Η μοίρα της Βασιλίδος των πόλεων προ πολλού είχεν ήδη κριθή και μετ' αυτής η μοίρα της αυτοκρατορίας ολοκλήρου. Μακροί εξωτερικοί πόλεμοι και εξαντλητικαί εσωτερικαί έριδες είχον οδηγήσει το κράτος εις την παρακμήν και την κατάπτωσιν. Η από πολλού αρξαμένη εξασθένησις έβαινε συνεχώς εντεινόμενη, η δε άλλοτε κραταιά και υπερήφανος Πόλις, καθώς λέγει ό Ποιητής, καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρη (2) .

Αι τελευταίαι στιγμαί είχον σημάνει. Οί πολιορκούμενοι, χριστιανοί διαθέτοντες ελαχίστας στρατιωτικάς δυνάμεις και περιωρισμένα πολεμικά μέσα, ηπατημένοι και εγκαταλελειμμένοι από συμμάχους, φίλους και ομοθρήσκους αφ' ενός και αφ' έτερου οι πολιορκούντες, φανατικοί και θρησκόληπτοι μουσουλμάνοι, τους οποίους η ελπίς ευχερούς αποκτήσεως αφθόνων και σημαντικών λαφύρων, καθίστα ιδιαιτέρως επιθετικούς, ίσταντο αντιμέτωποι. Απειλητικοί και εξηγριωμένοι οι τελευταίοι, αξιοπρεπείς και καρτερικώς ήρεμοι οι πρώτοι. «Ελεύθεροι πολιορκημένοι», αναμένοντες από στιγμής εις στιγμήν την τραγικήν λύσιν, διετήρουν ακόμη την αποφασιστικότητα εκείνην και την υπερηφάνειαν, την οποίαν παρείχεν η συνείδησις της μακράς ενδόξου παραδόσεως και της βαθείας ειλικρινούς πίστεως, ήτις εθέρμαινε τας καρδίας αυτών.

Αι θεαματικαί επιδείξεις του εχθρού δεν ελύγισαν το ηθικόν των και αι επανειλημμένα, τρομακτικαί επιθέσεις δεν εμείωσαν την ψυχικήν αντοχήν των.

Δεν έλειψαν βεβαίως μεμψιμοιρίαι, αδυναμίαι, αντιδράσεις. Υπήρχον οι «μηδίζοντες», παρασυρόμενοι από προσωπικά συμφέροντα ή και ιδεολογικάς πεποιθήσεις· υπήρχον οι θεωρούντες άσκοπον τον αγώνα και οι διακηρύττοντες ότι «κρειττότερόν ἐστιν ἰδέναι ἐν μέσῃ τῇ πόλει φακιόλιον βασιλεῦον Τούρκων ἤ καλύπτραν λατινικήν» (3) υ πήρχον, τέλος, οι εθιζόμενοι εις «τό δρᾶμα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κράτους τῆς Ὀρθοδοξίας ὑπό τήν προστασίαν ἀλλοδόξου δυνάστου» (4). Τοιαύτα φαινόμενα όμως είναι συνήθη κατά τας στιγμάς των τραγικών καμπών της ιστορίας των λαών, οφειλόμενα ουχί σπανίως εις την πνευματικήν κόπωσιν ή την αναζήτησιν νέων μεγάλων λεωφόρων εθνικής πορείας.

Όμως οι πολλοί, το πλήθος των πιστών παρέμεινε προσκεκολλημένον στερρώς εις την εθνικήν ιδέαν, έτοιμον να αγωνισθή και να πέση ενδόξως εν τη ελπίδι, ότι το αίμα, με το όποιον θα έρραινε την τραγικήν γην, θα απετέλει τον καλύτερον σπόρον, ίνα βλάστηση βραδύτερον το νέον δένδρον της ελευθερίας. «Οἱ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι μάχονται ἐπί τῶν ἠρειπωμένων ἐπάλξεων, ἔχουν συνείδησιν τῆς σημασίας καί τοῦ ἀγῶνος καί τῆς θυσίας των. Γνωρίζουν ὅτι τό Βυζάντιον θά πέσῃ, ἀλλ' ὅτι ἡ τελευταῖα του ὥρα δέν δύναται νά εἶναι παρά φωτεινή. Γνωρίζουν ὅτι ἡ εὐγενής καί ἄσκοπος θυσία των - εὐγενεστέρα ακριβώς, διότι εἶναι ἄσκοπος - ἀ ποτελεῖ χρέος ἀπαράβατον πρός τόν ὄγκον τοῦ παρελθόντος. Γνωρίζουν ὅτι, γράφοντες τήν ἡρωϊκήν τελευταίαν σελίδα, δημιουργούν τάς προϋποθέσεις καί τά σύμβολα τῆς ἀναγεννήσεως. Ἡ ἀνθρωπίνη ἱστορία εἶναι ἡ ἱστορία ὡρισμένων στιγμῶν. Ἀπό αὐτάς ἐξαρτᾶται πολλάκις ἡ μακρά πορεία τῶν αἰώνων. Καί ἡ ὑπέρτατη θυσία τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ ΙΑ' καί τῶν περί αὐτόν ἀγωνιστῶν κατηύθυνε πράγματι τῶν αἰώνων τάς τύχας» (5) .

Μεταξύ των τελευταίων υπερασπιστών της βυζαντινής ιδέας δεσπόζει άκαμπτος και ευγενής η μορφή του αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του ΙΑ' του Παλαιολόγου, όστις επέπρωτο, δια της απαραμίλλου αυταπαρνήσεως και του μαρτυρικού θανάτου του, να προσδώση εις την θνήσκουσαν μετ' αυτού αυτοκρατορίαν το φωτοστέφανον της τιμής και της δόξης. Καλύτερον παντός άλλου γνώστης της πραγματικής καταστάσεως του κράτους, των ολιγάριθμων στρατιωτικών δυνάμεων του, των εσωτερικών πολιτικών και θρησκευτικών αντιθέσεων του λαού του, της πλήρους εγκαταλείψεως υπό της Δύσεως, προχωρεί ακλόνητος και σταθερός εις την οδόν του μαρτυρίου. Τίποτε δεν ηδυνήθη να μεταβάλη τας πεποιθήσεις και τας αποφάσεις του.

Επανειλημμένως απεπειράθη ο Μωάμεθ να κάμψη την τόλμην του αυτοκράτορος, απειλών αυτόν ότι θα καταλάβη την πόλιν, ότι θα καταστρέψη εκ θεμελίων ταύτην, ότι θα λεηλατήση και θα αφανίση τα πάντα· εις ουδέν ίσχυσαν αι απειλαί του. Ουδέ εστέφθησαν υπό μεγαλυτέρας επιτυχίας δελεαστικαί προσφοραί, ίνα, αντί της ειρηνικής παραδόσεως της πρωτευούσης, σεβασθή το υπόλοιπον τμήμα της αυτοκρατορίας, επιτρέψη εις τον αυτοκράτορα και τους λοιπούς άρχοντας έντιμον αναχώρησιν με πλήρη διατήρησιν περιουσιών και άλλων αγαθών. Η απάντησις υπήρξε πάντοτε στερεοτύπως η αυτή.

Ακόμη κατά τας παραμονάς της μεγάλης επιθέσεως, την 22αν Μαΐου 1453, ο Πορθητής καταβάλλει υστάτην προσπάθειαν, όπως πείση τον αυτοκράτορα να παραδώση τήν Πόλιν. Η απάντησις - όπως την διέσωσεν ο ιστορικός της αλώσεως Δούκας-είναι, ως κατά το παρελθόν, σαφής και κατηγορηματική:

«Ἀπαρτίσας οὖν τά πάντα, ὡς αὐτῷ ἐδόκει καλώς, ἔπεμψεν ἔνδον λέγων τῷ βασιλεῖ: <Γίνωσκε τά τοῦ πολέμου ἤδη ἀπηρτίσθαι, καί καιρός ἐστίν ἀπό τοῦ νῦν πρᾶξαί τό ἐνθυμηθέν πρό πολλοῦ παρ' ἡμῖν νῦν, τήν δέ ἔκβασιν τοῦ σκοποῦ τῷ θεῷ ἀφίεμεν. Τί λέγεις; Βούλει καταλείπειν τήν πόλιν, καί ἀπελθεῖν ἔνθα καί βούλει μετά καί τῶν σῶν ἀρχόντων καί τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῖς, καταλιπών τόν δῆμον ἀζήμιον εἶναι καί παρ' ἡμῶν καί παρά σοῦ, ἤ ἀντιστῆναι, καί σύν τῇ ζωή καί τά ὑπάρχοντα ἀπολέσεις, σύ τε καί οἱ μετά σοῦ, ὁ δε δήμος αἰχμαλωτισθείς παρά τῶν Τούρκων διασπαρῶσιν ἐν πάσῃ τῇ γῇ>·Ὁ βασιλεύς δέ ἀπεκρίνατο σύν τῇ συγκλήτῳ: <Εἰ μέν βούλει, καθώς καί οἱ πατέρες σου ἔζησαν, εἰρηνικῶς σύν ἡμῖν συνζῆσαι καί σύ, τῷ θεῷ χάρις. Ἐκεῖνοι γάρ τούς ἐμούς γονεῖς ὡς πατέρας ἐλόγιζον καί οὕτως ἐτίμων, τήν δέ πόλιν ταύτην ώς πατρίδα. Καί γάρ ἐν καιρῷ περιστάσεως ἅπαντες ἐντός ταύτης εἰσιόντες ἐσώθησαν, καί οὐδεις ὁ ἀντισταίνων ἐμακροβίῳ. Ἔχε δέ καί τά παρ' ἡμῖν ἁρπαχθέντα ἀδίκως κάστρα καί γῆν ὡς δίκαια, καί ἀπόκοψον καί τούς φόρους τόσους ὅσους κατά τήν ἡμετέραν δύναμιν κατ' ἔτος τοῦ δοῦναί σοι, καί ἄπελθε ἐν εἰρήνῃ. Τί γάρ οἶδας εἰ θαρρών κερδᾶναι εὑρεθῇς κερδανθείς; Το δέ τήν πόλιν σοί δοῦναι οὔτ' ἐμόν ἐστί οὔτ' ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινή γάρ γνώμη πᾶντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καί οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν» (6).

Ο Κωνσταντίνος γνωρίζει τας συνεπείας της απαντήσεως του. Ο μέγας βεζίρης Χαλίλ πασάς, φίλος του αυτοκράτορος και των Ελλήνων, ειδοποιεί κρυφίως, ότι εσήμανεν η μεγάλη στιγμή. Η γενική επίθεσις κατά της Βασιλευούσης έχει αποφασισθή. Μετ' ολίγας ημέρας, μετ' ολίγας ώρας η Πόλις θα τεθή υπό σκληράν δοκιμασίαν.

Ο αυτοκράτωρ συγκεντρώνει πάσας αυτού τας ελπίδας εις τον Θεόν. Δια να ενισχύση το φρόνημα των πιστών και τονώση την ψυχικήν αντίστασιν των πολεμιστών διατάσσει να οργανωθούν κοιναί προσευχαί και δημόσιαι λιτανείαι. Την Δευτέραν, 28ην Μαΐου, παραμονήν της αλώσεως, πλήθη γερόντων και νέων, ανδρών και γυναικών, έχοντα επί κεφαλής τους αρχιερείς των, περιοδεύουν την πόλιν, ψάλλοντα θρησκευτικά τροπάρια και ανακράζοντα εκ βάθους καρδίας τό «Κύριε ἐλέησον» (7). Ο αυτοκράτωρ γνωρίζει την απήχησιν τοιούτων εκδηλώσεων. Η οργάνωσις προσευχών και λιτανειών απετέλει, κατά την εποχήν εκείνην, κοινήν συνήθειαν εις το Βυζάντιον, είναι δε γνωστόν, ότι πολλάκις, και δη και εις στιγμάς κινδύνων ή άλλων αντίξοων περιστάσεων, οι πιστοί περιέφερον εις διαφόρους πόλεις-προηγουμένων των Ιερέων- τα άγια λείψανα και τας αγίας εικόνας, ψάλλοντες ταυτοχρόνως συγκινητικούς ύμνους και προσευχάς. Τούτο εγένετο και κατά τας τελευταίας τραγικάς ώρας της αυτοκρατορίας. Οι κάτοικοι της Κωνσταντινουπόλεως έφεραν έως εις τα τείχη τας αγίας εικόνας και την σεπτήν Οδηγήτριαν, την τοσάκις θαυματουργήσασαν και εξ ασφαλούς καταστροφής σώσασαν την Πόλιν.«Μετά κλαυθμοῦ - γράφει ο Σφραντζής-ἀ λλήλους ἀνεθαρρύνοντο ἵνα ἀνδρείως ἀντισταθῶσι τοῖς ἐναντίοις ἐπί τῇ ὥρα τῆς συμπλοκῆς» (8) , ο δε Λεονάρδος ο Χίος προσθέτει, ότι: «Πλήρεις θαυμασμοῦ ἐπι τῷ θρησκευτικῷ ζήλῳ τῶν πολεμίων, ἱκετεύομεν τόν Θεόν διά θερμῶν δακρύων, περιφέροντες ἐν λιτανείᾳ ἀνά τήν πόλιν καί κατά μήκος τοῦ τείχους τάς ἁγίας εἰκόνας, ἅς συνώδευεν ἄπειρον πλῆθος ἀνδρῶν καί γυναικῶν γνμνοπόδων. Ἱκετεύομεν αὐτόν μετ' ἀγωνίας νά μή ἐπιτρέψῃ τήν καταστροφήν τῶν τέκνων αὐτοῦ, νά εὐδοκήσῃ, ὅπως ἐκτείνῃ τήν θείαν δεξιάν χάριν τῶν ἐκλεκτῶν αὐτοῦ ἐν τῇ φρικτή ἐκείνῃ πάλει καί ἀποδείξῃ οὕτως, ὅτι ἦτο ὁ μόνος ἀληθῆς θεός, ὁ δυνάμενος ν' ἀγωνισθῇ χάριν τῶν ἑαυτοῦ καί ὅτι δέν ὑπάρχει ἄλλος πλήν αὐτοῦ. Διό ἀναθέτοντες εἰς αὐτόν ἁπάσας ἡμῶν τάς ἐλπίδας καί κατά τοῦτον τόν τρόπον μεγάλως ἐνισχυόμενοι ἀνεμένομεν μετά πεποιθήσεως τήν ἡμέραν τήν ὡρισμένην χάριν τοῦ τελικοῦ ἀγῶνος» (9). Ως πα ρατηρεί ο Πέαρς: «Θα ήτο σφάλμα μέγα να νομίση τις, ότι, επειδή αι λιτανείαι και η πίστις προς τα άγια λείψανα ξενίζουν εις τον νεώτερον τρόπον του σκέπτεσθαι, δεν ενεπνέοντο αι εκδηλώσεις αύται υπό πραγματικού χριστιανικού αισθήματος ή ότι ήσαν άσκοποι. Ενεθάρρυνον τους μαχητάς να δεικνύωνται θαρραλεώτεροι και ενέπνεον ελπίδας εις τους αόπλους, ότι ο Θεός ήτο μετ' αυτών. Κατά την λιτανείαν ταύτην ο κλήρος όλος μετά κατανύξεως ικέτευε τον Παντοδύναμον ό πως μη επιτρέψη την καταστροφήν της κληρονομίας του, όπως βοηθήσω τον πιστόν λαόν προς σωτηρίαν του και όπως απόδειξη ούτος, ότι Αυτός είναι ο μόνος Θεός, ο υπερασπίζων τους Χριστιανούς κατά των Μουσουλμάνων. Ούτως αφού ανέθεσαν εις Αυτόν όλας τας ελπίδας των, ανέμενον μετά θάρρους την κρίσιμον στιγμήν» (10) .

Εις τοιαύτην ψυχολογικήν κατάστασιν, ο Κωνσταντίνος διησθάνθη ότι και ο προσωπικός λόγος αυτού θα συνετέλει μεγάλως εις την τόνωσιν των αμυνομένων. Η ανάγκη ύστατης επικοινωνίας ήτο ζωηρά και εις τον βασιλέα και εις τους υπηκόους· η ανάγκη ψυχικής επαφής ήτο εξ ίσου απαραίτητος εις τον αρχηγόν και τους πολεμιστάς του. Την εσπέραν της ιδίας ημέρας, μας πληροφορεί ο Σφραντζής (11) , ο αυτοκράτωρ συνήγαγεν όλους τους άρχοντας και αρχηγούς του στρατού, Έλληνας και ξένους, ως και τους αγωνιστάς και τον υπόλοιπον λαόν, και προς αυτούς απηύθυνε την τελευταίαν δημηγορίαν του, καλών εις τον υπέρ πάντων ύστατον αγώνα.

Τί ακριβώς είπεν ο άγιος εκείνος ανήρ δεν γνωρίζομεν, ούτε και είναι δυνατόν να μάθωμεν ποτέ. Οι εις τον Κωνσταντίνον τον Παλαιολόγον αποδιδόμενοι λόγοι οφείλονται εις ιστορικούς, οίτινες αναμφιβόλως διετύπωσαν τούτους εκ των υστέρων και ως ηδυνήθησαν να συγκρατήσουν καλύτερον αυτούς. Σοβαροί και καλώς πληροφορημένοι περί των κατά την άλωσιν ιστορικοί ουδέν σχετικόν αναφέρουν, αλλά και άλλαι πηγαί αποσιωπούν τελείως το γεγονός. Ο ιστορικός της οθωμανικής αυτοκρατορίας Χάμμερ παρατηρεί, ότι αμφότεροι οι αρχηγοί των δύο παρατάξεων πρέπει να ωμίλησαν κατά τας προηγηθείσας της επιθέσεως στιγμάς, φρονεί όμως ότι οι ιστορικοί ήλλοίωσαν εν μέρει την πραγματικότητα. «Δύοντος ηλίου -γράφει - της 28 του μηνός, ημέρα Δευτέρα, άπαν το τουρκικόν στρατόπεδον ην έτοιμον προς έφοδον, η δε κραυγή λάιλαχ ιλλαλλάχ εκ του στρατοπέδου τούτου και το Κύριε ελέησον εκ της πόλεως ανεμιγνύοντο μετά της κλαγγής των όπλων και του ήχου των σαλπίγγων, ως ο πάταγος των κυμάτων θαλάσσης λίαν τραχυνομένης. Ό τε σουλτάνος και ο αυτοκράτωρ ηγόρευσαν προς τους στρατηγούς αυτών, ουχί όμως δια μακρών, ω ς α ναφέρουσιν οι Βυζαντινοί» (12).

