Υιοθεσία παιδιών τώρα και από ομόφυλα ζευγάρια ;
Πληροφορηθήκαμε αυτή την θλιβερή για μας είδηση , αλλά ακόμη θλιβερότερη για τους επινοητές της αλλαγής δια προχείρων νομοσχεδίων των διαχρονικών νόμων που ο Θεός έβαλε στον κόσμο . Έχουν ρωτηθεί ποτέ οι ειδικοί παιδαγωγοί από τους νομοθέτες, αν είναι δυνατόν να ανατραφούν τα παιδιά -και με ποιο προσανατολισμό - μέσα σε μια τέτοια συμβίωση ; Μήπως και η παιδεραστία θα νομιμοποιηθεί κατόπιν ;
Για όσουν πιστεύουν στον αιώνιο νόμο του Θεού, σημαίνει πολλά το γεγονός, ότι μέσα στην ιστορία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης ο Θεός πάντα έδειχνε την άμεση αποδοκιμασία του στο αμάρτημα αυτό. Όχι μόνο σ΄ αυτούς που το διέπρατταν, αλλά και σ΄ αυτούς που το ανεχόταν.
Περιμένουμε να αντιταχθούν στο επινόημα αυτό με κάθε νόμιμο και ευπρεπή τρόπο , όσοι φορείς έχουν σχέση με παιδιά, οικογένειες και γονείς, με ξεκάθαρη στάση παρά την ηθική που θέλουν να μας επιβάλουν Ε.Ε. και ΕΔΑΔ .
Παραθέτουμε την είδηση :
Ανοιχτό άφησαν το ενδεχόμενο να μπορούν να αναλάβουν υιοθεσίες παιδιών τόσο ομόφυλα ζευγάρια όσο και μονογεΐκες οικογένειες οι υπουργοί Υγείας και Δικαιοσύνης, Ανδρέας Λοβέρδος και Χάρης Καστανίδης σε κοινή συνέντευξη Τύπου την Τρίτη. Την ίδια στιγμή, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποφάνθηκε ότι τα ομόφυλα ζευγάρια που έχουν συνάψει πολιτικές ενώσεις δικαιούνται ίδια συνταξιοδοτικά δικαιώματα με τα ετεροφυλόφιλα παντρεμένα ζευγάρια.
Το ένστικτο της μητρότητος
:
Με αφορμή τη συζήτηση για τον εγκεφαλικό θάνατο και τα λάθη των γιατρών:
Η Melissa Redmond δε θα ξεχάσει ποτέ την ημέρα που οι γιατροί της ανακοίνωναν ότι το 8 εβδομάδων έμβρυο που κυοφορούσε είχε πεθάνει μέσα στη μήτρα της και ότι ο οργανισμός της το είχε αποβάλλει.
Οι γιατροί της συνέστησαν φαρμακευτική αγωγή, αλλά το ένστικτο της μητρότητας την οδήγησε στο να πάρει μια δεύτερη γνώμη!
Προς έκπληξή της την ενημέρωσαν ότι όχι μόνο δεν είχε αποβάλλει, αλλά κυοφορούσε ένα υγιέστατο μωράκι!
Η Melissa είχε ήδη δύο ακόμη παιδάκια όταν είχε μείνει έγκυος το 2009, ενώ είχε αποβάλλει τέσσερις φορές. Έτσι οι γιατροί της συνέστησαν να κάνει υπερηχογράφημα στις έξι και στις οκτώ εβδομάδες της κύησης, προκειμένου να ελέγχουν καλύτερα την πορεία της εγκυμοσύνης!
Η περίπτωσή της προκάλεσε αντιδράσεις και ήταν η αφορμή για να ελεγχθούν οι υπηρεσίες παροχής φροντίδας σε εγκυμονούσες στην Ιρλανδία. Από τους ελέγχους διαπιστώθηκε ότι το ίδιο πράγμα συνέβη σε άλλες 23 γυναίκες κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε ετών.
Όταν οι γιατροί της ανακοίνωσαν τα δυσάρεστα νέα, η ίδια και ο σύζυγός της προγραμμάτισαν να υποβληθεί σε απόξεση δύο ημέρες μετά, για να αφαιρεθεί από τον οργανισμό της το νεκρό έμβρυο!
Η ίδια όμως, έχοντας ζήσει την εμπειρία της αποβολής τέσσερις φορές, «ένιωθε» ότι ήταν έγκυος ακόμη και έτσι πήγε να δει έναν άλλο γιατρό! Τώρα κρατά στα χέρια της το μικρούλη Michael και δεν πιστεύει ότι η περιπέτειά της έληξε ευχάριστα!
http://www.newsbeast.gr/woman/arthro/168278/to-enstikto-tis-mitrotitas-esose-to-gio-tis/
Πηγή: www.irishhealth.com
(Η φωτογραφία είναι της Κριστίν Νικόλ η οποία ανένηψε από εγκεφαλικό θάνατο.)
TIDEON: Πόσοι άραγε από τους δωρητές οργάνων γνωρίζουν ότι ο λεγόμενος "Εγκεφαλικός Θάνατος" δεν είναι πραγματικός θάνατος αλλά ότι ο δότης βρίσκεται μεν σε κατάσταση κώματος και άπνοιας, αλλά όλα τα άλλα όργανά μου δουλεύουν και ότι θα τον κομματιάζουν ενώ θα είναι ζεστός, και η καρδιά μου ακόμα θα χτυπά κανονικά και το αίμα μου θα κυκλοφορεί, και που θα του αφαιρείται η τυχόν ευκαιρία να ανανήψει; Δύο περιστατικά, που ευγενώς μας παρεχώρησε το εξαίρετο περιοδικό «Παρακαταθήκη», παραθέτουμε, προκειμένου να αντιληφθεί κανείς τον φρικτό κίνδυνο που θα τον απειλεί αν τυχόν βρεθεί πχ στην θέση του θύματος ενός τροχαίου δυστυχήματος, ή ενός αιφνιδίου εγκεφαλικού επεισοδίου ή κάποιου εμφράγματος;
'Αγαπητό περιοδικό,
Είμαι νοσηλεύτρια στο στρατιωτικό νοσοκομείο της 'Αεροπορίας και κάθε φορά πού διαβάζω τα άρθρα περί «δωρεάς και μεταμοσχεύσεως οργάνων» πού κατά καιρούς δημοσιεύονται στο περιοδικό σας, βρίσκομαι στον πειρασμό νά επιθυμώ νά καταθέσω τη δική μου μαρτυρία ως προσωπική εμπειρία πού τη βίωσα λόγω επαγγέλματος.
