Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας εδώ και μισό αιώνα, τα τελευταία πενήντα περίπου χρόνια, είναι το δημογραφικό και η ολιγοπαιδία. Συνεχώς επεκτείνονται τα νεκροταφεία των πόλεων και μειώνονται απελπιστικά οι γεννήσεις.
Οι πολιτικές που ακολούθησε το ελληνικό κράτος τα τελευταία 40 με 50 χρόνια ήταν απαράδεκτες στον τομέα της οικογένειας. Το απαίσιο αυτό βαυαρικό δημιούργημα που λέγεται ευρωπαϊκό ελληνικό κράτος δεν στήριξε σχεδόν ποτέ την ελληνική οικογένεια. Πρωτίστως άφησε ανεξέλεγκτη την αστυφιλία και τη δόμηση και δεν αποκέντρωσε την οικονομία ώστε να κρατήσει στην περιφέρεια και στην ύπαιθρο τον πληθυσμό. Έδιωξε με τον τρόπο του όλους από τα χωριά τους και γέμισε τα υπόγεια των πολυκατοικιών στα τσιμεντόκουτα διαμερίσματα με στοιβαγμένες ψυχές δίνοντας ως τροφή ψίχουλα από τον κρατικό κορβανά, ψευδαίσθηση ευτυχίας και σταθερότητας και εικονική αμερικανική πραγματικότητα μέσω της τηλεόρασης.
Οι πολιτικοί μας από την άλλη μεριά γιγάντωσαν το πελατολόγιό τους με διορισμούς στο δημόσιο και υποβάθμισαν την ιδιωτική πρωτοβουλία, την αγροτική οικονομία και την πρωτογενή παραγωγή. Αυτό το ελληνικό δημόσιο είναι που εισηγήθηκε, ψήφισε και εφάρμοσε νόμους διαλυτικούς της οικογένειας και συνάμα απαγορευτικούς της δημιουργίας οικογένειας και της παιδοποιϊας. Αποποινικοποίησε τη μοιχεία, ενέκρινε το αυτόματο διαζύγιο, επέτρεψε τις εκτρώσεις, αλλοίωσε με τη χυδαιότητα τα ήθη, σέρβιρε την αλητεία στην κοινωνική ζωή, έφερε τη μικτοποίηση στα σχολεία, βρώμισε κυριολεκτικά την τηλεόραση με σειρές απαράδεκτες (πρβλ. «η οικογένεια βλάπτει») και τελικά θεώρησε τεκμήριο πλούτου και ευημερίας τα πολλά παιδιά.
Το αποτέλεσμα ήταν οικτρό. Χάθηκαν γενιές ολόκληρες από τις εκτρώσεις, ελληνόπουλα στο βωμό της καλοπέρασης. Όσα έζησαν ούτε κι αυτά χάρηκαν τη ζωή και την ευτυχία λιωμένα από τα σαββατόβραδα, τα ναρκωτικά και τα τροχαία. Ήρθε μετά και η νοοτροπία των εναλλασσομένων προγαμιαίων σχέσεων, των χρονιζόντων αρραβωνιασμάτων, των αργοπορημένων γάμων, της δουλειάς και της καριέρας, και τέλος η οικονομική κρίση, και έβαλαν την ταφόπλακα στο θέμα πολύτεκνη ελληνική οικογένεια.
Το θλιβερότερο είναι ότι ο ψηφισμένος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας ευχαρίστησε δημόσια τους λαθρομετανάστες που επέλεξαν την πατρίδα μας τόπο προορισμού τους, δηλ. την Ελλάδα μας, και ευτυχώς που είναι κι αυτοί και «γονιμοποιούν» τον πολιτισμό μας και τον κοινωνικό ιστό με νέο αίμα. Τώρα πλέον περιμένουμε τους επήλυδες και τους τσιγγάνους να αναπληρώσουν το χαμένο έδαφος. Φτάσαμε στο σημείο όλα τα βαλκανικά κράτη να έχουν παιδιά και μείς να πασχίζουμε με ένα σωρό έξοδα και εξωσωματικές να ακούσουμε το γέλιο ενός και μόνου παιδιού μέσα στο σπίτι μας.
Το κακό παράδειγμα το δίνουν βέβαια οι πολιτικοί μας που ενώ έχουν τη δυνατότητα, παραμένουν στο ένα και στα δύο παιδιά. Ακολουθούν οι πνευματικοί πατέρες του γένους μας που δεν ενθαρρύνουν την πολυτεκνία, και μετά, ευθύνονται οι καθ΄ ύλην αρμόδιες, οι νεάνιδες, που ενώ έχουν το ένστικτο της μητρότητος μέσα τους, φαντασιώνονται με προσωρινά ειδύλλια και αναβάλλουν συνεχώς τη γέννηση παιδιών ή τα φονεύουν προτού δούνε το φως της ζωής.
Σε λίγο θα είμαστε ξένοι στην ίδια μας την Πατρίδα. Το Κοσσυφοπέδιο χάθηκε για τη Σερβία από την ολιγοπαιδία των Σέρβων και την πληθυσμιακή έκρηξη των Αλβανών. Η Τουρκία τις τελευταίες δεκαετίες έχει αυξηθεί κατά τρείς φορές πάνω και έφτασε από τα 20 στα 80 εκατομμύρια επειδή αγαπά και ποθεί τα παιδιά. Ο Τούρκος πρόεδρος συμβούλεψε πρόσφατα ότι «κάθε τουρκική οικογένεια πρέπει να έχει τουλάχιστο τρία παιδιά». Εμείς εδώ δυστυχώς γεμίζουμε με ηδονή την ζωή μας και οι άλλοι με παιδιά την αυλή τους. Κρίμα! Τη στιγμή μάλιστα που είμαστε ορθόδοξοι Έλληνες και η ευλογημένη παράδοση της πολύτεκνης ελληνικής οικογένειας ήταν από τα ιδανικά της φυλής μας και επιταγή της θρησκείας μας.
Ερήμωσαν τα πάντα: χωριά, σχολεία, ιατρεία, γυμναστήρια, γειτονιές, στρατόπεδα, σπίτια… Τι κατάρα είναι αυτή; Να μη θέλουν οι Νεοέλληνες τα παιδιά! Δυστυχώς επικράτησε μια νοοτροπία ανάποδων προτεραιοτήτων: πρώτα η δουλειά, πρώτα το σπίτι, πρώτα το αυτοκίνητο, πρώτα η σχέση, πρώτα η συμβίωση, πρώτα η καριέρα, πρώτα το σώμα και η εμφάνιση, πρώτα η πολιτική και η σταδιοδρομία και όλα τα άλλα μετά. Το παιδί έτσι έρχεται τελευταίο και καταϊδρωμένο, κι αν έλθει τελικά. Κι αρχίζουν μετά οι αγωνίες και τα έξοδα σε εξωσωματικές και όσα λεφτά γλυτώσαμε δήθεν από τα πολλά παιδιά τα δίνουμε τώρα για να έλθει το ένα. Κι αν πάθει τίποτε… Θεός φυλάξοι, ξαναγυρίζουμε στο μηδέν.
Σα να μην έφταναν όλα αυτά, ήρθε και ο επάρατος πολιτικός γάμος και οι παρελάσεις της ντροπής, το βδελυκτό φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας, να θεοποιήσει τη διαφορετικότητα, να αποθεώσει τη διαστροφή και να ενταφιάσει τη δημιουργία παιδιών. Αν θέλουμε κάτι να αλλάξει σ΄αυτό τον τόπο, πρέπει όλοι να πούμε: πρώτα η ζωή, πρώτα τα παιδιά, πρώτα η οικογένεια, πρώτα η πίστη στο Θεό που ευλογεί την οικογένεια.
Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας
