίο περιοδικό ‘L'Espresso’, καθώς και με την εφημερίδα ‘Il Giornale’. Δίδαξε στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της χώρας της και έγραψε εκατοντάδες έργα που αναλύουν τα κοινωνικά φαινόμενα με την μέθοδο της ανθρωπολογικής επιστήμης. Η Magli υπήρξε η πρώτη που χρησιμοποίησε την ανθρωπολογική μέθοδο για την ανάλυση της ευρωπαϊκής κοινωνίας και ιδιαίτερα της ιταλικής, από την αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονη εποχή. Έντονα επικριτική στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα στην λεγόμενη «ευρωπαϊκή ενοποίηση», στην ‘πολιτική ορθότητα’ (την οποία ονόμαζε «την πιο ριζική μορφή πλύσης εγκεφάλου που οι κυβερνήτες επέβαλαν ποτέ στους υπηκόους τους») και στο πολυπολιτισμικό μοντέλο κοινωνιών (βλ. αναλυτικότερα εδώ).
Συνέντευξη από τον Alessio Cristianini (14 Ιανουαρίου 2011):
1) Υπήρξατε πάντα αντίθετη στο project της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και μόλις δημοσιεύσατε ένα νέο βιβλίο με έναν πολύ άμεσο και σαφή τίτλο: “La Dittatura Europea” («Η Ευρωπαϊκή Δικτατορία»). Γιατί επιλέξατε αυτή την ιστορική στιγμή για να εκτυπώσετε αυτό το νέο βιβλίο;
Το πρώτο μου βιβλίο για την Ευρώπη, που δημοσιεύθηκε το 1997, είχε επίσης έναν πολύ σαφή τίτλο: ‘Contro l’ Europa” («Εναντίον της Ευρώπης»): εξηγούσε τους λόγους για τους οποίους το έργο της ευρωπαϊκής ενοποίησης ήταν λάθος και ήταν καταδικασμένο να αποτύχει. Επειδή είμαι καθηγήτρια και επιστήμονας - όχι μάντης –θα έπρεπε να χαρώ, επειδή η ανάλυση και οι προβλέψεις που έκανα εκείνη την εποχή ήταν σωστές. Αντ’ αυτού, είμαι γεμάτη θυμό και θλίψη, λόγω της αλαζονείας που έχουν εκείνοι που είναι στην εξουσία: ήθελαν με κάθε κόστος να χτίσουν μια αυτοκρατορία για τους εαυτούς τους, καταστρέφοντας τους υπηκόους τους. Έγραψα αυτό το δεύτερο βιβλίο επειδή έχουμε ακόμα το χρόνο να προειδοποιήσουμε τους Ιταλούς, και όλους τους άλλους λαούς της Ευρώπης - να σωθούν πριν έρθει ο σεισμός. Και ήθελα επίσης να αφήσω στους ιστορικούς του αύριο τα έγγραφα με τα ονόματα εκείνων που έχουν την ευθύνη αυτής της καταστροφής.
2) Κατά τη γνώμη σας, ποια είναι τα πεδία δράσης και οι κρυφοί στόχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Ο στόχος στον οποίον ήδη έχουν φτάσει είναι η μεταβίβαση της εξουσίας κυβέρνησης από τους πολιτικούς στους τραπεζίτες. Κανείς δεν μιλά για τους τραπεζίτες, αλλά η δημοκρατία, στην ουσία, έχει ακυρωθεί, δεδομένου ότι αυτοί δεν έχουν εκλεγεί από τον λαό. Ο δεύτερος στόχος που θέλουν είναι η καταστροφή της Ευρώπης ως πολιτική, οικονομική και πολιτιστική οντότητα. Οι πιο σημαντικές αρνητικές συνέπειες είναι: η μεταναστευτική εισβολή, η απώλεια της αξίας των εθνικών νομισμάτων λόγω της εισαγωγής του Ευρώ, ο εξαναγκασμός για τα προϊόντα στην αγορά, η ακύρωση του ευρωπαϊκού πολιτισμού με την εισαγωγή των χειρότερων αμερικάνικων συνηθειών: η πολιτική ορθότητα και η απουσία συγκεκριμένης μορφής. Αυτά δεν ήταν οι παράπλευρες απώλειες της διαδικασίας ενοποίησης, αυτά ήταν οι τελικοί στόχοι που επιδιώχθηκαν σκόπιμα. Μόλις ο ευρωπαϊκός πολιτισμός εξαφανιστεί και η εξουσία των τραπεζιτών επεκταθεί στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη υπό αγγλο-αμερικανική κυριαρχία, στο εγγύς μέλλον ο αδήλωτος στόχος φαίνεται να είναι μία Νέα Παγκόσμια Τάξη. Αυτό σημαίνει μία γλώσσα, ένα νόμισμα, μία θρησκεία, μία κουλτούρα. Αλλά πιστεύω ότι η παγκοσμιοποίηση θα ακυρώσει όλες τις δημιουργικές δυνατότητες του ανθρώπινου νου, και ως εκ τούτου, αυτό δεν μπορεί να είναι ο τελικός στόχος έξυπνων ανθρώπων όπως είναι οι Τέκτονες τραπεζίτες που κρατούν την μοίρα του κόσμου στα χέρια τους. Νομίζω ότι αυτό είναι μόνο το μέσο για την επίτευξη ενός έργου, το οποίο δεν ξέρω τι είναι.
3) Πόσο σημαντικό είναι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, του οποίου τα μέλη εκλέγονται από τους πολίτες, όπως διαβάζουμε στην επίσημη σελίδα του δικτυακού τόπου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου;
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Λειτουργεί απλά για να συντηρεί τη φαντασία της ύπαρξης ενός ευρωπαϊκού κράτους, απλά για να εξαπατούν τους ανθρώπους. Και, φυσικά, χρησίμευσε για να πολλαπλασιαστούν πλούσιες θέσεις εργασίας για τους ηγέτες των εθνικών κομμάτων, έτσι ώστε τα κόμματα να μπορούν να τοποθετήσουν τους δικούς τους σε αυτές τις θέσεις διοίκησης και για να απορροφούν ένα τεράστιο ποσό δημοσίου χρήματος (η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδοτείται με ένα μέρος του ΦΠΑ όλων των κρατών μελών). Μπορούν να ξοδεύουν αυτά τα χρήματα, όπως τους αρέσει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν τόσα πολλά περίεργα στους ευρωπαϊκούς κανονισμούς: αυτοί ήταν απλοί άνθρωποι που χάνουν το κεφάλι τους επειδή ζουν σε ένα κόσμο που δεν έχει καμία γλώσσα (27 διαφορετικές γλώσσες απλά σημαίνει ότι δεν μπορούν να επικοινωνήσουν), έχουν ένα τεράστιο πλούτο και εξουσία, αλλά δεν ξέρουν πώς να την χρησιμοποιήσουν.
4) Ποιος κυβερνά την Ευρωπαϊκή Ένωση; Ποιος παίρνει τις αποφάσεις που τόσο δραματικά μας επηρεάζουν;
Αυτοί που χειρίζονται τα οικονομικά και οι τραπεζίτες. Περίπου είκοσι άνθρωποι όλοι κι όλοι. Και πρέπει να λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι όλοι ανήκουν στην Μασονία ή σε άλλες πολύ ισχυρές Λέσχες όπως η Bilderberg , η Τριμερής Επιτροπή και το Ινστιτούτο Aspen. Αυτές οι Λέσχες υποστηρίζουν την καριέρα των λίγων πολιτικών που είναι υπεύθυνοι να τραβούν την προσοχή των ανθρώπων από τους τραπεζίτες, παίρνοντας τις θέσεις τους (όπως ο κ. Ciampi, πρώην Διοικητής της Τράπεζας της Ιταλίας, ο οποίος έγινε πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας). Όλη αυτή η φασαρία που κάνουν οι πολιτικοί για τα πιο περίεργα πράγματα χρησιμεύει για να τραβηχτεί η προσοχή του κοινού από τα πραγματικά προβλήματα, και να πείσουν τους λαούς ότι αν δεν υπακούσουν στους τραπεζίτες θα πνιγούν. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο η Αριστερά είναι σιωπηλή: είναι αδύνατο να προσποιούνται ότι στέκονται μαζί με την εργατική τάξη, ενώ στηρίζουν τα συμφέροντα των τραπεζιτών.
5) Η Συνθήκη της Λισσαβόνας. Μπορείτε να εξηγήσετε εν συντομία ποιο είναι το τελικό αντικείμενο της αμφιλεγόμενης και τόσο μυστηριώδους συνθήκης; Τι πρόκειται να αλλάξει; Και γιατί ήταν τόσο σημαντικό να την επικυρώσουν; Είναι πραγματικά χρήσιμη για να δουλέψει η διευρυμένη Ευρωπαϊκή Ένωση; Είναι αλήθεια ότι η Συνθήκη επανεισάγει την θανατική ποινή στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Ο τελικός στόχος εν μέρει χάθηκε, επειδή ήθελαν να «συνταγματικοποιήσουν» τις συνθήκες που είχαν υπογραφεί πριν, προκειμένου να τις κάνουν ιερές και απαραβίαστες. Αλλά τα λαϊκά δημοψηφίσματα απέρριψαν το Σύνταγμα, και αυτό επιβεβαίωσε ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση πραγματοποιήθηκε παρά τη θέληση των λαών. Η αίσθηση του «μυστηρίου» που την περιβάλλει οφείλεται στους ηθικούς και πνευματικούς υπαινιγμούς που ήταν μεταμφιεσμένοι κάτω από μια αινιγματική γλώσσα που οι απλοί άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν, αλλά μπορεί να ερμηνευθεί από τους «ιερείς» που εμπλέκονται. Στη Συνθήκη της Λισαβόνας είχε συμπεριληφθεί ο Χάρτης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ως υποχρεωτικό όργανο εξουσίας, αρχίζοντας από το λεγόμενο "Δικαίωμα στη Ζωή". Έκαναν διάφορες διακρίσεις, που οδήγησαν τελικά στη δυνατότητα να υπάρχει θανατική ποινή «για πράξεις που γίνονται σε καιρό πολέμου ή επικείμενου κινδύνου πολέμου». Αρχικά, η φράση αυτή ανήκε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά στη συνέχεια εισήχθη λαθραία στη Συνθήκη της Λισαβόνας. Τα άρθρα αυτά διαπλέκονται το ένα με το άλλο με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορώ να πω με βεβαιότητα αν πραγματικά η Συνθήκη της Λισαβόνας έχει επαναφέρει την θανατική ποινή: κατά πάσα πιθανότητα το κάνει ή καλύτερα να πούμε ότι θέλουν να την επαναφέρουν χωρίς να το δηλώνουν ανοιχτά. Εξαρτάται από το πώς θα θελήσουν να εφαρμόσουν αυτόν τον κανόνα οι νομικοί.
6) Ενώ συμβαίνουν αυτά, τα media σιωπούν. Γιατί;
Αυτό είναι το πιο δύσκολο πρόβλημα προς επίλυση, ακόμα κι αν είναι η κύρια αιτία της κατάστασης πλήρους ανικανότητας στην οποία ζούμε. Αυτό είναι το πιο τρομακτικό. Δειλία, άγνοια, δωροδοκία, βλακεία; Όλα αυτά τα στοιχεία εμπλέκονται. Αλλά μου φαίνεται αδύνατο κανένας δημοσιογράφος, κανένας διαμορφωτής γνώμης να μην έχει μείνει υγιής, τώρα που υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι επικοινωνίας σήμερα. Δυστυχώς, το γεγονός ότι ο έντυπος Τύπος σιωπά, κάνει τις φωνές στο διαδίκτυο ασθενέστερες, ακόμη και αν είναι εξαιρετικά δραστήριες. Μπορώ να αναφέρω ως παράδειγμα το γεγονός ότι όλοι γνωρίζουν στην ‘Corriere del la Sera’ το βιβλίο μου εκδίδεται από τον ίδιο εκδότη και ότι σε ένα κεφάλαιο μιλάω για την σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία είναι κοντά στο όνομα της εφημερίδας. Αλλά κανείς στην Corriere δεν μίλησε για το βιβλίο μου ή έγραψε μια κριτική, ούτε καν να για το επικρίνει.
7) Πώς ζείτε και εργάζεστε, ενώ αποφασίσατε να πάρετε μια τέτοια ισχυρή δημόσια θέση ενάντια σε ένα έργο που αφορά συμφέροντα και δυνάμεις εξαιρετικά ισχυρές;
Ζω και εργάζομαι όπως έκανα πάντα. Ναι, έκανα μια μεγάλη προσπάθεια να γράψω αυτό το βιβλίο και να το υπογράψω με το όνομά μου, κάτι που δεν έκανα ποτέ πριν. Μέσα από το δικό μου πάθος ήθελα να κάνω τους Ιταλούς να κατανοήσουν και να αισθανθούν πόσο επείγουσα και δραματική είναι η παρούσα κατάσταση. Ελπίζω ότι κάποιος θα συμφωνήσει μαζί μου, σπάζοντας τη σιωπή του και θα διαδώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις σκέψεις που κατέγραψα. Αν υπήρχαν, ανάμεσα σε αυτούς που έχουν τη δυνατότητα και την υποχρέωση να το κάνουν, 10 ή 20 άτομα σαν εμένα, που θα φώναζαν πως είναι η πραγματικότητα, οι περίφημες «ισχυρές δυνάμεις» θα είχαν γίνει πολύ ασθενέστερες. Η δύναμή τους προέρχεται από το γεγονός ότι όλοι τους - και ειδικά οι δημοσιογράφοι - βοηθούν να μείνουν μυστικά ακόμα και τα πιο βασικά τους στοιχεία. Ένα παράδειγμα: πόσοι Ιταλοί ξέρουν πραγματικά ότι η «Τράπεζα της Ιταλίας» δεν είναι Τράπεζα «της Ιταλίας», επειδή ανήκει σε εξαιρετικά πλούσιους ιδιώτες, συμπεριλαμβανομένου του κ. Draghi (Διοικητής- τότε - της Τράπεζας της Ιταλίαςκαι σήμερα Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας) και όχι στο ιταλικό κράτος; Και ότι το ίδιο συμβαίνει με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που κυριαρχεί τη ζωή μας τώρα;
8) Βρισκόμαστε σε ένα αδιέξοδο ή έχουμε ακόμα χρόνο να διαφύγουμε; Τι νομίζετε ότι θα συμβεί;
Ναι, πιστεύω ότι μπορούμε να διαφύγουμε. Πρέπει αμέσως να επιστρέψουμε στη νομισματική μας κυριαρχία βγαίνοντας από το ευρώ, όπως προτάθηκε από τον πρώην υπουργό και οικονομολόγο Paolo Savona . Αν δεν θέλουμε να εγκαταλείψουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση, τουλάχιστον θα πρέπει να αναστείλουμε τη Συνθήκη Σένγκεν,να αποκαταστήσουμε τα εθνικά σύνορα και να ασκούμε έλεγχο πάνω σε ανθρώπους και αγαθά. Το πρόβλημα είναι ότι στην Ιταλία κανένας πολιτικός δεν εξέφρασε ποτέ αρνητική γνώμη για την Ευρωπαϊκή Ένωση και η βούληση του λαού για το θέμα αυτό δεν ελήφθη υπόψη. Τέλος, τώρα που το ευρώ είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης όλοι κατάλαβαν αυτό που ο(δημοσιογράφος) Lucio Caracciolo εννοούσε όταν έγραψε «Η Ευρώπη είναι μια μπλόφα». Ίσως κάποιο ιταλικό Κόμμα θα μπορούσε να αρχίσει να κάνει κάτι. Για παράδειγμα, το κόμμα του Μπέπε Γκρίλο ή το κόμμα του Antonio di Pietro (ο πρώην εισαγγελέας της υπόθεσης «Καθαρά Χέρια», που ίδρυσε το κεντρώο και «κατά της διαφθοράς» κόμμα “Italia dei Valori”, «Ιταλία των Αξιών»): ένα από τα μέλη του είναι ο Lannutti, ο συγγραφέας του “La Repubblica dei banchieri” («Η Δημοκρατία του τραπεζίτη»). Και ίσως, επίσης, η Λίγκα (του Βορρά) και το κόμμα του Magdi Cristiano Allam (αιγυπτιακής καταγωγής χριστιανός δημοσιογράφος και ευρωβουλευτής που προσχώρησε στο εθνικο-συντηρητικό ευρωσκεπτικιστικό κόμμα “Fratelli d'Italia – Alleanza Nazionale”) που ήρθε σε επαφή μαζί μου εξαιτίας αυτού του βιβλίου. Αν αρχίσουμε να μιλάμε γι’ αυτό ανοιχτά, και καταλάβαιναν ότι υπάρχει μεγάλη συναίνεση απόψεων, αυτό θα τους βοηθούσε να μιλήσουν δημόσια Ναι, θα υπάρξει κάποιο κόστος, αλλά δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με το βρόχο που μας πνίγει, καθώς και την ρωγμή που σίγουρα μας περιμένει αύριο. Αυτή η ρωγμή θα έρθει σίγουρα, γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργήθηκε με σκοπό να καταστρέψει την Ευρώπη. Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει αυτό, γιατί μας κυβερνούν άνθρωποι που μας εξαπάτησαν και μας πρόδωσαν - τραπεζίτες και πολιτικοί μαζί - από την αρχή της Ιταλικής Δημοκρατίας, όταν γράφτηκε το άρθρο 11 του Συντάγματος που μας αφαιρεί την ανεξαρτησία. Ήταν ένας τραπεζίτης, ο Luigi Einaudi (1874 – 1961, ο Διοικητής της Τράπεζας της Ιταλίας εκείνη την εποχή), που το υπαγόρευσε. Μέχρι σήμερα δεν άκουσα έναν πολιτικό να προτείνει την κατάργηση του άρθρου 11.
Πηγή: Κόκκινος Ουρανός
Η ίδια φωνή, ἀγαπητοί μου, ἀκούγεται καὶ πάλι. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι καὶ σήμερα κατηγορούμενος.
Απαράδεκτα και επικίνδυνα χαρακτήρισε τα νέα προγράμματα του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος μετά τη συνάντηση που είχε το πρωί με τους εκπροσώπους της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων, επισημαίνοντας πως μπορεί να προκαλέσουν ρήξη στη σχέση Εκκλησίας – Πολιτείας και ζημία στην κοινωνία.
Ο Γενικός Γραμματέας της ΠΕΘ κ. Παναγιώτης Τσαγκάρης και τα μέλη της Ένωσης, επισκέφθηκαν τον Αρχιεπίσκοπο για να «εκφράσουν», όπως είπαν «την αγωνία των θεολόγων καθηγητών, των παιδιών και των γονιών για τα νέα προγράμματα σπουδών που βεβιασμένα εφαρμόζει ο Υπουργός Παιδείας. Δηλώνουμε την συμπαράστασή μας στη θέση της Εκκλησίας και τη διάθεση να αγωνιστούμε με κάθε νόμιμο τρόπο, ώστε να αποτραπεί η άλωση της Ορθόδοξης Παιδείας» υπογράμμισε ο κ. Τσαγκάρης.
Ο Αρχιεπίσκοπος τόνισε πως «το μάθημα των θρησκευτικών περνάει μία κρίση. Και έχουμε την ανάγκη όλοι και από πλευράς Εκκλησίας και από πλευράς Πολιτείας να συνεργαστούμε με θετική θέση. Όχι περιοριζόμενοι από χρονικά όρια πέντε ή δέκα ημερών, αλλά με περισσότερο χρόνο και άνεση, για να πάρουμε τις σχετικές αποφάσεις. Ως Αρχιεπίσκοπος, πρόεδρος της ΔΙΣ και της Ιεραρχίας έχω αφιερώσει πολύ χρόνο στην αντιμετώπιση αυτού του μεγάλου προβλήματος. Δεν πήρα ποτέ μονόπλευρη θέση, είτε στην Πανελλήνια Ένωση των Θεολόγων, είτε στον «Καιρό», αλλά επέμενα ότι οι δύο αυτές προσπάθειες πρέπει να συνεργαστούν κάτω από την επίβλεψη της Εκκλησίας και της Πολιτείας, για να δώσουν καρπούς».
Συμπλήρωσε, επίσης, πως «ακούμε τώρα, βεβιασμένα, τα νέα προγράμματα, τα οποία ξέρουμε πώς αποφασίσθηκαν, πώς προωθήθηκαν και με τη σφραγίδα ποιών ανθρώπων. Τα καινούργια προγράμματα, τα οποία διάβασα, είναι απαράδεκτα και επικίνδυνα. Δεν θα αποδώσουν καρπούς, αλλά μεγάλη ζημία στην Παιδεία και στην Κοινωνία, καθώς και ρήξη στη σχέση της Εκκλησίας με την Πολιτεία. Θα φέρω το θέμα και στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Κάνω, δε, έκκληση στον Πρωθυπουργό, τον κ. Τσίπρα, να σταματήσει αυτήν την προσπάθεια, να αναβάλλει κάθε μία πρωτοβουλία ενός ή μερικών ανθρώπων και σε μία μεγάλη βάση Εκκλησίας και Πολιτείας να συνεργαστούμε σοβαρά επιτέλους σε έναν τόπο που ακούγονται λόγια, λόγια, λόγια και λείπει ο Λόγος»
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό, ecclisia.gr
Το Πανάγιο Πνεύμα κυβερνά τη στρατευομένη Εκκλησία. Αυτό το Άγιο Πνεύμα «όπου θέλει πνεί». Αυτό το Άγιο Πνεύμα «ο Κύριος εστί» και οδηγεί και εμπνέει την Εκκλησίαν «εις πάσαν την αλήθειαν».
Στην Παλαιά Διαθήκη ανεύρισκε, αναδείκνυε και ενέπνεε τους προφήτες εν μέσω του λαού του Θεού.
Στην Κ. Διαθήκη αυτό το Άγιο Πνεύμα ανέδειξε τους Αποστόλους, τους προφήτες, τους διδασκάλους και τα χαρίσματα μέσα στην Εκκλησία.
Αυτό το Άγιο Πνεύμα και τώρα μέσα στην Εκκλησία φανερώνει τους Αγίους «τους καθ΄ εκάστην γενεεάν» μέχρι τα έσχατα της Ιστορίας.
Το παραπάνω γεγονός σημαίνει ότι η ανάδειξη και η τιμή των Αγίων δεν περιορίζεται ή προέρχεται από κάποιο ανθρώπινο πρόσωπο, αποκλειστικά και απόλυτα, αλλά υπηρετείται με τη βουλή του Θεού υπέρ της Εκκλησίας και της οικοδομής του σώματος για την εδραίωση στο δόγμα, στο ήθος, στην αλήθεια, στην Ορθοδοξία, στην πίστη, με πολλούς τρόπους και από πολλές αφετηρίες και εκκινήσεις.
Παραδείγματα έχουμε πολλά:
Ο Χριστός μας πλέκει το Εγκώμιο του Αγ. Ιωάννου του Προδρόμου, αλλά και ο λαός – μέχρι και αυτός ο Ηρώδης – τον θεωρούσε άγιο, δίκαιο και προφήτη. Βέβαια ο Ιωάννης “σημείον εποίησεν ουδέν”, χωρίς αυτό όμως να μειώνει στο ελάχιστο την αγιότητά του.
Οι Μακαρισμοί του Κυρίου δεν είναι ανάδειξη αγίων εν τω κόσμω;
Στην Αποκάλυψη το Άγιο Πνεύμα φανερώνει και αναδεικνύει ονομαστικά τον μάρτυρα του Χριστού Επίσκοπο Αντύπα, “εις μαρτύριον” και παραδειγματισμό και των άλλων.
Ο ιερός συγγραφέας της προς Εβραίους Επιστολής ομιλεί εκτενέστατα για τους αρχαίους αριστείς, οι οποίοι κυριολεκτικά αγίασαν διά της πίστεως και πέτυχαν θαυμαστά πράγματα στη γενεά τους…
Ο απ. Παύλος ομιλεί για την πίστη του Αβραάμ και ότι από αυτή “φίλος Θεού εκλήθη” και όταν χαιρετίζει στις επιστολές του τους παραλήπτες, πολλών αγίων πλέκει τα εγκώμια της ιεραποστολικής συνεργασίας και αφοσιώσεως .
Ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος μακαρίζει την υπομονήν Ιώβ και την προσευχή του Ηλία.
Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος μαρτυρεί ότι είδε τις ψυχές των εσφαγμένων μαρτύρων στεφανωμένες και ένδοξες γύρω από το θρόνο του Εσφαγμένου Αρνίου, όπως και τους 24 πρεσβυτέρους να θυμιάζουν με τις προσευχές των χριστιανών το υπερουράνιο θυσιαστήριο.
