Το Ε' Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) επεξεργάστηκε δύο σχέδια Προεδρικών Διαταγμάτων του υπουργείου Παιδείας, το ένα αφορά τις Μουσουλμανικές Σπουδές στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ και το οποίο κρίθηκε νόμιμο, και το δεύτερο αφορά τη μετονομασία του Τμήματος Σλαβικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, το οποίο κρίθηκε μη νόμιμο.
Ειδικότερα, το πρώτο σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος προβλέπει την ίδρυση εισαγωγικής κατεύθυνσης Μουσουλμανικών Σπουδών στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), που αρχίζει από το ακαδημαϊκό έτος 2016-2017.
Το ΣτΕ στην υπ' αριθμ. 85/2016 γνωμοδότησή του, αναφέρει ότι σύμφωνα με τα στοιχεία που συνοδεύουν το επίμαχο σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος, η ίδρυση της κατεύθυνσης Μουσουλμανικών Σπουδών «συναρτάται με τη διευκόλυνση των αποφοίτων των μουσουλμανικών ιεροσπουδαστηρίων της Θράκης να ολοκληρώσουν τις θεολογικές σπουδές τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και με την ανάγκη ενός διαθρησκευτικού διαλόγου».
Οι σύμβουλοι Επικρατείας έκριναν νόμιμο το επίμαχο σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος.
Παράλληλα, το δεύτερο σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος αφορά τη μετονομασία του Τμήματος Σλαβικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών σε Τμήμα «Ρωσικής Γλώσσας και Φιλολογίας και Σλαβικών Σπουδών», ενώ παράλληλα προβλέπει την ίδρυση δύο εισαγωγικών κατευθύνσεων: α) της Ρωσικής Γλωσσάς και Φιλολογίας και β) των Σλαβικών Σπουδών.
Το ΣτΕ με την υπ΄ αριθμ. 84/2016 γνωμοδότησή του έκρινε μη νόμιμο το εν λόγω σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος, καθώς είναι σε απόκλιση από τη γνώμη της «Αρχής Διασφάλισης και Πιστοποίησης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση» (ΑΔΙΠ).
Όπως αναφέρεται στη γνωμοδότησή του ΣτΕ, η γνώμη της ΑΔΙΠ είναι ότι «δεν είναι δυνατόν στην παρούσα φάση να διατυπώσει θετική καταρχήν άποψη για τη μετονομασία του Τμήματος Σλαβικών Σπουδών και καθορισμού εισαγωγικών κατευθύνσεων εάν δεν πληρούνται ορισμένες προϋποθέσεις».
Οι προϋποθέσεις αυτές, μεταξύ των άλλων, είναι να καθοριστούν η ακαδημαϊκή φυσιογνωμία, ο προσανατολισμός του προγράμματος σπουδών, η δομή και η οργάνωση αυτού, τα μαθησιακά αποτελέσματα και τα επιδιωκόμενα προσόντα (τα οποία πρέπει να είναι με τα διεθνώς αποδεκτά ακαδημαϊκά κριτήρια και πρότυπα), το διδακτικό προσωπικό που θα μπορούσε να συμβάλλει στη διδασκαλία, ο καθορισμός του γνωστικού αντικειμένου, κ.λπ.
Είπε ο Παναγιώτατος στον Ποντίφηκα στη συνάντηση της Λέσβου περίπου τα εξής: "Κάθε φορά που σας υποδεχόμαστε θυμόμαστε τι ωραία περάσαμε τις προηγούμενες φορές..."
Δηλαδή, τι θυμόμαστε γενικώτερα; Παραδείγματος χάριν:
1. Όταν συλλειτουργούσαμε στον άγιο Πέτρο έπεσαν ταυτόχρονα δύο κεραυνοί στο θόλο του ναού και μυαλό δε βάλαμε για να σταματήσουμε τα θέατρα του παραλόγου
2. Όταν πήγαμε στους Αγίους Τόπους, μετά την αναχώρησή μας πήρα φωτιά ο Ναός της Γεννήσεως του Χριστού και πάλι δεν υποψιαστήκαμε καν τι ζητεί ο Θεός από μας
3. Όταν μιλούσαμε για την ειρήνη του κόσμου και εξαπολύσατε συμβολικά δύο περιστέρια από το παράθυρο της κατοικίας σας, το ένα τόφαγε ένας γλάρος και το άλλο ένα κοράκι, μπας και κατανοήσουμε την υποκρισία της τακτικής και ρητορικής σας
4. Όταν κάναμε τη συμπροσευχή της Ασίζης ήρθαν μάγοι, ειδωλολάτρες και σατανιστές και ευλογούσαν εμάς τους χριστιανούς, πράγμα που σταύρωσε ακόμη μια φορά τον Κύριο της δόξης
5. Όταν γινόταν ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία είπατε - συμβουλεύσατε τις μεγάλες δυνάμεις ή να αφοπλίσουν τους σέρβους ή να εξοπλίσουν τους μουσουλμάνους και τώρα τους φορτωθήκαμε στο σβέρκο μας, γιατί και μεις τότε είχαμε καταπιεί τη γλώσσα μας
6. Όταν υπογράψαμε δηλώσεις με Εβραίους και ραββίνους ότι δήθεν δε φταίει ο ιουδαϊκός λαός για το θάνατο του Χριστού, τη στιγμή που οι ίδιοι οι Εβραίοι αναθεμάτισαν τον εαυτό τους, να πέσει το αίμα του Κυρίου στα κεφάλια τους και στα παιδιά τους, ο δε Χριστός προεφήτευσε για τον διασκορπισμό τους και την ερήμωσή του, δεν ακούσαμε τη φωνή του Θεού μέσα στην ιστορία
7. Πόσες φορές άραγε, σεις και οι προκάτοχοί σας, ζητήσατε συγγνώμη από την επιστήμη, από οικογένειες και κακοποιημένα παιδιά, τη διεθνή κοινότητα, από λαούς φυλές και γλώσσες για τα εγκλήματα του παπισμού... Πού πάει άρα το αλάθητο και το πρωτείο σας;
Αλήθεια τι να πρωτοθυμηθούμε ψευδοεπίσκοπε της πρωτοθρόνου της αγάπης πρεσβυτέρας Ρώμης;...
1. Ότι ενώ διαλεγόμαστε ορθόδοξοι και παπικοί εν αληθεία δήθεν και αμοιβαία αγάπη, για την ενότητα και την ισότητα σείς δημιουργείτε απανταχού ουνιτικές εκκλησίες και παραπλανάτε τον κόσμο ότι είσαστε ορθόδοξοι
2. Ότι ενώ υπέγραψαν όλοι την ένωση στην ψευδοσύνοδο Φερράρας - Φλωρεντίας, σεις ομολογήσατε την αποτυχία σας, μόλις διαπιστώσατε την απουσία της υπογραφής Μάρκου του Ευγενικού
3. Ότι εν καιρώ Ενετοκρατίας στους αγίους Τόπους όλη τη μέρα σαν τους ιερείς της Βάαλ γυρνούσατε πέριξ του κουβουκλίου του Παναγίου Τάφου για να ανάψει ο Θεός το Πανάγιο Φως και ουδέν εποιήσατε και μετάνοια και επιστροφή στην Ορθοδοξία δεν δείξατε
Τι να πρωτοθυμηθούμε κυβερνήτα του Βατικανού... Υπάρχει κάτι ευχάριστο και θεάρεστο; Ποιός σπρώχνει άραγε το Δούρειο Ίππο της παρουσίας σας ανάμεσα σε ευγενικούς λαούς και τους κάνετε "υιούς γεένης διπλοτέρους υμών";
Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας
Ο διορισμός του από τον Φίλη για τα σχολικά προγράμματα, οι στενές σχέσεις με τον Στ. Γιαγκάζογλου και οι περίεργες συμπτώσεις με τις ιδέες για αλλαγή του μαθήματος.
Ο Άγγελος Βαλλιανάτος (αδελφός του Γρηγόρη των ομοφυλοφίλων) μετέχει σε παγκόσμιο συμβούλιο του Ιδρύματος Arigatou, που προωθεί διεθνώς την πανθρησκεία
***
«Ιθύνων νους» νεοβουδιστικής οργάνωσης αποφασίζει για τα Θρησκευτικά
«Εκλεκτός» τον Ν. Φίλη και δεξί χέρι του Σταύρου Γιαγκάζογλου
Ο σχολικός σύμβουλος Άγγελος Βαλλιανάτος
(αδελφός του Γρηγόρη των ομοφυλοφίλων)
μετέχει σε διεθνές συμβούλιο της Arigatou,
που «διαφημίζει» την πανθρησκεία
***
Στενές σχέσεις με «περίεργες» θρησκευτικές ομάδες του εξωτερικού, που μάλιστα διαθέτουν τεράστια οικονομική δύναμη, φαίνεται ότι διατηρεί ένα οπό τα πρόσωπα που πρωτοστατούν στην προσπάθεια «μετάλλαξης» του μαθήματος των Θρησκευτικών. Μάλιστα, αυτές οι σχέσεις θα μπορούσαν σε μεγάλα βαθμό να εξηγήσουν την εμμονή ορισμένων κύκλων στην Ελλάδα όσον αφορά την προώθηση της δήθεν θρησκευτικής ανεκτικότητας, που σε μεγάλο βαθμό παραπέμπει στη λεγόμενη πανθρησκεία.
Ο λόγος για τον σχολικό σύμβουλο Άγγελο Βαλλιανάτο (αδελφός του γνωστού προέδρου των ομοφυλοφίλων Γρηγόρη Βαλλιανάτου), ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει κεντρική θέση στις διαδικασίες αλλαγής των σχολικών μαθημάτων, αφού συστηματικά συμμετέχει στις σχετικές επιτροπές του υπουργείου Παιδείας. Ο κ. Βαλλιανάτος είναι ουσιαστικά το δεξί χέρι του κ. Σταύρου Γιαγκάζογλου, που είναι σύμβουλος του υπουργείου Παιδείας και προϊστάμενος του Γραφείου Α' του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής. Οι δυο τους (Γιαγκάζογλου και Βαλλιανάτος) τον τελευταίο καιρό υποστηρίζουν με πάθος διάφορες «καινοτόμες» ιδέες για τα θρησκευτικά, που -όλως τυχαίως- βρίσκονται σε πλήρη ταύτιση με τις απόψεις του Νίκου Φίλη. Άλλωστε, ο κ. Φίλης -που θέλει εμμονικά να προωθήσει τη θρησκειολογία- φρόντισε να τους διορίσει στην αρμόδια επιτροπή του υπουργείου Παιδείας για τις αλλαγές στο μάθημα. Τέλος, ο κ. Βαλλιανάτος είναι εξέχον στέλεχος του συνδέσμου θεολόγων ΚΑΙΡΟΣ και πρόσφατα ανέπτυξε το θέμα των αλλαγών στα Θρησκευτικά σε ειδική συνέντευξη Τύπου - παρουσίαση.
ΡΟΛΟΣ «ΚΛΕΙΔΙ»
Η «Ορθόδοξη Αλήθεια» αποκαλύπτει σήμερα ότι ο κ. Άγγελος Βαλλιανάτος -με τον τόσο κομβικό ρόλο στο υπουργείο Παιδείας- μετέχει στο ενδεκαμελές παγκόσμιο συμβούλιο της «περίεργης» οργάνωσης Arigatou, που αποτελεί δημιούργημα (και όργανο) μιας ιαπωνικής νεοβουδιστικής θρησκευτικής οργάνωσης. Συγκεκριμένα, μετέχει στο Συμβούλιο Διαθρησκειακής και Ηθικής Εκπαίδευσης για Παιδιά του Ιδρύματος Arigatou, μαζί με πολλούς βουδιστές αλλά και πιστούς κάθε λογής, και μάλιστα στην επίσημη ιστοσελίδα της οργάνωσης υπάρχουν η φωτογραφία και το βιογραφικό του. Ο ρόλος του, πιο συγκεκριμένα, δεν είναι τυπικός, αλλά έχει ευθύνη να σχεδιάζει (!) και να εκτελεί προγράμματα.
Το συγκεκριμένο συμβούλιο, που τυγχάνει μεγάλης και πανάκριβης προώθησης παγκοσμίως (άγνωστο με ποιους πόρους), με πρόσχημα την «ανεκτικότητα» και την «ειρήνευση», προωθεί εμμέσως τα διδάγματα του βουδισμού. Ενδεικτικό της σοβαρότητας του θέματος είναι ότι η «μητρική» Arigatou συνεργάζεται με βουδιστικές και ινδουιστικές οργανώσεις οι οποίες έχουν χαρακτηριστεί από την Εκκλησία της Ελλάδος παραθρησκευτικές ομάδες και αιρέσεις.
Δημιουργείται, λοιπόν, μείζον θέμα για τον κ. Βαλλιανάτο, που, ενώ κατέχει αυτό τον ρόλο σε διεθνή (κρυφο)βουδιστική οργάνωση, ταυτόχρονα στην Ελλάδα επηρεάζει καθοριστικά το μέλλον του μαθήματος των Θρησκευτικών. Πώς συνάδουν αυτοί οι δύο ρόλοι; Και, επίσης, είναι σε γνώση του υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη και του στενού συνεργάτη του Σταύρου Γιαγκάζογλου η «διεθνής καριέρα» του κ. Βαλλιανάτου; Είναι δυνατόν να ορίζει την τύχη της παιδείας -και όσων διδάσκονται τα Ελληνόπουλα- ένας άνθρωπος που υπηρετεί σκοπούς μιας οργάνωσης η οποία θεωρεί ότι όλες οι θρησκείες είναι πάνω κάτω το ίδιο και το αυτό;
Σε γνώση μας έφτασαν, επίσης, πληροφορίες που αναφέρουν ότι ο κ. Βαλλιανάτος και εντός Ελλάδος έχει εκδηλώσει ανοιχτά τέτοιες διαθέσεις, κάνοντας, για παράδειγμα, «σεμινάρια» που είχαν πρακτικές διαλογισμού. Αν είναι αληθές, είναι πράγματι αδιανόητο!
Όλως τυχαίως τα νέα Προγράμματα Σπουδών στα Θρησκευτικά του 2011, 2014 και 2015, στα οποία συμμετείχε ο κ. Βαλλιανάτος είτε στην ομάδα συγγραφής είτε στην ομάδα αξιολόγησης, έχουν πολυθρησκειακό χαρακτήρα, η δε φιλοσοφία τους είναι η ανάμειξη του χριστιανισμού με όλες τις θρησκείες. Την ίδια φιλοσοφία ανάμειξης των θρησκειών με στόχο μια «νέα πνευματικότητα» έχει και η Arigatou, στην οποία είναι «μεγαλοστέλεχος». Τυχαίο;
Παρότι ο κ. Βαλλιανάτος μπορεί να υποστηρίξει ότι μετέχει σε μια γνωστή παγκόσμια οργάνωση που είναι ανεγνωρισμένη και έχει στόχο την «παγκόσμια ειρήνη και κατανόηση», θέτουμε ευθέως τα εξής ερωτήματα:
1. Έχει ή όχι η Arigatou βουδιστική Προέλευση;
2. Υποστηρίζει ή όχι η Arigatou ότι όλες οι θρησκείες έχουν «κοινή πηγή»;
3. Συνεργάζεται ή όχι η Arigatou με «περίεργες» βουδιστικές και ινδουιστικές ομάδες που έχουν χαρακτηριστεί αιρετικές από την Ελλαδική Εκκλησία;
4. Τα νέα Προγράμματα Σπουδών που προωθεί στα σχολεία έχουν ή όχι ταυτόσημες αναφορές με τα επίσημα κείμενα της Arigatou;
5. Συνιστά ή όχι ασυμβίβαστο η συμμετοχή του σε τέτοιες δραστηριότητες με τον θεσμικό ρόλο που του έχει αναθέσει ο κ. Φίλης;
6. Εφόσον εμπνέεται και υπηρετεί τέτοιες ιδέες (συμπροσευχές κ.λπ), μπορεί να είναι αντικειμενικός κριτής κατ απολογητής των σχολικών βιβλίων Θρησκευτικών;
***
ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ARIGATOU
Ένα παγκόσμιο δίκτυο με αφετηρία την Ιαπωνία,
απίστευτους πόρους και στόχο
την προώθηση της φιλοσοφίας του διαλογισμού σε κάθε χώρα
Το Ίδρυμα Arigatou ιδρύθηκε από τον Takeyasu Miyamoto το 1990. Είναι δημιούργημα μιας νέας ιαπωνικής; νεοβουδιστικής θρησκευτικής οργάνωσης, της Myochikai, την οποία ίδρυσε η Mitsu Miyamoto το 1950. Η οργάνωση Myochikai έχει στόχο την εξάπλωση των διδαγμάτων του βουδισμού σε όλο τον κόσμο, σύμφωνα με τη φιλοσοφία της οργάνωσης. Γι' αυτό άρχισε να δραστηριοποιείται στη διαθρησκειακή συνεργασία και συμμετέχει ενεργά οπό το 1970 ατό Παγκόσμιο Συμβούλιο για τη θρησκεία και την Ειρήνη.
Η οργάνωση Myochikai ενδιαφέρεται οι διδασκαλίες της να διεισδύσουν και να υιοθετηθούν στην καθημερινότητα ανθρώπων σε διάφορες χώρες, Ο πρόεδρος της Arigatou συνειδητοποίησε ότι για να πραγμάτωσει του σκοπού του ιδρύματος, είναι αναγκαία η συνεργασία και άλλων θρησκειών; Αρχικά συνδέθηκε με άλλα νεοβουδιστικά και νεοϊνδουιστικά κινήματα, τα οποία είχαν τους ίδιους στόχους με την Arigatou, δηλαδή να εξαπλώσουν τις διδασκαλίες τους σε όλο τον κόσμο.
Ο Takeyasu Miyamoto το 2000 εγκαινίασε το Global Network of Religions: Interfaith Action for the Children of the World(GNRC). (Παγκόσμιο Δίκτυο Θρησκειών για Παιδιά) για την ενθάρρυνση του διαθρησκειακού έργου.
Το 20Ο2 ο πρόεδρος της Arigatou, μιλώντας εκ μέρους του δικτύου GNRC στον ΟΗΕ, πρότεινε την ίδρυση του Διαθρησκειακού Συμβουλίου των Παιδιών για την Ερχόμενη Γενιά (Conference of Children for the Coming Generetion, CCG).
Το 2004 ο Takeyasu Miyamoto ίδρυσε το Interfaith Council on Ethics Education for Children (Συμβούλιο Διαθρησκειακής Ηθικής Εκπαίδευσης για Παιδιά). Το συμβούλιο αυτό καθιέρωσε το 2008 (την Παγκόσμια Ημέρα Προσευχής και Δράσης για τα Παιδιά (The World Day of Prayer and Action for Children), κατά την οποία διοργανώνονται διαθρησκειακές συναντήσεις και συμπροσευχές για τα παιδιά και με τα παιδιά.
Ως τρόπο διείσδυσης το Ίδρυμα Arigatou έχει επιλέξει τη δημιουργία εκπαιδευτικών διαπολιτισμικών και διαθρησκειακών προγραμμάτων για τους μικρούς και τους μεγαλύτερους μαθητές. Στο πλαίσιο αυτό δημιούργισε το εκπαιδευτικό πρόγραμμα LTLT. Είναι τα αρχικά του προγράμματος Leaving to live Together an Intercultural and Interfaith Programme for Ethics Education (Μαθαίνοντας να ζούμε ΜαΖί).
Για την επέκταση του έργου της, και μάλιστα από την παιδική ηλικία, αναπτύσσει συνεργασίες και συμμαχίες με θρησκευτικές κοινότητες, ΜΚΟ και άλλους οργανισμούς, υποστηρίζοντας την υλοποίηση των δικαιωμάτων του παιδιού. Έτσι, δικαιολογεί την ύπαρξη της με το ανθρωπιστικό πρόσωπο της και παράλληλα, καλλιεργεί τις διαθρησκειακές πρακτικές. Πίσω από αυτό το προσωπείο όμως υπάρχουν συγκεκριμένοι στόχοι και πρόσωπα που έχουν αναλάβει να προωθήσουν παγκοσμίως τον βουδισμό. Άλλωστε, η σημερινή διορισμένη πρόεδρος είναι η συγγραφέας του βιβλίου <<Ο Βούδας στην καρδιά όλων μας».
***
ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΑΠΟ τις πληροφορίες που έχει αναρτήσει η οργάνωση Arigatou στο διαδίκτυο όσον αφορά την ιστορία της, τις συνεργασίες, τις δραστηριότητες, τα βιβλία, το εποπτικό υλικό κ.ά., η εν λόγω οργάνωση συνεργάζεται μεταξύ άλλων με τις παρακάτω βουδιστικές και ινδουιστικές οργανώσεις: Rissho Kosei Kai, INEB (Διεθνές Δίκτυο των Ενασχολούμενων Βουδιστών), Jodo Shu και Βιβεκανάντα - Αποστολή Ραμακρίσνα. Κάποιες από αυτές δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, όπως οι Art of Living και Brahma Kumaris. Ωστόσο πολλές ομάδες χρησιμοποιούν διάφορα ονόματα, ενώ ανήκουν στον ίδιο χώρο.
***
Βάζουν παιδιά να συμπροσεύχονται, χωρίς να ξέρουν σε ποιον θεό πιστεύουν!
Στις 19 Νοεμβρίου 2015 η οργάνωση πραγματοποίησε την Παγκόσμια Ημέρα Προσευχής και Δράσης για τα Παιδιά, όπου συναντήθηκαν ρωμαιοκαθολικοί, ευαγγελικοί, μορμόνοι, ινδουιστές, Εβραίοι, οπαδοί της οργάνωσης Brahma Kumaris, της International Society for Divine Realization (Διεθνής Εταιρία για την Πραγματοποίηση της θείας Αγάπη), του Yoga Devanand Πολιτιστικό και Εκπαιδευτικό Κέντρο, του Sri Sathya Sai Baba και της Art of Living, για να συζητήσουν «ποιμαντικές πρωτοβουλίες». Ενώ είναι σαφές ότι ο χριστιανισμός και ιδιαίτερα η Ορθόδοξη Εκκλησία σέβονται την ελευθερία κάθε ανθρώπου να πρεσβεύει και να ανήκει όπου ο ίδιος επιλέγει, είναι δεδομένο ότι τέτοιες πρωτοβουλίες δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με την ιστορία και την παράδοση της Ορθοδοξίας, αφού προσπαθούν να αναμείξουν τη χριστιανική πίστη και Θεολογία με άλλες θρησκείες ή κοσμοθεωρίες. Προκειμένου να επιτύχει τη σύγκλιση όλων των θρησκειακών αντιλήψεων, η οργάνωση Arigatou καταρχάς τοποθετεί ως προμετωπίδα το ενδιαφέρον της για τα παιδιά και την ηθική και θρησκευτική διαπαιδαγώγησή τους. Η επιλογή είναι σκόπιμη, διότι όλα τα θέματα που αφορούν τα παιδιά κεντρίζουν πάντοτε το ενδιαφέρον και την ευαισθησία των ενηλίκων, οπότε, μεθοδεύοντας τη διαθρησκειακή και διαπολιτισμική εκπαίδευση των παιδιών, ανοίγει ο δρόμος για την αντίστοιχη ποδηγέτηση των ενηλίκων.
Παράλληλα, καλλιεργεί μια μορφή διαπνευματικότητας, δηλαδή την αποδοχή πως οι θρησκειακές πεποιθήσεις πηγάζουν από την ίδια πηγή και απλώς χρησιμοποιούν διαφορετικούς όρους.
Έτσι, παρακάμπτοντας το ιστορικό και φιλοσοφικό υπόβαθρο εκάστου θρησκειακού χώρου, επιχειρεί την ανάδειξη των κοινών αξιών και αιτημάτων για την ειρήνη, τη μόρφωση, την υγεία, την κατάργηση της βίας, της εκμετάλλευσης, της φτώχειας αναφορικά πάντα με τα παιδιά.
Με κέντρο την αγωνία για το μέλλον των παιδιών, διοργανώνει συμπροσευχές και διαθρησκειακές πρακτικές, χωρίς να διευκρινίζεται ποιος είναι ο θεός στον οποίο απευθύνονται. Κεντρική θέση στις συναντήσεις της κατέχουν οι πρακτικές της ενσυναίσθησης, της σιωπηλής ενδοσκόπησης και του διαλογισμού. Ο κ. Βαλλιανάτος έχει οργανώσει και στην Ελλάδα δράσεις της Arigatou, με την τελευταία να λαμβάνει χώρα στις 15 Νοεμβρίου 2014, ενώ έχει φροντίσει να εκδοθεί ειδικό έντυπο με τις «ιδέες» του ιδρύματος στα ελληνικά!
Πηγή: (Από την εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια», αρ. φύλλου36, 13 Απριλίου 2016), Ακτίνες
Όταν λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, ο Ευαγγελιστής της Αγάπης, να μή χαιρετάμε τους αιρετικούς και να μη τους βάζουμε στο σπίτι μας, να μη δεχόμαστε ανθρώπους που δεν φέρνουν τη διδαχή του Χριστού και του Ευαγγελίου της Εκκλησίας μας, διότι μετά παίρνουν θάρρος και προπαγανδίζουν την πλάνη τους και τελικά "θα κάτσουν και στο σβέρκο μας", όπως λέγει ο λαός μας, καταλαβαίνουμε πόσο απαράδεκτη είναι η πρόσκληση ή η ανταπόκριση στην αίτηση του αιρεσιάρχη πάπα να επισκεφθεί το μεγάλο κοινό ορθόδοξο σπίτι που λέγεται Ελλάδα.
Όπου πατάει το πόδι του πάπα δεν φυτρώνει τίποτε μετά. Μάλιστα ακολουθούν συνέχεια από το καταραμένο πέρασμά του "λοιμοί, λιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί, θάνατοι, πόλεμοι, φτώχεια, δυστυχία και πόνος", αποτελέσματα όλα αυτά των αιρέσεων της απωλείας.
Κι αν μεν την πρόσκληση αυτή την έκανε ένας ουδέτερος πολιτικός φορέας, μικρό το κακό. Εμπλεκομένων όμως εκκλησιαστικών φορέων και θυεσμών, που γνωρίζουν δογματική και εκκλησιαστική ιστορία, το κακό είναι απαραμύθητο.
Δύο - τρία πράγματα μόνο χρειάζεται να πούμε:
1. Ο Παπισμός είναι αίρεση και έχει τις περισσότερες αιρετικές διδασκαλίες από όλες τις άλλες αιρέσεις ακόμη κι από τον χιλιασμό.
2. Έχει αλλοιώσει όλα τα Μυστήρια και τη διδασκαλία του Χριστού, πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων.
3. Έχει καταδικαστεί από πλείστους παλαιοτέρους και νεωτέρους αγίους Πατέρες και Πανορθοδόξους Συνόδους επί αγ. Γρηγορίου Παλαμά, οι οποίες κατά κοινή θεολογική ομολογία επέχουν θέση οικουμενικών.
4. Έχει επιτελέσει πλήθος εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητος και της επιστήμης με την Ιερά ξέταση και την αποικιοκρατία.
5. Είναι κράτος και σε βάρος μας έχει παίξει το χειρότερο παιγνίδι με την άλωση της Κων/λεως το 1204 και το συγχαριτήριο τηλεγράφημα στον Κεμάλ μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή
ΟΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ
1. Filioque: Η (και εκ του Υιού) εκπόρευση του Αγ. Πνεύματος
2. Διδασκαλία περί της ακτίστου ουσίας και ακτίστου ενεργείας του Θεού.
3. Το πρωτείο του Πάπα.
4. το αλάθητο του Πάπα.
5. Η κατάργηση Ιερών Κανόνων
6. Το παπικό κράτος.
7. Το καθαρτήριο πυρ - Οι αξιομισθίες των Αγίων.
8. Λατινική Μαριολογία η Μαριολατρία
9. Γενική Αλλαγή σε όλα τα Μυστήρια
Ράντισμα αντί Βάπτισμα
Ευχέλαιο στο τέλος της Ζωής
Εξομολόγηση με παραβάν
Υποχρεωτική αγαμία του κλήρου
Χρίσμα στα 12
Τελείως απαγορευμένο το διαζύγιο
Θεία Κοινωνία χωρίς Αίμα Κυρίου
10. Το σημείο του Σταυρού ανάποδα και με τα τέσσερα δάχτυλα
12. Θεία Λειτουργία όποτε θέλει ο ιερέας
13. Ναοί προς τη Δύση στραμένοι
14. Εκκλησιαστικές τέχνες
15. Νηστεία σχεδόν ανύπαρκτη
Νομικό και απόλυτο πνεύμα
Ιερή Εξέταση
Κώδικας απαγορευμένων βιβλίων
Κάψιμο μαγισσών
Ενάντια στην επιστήμη
Σταυροφορίες
Συγχωροχάρτια
ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ
Η επίσκεψη του πάπα προσβάλλει τούς Ἁγίους καί Ὁσιάθλους Πατέρας τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως πού δολοφονήθησαν φρικωδῶς ἀπό τούς προκατόχους καί ὁμοπίστους τοῦ κ. Φραγκίσκου Μπεργκόλιο ἀνά τούς αἰώνας.
Προσβάλλει τούς 13 Ὁσιάθλους Πατέρας τούς ἐν τῇ Ἱ. Μονῇ Καντάρας τῆς Κύπρου καέντας (19-5-1231) διότι ἠρνήθησαν τά ἄζυμα.
Προσβάλλει τούς ὑπό τοῦ λατινόφρονος Ἰωάννου Βέκκου Πατριάρχου Κων/λεως καί Μιχαήλ Παλαιολόγου ἀναιρεθέντας Ἁγιορείτας Πατέρας τῶν Καρυῶν (5-12-1279) καί τῶν Ἱερῶν Μονῶν Ζωγράφου, Βατοπαιδίου, Ἰβήρων, Κουτλουμουσίου καί Ξενοφώντος (4-1-1280), διότι δέν ἐδέχθησαν τήν κακόδοξον ἕνωσιν τῆς Λυών.
Προσβάλλει τίς ὀκτακοσίες χιλιάδες Σέρβους Νεομάρτυρας (1941-1945) πού μέ πολυώδυνα βάσανα ἐτελειώθησαν μέ ἠθικόν αὐτουργόν τόν καταδικασθέντα ἀπό τό Διεθνές Δικαστήριον Ἐγκληματιῶν πολέμου Παπικό Ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Ζάγκρεμπ τῆς Κροατίας καί μέντορα τῶν φασιστῶν Οὐστάσι, Ἀλουίσιο Στέπινατς τόν ὁποίον «Ἁγιοποίησε» ὁ ἀνακηρυχθείς «Ὅσιος» τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς παρασυναγωγῆς Ἰωάννης Παῦλος ὁ Β΄ (Βοϊτύλα), τοῦ ὁποίου προσφάτως ἔγιναν τά ἀποκαλυπτήρια μέ τήν δημοσίευσιν ἐρωτικῶν ἐπιστολῶν πρός τήν συμπατριώτισσά του ἔγγαμον Ἀκαδημαϊκόν.
Προσβάλλει καί τόν Ἱερόν Σπυρίδωνα, πολιοῦχον καί ἔφορον τῆς Μητροπόλεώς μας, ὁ ὁποῖος στίς 12 Νοεμβρίου 1716, ἀνετίναξε τήν Ἀκρόπολιν τῆς Κερκύρας καί τόν Ἐνετό ἡγεμόνα Ἀντρέα Πιζάνι, γιά νά μήν κατασκευάσει θυσιασθήριον (ἀλτάριον) τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς παρασυναγωγῆς στόν ἐν Κερκύρᾳ Ἱερόν Ναόν του (Ἁγίου Ἀθανασίου Παρίου, Οὐρανοῦ Κρίσις ἐν Λειψίᾳ Σαξωνίας 1805).
Προσβάλλει ἀκόμη τούς Ἁγίους ἐνδόξους Ἱερομάρτυρας Μάξιμον τόν Καρπαθορῶσσον πού ἐτυφεκίσθη μετά τῆς Πρεσβυτέρας καί τῶν τέκνων του ἀπό τούς Οὐνίτας καί Ἀθανάσιον τόν Ἡγούμενον τῆς Μικρορωσσίας πού δολοφόνησαν ἀγρίως οἱ Οὐνίτες τῆς Πολωνίας, πέταξαν τό μαρτυρικό του σῶμα σ’ ἕνα βόθρο, ὅπου ἔμεινε ἐπί 17 χρόνια καί ἀνασύρθηκε ἄφθαρτο, ἀδιαλώβητο καί εὐωδιάζον.
Προσβάλλει κατά ταῦτα ἡ ἀνωτέρω ἐπίσκεψις τόν ἐν Τριάδι Πανάγιον Θεόν, πού ἁγίασε τούς ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως μαρτυρικῶς τελειωθέντας ἀπό τούς προκατόχους καί ὁμοπίστους τοῦ κ. Φραγκίσκου, ἐφόσον αὐτός ἐμμένει σατανικῶς στήν αἵρεσιν καί τήν κακοδοξίαν τοῦ Παπισμοῦ.
(από την ανακοίνωση του Πειραιώς Σεραφείμ)
Στις αρχές του 20ού αιώνα τα χριστιανικά έθνη της Βαλκανικής, λόγω της διάψευσης των ελπίδων από τις αλλαγές που ευαγγελίζονταν οι Νεότουρκοι και της καταπίεσης σε βάρος των χριστιανικών πληθυσμών, ανέπτυξαν έντονη δραστηριότητα με στόχο την απελευθέρωσή τους από τον οθωμανικό ζυγό. Οι συνθήκες για την ανάληψη δράσης μέσα στην παραπαίουσα αυτοκρατορία ήταν ιδανικές. Έτσι, το Μαυροβούνιο, η Σερβία, η Βουλγαρία και η Ελλάδα προχώρησαν το 1912 στη σύναψη διμερών αμυντικών συμβάσεων και τελικά από τις 25 Σεπτεμβρίου ως στις 5 Οκτωβρίου 1912, κήρυξαν διαδοχικά τον πόλεμο στην Πύλη. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η Τουρκία, θορυβημένη από την συμμαχική διακοίνωση, προσπάθησε να αποσπάσει την Ελλάδα από την συμμαχία, υποσχόμενη την παραχώρηση της Κρήτης και την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων της συνθήκης του Βερολίνου (1/13 Ιουλίου 1878)
(Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός)
Χρειάστηκαν 400 χρόνια τουρκοκρατίας περίπου (1453 - 1821) και 500 (1453 - 1912) για τη Μακεδονία, για να ξεπλύνουμε την οργή του Θεού από την παπική λειτουργία που επέτρεψε να γίνει στην Αγιά - Σοφιά στις 12/12/1452 ο μακάριος Κων/νος Παλαιολόγος, προκειμένου να ανταποκριθεί στις συνέπειες της Ψευδο-ένωσης της Φερράρας - Φλωρεντίας (1438 - 1439) και με την ψεύτικη ελπίδα ότι θα στείλει βοήθεια ο πάντοτε ψευδόμενος πάπας. Η αίρεση μπαίνει με το τσουβάλι και βγαίνει με το βελόνι.
Χρειάστηκαν λοιπόν αιώνες για να αποσοβηθεί ο κίνδυνος της προσχωρήσεώς μας στον παπισμό. Σημειωτέον ότι το Βατικανό δεν έστειλε βοήθεια ούτε τότε ούτε στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου. Από μόνοι τους βοήθησαν κάποιοι φιλέλληνες και υπέστησαν τις συνέπειες των πράξεών τους.
Ο Θεός μας θέλει Ορθοδόξους. Στο Ιόνιο, στα Επτάνησα, υπάρχουν ακοίμητοι φρουροί οι άφθαρτοι και ολόσωμοι άγιοι Σπυρίδωνας, Διονύσιος και Γεράσιμος, τείχος απόρθητον κατά του καθολικισμού.
Ακόμη το σπουδαιότερο είναι ότι ο άγιος Σπυρίδωνας δεν άφησε να χτιστεί παπικό αλτάριο (=αγία Τράπεζα) δίπλα στο ναό του στην Κέρκυρα και κατακεραύνωσε και τον διοικητή και το παλάτι του. " Ο άγιος Σπυρίδωνας στίς 12 Νοεμβρίου 1716, ανετίναξε τήν Ἀκρόπολιν της Κερκύρας καί τόν Ἐνετό ηγεμόνα Ἀντρέα Πιζάνι, γιά νά μήν κατασκευάσει θυσιασθήριον (αλτάριον) τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς παρασυναγωγῆς στόν εν Κερκύρα Ἱερόν Ναόν του (Ἁγίου Ἀθανασίου Παρίου, Οὐρανου Κρίσις ἐν Λειψίᾳ Σαξωνίας 1805).
Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, θεόσταλτος αυτός ιεραπόστολος της Ελλάδας, το είπε ξεκάθαρα, "τον πάπα να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αιτία". Ποιόν πάπα; Εκείνον που ζούσε τότε μόνο; Εκείνον να καταριώνται οι Ορθόδοξοι διά παντός; Όχι μόνο εκείνο το πρόσωπο, αλλά τον παπισμό γενικώς, τον θεσμό. Δηλαδή, να μη άρωμε τα αναθέματα και τους εκκλησιαστικούς αφορισμούς. Δυστυχώς το κάναμε, και δυστυχώς, έρχονται σήμερα υψηλά ιστάμενοι και αγνοούν και περιφρονούν τις φωνές των αγίων. Βλέπουν με άλλο μάτι την Ορθοδοξία.
Γι αυτό και όσοι κάλεσαν τον Πάπα υπέγραψαν το τέλος τους. Την πνευματική τους καταδίκη, ενίοτε και στην βιολογική τους πορεία. Η αλήθεια είναι πάνω από όλα. Μπορεί να είμαστε οι χειρότεροι αμαρτωλοί, "αλλά ου διεπετάσαμεν χείρας προς Θεόν αλλότριον". Και δεν ξεχνάμε: ότι τρείς είναι οι πτώσεις στην ανθρωπότητα: το προπατορικό αμάρτημα του Αδάμ, η προδοσία του Ιούδα και η πτώση του Πάπα.
Όσοι λοιπόν ερωτοτροπούν με τους αιρετικούς και δεν μετανοούν αμέσως, τους τρώει το σκοτάδι, γιατί δεν θέλει ο Θεός να συμπαρασύρεται ο λαός Του στην κακοδοξία.
"Ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή, που κάλεσαν τον πάπα στο Ελληνικό νησί".
Μὲ τὰ φτερὰ τῆς φαντασίας, ἀγαπητοί μου, ἂς πετάξουμε μακριά. Ἂς πᾶμε στὸν ἕκτο αἰῶνα στὴν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνου.
Ζοῦσε ἐκεῖ τότε ἕνας μοναχός, ὁ ἀββᾶςΖωσιμᾶς. Ζοῦσε εἰρηνικὴ ζωή. Ἀλλὰ κάποτε παρουσιάστηκε ἕνας ἐπικίνδυνος ἐχθρός, ἡ ὑπερηφάνεια. Νόμισε, ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄλλος καλύτερος ἀπ᾿ αὐτόν… Ἀκούει ὅμως φωνὴ ποὺ τοῦ λέει· Ψάξε! Στὸ μοναστήρι ποὺ ζοῦσε ὑπῆρχαν ἅγιες ψυχές. Εἶχαν δὲ τὴ συνήθεια, κάθε χρόνο τὴν Καθαρὰ Δευτέρα μὲ τὴν εὐχὴ τοῦ ἡγουμένου νὰ φεύγουν γιὰ τὴν ἔρημο κ᾿ ἐκεῖ νὰ μένουν μέχρι τὴν παραμονὴ τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων.
Τότε πλέον γύριζαν, ἐξαϋλωμένοι· διότι πρέπει νὰ ξέρετε, ὅτι ἡ ἀφρόκρεμα τοῦ χριστιανισμοῦ εἶνε ὁ μοναχισμός. Ἄλλος γύριζε ἀπὸ κάποια σπηλιά, ἄλλος ἀπὸ κάποιους καλαμῶνες, ἄλλος… Καὶ ὅλοι μαζεύονταν στὴ μονὴ καὶ ἔψαλλαν τὸ «Σήμερον ἡ χάρις τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἡμᾶς συνήγαγε…» (Σάβ. Λαζ. ἑσπ.).
Ἔφυγε λοιπὸν καὶ ὁ Ζωσιμᾶς τὴν Καθαρὰ Δευτέρα. Προχωρεῖ μέσα στὴν ἔρημο. Μετὰ τὸ μεσημέρι ὁ ἥλιος ἄρχισε νὰ γέρνῃ πρὸς τὴ δύσι. Σὲ λίγο οἱ τελευταῖες του ἀκτῖνες χρύσωναν τὴν ἄμμο. Τὸ δειλινὸ διακρίνει μιὰ σκιὰ μέσ᾿ στὸ μισοσκόταδο. Φοβήθηκε, μήπως εἶνε ὀπτασία δαιμόνων. Ἔκανε τὸ σταυρό του,γιὰ νὰ φύγῃ, μὰ τίποτα. Ἡ σκιὰ διακρινόταν ἀκίνητη. Πηγαίνει νὰ τὴν πλησιάσῃ, ἀλλὰ ἡ σκιὰ φεύγει. Τρέχει ξοπίσω της, ἀλλὰ τρέχει καὶ ἡ σκιά. Κάποια στιγμὴ ἡ σκιὰ σταματᾷ κι ἀπὸ τὸ στόμα της βγαίνουν λόγια ἀνθρώπινα· «Μὴ μὲ πλησιάσῃς· εἶμαι γυμνή. Σὲ παρακαλῶ, ῥῖξε μου τὸ ῥάσο σου γιὰ νὰ σκεπαστῶ». Τῆς ῥίχνει τὸ ῥάσο καὶ σκεπάζει τὸ σκελετωμένο της κορμί. Τὸ σκέλεθρο αὐτό, ποὺ ζήτησε τὸ ῥάσο, ἦταν ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία .Σὲ λίγο ἡ ὁσία κλίνει τὰ γόνατα νὰ προσευχηθῇ καὶ ὁ Ζωσιμᾶς τὴν εἶδε «ὑψωθεῖσαν ὡς ἕνα πῆχυν ἀπὸ τῆς γῆς καὶ τῷ ἀέρι κρεμαμένην καὶ οὕτω προσεύχεσθαι» . Κύριε, ἐλέησον· ἡ Μαρία αἰωρεῖται, πετάει πάνω ἀπ᾿ τὴ γῆ! Σὲ λίγο ὁ Ζωσιμᾶς τὴν ἀκούει, νὰ τοῦ διηγῆται τὴ ζωή της . Μπροστά του περνᾷ μιὰ κινηματογραφικὴ ταινία, ποὺ ὅλες οἱ εἰκόνες της ἔχουν θέμα τὴν ἁμαρτία καὶ τὴ θεία χάρι. Ἦταν μικρὸ κοριτσάκι 12 ἐτῶν στὴν Αγυπτο, στὴν πόλι ποὺ γέννησε πόρνες ἀλλὰ καὶ ἀγγέλους. Ἐκεῖ κυλίστηκε κ᾿ ἐκείνη στὸ βόρβορο τῆς ἀνηθικότητος. Ἔγινε γνωστὴ στοὺς κύκλους τῆς ἁμαρτίας, στὰ πορνεῖα. Ἐκεῖ ὅμως ὑπάρχουν καὶ ψυχὲς διαμάντια· μὴ σᾶς φανῇ παράξενο. Διότι ὅπως ἀπὸ τὸ κάρβουνο γίνεται τὸ διαμάντι, ἔτσι ἀπὸ μιὰ πόρνη μπορεῖ νὰ βγῇ μιὰ νύμφη Χριστοῦ.
Ἦταν τότε πάνω στὸ ἄνθος τῆς ἡλικίας της. Μιὰ μέρα εἶδε ἕνα καΐκι ἕτοιμο νὰ ξεκινήσῃ γιὰ τοὺς Ἁγίους Τόπους. Πέρασε ἀπὸ τὸ μυαλό της μιὰ ἀκόλαστη σκέψι· νὰ πάῃ στοὺς Ἁγίους Τόπους κ᾿ ἐκεῖ νὰ δράσῃ στὴ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας. Ἡ σκέψι γίνεται ἔργο. Μπαίνει στὸ πλοῖο μαζὶ μὲ μιὰ ὁμάδα ἀπὸ νέους ποὺ πήγαιναν στὴν Παλαιστίνη, κρατώντας τους στὸ ταξίδι αἰσχρὴ συντροφιά.Ὅταν ἦρθε στὰ Ἰεροσόλυμα ξημέρωνε 14Σεπτεμβρίου, ἡ ἡμέρα τῆς Ὑψώσεως τοῦ τιμίου Σταυροῦ. Φθάνει στὸ ναὸ καὶ μαζὶ μὲ ὅλο τὸν κόσμο ἔρχεται νὰ περάσῃ τὸ κατώφλι.Μὰ μιὰ ἀόρατη δύναμι τὴν ἐμποδίζει. Προσπαθεῖ πάλι, ἀλλὰ τοῦ κάκου.Τραβήχτηκε σὲ μιὰ γωνία τῆς αὐλῆς κουρασμένη καὶ προσπαθοῦσε νὰ ἐξηγήσῃ τὸ γεγονός. Τότε συναισθάνθηκε, ὅτι «ὁ βόρβορος τῶν ἔργων ἦν ὁ τὴν εἴσοδον κλείων» . Τὸ πρῶτο σκίρτημα μιᾶς χαμένης ψυχῆς ποὺ ξαναβρίσκει τὸ δρόμο τῆς σωτηρίας! Στρέφει τὰ ἀπελπισμένα μάτια της σὲ μία εἰκόνα τῆςΠαναγίας Παρθένου . Συγκεντρώνεται σὲ μιὰ θερμὴ προσευχὴ μετανοίας μὲ δάκρυα. Σὲ λί-γο δοκιμάζει πάλι νὰ εἰσέλθῃ καὶ –ὤ τί ῥῖγοςδιατρέχει τὸ κορμί της!– εἰσέρχεται καὶ ἀσπάζεται τὸν τίμιο σταυρό. Χωρὶς νὰ μιλήσῃ μαζεύεται σὲ μιὰ γωνιὰ τοῦ ναοῦ. Ἐκεῖ μένει μέχρι τὰ μεσάνυχτα, μακριὰ ἀπὸ τὴν ἀκόλαστη συντροφιά. Βράδι στὸ ναό· μόνο τὰ καντηλάκια ῥίχνουν τὸ ἤρεμο καὶ γλυκό τους φῶς στὰ πρόσωπα τῶν ἁγίων καὶ τῶν προσκυνητῶν.Ἐκεῖ ἡ Μαρία ἀκούει φωνὴ μυστική· «Ἐὰν διαβῇς τὸν Ἰορδάνην, θὰ εὕρῃς ἀνάπαυσιν» . Ὤτί γλυκὰ λόγια, τί πειθὼ ἔχουν καὶ τί βάλσαμο χύνουν στὸν πόνο της! Σηκώνεται καὶ τραβᾷ γιὰ τὸν Ἰορδάνη, ἐκεῖ ποὺ βαπτίσθηκε ὁ Χριστός. Ζητᾷ πνευματικὸνὰ ἐξομολογηθῇ· καὶ μετά, ἀποφασισμένη,περνᾷ τὸν ποταμὸ κι ἀνοίγεται στὴν ἔρημο .Ποιός ἀπ᾿ ἐδῶ καὶ πέρα εἶνε ἱκανὸς νὰ διηγηθῇ τοὺς πειρασμούς της; Ὁ σατανᾶς πέ-ρασε κι αὐτὸς στὴν ἔρημο, γιὰ νὰ τὴ βασανίσῃ ἀκόμη κ᾿ ἐκεῖ. Γίνεται ζωγράφος. Πεινοῦσε ἡ Μαρία; Τῆς ζωγράφιζε φαγητὰ σὲ βασιλικὲς τράπεζες. Διψοῦσε; Παρουσιάζονταν κρασιά. Κρύωνε; Ἰδού τὰ κρεβάτια καὶ τὰ σκεπάσματα. Ὦ Μαρία –τῆς ἔλεγε–, κλαίει ὅλη ἡ Ἀλεξάνδρεια γιὰ σένα· οἱ φίλοι σ᾿ ἀναζητοῦν…Μὲ ὅλα αὐτὰ προσπαθοῦσε νὰ τὴ ῥίξῃ.Μὰ ἐκείνη «ἤλπικεν ἐπὶ τὸν Κύριον τοῦ οὐ-ρανοῦ καὶ τῆς γῆς» καὶ παρακαλοῦσε τὸ Θεὸνὰ τὴ δυναμώσῃ.
Πάλεψε στῆθος μὲ στῆθος.Τέλος νίκησε .Μέχρι ἐδῶ ἔφθασε τὴ διήγησί της ἡ Μαρία καὶ μετὰ σταμάτησε λέγοντας· «Αὐτὸς εἶνε ὁ βίος μου, ἀββᾶ Ζωσιμᾶ. Μὴ μ᾿ ἀναγκάζεις νὰ πῶ ἄλλα, γιατὶ θὰ μολύνω τὸν ἀέρα. Μιὰ χάρι μόνο σοῦ ζητῶ· τοῦ χρόνου τὴ Μεγάλη Πέμπτη νὰ φέρῃς τὸν Κύριο νὰ μεταλάβω». Ὁ καιρὸς πέρασε. Τὸν ἄλλο χρόνο ὁ Ζωσιμᾶς ἦρθε. Ἀλλὰ ἦταν ἀδύνατο νὰ περάσῃ τὸ ποτάμι· εἶχε μεγάλη κατεβασιά. Περιμένει. Ὁ ἥλιος γέρνει νὰ δύσῃ. Τὴ νύχτα βγῆκε τὸ φεγγάρι κι ὁ Ἰορδάνης κυλοῦσε σὰν ἀσημένια κορδέλλα. Σὲ λίγο νά, τὴ βλέπει νά ᾿ρχεται· τὴ βλέπει «περιπατοῦσαν ἐπὶ τῶν ὑδάτων καὶ πρὸς ἐκεῖνον βαδίζουσαν».
Δὲν πατάει στὸ χῶμα ,ἀλλὰ πετάει καὶ φθάνει. Ὁ Ζωσιμᾶς ἔντρομος βλέπει τὸ θέαμα καὶ γονατίζει. –Ζωσιμᾶ, σήκω. Φέρνεις τὸν Κύριο. Σήκω ἐπάνω, πὲς τὸ «Πάτερ ἡμῶν» καὶ τὸ «Πιστεύω», γιὰ νὰ λάβω τὸ τίμιο σῶμα καὶ αἷμα. Ἀφοῦ κοινώνησε, εὐχαρίστησε τὸν Ζωσιμᾶκαὶ τὸν παρακάλεσε νὰ ᾿ρθῇ καὶ τοῦ χρόνου. Ἐκεῖνος ἦρθε καὶ γιὰ τρίτη φορά. Ἀλλὰ τὴ βρῆκε νεκρὴ καὶ πάνω στὴν ἄμμο ἦταν γραμμένα τὰ ἑξῆς λόγια· «Θάψον, ἀββᾶ Ζωσιμᾶ, ἐν τούτῳ τῷ τόπῳ τῆς ταπεινῆς Μαρίας τὸ λείψανον· ἀπόδος τὸν χοῦν τῷ χοΐ, ὑπὲρ ἐμοῦ διὰ παντὸς πρὸς τὸν Κύριον προσευχόμενος». Πῶς τώρα νὰ τὴ θάψῃ; Ἐμφανίζεται ἕνα λιοντάρι. Μὲ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ γίνεται ἥμερο καὶ σκάβουν μαζὶ τὸ λάκκο, ὅπου ἔθαψαν τὴν ὁσία.
Αὐτὸς εἶνε, ἀδελφοί μου, ὁ βίος τῆς «Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας τῆς ἀπὸ ἑταιρίδων, ὁσίως ἀσκησάσης κατὰ τὴν ἔρημον τοῦ Ἰορδάνου» .Ὅταν διαβάζω τοὺς βίους τῶν ἁγίων σκέπτομαι τὴν κατάστασί μας καὶ λέω· Καὶ σήμερα πρέπει νὰ ζήσῃ ἡ πίστι τῶν ὀρθοδόξων, ὅπως τότε.
«Ἐὰν περάσῃς τὸν Ἰορδάνη, θὰ βρῇς ἀνάπαυσι». Πρέπει κ᾿ ἐμεῖς νὰ περάσουμε τὸν Ἰορδάνη. Δὲν ἐννοῶ τὸν φυσικὸ Ἰορδάνη. Ἐννοῶ τὴ μετάνοια μετὰ δακρύων· αὐτὸς εἶνε ὁ ἄλλος Ἰορδάνης. Ἂς κλάψουμε, ἀδελφοί, τὰ ἁμαρτήματά μας· καὶ τότε θὰ περάσουμε τὴ δεύτερη κολυμβήθρα, τὴν ἐξομολόγησι. Καὶ νὰ τὴν περάσουμε, τώρα. Μὴν ἀναβάλλουμε.Τώρα ποὺ εἶσαι καλά, τώρα ποὺ ἔχεις τὰ χεράκια σου καὶ μπορεῖς νὰ κάνῃς τὸ σταυρό σου, τώρα ποὺ ἔχεις γλῶσσα ποὺ δὲν μπερδεύει, τώρα ποὺ ἔχεις τὸ μυαλὸ καὶ σκέπτεσαι, τώρα πάρε χαρτὶ καὶ γράψε τὶς πτώσεις, καὶ μετὰ πήγαινε στὸν πνευματικό.
Ἐξέλεξα σήμερα αὐτὸ τὸ θέμα, πρῶτον διότι ἡ ὁσία Μαρία γιορτάζει. Δεύτερον, διότι ἐκείνη ἀκόμη καὶ μέσα στὴν ἔρημο προσπάθησε καὶ κοινώνησε τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ἐνῷ ἐμεῖς ἀμελοῦμε. Ἀλλὰ καὶ γιὰ κάποιον ἄλλο λόγο. Ὅταν ὁ Ζωσιμᾶς τὴ βρῆκε,αὐτὴ ἦταν μιὰ σκελετωμένη γριά, πετσὶ καὶ κόκκαλο. Καὶ ὅμως ἡ γριὰ τοῦ φώναξε· «Ῥῖξε τὸ ῥάσο σου». Νὰ σταματήσω; νὰ κατέβω ἀπὸ τὸ βῆμα; Κατάλαβες; Ἐκείνη μὲ κορμὶ γερασμένο καὶ φώναξε· «Ῥῖξε τὸ ῥάσο σου». Σήμερα; Βλέπεις τὶς λεγόμενες Χριστιανὲς κι ὅταν ἔρθῃ τὸ καλοκαίρι ξεγυμνώνονται. Γυναίκα,τί κάνεις; Σκανδαλίζεις ἄλλους; Βάζεις φωτιὰ στὰ στήθη ἁγνῶν παιδιῶν; Ἡ ὁσία Μαρία φωνάζει σ᾿ ὅλους μας· Ῥῖξε ῥάσο, ῥῖξε ροῦχο… Ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως θὰ εἶνε κατήγορός μας.
Ὦ Ζωσιμᾶ, ξύπνα. Χρειάζεται τὸ ῥάσο σου. Ῥῖξ᾿ το νὰ σκεπαστοῦν. Ὤ, ποῦ εἶνε οἱ δεσποτάδες καὶ οἱ παπᾶδες νὰ σὲ μιμηθοῦν; Ἀλλοίμονο ἂν ἀφήσουμε τὴν πατρίδα μας τὴν Ἑλλάδα νὰ γίνῃ Χόλλυγουντ!
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος-
Πηγή: (Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὴν αἴθουσα τοῦ συλλόγου «Ἰωάννης ὁ Βαπτιστὴς» Ἀθηνῶν (Χριστοκοπίδου 12) τὴν 30-3-1952.), Ζωηφόρος
Το Αμυντικό μας δόγμα είναι αδιαπραγμάτευτο.
Εδαφική Ακεραιότητα, Εθνική Ανεξαρτησία, Απαραβίαστα Σύνορα, Λαϊκή Ενότητα, Αξιοπρέπεια...Κι όλα αυτά με μία λέξη: ΕΙΔΟΜΕΝΗ. Αστυνομία, στρατός, συνοριοφύλακες, πολιτική άμυνα, λαός ενωμένος και ποτέ νικημένος. Όχι, δεν παραβίασαν τα σύνορα οι σκοπιανοί. Αλλοίμονο με τι κότσια; Απλούστατα ρυθμίσεις κυκλοφορίας έκαναν στις μεταναστευτικές ροές.
Παιδαγώγησαν για το καλό τους τους πιο ζωηρούς που ανέβηκαν στα κάγκελα και τους επαναπροώθησαν, όπως κάναμε κι εμείς εξάλλου στα Μικρασιατικά Παράλια. Η αστυνομία των Σκοπιανών απλά τους υποβάστασε, ενω η δική μας, πιο πολιτισμένη, απλά διδασκόταν καλούς τρόπους από το κρατίδιο, χωρίς όμως να διαταράσσει το μάθημα. Εκείνοι δε - οι σκοπιανοί - χωρίς να παραβιάσουν ποτέ τα ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα παραβιασμένα σύνορά μας, κατέβηκαν, δεν κατέβηκαν, πιο κάτω ακόμη, πάντως πέταξαν καπνογόνα από την εδώ πλευρά. Σκοπιανό πόδι νοτιοσλάβου όμως δεν πάτησε την πατρώα γη!!!
Είναι σα να λέμε ότι βομβάρδησε η Τουρκία με το πυροβολικό της στην δυτική όχθη του Έβρου πάνω από το ποτάμι και δώθε, πέρασαν τα αεροπλάνα χιλιάδες φορές στον FIR και οι πυραυλάκατοι έκαναν βόλτες στο Σούνιο, αλλά δεν παραβίασαν κανένα σύρμα ούτε στον αέρα, ούτε στο Αιγαίο!!! Αλήθεια έχει σύνορα ο αέρας;;; Έχει σύνορα η θάλασσα;;; Έχουν τα ποτάμια σύνορα;;; Αλήθεια έχει σύνορα η Ελλάδα;;;
ΥΓ. Αν κάποιο ανοιξιάτικο βράδυ μαζί με τα ενοχλητικά κουνούπια ακούσετε και ασταμάτητα πνιχτά γέλια, να ξέρετε ότι θα είναι από τα βατράχια της ΕΔΩΜΕΝΕΙΣ, που έχουν πλαντάξει από το κλάμα για την κατάντια της ελληνικής υπερήφανης εξωτερικής πολιτικής και καλής γειτονίας και αστυνομικής συμπεριφοράς... Ναί, από όλα αυτά!!! Γελάστε και σεις μαζί τους αν μπορέσετε!!! Ή Κλάψτε...
Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας
Με πάνω από 52.000 πρόσφυγες και παράνομους μετανάστες (με αυξητική τάση) στην γονατισμένη από την οικονομία Χώρα μας, με δεδομένη την έλλειψη συγκροτημένης στρατηγικής από πλευράς κυβέρνησης, με εμφανή την διοικητική ανεπάρκεια και με εκατοντάδες «αλληλέγγυους» άγνωστης προέλευσης να έχουν «το κουμάντο» φοβόμαστε ότι το Προσφυγικό εμπεριέχει πλέον μία βραδυφλεγή ωρολογιακή βόμβα.
Από τις πρώτες ημέρες οι μεγάλες μάζες των παρανόμων εισελθόντων προσώπων σχημάτισαν την εντύπωση και μάλλον όχι… αδικαιολόγητα ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει οργανωμένο κράτος και συντεταγμένη Πολιτεία. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η σε μεγάλο βαθμό αυτονόμηση που έφθασε στα όρια της ανυπακοής προς το Κράτος που τους φιλοξενεί. Το έλλειμμα κρατικής εξουσίας και στην ουσία η μη άσκηση κυριαρχίας στον Πειραιά στην Ειδομένη αλλά και σε hot spots στα νησιά μας (καθόσον δεν εφαρμόζονται οι Νόμοι) δημιούργησε συνθήκες για μία σχεδόν ανεξέλεγκτη δράση των λεγόμενων «αλληλέγγυων» και κάποιων άλλων άγνωστης προέλευσης ομάδων που αυτοπροσδιορίζονται και αυτές ως ΜΚΟ.
Εύλογο είναι το ερώτημα τι είδους «έκρηξη» θα προκαλούσε αυτή η… ωρολογιακή βόμβα. Σε ό,τι αφορά στον κίνδυνο έκρηξης των τοπικών κοινωνιών έχουμε ήδη από την Παρασκευή 8 Απριλίου στο liberal.gr το σχετικό άρθρο του Γιάννη Σιδέρη, οπότε και θα ήταν πλεονασμός κάθε επανάληψη. Όμως υπάρχουν και κάποια άλλα σημεία στα οποία εκτιμούμε ότι οι Αρχές Ασφαλείας θα πρέπει να δώσουν ιδιαίτερη σημασία προκειμένου να αποφευχθούν ανεπιθύμητες περιπλοκές και οπωσδήποτε ένας εθνικός διασυρμός.
Τα συνεχιζόμενα επεισόδια στην μεθόριο Ελλάδος και πΓΔΜ και συγκεκριμένα στην περιοχή της Ειδομένης, μεταξύ των προσφύγων και μεταναστών από την μία και των μονάδων συνοριακής φύλαξης της γειτονικής μας χώρας από την άλλη, ανά πάσα στιγμή μπορεί να εξελιχθούν σε μεθοριακό επεισόδιο και να θέσουν σε κίνδυνο τις διεθνείς σχέσεις της Χώρας. Όταν μάλιστα οι βόρειοι γείτονες μας εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία για να παγιώσουν περαιτέρω σε διεθνές επίπεδο το αυθαίρετο ιστορικά συνταγματικό τους όνομα κάτι που αντίκειται στα ελληνικά συμφέροντα. Είναι πολύ πιθανόν η Ελλάδα να βρεθεί στην γωνία κατηγορούμενη γιατί οι αρμόδιες αρχές της δεν αποτρέπουν τις προκλητικές ενέργειες των προσφύγων-μεταναστών οι οποίοι βρίσκονται σε ελληνικό έδαφος. Φαντασθείτε τι θα κάναμε και τι θα λέγαμε εμείς αν γινόταν αυτό στον… Έβρο.
Η παρακώλυση συγκοινωνιών όπως το κλείσιμο της σιδηροδρομικής γραμμής, δρόμων αλλά και των λιμανιών και η παρεμπόδιση απόπλου είναι πράξεις ποινικά κολάσιμες και θα πρέπει να σταματήσουν άμεσα. Το κράτος μπορεί να έχει δείξει ανοχή σε αυτήν την συνήθη τακτική… πάλης, κατά όπως λέγεται στην αριστερή ρητορική των διαφόρων …ημεδαπών κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων αλλά εδώ έχουμε πλέον κάτι διαφορετικό. Η ανοχή δημιουργεί όρεξη για επέκταση και αναβάθμιση των διαμαρτυριών ανθρώπων οι οποίοι μάλιστα βρίσκονται σε αδιέξοδο και ίσως σε απόγνωση.
Θεωρούμε όμως σκόπιμο να προχωρήσουμε ακόμα πιο βαθιά και χωρίς δόση κινδυνολογικής ρητορικής που θα κάνει κάποιους να μας αποκαλέσουν Κασσάνδρες να θέσουμε δύο σενάρια που δεν απέχουν από την πραγματικότητα.
Έχουμε σκεφθεί τι πρόκειται να γίνει (αν δεν έχει γίνει ήδη κάτι…παρόμοιο) αν μία ομάδα 150-200 προσφύγων-μεταναστών κινηθούν από hot spot σε παρακείμενο Στρατόπεδο; Δυστυχώς δημιούργησαν hot spots και κέντρα φιλοξενίας σε απόσταση μικρότερη των 500 μ από ενεργά Στρατόπεδα σε τρία νησιά μας. Με προθέσεις από τις πιο απλές που να συνιστούν μία απλή διαμαρτυρία μέχρι ουσιαστικής απειλής για την ασφάλεια του προσωπικού, εγκαταστάσεων και μέσων. Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι οι Διοικήσεις θα πρέπει να έχουν εξουσιοδοτηθεί (αν δεν έχουν ήδη) εγκεκριμένους κανόνες εμπλοκής από κυβερνητικής πλευράς και να ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα από όλο το φάσμα των αρχών ασφαλείας. Η εξασφάλιση της περιοχής μέχρι και την περίμετρο του Στρατοπέδου είναι αρμοδιότητας επιχειρησιακής δράσης της ΕΛΑΣ.
Έχουμε σκεφθεί ότι μετά τις καθημερινές πλέον συμπλοκές στον Πειραιά ή στην Χίο μία διαμαρτυρία εκατοντάδων ή ακόμα και χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών θα μπορούσε να οδηγήσει σε κατάληψη κρατικών κτήριών ή άλλων κρίσιμων εγκαταστάσεων με ότι αυτό συνεπάγεται; Μήπως ήλθε ή ώρα όχι μόνο να σχεδιασθεί η αντιμετώπιση μιας τέτοιας κατάστασης αλλά να γίνει και σχετική άσκηση;
Έχουμε σκεφθεί ότι μεταξύ αυτών των δύσμοιρων ανθρώπων που εισήλθαν παράνομα στην Χώρα μας μπορεί να υπάρχουν και ακραία στοιχεί ή τζιχαντιστές οι οποίοι συνιστούν απειλή για την Ελλάδα, την Ευρώπη και όλο τον Δυτικό πολιτισμό; Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι έχουν πραγματοποιηθεί αποτελεσματικοί έλεγχοι και έχουν εντοπισθεί επικίνδυνα άτομα αλλά τι γίνεται σε περίπτωση που κάποιοι έχουν ξεφύγει και στατιστικά σίγουρα κάποιοι θα έχουν ξεφύγει.
Έχουμε τελικά εξετάσει όλους αυτούς που δρουν ανεξέλεγκτα στην Ελληνική Επικράτεια αυτοπροσδιοριζόμενοι ως «αλληλέγγυοι» και κατευθύνουν τους φιλοξενούμενους πρόσφυγες και μετανάστες όχι μόνο να μην είναι συνεργάσιμοι με τις κρατικές αρχές αλλά να μην υπακούσουν και να μην σέβονται τους Νόμους της Χώρας που τους φιλοξενεί. Γνωρίζουμε τις διασυνδέσεις τους και τα κίνητρα τους έτσι ώστε να εξηγηθεί γιατί δημιουργούν συνθήκες «κράτους εν κράτει» στον Πειραιά, στην Ειδομένη και σε άλλους χώρους που φιλοξενούνται οι πρόσφυγες και μετανάστες.
Θέτουμε ζητήματα που αν δεν …προέκυψαν, εκτιμούμε ότι θα μπορούσαν να προκύψουν και ζητάμε χωρίς απολύτως καμία αντιπολιτευτική διάθεση να ληφθούν υπόψη ως μία δημιουργική ανησυχία που θα οδηγήσει στην λήψη όλων των απαραίτητων μέτρων για να αποφευχθεί οτιδήποτε που θα προκαλούσε εθνικό διασυρμό. Δεν θα πούμε εμείς αν θα πρέπει να είναι κλειστά ή όχι τα κέντρα φιλοξενίας (ή… προαναχωρησιακά κατά τους γλωσσοπλάστες του ΣΥΡΙΖΑ), ούτε να υποδείξουμε ότι θα πρέπει να συλλαμβάνονται άμεσα και ακόμα να απελαύνονται όσοι «αλληλέγγυοι» είναι … «σκοτεινοί αλληλέγγυοι» και δρουν εναντίον της Ελλάδος αλλά επιτέλους ας εμφανισθεί το Κράτος και μάλιστα ψύχραιμο και αποφασιστικό.
Πηγή: Liberal
Κοιτάζω και ξανακοιτάζω το σκίτσο του Αϊλάν και σκέφτομαι την υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου να μην ξεχάσω το όνομά του: αυτό το παιδάκι που όσο ζούσε ήταν ένα ακόμα παιδάκι, με το θάνατό του είχε γίνει το σύμβολο ενός δράματος…
Πολλούς μήνες αργότερα, οι περιγραφές που φτάνουν από τα κέντρα φιλοξενίας με μπερδεύουν. Ανάμεσα σε ιστορίες ανθρώπινες και τρυφερές που σε κάνουν να θέλεις πιο πολύ να αγκαλιάσεις και να στοργέψεις αυτές τις ψυχές, ξεπετάγονται ιστορίες αχαριστίας, προκλητικές συμπεριφορές, τρομακτικές αφηγήσεις που δε μπορείς πάντα να αμφισβητήσεις και δεν επιτρέπεται και να αψηφήσεις…
Οι άνθρωποι που ζουν από κοντά αυτή τη νέα μορφή ανομοιογενούς κοινωνίας που φιλοξενείται στη χώρα μου, δεν έχουν να πουν μόνο για ευγνωμοσύνη και διάθεση συνεργασίας… έχουν να πουν πολλά για προκλήσεις, για βίαιες συμπεριφορές, για απειλές…
Σε μια πατρίδα που μοιάζει ακυβέρνητη, σε ένα πρόβλημα που μοιάζει να μην έχει λύση, δε μπορώ να κατηγορήσω το φόβο που κορυφώνεται μέρα με τη μέρα, ειδικά όταν οι πληροφορίες αυτές δεν έρχονται από ιδεολογικά μισάνθρωπες πηγές, αλλά από τους ίδιους τους εθελοντές που έχουν ασπαστεί την έννοια της προσφοράς και που συχνά συναντούν εχθρική συμπεριφορά από τους ευεργετηθέντες.
Το ομολογώ, όλα όσα ακούω από χείλη που σέβομαι, κλονίζουν την πίστη μου στα ίδια μου τα πιστεύω και αυτό είναι που με θυμώνει πιο πολύ: θέλω να βοηθηθούν αυτοί οι άνθρωποι, ξέρω ότι είναι στη φιλοσοφία μας να βοηθάμε κι είμαι πολύ περήφανη που οι συμπατριώτες μου (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) έχουμε αυτή τη φιλοσοφία… καμαρώνω για τον τρόπο που οι Έλληνες δώσαμε και δίνουμε το υστέρημά μας σε ανθρώπους θαλασσοδαρμένους, καμαρώνω που κι αυτή η Εκκλησία βοηθά ανεξίθρησκα… η άρνηση της προσφοράς είναι έξω από το πετσί μας, δε μας ταιριάζει… κι όμως οι συμπεριφορές μερικών φιλοξενούμενων και η Κρατική αδιαφορία (όπως τουλάχιστον εγώ την εισπράττω) κάνει την άρνηση της προσφοράς όλο και πιο δελεαστική και κάνει την ανθρωπιά να μοιάζει με αφέλεια και ανοησία…
Φοβάμαι; Ναι, φοβάμαι…
Φοβάμαι γιατί όπως φαίνεται το να είσαι άνθρωπος είναι πολύ κακό στο σύγχρονο κόσμο και ως κακό τιμωρείται με απομόνωση… φοβάμαι γιατί η ανθρωπιά γίνεται όπλο στα χέρια των απάνθρωπων… φοβάμαι γιατί για να ανθίσει η ανθρωπιά των κοινών θνητών πρέπει να προστατεύεται από την αποφασιστικότητα των ισχυρών και οι δικοί μου ισχυροί δεν έχουν επιδείξει αυτή την αποφασιστικότητα…
Δεν ξέρω αν υπάρχει ή δεν υπάρχει σχέδιο εις βάρος ημών των αφελών –το ακούω έντονα, και όσο κι αν αρνούμαι να το πιστέψω, δυστυχώς δεν βλέπω να διαψεύδεται εμπράκτως. Μα εδώ που έχουν έρθει τα πράγματα δε νομίζω ότι έχει και μεγάλη σημασία: ακόμα κι αν δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο, η λυκοφιλία των εξωτερικών φίλων και η απραξία των εγχώριων Αρμοδίων δεν αποτελεί εχέγγυο ότι όλα θα πάνε καλά… είτε λόγω κάποιου σχεδίου ή από βλακεία, η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι… και το μπαμ είναι εξίσου επικίνδυνο είτε γίνει εσκεμμένα ή από αμέλεια…
Φοβάμαι; Ναι, φοβάμαι…
Φοβάμαι πως στα μάτια των Ισχυρών είμαστε όλοι αναλώσιμοι –βοηθούντες και βοηθούμενοι…
Φοβάμαι πως πλησιάζει η στιγμή που θα μου ζητηθεί να γίνω κάτι που δεν είμαι, με αντάλλαγμα την ασφάλειά μου… και φοβάμαι ότι ίσως από φόβο επιλέξω την ασφάλεια και χάσω τον εαυτό μου…
Γι’ αυτό κοιτάζω ξανά και ξανά το σκίτσο του Αϊλάν: γιατί όλο και πιο συχνά τον νοιώθω να γίνεται και δικό μου σύμβολο… νιώθω ότι συμβολίζει πια πολλά περισσότερα από ένα νεκρό προσφυγόπουλο: συμβολίζει τη νεκρή ανθρωπιά, τη νεκρή ασφάλεια, τον κόσμο μας όπως τον ξέραμε που αλλάζει δραματικά και απάνθρωπα… νιώθω ότι συμβολίζει και το δράμα κάθε ανθρώπου που θέλει να ζήσει χωρίς να ανταλλάξει τα ιδανικά με τα δικαιώματά του… και που πολεμιέται ακριβώς γι’ αυτό…
Πηγή: Η άλλη όψη
Α´ Μέ μεγάλη χαρά καί ἀνακούφισι εἴχαμε πληροφορηθῆ ὅτι εἶχε συμφωνηθῆ ὥστε οἱ ἀποφάσεις τῆς μελλούσης νά συγκληθῇ Αγίας και Μεγάλης Συνόδου θα ελαμβάνοντο μέ ὁμοφωνίαν.
Αὐτό μᾶς εἶχε διασκεδάσει τούς φόβους καί τίς ἀνησυχίες –πού εὐλόγως μέχρι τότε ὑπῆρχαν– ὅτι, δηλαδή, αὐτά πού θά ἀποφασισθοῦν πιθανότατα θά παρεκκλίνουν ἀπό τήν Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν καί παράδοσιν. Διότι, δόξα τῷ Θεῷ, ἔχομε ὄχι μόνον ἕναν ἀλλά ἀρκετούς Ἱεράρχες, πού δέν εἶναι μόνον «θρόνων διάδοχοι» τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀλλά καί τῶν «τρόπων (αὐτῶν) μέτοχοι».
Ὅταν, ὅμως, προσφάτως ἀνεγνώσαμε μερικά Προσυνοδικά κείμενα –πού ὕστερα ἀπό πιέσεις τελικῶς δημοσιοποιήθηκαν– ἡ χαρά μας μετεβλήθη σέ βαθύτατη θλῖψιν καί ἱεράν ἀγανάκτησιν, διότι διεπιστώσαμε ὅτι ἡ συμφωνηθεῖσα ὁμοφωνία ἦταν ὅρος κενός περιεχομένου, κατ᾽ εὐφημισμόν καί ὑπενθυμίζων τήν «νέαν γλῶσσαν» τῆς Νέας Ἐποχῆς πού προσδίδει στίς λέξεις τό ἀντίθετον νόημα (πρβλ. «ἀντιρρατσιστικός» νόμος).
Συγκεκριμένως ἐπισημαίνομε –ἀφήνοντας ἀσχολίαστη τήν καιριωτάτην ἀσυνέπειαν τῆς μέ πᾶσαν μυστικότητα διαμορφώσεως τῶν κειμένων ἄνευ τῆς ἐγκρίσεώς τους ὑπό τῶν τοπικῶν Ἱεραρχιῶν– ὅτι βάσει τοῦ «Κανονισμοῦ ὀργανώσεως καί λειτουργίας τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου»:
1. Κωλύεται ἡ συμμετοχή πάντων τῶν ἐπιθυμούντων καί δυναμένων νά συμμετάσχουν ἐπισκόπων, παραβιαζομένης πανηγυρικῶς τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως ἐν προκειμένῳ.
2. Ὁρίζεται συγκεκριμένος ἀνώτατος ἀριθμός ἐπισκόπων (25), διά τῶν ὁποίων θά ἐκπροσωπῆται ἑκάστη Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία (Μέ ποῖα ἆραγε κριτήρια θά ἐπιλεγοῦν;...)
3. Στήν τελική ψηφοφορίαν οἱ Ἐπίσκοποι δέν θά ἔχουν ψῆφον (!), ἀλλά μόνον οἱ Ἐκκλησίες.
4. Ἡ ψῆφος ἑκάστης Ἐκκλησίας ἐξάγεται βάσει τῆς ἀρχῆς τῆς πλειονοψηφίας καί ὄχι τῆς ὁμοφωνίας!
Συμφώνως δέ μέ τήν ἑρμηνείαν τῆς «ὁμοφωνίας» στήν Εἰσήγησιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στήν Σύναξιν τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στήν Γενεύη, ἀκόμη καί ἡ ἀρνητική ψῆφος μιᾶς ἤ περισσοτέρων Ἐκκλησιῶν –ὅπως καί ἡ λόγῳ διαφωνίας ἀποχώρησίς τους ἐκ τῆς Συνόδου– οὐδόλως θίγει τήν «ὁμοφωνίαν» τῆς ἀποφάσεως! Οἱ Ἐκκλησίες πού διαφωνοῦν ἔχουν μόνον τήν δυνατότητα νά καταχωρήσουν τήν διαφωνίαν τους στά Πρακτικά, ἀλλά ὑποχρεοῦνται νά προσυπογράψουν τήν ἀπόφασιν πρός τήν ὁποίαν διαφωνοῦν!!! Ἔτσι, φυσικά, δέν θά εἶναι δύσκολον νά ἐπιτευχθῇ τοιαύτη «ὁμοφωνία» ἐπί ὁποιασδήποτε ἀποφάσεως.
Καί ἄν μέν οἱ ἀποφάσεις ἀφοροῦν δευτερεύοντα καί τριτεύοντα θέματα, μικρόν τό κακόν. Ὅταν, ὅμως ἔχωμε θέματα πίστεως «ἔνθα Θεός τό κινδυνευόμενον», τό νά ὑποχρεοῦται μία Ἐκκλησία νά ὑπογράψῃ τήν αἵρεσιν (!), αὐτό εἶναι φοβερόν καί ἀνήκουστον.
Ἄν ἴσχυαν αὐτά, ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, ἀφοῦ ὡμολογοῦσε στά Πρακτικά τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν, θά ὑπέγραφε τελικῶς τήν Ἕνωσιν. Τότε, ὁ Πάπας Εὐγένιος θά πανηγύριζε καί δέν θά ἀναφωνοῦσε ἀπηλπισμένος τό «Λοιπόν, πεποιήκαμεν οὐδέν», καί σήμερα –κατά ἄνθρωπον ὁμιλοῦντες– θά ἤμαστε Οὐνῖτες. Ἄν ἴσχυαν αὐτά, οἱ πιεσθέντες καί ὑπογράψαντες ἐπίσκοποι, μετά τήν ἐπιστροφήν τους στήν Κωνσταντινούπολιν, δέν θά ἐκραύγαζαν μετανοοῦντες καί δακρύοντες τό: «Ἡ δεξιά αὕτη ὑπέγραψεν· ἐκκοπήτω».
Β´ Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω, θεωροῦμεν ὅτι ὑπερβαίνει πάντα χαρακτηρισμόν ἡ προσπάθεια νά περιβληθοῦν οἱ ἀποφάσεις τῆς τοιαύτης Συνόδου τό κῦρος καί τήν αὐθεντίαν τοῦ Ὀρθοδόξου συνοδικοῦ συστήματος καί, μάλιστα, ἡ ἐκτόξευσις ἀπειλῶν σέ ὅσους δέν ὑπακούσουν ἀπροϋπόθετα σ᾽ αὐτές (Βλ. Προαναφερθεῖσαν εἰσήγησιν τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου καί τό κείμενον: «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον»).
Φυσικά, καί τό συνοδικόν σύστημα, «μηχανιστικά» (κατά τόν εὔστοχον χαρακτηρισμόν τοῦ Καθηγητοῦ κ. Δ. Τσελεγγίδη) ἐφαρμοζόμενον, δέν ὀρθοτομεῖ ἀπροϋπόθετα τόν λόγον τῆς ἀληθείας. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους τό «ἀλάθητο» εἶναι παραπλήσιον μέ τό «ἀλάθητο» τοῦ Πάπα, ὅπως χαρακτηριστικά ἔλεγε ὁ μακαριστός π. Ἰωάννης Ρωμανίδης. Ἁπλῶς εἶναι πιό δημοκρατικό, ἀλλ᾽ ὄχι Ἁγιοπνευματικό. [Εὐνόητον εἶναι ὅτι οἱ προαναφερθέντες σχεδιασμοί, ἐφ᾽ ὅσον τελικῶς ἰσχύσουν στήν μέλλουσα Σύνοδον, δέν ἔχουν καμμίαν σχέσιν μέ τόν συνοδικό θεσμό, οὔτε κἄν «μηχανιστικά» νοούμενον].
Θά παραθέσωμε σχετικῶς δύο χαρακτηριστικά ἀποσπάσματα ἀπό τήν διδασκαλίαν τοῦ Γέροντος Σωφρονίου (Σαχάρωφ), ἡ ὁποία, φυσικά, ταυτίζεται καί συνοψίζει τήν διδασκαλίαν καί τήν πρᾶξιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐπί τοῦ θέματος διαχρονικά. Ἐπελέξαμε τόν Γέροντα Σωφρόνιον γιά πολλούς λόγους. Καί διότι, ὡς σύγχρονος, ἐγνώριζε τούς περί τήν μέλλουσαν ταύτην Σύνοδον προβληματισμούς, καί ὡς ἄκρως πεπαιδευμένον, καί διότι οὐδείς δύναται νά τόν κατηγορήσῃ ὡς φανατικόν ἤ ὡς ἀντιπατριαρχικόν –ἄν καί Ρῶσσος, ὑπήγαγε τό Μοναστήριόν του στό Ἔσσεξ ὑπό τήν δικαιοδοσίαν τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου–, καί, τό κυριώτερον, ὡς Πνευματοφόρον καί ὁμιλοῦντα ἐκ τῶν θείων αὐτοῦ ἐμπειριῶν καί ὄχι στοχαστικῶς ἐκ τῆς διανοίας του.
α´ Στό πρῶτο ἀπόσπασμα, ἀφοῦ προηγουμένως ἔχῃ ἐπισημάνει ὅτι τά μέλη τῶν Συνόδων πρέπει νά εἶναι ἐκπαιδευμένα στήν ἀρετήν τῆς ὑπακοῆς καί νά παραμένουν σέ ἀδιάλειπτη νοερά προσευχή, ἡ ὁποία θά τούς πληροφορῇ «πότε καί σέ ποιόν ὁμιλεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον», διά νά ὑπακούσουν σ᾽ αὐτόν, χωρίς νά ἐπηρεάζωνται ἀπό τήν ἱεραρχικήν θέσιν τῶν συνοδικῶν –καθόσον «Τό Πνεῦμα Αὐτό “ὅπου θέλει πνεῖ” (Ἰωάν. 3, 8), χωρίς ὁπωσδήποτε νά ὑπολογίζει τήν ἱεραρχική θέση τῶν συνοδικῶν»–, στήν συνέχεια φανερώνει τό μυστήριον τῆς ἀληθοῦς καί ὄντως ἀλαθήτου Συνόδου: «Ὁ καθένας ἀπό ἐκείνους, στούς ὁποίους ἀποκαλύπτεται κατά τήν ἐνέργειά Του τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, ἐκφράζει τήν Ἀλήθεια μέ ταπείνωση, καί ὅλοι μέ τήν χαρά τοῦ πνεύματός τους τήν ἀποδέχονται». Καί ἀμέσως κατωτέρω συμπεραίνει ὠμά καί ἀπερίφραστα: «Ὅταν δέν ὑπάρχουν τά σημεῖα αὐτά, ἡ Ἁγία Σύνοδος μετατρέπεται σέ “σύλλογο” ἤ “ὁμάδα” εἰδικῶν διεκπεραιωτῶν ἤ ἐπαγγελματιῶν θεολόγων, χωρίς νά ὑπάρχει ἡ δυνατότητα ἐξόδου ἀπό τό ἐπίπεδον τῶν ἀνθρώπινων εἰκασιῶν». («Τό μυστήριον τῆς χριστιανικῆς ζωῆς», σσ. 32-33).
Χρειάζεται κάποιο σχόλιον;
β´ Στό δεύτερο ἀπόσπασμα ἀναφέρεται στό Filioque καί στήν προσωπική του ἄρνησι νά συμφωνήσῃ μέ αὐτό «ἔστω καί ἄν ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι τοῦ κόσμου συναχθοῦν σέ κάποια Οἰκουμενική Σύνοδο καί ὑποστηρίξουν τό δόγμα αὐτό τοῦ ρωμαιοκαθολικισμοῦ». Νομίζω, ὅμως, ὅτι ἀξίζει νά παρατεθῇ ὁλόκληρο τό σχετικό ἀπόσπασμα αὐτούσιο, δεδομένης καί τῆς βαρύτητος τοῦ σχολιαζομένου θέματος (filioque) γιά τίς διαχριστιανικές σχέσεις, μέ τίς ὁποῖες θά ἀσχοληθῇ ἡ Σύνοδος «Γιά νά ἀπομακρύνουμε μέ ριζικό τρόπο ἀπό τό Σύμβολο τῆς πίστεώς μας τή διφορούμενη ἔννοια τοῦ Filioque (καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ), ἀρνούμαστε κατηγορηματικά νά δεχθοῦμε στό Σύμβολο τόν ὅρο αὐτό. Δέν μᾶς χρειάζονται οἱ ποικίλες ἑρμηνεῖες, πού “ἁπαλύνουν” τό νόημα τοῦ ὅρου αὐτοῦ. Ὁ ὅρος αὐτός, οὕτως ἤ ἄλλως, ἐπιστρέφει τό πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου στό ἴδιο βασικό λάθος τοῦ ρωμαιοκαθολικισμοῦ, δηλαδή στήν ἀναγνώριση ὑπεροχῆς τοῦ ἀπροσώπου (ὑπερπροσωπικοῦ) γενικοῦ ἐπάνω στό προσωπικό, τό μερικό.
» Γιά μένα προσωπικά, αὐτό ἔχει τόσο σπουδαία σημασία, ὥστε νά μή βλέπω τόν ἑαυτό μου σέ θέση νά συμφωνεῖ μέ τό Filioque, ἔστω καί ἄν ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι τοῦ κόσμου συναχθοῦν σέ κάποια Οἰκουμενική Σύνοδο καί ὑποστηρίξουν τό δόγμα αὐτό τοῦ ρωμαιοκαθολικισμοῦ.
» Ἔξω ἀπό τό δόγμα τοῦ Filioque, δηλαδή μέ τήν Ὀρθόδοξη θεώρηση τῆς Θεότητος, καί συνεπῶς καί τή θεώρηση τοῦ ἀνθρώπου (ἀνθρωπολογία), εἶναι ἀδύνατον νά διανοηθοῦμε τό δόγμα τοῦ ἀλάθητου τοῦ Πάπα τῆς Ρώμης. Τό δόγμα αὐτό ἀπό μόνο του ὁδηγεῖ τόν Χριστιανισμό τόσο μακριά ἀπό τόν αὐθεντικό χαρακτήρα καί τό νόημά του, ὥστε ἁπλῶς νά μήν μπορῶ νά ἀναγνωρίσω οὔτε Χριστό οὔτε ἄνθρωπο στόν ρωμαιοκαθολικισμό. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι καί ἐξωτερικά ἡ ἔκφραση τοῦ προσώπου τους τόσο διαφέρει ἀπό τήν ἔκφραση τοῦ ὀρθοδόξου ἀνθρώπου». (ἔνθ᾽ ἀν., σσ. 143-144).
Βάσει τῶν ἀνωτέρω –τά ὁποῖα καί ἐκφράζουν τήν πίστιν, τήν διδασκαλίαν καί τήν δισχιλιετῆ πρᾶξιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας– εἶναι ἀδιανόητον νά διακηρύττεται ἐκ τῶν προτέρων καί ἀπροϋπόθετα ἡ αὐθεντία καί τό ἀλάθητον τῆς μελλούσης Συνόδου, καί νά ἐκσφενδονίζωνται ἀπειλαί καθ᾽ ὅσων τυχόν δέν θά συμφωνήσουν.
Ἄν ἴσχυε τό γράμμα καί τό πνεῦμα τῶν προσυνοδικῶν κειμένων, θά ἔπρεπε νά ἐθεωρούσαμε ὡς Οἰκουμενικές πλεῖστες ὅσες Συνόδους, τίς ὁποῖες ἡ Ἐκκλησία κατεδίκασε ὡς Αἱρετικές, Ψευδοσυνόδους, Ληστρικές κ.τ.ὅ. [Λ.χ.: τήν «Ληστρικήν» ἐν Ἐφέσῳ (449) τήν ἐν Λυών (1274), τήν ἐν Φερράρᾳ-Φλωρεντίᾳ (1438-1440) κ.ἄ.π.]· καί, κατά συνέπειαν, πλείστους ὅσους Ἁγίους Μάρτυρας καί Ὁμολογητάς (Λ.χ.: τόν Ἅγιον Φλαβιανόν Κωνσταντινουπόλεως, τούς ἐπί Βέκκου μαρτυρήσαντας Ἁγιορεῖτας Πατέρας, τόν Ἅγιον Μᾶρκον τόν Εὐγενικόν κ.ἄ.π.) θά ἔπρεπε νά τούς θεωρούσαμε ὡς ἀναθεματισμένους αἱρετικούς, ἐπειδή ἀνυπάκουσαν στίς δῆθεν Οἰκουμενικές Συνόδους.
Ἐν ἀντιθέσει πρός τά προσυνοδικά κείμενα, στήν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ἀνακήρυξις μιᾶς Συνόδου ὡς Οἰκουμενικῆς γίνεται ἐκ τῶν ὑστέρων (συνήθως ὑπό τῆς ἑπομένης Συνόδου), ἀφοῦ, δηλαδή, γίνῃ ἀποδεκτή ἀπό τήν συνείδησιν τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος.
Λίαν ἀποκαλυπτική διά τόν καθοριστικόν αὐτόν ρόλον τοῦ πληρώματος στόν Συνοδικόν θεσμόν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ἡ γνωστή Ἐγκύκλιος τῶν τεσσάρων Πατριαρχῶν (1848), ἀπαντητική πρός τόν πάπα Πῖον τόν Θ´, πού μεταξύ ἄλλων ἀναφέρει: «Παρ᾽ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστής τῆς θρησκείας ἐστίν αὐτό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτός ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τό θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καί ὁμοειδές τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ». Εἶναι χαρακτηριστική καί ἀναντίρρητος ἡ μαρτυρία αὐτή, διότι δέν προέρχεται ἀπό στόματα λαϊκῶν ἤ μοναχῶν, πού ἐνδεχομένως ἦταν δυνατόν νά κατηγορηθοῦν ὅτι διεκδικοῦν καί σφετερίζονται ξένα δικαιώματα, ἀλλά ἀπό τά στόματα Πατριαρχῶν –καί μάλιστα ἀπό τήν Σύνοδον καί τῶν τεσσάρων Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν– πού ὁμολογοῦν ἀπερίφραστα τά ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ ἰσχύοντα, χωρίς νά θεωροῦν ὅτι δι᾽ αὐτῶν περιορίζουν τήν δικαιοδοσίαν τους, ἀλλ᾽ ὄντες βέβαιοι ὅτι καταθέτουν αὐθεντικά τήν Ὀρθόδοξον πραγματικότητα.
Πηγή: Θρησκευτικά
Μετά βαθείας θλίψεως καί μεγίστης ἐκπλήξεως πληροφορούμεθα τήν πρόθυμον καί ἐσπευσμένην πρόθεσιν τῆς Κυβερνήσεως νά ὑλοποιήσῃ τίς ἔξωθεν ἐντολές σκοτεινῶν κέντρων, διά τήν ἐπιβολήν τῆς «Κάρτας τοῦ Πολίτη». Πρός δημιουργίαν δέ συγχύσεως καί παραπλανήσεως τῆς ἀντιδρώσης συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, δρομολογεῖ καί τήν παράλληλον προώθησιν τῆς λεγομένης Ἀστυνομικῆς Ταυτότητος ὑψηλῆς ἀσφαλείας. Καί ὅλα αὐτά κάτω ἀπό ἕνα πέπλο μυστικότητος, ἀσάφειας καί διαχεομένων ἀντιφατικῶν πληροφοριῶν, ὅσον ἀφορᾶ τίς προδιαγραφές τους.
ΑΡΝΗΣΗ ΠΑΡΑΛΑΒΗΣ ΤΗΣ ΚΑΡΤΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ
Ή ΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ ΠΑΡΕΜΦΕΡΟΥΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ*
ΥΠΟΜΝΗΜΑ
Πρός τόν/τήν:
Πρόεδρο τῆς Κυβέρνησης καί τοῦ Σύριζα κ. Τσίπρα Ἀλέξιο
Πρόεδρο τῆς Βουλῆς
κ. Βούτση Νικόλαο
Πρόεδρο τῆς Νέας Δημοκρατίας
κ. Μητσοτάκη Κυριάκο
Πρόεδρο τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς
κ. Μιχαλολιάκο Νικόλαο
Πρόεδρο τῆς Δημοκρατικῆς Συμπαράταξης κ. Γεννηματά Φωτεινή
Γ. Γ. Τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος Ἑλλάδας κ. Κουτσούμπα Δημήτριο
Πρόεδρο τοῦ Κόμματος Τό Ποτάμι
κ. Θεοδωράκη Σταῦρο
Πρόεδρο τῶν Ἀνεξαρτήτων Ἑλλήνων
κ. Καμμένο Παναγιώτη
Πρόεδρο τῆς Ἕνωσης Κεντρώων
κ. Λεβέντη Βασίλειο
καί τούς λοιπούς κ.κ. Βουλευτές
τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου
Καρυές, Ἅγιον Ὄρος, 4/17-4-2016
Θέμα: Ἄρνησις Παραλαβῆς τῆς Κάρτας τοῦ Πολίτη ἤ οἱασδήποτε παρεμφεροῦς ἠλεκτρονικῆς Ταυτότητος
Ἀξιότιμε κ. Πρόεδρε τῆς Κυβέρνησης,
Ἀξιότιμοι κ.κ. Βουλευτές,
Μετά βαθείας θλίψεως καί μεγίστης ἐκπλήξεως πληροφορούμεθα τήν πρόθυμον καί ἐσπευσμένην πρόθεσιν τῆς Κυβερνήσεως νά ὑλοποιήσῃ τίς ἔξωθεν ἐντολές σκοτεινῶν κέντρων, διά τήν ἐπιβολήν τῆς «Κάρτας τοῦ Πολίτη». Πρός δημιουργίαν δέ συγχύσεως καί παραπλανήσεως τῆς ἀντιδρώσης συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, δρομολογεῖ καί τήν παράλληλον προώθησιν τῆς λεγομένης Ἀστυνομικῆς Ταυτότητος ὑψηλῆς ἀσφαλείας. Καί ὅλα αὐτά κάτω ἀπό ἕνα πέπλο μυστικότητος, ἀσάφειας καί διαχεομένων ἀντιφατικῶν πληροφοριῶν, ὅσον ἀφορᾶ τίς προδιαγραφές τους.
Θεωροῦμε τά ἀνωτέρω ὡς τά πλέον Ἀντίχριστα, ἀνθελληνικά, ἀντιλαϊκά, ἀντιδημοκρατικά (φασιστικά) καί ἀντισυνταγματικά νομοθετήματα ἐξ ὅλων ὅσα ἡ παροῦσα Κυβέρνησις, ἀλλά καί οἱ πρό αὐτῆς, ἔχουν νομοθετήσει, ἀποσκοποῦσαι στήν πνευματικήν καί σωματικήν ἐξόντωσιν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ λαοῦ μας.
Τήν ἔκπληξίν μας κορυφώνει τό γεγονός ὅτι μόλις πρό ἔτους τό ἐν λόγῳ νομοσχέδιον εἶχε δεχθεῖ εἰς ποσοστόν 98% (!) ἀρνητικά σχόλια κατά τήν σχετικήν διαβούλευσιν, πού εἶχαν ἀναγκάσει τήν Κυβέρνησιν νά ἀποσύρῃ τίς ἐπίμαχες περί «Κάρτας τοῦ Πολίτη» διατάξεις!
Τήν δέ βεβαιότητά μας περί ὑποταγῆς ἄνευ ὅρων σέ ἔξωθεν ἐντολές ἐπισφραγίζει, ἀφ’ ἑνός μέν, τό ὅτι ὁ νῦν Πρωθυπουργός κ. Τσίπρας –μόλις πρό ὀλίγων ἐτῶν (2010)– εἶχε ἐντόνως ἀντιδράσει, καταθέτοντας σχετικήν ἐπερώτησιν μεθ’ ἱκανῆς ἐπιχειρηματολογίας, στήν προσπάθειαν ψηφίσεως τῆς ἐν λόγῳ «Κάρτας τοῦ Πολίτη», ὑπό τῆς τότε Κυβερνήσεως τοῦ Γ. Παπανδρέου, ἀφ’ ἑτέρου δέ, τό ὅτι τό συγκυβερνῶν κόμμα, τό παρουσιαζόμενον πρός ψηφοθηρίαν ὡς Ὀρθόδοξον καί Πατριωτικόν, ἔχει ἐν προκειμένῳ κυριολεκτικῶς «καταπιεῖ τήν γλῶσσαν του».
Ἀκολουθώντας τίς θεόπνευστες διδασκαλίες τοῦ Ἁγίου καί Θεοφόρου Πατρός ἡμῶν Παϊσίου –τοῦ πλέον λαοφιλοῦς συγχρόνου Ἁγίου μας, ὄχι μόνον πανελληνίως, ἀλλά καί παγκοσμίως– δηλοῦμεν ὅτι, χάριτι καί βοηθείᾳ Χριστοῦ, δέν πρόκειται –διά λόγους θρησκευτικῆς συνειδήσεως καί προσωπικῆς ἐλευθερίας– νά παραλάβωμεν τήν «Κάρτα τοῦ Πολίτη», οὔτε οἱανδήποτε ἄλλην παρεμφερῆ ἠλεκτρονικήν ταυτότητα.
Σᾶς ἐνημερώνουμε δέ ὅτι μαζί μας ἀντιδροῦν ὄχι μόνον οἱ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει συμμονασταί μας (βλ. ἐπανειλημμένας ἀνακοινώσεις τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους στά συνημμένα), ὄχι μόνον ἡ Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (βλ. σχετικήν ἐγκύκλιόν της ὡς καί ἑτέραν ἀνακοίνωσίν της στά συνημμένα), ὄχι μόνον ὁ πιστός Ἑλληνικός λαός [ἤδη ἄνω τῶν 100.000 ἔχουν ἐνυπογράφως δηλώσει στό διαδίκτυο (βλέπε orthros.eu) ὅτι δέν θά παραλάβουν τήν «Κάρτα τοῦ Πολίτη»], ἀλλά καί ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν ἀδιαφόρων γιά λόγους πίστεως ἢ ἀκόμα καί δεδηλωμένων ἀθέων, πού ἀντιδροῦν διά τήν κατάφορον παραβίασιν τῆς προσωπικῆς τους ἐλευθερίας (ἐνδεικτική ἡ προαναφερθεῖσα πρόσφατος ἀρνητική διαβούλευσις σέ ποσοστόν 98%).
Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω, ὅποιος ἐξ ὑμῶν ὑπερψηφίσῃ τά ἐν λόγῳ νομοθετήματα, εἶναι πασιφανές ὅτι ἔχει ἐξαναγκασθῇ νά ψηφίσῃ τήν πολιτικήν του αὐτοκτονίαν.
Πιστεύομεν ὅτι ἡ εὐσπλαχνία καί ἡ μακροθυμία τοῦ Παναγάθου Θεοῦ μας, δυσωπουμένη ἀπό τίς πρεσβεῖες τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου –ἐφόρου τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν τόπου– καί τῶν Ἁγίων μας, δέν ἐγκατέλειψε τήν Ὀρθόδοξον Ἑλλάδα μας –παρά τίς ἁμαρτίες μας– καί ὅτι σύντομα θά διασκορπίσῃ τίς ἐπιβουλές τῶν ἐχθρῶν της.
Πρός λεπτομερεστέραν καί διεξοδικωτέραν ἐνημέρωσίν σας, πέραν τῶν ἄλλων, σᾶς συναποστέλλομεν συνημμένως καί τά:
Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, «Ἀντίχριστος – 666 – Κάρτες – Ταυτότητες – Χάραγμα».
Ἀρχιμ. Σαράντη Σαράντου, «“Κάρτα τοῦ Πολίτη”: Ἐπιστολή πρός τόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμο».
Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου, Προηγουμένου Ἱ. Μονῆς Μεγάλου Μετεώρου, «Ἡ ἄρνηση τῆς Κάρτας τοῦ Πολίτη ὡς ὁμολογία πίστεως».
Δημ. Χιωτακάκου, Διδάκτορος Πληροφορικῆς Πανεπιστημίου Μάντσεστερ, «Κάρτα Πολίτη, Γνωμάτευση διά τήν Κυβέρνησιν».
Μίαν ἐκ τῶν Ἀνακοινώσεων τῆς Ἱ. Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους.
Μίαν ἐκ τῶν Ἐγκυκλίων τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Ἀναμένοντας τίς ἐπιβεβλημένες ἐνέργειές σας πρός ματαίωσιν τῶν ἀντιχρίστων σχεδιασμῶν,
Διατελοῦμεν μετά Τιμῆς,
• Γαβριήλ Μοναχός, Γέρων τοῦ Ἱ. Κελλίου Ὁσίου Χριστοδούλου (Ἱ. Μ. Κουτλουμουσίου), μετά τῆς συνοδείας.
• Γαβριήλ Ἱερομόναχος, Καψάλα.
• Ἀρσένιος Ἱερομόναχος, Γέρων τοῦ Ἱ. Κελλίου «Γενέθλιον τῆς Θεοτόκου – Παναγούδα» (Ἱ. Μ. Κουτλουμουσίου), μετά τῆς συνοδείας.
• Εὐθύμιος Ἱερομόναχος, Γέρων τοῦ Ἱ. Κελλίου Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, (Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα), μετά τῆς συνοδείας.
• Ἀντώνιος Μοναχός, Γέρων τοῦ Ἱ. Κελλίου Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, (Ἱ. Μ. Παντοκράτορος).
• Νικόδημος Μοναχός, Γέρων τοῦ Ἱ. Κελλίου Ἁγίου Νεκταρίου (Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα)
• Νικόδημος Μοναχός, Γέρων τοῦ Ἱ. Κελλίου Ἁγίου Ἰωάννου Θεολόγου (Ἱ. Μ. Μεγίστης Λαύρας).
• Ἀρσένιος Μοναχός, Γέρων τῆς Ἱ. Καλύβης Ἁγίου Γερασίμου, Ἱ. Σκήτης Ἁγίου Παντελεήμονος (Ἱ. Μ. Κουτλουμουσίου).
• Συμεών Μοναχός, Γέρων τοῦ Ἱ. Κελλίου Παναγία τοῦ Καζάν (Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα)
__________
*Τό Ὑπόμνημα αὐτό ἔχει ἤδη ἀποσταλεῖ προσωπικά σέ ὅλους τούς παραλῆπτες, πού ἀναγράφονται ἀνωτέρω. Στό προηγούμενο τεῦχος τῆς Παρακαταθήκης δημοσιεύσαμε στά Σχόλια καί ἄλλες ὑπογραφές Ἁγιορειτῶν, πού συνόδευαν παρόμοιο ἐκτενέστερο κείμενο. Πιστεύουμε ὅτι θά ὑπάρξουν καί ἄλλα ἀνάλογα κείμενα μέ ὑπογραφές.
Πηγή: Θρησκευτικά
Μέ μεγάλη λύπη καί ἔκπληξη διαβάσαμε τήν Ἀνακοίνωση τῆς Δ.Ι.Σ. τῆς 5ης Απριλίου τρέχοντος ἔτους, μέ τήν ὁποία δίδεται τό πράσινο φῶς γιά νά ἐπισκεφθεῖ ὁ αἱρεσιάρχης πάπας Φραγκίσκος Μπεργκόλιο τήν ἁγιοτόκο Μυτιλήνη στίς 16 Ἀπριλίου. Ἡ Δ.Ι.Σ. μάλιστα προσκαλεῖ καί τόν Οἰκ. Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαῖο στή Λέσβο, ὅπου ἀδυνατοῦμε νά πιστέψουμε ὅτι θά παραστεῖτε κι ἐσεῖς, Μακαριώτατε, μαζί μέ τόν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας καί τόν Πρωθυπουργό.
Συντονιστικό Ὄργανο Συνεργαζομένων Ὀρθοδόξων Χριστιανικῶν Σωματείων Θεσσαλονίκης
Θεσσαλονίκη, 12 Ἀπριλίου 2016
Πρός
Τόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο
Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος
κ.κ. Ἱερώνυμο
καί τήν Διαρκῆ Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
ΘΕΜΑ: ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Μακαριώτατε,
Σεβασμιώτατοι,
Μέ μεγάλη λύπη καί ἔκπληξη διαβάσαμε τήν Ἀνακοίνωση τῆς Δ.Ι.Σ. τῆς 5ης Απριλίου τρέχοντος ἔτους, μέ τήν ὁποία δίδεται τό πράσινο φῶς γιά νά ἐπισκεφθεῖ ὁ αἱρεσιάρχης πάπας Φραγκίσκος Μπεργκόλιο τήν ἁγιοτόκο Μυτιλήνη στίς 16 Ἀπριλίου. Ἡ Δ.Ι.Σ. μάλιστα προσκαλεῖ καί τόν Οἰκ. Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαῖο στή Λέσβο, ὅπου ἀδυνατοῦμε νά πιστέψουμε ὅτι θά παραστεῖτε κι ἐσεῖς, Μακαριώτατε, μαζί μέ τόν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας καί τόν Πρωθυπουργό.
Θά μᾶς ἐπιτρέψετε, ὡς πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, νά παρατηρήσουμε τά κάτωθι, ἐπισημαίνοντας ἀπό τήν ἀρχή ὅτι ἡ ἀπόφαση αὐτή τῆς Δ.Ι.Σ. ἀποτελεῖ τεράστιο λάθος καί θά πρέπει νά ἀνακληθεῖ τάχιστα, ὅπως ἤδη τό ζήτησαν καί Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς.
Κατ’ ἀρχάς, δέν ὑπῆρχε λόγος νά ἐμπλακεῖ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στήν ἐπικοινωνιακή πολιτική τοῦ πάπα. Ἐφ’ ὅσον ὁ πάπας εἶναι ἀρχηγός κράτους, θά μποροῦσε νά τόν προσκαλέσει ὁ κ. Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας καί ἡ Ἐκκλησία νά μείνει μακριά ἀπό ἐπικοινωνιακές σκοπιμότητες.
Καί γιά νά ἔλθουμε στήν καθ’ αὐτήν οὐσία τοῦ θέματος:
Ὁ πάπας, ἀλλά καί ἐσεῖς, ἡ Δ.Ι.Σ., ἐπικαλεῖσθε τήν ἀνθρωπιστική διάσταση τοῦ «δράματος τῶν προσφύγων».
Εἴμαστε σίγουροι, κρίνοντας ἀπό τήν ὅλη ἱστορία τοῦ παπισμοῦ, ὅτι τό ἐνδιαφέρον αὐτό, ἀπό τήν πλευρά τοῦ πάπα, εἶναι προσχηματικό, ὑποκριτικό καί ἐπικοινωνιακό.
Ὅπως ἐγράφη γιά τήν ἐπίσκεψη αὐτή τοῦ πάπα: Εἶναι σάν νά πηγαίνει ὁ θύτης νά δεῖ τά θύματα! Διότι τό Βατικανό, ὅπως καί στή διάλυση τῆς πρώην Γιουγκοσλαβίας, ἔτσι καί τώρα στήν περίπτωση τῆς Συρίας, μαζί μέ τούς ἄλλους «ἀνθρωπιστές» τῆς Δύσης, εἶναι συνυπεύθυνοι γιά τούς πολέμους καί τήν προσφυγιά.
Ἡ Δύση, πού ἐκπαίδευσε, χρηματοδότησε καί ἐστήριξε τό «Ἰσλαμικό Κράτος», δέν μπορεῖ νά κλαίει ὑποκριτικά γιά τά παιδιά πού πνίγονται στό Αἰγαῖο. Ὅλοι μποροῦν εὔκολα νά καταλάβουν πώς τό «προσφυγικό» τό δημιουργοῦν καί τό παροξύνουν ἡ Τουρκία, οἱ δουλέμποροι, ἡ Εὐρώπη καί ἡ ἑλληνική κυβέρνηση.
Ἀνθρωπισμός δέν εἶναι ἡ φιέστα πού θά δοθεῖ στή Λέσβο. Ἀνθρωπισμός εἶναι αὐτό πού ἤδη γίνεται ἀφανῶς ἀπό τίς ἱερές Μητροπόλεις καί τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας γιά τήν ἀνακούφιση τοῦ ἀνθρώπινου πόνου. Ἀνθρωπισμός εἶναι νά ἐλεγχθοῦν οἱ θαλάσσιοι δρόμοι τοῦ θανάτου.
Ἡ παρουσία τοῦ πάπα καί τῶν ὑπολοίπων στή Λέσβο ἀποπροσα-νατολίζει ἀπό τό πραγματικό πρόβλημα. Αὐτό εἶναι τό δρᾶμα τοῦ ἑλλη-νικοῦ λαοῦ, πού βλέπει, ἐν ὀνόματι τοῦ «ἀνθρωπισμοῦ» καί μέ ὄχημα τό λεγόμενο προσφυγικό, νά διαλύεται ἡ πατρίδα μας, καθώς ἐποικίζεται ἀπό στρατιές ἀλλοφύλων μουσουλμάνων, χωρίς καμμία ἀντίδραση.
Ἡ φιέστα τῆς Λέσβου θά ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα νά αὐξηθεῖ τό ρεῦμα τῶν «προσφύγων» πρός τήν πατρίδα μας.
Πέραν ὅμως τῆς μεγάλης ἐθνικῆς ἀστοχίας, πού χαρακτηρίζει τήν ἀπόφαση τῆς Δ.Ι.Σ., λόγῳ τῶν ἀρνητικῶν ἐθνικά ἐπιπτώσεων πού θά ἔχει, ἐξ ἴσου μεγάλη καί καταστροφική εἶναι ἡ ἐκκλησιαστική ἀστοχία. Ἔρχεται ὁ «λύκος» νά μᾶς κάνει μάθημα ἀνθρωπισμοῦ καί χριστιανικῆς ἀλληλεγγύης! Γνωρίζετε καλύτερα ἀπό τόν καθένα τόν ρόλο πού ἔπαιξε ὁ αἱρεσιάρχης πάπας, στοχεύοντας διαχρονικά στήν καθυπόταξη σ' αύτόν τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς. Ἡ ἔλευση τοῦ πάπα καί μάλιστα μέ τόσο βεβιασμένες διαδικασίες (μήπως γιά νά μήν ὑπάρξουν ἀντιδράσεις;) εἶναι βαρύτατη προσβολή στούς ἁγίους μάρτυρες καί ὁμολογητές τῆς ἀμωμήτου πίστεώς μας.
Σᾶς παρακαλοῦμε θερμά, στό πλαίσιο τῆς προασπίσεως τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί τῆς πατρίδος μας, νά μήν παραστεῖτε στίς ἐκδηλώσεις αὐτές.
Μετά βαθυτάτου σεβασμοῦ καί πολλοῦ πόνου ψυχῆς
Τά Ὀρθόδοξα Χριστιανικά Σωματεῖα τῆς Θεσσαλονίκης:
1. Ὀρθόδοξος Χριστιανική Ἀδελφότης «Ἀγάπη Χριστοῦ»
2. Ἱεραποστολικός Σύνδεσμος «Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός»
3. Γ.Ε.Χ.Α. (Γονέων Ἕνωση Χριστιανική Ἀγωγή)
4. Πολιτιστικός Σύλλογος «Ἐθνεγερσία»
5. «Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη» Κέντρον Ἑνότητος καί Μελέτης-Προβολῆς τῶν Ἀξιῶν μας
6. Ἑταιρεία Ὀρθοδόξων Σπουδῶν
7. Ὀρθόδοξος Ἀδελφότης «Ἡ Ἁγία Φοίβη»
8. Ὀρθόδοξος Ἀδελφότης «Ἡ Ὁσία Ξένη»
9. Φιλανθρωπικό Σωματεῖο «Μέριμνα τῶν πτωχῶν»
10. Ὅμιλος Φίλων Ἁγίου Ὄρους «Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Ἀθωνίτης»
11. Σύλλογος «Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος»
12. Κεντρικός Σύλλογος Πολυτέκνων «Οἱ Ἅγιοι Πάντες»
13. Ἑλληνορθόδοξος Σύνδεσμος «Οἱ Παναγιόφιλοι»
14. Σύλλογος Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Δράσεως «Ὁ Μέγας Βασίλειος»
15. Ἕνωση προσώπων «Ὅσιος Φιλόθεος»
16. ΠΑ.ΣΥ.Β.Α (Πανελλήνιος Σύνδεσμος Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγώνα)
17. «Παρακαταθήκη» Πανελλήνιος Σύνδεσμος γιά τήν Ἑλληνορθόδοξη Παράδοση
18. Πρωτοβουλία Γονέων Βορείου Ἑλλάδος
19. Πρωτοβουλία Πολιτῶν γιά τήν Πνευματική Ἐλευθερία
20. Σ.Φ.Ε.Β.Α. (Συντονιστική Φοιτητική Ἕνωση Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγώνα)
21. Χριστιανική Ἕνωσις Γονέων Θεσσαλονίκης
1. Πνευματικὸς ξεσηκωμὸς ἐναντίον τοῦ πάπα τὸ 2001
Δὲν μᾶς ἔφταναν τὰ ἄλλα πνευματικὰ φαρμάκια καὶ δηλητήρια, μὲ τὰ ὁποῖα μᾶς πότισαν καὶ μᾶς ποτίζουν οἱ πολιτικοὶ καὶ ἐκκλησιαστικοί μας ἡγέτες· μᾶς ἔλειπε ὁ πάπας, γιὰ νὰ ἐνισχύσει τὴν δόση καὶ νὰ αὐξήσει τὴν στενοχώρια καὶ τὴν θλίψη μας.
Ἤθελαν νὰ βεβαιωθοῦν οἱ δικοί μας ἄθεοι, ὅσοι περιλαμβάνονται μέσα στὸν ὅρο αὐτὸ κατὰ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, ἂν μετὰ ἀπὸ δεκαπέντε χρόνια ποὺ πέρασαν ἀπὸ τὴν πρώτη ἐπίσκεψη πάπα στὴν Ἑλλάδα, τὸν Μάϊο τοῦ 2001, ἐξακολουθοῦν οἱ Ἕλληνες νὰ ἔχουν ἰσχυρὸ ἀντιπαπικὸ φρόνημα, ὅπως φάνηκε τότε. Ἦταν τέτοιος ὁ πνευματικὸς ξεσηκωμὸς γιὰ τὴν λανθασμένη ἀπόφαση τοῦ ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἐκ μέρους πολλῶν ἀρχιερέων, τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, πλήθους μοναστηριῶν ἐκτὸς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀνδρικῶν καὶ γυναικείων, πανεπιστημιακῶν, σωματείων καὶ χιλιάδων λαοῦ ποὺ πλαισίωσαν ὅλες τὶς ἀντιπαπικὲς ἐκδηλώσεις, ὁμιλίες, ἀγρυπνίες, συγκεντρώσεις, ὥστε στὴν κυριολεξία, ὅταν δυστυχῶς ἦλθε ὁ πάπας, τὸν ἔκρυψαν στὰ συνοδικὰ καὶ ἀρχεπισκοπικὰ μέγαρα, φοβούμενοι τὶς ἀντιδράσεις τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν. Ἤμασταν ἡ μόνη Ὀρθόδοξη χώρα ἀπὸ ὅσες ἐπισκέφθηκε ὁ πάπας, ποὺ δὲν ἔγινε δημόσια ἐμφάνιση τοῦ ποντίφηκα, καὶ παντοῦ ὅπου χρειάσθηκε νὰ κινηθεῖ, αὐτὸ ἔγινε μὲ τὴν συνοδεία ἰσχυρῆς ἀστυνομικῆς δύναμης. Γράψαμε τότε ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀπουσίαζε ἀπὸ τὴν ὑποδοχὴ τοῦ πάπα, γιατὶ ὅσοι ἐπισκοποι τὸν δέχθηκαν δὲν ἐκπροσωποῦσαν τὴν Ἐκκλησία· δὲν ἦσαν μὲ τὸ Ἀρνίο τῆς Ἀποκαλύψεως, ἀλλὰ μὲ τὸ Θηρίο, δὲν ἦσαν μὲ τὸν Χριστό, ἀλλὰ μὲ τὸν Ἀντίχριστο[1]. Τὴν Ἐκκλησία τὴν ἐκπροσώπησε τὸ ὑγιὲς ποίμνιο, στὰ ἴχνη τῶν μεγάλων ἀντιπαπικῶν Ἁγίων.
Πολλοὶ διεπίστωσαν καὶ ἔγραψαν ὅτι ἡ ἐπίσκεψη ἐκείνη, στὶς ἀρχὲς τῆς τρίτης χιλιετίας, γιὰ μὲν τοὺς σχεδιαστὲς της σημειολογικὰ ἀποσκοποῦσε νὰ ἀποθαρρύνει τοὺς Ὀρθοδόξους, ποὺ εἶχαν πιστεύσει ὅτι ὁ εἰκοστὸς πρῶτος αἰώνας θὰ ἦταν ὁ αἰώνας τῆς Ὀρθοδοξίας κατὰ τὴν ἐκτίμηση τοῦ Ἄγγλου βυζαντινολόγου Στῆβεν Ράνσιμαν, στοὺς δὲ παραδοσιακοὺς Ὀρθοδόξους ἔστελνε τὸ μήνυμα ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ὁ Συγκρητισμὸς εἶχαν ἐν πολλοῖς ἁλώσει τούς ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες, οἱ ὁποῖοι σὲ συνεργασία μὲ τοὺς ἀδιαφόρους ἢ καὶ ἐξωνημένους σὲ ξένα κέντρα πολιτικοὺς θὰ ἐπιχειροῦσαν τώρα συστηματικώτερα τὴν ἀποχριστιάνιση τῆς Ἑλλάδος. Δὲν εἶναι ὑπερβολὴ νὰ λεχθεῖ ὅτι μετὰ τὸν παραδοσιακὰ καὶ σθεναρὰ Ὀρθόδοξο ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, ποὺ ἀντέδρασε ἀποτελεσματικὰ στὶς ἐκθεμελιωτικὲς μεταρρυθμίσεις τοῦ ἀμερικανόδουλου ΠΑΣΟΚ, ἡ εἰκόνα τῆς ἑλληνικῆς ἱεραρχίας ἔχει ἀλλάξει πρὸς τὸν φιλοπαπισμὸ καὶ τὸν Οἰκουμενισμό. Εἶναι χαρακτηριστικὰ ὅσα ἀποδίδονται στὸν Ἅγιο Πορφύριο σχετικὰ μὲ τὸν πάπα, τὰ ὁποῖα φαίνεται ὅτι ἐπαληθεύονται πλήρως. Εἶπε λοιπὸν σὲ κάποιους προσκυνητάς: «Νὰ εὔχεσθε νὰ δίνει χρόνια ὁ Θεὸς στὸν Σεραφείμ, διότι ὁ διάδοχός του θὰ φέρει τὸν πάπα· καὶ ὁ ἑπόμενος θὰ εἶναι χειρότερος»!!!
2. Ὁ πάπας ἦλθε, ἀλλὰ δὲν ἔφυγε. Ἐγκαταστάθηκε στὴν Ἑλλάδα
Ὄντως· σὰν νὰ ἔφυγε ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ πάνω ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα μετὰ ἀπὸ τὴν πρώτη ἐκείνη ἐπίσκεψη τοῦ πάπα στὴν Ἀθήνα στὶς 4 Μαΐου τοῦ 2001, καὶ τὰ κακὰ ἔρχονται τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο. Καὶ αὐτό συμβαίνει, διότι ὁ πάπας ἦλθε, ἀλλὰ δὲν ἔφυγε ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα· ἄφησε ἐδῶ τοὺς φιλοπαπικοὺς ἐπιτρόπους του, τὴν κοσμική, φιλοχρήματη, φιλοεξουσιαστική, φιλόσαρκη, φιλοσιωνιστική, φιλομασονική, ἀντιμοναστική, ἀντιπατερική, ἀντισυνοδική, ἀντορθόδοξη νοοτροπία του. Ἔτσι ἐξηγοῦνται ὅσα ὑβριστικὰ καὶ βλάσφημα, ἀντίχριστα νομοσχέδια καὶ μέτρα υἱοθετοῦνται καὶ ψηφίζονται ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ Κοινοβούλιο, μὲ ἀποκορύφωμα «τὸ σύμφωνο συμβίωσης ὁμοφυλοφίλων», χωρὶς ἀποτελεσματικὴ ἀντίδραση τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας, καὶ τὴν μεταβολὴ τοῦ Ὀρθοδόξου μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σὲ θρησκειολογικὸ δηλητήριο, μὲ πρωτοβουλία συνεργατῶν τοῦ ἀρχιεπισκόπου. Ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ ἡ εὐκολία μὲ τὴν ὁποία ὁ ἀρχιεπίσκοπος καὶ ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος ἀποφάσισαν νὰ καλέσουν τὸν αἱρεσιάρχη πάπα, μετὰ μάλιστα τὸ κακὸ προηγούμενο τοῦ 2001, νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸ νησὶ τῆς Λέσβου, μὲ πρόσχημα τὴν συμπαράσταση καὶ ἐπιστήριξη τῶν προσφύγων, ἐνῶ εἶναι ὁλοφάνερες οἱ κρύφιες ἐπιδιώξεις καὶ τὰ οὐσιαστικὰ κέρδη ποὺ ἀποκομίζουν οἱ περὶ τὸν ἄθεο πάπα δικοί μας «ἄθεοι» καὶ ἄθεοι.
3. Ἄθεοι καὶ «ἄθεοι» στὴν Λέσβο
Ἐπειδὴ κάποιοι θὰ ξενισθοῦν, διότι τὴν συντροφιὰ τοῦ πάπα στὴν Λέσβο τὴν χαρακτηρίζουμε ὡς ἀποτελούμενη ἀπὸ ἀθέους, χωρὶς εἰσαγωγικά, καί «ἀθέους», μὲ εἰσαγωγικά, θὰ δώσουμε τὴν ἑρμηνεία ποὺ δίδει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἕνας ἀπὸ τοὺς δεινοὺς πολέμιους τοῦ Παπισμοῦ καὶ ὁ μεγαλύτερος καὶ σπουδαιότερος Πατὴρ καὶ Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας κατὰ τὴν δεύτερη χιλιετία. Ἀντιμετώπιζε καὶ ἐκεῖνος τότε τὸν 14ο αἰώνα τὴν κατηγορία ὅτι εἶναι πολὺ αὐστηρὸς ἀπέναντι στὸν δυτικὸ μοναχὸ Βαρλαάμ, ποὺ ἐπιχειροῦσε νὰ διαδώσει τὴν παπικὴ αἵρεση γιὰ τὴν κτιστὴ Χάρη καὶ νὰ δυσφημήσει τὸν Ὀρθόδοξο Μοναχισμὸ γιὰ τὴν μέθοδο τῆς προσευχῆς καὶ τῆς πνευματικῆς τελείωσης, ποὺ μέχρι σήμερα μαζὶ μὲ πλῆθος ἄλλων αἱρέσεων ταλαιπωροῦν τὸν Παπισμό. Πολλοὶ κληρικοὶ καὶ μοναχοί, ὅπως συμβαίνει καὶ σήμερα, δὲν ἀντιλαμβάνονταν τὴν βαρύτητα τῆς αἱρέσεως, ἄλλοι δέ, οἱ περισσότεροι, σιωποῦσαν ὑποκριτικῶς καὶ δὲν ἀνελάμβαναν μὲ βάση τὴν ὀρθόδοξη πατερικὴ παράδοση τὴν ἀναίρεση τῶν αἱρετικῶν πλανῶν. Γράφει λοιπὸν ἐπιστολή «Πρὸς τὸν εὐλαβέστατον ἐν μοναχοῖς κὺρ Διονύσιον» ὅτι δὲν ὑπάρχει μόνο ἕνα εἶδος ἀθεΐας, στὸ ὁποῖο ἀνήκουν οἱ κυριολεκτικὰ ἄθεοι, αὐτοὶ δηλαδὴ ποὺ δὲν πιστεύουν στὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ ἄλλα δύο εἴδη ἀθεΐας· τὸ δεύτερο εἶδος ἀθεΐας εἶναι ἡ αἵρεση, γιατὶ διαστρέφει καὶ καταστρέφει τὴν ἔννοια τοῦ Θεοῦ, ὅπως πράττουν ὅλες οἱ αἱρέσεις καὶ ὁ Παπισμός, καὶ τὸ τρίτο εἶδος ἀθεΐας εἶναι ἡ σιωπὴ γιὰ τὶς αἱρέσεις, διότι ἔτσι διευκολύνεται ἡ ἐξάπλωση καὶ ἡ διάδοσή τους[2]. Αὐτὰ τὰ δύο εἴδη ἀθεΐας, τῆς αἱρέσεως καὶ τῆς σιωπῆς ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς, τὰ θέσαμε ἐμεῖς ἐντὸς εἰσαγωγικῶν, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ διευκρινίσουμε τὰ πράγματα, ἐνῶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος θεωρεῖ ὅλους ἐξ ἴσου ἀθέους.
Μὲ βάση λοιπὸν αὐτὴ τὴν τριπλὴ ἔννοια τῆς ἀθεΐας, στὴν Λέσβο ἐκπροσωποῦνται ὅλα τὰ εἴδη. Ὁ κυριολεκτικὰ ἄθεος πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδος Ἀλ. Τσίπρας, ὁ ὁποῖος ἐτόλμησε μέσα στὸ Κοινοβούλιο νὰ χαρακτηρίσει ὡς ὀπισθοδρομικὴ τὴν Ἁγία Γραφὴ ποὺ καταδικάζει τὴν Ὁμοφυλοφιλία, καὶ νὰ ὑψώσει τὸ σπιθαμιαῖο ἀνάστημά του ἀπέναντι τοῦ Μεγάλου Θεοῦ, ὁ ταλαίπωρος, χωρὶς γι᾽ αὐτὸ νὰ ἐλεγχθεῖ ἀπὸ τοὺς σιωπῶντες ἐκπροσώπους τοῦ Θεοῦ, μὲ τοὺς ὁποίους θὰ συναντηθεῖ στὴ Λέσβο, οὔτε ἀπὸ τὸν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ μὴν ὑπογράψει τὸν βλάσφημο νόμο· ἀντίθετα τὸν ἐπαινοῦν, τὸν συναντοῦν, καὶ τὸν προβάλλουν, ὄντας καὶ μόνο γι᾽ αὐτὸ καὶ αὐτοὶ ἄθεοι[3]. Στὸ δεύτερο εἶδος ἀθεΐας ποὺ διαστρέφει τὴν ἔννοια τοῦ Θεοῦ μὲ τὶς πάμπολλες αἱρέσεις εἶναι ὁ πάπας, ὁ κύριος ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ὑπεύθυνος τῆς κακοποίησης καὶ ἀπαξίωσης τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς ἀποχριστιάνισης τῆς Εὐρώπης. Στὸ τρίτο εἶδος ἀθεΐας, αὐτῶν δηλαδὴ ποὺ σιωποῦν καὶ δὲν πολεμοῦν τὶς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καὶ τὶς ἄλλες, ἀνήκει, χωρὶς ἀμφιβολία, ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος κυρίως, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνον δὲν θεωρεῖ αἵρεση τὸν Παπισμό, ἀλλά «ἀδελφὴ Ἐκκλησία», καὶ ἑτοιμάζεται πυρετωδῶς καὶ ἐπισήμως νὰ τόν ἀναγνωρίσει ὡς Ἐκκλησία στὴν μέλλουσα νὰ συνέλθει «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο», ποὺ γι᾽ αὐτὸ καὶ μόνο θὰ εἶναι ψευδοσύνοδος. ᾽Απὸ τῆς πλευρᾶς αὐτῆς μὲ τὶς αἱρετίζουσες ἐκκλησιολογικὲς θέσεις ποὺ κατὰ καιροὺς ἔχει ἐκφράσει, θὰ μποροῦσε νὰ ἐνταχθεῖ καὶ στὸ δεύτερο εἶδος ἀθεΐας, τῆς τῶν αἱρετικῶν. Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος κρύβεται καὶ σιωπᾶ, μολονότι πολλὲς φιλοαιρετικὲς θέσεις καὶ πράξεις δὲν ἐπιτρέπουν νὰ τὸν ἐξαιρέσουμε τουλάχιστον ἀπὸ τὸ τρίτο εἶδος τῆς ἀθεΐας. Οἱ κάποιες διαφορές του μὲ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη δὲν ὀφείλονται σὲ θέματα πίστεως, ἀλλὰ σὲ διεκδικήσεις θρόνων καὶ ἐξουσιῶν. Ἡ τόση εὐκολία μὲ τὴν ὁποία δέχθηκε καὶ ὀργάνωσε μὲ ἀπεσταλμένους τὴν ἐπίσκεψη τοῦ πάπα στὴν Λέσβο, ἀλλὰ καὶ ἡ πανθομολογούμενη καὶ ὁλοφάνερη σύμπλευση καὶ συμπόρευση μὲ τὴν ἄθεη κυβέρνηση τοῦ Ἀλ. Τσίπρα, δυστυχῶς, ἀποτελοῦν πλήρη ἐπαλήθευση τῆς προφητείας τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου.
4. Θὰ ἐπιτρέψουν τὴ συνάντηση ὁ Ἀρχάγγελος τοῦ Μανταμάδου καὶ ὁ Ἅγιος Ραφαήλ;
Ἡ ἐπιλογὴ τῆς Λέσβου γιὰ τὴν συνάντηση συνειρμικὰ φέρνει στοὺς Ὀρθοδόξους κάποιες σκέψεις ποὺ σχετίζονται μὲ τὴν ἁγιολογικὴ παράδοση τοῦ νησιοῦ, ποὺ δὲν τὴν βλέπουν μὲ καλὸ μάτι οἱ ἄθεοι ὅλων τῶν εἰδῶν. Ἡ ἁγιασμένη καὶ μαρτυροπλούτιστη Λέσβος ἔχει τὸ χῶμα της εὐλογημένο καὶ ποτισμένο ἀπὸ τὸ αἷμα πολλῶν νεομαρτύρων, ποὺ σφαγιάσθηκαν γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη ἀπὸ τοὺς ἀθέους Μουσουλμάνους Ἀγαρηνούς, πιστοὺς τοῦ αἱμοσταγοῦς Μωάμεθ καὶ τοῦ βλασφήμου Κορανίου, προγόνους καὶ προπάτορες τῶν σημερινῶν τζιχαντιστῶν, ποὺ σφάζουν καὶ διώκουν ἀνηλεῶς τοὺς Χριστιανούς, ὑπὸ τὰ ἀπαθῆ, ἴσως καὶ χαιρέκακα, βλέμματα τῆς ἄθεης καὶ ἀποχριστιανισμένης Δύσης τοῦ Παπισμοῦ καὶ Προτεσταντισμοῦ, ἡ ὁποία μὲ τοὺς πολέμους προκαλεῖ τὸ κύμα τῶν προσφύγων καὶ ἐμφανίζεται κατόπιν ὡς προστάτρια καὶ συμπαραστάτις. Ποιός ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες θὰ ξεχάσει ὅτι οἱ Δυτικοὶ βοήθησαν τὸν Κεμὰλ Ἀτατοὺρκ νὰ ἀφανίσει τὸν Ἑλληνισμὸ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας μὲ φοβερὲς γενοκτονίες καὶ ἑκατομμύρια προσφύγων καὶ ὅτι ὁ τότε πάπας τοῦ ἔστειλε συγχαρητήρια γιὰ τὶς ἐπιτυχίες του, γιὰ νὰ παραλείψουμε τὶς ἁλώσεις τῆς Πόλης, τὶς σταυροφορίες καὶ τὰ ἄλλα δεινά; Ποιός θὰ ξεχάσει στὶς ἡμέρες μας ὅτι ὁ Πολωνὸς πάπας Ἰωάννης Παῦλος Στ´, ποὺ τὸν δεχθήκαμε μὲ τιμὲς στὴν Ἀθήνα, συμμάχησε μὲ τὴν Ἀμερικὴ καὶ τὸ ΝΑΤΟ γιὰ τὴν διάλυση τῆς Γιουγκοσλαβίας καὶ ἔδινε ἔντολὴ στοὺς πρέσβεις τοῦ Βατικανοῦ ἀνὰ τὸν κόσμο, ὅπως ἀποκάλυψε Ἕλληνας Εὐρωβουλευτής, λέγοντας «Ἀφοπλῖστε τοὺς Σέρβους καὶ ἐξοπλῖστε τοὺς Μουσουλμάνους»; Ποιός προμηθεύει μὲ ὅπλα τοὺς μαχητὲς τοῦ Μωάμεθ, καὶ ποιοί ἐκμεταλλεύονται τὰ πετρέλαια τῶν ἐμπολέμων καὶ κατακτημένων περιοχῶν;
Ὁ τιμώμενος στὴν Μυτιλήνη Ἅγιος Ραφαήλ, ποὺ κατέστησε τὸ νησὶ πανορθόδοξο προσκύνημα, ἔφυγε ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν ἅλωση, μαζὶ μὲ τὸν διάκονο Νικόλαο, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ μὴ λάβει μέρος στὸ συλλείτουργο Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν ποὺ ἔγινε στὶς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 1452, σὲ ἐφαρμογὴ τῶν ἀποφάσεων τῆς ψευδοσυνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας. Τὸ συλλείτουργο ἐκεῖνο ἦταν ἡ πνευματικὴ αἰτία νὰ ἐγκαταλείψει τὴν Κωνσταντινούπολη ἡ ἄμαχη δύναμη τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ παραδοθοῦμε στὶς ὀρδὲς τοῦ Μωάμεθ, ὅπως συμβαίνει καὶ τώρα μὲ τὸν ἐκ τῶν ἔσω ἐξισλαμισμὸ τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἑλλάδος.
Κατέφυγε τότε ὡς πρόσφυγας ὁ Ἅγιος Ραφαὴλ στὴ Λέσβο, στὴν Θερμή, στὸ λόφο τῶν Καρυῶν, γιὰ νὰ ἔλθουν καὶ ἐκεῖ μετὰ ἀπὸ δέκα χρόνια οἱ πιστοὶ τοῦ «ἱεροῦ» Κορανίου, ποὺ τὸ μοιράζουν ὡς δῶρο οἱ πατριάρχες μας, καὶ νὰ τὸν κατασφάξουν μαζὶ μὲ τὸν διάκονο Νικόλαο, τὴν μικρὴ Εἰρήνη καὶ ἄλλους κατοίκους τοῦ νησιοῦ. Εἶναι εὐχαριστημένος ἆραγε τώρα ἀπὸ τὴν παρουσία στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου του τοῦ Ἀντιχρίστου Πάπα καὶ ἀπὸ τὴν σχεδιασμένη ἀποστολὴ πολεμιστῶν τοῦ Μωάμεθ, μαζὶ μὲ τοὺς πρόσφυγες, γιὰ νὰ ἐξισλαμίσουν καὶ τὴν Ἑλλάδα, μετὰ τὸν ἐξισλαμισμὸ τῆς ἄθεης καὶ ἀδιάφορης Εὐρώπης, ἡ ὁποία μόλις τώρα ἔχει ἀρχίσει νὰ καταλαβαίνει τὸν κίνδυνο; Εἶναι εὐχαριστημένος ὁ Ἀρχάγγελος τοῦ Μανταμάδου, ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῶν ἀθέων Ἀγαρηνῶν, τοῦ ὁποίου ἡ θαυματουργὸς ἀνάγλυφη εἰκόνα φιλοτεχνήθηκε ἀπὸ τὸν μοναδικὸ ἐπιζήσαντα μοναχό, ὁποῖος τὴν κατασκεύασε μὲ τὸ αἷμα τῶν συμμοναστῶν του, ποὺ σφαγιάσθηκαν ἀπὸ ἀθέους Μουσουλμάνους; Τίνος τὴν βοήθεια θέλουν οἱ κάτοικοι τοῦ νησιοῦ, τῶν Ἁγίων ἢ τῶν ἀθέων ἐπισκεπτῶν τους, ποὺ νοιάζονται ὄχι γι᾽ αὐτούς, ἀλλὰ γιὰ τὰ δικά τους συμφέροντα καὶ τοὺς δικούς τους στόχους;
5. Καὶ ὁ Φώτης Κόντογλου λυπημένος
Πολὺ στενοχωρημένος θὰ εἶναι καὶ ὁ κορυφαῖος ἁγιογράφος καὶ λογοτέχνης Φώτης Κόντογλου, ποὺ γεννήθηκε ἀπέναντι ἀπὸ τὴ Λέσβο στὶς Κυδωνίες (Ἀϊβαλί) τῆς Μικρασίας καὶ ὡς πρόσφυγας ἔμεινε στὴν Λέσβο, πρὶν νὰ ἐγκατασταθεῖ στὴν Ἀθήνα, καὶ ἀγάπησε πολὺ τὸ νησί. Μοναδικὰ καὶ ἀνεπανάληπτα, καλύτερα ἀπὸ κάθε ἄλλον, ζωγράφισε μὲ τὴν πέννα του σὲ πλῆθος κειμένων τοὺς κινδύνους ποὺ διατρέχει ἡ Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὸν Παπισμὸ καὶ τοὺς φιλοπαπικούς «Ὀρθοδόξους». Αὐτὴν τὴν γνήσια πατερική, κολλυβαδικὴ καὶ ὀρθόδοξη φωνὴ δὲν τὴν ἀκούει πλέον κανείς; Δὲν τὴν ἀκοῦν οὔτε ἐκεῖ στὴν Λέσβο οἱ συμπατριῶτες του, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί; Σὲ ἀνοικτή του ἐπιστολὴ πρὸς τὸν πατριάρχη Ἀθηναγόρα τὸ 1963 γράφει: «Ἡ Ὑ. Θ. Παναγιότης γνωρίζει καλῶς ὁποῖαι ἔχιδναι κρύπτονται εἰς τὰς σκοτεινὰς στοὰς τοῦ Βατικανοῦ καὶ πόσα δεινὰ ἔχει ὑποστῆ ἡ Ὀρθοδοξία μας ἀπὸ τοὺς σκληροὺς ψευδαδέλφους τῆς Ρώμης»[4]. Σὲ ἄλλη του ἐπιστολὴ σὲ φιλοπαπικὸ ἱεράρχη λέγει: «Ὁ Παπισμὸς εἶναι καὶ διὰ τοὺς ἀπίστους ἀκόμη καὶ ἀδιαφόρους ἡ προσωποποίησις τοῦ πνεύματος “τοῦ κόσμου”, καὶ κατέστησε ἀπεχθὲς καὶ μισητὸν τὸ Εὐαγγέλιον, ὅσον οὐδεὶς ἄθεος ἢ πολέμιος φανερὸς τοῦ Χριστοῦ»[5]. Σὲ ἄλλο μητροπολίτη γράφει ὅτι «τὸ ἀντίχριστο πνεῦμα τὸ ἐνεσάρκωσε ὑπὲρ πάντα ἄθεον ἢ ἀσεβῆ ὁ φίλτατος ὑμῖν παπισμός, ὁ πρωταίτιος τῆς ἐπικρατούσης ἐν τῇ Δύσει, ἀθεΐας»[6]. Παρουσιάζοντας σὲ σειρὰ ἄρθρων του τὸ πῶς διαζωγραφεῖ τὸν Παπισμό «τὸ αἰνιγματικὸ τοῦτο σύστημα ὁ πλέον βαθυστόχαστος κι ἀποκαλυπτικὸς Ρῶσος συγγραφέας Θεόδωρος Ντοστογιέφκης» στὸ ἔργο του «Τ᾽ ἀδέλφια Καραμάζωφ» καὶ σὲ εἰδικὸ Κεφάλαιο μὲ τίτλο «Ὁ Μέγας Ἱεροεξεταστής», ἀνάμεσα σὲ πολλὰ ἄλλα ἐνδιαφέροντα μᾶς λέγει ὅτι ὁ Ἰησουΐτης Ἱεροεξεταστὴς συνέλαβε καὶ τὸν Χριστό, τὸν ὁποῖο ἀνέκρινε καὶ κατεδίκασε. Καὶ τελικῶς χωρὶς περιστροφὲς τοῦ ἀποκάλυψε τὸ μεγάλο μυστικό, γιὰ ποιὸν δουλεύει καὶ μὲ ποιὸν εἶναι ὁ Παπισμός: «Ὅλα ὅσα Σοῦ λέγω γνωρίζω πὼς τὰ ξέρεις. Λοιπόν, γιατί νὰ σοῦ κρύψω τὸ μυστικό μας; Ἀλλὰ ἂς σοῦ τὸ πῶ, νὰ τ᾽ ἀκούσεις ἀπὸ τὸ στόμα μου: Λοιπόν, δὲν εἴμαστε μὲ Σένα, ἀλλὰ μ᾽ Αὐτόν (τὸν διάβολο). Ἀπὸ ὀχτακόσια χρόνια (=ἀπὸ τὸ σχίμα) πήγαμε μ᾽ Αὐτόν»[7]. Ἀπὸ τὶς πάμπολλες ἄλλες ἀντιπαπικὲς ἀναφορὲς τοῦ Κόντογλου θὰ παραθέσουμε μία ἀκόμη, τὴν πιὸ περιεκτική:
«Τὸ μέγα κατόρθωμα τοῦ Παπισμοῦ εἶναι τοῦτο: Κατώρθωσε νὰ δυσφημήσῃ τὸν Χριστὸν καὶ τὸν Χριστιανισμόν, ὅσον κανεὶς ἄλλος, εἰδωλολάτρης ἢ θεομπαίκτης. Ἔσπρωξε μυριάδας ἀνθρώπων εἰς τὴν ἀθεΐαν, καὶ εἶναι ὁ κυριώτερος ὑπεύθυνος τῆς ἀθεϊστικῆς φιλοσοφίας, εἰς τὴν Εὐρώπην, διότι οἱ πολλοὶ ἐνόμισαν ὅτι Χριστὸς καὶ Πάπας εἶναι ἓν καὶ τὸ αὐτό. Ἔσπρωξε τοὺς μαύρους καὶ τοὺς ἄλλους εἰδωλολάτρες τῆς Ἀφρικῆς πρὸς τὸν μωαμεθανισμόν, διότι ἔγινεν ἓν μὲ τὴν ἀποικιοκρατίαν, ἀφοῦ εἶναι ἡ κορυφὴ τῆς ἰμπεριαλιστικῆς πυραμίδος, συνδεδεμένος ἀπὸ αἰώνων μὲ τὸ ἔγκλημα, μὲ τὴν βίαν καὶ ἀπάτην πάσης φύσεως, καθὼς καὶ μὲ τὴν ὑπερδιαβολικὴν ὑποκρισίαν. Ἐξώντωσεν ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ τοὺς ἰθαγενεῖς τῆς ᾽Αμερικῆς, οἱ ὁποῖοι ἐβασανίσθησαν ἀπανθρώπως ἀπὸ τὰ παπικὰ τέρατα, τὰ ὁποῖα ἐλάτρευον τὸν χρυσὸν καὶ οὐδόλως τὸν Χριστόν, ὅπως ἔλεγον. Τέλος, ἀντὶ νὰ νὰ ἔχῃ ὁ Παπισμός, ὅστις ὑποκρίνεται ὅτι εἶναι ὁ δοῦλος καὶ ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ, τὴν πτωχείαν τὴν ὁποίαν ἔφερεν ὡς ἄνθρωπος καὶ τὴν ὁποίαν ἐδίδαξεν Ἐκεῖνος, αὐτὸς ἔγινεν ἀντιθέτως ὁ μεγαλύτερος τραπεζίτης»[8].
6. Γιατί γίνεται αὐτὴ ἡ συνάντηση στὴν Λέσβο; Κερδισμένοι καὶ Χαμένοι.
Εἶναι πολλὰ τὰ συμφέροντα ποὺ ἐξυπηρετεῖ ἡ συνάντηση τῶν μεγαλοσχήμων· κερδίζουν ὅλοι, καὶ οἱ μόνες χαμένες εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη πίστη καὶ ἡ πατρίδα μας ἡ Ἑλλάδα. Κερδίζει ἐν πρώτοις ἡ ἄθεη κυβέρνηση τοῦ Ἀλ. Τσίπρα, ἡ ὁποία δέχεται σκληρὴ κριτικὴ γιὰ τὴν κακὴ διαχείριση τοῦ ποσφυγικοῦ ζητήματος. Ἐμφανίζει τώρα νὰ ἐπευλογοῦν καὶ νὰ ἐπιστηρίζουν τὸ ἀνθρωπιστικὸ ἔργο της οἱ κορυφαῖοι ἡγέτες τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, ὁ «πρῶτος» τοῦ Παπισμοῦ καὶ ὁ «πρῶτος» τῆς Ὀρθοδοξίας, μὲ συμπλήρωμα καὶ τόν «πρῶτο» τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλλάδος. Κερδίζει ἀκόμη καὶ ἰδεολογικά, διότι ἐμφανίζεται στοὺς ἀνιστόρητους καὶ ἰδεολογικὰ προκατειλημμένους ὀπαδούς της ὅτι αὐτὴ δὲν μεροληπτεῖ ὑπὲρ τῶν Χριστιανῶν, προστατεύει καὶ τοὺς Μουσουλμάνους, δὲν κάνει διακρίσεις θρησκευτικὲς ἢ ρατσιστικές, δὲν τὴν ἐνδιαφέρουν ἡ ἑλληνικότητα καὶ ἡ Ὀρθοδοξία.
Κερδισμένος περισσότερο ἀπὸ ὅλους εἶναι ὁ πάπας, διότι ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἡ πρόσκλησή του σημαίνει πὼς τὸν ἀναγνωρίζουμε ὡς «πρῶτο», ὡς κορυφὴ τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, καλούμενο μάλιστα ἀπὸ δύο Ὀρθοδόξους ἡγέτες, τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη καὶ τὸν ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν, στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο τῶν ὁποίων ἀπορρίπτεται σταθερὰ τὸ «πρωτεῖο» ὁποιουδήποτε ἐπισκόπου, πολὺ περισσότερο ἑνὸς αἱρετικοῦ, ἐπὶ πλέον τὸν ἐμφανίζουμε καὶ ὡς ἀθώα περιστερὰ καὶ προστάτη τῶν ἀδικημένων καὶ τῶν κακοπαθούνων, ἐνῶ εἶναι γνωστὴ καὶ καταγεγραμμένη ἡ εὐθύνη τοῦ Βατικανοῦ ὡς πολιτικῆς καὶ οἰκονομικῆς δύναμης στὶς παγκόσμιες ἀναταραχὲς καὶ ἀνακατατάξεις. Κερδίζει ἀκόμη, διότι τοῦ δίνουμε τὴν δυνατότητα τοῦ «διαίρει καὶ βασίλευε», εἴτε μὲ τὶς διενέξεις μεταξὺ Κωνσταντινούπολης καὶ Μόσχας, εἴτε μὲ τὴν διένεξη μεταξὺ Κωνσταντινούπολης καὶ Ἀθήνας γιὰ τὴν δικαιοδοσία στίς «Νέες Χῶρες», ἡ ὁποία εἶναι ἐμφανὴς στὴν περίπτωση τῆς Λέσβου, ποὺ ἀνήκει στὶς λεγόμενες «Νέες Χῶρες». Μὲ ποιὰ ὄντως ἁρμοδιότητα ἐκάλεσε ὁ οἰκουμενικὸς τὸν πάπα στὴν Λέσβο; Γι᾽ αὐτὸ ἔσπευσε καὶ ὁ Ἀθηνῶν νὰ τὸν καλέσει συγχρόνως, καὶ συμφώνησε τόσο εὔκολα καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος; Αὐτὰ μᾶς ἐνδιαφέρουν, καὶ ὄχι ἡ ἐκκλησιαστικὴ νομιμοποίηση ἑνὸς αἱρεσιάρχη;
Πολλὰ κέρδη ἀποκομίζει καὶ ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος. Ἐν ὄψει τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, τῆς ὁποίας κύριος στόχος εἶναι νὰ ἀναγνωρίσει τοὺς αἱρετικοὺς τῆς Δύσεως ὡς ἐκκλησίες, ὅπως ἀπροκάλυπτα ὁμολόγησε προβεβλημένος συνεργάτης του, ὁ μητροπολίτης Γαλλίας Ἐμμανουήλ, ἀλλὰ καὶ ὅπως συνάγεται καὶ ἀπὸ πολλὲς διακηρύξεις τοῦ ἰδίου, ἔχει τὴν δυνατότητα στὴν Λέσβο νὰ παρουσιάσει τὸν «Ἁγιώτατο ἐπίσκοπο Ρώμης, κ. Φραγκῖσκο» ὡς ἀγαπητὸ ἀδελφὸ ἐν Χριστῷ καὶ συνεπίσκοπο, ἐνώπιον τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν, γιὰ νὰ ἀμβλυνθοῦν οἱ ἀντιδράσεις κάποιων “ζηλωτῶν ὑπερορθοδόξων”, ποὺ ἐξακολουθοῦν νὰ θεωροῦν τὸν Παπισμὸ ὡς αἵρεση. Στὴν Λέσβο τοῦ ἀντιπαπικοῦ Ἁγίου Ραφαὴλ καὶ τοῦ ἀντιπαπικοῦ Φώτη Κόντογλου ὁ αἱρεσιάρχης πάπας ἐμφανίζεται ὡς κανονικὸς καὶ νόμιμος ἐπίσκοπος Ρώμης ἀπὸ τοὺς ἰδικούς μας φιλοπαπικοὺς καὶ λατινόφρονες, ὡς προοίμιο τῶν ἀποφάσεων τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης. Ἡ ὑποτίμηση τοῦ αὐτοκεφάλου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ ἡ εἰσπήδηση στὴν δικαιοδοσία της εἶναι ἐπίσης μεταξὺ τῶν κερδῶν τοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου.
Καὶ ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν τὶ κερδίζει; Δείχνει ἐν πρώτοις σὲ παγκόσμια κλίμακα τὸν φιλοπαπισμό του καὶ τὴν συμπόρευσή του μὲ ὅλους τοὺς Οἰκουμενιστάς, πρὸς μεγάλη χαρὰ ὅλων τῶν φίλων καὶ συνεργατῶν του μὲ τοὺς ὁποίους ἀποδομεῖ σιγά-σιγὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ ζωή. Δὲν ἀφήνει ἔπειτα μοναδικὸ παίκτη τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη στὸ ἔδαφος τῶν «Νέων Χωρῶν», ἀλλὰ μὲ τὴν παρουσία του δείχνει ὅτι δὲν πρόκειται νὰ παραιτηθεῖ τῶν δικαιωμάτων της ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Περισσότερο ὅμως δείχνει ὅτι στηρίζει τὴν κυβέρνηση στὸ θέμα τῆς διαχείρισης τοῦ προσφυγικοῦ καὶ τὴν ἄψογη συνεργασία καὶ συμμαχία του μὲ τοὺς ἀθέους κυβερνῆτες; Ποῦ θὰ μᾶς βγάλει αὐτὴ ἡ συμμαχία;
Ἡ Ὀρθόδοξη πίστη ὅμως βλάπτεται καὶ καταρρακώνεται, διότι ἐξαφανίζονται τὰ ὅρια μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως, διότι ἀκυρώνονται ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ καταπατοῦνται οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ποὺ ἀπαγορεύουν τὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, διότι ἀμβλύνεται τὸ ὀρθόδοξο αἰσθητήριο τῶν πιστῶν, ὥστε νὰ μὴ διακρίνουν πλέον μεταξὺ ἱεροῦ καὶ βεβήλου, διότι διχάζεται καὶ διαιρεῖται τὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα σὲ φιλοπαπικοὺς καὶ ἀντιπαπκούς. Βλάπτεται ἐπίσης πολλαπλῶς ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα, ποὺ εἶχε ἐπὶ αἰῶνες τὴν εὐλογία καὶ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν προστασία τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ καὶ τῶν Ἁγίων. Μεταβάλλεται σὲ μία ἄθρησκη πολυπολιτισμικὴ χώρα, συγκρητιστικὴ καὶ νεοεποχίτικη, ἀποχριστιανίζεται κατὰ τὸ παράδειγμα τῆς ἄθεης Εὐρώπης, γκρεμίζει τὶς πολύτιμες ἀξίες τοῦ ἑλληνοχριστιανικοῦ παρελθόντος της. Σὲ λίγο θὰ νιώθουμε ξένοι στὸν τόπο μας, θὰ γίνουμε μειοψηφία, ἀφοῦ ἡ ἔλλειψη πρόνοιας γιὰ τὸ δημογραφικὸ πρόβλημα, ἡ ἐγκληματικὴ ἀδιαφορία γιὰ τὴν ὑπογεννητικότητα καὶ τὴν δημιουργία πολύτεκνων οἰκογενειῶν, ποὺ ἐνισχύονται ἀπὸ τὴν σχεδιασμένη φτωχοποίηση τῶν Ἑλλήνων, καὶ ὁ σχεδιασμένος ἐποικισμὸς τῆς χώρας μὲ Μουσουλμάνους πρόσφυγες ὁδηγοῦν μὲ βεβαιότητα στὸν ἀφελληνισμὸ καὶ στὸν ἐξισλαμισμὸ τῆς Ἑλλάδος. Φοβόμασταν μήπως πάθει ἡ Θράκη μας αὐτό πού ἔπαθε τό Σερβικό Κοσσυφοπέδιο, τό Ὀρθόδοξο Κόσσοβο, μέ τήν στήριξη τοῦ πάπα, καί τώρα κινδυνεύει ὅλη ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα νά γίνει Κοσσυφοπέδιο. Μέσα στή χαρά τους τό Βατικανὸ καί ὁ πάπας, πού σπεύδει νά «βοηθήσει» στή Λέσβο. Θὰ δοῦμε ἆραγε κάποια συνάντηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, τοῦ πατριάρχη τοῦ Γένους, καὶ τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν μὲ στόχο νὰ ἐνισχύσουν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν ἀγάπη πρὸς τὴν πατρίδα, γιὰ νὰ σταματήσει ἡ ἀθεϊστικὴ πλυμμυρίδα καὶ ἡ ἠθικὴ παρακμὴ καὶ ἐξαχρείωση; Μολονότι ὅλα δείχνουν τὸ ἀντίθετο, ἐμεῖς δὲν θὰ παύσουμε νὰ προσευχόμαστε καὶ νὰ ἐλπίζουμε ὄχι σὲ ἀνθρώπινες συμμαχίες, ἀλλὰ στὴν δύναμη καὶ βοήθεια τοῦ Θεοῦ: «Μεθ᾽ ἡμῶν ὁ Θεός, γνῶτε ἔθνη καὶ ἡττᾶσθε, ὅτι μεθ᾽ ἡμῶν ὁ Θεός».
[1]. Πρωτοπρεσβύτερος Θεοδωρος Ζησης, «Μὲ τὸ ἀρνίο ἢ μὲ τὸ θηρίο; Μὲ τὸν Χριστὸ ἢ μὲ τὸν πάπα;», Θεοδρομία 3 (2001) 5-7.
[2]. Γρηγοριου Παλαμα, Συγγράμματα, τόμ. Β´, ἔκδ. Π. Χρηστου, Θεσσαλονίκη 1966, σελ. 479-483.
[3]. Περισσότερα γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ βλ. εἰς Πρωτοπρεβύτερος Θεοδωρος Ζησησ, «Ὑβριστικὸ καὶ βλάσφημο τὸ Ἑλληνικὸ Κοινοβούλιο. Συνένοχη ἡ Ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία», Θεοδρομία 17 (2015) 485-509.
[4]. Φωτης Κοντογλου, Ἀντιπαπικά, ἔκδ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», Ἀθῆναι 1993, σελ. 11-12.
[7]. Φώτη Κοντογλου, Μυστικὰ Ἄνθη. Ἤγουν κείμενα γύρω ἀπὸ τὶς ἀθάνατες ἀξίες τῆς Ὀρθόδοξης ζωῆς, Ἀθῆναι ἐκδοτ. οἶκος «᾽Αστήρ», β´, ἔκδοση 1981, σελ. 296-307.
[8]. Φωτη Κοντογλου, Ἀντιπαπικά, σελ. 44.
