«Καταστράφηκε ολοσχερώς το σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ», ήταν τα μηνύματα που περνούσαν. Οι έκτακτες εκδόσεις των δύο εφημερίδων που κυκλοφόρησαν την ώρα του συλλαλητηρίου ήταν το σύνθημα.
Οι πέντε μεγάλοι δρόμοι που οδηγούσαν στην Πλατεία Ταξίμ γέμισαν ξαφνικά με έναν μαινόμενο όχλο οπλισμένο με τσεκούρια, φτυάρια, ρόπαλα, σκεπάρνια, σφυριά και σιδερένιους λοστούς, που φώναζε «Kahrolsun giavourlar!» (Ανάθεμα στους γκιαούρηδες!) και «Yikin, kirin, giavourdur!» (Σπάστε, γκρεμίστε, είναι γκιαούρης!).
Η αστυνομία και οι κρατικές δυνάμεις καταστολής υποτίθεται ότι αιφνιδιάστηκαν. Δεν πήραν καμμιά απολύτως εντολή να επιβάλουν την τάξη και περιορίστηκαν σε μια απαθή παρακολούθηση των γεγονότων.
Όταν μαζεύτηκαν περίπου 50.000 άτομα, αλαλάζοντος όχλου, μπήκε σε εφαρμογή η επόμενη φάση του σχεδίου: Καταστροφή όλων των ελληνικών περιουσιών και βεβήλωση όλων των ιερών και οσίων του ελληνισμού της Πόλης. Οι οδηγίες που είχαν δοθεί ήταν να μη μείνει τίποτα όρθιο.
Ακολούθησαν ώρες πραγματικής κόλασης.
Ένα μέρος του όχλου κινήθηκε στο Istiklal Caddesi, το περίφημο Πέρα, που στο ένα χιλιόμετρο της διαδρομής του είχε, σαν το πιο φημισμένο εμπορικό κέντρο της Πόλης, περίπου 700 μαγαζιά που το συντριπτικό τους ποσοστό ανήκε σε Έλληνες.
Το πρώτο κατάστημα που δέχθηκε επίθεση ήταν το καφενείο «Επτάλοφος» στην Πλατεία Ταξίμ. Ο όχλος εισέβαλε στο καφενείο σαν αγέλη μαινόμενων ταύρων και ισοπέδωσε τα πάντα: τζάμια, τραπέζια, καρέκλες, μπουφέδες, ποτήρια, φλιτζάνια.
Στην συνέχεια δέχτηκε επίθεση ένα κατάστημα υφασμάτων ελληνικής ιδιοκτησίας. Τέσσερις διαδηλωτές ξήλωσαν μια ράγα του τραμ, που χρησιμοποιήθηκε για να σπάσει η πόρτα και οι βιτρίνες του καταστήματος. Σε λίγα λεπτά το μαγαζί είχε την όψη βομβαρδισμένου τοπίου. Τα υφάσματα και τα ράφια βρέθηκαν στο δρόμο ενώ μια ραπτομηχανή καταστρεφόταν στο δρόμο μπροστά στα μάτια του αλαλάζοντος όχλου. Ο επόμενος στόχος ήταν ένα κατάστημα ηλεκτρολογικών ειδών που σκορπίστηκαν στο δρόμο με μια εφιαλτική μανία του όχλου. Λίγο παρακάτω ένα μπακάλικο με ιδιοκτήτες δύο Έλληνες ηλικιωμένους.
Ο γέρος με ένα εκπληκτικό κουράγιο στάθηκε μπροστά στο μαγαζί του λέγοντας στον όχλο: «Φύγετε απ’ εδώ! Εμείς ζούμε σ’ αυτό το μέρος έξι γενεές και δεν μπορείτε να μας πειράξετε». Ήταν τα τελευταία λόγια της ζωής του.
Ο όχλος όρμησε επάνω του, σε λίγα λεπτά το μαγαζί του είχε διαλυθεί και ο γέρος ήταν το πρώτο θύμα της εφιαλτικής εκείνης νύχτας. Η γυναίκα του διασώθηκε κουρνιασμένη σε μια γωνιά, για να πεθάνει λίγο αργότερα από το σοκ που δέχθηκε εκείνο το βράδυ.
Με τον ίδιο τρόπο ο όχλος συνέχισε το έργο του βήμα προς βήμα σε όλα τα ελληνικά μαγαζιά του Πέρα. Στα φημισμένα ζαχαροπλαστεία «Κερβάν» του Δημήτρη Πηλαβίδη, «Μπαϊλάν» των Λέτα και Κυρίτση, «Σεχίρ» του Γιάννη Τσούλη. Στα μεγάλα και πολυτελή καταστήματα ρούχων και υποδημάτων. Εκεί οι διαδηλωτές έβγαζαν ρούχα και παπούτσια, διάλεγαν μεταξωτά πουκάμισα, κοστούμια, καινούργια παπούτσια και τα φορούσαν επιτόπου πριν συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο.
Στο περίφημο κοσμηματοπωλείο του Φραγκούλη ο όχλος εισέβαλε με μια εμφύλια, πραγματική μάχη, για το ποιος θ’ αρπάξει τα πολυτιμότερα κοσμήματα. Χρυσαφικά μεγάλης αξίας λεηλατήθηκαν μέσα σ’ ελάχιστα λεπτά απ’ τους συμπλεκόμενους μεταξύ τους διαδηλωτές. Όταν ο όχλος έφθασε στην εκκλησία της Αγίας Τριάδος, δίστασε προς στιγμήν. Οι δισταγμοί ξεπεράστηκαν όταν ακούστηκαν οι κραυγές «Ανάθεμα στους άπιστους!», «Ανάθεμα στους άπιστους!» και ο όχλος εισέβαλε στην εκκλησία. Ό,τι κινητό υπήρχε στο ναό καταστράφηκε ή βεβηλώθηκε.
Εικόνες, άγια σκεύη, ράσα ήταν ο στόχος του μανιασμένου όχλου. Τα στασίδια και ο θρόνος της εκκλησίας καταστράφηκαν όταν μια καινούργια ομάδα εισέβαλε στο Ναό μεταφέροντας πετρέλαιο για να τον κάψει.
Τελικά ο Ναός της Αγίας Τριάδος του Πέρα δεν κάηκε και θα παραμείνουν για πάντα άγνωστοι οι λόγοι για τους οποίους οι Τούρκοι δεν κατάφεραν να τον κάψουν.
Το Πέρα μέσα σε λίγες ώρες άρχισε να αλλάζει όψη. Ο δρόμος αποκτούσε ένα περίεργο υπόστρωμα, που ήταν ένα μίγμα απ’ τα πράγματα που καταστρέφονταν: μηχανήματα, γούνες, ρολόγια, παπούτσια, λάδια, τυριά, υφάσματα, πιατικά, ρούχα, διάφορα είδη τροφίμων και ένδυσης, ανακατεμένα, κάτω απ’ το βάρος του όχλου που κινιόταν συνεχώς, δημιούργησαν σιγά-σιγά μια υπερυψωμένη μάζα λασπώδη και λιγδερή.
Ο πατέρας μου παρατήρησε ότι τα ρολά ή οι τοίχοι των χριστιανικών καταστημάτων και σπιτιών είχαν γεμίσει ξαφνικά με παράξενα διακριτικά σημάδια ή τουρκικά γράμματα. Πολλά σπίτια και καταστήματα τουρκικής ιδιοκτησίας είχαν πλημμυρίσει σημαίες σαν να ήθελαν να μεταδώσουν ένα –ανεξήγητο για τον πατέρα μου– μήνυμα. Στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης είχαν εμφανιστεί τις τελευταίες μέρες Λαζοί και διάφορα άλλα άτομα από φυλές που προερχόταν απ’ τα βάθη της Ανατολής, ρακένδυτοι και πεινασμένοι.
Πού να φανταστεί ο πατέρας μου ότι αυτοί οι άνθρωποι θα υποδύονταν σε λίγες ώρες τους «αγανακτισμένους» πολίτες για να βεβηλώσουν, να ληστέψουν, να βιάσουν και να καταστρέψουν;
Ο πατέρας μου τελικά, παρότι προβληματίστηκε σοβαρά, δεν τα αξιολόγησε σωστά όλα αυτά. Δεν έδωσε τη σημασία που έπρεπε, και τώρα που ακουγόταν καθαρά οι φωνές του όχλου «Kahrolsun Giavourlar!» (Ανάθεμα στους γκιαούρηδες!) και «Yikin, kirin Giavourdur!» (Γκρεμίστε, σπάστε, είναι γκιαούρης!), τα ’βαζε με τον εαυτό του.
Έσβησε γρήγορα-γρήγορα τα φώτα του μαγαζιού του και γλίστρησε έξω. Τη στιγμή εκείνη τον πλησίασαν πέντε άτομα που είχαν αποσπαστεί απ’ το κυρίως σώμα του όχλου. «Γιατί ρε γκιαούρη δεν έχεις στο μαγαζί σου τούρκικη σημαία;» τον ρώτησε ο ένας. Ήταν το σύνθημα. Αμέσως και οι πέντε τού ρίχτηκαν με γροθιές και κλοτσιές. [...]
Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ο εκκωφαντικός θόρυβος από την σειρήνα ενός ασθενοφόρου που διέσχιζε τον στενό δρόμο με ταχύτητα. Η συμπλοκή μέσα στη μέση του δρόμου σταμάτησε για να περάσει το ασθενοφόρο. Ο πατέρας μου συνειδητοποίησε πως αυτή ήταν η μοναδική ευκαιρία που είχε να σώσει τη ζωή του. Αιμόφυρτος και ζαλισμένος απ’ τα χτυπήματα, άρχισε με όση δύναμη του είχε απομείνει να τρέχει.
Όταν το ασθενοφόρο πέρασε, ο πατέρας μου είχε εξαφανισθεί και ο στόχος πλέον ήταν το μαγαζί του που κυριολεκτικά λεηλατήθηκε. Εκείνος όμως περπατώντας δύο ώρες, για μια διαδρομή είκοσι λεπτών, έφθασε στο σπίτι σωστό ράκος. [...]
- Από το βιβλίο του Λεωνίδα Κουμάκη Το θαύμα – Μια πραγματική ιστορία.
Πηγή: Pontos-News, Ινφογνώμων Πολιτικά
Λόγος στὴ Γέννηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ - Homilia in Navitatem Mariae (νεοελληνικὴ ἀπόδοσις).
Η αίσθηση της ευθύνης των πολιτικών αρχόντων ότι μετά την εκλογή τους είναι πλέον ταγμένοι να υπηρετούν τις ανάγκες και τις προσδοκίες ολόκληρου του λαού και όχι μόνον ενός τμήματός του, αποτελεί βασικό εχέγγυο μιας δημοκρατικής πολιτείας. Τον τελευταίο καιρό, κανένας συνειδητός πολίτης δεν μπορεί να μην ακούει, να μην βλέπει και να μην αξιολογεί όλα όσα γίνoνται σε βάρος των πνευματικών και πολιτισμικών δομών της ταυτότητας του Ελληνισμού, από την πολιτική εξουσία.
Οι θρασύτατες παραβιάσεις της έχουν ως αφετηρία την ιδιότυπη αντίληψη που έχει έναντι της δημοκρατίας και φυσικά τον μηδενικό σεβασμό της σε ό, τι ιερό και όσιο πιστεύει εδώ και αιώνεςο ελληνικός λαός. Συχνά πυκνά ακούγεται και κάποια «ριζοσπαστική» ιδέα ή αναγγελία που αφορά το σχεδιασμό μιας ακόμη πνευματικής ανατροπής και αποδόμησης.
Σε μια περίοδο πρωτίστως πνευματικής κρίσεως, η σημερινή κυβέρνηση θα μείνει στην ιστορία ως κυβέρνηση που δεν έκτιζε, δεν δημιουργούσε πρότυπα, ούτε διατηρούσε αρχές και αξίες, αλλά διαρκώς τις απαξίωνε, τις γκρέμιζε,τις ανέτρεπε και τις κατεδάφιζε. Ιδιαίτερα ο χώρος της παιδείας, είναι ο χώρος που γίνονται τον τελευταίο καρό οι μεγάλες και καθοριστικές αποδομήσεις μέσα από τα Αναλυτικά Προγράμματα ή Προγράμματα Σπουδών, που αποτελούν τον νου της αγωγής, τον προγραμματισμό δηλαδή της μεταλαμπάδευσης και της διαμόρφωσης αρχών και προτύπων, που έχουν σχέση με την ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού, με τη γνώση και βίωση της ιστορίας, της πίστεως,της γλώσσας, της αγάπης προς την πατρίδα προς τη Δημοκρατία, προς τον άνθρωπο, προς το περιβάλλον και φυσικά έχουν σχέση με τις κοινωνικές και πολιτισμικές του δομές.
Με αφορμή όσα γίνονται σε βάρος της Ορθόδοξης αγωγής των νέων μας, είναι χαρακτηριστική η απίστευτη μανία, με την οποία οι διατελέσαντες Υπουργοί Παιδείας αυτής της διακυβέρνησης σχεδίασαν και σχεδιάζουν την αλλαξοπιστία των ορθοδόξων μαθητών. Απέναντι σε έναν κατεξοχήν ομοιογενή, ως προς την ορθόδοξη πίστη του λαό, οι Υπουργοί Παιδείας αυτής της κυβέρνησης, μόλις ανέλαβαν την εξουσία,ανέσυραν και επεδίωξαν να θέσουν σε εφαρμογή ένα ανεφάρμοστο, ήδη απαξιωμένο από τους θεολόγους εκπαιδευτικούς και τη μαθητική κοινότητα, αποσυρμένο στα συρτάρια του Υπουργείου από το 2011 πολυθρησκειακό Πρόγραμμα Σπουδών για το Μάθημα των Θρησκευτικών, χρηματοδοτημένο (ΕΣΠΑ), που ουσιαστικά ευνοούσε την αποδόμηση της Ορθοδοξίας, ενώ τόνιζαν παράλληλα, με κάθε ευκαιρία, τη μετάλλαξη του σχολείου και του κράτους σε ουδετερόθρησκο σχολείο και κράτος.
Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός σε ομιλία του για την Παιδεία στη Βουλή το 2016, κάνει λόγο,μεταξύ άλλων,για την εφαρμογή «της αρχής της θρησκευτικής ουδετερότητας του κράτους ως θεσμού», ενώπρόσφαταο Πρόεδρος της Βουλής κ. Βούτσης είπε ότι «δεν είμαστε λαός ορθόδοξος. Είμαστε ένα σύγχρονο κράτος και όχι “ταλιμπάν της Ορθοδοξίας”. Οι παραδόσεις σε πολύ μεγάλο βαθμό κρατούνται όσο τις κρατάει η εποχή τους».
Oι Έλληνες πολίτεςέχουν πλέον καταλάβει ότι βρίσκονται αντιμέτωποι με μια εχθρική κυβέρνηση που διαπνέεταιαπό κομματικές, νεομαρξιστικού τύπου, ολοκληρωτικές και όχι δημοκρατικές αντιλήψεις.Η ιστορία έχει καταγράψει ότι ένα από τα πρώτα και κύρια «επιτεύγματα» του υπαρκτού σοσιαλισμού ήταν η με κάθε βίαιο μέσο και τρόπο δίωξη της ορθόδοξης πίστεως και των ορθοδόξων και η επιβολή μιας άθεης ή αντίθεηςθρησκευτικής αγωγής στα σχολεία. Οι σημερινοί νεομαρξιστές που κυβερνούν την Ελλάδα, ακολουθώντας περίπου αυτές τις ιδεολογικές αρχές,εφαρμόζουν ένα Πρόγραμμα διαθρησκειακής ή πολυθρησκειακής αγωγής, ως εργαλείο προπαγάνδας και προσηλυτισμού, με τον ίδιο όμως στόχο, δηλαδή τη μετάλλαξη της χριστιανικής συνειδήσεως των ορθοδόξων παιδιών σε μια αντίχριστη και αντίθεη συνείδηση.
Με αυτή την απαράδεκτη για τη δημοκρατία της χώρας στάση τους, αποδεικνύουνολοκάθαρα ότιδεν πολιτεύονται δημοκρατικά, αφού δεν σέβονται την πολιτισμική, θρησκευτική, ηθική και ιστορική παράδοση και ταυτότητα της συντριπτικής πλειονότητας αυτού του λαού, αλλά επιδιώκουν την αυταρχική επιβολή της ιδεολογίας τους και την μετάλλαξη του πολιτισμικού τοπίου της χώρας, σημαντικότατο μέρος του οποίου αποτελεί η ορθόδοξη παράδοση.
Όπως τόνισαν αρκετοί Ιεράρχες, παίρνοντας θέση σε όσα,πρόσφατα,διατύπωσε ο κ. Βούτσης, «η ορθοδοξία είναι ταυτόσημη με την Ελλάδα, δεν είναι ιδεολογία, είναι ιστορία, είναι πίστη, είναι παράδοση, είναι οι κοινές ρίζες αυτού του λαού, είναι αξίες, οι οποίες χρειάζεται να υπάρξουν, να διατηρηθούν, για να μπορεί να διατηρηθεί και η πατρίδα μας».
Τι κάνει όμως η Εκκλησία για όλα αυτά; Εάν αναλύσει κανείς τα γεγονότα που συνέβησανπριναλλά και μετά τη διεξαγωγή του διαλόγου που έκανε η Επιτροπή που εκπροσώπησε την Εκκλησία με το Υπουργείο Παιδείας για το Μάθημα των Θρησκευτικών(ΜτΘ) την Άνοιξη του 2017 καθώς επίσης και όσα λέχθηκαν και γράφτηκαν πριν, κατά αλλά και μετάτις Συνόδους της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδοςαλλά και ιδιαίτερατόσο από τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοποόσο και από αρκετούς Ιεράρχεςκατά το 2016 και το 2017 για το ίδιο θέμα, θα διαπιστώσει ότι, τελικά,η υπόθεση του (ΜτΘ) δεν έκλεισε, διότι απλώς δεν έκλεισε ορθώς,δηλαδή, δεν έκλεισε με βάση το πλαίσιο της ορθόδοξης διδασκαλίας και παράδοσης, αλλά μεμονομερείς αποφάσεις της πολιτείας, στις οποίες υποχώρησε η επιτροπή της Εκκλησίας, χωρίς να ληφθούν υπόψη οι θέσεις της Εκκλησίας, όπως αυτές είχαν διατυπωθεί συνοδικά σε προηγούμενες συνόδους της.
Το θέμα της διδασκαλίας των μελών της Εκκλησίας έχει κατεξοχήν οντολογική διάσταση.Το θέμα, επομένως, έτσι όπως κατέληξε, αποτελεί μια ολοκληρωτικής μορφής επέμβαση της πολιτείας σε θέματα πίστεως και διδασκαλίας της Εκκλησίας. Αυτό δεν το παραβλέπει ούτε η Εκκλησία ούτε οι θεολόγοι ούτε φυσικάοι πιστοί της, οι οποίοι βρίσκονται σε κατάσταση αγωνιστικής αναμονής και αγανάκτησης.
Είναι οφθαλμοφανές ότι η Εκκλησία δεν δέχτηκε ούτε πρόκειται να δεχθεί ποτέ ότι είναι σωστό και σύμφωνο με την ορθόδοξη αγωγή, τη δημοκρατία και τη συνταγματική νομιμότητα, τα παιδιά των ορθοδόξων γονέων, όταν φοιτούν στο σχολείο και μάλιστα στην πιο τρυφερή τους ηλικία, να υφίστανται αυτήν την ψυχική ταλαιπωρία ενός ιδεοληπτικού εξαναγκασμού της συνειδήσεώς τους και ναδιδάσκονται,στο πλαίσιο του Μαθήματος των Θρησκευτικών,όχι τη δική τους πίστη, αλλά ένα συνονθύλευμα θρησκειών.
Πιο έντονη μάλιστα γίνεται η αντίθεσή τους σε αυτό το Πρόγραμμα, όταν συνειδητοποιούν την αδικία και την ανισότητα που υφίστανται τα μικρά μέλη της, ως ορθόδοξα που είναι, έναντι των παιδιών των Εβραίων, των Μουσουλμάνων και των Ρωμαιοκαθολικών Ελλήνων, τα οποία,ως γνωστό και πολύ σωστά, με απόφαση του ίδιου Υπουργείουαπολαμβάνουν το δικαίωμα της διδασκαλίας της αμιγώςδικής τους πίστεως.
Παράλληλα, με την διοικούσα Εκκλησία, η μεγάλη πλειονότητα των Θεολόγων συνειδητοποιούν ότι, τώρα που αρχίζει ο αγώνας, έχουν χρέος να δώσουν τις μάχες τους, ενωμένοι με την Εκκλησία, για να αποκαθαρθεί η ορθόδοξη αγωγή από τις ιδεοληψίες, τις μεθοδεύσεις και τους παιδαγωγικούς ερασιτεχνισμούς, των δήθεν επίδοξων σωτήρων εκσυγχρονιστών και αναβαθμιστών της.
Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Της Σμύρνης δεν της έλειψε καμιά από τις πρωτόγονες ωμότητες του ανθρώπινου πάθους που υποβιβάζει τον άνδρα σε επίπεδο κατώτερο και από του κτήνους. Σε όλη τη διάρκεια αυτού του δράματος, που ήταν διαβολικής συλλήψεως, οι Τούρκοι δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό το πλιάτσικο και τους βιασμούς. Θα μπορούσα να καταλάβω ακόμα και το βιασμό, μια που σχετίζεται με ένα ακατανίκητο ένστικτο και μάλιστα σε μια φάση που τα πάθη και τα μίση είναι τόσο έντονα και τη στιγμή που ο λαός ο οποίος ξεσπάει είναι χαμηλής νοημοσύνης και πολιτισμού.
Αλλά η καταλήστευση χριστιανών γυναικών και κοριτσιών δεν μπορεί να αποδοθεί ούτε σε θρησκευτικό φανατισμό ούτε σε αχαλίνωτο ερωτικό πάθος.
Ένα από τα πιο βασανιστικά αισθήματά μου εκείνες τις μέρες ήταν της ντροπής· ντρεπόμουν που ανήκα στο ανθρώπινο γένος.
Στην καταστροφή της Σμύρνης πάντως συνέβη και κάτι που δεν είχε προηγούμενο ούτε στην περίπτωση της Καρχηδόνας. Εκεί δεν υπήρχε συνασπισμένος πολεμικός στόλος χριστιανών να παρακολουθεί αμέτοχα ένα δράμα που είχε προκληθεί από τις ομόθρησκες κυβερνήσεις του. Στην Καρχηδόνα δεν υπήρχαν αμερικανικά αντιτορπιλικά.
Οι Τούρκοι ικανοποιούσαν ελεύθερα όλες τις ζωώδεις ανάγκες τους για σφαγή, βιασμό και πλιάτσικο σε απόσταση βολής από τα συμμαχικά πολεμικά πλοία.
- Ο Τζορτζ Χόρτον ήταν Αμερικανός διπλωμάτης στη Σμύρνη την περίοδο της καταστροφής της.
Το βιβλίο ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή Pdf
Πηγή: (Τζoρτζ Χόρτον, από το βιβλίο του Η μάστιγα της Ασίας (The Blight of Asia), 1926), Pontos News
Μόλις πριν λίγα χρόνια συμπληρώθηκαν 500 χρόνια, μισή χιλιετηρίδα, ἀπὸ τὴν ἀνακάλυψη του Χριστόφορου Κολόμβου τῆς ἄγνωστης στοὺς Εὐρωπαίους ἠπείρου, τῆς Ἀμερικῆς (1492-1504).
Ὁ ἴδιος βέβαια θεωροῦσε ὅτι ἡ ἤπειρος ποὺ ἔφθασε ταξιδεύοντας πρὸς τὴν δύση ἦταν ἡ Ἀσία, σύμφωνα καὶ μὲ τὸν σκοπό του ποὺ προσπαθοῦσε νὰ πετύχει μὲ τὰ ταξίδια του, ἀλλὰ τὸ 1507, ὁ Ἀμέρικο Βεσπούτσι πρώτος σωστὰ ἐκτίμησε ὅτι ἡ ἤπειρος ποὺ ἔφτασαν ἦταν μιὰ ἄγνωστη τους μέχρι τότε νὲα ἤπειρος. Μιὰ νὲα σελίδα ἄνοιγε στὴν ἱστορία κατακτήσεων καὶ ἀποικιοκρατίας, ποὺ θὰ στοίχιζε τὴν ζωὴ ἑκατομμυρίων αὐτοχθόνων κατοίκων τῆς νέας ἠπείρου ποὺ κατοικοῦσαν σὲ αὐτὴ ἀπὸ πρὶν τουλάχιστον δυόμιση χιλιάδες χρόνια καὶ θὰ σήμαινε τὴν καταστροφὴ καὶ τὸ τέλος τῶν θαυμαστῶν πολιτισμῶν τους.
Οἱ σημαντικότεροι προκολομβιανοὶ πολιτισμοὶ τῆς Ἀμερικῆς ἦταν αὐτοὶ τῶν Μάγιας, τῶν Ἀζτέκων καὶ τῶν Ἴνκας. Ἀπὸ αὐτοὺς κατάφεραν κάπως καὶ ἐπιβίωσαν ἀπὸ τὴν φωτιὰ καὶ τὸ σπαθὶ τῶν Ἰσπανῶν κατακτητῶν, ἀλλὰ καὶ τὶς ἀρρώστιες ποὺ τοὺς μετάφεραν ἀπὸ τὴν Εὐρώπη (ἡ πανούκλα κυριολεκτικὰ ἀποδεκάτισε τοὺς Ἀζτέκους) μόνο οἱ Μάγια, ποὺ κάποιοι ὑπολογίζουν τὸν ἀριθμό τους στὰ δύο ἑκατομμύρια στὴν Κεντρικὴ Ἀμερική.
Βέβαια δὲν ἦταν μόνο στὴν νέα ἤπειρο, ἀλλὰ καὶ κάποιοι ἄλλοι στὴν γηραιὰ ἤπειρο ποὺ πλήρωναν μὲ τὶς ζωὲς τους, τὶς περιουσίες τους καὶ τὴν πολιτισμικὴ κληρονομιά τους τοὺς ἀδηφάγους κατακτητὲς ποὺ εἶχαν τὶς εὐλογίες τοῦ φράγκου Πάπα καὶ ἔφεραν τὴν σημαία μὲ τὸ σταυρό. Καὶ αὐτοὶ δὲν ἤταν ἄλλοι ἀπὸ τοὺς Ρωμιοὺς («Βυζαντινούς») ποὺ εἶδαν τοὺς σταυροφόρους νὰ ἀφήνουν τὸ κυνήγι τῶν ὀπαδῶν τοῦ Μωάμεθ καὶ νὰ στρέφονται ἐναντίων τῶν πιστῶν τοῦ Χριστοῦ, τὸν ὁποῖο ὑποτίθεται πίστευαν καὶ οἱ ἴδιοι οἱ σταυροφόροι.
Καὶ ἀφοῦ αὐτοὶ ἀπεγύμνωσαν ὁλοκληρωτικὰ τὴν πρωτεύουσα τῆς ρωμιοσύνης μετὰ τὴν τετραήμερη ἀνελέητη λεηλασία της καὶ ἑξηντάχρονη ἀφαίμαξή της τὸν 13ο αἰ., ὡς φυσικὸ ἐπακόλουθο τῆς οὐσιαστικῆς ἀποδυνάμωσής της ἦρθε καὶ ἡ ὁριστικὴ πτώση της ἀπὸ τοὺς ἐξ ἀνατολῆς κατακτητές στὸ ὄνομα τοῦ Μωάμεθ πλέον, δύο αἰῶνες ἀργότερα, τὸν 15ο αἰ., καὶ λίγο πρὶν οἱ λαοὶ ποὺ ζοῦσαν στὴν νέα ἤπειρο ἀντικρύσουν τὸν σταυρὸ γιὰ πρώτη φορὰ καὶ ὁ ἐφιάλτης τους ἀπὸ τοὺς φέροντες αὐτὸν εἰσβολεῖς ἀρχίσει.
Ἔτσι οἱ φέροντες τὸ ὄνομα Χριστιανοὶ Εὐρωπαίοι παπικοί, ἀντὶ ἔχοντας λάβαρο τὸν σταυρὸ νὰ ὑπερασπίσουν τοὺς ἀνυπεράσπιστους ἔναντι τῶν ὀρμητικῶν καὶ ἀδίστακτων ἐξ ἀνατολῆς εἰσβολέων τοῦ Μωάμεθ, ἀντίθετα ἔκαναν τὰ ἴδια ἀκριβῶς καὶ χειρότερα ἀπὸ ὅτι ἐκεῖνοι. Ἀπὸ τὴν μιὰ ἄλωσαν καὶ λεηλάτησαν ἀγρίως πρώτοι τὴν Κωνσταντινούπολη ὅπου δέσποζε παντοῦ ὁ σταυρός, ὁπότε ἔγιναν ἔτσι οὐσιαστικὰ καὶ σύμμαχοί τῶν μουσουλμάνων συμβάλλοντας ἀποφασιστικὰ ὥστε ἀργότερα νὰ τὴν κατακτήσουν καὶ ἐκεῖνοι, καὶ μαζὶ καὶ ὅλη τὴν Ρωμανία ( τὸ «Βυζάντιο»), καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, μὲ σκοπὸ τὴν ἴδρυση ἀποικιῶν καὶ τὸν πλουτισμό τους, δίωξαν, κατέκτησαν, λεηλάτησαν καὶ δουλοποίησαν αὐτόχθονες λαοὺς πολλῶν χωρῶν, γινόμενοι αἴτιοι σὲ πολλὲς περιπτώσεις γιὰ τὴν ἐξαφάνιση αὐτῶν καὶ τοῦ πολιτισμοῦ τους, χωρὶς αὐτοὶ οἱ λαοὶ νὰ τοὺς ἔβλαψαν ἤ νὰ τοὺς ἀπείλησαν σὲ τίποτε (βλ. Παράρτημα α).
Να ποῦμε ὅτι οἱ παπικοὶ κατακτητὲς ἁπλὰ προσπαθοῦσαν νὰ τοὺς διδάξουν τὸν «ἀνώτερο πολιτισμό» τους καὶ τὴν «χριστιανική» τους πίστη μὲ «λίγο» λάθος τρόπο – ἐξολοθρεύοντας τὸν διδασκόμενο, καταστρέφοντας την ζωή του, καταργώντας κάθε τι στὸν τρόπο αὐτῆς (βλ. Παρ. β); Ἦταν τελικὰ τυχεροὶ οἱ Ρωμιοὶ ποὺ τοὺς αἰῶνες ποὺ ἀκολούθησαν ἔμειναν ὑποδουλωμένοι στὰ χέρια Μουσουλμάνων καὶ ὄχι παπικῶν, καὶ ἔτσι κατάφεραν ἔστω καὶ μέσα ἀπὸ ἀμέτρητα βάσανα νὰ ἐπιβιώσουν, διατηρώντας τὴν πολιτισμική τους ταυτότητα, καὶ δὲν ἀφομοιώθηκαν καὶ ἐξαφανίστηκαν ὅπως ἄλλοι λαοί ποὺ βρέθηκαν ὑπὸ τὴν δικαιοδοσία τοῦ Φράγκου Πάπα.
Ὡστόσο μὲ κάποιο θαυμαστὸ τρόπο, ὅπως θέλησε ὁ Θεὸς, προστάτεψε ἀπὸ τὸν ἀφανισμὸ καὶ τοὺς Μάγια, οἰκονομῶντας στὰ χρόνια μας, πρὶν περίπου τρεῖς δεκαετίες, νὰ ἔρθουν σὲ διαμάχη μὲ τὴν διοίκηση τῆς παπικῆς «ἐκκλησίας», ἔχοντας στὸ πλευρό τους τὸν τότε παπικό ἱερέα π. Ἀνδρέα Giron, ὁπότε καὶ τελικὰ ἡ παπικὴ «ἐκκλησία», λόγω κάποιων προτεσταντικῶν ἀποκλίσεων καὶ καθῶς ἡ κατάσταση ἦταν κρίσιμη λόγω ἐμφύλιου πολέμου, ἔπαψε νὰ τοὺς δέχεται ὡς μέλη της.
Μαζί μὲ αὐτοὺς ὅμως ἀποχώρησε ἀπὸ αὐτὴ καὶ ὁ π. Ἀνδρέας, ὁ ὁποῖος συνέχισε νὰ ἐργάζεται γιὰ νὰ τοὺς βοηθάει, νὰ τοὺς ὑποστηρίζει καὶ νὰ τοὺς ἑνώνει. Ἡ νέα πίστη ποὺ ἀποφάσισε νὰ ἀκολουθήσει ἦταν ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἄρχισε νὰ διδάσκει ὅσα ἤξερε γι᾿ αὐτὴ καὶ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἦταν μαζί του, στοὺς ὁποίους καὶ προσφερόταν. Μετὰ ἀπὸ κάποια χρόνια, καὶ ἐνῶ ὅλο καὶ περισσότεροι ἀπὸ τὸν λαὸ τῶν Μάγια ἀγάπησαν τὴν Ὀρθοδοξία, περισσότεροι ἀπὸ 350 χιλιάδες, χωρὶς ὅμως ἀκόμα οὔτε ὁ π. Ἀνδρέας, οὔτε αὐτοὶ, νὰ ἔχουν γίνει κανονικὰ μέλη της, ἦρθε ἡ ὥρα καὶ κατέληξαν μὲ τὴν φώτιση τοῦ Θεοῦ στὴν πόρτα τῆς Ἱερῆς Μητροπόλεως τοῦ Μεξικοῦ (ποὺ εἶχε ἰδρυθεῖ πρὶν λίγο καιρό κατὰ θεῖα πρόνοια) γιὰ νὰ ζητήσουν ἀπὸ μόνοι τους νὰ γίνουν μέλη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Καὶ φυσικὰ τὴν βρήκαν ἀνοικτή.
Καὶ ἐδῶ εἶναι τὸ μεγάλο θαῦμα καὶ ὁ παραλληλισμὸς μὲ τὸν ἑλληνικὸ λαό, ὅτι οἱ Μάγια κατάφεραν νὰ ἐπιβιώσουν ὄχι ἁπλὰ φυσικὰ ἀπὸ τοὺς κατακτητὲς, ἀλλὰ καὶ πνευματικὰ, διατήρησαν τὴν ἰδιοπροσωπεία τους ὡς λαός, ἔχουν τὰ δικά τους πολιτισμικά στοιχεῖα, ποὺ μάλιστα -καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ σπουδαιότερο- ὅταν προέκυψαν οἱ κατάλληλες περιστάσεις, συνεργοῦντος τοῦ Θεοῦ, παρουσιάστηκαν ἕτοιμοι ἀκούοντας γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ὄχι μόνο νὰ τὴν δεχθοῦν, ἀλλὰ νὰ τὸ κάνουν μὲ ὅλη τους τὴν καρδιά. Μπορεῖ νὰ μὴν ἐπιβίωσαν τόσους αἰῶνες ἔχοντας τὴν Ὀρθοδοξία, ὅπως συνέβη στοὺς Ἕλληνες, ὡστόσο ὅμως τὸ ἔκαναν ἔχοντας τὴν πρόθεση καὶ τὴν δίψα ὅταν ἔρθει ἡ κατάλληλη ὥρα νὰ τὴν δεχθοῦν καὶ νὰ τὴν ζήσουν. Τὰ κατάφεραν περιμένοντας ἀκριβῶς αὐτὴν τὴν ὥρα. Τὸ ἔκαναν γι᾿ αὐτήν καὶ δικαιώθηκαν.
Τώρα ἦρθε ἡ ὥρα οἱ Ὀρθόδοξοι ἱεραπόστολοι πατέρες καὶ λαϊκοὶ νὰ μεταφέρουν στοὺς ἀδελφοὺς τῆς ἀμερικανικῆς ἠπείρου ὑλικὰ καὶ πνευματικὰ ἀγαθά, δώρα καὶ ἐφόδια, ἀντὶ τῶν λεηλασιῶν καὶ τῆς παπικῆς πλάνης ὡς διαστροφῆς καὶ ἀλλοίωσης τοῦ Χριστιανισμοῦ ποὺ τοὺς «πρόσφεραν» οἱ δυτικοευρωπαίοι κατακτητές. Ἦρθε ἡ ὥρα σήμερα νὰ γνωρίσουμε στοὺς πέρα ἀπὸ τὸν Ἀτλαντικὸ ἀδελφοὺς τὴν ἐν Χριστῶ χαρά καὶ σωτηρία, ἀντὶ τῆς ὀδύνης καὶ τῆς ἀπώλειας τοῦ Πάπα ποὺ τοὺς ἔφεραν πρὶν πέντε αἰῶνες οἱ ἀπεσταλμένοι αὐτοῦ ἀποικιοκράτες. Ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ἐξουσία καὶ δὲν σκορπὰ τρόμο, ἀλλὰ εἶναι διακονία καὶ μοιράζει ἀγάπη.
Παράρτημα.
α. Βέβαια οἱ λαοὶ τῆς Ἀμερικῆς, Ἀζτέκοι, Ἴνκας καὶ Μάγιας εἶχαν ἁμαρτήσει πολὺ λόγω τῶν ἀνθρωποθυσιῶν, καὶ μάλιστα μαζικῶν ἄνευ προηγουμένου, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαῖνει ὅτι οἱ δυτικοευρωπαίοι μποροῦν νὰ γίνονται δικαστές καὶ μάλιστα νὰ καταδικάζουν μὲ ἐξολόθρευση τοὺς ἄλλους, πολὺ περισσότερο μάλιστα ὅταν τελικὰ εἶναι ἱκανοὶ ἄν καὶ «πολιτισμένοι» νὰ πράξουν χειρότερα ἀπὸ ἐκείνους, ὅπως γράφουμε στὴν παρακάτω παράγραφο. Ἄν θέλει ὁ Θεὸς νὰ τιμωρήσει καὶ νὰ σταματήσει τὸ κακὸ μπορεῖ νὰ τὸ κάνει μὲ πολλοὺς τρόπους, χωρὶς νὰ χρειάζεται βοηθούς, ὅπως μὲ μιὰ ἀσθένεια (γιὰ παράδειγμα τοὺς Ἀζτέκους τοὺς βρήκε ἡ πανούκλα, ὅπου σύμφωνα μὲ τὰ στοιχεῖα αὐτοὶ εἶχαν τὸ προβάδισμα στὶς θυσίες μὲ 20000/έτος καὶ μὲ πρακτικὴ κανιβαλισμού).
β. Ὁ «ἀνώτερος πολιτισμός» καὶ ἡ «χριστιανική» πίστη τῶν Εὐρωπαίων (συμπεριλαμβάνοντας καὶ τὸ ἑλληνικὸ κράτος, ποὺ ἔστω καὶ ἅν δὲν τὸ δέχονται οἱ ὈρθόδοξοιἝλληνες ποὺ ζοῦν σὲ αὐτὸ, ἔχοντας αὐτὸ δυτικοποιηθεῖ ἀκολουθεῖ καὶ αὐτὸ τὰ ἄλλα μὴ Ὀρθόδοξα εὐρωπαϊκὰ κράτη στὸ πνεῦμα καὶ στὸ προσανατολισμό τους) ἀποδεικνύεται ποιὰ εἶναι στὴν πραγματικότητα, μὲ τὴν πρακτικὴ τους ποὺ εἶναι τῆς ἴδιας καὶ χειρότερης ἀγριότητας καὶ φρικαλεότητας μὲ αὐτὴν τῶν μαζικῶν ἀνθρωποθυσιῶν τῆς Κεντρικῆς Ἀμερικῆς τοῦ 15ο αἰ., καὶ ποὺ ἐφαρμόζουν σὲ εὐρεία κλίμακα στὶς ἡμέρες μας, αὐτὴ τῶν ἐκτρώσεων, ποὺ φτάνουν στὴν Εὐρώπη τὰ πολλὰ ἑκατομμύρια ἀνὰ ἔτος, ὅπως καὶ τῶν εὐγονικῶν πειραματισμῶν καὶ παρεμβάσεων στὰ ἔμβρυα (σὲ ἀνάλογο ὅμως ἔγκλημα ὁδηγεῖ καὶ ἡ προώθηση τῶν μεταμοσχεύσεων ζωτικῶν ὀργάνων, ὅπου ὁ δότης πεθαίνει ἀναπόφευκτα κατὰ τὴν διάρκειά τους, καὶ τῶν ὁποίων ἀποτέλεσμα εἶναι τὸ παράνομο ἐμπόριο ὀργάνων αἰχμάλωτων πολέμου ἤ ἀπαχθέντων, ποὺ ἐξαφανίζονται ἀφοῦ γίνονται δότες μὲ τὴν δολοφονία τους σύμφωνα μὲ πολλὲς μαρτυρίες, στὸ μέτρο ποὺ ἀληθεύουν).
Ὅπως τοὺς λαοὺς τῆς Κεντρικῆς Ἀμερικῆς τοὺς βάραιναν τὰ δικά τους μεγάλα ἐγκλήματά μέχρι ποὺ καταστράφηκαν πρὶν πέντε αἰῶνες, ἔτσι καὶ τοὺς λαοὺς τῆς Εὐρώπης τοὺς βαραίνουν ἴδια καὶ μεγαλύτερα ἐγκλήματα στὴν ἐποχή μας σήμερα, ἐκτὸς ὅλα τὰ ὑπόλοιπα τοῦ παρελθόντος. Καὶ εἶναι φοβερὴ ἀπερισκεψία, ἄν ὄχι ὑποκρισία, τὸ νὰ βλέπουμε καὶ νὰ φρίττουμε μὲ τὰ ἐγκλήματα τῶν ἄλλων στὸ παρελθὸν, χωρὶς ὅμως νὰ βλέπουμε αὐτὰ τοῦ σύγχρονου κόσμου στὸν ὁποῖο ζοῦμε, ποὺ εἶναι πράγματι πιὸ σοβαρά.<
Πηγές μὲ σχετικὸ ὑλικό.