Ο άγιος Αθανάσιος ο Μέγας δεν μετέφερε τον Μοναχισμό στη Δύση με τη φανέρωση της αγιοπνευματικής ζωής του Γέροντά του Μ. Αντωνίου;
Γυρίζουμε σελίδα τώρα:
Στο τέλος των Εικονομαχικών ερίδων, όταν διαβάστηκαν στην Εκκλησία τα θεία και ιερά δόγματα της Αληθείας, ο λαός κρατώντας κλειστές τις πόρτες του Ναού ζητούσε επίμονα την ανακήρυξη της αγιότητας των μαρτυρησάντων ή ομολογησάντων επισκόπων και άλλων μελών της Εκκλησίας, που αδίκως ταλαιπωρήθηκαν και απέθαναν από κρατικούς και αιρετικούς εικονοκλάστες.
Επίσης όταν τέλειωσε η Ψευδοσύνοδος της Φερράρας – Φλωρεντίας ο λαός σήκωσε στα χέρια τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό και εδόξασε την πράξη της μη υπογραφής του ψευδοενωτικού συμφώνου.
Ο ίδιος ο λαός συχνά ήταν εμπόδιο για τους Αρχιερείς και Γραμματείς να συλλάβουν τον Χριστό, οι οποίοι ήθελαν και μεθόδευαν σύλληψη “άτερ όχλου”.
Βασικότατη και τελική θα λέγαμε είναι η θέση του λαού.
Μπορεί ο λαός μας σήμερα – και στο παρελθόν πολύ περισσότερο – να είναι ακατατήχητος εν πολλοίς, αλλά είναι βαπτισμένος και μυρωμένος και μέσα του έχει το αισθητήριο της πίστεως και της διακρίσεως.
Αυτός ο λαός ανέκαθεν επικυρώνει τις Συνόδους πάνω στα πράγματα και είναι δυνατόν να πέσει έξω για έναν άγιο, που τον ξέρει απέξω και ανακατωτά και τον έζησε από κοντά;
Ο Λαός είναι ο φρουρός της Πίστεως, πόσο μάλλον ο μοχλός της αναδείξεως των αγίων. Αν ακυρώσουμε τον λαό, τότε η αλήθεια μπαίνει στα γρανάζια της σκοπιμότητος.
Ο λαός όμως, μορφωμένοι και αγράμματοι, ανώνυμοι και επώνυμοι, φτωχοί και πλούσιοι, κοσμικοί και μοναχοί, νέοι και γέροι, κληρικοί και λαϊκοί, χωρικοί και αστοί, με όποιες ατέλειες κι αν έχουν, εκφράζουν συνολικά εν αγίω Πνεύματι το θέλημα του Θεού, “πανταχού, υπό πάντων, εν παντί”. Ο Ίδιος ο Θεός “εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων καταρτίζει αίνον” και τιμά τους αγίους Του. Κι όλο αυτό είναι αυθόρμητο, πηγαίο, θεϊκό. Δεν είναι στημένο.
Στους Τρεις Μεγίστους Φωστήρες ο λαός ήταν εκείνος που στήριξε την αγιότητά τους και εν ζωή μάλιστα.
Και κάτι ακόμη:
Ασφαλώς και δεν είναι κακό να ανατρέχουμε στους ομολογιακούς αγώνες των αγίων, όταν το απαιτεί η συγκυρία, όπως ακριβώς έκανε και ο Άγιος Θεός, ο Οποίος ανάστησε από αιώνιο ύπνο τους Αγίους Επτά Παίδας τους εν Εφέσω, για να στηρίξει στη γενεά των ανθρώπων της εποχής εκείνης το δόγμα της Αναστάσεως.
Εξάλλου αυτό έκαναν και οι άγιες Σύνοδοι, οι Οποίες στηρίζονταν σε γνώμες και παραδείγματα των προγενεστέρων Πατέρων, εμμέσως αναδεικνύοντας την λαμπρή θέση τους μέσα στην Εκκλησία.
Αυτό ακριβώς γίνεται κι όταν θέλουμε να τονίσουμε και άλλες αρετές. Ανασύρουμε από τας δέλτους της Εκκλησίας “καινά και παλαιά” πρότυπα αγίων, όταν πρόκειται πχ να τονίσουμε την ελεημοσύνη, την κοινωνική αλληλεγγύη, την ιεραποστολή, την άσκηση…
Δεν μπορεί να αγνοήσει λοιπόν κανένας πως ο Καλός Θεός τελικά για δικούς Του λόγους είτε με θαύματα είτε με υπόδειξη αρχιερέων είτε με φωνή εξ ουρανού είτε με αίτηση αρχόντων είτε με λαϊκές συνάξεις είτε με Συνόδους είτε με οποιοδήποτε άλλο τρόπο, δηλαδή ο Πατήρ δι Υιού εν Αγίω Πνεύματι, φανερώνει στη ζωή μας τους αγίους, τους οποίους τελικά υποχρεούται παν το πλήρωμα της Εκκλησίας να αποδεχθεί και τιμητικά να προσκυνήσει και αγιάσει.
Πως αναδείχθηκαν οι Νεοφανείς εν Μυτιλήνη Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη; Με ονείρατα!!! Αλήθεια τους αμφισβητεί κανένας;
Μπορεί να γίνεται υπερβολή με τις φανουρόπιτες, αλλά ποιός μπορεί να καταργήσει τον Άγιο Φανούριο έστω κι αν έχουμε ένα μόνο στοιχείο από τη ζωή του; Εκείνο ίσως που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι ο λαός μας ζητεί να του φανερωθεί το θέλημα του Θεού και απούσης σφριγηλής και γενναίας κατήχησης καταφεύγει στο πιο εύκολο: τη φανουρόπιτα. Εδώ όμως βρίσκεται και το χρέος της Ποιμαντικής και της εκκλησιαστικής Διδασκαλίας. Να φανερώσει το λόγο του Θεού στη γενεά των ανθρώπων.
Ασφαλώς και είναι ενδεικτικό και βοηθητικό για την εκκλησιαστική αρχή το ότι πολλοί άγιοι πρίν από την εκκλησιαστική αγιοκατάταξη και πολύ πρίν από την προβλεπόμενη χρονική απόσταση είχαν καταταγεί στην χορεία των αγίων υπό της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου του Λαού μας. Ο λαός είχε φτιάξει εικόνες τους, ακολουθίες τους, τροπάρια, προσευχόταν, γιατί εβίωνε θαύματα καθημερινά στη ζωή του. Κι όσο πιο πονεμένος ήταν ο λαός και όσο πιο συμπονετικός ήταν ο άγιος στην επίγεια ζωή του, τόσο και η δημοφιλία του έφτανε στα ουράνια και οδηγούσε τελικά την Ιερά Σύνοδο στην ανακήρυξη. Έτσι εξηγείται και η δημοφιλία του Αγίου Νικολάου και στη Ρωσία και παντού.
Φυσικό επίσης είναι και το γεγονός ότι ο δεινός βασανιζόμενος λαός μας αναζητεί κάθε φορά στηρίγματα και βγάζει προς τα έξω αυτό που τον απασχολεί Με το να τιμά ιδιαίτερα πχ τους Ρώσους αγίους, τους ασκητές, τους ομολογητές… Κάτι ψάχνει ο λαός μας… Κάτι δηλώνει με αυτή την συγκεκριμένη αγιοφιλία και καταφυγή.
Καθόλου δεν εγκρίνονται βέβαια ιδιωτικές αγιοποιήσεις και ατομικές προτιμήσεις, οικονομικές σκοπιμότητες και θεοποίηση συγγενών χάριν προβολής και αισχροκερδίας, που δεν έχουν την έγκριση και αποδοχή του συνόλου του λαού και ασφαλώς τη θεσμική επισφράγιση τελικά από την Εκκλησία.
“Τοις αγίοις τοις εν τη γη εθαυμάστωσε” και ως εκ τούτου παρά πάντων ψάλλεται και ανακηρύσσεται “θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις Αυτού”.
Και το χρέος μας τώρα:
Ο Κύριος είπε: “Άγιοι γίνεσθε ότι εγώ άγιος ειμί”. Δεν είπε κάνετε θαύματα… Μάλιστα ετόνισε να μη χαίρονται οι μαθητές για το μεγαλύτερο θαύμα των εξορκισμών, αλλά να χαίρονται για την εκλογή τους από το Θεό και την αναγραφή των ονομάτων τους στις δέλτους του ουρανού, εν Βίβλω ζωής.
Κι όταν πάλι τους εξαποστέλλει ζητεί την εξαγγελία του Ευαγγελίου και την ακρίβεια της προσωπικής τους ζωής, ασφαλώς και με κάποια θαύματα – επακολουθούντα σημεία – “του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος διά των επακολουθούντων σημείων. Αμήν!
Το χρέος μας είναι ο εξαγιασμός μας και η εκζήτηση του θείου ελέους. Τα άλλα είναι του Θεού, του Λαού και της Εκκλησίας.
Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας
Αθήνα, 22 Σεπτεμβρίου 2016
Αριθμ. Πρωτ. 121
Δελτίο τύπου
Τις παραιτήσεις των κ.κ. Ν. Φίλη και Στ. Γιαγκάζογλου,
αναμένει η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ),
ζητώντας την άμεση απόσυρση των νέων Προγραμμάτων Σπουδών
για το μάθημα των Θρησκευτικών.
Οι Θεολόγοι καθηγητές έχουν νόμιμο δικαίωμα
και συνειδησιακή υποχρέωση να μην εφαρμόσουν
τα νέα αντισυνταγματικά, αντιπαιδαγωγικά και αντορθόδοξα
Προγράμματα Σπουδών.
Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ) συμφωνεί απόλυτα με τις δηλώσεις (20/9/2016) του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, ότι τα νέα Προγράμματα Σπουδών για το μάθημα των Θρησκευτικών (ΦΕΚ υπ. αριθ. 143575/Δ2 ΥΑ 13.09.2016), που βεβιασμένα επιβάλλει στα σχολεία ο Υπουργός Παιδείας κ. Ν. Φίλης, «είναι απαράδεκτα, είναι επικίνδυνα, είναι πράγματα που δεν θα αποδώσουν καρπούς, αλλά μεγάλη ζημιά στην παιδεία, γενικότερα στην κοινωνία μας, και ρήξη μέσα στην Εκκλησία στις σχέσεις με την πολιτεία».
Η ΠΕΘ εκφράζει την πλήρη αντίθεσή της στην εφαρμογή αυτών των πνευματοκτόνων Προγραμμάτων για τρεις πολύ συγκεκριμένους λόγους :
1) Είναι αντισυνταγματικά, διότι, έτσι όπως τα κατάντησαν ο κ. Φίλης και οι περί αυτόν υπεύθυνοι Θεολόγοι του ΙΕΠ και του Θεολογικού Συνδέσμου «Καιρός», δεν αναπτύσσουν την ορθόδοξη χριστιανική συνείδηση των μαθητών, με αποτέλεσμα να διαπράττονται από όλους αυτούς τους εμπνευστές και εφαρμοστές, σύμφωνα με γνωμοδοτήσεις έγκριτων νομικών, δύο αδικήματα:
α) Το αδίκημα της συνταγματικής ανισονομίας, αφού το νέο πολυθρησκειακό ή, όπως το ονομάζει ο κ. Φίλης, Θρησκειολογικό Πρόγραμμα των Θρησκευτικών επιβάλλεται, ρατσιστικά, μόνον στους Ορθόδοξους μαθητές. Έτσι, οι Εβραίοι, οι Μουσουλμάνοι και οι Ρωμαιοκαθολικοί Έλληνες μαθητές απολαμβάνουν -και πολύ σωστά- από το Υπουργείο Παιδείας το δικαίωμα να διδάσκονται αποκλειστικά τη δική τους πίστη, από διδάσκοντες και ύλη, που οι θρησκευτικές τους κοινότητες επιλέγουν και εγκρίνουν. Αντίθετα, με το νέο Πρόγραμμα Σπουδών, που αυταρχικά επιβάλλει ο κ. Φίλης, οι Ορθόδοξοι μαθητές δεν διδάσκονται πλέον τη δική τους πίστη, αλλά ένα πολτοποιημένο μείγμα Χριστιανισμού- θρησκειών, κάτι που ολοφάνερα αντίκειται στο Σύνταγμα, στον εκπαιδευτικό Νόμο και στην ισχύουσα νομολογία.
β) Το αδίκημα του Προσηλυτισμού, όπως εγκύρως έχει αποδειχθεί, καθώς οδηγούν με μαεστρία, σε άλλους πνευματικούς δρόμους, ανήλικα ορθόδοξα παιδιά που δεν είναι σε θέση να αμυνθούν πνευματικά.
2) Είναι αντιπαιδαγωγικά, διότι :
α) Η διδακτέα ύλη που προσφέρουν, δεν ανταποκρίνεται στο πνευματικό επίπεδο των μαθητών.
β) Με το πολυθρησκειακό τους περιεχόμενο προξενούν θρησκευτική σύγχυση στους μαθητές.
3) Είναι αντορθόδοξα, διότι:
α) Έχουν αφαιρεθεί, εσκεμμένα, από τη διδακτέα ύλη αυτών των Προγραμμάτων, τα βασικότερα θέματα διδασκαλίας της ορθόδοξης πίστης (από την Αγία Γραφή, την πατερική και αγιολογική παράδοση, το δόγμα, τη λατρεία, τη θεολογία, την ιστορία της Εκκλησίας κ.ά.).
β) Σε όλες σχεδόν τις διδακτικές ενότητες των Προγραμμάτων υπάρχει παράλληλη απλή παράθεση σε βάρος πάντα, της ορθόδοξης πίστης, θεμάτων και στοιχείων, που αφορούν στην Ορθοδοξία, στις χριστιανικές ομολογίες και στις θρησκείες.
Ως εκ τούτου, η ΠΕΘ δηλώνει ότι:
α) Οι Θεολόγοι καθηγητές, ως υπάλληλοι του κράτους, σύμφωνα με έγκυρες γνωμοδοτήσεις, έγκριτων νομικών, έχουν καθήκον άμα δε και δικαίωμα να τηρούν το Σύνταγμα και να μην εφαρμόζουν προδήλως (ολοφάνερα) αντισυνταγματικές και παράνομες αποφάσεις της διοίκησης (ν. 3528/2007, αρθρ. 24 και 25 παρ. 3 εδάφιο 1ον και Ποινικός Κώδικας, άρθρ. 21).
β) Ζητάει από τον Πρωθυπουργό της Ελλάδος, κ. Αλέξη Τσίπρα, την άμεση απόσυρση των νέων Προγραμμάτων Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών. Αναμένει επίσης, την παραίτηση του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, διότι πιστεύει ότι ο κ. Νίκος Φίλης θα κατανοήσει ότι δεν μπορεί πλέον, να υπηρετήσει προς όφελος κανενός, το «θεσμικό του ρόλο», καθώς λειτουργεί αποδιοργανωτικά στον ευαίσθητο χώρο της Παιδείας και διχάζει με τον λόγο και τις αποφάσεις του, την ελληνική κοινωνία.
γ) Καταγγέλλει τον κ. Σταύρο Γιαγκάζογλου, Σύμβουλο του κ. Φίλη, που ήταν ο εμπνευστής και συντονιστής των νέων αυτών Προγραμμάτων, ως υπεύθυνο ηθικό αυτουργό για όλες αυτές τις εξελίξεις και την αναστάτωση που έχει δημιουργήθει, στο χώρο της Παιδείας και της Εκκλησίας, δεν τον αναγνωρίζει πλέον ως Σύμβουλο, με θετικές προθέσεις και ενέργειες για το μάθημα των Θρησκευτικών, αλλά ως αποδομητή των Θρησκευτικών και αναμένει την υποβολή της παραίτησης του, λόγω ευθιξίας, από τη συγκεκριμένη θέση ευθύνης για το μάθημα των Θρησκευτικών.
δ) Είναι έτοιμη να συντονιστεί με τις αποφάσεις της Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος του Οκτωβρίου 2016, για έναν από κοινού αγώνα υπερασπίσεως των αληθειών της Ορθόδοξης Εκκλησίας από τις παράνομες αντιστυνταγματικές, αντορθόδοξες, αντιπαιδαγωγικές και καταχρηστικές αποφάσεις του Υπουργείου Παιδείας.
ε) Καλεί τον Ορθόδοξο Χριστιανικό λαό να αφυπνιστεί και να αντιδράσει δυναμικά έναντι όλων αυτών που επιβουλεύονται την ορθόδοξη πνευματική καλλιέργεια και ανάπτυξη των βαπτισμένων παιδιών του, αντιστεκόμενος έτσι, στο σχέδιο της πνευματικής τους γενοκτονίας και της ένταξή τους, σε μια μελλοντική εκκοσμικευμένη και ομογενοποιημένη πανθρησκεία.
Το ΔΣ της ΠΕΘ
Ὅσοι ἔχουν ἀσχοληθεῖ μέχρι σήμερα μέ τόν Ἀρχιμανδρίτη κυρό Σωφρόνιο Σαχάρωφ καί ἔχουν γράψει ἄρθρα, κείμενα ἤ βιβλία σχετικά μ’αὐτόν, ἐπισημαίνουν συνήθως ὅτι ὑπῆρξε βαθυστόχαστος θεολόγος τοῦ ἀκτίστου φωτός, μεγάλος ἀσκητής καί σωστός Ἁγιορείτης.
Ἀναμφίβολα τά ἀνωτέρω ἰσχύουν. Ὅμως, δέν ἔχει τονιστεῖ ἐμφαντικά οὔτε ὑπογραμμιστεῖ μέχρι τώρα ἡ θέση καί ἡ στάση τοῦ Γέροντος Σωφρονίου ἔναντι τῆς παναιρέσεως τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἀπεπειράθη νά προσλάβει ἐκκλησιαστική καί συνοδική κατοχύρωση καί νομιμοποίηση στήν λεγομένη «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο» τοῦ Κολυμπαρίου τῶν Χανίων τῆς Κρήτης τόν Ἰούνιο τοῦ 2016, πού στήν πραγματικότητα εἶναι μία μικρή ἀρθιμητικῶς καί μεταπατερική «Σύνοδος». Αὐτό θά προσπαθήσουμε νά κάνουμε, μέ τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ καί ὅση...
ἡμῖν δύναμις, ἔχοντας ὡς βασικές πηγές τά τρία βιβλία τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάρωφ μέ τίτλο: «Οἰκοδομώντας τόν Ναό τοῦ Θεοῦ μέσα μας καί στούς ἀδελφούς μας», τόμοι Α΄, Β΄ καί Γ΄, ἐκδ. Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ Ἀγγλίας, 2014. Τό παρόν κείμενο μπορεῖ νά ἀποτελέσει μία ἀκόμη ἀπάντηση στούς διοργανωτές, συμμετέχοντες, ὑπογράψαντες καί ὑποστηρικτές τῆς Κολυμπαρίου Συνάξεως καί τῶν ἀπαραδέκτων ἐξ ὀρθοδόξου ἐπόψεως ἀποφάσεών της, ἰδιαιτέρως δέ στό κείμενο μέ τίτλο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον»[1].
Θά πρέπει, ἐπίσης, νά διευκρινιστεῖ ὅτι οἱ ἀπαντήσεις τοῦ π. Σωφρονίου στίς ἐρωτήσεις, πού τοῦ ἔθεταν διάφοροι, ἦταν προφορικές καί ἐκείνης τῆς στιγμῆς. Ἀργότερα, οἱ ἀδελφοί τῆς Μονῆς τίς κατέγραψαν σέ γραπτό λόγο. Δηλ. ὁ Γέρων δέν κάθισε νά γράψει ἕνα ἐγχειρίδιο δογματικῆς μέ ἀκριβολογία. Ἔτσι ἐξηγεῖται καί τό γεγονός ὅτι ἐν τῇ ρύμῃ τοῦ λόγου του χρησιμοποιεῖ, καταχρηστικῶς βέβαια καί ὄχι κυριολεκτικῶς, κάποιες ἐκφράσεις καί ὅρους, πού σήμερα ἠχοῦν οἰκουμενιστικά, ὅπως «ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν», «διαίρεση τοῦ Χριστιανισμοῦ», «ἡ Ἐκκλησία διαχωρίστηκε σέ τόσο μεγάλο ἀριθμό διαφορετικῶν ὁμολογιῶν», «ἀγγλικανική ἐκκλησία», «ρωμαιοκαθολικοί», «ἑτερόδοξη ἐκκλησία», κ.ἄ.
Α) Ὁ π. Σωφρόνιος περί τῆς «ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν»
«(Δημοσιογράφος): - Ἄν ὅλοι εἴμαστε χριστιανοί, καί οἱ ρωμαιοκαθολικοί καί οἱ ἀγγλικανοί καί οἱ προτεστάντες καί οἱ ὀρθόδοξοι, τότε γιατί τόση διχόνοια μεταξύ μας στόν χριστιανικό κόσμο;
- Γιατί μερικοί χριστιανοί εἶναι σταυρωμένοι καί ἄλλους τούς καταδιώκουν;
- Εἶναι ἄραγε δυνατή ἡ ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν; Καί μέ ποιόν τρόπο;
Δέν ἀπάντησα σέ κανένα ἐρώτημα, γιατί στό καθένα ἀπό αὐτά μπορεῖ νά δοθοῦν ἀπαντήσεις σέ διαφορετικό μέτρο βάθους, ὅπως σέ ἕναν ἀπέραντο ὠκεανό.
Τοῦ ἀπάντησα:
- Δέν ὑπάρχει λογική ἀπάντηση στίς ἐρωτήσεις σας…
Δέν προχώρησα πιό πέρα ἀπό αὐτό. Σέ σᾶς θά πῶ τό γιατί. Διότι, ὅλα στό Εὐαγγέλιο ὑπερβαίνουν τό ἀνθρώπινο μέτρο. Ὅπως ἔλεγε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, τό Εὐαγγέλιο «οὐκ ἔστι κατά ἄνθρωπον»[2]. Δέν εἶναι κατά τό μέτρο τοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι, λοιπόν, δέν ὑπάρχει λογική ἀπάντηση, γιατί ὅλα γίνονται δεκτά μέ τήν πίστη, ὅπως λέει ὁ Κύριος: «Πιστεύετε εἰς τόν Θεόν καί εἰς ἐμέ πιστεύετε»[3]. Αὐτό δέν εἶναι καθόλου θέμα λογικῆς, ἀλλά πίστεως.
Τό ἐρώτημα γιά τή δυνατότητα τῆς ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν τό ἀπέφυγα, λέγοντας μόνο: «Καταλαβαίνω ὅτι εἶναι βαρύ γιά ὅλους μας».
Γιατί γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους εἶναι ἀδύνατον νά ἀπορρίψουμε τή θεωρία μας γιά τήν ἐν Χριστῷ ζωή μας καί τήν ἀντίληψή μας γιά τήν ἀποκάλυψή Του; Διότι, ὅλοι δέν ἔχουμε τήν ἴδια γνώση, στόν ἴδιο βαθμό. Στή Δύση δέν δόθηκε νά συλλάβει τό πλήρωμα τῆς ἀποκαλύψεως σχετικά μέ τήν ἀρχή τοῦ προσώπου-ὑποστάσεως στό θεῖο Εἶναι καί στό ἀνθρώπινο εἶναι, ὅπως τό ἔχουμε ἐμεῖς στήν Ὀρθοδοξία.
Οἱ ἄλλοι συνήθισαν νά δέχονται τόν Χριστό καί τήν ἀποκάλυψη στό μέτρο, πού τούς δόθηκε. Ἀγαποῦν ἐκεῖνο, πού γνώρισαν. Καί ἡ τραγικότητα βρίσκεται στή διαφορά τοῦ βαθμοῦ κατανοήσεως τῆς ἀποκαλύψεως, πού δόθηκε ἐν Χριστῷ καί μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού ἐπεδήμησε στήν Ἐκκλησία. Ἡ ἀγγλικανική ἐκκλησία προτείνει τόν δικό της τύπο ἑνότητος, ὅπως δηλαδή παρουσιάζεται ἡ ἑνότητα τῆς ἀγγλικανικῆς ἐκκλησίας σέ ὅλο τόν κόσμο. Μερικοί τήν ὀνόμασαν ἐκκλησία-γέφυρα γιά τήν ἑνότητα. Οἱ ρωμαιοκαθολικοί σκέφτονται τήν ἑνότητα μόνο ὡς ὑποταγή ὅλων στόν ἐπίσκοπο Ρώμης. Στό μέτρο πού τό θέμα αὐτό συνδέεται μέ τό προσωπικό βίωμα τοῦ κάθε ἀνθρώπου, λογικά δέν μποροῦμε νά ἀποδείξουμε τίποτε. Αὐτό εἶναι μόνο θέμα πίστεως. Καί ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «διά πίστεως περιπατοῦμεν, οὐ διά εἴδους»[4].
Πατήρ Ν.: Πρέπει νά μεταφερθοῦμε σέ ἄλλο ἐπίπεδο. Γιά νά πάρουμε ἀπάντηση, χρειάζεται νά καταφύγουμε στό ἐπίπεδο τῆς προσευχῆς καί τῆς ἀποκτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τότε ὅλα γίνονται σαφῆ. Καί ἐσεῖς τότε δείξατε τήν εἰκόνα τοῦ Γέροντα, στό σημεῖο ὅπου εἶναι γραμμένο: «Δέομαί Σου, ἐλεῆμον Κύριε, ὅπως πάντες οἱ λαοί γνωρίσωσί Σε ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ»[5].
«Νά προσεύχεσθε γιά τήν εἰρήνη τοῦ σύμπαντος κόσμου, τήν εὐστάθεια τῶν ἁγίων Ἐκκλησιῶν τοῦ Θεοῦ καί τήν ἕνωση τῶν πάντων. Γιά τί εἴδους ἕνωση; Εἴμαστε τόσο διαιρεμένοι, πού εἶναι πολύτιμη ἀσφαλῶς κάθε ὁρατή ἕνωση. Ἀλλά, μᾶς χρειάζεται νά σκεφτόμαστε γιά «τήν ἑνότητα τῶν πάντων κατ’εἰκόνα τῆς ἑνώσεως τοῦ Θεοῦ μας, τῆς Ἁγίας Τριάδος»[6]. «Ἡ «ἕνωση» αὐτή εἶναι ἕνωση ἀγάπης Χριστοῦ»[7].
Β) Ὁ π. Σωφρόνιος περί τῶν ἑτεροδόξων
«Ὑπάρχει συνεπῶς μιά πλευρά τῆς ὀρθοδόξου μετανοίας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πού ταράζει πολλούς ἑτεροδόξους. Πέφτουμε γονατιστοί στό ἔδαφος, μέ τό πρόσωπο καί τό μέτωπό μας ἐγγίζουμε τή γῆ, καί ἔτσι ἐκφράζουμε τή δουλικότητά μας ἐνώπιόν Του, ἐνθυμούμενοι τά λόγια, πού εἶπε μπροστά στό παιδί ἐκεῖνο : «Ἐάν μή στραφῆτε καί γένησθε ὡς τά παιδία, οὐ μή εἰσέλθητε εἰς τήν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Ὅστις οὗν ταπεινώσῃ ἑαυτόν ὡς τό παιδίον τοῦτο, οὗτός ἐστιν ὁ μείζων ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν»[8]»[9].
«Ἕνα ἀπό τά τραγικότερα γεγονότα τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας εἶναι ἡ διαίρεση τοῦ Χριστιανισμοῦ σέ διάφορες ὁμολογίες. Ἡ δική μας Ἐκκλησία διδάσκει τήν ἐκπόρευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μόνο ἀπό τόν Πατέρα, ἐνῶ στή Δύση λένε «καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ» (Filioque), καί γιά αἰῶνες μένουμε χωρισμένοι. Προσωπικά, ἀσπάζομαι τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἀφήνω τούς ἄλλους νά σκέφτονται ὅπως θέλουν. Ἡ σκέψη μας, ὅμως, προχωρεῖ πέρα ἀπό τά ὅρια τοῦ κοσμικοῦ εἶναι καί μιλάει γιά τό πῶς ἦταν ὁ Θεός πρίν ἀπό τή δημιουργία τοῦ κόσμου˙ ὅτι τό Πνεῦμα τό Ἅγιο ἐκπορεύεται ἀπό τόν Πατέρα, καί ὅτι ὁ Πατέρας εἶναι ἡ μόνη ἀρχή καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»[10].
Γ) Ὁ π. Σωφρόνιος περί τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» - αἱρέσεων
«Γνωρίζετε ὅτι στό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν ὑπάρχουν δεκάδες θεολόγοι, διδάκτορες τῆς θεολογίας, καί ὅλοι σκέφτονται διαφορετικά, ὅλοι μιλοῦν διαφορετικά. Ὁ Μπερντιάγιεφ ἔλεγε ὅτι ἡ ζωή εἶναι πολύ ἐνδιαφέρουσα ἀπό τόν πλοῦτο τοῦ περιεχομένου της˙ ὅταν συναντοῦμε ἕνα ἄλλο πρόσωπο, ἀνακαλύπτουμε ἄλλες ἀπόψεις, ἄλλες προσεγγίσεις, ἄλλες ἰδέες, ἄλλες πορεῖες, καί αὐτή ἡ διαφορά τῶν προσεγγίσεων, τῶν ἰδεῶν, τῶν θεωριῶν συνιστᾶ τόν πλοῦτο τῆς ζωῆς μας.
Στήν Ἁγία Τριάδα, ὅμως, δέν ἰσχύει αὐτό. Γιά τά Τρία Πρόσωπα δέν ὑπάρχει παρά μόνο μία θέληση, μία βασιλεία, μία δόξα. Στή Μονή, ἐπίσης, δέν εὐχόμαστε ὁ καθένας νά ἔχει δικές του προσωπικές σκέψεις. Αὐτό δέν εἶναι ἀπόδειξη πλούτου. Ὁ πλοῦτος συνίσταται στήν ἀληθινή γνώση τοῦ Θεοῦ Δημιουργοῦ μας. Ἄν Τόν γνωρίζουμε μέ τήν ἴδια τή ζωή μας καί μέσα στή σάρκα μας, τότε, μετά τόν θάνατο, θά εἴμαστε ἀκόμη πιό πολύ ἑνωμένοι μαζί Του. Ὁ ἅγιος Ἀρσένιος ὁ Μέγας ὑπέφερε πάνω στή γῆ, διότι ὁ καθένας εἶχε τή δική του θέληση, τίς δικές του ἰδέες. Ἔλεγε ὅτι στόν Οὐρανό τό πλῆθος τῶν σεσωσμένων ἔχει τήν ἴδια σκέψη, τήν ἴδια στάση»[11].
«Τί σημαίνει «ὀρθοδοξία»; Ἡ ὀρθοδοξία εἶναι μία ἐνδιάθετη ἀντίληψη - γνώση πῶς νά συναντήσει κανείς τόν Χριστό, τόν ἀληθινό Χριστό. Τώρα, στό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν ὑπάρχουν περισσότερες ἀπό διακόσιες διαφορετικές ὁμολογίες (ὑπῆρχαν 336 ὁμολογίες τό ἔτος 1999[12]). Αὐτό εἶναι δυνατόν, διότι ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ εἶναι λόγος τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀπολύτου Εἶναι, ἀλλά ἐμεῖς δέν εἴμαστε στό ἐπίπεδο αὐτό»[13].
«Γιατί ἡ Ἐκκλησία διαχωρίστηκε σέ τόσο μεγάλο ἀριθμό διαφορετικῶν ὁμολογιῶν; Στή Γενεύη, στό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, συμμετέχουν περίπου 200 ὁμολογίες. Στό οἰκουμενικό αὐτό κίνημα ὑπάρχει μιά ἐσφαλμένη ἀντίληψη, σύμφωνα μέ τήν ὁποία κάθε ὁμολογία φέρει ἕνα μέρος τῆς ἀληθείας, ἀλλά καμιά δέν ἔχει τήν ἀληθινή γνώση τοῦ Ἀπολύτου. Ὅσοι μιλοῦν μέ τόν τρόπο αὐτό μπορεῖ νά φαίνεται πώς ἔχουν δίκαιο. Ἀλλά, τό λάθος τους εἶναι ὅτι, βλέποντας τούς ἀντιπροσώπους τῶν διαφόρων ὁμολογιῶν, παρατηροῦν τήν παρουσία τοῦ σκότους τῆς πτώσεως σέ ὅλους τούς ἀντιπροσώπους τῆς Ἐκκλησίας, καί καταλήγουν στό συμπέρασμα ὅτι κανένας δέν γνωρίζει τήν ἀλήθεια, ἀλλά ὅτι ὁ καθένας κατέχει ἕνα κομμάτι»[14].
«Σᾶς ἔχω μιλήσει ἤδη πολλές φορές, ἀλλά τό Πνεῦμα μέ ὠθεῖ νά τό ἐπαναλάβω. Πρίν ἀκόμη φύγω ἀπό σᾶς – καί τό τέλος τῆς ζωῆς μου εἶναι βέβαια ἐγγύς – θά ἤθελα νά γλιτώσετε ἀπό τήν πλάνη, ἀπό τήν ὁποία πάσχει ὁ σύγχρονος κόσμος στό ἐπίπεδο τῆς θεολογίας, ὥστε κανένας νά μή δημιουργεῖ λανθασμένες θεωρίες γιά τόν Θεό, πού νά διαιροῦν τόν χριστιανικό κόσμο. Ἀναλογισθεῖτε ὅτι στό Κέντρο τῆς Γενεύης, στό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, ὑπάρχουν περισσότεροι ἀπό διακόσιους διδάκτορες θεολογίας μέ διαφορετικές ἀντιλήψεις! Ἀπό ποῦ αὐτό; Ὁ Θεός εἶναι ἕνας.
Πῶς γίνεται, λοιπόν, νά ὑπάρχουν ὁμολογίες, πού νά μισοῦν καί νά καταδιώκουν τίς ἄλλες; Τώρα παρατηρεῖται διωγμός τῶν Ὀρθοδόξων σέ ὅλο τόν κόσμο. Καί πῶς προκαλοῦμε τό μῖσος αὐτό; Ἐμεῖς φοβόμαστε «καί μύγα νά προσβάλλουμε». Μᾶς μισοῦν, ὅμως, περισσότερο ἀπό ὅ,τι τούς ἐγκληματίες. Καί αὐτό δέν εἶναι καθόλου φαντασία, ὅπως γνωρίζουμε ἀπό τήν πεῖρα μας. Ἀλλά, «ἄς μή ταράσσεται ἡ καρδιά σας˙πιστεύετε στόν Θεό, πιστεύετε στόν Χριστό»[15] καί συνεχίστε τή ζωή αὐτή. Αὐτός εἶπε: «Ὅπως μίσησαν ἐμένα ἄδικα[16],ἔτσι θά μισήσουν καί ἐσᾶς γιά τό ὄνομά μου»[17]. Συνεπῶς, μή χάνετε τή βασική θεωρία: τῆς ζωῆς χωρίς ἁμαρτία»[18]!
Δ) Ὁ π. Σωφρόνιος περί τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως καί τῶν διαλόγων
«Δέν λαμβάνω μέρος στήν οἰκουμενική κίνηση. Ἡ ἰδέα μου, ὅμως, ἦταν ἡ ἐξῆς: νά συγκεντρώνεσθε καί νά ἐξετάζετε πῶς εἶναι δυνατόν νά ζήσουμε χωρίς ἁμαρτία. Ἔρχονται διακόσιοι διδάκτορες θεολογίας καί ὁ καθένας λέει τίς θεωρίες του, φανερώνοντας ἔτσι τήν ἄγνοια καί τήν ἀμάθειά του. Ἄς παραθέσουμε ἕνα ἀπό τά λάθη: Μερικοί μελετοῦν ὅλες τίς θρησκεῖες καί στή θεωρητική αὐτή γνώση τῆς ἰστορίας ὅλων τῶν θρησκειῶν καί τοῦ περιεχομένου τῶν διδασκαλιῶν βλέπουν τήν παγκοσμιότητά τους. Ὁ Κύριος, ὅμως, λέει: «Εἷς ὑμῶν ἐστιν ὁ Πατήρ καί εἷς ὁ διδάσκαλος, ὁ Χριστός»[19]. Καί αὐτός ὁ Διδάσκαλος Χριστός φέρει μέσα Του ὁλόκληρη τήν κτίση. Συνεπῶς, θά ἀκολουθήσουμε τά ἴχνη τοῦ Χριστοῦ, πού φέρει στή συνείδησή Του ὅλη τήν τραγωδία καί πεθαίνει γιά τήν πίστη Του αὐτή»[20].
«Ἄν ὑπῆρχε ἀγάπη, ὅλος ὁ χριστιανικός κόσμος θά ἦταν ἕνα πράγμα, κατ’εἰκόνα τῆς ἑνότητος τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἄν ὁ χριστιανικός κόσμος κατατεμαχίζεται, αὐτό γίνεται, ἐπειδή οἱ χριστιανοί δέν τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου. Ἀπό τότε πού ἄρχισαν οἱ παγκόσμιες κινήσεις τῶν χριστιανῶν, τόσοι διάλογοι, τόσες διανοητικές προσπάθειες ἀπό κάθε πλευρά, γιά νά πείσουν ὅτι ἡ καθεμιά κατέχει τό καλύτερο, δέν ἔφεραν κανένα ἀποτέλεσμα στόν αἰώνα μας»[21].
Ε) Ὁ π. Σωφρόνιος περί τῶν θρησκειῶν
«Ὑπάρχει αὐτό, πού λέγεται «παγκόσμια θεωρία», σύμφωνα μέ τήν ὁποία στό ἴδιο πλαίσιο τοποθετοῦνται καί ὁ Χριστός καί ὁ Βούδας καί ὁ Μωάμεθ καί ὁ Κομφούκιος κ. ἄ., ὡς μεγάλοι ἤ μικροί «διδάσκαλοι τῆς ἀνθρωπότητος». Γιά μένα, ὅμως, πολυπόθητη εἶναι μόνο ἡ συνείδηση τοῦ Χριστοῦ[22], ὁ Ὁποῖος φέρει μέσα του ὅλο αὐτό τόν κόσμο. Καί σέ αὐτό ἔγκειται ἡ χριστιανική παγκοσμιότητα τοῦ προσώπου»[23].
«Ἡ διδαχή τοῦ Γέροντα σέ κάθε κείμενό του φθάνει ὡς τά ἔσχατα ὅρια. Γιά τή μετάνοια, λοιπόν, λέει ὅτι μετανοοῦμε, δέν εἴμαστε ἄμεμπτοι, ἐφόσον δέν ἀποκτήσαμε τέτοια κατάσταση, ὥστε νά ζοῦμε ὅλη τήν ἀνθρωπότητα ὡς περιεχόμενο τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς μας. Αὐτό εἶναι ἡ παγκοσμιότητα τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἀδύνατον νά τήν ἐννοήσουμε ὡς «παγκοσμιότητα γνώσεως», ὅπως τείνουν νά φρονοῦν μερικοί πολυμαθεῖς, ὅτι δηλαδή κατορθώνεται, ὅταν ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει καί τόν Χριστιανισμό καί τόν Βουδισμό καί τόν Ἰσλαμισμό καί τόν Κομφουκιανισμό καί τόν Μαρξισμό καί ὅλα τά ἄλλα.
Ἡ παγκοσμιότητα δέν εἶναι γνώση τῶν ποικίλων ἀπόψεων τοῦ ἀνθρωπίνου εἶναι ἐπί τῆς γῆς, ἀλλά εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, πού ἀγκαλιάζει τά πάντα˙ εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ ὁποία μοῦ φαινόταν στήν ἀρχή ὡς κάτι τό ἀνάξιο καί ψυχολογικό, ἀλλά ὕστερα ἀποκαλύφθηκε στή συνείδησή μου ὡς δύναμη ὀντολογική, πού ἑνοποιεῖ. Ὁ Πατέρας ἀγαπᾶ τόν Υἱό καί βεβαίως ἀγαπᾶ καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί ὁ Υἱός ἀγαπᾶ τόν Πατέρα καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού ἐκπορεύεται ἀπό τόν Πατέρα. Καί τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι στραμμένο πρός τόν Πατέρα. Ἔτσι, ἡ ἀγάπη αὐτή εἶναι αἰώνια ἑνότητα τῆς Ἁγίας Τριάδος καί στήν κοινωνία αὐτή τῶν ὑποστάσεων περικλείεται τό ἀπόλυτο Εἶναι τοῦ Θεοῦ»[24].
ΣΤ) Ὁ π. Σωφρόνιος περί μοναδικότητος καί ἀποκλειστικότητος τοῦ Χριστιανισμοῦ
«Ὀφείλουμε δηλαδή ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νά φέρουμε βαθιά μέσα μας τή συνείδηση, πού βλέπουμε στόν Ἴδιο τόν Χριστό, καί νά ζοῦμε τόν κόσμο ὡς ἕναν Ἀδάμ καί νά προσευχόμαστε γιά ὅλο τόν Ἀδάμ. Αὐτός εἶναι ὁ γνήσιος ὀρθόδοξος Χριστιανισμός! Καί σᾶς ἱκετεύω : Μήν «παραδώσετε» σέ κανέναν τόν ἀληθινό Χριστό, τόν Δημιουργό ὅλου τοῦ κόσμου καί Σωτήρα Θεό! Ἄν μειώσετε τόν Χριστό στό ἐπίπεδο τῆς ἐθνικότητος, τότε νά γνωρίζετε ὅτι βρίσκεστε στό σκοτάδι. Εἶναι δυνατόν νά βλέπουμε τήν πραγματικότητα τῆς ζωῆς, πού μᾶς διαιρεῖ, ἀλλά οἱ διαιρέσεις αὐτές μποροῦν νά ὑπερνικηθοῦν μέ ἀνθρώπινη προσπάθεια˙ τή συνείδηση, ὅμως, τοῦ Χριστοῦ Θεοῦ τήν παρέχει μόνο τό Πνεῦμα τό Ἅγιο»[25].
«Ὁ Κύριος εἶπε: «Ὅς ἐάν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος»[26]. Τέτοιος εἶναι ὁ χαρακτήρας τῆς διακονίας μας καί μέ τήν ἔννοια αὐτή ὁ Χριστιανισμός ξεχωρίζει ἀπό κάθε ἄλλη θρησκεία. Ὅσο περισσότερο ταπεινωθοῦμε, τόσο ἐγγύτερα θά βρεθοῦμε πρός Αὐτόν, ὁ Ὁποῖος«ἐταπείνωσεν Ἑαυτόν… μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ»[27]»[28].
«Ὁ Χριστιανισμός μας ποτέ δέν πρέπει νά ἀναμιγνύεται μέ καμμία ἄλλη διδασκαλία, πού ὑπάρχει στόν κόσμο: γιά μᾶς ὑπάρχει μόνο τό Εὐαγγέλιο»[29].
«Ἐμεῖς οἱ χριστιανοί Τόν ὁμολογοῦμε (τόν Χριστό) ὡς τόν «Μονογενῆ» Υἱό τοῦ Πατρός, ὅπως Αὐτός ὁ Ἴδιος λέει[30]. Δέν τόν συγκρίνουμε μέ κανέναν ἀπό τούς διδασκάλους ἐκείνους τῆς ἀνθρωπότητος, ὅπως εἶναι ὁ Βούδας, ὁ Μωάμεθ ἤ ἀκόμη καί αὐτός ὁ Μωϋσῆς. Ὁ Χριστός δέν ἦταν υἱός ἀνθρώπου κατά τή γέννησή Του, ἀλλά ἔγινε «Υἱός Ἀνθρώπου»[31] κατά τή συγκατάβαση καί τήν ἐνσάρκωσή Του, παραμένοντας κατ’οὐσίαν Δημιουργός ὅλων τῶν ὑπαρκτῶν. Στό Σύμβολο τῆς Πίστεως λέγεται: «δι’Οὗ τά πάντα ἐγένετο». Καί στόν πρόλογο τοῦ κατά Ἰωάννην Εὐαγγελίου γράφτηκε: «Πάντα δι’Αὐτοῦ ἐγένετο, καί χωρίς Αὐτοῦ ἐγένετο οὐδέ ἕν, ὅ γέγονεν»[32]»[33].
Ἀπό τήν παράθεση αὐτή τῶν κειμένων τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ βγαίνουν δύο συμπεράσματα. Τό πρῶτο συμπέρασμα εἶναι ὅτι ὁ π. Σωφρόνιος διαφωνοῦσε μέ τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τίς αἱρετικές θεολογικές καί ἐκκλησιολογικές προϋποθέσεις τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως καί τῶν διαλόγων τῶν τελευταίων ἑκατόν εἴκοσι ἐτῶν. Τό δεύτερο συμπέρασμα εἶναι ὅτι ὁ π. Σωφρόνιος ἐπιθυμοῦσε νά γνωρίσουν ὅλοι οἱ λαοί τῆς γῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι τόν Θεάνθρωπο Χριστό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως ἔλεγε ὁ ὅσιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης. Θά μπορούσαμε, τέλος, νά ποῦμε ὅτι ὁ π. Σωφρόνιος ἦταν ὑπέρ ἑνός ὀρθοδόξου «οἰκουμενισμοῦ».
[2] Γαλ. 1, 11.
[3] Ἰω. 14, 1.
[4] Β΄ Κορ. 5, 7.
[5] ΑΡΧΙΜ. ΣΟΦΡΩΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ, Οἰκοδομώντας τόν Ναό τοῦ Θεοῦ μέσα μας καί στούς ἀδελφούς μας, τ. Β΄, ἔκδ. Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ Ἀγγλίας, 2014, σσ. 282-286.
[6] Ὅ. π., τ. Γ΄, σσ. 102-103.
[7] Ὅ. π., τ. Γ΄, σ. 222.
[8] Ματθ. 18, 3.
[9] Ὅ. π., τ. Γ΄, σ. 186.
[10] Ὅ. π., τ. Β΄, σ. 316.
[11] Ὅ. π., τ. Α΄, σσ. 96-97.
[12]Σχ. βλ. SHOP 244, σ. 4
[13] Ὅ. π., τ. Α΄. σ. 196.
[14] Ὅ. π., τ. Β΄, σ. 144.
[15] Ἰω. 14, 1.
[16] Ἰω. 15, 25.
[17] Μάρκ. 13, 13.
[18] Ὅ. π., τ. Β΄, σ. 310.
[19] Ματθ. 23, 8-9.
[20] Ὅ. π., τ. Β΄, σσ. 310-311.
[21] Ὅ. π., τ. Γ΄, σ. 91.
[22] Α΄ Κορ. 2, 16.
[23] Ὅ. π., τ. Β΄, σ. 49.
[24]Ὅ. π., τ. Α΄, σσ. 266-267.
[25] Ὅ. π., τ. Β΄, σ. 46.
[26] Ματθ. 20, 27.
[27] Φιλ. 2, 8.
[28] Ὅ. π., τ. Α΄, σ. 427.
[29] Ὅ. π., τ. Β΄, σ. 299.
[30] Ἰω. 1, 18.
[31] Ματθ. 11, 19.
[32] Ἰω. 1, 3.
[33] Ὅ. π., τ. Β΄, σ. 297.
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
«Προφανῶς εἶναι παρά φύσιν αὐτό πού συμβαίνει σήμερα, νά διδάσκονται τρεῖς ὧρες Ἀρχαῖα καί δύο Νέα Ἑλληνικά στήν Α´ Γυμνασίου», δήλωσε ἐσχάτως ὁ ὑπουργός Παιδείας τῆς κυβέρνησης, πού -ὑποβοηθούμενη καί ἀπό συμπλέοντες τῶν ἄλλων παρατάξεων- καθιερώνει τά ὄντως παρά φύσιν ὡς κατά φύσιν καί τά νομιμοποιεῖ. Ἔτσι, κατά τό ἐπετειακό ἔτος Ἀριστοτέλη, μέ ΦΕΚ (1640/9-6-2016), μειώθηκε ὁ χρόνος διδασκαλίας τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν στό Γυμνάσιο. Ἡ σταδιακή συρρίκνωση, ὅμως, τῶν κλασικῶν σπουδῶν, τήν ὁποία παρακολουθοῦμε, συνιστᾶ ἀνεπανόρθωτη ἀπώλεια γιά τό ἐκπαιδευτικό σύστημα.
Ἡ Δευτεροβάθμια Ἐκπαίδευση, ὡς γνωστό, στοχεύει μεταξύ ἄλλων στό νά καλλιεργήσει στόν μαθητή κριτική ἱκανότητα, δημιουργική σκέψη, παρατηρητικότητα κτλ. Ἐργαλεῖο δοκιμασμένο στήν πορεία τοῦ χρόνου γιά τήν παιδευτική διαδικασία ἔχουν ἀποδειχθεῖ τά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά. Ἡ μελέτη τους συμβάλλει, ἐπιπλέον, στήν ἱστορική μνήμη τοῦ Ἔθνους μας• γι’ αὐτό ἡ σωστή διδασκαλία καί ἡ μετάδοσή τους στή νέα γενιά ἀποτελεῖ ἐθνικό χρέος. Σήμερα, μάλιστα, πού ὁ ὁδοστρωτήρας τῆς παγκοσμιοποίησης ἀπειλεῖ νά κατεδαφίσει τά πάντα, ἡ γνώση τῆς ἀρχαίας κληρονομιᾶς μπορεῖ νά λειτουργήσει ὡς ἀνάχωμα κατά τῆς ἀλλοίωσης τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας.
Τά Ἀρχαῖα βοηθοῦν ἀκόμη στήν ὀργάνωση τῆς ἀνθρώπινης σκέψης, καθώς καί στήν ἐκμάθηση καί ἄλλων γλωσσῶν. Ἐξάλλου, γνωρίζουμε ὅτι ὅποιος θέλει νά μιλᾶ καί νά γράφει σωστά Νέα Ἑλληνικά, πρέπει νά γνωρίζει τίς ρίζες τους, δηλαδή τά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά.
