Ἀφιέρωμα πενιχρὸ στὸν ἁγιορείτη μείζονα διδάσκαλο τοῦ γένους, Ὁσιομάρτυρα Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό (1714-1779).

Συναξάριον. Τῇ ΚΔ´ τοῦ μηνὸς Αὐγούστου, μνήμη τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Ἱερομάρτυρος Κοσμᾶ τοῦ Ἰσαποστόλου, ἀθλήσαντος δι᾿ ἀγχόνης κατὰ τὸ ἔτος 1779.

Στίχ. Κόσμος τῶν πιστῶν Κοσμᾶς ὁ θεῖος ὤφθη,
Ἀποστόλων ἴχνεσι στεῤῥῶς βαδίσας.

Εἰκάδι τετάρτῃ Κοσμᾶν θεήπνουν δυσσεβεῖς ἀπῆγξαν.

Οὗτος ὁ μακάριος ἦν κατὰ τὸν δέκατον καὶ ὄγδοον αἰῶνα. Πατρίδα ἔσχε τὸ ἐν Αἰτωλίᾳ χωρίον, οὗ ἡ κλῆσις Μέγα Δένδρον, ἐκ γονέων εὐσεβῶν βλαστήσας. Τὸν μονήρη ποθήσας βίον, καὶ ἐν τῇ κατὰ τὸ Ἁγιώνυμον Ὄρος τοῦ Ἄθω ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Φιλοθέου ἀσκητικῶς ἀγωνισάμενος καὶ θείαν ἔλλαμψιν λαβὼν καὶ θεόθεν χρηματισθείς, ἀπεστάλη κηρύξαι τὸν λόγον τῆς σωτηρίας, ὡς ἄλλος Ἀπόστολος, ἐν τοῖς ζοφεροῖς τῆς δουλείας χρόνοις, ἣν οἱ τῆς Ἄγαρ ἀπόγονοι τοῖς ὁμοφύλοις καὶ ὁμοπίστοις αὐτοῦ ἐπήνεγκαν, ἀῤῥήτοις τοῦ Θεοῦ κρίμασι. Καὶ πλείστας πόλεις καὶ χωρία καὶ νήσους περιελθών, καὶ πᾶσαν τὴν Ἑλλάδα, συνελόντι φάναι, τῷ φθόγγῳ περιλαβών, ἐν Ἠπείρῳ μαρτυρικῷ τέλει τὸν βίον ἐσφράγισεν, ἀγχόνῃ θανατωθεὶς παρὰ τῶν δυσσεβῶν. Τὸ δὲ τίμιον αὐτοῦ σκῆνος, χαριτωθὲν θείῳ Πνεύματι, πλείστας ἰάσεις καὶ θαύματα παρέχει τοῖς πίστει προσερχομένοις τῇ τούτου χάριτι καὶ πρεσβείᾳ.

Ταῖς αὐτοῦ πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Ἡ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τοῦ Ἱερομάρτυρος, Ἐθνομάρτυρος καὶ Ἰσαποστόλου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καὶ Φιλοθεΐτου

Ἡ Ἑλλὰς τιμῶσα τὸν πνευματικὸν ἡγέτην αὐτῆς Ἅγιον Κοσμᾶν

Ὑπάρχουν στὴ ζωὴ τῶν ἐθνῶν καὶ τῶν λαῶν μερικὰ φωτεινὰ ὁρόσημα ποὺ ἔντονα σημαδεύουν τὴν ἱστορική τους πορεία. Συνήθως τέτοια ὁρόσημα, εἶναι σπάνια, ἀναφαίνονται ποὺ καὶ πού, ἀλλὰ ἡ ἐπίδρασή τους εἶναι τόσο μεγάλη, ποὺ ξεπερνάει τὰ στενὰ πλαίσια τοῦ χρόνου καὶ τοῦ χώρου, γίνεται διαχρονικὴ καὶ ὑπερόρια.

Οἱ λαοί, ποὺ ἔχουν τὸ προνόμιο νὰ διαθέτουν στὴν ἱστορία τους εἴτε φυσιογνωμίες, εἴτε συμβάντα ποὺ μποροῦν νὰ παίξουν τὸ ρόλο τέτοιων ὁροσήμων, λογίζονται εὐτυχεῖς καὶ τρισόλβιοι, γιατί μποροῦν μὲ αὐτὰ νὰ προσδιορίζουν τὴν πορεία τους μέσα στὴν ἱστορικὴ κονίστρα, νὰ διδάσκονται καὶ νὰ πορεύονται σωστά, μακρυὰ ἀπὸ παρεκλίσεις καὶ ἐπικίνδυνες λοξοδρομήσεις, ποὺ κοστίζουν ἀκριβὰ καὶ πληρώνονται ἀδυσώπητα.

Ἕνας τέτοιος λαὸς εἴμαστε καὶ ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, ποὺ κατοικοῦμε τούτη τὴν ὄμορφη καὶ χιλιοτραγουδισμένη γωνιὰ τῆς γῆς. Στὸ στερέωμά μας τὸ ἐθνικὸ λάμπουν, κατὰ καιρούς, ἀστέρια πολύφωτα καὶ λαμπρά, ποὺ ἄλλο περισσότερο καὶ ἄλλο λιγώτερο καταυγάζουν τὸν ὁρίζοντα τοῦ Γένους μας καὶ ὁριοθετοῦν τὴν πορεία του.

Χάρις σ᾿ αὐτὰ ὁ λαός μας βάδισε μέχρι τώρα μέσα ἀπὸ ἀγκάθια καὶ τριβόλους, πέρασε συμπληγάδες, ἀντιμετώπισε παγίδες καὶ χάη, ἀπέφυγε κρημνοὺς καὶ διασώθηκε ἀλώβητος. Τὸ φῶς ποὺ τὰ πνευματικὰ αὐτὰ ὁρόσημα διέχυναν στὸ διάβα του ἦταν πολύτιμο, γιὰ τὴν ὑπέρβαση τῶν σκοπέλων καὶ γιὰ τὴν ἀποφυγὴ τῶν παγίδων.

Οἱ Ἕλληνες μπορεῖ νὰ μὴν εἴμαστε λαὸς πλούσιος σε παραγωγικὰ ἀγαθά, οὔτε ἀπόλυτα αὐτάρκεις στὴν οἰκονομία μας.

Εἴμαστε ὡστόσο ἰδιαίτερα εὐνοημένοι ἀπὸ τὴ Θεία Πρόνοια στὸν πνευματικό μας τομέα, γιατὶ ἡ παράδοσή μας, αὐτὴ ἡ ζωντανὴ ἔκφραση τῆς ζωῆς μας, εἶναι ἔντονα διαποτισμένη ἀπὸ τὴν παρουσία ὑπέροχων μορφῶν, κυριολεκτικὰ θείων καὶ ἐμπνευσμένων, ποὺ φανερώθηκαν στὸν τόπο σὲ χρόνια δύσκολα, καὶ μὲ τὸ φῶς ποὺ ξεπήδησε ἀπὸ τὴν ψυχή τους, σκόρπισαν στὴ γῆ μας τὴ δύναμη τῆς ἀγάπης καὶ τὴν κληρονομιὰ τῆς ὀρθοφροσύνης.

Ἔτσι οἱ μορφὲς αὐτές, στέκονται ἐπὶ αἰῶνες τώρα σωστοὶ ὁδοδεῖκτες πάνω στὰ βάθρα, ὅπου τὶς ἐτοποθέτησε ἡ συνείδηση τοῦ Γένους μας καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ διδάσκουν καὶ νὰ παρακινοῦν κι᾿ ἐμᾶς σήμερα στὸ δικό μας ἀγώνα.

Μιὰ τέτοια μορφή, σχεδὸν ἀνεπανάληπτη καὶ κορυφαία, ὑπῆρξε ὁ νεοϊερομάρτυς καὶ ἐθναπόστολος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ποὺ ἔζησε στὰ χρόνια της τουρκικῆς σκλαβιᾶς, πρὶν ἀπὸ 220 περίπου χρόνια (1714-1779).

Ταπεινὸς καλόγερος στὴν ἐξωτερική του ἐμφάνιση ὁ Πατρο-Κοσμᾶς, φλογερὸς ὅμως στὴν ψυχὴ καὶ ἀδούλωτος στὸ φρόνημα, ξεπετάχθηκε μέσα ἀπὸ τὰ σπλάγχνα τοῦ λαοῦ μας στὴν κατάλληλη στιγμή, μὲ γονιμοποιημένη τὴ σκέψη ἀπὸ τὸ ἀσκητικὸ ἰδεῶδες της Ὀρθοδοξίας μας.

Τὰ πρῶτα γράμματα ἐδιδάχθει ἀπὸ τὸν ἱεροδιάκονον Ἀνανίαν, τὸν καλούμενον Δερβισάνον. Κατόπιν φοίτησε στὴν φημισμένη παλαιὰ Σχολὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, Ἀθωνιάδα· ἐμαθήτευσε κοντά σε μεγάλους καὶ ὀνομαστοὺς διδασκάλους (Εὐγεν. Βούλγαρη, Ν. Τζαρτζούλη) καὶ ὁλοκλήρωσε τὴ μόρφωσή του στὸ ἀσκητικό του κελλί, στὴν Ἱερὰ Μονὴ Φιλοθέου, ὅπου μπορεῖ κανεὶς νὰ λάβει τὴ βαθύτερη καὶ πιὸ ὁλοκληρωμένη, ὄχι μόνο θεία ἀλλὰ καὶ κατὰ κόσμον παιδεία.

Μὲ ἀλύγιστη δύναμη ψυχῆς, μὲ ἀγάπη στὸν Χριστὸ καὶ στὴν Ἑλλάδα καὶ μὲ τέσσερις κατὰ σειρὰν περιοδεῖες, ἔσπειρε αὐτὸς ὁ φτωχὸς καὶ καταφρονεμένος Ἅγιος τῆς Πίστεώς μας, τὸ σπόρο τῆς Λευτεριᾶς τόσο τῆς πνευματικῆς, ἀπὸ τὰ νύχια τῆς ἁμαρτίας, ὅσο καὶ τῆς ἐθνικῆς, ἀπὸ τὸ πέλμα τοῦ τυράννου, μέσα στὶς καρδιὲς τῶν ραγιάδων.

Στ᾿ ἀλήθεια δὲν ὑπάρχει στὸ στερέωμα ἐκείνης τῆς ἐποχῆς ἄλλο πνευματικὸ ἀστέρι μὲ τέτοια λάμψη καὶ τέτοια προσφορὰ στὸ λαό μας, ἀπὸ τὸν Πατρο-Κοσμᾶ.

Ὁ βιογράφος του Φάνης Μιχαλόπουλος γράφει: «Ἡ φλογερὴ καὶ καυτερὴ γλώσσα τοῦ Κοσμᾶ, ἐνῶ συγκινοῦσε καὶ συγκλόνιζε τὰ πλήθη, ἀπεναντίας στοὺς πλουσίους καὶ τοὺς ἄρχοντες ποὺ κατέκρινε, δὲν ἄρεσε». Ἀμφισβητήσεις σηκώθηκαν. Ἄρχισαν ν᾿ ἀντιδροῦν καὶ νὰ βλέπουν τὸν ἱεροκήρυκα, σὰν ἀντίπαλο κι᾿ ἐχθρό τους.

Τί δὲ ἐκήρυττε γενικῶς ὁ Κοσμᾶς;

Μιλώντας τὴν ἁπλὴ γλώσσα τοῦ λαοῦ, ποὺ χειριζόταν θαυμάσια, συμβούλευε τὴν ἀγάπη, τὴν ὁμόνοια, τὴν ἀφιλοκέρδεια, τὴν παύση τῆς κερδοσκοπίας τῶν ἐμπόρων καὶ τῶν πλουσίων καὶ πρὸ πάντων στηλίτευε τοὺς ἐξισλαμισμούς. Μοίραζε ἐλεημοσύνες, ἵδρυε ἐκκλησίες καὶ κυρίως φρόντιζε τὸν κόσμο ποὔβλεπε πεσμένο θρησκευτικῶς καὶ ἡθικῶς. «Τούς ἀγρίους ἡμέρευε, τοὺς λῃστὰς κατεπράϋνε, τοὺς ἀνελεήμονας ἔδειχνε ἐλεήμονας, τοὺς ἀνευλαβεῖς εὐλαβεῖς, τοὺς ἀμαθεῖς ἐμαθήτευε».

Ἀλλ᾿ ἂς ἀφήσουμε τὸν ἅγιο μόνο του, νὰ μᾶς ἐκθέσει τοὺς σκοπούς του· «Ἡ πατρίδα μου ἡ ψεύτικη, ἡ γήϊνη καὶ μάταιη, εἶναι ἀπὸ τοῦ Ἁγίου Ἄρτης καὶ ἀπὸ τὴν ἐπαρχίαν Ἀπόκουρο. Ὁ πατέρας μου, ἡ μητέρα μου, εὐσεβεῖς Ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Εἶμαι, λοιπόν, κι᾿ ἐγὼ ἀδελφοί μου, ἄνθρωπος ἁμαρτωλός, χειρότερος ἀπ᾿ ὅλους. Εἶμαι ὅμως δοῦλος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ἐσταυρωμένου, καὶ ὄχι πὼς ἐγὼ εἶμαι ἄξιος νὰ εἶμαι δοῦλος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλ᾿ ὁ Χριστὸς ποὺ μὲ καταδέχεται διὰ τὴν εὐσπλαχνίαν Του. Τὸν Χριστό μας, λοιπόν, ἀδελφοί μου πιστεύω, δοξάζω καὶ προσκυνῶ. Τὸν Χριστόν μας παρακαλῶ νὰ μὲ καθαρίση, ἀπὸ κάθε ἁμαρτίαν ψυχικὴν καὶ σωματικήν. Τὸν Χριστὸ παρακαλῶ νὰ μὲ δυναμώσῃ νὰ νικήσω τοὺς τρεῖς ἐχθρούς: τὸν κόσμον, τὴν σάρκα καὶ τὸν πειρασμόν. Τὸν Χριστόν μου παρακαλῶ νὰ μὲ ἀξιώση νὰ χύσω καὶ ἐγὼ τὸ αἷμα μου, διὰ τὴν ἀγάπην Του.

Ἀνίσως, ἀδελφοί μου, ἦτο δυνατὸν ν᾿ ἀνέβω εἰς τὸν οὐρανόν, νὰ φωνάξω μίαν φωνὴν μεγάλη, νὰ κηρύξω σ᾿ ὅλον τὸν κόσμον πὼς μόνον ὁ Χριστός μας εἶναι Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Θεὸς ἀληθινὸς καὶ ζωὴ τῶν πάντων, ἤθελα τὸ κάμει. Καὶ ἐπειδὴ δὲν δύναμαι νὰ πράξω ἐκεῖνο τὸ μέγα, κάμω τοῦτο τὸ μικρὸν καὶ περιπατῶ ἀπὸ τόπον εἰς τόπον καὶ διδάσκω τοὺς ἀδελφούς μου κατὰ δύναμιν, ὄχι ὡς διδάσκαλος, ἀλλ᾿ ὡς ἀδελφός. Διδάσκαλος μόνον ὁ Χριστός μας εἶναι.»

Καὶ μόνον ἡ ἀνάγνωση τῶν γραμμῶν αὐτῶν, δύναται νὰ δείξη τὴν ὑψηλὴ διάθεση τοῦ Κοσμᾶ καὶ τὴ ρωμαλέα διατύπωση τῶν ἰδεῶν του. Ἴσως νὰ μὴ κυριολεκτεῖ. Ἴσως νὰ μὴ βρίσκει τὶς κατάλληλες λέξεις.

Ὁποῖος χείμαρρος μέσα στὶς φράσεις! Ὁποία ταπείνωση, ἀλλὰ κι᾿ ἔξαρση μέσα στὶς ἰδέες! Μέχρι τότε, κανένας Ρωμηὸς δὲν εἶχε μιλήσει μία τέτοια γλώσσα ἁπλὴ καὶ βαθειὰ στοὺς σκλαβωμένους. Κανεὶς δὲν τοὺς εἶχε συγκινήσει περισσότερο. Κανεὶς δὲν δίδαξε τὸ Εὐαγγέλιο πιὸ ἁπλὰ καὶ ζωηρά.

Διδαχές

Οἱ «Διδαχές» του μᾶς δείχνουν, πὼς δὲν ὑπῆρξε μονάχα ἕνας ὑπέροχος ἑρμηνευτὴς τοῦ Εὐαγγελίου, μὰ κι᾿ ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους ἐκκλησιαστικούς μας ρήτορες, ἕνας ἐμπνευσμένος καὶ παμφεγγὴς ἀστήρ, ἕνας γλυκύφθογγος καὶ ὑψιπετὴς ποιητής.

«Το ὕφος του δυνατό, οἱ ἰδέες ἁπλὲς κι᾿ ὑψηλὲς κι᾿ ἡ στάση του ταπεινή, σεμνὴ κι᾿ ὑπέροχη. Ἡ ἐντύπωση ποὺ προκαλοῦσε ἡ γλώσσα του, ἦταν καταπληκτική. Κατακτοῦσε καὶ γοήτευε» (Φάνη Μιχαλόπουλου, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός).

Αὐτὸν τὸν μεγάλο ἐθνεγέρτη ὁ λαός μας, τώρα ἄρχισε νὰ γνωρίζει. Καὶ οἱ πνευματικοί του ἡγέτες, μόλις τώρα ἄρχισαν νὰ καταπιάνονται μὲ αὐτόν, ἀναλύοντας τὶς περίφημες «Διδαχές» του, τὶς προφητεῖες του, τὰ θαύματά του καὶ τὴν πίστη του στὴν ἀνάσταση τοῦ Γένους μας.

Σπάνια, ἀνθρώπινη προσωπικότητα συγκέντρωσε στὸν ἑαυτό της τόσα χαρίσματα, καὶ τόσες ἰδιότητες, ὅσες ὁ ἅγιος Κοσμᾶς.

Φύση πλούσια, προικισμένη ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ ὀξυδέρκεια καὶ εὐφυΐα, ὁ Διδάχος αὐτὸς τοῦ Γένους, προσθέτοντας στὰ φυσικά του χαρίσματα, τὰ ἐπίκτητα, ποὺ μὲ κόπο καὶ ἀγῶνες κατώρθωσε νὰ ἀποκτήσει, ἔδωσε τὸν ἑαυτόν του ὁλόκληρο στὴν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ καὶ στὴ διακονία τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀπὸ τὶς «Διδαχές» του ἀποδεικνύεται βαθὺς γνώστης τῶν ἀνθρωπίνων προβλημάτων τῆς ἐποχῆς του, ψυχολόγος ἄριστος καὶ δεξιὸς ὁδηγὸς ψυχῶν. Ξέρει σὲ ποιοὺς ἀπευθύνεται, γι᾿ αὐτὸ καὶ κάθε φορὰ ὁ λόγος του παραλλάσει. Ὄντως ὁ Πατροκοσμᾶς ἀναδεικνύεται κληρικὸς μὲ γνήσιο ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα.

Μιλώντας γιὰ τὸν Πατρο-Κοσμᾶ, δὲν μποροῦμε νὰ μὴν ὑπογραμμίσουμε τὸ προφητικό του χάρισμα.

Εἶπε πολλὲς προφητεῖες καὶ μὲ συμβολικὸ τρόπο ἐκφράσθηκε γιὰ πρόσωπα καὶ καταστάσεις τῆς ἐποχῆς του, καθὼς καὶ γιὰ τὸ μέλλον τῆς φυλῆς μας.

Εἶναι ἄξιες μεγάλης προσοχῆς οἱ προφητεῖες αὐτές, γιατί ἀποδεικνύουν ὄντως θεοφόρο καὶ θεόπνευστο τὸν ἄνδρα αὐτόν, πολλὲς δὲ ἀπ᾿ αὐτὲς ἐκπληρώθηκαν στὸ ἀκέραιο, ἐνῶ ἄλλες ἀκόμη ἀναμένουν τὸν κατάλληλο καιρὸ γιὰ νὰ ἐκπληρωθοῦν.

Τέλος, ὁ Πατροκοσμᾶς ὑπῆρξε καὶ θαυματουργός.

Συχνὰ τὰ λόγια του ἀκολουθοῦσαν θαυμαστὰ γεγονότα, ποὺ ἔκαμναν τοὺς ἀκροατές του, νὰ κυριεύονται ἀπὸ θάμβος καὶ ἔκπληξη, ἐμπρὸς στὴ δύναμη τοῦ ἁπλοϊκοῦ ἐκείνου ἀνθρώπου, ποὺ εἶχε σύμμαχο τὸν Θεό. Ἔχοντας τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐθεράπευσε παραλύτους, κωφούς, δαιμονιζομένους καὶ ἐτέλεσε τὴν ἀνάβλυσιν ὑδάτων, σὲ ξηρὰ καὶ ἄνυδρα μέρη. Ἀναφέρομεν ἐνδεικτικά:

Εἰς τὴν νῆσον τῆς Κεφαλληνίας, ὑπῆρχε ἕνας πτωχὸς ράπτης, ὁ ὁποῖος εἶχε παράλυτο, πολλὰ χρόνια, τὸ δεξί του χέρι. Ἐζήτησε τὴν βοήθεια τοῦ Ἁγίου κι ἐκεῖνος τὸν ἐσυμβούλευσε νὰ ἔλθη εἰς τὴν διδαχήν του. Ὑπήκουσεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ὁ πολυέλεος Θεὸς τὸν εὐσπλαχνίστηκε καὶ τοῦ δώρησε τὴν ὑγείαν του, τὴν ἑπομένη κιόλας ἡμέρα.

Ἄλλος παράλυτος, ἀκούοντας τὸ παράδοξο συμβάν, ἐζήτησε νὰ τὸν ὁδηγήσουν μὲ τὸ κρεββάτι του μπροστὰ στὸν Πατροκοσμά. Ἤκουσε τὴν διδαχὴν καὶ ὀλίγες ἡμέρες μετὰ ἐθεραπεύθη.

Ἀκόμα καὶ μετὰ τὸν θάνατόν του, συνεχίστηκαν τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου.

Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐκταφῆς του, μία δαιμονισμένη γυναίκα ἐθεραπεύθη ἐντελῶς ἀντικρύζοντας τὸ σκήνωμα τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ.

Ὁ Πατρο-Κοσμᾶς πολυεδρικὸς καὶ ταλαντοῦχος, ὅσον ἐλάχιστοι, εἶναι δύσκολο νὰ περιγραφεῖ.

Οἱ πινελιὲς ποὺ ἐδώσαμε γιὰ τὸν χαρακτήρα του, μιὰ σκιαγραφία του ἁπλή μας προσφέρουν, ἀπὸ τὴν ὁποία ὅμως ἀναφαίνεται ἔστω καὶ ἁδρά, ἡ πολυτάλαντη, ἡ ἀσύγκριτη, ἡ γενναία καὶ ἡ θαυμαστὴ προσωπικότητά του, ἀληθινὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸ λαό του.

Τί νὰ πρωτοθίξει κανεὶς ἀπὸ τὶς «Διδαχές» του.

Ἐκεῖνο ποὺ θὰ διαπιστώσει κανεὶς διαβάζοντας αὐτὲς τὶς «Διδαχές» εἶναι ὅτι, δυὸ ἦσαν οἱ κεντρικοὶ ἄξονες, γύρω ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὁ Ἅγιός μας ἔπλεξε τὸ ὑφάδι τοῦ λόγου του: «Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ».

Ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸν Χριστὸ δηλ. ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξο Πίστη μας, προσπαθοῦσε νὰ καλλιεργήσει στὶς ψυχὲς τῶν ἀκροατῶν του τὴν θρησκευτικότητα. Στὴν θρησκευτικὴ ἀνύψωση τοῦ Γένους, ἔβλεπε τὴν ἡθικήν του ἀναγέννηση.

Ὁ κόσμος ἦταν κατατρομαγμένος ἀπὸ τὴν θηριωδία τοῦ Τούρκου, ποὺ δὲν ἀναγνώριζε δικαιώματα στοὺς ραγιάδες. Ἀγραμματοσύνη βασίλευε παντοῦ.

Ὁ ἱερὸς κλῆρος ἦταν κατὰ τὸ πλεῖστον ἀγράμματος καὶ σπάνιο πράγμα ἦταν ἡ ὕπαρξη ἱερέως.

Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς καταπτώσεως, ἦταν τὸ θλιβερὸ φαινόμενο τῶν ἐξισλαμισμῶν: Δηλαδὴ τῆς ἀποστασίας ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη πίστη.

Ἄτομα καὶ ὁλόκληρα χωριὰ πολλὲς φορὲς προσέρχονται στὸν Μουσουλμανισμό, γιὰ νὰ γλυτώσουν ἀπὸ τὴν ἀφόρητη καταπίεση τῆς τουρκικῆς ἀσυδοσίας.

Αὐτὸ τὸ ἀνέμενε ὁ Πατροκοσμᾶς, γι᾿ αὐτὸ βλέποντας τοὺς μαζικοὺς ἐξισλαμισμούς, καὶ ἄλλα πολλά, πῆρε τὴν ἀπόφαση νὰ ἀφήσει τὸ μοναστήρι του στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ νὰ ἔρθη στὸν κόσμο, καλώντας τον σὲ ἐπιστροφὴ πρὸς τὸν Χριστό.

Ἀπ᾿ ὅτι μᾶς λέγει ὁ ἴδιος, στὸ Ἅγιον Ὄρος κάθησε δέκα ἑπτὰ (17) χρόνους καὶ ἔκλαιε γιὰ τὶς ἁμαρτίες του καὶ τὶς ἁμαρτίες τῶν συνανθρώπων του. Ἐπίσης λέει, ὅτι μελετώντας τὸ ἅγιον καὶ ἱερὸν Εὐαγγέλιον βρῆκε μέσα πολλὰ καὶ διάφορα νοήματα, τὰ ὁποῖα εἶναι ὅλα μαργαριτάρια, διαμάντια, θησαυρός, πλοῦτος, χαρά, εὐφροσύνη, ζωὴ ἡ οὐράνιος.

Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ ἀπάντηση ποὺ ἔδωσε ὅταν τὸν ρώτησαν, γιατί ἄφησε τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ γυρίζει στὸν κόσμο: « ... ἐπειδὴ τὸ Γένος μας ἔπεσεν εἰς τὴν ἀμάθειαν, εἶπα· Ἂς χάσει ὁ Χριστὸς ἐμένα, ἕνα πρόβατο, κι᾿ ἂς κερδίσει τὰ ἄλλα. Ἴσως ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ εὐχὴ ἡ δική σας, σώσῃ κι᾿ ἐμένα».

Γιὰ νὰ πῆς τέτοια λόγια χρειάζεται πλοῦτος, ὠκεανὸς ἀγάπης γιὰ τὸν ἄλλο, ὥστε νὰ φτάσεις στὸ σημεῖο νὰ παραβλέπεις τὸ δικό σου συμφέρον, χάριν τοῦ συμφέροντος τοῦ ἄλλου.

Ἀρχίζει τὶς περιοδεῖες του μὲ μιὰ τιτάνια προσπάθεια νὰ ἀναχαιτήσει τὸ κύμα τῶν ἐξισλαμισμῶν, φέρνοντας τὸν Χριστὸ κοντὰ στοὺς ἀνθρώπους. Καὶ τὸ πετυχαίνει. Ἀνάβει πυρκαϊὲς καὶ καίει τὴν ἀδιαφορία γύρω ἀπὸ τὰ πνευματικά.

Ὁ δεύτερος βαθμὸς τοῦ κηρύγματός του, εἶναι ἐθνικός.

Μετὰ τὴν ἡθικὴ ἀναγέννηση καὶ ταυτόχρονα μ᾿ αὐτὴν καλλιεργεῖ τὸν Ἐθνισμό, τὰ Γράμματα, τὴν Παιδεία. Εἶναι ἀκαταπόνητος καὶ ἀκατάβλητος. Ὅπου σταθεῖ ἀνοίγει σχολεῖα. Σὲ 247 ἀνέρχονται τὰ σχολεῖα ποὺ ἵδρυσε καὶ μέσα σ᾿ αὐτὰ ἐδιδάσκοντο τὰ ἑλληνόπουλα ἀνάγνωση καὶ γραφή. Ἄλλα 1100 κατώτερα, ἄρχισαν νὰ λειτουργοῦν.

Τόσο ἦταν τὸ ἐνδιαφέρον του γιὰ τὰ σχολεῖα, ὅπου χαρακτηριστικὰ ἔλεγε: «...καλύτερα ἀδελφέ μου, νὰ ἔχεις ἑλληνικὸ σχολεῖο στὴν χώρα σου, παρὰ νὰ ἔχεις βρύσες καὶ ποτάμια, διότι οἱ βρύσες ποτίζουν τὸ σῶμα, τὰ δὲ σχολεῖα ποτίζουν τὴν ψυχή. Καὶ ὡσὰν μάθεις τὸ παιδί σου γράμματα, τότε λέγεται ἄνθρωπος· τὸ σχολεῖο ἀνοίγει τὰς Ἐκκλησίας, ὅλα τὰ παιδιὰ νὰ μανθάνουν ὀλίγα ἔστω, ἀλλὰ γερὰ γράμματα, ποτισμένα μὲ τὸ πνεῦμα τῆς Χριστιανικῆς θρησκείας, ποὺ περικλείει μέσα της ὅλα τὰ ἀναγεννητικὰ στοιχεῖα.

Ἐπίσης, λαχταροῦσε νὰ γνωρίσουν οἱ σκλαβωμένοι ἀδελφοί του, τοὺς θησαυροὺς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ νὰ μορφωθοῦν χριστιανικά. Γι᾿ αὐτὸ τόνιζε· «Ἀπὸ τὸ σχολεῖο μανθάνομεν τί εἶναι Θεός, τί εἶναι Ἁγία Τριάς, τί εἶναι ἄγγελοι, δαίμονες, παράδεισος, κόλασις, ἀρετή, κακία· τί εἶναι ψυχή, σῶμα. Ἀνοίγουν τὰ ὄμματα τῶν εὐσεβῶν καὶ ὀρθοδόξων χριστιανῶν νὰ μανθάνουν τὰ Μυστήρια. Διότι χωρὶς τὸ σχολεῖο περιπατοῦμεν εἰς τὸ σκότος».

Ἐκτὸς ἀπὸ τὴ μόρφωση τῶν παιδιῶν, ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς φρόντισε καὶ γιὰ τὸ βάπτισμα ὅλων τῶν παιδιῶν.

Ἔδινε σ᾿ αὐτὸ πάρα πολλὴ σημασία, διότι γνώριζε καλῶς ὅτι τὸ βάπτισμα καὶ μάλιστα τὸ ὀρθὸν βάπτισμα εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση διὰ τὴν σωτηρία μας. «Ἄνευ βαπτίσματος οὐκ ἔστι τῆς ἀγαθῆς ἐλπίδος ἐπιτυχεῖν (=σωθῆναι) κἂν πάντων τῶν εὐσεβῶν εὐσεβέστερος τὶς γέγοναι» (Ἅγιος Ἰωάννης Σαββαΐτης).

Χάρις στὶς προσπάθειές του λοιπὸν ἐσκόρπισε στὴ χώρα μας πάνω ἀπὸ 4.000 κολυμβῆθρες, βαπτίζοντας δεκάδες παιδιὰ καὶ προτρέποντας τοὺς γονεῖς νὰ μὴν ἀμελοῦν νὰ βαπτίζουν τὰ παιδιά τους· «Καλύτερα, ἀδελφέ μου, νὰ θανατώσεις ἑκατὸ ἀνθρώπους, παρὰ νὰ ἀφήσεις ἕνα παιδὶ ἀβάπτιστον νὰ ἀποθάνη. Γιατί ἀβάπτιστος καὶ ἀνεξομολόγητος ἄνθρωπος εἶναι ἀδύνατο νὰ σωθεῖ».

Βλέποντας δὲ τὴν ἀμάθεια καὶ ἀδιαφορία τῶν κληρικῶν ὄχι μόνον διὰ τὸ βάπτισμα, ἀλλὰ καὶ διὰ τὸν τύπον τοῦ βαπτίσματος ποὺ ἔχει ὁρίσει ἡ Ἐκκλησία μας (βάπτισμα καὶ βύθισμα μέσα εἰς τὸ νερὸ μὲ τρεῖς καταδύσεις καὶ τρεῖς ἀναδύσεις) ἔλεγε ἐπίμονα καὶ αὐστηρὰ εἰς τοὺς ἱερεῖς· «Νὰ βαπτίζετε ἡ ἁγιωσύνη σας σύμφωνα μὲ τὴν γνώμη καὶ τὸν σκοπὸν τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας. Νὰ τὰ βουτᾶτε (τὰ παιδιά) μέσα εἰς τὴν κολυμβήθραν· νὰ ἔχετε μέσα πολὺ νερὸ καὶ νὰ κάμνετε τρεῖς ἀναδύσεις καὶ τρεῖς καταδύσεις λέγοντας τὰ ὀνόματα τῆς Ἁγίας Τριάδος».

Γιὰ τὴν γυναίκα Ἑλληνίδα ποὺ τόσο τὸν ἀπασχόλησε ἐπειδὴ τότε ἦταν στὴν ἀπόλυτη ἐξουσία τοῦ κυρίαρχου ἄνδρα της, καὶ προορισμός της ἦταν νὰ δουλεύει σὰν σκλάβα του, ἡ δὲ θέσις της ἦταν πραγματικὰ οἰκτρὰ ἡ ἐθεωρεῖτο κατώτερο πλάσμα, ἀφήνει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς νὰ πέφτουν ἀπὸ τὸ στόμα του πραγματικὰ μαργαριτάρια ἀπὸ τὸν ἀστείρευτο θησαυρὸ τοῦ Εὐαγγελίου: «Πρέπει, ὦ ἄνδρα, νὰ μὴ μεταχειρίζεσαι τὴν γυναίκα σου σὰν σκλάβα, γιατί πλάσμα τοῦ Θεοῦ εἶναι κι᾿ ἐκείνη. Ἔχετε μίαν πίστη, ἕνα βάπτισμα καὶ γι᾿ αὐτὴν σταυρώθηκε ὁ Χριστός, ὅπως καὶ γιὰ σένα. Δὲν τὴν ἔχει ὁ Θεὸς κατώτερή σου. Δὲν τὴν ἔπλασε οὔτε ἀπὸ τὴν κεφαλή σου διὰ νὰ εἶναι ἀνώτερή σου, οὔτε ἀπὸ τὰ πόδια σου διὰ νὰ εἶναι κατώτερή σου, ἀλλὰ ἀπ᾿ τὴν πλευράν σου. Καὶ μάλιστα ἀπὸ τὴν ἀριστερὴ πλευρά, ποὺ εἶναι ἡ καρδιά σου, γιὰ νὰ σὲ διδάξει ὅτι πρέπει νὰ τὴν ἀγαπᾶς καὶ ὄχι νὰ τὴν περιφρονεῖς».

Στὶς «Διδαχές» του ἀποκαλύπτεται ὁ πατριωτισμός του, ἡ φλογερὴ ἀγάπη του γιὰ τὴν Ἐλευθερία, ὁ ἀσίγαστος πόθος του γιὰ τὴν ἐθνικὴ ἀποκατάσταση.

Γι᾿ αὐτὸν δυὸ πράγματα ἦταν τὰ πιὸ πολύτιμα καὶ χρήσιμα, ποὺ χωρὶς αὐτὰ ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει. Καὶ τὰ δυὸ αὐτὰ ἦταν ἡ ΨΥΧΗ καὶ ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ.

Ἂς τὸν ἀκούσουμε νὰ διδάσκει: «Τοῦτο σᾶς λέγω καὶ σᾶς παραγγέλω, κἂν ὁ οὐρανὸς νὰ κατέβει κάτω, κἂν ἡ γῆ νὰ ἀνέβει ἐπάνω, καὶ ὅλος ὁ κόσμος νὰ χαλάση, σήμερον αὔριον, νὰ μὴ σᾶς μέλλει τί ἔχει νὰ κάμη ὁ Θεός. Τὸ κορμὶ σας, ἂς τὸ καύσουν, ἂς τὸ τηγανίσουν, τὰ πράγματά σας, ἂς τὰ πάρουν, μὴ σᾶς μέλλη. Δώσατέ τα δὲν εἶναι ἰδικά σας. Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζονται. Αὐτὰ τὰ δυὸ ὅλος ὁ κόσμος νὰ πέσει δὲν ἠμπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πάρη ἐκτὸς καὶ τὰ δώσετε μὲ τὸ θέλημά σας. Αὐτὰ τὰ δυὸ νὰ τὰ φυλάττετε νὰ μὴν τὰ χάσετε».

Γιὰ νὰ καταλάβουμε ὅτι ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ἦτο ἀληθινὸς προφήτης ἀναφέρουμε ἀπὸ τὶς 122 καὶ πλέον προφητεῖες του ἐνδεικτικὰ ὁρισμένες:

Στὰ Τσαραπλανᾶ τῆς Ἠπείρου εἶχε πῆ: «Τὰ βάσανα εἶναι ἀκόμη πολλά. Θυμηθεῖτε τὰ λόγια μου· προσεύχεσθε, ἐνεργεῖτε καὶ ὑπομένετε στερεά. Ἕως ὅταν νὰ κλείσει αὐτὴ ἡ πληγὴ τοῦ πλατάνου, τὸ χωριό σας θά ῾ναι σκλαβωμένο καὶ δυστυχισμένο».

Νὰ καὶ μία ἄλλη προφητεία χωρὶς σχόλια: «Θὰ ἔρθη καιρὸς ποὺ οἱ Ρωμιοὶ θὰ τρώγονται ἀναμεταξύ τους. Ἐγὼ συστήνω ὁμόνοιαν καὶ ἀγάπην». Καὶ δυὸ ἄλλες πολὺ ἐπίκαιρες: «Θἄρθη καιρὸς ποὺ δὲν θὰ ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἁρμονία ποὺ εἶναι σήμερα μεταξὺ λαοῦ καὶ κλήρου», καὶ «Τὸ κακὸ θἄρθη ἀπὸ τοὺς διαβασμένους».

Γιὰ τὸν Ἀλὴ Πασᾶ εἶχε πῆ: «Θὰ γίνεις μεγάλος ἄνθρωπος, θὰ κυριεύσεις ὅλη τὴν Ἀρβανιτιά, θὰ ὑποτάξεις τὴν Πρέβεζα, τὴν Πράγα, τὸ Σούλι, τὸ Δελβίνο, τὸ Γαρδίκι καὶ αὐτὸ τὸ τάχτι τοῦ Κοὺρτ Πασᾶ. Θὰ ἀφήσεις μεγάλο ὄνομα στὴν οἰκουμένη. Καὶ στὴν Πόλη θὰ πᾶς... μὲ κόκκινα γένεια».

Πράγματι ὅλα ὅσα προφήτευσε ἔγιναν. Στὸ τέλος στὴν Πόλη στάλθηκε ματωμένο τὸ κομμένο κεφάλι του.

Εἶχε προφητεύσει τὰ αὐτοκίνητα: «Θὰ βγοῦν πράγματα ἀπὸ τὰ σχολεῖα ποὺ ὁ νοῦς σας δὲ φαντάζεται. Θὰ δῆτε στὸν κάμπο ἁμάξι χωρὶς ἄλογα νὰ τρέχει γρηγορότερα, ἀπὸ τὸν λαγό».

Εἶχε προφητεύσει τὰ τηλέφωνα: «Θἄρθη καιρὸς ποὺ οἱ ἄνθρωποι θὰ ὁμιλοῦν ἀπὸ ἕνα μακρινὸ μέρος σὲ ἄλλο σὰν νάναι σὲ πλαγινὰ δωμάτια π.χ. ἀπὸ τὴν Πόλη στὴ Ρωσία».

Εἶχε προφητεύσει τὰ ἀεροπλάνα: «Θὰ δῆτε νὰ πετᾶνε ἄνθρωποι στὸν οὐρανὸ σὰν μαυροπούλια καὶ νὰ ρίχνουν φωτιὰ στὸν κόσμο. Ὅσοι θὰ ζοῦν τότε θὰ τρέξουν στὰ μνήματα καὶ θὰ φωνάζουν. Ἐβγᾶτε σεῖς οἱ πεθαμένοι νὰ μποῦμε ἐμεῖς οἱ ζωντανοί».

Γιὰ τὸν ἀρχιαιρεσιάρχη καὶ ἀντίχριστο δὲ πάπα τὸν σφαγέα τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ εἶχε τὸ θράσος πρόσφατα νὰ ἔλθει εἰς τὴν Ἑλλάδα, μᾶς λέγει: «ὁ ἀντίχριστος ὁ ἕνας εἶναι ὁ πάπας καὶ ὁ ἕτερος εἶναι αὐτὸς ποὺ εἶναι στὸ κεφάλι μας. Χωρὶς νὰ εἴπω τὸ ὄνομά του, τὸ καταλαβαίνετε»· καὶ συνεχίζει: «Τὸν Πάπα νὰ καταρᾶσθε, διότι αὐτὸς θὰ εἶναι ἡ αἰτία». Ποιὰ αἰτία; ἡ αἰτία τῶν κακῶν, πολλῶν κακῶν εἰς τὸν κόσμον.

Θὰ χρειαζόταν τόμος ὁλόκληρος καὶ τόννοι χάρτου καὶ μελάνης γιὰ νὰ ἀναπτύξει κανεὶς τὸ τιτάνειο ἔργο τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ καὶ τὴν θρυλικὴ προσωπικότητά του. Δίκαια χαρακτηρίστηκε «ὁ μεγαλύτερος μετὰ τὴν ἅλωση Ἕλληνας καὶ Πατέρας τοῦ νεοελληνικοῦ ἔθνους».

Ἐμεῖς θὰ τὸν χαρακτηρίσουμε πρότυπό του νεοελληνικοῦ ἤθους, πατέρα τῆς ἐθνικῆς μας ἑνότητας καὶ ἐνσαρκωτὴ τοῦ αὐθεντικοῦ ἑλληνοχριστιανικοῦ ἰδεώδους: «Εἶναι ὁ ἡρωικώτερος τῶν ἁγίων καὶ ὁ ἁγιώτερος τῶν ἡρώων».

Καὶ κλείνω μὲ λίγα λόγια γιὰ τὸ μαρτύριό του.

Ὅποιος γνωρίζει ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, ἠξεύρη καλῶς ὅτι πίσω σχεδὸν ἀπὸ πολλὰ μεγάλα γεγονότα βρίσκονται οἱ Ἑβραῖοι.

Τὸ παμπόνηρον λοιπὸν καὶ μιαρὸν αὐτὸ γένος τῶν Θεοκτόνων καὶ ἀντιχρίστων Ἑβραίων, ἐσυκοφάντησε τὸν Πατρο-Κοσμᾶ εἰς τὸν Κούρτ-Πασᾶ κι ἐζήτησε τὸν θάνατόν του. Μὲ δόλο πλησίασαν τὸν Ἅγιο οἱ ἀπεσταλμένοι, ἀπὸ τὸ Χότζα, δήμιοι καὶ τοῦ ἔκαναν γνωστή τη διαταγὴ ὅπου εἶχαν.

Ὁ Πατροκοσμᾶς ἐδέχθη μετὰ χαρᾶς τὴν θανατικὴν ἀπόφασιν, γονυκλινὴς προσευχήθη εἰς τὸ Θεόν, ηὐλόγησε σταυροειδῶς τὰ τέσσερα μέρη τοῦ κόσμου καὶ ὁδηγήθη εἰς τὴν ἀγχόνην.

Ἀφοῦ ἐξέπνευσε καὶ ἡ ἁγία του ψυχὴ ἐπέταξε στὰ οὐράνια, κοντὰ στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ, οἱ δήμιοί του ἐγύμνωσαν τὸ ἱερὸ λείψανο καὶ τὸ ἔριξαν στὸν ποταμὸ μὲ μιὰ μεγάλη πέτρα στὸν λαιμό. Παρῆλθαν τρεῖς ἡμέρες, ὅταν τὸ ἅγιο λείψανο εὑρέθη ἀπὸ ἕναν ἱερέα Μάρκον ὀνόματι,νὰ πλέη στὸ νερὸ ὄρθιο ὡσὰν νὰ ἦτο ζωντανό. Ὁ παπα-Μάρκος τὸ ἔφερε στὴν ἐκκλησία καὶ στὴ συνέχεια ἀφοῦ τοῦ ἀπέδωσαν τὶς πρέπουσες τιμὲς τὸ ἔθαψαν κοντὰ στὴν ἐκκλησία στὸ Καλλικόντασι.

Ἂς ἔχουμε τὴν εὐλογία του ὅλοι μας κι ἂς εἶναι αἰωνία ἡ Μνήμη του.

Ὁ Ὑμνωδὸς ἐὰν ἤθελε νὰ ὑμνήσει τὸν Πατροκοσμᾶ μὲ ἕνα δίστιχο θὰ τὸν ὑμνοῦσε μὲ τὰ λόγια ποὺ ὑμνήθη καὶ ὁ Μέγας Ἀθανάσιος.

«Κοσμᾶν καὶ θανόντα ζῆν λέγω·
Οἱ γὰρ δίκαιοι ζῶσι καὶ τεθνηκότες·
καὶ Κοσμᾶν ἐπαινῶν ἀρετὴν ἐπαινέσομαι».

Ἂς εὐχηθοῦμε ὅλοι μας στοὺς χαλεποὺς καὶ ἀποκαλυπτικοὺς καιρούς, ποὺ ζῶμεν, νὰ ἀναδείξει ὁ Θεὸς γνησίους ἱεραποστόλους μὲ τὴν θερμουργὸν πίστιν τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ. Ἂς εὐχηθῶμεν ὅτι αὐτοὶ θὰ φωτίσουν τὸν πλανηθέντα λαὸν ποὺ ζῆ μέσα στὴν σῆψιν τῆς ἁμαρτίας καὶ κυλιέται στὸν βοῦρκον τῆς αἰσθησιακῆς ἀπολαύσεως καὶ ἡδονῆς, μέσα στὸν κόσμο τῆς ἀδικίας, τῆς πορνείας, τῆς ἀπάτης, τῆς κλοπῆς καὶ τοῦ ψεύδους.