1. http://ierapostoli.wordpress.com
2. http://o-nekros.blogspot.gr
3. http://ierapostoles.gr/diocese/μεξικού
4. http://aktines.blogspot.gr
5. http://www.vimaorthodoxias.gr
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό, Αβέρωφ
Ἕνα συνετό κορίτσι, ποὺ ζεῖ μέ εὐσέβεια, ἀξίζει ὅσο ὅλη ἡ οἰκουμένη. Γι’ αὐτό σ’ ἀγάπησα, σ’ ἀγαπῶ καί πάνω ἀπ’ τή ζωή μου σέ βάζω. Τίποτα δέν εἶναι ἡ παροῦσα ζωή. Προσεύχομαι, λοιπόν, καί παρακαλῶ τόν Θεό καί κάνω ὅ,τι μπορῶ γιά ν’ ἀξιωθοῦμε τή ζωή μας ἔτσι νά τήν περάσουμε, ὥστε καί στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν νά εἴμαστε μαζί. Γιατί ἡ παροῦσα ζωή καί σύντομη καί προσωρινή εἶναι· ἄν ὅμως ἀξιωθοῦμε νά τήν περάσουμε εὐαρεστώντας τὸν Θεό, καί μαζί καί μέ τὸν Χριστό θά εἴμαστε αἰώνια, μέσα σέ ἀπερίγραπτη εὐφροσύνη.
Έγώ πάνω ἀπ’ ὅλα βάζω τήν ἀγάπή μου γιά σένα, καί τίποτα δέν θά μοῦ εἶναι τόσο δυσάρεστο καί βαρύ ὅσο τό νά τά χάσω καί πάμφτωχος νά γίνω καί σέ μεγάλο κίνδυνο νά βρεθῶ καί ὁ,τιδήποτε νά πάθω, ὅλα ὑποφερτά καί ἀνεκτά θά μοῦ εἶναι, φτάνει οἱ σχέσεις μου μαζί σου νά εἶναι καλές. Εἶναι ὅμως ἀνάγκη νά κάνεις κι ἐσύ τά ἴδια. Ὁ Θεός θέλει νά εἴμαστε δεμένοι ἀμοιβαῖα καί ἀδιάσπαστα μέ τον δεσμό τῆς ἀγάπης. Ἄκου τί λέει ἡ Γραφή: “Θά ἐγκαταλείψει ὁ ἄνδρας τόν πατέρα του καί τή μητέρα του, γιά νά ζήσει μαζί μέ τή γυναίκα του”. Ἄς μήν ἔχουμε, λοιπόν, καμιά μικρόψυχη πρόφαση. Δέν πᾶν’ νά χαθοῦν τά χρήματα, οἱ ὑπηρέτες καί οἱ τιμές! Ἐγώ πάνω ἀπ’ ὅλα βάζω τήν ἀγάπη μου γιά σένα.
Ἀπό πόσα πλούτη, ἀπό πόσους θησαυρούς δέν θά εἶναι ποθεινότερα τά λόγια τοῦτα στή γυναίκα! Νά τῆς λές ὅτι τήν ἀγαπᾶς, χωρίς νά φοβᾶσαι μήπως κάποτε τό πάρει πάνω της καί τό ἐκμεταλλευθεῖ. Οἱ ἄσεμνες γυναῖκες, ποὺ πηγαίνουν μέ τόν ἕνα καί μέ τόν ἄλλο εἶναι φυσικό νά τό παίρνουν ἐπάνω τους μέ τέτοια λόγια. Μιὰ καλή κοπέλα, ὅμως, ὄχι μόνο δέν θά ξιπαστεῖ, ἀλλά καί θά ταπεινωθεῖ. Δεῖξε μάλιστα ὅτι σοῦ ἀρέσει πολύ νά μένεις μαζί της, ὅτι προτιμᾶς νά μένεις στό σπίτι γιά χάρη της, παρά νά βρίσκεσαι μέ τούς φίλους σου.
Νά τήν τιμᾶς περισσότερο ἀπό τούς φίλους σου, περισσότερο ἀκόμα κι ἀπό τά παιδιά σας. Καί αὐτά γιά χάρη της νά τ’ ἀγαπᾶς. Ἄν κάνει κάτι καλό, νά τήν παινεύεις καί νά τή θαυμάζεις. Ἄν πέσει σέ κάποιο σφάλμα, νά τή συμβουλεύεις καί νά τή διορθώνεις μέ καλό τρόπο. Προσευχές κοινές νά κάνετε. Στόν νάο νά ἐκκλησιάζεστε καί οἱ δύο. Ἄν τύχει νά σᾶς βρεῖ φτώχεια, θύμισε στή γυναίκα σου πὼς οἱ κορυφαῖοι ἅγιοι ἀπόστολοι Πέτρος καί Παῦλος, ποὺ εἶναι ἀνώτεροι ἀπ’ ὅλους τοὺς βασιλιάδες καί τούς πλουσίους, πέρασαν τή ζωή τους μέ πείνα καί δίψα. Δίδαξέ την ὅτι καμιά συμφορά τοῦ βίου δέν εἶναι φοβερή, παρά μόνο ἡ ἐναντίωση στόν Θεό καί τό θέλημά Του. Ἄν ἔτσι πορεύεσαι στόν γάμο σου καί τέτοια διδάσκεις τή γυναίκα σου, δέν θά εἶσαι κατώτερος ἀπό ἕναν μοναχό. Καί ἄν θέλεις νά προσφέρεις γεύματα καί νά κάνεις συμπόσια, μήν καλέσεις ἄνθρωπο ἄσεμνο καί ἀνήθικο. Βρές ἕναν ἅγιο φτωχό, πού, μπαίνοντας στό σπίτι σου, θά φέρει μέσα ὅλη τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, καί αὐτόν κάλεσε.
Νά πῶ καί κάτι ἄλλο; Κανείς ἄς μήν κάνει τό λάθος νά πάρει γυναίκα πλουσιότερη ἀπ’ αὐτόν. Φτωχότερη νά πάρει. Γιατί ἡ πλουσιότερη, μπαίνοντας στό σπίτι, θά δημιουργήσει δυσάρεστες συνθῆκες. Μέ τόν ἀέρα τοῦ πλούτου της, θά μιλάει ἄσχημα, θά ἀπαιτεῖ πολλά, θά σπαταλάει ἄσκοπα. Κι ἄν τολμήσει ὁ ἄνδρας της νά τῆς πεῖ καμιά κουβέντα, θά τοῦ ἀπαντήσει μέ ἀναίδεια: “Δέν ξοδεύω ἀπό τά δικά σου, ἀλλ’ ἀπό τά δικά μου!”.
Τί λές, κυρά μου; Τά δικά σου; Ποιά δικά σου; Ὑπάρχει πιό αἰσχρός λόγος ἀπ’ αὐτόν; Τώρα, ποὺ παντρεύτηκες, δέν ἔχεις σῶμα δικό σου, καί ἔχεις χρήματα δικά σου; Μιά σάρκα, ἕνας ἄνθρωπος ἔχετε γίνει μέ τόν γάμο ἐσύ καί ὁ ἄνδρας σου, καί λές ἀκόμα “τά δικά μου”; Τόν καταραμένο καί ἀπαίσιο αὐτόν λόγο τόν ἔβαλε ὁ διάβολος στόν κόσμο. Ὅλα ὅσα εἶναι ἀναγκαῖα στή ζωή, μᾶς τά ἔκανε κοινά ὁ Θεός. Κανείς δέν μπορεῖ νά πεῖ “τό δικό μου φῶς”, ὁ δικός μου ἥλιος”, “τό δικό μου νερό”. Ὅλα εἶναι κοινά, καί τά χρήματα νά μήν εἶναι κοινά; Ἄχ, αὐτή ἡ φιλαργυρία! Νά χαθοῦν χίλιες φορές τά χρήματα· ἤ μᾶλλον ὄχι τά χρήματα, ἀλλά ἡ νοοτροπία ἐκείνων ποὺ δέν ξέρουν νά τά μεταχειριστοῦν σωστά τά χρήματα καί τά προτιμοῦν ἀπ’ ὅλα τ’ ἄλλα πράγματα.
Καί αὐτά νά διδάσκεις τή γυναίκα σου, μέ πολλή ὅμως χάρη. Αὐτή καθεαυτή ἡ συμβουλή γιά τήν ἀρετή εἶναι βαρειά καί δύσπεπτη, γι’ αὐτό πρέπει νά δίνεται μέ τρόπο εὐχάριστο. Τοῦτο πάνω ἀπ’ ὅλα νά ξεριζώσεις ἀπό τήν ψυχή της, τό “δικό μου” καί τό “δικό σου”. Κι ἄν ποτέ σοῦ πεῖ, “τά δικά μου”, ἀπάντησέ της: Ποιά εἶναι τά δικά σου; Γιατί δέν τά ξέρω. Ἐγώ τίποτα δέν ἔχω δικό μου. Πῶς, λοιπόν, λές “τά δικά μου”, ἀφοῦ ὅλα εἶναι δικά σου;”. Χάρισέ τής τα ὅλα. Αὐτό δέν κάνουμε καί μέ τά παιδιά; Ὅταν ἁρπάξουν κάτι ποὺ κρατᾶμε καί μετά θελήσουν νά πάρουν καί ἄλλο, τούς λέμε μέ συγκατάβαση: “Ναί, καί τοῦτο δικό σου εἶναι καί ἐκεῖνο δικό σου εἶναι”. Ἔτσι νά κάνεις καί στήν περίπτωση τῆς γυναίκας, γιατί ἔχει μυαλό παιδιάστικο. Σοῦ εἶπε, “τά δικά μου”; Πές της, “ὅλα δικά σου εἶναι, καί ἐγώ δικός σου”. Δέν εἶναι λόγια κολακευτικά, ἀλλά λόγια συνετά. Μ’ αὐτόν τόν τρόπο θά μπορέσεις νά χαλαρώσεις τόν θυμό της καί νά σβήσεις τήν ἀθυμία της. Λέγε της, λοιπόν: “Κι ἐγώ δικός σου!”.
Αὐτό, ἄλλωστε, τό ἄφησε καί σάν ἐντολή ὁ ἀπόστολος Παῦλος: “Ὁ ἄνδρας δέν ἐξουσιάζει τό σῶμα του ὁ ἴδιος, ἀλλά ἡ γυναίκα του” (Α΄Κορ. 7, 4). Ἄν δέν ἐξουσιάζω τό σῶμα μου ἐγώ, ἀλλά ἐσύ, πολύ περισσσότερο δέν εἶμαι κύριος τῶν χρημάτων. Αὐτά λέγοντας, τήν ἠρέμησες, δούλα σου τήν ἔκανες, σφιχτά τήν ἔδεσες, μά καί τόν διάβολο ντρόπιασες.
Καί ποτέ νά μήν τῆς μιλᾶς στεγνά καί μέ ψυχρότητα, ἀλλά μέ τρόπο γλυκό, μέ τιμή καί μέ πολλή ἀγάπη. Ἄν τήν τιμᾶς ἐσύ, δέν θά ἔχει ἀνάγκη ἀπό τήν τιμή τῶν ἄλλων. Νά τή βάζεις πάνω ἀπ’ ὅλους, νά τήν καλοπιάνεις, νά τήν παινεύεις. Ἔτσι δέν θά προσέχει παρά μόνο ἐσένα. Βάλε στήν ψυχή της τόν φόβο τοῦ Θεοῦ, καί ὅλα τ’ ἄλλα θά τρέξουν ἄφθονα σάν ἀπό πηγή. Τό σπίτι θά γεμίσει μέ ἀναρίθμητα ἀγαθά. Ὅταν ζητᾶτε τά ἄφθαρτα, θά σᾶς ἔρθουν καί τά φθαρτά. “Ζητᾶτε πρῶτα ἀπ’ ὅλα τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, καί ὅλα αὐτά θ’ ἀκολουθήσουν” (Ματθ. 6, 33).
Ἄν ἔτσι ζεῖτε, καί παιδιά καλά θ’ ἀποκτήσετε καί εὐάρεστοι στόν Θεό θά γίνετε καί τά αἰώνια ἀγαθά θά κληρονομήσετε μέ τή χάρη καί τή φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας. Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!
Πηγή: (Ἀπό τό βιβλίο «ΘΕΜΑΤΑ ΖΩΗΣ» Ὁμιλίες τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τ. Α΄, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ), Ενωμένη Ρωμηοσύνη
– Γέροντα, γιατί κατήργησαν τοὺς τόνους ἀπὸ τὴ γραμματική;
– Τώρα, ὅπως οἱ ἄνθρωποι δὲν σηκώνουν τίποτε καὶ τὰ πετοῦν ὅλα, ἔτσι καὶ τὰ γράμματα δὲν σηκώνουν τίποτε, οὔτε ὀξεῖες οὔτε περισπωμένες! Καὶ ὅπως ὅλοι τρέχουν, δὲν βάζουν οὔτε τελεία!
Βλέπω μία γλώσσα ποὺ γράφουν μερικοί! Διάβαζα σὲ μία μετάφραση τῆς Καινῆς Διαθήκης: «Ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο κάλεσα τὸν γιό μου». Δὲν ταιριάζει, βρὲ παιδί! Δὲν ξεχωρίζει τὸ ἱερὸ ἀπὸ τὸ ἀνίερο! Γράφουν ἔτσι, δῆθεν γιὰ νὰ εἶναι ὅλα ἴδια, νὰ ὑπάρχη ὁμοιομορφία στὴ γλώσσα. Ποιός, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸ πιὸ τελευταῖο χωριό, δὲν θὰ καταλάβαινε, ἂν ἔγραφε «τὸν υἱόν μου»; Ἄκουσα μία φορὰ στὸ Ἅγιον Ὂρος σὲ μία ἀνάγνωση: «Τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασὶ ποὺ κάνουν τὴ Μεταλαβιά». Δὲν ταιριάζει· πῶς νὰ τὸ κάνουμε; Ποιὸς δὲν ξέρει τί θὰ πῆ «ἄρτος» καὶ «οἶνος»;
– Λένε, Γέροντα, ὅτι θὰ ἀντικαταστήσουν τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο μὲ τὸ λατινικό.
– Ἂσ’ τά, δὲν θὰ σταθοῦν αὐτά· δὲν θὰ σταθοῦν.
Εὐτυχῶς ποὺ ὁ Θεὸς καὶ ἀπὸ τὸ στραβὸ καὶ ἀπὸ τὸ κακὸ βγάζει καλό, ἀλλιῶς θὰ ἤμασταν χαμένοι.
Δὲν χάθηκε ἡ Παράδοση, ἡ γλώσσα τότε ποὺ τὰ εἶχαν ὅλα σὲ χειρόγραφα καὶ δὲν ὑπῆρχαν οὔτε φωτοτυπικὰ οὔτε τίποτε καὶ θὰ χαθῆ τώρα ποὺ βγῆκαν τόσα μέσα;
Ὄχι, δὲν πρόκειται νὰ χαθῆ, ὅ,τι καὶ νὰ κάνουν οἱ ἄνθρωποι. Βλέπετε καὶ οἱ Ρῶσοι πρόσφυγες πῶς κράτησαν τὰ ἔθιμά τους! Αὐτὸ ποὺ τοὺς βοήθησε ἦταν ποὺ ἤξεραν τὴν ποντιακὴ γλώσσα.
Κράτησαν ἔτσι τὴν Παράδοση μέσα τους. Ἀλλά, παρ’ ὅλο ποὺ τοὺς δόθηκε λίγη ἐλευθερία, ἔφυγαν ἀπὸ τὴ Ρωσία, γιὰ νὰ βροῦν ἐλευθερία, γιατί καὶ πάλι ἦταν σὰν ἕνα πουλάκι ποὺ τὸ ἔβγαλαν ἀπὸ τὸ κλουβὶ καὶ τὸ ἄφησαν μέσα στὸ δωμάτιο ἐλεύθερο. Δὲν θὰ στενοχωριόταν καὶ ἐκεῖ; Φαντασθῆτε πῶς ἦταν πρὶν οἱ καημένοι!
Εἶναι καὶ μερικοὶ ποὺ πᾶνε νὰ κάνουν μία νέα γλώσσα. Ἡ ἑλληνικὴ ὅμως γλώσσα ἔχει «γλώσσα» ἀπὸ τὶς πύρινες Γλῶσσες τῆς Πεντηκοστῆς! Τὸ δόγμα τῆς πίστεώς μας καμμιὰ γλώσσα δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ἀποδώση. Γι’ αὐτὸ οἰκονόμησε ὁ Θεὸς καὶ ἡ Παλαιὰ Διαθήκη μεταφράσθηκε ἀπὸ τοὺς Ἑβδομήκοντα στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα καὶ τὸ Εὐαγγέλιο γράφτηκε στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα.
Ἂν δὲν ξέρη Ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ κανεὶς καὶ ἀσχολῆται μὲ τὸ δόγμα, μπορεῖ νὰ πλανηθῆ. Καὶ ἐμεῖς καταργήσαμε τὰ Ἀρχαῖα ἀπὸ τὰ σχολεῖα! Μετὰ ἀπὸ λίγο θὰ ἔρχονται Γερμανοὶ νὰ διδάσκουν Ἀρχαῖα στὰ δικά μας Πανεπιστήμια. Τότε θὰ καταλάβουν οἱ δικοί μας τὴν ἀξία ποὺ ἔχουν τὰ Ἀρχαῖα Ἑλληνικά, ἀφοῦ πρῶτα γίνουν ρεζίλι, καὶ θὰ ποῦν: «Γιὰ δὲς ἡ Ἐκκλησία ποὺ κρατοῦσε τὰ Ἀρχαῖα»!
Πᾶνε νὰ ἐξαφανίσουν ἕνα ὀρθόδοξο ἔθνος. Ξέρετε τί σημαίνει αὐτό; Ἕνα ὀρθόδοξο ἔθνος σήμερα εἶναι μεγάλη ὑπόθεση! Παλιὰ εἴχαμε τὴ φιλοσοφία. Ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη μὲ βάση τὴ φιλοσοφία ἀποστόμωσε τοὺς φιλοσόφους. Οἱ φιλόσοφοι ἑτοίμασαν τὸν δρόμο γιὰ τὸν Χριστιανισμό. Τὸ Εὐαγγέλιο γράφτηκε στὰ ἑλληνικὰ καὶ διαδόθηκε στὸν κόσμο. Μετὰ οἱ Ἕλληνες προχώρησαν νὰ φωτίσουν καὶ τοὺς Σλαύους. Σὲ μερικοὺς δὲν συμφέρει νὰ ὑπάρχη ἡ Ἑλλάδα. «Μᾶς κάνει κακό, λένε. Πρέπει νὰ τὴν ἐξαφανίσουμε»!
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Ὁ πασίγνωστος ἅγιος καὶ πολὺ μορφωμένος, μακαριστὸς Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος (1930-1989) διηγεῖτο ἀπὸ τὴν μεγάλη του ἐξομολογητικὴ ποιμαντικὴ πείρα τὸ ἑξῆς:
‘’Κάποτε μιὰ μητέρα ἑνὸς ἑπτάχρονου –περίπου- ἀγοριοῦ ἔμεινε ἔγκυος γιὰ δεύτερη φορά. Βασανίστηκε ἀπὸ δαιμονόπληκτους λογισμοὺς νὰ κάνει ἔκτρωση. Τηλεφώνησε στὸν γυναικολόγο της, πνευματικοπαίδι τοῦ π. Ἐπιφανίου καὶ τῆς ἀνακοίνωσε τὸν προβληματισμό της νὰ ‘’ρίξει’’ τὸ παιδάκι ποὺ κυοφοροῦσε. Ὁ γυναικολόγος τῆς φωτίσθηκε ἀστραπιαία ἀπὸ τὸν Χριστό μας καὶ τῆς συνέτισε μὲ τὸν ἀκόλουθο τρόπο:
Δέχομαι, τῆς εἶπε ἀπὸ τὸ τηλέφωνο, νὰ σοῦ κάνω τὴν ἄμβλωση ποὺ θέλεις μὲ μιὰ προϋπόθεση, θὰ ἔλθεις αὔριο τὸ πρωὶ στὸ ἰατρεῖο μου μαζὶ μὲ τὸ πρῶτο σου παιδί, μὲ τὸ ἀγοράκι σου. Ἔκπληκτη ἡ μάνα συμφώνησε.
Τὴν ἄλλη ἡμέρα ἔγκυος καὶ πρῶτο παιδὶ πιστοὶ στὸ ραντεβοὺ μὲ τὸν γυναικολόγο γιὰ τὴν ἔκτρωση. Τότε ὁ εὐλαβὴς χειρουργὸς-γυναικολόγος ἀπαίτησε ἀπὸ τὴ μάνα νὰ μπεῖ μέσα στὸ χειρουργεῖο μαζὶ μὲ τὸ ἀνήλικο ἀγοράκι της καὶ νὰ ξαπλώσει στὸ χειρουργικὸ τραπέζι γιὰ τὴν ἐπέμβαση-φόνο.
Μετὰ ὁ γυναικολόγος ἔκανε μιὰ καταπληκτικὴ κίνηση. Πῆρε ἕνα νυστέρι, ἀγκάλιασε τὸ ἀνήλικο πρῶτο παιδὶ τῆς ἔγκυου καὶ προσποιήθηκε ὅτι πάει νὰ τοῦ κόψει τὸν λαιμὸ μὲ τὸ νυστέρι. Ἔντρομη καὶ πανικόβλητη ἡ ἔγκυος μάνα μπροστὰ στὸν ἐπικείμενο θάνατο τοῦ ἀθώου γιοῦ τῆς ἔβαλε τὶς φωνὲς καὶ κάλεσε σὲ βοήθεια. Μπροστὰ στὸν ἀπόλυτα δικαιολογημένο πανικὸ τῆς ὁ γυναικολόγος χαμογέλασε, χάιδεψε τὸ ἀγοράκι της, τὴν καθησύχασε, πέταξε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ τὸ νυστέρι, καὶ τῆς εἶπε: ‘’Τρόμαξες, ἀπόλυτα δικαιολογημένα, ὅταν προσποιήθηκα ὅτι θὰ σοῦ δολοφονοῦσα τὸ ἀθῶο μικρό σου πρῶτο παιδάκι. Μπράβο! Γιατί ὅμως εἶσαι ἕτοιμη νὰ δεχθεῖς νὰ σοῦ σφάξω τὸ δεύτερό σου ἀθῶο παιδάκι ποὺ κυοφορεῖς ἐδῶ καὶ δυόμιση μῆνες;’’.
Ἀπάντησε κάπως ἤρεμα ἡ μάνα καὶ ἔγκυος: ‘’Τὸ πρῶτο παιδὶ ἔχει ἤδη γεννηθεῖ καὶ μεγαλώσει, εἶναι ὁλόκληρο ἑπτάχρονο ἀγόρι’’.
Τότε τῆς ἀπάντησε ὁ θεοφώτιστος γυναικολόγος: ‘’Μάθε ὅ,τι καὶ τὸ δεύτερο παιδάκι ποὺ κυοφορεῖς ἐδῶ καὶ δυόμιση μῆνες εἶναι ἀπὸ τὴν σύλληψή του πλήρης ἄνθρωπος μὲ ψυχή, στὰ πρῶτα στάδια τῆς ἀναπτύξεώς του. ‘’Μάθε, σὰν χριστιανὴ ὀρθόδοξη ποὺ εἶσαι, ὅτι κάθε ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν ὥρα τῆς σύλληψης τοῦ εἶναι πλήρης ψυχοσωματικὴ ὀντότητα καὶ ἔχει τὴν ἴδια ἀξία, ἀπαίτηση καὶ δικαιῶμα νὰ ζήσει ὅπως κάθε ἄνθρωπος ἀνήλικος ἢ ἐνήλικος. Ἐγὼ σὰν χριστιανὸς καὶ γιατρὸς δὲν ἔχω δικαίωμα νὰ τὸν δολοφονήσω σὲ ὁποιοδήποτε στάδιο τῆς ἀνήλικης ἢ ἐνήλικης ζωῆς του, ἀλλὰ ἔχω καθῆκον νὰ τὸν συντηρῶ στὴν ζωή. Δικαίωμα ζωῆς καὶ θανάτου πάνω σε κάθε ἄνθρωπο κυοφορούμενο, ἀνήλικο ἢ ἐνήλικο ἔχει μόνον ὁ Θεός, κανεὶς ἄλλος’’.
Ἡ μάνα διδάχθηκε, εὐχαρίστησε τὸν Θεὸ ποὺ φώτισε τὸν γυναικολόγο νὰ τὴν ἀποτρέψει ἀπὸ τὸ ἔγκλημα τῆς ἐκτρώσεως καὶ μόλις ἔκλεισε τοὺς ἐννιὰ μῆνες τῆς ἐγκυμοσύνης τῆς γέννησε ἕνα ὑγιέστατο ἀγοράκι ποὺ τώρα, τὸ 2017, εἶναι παντρεμένος ἐνήλικας ἐπιστήμων χρήσιμος στὴν οἰκογένεια, στὴν κοινωνία καὶ τὴν οἰκονομία. Τέτοιες μικρὲς ἱστορίες εἶναι φαινομενικὰ ἁπλοϊκὲς ἀλλὰ πολὺ διδακτικὲς καὶ μᾶς προτρέπουν νὰ ἀποφύγουμε, σὰν ὀρθόδοξοι χριστιανοί, τὸ φοβερότατο ἁμάρτημα τῆς ἐκτρώσεως.
Ὅταν γινόταν, ἀπὸ τὸ 1984-1986 συζήτηση στὴν Ἑλλάδα γιὰ τὸ νόμο περὶ ἐκτρώσεων [1], δὲν θυμᾶμαι ποιὸς νομικός, σὲ κάποιο τηλεοπτικὸ κανάλι διατύπωσε μιὰ προσωπική του ρήση-γνώμη: ‘’Ἡ ἔκτρωση πρέπει νὰ καταδικάζεται σὰν φόνος ἐκ προμελέτης ἰδιαζόντως ἀπεχθής, διότι καταφέρεται κατὰ ἀθώου καὶ ἀνυπεράσπιστου ἐμβρύου καὶ καταπατᾶ τὸ ἀναφαίρετο δικαίωμά του στὴν ζωή, στὴν ἀνάπτυξή του’’.
Ἐδῶ νὰ τονίσουμε ὅτι οἱ πονηρότατοι ὑποστηρικτὲς τῶν ἐκτρώσεων, γυναικολόγοι, φονιάδες χειρουργοὶ ὑποστηρίζουν ὅ,τι μέχρι τὸν τρίτο μήνα κύησης, ἐπειδὴ τὸ ἔμβρυο εἶναι ἀσχημάτιστο, δὲν εἶναι ἄνθρωπος. Ἔτσι πείθουν πολλὲς μάνες νὰ κάνουν μὲ ἥσυχη συνείδηση ἔκτρωση. Αὐτὸς ὁ δολοφονικὸς νόμος ψηφίστηκε δυστυχῶς καὶ στὴν ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας καὶ μετὰ ἀπὸ πιέσεις χριστιανῶν γυναικολόγων καὶ νομικῶν καὶ λοιπῶν λαϊκῶν, ἱερέων καὶ μοναχῶν το κράτος -πάλι καλὰ- ὑπεχώρησε στὸ νὰ μποροῦν οἱ γυναικολόγοι νὰ ἀρνοῦνται νὰ προχωρήσουν σὲ ἔκτρωση ἐπικαλούμενοι λόγους ἠθικῆς ἢ θρησκευτικῆς δεοντολογίας [2].
Πάντως ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησία μᾶς εἶναι σαφέστατη, ξεκάθαρη καὶ ἀπόλυτη! Παραδέχεται καὶ ἀναγνωρίζει σὰν ἀπόλυτη ψυχοσωματικὴ ὀντότητα κάθε ἀνθρωπο ἀπὸ τὴν ὥρα τῆς συλλήψεώς του, τῆς μίτωσης ποὺ λένε οἱ γιατροί, τῆς ἕνωσης τῶν δυὸ DNA τοῦ σπερματοζωαρίου καὶ τοῦ ὠαρίου. Ρωτῆστε κάθε ἔγκυρο γιατρό, θὰ σᾶς διαβεβαιώσει ὅ,τι ἀμέσως μετὰ τὴν μίτωση στὸ κύημα- ἔμβρυο ἀναπτύσσονται ὁμάδες κυττάρων: τὸ ἐξώδερμα, τὸ μεσόδερμα καὶ τὸ ἐσώδερμα.
Αὐτὲς οἱ ὁμάδες ἀποτελοῦνται ἀπὸ τὰ λεγόμενα βλαστοκύτταρα. Ἀπὸ κάθε ὁμάδα βλαστοκυττάρων ἀρχίζουν καὶ ἀναπτύσσονται σωματικὰ ὄργανα καὶ συστήματα, γιὰ παράδειγμα ἀπὸ τὸ ἐξώδερμα ἀναπτύσσονται σταδιακὰ ἡ σπονδυλικὴ στήλη, ὁ ἐγκέφαλος, τὸ κεντρικὸ νευρικὸ σύστημα [3] κλπ. Ἐπίσης ἀπὸ τὸ 2012 καὶ μετὰ ἡ σύγχρονη Γενετικὴ-Μοριακὴ βιολογία μᾶς ἀποκάλυψε καὶ ἐπιβεβαίωσε ὅ,τι τὸ ἔμβρυο ἔχει δικό του DNA μὴ συμβατὸ μὲ τὴν μητέρα καὶ ἀποτελεῖ γι’ αὐτὴν ξένο σῶμα, τὸ ὁποῖο τελικὰ σὰν ξένο σῶμα ἡ μανούλα τοῦ τὸ ἀποβάλλει σωματικὰ στοὺς ἐννιὰ μῆνες μὲ τὸ ποὺ τὸ γεννά. Μέχρι τότε γιὰ ὅλους τους ἐννιὰ –συνήθως- μῆνες τῆς ἐγκυμοσύνης τῆς τὸ ἀνέχεται σωματικὰ στὴν μήτρα τῆς διότι ἔχει στὸ αἷμα τῆς μιὰ πρωτεΐνη τὴν H.L.A.-A. [4] ποὺ λειτουργεῖ σὰν ἀνασταλτικὸς παράγοντας.
Ρωτῆστε ὁποιονδήποτε γυναικολόγο. Θὰ σᾶς βεβαιώσει ὅτι τὸ αἷμα τῆς ἔγκυου μητρὸς φθάνει μικροαγγειακὰ μέχρι τὰ τοιχώματα τοῦ πλακούντα. Ἐκεῖ μικροαγγειακὰ πάλι ἀνταλλάσσονται διακυτταρικὰ μόνο τα ἀπαραίτητα ἀέρια μεταξὺ μάνας καὶ παιδιοῦ (ὀξυγόνο, διοξείδιο τοῦ ἄνθρακα κλπ). Ἐπειδὴ τὸ αἷμα τῆς μάνας εἶναι ἀσύμβατο συνήθως, μὲ τὸ αἷμα τοῦ παιδιοῦ ποτὲ δὲν ἐνώνεται ἄμεσά το μητρικὸ μὲ τὸ ἐμβρυϊκὸ αἷμα γιατί αὐτὸ θὰ ὁδηγήσει σὲ ἀμεσότατο θάνατο τοῦ παιδιοῦ (λόγω ἀντίθεσης τοῦ παράγοντα ρέζους μεταξὺ μάνας καὶ παιδιοῦ). Ἐπίσης μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ φιλτράρονται μικρόβια καὶ οἱ περισσότεροι ἰοί, ἐκτὸς ἐξαιρέσεων. Ἔτσι προστατεύεται τὸ ἔμβρυο ἀπὸ λοιμογόνες παθήσεις ποὺ τυχὸν θὰ τοῦ μετέδιδε ἡ μανούλα τοῦ ἄθελά της.
Τάσεις καὶ ροπές, γιὰ μελλοντικὲς παθήσεις, κληρονομοῦνται μέσω DNA τῶν δυὸ γονέων. Μερικοὶ ἰοὶ περνοῦν μέσω τῆς μικροαγγειακῆς μικροκυκλοφορίας τοῦ αἵματος καὶ ἀνταλλαγῆς ἀερίων μέσω τοῦ ‘’φίλτρου’’ τοῦ πλακούντα μόνο γιατί οἱ ἰοὶ εἶναι κατὰ πολὺ μικρότεροι ἀπὸ τὰ μικρόβια.
Ἐπίσης ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησία [5] σὰν φιλόστοργη μάνα δέχεται τὴν μετάνοια τοῦ ἁμαρτωλοῦ παιδιοῦ της. Ἂν γονεῖς ἢ μιὰ μάνα ἔγγαμη ἢ ἄγαμη ἔχει προχωρήσει σὲ ἔκτρωση καὶ προγεύεται ἀπὸ τούτη τὴν ζωὴ σὰν κόλαση τὸν ἀπείρως καλὸ Χριστό μας, ὁ Χριστὸς μᾶς τὴν δέχεται νὰ μετανοήσει καὶ τὴν συγχωρεῖ!
Χωρὶς νὰ δεχόμαστε τοὺς δαιμονικοὺς λογισμοὺς τῆς ἀπόγνωσης ἃς καταφεύγουμε σὲ κανονικὸ ἱερέα ὀρθόδοξο ἐξομολόγο. Ὁ Χριστὸς δὶ’ αὐτοῦ θὰ μᾶς σβήσει γιὰ πάντα το φρικωδέστατο ἁμάρτημα τῆς ἔκτρωσης καὶ θὰ μᾶς θεραπεύσει σταδιακά, θὰ μᾶς ἁγιοποιήσει τὴν ἐμπαθῆ μας ἁμαρτωλότατη ψυχούλα γιὰ νὰ μᾶς προετοιμάσει νὰ τὸν ζοῦμε αἰώνια σὰν Παράδεισο [6].
Πολλοὶ ἅγιοι πνευματικοὶ σὰν τὸν ἁγιασμένο Ρωσοπόντιο Ἅγιο Γεώργιο Καρσλίδη [7] (1901-1959), τὸν π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο (1930-1989), τὸν Ἅγιο Πορφύριο τὸν Καυσοκαλυβίτη (1907-1991) στὸ Μήλεσι καὶ ἄλλους ‘’κανόνιζαν’’ δηλαδὴ βοηθοῦσαν τὶς μάνες, τὰ ἀνδρόγυνα, ποὺ εἶχαν ἐκπέσει στὸν φόνο τῆς ἐκτρώσεως νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ ἐπανορθώσουν τὸ κακὸ ποὺ ἔκαναν, ὄχι μόνο μὲ ἐξομολόγηση ἀλλὰ καὶ ἔμπρακτη μετάνοια ὅπως μὲ υἱοθεσία ὀρφανῶν παιδιῶν κ.α.
Ἐπίσης, ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησία μας γιὰ νὰ μᾶς ὑπενθυμίζει τὸ ‘’ἅμα σύλληψη ἅμα ψυχὴ’’ [8] δίδει ἔμφαση στὸ ἑορτολόγιό της σὲ συλλήψεις ἁγίων προσώπων ὅπως γιὰ παράδειγμα ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου εἶναι ἡ ἐν Ἁγίω Πνεύματι ἄνευ σπέρματος Σάρκωσις τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως τοῦ Χριστοῦ μας. Ἐπίσης ἑορτάζουμε τὴν ἐν σπέρματι σύλληψη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἀπὸ τὴν Ἁγία Ἄννα καὶ τὸν Ἅγιο Ἰωακεὶμ ἢ τὴν ἐν σπέρματι σύλληψη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη Προδρόμου ἀπὸ τοὺς Ἁγίους γονεῖς τοῦ Ζαχαρία καὶ Ἐλισάβετ.
Ἐπειδὴ πολλὲς νέες κοπέλες καὶ γυναῖκες ἔγγαμες ἢ ἄγαμες, ἴσως νὰ μὴ τὸ ξέρουν καὶ ἁμαρτάνουν ἀπὸ ἄγνοια, ἀναγκάζομαι ἀπὸ ἀγάπη νὰ τὶς ἐνημερώσω ὅτι ὑφίστανται μερικὲς μοντέρνες καὶ ἄτυπες μορφὲς ἔκτρωσης ὅπως: α. Τὸ χάπι τῆς μιᾶς ἡμέρας μὲ τὸ ὁποῖο ἀποβάλλεται κάθε γονιμοποιημένο ὠάριο ποὺ ἔχει τυχὸν γονιμοποιηθεῖ τὶς τελευταῖες 24 ὧρες β. Τὸ ‘’σπιρὰλ’’ συσκευὴ ποὺ μοιάζει μὲ ὀμπρελίτσα, τοποθετεῖται ἀπὸ τὴν κοπέλα ποὺ δὲν θέλει νὰ συλλάβει παιδὶ διὰ τὰ κόλπου στὴν μήτρα της ἔτσι ποὺ τὸ πάνω μέρος τῆς ‘’ὀμπρελίτσας’’ νὰ ἐφάπτεται στὸ ἄνω ἐσωτερικὸ τοίχωμα τῆς μήτρας καὶ μένει ἐκεῖ γιὰ ἕνα μὲ δυὸ μῆνες. Ἂν κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴ γονιμοποιηθεῖ κάποιο ὠάριο ἐντός των σαλπίγγων τῆς κοπέλας ἀκολούθως τὸ γονιμοποιημένο ὠάριο, πλήρης ἄνθρωπος ψυχοσωματικὰ ἀπὸ τὸ πρῶτο δευτερόλεπτο τῆς σύλληψης-μιτώσεως ἐπικολλᾶται στὸ πάνω μέρος τῆς μήτρας καὶ ἀρχίζει ἡ διαδικασία τῆς κύησης. Ἐντὸς 48ωρών δημιουργεῖται μιὰ ‘’τσίπα’’ στὸ ἐσωτερικὸ τοίχωμα τῆς μήτρας, τὸ πρῶτο στάδιο ἀνάπτυξης τοῦ πλακούντα. Ἐὰν μέσα σὲ 30-50 ἡμέρες τραβηχτεῖ τὸ σπιρὰλ μὲ ‘’σπαγκάκι’’ ποὺ ἐξέχει τοῦ κόλπου, τὸ γονιμοποιημένο ὠάριο συμπαρασύρεται μαζὶ μὲ τὸν πρωτογενῆ πλακούντα, τίθεται ἐκτὸς μήτρας καὶ ἔτσι φονεύεται τὸ ἔμψυχο γονιμοποιημένο ὠάριο-κύημα-ἔμβρυο! Νὰ ἡ ἔκτρωση!
Συγχωρέστε μέ, ποὺ ἁμαρτωλότατος μοναχὸς ἀνέφερα τέτοιες λεπτομέρειες ἀνατομικὲς ἀλλὰ τὸ κάνω ἀπὸ ἀγάπη καὶ ἐνδιαφέρον μήπως καὶ κάποια μανούλα ἀποτραπεῖ νὰ ἐκτρώσει τὸ ἀθῶο της παιδάκι.
Ἥμαρτον πάλι καὶ καλὴ μετάνοια, καλὸ παράδεισο σὲ ὅλους καὶ ὅλες μας.
Τέλος γιὰ τὴν ἱστορία νὰ ἀναφέρουμε ὅ,τι οἱ ἐκτρώσεις δυστυχῶς γίνονται μετὰ τὴν πτώση τῶν πρωτοπλάστων, ὅσο ὑπάρχουμε οἱ μεταπτωτικοὶ ἁμαρτωλοὶ ἄνθρωποι ἐπὶ τοῦ πλανήτη μᾶς δηλαδὴ ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια. Στὴν ἱστορικὴ ἀλληλοδιαδοχὴ τῶν αἰώνων διαφέρουν μόνο τα μέσα. Πρωτόγονα σὲ πρωτόγονους λαούς καὶ σύγχρονα ἐπιστημονικὰ στὶς σύγχρονες κοινωνίες. Μόνο στὴν Ἑλλάδα γίνονται περίπου 120.000 νόμιμες καὶ 200.000 παράνομες ἐκτρώσεις ἐτησίως. Παγκόσμια γίνονται τουλάχιστον στὸν 20ο καὶ 21ο αἰώνα 40 ἑκατομμύρια, περίπου, κατὰ μέσο ὄρο, ἐκτρώσεις τὸν χρόνο.
Εὔχομαι γιὰ πολλοστὴ φορὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει σὲ μετάνοια καὶ νὰ μᾶς ἁγιάζει τούτη τὴν ζωὴ καὶ αἰώνια ὁ Πανάγαθος Χριστὸς μᾶς ὀρθοδόξους, ἑτεροδόξους, ἀλλοδόξους.
ΑΜΗΝ Γένοιτο.
Τέλος καὶ τῷ Θεὸ Δόξα.
μοναχὸς Ἰωάννης 10.7.2017
Βιβλιογραφία:
Α. ‘’Περὶ Ἐκτρώσεων’’, Ἀρχιμανδρίτη Ἰωάννη Κωστώφ. Ἔκδοση: Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Ἀθήνα 2016
Β. ‘’Ὑποθῆκες Ζωῆς’’ (ἀπὸ τὴν ζωὴ καὶ τὴ διδασκαλία τοῦ πατρὸς Ἐπιφανίου) , Ἀρχιμανδρίτης Ἐπιφάνιος Ι. Θεοδωρόπουλος, Ἱερὸ Ἡσυχαστήριο Κεχαριτωμένης Θεοτόκου
Γ. ‘’Ὁ Νεαυγὴς Ἅγιος Γεώργιος Καρσλίδης’’, Γ.Κ. Χατζόπουλος. Ἐκδόσεις Κυριακίδη Μονοπρόσωπη ΙΚΕ, 2014
Δ. ‘’Ἡ Ἁγιότητα εἶναι κατορθωτὴ σήμερα;’’ Μοναχὸς Μωϋσῆς Ἁγιορείτης. Ἐκδόσεις Τῆνος, 2010.
Βλέπε ἀκόμη:
‘’Ἡ Ἀγκαλιὰ’’ Σύλλογος Προστασίας Ἀγέννητου Παιδιοῦ http://www.agalia.org.gr/
‘’Π.Ε.Φ.Ι.Π.’’ Πανελλήνια Ἕνωση Φίλων Πολυτέκνων http://pefip.gr/
‘’ΠΑ.ΣΥ.Π.Α.Π.’’ Πανελλήνιος Σύνδεσμος Προστασίας Ἀγέννητου Παιδιοῦ http://pefip.gr/?page_id=47
[1] Ψηφίστηκε πρώτη φορὰ τὸν Μάιο τοῦ 1986 μὲ τὸ Νόμο 1609/1986
[2] Βλέπε τροποποίηση τοῦ Νόμου περὶ Ἐκτρώσεων τὸ 2005 καὶ ἄρθρο 304 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα: Τεχνητὴ διακοπὴ τῆς ἐγκυμοσύνης ἄρθρο 304
[3] Βλέπε καὶ σχετικὰ ἄρθρα στὴν ἐγκυκλοπαίδεια ‘’Πάπυρος-Λαροὺς-Μπριτάνικα’’ ἔντυπη ἔκδοση 2007 ἢ στὴν ἠλεκτρονική της ἔκδοση.
