Όλες οι Οικουμενικές Σύνοδοι είχαν ως κύριο αντικείμενο την αντιμετώπιση αιρέσεων, που αφορούσαν το πρόσωπο του Υιού και Λόγου του Θεού. Έτσι, η Εκκλησία είχε να αντιμετωπίσει την θεότητα ή μη του Χριστού, την ομοιότητα, ανομοιότητα ή την ομοουσιότητά του προς τον Πατέρα, το αν το πρόσωπό του είναι θεϊκό ή ανθρώπινο, το εάν έχει δυο φύσεις ή μία, δυο θελήσεις ή μια, το αν επιτρέπεται η απεικόνισή του ή όχι και άλλες δευτερεύουσες θέσεις και απόψεις.

Η ΣΤ΄ Σύνοδος ασχολήθηκε με τον αν ο Χριστός έχει δυο θελήσεις και ενέργειες ή μια και δέχτηκε τις θέσεις των αγίων Μαξίμου ομολογητή, Ιωάννη Δαμασκηνού και Σωφρονίου Ιεροσολύμων, για τις δυο θελήσεις και τις δυο ενέργειες.

Για πρώτη φορά σε Οικουμενική Σύνοδο έχουμε καταδίκη Πάπα της Ρώμης, αλλά και πληθώρας Πατριαρχών Κ/Πόλεως, Αλεξανδρείας και Αντιοχείας και αυτό το γεγονός δείχνει, ότι η Εκκλησία "δεν αστειεύεται".

Επίσης, για πρώτη φορά αναγνωρίστηκε πλήρως η θεότητα του αγίου Πνεύματος και η ομοουσιότητά του προς τον Πατέρα, παρεδέχθη δε η Σύνοδος, ότι δογματίζει «απλανώς», αλλά ουχί «αλαθήτως».

ΣΤ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

Η ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδος συνεκλήθη το 680 μ.Χ. (7.11.680-17.11.681) στην Κ/Πολη από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Δ΄ Πωγωνάτο, με σκοπό την καταδίκη της αίρεσης του Μονοθελητισμού και Μονοενεργητισμού. Στη Σύνοδο μετείχαν 174 Επίσκοποι, μεταξύ των οποίων οι: ΚΠόλεως Γεώργιος, οι αντιπρόσωποι του Πάπα Αγάθωνα, πρεσβύτεροι Θεόδωρος και Γεώργιος και ο Διάκονος Ιωάννης, ο Αντιοχείας Μακάριος με τον μαθητή του Στέφανο (που καθηρέθησαν ως αιρετικοί), ο νεοεκλεγείς Αντιοχείας Θεοφάνης, ο αντιπρόσωπος του Αλεξανδρείας πρεσβύτερος Πέτρος, ο αντιπρόσωπος του Ιεροσολύμων πρεσβύτερος Γεώργιος, τρεις Ιταλοί Επίσκοποι (Πόρτου, Πατέρνου, Ρηγίου), οι: Εφέσου Θεόδωρος, Ηρακλείας Σισίννιος, Κυζίκου Γεώργιος, Νικομηδείας Πέτρος, Νικαίας Φώτιος, Χαλκηδόνος Ιωάννης κ.ά.

Οι εναπομείναντες Μονοφυσίτες δίδασκαν, ότι ο Χριστός είχε μια θέληση και μια ενέργεια και η διδασκαλία αυτή είναι γνωστή ως Μονοθελητισμός και Μονοενεργητισμός. Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος στράφηκε σ’ αυτούς επωφελούμενος από την απελευθέρωσή τους από τους Πέρσες, αλλά και από τον επαπειλούμενο Αραβικό κίνδυνο. Οι Μονοφυσίτες όμως δέχοντο με την προϋπόθεση να δεχτούν οι Ορθόδοξοι, ότι ο Χριστός έχει μια θέληση και μια ενέργεια. Ο Ηράκλειος ζήτησε τη συμβουλή του Σύρου Πατριάρχη Κ/Πόλεως Σέργιου, ο οποίος συγκατένευσε και μάλιστα συμπαρέσυρε και τους: Ρώμης Ονώριο, Φαράν Θεόδωρο και Φάσιδος Κύρο.

Ο Ηράκλειος έπεισε τους επισκόπους βασιζόμενος στη διδασκαλία του Διονυσίου Αρεοπαγίτη για τη μια «θεανδρική ενέργεια» του Χριστού. Γράφει ο άγιος Διονύσιος σε επιστολή του στον μοναχό Γάιο (Δ΄):

«Και το λοιπόν, ου κατά Θεόν τα θεία δράσας, ου τα ανθρώπεια κατά άνθρωπον, αλλ’ ανδρωθέντος θεού, καινήν τινα την θεανδρικήν ενέργειαν ημίν πεπολιτευμένος.»

Κατά τον Αντιοχείας Σεβήρο πρόκειται για μια ενέργεια, ενώ για τον άγιο Διονύσιο (ψευδο-Διονύσιο) είναι δυο, που εκφράζεται ως μια θεανθρώπινη ενέργεια.

Μια παραπλήσια διατύπωση βλέπουμε και στον δικό μας καθηγητή Π. Χρήστου. Στο έργο του, Εκκλησιαστική Γραμματολογία, καταγράφει:

«Κατά ταύτα ο Χριστός, ως συνιστάμενος εκ δυο φύσεων, έχει δυο φυσικά θελήματα, ως αποτελών δε ενιαίον πρόσωπον έχει ενιαίον γνωμικόν θέλημα, ενιαίαν δύναμιν εκλογής.»

Στο κείμενο αυτό υπάρχει μια σύγχυση. Ο Χριστός παρουσιάζεται έχοντας «ενιαίο πρόσωπο». Αυτή η έκφραση είναι απαράδεκτη και φυσικά μπορεί να δημιουργήσει χίλιες δυο παρερμηνείες και νεστοριανικές παραστάσεις. Το δόγμα της Χαλκηδόνας λέγει ότι ο Χριστός έχει ένα πρόσωπο, ενώ το «ενιαίο» είναι κάτι άλλο και ανήκει μάλλον στο Νεστοριανισμό. Έπειτα εκτός από το «ενιαίο», υπάρχει και «ενιαίο γνωμικό θέλημα», οπότε ο Χριστός παρουσιάζεται να έχει τρία θελήματα: δυο φυσικά και ένα «ενιαίο γνωμικό θέλημα». Η πατερική όμως θεολογία απορρίπτει το γνωμικό θέλημα, ως θέλημα του Χριστού.

Ο Ηράκλειος εξέδωσε το 638 διάταγμα, την «Έκθεση», με το οποίον επέβαλλε τον Μονοθελητισμό και απηγορεύετο κάθε συζήτηση γύρω από τις δυο θελήσεις. Το διάταγμα αποδέχθηκαν οι: Κ/Πόλεως Σέργιος, Αλεξανδρείας Κύρος, Αντιοχείας Μακάριος, ενώ αντετάχθη ο Ιεροσολύμων Σωφρόνιος με τη συνοδική επιστολή του 634, την οποίαν συνοδική αυτή επιστολή ενέκρινε η Σύνοδος και την ψήφισε, ως αυθεντικό δογματικό κείμενο.

Εκτός του αγίου Σωφρονίου, αγώνα κατά του Μονοθελητισμού ανέλαβε και ο άγιος Μάξιμος Ομολογητής με τη βοήθεια της Ρώμης, στο πρόσωπο των Παπών: Θεοδώρου Α΄, Ιωάννη Δ΄, που καταδίκασε την αίρεση με τη σύνοδο της Ρώμης το 641, Μαρτίνου Α΄, Ευγένιου Α΄ και Βιταλιανού, εκ των οποίων ο τρίτος καταδίκασε τον Μονοθελητισμό στη σύνοδο του Λατερανού το 649 και εκ του λόγου αυτού μαρτύρησε. Ο Κ/Πόλεως Πέτρος είχε μάλιστα διακόψει κοινωνία με τη Ρώμη, λόγω της απόρριψης της αίρεσης από αυτήν.

Ο νέος αυτοκράτορας Κώνστας Β΄ και αφού οι χώρες των Μονοφυσιτών είχαν καταληφθεί από τους Άραβες απέσυρε την «Έκθεση» του Ηράκλειου, εκδίδοντας τον «Τύπον», που απαγόρευε κάθε θεολογική συζήτηση για μια ή δυο θελήσεις, χωρίς όμως να επιτύχει ειρήνευση στη διαμάχη αυτή.

Οι Πάπας Μαρτίνος και Μάξιμος Ομολογητής συνελήφθησαν και δικάστηκαν στην Κ/Πολη, γιατί αρνήθηκαν τον «Τύπον». Και οι δυο εξορίσθηκαν και απέθαναν από τις κακουχίες. Μετά τη δολοφονία του Κώνσταντα Β΄, ανέλαβε ο Κων/νος Δ΄ Πωγωνάτος, ο οποίος αποφάσισε τη σύγκλιση Οικουμενικής Συνόδου το 680, για την καταδίκη του Μονοθελητισμού.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονισθεί η συμβολή του πάπα Αγάθωνα στην προετοιμασία της Συνόδου. Έτσι καταγράφεται, ότι Ρώμης άγιος Αγάθωνας (20 Φεβρουαρίου) (678-681), με την ευκαιρία που του δόθηκε, άσκησε και τόνισε ιδιαίτερα το Πρωτείο εξουσίας. Επί ποιμαντορίας του καταργήθηκε η «λογία» (Κορ. Α΄ 16. 1) για την επικύρωση της εκλογής του από τον αυτοκράτορα. Έκτοτε, η επικύρωση δεν συνοδευόταν από το τεράστιο χρηματικό ποσό που δινόταν στον αυτοκράτορα για την επικύρωση αυτή (σιμωνία;). Ενεργοποίησε την επιστολή του Κων/νου Δ΄ Πωγωνάτου, για τη σύσταση θεολογικών επιτροπών Ανατολικών και Δυτικών και την επίλυση του σχίσματος της Ραβέννας και της αίρεσης του Μονοενεργητισμού. Επ’ αυτών των θεμάτων παρακαλούσε ο αυτοκράτορας τον Πάπα να συγκαλέσει Οικουμενική Σύνοδο για την επίλυσή τους. Ο Πάπας δέχθηκε τη πρόταση και συγκάλεσε τοπική Σύνοδο στη Ρώμη για την προετοιμασία της Οικουμενικής Συνόδου, η οποία συνεκλήθη στην Κων/πολη ως ΣΤ΄ Σύνοδος και καταδίκασε τον Μονοθελητισμό και Μονοενεργητισμό.

Η Σύνοδος ξεκίνησε τις εργασίες της στις 7 Νοεμβρίου 680 και τις τερμάτισε στις 16 Σεπτεμβρίου 681, καταδίκασε δε τον Μονοθελητισμό, δηλ. ότι υπάρχει μια θέληση και μια ενέργεια στο Χριστό και αναθεμάτισε τους πρωτεργάτες: Πάπα Ρώμης Ονώριο Α΄, Πέργης Απέργιο και κάποιο Πολυχρόνιο, Πατριάρχες ΚΠόλεως: Σέργιο, Πύρρο, Παύλο, Πέτρο, Αλεξανδρείας Κύρο, Αντιοχείας Μακάριο και το μαθητή του Στέφανο και Φαράν Θεόδωρο, μετά των οπαδών αυτών. Βάση της δογματικής διδασκαλίας και θεολογίας της ΣΤ΄ Οικουμενικής αποτελεί η Δογματική και Χριστολογική διδασκαλία του αγίου Μαξίμου, δηλ. ότι στο Χριστό υπάρχουν δυο φυσικά θελήματα και ενέργειες και ότι δεν υπάρχει γνωμικό θέλημα σ’ αυτόν.

Η Σύνοδος επικύρωσε τις προηγούμενες πέντε Οικουμενικές Συνόδους, θεώρησε δε εαυτήν ως Οικουμενικήν. Εξέδωσε Όρο Πίστεως, στον οποίον καθορίζονται σαφώς οι δυο φυσικές θελήσεις και οι δυο φυσικές ενέργειες του Χριστού «αδιαιρέτως, ατρέπτως, αμερίστως, ασυγχύτως» λογιζόμενες. Δεν έχει δε κανένα γνωμικό θέλημα, διότι τούτο (κατά τον άγιο Μάξιμο) είναι κατώτερος βαθμός ελευθερίας, διότι επιτρέπει και τη «γνωμική» αμαρτία. Τη διδασκαλία του αγίου Μαξίμου (που βασίζεται στους προ αυτού Πατέρες, κυρίως Μ. Αθανάσιο και Καππαδόκες) ακολούθησε κατόπιν και ο άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός. Έτσι, στο ένα πρόσωπο του Χριστού, τη θεότητα, αποδίδονται ιδιώματα των δυο φύσεων, της κτιστής και της άκτιστης, της παθητής και της απαθούς. Η ένωση του Λόγου με τη σάρκα έγινε δια μέσου του νου.

Ο Πάπας Λέων Β΄ βεβαίωσε και δέχθηκε όλα όσα έκαμε η Σύνοδος και μάλιστα αναφέρει, ότι η Σύνοδος επικύρωσε, όσα προηγούμενως είχε αποφασίσει παρόμοια σύνοδος στη Ρώμη, αναθεματίζει δε και ο ίδιος τον προκάτοχό του Ονώριο:

«... ο οποίος αυτή την αποστολική (Ρωμαϊκή) Εκκλησία δεν φώτισε με τη διδασκαλία της αποστολικής παραδόσεως, αλλά άφησε την άσπιλη πίστη να μιανθεί με τη βέβηλη προδοσία.» (Mansi XI, 733A, 1055)

Οι Πάπες Ιωάννης Δ΄, Θεόδωρος και άγιος Αγάθωνας παραβλέπουν την καταδίκη του, ως αιρετικού, ο δε Αδριανός Β΄ προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Τελικά, η Α΄ Βατικανή σύνοδος (1870) απάλλαξε τον Ονώριο της κατηγορίας και κήρυξε το δόγμα, για το παπικό «αλάθητο».

Ο επόμενος αυτοκράτορας Ιουστινιανός Β΄ Ρινότμητος υποστήριξε τα της ΣΤ΄ Οικουμενικής, ο ίδιος δε συγκάλεσε το 691 μεγάλη Σύνοδο από 215 Επισκόπους, οι οποίοι υπέγραψαν τις συνοδικές αποφάσεις της ΣΤ΄ και ασχολήθηκαν μόνο με κανονικά ζητήματα, θεωρείται δε αυτή, ως συνέχεια των Ε΄ και ΣΤ΄ Οικουμενικών Συνόδων, οι οποίες δεν εξέδωσαν κανένα κανόνα, αναφέρεται δε ως Πενθέκτη Οικουμενική ή συνέχεια της ΣΤ΄ Οικουμενικής. Εξέδωσε 102 Ιερούς Κανόνες, ορισμένοι των οποίων καταφέρονται κατά πρακτικών της Εκκλησίας της Ρώμης (αγαμία κλήρου, νηστεία Σαββάτου κ.λπ.), τους οποίους υπέγραψαν και οι αποκρισάριοι του Πάπα, πλην όμως αργότερα οι Επίσκοποι Ρώμης δεν αποδέχτηκαν. Αναφέρεται, ότι όταν ο Πάπας Κων/νος Α΄ επισκέφθηκε το 711 την Κ/Πολη, ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός Β΄ τον υποδέχτηκε γονατίζοντας μπροστά του, προφανώς, ως ένδειξη υποταγής με την προοπτική της υπογραφής των Κανόνων της Πενθέκτης. Πράγματι, ο Πάπας υπέγραψε τους μισούς Κανόνες της Πενθέκτης (αυτούς που τον συνέφεραν), πάντως όχι και εκείνον, που έδιδε στον Κ/Πόλεως τα ίσα πρεσβεία τιμής με εκείνα της Ρώμης (λς΄ κανόνας).

Είναι αξιοσημείωτο, ότι η Σύνοδος αυτή άλλαξε την αρχή χρονολόγησης, που υπήρχε μέχρι τότε και είχε καθιερωθεί από την Α΄ Οικουμενική και ήταν από του θανάτου του Μ. Αλεξάνδρου. Έτσι, η Εκκλησία μέχρι της Πενθέκτης Οικουμενικής δεν είχε επίσημα καθορίσει σημείον αναφοράς ως αρχής χρονολόγησης. Βλέπουμε βέβαια, στην Α΄ Οικουμενική τη χρονολόγηση από Αλεξάνδρου. Έτσι, για πρώτη φορά στον γ΄ κανόνα της Πενθέκτης βρίσκουμε αρίθμηση από Κτίσεως Κόσμου (και όχι από Χριστού γεννήσεως) ως έτος 6199 από κτίσεως κόσμου (691 μ.Χ.), θέτουσα έτσι, ως έτος κτίσεως του κόσμου, το έτος 5508 π.Χ:

«…ώστε, τους μεν δυσί γάμοις περιπαρέντας, και μέχρι της πεντεκαιδεκάτης του διελθόντος Ιανουαρίου μηνός της παρελθούσης τετάρτης Ινδικτιώνος, έτους εξακισχιλιοστού εκατοστού εννενηκοστού εννάτου, δουλωθέντας τη αμαρτία, και μη εκνήψαι ταύτης προελουμένους, καθαιρέσει κανονική υποβαλείν.»

Η αρίθμηση αυτή από Κτίσεως Κόσμου διήρκεσε επί 1000 περίπου χρόνια, στην Ανατολή, μέχρις ότου, το Πατριαρχείο Κ/Πόλεως το άλλαξε (αλλάζοντας τον προσδιορισμό χρονολόγησης από Κτίσεως Κόσμου σε χρονολόγηση από Χριστού γεννήσεως) με τον Κύριλλο Α΄ Λούκαρι. Το ερώτημα είναι αν μια Πατριαρχική Σύνοδος μπορεί να αλλάξει χρονολόγηση, που υπάρχει σε Κανόνα μιας Οικουμενικής Συνόδου.

Ο επόμενος αυτοκράτορας Βαρδάνης Φιλιππικός άλλαξε στάση προς το Μονοθελητισμό. Σύνοδος στην Κ/Πολη (υπό τον Κ/Πόλεως Ιωάννη) καταδίκασε την ΣΤ΄ Οικουμενική και αποκατέστησε το Μονοθελητισμό. Η Ρώμη αντέδρασε και η προσπάθεια απέτυχε. Ο νέος αυτοκράτορας Αναστάσιος Β΄ συγκάλεσε Σύνοδο στην Κ/Πολη, η οποία καταδίκασε το Μονοθελητισμό και αποκατέστησε την ΣΤ΄ Οικουμενική.

Μεγάλο ρόλο στη Σύνοδο έπαιξε και η εγκύκλιος του Ιεροσολύμων Σωφρόνιου (634-638), για την Χριστολογία των δυο φύσεων, δυο θελήσεων και δυο ενεργειών, που είχε σαφέστατα διατυπωθεί στην εγκύκλιό του αυτή. Σ’ αυτήν διατυπώνεται επίσης για πρώτη φορά ξεκάθαρα η θεότητα του αγίου Πνεύματος, ότι είναι φως εκ φωτός, Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού, καθώς και η ομοουσιότητα με τον Πατέρα:

«Πιστεύω τοίνυν, μακάριοι, καθάπερ αρχήθεν πεπίστευκα, εις ένα Θεόν, πατέρα, παντοκράτορα, άναρχον παντελώς και αϊδιον, πάντων ορατών τε και αοράτων ποιητήν. Και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον Υιόν του Θεού τον μονογενή, τον αϊδίως και απαθώς εξ αυτού γεννηθέντα του Θεού και Πατρός και ουκ άλλην αρχήν ή τον Πατέρα γινώσκοντα, αλλ’ ουδέ αλλόθεν πόθεν ή εκ του Πατρός την υπόστασιν έχοντα, φως εκ φωτός ομοούσιον, Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού συναϊδιον. Εις εν Πνεύμα άγιον, το εκ Θεού Πατρός εκπορευόμενον, το φως και Θεόν και αυτώ γνωριζόμενον, και ον αληθώς Πατρί και Υιώ συναϊδιον, ομοούσιόν τε και ομόφυλον, και της αυτής ουσίας και φύσεως, και ωσαύτως δε και θεότητος.»

Όσα αναφέρονται στην εγκύκλιο αυτή έγιναν δεκτά από τους πατέρες της ΣΤ΄ Οικουμενικής.

Η Σύνοδος επίσης, για πρώτη φορά αναφέρει δι’ εαυτήν ότι δογμάτισε «απλανώς» (και όχι «αλαθήτως»). Ο όρος «απλανής και απλανώς» χρησιμοποιείται στην Ορθόδοξη παράδοση. Οι Σύνοδοι και οι Πατέρες δογμάτισαν «απλανώς» και όχι «αλαθήτως». Πρβλ. Mansi XI, 632A:

«... όρον εξεφώνησαν απλανή» και 632D: «και τη των αγίων και εκκρίτων πατέρων απλανώς ευθεία τρίβω κατακολουθήσασα...»

