Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
Εμείς μάθαμε δυο πράγματα από την Πίστη και την Παράδοσή μας. Πως υπάρχει ο θάνατος και η αθανασία. Τώρα ακούμε συχνά περί νέου επινενοημένου τρόπου θανάτου, της ευθανασίας. Καινούριο «επεισόδιο», που μπήκε στη ζωή μας. Θέλουν, λέει κάποιοι, φιλανθρωπότεροι του Θεού, από υπερβολική αγάπη στους δικούς τους, αλλά και στους εαυτούς τους, να προσφέρουν ευ-θάνατο. Δηλαδή, όλο κι όλο, να μην πονέσει και να μην υποφέρει αυτός που αγαπούν, την ώρα που πεθαίνει. Κι έτσι συμβάλλουν στην απομείωση της από Θεού ορισμένης επίγειας ζωής του. Παρεμβαίνουν στο μέγα μυστήριο και γίνονται δολοφόνοι ή αυτόχειρες: «Ὄντως φοβερώτατον τὸ τοῦ θανάτου μυστήριον». Και φοβερότατο αλλά και μυστήριο ο θάνατος κατά την ιερή υμνολογία μας . Αυτό βέβαια, είναι εφεύρημα της απιστίας. Δεν υπάρχουν άνθρωποι λογικοί και σοβαροί, που να σκέφτονται ούτε καν να περνάει από το μυαλό τους κάτι τέτοιο. Πόσο μάλλον άνθρωποι που πιστεύουν στο Θεό και στην αιωνιότητα!
Δεν θα ασχοληθούμε με την παρέμβαση της επιστήμης, όταν αυτή σέβεται το Θεό και το δημιούργημά του. Αυτή ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει και μέχρι πού να το κάνει.
Τι σημασία έχει όμως ο τρόπος του θανάτου, όταν είναι το τέλος των πάντων για την ψυχή και το σώμα; Τόσες δυσκολίες που περνάει ο άνθρωπος στη ζωή του, τόσον πόνο που δοκιμάζει, τόσα μαρτύρια που υποφέρει, αξίζει τον κόπο να νοιάζεται και για τον τρόπο που θα πεθάνει; Λέω, γι` αυτόν που δεν αναγνωρίζει τίποτε, πέρα από αυτήν την πραγματικότητα. Τελειώνεις για πάντα και σε νοιάζει το γεγονός του θανάτου; Είτε έτσι πεθάνεις είτε αλλιώς, αυτός ο θάνατος θα έχει τελειώσει τα πάντα, χωρίς να προσθέσει ή να αφαιρέσει τίποτε στο είναι σου. Όλα τέλος. Λοιπόν, η απιστία οδηγεί στο αδιέξοδο και η δειλία, η οποία γεννάται απ` αυτήν και διακατέχει τον άνθρωπο, τον καθιστά γελοίο και αξιολύπητο.
Ω, πόσο ταπεινή επιλογή! Ω, πόσο φτηνό ξεπούλημα μιας ύπαρξης, που την αγκάλιασε ο Θεός από γεννησιμιού της, την φρόντισε, τη συντήρησε, την αγάπησε με άπειρη αγάπη, της έδωσε το μεγάλο δώρο της ζωής, ποιος ξέρει και πόσα άλλα κι αυτή «του την πετάει στα μούτρα». Και μάλιστα με καμάρι εωσφορικό. Τον αποστρέφεται. Μαζί δε και το σώμα. Αυτό που τον διακόνησε σε όλη του τη ζωή και τον υπάκουσε, τον υπηρέτησε στις χαρές, στις λύπες, στις επιθυμίες και στα θελήματά του να το κάνουν στάχτη. Του προσφέρθηκε ως όργανο απόλυτα υπό την εξουσία του και τώρα θέλει, μαζί μ` αυτόν να το εξαφανίσει.
Και μαζί με τον Πατέρα και Δημιουργό του, σίγουρα αποστρέφεται και την αγάπη των δικών του ανθρώπων. Ναι. Αυτός είναι νόμος πνευματικός. Αποστρέφεσαι την αγάπη του Θεού, άρα η αγάπη που επικαλείσαι για τα δικά σου πρόσωπα είναι απάτη. Είναι ψευδής. Είναι κενή. Πώς να τα καταλάβει αυτά ο άνθρωπος, όταν τυφλώνεται από υπερηφάνεια;
Αν δεν υπάρχει αιώνια ζωή μετά θάνατον, δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών και κρίση. Άρα ο θάνατος, ως επισφραγιστικό γεγονός της επίγειας ζωής και όσο διαρκεί η προθανάτια και επιθανάτια κατάσταση, είναι χρόνος άνευ νοήματος. Κι όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ο θάνατος, αφού είναι μυστήριο, είναι καθοριστικός από μέρους της θείας δικαιοσύνης. Ο χρόνος αυτός μετατρέπεται, με τη χάρη και τη βοήθεια του Θεού και με την πίστη και την υπομονή του ανθρώπου, σε «καιρό ευπρόσδεκτο», σε «ημέρα σωτηρίας». Μπορεί να λειτουργήσει ως τελείως ανατρεπτικό γεγονός μιας ολόκληρης ζωής. Ανακεφαλαιώνεται, κατά κάποιον τρόπο η όλη βιωτή του ανθρώπου, συγκεφαλαιώνεται, και με τα ανάλογο μαρτύριο, την εμπειρία του θανάτου ή ξεπλένονται αμαρτίες, για τις οποίες δεν μετανόησε η ψυχή ή της προσφέρονται περισσότερα στεφάνια, για «καλύτερη θέση» στις ουράνιες μονές. Αυτά μας λένε οι άγιοι της Εκκλησίας, αυτά λέει και η Αγία Γραφή. Ο ληστής στο σταυρό δεν είχε καμιά σχέση με το Θεό. Η ώρα του θανάτου του ήταν αρκετή, για να τον περάσει απευθείας στον Παράδεισο.
Διότι αναλύοντας και ερμηνεύοντας τη λέξη, μέσα και κάτω από τις προϋποθέσεις της πίστεως, το μόνο συμπέρασμα είναι αυτό: «Καλός τρόπος θανάτου». Γεννάται όμως το ερώτημα, τουλάχιστον γι` αυτούς που έχει απομείνει λίγη πίστη στην καρδιά: Είναι δυνατόν να επιτρέψει ο Θεός της αγάπης για τον καθένα από μας, τα παιδιά του, κακό θάνατο; Εμείς βλέπουμε γύρω μας τους ανθρώπους να πεθαίνουν με διάφορους τρόπους, πολλοί από τους οποίους είναι όντως τρομακτικοί και νομίζουμε πως είμαστε «άξιοι» για τον οποιοδήποτε θάνατο και τρέμουμε μη συμβεί και σε μας. Όμως, ο καλός Θεός έχει στο νου του για τον καθένα το θάνατο που θα του ταιριάξει, για να του δώσει την τελευταία ευκαιρία, για να μην έχει και την τελευταία ακόμη στιγμή της επίγειας ζωής του το παράπονο πως δεν τον άφησε τον ανάλογο χρόνο και την ανάλογη ψυχική κατάσταση, για να δείξει μετάνοια. Αλλά και να έχει η δικαιοσύνη του Θεού το αντίστοιχο «δικαίωμα», να ενεργήσει κατά τον τέλειο τρόπο.
Μη φοβάστε, αδέλφια. Ο αρχαίος Έλληνας ειδωλολάτρης έλεγε: «Μωραίνει Κύριος όν βούλεται απολέσαι». Μεταξύ των άλλων ερμηνειών, το ρητό αυτό, επιδέχεται και την εν Χριστώ ερμηνεία: Αυτόν που θέλει να χάσει την ψυχή του (από τις αμαρτίες του), ο Κύριος τον μωραίνει (μόνο και μόνο να σωθεί). Βλέπουμε μέχρι πού φτάνει η αγάπη του, για το ποθούμενο σωτήριο τέλος! Πόσο καλύτερος θάνατος μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε θάνατος, στον οποίο παρεμβάλλεται ανθρώπινο χέρι και χαλάει το σχέδιό του Θεού; Και καλός θάνατος εν τέλει, για κάθε άνθρωπο, είναι αυτός που έχει τις «προϋποθέσεις» για να οδηγήσει την ψυχή στο αιώνιο φως του Χριστού.
Κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή δυο επιλογές έχει ο άνθρωπος στη ζωή του. Με την ελευθερία που του χάρισε ο Θεός, έχει να περάσει στην αιωνιότητα με πορεία προς το «αεί είναι». Υπάρχουν δυο πόρτες. Η μια είναι η πόρτα του «αεί ευ είναι» και η άλλη του «αεί φευ είναι». Ένα «φ» κάνει τη φοβερή διαφορά.
Τι πράμα είναι η ευθανασία και πώς και από πού χαρακτηρίζεται όπως χαρακτηρίζεται και πώς γίνεται και από ποιους γίνεται, δεν έχουμε ιδέα εμείς. Και δεν μας ενδιαφέρει να μάθουμε, πέρα από την εν Χριστώ ευθανασία. Διότι, το μόνο θάνατο που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως ευθανασία είναι ο θάνατος εν μετανοία, ο θάνατος που επέρχεται με το θέλημα του Θεού, εν τω Θεώ και για το όνομα του Χριστού. Δε γνωρίζουμε λεπτομέρειες, αλλά από τα λίγα που ξέρουμε, κατά την πίστη μας, είναι έγκλημα. Όταν δε γίνεται οικεία βουλήσει, είναι αυτοκτονία, αυτοχειρία, που εκφράζει άκρα δειλία και έχει μητέρα την δαιμονική υπερηφάνεια. Συνυπεύθυνοι δε είναι και όσοι συμφωνούν και συμβάλλουν στο να οδηγηθεί ο άνθρωπος σ` αυτήν την ενέργεια.
Ευθανασία: Όμορφη και εύηχη λέξη, αλλά με δαιμονικό περιεχόμενο, που οδηγεί, χωρίς κανένα εμπόδιο, στο θάνατο της ψυχής. Ή αλλιώς στην απώλεια της αθανασίας.
Ο Θεός της αγάπης να φωτίσει όλους μας, ώστε να μην τον προδώσουμε με τέτοια όντως θανατηφόρα ατοπήματα. Ας προσέξουμε, αδέλφια μου, ας προσέξουμε. Οι σειρήνες σήμερα προβάλλουν πολύ δελεαστικά την άρνηση του Θεού. Μηχανεύονται, αλλά διαθέτουν και μηχανές, για να παρουσιάσουν στα μάτια μας τα δαιμονικά μηχανεύματα ως αγγελικές πράξεις, το έγκλημα ως ευεργεσία, την αμαρτία ως κατά φύση κατάσταση.
Οι μέρες είναι πολύ πονηρές και εκτός από την πίστη, το ζητούμενο και μη ευκόλως ευρισκόμενο, είναι Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ. Όταν υπάρχει προαίρεση, πόθος και δίψα για το «τέλειο», ο Θεός δεν θα αφήσει.
Πηγή: Ακτίνες
Έχουμε ακούσει και στο παρελθόν περιπτώσεις ευθανασίας… Και σε ζώα και σε ανθρώπους… Ακούσαμε και πρόσφατα από επωνύμους… Δεν είναι όμως ευ-θανασία η λεγομένη ευθανασία… Πας να αποφύγεις ένα επίγειο σωματικό πόνο ή ένα οξύτατο πνευματικό πόνο και φεύγεις από αυτή τη ζωή με ένα χειρότερο αποτέλεσμα: χωρίς δυνατότητα μετάνοιας και επιστροφής. Δεν είναι η ευθανασία συμβατή με την πίστη στο Θεό και την σωτηρία της αθάνατης ψυχής μας.
Τι είπε ο Χριστός για τον αυτόχειρα Ιούδα; Είπε : «καλύτερα να μη είχε γεννηθεί». Όχι μόνο για την προδοσία, αλλά και για την αυτοκτονία. Και ναι μεν στα ζώα το κακό είναι μικρότερο, διότι δεν έχουν συνείδηση της υπάρξεώς τους, αλλά μόνο ένστικτα ζωής και αναπαραγωγής και κατώτερο συναισθηματικό κόσμο (κάποια κέντρα)… Για τον άνθρωπο όμως η ευθανασία είναι ό, τι χειρότερο. Είναι αυτοκτονία, αυτοχειρία έστω κι αν γίνεται με αφαίρεση της μηχανικής υποστήριξης στο Νοσοκομείο ή με ένεση του γιατρού. Όποιος αυτοκτονεί φεύγει αμετανόητος… Μάλιστα επεμβαίνει στα χωράφια του Θεού. Τη ζωή δεν τη φτιάξαμε εμείς… Είναι δώρο Θεού η ζωή δια μέσου των γονέων μας. Αρχηγός της ζωής και του θανάτου είναι ο Θεός. Δεν έχουμε εμείς το δικαίωμα κάτι που δεν αρχίσαμε να το τελειώσουμε. Δεν είμαστε αυθύπαρκτοι και αυτόνομοι σ΄ αυτή τη ζωή. Άλλος ανοίγει και κλείνει το διακόπτη της ζωής. Έχουμε λοιπόν αρχή και τέλος βιολογικό. Όμως δεν έχουμε υπαρξιακό τέλος. Η ψυχή είναι αθάνατη και ποτέ δεν πεθαίνει. Συνεχίζει το ταξίδι της και αναλόγως των πράξεών της χαίρεται ή πενθεί στο διηνεκές χωρίς τη δυνατότητα αλλαγής. Αυτό το σκέφτονται οι υποψήφιοι πελάτες της ευθανασίας; Χώρια που η ευθανασία είναι κι ένας άκρατος εγωϊσμός. «Δεν θέλω να πονέσω, να καταρρεύσω, να με δούνε στα χάλια μου, να είμαι εξαρτώμενος και διασωληνωμένος». Και οι άλλοι που δεν έχουν τα χρήματα να πάνε στην Ελβετία για ευθανασία; Που λιώνουν πάνω στο κρεβάτι του πόνου; Που συχνά μέσα στον πόνο τους βρίσκουν τον λησμονημένο Θεό και ξανασμίγουν με τους συγγενείς τους;
Έλεγε σοφά ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: «Μη κατηγορείτε τον καρκίνο. Ξέρετε πόσους έστειλε στον Παράδεισο ο καρκίνος»; Κακό ο πόνος, κάκιστο… Δεν είναι όμως ηθικό κακό. Από το πικρό του πόνου συχνά βγαίνει γλυκιά ωφέλεια. Αν ήταν κακό ο πόνος, δεν θα υπέφερε ο Χριστός στο Σταυρό και οι άγιοι Μάρτυρες στα μαρτύριά τους. Εξάλλου γιατί κάνει κάποιος ευθανασία; Πιθανόν για την αποφυγή των δυσάρεστων συνεπειών μιας ανίατης και επώδυνης αρρώστιας. Κι αν στο διάστημα αυτό ανακαλυφθεί - λέμε αν - το φάρμακο κατά του καρκίνου; Αν βρεθεί μια μέθοδος να μη πονάμε; Αν τέλος πάντων κάνει ο Θεός ένα θαύμα; Δεν θα χτυπάμε το κεφάλι μας αιώνια στον τοίχο της κόλασης χωρίς αποτέλεσμα; Η τελική όμως προσπάθεια της ευθανασίας έγκειται στο να αποφύγει ο άνθρωπος το θέλημα του Θεού (όπως πχ και με την κρυονική) και τελικά κάνει το δικό του θέλημα.
Κι αν ο Θεός θέλει να περάσουμε μέσα από το καμίνι του πόνου; Δηλαδή δεν μας αγαπά ο Θεός; Ξέρουμε εμείς καλύτερα από Αυτόν; Αυτός θυσίασε το Γιό Του για μας. Αυτός είπε ότι «και οι τρίχες της κεφαλής μας είναι μετρημένες». Μας αγαπά και μας φροντίζει μέχρι λεπτομερειών και δευτερολέπτων.
Ερχόμαστε λοιπόν εμείς με την ευθανασία και λέμε στο Θεό ότι «είσαι άδικος που μού ΄δωσες αυτή την αρρώστια κι εγώ θα δεις τι θα σου κάνω, θα σου ξεφύγω, είσαι ο δήμιός μου και δε θέλω καμιά παρηγοριά και λύπηση»… Κι όλα αυτά τα λέει στον Πατέρα και Πλάστη μας… Και τελικά πάει με τον άλλο, τον κακό, που είναι ανθρωποκτόνος και μας ωθεί από την αρχή είτε στον φόνο κάποιου άλλου είτε στον φόνο του εαυτού μας.
Η αρρώστια και ο πόνος μας πληροφορούν ότι είμαστε φθαρτοί και παροδικοί εδώ κάτω. Ότι έχουμε ημερομηνία λήξεως. Είναι το καμπανάκι του Θεού που μας λέγει: «στροφή προς τα άνω». «Μετανοείτε και πιστεύετε στο Ευαγγέλιο».
Αλήθεια, αυτοί που επιθυμούν ευθανασία ρώτησαν την ψυχή τους, τον Χριστό, την Εκκλησία, το Ευαγγέλιο, έτσι από περιέργεια να δούνε τι λέγουν… Ξέρουν τι σημαίνει Παράδεισος και Κόλαση; Οι εμφανισθέντες κατά καιρούς άγιοι μάρτυρες σε αγίους και οσίους της Εκκλησίας μας έλεγαν ότι «δεν είναι άξια τα παθήματα αυτής της ζωής προς την μέλλουσα δόξα που θα μας αποκαλυφθεί». Οι εκούσια ευθανατούμενοι όμως γυρίζουν τα πράγματα ανάποδα: Για να μη ζήσουν λίγο πόνο σωματικό εδώ προτιμούν τον αιώνιο και αβάσταχτο πόνο της ψυχής εκεί! Αλλά τον πραγματικό πόνο δεν τον νιώσαμε ακόμη….
Να φυλάξει ο Καλός Θεός να μη πάμε στην κόλαση, στον τόπο της βασάνου, εκεί όπου ο πόνος δεν έχει ούτε γιατρειά ούτε τέλος. Είμαστε συμπαθείς σε όσους σκέφτονται μέσα στην άγνοιά τους ή την απελπισία τους το λάθος της ευθανασίας, αλλά θα ήταν όμως χειρότερο λάθος να μη λέγαμε το άγιο θέλημα του Θεού για τη ζωή και τον θάνατο. Για τον άνθρωπο!
Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας
Το 2002 η Ολλανδία πρώτη δια του κοινοβουλίου της νομιμοποίησε την ευθανασία. Σύμφωνα με το πρωτοποριακό, όπως χαρακτηρίστηκε, νομοσχέδιο οι ιατροί θα είχαν στο εξής τη δυνατότητα να πραγματοποιούν ευθανασία, χωρίς να διατρέχουν κίνδυνο νομικής προσφυγής, εάν ακολουθούσαν συγκεκριμένους αυστηρούς κανόνες. Πρόσφατα τον δρόμο της Ολλανδίας ακολούθησε το γειτονικό της Βέλγιο, η βουλή του οποίου νομιμοποίησε την ευθανασία παιδιών, που πάσχουν από ανίατη ασθένεια σε τελικό στάδιο.
Αν οι δυτικές κοινωνίες δεν βίωναν βαθειά παρακμή, ασφαλώς δεν θα μπορούσε ο περί ευθανασίας νόμος να χαρακτηριστεί πρωτοποριακός, αλλά νόμος κατάντιας! Ο νόμος είναι σαφώς εχθρικός προς το πνεύμα του όρκου του Ιπποκράτη, με τον οποίο κάθε γιατρός δεσμευόταν μεταξύ άλλων να τηρήσει και το ακόλουθο: «Θα χρησιμοποιώ τη θεραπεία για να βοηθήσω τους ασθενείς κατά τη δύναμη και την κρίση μου, αλλά ποτέ για να βλάψω ή να αδικήσω. Ούτε θα δίνω θανατηφόρο φάρμακο σε κάποιον που θα μου το ζητήσει, ούτε θα του κάνω μια τέτοια υπόδειξη». Όμως ο Ιπποκράτης καλούσε τους γιατρούς να δώσουν τον όρκο ενώπιον των θεών Απόλλωνα, Ασκληπιού, Υγείας και Πανάκειας. Οι γιατροί, που ανέμεναν με ανακούφιση την ψήφιση του νόμου, ώστε να μη διατρέχουν τον κίνδυνο ποινικής δίωξης, ασφαλώς δεν πιστεύουν σε Θεό. Και όπως έγραψε ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας Ντοστογιέφσκι «χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται»!
Ίσως να φαίνεται ακόμη σε πολλούς ότι ξεπέρασαν τα εσκαμμένα οι νομοθετήσαντες. Προσωπικά θεωρώ ότι είχε προηγηθεί νομοθετικό μέτρο κατά πολύ πιο εγκληματικό και συνάμα οδυνηρό σε πλείστες όσες και όχι μόνο δύο «χριστιανικές» χώρες, το οποίο όμως έγινε εν πολλοίς αποδεκτό μετά τις αρχικές διαμαρτυρίες θρησκευτικών κύκλων. Πρόκειται για τη νομιμοποίηση των εκτρώσεων. Ο Ιπποκράτης τονίζει χαρακτηριστικά στον όρκο του: «Παρομοίως, δεν θα εμπιστευτώ σε έγκυο μέσο που προκαλεί έκτρωση». Στην εποχή μας το φεμινιστικό κίνημα εξαπέλυσε το σύνθημα «η γυναίκα έχει το δικαίωμα αυτοδιαχείρισης του σώματός της» και αρκετοί γιατροί, που ωφελήθηκαν αρκούντως από τη «βιομηχανία» των εκτρώσεων ενέπλεξαν στο θέμα μας και την επιστήμη, η οποία εκλήθη να αποφανθεί περί του αν το έμβρυο είναι ζων οργανισμός ή εξάρτημα του σώματος της γυναίκας που κυοφορεί. Η αντιπαράθεση, αν και υποτονική πλέον, υφίσταται στο μέτρο που κάποιοι επιστήμονες επιμένουν στη θέση ότι πρόκειται για έγκλημα. Ασφαλώς δεν είναι η επιστημονική γνώση (ή η επιστήμη, όπως υποστηρίζουν συνήθως οι δημαγωγοί του χώρου), αλλά η θρησκευτική τους πίστη. Σύμφωνα με τη χριστιανική διδασκαλία το έμβρυο εμψυχώνεται από τη στιγμή της συλλήψεως και ως εκ τούτου είναι ζων οργανισμός. Βέβαια αυτό δεν έχει την ελάχιστη σημασία για κάποιον που, αρνούμενος την ύπαρξη του Θεού, αρνείται και την ύπαρξη της ψυχής. Θέλω να τονίσω ότι η αντιπαράθεση δεν είναι επιστημονικής, αλλά θρησκευτικής τάξεως.
Ενθυμούμαι όταν η ιταλική βουλή είχε υπερψηφίσει το νομοσχέδιο για τη νομιμοποίηση των εκτρώσεων, αρκετές γυναίκες συγκεντρώνονταν για καιρό έξω από το Βατικανό ζητώντας από τον πάπα να αποδεχθεί και αυτός ότι η έκτρωση δεν συνιστά έγκλημα. Στην εμμονή εκείνου στην ορθή εκκλησιαστική θέση, το κίνημα διαμαρτυρίας ατόνησε. Έχουν δίκαιο εκείνοι που αποφαίνονται ότι η νομιμοποίηση μιας πράξεως συντελεί συν τω χρόνω και στην ηθικοποίησή της. Το αστικό κοινοβούλιο επί δύο αιώνες ψηφίζει αντιχριστιανικούς νόμους και οι χριστιανοί μετά από σύντομη αντιπαράθεση «για την τιμή των όπλων» αποδέχονται τα τετελεσμένα και σιωπούν. Κυριότερη αιτία είναι η από καιρό υποταγή των θρησκευτικών ηγητόρων στην αστική εξουσία και η συμπόρευσή τους μ’ αυτήν. Έτσι το κοινωνικό μήνυμα του Ευαγγελίου, το οποίο στηλιτεύει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο έχει καταχωνιαστεί και λίγο πολύ ακόμη και όσοι δηλώνουν ακόμη χριστιανοί έχουν πλήρως αστικοποιηθεί και αποδέχονται το καθεστώς της αδικίας και της εκμετάλλευσης. Και δεν είναι λίγοι μεταξύ αυτών εκείνοι που θα ωθούσαν σε έκτρωση την άγαμη θυγατέρα τους, που ατύχησε σε κάποια σχέση της, για να μη δώσουν λαβή σε σχόλια του κόσμου, της «καθώς πρέπει» κοινωνίας! Ευτυχώς που δεν έχει νομοθετηθεί ακόμη η υποχρεωτική εκτέλεση εκτρώσεων και γίνεται σεβαστή η επίκληση λόγων συνειδήσεως σε περίπτωση αρνήσεως.
Το τι οδηγεί μια γυναίκα στην έκτρωση είναι γνωστό. Φεμινίστριες στο παρελθόν διακήρυτταν ότι προτιμούν τη λαμπρή επαγγελματική σταδιοδρομία από τα παιδιά! Άλλες γυναίκες δέχονται φορτικότατες τις πιέσεις από τους άνδρες ή τους συντρόφους τους, που επικαλούνται λόγους οικονομικούς και που παραμένουν συνήθως στο απυρόβλητο, καθώς η ανδροκρατούμενη κοινωνία συνήθως δείχνει τη γυναίκα. Τί όμως οδηγεί μια κοινωνία στη νομιμοποίηση της ευθανασίας; Ασφαλώς δεν λείπει το λογικό επιχείρημα: Προς τί να υποφέρει ένας άνθρωπος και ιδιαίτερα ένας νέος άνθρωπος, όταν η επιστήμη έχει αποφανθεί κατά τρόπο κατηγορηματικό περί του επικειμένου θανάτου του; Βέβαια η απάντηση του πιστού, η χωρίς νόημα για τον άπιστο, είναι: Ο Θεός είναι ο χορηγός της ζωής και αυτός μόνο έχει το δικαίωμα να την αφαιρέσει. Γι’ αυτό ένας χριστιανός είναι σαφώς και κατά της θανατικής καταδίκης. Εστιάζουμε αλλού τη σκέψη μας. Οι δυτικές κοινωνίες είναι κοινωνίες, στις οποίες από καιρό έχει χαθεί το νόημα ζωής. Η Τατιάνα Γκορίτσεβα, καθηγήτρια στο παρελθόν της μαρξιστικής φιλοσοφίας στο Λένιγκραντ, η οποία μετά από πολλές περιπλανήσεις σε διάφορους –ισμούς κατέληξε στην Ορθοδοξία, έγραψε: «Ο άνθρωπος έχει να επιλέξει ανάμεσα στον πόνο και στην ανία. Εμείς οι ορθόδοξοι επιλέξαμε τον πόνο, οι δυτικοί την ανία». Ο πόνος είναι ανυπόφορος για τον δυτικό άνθρωπο. Πέραν αυτού σπανίζει σ’ αυτόν ακόμη και το πνεύμα θυσίας. Πίσω από την έγνοια για τον ανιάτως πάσχοντα συνήθως κρύβεται η επιθυμία: «Άντε να τελειώνουμε». Να απαλλαγούμε εμείς από τη φροντίδα και το ασφαλιστικό σύστημα από τη δαπάνη της περαιτέρω νοσηλείας. Άλλωστε, αφού όλα τελειώνουν στον τάφο, προς τί ο πόνος; Και όμως ο πόνος, κατά την ορθόδοξη θεολογία εξαγνίζει. Λέγεται ότι τα αντικαρκινικά νοσοκομεία είναι οι καλύτεροι ιεροκήρυκες. Πλείστοι όσοι ασθενείς στο κρεβάτι του πόνου βρήκαν το νόημα του βίου και ετοιμάστηκαν, να διαβούν προς τη ζωή. «Ψιλά γράμματα» αυτά για τους οπαδούς του πρακτικού υλισμού, οι οποίοι όμως βιώνουν τον τρόμο του θανάτου, μη παύοντας από την άλλη να κατηγορούν την Εκκλησία ότι κραδαίνοντας τον θάνατο τρομοκρατεί τους πιστούς. Γι’ αυτούς όλους ο παιάνας της Αναστάσεως είναι πένθιμο εμβατήριο.
Φαίνεται σήμερα η Δύση να ζει με τόσες βεβαιότητες, ώστε να μη θέλει να εγκύψει στα μύρια όσα προβλήματα απασχολούν τις κοινωνίες της. Μάλιστα ωθεί την πρόκληση με την περιφρόνηση των πνευματικών νόμων στο έπακρο θέτοντας στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός της τα «δικαιώματα» των επιλεγόντων τη διαστροφή περί την γενετήσια σφαίρα, οι οποίοι και πληθαίνουν ανησυχητικά και προνομιούχοι πολίτες έχουν καταστεί σε πλείστες όσες δυτικές χώρες. Στις ΗΠΑ προ ετών κάποιος «επιστήμων» «ανακάλυψε» κατά παραγγελία το γονίδιο της ομοφυλοφιλίας! Πρόσφατα το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο ψήφισε νομοσχέδιο, με το οποίο ζητά από τα κράτη μέλη να λάβουν μέτρα κατά της «ομοφοβίας»!
Το Ισλάμ διαρκώς ανέρχεται αριθμητικά στις χώρες της παρακμής και το μέλλον αυτών είναι προδιαγεγραμμένο. Όσοι αντισταθούν στην ισλαμοποίηση, πρέπει να έχουν λόγους. Και τους λόγους δεν τους δίνει το πνεύμα του πρακτικού υλισμού, αλλά η εναλλακτική πίστη, η χριστιανική, αυτή που σήμερα λοιδορείται στη Δύση. Αλλά δεν είναι δυνατόν να διατηρηθεί η πίστη αυτή με το πλήθος των εκπτώσεων που σήμερα τη χαρακτηρίζουν. Γι’ αυτό θα δικαιωθεί ο διαπρεπής βυζαντινολόγος Ράνσιμαν, που έγραψε ότι ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας της Ορθοδοξίας.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=3075
Η Γερουσία του Βελγίου ενέκρινε σήμερα [12/12/2013], με μεγάλη πλειοψηφία, την πρόταση να επεκταθεί η ισχύς του νόμου για την ευθανασία και στους ανηλίκους που πάσχουν από ανίατη ασθένεια στο τελευταίο στάδιο, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την εφαρμογή του μέτρου στη χώρα.
Η πρόταση θα πρέπει να εγκριθεί και από τη Βουλή για να τεθεί σε ισχύ.
Οι γερουσιαστές ενέκριναν την πρόταση με ψήφους 50 υπέρ έναντι 17 κατά.
Οι Σοσιαλιστές και οι Φιλελεύθεροι, που μετέχουν στον κυβερνητικό συνασπισμό,
ψήφισαν υπέρ, όπως και οι Οικολόγοι και οι γερουσιαστές του αντιπολιτευόμενου εθνικιστικού φλαμανδικού κόμματος NVA. Καταψήφισαν την πρόταση οι Χριστιανοδημοκράτες και οι εκπρόσωποι του ακροδεξιού φλαμανδικού κόμματος Vlaams Belang.
Το νομοσχέδιο θα παραπεμφθεί πλέον στη Βουλή όμως δεν είναι βέβαιο ότι θα συζητηθεί πριν από τις βουλευτικές εκλογές που θα διεξαχθούν στις 25 Μαΐου.
Με βάση το νομοσχέδιο αυτό ένας ανήλικος θα μπορεί να ζητήσει να του γίνει ευθανασία εάν βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο μιας ανίατης ασθένειας και υποφέρει από επίμονους, αφόρητους σωματικούς πόνους. Θα πρέπει προηγουμένως να λάβει την έγκριση των γονέων του και να συμβουλευτεί μια ομάδα ειδικών γιατρών.
Η ευθανασία για τους ενήλικες είναι νόμιμη στο Βέλγιο από το 2002, όμως ελάχιστοι ασθενείς καταφεύγουν σ' αυτήν. Το 2012 μόνο το 2% όλων των καταγεγραμμένων θανάτων στη χώρα προήλθε από ευθανασία.
ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr/diethni/34569-egkrithike-o-no
Σόκ προκάλεσε ἡ ἀπόφαση τῆς κυβερνήσεως τοῦ Βελγίου νὰ νομιμοποιήσει τὴν εὐθανασία παιδιῶν! «Τὴν προώθηση τῆς νομιμοποίησης τῆς εὐθανασίας στὰ παιδιὰ προωθεῖ ἡ βελγικὴ κυβέρνηση, ὅπως ἀναφέρει δημοσίευμα τοῦ Reuters. Μάλιστα τὸ δημοσίευμα ἀναφέρει χαρακτηριστικὰ ὅτι τὸ Βέλγιο δείχνει ἀνοχὴ σὲ περιστατικὰ βιασμοῦ παιδιῶν καὶ τώρα προσανατολίζεται στὴν θέσπιση νόμου, ποὺ θὰ «ἀνοίγει τὸν δρόμο» στὴν εὐθανασία τους.
Τὰ ἀνήλικα θὰ πρέπει νὰ συμφωνοῦν ἐνῶ παράλληλα ἀπαραίτητη θὰ εἶναι καὶ ἡ συγκατάθεση τῶν γονιῶν τους, ἀλλὰ καὶ ἡ σχετικὴ ἰατρικὴ γνωμάτευση, ποὺ νὰ ὁδηγεῖ μία τέτοια κίνηση.
Ἀπὸ τὸ 2002, κάθε ἐνήλικος Βέλγος, ποὺ ἔχει τὶς ὑπογραφὲς δύο γιατρῶν νὰ βεβαιώνουν πὼς ὑποφέρει μὲ ἀβάσταχτο ψυχολογικὸ ἢ σωματικὸ πόνο, μπορεῖ νὰ ζητήσει νὰ τερματίσει τὴ ζωή του, συνήθως μέσῳ ἔνεσης μὲ θανατηφόρο μεῖγμα οὐσιῶν. Οἱ ὑποβοηθούμενοι θάνατοι φτάνουν τὸ 1% τοῦ συνόλου. Γιὰ τοὺς ἀνήλικους προτείνεται νὰ ἔχουν τὴ δυνατότητα ἐπιλογῆς τοῦ θανάτου ἐφόσον τὸ ζητοῦν, οἱ γονεῖς τους συναινοῦν καὶ ἕνας εἰδικὸς μπορεῖ νὰ πιστοποιήσει πὼς τὸ παιδὶ ἀντιλαμβάνεται πλήρως ὅλες τὶς συνέπειες τὶς ἀπόφασής του.
«Εἶναι πολὺ σημαντικό, κανένα παιδὶ δὲν πρέπει νὰ ὑποφέρει», δήλωσε στοὺς Sunday Times ὁ βουλευτὴς Ζάν Ζὰκ ντὲ Γούχτ, συμπληρώνοντας ὅτι “ἀφορᾶ τὸ νὰ.... δίνεις στοὺς ἀνθρώπους τὸ δικαίωμα νὰ ἐπιλέγουν τὸ πῶς καὶ τὸ πότε θὰ τερματίζουν μὲ ἀξιοπρέπεια τὴ ζωὴ τους”».
Ἡ ὑποκρισία σὲ ὅλο της τὸ βάθος. Ἐνδιαφέρονται δῆθεν γιὰ νὰ «μὴ ὑποφέρουν» τὰ ἀθῶα παιδιὰ καὶ γι’ αὐτὸ θέλουν νὰ τὰ σκοτώνουν. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι θέλουν νὰ τὰ ξεφορτώνονται οἱ ἄπιστοι γονεῖς τους, γιὰ νὰ μὴ στέκονται ἐμπόδιο στὴν ἀτομική τους εὐδαιμονία! Ὁ φρικτὸς καιάδας τῆς ἀρχαιότητας ξαναζεῖ στὴ σύγχρονη Εὐρώπη!
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φυλ. 1998, 15 Νοεμβρίου 2013
ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2013/11/blog-post_6697.html#more
Νομιμοποίηση θεληματικής ευθανασίας;
Με αφορμή μια δημοσκόπηση
του Εμμανουήλ Παναγόπουλου, Αμ. Επικ. Καθηγητή Χειρουργικής τ. Συντ. Διευθ. Χειρουργού ΕΣΥ
Μετά από πέντε αποτυχημένες προσπάθειες, τα τελευταία δυο χρόνια, νομιμοποίησης της ευθανασίας σε τέσσερις πολιτείες της Αυστραλίας — Βικτώρια, Τασμανία, Δυτική Αυστραλία και Νότια Αυστραλία — στις αρχές του 2011, δημοσιοποιήθηκε μία δημοσκόπηση, που έγινε ηλεκτρονικά τον Νοέμβριο του 2010 από το The Australia Insitute, σε ένα εθνικό αντιπροσωπευτικό δείγμα 1.294 Αυστραλών.
Μεταξύ πολλών άλλων ερωτημάτων υπήρχε και το ερώτημα της υποστήριξης ή μη της νομιμοποίησης της ευθανασίας για ασθενείς τελικού σταδίου με ανυπόφορους πόνους.
Η έρευνα αυτή έδειξε ότι το 75% των ερωτηθέντων συμφωνεί με τη νομιμοποίηση της ευθανασίας σε τέτοιους αρρώστους, που και οι ίδιοι απαιτούν τον τερματισμό της ζωής τους. Το 13% δεν συμφωνεί και το 12% δεν είναι σίγουρο για την απάντηση.
Το εντυπωσιακό στοιχείο της έρευνας, όπως ανέφερε ο Josh Fear, Διευθυντής του Αυστραλιανού Ινστιτούτου, ήταν το υψηλό ποσοστό, 65%, αποδοχής της ευθανασίας μεταξύ αυτών που δήλωσαν χριστιανοί. Το ποσοστό αποδοχής ήταν υψηλότερο μεταξύ αυτών που δήλωσαν άλλο θρήσκευμα και έφθασε το 91% στα άτομα χωρίς θρήσκευμα. Το ποσοστό αυτό (65%) των συμφωνούντων με την ευθανασία χριστιανών, είναι όντως εντυπωσιακό και έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την μέχρι σήμερα εμπειρία που δείχνει ότι η πλειοψηφία των ατόμων που κάνουν χρήση του νόμου για την ευθανασία δεν ανήκουν σε κάποια θρησκεία, ενώ τα άτομα με ισχυρές θρησκευτικές πεποιθήσεις δεν κάνουν χρήση του δικαιώματος αυτού.
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...