Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό

masonia 03


Οἱ δρόμοι γέμισαν φόβο καί λαθρομετανάστες πού ἀναζητοῦν μία καλύτερη ζωή σέ μία διαλυμένη, πτωχευμένη καί λεηλατημένη χώρα. Τά σπίτια μας γέμισαν ἀνέργους, ἀκυρωμένα ὄνειρα, ἀπελπισία. Τά παιδιά μας γέμισαν θυμό καί ὀργή. Οἱ καρδιές μας μέ ἀνασφάλεια. Τά στόματά μας στέγνωσαν καί ἔγιναν πικρά σάν δηλητήριο. Τά οἰκονομικά προβλήματα γιγαντώνονται καί παραλύουν τίς ἀντιστάσεις μας. Ζοῦμε καθημερινά τή γιορτή τῆς θλίψης, τῆς ἀπόγνωσης καί τοῦ ΘΑΝΑΤΟΥ. Ἡ εὐρωπαϊκή ἕνωση, ἡ εὐρωπαϊκή κεντρική Τράπεζα, τό ΔΝΤ, τό ΝΑΤΟ, ἡ εὐρωπαϊκή ἐπιτροπή κ.ἄ προσπαθοῦν μέ νύχια καί μέ δόντια νά δικαιώσουν τόν ἐγωϊσμό καί τά συμπλέγματα τοῦ ἰσχυροῦ ὑπουργοῦ Οἰκονομικῶν τῆς Γερμανίας, Β. ΣΟΙΜΠΛΕ καί τῶν συμμάχων του.

Φυλᾶμε τά σύνορά μας γιά νά μήν μποῦν οἱ Τοῦρκοι καί οἱ Ἀλβανοί καί μπῆκαν σάν «κύριοι» οἱ τοκογλύφοι δανειστές γιά νά ΑΛΩΣΟΥΝ τήν πατρίδα μας. Η ΧΩΡΑ ΕΑΛΩ. Ὑπάκουα σκυλάκια τοῦ σαλονιοῦ, πολλοί Ἕλληνες μασόνοι (τέκτονες) πολιτικοί γλείφουν τά παπούτσια τῶν δανειστῶν καί ὑποκύπτουν ταπεινωμένοι στίς ἀνήθικες ὀρέξεις τους. Εἶναι ἀποκρουστικό τό θέαμα τῶν Ἑλλήνων πολιτικῶν τῆς μεταπολίτευσης πού ὑποστηρίζουν μέ φανατισμό τόν γερμανικό ἄξονα.

Ἔχει χαθεῖ ἡ σοβαρότητα καί ἡ εὐπρέπεια στό Κοινοβούλιο. Ἔχετε δεῖ σέ καμιά σοβαρή χώρα τοῦ πλανήτη νά μπαίνουν στό Κοινοβούλιο οἱ βουλευτές μέ τρύπια μπλουτζίν καί κοντοβράκια καί οἱ βουλευτίνες μέ ξέστηθα; Τί εἶναι ἡ Βουλή, κέντρο ἀναψυχῆς, τουριστικό θέρετρο; Οἶκος ἀνοχῆς; ἤ μήπως κατάντησε οἶκος ἐνοχῆς; Οἱ ἀπαντήσεις δικές σας. Συγκρούσεις στά ἕδρανα τῆς Βουλῆς, χυδαῖες ἀντιπαραθέσεις, διαπληκτισμοί, σεξιστικά ὑπονοούμενα, ὕβρεις, προσβολές, τριτοκοσμικές καταστάσεις, τό θέατρο τοῦ παραλόγου, τό κλουβί μέ τίς τρελές.

Ἡ βλακεία, ἡ ἐγωπάθεια, ἡ μωρία καί ἡ γενική ἀναπηρία πολλῶν πολιτικῶν στή σημερινή Ἑλλάδα εἶναι ἐντυπωσιακή. Ὁ Ναός τῆς Δημοκρατίας ἔγινε ναός τῆς βωμολοχίας… Ζητᾶμε σεβασμό στήν Ἱστορία μας. Σεβασμό στήν Ὀρθόδοξη πίστη μας, πού εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια καί προοπτική, εἴτε τό θέλετε εἴτε ὄχι.

Οἱ ξένοι δυνάστες δέν ἔχουν καμία τσίπα καί κανένα φιλότιμο. Παχύδερμα εἶναι. Ποτέ δέν εἶχαν, οὔτε σκοπεύουν νά ἀποκτήσουν. Μόνο ἀνάγκες, θέλω καί ἀπαιτήσεις ἔχουν. Μέ χέρια ἁπλωμένα περιμένουν σάν πειρατές γιά νά ἁρπάξουν, ὅσα λάφυρα περισσότερα μποροῦν. Ἔχουν ἐκπαιδευτεῖ στό ἁρπάζειν, γραπώνειν, λεηλατεῖν καί ψεύδεσθαι. Στέλνουν σκληρά τελεσίγραφα ἀπό αὐτά πού ἔστελναν οἱ ΝΑΖΙ προτοῦ εἰσβάλουν τά τεθωρακισμένα (τά PANZER).
Καί ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί τί κάνουμε;

Ἐγωκεντρικά κλεισμένοι στά κλουβιά μας συμβιβασμένοι μέ τίς ἐνοχές μας, κοιμόμαστε μέ τά τσαρούχια. Ναρκωμένοι μπροστά στό χαζοκούτι (τηλεόραση) σκοτώνουμε τίς ὧρες μας. Ἡ τηλεόραση εἶναι μία ἀπέραντη «ρόζ» κρεβατοκάμαρα καί αὐτή ἡ κρεβατοκάμαρα στρώθηκε γιά τά καλά μέ τήν ἄνοιξη τῆς ἰδιωτικῆς τηλεόρασης (μέ μεταξένια σεντόνια).

Καναλάρχες ἐκβιάζουν ἐργαζόμενες κοπέλες νά ἐνδώσουν, ἐάν θέλουν νά ἔχουν μεροκάματο. Διευθυντές ἐντύπων, τηλεοπτικῶν καί ραδιοφωνικῶν σταθμῶν, ἀσκοῦν ψυχολογική πίεση σέ ἐργαζόμενες γυναῖκες νά περάσουν ἀπό τό κρεβάτι τους, γιά νά πληρωθοῦν στό τέλος τοῦ μήνα.