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

1. Η ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδος συγκλήθηκε για την καταδίκη του Μονοθελητισμού και του Μονοενεργητισμού.

2. Η φροντίδα για τη σύγκλιση της Οικουμενικής Συνόδου ανατέθηκε από τον αυτοκράτορα στον Πάπα Ρώμης Αγάθωνα.

3. Ο Πάπας της Ρώμης φρόντισε, με την ευκαιρία που του δόθηκε, να ασκήσει το πρωτείο εξουσίας σ’ όλη την Εκκλησία, όπως οι προ αυτού Πάπες.

4. Στην απόφαση της Συνόδου έχουμε καταδίκη του Πάπα Ρώμης Ονώριου Α΄, η οποία ανεκλήθη από την Α΄ Βατικανή σύνοδο, διότι ήταν εμπόδιο στην καθιέρωση του αλαθήτου του Πάπα από τη σύνοδο αυτή.

5. Για πρώτη φορά σε Οικουμενική Σύνοδο αναγνωρίστηκε επίσημα η Θεότητα του αγίου Πνεύματος, καθώς και η ομοουσιότητά του με τον Πατέρα και ότι είναι και αυτό, Φως εκ Φωτός και Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού.

6. Η Σύνοδος αναφέρει ότι δογμάτισε «απλανώς» και δεν αναφέρει, ότι δογμάτισε «αλαθήτως».

7. Η Πενθέκτη Σύνοδος καθιέρωσε για πρώτη φορά χρονολόγηση από Κτίσεως Κόσμου και άλλαξε τη χρονολόγηση που ίσχυε μέχρι τότε και ήταν από του θανάτου του Μ. Αλεξάνδρου.

(Πηγή: «Η Αγία Έκτη Οικουμενική Σύνοδος», Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας(Ι))

ΟΡΟΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΗΣ ΣΤ' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Ἡ ἁγία καὶ μεγάλη καὶ οἰκουμενικὴ ἡμῶν Σύνοδος, ἡ κατὰ Θεοῦ χάριν καὶ πανευσεβὲς θέσπισμα τοῦ εὐλαβεστάτου καὶ πιστοτάτου μεγάλου βασιλέως Κωνσταντίνου συναχθεῖσα ἐν ταύτῃ τῇ θεοφυλάκτῳ καὶ βασιλίδι Κωνσταντινουπόλει νέᾳ Ῥώμῃ, ἐν τῷ σεκρέτῳ τοῦ θείου παλατίου τῷ ἐπιλεγομένῳ Τρούλλῳ, ὥρισε τὰ ὑποτεταγμένα.

Ὁ τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς μονογενὴς Υἱός τε καὶ Λόγος ὁ κατὰ πάντα ὅμοιος ἡμῖν χωρὶς ἁμαρτίας γενόμενος ἄνθρωπος Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν ἐν εὐαγγελικαῖς διαπρυσίως ἐκήρυξε φωναῖς· «᾿Εγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς»[1]· καὶ πάλιν· «Εἰρήνην τὴν ἐμὴν ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν»[2].  Ταύτῃ τοι τῇ θεολέκτῳ τῆς εἰρήνης διδασκαλίᾳ θεοσόφως ὁ πρᾳότατος ἡμῶν βασιλεὺς ὁδηγούμενος, ὁ τῆς μὲν ὀρθοδοξίας ὑπέρμαχος τῆς δὲ κακοδοξίας ἀντίμαχος, τὴν καθ’ ἡμᾶς ἁγίαν ταύτην καὶ οἰκουμενι­κὴν συναθροίσας ὁμήγυριν τὸ τῆς ἐκκλησίας ἅπαν ἥνωσε σύγκριμα. Ὅθεν ἡ καθ’ ἡμᾶς ἁγία καὶ οἰκουμενικὴ Σύνοδος τὴν ἀπό τινων καὶ ὧδε χρόνων τῆς δυσσεβείας πλάνην πόρρωθεν ἀπελάσασα καὶ τῇ τῶν ἁγίων καὶ ἐκκρί­των Πατέρων ἀπλανῶς εὐθείᾳ τρίβῳ κατακολουθήσασα, ταῖς ἁγίαις καὶ οἰκουμενικαῖς πέντε Συνόδοις ἐν ἅπασιν εὐσεβῶς ὡμοφώνησε· φαμὲν δὴ τῇ τῶν τριακοσίων δέκα καὶ ὀκτὼ ἐν Νικαίᾳ συνελθόντων ἁγίων Πατέ­ρων κατὰ τοῦ μανιώδους Ἀρείου, καὶ τῇ μετ’ αὐτὴν ἐν Κωνσταντινουπόλει τῶν ἑκατὸν πεντήκοντα θεοφόρων ἀνδρῶν κατὰ Μακεδονίου τοῦ πνευμα­τομάχου καὶ Ἀπολιναρίου τοῦ δυσσεβοῦς, ὁμοίως καὶ τῇ ἐν Ἐφέσῳ τὸ πρότερον κατὰ Νεστορίου τοῦ ἰουδαιόφρονος συναγηγερμένων διακοσίων θεσπεσίων ἀνδρῶν, καὶ τῇ ἐν Χαλκηδόνι τῶν ἑξακοσίων τριάκοντα θεο­πνεύστων Πατέρων κατ’ Εὐτυχοῦς καὶ Διοσκόρου τῶν θεοστυγῶν, πρὸς ταύταις καὶ τῇ τελευταίᾳ τούτων πέμπτῃ ἁγίᾳ Συνόδῳ τῇ ἐνταῦθα συνα­θροισθείσῃ κατὰ Θεοδώρου τοῦ Μοψουεστίας, Ὠριγένους, Διδύμου τε καὶ Εὐαγρίου, καὶ τῶν συγγραμμάτων Θεοδωρήτου τῶν κατὰ τῶν δώδεκα κεφαλαίων τοῦ ἀοιδίμου Κυρίλλου καὶ τῆς λεγομένης Ἴβα ἐπιστολῆς πρὸς Μάρην γεγράφθαι τὸν Πέρσην· ἀκαινοτόμητα μὲν ἐν πᾶσι τὰ τῆς εὐσε­βείας ἀνανεωσαμένη θεσπίσματα, τὰ βέβηλα δὲ τῆς δυσσεβείας ἐκδιώ­ξασα δόγματα, καὶ τὸ παρὰ τῶν τριακοσίων δέκα καὶ ὀκτὼ Πατέρων ἐκτεθὲν καὶ αὖθις παρὰ τῶν ἑκατὸν πεντήκοντα θεοφρόνως βεβαιωθέν, ὅπερ καὶ αἱ λοιπαὶ ἅγιαι Σύνοδοι ἐπ’ ἀναιρέσει πάσης ψυχοφθόρου αἱρέσεως ἀσπα­σίως ἐδέξαντο καὶ ἐπεκύρωσαν Σύμβολον, καὶ ἡ καθ’ ἡμᾶς ἁγία καὶ οἰκου­μενικὴ θεοπνεύστως ἐπεσφράγισε Σύνοδος.

Ἔκθεσις Πίστεως τῶν ἐν Νικαίᾳ τριακοσίων δέκα καὶ ὀκτὼ ἁγίων καὶ μακαρίων Πατέρων.

Πιστεύομεν εἰς ἕνα Θεόν, πατέρα, παντοκράτορα, πάντων ὁρατῶν τε καὶ ἀοράτων ποιητήν. Καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, γεννηθέντα ἐκ τοῦ Πατρὸς μονογενῆ, τουτέστιν ἐκ τῆς οὐσίας τοῦ Πατρός, Θεὸν ἐκ Θεοῦ, φῶς ἐκ φωτός, Θεὸν ἀληθινὸν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθέντα οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι’ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο, τά τε ἐν οὐρανῷ καὶ τὰ ἐν τῇ γῇ· τὸν δι’ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα καὶ σαρκωθέντα ‹καὶ› ἐνανθρωπήσαντα, παθόντα καὶ ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανούς, καὶ ἐρχόμενον κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς. Καὶ εἰς τὸ ἅγιον Πνεῦμα. Τοὺς δὲ λέγοντας «ἦν ποτε ὅτε οὐκ ἦν», καὶ «πρὶν γεννηθῆναι οὐκ ἦν», καὶ ὅτι «ἐξ οὐκ ὄντων» ἐγένετο, ἢ «ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως» ἢ «οὐσίας» φάσκοντας εἶναι, ἢ «κτιστὸν» ἢ «τρεπτὸν» ἢ «ἀλλοιωτὸν» τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, ἀναθεματίζει ἡ Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία.

Ἔκθεσις Πίστεως τῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει ἑκατὸν πεντήκοντα ἁγίων καὶ μακαρίων Πατέρων.

Πιστεύομεν εἰς ἕνα Θεόν, πατέρα, παντοκράτορα, ποιητὴν οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καὶ ἀοράτων. Καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὸν μονογενῆ, τὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων· φῶς ἐκ φωτός, Θεὸν ἀληθινὸν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθέντα οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι’ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο. Τὸν δι’ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καὶ σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου καὶ ἐνανθρωπήσαντα. Σταυρωθέντα τε ὑπὲρ ἡμῶν ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου καὶ παθόντα καὶ ταφέντα. Καὶ ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ κατὰ τὰς Γραφάς. Καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ καθεζόμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός. Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος. Καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ κύριον, τὸ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν Πατρὶ καὶ Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν Προφητῶν. Εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν. Ὁμολογοῦμεν ἓν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Προσδοκῶμεν ἀνάστασιν νεκρῶν. Καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀμήν.

Ἡ ἁγία καὶ οἰκουμενικὴ Σύνοδος εἶπεν· Ἤρκει μὲν εἰς ἐντελῆ τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως ἐπίγνωσίν τε καὶ βεβαίωσιν τὸ εὐσεβὲς καὶ ὀρθόδοξον τοῦτο τῆς θείας χάριτος Σύμβολον· ἀλλ’ ἐπεὶ οὐκ ἐπαύσατο ἀρχῆθεν τῆς κακίας ὁ ἐφευρετὴς συνεργὸν τὸν ὄφιν εὑράμενος καὶ δι’ αὐτοῦ τὸν ἰοβό­λον τῇ ἀνθρωπείᾳ φύσει προσαγόμενος θάνατον, οὕτω καὶ νῦν ὄργανα πρὸς τὴν οἰκείαν αὐτοῦ βούλησιν εὑρηκὼς ἐπιτήδεια, Θεόδωρόν φαμεν τὸν γενόμενον τῆς Φαρὰν ἐπίσκοπον, Σέργιον, Πύρρον, Παῦλον, Πέτρον τοὺς γενομένους προέδρους τῆς βασιλίδος ταύτης Πόλεως, ἔτι δὲ καὶ Ὁνώριον τὸν γενόμενον πάπαν τῆς πρεσβυτέρας Ῥώμης, Κῦρον τὸν Ἀλεξανδρείας ἐπισκοπήσαντα, Μακάριόν τε τὸν Ἀντιοχείας προσεχῶς γενόμενον πρόε­δρον καὶ Στέφανον τὸν τούτου μαθητήν, οὐκ ἤργησε δι’ αὐτῶν τῷ τῆς ἐκκλησίας πληρώματι τῆς πλάνης ἐπεγείρειν τὰ σκάνδαλα, ἑνὸς θελή­ματος καὶ μιᾶς ἐνεργείας ἐπὶ τῶν δύο φύσεων τοῦ ἑνὸς τῆς ἁγίας Τριάδος Χριστοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν, τῷ ὀρθοδόξῳ λαῷ καινοφώνως ἐνσπεί­ρας τὴν αἵρεσιν τῇ Ἀπολιναρίου, Σεβήρου καὶ Θεμιστίου τῶν δυσσε­βῶν φρενοβλαβεῖ κακοδοξίᾳ συνᾴδουσαν, καὶ τὸ τέλειον τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ αὐτοῦ ἑνὸς Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἀνελεῖν διά τινος δολερᾶς ἐπινοίας σπουδάζουσαν, ἀθέλητον ἐντεῦθεν καὶ ἀνενέργητον τὴν νοερῶς ἐψυχωμένην αὐτοῦ σάρκα δυσφήμως εἰσάγουσαν.

Ἐξήγειρε τοίνυν Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν τὸν πιστὸν βασιλέα, τὸν νέον Δαυίδ, «ἄνδρα κατὰ τὴν ἑαυτοῦ καρδίαν εὑρηκώς», ὃς «οὐκ ἔδωκε», κατὰ τὸ γεγραμμένον, «ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ καὶ τοῖς βλεφάροις αὐτοῦ νυσταγμόν»[3], ἕως ὅτου διὰ τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσυλλέκτου ταύτης καὶ ἱερᾶς ὁμηγύρεως τὸ τῆς ὀρθοδοξίας εὗρε τέλειον κήρυγμα· κατὰ γὰρ τὴν θεόλε­κτον φωνὴν «ὅπου εἰσὶ δύο ἢ τρεῖς ἐπὶ τῷ ἐμῷ ὀνόματι συνηγμένοι, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν»[4]· ἥ τις παροῦσα ἁγία καὶ οἰκουμενικὴ Σύνοδος πι­στῶς δεξαμένη καὶ ὑπτίαις χερσὶν ἀσπασαμένη τήν τε τοῦ ἁγιωτάτου καὶ μακα­ριωτάτου πάπα τῆς πρεσβυτέρας Ῥώμης Ἀγάθωνος γενομένην ἀναφο­ρὰν πρὸς τὸν εὐσεβέστατον καὶ πιστότατον ἡμῶν βασιλέα Κωνσταντῖνον, τὴν ἀποβαλλομένην ὀνομαστὶ τοὺς κηρύξαντας καὶ διδάξαντας, ὡς προδεδήλωται, ἓν θέλημα καὶ μίαν ἐνέργειαν ἐπὶ τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας Χρι­στοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν· ὡσαύτως δὲ προσηκαμένη καὶ τὴν ἐκ τῆς ὑπὸ τὸν αὐτὸν ἁγιώτατον πάπαν ἱερᾶς Συνόδου τῶν ἑκατὸν εἴκοσι πέντε θεοφι­λῶν ἐπισκόπων ἑτέραν συνοδικὴν ἀναφορὰν πρὸς τὴν αὐτοῦ θεόσοφον γα­ληνό­τητα, οἷά τε συμφωνούσας τῇ τε ἁγίᾳ ἐν Χαλκηδόνι Συνόδῳ καὶ τῷ Τόμῳ τοῦ πανιέρου καὶ μακαριωτάτου πάπα τῆς αὐτῆς πρεσβυτέρας Ῥώμης Λέ­οντος, τῷ σταλέντι πρὸς Φλαβιανὸν τὸν ἐν ἁγίοις, ὃν καὶ «στήλην Ὀρθοδοξίας» ἡ τοιαύτη Σύνοδος ἀπεκάλεσεν· ἔτι μὴν καὶ ταῖς συνοδικαῖς ἐπιστο­λαῖς ταῖς γραφείσαις παρὰ τοῦ μακαρίου Κυρίλλου κατὰ Νε­στορίου τοῦ δυσσεβοῦς καὶ πρὸς τοὺς τῆς ἀνατολῆς ἐπισκόπους.

Ἑπομένη τε ταῖς ἁγίαις καὶ οἰκουμενικαῖς πέντε Συνόδοις καὶ τοῖς ἁγίοις καὶ ἐκκρίτοις Πατράσι καὶ συμφώνως ὁρίζουσα, ὁμολογεῖ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν, τὸν ἕνα τῆς ἁγίας ὁμοουσίου καὶ ζωαρχικῆς Τριάδος, τέλειον ἐν θεότητι καὶ τέλειον τὸν αὐτὸν ἐν ἀνθρωπότητι, Θεὸν ἀληθῶς καὶ ἄνθρωπον ἀληθῶς τὸν αὐτὸν ἐκ ψυχῆς λογικῆς καὶ σώματος, ὁμοούσιον τῷ Πατρὶ κατὰ τὴν θεότητα καὶ ὁμοούσιον ἡμῖν τὸν αὐτὸν κατὰ τὴν ἀνθρωπότητα, κατὰ πάντα ὅμοιον ἡμῖν χωρὶς ἁμαρτίας[5]· πρὸ αἰώνων μὲν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα κατὰ τὴν θεότη­τα, ἐπ’ ἐσχάτων δὲ τῶν ἡμερῶν τὸν αὐτὸν δι’ ἡμᾶς καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν ἐκ Πνεύματος ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς παρθένου –τῆς κυρίως καὶ κατὰ ἀλήθειαν Θεοτόκου– κατὰ τὴν ἀν­θρωπότητα· ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν Χριστόν, Υἱόν, Κύριον, μονογενῆ, ἐν δύο φύσεσιν ἀσυγχύτως ἀτρέπτως ἀχωρίστως ἀδιαιρέτως γνωριζόμενον· οὐδαμοῦ τῆς τῶν φύσεων διαφορᾶς ἀνῃρημένης διὰ τὴν ἕνωσιν, σῳζο­μένης δὲ μᾶλλον τῆς ἰδιότητος ἑκατέρας φύσεως, καὶ εἰς ἓν πρόσωπον καὶ μίαν ὑπόστασιν συντρεχούσης· οὐκ εἰς δύο πρόσωπα μεριζόμενον ἢ διαιρούμενον, ἀλλ’ ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν Υἱὸν μονογενῆ Θεοῦ Λόγον, Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καθάπερ ἄνωθεν οἱ προφῆ­ται περὶ αὐτοῦ καὶ αὐτὸς ἡμᾶς Ἰησοῦς ὁ Χριστὸς ἐξεπαίδευσε καὶ τὸ τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῖν παραδέδωκε Σύμβολον.

Καὶ δύο φυσικὰς θελή­σεις ἤτοι θελήματα ἐν αὐτῷ καὶ δύο φυσικὰς ἐνεργείας ἀδιαιρέτως ἀτρέπτως ἀμερίστως ἀσυγχύτως κατὰ τὴν τῶν ἁγίων Πατέρων διδασκα­λίαν ὡσαύτως κηρύττομεν· καὶ δύο μὲν φυσι­κὰ θελήματα οὐχ ὑπεναντία, μὴ γένοιτο, καθὼς οἱ ἀσεβεῖς ἔφησαν αἱρετι­κοί, ἀλλ’ ἑπόμενον τὸ ἀνθρώ­πινον αὐτοῦ θέλημα καὶ μὴ ἀντιπῖπτον ἢ ἀντιπα­λαῖον, μᾶλλον μὲν οὖν καὶ ὑποτασσόμενον τῷ θείῳ αὐτοῦ καὶ πανσθενεῖ θελήματι· «ἔδει γὰρ τὸ τῆς σαρκὸς θέλημα κινηθῆναι, ὑποτα­γῆναι δὲ τῷ θελήματι τῷ θεϊκῷ» κατὰ τὸν πάνσοφον Ἀθανάσιον· ὥσπερ γὰρ ἡ αὐτοῦ σὰρξ σὰρξ τοῦ Θεοῦ Λόγου λέγεται καὶ ἔστιν, οὕτω καὶ τὸ φυσικὸν τῆς σαρκὸς αὐτοῦ θέλημα ἴδιον τοῦ Θεοῦ Λόγου λέγεται καὶ ἔστι, καθά φησιν ὁ αὐτός, «ὅτι καταβέβηκα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, οὐχ ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τὸ ἐμόν, ἀλλὰ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με Πατρός»[6]· ἴδιον λέγων θέλημα αὐτοῦ τὸ τῆς σαρκός, ἐπεὶ καὶ ἡ σὰρξ ἰδία αὐτοῦ γέγονεν· ὃν γὰρ τρόπον ἡ παναγία καὶ ἄμωμος ἐψυχωμένη αὐτοῦ σὰρξ θεωθεῖσα οὐκ ἀνῃρέθη, ἀλλ’ ἐν τῷ ἰδίῳ αὐτῆς ὅρῳ τε καὶ λόγῳ διέμεινεν, οὕτω καὶ τὸ ἀνθρώπινον αὐτοῦ θέλημα θεωθὲν οὐκ ἀνῃρέθη, σέσωσται δὲ μᾶλλον κατὰ τὸν θεολό­γον Γρηγόριον λέγοντα· «τὸ γὰρ ἐκείνου θέλειν, τοῦ κατὰ τὸν Σωτῆρα νοου­μένου, οὐδὲ ὑπεναντίον Θεῷ, θεωθὲν ὅλον»[7].

Δύο δὲ φυσικὰς ἐνεργείας ἀδιαιρέτως ἀτρέπτως ἀμερίστως ἀσυγ­χύτως ἐν αὐτῷ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ τῷ ἀληθινῷ Θεῷ ἡμῶν δοξά­ζομεν· τουτέστι θείαν ἐνέργειαν καὶ ἀνθρωπίνην ἐνέργειαν κατὰ τὸν θεη­γόρον Λέοντα τρανότατα φάσκοντα· «ἐνεργεῖ γὰρ ἑκατέρα μορφὴ με­τὰ τῆς θατέρου κοινωνίας, ὅπερ ἴδιον ἔσχηκε, τοῦ μὲν Λόγου κα­τεργαζομένου τοῦτο ὅπερ ἐστὶ τοῦ Λόγου, τοῦ δὲ σώματος ἐκτελοῦντος ἅπερ ἐστὶ τοῦ σώματος». Οὐ γὰρ δήπου μίαν δώσομεν φυσικὴν τὴν ἐνέργειαν Θεοῦ καὶ ποιήματος, ἵνα μήτε τὸ ποιηθὲν εἰς τὴν θείαν ἀνα­γάγωμεν οὐσίαν μήτε μὴν τῆς θείας φύσεως τὸ ἐξαίρετον εἰς τὸν τοῖς γεννητοῖς πρέποντα καταγά­γωμεν τόπον. «Ἑνὸς γὰρ καὶ τοῦ αὐτοῦ τά τε θαύματα καὶ τὰ πάθη γινώ­σκομεν, κατ’ ἄλλο καὶ ἄλλο τῶν ἐξ ὧν ἐστι φύσεων καὶ ἐν αἷς τὸ εἶναι ἔχει», ὡς ὁ θεσπέσιος ἔφησε Κύριλλος. Πάντοθεν γοῦν τὸ ἀσύγχυτον καὶ ἀδιαίρετον φυλάττοντες συντόμῳ φωνῇ τὸ πᾶν ἐξαγγέλλομεν· ἕνα τῆς ἁγίας Τριάδος καὶ μετὰ σάρκωσιν τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν εἶναι πιστεύοντες, φαμὲν τὰς δύο αὐτοῦ φύσεις ἐν τῇ μιᾷ αὐτοῦ διαλαμπούσας ὑποστάσει, ἐν ᾗ τά τε θαύματα καὶ τὰ παθήματα δι’ ὅλης αὐτοῦ τῆς οἰκονομικῆς ἀναστροφῆς οὐ κατὰ φαντασίαν ἀλλ’ ἀληθῶς ἐπεδείξατο, τῆς φυσικῆς ἐν αὐτῇ τῇ μιᾷ ὑποστάσει διαφορᾶς γνωριζομένης τῷ μετὰ τῆς θατέρου κοινωνίας ἑκατέραν φύσιν θέλειν τε καὶ ἐνεργεῖν τὰ ἴδια· καθ’ ὃν δὴ λό­γον καὶ δύο φυσικὰ θελήματά τε καὶ ἐνεργείας δοξάζομεν πρὸς σωτη­ρί­αν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καταλλήλως συντρέχοντα.

Τούτων τοίνυν μετὰ πάσης πανταχόθεν ἀκριβείας τε καὶ ἐμμε­λείας παρ’ ἡμῶν διατυπωθέντων ὁρίζομεν ἑτέραν πίστιν μηδενὶ ἐξεῖναι προφέρειν ἢ γοῦν συγγράφειν ἢ συντιθέναι ἢ φρονεῖν ἢ διδάσκειν ἑτέρως, τοὺς δὲ τολμῶντας ἢ συντιθέναι πίστιν ἑτέραν ἢ προκομίζειν ἢ διδάσκειν ἢ παραδιδόναι ἕτερον Σύμβολον τοῖς ἐθέλουσιν ἐπιστρέφειν εἰς ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας ἐξ ἑλληνισμοῦ ἢ ἐξ ἰουδαισμοῦ ἢ γοῦν ἐξ αἱρέσεως οἱασοῦν, ἢ καινοφωνίαν ἤτοι λέξεως ἐφεύρεσιν πρὸς ἀνατροπὴν εἰσάγειν τῶν νυνὶ παρ’ ἡμῶν διορισθέντων, τούτους, εἰ μὲν ἐπίσκοποι εἶεν ἢ κληρικοί, ἀλλο­τρίους εἶναι τοὺς ἐπισκόπους τῆς ἐπισκοπῆς καὶ τοὺς κληρικοὺς τοῦ κλή­ρου· εἰ δὲ μονάζοντες εἶεν ἢ λαικοί, ἀναθεματίζεσθαι αὐτούς.

* * * * * *

[1] Ἰω. 8,12.

[2] Ἰω. 14,27.

[3] Ψαλμ. 131,4.

[4] Ματθ. 18,20.

[5] Ἑβρ. 4,15.

[6] Ἰω. 6,38.

[7] Λογ. 30,12, MPG, 36,117.

(Πηγή: «Τὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας», Ἰωάννη Καρμίρη, τ. Α΄, ἔκδ. β΄, ἐν Ἀθήναις, 1960, σ. 221-224, sathanasoulias.blogspot.com/)

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Του λίθου σφραγισθέντος.
Τὴν Σύνοδον τὴν Ἕκτην ἱερῶς συγκροτήσαντες, θεόσοφοι Πατέρες ἑκατὸν ἑβδομήκοντα, αἱρέσεων ἐλύσατε ἀχλύν, λαμπρότητι δογμάτων εὐσεβῶν· διὰ τοῦτο τὴν ἁγίαν μνήμην ὑμῶν, τιμῶμεν ἀνακράζοντες· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ βεβαιοῦντι δι’ ὑμῶν, πίστιν τὴν Ὀρθόδοξον.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τοὺς ἀσφαλεῖς.
Τοὺς τῷ φωτὶ τῶν ἀρετῶν ἐκλάμψαντας, καὶ ἐν Συνόδῳ τῇ Ἕκτῃ κηρύξαντας, τὸν Χριστὸν διπλοῦν ταῖς φύσεσι, καὶ ἐνεργείαις καὶ θελήσεσι, Πατέρας τοὺς θεόφρονας τιμήσωμεν, ὡς μύστας εὐσεβείας καὶ ἐκφάντορας· Χριστῷ γὰρ ὑπὲρ ἡμῶν πρεσβεύουσι.

Μεγαλυνάριον
Τοὺς τὴν ἕκτην Σύνοδον τὴν σεπτήν, ἐν τῷ Βυζαντίῳ, συγκροτήσαντας, εὐσεβῶς, ἱεροὺς Πατέρας, τιμήσωμεν συμφώνως, ὡς πρεσβευτὰς ἐνθέους, ἡμῶν πρὸς Κύριον.

Πηγή: Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας(Ι), sathanasoulias.blogspot.com/, Μέγας Συναξαριστής

Σχόλιο Τ.Ι.: Η άλλοτε (αυτο)καυχώμενη ως Χώρα της Βίβλου, που δεν δίστασε να χύσει ποταμούς αιμάτων για τον έλεγχο του ναρκωτικών στην Κίνα, οδηγώντας στην αποχαύνωση έναν ολόκληρο λαό, βρίσκεται αντιμέτωπη με την ενεργοποίηση των πνευματικών νόμων.

Διαστάσεις επιδημίας έχει πάρει η χρήση του ναρκωτικού Spice σε πόλεις της Βρετανίας, με αποτέλεσμα όχι μόνο η αστυνομία να λαμβάνει καθημερινά δεκάδες κλίσης, αλλά και ολόκληρες πόλεις να γεμίζουν με ανθρώπους- ζόμπι που μαρμαρώνουν και χάνουν τις αισθήσεις τους καταμεσής του δρόμου.

Οπως φαίνεται και στις φωτογραφίες που κάνουν τον γύρο του διαδικτύου, το «spice»,  μεταμορφώνει τους χρήστες του σε ζωντανούς νεκρούς, κάνοντας τους να περιφέρονται σαν ζόμπι σε πολυσύχναστους δρόμους.

Όσο για το «spice» (που σημαίνει μπαχαρικό), αυτό ανήκει στα κανναβοειδή ναρκωτικά και κύριο χαρακτηριστικό είναι πως παραλύει τον χρήστη, μετατρέποντάς τον σε άγαλμα.

Αποτελείται από υποκατάστατα κάνναβης και χημικά προϊόντα, και διαλύεται σε τσάι. Αν καπνιστεί, μπορεί να οδηγήσει σε δηλητηρίαση ή να προκαλέσει αναπνευστική ανεπάρκεια και θάνατο.

Οι γιατροί μάλιστα έχουν προειδοποιήσει ότι οι κίνδυνοι από το συγκεκριμένο ναρκωτικό μπορεί να είναι μεγαλύτεροι από την ηρωίνη.

Το γεγονός ότι ένα σακουλάκι κοστίζει περίπου 5 λίρες είναι και ο λόγος που η Βρετανία έχει γεμίσει με ανθρώπους- ζόμπι.

Μάλιστα σύμφωνα με τα βρετανικά μέσα η κατάσταση δεν είναι κακή μόνο στους δρόμους, αλλά και μέσα στις φυλακές, ενώ δεκάδες ασθενοφόρα σπεύδουν καθημερινά να «μαζέψουν» τους αναίσθητους ανθρώπους από τους δρόμους.

Μία πόλη της Βρετανίας η οποία πλέον μαστίζεται από το Spice είναι το Ντόνκαστερ, η οποία πλέον αποκαλείται και spice- κάστερ.

Οι καταστηματάρχες της περιοχής ανέφεραν στην εφημερίδα Mirror πως η περιοχή πλέον είναι τρομακτική.

«Είδαμε ανθρώπους να βγάζουν αφρούς από το στόμα. Παιδιά αντικρίζουν τους ανθρώπους που κάνουν spice και βάζουν τα κλάματα. Επίσης βλέπουμε συνέχεια χρήστες να πέφτουν κάτω στο πάτωμα ακόμη και μπροστά από τα μαγαζιά μας», ανέφερε ο ίδιος.

Δεν είναι επίσης λίγες οι φορές που χρήστες αφήνουν την τελευταία τους πνοή σε κοινή θέα, ενώ δρόμοι και στενά σε βρετανικές πόλεις έχουν γεμίσει με σύριγγες.

Τα πιο πρόσφατα στοιχεία έδειξαν ότι 123 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στην Ουαλία και την Αγγλία το 2016 χρησιμοποιώντας το φάρμακο.

Τον περασμένο μήνα έξι μαθητές σε ένα δευτεροβάθμιο σχολείο Cambridgeshire νοσηλεύονταν μετά από εμετούς και λιποθυμίες, λόγω της ναρκωτικής ουσίας.  

Η προμήθεια και παραγωγή του spice απαγορεύθηκε με νέα νομοθετική ρύθμιση για τις ψυχοτρόπες ουσίες το 2016. Η κατοχή πάντως δεν διώκεται ποινικά. Πριν από το 2016 η πώληση του spice ήταν νόμιμη σε καταστήματα και στο διαδίκτυο.

Πηγή: iefimerida.gr

Σχόλιο Τ.Ι.: Ανταπόκριση από έναν οικογενειάρχη για την απρόκλητη βροχή χημικών που διέλυσε η διαμαρτυρία του απλού λαού για την Μακεδονία.

Στα πλαίσια της παρουσίας των πολιτικών αρχηγών και κυρίως του Πρωθυπουργού στα εγκαίνια της 83^ης Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης, από νωρίς το απόγευμα του Σαββάτου (8/9/2018) και σε διάφορα σημεία της πόλης πραγματοποιούνταν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, συλλαλητήρια και πορείες από διάφορες ομάδες πολιτών, εργατικά συνδικάτα, συλλόγους τριτέκνων, αντιρατσιστικά κινήματα, ομάδες αντιεξουσιαστών κλπ. και παράλληλα το μεγάλο Πανεθνικό Συλλαλητήριο για τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.

Μια επίσκεψη στην Συμπρωτεύουσα για την έκθεση, και τη συνάντηση με κάποιους συγγενείς και φίλους σε συνδυασμό με το συλλαλητήριο μας φάνηκε ως καλή ευκαιρία για ένα σύντομο οικογενειακό ταξίδι.

Τις λίγες ώρες που βρεθήκαμε εκεί μας έκανε μεγάλη εντύπωση η διαφορετικότητα αυτής της τόσο ειρηνικής (από μέρους των πολιτών) εκδήλωσης.

Δεν ακούστηκαν υβριστικά συνθήματα για πολιτικούς, για άλλους λαούς ή εθνότητες, δεν φάνηκαν ρατσιστικές εκδηλώσεις ή εθνικιστικές εξάρσεις, δεν υπήρξε επίσημη παρουσία ομιλητών, πολιτικών προσώπων, κομματικών στελεχών, ή παραγόντων τοπικής αυτοδιοίκησης, δεν υπήρξε όπως άλλοτε επίσημη εκπροσώπηση συλλόγων Μακεδόνων, Ηπειρωτών, Κρητών, Ποντίων, Μικρασιατών, ή συλλόγων του απόδημου ελληνισμού Αυστραλίας, Γερμανίας ή Αμερικής, δεν υπήρξε επίσημη εκπροσώπηση της τοπικής ή άλλης Μητροπόλεως, δεν υπήρξε παρουσία ακροδεξιών, ακροαριστερών κεντρώων ή άλλων κομμάτων, ούτε καν περίεργες σημαίες μαύρες, κόκκινες, ή με εγγεγραμμένους σταυρούς και μαιάνδρους,

Υπήρχαν κατ’ εξοχήν σημαίες ελληνικές, υπήρχαν απλά πανό και αυτοσχέδια πλακάτ με συνθήματα υπέρ της ελληνικότητας της Μακεδονίας, υπήρχαν πολίτες χωρίς τίτλους και διακεκριμένες ιδιότητες, υπήρχαν γονείς με μωρά στην αγκαλιά και σε καροτσάκια, με μικρά και μεγαλύτερα παιδιά, υπήρχαν νέοι, φοιτητές, οικογενειάρχες, μεσήλικες και ηλικιωμένοι, απλοί ρασοφόροι, απλοί πολίτες οι οποίοι κάλυπταν την περιοχή που βρίσκεται ανάμεσα από τη ΔΕΘ, το Βελλίδειο, την παραλιακή, τον Λευκό Πύργο και πέρα από το ξενοδοχείο «Μακεδονία Παλλάς».

Όλοι αυτοί ήθελαν να φωνάξουν προς τον εκλεγμένο Πρωθυπουργό, προς την εκλεγμένη κυβέρνηση και προς όλους τους εκλεγμένους βουλευτές και να τους θυμίσουν πως βρίσκονται στη θέση αυτή για να υπουργούν (υπηρετούν) το λαό και πως θα πρέπει να ερωτάται ο ίδιος ο λαός -χρησιμοποιώντας τα θεσπισμένα μέσα (ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ)- και να συναποφασίζει για τα σοβαρά θέματα που αφορούν την πατρίδα του.

Ανάμεσά τους βρέθηκαν παρατεταγμένοι σωματοφύλακες, ειδικοί φρουροί, ελικόπτερα, κλούβες, και τα όργανα καταστολής (ΜΑΤ) που διατάχθηκαν να ρίξουν χημικά απροειδοποίητα και χωρίς κανέναν λόγο. Και για τρεις συνεχείς ώρες διατάχθηκαν εκατοντάδες ακόμα φορές να ρίξουν χημικά για να απομακρύνουν τους πολίτες, μέχρι που τελικά τους έδιωξαν όλους αυτούς τους διαδηλωτές, αυτούς με τα μωρά στην αγκαλιά και τα καροτσάκια, με τα μικρά και τα μεγαλύτερα παιδιά, τους νέους, τους φοιτητές, τους οικογενειάρχες, τους μεσήλικες και τους ηλικιωμένους, τους απλούς ρασοφόρους, τους απλούς πολίτες οι οποίοι εξέλεξαν τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνηση και τους λοιπούς βουλευτές, για να βρίσκονται στη θέση τους και να υπουργούν (υπηρετούν) το λαό και να ρωτούν το λαό -χρησιμοποιώντας τα θεσπισμένα μέσα (ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ)- ώστε να αποφασίζουν από κοινού για τα σοβαρά θέματα που αφορούν την πατρίδα τους και ιδιαίτερα για το θέμα της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ που φαίνεται να ενδιαφέρει και άλλους λαούς, με άλλες πατρίδες, οι οποίοι -παρά το μη δημοκρατικό τους παρελθόν- χρησιμοποιούν τα θεσπισμένα μέσα (ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ) για να αποφασίσουν από κοινού.

Με λίγα λόγια τα τόσο σοβαρά ζητήματα όπως το «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ», απαιτούν τη γνώμη όλων των Ελλήνων ή έστω των Μακεδόνων. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ, και ως «δημοκρατική χώρα» να εφαρμόσουμε το αποτέλεσμα του ψηφίσματος ώστε και την ευθύνη της επιλογής να μοιραστούμε και τα επακόλουθα του αποτελέσματος.

Δ.Λ.

Μέ παρακαλεῖ ὁ ἅγιος Καθηγούμενος νά ὁμιλήσω καί σήμερα. Ἔχοντας ὁμιλήσει καί ἄλλες δύο φορές γιά τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, θά τονίσω μερικά ἄλλα σημεῖα.

Ἡ ἐμπειρία καί ἡ ἔκφραση τῶν Ἀποστόλων

Λένε μερικοί ὅτι οἱ Ἀπόστολοι ἦταν ἀγράμματοι ψαράδες. Βεβαίως ἦταν ψαράδες, ἀλλά δέν ἦταν ἐντελῶς ἀγράμματοι μέ τήν σημερινή ἔννοια τοῦ ὅρου. Εἶχαν κάποιες γνώσεις. Στήν Γαλιλαία πού μεγάλωσαν ἐπικρατοῦσε ἡ ἑλληνική παιδεία, ἡ ἑλληνική παράδοση καί εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι γνώρισαν τήν ἑλληνική γλώσσα. Ἔχουμε τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη πού ἔγραφε τέλεια ἑλληνικά, δηλαδή ἡ γλώσσα τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου εἶναι ἡ πιό σωστή γλώσσα ἀπό πλευρᾶς ἑλληνικῆς. Ἔχουμε τόν Ἀπόστολο Πέτρο, ὁ ὁποῖος ἔγραψε τίς καθολικές ἐπιστολές στήν ἑλληνική γλώσσα. Ἑπομένως, δέν ἦταν ἁπλῶς ἀγράμματοι ψαράδες.

Φυσικά ἦταν Γαλιλαῖοι, εἶχαν ἑβραϊκή καταγωγή, ἀλλά ἤξεραν τήν ἀραμαϊκή γλώσσα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, γνώριζαν ὅμως καί τήν ἑλληνική γλώσσα καί ἄρα δέν μπορεῖ νά τούς πῆ κανείς ἐντελῶς ἀγράμματους. Μάλιστα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος φαίνεται ὅτι γνώριζε καί τήν ἀρχαία ἑλληνική φιλοσοφία διότι, ὅταν πῆγε στόν Ἄρειο Πάγο καί μίλησε, ἀνέφερε μερικούς ἀρχαίους φιλοσόφους, Ἕλληνες συγγραφεῖς. Ὅμως, γιά ἄλλα πράγματα μιλοῦσαν οἱ φιλόσοφοι καί γιά ἄλλα μιλοῦσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι. Ἔχουμε τόν Ἅγιο Λουκᾶ, ὁ ὁποῖος δέν ἦταν ἐκ τῶν Δώδεκα, ἦταν ἐκ τῶν ἑβδομήκοντα, πού γράφει πάρα πολύ ὡραῖα ἑλληνικά καί τό τρίτο Εὐαγγέλιο, ἀλλά καί τίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων. Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἔχει στό Εὐαγγέλιό του μία θεολογία ἡ ὁποία εἶναι πολύ ὑψηλή.

Θέλω νά πῶ ὅτι ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι εἶχαν τήν ἐμπειρία τῆς Πεντηκοστῆς, εἶχαν φθάσει στήν θέωση. Ξέρουμε ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅπως εἶπα χθές, ἀνέβηκε μέχρι τρίτου οὐρανοῦ καί «ἤκουσε ἄρρητα ρήματα». Τί θά πῆ ἄρρητα ρήματα; Εἶδε καί ἄκουσε πνευματικές καταστάσεις πού δέν συνδέονται μέ αὐτήν τήν ζωή. Ἡ ἐμπειρία τήν ὁποία εἶχε ἦταν «ὑπέρ αἴσθησιν, ὑπέρ νόησιν, ὑπέρ ὅρασιν», ἀλλά στήν συνέχεια, ὅταν καθένας ἐκφράζη τήν ἐμπειρία αὐτή, χρησιμοποιεῖ τίς δικές του γλωσσικές ἱκανότητες καί τά λόγια τά ὁποῖα ὁ ἴδιος γνωρίζει. Ἔτσι βλέπουμε τήν διαφορά μεταξύ τῶν Εὐαγγελιστῶν καί τῶν Ἀποστόλων ὡς πρός τήν γλώσσα, ὄχι ὡς πρός τήν ἐμπειρία. Ἡ ἐμπειρία εἶναι ἴδια, καί ἡ ἐμπειρία τῶν ἁγίων Προφητῶν καί ἡ ἐμπειρία τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί ἡ ἐμπειρία τῶν ἁγίων Πατέρων.

Εἶναι χαρακτηριστικό αὐτό πού λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «τοῦτο τελειότης ἐστί σωτήριος ἔν τε γνώσει καί δόγμασι, τό ταὐτά φρονεῖν προφήταις, ἀποστόλοις, πατράσι, πᾶσιν ἁπλῶς, δι’ ὧν τό ἅγιον Πνεῦμα μαρτυρεῖται λαλῆσαν περί τε Θεοῦ καί τῶν κτισμάτων αὐτοῦ». Δηλαδή, ἡ σωτήρια τελειότητα εἶναι νά φρονοῦμε καί νά πιστεύουμε τά ἴδια τά ὁποῖα πίστευαν οἱ Προφῆτες, οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, στούς ὁποίους τά ἀπεκάλυψε τό Ἅγιον Πνεῦμα γιά τόν Θεό καί τά κτίσματά Του.

Δέν εἶναι ἄλλο ἡ προφητική παράδοση, ἄλλο ἡ ἀποστολική παράδοση, ἄλλο ἡ πατερική παράδοση, ἀλλά εἶναι ἡ ἴδια ἐμπειρία καί θεολογία. Ἡ διαφορά εἶναι ὅτι οἱ Προφῆτες στήν Παλαιά Διαθήκη ἔβλεπαν τόν Ἄσαρκο Λόγο, τόν Γιαχβέ, πού σημαίνει ὁ Ὤν, ὁ Ὑπάρχων. Ὅλες οἱ ἐμφανίσεις τοῦ Θεοῦ στήν Παλαιά Διαθήκη εἶναι ἐμφανίσεις τοῦ Ἀσάρκου Λόγου. Στήν συνέχεια, στήν Καινή Διαθήκη ὁ Ἄσαρκος Λόγος προσλαμβάνει τήν ἀνθρώπινη φύση, τήν ἑνώνει μέ τήν θεία φύση ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως καί ἀχωρίστως καί ἔτσι ἔχουμε τώρα τόν Σεσαρκωμένο Λόγο. Ὅπως ψάλλουμε στήν Ἐκκλησία μας, αὐτό πού ἔχει συνθέσει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός τοῦ βαρέος ἤχου, «πρότερον μέν ἄσαρκον, ὕστερον δέ δι’ ἡμᾶς σεσαρκωμένον». Αὐτή εἶναι ἡ μόνη διαφορά.

Βεβαίως, λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος «τόν Κύριο τῆς δόξης ἐσταύρωσαν» (Α' Κορ. β', 8), καί ἐδῶ εἶναι τό μεγάλο μυστήριο, γιατί ὁ Κύριος τῆς δόξης εἶναι ὁ Γιαχβέ, εἶναι ὁ Ἄσαρκος Λόγος. Λέει «τόν Κύριο τῆς δόξης ἐσταύρωσαν», διότι ἡ ἀνθρώπινη φύση ἦταν πάντοτε ἑνωμένη μέ τήν θεία φύση καί ὅταν ἐνεργοῦσε ἡ θεία φύση ἤ ἡ ἀνθρώπινη φύση ἐνεργοῦσε κάθε μία «μετά τῆς θατέρου κοινωνίας», δηλαδή μετά τῆς κοινωνίας τῆς ἄλλης φύσεως, γιατί οἱ δύο φύσεις ποτέ δέν χωρίστηκαν. Ὁπότε, ὅταν λέη «τόν Κύριο τῆς δόξης ἐσταύρωσαν», φυσικά δέν σταυρώθηκε ὁ Κύριος τῆς δόξης, ἀλλά σταυρώθηκε ἡ ἀνθρώπινη φύση, ἀλλά ἀκολουθοῦσε καί στήν περίπτωση αὐτή ἡ θεία φύση. Συγχρόνως, λέγεται αὐτό σύμφωνα μέ τήν θεολογία τῆς Ἐκκλησίας περί τῆς ἀντιδόσεως τῶν ἰδιωμάτων.

Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ὅλη αὐτήν τήν ἐμπειρία πού εἶχαν τήν ἐξέφρασαν μέ τά χαρίσματα τά ὁποῖα εἶχε ὁ καθένας καί ἔτσι βλέπουμε μία μικρή διαφορά στήν ἔκφραση. Ἄλλο εἶναι τό τί βίωσαν καί τό τί ἀπεκάλυψε σ’ αὐτούς ὁ Θεός καί ἄλλο εἶναι τό πῶς τό ἐξέφρασαν. Καί βλέπουμε ἀργότερα τούς ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι λένε τά ἴδια, ἀλλά ἐκεῖνοι εἶχαν νά ἀντιμετωπίσουν κάποιες αἱρέσεις στήν ἐποχή τους, οἱ ὁποῖοι αἱρετικοί τῶν πρώτων αἰώνων, δηλαδή τοῦ 3ου , 4ου αἰώνα χρησιμοποιοῦσαν τήν ἑλληνική φιλοσοφία.

Αἱρετικοί θεολόγοι καί Πατέρες

Ἦταν μερικοί θεολόγοι, ὅπως ὁ Παῦλος ὁ Σαμοσατεύς, ὁ Λουκιανός, ἀργότερα ὁ Ἄρειος, ὁ Εὐνόμιος, ὁ Νεστόριος ὅλοι αὐτοί, μετέπειτα οἱ μονοφυσίτες. Ποιά εἶναι ἡ διαφορά μεταξύ αὐτῶν καί τῶν Πατέρων; Ἡ διαφορά εἶναι ὅτι αὐτοί φιλοσοφοῦσαν ἐπί τῇ βάσει κυρίως τοῦ Ἀριστοτέλους. Ὁ Ἀριστοτέλης ἦταν ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος εἶχε διαδοθῆ στόν ἑλληνικό κόσμο καί τούς ἄρεσε περισσότερο ὁ Ἀριστοτέλης. Προηγουμένως ἦταν ὁ Πλάτων καί μερικοί πλατώνιζαν, ἀλλά στούς αἱρετικούς ἄρεσε κυρίως ὁ Ἀριστοτέλης καί προσπαθοῦσαν ἐπί τῇ βάσει τοῦ Ἀριστοτέλους νά ἑρμηνεύσουν τά ὅσα εἶπε ὁ Χριστός καί τό Εὐαγγέλιο καί ἔπεσαν σέ λάθη.

Γιά παράδειγμα, κατά τόν Ἀριστοτέλη «κάθε τί πού προέρχεται ἀπό τήν φύση εἶναι ἐξ ἀνάγκης», δηλαδή τό φυσικό εἶναι καί ἀναγκαστικό. Οἱ πρῶτοι αὐτοί αἱρετικοί, ὁ Παῦλος ὁ Σαμοσατεύς, γιά παράδειγμα, πού ἔζησαν στήν Μέση Ἀνατολή, στήν Συρία, εἶπαν ὅτι ἐφ’ ὅσον «πᾶν ἐκ φύσεως», ὅ,τι προέρχεται ἀπό τήν φύση, εἶναι κατ’ ἀνάγκην, ἄρα ὁ Λόγος δέν γεννήθηκε ἀπό τήν φύση τοῦ Πατρός, γιατί ἄν ἐγεννᾶτο ἀπό τήν οὐσία ἤ ἀπό τήν φύση τοῦ Πατρός, θά ἦταν ἐξ ἀνάγκης Υἱός, ἑπομένως ἀβούλητος ἀπό τόν Πατέρα. Καί γι’ αὐτό ἔλεγαν ὅτι ὁ Υἱός γεννήθηκε ἀπό τόν Πατέρα μέ τήν βούλησή του, δηλαδή ὁ Πατήρ θέλησε νά γεννήση τόν Υἱό, γιά νά μή θεωρηθῆ ὅτι εἶναι ἐξ ἀνάγκης Υἱός. Ἑπομένως, ὁ Υἱός εἶναι κτίσμα.

Ἐκεῖ εἶναι ἡ διαφορά. Ἄλλο τό ἐκ φύσεως καί ἄλλο τό ἐκ βουλήσεως. Τό ἐκ φύσεως εἶναι ὅ,τι προέρχεται ἀπό τήν φύση, ἔχει τήν ἴδια φύση-οὐσία, ὑπάρχει ἀπό τότε πού ὑπάρχει ἡ φύση, ἐνῶ ὅταν λέμε ἐκ βουλήσεως σημαίνει κάποια στιγμή τό δημιούργησε καί εἶναι κτίσμα. Γι’ αὐτό ὁ Ἄρειος ἔλεγε ὅτι ὁ Λόγος «ἦν ποτε ὅτε οὐκ ἦν», διότι δημιουργήθηκε ἐκ βουλήσεως τοῦ Πατρός, ἄρα εἶναι κτίσμα.

Καί ἔρχεται ὁ Μέγας Ἀθανάσιος καί καταρρίπτει ὅλο αὐτό τό ἐπιχείρημα. Τί εἶναι αὐτά πού λέτε; Γιά παράδειγμα, οἱ ἀκτίνες καί ἡ θερμότητα πού ἐκπορεύονται ἀπό τόν ἥλιο δέν εἶναι ἐξ ἀνάγκης, εἶναι ἐκ τῆς φύσεως, εἶναι φυσικό. Στήν ὀρθόδοξη θεολογία δέν εἶναι «πᾶν ἐκ φύσεως ἐξ ἀνάγκης». Γι’ αὐτό καί ἔλεγε ὅτι ὁ Υἱός εἶναι ἐκ τῆς φύσεως τοῦ Πατρός, εἶναι ἀληθινός Θεός καί τό ἔλεγε αὐτό ἐπιχειρηματολογώντας ἀπό τήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη.

Ἄν πάρουμε ἀπό τήν μία μεριά τούς αἱρετικούς τῶν πρώτων αἰώνων, τόν Παῦλο Σαμοσατέα, τόν Λουκιανό, τούς Λουκιανούς, καί τόν Ἄρειο πού ἀκολουθεῖ αὐτούς, θά δοῦμε ὅτι αὐτοί προσπαθοῦσαν νά μιλήσουν γιά τόν Χριστό, γιά τήν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, γιά τό τί εἶναι ὁ Χριστός ἐπί τῇ βάσει τῆς ἀριστοτελικῆς φιλοσοφίας, ἐνῶ οἱ Πατέρες δέν μιλοῦσαν ἐπί τῇ βάσει τῆς φιλοσοφίας, ἀλλά μιλοῦσαν ἐπί τῇ βάσει τῶν Προφητῶν καί τῶν Ἀποστόλων.

Γι’ αὐτό, ἄν διαβάση κανείς προσεκτικά τά ὅσα γράφει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἐναντίον τοῦ Ἀρείου, στούς λόγους «κατά Ἀρειανῶν», θά δῆ ὅτι ἐκεῖ συνέχεια χρησιμοποιεῖ ἐπιχειρήματα ἀπό τούς Προφήτας καί τούς Ἀποστόλους καί δέν ἀναφέρεται καθόλου σέ φιλοσόφους, δέν εἶναι καθόλου φιλόσοφος.

Ἄρα ἀπό τήν μία μεριά ἔχουμε τούς ἀνθρώπους πού φιλοσοφοῦν καί χρησιμοποιοῦν τόν στοχασμό καί τήν λογική, ἐπεξεργάζονται φιλοσοφικά ὅλα τά θέματα τῆς πίστεως, ἀπό τήν ἄλλη μεριά ἔχουμε τούς Προφῆτες, τούς Ἀποστόλους οἱ ὁποῖοι μιλοῦν ἐξ ἐμπειρίας.

Καί στούς Πατέρες ἔχουμε ἐμπειρία. Γιά παράδειγμα ὁ Μέγας Βασίλειος ἔχουμε σαφέστατες πληροφορίες ὅτι τήν ὥρα πού προσευχόταν ἦταν μέσα στό φῶς. Τόν εἶδε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης, ὁ ἀδελφός του καί μιλᾶ γιά τόν Βασίλειο τόν Μέγα ὅτι τόν εἶδε ἐν ὥρᾳ προσευχῆς καί ἦταν ὅλος μέσα στό φῶς. Ἑπομένως, οἱ Πατέρες εἶχαν ἐμπειρίες, ἀλλά καί ὅσοι δέν ἔχουν ἐμπειρίες ἀκολουθοῦν αὐτούς πού ἔχουν ἐμπειρίες. Γι’ αὐτό καί εἶναι ἀπαραίτητο γιά μᾶς τούς θεολόγους, τούς Ἐπισκόπους καί ὅλους τούς Κληρικούς, ἄν δέν ἔχουμε προσωπική πίστη ὡς ἀποκάλυψη, νά ἀκολουθοῦμε τήν πίστη τῶν θεουμένων.

Γι’ αὐτό καί ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής καί πολλοί Πατέρες σαφῶς τό λένε ὅτι ὑπάρχει ἡ πίστη ἐκ θεωρίας καί ὑπάρχει καί ἡ πίστη ἐξ ἀκοῆς. Πρῶτα ξεκινᾶμε ἀπό τήν πίστη τῆς ἀκοῆς, δηλαδή ἀκούσαμε ἀπό ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι τά ἔζησαν καί ἐφαρμόζουμε τόν λόγο τους, τήν ἐμπειρία τους, καί ἐμεῖς, ἄν ὁ Θεός ἐπιτρέψη, θά φθάσουμε στήν πίστη ἐκ θεωρίας.

Αὐτή εἶναι καί ἡ μεθοδολογία τῆς ἐπιστήμης. Δηλαδή, εἶναι μερικοί ἐρευνητές πού μπαίνουν στά ἐρευνητικά κέντρα –στήν Ἀμερική γιά παράδειγμα– ἐρευνητές ἰατροί ἐξετάζουν καί βλέπουν μέ τό μικροσκόπιο τό ἀνθρώπινο κύτταρο, τό ὁποῖο εἶναι μία μονάδα ζωῆς, ἡ ὁποία εἶναι 1,5 χιλιοστό τοῦ χιλιοστομέτρου. Δηλαδή, ἄν πάρουμε ἕνα χιλιοστό τοῦ μέτρου καί τό διαιρέσουμε σέ χίλια κομμάτια, τό πρῶτο κύτταρο πού συλλαμβάνεται στήν κοιλία τῆς γυναίκας εἶναι τόσο, 1,5-3 χιλιοστά τοῦ χιλιοστομέτρου. Ἔχουν, λοιπόν, τήν δυνατότητα οἱ ἐπιστήμονες νά μποῦν μέσα ἀπό δυνατά μικροσκόπια νά δοῦν τί ὑπάρχει μέσα σέ αὐτό τό κύτταρο. Ὑπάρχουν τά 46 χρωματοσώματα, τό DNA, ὑπάρχουν 25.000 γονίδια στόν ἄνθρωπο καί μέσα σέ αὐτά ὑπάρχουν ἄλλες μικρότερες μονάδες. Καί τά βλέπουν ὅλα αὐτά καθαρά, ἐνῶ ἐμεῖς δέν τά βλέπουμε, γιατί δέν ἔχουμε μικροσκόπιο.

Ὁπότε, ἐμεῖς ἀποδεχόμαστε τήν ἐμπειρία αὐτῶν πού τά εἶδαν καί ἔπειτα ὅλοι οἱ ἐπιστήμονες πού τά διδάσκουν λένε αὐτά τά ὁποῖα ἔχουν δεῖ ἐκεῖνοι οἱ ἐρευνητές. Καί αὐτοί πού διδάσκουν, ἄν ἔχουν τήν πρόσβαση στό μικροσκόπιο, θά τά δοῦν. Πῆγα στήν Ἀμερική σέ ἕνα τέτοιο ἐρευνητικό κέντρο καί ζήτησα νά μοῦ δείξουν τό κύτταρο. Μέ ἔβαλαν μπροστά σέ ἕνα τέτοιο μικροσκόπιο καί μοῦ ἔλεγαν αὐτό εἶναι τό κανονικό κύτταρο, μέσα στό αἷμα, αὐτό εἶναι τό καρκινικό κύτταρο. Τά εἶδα καθαρά.

Νοερά καί λογική ἐνέργεια

Αὐτό τό παράδειγμα χρησιμοποιοῦσε ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, ὁ ὁποῖος ἦταν κορυφαῖος θεολόγος. Προσωπικά δέν βάζω κανέναν θεολόγο - δογματολόγο μπροστά στόν Ρωμανίδη, κανέναν ἀπολύτως, καί ὄχι μόνο γιά τόν 20ό αἰώνα, ἀλλά καί προηγουμένως. Γιατί; Διότι ἔχουμε τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό τόν 8ο αίωνα, ὁ ὁποῖος κάνει τήν κορυφαία σύνθεση «Ἔκθεσις ἀκριβής ὀρθοδόξου πίστεως», πού εἶναι οὐσιαστικά οἱ ἀποφάσεις ὅλων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων μέχρι τήν ἐποχή ἐκείνη. Ἔχουμε τόν ἅγιο Συμεών τόν Νέο Θεολόγο, τόν 11ο αἰώνα, ὁ ὁποῖος παρουσιάζει τήν ἡσυχαστική καί τήν ἐμπειρική θεολογία. Καί ἔχουμε τώρα τόν Ρωμανίδη, ὁ ὁποῖος συνδέει ἅγιο Ἰωάννη Δαμασκηνό καί ἅγιο Συμεών Νέο Θεολόγο μαζί μέ τόν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ στήν δογματική. Ἐγώ τοὐλάχιστον δέν βάζω κανέναν καθηγητή πάνω ἀπό τόν Ρωμανίδη, κανέναν ἀπολύτως. Καί ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ ἦταν μεγάλος θεολόγος, ἀλλά τόν ξεπέρασε ὁ μαθητής του, γι’ αὐτό καί ὁ Φλωρόφσκυ θεωροῦσε ὅτι ὁ Ρωμανίδης εἶναι ὁ ὀξυνούστερος τῶν μαθητῶν του.

Ἔλεγε, λοιπόν, γιά τό θέμα αὐτό ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ὅτι τό ὄργανο πού βλέπει τήν δόξα τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ νοῦς, ὁ ὁποῖος φωτίζεται ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἐπίσης, χρησιμοποιοῦσε καί τό παράδειγμα τοῦ ἀστρονόμου. Γιά νά δῆς τά μακρινά ἀστέρια πρέπει νά ἔχης τηλεσκόπιο. Ποιό εἶναι, λοιπόν, τό τηλεσκόπιο, ποιό εἶναι τό μικροσκόπιο; Εἶναι ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου. Τί εἶναι αὐτός ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου; Δέν εἶναι ἡ λογική. Ὁ Χριστός εἶπε: «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται». Τό πνευματικό μικροσκόπιο καί τό πνευματικό τηλεσκόπιο εἶναι ὁ φωτισμένος νοῦς μέσα στήν καθαρή καρδιά.

Λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, πού κάνει τήν διάκριση μεταξύ λογικῆς ἐνεργείας καί νοερᾶς ἐνεργείας, ὅτι ὁ νοῦς, λέει, εἶναι αὐτοτελής οὐσία καί εἶναι ἀπό μόνη της ἐνεργητική, δηλαδή εἶναι ἀνεξάρτητος ἀπό τήν λογική καί ἀνεξάρτητος ἀπό τίς ἄλλες ἐνέργειες τῆς ψυχῆς, τήν φαντασία, τήν λογική, τήν αἴσθηση, τήν δόξα, εἶναι ἄλλη ἐνέργεια καί κινεῖται διαφορετικά. Καί, δυστυχῶς, μετά τήν πτώση τοῦ Ἀδάμ ὁ νοῦς σκοτίστηκε.

Ἕλεγε ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης τί θά πῆ, σκοτίστηκε; Ἔχουμε τό μικροσκόπιο, ἐγώ θά ἔλεγα τήν φωτογραφική μηχανή πού ἔχουμε τώρα καλύτερη γνώση, ἄν ὁ φακός πού παίρνει τήν φωτογραφία ἔχη κηλίδες, ἄν εἶναι σκονισμένος, ἄν πέση νερό, τότε ἡ σταγόνα τοῦ νεροῦ θά βγῆ στήν φωτογραφία καί ἡ φωτογραφία δέν θά εἶναι καθαρή. Ὁ νοῦς μέ τήν πτώση σκοτίστηκε, στήν συνέχεια ταυτίστηκε μέ τήν λογική, τό περιβάλλον καί τά πάθη. Ὅλοι ἔχουν νοῦ καί ὁ νοῦς ταυτίζεται μέ τήν λογική, τά πάθη καί τό περιβάλλον.

Τί χρειάζεται τώρα; Χρειάζεται νά ἀρχίσουμε λίγο νά ἀποδεσμεύουμε τόν νοῦ ἀπό τά πάθη, ἀπό τό περιβάλλον καί ἀπό τήν λογική. Πῶς ἀποδεσμεύεται ὁ νοῦς; Μέ αὐτό πού ἔχουμε μάθει στήν Ἐκκλησία, μέ τήν ὑπακοή. Κάνουμε ὑπακοή καί δέν τά ἐρευνᾶμε ὅλα λογικά, καί μετά ἀρχίζει ἡ προσευχή.

Φυσικό καί γνωμικό θέλημα

Ἔλεγα τό βράδυ μετά τήν ἀγρυπνία ὅτι αὐτό μαθαίνουν οἱ μοναχοί, ὅταν πηγαίνουν στό Μοναστήρι. Τό πρῶτο πού μαθαίνουν εἶναι ὅτι τό γνωμικό θέλημα πρέπει νά γίνη φυσικό θέλημα. Γιατί, ὅταν ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε ἀπό τόν Θεό, ὁ Ἀδάμ εἶχε φυσικό θέλημα, ὁδηγεῖτο ὁλόκληρος στόν Θεό, αὐτεξουσίως. Ἡ λέξη αὐτεξουσίως σημαίνει ὅτι δέν ὑπάρχει καμμία ἐξωτερική ἐπίδραση σέ αὐτό, αὐτό σημαίνει αὐτεξούσιο, ἔχει τήν δική του ἐξουσία, τήν ὁποία τοῦ ἔχει δώσει ὁ Θεός καί ὁδηγεῖται ὁλόκληρος πρός τόν Θεό, καί ὁ νοῦς, ὅλη ἡ ψυχή, τά πάντα ὁδηγοῦντο ἐξ ὁλοκλήρου πρός τόν Θεό, ἀνέβαινε πρός τόν Θεό. Κάποια στιγμή μπῆκε ὁ πειρασμός.

Ὁπότε ἡ Εὔα πρῶτα καί μετά ὁ Ἀδάμ προσέχουν τόν πειρασμό καί ἀντί νά πηγαίνη ὁ νοῦς στόν Θεό, αὐτό τό φυσικό θέλημα μετατρέπεται καί γίνεται γνωμικό θέλημα. Τό γνωμικό θέλημα, κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό, εἶναι ἡ ἐπιλογή μεταξύ δύο πραγμάτων, εἶναι τό νά ἐπιλέξω ποιό εἶναι τό σωστό, καί ἀρχίζει ἡ κρίση, ἡ ἐπεξεργασία, τό σκεπτικό. Γι’ αὐτό τό γνωμικό θέλημα εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς διασκέψεως, ὑπάρχει καί ἡ ἄγνοια μεταξύ δύο πραγμάτων καί ἐπιλέγω ἕνα ἀπό αὐτά κατόπιν σκέψεως καί ἐπεξεργασίας. Αὐτό εἶναι τό γνωμικό θέλημα. Καί ἐνῶ θά ἔπρεπε τό φυσικό θέλημα νά πορεύεται πρός τόν Θεό, πηγαίνει πρός τήν κτίση, χρησιμοποιώντας τήν λογική καί γίνεται γνωμικό θέλημα, πού εἶναι ἡ πτώση.

Ἐκεῖ μπαίνει τό πρόσωπο, πού λένε μερικοί. Τί εἶναι τό πρόσωπο; Εἶναι ἡ ἐπιλογή πού γίνεται μέ τήν ἐλευθερία. Ἄλλο τό αὐτεξούσιο, ἄλλο ἡ προαίρεση καί ἄλλο ἡ ἐλευθερία, ὅπως διδάσκει ὁ ἅγιος Μάξιμος Ὁμολογητής. Αὐτεξούσιο εἶναι ὅτι οἱ δυνάμεις τῆς ψυχῆς χωρίς ἐπηρεασμό ἀπό ἔξω, εὑρισκόμενες στήν φυσική τους κατάσταση κατευθεῖαν ὁδηγοῦνται πρός τόν Θεό. Προαίρεση εἶναι ἡ ἐπιλογή δύο πραγμάτων. Ὁπότε, ἄν ὑποθέσουμε ὅτι ἡ ἐλευθερία καί ἡ προαίρεση εἶναι τό πρόσωπο, τότε αὐτό εἶναι ἡ αιτία τῆς πτώσεως. Μετά τήν πτώση πρέπει τό γνωμικό θέλημα νά γίνη φυσικό θέλημα, νά κάνουμε ὅ,τι θέλει ὁ Θεός.

Ἡ κλήση τῶν Ἀποστόλων

Καί ἔχουμε τώρα τούς Ἀποστόλους. Οἱ πρῶτοι ἀπό αὐτούς ἦταν μαθητές τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, ἐπειδή ἀναζητοῦσαν τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἦταν μία περίοδος, ἰδίως μετά τήν Βαβυλώνια αἰχμαλωσία, τό 538 π.Χ., πού ὁ Κύρος ἔβγαλε μία διαταγή νά ἐπιστρέψουν οἱ Ἑβραῖοι πού ἦταν ὑπόδουλοι στήν Βαβυλώνα. Ἦταν μία περίοδος δύσκολη καί ἄρχισαν νά ἀναζητοῦν τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ. Εἶχε προηγηθῆ ἡ περίοδος τῶν Πατριαρχῶν, τοῦ Μωϋσῆ, τῶν Κριτῶν μέ τούς ὁποίους ὁ Θεός διηύθυνε ἀπ’ εὐθείας ὁ Ἴδιος τόν λαό Του. Ἀκολούθησε ἡ περίοδος τῶν Βασιλέων, ἐπειδή οἱ Ἑβραῖοι ἤθελαν βασιλεῖς, ὅπως τά ἄλλα ἔθνη, καί ἄρχισε νά μειώνεται ἡ σχέση τοῦ λαοῦ μέ τόν Θεό. Ἐμφανίζονται οἱ Προφῆτες, οἱ ὁποῖοι διαφυλάσσουν τήν παράδοση. Μετά τήν ἐπιστροφή ἀπό τήν Βαβυλώνια αἰχμαλωσία σχεδόν χάνονται οἱ Προφῆτες καί ἐπικρατοῦν οἱ Ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι κάτι κρατᾶνε, ἀλλά μετά τήν Βαβυλώνια αἰχμαλωσία μέχρι τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρχε περίοδος προσμονῆς τῆς λυτρώσεως, ἦταν περίοδος κυοφορίας, ἀνέμεναν κάτι καινούριο καί ὁ λαός βογγοῦσε καί ἀναζητοῦσε Μεσσία.

Βέβαια, στήν Παλαιά Διαθήκη, ὅπως λέει ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, ὁ μεσσίας ἦταν ἄνθρωπος, ἀφοῦ μεσσίας θά πῆ χριστός, δηλαδή κεχρισμένος, αὐτός πού χριόταν μέ λάδι. Οἱ βασιλεῖς ἦταν οἱ μεσσίες, ἦταν ἄνθρωποι πού ἐχρίοντο. Ὁ Χριστός γίνεται μεσσίας μετά τήν ἐνανθρώπηση, ὅταν ἐχρίσθη ἡ ἀνθρώπινη φύση ἀπό τήν θεία φύση. Στήν Παλαιά Διαθήκη ζητοῦσαν κάποιον νά ἔλθη νά τούς σώση. Ποιός θά ἦταν αὐτός; Καί ὁ λαός βογγοῦσε, ἦταν οἱ πόνοι τῆς κυοφορίας καί τοῦ τοκετοῦ. Καί ἐμφανίζεται ὁ Χριστός.

Εἶναι εὔκολο νά ἀναγνωρίσης τόν Χριστό; Λέμε ἐμεῖς ὅτι Τόν ἀκολούθησαν οἱ πρῶτοι Μαθητές. Τούς εἶπε ὁ Χριστός: «Δεῦτε ὀπίσω μου καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων» (Ματθ. δ', 19). Ἀλλά πρέπει νά εἶναι κανείς τρελός γιά νά τό κάνη αὐτό. Δηλαδή, ἐμφανίζεται κάποιος καί λέει: «ἐλᾶτε κοντά μου γιά νά ἀλλάξουμε τούς ἀνθρώπους». Ἐμεῖς θά πηγαίναμε; Θά μᾶς ἔλεγε: «ἐλᾶτε κοντά μου καί θά γυρίσουμε ὅλον τόν κόσμο». Τί θά λέγαμε; Τρελός εἶσαι; Ποιός τό κάνει αὐτό;

Οἱ Ἀπόστολοι Τόν ἀκολούθησαν ἀπό ἐμπειρία πού εἶχαν, διότι ἀναζητοῦσαν τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ, ἦταν μαθητές τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καί περίμεναν. Ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος κήρυττε καί ἔλεγε ὅτι ἔρχεται ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί αὐτοί περίμεναν καί εἶδαν.

Κοιτάξτε τήν πρώτη ἀποκάλυψη. Ὁ Ἀνδρέας καί ὁ ἄλλος μαθητής, πού πρέπει νά ἦταν ὁ Ἰωάννης, ἦταν μαζί μέ τόν Γέροντά τους. Γέροντάς τους ἦταν ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, ὁ ὁποῖος τούς εἶπε: «Ἴδε ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ» (Ἰω. α', 29 καί 36). Τί βλέπουμε ἐδῶ; Βλέπουμε ὅτι αὐτοί ἀναζητοῦσαν τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, δέν ἄκουσαν κάποια στιγμή ἐντελῶς τυχαῖα «ἐλᾶτε καί φεύγουμε, ἐλᾶτε πίσω μου καί θά σᾶς κάνω ἁλιεῖς ἀνθρώπων», ἀλλά αὐτοί ἦταν στήν προοπτική αὐτή, ἦταν στήν κάθαρση καί στόν φωτισμό καί εἶχαν Γέροντα, ἕναν μεγάλο ἀσκητή, τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Πρόδρομο. Καί ἐκεῖνος τούς ὑποδεικνύει: «Ἴδε ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ». Νά τος, ὄχι ὁ μεσσίας, νά τος ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ, ὅπως προφήτευσε ὁ Προφήτης Ἠσαΐας, πού θά θυσιασθῆ. Καί Τόν ἀκολούθησαν. Καί «στραφείς» λέει, ὁ Χριστός τούς εἶπε «τί ζητεῖτε»; Τοῦ ἀπάντησαν: «Κύριε, ποῦ μένεις;» Ἐκεῖνος εἶπε: «Ἔρχεσθε καί ἴδετε». Καί εἶδαν ποῦ μένει καί ἔμειναν κοντά Του τήν ἡμέρα ἐκείνη (Ἰω. α', 35-40).

Ἑρμηνεύει ὁ ἱερός Θεοφύλακτος, Ἀρχιεπίσκοπος Βουλγαρίας, ἀναλύοντας αὐτό τό περιστατικό, ὅτι ἐδῶ ἔχουμε ἕνα μικρό Θαβώρ, ἀφοῦ ὑπάρχουν πολλές ἀποκαλύψεις τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ στήν ζωή τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἀνδρέας καί ὁ Ἰωάννης ἦταν μαθητές τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καί ἀξιώθηκαν νά γνωρίσουν πνευματικά τόν Χριστό.

Ὅταν κανείς ἔχη τήν διάθεση νά πράττη αὐτά πού θέλει ὁ Θεός, ἀκούει τόν πνευματικό του πατέρα, τόν Γέροντά του, σημαίνει ὅτι ἀποβάλλει τό γνωμικό θέλημα. Ὄχι ὅ,τι θέλω ἐγώ, ἀλλά ὅ,τι μοῦ πεῖ ὁ Γέροντας. Καί σέ κάποια στιγμή ὁ Γέροντας λέει: Νά τος, αὐτός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Ἀμέσως τούς ἀποδεσμεύει καί πηγαίνουν στόν Χριστό. Ἄρα Τόν ἀκολουθοῦν.

Τότε, ἐνῶ οἱ δύο Μαθητές ἀκολουθοῦσαν τόν Χριστό, ὁ Χριστός στράφηκε καί τούς εἶδε. Τό ὅτι ὁ Χριστός ἔστρεψε τό πρόσωπό Του, τούς εἶδε καί Τόν εἶδαν, σημαίνει ὅτι τούς ἀποκάλυψε μία ἀκτίνα τῆς θεότητός Του. Λέμε «μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπόν σου ἀπό τοῦ παιδός σου». Ἡ ἀποστροφή τοῦ προσώπου εἶναι πτώση, εἶναι σκοτασμός. Τό νά δῆ κανείς τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ εἶναι μία ἐμπειρία θεώσεως. Τό νά πῆ, ὅπως λέει ἡ Γραφή, «στραφείς καί θεασάμενος αὐτούς», σημαίνει ὅτι τούς ἀποκάλυψε τήν θεότητά Του. «Ἐγώ εἶμαι αὐτός πού σᾶς εἶπε ὁ Γέροντάς σας». Καί αὐτοί ἀμέσως εἶπαν: «Κύριε, ποῦ μένεις;». Καί λέει ὁ ἱερός Θεοφύλακτος: Ποῦ ἔμενε ὁ Χριστός; Ὅταν ἀργότερα Τόν ρώτησε κάποιος «Κύριε, θά σέ ἀκολουθήσω ὅπου κι ἄν ἀπέλθης», ὁ Χριστός εἶπε: «αἱ ἀλώπεκες φωλεοὺς ἔχουσι καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσεις, ὁ δὲ υἱός τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Ματθ. η', 20). Δέν εἶχε τόπο. Καί πῆγαν λέει, στόν τόπο ὅπου ἔμενε. Καί ποῦ ἔμενε; Τούς ὁδήγησε στήν θεωρία. Γιατί; Διότι ὁ τόπος τοῦ Χριστοῦ, λέει ὁ ἱερός Θεοφύλακτος, εἶναι ἡ θεωρία, τό φῶς τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ τόπος Του, «φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον», ὁ Θεός κατοικεῖ στό ἀπρόσιτο φῶς. Τούς ὁδήγησε στήν θεωρία καί ἀμέσως μετά ἀκολούθησαν. Δέν εἶναι ἐλᾶτε καί φεύγουμε, ἀλλά προηγήθηκε ἡ ἐμπειρία.

Πρῶτον, προσκολλήθηκαν στόν Γέροντά τους, τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Πρόδρομο. Ἐκεῖνος τούς ὑπέδειξε νά Τόν ἀκολουθήσουν. Τόν ἀκολουθοῦν μέ πίστη, μέ ὑπομονή, μέ διάθεση, μέ ἀγώνα. Ἐκεῖνος στρέφει τό πρόσωπό Του καί τούς δείχνει κάτι, τούς αἰχμαλωτίζει, Τόν ἀκολουθοῦν καί τούς ὁδηγεῖ στήν θεωρία. Ἔ, μετά γίνεται κανείς Μαθητής τοῦ Χριστοῦ. Δέν εἶναι ὅτι τυχαῖα ἔγιναν Μαθητές τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι μιά μέρα, ἀλλά μέσα ἀπό ἐμπειρία ἔγιναν Μαθητές τοῦ Χριστοῦ καί εἶδαν ὅλα ἐκεῖνα τά ὁποῖα ἔδειξε ὁ Χριστός κηρύττοντας τρία ὁλόκληρα χρόνια καί στόν Σταυρό καί στήν Γεσθημανή οἱ τρεῖς ἀπό αὐτούς.

Καί μετά τήν πτώση τους, γιατί Τόν ἀρνήθηκαν ἤ κρύφτηκαν, κατά τήν διάρκεια τοῦ Πάθους Του ἔφυγαν ἀπό κοντά Του, ἀλλά τελικά παρέμειναν πάντα ἑνωμένοι. Καί ὁ Πέτρος ἔκανε αὐτό πού ἔκανε, ἀλλά μετανόησε καί παρέμεινε στόν ὅμιλο τῶν Μαθητῶν. Καί μετά ἐμφανίζεται ὁ Χριστός καί τούς ἐπιβραβεύει καί τούς συγχωρεῖ καί τούς δίνει τό Ἅγιο Πνεῦμα νά συγχωροῦν ἁμαρτίες.

Οἱ μοναχοί ὡς ἐνδοκρινεῖς ἀδένες στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας

Κάνουμε λάθη στήν ζωή μας, ἀλλά παραμένουμε στήν Ἐκκλησία, δέν φεύγουμε ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι κανενός, εἶναι τοῦ Χριστοῦ, εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί ἐμεῖς εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Καί ἄν μερικοί κάνουμε λάθη, δέν μποροῦν οἱ ἄλλοι νά φεύγουν, πρέπει νά παραμείνουν στήν Ἐκκλησία. Γιατί οἱ ἅγιοι διά μέσου τῶν αἰώνων εἶναι οἱ ἐνδοκρινεῖς ἀδένες. Ἔχουμε τούς ἀδένες μέσα στό σῶμα μας, ἀλλά δέν τούς βλέπουμε ἐμεῖς καί δέν πονᾶνε ὅταν ἔχουν πρόβλημα, ἀλλά τελικά αὐτοί διαμορφώνουν ὅλο τό σῶμα. Κάθε μοναχός στό κελλί του δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἕνας καλός ἐνδοκρινής ἀδένας μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἄς κάνουν ὅ,τι θέλουν οἱ ἄλλοι, οἱ μεγάλοι καί τρανοί καί οἱ Ἐπίσκοποι καί οἱ Σύνοδοι. Ὅπως τώρα φάγαμε, ἡ τροφή εἰσῆλθε μέσα στό σῶμα, τό σῶμα κρατᾶ ὅ,τι θέλει καί τό ἄλλο τό ἀποβάλλει. Μέσα στήν Ἐκκλησία ὁ Θεός κρατᾶ αὐτό πού θέλει, καί ἡ Ἐκκλησία κρατᾶ αὐτό πού θέλει καί ἀποβάλλει ὅλα τά ἄλλα τά ἄχρηστα. Ἑπομένως, θέλω νά πῶ ὅτι εἴμαστε ἐνδοκρινεῖς ἀδένες, καί ἐσεῖς μέσα στό Μοναστήρι καί ἐμεῖς στόν κόσμο, πού προσπαθοῦμε νά ζοῦμε σάν σέ Μοναστήρι.

Διάβασα τώρα τελευταῖα κάτι πού ἔλεγε ὁ Γέροντας Σωφρόνιος στούς μοναχούς του. Ἔλεγε: «κοιτάξτε, τώρα τελευταῖα χρησιμοποιώντας τήν ἀγγλική γλώσσα βρῆκα περίπου τί εἴμαστε ἐμεῖς οἱ μοναχοί. Τό Μοναστήρι καί ὁ Ναός εἶναι τό living room, τό δωμάτιο στό ὁποῖο μένουμε καί γευόμαστε τήν ζωή τῆς ἀθανασίας. Τό κελλί εἶναι τό waiting room, εἶναι τό δωμάτιο τῆς ἀναμονῆς τοῦ θανάτου. Μένουμε στό living room καί ἀναμένουμε τό θάνατο ὡς τό ἀκρωτήριο τῆς Καλῆς Ἐλπίδος. Γι’ αὐτό καί ὁ μοναχισμός, ἔλεγε ὁ Γέροντας Σωφρόνιος, εἶναι «ἡ σχολή τῆς αἰωνιότητος», εἶναι καί ἡ ἀποστολική ζωή, εἶναι καί ἡ ζωή τῆς αἰωνιότητος, γιατί ἀπό τώρα ζοῦμε τό αἰώνιο καί ἀναμένουμε τό αἰώνιο. Αὐτή εἶναι ἡ ἀποστολική ζωή.

Συγγνώμη ἄν εἶπα πολλά. Δέν εἶχα σκοπό νά πῶ τίποτε σήμερα, ἀλλά μέ τίς εὐχές τοῦ Γέροντα πού μοῦ εἶπε νά μιλήσω, μοῦ ἔδωσε τήν εὐχή καί μοῦ γέννησε λόγο.

Ἡγούμενος Καρακάλλου π. Φιλόθεος:

Εὐχαριστοῦμε, Σεβασμιώτατε. Πῶς νά σᾶς εὐχαριστήσουμε πού κάνατε τόσο κόπο νά ἔρθετε ἀπό τήν μακρινή μητροπολιτική σας ἐπαρχία μέ τόσο κόπο καί μάλιστα μέ τό ἀτύχημα πού ὁ πειρασμός πῆγε νά φέρη, σᾶς τραυμάτισε, ἀλλά ἐν τούτοις μᾶς εὐφράνατε καί μέ τίς ἀρχιερατικές λειτουργίες, κυρίως χθές στήν μνήμη τῶν κορυφαίων Ἀποστόλων, μέ τά ἐμπνευσμένα σας λόγια πού ἀκούραστος μᾶς νουθετεῖτε καί μᾶς δώσατε τήν χαρά. Σᾶς εὐχαριστοῦμε θερμότατα.

Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι Πέτρος καί Παῦλος καί οἱ Δώδεκα νά πλουτίσουν ἀκόμη τήν Χάρη σας, πού προσφέρετε τόσα στήν Ἐκκλησία μας μέ τόν προφορικό σας λόγο, ἀλλά καί μέ τό γραπτό σας λόγο κυρίως, πού ἔχει ἀνάγκη σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, ἡ θεολογία μας, ἡ ἀκραιφνής, ἡ ὀρθόδοξος, ἡ ἀποστολική θεολογία πού μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ ἐσεῖς ὑπηρετεῖτε, περισσότερο πού σήμερα πολεμεῖται, πού σήμερα νοθεύεται, πού σήμερα, ὅπως βλέπουμε μετά λύπης ποῦ ὁδηγούμαστε καί ἀπό πανεπιστημιακούς καί ἀπό θεολόγους καί ἀπό Ἐπισκόπους ἀκόμη. Ἡ Ἐκκλησία μας σᾶς ἔχει ἀνάγκη ἀκόμη.

Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι νά σᾶς δίνουν δύναμη νά ἐργαστῆτε ἀκόμα, μᾶλλον τώρα ἴσως ξεκινᾶ ἡ ἀνάγκη. Ταπεινά εὐχόμαστε νά σᾶς δώσουν δύναμη καί ἐνίσχυση οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι πού ἤρθατε καί κοπιάσατε πολύ περισσότερο.

Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ἱερόθεος:

Γέροντα, νομίζω ὅτι δέν μέ ἔχει ἀνάγκη ἡ Ἐκκλησία, ἐγώ ἔχω ἀνάγκη τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Θεός δέν μᾶς ἔχει καμμία ἀνάγκη. Ἐμεῖς ἔχουμε ἀνάγκη τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Σωτήρας τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Χριστός. Ἐμεῖς δέν εἴμαστε σωτῆρες τῆς Ἐκκλησίας καί ἄλλωστε ξέρετε τά μοναχικά τάγματα τῆς Δύσεως, φραγκισκανοί, δομηνικανοί, δημιουργήθηκαν στήν προοπτική νά σώσουν τήν καταρρέουσα Ἐκκλησία τῆς Δύσεως τότε. Ἐμεῖς ἐδῶ δέν ἀγωνιζόμαστε νά σώσουμε τήν Ἐκκλησία, ἀλλά παραμένουμε στήν Ἐκκλησία γιά νά ζοῦμε.

Ὁ Γέροντάς σας, ἀγαπητοί μοναχοί, εἶναι ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, νά κάνετε ὑπακοή καί ἐκεῖνος θά σᾶς λέη: «Ἴδε ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ», καί θά δῆτε καί ἐσεῖς τόν Θεό. Εὐχαριστῶ πολύ.

Πηγή: (Ὁμιλία στήν Τράπεζα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Καρακάλλου μετά τήν Θεία Λειτουργία τῆς Ἑορτῆς τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων), (Εκκλησιαστική Παρέμβαση – Αύγουστος 2018), Ακτίνες

Ὅποιος γνωρίζει τήν ἀρρώστια του βρίσκεται στήν ἀρχή τῆς ταπεινώσεως. Ὁ Θεός ὑποφέρει ὅλες τίς ἀσθένειες τῶν ἀνθρώπων. Δέν ὑποφέρει ὅμως ἐκεῖνον πού γογγύζει. Αὐτός πού εὐχαριστεῖ πάντοτε τόν Θεό γιά τ’ ἀγαθά καί τίς εὐεργεσίες πού τοῦ χαρίζει, δέχεται τίς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ καί στήν καρδιά του κατοικεῖ ἡ χάρη Του.

Ὅποιος ὑπερηφανεύεται, παραχωρεῖ ὁ Θεός καί πέφτει στή βλασφημία. Ὅποιος κομπάζει γιά τίς ἀρετές του, πάλι κατά παραχωρήση Θεοῦ πέφτει στήν πορνεία. Ὁ ἐγωιστής μπορεῖ νά πέσει σέ πολλές ἀκόμη σκοτεινές παγίδες τοῦ πονηροῦ.

Αὐτός πού δέν θυμᾶται καί δέν σκέφτεται τόν Θεό, κρατάει μίσος κατά τοῦ πλησίον. Ἀντίθετα ὅποιος θυμᾶται τόν Θεό, δέν μνησικακεῖ καί ἀγαπάει κάθε ἄνθρωπο. Ὅποιος βοηθάει τόν ἀδικούμενο ἔχει σύμμαχο τόν Θεό. Ὅποιος βοηθάει τόν πλησίον, τόν βοηθάει ὁ Θεός. Ὅποιον κατηγορεῖ τόν ἀδελφό του, τόν ἀποστρέφεται ὁ Θεός. Ἐκεῖνος πού ἐλεεῖ τόν ἀδελφό του κρυφά, δείχνει φανερά στόν Θεό τή δύναμη τῆς ἀγάπης του. Αὐτός πού κάνει παρατηρήσεις στόν ἀδελφό του μπροστά σε ἄλλους, πραγματικά τόν ἐξουθενώνει καί τόν ἐμπαίζει. Ὅποιος ἐνδιαφέρεται γιά τήν ψυχική ὑγεία τοῦ ἄλλου, φροντίζει πάντοτε νά γίνεται αὐτό μέ ἀγάπη. Τό ἴδιο κάνει καί ὁ Θεός. Δοκιμάζει τόν ἄνθρωπο πάντοτε μέ ἀγάπη, προκειμένου νά θεραπευθεῖ ἡ ἔμψυχη εἰκόνα Του. Γιατί δέν παιδεύει τόν ἄνθρωπο γιά νά τόν ἐκδικηθεῖ γιά τίς ἁμαρτίες του, ἀλλά γιά νά τόν γιατρέψει.

Ὅσο ὁ ἄνθρωπος τελειοποιεῖται στήν ἀρετή, τόσο περισσότερο πλησιάζει τόν Θεό καί Τόν ἀκολουθεῖ. Ὅπως ὅταν ρίχνει κανείς ξερά ξύλα στή φωτιά, αὐτή δύσκολα σβήνει, ἔτσι κι αὐτός πού ἀγαπάει ἀληθινά τόν Θεό· ἡ ἀγάπη τοῦ ὅλο καί αὐξάνει, ὅσο προοδεύει στήν ἀρετή.

Ὅπως ὁ ἔμπορος ὅταν πουλήσει τό ἐμπόρευμά του θέλει νά γυρίσει στό σπίτι του, ἔτσι καί ὁ χριστιανός, ὅταν τελειώσει τήν ἐργασία του, θέλει ν’ ἀσχοληθεῖ μέ τόν Θεό καί τήν ψυχή του. Καί ὅπως ὁ ἔμπορος, ὅταν βρίσκεται στή θάλασσα, φοβᾶται μήπως ἔρθει τρικυμία καί βυθισθεῖ ἡ ἐλπίδα τῆς ἐργασίας του, ἔτσι καί ὁ χριστιανός, ὅσο βρίσκεται στόν κόσμο αὐτό, φοβᾶται μήπως ἔρθει ὁ χειμώνας τῶν παθῶν καί χάσει τόν καρπό τοῦ ἀγώνα του.

Ὅπως ὁ ναύτης ὅταν πλέει στή θάλασσα βλέπει τή θέση τῶν ἀστεριῶν καί ἀνάλογα διευθύνει τό πλοῖο, ἔτσι καί ὁ χριστιανός μέ τήν προσευχή προχωράει στόν δρόμο τῆς ζωῆς του, ἕως ὅτου φτάσει στό λιμάνι τῆς αἰωνιότητος. Ἐκεῖ οἱ ἄνθρωποι δέν τρέχουν καί δέν ἐμπορεύονται, ὅπως στή ζωή αὐτή, ἀλλ’ ἀναπαύονται στόν πλοῦτο τῶν ἀρετῶν πού ἀπέκτησαν μέ τόν ἀγώνα τούς ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας. Μακάριος ἐκεῖνος τοῦ ὁποίου ἡ πραμάτεια δέν χάθηκε στή θάλασσα τοῦ μάταιου αὐτοῦ κόσμου. Μακάριος ἐκεῖνος τοῦ ὁποίου τό πλοῖο δέν βυθίστηκε, ἀλλ’ ἀξιώθηκε νά φτάσει μέ χαρά στό ἀχείμαστο λιμάνι τῆς αἰωνιότητος.

Ὅποιος θέλει νά βρεῖ τόν πολύτιμο μαργαρίτη μπαίνει γυμνός στή θάλασσα. Ἔτσι καί ὁ συνετός ἄνθρωπος περνᾶ ἀπ’ τή ζωή αὐτή χωρίς πολλά χρήματα καί περιουσίες, μέχρις ὅτου βρεῖ τόν πολύτιμο μαργαρίτη, πού εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Καί ὅταν τόν βρεῖ δέν ἀγαπάει τίποτε ἄλλο στόν κόσμο αὐτό.

Ὅπως τό φίδι σέ κάθε κίνδυνο φυλάει τό κεφάλι του, ἔτσι κι ὁ σοφός χριστιανός, σέ κάθε δύσκολη περίπτωση, φυλάει τήν πίστη του, πού ἀποτελεῖ τό θεμέλιό της ζωῆς του.

Ὅπως τό δέντρο, ἄν δέν πετάξει τά παλιά του φύλλα δέν βγάζει νέα, ἔτσι κι ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ δέν θά ἔχει καρπό πνευματικό, ἄν δέν βγάλει ἀπό μέσα του τή θύμηση τῶν κακιῶν καί τῶν παθῶν του.

Ὁ ἄνεμος τρέφει τούς καρπούς τῆς γῆς καί ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ τούς καρπούς τῆς ψυχῆς.

Ὁ σκύλος, ὅταν γλείφει τή λίμα, ματώνει τή γλώσσα του, πίνει τό ἴδιο του τό αἷμα καί χωρίς νά τό αἰσθάνεται προξενεῖ βλάβη στόν ἑαυτό του. Ἔτσι κι ὁ περήφανος, αἰσθάνεται γιά λίγο γλυκύτητα, ἀλλά μετά νοιώθει τά ἀποτελέσματα τῆς ψυχικῆς φθορᾶς.

Ἡ κοσμική δόξα μοιάζει σάν τήν πέτρα πού εἶναι σκεπασμένη ἀπό τά νερά μέσα στή θάλασσα, κι ἔτσι δέν τήν βλέπει ὁ κυβερνήτης καί χτυπάει πάνω της τό πλοῖο. Ἡ ὑπερηφάνεια καί ἡ κενοδοξία εἶναι κρυμμένες κι αὐτές μέσα στήν ψυχή καί τῆς προξενοῦν κακό.

Μή ζητήσεις πότε νά καταλάβεις τούς λόγους τῶν θείων μυστηρίων, πού περιέχονται στίς Ἅγιες Γραφές, χωρίς προηγουμένως νά προσευχηθεῖς θερμά στόν Θεό. Τό κλειδί πού θά καταλάβουμε τά θεία νοήματα εἶναι ἡ προσευχή.

Πρέπει νά γνωρίζεις ὅτι χωρίς κόπο σωματικό δέν πλησιάζεται ὁ Θεός. Ὅλοι οἱ Πατέρες κόπιασαν πολύ γιά νά κατοικήσει μέσα τους τό Πνεῦμα τό Ἅγιο. Μόλις τό Ἅγιο Πνεῦμα κατοικήσει στήν ψυχή, ὁ ἄνθρωπος ἀποκτάει πραότητα καί εἰρήνη, καί φεύγει κάθε σκέψη ἀκολασίας. Μή νομίσεις ὅτι μπορεῖς μέ τήν προσευχή νά πλησιάσεις τόν Θεό, ἄν προηγουμένως δέν καθαρίσεις τήν καρδιά σου ἀπό τά πάθη τῆς ἀτιμίας πού τή μολύνουν.

Ὅπως τό λάδι τρέφει τό φῶς τοῦ λυχναριοῦ, ἔτσι καί ἡ ἐλεημοσύνη τρέφει τήν ψυχή. Δέν ὑπάρχει ὡραιότερη πράξη μπροστά στά μάτια τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο. Πόσο γλυκειά εἶναι ἡ συναναστροφή μέ πνευματικούς ἀδελφούς, ἄν ὑπάρχει ἡ ἀγάπη! Ἀγάπη στόν Θεό καί στούς ἀδελφούς. Ἀγάπη στούς ἀδελφούς καί στόν Θεό. Αὐτά εἶναι δεμένα μαζί καί δέν μπορεῖς νά τά ξεχωρίσεις.

Αὐτός πού θέλει νά τρυγήσει χαρά καί καρπό πνευματικό πρέπει νά δουλέψει στήν προσευχή. Ὅπως ἡ ψυχή εἶναι ἀνώτερη ἀπό τό σῶμα, ἔτσι καί ἡ προσευχή εἶναι ἀνώτερη ἀπό κάθε ἄλλη πνευματική ἐργασία.

Μεγάλη δύναμη παίρνει κανείς ἀπό τίς μικρές πνευματικές ἀσκήσεις, ὅταν γίνονται τακτικά καί σταθερά, ὅπως ἀκριβῶς οἱ σταγόνες τοῦ ἁπαλοῦ νεροῦ μποροῦν νά βαθουλώσουν τή σκληρή πέτρα.

Ὅταν νεκρωθοῦν τά πάθη, τότε ἡ ψυχή θερμαίνεται ἀπό τή γλυκύτητα τῆς πνευματικῆς χαρᾶς, καί ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή εἶναι ἔντονη. Χρειάζεται μεγάλος ἀγώνας καί πολλή ὑπομονή γιά νά λάβει ὁ ἄνθρωπος τή χάρη τῆς παρηγοριᾶς ἀπό τόν Θεό. Ὅταν ὁ Θεός μπεῖ στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, τότε τά πάθη ὑποχωροῦν.

Καταστροφή τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἀργία καί ἡ ἀπραξία. Ἡ χειρότερη κακία εἶναι ἡ ἀκηδία. Ἀκηδία σημαίνει νά μή φροντίζουμε γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς μας μέ τήν προσευχή, τή νηστεία καί τ’ ἀλλά ἁγιαστικά μέσα της Ἐκκλησίας μας. Μήν ὑπολογίσεις τό σῶμα στήν ἄσκηση τῆς ἀρετῆς, γιατί θ’ ἀντιδράσει ὁπωσδήποτε. Ὁ σατανᾶς κάνει τό πᾶν, ὥστε νά μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τά ἔργα τοῦ Θεοῦ.

Ἡ πνευματική ἐργασία ἀπαιτεῖ προσοχή καί ἡσυχία τῆς καρδιᾶς. Δέν μπορεῖ νά καθαρισθεῖ κανείς μόνο μέ τά καλά πού κάνει γιά τόν ἄλλο. Πρέπει νά δουλέψει καί μέσα στήν ψυχή του, γιά ν’ ἀπαλλαγεῖ ἀπό τά πάθη τῆς σάρκας καί τῶν αἰσχρῶν καί ρυπαρῶν λογισμῶν. Γιατί εἶναι εὔκολο νά κάνει κανείς ἐλεημοσύνη, δύσκολο ὅμως νά κόψει τά πάθη του καί τίς κακές του συνήθειες.

Τήν ἐλεημοσύνη τή δέχεται ὁ Θεός ὅταν συνοδεύεται ἀπό καθαρή καρδιά. Δέν μποροῦμε νά ἐνδιαφερθοῦμε γιά τό πρῶτο καί νά ἐγκαταλείψουμε τό δεύτερο. Ἀλλιώτικα ξεπέφτουμε στά μάτια τοῦ Θεοῦ.

Στά πνευματικά ἔργα νά προχωρᾶς σιγά-σιγά, γιατί τά μεγάλα καί ἀπότομα ἅλματα εἶναι ἐπικίνδυνα. Ὅταν ἡ ψυχή γλυκαθεῖ ἀπό τήν πνευματική χαρά, αὐτό θά τήν κάνει νά προχωρήσει περισσότερο, ὅπως συμβαίνει μ’ αὐτόν πού πίνει λίγο κρασί, καί ἀφοῦ τοῦ ἀρέσει, πίνει περισσότερο, ἕως ὅτου μεθύσει. Οἱ θλίψεις καί οἱ στενοχώριες ἀντιμετωπίζονται μέ ὑπομονή καί ἐλπίδα στόν Θεό.

Δέν εἶναι εὔκολο πράγμα νά ἔρθει τό Πνεῦμα τό Ἅγιο μέσα στήν ψυχή μας. Πρέπει προηγουμένως νά τήν καθαρίσουμε ἀπό κάθε σαρκικό μολυσμό καί νά γίνει δοχεῖο καθαρό. Ἔτσι θά ἔρθει νά κατοικήσει ὁ Θεός. Ἀλλά δέν φτάνει αὐτό. Γιά νά πάρουμε τό θεϊκό δῶρο πρέπει νά λυγίσουν πολλές φορές τά γόνατά μας στήν προσευχή. Καί ἡ προσευχή μας θά πρέπει νά συνοδεύεται ἀπό τήν ταπείνωση γιά νά γίνει δεκτή ἀπό τόν Θεό.

Νά φυλᾶς τή γλώσσα σου νά μή λέει ἀπρόσεκτα καί περιττά λόγια. Γιατί ἀπό τήν πολυλογία προέρχεται ἡ ἁμαρτία. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἀσκοῦσαν πολύ τή σιωπή, γιά νά μπορέσουν νά πλησιάσουν τόν Θεό καί νά ἑνωθοῦν μαζί Του. Μόνο ὅταν προσέχουμε τή γλώσσα, εἶναι δυνατό νά ἔρθει στήν ψυχή μας ἡ κατάνυξη. Ὁ μακάριος ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος εἶπε, ὅτι τό καθαρό στόμα καθαρίζει καί τήν καρδιά. Καί στήν καθαρή καρδιά κατοικεῖ ὁ ἅγιος Θεός. Ἄν ὅμως σέ νικήσει ἡ γλώσσα σου, πίστεψέ με, δέν πρόκειται νά προκόψεις ποτέ στήν ἀρετή καί ἡ ψυχή σου θά εἶναι ἄδεια, σάν τό στάχυ πού δέν ἔχει καρπό.

Ὅταν θέλεις νά συμβουλέψεις κάποιον στό καλό, πρῶτα νά τοῦ δείξεις τήν ἀγάπη σου καί μετά μέ λεπτότητα καί προσοχή νά τοῦ κάνεις τήν παρατήρηση, προσέχοντας νά μήν τόν πληγώσεις. Γιατί αὐτός θά παρατηρήσει πρῶτα τήν ἀγάπη πού θά τοῦ δείξεις, κι ὕστερα θά προσέξει τήν παρατήρηση πού θά τοῦ κάνεις. Ἔτσι θά τόν ὠφελήσεις χωρίς νά βλαφτεῖ ἡ ψυχή του.

Ὅσο ὁ ἄνθρωπος ἀποτραβιέται ἀπό τά πράγματα τοῦ κόσμου τόσο περισσότερο πλησιάζει τόν Θεό.

Νά μή λυπᾶσαι ὅταν συναντᾶς στενοχώριες καί δυσκολίες στή ζωή σου, γιατί ὀλ’ αὐτά γίνονται κατά παραχώρηση Θεοῦ, γιά τήν ψυχική σου ὠφέλεια. Ἀκόμη οὔτε τόν θάνατο νά φοβᾶσαι. Γιατί βλέποντας ὁ Θεός τήν ὑπομονή σου, θά σέ βοηθήσει νά φτάσεις στή νίκη, ἐκεῖ ὅπου θ’ ἀπολαύσεις τά αἰώνια ἀγαθά, πού ἑτοίμασε γιά ἐκείνους πού τόν ἀγαποῦν ἀληθινά.

Πηγή: Αγία Ζώνη, Η άλλη όψη

Σχόλιο Τ.Ι.: Τύφλωση, σκότος, σύγχυση φρενών να βλέπουμε με τα φυσικά μάτια, αλλά καθόλου με τα μάτια της ψυχής. Ψάχνουμε για την αλληλουχία των γεγονότων της φονικής καταστροφής στο Μάτι, αδιαφορώντας για τους πνευματικούς νόμους που ενήργησαν. Επέτρεψε - παραχώρησε ο Παντογνώστης Κύριος να απολαύσουμε τα επίχειρα της ελεύθερης εκλογής μας. Ας ελπίσουμε ότι έστω και την ύστατη στιγμή θα σαλπίσουν οι Ποιμένες της Εκκλησίας μετάνοια, μήπως και αποφύγουμε ως Έθνος χειρότερες καταστροφές.

Ἡ φριχτὴ τραγωδία στὸ Μάτι τῆς Ἀττικῆς βύθισε στὸ πένθος τὴν Πατρίδα μας τὴν ἀποφράδα ἐκείνη νύχτα τῆς 23ης τοῦ περασμένου Ἰουλίου. Ἔγιναν γι᾿ αὐτὴν πολλὲς συζητήσεις. Λίγοι ὅμως ἦταν διατεθειμένοι νὰ σκύψουν βαθύτερα στὸ θέμα καὶ νὰ ἀναζητήσουν τὰ πραγματικὰ αἴτια μιᾶς συμφορᾶς μὲ ἑκατόμβη νεκρῶν καὶ ἀνυπολόγιστες καταστροφές.

Κάποιοι ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺ τὸ ἔκαναν ἐπεσήμαναν ἕνα ἰδιαίτερα ὑβριστικὸ γεγονὸς ποὺ ἔλαβε χώρα τρεῖς ἡμέρες πρίν, στὶς 20 Ἰουλίου, καὶ τὸ ὁποῖο ἀκόμη καὶ μόνο του μπορεῖ νὰ ἐξηγήσει τὴν παραχώρηση τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴ φοβερὴ ἐκείνη καταστροφή.

Ἀναφερόμαστε στὴν πολυδιαφημισμένη συναυλία τῶν Iron Maiden στὸ Terra Vibe Park τῆς Μαλακάσας, ἡ ὁποία δὲν ἀπέχει παρὰ λίγα μόνο χιλιόμετρα ἀπὸ τὸν χῶρο τῶν καταστροφῶν. Περίπου 36.000 νέοι παρακολούθησαν τὴ συναυλία μὲ πάθος, ζητωκραυγάζοντας καὶ ἐπευφημώντας μανιωδῶς τὸ παγκόσμιας ἀναγνώρισης μουσικὸ αὐτὸ συγκρότημα τῆς heavy metal μουσικῆς, τὸ ὁποῖο ὅμως κατηγορεῖται βάσιμα ὅτι ἔχει σχέση μὲ τὸν σατανισμό.

Ἂν καὶ τὰ μέλη του ἀρνοῦνται αὐτὴν τὴν κατηγορία, ἐντούτοις τὰ τραγούδια τους μὲ ἔντεχνο καὶ ἀφανὴ τρόπο παραπέμπουν στὸν σατανᾶ. Πολλοὶ καὶ κυρίως οἱ νέοι, ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὴν ὑψηλὴ ποιητικὴ τῶν στίχων τους καὶ τὴ δυνατὴ ἄγρια μουσική τους, δὲν ἀντιλαμβάνονται τὰ ὑποκρυπτόμενα νοήματα.
Ὅμως γιὰ ἕναν προσεκτικὸ παρατηρητὴ ὁ ἐπηρεασμὸς τῶν Iron Maiden ἀπὸ τὸν σατανισμὸ εἶναι ἐμφανής. Καὶ ὄχι μόνο στοὺς στίχους καὶ τὴ μουσική, ἀλλὰ καὶ στὰ τρομακτικὰ ἐξώφυλλα τῶν δίσκων τους καὶ τὰ φρικιαστικὰ σκηνικὰ τῶν συν­αυλιῶν τους. Σ᾿ ὅλα αὐτὰ κυριαρχεῖ ὁ Eddie, ἡ σατανόμορφη σκελετοειδὴς μασκότ τους, ποὺ καὶ μόνο αὐτὴ ἀρκεῖ νὰ φανερώσει τὸν ἐπηρεασμὸ τοῦ σατανισμοῦ ἐπάνω τους.

Στὴ συγκεκριμένη τώρα συναυλία τῆς Μαλακάσας ὄχι μόνο ὑπῆρχαν τὰ παραπάνω στοιχεῖα, ἀλλὰ καὶ στὸ μὲν τραγούδι Fear of the Dark (Φόβος τοῦ σκότους) ἕνας τοῦ συγκροτήματος στὸ τέλος πέταξε κάτω ἕναν μεγάλο φωτιζόμενο σταυρό, ἐνῶ στὸ The Trooper (Ὁ ἱππέας) ἔριξε κάτω καὶ ποδοπάτησε τὴν ἑλληνικὴ σημαία.

Τὸ σημαντικότερο ἐντούτοις ἀπ᾿ ὅλα ὑ­πῆρξε ἡ ξέφρενη συμμετοχὴ τῶν δεκάδων χιλιάδων νέων, ποὺ μὲ ὑψωμένα τὰ χέρια τους ἐπευφημοῦσαν τὸ συγκρότημα σχηματίζοντας μὲ τὰ δάχτυλά τους τὸ σύμβολο τοῦ σατανᾶ, κάτι ποὺ κάνουν ὅλοι οἱ φανατικοὶ ὀπαδοὶ τῶν Iron Maiden σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Κι αὐτὸ εἶναι ἐπίσης πολὺ μεγάλη ἀπόδειξη γιὰ τὴ σχέση τοῦ συγκροτήματος μὲ τὸν σατανισμό.

Ὁρισμένα μέσα ἐνημερώσεως τὴν ἑ­πόμενη τῆς συναυλίας περιέγραφαν τὸ γεγονὸς μὲ ἐντυπωσιακοὺς τίτλους σὰν αὐ­τὸν τοῦ σχολίου μας: «Οἱ Iron Maiden ἔβαλαν “φωτιὰ” στὴ Μαλακάσα».
Τρεῖς μέρες ἀργότερα ὁ σατανᾶς τους ἔ­βαλε φωτιὰ καὶ ἔκανε στάχτη τὸ Μάτι καὶ τὶς κοντινὲς περιοχές.

Πηγή: Ο Σωτήρ

Σχόλιο ID-ont: Το απόσπασμα αυτό είναι από τη συνέντευξη του Dan Ariely στο περιοδικό TIME. Δείτε κατωτέρω όλη τη συνέντευξη. Η επισήμανση με χρώμα καθώς και η μετάφραση της παραγράφου έγινε από το blog μας.

"Σε ένα πείραμα, προσθέσαμε το σενάριο όπου ορισμένοι συμμετέχοντες πληρώνονταν σε μάρκες, και γνώριζαν ότι μπορούσαν γρήγορα να τις ανταλλάξουν με πραγματικά χρήματα. Κάνοντας αυτή τη διαφοροποίηση είδαμε μια σημαντική αύξηση στην εξαπάτηση.

Μια άλλη φορά, ερευνήσαμε τους παίκτες του γκολφ και ρωτήσαμε ποιο παράνομο σπρώξιμο της μπάλας θα έκανε τους άλλους παίκτες να δυσανασχετήσουν περισσότερο : χρησιμοποιώντας το μπαστούνι, το πόδι ή το χέρι τους; Περισσότεροι από διπλάσιοι (σ.σ. μάλλον εννοεί από το προηγούμενο πείραμα) δήλωσαν ότι θα ήταν λιγότερο πρόβλημα - για άλλους παίκτες του γκολφ, φυσικά - να χρησιμοποιήσουν το μπαστούνι τους από το να μετακινήσουν το μπαλάκι με το χέρι.

Η προθυμία μας να εξαπατήσουμε αυξάνεται καθώς αποκτάμε ψυχολογική απόσταση από τη δράση.

Έτσι, καθώς απομακρυνόμαστε από την χρήση μετρητών, (όταν κλέβουμε) ευκολότερα βλέπουμε τον εαυτό μας να κάνει κάτι διαφορετικό και δεν αντιλαμβανόμαστε την πράξη μας ως κλοπή. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πολλοί από εμάς δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πάρουν μολύβια ή ένα συρραπτικό σπίτι τους από τη δουλειά, όταν δεν θα παίρναμε ποτέ το αντίστοιχο χρηματικό ποσό σε μετρητά.

Και αυτός είναι ο λόγος που ανησυχώ λίγο για την κατεύθυνση που παίρνουμε ως κοινωνία χωρίς μετρητά. Οι εικονικές πληρωμές είναι μια μεγάλη ευκολία, αλλά η έρευνά μας δείχνει ότι θα πρέπει να ανησυχούμε καθόσον οι άνθρωποι απομακρύνονται από τη χρήση πραγματικών χρημάτων, τόσο πιο εύκολο γίνεται να κλέψουν ".

Ο Συμπεριφορικός Οικονομολόγος  Dan Ariely, ο οποίος διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Duke, είναι γνωστός ως ένας από τους πιο πρωτότυπους σχεδιαστές πειραμάτων στην κοινωνική επιστήμη.

Why (Almost) All of Us Cheat and Steal

Behavioral economist Dan Ariely talks about why everyone's willing to cheat a little, why you'll steal a staple from work but not petty cash and whether punishments for cheating actually work.

Behavioral economist Dan Ariely, who teaches at Duke University, is known as one of the most original designers of experiments in social science. Not surprisingly, the best-selling author’s creativity is evident throughout his latest book, The (Honest) Truth About Dishonesty. A lively tour through the impulses that cause many of us to cheat, the book offers especially keen insights into the ways in which we cut corners while still thinking of ourselves as moral people. Here, in Ariely’s own words, are seven lessons you didn’t learn in school about dishonesty. (Interview edited and condensed by Gary Belsky.)

1. Most of us are 98-percenters.

“A student told me a story about a locksmith he met when he locked himself out of the house. This student was amazed at how easily the locksmith picked his lock, but the locksmith explained that locks were really there to keep honest people from stealing. His view was that 1% of people would never steal, another 1% would always try to steal, and the rest of us are honest as long as we’re not easily tempted. Locks remove temptation for most people. And that’s good, because in our research over many years, we’ve found that everybody has the capacity to be dishonest and almost everybody is at some point or another.”

2. We’ll happily cheat … until it hurts.

“The Simple Model of Rational Crime suggests that the greater the reward, the greater the likelihood that people will cheat. But we’ve found that for most of us, the biggest driver of dishonesty is the ability to rationalize our actions so that we don’t lose the sense of ourselves as good people. In one of our matrix experiments [a puzzle-solving exercise Ariely uses in his work to measure dishonesty], the level of cheating didn’t change as the reward for cheating rose. In fact, the highest payout resulted in a little less cheating, probably because the amount of money got to be big enough that people couldn’t rationalize their cheating as harmless. Most people are able to cheat a little because they can maintain the sense of themselves as basically honest people. They won’t commit major fraud on their tax returns or insurance claims or expense reports, but they’ll cut corners or exaggerate here or there because they don’t feel that bad about it.”

3. It’s no wonder people steal from work.

“In one matrix experiment, we added a condition where some participants were paid in tokens, which they knew they could quickly exchange for real money. But just having that one step of separation resulted in a significant increase in cheating. Another time, we surveyed golfers and asked which act of moving a ball illegally would make other golfers most uncomfortable: using a club, their foot or their hand. More than twice as many said it would be less of a problem — for other golfers, of course — to use their club than to pick the ball up. Our willingness to cheat increases as we gain psychological distance from the action. So as we gain distance from money, it becomes easier to see ourselves as doing something other than stealing. That’s why many of us have no problem taking pencils or a stapler home from work when we’d never take the equivalent amount of money from petty cash. And that’s why I’m a little concerned about the direction we’re taking toward becoming a cashless society. Virtual payments are a great convenience, but our research suggests we should worry that the farther people get from using actual money, the easier it becomes to steal.”

4. Beware the altruistic crook.

“People are able to cheat more when they cheat for other people. In some experiments, people cheated the most when they didn’t benefit at all. This makes sense if our ability to be dishonest is increased by the ability to rationalize our behavior. If you’re cheating for the benefit of another entity, your ability to rationalize is enhanced. So yes, it’s easier for an accountant to see fudging on clients’ tax returns as something other than dishonesty. And it’s a concern within companies, since people’s altruistic tendencies allow them to cheat more when it benefits team members.”

5. One (dishonest) thing leads to another.

“Small dishonesties matter because they can lead to larger ones. Once you behave badly, at some point, you stop thinking of yourself as a good person at that level and you say, What the hell. This is something many people are familiar with in dieting. We’re disciplined until we lapse, and if we can’t think of ourselves as good people, then we figure we might as well enjoy it. And it happens with honesty as well. Cheaters too can start with one step. We conducted an experiment where participants were given designer sunglasses to wear and evaluate. Some were told their pair was authentic, others were told they were wearing fakes and others were given no information. Then, after they had been wearing their glasses for a while, we gave them matrices to solve. In all three groups, a significant portion of the participants reported solving a few more matrices than they actually had. Moderate cheating, as usual. But while 30% of the group wearing real designer sunglasses cheated, and slightly more, around 40%, of the people in the no-information group cheated, more than 70% of the group wearing the fakes exaggerated the number of matrices they solved. One moral violation leads to further immorality.”

6. Better to encourage honesty than discourage cheating.

“Most attempts to limit cheating come from a cost-benefit understanding of the problem. We think if we make the punishments harsh enough, people will cheat less. But there is no evidence that this approach works. Think of the death penalty. There is no evidence that it decreases crime. A better approach would be to ask, How can we help people stay honest? When we had an insurance company move the signature on a mileage reporting form from the bottom of the document to the top — so people were attesting that the information they were reporting was true before they filled out the form, rather than after — the amount of cheating went down by about 15%.”

7. Honesty is a state of mind.

“In one of our experiments, we split participants into two groups. We asked one group to try to recall the 10 Commandments, the other 10 books they read in high school. Then we had everyone do some matrices. What we found was that the people in the group who recalled books engaged in the same level of cheating as most people. But the participants in the group that tried to remember the 10 Commandments didn’t cheat at all. Small reminders of ethical standards can be very powerful.”

Πηγή: business.time.com,

Εκατομμύρια μωρών έχουν έρθει στον κόσμο μέσω της εξωσωματικής γονιμοποίησης (IVF). Αλλά είναι το αποτέλεσμα τελικά θετικό;

Στις 25 Ιουλίου 2018, η Louise Brown, το πρώτο μωρό στον κόσμο που γεννήθηκε μέσω γονιμοποίησης in vitro (IVF), γιορτάσε τα 40α γενέθλιά της.

Σαράντα χρόνια μετά τη γέννησή της εκτιμάται ότι περισσότερα από επτά εκατομμύρια μωρά γεννήθηκαν ως αποτέλεσμα της εξωσωματικής γονιμοποίησης και  των άλλων θεραπειών υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Περίπου 2,4 εκατομμύρια κύκλοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής (ART) εκτιμάται ότι πραγματοποιούνται κάθε χρόνο παγκοσμίως, με τελικό αποτέλεσμα τη γέννηση  περίπου 500.000 βρεφών. Αν τα ποσοστά παραμείνουν στα σημερινά επίπεδα, τότε ένα εκατομμύριο άνθρωποι στο τέλος του αιώνα θα οφείλουν τη ζωή τους στις τεχνολογίες υποβοηθούμενης αναπαραγωγής (1,4% του παγκόσμιου πληθυσμού).

Πριν από σαράντα χρόνια θεωρούνταν ότι η εξωσωματική γονιμοποίηση θα χρησιμοποιούνταν σπάνια. Ωστόσο, από τότε υπήρξε έκρηξη των υπηρεσιών υποβοηθούμενης γονιμότητας: ενδοκυτταροπλασματική έγχυση σπέρματος (ICSI), κατάψυξη γαμετών και εμβρύων, δωρεά γαμετών και εμβρύων, διάγνωση σε έμβρυα γενετικών νόσων και υπηρεσίες υποκατάστατων μητέρων, για να αναφέρουμε ορισμένες. Η πιο κοινή θεραπεία γονιμότητας τώρα είναι η ICSI, η οποία αντιπροσωπεύει περίπου τα δύο τρίτα όλων των θεραπειών παγκοσμίως, ενώ η συμβατική εξωσωματική γονιμοποίηση είναι περίπου το ένα τρίτο (αναλογίες που ποικίλλουν μεταξύ των χωρών).

Η υπογονιμότητα είναι ένα σοβαρό πρόβλημα για τα ζευγάρια, και μπορεί να επηρεάσει κάθε τομέα της ζωής για όσους αγωνίζονται να συλλάβουν - ως και ένα στα έξι ζευγάρια. Η Παλαιά Διαθήκη θεωρούσε την ατεκνία ως μια οδυνηρή προσωπική τραγωδία, ενώ ο Ψαλμωδός ευλογεί το Θεό, γιατί «Αυτός εγκαθιστά μόνιμον και αμετακίνητον στον οίκον της την πρώην στείραν, διότι την αναδεικνύει μητέρα ευφραινομένην εις τα πολλά παιδιά της» («ὁ κατοικίζων στεῖραν ἐν οἴκῳ, μητέρα ἐπὶ τέκνοις εὐφραινομένην», Ψαλμός 112, 9).

Η εξωσωματική γονιμοποίηση μπορεί να προσφέρει βοήθεια στα ζευγάρια που θέλουν απελπισμένα ένα παιδί. Και πραγματικά έχει φέρει πολλές πολύτιμες νέες ζωές στην ύπαρξη και πραγματική ευτυχία σε εκατομμύρια γονείς.

Ως εκ τούτου, πολλοί πιστεύουν τώρα ότι η εξωσωματική γονιμοποίηση είναι η απάντηση στην υπογονιμότητα. Αλλά δεν είναι. Ενώ η βιομηχανία της εξωσωματικής (IVF) και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης εστιάζουν και εμπορεύονται τις ιστορίες επιτυχίας, ο μέσος ρυθμός επιτυχίας από τις θεραπείες ART κυμαίνεται γύρω στο 19% ανά κύκλο εξωσωματικής -  με ένα παγκόσμιο ποσοστό αποτυχίας κύκλου IVF περίπου 80%. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η Αρχή Ανθρώπινης Γονιμοποίησης και Εμβρυολογίας αναφέρει ποσοστό επιτυχίας 26,5%. Αυτό το ποσοστό επιτυχίας σημαίνει ότι το 73,5% των κύκλων δεν οδηγεί σε γέννηση παιδιού.

Τα ποσοστά επιτυχίας της εξωσωματικής γονιμοποίησης μειώνονται ταχύτατα μετά την ηλικία των 35 ετών για τις γυναίκες, κυρίως λόγω της απώλειας του αποθεματικού των ωοθυλακίων και της κακής ποιότητας των ωοκυττάρων λόγω της περασμένης ηλικίας. Ακόμα και μια γυναίκα κάτω των 35 ετών έχει λιγότερες από μία στις τρεις πιθανότητες να έχει ένα μωρό ανά μεταφορά εμβρύου, χρησιμοποιώντας τα ωάριά της και το σπέρμα του συζύγου. Μια γυναίκα στις αρχές της δεκαετίας των '40 της έχει μόνο μία στις δέκα πιθανότητες να έχει τελικά ένα μωρό ανά μεταφορά εμβρύου. Και το ποσοστό επιτυχίας μειώνεται σε μόλις δύο τοις εκατό για τις γυναίκες άνω των 44 ετών. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό σε μια εποχή όπου όλο και περισσότερες γυναίκες καθυστερούν την τεκνοποιία για να επικεντρωθούν σε υψηλές θέσεις εργασίας και σταδιοδρομία. Όταν οι διασημότητες στη δεκαετία των '50 τους μένουν  έγκυες, αυτό που δεν σας λένε τα μέσα ενημέρωσης, είναι ότι είναι σχεδόν πάντοτε με ένα ωάριο δότριας (πράγματι, 59% των γυναικών άνω των 44 ετών χρησιμοποίησαν ωάρια δότριας στην εξωσωματική τους).

Η απογοήτευση από την IVF είναι πραγματική. Η εξωσωματική γονιμοποίηση δεν αποτελεί εγγύηση για επιτυχία, παρά το γεγονός ότι πολύ συχνά προσφέρεται ως τέτοια. Προστίθεται μάλιστα σε αυτή την αλήθεια και το σημαντικό οικονομικό, συναισθηματικό και σωματικό φορτίο που μπορεί να έχει πάνω στις γυναίκες.

Παρόλα αυτά, δεδομένου ότι  ένα στα έξι ζευγάρια αντιμετωπίζουν προβλήματα σύλληψης, η βιομηχανία της γονιμότητας αναπτύσσεται. Εκτιμάται ότι αξίζει πάνω από £ 600 εκατομμύρια μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο, με έναν κύκλο εξωσωματικής γονιμοποίησης να  κοστίζει μέχρι £ 5,000 ή και περισσότερο.

Υπάρχουν όμως ορισμένες πολύ ανησυχητικές πτυχές της βιομηχανίας γονιμότητας.

Για παράδειγμα, ο αριθμός των μωρών που γεννιούνται με προβληματικές τεχνικές, με τη χρήση ιατρικά μη-αποδεδειγμένων τεχνικών και πρόσθετων μηχανισμών, κακή ρύθμιση, σοβαρή εμπορευματοποίηση και εκμετάλλευση μήτρας και ωαρίων γυναικών, και η αλλαγή στις «παραδοσιακές» έννοιες της οικογενειακής δομής και της βιολογικής γονιμότητας, μέσω της δωρεάς γαμετών (που μπορεί να φέρει πολύ δυστυχία στους απογόνους) και την έννοια της υποκατάστατης-παρένθετης μητέρας. Ένας νεκρός ή θνήσκων άνθρωπος μπορεί να δώσει το αναπαραγωγικό του υλικό ή σύστημα  για να επιτρέψει σε κάποιον άλλο να έχει παιδί - ακόμα και μιά γιαγιά.

Η εξωσωματική γονιμοποίηση έχει επίσης ανοίξει αυτό που πολλοί θεωρούν ως το κουτί της Πανδώρας για  τη  Γενετική μηχανική, τη κλωνοποίηση,  τη γενετική διάγνωση πριν από την εμφύτευση και την θανάτωση με τον τρόπο αυτό ανεπιθύμητων ανθρώπινων έμψυχων οργανισμών, τη  συγκομιδή εμβρυϊκών βλαστοκυττάρων, την  έρευνα για  μωρά τριών γονέων, καθώς και υβρίδια ζώων-ανθρώπων.

Πολλά προγράμματα εξωσωματικής γονιμοποίησης εμπλέκουν την παραγωγή εφεδρικών εμβρύων, τα οποία στη συνέχεια χρησιμοποιούνται για έρευνα, απορρίπτονται ή καταψύχονται για μελλοντική χρήση. Μεταξύ του 1990 και του 2013, περισσότερα από δύο εκατομμύρια είχαν επιτραπεί να χαθούν, σύμφωνα με μια Κοινοβουλευτική απάντηση. Τώρα, πάνω από 170.000 έμβρυα IVF χάνονται κάθε χρόνο. Τα έμβρυα γίνονται αντικείμενα πειραματισμού, δωρίζονται σε άλλα ζευγάρια, καταψύχονται απεριόριστα, ή ακόμα και μετατρέπονται σε κοσμήματα.

Τα τελευταία 40 χρόνια της εξωσωματικής γονιμοποίησης  έχουν δώσει σε πολλά ζευγάρια ευτυχία, αλλά σε ακόμα περισσότερα διαλυμένες ελπίδες. Τα επόμενα 40 χρόνια θα φέρουν αναμφίβολα ακόμη περισσότερες δυνατότητες για τη βιομηχανία γονιμότητας, αλλά αυτό που είναι δυνατό δεν είναι πάντοτε το σωστό. Αυτό που ο ανθρώπινος νόμος αποδέχεται ή δείχνει συγκατάβαση δεν συμφωνεί πάντα με τον νόμο του Θεού.

Σύμφωνα με τη Χριστιανική αντίληψη για την οικογένεια και το ανθρώπινο πρόσωπο, πρέπει να ετοιμαστούμε να πούμε το ΟΧΙ σε ορισμένες από τις δυνατότητες που δίνει η ανθρώπινη ελευθερία και να λάβουμε αποστάσεις από την τεχνολογία η οποία είναι μεν «προοδευτική», αλλά στερείται της σοφίας του Θεού. Αυτές οι θεραπείες για να υποβοηθηθεί η γονιμότητα ενώ καταρχήν μπορούν να εκληφθούν ως δώρα του Θεού στα στείρα ή υπογόνιμα ζευγάρια,, μπορούν κατόπιν να εξελιχθούν σε τρόπους βελτίωσης (υποτιθέμενης) ή επιλογής του ανθρώπινου είδους -και δεν πρέπει να δώσουμε  συγκατάθεση- ενώ θα υπάρξουν παιδιά που θα μπορούν να γεννηθούν με παρά φύση μέσα, αλλά καλύτερα να μην γεννηθούν τέτοια παιδιά.

16 Αυγούστου 2018

Από τη Φιλίππα Τέιλορ

Πηγή: all.org, Αφήστε με να ζήσω!

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος θεωρεῖ ὅτι τὸ φύλο σὲ κάθε ἄνθρωπο εἶναι δῶρο δοσμένο ἀπὸ τὸν Θεό, τὸ ὁποῖο ὑπηρετεῖ τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς. Τὸ φύλο προσδιορίζεται ἀπὸ τὴ φυσιολογία τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος καὶ δὲν ἀποτελεῖ στοιχεῖο ἐπιλογῆς, αὐτοπροσδιορισμοῦ, ἤ μεταβολῆς κατὰ βούληση. Ἡ Ἁγία Γραφὴ διακηρύσσει ὅτι δύο φύλα, «ἄρσεν καὶ θήλυ»  «ἐποίησεν» ὁ Θεός. Ἀπορρίπτει, ἑπομένως τὶς θεωρίες περὶ κοινωνικοῦ φύλου, ἤ ῥευστότητας φύλου, ἤ ὕπαρξης τρίτου, ἤ περισσότερων φύλων.

Ἀνακοινωθὲν Tρίτης τακτικῆς συνεδρίας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2018

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου συνῆλθε σήμερα, Τρίτη, 11 Σεπτεμβρίου 2018, στὴν τρίτη τοῦ ἔτους τακτικὴ συνεδρία, ὑπὸ τὴν προεδρία τῆς Α.Μ. τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κ.κ. Χρυσοστόμου καὶ ἐργάσθηκε ὡς ἑξῆς:

Ἀσχολήθηκε μὲ θέματα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἐκκλησίας Κύπρου καὶ τῆς Ἱερατικῆς Σχολῆς «Ἀπόστολος Βαρνάβας», ἐν ὄψει τῆς ἔναρξης τῆς νέας σχολικῆς χρονιᾶς:

α) Ἐνημερώθηκε ἀπὸ τοὺς Διευθυντὲς τῶν Σχολῶν, Πρωτοπρεσβύτερο Κυπριανὸ Κουντούρη καὶ Ἀρχιμανδρίτη Βενέδικτο Ἰωάννου ἀντιστοίχως, γιὰ διάφορα θέματα τῶν Σχολῶν τους.

β) Ἐνέκρινε τὸν κατάλογο τῶν νεοεισακτέων σπουδαστῶν τῆς Ἱερατικῆς Σχολῆς «Ἀπόστολος Βαρνάβας», γιὰ τὸ ἀκαδημαϊκὸ ἔτος 2018-2019.

2) Ὅρισε, μὲ κλήρωση, τὰ μέλη τοῦ Πενταμελοῦς Συνοδικοῦ Δικαστηρίου γιὰ τὸ νέο ἔτος.

α) Μέλη: Οἱ Μητροπολῖτες Πάφου, Μόρφου, Ταμασοῦ καὶ οἱ Ἐπίσκοποι Ἀρσινόης καὶ Ἀμαθοῦντος.

β) Ἀναπληρωτές: Οἱ Μητροπολῖτες Κιτίου, Λεμεσοῦ, Κωνσταντίας, Κύκκου καὶ Τριμυθοῦντος.

3) Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἀσχολήθηκε μὲ τὸ νομοσχέδιο: « Ὁ περὶ Νομικῆς Ἀναγνώρισης τῆς Ταυτότητας Φύλου Νόμος τοῦ 2018»,  τὸ ὁποῖο ἔχει τεθεῖ σὲ δημόσια διαβούλευση καὶ ἀποφάσισε τὰ ἑξῆς:

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος θεωρεῖ ὅτι τὸ φύλο σὲ κάθε ἄνθρωπο εἶναι δῶρο δοσμένο ἀπὸ τὸν Θεό, τὸ ὁποῖο ὑπηρετεῖ τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς. Τὸ φύλο προσδιορίζεται ἀπὸ τὴ φυσιολογία τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος καὶ δὲν ἀποτελεῖ στοιχεῖο ἐπιλογῆς, αὐτοπροσδιορισμοῦ, ἤ μεταβολῆς κατὰ βούληση.

Ἡ Ἁγία Γραφὴ διακηρύσσει ὅτι δύο φύλα, «ἄρσεν καὶ θήλυ»  «ἐποίησεν» ὁ Θεός. Ἀπορρίπτει, ἑπομένως τὶς θεωρίες περὶ κοινωνικοῦ φύλου, ἤ ῥευστότητας φύλου, ἤ ὕπαρξης τρίτου, ἤ περισσότερων φύλων.

Τὸ νομοσχέδιο «περὶ νομικῆς ἀναγνώρισης τῆς ταυτότητας φύλου», τὸ ὁποῖο παρέχει τὴ δυνατότητα μεταβολῆς τοῦ καταχωρισμένου φύλου μέχρι καὶ δύο φορές, μὲ ἁπλὴ αἴτηση, οὐσιαστικὰ ἀναγνωρίζει ὡς δικαίωμα τοῦ ἀνθρώπου τὸ νὰ ἀντιστρατεύεται τὴν ἴδια τὴ φύση του. Νομίζουμε ὅτι τὸ νομοσχέδιο προκαλεῖ τὸ αἴσθημα τῆς κοινωνίας καὶ τορπιλλίζει τὸν ἱερὸ θεσμὸ τῆς οἰκογένειας.

Θεωροῦμε ὅτι σὲ ἐξαιρετικὰ σπάνιες περιπτώσεις, ὅπου ὑπάρχει διαταραχὴ φύλου, καὶ ὕστερα ἀπὸ τὶς ἀναγκαῖες ἰατρικὲς ἐπεμβάσεις, θὰ μποροῦσε νὰ γίνει μία νομικὴ διευθέτηση γιὰ καταχώριση μιᾶς διενεργούμενης ἀλλαγῆς στὸ φύλο ποὺ εἶχε πρὶν δηλωθεῖ. Τὸ νὰ ὑπάρξει, ὅμως, νομοθετικὴ ρύθμιση γιὰ κατοχύρωση τοῦ δικαιώματος  ἐπιλογῆς φύλου, ἐκτὸς τοῦ βιολογικοῦ, χωρὶς νὰ ὑπάρχουν οἱ ἰατρικὲς ἤ ἄλλες προϋποθέσεις, πιστεύουμε ὅτι αὐτὸ ἀντιστρατεύεται τὰ ἤθη τοῦ λαοῦ, τὶς ἀντιλήψεις του περὶ ἠθικῆς, περὶ φυσικοῦ καὶ φυσιολογικοῦ. Κάτι ποὺ μπορεῖ νὰ περάσει ἀπαρατήρητο ἀπὸ ἄλλους λαούς, ποὺ ἔχουν τὶς δικές τους θρησκευτικὲς καὶ φιλοσοφικὲς παραδόσεις, δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει τὴν ἴδια τύχη σ’ ἕναν Ὀρθόδοξο λαὸ μὲ μακρὰ Χριστιανικὴ Παράδοση.

Κάνουμε, ὡς ἐκ τούτου, ἔκκληση στοὺς Βουλευτές μας νὰ μὴν ἐκθεμελιώσουν ὅ,τι ὑγιὲς ἀπέμεινε σ’ αὐτὸ τὸν τόπο. Ὁ ψυχοσωματικὸς ἐκφυλισμὸς τῆς κοινωνίας δὲν εἶναι τὸ καλύτερο γιὰ ἕνα λαὸ ποὺ ἀγωνίζεται γιὰ τὴν ἐθνική του ἐπιβίωση.

Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Κύπρου,

11 Σεπτεμβρίου 2018.

Πηγή: Ακτίνες

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, επιστρέφοντας από την εξορία στις Σεϊχέλες, όπου είχε παραμείνει επί τρία χρόνια τιμωρούμενος για τον ένδοξο και ηρωικό αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-1959) στην Κύπρο, την 1η Μαρτίου 1959, και αφού είχε υπογράψει τις εκ του αποτελέσματος αποδειχθείσες προδοτικές συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου, ανεφώνησε στο πλήθος που τον επευφημούσε το «Νενικήκαμεν», με το οποίο ο Φειδιππίδης ανήγγειλε στους Αθηναίους τη νίκη του Μαραθώνα. Στην υποδοχή δεν μετείχε επίσημα η ΕΟΚΑ, αφού ο αρχηγός της, Γεώργιος Γρίβας-Διγενής, βρισκόταν σε κατάσταση απόγνωσης λόγω των συμφωνιών που είχαν υπογραφεί, για τις οποίες είχε γράψει: «Η πικρία δια τους όρους της συναφθείσης συμφωνίας ήτο τοιαύτη, ώστε ψυχικώς η Οργάνωσις δεν συμμετέσχεν εις την υποδοχήν ταύτην. Είμαι βέβαιος, ότι και ο λαός εώρταζε απλώς την επάνοδον του εξορίστου Εθνάρχου, χωρίς αι εκδηλώσεις αύται να έχουν καμμίαν σχέσιν με τας Συμφωνίας, τας οποίας κατ’ ουσίαν εδέχθη με κατήφειαν, χωρίς να γνωρίζη καλώς το περιεχόμενό των».

Όσο για τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, Κωνσταντινο Καραμανλή, είχε δηλώσει ότι η ημέρα υπογραφής των συμφωνιών «είναι η ευτυχέστερη μέρα της ζωής μου».

Τότε ο πρέσβης της Ελλάδας στο Λονδίνο, Γιώργος Σεφέρης, είχε αντιταχθεί εγκαίρως στην υπογραφή των συμφωνιών αυτών, λέγοντας ότι «με αυτές θα φέρουμε τους Τούρκους στην Κύπρο».

Δεκαπέντε χρόνια μετά, οι ίδιοι κύκλοι που έπεισαν Μακάριο και Καραμανλή να δεχτούν εκείνες τις προδοτικές συμφωνίες, έπεισαν τον δικτάτορα Δ. Ιωαννίδη να οργανώσει το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974, με αποτέλεσμα οι Τούρκοι να βρεθούν στην Κύπρο προκαλώντας χιλιάδες θύματα, νεκρούς, αγνοουμένους, τραυματίες, βιασθείσες γυναίκες και παιδιά, και 200.000 πρόσφυγες.

Οι ίδιοι κύκλοι προσπαθούσαν επί χρόνια, από το 1991, να πείσουν τις ελληνικές κυβερνήσεις να αναγνωρίσουν κράτος με το όνομα «Μακεδονία», του οποίου οι κάτοικοι θα ονομάζονται «Μακεδόνες» και θα μιλούν τη «μακεδονική γλώσσα», και όλα αυτά με την υπογραφή της Ελλάδας. Τελικά, και αφού έγιναν λάθη επί λαθών, στις 17 Ιουνίου 2018, παρουσία εκπροσώπων όλων εκείνων των κύκλων που συμμετείχαν στο έγκλημα και την προδοσία της Κύπρου, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών υπέγραψε τη Συμφωνία των Πρεσπών, με την οποία η Ελλάδα αναγνωρίζει κράτος με το όνομα «Βόρεια Μακεδονία», με κατοίκους «Μακεδόνες» και γλώσσα «μακεδονική».

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, μεταξύ άλλων δήλωσε ότι «βρισκόμαστε και οι δύο εδώ για να πράξουμε το πατριωτικό μας καθήκον, δεν ανταμώνουμε για να θρηνήσουμε τις ήττες του παρελθόντος», αναφερόμενος στην ήττα του «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας», τον Αύγουστο του 1949, ο οποίος, μεταξύ άλλων, επιδίωκε τη δημιουργία ξεχωριστού κράτους της «Ανεξάρτητης Μακεδονίας». Ο πρωθυπουργός των Σκοπίων, Ζόραν Ζάεφ, μιλώντας στον κόσμο για το δημοψήφισμα στην Παλιά Δοϊράνη, την 1η Σεπτεμβρίου 2018 δήλωσε: «Με τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Αλέξη Τσίπρα, τον Μάιο, εδώ, στο χώρο στάθμευσης στη Δοϊράνη, επετεύχθη συμφωνία για την αναγνώριση της μακεδονικής γλώσσας. Αυτό συνέβη πριν από τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, όταν και οι δύο πλευρές κάναμε ένα βήμα προς τα εμπρός αποδεικνύοντας πως είμαστε διατεθειμένοι να συμβιβαστούμε για την επίτευξη συμφωνίας».

Μάλιστα, σε ένα πάρκινγκ, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας δέχεται να παραχωρήσει κάτι που δεν του ανήκει και δεν έχει το δικαίωμα να πράξει.

Ναι, ούτε ο πρωθυπουργός δικαιούται να παραχωρήσει μέρος της εθνικής μας ταυτότητας και κληρονομιάς.

Σε λίγες μέρες διεξάγεται το δημοψήφισμα στα Σκόπια, στο οποίο οι Αλβανοί, οι Τούρκοι και οι Αθίγγανοι των Σκοπίων θα παίξουν αποφασιστικό ρόλο στο αποτέλεσμα, αφού στις δημοσκοπήσεις το 95% των ομάδων αυτών φέρεται να λέει «Ναι».

Δηλαδή Αθίγγανοι, Τούρκοι, και κυρίως Αλβανοί, που πιθανόν να μην είναι μέρος αυτού του κράτους τα επόμενα χρόνια, αφού η ενοποιητική διαδικασία των Αλβανών έχει ήδη διανύσει αρκετή απόσταση και η ολοκλήρωσή της είναι θέμα χρόνου, θα παίξουν καθοριστικό ρόλο και τελικά θα αποφασίσουν ότι οι Βούλγαροι των Σκοπίων, που μιλούν βουλγαρική γλώσσα και κατοικούν σε εδάφη που δεν έχουν καμία σχέση με τη Μακεδονία, είναι «Μακεδόνες» που μιλούν τη «μακεδονική γλώσσα» και κατοικούν σε κράτος με το όνομα «Μακεδονία».

Αυτό είναι εθνικό έγκλημα, και νομίζω ότι οι βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου επωμίζονται ένα τεράστιο βάρος, να μην επιτρέψουν να ολοκληρωθεί αυτό το εθνικό ανοσιούργημα.

Όσο για τον Πάνο Καμμένο και τους νέους υποστηρικτές της κυβέρνησης, να θυμίσω ότι ο Νίκος Κοτζιάς που υπέγραψε τη Συμφωνία των Πρεσπών δεν το έκανε ως άτομο, αλλά ως ο αρμόδιος υπουργός της κυβέρνησης. Άρα, μην κρύβεστε πίσω απ’ αυτόν, γιατί οι διεθνείς συμφωνίες είναι συμφωνίες της κυβέρνησης και όχι των υπουργών της. Άρα, όσοι είναι στην κυβέρνηση, όσο συνεχίζουν να στηρίζουν την κυβέρνηση, στηρίζουν τη συμφωνία – και να σταματήσει πια ο εμπαιγμός των Ελλήνων. Αρκετά!

Τέλος, τεράστιο βάρος για την αποτροπή αυτού του εθνικού εγκλήματος, που αποτελεί προοίμιο άλλης μιας εθνικής καταστροφής, όπως προοίμιο αποτελούσαν οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου για την καταστροφή της Κύπρου, έχουμε όλοι εμείς οι πολίτες αυτής της χώρας. Ο μόνος τρόπος που υπάρχει για να αποτρέψουμε την προδοσία, δηλαδή την κύρωση της συμφωνίας από τη Βουλή, είναι να μαζευτούμε σε ένα ειρηνικό συλαλλητήριο ένα εκατομμύριο κόσμος στο Σύνταγμα την ημέρα της ψηφοφορίας.

Τότε η φωνή μας θα ακουστεί και θα αποτρέψουμε την κύρωση αυτού του εκτρώματος.

Στη Θεσσαλονίκη οι διοργανωτές έκαναν ακριβώς εκείνα που τους προειδοποιήσαμε από αυτήν εδώ τη στήλη να μην κάνουν, με αποτέλεσμα να παρεισφρύσουν στη διαδήλωση οι προβοκάτορες και να έχουμε τα αίσχη που είδαμε και από πλευράς προβοκατόρων και από πλευράς των ΜΑΤ (σαν να ήταν συνεννοημένοι!), με κορυφαίο το «Καλά κάνει και... ο Τσίπρας, Βούλγαροι», που ξεστόμισε ο άνδρας των ΜΑΤ, μαζί με συναδέλφους του.

Τέλος, αφού υπογραμμίσουμε ότι όλοι μας καλούμαστε να πάρουμε θέση και να μην επιτρέψουμε η προδοτική συμφωνία των Πρεσπών να καταλήξει σε μια εθνική τραγωδία, όπως έγινε με τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου, σημειώνουμε ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας θα πρέπει να αντιληφθεί ότι εκπροσωπεί όλους τους Έλληνες πολίτες και είναι απαράδεκτο να αναπαράγει την προπαγάνδα της Αυγής και της Εφημερίδας των Συντακτών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, χαρακτηρίζοντας ως «3-4 χιλιάδες ακραίους» τους δεκάδες χιλιάδες απλούς Έλληνες πολίτες –άνδρες, γυναίκες και μικρά παιδιά– συμμετέχοντες στο συλλαλητήριο, που τους έπνιξαν στα χημικά τα ΜΑΤ τα οποία δήλωνε εμφατικά ο ίδιος ότι θα καταργούσε. Εκτός των άλλων, το ψέμα μπορεί να μην διώκεται, όμως η συκοφαντία είναι ποινικό αδίκημα.

Πηγή: Pontos-News