Η γνώμη του Χάμμερ είναι πολύ πιθανή. Εις στιγμάς τόσον κρίσιμους, καθ' ας ο αυτοκράτωρ είχε πολλά να προετοιμάση, οι δε αρχηγοί ήσαν υποχρεωμένοι να λάβουν εσπευσμένως τα τελευταία αναγκαία δια την άμυναν μέτρα, ούτε χρόνος αλλ' ούτε και διάθεσις υπήρχε δια μακρούς λόγους. Ο αυτοκράτωρ θα περιωρίσθη κυρίως να υπόδειξη το χρέος έναντι της ιστορίας δια την μέχρις υστάτων θυσίαν και την ανάγκην ομονοίας και στενής συνεργασίας. «Η σκηνή - γράφει ο Σλουμβερζέ-υ πήρξεν εξαιρέτως επιβλητική εν τοιαύταις ούτω φρικτώς τραγικαίς περιστάσεσιν. ’παντες οι γενναίοι εκείνοι οι ήδη βέβαιοι περί τον θανάτον, έτοιμοι να θυσιάσωσι την ζωήν αυτών υπέρ του ευγενέστατου των αγώνων, ηκροώντο ευλαβώς των φλογερών λόγων του πολυφιλήτου αυτών ηγέτου, όστις έμελλε να συμμερισθή την φρικώδη αυτών τύχην. Περιεσώθησαν δ' εις ημάς δύο διατυπώσεις του λόγου του αύτοκράτορος, μία μεν μακρότατη παρά τω Φραντζή, τω θεράποντι και φίλῳ του ατυχούς εκείνου ηγεμόνος, άλλη δε πολύ βραχυτέρα παρά τω Λατίνῳ αρχιεπισκόπῳ Μυτιλήνης Λεονάρδῳ. Οι άνδρες ούτοι παρέστησαν βεβαίως αμφότεροι εις την συνέλευσιν εκείνην. Δυνάμεθα δε να θεωρήσωμεν την σχεδόν ταυτόσημον νπ' αυτών περίληψιν του αυτοκρατορικού λόγου ως ειλικρινή, καίτοι εις τα νεώτερα ημών πνεύματα φαίνεται ως ομιλία καλογηρική πολύ μάλλον ή ως λόγος βασιλέως και στρατιωτικού αρχηγού. Αλλά πρέπει να έχομεν νπ' όψιν τόν τε τόπον και τον χρόνον» (13) .

Εκτενέστερος άλλα και πολιτικώτερος εις τήν διατύπωσιν του αυτοκρατορικού λόγου είναι ο πιστός σύμβουλος και συμπολεμιστής του Κωνσταντίνου ιστορικός της αλώσεως Γεώργιος Σφραντζής, του οποίου η οικογένεια υπηρετεί ήδη από μακρού εις την αυλήν των Παλαιολόγων. Ούτος ως έξης παραδίδει τους λόγους του κυρίου του:

«Ὁμοίως δε καί ὁ βασιλεύς τῇ αὐτῇ ὀδυνηρά ἑσπέρα τῆς Δευτέρας συνάξας πάντας τούς ἐν τέλει ἄρχοντας καί ἀρχόμενους, δημάρχους καί ἑκατοντάρχους καί ἑτέρους προκρίτους στρατιώτας ταῦτα ἔφη: <Ὑμεῖς μέν, εὐγενέστατοι ἄρχοντες και έκλαμποότατοι δήμαρχοι και στρατηγοί και γενναιότατοι συστρατιῶται καί πᾶς ὁ πιστός καί τίμιος λαός, καλῶς οἴδατε ὅτι ἔφθασεν ἡ ὥρα καί ὁ ἐχθρός τῆς πίστεωςἡμῶν βούλεται ἵνα μετά πάσης τέχνης καί μηχανῆς ἱσχνροτέρως στενοχωρήσῃ ἡμᾶς, καί πόλεμον σφοδρόν μετά συμπλοκῆς μεγάλης καί σνρρήξεως ἐκ τῆς χέρσου καί θαλάσσης δώσι ἡμῖν μετά πάσης δυνάμεως, ἵνα, εἰ δυνατόν, ὡς ὄφις τόν ἰόν ἐκχύσῃ καί ὡς λέων ἀνήμερος καταπίει ἡμᾶς. [Βιάζεται] διά τοῦτο λέγω καί παρακαλῶ ὑμᾶς ἵνα στῆτε ἀνδρείως καί μετά γ ενναίας ψυχῆς, ὡς πάντοτε ἕως τοῦ νῦν ἐποιήσατε, κατά τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεως ἡμῶν. Παραδίδωμι δέ ὑμῖν τήν ἐκλαμπροτάτην καί περίφημον ταύτην πόλιν καί πατρίδα ἡμῶν καί βασιλεύουσαν τῶν πόλεων. Καλώς οὖν οἴδατε, ἀδελφοί, ὅτι διά τέσσαρα τίνα ὀφειλέται, κοινῶς ἐσμέν πάντες ἵνα προτιμήσωμεν ἀποθανεῖν μᾶλλον ἤ ζῆν, πρῶτον μέν ὑπέρ τῆς πίστεως ἡμῶν καί εὐσέβειας, δεύτερον δέ ὑπέρ τῆς πατρίδος, τρίτον δε ὑπέρ τοῦ βασιλέως ὡς χριστοῦ κυρίου, καί τέταρτον ὑπέρ συγγενών καί φίλων. Λοιπόν, ἀδελφοί, ἐάν χρεῶσταί ἐσμεν ὑπέρ ἑνός ἐκ τῶν τεσσάρων ἀγωνίζεσθαι ἕως θανάτου, πολλῷ μᾶλλον ὑπέρ πάντων τούτων ἡμεῖς, ὥς βλέπετε προφανῶς, καί ἐκ πάντων μέλλομεν ζημιωθῆναι. Ἐάν διά τά ἐμά πλημμελήματα παραχώρησῃ ὁ θεός τήν νίκην τοῖς ἀσεβέσιν, ὑπέρ τῆς πίστεως ἡμῶν τῆς ἁγίας, ἥν Χριστός ἐν τῷ οἰκείῳ αἵματι ἡμῖν ἐδωρήσατο, κινδυνεύομεν ὅ ἐστί κεφάλαιον πάντων. Καί ἐάν τόν κόσμον ὅλον κερδήσῃ τις καί τήν ψυχήν ζημιωθῇ, τί τό ὄφελος; Δεύτερον πατρίδα περίφημον τοιούτως ὑστερούμεθα καί τήν ἐλενθερίαν ἡμῶν. Τρίτον βασιλείαν τήν ποτέ μεν περιφανῇ νῦν δε τεταπεινωμένην και ὠνειδισμένην καί ἐξουθενημένην ἀπωλέσαμεν, καί ὑπό τόν τύραννον καί ἀσεβοῦς ἄρχεται. Τέταρτον δε καί φιλτάτων τέκνων καί συμβίων καί συγγενῶν ὑστερούμεθα. Αὐτός δε ὁ ἀλιτήριος ὁ ἀμηρᾶς πεντήκοντα καί ἑπτά ἡμέρας ἄγει σήμερον ἀφ' οὗ ἡμᾶς ἐλθών ἀπέκλεισεν καί μετά πάσης μηχανῆς καί ἱσχύος καθ' ἡμέραν τε καί νύκτα οὐκ ἐπαύσατο πολιορκῶν ἡμᾶς· καί χάριτι τοῦ παντεπόπτου Χριστοῦ κυρίου ἡμῶν ἐκ τῶν τειχῶν μετά αἰσχύνης ἄχρι τοῦ νῦν πολλάκις κακῶς ἀπεπέμφθη. Τά νῦν δε πάλιν, ἀδελφοί, μή δειλιάσητε, ἐάν καί τεῖχος μερόθεν ὀλίγον ἐκ τῶν κρότων καί τῶν πτωμάτων τῶν ἑλεπόλεων ἔπεσε, διότι, ὡς ὑμεῖς θεωρεῖτε, κατά τό δυνατόν ἐδιωρθώσαμεν πάλιν αυτό. Ἡμεῖς πᾶσαν τήν ἐλπίδα εἰς τήν ἄμαχον δόξαν τοῦ θεοῦ ἀνεθέμεθα, οὖτοι ἐν ἅρμασι καί οὖτοι ἐν ἵπποις καί δυνάμει καί πλήθει, ἡμεῖς δε ἐν ὀνόματι κυρίου τοῦ θεοῦ καί σωτῆρος ἡμῶν πεποίθαμεν, δεύτερον δε καί ἐν ταῖς ἡμετέραις χερσί καί ρωμαλεότητι, ἥν ἐδωρήσατο ἡμῖν ἡ θεία δύναμις. Γνωρίζω δε ὅτι αὕτη ἡ μυριαρίθμητος ἀγέλη τῶν ἀσεβῶν, καθῶς ἡ αὐτῶν συνήθεια, ἐλεύσονται καθ' ἡμῶν μετά βαναύσου καί ἐπηρμένης ὀφρύος καί θάρσονς πολλοῦ καί βίας, ἵνα διά τήν ὀλιγότητα ἡμῶν θλίψωσι καί ἐκ τοῦ κόπου στενοχωρήσωσι, καί μετά φωνῶν μεγάλων καί ἀλαλαγμῶν ἀναρίθμητων, ἵνα ἡμᾶς φοβήσωσι. Τάς τοιαύτας αὐτῶν φλυαρίας καλώς οἴδατε, καί οὐ χρή λέγειν περί τούτων. Καί ὥρᾳ ὀλίγοι ταῦτα ποιήσωσι, καί ἀναρίθμητους πέτρας καί ἑτερα βέλη καί ἑλεβολίσκους ὡσεί ἄμμον θαλασσῶν ἄνωθεν ἡμῶν πτήσουσι· δι' ὧν ἐλπίζω γάρ, οὐ βλάψωσι, διότι ὑμᾶς θεωρῶ καί λίαν ἀγάλλομαι καίτοιαύταις ἐλπίσι τόν λογισμόν τρέφομαι, ὅτι εἰ καί ὀλίγοι πάνυ ἐσμέν, ἀλλά πάντες ἐπιδέξιοι καί ἐπιτήδειοι ρωμαλέοι τε καί ἱσχυροί καί μεγαλήτορες καί καλῶς προπαρασκευασμένοι ὑπάρχετε. Ταῖς ἀσπίσιν ὑμών καλῶς τήν κεφαλήν σκέπεσθε ἐπι τῇ συμπλοκῇ καί συρρήξει. Ἡ δεξιά ὑμῶν ἡ τήν ρομφαίαν ἔχουσα μακρά ἔστω πάντοτε. Αἱ περικεφαλαίαι ὑμῶν καί οἱ θώρακες καί οἱ σιδηροῖ ἱματισμοί λίαν εἰσίν ικανοί ἅμα καί τοῖς λοιποῖς ὅπλοις, καί ἐν τῇ συμπλοκῇ ἔσονται πάνυ ὠφέλιμα· ἅ οἱ ἐνάντιοι οὐ χρῶνται, ἀλλ' οὔτε κέκτηνται. Καί ὑμεῖς ἔσωθεν τῶν τειχῶν ὑπάρχετε σκεπόμενοι, οἱ δέ ἀσκεπεῖς μετά κόπου ἄρχονται. Διό, ὦ συστρατιῶται, γίνεσθε ἔτοιμοι καί στερεοί καί μεγαλόψυχοι διά τούς οἰκτιρμούς τοῦ θεοῦ. Μιμηθῆτε τούς ποτέ τῶν Καρχηδονίων ὀλίγους ἐλέφαντας, πῶς τοσοῦτον πλῆθος ἵππων 'Ρωμαίων τῇ φωνῇ καί θέα ἔδιωξαν καί ἐάν ζῶον ἄλογον ἐδίωξε, πόσον μᾶλλον ἡμεῖς οἱ τῶν ζώων καί ἀλόγων ὑπάρχοντες κύριοι, καί οἱ καθ' ἡμῶν ἐρχόμενοι ἵνα παράταξιν μεθ' ἡμῶν ποιήσωσιν, ὡς ζῶα ἄλογα, καί χείρονές εἰσιν. Αἱ πέλται ὑμῶν καί ρομφαῖαι καί τά τόξα καί ἀκόντια πρός αὐτούς πεμπέτωσαν παρ' ὑμῶν. Καί οὕτως λογίσθητε ὡς ἐπί ἀγρίων χοίρων πληθύν κυνήγιον, ἵνα γνώσωσιν οἱ ἀσεβεῖς ὅτι οὐ μετά ἀλόγων ζώων, ὡς αὐτοί, παράταξιν ἔχουσιν, ἀλλά μετά κυρίων καί αὐθέντων αὐτῶν καί ἀπογόνων Ἑλλήνων καί 'Ρωμαίων. Οἴδατε καλῶς ὅτι ὁ δυσσεβῆς αὐτός ὁ ἁ μηρᾶς καί ἐχθρός τῆς ἁγίας ἡμῶν πίστεως χωρίς εὐλόγου αἰτίας τινός τήν ἀγάπην ἥν εἴχομεν ἔλυσεν, καί τούς ὅρκους αὑτοῦ τούς πολλούς ἠθέτησεν ἀντ' οὐδενός λογιζόμενος, καί ἐλθών αἰφνιδίως φρούριον ἐποίησεν ἐπί τό στενόν τοῦ Ἀσωμάτου, ἵνα καθ' ἑκάστην ἡμέραν δύνηται βλάπτειν ἡμᾶς. Τούς ἀγρούς ἡμῶν καί κήπους καί παραδείσους καί οἴκους ἤδη πυριαλώτονς ἐποίησε· τούς ἀδελφούς ἡμῶν τούς Χριστιανούς, ὅσονς εὗρεν, ἐθανάτωσε καί ἠχμαλώτευσε τήν φιλίαν ἡμῶν ἔλυσε. Τούς δε τοῦ Γαλατᾶ ἐφιλίωσε, καί αὐτοί χαίρονται, μή εἰδότες καί αὐτοί οι ταλαίπωροι τόν τοῦ γεωργοῦ παιδός μῦθον, τοῦ ἑψήνοντος τούς κοχλίας καί εἰπόντος ὦ ἀνόητα ζῶα καί τά ἐξῆς. Ἐλθών οὖν, ἀδελφοί, ἡμᾶς ἀπέκλεισε, καί καθ' ἑκάστην τό ἀχανές αὐτοῦ στόμα χάσκων, πῶς εὕρῃ καιρόν ἐπιτήδειον ἵνα καταπίῃ ἡμᾶς καί τήν πόλιν ταύτην, ἥν ἀνήγειρεν ὁ τρισμακαριστός καί μέγας βασιλεύς Κωνσταντῖνος ἐκεῖνος, καί τῇ πανάγνῳ τε καί ὑπεράγνῳ δεσποίνι ἡμῶν θεοτόκῳ καί ἀειπαρθένῳ Μαρίᾳ ἀφιέρωσεν καί ἐχαρίσατο τοῦ κυρίαν εἶναι καί βοηθόν καί σκέπην τῇ ἡμετέρᾳ πατρίδι καί καταφυγών τῶν Χριστιανῶν, ἐλπίδα καί χαράν πάντων τῶν Ἑλλήνων, τό καύχημα πάσι τοῖς οὖσιν ὑπό τήν τοῦ ἡλίου ἀνατολήν. Καί οὖτος ὁ ἀ σεβέστατος τήν ποτέ περιφανῆ καί ὀμφακίζουσαν ὡς ρόδον τοῦ ἀγροῦ βούλεται ποιῆσαι ὑπ' αὐτόν. Ἡ ἐδούλωσε σχεδόν, δύναμαι εἰπεῖν, πάσαν τήν ὑφ' ἥλιον, καί ὑπέταξεν ὑπό τούς πόδας αὐτῆς Πόντον καί Ἀρμενίαν, Περσίαν καί Παμφλαγονίαν, Ἀμαζόνας καί Καππαδοκίαν, Γαλατίαν καί Μηδίαν, Κολχούς καί Ἴβηρας, Βοσφοριανούς καί Ἀλβανούς, Συρίαν καί Κιλικίαν καί Μεσοποταμίαν, Φοινίκην καί Παλαιστίνην, Ἀραβίαν τε καί Ἰουδαίαν, Βακτριανούς καί Σκύθας, Μακεδονίαν καί Θετταλίαν, Ἑλλάδα, Βοιωτίαν, Λοκρούς καί Αἰτωλούς, Ἀκαρνανίαν, Ἀχαΐαν καί Πελοπόννησος, Ἤπειρον καί τό Ἰλλνρικόν, Λυχνίτας κατά τό Ἀνδριατικόν, Ἰταλίαν, Τ ου σκίνους, Κελτούς καί Κελτογαλάτας, Ἰβηρίαν τε καί ἕως τῶν Γαδείρων, Λιβύαν καί Μαυριτανίαν καί Μαυρουσίαν, Αἰθιοπίαν, Βελέδας, Σκούδην, Νουμιδίαν καί Ἀφρικήν καί Αἴγυπτον, αὐτός τά νῦν βούλεται δουλῶσαι, καί τήν κνριεύουσαν τῶν πόλεων ζυγῷ ὑποβαλεῖν καί δουλείᾳ, καί τάς ἁγίας ἐκκλησίας ἡμῶν, ἔνθα ἐπροσκυνεῖτο ἡ ἁγία τριάς καί ἐδοξολογεῖτο τό πανάγιον, καί ὅπου οἱ ἄγγελοι ἠκούοντο ὑμνεῖν τό θεῖον καί τήν ἔνσαρκον τοῦ θεοῦ λόγου οἰκονομίαν, βούλεται ποιῆσαι προσκύνημα τῆς αὑτοῦ βλασφημίας καί τοῦ φληναφοῦ αὐτοῦ ψευδοπροφήτου Μωάμεθ, καί κατοικητήριον ἀλόγων καί καμήλων. Λοιπόν, ἀδελφοί καί συστρατιῶται, κατά νοῦν ἐνθυμήθητε ἵνα τό μνημόσυνον ὑμῶν καί ἡ μνήμη καί ἡ φήμη καί ἡ ἐλευθερία αἰωνίως γενήσηται>.

Και στραφείς πρός τούς Ἑνετούς ἐν τοῖς δεξιοῖς μέρεσιν ἱσταμένους ἔφη: <Ἑνετοί εὐγενεῖς, ἀδελφοί ἠγαπημένοι ἐν Χριστῷ τῷ θεῷ, ἄνδρες ἱσχυροί καί στρατιῶται δυνατοί καί ἐν πολέμοις δοκιμώτατοι. Οἱ διά τῶν ἐστιλβωμένων ὑμῶν ρομφαίων καί χάριτος πολλάκις πλῆθος τῶν Ἀγαρηνῶν ἐθανατώσατε, καί τό αἷμα αὐτῶν ποταμειδῶς ἐκ τῶν χειρῶν ὑμῶν ἔρρευσε, τῇ σήμερον παρακαλῶ ὑμᾶς ἵνα τήν πάλιν ταύτην τήν εὑρισκομένην ἐπί τοσαύτῃ συμφορᾷ τοῦ πολέμου ὁλοψύχως καί ἐκ μέσου ψυχῆς γένητε ὑπερασπισταί. Οἴδατε γάρ καλῶς, καί δευτέραν πατρίδα καί μητέρα αὐτήν ἀενάως εἴχετε·διό καί ἐκ δευτέρου πάλιν λέγω καί παρακαλῶ ἵνα ἐν αὐτῇ ὥρα ὡς φιλόπιστοί τε καί ὁμόπιστοι καί ἀδελφοί ποιήσητε>. Εἶτα στραφείς ἐν τοῖς ἀριστεροῖς μέρεσι λέγει τοῖς Λιγουρίταις: <Ὦ Λιγουρῖται, ἐντιμότατοι ἀδελφοί, ἄνδρες πολεμισταί καί μεγαλοκάρδιοι καί φημιστοί, καλῶς οἴδατε καί γινώσκετε ὅτι ἡ δυστυχής αὕτη πόλις πάντοτε οὐκ ἐμοί μόνον ὑπῆρχεν, ἀλλά καί ὑμῖν διά πολλά τινα αἴτια. Ὑμεῖς μέν πολλάκις μετά προθυμίας αὐτή ἐβοηθήσατε, καί συνδρομή ὑμετέρα ἐλυτρώσατε ἀπό τῶν Ἀγαρηνῶν τῶν αὐτής ἐναντίων. Τά νῦν πάλιν ὁ καιρός ἐστιν ἐπιτήδειος ἵνα δείξητε εἰς βοήθειαν αὐτῆς τήν Χριστῷ ἀγάπην καί ἀνδρίαν καί γενναιότητα ὑμῶν>. Καί πληθυντικῶς στραφείς πρός πάντας εἶπεν: <Οὐκ ἔχω καιρόν εἰπεῖν ὑμῖν πλείονα. Μόνον τό τεταπεινωμένον ἡμέτερον σκῆπτρον εἰς τάς ὑμῶν χείρας ἀνατίθημι, ἵνα αὐτό μετ' ἐννοίας φυλάξητε. Παρακαλῶ δε καί τοῦτο καί δέομαι τῆς ὑμετέρας ἀγάπης, ἵνα τήν πρέπουσαν τιμήν καί ὑποταγήν δώσητε τοῖς ὑμετέροις στρατηγοῖς καί δημάρχοις καί ἑκατοντάρχοις, ἕκαστος κατά τήν τάξιν αὐτοῦ καί τάγμα καί ὑπηρεσίαν. Γνωρίσατε δη τοῦτο. Καί ἐάν ἐκ καρδίας φυλάξητε τά ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν, ἐλπίζω εἰς θεόν ὡς λυτρωθείημεν ἡμεῖς τῆς ἐνεστώσης αὐτοῦ δικαίας ἀπειλῆς. Δεύτερον δε καί ὁ στέφανος ὁ ἀδαμάντινος ἐν οὐρανοῖς ἐναπόκειται ὑμῖν, καί μνήμη αἰώνιος καί ἄξιος ἐν τῷ κόσμῳ ἔσεται>. Καί ταῦτα εἰπών καί τήν δημηγορίαν τελέσας καί μετά δακρύων καί στεναγμῶν τόν θεόν εὐχαριστήσας, οἱ πάντες ὡς ἐξ ἑνός στόματος ἀπεκρίναντο μετά κλαυθμόν λέγοντες <ἀποθάνωμεν ὑπέρ τῆς Χριστοῦ πίστεως καί τῆς πατρίδος ἡμῶν>. Ἀκούσας δε ὁ βασιλεύς καί πλεῖστα εὐχαριστήσας καί πλείστας δωρεῶν ἐπαγγελίας αὐτοῖς ἀπηγγείλατο. Εἶτα πάλιν λέγει: <Λοιπόν, ἀδελφοί καί συστρατιῶται, ἕτοιμοι ἔστε τῷ πρωΐ. Χάριτι καί ἀρετῇ τῇ παρά τοῦ θεοῦ ὑμῖν δωρηθείσῃ, καί συνεργούσης τῆς ἁγίας τριάδος, ἐν ᾗ τήν ἐλπίδα πᾶσαν ἀνεθέμεθα, ποιήσωμεν τούς ἐναντίους μετά αἰσχύνης ἐκ τῶν ἐντεῦθεν κακῶς ἀναχωρήσωσιν» (14).

Η δευτέρα διατύπωσις της δημηγορίας του Κωνσταντίνου του ΙΑ' του Παλαιολόγου οφείλεται εις τον Λεονάρδον τον Χίον, καθολικόν αρχιεπίσκοπον της Μυτιλήνης, όστις εις την μακράν προς τον πάπαν, υπό ημερομηνίαν 15ης Αυγούστου 1453, έκθεσίν του εις λατινικήν γλώσσαν, εν τη οποία περιγράφει τα αφορώντα εις την άλωσιν της Κωνσταντινουπόλεως, αναφέρει λεπτομερώς τα κατά την τελευταίαν νύκτα της ψυχορραγούσης πρωτευούσης (15). Ο Λεονάρδος έγραψε την έκθεσίν του ολίγον μετά την άλωσιν, πρέπει δε να σκεφθώμεν ότι οι λόγοι του αυτοκράτορος παρέμενον ακόμη ζωηροί εις την μνήμην του. Η διατύπωσις του Λεονάρδου, πολύ βραχυτέρα της του Σφραντζή και ολιγώτερον εκείνης υπερήφανος και συγκινητική, έχει ως εξής:

«Itaque nostram spem totam in Deo ponentes, constitum certaminis diem confortati vigorosius exspectabamus: propter quod ascitis senatu, baronibus, belli capitaneis et commilitonibus ab imperatore universis, sermo talis habitus est: .

Itamque finito sermone omnis Christianorum coetus constantem se animum habere spopondit. Repetit imperator :  (16).

Εις τας μέχρι τούδε γνωστάς δύο αυτάς διατυπώσεις της δημηγορίας, προστίθεται τώρα και τρίτη, περιεχόμενη εν τω Χρονικώ περί των Τούρκων σουλτάνων, γραφέντι εις δημώδη γλώσσαν παρ' αγνώστου Χρονογράφου, και σωζόμενη εν τω υπ' αριθ. 111 Βαρβερινώ ελληνικώ κώδικι της Βατικανής βιβλιοθήκης (17). Το Χρονικόν τούτο ακολουθεί κατά κανόνα διαφόρους πηγάς, και ειδικώτερον, δια μεν την υπόλοιπον αφήγησιν των γεγονόνων την Ιστορίαν του Χαλκοκονδύλη (εννοείται μέχρι του πέρατος αύτης), δια δε την περιγραφήν της αλώσεως την έκθεσιν του Λεονάρδου του Χίου. Ούτω και η περιγραφή της όλης προετοιμασίας κατά τηήν παραμονήν της αλώσεως, ως και η δημηγορία του Παλαιολόγου ακολουθούν πιστώς, εις τίνα δε σημεία αποτελούν απλήν μετάφρασιν της εκθέσεως του Λεονάρδου, εξαιρουμένων ολίγων χωρίων, εις τα οποία ο Χρονογράφος είναι συντομώτερος του προτύπου του. Κατά τον Βαρβερινόν κώδικα, το κείμενον της δημηγορίας έχει ως εξής:

«Τότε ἔκραξε ὁ βασιλεύς ὅλους τούς ἄρχοντες καί τούς καπετανέους καί ὅλους τούς ἄνδρες τοῦ πολέμου καί τούς ἐπίλοιπους τῆς χώρας καί εἶπε τούς λόγους ετούτους, λέγοντας: <Θεωρῶ, ἀδελφοί μου ἄρχοντες καί καπετάνοι καί ἐσεῖς ὁ ἐπίλοιπος λαός, ὁπού καρτεροῦμε τήν ἡμέραν τοῦ πολέμου, ἐσεῖς ὁπού πάντα ἐπολεμᾶτε τούς ἐχθρούς τῶν χριστιανῶν ἀνδρειωμένα, σᾶς ἔναι παραδομένη ἡ πατρίδα σας ἡ εὐγενική, ὁπού ὁ φθονερός Τοῦρκος ὁ σουλτάν Μεχεμέτης, ὁπού ἔχει σήμερα πενήντα δύο ἡμέρες ὁπού μᾶς πολεμᾶ μέρα καί νύκτα. Καί τό περισσότερο, ὁπού εἶναι τά τειχία μας χαλασμένα καί ἐρρίχνασι λιθάρια καί πλῆθος σαΐττες ἁπάνω σας καί ἐσεῖς, μέ τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, τίς ἐμποδίζετε καί τούς ἐρρίχνετε κάτω. Λοιπόν ἐλπίζω εἰς τόν Θεό καί εἰς τά χέρια σας τά ἀ νδρειωμένα μέ τά ἅρματά σας, ὅτι ἐκεῖνο τό πλῆθος τῶν Τουρκῶν, τῶν ἀγρίων καί βαρβάρων, ὁπού τρέχουνε μέ μεγάλες φωνές καί ἀπετοῦσι ἀμέτρητες σαΐττες, οἱ ὁποῖες δέν σᾶς βλάβουνε ποςῶς, διατί ἔχετε ἅρματα σιδερά καί καλά σκουτάρια. Καί διά τοῦτο μή δειλιάσετε, ἀδελφοί μου, ἀπό τους ἐχθρούς · καί κάμει χρεία νά εἶστε θαρσεῖς καί ἀνδρείοι, διατί αὐτοί οἱ ἐχθροί εἶναι ζῶα, καί ἕνας ἄνθρωπος διώχνει πολλά ζῶα. Ὄντως νά τούς ἀποδιώχνετε ὡσάν ζῶα, διατί καί ὁ αὐτός ὁ σουλτάνος ἔκαμε ὡσάν ζῷ ὁπού ἔναι, ὁπού εἴχαμε ἀγάπη μέ ὅρκον καί ἄφησε τόν ὅρκον του καί ἄφησε τήν ἀγάπη καί ἔκαμε ἀμάχη ἄδικη. Καί ἔδραμε ἀπό τήν Ἀνδριανούπολι καί ἔκαμε ὡσάν τό ζῷ καί ἦρθε εἰς τά χωρία μας καί ἐκατάσφαξε τούς χωριάτες μας, ὁπού ἐκατοικούσανε ὄξω εἰς τόν καιρό ὁπού ἐθερίζανε, καί ἐσκλάβωσε πολλούς. Καί τώρα πολεμᾷ τήν Πόλι, ὁπού τήν ἔκτισε ὁ μέγας Κωνσταντῖνος καί ἤτονε τέντα καί σκεπός τῆς πατρώας καί βοήθεια τῶν χριστιανῶν καί δύναμι τῶν Ρωμαίων καί τώρα βούλεται νά χαλάσῃ τήν βασιλεία μας καί νά τζαλοπατήσῃ καί τήν ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, νά τήνε κάμῃ στάβλος τῶν ἀλόγων του. Ὦ ἄρχοντες, ὦ καπετάνοι ἀδελφοί μου, ὦ παιδία παλληκάρια τοῦ Χριστοῦ, πασκίσετε καί πολεμήσετε νά κληρονομήσετε τήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Καί ἐσεῖς, ὦ ἀδελφοί Γενουβήσοι ἀνδρειωμένοι, ὁπού ἐνικήσετε πολλούς πολέμονς καί εἶστε πάντα σας βοηθοί εἰς τήν βασιλείαν τῆς Πόλης, τῆς μητέρας σας, εἰσέ πολλούς πολέμους τῶν Τούρκων καί τούς ἐνικᾶτε. Ὦ Βενετζάνοι ἀδελφοί, δείξετε τήν ἀνδρεία σας μέ τά σπαθιά σας, ὁπού πολλές βολές ἐχύσετε τό αἷμας τῶν Τούρκων ὁπού θυμοῦμαι ὁ Λουρδάνος, τζιντιλόμος Βενετζάνος, ὁπού ἤτονε καπετάνιος τζενεράλες εἰς τήν ἁρμάδα σας, καί ἐπολέμησε μέ τά κάτεργα τῶν ἐχθρῶν καί τά ἐκαταχάλασε. Λοιπόν καί ἐ σεῖς ὁ πού εὑρέθητε ἐδῶ, ζωστῆτε τά σπαθιά σας εἰσέ τοῦτον τόν τιμημένον πόλεμον διά νά τιμηθῆτε ἐκ Θεοῦ καί ἀνθρώπων. Καί ἐσεῖς, ὁ ἐπίλοιπος λαός ὁπού μέλλει νά πολεμήσετε, νά ὑποτάσσεστε τούς καπετανέους σας καί τούς μεγαλύτερους. Καί βάλετε καλά εἰς τό νοῦ σας ὅτι ἐτούτη ἡ μέρα ἔναι ὁπού μέλλει νά τιμηθῆτε, διατί, ἄν ἐσεῖς χάσετε μία στάλα αἷμας, θέλετε λάβει τό στέφανο τοῦ μαρτυρίου ὁπού εἶναι ἀτελεύτητον>.

Καί ἔσωοε καί ἐτελείωσε ὁ βασιλεύ τήν ὁμιλίαν του. Ἀκόμη εἶπε καί τοῦτο: <Ἐτοιμαστῆτε τήν αὔριον, ὁπού ἔναι ἡ ἡμερα τοῦ πολέμου» (18) .

Δια των υπερήφανων λόγων, τους οποίους ο τελευταίος Παλαιολόγος απηύθυνε κατά τας κρίσιμους εκείνας στιγμάς, αίτινες προηγήθησαν της αλώσεως, ηθέλησε τους μεν συμπολεμιστάς του να τονώση, εις δε τους επιγόνους να αφήση πολύτιμον υποθήκην θρησκευτικής και εθνικής πίστεως και αξιοπρέπειας.

Εν πρώτοις ο αυτοκράτωρ επεσήμανε τον επικρεμάμενον επί της πόλεως κίνδυνον, τονίσας ότι ο εχθρός, καραδοκών από μακρού, ετοιμάζεται να καταφέρη υπούλως κατά της βασιλευούσης τα τελευταία πλήγματα. Δια τούτο αυτοί πρέπει να αντισταθούν μέχρις εσχάτως, ως δε κατά το παρελθόν, να έχουν ευψυχίαν και θάρρος. Ο Σφραντζής μάλιστα αναφέρει ότι ο ομιλητής υπέμνησε κατ' εξοχήν τέσσαρα ιδεώδη, δια τα οποία πρέπει να είναι πρόθυμοι να θυσιασθούν, ήτοι την θρησκείαν, την πατρίδα, τον βασιλέα και τέλος τους συγγενείς και φίλους, υπογραμμίσας την αξίαν και την σημασίαν ενός εκάστου εξ αυτών.

Εν συνεχεία ο αυτοκράτωρ ανέφερεν ότι κατά το παρελθόν ο εχθρός επανειλειμμένως επέδραμε κατά της πόλεως με ισχυράς δυνάμεις και άφθονα υλικά μέσα, αλλ' ουδέν επέτυχε χάρις εις την θείαν επέμβασιν και την τόλμην των αμυνομένων. Υπενθύμισεν εις τους ακροατάς του, ότι είναι απόγονοι μεγάλων ηρώων της αρχαίας Ελλάδος και της Ρώμης και, καλών αυτούς να φανούν αντάξιοι εκείνων, παρέσχε πρακτικάς οδηγίας ως προς τα μέσα και τον τρόπον της αμύνης (19). Και το τμήμα τούτο απαντά μόνον παρά τω Σφραντζή, ενώ ουδέν αναγράφουν σχετικώς ο Λεονάρδος ο Χίος καί ο πιστώς ακολουθών τούτον άγνωστος Χρονογράφος του Βαρβερινού κωδικός. Ο αυτοκράτωρ συνεχίζων, ίνα τονώση το φρόνημα των πολεμιστών, λέγει ότι δεν πρέπει να πτοηθούν από τα ισχυρά και εντυπωσιακά μέσα του εχθρού, διότι ουχί αυτά, αλλ' η ευψυχία των αγωνιζομένων φέρει την νίκην και προσθέτει ότι οι επιδρομείς αποτελούν αγέλην ζώων, την οποίαν ολίγοι γενναίοι αρκούν ίνα τρέψουν εις φυγήν.

Κακίζει επίσης τον εχθρόν, όστις άνευ αφορμής, παραβαίνων όρκους και συνθήκας, επετέθη αιφνιδίως και, αφού επέτυχε να γίνη κύριος πολλών χωρών και να επεκτείνη την κυριαρχίαν του εις πολλάς επαρχίας, ζητεί να καταλάβη και την πρωτεύουσαν, ίνα μεταβάλη ταύτην μεν εις στάβλον των ίππων του, τας δε εκκλησίας εις τεμένη του Προφήτου. Ο Σφραντζής απαριθμεί ονομαστί τας κατακτήσεις του σουλτάνου, ενώ ο Λεονάρδος και ο Χρονογράφος παραλείπουν το τμήμα τούτο.

Μετά τους Έλληνας, ο αυτοκράτωρ προσεφώνησε τους ξένους, Ενετούς και Γενουάτας, υπενθυμίζων δε τους παλαιοτέρους αγώνας και τας νίκας των, προσεκάλεσεν αυτούς να πολεμήσουν και πάλιν υπέρ της πίστεως. Ο Σφραντζής προτάσσει τους λόγους προς τους Ενετούς και επιτάσσει τους προς τους Γενουάτας, ενώ ο Λεονάρδος και ο Χρονογράφος αντιστρέφουν την σειράν.

Τελευτών ο αυτοκράτωρ, είπεν ότι, αν οι αγωνισταί συμμορφωθούν προς τους λόγους του και αγωνισθούν σθεναρώς, τους αναμένει η αΐδιος δόξα και η αιωνία μνήμη.

Αι δύο διατυπώσεις της δημηγορίας, αίτινες εγράφησαν κατ' έννοιαν, φυσικά βραδύτερον ως διετήρησεν αυτάς η μνήμη των δύο ιστορικών, είναι συγγενείς και περιέχουν τας αυτάς βασικάς ιδέας, εις τίνα δε σημεία συμπίπτουν και εις την έκφρασιν. Είναι βέβαιον ότι πρώτος ο Λεονάρδος διετύπωσε την δημηγορίαν, ταύτην δε είχεν υπ' όψιν του ο Σφραντζής κατά την αναγραφήν του ιδικού του κειμένου. Μετέβαλε σημεία τίνα και προσέθεσεν ολίγα χωρία, είτε ενθυμούμενος ταύτα ακριβέστερον του Λεονάρδου είτε και συμπληρών εξ ιδίας πρωτοβουλίας τους λόγους του κυρίου του. Οπωσδήποτε αμφότεροι συμφωνούν εις την κρίσιν, ότι η δημηγορία του αυτοκράτορος υπήρξεν εξόχως ενδιαφέρουσα και επιβλητική κατά τας κρίσιμους εκείνας στιγμάς, καθ' ας διεκυβεύετο η μοίρα της αυτοκρατορίας.

Το φυσικόν περιβάλλον καθίστα περισσότερον επιβλητικούς τους λόγους του αυτοκράτορος. Η εσπέρα της 28ης Μαΐου, καθά αναφέρει το Σλαβονικόν Χρονικόν, ήτο σκοτεινή και νεφελώδης, ενώ η επερχόμενη καταθλιπτική νυξ ευρίσκετο εν πλήρει αρμονία προς την ψυχικήν κατάστασιν των πολιορκουμένων. Η φωνή του μάρτυρος αρχηγού, σοβαρά και συγκεκινημένη, εύρεν απήχησιν ως βάλσαμος παρηγοριάς εις τας τραγικώς δοκιμαζομένας ψυχάς των πολεμιστών. Εις τας καρδίας των ηρώων εκείνων, οίτινες, τονωθέντες από την προσευχήν και τας λιτανείας, είχον λάβει πλέον την απόφασιν να ζήσουν ελεύθεροι ή να θυσιασθούν υπέρ της πίστεως και της πατρίδος, οι λόγοι του τελευταίου αυτοκράτορος προεκάλεσαν βαθυτάτην συγκίνησιν. Την απογοήτευσιν διεδέχετο η αποφασιστικότης, τον φόβον η έλπίς. «Ἀκούσαντες δε οἱ δυστυχεῖς 'Ρωμαῖοι-γράφει ο Σφραντζής- καρδίαν ὡς λέοντες ἐποίησαν, καί ἀλλήλοις συγχωρηθέντες ἤτουν εἰς τῷ ἑτέρω καταλλαγῆναι, καί μετά κλαυθμοῦ ἐνηγκαλίζοντο, μήτε φιλτάτων τέκνων μνημονεύοντες οὔτε γυναικών ἤ πλούτου φροντίζοντες, εἰ μή μόνον τοῦ ἀποθανεῖν ἵνα τήν πατρίδα φυλάξωσι. Καί ἕκαστος ἐν τῷ διατεταγμένῳ τόπῳ ἐπανέστρεψε, καί ἀσφαλῶς ἐποίουν ἐν τοῖς τείχεσι τήν φυλακήν» (20).

Ο αυτοκράτωρ μετέβη εις τον ναόν της Αγίας Σοφίας, ίνα μεταλάβη της θείας κοινωνίας και αναπέμψη τας τελευταίας αυτού ικεσίας προς τον Θεόν. Και αφού έζήτησε παρά πάντων συγγνώμην και εχαιρέτισε τους πιστούς συνεργάτας, απήρχετο την οδόν του μαρτυρίου την άγουσαν προς τον Γολγοθάν, την τιμήν και την δόξαν (21).

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Περιγραφήν και πληροφορίας περί του Βαρβερινού ελληνικού κώδικος 111 της Βατικανής Βιβλιοθήκης βλ. εν Γ. Θ. Ζώρα, Χρονικον περί των Τούρκων σουλτάνων (κατά τον Βαρβερινόν ελληνικόν κώδικα 111), Σπουδαστήριον Βυζαντινής και Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Αθήναι 1957, σελ. 9-23.

2. Κ. Παλαμά, Ο Δωδεκάλογος τοΰ Γύφτου.

3. Σφραντζής, σελ. 325, Δ ούκας, σελ. 264.

4. Δ. Ζακυθηνού, Η άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως και η τουρκοκρατία, Αθήναι 1954, σελ. 28-29.

5. Δ. Ζακυθηνού, Η άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως και η τουρκοκρατία, ενθ. αν., σελ. 6-7.

6. Δούκας, εκδ. Βόννης, σελ. 279-280. Παρά Ν. Β. Τωμαδάκη, Δούκα-Κριτοβούλου-Σφραντζή-Χαλκοκονδύλη, Περί αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, ’θηναι 1953, σελ. 60.

7. Σφραντζής, σελ. 271. Παρά Ν. Β. Τωμαδάκη, ενθ. αν., σελ. 187.

8. Σφραντζής, σελ. 271. Παρά Ν. Β. Τωμαδάκη, ενθ' άν., σελ. 187.

9. Leonardi Chiensis , Historia Cpolitanae urbis a Mahumete II captae per modum epistolae die 15 Augusti anno 1453 ad Nicolaum V. Rom. Pont. Αι

παραπομπαί κατωτέρω γίνονται εις την έκδοσιν Μ igne , Ρ G , τομ. 159, στήλ. 923-944. Βλ. στήλ. 938. Η μετάφρασις κατά Γ. Σλουμβερζέ, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και η πολιορκία και η άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως υπό των Τούρκων τω 1453 κατά μετάφρασιν υπό Σπ. Λάμπρου, εν Αθήναις 1914, σελ. 307-308.

10. Πέαρς. Η άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως. Ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος και ο σουλτάνος Μωάμεθ Β', εκδ. Συμεωνίδου, εν Λευκωσία Κύπρου 1912, σελ. 110.

11. Σφραντζής, σελ. 271. Παρά Ν. Β. Τωμαδάκη, ενθ. αν., σελ. 187.

12. Ι. Χάμμερ, Ιστορία της οθωμανικής αυτοκρατορίας, εξελληνισθείσα υπό Κ. Κροκίδα, Αθήνησι 1870, τόμ. Β'. σελ. 236.

13. Γ. Σλουμβερζέ, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος-κλπ., £νθ' άν., σελ. 308.

14. Σφραντζής, σελ. 271-279. Παρά Ν. Β. Τωμαδάκη, ενθ. αν., σελ. 187-190.

15. Leonardi Chiensis, Historia Cpolitanae urbis a Mahumete II captae per modum epistolae die 15 Augusti anno 1453 ad Nicolaum V Rom. Pont., ενθ. αν. Βλ. Ι. Παπαδοπούλου, Η περί της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως Ιστορία Λεονάρδου του Χίου, Επετηρίς Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών, τόμ. 15, 1939, σελ. 85-95.

16. Migne, ΡG, 159, στήλ. 938 a -939 d.

17. Γ. Θ. Ζώρα, Χρονικόν περί των Τούρκων σουλτάνων (κατά τον Βαρβερινόν ελληνικόν κώδικα 111), ενθ. αν., Εισαγωγή, σελ. 9-23.

18. Γ. Θ. Ζώρα, Χρονικόν περί των Τούρκων σουλτάνων (κατά τον Βαρβερινόν έλληνικόν κώδικα 111), ενθ. αν., σελ. 88-89.

19. Παύλου Καλλιγά, Μελέται βυζαντινής ιστορίας από της πρώτης μέχρι της τελευταίας αλώσεως 1205-1453, Εν Αθήναις 1894, σελ. 716. «Ο λόγος του Φραντζή, και αυτός βεβαίως κατ' έννοιαν συντεθείς μετά χρόνον, έχει τούτο ίδιον, ότι εκτίθησι τον τρόπον της αμύνης».

20. Σφραντζής, σελ. 279. Παρά Ν. Β. Τωμαδάκη, ενθ. αν., σελ. 190.

21. Βλ. και Γ. Θ. Ζώρα, Η άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως (κατά τον Βαρβερινόν ελληνικόν κώδικα 111), Ελληνική Δημιουργία, 1 Ιουνίου 19 50, σελ. 851-862., Του αυτού, Αι τελευταίαι στιγμαί του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου (κατά τον Βαρβερινόν έλληνικόν κώδικα 111), Ελληνική Δημιουργία, 1 Αυγούστου 1951, σελ. 202-204. Του αυτού, Αι προ και μετά την άλωσιν διαμορφωθείσαι ιδεολογικαί και πολιτικαί κατευθύνσεις, Αθήναι 1953, Του αυτού, Πόνοι καί ελπίδες των υποδούλων, Ελληνική Δημιουργία, 25 Μαρτίου-20 Απριλίου 1949, σελ. 415-419, 472-476 και 619-621.

ΠΗΓΗ:Γεωργίου Θ. Ζώρα, Ευχαριστήριον, Τιμητικός Τόμος Αμίλκα Σ. Αλιβιζάτου, Αθήναι 1958, σελ. 102-117 

Σαν πατήθηκε πειά η πόρτα του Ρωμανού και σκοτώθηκε ο βασιλιάς, οι Τούρκοι γιουργιάρανε μέσα στην Πόλη σαν τ' αγριεμένο ξεροπόταμο που κατεβαίνει στενεμένο ανάμεσα στ' αψηλά βράχια, ύστερ' από νεροποντή.

Δε μπαίνανε εκατό-εκατό, μηδέ διακόσιοι, μα χιλιάδα απάνω στη χιλιάδα. Τέτοια ήτανε η μανία τους μη δεν προφτάξουνε να κουρσέψουνε, που απ' το στρίμωγμα λαβωνόντανε συναμεταξύ τους και πολλοί σκάσανε ποδοπατημένοι απ' τους δικούς τους. Και σα μπαίνανε μέσα στο κάστρο, σκορπίζανε άλλος εδώ, άλλος εκεί, κοπάδια-κοπάδια, σφάζοντας όποιον βρίσκανε μπροστά τους, είτε γυναίκα, είτε παιδί, είτε άντρα.
Το μεγάλο μακελειό βάσταξε απ' την ανατολή του ηλίου ίσαμε το μεσημέρι. Πολλοί χριστιανοί κρυφτήκανε μέσα σε λαγούμια και σε σπηλιές κ' ύστερα τους βρήκανε και τους σκλαβώσανε.
Φτάνοντας οι Τούρκοι στην πλατεία, ανεβήκανε στον πύργο και κατεβάσανε τη βυζαντινή σημαία και τη σημαία τ' άγιου Μάρκου και ισάρανε στον τόπο τους το σαντάρδο του σουλτάνου. Τα κάστρα από τη μιαν άκρη ίσαμε την άλλη πέσανε στα χέρια του Τούρκου. Μονάχα οι Κρητικοί, που βρισκόντανε μέσα στους πύργους του Λέοντα και του Βασιλείου, βαστήξανε τον πόλεμο ίσαμε το μεσημέρι. Ο σουλτάν Μεμέτης σαν τάκουσε θαύμασε την παλληκαριά τους και τους άφησε να φύγουνε στην πατρίδα τους, παίρνοντας μαζί τους ό,τι είχανε απάνω τους.

Όπως είπα πρωτύτερα, πολύς κόσμος έτρεξε στη θάλασσα να γλυτώση, μα έπεσε μαζεμένος στα καράβια και πολλά βουλιάξανε και πνιγήκανε πολύς λαός. Οι πορτιέρηδες, βλέποντας τον κόσμο που ωρμούσε από τις πόρτες, θυμηθήκανε ένα παλιό ρητό πώλεγε πως η πόλη θα ξαναπαιρνότανε απ' τα χέρια των Τούρκων αν γυρίζανε πίσω οι Χριστιανοί, κλειδώσανε τις πόρτες και ρίξανε τα κλειδιά έξω απ' το κάστρο. Τότε δα φούντωσε η σφαγή, που δε μπορεί να τη χωρέση το μυαλό του άνθρωπου. Όσοι γλυτώσανε χάσανε τα φρένα τους και τρέχανε να κλειστούνε στην Άγια-Σοφιά. Κείνη την ώρα ήτανε πώχαν' η μάννα το παιδί και το παιδί τη μάννα. Θεέ μεγαλοδύναμε, απάνω σ' αυτούς τους συμφοριασμένους έπεσε όλη η οργή σου! Μερμήγκια αμέτρητη πλημμύρισε την εκκλησιά, απάνω, κάτω, στο νάρθηκα, στ' άγιο βήμα, σε κάθε μεριά. Σφαλίξανε τις πόρτες και παρακαλούσανε με μεγάλες φωνές το Θεό να τους λυπηθή. Οι κουμπέδες κ' οι θεόρατες καμάρες αντιβουίζανε και ρίχνανε πιο πολλή τρομάρα στις καρδιές των κοριτσιών• τα μικρά παιδάκια ξεψυχούσανε απ' το φόβο τους. Σε λίγο φτάξανε οι Τούρκοι και πιάσανε να βαράνε με τους μπαλτάδες τις πόρτες. Το κοπάδι, που ήτανε μαντρισμένο μέσα βέλαζε λυπητερά σε κάθε τσεκουριά.

Ποια γλώσσα μπορεί να πη τι γίνηκε σαν μπήκανε μέσα οι Τούρκοι, βαστώντας στα χέρια τους άλλοι ματωμένα μαχαίρια μια οργυιά μάκρος, άλλοι πελέκια ακονισμένα, άλλοι κοντάρια, π' αστράφτανε οι σουβλερές μύτες τους. Η εκκλησιά πιτσιλίστηκε απ' τα αίματα σε δυό μπόγια ύψος, πώλεγες πως ήτανε χασάπικο. Όσοι απομείνανε ζωντανοί είχανε τρελλαθή. Οι Τούρκοι δένανε τους άντρες με σκοινιά, τις γυναίκες με τις ζώνες τους. Έβλεπες αφεντάδες δεμένους πιστάγκωνα μαζί με τους υπηρέτες, κυράδες με τις δούλες, παπάδες με γρηές, δεσποτάδες, παλληκάρια βουτημένα στο αίμα. Ο ένας μπροστά στον άλλον βιάζανε τις γυναίκες, ανάμεσα σε κουφάρια και σε λαβωμένους που μουγκρίζανε. Άλλοι πάλι από κείνα τ' αγρίμια ξεγυμνώνανε την εκκλησιά. Μέσα σε μια ώρα απομείνανε μονάχα οι τοίχοι. Δεν αφήσανε μηδέ καντήλι, μηδέ δισκοπότηρο, μηδέ βαγγέλιο, μηδέ εικόνα, μηδέ ρούχα, τίποτα! Πως περνά η ακρίδα από 'να καταπράσινο περιβόλι κ' ύστερα, σαν κάνη φτερά, αφήνει χώμα μοναχό, έτσι απόμεινε κ' η Άγια-Σοφιά ξεγυμνωμένη.

Το μαχαίρι κ' η φωτιά βάσταξε τρία μερόνυχτα, όπως είχε ταμένο στους στρατιώτες του ο σουλτάνος. Η απέραντη Κωνσταντινούπολη αντιλαλούσε μέρα νύχτα. Τι αίμα και τι δάκρυα χυθήκανε! Χιλιάδες καρδιές χτυπούσανε, τέτοια συμφορά δε μπορεί να τη συλλογισθή άνθρωπος. Άλλοι σφαζόντανε πριν πάνε στα σπίτια τους, άλλοι καταφέρνανε να φτάξουνε στα δικά τους μα δε βρίσκανε τα παιδιά τους και τις γυναίκες τους. Αντρόγυνα χωριζόντουσαν, ο ένας Τούρκος έσερνε τον άντρα κι' ο άλλος τη γυναίκα. Τα παιδιά τα ξεκολλούσανε απ' το λαιμό της μάννας, τα κορίτσια τα σέρνανε απ' τα μαλλιά μέσα στο δρόμο. Πεινασμένα σκυλιά πίνανε το αίμα π' άχνιζε μέσα στα χαντάκια. Πειό πολλά ήτανε τα κομμένα κεφάλια, που κειτόντανε στο χώμα, παρά οι πέτρες της γης. Φρόνιμες νοικοκυράδες, που δεν τις είχε δη ο ήλιος, ατιμαζόντανε γυμνές μέσα στις πλατείες. Παπάδες περπατούσανε βιαστικά, φορτωμένοι με βαρειά σεντούκια, που τους τάχανε φορτωμένα οι ζεμπέκηδες και τους δέρνανε σαν γαϊδούρια και τους τραβούσανε με το καπίστρι πούχανε περασμένο στο λαιμό τους. «Και ην ιδείν ορμαθούς εξερχόμενους απείρους ώσπερ αγέλας».

Στα καράβια δεν είχε απομείνει μηδέ ένας Τούρκος, γιατί ριχτήκανε στο πλιάτσικο. Με μεγάλη μανία γυρεύανε να βρούνε τα γυναικεία μοναστήρια, τα πατούσανε και κουβαλούσανε τις καλογρηές μέσα στα καράβια κ' εκεί ο διάβολος πειά μπορεί να πη το τι γίνηκε. Πολλές γυναίκες, για να ξεφύγουνε την ατιμία, πέσανε και πνιγήκανε στη θάλασσα και στα πηγάδια.
Οι Τούρκοι είχανε τούτη τη συνήθεια, άμα μπαίνανε μέσα σ' ένα σπίτι για να κουρσέψουνε, στήνανε μια σημαία απάνω στα κεραμίδια. Οι άλλοι Τούρκοι, βλέποντας τούτη τη σημαία, δε μπαίνανε ποτέ μέσα, μα τραβούσανε πάρα πέρα, ναβρούνε άλλο σπίτι λεύτερο. Ίσαμε διακόσες χιλιάδες τέτοια κουρέλια σαλεύανε απάνω στην Πόλη, γιατί οι Τούρκοι βάζανε πολλές παντιέρες στο ίδιο σπίτι για να κάνουνε πανηγύρι.
Όλη τη μέρα σφάζανε. Τόσο μουσκεμένη ήτανε η γης, πώλεγες πως έβρεξε αίμα, κι' όπου έβρισκε χαντάκι το αίμα έτρεχε σα νάτανε βροχονέρι. Τα κουφάρια τα ρίχνανε στο μπουγάζι του Βοσπόρου, και το ρέμα τα κατρακυλούσε σα νάτανε πεπόνια, Χριστιανοί-Τούρκοι ανακατεμένοι.

Ο σουλτάνος δε μπήκε μέσα στην Πόλη με το στρατό, παρά απόμεινε στο στρατόπεδο. Κατά το μεσημέρι οι πασάδες του πήγανε τα κλειδιά, σημάδι πως ήτανε πειά δική του η Κωνσταντινούπολη. Τότε καβαλλίκεψε και μπήκε με τη συνοδεία του μέσα στο κάστρο και τράβηξε ίσια στην Αγιά-Σοφιά. Δε μπήκε μέσα στην εκκλησιά με τάλογο, παρά ξεπέζεψε και μπαίνοντας μέσα θαύμασε πολλήν ώρα και περιεργάσθηκε το χτίριο. Ύστερα φώναξε έναν χότζα και τούπε ν' ανεβή απάνω στον άμβωνα και να φωνάξη την προσευχή τους «Αλλάχου εκπέρ, Αλλάχου εκπέρ, Μουχαμετούλ ρεσούλ Ουλλάχ.» Σαν τελείωσε ο χότζας, ανέβηκε ο ίδιος στην Άγια Τράπεζα και το ξανάπε.

Την ώρα πώβγαινε έξω, είδε έναν Τούρκο που τσάκιζε τα μάρμαρα. Ο Μεμέτης τον βάρεσε με το καμουτσί λέγοντας του: «Κιοπέκ, σας άφησα το θησαυρό και τους ανθρώπους, μα τα χτίρια είνε δικά μου!»
Από κει τράβηξε με τους πασάδες και ρώτηξε για το βασιλιά της Πόλης, ζη ή πέθανε. Και σαν τούπανε πως σκοτώθηκε, πρόσταξε και πλύνανε πολλά κεφάλια στο μέρος που χάθηκε, για να τον γνωρίσουνε, μα δε μπορέσανε μέσα σε τέτοιο πλήθος. Σε λίγο όμως βρέθηκε το κορμί του και το γνωρίσανε απ' τα κόκκινα ποδήματά του με τους κεντημένους αητούς. Κόψανε το κεφάλι και το βάλανε σε μια πλατεία κοντά στ' άγαλμα του Γιουστινιανού και κει στάθηκε ίσαμε το βράδυ. Ύστερα το μπαλσαμώσανε και τώστειλε ο σουλτάνος στην ανατολή από χώρα σε χώρα, για να δη ο κόσμος τη νίκη του. Το σώμα το πήρανε οι Χριστιανοί και το θάψανε.

Τα πλιάτσικα κ' οι σκλάβοι, άλλα στοιβαχθήκανε στις τέντες, άλλα φορτωθήκανε στα καράβια και τραβήξανε να τα πουλήσουνε, όπως έστερξε ο σουλτάνος. Κάθε Τούρκος ήτανε φορτωμένος. Τι μαλάματα, τι ασήμια, τι χαλκώματα, τι ρούχα μεταξωτά, τι βιβλία! Καράβια ολάκερα γεμίσανε καλόγερους και καλογρηές. Έβλεπες ζεϊμπέκια ψειριασμένα νάνε ντυμένα με ρούχα δεσποτικά, άλλοι φοράγανε χρυσά πετραχήλια, άλλοι κορώνες και καλυμμαύχια στο κεφάλι. Σκυλιά δεμένα με ζώνες κεντημένες, επιγονάτια και φελόνια για σαγή στ' άλογα. Μέσα στους ασημένιους δίσκους βάζανε ντομάτες και κρέατα, πίνανε κρασί μέσα στα δισκοπότηρα. Φορτώσανε στις καρότσες βιβλία, που δεν είχανε μετρημό και τα σκορπίσανε σ' ανατολή και δύση. Για ένα γρόσι πουλιόντανε ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας κ' οι άλλοι ξακουσμένοι σοφοί της αρχαιότητας, γραμμένοι σε πετσί, με χρυσοκοντυλιές και με χρυσά δεσίματα. Τα εικονίσματα τα σκίζανε με το τσεκούρι και βράζανε κρέας μέσα στα καζάνια.

Τη δεύτερη μέρα, δηλαδή στις 30 Μαγιού, ξαναμπήκε στην Πόλη ο σουλτάνος, με πολλή παράταξη, κι' αφού τριγύρισε σε διάφορα μέρη, πήγε και στο παλάτι. Και βλέποντας το έρημο είπε έναν στίχο κάποιου Πέρση ποιητή για την ματαιότητα του κόσμου.
Ήτανε πειά πεθαμένη και θαμμένη η ξακουσμένη Κωνσταντινούπολη, η Θεοσκέπαστη, η Νέα Σιών, η Εφτάλοφη, το καμάρι της Ανατολής, πώβρισκε άνθρωπος και του πουλιού τα γάλα. Πούχε το κάστρο με τους τρακόσους πύργους, τα παζάρια, τα αρτοπρατεία, τα χαλκοπρατεία, τα αργυροπωλεία, τα βλατοπωλεία, τα κηροπωλεία, τα λουτρά, τα συντριβάνια, τις βρύσες, τις δεκαεννιά στέρνες, τα Ιπποδρόμια, τα παλάτια, τις τρακόσες εκκλησιές και τα διακόσια μοναστήρια, τ' αμέτρητα τ' αγάλματα κι' ό,τι μπορεί να βάλη ο νους τ' ανθρώπου. «Τη δεύτερη δε από της ημέρας εκείνης, εισελθών ο Μεχμέτης, περιόδευσε την πόλιν και ην η πάσα άοικος, ούτε άνθρωπος, ούτε κτήνος, ούτε όρνεον κραυγάζον ή λαλούν εντός.»

Κοντά στο παλάτι ετοιμάσανε ένα μεγάλο τραπέζι για το σουλτάνο, κι' αφού έφαγε, ήπιε πολύ κρασί και μέθυσε. Τότε πρόσταξε να του πάνε το ναύαρχο Νοταρά με τα παιδιά του και να τους αποκεφαλίσουνε. Πρώτα σφάξανε τα παιδιά μπροστά στο συμφοριασμένον τον πατέρα, πώλεγε ολοένα «δίκαιος ει, Κύριε!», κ' ύστερα τον ίδιον. Δεν περάσανε λίγες μέρες και πρόσταξε να κόψουνε και το Χαλίλ πασά, που τον υπωπτευότανε πως είχε προδώσει τα μυστικά του στους γραικούς.

Το τέλος της Πόλης φαίνεται ακόμα πειό λυπητερό άμα συλλογισθή κανένας πως χαλάσθηκε το μήνα Μάη, τις μέρες που μοσκοβολούσανε οι πασκαλιές κ' οι τριανταφυλλιές. Ανήμερα που σκλαβώθηκε η Πόλη ήτανε της Αγίας Θεοδοσίας, που τη γιορτάζανε πάντα οι Πολίτες στις 29 Μαγιού με μεγάλη δόξα στην εκκλησιά της, που γίνηκε ύστερα τζαμί. Μ' όλη την αγωνία που περνούσανε, οι γυναίκες την είχανε στολισμένη, κατά τα συνηθισμένα, με στεφάνια και με περιπλοκάδες από τριαντάφυλλα. Την ώρα, που μπήκανε μέσα οι Τούρκοι, ψέλνανε ακόμα οι ψαλτάδες. Τους περάσανε όλους απ' το μαχαίρι, κι' από τότε βαστά η ονομασία «Γκιούλ Τζαμί», δηλαδή «Το Τζαμί με τα τριαντάφυλλα», και μ' αυτό τόνομα στέκει ως τα σήμερα. Μέσα σ' αυτή την εκκλησιά λένε πως υπάρχει κ' ένα μνημόρι, οπώχει απάνω στην πλάκα τούρκικα γράμματα, που λένε «Εδώ κείτεται ένας μαθητής του Χριστού» και πως αυτός είνε ο τάφος του βασιλιά Παλαιολόγου.

Τους Γενοβέζους του Γαλατά ο σουλτάνος δεν τους πείραξε, γιατί σταθήκανε φίλοι του στον πόλεμο, τους χάρισε μάλιστα και προνόμια. Το φιρμάνι που τους έδωσε αρχίξει με τούτα τα λόγια: «Εγώ ο μέγας αυθέντης και μέγας Αμηράς σουλτάνος ο Μεχμέτ Μπέης, ο υιός του μεγάλου αυθέντου Αμηρά Σουλτάνου του Μουράτ Μπέη. Ομνύω εις τον Θεόν του ουρανού και της γης και εις τον μέγαν ημών προφήτην Μωάμεθ, και εις τα επτά μουσάφια όπού έχομεν και ομολογούμεν, και εις τας ρκδ' (124) χιλιάδας προφήτας του Θεού και προς τας ψυχάς του πάππου μου και του πατρός μου, και προς εμαυτόν και προς τα παιδιά μου, και στο σπαθί οπού ξώννομαι...».

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

ΤΟ ΠΑΡΣΙΜΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ

Στο Ταμείο ""Αξιοποίησης"" Ιδιωτικής Περιουσίας Δημοσίου μεταβιβάστηκαν κοινωφελείς επιχειρήσεις (ΔΕΗ, Ταχ Ταμιευτήριο, Αγροτική , η ΕΥΔΑΠ, η ΕΥΑΘ και η Ελληνικό Α.Ε.) , δηλ. περιουσία του Ελληνικού Λαού και χωρίς την εντολή του, για να πουληθούν σε αγνώστους κατόπιν !

Άλλες 14 εταιρείες του Δημοσίου πέρασαν στο Ταμείο ""Αξιοποίησης"" Ιδιωτικής Περιουσίας Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) με απόφαση της Διυπουργικής Επιτροπής Αποκρατικοποιήσεων. Μεταξύ αυτών είναι η ΔΕΗ, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, η Αγροτική Τράπεζα, η ΕΥΔΑΠ, η ΕΥΑΘ και η Ελληνικό Α.Ε.

 Το Ταμείο, κατέχοντας πλέον τα δικαιώματα ψήφου των εταιρειών αυτών, μπορεί να προχωρήσει στην πώλησή τους.

 Όπως σημειώνουν αρμόδια στελέχη, με τις μεταβιβάσεις αυτές έκλεισαν οι τελευταίες εκκρεμότητες για να… τρέξει το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων του τρέχοντος έτους.

 Προσθέτουν πως η πώληση των κρατικών τραπεζών δεν αποτελεί προτεραιότητα, καθώς εκκρεμεί η απόφαση του υπ. Οικονομικών για την ανακεφαλαιοποίησή τους.

Ειδικότερα, με την απόφαση που έλαβε η Διυπουργική στις 25 Απριλίου και δημοσιεύθηκε χθες στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, μεταβιβάζονται στο ΤΑΙΠΕΔ τα ακόλουθα περιουσιακά στοιχεία:

Το 51,03% του μετοχικού κεφαλαίου του ΟΛΠ.

Το 50,96% του μετοχικού κεφαλαίου του ΟΛΘ.

Το 65% της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου.

Το 34,03% της ΕΥΔΑΠ.

Το 34,01% της ΕΥΑΘ.

Το 98,44% του Οργανισμού Διεξαγωγής Ιπποδρομιών Ελλάδος.

Το 80,97% της ΕΛΒΟ.

Το 25% του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών.

Το 17% της ΔΕΗ.

Το 34,04% του μ. κεφ. του Τ.Τ.

Το 92,68% των μετοχών ΑΤΕ.

Το 100% της Ελληνικό Α.Ε.

Το 35,47% της ΕΛ.ΠΕ.

Το 55,19% της ΛΑΡΚΟ.

Εξάλλου, το ΤΑΙΠΕΔ ανακοίνωσε χθες πως δεν πωλούνται τα πάγια περιουσιακά στοιχεία της ΕΥΔΑΠ, «απαντώντας» στον υπουργό Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων.

Ο κ. Μάκης Βορίδης είχε δηλώσει νωρίτερα πως «η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ δεν πρέπει να προσεγγίζεται ως απλή πώληση κάποιων πάγιων περιουσιακών στοιχείων», προσθέτοντας πως το υπουργείο πρέπει να έχει ενεργό ρόλο στη διαδικασία αποκρατικοποίησης.

Διαχείριση

Το Ταμείο ανακοίνωσε πως η αποκρατικοποίηση της ΕΥΔΑΠ δεν αφορά σε πώληση παγίων αλλά, όπως προβλέπεται από τη δεύτερη δανειακή σύμβαση που υπερψηφίσθηκε από τη Βουλή, αφορά στην ανάθεση ύστερα από διεθνή διαγωνισμό της διαχείρισης του δικτύου ύδρευσης και αποχέτευσης.

Στην ανακοίνωση προστίθεται πως με βάση τον σχετικό νόμο για την ίδρυση και λειτουργία του ΤΑΙΠΕΔ, οι αποκρατικοποιήσεις εκτελούνται με απόφαση του διοικ. συμβουλίου.

ΠΗΓΕΣ :

omadaneoneforiakon.blogspot.com

xrimanews

Πατρίδα του η Ν. ΡΩΣΣΙΑ (Ουκρανία)

Σαν πιθανότερη χρονολογία της γέννησής του είναι το έτος 1690. Και τούτο γιατί στους πολέμους που άρχισαν το 1711 και τελείωσαν το 1718 είναι στρατιώτης του Τσαρικού Στρατού του Μεγάλου Πέτρου της Ρωσσίας. Τα Τουρκικά στρα­τεύματα ήσαν ακατάβλητα, βάδιζαν από νίκη σε νίκη, είχαν σπείρει τον τρόμο σ' όλα τα έθνη. Στρατιώτης ο Όσιος Ιωάννης μάχεται για να υπερασπισθεί την πατρίδα του, τη Ρωσσία. Γαλου­χημένος με τα νάματα της Ορθοδοξίας από τους Χριστιανούς γονείς του, τον συγκλονίζει η φρίκη του πολέμου, τα χιλιάδες παλληκάρια, γυναικόπαιδα, γέροι που κείτονται νεκροί στο πέρασμα της λαίλαπας, της πολεμικής μανίας των εχθρών.

Στις μάχες για την ανακατάληψη του Αζώφ με χιλιάδες άλλους συμπατριώτες του, αιχμαλωτίζε­ται και οδηγείται στην Κωνσταντινούπολη. Απ' εκεί στο Προκόπιο, κοντά στην Καισάρεια της Καππαδοκίας της Μ. Ασίας, στην κατοχή ενός Αγά που διατηρούσε στρατόπεδο των Γενιτσάρων.

Βασανίζεται να αρνηθεί το Χριστό

Καταδικασμένος ψυχολογικά στην περιφρόνη­ση και το μίσος των Τούρκων, είναι ο «κιαφίρ», ο «άπιστος» που του αξίζουν σκληρά βασανιστήρια. Και τον χτυπούν με χοντρά ξύλα ραβδιά, τον κλω­τσούν, τον φτύνουν, του καίνε τα μαλλιά και το δέρμα της κεφαλής του με πύρινο τάσι. Τον πετούν στις κοπριές του σταύλου και τον υποχρεώνουν να ζει με τα ζώα.

Απαντά στα βασανιστήρια

Υπομένει όλα τα βασανιστήρια με καρτερία και αξιοθαύμαστη γενναιότητα. Λάμπει ο αδαμάντινος χριστιανικός του χαρακτήρας. Σαν τον ήλιο λάμπει ο υπέροχος εσωτερικός του κόσμος που ολόκληρος από τα παιδικά του χρόνια είναι δοσμένος στο Χριστό. Στους ξυλοδαρμούς, στις βρισιές και στις κλωτσιές των Τούρκων, απαντά με τα λόγια του Παύλου: «ποιος μπορεί να με χωρίσει από την αγάπη του Χριστού μου; Θλίψις ή στενο­χώρια ή διωγμός ή γυμνότης ή αιχμαλωσία;». Έχω πεποίθηση, πίστη και αγάπη στον Κύριό μου Ιησού Χριστό τον Μονογενή Υιό του Θεού μου και τίποτε απ' όλα τα δεινά, δεν θα με χωρίσει από την αγάπη Του.

Σαν αιχμάλωτος υπακούω στις προσταγές σου, στις δουλικές εργασίες. σ Χριστό δεν σε έχω αφέντη, «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή άνθρώποις». Ενθυμούμαι το αγκάθινο στεφάνι, τους εμπτυσμούς, τους κολαφισμούς, τα ραπίσματα και αυτόν τον σταυρικό θάνατο και είμαι πρόθυμος να υποστώ και εγώ τα μεγαλύτερα και δεινότερα βάσανα και αυτόν τον θάνατον, τον Ιησού μου όμως δεν τον αρνούμαι.

Δέχεται ο Όσιος Ιωάννης τους σκληρούς όρους της μαρτυρικής ζωής, τα βασανιστήρια, τη διαμο­νή με τα ζώα στο σταύλο που του θύμιζε, όπως έλεγε, το σταύλο της Βηθλεέμ· τις ασκήσεις, νηστείες, αγρυπνίες, προσευχές σε τέτοιο βαθμό, που δαμάσθηκε η θηριωδία των Τούρκων και έκπληκτοι τον ονομάζουν «βελή», άγιο.

Σε συνεστίαση Τούρκων αξιωματούχων θαυμα­τουργικά έστειλε με Άγγελο Κυρίου φαγητό σε χάλκινο πιάτο από το Προκόπιο της Μ. Ασίας στην Μέκκα της Αραβίας και ο Τούρκος Αγάς το έφαγε εκεί ζεστό. επιστρέφοντας έδειξε το πιάτο με το οικόσημο στους αξιωματούχους τρεις μήνες μετά. Το θαύμα αυτό που έγινε από τον Όσιο κατά παραχώρηση του Κυρίου, σταμάτησε το μίσος και την αδιάλλακτη μανία των βασανιστών του. Η πνευματική και ηθική ακτινοβολία του εδάμασε την θηριωδία των Τούρκων.

Το τέλος

1730 Μαΐου 27. Ένα στήριγμα είχε σε όλους τους αγώνες του και μία παρηγοριά στην τραχειά ζωή των βασανιστηρίων. Κατέφευγε σε προσευχές, γονυκλισίες, αγρυπνίες και κοινωνούσε κρυφά από τους Τούρκους, τα Άχραντα Μυστήρια. Η Θεία Κοινωνία κάθε Σάββατο ήταν η μεγάλη του ξεκού­ραση και ανάπαυση. Τελευταία ημέρα, 27 Μαΐου του 1730, ειδοποίησε τον ιερέα και εκείνος του πήγε τη Θεία Κοινωνία μέσα σε ένα μήλο που το είχε κουφώσει. Κοινώνησε εκεί στο σταύλο για τελευταία φορά. Η πρόσκαιρη αιχμαλωσία του, η δεινή κακοπάθεια πήραν τέλος· ο θαυμαστός Όσιος Ιωάννης πέρασε στην αιώνια αγαλλίαση και μακαριότητα, μόλις πήρε τα Άχραντα Μυστήρια.

Ο ενταφιασμός

Οι ιερείς και πρόκριτοι Χριστιανοί του Προκο­πίου, με άδεια του Τούρκου πήραν το σώμα. Με συγκίνηση και δάκρυα μέσα σε βαθειά κατάνυξη και ευλάβεια ο μέχρι χθες δούλος και σκλεται από Χριστιανούς - Τούρκους - Αρμενίους σαν αφέντης και δεσπότης. Σήκωσαν στον ώμο τους το πολύαθλο εκείνο σώμα, με θυμιατά και λαμπάδες, με ευλάβεια και προσοχή, το οδηγούν σε έναν τάφο στο Χριστιανικό κοιμητήριο, το ενα­ποθέτουν στη μάνα γη.

Θείο όραμα

Ο γέροντας ιερέας που κάθε Σάββατο άκουγε τον πόνο και τα βασανιστήριά του και του έδινε, τον κοινωνούσε τα Άχραντα Μυστήρια, είδε στον ύπνο του τον Όσιο Ιωάννη τον Νοέμβριο του 1733. Του είπε ο Όσιος πως το σώμα του έχει μεί­νει με τη χάρη του Θεού μέσα στον τάφο ακέραιο, ολόκληρο, αδιάφθορο, όπως το έβαλαν στον τάφο πριν 3 1/2 χρόνια. Να το βγάλουν και θα είναι μαζί τους ως ευλογία Θεού στους αιώνες. Μετά τους δισταγμούς του ιερέα, κατά θεία παραχώρηση, ένα ουράνιο φως φωτίζει τον τάφο του Οσίου σαν πύρινος στύλος. Οι Χριστιανοί άνοιξαν τον τάφο και ω του θαύματος! Το σώμα του Οσίου βρέ­θηκε ακέραιο, αδιάφθορο και μυρωμένο με αυτή τη θεία ευωδία που συνεχίζει να έχει μέχρι σήμερα. Με πνευματική ευφροσύνη και ευλάβεια σήκωσαν, πήραν στην αγκαλιά τους αυτό το θείο δώρο, το ιερό λείψανο και το μετέφεραν στο Ναό που αγρυπνούσε ο Όσιος! Από την ημέρα εκείνη, 273 τώρα χρόνια, μπήκε το ιερό σώμα στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας του Χριστού.

Ο Οσμάν Πασάς καίει το Ιερό Λείψανο

Σε μία εσωτερική διαμάχη και σύρραξη μεταξύ Σουλτάνου και Ιμπραήμ της Αιγύπτου ο απεσταλμένος Πασάς του Σουλτάνου, Οσμάν, καίει το Ιερό Λείψανο για να εκδικηθεί τους Χριστιανούς. Το ιερό σώμα οι Τούρκοι το είδαν να παίρνει κίνηση στη φωτιά. Έντρομοι εγκαταλείπουν το ανίε­ρο έργο τους και φεύγουν. Την άλλη ήμερα μετά την αποχώρηση των Τούρκων οι Χριστιανοί ανασηκώ­νουν τις στάχτες και τα κάρβουνα και βρήκαν σκε­πασμένο ολόκληρο το ιερό σώμα. Δεν είχε πάθει τίποτε, ευλύγιστο και μυρωμένο, του έμεινε μόνο το μαύρισμα από τους καπνούς και το πύρωμα.

Τον τιμά όλη η Κεντρική Μ. Ασία (Καππαδοκία)

Όπως είδαμε ο Όσιος έζησε με εγκράτεια, αγνότητα, νηστείες, προσευχές, αρετές ξεχασμέ­νες για μας, δόξασε τον Θεό ανάμεσα σε αλλοδόξους και αλλοπίστους και ο Θεός του απάντησε δοξάζοντάς τον στον Ουρανό και στη γη. Μπρο­στά στην Λάρνακα που είναι το Άγιό του σώμα, παράλυτοι περπατούν, τυφλοί βλέπουν, δαιμόνια φεύγουν, άλλες ανίατες αρρώστιες θεραπεύονται.

Όχι μόνο Ορθόδοξοι, αλλά και Αρμένιοι, Δια­μαρτυρόμενοι και Τούρκοι αιχμαλωτίζονται από τα θαύματά του. Στην από­γνωση και τη δυστυχία τους, καταφεύγουν στον Όσιο. Η γλώσσα του Οσίου σιωπά αλλά δια­λαλούν τα θαύματά του. Κοιμάται το Ιερό Λείψανο, αλλά κηρύττουν την παρουσία του τα θαυμα­στά γεγονότα. Γίνεται εκεί μεγάλο προσκύνημα που δεσπόζει στην κεντρική Καππαδοκία.

1922 Καταστροφή της Μ. Ασίας

Η συμπαιγνία των Μεγάλων δυνάμεων, τα τρο­μερά λάθη των Ελλήνων όπλισαν τους Σελτζούκους Τούρκους του Κεμάλ Ατατούρκ και ξεκληρίσθηκε ο Ελληνισμός της Μ. Ασίας. Παθιασμένοι οι Έλληνες σε Βασιλικούς και αντιβασιλικούς - Βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς καίνε ο ένας το σπίτι του άλλου. Το Μέτωπο καταρρέει. Οι πολιτι­κοί της Αθήνας βγάζουν λόγους στα μπαλκόνια αντιμαχόμενοι για το ποιος είναι άξιος να κυβερ­νήσει! Ο Κεμάλ σφάζει σαν τα αρνιά τα παλληκάρια μας που τα έχει εγκλωβίσει στον Σαγγάριο ποταμό! Ένα εκατομμύριο πεντακόσιες χιλιάδες νεκροί και αγνοούμενοι από τη συμφορά....

Μεταφορά του Ιερού Λειψάνου

Μέσα στη λαίλαπα της καταστροφής οι πρό­σφυγες που έχασαν τα πάντα, δύο χρόνια μετά την καταστροφή στην επίσημη ανταλλαγή των πληθυ­σμών Ελλάδος-Τουρκίας, πήραν το Ιερό Λείψανο, άλλα κειμήλια της Εκκλησίας και λιγοστά προ­σωπικά τους είδη και ξεκίνησαν για το δρόμο της ξενιτειάς. Από την Καισάρεια στη Μερσίνα. Από το λιμάνι της Μερσίνας με το πλοίο «Βασίλειος Δεστούνης» που ναυλώθηκε με έξοδα της οικοιας Παπαδοπούλου, απόγονοι του οποίου μένουν στην Ελευσίνα, μεταφέρεται στην Χαλκίδα. Παραμένει εκεί ένα χρόνο και το 1925 έφθασε στο σημερινό Νέο Προκόπιο.

Δημιουργία νέου Προσκυνήματος

Το 1930 θεμελιώθηκε ο Ναός που φιλοξενεί σήμερα το Ιερό Λείψανο. Στεγάσθηκε το 1951. Το 1962 από απλός προσκυνηματικός Ναός που ήταν, με σύμφωνη γνώμη της Εκκλησίας και της Πολι­τείας, υπογράφηκε νόμος βάσει του οποίου λει­τουργεί σαν «Ευαγές Ίδρυμα», με σκοπούς που καθορίζονται στη διάταξη λειτουργίας και διαχεί­ρισης αυτού. Ιδρύθηκαν δύο μεγάλοι ξενώνες. Ο ένας για δωρεάν φιλοξενία και ο άλλος με αντίτι­μο μικρό υπέρ των σκοπών του Ιδρύματος. Άρχισε η συντήρηση και λειτουργία 5 μεγάλων Ιδρυμάτων. Δύο Ορφανοτροφείων, ενός στη Χαλκίδα και ενός στη Νέα Αρτάκη, ενός Γηροκομείου στη Χαλ­κίδα, Οικοτροφείου σπουδαστών, παιδικών κατασκηνώσεων για 1.000 περίπου παιδιά κάθε θερινή περίοδο κ.ά. Το πενταμελές Διοικητικό Συμβούλιο, τα Συμβούλια όλων των Ιδρυμάτων με την προε­δρία σήμερα και την ευθύνη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων κ. Χρυσοστόμου και με την συνδρομή όλων των πιστών φέρουν εις πέρας το μεγάλο αυτό πνευματικό και φιλανθρωπικό έργο.

Νέα πνευματική κολυμβήθρα

Ο Όσιος Ιωάννης είναι υπέροχο παράδειγμα για την «εν Θεώ» ζωή των ανθρώπων γιατί αποκαλύπτει με τα θαύματά του τη θεία δύναμη και μας καθοδηγεί να γνωρίσουμε ψυχικώς μια όντως άγια ζωή, ευεργετική για τον άνθρωπο. Δεν είμαστε μόνο γι' αυτή τη ζωή, αλλά ανήκουμε μάλλον στην μέλλουσα, την αιώνια, την ουράνια. Η ψυχή μας είναι αθάνατη, αιώνια.

Ο Όσιος Ιωάννης μεταλαμπαδεύει με τα θαύ­ματά του, στις ψυχές των πιστών, Ουράνιο φως, θεία δύναμη σε ζήλο και ενθουσιασμό, θεία δύνα­μη σε αυταπάρνηση και αυτοθυσία, δύναμη της ατομικής και κοινωνικής ηθικότητας και αυτοελέγ­χου, δύναμη η οποία υπερνικά τα δεσμά της ύλης και μεταθέτει τα βουνά των εμποδίων και δημιουρ­γεί τις μεγάλες νίκες στη ζωή, στους χαρακτήρετων ανθρώπων μεταλλαγές και αναγεννήσεις. Με τα θαύματά του ο Όσιος, με την νυχτοήμερη προ­σπάθειά του όπως αποκαλύπτει, ζει και κινείται και βοηθάει τον άνθρωπο να αποκτήσει την εσω­τερική ελευθερία, την ψυχική, που με την ακτινο­βολία της ζωογονεί άτομα και λαούς. Εκατοντά­δες χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο με δέος, με κατάνυξη, σιωπηλοί, περνούν μπροστά από το Ιερό του Λείψανο, το μέγα αυτό κειμήλιο της Ορθοδοξίας. Σε όλους δίνει την ζωογόνο αύρα της χάρης που έλαβε από τον δωρεοδότη Παντοδύνα­μο Θεό.

«Η Θεία Λάρναξ των Λειψάνων σου, Ιωάννη πάτερ Όσιε, Ιάματα πηγάζει τοις πιστοίς...»

Απολυτίκιον Οσίου Ιωάννου

Εκ γης ο καλέσας σε, προς ουρανίους Μονάς, τηρεί και μετά θάνατον αδιαλώβητον, το σκήνος σου Όσιε. Συ γαρ εν τη Ασία, ως αιχμάλωτος ήχθης, ένθα και ωκειώθης, τω Χριστώ, Ιωάννη. Αυτόν ουν ικέτευε, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΡΩΣΣΟΥ
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΒΕΡΝΕΖΟΥ
Ευλαβική προσφορά των εκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

 Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Αθώος κρίθηκε ο Αθηναίος φιλόσοφος Σωκράτης στην αναπαράσταση της δίκης του στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση 25 αιώνες μετά την καταδίκη του σε θάνατο.

Διακεκριμένοι ανώτατοι δικαστές από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ ισοψήφισαν στην απόφασή τους, με ψήφους πέντε υπέρ και πέντε κατά της καταδίκης του Σωκράτη και ως εκ τούτου δεν καταδίκασαν τον Σωκράτη. Περισσότερο ένθερμο υπέρ του Αθηναίου φιλοσόφου ήταν το κοινό που ψήφισε με 584 ψήφους υπέρ της αθώωσής του έναντι 282 που ψήφισαν την ενοχή του.

Κατήγοροι και συνήγοροι του Σωκράτη εξέθεσαν στο δικαστήριο τις απόψεις τους, σκιαγραφώντας και το γενικότερο κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο της εποχής, το οποίο στιγματίστηκε από την επιβολή της τυραννίας των Τριάκοντα το 404 π.Χ. Ο Σωκράτης κατηγορήθηκε ότι γνώριζε προσωπικά ορισμένους από τους τυράννους και διατέλεσε δάσκαλός τους.

Το 399 π.Χ. ο Σωκράτης αντιμετώπισε στην Αθήνα τις κατηγορίες της διαφθοράς των νέων και της ασέβειας προς τους θεούς. Δικάστηκε από το Δικαστήριο της Ηλιαίας το οποίο απαρτιζόταν από 500 Αθηναίους πολίτες.

Βέβαια τόσο στην συνείδηση του κόσμου όσο και στην ίδια την ταυτότητα της Αθηναϊκής ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς ο Σωκράτης έχει καταχωρηθεί αθώος, από τη στιγμή κιόλας που ενώ είχε την ευκαιρία να διαφύγει, όπως τον είχαν συμβουλεύσει οι μαθητές του προτίμησε να πιει το κώνειο όπως πρόσταζε ο νόμος της πόλης.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

TIDEON- Απεκάλυψε το ΔΝΤ το απάνθρωπο προσωπό του : Η κα Λαγκάρντ μας υποβιβάζει σε επίπεδο Νιγηρίας και αντιπαθεί εμας. Δεν ξεκινάει όμως αγώνα ενάντια στα μεγάλα παγκόσμια συμφέροντα που εκμεταλλεύονται τη Νιγηρία αλλά και την Ελλάδα ! Θα ήθελε να δει την οικονομία της Ελλάδας σε επίπεδο Νιγηρίας... Δεν ενεργεί όμως για  πραγματική άνοδο, ανεξαρτησία και εθνική κυριαρχία όλων των Κρατών , άλλά χορήγηση απλώς ελημοσύνης .

Για όλα νομίζει υποκριτικά,  ότι φταίει η φοροδιαφυγή των Ελλήνων , αλλά ξεχνά ότι : α) δεν είναι όλοι οι Έλληνες φοροφυγάδες, αλλά κυρίως οι πλουσιότεροι β) από τον μέσο Έλληνα πλέον ελάχιστους φόρους μπορεί να εισπράξει διότι δεν έχει επαρκή φορολογητέα εισοδήματα και τα λίγα χρήματα που του έμειναν μόλις και επαρκούν (ή δεν επαρκούν) για τη διαβίωσή του.

Διαβάστε την είδηση :

"Λυπάμαι τα παιδιά της Αφρικής, όχι τα Ελληνόπουλα"!

Ήρθε λοιπόν η στιγμή και για τη γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, να μας δείξει ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο, χρησιμοποιώντας γλώσσα πρωτόγνωρα σκληρή σε σχέση με την στάση που έχει κρατήσει μέχρι σήμερα απέναντι στην κρίση της χώρας μας. Σε συνέντευξή της στη θεωρούμενη ως "αντισυμβατική" βρετανική εφημερίδα Guardian τονίζει ότι τρέφει μεγαλύτερη συμπόνοια για τα παιδιά που δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε σωστή εκπαίδευση στην υποσαχάρια Αφρική, παρά για πολλά παιδιά που αντιμετωπίζουν τη φτώχεια στην Αθήνα!
 
Σύμφωνα με τη Guardian, η Κ. Λαγκάρντ επιμένει ότι ήρθε η ώρα της πληρωμής για την Ελλάδα και καθιστά ξεκάθαρο ότι το ΔΝΤ δεν έχει πρόθεση να χαλαρώσει τους όρους του πακέτου λιτότητας. Και μάλιστα η εφημερίδα αναφέρει την εξής απίστευτη φράση: "Ήρθε η ώρα να γίνει απόσβεση της επένδυσης" (σσ. της χρηματοδότησης του ΔΝΤ προς την Ελλάδα)!!!  

[Mήπως υπάρχει ακόμα κανείς που να αμφιβάλλει για την ποιότητα του "σχεδίου διάσωσης" της χώρας μας και τις προθέσεις των ξένων δανειστών που κρύβονται πίσω από αυτό;]
 
Είναι χαρακτηριστικό δε ότι αναφέρει πως οι Έλληνες γονείς θα πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη εφόσον τα παιδιά τους δέχονται τις επιπτώσεις της μείωσης των δαπανών. «Οι γονείς πρέπει να πληρώνουν τους φόρους τους», αναφέρει.
 
Στην ερώτηση αν μπορεί να βγάλει από το μυαλό της τις μητέρες που δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε μαιευτήρια ή ασθενείς που δεν μπορούν να αγοράσουν φάρμακα για να κρατηθούν στη ζωή, η Λαγκάρντ απαντά: «Σκέφτομαι περισσότερο τα μικρά παιδιά ενός σχολείου σε ένα μικρό χωριό του Νίγηρα, τα οποία διδάσκονται δύο ώρες την ημέρα και μοιράζονται μία καρέκλα ανά τρία… Τα έχω στο μυαλό μου όλη την ώρα. Γιατί πιστεύω ότι χρειάζονται πολύ περισσότερη βοήθεια από τον κόσμο στην Αθήνα».
 
Παράλληλα, η επικεφαλής του ΔΝΤ προσθέτει: «Ξέρετε κάτι; Όσον αφορά την Αθήνα, σκέφτομαι επίσης όλους αυτούς τους ανθρώπους που προσπαθούν να φοροδιαφύγουν όλη την ώρα». Προσθέτει δε ότι σκέφτεται εξίσου τους Έλληνες που έχουν αποκλειστεί από την παροχή δημόσιων υπηρεσιών και εκείνους που δεν πληρώνουν τους φόρους τους.
 
«Πιστεύω ότι θα έπρεπε επίσης να βοηθηθούν σε συλλογικό επίπεδο…πληρώνοντας όλοι τους φόρους τους», τονίζει η κ. Λαγκάρντ για να καταλήξει ακριβώς λέγοντας πως η Ελλάδα δεν θα «κερδίσει» καλύτερους, πιο «χαλαρούς» όρους στην δανειακή της στήριξη, δεν μπορεί να επιζητά καλύτερους όρους σε σχέση με μια φτωχή χώρα του αναπτυσσόμενου κόσμου. 

«Η δουλειά μου είναι να λέω την αλήθεια. Και είναι πιο δύσκολο να ζητάω από την κυβέρνηση μιας χώρας που οι κάτοικοι της ζουν με 3, 4, ή 5 χιλιάδες δολάρια το χρόνο να αυξήσει τα μέτρα λιτότητας και να μειώσει χρέη και ελλείμματα, από το να ζητάω τα ίδια, αυτονόητα πράγματα από την κυβέρνηση μιας πλούσιας χώρας»…

 
ΠΗΓΗ :Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Ὁ ἠλεκτρονικὸς ἔλεγχος :

Σὲ κάθε ἐποχὴ οἱ τύραννοι ἤθελαν νὰ ἐπεκτείνουν τὴν ἐξουσία τους σὲ ὅλο τὸν κόσμο καὶ νὰ ἐλέγχουν τὰ πάντα. Ὅμως αὐτὸ στὴν πράξη ἀποδεικνυόταν ἀκατόρθωτο. Ὅταν τὸ ἐπιχειροῦσαν – μὲ πολέμους καὶ τυραννικὴ βία, συναντοῦσαν τὴν ἀντίδραση τῶν λαῶν, καὶ τὰ σχέδιά τους ναυαγοῦσαν.

Στὴν ἐποχή μας αὐτὴ ἡ ἐπιθυμία ἔχει καταστεῖ γιὰ κάποιους σχεδὸν μανιακὴ καὶ ὁμολογεῖται πλέον ἀπροκάλυπτα ὅτι ὑπάρχει σχεδιασμὸς ποὺ ἀποσκοπεῖ στὴν ἐπιβολὴ παγκόσμιας ἐξουσίας. Μὲ μιὰ διαφορά: τώρα ὁ σχεδιασμὸς ἐπιδιώκει τὴν παγκόσμια κυριαρχία χωρὶς πόλεμο καὶ ἄσκηση βίας, ὥστε νὰ ἀποφευχθεῖ ἡ ἀντίδραση τῶν λαῶν.

Πῶς μπορεῖ νὰ ἐπιβληθεῖ τέτοια παγκόσμια ἐξουσία χωρὶς βία; Ἡ ἰδέα ποὺ προωθεῖται εἶναι νὰ γίνει αὐτὸ μὲ τὸν ἀπόλυτο ἔλεγχο τῆς οἰκονομίας. Παλαιότερα κάτι τέτοιο ἦταν ἀδύνατο, στὴν ἐποχή μας ὅμως εἶναι πλέον κατορθωτὸ μέσῳ τῆς ἠλεκτρονικῆς τεχνολογίας. Αὐτὸ συνεπάγεται κατάργηση τοῦ χρήματος καὶ ἐξαναγκασμὸ τῶν πολιτῶν νὰ κάνουν ὅλες τὶς συναλλαγές τους ἠλεκτρονικῶς, ἔτσι ὥστε τὸ κεντρικὸ σύστημα νὰ ἔχει ἀπόλυτο ἔλεγχο σὲ ὅλη τὴν οἰκονομικὴ δραστηριότητα.

Κατάργηση τοῦ χρήματος, ὑποχρεωτικὸς ἐφοδιασμὸς ὅλων μὲ μοναδικὸ κωδικὸ σὲ κάποια κάρτα ἢ παρόμοιο μέσο καὶ συγκέντρωση ὅλων τῶν στοιχείων σὲ κεντρικὸ σύστημα, αὐτὰ εἶναι τὰ βασικὰ στοιχεῖα τοῦ σχεδιαζόμενου ὁλοκληρωτικοῦ οἰκονομικοῦ ἐλέγχου.

Ἡ ἅλωση τῆς Ἑλλάδος

Στὴν πατρίδα μας ἡ λεγόμενη οἰκονομικὴ κρίση ἀποτέλεσε πρώτης τάξεως εὐκαιρία γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τέτοιων συστημάτων. Ἀρχικὰ ἐπιχειρήθηκε νὰ ἐπιβληθεῖ ἡ λεγόμενη Φοροκάρτα καὶ ἡ Κάρτα τοῦ Πολίτη. Ἀφοῦ ὅμως ἀπέτυχε παταγωδῶς ἡ ἐπιβολὴ τῆς Φοροκάρτας, καὶ ἐπειδὴ φοβήθηκαν ὅτι θὰ ἀποτύχει καὶ ἡ Κάρτα τοῦ Πολίτη, οἱ ἔξωθεν κινούμενοι διαχειριστὲς τῆς ἐξουσίας βρῆκαν ἄλλο δρόμο γιὰ ἔλεγχο τῶν πάντων:

Τρεῖς μόλις μέρες μετὰ τὸ Πάσχα καὶ ἐνῶ εἶχαν ἤδη προκηρυχθεῖ οἱ ἐκλογές, ἔτσι μέσα στὴ γενικὴ σύγχυση, προκειμένου νὰ μὴν ἐκδηλωθεῖ καμία ἀντίδραση, ἡ ἐκπνέουσα Κυβέρνηση, μὲ ἐναπομένουσα ζωὴ μόλις δυόμισι  ἑβδομάδων, ἐφαρμόζει τὸ ἔξωθεν διατεταγμένο σχέδιο ὑποδουλώσεως τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, τοῦ θεωρούμενου ἀπ᾿ αὐτοὺς πιὸ ἀτίθασου λαοῦ τοῦ κόσμου. Ἰδοὺ ἡ εἴδηση τῆς 18ης Ἀπριλίου:

«Σὲ πρωτοφανὲς ‘‘ἠλεκτρονικὸ φακέλωμα’’ ὅλων τῶν Ἑλλήνων καὶ μάλιστα ἀναδρομικό, προχωρᾶ τὸ Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν προκειμένου νὰ ἐνεργήσει διασταυρώσεις γιὰ νὰ ἐντοπίσει περιπτώσεις φοροδιαφυγῆς...

Τὸ Ὑπουργεῖο ἀπαιτεῖ ἀπὸ τράπεζες, κλινικές, τὸ χρηματιστήριο, ἀσφαλιστικὲς ἑταιρεῖες, ἀσφαλιστικὰ ταμεῖα κύριας καὶ ἐπικουρικῆς ἀσφάλισης, ἑταιρεῖες σταθερῆς καὶ κινητῆς τηλεφωνίας, δημόσιες ἐπιχειρήσεις κοινῆς ὠφέλειας (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ κτλ.) νὰ στείλουν στὴ Γενικὴ Γραμματεία Πληροφοριακῶν Συστημάτων τοῦ Ὑπουργείου Οἰκονομικῶν ἀναλυτικὰ στοιχεῖα γιὰ ὅλους τοὺς πελάτες τους προκειμένου αὐτὰ νὰ διασταυρωθοῦν μὲ τὶς δαπάνες καὶ τὰ εἰσοδήματα ποὺ ἀναγράφονται στὶς φορολογικὲς δηλώσεις κάθε χρόνο καί, ὅπου ὑπάρχουν διαφορές, νὰ ἐπιβάλλονται φόροι καὶ αὐστηρὰ πρόστιμα.

Μέχρι καὶ τὰ κυβικὰ τοῦ νεροῦ ποὺ καταναλώνει ἕνα νοικοκυριὸ ἢ τὶς κιλοβατῶρες ρεύματος θὰ γνωρίζει πλέον τὸ Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν γιὰ τὸ κάθε σπίτι, ἐνῶ ἀναλυτικὰ στοιχεῖα γιὰ δάνεια, πιστωτικὲς κάρτες, καταθέσεις, μετοχὲς κτλ. θὰ βρίσκονται στοὺς σκληροὺς δίσκους τοῦ συστήματος TAXIS γιὰ διεξοδικὲς διασταυρώσεις».

Πρωτοφανὴς ἐφιαλτικὴ συγκέντρωση στοιχείων ὅλων τῶν πολιτῶν, ἔτσι ποὺ καθίσταται δυνατὴ ἡ ἄσκηση κεντρικοῦ ἐλέγχου τῆς οἰκονομικῆς ζωῆς.

Πρόδρομοι Ἀντιχρίστου

Τί κινδύνους κρύβει αὐτὴ ἡ ἐνέργεια; Μερικοὶ τοὺς ὑποτιμοῦν, λέγοντας μάλιστα ὅτι ἕνας τίμιος καὶ πιστὸς πολίτης δὲν ἔχει νὰ φοβηθεῖ τίποτε. Κάνουν τρομερὸ λάθος. Γιὰ τοὺς ἑξῆς λόγους:

1. Εἶναι κάποια στοιχεῖα τῆς οἰκονομικῆς δραστηριότητας μιᾶς οἰκογένειας ποὺ γιὰ πολὺ σοβαροὺς λόγους δὲν ἐπιτρέπεται νὰ γίνουν γνωστὰ σὲ ἄλλα ἐκτὸς αὐτῆς πρόσωπα. Πρόκειται κυρίως γιὰ θέματα ὑγείας τῶν μελῶν της ἢ καὶ εἰδικῆς ἀποστολῆς κάποιου ἀπ᾿ αὐτά.

2. Ὑπάρχει σοβαρὸς κίνδυνος ἐκμεταλ­λεύσεως αὐτῶν τῶν στοιχείων ἀπὸ ὀργανωμένα συμφέροντα καὶ μάλιστα ἀσκήσεως ἐκβιασμοῦ στὰ μέλη μιᾶς οἰκογένειας. Ὑποστηρίζουν ὅτι τὰ στοιχεῖα θὰ εἶναι σὲ ἀπόλυτη ἀσφάλεια. Ψεύδονται ἀναίσχυντα! Δὲν ὑπάρχει καμία ἀπολύτως ἀσφάλεια. Ἕξι μόλις μέρες μετὰ τὴν ἐπαίσχυντη ἀπόφασή τους «χάκερς» εἰσέβαλαν στὸν Ἱστότοπο τοῦ Γενικοῦ Λογιστηρίου τοῦ Κράτους καὶ διέσπειραν στὸ Διαδίκτυο ἀπόρρητα ἔγγραφα, ἀπειλώντας πὼς θὰ ἐπανέλθουν δριμύτεροι... Γιὰ ποιὰ ἀσφάλεια μιλᾶμε... Ἀφήνουμε τὴν πιθανὴ ἀναξιοπιστία τῶν ὑπαλλήλων τοῦ Ὑπουργείου ποὺ θὰ τὰ ἐπεξεργάζονται.

3. Θὰ ὁδηγήσει σὲ ἀκόμη χειρότερη ἐπιδείνωση τὴν ἤδη βαρύτατα χειμαζόμενη οἰκονομία τῆς χώρας, μὲ ἀποτέλεσμα πλῆθος συνανθρώπων μας νὰ ἀν­τιμετωπίσουν πρόβλημα ἐπιβιώσεως. Ὁ πρόεδρος τοῦ Ἐμπορικοῦ καὶ Βιομηχανικοῦ Ἐπιμελητηρίου Πειραιῶς (ΕΒΕΠ) Γ. Κασιμάτης ἐπισημαίνει τὸν κίνδυνο αὐτὸν λέγοντας ὅτι «τὸ σχέδιο ποὺ ἑτοιμάζει τὸ Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνα ἠλεκτρονικὸ πόθεν ἔσχες, καθὼς περιλαμβάνει σαρωτικὲς διασταυρώσεις στοιχείων, ὅπου στὸ στόχαστρο μπαίνουν ἀκόμα καὶ οἱ τραπεζικὲς καταθέσεις, οἱ καταναλώσεις ἠλεκτρικοῦ ρεύματος καὶ νεροῦ, ἀλλὰ καὶ οἱ συναλλαγὲς μὲ πιστωτικὲς κάρτες.

Ὑπάρχουν βαθύτερες ρίζες, τὶς ὁποῖες κανεὶς σήμερα δὲν μπορεῖ νὰ φανταστεῖ. Ἡ δικαιολογία καὶ τὸ διακύβευμα, ὅτι ἔτσι πάει τὸ κράτος νὰ χτυπήσει τὴ φοροδιαφυγὴ μὲ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὸ ἠλεκτρονικὸ φακέλωμα, δὲν πείθει κανέναν.                                                

Καὶ στὴν Εὐρώπη κάποια κράτη θέλησαν κατὰ καιροὺς νὰ πατάξουν τὴ φοροδιαφυγή. Βρῆκαν ὅμως ἄλλους τρόπους. Τὴν ἐποχὴ ποὺ χειμάζεται ἡ οἰκονομία μας, τέτοιου εἴδους ἀποφάσεις καὶ μέτρα εἶναι ὅ,τι χειρότερο μπορεῖ νὰ σκεφθεῖ καὶ νὰ ὑλοποιήσει ἡ ἀπερχόμενη κυβέρνηση τοῦ κ. Παπαδήμου».

4. Τὸ σοβαρότερο εἶναι ὅτι δημιουργεῖται ἔτσι ὑποδομὴ ἐπιβολῆς παγκόσμιας κυριαρχίας, παρόμοιας μὲ ἐκείνη τοῦ Ἀντιχρίστου τῆς Ἀποκαλύψεως, ὅπου θὰ ἀσκεῖται ὁλοκληρωτικὸς ἔλεγχος τῆς οἰκονομικῆς ζωῆς μέσῳ ἑνὸς χαράγματος στὸ δεξὶ χέρι ἢ στὸ μέτωπο τῶν ἀνθρώπων.

Ἑτοιμασία καὶ ἀντίσταση

Εἶναι φανερὸ πὼς ἔχουμε ἐπίθεση. Τέτοια ποὺ νὰ μὴν ἀποτολμήσει νὰ ἀντιδράσει κανείς. Ἡ λογική τους εἶναι ἀκαταμάχητη: Ὅλοι ξέρετε ποῦ ἔχουμε ὁδηγηθεῖ... στὰ πρόθυρα οἰκονομικῆς καταστροφῆς. Ποιὸς φταίει γι᾿ αὐτό; Ἐσεῖς οἱ πολίτες ποὺ δὲν πληρώνετε τοὺς φόρους! Τὸ καταλαβαίνετε· πρέπει νὰ ἐλέγξουμε τὴ φοροδιαφυγή. Λοιπὸν δεχθεῖτε κεντρικὸ ἔλεγχο ὅλων τῶν στοιχείων σας καὶ μὴ μιλᾶτε. Ὅσοι ἀντιδροῦν σ᾿ αὐτά, σίγουρα εἶναι ὕποπτοι... κάτι θέλουν νὰ κρύψουν!

Ὅμως, ὅσα προσχήματα κι ἂν ἐπικαλεσθοῦν, αὐτὴ τὴ φορὰ οἱ ἀποκρυπτόμενοι πραγματικοί τους σκοποὶ ἔγιναν ὁλοφάνεροι. Ὁ κ. Κασιμάτης τὸ ἐπισήμανε ξεκάθαρα: «Ὑπάρχουν βαθύτερες ρίζες, τὶς ὁποῖες κανεὶς σήμερα δὲν μπορεῖ νὰ φανταστεῖ». Τὰ ἐρωτήματα γιὰ τὴν ἐνέργειά τους εἶναι καταλυτικά. Ἰδού:

Γιατί αὐτὸ δὲν τὸ ἔκαναν νωρίτερα; Ἢ γιατί δὲν ἄφησαν νὰ τὸ κάνει ἡ Κυβέρνηση ποὺ θὰ προέκυπτε ἀπὸ τὶς ἐκλογές; Διότι ἁπλούστατα θὰ ἐκδηλωνόταν ἰσχυρότερη ἀντίδραση. Ὁ λύκος στὴν ἀντάρα χαίρεται. Καὶ οἱ λύκοι τῆς Νέας Τάξεως μέσα στὴν ἀντάρα τῆς προεκλογικῆς περιόδου ἐπιτέθηκαν.

Δεύτερο καὶ σημαντικότερο: Γιατί παρα­κάμπτουν τὴν Ἀρχὴ Προστασίας Δεδομέ­νων Προσωπικοῦ Χαρακτήρα; Εἶναι ἔνοχοι καὶ παρανομοῦν ἐν ψυχρῷ! Ἡ Ἀρχὴ εἶχε ἀρνηθεῖ παλαιότερα νὰ ἐπιτρέψει τὴ Φοροκάρτα! Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐξανάγκασαν, ὡς φαίνεται, σὲ παραίτηση τὸν Πρόεδρό της. Τώρα δὲ τὴν ἀγνοοῦν προκλητικά.

Ἡ ὑποδομὴ γιὰ τὴν ἐπιβολὴ παγκόσμιας κυριαρχίας εἶναι ἤδη πολὺ προχωρημένη. Μόνο ἄνθρωπος παντελῶς τυφλὸς πνευματικῶς δὲν βλέπει καὶ δὲν ἀντιλαμβάνεται τὸν ἐπερχόμενο κίνδυνο. Ὅλη αὐτὴ ἡ ραγδαία ἐξέλιξη τοῦ κακοῦ, μάλιστα τὶς τελευταῖες δεκαετίες, δὲν εἶναι οὔτε τυχαία οὔτε κατὰ κάποιο τρόπο φυσιολογικὴ ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων. Εἶναι σχεδιασμένη καὶ καθοδηγούμενη καὶ χρηματοδοτούμενη ἀπὸ ὄργανα τοῦ σατανικοῦ μίσους.

Ὁ ἔλεγχος τῶν πάντων ὁδηγεῖ σὲ δημιουργία ὑποδομῆς προδρομικῆς τοῦ Ἀντιχρίστου... Ὥστε, ὅταν ἡ σκοτεινὴ αὐτὴ μορφὴ κάνει τὴν ἐμφάνισή της, νὰ βρεῖ ἕτοιμη τὴν ὑποδομὴ καὶ νὰ ἐπιβάλει τὸ ἐφιαλτικὸ τυραννικὸ καθεστώς της.

Ἐνώπιον αὐτοῦ τοῦ κινδύνου οἱ πιστοὶ ὀφείλουμε νὰ ἑτοιμασθοῦμε. Νὰ ὁπλισθοῦμε πρωτίστως μὲ τὸ ὑπερόπλο τῆς πίστεως καὶ ἀφοσιώσεως στὸν Κύριο. Διότι δὲν ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ ὁρατοὺς μόνο ἐχθρούς. Ὁ καθαυτὸ ἐχθρὸς εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἄρχοντας τοῦ σκότους.

Ἀλλὰ καὶ νὰ ἀντιδράσουμε. Ἂν ἡ παθητικὴ ἀντίσταση στὴν ἐπιβολὴ τῆς Φοροκάρτας ὁδήγησε στὴν ἀποτυχία της, καὶ τώρα ἡ μὲ κάθε νόμιμο μέσο ἀντίδρασή μας μπορεῖ νὰ ματαιώσει τοὺς φασιστικοὺς νεοταξικοὺς σχεδιασμοὺς τῶν ἐπίδοξων παγκόσμιων τυράννων· οἱ ὁποῖοι ἂς τὸ ξέρουν: Ὅ,τι καὶ νὰ μηχανευθοῦν, στὸ τέλος θὰ συντριβοῦν ἀπὸ τὸν μόνο ζῶντα Θεό, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Αὐτὸν ποὺ εἶναι ὁ τελικὸς νικητὴς καὶ ὁ μόνος Κύριος καὶ Κυβερνήτης τοῦ κόσμου.

Περιοδικό «Ὁ Σωτήρ»

Ὑπείκων εἰς τόν σωτηριώδη λόγο τοῦ ἐνσαρκωθέντος Κυρίου ὅτι τά μέλη τοῦ σώματός Του πρέπει νά εἶναι τό ἅλας τῆς γῆς καί τό φῶς τοῦ κόσμου καί ἡ βίοτή τους νά ἀποδεικνύει καθημερινῶς τόν συντονισμό της πρός τήν Εὐαγγελική ἀλήθεια ὡς «πόλις ἐπάνω ὄρους κειμένη» (Ματθ. 5:13-14) χρεωστῶ ὡς ποιμένας τῆς Ἐκκλησίας νά γνωστοποιῶ τά κατ’ ἐμέ εἰς τούς διακονουμένους ὑπό τῆς ἀναξιότητός μου.

Ὅπως πρό ὀλίγου χρόνου τά λεγόμενα «ὁμοερωτικά» σωματεῖα μέ εἶχαν ἐγκαλέσει ποινικά διά δῆθεν ἐξύβρισή τους ἐπειδή ὁμιλῶ ἐναντίον τῆς θανασίμου ἁμαρτίας τῆς ὁμοφυλοφιλίας, πού ἀποκόπτει ἀπό τόν αἰώνιο Θεό καί ἀντιβαίνει στήν ἀνθρώπινη φυσιολογία καί ψυχολογία ἐπιχειροῦσα τήν ἀνατροπή τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας μέ τήν συνδρομή τοῦ κ. Παναγιώτου Δημητρᾶ, ἐκπροσώπου τοῦ  Ελληνικοῦ παρατηρητηρίου τῶν συμφωνιῶν τοῦ Ἑλσίνκι, μιᾶς Μή Κυβερνητικῆς Ὀργανώσεως (ΜΚΟ), μέ ἀποτέλεσμα νά ἀθωωθῶ τελεσιδίκως μέ τήν ὑπ’ ἀριθμ. 455/2011 Διάταξη τοῦ Εἰσαγγελέως Ἐφετῶν Ἀθηνῶν ἔτσι καί πάλι ἡ ἀνωτέρω ΜΚΟ μέ τήν συνδρομή τοῦ ἐκδότου κ. Μωρίς Χατζῆ τοῦ περιοδικοῦ «Κρησάρα», πού ἀσχολεῖται μέ θέματα τοῦ Ἑβραϊσμοῦ καί τοῦ κ. Abdulhalim Dede πού αὐτοπροσδιορίζεται στήν Ἑλλάδα, κατά παράβαση τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάνης ἡ ὁποία δέν ἀναγνωρίζει Τουρκική μειονότητα ἐπειδή δέν ὑφίσταται, ὡς ἐκπρόσωπος τῆς «Τουρκικῆς μειονοτικῆς κίνησης γιά τά ἀνθρώπινα δικαιώματα», μέ ἐγκαλοῦν ἐνώπιον τῆς ποινικῆς δικαιοσύνης γιά δῆθεν παράβαση τῶν ἄρθρων 1 καί 2 τοῦ Νόμου 927/1979 «Περί κολασμοῦ πράξεων ἤ ἐνεργειῶν ἀποσκοπουσῶν εἰς φυλετικάς διακρίσεις» σέ συνδυασμό μέ τήν ἀπόφαση πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ/28.11.2008 τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου διά δημοσιευθεῖσες θέσεις μου διά τόν διεθνῆ Σιωνισμό καί τόν Ἰσλαμισμό παρερεμηνεύοντες ἐντελῶς τάς διατάξεις τῶν Νόμων πού ἐπικαλοῦνται διότι οὐδέποτε ὁ λόγος μου προέτρεψε στήν πρόκληση διακρίσεων, μίσους ἤ βίας κατά προσώπων, ἀλλ’ ἀνέδειξε ὡς ἔχω χρέος ἐκ τῆς Ἐπισκοπικῆς μου εὐθύνης, τήν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων ἐκφράζων ἐλευθέρως ὡς στό Σύνταγμα τῆς χώρας κατωχυροῦται τήν προσωπικήν μου ἄποψιν.

Χρησιμοποιοῦν βεβαίως δηλώσεις στρεβλωτικές τῶν θέσεών μου, τοῦ τότε Κυβερνητικοῦ Ἐκπροσώπου κ. Πεταλωτῆ, τῆς Προέδρου τῆς ΔΗΣΥ κας Ντόρας Μπακογιάννη, τοῦ Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου, τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς, τοῦ Προέδρου τῆς ΑΧΕΠΑ κ. Νικολάου Καρακώστα, τοῦ Κεντρικοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου Ἑλλάδας, τοῦ Μητροπολίτου Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ, τοῦ κ. Σταύρου Ζουμπουλάκη, ἐκδότου τῆς «Νέας Ἑστίας» κλπ.

Οἱ ἐγκαλοῦντες τήν ταπεινότητά μου παραθεωροῦν διά τῶν μηνύσεών των ὅτι εὑρισκόμεθα σέ χώρα δημοκρατική καί ἐλευθέρα, ὅπου ἡ ἐλευθερία ἐκφράσεως ἀποτελεῖ συνταγματικό κεκτημένο δικαίωμα τοῦ ἀνθρώπου καί ἑπομένως ἐάν διαφωνοῦν μέ τάς θέσεις μου ἔχουν τήν δυνατότητα νά ἀντιπαρατεθοῦν πρός αὐτάς δημοσίᾳ.
Ἔχω ἀναρτήσει στό διαδίκτυο συγκρητική μου μελέτη διά τόν Χριστιανισμό καί τόν Ἰσλαμισμό ὅπου ἀποδεικνύω ἐναργέστατα ὅτι τό Ἰσλάμ εἶναι θρησκεία κατασκευασμένη ἀπό ἀνθρώπους καί μή προερχομένη ἐκ τῆς θείας ἀποκαλύψεως, ὅπως ὁ Χριστιανισμός καί οὐδείς ἐκπρόσωπος τοῦ Ἰσλαμισμοῦ τόλμησε νά τήν ἀντικρούσει.
Τό ἴδιο ἔχω δημόσια μέ ἀδιάψευστα ἐπιχειρήματα ἐκ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τοῦ Προφητισμοῦ ἀποδείξει ἀπευθυνόμενος στόν τ. Ραββίνο τῆς Θεσσαλονίκης κ. Φριζῆν ὅτι ὁ ἐνσαρκωθείς Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Μεσσίας καί ὅτι ὁ ἀναμενόμενος ὑπό τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ θά εἶναι ὁ τραγικός Ἀντίχριστος. Καί πάλι οὐδείς ἐτόλμησε νά ἀντικρούση τό κείμενό μου. Τό νά ἐπιχειρεῖται ἡ φίμωσις μου μέ ἀβάσιμες, ἕωλες καί ἀνεπέρειστες μηνύσεις εἶναι καθαρή ματαιοπονία.
Ταπεινῶς καί φιλαδέλφως προτρέπω τούς διώκτας μου νά μετανοήσουν εἰλικρινῶς, νά δεχθοῦν τόν μόνο Σωτῆρα καί Λυτρωτή Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, διότι ἄλλως θά ἀπωλέσουν καί αὐτήν τήν ζωήν κατατρυχόμενοι ἀπό ψευδῆ κοσμοείδωλα καί τό φρικωδέστερον τήν αἰώνια καί ἀδιάστατη καί ἀτελεύτητη συνέχειά της.

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ  

Γράφει η Χαροκόπου Τσώνη Όλγα 

Κοιτώντας το δέντρο, χάνεις το δάσος...

Ήταν ολοφάνερο από τις εκλογές της 6^ης Μαΐου ότι κάτι δεν πάει καλά με τους εκλογικούς καταλόγους. Πώς είναι δυνατόν ένας πληθυσμός προσδιορισμένος από  την απογραφή του 2011 στον αριθμό : 10.787.690, και ο πληθυσμός μέχρι 14 ετών να προσδιορίζεται στον αριθμό : 1.666.888 να καταλήγουν σε  αριθμό εγγεγραμμένων 9.949.401!

10.787.690-1.666.690= 9.121.000 (διαφορά 9.949.401-9.121.000=828.401)

(http://www.statistics.gr/portal/page/portal/ESYE/BUCKET/General/A1602_SAM01_DT_DC_00_2011_01_F_GR.pdf)

Και δεν έχουμε και στοιχεία για τους νέους από 14-17 ετών οι οποίοι θα αυξήσουν αυτή τη διαφορά…

Ποιοι να’ναι άραγε αυτοί οι 828.401 εγγεγραμμένοι που κάπως δεν ταιριάζουν στα στοιχεία αυτής της μιας εκλογικής αναμετρήσεως;

Από αυτό το μαθηματικό ακατανόητο έλαβα αφορμή και μελέτησα τα σχετικά στοιχεία όλων των εκλογικών αναμετρήσεων (βουλευτικών) από το 1974-2012.

Όταν λοιπόν ξέφυγα από το δέντρο και κοίταξα το μεταπολιτευτικό δάσος, έπαθα ότι και σεις όταν θα δείτε τον παρακάτω συγκεντρωτικό πίνακα που δημιούργησα.

Τα κίτρινα στοιχεία είναι η διαφορά που προκύπτει από τους εγγεγραμμένους της προηγουμένης  περιόδου ως προς τους εγγεγραμμένους της επομένης  περιόδου.

Από τα στοιχεία της δημοσιευμένης στο διαδίκτυο εργασίας « Οι δημογραφικές εξελίξεις στη νεώτερη Ελλάδα (1830-2007)» Β. Κοτζαμάνης, Ε. Ανδρουλάκη, προκύπτει κατά μέσον όρο ότι

(Όπως ξεκάθαρα φαίνεται τις τελευταίες δεκαετίες η αύξηση του πληθυσμού είναι οριακή, κι αν φαίνεται ότι υπάρχει κάποια αύξηση, αυτή οφείλεται στους αριθμούς των γεννήσεων των μεταναστών. Καθώς και η συνολική αύξηση του πληθυσμού δεν οφείλεται στους Έλληνες αλλά στους μετανάστες κατοίκους της Ελλάδας διότι στις απογραφές του 2001 και 2011 κατεγράφη ο μόνιμος πληθυσμός με καμία διευκρινιστική ερώτηση για την ιθαγένεια των απογραφομένων.)

Δηλαδή στις εκλογές ας πούμε του 1993, αν ανατρέξουμε 18 χρόνια πριν, έχουμε μια αύξηση:  ας πάρουμε το 83.900, περίπου 84.000 επί ,χοντρικά, 20 χρονιές, 1.680.000 νέους εγγεγραμμένους επί των εγγεγραμμένων του 1974,  έχουμε και λέμε : 6.241.066+1.680.000=7.921.066

Τι λένε όμως οι εγγεγραμμένοι του 1993; Δείτε τον πίνακα.

Σας… ξαφνιάζουν τα στοιχεία;

Το 1985 ψήφισαν 3 σειρές νέων μαζεμένες γιατί δόθηκε το δικαίωμα ψήφου στα 18. Αλλά και 150.000 να’ ταν η κάθε σειρά, 150.000 επί 3 δεν κάνει 948.869…!

Και ξάφνου τι έγινε και οι αυξήσεις των εκατοντάδων χιλιάδων έγιναν αυξήσεις των δεκάδων χιλιάδων; Που και αυτοί, από το αρχικό παράδειγμα των φετεινών εκλογών, εγκλείουν ήδη από μόνοι τους ένα εσωτερικό μαθηματικό λάθος των 800.000 ατόμων.

Από κει και πέρα ο θεός κι η μοίρα μας…

Όπως και να’χει νομίζω ότι το υπουργείο εσωτερικών θα έπρεπε να δώσει μία απάντηση. Πώς δικαιολογούνται τέτοιες διακυμάνσεις στους αριθμούς; Κι αν υπάρχουν λόγοι, καιρός να τους μάθουμε κι εμείς.

(Ελληνοπόντιοι, ιθαγένειες , ελληνοποιήσεις, διπλοεγγραφέντες, καλπονοθευτικός εκλογικός νόμος …)

Να μάθουμε κι εμείς τι δύναμη πρέπει να’χει πια η ψήφος μας για ν’ αλλάξει κάτι σ’ αυτόν τον τόπο.

Γιατί αν υποψιαστώ ό,τι υποψιάζεστε και σεις …