'Επιτρέψτε μου νά σας αφηγηθώ δύο πραγματικά περιστατικά πού βίωσα και πού σε μένα συνετέλεσαν στο νά εδραιωθεί μέσα μου ή άποψη πού από συνειδήσεως πάντοτε έφερα και πίστευα περί τού θέματος.
Κατά τα μέσα της δεκαετίας τού '90 δούλευα στήν Μονάδα 'Εντατικής Θεραπείας (Μ.Ε.Θ.) τού εν λόγω νοσοκομείου, όταν μας έφεραν έναν σμηνίτη (φαντάρος πού υπηρετούσε τη θητεία του στήν Πολεμική 'Αεροπορία) 19 μόλις ετών, πολυτραυματία, με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις κατόπιν τροχαίου ατυχήματος. "Ο κλινικός κι εργαστηριακός έλεγχος έδειξαν ότι το παλικάρι είχε υποστεί σοβαρή και μη αναστρέψιμη βλάβη στον μυελεγκέφαλο, όπου ή πρόσβαση ακόμη και χειρουργικός καθίστατο άκρως δυσχερής και δυνητικά θανατηφόρα. "Ο ασθενής είχε υποβληθεί σε όλα τα απαραίτητα τεστ, τα οποία αποτελούσαν την εποχή εκείνη τα «κριτήρια διάγνωσης εγκεφαλικού θανάτου» και ιατρικώς θεωρούνταν «κλινικά νεκρός»!
"Ένα πρωινό, κατά την ιατρική επίσκεψη, οι γιατροί της κλινικής (φαινόταν ότι το είχαν ήδη συζητήσει και αποφασίσει), συζητούσαν για το ποιος θα αναλάβει την πρωτοβουλία νά θίξει στήν οικογένεια τού ασθενούς το θέμα της δωρεάς οργάνων, αφού ήταν ήδη ένα «χαμένο» περιστατικό. 'Εγώ συνόδευα την ιατρική ομάδα και κατέγραφα τις οδηγίες τους, όταν ξαφνικά, ο διευθυντής της κλινικής, αποσπάστηκε από την υπόλοιπη ιατρική ομάδα, σταύρωσε τα χέρια πίσω στη μέση και πήγε δίπλα στον ασθενή. Τον ατένιζε αρκετή ώρα. "Όταν επέστρεψε στους συναδέλφους, τούς είπε κουνώντας το κεφάλι του: «'Αφήστε το για κάνα-δυό μέρες ακόμα, μην βιαστούμε, ας το παλέψουμε φίφτυ-φίφτυ (50%-50% δηλαδή), επειδή είναι πολύ νέος και επανερχόμαστε».
'Εκείνη τη στιγμή, ή δική μου καρδιά σκίρτησε, αναρρίγησε. Δεν θυμάμαι τί συναίσθημα ακριβώς ένοιωσα, διαισθάνθηκα όμως ότι ή απόφαση αυτή τού διευθυντή ήτανε σαν φώτιση Θεού και χάρηκα μέσα μου για την αναβολή της απόφασής τους.
"Έτσι, αφού δώσανε τις απαραίτητες ιατρικές οδηγίες, φύγανε.
'Εκείνη την ημέρα εκτελούσα και νυχτερινή βάρδια. Το βράδυ λοιπόν πού επέστρεψα στήν Μ.Ε.Θ., βρήκα τον συγκεκριμένο ασθενή στήν ίδια, αλλά σταθερή κατάσταση πού τον άφησα το μεσημέρι. Συνήθιζα πάντοτε ακόμα και στους διασωληνωμένους ασθενείς και σε όλους όσους δεν επικοινωνούν γενικά με το περιβάλλον, νά τούς μιλάω, νά τούς χαιρετάω και νά τούς εξηγώ ποιά ακριβώς νοσηλευτική παρέμβαση θα τούς κάνω. Πάντοτε έβαζα στη θέση τους τον εαυτό μου και σκεπτόμουν πώς θα ήθελα νά με αντιμετωπίζουν οι άλλοι, έτσι κι εγώ τούς αντιμετώπιζα με δέος και σεβασμό, δεν τούς έβλεπα σαν άψυχα κορμιά, αλλά τούς περιποιόμουν με προσοχή, για νά μην πονέσουν και μού άρεσε νά τούς μιλάω, χωρίς νά γνωρίζω εάν με άκουγαν ή όχι. "Ήξερα δε ότι ή τελευταία αίσθηση πού εγκαταλείπει τούς ασθενείς, σύμφωνα με επιστημονική τεκμηρίωση, είναι ή ακοή!
Την ίδια λοιπόν στάση κράτησα κι εκείνο το βράδυ στον Λάμπρο (το όνομα τού παιδιού). Θυμάμαι μάλιστα ότι ήμουν ιδιαίτερα ευδιάθετη εκείνη τη νύχτα και όση ώρα περιποιόμουν τον ασθενή, σιγοτραγουδούσα έναν απαλό σκοπό. Κι ενώ μετακινιόμουν από την μία πλευρά τού κρεβατιού στήν άλλη για νά ελέγξω τις «γραμμές» (τα σωληνάκια), πού έφερε ο ασθενής, νά δε τούς ορούς και νά μετρήσω την αρτηριακή πίεση, πρόσεξα μία κίνηση τού προσώπου τού ασθενούς προς την πλευρά πού εγώ κινιόμουν, σαν νά ακολουθούσε τη φωνή μου! Ρίγος με διαπέρασε! "Ένοιωσα ότι με άκουγε κι όλο το βράδυ έκανα προσπάθειες νά επιβεβαιώσω την άποψή μου. "Έκανα «τεστ» στον άρρωστο. Τού μιλούσα γύρω-γύρω από το κρεβάτι και παρακολουθούσα τις αντιδράσεις του. Κινητικότητα άκρων δεν είχε, όμως αυτή ή ανεπαίσθητη κίνηση στο πρόσωπο του μού άφησε την αίσθηση ότι με άκουγε, άρα υπήρχε ελπίδα ανάνηψης και θυμήθηκα αμέσως τη διστακτική στάση τού διευθυντή απέναντι στο θέμα της δωρεάς των οργάνων.
Το πρωί παρέδωσα τούς ασθενείς μου στήν πρωινή βάρδια και τούς εκμυστηρεύτηκα αυτό πού βίωσα και πίστευα, τούς παρακάλεσα δε νά έχουν το νου τους και νά το αναφέρουν στους γιατρούς, όμως γέλασαν μαζί μου, μού είπαν κάποια λόγια περιπαικτικά, όπως: «Δεν μας παρατάς, ρε Χριστίνα, με τούς συναισθηματισμούς σου; Καλά, καλά, πήγαινε εσύ και θα το πούμε εμείς».
'Επέστρεψα στη δουλειά μου μετά από δύο ήμερες -καθότι είχα ρεπό- και σε απογευματινή βάρδια. "Η πρώτη κίνηση πού έκανα μπαίνοντας στήν Μονάδα, ήταν νά στρέψω το κεφάλι μου προς το κρεβάτι τού Λάμπρου, νά δε εάν είναι εκεί. "Ένοιωσα σφίξιμο, όταν είδα τον ασθενή νά λείπει και την ώρα ακριβώς εκείνη, δύο άλλες συνάδελφοι νά στρώνουν με καθαρά κλινοσκεπάσματα το άδειο κρεβάτι. Αυθόρμητα μού ξέφυγε ένα: «ΠΕΘΑΝΕ;;;» για νά λάβω την ανέλπιστη απάντηση: «Τί πέθανε, Χριστίνα; ποιος πέθανε; ο Λάμπρος; ζει και βασιλεύει, ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ! Μόλις τον διακομίσαμε στήν κλινική!».
Χρειάστηκαν κάποια δευτερόλεπτα για νά συνέλθω από την έκπληξη, και αμέσως ρώτησα νά μάθω λεπτομέρειες. «Σίγουρα ζει; δεν με κοροϊδεύετε;» τούς ρώτησα.
«"Όχι απλά ζει, αλλά ανέλαβε ξαφνικά τόσο γρήγορα και «ξύπνησε» (εννοούσαν ότι αποδεσμεύτηκε από την μηχανική υποστήριξη), πού όπως βλέπεις δεν χρειάστηκε καν νά τον κρατήσουμε άλλο στήν Μονάδα».
Συγκινήθηκα, έκλαψα κρυφά και δόξασα το Θεό για το θαύμα Του. Αναρωτήθηκα τί έγκλημα θα κάναμε και πόσο υπόλογοι θα ήμασταν απέναντι στον Θεό, εάν προχωρούσαμε στη διαδικασία της αφαίρεσης των οργάνων και παίρναμε εμείς οι άνθρωποι την απόφαση νά αφαιρέσουμε τη ζωή από αυτό το παιδί, διότι «επιστημονικώς» θεωρούσαμε ότι ήτανε κλινικά νεκρός!
Το δεύτερο περιστατικό έλαβε χώρα λίγα χρόνια αργότερα, όταν δούλευα στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών τού ιδίου νοσοκομείου.
Είχα απογευματινή βάρδια, ήτανε ένα ήσυχο απόγευμα, δεν είχαμε πολλή κίνηση από διακίνηση έκτακτων περιστατικών. Καθόμασταν με τη συνάδελφο νοσηλεύτρια στο γραφείο της προϊσταμένης, όπου διέκρινα κάποια στενοχώρια στο πρόσωπο της συναδέλφου. Πήρα το θάρρος και τη ρώτησα: «Τί έχεις, Μαρία μου; δεν φαίνεσαι πολύ καλά σήμερα! είσαι στενοχωρημένη; μήπως κουρασμένη»; και πριν ολοκληρώσω, ή κοπέλα αναλύθηκε σε λυγμούς. Τρόμαξα, την πλησίασα και μού αποκάλυψε αυτό πού την απασχολούσε:
«Θυμάσαι», μού λέει, «τον ανιψιό μου πού νοσηλευόταν πριν λίγο καιρό στήν 'Εντατική»; (από τροχαίο ατύχημα, περίπου δύο μήνες πριν, εάν θυμάμαι καλά, νοσηλεύονταν ο γιός της αδελφής της σε κωματώδη κατάσταση).
«Ναι» της λέω, «τί συνέβη»;
«"Άσε τί έπαθα! Λόγω συγγενείας, πέσανε πάνω μου όλοι οι γιατροί και με πείσανε νά μεσολαβήσω στήν αδελφή μου και τον άντρα της νά τούς πείσω με τη σειρά μου νά δεχθούν νά δώσουν τα όργανα του παιδιού. "Ε, τί νά έκανα κι εγώ, σκεπτόμουν ότι ήτανε ήδη πεθαμένο το παιδί και με την πράξη αυτή θα βοηθούσα νά σωθούνε άλλα παιδιά πού είχανε ανάγκη, κι έτσι τούς έπεισα και τα δώσανε»!
«'Από εκείνη τη στιγμή όμως, δεν μπορώ νά κλείσω μάτι. Βλέπω κάθε βράδυ τον ανηψιό μου νά έρχεται στον ύπνο μου -δεν είναι ύπνος αυτός, σαν σε ξύπνιο βρίσκομαι- μέσα σε ημίφως, νά με πλησιάζει και νά μού λέει με τα μεγάλα καταγάλανα εκφραστικά του μάτια γεμάτα παράπονο: «Γιατί μού το έκανες αυτό;» "Έρχεται και φεύγει. Με πλησιάζει χωρίς νά με φτάνει και ξαναπομακρύνεται και πάλι από την αρχή. Αυτό γίνεται κάθε βράδυ εδώ και καιρό και δεν μπορώ νά βρω ησυχία»!
Δεν θυμάμαι ακριβώς τί «παρηγορητικά» λόγια της είπα, αυτό πού θυμάμαι όμως είναι ότι την συμβούλευσα νά πάει σε έναν πνευματικό νά εξομολογηθεί. Δεν ξέρω τί έκανε, ούτε γνωρίζω την έκβαση της κατάστασης.
Τα παραπάνω συγκλονιστικά περιστατικά με έκαναν νά είμαι αυστηρώς κατηγορηματική όσον αφορά στη δική μου τοποθέτηση επάνω στο θέμα της δωρεάς των οργάνων. Πίστευα πώς ίσως θα μπορούσαμε, εάν ήταν άκρως απαραίτητο, νά δώσουμε ένα από τα διπλά όργανα τού οργανισμού μας (π.χ. νεφροί ή οφθαλμοί), όχι όμως τα μονήρη πού αποτελούν ζωτικής φύσεως όργανα (καρδιά, ήπαρ) και καθορίζουν τη συνέχεια της ανθρώπινης ζωής. 'Ανέκαθεν επίσης πίστευα ότι σαν άνθρωποι δεν είμαστε εμείς οι αρμόδιοι νά αποφασίσουμε πότε θα δώσουμε τέλος στη ζωή ενός ανθρώπου. Βλέποντας και βιώνοντας την ταλαιπωρία πού υφίσταντο οι ασθενείς στο κρεβάτι τού πόνου, ακόμα κι εάν ανθρωπίνως δεν υπάρχει ελπίδα αποκατάστασης, πίστευα ότι μέσα από αυτήν τη δοκιμασία ο πάνσοφος Δημιουργός και Θεός μας κατεργάζεται τη σωτηρία της ψυχής τόσο τού ιδίου τού ασθενούς πού με τη δοκιμασία αυτή «εξαγνίζεται» και «σβήνει» αμαρτίες, όσο και των ανθρώπων πού τον διακονούν, των συγγενών του, πού με την υπομονή, την αγάπη και τον πόνο της ψυχής τους, χωρίς νά το καταλάβουν θεραπεύουν και τα δικά τους «τραύματα». "Άρα δεν θα έπρεπε εμείς οι αδύναμοι, γεμάτοι λάθη και πάθη άνθρωποι, νά αναλαμβάνουμε τέτοια επικίνδυνη «πρωτοβουλία» και νά παρεμβαίνουμε στο θέλημα τού δικαιοκρίτη Θεού, διότι υπάρχει κίνδυνος νά εμποδίσουμε τη σωτηρία της ψυχής αυτού τού ανθρώπου.
Ευχαριστώ για την υπομονή σας.
Με εκτίμηση Χριστίνα Δελη-Τζόλα, 'Αθήνα
Περιοδικό «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ»
“Μάθε στη ζωή σου ότι αγάπη θα πει θυσία”
Βρισκόμαστε σε κάποιο γραφικό χωριουδάκι του Ζαΐρ (σημερινό Κογκό). Η τροπική βλάστηση γύρω βρίσκεται σε έξαρση. Οι μπανανιές πιο κει, κατάμεστες από καρπούς, γέρνουν τα κλαδιά τους κι ο φοίνικας δίπλα στη χορταρένια καλύβα καμαρώνει περήφανος για τη λεβεντιά του!
Συλλογισμένος και πικραμένος ένας γέροντας Ζαϊρινός κάθεται έξω από το αρχοντικό του (καλύβα), μασουλώντας ζαχαροκάλαμο.
Μα γιατί δεν με θέλει εμένα ο Χριστός; Ψελλίζει με παράπονο. Τί κι’ αν έχω δύο γυναίκες και είκοσι παιδιά μαζί τους; Εγώ θέλω να γίνω Χριστιανός! Να βαπτιστώ Ορθόδοξος! «Όχι» είπε όμως ο ιεραπόστολος, ο πατήρ Κοσμάς. «Όχι! Ο Χριστός αυτό δεν το θέλει!».
Το βράδυ, γύρω απ τη φωτιά, κάλεσε σε οικογενειακό συμβούλιο τις δύο γυναίκες κι’ όλα του τα παιδιά. Τους μίλησε για τις σκέψεις του, τον ιερό πόθο του, την επιθυμία του να βαπτιστεί Χριστιανός Ορθόδοξος και το φοβερό κώλυμα που τον εμπόδιζε να φτάσει στην πραγματοποίηση αυτού του σκοπού.
Οπωσδήποτε θέλει να ασπαστεί τον Χριστιανισμό, την Ορθοδοξία. Διακαής ο πόθος του. Τα δάκρυα κυλούν στο μελαψό, χαρακωμένο από ρυτίδες, πρόσωπό του.
Πάλη και αγώνας μεγάλος μέσα του. Φοβερό το δίλλημα! Ύστερα απ’ όσα είδε και άκουσε για τούτη την αληθινή θρησκεία. Από την άλλη μεριά, όμως, αγαπά και τις δύο γυναίκες του πολύ και του είναι αδύνατο ν’ αποφασίσει ποιά απ’ τις δύο ν’ απαρνηθεί.
Έλεγε συγκρατώντας με κόπο τα δάκρυα του: «Ποιά ν΄ απαρνηθώ; Μου είναι αδύνατο ν΄ αποφασίσω».
Άφωνα τα παιδιά μαζεύτηκαν στη γωνιά τους κι’ έγειραν τούτη τη νύχτα όχι μόνο νηστικά ως συνήθως, αλλά και πικραμένα για να κοιμηθούν,
- Ποιά τύχη θα είχε άραγε αυτή η ιστορία;
ΚΑΙ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΠΕ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ
Μία ἀκόμη Εκδήλωση κατὰ τῆς Κάρτας τοῦ Πολίτη πραγματοποιήθηκε σήμερα Κυριακὴ 8 Μαΐου 2011 στὸ Βελλίδειο συνεδριακὸ κέντρο στὴ Θεσσαλονίκη παρουσία πλῆθος κόσμου ποῦ κατέφθασαν ἀπὸ ὅλες τὶς περιοχὲς τῆς Βορείου Ἑλλάδος.
Λόγο ἐκφώνησαν τρεῖς ἐξέχουσες προσωπικότητες:
"Αν ένας λαός ή μία πολιτεία υποφέρουν, τότε πρέπει να μετανοήσουν οι πάντες κι ο Θεός θα τα εξομαλύνει όλα προς το καλό".
ΣΤΑΧΥΟΛΟΓΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΣΙΛΟΥΑΝΟΥ ΑΘΩΝΙΤΟΥ
Όποιος δεν αγαπά τους εχθρούς, σ' αυτόν δεν έχει κατοικήσει ακόμη η χάρις του Θεού.
* Αφόρητη είναι η ζωή χωρίς αγάπη για τον Θεό. Σκότος και ανία για την ψυχή. Όταν όμως έλθει η αγάπη, τότε είναι αδύνατο να περιγραφεί η χαρά της ψυχής.
* Όποιος γνώρισε την αγάπη του Θεού, αυτός αγαπά όλον τον κόσμο και ποτέ δεν μεμψιμοιρεί, γιατί η πρόσκαιρη θλίψη για τον Θεό προκαλεί αιώνια χαρά.
* Ας ταπεινώσουμε τον εαυτό μας, και ο Κύριος θα δώσει να γνωρίσουμε την δύναμη της προσευχής του Ιησού.
* Ψυχή που αγαπά τον Κύριο δεν μπορεί να μην προσεύχεται, γιατί την έλκει προς Αυτόν η χάρη που εδοκίμασε στην προσευχή.
* Αν κανείς προσεύχεται στον Κύριο και σκέφτεται άλλα πράγματα, τότε ο Κύριος δεν εισακούει αυτού του είδους την προσευχή.
* Ή αδιάλειπτη προσευχή προέρχεται από την αγάπη και χάνεται εξ αιτίας της κατακρίσεως, της αργολογίας και της ακράτειας.
Το «όχι» της επιβίωσης
Του Δημήτρη Καζάκη
Οικονομολόγου – Αναλυτή
Η χώρα έχει οδηγηθεί σε πλήρες αδιέξοδο. Ο λαός με κομμένη την ανάσα βιώνει καθημερινά την ολοκληρωτική ανατροπή του οικογενειακού και προσωπικού του βίου. Αντιμετωπίζει την ισοπέδωση των δικαιωμάτων του και των κοινωνικών κατακτήσεων δεκαετιών. Οι πολιτικές που επιβάλλονται τον οδηγούν με βίαιο τρόπο στην απόλυτη φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση. Ο εργαζόμενος χάνει μέρα με τη μέρα όλα τα εχέγγυα για μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή ζωή, ενώ ο μικρός και μεσαίος επιχειρηματίας καταστρέφεται κυριολεκτικά. Όσο συνεχίζεται η ίδια πορεία, η κατάσταση γίνεται όλο και πιο δύσκολα αναστρέψιμη, ακόμη και στα πλαίσια μιας άλλης ριζικά διαφορετικής πολιτικής.
Σήμερα έχει γίνει καθαρό ότι η επιβολή του καθεστώτος κατοχής με τη μορφή της κηδεμονίας από την Ε.Ε., την ΕΚΤ και το ΔΝΤ ήρθε για να εξασφαλίσει ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να πληρώνει τους Ευρωπαίους και εγχώριους τραπεζίτες, θα εξακολουθήσει να βρίσκεται στο έλεος των αγορών, των πιο αδίστακτων αρπακτικών, των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων. Το κύριο ενδιαφέρον της τρόικας δεν ήταν ποτέ η αποκατάσταση της οικονομίας της χώρας, αλλά η προστασία των μεγάλων τραπεζών και του ευρώ. Η χώρα και ο λαός της κρίθηκαν αναλώσιμοι προκειμένου να εξευμενίσουν τις αγορές και να επιβιώσει το ευρώ.
Οι Έλληνες εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, επαγγελματίες, παραγωγοί, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες δεν κλήθηκαν απλώς να πληρώσουν το μάρμαρο, αλλά να αποδεχθούν την επίσημη υποθήκευση και το ξεπούλημα της χώρας τους από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ.
Ο Στρατός "ανταποδίδει" στη "Κυρά των Μαρασίων" τη φροντίδα χιλιάδων στρατιωτών!
Η «Κυρά των Μαρασίων» Βασιλική Λαμπρίδου - Φωτάκη, η οποία γεννήθηκε το 1904 στο Μεγάλο Ζαλούφι της Ανατολικής Θράκης και η οποία το 2007 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για την πολυετή προσφορά της στα στρατευμένα νιάτα, βρίσκεται νοσηλευόμενη στο στρατιωτικό νοσοκομείο Διδυμοτείχου.
Από παιδί γνώρισε την ορφάνια και την πίκρα της προσφυγιάς, καθώς οι προστάτες - συγγενείς της μετακινήθηκαν κυνηγημένοι από τους Τούρκους στην Αδριανούπολη.
Με την ανταλλαγή των πληθυσμών εγκαταστάθηκε προσωρινά στο Ελληνοχώρι Διδυμότειχου και έπειτα στο Σάκο της Νέας Ορεστιάδας. Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε τέσσερα παιδιά. Και όταν έχασε τα τρία σε νεαρές ηλικίες, άρχισε να αντιμετωπίζει σαν δικά της παιδιά όλα τα Ελληνόπουλα και ιδιαίτερα τα στρατευμένα. Το 1962 εγκαταστάθηκε οριστικά στα Μαράσια. Το σπίτι της είναι το τελευταίο του οικισμού, δίπλα στο ακριτικό φυλάκιο.
Λίγα μέτρα χωρίζουν το φτωχόσπιτο από τα συρματοπλέγματα των συνόρων. Από την πολυθρόνα της η υπερήλικη γυναίκα κοιτάζει με ανυπομονησία προς το παράθυρο. Το σώμα της είναι105 χρόνων, στη δύση της ζωής, αλλά το βλέμμα της βγάζει σπίθες.
Σαν 20χρονο κορίτσι. Είναι πρωί και περιμένει τα "παιδιά" της, τους φαντάρους, που "φυλάνε Θερμοπύλες", να έρθουν να τη βοηθήσουν για να υψώσει την ελληνική σημαία στο φυλάκιο των Μαρασίων. Στο Δήμο Τριγώνου, στον βόρειο Έβρο. Είναι το καθήκον της, η δουλειά της. Αυτό που κάνει εδώ και 50 χρόνια. Της αρέσει να τη βλέπουν οι Τούρκοι στρατιώτες της άλλης πλευράς. "Για να φαίνεται η σημαία απέναντι, εκεί όπου γεννήθηκα", λέει η ίδια.
Στην Ολομέλεια της Βουλής, εισάγεται την Τετάρτη (ΨΗΦΙΖΕΤΑΙ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ)
το σχέδιο νόμου για την κατάργηση ΤΩΝ ΜΕΤΕΓΓΡΑΦΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ!!!
----------------------
Παραμονές εξετάσεων η Υπουργός Παιδείας, αλλάζει το σύστημα των μετεγγραφών και ουσιαστικά τις καταργεί για τα τέκνα πολυτέκνων, με το ν/σ που είναι πλέον στην Ολομέλεια της Βουλής!
Εδώ φαίνεται, πόσο χρειαζόμαστε στο Υπουργείο Παιδείας, άνθρωπο ευαίσθητο και παιδαγωγό, και όχι ξένο με το κλίμα της έντασης των εξετάσεων...
Πρώτα ο μαθητής, εκτός από τα παιδιά των πολυτέκνων και μάλιστα των τίμιων που δηλώνουν τα πλήρη οικονομικά τους στοιχεία!.
Συγκεκριμένα:
Η κ. Υπουργός ΚΑΤΑΡΓΕΙ (από φέτος) παντελώς τις Μετεγγραφές στα τέκνα πολυτέκνων, καθότι το άρθρο 59 παρ.11.β.ii αα. γράφει:
- Υποψηφίων που είναι πολύτεκνοι κατά την έννοια της παρ. 1 του άρθρου 6 του ν. 3454/2006…, το οποίο αναφέρεται ΜΟΝΟ σε γονείς και όχι σε τέκνα πολυτέκνων!!! (να σημειωθεί ότι στους τρίτεκνους, αναφέρεται: σε γονείς και τέκνα πολυμελών οικογενειών). Αυτό αποδεικνύει, πόσο πρόχειρο είναι το ν/σ και στο πόδι γραμμένο αλλά χαρακτηρίζεται και από μίσος και εμπάθεια εναντίον των πολυτέκνων…
Αλλά και αυτό να διορθωθεί παραμένουν:
α. Το εισοδηματικό όριο των 50.000€, το ίδιο για 3 και για…13 παιδιά!!!
β. Ο περιορισμός στο 20%, το ποσοστό των Μετεγγραφόμενων φοιτητών από ΟΛΕΣ τις κατηγορίες!
Επίσης εκτός των ανωτέρω, έχουμε να παρατηρήσουμε τα ακόλουθα:
1. Αξιοκρατικό κριτήριο για την κ. Διαμαντοπούλου, είναι: Να μπορεί κάποιος και με λευκές κόλλες να περνά στην Ιατρική Αθήνας και δεν είναι το ισχύον σύστημα των μετεγγραφών, που ο πολύτεκνος φοιτητής του τμ. Ιατρικής Αλεξανδρούπολης των 18500 μορίων πηγαίνει στη Θεσσαλονίκη με 19000 ή στην Αθήνα με τα 19100 μόρια!
2. Αναφέρεται η κ. Υπουργός, για τις Σχολές της Αθήνας και Θεσσαλονίκης που ασφυκτιούν από Μετεγγραφές... ξεχνώντας όμως ποια Υπουργός πέρυσι, κατήργησε τη βάση του 10 και πρόσθεσε νέες κατηγορίες μετεγγραφόμενων(με αποτέλεσμα να αυξηθεί ο αριθμός των μετεγγραφόμενων) ; Μήπως οι πολύτεκνοι, της έθεσαν ποτέ τέτοιο αίτημα;
3. Ο νόμος των μετεγγραφών ξεκίνησε ως νόμος αποκλειστικά για τους πολύτεκνους πριν 32 χρόνια… και έφθασαν σήμερα οι πολύτεκνοι να είναι μόλις το 30% του συνόλου των μετεγγραφόμενων φοιτητών. Τώρα η κ. Υπουργός τον καταργεί, ως να είναι οι πολύτεκνοι υπαίτιοι για την καταστρατήγηση του νόμου αυτού!
4. Θα θέλει το παιδί μας να μετεγγραφεί Νομική Αθήνας και θα του λένε του πολύτεκνου με τα 13 παιδιά…, είσαι κάτω από 50.000€ πήγαινε Αθήνα αλλά όχι Νομική αλλά στο… ΦΠΨ, ας έχεις και 18.999 μόρια!. Έχεις 51.000€ εισόδημα, δεν είσαι για μας ούτε πολύτεκνος και μείνε Αλεξανδρούπολη που πέρασες ή μείνε αμόρφωτος!
ΠΟΙΑΣ ΧΩΡΑΣ, ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΠΡΕΣΒΕΥΕΙ ΑΥΤΑ;;;
Μας λέγανε δεν υπάρχουν χρήματα για ικανοποίηση νέων αιτημάτων πολυτέκνων και αυτοί καταργούν τα πάντα, ακόμη και τα μέτρα που δεν έχουν κανένα οικονομικό κόστος!
ΚΑΙΡΟΣ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΜΑΣ...
------------------
ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΜΑΣ ΑΙΤΗΜΑ, ΝΑ ΕΞΑΙΡΕΘΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΥΤΕΚΝΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΑΥΤΩΝ, ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΩΘΟΥΜΕΝΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ του άρθρου 59 του Ν/Σ.
http://www.aspe.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=1566&Itemid=2
Ἑπιστολή ἀποσταλεῖσα στόν κ. Σπηλιόπουλο μέ ἀφορμή τήν συνέντευξη τοῦ Δημάρχου ἁθηναίων κ. Καμίνη στήν ἐκπομή Σαβατοκύριακο στή ΝΕΤ καί τήν ἀπαγόρευση τῶν Ἀκολουθειῶν τῆς Μ. Ἑβδομάδος ἀπό τό ραδιόφωνο τοῦ Δήμου Ἀθηναίων 9,84.
Ἀγαπητέ κ. Σπηλιόπουλε,
Εἶδα μέ ἐνδιαφέρον τήν συνέντευξη τοῦ προσκεκλημένου σας κ. Καμίνη, ὁ ὁποῖος καλεῖται νά παράξει τεράστιο ἒργο στό Δῆμο Ἀθηναίων.
Ἂν κατάλαβα καλά, ὁ κ. Καμίνης ἀποφάσισε νά χρηματοδοτήσει τό gaypride ἀπό τό σχεδόν πτωχευμένο δῆμο τόν ὁποῖο προσωρινά διοικεῖ. Προφανῶς κάτι τέτοιο δείχνει πόση σημασία δίνει στό θεσμό αὐτό, ἀφοῦ ἐνῶ δέν ἒχει, σχεδόν νά πληρώσει τούς ἀνθρώπους τοῦ Δήμου, βρίσκει χρήματα γιά την παρέλαση αὐτή.
Τό ἐπιχείρημά του εἶναι ὃτι δέν πρέπει νά γίνονται διακρίσεις εἰς βάρος τῶν ὁμοφυλόφυλων. Καί ρωτῶ ἁπλά. Ὑπάρχει κάποια παρέλαση ΕΝΑΝΤΙΟΝ τῆς ὁμοφυλοφιλίας τήν ὁποία χρηματοδοτεῖ ὁ Δῆμος Ἀθηναίων; Καί ἒτσι γιά νά μήν γίνονται διακρίσεις πρέπει νά χρηματοδοτήσει καί τή παρέλαση τῶν ὁμοφυλόφυλων; Ὂχι βέβαια. Ἀκριβῶς τό ἀντίθετο κάνει, δυστυχῶς ὁ κ. Καμίνης. Δηλαδή ἀσκεῖ positive discrimination υπέρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Κάνει ἀνελέητη προπαγάνδα ὑπέρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ὂχι ὡς ἰδιαιτερότητας πού χρειἀζεται προσοχή καί σύνεση καί κατανόηση καί ἀγάπη καί βέβαια ἀνοχή. Ἀλλά ὡς ἓνα νέο προοδευτικό, ἀλλά μέχρι τώρα δῆθεν καταπιεσμένο, τρόπο ὓπαρξης καί συσχέτισης τῶν ἀνθρώπων στίς κοινωνίες.
Εἶναι πολύ λυπηρό. Καί στά ἀλήθεια λυπᾶμαι καί γιά τόν κ. Καμίνη, πού ἐκλεγείς μέ τό μισό τοῦ 25% τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν, κινεῖται ἐναντίον τῶν συμφερόντων, τῶν ἠθῶν καί τῶν ἀποψεών τους, δέσμιος τῶν ἐμπαθειῶν καί τῶν ἰδεοληψιῶν του, τίς ὁποῖες ἐννοεῖ νά ἐπιβάλει κατά τήν τυχαία ἐκλογή του γιά 3,5 χρόνια στό Δῆμο τους.
Ἡ ἲδια θολή λογική τοῦ ἐπιβάλει νά ἀπαγορεύσει τίς μεταδόσεις τῶν ἱερῶν ἀκολουθειῶν τήν Μ. Ἑβδομάδα ἀπό τόν 9,84, μέ τό ἐπιχείρημα ὃτι τίς μεταδίδουν καί ἂλλοι σταθμοί. Μά καί εἰδήσεις μεταδίδουν καί ἂλλοι σταθμοί καί αὐτό πού κάνει ὁ 9,84 τό κάνουν καί ἂλλοι 50 σταθμοί. Γιατί δέν τόν κλείνει λοιπόν τόν 9,84, βάσει τῆς δικῆς του λογικῆς πάντοτε;
Περίσσεψαν στήν Πατρίδα μας οἱ ἰδεοληψίες σάν αὐτές τοῦ κ. Καμίνη. Ἰδεοληψίες πού ἀντί νά βοηθοῦν τις ψυχές τῶν ὁμοφυλόφυλων ἀνθρώπων, τούς παρωθοῦν βαθύτερα στά γυαλιστερἀ ἀδιέξοδά τους. Ὁ ἂνθρωπος εἶναι πλασμένος ἐν ἐλευθερίᾳ. Αὐτό εἶναι τό μεγαλεῖο καί ἡ τραγωδία του.
Ἐγκαρδίως εὒχομαι καλή συνέχεια καί στούς δύο συμπαρουσιαστές στό ὑπεύθυνο καί δύσκολο ἒργο σας.
Elias P Pantelidis, eye MD
MSc. MRCOphth., EBOD, MA, certBA
Ἠλίας Π Παντελίδης
Χειρουργός Ὂφθαλμίατρος
Περί τά τέλη Μαρτίου 2011, πληροφορηθήκαμε ὅλοι, ἀπό τόν ἡμερήσιο τύπο, ὅτι ἡ κυβέρνηση προωθεῖ σχέδιο νόμου πού ἀφορᾶ στήν δωρεά ὀργάνων προκείμενου αὐτά νά χρησιμοποιηθοῦν σέ μεταμόσχευση.
Μέ τήν προτροπή τοῦ σεβασμίου πατρός μᾶς Βασιλείου Βολουδάκη, θεωρήθηκε σκόπιμο νά ἀσχοληθοῦμε λίγο περισσότερο μέ αὐτό τό θέμα, κάνοντας μία μικρή ἔρευνα ἡ ὁποία πιστεύουμε ὅτι θά βοηθήσει νά κατανοήσουμε ἐάν τό κυοφορούμενο σχέδιο νόμου εἶναι συνταγματικά κατοχυρωμένο.
Ἡ βάση τοῦ προσχεδίου
Τό προσχέδιο νόμου γιά τήν δωρεά ὀργάνων βασίζεται στήν νεοεισαγόμενη ἔννοια τῆς «εἰκαζόμενης συναίνεσης». Τί σημαίνει, ὅμως αὐτή ἡ ἔννοια; Σημαίνει ὅτι συνάγουμε ἀπό διάφορα τεκμήρια (μαρτυρίες, κλπ.) ὅτι ὁ ἀποθνήσκων θέλει νά εἶναι δότης.
Γεννᾶται, ὅμως, καί εὐλόγως θεωροῦμε, τό ἐρώτημα γιατί ὁ ἐνδιαφερόμενος δέν ἐξέφρασε αὐτήν τήν ἐπιθυμία τοῦ καθ’ ὅλη τή διάρκεια τῆς ζωῆς τοῦ ἀλλά θά πρέπει νά τήν εἰκάσουμε κατά τήν ὥρα τοῦ θανάτου του;
ι. - Πέραν ὅμως αὐτοῦ ἡ ἔννοια τῆς «εἰκαζόμενης συναίνεσης», χωρίς νά θεωρηθεῖ ὅτι ὑπόκειται σέ συνταγματικό ἔλεγχο, διότι στήν ἐποχή μας μᾶλλον γίνεται κατάχρηση τῆς «ἀντισυνταγματικότητας» τῶν νόμων καί τῶν διατάξεων, ἔρχεται σέ εὐθεία ἀντίθεση μέ τό Σύνταγμα τῆς χώρας μᾶς (Σύνταγμα τοῦ 1975), τό ὁποῖο σημειωτέον εἶναι δημοκρατικότερο ὅλων τῶν Εὐρωπαϊκῶν Συνταγμάτων ἀκόμη καί τῆς Συμβάσεως περί Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης.
Τό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος, καί μόνον αὐτό, προβλέπει τήν ἔννοια τῆς «ἀξίας» τοῦ ἀνθρώπου, σέ ἀντίθεση μέ τήν ἔννοια τῆς ἀξιοπρέπειας (ἔννοιας στενότερης) πού προβλέπουν ὅλα τά ὑπόλοιπα συντάγματα.
Ἔρχεται, ἑπομένως, ἡ ἔννοια «εἰκαζόμενη συναίνεση», σέ καταφανῆ ἀντίθεση πρός τό ἄρθρο ἰ παράγραφος ἰ τοῦ Συντάγματός μας τό ὁποῖο ἀναφέρει ἐπί λέξει : «Ὁ σεβασμός καί ἡ προστασία τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελοῦν πρωταρχικήν ὑποχρέωσιν τῆς Πολιτείας».
ι. - Τό προσχέδιο ὅμως ἑστιάζεται στό γεγονός ὅτι ἐάν κάποιος πεθάνει καί δέν ἔχει ὁρίσει σαφῶς ὅτι δέν ἐπιθυμεῖ νά δοθοῦν τά ὄργανά του γιά μεταμόσχευση τότε, αὐτός ὁ ἄνθρωπος, εἶναι ἕνας ἐν δυνάμει μεταθανάτιος δότης γιά κάποιον πού τό χρειάζεται.
Χωρίς ἀμφιβολία, καί ἡ συγκεκριμένη ρύθμιση ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τό Σύνταγμα τῆς χώρας μας καί εἰδικότερα μέ τό ἄρθρο 2 παράγραφος 1 αὐτοῦ σύμφωνα μέ τό ὁποῖο: «Ἕκαστος δικαιοῦται νά ἀναπτύσσει ἐλευθέρως τήν προσωπικότητά του καί νά συμμετέχει εἰς τήν κοινωνικήν, οἰκονομικήν, καί πολιτικήν ζωήν τῆς χώρας, ἐφ’ ὅσον δέν προσβάλλει τά δικαιώματα τῶν ἄλλων καί δέν παραβιάζει τά Σύνταγμα ἤ τά χρηστά ἤθη».
Συνεπῶς, ἡ ρύθμιση αὐτή, ὅπως τήν προβλέπει τό σχέδιο νόμου, ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τήν «ἐλευθερία τοῦ ἀτόμου».
Τό προσχέδιο νόμου, σύμφωνα μέ πληροφορίες μας, δέν ἔχει ἀκόμη ψηφισθεῖ.
Οἱ ἀντιδράσεις εἶναι πολλές.
Τά πολιτικά κόμματα πρόκειται νά τοποθετηθοῦν ἐπ’ αὐτοῦ καί ἡ μείζων ἀντιπολίτευση θά τοποθετηθεῖ ἀρνητικά, ὅπως πληροφορηθήκαμε.
Ἡ «Δημοκρατική Συμμαχία» ἐκφράστηκε ἤδη ἀρνητικά καταδικάζοντας συγκεκριμένα τήν «κρατικοποίηση» τῶν σωμάτων τῶν Ἑλλήνων μετά τόν θάνατο τούς ἀφοῦ, μέ τό προσχέδιο νόμου, παραβιάζεται τό πλέον θεμελιῶδες ἀνθρώπινο δικαίωμα, τῆς ἐλευθερίας, δηλαδή, διάθεσης τοῦ σώματος τοῦ κάθε πολίτη.
–Και ὁ Σέβ. Μητροπολίτης Μεσογαίας, ὅμως, κ. Νικόλαος, Πρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς Βιοηθικῆς της Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί μέλος τοῦ Ἐθνικοῦ Ὀργανισμοῦ Μεταμοσχεύσεων, ὁ ὁποῖος, μάλιστα, ἔχει κάνει τήν διδακτορική διατριβή του στίς μεταμοσχεύσεις, μᾶς λέει ὅτι: «ἡ εἰκαζόμενη συναίνεση δέν ἔχει ἠθική βάση, δέν ἔχει λογικό ἔρεισμα καί δέν ἔχει πρακτικό ἀποτέλεσμα. Καμμία εἰκαζόμενη συναίνεση δέν μπορεῖ νά καταργήσει τήν ὑπεύθυνη συγγενική συγκατάθεση».
Καί ὁ Ἐθνικός Ὀργανισμός Μεταμοσχεύσεων, ὅπως πληροφορηθήκαμε, εἶναι ἀντίθετος μέ κάποια σημεῖα τοῦ προσχεδίου νόμου.
Γαλάτεια Ἀλεξάκη
Δικηγόρος Δ. Ν.
Σήμ. Σύντ.: Ἡ κ. Γαλάτεια Ἀλεξάκη ὡς μέλος Κρατικῆς Ἀποστολῆς ἔχει συμμετάσχει σέ πολλές Διεθνεῖς Συναντήσεις τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως γιά Νομικά Θέματα.
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Μάϊος 2011
Αριθμ. Τεύχους 107