[4] Τὰ Ἀνθρώπινα Λευκοκυτταρικὰ Ἀντιγόνα (Human Leukocyte Antigens, H.L.A.) ἢ ἀλλιῶς Ἀντιγόνα Ἰστοσυμβατότητας εἶναι πρωτεΐνες ποὺ ὑπάρχουν στὴν ἐπιφάνεια κάθε κυττάρου καὶ ἐπιτρέπουν στὸ ἀνοσοποιητικὸ σύστημα νὰ ἀναγνωρίζει τὸν ‘’ἑαυτό’’ του ἀπὸ τὸ ‘’ξένο’’.
[5] Βλέπε καὶ τὸν Β΄ Κανὼν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ἐπικυρωμένο ἀπὸ τὴν Πενθέκτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ὁ ὁποῖος μᾶς διδάσκει ποιὸ εἶναι τὸ ἐπίσημο καὶ αὐθεντικὸ φρόνημα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας: «Ἡ φθείρασα κὰτ΄ ἐπιτήδευσιν, φόνου δίκην ὑπέχει. Ἀκριβολογία δὲ ἐκμεμορφωμένου καὶ ἀνεξεικονίστου παρ’ ἠμὶν οὐκ ἐστιν». Μ. Βασίλειου, Πρὸς Ἀμφιλόχειον περὶ εἰκόνων, ΕΠΕ 1,191.
[6] ‘’Ἡ Ζωὴ μετὰ τὸν Θάνατο’’, Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ.Ἰεροθέου Βλάχου, ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Γενεθλίου της Θεοτόκου, Ἀκραίφνιο Βοιωτίας
[7] ‘’Ἅγιος Γεώργιος Καρσλίδης’’, Εὐάγγελος Π. Λέκκος. Ἐκδόσεις Σαΐτη, Ἀθήνα 2010
[8] ‘’Ἅμα δὲ τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχὴ πέπλασται, οὐ τὸ μὲν πρώτον, τὸ δὲ ὕστερο’’ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, Ἔκδοσης Ἀκριβής Πίστεως 2,2, PG 94, 921
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Ἀπό τήν στιγμή πού κάποιοι θεώρησαν ὅτι τό ἐθνικό μας κράτος ἀνήκει στήν Εὐρώπη, ὄχι ὅμως ὡς ἰσότιμος ἑταῖρος, μέ πραγματικά δική του πολιτική ἐξουσία, ἀλλά μέ τήν ἔννοια τοῦ προτεκτοράτου, ἄρχισαν νά πολλαπλασιάζονται οἱ ἀντισυνταγματικοί νόμοι.
Ἀκόμη καί πρό τῶν μνημονίων, δημιουργοῦνταν πιεστικές καταστάσεις γιά ἀλλαγές στόν τρόπο ἀσκήσεως τῆς δημοσίας Διοικήσεως. Οἱ ρυθμίσεις τοῦ ἀνταγωνισμοῦ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, δέν προσαρμόζονται στίς ἀνάγκες τοῦ πραγματικοῦ δημοσίου συμφέροντος, ἀλλά τό δημόσιο συμφέρον, ἀκόμη καί τό ἐθνικό συμφέρον, καλοῦνται νά προσαρμοσθοῦν στούς κανόνες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, καί δή στούς κανόνες της περί ἀνταγωνισμοῦ.
Τό καλῶς νοούμενο κοινοτικό συμφέρον, πρέπει νά συμβαδίζει ἀμέσως καί ὄχι μόνο ἐνδεχομένως ἤ ἐμμέσως, μέ τό δημόσιο συμφέρον, καί δή τό ἐθνικό συμφέρον.
Ἀλλιῶς, ὁ παραμερισμός τοῦ δημοσίου συμφέροντος χάριν τοῦ «κοινοτικοῦ συμφέροντος» εἶναι ἀντισυνταγματικός, διότι ὑπηρετεῖ μία κατά κανόνα μή ὑπάρχουσα, ἤ μόνον περιστασιακή, «κοινότητα συμφερόντων», καί δέν ἀνάγεται πάντως καθόλου σέ μία πραγματική πολιτική «Εὐρωπαϊκή ἕνωση», μέ ἀλληλεγγύη τῶν μελῶν της σέ ὅλα κ.ο.κ.
Δεδομένου λοιπόν ὅτι, ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, δέν εἶναι πραγματική πολιτική Ἕνωση, ἀλλά μόνο οἰκονομική Ἕνωση - μέ κάποια στοιχεῖα διαβουλεύσεων καί κοινῶν θέσεων, κατά περίσταση, σέ ἀμυντικά θέματα καί σέ θέματα ἐξωτερικῆς πολιτικῆς - ἔχει ὑπερμέτρως διογκωθῆ ἡ συμμόρφωση τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους σέ ρυθμίσεις πού ἐπιβάλλονται μέν ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, ἀλλά ἀποτελοῦν , δυστυχῶς, ἐφαρμογή τοῦ προγράμματος «Εὐρώπη» τῆς παγκοσμιοποιήσεως, καί διά τοῦτο ἀντιστρατεύονται τό καλῶς νοούμενο δημόσιο συμφέρον.
Αὐτές οἱ ρυθμίσεις μεταφυτεύονται στό Ἑλληνικό Δίκιαο, ὡς ἄμεσα ἐφαρμοστέες Ὁδηγίες καί Κανονισμοί τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, καθώς καί ὡς ἄμεσα ἐφαρμοστέες συμβάσεις τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, μέ τρίτες χῶρες, μεταξύ αὐτῶν καί τῆς Τουρκίας. Ἀκόμη καί ὅταν τοῦτο πλήττει τά ἐθνικά μας συμφέροντα.
Παραδείγματος χάριν, ἡ εἰσαγωγή στήν Ἑλλάδα καί στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, τουρκικῶν, ἤ καί κινεζικῶν ὡσάν τουρκικῶν, κλωστο-ϋφαντουργικῶν προϊόντων, ἄνευ δασμῶν εἰσαγωγῆς, πλήττει κάθε δυνατότητα ἀνακάμψεως τῶν ἐγχωρίων βιοτεχνιῶν παραγωγῆς ἀντιστοίχων ἐγχωρίων προϊόντων. Οἱ ἀδασμολόγητα εἰσερχόμενες μπανάνες ἀπό τρίτες χῶρες ( κατόπιν συμφωνίας ἐκπροσώπων τῆς Ε.Ε. μέ τρίτες χῶρες, καί χάριν ἀποδοχῆς ἀπό τίς τρίτες χῶρες, τῆς ἀδασμολόγητης εἰσαγωγῆς μηχανημάτων ἑταιρειῶν ἀπό τήν δυτική Εὐρώπη), ἐκτοπίζουν τά ἐντόπια ἀντίστοιχα φροῦτα ὅπως τά μῆλα, καί ὁδηγοῦν σέ μείωση τῆς παραγωγῆς τους.
Ἐπί πλέον, κάθε πραγματική ρυθμιστική ἤ ὑλική ἐνίσχυση τῶν δυνατοτήτων παραγωγῆς τόσο τῶν ἀγροτῶν καί τῶν κτηνοτρόφων, ὅσο καί τῆς ἐθνικῆς βιοτεχνίας καί βιομηχανίας, προσκρούει στούς περί ( παγκοσμιοποιημένου) ἀνταγωνισμοῦ κανόνες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως.
Οἱ κανόνες τῆς τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως δέν ταιριάζουν μέ τίς δικές μας μορφές οἰκονομικῆς ὀργανώσεως καί κοινωνικῆς-κοινοτικῆς ζωῆς: Κυρίως, οἰκογενειακές ἐπιχειρήσεις ἤ μονάδες παραγωγῆς, μέ κοινωνικό κύτταρο μέχρι πρό τινος τήν Κοινότητα καί ὄχι τόν τεράστιο Καλλικρατικό Δῆμο. Οἰκοδομοῦν δέ, οἱ κανόνες αὐτοί, ἐπί πραγματικῶν συνεταιριστικῶν μορφῶν ὀργανώσεως παραγωγῆς καί ἐπί ἀτομοκεντρικῶνἐπιχειρηματικῶν πρωτοβουλιῶν, πού ἀμφότερα, ἐπί πολλά ἔτη εἶχαν ἤδη τήν παραγματική συμπαράσταση τοῦ κράτους στήν δυτική Εὐρώπη. Ὅμοια πράγματα, δέν συναντῶνται, γιά πολλούς λόγους, κυρίως πολιτικάντικου καί «ἀεριτζίδικου» καιροσκοπισμοῦ, στήν Ἑλλάδα.
Συνεπῶς, οἱ σχετικές Εὐρπωπαϊκές ρυθμίσεις παρέχουν πλεονεκτήματα σέ ξένους, σέ βάρος τῆς ἐθνικῆς μας οἰκονομίας, καί δή σέ βάρος τῶν δυνατοτήτων τῶν οἰκογενειακῶν μας μονάδων παραγωγῆς. Ξένους δέ, ὄχι μόνο Εὐρωπαίους, ἀλλά π.χ. Τούρκους ἤ Καναδούς ἤ Ἀμερικάνους μέ θυγατρικές στήν Εὐρώπη.
Σέ ὑψηλότερο ἐπίπεδο ἐπιχειρήσεων τῆς Ἑλλάδος, ἀκόμη καί ἡ κάθαρση τοῦ χώρου τῶν ΜΜΕ ἀπό τήν στενή διαπλοκή πολιτικῶν καί ἐργολάβων δημοσίων ἔργων καί προμηθειῶν, πού ἐπιχειρήθηκε κατά Συνταγματική μάλιστα ἐπιταγή, μέ τόν ἀποκλεισμό τοῦ «βασικοῦ μετόχου» ἑταιρειῶν ἀναλήψεως δημοσίων ἔργων καί προμηθειῶν ἀπό τόν ἔλεγχο ἐπί ΜΜΕ, προσέκρουσε ἀκριβῶς σέ ἀρχές τοῦ οἰκονομικοῦ δικαίου τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως.
Οἱ ρυθμίσεις αὐτές τῆς Εὐρώπης, καλές ἴσως γιά ἄλλους λαούς της, στό σύνολό τους πτωχαίνουν κατ’ ἀποτέλεσμα τούς Ἕλληνες λόγῳ τοῦ ὅτι δέν προηγήθηκε τῆς ἐντάξεώς μας στήν Εὐρώπη, περίοδος ὑγιοῦς κρατικοῦ παρεμβατισμοῦ: Δωρεάν κρατικές ἐνισχύσεις σέ ἐπιχειρήσεις γιά ἐγκατάσταση καί λειτουργία σέ παραμεθώριες καί λοιπές περιοχές, θεσπίσθηκαν κατ’ ἐξαίρεση τοῦ γενικοῦ δικαίου τῆς ΕΟΚ, μόλις μέ νόμο τῶν ἀρχῶν τῆς δεκαετίας τοῦ 1980, καί δή χωρίς ἐπιτυχῆ ἀναπτυξιακή ἐφαρμογή, τό ὀλιγώτερο πού μποροῦμε νά ποῦμε. Τό χειρότερο, ὅμως εἶναι, ὅτι οἱ ρυθμίσεις τῆς Εὐρώπης, πού ἔχουν κυρίως τεχνοκρατικό καί συχνά λεπτομερειακό χαρακτῆρα, ἀλλοιώνουν μαζί μέ τήν κοινωνία μας καί τήν οἰκονομική ζωή της, καί τό Σύνταγμά μας, ἀπό δημοκρατικό σέ ὀλιγαρχικό. Καί δή ὄχι ὀλιγαρχικό γιά χάρη μιᾶς ὀλιγαρχίας μέ ἕδρα καί κοινωνικούς ἐλέγχους της στήν Ἑλλάδα, ἀλλά ὀλιγαρχίας κυρίως τοῦ ἐξωτερικοῦ, μέ προστηθέντες της (ὑπηρέτες της) στήν Ἐλλάδα.
Αὐτή εἶναι ἡ μία πηγή ἀντισυνταγματικῶν νόμων, καθώς καί ἀντισυνταγματικῶν παραλείψεων τῆς Διοικήσεως, νά ἀσκῆ τά καθήκοντά της ὅπως ἐπιβάλλει τό Σύνταγμα. Παρεπόμενη αὐτῆς «ζημία», δύναται νά θεωρηθῆ ἡ σωρεία ἀντισυνταγματικῶν νόμων καί ἀντισυνταγματικῶν ἀτύπων «γενικῶν κατευθυντηρίων προτροπῶν», πού ἐπιβάλλονται μέ τά μνημόνια στήν ἴδια τήν Κυβέρνηση, δι’ αὐτῆς στήν Διοίκηση, ἀλλά καί (διά μέσου τῶν ἀντισυνταγματικῶν νόμων) στά Δικαστήρια.
Ἡ δέ ἐπιβολή τῶν ἀτύπων «γενικῶν κατευθυντηρίων προτροπῶν» τῶν μνημονίων, ἐπί τῶν δικαστηρίων, περνᾶ μέσα ἀπό τήν νομιμοφανῆ καταχρηστική ἐπίκληση ἀρχῶν τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ δικαίου, ἰδίως τοῦ ἀνταγωνισμοῦ, μέ σχετικῶς στοχευμένες καί συντονισμένες δράσεις χειραγωγήσεως τῶν δικαστηρίων ὑπό ἐνδιαφερομένων ἰδιωτῶν τῆ ἀνοχῆ ἤ τῆ συνεργίᾳ τῆς Κυβερνήσεως/Διοικήσεως.
Τό παράδειγμα τῆς ἀπολύτου ἀπαγορεύσεως τῶν τυχερῶν καί μή τυχερῶν παιγνίων διά ἠλεκτρονικῶν ὑπολογιστῶν, εἶναι χαρακτηριστικό: Μέ τόσο ἀνόητα γενική ἀπαγόρευση , ἄνοιξε ὁ δρόμος γιά πλήρη ἀπελευθέρωση τοῦ ἠλεκτρονικοῦ τζόγου, στό ὄνομα τῆς ἐλευθερίας τῆς οἰκονομικῆς δραστηριότητος, καί βάσει τῶν σχετικοῦ ἀποφάσεων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ δικαστηρίου.
Ἀπό ὅσο γνωρίζω, ἡ πολιτική ἐξουσία στήν Ἑλλάδα δέν ἀχολήθηκε νά ρυθμίσῃ μέ τήν ἀπαιτούμενη ἀκρίβεια καί λεπτομέρεια, οὔτε τό θέμα τοῦ «βασικοῦ μετόχου» στά ΜΜΕ, πού προαναφέρθηκε, οὔτε αὐτό τῆς ἀπαγορεύσεως τοῦ γενικοῦ τζόγου καί τῶν τυχερῶν παιγνίων, ἀλλά μόνο θέσπισε ἐποπτεία ἀπό ἀνεξάρτητη διοικητική ἀρχή τῶν συγκεκριμένως ἐπιτρεπομένων τυχερῶν παιγνίων (καζίνα, λαχεῖα, προγνώσεις ποδοσφαίρου, κ.ο.κ.).
Καί ἐρχόμαστε στήν πλέον «παραδοσιακή» πηγή σωρεύσεως ἀντισυνταγματικῶν νόμων στήν Ἑλληνική ἔννομη τάξη: Κομματικοί διορισμοί, ρουσφέτια, λεόντιες ὑπέρ ἰδιωτῶν δημόσιες συμβάσεις, παραλείψεις ἐλέγχων ὑπό τῆς Διοικήσεως, χαριστικές παράνομες πράξεις ἤ παραλείψεις, ἄλλοτε ἀπό ἐπιείκεια καί κατανόηση ἀνθρωπίνων δραμάτων ἐν μέσῳ ἀδίκων διατάξεων νόμων, καί ἄλλοτε, τό συχνότερο, λόγῳ διαφθορᾶς ὑπαλλήλων, τόσο γενικῆς ὅσο καί εἰδικῆς.
Ὄλα αὐτά, στεγάζονται κάτω ἀπό ἀντισυνταγματικούς νόμους ἤ κάτω ἀπό τίς ἐκ τῶν ὑστέρων νομιμοποιήσεις παρανόμων ἀποφάσεων ἤ καταστάσεων διά μέσου ἀντισυνταγματικῶν νόμων.
Ὑπενθυμίζουμε, ὅτι εὐθέως ἀντισυνταγματικός εἶναι μέν ὁ νόμος πού λογικῶς «ἀντιβαίνει» στό Σύνταγμα (σέ συγκεκριμένη διάταξή του ἤ στόν σκοπό της), ἀλλά συνταγματικοί καί ἐφαρμοστέοι εἶναι μόνο οἱ νόμοι πού «συμφωνοῦν» (θετικῶς) πρός τό Σύνταγμα.
Στούς ὑπόλοιπους νόμους πού δέν συμφωνοῦν μέ τό Σύνταγμα, ἄρα, δεν ἔχουν ὑποχρέωση συμμορφώσεως οἱ Ἕλληνες (ἄρ. 120 παρ. 2 τοῦ Συντάγματος), ἀκόμη καί ἄν αὐτοί δέν ἀντιβαίνουν εὐθέως σέ συγκεκριμένη διάταξή του. Διότι τότε, θά ἀντιβαίνει στό Σύνταγμα, ἡ συγκεκριμένη ἐφαρμογή τους.
Τέλος, ἡ πλέον ἀπίστευτη πηγή πολλῶν ἀντισυνταγματικῶν νόμων, εἶναι ἡ ὑπό τῆς ἰδίας τῆς Βουλῆς παραβίαση τοῦ Συντάγματος στόν τρόπο ψηφίσεως τῶν νόμων:
α) «Πολυνομοσχέδια», μέ τόσο ἑτερόκλητες διατάξεις, ὥστε τό τί ψηφίζεται τό γνωρίζει κυρίως μόνο ἡ Ὑπηρεσία πού εἰσηγήθηκε κάθε διάταξη καί τήν εἶδε ψηφισμένη (συνήθως ἕνας-δύο ὑπάλληλοί της στά Κεντρικά τοῦ ἑκάστοτε Ὑπουργείου).
β) Τροποποιήσεις καί ἀντικαταστάσεις διατάξεων χωρίς ἀναφορά ὅλης τῆς τροποποιουμένης διατάξεως, ἔτσι πού κανείς δέν γνωρίζει τί νόημα ἔχει ἡ ψηφιζομένη τροποποίηση, ἤ τί ἀντικατέστησε ἡ ἀντικατάσταση...
γ) Μνημονιακοί «νόμοι» («νόμοι» διότι ἔρχονται ἀπό τό ἐξωτερικό καί μεταφράζονται ...) πού ἐκτός ἀπό τά ἀνωτέρω ἐλαττώματα συσσωρευμένα, ἔχουν καί τοῦτο: Πολυσέλιδα κείμενα μνημονικακῶν «νόμων», ἀντί ἄρθρων, ἔχουν ...ἕνα ἄρθρο μόνο (κατά πρόδηλη παραβίαση τοῦ Συντάγματος, γιά νά παρακαμφθῆ καθε οὐσιαστική καί ἐπί μέρους συζήτηση στήν Βουλή....), πολλά «Κεφάλαια», μέ πολυσέλιδες «παραγράφους», σχοινοτενεῖς «ὑποπαραγράφους», καί πολλές περιπτώσεις...καί ὑποπεριπτώσεις, μέ περίπλοκες διατυπώσεις!
Ἔτσι ὅμως, κάθε συγκεκριμένη ρύθμιση καθίσταται συνήθως μή προσβάσιμη ἤ δυσπρόσιτη, ἀφοῦ σέ αὐτήν δέν παραπέμπεται ὁ ἀναγνώστης μέ ἀναφορά κάποιου ἄρθρου καί τῆς τάδε παραγράφου , ἀλλά μέ ὅλη τήν ἀνωτέρω σειρά: Γιά ψάξε στό Δ Κεφάλαιο ( 50 σελίδες κατά μέσον ὅρον τό καθένα) στήν τάδε παράγραφο (8 σελίδες κάθε μία κατά μέσον ὅρο) στήν τάδε ὑποπαράγραφο (δυόμισυ σελίδες...), περίπτωση ζήτα... , ὑποπερίπτωση 8η.
Καί διαβάζεις πράγματα ὅπως: Τροποποιεῖται ἡ περίπτωση θ, τῆς ὑποπαραγράφου ιη, τῆς παραγράφου 9 τοῦ 7ου Κεφαλαίου τοῦ (μνημονιακοῦ) νόμου 4 χιλιάδες.... τοῦ 2013 ὡς ἑξῆς: « πάνω ἀπό 5.000 εὐρώ, ἐκτός ἐάν συντρέχει ἡ περίτπωση δ τῆς παραγράφου 3 τοῦ ἄρθρου 24 τοῦ ν. ..../1980, ὅπως τροποποιήθηκε μέ τό ἄρ. 4 παρ. 8 τοῦ ν. ..../1993». Αὐτό δηλαδή πού ψήφισε ἡ Βουλή μέ σύντομες διαδικασίες ὡς ἐλάχιστο τμῆμα τοῦ ἑνός ἄρθρου τοῦ μνημονιακοῦ νόμου!