Ἐπιπροσθέτως ἡ δυνατότητα κατανόησης στοιχείων τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς ἐπιβάλλεται γιά τό σύνολο σχεδόν τῶν σύγχρονων ἐπιστημῶν. Ὁ μεγάλος φιλόσοφος καί φυσικός Werner Heisenberg ἀναγνωρίζοντας τή σημαντική προσφορά τους εἶχε δηλώσει: «Ἡ θητεία μου στήν ἀρχαία ἑλληνική γλῶσσα ὑπῆρξε ἡ σπουδαιότερη πνευματική μου ἄσκηση. Στή γλῶσσα αὐτή ὑπάρχει ἡ πληρέστερη ἀντιστοιχία ἀνάμεσα στή λέξη καί στό ἐννοιολογικό της περιεχόμενο».
Πράγματι, πόσο προνομιοῦχοι εἴμαστε ὡς Ἕλληνες! «Γιά κοιτάξετε πόσο θαυμάσιο πράγμα εἶναι», ἀναφωνεῖ ὁ νομπελίστας ποιητής μας Γιῶργος Σεφέρης, «...ἀπό τήν ἐποχή πού μίλησε ὁ Ὅμηρος ὥς τά σήμερα, μιλοῦμε, ἀνασαίνουμε καί τραγουδοῦμε μέ τήν ἴδια γλῶσσα. Κι αὐτό δέν σταμάτησε ποτέ, εἴτε σκεφτοῦμε τήν Κλυταιμνήστρα πού μιλᾶ στόν Ἀγαμέμνονα, εἴτε τήν Καινή Διαθήκη, εἴτε τούς ὕμνους τοῦ Ρωμανοῦ καί τόν Διγενῆ Ἀκρίτα, εἴτε τό Κρητικό Θέατρο καί τόν Ἐρωτόκριτο, εἴτε τό δημοτικό τραγούδι».
Τήν ἀλήθεια αὐτή τεκμηριώνει ἐπιστημονικά ὁ καθηγητής τῆς Γλωσσολογίας Γεώργιος Μπαμπινιώτης: «Ἡ ἑλληνική γλῶσσα ἀποτελεῖ μοναδικό παράδειγμα γλώσσας μέ ἀδιάσπαστη ἱστορική συνέχεια καί μέ τέτοια δομική καί λεξιλογική συνοχή, πού νά ἐπιτρέπει νά μιλᾶμε γιά μία ἑνιαία ἑλληνική γλῶσσα ἀπό τήν ἀρχαιότητα ἕως σήμερα».
Ὁ ἕτερος νομπελίστας ποιητής μας Ὀδυσσέας Ἐλύτης συμπληρώνει: «Ἐγώ δέν ξέρω νά ὑπάρχει παρά μία γλῶσσα, ἡ ἑνιαία ἑλληνική γλῶσσα. Τό νά λέει ὁ ἕλληνας ποιητής, ἀκόμα καί σήμερα, ὁ οὐρανός, ἡ θάλασσα, ὁ ἥλιος, ἡ σελήνη, ὁ ἄνεμος, ὅπως τό ἔλεγαν ἡ Σαπφώ καί ὁ Ἀρχιλόχος, δέν εἶναι μικρό πράγμα. Εἶναι πολύ σπουδαῖο. Ἐπικοινωνοῦμε κάθε στιγμή μιλώντας μέ τίς ρίζες πού βρίσκονται ἐκεῖ. Στά Ἀρχαῖα».
Φυσικά, δέν πρέπει νά ἀγνοεῖται τό σημαντικότατο ἰδιαίτερο γνώρισμα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, ἡ οἰκουμενικότητά της. Ἡ παγκόσμια ἐμβέλειά της ὀφείλεται βεβαίως στό κύρος πού ἀπέκτησε διεθνῶς ἡ ἑλληνική ὡς γλῶσσα τῆς Καινῆς Διαθήκης, τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὑμνογραφίας τῆς ὀρθόδοξης λατρείας. Μάλιστα, παρά τούς δυσχείμερους αἰῶνες τῆς σκλαβιᾶς πού πέρασε τό Ἔθνος μας, ἡ γλῶσσα διατηρήθηκε καί διαφυλάχθηκε μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία μέ τά λειτουργικά βιβλία της, ἀλλά καί μέ τά σχολεῖα, τά ὁποῖα ἐκείνη εἶχε ἱδρύσει.
Ὡστόσο, συχνά ἀκούγεται ἡ ἔνσταση ὅτι «θά μελετήσουμε μεταφρασμένους τούς ἀρχαίους συγγραφεῖς». Ἄλλο, ὅμως, εἶναι ἡ μελέτη ἀπό τό πρωτότυπο καί ἄλλο ἀπό τή μετάφραση. Ἡ Ἀρχαία Ἑλληνική μέ τήν ποικιλία της, τήν εὐστροφία της, τήν πλαστικότητά της, ἀποτελεῖ αὐτή καθ’ ἑαυτή ἕνα μορφωτικό ἀγαθό. Ἐπιπλέον, μορφή καί περιεχόμενο δέν χωρίζονται, ἀφοῦ ἀποτελοῦν μία χημική ἕνωση δυσδιάσπαστη. Ἀντίθετα, ἡ μετάφραση ἀποδίδει τό περιεχόμενο τοῦ μεταφραζόμενου κειμένου, μέσα ἀπό τίς γλωσσικές ἐπιλογές τοῦ μεταφραστῆ καί τά πολιτισμικά συμφραζόμενα τῆς ἐποχῆς του, ἀδυνατώντας, ὅμως, νά μεταφέρει ἐπιτυχῶς τούς ἰδιαίτε- ρους κυματισμούς τοῦ πρωτοτύπου. Ἔτσι, παρά τίς τόσες φιλότιμες μεταφραστικές προσπάθειες, τό γλωσσικό αἴσθημα νοθεύεται ὅταν «μουρμουρίζουμε σπασμένες λέξεις ἀπό ξένες γλῶσσες» (Σεφέρης), μέ τά «greeklish», τούς ἀγγλισμούς, τούς σολοικισμούς, τά διάφορα γλωσσικά λάθη, τά κακῆς ποιότητας κείμενα.
Ἐπιτέλους, ἄς τό καταλάβουμε: «Δέν ὑπάρχει μέλλον χωρίς μνήμη τοῦ παρελθόντος» (Carlo Bo). Ὁ παραγκωνισμός τῆς μελέτης τῶν Ἀρχαίων συνιστᾶ ἐπίθεση στό παρελθόν, στό θεμέλιο τῆς ταυτότητάς μας, μέ στόχο τήν τελική ἀποκοπή ἀπό τίς ρίζες μας, χωρίς τίς ὁποῖες τό πλούσιο δέντρο τοῦ πολιτισμοῦ θά παραδοθεῖ σέ μία ἀργή, ἀδυσώπητη, καταστροφική κατάρρευση.
Καί ἐνῶ στήν Ἑλλάδα μειώνεται ἡ διδασκαλία τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς, σέ εὐρωπαϊκά κράτη (Γαλλία, Γερμανία) παρατηρεῖται ἔντονη κινητικότητα γιά τήν ἐπαναφορά τῆς μαζικῆς διδασκαλίας τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς στή Μέση Ἐκπαίδευση. Παράλληλα διοργανώνεται πανευρωπαϊκό συνέδριο γιά τό 2017 μέ θέμα τήν ἀνάγκη προστασίας γλωσσῶν πού ὑπῆρξαν φορεῖς σημαντικοῦ πολιτισμοῦ, ὅπως τά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά.
Ἐπίκαιρη γιά τίς περιστάσεις ἀκούγεται ἡ φωνή τῆς ἀείμνηστης γαλλίδας ἑλληνίστριας Jacqueline de Romilly, πού ἀνάλωσε τή ζωή της στή μελέτη τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γραμματείας: «Ἡ γλῶσσα πού μᾶς χάρισαν οἱ Ἕλληνες, ἡ ἑλληνική γλῶσσα, εἶναι ἡ βάση, τό στήριγμα, ἡ ἀπαρχή ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν γλωσσῶν. Ζητῶ μία χάρη ἀπό τούς Ἕλληνες, νά μήν ξεχνοῦν τά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά καί νά μεριμνοῦν γι’ αὐτά, ὅπως καί γιά τήν ἐξέλιξή τους, τά Νέα Ἑλληνικά. Θά πρέπει οἱ Ἕλληνες νά μήν ὑποκύψουν καί νά μή χάσουν ἤ εὐτελίσουν τή σκέψη τους καί τή μοναδικότητά τους. Νά καταλάβουν ὅτι ἡ μόνη λέξη πού ὁλόκληρος ὁ δυτικός πολιτισμός μπορεῖ καί ὀφείλει νά τούς πεῖ εἶναι ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ».
Πηγή: Ακτίνες
Ἡ λεγομένη ‘’Ἁγία καὶ μεγάλη σύνοδος’’ τῆς Κρήτης, ὡς ἐκκλησιαστικὸ ἱστορικὸ γεγονός, ἀποτελεῖ πλέον παρελθόν. Δὲν ἀποτελοῦν, ὅμως, παρελθὸν τὰ ἀποτελέσματα καὶ οἱ συνέπειές της. Ἤδη, τὰ πορίσματα καὶ οἱ ἀποφάσεις τῆς ‘’συνόδου’’ ἄρχισαν νὰ μπαίνουν σὲ ἐφαρμογή. Μιὰ ἐφαρμογή, ποὺ ξαναφέρνει ζωηρὰ στὸ προσκήνιο τὴν προαιώνια διελκυστίνδα φιλενωτικοὶ-ἀνθενωτικοί, οἰκουμενιστὲς-παραδοσιακοί. Ἔτσι, τὸ μὲν ἀκατήχητο μέρος τοῦ λαοῦ μας, ἔχει περιπέσει σὲ πρωτοφανῆ σύγχυση, ὁ δὲ ἔντιμος κλῆρος καὶ οἱ περὶ αὐτὸν πιστοὶ βρίσκονται σὲ κατάσταση πνευματικῆς ἑτοιμότητας καὶ ἔντονου προβληματισμοῦ.
Τὰ γεγονότα, τὰ μετασυνοδικά, μιλᾶνε ἀπὸ μόνα τους:
α) Ἁγιορεῖτες μοναχοί, ἀλλὰ καὶ παππάδες Ἱερῶν Μητροπόλεων, συκοφαντοῦνται, διώκονται καὶ τρομοκρατοῦνται, γιὰ τὸν ἀγώνα τοὺς τὸν ἀντιαιρετικό, γιὰ τὴν καταπολέμηση κυρίως τῆς παναίρεσης τοῦ οἰκουμενισμοῦ, γιὰ τὸ Πατερικό τους φρόνημα. (1,2)
β) Πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι καὶ μητροπολίτες, ἀπροκάλυπτα πλέον, θαυμάζουν καὶ ἐπαινοῦν τὴν διοργάνωση ἀπὸ αἱρετικούς, χριστιανικοῦ τάχα συνεδρίου στὴν ‘’μεικτὴ μοναστικὴ κοινότητα’’ τοῦ Μποζέ. (3,4)
γ) Ἕλληνες μητροπολίτες δηλώνουν περιχαρεῖς καὶ ἀνερυθρίαστα, ὅτι ‘’ἐπιτέλους λύθηκε τὸ πρόβλημα τῶν μεικτῶν γάμων καὶ ἔτσι οἱ χριστιανοί(;) θὰ μποροῦν νὰ....
παντρεύονται ἐλεύθερα μεταξύ τους’’. (5)
δ) Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καμαρώνουν ‘’συνοδικῶς’’ γιὰ τὸ ἔργο τοῦ ‘’παγκοσμίου συμβουλίου ἐκκλησιῶν’’, τὴν ‘’κουρελοὺ τοῦ διαβόλου’’, ὅπως ἔλεγε ὁ Ἅγιος γέροντάς μας Παΐσιος. (6)
ε) Καρδινάλιοι καὶ πάστορες τὴν πρώτη τῆς Ἰνδίκτου, σύμφωνα μὲ ἀνάρτηση τοῦ ἐπισήμου ἰστολογίου τοῦ Πατριαρχείου μας, ‘’ἐκκλησιάζονται’’ καὶ ‘’συμπροσεύχονται’’ μέσα στὸν Πατριαρχικό μας Ἱερὸ Ναό, σὲ ὥρα Ἑσπερινοῦ καὶ Θείας Λειτουργίας, λὲς καὶ κατέχουν Ἀποστολικὴ διαδοχή, λὲς καὶ φέρουν Ἱεροσύνη, λὲς καὶ μετανόησαν γιὰ τὶς πλάνες τους καὶ ζήτησαν μὲ συντριβὴ νὰ γυρίσουν πίσω στὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. (7)
στ) Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι, ‘’τῇ συνοδικῇ ἀποφάσει’’, ἀναγνωρίζοντας ἐκκλησιαστικότητα σὲ ἀμετανόητους αἱρετικούς, ἀποκαλοῦν τοὺς παπικούς, τοὺς προτεστάντες καὶ τοὺς μονοφυσίτες ‘’ἀδελφὲς ἐκκλησίες’’ καὶ συμπροσεύχονται μαζί τους. (7,8)
ζ) Ἐπίσκοποί τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου, παραθεωρώντας ἀποφάσεις Συνόδων καὶ περιφρονώντας σχετικὲς διδασκαλίες τῶν Ἁγίων μας, δηλώνουν ὅτι ‘’οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ οἱ ρωμαιοκαθολικοὶ εἴμαστε οἱ δύο πνεύμονες τῆς Μίας Ἐκκλησίας’’. (9)
η) Ὁ πάπας, ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός τῆς Ὀρθοδοξίας μας κατὰ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ καὶ ὄχι μόνον, ἐκφράζει δημοσίως τὴν εὐαρέσκειά του γιὰ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ‘’ἁγίας καὶ μεγάλης συνόδου’’, καὶ οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς δικούς μας πνευματικοὺς ταγοὺς δέχονται τοὺς ἐπαίνους αὐτούς, χωρὶς ἴχνος προβληματισμοῦ. (10,11)
Πάντως -σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν πλειονότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας διοίκησης- εἶναι ὁλοφάνερο, ὅτι ὁ φιλότιμος κλῆρος καὶ ὁ πιστὸς λαός, μαθαίνοντας μέσω ὑπευθύνων δημοσιευμάτων τὸ τί ἀποφασίστηκε στὴν ‘’σύνοδο’’ τῆς Κρήτης, ἔχουν περιέλθει σὲ μιὰ κατάσταση ἀφόρητης συνειδησιακῆς κρίσεως καὶ συγχρόνως καλῆς ἀνησυχίας.
Ἡ συνειδησιακὴ αὐτὴ κρίση -κατὰ τὸ βιβλικὸ ‘’ὀργίζεσθε καὶ μὴ ἁμαρτάνετε’’- γέννησε πολὺ γρήγορα καὶ τὸν θυμό. Ἀπέναντι, δηλαδή, στὶς ἐπιθέσεις τῶν αἱρετικῶν, ὅπως διδάσκει καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος, διέγειρε τὸ ‘’νεῦρο τῆς ψυχῆς’’. Ἐνεργοποίησε δυναμικά το πατροπαράδοτο ὁμολογιακὸ φρόνημα τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ὑψώνοντας ἔτσι, θεοφρούρητα ἀναχώματα ἀπέναντι στὶς διαθέσεις τῶν οἰκουμενιστῶν.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, ἡ καλὴ ἀνησυχία, ὅπως συνήθιζε νὰ τὴν ὀνομάζει ὁ ἅγιος γέροντάς μας Παΐσιος, ἀναδεικνύεται στὶς ἡμέρες μας ὡς ἡ πνευματικὴ ἐκείνη δύναμη, ἡ ὁποία κατορθώνει ταυτόχρονα τρία πράγματα:
Πρώτον, μὲ τὴν Χάρι τοῦ Τριαδικοῦ μας Θεοῦ, διατηρεῖ ἀνόθευτη καὶ ἀκεραία τὴν ἐκκλησιολογικὴ καὶ δογματικὴ συνείδηση στὶς ψυχὲς τοῦ πιστοῦ μας λαοῦ καὶ τοῦ ἔντιμου κλήρου.
Δεύτερον, ἐκφραζόμενη καθημερινὰ μὲ ἔμπρακτη ὁμολογία Πίστεως, βάζει φρένο στὰ σχέδια κάποιων οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων μας, οἱ ὁποῖοι δὲν ὑπακούουν πιὰ στὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ἀλλὰ στὰ ‘’πρωτεῖα’’ καὶ στὰ κελεύσματα τοῦ περιβόητου ’’παγκοσμίου συμβουλίου ἐκκλησιῶν’’.
Καὶ τρίτον, ἡ καλὴ αὐτὴ ἀνησυχία τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ξυπνάει, στὶς καρδιὲς τῶν καλῶν μας παραδοσιακῶν Ἐπισκόπων, τὴν μνήμη τῆς Ἀρχιερατικῆς τους Ὑπόσχεσης. Τοὺς ἐλέγχει καὶ τοὺς προβληματίζει σοβαρὰ γιὰ τὴν μέχρι τοῦδε ἀνοχὴ καὶ σιωπή τους. Οἱ Ἀρχιερεῖς μας, στὴν πλειονότητά τους, δὲν εἶναι οἰκουμενιστές. Ἁπλῶς, παγιδεύτηκαν. Θαμπώθηκαν ἀπὸ τὸ οἰκουμενιστικῶς νοούμενον ‘’φιλαδέλφως’’ καὶ ὑπέγραψαν ἀποφάσεις, γιὰ τὶς ὁποῖες, τὸ ποίμνιό τους καὶ προπαντὸς ἡ θριαμβεύουσα Ἐκκλησία, θλίβονται καὶ θρηνοῦν. Ἄλλο πράγμα, ὅμως, τὸ ‘’φιλαδέλφως’’ τῶν Φράγκων καὶ ἄλλο τὸ ‘’ἁγιοπνευματικῶς’’ καὶ ‘’θεαρέστως’’ τῶν Ἁγίων Πατέρων μας.
Μετασυνοδικῶς, ἁπλοὶ παπάδες, ταπεινοὶ μοναχοὶ καὶ πιστὸς λαός, ‘’προσκαρτεροῦντες τὴ προσευχή’’, ἐλπίζουμε στὸ Ἔλεος τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ, νὰ μᾶς ἀπαλλάξει σύντομα ἀπὸ τοὺς νεοφανεῖς ψευτοποιμένες καὶ νὰ φωτίσει τοὺς πραγματικούς μας ποιμένες, νὰ πράξουν ἁπλὰ καὶ μόνον τὸ Ἀρχιερατικό τους καθῆκον. Νὰ ὑπακούσουν, δηλαδή, στὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ ὁποῖον καὶ τοὺς ἀνέδειξε Ἀρχιερεῖς.
21.9.2016
______________________________________________________
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:
1. https://yiorgosthalassis.blogspot.com/2016/06/blog-post_1.html
2. https://aktines.blogspot.gr/2016/09/blog-post_50.html
3. https://entoytwnika1.blogspot.gr/2016/09/bose.html
4. https://fanarion.blogspot.gr/2016/09/24-bose.html
5. https://trelogiannis.blogspot.gr/2016/07/blog-post_22.html?showComment=1467658350254
7. https://www.ec-patr.org/news.php?lang=gr&mo=9&ye=2016
8. https://opaidagogos.blogspot.gr/2016/09/blog-post_57.html
9. http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2016/09/blog-post_85.html
10. https://www.candianews.gr/2016/06/19/to-minyma-tou-papa-gia-ti-synodo-tis-kritis-ikona/
11. https://aktines.blogspot.gr/2016/07/blog-post_748.html
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Με αφορμή την εξέγερση μεταναστών στη Μόρια της Λέσβου παραθέτουμε το ακόλουθο και πολύ χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο «Σιωπηρή Άλωση» του Αναστάσιου Λαυρέντζου, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Πραγματεία:
«Τα παραπάνω φαινόμενα, τα οποία πολύ επιγραμματικά σημειώσαμε, συνιστούν τις ορατές εκδηλώσεις μιας διεργασίας εσωτερικής συρρίκνωσης. Δηλαδή, τα σύνορα μπορεί ακόμη να παραμένουν στη θέση τους – αν και πολύ πιο διαπερατά από πριν – αλλά στο εσωτερικό τους ο ρόλος και ο έλεγχος που ασκεί το κράτος συρρικνώνονται. Παράλληλα, ο γηγενής πληθυσμός κατά μια έννοια εκτοπίζεται και σταδιακά αντικαθίσταται από τους «νεοφερμένους». Υπό μια ευρεία οπτική, τα φαινόμενα που επισημαίνουμε αποτελούν την τρέχουσα φάση στη μακρά πορεία συρρίκνωσης του ελληνικού έθνους, το οποίο αφού τον προηγούμενο αιώνα εξαλείφθηκε εκτός των ελλαδικών συνόρων, σήμερα πλέον υποχωρεί και απειλείται στο εσωτερικό τους.
Αντίστοιχα, όλα αυτά αποτυπώνουν και τη διαχρονική αδυναμία του ελληνικού κράτους, το οποίο ενώ στο παρελθόν στάθηκε ανήμπορο να υπερασπιστεί τον ελληνισμό εκτός των συνόρων του, εσχάτως αποδεικνύεται ανίκανο να τον υπερασπιστεί ακόμη και εντός της επικράτειάς του. Αυτό όμως που είναι πολύ πιο ανησυχητικό, είναι ότι αν το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να διαχειριστεί τα προφανή και τα τρέχοντα, τότε πιθανότατα δεν θα είναι σε θέση να αντιληφθεί, και αργότερα να αντιμετωπίσει, τις ευρύτερες εξελίξεις που δυνητικά δρομολογεί η συσσώρευση δεκάδων ή και εκατοντάδων χιλιάδων μουσουλμάνων στις ελληνικές πόλεις.
Σε μια εποχή που η ραγδαία οικονομική εξασθένηση της Ελλάδας ανοίγει την όρεξη σε γείτονες και μη, ώστε πλέον ακραίοι τουρκικοί κύκλοι να φτάνουν στο σημείο να εγείρουν θέματα τουρκικών μειονοτήτων στην Κω και στη Ρόδο, και ενώ υποβόσκει ένα σοβαρό μειονοτικό ζήτημα στη Θράκη, η συνεχής εισροή ετερόθρησκων παράνομων μεταναστών στην Ελλάδα θα έπρεπε να λαμβάνεται πολύ σοβαρά υπ’ όψιν, όχι τόσο ως προς τη θρησκευτική της διάσταση, όσο για τις δυνατότητες παρέμβασης και υπογείων χειρισμών που θα μπορούσε να δώσει σε όσους θα ήθελαν να αποσταθεροποιήσουν εσωτερικά τη χώρα.
Το εύφλεκτο υλικό ήδη υπάρχει, και θα μπορούσε ακόμη και να αυτοαναφλεγεί από τις τριβές που αναπόφευκτα παράγει η οικονομική ύφεση και η κοινωνική πίεση που ασκεί η συνεχιζόμενη εισροή παράνομων μεταναστών. Όμως ακόμη και αν η ανάφλεξη αυτή δεν συμβεί, η παγίωση της τρέχουσας κατάστασης σε λίγα χρόνια από σήμερα, και μάλιστα υπό συσχετισμούς πολύ δυσμενέστερους από τους σημερινούς, πιθανώς θα θέσει την Ελλάδα ενώπιον ζητημάτων μειονοτήτων, αυτή τη φορά μέσα στα αστικά της κέντρα, οι οποίες είτε αυθόρμητα είτε (και) με εξωτερική «υποβοήθηση», είναι δυνατόν να επιχειρήσουν να χειραφετηθούν στη βάση του κοινού θρησκευτικού τους υποβάθρου και των αντικειμενικών διαφορών (φυλετικών, κοινωνικών, οικονομικών, γλωσσικών κ.λπ.) που έχουν έναντι του ελληνικού πληθυσμού.
Να θυμίσουμε εδώ ότι όλες σχεδόν οι επεμβάσεις που έλαβαν χώρα μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, έγιναν στο όνομα των ανθρώπινων δικαιωμάτων και υπέρ καταπιεζόμενων μειονοτήτων, τις οποίες οι ισχυροί τις επικαλούνται οποτεδήποτε η «προστασία» τους μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πρόφαση για την προώθηση των συμφερόντων τους. Για όσους αμφιβάλλουν για όλα αυτά, επειδή ακόμη απλώς δεν τα βλέπουν μπροστά τους, θα επισημάνουμε τις επανειλημμένες τοποθετήσεις Τούρκων αξιωματούχων σχετικά με την ανάγκη δημιουργίας μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα...»
Το παραπάνω απόσπασμα είναι απο το βιβλίο «Σιωπηρή Άλωση», σελ. 131-133.
Μέσα στὸ κύλισμα τῶν αἰώνων ἐμφανίσθηκαν πολλοὶ κατακτητές, στρατηλάτες, πολέμαρχοι, ἐπαναστάτες, μεγάλες φυσιογνωμίες, ὅλοι μεγάλοι σὲ κάτι, ἀκόμη καὶ στὸ ἔγκλημα. Κανένας ὅμως, ἀπολύτως κανένας, δὲν ὑπῆρξε σὰν τὸν Ἀλέξανδρο Γ΄ τὸν Μακεδόνα, τὸν μέγιστο τῶν Ἑλλήνων. Ὅλοι αὐτοὶ συγκρινόμενοι μὲ τὸν γίγαντα αὐτὸν τῆς ἱστορίας ὑστεροῦν σὲ κάτι. Ἄλλος ὡς πρὸς τὴ στρατηγική, ἄλλος ὡς πρὸς τὴν ἀνδρεία, ἄλλος ὡς πρὸς τὴ διπλωματία, ἄλλος ὡς πρὸς τὴ δικαιοσύνη, ἄλλος ὡς πρὸς τὴν καλλιέργεια τοῦ πολιτισμοῦ, ἄλλος ὡς φορέας πολιτισμοῦ ὁ ἴδιος. Ὁ Ἀλέξανδρος ὑπερέχει ὅλων. Κι ἂν κάποιος ἄμοιρος ἱστορικῆς γνώσεως ἐπιχειρεῖ νὰ κατηγορήσει τὸν Ἀλέξανδρο ὡς κατακτητὴ δῆθεν βάρβαρο στὴ συμπεριφορὰ καὶ νὰ τὸν ἐξισώσει μὲ κάποιον καταστροφέα καὶ γενοκτόνο πρόσφατης ἢ παλαιότερης ἐποχῆς, ἂς μᾶς δείξει ἄλλον κατακτητή, ὁ ὁποῖος ἔκτισε ἑβδομῆντα καὶ παραπάνω πόλεις ἔξω ἀπὸ τὴν πατρίδα του, ἂς μᾶς δείξει ἄλλον κατακτητή, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνο δὲν κατέστρεψε τοὺς ἐχθρικοὺς λαούς, ἀλλὰ γνώριζε νὰ τοὺς παίρνει μὲ τὸ μέρος του, ὥστε νὰ μὴν αἰσθάνονται ὑπόδουλοι. Ὁ Ἀλέξανδρος, αὐτός τὸν ὁποῖον οἱ Ρωμαῖοι ὀνόμασαν μέγα καὶ τὸ καθιέρωσαν στὴν παγκόσμια ἱστοριογραφία, ἀφοῦ ἡ ἑλληνικὴ ἱστοριογραφία δὲν χάριζε τέτοια προσωνύμια σὲ κανέναν, ἦταν λοιπὸν μοναδικὴ καὶ πολύπλευρη προσωπικότητα.
Μαθητὴς τοῦ Ἀριστοτέλη, γνώστης τοῦ Ὁμήρου, θαυμαστὴς τοῦ ὁμηρικοῦ Ἀχιλλέως, τὸν ὁποῖο εἶχε ὡς πρότυπο, δὲν ἐλησμόνησε τὸν πολιτισμό του, ὅταν κληρονόμησε τὸν θρόνο τοῦ πατέρα του. Ὡς κατακτητὴς δὲν διέπραξε τὶς βαρβαρότητες τὶς ὁποῖες διέπραξαν ἄλλοι πρὶν καὶ μετὰ ἀπὸ ἐκεῖνον. Πῶς θυμᾶται π.χ. σήμερα ἡ ἀνθρωπότητα ἕναν Ταμερλάνο, ὁ ὁποῖος ἔσπερνε ἅλας στὴν κατακτημένη γῆ, γιὰ νὰ μὴν καρποφορεῖ; Τὸ πέρασμα τῶν στρατευμάτων του ἔμεινε στὴν ἱστορία ὡς λεηλασία καὶ ἐρήμωση: «ἐξερχόμενοι δὲ ἀπὸ πόλεως εἰς πόλιν ἀπιέναι, τὴν καταλελειμμένην εἰς τόσον ἀφίεσαν ἔρημον ὅτι οὔτε κυνὸς ὑλακὴ τὸ παράπαν ἠκούετο οὐδὲ ὄρνιθος ἡμέρου κοκυσμὸς οὐδὲ παιδίου κλαυθμυρισμός.»(1) Πῶς θυμᾶται σήμερα ἡ Ἑλλάδα τὴν τουρκικὴ κατάκτηση; Ἂς δοῦμε μιὰ εἰκόνα δοσμένη ἀπὸ ἀμερόληπτο μάτι: «Τὰ λιμάνια γέμισαν ἄμμους, οἱ δρόμοι καταστράφηκαν ἀπ τὶς βροχές, οἱ γέφυρες παρασύρθηκαν ἀπ’ τοὺς χειμάρρους, οἱ πεδιάδες ἀπογυμνώθηκαν ἀπ’ τὸ κυνηγητὸ τῶν ἀνθρώπων, οἱ πόλεις ἐρειπώθηκαν καὶ ἄδειασαν ἀπ’ τὶς φυλακίσεις, τὶς ἐξορίες, τὶς πυρπολήσεις καὶ τὶς σφαγές!».(2)
Τέτοιος ὅμως δὲν ὑπῆρξε ὁ Ἀλέξανδρος, γι’ αὐτὸ καὶ ὠφέλησε ἀπὸ ὅπου πέρασε! Ἡ ὠφέλιμη ἐπίδρασή του δέν ὑπῆρξε τυχαία, ἀλλὰ ὀργανωμένη καὶ βάσει σχεδίου. Βάσει σχεδίου διέδωσε τὴν ἑλληνικὴ παιδεία, τὴ γλῶσσα, τὴν ἐπιστήμη, τὰ γράμματα. Εἶναι γνωστὸ ὅτι, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ στρατιωτικὸ καὶ κυβερνητικό του ἐπιτελεῖο, εἶχε καὶ τὸ ἐπιστημονικό του ἐπιτελεῖο, τὸ ὁποῖο ἀκολουθοῦσε τὶς ἐκστρατεῖες του παντοῦ. Ἐπεδίωκε νὰ διαδώσει τὸν ἑλληνικὸ τρόπο ζωῆς σὲ ὅλη τὴν ὑφήλιο. Γι’ αὐτὸ ὅρισε νὰ μαθαίνουν οἱ Πέρσες τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ τὴν κατέστησε ἐπίσημη γλῶσσα σὲ ὁλόκληρο τὸ κράτος του, ἐνῷ τὸ περσικὸ κράτος, τὸ ὁποῖο ὁ Ἀλέξανδρος κατέλυσε, ἦταν πολύγλωσσο καὶ χρησιμοποιοῦσε στὴ διοίκηση ὅλες τὶς γλῶσσες τῶν ἐθνῶν, τὰ ὁποῖα εἶχαν ὑποταχθεῖ σὲ αὐτό.
Πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτὴ ἐπέδρασαν καὶ ὅλες οἱ πόλεις, κάποιοι τὶς ὑπολογίζουν σὲ ἑκατό, τὶς ὁποῖες ἵδρυσε στὶς κατακτημένες χῶρες μέχρι τὸν Ἰαξάρτη καὶ τὸν Ἰνδὸ καὶ τὶς ἐποίκισε μὲ Ἕλληνες. Αὐτὲς ἔγιναν τὸ πρότυπο γιὰ τὶς στρατιωτικὲς ἀποικίες, τὶς ὁποῖες ἵδρυσε λίγο ἀργότερα ἡ Ρώμη στὴν Ἰταλία καὶ μέσῳ αὐτῶν τὴν ἐκλατίνισε βάσει σχεδίου. Στὸν σκοπὸ αὐτό, τῆς διαδόσεως τῆς ἑλληνικῆς γλῶσσας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ, βοηθοῦσαν καὶ οἱ μεγάλες ἑορταστικὲς παραστάσεις, τὶς ὁποῖες διοργάνωνε ὁ Ἀλέξανδρος παντοῦ, καὶ προβάλλονταν σὲ αὐτὲς τὰ ὑπέροχα ἔργα τῶν Ἑλλήνων ποιητῶν καὶ μουσικῶν, ἀπὸ τὰ ὁποῖα διαποτίσθηκε ἀπὸ τὰ πολὺ νεαρά της χρόνια ἡ νέα γενιὰ τῶν κατακτημένων λαῶν (3).
Ὀφείλουμε βέβαια νὰ τονίσουμε ὅτι πολλὲς ἀπὸ τὶς πράξεις τοῦ Ἀλεξάνδρου βασίζονται σὲ προηγούμενες ἀποφάσεις μιᾶς ἄλλης μεγαλοφυΐας, τοῦ πατέρα του Φιλίππου Β΄(4). Ἡ κατάκτηση τῆς Ἀσίας ὑπῆρξε σχέδιο καὶ ἐπιδίωξη τοῦ Φιλίππου, τὸ ὁποῖο ἔμελλε νὰ πραγματοποιήσει ὁ Ἀλέξανδρος. Ἐπίσης, ἀπόφαση τοῦ Φιλίππου ὑπῆρξε ἡ υἱοθεσία τῆς ἀττικῆς διαλέκτου ὡς ἐπίσημης γλωσσικῆς ἐκφράσεως τοῦ κράτους του καὶ ὁ μὴ περιορισμός του στὴ μακεδονικὴ διάλεκτο, ἡ ὁποία ἦταν μία πιὸ ἁπλοϊκὴ καὶ πιὸ φτωχικὴ ἐκδοχὴ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας (5). Χρειαζόταν λοιπόν μιὰ γλῶσσα πλούσια, μιὰ γλῶσσα περιοπῆς καὶ γι’ αὐτὸ υἱοθέτησε στὸν γραπτὸ λόγο τὴν ἀττικὴ διάλεκτο. Λόγῳ αὐτῆς τῆς ἀποφάσεως τοῦ Φιλίππου παρέμεινε ἡ μακεδονικὴ ἑλληνικὴ γιὰ πάντα προφορικὴ διάλεκτος καὶ δὲν ὑπάρχουν γραπτὰ μνημεῖα σὲ αὐτήν. Τὶς ἰδιομορφίες της γνωρίζουμε σήμερα ἀπὸ κάποια λήμματα σχετικὰ μὲ αὐτήν, τὰ ὁποῖα παρέθεσαν ἀρχαῖοι λεξικογράφοι.
Ἡ πολιτικὴ ἕνωση τῶν Ἑλλήνων, ἡ ὁποία ἐπιτεύχθηκε ὑπὸ τὴν ἐπίδραση τῆς Μακεδονίας, καὶ οἱ κατακτήσεις τοῦ Ἀλεξάνδρου ἔφεραν καὶ τὴ γλωσσικὴ ἕνωση τῶν ἑλληνικῶν διαλέκτων σὲ μία κοινὴ ἑλληνική. Ἡ ἀττικὴ διάλεκτος, υἱοθετημένη ὡς ἐπίσημη κρατικὴ γλῶσσα ἀπὸ τὸ βασίλειο τῆς Μακεδονίας, τὸ ὁποῖο μετὰ τὶς κατακτήσεις τοῦ Ἀλεξάνδρου ἔγινε οἰκουμενικὸ βασίλειο, ὁμιλήθηκε ἀπὸ ὅλους τοὺς κατακτημένους λαούς. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἐπέφερε τὴν ἁπλοποίησή της καὶ τὸν ἐπηρεασμό της καὶ ἀπὸ ἄλλες ἑλληνικὲς διαλέκτους καὶ ἔτσι ἐξελίχθηκε στὴ γνωστὴ «ἀλεξανδρινὴ κοινή». Ὡς πρὸς τὸ ὄνομα πρέπει νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι κακῶς ὀνομάζεται ἀπὸ ὁρισμένους «ἑλληνιστική», ὅπως καὶ ἡ ἐποχή, ἀλλὰ καὶ τὰ κράτη τῶν διαδόχων τοῦ Ἀλεξάνδρου κακῶς ὀνομάζονται κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο.
«Ἑλληνιστὲς» ὀνομάζονται στὴν Καινὴ Διαθήκη (6) οἱ Ἑβραῖοι οἱ ὁποῖοι ὁμιλοῦν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ ἐπίσης υἱοθετοῦν διάφορα ἄλλα στοιχεῖα τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, ὅπως ἑλληνικὰ κύρια ὀνόματα ἢ μετέχουν σὲ ἀθλητικὲς ἐκδηλώσεις. Ἐὰν δεχθοῦμε τὸ ὄνομα «ἑλληνιστικὰ» γιὰ τὴ γλῶσσα, τὴν ἐποχή, τὸν πολιτισμό, τὰ κράτη, τότε εἶναι σὰν νὰ δεχόμαστε ὅτι ὅλα ὀφείλονταν στοὺς μὴ Ἕλληνες τὸ γένος, οἱ ὁποῖοι υἱοθέτησαν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ τὸν πολιτισμὸ καὶ ὅτι τάχα οἱ Ἕλληνες τὸ γένος ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἢ ἐξαφανίσθηκαν ἢ μεταβλήθηκαν σὲ ἁπλοὺς θεατὲς ὅσων οἱ ἑλληνιστές, ὡς πρωταγωνιστὲς τῆς ἱστορίας ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ἀπεφάσιζαν καὶ ἐκτελοῦσαν! Ἐπειδὴ ὅμως κάτι τέτοιο δὲν συνέβη, θεωροῦμε ὡς σωστὸ γιὰ τὴ γλῶσσα τὸν τεχνικὸ ὅρο «ἀλεξανδρινὴ κοινὴ» καὶ ὡς σωστὸ γιὰ τὴν ἐποχὴ τῶν βασιλείων τῶν διαδόχων τοῦ Ἀλεξάνδρου τὸν τεχνικὸ ὅρο «μεταλεξανδρινή».
Ἡ γλῶσσα κατὰ τὴ μεταλεξανδρινὴ ἐποχὴ δὲν ἀφέθηκε στὴν τύχη της. Ἡ παιδεία καὶ ἡ ἐπιστημονικὴ ἔρευνα ἐπέβλεπαν τὴν πορεία της. Τὰ μεγάλα ἐπιστημονικὰ ἱδρύματα ἐκείνης τῆς ἐποχῆς ὀφείλονταν στὴν πνευματικὴ κληρονομία τοῦ μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Τὰ περίφημα παγκόσμια ἐπιστημονικὰ καὶ πνευματικὰ κέντρα τῆς μεταλεξανδρινῆς ἐποχῆς ἦταν, ὡς γνωστόν, ἡ βιβλιοθήκη τῆς Ἀλεξανδρείας, τὸ περίφημο «μουσεῖο», καὶ ἡ βιβλιοθήκη τῆς Περγάμου. Τὰ ἐπιστημονικὰ αὐτὰ ἱδρύματα συνέλεξαν ὅλη τὴν πνευματικὴ παραγωγὴ τοῦ τότε κόσμου καὶ καλλιέργησαν ὅλες τὶς ἐπιστῆμες. Ἰδιαιτέρως καλλιεργήθηκε ἡ γλωσσικὴ ἐπιστήμη, ἡ ἐπιστήμη τῆς φιλολογίας, τὰ θεμέλια τῆς ὁποίας ἔθεσαν οἱ Ἀλεξανδρινοὶ γραμματικοί. Ὅλα τὰ ἀνωτέρω ἀποτελοῦσαν κρατικὴ μέριμνα μέχρι καὶ τὰ τελευταῖα ἔτη ὑπάρξεως τῶν μεταλεξανδρινῶν βασιλείων.
Ἔτσι λοιπὸν «ἀπὸ ἕνα χωρίο τοῦ Βίου τοῦ Ἀντωνίου τοῦ Πλουτάρχου, μὲ θέμα τὶς ἐξαιρετικὲς γλωσσικὲς ἱκανότητες τῆς Κλεοπάτρας, μαθαίνουμε ὅτι οἱ Πτολεμαῖοι δὲν περιφρονοῦσαν μόνο τὴν αἰγυπτιακὴ γλῶσσα, ἀλλὰ ἀπέφευγαν ἀκόμη καὶ τὸ μακεδονίζειν: διακρίνεται ἐδῶ μία στάση αὐθεντικὴ ἑλληνόφωνης «καθαρολογίας». Στὴ γλῶσσα τῶν «ἀποικιστῶν» μεταφράσθηκαν τὰ βιβλία «ὁλόκληρου τοῦ κόσμου», ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ συγγραφέας τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Ἀριστέα, ὅπου περιγράφεται ἀκριβῶς τὸ ἐντατικὸ ἔργο μεταγλώττισης ποὺ προώθησαν οἱ Πτολεμαῖοι. […] Ἐπιχειρήθηκε μὲ αὐτὴν τὴ μέθοδο νὰ γίνει ἀπολύτως «βατὴ» στοὺς κυρίαρχους ἡ κουλτούρα τῶν κυριαρχουμένων καὶ νὰ ἀφαιρεθεῖ ἀπὸ τοὺς τελευταίους ἡ ἀποκλειστικὴ κατοχὴ ὁποιασδήποτε γνώσης: βλέπουμε ἐδῶ ἕνα πραγματικὸ ἔργο ἀνώδυνης πολιτισμικῆς «ἀπαλλοτρίωσης».(7) Κατὰ τὸ πρότυπο τῶν βιβλιοθηκῶν αὐτῶν δημιουργήθηκε κατὰ τοὺς μέσους χρόνους ἡ μεγάλη βιβλιοθήκη τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία τὶς διαδέχθηκε καὶ ὑπῆρξε ἐφάμιλλης ἐπιστημονικῆς ἀξίας μὲ ἐκεῖνες (8).
Ἡ ἀλεξανδρινὴ κοινὴ ἄκμασε γιὰ ἑξακόσια χρόνια: 300 π.Χ. – 300 μ.Χ. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι καὶ μετὰ τὴν ὑποδούλωση τῶν μεταλεξανδρινῶν κρατῶν στὴ Ρώμη ἡ γλῶσσα ἐξακολουθοῦσε νὰ ἀκμάζει, ὅπως ἐπίσης καὶ ἡ ἑλληνικὴ πολιτισμικὴ ἐξάπλωση. Αὐτὸ ὁδήγησε τὸν Ρωμαῖο φιλόσοφο Σενέκα (9) νὰ γράψει τὰ ἑξῆς χαρακτηριστικὰ λόγια: «Τί θέλουν οἱ ἑλληνικὲς πόλεις ἀνάμεσα σὲ περιοχὲς βαρβάρων; Τί θέλει ἡ γλῶσσα τῶν Μακεδόνων ἀνάμεσα στοὺς Ἰνδοὺς καὶ τοὺς Πέρσες;» (10) Κατὰ τὴν ἐποχὴ τῆς ἀκμῆς της ἡ ἀλεξανδρινὴ κοινὴ κατέστη γλῶσσα τῶν συναλλαγῶν, τοῦ πολιτισμοῦ καὶ ἐν τέλει τῆς χριστιανικῆς πίστεως.
Σὲ αὐτὴν μεταφράσθηκε ἡ Παλαιὰ Διαθήκη, ἡ ὁποία μετάφραση, γνωστὴ ὡς μετάφραση τῶν Ο΄, τὴν κατέστησε κτῆμα ὅλου τοῦ κόσμου. Σέ αὐτὴν γράφτηκαν ὅλα τὰ βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης (11), σὲ αὐτὴν ἐκφράσθηκαν οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Τέτοια θέση παγκοσμίως δὲν ἔχει ἀναλάβει ἄλλη γλῶσσα μέχρι σήμερα. Διότι ναὶ μὲν ἡ Ἀγγλικὴ εἶναι διεθνὴς γλῶσσα συναλλαγῶν, ἀλλὰ ὡς γλῶσσα πολιτισμοῦ δὲν ἔχει ἐπιβληθεῖ, ἀφοῦ πλέον κάθε πολιτισμὸς ἔχει τὴ δική του γλῶσσα, ἡ ὁποία ἔχει λάβει, μηδὲ τῆς ἀγγλικῆς ἐξαιρουμένης (12), τὶς ὑψηλὲς ἔννοιές της καὶ τὴν ὀργάνωσή της ἀπὸ τὴν ἑλληνική. Διότι ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, τὴν ἀλεξανδρινὴ κοινή, ἔλαβαν ὅλοι οἱ λαοὶ τῆς μεταλεξανδρινῆς ἐποχῆς, κατακτημένοι καὶ μή, τὶς βασικὲς φιλοσοφικὲς καὶ ἐπιστημονικὲς ἔννοιες, οἱ ὁποῖες δὲν ὑπῆρχαν σὲ καμμία ἄλλη γλῶσσα καὶ ἀποτελοῦν τὶς βάσεις κάθε ἐθνικοῦ πολιτισμοῦ ἀλλὰ καὶ τοῦ παγκοσμίου πολιτισμοῦ μέχρι σήμερα. Ἡ ἀλεξανδρινὴ κοινὴ (13) εἶναι αὐτὴ ἡ ὁποία μέσα ἀπὸ τὴν ἐξέλιξή της κατὰ τὴ βυζαντινὴ ἐποχή διαμόρφωσε τὴ φυσιογνωμία τῆς νέας ἑλληνικῆς. (14)
Ἔχει ἀπὸ τὴ σύγχρονη γλωσσολογικὴ ἐπιστήμη παρατηρηθεῖ ὅτι «ἡ δομικὴ συνοχὴ τῆς ἑλληνικῆς – ἀντίθετα μὲ ὅ,τι συνέβη σὲ πολλὲς ἄλλες γλῶσσες – οὐδέποτε διασπάστηκε» (15). Ὅλα αὐτὰ ὀφείλονται στὴν πνευματικὴ κληρονομία τοῦ Ἀλεξάνδρου Γ΄ τοῦ μεγάλου. Ποιός θὰ μποροῦσε ποτὲ νὰ γνωρίζει τί θὰ συνέβαινε, ἂν στὴ θέση τοῦ ἐκπολιτιστῆ κατακτητῆ Ἀλεξάνδρου καὶ τῶν πεπαιδευμένων διαδόχων του βρισκόταν ἕνας μονάρχης καὶ ἕνα ἐπιτελεῖο ἀνθρώπων ἐθισμένων μονομερῶς στὴ στρατιωτικὴ ζωή, οἱ ὁποῖοι θὰ μετέτρεπαν τοὺς Ἕλληνες σὲ στρατοκρατικὸ λαό;
1. Κωνσταντῖνος Ἰ. Ἄμαντος, Ὁ Ἑλληνισμὸς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας κατὰ τὸν μεσαίωνα, ἐκδ. Σύλλογος πρὸς διάδοσιν ὠφελίμων βιβλίων, Ἀθῆναι 1919, ἀνατύπωσις 2005, σ. 81.
2. Victor Bérard, Κρητικὲς ὑποθέσεις, Ὁδοιπορικὸ 1897, Μέρες ναυάρχων καὶ ἐπανάστασης, Χανιὰ – Ρέθυμνο -Ἡράκλειο – Σητεία – Σφακιά, Μετάφραση – Εἰσαγωγὴ – Σχόλια Γ. Μόραγλης, ἐκδ. τὸ Βῆμα, Ἀθήνα 2010, σ. 162.
3. πρβλ. Theodor Birt, Ἀλέξανδρος ὁ μέγας καὶ ὁ παγκόσμιος ἑλληνισμὸς μέχρι τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ, μετάφρ. Νικ. Κ. Παπαρρόδου, Ἀθῆναι 1956, σ. 257.
4. Ἡ μεγαλοφυΐα τοῦ Φιλίππου Β΄ ἐπισκιάσθηκε μέσα στὴν ἱστορία, τόσο λόγῳ τοῦ πρόωρου βίαιου θανάτου του, ὅσο καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶχε ὡς διάδοχο τὴ μεγαλοφυΐα τοῦ γιοῦ του Ἀλεξάνδρου Γ΄. Ὅμοια στὴ νεότερη ἑλληνικὴ ἱστορία ἡ μορφὴ τοῦ ἀπαράμιλλου στρατιωτικοῦ ἡγέτη Κωνσταντίνου Κολοκοτρώνη, ὁ ὁποῖος δολοφονήθηκε νέος καὶ μὲ παρασπονδία, ἐπισκιάσθηκε ἀπὸ τὴ μεγαλοφυΐα τοῦ γιοῦ του Θεοδώρου ἀρχιστρατήγου τῆς ἑλληνικῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821.
5. Πρέπει ἐδῶ νὰ τονίσουμε ὅτι οἱ ἀρχαῖες ἑλληνικὲς διάλεκτοι δὲν ἦταν διαφορετικὲς γλῶσσες καὶ ποτὲ δὲν ἐξελίχθηκαν σὲ τέτοιες, διότι ὑπῆρχε μεταξὺ τους ἀμοιβαία κατανόηση, ἦταν ποικιλίες τῆς ἴδιας γλώσσας.
6. Πράξεις Ἀποστόλων 6,1.
7. Λουτσιάνο Κάνφορα, Ἑλληνισμός, Ἑρμηνεία τῆς Ἀλεξανδρινῆς ἐποχῆς, μετάφρ. Σπύρος Μαρκέτος, ἐκδ. Ἀλεξάνδρεια, Ἀθήνα 1992, σ. 113.
8. Βλ. Κωνσταντῖνος Σπ. Στάϊκος, Βιβλιοθήκη ἀπὸ τὴν Ἀρχαιότητα ἕως τὴν Ἀναγέννηση καὶ Σημαντικὲς Οὐμανιστικὲς καὶ Μοναστη- ριακὲς Βιβλιοθῆκες (3000 π.Χ. – 1600 μ.Χ.) Προλεγόμενα Ἑλένη Γλύκατζη – Ἀρβελέρ, Ἀθήνα 1996, σ. 147. 9. 4 π.Χ.-65 μ.Χ.
10. «Quid sibi volunt in mediis barbarorum regionibus Graecae civitates? Quid inter Indos Persasque Macedonicus sermo?», Βλ. Λουτσιάνο Κάνφορα, Ἑλληνισμός, Ἑρμηνεία τῆς Ἀλεξανδρινῆς ἐποχῆς, μετάφρ. Σπύρος Μαρκέτος, ἐκδ. Ἀλεξάνδρεια, Ἀθήνα 1992, σ. 121-122.
11. Κατὰ καιροὺς εἶχε ἀπασχολήσει τὴν ἔρευνα ἡ φυσιογνωμία τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας τῆς Καινῆς Διαθήκης. Εἶχε ὑποστηριχθεῖ ἀπὸ διαφόρους ὅτι πρόκειται γιὰ μία καθαρὴ ἑλληνικὴ χωρὶς ἐπηρεασμούς, ἀπὸ ἄλλους εἶχε ὑποστηριχθεῖ ὅτι πρόκειται γιὰ γλῶσσα ἐπηρεασμένη ἀπὸ τὸν ἑβραϊκὸ τρόπο σκέψεως καὶ ζωῆς καὶ ὅτι τάχα ἀποτελοῦσε ἕναν ἰδιαίτερο κλάδο τῆς ἀλεξανδρινῆς κοινῆς, τὴ βιβλικὴ ἑλληνική, ἄποψη ἡ ὁποία ἔτεινε νὰ ἐπικρατήσει κατὰ τὸν 19ο αἰῶνα. Ὅμως βάσει τῶν ἐρευνῶν τοῦ Γερμανοῦ πάστορος Adolf Deissmann ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα τῆς Καινῆς Διαθήκης εἶναι ἡ λαϊκὴ γλῶσσα ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ἡ ὁποία διασώθηκε στοὺς παπύρους, τὶς ἐπιγραφὲς καὶ τὰ ὄστρακα. (πρβλ. Ἱστορία τῆς ἑλληνικῆς γλῶσσας ἀπὸ τὶς ἀρχὲς ἕως τὴν ὕστερη ἀρχαιότητα, ἐπιστημονικὴ ἐπιμέλεια Α. Φ. Χρηστίδης, Κέντρο Ἑλληνικῆς Γλώσσας, Ἰνστιτοῦτο Ἑλληνικῆς Γλῶσσας [Ἵδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη], Θεσσαλονίκη 2001, σ. 481.) Παρ’ ὅλα αὐτὰ πιστεύουμε ὅτι οἱ λόγιες λέξεις τὶς ὁποῖες περιέχει ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα τῆς Καινῆς Διαθήκης δὲν ἀποτελοῦν ἀμελητέα ποσότητα.
12. Πρέπει νὰ τονισθεῖ, γιὰ ἄλλη μία φορά, ὅτι ἡ ἀγγλικὴ γλώσσα θὰ ἦταν παντελῶς ἀνίκανη νὰ χρησιμοποιηθεῖ στὶς διεθνεῖς συναλλαγές, ἐὰν δὲν εἶχε παραλάβει ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ λεξιλογικὸ πλοῦτο καὶ ὀργάνωση μὲ γραμματικὴ καὶ συντακτικό.
13. Οἱ ἰδιομορφίες τῆς ἀλεξανδρινῆς κοινῆς δὲν θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ ἀπασχολήσουν τὸ παρὸν ἄρθρο, τὸ ὁποῖο ἐπικεντρώνεται στὴ διαχρονικὴ ἐπίδραση τῆς ἀπαράμιλλης προσωπικότητας τοῦ μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Ὁ ἐνδιαφερόμενος ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ πληροφορηθεῖ τὶς ἰδιομορφίες αὐτὲς ἀπὸ τὸ ἑξῆς ἔργο: Ἱστορία τῆς ἑλληνικῆς γλῶσσας ἀπὸ τὶς ἀρχὲς ἕως τὴν ὕστερη ἀρχαιότητα, ἐπιστημονικὴ ἐπιμέλεια ‘A. Φ. Χρηστίδης, Κέντρο Ἑλληνικῆς Γλῶσσας, Ἰνστιτοῦτο Ἑλληνικῆς Γλῶσσας [Ἵδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη], Θεσσαλονίκη 2001, σ. 442-530.
14. πρβλ Γ. Μπαμπινιώτης, Ἡ ἰδιαιτερότητα τῆς ἑλληνικῆς γλῶσσας γενικὴ ἐπισκόπηση, περιλαμβάνεται στὸ συλλογικὸ ἔργο: Ἑλλάς, Ἡ ἱστορία καὶ ὁ πολιτισμὸς τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους ἀπὸ τὶς ἀπαρχὲς μέχρι σήμερα, Ἐκδοτικὸς Ὀργανισμὸς Πάπυρος, Ἀθήνα 1997, σ. 22. 15. Γ. Μπαμπινιώτης, Ἑλληνικὴ γλῶσσα, παρελθὸν – παρὸν – μέλλον, μελετήματα, διαλέξεις καὶ ἄρθρα 1977-1993, ἐκδ. Gutenberg, Ἀθήνα 2000, σ. κζ΄, κη΄.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
.. και είδα ξαφνικά μπροστά μου έναν Γέροντα ..
Τον Γέροντα τον γνώρισα το 1987. Σπούδαζα Θεολογία και σαν παιδί, ήμουνα λίγο ατίθασο. Η μητέρα μου μου έλεγε πολλές φορές, πήγαινε στον Γέροντα Πορφύριο, να γνωρίσεις τον Γέροντα Πορφύριο, που είναι ένας άνθρωπος άγιος. Εγώ όμως δεν πήγαινα, δεν την άκουγα και μετάνιωσα για αυτό αργότερα. Αλλά ο Θεός οδήγησε τα βήματά μου -φαίνεται ο Γεροντας άκουγε την προσευχή της μάνας μου και ποιός ξέρει ποιων άλλων ανθρώπων- και είχα πάει με τους φίλους μου για μπάνιο στον Ωρωπό. Ο Ωρωπός είναι λίγο πιο κάτω από το Μήλεσι, εκεί που ήταν το ησυχαστήριο του Γέροντα. Εγώ δεν ήξερα όμως που είναι το ησυχαστήριο, μου έλεγε η μητέρα μου στον Ωρωπό αλλά δεν ήξερα που ακριβώς ήτανε.
Ανεβαίνοντας όμως από τον δρόμο μετά το μπάνιο προς τη Μαλακάσα, συναντήσαμε μια πινακίδα λίγο πιο πάνω από το Μήλεσι που έγραφε Ιερόν Ησυχαστήριον Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Γέροντος Πορφυρίου, και είπα στους φίλους μου, α εδώ είναι το μοναστήρι που μου λέει να πάω η μητέρα μου. Τότε είχε χτιστεί ο πρώτος όροφος νομίζω και ήτανε ακόμη απερίφραχτο. Ήταν ένα πευκόδασος και ήταν απερίφραχτο το μέρος. Βγήκα από το αυτοκίνητο και προχώρησα να δω τι ακριβώς είναι γιατί δεν φαινότανε για μοναστήρι και βρέθηκα μέσα στο πευκόδασος και είδα ξαφνικά μπροστά μου έναν Γέροντα, ήταν ο Γέροντας Πορφύριος, ο οποίος ήτανε ντυμένος πολύ καλά, φορούσε μία χοντρή μάλλινη ζακέτα μαύρη, είχε ένα σκούφο στο κεφάλι του, τα άσπρα του τα γένια, και τα μάτια του κοίταζαν χαμηλά και κρατούσε ένα φύλλο στα χέρια του..
Και μου έκανε με το χέρι του ένα νόημα να πάω κοντά του. Εγώ δεν ήξερα ότι ήταν ο Γέροντας Πορφύριος δεν κατάλαβα ότι ήταν ο Γέροντας αυτός. Πήγα κοντά του και με έπιασε με το ένα χέρι από τον καρπό και με το άλλο χέρι μου έδωσε μία σφαλιάρα και μου είπε κιόλας, Βρε δεν ντρέπεσαι εσύ θεολόγος άνθρωπος να γυρνάς .. γιατί ήμουνα από το μπάνιο και ήμουνα με ένα παρεό.
Εκείνη την ώρα η σφαλιάρα αυτή που μου ‘δωσε σα να άνοιξε το μυαλό μου, σα να ήταν μία πνευματική σφαλιάρα και άνοιξε το μυαλό μου και κατάλαβα ότι αυτός ήταν ο Γέροντας Πορφύριος. Έμεινα έκπληκτη από τη συμπεριφορά του, δηλαδή απ’ την κίνηση που έκανε, να μου πιάσει τον καρπό, να μου φερθεί έτσι, και να μου πει ότι εγώ σπουδάζω Θεολογία. Δεν ήξερα δηλαδή, δεν κατάλαβα ότι ένας άνθρωπος μπορούσε να ξέρει ποια είμαι εγώ και τι κάνω. Και μετά άρχισε να μου λέει, πιάνοντας πάλι έτσι τον σφιγμό μου, Βρε παιδάκι μου εσύ τι καλή ψυχή που είσαι, τι καλή ψυχή που είσαι, θέλω να σε δώ, θέλω να ‘ρθείς να σε δω και τώρα δεν μπορώ να σου μιλήσω κρυώνω, να με πας μέσα, να με πας μέσα.
Και έτσι έγινε η πρώτη μας γνωριμία. Μετά από ‘κει πήγαινα πολύ συχνά και ο Γέροντας στάθηκε για μένα τα πάντα μπορώ να πω. Στάθηκε πατέρας βασικά, στάθηκε οδηγός μου, γιατί μπορώ να πω σήμερα ότι αν δεν ήταν ο Γέροντας στη ζωή μου εγώ θα ήμουν ή πεθαμένη ή στη φυλακή. Ένα από τα δύο θα συνέβαινε, γιατί είχα φίλους έτσι, πολύ άτακτους, πολύ μπερδεμένους όπως έλεγε ο ίδιος, και αυτοί οι φίλοι μου βρήκανε σωτηρία απ’ τον Γέροντα. Δηλαδή ήταν παιδιά που άκουγαν πολύ new age μουσική και ήτανε πολύ προχωρημένοι. Ο Γέροντας, με θαύματα που έδειξε στη ζωή μας μας έβαλε στο σωστό δρόμο, στο σωστό σκοπό. Γιαυτό είπα ότι θα ήμασταν ή στη φυλακή ή πεθαμένοι.
.. πω πω ο Γέροντας πόσο μ’ αγαπάει, πόσο μ’ αγαπάει, πόσο μ’ αγαπάει ..
Ήταν ένας άνθρωπος απλός, πολύ απλός. Ο λόγος του ήτανε καίριος, δηλαδή, επειδή είχε έντονα το διορατικό και το προορατικό χάρισμα χτυπούσε καίρια εκεί που πονούσες. Εσύ έβλεπες άλλη αιτία, που πάσχεις, και ο Γέροντας ήξερε την πραγματική αιτία του προβλήματός σου. Και ενώ εσύ του ‘λεγες το πρόβλημά σου, εκείνος σου ‘λεγε το πραγματικό, αυτό που μέσα σου έπρεπε να γιατρευτεί για να γιατρευτεί και το πρόβλημα.
Πολλά παραδείγματα που εγώ πήγαινα και του έλεγα τις ανησυχίες μου, τις αναζητήσεις μου και εκείνος πάντοτε μου έλεγε για τον μοναχισμό. Έβλεπε τον μοναχισμό και πάντοτε μου έδινε κατεύθυνση για τον μοναχισμό. Εγώ όμως αντιδρούσα, ζητούσα το γάμο, έλεγα μα δε θέλω εγώ να είμαι μοναχή, εγώ θέλω να παντρευτώ και εκείνος μου έλεγε, Όχι βρε παιδάκι μου εσύ θα γίνεις μοναχή. Και αυτό επαληθεύτηκε μετά από λίγο που όντως βρήκα τη χαρά, βρήκα τον σύντροφό μου στο πρόσωπο του Χριστού ..
.. Ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος είχε γλυκύ τρόπο συμπεριφοράς. Αυτό που σήμερα πάσχουν οι περισσότεροι πνευματικοί, είναι απόμακροι. Ο Γέροντας σε αγκάλιαζε, σε φιλούσε, σου μιλούσε σα να ήσουνα η ψυχή του. Έβγαινες από το εξομολογητήριο και νόμιζες ότι αγαπούσε μόνον εσένα. Αυτό αν το έλεγες στους αδερφούς σου θα λέγανε, μόνο εμένα αγαπάει, μόνο εμένα αγαπάει, κι όμως ο Γέροντας αγαπούσε όλους και είχε αυτόν τον ιδαίτερο τρόπο απέναντι σε όλους. Εγώ όταν έφευγα από εκεί πετούσα, για να φτάσω στην Αθήνα νόμιζα ότι είχα φτερά στην πλάτη μου και όταν έφτανα έλεγα πω πω ο Γέροντας πόσο μ’ αγαπάει, πόσο μ’ αγαπάει, πόσο μ’ αγαπάει, αλλά αυτό το ένοιωθα και απ’ τις αδερφές μου εκεί μέσα και έλεγα πω πω όλους μας αγαπάει. Ήταν μία κοινωνία αγάπης πραγματικά ο Γέροντας.
.. σηκώθηκε πάνω σαν τον Μωυσή, άπλωσε τα χέρια του και μου είπε, Πω πω, ξέρεις σήμερα βρε τι καλό βρήκανε αυτοί οι άνθρωποι από τη δική σου προσευχή;
Μια φορά με φώναξε και μου είπε, θέλω να πας στο τάδε νεκροταφείο και εκεί ξέρεις έχει κάτι μνήματα ατημέλητα που δεν πηγαίνουνε και δεν τους ανάβει κανένας κανα κερί, κανένα καντήλι και είναι ξεχασμένοι αυτοί οι άνθρωποι, να γράψεις τα ονόματά τους τα θέλω.
Και εγώ πήγα στο νεκροταφέιο και όπου συναντούσα τάφο έτσι ατημέλητο έγραφα και το όνομα του κεκοιμημένου. Πήγα στα βρέφη, πήγα και στους στρατιώτες και πήγα μετά και του λέω, να Γέροντα αυτές οι σελίδες είναι, αυτά τα ονόματα είναι. Και μου λέει, Α να τώρα θα κάνουμε έναν κανόνα οι δυό μας. Τι κανόνα Γέροντα; Να, θα τα μνημονεύεις έξι μήνες και άλλους έξι εγώ. Μα Γέροντα λέω τι να τα μνημονεύω έξι μήνες; Όχι θα τα μνημονεύεις έξι μήνες, αυτοί οι άνθρωποι από σένα περιμένουνε, μου είπε. Θα κάνεις αυτήν την προσευχή για αυτούς τους ανθρώπους είναι ανάγκη, μου έλεγε.
Ε, και ‘γω καθόμουνα το βράδυ που είχαμε ορίσει μία ώρα και μνημόνευα αυτά τα ονόματα. Εκείνος όμως διείδε ότι εγώ δεν τα μνημόνευα με πόνο, τα μνημόνευα έτσι, ξερά, μόνο και μόνο για την εντολή του Γέροντα. Και μου λέει, Όχι έτσι βρε παιδάκι μου, όχι έτσι όπως τα μνημονεύεις, σου λέω αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι καλά, αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται σε κατάσταση πόνου. Εσύ όταν πονάς πώς φωνάζεις τον Θεό; Δεν βγαίνει η φωνή σου στον Θεό όταν πονάς;
Ε, καταλάβαινα τι ήθελε να μου πει και άρχισα και εγώ να τους μνημονεύω, και έβαζα στο νού μου ότι αυτοί οι άνθρωποι ας πούμε βρίσκονται σε κατάσταση κολάσεως και πόνου και έλεγα, Θεέ μου πως είναι δυνατόν, και άρχισα να κλαίω στην προσευχή μου. Και όταν πέρασαν έξι μήνες, σηκώθηκε πάνω σαν τον Μωυσή, άπλωσε τα χέρια του και μου είπε, Πω πω, ξέρεις σήμερα βρε τι καλό βρήκανε αυτοί οι άνθρωποι από τη δική σου προσευχή; Και εγώ άρχισα να κλαίω και να του λέω, Γέροντα δεν βρήκανε καλό απ’ τη δική μου προσευχή αλλα απ’ τη δική σας, γιατί μάλλον η δική σας προσευχή είναι αυτή που τους αναπαύει και όχι η δική μου, η δική μου είναι φτωχή προσευχή, ποιος να ακούσει τώρα τη δική μου φτωχή και ανήμπορη φωνή ..
Άποψη του Ιερού Ησυχαστηρίου του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου στον Γέρακα Ξάνθης
.. θα πας να ζήσεις στα ριζά ενός βουνού, εκεί θα ανακαλύψεις τον Θεό και εκεί θα Τον ευαρεστήσεις ..
.. Εγώ αγαπούσα πολύ το Γαλαξείδι και ήθελα να πάω κάπου εκεί σε ένα μοναστήρι αλλά αυτό το μοναστήρι ήταν ψηλά και όποτε πήγαινα δεν κοίταζα προς τα κάτω, κοίταζα πάντοτε προς τα πάνω, προς τη μεριά του βουνού και δεν πήγαινα και στο τείχος της μονής γιατί το ύψος μου έφερνε λίγη δυσφορία και ο Γέροντας το έβλεπε αυτό και μου έλεγε, Όχι εκεί βλογημένη, όχι εκεί βρε παιδί μου δε με καταλαβαίνεις, εκεί, εκεί εσύ ζαλίζεσαι. Σε ανύποπτο χρόνο είχε πει, θα πας να ζήσεις στα ριζά ενός βουνού, εκεί θα ανακαλύψεις τον Θεό και εκεί θα Τον ευαρεστήσεις.
Όταν ήρθαμε εδώ πέρα, ήρθαμε μπορώ να πω εντελώς τυχαία. Βέβαια τίποτα δεν είναι τυχαίο, είναι καθ’ υπόδειξη πάντοτε του Θεού τα πάντα, αλλά δεν πίστευα ότι θα επαληθευόταν ο λόγος του. Όταν ήρθαμε εδώ πέρα στον πρώτο χρόνο ήταν εδώ ένα χωριό μουσουλμανικό, ο Γέρακας, και δίπλα ήταν το Μέγα Εύμοιρο και ‘κείνο επίσης μουσουλμανικό χωριό. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα οι δεκαπέντε οικογένειες του Γέρακα έφυγαν, μείναν μόνο δύο οικογένειες. Αυτό θεώρησα ότι ήταν ένα θαύμα του Αγίου Πορφυρίου του Γάζης, γιατί ο Άγιος Πορφύριος όταν πήγε στη Γάζα της Παλαιστίνης βρήκε 188 χριστιανούς, όλοι οι άλλοι ήταν ειδωλολάτρες και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα που αρχιεράτευσε στη Γάζα άφησε 188 ειδωλολάτρες, όλους τους είχε κάνει χριστιανούς. Θεώρησα λοιπόν ότι το ίδιο έκανε και εδώ ο Άγιος Πορφύριος ο Γάζης. Έδιωξε τους ειδωλολάτρες και άφησε εδώ μόνο δύο και αυτά τα σπίτια όλα αγοράστηκαν από χριστιανούς και ένα χωριό ολόκληρο μετάλλαξε σε χριστιανικό χωριό, από μουσουλμανικό χωριό έγινε χριστιανικό χωριό. Αυτό ήταν ένα καθαρό θαύμα του Αγίου Πορφυρίου του Γάζης.
Πριν αγιοκαταταχθεί ο Γέροντας Πορφύριος, το μοναστήρι τιμούσε επισήμως τον Άγιο Πορφύριο Γάζης (εορτάζει στις 26 Φεβρουαρίου). Τον Άγιο που γιόρταζε ο Γέροντας Πορφύριος.
Μέσα σε αυτόν τον πρώτο χρόνο είχε γίνει και ένα άλλο συγκλονιστικό θαύμα, προσωπικό. Είχε κοιμηθεί ένας μουσουλμάνος σε κάποιο χωριό εδώ απέναντι, και κάποια εδώ στο δικό μας το χωριό στο Γέρακα με παρακάλεσε να την πάω. Οι μουσουλμάνοι κάνουν την κηδεία μετά το μεσημέρι πάντοτε και επειδή δεν είχαν αυτοκίνητα την εποχή εκείνη, εμείς είχαμε αυτοκίνητο, ε μου είπε θα με πάς; πέθανε ο Ζιά, γίνεται να με πας στην κηδεία;
Έτσι πήγα το πρωί, και πήγα να την αφήσω και να φύγω, ενώ εκείνη μου είπε δεν είναι σωστό να φύγεις αλλά να μπεις μέσα να δεις, να χαιρετήσεις τον κεκοιμημένο. Θεώρησα λογική την πρότασή της, μπήκα μέσα, είδα κάτω στο πάτωμα μέσα στο χαγιάτι του σπιτιού είχανε στρώσει μια κουρελού και είχανε από ‘κει τον κεκοιμημένο, και είχανε σκεπάσει το πρόσωπό του. Έμπαιναν ένας ένας μέσα, τον χαιρετούσαν και έφευγαν. Και ήρθε και η σειρά μου κάποια στιγμή, τελευταία, να μπω και εγώ. Όταν άνοιξα το πρόσωπό του, το πρόσωπό του ήτανε θλιμμένο, είχε ένα χρώμα μελιτζανί έτσι, πολύ θλιμμένο. Όταν τον είδα βέβαια θυμήθηκα ότι πριν από μήνες είχα ξανανέβει σ’αυτό το χωριό με την ίδια γυναίκα τη μουσουλμάνα, και αυτός ο παππούς μου είχε δώσει ένα ποτήρι γάλα να πιω.
Όταν θυμήθηκα ποιος είναι ο Ζιάν τελικά έκανα τον εξής λογισμό, είπα, τι κρίμα, που να βρίσκεται αυτή η ψυχούλα τώρα, τι μπορείς να κάνεις για αυτήν την ψυχούλα που σου είχε δώσει και ένα ποτήρι γάλα να πιεις. Και είπα, δεν ψάλλω ένα τρισάγιο όπως το ψάλλουμε στην Εκκλησία, με τις ευχές, Μετα πνευμάτων δικαίων .. ε κάτι μπορεί να ωφελήσει αυτήν την ψυχή που οδεύει προς τον ουρανό. Και άρχισα σιγά έτσι ψιθυριστά να ψάλλω το τρισάγιο. Είχα σκεπάσει το πρόσωπό του και πήγα να σηκωθώ να φύγω αλλά κάτι μ’ έσπρωξε να ανοίξω το μαντήλι πάλι και να τον δω. Τότε, είδα ότι είχε αλλάξει η έκφραση του προσώπου του, φαινόταν ένα μειδίαμα ευχαριστίας, .. είχε πιάσει να χαμογελάει δηλαδή, και είχε φύγει η ωχρότητα, εκείνο το πένθιμο χρώμα που είχε το πρόσωπό του.
Τότε πραγματικά συγκλονίστηκα και με πιάσαν τα κλάματα. Έφυγα και γύρισα πίσω εδώ στο μοναστήρι και ήτανε εκείνο καθαρά μία επέμβαση του Θεού, γιατί ο Γέροντας μου είχε πει θα ανακαλύψεις τον Θεό εκεί που θα πας. Ήτανε καθαρά μία αποκάλυψη αυτό το γεγονός, το ότι η πίστη η δική μας είναι η μοναδική, αληθινή πίστη απ’ όλες τις πίστεις του κόσμου. Έτσι σταθεροποιήθηκα στην πίστη, έγινε μέσα μου μία μετάλλαξη, έγινε μία έκρηξη ηφαιστείου και πλέον τίποτε πια δεν μπορούσε να κλονίσει την πίστη μου. Ήταν ένα θαύμα του Γέροντος αυτό το οποίο από τότε μέχρι σήμερα συνεχίζεται και έχω μέσα μου ακράδαντη πίστη στη θεότητα του προσώπου του Ιησού Χριστού.
Ροδόπη: Το Άγιον Όρος της Θράκης την εποχή του Βυζαντίου.
Γερόντισσα, είπατε ότι σας υπέδειξε κατά κάποιο τρόπο ο Γέροντας, ο Άγιος Πορφύριος, τον τόπο που θα ‘ρθείτε. Για ποιον λόγο επέλεξε την Ξάνθη, τη Θράκη ίσως.
Να σας πω, ούτε κι αυτό το γνωρίζω γιατί ο Γέροντας αγαπούσε πολύ τη Θράκη, μου το είπε αυτό η κυρία Αθηνά η Σιδέρη η οποία ήτανε δώδεκα χρόνια κοντά στον Γέροντα Πορφύριο, και όταν μιλήσαμε μου είπε, ξες πόσο ο Γέροντας μιλούσε για τη Θράκη, έλεγε, Βρε παιδιά αυτά τα παιδιά εκεί στη Ροδόπη ξέρετε πόσο τ’ αγαπώ, να βοηθήσουμε τα παιδιά στη Ροδόπη.
Ξέρετε εδώ ο τόπος ήτανε τόπος καθαρά μοναστηριακός. Όλη η Δυτική Ροδόπη ήταν το Άγιον Όρος της Θράκης την εποχή του Βυζαντίου. Υπήρχαν εδώ, πάνω από 280 μοναστήρια την εποχή εκείνη τη Βυζαντινή. Από εδώ πέρασε ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, μεγάλη νηπτική ασκητική μορφή της Εκκλησίας μας, ο Άγιος Μάξιμος ο Καυσοκαλύβης. Θεωρώ ότι ο Γέροντας, εκείνος ξέρει για ποιους λόγους, διείδε ίσως ότι εδώ η Θράκη κινδυνεύει, η Θράκη είναι υπό αμφισβήτηση και θέλησε να αναπτυχθεί ο μοναχισμός στη Θράκη.
Αυτό το ζούμε και εμείς τώρα 20 χρόνια γιατί βλέπουμε ότι όπου υπάρχει αναπτυγμένος μοναχισμός, όπου υπάρχουν μοναστήρια επανδρωμένα με λειτουργική ζωή, τότε οι πόλεις που είναι δίπλα από τα μοναστήρια αμέσως αναβαθμίζονται πνευματικά. .. Είναι πνευματικός άξονας ο μοναχισμός για όλον τον κόσμο.
.. τα τραπέζια της αγάπης ..
Ξέρετε στην πρωτοχριστιανική Εκκλησία είχαν τα τραπέζια της αγάπης, και τρώγανε όλοι στα τραπέζια της αγαπης. Και τι κάνανε; Κάνανε ένα κοινόβιο. Ο Χριστός ήτανε ας πούμε ο Γέροντας του κοινοβίου και οι μαθητές, οι απόστολοι και όλοι οι προσήλυτοι ήτανε υποτακτικοί του Χριστού και αυτό ήθελε να κάνει τελικά ο Χριστός στον κόσμο, ήθελε να ιδρύσει ένα μεγάλο μοναστήρι όπου ο ίδιος θα ήταν Ηγούμενος, Γέροντας του μοναστηριού. Αυτό το οποίο απώλεσε η Εκκλησία τον τρίτο αιώνα γιατί αυτό μπόρεσε να το κρατήσει η Εκκλησία δύο-τρεις αιώνες, το κοινοβιακό σύστημα εννοώ. Μετά από εκεί το απώλεσε, το’ χασε η Εκκλησία, γιατί υπερπληθύνθηκε, βγήκε από τις κατακόμβες, ανέβηκε επάνω στην επιφάνεια, ελευθέρα Εκκλησία, και άρχισε ο καθένας να αποκτά την περιουσία του, από εκεί που όλοι δίναν τις περιουσίες τους στα μοναστήρια και δεν είχανε μέριμνα για τα βιωτικά. Τους έθρεφαν τα τραπέζια της αγάπης, είχανε την εργασία ως πάρεργο, δεν την βλέπανε ως κύριο σκοπό της ζωής τους, η εργασία ήταν πάρεργο, ήτανε μια εργασία πους τους απέφερε ένα μικρό εισόδημα ίσα ίσα για να ντυθούνε και να κοιμηθούνε, να έχουν σκεπάσματα να κοιμηθούνε όπως λέει ο Απόστολος Παύλος.
Μετά όμως η εργασία κατήντησε κύριος σκοπός .. κοσμικοποιήθηκε τελικά η Εκκλησία. Σήμερα πού τηρείται το κοινοβιακό σύστημα; Τηρείται μέσα στα μοναστήρια. Άρα τα μοναστήρια είναι η αυτούσια εντολή του Χριστού για πλήρη αγάπη μεταξύ των προσώπων. Βλέπετε δεν αγαπάμε σήμερα ο ένας τον άλλον μέσα στον κόσμο, μισούμε τον διπλανό μας και δεν του δίδουμε αγάπη γιατί χάσαμε το κοινόβιο. Αν είχαμε κοινόβιο, αν είχαμε τα πάντα κοινά δεν θα είχαμε να μοιραστούμε τίποτα οπότε θα υπήρχε αγάπη μεταξύ μας.
.. ‘Δεν θέλω ‘χονδρούς’ ανθρώπους γύρω μου’ ..
.. Όταν ο Ισραήλ γινόταν αποστάτης από τον Θεό, τότε και ο Θεός είχε ένα παιδευτικό σύστημα για να φέρει ξανά τον Ισραήλ στη μετάνοια, στην ταπείνωση. Και επέτρεπε ο Θεός ειδωλολατρικούς λαούς γύρω από τον Ισραήλ να κάνουνε κατάληψη του λαού του Ισραήλ και μετά ήτανε σε αιχμαλωσία ο Ισραήλ. Μετά ξανά έστελνε προφήτες για να μετανοήσει ο Ισραήλ. Το ίδιο γίνεται και σήμερα στην Ελλάδα. Δεν ξέρω κατά πόσο όμως ο Έλληνας μπορεί να καταλάβει τη φιλανθρωπία του Θεού για να γυρίσει ξανά στον Θεό.
Βλέπεις σήμερα πάσχουμε από υπέρμετρο εγωίσμό. Δεν έχουμε ταπείνωση, δεν έχουμε σιωπή, δεν έχουμε αρετές, δεν κυνηγάμε τις αρετές, κυνηγάμε συνεχώς το κοσμικό .. Έχει ο καθένας τον εγωϊσμό του. Δεν μπορεί να καταλάβει τον Λόγο ενός μοναχού, ενός ασκητή. Για να τον καταλάβεις, πρέπει να ενσκύψεις μέσα σου, να κάνεις αυτογνωσία, να καταλάβεις ότι πάσχεις, να καταλάβεις ότι είσαι αδύναμος και να ζητήσεις να σου δώσει ο Θεός τη δύναμη δια μέσω των Πρεσβειών της Παναγίας μας, των Αγίων μας .. Από μικρά παιδιά μας κάνουνε να νοιώθουμε ισχυροί, να νοιώθουμε γεμάτοι με την ηδονή, με την ελευθερία, έχουμε κακήν έννοια της ελευθερίας ‘αφήστε τα παιδιά να ζήσουν ελεύθερα, μην τα καταπιέζετε‘ ..
Ξέρετε η άσκηση αυτόν τον λόγο έχει, της στέρησης. Τι είναι η στέρηση; Είναι η στέρηση για τον Θεό. Εάν δεν στερηθείς για τον Θεό, τότε τα πάντα επιτρέπονται. Όταν επιτρέπονται τα πάντα και δεν έχεις μάθει να στερείσαι για τον Θεό θα ‘ρθεί η στιγμή που θα οδυνάσαι, διότι κάθε ηδονή που θα θελήσεις να γευθείς θα φέρει και οδύνη, θα φέρει πόνο. Ενώ, η πνευματική ηδονή της στερήσεως, στερούμαι για τον Θεό και το κάνω ακριβώς γιατί αγαπώ τον Χριστό .. με φέρνει σε ευφορία ψυχική. Δε λένε οι πατέρες, ‘λεπταίνει ο νούς‘; Τι είναι η λεπτότητα του νου; Είναι το ότι ο νούς αρχίζει να λεπταίνει, να αισθάνεται την παρουσία του Θεού.
.. Όπως έλεγε ο Άγιος Πορφύριος, Δεν θέλω ‘χονδρούς’ ανθρώπους γύρω μου, δεν εννοούσε χονδρούς σαρκικά, εννοούσε χονδροκομμένους στη σκέψη. Τι θα πει στη σκέψη χονδροκομμένους; Ανθρώπους που κοιτάζουνε τι θα φάμε, τι θα πιούμε και δεν θα καταλάβουμε ότι αύριο αποθνήσκωμεν κιόλας και θα δώσουμε και λόγο. Αυτούς τους χονδροκομμένους ανθρώπους δεν τους ήθελε, ήθελε ευγενείς ανθρώπους, ήθελε ποιητές ανθρώπους δίπλα του, ήθελε λεπτούς, τρυφερούς, ευγενικούς ανθρώπους δίπλα του. Γι’ αυτό και σήμερα, η εποχή μας βλέπεις, έχουμε εξωτερική καλή ευγένεια, είμαστε δηλαδή Φαρισαίοι, είμαστε υποκριτές, προσπαθούμε να τηρήσουμε τον εξωτερικό τύπο, μέσα όμως η καρδιά πάσχει ..
.. «οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθουσι» ..
.. Η κατάσταση της μετανοίας είναι καθημερινή κατάσταση. Εμείς στο μοναστήρι, μετέχοντας στη λειτουργική ζωή και διαβάζοντας τους Πατέρες .. καθημερινώς ζούμε την κατάσταση της συγχωρήσεως. Δεν επιτρέπεται να βρεθούμε στο κρεβάτι μας το βράδυ χωρίς να ανταλλάξουμε ένα ευλόγησον με τις αδερφές .. να είμαστε συγχωρητικοί ο ένας απέναντι στον άλλον και αυτό αν το έκανε και ο κόσμος, αν μιμούνταν τους μοναχούς .. σήμερα θα ήταν σε πολύ καλύτερη κατάστση, σε πολύ καλύτερη μοίρα. Δεν το κάνει ο κόσμος, βρίσκεται σε εγωϊσμό.
Φταίει και η Εκκλησία η ίδια διότι άλλαξε ίσως ο ρόλος της, θέλει να αλλάξει ο ρόλος της, βλέπετε πάσχουμε από οικουμενισμό, πάσχουμε από έναν θρησκευτικό συγκρητισμό, δεν έχουμε δηλαδή ατόφια την πίστη μας. Που τηρείται η πίστη ατόφια; Στα μοναστήρια. Ακούγεται Λόγος Πατερικός. Εμείς σήμερα θέλουμε να κάνουμε μετα-Πατερική θεολογία, να ξεπεράσουμε τους Πατέρες και να πούμε, ε οι Πατέρες ήταν αυστηροί, ήταν για την εποχή τους, εμείς τώρα έχουμε και λόγο πέρα από τους Πατέρες και γι’ αυτό θέλουμε έναν μοντέρνο λόγο γιατί ο κόσμος προχωρά. Ο Χριστός όμως είναι ο Ίδιος και ο Αυτός σε όλα, δεν αλλάζει. Λέει, «οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθουσι». Ο κόσμος θα παρέλθει, θα φύγει ο κόσμος, θα διασαλευτούν οι δυνάμεις του κόσμου, αλλά οι Λόγοι μου δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ να ξεπεραστούν. Γι’ αυτό και πρέπει να γυρίσουμε στην Παράδοση, να γυρίσουμε πίσω, να αποκτήσουμε μέσα μας εμπειρία Θεού, να ‘ρθει το Θείο να πιάσει επάνω μας, να γίνει ο άνθρωπος κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος. Αυτός είναι ο στόχος. Αν ο άνθρωπος ανοίξει τα ματάκια του προς τον Θεό, τότε ο Θεός αμέσως και με μεγάλη άνεση και γρηγοράδα θα του δώσει τη Χάρη Του.
.. η αγαπητική κοινωνία, ειδικά στις δύσκολες μέρες μας ..
.. Έλεγε ο Γέροντας πολύ ωραία, Μην τον βλέπεις μέσα στην αμαρτία του, δες τα προτερήματά του, αυτά να βλέπεις και να τον συγχωρείς. Γιατί, όταν πήγαινα και του ‘λεγα, εκείνη μου είπε έτσι και εκείνη μου έκανε έτσι .. μου έλεγε, Μην την βλέπεις έτσι, είναι καλή, δες τα προτερήματά της, δες τις αρετές της και θα την συγχωρέσεις. Μου ‘λεγε μάλιστα, Βρε αυτή, έχει ένα σύννεφο πάνω απ’ το κεφάλι της, δεν το βλέπεις; Και έλεγα, τι σύννεφο Γέροντα; Βρε καλοσύνης, έχει ένα σύννεφο καλοσύνης, δες το. Αλλά ο Γέροντας που τα έβλεπε αυτά, έτσι τα μετέδιδε και έτσι μπορείς να βλέπεις και τον άλλον άνθρωπο, δεν μπορείς να τον βλέπεις τον άνθρωπο με απόσταση, πρέπει να τον βλέπεις ως αδερφό σου. Υμείς φίλοι μου έστε, λέει ο Χριστός. Αφού ο Χριστός μας θεωρεί φίλους του, εμείς ο ένας με τον άλλον θα είμαστε εχθροί; Δε θα είμαστε φίλοι ο ένας με τον άλλον; Θα είμαστε φίλοι, βέβαια θα είμαστε φίλοι, γι’ αυτό και έδωσε και εντολή, Αγαπάτε τους εχθρούς υμών. Όποιος τηρήσει και κάνει υπέρβαση του εαυτού του και αγαπήσει τον εχθρό του, αυτός είναι κατά Χριστόν άνθρωπος.
.. Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με ..
Έλεγε ο Γέροντας, Ο νούς να ασχολείται συνεχώς μετά του Θεού, μετά της προσευχής. Γι’ αυτό λέμε το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με. .. Αν βάλεις κάποιον να το πει, που δεν έχει ας πούμε ενταχθεί μέσα στην προσευχή, θα το πει ξερά στην αρχή, μετά σιγά σιγά όταν θα ‘ρθει η χάρη θα θερμαίνεται η ψυχή σαν ένα καζάνι που βράζει, και θα αρχίσει συνεχώς η ψυχή να αναζητά το Θεό και θα λέει Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με .. Θα το θεωρεί ανάγκη να το πει.
Αν πήγαινες [στον Γέροντα] και του ‘λεγες ένα πρόβλημα έλεγε, Κύριε Ιησού Χριστέ, και έκλαιγε, και μνημόνευε αυτό το όνομα. Ή έλεγε, Μέσα στο ελέησόν με είμαστε όλοι μας. Πόσο βάση έχει αυτό, πόσο κοινοβιακό σύστημα είναι αυτό. Το ελέησόν με είναι κοινοβιακό σύστημα. Μέσα στο ελέησόν με δεν προσεύχομαι για τον ευατόν μου μόνο, προσεύχομαι για όλον τον κόσμο. Είναι εγωϊστικό να προσεύχομαι μόνο για τον εαυτόν μου.
Να κάνεις προσευχή βρε, σου έλεγε. Να πεις εκατό ευχές για αυτό το πρόσωπο για αυτό το όνομα, και εκείνος έλεγε μία και του έλεγα έτσι καμιά φορά, Γέροντα εσείς λέτε μία και πιάνει, εγώ λέω εκατό και δεν πιάνει, γιατί δεν πιάνει; Δεν τα λες με πόνο, μου έλεγε. Δεν καταλαβαίνεις αυτή η γυναίκα είναι άρρωστη; Και άρχιζε να κάνει ανάλυση της ψυχολογίας της γυναίκας, εκείνης που ήταν άρρωστη.
Και τώρα τα πνευματικά παιδιά του Γέροντας Πορφυρίου το έχουμε κρατήσει αυτό .. Με παίρνουνε τηλέφωνο και μου λένε, κάνε προσευχή για εκείνο το παιδί, και βλέπω ότι αυτά τα παιδιά του Γέροντος Πορφυρίου έχουν αισθανθεί τον πόνο του ανθρώπου, και αμέσως γίνεται έμπονη προσευχή για το πρόσωπο αυτό και δείχνει ο Θεός έλεος ..
Έτσι μάθαμε και έτσι θέλουμε και οι άνθρωποι που έρχονται, και στο μοναστήρι αλλά και γενικά σε επαφή, να μάθουνε πως ενεργούσε ο Γέροντας και έτσι ακριβώς να πιάσουν αυτόν τον τρόπο σκέψης, τον τρόπο λειτουργίας του νου, να αγιαστεί ο νους. Αν αγιαστεί ο νους, αγιάζεται ταυτοχρόνως και η καρδία, η ψυχή του ανθρώπου αγιάζεται. Αν μολυνθεί ο νους, μολύνονται και τα άλλα όργανα.
.. Μερικές φορές ο Γέροντας σιωπούσε και του έλεγα, Γέροντα η σιωπή είναι προσευχή; Η σιωπή είναι υπέρτατη προσευχή, μου έλεγε. Γιατί κουράζεται ο νους από τις λέξεις και όταν βρει τον Θεό δια της σιωπής γίνεται ένα πανηγύρι μέσα του. Έρχεται ο Θεός και δίδει χάρη και έρχεται η χαρά ανεκλάλητη στην καρδιά του ανθρώπου και λες, Θεέ μου, κόψε τα ρεύματα της Χάριτός Σου γιατί τώρα θα σπάσει η καρδιά από τη χαρά.
.. Δεν έχω τίποτα και χαίρομαι για όλα ..
Λέει πολύ ωραία ο Απόστολος Παύλος ότι δεν έχω τίποτα και χαίρομαι για όλα .. ως μηδέν έχων και τα πάντα κατέχων.. Έτσι είναι και ο μοναχός, δεν έχει τίποτα, ζει στα βουνά, ζει στα δάση, ζει δεν ξέρω και ‘γω που μπορεί να ζήσει .. Ζω στα άστρα, έλεγε ο Γέροντας και χαιρόταν η ψυχή του και είχε μέσα του τη χαρά του Χριστού. Και έλεγες, αυτός ο άνθρωπος, πού τη βρίσκει αυτή τη χαρά που όλη μέρα πονάει με τόσες ασθένειες;
.. θα βρεθούμε στην προσευχή ..
Ο Γέροντας είχε ορίσει μια ώρα κοινής προσευχής. Δηλαδή το βράδυ, σε άλλους έλεγε δέκα με έντεκα, έντεκα με δώδεκα, και έλεγε, θα βρεθούμε στην προσευχή. Εκείνη την ώρα έπρεπε να κάνεις την ευχή, να πεις Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με, να μνημονεύσεις τα ονόματα που σου είπε να μνημονεύσεις, αλλά ήθελε όμως, αν την άλλη μέρα ο νους βολόδερνε περί πολλών, ήθελε εκείνη την ώρα την συγκεκριμένη που σου έλεγε, να τηρήσεις το νου σου αμόλυντο όσο μπορείς. Δηλαδή, έφευγε ο αλήτης νους, αμέσως να τον ξαναγυρίσεις πίσω. Καταλάβαινες ότι εκείνη την ώρα είχες βοηθό στην προσευχή σου τον Γέροντα, γιατί η ώρα εκείνη της προσευχής ήταν με τον Γέροντα. Το καταλάβαινες, ήταν σα να ήταν αισθητά παρών ο Γέροντας. Έβλεπε και πολλές φορές σου έλεγε, Χθες δεν είχες προσευχή ενώ αν πήγαινε καλά η προσευχή σου έλεγε, Χθες πετούσες. .. Το να είμαστε συνεχώς σε προσευχητική στάση είναι η στάση του Ορθοδόξου Χριστιανού. Σας είχα πει πριν ότι η εργασία για τους πρώτους Χριστιανούς ήταν πάρεργο, δεν ήταν η κύρια δουλειά τους ..
.. εργοστάσιο καλών λογισμών ..
Κάποτε ο Γέροντας πήγε σε μία ομιλία, να δει έναν Ηγούμενο που ήταν πνευματικό του παιδί να ομιλεί σε ένα εκκλησίασμα φοιτητών. Κάθισε σε μια γωνιά εκεί στην άκρη, μίλησε αυτός ο Ηγούμενος, τα είπε καλά, τον φώτισε ο Θεός, και πήγε ο Γέροντας μετά σιγά σιγά να φύγει, και τα παιδιά τον είδανε, και του λένε, Γέροντα να μας πείτε και ‘σεις δυο λόγια. Εκείνος δε μιλούσε σε ακροατήρια. Έλεγε, Ε τώρα τι να σας πω βρε παιδιά, αφήστε με τώρα τι να σας πω βρε παιδιά. Εκείνοι όμως επιμένανε .. Αχ αυτά τα παιδιά πόσο τ’ αγαπώ δεν μπορώ να τα λυπήσω, να πάω να πω και ‘γω δυό λόγια. Και ανέβηκε στο έδρανο και τους είπε με απλά λόγια:
Έχουμε ένα δωμάτιο που είναι γεμάτο καλούς ανθρώπους, κι απ’ έξω είναι οι κακοί. Αν οι κακοί θέλουν να μπουνε μέσα, δεν έχει χώρο να μπούνε γιατί [μέσα] είναι οι καλοί.
Έτσι ακριβώς είναι η ψυχή του ανθρώπου, ο νούς του ανθρώπου .. Αν κατεργάζεται συνεχώς το καλό, είναι γεμάτος από καλό, δεν έχει χώρο το κακό να μπει μέσα ..
Έλεγε ο Πατήρ Παΐσιος, Κάντε ένα εργοστάσιο καλών λογισμών. Έρχεται ο κακός λογισμός, δεν είσαι δικός μου δε σε δέχομαι, δεν μπορώ να σε βάλω μέσα, που να σε βάλω μέσα. Και αμέσως αποκτά ο νους του ανθρώπου αγιασμό, διότι συνεχώς αγιάζεται ο αδερφός, αγιάζομαι και εγώ από τον αδερφό, έχω μέσα μου μόνο καλούς, δέχομαι μόνο καλούς .. και έτσι θα προσπαθήσουμε να αγιαστούμε στο νου μας για να αγιαστεί όλο το σώμα μας.
Αυτή ήταν και η γραμμή του Γέροντα. Τα παιδιά σηκωθήκανε και χειροκροτούσαν τον Γέροντα. Μίλησε και ο Ηγούμενος, τα είπε θεολογικά πολύ ωραία, μίλησε και ο Γέροντας τα είπε απλά, με τον τρόπο του. Αυτός ήταν ο Λόγος του Γέροντα .. [σε μία φράση] τα είχε όλα μέσα.
.. νοερά προσευχή ..
.. Να βάζεις έναν ταπεινό λογισμό και να λες, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με .. να λες την ευχούλα που είναι μονολόγιστη, δηλαδή είναι μία μικρή σύντομη προσευχή, περιεκτικότατη, θεολογικότατη, και αγιάζεται ο νους του ανθρώπου. Αν δείξει βία ο άνθρωπος στην αρχή, αμέσως ο Θεός δίνει θερμό ζήλο, αυξάνει, για να βρει ο άνθρωπος αμέσως ανταπόκριση και να αρχίσει σιγά σιγά .. να κατεργάζεται συνεχώς την ευχή. Αν κατεργαστεί την ευχή έξι μήνες ο άνθρωπος, κάνει μία σπουδή έξι μήνες στην αρχή, μετά από έξι μήνες θα του ‘ρχεται μόνη της η ευχή. Δηλαδή, θα περπατάει, θα κάνει δουλειές, και ενώ δεν θα έχει δώσει ο ίδιος εντολή στο νου του να πει την ευχή, θα έρχεται μόνη της η ευχή, θα γεννάται από μέσα μόνη της. Θα λες, Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με και θα λες, μα τώρα μόνη της αρχίζει να λέγεται η ευχή; Κι αν δείξει και ακόμα περισσότερο ζήλο, θέρμη, σιγά σιγά η ευχή θα κατεβαίνει στην καρδιά. Δηλαδή, ενώ λέγεται στην αρχή με το νου, μετά αρχίζει και κατεβαίνει στην καρδιά και λέγεται η ευχή μέσα στην καρδιά, ενώ κοιμάσαι λες ευχή, ενώ σηκώνεσαι, ενώ περπατάς, ενώ δουλεύεις, ενώ μιλάς, ενώ γράφεις, λες ευχή. Νοερά προσευχή. Αυτή είναι εργασία νηπτική. Είναι από το ρήμα νήφω που θα πει, προσέχω το νου μου. Νήφω, είμαι στην πόρτα του νου και βλέπω να λέγεται μέσα μόνο η προσευχή και τίποτε άλλο.
Θα μου πεις, δεν έχει προβλήματα ο κόσμος; Δεν μπορεί να ασχοληθεί με τα προβλήματά του; Πως θα τα λύσει;
Όχι. Αν πει την ευχή τα προβλήματα θα λυθούν μόνα τους. Βλέπετε, ο Γέροντας Πορφύριος ζούσε μέσα στην περιοχή του θαύματος, ήταν ο ίδιος ένα θαύμα. Και πως η προσευχή του, ένός γέρου ανθρώπου, άρρωστου, από εκεί που ήτανε κλεισμένος, έκανε θαύματα! Εδώ υπάρχουνε μαρτυρίες που έχει βγει από το σώμα του ο Γέροντας, ενώ ήτανε στο Μήλεσι άρρωστος, και έχει σώσει ανθρώπους, τον έχουν δει μπροστά τους άνθρωποι. Μια κοπέλα πήγε να πέσει να αυτοκτονήσει απ’ τις γραμμές του τραίνου και ο Γέροντας βρέθηκε μπροστά της και της είπε, Παιδί μου μην το κάνεις αυτό, και την έσωσε. Πως έγινε; Η προσευχή.
Το ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν ενωμένος μετά του Θεού, πήρε τις ενέργειες του Θεού. Ο Θεός έχει τέτοιες ενέργειες, να είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Μάλιστα έλεγε ο Γέροντας, έτσι πολύ με στόχο, Δεν ξέρω πώς, αλλά ένας που επικαλλείται τον Άγιο Σπυρίδωνα εδώ, τον Άγιο Σπυρίδωνα στην Αμερική και στην Αυστραλία, είναι ταυτοχρόνως ο Άγιος Σπυρίδωνας και εδώ και στην Αμερική και στην Αυστραλία και εισακούει την προσευχή ..
Ο Γέροντας, που ήταν ένας επίγειος Θεός. Τι μπορούσε να είναι; Ένας επίγειος Θεός, έφερε μέσα του τη Θεότητα. Ήταν ολόλαμπρος, έβλεπες το πρόσωπό του να λάμπει, να ευωδιάζει, που είχε απλησιά ο Γέροντας, δεν πλενότανε. Κι όμως, βλέπεις πώς ενεργούσε η Χάρις του Θεού σε αυτό το φτωχικό, γερασμένο, άρρωστο σώμα! Και αυτό ήτανε και από εμάς οδηγός. Δηλαδή έβλεπες τη χάρη αυτού του Γέροντα και έλεγες, μα πως αυτός ο άνθρωπος απέκτησε αυτήν την αγιότητα! Τι έδωσε στο Θεό, να δώσω και ‘γω ..
Βέβαια, δεν πιστεύω ότι βγαίνουνε Πορφύριοι κάθε μέρα, μπορεί να βγει ένας Πορφύριος κάθε εκατό χρόνια, κάθε διακόσια χρόνια, ο Θεός ξέρει πότε τους στέλνει αυτούς τους προφήτες στη γη. Αλλά, ας μετέχουμε και ‘μεις λίγο της Χάριτος αυτής. Είναι και το ζητούμενο στην εποχή μας η αγιότητα. Να αγιαστούν οι γονείς, θα αγιαστούν και τα παιδιά. Να αγιαστείς εσύ που είσαι επιπλοποιός, θα αγιάσεις και τα έπιπλα που κάνεις. Στο Άγιον Όρος δεν αγιάζεται το φαΐ; Λένε την ευχή, μαγειρεύουν αλάδωτα και είναι τα αλάδωτά τους πεντανόστιμα. Γιατί είναι πεντανόστιμα; Γιατί αγιάζονται δια της προσευχής. Δεν βάζουν μέσα ούτε knorr, ούτε διάφορα μυρωδικά, και βλέπεις ο άλλος πάει στο Άγιον Όρος και λέει, το φαγητό που έφαγα σε ‘κείνο το μοναστήρι δεν το έχω ξαναφάει στη ζωή μου. [επιβεβαιώνει και ένα από τα παιδιά που πήρε τη συνέντευξη: Αυτό είναι αλήθεια. Δεν έτρωγα ρεβύθια, έφαγα νερόβραστα και ήτανε λες και έτρωγα το ΤΟ καλύτερο φαγητό που είχα φάει στη ζωή μου ]
Έτσι, αγιασμένα, η κάθε ενέργειά μας αγιάζει τα πάντα...
Πηγή: Αβέρωφ
Ἐν Πειραιεῖ τῇ 20ῃ Σεπτεμβρίου 2016
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Ἀκολουθεῖ ἡ ἐπιστολή τήν ὁποίαν ἀπέστειλε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ στόν Πρωθυπουργό κ. Ἀλέξιο Τσίπρα μέ κοινοποιήσεις στόν Πρόεδρο τῶν ΑΝΕΛ καί Ὑπουργό Ἐθνικῆς Ἀμύνης κ. Παναγιώτη Καμμένο καί τόν Ὑπουργό Παιδείας κ. Νίκο Φίλη γιά τήν ρατσιστική μετατροπή μόνο γιά τούς Ὀρθοδόξους μαθητές –τριες τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σέ θρησκειολογία.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
᾿Αριθμ. Πρωτ. 930 ᾿
Εν Πειραιεῖ τῇ 20ῃ Σεπτεμβρίου 2016
Πρός Τόν
Ἐξοχωτάτον Πρωθυπουργόν
Κυρίον Κ. Ἀλέξιον Τσίπραν
Πρόεδρον Κυβερνήσεως
Μέγαρον Μαξίμου
Ἡρώδου Ἀττικοῦ 19
106 74 ΑΘΗΝΑΙ
Ἐξοχώτατε Κύριε Πρόεδρε,
Ἐξαιτοῦμαι τήν ἐπιείκειαν Σας διά τήν ὄχληση τῆς ἐπιστολῆς μου. Ὡς ἔχων ὅμως τήν εὐθύνη τῆς διαποιμάνσεως τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς, εἰς τήν κανονικήν δικαιοδοσία τῆς ὁποίας φοιτοῦν ἑβδομήντα χιλιάδες μαθητές καί μαθήτριες, καί ὡς μέλος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀναγνωρισμένος ἀπό τήν Ἑλληνική Πολιτεία μέ τό ἀπό 8/3/2006 ΠΔ (ΦΕΚ 65/9.3.2006 τ. ΝΠΔΔ), ἀπευθύνομαι πρός τήν ἐξαίρετη προσωπικότητά Σας διά νά ἀντιμετωπίσετε ἕνα ἐξόχως σοβαρό θέμα ἀπομειώσεως, ὑποβαθμίσεως, εὐτελισμοῦ καί θρησκευτικοῦ ρατσιμοῦ εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πού διαπράττει τό Ὑπουργεῖο Παιδείας, Ἔρευνας καί Θρησκευμάτων, ὅπως θά Σᾶς ἀποδείξω ἀμέσως.
Κατά τίς προγραμματικές Σας δηλώσεις ὅταν ἀναλάβατε τήν εὐθύνη διακυβερνήσεως τῆς Χώρας μέ τήν ψῆφο τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ δηλώσατε ὅτι : «Εἶμαι κάθε λέξη του Συντάγματος» καί αὐτό Σᾶς τιμᾶ ἰδιαιτέρως, ἀλλά θά πρέπει, Ἐξοχώτατε Κύριε Πρωθυπουργέ, καί νά τό ἀποδεικνύετε καθημερινῶς. Στό ἄρθρ. 4 παρ. 1 καί 2 τοῦ Συντάγματος ὁρίζεται ὅτι : « 1. Oι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου. 2. Oι Έλληνες και οι Eλληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις», βασικό πρόταγμα τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως, ἀπό τήν ὁποίαν ἐμπνέεται ὁ κομματικός Σας σχηματισμός καί ἡ Ἀριστερά τῆς ὁποίας ἡγεῖσθε.
Ἡ Κυβέρνησή Σας μέ τήν πλειοψηφία της στην Βουλή τῶν Ἑλλήνων, στίς 11/5/2016 ψήφισε τόν Νόμο 4386 «Ρυθμίσεις γιά τήν ἔρευνα καί ἄλλες διατάξεις» (ΦΕΚ 83/11.5.2016 τ. Α΄), ὅπου στό ἄρθρ. 55 «Ρύθμιση θεμάτων τῆς Γενικῆς Γραμματείας Θρησκευμάτων τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας Ἔρευνας καί Θρησκευμάτων» καί στήν παρ. 5 νομοθέτησε τά ἀκόλουθα: «5. Στο άρθρο 16 του Ν. 1771/1988 (Α΄171) προστίθεται νέα παράγραφος 4, ως ακολούθως: «4. Κατ’ εξαίρεση, εφόσον στα δημόσια δημοτικά σχολεία των με αριθμό 25153/26.2.1957 (Β΄86) και 78871/22.3.1962 (Β΄125) κοινών υπουργικών αποφάσεων των Υπουργών Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και Οικονομικών δεν υπηρετεί δάσκαλος του Καθολικού δόγματος ή της Εβραϊκής θρησκείας και γλώσσας για την κάλυψη των αναγκών των μαθητών του Καθολικού δόγματος ή της Εβραϊκής θρησκείας και γλώσσας αντίστοιχα, μετά από σχετική εισήγηση των αρμοδίων Περιφερειακών Διευθύνσεων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, είναι δυνατή η πρόσληψη, ανά σχολικό έτος, εκπαιδευτικού εκτός των οικείων πινάκων αναπληρωτών εκπαιδευτικών για τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών του Καθολικού δόγματος και για τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών και γλώσσας της Εβραϊκής θρησκείας. Η επιλογή και πρόσληψη του εκπαιδευτικού γίνεται με απόφαση του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, ύστερα από πρόταση της Ιεράς Συνόδου της Καθολικής Ιεραρχίας Ελλάδος (Ι.Σ.Κ.Ι.Ε.) και του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου (Κ.Ι.Σ) αντίστοιχα».
Τά νομοθετηθέντα ἀσφαλῶς συνάδουν μέ τήν ἀρχή τῆς ἐλευθερίας τῆς Θρησκευτικῆς Συνειδήσεως πού προβλέπει τό Σύνταγμα τῆς Χώρας (ἄρθρ. 13) καί εἶναι ταυτόσημα μέ τά ἰσχύοντα γιά τούς Ἕλληνες Μουσουλμανόπαιδες, μαθητές καί μαθήτριες τῆς Μουσουλμανικῆς μειονότητας, διά τούς ὁποίους κατ’ ἔτος διορίζονται μέ ἀπόφαση τοῦ ἁρμοδίου ἐπί τῆς Παιδείας Ὑπουργοῦ τριακόσιοι «Ἱεροδιδάσκαλοι» κατόπιν προτάσεων τῶν 3 Μουφτειῶν τῆς Θράκης διά τήν διδασκαλία τοῦ Κορανίου καί μόνον. Δι’ αὐτήν τήν δημοκρατικήν Σας εὐαισθησία εἰλικρινῶς Σᾶς συγχαίρω. Τίθεται ὅμως ἀναπόδραστα τό ἐρώτημα, ἀνθρώπινα δικαιώματα ἔχουν μόνον οἱ μειοψηφίες στήν Ἑλλάδα; Κι ἀκόμη προκύπτει τό ἔλλογο συμπέρασμα ὅτι τά ὅσα δηλώνει ὁ ἀγαπητός Ὑπουργός ἐπί τῆς Παιδείας κ. Ν.Φίλης, εὐκαίρως ἀκαίρως ὅτι τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι μονομολογιακό καί πρέπει νά «ἐκσυγχρονισθῆ» εἶναι ἀνακριβέστατο, διότι ὅπως ἀποδεικνύεται ἀνωτέρῳ τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στήν Ἑλλάδα εἶναι πολυομολογιακό. Προκύπτει ὅμως καί κάτι δυστυχῶς τρομακτικά βαρύτερο, ὅτι ἀπό τόν Ἐξοχώτατο Ὑπουργό ἐπί τῆς Παιδείας κ. Ν. Φίλη, τόν ὁποῖον ἔχω εὐεργετήσει ἀνακαλέσας ἔγκλησι καί ἀγωγή μου διά συκοφαντικές ἀναφορές εἰς βάρος μου τῆς ἐφημερίδος «ΑΥΓΗ» ἐπί τῆς Διεθύνσεώς Του, καί ἀπό τό Ἰνστιτοῦτο Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς τοῦ Ὑπουργείου Του, ἐκδιπλώνεται ἕνας ἐμπαθής Θρησκευτικός ρατσισμός εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τήν ὁποίαν θεωροῦν ὡς παρίαν τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας, παρά τίς προβλέψεις τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος. Μέ τήν πρόσφατη ἀπόφαση, ἀντιστρατεύονται καί περιφρονοῦν πλήρως τήν ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος περί διατηρήσεως τοῦ ὀρθοδόξου χαρακτῆρος τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν διά τούς Ὀρθοδόξους Ἑλληνόπαιδες καί μετατρέπουν τό μάθημα σέ θρησκειολογική «σοῦπα» καί ποδοπατοῦν προκλητικά καί ἀπομειώνουν ἀνεπίτρεπτα τήν Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία, τήν ὁποία θέτουν σέ ἤσσονα μοίρα ἀπό τίς Μουσουλμανική καί Ἑβραϊκή θρησκευτικές παραδοχές καί τό Ρωμαιοκαθολικό Δόγμα πού εἶναι ἀνεκτά κατά τό Σύνταγμα στή χώρα.
Θά πρέπει νά διερωτηθῆ κάθε ἄνθρωπος καλῆς θελήσεως καί ἐλπίζω καί Ἐσεῖς Ἐξοχώτατε κ. Πρόεδρε, ὁ Ἐξοχώτατος Ὑπουργός κ. Νικ. Φίλης καί τό Ἰνστιτοῦτο Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς μόνο γιά τούς Ὀρθοδόξους μαθητές –τριες «ἀναστοχάζονται»; Διατί δέν τολμοῦν νά «ἀναστοχαστοῦν» διά τούς Ἕλληνες μουσουλμάνους μαθητές –τριες καί νά τούς ὑποχρεώσουν νά διδάσκονται καί τό Εὐαγγέλιο μαζί μέ τό Κοράνιο; Διατί δέν τολμοῦν νά «ἀναστοχαστοῦν» καί γιά τούς Ἕλληνες Ἑβραίους μαθητές –τριες καί νά τούς ὑποχρεώσουν νά διδάσκονται καί τήν Καινή Διαθήκη μαζί μέ τήν Παλαιά; Διατί δέν τολμοῦν νά «ἀναστοχαστοῦν» καί γιά τούς Ἕλληνες Ρωμαιοκαθολικούς μαθητές –τριες καί νά τούς ὑποχρεώσουν νά διδάσκονται καί τήν ὀρθόδοξη θέση διά τό «Πέτρειο» δόγμα τοῦ Παπισμοῦ καί τά πλαστογραφημένα «στηρίγματά» του, ψευδοκωνσταντίνειο δωρεά, ψευδοπιπίνειο δωρεά, ψευδοϊσιδώρειες διατάξεις καί ψευδοκλημέντεια;
Ὅταν στό Μουσουλμάνο Μουφτή, Ἐξοχώτατε Κύριε Πρόεδρε, ἀναγνωρίζετε τό ἔννομο ἀσφαλῶς δικαίωμά του, ὄχι μόνον νά καθορίζη ὡς περιεχόμενο τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν διά τούς Ἕλληνες Μουσουλμανόπαιδες, τό Κοράνιο, ἀλλά καί νά προτείνη καί νά διορίζη οὐσίᾳ τούς διδάσκοντες αὐτό, ὅταν στό Κεντρικό Ἰσραηλιτικό Συμβούλιο τῆς Ἑλλάδος, ἀναγνωρίζετε τό ἔννομο ἀσφαλῶς δικαίωμα, ὄχι μόνον νά καθορίζη τό περιεχόμενο τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν διά τούς Ἕλληνες Ἑβραιόπαιδες, μέ τήν διδασκαλία τῆς Τορά καί τοῦ Ταλμούδ, ἀλλά καί νά προτείνη καί νά διορίζη οὐσίᾳ τούς διδάσκοντας αὐτά, κατά παρέκκλιση τῶν οἰκείων πινάκων ἀναπληρωτῶν Ἐκπαιδευτικῶν, ὅταν στήν τετραμελή(!!!) Ρωμαιοκαθολική Ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος, ἀναγνωρίζετε τό ἔννομο ἀσφαλῶς δικαίωμά Της, ὄχι μόνον νά καθορίζη ὡς περιεχόμενο τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν διά τούς Ἕλληνες Ρωμαιοκαθολικόπαιδες, τήν Ρωμαιοκαθολική Κατήχηση τοῦ Βατικανοῦ (ἐκδ. Κάκτος), ἀλλά καί νά προτείνη καί νά διορίζη οὐσίᾳ τούς διδάσκοντας αὐτήν καί πάλι κατά παρέκκλιση τῶν οἰκείων πινάκων ἀναπληρωτῶν Ἐκπαιδευτικῶν, δέν ἀποτελεῖ δυσμενεστάτη διάκριση θρησκευτικοῦ ρατσιστικοῦ περιεχομένου, ἡ καταστρατήγηση ἀπό τό Ὑπουργεῖο Παιδείας διά τήν Ὀρθόδοξη Καθολική τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία καί τήν 82μελῆ Ἱεραρχία Της, τῶν ἀναγνωριζομένων στίς ὑπόλοιπες στή χώρα Θρησκευτικές Κοινωνίες ἐννόμων δικαιωμάτων, στό ὑψίστης σημασίας θέμα τῆς μεταλαμπαδεύσεως εἰς τήν διάδοχη γενεά τῶν ζωπύρων τῆς πίστεως;
Παρέλκει νά ἀναφέρω, Ἐξοχώτατε Κύριε Πρόεδρε, ὅτι οἱ σχετικές ρυθμίσεις διά τήν μετατροπή τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν τῶν Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων μαθητῶν -τριων σέ θρησκειολογία, ἐκτός ἀπό πρόδηλη ὅπως ἀπέδειξα παραβίαση τῆς ἀρχῆς τῆς ἰσονομίας καί τῆς συνταγματικῆς ἰσότητος, εἶναι εὐθέως ἀντισυνταγματικές ὅπως ἔχει κριθῆ μέ δύο Ἀποφάσεις τοῦ Σ.τ.Ε. τήν 3356/1995 καί 2176/1998 καθώς καί τή γνωστή τελεσίδικη ἀπόφαση 115/2012 τοῦ Διοικητικοῦ Ἐφετείου Χανίων.
Προσφεύγω λοιπόν εἰς τήν ἐγνωσμένη εὐθυκρισία Σας διά νά Σᾶς θέσω αὐτό τό κολοσσιαίας σημασίας θέμα πού δημιούργησε ἀκρίτως ὁ ἐπί τῆς Παιδείας Ὑπουργός Σας, ἀπομειώσεως, περιφρονήσεως, δυσμενοῦς διακρίσεως καί θρησκευτικοῦ ρατσισμοῦ εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί νά παρακαλέσω διά τήν ἄμεση ἀνάκληση τῆς σχετικῆς ἀποφάσεως πού καταστρατηγεῖ τήν συνταγματική ἀρχή τῆς ἰσότητος τῶν Ἑλλήνων καί εὐτελίζει πλήρως τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀντιμετωπίζοντάς την μέσα στήν Ἑλληνική ἔννομη τάξη ὡς κατώτερη ἀπό τό Ἰσλάμ, τόν Ἰουδαϊσμό καί τήν Ρωμαιοκαθολική αἵρεση καί ὡς ἀναξία σεβασμοῦ καί τιμῆς.
Στήν προσεχῆ τακτική σύγκλιση τῆς Ἱεραρχίας ἀπό 4 ἕως 7 Ὀκτωβρίου ἐ.ἔ., θά θέσω τό θέμα στή διάσταση πού Σᾶς ἀναφέρω, ὡς θέμα ὑψίστης σημασίας διά τήν αὐτοσυνειδησία, τήν νομική κατάσταση καί τή συνταγματική ἀναγνώριση τῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας στήν Ἑλλάδα καί θά ζητήσω ἐάν ἐμμείνετε σέ αὐτή τήν προδήλως ἄδικη εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας διάκριση, νά κηρύξη ἑαυτήν, ἡ Ἐκκλησία, «ἐν διωγμῷ» ἀπό τήν Κυβέρνησή Σας καί νά προσφύγη σέ ὅλα τά Διεθνή fora καί στό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, πού ἑρμηνεύει αὐθεντικά τήν Σύμβαση ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τῆς Ρώμης, καταγγέλουσα αὐτήν τήν βάναυση εἰς βάρος Της καί τοῦ ποιμνίου Της δυσμενεστάτη διάκριση θρησκευτικοῦ ρατσισμοῦ.
Εὐελπιστῶ ὅτι τό αἴσθημα δικαίου πού Σᾶς διακατέχει θά ἐπαναστατήση ἀπέναντι σ’ αὐτή τήν πρόδηλη παραβίαση τῆς ἰσονομίας καί τῆς Δημοκρατίας στήν Πατρίδα μας, πού ἀσφαλῶς ὡς μή νομικός δέν ἔχετε ἀντιληφθῆ τήν ἀντιδημοκρατική διάστασή της εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί θά ἀποδώσετε ὅ,τι ἰσχύει διά τούς μαθητάς τῆς Μουσουλμανικῆς, Ἑβραϊκῆς καί Ρωμαιοκαθολικῆς θρησκευτικῆς παραδοχῆς καί εἰς τούς μαθητάς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Τίποτα περισσότερον, τίποτα ὀλιγότερον.
Ὁ ἀείμνηστος Καθηγητής μου τοῦ Ρωμαϊκοῦ Δικαίου Δημ. Γκόφας ἔλεγε ὅτι γιά νά βρῆς τό δίκιο σου πρέπει νά συντρέχουν τρεῖς προϋποθέσεις : α) νά ἔχης δίκιο, β) νά μπορῆς νά τό διεκδικήσης καί γ) νά βρεθῆ ὁ ἄνθρωπος πού θά στό ἀποδώση.
Στήν προκειμένη περίπτωση Ἐξοχώτατε Κύριε Πρόεδρε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀσφαλῶς ἔχει δίκιο. Τό διεκδικῶ λοιπόν, ἐκ προσώπου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς, καί τῶν 70.000 μαθητῶν, -τριων τῆς Μητροπολιτικῆς δικαιοδοσίας πού διακονῶ, ἐνώπιόν Σας, πού εἶσθε ὁ ἀνώτατος Κυβερνητικός Ἄρχων, καί μένει τό ζήτημα ἐάν Ἐσεῖς θέλετε νά μᾶς τό ἀποδώσετε.
Εὔχομαι νά τό πράξετε καί νά ἀποσκορακίσετε μιά καταφανῆ ἀδικία, διατί αὐτό ἐπιτάσσει ἡ δημοκρατική Σας συνείδηση, αὐτό ἐπιτάσσουν οἱ ἀρχές Σας.
Ἐκ προοιμίου Σᾶς εὐχαριστῶ!
Μετά τιμῆς
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Κοινοποιήσεις:
Ἐξοχώτατον Ὑπουργόν Ἐθνικῆς Ἀμύνης κ.κ. Π. Καμμένον
Ἐξοχώτατον Ὑπουργόν Παιδείας Ἔρευνας καί Θρησκευμάτων κ.κ. Ν. Φίλην
Πηγή: Ακτίνες
Στην ευθανασία δεν υπάρχει ίχνος αξιοπρέπειας!
Τουναντίον είναι μια δημόσια πράξη παραίτησης και δειλίας πού προσβάλει το ανθρώπινο πρόσωπο και είναι ταυτόσημη με τον σκληρό δαρβινισμό πού διέπει όλες τις κοινωνικές και πολιτικές ανθρώπινες σχέσεις.
Η ευθανασία ουσιαστικά δηλώνει δημόσια σαν πράξη πώς οι άνθρωποι πού υποφέρουν, πονάνε, ασθενούν και δίνουν τον σκληρό τους αγώνα, είναι αναξιοπρεπείς και ηττημένοι και θα πρέπει να εκλείψουν. Ετσι δημιουργείται ένα προηγούμενο παραδοχής ναζιστικού δαρβινισμού και απαξιώνονται, ουσιαστικά δηλαδή ρίχνονται στον Καιάδα, αυτοί ακριβώς ενώπιον των οποίων θα έπρεπε να στηθεί ένα παγκόσμιο Προσευχητάρι και να απολαμβάνουν τον θαυμασμό και την συμπάθεια, αν όχι την λατρεία της ανθρωπότητας.
Ο πόνος, η ασθένεια και ο θάνατος είναι μέσα στην ζωή του ανθρώπου. Αν μη τί άλλο , το να μην τα αντέχει κανείς είναι 100 % ανθρώπινο και φυσικό. Να βαφτίζει όμως κανείς τον φόβο του γενναιότητα και την ήττα του νίκη δεν είναι απλά γελοίο, είναι και επικίνδυνο για τους λόγους που προαναφέραμε.
Όπου ο άνθρωπος ξεχνά ή απορρίπτει τον Θεό, βάζει στην θέση του θεού, το είδωλο του. Αυτό τον καθιστά εγωκεντρικό και απαξιωτικό ως προς κάθε ανθρώπινη ζωή και αξία προσώπου.Οι ήρωες δεν είναι στα νεκροτομεία, είναι στον αγώνα.
Σε κάθε πράξη ευθανασίας η ανθρωπότητα πάει ένα βήμα κοντύτερα στον ναζισμό και την αποκτήνωση.
Και αν μη τί άλλο αν η ευθανασία είναι το μεγάλο βήμα των εκλεκτών, γιατί όχι και η ευγονική;
Σε έναν κόσμο πού η αυτοχειρία είναι ηρωϊκή πράξη, κοντά είναι και αυτή...
Πηγή: Ιερέας της Ανατολικής Εκκλησίας, Άγιος Δημήτριος Κουβαρά
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...
Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
