O Ερντογάν μπροστά σε πίνακες του Μωάμεθ του Πορθητή - Για όσους θεώρησαν ότι το χθεσινό μας άρθρο ήταν εκτός πραγματικότητας

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει την εξουσία από το 2002, όταν το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) αναδείχθηκε νικητής των βουλευτικών εκλογών. Έκτοτε, αρχικά ως πρωθυπουργός και σήμερα ως πρόεδρος, η δημοφιλία του έχει αυξηθεί με λίγες αναταράξεις κατά τη διαδρομή, την οποία χειρίσθηκε με ικανότητα. Τώρα, στην επαύριο του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου, ο Ερντογάν δείχνει πιο δημοφιλής από ποτέ. Μια νέα έρευνα από την εταιρεία δημοσκοπήσεων Genar δηλώνει, ότι περισσότερο από το 60% του εκλογικού σώματος στηρίζει τον Ερνογάν. Η λαϊκή υποστήριξη για τους ηγετικούς χειρισμούς του εναντίον της απόπειρας πραξικοπήματος υπολογίζεται φαινομενικά στο 88%.

Η ίδια έρευνα της Genar αποκάλυψε άλλο ένα αξιοπρόσεκτο στατιστικό στοιχείο: οι πιθανές ψήφοι υπέρ του Ερντογάν σε προεδρική εκλογή αυξάνονται στο 70% του εκλογικού σώματος, όταν περιλαμβάνεται η βάση του Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης (MHP). Επί του παρόντος υπάρχει μεγάλη συμπάθεια στον Ερντογάν από τους ψηφοφόρους του MHP, οι οποίοι προφανώς μπορεί να επιλέξουν αυτόν στην επόμενη προεδρική εκστρατεία. Σύμφωνα με μία άλλη πρόσφατη δημοσκόπηση, η στήριξη στο ΑΚΡ βρίσκεται στο 55%, ενώ το MHP έχει 12%. Η υποστήριξη στο βασικό αντιπολιτευτικό, κοσμικό Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (CHP) είναι σταθερή στο περίπου σύνηθες 25%, ενώ το φιλοκουρδικό Κόμμα Δημοκρατίας των Λαών (HDP) έχει πέσει στο 7%.

Τέτοια ευρεία υποστήριξη στον Ερντογάν σημαίνει ότι η βάση στήριξής του δεν περιορίζεται στους Ισλαμιστές, όπως μερικές φορές υποθέτουν τα Δυτικά ΜΜΕ. Ποικίλες έρευνες, περιλαμβανομένης και μιας δημοσκόπησης του 2013 από το Pew Research Center, έδειξαν ότι οι Ισλαμιστές – εκείνοι που είναι υπέρ ενός κράτους βασισμένου στη Σαρία – αποτελούν λίγο περισσότερο του 10% του πληθυσμού της Τουρκίας. Είναι ασφαλές να υποθέσουμε, ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους Ισλαμιστές θα ψήφιζαν σήμερα το ΑΚΡ του Ερντογάν, ελπίζοντας ότι μακροπρόθεσμα το κόμμα θα κάνει περισσότερα για τον σκοπό τους. Ύστερα, υπάρχει τουλάχιστον ένα 35% του εκλογικού σώματος, πάνω κάτω, που κατά συνήθεια ψηφίζει ΑΚΡ. Είναι τυπικά Ανατολίτες Σουννίτες συντηρητικοί – που είναι πιστοί αλλά επίσης πραγματιστές – οι οποίοι αγαπούν τις θρησκευτικές αναφορές του Ερντογάν μαζί με τις κοινωνικές υπηρεσίες, τους αυτοκινητοδρόμους, τα εμπορικά πολυκαταστήματα που τους παρέχονται ευγενή χορηγία του ΑΚΡ.

Η βάση του MHP, του τρίτου μεγαλύτερου κόμματος της Τουρκίας πίσω από το ΑΚΡ και το CHP, επίσης περιλαμβάνει Ανατολίτες Σουννίτες συντηρητικούς. Η μόνη διαφορά μεταξύ της βάσης του ΑΚΡ και του MHP είναι ότι το τελευταίο είναι πιο επίμονο στον εθνικό Τουρκικό εθνικισμό. Έχει επιδείξει έντονη εχθρότητα έναντι του «Κουρδικού αποσχισμού», αληθινού ή αντιληπτού, και ήταν πάντοτε πολεμοχαρές έναντι του ένοπλου Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (ΡΚΚ), το οποίο η Τουρκία και οι ΗΠΑ ορίζουν ως τρομοκρατική οργάνωση.

Γι' αυτό οι σχέσεις μεταξύ του ΑΚΡ και του MHP έγιναν τεταμένες όταν ο Ερντογάν επιζητούσε να βρει ειρηνική επίλυση στο Κουρδικό ζήτημα μέσω διαπραγματεύσεων με το ΡΚΚ, από το θέρος του 2009 έως το θέρος του 2015, παρά την αναζωπύρωση της σύγκρουσης το 2011. Ο Devlet Bahceli, ο σκληρός ηγέτης του MHP, επανειλημμένα καταδίκασε το ΑΚΡ για «υψηλή προδοσία» επειδή διαπραγματευόταν με τους τρομοκράτες, αντί να τους εξολοθρεύει. Σε ανταπόδοση, ο Ερντογάν χτύπησε το MHP επί τη βάσει «ρατσισμού, παράνοιας».

Όταν η διαδικασία ειρήνευσης τερματίσθηκε, τον Ιούλιο του 2015, το χάσμα μεταξύ των δύο κομμάτων ταχέως εξατμίσθηκε. Επιπλέον, ο  Bahceli αντιμετώπισε μια εσωκομματική πρόκληση, εναντίον της οποίας απάντησε συμμαχώντας με τον Ερντογάν. Σήμερα, ο Bahceli είναι τόσο κοντά στον Ερντογάν που ο Πρωθυπουργός Binali Yildirim αισθάνθηκε τη σιγουριά να ανακοινώσει, ότι ένα νέο Σύνταγμα, βασισμένο στο προτιμώμενο από τον Ερντογάν «προεδρικό σύστημα», σύντομα θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα με τη βοήθεια του MHP.

Ως αποτέλεσμα, μοιάζει δίκαιο να πούμε ότι ολόκληρη η τουρκική «δεξιά» - ένα φάσμα από Ισλαμιστές, συντηρητικούς και Τούρκους εθνικιστές που περιλαμβάνει περισσότερο από το 60% του εκλογικού σώματος – είναι ενωμένη πίσω από τον Ερντογάν. Ένας τέτοιος μεγάλος συνασπισμός είχε πάρει μορφή μόνο μια φορά στο παρελθόν, στα 1970 όταν τα τρία κόμματα που εκπροσωπούσαν αυτές τις τρεις τάσεις – το Ισλαμιστικό Κόμμα Εθνικής Σωτηρίας, το κεντροδεξιό Κόμμα Δικαιοσύνης και το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης -  ένωσαν τις δυνάμεις τους σε δύο περιπτώσεις για να σχηματίσουν ένα «Εθνικό Μέτωπο».

Τότε, τα τρία κόμματα ανεξάρτητα συνέχισαν να ακολουθούν τους ηγέτες τους. Τώρα, ο Ερντογάν είναι ο ηγέτης ολόκληρης της δεξιάς πτέρυγας, δημιουργώντας αυτό που κάποιοι αποκαλούν το τρίτο Εθνικό Μέτωπο.

Φυσικά, υπάρχουν διαφορές μεταξύ του 1970 και του σήμερα. Στο παρελθόν, ο κομμουνισμός ήταν ο βασικός εχθρός του Εθνικού Μετώπου, ενώ σήμερα, είναι ένα ευρύτερο φάσμα εχθρών, περιλαμβανομένων των Γκιουλενιστών, αριστεριστών, φιλελεύθερων, του ΡΚΚ και των θυγατρικών του στην περιοχή, και των Δυτικών Δυνάμεων που υποτίθεται χρησιμοποιούν όλες αυτές τις οργανώσεις σαν «πιόνια» για να κάνουν αδύναμη ή ακόμη και να καταστρέψουν την Τουρκία. Εσχάτως, κάποιες φιλοερντογανικές αυθεντίες όρισαν ακόμη και την «παγκοσμιοποίηση» ως εχθρό, τοποθετώντας τον Ερντογάν και τον σκοπό του στο ίδιο στρατόπεδο με των Ρώσσο Πρόεδρο Vladimir Putin, τους οπαδούς του Brexit και τον εκλεγέντα Πρόεδρο των ΗΠΑ Donald Trump, του οποίου η εκλογική νίκη ενθουσίασε όλα τα φιλοερντογανικά ΜΜΕ.

Υπάρχει, επίσης, άλλο ένα στοιχείο στο νέο μεγάλο εθνικό μέτωπο του Ερντογάν που παραδοσιακά δεν ήταν κοντά στους ισλαμιστές ή συντηρητικούς της χώρας: το Κόμμα της Μητέρας Πατρίδας, αγόμενο από τον Dogu Perincek, τον άνθρωπο που έχτισε την πολιτική του καριέρα σαν φάρος του Μαοϊσμού στην Τουρκία. Μετά την πτώση του κομμουνισμού, ο Perincek έκανε στροφή σε έναν συνδυασμό κεμαλισμού και «αντιιμπεριαλισμού». Ήταν, κατ' ουσίαν, ένας διακεκριμένος αντίπαλος του ΑΚΡ κατά την πρώτη δεκαετία του κόμματος, αλλά μετά άρχισε να προσεγγίζει τον Ερντογάν επί τη βάσει της αντίθεσης στους Γκιουλενιστές και των υποτιθέμενων Δυτικών Δυνάμεων που βρίσκονται από πίσω. Οι ψήφοι του Κόμματος της Μητέρας Πατρίδας είναι ελάχιστες, αλλά ο Perincek εξακολουθεί να υπηρετεί αποτελεσματικά το νέο μεγάλο εθνικό μέτωπο μέσω της αναιδούς εφημερίδας Aydinlik, των ανθρώπων του στη γραφειοκρατία (σ.μ. στη Διοίκηση) και των ξένων συνδέσμων του, όπως ο «φίλος» του Alexander Dugin, ένας έμπιστος του Putin που ήταν προσφάτως φιλοξενούμενος από το ΑΚΡ στο Τουρκικό Κοινοβούλιο.

Πόσο θα διαρκέσει αυτό τι μεγάλο εθνικό μέτωπο; Είναι αδύνατο να πούμε με βεβαιότητα, αλλά μπορεί να αποδειχθεί ότι είναι ανθεκτικότερο από τις προηγούμενες συμμαχίες του Ερντογάν – δηλαδή, αυτές με την Ευρωπαϊκή Ένωση, τους Γκιουλενιστές, τους φιλελεύθερους και τους Κούρδους. Αυτές οι παλιές συμμαχίες επέφεραν περιορισμούς στην εξουσία του Ερντογάν, αλλά το μεγάλο εθνικό μέτωπο είναι σχεδόν απολύτως υπό τις διαταγές του. Επιπροσθέτως, η πιθανή του ψήφος είναι τεράστια και θα μπορούσε πιθανώς να κρατήσει τον Ερντογάν στην εξουσία με ασφάλεια για χρόνια, αν όχι δεκαετίες.

Για εκείνους τους Τούρκους πολίτες που θεωρούν τον εαυτό τους εκτός του μεγάλου εθνικού μετώπου – τους φιλο-CHP κοσμικούς, τους Αλεβίτες, τους αριστεριστές, τους φιλελεύθερους και τους Κούρδους εθνικιστές – αυτά είναι, φυσικά, κακά νέα. Γι' αυτούς, σημαίνει ότι ζουν σε μια χώρα στην οποία πάντοτε θα βρίσκονται στην αντιπολίτευση, και δεδομένης της αμβλείας πλειοψηφίας του ΑΚΡ, θα αισθάνονται πάντα περιθωριοποιημένοι. Ως αποτέλεσμα, κάποιοι πιο πλούσιοι και μορφωμένοι από αυτούς σκέφτονται να μεταναστεύσουν για τα καλά, το οποίο θα μπορούσε να είναι ένα κολοσσιαίο «brain drain», και άλλοι απλώς παραμένουν χωρίς ελπίδα, ένα αίσθημα που μακροπρόθεσμα μπορεί να οδηγήσει σε ριζοσπαστικοποίηση.

Έτσι, παρ' ό,τι το μεγάλο εθνικό μέτωπο ενδέχεται να διατηρήσει τον Ερντογάν στην εξουσία, δεν θα προσφέρει στην Τουρκία την ειρήνη, τη διαφορετικότητα και τη δημιουργία που χρειάζεται για να προοδεύσει. Εάν ο Ερντογάν είναι πραγματικά η πολιτική ιδιοφυία που οι οπαδοί του πιστεύουν, σύντομα θα αναγνωρίσει αυτόν τον γρίφο και θα βρει τρόπους να πλησιάσει τη δυσαρεστημένη μειοψηφία.

Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά

Θα ήταν περιττό να τονίσει κάποιος, την οργανική θέση του γάμου και της απορρέουσας, από αυτόν, οικογένειας, μέσα στο σώμα της κοινωνίας και του πολιτισμού, και ειδικότερα, να τονίσει ότι οι ανωτέρω δύο θεσμοί, αποτελούν το θεμέλιο μιας κοινωνίας και του πολιτισμού της.

Και είναι περιττό, γιατί είναι αυτονόητο. Δεν έχουμε άλλωστε, παρά να φανταστούμε μια κοινωνία και έναν πολιτισμό, να ξεριζώνουν από το σώμα τους, τις αξίες του γάμου και της οικογένειας, για να καταλάβουμε ότι αυτό θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία.

Παρά ταύτα, οι πιο πάνω θεσμοί, τα τελευταία χρόνια βάλλονται. Το δυστύχημα, όμως, είναι ότι ο γάμος και η οικογένεια, ως θεσμοί, δεν βάλλονται από τους εχθρούς του πολιτισμού, δηλαδή από τις δυνάμεις του σκότους, αλλά, εν ονόματι, δήθεν, του πολιτισμού. Και γίνεται προσπάθεια, εν ονόματι, δήθεν, του πολιτισμού και της «προόδου», να ξεπερασθεί ο θεσμός του γάμου, όχι μόνο ως θρησκευτικός θεσμός, με θεία προέλευση και αποστολή, αλλ’ αλλά ακόμη και ως πολιτιστικός θεσμός.

Συνιστά, δυστυχώς και αναμφιβόλως, τούτο, εκφυλιστικό φαινόμενο, που όμως, τελικώς και ευτυχώς, είναι αδύνατο να οδηγήσει στην κατάλυση αξιών και θεσμών, όπως ο γάμος και η οικογένεια. Γιατί, αν καταλυθούν οι αξίες αυτές, θα καταλυθεί συγχρόνως και η αξία που λέγεται άνθρωπος και η κοινωνία των ανθρώπων θα μεταβληθεί σε ζούγκλα.

Βεβαίως, οι βάλλοντες κατά των θεσμών του γάμου και της οικογένειας, δεν πρόκειται να παραιτηθούν της προσπάθειάς τους, καθ’ όσον θεωρούν ότι οι ως άνω θεσμοί είναι παρωχημένοι και αντιμάχονται την «πρόοδο».

Παραβλέπουν, όμως, ότι η διάκριση μεταξύ προόδου και συντήρησης, δεν μπορεί να έχει ως βάση το χρόνο. Ό,τι δηλαδή είναι παλαιό συνιστά συντήρηση και ό,τι είναι νέο αποτελεί πρόοδο.

Προοδευτικός είναι εκείνος, που αποδέχεται όσα ανυψώνουν τον άνθρωπο ως αξία, είτε αυτά έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν, ακόμη και στα βάθη της αιωνιότητας, είτε άρχισαν να κρατούν στο παρόν. Συνεπώς, ούτε όλα όσα ανάγονται στο παρελθόν, αποτελούν συντήρηση, ούτε όσα εμφανίζονται στο παρόν, αποτελούν πρόοδο.

Είναι, εξάλλου, αυτόδηλο, ότι οι θεσμοί του γάμου και της οικογένειας ανυψώνουν και καταξιώνουν τον άνθρωπο, ως αξία.

Το ερώτημα, βεβαίως, το οποίο τίθεται στη συνέχεια, είναι τι είναι γάμος και τι είναι οικογένεια, που αποτελούν το θεμέλιο μιας κοινωνίας και του πολιτισμού της.

Κατά την ελληνική νομολογία και επιστήμη (το Σύνταγμα και ο Αστικός Κώδικας δεν προσδιορίζουν την έννοια του γάμου αλλά και της οικογένειας) ως γάμος νοείται η νομική ένωση και συμβίωση ζευγαριού, δηλαδή η σύσταση οικογένειας μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, επί χιλιετίες δε, ο ορισμός αυτός του γάμου, παραμένει, κατά τα βασικά στοιχεία, αναλλοίωτος.

Η σύζευξη άνδρα και γυναίκας, δηλαδή προσώπων διαφορετικού φύλου, αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση (εκ των ων ουκ άνευ) για την τέλεση εγκύρου γάμου. Αυτό το γάμο ευλόγησε ο Ιησούς Χριστός στην Κανά της Γαλιλαίας, σ’ αυτό το γάμο αναφέρεται ο Απόστολος των Εθνών, Παύλος, στην προς Εφεσίους επιστολή του, αυτός ο γάμος κράτησε επί αιώνες σ’ όλες τις πολιτισμένες αλλά ακόμη και μη πολιτισμένες κοινωνίες, προ και μετά τη γέννηση του Ιησού Χριστού, αυτό το γάμο εννοεί ο μέγιστος των φιλοσόφων, Αριστοτέλης, όταν λέγει ότι ο γάμος είναι «σύνοδος ανδρός και γυναικός επί τέκνων γενέσει και βίου κοινωνίαν», αυτόν το γάμο εννοεί ο ιερός Μοδεστίνος, όταν, ορίζοντάς τον, έλεγε ότι «είναι ανδρός και γυναικός συνάφεια και συγκλήρωση του βίου παντός, θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία», ανάλογος δε, ήταν και ο ορισμός των Εισηγήσεων του Ιουστινιανού, δηλαδή του διδακτικού εγχειριδίου προς χρήση των φοιτητών της Νομικής Σχολής της Κωνσταντινουπόλεως, γι’ αυτόν το γάμο γίνεται αναφορά σε όλα τα λεξικά και σε όλες τις εγκυκλοπαίδειες, και τέλος αυτόν το γάμο, αφ’ ενός θέτει υπό την προστασία του Κράτους το Σύνταγμά μας και αφ’ ετέρου ρυθμίζει ο Αστικός Κώδικας.

Το ότι η διαφορετικότητα του φύλου αποτελεί βασική προϋπόθεση τελέσεως γάμου, προκύπτει με σαφήνεια, τόσο και από το άρθρο 12 της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ε.Σ.Δ.Α.), όσο και από το άρθρο 23 παρ. 2 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα του Ο.Η.Ε., που κυρώθηκε από τη Βουλή το 1997.

Με την πρώτη διάταξη ορίζεται: «Άμα τη συμπληρώσει ηλικίας γάμου, o ανήρ και η γυνή έχουν το δικαίωμα να συνέρχονται εις γάμov και ιδρύωσιv oικoγέvειαv συμφώνως προς τους διέποντας το δικαίωμα τούτο, εθνικούς νόμους », και με τη δεύτερη (άρθρο 23 παρ. 2 του Διεθνούς Συμφώνου), ορίζεται ότι: «Αναγνωρίζεται το δικαίωμα ανδρών και γυναικών σε ηλικία γάμου να παντρεύονται και να δημιουργούν οικογένεια».

Γάμος μεταξύ προσώπων του αυτού φύλου είναι, κατά την ελληνική έννομη τάξη, τη νομολογία και την επιστήμη, ανυπόστατος.

Έτσι έκρινε, αρχικά το Πρωτοδικείο και στη συνέχεια και το Εφετείο Ρόδου, το 2011, σχετικά με τους γάμους ομοφυλοφίλων, που είχαν τελεσθεί ενώπιον του δημάρχου Τήλου, μετά την άσκηση αγωγής υπό του Εισαγγελέως Πλημμελειοδικών Ρόδου.

Και αισθάνομαι εδώ, την ανάγκη να υπενθυμίσω τις ανοίκειες επιθέσεις που είχα δεχθεί το 2008, για τις παρεμβάσεις μου, προκειμένου να εφαρμοσθούν το Σύνταγμα και οι νόμοι, στο ζήτημα της τελέσεως «γάμων» μεταξύ ομοφύλων προσώπων, υπό του τότε δημάρχου Τήλου, από πολιτικούς, μεταξύ των οποίων, δυστυχώς, και ο αρχηγός της τότε αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, δημοσιογράφους και άλλους, πολλοί από τους οποίους έκαναν λόγο για «σκοταδισμό» και Μεσαίωνα. Και αγνοούσαν, εκουσίως η ακουσίως, όλοι οι υποστηρικτές του τότε δημάρχου Τήλου, ότι τα ατομικά δικαιώματα ασκούνται όπως το Σύνταγμα και οι νόμοι ορίζουν και ότι ούτε το Σύνταγμα ούτε κάποιος νόμος και ιδίως ο Αστικός Κώδικας, επέτρεπε και προέβλεπε τη δυνατότητα τελέσεως γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου.

Κλείνοντας τα αφορώντα στο γάμο, θα πω ότι η ιστορία έχει να αναφέρει μια μόνο περίπτωση τελέσεως γάμου μεταξύ ομοφύλων προσώπων. Αυτή είναι του παράφρονα αυτοκράτορα της Ρώμης, Νέρωνα, ο οποίος, αφού προηγουμένως είχε οδηγήσει στο θάνατο, διαδοχικά, δύο συζύγους του, τέλεσε δύο τέτοιου είδους γάμους. Στον ένα, είχε την ιδιότητα «της συζύγου», φορώντας νυφικό, με άνδρα κάποιον με το όνομα Πυθαγόρας και στον άλλο «του συζύγου» με «γυναίκα» κάποιον που έφερε το όνομα Σπόρος και τον ονόμασε Σαβίνα, ο οποίος έφερε βαρύτιμο νυφικό πέπλο και όλα τα κοσμήματα των προηγηθεισών αυτοκρατορικών συζύγων. Μάλιστα, ο δεύτερος αυτός γάμος, τελέσθηκε στην Ελλάδα, ερωτηθείς δε, ένας φιλόσοφος, από τον Νέρωνα, εάν του άρεσε αυτό το «συνοικέσιο», απάντησε με ειρωνεία «Έπραξες λαμπρά, ω Καίσαρ, που σύνηψες αυτόν το γάμο. Μακάρι και ο πατέρας σου να είχε τον ίδιο ζήλο και να ελάμβανε ως σύζυγον μια τέτοια νύφη», εννοών ότι, εάν είχε γίνει αυτό, δεν θα είχε γεννηθεί ο Νέρων, και η πολιτεία θα είχε γλυτώσει από τα τόσο μεγάλα δεινά.

Ως οικογένεια, εξ άλλου, νοείται ομάδα ανθρώπων, που συνδέονται μεταξύ τους με δεσμούς γάμου, αίματος ή υιοθεσίας, αποτελούμενη από τον πατέρα, τη μητέρα και τα παιδιά, και ζώσα, συνήθως, υπό την αυτή στέγη.

Η οικογένεια αποτελεί τη ζύμη, από την οποία ζυμώνεται ολόκληρο το κοινωνικό φύραμα των οργανωμένων σε κράτη, λαών.

Μέσα στην οικογένεια γεννώνται, αναπτύσσονται, σφυρηλατούνται και δοκιμάζονται τα υψηλά αισθήματα, της στοργής και της αφοσίωσης, της αυτοθυσίας και της αυταπάρνησης, της αγάπης και της αλληλεγγύης, χωρίς τα οποία δεν προάγεται ο κοινωνικός βίος των ανθρώπων. Χωρίς αυτά τα «οικογενειακά» αισθήματα, ο άνθρωπος θα εξακολουθούσε να είναι ανοργάνωτος σε κοινωνικό βίο, και συνεπώς, δεν θα μπορούσε να γίνεται λόγος για οργανωμένη Πολιτεία. Θα μπορούσε, λοιπόν, να υποστηριχθεί ότι η οικογένεια είναι το λίκνο της ανθρωπότητας. Για θεμέλιο της κοινωνίας, κάνει άλλωστε λόγο, στο άρθρο 23 παρ. 1 και το ρηθέν Διεθνές Σύμφωνο του ΟΗΕ, για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα.

Από τα αναφερθέντα, μέχρι τώρα, προκύπτει ότι ο γάμος και η οικογένεια, αποτελούν τη βάση της κοινωνικής οργάνωσης των ανθρώπων και γι’ αυτό, δεν θα αποβάλλουν ποτέ την κοινωνική τους σπουδαιότητα και αποστολή. Θα εξακολουθούν να παραμένουν ανά τους αιώνες, τα κύτταρα του κοινωνικού πυρήνα, χωρίς να μπορεί να τα αντικαταστήσει κάποιο υποκατάστατό τους.

Όλες οι πιο πάνω διαπιστώσεις έχουν γενική και καθολική ισχύ και καταλαμβάνουν τον κοινωνικό βίο όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπων. Ειδικότερα, όμως, όσον αφορά στην ελληνική κοινωνία, ο γάμος και η οικογένεια έχουν ιδιαίτερη σημασία. Χάρη στην οικογένεια διασώθηκε το υπόδουλο στους Οθωμανούς, Γένος μας. Η οικογένεια ανέθρεψε τις γενιές των σκλαβωμένων Ελλήνων, με τον εθνικό γάλα της πίστεως στην Ορθοδοξία, στις παραδόσεις του Γένους, στην ιστορία του και στη γλώσσα του.

Η οικογένεια είναι η μήτρα της ελληνικής φυλής

Όπως, όμως, ανέφερα και στην αρχή, οι θεσμοί του γάμου και της οικογένειας, όπως άλλωστε και άλλες, αιώνιες αξίες του Γένους μας, δέχονται σφοδρή επίθεση, τα τελευταία, κυρίως, 20 – 25 χρόνια, εν ονόματι, δήθεν της «προόδου».

Αιτία της σφοδρής αυτής επίθεσης κατά των ρηθέντων θεσμών, είναι ο ρόλος τους μέσα στην κοινωνία, στο Κράτος και στο Έθνος μας, ένας ρόλος ο οποίος είναι εμπόδιο στα ισοπεδωτικά σχέδια των οργάνων της παγκοσμιοποίησης και του διεθνισμού.

Σε επιβεβαίωση των ανωτέρω, δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε τα λόγια του Κίσινγκερ, για το πως μπορεί να καταστεί δυνατός ο αφανισμός των Ελλήνων. Ο Κίσινγκερ είχε πει, και αυτό είχε δημοσιευθεί και δεν έχει διαψευσθεί, ότι μπορούμε να αφανίσουμε τους Έλληνες, εάν τους πλήξουμε στη θρησκεία, στην ιστορία, στους θεσμούς, στις παραδόσεις, στη γλώσσα και στην εθνική συνείδηση.

Παρά, όμως, τις σφοδρές επιθέσεις είτε ευθέως είτε με τη μορφή λοιδορίας, οι θεσμοί του γάμου και της οικογένειας άντεξαν και αντέχουν στο χρόνο και εξακολουθούν να παίζουν σωστά το ρόλο τους, ως θεμελίου συντήρησης και προαγωγής του Έθνους.

Τούτο επιβεβαιώνεται και από τη συμπεριφορά των Ελλήνων, κατά την οικονομική κρίση που διέρχεται τα τελευταία χρόνια η πατρίδα μας. Η οικογένεια ενεργοποιήθηκε και πάλι, ως δύναμη οικονομικής στήριξης, όχι μόνο των μελών της, αλλά και όλων των πενομένων Ελλήνων. Οι γονείς, οι παππούδες, οι γιαγιάδες για τους οποίους η οικογένεια υπήρξε βίωμα, στηρίζουν τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, είτε με το καθημερινό «χαρτζιλίκι» είτε, εφ’ όσον υπάρχει δυνατότητα, με ακόμη μεγαλύτερη βοήθεια.

Προσωπικά πιστεύω, θα ήταν καλύτερο, πέραν από την παρεχόμενη κατά τα ως άνω, βοήθεια, να τα ωθούμε και να τα προτρέπουμε σε απασχόληση, όπου βεβαίως, τούτο είναι δυνατόν, για να αποφεύγεται ο εθισμός στην τεμπελιά και τη ραστώνη. Θα πρέπει να τα προτρέπουμε να ακολουθούν και βοηθούν τους γονείς τους στα επαγγέλματά τους και στις διάφορες εργασίες τους, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται και οι γεωργικές εργασίες, προς τις οποίες αρχίζουν ήδη να στρέφονται ακόμη και πτυχιούχοι Πανεπιστημίων. Η εργασία καταξιώνει τον άνθρωπο. Με την περισσότερη εργασία και μόνο θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την κρίση και θα επιβεβαιωθεί το γραφέν υπό του Σαράντου Καργάκου, ότι «θα είμαι αισιόδοξος για την πρόοδο και πάλι της πατρίδας μου, όταν δω ότι τα χέρια των νέων αρχίζουν και ροζιάζουν».

Απομένει, πλέον, μετά απ’ αυτά που εκθέσαμε για το γάμο και την οικογένεια, να απαντήσουμε εάν οι πιο πάνω θεσμοί προστατεύονται από το Σύνταγμά μας, ενδεχομένως δε, και από Διεθνή Σύμφωνα, και σε καταφατική περίπτωση, σε ποια έκταση προστατεύονται.

Πριν όμως, προχωρήσω στην απάντηση του πιο πάνω ερωτήματος, και προκειμένου να γίνουν ευχερέστερα αντιληπτά, όσα θα λεχθούν στη συνέχεια, θεωρώ χρήσιμο να σας πω τα ακόλουθα.

Είναι γνωστό ότι, σκοπός και αποστολή του Δικαίου αλλά και της εννόμου τάξεως, είναι η διατήρηση της αρμονίας των εν κοινωνία βιούντων ατόμων. Τούτο επιτυγχάνεται με τους κανόνες που θεσπίζει κάθε Πολιτεία.

Στην πατρίδα μας, οι κανόνες αυτοί περιέχονται σε Υπουργικές αποφάσεις, σε Προεδρικά Διατάγματα, σε απλούς τυπικούς Νόμους που ψηφίζει η Βουλή, σε Νόμους που ψηφίζει επίσης η Βουλή και έχουν αυξημένη τυπική δύναμη – ισχύ. Το τελευταίο συμβαίνει όταν με το Νόμο της Βουλής, κυρώνονταν διεθνή Σύμφωνα. Και τέλος, περιέχονται στο Νόμο των νόμων, δηλαδή στο Σύνταγμά μας, το οποίο πρέπει να είναι για όλους, Αρχές και πολίτες, ό,τι είναι το Ευαγγέλιο για τον κάθε Χριστιανό. Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να το σεβόμαστε και να το τηρούμε με θρησκευτική ευλάβεια.

Προς τις διατάξεις του Συντάγματος πρέπει να συμφωνούν οι διατάξεις όλων των νόμων που ψηφίζει η Βουλή, τα Προεδρικά Διατάγματα και οι Υπουργικές αποφάσεις. Εάν δεν συμφωνούν, είναι ανίσχυρες ως αντισυνταγματικές, στοιχείο το οποίο, βεβαίως, κρίνεται, τελικώς από τα Δικαστήρια, μετά από προσφυγές των πολιτών.

Εξ άλλου, προς τις διατάξεις των νόμων που έχουν αυξημένη τυπική δύναμη, πρέπει να συμφωνούν τόσο οι απλοί τυπικοί νόμοι, όσο και τα Προεδρικά Διατάγματα και οι Υπουργικές αποφάσεις. Εάν δεν συμφωνούν, είναι ανίσχυρα, στοιχείο το οποίο, βεβαίως, κρίνεται τελικώς από τα Δικαστήρια.

Όμως, μια και έγινε αναφορά στο Σύνταγμά μας, θεωρώ αναγκαίο να αναφερθώ παρεμπιπτόντως και δι’ ολίγων, στο ζήτημα που ανέκυψε αυτές τις ημέρες, μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας, ζήτημα το οποίο άπτεται και του θέματος το οποίο αναπτύσσω.

Δεν γνωρίζω αν έχει γίνει αντιληπτό το μέγεθος του προβλήματος και οι συνέπειές του, από όλους τους υγιώς σκεπτόμενους Έλληνες.

Δεν είναι μόνο το μάθημα των θρησκευτικών, του οποίου επιδιώκεται η αντικατάσταση με τη θρησκειολογία.

Είναι η αφετηρία αυτής της αποφάσεως. Και η αφετηρία είναι ότι τα σχολεία μας θα πρέπει να είναι ουδετερόθρησκα, σύμφωνα με τις διαθέσεις και σκέψεις πολλών εκ των κυβερνώντων και άλλων.

Εάν γίνει αυτό, θα έχει ως συνέπεια όχι μόνο την κατάργηση των θρησκευτικών, αλλά και την κατάργηση της προσευχής και την αποκαθήλωση των εικόνων.

Η θέση μου, όπως και η θέση πολλών άλλων, είναι ότι με όλα αυτά, εφ’ όσον γίνουν νόμος, παραβιάζεται βαναύσως το Σύνταγμά μας, το οποίο πρέπει να σεβόμαστε όλοι, άρχοντες και πολίτες, και πολύ περισσότερο οι φορείς της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας, αφού, πριν από την ανάληψη των καθηκόντων τους, ορκίζονται ότι θα τηρούν το Σύνταγμα και τους νόμους του Κράτους.

Τούτο δε, οφείλουν να πράττουν, ανεξάρτητα από τις οποίες ιδεολογικές, κοινωνικές ή πολιτικές του πεποιθήσεις.

Πού, όμως, στηρίζεται η πιο πάνω προσωπική μου θέση;

1. Στο προοίμιο του Συντάγματος, η αύρα του οποίου διαπερνά ολόκληρο το Σύνταγμα. Στο προοίμιο αναγράφεται ότι το Σύνταγμα ψηφίζεται στο όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος.

Το προοίμιο αυτό υπάρχει σε όλα τα Συντάγματα, από το πρώτο Επαναστατικό της Επιδαύρου μέχρι και το σημερινό.

Άλλωστε, ο απελευθερωτικός αγώνας του 1821 έγινε για του Χριστού την πίστη την αγία και για της πατρίδος την ελευθερία. Το πρώτο από τα δύο αυτά, διακηρύσσεται με το προοίμιο του Συντάγματος.

2. Ναι μεν, με το άρθρο 13 του Συντάγματος, ορίζεται ότι κάθε γνωστή θρησκεία είναι ελεύθερη στον Ελλαδικό χώρο και ως εκ τούτου, καθιερώνεται μ’ αυτό η ανεξιθρησκεία, στοιχείο που επιβεβαιώνει ότι το Σύνταγμά μας είναι δημοκρατικό, όμως, στο άρθρο 3 του Συντάγματος, αναγράφεται ότι επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού, και

3. Στο άρθρο 16 του Συντάγματος, που αφορά στην παιδεία, και ειδικότερα στην παράγραφο 2, αναγράφεται ότι η παιδεία έχει ως σκοπό, μεταξύ των άλλων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων.

Οι διατάξεις που ανέφερα, καθιστούν πρόδηλο ότι εάν οι σκέψεις περί ουδετερόθρησκου σχολείου και περί αντικαταστάσεως των θρησκευτικών με τη θρησκειολογία, υλοποιηθούν και γίνουν νόμος, αυτός θα είναι αντίθετος προς τις πιο πάνω επιταγές του Συντάγματος.

Και τούτο διότι, με τις ρυθμίσεις αυτές:

1. Θα παύσει η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης του Χριστού Εκκλησίας, να είναι η επικρατούσα, αφού θα είναι ισοδύναμη με τις άλλες.

2. Δεν θα είναι δυνατή και δεν θα επιτυγχάνεται η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων, που επιτάσσει το Σύνταγμα, με το άρθρο 16, και άρα θα υπάρχει βάναυση παραβίασή του.

Ολίγο είναι ανάγκη να επισημάνω, ότι το Σύνταγμά μας, με βάση τα ανωτέρω, δεν είναι θεοκρατικό, όπως υποστηρίζουν κάποιοι. Απλώς έχει θρησκευτικό χαρακτήρα, ο οποίος έχει αφετηρία και θεμέλιο, την Επανάσταση του Γένους το 1821.

Εν όψει των ανωτέρω, θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον Μακαριώτατο, που τιμά με την παρουσία του τη σημερινή εκδήλωση της Εστίας Μητέρας, και όλη την Ιεραρχία, για τη σθεναρή αλλά και σώφρονα στάση που τήρησαν στο ως άνω ζήτημα, και υποχρέωσαν την Πολιτεία, τουλάχιστον προς το παρόν, να υποχωρήσει.

Είναι όμως ώρα, να επιστρέψουμε στο ερώτημά μας, περί του εάν το Σύνταγμά μας προστατεύει το γάμο και την οικογένεια.

Για τους θεσμούς του γάμου και της οικογένειας, αλλ’ ακόμη και για τη μητρότητα και την παιδική ηλικία, το Σύνταγμά μας κάνει λόγο στο άρθρο 21 παρ. 1.

Ειδικότερα, στην ως άνω διάταξη αναφέρονται επί λέξει τα ακόλουθα: «Η οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους». Από τη διατύπωση και το περιεχόμενο της διατάξεως αυτής, προκύπτει, χωρίς αμφιβολία, ότι μ’ αυτή, δεν αναγνωρίζεται απλώς ένα δικαίωμα και δη το δικαίωμα συνάψεως γάμου, για την εγκυρότητα του οποίου, όπως είπαμε, απαιτείται άνδρας και γυναίκα και περαιτέρω, το δικαίωμα ιδρύσεως οικογένειας, αλλά τα δικαιώματα αυτά, τα οποία θεωρεί δεδομένα, τα θέτει υπό την προστασία του Κράτους.

Και γιατί τα θέτει υπό την προστασία του Κράτους;

Γιατί, όπως αιτιολογεί η ίδια η διάταξη «αποτελούν θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους». Τούτο το αναφέρει ρητώς για την οικογένεια, είναι όμως προφανές και αυτονόητο ότι ισχύει και για το γάμο, από τον οποίο γεννάται η οικογένεια.

Για να γίνει αντιληπτή η ένταση και η διαφορά της διατυπώσεως, σε σχέση προς άλλα δικαιώματα, θεωρώ χρήσιμο να μνημονεύσω, ενδεικτικά, άλλες διατάξεις του Συντάγματος, οι οποίες αναφέρονται σε άλλα ατομικά δικαιώματα. Έτσι, με τη διάταξη του άρθρου 5 παρ. 1 ορίζεται απλώς ότι «καθένας έχει το δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του». Με τη διάταξη του άρθρου 5Α, ορίζεται ότι «Καθένας έχει δικαίωμα στην πληροφόρηση». Με τη διάταξη του άρθρου 10, ορίζεται ότι «Καθένας ή πολλοί μαζί έχουν το δικαίωμα να αναφέρονται εγγράφως στις Αρχές».

Με τη διάταξη του άρθρου 11, ορίζεται ότι «Οι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνέρχονται ήσυχα και χωρίς όπλα».

Ίδια περίπου, είναι η διατύπωση και των λοιπών διατάξεων, που αναφέρονται στην προστασία και άλλων ατομικών δικαιωμάτων .

Αυτά που ανέφερα, θεωρώ ότι καθιστούν έκδηλη τη διαφορά της βουλήσεως του Συνταγματικού νομοθέτη, ως προς την έκταση και τον τρόπο προστασίας της οικογένειας και του γάμου. Εξ άλλου, η θεσμική αυτή προστασία του άρθρου 21 του Συντάγματος, έχει και θετικό και αρνητικό περιεχόμενο. Το πρώτο σημαίνει ότι ο κοινός νομοθέτης οφείλει να θεσπίζει τις ρυθμίσεις εκείνες, που είναι κατάλληλες και αναγκαίες για τη διαφύλαξη του γάμου και της οικογένειας. Το δεύτερο σημαίνει ότι δεν είναι επιτρεπτή από το Συνταγματικό νομοθέτη η αναγνώριση – θέσπιση με απλό νόμο, οποιασδήποτε άλλης μορφής συμβιώσεως, κυρίως, όμως, και προεχόντως, συμβιώσεως που δεν μπορεί να είναι θεμέλιο συντήρησης και προαγωγής του Έθνους.

Με άλλα λόγια, το γεγονός ότι με το άρθρο 21 του Συντάγματος, έχουν τεθεί υπό την προστασία του Κράτους, η οικογένεια, ως θεμέλιο συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, ο γάμος μεταξύ ετεροφύλων προσώπων, από τον οποίο γεννάται η οικογένεια, η μητρότητα και η παιδική ηλικία, ο Συνταγματικός νομοθέτης δεν επιτρέπει στον κοινό νομοθέτη να θεσπίσει διατάξεις, οι οποίες να ρυθμίζουν μορφές συμβιώσεως, που δεν οδηγούν στη συντήρηση και προαγωγή του Έθνους, αλλά και στην αέναη ύπαρξη της κοινωνίας, τέτοιες δε, συμβιώσεις, των οποίων τη ρύθμιση με απλό νομό απαγορεύει ο Συνταγματικός νομοθέτης, δηλαδή το Σύνταγμα, είναι οι συμβιώσεις μεταξύ ομοφύλων προσώπων.

Εάν ήθελε γίνει δεκτό το αντίθετο, θα ματαιωνόταν η προβλεπομένη από το άρθρο 21 του Συντάγματος, προστασία του Κράτους για την οικογένεια, το γάμο, τη μητρότητα και την παιδική ηλικία, και θα αναιρείτο ο σκοπός της προστασίας αυτής, που είναι, όπως είπαμε, η συντήρηση και προαγωγή του Έθνους.

Άλλωστε, η έννοια της οικογένειας, όπως εξέθεσα πιο πάνω, απαιτεί ως προϋπόθεση, σύμφωνα με την ελληνική έννομη τάξη, την ύπαρξη παιδιού ή παιδιών, πράγμα που είναι apriori, δηλαδή από την αρχή ανέφικτο για τα ομόφυλα ζευγάρια.

Πέραν τούτων, και εν όψει του ότι, όπως είπα, το άρθρο 21 του Συντάγματος έχει το αναφερθέν, σε άλλη θέση, θετικό περιεχόμενο, είναι προφανές ότι, με τη θέσπιση διατάξεως, από τον κοινό νομοθέτη, που προβλέπει και ρυθμίζει τη συμβίωση ομόφυλων ζευγαριών υπό οποιαδήποτε μορφή (γάμος ή απλό σύμφωνο συμβίωσης), όχι μόνον δεν ενισχύονται ο γάμος και η οικογένεια, όπως επιτάσσει το Σύνταγμα, αλλ’ αντιθέτως, ευτελίζονται.

Είναι εξάλλου προφανές, ότι αυτό επιδιώκουν τα ομόφυλα άτομα και οι υποστηρικτές τους.

Εκτός, όμως, από το άρθρο 21 του Συντάγματός μας, υπάρχει και η διάταξη του άρθρου 23 παρ. 1 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, που υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και κυρώθηκε από την Ελλάδα με το ν. 2462/1997.

Το Διεθνές αυτό Σύμφωνο έχει αυξημένη τυπική ισχύ έναντι των λοιπών απλών ελληνικών νόμων που ψηφίζει η Βουλή. Με την ως άνω διάταξη του Διεθνούς συμφώνου, ορίζονται τα εξής: «Η οικογένεια είναι φυσικό και θεμελιώδες στοιχείο της κοινωνίας, τα μέλη της δε απολαύουν την προστασία της κοινωνίας και του Κράτους ».

Όπως είναι προφανές, η διάταξη αυτή έχει ευρύτερο περιεχόμενο από τη διάταξη του άρθρου 21 του Συντάγματός μας, η οποία θέτει την οικογένεια υπό την προστασία του Κράτους, ως θεμελίου συντήρησης και προαγωγής του Έθνους.

Με τη διάταξη του Συμφώνου του ΟΗΕ, η οικογένεια δεν απολαμβάνει της προστασίας μόνον του Κράτους, αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας, και τούτο γιατί είναι το φυσικό και θεμελιώδες στοιχείο της κοινωνίας.

Η διευρυμένη αυτή προστασία της οικογένειας, από το ως άνω, Διεθνές Σύμφωνο, είναι εύλογη, αφού το κείμενό του έχει ως αποδέκτη όλα τα κράτη του ΟΗΕ, ενώ, εξ άλλου, αιτιολογεί την προστασία αυτή, διότι θεωρεί ότι η, εκ του γάμου, μεταξύ ετεροφύλων προσώπων, δημιουργουμένη οικογένεια, αποτελεί το φυσικό (άρα κάθε τι άλλο είναι μη φυσικό) και θεμελιώδες στοιχείο της κοινωνίας, που σημαίνει με άλλα λόγια, ότι αποτελεί το θεμέλιο και τον πυρήνα των οργανωμένων κοινωνιών, αφού οδηγεί στην αέναη ύπαρξή τους.

Αυτά σημαίνουν ότι διάταξη απλού νόμου, που θα προέβλεπε μορφές συμβίωσης, άλλες, εκτός από τις αναφερόμενες στη διάταξη αυτή του Διεθνούς Συμφώνου (γάμος μεταξύ των ετεροφύλων και η εξ αυτού, γεννώμενη οικογένεια) θα ήταν ανίσχυρη, ως ερχόμενη σε αντίθεση προς την έχουσα αυξημένη τυπική ισχύ, ως άνω, διάταξη του Διεθνούς Συμφώνου του ΟΗΕ.

Όλα τα ανωτέρω σημαίνουν, περαιτέρω, ότι διάταξη νόμου που θα ψήφιζε η Βουλή των ελλήνων, με την οποία θα εθεσμοθετείτο η συμβίωση ομοφύλων προσώπων, είτε κατόπιν τελέσεως «γάμου» είτε κατόπιν συνάψεως «συμφώνου συμβιώσεως» θα ήταν ανίσχυρη, αφ’ ενός ως αντισυνταγματική, αφού θα ερχόταν σε αντίθεση με το άρθρο 21 του Συντάγματος, και αφ’ ετέρου, ως ερχομένη σε αντίθεση με το άρθρο 23 του Συμφώνου που ψηφίσθηκε από τον ΟΗΕ.

Και όλα αυτά, εν τέλει, σημαίνουν ότι ο ψηφισθείς, προσφάτως, από το Βουλή, νόμος 4356/2015, που προβλέπει τη δυνατότητα συνάψεως συμφώνου συμβίωσης και μεταξύ ομοφύλων προσώπων είναι ανίσχυρος, αφ’ ενός ως αντισυνταγματικός, αφού έρχεται σε αντίθεση προς το άρθρο 21 του Συντάγματος και αφ’ ετέρου, διότι έρχεται σε αντίθεση προς το άρθρο 23 του ως άνω Διεθνούς Συμφώνου που ψηφίσθηκε από τον ΟΗΕ.

Και λοιπόν, τα ομόφυλα άτομα απαγορεύεται και δεν μπορούν να συμβιώνουν στην Ελλάδα;

Η απάντηση είναι ότι, και έχουν τη δυνατότητα και μπορούν να συμβιώνουν, αρκεί να μην διαπράττουν αδικήματα και να μην προσβάλουν με απρέπειες και ασχήμιες τη δημόσια αιδώ. Ουδείς τους το απαγορεύει.

Η δυνατότητα, όμως, αυτή, απορρέει όχι από τις διατάξεις που ανέφερα πριν, δηλαδή το άρθρο 21 του Συντάγματος και το άρθρο 23 του Συμφώνου του ΟΗΕ, που αφορούν στο γάμο και την οικογένεια, αλλά από άλλες διατάξεις, και δη το άρθρο 9 του Συντάγματος, το άρθρο 17 του Διεθνούς Συμφώνου του ΟΗΕ και το άρθρο 8 της ΕΣΔΑ, που κατοχυρώνουν την προστασία της εν γένει ιδιωτικής σφαίρας ή άλλως, ιδιωτικότητας του ατόμου, έκφανση του οποίου αποτελεί και ο γενετήσιος προσανατολισμός, ή άλλως, η γενετήσια ζωή. Με άλλα λόγια, η δυνατότητα συμβίωσης ατόμων του ιδίου φύλου είναι απόρροια του ατομικού δικαιώματος στην ιδιωτική ζωή, που είναι άσχετο με το δικαίωμα συνάψεως γάμου και ιδρύσεως οικογένειας. Άλλωστε, ο άνθρωπος, ως αξία, θα πρέπει να απολαμβάνει σεβασμού, έστω και με τις όποιες ιδιαιτερότητές του, ενώ, κάθε πρόσωπο δικαιούται σεβασμού στην ιδιωτική του ζωή, λόγοι για τους οποίους η συμβίωση ατόμων του ιδίου φύλου είναι δυνατή.

Αυτό όμως, είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα, από το ζήτημα της αξιώσεως των ομοφύλων ζευγαριών να αναχθεί τούτο σε δικαίωμα, από το οποίο γεννώνται μάλιστα, άλλα δικαιώματα, όπως πχ τα οικογενειακά και τα κληρονομικά δικαιώματα, αλλ’ ακόμη και τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα, των οποίων η θέσπιση κατατείνει στη διασφάλιση λειτουργίας και προστασίας του γάμου και της οικογένειας, υπό την εκτεθείσα, στην αρχή, μορφή. Τούτο σημαίνει ότι τα ομόφυλα ζευγάρια, δεν δικαιούνται και δεν νομιμοποιούνται να αξιώνουν να θεσμοθετηθεί ή άλλως να τους αναγνωρισθεί με νόμο, δικαίωμα συμβιώσεως, αντίστοιχο με εκείνο των ετεροφύλων ζευγαριών, υπό οποιοδήποτε μορφή, δηλαδή γάμου ή συμφώνου συμβίωσης, αφού αυτό θα προσκρούει στα άρθρα 21 του Συντάγματος και 23 του Διεθνούς Συμφώνου του ΟΗΕ για τα Ατομικά και Πολιτικά δικαιώματα, αλλά και στο άρθρο 10 της ΕΣΔΑ.

Εξ άλλου, από τις ίδιες, ως άνω διατάξεις, δεν γεννάται δικαίωμα και πολύ περισσότερο υποχρέωση του ελληνικού κράτους να θεσμοθετήσει ή άλλως, να ρυθμίσει με νόμο, συμβιώσεις ατόμων του ιδίου φύλου, υπό οποιαδήποτε μορφή.

Από όλα όσα εξέθεσα μέχρι τώρα, προκύπτει ότι οι θεσμοί του θρησκευτικού κυρίως γάμου και της οικογένειας, παρά τη σφοδρή πολεμική που δέχονται, κυρίως τα τελευταία 20-25 χρόνια, από διάφορα κέντρα, εξακολουθούν να επιζούν και να λειτουργούν, όπως μας διδάσκει η καθημερινή πρακτική της ελληνικής πραγματικότητας, έστω και αν οι τελούμενοι γάμοι και οι δημιουργούμενες οικογένειες δεν έχουν την έκταση παλαιοτέρων δεκαετιών, λόγω, κυρίως, κατά την άποψή μου, της απροθυμίας των νέων μας, αγοριών και κοριτσιών, για την οποία και εμείς έχουμε ευθύνη, να υποβληθούν σε θυσίες και αυτοπεριορισμούς, τα οποία απαιτούνται για τη σύναψη γάμου και τη δημιουργία οικογένειας, που ως αντιστάθμισμά τους έχουν, όμως, και πολύ μεγάλες χαρές.

Και θα εξακολουθούν να επιζούν γιατί αποτελούν τη μήτρα του ελληνικού Γένους, αφού χάρις σ’ αυτούς, διατηρήθηκε και επέζησε ανά τους αιώνες και κυρίως στους αιώνες του τουρκικού ζυγού, και χάρις σ’ αυτούς, μαζί με τη χριστιανική πίστη, μπόρεσε να αποτινάξει με την Επανάσταση του 1821 τον τουρκικό ζυγό και να έλθει το γλυκοχάραμα της ελευθερίας, για το μαρτυρικό Ελληνικό Έθνος.

Και θα εξακολουθούν επίσης να επιζούν, σε πείσμα όλων των πολεμίων, γιατί αποτελούν αξίες και θεσμούς ακατάλυτους ανά τους αιώνες, γιατί ο γάμος, κυρίως ο θρησκευτικός και η οικογένεια, είναι βαθιά ριζωμένα στις καρδιές των Ελλήνων, και γιατί αποτελούν και θα αποτελούν το φυτώριο όλων των μεγάλων αξιών του Έθνους και της πατρίδος μας, και συνεπώς, το θεμέλιο συντηρήσεως και προαγωγής του Έθνους μας.

Πηγή: Ομιλία Γεωργίου Σανιδά, Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου ε.τ, στην Εστία Μητέρας, την 16.10.2016 στη Λιβαδειά

«Έσεσθε ουν ημείς τέλειοι, ώσπερ ο Πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειός εστιν» (Ματθ. 5:48).

Ο άνθρωπος του Χριστού κινείται στην οδό της θείας τελειότητας, νικώντας διαμέσου των ευαγγελικών αρετών το κακό και την αμαρτία μέσα του και μέσα στον κόσμο που τον περιβάλλει. Πορεύεται πάντοτε από το ενα καλό στο άλλο, από το μικρότερο προς το μεγαλύτερο, από το μεγαλύτερο προς το μέγιστο. Ακόμη, ποτέ δεν σταματά, δεν βραδυπορεί, διότι κάθε σταμάτημα σημαίνει πνευματική παράλυση, νέκρωση, θάνατο. Με κάθε καθαρή σκέψη, με κάθε άγιο αίσθημα, με κάθε αγαθή επιθυμία και καλό λόγο, αυτός οδεύει προς την ανάσταση, προς την αθανασία, προς την αιώνια ζωή.

Νικώντας την αμαρτία και τον θάνατο ο άνθρωπος του Χριστού διέρχεται σε αυτή τη ζωή τρία κύρια στάδια χριστιανικής «εξέλιξης»: την εν Χριστώ γέννηση, την εν Χριστώ μεταμόρφωση, την εν Χριστώ ανάσταση. Ο τελικός σκοπός του αγώνα του είναι να αναστηθεί μαζί με τον Χριστό. Αυτό όμως σημαίνει τη νίκη του θανάτου. Ιδού, εσυ νίκησες ήδη τον θάνατο, αν πίστεψες ολόψυχα στην ανάσταση του Θεανθρώπου, διότι Αυτός είπε: «Ο πιστεύων εις εμέ εχει ζωήν αιώνιον», «μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιω. 6:47, 5:24).

Αμέσως μόλις πιστέψει και μόνο όταν πιστέψει στον αναστάντα Θεάνθρωπο αρχίζει ο άνθρωπος να γίνεται άνθρωπος, διότι ελευθερώνεται απο την αμαρτία και τον θάνατο και αποκτά την αίσθηση της αθανασίας. Η αμαρτία είναι αρρώστια, η οποία αμβλύνει, αφήνει υπανάπτυκτη, παραλύει μέσα στον άνθρωπο την αίσθηση της αθανασίας, ώστε ο άνθρωπος να μη φθάνει μέχρι τον Θεό τον ζώντα και αληθινό ούτε με τη σκέψη ούτε με την αίσθηση. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ανάπηρος, ημιάνθρωπος, υπάνθρωπος. Ο Θεάνθρωπος νίκησε την αμαρτία και τον θάνατο με την ανάσταση, για να εγείρει τον άνθρωπο στην αθανασία και την αιώνια ζωή, να ζωοποιήσει μέσα του την υπανάπτυκτη και νεκρωθείσα αίσθηση της αθανασίας και να την ανακαινίσει, ώστε να αισθανθεί ο άνθρωπος τον Θεό και την αιώνια ζωή ως το νόημα της ανθρώπινης ζωής και επάνω στη γη και στον ουρανό.

Στην πραγματικότητα η Εκκλησία του Θεανθρώπου δεν είναι άλλο παρά το θείο εργαστήριο, μέσα στο οποίο ακατάπαυστα ανανεώνεται, ενδυναμώνεται και αναζωογονείται η ανθρώπινη αίσθηση και συνείδηση της προσωπικής αθανασίας και του απείρου. Η προσευχή δεν καθιστά άπειρη την ψυχή, όταν την ενώνει με τον Θεό; Η αγάπη δεν απαθανατίζει την ψυχή, όταν την ανυψώνει ως τον Θεό; Η ευσπλαγχνία, η καλοσύνη, η ταπείνωση, η δικαιοσύνη, δεν απαθανατίζουν άραγε τον άνθρωπο, μεταφέροντας το είναι του στη βασιλεία της αλήθειας του Χριστού; Είναι απολύτως βέβαιο ότι με την κάθε ευαγγελική αλήθεια ο άνθρωπος νικά μέσα του λίγο από τον θάνατο, εωσότου τον νικήσει οριστικά και εξασφαλίσει στον εαυτό του την αθανασία και την αιώνια ζωή.

Στην θεανθρώπινη πρόοδο ο άνθρωπος οδεύει ακατάπαυστα δια του Χριστού ως δια της οδού του Θεού, δηλαδή δια της θείας Αληθείας, στην ζωή την αιώνια και αθάνατη. Όλα όμως αυτά τα χάρισε ο Θεάνθρωπος Χριστός στο ανθρώπινο γένος με την ανάστασή Του. Όλη η αλήθεια όλων των κόσμων, όλο το νόημα όλων των κτισμάτων, όλη η χαρά όλων των όντων δόθηκαν στο ανθρώπινο γένος με την ανάσταση του Θεανθρώπου Χριστού. Γι’ αυτό η ανάσταση του Χριστού είναι το πιο αποφασιστικό γεγονός στην ιστορία του κόσμου· από αυτήν πηγάζει η αιώνια και θεία αξία όχι μόνο του κάθε ανθρώπου ως μεμονωμένου προσώπου, αλλά και όλων των ανθρώπων μαζί.

Πηγή: (Από το βιβλίο: Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός, Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 1974, σελ. 144-6 (με γλωσσική απλοποίηση)), Κοινωνία Ορθοδοξίας

Κατά τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, αυτόν τον μεγάλο άγιο που πρόσφατα ανέδειξε η Ορθόδοξη εκκλησία μας, η ανθρωπότητα γνώρισε τρεις μεγάλες πτώσεις, του Αδάμ, του Ιούδα, του Πάπα. Από αυτές τις 3 πτώσεις μόνον ο Αδάμ μετανόησε και δικαιώθηκε, ο δε Ιούδας προτίμησε το απαίσιο τέλος και έτσι παρέδωσε την ψυχή του στον διάβολο. Ο δε Πάπας με την πτώση του έγινε όργανο του διαβόλου και πρόδρομος του αντίχριστου. Εμείς στον παρόντα λόγο θα ασχοληθούμε με την πτώση του Πάπα, μιας και είναι περισσότερο από κάθε άλλη εποχή επίκαιρη. Η πτώση του Πάπα έγινε το 1054, δηλαδή σε 38 χρόνια αυτή η πτώση θα συμπληρώσει μια χιλιετία! Φοβερό, ο παπισμός μέχρι στιγμής ζει και πορεύεται στην αμετανοησία, και όχι μόνο δε μετανοεί, αλλά εργάζεται την απώλεια κι αυτής της Ορθοδοξίας, που κεφαλή της είναι ο Ιησούς Χριστός. «Ούτε Θεόν φοβάται ο παπισμός, ούτε άνθρωπον εντρέπεται».

Είναι φανερό λοιπόν πως ο παπισμός το 1054 υπέκυψε εκουσίως στους τρεις πειρασμούς του διαβόλου, αυτούς που επιχείρησε ο διάβολος με πολύ θράσος και αναίδεια να προσβάλει τον Κύριο μας στην έρημο. Ο κυριότερος πειρασμός είναι αυτός που είπε ο διάβολος στον Κύριό μας πως: «Ταῦτα πάντα σοι δώσω, ἐάν πεσών προσκυνήσῃς μοι». Αφού προηγουμένως έδειξε ο διάβολος στον Κύριό μας «πάσας τάς βασιλείας τοῦ κόσμου καί τήν δόξαν αὐτῶν». Φυσικά ο παπισμός δεν απάντησε στον διάβολο όπως απάντησε ο Κύριος μας «ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ», αλλά με πολλή χαρά και αγαλλίαση δέχτηκε και προσκύνησε τον διάβολο, για να δεχθεί «πάσας τάς βασιλείας τοῦ κόσμου καί τήν δόξαν αὐτῶν». και το μεγαλύτερο μυστικό του παπισμού, που το κρατάει πολύ γερά και δεν το λέει στον πιστό λαό του, είναι πως ο παπισμός δεν είναι με τον Ιησού Χριστό, αλλά με τον διάβολο. Εννιακόσια εξήντα δύο χρόνια ο παπισμός εργάζεται να επικρατήσει στην γη αντί του Χριστού και τα επιχειρήματα που φέρνει είναι και λέει πως ο Πάπας είναι αντιπρόσωπος του Χριστού στη γη χωρίς να έχει εκουσίως το πνεύμα του Χριστού, είναι ακόμη και διάδοχος του αποστόλου Πέτρου, είναι αλάθητος και πρώτος από κάθε άλλον Πατριάρχη και επίσκοπο και όχι μόνο, αλλά είναι και υπεράνω από τις αγίες οικουμενικές Συνόδους! Δε θα ασχοληθώ άλλο με την παράλογη και δαιμονική συμπεριφορά του Πάπα ως προς τα βλάσφημα δόγματά του, αλλά θα προσπαθήσω να πω λίγα λόγια για μια καλοστημένη παγίδα που έχει στήσει για την ορθοδοξία μας. Επιχειρείται εδώ και χρόνια τώρα με παπική συνταγή να γίνει μια μετάλλαξη στην αγία Ορθοδοξία, ώστε να μην υπάρχει πλέον διωγμός για την Ορθοδοξία και η παπική συνταγή λέει πως : όλη η Ορθοδοξία πρέπει να αναγνωρίσει για κεφαλή της τον Πάπα, γιατί όσο θα έχει η Ορθοδοξία κεφαλή της τον Ιησού Χριστό, θα υφίσταται πάντοτε διωγμούς. Και φυσικά τους διωγμούς τους υποκινεί πάντοτε ο Πάπας. Έτσι λοιπόν προσπαθούν να κατασκευάσουν μια ορθόδοξη εκκλησία χωρίς διωγμούς, χωρίς πόλεμο των αιρέσεων, χωρίς πόλεμο εναντίον των παθών. Έτσι λοιπόν ο Πάπας, ως ἔχων «πάσας τάς βασιλείας τοῦ κόσμου καί τήν δόξαν αὐτῶν» υπόσχεται ψεύτικη ειρήνη, όχι αυτήν την ειρήνη που δίνει ο Κύριός μας στους πιστούς δούλους Του και με αυτήν την ψεύτικη ειρήνη προσπαθεί να παγιδέψει την αγία μας Ορθοδοξία. Δυστυχώς πολλοί εκκλησιαστικοί ηγέτες της ορθοδοξίας μας αρχίζουν και υποκύπτουν και βλέπουν με καλό μάτι αυτήν την ψεύτικη ειρήνη που υπόσχεται ο Πάπας, με αποτέλεσμα ο παπισμός να έχει αποθρασυνθεί πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα λίγο με την σειρά. Ο παπισμός το 1054 είναι γέννημα και κατασκεύασμα του σιωνισμού, είναι μια δεύτερη μασονία θα λέγαμε, αφού ο κάθε Πάπας έχει τον 33ο βαθμό της μασονίας. Ο πρώτος στόχος του παπισμού το 1054 ήταν η αποχριστιανοποίηση της Δύσεως, και στη συνέχεια η υποδούλωση της Ορθοδοξίας στον παπισμό, μα δε θα μπορούσε να είναι άλλος ο στόχος αφού πίσω από τον παπισμό κρύβεται ο σιωνισμός. Είναι ανάγκη πάλι να θυμίσουμε πως ο παπισμός μετά από την πτώση του στηρίζεται σε δύο δόγματα, στην Ισχύ και την Υποκρισία. Αυτά τα δυο δόγματα είναι και απορρέουν από τον αναμενόμενο αντίχριστο, που όταν έρθει ο καιρός και εμφανιστεί στη γη, θα τα χρησιμοποιήσει στο έπακρον. Έτσι λοιπόν βλέπουμε σήμερα τον παπισμό να κόπτεται για την χριστιανική Δύση και να λέει πως της χρειάζεται επανευαγγελισμός! Ω! του παραδόξου θαύματος, ο ίδιος ο παπισμός αποχριστιανοποίησε τη Δύση και τώρα εμφανίζεται αθώος ως τάχα να θέλει τον επανευαγγελισμό της Δύσεως για να σωθεί. Εδώ βλέπουμε την υποκρισία του παπισμού σε όλο το μεγαλείο της. Η ιστορία μας δείχνει ξεκάθαρα τον παπισμό από τ ο 1054 μέχρι τον αιώνα μας να πορεύεται με τα δύο δόγματα, μάλλον όπλα, την Ισχύ και την Υποκρισία, για να πετύχει τους στόχους του και ο στόχος του παπισμού ήταν και είναι ξεκάθαρος, πως πρέπει να αποχριστιανοποιηθούν όλοι όσοι πιστεύουν στον Ιησού Χριστό. Και πρώτα ξεκίνησε ο παπισμός με το να παίρνει ο Πάπας την θέση του Χριστού. Γι αυτό βλέπουμε πως στην εξομολόγηση ο παπικός ιερέας λέει στον εξομολογούμενο πιστό πως «εγώ σε συγχωρώ », ενώ στην Ορθοδοξία ο ιερέας λέει πως «ο Χριστός να σε συγχωρέσει». Βλέπουμε λοιπόν ξεκάθαρα πως ο παπισμός έχει διακόψει πάσα επικοινωνία με τον Ιησού Χριστό. Περιττό είναι να αναφέρω και τις άλλες αντίθετες κακοδοξίες που έχει ο παπισμός από την Ορθοδοξία, που δείχνουν τρανότερα και το αποδεικνύουν μόνοι τους πως είναι εκουσίως χωρισμένοι από τον Ιησού Χριστό. Έτσι λοιπόν επαναλαμβάνουμε πως ο παπισμός πρώτον θέλει να αποχριστιανοποιήσει όλους τους χριστιανούς και τους ορθοδόξους και δεύτερον αφού κατά το πονηρό σχέδιο του το πετύχει αυτό, έπειτα θα προσπαθήσει να ρίξει όλη την οικουμένη στα ολέθρια δίχτυα του αναμενόμενου αντιχρίστου. Αυτοί ήταν και είναι οι στόχοι του παπισμού ως όργανο που είναι των σκοτεινών σιωνιστών. Αν μελετήσει κανείς τις κινήσεις και τα γεγονότα του παπισμού θα δει να φαίνονται ξεκάθαρα αυτοί οι δυο στόχοι που απειλούν όχι μόνον τους πιστούς του Χριστού, αλλά και όλους τους υπολοίπους ανθρώπους της γης που είναι αλλόθρησκοι. Το ερώτημα όμως είναι το εξής: γιατί οι ηγέτες της Ορθοδοξίας μας δεν θέλουν να δουν καθαρά την πραγματικότητα; Ύστερα από όλα αυτά που εξετάσαμε, πώς είναι δυνατόν το όργανο του σιωνισμού και του διαβόλου να το ονομάζουν οι εκκλησιαστικοί ηγέτες μας «αδελφή εκκλησία» ; Μια μόνον εξήγηση υπάρχει γι’ αυτό και είναι πως ο παπισμός ως όργανο και πρόδρομος του αντιχρίστου, που είναι, θα προσπαθήσει να πλανήσει και τους εκλεκτούς του Χριστού! Εμείς ευχόμεθα ολοψύχως ο Τριαδικός Θεός μας να βοηθήσει να μη γίνει σε κανέναν αυτό.

Πηγή: Ακτίνες

Το Πρακτορείο Ειδήσεων ANF, δημοσίευσε χθές μια έρευνα, με την οποία αποδεικνύεται ο βρώμικος ρόλος του τουρκικού κράτους στο τεράστιας σημασίας ζήτημα της μεταφοράς προσφύγων και μεταναστών στην Ευρώπη. 

Ελπίζουμε η έρευνα αυτή να αποτελέσει βάση, για μια πιο διευρυμένη και εμπεριστατωμένη έρευνα επί του θέματος από τα εθνικά μας όργανα αλλά και από τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για να αποδειχτεί ο βρώμικος ρόλος του τουρκικού κράτους σ' αυτό το τεράστιας σημασίας ζήτημα και να πάψει η Τουρκία να εκβιάζει την Ελλάδα και την Ευρώπη, χρησιμοποιώντας ως μοχλό ανθρώπινες ψυχές.

Ακολουθεί το δημοσίευμα:

Τίτλος: Πίσω από τις σπείρες διακίνησης ανθρώπων, υπάρχει η ΜΙΤ και η Ασφάλεια

Στα πλαίσια του σχεδίου που έχει καταστρώσει το τουρκικό κράτος για την εκκένωση του Κουρδιστάν από τους Κούρδους, μέρους του οποίου είναι και η ολοκληρωτική ισοπέδωση, σφαγή και πόλεμος που κήρυξε το Τουρκικό κράτος στο Βόρειο Κουρδιστάν, κρατικοί και παρακρατικοί μηχανισμοί πείθουν νεαρούς Κούρδους να εγκαταλείψουν τον τόπο τους, εξασφαλίζοντάς τους τα απαραίτητα μέσα για να μεεταβούν στην Ευρώπη.

Η σπείρα που βρίσκεται πίσω από αυτό το σχέδιο είναι η ΜΙΤ και η Ασφάλεια.

Όσο και αν η μετανάστευση από την Τουρκία προς την Ευρώπη ξεκίνησε στις αρχές του 1960, το 1980 ξεκίνησε μια εκτεταμένη μετανάστευση για πολιτικούς λόγους. Αυτοί που έφυγαν από το τουροκρατούμενο Κουρδιστάν μετά το πραξικόπημα της 12ης Σεπτεμβρίου του 1980 και στράφηκαν προς την Ευρώπη, ήταν οι πολιτικοποιημένοι Κούρδοι, που προσπαθούσαν να αποφύγουν τις διώξεις της χούντας του Εβρέν.

Μετά από 10 χρόνια, περί τα 1990, με την εμφάνιση του Κουρδικού απελευθερωτικού αγώνα, ακολούθησε η τρίτη μεγάλη μεταναστευτική ροή προς την Ευρώπη. Τότε το Τουρκικό κράτος, αφού πρώτα έκαψε 4 χιλιάδες κουρδικά χωριά και εκτέλεσε 17 χιλιάδες ανθρώπους, στα πλαίσια ενός σχεδίου εκκένωσης από Κούρδους του Κουρδιστάν, εξόρισε τους ανθρώπους στην Ευρώπη και τις Τουρκικές μητροπόλεις. Κατόπιν τούτου, τότε εκατοντάδες χιλιάδες Κούρδοι αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στην Ευρώπη και κυρίως στη Γερμανία.

Παρόμοιες πολιτικές του Τουρκικού κράτους συνεχίζονται και στις μέρες μας. Με τις επιθέσεις που ξεκίνησαν στις πόλεις του Βορείου Κουρδιστάν, επιχειρείται η απομάκρυνση της Κουρδικής νεολαίας από τα εδάφη τους, σε συνεργασία αστυνομίας και διακινητών ανθρώπων. Οι σπείρες αυτές, τα γραφεία των οποίων βρίσκονται στην Κωνσταντινούπολη, λειτουργούν με την ιδιότητα ταξιδιωτικών γραφείων και ταξιδιωτικών πρακτορείων.

Σε συνεργασία με την Ασφάλεια, τα γραφεία αυτά ολοκληρώνουν τις διαδικασίες έκδοσης διαβατηρίων και βίζας και στέλνουν τους Κούρδους σε χώρες κεντρικής Ευρώπης μέσω Αυστρίας, Σερβίας, Τσεχοσλοβακίας κλπ.

Με τη μέθοδο αυτή τον τελευταίο χρόνο χιλιάδες Κούρδοι στάλθηκαν στην Ευρώπη. Βάση στατιστικών των Γερμανικών αρχών, μόνο εντός του μήνα Ιουλίου, 4 χιλιάδες άνθρωποι από Τουρκία έκαναν αίτηση χορήγησης ασύλου.

Στόχος του τουρκικού κράτους είναι η δημογραφική αλλοίωση του πληθυσμού στο Κουρδιστάν 

Το τουρκικό κράτος, επί πολλά χρόνια, με τις ειδικές μονάδες που είχε δημιουργήσει, προσπάθησε να διαδώσει στους νέους του Κουρδιστάν τα ναρκωτικά , την πορνεία και να τους μετατρέψει σε πράκτορες του κράτους. Όταν δεν το κατάφερε, ισοπέδωσε με το στρατό πόλεις και χωριά , θέλοντας να απομακρύνει τους Κούρδους από τις πατρίδες τους.

Όταν οι Κούρδοι αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους, παρ όλες τις πιέσεις που τους ασκήθηκαν, τότε το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), που σχεδιάζει τη δημογραφική αλλοίωση ττου πληθυσμού του Κουρδιστάν, έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιο είτε εξώθησης των νέων στην παραβατικότητα είτε της εξορίας τους στην Ευρώπη.

Δίνουν ευκαιρίες σε διακινητές ανθρώπων 

Για το σκοπό αυτό το τουρκικό κράτος οργάνωσε τις δράσεις διακινητών ή τους προσέφερε ευκαιρίες και τους έδωσε τη δυνατότητα να αναπτύξουν τη δράση τους σε πολλά χωριά, πόλεις και κωμοπόλεις του Κουρδιστάν.

Τα μέλη της σπέιρες της οποίας η βάση είναι στην Κωνσταντινούπολη, έρχονταν σε επαφές με τους Κούρδους, νέους κυρίως, και τους έκαναν προτάσεις όπως «αν θέλετε μπορούμε να σας στείλουμε στην Ευρώπη, αλλά χρειάζονται 6-7 χιλιάδες Ευρώ». Όσους δέχονταν, τους παρέπεμπαν στους αρμόδιους της σπείρας που βρίσκονταν στην Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα.

Οι σπείρες εξέδιδαν πρώτα διαβατήριο, με νόμιμα μέσα και κατόπιν έκαναν όλες τις άλλες διαδικασίες για όσους Κούρδους δέχονταν να πάνε στην Ευρώπη.

Πώς λειτουργεί το σύστημα 

Οι νέοι των οποίων εκδίδονται τα διαβατήρια, στέλνονται στην Ευρώπη οδικώς ή αεροπορικώς. Για να γίνει αυτό χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους:

*Στην αρχή τους στέλνουν σε χώρες που δε χρειάζεται βίζα , όπως Αλβανία, Βοσνία Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο, Κόσσοβο, ΦΥΡΟΜ, Μολδαβία ή Σερβία. Κατόπιν πηγαίνουν στη Γερμανία και την Ελβετία μέσω Ουγγαρίας και Αυστρίας.

*Τους στέλνουν σε χώρες όπως η Αυστρία και η Τσεχοσλοβακία με επιχειρηματικές, καλλιτεχνικές ή μαθητικές βίζες.

*Τους στέλνουν σε ευρωπαϊκές χώρες που απαιτείται βίζα εφαρμόζοντας άλλη μέθοδο. Εκδίδουν πλαστό διαβατήριο. Παίρνουν βίζα στο όνομα ενός επαγγελματία, καλλιτέχνη ή μαθητή. Εκτός αυτού υπάρχει και το οδικό ταξίδι κυρίως με νταλίκες

Ποια είναι τα μέλη της σπείρας 

Το όνομα ενός από τους αρχηγούς της σπείρας είναι ο Κενάν Ντουρμούς. Τα πάντα οδηγούν σε αυτό το όνομα. Ο Ντουρμούς συστήνεται ως Κωνσταντινουπολίτης. Έχει σχέσεις με την Ασφάλεια καθώς και εργαζόμενους σε πρεσβείες και προξενεία.

Βλέποντας το χώρο δράσης του Ντουρμούς μπορεί να πει κανείς ότι η όλη δραστηριότητά του είναι συνδεδεμένη με τη ΜΙΤ.

Αυτός που διευθετεί τις εργασίες ανάμεσα σε όσους θέλουν αν πάνε στην Ευρώπη και τον Ντουρμούς είναι κάποιος Ενγκίν.

Άλλος ένας αρχηγός σπείρας είναι ο Ραγκίπ Τσοραπτσί. Αυτός έχει ως έδρα την Άγκυρα. Ασχολείται με τα διαδικαστικά και κανονίζει τα έγγραφα όσων νέων είναι από Ούρφα, το Άντεπ, το Σίρνακ και από άλλες Κουρδικές πόλεων.

Άλλος ένας αρχηγός σπείρας που κάνει τις εργασίες αυτές στην Πόλη, είναι ο Αμπντουρραχμάν Νορμάν, από το χωριό Bafê της Επαρχείας Hezex, της πόλης Σίρνακ. Ο Νορμάν, ο οποίος κατά καιρούς ταξιδεύει στη Γερμανία, στέλνει στην Ευρώπη νέους κυρίως από τις πόλεις Μάρντιν, Σίρνακ και Χέζεχ.

Ένας άλλος αρχηγός σπείρας, με το όνομα Σεγίντ Νιζάμ, είναι γραμμένος στο δημοτολόγιο Μάρντιν / Μίντγιαντ και μένει στην Πόλη, στο Κανάρια. Στέλνει στην Ευρώπη νέους από Αμεντ, Τζίζρε, Μάρντιν, Μίντγιαντ και Νουσάιμπιν.

Οι αδελφοί Φερμάν και Νετζμεττίν Γκιούλτεκιν, είναι οι ντόπιοι διαμεσολαβητές. Ο Φερμάν μένει στο Χέζεχ και ο Νετζμεττίν Γκιούλτεκιν στο Λουξεμβούργο. Ο Νεζμεττίν ασχολείται με τις Ευρωπαϊκές υποθέσεις της σπείρας.

Ο Μεχμέτ Ντογάν είναι από το χωριό Μπάφε της κομητείας Hezex της πόλης Σίρνακ. Εργάζεται ως οδηγός σε ντολμούς. Παίρνει ποσοστά από κάθε άτομο που θα στείλει στη σπείρα. Έως 7 χιλιάδες ευρώ Οι σπείρες που διακινούν ανθρώπους εργάζονται φανερά σε πόλεις όπως η Κωνσταντινούπολη και η Άγκυρα.

Οι σπείρες αυτές που συνεργάζονται με την Ασφάλεια και τα προξενεία της Τουρκίας στην Ευρώπη, στέλνουν τους νέους σε διάφορες Ευρωπαϊκές πόλεις με αντίτιμο περί τα 7 χιλιάδες ευρώ. Τα άτομα αυτά τα οποία δεν έχουν αλλάξει καν τα τηλέφωνα τους για πολλά χρόνια, διεξάγουν τις εργασίες τους από γραφεία που έχουν στήσει στις δυο προαναφερθείσες μεγαλουπόλεις.

O ρεπόρτερ μας, οποίος καλεί ένα από αυτά τα νούμερα, τα οποία του έδωσαν νεαροί Κούρδοι που ήρθαν στην Ευρώπη, συστήνεται ως πρόσφυγας που θέλει να πάει στην Ευρώπη. Τα άτομα στην άλλη άκρη της γραμμής, τα οποία συστήνονται ως Ραγκί Τσορακτσί και Ενγκίν Καρά, του λένε με άνεση ότι «με αντίτιμο 6.500 ευρώ σας στέλνουμε σε όποια ευρωπαϊκή πόλη θέλετε εντός 4 εβδομάδων» και τον καλούν στα γραφεία τους.

Τσορακτσί: Έχουμε κάλυψη και εγγυήσεις 

Ο Τσορακτσί, με τον οποίο μιλήσαμε τηλεφωνικά, μας ενημερώνει ότι είναι από το Άκσαραι. Δηλώνει ότι τις δουλειές αυτές τις έκανε στην Άγκυρα και συνεχίζει ως εξής: «Αν δεν είχαμε κάλυψη από τις υπηρεσίες του κράτους και ανάλογες εγγυήσεις, δεν θα κάναμε αυτή τη δουλειά. Αυτή τη στιγμή είμαι στην Πόλη, πριν από λίγο έστειλα κάποιους, τελειώνουμε τη δουλειά και παίρνουμε τα λεφτά μας. Εμείς παρακολουθούμε την υπόθεση αυτού που θέλει να φύγει, του βγάζουμε βίζα και τον στέλνουμε. Τους στέλνουμε απ' ευθείας σε χώρες όπως Γερμανία και Αυστρία. Η τιμή είναι 6.500 Ευρώ. Τελειώνουμε όλα τα διαδικαστικά σε 4 εβδομάδες κατά μέσο όρο. Έχω στείλει πολύ κόσμο από το Άντεπ και την Ούρφα, ρωτήστε για μένα εκεί.»

Έχει τέσσερα γραφεία στην Πόλη 

Ο Ενγκίν Καρά, ο οποίος λέει ότι είναι από την Κασταμονή, δηλώνει ότι θα εργαστούν ανάλογα με τα χρήματα που θα πάρουν. Μας λέει: «Θα σας βοηθήσουμε, δεν υπάρχει πρόβλημα. Πρώτα τους στέλνουμε στην Κεντρική Ευρώπη: Αυστρία, Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία. Κατόπιν μέσω εσωτερικών γραμμών τους μεταφέρουμε στην χώρα επιλογής τους. Όταν φεύγουν, τους συνοδεύει και κάποιος από μας. Κάνει όλες τις διαδικασίες, κα τους βάζει στο αεροπλάνο. Παίρνουμε 6.500 Ευρώ ανά άτομο.» λέει.

Ο Ενγκίν Καρά, που ισχυρίζεται ότι παλαιότερα εργαζόταν με τoν Κενάν Ντουρμούς, λέει τα εξής για τις μεθόδους δράσης τους: «Είμαι στο Ταξίμ. Έχουμε 4 γραφεία εκεί, στα οποία συνολικά εργάζονται 13 άνθρωποι. Εργάζομαι εντατικά. Έχουμε εταιρία με την επωνυμία AVG Tur, δηλαδή Ανάντολου Γκιεντσλίκ. Παράλληλα με αυτό, εργαζόμαστε και στον τουριστικό τομέα, έχουμε γραφεία που δουλεύουν επίσημα».

Εκατοντάδες νέοι από το Χεζέχ 

Ο Αμπτουλλαχμάν Νορμάν, από το χωριό Bafê, της επαρχείας Hezex, της πόλης Σίρνακ, κάνει αυτές τις δουλειές στο Κουρδιστάν. Ο Νορμάν, ο οποίος κατοικεί στην Πόλη, μέχρι σήμερα έχει στείλει στην Ευρώπη εκατοντάδες νέους από το Χέζεχ. Ο Αμπτουλλαχμάν Νορμάν, ο οποίος ταξιδεύει συχνά στη Γερμανία, μας δήλωσε κατά τη διάρκεια της τηλεφωνικής συνομιλίας μας ότι η τιμή για μεταφορά είναι 6.000 ευρώ ανά άτομο.

Ο Αμπτουλλαχμάν Νορμάν δηλώνει τα εξής: "Εγώ το απλά τους πάω στη Γερμανία, τους στέλνω με αμάξι ή αεροπλάνο. Τους μεταφέρω 50-60 χιλιόμετρα εντός γερμανικού εδάφους και τους αφήνω. Δεν μπορώ να τους φέρω σε άλλη χώρα. Έχω ανθρώπους. Τους φέρνουν εκείνοι, κάνω αυτή τη δουλειά εδώ και πολλά χρόνια. Στα αεροδρόμια και σε πολλά μέρη δίνουμε χρήματα, για αυτό το λόγο δεν δημιουργούνται και προβλήματα.»

Στην ερώτηση μας «τι δουλειά κάνετε, ποιο είναι το επάγγελμά σας;», ο Αμπτουλλαχμάν Νορμάν απαντάει «Κάνω μόνο αυτή τη δουλειά»

Ήταν ανασφάλιστος, απέκτησε βίζα SCHENGEN 

Ο 22χρονος Χ.Α. είναι ένας από τους χιλιάδες νέους που ήρθαν στην Ευρώπη με αυτό τον τρόπο. Είναι από την πόλη Σιβέρεκ. Την περίοδο που δούλευε ανασφάλιστος σε διάφορες δουλειές στην Πόλη, γνωρίστηκε με τους διακινητές. Εξιστορεί την γνωριμία του με τους διακινητές και τον τρόπο που ήρθε στην Ευρώπη: "Όσο ήμουν στην Πολή, βρήκα μια σπείρα και βάλαμε μπροστά τις διαδικασίες. Ο αρχηγός ήταν ο Κενάν Ντουρμούς και ο βοηθός του λεγόταν Ενγκιν. Εγώ έδωσα 7 χιλιάδες ευρώ. Κατόπιν εκείνος ταχτοποίησε όλες τις διαδικασίες. Σε διάστημα 1.5 μήνα περίπου ολοκληρώθηκαν οι διαδικασίες για τη βίζα και κατόπιν μαζί με το άτομο που ονομάζεται Ενγκίν πετάξαμε προς Βιέννη από το αεροδρόμιο Σαμπιχά Γκιοκτσέν. Από τη Βιέννη μας πήρε το εισιτήριο για τη Γερμανία. Εμείς ήρθαμε εδώ, στη Γερμανία, και εκείνος από τη Βιέννη επέστρεψε στην Τουρκία."

Ο Χ.Α. μας δήλωσε ότι ο Ντουρμούς έχει γραφεία στην Πόλη και δουλεύει δημόσια. «Εχει γραφείο στην οδό Ιστικλάλ, στο Μπέγιογλου. Οποιοσδήποτε πάει στο γραφείο αυτό και συμφωνήσουν στην τιμή, μπορεί να έρθει στην Ευρώπη. Η σπείρα αυτή έχει ανθρώπους σε προξενεία και στις διευθύνσεις της Ασφάλειας. Από τη στιγμή που θα συμφωνήσετε, μπορείς να πάς στην Ασφάλεια με τους ανθρώπους του και να πας τα απαιτούμενα έγγραφα, φωτογραφίες, δαχτυλικά αποτυπώματα και να βγάλεις αμέσως διαβατήριο. Από το σημείο αυτό και μετά εκείνοι ταχτοποιούν τις διαδικασίες για βίζα ή σε κατευθύνουν εκείνοι και πας σε προξενεία. Οι άνθρωποί του έρχονται μαζί σου μέχρι ενός σημείου και μετά πας μόνος σου εκεί που θα πας. Είναι όλα συμφωνημένα. Να σας δώσω ένα παράδειγμα: Μια μέρα ένας φίλος μου πάει στην Ασφάλεια μαζί με αυτόν, τον Κενάν. Ο αστυνομικός ρωτάει τον Κενάν αν ο άνθρωπος που τους πήγε έχει κάνει στη στρατιωτική του θητεία. Και λέει ότι θα δυσκολευτούν αν δεν έχει πάει φαντάρος. Παρόλα αυτά, όμως, επειδή εργάζεται με την αστυνομία, να και δεν υπηρέτησε τη θητεία του, ταχτοποιούν όλα τα διαδικαστικά, κανονίζουν τα πάντα και δεν δημιουργείται κανένα πρόβλημα, πουθενά.

Ο εικοσάχρονος νέος με τα αρχικά Α.Σ. είναι από το Χέζεχ του Σίρνακ. Πόλλα μέλη της οικογένειας του Α.Σ. είναι κρατούμενοι στις φυλακές ή μάχονται στις τάξεις του Κουρδικού Απελευθερωτικού Αγώνα και είναι επισημασμένος στις αρχές ασφαλείας ως φίλα διακείμενος στο ΡΚΚ. Παρόλα αυτά, ο Α.Σ. πάει από το Χέζεχ στη Γερμανία οδικώς εντός 20 ημερών. Με λεωφορείο, τρένο, ταξί ακολούθησε διαδρομή από Κωνσταντινούπολη, Σερβία, Ουγγαρία και Αυστρία.

Ο Α.Σ. κάνει αίτηση και αρχίζει τις διαδικασίες έκδοσης διαβατηρίου και βίζας σε Ασφάλεια, προξενεία και παρόμοια γραφεία.

Δηλώνει ο ίδιος για το θέμα:

"Όλα ταχτοποιήθηκαν χωρίς να παραστώ εγώ. Τα έκανε η σπείρα και με τον τρόπο αυτό ήρθα εδώ." Ο Α.Σ αναφερόμενος τα παιχνίδια του Τουρκικού κράτους στους νέους του Χέζεχ, λέει τα εξής: "Η αστυνομία διαδίδει τα ναρκωτικά, την πορνεία και την πρακτοροποίηση. Ο σκοπός εδώ είναι να απομακρύνει τους νέους από την κουλτούρα τους , τη γλώσσα τους και την συμμετοχή στον αγώνα. Η πολιτική που εφαρμίζει το τουρκικό κράτος είναι η εξής: "Κάνε ότι θέλεις, σε συγχωρώ, αλλά μην ασχολείσαι με την πολιτική και των αγώνα." Κάνουν ότι περνάει από τα χέρια τους για να εκκενώσουν το Χέζεχ από τους νέους. Καταφεύγουν σε όλα τα μέσα για να διώξουν τους νέους από εκεί. Πολλοί νέοι από το Χέζεχ ήρθαν στην Ευρώπη ή είναι στο δρόμο. Προωθούν την έξοδο προς την Ευρώπη."

Το κείμενο στα τουρκικά: ΕΔΩ

Μετάφραση: Σ. Α. 

Επιμέλεια: Σάββας Καλεντερίδης

Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά

Η αλήθεια της Εκκλησίας διεστράφη πολύ στη Δύση μετά την έκπτωση της Ρώμης από την Εκκλησία και η Βασιλεία τού Θεού άρχι­σε να μοιάζει εκεί με κάποια επίγεια βασιλεία. Ο Λατινισμός με τους γήινους υπολογισμούς των «καλών έργων», με τη μισθωτή σχέση προς τον Θεό, με την παραχάραξη της σωτηρίας, συσκότισε στη συνείδηση των μελών του τη χριστιανική αντίληψη της Εκκλησίας.

Ο Λατινισμός στο πρόσωπο του Προτεσταντισμού γέννησε ένα εντελώς νόμιμο, αν και πολύ ατίθασο, πνευματικό τέκνο. Ο Προτε­σταντισμός δεν ήταν μια διαμαρτυρία της πρωτοχριστιανικής εκκλησιαστικής συνειδήσεως ενάντια σ’ αυτές τις παραχαράξεις της αλή­θειας, τις οποίες είχε κάμει παραδεκτές ο μεσαιωνικός Παπισμός. Μ’ αυτόν τον τρόπο, όχι σπάνια, έχουν την τάση να παρουσιάζουν τη Διαμαρτύρηση οι προτεστάντες θεολόγοι. Όμως, όχι! Ο Προτεσταντι­σμός ήταν διαμαρτυρία μιας ανθρώπινης ιδέας εναντίον μιας άλλης. Δεν αποκατέστησε τον αρχαίο Χριστιανισμό. Το μόνο που έκανε ήταν να αντικαταστήσει την παραχάραξη τού Χριστιανισμού με μιαν άλλη παραχάραξη κι αυτό το νέο ψεύδος ήταν πικρότερο από το πρώτο.

Ο Προτεσταντισμός είπε τον τελευταίο λόγο τού Παπισμού, έβγα­λε το τελευταίο λογικό του συμπέρασμα.

Η αλήθεια και η σωτηρία είναι δοσμένα από την αγάπη, δηλ. από την Εκκλησία. Τέτοια είναι η εκκλησιαστική συνείδηση. Ο Λατινισμός, αφού εξέπεσε από την Εκκλησία, άλλαξε αυτή τη συνείδηση και διεκήρυξε: Η αλήθεια δίδεται από το ξεχωριστό πρόσωπο τού Πάπα, από ένα ιδιαίτερο πρόσωπο χωρίς την Εκκλησία, και ο Πάπας έχει την ευθύνη της σωτηρίας όλων.

Ο Προτεσταντισμός μόνο αυτό εξέφρασε: Γιατί η αλήθεια να δίδεται μόνο από έναν Πάπα; Και πρόσθεσε: η αλήθεια και η σωτηρία αποκαλύπτονται σε κάθε ξεχωριστό πρόσωπο ανεξάρτητα από την Εκκλησία. Έτσι κάθε ένας άνθρωπος προβιβάστηκε σε αλάθητο πάπα. Ο Προτεσταντισμός φόρεσε την παπική τιάρα σε κάθε Γερμανό καθηγητή-θεολόγο και με τους αμέτρητους αυτούς πάπες κατέστρε­ψε τελείως την ιδέα της Εκκλησίας.

Υποκατέστησε την πίστη με τη λογική του ατόμου και τη σωτηρία εν τη Εκκλησία με την ονειροπόλο βεβαιότητα για τη σωτηρία μέσω τού Χριστού χωρίς την Εκκλησία, σε μια φίλαυτη απομόνωση από όλους. Για τον προτεστάντη αλήθεια είναι μόνο ό,τι του αρέσει, ό,τι νομίζει αυτός ως αλήθεια.

Στην πράξη βέβαια και οι προτεστάντες από την αρχή, με πλάγιους τρόπους, λα­θραία θα λέγαμε, επέβαλαν κάποια στοιχεία δόγματος σχετικά με την Εκκλησία αναγνωρίζοντας κάποιες αυθεντίες, μόνο όμως στην περιοχή της διδασκαλίας της πίστεως. Όντας όμως ουσιαστικά εκκλησιαστικός αναρχισμός, ο καθαρός Προτεσταντισμός, όπως κάθε αναρχισμός, στην πραγματικότητα αποδείχτηκε τελείως μη πραγματοποιήσιμος κι έτσι μας έδωσε φανερή μαρτυρία γι’ αυτή την αναμφισβήτητη αλήθεια ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι από τη φύση της εκκλησιαστική.

Όμως ο Προτεσταντισμός ταίριαξε στο γούστο με την ανθρώπινη φιλαυτία και την αυθαιρεσία κάθε είδους. Η φιλαυτία και η αυθαιρεσία μέσα στον Προτεσταντισμό, όπως ειπώθηκε, κατά κάποιον τρό­πο «εξαγιάσθηκαν» και «ευλογήθηκαν» και τώρα αυτό φανερώνεται στην ατέλειωτη διαίρεση και τον θρυμματισμό πρώτα απ’ όλα του ίδιου τού Προτεσταντισμού.

Συγκεκριμένα, ο Προτεσταντισμός διεκήρυξε ανοιχτά αυτό το μέγιστο ψεύδος: Μπορείς να είσαι χριστιανός χωρίς να αναγνωρίζεις καμία Εκκλησία. Συνδέοντας όμως τα μέλη του με κάποιου είδους υποχρεωτικές αυθεντίες και εκκλησιαστικούς κανόνες, ο Προτεσταντισμός περιπλέκεται σε αδιέξοδες αντιφάσεις: Ο ίδιος απελευθέρωσε το κάθε πρόσωπο από την Εκκλησία και ο ίδιος θέτει κάποια όρια αυτής της ελευθερίας. Από δω ξεκινάει η ανταρσία των προτεσταντών εναντίον των λίγων και οικτρών υπο­λειμμάτων εκκλησιαστικότητος, τα οποία ακόμη φυλάσσονται από τους επίσημους εκπροσώπους των Ομολογιών τους.

Είναι ευνόητο ότι ο Προτεσταντισμός έχει αντιστοιχία προ πάντων με τη γενική διάθεση που κυριαρχεί στη Δύση. Εκεί πέτυχαν μια πολύ καλή οργάνωση της εξωτερικής ζωής και οι άνθρωποι κατέχονται από αλαζονεία γι’ αυτή την επιτυχία και αγάπησαν τον εαυτό τους σε τέτοιο βαθμό που λησμόνησαν τον Θεό και τον πλησίον. Αυτή την αμαρτωλή φιλαυτία, την περιφρόνηση προς τον πλησίον, τη διακηρύτ­τουν και η μοντέρνα φιλοσοφία και η λογοτεχνία. Πως ο υπερήφανος ευρωπαίος να δεχθεί τη διδασκαλία περί Εκκλησίας, όταν γι’ αυτό θα πρέπει πριν απ’ όλα να απαλλαχθεί από τη φιλαυτία και την αυθαιρεσία, να υποταχθεί στην Εκκλησία και να μάθει να αγαπά τους ανθρώπους, βάζοντας τον εαυτό του ταπεινά κάτω από τους άλλους;

Πηγή: (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ: «Αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων Τρόϊτσκι (1886-1929), Ιερομάρτυς και πρόμαχος της Εκκλησίας του Χριστού»  Του Πρωτ. Ιωάννη Φωτόπουλου), Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Ὁ Μητροπολίτης Μόρφου Κύπρου κ. Νεόφυτος ὁμιλεῖ σὲ κοινὴ ἐκδήλωση τοῦ Συνδέσμου Γονέων καὶ τῆς Ἐκκλησιαστικὴ Ἐπιτροπῆς τῆς Περιστερώνας Μόρφου γιὰ τὴν ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν κατὰ τοὺς συγχρόνους Ἁγίους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Ὁ Σεβασμιώτατος θίγει τὸ σημαντικὸ θέμα τῆς σύλληψης μὲ τὸν Ὀρθόδοξο τρόπο ἀντιμετώπισης τοῦ γεγονότος βάζοντάς μας νὰ σκεφτοῦμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τὴν σύλληψη τὴν ἑορτάζει. Γιὰ παράδειγμα γιορτάζει τὴ σύλληψη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου.

Ὁ Δυτικὸς τρόπος σκέψης ἔχει κάνει τὴ σύλληψη μία πράξη χωρὶς νόημα, χωρὶς οὐσία καὶ χωρὶς σκοπό. Στὴν ὁμιλία αὐτὴ ὁ Σεβασμιώτατος περιγράφει τὸν Ὀρθόδοξο τρόπο περὶ συλλήψεως καὶ τονίζει ἰδιαίτερά το πόσο σημαντικὸς εἶναι τελικὰ ὁ τρόπος τῆς σύλληψης ἑνὸς παιδιοῦ στὴ μετέπειτα πορεία του. Τόσο ψυχικὰ ὅσο καὶ σωματικά.

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ο κ. Αθανάσιος Ρακοβάλης περιγράφει ένα πολύ μεγάλο πνευματικό δώρο που του έκανε ο Άγιος Παΐσιος κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους από το Άγιον Όρος στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

Θα σας πω τώρα ένα πολύ μεγάλο πνευματικό δώρο που μου ‘κανε λίγο πριν πεθάνει.

Τον έβγαζα από το Άγιο Όρος και πηγαίναμε στη Σουρωτή με το αυτοκίνητό μου. Είναι μία απόσταση περίπου δύο – τρεις ώρες με το αυτοκίνητο, εξαρτάται πόσο τρέχεις. Στο δρόμο συζητούσαμε εκεί πέρα, λέγαμε διάφορα και κάποια στιγμή τον ρώτησα, του λέω, βρε Γέροντα πώς είναι ο Θεός; Πες μου λίγο για τον Θεό. Πώς είναι ο Θεός;

Τι του ζήτησα εγώ τώρα. Του ζήτησα να μου πει λίγα λόγια. Ότι ο Θεός είναι έτσι, αλλιώς και αλλιώτικα.

Αυτός δεν απάντησε. Έσκυψε λίγο το κεφάλι του και προσευχήθηκε. Λίγο. Λιγότερο από ένα λεπτό.

Και τότε ξαφνικά άνοιξε ο ουρανός, άνοιξε η ψυχή μου. Οδηγούσα και ήμασταν μάλιστα πάνω σε ένα σημείο με στροφές και ξαφνικά άρχισα να νοιώθω το Θεό. Μέσα στο αυτοκίνητο, έξω στους λόφους, πάνω στα αστέρια, στο γαλαξία, ένοιωθα παντού το Θεό.

Γιατί εγώ είχα μια αγωνία με τα πράγματα του κόσμου .. αλλά κατάλαβα ότι όλα είναι στα χέρια του Θεού. Τίποτα δεν κουνιέται, ούτε το παραμικρό φύλλο, χωρίς τη θέληση του Θεού.

Τι να πρωτοθαυμάσω από αυτό το γεγονός! Έχουν περάσει τόσα χρόνια και λέω: μα ποιος ήταν ο Γέροντας! τι παρρησία είχε στο Θεό! Με μία μικρή προσευχή να μπορεί να δίνει τέτοια δώρα!

Είναι δύσκολο να μιλάς για έναν Άγιο. Πρέπει λένε να είσαι Άγιος για να μιλήσεις για έναν άλλον Άγιο. Δηλαδή, πρέπει κάποιος άνθρωπος να έχει μια εμπειρία από τη χάρη του Θεού. Αν δεν υπάρχει αυτή η εμπειρία καταντάνε απίστευτα αυτά τα πράγματα. Ακούγονται στα αυτιά των ανθρώπων υπερβολικά.

Στα δικά μου τα αυτιά αυτά που σας λέω είναι πολύ λίγα.

Πηγή: («Ο οικουμενικός αγιορείτης Γέροντας Παΐσιος» παραγωγή: ΕΠΕ Παραγωγικό Κέντρο «POKROV», 2012), Αβέρωφ

Ο Απόστολος Ματθαίος, γιος του Αλφαίου, ήταν τελώνης (στα χρόνια του Χριστού, οι τελώνες ήταν οι εφοριακοί της εποχής, φοροεισπράκτορες και είχαν κακή φήμη).

Όταν τον είδε καθήμενο ο Κύριος στην Καπερναούμ, γνωρίζοντας την αγαθή διάθεσή του, τού είπε: «Ακολούθει μοι. Και αναστάς ηκολούθησεν αυτώ» (Ματθ. 9, 9). Ο Ματθαίος χωρίς δεύτερη σκέψη, άφησε την εργασία του και από τότε ήταν δίπλα Του.

Μετά απ’ αυτό ο Ματθαίος προετοίμασε γεύμα στο σπίτι του για τον Κύριο Ιησού Χριστό. Έτσι δόθηκε η ευκαιρία στον Κύριο να εκφράσει ορισμένες αλήθειες για την έλευσή Του στη γη.

Αφού δέχθηκε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος στην Πεντηκοστή, ο Άγιος Απόστολος Ματθαίος έγραψε το πρώτο Ευαγγέλιο, στην αραμαϊκή γλώσσα. Λίγο αργότερα μεταφράστηκε στην ελληνική γλώσσα: το ελληνικό κείμενο έχει φθάσει μέχρις εμάς, ενώ το αραμαϊκό χάθηκε. Λέγεται γι’ αυτόν τον Ευαγγελιστή ότι ποτέ δεν έβαλε κρέας στο στόμα του, αλλά έτρωγε μόνο λαχανικά και φρούτα.

Κήρυξε για τον Χριστό στους Ιουδαίους, τους Πάρθους, τους Μήδους και τους Αιθίοπες. Στην Αιθιοπία όρισε Επίσκοπο τον ακόλουθό του Πλάτωνα και ύστερα αποσύρθηκε στη μόνωση της ησυχίας, προσευχόμενος στο όρος, όπου ο Κύριος του παρουσιάστηκε.

Ο Ματθαίος βάπτισε τη σύζυγο και τον γιό του πρίγκιπα της Αιθιοπίας, γεγονός που εξόργισε τον πρίγκιπα, ο οποίος έστειλε στρατιώτες να του φέρουν δέσμιο τον Ματθαίο για να δικαστεί. Οι στρατιώτες όμως επέστρεψαν άπραγοι και είπαν στον άρχοντα ότι άκουσαν μεν την φωνή του Ματθαίου, αλλά όμως δεν μπόρεσαν να τον δουν με τα μάτια τους! Τότε ο πρίγκιπας έστειλε δεύτερο κλιμάκιο της φρουράς του. Όταν πλησίασαν τον απόστολο οι στρατιώτες, έλαμπε το πρόσωπό του με φως υπερκόσμιο, τόσο δυνατό μάλιστα που δεν μπορούσαν να τον αντικρίσουν. Έντρομοι πέταξαν καταγής τα όπλα τους και επέτρεψαν στη βάση τους.

Ο πρίγκιπας αποφάσισε πια να πάει ο ίδιος να τον βρει. Όμως όταν συναντήθηκαν ο Ματθαίος ακτινοβολούσε τόσο ώστε ο πρίγκιπας τυφλώθηκε αμέσως! Ο Απόστολος όμως είχε ευσπλαχνική καρδιά: προσευχήθηκε στον Θεό και ο πρίγκιπας βρήκε ξανά το φως του. Δυστυχώς είδε μόνο με τα φυσικά μάτια και όχι με τα πνευματικά , διότι πάραυτα συνέλαβε τον Ματθαίο και τον υπέβαλε σε βάναυσα βασανιστήρια. Δύο φορές ανάφθηκε μεγάλη φωτιά επάνω στο στήθος του, αλλά η δύναμη του Θεού τον διαφύλαξε σώο και αβλαβή.

Ύστερα ο απόστολος προσευχήθηκε θερμά και παρέδωσε το πνεύμα του. Ο πρίγκιπας πρόσταξε να τοποθετηθεί το σώμα του μάρτυρος σ’ ένα σιδερένιο κιβώτιο και να πεταχτεί στη θάλασσα, ώστε να χαθεί. Όμως ο άγιος εμφανίστηκε στον Επίσκοπο Πλάτωνα και του είπε πού μπορούσε να εντοπίσει το κιβώτιο με τη σορό. Ο Επίσκοπος το ανέσυρε από τη θάλασσα και πράγματι αντίκρισε μέσα τη σορό του Ματθαίου.

Μετά απ’ το νέο αυτό θαύμα ο πρίγκιπας συγκλονίστηκε, βαπτίστηκε κι έλαβε το όνομα Ματθαίος. Στη συνέχεια εγκατέλειψε όλα τα μάταια του κόσμου, έγινε πρεσβύτερος και διακονούσε την Εκκλησία θεαρέστως!

Όταν αναπαύθηκε ο Επίσκοπος, ο Άγιος Απόστολος Ματθαίος εμφανίστηκε στον πρεσβύτερο Ματθαίο και τον συμβούλευσε να δεχθεί ν’ αναλάβει την επισκοπή. Πράγματι, αυτό έγινε. Ο νέος Επίσκοπος Ματθαίος ποίμανε επί πολλά χρόνια θεαρέστως την Εκκλησία, μέχρι που ο Θεός τον κάλεσε στην αιώνια βασιλεία Του.

Ο Άγιος Ευαγγελιστής Ματθαίος εορτάζει στις 16 Νοεμβρίου.

Πηγή: (Από το βιβλίο: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς – Πνευματικό ημερολόγιο – Ο Πρόλογος της Αχρίδος – Βίοι Αγίων, Ύμνοι, Στοχασμοί και Ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου. Νοέμβριος» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ), Σημεία Καιρών