Μέ τέτοια σωρεία ἀντισυνταγματικῶν νόμων ἀλλά καί ἀντισυνταγματικῆς ἐφαρμογῆς διατάξεων νόμων, ἡ δημόσια Διοίκηση ἔχει ἀνάγκη, σέ ὅλες τίς διοικητικές διαφορές ἀνεξαιρέτως, ἀπό συνεχῆ, ἐνδελεχῆ καί οὐσιαστικό δικαστικό ἔλεγχο. Ἔλεγχο δέ, τῆς ὅποιας ἀντισυνταγματικότητας τῶν δράσεών της. Καί ἔλεγχο οὐσιαστικό καί κατά πιθανολόγηση πρός παροχή ἐπειγούσης προσωρινῆς δικαστικῆς προστασίας.
Αὐτά, προκειμένου νά μπορῆ νά λειτουργήσῃ ἡ δημόσια Διοίκηση ἀξιοκρατικά καί ἀποδοτικά, γιά χάρη τοῦ πραγματικοῦ δημοσίου συμφέροντος καί τοῦ ἐθνικοῦ συμφέροντος.
Ἀκριβῶς ἀντίθετα πρός μία, μνημονιακή καί μή, τάση ἰδιωτικοποιήσεως τῆς δομῆς τῆς δημοσίας Διοικήσεως (βλ. νόμος «Καλλικράτη»), τῆς στελεχώσεως τῆς δημοσίας Διοικήσεως (βλ. ἀναθέσεις παροχῆς ὑπηρεσιῶν δημοσίας ὑπηρεσίας σέ κερδοσκοπικές ἑταιρεῖες) καί τῶν σκοπῶν δημοσίου συμφέροντος πού διέπουν τήν δημόσια Διοίκηση (βλ. ὀργάνωση μέρους τοῦ τζόγου, χωρίς ἀπαγόρευση τοῦ λοιποῦ τζόγου, βλ. «κάτερινγκ»- διατροφή σέ δημόσια Νοσοκομεῖα, ἀντί διατροφῆς μέ νοσοκομειακά κριτήρια γιά τήν θεραπεία κάθε ἀσθενοῦς), ἡ ὁποία ἰδιωτικοποίησις, ἐάν γίνῃ, θά ἀποτελέσει ἀνεπανόρθωτη ἐθνική καταστροφή.
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Μὲ μεγάλη τιμὴ σᾶς προσκαλοῦμε στὴ Θεία Λειτουργία ποὺ θὰ τελεσθεῖ στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Γεωργίου (Ροτόντα), τὴν παλαιὰ Μητρόπολη τῆς Θεσσαλονίκης, τὸν πρῶτο χριστιανικὸ αὐτοκρατορικὸ Ναὸ μετὰ τὸ τέλος τῶν διωγμῶν.
Ἃς βρεθοῦμε γιὰ λίγο μέσα στὸ μεγαλοπρεπὲς οἰκοδόμημα, μὲ τὸν θαυμάσιο χριστιανικὸ διάκοσμο, ὅπως τὰ ψηφιδωτά τῆς ζώνης τῶν μαρτύρων, ποὺ προβάλλουν μπροστά μας, μέσα σὲ μιὰ ὑπερκόσμια λιτανεία.
Ἐλᾶτε νὰ ζήσουμε μέσα στὸν ὑπέροχο αὐτὸν Ναὸ τὴ δόξα τοῦ Βυζαντίου, τὴν ἱστορία καὶ τὰ θαύματα τῆς Θεσσαλονίκης.
Κυριακὴ 10 Σεπτεμβρίου 2017
Ὥρα ἐνάρξεως 8.00 π.μ.
Φίλοι καὶ Προσκυνητὲς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Γεωργίου Ροτόντας Θεσσαλονίκης
Κάποιος Γέρων ἀσκητὴς μέγας καὶ διορατικός εἶχε φθάσει εἰς μέτρα ἀσκἡσεως ὑπερἀνω τῶν δαιμονικῶν πειρασμῶν, τῶν ὁποίων τὴν ἐπἡρεια εὐθαρσῶς κατεφρόνει. Εἶχαν ἀνοίξει μὲ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ τῆς ψυχῆς του τὰ μάτια καὶ ἔβλεπε ὁφθαλμοφανῶς Ἀγγέλους καὶ δαίμονας, πῶς ὁ καθένας ἀπὸ τὴν ἰδικήν του παράταξιν ἀγωνιζόμενος ἐπηρεἀζει τῶν ἀνθρώπων τὸν βίον. Τόσον μέγας ἦταν ὁ Γέρων αὐτός εἰς τὸ νὰ περιφρονῇ καὶ νὰ περιπαίζῃ ἐμφανῶς τὰ ἀκάθαρτα πνεύματα, ὥστε πολλές φορές τοὺς ἐμέμφετο καὶ τοὺς ἔθλιβε, ὑπενθυμίζων εἰς αὐτούς και τὴν ἔκπτωσίν των ἀπὸ τὸν οὐρανὸν και τοῦ αἰωνίου πυρός τὴν κόλασιν, ἡ ὁποία ὡς ὑποδίκους τούς ἀναμἑνει.
«Δεῦτε πρός με πᾶντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι,
κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς» ().
Ἀντὶ προλόγου
Ὁ θεοχειροτόνητος ἐπίσκοπος Ἰκονίου Ἅγιος Ἀμφιλόχιος, ἐξάδελφος Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, μαθητής καὶ φίλος τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, εἰς τὸν «Περὶ μετανοίας» ἐπιγραφόμενον εἰς αὐτὸν Λόγον του, μεταξὺ ἄλλων περὶ μετανοίας φιλανθρώπων διηγήσεων, ἀναφέρει καὶ τὸ ἀκόλουθον παράδοξον περιστατικόν.
«Βούλομαι δὲ καὶ ἑτέραν ἀφήγησιν, ὦ φίλοι, ὠφέλιμον οὖσαν ὑμῖν διηγήσασθαι, δεικνύουσαν καθαρῶς Θεὸν μηδένα ἀποστρέφεσθαι τῶν προσπελαζόντων αὐτῷ. Καὶ τοῦτο... ἀπὸ τῆς βίβλου τῶν Πατέρων πειράσομαι διηγήσασθαι».
- Θέλω, ὦ φίλοι, λέγει, νὰ σᾶς διηγηθῶ καὶ μίαν ἄλλην ὠφέλιμον διήγησιν ἡ ὁποία φανερώνει πολὺ καθαρὰ ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἀποστρἑφεται κανένα ἀπὸ ὅσους θέλουν διὰ μετανοίας νὰ τὸν πλησιἀσουν, μὲ σκοπὸν νὰ σωθοῦν. Καὶ αὐτὸ θὰ τὸ ἀνασὐρω ἀπὸ τὴν βίβλο τῶν πατερικῶν διηγήσεων.
Διηγεῖται λοιπὸν ὁ Ἅγιος καὶ τὸ ἀπροσδόκητον αὐτὸ γεγονός, ὡς ἔνδειγμα τῆς ἄκρας τοῦ Θεοῦ φιλανθρωπίας πρὸς τοὺς ἁμαρτάνοντας, ὥστε νὰ μὴ διστάζουν ὡς πρὸς τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἐὰν θελήσουν ἀληθινὰ νὰ μετανοήσουν.
Ἀπὸ τὴν διήγησιν αὐτὴν πληροφορούμεθα ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν πρέπει νὰ ἀφἡνῃ ποτὲ τὸν ἑαυτὸν του εἰς λογισμοὑς ἀπελπισίας καὶ ἀπογνώσεως ὡς πρός τὴν σωτηρίαν του, ἀκόμη καὶ ἐὰν καθ' ὑπόθεσιν ἦτο τόσον ἀμαρτωλός, ὡς νὰ ἧτο δαίμων, καὶ ἤθελε εἰλικρινῶς νὰ μετανοήσῃ.
«Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἀναβάλλουμε, οὔτε νὰ βραδύνουμε δι' ἐκεῖνον ποὺ πρόκειται νὰ καταπονισθῆ. Διότι ἄν θελήσεις δι' ὁλίγον χρόνον νὰ ἀναβἀλῃς τὴν σωτηρία του, θὰ τὸν ἐγκαταλείψῃς στὴν ἀγριότητα τῆς τρικυμίας. Δι' αὐτὸ σὲ τέτοιες συμφορές χρειάζεται ταχύτης, ταχύτης καὶ προσπάθεια ἐντατικἡ... Ἄς γινὡμεθα, λοιπόν, προνοητικοὶ διὰ τὴν σωτηρία τῶν ἀδελφῶν μας».
(Ἅγ. Ἰωάν. Χρυσόστομος)
Λέγει λοιπόν ἡ ἐκ παραδὁσεως ἐρχομένη αὐτὴ διήγησις ὅτι:
Κάποιος Γέρων ἀσκητὴς μέγας καὶ διορατικός εἶχε φθάσει εἰς μέτρα ἀσκἡσεως ὑπερἀνω τῶν δαιμονικῶν πειρασμῶν, τῶν ὁποίων τὴν ἐπἡρεια εὐθαρσῶς κατεφρόνει. Εἶχαν ἀνοίξει μὲ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ τῆς ψυχῆς του τὰ μάτια καὶ ἔβλεπε ὁφθαλμοφανῶς Ἀγγέλους καὶ δαίμονας, πῶς ὁ καθένας ἀπὸ τὴν ἰδικήν του παράταξιν ἀγωνιζόμενος ἐπηρεἀζει τῶν ἀνθρώπων τὸν βίον. Τόσον μέγας ἦταν ὁ Γέρων αὐτός εἰς τὸ νὰ περιφρονῇ καὶ νὰ περιπαίζῃ ἐμφανῶς τὰ ἀκάθαρτα πνεύματα, ὥστε πολλές φορές τοὺς ἐμέμφετο καὶ τοὺς ἔθλιβε, ὑπενθυμίζων εἰς αὐτούς και τὴν ἔκπτωσίν των ἀπὸ τὸν οὐρανὸν και τοῦ αἰωνίου πυρός τὴν κόλασιν, ἡ ὁποία ὡς ὑποδίκους τούς ἀναμἑνει.
Οἱ δαίμονες, ἕνας μὲ τὸν ἄλλον, κοινολογὡντας τὴν προκοπὴν καὶ τὰ κατορθώματα τοῦ θεοφόρου αὐτοῦ Γέροντος, κατέλιξαν εἰς τὴν γνώμην νὰ μὴν τὸν πλησιάσῃ κανείς πλέον ἀπὸ μέρους των εἰς τὸ ἑξῆς μήτε νὰ τολμήσῃ νὰ παλαίσῃ μαζὶ του μήπως καὶ πληγωθῇ ἀπὸ αὐτόν, διότι μὲ τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔφθασε εἰς μέτρα τελειώσεως ὑπερβαίνοντα τὴν κοινὴν ἀνθρωπίνην φύσιν.
Ἐδῶ περίπου εὑρίσκοντο πνευματικῶς, ἐν σχέσει μὲ τὸν μέγαν Γέροντα τὰ πράγματα, ὅταν μίαν ἡμέραν ἕνας τῶν δαιμόνων λέγει εἰς ἕνα ἄλλον συνταλαίπωρον ὅμοιον του, Ζερέφερ τὸ ὄνομα - ἐὰν ἔχουν οἱ ἀκατονόμαστοι ὄνομα.
- Ζερἑφερ· τοῦ λέγει, ἔχω ἔνα λογισμόν· Ἆραγε, ἐὰν κάποιος ἀπὸ ἡμᾶς τοὺς δαίμονας ἤθελε μεταμεληθῇ - ἀλλάξῃ γνώμην, τὸν δέχεται ἆραγε εἰς μετάνοιαν ὁ Θεός;
Τὶ λέγεις; ναὶ ἢ ὄχι; Καὶ ποιός ἐνδεχομένως θα ἠμποροῦσε νὰ τὸ γνωρίζῃ αὐτό;
Περίεργον ἀπίθανον τὸ ἐρώτημα.
Τοῦ ἀποκρίνεται ὁ Ζερέφερ·
- Θέλεις, τοῦ λέγει· να ὑπάγω εἰς τὸν μέγαν Γέροντα ποὺ μᾶς περιφρονεῖ καὶ μᾶς περιπαίει νὰ τὸν πειράξω μὲ τὸ ἐρώτημα αὐτό, νὰ λάβωμε ἀπάντησι;
Τοῦ λέγει ὁ πρῶτος·
- Πήγαινε, ἀλλὰ πρόσεχε καλά, διότι ὁ Γέροντας εἶναι ἀνεβασμένος πνευματικα, εἶναι διορατικός καὶ θὰ γνωρίσῃ τὸν δόλον· καὶ δὲν θὰ πεισθῇ νὰ ἐρωτήσῃ περὶ τοῦ ζητήματος αὑτοῦ τὸν Θεόν. Ὅμως πήγαινε· καὶ ἢ ἐπιτυγχάνεις τόν σκοπόν σου, ἢ δοκιμὰζεις καὶ φεύγεις.
Ἐπῆγε λοιπὸν πρός τὸν μέγαν Γέροντα ὁ Ζερέφερ, σχηματίζοντας τὸν ἑαυτόν του ὡς ἄνθρωπον παναμαρτωλόν, θρηνοῦντα καὶ ὀδυρόμενον τὴν ἀπώλειάν του. Ὁ δὲ Θεός, θέλων να δείξῃ ὅτι οὑδένα μετανοημένον ἀποστρέφεται, ἀλλὰ δέχεται τούς πάντας, ἐὰν εἰλικρινῶς εἰς Αὐτὸν ἐπιστρέφουν, δὲν ἐφανέρωσε εἰς τὸν Γέροντα τὰ σχετικὰ μὲ τὴν περἱπτωσιν αὐτὴν τῆς πανουργίας τοῦ δαίμονος, ἀλλ' ὡς ἄνθρωπον ὁ Γέρων ἔβλεπε τὸν πονηρὸν καὶ τίποτε περισσότερον.
Θρηνεῖ λοιπὸν γοερῶς ὁ ἀπατεὡν.
Καὶ τὸν ἐρωτᾶ ὁ Γέρων·
- Τὶ ἔχεις, ἄνθρωπε, καὶ κλαίεις καὶ ὀλοφὑρεσαι τόσον ἀπὸ καρδίας, συντρίβων μὲ τὸν ὀδυρμόν σου καὶ τὴν ἰδικήν μου καρδίαν;
Ἀποκρίνεται ὁ δαίμων·
- Ἐγώ, Πάτερ ἅγιε, δὲν εἶμαι ἄνθρωπος, ἀλλά διάβολος πονηρός, καθώς συμπεραίνω ἐκ τοῦ ἀπείρου πλήθους τῶν ἀνομιῶν μου.
Τοῦ λέγει ὁ Γέρων·
- Καὶ τὶ θέλεις ἀπὸ ἐμὲ νὰ σοῦ κάμω;
Διότι ἐνόμισεν ὁ Πατήρ ὅτι ἀπὸ πολλῆς ταπεινώσεως ἀπεκάλει ὁ ὁδυρόμενος τὸν ἑαυτόν του δαίμονα· ὁ δὲ Θεός, πρός τὸ παρόν, δὲν ἀποκαλύπτει τὸ γινόμενον.
Λέγει ὁ δαίμων·
- Τίποτε ἄλλο δὲν παρακαλῶ, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, παρὰ νὰ δεηθῇς ἀπὸ καρδίας πρός Κύριον τὸν Θεόν σου νὰ σοῦ φανερὡσῃ, ἐἀν δέχεται τόν διάβολον εἰς μετἀνοιαν· διότι, ἐὰν ἐκεῖνον εἰς μετάνοιαν δεχθῇ, δέχεται καὶ ἐμένα, ὁ ὁποῖος εἰς τίποτε δὲν διαφέρω ἀπὸ ἐκεῖνον.
- Καλά, τοῦ λέγει ὁ Γέρων, ὅπως θέλεις θὰ κάμω· Τώρα πήγαινε στὸ καλό σου, καὶ αὔριον ἔλα πάλι ἐδῶ να σοῦ ἀναγγείλω τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ἔφυγε ὁ δαίμων. Καὶ τὴν νύκτα ἐκείνην ἀπλὡνει καρδίαν καὶ χεῖρας εἰς ἱκεσίαν ὁ ὅσιος Γέρων, παρακαλῶν τὸν Πανὰγαθον νὰ τοῦ φανερώσῃ, ἐὰν ἆραγε δέχεται τὸν διάβολον ἐπιστρέφοντα εἰς μετάνοιαν.
Ἀμέσως τότε τοῦ ἐμφανίζεται Ἄγγελος παρὰ Κυρίου ἐξαστράπτων καὶ λέγων·
- Τάδε λέγει Κύριος ὁ Θεός σου!
- Διατὶ παρεκάλεσες ὑπέρ δαίμονος τὴν ἐξουσίαν μου;
Καὶ τὶ ἦλθε αὐτός ζητῶν, ἐκπειράζων σε μὲ δόλον;
Ὁ Γέρων ἔμεινε ἐκστατικός πρός τὸν Ἄγγελον.
- Καὶ πῶς, λέγει, ὁ Κύριος δὲν μοῦ ἀπεκάλυψε τὸ ἐνεργούμενον, ἀλλὰ μοῦ τὸ ἀπέκρυψε νὰ μὴν τὸ ἐννοήσω;
Καθησυχάζων αὐτὸν ὁ Ἄγγελος τοῦ λέγει·
- Μή ταραχθῇς δι' αὐτὸ ὅπου ἔγινε. Διότι κάποιαν θαυμαστἡν οἱκονομίαν μετέρχεται ὁ Θεός εἰς ὡφέλειαν τῶν ἀμαρτωλῶν, ὥστε να μὴν ἀπελπίζωνται. Διότι κανένα ἐκ τῶν προσερχομένων εἰς αὐτὸν ἐν μετανοία δὲν αποστρέφεται ὁ πανυπεράγαθος Κύριος· κἄν καὶ ὁ ἴδιος ὁ Σατανᾶς καὶ Διάβολος ἤθελε δεόντως προσέλθει· ὥστε μέ τὴν δοκιμὴν αὐτὴν νὰ γίνῃ φανερὰ ἡ ἐξ αὐτῶν τῶν ἰδίων δαιμόνων προερχομἐνη σκληρότης καί θανάσιμος αὐτῶν ἀπόγνωσις. Ὅταν λοιπὸν ἔλθη αὔριον ὁ πειρἀζων πρός σέ, μὴν τὸν ἀποπάρῃς ἐξ ἀρχῆς, ἀλλ' εἶπέ του τὰ ἑξῆς·
- Διὰ νὰ γνωρίζῃς ὅτι εἶναι φιλάνθρωπος ὁ Θεός καὶ δὲν ἀποστρέφεται κανένα ἐξ ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἐπιστρέφουν εἰς Αὐτὸν ἐν μετανοίᾳ, καθ'οἰονδἡποτε τρόπον καὶ ἄν εἶχαν προηγουμένως ἁμαρτἡσει, μοῦ ὑπεσχέθῃ ὅτι καὶ ἐσένα θὰ δεχθῇ· ἀλλὰ ἐὰν τηρήσης ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα δι' ἐμοῦ σὲ προστἀζει.
Ὅταν ἐδῶ φθάσουν τὰ πράγματα, καὶ σὲ ἐρωτήσει·
- Καὶ ποῖα ἄραγε εἶναι αὐτὰ ποὺ μοῦ δίνεις ἐντολὴν νὰ τηρἡσω;
Τότε νὰ τοῦ εἰπῇς τὰ ἑξῆς:
- Τάδε λἑγει Κὐριος·
Ἐγώ Κύριος ὁ Θεός σὲ γνωρίζω ποῖος εἶσαι καὶ ἀπὸ ποῦ ἔχεις ἔλθει πειράζων. Σὺ εἶσαι ἀρχαῖον κακόν. Καὶ συνήθισες νὰ πορεύεσαι κατὰ τὴν βέβηλόν σου ὑπερηφἀνειαν. Καὶ πῶς θὰ ἠμπορέσῃς νὰ ἀφιερώσῃς τὸν ἑαυτόν σου εἰς ἀληθινὴν μετάνοιαν; Ὅμως, διὰ νὰ μὴν ἔχῃς πρόφασιν ἀπολογίας τὶς δικαιολογίες αὐτές κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς κρίσεως, ὅτι δῆθεν ἡθέλησα νὰ μετανοήσω καὶ ὁ Θεὸς δὲν μὲ ἐδέχθη, πρόσεχε εἰς αὐτὰ ποὺ σοῦ λέγω, πῶς ὁφείλεις νὰ ἐνεργήσῃς τὸν τρόπον τῆς σωτηρίας σου.
Αὐτή εἶναι ἡ ἐντολή τοῦ Κυρίου τῶν Δυνάμεων·
- Θἀ μείνης ἐπὶ τρία ἔτη εἰς ἕνα τόπον ἀκίνητος. Στραμμἐνος κατὰ ἀνατολἀς. Νύκτα καὶ ἡμέρα θἀ ἱκετεύῃς: «Ὁ Θεός, ἐλέησόν με τὸ ἀρχαῖον κακόν». Σὺ θὰ τὸ λέγῃς αὐτὸ ἑκατὸ φορές. Μὲ φωνή δυνατή.
Καὶ πάλιν ἐκατὁ φορές: «Ὁ Θεός, ἐλέησόν με τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως».
Καὶ πάλιν ἄλλες ἑκατὸ φορές: «Ὁ Θεός, ἐλέησόν με τὴν ἐσκοτισμένην ἀπάτην»!
Αὐτἀ νὰ κρἀζῃς πρός τον Κύριον ἐπὶ τρία ἔτη διαδοχικῶς καὶ ἀδιαλείπτως, τὴν μίαν ἑκατοντἀδα μετὰ τὴν ἄλλην. Καὶ ἐἀν τὰ κάνῃς αὐτὰ καθώς πρέπει μὲ τὴν ταπεινοφροσύνην ποὺ ἁρμόζει, θὰ συναριθμηθῇς μὲ τοὺς Ἀγγέλους Θεοῦ τοῦ Παντοκράτορος.
Αὐτὰ νὰ τοῦ εἰπῇς, λέγει ὁ Ἄγγελος, εἰς τὸν Γέροντα. Ἐἀν λοιπὸν συμφωνἡσῃ νὰ τὰ κάμῃ, δέξου αὐτὸν εἰς μετἀνοιαν.
Ἀλλὰ γνωρίζω, λέγει Κύριος, ὅτι ἀρχαῖον κακὸν νέον καλὸν δὲν γίνεται.
Καὶ ὅσα ἀκολουθήσουν σημείωσέ τα διὰ τὶς ἔσχατες ἡμἐρες, νὰ μὴν ἔρχωνται οἱ ἄνθρωποι εἰς ἀπελπισίαν καὶ ἀπόγνωσιν, ἐφόσον ἀπὸ καρδίας θελήσουν νὰ μετανοἡσουν. Διότι πάρα πολὺ θὰ ὠφεληθοῦν ἀπὸ τὴν διἡγησιν αὐτὴν οἱ βαρέως ἀμαρτήσαντες, πληροφορούμενοι γιὰ τὸ ἄπειρον ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὥστε νὰ μὴ ἀπελπίζωνται εἰς τὴν προσπἀθειαν τῆς μετανοίας διὰ τὴν σωτηρίαν των.
Αὑτἀ εἶπεν ὁ Ἄγγελος καὶ ἀνέβη εἰς τους οὐρανούς.
Τὴν ἐπομένην ἐνωρίς τὸ πρωΐ ἐμφανίζεται πάλιν κλαίων ὡς ἄνθρωπος ἀπὸ μακρὁθεν ὁ δαίμων, καὶ ἐρχόμενος πρὸς τὸν Γέροντα.
Ὁ Γέρων κατ' ἀρχἀς δὲν ἐθεάτρισε τὴν ἀπἀτην τοῦ προσερχομένου· μόνον ἔλεγε ἀπὸ μέσα του εἰς τὸν λογισμόν του: - Κακῶς ἦλθες, ἀρχαῖον κακόν, κλέπτη διάβολε, σκορπιὲ μὲ τὸ δηλητἡριο, ἀποστάτα τῆς θείας δόξης, ἀντάρτη κακότροπε, κακοσήμαντε, παραχαραγμἐνε, παραμορφωμένε.
Καὶ ὅταν ἐπλησίασε, τοῦ λέγει·
- Νὰ γνωρίσης ὅτι παρεκἀλεσα τὸν Θεόν, καθώς σοῦ ὑπεσχέθην, καὶ σὲ δέχεται εἰς μετάνοιαν, ἐὰν ὅμως κάμῃς ἔργον αὐτὰ ποὺ σοῦ παραγγέλει δι' ἐμοῦ ὁ κραταιὸς τῶν Δυνάμεων Κύριος.
Λέγει ὁ δαίμων· - Καὶ ποῖα εἶναι αὐτὰ ποὺ Αὐτὸς μοῦ ὥρισε νὰ κάμω;
Καὶ ὁ Γέρων εἶπε·
- Προστάζει ὁ Θεός νὰ σταθῇς εἰς ἕνα τόπον ἀκίνητος ἐπὶ τρία ἔτη βλέπων κατὰ ἀνατολἀς καί κρἀζων ἡμέρα καὶ νύχτα ἀδιαλείπτως ἀνὰ ἑκατὸ φορές: «Ὁ Θεός ἐλἑησὁν με τὸ ἀρχαῖον κακόν»· καὶ πάλιν ἑκατὸ φορές· «Ὁ Θεός, ἐλἑησόν με τό βδἑλυγμα τῆς ἐρημὡσεως»· καὶ πάλιν ἑκατὸ φορές· «Ὁ Θεός, ἐλέησόν με τὴν ἐσκοτισμἑνην ἀπἀτην». Συνεχῶς ἐπαναλαμβανὁμενα αὐτὰ ἀνὰ ἐκατό, τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο, ἐπὶ τρία ἔτη. Ὅταν τά κάμῃς αὐτὰ καθώς πρέπει, θὰ δεχθῇ τὴν μετάνοιάν σου καὶ θὰ συναριθμηθῇς καθὼς ἤσουν ἐξ ἀρχῆς μὲ τούς Ἀγγέλους Αὐτοῦ.
Καθὼς ἤκουσεν αὐτὰ ὁ Ζερέφερ ἀστραπιαίως ἀπἑβαλε τὸ ἐπίπλαστον τοῦ θρἡνου προσωπεῖον του· ἔκαμε ἔνα δαιμονιώδη ἀπαίσιον καγχασμόν εἰς τὸν ἀέρα, καὶ εἶπε εἰς τὸν Γέροντα·
- Ὦ σαπρόγηρε, ἐλεεινὲ καὶ ἄθλιε, τρισάθλιε γέρον! Ἐάν ἐγὼ ἤθελα νὰ ἀποκαλέσω τὸν ἑαυτόν μου βδέλυγμα καὶ ἀρχαῖον κακὸν καὶ ἐσκοτισμένην ἀπάτην καὶ ἐζοφωμένον καὶ ἀνωφέλητον, ἀπὸ εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς θὰ εἶχα διαλέξει νὰ τὸ κάνω αὐτὸ καὶ θὰ ἐσωζόμουν ἀμέσως, ἀπὸ τότε.
Ἀλλά, τώρα ἐγώ, ἀρχαῖον κακόν; Μὴ γένοιτο! Καὶ πῶς εἶμαι ἀρχαῖον κακόν; Τώρα μάλιστα ποὺ ἔχω γίνει τόσον θαυμαστός; καὶ ὅλοι μοῦ ὑποτἀσσονται καὶ μὲ φοβοῦνται καὶ μὲ τρέμουν;
Τώρα ἐγώ νὰ ἀποκαλέσω τὸν ἑαυτόν μου βδέλυγμα καὶ ἀπάτην καὶ ἑζοκρωμένον καὶ ἀνωφέλητον; Ὄχι, Γέρον! Ὄχι! Ὄχι!
Τώρα ἰδίως ποὺ δεσπόζω ὅλων τῶν ἁμαρτωλῶν, νὰ γίνω διὰ τῆς μετανοἰας ἐγὼ ἔνα τίποτε, ἔνα παίγνιον, ἔνα ξεπεσμένο ἄβουλο ὄν; ἕνας δοῦλος ταπεινός, ἐλεεινός, εὑτελἡς καὶ ἀχρεῖος; Ὄχι, Γέρον! Ὄχι! Ὄχι! Ποτέ! ποτέ!
Αὐτἀ εἶπε τὸ ἀκἀθαρτον πνεῦμα καὶ μὲ ένα ἀλλόκοτον συριγμὸν καὶ ἀλαλαγμὸν, ἔγινε ἄφαντον ἀπὸ προσώπου τοῦ Γέροντος.
Ὁ δὲ Γέρων, καθώς εἶδε καὶ ἄκουσε αὐτὰ ἐσύναξε τὸν ἑαυτόν του εἰς προσευχἡν, εὐχαριστῶν τῷ Θεῷ ἀπὸ ἐμπειρίας καὶ λέγων·
- Ἀληθῶς εἶπας, Κύριε, ὅτι ἀρχαῖον κακόν νέον ἀγαθὸν δὲν γίνεται!
Ἡ ἐρμηνευτική ἀπόδοση ἔγινε ἀπὸ τὸν ὁσιολ. Μοναχόν Λ.Φ, Ἀγιορείτη, τὸν ὁποῖον καὶ εὐχαριστοῦμε θερμῶς.
Ὡς ἐπίλογος
Αὐτά, ἀγαπητοὶ δὲν τὰ κοινολογῶ ἀπλῶς καί ὡς ἔτυχε, ἀλλὰ γιὰ νὰ γνωρίσετε τοῦ Δεσπότου τὸ πολὺ καὶ ἀνεκδιήγητον ἔλεος καὶ τὴν ἄπειρον Αὐτοῦ ἀγαθότητα. Διότι, ἐὰν καὶ τὸν διἀβολον δέχεται μετανοοῦντα, πολὺ περισσότερον τοὺς ἀνθρώπους, ὑπὲρ τῶν ὁποίων τὸ αἶμα Του ἔχυσε, θὰ δεχθῇ ἐπιστρέφοντας, ἐὰν τὸν ἱκετεύσουν ἀπὸ καρδίας ἐν μετανοίᾳ μὲ ἐξομολόγησιν καὶ διόρθωσιν βίου, καθώς ὁρίζει ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Καθολική καὶ Ἀποστολική Ἐκκλησία.
Πηγή: (ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ἀπὸ τίς ἐκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» εἰς ψυχικὴ ὡφέλεια, μετάνοια καὶ σωτηρία καλοπροαιρέτων συνανθρώπων μας. Πληροφορίες στὸ τηλ.: 23Ι02Ι2659 (Βιβλιοθήκη Ἑλλήνων Πατέρων, τόμ. 71ος) ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞ0Σ ΚΥΨΕΛΗ» ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2012), Ορθόδοξοι Πατέρες
Σε τι διαφέρει η Ορθοδοξία από τις άλλες θρησκείες;
Η ερμηνεία ότι οι αιρετικοί είναι ψευδογιατροί-κομπογιαννίτες, που δεν μπορούν να θεραπεύσουν τους ανθρώπους, αλλά και τους αρρωσταίνουν, δείχνει γιατί καταδικάσθηκαν από την Εκκλησία. Αυτό δεν γίνεται από εμπάθεια, μίσος και φανατισμό, αλλά κατά τον ίδιο τρόπο που ξεχωρίζονται οι επιστήμονες ιατροί από τους κομπογιαννίτες. Πάντως, η Εκκλησία απέβλεπε στην θεραπεία των ανθρώπων, ενώ οι ψευδογιατροί-αιρετικοί, όχι μόνον δεν θεραπεύουν τους ανθρώπους, αλλά συντελούν και στον αιώνιο θάνατό τους.
«Τι είναι η αίρεση; Στην πατερική παράδοση αίρεση είναι κομπογιαννιτισμός. Γιατί η αίρεση καταδικάζεται; επειδή δεν συμφωνούν στο δόγμα; Αυτό είναι το πρόβλημα. Καταδικάζεται, επειδή στην αίρεση δεν υπάρχει θεραπεία. Και εφ' όσον δεν υπάρχει θεραπεία, είναι επικίνδυνη για τον άνθρωπο. Οι Πατέρες έβλεπαν την αίρεση ως ένα είδος κομπογιαννιτισμού, όπου δεν υπάρχει θεραπεία».
«Νομίζω, την βασική διαφορά μπορούμε να την κατανοήσουμε, αν πάρουμε για παράδειγμα την ιατρική επιστήμη. Εκεί έχουμε τους γιατρούς που ανήκουν στον Ιατρικό Σύλλογο. Αν δεν είναι κάποιος γιατρός μέλος του Ιατρικού Συλλόγου, δεν μπορεί να εξασκήσει το επάγγελμα του γιατρού. Για να είναι ένας γιατρός νόμιμος, πρέπει όχι μόνο να είναι αποφοιτος μιας ανεγνωρισμένης ιατρικής σχολής, άλλα και μέλος του Ιατρικού Συλλόγου. Τα ίδια ισχύουν και για τους δικηγόρους. Στις επιστήμες αυτές υπάρχει μία συνεχής δοκιμασία· διότι, αν παρεκτραπεί κάποιος, ως προς την ορθή εξάσκηση του επαγγέλματος του, τότε δικάζεται από το αρμόδιο όργανο του επαγγελματικού Συλλόγου στον οποίο ανήκει και αποβάλλεται του επαγγελματικού Σώματος.
Το ίδιο όμως συμβαίνει και στην Εκκλησία. Η αντίστοιχη διαδικασία μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας, η αποβολή, δηλαδή, ή η αποκοπή κάποιου μέλους της, ονομάζεται αφορισμός· προκειμένου δε περί εκκλησιαστικού αξιώματος, καθαίρεσις, έτσι, οι αιρετικοί αφορίζονται από το Σώμα της Εκκλησίας. Όπως στον ιατρικό χώρο σε έναν κομπογιαννίτη (ψευτογιατρό) δεν είναι δυνατόν να του επιτραπεί να θεραπεύει, έτσι και στην Εκκλησία, δεν είναι δυνατόν να επιτραπεί σε έναν αιρετικό να θεραπεύει τις ψυχές των ανθρώπων. Διότι, επειδή είναι αιρετικός, δεν γνωρίζει, δεν μπορεί να θεραπεύει».
«Και, όταν εξετάζουμε τις διδασκαλίες των Οικουμενικών Συνόδων, θα δούμε ότι κάθε αίρεση, που έχει καταδικασθεί από την Εκκλησία, καταργούσε αυτομάτως την διδασκαλία της Εκκλησίας περί Θεώσεως και περί φωτισμού και έτσι καταστρέφεται η ευκαιρία της θεραπείας. Οπότε, η αίρεση είναι αίρεση, διότι καταστρέφει την δυνατότητα θεραπείας του ανθρώπου· γι' αυτό είναι αίρεση».
Η Εκκλησία με την καταδίκη των αιρετικών διαφύλασσε την πνευματική θεραπευτική μέθοδο που οδηγεί στην θέωση.
«Αλλά μεταξύ των άλλων μπορεί να γίνει μία αναταραχή και γι' αυτόν τον λόγο βγάζουν μια απόφαση ότι αυτό που λέει ο παπαδημήτρης είναι σαχλαμάρες. Είναι από ταύτιση φιλοσοφίας με την θεολογική μέθοδο. Γι' αυτό τον καταδικάζανε, να μην προσέχει κανείς αυτά που λέει αυτός, διότι αν ακολουθήσει κανείς αυτόν τον δρόμο, δεν θα φθάσει ποτέ από την κάθαρση στον φωτισμό και από τον φωτισμό στην θέωση. Γιατί, εκείνος που είναι στον φωτισμό, δεν μπορεί να λέει τέτοιες ανοησίες».
Έχει μεγάλη σημασία να διαφυλαχθούν τα αληθινά κριτήρια που θεραπεύουν τον άνθρωπο. Αν δεν τεθούν τα κριτήρια της ασθένειας και θεραπείας, δεν αναγνωρίζεται η διαφορά μεταξύ Ορθοδόξων και αιρετικών.
«Γι' αυτόν τον λόγο, πού να καταλάβει κανείς, εφ' όσον οι ίδιοι οι Ορθόδοξοι είναι κομπογιάννίτες, δηλαδή, γιατί να καταδιώκουμε τους αιρετικούς; Τα αποτελέσματα δεν είναι τα ίδια; Διότι είτε πάτε στην ευαγγελική Εκκλησία των Αθηνών είτε στην Παπική είτε στην Εβραϊκή Συναγωγή είτε πας στην Εκκλησία, όλοι στην ίδια κατάσταση βρίσκονται οι άνθρωποι, δεν είναι φωτισμένος κανείς ούτε οι Ορθόδοξοι ούτε οι Εβραίοι. Οπότε, από αυτής της απόψεως, οι δικοί μας οι κομπογιαννίτες δεν διαφέρουν από τους άλλους κομπογιαννίτες. Ποιος να καταδικάσει;
Διότι, αν κάνουμε αυτήν την διαφοροποίηση σήμερα, τους πρώτους που θα διώξουμε είναι τους ίδιους τους πατέρες μας, τους Πνευματικούς. Με ποια κριτήρια θα εφαρμόσουμε τα ιστορικά κριτήρια; γι' αυτό το αφήνουμε όπως είναι και λέμε στραφείτε προς τον μοναχισμό να δείτε τι κάνουν οι καλόγεροι, και εκεί υπάρχουν κομπογιαννίτες, ακόμη μέσα στα Μοναστήρια σήμερα.
Γι' αυτό, το πρόβλημα των κριτηρίων είναι το πιο σπουδαίο. Δηλαδή, εάν έχουμε τα κριτήρια αυτά και κρίνουμε τι κάνανε στην περασμένη εποχή με τους αιρετικούς, είναι αυτό που κάνουνε σήμερα στους κομπογιαννίτες γιατρούς. Απαγορεύεται σε αυτούς να εξασκήσουν το επάγγελμα του γιατρού. Δεν μπορείς να έχεις έναν κομπογιαννίτη γιατρό ούτε να έχεις ψεύτικα φάρμακα στην αγορά».
Οι αιρετικοί καταδικάζονταν από τους Πατέρες των Οικουμενικών Συνόδων, επειδή εξέφραζαν ετεροδιδασκαλίες που καταργούσαν την μέθοδο θεραπείας. Πρώτη φορά οι Φράγκοι στην Σύνοδο της Φραγκφούρτης, το 794, κατεδίκασαν ένα ολόκληρο έθνος, και αποκαλούν τους Γραικούς αιρετικούς, και όχι συγκεκριμένα πρόσωπα.
«Στην Σύνοδο της Φραγκφούρτης το 794 για πρώτη φορά στην ιστορία καταδικάσθηκε ως αιρετικό ένα ολόκληρο έθνος, ενώ προηγουμένως οι αιρετικοί ήσαν άτομα. Άρειος, Νεστόριος κλπ. Ή καταδικάζεται ο αρχηγός της αιρέσεως ή καταδικάζεται η αίρεσηόχι όμως έθνος. Για πρώτη φορά οι Φράγκοι καταδικάζουν έθνος, διότι καταδικάζουν τους Γραικούς ως αιρετικούς».
«Μετά έχουμε και το θέμα της επιδράσεως της πολιτικής μιας εποχής επάνω στο δόγμα, που όταν δούμε από ιστορικής απόψεως την εμφάνιση αιρέσεων από την Αποστολική εποχή μέχρι τον Μεσαίωνα, συνήθως οι αιρέσεις έχουν το όνομα του αιρεσιάρχου. Περιγράφονται με το όνομα του αιρεσιάρχου. Σε άλλες περιπτώσεις, με το όνομα της αιρέσεως, όπως ο μονοφυσιτισμός. Έχουμε επίσης γνωστικισμό, ο οποίος είναι και μια ξένη θρησκεία, κλπ.
Τον Μεσαίωνα, κατά τα μέσα του 8ου αι., εμφανίζονται έργα, τα οποία διασώζονται στα Λατινικά, με τους τίτλους, που συνοψίζονται στο Contra errores Graecomm (Κατά των πλανών των Γραικών). Απ’ ό,τι ξέρω, είναι η πρώτη φορά που στηλιτεύεται όχι αιρεσιάρχης, όχι αίρεση, αλλά ένα έθνος. Οπότε, κάτι δεν πάει καλά, γιατί είναι μια καινούρια παράδοση στην μάχη εναντίον των αιρέσεων.
Μετά, πάει κανείς στα Πρακτικά της Συνόδου της Φραγκφούρτης, το 794, για να δει από πού προέρχεται αυτό το Contra errores Graecorum, αυτή η παράδοση. Και εκεί μέσα βρίσκει στην απόφαση της Συνόδου ότι καταδικάζονται ως αιρετικοί οι Γραικοί. Και ως τι αιρετικοί καταδικάζονται; Διότι σε αυτήν την Σύνοδο, παραδόξως, καταδικάσθησαν και οι εικονομάχοι και οι εικονόφιλοι. Καταδικάζονται και οι δύο. Καλά, οι Φράγκοι ήσαν τόσο πολύ έξυπνοι, ώστε να μπορέσουν να διακρίνουν, ότι και οι δύο παρατάξεις, που εμάχοντο στη ρωμηοσύνη ήταν αιρετικοί; Πώς μπορεί και οι δύο να είναι αιρετικοί; Έπρεπε να είχαν λάβει θέση ή υπέρ ή κατά των εικονοφίλων. Αυτοί δεν λαμβάνουν θέση ούτε υπέρ του ενός ούτε υπέρ του άλλου. Καταδικάζουν και τους δύο.
Για να καταδικάσουν και τους δύο, κάτι κρύβεται πίσω από αυτό το πράγμα. Κάτι δεν πάει καλά, γιατί οι Φράγκοι ήσαν βάρβαροι, παραδόξως όμως στην Σύνοδο καταδικάσθηκαν οι Γραικοί. Αλλά προ της Συνόδου υπάρχουν τα Libri Carolini, που διαδίδεται στην παράδοση ότι ο ίδιος ο Κάρολος ο Μέγας τα έγραψε αυτά τα βιβλία, αλλά οι θεωρίες είναι ότι τα έγραψε η συνοδεία του η θεολογική. Εκεί μέσα, στα Libri Carolini, είναι πολύ τυπικό το μίσος για τους Ρωμαίους, όχι για τους Γραικούς. Εκεί στηλιτεύεται το έθνος των Ρωμαίων, ό,τι είναι ρωμαϊκόν. Οπότε, εκεί μέσα είναι η τυπική αφετηρία της σκέψεως των Φράγκων για τους Ρωμαίους».
Επομένως, η αίρεση είναι απόκλιση από την αποκαλυπτική αλήθεια, αλλά και από την μεθοδολογία που οδηγεί στην θέωση. Οι Σύνοδοι, στις οποίες συμμετέχουν θεούμενοι Πατέρες -τουλάχιστον οι περισσότεροι- οριοθετούσαν την αποκάλυψη για να μην αλλοιωθεί και η αποκάλυψη και ο τρόπος που οδηγεί στην θεοπτία.
Οι αιρετικοί πιστεύουν σε έναν θεό, τον οποίο δημιούργησαν με την λογική και την φαντασία τους. Ο Θεός τον οποίον πιστεύουν δεν είναι Θεός της αποκαλύψεως, αλλά της ανακαλύψεως της λογικής και της επεξεργασίας του στοχασμού. Ένας τέτοιος θεός είναι ανύπαρκτος.
«Οι Πατέρες αθέους ονομάζουν και τους αιρετικούς. Τι εννοούν με την λέξη άθεος; Εννοούν ότι αυτός ο θεός στον οποίον πιστεύουν αυτοί δεν υπάρχει. Είναι ανύπαρκτος. Αυτό εννοούν οι Πατέρες της Εκκλησίας ως ανυπαρξία του Θεού στον οποίο πιστεύει ένας αιρετικός ή ειδωλολάτρης. Αυτός ο Θεός δεν υπάρχει. Ποιος Θεός υπάρχει; Ο Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ. Δηλαδή, για τους Πατέρες, ο μόνος Θεός που υπάρχει είναι ο Θεός ο οποίος ώφθη "τοις Προφήταις, τοις Αποστόλοις, τοις Αγίοις της Εκκλησίας"».
Όταν οι δυτικοί Χριστιανοί πιστεύουν ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού ως ύπαρξη (filioque) και όταν οι σχολαστικοί φιλόσοφοι προσπαθούν με λογικά επιχειρήματα να αποδείξουν την ύπαρξη του Θεού, τότε σημαίνει ότι δεν έχουν προσωπική πείρα του Θεού και ένας τέτοιος Θεός είναι ανύπαρκτος.
«Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας λέγανε, αιώνες τώρα, ότι ο Θεός του filioque ή της σχολαστικής θεολογίας δεν υπάρχει. Όταν έρχεται ο Νίτσε και λέει ότι ο θεός πέθανε, καλά έκανε, σωστά τα λέει. Διότι, όταν ο Νίτσε λέει "θεό", εννοεί τον θεό της μεταφυσικής, της σχολαστικής παραδόσεως των Φράγκων. Αυτός ο θεός δεν υπάρχει. Και σε αυτήν την γραμμή, ότι ο θεός πέθανε, υπάρχουν σήμερα πολλοί ευρωπαίοι που δέχονται ότι ο θεός δεν υπάρχει. Εντάξει, πρέπει να συμφωνήσουμε και εμείς. Βέβαια, αυτός ο θεός που πίστευαν οι ευρωπαίοι χρόνια τώρα.
Αυτός ο θεός δεν υπάρχει. Είναι ανύπαρκτος. Καλά κάνουν και τον απεκήρυξαν. Μόνο όταν κανείς πει ότι ο Θεός των Ορθοδόξων δεν υπάρχει, εκεί πρέπει να γίνει συζήτηση».
Η θρησκεία ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο στην ζωή αυτή, ώστε να αντιμετωπίζονται οι ασθένειες, οι θλίψεις, οι στενοχώριες, οι καταστροφές, οι πόλεμοι, «δηλαδή ο Θεός να τα τακτοποιεί όλα κατά τις ανάγκες ή τις επιθυμίες του ανθρώπου», αλλά ενδιαφέρεται και για την μέλλουσα ζωή, ώστε να επικρατήσει η δικαιοσύνη και να επανέλθει η ψυχή του ανθρώπου στην ευδαιμονία.
Έτσι, για τους ανθρώπους είναι απαραίτητη η θρησκεία ώστε να επικρατεί αρμονία στην φύση και στην ζωή των ανθρώπων.
«Με την ανάπτυξη της σημερινής επιστήμης βρέθηκαν στοιχεία που αποδεικνύουν πλέον ότι υπήρχαν θρησκεύματα τα οποία δεν πιστεύανε ότι μετά τον θάνατο υπάρχει ζωή για όλους τους ανθρώπους. Υπάρχουν και άλλα θρησκεύματα που απλώς δεν έδιναν πολλή σημασία στην πίστη για ζωή μετά τον θάνατο, διότι η θρησκεία τότε ήταν η επιστήμη της εποχής εκείνης, κατά την οποία γινότανε η θεοποίηση των δυνάμεων της φύσεως και πιστευόταν ότι το κύριο έργο της θρησκείας ήταν η μαγεία. Οπότε, αφού έκαναν ανάλυση των δυνάμεων της φύσεως, έβλεπαν ότι στην φύση υπάρχει μια βασική πάλη, όχι των τάξεων αλλά των θεών, και αυτή η πάλη γίνεται μεταξύ των θεών της δυσαρμονίας και των θεών της αρμονίας».
Πολλά από τα θρησκεύματα προσπαθούσαν να επιλύσουν αυτά τα προβλήματα.
«Κατάλαβαν ότι στην φύση υπάρχει αρμονία και δυσαρμονία και για να επέλθει ισορροπία, πίστευαν ότι υπάρχει ο θεός του θανάτου, ο θεός της ζωής και της γονιμότητος λατρευόταν σαν θεά συνήθως της γονιμότητος και είχαν στις θρησκευτικές τελετές τους αναπαράσταση των δυνάμεων της φύσεως όπου θριάμβευαν οι θεές της γονιμότητος και οι καλοί θεοί εξουδετέρωναν την δύναμη των θεών του θανάτου και της δυσαρμονίας και κατ' αυτόν τον τρόπο, με την μαγεία αυτή των τελετών πίστευαν ότι εξασφαλίζουν και την αρμονία στην φύση. Οπότε, η αρμονία της φύσης ακολουθούσε τις επιταγές της μαγείας των παπάδων για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Αυτή η προσπάθεια κατ’ αρχήν δεν είχε σχέσεις με την ζωή μετά τον θάνατο, αλλά αυτή η θρησκευτικότητα υπήρχε για να εξασφαλισθούν τα προς το ζην σε αυτήν την ζωή, δηλαδή».
Έπειτα, θεωρείται αναγκαία η θρησκεία για την μέλλουσα ζωή των ανθρώπων, για την ζωή μετά τον θάνατο.
«Έθιξα το θέμα εάν η θρησκεία ταυτίζεται με μια διδασκαλία περί αυτής της ζωής και με μια διδασκαλία περί υπάρξεως Θεού για την μέλλουσα ζωή, για να γίνει η επικράτηση πλήρους δικαιοσύνης. Γιατί πρέπει να υπάρχει ένας δίκαιος Θεός, ο οποίος να κάνει την τελική αξιολόγηση περί της τελικής κρίσεως του ανθρώπου, για να τιμωρηθούν οι άδικοι στην κόλαση και να βραβευθούν τα καλά παιδιά στον παράδεισο, δηλαδή. Οπότε, πρέπει να υπάρχει θρησκεία για να επικρατήσει δικαιοσύνη και για να μη μείνει ανεκπλήρωτος ο πόθος του ανθρώπου για την ευδαιμονία».
Και οι δύο αυτοί λόγοι που δείχνουν ότι είναι αναγκαία η θρησκεία, στηρίζονται σε ψυχολογικά θεμέλια. Αλλά πέρα από αυτό υπάρχουν και τα μεταφυσικά θεμέλια της θρησκείας, όπως διδάσκει ο πλατωνισμός, ο νεοπλατωνισμός και άλλες φιλοσοφικές παραδόσεις της αρχαιότητος. Όταν όμως στην Δύση καταρρίφθηκε η μεταφυσική, καταρρίφθηκε και η θρησκεία η οποία συνδεόταν μαζί της.
«Ένα από τα κύρια γνωρίσματα του Κάρλ Μάρξ και του Λένιν και του Τρότσκι και όλων αυτών, είναι ότι αυτοί απορρίπτουν την μεταφυσική, διότι ταύτισαν την θρησκεία με την μεταφυσική».
«Οι ίδιοι οι μαρξιστές λένε ότι έχει χρεοκοπήσει η θρησκεία, αφού έχει χρεοκοπήσει η μεταφυσική, επειδή έχουν την αντίληψη ότι τα θεμέλια της θρησκείας είναι η μεταφυσική. Τώρα, εάν τα θεμέλια της θρησκείας είναι η μεταφυσική, τότε γιατί οι καλόγεροι πολεμούσαν την μεταφυσική; Μήπως είχαν άλλα θεμέλια;
Λοιπόν, πολεμώντας σήμερα την μεταφυσική οι κομμουνιστές νομίζουν ότι κατεδαφίζουν την θρησκεία, ενώ πρέπει να υποψιάζεται κανείς ότι, εφ' όσον η Εκκλησία αντιτάχθηκε στον Κοραή, μήπως δεν υπάρχουν θεμέλια μεταφυσικά στην Ορθοδοξία εφ' όσον βλέπουμε τους Πατέρες ότι αντιτάσσονταν και στον Αριστοτέλη και στον Πλάτωνα και σε όλους τους φιλοσόφους της εποχής τους; Είναι και αυτό ενδεικτικό».
Πάντως, η ειδωλολατρεία και η μεταφυσική, που είναι θρησκευτικές παραδόσεις, ταύτιζαν το άκτιστο με το κτιστό.
«Με τον όρο θρησκεία εννοούμε κάθε ταύτιση του ακτίστου με το κτιστόν και μάλιστα κάθε ταύτιση παραστάσεων του ακτίστου με νοήματα και ρήματα της ανθρωπίνης σκέψεως που είναι το θεμέλιο της λατρείας των ειδώλων».
Επίσης, η θρησκεία συγχέει και ταυτίζει την λογική με την νοερά ενέργεια του ανθρώπου. Αυτό δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα, διότι η νοερά ενέργεια, όταν λειτουργεί σωστά, κάνει τα αδιάβλητα πάθη να παραμένουν αδιάβλητα και να μη μετατρέπονται σε διαβλητά. Για παράδειγμα, μπορεί να ικανοποιείται το αδιάβλητο πάθος της πείνας, χωρίς να γίνεται διαβλητό πάθος, ήτοι γαστριμαργία. Συγχρόνως, η νοερά ενέργεια βοηθά τα διαβλητά πάθη (γαστριμαργία) να μετατραπούν σε αδιάβλητα (χρησιμοποίηση αναγκαίων για το ζην). Όταν, όμως, η νοερά ενέργεια δεν λειτουργεί φυσιολογικά, τότε ο άνθρωπος κυριαρχείται από τα πάθη και αυτό έχει συνέπειες και στην σχέση του με τον Θεό.
«Στην φυσική της κατάσταση η νοερά ενέργεια ρυθμίζει τα πάθη, δηλαδή της πείνας, της δίψας, του ύπνου, του ενστίκτου της αυτοσυντηρήσεως, δηλαδή της αυτοσυντηρήσεως, ώστε να είναι αδιάβλητα. Στην νοσούσα κατάσταση τα πάθη γίνονται διαβλητά. Αυτά, σε συνδυασμό με την αδέσποτη πλέον φαντασία, δημιουργούν μαγικές θρησκείες για την χαλιναγώγηση των στοιχείων της φύσεως ή και την επί πλέον σωτηρία της ψυχής από την ύλη στην κατάσταση της ευδαιμονίας ή και της ευδαιμονίας με σώμα και ψυχή».
«Τα νοήματα του εγκεφάλου, που είναι όλα από το περιβάλλον, γίνονται νοήματα της νοερός ενεργείας της ριζωμένης πάντα στην καρδιά. Έτσι, ο παθών (αυτός που έχει πάθη) γίνεται δούλος του περιβάλλοντός του. Ως εκ τούτου συγχέει ορισμένα νοήματα που προέρχονται από το περιβάλλον με τον θεό ή τους θεούς του».
Από όλα αυτά φαίνεται ότι οι θρησκείες συνδέονται στενά με την μαγεία, ως εξευμένιση του Θεού, την δεισιδαιμονία, ως ταύτιση του Θεού με την κτίση, όπως πρεσβεύει και ο πανθεϊσμός, αλλά και με τον μυστικισμό, ως επαναφορά της φύσει αθανάτου ψυχής στον αγέννητο κόσμο των ιδεών από τον οποίο εξέπεσε. Και οι τρεις αυτές περιπτώσεις (μαγεία, δεισιδαιμονία, μυστικισμός) συνιστούν πνευματική ασθένεια, αφού είναι πίστη σε έναν ανύπαρκτον θεό. Σε αυτό το σημείο επικεντρώνεται όλος ο αγώνας των Προφητών, Αποστόλων και Αγίων.
«Οι Πατριάρχες και οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, οι Απόστολοι και οι Προφήτες της Καινής Διαθήκης και οι διάδοχοί τους γνωρίζουν καλώς την νόσον της θρησκείας και τον ιατρό που την θεραπεύει, δηλαδή τον Κύριο (Ιαχβέ) της δόξης. Αυτός είναι ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών. Εθεράπευσε την νόσο αυτήν στους φίλους και πιστούς Του προ της ενσαρκώσεώς Του και συνεχίζει και ως Θεάνθρωπος να την θεραπεύει».
Έτσι, η Εκκλησία δεν είναι θρησκεία για να πιστεύει σε έναν ανύπαρκτον Θεό και να χρησιμοποιεί την μαγεία, την δεισιδαιμονία και τον μυστικισμό, αλλά είναι το Σώμα του Θεανθρώπου Χριστού. Εκείνο που διακρίνει την Εκκλησία από την μαγεία, την δεισιδαιμονία και τον μυστικισμό είναι τα Μυστήρια - Βάπτισμα, Χρίσμα, Θεία Ευχαριστία - σέ συνδυασμό με την κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση, που είναι μια συγκεκριμένη θεραπευτική πράξη. Με αυτήν την μεθοδολογία δεν συγχέεται η νοερά με την λογική ενέργεια, δεν επηρεάζεται ο νους από τα πάθη και το περιβάλλον, δεν ταυτίζεται το Άκτιστο με το κτιστό.
«Η μεθοδολογία που ακολουθεί ένας Ορθόδοξος Χριστιανός είναι πολύ διαφορετική από την μεθοδολογία που ακολουθεί ένας οπαδός μιας οποιασδήποτε άλλης θρησκείας. Αυτό τώρα, συναισθηματικά, μπορεί να σοκάρει, διότι έχουμε συνηθίσει να περιγράφουμε ως άθεους τους μαρξιστές και δεν περιγράφουμε ως άθεο κανέναν άλλον».
Όπως τονίσθηκε, με καθαρά θεολογικές προϋποθέσεις, οι οπαδοί των θρησκειών και οι αιρετικοί χαρακτηρίζονται από τους Πατέρες ως άθεοι, γιατί πιστεύουν και λατρεύουν έναν θεό που δεν υπάρχει, Αυτό δεν συμβαίνει με την Ορθόδοξη Εκκλησία.
«Νομίζω ότι για να τοποθετήσουμε σωστά τα ερωτήματα αυτά, πρέπει να αποβάλλουμε την ιδέα ότι η Ορθοδοξία είναι θρησκεία σαν τις άλλες θρησκείες. Δεν είναι θρησκεία η Ορθοδοξία».
Βεβαίως, στην Ορθόδοξη Εκκλησία παρατηρούνται μερικά εξωτερικά γνωρίσματα που υπάρχουν στις άλλες θρησκείες, αλλά υπάρχει μεγάλη διαφορά στην μεθοδολογία γνώσεως του Θεού.
«Η Ορθοδοξία δεν είναι μόνον θρησκεία. Βέβαια, από μιας απόψεως δεν είναι καν θρησκεία η Ορθοδοξία. Εγώ θα έλεγα δεν είναι μόνον θρησκεία. Αλλά, τουλάχιστον, δεν είναι θρησκεία ταυτιζομένη με την δεισιδαιμονία».
«Η Ορθοδοξία, πιστεύω προσωπικά, έχει άμεση σχέση με την ψυχιατρική, με την ψυχολογία, με την ιατρική, με την βιολογία και με την χημεία, δηλαδή, γενικά με όλες τις θετικές επιστήμες. Και το μεγαλύτερο κακό που έχει γίνει στην Ελληνική Ορθοδοξία, και ίσως σε όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, είναι αυτός ο προσανατολισμός του νεοελληνισμού και της νεοελληνικής θεολογίας, ο προσανατολισμός αυτός, ο βλακώδης προσανατολισμός στην αρχαία Ελληνική φιλοσοφία και σε οποιαδήποτε φιλοσοφία. Έπρεπε η θεολογία να είναι προσαρμοσμένη προς τις θετικές επιστήμες και να χρησιμοποιηθεί η Ορθόδοξη πατερική αντίληψη περί ανθρώπου, που είναι, βέβαια, η βιβλική αντίληψη περί ανθρώπου».
Δυστυχώς, μετά την απελευθέρωση του Ελλαδικού χώρου και την συγκρότηση του Ελληνικού κράτους η Εκκλησία μετατράπηκε σε μια «ηθική θρησκεία», που χρησιμεύει στο Κράτος, γιατί επιβάλλει μια ισορροπία στην κοινωνία, και η ίδια χρειάζεται το Κράτος. Έτσι εξηγείται ο διωγμός εναντίον του μοναχισμού που βίωνε την θεραπευτική μέθοδο, ήτοι την κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση.
«Στα χρόνια μετά την Ελληνική επανάσταση έγινε ο διωγμός εναντίον του μοναχισμού. Οι καλόγεροι ήσαν οι αίτιοι όλων των κακών του έθνους. Εξ αιτίας των μοναχών έπεσε η Κωνσταντινούπολη. Εξ αιτίας των μοναχών καταστράφηκε ο στρατός, διαλύθηκε το Κράτος, γίναμε αγράμματοι, δεν είμαστε τώρα ευρωπαίοι. Για όλα φταίνε οι καλόγεροι.
Εδώ ζήσαμε κάτω από τους Τούρκους συναγωνιζόμενοι έναν φοβερό εχθρό, που μπορούσε να μας εξοντώσει για το παραμικρό κάθε φορά, ενώ επιζήσαμε τόσους αιώνες. Κατ' αυτόν τον τρόπο, φθάσαμε σε ένα σημείο, που σχεδόν χρειαζόμαστε τα στηρίγματα του Κράτους για να στηριχθεί η Εκκλησία κ.ο.κ.
Όταν κανείς βλέπει την αρχαία Εκκλησία, βλέπει ότι ο αρχαίος Κλήρος μοιάζει περισσότερο με μια ομάδα από γιατρούς, παρά με μια ομάδα από τους σημερινούς Κληρικούς. Αν πάρει κανείς τον σημερινό Ορθόδοξο Κληρικό και τον συγκρίνει με τον αρχαίο παπά ή τον δεσπότη της αρχαίας Εκκλησίας και πάρει έναν ψυχίατρο και τον συγκρίνει με τον αρχαίο Κληρικό, θα δει περισσότερη ομοιότητα να υπάρχει μεταξύ του ψυχιάτρου του σημερινού και του Επισκόπου ή παπά της αρχαίας Εκκλησίας, παρ’ ότι υπάρχει μεταξύ του σημερινού Κληρικού και του αρχαίου Κληρικού. Όχι εξ επόψεως πίστεως, αλλ' εξ επόψεως μεθόδου».
Επομένως, η Ορθόδοξη Εκκλησία πιστεύει στον Θεό των Προφητών, των Αποστόλων και των Αγίων, είναι το Σώμα του Χριστού και αγιάζει τα μέλη της. Οι Χριστιανοί διδάσκονται και βοηθούνται από τον Χριστό να αποβάλλουν την μαγεία, την δεισιδαιμονία, τον μυστικισμό, να αρνηθούν τα είδωλα και την λατρεία τους και να μεθέξουν κατά ποικίλους βαθμούς τής Ακτίστου ενεργείας του Θεού. Έτσι, οι Χριστιανοί δεν είναι «άθεοι εν τω κόσμω» (Εφ. Β΄, 12), αλλά είναι εσταυρωμένοι, ως προς τα πάθη, και αποκτούν την γνώση του αληθινού Θεού.
("Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις τού π. Ι. Ρωμανίδη" Τόμος Β΄. Τού σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου και αγ. Βλασίου Ιεροθέου.)
Πηγή: Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας
