Ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῆς ἀπόλυτης πνευματικῆς σύγχυσης, ὅπου οἱ ἔννοιες ἔχουν χάσει τὴ σημασία τους καὶ ἡ ἱστορία κακοποιεῖται βάναυσα. Ὁ ἀρχαῖος μεγάλος τραγικὸς ποιητὴς Εὐριπίδης (485-406) εἶχε γράψει πὼς «ὄλβιος ὅστις ἱστορίης ἔσχε μάθησιν» (μακάριος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ γνωρίζει καλὰ τὴν ἱστορία). Διότι ἡ γνώση τοῦ παρελθόντος εἶναι ὁ ὁδηγὸς γιὰ τὴν κατανόηση τοῦ παρόντος καὶ τὴν πρόβλεψη τοῦ μέλλοντος. Ὁ λόγος γιὰ μία πρόσφατη συνέντευξη τοῦ κ. Χάσαν Μπαντάουι, ἀναπληρωτὴ καθηγητὴ Ἱστορίας στὸ Α.Π.Θ, μὲ θέμα: «Δὲν ὑπῆρξε καὶ δὲν θὰ ὑπάρξει ποτὲ θρησκευτικὸς πόλεμος», ἡ ὁποία δημοσιεύτηκε στὴν ἐφημερίδα «Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ» (φύλλο 29-5-2015). Στὴ συνέντευξη αὐτὴ ὁ ἐν λόγω καθηγητὴς πασχίζει νὰ «ἀποδείξει» ὅτι δῆθεν τὸ Ἰσλὰμ εἶναι συνώνυμο μὲ τὴν εἰρήνη καὶ πὼς δὲν εὐθύνεται γιὰ καμιὰ μορφὴ βίας ἢ πολέμου!

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 6^ῃ Ἰουλίου 2015

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΣΛΑΜ «ΦΙΛΕΙΡΗΝΙΚΟ»;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῆς ἀπόλυτης πνευματικῆς σύγχυσης, ὅπου οἱ ἔννοιες ἔχουν χάσει τὴ σημασία τους καὶ ἡ ἱστορία κακοποιεῖται βάναυσα.

Ὁ ἀρχαῖος μεγάλος τραγικὸς ποιητὴς Εὐριπίδης (485-406) εἶχε γράψει πὼς «ὄλβιος ὅστις ἱστορίης ἔσχε μάθησιν» (μακάριος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ γνωρίζει καλὰ τὴν ἱστορία). Διότι ἡ γνώση τοῦ παρελθόντος εἶναι ὁ ὁδηγὸς γιὰ τὴν κατανόηση τοῦ παρόντος καὶ τὴν πρόβλεψη τοῦ μέλλοντος. Ὁ λόγος γιὰ μία πρόσφατη συνέντευξη τοῦ κ. Χάσαν Μπαντάουι, ἀναπληρωτὴ καθηγητὴ Ἱστορίας στὸ Α.Π.Θ, μὲ θέμα: «Δὲν ὑπῆρξε καὶ δὲν θὰ ὑπάρξει ποτὲ θρησκευτικὸς πόλεμος», ἡ ὁποία δημοσιεύτηκε στὴν ἐφημερίδα «Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ» (φύλλο 29-5-2015). Στὴ συνέντευξη αὐτὴ ὁ ἐν λόγω καθηγητὴς πασχίζει νὰ «ἀποδείξει» ὅτι δῆθεν τὸ Ἰσλὰμ εἶναι συνώνυμο μὲ τὴν εἰρήνη καὶ πὼς δὲν εὐθύνεται γιὰ καμιὰ μορφὴ βίας ἢ πολέμου!

Δεῖτε ὁρισμένα ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ δημοσίευμα: Σὲ ἐρώτηση: «Ποιὸς εἶναι ὁ πυρήνας τοῦ Ἰσλάμ; Πιστεύετε πὼς ὅλες οἱ θρησκεῖες κηρύσσουν τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν ἄλλο;», ἀπάντησε: «Ὁ πυρήνας τοῦ Ἰσλὰμ εἶναι ἡ ἴδια ἡ ρίζα τοῦ ὄρου Ἰσλάμ, δηλαδὴ Σαλάμ, δηλαδὴ Εἰρήνη, ποὺ πηγάζει ἐκ τῶν ἔσω. Δηλαδή, γαλήνη ψυχῆς. Ὅλοι οἱ ἱδρυτὲς τῶν θρησκειῶν ὑπῆρξαν ἐπαναστάτες τῆς ἐποχῆς τους. Ἐμφανίζονταν μὲ δική τους “ἀντιπρόταση” ὡς διέξοδο ἀπὸ τὰ ἀδιέξοδα τοῦ χωροχρόνου τους, ποὺ προκάλεσαν τὴν ἀνάγκη μίας νέας προσέγγισης τῆς ἴδιας της ζωῆς μέσα ἀπὸ ἕναν νέο ἢ βελτιωμένο συνολικὸ κώδικα κοινωνικοπολιτικῆς καὶ οἰκονομικῆς ἠθικῆς. Ναί, ὅλες διαθέτουν ἕνα κοινὸ σύνολο διαχρονικῶν ἀνθρώπινων ἀξιῶν». Στὴν ἐρώτηση: «Οἱ θρησκεῖες δημιουργοῦνται γιὰ κάποιους λόγους. Τὸ Ἰσλὰμ γιατί δημιουργήθηκε; Γιὰ νὰ ἑνώσει τὶς φυλὲς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς», ἀπάντησε: «Ἡ ἐμφάνιση τοῦ Ἰσλὰμ ἦταν ἡ ἀντιπρόταση στὴν ἄσκηση βίας καὶ στὴν ἀναρχία ποὺ ἐπικρατοῦσε προϊσλαμικά. Τὸ Ἰσλὰμ ἦταν ἡ ἐναλλακτικὴ καὶ γι' αὐτὸ πέτυχε τὸν στόχο του». Στὴν ἐρώτηση: «Τί μᾶς διδάσκει ἡ ἱστορία γιὰ τὴ βία, τὴ θρησκεία καὶ τὸν πόλεμο; Εἶναι ἀπὸ μόνη της ἀρκετὴ ἡ πίστη γιὰ νὰ ὁδηγήσει ἕναν λαὸ στὴν εἰρήνη ἢ στὴ διαχείριση τῆς εἰρήνης;», ἀπάντησε: «Ὀρθῶς ἡ Ἱστορία διδάσκει… Δὲν διδάσκεται! Ἡ Ἱστορία διδάσκει πὼς ἡ βία ἀναπαράγει βία, πὼς ἡ βίαιη ἀντιμετώπιση τῆς βίας ἀποτελεῖ μία ἐπιφανειακὴ προσέγγιση τοῦ προβλήματος -παυσίπονο. Ἡ Ἱστορία διδάσκει πὼς ἡ κρίση φέρνει τὴ λύση καὶ ἡ λύση εἶναι ἡ ἀναζήτηση καὶ ἡ ἀντιμετώπιση τῆς ρίζας αἰτίας - prima causa. Ἡ Ἱστορία διδάσκει πὼς ἡ θρησκεία ὅταν περάσει στὴ φάση τῆς ἐκκοσμίκευσης ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν ἀρχικό της πυρήνα. Ἡ Ἱστορία διδάσκει πὼς ὁ πόλεμος ἀποτελεῖ μία ἐνσάρκωση τῆς ἀποτυχίας τοῦ Ἀνθρώπου. Τίποτε ἀπὸ μόνο τοῦ δὲν ἀρκεῖ!... Ἡ πίστη θέλει τὴν ἐμπιστοσύνη σ’ ὅ, τί πιστεύεις! Πίστη χωρὶς ἐμπιστοσύνη, εἶναι μία φυσαλίδα στὸν ὠκεανό!». Στὴν ἐρώτηση: «Πιστεύετε, ἑρμηνεύοντας τὰ γεγονότα ποὺ συμβαίνουν σὲ παγκόσμια κλίμακα, ὅτι ζοῦμε ἕναν... θρησκευτικὸ πόλεμο Ἀνατολῆς-Δύσης;», ἀπάντησε: «Δὲν ὑπῆρξε, δὲν ὑπάρχει, οὔτε θὰ ὑπάρξει θρησκευτικὸς πόλεμος! Ἁπλὰ καὶ μόνο ἡ ποιοτικὴ σχέση πολιτικῆς ἐξουσίας καὶ θρησκείας ποὺ καθορίζει μὲ ἀπόλυτη ἀκρίβεια τὴν ἔννοια, τὰ αἴτια καὶ τὸ περιεχόμενο τοῦ λεγόμενου θρησκευτικοῦ πολέμου καὶ κατὰ συνέπεια τῆς σύγκρουσης Ἀνατολῆς-Δύσης. Πόσο πιστεύουν οἱ πολιτικοὶ ποῦ ταυτίζουν τὶς πολιτικὲς τους ἐπιλογὲς μὲ τὴ θρησκεία τῆς κοινωνίας ποῦ κυβερνοῦν; Πόσο πιστὸς μπορεῖ νὰ εἶναι ἐκεῖνος ποὺ καταστρέφει τοὺς συνανθρώπους καὶ τὸ φυσικό του περιβάλλον μὲ τὰ χημικὰ ἢ μαζικῆς καταστροφῆς ἢ ἔξυπνα ὄπλα; Πόσο πιστὸς εἶναι ὁ τυφλὰ δολοφόνος; Ἔγινε ποτὲ στὴν Ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου ἕνας θρησκευτικὸς πόλεμος Ἀνατολῆς-Δύσης; Τουλάχιστον οἱ ἱστορικὲς πηγὲς ποτὲ δὲν μᾶς παρεῖχαν τέτοιες εἰδήσεις ἢ πληροφορίες γιὰ γενικευμένες συγκρούσεις Ἀνατολῆς-Δύσης! Καὶ γιὰ ποιὰ Ἀνατολὴ μιλᾶμε; Συνυπάρχουν πολλὲς Ἀνατολὲς στὴν Ἀνατολή! Γιὰ ποιὰ Δύση ἐπίσης μιλᾶμε; Συνυπάρχουν πολλὲς Δύσεις στὴ Δύση!». Στὴν ἐρώτηση: «Ποιοὶ εἶναι οἱ τζιχαντιστές; Τί ἀκριβῶς θέλουν;», ἀπάντησε: «Εἶναι ἕνα προϊὸν τῶν κοινωνικοοικονομικῶν ἀδιεξόδων τῆς κάθε ἐποχῆς! Θέλουν τυφλὴ ἀντεκδίκηση. Ἀδιακρίτως». Τέλος στὴν ἐρώτηση: «Τί σχέση ἔχουν (σ.σ. οἱ τζιχαντιστὲς) μὲ τὸ Ἰσλάμ, μὲ τοὺς μουσουλμάνους;», ἀπάντησε: «Τί σχέση ἔχει ἡ εἰρήνη μὲ τὴ βία; Τί σχέση ἔχουν ἡ μορφὴ μὲ τὸ ἄμορφο;! Τί σχέση ἔχουν ἡ τυφλὴ ἀντεκδίκηση καὶ ἡ ἀλλοίωση τῶν ἀξιῶν καὶ τῶν ἀρετῶν ποῦ ἀντιπροσωπεύει τὸ Ἰσλὰμ μὲ τὴ «μετὰ χαρᾶς» τυφλὴ ἀντεκδίκηση τῆς ἴδιας της ζωῆς;».

Εἶναι ὄντως θλιβερὸ νὰ δηλώνει τέτοιας ἔκτασης ἄγνοια τῆς πίστης του ἕνας πιστὸς μουσουλμάνος ἢ τὸ χειρότερο νὰ ἀποκρύπτει τὴ θρησκευτική του πίστη γιὰ νὰ δείξει ἕνα διαφορετικὸ προσωπεῖο γιὰ τὴ θρησκεία του. Ἐπίσης εἶναι ἀλγεινὸ τὸ φαινόμενο πανεπιστημιακὸς καθηγητὴς νὰ ἔχει ἄγνοια, ἢ τὸ χειρότερο νὰ ἀρνεῖται σὲ τέτοιο βαθμὸ τὴν ἱστορία! Ὁ ἐν λόγω καθηγητὴς κ. Χάσαν Μπαντάουι, κλήθηκε νὰ συμμετάσχει σὲ διαθρησκειακὸ συνέδριο γιὰ τὴ μὴ χρήση βίας ἀπὸ τὶς θρησκεῖες καὶ προσπάθησε νὰ παρουσιάσει ἕνα διαφορετικὸ Ἰσλὰμ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ γνωρίζει ἡ ἱστορία, καὶ βιώνει ὁ σύγχρονος κόσμος!

Δυστυχῶς ἔχει πλέον γίνει «σύνηθες» τό ἀποκρουστικό καί τρομακτικό γεγονός τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ ἀνθρώπων στό 21ο αι. καί σπανίως ἐμβαθύνει ἡ παγκόσμια κοινή γνώμη στήν πραγματική βάση αὐτῆς τῆς θηριωδίας, ἑρμηνεύοντας ὁ καθένας ἀπό τήν δική του ἰδεολογική ἀντίληψη καί με τίς προϋποθέσεις πού ἔχει τό ἐξωφρενικό καί ἀνείπωτης φρίκης αὐτό θέμα. Φθάνουν μάλιστα μερικοί νά ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ δυτικός τρόπος ζωῆς ἀποτελεῖ ἐφαλτήριο γιά τήν ἔνταξι γηγενῶν Δυτικῶν στίς τάξεις τοῦ «Ἰσλαμικοῦ Κράτους». Ἄλλοι πάλι θεωροῦν ὅτι δέν εὐθύνεται τό Ἰσλάμ γιά τήν ἀφόρητη αὐτή τραγωδία ἀλλά κάποιοι δῆθεν ἐξτρεμισταί πού ὅμως τό δῆθεν «μετριοπαθές» Ἰσλάμ δέν κατεδίκασε ποτέ ἀλλά ἀντιθέτως ὅπως ἀπέδειξε ὁ τραγικός θάνατος τῆς δημοσιογράφου Serena Shim στην Τουρκία, ἡ ὁποία μέ στοιχεῖα ἀπέδειξε τήν στήριξη τῆς γείτονος καί τοῦ Σουνιτικοῦ Μπλόκ (Σαουδική Ἀραβία, Κατάρ, Ὀμάν, Ἀραβικά Ἐμιράτα) στό Χαλιφάτο τοῦ ISIS, στηρίζει καί προωθεῖ. Ἄλλοι ἰσχυρίζονται ἀφελῶς ὅτι ὁ μηδενισμός τῆς Δύσεως  καί ἡ καταδολίευσις τοῦ πετρελαϊκοῦ πλούτου τοῦ ἀραβικοῦ κόσμου, ὀπλίζουν τό χέρι τῶν δημίων τοῦ Ἰσλάμ.

Ὅλοι ὅμως οἱ παραπάνω θέλουν νά ἀποσιωποῦν ὁ καθένας γιά τούς δικούς του λόγους ὅτι τό Ἰσλάμ εἶναι ἡ μοναδική θρησκεία στόν κόσμο πού στοχοποιεῖ ἐγκληματικά τήν ἄρνησί της, πού ἐπιβάλλεται με τήν βία καί μέ τό ἔγκλημα, πού δέν ἀναγνωρίζει τήν αὐτεξούσια καί ἐλευθέρα βούλησι τῶν προσώπων καί πού πέραν τῆς ἱστορικῆς ἔχει καί «θεολογική» ἑρμηνεία γιά τούς ἀποκεφαλισμούς. Εἶναι ἐνδεικτικό ὅτι τό γνωστό Αλ-Αζχάρ, μία ἀπό τίς ὕπατες ἀρχές τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ στήν Αἴγυπτο χαρακτήρισε τήν καρατόμηση τῶν 21 Αἰγυπτίων κοπτῶν ἁπλῶς ὡς μία «βάρβαρη» πράξη χωρίς βεβαίως νά ἀποδοκιμάσει τά «ἱερά κίνητρα», τῶν ἐκτελεστῶν πού ἑδράζονται στό Ἰσλαμικό κοσμοείδωλο. Ἡ ἔννοια «τζιχάντ» ἀναφέρεται στό Κοράνι, άποτελεῖ πυλῶνα του, διότι θεωρεῖ ὅτι οἱ μουσουλμάνοι ἔχουν καθῆκον νά μεταδώσουν τήν μουσουλμανικήν πίστη στούς «ἀπίστους» μέ τήν βία. Πηγάζει ἀπό τό γεγονός ὅτι το Ἰσλάμ χωρίζει τόν κόσμο στόν οἶκο τοῦ Ἰσλάμ καί στόν οἶκο τοῦ πολέμου, διαχρονικά καί συνοδεύεται ἀπό τήν φράση «Φί σαμπίλ Ἀλλάχ» πού σημαίνει «γιά τόν δρόμο τοῦ θεοῦ». Ἡ ἱστορική τεκμηρίωση τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ παραπέμπει στήν καρατόμηση ἀπό τόν Ἄραβα ἔμπορο Μωάμεθ «Muhammad», τῆς φυλῆς τῶν Quraish, τόν δῆθεν προφήτη, πού συνεζεύχθη κατ’ ἐντολήν τοῦ «θεοῦ», σάν ἑβδόμη σύζυγον του, τήν γυναίκα τοῦ θετοῦ γιοῦ του, Ζαῒντ καί σάν ἐννάτη, τήν ἑπταετή κορασίδα Ἄϊσα, ἑπτακοσίων μελῶν τῆς ἐβραϊκῆς φυλῆς Μπανού-Κουρέϊς στήν Μεδίνα τούς ὁποίους θεώρησε ὡς συνωμότες, καί συνεπῶς ἐφόσον ἡ δῆθεν σφραγίδα τῶν Προφητῶν τοιουτοτρόπως ἀντιμετώπισε τούς ἐχθρούς του καί οἱ πιστοί του σήμερα μποροῦν να τό ἐπαναλάβουν, ἐφόσον ἡ ζωή του ἀποτελεῖ οὐσιαστικό μέρος τῆς θρησκευτικῆς τους παραδοχῆς. Γιά τό Ἰσλάμ τόσο ἡ ἱστορική παράδοση τῶν πρώτων αἰώνων διάδοσης του (7ος-8ος αι.) ὅσο καί οἱ ἐντολές (Σούρες) τοῦ Κορανίου, ἀποτελοῦν τήν πιό γνήσια ἐκδοχή τῆς θρησκείας καί ἐκλαμβάνονται μέ ἀπόλυτο καί ἀπαρέγκλιτο τρόπο. «Θεολογικῶς» στό Κοράνι πού «ἐνσωματώνει» τήν ἀποκάλυψι τοῦ «Θεοῦ», σάν δῆθεν «αἰώνιο καί ἀδημιούργητο, ἀνέκαθεν ὑπάρχον μετά τοῦ Θεοῦ ὡς αἰώνιος φανέρωσις τῆς θείας θελήσεως» δίδονται οἱ ἐντολές τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ τῶν «ἀπίστων». Στό κεφ. 8 τοῦ Κορανίου, στ. 12 ἐξαγγέλλεται «θά ἐκτοξεύσω τόν τρόμο στίς καρδιές τῶν ἀπίστων. Ἀφαιρέστε τους τά κεφάλια καί ἔπειτα ἀφαιρέστε τους τά δάκτυλα.». Στο κεφ. 47, στ. 3, δίδεται ἡ δῆθεν θεϊκή ἐντολή «στήν σύγκρουσι μέ τούς ἀπίστους στό πεδίο τῆς μάχης ξεριζώστε τους τά κεφάλια μέχρι νά τά τσακίσετε πλήρως.» καί στό στ. 4 «ὅταν συναντᾶτε τούς ἀπίστους φονεύετε καί κατασφάζετε, συγκρατοῦντες στερεά τά δεσμά», στό δέ κεφ. 8, στ. 17, οἱ δήμιοι τοῦ Ἰσλάμ ἀναφέρονται ὡς οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ δολοφόνου «Θεοῦ», μέ τήν διαβεβαίωση «δέν φονεύετε ἐσεῖς αὐτούς ἀλλά ὁ Θεός. Ὅταν ἀκοντίζεις δέν εἶσαι ἐσύ πού ἀκοντίζεις, εἶναι αὐτός ὁ Θεός γιά νά δοκιμάσει τούς πιστούς διά λαμπρᾶς δοκιμασίας. Ὁ Κύριος ἀκούει καί γνωρίζει τά πάντα» καί στό στ. 40, θεμελιώνεται ὁ διά μέσου τῶν αἰώνων θρησκευτικός φασισμός, ὁλοκληρωτισμός καί ἡ ὠμή βία τοῦ Ἰσλάμ μέ τή σούρα «Πολεμεῖτε αὐτούς μέχρις ὅτου δέν θά ὑπάρχει ἄλλη θρησκεία παρά τοῦ μόνου Θεοῦ».

Σήμερα στίς Ἰσλαμικές χῶρες, ὁ θρησκευτικός νόμος Σαρία χρησιμοποιεῖται σάν βάση νομιμοποίησης τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ τόσο ἀπό τά ἐπίσημα κράτη ὅσον καί ἀπό τούς πιστούς τοῦ Ἰσλάμ. Στήν Σαουδική Ἀραβία τά τελευταία 20 χρόνια ἔχουν ἀποκεφαλισθῆ περί τα 2.000 ἄτομα δημόσιᾳ μέ τά πλήθη νά παρακολουθοῦν τό φρικτό θέαμα,  καί νά ἐπευφημοῦν καί να χειροκροτοῦν.

Αὐτά λοιπόν τά ἐγκλήματα πού συγκλονίζουν κάθε ἐχέφρονα ἀνθρωπο δέν εἶναι προϊόντα μιᾶς κατασκευασμένης παράδοσης ἀλλά δυστυχῶς ἔχουν ἱστορική καί «θεολογική» ἑρμηνεία καί κάλυψη ἀπό τό Ἰσλάμ διότι οἱ ἐκτελεσταί τοῦ Ἰσλάμ δέν προβαίνουν ἁπλά σέ μία πράξη ἐκδίκησης κατά τῶν ««ἀπίστων»» ἀλλά πρωτίστως, θεωροῦν ὅτι ἐκτελοῦν μία θεϊκή ἐντολή μέ τελετουργικό χαρακτήρα, σάν ὄργανα τοῦ θείου θελήματος. Βέβαια θέλουν νά ἀγνοοῦν ὅτι ὁ «θεός» τοῦ Ἰσλάμ εἶναι ὁ πρωτιστεύων τοῦ ἀραβικοῦ πολυθειστικοῦ συστήματος «al ilah-Allah» πού φυσικά σάν δαιμόνιο εἶναι αἱμοδιψής καί δολοφονικός.

Ὁμιλεῖ ὁ κ. Καθηγητής γιὰ «εἰρηνικὸ Ἰσλὰμ» καὶ θέλει νὰ παραβλέπει τὴν πληθώρα τῶν χωρίων τοῦ Κορανίου, τὰ ὁποία ἐξωθοῦν τοὺς μουσουλμάνους σὲ πράξεις βίας καὶ ἀφανισμοῦ τῶν «ἀπίστων», δηλαδὴ τῶν μὴ μουσουλμάνων! Θέλει, γιὰ παράδειγμα νὰ ἀγνοεῖ τὸ Κεφ. 8, στιχ.65, τοῦ Κορανίου, τὸ ὁποῖο ἐπιτάσσει: «Ὢ προφήτη! Παρότρυνε τοὺς πιστοὺς στὸν πόλεμο. Ἂν ὑπάρχουν εἴκοσι ἀπὸ σᾶς ποὺ ὑπομονετικὰ ἐπιμένουν, θὰ νικήσουν διακόσιους καὶ ἂν ἀπὸ σᾶς εἶναι ἑκατό, θὰ νικήσουν χίλιους ἀπὸ τοὺς ἀπίστους…»! Θέλει νὰ ἀγνοεῖ τό Κεφ.2, στιχ.190, τὸ ὁποῖο ἐπίσης ἐπιτάσσει: «Καὶ νὰ πολεμᾶτε γιὰ χάρη τοῦ Ἀλλὰχ ὅσους σᾶς πολεμοῦν, ἀλλὰ μὴν ξεπερνᾶτε τὰ ὅρια, γιατί ὁ Ἀλλὰχ δὲν ἀγαπᾶ τοὺς παραβάτες». Θέλει νὰ ἀγνοεῖ τό Κεφ.2, στιχ.191, τὸ ὁποῖο προτρέπει σαφῶς: «Ἂν ὅμως σᾶς πολεμήσουν, σκοτῶστε τους. Τέτοια εἶναι ἡ τιμωρία τῶν ἀπίστων». Θέλει νὰ ἀγνοεῖ τό Κεφ.2, στιχ.193, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο δίνεται σαφὴς ἐντολὴ τοῦ Ἀλλὰχ γιὰ ἐξόντωση κάθε μὴ μουσουλμάνου: «Πολεμᾶτε τους ὥσπου νὰ μὴν σᾶς καταδιώξουν στὴν εἰδωλολατρία καὶ νὰ ὑπερισχύσει ἡ Πίστη στὸν Ἀλλάχ. Ἂν ὅμως σταματήσουν τὴ δράση τους, τότε νὰ μὴν κάνετε πόλεμο παρὰ ἐνάντια στοὺς ἄδικους». Καὶ ἐπίσης: «ὅταν οἱ ἀπαγορευμένοι μῆνες ἔχουν περάσει, τότε (πολεμᾶτε καὶ) σκοτώνετε τοὺς εἰδωλολάτρες, ὁπουδήποτε κι ἂν τοὺς βρεῖτε, καὶ συλλάβετέ τους καὶ πολιορκεῖστε τους καὶ στῆστε τοὺς παγίδες μὲ κάθε (πολεμικὸ) στρατήγημα» (Κεφ.9, στιχ.5)! Θεωρεῖ ὁ κ. Καθηγητὴς «φιλειρηνικὲς» τὶς παραπάνω σαφέστατες ἐπιταγὲς τοῦ Κορανίου πού χωρίζουν τόν κόσμο στόν οἶκο τοῦ Ἰσλάμ καί τόν οἶκο τοῦ πολέμου; Θεωρεῖ, ἐκτός τοῦ Ἰσλάμ, τὶς σύγχρονες ἀπίστευτες θηριωδίες  τῶν τζιχαντιστῶν; Τί περισσότερο ἢ λιγότερο κάνουν ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐπιταγές; Ἐξοντώνουν «ἀπίστους», ὅπως ἀκριβῶς ἐπιτάσσει τὸ Κοράνιο! Στὸ ἕνα χέρι κρατοῦν τὴ φονικὴ σπάθα καὶ στὸ ἄλλο τὸ Κοράνιο, τὸ ὁποῖο τοὺς ὁδηγεῖ στὴ βία καὶ τὴν καταστροφή, ἐνεργώντας δῆθεν ἔτσι σὰν ὄργανα τοῦ Θεοῦ!!!

Θέλει νὰ ἀγνοεῖ ὁ κ. Καθηγητὴς καὶ τὴν ἱστορικὴ πραγματικότητα. Μπορεῖ νὰ μᾶς πεῖ τὸν τρόπο ἐπέκτασης καὶ ἐπικράτησης τοῦ Ἰσλάμ; Ἀγνοεῖ ὅτι ὁ δῆθεν «προφήτης»  Μωάμεθ συνάσπισε τοὺς πρώτους πιστούς του στὴ Μεδίνα καὶ ὄρμισε σφάζοντας καὶ λεηλατώντας καὶ καταλαμβάνοντας τὴ Μέκκα; Ἀγνοεῖ ὅτι ἡ ραγδαία ἐξάπλωση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν 7ο καὶ 8ο μ. Χ. αἰώνα ἀπὸ τὸν Ἰνδικὸ μέχρι τὸν Ἀτλαντικὸ ὠκεανό, ὑπῆρξε προϊὸν κατακτητικῶν πολέμων μαχητῶν στὸ ὄνομα τοῦ Ἀλλάχ;

Ὁμιλεῖ ὁ κ. Καθηγητὴς γιὰ «εἰρηνικὸ Ἰσλὰμ» σὲ μία χώρα, στὴν Πατρίδα μας, ἡ ὁποία βίωσε γιὰ μισή καὶ πλέον χιλιετία αὐτὴ τὴν «εἰρήνη». Ὅταν τὸ Ἰσλὰμ ἑνώθηκε μὲ τὸν τουρκικὸ σωβινισμό, ἀποτέλεσε τὸ ὀλέθριο δίδυμο γιὰ τὸ Γένος μας καὶ τοὺς ἄλλους Ὀρθοδόξους βαλκάνιους λαούς. Ὁμιλεῖ γιὰ «εἰρηνικὸ» Ἰσλάμ, σὲ μία χώρα ποὺ ἔχει νὰ ἐπιδείξει χιλιάδες ἐπώνυμους καὶ ἀνώνυμους Νεομάρτυρες, οἱ ὁποῖοι βασανίστηκαν φρικτὰ καὶ ἔχασαν τὴ ζωή τους, ἐπειδὴ δὲν ἤθελαν νὰ ἐξισλαμιστοῦν, κατ’ ἐπιταγὴ πάντοτε τοῦ Κορανίου καὶ τῆς ἰσλαμικῆς σαρία!

Δὲν ἀμφιβάλουμε πὼς ὑπάρχουν πιστοί του Ἰσλάμ, οἱ ὁποῖοι ἀγαποῦν τὴν εἰρήνη καὶ σέβονται τὴν πίστη τῶν ἄλλων, ἀλλὰ αὐτοί, γιὰ τοὺς «ὀρθοδόξους» μουσουλμάνους εἶναι «αἱρετικοί», διότι ὅποιος δὲν πολεμᾶ νὰ ἐκλείψει κάθε ἄλλη θρησκεία, ἐκτός του Ἰσλάμ, δὲν εἶναι ἀληθινὸς μουσουλμάνος κατὰ τὸ Κοράνιο! Ἀφοῦ, σύμφωνα μὲ τό Κεφ.4, στιχ.48, «Ὁ Ἀλλὰχ δὲν συγχωρεῖ, ὅποιον λατρεύει συνέταιρο μ’ Αὐτόν»! Καὶ ἀφοῦ δὲν συγχωρεῖ ὁ Ἀλλὰχ πιστὸ σὲ «συνεταῖρο» του, ὀφείλει καὶ ὁ κάθε πιστὸς καὶ συνεπὴς μουσουλμάνος νὰ μὴν συγχωρεῖ κάθε πιστό, διαφορετικῆς ἀπὸ τὸ Ἰσλὰμ πίστης!

Γιὰ περισσότερα στοιχεῖα, σχετικὰ μὲ τὴν παραπληροφόρηση ποὺ ἐπιχειρεῖται στὴ χώρα μας τελευταία ἀπὸ ἰσλαμιστές, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ μᾶς παρουσιάσουν ἕνα διαφορετικὸ Ἰσλάμ, δεῖτε πρόσφατη ἀνοικτὴ ἐπιστολή μου πρὸς τὸν κ. Ἀχμὰντ Ἐλντίν, ἰδιοκτήτη ἰσλαμικῆς ἰστοσελίδας, μὲ τίτλο: «ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟ κ. ΑΧΜΑΝΤ ΕΛΝΤΙΝ, ΔΙΠΛΩΜΑΤΟΥΧΟ  ΙΣΛΑΜΙΚΗΣ “ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ”». Σὲ αὐτὴ ἀναιροῦμε πανηγυρικὰ ὅλες τὶς σκόπιμες παραποιήσεις τοῦ αὐθεντικοῦ Ἰσλάμ.

Ἐν κατακλείδι, θλιβόμαστε γιὰ τέτοιου εἴδους παραποιήσεις τῆς ἀλήθειας καὶ κακοποιήσεις τῆς ἱστορίας, σὰν καὶ αὐτὴ τοῦ Καθηγητῆ κ. Χάσαν Μπαντάουι. Παράλληλα ἀνησυχοῦμε βαθύτατα γιὰ τὴν «ἱεραποστολικὴ» ἐπιχείρηση ποὺ ἄρχισε νὰ γίνεται στὴν αἱματοβαμμένη πατρίδα μας ἀπὸ τὸ Ἰσλάμ. Ὅσοι γνωρίζουμε τί ἐστὶ Ἰσλὰμ καὶ ἀπὸ ἱστορία, φρίττουμε ἀπὸ τὴν προσπάθεια ὅλων αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι πατοῦν πάνω στὰ ποτάμια αἵματος τῶν ἀδικοχαμένων προγόνων μας ἀπὸ τὰ ἰσλαμικὰ σπαθιά! Συμβουλεύουμε τὸν κ. Καθηγητή: τέτοιες συνεντεύξεις δὲν «στέκονται» στὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας, ἀλλὰ στὴν Ἀραβικὴ χερσόνησο!

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πηγή: Θρησκευτικά

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την Παπική ‘’πρωτοβουλία’’, για ‘’συνεορτασμό’’ του Πάσχα με τους αιρετικούς Παπικούς και Προτεστάντες.

Το επιχείρημα των Παπικών για συνεορτασμό του Πάσχα, εδράζεται στην σκοπίμως καλουμένη ‘’κοινή μαρτυρία’’.   Είναι παντελώς λανθασμένη η αναφορά της ‘’κοινής μαρτυρίας’’, καθότι η ‘’κοινή μαρτυρία’’ προϋποθέτει την κοινή Πίστη.

Δεν συντρέχει κανείς λόγος ‘’συνεορτασμού’’ του Πάσχα με τους αιρετικούς Παπικούς και Προτεστάντες. Ποτέ στην Εκκλησιαστική Ιστορία δεν έγινε προσπάθεια συνεορτασμού εορτής με αιρετικούς.

Αυτό που τόνιζε ο Άγιος Παΐσιος, ότι προϋπόθεση στην συμπροσευχή είναι η κοινή Πίστη, ισχύει και στο συνεορτασμό του Πάσχα. Προϋπόθεση λοιπόν συνεορτασμού του Πάσχα δεν είναι ο μόνο χρονικός καθορισμός, αλλά πρωτίστως η κοινή Πίστη.

Όταν σε Ανατολή και Δύση το Πάσχα εορταζόταν σε διαφορετική ημέρα, η Χριστιανική Οικουμένη, δηλαδή η Μία Αγία Εκκλησία συνεόρταζε το Πάσχα. Προς τι λοιπόν ο συνεορτασμός του Πάσχα με τους αιρετικούς Παπικούς και Προτεστάντες;

Οποιαδήποτε αλλαγή ημερομηνίας εορτασμού του Πάσχα, για συνεορτασμό του με τους αιρετικούς Παπικούς και Προτεστάντες, πέραν του ότι δεν είναι σύμφωνη με την Ιερή Παράδοση της Εκκλησίας μας, θα έχει ως αποτέλεσμα ένα επιζήμιο συναισθηματικό ‘’μόνοιασμα’’ και θα δοθεί η ψευδαίσθηση ότι έγινε ακόμα ένα βήμα για την ‘’ένωση’’.

Η διαφορετικότητα του συνεορτασμού με τους αιρετικούς Παπικούς και Προτεστάντες δεν είναι μόνο ημερολογιακή. Ο πραγματικός συνεορτασμός θα γίνει με την επιστροφή των στη Εκκλησία, για την οποία δυστυχώς δεν γίνεται καμιά ουσιαστική προσπάθεια, παρά μόνο προεξάρχουν τα ποικίλα οικουμενιστικά ατοπήματα.  

Αυτό που πρέπει να επιζητείται από την Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ο πραγματικός συνεορτασμός του Πάσχα, με την επιστροφή των αιρετικών Παπικών και Προτεσταντών στην Μία Αγία Εκκλησία. Η προσπάθεια είναι να συνεορτάσομε πραγματικά και όχι να δοθεί μια κοινή ημερομηνία.

Πηγή: Ακτίνες

Δυστυχώς, καθώς φαίνεται, η νεοελληνική κοινωνία έχει αρχίζει να εθίζεται με την προκλητική διαφήμιση της ανομολόγητης διαστροφής που διενεργείται απ την πλευρά των σοδομιτών όπως κατέδειξε η έλλειψη ουσιαστικής αντιδράσεως απ την πλευρά της στην περίπτωση του ελεεινού, τρισάθλιου και προκαλούντος τον έμετο και τον αποτροπιασμό των διαθετόντων στοιχειώδη ηθική ευασθησία gay pride.

Τις προηγούμενες ημέρες παρέστημεν μάρτυρες μιας πολώσεως της νεοελληνικής κοινωνίας με αιτία και αφορμή το διενεργηθέν δημοψήφισμα που άπτεται οικονομικών ζητημάτων.

Ικανός αριθμός, μάλιστα, συμπατριωτών μας έλαβε μέρος και σε δημόσιες συγκεντρώσεις υποστηρίζοντας με πάθος τη μία ή την άλλη επιλογή στο προαναφερθέν δημοψήφισμα.

Δεν είδαμε όμως ανάλογου μεγέθους και παλμού διαδηλώσεις διαμαρτυρίας με αφορμή την προκλητικότατη διαφήμιση της απύθμενης διαστροφής. Τόσο πολύ έχουν αμβλυνθεί, άραγε, τα ηθικά αντανακλαστικά της νεοελληνικής κοινωνίας;

Σε τόσο μεγάλο βαθμό έχει ανατραπεί ο αξιακός κώδικας των νεοελλήνων ούτως ώστε το ενδιαφερον της πλειονότητας των συμπατριωτών μας να έχει εστιασθεί αποκλειστικά στο οικονομικό ζήτημα ( ο γράφων το παρόν επ ουδενί διαμφισβητεί τη σοβαρότητα και σπουδαιότητά του) παραθεωρουμένων άλλων ασυγκρίτως σοβαρότερων και σπουδαιότερων θεμάτων όπως είναι τα ηθικά και εθνικά ζητήματα;

Πηγή: Ακτίνες, Αβέρωφ

“Όταν μου πειράζουν την πατρίδα μου και θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα ‘νεργήσω κι’ ό,τι θέλουν ας μου κάμουν”.

“Έβλεπε κάθε τίμιος άνθρωπος την άχλια κατάστασιν της πατρίδος του, έβλεπα κι’ εγώ ο μικρότερος όλα μας τα πράματα παραλυμένα από την Κυβέρνησιν κι’ απ’ ούλες της αρχές, όξω εις το Κράτος κλεψές κι’ άλλες ακαταστασίες.

“Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη την λευτεριά όπου θα γευόμαστε, θα περικαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήση …………εις τους Τούρκους άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή και τιμιότη.

Αυτά λείπουν απ’ όλους εμάς, στρατιωτικούς και πολιτικούς. Τις πρόσοδες της πατρίδας της κλέβομεν, από υποστατικά δεν της αφήσαμε τίποτας, σε ‘πηρεσίαν να μπούμεν, ένα βάνομεν εις το ταμείον, δέκα κλέβομεν.

Αγοράζομεν πρόσοδες, της τρώμεν όλες. Χρωστούν εις το ταμείον δεκαοχτώ ‘κατομμύρια ο ένας κι’ ο άλλος… Τέτοιοι μπαίνουν εις τα πράματα και τέτοιους συντρόφους βάνουν. “Δύσκολο είναι ο τίμιος άνθρωπος να κάνη τα χρέη του πατριωτικώς.

“΄Οσοι έχουν την τύχη μας σήμερον εις τα χέρια τους, όσοι μας κυβερνούν, μεγάλοι και μικροί, και υπουργοί και βουλευταί, το ’χουν σε τιμή, το ’χουν σε ικανότη το να τους ειπής ότι έκλεψαν, ότι πρόδωσαν, ότι ήφεραν τόσα κακά εις την πατρίδα. Είναι άξιοι άνθρωποι και τιμώνται και βραβεύονται.

“΄Οσοι είναι τίμιοι κατατρέχονται ως ανάξιοι της κοινωνίας και της πολιτείας.“Αυτά δεν τα λέγω εγώ μοναχός, τα λέγει όλο το κοινό και οι ‘φημερίδες. “…ένα πράμα μόνον με παρακίνησε κ’ εμένα να γράψω, ότι τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι, όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι’ όλοι μαζί και να μην λέγει ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος.

Ξέρετε πότε να λέγη ο καθείς «εγώ»;

Όταν αγωνιστή μόνος του και φκειάση, ή χαλάση, να λέγη εγώ, όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκειάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι’ όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλωμεν να φτειάσωμεν χωριόν, να ζήσωμεν όλοι μαζί.

΄Εγραψα γυμνή την αλήθεια, να ειδούνε όλοι οι ΄Ελληνες ν’ αγωνίζονται διά την πατρίδα τους, διά την θρησκεία τους, να ιδούνε και τα παιδιά μου και να λένε: «΄Εχομεν αγώνες πατρικούς, έχομεν θυσίες», αν είναι αγώνες και θυσίες. Και να μπαίνουν σε φιλοτιμίαν και να εργάζωνται εις το καλό της πατρίδας τους, της θρησκείας τους και της κοινωνίας.

΄Ότι θα είναι καλά δικά τους. Όχι όμως να φαντάζωνται για τα κατορθώματα τα πατρικά, όχι να πορνεύουν την αρετή και να καταπατούν τον νόμον και να ’χουν την επιρροή για ικανότη.

“Επειδή τις ολοένα λέγω κατάχρησες, μη στοχάζεστε ότι έχω πάθος εις τους ανθρώπους. Ψάξετε τις ‘φημερίδες, τηράτε και τα πραχτικά των Βουλών, μ’ όλον οπού ’ναι τέτοιες Βουλές όπου ‘περασπίζονται την κλεψιά και ‘διοτέλεια και πολεμούνε την δικαιοσύνη, και μ’ όλον αυτό θα ιδήτε αν αληθινά είναι αυτά όπου σημειώνω.

Είπα σε πολλά μέρη, λέγω και τώρα, εγώ τα ’γραψα αυτά όλα κι’ όποιος απ’ όσους μιλώ προσωπικώς στοχάζεται ότι τον αδικώ και είναι κακία μου κι’ όχι αλήθεια, έχει το ελεύτερον να γράψη κι’ αναντίον μου ό,τι λάθη έκαμα εις τον αγώνα της πατρίδος, όχι όμως παθητικώς, αλλά συντροφεμένος με την αλήθεια, με την παρατήρησιν.

» Όμως δεν έχει κανένας το δικαίωμα να γράψη ούτε υπέρ μου, ούτε κατά αν δεν διαβάση πρώτα όλο τούτο αρχή και τέλος κι’ όλα μου τα’ αποδειχτικά και τα χαρτιά μου – και τότε ας γράψη ό,τι ο Θεός τον φωτίση. Κι’ όταν τα διαβάση, τότε ας κάμη την παρατήρησή του, όχι πρωτύτερα. Κ’ εγώ έκαμα λάθη και κάνω, άνθρωπος είμαι. Και πρέπει να γράφωνται και τα καλά μας και τα κακά μας. ”

Απομνημονεύματα Στρατηγού Μακρυγιάννη-Β’ Τόμος, σελ. 211-229-236-251-2-3

Πηγή: Ακτίνες, Αβέρωφ

Ιδού ο παίς μου, όν ηρέτισα, ο αγαπητός μου….κάλαμον συντετριμμένον ου κατεάξει και λίνον τυφόμενον ού σβέσει …έως άν εκβάλη είς Νίκος την κρίσιν…και τω ονόματι αυτού έθνη ελπιούσι….τότε προσηνέχθη αυτώ δαιμονιζόμενος τυφλός και κωφός και εθεράπευσεν αυτόν….

Αγαπητοί μου σας εξομολογούμαι ως αδερφός προς αδερφό πως η ζωή μου δεν έχει νόημα αν η Ελλάδα και ο ελληνικός κόσμος διαλύονται και φθείρονται. Βεβαίως ο κόσμος μπορεί να υπάρξει και χωρίς τους Έλληνες όπως συνέχισε να υπάρχει και μετά τον αφανισμό άλλων ιστορικών λαών. Όμως εμείς που γεννηθήκαμε και ανατραφήκαμε σε μία ελληνική και χριστιανική Ελλάδα δεν μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς αυτή την πατρίδα που γνωρίσαμε από την κοιλιά της μάνας μας.

Η μάνα μου όργωνε και θέριζε στα χωράφια του μικρού χωριού μου στην Πελοπόννησο και νήστευε τρώγοντας ξύδι και λάδι με κρεμμύδι. Το ενθυμούμαι τώρα που γερνώ ως να είναι τώρα εμπρός μου και να την βλέπω. Και ο πατέρας μου ήρθε στην Αθήνα με δανεικά παπούτσια, διότι μετά τον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο είχαν καταστραφεί τα πάντα και δούλευε ως εργάτης μέρα νύκτα σε πολλές δουλειές. Είχε και ένα μικρό μπακάλικο. Εκεί ενώ ζύγιζε και πωλούσε σταματούσε και απήγγειλε από στήθους ποιήματα, ρητά από αρχαίους, κομμάτια από τον Αριστοτέλη, το Ευαγγέλιο και ό,τι άλλο είχε μάθη στην Πάτρα όπου μεγάλωσε και άκουγε σπουδαίους δασκάλους όπως ο αρχιμανδρίτης Γερβάσιος και άλλους. Διότι είχε πολύ δυνατή μνήμη και αγαπούσε την γνώση και τα γράμματα. Έτσι από αυτούς τούς ανθρώπους έμαθα από μικρό παιδάκι πώς Ελλάδα σημαίνει Χριστός και Χριστός σημαίνει Ελλάδα. Όχι με εθνικιστικό και άρρωστο τρόπο αλλά με τον τρόπο του Μακρυγιάννη, του Κολοκοτρώνη, του Σεφέρη, του Ελύτη, του Παπαδιαμάντη, του Πατροκοσμά και τόσων άλλων. Μάλιστα στα παιδικά μου μάτια ο πατέρας μου φάνταζε σαν ήρωας του 21 ή της αρχαίας εποχής, διότι ήταν ένας δυνατός και ακάματος άνθρωπος, που δούλευε μέρα νύκτα ακούραστα μέχρι που πέθανε.

Μία εβδομάδα πριν πεθάνει είχε κατέβη στο χωριό μας και έφτιαχνε τα χωράφια του με τις ελιές και μετά ήρθε να μας δει για τελευταία φορά στην Ξάνθη. Καλύτερα να πω πως τον έφεραν σε κουβέρτα τα αδέρφια μου διότι είχε φθάσει στο τέλος του και ήθελε να δει τα εγγόνια του για τελευταία φορά. Μόλις κατέβηκε στην Αθήνα μετά από τρεις ημέρες έφυγε. Και ο αδερφός μου μού έλεγε πως στο νοσοκομείο που είχε βαριά αιμορραγία δεν άφηνε να τον ντύσουν ή να τον πάνε στην τουαλέτα διότι ντρεπόταν τους ανθρώπους να τον βλέπουν έτσι, και μισοπεθαμένος ετοιμάστηκε μόνος του και μετά ξάπλωσε στο κρεβάτι και σε λίγη ώρα άφησε το σώμα του.

Προσωπικά νοιώθω νάνος μπροστά σε τέτοια μεγέθη όπως του πατέρα μου και της μάνας μου αλλά και μεγάλων Αγίων ανδρών και γυναικών που γνώρισα μεγαλώνοντας στην Αθήνα και αλλού. Όταν πρώτο συνάντησα τον πατέρα Παΐσιο στο Άγιον Όρος, νεαρός φοιτητής χιλιομπερδεμένος και κλεισμένος σε βαθιές χαράδρες του πνεύματος και της ψυχής, είδα τότε άνθρωπο που δεν είχα ξαναδεί. Είδα άνθρωπο να σε αγαπάει πιο πολύ από τη μάνα σου ή τον πατέρα σου ή ακόμη πιο πέρα να σε αγαπάει πολύ, μα πολύ περισσότερο από ότι εσύ αγαπούσες τον εαυτό σου. Το ίδιο ο Παπά-Βασίλης ο ηγούμενος της Σταυρονικήτα, ή ο Παπα-Γιώργης ο ηγούμενος της Γρηγορίου.

Και τι να πω για τον Πορφύριο των Καυσοκαλυβίων που τον γνώρισα στα Καλύσια της Πεντέλης. Μόλις τον πλησίαζες και καθόσουν ένα δυο λεπτά μαζί του άλλαζε ανεξήγητα και ακατανόητο αλλά πολύ σαφώς όλη η ύπαρξή σου. Έφευγε όλη η στεναχώρια σου, η κατάθλιψή σου και ανασταινόσουν. Είχες την αίσθηση πώς έβγαινες από ένα υπόγειο βαθύ στο φως του ήλιου και της ημέρας όπου όλα έλαμπαν. Είχες την ανίκητη και αδιάψευστη βεβαιότητα πως αυτός ο άνθρωπος θα άνοιγε την πόρτα και θα σου έδειχνε τον Θεό. Ότι ήταν δίπλα από τον Θεό.

Τι άνθρωποι, τι μεγέθη ανθρώπων. Και μερικούς άλλους ανθρώπους που ζούσαν την ίδια περίοδο δεν τους είδα κατ’ ιδίαν αλλά του γνώρισα μέσω αφήγησης τρίτων ή μέσω των βιβλίων των, όπως ο Ιουστίνος Πόποβιτς, η Ταρσώ. Και υπάρχουν ακόμη ζώντες τέτοιοι άνθρωποι που σε μαλώνουν αν μιλάς για αυτούς.

Η κόρη φίλου μου, παιδάκι δεκαπέντε χρονών, είχε φτάσει σχεδόν στο τέλος της ζωής της από τα ναρκωτικά. Όταν ο πατέρας της μου περιέγραψε την ζωή της έμεινα άναυδος, σχεδόν έχασα όλη την ζωή μου και χρειάστηκαν δυο τρείς ημέρες για να ξανανιώσω καλά. Του είπα να πάει να δει οπωσδήποτε με το παιδί του έναν σύγχρονο Άγιο άνθρωπο στην Αθήνα, έναν σύγχρονο δια Χριστόν Σαλό που μόλις σε δει σου φωνάζει και σε αποπαίρνει αλλά πίσω από το μάλωμα του και την φαινομενική αγριάδα νιώθεις όλη την τρυφερότητα του Θεού. Που δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Μου έλεγε μετά το παιδί αυτό πως της περιέγραφε όλη της την ζωή. Σήμερα αυτή η κοπέλα όχι μόνο είναι καλά αλλά διαπρέπει.

Έχουμε λοιπόν όλοι όσοι κατανοούμε τα πράγματα ένα ιερό χρέος απέναντι στον λαό μας, στην ιστορία μας και σαφώς απέναντι στον Ίδιο τον Θεό, Τον Μόνο αίτιο όλων των καλών και ωραίων πραγμάτων. Να διαφυλάξουμε για τις επερχόμενες γενιές αυτή την εμπειρία και αυτό τον πλούτο που κληρονομήσαμε και που συμπυκνώνεται στην Θεία Λειτουργία. Διότι αν παύσει η Θεία Λειτουργία των ορθοδόξων λαών τότε θα σημάνει το τέλος της ιστορίας.

Γνωρίζουμε πλέον πολύ σαφώς πως έχει αρχίσει άτυπος διωγμός των χριστιανών και ιδίως των ορθοδόξων αλλά όχι μόνο. Στην Ελλάδα οδηγούμαστε στην πλήρη οικονομική εξαθλίωση έτσι που να μην μπορούν οι άνθρωποι να ζουν παρά μόνο ακολουθώντας τις εντολές μιας άτυπης μεν αλλά πραγματικής ιεραρχίας που οδηγεί όλη την ανθρωπότητα πίσω στον μεσαίωνα. Το Ισλάμ χρησιμοποιείται έντεχνα για την άλωση όλου του κόσμου και την κατάργηση της δημοκρατίας και της ελευθερίας των λαών. Αυτό το κατανοούν ακόμη και οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι που έχουν καθαρή σκέψη. Στην ουσία των πραγμάτων ο κόσμος οδηγείται σε κρίση όπως στους πρωτοχριστιανικούς χρόνους. Οι χριστιανοί θα κληθούν να απαντήσουν στην καταστροφή της ιστορίας και τού πολιτισμού όπως απάντησαν οι χριστιανοί των πρώτων αιώνων θυσιάζοντας τους εαυτούς των χάριν του Χριστού. Έτσι προέκυψε η αναγέννηση όλου του κόσμου μέσα από τα μεγάλα μεγέθη των Ελλήνων Πατέρων της εκκλησίας οι οποίοι αξιοποίησαν όλο τον πλούτο των ελληνικών γραμμάτων και τα χρησιμοποίησαν με άριστο τρόπο και αναγέννησαν το ανθρώπινο πνεύμα μέσα από την εμπειρία της Θείας Χάρης και την εμπειρία του Αγίου Πνεύματος.

Ο Μεγάλος Ρώσος θεολόγος και στοχαστής π. Γεώργιος Φλορόφσκι γράφει πώς αν δεν γίνουμε “Έλληνες” δεν μπορούμε να γίνουμε αληθινά Ορθόδοξοι, εννοώντας πως αν δεν αποκτήσουμε το ανοικτό και ανιδιοτελές πνεύμα έρωτος προς την σοφία και προς τον Θεό που σαφώς χαρακτήριζε τους αρχαίους κλασικούς μας δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε τον πλούτο της ορθόδοξης σοφίας.

Ο δυτικός Χριστιανισμός αχρήστεψε και την ορθόδοξη θεολογία και την ελληνική σοφία και δημιούργησε το τεχνικό πνεύμα που νεκρώνει τον κόσμο και τις ψυχές βλέποντας ακόμη και τον Θεό με μηχανικό τρόπο, ως νόμο άψυχο, ανελεύθερο και απρόσωπο. Για τούς δυτικούς χριστιανούς θεωρητικούς που δεν κατανόησαν και απέρριψαν τους Έλληνες Πατέρες της ανατολής και την θεολογία των Ακτίστων και Προσωπικών Ενεργειών του Θεού που συνιστούν τον κτιστό κόσμο εκ του μη όντως, ο Θεός δεν είναι άλλο από απρόσωπη ουσία κλειστή στον εαυτό του και αμέτοχη από τον άνθρωπο και τον κόσμο κάτι που ούτε ο Αριστοτέλης στον οποίο βασίστηκαν, βεβαίως παρανομώντας τον, δεν υποστήριξε.

Αυτός ο δυτικός Χριστιανισμός ασύνειδα και αλωμένος από άρρωστα πνεύματα που συχνά δεν πίστευαν σε τίποτε παρά μόνο στο εγώ των, αλλά αποφασιστικά γέννησε τον νεώτερο, απροσωποποιημένο ευρωπαϊκό κόσμο, καπιταλιστικό, ατομοκεντρικό, φιλελεύθερο, σοσιαλιστικό, κομμουνιστικό, μηδενιστικό, οικονομικό- κρατούμενο και μηχανοποιημένο, ιδεολογικοποιημένο και θρησκειοποιημένο, με ή χωρίς Θεό, αλλά ποτέ ελεύθερο. Αυτός ο θεωρητικός δυτικός αθεϊστικός Χριστιανισμός ταυτιζόμενος με ποικίλες ιδεολογίες και πνευματισμούς δημιούργησε όπως το διαπιστώνουν ευαίσθητοι ευρωπαίοι διανοούμενοι και στοχαστές τον δυτικό χριστιανικό αθεϊσμό.

Για αυτό τον δυτικό χριστιανικό κόσμο θρήνησε ο Ντοστογιέφσκι όπως και ο Νίτσε πως δεν είναι άλλο από ένα νεκροταφείο. Αυτός ο δυτικός χριστιανικός κόσμος σε επίπεδο πάντα διανόησης και θεωρίας στήριξε ψυχολογικά και πνευματικά το πνεύμα που γέννησε σταυροφορίες, αποικιοκρατίες, παγκόσμιους στην ουσία ευρωπαϊκούς, επεκτατικούς πολέμους ελέγχου των πλουτοπαραγωγικών πηγών όλης της γης, διαλύοντας και καταστρέφοντας ιστορικούς λαούς και πολιτισμούς.

Σήμερα ο ορθόδοξος κόσμος και Ιδίως ο ελληνικός ορθόδοξος κόσμος είναι αντικείμενο άτυπης εισβολής και κατάργησής του διότι αποτελεί την μόνη δύναμη δημοκρατίας και ελευθερίας ανθρώπων και λαών. Ενώ στην Ρωσία καταργήθηκε ο ανελεύθερος και άθεος κομμουνισμός και η Ρωσία κατέστη ένα σύγχρονο καπιταλιστικό κράτος όχι μόνο δεν σταμάτησε ο ψυχρός πόλεμος του προηγούμενου αιώνα, που υποτίθεται είχε ως αιτία τον ανελεύθερο κομμουνισμό, αλλά αντιθέτως στόχος της δυτικής συμμαχίας είναι η αποδυνάμωση και διάλυση της Ρωσίας.

Βέβαια για όσους γνωρίζουν ιστορία και ο κομμουνισμός της Ρωσίας προέκυψε με χρηματοδότηση των μεγάλων τραπεζιτών της Ευρώπης προκειμένου να ελεγχθεί ο Ρωσικός κόσμος και οι ρωσικός πλούτος, αλλά πρωτίστως να καταργηθεί η ορθόδοξη εκκλησία.

Αυτή την κατάργηση της ορθόδοξης πίστης και εκκλησίας την ξαναζούμε σήμερα σε άλλη έκδοση στην ελληνική πραγματικότητα όπου διώκεται εκ των άνω καθετί το ορθόδοξο και Ελληνικό.

Σήμερα στην Ελλάδα ζούμε εκ νέου το τραγικό…η πόλις Εάλω…η Ελλάδα Εάλω…

Γενικότερα τα εθνικά κράτη διαλύονται και διώκονται προκειμένου να μηδενιστεί κάθε μορφή αντίστασης στην παγκόσμια νεοφεουδαρχία που επιχειρείται από τις ισχυρές ελίτ του χρήματος στο Λονδίνο, στις Βρυξέλες, στην νέα Υόρκη και όπου αλλού. Η Αμερική έχει καταργηθεί ως ελεύθερη και δημοκρατική χώρα και εξουσιάζεται από τα λόμπυ και τις κλειστές λέσχες όπως διαμαρτύρονται οι ίδιοι αμερικανοί δημοσιογράφοι και γερουσιαστές. Οι αδερφοί Κένεντι δολοφονήθηκαν ακριβώς επειδή προσπάθησαν να διασώσουν και να περιφρουρήσουν την Αμερικανική δημοκρατία.

Φίλοι μου ακριβοί σας γράφω και σας εξομολογούμαι όλα αυτά από πόνο και αγωνία για την Ελλάδα αλλά και για τον άνθρωπο και την ιστορία του.

Δεν δέχομαι να ζω αδιάφορος και επαναπαυμένος στον υψηλό μισθό, για τα σημερινά δεδομένα, και την όποια δόξα του πανεπιστημιακού δασκάλου.

Σας προτείνω να συμπράξουμε όσοι κατανοούμε και πιστεύουμε στην πίστη του λαού μας, που δεν είναι άλλη από την πίστη του Χριστού και της εκκλησίας Του, και κατανοούμε επίσης πως όλη η αρχαία Ελλάδα και ο κλασικός ελληνισμός δεν ήταν άλλο από μία προ Χριστού “χριστιανική” κατάσταση όπως οι μεγάλοι Πατέρες της εκκλησίας ομολογούν ρητά είτε με τον σπερματικό λόγο είτε με τις προσωπογραφίες των μεγάλων αρχαίων ελλήνων φιλοσόφων και ποιητών στους πρόναους των χριστιανικών ναών.

Να συμπράξουμε για την διάσωση του λαού μας και του πολιτισμού μας χωρίς να περιμένουμε την τελική μας διάλυση, αλλά τώρα που ακόμη υφιστάμεθα πνευματικά και βιολογικά, πριν στον τόπο αυτό δεν θα ακούμε ελληνική λαλιά και δεν θα συναντούμε ελληνικές και ορθόδοξες ψυχές. Πριν βρεθούμε στα γεράματά μας σε μία Ελλάδα μη Ελληνική, μη ορθόδοξη, κατεκτημένη, ντροπιασμένη, και νικημένη από τον ίδιο τον εαυτό της κυρίως. Διότι οι λαοί δεν νικιούνται από τους εχθρούς των αν οι ίδιοι δεν νικηθούν από τούς εαυτούς των.

Γ.Π.Π.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Κάποια στιγμὴ ἡ Ἱστορία σταμάτησε μπροστά σου Εὐρώπη. Ἄστραψε ἡ ἀστραπή της στὸν κατασκότεινο οὐρανό σου, σὲ φώτισε. Κι ἤσουν πιὸ σκοτεινὴ ἀπὸ τὸ σκοτάδι. Φτωχή, γυμνὴ σχεδὸν ρακένδυτη κι ἀκάθαρτη, στὸ αἷμα τῶν εἰδώλων βουτηγμένη. Ἤσουν τυφλή, κι ἐκείνη τὴν στιγμὴ σὲ φίλησε στὰ μάτια. Κι ἄνοιξαν! Τὴν εἶδες! Τὴν Ἱστορία!

Τὸν εἶδες!

Ἦταν Αὐτός! Αὐτὸς ποὺ εἶναι ἡ Ἱστορία τοῦ κόσμου ὅλου. Αὐτὸς ποὺ εἶναι τὸ νόημα καὶ ὁ τελικὸς σκοπὸς τῆς Ἱστορίας. Αὑτὸς ποὺ εἶναι ὁ Κυβερνήτης τῆς Ἱστορίας. Αὐτὸς ποὺ πρόσμενες ἀπρόσμενα κι ὄριστα ποθοῦσες. Πῶς ἔλαμπε! Καὶ πόσο ντράπηκες μπροστά Του! Μὰ Ἐκεῖνος δὲν σὲ ντράπηκε, δὲν ἀηδίασε τὴν ζοφερὴ μορφή σου. Ἄνοιξε εὐθὺς τὶς φλέβες Του, πῆρε νὰ πλένει τὴν βρωμιά σου μὲ τὸ Αἷμα Του.Ἔλαμψες. Σὲ ἔντυσε βασίλισσα.

Σὲ τίμησε καὶ Τὸν προσκύνησες. Σὲ δόξασε, καὶ τὸν ἀγάπησες μὲ πάθος. Κι ἀπέδειξες σὲ Κολοσσαῖα, σὲ βουνὰ καὶ θάλασσες, σὲ κατακόμβες καὶ σπηλιὲς τῆς γῆς τὴν φλογερὴ ἀγάπη σου γι᾽ Αὐτόν. «Ποῦ εἶναι τὰ λιοντάρια;», φώναζες, ὅταν οἱ ὄχλοι μανιασμένοι οὔρλιαζαν διψώντας αἷμα. Πάλεψες μὲ τίγρεις καὶ λιοντάρια, μὲ λεοπαρδάλεις καὶ φίδια, μὲ ταύρους κι ὅλα τὰ θεριά. Ἀνέβηκες σὲ σχάρες πυρωμένες, κόχλασες μὲς σὲ καζάνια φοβερά, σ᾽ ἔκαψαν σὲ στύλους ἀλειμμένους μὲ πίσσα.

Νίκησες!

Νίκησε Αὐτὸς ποὺ ἦταν ἡ ἀγάπη σου, ἡ δόξα σου, τὸ φῶς τῆς ἄλλοτε πικρῆς καὶ σκοτεινῆς ζωῆς σου.

Ἅπλωσες τότε τὸ φῶς Του ἀπ᾽ ἄκρη σ᾽ ἄκρη τῶν χωρῶν σου καὶ πέρα ἀκόμη ἀπ᾽ αὐτές. Ἔλαμψαν οἱ ὁλόλαμπροι ναοί Του σὲ πόλεις, κάμπους καὶ βουνὰ καὶ σὲ ἀπόμερα χωριά.

Ὢ Εὐρώπη!

Ποιός θὰ σοῦ θυμίσει τὴν ἱστορία σου; Αὐτὸ ποὺ εἶχες κι ἔχασες καὶ πρέπει πάλι νὰ κερδίσεις…

Ποιός θὰ θυμίσει στὴν Εὐρώπη τὴν ἱστορία της, τὶς ρίζες της, τὸ χτές; Τότε ποὺ κραύγασε μὲ ἀγωνία, πόνο καὶ λαχτάρα φλογερὴ στὸν φλογερὸ Ἀπόστολο: «διαβάς… βοήθησον ἡμῖν»…

Κι ἐκεῖνος ἄκουσε τὴν φωνή της κι ἔκανε τὸ μεγάλο ἅλμα! Ἀνήσυχος ὅρμησε σὰν λιοντάρι γιὰ νὰ καταστρέψει τὸ σατανικὸ βασίλειο καὶ νὰ ὁδηγήσει στὸν Χριστὸ τὴν Ἑλλάδα, τὴν Εὐρώπη, ὅλη τὴν οἰκουμένη! Πάτησε τότε γιὰ πρώτη φορὰ τὸ πόδι του στὴν θρυλικὴ Μακεδονία, τὴν δόξα τῆς Ἑλλάδος, τὴν ἄκρη, τὴν πύλη τῆς Εὐρώπης.

Ποιός θὰ θυμίσει στὴν Εὐρώπη;…

Πῶς ἔγινε, ἀλήθεια, κι ἄλλαξε ἡ τιμημένη τ᾽ οὐρανοῦ; Ἔβγαλε τὸν Σταυρὸ ἀπ᾽ τὴν καρδιά της, τὸν ἔραψε στὴν πλάτη της, ἔκανε τὸ ματωμένο σύμβολο τῆς ἐλευθερίας αἱμοβόρο ὅπλο τυραννίας, ρήμαξε χῶρες καὶ λαούς, κι αὐτὴ τὴν Βασιλεύουσα τῆς γῆς.

Ἄλλαξε ἡ Εὐρώπη τὴν ἀγάπη της. Ζήλεψε τοῦ κόσμου τὴν δόξα, τὰ πρωτεῖα, τὰ πλούτη, τὶς τιμές.

Κι αὐτὴ ποὺ ἦταν ἥλιος ἀγάπης καὶ χαρᾶς, ἔγινε τυραννία τῶν ψυχῶν· ἡ ἄλλοτε κοινωνία τῆς ἐλευθερίας ἔγινε ἱεροεξεταστικὴ δουλεία τῶν πνευμάτων. Κι ἡ ἀποστασία της πῆρε κατήφορο φρικτὸ καὶ τελειωμὸ δὲν ἔχει…

Σήμερα πιὰ κατάντησε στὸ μίσος. Ἡ Εὐρώπη τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης μίσησε τὸν Χριστό. Μισεῖ τὸ φῶς, μισεῖ τὴν ἀλήθεια, μισεῖ τὴν ἀγάπη, μισεῖ τὴν ζωή. Ἕνα «θεὸ» πιὰ ἔχει καὶ λατρεύει καὶ προσκυνᾶ: τὸ χρῆμα! Γι᾽αὐτὸ καὶ πίνει τῶν λαῶν τὸ αἷμα ἀχόρταγη. Ἀπομυζᾶ τόν κόπο καὶ τὸν ἱδρώτα τῆς Ἀσίας, τῆς Ἀφρικῆς, αὐτῶν τῶν, κατὰ τὴν γνώμη της, «παιδιῶν ἑνὸς κατώτερου Θεοῦ». Πεντέξι αἰῶνες τώρα τοὺς ἔστειψε. Καὶ λίγα μόλις χρόνια πρὶν αἱματοκύλισε ὅλη τὴν γῆ, τὴν ἔσπειρε μὲ κόκκαλα παιδιῶν, τὴν πότισε μὲ αἷμα ἀθῶο.

Εὐρώπη, ποῦ κατάντησες!

Ποιός θὰ σοῦ θυμίσει, Εὐρώπη;

Ποιὸς θὰ θυμίσει στὴν Εὐρώπη!…

Πηγή: Περιοδικό «Ο Σωτήρ»

Ὁ κόσμος εἶναι ὅπως οἱ μέλισσες. Ἂν χτυπήσης τὴν κυψέλη, οἱ μέλισσες βγαίνουν ἔξω καὶ ἀρχίζουν «βούου…» καὶ γυρίζουν γύρω ἀπὸ τὴν κυψέλη ἀναστατωμένες.

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ εἶναι ὁ µεγάλος δράκοντας πού ἐπί δεκαετίες τώρα ἀπειλεῖ τήν Ὀρθοδοξία, χωρίς νά προκαλεῖ ὅµως τήν ἀνάλογη ἀνησυχία στούς κληρικούς καί τούς λαϊκούς.

Συνήθως στή χώρα µας οἱ δραστηριότητες τῶν οἰκουµενιστῶν φτάνουν ὡς εἰδήσεις τοῦ ἐξωτερικοῦ δελτίου, µιά καί ἐκτός τῆς χώρας λαβαίνουν χώρα, χωρίς νά προκαλοῦν πολύ. ∆έν ἔχουν τό θάρρος ἀκόµη οἱ µεγαλόσχηµοι κληρικοί τοῦ οἰκουµενισµοῦ νά συγχρωτιστοῦν καί νά συµπροσευχηθοῦν µέ τούς αἱρετικούς ἐντός τῆς Ἑλλάδος, γιατί γνωρίζουν ὅτι οἱ ἀντιδράσεις θά εἶναι δυναµικές. Αὐτός εἶναι ὁ βασικός λόγος πού ἡ ἀνησυχία τοῦ πιστοῦ λαοῦ εἶναι µειωµένη.

∆έν πρέπει ὅµως νά ἀδιαφοροῦµε γιά τό τί συµβαίνει σέ διάφορα µέρη τοῦ κόσµου καί τί σχέδια ἀπεργάζονται οἱ ἀδίστακτοι οἰκουµενιστές, οἱ ὁποῖοι φιλοδοξοῦν νά τούς γράψει ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία ὡς µεγάλους πρωταγωνιστές τοῦ ὁράµατος τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως καί ἐπιµένουν νά ἀδιαφοροῦν τό τί γράφει ἡ ἱστορία γιά τούς ἑτερόδοξους καί φιλενωτικούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν διαπράξει ἐγκληµατικές πράξεις εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅταν µελετήσει κανείς τίς σελίδες της, συµπεραίνει ἀσφαλῶς ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί σκέφτονται καί ἀποφασίζουν ἀντιχριστιανικῶς! ∆υστυχῶς, ἔτσι συµβαίνει πάντα µέ τούς αἱρετικούς. Ἐπιµένουν φανατικῶς καί χωρίς φόβο Θεοῦ, γιά νά πετύχουν ἰδιοτελεῖς καί ἐγκόσµιους σκοπούς καί ὄχι βέβαια γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀκεραιότητα τῆς µιᾶς Ἐκκλησίας, δηλαδή τῆς Ὀρθοδοξίας.

Οἱ οἰκουµενιστές εἶναι ἐπικίνδυνοι καί πρέπει πάντα νά παρακολουθοῦµε τίς δραστηριότητές τους. Ὅµως οἱ ἐγχώριοι µητροπολίτες δέν εὐκαιροῦν γιά κάτι τέτοιο. Ἔχουν ἄλλες ἀπασχολήσεις. ∆ραστηριοποιοῦνται γύρω ἀπό τόν ἑαυτό τους, διοργανώνουν πολυδάπανες καί προκλητικές φιέστες γιά τήν προβολή τους, προκειµένου νά ἱκανοποιήσουν τό φοβερό πάθος τῆς φιλοδοξίας, νά ἀποσπάσουν τό χειροκρότηµα, χωρίς νά ἔχουν πετύχει κάτι σπουδαῖο στή µητρόπολή τους. ∆υστυχῶς τό φρόνηµά τους εἶναι ἀµιγῶς κοσµικό καί γίνεται ἡ αἰτία νά µένουν ἀδιάφοροι καί ράθυµοι ἀπέναντι στούς οἰκουµενιστές ἤ νά σύρονται «λόγῳ ὑπακοῆς» ἀπό τούς ἐνοίκους τοῦ Φαναρίου. Εἶναι µάταιο νά περιµένει κανείς εὐαισθησία σέ θέµατα πίστης, ἀλλά καί ἠθικῆς, ἀπό ἀνθρώπους πού βιώνουν τήν ἀρχιερωσύνη τους µέ τρόπο ἀριστοκρατικό, φιλόδοξο, φιλήδονο καί φιλάργυρο. Ἄς µή θεωρηθοῦν τά λόγια µου αὐτά ὑπερβολικά καί συκοφαντικά. Ἐπιβεβαιώνονται σχεδόν καθηµερινά µέ τά ἀρχιερατικά συλλείτουργα στίς πανηγύρεις ἱερῶν ναῶν καί στά ὀνοµαστήρια τῶν µητροπολιτῶν. Εἶναι καιρός οἱ ἁπλοί κληρικοί καί µοναχοί, ἀλλά καί οἱ πιστοί, νά ἀναπληρώσουν τό κενό πού δηµιουργοῦν οἱ ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι βρίσκονται εἰς τόπον Χριστοῦ, ὄχι ὅµως πάντοτε καί εἰς τύπον. Χρειάζεται εὐαισθητοποίηση στά θέµατα τῆς πίστης καί ἱερός ζῆλος, πού δέν θά ἀφήνουν τούς οἰκουµενιστές νά ἔχουν ἀποτελέσµατα στίς προσπάθειές τους.

Ὁ λόγιος ἁγιορείτης µοναχός Θεόκλητος ∆ιονυσιάτης τό 1964, σχολιάζοντας τήν τότε ἐπικρατοῦσα ἐκκλησιαστική κατάσταση, πού δέν διαφέρει σχεδόν καθόλου ἀπό τή σηµερινή, ἔλεγε: «Ἀφήνοµεν κραυγήν πόνου διά τό κατάντηµά µας. Εἰς τόσην καθίζησιν ὀρθοδόξου φρονήµατος ἐφτάσαµε, εἰς τόσην ἀφιλοτιµίαν, ὥστε σπανίως νά ἀκούεται µία φωνή διαµαρτυρίας, µία φωνή, ἕνα σφύριγµα ὀρθοδόξου ποιµένος, ἐν ὄψει ἐπιδροµῆς τῶν κατολίκων; Γνωρίζουν οἱ ἡµέτεροι, ὅτι οἱ Λατῖνοι πανηγυρίζουν τόν ἐπερχόµενον ἐκλατινισµόν µας;» (Ὀρθόδοξα µελετήµατα, 1974, σελ.63).

Ἡ ἀγωνία τοῦ ἀείµνηστου Γέροντα Θεόκλητου ἄς γίνει καί δική µας ἀγωνία, γιατί πολλά δεινά θά µᾶς φέρουν οἱ οἰκουµενιστές, ἐάν δέν περιοριστοῦν µέ τίς δυναµικές µας ἀντιδράσεις.

Πηγή: (Ορθόδοξος Τύπος, 3/7/2015), Θρησευτικά

Ὁ Παναγιώτης Μαυρίκος πού εἶναι ἰδιοκτήτης καί Διευθυντής τῆς ἡμερήσιας Ἐφημερίδας ΑΚΡΟΠΟΛΗ δημοσίευσε σήμερα ἄρθρο ἑνός ἀγνώστου μου Ἀριστοτέλη Βασιλάκη μέ τό ὁποῖο ἐκδικεῖται τήν Ἱ. Μητρόπολη Πειραιῶς καί τό πρόσωπό μου βρίζοντάς με σάν «ἀνάξιο Ἱεράρχη πού βεβηλώνω τήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας» καί ὅτι δῆθεν «διαπλέκομαι μέ πολιτικούς καί ἐπιχειρηματίες καί ὅτι ἀκόμη χειρότερα δέν πρέπει νά ρίχνω μύδρους κατά τῶν ὁμοφυλοφίλων τήν ἴδια στιγμή πού ἡ αὐλή μου πνίγει τό κουνέλι» δηλ. ἔχω συνεργάτες μου ὁμοφυλόφιλα πρόσωπα τά ὁποῖα ἐγώ παρά τούς λόγους μου δῆθεν ἀνέχομαι.  Στό ἴδιο ἀπαράδεκτο δημοσίευμα καθυβρίζει τόν Μακ. Ἀρχιεπίσκοπο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟ καί τόν Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ.κ. ΑΝΘΙΜΟ. Αὐτά τά ἀνυπόστατα ψεύδη τῶν δύο παρά πάνω εἶναι ἡ ἐκδίκηση τοῦ Παναγιώτη Μαυρίκου ὅπως δήλωσε στήν δικηγόρο τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς κ. Βάϊα Στεργιοπούλου ἐπειδή ὅπως γνωρίζει ὅλη ἡ Ἑλλάδα ἡ Ἐφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΗ στίς 28/11/2012, 2 καί 9/12/2012 δημοσίευσε πρωτοσέλιδα ἄρθρα «ΔΙΩΞΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΣΤΥΧΟ ΙΕΡΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ» ἰσχυριζόμενη ὅτι δῆθεν εἶχε ἀποδεικτικό ὑλικό καί εἰδικώτερα DVD πού ἔδειχνε ἐν ἐνεργείᾳ ἱεράρχη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πού ὑπηρετεῖ στήν Πελοπόννησο νά ἀσχημονεῖ μέ νεαρό Ἀλβανό.

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 3^ῃ Ἰουλίου 2015

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΑΥΡΙΚΟΥ ΕΚΔΟΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ ΤΟΥ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Ὁ Παναγιώτης Μαυρίκος πού εἶναι ἰδιοκτήτης καί Διευθυντής τῆς ἡμερήσιας Ἐφημερίδας ΑΚΡΟΠΟΛΗ δημοσίευσε σήμερα ἄρθρο ἑνός ἀγνώστου μου Ἀριστοτέλη Βασιλάκη μέ τό ὁποῖο ἐκδικεῖται τήν Ἱ. Μητρόπολη Πειραιῶς καί τό πρόσωπό μου βρίζοντάς με σάν «ἀνάξιο Ἱεράρχη πού βεβηλώνω τήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας» καί ὅτι δῆθεν «διαπλέκομαι μέ πολιτικούς καί ἐπιχειρηματίες καί ὅτι ἀκόμη χειρότερα δέν πρέπει νά ρίχνω μύδρους κατά τῶν ὁμοφυλοφίλων τήν ἴδια στιγμή πού ἡ αὐλή μου πνίγει τό κουνέλι» δηλ. ἔχω συνεργάτες μου ὁμοφυλόφιλα πρόσωπα τά ὁποῖα ἐγώ παρά τούς λόγους μου δῆθεν ἀνέχομαι.  Στό ἴδιο ἀπαράδεκτο δημοσίευμα καθυβρίζει τόν Μακ. Ἀρχιεπίσκοπο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟ καί τόν Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ.κ. ΑΝΘΙΜΟ. Αὐτά τά ἀνυπόστατα ψεύδη τῶν δύο παρά πάνω εἶναι ἡ ἐκδίκηση τοῦ Παναγιώτη Μαυρίκου ὅπως δήλωσε στήν δικηγόρο τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς κ. Βάϊα Στεργιοπούλου ἐπειδή ὅπως γνωρίζει ὅλη ἡ Ἑλλάδα ἡ Ἐφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΗ στίς 28/11/2012, 2 καί 9/12/2012 δημοσίευσε πρωτοσέλιδα ἄρθρα «ΔΙΩΞΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΣΤΥΧΟ ΙΕΡΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ» ἰσχυριζόμενη ὅτι δῆθεν εἶχε ἀποδεικτικό ὑλικό καί εἰδικώτερα DVD πού ἔδειχνε ἐν ἐνεργείᾳ ἱεράρχη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πού ὑπηρετεῖ στήν Πελοπόννησο νά ἀσχημονεῖ μέ νεαρό Ἀλβανό.

 Γιά νά προσδώσει κῦρος σέ αὐτό τό ὅπως ἀπεδείχθη δικαστικά μεγάλο ψέμμα καί συκοφαντία σέ βάρος τῆς Ἁγιωτάτης μας Ἐκκλησίας, ἡ Ἐφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΗ καί ὁ συντάκτης Ἄρης Σπίνος ἰσχυρίστηκαν ὅτι δῆθεν  τό ἀποδεικτικό ὑλικό τό εἶχαν δώσει σέ 5 Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πού δέν κατονόμαζαν μεταξύ τῶν ὁποίων καί σέ μένα πού κατονόμαζαν, μέ ἀποτέλεσμα νά προκληθεῖ σύγχυση καί προβληματισμός στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς βάρος μου. Κατόπιν αὐτῶν ὑπέβαλα μήνυση ἐνώπιον τῶν ποινικῶν Δικαστηρίων γιά δυσφήμιση καί συκοφαντική δυσφήμιση καί τακτική ἀγωγή ἀποζημιώσεως γιά ἠθική βλάβη. Στά ποινικά δικαστήρια πού δικάστηκε ἡ ὑπόθεση κατά τοῦ Παναγιώτη Μαυρίκου καί Ἄρη Σπίνου καί οἱ δύο δήλωσαν ὅτι οὐδέποτε μοῦ ἔδωσαν ἀποδεικτικό ὑλικό ἐναντίον συναδέλφου Ἱεράρχου τῆς Πελοποννήσου καί δημοσίευσαν τήν σχετική δήλωση στήν Ἐφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ τῆς 15/5/2014 ἀρ. φύλλου 15553 μέ τίτλο «ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ» ὅπως ἀκριβῶς εἶναι τό παρατιθέμενο δημοσίευμα καί δήλωσαν ἐνώπιον τῶν δικαστικῶν ἀρχῶν ὅτι μοῦ ζητοῦν συγγνὠμη καί ὅτι ἦταν δῆθεν «προϊόν παραπληροφόρησης». Κατόπιν αὐτοῦ ὡς Ἐπίσκοπος τούς συνεχώρησα. Μήνυση ὅμως καί ἀγωγή ἐναντίον τους εἶχε καταθέσει καί ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιά τά ψεύδη καί τίς συκοφαντίες πού εἶχαν δημοσιεύσει μέ τά προαναφερόμενα ἄρθρα γιά ἐν ἐνεργείᾳ Μητροπολίτη τῆς Πελοποννήσου. Ὅταν ἐξεδικάσθη ἡ τακτική ἀγωγή τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς ἐναντίον τους ἐζήτησα ὅπως ἦταν εὐνόητο γιά νά ἀποσυρθεῖ ἡ ἀγωγή νά δηλώσουν δημόσια καί μέ πρωτοσέλιδα δημοσιεύματα στό ἔντυπό τους ὅτι ὅλα ὅσα ἔγραψαν γιά Μητροπολίτη τῆς Πελοποννήσου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἦταν ψεύδη καί δέν εἶχαν στά χέρια τους κανένα ἀποδεικτικό στοιχεῖο. Ἐπειδή ἀρνήθηκαν νά τό κάνουν ἡ ἀγωγή δικάστηκε ἐνώπιον τοῦ Πολυμελοῦς Πρωτοδικείου Πειραιῶς καί ἐξεδόθη ἡ ὑπ’ἀριθ. 577/2015 Ἀπόφαση Του μέ τήν ὁποία ἔγινε δεκτή ἡ ἀγωγή καί ὑποχρεώθησαν νά καταβάλουν στήν Ἱ. Μητρόπολη Πειραιῶς τό ποσόν τῶν 10.000 Εὐρώ. Ἡ ἀπόφαση κατέστη τελεσίδικη καί ἀμετάκλητη καί ἐπειδή τά χρήματα αὐτά ἀνήκουν στό ΝΠΔΔ τῆς Μητροπόλεως καί ὄχι στό προσωπό μου καί θά ἦταν ἀπιστία ἐκ μέρους μου νά μήν τά διεκδικήσει ἡ Μητρόπολη καί ἐπειδή δέν ἀνευρέθη κανένα περιουσιακό στοιχεῖο στόν Παναγιώτη Μαυρίκο καί Ἄρη Σπίνο ἡ Ἱ. Μητρόπολη κατέθεσε στἰς 19/6/2015 ἐνώπιον τοῦ Εἰρηνοδικείου Πειραιά αἴτηση κατασχέσεως τῶν σημάτων τῆς Ἐφημερίδας ΑΚΡΟΠΟΛΗ καί ΑΚΡΟΠΟΛΗ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ πού εἶναι τά μόνα περιουσιακά στοιχεῖα πού φέρεται νά ἔχει ὁ ἰδιοκτήτης καί ἐκδότης Παναγώτης Μαυρίκος πού θά δικαστεῖ στίς 20/10/2015 καί ἐνέγραψε τήν αἴτηση κατασχέσεως τῶν σημάτων στήν Διεύθυνση Ἐμπορικῆς Ἰδιοκτησίας τῆς Γ.Γ. Ἐμπορίου καί Προστασίας Καταναλωτή τοῦ Ὑπουργείου Οἰκονομίας μέ ἀριθμ. Πρωτ. 68568/24.6.2015 καί 68569/24.6.2015. Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω ἐπηκολούθησε τό σημερινό  δημοσίευμα πού ἀποτελεῖ τήν ἐκδίκηση τοῦ Παναγιώτη Μαυρίκου γιά τήν ὁποία δηλώνω ὅτι δέν πρόκειται νά τόν συγχωρήσω διότι προσέβαλε ὄχι τό πρόσωπό μου γεγονός πού θά μποροῦσα νά συγχωρήσω μιμούμενος τόν Χριστό ἀλλά τούς Κληρικούς καί Λαϊκούς συνεργάτες μου πού καθημερινῶς χύνουν αἷμα γιά νά διακονήσουν τήν Ἐκκλησία καί τόν συνάνθρωπο γιατί δέν εἶναι εὔκολο στίς ἡμέρες μας νά προσφέρεις 6.000 μερίδες φαγητό τήν ἡμέρα χωρίς κανένα οἰκονομικό πόρο καί νά λειτουργεῖς Κατασκηνώσεις 2.500 νέων καί νεανίδων καί Ραδιοφωνικό Σταθμό παγκοσμίου ἐμβέλειας.

Τέλος καλῶ δημόσια τούς συκοφάντες μου Παναγιώτη Μαυρίκο καί Ἀριστοτέλη Βασιλάκη νά καταθέσουν ἄμεσα στόν Εἰσαγγελέα Πρωτοδικῶν Πειραιῶς καί στήν Ἀρχιγραμματεία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὁποιοδήποτε στοιχεῖο ἰσχυρίζονται ὅτι ἔχουν ἐναντίον Κληρικῶν ἤ Λαϊκῶν συνεργατῶν μου γιατί δέν ὑφίσταται ΤΙΠΟΤΑ καί γιατί πλησίον μου δέν μποροῦν νά εὐδοκιμήσουν οὔτε δευτερόλεπτο τέτοια πρόσωπα. Ἄν εἶχαν τό παραμικρό στοιχεῖο θά τό εἶχαν χρησιμοποιήσει ἀσφαλῶς στά Δικαστήρια πού προηγήθησαν.

Ἤδη κατετέθη μήνυση γιά ἐξύβριση, δυσφήμιση καί συκοφαντική δυσφήμιση καί τῶν Παναγιώτη Μαυρίκου καί Ἀριστοτέλη Βασιλάκη ἐνώπιον τῶν Ποινικῶν ἀρχῶν καί Ἀστική ἀγωγή ἀποζημιώσεως.

Εἶναι θλιβερό στό χῶρο τῆς δημοσιογραφίας καί ἐνημέρωσης νά ὑπάρχουν πρόσωπα πού βασιζόμενα δυστυχῶς στήν ἐπιείκεια τοῦ Νόμου καί στήν ἐπιείκεια τῶν Δικαστῶν νά δολοφονοῦν συνειδήσεις καί νά ἀμαυρώνουν ζωές.

Ο  Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πηγή:Ακτίνες

(Ματθ. η’ 28-34, θ’ 1)

Οι άνθρωποι είναι άδικοι με το Θεό, γι’ αυτό και εξοργίζονται μαζί Του. Ποιός έχει το δικαίωμα όμως να εξοργιστεί εναντίον οποιουδήποτε και μάλιστα εναντίον του Θεού;

Οι άθεοι κλείνουν το στόμα τους και σκέφτονται: «Ας μην αναφέρουμε το όνομα του Θεού, ώστε να εξαφανιστεί απ’ αυτόν τον κόσμο». Ανόητοι άνθρω­ποι! Τα στόματά σας είναι μια μικρή μειονότητα στο εύρος του κόσμου. Έχετε δει η ακούσει πώς δίνει φωνή στο ποτάμι ένα φράγμα; Αν δεν ήταν το φράγμα, το ποτάμι δε θ’ ακουγόταν, θα ήταν μουγγό. Το φράγμα όμως άνοιξε το λαρύγγι του και κάθε μικρή σταγόνα απέκτησε γλώσσα.

Το δικό σας φράγμα θα κάνει το ίδιο: θ’ ανοίξει το λαρύγγι των άλαλων και θα διδάξει τους βωβούς να μιλήσουν. Αν τα χείλη σας πάψουν να ομολογούν το όνομα του Θεού, η καρδιά σας θα γεμίσει με φόβο όταν ακούσετε να τον ομολογούν οι άσοφοι και οι βουβοί. Αλήθεια σας λέω: Αν εσείς σιωπήσετε, οι λίθοι κεκράξονται. Ακόμα κι αν δε μιλήσει κανένας άνθρω­πος στη γη, θ’ αποκτήσει φωνή το χορτάρι. Ακόμα κι αν αποκηρύξουν το όνομα του Θεού όλοι οι άνθρωποι, αυτό θα γραφτεί στο ουράνιο τόξο, στον ουρανό, θα χαραχτεί με φωτιά σε κάθε χόρτο, σε κάθε κόκκο άμμου. Τότε η άμμος θα μετατραπεί σε άνθρωπο κι ο άνθρωπος σε άμμο.

«Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, ποίησιν δε χειρών αυτού αναγγέλει το στερέωμα, ημέρα τη ημέρα ερεύγεται ρήμα, και νυξ νυκτί αναγγέλλει γνώσιν» (Ψαλμ. ιη' 2, 3). Αυτά μας απαγγέλει ο ιερός Ψαλμωδός και προφήτης. Κι εσείς τί λέτε; Κρατάτε μια περιφρονητική σιγή για το Θεό. Γι’ αυτό λοιπόν θα δώσουν φωνή οι πέτρες. Κι όταν μιλήσουν οι πέτρες θα θελήσεις να μιλήσεις κι εσύ, μα δε θα μπορέσεις. Θα σου αφαιρεθεί ο λόγος και θα δοθεί στις πέτρες. Και τότε οι πέτρες θα μετατραπούν σε ανθρώπους κι οι άνθρωποι σε πέτρες.

Στους παλιότερους καιρούς άνθρωποι με σκληρό στόμα έτυχε να δουν τον Υιό του Θεού και να μη τον αναγνωρίσουν, οι γλώσσες τους δεν ήταν λυμένες για να τον δοξολογήσουν. Τότε ο Θεός ελευθέρωσε τα στόματα των δαιμόνων για να ντροπιάσουν τους ανθρώπους, αφού οι δαίμονες αναγνώρισαν τον Υιό του Θεού. Οι δαίμονες που ήταν σκληρότεροι από την πέτρα και κατώτεροι σε αξία από την άμμο, έκραξαν όταν είδαν τον Υιό του Θεού. Οι άνθρωποι γύρω Του όμως έμειναν άφωνοι. Κι όταν εκείνος που είχε εντελώς αποχωριστεί από το Θεό αναγκάστηκε να ομολογήσει το όνομά Του, πώς δε θα μπορούσε να κάνει το ίδιο η αθώα πέτρα, που υποτάσσεται τυφλά στο θέλημα του Θεού;

Ο Θεός δίνει μαθήματα στους ανθρώπους όχι μόνο από τον ουρανό, που είναι γεμάτος αγγέλους και στο­λίζεται από άστρα, όχι μόνο από τη γη, που είναι γε­μάτη απ’ όλα τα δημιουργημένα πλάσματα του Θεού, αλλ’ ακόμα κι από τους δαίμονες. Κι αυτό για να δώσει μια ευκαιρία στους ειδωλολάτρες, που βρίσκουν πολύ εύκολα το δρόμο που οδηγεί στην κόλαση, ώστε να ντροπιαστούν από κάτι, οτιδήποτε, να κοιτάξουν ψηλά στον ουρανό και να σώσουν την ψυχή τους από την άβυσσο, από τη φωτιά και τη δυσωδία.

Οι εκλεκτοί που συνόδευαν τον Κύριο Ιησού στις πορείες Του είχαν αποδείξει πως η πίστη τους ήταν ρηχή. Έτσι ο Κύριος τους οδήγησε σε μια περιοχή όπου επικρατούσε η πιο φανατική ειδωλολατρία, ώστε μ’ αυτά που θα γίνονταν, να τους συνετίσει και να καταγγείλει τη λειψή τους πίστη. Αυτά που έγιναν, περιγράφονται στο σημερινό ευαγγέλιο.

***

«Και ελθόντι αυτώ εις το πέραν εις την χώραν των Γεργεσηνών, υπήντησαν αυτώ δύο δαιμονιζόμενοι εκ των μνημείων εξερχόμενοι, χαλεποί λίαν, ώστε μη ισχύειν τινά παρελθείν διά της οδού εκείνης» (Ματθ. κη' 28). Τα Γέργεσα και τα Γάδαρα ήταν δυο πόλεις ειδωλολατρικές, στην απώτερη ακτή της θάλασσας της Γαλιλαίας. Ήταν δυο από τις δέκα πόλεις που βρί­σκονταν στα παράλια αυτά. Σύμφωνα με όσα αναφέρουν οι ευαγγελιστές Μάρκος και Λουκάς, τα Γάδαρα αναφέρονται αντί για τα Γέργεσα. Αυτό σημαίνει πως οι δυο πόλεις πρέπει να βρίσκονταν πολύ κοντά η μια στην άλλη και πως το περιστατικό που αναφέρουν πρέπει να έγινε κάπου ανάμεσα στις δυο.

Οι ευαγγελιστές αναφέρουν έναν τρελό άνθρωπο, ενώ ο Ματθαίος μιλάει για δύο. Οι πρώτοι ευαγγελι­στές αναφέρουν τον ένα από τους δύο, που φαίνεται πως ήταν χειρότερος από τον άλλο και τον έτρεμε όλη η περιοχή. Ο Ματθαίος τους αναφέρει και τους δύο, επειδή και τους δύο θεράπευσε ο Κύριος. Το ότι ο ένας από τους δύο ήταν πιο γνωστός από τον άλλον, φαίνεται από την περιγραφή του Λουκά, που λέει πως ο τρελός αυτός καταγόταν από την πόλη («υπήντησεν αυτώ ανήρ τις εκ της πόλεως», Λουκ. η' 9). Σαν ντόπιο λοιπόν πρέπει να τον γνώριζαν καλύτερα από τον άλλον, που μάλλον καταγόταν από κάποιο χωριό. Από τα λόγια του Λουκά επίσης συμπεραίνουμε πως είχε δαιμόνια εκ χρόνων ικανών. Αυτό σημαίνει πως ήταν άρρωστος από χρόνια και γι’ αυτό το λόγο τον ήξερε όλη η περιοχή. Το ότι ήταν πολύ πιο άρρωστος και φρενιασμένος από τον άλλον, προκύπτει από αυτά που μας λέει ο Λουκάς, πως «εδεσμείτο αλύσεσι και πέδαις φυλασσόμενος, και διαρρήσσων τα δεσμά ηλαύνετο υπό του δαίμονος εις τας ερήμους» (Λουκ. η' 29). Αυτός είναι ο λόγος που οι δύο ευαγγελιστές αναφέρουν μόνο τον ένα δαιμονιζόμενο, αν και ήταν δύο. Πολύ συχνά κάνουμε το ίδιο και μεις σήμερα όταν αναφέρουμε κάποιο περιστατικό και αναφέρουμε για παράδειγμα μόνο τον αρχηγό μιας συμμορίας ληστών που συλλήφθηκαν. Όταν συλλήφθηκε ολόκληρη η συμ­μορία με τον αρχηγό της λέμε πως ένας ληστής έτσι κι έτσι, αρχηγός των υπόλοιπων ληστών, πιάστηκε. Το ίδιο κάνουν κι οι ευαγγελιστές. Όπως ο Μάρκος κι ο Λουκάς συμπληρώνουν την αφήγηση του Ματθαίου σε μια λεπτομέρεια, έτσι κάνει κι ο Ματθαίος στο Μάρκο και το Λουκά σε άλλες περιπτώσεις. Παράδειγμα το περιστατικό με τους δύο δαιμονιζόμενους.

Οι δαιμονιζόμενοι αυτοί ζούσαν στους τάφους, πε­ριπλανιούνταν στην έρημο και τρομοκρατούσαν τους ανθρώπους στους αγρούς και στους δρόμους. Ιδιαί­τερα φόβιζαν αυτούς που περνούσαν κοντά από το δρόμο όπου έμεναν εκείνοι. Οι ειδωλολάτρες συχνά έφτιαχναν τους τάφους δίπλα στο δρόμο, ενώ και οι Ιουδαίοι συνήθιζαν πολλές φορές να κάνουν το ίδιο. Ο τάφος της Ραχήλ είναι δίπλα στο δρόμο που οδηγεί από την Ιερουσαλήμ στη Βηθλεέμ. Ο τάφος του Μανασσή είναι δίπλα στο δρόμο που οδηγεί στη Νεκρά Θάλασσα. Ο διάβολος είχε καταλάβει τους δυο αυτούς δαιμονιζόμενους και τους χρησιμοποιούσε ως όπλα για να βλάψει τους ανθρώπους. Όλοι οι άνθρωποι που έχουν καταληφθεί από δαιμόνια, έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό τους να κάνουν το κακό και να κατα­στρέφουν. Ήταν γυμνοί από κάθε καλό πράγμα. Για τον ένα απ’ αυτούς λέγεται πως δε φορούσε ρούχα (ιμάτιον ουκ ενεδιδύσκετο). Μαζί με τη σωματική του γύμνωση, ήταν γυμνή και άδεια η ψυχή του, δεν είχε κανένα καλό μέσα του, κανένα δώρο του Πνεύματος του Θεού. Ήταν κυριολεκτικά γυμνός από κάθε καλό, που είναι χάρισμα του Θεού. Κι οι δυο τους ήταν τόσο κακοί και πονηροί, ώστε μη ισχύειν τινά παρελθείν δια της οδού εκείνης.

«Και ιδού έκραξαν λέγοντες· τί ημίν και σοι, Ιησού, υιέ του Θεού; ήλθες ώδε προ καιρού βασανίσαι ημάς;» (Ματθ. η' 29). Το πιο αξιοσημείωτο στην κραυγή αυτή των δαιμόνων, είναι ότι αναγνώρισαν τον Ιησού ως Υιό του Θεού και το βροντοφώνησαν με τρόμο. Ας καταισχυνθούν λοιπόν εκείνοι που κοιτάζουν κατά πρόσωπο τον Κύριο και δεν τον αναγνωρίζουν ή τον αναγνωρίζουν μεν αλλά δεν τον ομολογούν δη­μόσια. (Γράφει ο Ζηγαβηνός: «Καθώς οι μαθητές κι ο λαός τον έβλεπαν σαν άνθρωπο, οι δαίμονες ήρθαν τώρα να κηρύξουν τη θεότητά Του»).

Είναι αλήθεια πως οι δαίμονες δεν ομολόγησαν το Χριστό με χαρά και ευχαρίστηση, δε χάρηκαν και γι’ αυτό έκραξαν δυνατά. Δε φώναξαν όπως κάνει ο άνθρωπος που βρήκε μεγάλο θησαυρό ή όπως φώναξε γεμάτος χαρά ο απόστολος Πέτρος, «συ ει ο Χριστός, ο υιός του Θεού του ζώντος» (Ματθ. ιστ' 16). Οι δαίμονες έκραξαν από φόβο και τρόμο, γιατί μπροστά τους έβλεπαν Εκείνον που θα τους κρίνει. Έκραξαν και ομολόγησαν Εκείνον που στο όνομά Του μόνο έτρεμαν από φόβο, που το όνομα αυτό προσπαθούσαν να κρύψουν από τους ανθρώπους, να το σβήσουν από τις καρδιές τους. Ομολόγησαν το όνομά Του μέσα στον τρόμο και την απελπισία τους, με τον ίδιο τρόπο, με την ίδια απέχθεια κι απόγνωση που προφέρουν το όνομα του Θεού πολλοί άνθρωποι.

Τί ημίν και σοι, Ιησού, υιέ του Θεού; ρώτησαν οι δαίμονες. Τί κοινό έχουμε μεταξύ μας Εσύ κι εμείς; Ποιό είναι το μήνυμα που φέρνει αυτή η αναπάντεχη κι ανεπιθύμητη επίσκεψή Σου; «Τίς δε κοινωνία Χριστού και Βελίαλ;» (Β' Κορ. στ' 15). Απολύτως καμία. Οι υπηρέτες του Βελίαλ επομένως, οι βασανιστές των ανθρώπων, ρωτούν το Χριστό γιατί ήρθε πρόωρα, πριν από τον καιρό Του, να τους βασανίσει. Ήλθες ώδε προ καιρού βασανίσαι ημάς; Την ώρα της κρίσης και της αιώνιας καταδίκης τους την περιμένουν. Η εμφάνιση του Χριστού μπροστά τους από μόνη της ήταν ένα βάσανο, ένα βασανιστήριο χειρότερο απ’ ό,τι είναι η λάμψη της φωτιάς σε μια αράχνη. Όταν λείπει ο Χριστός, οι δαίμονες είναι τόσο βάναυσοι και αλαζόνες, ώστε υποτιμούν και υποβιβάζουν τους ανθρώπους στην κατηγορία των ζώων, τρομοκρατούν όλη την περιοχή ώστε μη ισχύειν τινά παρελθείν διά της οδού εκείνης.

Η παρουσία του Χριστού τους έφερε σε αξιοθρήνητη απόγνωση. Ο τρόμος τους ταπείνωσε, όπως και κάθε τύραννο ο κριτής. Γι’ αυτό κι άρχισαν να ζητούν ταπεινωμένοι από τον Κύριο ίνα μη επιτάξη αυτοίς εις την άβυσσον απελθείν, να μη τους στείλει στα βάθη της θάλασσας (Λουκ. η' 31). Η ικεσία τους ίνα μη επιτάξη αυτοίς να πάνε στην άβυσσο, σημαίνει πως αν τους διέταζε, θα ήταν αναγκασμένοι να πάνε. Αυτή ήταν η εξουσία του Χριστού, αυτή ήταν η δύνα­μή Του! Η άβυσσος ήταν ο πραγματικός τους τόπος, η αληθινή τους κατοικία. Είπε ο προφήτης για τον αρχηγό των δαιμόνων: «Πως εξέπεσεν εκ του ουρανού ο εωσφόρος ο πρωί ανατέλλων ... νυν δε εις άδην καταβήση και εις τα θεμέλια της γης» (Ησ. ιδ' 12, 15). Θα καταδικαστεί στην άβυσσο, όπου είναι ο βρυγμός και ο τριγμός των οδόντων.

Ο Θεός άφησε τους δαίμονες να περιφέρονται ελεύ­θεροι ανάμεσα στους ανθρώπους, λόγω των αμαρτιών τους. Είναι καλύτερα γι’ αυτούς να κυκλοφορούν ανά­μεσα στους ανθρώπους, παρά να κατοικήσουν στην άβυσσο; Όταν κυκλοφορούν ανάμεσα στους ανθρώ­πους, βασανίζουν εκείνους· όταν βρίσκονται στα βάθη της αβύσσου, μόνο τον εαυτό τους έχουν να βασανί­ζουν. Όταν βρίσκονται ανάμεσα στους ανθρώπους βασανίζονται πάλι, μα τότε η κόλασή τους μειώνεται από την κόλαση των άλλων.

Ο διάβολος είναι καταστροφέας για το σώμα, σκώλωψ τη σαρκί, όπως τον ονόμασε ο απόστολος Παύλος που είχε νιώσει την παρουσία του (βλ. Β' Κορ. ιβ' 7). Χρησιμοποιεί το σώμα σαν σκάλα, σκαρφαλώνει στην ψυχή και πιάνεται από την καρδιά και το νου, ωσότου κατασπαράξει ολόκληρο τον άνθρωπο, ώσπου να τον παραμορφώσει και να τον γυμνώσει από κάθε κάλλος και αγνότητα, από κάθε αίσθημα δικαιοσύνης, αγάπης και πίστης, ελπίδας κι επιθυμίας για το αγαθό. Μετά εγκαθίσταται στον άνθρωπο όπως κάθεται ο βασιλιάς στο θρόνο του, και παίρνει τα ηνία της ψυχής και του σώματος στα χέρια του. Τότε ο άνθρωπος μεταβάλλε­ται σε κτήνος που το ιππεύει ο σατανάς, γίνεται ένα άθυρμα που τον διασκεδάζει, ένα άγριο θηρίο που κατασπαράζει.

Κάπως έτσι ήταν οι δαιμονιζόμενοι που περιγράφονται στο ευαγγέλιο. Δεν αναφέρεται αν οι άνθρω­ποι αυτοί είδαν το Χριστό, αν τον αναγνώρισαν, τον ονόμασαν ή αν συνομίλησαν μαζί Του. Όλ’ αυτά τα έκαναν οι δαίμονες που ήταν μέσα τους. Οι δαιμο­νιζόμενοι ήταν σα να μην υπήρχαν, σαν δυο σώματα που τα οδηγούσαν οι δαίμονες και τα κατεύθυναν με τα καμτσίκια τους. Το να θεραπεύσει κανείς τέτοιους ανθρώπους, ήταν σα ν’ ανασταίνει νεκρούς. Αλλά ήταν και κάτι παραπάνω απ’ αυτό, γιατί νεκρός άνθρωπος σημαίνει πως η ψυχή έχει αποχωριστεί από το σώμα. Τότε όμως η ψυχή βρίσκεται στα χέρια του Θεού, κι ο Θεός μπορεί να την ξαναγυρίσει στο σώμα, να επαναφέρει τη ζωή. Οι άνθρωποι αυτοί όμως ήταν αιχμάλωτοι στους δαίμονες, που τους κρατούσαν δέ­σμιους. Έπρεπε ν’ αποσπάσει πρώτα τις ψυχές τους από τους δαίμονες, να εκβάλλει τους δαίμονες από το σώμα τους κι έπειτα να τους θεραπεύσει. Έτσι το θαύμα της θεραπείας των δύστυχων αυτών ανθρώπων είναι τουλάχιστον ίσο με ανάσταση νεκρών, αν όχι μεγαλύτερο.

Ήλθες ώδε προ καιρού βασανίσαι ημάς; ρώτησαν οι δαίμονες το Χριστό. Ήξεραν πως τελικά τους πε­ριμένει η κόλαση. Αχ να το γνώριζαν κι οι άνθρωποι αυτό! Να συνειδητοποιούσαν πως τους περιμένει κό­λαση όμοια με κείνην που περιμένει τους δαίμονες! Οι δαίμονες ήξεραν πως στο τέλος το ανθρώπινο γένος, η βασική τροφή τους, θα ελευθερωνόταν από τα χέρια τους, πως οι ίδιοι θα ρίχνονταν στη σκοτεινή άβυσσο, όπου μόνο τον εαυτό τους θα είχαν να βασανίζουν. Ο μέγας προφήτης είπε για τον αρχηγό των δαιμόνων: «συ δε ριφήση εν τοις όρεσιν ως νεκρός εβδελυγμένος μετά πολλών τεθνηκότων εκκεκεντημένων μαχαίραις, καταβαινόντων εις άδου» (Ησ. ιε' 19). Κι ο ίδιος ο Κύριος επιβεβαίωσε: «Εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα» (Λουκ. ι’ 18). Στο τέλος θα δουν όλοι οι άνθρωποι τους αμαρτωλούς, που θα ριφθούν και κείνοι σαν αστραπή «εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού» (Ματθ. κε' 41).

Την ώρα που οι δαίμονες ικέτευαν με φόβο και τρόμο το Χριστό, στο διπλανό λόφο ήταν ένα μεγάλο κοπάδι από δυο περίπου χιλιάδες χοίρους, που έβο­σκαν ήρεμα εκεί (βλ. Μάρκ. ε’ 13). Οι δαίμονες παρακάλεσαν το Χριστό: «Ει εκβάλλεις ημάς, επίτρεψον ημίν απελθείν εις την αγέλην των χοίρων» (Ματθ. η’ 31). Μη μας στέλνεις στην άβυσσο, του είπανε, αλλά άφησέ μας τουλάχιστο να μπούμε μέσα στους χοίρους. Ει εκβάλλεις ημάς. Δεν είπαν μη μας βγάζεις από τον άνθρωπο, αυτόν δεν ήθελαν ούτε να τον κατονομάσουν, γι’ αυτούς ήταν τελείως νεκρός.

Απ’ όλα τα πλάσματα στον κόσμο, δεν υπάρχει κανένας που να μισεί και να φθονεί τόσο ο διάβολος, όσο ο άνθρωπος. Ο Κύριος Ιησούς, αντίθετα, τόνιζε ιδιαίτερα τη λέξη «άνθρωπος». «Έξελθε το πνεύμα το ακάθαρτον εκ του ανθρώπου» (Μάρκ. ε' 8). Οι δαίμονες δεν ήθελαν να φύγουν από τον άνθρωπο. Θα προτιμούσαν πολύ περισσότερο να μείνουν σ’ αυτόν παρά να πάνε στους χοίρους. Σε τί θα τους χρησί­μευαν οι χοίροι; Οι δαίμονες μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους να μοιάζουν με τους χοίρους, οπότε τί τους χρειάζονται οι χοίροι; Όπως και νά ‘χουν τα πράγμα­τα, ακόμα κι αν βρίσκονται μέσα στους χοίρους ή σε οποιοδήποτε άλλο πλάσμα, η κακία τους στρέφεται ίσια στον άνθρωπο. Μέσα από τους χοίρους, σκοπός τους ήταν να βλάψουν τον άνθρωπο. Αν δεν μπορούσαν με άλλον τρόπο, θα έκαναν το κακό με το να πνίξουν τους χοίρους και να στρέψουν την οργή των ανθρώπων εναντίον του Θεού. Έτσι, όταν μπροστά τους έχουν την απειλή της αβύσσου, αντί γι’ αυτήν προτιμούν να πάνε στους χοίρους.

«Και είπεν αυτοίς· υπάγετε, οι δε εξελθόντες απήλθον εις την αγέλην των χοίρων· και ιδού ώρμησε πάσα η αγέλη των χοίρων κατά του κρημνού εις την θάλασσαν και απέθανον εν τοις ύδασιν» (Ματθ. η' 32). Οι δαίμονες θα μπορούσαν εύκολα να οδηγήσουν τους ταλαίπωρους αυτούς ανθρώπους να πνιγούν στη θάλασσα, αν δεν τους εμπόδιζε η δύναμη του Θεού. Δεν είναι ασυνήθιστο να βλέπει κανείς ανθρώ­πους που έχουν παρανοήσει να πέφτουν από μεγάλο ύψος και να γίνονται κομμάτια ή να πνίγονται στο νερό ή να πέφτουν στη φωτιά ή να απαγχονίζονται. Οι παγκάκιστοι δαίμονες οδηγούν τους ανθρώπους σε τέτοιο τέλος με σκοπό όχι μόνο να καταστρέψουν τη ζωή τους, αλλά να νεκρώσουν και την ψυχή τους, τόσο στην παρούσα όσο και στη μέλλουσα ζωή. Πολύ συχνά όμως συμβαίνει να παρεμβαίνει ο Θεός με τη σοφή πρόνοιά Του και να προφυλλάσσει τον άνθρωπο από τέτοιο θάνατο.

Γιατί ο Κύριος επέτρεψε στα πονηρά πνεύματα να μπουν στους χοίρους; Θα μπορούσε να τα είχε στείλει στα δέντρα ή στις πέτρες. Γιατί ειδικά στους χοίρους; Όχι βέβαια για να κάνει το θέλημά τους, επειδή εκείνοι του το ζήτησαν, αλλά για να διδάξει τους ανθρώπους. Όπου υπάρχουν χοίροι, υπάρχει και ακαθαρσία. Και τα πονηρά πνεύματα αγαπούν τα ακάθαρτα μέρη. Όπου δεν υπάρχει ακαθαρσία, τη φτιάχνουν μόνοι τους βιαίως. Όταν βρίσκουν λίγη ακαθαρσία, προσθέτουν σύντομα κι άλλη και την κάνουν περισσότερη. Όταν μπαίνουν μέσα ακόμα και στον πιο καθαρό άνθρωπο, μαζεύουν γρήγορα μέσα του ακαθαρσία χοίρων. Με το τρέξιμο των χοίρων και το πέσιμό τους στη θάλασσα, ο Κύριος ήθελε να μας διδάξει πόσο αδύναμη είναι η αντίσταση της λαιμαργίας και της πολυφαγίας στις διαβολικές δυνάμεις και να μας θυμίσει την αρετή της νηστείας.

Τί σχέση έχουν η λαιμαργία κι η πολυφαγία με τους χοίρους; Προσέξτε πόσο γρήγορα τους κατέλαβαν οι δαιμονικές δυνάμεις και τους οδήγησαν στην κατα­στροφή! Το ίδιο γίνεται με τους λαίμαργους και τους αχόρταγους ανθρώπους, που νομίζουν πως θα γίνουν δυνατοί με την πολυφαγία. Με τον τρόπο αυτόν όμως δε γίνονται δυνατότεροι, αλλά μάλλον ασθενέστεροι, τόσο σωματικά όσο και πνευματικά. (Ο Μέγας Βασί­λειος λέει στο λόγο του Ι’ περί νηστείας τ’ ακόλουθα: «Γνωρίζω πως οι γιατροί δε συνιστούν στους αρρώστους ποικιλία φαγητών, αλλ’ αποχή και νηστεία. Μη νομίσεις πως ο καπετάνιος κάποιου πλοίου θα σώσει ευκολότερα το πλοίο του αν το υπερφορτώσει κι όχι αν το φορτώσει με μέτρο»). Οι λαίμαργοι άνθρωποι έχουν αδύναμο χαρακτήρα. Δειλιάζουν τόσο μπροστά στους ανθρώπους, όσο (και πολύ περισσότερο) μπροστά στους δαίμονες. Δεν υπάρχει τίποτα ευκολότερο στους δαίμονες από το να τους πνίξουν στη θάλασσα του πνευματικού θανάτου.

Εδώ βλέπουμε μια ακόμα πιο καθαρή διδασκαλία. Βλέπουμε πόσο φοβερή είναι η δύναμη του διαβόλου αν δεν την ελέγχει ο Θεός. Οι δαίμονες που κατοικούσαν σε δύο μόνο ανθρώπους, έπνιξαν σε λίγα λεπτά περίπου δύο χιλιάδες γουρούνια. Ο Θεός όμως τους κρατούσε εκεί ωσότου έρθει ο Χριστός για να δείξει τη δύναμη και την εξουσία που είχε πάνω τους. Μετά τους επέτρεψε να πάνε στους χοίρους, για να δείξει τη δύναμη των δαιμόνων. Αν το επέτρεπε ο Θεός, οι δαίμονες θα έκαναν μέσα σε λίγα λεπτά σ’ όλους τους ανθρώπους, αυτό που έκαναν στους χοίρους. Ο Θεός όμως αγαπά το ανθρώπινο γένος. Η απεριόριστη αγάπη Του μας συντηρεί στη ζωή και μας προστατεύει από τους πιο σκληρούς κι αδυσώπητους εχθρούς μας.

Θα ρωτήσουν μερικοί: Δε λυπήθηκε ο Θεός πρώτα με το χαμό τόσων πολλών χοίρων και δεύτερο με τη ζημιά των χωρικών; Μόνο ο πονηρός οδηγεί τους ανθρώπους σε τέτοιες σκέψεις, για να δείξει πως ο ίδιος είναι πιο εύσπλαχνος από το Χριστό. Τί άλλο είναι οι χοίροι, παρά άνθος του αγρού; Όταν ο Θεός δε λυπάται τα λευκά κρίνα του αγρού, που είναι στολι­σμένα καλύτερα από το βασιλιά Σολομώντα και αύριο ρίχνονται στη φωτιά, γιατί να λυπηθεί τα γουρούνια; Είναι δυσκολότερο στο Θεό να φτιάξει χοίρους από το να φτιάξει τα κρίνα του αγρού; Θα πουν όμως κάποιοι άλλοι: Δεν είναι θέμα κάλλους αλλά χρησιμότητας. Και είναι οι χοίροι χρήσιμοι στους ανθρώπους μόνο όταν τους τρέφουν και τους παχαίνουν κι όχι όταν βοηθούν στο φωτισμό της ψυχής τους; Κι εδώ ερχόμαστε στη δεύτερη περίπτωση. «Πολλών στρουθιών διαφέρετε υμείς» (Ματθ. ι’ 31). Εσείς αξίζετε περισσότερο από πολλά σπουργίτια, είπε ο Κύριος στους μαθητές Του. Δεν αξίζουν περισσότερο οι άνθρωποι από πολλούς χοίρους, έστω και δυο ή τρεις χιλιάδες απ’ αυτούς;

Ας αναλογιστεί ο καθένας τη δική του αξία. Και τότε θα φτάσει στο ασφαλές συμπέρασμα πως, σε σχέση με τη μεγάλη ωφέλεια που δέχτηκαν οι άνθρωποι, η απώλεια (των χοίρων) ήταν πολύ μικρή. Ήταν οπωσ­δήποτε απαραίτητο να δείξει στο αναίσθητο ανθρώπινο γένος πόσο ακάθαρτοι είναι οι δαίμονες, αλλά και πόση είναι η δύναμή τους.

Δεν υπάρχουν λόγια ανθρώπινα να το εκφράσουν καλύτερα αυτό, όσο η δαιμονοληψία κι ο πνιγμός των χοίρων τη στιγμή ακριβώς που τα ακάθαρτα πνεύματα μπήκαν μέσα τους. Ποιά λόγια θα μπορούσαν να πείσουν τους ειδωλολάτρες Γεργεσηνούς και Γαδαρηνούς, αν αυτή η τρομερή απόδειξη -ή μάλλον αποκάλυψη- δεν μπορούσε να τους ξυπνήσει από το λήθαργο της αμαρτίας και να τους κάνει να συνειδητοποιήσουν σε ποιο λάκκο τους τραβούσαν ανηλεώς οι δαίμονες, όπως έκαναν με τους χοίρους; Τί θα μπορούσε να τους φέρει ευκολότερα στην πίστη του παντοδύναμου Χριστού;

Ας δούμε όμως τι έγινε μετά. «Οι δε βόσκοντες έφυγον, και απελθόντες εις την πόλιν απήγγειλαν πάντα και τα των δαιμονιζομένων. και ιδού πάσα η πόλις εξήλθεν εις συνάντησιν τώ Ιησού, και ιδόντες αυτόν παρεκάλεσαν όπως μεταβή από των ορίων αυτών» (Ματθ. η' 33, 34). Οι βοσκοί κι οι κάτοικοι της πόλης φοβήθηκαν πολύ (Λουκ. η' 35), τρόμαξαν. Είδαν κάτι που ποτέ τους δεν είχαν δει ή ακούσει. Οι δαιμο­νισμένοι που τους κατατρόμαζαν τόσα χρόνια, τώρα κάθονταν στα πόδια του Χριστού ήρεμοι, νηφάλιοι. Άκουσαν το περιστατικό από τους αποστόλους και τους βοσκούς, πως δηλαδή ο Χριστός θεράπευσε τους δαιμονισμένους κι έτρεμαν από φόβο μπροστά στο Χριστό. Όταν άκουσαν μάλιστα πως οι δαίμονες τον παρακαλούσαν έντρομοι να τους επιτρέψει να μπουν στους χοίρους, αν τους έβγαζε από τους ανθρώπους, η κατάπληξή τους μεγάλωσε. Έμαθαν τελικά πως τα πονηρά πνεύματα όρμησαν σαν ανεμοστρόβιλος, παρέσυσαν τους χοίρους και τους έριξαν στη θάλασσα.

Τ’ άκουσαν όλ’ αυτά οι Γεργεσηνοί κι οι Γαδαρηνοί και τα συνειδητοποίησαν καλά. Μετά είδαν και τους δυο θεραπευμένους, που ενώ λίγο νωρίτερα έμοιαζαν νεκροί, τώρα κάθονταν ιματισμένοι και σωφρονούντες, σα ν’ αναστήθηκαν εκ νεκρών. Κοίταξαν μετά το πρό­σωπο του πράου και ταπεινού Κυρίου. Έστεκε ήρεμα και ειρηνικά μπροστά τους, σα να μην είχε κάνει λίγο πριν ένα θαύμα μεγαλύτερο από το να ισοπεδώσει το λόφο των Γεργεσών και να το ρίξει στη θάλασσα. Απ’ όλ’ αυτά ένα κράτησαν οι κάτοικοι των δύο πόλεων στο νου και την καρδιά τους: πώς τα γουρούνια τους χάθηκαν, η περιουσία τους καταστράφηκε χωρίς επανόρθωση. Αντί να κάνουν μετάνοια και να τον ευχαριστήσουν που έσωσε τους δυο δαιμονισμένους, εκείνοι παραπονιούνταν επειδή έχασαν τα γουρούνια! Αντί να προσκαλέσουν τον Κύριο για να τον φιλοξενήσουν, του ζήτησαν να φύγει από τα όριά τους όσο γίνεται πιο γρήγορα. Αντί να υμνήσουν και να δοξολογήσουν το Θεό, εκείνοι άρχισαν να θρηνούν για το χαμό των γουρουνιών.

***

Ας μη βιαστούμε να κατηγορήσουμε την αγάπη των Γεργεσηνών για τα γουρούνια τους, προτού αξιολογήσουμε τη σημερινή κοινωνία. Να εκτιμήσουμε όλους τους συμπολίτες μας που επίσης είναι πολύ δεμένοι με τα ζώα τους, όπως οι Γεργεσηνοί, που νόμιζαν πως τα γουρούνια τους αξίζουν περισσότερο από τους γείτονές τους. Για σκεφθείτε, πόσοι είναι σήμερα εκείνοι απ’ αυτούς που κάνουν το σταυρό τους, ομολογούν το Χριστό με τη γλώσσα τους, αλλά πολύ σύντομα θα μπορούσαν να σκοτώσουν δυο ανθρώπους, αν η πράξη αυτή θα τους χάριζε δυο χιλιάδες χοίρους; Ή σκεφθείτε αν υπάρχουν πολλοί ανάμεσά σας που θα θυσίαζαν δυο χιλιάδες χοίρους για να σώσουν τη ζωή δύο δαιμονισμένων. Ας ντραπούν εκείνοι που κατα­δικάζουν τους Γεργεσηνούς προτού κατηγορήσουν τον εαυτό τους. Αν οι Γεργεσηνοί ανασταίνονταν σήμερα από τους τάφους τους κι άρχιζαν να μετρούν πόσοι άνθρωποι έχουν την ίδια νοοτροπία μαζί τους, στην Ευρώπη θά ‘φθαναν σ’ ένα τεράστιο αριθμό. Εκείνοι τουλάχιστο ζήτησαν από το Χριστό να φύγει, ενώ οι λαοί της Ευρώπης τον απομακρύνουν οι ίδιοι. Γιατί; Για να μείνουν μόνοι με τα γουρούνια τους και τους κυρίους τους, τους δαίμονες.

Ολόκληρο το περιστατικό αυτό όμως, από την αρχή ως το τέλος, έχει κι ένα βαθύτερο νόημα. Αυτά που είπαμε ως τώρα είναι αρκετά για διδασκαλία, για υπόμνηση και για την ανάσταση όλων εκείνων που μέσα στο σώμα τους νιώθουν κλεισμένοι σα να βρί­σκονταν μέσα σε τάφο· εκείνων που αντιλαμβάνονται την επίδραση των δαιμονικών δυνάμεων στα πάθη που τους πιέζουν σαν χειροπέδες ή σαν αλυσίδες, που τους τραβούν βίαια στην άβυσσο της καταστροφής· εκείνων που, παρ’ όλ’ αυτά, πιστεύουν στην αξία του ανθρώπου, ότι η ψυχή τους αξίζει περισσότερο απ’ όλα τα γουρούνια, όλα τα κτήνη, όλες τις περιουσίες και τα πλούτη, που αναζητούν τη θεραπεία και το Θεραπευτή των ασθενειών τους περισσότερο απ’ όλα τ’ αγαθά τους.

Ολόκληρη η διήγηση τελειώνει με τα εξής λόγια: «Και εμβάς εις πλοίον διεπέρασε και ήλθεν εις την ιδίαν πόλιν» (Ματθ. θ' 1). Στους Γεργεσηνούς δεν είπε ούτε λέξη. Σε τί θα χρησίμευαν οι λέξεις εκεί που δεν έπεισε το θαύμα; Οι λέξεις δε θα τους έκαναν να πιστέψουν. Τί αξία θα είχε να κάνει τους νεκρούς τάφους να πιστέψουν; Κατέβηκε το λόφο σιωπηλός, μπήκε στο πλοίο κι αναχώρησε. Τί ταπείνωση, πόση υπομονή, τί θεϊκό μεγαλείο! Πόσο κενή ήταν η νίκη για έναν από τους καίσαρες που έγραψε στη σύγκλητο: «Ήλθον, ειδον, εκυρίευσα!». Ο Χριστός είδε, κυρίευσε και έμεινε σιωπηλός. Κρατώντας τη σιωπή Του έδωσε στη νίκη Του έναν υπέροχο κι αιώνιο χαρακτήρα. Αν θέλουν οι ειδωλολάτρες ας μάθουν από το παράδειγμα του ταπεινού Κυρίου Ιησού, που ποτέ δε φροντίζει να εντυπωσιάσει. Όποιος τον δέχεται, δέχεται την αιώνια ζωή. Όποιος τον διώχνει από τη ζωή του, παραμένει στη συντροφιά των χοίρων, στην αιώνια παραφροσύνη και τον αιώνιο θάνατο.

Κύριε Ιησού, Υιέ του Θεού, ελέησέ μας τους αμαρτωλούς, θεράπευσέ μας, σώσε μας! Σε Σένα πρέπει δόξα και ύμνος, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Πηγή: (Ομιλίες Δ’. Εκδ. Πέτρου Μπότση), Η άλλη όψη