Ἂς εὐχηθῶμεν τέλος, μέσῳ αὐτῶν νὰ ἀνανήψωμεν, ἀφήνοντας τὸν παλαιὸν κόσμον τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ ἔλθωμεν στὸν καινούριο κόσμο τῆς πίστεως, τῆς ἐλπίδος, τῆς ἀγάπης, τῆς δικαιοσύνης καὶ νὰ φωτισθῶμεν ὥστε νὰ ἔλθωμεν εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας καὶ νὰ γίνωμεν κοινωνοὶ καὶ κληρονόμοι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.

ΑΜΗΝ-ΓΕΝΟΙΤΟ.

Πηγή: Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Ὁ γνωστός γλωσσολόγος καθηγητής Γεώργιος Μπαμπινιώτης σέ πρόσφατο ἄρθρο του πού δημοσιεύθηκε σέ ἐφημερίδα μέ τίτλο «Ἡ ἀποξένωση ἀπό τήν εἰκόνα» καί ὑπότιτλο «ἡ ἐγκατάλειψη τῆς γραφῆς καί τῆς ὀρθογραφίας» (Τό Βῆμα 5-10-2014) καταθέτει μερικές σκέψεις γιά τόν τρόπο πού γράφουν σήμερα πολλοί τήν ἑλληνική γλώσσα καί τίς συνέπειες. Τό ἄρθρο εἶναι πυκνό σέ νοήματα, ἀλλά ἐδῶ θά γίνη μιά μικρή παρουσίασή του.

Κατά τόν καθηγητή, ἡ γνώση μιᾶς λέξης προϋποθέτει τρία στοιχεῖα, ἤτοι τήν σημασία της, τήν ἀκουστική εἰκόνα πού συνδέεται μέ τήν προφορά καί τήν ὀπτική εἰκόνα μέ τό «πῶς γράφεται καί ὀρθογραφεῖται». Ἡ ὀπτική εἰκόνα μιᾶς λέξης «ἀποκτᾶται, ἑδραιώνεται καί συντηρεῖται ἀπό τήν συνεχῆ ἐπαφή μέ τήν γλώσσα μας σέ δύο ἐπίπεδα: στό ὀπτικό καί τό κιναισθητικό». Ἡ γνώση τῆς λέξης συνδέεται μέ τήν ὀπτική εἰκόνα, δηλαδή πῶς γράφεται, καί τίς κινήσεις τῶν χεριῶν γιά τόν σχεδιασμό τῶν γραμμάτων της.

Δηλαδή, ἐκτός ἀπό τήν ἐννοιολογική σημασία τῆς λέξης καί τήν ἀκουστική, ἡ εἰκόνα τῆς λέξης σχηματίζεται μέσα μας ἀπό τήν ὀπτική λέξη (τί βλέπουμε) καί τήν κίνηση τοῦ χεριοῦ γιά τήν γραφή. Αὐτό φαίνεται ἀπό τό ὅτι ὅταν ἔχουμε ἀμφιβολίες γιά τήν ὀρθογραφία μιᾶς...

λέξης, τότε τήν γράφουμε γιά νά σχηματίσουμε «τήν ὀπτική εἰκόνα της».

Αὐτές οἱ σημαντικές πληροφορίες γιά τήν γνώση μιᾶς λέξης πού χρησιμοποιοῦμε δείχνει πῶς ὑπονομεύεται σήμερα ἡ γνώση τῆς λέξης. «Ἡ ἐγκατάλειψη τῆς γραφῆς καί τῆς ὀρθογραφίας» οὐσιαστικά ἀποξενώνει τήν λέξη ἀπό τήν εἰκόνα της.

Ὁ καθηγητής παρατηρεῖ ὅτι ἡ χρήση τοῦ ὑπολογιστῆ μέ τά «χτυπήματα σέ πλῆκτρα», ἀντικαθιστᾶ τήν γραφή τῆς λέξης μέ τό χέρι. Καί ἡ χρησιμοποίηση τῶν λατινικῶν γραμμάτων γιά τήν γραφή τῆς λέξης «καταλήγει πλέον σέ ἀποξένωση ἀπό τήν εἰκόνα τῆς λέξης», «εἶναι ἡ ἐγκατάλειψη τῆς γραφῆς καί τῆς ὀρθογραφίας τῶν λέξεων γιά μιά δῆθεν εὐκολία πού παρέχει ἡ μιγαδική γραφή πού εἶναι γνωστή ὡς Greeklish».

Αὐτή ἡ ἀποξένωση τῆς λέξης ἀπό τό ὀπτικό ἐπίπεδο πού συνδέεται μέ τά διαβάσματα καί τό κιναισθητικό ἐπίπεδο πού συνδέεται μέ τήν κίνηση τοῦ χεριοῦ «καταλήγει σέ σοβαρές ἀπώλειες στή γνώση καί στή γραπτή χρήση τῆς γλώσσας».

Ἐπειδή διαβάζω πολύ καί γράφω συνεχῶς, γι’ αὐτό καταλαβαίνω τίς παρατηρήσεις τοῦ καθηγητοῦ. Γράφω στόν ὑπολογιστή, ἀλλά καί δέν ἀποξενώνομαι καί ἀπό τήν ἰδιόχειρη γραφή τῶν κειμένων. Ὅταν θέλω νά γράψω ἕνα σοβαρό κείμενο προτιμῶ νά τό γράψω ἰδιοχείρως. Τελευταῖα τελείωσα ἕνα νέο βιβλίο πού θά κυκλοφορήση προσεχῶς, γιά τό ὁποῖο ἔγραψα μέ τό χέρι περίπου χίλιες σελίδες.

Νομίζω ὅτι ἡ ἀσυνεννοησία μεταξύ μας ὀφείλεται καί στήν μή ἀκουστική καί ὀπτική εἰκόνα τῆς λέξης. Ἡ ἀνάγνωση καί ἡ γραφή τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας συνιστᾶ γνώση της, ὡριμότητα καί ὀρθή ἐπικοινωνία.

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Στο κείμενο αυτό επισημαίνεται ότι η Ορθόδοξος αυτοσυνειδησία δεν μας επιτρέπει να παρακάμπτωμε το γεγονός ότι η Ορθοδοξία δεν ημπορεί να συναποτελή μαζί με τον Δυτικό Χριστιανισμό μία ενιαία "χριστιανική ταυτότητα", αλλά αντιθέτως μας υποχρεώνει να τονίσωμε ότι η Ορθοδοξία είναι η λησμονημένη από την Ευρώπη πρωτογενής της Πίστις, η οποία πρέπει κάποτε να αποτελέση εκ νέου την χριστιανική της ταυτότητα.

Η Ενωμένη Ευρώπη του 21ου αιώνος αναζητεί την ταυτότητα της. Η «ευρωπαϊκή ταυτότης» δεν αποτελούσε αντικείμενο σοβαρού προβληματισμού, εφ' όσον την διεμόρφωναν μόνον οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες. Αφ' ότου όμως πολιτισμικοί και ιδίως θρησκευτικοί παράγοντες έπρεπε να ληφθούν υπ' όψιν κατά την αναζήτησί της, αναπτύχθηκαν σοβαρές συζητήσεις, έντονες διαφωνίες και οξείες διαμάχες γύρω από την αναφορά ή μη του «Ευρωπαϊκού Συντάγματος» στην χριστιανική ταυτότητα της Ευρώπης.

Τί σημαίνει όμως «χριστιανική ταυτότης της Ευρώπης» για τους Ορθοδόξους λαούς μας; Πόσο χριστιανική είναι η «χριστιανική ταυτότης της Ευρώπης»;

Όσοι καλοπροαίρετα αγωνίζονται για την ενίσχυσι της χριστιανικής ταυτότητος της Ευρώπης ομιλούν συνήθως γι' αυτήν ωσάν να πρόκειται για ένα ιστορικό δεδομένο ή έναν κώδικα χριστιανικών αρχών και αξιών, στις οποίες ημπορούν να συγκλίνουν οι χριστιανικοί λαοί με την βοήθεια των οικουμενικών επαφών και διαχριστιανικών διαλόγων. Οι Χριστιανοί της Ευρώπης επιδιώκουν να την εξασφαλίσουν θεσμικά, επειδή φοβούνται το ενδεχόμενο του θρησκευτικού αποχρωματισμού της ηπείρου των, την αλλοίωσι της χριστιανικής της ιδιοπροσωπίας λόγω των πληθυσμιακών μεταβολών (μετανάστευσις κ.λπ.) ή τον αποκλεισμό των χριστιανικών "διεκκλησιαστικών" οργανισμών από τα κέντρα λήψεως αποφάσεων στην Ευρώπη. Ακολουθώντας την ίδια λογική, και οι προτάσεις επισήμων Ορθοδόξων εκπροσώπων επικεντρώνονται στην ενίσχυσι μιας θεσμικής χριστιανικής παρουσίας στην Ευρώπη.

Στο κείμενο αυτό επισημαίνεται ότι η Ορθόδοξος αυτοσυνειδησία δεν μας επιτρέπει να παρακάμπτωμε το γεγονός ότι η Ορθοδοξία δεν ημπορεί να συναποτελή μαζί με τον Δυτικό Χριστιανισμό μία ενιαία "χριστιανική ταυτότητα", αλλά αντιθέτως μας υποχρεώνει να τονίσωμε ότι η Ορθοδοξία είναι η λησμονημένη από την Ευρώπη πρωτογενής της Πίστις, η οποία πρέπει κάποτε να αποτελέση εκ νέου την χριστιανική της ταυτότητα.

* * *

Ζώντες στο περιβάλλον του Αγίου Όρους και στην πνευματική ατμόσφαιρα που αυτό δημιουργεί, αντιλαμβανόμεθα ότι η Ορθόδοξος κληρονομιά μας δεν πρέπει να μετρήται με τα μέτρα του κόσμου τούτου. Τα τελευταία χρόνια γινόμεθα μάρτυρες της ευλαβείας και της βαθειάς πίστεως των προσκυνητών του Αγίου Όρους, πολλοί εκ των οποίων έρχονται με πολύ κόπο και με μεγάλα έξοδα από τις ομόδοξες χώρες της Βαλκανικής και από την Ρωσσία.

Στην συνείδησι όλων αυτών των ευσεβών Ορθοδόξων Χριστιανών, αλλά και όσων εκπροσωπούν στην χώρα τους, η Ορθοδοξία δεν έχει συνήθως την έννοια, που της αποδίδουν όσοι την βλέπουν ή την αντιμετωπίζουν με ιδεολογικά ή κοινωνιολογικά κριτήρια, όσοι δηλαδή συνηθίζουν να βλέπουν στην καθ' ημάς Ανατολή αντιδυτικά «Ορθόδοξα» τόξα παράλληλα προς τα μουσουλμανικά, ή θεωρούν την Ορθοδοξία ως εθνικιστική δύναμι των λαών που την ασπάζονται. Όσο και αν οι Ορθόδοξοι δημιουργούμε τέτοιες εντυπώσεις, λόγω των προσωπικών μας ατελειών ή των συλλογικών μας αστοχιών, έχουμε βαθειά ριζωμένη στην συνείδησί μας την πεποίθησι ότι η Ορθοδοξία είναι κάτι πολύ πιο ουσιαστικό, ουράνιο, ακατάλυτο: είναι το ανεκτίμητο δώρο του αγίου Τριαδικού Θεού στον κόσμο, η «άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις πίστις» (Ιούδ. 3), την οποία η Ορθόδοξος Εκκλησία μας διασώζει ακέραια, χωρίς αιρετικές παραχαράξεις, και την οποία με πολλές θυσίες διαφυλάξαμε σε δύσκολους καιρούς, προκειμένου να μη χάσουμε την ελπίδα της αιωνίου ζωής.

Οι Ορθόδοξοι λαοί είμαστε ηλεημένοι από τον άγιο Θεό να φέρωμε την σφραγίδα του Ορθοδόξου αγίου Βαπτίσματος, να κοινωνούμε της αγίας Ορθοδόξου Ευχαριστίας, να ακολουθούμε με ταπείνωσι την δογματική διδασκαλία των αγίων επτά Οικουμενικών Συνόδων ως μοναδική οδό σωτηρίας, και να τηρούμε «την ενότητα του πνεύματος εν τω συνδέσμω της ειρήνης» (Εφ. δ' 3). Φέρομε ομολογουμένως την παρακαταθήκη της Ορθοδόξου Πίστεως «εν οστρακίνοις σκεύεσι» (Β' Κορ. δ' 7), εν τούτοις όμως αυτή συνιστά Χάριτι Θεού τον λόγο «της εν ημίν ελπίδος» (Α' Πέτρ. γ' 15).

Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν είναι απλώς κιβωτός της εθνικής ιστορικής μας κληρονομιάς. Πρωτίστως και κυρίως είναι η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.

Για να μη χάσουν την ελπίδα της εν Χριστώ αιωνίου σωτηρίας, σε εποχές δύσκολες οι Ορθόδοξοι λαοί των Βαλκανίων διετήρησαν την Ορθόδοξο Πίστι τους με την θυσία χιλιάδων νεομαρτύρων, αντιστεκόμενοι τόσο στον εξισλαμισμό όσο και στον εξουνιτισμό(1). Γι' αυτό η πρόσφατος, μετά την κατάρρευσι των αθεϊστικών καθεστώτων, αναζωπύρωσις της Ουνίας και η δραστηριότης των νεοπροτεσταντικών Ομολογιών μεταξύ Ορθοδόξων πληθυσμών αποτελούν σοβαρότατες προκλήσεις για τους Ορθοδόξους. Και ως τέτοιες πρέπει να αντιμετωπίζωνται, επειδή για μία ακόμη φορά θέτουν υπό διακινδύνευσι την σωτηρία απλοϊκών ψυχών, «υπέρ ων Χριστός απέθανε» (πρβλ. Ρωμ. ιδ' 15).

Στις δυτικές κοινωνίες εξάλλου, τις εκ παραδόσεως ρωμαιοκαθολικές και προτεσταντικές, όπου υπάρχουν και δραστηριοποιούνται Ορθόδοξες ενορίες, η Ορθόδοξος παρουσία πρέπει να είναι σεμνή μαρτυρία περί του αυθεντικού Χριστιανισμού, τον οποίον στερήθηκαν επί αιώνες οι κοινωνίες αυτές, λόγω των παπικών και προτεσταντικών παρεκκλίσεων από την αποστολική Πίστι. Κάθε φορά που η νοσταλγική αναζήτησις της ανόθευτου χριστιανικής Πίστεως κορυφώνεται στην επιστροφή ετεροδόξων Χριστιανών στην αγκάλη της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, της Ορθοδόξου, εκφράζεται η ιεραποστολική φύσις της Εκκλησίας. Επιστρέφοντες οι ετερόδοξοι στην Ορθόδοξο Εκκλησία, δεν εγκαταλείπουν μία εκκλησία για να ασπασθούν μία άλλη, όπως λανθασμένα θεωρείται. Στην πραγματικότητα αφήνουν ένα ανθρωποκεντρικό εκκλησιαστικό σχήμα και επανευρίσκουν την μία και μοναδική Εκκλησία του Χριστού, γίνονται μέλη του σώματος του Χριστού και επαναπροσανατολίζονται στην πορεία της θεώσεως.

Δυστυχώς, αντίθετη κατεύθυνσι ακολουθεί ο συγκρητιστικός Οικουμενισμός, τον οποίον εκφράζουν θεσμικά όργανα της Οικουμενικής λεγομένης Κινήσεως και φορείς του παποκεντρικού Οικουμενισμού. Επειδή παραθεωρούν την Ορθόδοξο Εκκλησιολογία και ακολουθούν την προτεσταντική «θεωρία των κλάδων» ή την νεωτέρα ρωμαιοκεντρική θεωρία των «αδελφών εκκλησιών», θεωρούν ότι η Αλήθεια της Αποστολικής Πίστεως, ή μέρος αυτής, διασώζεται σε όλες τις Χριστιανικές εκκλησίες και ομολογίες. Γι' αυτό κατευθύνουν τις προσπάθειές τους στην πραγματοποίησι μιας ορατής ενότητος των Χριστιανών, ανεξαρτήτως βαθυτέρας ενότητος στην Πίστι.

Υπό την έννοια αυτή η οικουμενιστική "θεολογία" εξισώνει το Ορθόδοξο Βάπτισμα (τριπλή κατάδυσι) με το ρωμαιοκαθολικό ράντισμα, θεωρεί την αίρεσι του Filioque δογματικά ισοδύναμη με την Ορθόδοξο διδασκαλία περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος εκ μόνον του Πατρός, μεθερμηνεύει το πρωτείο εξουσίας του Πάπα της Ρώμης ως πρωτείο διακονίας, ονομάζει θεολογούμενον την Ορθόδοξο διδασκαλία περί διακρίσεως ουσίας και ενεργείας στον Θεό και περί ακτίστου θείας Χάριτος, κ.ά.

Πρόκειται για έναν επιπόλαιο οικουμενισμό, για τον οποίο έγραφε εύστοχα ο αείμνηστος π. Δημήτριος Στανιλοάε: «Δημιουργείται κάθε τόσο, από την μεγάλη επιθυμία για ένωση, ένας εύκολος ενθουσιασμός, που πιστεύει πως μπορεί με την συναισθηματική του θερμότητα να ρευστοποίηση την πραγματικότητα και να την ξαναπλάση χωρίς δυσκολία. Δημιουργείται ακόμα και μία διπλωματική συμβιβαστική νοοτροπία, που νομίζει πως μπορεί να συμφιλίωση με αμοιβαίες υποχωρήσεις δογματικές θέσεις ή γενικώτερες καταστάσεις, που κρατούν τις εκκλησίες χωρισμένες. Οι δυο αυτοί τρόποι, με τους οποίους αντιμετωπίζεται ή παραθεωρείται η πραγματικότητα, φανερώνουν μία κάποια ελαστικότητα ή κάποια σχετικοποίηση της αξίας που αποδίδεται σ' ωρισμένα άρθρα πίστεως των εκκλησιών. Η σχετικοποίηση αυτή αντικαθρεφτίζει ίσως την πολύ χαμηλή σημασία, που ωρισμένες χριστιανικές ομάδες στο σύνολό τους ή σ' ωρισμένους από τους κύκλους τους δίνουν σ' αυτά τα άρθρα της πίστεως. Προτείνουν πάνω σ' αυτά, από ενθουσιασμό ή διπλωματική νοοτροπία, συναλλαγές και συμβιβασμούς, ακριβώς γιατί δεν έχουν τίποτα να χάσουν με αυτά που προτείνουν. Οι συμβιβασμοί όμως αυτοί παρουσιάζουν μεγάλο κίνδυνο για Εκκλησίες, όπου τα αντίστοιχα άρθρα έχουν σπουδαιότητα πρώτης γραμμής. Για τις Εκκλησίες αυτές παρόμοιες προτάσεις συναλλαγής και συμβιβασμού ισοδυναμούν με απροκάλυπτες επιθέσεις»(2).

Παραλλήλως οι προτεσταντικές Ομολογίες, οι οποίες έχουν φθάσει μέχρις αρνήσεως θεμελιωδών δογμάτων Πίστεως (της ιστορικότητος της Αναστάσεως, της αειπαρθενίας της Θεοτόκου κ.ά.) και αποδοχής αντιευαγγελικών ηθών (γάμος ομοφυλοφίλων κ.λπ.), εξισώνονται στα πάνελς του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών με τις αγιώτατες Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες. Η θεωρία της «απομυθεύσεως», η "θεολογία" του "θανάτου του Θεού", η χειροτονία γυναικών σε ιερατικούς βαθμούς, η ιερολογία γάμου ομοφυλοφίλων, αναμφίβολα δεν αποτελούν στοιχεία της χριστιανικής μας ταυτότητος.

Ο προτεσταντισμός περιήλθε σε βαθύτατη κρίσι πίστεως. Ο Frank Schaeffer, ο επώνυμος αμερικανός προτεστάντης που μετά από πολυετή και σκληρή προσωπική αναζήτησι έγινε Ορθόδοξος, στο βιβλίο του Dancing Alone, The Quest for Orthodox Faith in the Age of False Religion, Regina Orthodox Press, Salisburg, USA (σε ελληνική μετάφρασι με τίτλο: Αναζητώντας την Ορθόδοξη Πίστη στον αιώνα των ψεύτικων θρησκειών (2), εκδ. Μακρυγιάννη, Κοζάνη 2004), δίνει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, που αποκαλύπτουν την έκπτωσι του προτεσταντισμού από την Αλήθεια της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

Προέκτασι και αναπόφευκτη συνέπεια του διαχριστιανικού συγκρητισμού αποτελεί ο διαθρησκειακός συγκρητισμός, ο οποίος αναγνωρίζει δυνατότητα σωτηρίας σε όσους ανήκουν σε μία από τις μονοθεϊστικές θρησκείες. Ορθόδοξος επίσκοπος έγραψε ότι «κατά βάθος, μία εκκλησία και ένα τέμενος [τζαμί]... αποβλέπουν στην ίδια πνευματική καταξίωση του άνθρωπου»(3). Ο διαθρησκειακός συγκρητισμός δεν διστάζει ακόμη να αναγνωρίση σωτηριώδεις οδούς σε όλες τις θρησκείες του κόσμου(4). Προ ολίγων ετών καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών έγραψε ότι ημπορεί να ανάψη κερί μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, όπως και μπροστά στο άγαλμα μιας από τις θεές του Ινδουισμού.

Ορθόδοξοι επίσκοποι, κληρικοί και θεολόγοι έχουν δυστυχώς επηρεασθή από την συγκρητιστική αυτή νοοτροπία. Με τις θεολογικές τους απόψεις, τις οποίες οι εκκοσμικευμένοι άρχοντες και διανοούμενοι συνήθως ακούουν και αναγνωρίζουν ως Ορθόδοξες, συντελούν ώστε η νοοτροπία αυτή να υπερβή τα στενά όρια των προσωπικών τους αντιλήψεων και να αποτελέση "γραμμή" με στόχους και επιδιώξεις. Σε αυτή την προοπτική η αγάπη, χωρίς αναφορά στην δογματική αλήθεια, καθιερώνεται κριτήριο ενότητος των Χριστιανών, ενώ η εμμονή στις παραδοσιακές Ορθόδοξες θεολογικές θέσεις αποδοκιμάζεται ως μισαλλοδοξία και φονταμενταλισμός.

Όσον αφορά το πως η οικουμενιστική νοοτροπία οικοδομεί τον τύπο μιας κατ' επίφασιν χριστιανικής ταυτότητος της Ευρώπης, είναι χαρακτηριστικές οι «δεσμεύσεις» των εκπροσώπων των χριστιανικών εκκλησιών που υπέγραψαν την Οικουμενική Χάρτα στις 22 Απριλίου 2001(5).

Όμως η "χριστιανική" αυτή ταυτότητα της Ευρώπης πολύ απέχει από την αληθινή χριστιανική ταυτότητα των ευρωπαϊκών λαών. Πρέπει να τονισθή με κάθε έμφασι ότι αδικείται η Ευρώπη, όταν της προσάπτωμε μία ταυτότητα που δεν είναι αληθινά χριστιανική αλλά μόνο κατ' επίφασι. Ένας νοσηρός, ένας νοθευμένος, Χριστιανισμός δεν είναι ο Χριστιανισμός των κατακομβών της Ρώμης, του αγίου Ειρηναίου Λουγδούνου, των Ορθοδόξων μοναχών της Σκωτίας και της Ιρλανδίας, γενικώς ο Χριστιανισμός της πρώτης χιλιετίας. Ένας νοθευμένος Χριστιανισμός δεν ημπορεί να προστατεύση την Ευρώπη από την εισβολή μη χριστιανικών αντιλήψεων και ηθών στις κοινωνίες της.

Είναι ήδη γνωστό ότι οι πολλοί Ευρωπαίοι κουράσθηκαν από τον ξηρό ορθολογισμό, νοσταλγούν τον χαμένο μυστικισμό, και γι' αυτό ασπάζονται τον μουσουλμανισμό, τον βουδισμό ή τον ινδουισμό, παραδίδονται στον εσωτερισμό ή επιδιώκουν μεταφυσικές εμπειρίες σε νεοεποχιτικά κινήματα. Αναφέρεται ότι μόνο στην Ιταλία λειτουργούν περί τα 500 μουσουλμανικά τεμένη, ενώ στην Γαλλία το 5% του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι.

Η Ορθόδοξος Εκκλησία κατέχει την Αλήθεια. Στο κέντρο της έχει τον Χριστό. Σε αυτήν όλα είναι θεανθρώπινα, γιατί όλα προσφερόμενα στον Θεάνθρωπο Κύριο χαριτώνονται από την άκτιστο Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Γι' αυτό ημπορεί να αναπαύση τις ψυχές που αναζητούν καλοπροαίρετα την ελευθερία τους από τον ασφυκτικό κλοιό του ορθολογισμού, του επιστημονισμού, του υλισμού, του ιδεαλισμού, της τεχνοκρατίας. Γι' αυτό δεν πρέπει να συρθή η Ορθοδοξία μέσα στην συγκρητιστική χοάνη, δεν πρέπει να χαθή η ελπίς του σύμπαντος κόσμου.

Ως Ορθόδοξοι ποιμένες και ως Ορθόδοξοι πιστοί έχουμε χρέος να διαφυλάξωμε την ιερά παρακαταθήκη της Ορθοδόξου Πίστεώς μας. Ο Απόστολος των Εθνών παραγγέλλει στους πρεσβυτέρους της Εφέσου και στους ποιμένας της Εκκλησίας μέχρι σήμερα: «Προσέχετε ουν εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω, εν ω υμάς το Πνεύμα το Άγιον έθετο επισκόπους, ποιμαίνειν την Εκκλησίαν του Θεού, ην περιεποιήσατο δια του ιδίου αίματος» (Πράξ. κ' 28). Και ο ίδιος στον πιστό λαό της Θεσσαλονίκης και όλης της Εκκλησίας: «αδελφοί, στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις, ας εδιδάχθητε» (Β' Θεσ. β' 15).

Η Γηραιά Ήπειρος στον τομέα της Πίστεως έχει αστοχήσει. Η Νέα Εποχή απειλεί ανοικτά πλέον τις ευρωπαϊκές κοινωνίες με αποχριστιανισμό. Δεν είναι παράδοξο. Η Ευρώπη έστρεψε τα νώτα στον Χριστό, κάποτε τον έδιωξε, όπως εύστοχα παρατηρούν ο Ντοστογιέφσκυ στον Μέγα Ιεροεξεταστή(6) και ο άγιος Νικόλαος επίσκοπος Ζίτσης(7).

Η Ορθόδοξος Εκκλησία οφείλει να εκδηλώση το χάρισμα και την αποστολή της, να διακηρύξη στους λαούς της Ευρώπης ότι, εάν υπάρχη κάτι που μπορεί να σώση την Ευρώπη σε αυτή την κρίσιμη φάσι της ιστορίας της, είναι η Ορθοδοξία. Ας μη στερήσουμε εμείς οι ίδιοι από την Ορθόδοξο Εκκλησία μας την δυνατότητα να δώση αυτό το σωτήριο μήνυμα στους λαούς της Ευρώπης, εξισώνοντας την Ορθόδοξο Πίστι με την αίρεσι στην συγκεχυμένη προοπτική και το ασαφές όραμα του συγκρητιστικού Οικουμενισμού. Μπορούμε να συντελέσουμε σε έναν υγιή, απολύτως Ορθόδοξο, Οικουμενισμό, αποκαλύπτοντας στους ετεροδόξους Χριστιανούς το Μυστήριο του Θεανθρώπου και της Εκκλησίας Του, και διακηρύσσοντας μαζί με τον μακαριστό και ομολογητή Γέροντα Ιουστίνο Πόποβιτς: «Η έξοδος από όλα τα αδιέξοδα, ανθρωπιστικά, οικουμενιστικά, παπιστικά, είναι ο ιστορικός Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς Χριστός και το ιστορικόν θεανθρώπινον οικοδόμημά Του, η Εκκλησία, της οποίας Αυτός είναι η αιωνία Κεφαλή και η οποία είναι το αιώνιον Αυτού Σώμα. Η Αποστολική, Αγιοπατερική, Αγιοπαραδοσιακή, Αγιοσυνοδική, Καθολική Ορθόδοξος Πίστις είναι το φάρμακον της αναστάσεως από όλας τας αιρέσεις, όπως και αν αύται ονομάζωνται. Εις τελευταίαν ανάλυσιν, κάθε αίρεσις είναι από τον άνθρωπον και "κατ' άνθρωπον"· κάθε μία από αυτάς τοποθετεί τον άνθρωπον εις την θέσιν του Θεανθρώπου, αντικαθιστά τον Θεάνθρωπον δια του ανθρώπου. Με τούτο αρνείται και απορρίπτει την Εκκλησίαν... Η μόνη σωτηρία από αυτό είναι η αποστολική θεανθρωπίνη πίστις, δηλαδή ολική επιστροφή εις την θεανθρωπίνην οδόν των αγίων Αποστόλων και των αγίων Πατέρων. Τούτο δε σημαίνει επιστροφήν εις την άμωμον ορθόδοξον πίστιν των και εις τον Θεάνθρωπον Χριστόν, εις την κεχαριτωμένην θεανθρωπίνην ζωήν των εν τη Εκκλησία δια του Άγιου Πνεύματος, εις την εν Χριστώ ελευθερίαν των... Άλλως, χωρίς την αποστολικήν και αγιοπατερικήν οδόν, χωρίς την αποστολικήν και αγιοπατερικήν ακολούθησιν όπισθεν του μόνου αληθινού Θεού εις όλους τους κόσμους, και την λατρείαν του μόνου αληθινού και Αειζώου Θεού, του Θεανθρώπου και Σωτήρος Χριστού, είναι βέβαιον ότι ο άνθρωπος θα καταποντισθή εις την νεκράν θάλασσαν της ευρωπαϊκής πολιτισμένης ειδωλολατρίας και αντί του Ζώντος και Αληθινού Θεού, θα λατρεύση τα ψευδοείδωλα του αιώνος τούτου, εις τα οποία δεν υπάρχει σωτηρία, ούτε ανάστασις, ούτε θέωσις δια το θλιμμένον ον, το ονομαζόμενον άνθρωπος(8).

ΠΑΡΑΠΟΜΠΑΙ:

(1) Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Ο­σίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, «Η Εκκλησιολογική Αυτοσυνειδη­σία των Ορθοδόξων από της Αλώσεως μέχρι των αρχών του 20ού αιώνος», στον συλλογικό τόμο «ΕΙΚΟΣΙΠΕΝΤΑΕΤΗΡΙΚΟΝ» (αφιέ­ρωμα στον Μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Διο­νύσιο), Θεσσαλονίκη 1999, σ. 124. Βλ. επίσης Αθανασίου Γιέβτιτς, επισκόπου Βανάτου (νυν πρώην Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης), «Η Ουνία εναντίον της Σερβικής Ορθοδοξίας», στον συλλογικό τόμο «Η ΟΥΝΙΑ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ», εκδ. Αρμός, Αθήναι 1992. Περί της δραστηριότητος της Ουνίας στην Τρανσυλβανία, βλ. «30 Βίοι Ρουμάνων Αγίων», εκδ. Ορθοδόξου Κυψέλης, Θεσ/νίκη 1992, σ. 123.

(2) Dimitru Staniloae, «Για ένα Ορθόδοξο Οικουμενισμό», έκδ. Ά­θως, Πειραιεύς 1976, σ. 19-20.

(3) «Ορθοδοξία και Ισλάμ», έκδ. Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου 1997, σ. 16.
(4) Ένθ' ανωτ., σ. 9-11.

(5) Βλ. Περιοδ. «Απόστολος Βαρνάβας», Λευκωσία Κύπρου, τ.10/2001, σ. 411-423.

(6) Φ. Ντοστογιέβσκη, «Αδελφοί Καραμάζωφ», έκδ. Γκοβόστη, Α­θήναι, σ. 99-121.

(7) Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, «Ορθόδοξος Εκκλησία και Οι­κουμενισμός», έκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/νίκη 1974, σ. 238 και 251-252.

(8) Ένθ' ανωτ. σ. 256-257.

Άγιον Όρος, 24 Μαρτίου 2006

Πηγή: Η άλλη όψη, Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Θέλησαν να την εξευτελίσουν άοπλη για να χορτάσουν τα μάτια των Δυτικών αναγνωστών – Οι γυναίκες της Ανατολής δεν φορούν μόνο μαντήλα

Η ντροπιαστική φωτογραφία του κορμιού της πολεμίστριας Ekin Wan, δυστυχώς αναπαράχθηκε προς τέρψιν των δυτικών πολιτισμένων αναγνωστών του διαδικτύου, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την προσωπικότητα αυτής της μεγάλης μαχήτριας, αλλά και των γυναικών του YJA STAR που δίνουν μάχη εναντίον δύο στρατών: Του τουρκικού και του ΙSIS.

O εξευτελισμός του «Θηλυκού»

H Kevser Eltürk (το πραγματικό όνομα της Ekin Wan) μέχρι να πέσει με τις συντρόφους της στα χέρια του τουρκικού στρατού πολέμησε υπερασπιζόμενη το χωριό Varto της επαρχίας Μους. Δυστυχώς, ο τουρκικός μισογυνισμός και ο ανύπαρκτος ανδρισμός των Τούρκων στρατιωτών που εισέβαλλαν στα κουρδικά εδάφη (Βόρειο Κουρδιστάν), τα οποία υπερασπιζόταν η Ekin με την ομάδα της, απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι ο Ερντογάν συνεχίζει την αιμοσταγή πολιτική των προκατόχων του απέναντι σε λαούς, κάνοντας τα ίδια με τους εθνοκτόνους του ISIS.

Επίσης, το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ χαρακτηρίζοντας επίσημα τους Κούρδους μαχητές ως «τρομοκρατική οργάνωση» ήταν και είναι οι ηθικοί αυτουργοί τέτοιων θηριωδιών που συντελέστηκαν σε όλο τον πλανήτη με την φόρμα παραλλαγής του «πολιτισμένου ελευθερωτή». Από το Βιετνάμ μέχρι την πρώην Γιουγκοσλαβία και από το Ιράκ μέχρι την πρόσφατη «Αραβική Άνοιξη» ο κατάλογος των εγκλημάτων πολέμου των «δημοκρατικών» Δυτικών δεν έχει τελειωμό.

Ευτυχώς υπήρξαν και οι εξαιρέσεις σοβαρών οργανώσεων παγκοσμίως που διαδικτυακώς κατήγγειλαν την δημοσίευση της φωτογραφίας με το κορμί της Ekin πεταμένο στο δρόμο μετά από βασανισμό ημερών στην φυλακή, όπου κρατούταν, και μετά από τον ομαδικό βιασμό της. Προτίμησαν να βάλουν τις αισχρές δηλώσεις του Τούρκου επάρχου της Μους για να αποδείξουν πόσο βαθιές είναι οι ρίζες της ισλαμικής Τουρκίας και πόσο συγκλίνουν με τις ρίζες του ISIS.

Δήλωσε ο έπαρχος του Ερντογάν, ο οποίος δεν καταδίκασε τον βασανισμό και βιασμό ενός στρατιώτου, αλλά δήθεν τον ένοιαξε ποιος ήταν αυτός που μοίρασε διαδικτυακώς τις φωτογραφίες της διαπόμπευσης της νεκρής. «Μερικές φωτογραφίες ενός ΘΗΛΥΚΟΥ, μέλους της τρομοκρατικής οργάνωσης ΡΚΚ, σκοτώθηκε σε σύγκρουση με τις δυνάμεις ασφαλείας σε μια αγροτική περιοχή της επαρχίας μας στις 10 Αυγούστου 2015. Οι διοικητικές και ποινικές έρευνες έχουν ξεκινήσει εναντίον εκείνων που μοίρασαν τις φωτογραφίες αυτές«.

Βέβαια, η διοχέτευση των φωτογραφιών μέσω διαδικτύου, και πολύ σύντομα μέσω όλων των ΜΜΕ, μόνο τους Τούρκους γενοκτόνους συμφέρει, αφού το γυμνό κατακρεουργημένο κορμί της Ekin πετάχτηκε σε δημόσιο κεντρικό χώρο, τόσο για εξευτελισμό της γυναικείας φύσης, όσο και για παραδειγματισμό των υπόλοιπων γυναικών που εθελοντικά παίρνουν τα όπλα υπέρ της ανεξαρτησίας της χώρας τους. Τόσο στημένο που ενώ η βασανιστική εκτέλεση της Ekin έγινε στις 10 Αυγούστου, η κηδεία της στις 13 Αυγούστου, οι φωτογραφίες «διέρρευσαν» στις 17 του μήνα.

Οι στρατιώτες με τα μακρυά μαλλιά

Ο YJA STAR, στρατιώτης του οποίου ήταν η Ekin Wan είναι ένα ανεξάρτητο τμήμα του PKK που δημιουργήθηκε το 2004 και σε αυτό συμμετέχουν αποκλειστικά γυναίκες. Όμως, πριν ακόμα δημιουργηθεί ως ισότιμο μέλος με το ανδρικό στρατιωτικό τμήμα, οι Κούρδισσες γυναίκες εθελοντικά εκπαιδεύονταν και συμμετείχαν σε μάχες πολλά χρόνια πριν. Στο τμήμα αυτό οι γυναίκες εθελοντικά παίρνουν μέρος, εκπαιδεύονται από τις ιεραρχικά ανώτερές τους και ενοποιούνται στις μάχες που δίνουν με το κύριο στράτευμα του ΡΚΚ. Μάλιστα στις μάχες, εντολές μπορούν να λαμβάνουν από γυναίκα στρατιωτικό όπως στην γνωστή περίπτωση της στρατηγού Ναλίν Νεφρίν που ηγούνταν του κουρδικού στρατεύματος για την ανακατάληψη του Κομπάνι από τον ISIS. Η Νεφίν είναι μέλος του τμήματος YPJ (γυναικείο τμήμα που δημιουργήθηκε το 2011 για τον πόλεμο εναντίον του ISIS).

Για τις Κούρδισσες εδώ και χρόνια το να πολεμάνε είναι στο κύτταρό τους. Σε συνεντεύξεις που έχουν δώσει δηλώνουν ότι η ισότιμη συμμετοχή τους στον πόλεμο εναντίον εχθρών είναι βασικό συστατικό της αυτοδημιουργίας και της αυτοσυνείδησης της ύπαρξής τους. Δεν έχουν κανένα συναισθηματικό εμπόδιο να συμμετέχουν στο πόλεμο ακόμα κι αν είναι μητέρες. Αντιθέτως, οι μητέρες των στρατιωτών τις ξεπροβοδίζουν για τη μάχη με υπερηφάνεια.

Τιμή και δόξα

Το πόσο μεγάλο είναι το δέσιμο αυτών των γυναικών μεταξύ τους, χωρίς να χάνουν ίχνος από την χιλιετή κουλτούρα τους φαίνεται στην ετοιμασία της Ekin πριν την ταφή της. Αυτό συμβαίνει με κάθε στρατιώτη που χάνεται στην μάχη και το κορμί του παραδίδεται στους οικείους. Οι γυναίκες του χωριού Van έπλυναν το κορμί της, το έντυσαν ως άρμοζε σε στρατιώτη, ενώ το φέρετρό της το σήκωσαν στους ώμους μόνο γυναίκες, ακόμα κι αν δεν είναι στρατευμένες. Τη νεκρική πομπή ακολούθησαν οι άντρες τιμώντας με αυτό τον τρόπο όχι την γυναίκα αλλά τον στρατιώτη που έδωσε την ζωή του για την πατρίδα. Τιμητικά στην κηδεία της Ekin συμμετείχαν εκπρόσωποι του Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών και του Δημοκρατικού Κόμματος Περιφερειών.

Πίσω από κάθε φωτογραφία μαχητή ή απροστάτευτου άμαχου διαμελισμένου, σφαγιασμένου και βιασμένου ανθρώπου υπάρχει μία ιστορία και μία τιμή. Είναι ευθύνη του αναγνώστη και θεατή για το αν θα παίξει τον ρόλο του δέκτη-συνένοχου στον επικοινωνιακό πόλεμο που εκπέμπουν οι απάνθρωπες πολιτικές εξυπηρετώντας μόνο τα δικά τους συμφέροντα. Ο θεατής από την πολυθρόνα ή το γραφείο ανοίγει την εικόνα από περιέργεια, αναζητά συνεχώς πιο σκληρά οπτικοποιημένα στοιχεία μέχρι που ο εξευτελισμός να γίνει συνήθεια της καθημερινότητάς του. Μέχρι που να μην του κάνει εντύπωση ούτε ο εξευτελισμός του ίδιου του του εαυτού.

H Ekin ήταν Εκείνη που έγινε σύμβολο όχι λόγω της μετά θανάτου διαπόμπευσης της ως γυναικείο θήραμα, αλλά λόγω της ανδρείας της κι ας είχε μακρυά μαλλιά, ωραίο κορμί και μαύρα μάτια. Είχε αυτό που οι βιαστές και βασανιστές, αν και φοράν στρατιωτική στολή, δεν θα έχουν ποτέ: Ψυχή σαν τα βουνά.

Πηγή: Στον Τοίχο, Αβέρωφ

*Ενός κακού μύρια έπονται, όπως λέει και μία σοφή ρήση. Αλλά που θα πάει, θα έρθει η ώρα που θα απαγκιστρωθούμε από αυτή την κατάσταση και η Ελλάδα θα μεγαλουργήσει ξανά… όπως μας είπαν και οι Άγιοι Πατέρες μας.

Οι νέοι κουνάνε μαντήλι. Με αεροπλάνα και βαπόρια όπως λέει και το γνωστό άσμα, όπου φύγει φύγει. Φεύγουν για άλλες πολιτείες, μακριά από οικογένειες, συγγενείς, φίλους, αγαπημένους ανθρώπους. Μακριά από την θαλπωρή της Ελλάδας, της μεγάλης μητέρας όλων μας.

Κρανίου τόπος θα γίνει σε λίγο η έρμη Ελλαδίτσα μας. Αποστραγγισμένη από το παραγωγικότερο κομμάτι της. Τους νέους της, το ίδιο της το μέλλον, την τελευταία ελπίδα της για ένα καλύτερο αύριο. Κροκοδείλια δάκρυα πολιτικών, διαλέξεις επί διαλέξεων, προτάσεις επί προτάσεων, μα μάταια όλα. Κανένα φως στο τούνελ. Καμία ευκαιρία για εμάς. Ανήκω και εγώ σε αυτούς τους νέους, που δεν έχουν φύγει ακόμη, που βλέπουν τη γενιά τους να έχει σχεδόν ολοκληρωτικά ξενιτευτεί. Αλλά που αρνείται πεισματικώς να φύγει. Που έχει μουλαρώσει, όπως λένε στο χωριό μου, περιμένοντας μάταια μια ευκαιρία, παρά τις απέλπιδες προσπάθειες συγγενών και φίλων να πάρω κι εγώ το αεροπλάνο και να αναζητήσω ένα καλύτερο μέλλον σε μια χώρα του εξωτερικού.

Ως Πατριώτης δεν επιθυμώ να γίνω παραγωγικός σε μια ξένη χώρα. Δεν θέλω να ενταχθώ στην «ξένη μηχανή», δεν θέλω να είμαι ακόμα ένας 25άρης και άνω που συμβάλλει στην αποστράγγιση μυαλών της χώρας.

Αλλά και η υπομονή έχει τα όριά της. Δεν θα χάσω τα πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής μου, δεν θέλω να καταλήξω ένας αποτυχημένος. Θέλω να έχω μια αξιοπρεπή ζωή στη χώρα μου, κύριοι. Ναι σε εσάς απευθύνομαι. Στους πολιτικούς που διαρρηγνύετε τα ιμάτιά σας, χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για τα παιδιά μας που φεύγουν μετανάστες. Αλλά πώς να μας κρατήσετε αφού είστε έρμαια των δανειστών; Το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι πώς θα υπογράψετε μνημόνια, πώς θα μας εξαθλιώσετε ακόμα περισσότερο, πώς θα κάνετε χαρούμενους του «εταίρους» μας, βυθίζοντας ακόμα πιο πολύ τη χώρα μας στην άβυσσο της καταστροφής. Κανείς δεν έχει αναρωτηθεί αν η γενιά μου και οι γενιές που έρχονται μαζί με αυτούς που έχουν ήδη φύγει, αν μένανε εδώ και τους δίνονταν οι ευκαιρίες, θα μπορούσαν να αναστρέψουν αυτή την θλιβερή και ντροπιαστική κατάσταση.

Φρούδες ελπίδες δημιουργούν οι πολιτικοί μας, αφού σε κάθε προεκλογική εκστρατεία οι υποσχέσεις για ευκαιρίες στους νέους ρέουν άφθονες. Δεν εξακριβώνεται όμως σε ποιο σημείο του παγκόσμιου χάρτη βρίσκονται αυτές οι ευκαιρίες. Τις ευκαιρίες τις θέλουμε στην πατρίδα μας. Πλήθος πτυχιούχων, λαμπρών επιστημόνων αισθάνονται απόγνωση και αναγκάζονται να καταφεύγουν στη λύση της μετανάστευσης καθώς ξένες χώρες, πιο διορατικές από ότι φαίνεται, ενδιαφέρονται να τους εντάξουν στο εργατικό δυναμικό τους γιατί αναγνωρίζουν τις ικανότητές τους και την διάθεση για εργασία.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται δυστυχώς. Σε παλαιότερες εποχές οι Έλληνες, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους ανειδίκευτοι, πήγαιναν σε Γερμανία, Αμερική, Ν. Αφρική, Αυστραλία για να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον. Δεν ξαναγύρισαν ποτέ ή σπάνια για διακοπές καθώς έφτιαξαν τη ζωή τους και πολλοί μεγαλούργησαν σε ξένες χώρες. Τώρα νέοι, ειδικευμένοι, καινοτόμοι επιστήμονες, λαμπρά μυαλά όλων των ειδικοτήτων φεύγουν για Ολλανδία, Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Βρετανία, Αμερική , Νορβηγία αλλά και σε άλλες χώρες της υφηλίου για σπουδές και για δουλειά. Όποια πέτρα και αν σηκώσεις θα βρεις και ένα Έλληνα από κάτω. Τόσο μεγάλη η διασπορά μας.

Αιτίες και επιδράσεις…

Ανεργία, οικονομική κρίση, ανέχεια, πολιτική διαφθορά, γραφειοκρατία, μισθοί πείνας, της ξεφτίλας είναι από τις κυριότερες αιτίες που αποθαρρύνουν τους νέους, ωθώντας τους στην ηρωική έξοδο. Μη βλέποντας καμία προοπτική ανάπτυξης και το φάσμα της ανεργίας και της ανέχειας να τους περικυκλώνει, αναζητούν την τύχη τους μακριά από τον τόπο που τους γέννησε. Και το χειρότερο ….Οι πολιτικοί μας …αγρόν ηγόραζαν. Να εξυπηρετήσουν μόνο τα μικροκομματικά τους συμφέροντα, αγνοώντας τον κίνδυνο να μείνουν πίσω με ένα γηρασμένο πληθυσμό και μηδενική δυνατότητα ανανέωσης, παραγωγικότητας και καινοτομίας.

Το θέμα της διαρροής μυαλών δεν άπτεται μόνο της πολιτικής αλλά και του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Σαν φιλόλογος, δεν θα μπορούσα να μην εστιάσω και στη συγκεκριμένη ενότητα. Η παιδεία στην Ελλάδα όπως γνωρίζουμε είναι «δωρεάν». Το ελληνικό κράτος ξοδεύει πόρους, επενδύοντας στο νέο αίμα ώστε να γίνει παραγωγικό, εντασσόμενο στην ελληνική παραγωγική μηχανή. Δεν σας τα είπαν καλά… Όπως φαίνεται η κατάσταση είναι τελείως μα τελείως διαφορετική. Η Ελλάδα εκπαιδεύει τα παιδιά της όχι για να γίνουν παραγωγικά με τις καινοτόμες ιδέες τους και την τεχνογνωσία τους για την ίδια αλλά για τις χώρες του εξωτερικού που λόγω των συνθηκών βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να εκμεταλλευτούν τα ελληνικά μυαλά προς όφελός τους. Η χώρα κάνει μια μεγάλη επένδυση με τη δωρεάν παιδεία και δεν παίρνει τίποτα πίσω. Το brain drain είναι ασταμάτητο αυτή τη στιγμή καθώς δεν υπάρχουν τα κίνητρα και το υπόβαθρο για να παραμείνουν οι νέοι στην Ελλάδα. Ανεπίτρεπτο, δεν υπάρχουν λόγια..

Οι Έλληνες εγκαταλείπουν τη χώρα κατά χιλιάδες και τα στοιχεία είναι ανησυχητικά για την τριτοβάθμια εκπαίδευση η οποία δεν ανανεώνεται και σταδιακά οδηγείται στο τέλμα και στην οπισθοδρόμηση. Φοιτητικές παρατάξεις, υποχρηματοδότηση και έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής επιδεινώνουν την ήδη βεβαρυμένη κατάσταση.

Η έρευνα χάνεται…

Είναι χαρακτηριστικά τα στοιχεία του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης για το European Research Council (ERC) –ευρωπαϊκό όργανο που έχει στόχο να ενισχύσει την υψηλής ποιότητας έρευνα στην Ευρώπη μέσω ανταγωνιστικής χρηματοδότησης– το οποίο χρηματοδοτεί ερευνητικά προγράμματα με κονδύλια έως και 2 εκατ. ευρώ. Στα τρέχοντα χρηματοδοτούμενα από το ERC προγράμματα μετέχουν 41 Έλληνες επιστήμονες υψηλού κύρους, εκ των οποίων οι 27 είναι νέοι και όλοι μένουν εκτός Ελλάδας. Παράλληλα, το προσωπικό των πανεπιστημίων δεν ανανεώνεται. Ενδεικτικό είναι ότι, με βάση τα στοιχεία της ομοσπονδίας πανεπιστημιακών (ΠΟΣΔΕΠ) έως το 2016 θα αποχωρήσουν περίπου 1.100 πανεπιστημιακοί, δηλαδή ο ένας στους οκτώ από τους 9.149 σήμερα. Επίσης, υπάρχει κίνδυνος να μην πραγματοποιηθεί μεγάλο μέρος του εκπαιδευτικού έργου, αφού έχουν περικοπεί δραστικά οι πιστώσεις για προσλήψεις συμβασιούχων νέων πανεπιστημιακών. Χαρακτηριστικά, το σχετικό κονδύλι, από 18 εκατομμύρια ευρώ που ήταν το 2011, μειώθηκε σε 5 εκατομμύρια για το 2013, ενώ για το ακαδημαϊκό έτος 2014-2015 υπάρχουν πιστώσεις μόνο για 100 συμβασιούχους. Τέλος τα ερευνητικά κέντρα στην Ελλάδα είτε κλείνουν είτε συγχωνεύονται, φυτοζωώντας υποχρηματοδοτούμενα σε συνθήκες ασφυξίας. Παρόλα αυτά από τα ελληνόπουλα του εσωτερικού παράγεται εξίσου σημαντικό έργο το οποίο χαίρει της εκτίμησης της παγκόσμιας πανεπιστημιακής κοινότητας. Ένα θετικό σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες είναι ότι το ερευνητικό δυναμικό που μένει Ελλάδα, αναπτύσσει ικανότητες ώστε να καλύψει την έλλειψη μέσων και πόρων με αποτέλεσμα πολλές φορές να γίνεται πιο αποτελεσματικό, δημιουργικό και ικανό από το αντίστοιχο του εξωτερικού που έχει τα πάντα στη διάθεσή του. Να τα λέμε και αυτά….

Ποιοι είναι αυτοί που φεύγουν;

Οι νέοι επιστήμονες που δοκιμάζουν την τύχη τους στο εξωτερικό ανήκουν συνήθως στην κατηγορία των αποφοίτων με τα περισσότερα προσόντα, καθώς κατέχουν πτυχία ξένων γλωσσών και μεταπτυχιακά. Το 73% έχει μεταπτυχιακό τίτλο, το 51,2% έχει διδακτορικό ενώ το 41% έχει σπουδάσει σε ένα από τα 100 καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο της έρευνας είναι ότι το 70% φεύγει στο εξωτερικό πριν καν αναζητήσει την τύχη του στην Ελλάδα.

Όσον αφορά τους τομείς επιστημονικού ενδιαφέροντος, το 81% των Ελλήνων επιστημόνων ασχολείται κυρίως με την οικονομία και τη διοίκηση επιχειρήσεων, το 33% με τις νομικές επιστήμες, το 25% με τη χημεία, τη φυσική και τον προγραμματισμό των ηλεκτρονικών υπολογιστών ενώ στο 23% φτάνουν οι μηχανικοί. Αμέσως γίνεται κατανοητό ότι οι ειδικότητες που χάνουμε είναι οι πιο νευραλγικές, αυτές που πάσχουμε ως χώρα για να πάμε μπροστά, οι πιο καινοτόμες και δημιουργικές που μπορούν να διαμορφώσουν διαφορετικά την Ελλάδα αλλά και να αναμορφώνουν όλο τον κόσμο.

Το 31,7% από αυτούς επιλέγουν τη Βρετανία, το 28,7% τις ΗΠΑ ενώ τρίτη έρχεται η Γερμανία την οποία προτιμά το 6,6%. Την ίδια ώρα το πρώτο σε ελληνικό επιστημονικό πληθυσμό είναι το Λονδίνο και ακολουθούν, κατά σειρά, η Νέα Υόρκη, οι Βρυξέλλες, η Βοστόνη, το Παρίσι, η Γενεύη, το Μόναχο, η Ουάσιγκτον, η Ζυρίχη και το Σικάγο.

Όσο για τα εισοδήματα, το 68,4% των πτυχιούχων που εργάζονται στο εξωτερικό έχει ετήσιο εισόδημα μεγαλύτερο από 40.000 ευρώ. Στην Ελλάδα το ποσοστό των πτυχιούχων που κερδίζουν περισσότερα από 40.000 ευρώ είναι σχεδόν το μισό, δηλαδή περίπου 34,4%.

Η Ελλάδα δυστυχώς δεν έχει μετακινηθεί στην αλυσίδα παραγωγής της αξίας, ώστε να παράγει πιο σύνθετα προϊόντα και υπηρεσίες. Έτσι υπάρχει περιορισμένη εγχώρια ζήτηση πτυχιούχων με συνέπεια την διαρροή εγκεφάλων σε χώρες του εξωτερικού, και δεν τίθεται θέμα υπερπροσφοράς πτυχιούχων. Παρ” όλο ότι στη χώρα μας ο αριθμός των πτυχιούχων αυξάνεται τα τελευταία χρόνια, εξακολουθεί να είναι μικρότερος αναλογικά με τον πληθυσμό, σε σχέση με άλλες αναπτυγμένες χώρες.

Γιατί πρέπει να μείνουν οι νέοι στην Ελλάδα;

Τα ελληνόπουλα λοιπόν πρέπει να μείνουν στην πατρίδα τους. Μέσα σε ένα παρόν που είναι γεμάτο με πολιτικούς διεθφαρμένους, πνιγμένους στη λαμογιά, στις μίζες και στις λίστες Λαγκάρντ, με μόνο ενδιαφέρον τους την υπογραφή μνημονίων, με μια χώρα να ασφυκτιά λόγω της κρίσης, είναι το μόνο ελπιδοφόρο στοιχείο που μπορεί να μας βγάλει από αυτό τον βούρκο. Η τεχνογνωσία τους, οι σπουδές τους, οι καθαρές ιδέες τους, οι διαφορετικές αξίες τους, η δημιουργικότητα και η καινοτομία τους είναι απαραίτητες για την αναγέννηση της Ελλάδας μέσα από τις στάχτες της. Η Ελλάδα υπάρχει και αναπνέει μέσα από τα παιδιά της, μέσα από το μέλλον της, αν χαθούν αυτά, θα χαθεί κάποια στιγμή και η ίδια. Θα εκφυλιστούμε εθνικώς και θα οδηγηθούμε στον αφανισμό, πράγμα επιθυμητό από τους ξένους, όπως εύστοχα σημείωσε ο φίλτατος Ανδρέας Μουτζουρούλιας σε άρθρο του για το συγκεκριμένο θέμα.

http://ithesis.gr/koinwnia/viologiki-exafanisi-tou-ellinismoy-tetartoi-ston-kosmo-se-rythmo-miosis-plithismou/

Η πολιτεία ξόδεψε χρήματα για τις σπουδές τους. Ώστε κάποια στιγμή να δει αυτά τα έξοδα να πιάνουν τόπο. Δεν είναι κρίμα οι χώρες του εξωτερικού να εκμεταλλεύονται αυτά τα μυαλά χωρίς να έχουν ξοδέψει δεκάρα τσακιστή για την εκπαίδευσή τους, απολαμβάνοντας καρπούς που δεν τους ανήκουν; Είναι..Αλλά θα σου πει ο άλλος. Τι να κάνω άμα δεν υπάρχουν ευκαιρίες; Δεν θέλω να φύγω αλλά τι να κάνω; Ο άλλος μου προσφέρει δουλειά και ένα καλύτερο μέλλον..Να χάσω την ευκαιρία; Δίκοπο μαχαίρι…..

Κίνητρα για την επιστροφή των Ελλήνων 

Ως κύριοι παράγοντες που θα οδηγούσαν στην επιστροφή των Ελλήνων αναδεικνύονται το κλίμα και ο τρόπος ζωής, τα οικονομικά κίνητρα, ήτοι η βελτίωση των οικονομικών αποδοχών αλλά και παράλληλα η συνολική βελτίωση του οικονομικού κλίματος που συνθέτουν απαραίτητη προϋπόθεση για να συνεχίσουν το επίπεδο ζωής που απολαμβάνουν στο εξωτερικό, καθώς και οι οικογενειακοί λόγοι. Αλλά ακόμα και σε αυτή την δύσκολη συγκυρία, αν υπήρχε πολιτική βούληση, θα υπήρχε λύση. Να έβγαινε ο πρωθυπουργός και να πρότεινε στους Έλληνες που εργάζονται έξω τα εξής. Η κατάσταση είναι δύσκολη. Μπορεί η χώρα να σας δώσει λίγα χρήματα. Γυρίστε πίσω, βοηθήστε τη χώρα να ορθοποδήσει και οι απολαβές σας θα αυξηθούν. Να φτιαχτεί επιτέλους ένα υγιές κράτος. Όσο αυτό είναι εφικτό βέβαια.. Θέλω να πιστεύω ότι από φιλότιμο θα ανταποκρίνονταν αρκετοί. Αρκετοί πάλι θα δίσταζαν και δικαιολογημένα καθώς δεν θα διακινδύνευαν να κάνουν αυτό το μετέωρο βήμα. Οι νέοι επιστήμονες σε αναπτυγμένες χώρες του εξωτερικού, αποκτούν τεχνογνωσία, επαγγελματική εμπειρία και γνωριμίες που θα τους καταστήσουν χρησιμότατους στην χώρα μας.

Να φύγουν αυτοί που μας έφτασαν σε αυτό το σημείο

Εν κατακλείδι, θα πρότεινα με…ευγένεια, σε όσους πολιτικούς μας έφτασαν σε αυτό το σημείο, σε όσους οσφυοκάμπτες λύγισαν μπροστά στα θεωρητικά διλήμματα της ΤΡΟΊΚΑ εξαθλιώνοντας τον ελληνικό λαό αναγκάζοντάς τον να ξενιτευτεί, να φύγουν αυτοί και όχι οι φερέλπιδες νέοι πτυχιούχοι. Αυτοί που με τις ανθελληνικές και αντιλαϊκές πολιτικές τους μας έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο. Τόσα χρόνια ψέματα, προδοσία, μπινιά στο πελατειακό κράτος που λέγεται Ελλάς, καταλύοντας κάθε έννοια δημοκρατίας και αξιοπρέπειας. Χωρίς ίχνος πατριωτισμού, και σεβασμού προς τον ελληνικό λαό, έπαιζαν τις μαριονέτες των κραταιών, δημιουργώντας τη νέα τάξη πραγμάτων, όπου οι τραπεζίτες θα κάνουν κουμάντο. Στραγγαλίζουν μια χώρα και ένα λαό χωρίς έλεος, χωρίς συνείδηση. Να φύγετε λοιπόν κύριοι ….Η πόρτα είναι ανοικτή και τα σκυλιά δεμένα …Κάντε επιτέλους και κάτι καλό… Αφήνοντάς μας να αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας….

Πηγή: ithesis, Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Τώρα είναι η εποχή των Αγίων και των Ηρώων! Τώρα θα ξεκαθαρίσει το μπακίρι από το χρυσό! Τώρα πρέπει να φανείς δυνατός.

Κυριακή μεσημέρι. Μόλις επιστρέψαμε στο σπίτι από την Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία όπου κοινωνήσαμε όλοι μαζί. Ετοιμαστήκαμε για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την εβδομάδα που έρχεται…

Η σύζυγος με την βοήθεια του Θεού, είναι έγκυος στον τέταρτο μήνα. Καθώς ετοιμάζει το κυριακάτικο τραπέζι, βγήκα έξω με τους δύο γιους μου να παίξουμε μπάλα και να ασχοληθώ λίγο μαζί τους. Είναι ευκαιρία σήμερα που είναι Κυριακή και δεν εργάζομαι, να έρθουμε πιο κοντά…
Καθώς παίζουμε, παρατηρώ τα παιδιά μου ότι είναι πολύ χαρούμενα που ο μπαμπάς τους είναι σήμερα εκεί, μαζί τους. Ξέρεις πατέρα ποια είναι η καλύτερή μου ημέρα; Η Κυριακή, γιατί είσαι όλος δικός μας… Έτσι μου είχε πει κάποτε ο μεγάλος μου  γιός που είναι επτά χρονών. Τα βλέπω που είναι ξέγνοιαστα και γελούν συνέχεια και ένα σφίξιμο με πιάνει στο στομάχι…
Γκολ!!! Μπαμπά, σου έβαλα γκολ!!! Όταν μεγαλώσω θα γίνω ποδοσφαιριστής, μου λέει ο μεγάλος. Όταν μεγαλώσω θα γίνω πιλότος και θα σας βλέπω από ψηλά, μου λέει ο μικρός, που είναι τεσσάρων χρονών. Δεν αντέχω… Το σφίξιμο στο στομάχι έγινε λυγμός και τα μάτια μου βούρκωσαν… Τα δάκρυα που κύλησαν λες και δεν βγήκαν από τα μάτια μου. Είναι λες και βγήκαν από την καρδιά μου… Αναρωτιέμαι, τι μέλλον ετοιμάζουμε για αυτές τις ψυχούλες; Τι θα βρουν μπροστά τους τις ημέρες που έρχονται; Γιατί με τις επιλογές μας ή ακόμα με την ανοχή μας στις επιλογές των άλλων αδικήσαμε τόσο πολύ τα παιδιά μας;
Τα παιδιά μας είναι το μέλλον της Πατρίδος. Είναι η συνέχεια η δική μας αλλά και των προγόνων μας… Αλήθεια, αξίζουμε την ελευθερία που μας χάρισαν οι πρόγονοί μας; Αξίζουμε την ευλογία που μας έστειλε ο Θεός στο σπίτι μας και έχουμε παιδιά; Οι παππούδες μας θυσίασαν την ίδια τους τη ζωή, τις οικογένειές τους για να είμαστε εμείς ελεύθεροι. Είμαστε τελικά ελεύθεροι; Μήπως τελικά είμαστε δούλοι των παθών μας;   Πουλήσαμε την ελευθερία μας, την κληρονομιά χιλιάδων ετών, την ίδια την αξιοπρέπειά μας για λιγότερο από τριάντα αργύρια… Αναρωτιέμαι  τι να έφταιξε και αφήσαμε πίσω μας τις αξίες που χαρακτηρίζουν τους ΕΛΛΗΝΕΣ. Πού πήγαν τα ιδανικά της φυλής; Θα δώσουμε λόγο για αυτά που κάναμε και για αυτά που ανεχόμαστε… Η ανοχή είναι συνενοχή… Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε πως όταν θίγεται η Πίστη μας και η Πατρίδα μας δεν έχουμε δικαίωμα να σιωπούμε…

Θυμήθηκα τον γέροντα-Άγιο Παΐσιο και γλύκανε λίγο η ψυχή μου. Τον αγαπώ πολύ τον παπουλάκο μου. ΟΛΑ ΤΑ ΧΡΩΣΤΑΩ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΝ! Είναι ζωντανός και όποτε τον χρειαστούμε τρέχει άμεσα να βοηθήσει… Μα να τον βλέπω δίπλα μου… Μου χαμογελάει πατρικά με τα μεγάλα μαύρα μάτια του που ξεχειλίζουν από αγάπη και μου λέει: Γιατί στενοχωριέσαι ευλογημένε; Γιατί απελπίζεσαι; Η απελπισία παιδί μου, είναι παγίδα από το ταγκαλάκι… Αυτοί έχουν το χρήμα, έχουν την εξουσία σε ετούτον τον ψεύτικο κόσμο ενώ εμείς οι ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ που είμαστε μέσα στα ΑΓΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΛΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ έχουμε τον ίδιο τον ΧΡΙΣΤΟ!!! Λίγο πράγμα το θεωρείς αυτό; Δεν θυμάσαι παιδί μου που λέει ο ψαλμωδός, πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με, καὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς;

ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΒΡΕ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ!ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ! ΤΩΡΑ ΘΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΕΙ ΤΟ ΜΠΑΚΙΡΙ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΥΣΟ! ΤΩΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΑΝΕΙΣ ΔΥΝΑΤΟΣ…

Πήρα την εικόνα του από το εικονοστάσι του στην αυλή μου και την φίλησα με δάκρυα χαράς στα σαρκικά μάτια… Σε ευχαριστώ παπουλάκο μου… Να είσαι δίπλα στο Γένος από εδώ και στο εξής… Σε χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ… Την ευλογία σου να έχουμε….

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

- Αισχρά παιχνίδια ανθελληνικής τουρκικής προπαγάνδας και παιχνίδια με το δικαίωμα της Ελλάδας για «έρευνα και διάσωση» στο Αιγαίο

- Αποκαλύπτεται ο βρώμικος ρόλος των ΜΚΟ στην λαθρομετανάστευση

Ο ρόλος των ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων) είναι αναγνωρισμένος από τον ΟΗΕ, ενώ είναι κοινό μυστικό ότι λειτουργούν ως το «μακρύ χέρι» ή και ως «εργαλείο» υλοποίησης κυβερνητικών σχεδιασμών συνδεδεμένων (κυρίως) με μεγάλα γεωπολιτικά παιχνίδια, τα μέρη των οποίων αναλαμβάνουν να υλοποιήσουν σιωπηλά οι διάφορες ΜΚΟ.

Μάλιστα, με την βοήθεια πακτωλού χρημάτων και «ειδικών επιστημόνων» κατορθώνουν να αποκαθηλώνουν κυβερνήσεις με διάφορες έγχρωμες επαναστάσεις, ενώ ο ρόλος τους στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι κάτι περισσότερο από δεδομένος, αφού δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν διστάζουν να αναφερθούν σε λίαν επικίνδυνη μονόπλευρη προσέγγιση από την πλευρά των ΜΚΟ, σε οτιδήποτε θεωρείται ανθρώπινο δικαίωμα. 
Αυτές οι κατά πολύ συζητήσιμες δραστηριότητες των ΜΚΟ καταγγέλθηκαν επισήμως και από τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος διέταξε την παύση λειτουργίας τους στο εσωτερικό της Ρωσίας, καταγγέλλοντας την σύνδεσή τους με δραστηριότητες μυστικών υπηρεσιών και παρακρατικών ομάδων…!

Όλα τα παραπάνω είναι, από λίγο έως πολύ, γνωστά, ενώ περισσότερο γνωστή στην Ελλάδα είναι η σύνδεση των ΜΚΟ με την εξαφάνιση τεραστίων ποσοτήτων χρήματος, τα οποία διαμοιράζονταν για πάρα πολλά χρόνια μεταξύ «επιτήδειων», εκλεκτών και φίλων της εκάστοτε κυβέρνησης. Σήμερα, μετά από ένα δημοσίευμα της «Εφημερίδας των Συντακτών», το οποίο ασχολήθηκε με την λαθρομετανάστευση και τον ύποπτο ρόλο της Τουρκίας σε αυτό το φλέγον για την Ελλάδα ζήτημα, διαπιστώνουμε πως ο ρόλος των ΜΚΟ με τις μυστικές υπηρεσίες, «αποστολές πολλαπλών ρόλων» ή την διακίνηση των λαθρομεταναστών είναι κάτι περισσότερο από αυταπόδεικτος, ενώ καταγράφεται –ίσως για πρώτη φορά- η σύνδεση της χρηματοδότησης μεταφοράς των λαθρομεταναστών από τις πατρίδες τους προς την Ευρώπη.

Ας παρακολουθήσουμε, όμως, το πολύ επικίνδυνο για τα ελληνικά θαλάσσια κυριαρχικά δικαιώματα και διαφημιστή της τουρκικής προπαγάνδας δημοσίευμα της «Εφημερίδας των Συντακτών» (14/8/2015, σελ. 20), με τίτλο «Ντοκουμέντο αποτροπής ή απλώς προπαγάνδα;», για να το αναλύσουμε και να εξάγουμε τα ό,ποια συμπεράσματά μας στη συνέχεια…

«Σοβαρά ερωτήματα για το αν πράγματι οργανώνονται επιχειρήσεις κατά προσφύγων που προσπαθούν να προσεγγίσουν τα ελληνικά χωρικά ύδατα, εγείρει βίντεο που φέρεται να κατέγραψαν Τούρκοι ψαράδες και αναρτήθηκε σε ιστοσελίδα τουρκικού πρακτορείου. Σε αυτό διακρίνεται σκάφος του Ελληνικού Λιμενικού να προσεγγίζει βάρκα γεμάτη με ανθρώπους σε απροσδιόριστο σημείο και να απομακρύνεται με μεγάλη ταχύτητα, αφήνοντάς τους να παλεύουν με τη θάλασσα.
Συγκεκριμένα, βίντεο με τίτλο «Το Ελληνικό Λιμενικό τους άφησε να πεθάνουν – τους έσωσαν τούρκοι ψαράδες», που δημοσιοποίησε χτες το τουρκικό πρακτορείο Dogan Haber και αναπαρήγαγαν τα περισσότερα τουρκικά ΜΜΕ, δείχνει, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, επιχείρηση αποτροπής προσφύγων στα ανοιχτά της Σμύρνης από σκάφος που φέρει το χαρακτηριστικό σήμα με τις λοξές ρίγες του Ελληνικού Λιμενικού.

Όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα του πρακτορείου, το βίντεο, διάρκειας 6 λεπτών και 52 δευτερολέπτων, το τράβηξαν τούρκοι ψαράδες στα ανοιχτά του λιμανιού Καραμπουρούν. Η κάμερα δείχνει σκάφος στραμμένο σε φουσκωτό στο οποίο επιβαίνουν 58 πρόσφυγες, ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά. Στη συνέχεια, το σκάφος του Ελληνικού Ναυτικού εμφανίζεται να απομακρύνεται με μεγάλη ταχύτητα από το φουσκωτό, ενώ οι τούρκοι ψαράδες πλησιάζουν τους πρόσφυγες και βρίσκουν άλλους ριγμένους στη θάλασσα να προσπαθούν να κολυμπήσουν και άλλους πάνω στο φουσκωτό που χάνει αέρα. Ακούγονται ουρλιαχτά παιδιών και οι φωνές των ψαράδων που προσπαθούν να ανεβάσουν στο σκάφος τους τις γυναίκες και τα παιδιά, ενώ ειδοποιούν το τουρκικό Λιμενικό για να σώσει τους άντρες. 
Το βίντεο βάζει πολύ σοβαρά ερωτήματα, τα οποία καλείται να απαντήσει το Ελληνικό Λιμενικό:

- Το σκάφος που απεικονίζεται ανήκει πράγματι στο Ελληνικό Λιμενικό;

- Ποια ήταν η αποστολή του στο σημείο όπου εμφανίζεται;

- Γιατί απομακρύνεται από πρόσφυγες που βρίσκονται στη θάλασσα, τη στιγμή που είναι διεθνή υποχρέωσή του να προβαίνει σε διάσωση, ακόμα και αν οι πρόσφυγες σε κίνδυνο βρίσκονται σε ύδατα άλλου κράτους;

Καταγγελίες – Μαρτυρίες

Το βίντεο ανέβηκε ύστερα από τη δημοσιοποίηση σειράς καταγγελιών για επιχειρήσεις αποτροπής του Ελληνικού Λιμενικού στο Αιγαίο τις τελευταίες εβδομάδες. Όπως έγραψε η «Εφημερίδα των Συντακτών» (12/8/2015), η γερμανική οργάνωση «Παρατηρητήριο της Μεσογείου», όπως και άλλες οργανώσεις έχουν καταγράψει τηλεφωνήματα προσφύγων, στα τέλη Ιουλίου και τον Αύγουστο, τη στιγμή που βρίσκονταν σε κίνδυνο έξω από τη Σάμο, τη Χίο και τη Λέσβο. Στις 11 Αυγούστου το τουρκικό Λιμενικό διέσωσε 330 πρόσφυγες, πολλοί από τους οποίους ισχυρίστηκαν πως έπεσαν θύματα αποτροπής από ελληνικά σκάφη. Χωριστές μαρτυρίες θυμάτων ή φίλων τους για επιχειρήσεις αποτροπής έχει στη διάθεσή της η «Εφημερίδα των Συντακτών».

Οι μαρτυρίες συγκλίνουν πως σκάφη προερχόμενα από Ελλάδα (στις περισσότερες περιπτώσεις κατονομάζεται το Ελληνικό Λιμενικό), επανδρωμένα με ομάδες κουκουλοφόρων, πλησιάζουν τα φουσκωτά των προσφύγων, αφαιρούν τις μηχανές και τα καύσιμα και στη συνέχεια τρυπούν τα φουσκωτά και αφήνουν τους πρόσφυγες μέσα στη θάλασσα, ακόμα και σε περιπτώσεις που δεν υπάρχουν σωσίβια. Σε όλα τα περιστατικά έχουν διαπιστωθεί οι επιχειρήσεις διάσωσης από το τουρκικό Λιμενικό (σε κάποιες περιπτώσεις και από το Ελληνικό Λιμενικό, από άλλη προφανώς μονάδα από αυτή που κατηγορείται για επιχείρηση αποτροπής), γεγονός που σημαίνει ότι τα περιστατικά αποτροπής είναι αληθή, ακόμα και αν δεν έχει εξακριβωθεί με βεβαιότητα η ταυτότητα των δραστών».

Όπως με την πρώτη ματιά αντιλαμβανόμαστε από το… ρεπορτάζ της «Εφημερίδας των Συντακτών», τα καταγγελλόμενα από την πλευρά της Τουρκίας θεωρούνται –ούτε λίγο ούτε πολύ- ως «αυταπόδεικτη αλήθεια» και ο συντάκτης με ελαφρά τη καρδία ξεχνά την πάγια και επί πολλών ετών τουρκική τακτική δημιουργίας (αλλά και διαφήμισης) θεμάτων διάσωσης λαθρομεταναστών στο Αιγαίο. Και ο στόχος της τουρκικής πλευράς είναι η εκ μέρους της Ελλάδας απώλεια του δικαιώματος στην έρευνα και τη διάσωση. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε η Τουρκία θα αναλάβει αυτή την διεθνή υποχρέωση και θα έχει το δικαίωμα να κυκλοφορούν τουρκικά πλοία (του τουρκικού Λιμενικού) για να πραγματοποιούν διασώσεις ακόμη και στον… Σαρωνικό κόλπο! 

Ο συντάκτης του άρθρου ξεχνά επίσης τον τρόπο δράσης των τούρκων διακινητών, οι οποίοι σε κάποιες περιπτώσεις φέρονται άμεσα εμπλεκόμενοι μα βυθίσεις σκαφών με αποτέλεσμα πολύνεκρα ναυάγια λαθρομεταναστών. Ο ίδιος συντάκτης φαίνεται να παραγράφει οπτικό υλικό που δημοσίευσαν τούρκοι δημοσιογράφοι, στο οποίο καταγράφεται μία συντονισμένη μετακίνηση και αποστολή λαθρομεταναστών στα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου…

Όμως, το τμήμα του άρθρου που παρουσιάζει μοναδικό ενδιαφέρον, είναι εκείνο στο οποίο γίνεται αναφορά για μία γερμανική ΜΚΟ: 
«…η γερμανική οργάνωση «Παρατηρητήριο της Μεσογείου», όπως και άλλες οργανώσεις έχουν καταγράψει τηλεφωνήματα προσφύγων, στα τέλη Ιουλίου και τον Αύγουστο, τη στιγμή που βρίσκονταν σε κίνδυνο έξω από τη Σάμο, τη Χίο και τη Λέσβο».

Τι παρατηρούμε στο σημείο αυτό; Την ύπαρξη και λειτουργίας μίας γερμανικής ΜΚΟ (αλλά και άλλων) που έχει επιφορτισθεί με την «παρατήρηση της Μεσογείου»!!! Και τι παρατηρεί η ΜΚΟ αυτή; Μήπως παρατηρεί την ρύπανση ή τους κινδύνους για θαλασσίων έμβιων και φυτικών ειδών; Όχι! Η ΜΚΟ παρατηρεί και καταγράφει τις ροές των λαθρομεταναστών και όχι μόνο… Καταγράφει έως και τα τηλεφωνήματα των λαθρομεταναστών, τη στιγμή που κινδυνεύουν!!! Και στο σημείο αυτό, ξεκινούν τα ερωτήματα:

Έχει στη διάθεσή της η γερμανική ΜΚΟ ειδικά και τελευταίας τεχνολογίας ηλεκτρονικά συστήματα υποκλοπών τηλεφωνικών συνδιαλέξεων; Αν δεν έχει κάτι τέτοιο, τότε πώς καταγράφει τηλεπικοινωνίες των λαθρομεταναστών; Μήπως συνεργάζεται με μυστικές υπηρεσίες (που έχουν αυτή την προχωρημένη τεχνολογικά δυνατότητα);

Μήπως η ΜΚΟ αυτή (αλλά και οι άλλες) διαθέτουν άμεση πρόσβαση στο Κέντρο Ελέγχου Επιχειρήσεων του Ελληνικού Λιμενικού και καταγράφουν και τα τηλεφωνήματα που γίνονται σε αυτό; Είναι δυνατόν, μία ΜΚΟ να δραστηριοποιείται σε χώρους στους επιτρεπτή είναι η πρόσβαση μόνο σε εκείνους που έχουν ειδική διαπίστευση;

Μήπως η γερμανική ΜΚΟ (αλλά και οι άλλες) με την βοήθεια μελών που δραστηριοποιούνται στα τουρκικά παράλια του Αιγαίου, εισήγαγαν ειδικό λογισμικό στα τηλέφωνα των λαθρομεταναστών, προκειμένου να παρακολουθούν άμεσα όλες τις τηλεπικοινωνίες των μετακινούμενων πληθυσμών; Μα αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε οι συνεργάτες των ΜΚΟ έχουν αγαστή συνεργασία με τους τούρκους διακινητές, αφού γνωρίζουν που βρίσκονται οι λαθρομετανάστες, αλλά και πότε αναχωρούν. Και προκειμένου η τηλεφωνική παρακολούθηση να γίνεται απροβλημάτιστα, η συνεργασία αυτή απαιτεί την δημιουργία καταλόγων -με ονοματεπώνυμα και άλλα στοιχεία των μεταφερόμενων λαθρομεταναστών-, οι οποίοι παραδίδονται από τους διακινητές στις ΜΚΟ!!!

Μήπως οι ΜΚΟ είναι, τελικά, εκείνες οι χρηματοδότες (από τους πακτωλούς χρημάτων που έχουν στη διάθεσή τους) αλλά και επόπτες της μετακίνησης αυτών των τεράστιων αριθμητικά μουσουλμανικών (κυρίως) πληθυσμών προς την Ευρώπη και ιδιαίτερα προς την Ελλάδα;

Μήπως οι ΜΚΟ λειτουργούν υποκειμενικά όταν ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα παραβιάζει το διεθνές δίκαιο όταν εκτελεί επιχειρήσεις θαλάσσιας αποτροπής, αλλά ξεχνούν να αναφερθούν στην ανυπαρξία οποιασδήποτε αποτροπής εντός του χερσαίου τουρκικού εδάφους;

Αυτομάτως, από όλα τα παραπάνω, προκύπτει ότι οι ΜΚΟ έχουν τις διαδρομές των μετακινήσεων των λαθρομεταναστών, δηλαδή, έχουν πλήρη γνώση της παρανομίας εντός του τουρκικού εδάφους, την οποία και δεν καταγγέλλουν. Όμως, οι καταγγελίες γίνονται από τις ΜΚΟ (και άλλους πρόθυμους, όπως τον αρθρογράφο της «Εφημερίδας των Συντακτών») μόλις οι λαθρομετανάστες ξεκινήσουν το ταξίδι τους για την παράνομη είσοδό τους στην Ελλάδα. Και οι καταγγελίες δεν αποδεικνύονται, αλλά κατατίθενται μονομερώς, και σπιλώνουν τόσο το Ελληνικό Λιμενικό, όσο και την Ελλάδα στο σύνολό της. 

Είναι οι ίδιες ΜΚΟ, που καταγγέλλουν –σχεδόν σε μόνιμη βάση- την Ελλάδα που δέχεται ροές λαθρομεταναστών, με ορατή την απειλή της μεταβολής των δημογραφικών χαρακτηριστικών της χώρας εξαιτίας του Δουβλίνο ΙΙ, αλλά και με την εμφάνιση πλήθους προβλημάτων ασφάλειας για την Ελλάδα (όπως έχουν επισημάνει πολλές μυστικές υπηρεσίες από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ). 

Τι κάνει η ελληνική πολιτεία απέναντι σε αυτές τις άθλιες και ύποπτες πρακτικές των διεθνών ΜΚΟ, οι οποίες λειτουργούν προς τις κατεύθυνση αποδόμησης του κοινωνικού και οικονομικού ιστού της Ελλάδας; Γιατί δεν απομακρύνονται άμεσα αυτές οι οργανώσεις, που λειτουργούν με τεχνολογίες που μόνο ειδικές κρατικές υπηρεσίες οικονομικά εύπορων χωρών διαθέτουν;

Η απάντηση, δυστυχώς, είναι πως η ιδεοληπτικά λειτουργούσα (υπέρ της λαθρομετανάστευσης) Ελληνική κυβέρνηση δεν κάνει απολύτως τίποτε για να σταματήσει τις στοχευμένες επιθέσεις (από επαγγελματίες ανθρωπιστές) κατά της Ελλάδας. Το αντίθετο μάλιστα. Μέσα σε ένα εξάμηνο, έγινε κατορθωτό να υπάρξει αύξηση 500% στην λαθραία είσοδο στην Ελλάδα, η ιθαγένειες δίνονται σχεδόν σε όποιον τις ζητήσει, οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι στα όρια(;) της πρέπουσας λειτουργίας τους για την διαφύλαξη της χώρας, η ΑΟΖ στο Ιόνιο είναι υπό αμφισβήτηση ελέω Αλβανίας, τα capital control (έλεγχος κεφαλαίων) ισοπεδώνουν την ελληνική οικονομία, όλοι σχεδόν οι υπέργηροι είναι πλέον «τσιπαρισμένοι», αφαιρέθηκαν με νόμο οι θρησκευτικές ορθόδοξες χριστιανικές εικόνες από τα σχολεία… ενώ έγινε αποδεκτό και το Μνημόνιο 3 (το οποίο αποτελεί την ταφόπλακα της χώρας).

ΥΓ: Παρά την έρευνα δεν κατορθώσαμε να εντοπίσουμε στο διαδίκτυο το συγκεκριμένο βίντεο των τούρκων ψαράδων. Απλά, σημειώνουμε πως σε πλήθος περιπτώσεων οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες (ΜΙΤ) αλλά και ο τουρκικός στρατός, χρησιμοποιούν τούρκους ψαράδες για να στήσουν "επεισόδια" με σκοπό να φέρουν σε δύσκολη θέση την Ελλάδα. Και πάντα, οι τούρκοι ψαράδες έχουν μαζί τους κάμερες για να "κρατήσουν" τις στιγμές σε βίντεο, το οποίο μεταδίδεται σε ελάχιστο χρόνο στα τουρκικά ΜΜΕ. Βέβαια, στο συγκεκριμένο περιστατικό που εγκαλείται ένα πλήρωμα ενός σκάφους του Ελληνικού Λιμενικού, σύμφωνα με όσα καταγγέλλει η τουρκική πλευρά, δεν έγινε κατορθωτό να καταγραφούν τα χαρακτηριστικά του "ελληνικού" σκάφους, αλλά αυτό δεν εμπόδισε κανέναν (ούτε τις ΜΚΟ, ούτε τον συντάκτη της "Εφημερίδας των Συντακτών") να "βρούνε" και να καταδείξουν τον "ένοχο", θεωρώντας, προφανώς, ότι το πλήρωμα του σκάφους του Ελληνικού Λιμενικού αποτελείται από ηλίθιους, αφού είδαν τους τούρκου ψαράδες, αλλά προχώρησαν στην εγκατάλειψη των "ναυαγών"...! Είναι κάτι περισσότερο από προφανές πως τόσο η τουρκική πλευρά, όσο ο αρθρογράφος της "Εφημερίδας των συντακτών, αλλά και οι διεθνείς ΜΚΟ (κυρίως η γερμανική) λειτουργούν προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, κατά της Ελλάδας και υπέρ της απώλειας του δικαιώματος έρευνας και διάσωσης επί του Αιγαίου (που επί χρόνια η Τουρκία προσπαθεί να "αποκτήσει" χρησιμοποιώντας εγκληματικές μεθόδους).

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!, Ακτίνες

Ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀναπόσπαστο μέρος τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ὅσα ἀναφέρει τό ἱερό αὐτό βιβλίο τῆς Πίστης μας εἶναι ὅλα ὅσα παρέδωσε ὁ Χριστός στούς Ἀποστόλους καί ἐκείνοι μέ τήν σειρά τους σέ ὅλους μας. Τά κείμενά της εἶναι θεόπνευστα καί ὡς τέτοια ἀπαντοῦν στίς ἀπορίες, στίς ἀγωνίες, στά ἐρωτηματικά τῶν ἀνθρώπων. Ὁ καθένας μας προσεύχεται στό Θεό καί ὁ Θεός τοῦ ἀπαντᾶ καί τόν κατευθύνει μέσα ἀπό τά ἱερά κείμενα τῆς Βίβλου, ὅπως καί μέσα ἀπό γεγονότα τῆς καθημερινότητάς του. Διαβάζοντας τά ἀναφερόμενα ἀπό τούς ἱερούς συγγραφεῖς παρατηρεῖται ὅτι ὁ θεῖος λόγος εἶναι πάντοτε ζωντανός καί ἐπίκαιρος. Αὐτό πού ζεῖς, ὅταν πλησίαζεις τά ἁγιογραφικά κείμενα, δέν μοιάζει μέ κανένα βίωμα ἄλλου ἀναγνώσματος. Ὅταν μέ ἀγαθή διάθεση τά προσεγγίζεις σοῦ ἀποκαλύπτεται Αὐτός πού βρίσκεται πίσω ἀπό τίς λέξεις. Δέν εἶναι ἁπλό συντακτικό ἤ ποιητικό σχῆμα λόγου αὐτό μέ τό ὁποῖο οἱ προφῆτες ξεκινοῦν τά λεγόμενά τους. Τό «Τάδε λέγει Κύριος…» δηλώνει ὅτι πράγματι ὁ Θεός εἶναι αὐτός πού μιλᾶ διά τοῦ στόματός τους. Αὐτόν καλούμαστε νά ἀναγνωρίσουμε καί σέ Αὐτόν νά ἐντρυφύσουμε. Ὅμως, ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς μᾶς ἀποκαλύπτει ὄχι μόνον τόν Χριστό πού φανερώνεται στήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη, ἀλλά καί τήν σωστή ἑρμηνεία τῶν γεγονότων τῆς ζωῆς μας.

Στό βιβλίο προφήτης Ἠσαΐας γίνεται ἀναφορά στήν κοινωνική κατάσταση πού βίωνε ὁ προφήτης τόν 8ο αἰώνα π.Χ. Εἶναι ὁ χρόνος πού ἔζησε καί ἔδρασε. Ξαφνιαζόμαστε ὅμως ἀπό τήν ὁμοιότητα! Ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται μέ διαφορετικά πρόσωπα. Λέει ὁ προφήτης: «Ἡ γῆ ὑμῶν ἔρημος, αἱ πόλεις ὑμῶν πυρίκαυστοι× τήν χώραν ὑμῶν ἐνώπιον ὑμῶν ἀλλότριοι κατεσθίουσιν αὐτή, καί ἠρήμωται κατεστραμμένη ὑπό λαῶν ἀλλοτρίων».[1] « Ἡ γῆ σας ἔγινεν ἔρημος, αἱ πόλεις σας ἔχουν κατακαῆ ἀπό πυρκαϊάς× τήν καλλιεργημένην χώραν σας καί τούς καρπούς μπροστά στά μάτια σας τά κατατρώγουν ξένοι καί ἔχει ἐρημωθῆ καταστρεμμένη ἀπό ξένους λαούς».[2] Πόσο ποιό ἐπίκαιρος θά μποροῦσε νά εἶναι ὁ προφητικός αὐτός λόγος γιά τήν πατρίδα μας; Μιά πλούσια χώρα πού θέλουν νά τήν παρουσιάζουν ὁπωσδήποτε πτωχή! Μιά χώρα πού δέν ἔχει τούς ἄρχοντες αὐτούς γιά νά τήν ὑπερασπίσουν καί νά τήν ἀναδείξουν. Μιά ὄντως πλούσια χώρα σέ φῶς, χρῶμα, πολιτισμό, τέχνες,

φιλότιμο, λεβεντιά, ἀρχοντιά παρουσιάζουν ὡς ζητιάνα ἄν –καί αὐτό εἶναι τό παράδοξο- αὐτή τούς δίδαξε τίς μεγάλες καί πανανθρώπινες ἀξίες καί ἀλήθειες. Μά δέν γίνεται αὐτό μόνο γιά τήν Ἑλλάδα ἀλλά καί γιά τήν οἰκουμένη ὁλόκληρη. Ὑπάρχει ἡ βούληση γιά προγραμματισμένη καί ὀργανωμένη πορεία στό σκότος.

Ὁ προφήτης μας διδάσκει πολλά ἀπό τά κείμενά του. Κάνει καί κάτι ἰδιαιτέρως σπουδαῖο× ψυχογραφεῖ τίς παθογένειες τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς καταγράφοντας τήν σημερινή πραγματικότητα περίπου δύο χιλιάδες καί ὀκτακόσια χρόνια π.Χ. Ἄς δοῦμε πῶς κυβερνοῦσαν οἱ ἡγεμόνες στήν ἐποχή του; Πῶς φέρονταν οἱ δικαστές;

«Οἱ ἄρχοντες σου ἀπειθοῦσι, κοινωνοί κλεπτῶν, ἀγαπῶντες δῶρα, διώκοντες ἀνταπόδομα, ὀρφανοῖς οὐ κρίνοντες καί κρίσιν χηρῶν οὐ προσέχοντες».[3]

«Ἀλλοίμονον εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι λέγουν καί παριστάνουν τό κακόν ὡς καλόν καί τό καλόν ὡς κακόν καί οἱ ὁποῖοι διά τῶν πράξεών των παρουσιάζουν τό σκότος ὡς φῶς καί τό φῶς ὡς σκότος, οἱ ὁποῖοι πείθουν μέ τό παράδειγμά των καί τούς ἄλλους, ὅτι τό πικρόν εἶναι γλυκύ καί τό γλυκύ εἶναι πικρόν».[4]

Θά ἔλεγε κάποιος ὅτι μέ τίς δύο αὐτές περικοπές τοῦ βιβλίου του καταγράφει τήν σημερινή πραγματικότητα.

Ἐκτός τῶν προαναφερομένων, ὁ προφητικός λόγος ἔχοντας καί ἄλλες ἐκφάνσεις προσφέρει σημαντικά μηνύματα. Γίνεται προτρεπτικός ὅταν διαβάζουμε: « Λούσασθε, καθαροί γένεσθε, ἀφέλετε τάς πονηρίας ἀπό τῶν ψυχῶν ὑμῶν, ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μου, παύσασθε ἀπό τῶν πονηριῶν ὑμῶν».[5] Γίνεται ὅμως καί προειδοποιητικός: «Ἐάν δέ μή θέλητε, μηδέ εἰσακούσητέ μου, μάχαιρα ὑμᾶς κατέδεται×τό γάρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε ταῦτα».[6]

Κορυφαῖο ὅμως γεγονός στήν προφητική του διδασκαλία εἶναι ὁ πόθος μιᾶς κοινωνίας πραγματικῶν ἀνθρώπων μέ κοινό τήν ἀγάπη, τήν συναδέλφωση καί τήν εἰρήνη τῶν λαῶν.

 «Καί θά κρίνη μεταξύ τῶν ἐθνῶν ἀναγνωριζόμενος ὑπ᾽αὐτῶν ἀνώτατος νομοθέτης καί κριτής καί θά ἐλέγξῃ ὡς κυρίαρχος πολύν λαόν. Καί ὅλοι αὐτοί θά μετατρέψουν τάς μαχαίρας των εἰς ἀλέτρια καί τά δόρατά των εἰς δρεπάνια καί δέν θά πάρη ἔθνος ἐναντίον ἔθνους μάχαιραν διά νά πολεμήσῃ κατ᾽αὐτοῦ καί δέν θά μάθουν πλέον τήν τέχνην νά πολεμοῦν ὁ εἷς κατά τοῦ ἄλλου».

Τάδε λέγει Κύριος…

[1] Ἠσ.1,7.

[2] Ἡ μετάφραση εἶναι τοῦ καθηγητοῦ Παναγιώτου Τρεμπέλα βλ. Ὑπόμνημα εἰς τόν Προφήτην Ἠσαΐαν, Ἀθῆναι 1990, σ.22.

[3] Ἠσ.1,23.

[4] Τρεμπέλα Παν.,  Ὑπόμνημα εἰς τόν Προφήτην Ἠσαΐαν, Ἀθῆναι 1990, σ.80.

[5] Ἠσ.1,16

[6] Ἠσ.1.19.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Τα αφεντικά της χώρας είμαστε εμείς κι όχι αυτοί

Βουλή βολικών βολεμένων άβουλων πωλητικών, που μετά από σήμερα στο μόνο που θα ελπίζουν θα είναι να μείνει η χώρα κατεχόμενη και να μην αποκτήσει ανεξάρτητη ελληνική κυβέρνηση για βάθος δεκαετιών. Κι αυτό, επειδή ξέρουν πολύ καλά τις επιπτώσεις όλων όσων με τόση προθυμία συναινούν και γνωρίζουν πολύ καλά τι τους αξίζει για όλα όσα κάνουν…

Σε μία πατρίδα τέτοια ονειρευόμασταν να ζήσουμε;
Σε έναν τόπο τέτοιου ξεπεσμού αποφασίσαμε ζήσουν τα παιδιά μας;

Με ανθυποκυβερνήτες δοτούς, διεφθαρμένους, ανίκανους και υποταγμένους σε εντολές και συμφέροντα της εγχώριας και εξωτερικής ολιγαρχίας;
Με ευλίγιστους, ολίγιστους και εν πολλοίς απάτριδες και εθνομηδενιστές πατριδοκάπηλους να ορίζουν με την υποταγή τους την καταστροφή ως επίτευγμα και την απόλυτη κατάπτωση και υποταγή ως νίκη;

Δεν είναι καιρός να επαναλάβουμε τα όσα ήδη γνωρίζουμε.
Δεν είναι καιρός να συνεργούμε στο κομμάτιασμα και το ξεπούλημα της γης που μας γέννησε και στον εξευτελισμό των προγόνων που ήξεραν να σηκώνουν ανάστημα στους γίγαντες του φασισμού, επειδή γνώριζαν πως το μέγιστο ανθρώπινο αγαθό είναι η ελευθερία.

Είναι καιρός να μαζευτούμε, δύο – τρεις σε κάθε χωριό, σε κάθε πόλη. Κι έπειτα να βρούμε κι άλλους και να γίνουμε περισσότεροι. Και να βρούμε τους καλύτερους, τους έντιμους και πρόθυμους να σταθούν απέναντι στους δαίμονες που απειλούν να μας πάρουν τα πάντα. Και να αναδείξουμε τους καλύτερους και να τους βοηθήσουμε να για ετοιμαστεί το σχέδιο της εθνικής αντίστασης (και όχι της εθνικής συναίνεσης των πρόθυμων πωλητικών) που θα οδηγήσει μέσα από ένα δύσκολο, αλλά σύντομο δρόμο, στην παλλινόρθωση, στην απόλυτη επανάκαμψη και επαναφορά στα αυτονόητα.

Εσύ κι εγώ, αδελφέ, όλοι μαζί πρέπει να βρεθούμε και να σηκώσουμε, επιτέλους, το ανάστημά μας, να απαιτήσουμε και να επιβάλουμε όλες εκείνες τις αξίες που τόσο πρόθυμα και με ταχύτατες διαδικασίες ευτελίζουν εκείνοι που σήμερα υποτίθεται ότι μας εκπροσωπούν.

Ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε πως η ζωή μας έχει αξία και δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα του σύγχρονου φασισμού που απειλεί να ισοπεδώσει την χώρα.
Ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε πως η πατρίδα μας δεν πωλείται, ούτε χαρίζεται η διαχείρισή της σε ξεπεσμένους άβουλους πολιτικούς και στους εντολείς τους.
Ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε να αναλάβουμε την ευθύνη για το αύριο που κλέφτες, απατεώνες, διεφθαρμένοι και νεοναζιστές επιχειρούν να μας κλέψουν.

Αν δεν αρχίσουμε σήμερα, αύριο θα είναι αργά…
Αν δεν ξεκινήσουμε τώρα, δεν θα ξεκινήσουμε ποτέ…
Αν δεν σηκωθούμε όρθιοι, θα μείνουμε για πάντα σκυφτοί και υποταγμενοι…

Από εμάς εξαρτάται τι θα συμβεί…
Από εμάς εξαρτάται αν θα γίνουμε δούλοι κτηνοβατών…
Από εμάς εξαρτάται αν ο εφιάλτης που έρχεται θα επιβληθεί ή αν θα ανοίξουμε τα μάτια μας για να ζήσουμε ως άνθρωποι και να εξαφανιστούμε ως έθνος…

Κι αν θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι, τότε θα πρέπει να παλέψουμε απέναντι σε ανδράποδα και στα κτήνη που φέρνουν το σκοτάδι και θέλουν να μας στερήσουν ακόμη και το όνειρο στο φως…

Και σου θυμίζω αδελφέ και πατριώτη, το μόνο που τους κάνει να τρέμουν είναι το να μας δούνε μαζί, όλους μαζί, ενωμένους και αποφασισμένους απέναντί τους…

Πηγή: «Ας Μιλήσουμε Επιτέλους», Αβέρωφ

Η ιερωσύνη είναι μυστήριο, είναι αποστολή, είναι υπερφυσική διακονία, ουράνιο λειτούργημα, φορέας της αποκαλύψεως και μέσο συμβιβασμού του πεπερασμένου και πεπτωκότος γήινου κόσμου με το Θεό. Έχοντας ανθρώπους ως φορείς της και τους ανθρώπους διακονούσα, έχει εν τούτοις ουράνια την καταγωγή. Ενεργεί εδώ στη γη, η όψη της φαίνεται γήινη και ταπεινή, τα αποτελέσματά της όμως διαβαίνουν στους ουρανούς. Είναι μάλλον αγγελική και θα ταίριαζε περισσότερο στους αγγέλους, αλλά το ασύλληπτο σχέδιο του Θεού προώρισε και αυτήν να διακονείται από ανθρώπους. Μ’ ένα λόγο η ιερωσύνη είναι η διακονία της Χάριτος με την οποία ο Δημιουργός Θεός, με τις άκτιστες ενέργειές του, μεταδίδεται και μετέχεται από τα δημιουργήματά Του. Σαν τέτοια, λοιπόν, η ιερωσύνη δεν συγκαταλέγεται στα επαγγέλματα, που εφεύρε ο άνθρωπος. Μόνον με αυτήν έχει προορισθεί από το Θεό να πραγματοποιηθεί όλο το σχέδιο της σωτηρίας.«Προσχεδίασε να πραγματοποιήσει με το έργο του Χριστού στην καθορισμένη στιγμή, να ενώσει όλα, ουράνια κι επίγεια, στο πρόσωπο του Χριστού»(Εφεσ. α’ 10).

Πρώτη εμφάνιση της ιερωσύνης.

Από την εμφάνιση των πρωτοπλάστων διαπιστώνουμε την ύπαρξη της ιερωσύνης στα ειδικά λατρευτικά μέσα, με τα οποία ο άνθρωπος λάτρευε τον Θεό. Μέσα στην έμφυτη πίστη του ανθρώπου προς το θείο υπήρχε και η έννοια της ιερωσύνης σαν του κατ’ εξοχήν μέσου για την εκδήλωση λατρείας προς τον πιστευόμενο Θεό. Τούτο το εκμεταλλεύθηκε και ο διάβολος και μετάστρεψε τα αισθήματα αυτά του ανθρώπου σε πίστη και λατρεία, όχι προς τον αληθινό Θεό, αλλά προς αυτόν, με ποικίλες μορφές και σχήματα, υποκλέπτοντας έτσι τη λατρεία που ανήκει μόνο στον Θεό.

Στην προ του Νόμου περίοδο, την «περίοδο της παραδόσεως», την ιερωσύνη εξασκούσαν ευλαβή πρόσωπα ή οι αρχηγοί της οικογένειας και της φυλής. Οι πρώτοι, που αναφέρονται ότι πρόσφεραν θυσίες στον Θεό είναι οι υιοί του Αδάμ, Κάϊν και Άβελ. Σ’ αυτούς συνέβη και η γνωστή αδελφοκτονία λόγω της μη προτιμήσεως από τον Θεό του δώρου του πρεσβύτερου αδελφού για την επίμεμπτη προσφορά του, ένεκα της οποίας τον είχε ελέγξει ο Θεός: «Δεν γνωρίζεις ότι εάν μεν προσφέρεις δώρα ως θυσία στον Θεό, δεν προσφέρεις όμως καλά δώρα, αμαρτάνεις;»(Γεν. δ’ 6). Το στοιχείο αυτό της ιερωσύνης, σαν προσφοράς λατρείας προς τον Θεό, το συναντούμε στους απογόνους του Σηθ και ιδίως στον Ενώς και στους μετά από αυτόν συνεχιστές της θεοσέβειας, Καϊνάν, Μαλελεήλ και Ιάρεδ και προ παντός στον Ενώχ, ο οποίος ευαρέστησε στον Θεό και «είχε εξαφανιστεί, διότι τον μετέθεσε στους ουρανούς»(Γεν. ε’ 24). Για την προφητική ιδιότητα που σήμαινε και την ιερατική ιδιότητα του δίκαιου Ενώχ, αναφέρει όπως είναι γνωστό και ο Απόστολος Ιούδας στην επιστολή του (Ιούδα 14-15).

Στη συνέχεια βλέπουμε την ιερωσύνη στον Νώε ακόμα πιο φανερή: «Και έκτισε ο Νώε θυσιαστήριο στον Κύριο. Πήρε δε και πρόσφερε θυσία ολοκαυτώματος προς τον Θεό από όλα τα καθαρά κτήνη… Και ήταν η θυσία στον Κύριο τον Θεό οσμή ευωδίας· και είπε Κύριος ο Θεός: δεν θα καταραστώ πια τη γη εξ αιτίας του ανθρώπου»(Γεν. η’ 20-21). Η προφητική και ιερατική ιδιότητα είναι επίσης φανερή στην περίπτωση του δίκαιου και άμεμπτου Ιώβ, ιδίως όταν ο Θεός ελέγχει τον φίλο του Ελιφάζ τον Θαιμανίτη και τον παραπέμπει στη μεσιτεία του Ιώβ· «Αμάρτησες συ και οι δύο φίλοι σου… Τώρα δε λάβετε εφτά μοσχάρια και εφτά κριάρια και πηγαίνετε στο δούλο μου Ιώβ, και θα προσφέρει θυσία για σας. Ιώβ δε ο δούλος μου θα προσευχηθεί για σας» (Ιώβ μβ’ 7-8).

Μετά, τέλειο τύπο προφήτη και ιερέα συναντούμε στο πρόσωπο του Μελχισεδέκ σύγχρονου του Αβραάμ, τον οποίον ο Παύλος χαρακτηρίζει σαν τύπο και εικόνα του μεγάλου Αρχιερέα Χριστού. Στη συνέχεια έχουμε τον Αβραάμ, του οποίου η πίστη και θεοσέβεια απέσπασαν την θεία εύνοια και ευλογία και στον οποίο δόθηκαν οι επαγγελίες ότι «διά των απογόνων του θα ευλογηθούν όλες οι φυλές της γης». Σ’ αυτόν και στους απογόνους του Ισαάκ και Ιακώβ η ιερατική και προφητική ιδιότητα έλαβε πιο συγκεκριμμένη μορφή. Σ’ αυτούς δόθηκαν σαφέστερες αποκαλύψεις για την μελλοντική παρουσία του Νόμου και οι αινιγματώδεις προφητείες για τη σάρκωση του Θεού Λόγου. Τόσο ο Αβραάμ όσο και οι απόγονοί του, στις περιπετειώδεις μετακινήσεις τους στη γη Χαναάν, ίδρυαν στήλες και θυσιαστήρια και πρόσφεραν θυσίες στον Θεό, είτε ευχαριστώντας Τον για τις αποκαλύψεις Του ή τη σωτηρία που τους χάριζε, είτε παρακαλώντας Τον για βοήθεια και αντίληψη στις δυσκολίες τους.

Το συμπέρασμα είναι ότι η ιερωσύνη ήταν πάντοτε ο μόνος τρόπος επικοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό και μέσω αυτής αποκαλύπτονται οι θείες βουλές και αποφάσεις. Ας αναφέρουμε μια αξιοσημείωτη περίπτωση από την Γένεση μετά από μια θυσία που πρόσταζε ο Θεός τον Αβραάμ να προσφέρει. «Κατά δε το ηλιοβασίλεμα ήρθε έκσταση στον Άβραμ … και είπε ο Κύριος στον Άβραμ· μάθε ότι οι απόγονοί σου θα παροικήσουν σε ξένη γη, όπου θα γίνουν δούλοι και θα τους τυραννήσουν τετρακόσια χρόνια…Έπειτα θα φύγουν από εκεί και θα έρθουν εδώ με πολλά πλούτη»(ιε’ 9-14). Στο δισταγμό του Αβραάμ ή μάλλον στην ερώτησή του: «Πώς θα γνωρίζω ότι θα κληρονομήσω αυτήν τη γη(τη γη της επαγγελίας);», διατάχθηκε από τον Θεό να προσφέρει θυσία και μετά την ιεροτελεστία του δόθηκε η αποκάλυψη. Μάλιστα, σε μια υπέρτατη έξαρση πίστεως και θεοσέβειας δεν προσφέρθηκε να θυσιάσει και τον ίδιο τον υιό του, όταν τον δοκίμαζε σχετικά ο Θεός; Γι’ αυτό αξιώθηκε ν’ ακούσει από τον Θεό το πλήρωμα της επαγγελίας, που του δόθηκε με όρκο, και η οποία πραγματοποιήθηκε στο πρόσωπο του εκ του σπέρματός του σαρκωθέντος Λόγου του Θεού. Ο θεσμός λοιπόν της ιερωσύνης αποδεικνύεται ότι ήταν πάντοτε απαραίτητος σαν μέσο επικοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό.

Δεύτερη περίοδος της ιερωσύνης: η του Μωσαϊκού Νόμου.

Στην περίοδο του Μωσαϊκού Νόμου που ακολουθεί, όλοι μας γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες και την έκταση που έλαβε η ιερωσύνη. Η ιερωσύνη και η προφητεία, άσχετα με το ποιά προηγείτο και ποιά ακολουθούσε, ήσαν αλληλένδετες και γι’ αυτό συνέβαινε να υπάρχουν ταυτόχρονα. Και η μεν προφητεία συχνά ήταν σπάνια λόγω της αποκλίσεως των Ισραηλιτών από την ορθή λατρεία του Νόμου, η ιερωσύνη όμως ποτέ δεν σταμάτησε. Ήταν μάλιστα η πρώτη τους πάντα φροντίδα, μετά από τις εθνικές συμφορές και ταλαιπωρίες, να ανασυγκροτήσουν το ιερό και τη θυσία. Αυτή την μέριμνα διαπιστώνουμε και στην προσευχή των τριών Παίδων, τον καιρό της Βαβυλωνείου αιχμαλωσίας: «Διότι δεν υπάρχει αυτόν τον καιρό ούτε άρχοντας και προφήτης, και ηγούμενος, ούτε ολοκαύτωμα, ούτε θυσία, ούτε προσφορά, ούτε θυμίαμα, ούτε θυσιαστήριο να προσφέρουμε θυσία για να βρούμε έλεος από σένα».

Στον Ισραήλ η ιερωσύνη δεν περιορίστηκε μόνο στο λατρευτικό και τελετουργικό τομέα, αλλ’ επεκτάθηκε και στο διοικητικό και εθνικό τομέα. Ας θυμηθούμε τον Μωυσή, ο οποίος υπήρξε και Μεσίτης μεταξύ Θεού και Εβραίων και Εθνάρχης και στρατηγός και νομοθέτης, ιδιότητες που, όταν άλλοι ομόφυλοί του της Λευϊτικής φυλής θέλησαν να συμμερισθούν, επιτιμήθηκαν και παιδεύτηκαν από τον Θεό διότι νόμισαν την ιερωσύνη ανθρώπινη ιδιότητα. Αυτοί ήσαν οι περί τον Δαθάν και Αβειρών και Κορέ. Το ίδιο έπαθε και ο βασιλέας του Ισραήλ Ιωσίας, όταν επιχείρησε να προσφέρει ο ίδιος θυσία αντί του ορισμένου από το Νόμο ιερέα, και έγινε αμέσως λεπρός. Ο ζήλος και η πρόνοια του Θεού για την προάσπιση της ιερωσύνης και των λειτουργών της εκφράζεται με τα θεία λόγια. «Μην αγγίζετε τους αγίους μου και μη κάνετε τίποτε το κακό στους προφήτες μου» (Α’ Παραλειπ. ις’ 22).

Η κλήση του Μωυσή εκεί στη φλεγόμενη βάτο, όπου χρίσθηκε από τον Θεό ηγέτης και προφήτης, αποτελεί απόδειξη της θείας οικονομίας και του θείου θελήματος ότι μέσω της ιερωσύνης θα γινόταν και θα συνεχιζόταν η θεία αποκάλυψη και όλη η συγκατάβαση του Θεού και επικοινωνία με τον άνθρωπο. Οι διάδοχοι του Μωυσή, Ιησούς του Ναυή πρώτα και οι Κριτές ύστερα, ήσαν οι συνεχιστές της εφαρμογής του θείου θελήματος το οποίον ήταν να διοικούνται οι Ισραηλίτες, σαν περιούσιος λαός, από τον ίδιο τον Θεό μέσω της ιερατικής και προφητικής τάξεως. Απόδειξη η θεία δυσαρέσκεια, όταν οι Ισραηλίτες, παρά τη διαδικασία διακυβερνήσεως που καθόριζε ο Θεός, ζήτησαν βασιλέα αντί των Κριτών: «Και είπε ο Κύριος προς τον Σαμουήλ: με αυτό το αίτημά τους δεν περιφρονούν εσένα, αλλά εμένα, επειδή δεν θέλουν να βασιλεύω εγώ σ’ αυτούς»(Α’ Βασιλ. η’ 7).

Το τελευταίο παράδειγμα που θα αναφέρουμε από την περίοδο του Νόμου σχετικά με το θείο υπούργημα της Ιερωσύνης είναι η παραγγελία του Μωυσή προς τον Ισραήλ να αναμένει και να δεχθεί τον μέλλοντα Μεσσία και λυτρωτή υπό το σχήμα και το όνομα του προφήτη: «Κύριος ο Θεός σου θα αναδείξει ανάμεσα από τους αδελφούς σου Ισραηλίτες ένα προφήτη σαν εμένα· σ’ αυτόν πλέον θα υπακούετε»(Δευτ. ιη’ 15). Έτσι φθάνουμε στη νέα περίοδο της Χάριτος, όπου, στο πρόσωπο του Μεσσία, συναντούμε το χρίσμα του ιερέα και προφήτη στον υπέρτατο βαθμό.

Τρίτη περίοδος της ιερωσύνης: η της Χάριτος.

Πράγματι, όσο κι’ αν ο θεσμός της ιερωσύνης βρίσκεται σε εξέλιξη και έξαρση στον Μωσαϊκό Νόμο, όταν έλθουμε στην περίοδο της Χάριτος (δηλ. στη Χριστιανική εποχή) θα διαπιστώσουμε ότι δεν ήταν μέχρι τότε παρά μια σκιά, ένα αντίτυπο της πραγματικής ιερωσύνης και διαφέρει από αυτήν όσο διαφέρουν οι πραγματικότητες από τα σύμβολα που τις εικονίζουν. Το πραγματικό νόημα της ιερωσύνης και η καθολική της θέση και αποστολή ολοκληρώθηκε στη νέα αυτή περίοδο της Χάριτος, όπου έδωσε την μαρτυρία της ο Κύριός μας Ιησούς ως αιώνιος Αρχιερέας και Ποιμένας. Επεκτείνοντας ο Χριστός την αρχιερατική Του ιδιότητα στους αιώνες, μετάδωσε και στους πιστούς Του τη χάρη και ευλογία να παραμένουν αιωνίως «βασίλειον ιεράτευμα» στην ουράνιά Του βασιλεία.

Ο Σωτήρας μας Ι. Χριστός, ως «Αρχιερέας κατά την τάξη Μελχισεδέκ», «που πρόσφερε μια θυσία για τις αμαρτίες», παραμένει αιωνίως ως ο μόνος Μεσίτης Θεού και ανθρώπων, «αρχιερέας των μελλόντων αγαθών», «των αγίων λειτουργός και της σκηνής της αληθινής» (Εβρ. στ’ 20. η’ 2. θ’ 11. ι’ 12 κ.ά.) (Α’ Τιμ. β’ 5).

Ιδρύοντας ο Κύριός μας την Εκκλησία Του, βλέπουμε ότι είχε σαν πρώτο του μέλημα την καθιέρωση, διά των Αποστόλων Του, του θεσμού της ιερωσύνης σαν πρώτης βάσεως, η οποία και με τους διαδόχους τους συνεχίζεται μέχρι σήμερα και θα συνεχίζεται μέχρι συντέλειας των αιώνων. Έτσι, όταν ο Κύριός μας άρχισε το δημόσιο έργο του, εξέλεξε «και διόρισε δώδεκα, τους οποίους και ονόμασε “αποστόλους”, για να είναι μαζί του και για να τους αποστέλλει να κηρύττουν και να έχουν εξουσία να βγάζουν τα δαιμόνια» (Μάρκ. γ’ 14-15). Μαζί με τις δυνάμεις αυτές της θαυματουργίας και των ιάσεων, τους έδινε και ποιμαντικές δυνάμεις και ιδιότητες, που συνιστούν απαραίτητο στοιχείο της αποστολικοϊερατικής εξουσίας. «Μετά δε ανέδειξε ο Κύριος και άλλους εβδομήντα (αποστόλους)», στους οποίους μετάδωσε τη δική του εξουσία ώστε να τους λέει: «Όποιος ακούει εσάς ακούει εμένα και όποιος απορρίπτει εσάς απορρίπτει εμένα»(Λουκ. ι’ 16). Τους μαθητές αυτούς και Αποστόλους του, ο Κύριος, τους δίδασκε ιδιατέρως και τους αποκάλυπτε τα μυστήρια της θείας οικονομίας, τα βαθύτερα νοήματα της ευδοκίας του Πατρός, το μυστήριο της θείας Του κενώσεως, αναδεικνύοντας έτσι την ιερωσύνη την οποίαν μετάδωσε στους μαθητές του σαν το κατ’ εξοχήν λειτούργημα της θείας αποκαλύψεως για τον αγιασμό των ανθρώπων. Αργότερα, την ημέρα της Αναστάσεως, μετάδωσε σ’ αυτούς το Πνεύμα το Άγιο και εξουσία του «δεσμείν και λύειν», αποστέλλοντάς τους στο έργο που τους ανέθεσε, «καθώς με έχει αποστείλει ο Πατέρας κι εγώ στέλνω εσάς» (Ιω. κ’ 21). Μεταβίβασε έτσι σ’ αυτούς τη δική Του εξουσία, πράγμα που σημαίνει την παράταση της θείας Του σαρκώσεως και παρουσίας μέσα στον κόσμο.

Η έναρξη της ιερωσύνης, στην περίοδο της Χάριτος, ως θείου μυστηρίου, συναντάται στο πρόσωπο του «μεγαλύτερου των προφητών», Προδρόμου και Βαπτιστή Ιωάννη. Ο μέγιστος αυτός προφηταπόστολος, αφού σφράγισε τον παλαιό Νόμο των συμβόλων και των σκιών, φανέρωσε τον αναμενόμενο Μεσσία, εγκαινίασε την παρουσία της Εκκλησίας σαν της ακατάλυτης και αιώνιας βασιλείας του Θεού, έδειξε την οδό που οδηγεί σ’ αυτήν, που είναι η μετάνοια και θεμελίωσε το πρώτο μυστήριο, το θείο βάπτισμα που εισάγει σ’ αυτήν. Τελείωσε την θεία του αποστολή με το βάπτισμα του Κυρίου μας Ι. Χριστού, «αν και δεν χρειαζόταν καθαρισμό», ενεργώντας έτσι στην αποκάλυψη του μυστηρίου της Αγίας Τριάδος που αποτελεί τη βάση της αληθινής πίστεως και στο οποίο κάθε βαπτιζόμενος υποχρεούται να πιστεύει, αποδεικνύοντας έτσι τη δογματική —ας την ονομάσουμε— θέση που κατέχει η ιερωσύνη μέσα στα πλαίσια της θείας αποκαλύψεως και της κοσμοσωτηρίου οικονομίας. Μετά την παράδοση και τελείωση του Ιωάννη του Βαπτιστή, οι θείοι Απόστολοι παρέλαβαν κατά τρόπο πιο επίσημο την ιερωσύνη από τον Κύριό μας, την οποίαν και μεταβίβασαν στους διαδόχους τους, τους Επισκόπους και πρεσβυτέρους της Εκκλησίας, οι οποίοι είναι οι μέχρι της συντελείας των αιώνων συνεχιστές του έργου τους.

Σαν προσδιορισμό της ιερωσύνης, μπορούμε να πούμε ότι αυτή αποτελεί ένα στοιχείο της ουσίας της Εκκλησίας, το οποίο προσδίδει στους νόμιμους λειτουργούς της μια ειδική δύναμη και εξουσία να επιτελούν τα θεία μυστήρια, να ερμηνεύουν την θεία αποκάλυψη και να διακονούν στην οικονομία της σωτηρίας που πραγματοποιεί μεταξύ των ανθρώπων ο Κύριος μας Ι. Χριστός.

Η Εκκλησία, με τη συνεχιζόμενη παρουσία του ιδρυτού της Κυρίου μας Ι. Χριστού ως κεφαλής της, αλλά και με την αδιάλειπτη ενέργεια του Αγίου Πνεύματος που την κυβερνά και την οδηγεί στον τελικό της προορισμό, αποτελεί επέκταση της θείας σαρκώσεως. Συνεχίζοντας η Εκκλησία το έργο του Χριστού πάνω στη γη κάνει τους πιστούς να το οικειοποιούνται και, αν και βρίσκονται ακόμα στον αγώνα σαν «πάροικοι και παρεπίδημοι», να έχουν τη βεβαιότητα για τα επαγγελλόμενα αγαθά, ώστε να μην αισθάνονται «ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίτες των αγίων και οικείοι του Θεού» (Εφεσ. β’ 19).

Αυτή η οικειοποίηση του έργου του Κυρίου μας εκ μέρους των πιστών επιτυγχάνεται μέσα στην Εκκλησία με τα διάφορα λειτουργήματα της ιερωσύνης, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η προέκταση των μεσσιανικών ιδιοτήτων του Σωτήρα μας Χριστού ως Προφήτου, Αρχιερέως και Βασιλέως και οι οποίες μεταβιβάσθηκαν από τον ίδιο στους μαθητές Του και απ’ αυτούς στους διαδόχους τους. Οι διακονίες αυτές που ονομάσαμε λειτουργήματα είναι: το κήρυγμα του θείου Λόγου, που αποτελεί τη μετάδοση της αλήθειας του θείου θελήματος το οποίο αποκαλύφθηκε στο πρόσωπο του Χριστού, περί των θείων μυστηρίων και της πανσόφου οικονομίας του Θεού. Είναι ακόμα ο αγιασμός, που ενεργοποιεί διά των γενικών και των ειδικών μέσων της Χάριτος και των μυστηρίων, τη δωρεά και απολύτρωση από το Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού. Είναι επίσης η διακυβέρνηση και καθοδήγηση των ψυχών των πιστών για την επάξια συμμετοχή στους καρπούς του Πνεύματος, ώστε με αυτό τον τρόπο φωτιζόμενοι και αγιαζόμενοι να είναι ικανοί να ανταποκρίνονται στην προς τον Θεό και τον πλησίον αγάπη. Όλα αυτά και οτιδήποτε άλλο ενεργείται προς οικειοποίηση του σωτηριώδους έργου του Χριστού, επιτυγχάνεται μόνο με την «μεσιτεία» της ιερωσύνης.

Για την μεγάλη αξία και υψηλή θέση της ιερωσύνης ας αναφέρουμε μερικά χαρακτηριστικά λόγια του μεγάλου ιεράρχου Ιωάννου Χρυσοστόμου: «Η ιερωσύνη τελείται μεν στη γη, ανήκει όμως στην τάξη των επουρανίων ταγμάτων». «Διότι όσοι κατοικούν και ζουν στη γη, τους δόθηκε το δικαίωμα να διοικούν τα ουράνια και πήραν εξουσία που ο Θεός δεν την έδωσε ούτε σε αγγέλους ούτε σε αρχαγγέλους». «Ποιά εξουσία είναι μεγαλύτερη απ’ αυτήν; Ο Πατέρας έδωσε στον Υιό όλη την εξουσία να κρίνει τους ανθρώπους· βλέπω δε αυτήν να την έχει δώσει όλη στα χέρια των ιερέων ο Υιός». Γι’ αυτό σε μια άλλη ομιλία του τονίζει ότι «αυτός που έλαβε την ιερωσύνη είναι ανώτερος από αυτόν που έχει βασιλική εξουσία».

Από αυτά είναι φανερό ότι η ιερωσύνη είναι κάτι το ασύγκριτο, γιατί πηγάζει από τον Θεάνθρωπο Κύριό μας, ο οποίος μεταδίδει την ιδιότητά Του αυτή στους μαθητές Του που προχειρίστηκαν συμμέτοχοι στην ιερωσύνη Του, για τη συνέχιση του έργου Του: «Καθώς απέστειλες εμένα στον κόσμο κι εγώ απέστειλα αυτούς στον κόσμο… Κι εγώ τη δόξα που μου έχεις δώσει, τους την έχω δώσει» (Ιω. ιζ’ 18,22).

Ο Απ. Παύλος, έχοντας αυτά υπ’ όψιν γράφει· «Και αυτός έδωσε άλλους αποστόλους, άλλους προφήτες, άλλους ευαγγελιστές, άλλους ποιμένες και δασκάλους, με σκοπό τον καταρτισμό των αγίων σε έργο διακονίας, για την οικοδομή του σώματος του Χριστού»(Εφεσ. δ’ 10-12). Είναι λοιπόν η ιερωσύνη μια θεία διακονία και αποστολή που ενσαρκώνει όλη τη δύναμη και χάρη και εξουσία του Θεανθρώπου Σωτήρα Χριστού για τη συνέχιση του σωτηριώδους έργου του σ’ όλες τις εποχές και σ’ όλες τις γενεές.

Ο Κύριός μας, όπως γνωρίζουμε, μετά την ανάστασή Του και πριν την ανάληψή Του «ενεφύσησε» στους μαθητές Του τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και τρόπον τινά τους «χειροτόνησε», τους έδωσε την ιερατική εξουσία για να συνεχίσουν το έργο Του. Η τελείωσή τους όμως στην ιερωσύνη, η οποία θα τους επέτρεπε να αναλάβουν σ’ όλο τον κόσμο το σωτηριώδες αυτό έργο, έγινε την ημέρα της Πεντηκοστής. «Παράγγειλε σ’ αυτούς να μην αποχωρούν από τα Ιεροσόλυμα, αλλά να περιμένουν την υπόσχεση του Πατέρα που ακούσατε από εμένα… αλλά θα λάβετε δύναμη, όταν έρθει το Άγιο Πνεύμα πάνω σας…» (Πράξ. α’ 4. 8).

Η κάθοδος αυτή του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής αποτέλεσε το χρίσμα για ολόκληρη την Εκκλησία, ιδιαίτερα όμως το χρίσμα της εκλογής και αναδείξεως των πρώτων λειτουργών της, των Αποστόλων. Η «γλωσσοπυρσόμορφος» χάρις που επαναπαύθηκε στις κεφαλές των Αποστόλων είναι η ίδια χάρις που επέρχεται και σήμερα κατά την Επισκοπική χειροθεσία, η οποία τελειοποιεί τον χειροτονούμενο στην αποστολή του. Πράγματι, τη μεταβολή και τελείωση αυτή τη βλέπουμε καθαρά στην περίπτωση των Αποστόλων, οι οποίοι «και γέμισαν όλοι Πνεύμα Άγιο και άρχισαν να λαλούν άλλες γλώσσες καθώς το Πνεύμα τούς έδινε να εκφράζονται»(Πράξ. β’ 4). Αφού προχειρίστηκαν κήρυκες ολόκληρου του κόσμου, τους δόθηκε και το απαραίτητο για το σκοπό αυτό εφόδιο, η γλωσσολαλιά, αλλά και άλλα χαρίσματα της προφηταποστολικής ιδιότητάς τους. Την πρώτη χρήση αυτής της εξουσίας τους έκαναν οι Απόστολοι εκείνες τις ημέρες μπροστά στα πολυεθνικά πλήθη της Ιερουσαλήμ, κηρύττοντας στη γλώσσα του καθενός τα μεγαλεία του Θεού (Πράξ. β’ 1-47).

Η ιερωσύνη αυτή που δόθηκε από τον Κύριο στους Αποστόλους έπρεπε να συνεχίζεται μέχρι συντελείας των αιώνων, διότι αποτελεί, όπως είδαμε, αναγκαία λειτουργία του σωτηριώδους έργου της Εκκλησίας. Γι’ αυτό οι Απόστολοι καθιέρωσαν διαδόχους και συνεχιστές του έργου τους, χειροτονώντας σε κάθε πόλη και χώρα Επισκόπους και Πρεσβυτέρους (Πράξ. ιδ’ 23), σύμφωνα εξ άλλου με το θέλημα του Κυρίου (Εφεσ. δ’ 10-12, Α’ Κορ. ιβ’ 28).

Όπως είδαμε, ο Κύριος μας Ι. Χριστός είναι ο μέγας και αιώνιος Αρχιερέας, και σαν τέτοιος κατέχει το πλήρωμα της ιερωσύνης, είναι ο μόνος ιερέας με την απόλυτη έννοια του όρου. Οι ιερείς της Εκκλησίας (οι Απόστολοι και οι διάδοχοί τους ύστερα) δεν έχουν από μόνοι τους την ιερωσύνη, αλλά μετέχουν στην Αρχιερωσύνη του Χριστού.

Η ιερωσύνη σαν μυστήριο είναι μία και ενιαία, αλλά διακρινόμενη από την άποψη των πολλαπλών της λειτουργημάτων υπάρχει σε τρεις κυρίως βαθμούς: του Διακόνου, του Πρεσβύτερου και του Επίσκοπου. Ο Επίσκοπος, που κατέχει τον τρίτο και ανώτερο βαθμό, αποτελεί την εικόνα του Αρχιερέα Χριστού και των Αποστόλων και κατέχει το επί της γης πλήρωμα της ιερατικής εξουσίας. Στη χάρη αυτή της αρχιερωσύνης του Επισκοπικού βαθμού περιέχονται και οι άλλοι δύο βαθμοί της ιερωσύνης (του πρεσβύτερου και διακόνου)· γι’ αυτό ο Επίσκοπος μπορεί να τελεί όλα τα ποιμαντικά και διδακτικά καθήκοντα. Ο πρεσβύτερος πάλι, πραγματοποιεί με τη χάρη της ιερωσύνης του, όλα τα μυστήρια και όλες τις ιεροτελεστίες εκτός από τη χειροτονία και χειροθεσία, τον εγκαινιασμό ναού, τον καθαγιασμό του αγίου Μύρου (το οποίο όμως μπορεί να μεταδίδει), και την εξομολόγηση, το έργο της οποίας εξασκεί μετά από ειδική άδεια του Επίσκοπου.

Όσον αφορά τους διακόνους, είναι γνωστή η από τους Αποστόλους εκλογή και χειροτονία των επτά Διακόνων (Πράξ. στ’ 1-6). Το έργο τους, αν και στην αρχή ήταν η «διακονία των τραπεζών» (δηλ. η διανομή των τροφών και βοηθημάτων), ήταν εν τούτοις συνυφασμένο με την «κλάση του άρτου», δηλ. την θεία Ευχαριστία, και άλλα πνευματικά λειτουργήματα. Βλέπουμε π.χ. τον Στέφανο να κηρύττει τον θείο λόγο και να πεθαίνει μαρτυρικά γι’ αυτόν, τον δε Φίλιππο να ευαγγελίζεται τον Χριστό και να βαπτίζει τον ευνούχο της βασιλίσσης Κανδάκης (Πράξ. ζ’ και η’). Σε επιστολές εξάλλου του Παύλου είναι φανερό ότι οι διάκονοι εκπλήρωναν καθήκοντα που απέρρεαν από την ιερωσύνη. Τούτο επιβεβαιώνεται και από τους άμεσους διαδόχους των Αποστόλων, όπως π.χ. τον Ιγνάτιο τον Θεοφόρο. Τα καθήκοντα αυτά συνίσταντο στο να βοηθούν το έργο του πρεσβύτερου και του Επισκόπου στην τέλεση των θείων μυστηρίων, όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα.

Ο Θεσσαλονίκης Συμεών προσδιορίζει ως εξής, κατά την ορθόδοξη μυσταγωγική παράδοση, τις μεταξύ των τριών βαθμών της ιερωσύνης διακρίσεις: ο Επίσκοπος, λέει είναι εικόνα του Θεού και μετά απ’ αυτόν ο πρεσβύτερος, και για τα άλλα χαρίσματα, και επειδή τελεί τη θεία Ευχαριστία. Ο Επίσκοπος λοιπόν είναι εικόνα του Πατέρα των Φώτων, από τον οποίον πηγάζει κάθε αγαθό και κάθε τέλειο δώρο, και για όλα αυτά μεταδίδει φωτισμό. Ο πρεσβύτερος προτυπώνει τις υπέρτερες τάξεις και είναι δεύτερο φως, μεταδίδει και τελεί τα μυστήρια, και γι’ αυτό λέγεται και τελεστικός. Ο διάκονος δε είναι η τρίτη τάξη και προτυπώνει τους λειτουργικούς αγγέλους, οι οποίοι αποστέλλονται σ’ όσους θα κληρονομήσουν τη σωτηρία, και γι’ αυτό κήρυκας και ετοιμάζων, και λειτουργικός ονομάζεται.

Στον καθένα από τους τρεις βαθμούς της ιερωσύνης διακρίνουμε και ορισμένα αξιώματα ή οφφίκια, τα οποία είναι διοικητικής φύσεως, τιμητικά και όχι δογματικά, και γι’ αυτό δεν μεταβάλλουν την ουσία κάθε βαθμού. Έτσι, ο βαθμός του διακόνου περιλαμβάνει τις διακρίσεις του αρχιδιακόνου, του δευτερεύοντος και του τριτεύοντος. Ο του πρεσβύτερου περιλαμβάνει τις διακρίσεις του πρωτοπρεσβύτερου, του οικονόμου, του μεγάλου οικονόμου, του συγγέλλου, του πρωτοσυγγέλλου, του αρχιμανδρίτου, του μεγάλου πρωτοσυγγέλλου κλπ. Τέλος, ο βαθμός του Επισκόπου περιλαμβάνει το αξίωμα του βοηθού Επισκόπου, όταν αυτός υπάγεται διοικητικά σε άλλον Επίσκοπο, του Μητροπολίτου, όταν δεν υπάγεται σε άλλον Επίσκοπο, του Αρχιεπισκόπου και του Πατριάρχη. Ο τελευταίος είναι ανεξάρτητος από όλους τους άλλους και σ’ αυτόν υπάγονται οι λοιποί Μητροπολίτες και βοηθοί Επίσκοποι που βρίσκονται στην περιοχή του Πατριαρχικού κλίματος, αποτελώντας ανεξάρτητη και «αυτοκέφαλη» Εκκλησία.

Η διάκριση μεταξύ Επισκόπου και πρεσβύτερου κατά την αποστολική εποχή ήταν κάπως ασαφής, κι αυτό διότι τότε πραγματικοί επίσκοποι ήσαν οι Απόστολοι. Όταν οι Απόστολοι διασκορπίστηκαν σε διάφορους τόπους και ίδρυαν χριστιανικές εκκλησίες, χειροτονούσαν παντού πρεσβυτέρους, τους οποίους συχνά ονόμαζαν επισκόπους, για τις συνήθεις αγιαστικές και ποιμαντικές ανάγκες. Επίσκοποι όμως στην κυριολεξία ήσαν οι Απόστολοι, οι οποίοι είχαν τη γενική πρόνοια της Εκκλησίας. Όταν η Εκκλησία εξαπλώθηκε και οι Απόστολοι δεν μπορούσαν να εξασκούν παντού προσωπική παρακολούθηση και διοίκηση, φρόντιζαν να μεταβιβάζουν την αποστολική εξουσία τους σε άλλα κατάλληλα πρόσωπα, στα οποία μεταβίβαζαν τη Χάρη της Αρχιερωσύνης, και τα οποία έγιναν διάδοχοί τους στο Επισκοπικό αξίωμα. Τέτοιοι ήσαν ο Τιμόθεος στην Έφεσο κι ο Τίτος στην Κρήτη.

Όρισμένα πρόσωπα επίσης, απ’ ότι φαίνεται από τις επιστολές του Παύλου, αποστέλλονταν και ενεργούσαν εν ονόματι των Αποστόλων, όταν η προσωπική παρουσία των τελευταίων ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατη: π.χ. ο Τιμόθεος, ο Επαφρόδιτος, ο Άρχιππος κ.ά. (Φιλιπ. β’ 19-30. Κολ. δ’ 17 κ.ά.). Στους απεσταλμένους αυτούς φαίνονται τα πρώτα δείγματα του ειδικού επισκοπικού αξιώματος που διακρίνεται σαφώς από το του πρεσβύτερου. Το αξίωμα αυτό των εκτάκτων απεσταλμενων των Αποστόλων έλαβε σταδιακά την μόνιμη Επισκοπική ιδιότητα, όπως συνέβη με τον Τιμόθεο στην Έφεσο και τον Τίτο στην Κρήτη. Η εξέλιξη αυτή σε τοπικό επίσκοπικό αξίωμα παρουσιάσθηκε και πιο νωρίς, στην εκκλησία των Ιεροσολύμων όπου, σύμφωνα με αξιόπιστες μαρτυρίες, ο αδελφόθεος Ιάκωβος έγινε ο πρώτος Επίσκοπός τους.

Τέλος η διάκριση αυτή των τριών βαθμών της ιερωσύνης, εκτός από τις αγιογραφικές μαρτυρίες, κατοχυρώνεται και από ολόκληρη την εκκλησιαστική μας παράδοση, και ιδιαίτερα, από τους αποστολικούς πατέρες Ιγνάτιο τον Θεοφόρο και Πολύκαρπο Σμύρνης. Αργότερα όλα όσα αφορούσαν την ιερωσύνη καθορίστηκαν με περισσότερη ακρίβεια από τις Οικουμενικές Συνόδους, οι οποίες ρύθμισαν λεπτομερώς τη δομή της ιερωσύνης, ώστε να υπάρχει σήμερα η πρέπουσα ευταξία και να επιτελειται κανονικά το έργο της Εκκλησίας. Έτσι, ενώ στην πρώτη Εκκλησία η ορολογία ήταν συχνά κοινή —όπως είδαμε οι πρεσβύτεροι ονομάζονταν συχνά και επίσκοποι, αλλά και οι Απόστολοι ονόμαζαν καμία φορά τον εαυτό τους «συμπρεσβύτερο» (Α’ Πέτρ. ε’ 1) και «διάκονο» (Α’ Κορ. γ’ 5. Β’ Κορ. γ’ 6. στ’ 4 κ.ά.)— τελικά η Εκκλησία καθόρισε το ζήτημα με την πρέπουσα ακρίβεια, όπως το βλέπουμε σήμερα.

Αυτά λοιπόν για το θείο μυστήριο της ιερωσύνης που καμμιά άλλη τάξη ή αποστολή δεν μπορεί να αντικαταστήσει. Είναι ένα μυστήριο που κατεβάζει τον ουρανό στη γη και που ανεβάζει τη γη (την θεανθρωποποιηθείσα από τον Χριστό φύση του Αδάμ) υπεράνω των ουρανών. Είναι μια διακονία που ενσαρκώνει όλη τη χάρη και εξουσία του Σωτήρα μας Χριστού και συνεχίζει το έργο Του μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας. Η Αγία Γραφή και ιδιαίτερα ο Απ. Παύλος μας μιλούν συχνά για το μεγαλείο της και για τις ιδιότητες και τα καθήκοντα που πρέπει να χαρακτηρίζουν τους λειτουργούς της. Αρκεί να μελετήσει κάποιος μεταξύ άλλων τις Α’ και Β’ προς Τιμόθεον και την προς Τίτον επιστολή του Απ. Παύλου, αλλά και άλλα κείμενα, όπως Πράξ. ιδ’ 23, κ’ 28 κ.ά., Ίακ. ε’ 14 κ.ά.

Πηγή: (Γέροντος Ιωσήφ, Λόγοι Παρακλήσεως, Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 15, σ. 303-318 σε νεοελληνική απόδοση), Ι.Μ. Μονή Βατοπαιδίου