Οἱ ζωές μας μαραίνονται σέ ἀνίερους συμβιβασμούς καί ψεύτικους παραδείσους. Ψευτοπροοδευτικοί φωστῆρες τοῦ τίποτα, ἐραστές τοῦ μεσαιωνικοῦ σατανοδιαφωτισμοῦ «ἀπαξιώνουν», μέ παρεμβάσεις (ἐρωτήσεις) στή Βουλή, τά ἱερά λείψανα, τό ἱερό σκήνωμα τῆς Ἁγίας Βαρβάρας καί ἐξοργίζονται ἀπό τήν ἔλευση τοῦ Παναγίου Φωτός, ἀπό τά Ἱεροσόλυμα. Θεωροῦν πῶς εἶναι εἰδωλολατρία ἡ τιμή καί ἡ προσκύνηση θαυματουργῶν λειψάνων Ἁγίων. ΑΙΣΧΟΣ.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἀνεπιθύμητος καί λησμονημένος. Ἡ εἰκόνα του δυσεύρετη πιά στά σχολεῖα, στά δικαστήρια, στίς δημόσιες ὑπηρεσίες. Ἡ Παναγιά ἀσταμάτητα βλασφημεῖται. Ἐμεῖς παθητικά δεχόμαστε τή βλασφημία καί σιωποῦμε φοβισμένοι. Εἴμαστε δειλοί καί ἄρρωστοι. Κλῆρος καί λαός. Ἱερεῖς καί λαϊκοί.

Ποῦ εἶναι οἱ ἐκκλησιαστικοί ταγοί; Ποῦ εἶναι ἡ Ἱερά Σύνοδος; Γιατί κρύβονται οἱ σεβαστοί Ἱεράρχες μας; Γιατί σιωποῦν; Ποῦ εἶναι οἱ λοκατζῆδες τοῦ Θεοῦ; Πόσοι Ἱεράρχες στηρίζουν «ἔμπρακτα» τούς παπάδες πού παλεύουν ἐνάντια στή μασονία καί τίς αἱρέσεις; Ο ΗΡΩΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΑΡΚΕΙ; Παπάδες πού στίς «ἐνορίες» τους δίνουν καθημερινή σκληρή μάχη, ἐνάντια στήν ἀθεΐα, στή φτώχεια, στήν ὀλιγοπιστία, στήν πνευματική ἔνδεια. Ὑπάρχουν Ἅγιοι Ἱερεῖς στίς πόλεις καί στά χωριά μας πού στηρίζουν, ἐμπνέουν, καθοδηγοῦν τό ποίμνιο μέ αὐταπάρνηση. Μάρτυρες τῆς πίστης, «πάντων διάκονοι», πού τό πετραχήλι τους, ἀνασταίνονται νεκροί. Σ’ ὅλους αὐτούς τούς ἀφανεῖς ἥρωες τῆς πίστης ἐκφράζω τόν ἀπέραντο θαυμασμό μου.

Οἱ «σωστοί» ποιμένες εἶναι πολλοί καί ἄς κρύβονται ἀπό ταπείνωση. Πείθουν τό ποίμνιο μέ τήν ἀγάπη καί τό θυσιαστικό τους πνεῦμα, τό βίωμα, τά ἔργα τους. Μεσιτεύουν στόν Οὐράνιο Πατέρα καί μᾶς στηρίζουν μέ τίς προσευχές τους.

Ὅταν ἕνας λαός φθάσει νά βλασφημεῖ τήν Θεοτόκο καί τούς Ἁγίους καί λίγοι μόνο πενθοῦν γι’ αὐτό τό κατάντημα, τότε ὁ λαός αὐτός βρίσκεται σέ κατάσταση σήψης καί ἀποσύνθεσης.

Πόσο χαμηλά θά πέσουμε ἀκόμη;

Εἶναι πιά δυστυχῶς πολλοί οἱ ἄρχοντες πού ἔχουν παγιδευτεῖ στά ἄνομα δίχτυα τῆς ΜΑΣΟΝΙΑΣ πού πιστεύουν οἱ ἀφελεῖς, πώς εἶναι ἐλεύθεροι, πώς τά ξέρουν ΟΛΑ καί ἐλπίζουν, ὅτι ὅλα θά πᾶνε καλά.

Εἶναι ὅμως καλύτερο νά ξέρεις κάτι καλά παρά ἁπλά νά ἐλπίζεις στό καλύτερο. Τό νά καυχιέσαι γιά κάτι, δέν εἶναι τό ἴδιο μέ τό νά τό πραγματοποιεῖς. Γιατί πρέπει οἱ πολιτικοί μας νά καλπάζουν πρός τόν γκρεμό; (καί συμπαρασύρουν καί ἐμᾶς) Γιατί τούς φεύγει τό πουλί τῶν εὐκαιριῶν μέσα ἀπό τά χέρια τους; Γιατί ἐγκλωβισμένοι στίς μασονικές στοές, ἀπαρνιοῦνται, ἀπεμπολοῦν τίς ψυχές τους στόν ΕΩΣΦΟΡΟ; Δέν γνωρίζουν πώς τήν πατρίδα μας εἴτε τό θέλουν εἴτε ὄχι τήν κυβερνοῦν τά σύμβολα, ἡ ΣΗΜΑΙΑ καί ὁ ΣΤΑΥΡΟΣ; Ὅποιο καί ἄν εἶναι τό πρόβλημα, πάντα βρίσκουν ἕνα κόκκαλο νά πετάξουν στό λαό. Ξεχνοῦν ὅμως ὅτι ὅποιος μάθει στό κόκκαλο, κάποτε θά ἀρχίσει νά δαγκώνει…

Ἡ χώρα μας ἀντιμετωπίζεται σάν σφουγγαρόπανο ἀπό τούς σύγχρονους δυνάστες, πού πολλοί εἶναι ἐπιφανῆ μέλη μασονικῶν στοῶν. Ὁ Β. Σόιμπλε ἔχει τό θράσος, τήν ἀδιαντροπιά, νά ἀποκαλεῖ ὅλους τούς Ἕλληνες «ἀξιοθρήνητους»! Ποιά κόμματα καί ποιοί συγκεκριμένοι βουλευτές ἀντέδρασαν μπροστά στήν προσβολή; Γιατί κατάπιατε τή γλώσσα σας; Τί συμβαίνει;

Μήπως γιά νά «ἐπιβιώσετε» εἶστε ὑποχρεωμένοι νά πλένετε τά πόδια τοῦ Σόϊμπλε μέ ἀνθόνερο; Μήπως πρέπει νά βαπτισθεῖτε προτεστάντες καί νά νομιμοποιήσετε τήν κτηνοβασία γιά νά ταυτιστεῖτε σέ ὅλα μέ τούς Γερμανούς Οὕννους; Μήπως σᾶς διέταξαν, σᾶς ὑποχρέωσαν νά νομιμοποιήσετε καί ἐπίσημα, μέ νόμο τούς κράτους, τόν γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων; Δηλαδή ἄνδρες νά παντρεύονται μέ ἄνδρες, γυναῖκες νά παντρεύονται μέ γυναῖκες. Νά υἱοθετοῦν καί νά μεγαλώνουν παιδιά. Τί ἀρχές καί ποιές ἀξίες θά τούς δώσουν; Ποῦ κρύβονται οἱ ψυχίατροι, οἱ παιδοψυχολόγοι, οἱ παιδαγωγοί; Γιατί δέν παρεμβαίνουν; Ποιός θά εὐλογήσει αὐτές τίς οἰκογένειες; ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΑ.

Πολλοί πολιτικοί, λειτουργοῦν σάν φάλαγγα τῆς Μασονίας, πού ΔΕΝ θέλει νά ἀκούσει ὁποιαδήποτε κριτική στό εὐρωπαϊκό κατεστημένο, στούς σιωνιστές. Ποῦ λειτουργεῖ ὡς ὑπαλληλία τῶν πιστωτῶν, τῶν media, τά ὁποῖα ἄν ἀκούσουν κάτι γιά τή γερμανική Εὐρώπη θεωροῦν ὅτι εἶναι κατά τῆς χώρας. Οἱ Ἕλληνες αὐτοί πολιτικοί μιλοῦν σάν ἐκπρόσωποι ξένων δυνάμεων. Οὐσιαστικά εἶναι πειθήνια ὄργανά τους.

Ἡ πατρίδα μας χάνεται καί ἐσεῖς τί κάνετε;

Πίνετε ἀδιάφορα τό καφεδάκι σας στά καφέ τῆς πλατείας Κολωνακίου, καπνίζοντας νωχελικά τά ποῦρα σας, λέγοντας ΧΥΔΑΙΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ, καί συναγωνίζεσθε ποιός θά ἀπαξιώσει περισσότερο τόν Ἰησοῦ Χριστό καί τήν Ὀρθόδοξη πίστη.

Τό νέο βιβλίο τοῦ συγγραφέα Μιλτιάδη Βιτάλη γόνου τῆς γνωστῆς πολιτικῆς οἰκογένειας Καλαντζάκου θά κυκλοφορήσει μέ τό «Στύλο Ὀρθοδοξίας;» στις 18 Ἰουλίου. Ἐμπεριέχει συγκλονιστικές μαρτυρίες ἀπό τήν δεκάχρονη παρουσία του στήν πολιτική σκηνή πού θά προκαλέσουν πολιτικό καί κοινωνικό σεισμό.

 

Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΝΙΟΣ - ΙΟΥΛΙΟΣ 2015

***

Προσθέτω ένα ακόμα απόσπασμα από το βιβλίο. 21:00

Άθεοι και μασόνοι πολιτικοί

«Οι σακατεμένοι καιροί απαιτούν ηγέτες Ορθοδόξους Χριστιανούς, συντηρητές της παράδοσής μας. Μεταλαμπαδευτές των αξιών με λιονταρίσια ψυχή και Χριστό, με λογισμό και όραμα που θα εμπνέουν και θα καθοδηγούν, και όχι πολιτικούς που τηγανίζονται από την αθεΐα. Μασόνους πολιτικούς που προσποιούνται, υποκρίνονται τους καλούς Χριστιανούς, για να κερδίσουν ψήφους στις εκλογές. Θλιβερούς πολιτικούς, που στις ιδιαίτερες συζητήσεις τους χλευάζουν τον Χριστό, την Παναγιά και τους αγίους. Που ειρωνεύονται τα θαύματα και τις προφητείες του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου. Που θεωρούν τον Άγιο Πορφύριο αγύρτη, και το Ιερο΄Ευαγγέλιο παραμυθάκια για μικρά, ανόητα και άτακτα παιδιά.

Την εποχή που ήμουν μακριά απ’ τον Χριστό, βρέθηκα σε τέτοιες θαυμαστές συνάξεις πολιτικών προσώπων, σε γραφεία, εστιατόρια, καφέ και φιλικά σπίτια. Το τι έχω ακούσει από βουλευτές δεν περιγράφεται. Αν τα αποκαλύψω, πρέπει να φύγω για άλλη χώρα, κρυφά, νύχτα, μεταμφιεσμένος. Τότε και ‘γω τα θεωρούσα όλα αυτά φυσιολογικά. Ήμουν τυφλωμένος απ’ τα πάθη μου. ‘Ημουν συνένοχος στη σαπίλα. Αν τα μάθει κάποτε ο λαός θα τους πάρει με τις πέτρες και τα καδρόνια. Αθλιότητες.

Το θαύμα της μεταστροφής μου το περιγράφω αναλυτικά στο πρώτο μου βιβλίο με τίτλο «Να Γιατί». [Το οποίο έχει κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις ‘Αγαθός Λόγος’ πριν από λίγους μήνες, και είναι μία δημόσια ομολογία πίστεως.] Οι περισσότεροι, όχι όλοι, πολιτικοί της μεταπολίτευσης και κυρίως κυβερνήτες, ήταν ελεγχόμενοι, προβλέψιμοι και αναλώσιμοι. Έχουν τεράστια ευθύνη για την φτωχοποίηση της χώρας, την πνευματική και υλική.»

***

Προσθέτω επίσης ένα αποκαλυπτικό απόσπασμα από την ιστοσελίδα ‘Αγιοτόκος Καππαδοκία Εκδόσεις‘. Από το δεύτερο βίντεο της ραδιοφωνικής εκπομπής του Διονυσίου Μακρή, ‘Εκλογές 2015, αφιέρωμα στον Όσιο Παΐσιοεδώ, στο 14:13

«Θα σας αναφέρω λοιπόν ένα περιστατικό το οποίο μου μετέφερε ένας επιστήθιος φίλος μου, ένας καλός Χριστιανός, ο οποίος διετέλεσε επί κυβερνήσεως Σημίτη γενικός γραμματέας σε κομβικό θα έλεγα για την κοινωνία υπουργείο. Δεν θα αποκαλύψω το όνομά του, τουλάχιστον επί του παρόντος.

Ο επιστήθιος λοιπόν αυτός φίλος μου την εποχή εκείνη εκλαμβανόταν μέσα στο κόμμα του, στο ΠΑΣΟΚ δηλαδή, ως ένα από τα πλέον υψηλόβαθμα κομματικά στελέχη και ειδικά στο νομό που επένδυαν πολύ, μιας και οι εκλογές ήταν τότε πολύ κρίσιμες για το κυβερνών κόμμα. Μάλιστα, ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Σημίτης, τον είχε προτείνει ως υποψήφιο βουλευτή στο νομό του, αφού οι τοπικές κομματικές δημοσκοπήσεις τον αναδείκνυαν πρώτο σε προτιμήσεις. Με εντολή μάλιστα του Μαξίμου, άρχισε να δραστηριοποιείται στο νομό δημιουργώντας τους πρώτους πυρήνες, εκλογικούς πυρήνες.

Τότε ήταν λοιπόν που τον πλησίασε ένας συνταξιούχος, πρώην εργαζόμενος στο υπουργείο το οποίο επισκεπτόταν καθημερινά και τακτοποιούσε θα έλεγα ορισμένα ρουσφέτια, διορισμούς και άλλα τινά. Τον εκτιμούσαν, έτσι φαινόταν, όλοι στο υπουργείο. Και είχε την άνεση ο ίδος να ανοίγει χωρίς να χτυπήσει ακόμη και την πόρτα του υπουργού. Όπως αργότερα αποδείχτηκε, ο πρώην εργαζόμενος, ο συνταξιούχος αυτός, ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος της μασονίας, ο οποίος ανέλαβε να προσηλυτίσει και τον εν λόγω γενικό γραμματέα.

Του είπε λοιπόν σε μία συνάντηση που είχαν σε κεντρικό ξενοδοχείο των Αθηνών, ότι έχει τρεις επιλογές προκειμένου να συμμετάσχει στις λίστες των υποψηφίων του ΠΑΣΟΚ. Η πρώτη επιλογή του ήταν να υπογράψει απευθείας αίτηση υπό ένταξη μέλους στην τεκτονική στοά. Η δεύτερη, να μιλήσει στους ρόταρυ με ομιλία την οποία θα δημιουργούσε και θα έφτιαχνε το πρόσωπο αυτό .. Ρόταρυ είναι το δήθεν φιλανθρωπικό παρακλάδι της στοάς των τεκτόνων. Και η τρίτη επιλογή ήταν να μιλήσει σε εκδήλωση των Lions, το έτερο δηλαδή παρακλάδι της μασονίας.

Ο καλός μου αυτός φίλος και Χριστιανός χαμογέλασε και εξέλαβε την πρόταση του πρώην εργαζομένου στο υπουργείο ως απλή εκδούλευση για να του κάνει κάποια ρουσφέτια αργότερα, αγνοώντας ότι αυτός μιλούσε για λογαριασμό του τότε πρωθυπουργού. Ναι καλά ακούσατε Χριστιανοί μου. Μιλούσε αντί του Σημίτη. Του απάντησε λοιπόν αρνητικά λέγοντας ότι είναι Ορθόδοξος Χριστιανός και δεν θα πουλήσει την πίστη του. Ούτε καν θα έλεγα τον εξέλαβε σοβαρά, όπως ο ίδιος μου έλεγε.

Την επόμενη εβδομάδα μετά το ραντεβού ανακοινώθηκαν οι λίστες των υποψηφίων και ο καλός μου φίλος δεν συμπερελαμβανόταν σε αυτές. Θεώρησε ο ίδιος πως κάποιος εκ των βουλευτών του νομού παρενέβη για προσωπικούς λόγους και ο πρωθυπουργός αν και είχε δεσμευτεί να τον συμπεριλάβει δεν το έπραξε, για να κρατήσει τις απαραίτητες ισορροπίες. Ο νους του ποτέ δεν πήγε στην πρόταση του μασόνου που τον πλησίασε.

Μια ημέρα όμως μετά την ανακοίνωση της λίστας ο υπουργός, στο υπουργείο που ήταν γενικός γραμματέας, τον κάλεσε και του είπε:
– Βρε (να μην πω το όνομα) έκανες το μεγαλύτερο πολιτικό έγκλημα στερώντας στον εαυτό σου μία θέση υφυπουργού, γιατί για αυτή τη θέση σε προορίζαμε.
– Δηλαδή ποιο είναι το έγκλημα; ρώτησε εκείνος.
Και ο υπουργός τότε ανοιχτά του είπε (μεγάλο όνομα, υπουργός γνωστός σήμερα παντού):
Έπρεπε καημένε να δεχτείς μία εκ των επιλογών που σου πρότεινε ο τάδε (δηλαδή το υψηλόβαθμο στέλεχος της μασονίας). Δεν γνώριζες και δεν γνωρίζεις ότι αυτοί λύνουν και δένουν σε αυτόν τον τόπο; Ότι αυτοί κυβερνούν; Με εντολή τους λοιπόν διαγράφηκες από τη λίστα των υποψηφίων, γεγονός που στενοχώρησε και τον πρωθυπουργό αλλά κυρίως και εμένα που είσαι φίλος μου. Και να ξέρεις, όλοι μας έχουμε περάσει απ’ τη διαδικασία τούτη,
συμπλήρωσε ο υπουργός αφήνωντας άφωνο τον γενικό γραμματέα, ο οποίος έκτοτε εγκατέλειψε την πολιτική φεύγοντας από την μπόχα και τη δυσωδία που εξ’ αυτής αναδύεται.

Και για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, μία ανάλογη προσέγγιση είχε και ο καλός μου φίλος ο Μιλτιάδης Βιτάλης.. Και εκείνον λοιπόν επιχείρησε να εντάξει στη μασονία ένας εκ των πλέον υψηλόβαθμων υπουργών της Νέας Δημοκρατίας. Το περιστατικό το έχει καταγράψει ο ίδιος στο προσωπικό του ημερολόγιο, το οποίο εκτάκτως προγραμματίζουμε, με τη βοήθεια του Θεού, να εκδώσουμε και να το προσφέρουμε δωρεάν μαζί με το επόμενο τεύχος του Στύλου της Ορθοδοξίας. Και αυτό γιατί ο Μιλτιάδης Βιτάλης, με πέντε υπουργούς στην οικογένειά του, όχι μόνο είναι ο πλέον κατάλληλος να περιγράψει το τι συμβαίνει στο παρασκήνιο της πολιτικής και πίσω από τα φώτα της δημοσιότητος, αλλά επιπλέον είναι αυτός που ανταποκρίθηκε, με θαυμαστό θα έλεγα τρόπο, στην πρόσκληση που του απηύθυνε ο Θεός μέσα από τον Όσιο Παΐσιο πριν από λίγα χρόνια.»

 

Πηγή: Αβέρωφ

 

panagia xristos 01


Εισαγωγή

Η Εκκλησία του Χριστού από την αρχή της επίγειας ίδρυσής της ήρθε αντιμέτωπη με διωγμούς που απείλησαν την κοινωνική της υπόσταση. Αίμα χιλιάδων μαρτύρων χύθηκε στα χρόνια των διωγμών. Όταν ο Σατανάς είδε ότι δεν μπόρεσε να νικήσει την Εκκλησία με τους διωγμούς, προσπάθησε να την «κυριεύσει» μέσω των αιρέσεων. Οι τελευταίες αποτέλεσαν και αποτελούν πιο επικίνδυνη απειλή από τους διωγμούς. Η αιτία είναι ότι οι αιρέσεις ήταν ο εχθρός που προερχόταν εκ των έσω . Στόχευε στη διαστρέβλωση της ορθόδοξης διδασκαλίας και τη νόθευσή της με κακοδοξίες, πράγμα που έθετε σε κίνδυνο τη σωτηρία του ανθρώπινου φυράματος.

Στην εργασία αυτή θα ασχοληθούμε με μία αίρεση που ταλάνισε τον πέμπτο αιώνα, το Νεστοριανισμό. Η αιρετική αυτή διδασκαλία ανασκευάστηκε από τον Κύριλλο, Πατριάρχη Αλεξανδρείας. Ο Κύριλλος υπήρξε η πρωταγωνιστική μορφή που αγωνίστηκε με πάθος για την αποτείχιση της διδασκαλίας του Νεστορίου και συγχρόνως για την ορθή διατύπωση της χριστολογικής διδασκαλίας.

Η εργασία χωρίζεται σε δύο κεφάλαια. Στο πρώτο γίνεται συνοπτική παρουσίαση της προσωπικότητας των δύο πρωταγωνιστών της θεολογικής διαμάχης, δηλαδή του Κυρίλλου, Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας και του Νεστορίου, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.

Στο δεύτερο κεφάλαιο θα αναφερθούμε στο πως ξεκίνησε η θεολογική αυτή διαμάχη και τι υποστήριζε ο Νεστόριος και τι τόνιζε ο Κύριλλος. Ενώ θα γίνει και μία αναφορά στην Τρίτη Οικουμενική Σύνοδο.

Στον Επίλογο θα αναφέρουμε τα σημαντικότερα σημεία της εργασίας και τα συμπεράσματα στα οποία καταλήξαμε.

Κεφάλαιο Α:

Βίος και Προσωπικότητα Κυρίλλου και Νεστορίου

 

1. Βίος και Προσωπικότητα του αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας, Κυρίλλου.

Η ακριβής ημερομηνία γεννήσεως του Αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας δεν είναι απολύτως γνωστή. Οι μελετητές του θεωρούν ότι γεννήθηκε μεταξύ του 370-380 μ.Χ. Ο Κύριλλος, αν και ήταν ορφανός από πατέρα είχε την ευτυχία να μεγαλώσει σε ένα σημαντικό οικογενειακό περιβάλλον και να λάβει εξαίσια θεολογική αλλά και γενικότερη παιδεία. Θείος του από την πλευρά της μητέρας υπήρξε ο τότε Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος[1].

Ο Κύριλλος ως νέος πέρασε πέντε χρόνια της ζωής του στην έρημο της Νιτρίας. Εκεί γαλουχήθηκε στη ζωή των μοναχών. Την περίοδο αυτή, σύμφωνα με την Ε. Αρτέμη, γνώρισε και συνδέθηκε πνευματικά και με τον Άγιο Ισίδωρο τον Πηλουσιώτη[2]. Η γνωριμία αυτή θα αποτελέσει καταλυτικό παράγοντα στη συμφιλίωση του Κυρίλλου με τον Ιωάννη το Χρυσόστομο[3]. Ο τελευταίος είχε κοιμηθεί, όταν ο Κύριλλος ξαναέγραψε το όνομά του στα δίπτυχα της Εκκλησίας της Αλεξάνδρειας[4].

Το 412, στις 18 Οκτωβρίου ο Κύριλλος ύστερα από την αναμέτρησή του με τον αρχιδιάκονο για το θρόνο της Αλεξάνδρειας, ενθρονίζεται αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας[5]. Τα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει δεν άργησαν να φανούν. Γρήγορα συγκρούστηκε με τους Ιουδαίους της πόλης. Σφοδρή υπήρξε και η σύγκρουση με τους Νοβατιανούς[6], τους Εθνικούς και τους οπαδούς παλαιοτέρων αιρέσεων[7].

Ιδιαίτερα εκρηκτική υπήρξε η σχέση του και με τον έπαρχο της πόλης, τον Ορέστη. Ο τελευταίος, εάν και δήλωνε Χριστιανός, στην πραγματικότητα υποστήριζε τους Εθνικούς έναντι των Χριστιανών. Η στάση του, μάλιστα προκαλούσε τόσο οργή στους χριστιανούς που συχνά τον αποκαλούσαν «Θύτην καί Έλληνα». Την τεταμένη σχέση του με τον Ορέστη λέγεται ότι όξυνε και η φιλόσοφος –μαθηματικός Υπατία[8].

Τόνοι μελανιού έχουν χυθεί από κάποιους μελετητές, κυρίως νεοειδωλολάτρες και παγανιστές για τη δήθεν συμμετοχή ή την ευθύνη του Κυρίλλου στο φόνο της φιλοσόφου Υπατίας. Καμμία, όμως, ευθύνη δεν αποδίδεται στον Κύριλλο από το σύγχρονό του ιστορικό το Σωκράτη το Σχολαστικό[9].

Καταλυτικός υπήρξε ο ρόλος του Κυρίλλου στην ανασκευή των κακοδοξιών του Νεστορίου. Πρωταγωνίστησε στη σύγκληση της Τρίτης Οικουμενικής Συνόδου, στην Έφεσο το 431. Παράλληλα είναι εκείνος που οριστικοποίησε το προσωνύμιο «Θεοτόκο» για την Παρθένο Μαρία. Κοιμήθηκε το 444, ενώ αποδείχθηκε άξιος συνεχιστής του Αθανασίου Αλεξανδρείας. Η μνήμη του εορτάζεται στις 18 Ιανουαρίου μαζί με εκείνη του Αγίου Αθανασίου, αλλά και αποκλειστικά μόνος του στις 9 Ιουνίου.

2. Βίος και Προσωπικότητα του Νεστορίου, πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως

Ο Νεστόριος υπήρξε αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως (428-431). Ο Σωκράτης ο Σχολαστικός καλεί το Νεστόριο περήφανο και συγχρόνως ανίδεο άνθρωπο, του οποίου η αδιαμφισβήτητη ρητορική ικανότητα ήταν καλυμμένη από την αδυναμία της μη υπάρξεως οξείας σκέψεως[10].

Γεννήθηκε περί το 386 στη Γερμανίκεια της βυζαντινής Συρίας. Έλαβε πολύ καλή μόρφωση. Διετέλεσε μαθητής του θεολόγου Θεοδώρου Αντιοχείας, ο οποίος ανήκε στην Αντιοχειανή Σχολή. Η θεολογική επίδραση της διδασκαλίας του Θεοδώρου φαίνεται στη διαμόρφωση της διδασκαλίας του Νεστορίου[11].

Ασπάστηκε το μοναχικό βίο στη Μονή του Αγίου Ευπρεπίου της Αντιόχειας. Γρήγορα, όμως, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Η ευγλωττία και η θεολογική του μόρφωση ήταν η αιτία να αποκτήσει μεγάλη φήμη ως σπουδαίος θεολόγος. Η φήμη του αυτή οδήγησε τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β' να τον προωθήσει στον Θρόνο της Κωνσταντινούπολης, μετά τον θάνατο του Πατριάρχη Σισινίου[12].

Η κακοδοξία του σχετικά με τον όρο Θεοτόκο και Χριστοτόκο και την ένωση των δύο φύσεων στο πρόσωπο του Χριστού έγιναν η αιτία να καταδικασθεί η διδασκαλία του από την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο (431). Εξορίστηκε, λοιπόν, σε όαση της ερήμου στην Αίγυπτο. Μέχρι το θάνατό του ασχολήθηκε με τη συγγραφή θεολογικών έργων μέχρι το θάνατό του. Από αυτά λίγα διασώθηκαν, γιατί τα περισσότερα καταστράφηκαν από τους θεολογικούς αντιπάλους τους[13].

Τέλος, η έριδα που δημιούργησε η διδασκαλία του είχε ως αποτέλεσμα την ίδρυση Νεστοριανών Εκκλησιών στην Περσία και στις γύρω περιοχές. Από αυτές τις Εκκλησίες ο Νεστόριος θεωρείται άγιος[14].

Κεφάλαιο Β:

Η αίρεση του Νεστοριανισμού και η ανασκευή της από τον Κύριλλο

1. Η διδασκαλία του Νεστορίου

Ο Νεστόριος ως Αντιοχειανός υπερτόνιζε την ανθρώπινη φύση του Χριστού. Εκείνος αρνιόταν να αποκαλείται η Παρθένος Μαρία «Θεοτόκος»[15], αλλά επέμενε να τη χαρακτηρίζει «Χριστοτόκο». Τη θέση του αυτή την τεκμηρίωνε υποστηρίζοντας ότι η Μαρία γέννησε έναν άνθρωπο φορέα της θεότητας «θεοφόρο άνθρωπο» και «Θεώ συνημμένον»[16] αλλά όχι το Θεό. Κατά αυτόν η θεότητα δεν μπορεί να έχει «βρεθεί» εννέα μήνες σε μία γυναικεία μήτρα, να έχει τυλιχθεί σε σπάργανα, να υπέφερε, να πέθανε και να θάφτηκε. Πίσω από την περιγραφή της Μαρίας ως Θεοτόκου, ο Νεστόριος υποστήριζε ότι διαφαινόταν η αρειανική αρχή ότι ο Υιός ήταν ένα κτίσμα ή την απολιναρική ιδέα ότι η ανθρωπότητα του Χριστού ήταν ελλιπής[17].

Ο Νεστόριος[18], εξηγούσε ότι στο Χριστό υπάρχει η ἀπαθής θεότητα και η παθητή «φύση του σώματος»[19]. «Το όνομα Χριστός, που εμπεριέχει και τη θεία και την ανθρώπινη φύση, επιλέχθηκε για να μη συνδεθεί το πάθος και ο θάνατος του Χριστού με τη θεία του φύση»[20]. Οι δύο φύσεις βρίσκονται «εις ενός προσώπου συνάφειαν»[21], δηλαδή σε τελείως επιφανειακή ένωση, σε παράθεση των δύο φύσεων και όχι «καθ’ ὑπόστασιν», δηλαδή πραγματική ένωση των δύο φύσεων του ενανθρωπήσαντος Λόγου.

Τέλος, ο Νεστόριος διαιρούσε τη μία υιότητα του Χριστού σε δυό φυσικές υιότητες, οι οποίες ήταν τελείως ξεχωριστές, την υιότητα τού Λόγου και την υιότητα τού ανθρώπου. Αυτές οι υιότητες έπρεπε να έχουν δύο ξεχωριστές προσκυνήσεις και λατρείες. Επίσης δεν υπήρχε αντίδοση των ιδιωμάτων των φύσεων στο ένα πρόσωπο του Χριστού.

2. Η χριστολογική διδασκαλία του Κυρίλλου

Ο Κύριλλος υποστήριζε ότι η μητέρα του Χριστού πρέπει να λέγεται Θεοτόκος, γιατί γέννησε το Θεάνθρωπο, τέλειος Θεός που παρέμεινε Θεός και έγινε και τέλειος άνθρωπος[22]. Προέβαλλε την ένωση καθ’ υπόστασιν, δηλαδή την ουσιώδη[23], την ένωσιν κατά αλήθειαν[24], την κατά φύσιν ένωσιν[25] στο πρόσωπο του Θεού Λόγου.

Πρέσβευε ότι η ανθρώπινη φύση ενώθηκε με τη θεότητα χωρίς καμμία από τις δύο να αλλοιωθεί. Έτσι υπάρχει ένα πρόσωπο, ο Ιησούς Χριστός, με δύο φύσεις˙ χωρίς όμως οι φύσεις Του -θεία και ανθρώπινη- να υποστούν ουδεμίαν «κράσιν ή μίξιν»: «Θεός οὖν ὑπάρχων καί τῶν ὅλων Κύριος, κατά τάς Γραφάς ὁ Μονογενής, ἐπέφανεν ἡμῖν. Ὤφθη γάρ ἐπί γῆς, καί ἐπέλαμψε τοῖς ἐν σκότῳ γενόμενος ἄνθρωπος, οὐ δοκήσει, μή γένοιτο˙ μανία γάρ τοῦτο φρονεῖν ἤ λέγειν˙ οὔτε μήν εἰς σάρκα παρενεχθείς κατά μετάστασιν καί τροπήν˙ ἀναλλοίωτος γάρ καί ἀεί κατά τά αὐτά καί ὡσαύτως ἔχων ὁ ἐκ τοῦ Θεοῦ Λόγος˙ ἀλλ' οὐδέ ὁμόχρονον τῇ σαρκί τήν ὕπαρξιν ἔχων˙ αὐτός γάρ ἐστι τῶν αἰώνων ὁ ποιητής. Αὐτός γάρ ἐστιν ὁ ζωή πεφυκώς ἐκ ζωῆς τοῦ Θεοῦ καί Πατρός ὄντος τε καί νοουμένου κατ’ ἰδίαν ὑπόστασιν˙ ἀλλ' οὐδέ ἠμπέσχετο σάρκα ψυχῆς ἐρήμην τῆς λογικῆς, γεγένηται δέ κατά ἀλήθειαν ἐκ γυναικός, καί πέφηνεν ἄνθρωπος ὁ ζῶν καί ὑπάρχων, καί συναΐδιος τῷ Θεῷ καί Πατρί Θεός Λόγος, μορφήν λαβών καί ἔστιν ὥσπερ ἐν Θεότητι τέλειος, οὕτω καί ἐν ἀνθρωπότητι τέλειος, οὐκ ἐκ μόνης Θεότητος καί σαρκός εἰς ἕνα Χριστόν καί Κύριον καί Υἱόν συγκείμενος, ἀλλ' ἐκ δυοῖν τελείοιν, ἀνθρωπότητος δή λέγω καί Θεότητος, εἰς ἕνα καί τόν αὐτόν παραδόξως συνδούμενος»[26].  

Οι δύο φύσεις στο πρόσωπο του Χριστού ήταν ενωμένες καθ' υπόστασιν. Έτσι ο Χριστός ήταν ο Εμμανουήλ, Θεός και άνθρωπος μαζί, ο σεσαρκωμένος Λόγος και όχι κάποιος θεοφόρος άνθρωπος.

 Η θεολογία της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου

Η Τρίτη Οικουμενική Σύνοδος συγκλήθηκε στην Έφεσο το 431, με πρωτοβουλία του Κυρίλλου Αλεξανδρείας. Σε αυτήν διακηρύχθηκε ότι ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος. Οι δύο φύσεις του, θεία και ανθρώπινη είναι ενωμένες κατά συνάφεια στο πρόσωπό του. Τονίστηκε ότι η Παναγία γέννησε το σεσαρκωμένο Λόγο, για το λόγο αυτό πρέπει να ονομάζεται και είναι Θεοτόκος.

Καταδικάστηκε ο Νεστόριος και οι κακοδοξίες του. Παράλληλα η θεολογία της Συνόδου, διατυπώνεται δύο χρόνια αργότερα στον «όρο των Διαλλαγών» (433) που υπέγραψε ο Κύριλλος με τον Ιωάννη Αντιοχείας και λέγεται ότι το διατύπωσε ο Θεοδώρητος Κύρου.

Συγκεκριμένα ο όρος έλεγε: ««…. Ομολογούμεν τοιγαρούν τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, τον Υιόν του Θεού τον μονογενή, Θεόν τέλειον και άνθρωπον τέλειον εκ ψυχής λογικής και σώματοςû προ αιώνων μεν εκ του Πατρός γεννηθέντα κατά την θεότητα, επ’ εσχάτων δε των ημερών τον αυτόν δι’ ημάς και δια την ημετέραν σωτηρίαν εκ Μαρίας της παρθένου κατά την ανθρωπότηταû ομοούσιον τω Πατρί τον αυτόν κατά την θεότητα, και ομοούσιον ημίν κατά την ανθρωπότηταû δύο γαρ φύσεων ένωσις γέγονεû δι’ ό ένα Χριστόν, ένα Υιόν, ένα Κύριον ομολογούμεν. Κατά ταύτην την της ασυγχύτου ενώσεως έννοιαν ομολογούμεν την αγίαν παρθένον Θεοτόκον, δια το τον Θεόν Λόγον σαρκωθήναι και ενανθρωπήσαι και εξ αυτής της συλλήψεως ενώσαι εαυτώ τον εξ αυτής ληφθέντα ναόν».

Από σωτηριολογική άποψη η άποψη του Νεστορίου, με την ηθική ένωση των δύο φύσεων, δεν έδινε τη δυνατότητα πραγματικής ενώσεως θείου και ανθρώπινου στο ένα πρόσωπο του Θεού Λόγου, ώστε ο άμεσος σωτήρας των ανθρώπων να είναι ο Θεός. Δεν υπήρχε αντίδοση των ιδιωμάτων των δύο φύσεων, κάτι που συμβαίνει  με την πραγματική καθ’ υπόστασιν ενώσεως των δύο φύσεων, και μάλιστα στο ένα πρόσωπο του Θεού Λόγου.

Επίλογος

            Ο Νεστοριανισμός αρνιόταν ότι ο Χριστός ήταν τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος μαζί. Έτσι πρέσβευε ότι η μητέρα του Χριστού πρέπει να ονομάζεται μόνο Χριστοτόκος και όχι Θεοτόκος. Όλα αυτά έρχονταν σε αντίθεση μέσα από όσα διακηρύττονταν από τη μέχρι τότε διδασκαλία των Πατέρων και την Αγία Γραφή. Επιπλέον έκαναν αδύνατο τη σωτηρία των ανθρώπων.

            Το αιρετικό της νεστοριανικής διδασκαλίας κατανόησε γρήγορα ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Κύριλλος. Αυτός αγωνίστηκε με πείσμα για την ανασκευή της. Κατόρθωσε να συγκαλέσει την Τρίτη Οικουμενική Σύνοδο το 431 και να πετύχει την καταδίκη του νεστοριανισμού.

            Η Εκκλησία μας τιμά τον Κύριλλο ως άγιο και η Θεολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι διατυπωμένη πάνω στη γενικότερη διδασκαλία του Κυρίλλου.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Αρτέμη, Ε., «Αγιομάχων μεθοδείες: Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας και η περίπτωση της Υπατίας», στο Αντιαιρετικό Εγκόλπιον, http://www.egolpion.net/root.el.aspx, 30 Νοεμβρίου 2014

Αρτέμη, Ε., Το μυστήριο της θείας ενανθρωπήσεως σε δύο διαλόγους, «Περί της ενανθρωπήσεως του Μονογενούς» και «ότι εις ο Χριστός», του αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Επίλεκτες Ψηφιακές Εκδόσεις: 24grammata.com, σειρά εν καινώ, αριθμός σειράς 44, Flipping book, pdf, Αθήνα 2013.

Αρτέμη, Ε., Η περί Τριαδικού Θεού διδασκαλία του Ισιδώρου Πηλουσιώτη και η σχέση της με τη διδασκαλία Κυρίλλου Αλεξανδρείας, διδακτορική διατριβή, Αθήνα 2012.

Bardy, G., «Cyrille Alexandrie», Catholicisme, hier, aujourd' hui, demain. Encyclopédie en sept volumes, dirigée par G. Jacquement du clergé de Paris, tome III, Paris 1989, col. 408.

Θεοδώρου, Α., Η χριστολογική ορολογία και διδασκαλία Κυρίλλου Αλεξανδρείας και Θεοδωρήτου Κύρου, δ.δ, Αθήναι 1955.

Kelly, J. N., Early Christian Doctrines, N. York 19855.

Παπαδοπούλου, Σ., Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, Αθήνα 2004

Seleznyov, N. N., «Nestorius of Constantinople: Condemnation, Suppression, Veneration, with special reference to the role of his name in East-Syriac Christianity» in: Journal of Eastern Christian Studies 62:3–4 (2010): 165–190.

Σκουτέρη, Κ. Β., Ιστορία Δογμάτων, 1ος, Αθήνα 1998.

Σωκράτους Σχολαστικού, Εκκλησιαστική Ιστορία.

The international cyclopaedia- a compendium of human Knowledge revised with large additions, V. X, N. York 1899, p. 409-410.

Χρήστου, Π. Κ., Ελληνική Πατρολογία, Δ΄, Θεσσαλονίκη 1989.

[1] Ε. Αρτέμη, Το μυστήριο της θείας ενανθρωπήσεως σε δύο διαλόγους, «Περί της ενανθρωπήσεως του Μονογενούς» και «ότι εις ο Χριστός», του αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Επίλεκτες Ψηφιακές Εκδόσεις: 24grammata.com, σειρά εν καινώ, αριθμός σειράς 44, Flipping book, pdf, Αθήνα 2013, σ. 19.

[2] Ε. Αρτέμη, Η περί Τριαδικού Θεού διδασκαλία του Ισιδώρου Πηλουσιώτη και η σχέση της με τη διδασκαλία Κυρίλλου Αλεξανδρείας, διδακτορική διατριβή, Αθήνα 2012, σ. 33-35.

[3] G. Bardy, «Cyrille Alexandrie», Catholicisme, hier, aujourd' hui, demain. Encyclopédie en sept volumes, dirigée par G. Jacquement du clergé de Paris, tome III, Paris 1989, col. 408.

[4] Ε. Αρτέμη, Η περί Τριαδικού Θεού διδασκαλία του Ισιδώρου Πηλουσιώτη και η σχέση της με τη διδασκαλία Κυρίλλου Αλεξανδρείας, διδακτορική διατριβή, Αθήνα 2012, σ. 33-35.

[5] Π. Κ. Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, Δ΄, Θεσσαλονίκη 1989, σ. 340.

[6] Κ. Β. Σκουτέρη, Ιστορία Δογμάτων, 1ος, Αθήνα 1998, σ. 335-338.

[7] Π. Κ. Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, Δ΄, Θεσσαλονίκη 1989, σ. 341.

[8] Αυτόθι. Συναφώς βλ. Ε. Αρτέμη, «Αγιομάχων μεθοδείες: Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας και η περίπτωση της Υπατίας», στο Αντιαιρετικό Εγκόλπιον, http://www.egolpion.net/root.el.aspx, 30 Νοεμβρίου 2014

[9] Αυτόθι.

[10] Σωκράτους Σχολαστικού, Εκκλησιαστική Ιστορία, 7: 29, 32.

[11] The international cyclopaedia- a compendium of human Knowledge revised with large additions, V. X, N. York 1899, p. 409-410.

[12] Αυτόθι.

[13] N. N., Seleznyov, «Nestorius of Constantinople: Condemnation, Suppression, Veneration, with special reference to the role of his name in East-Syriac Christianity» in: Journal of Eastern Christian Studies 62:3–4 (2010): 165–190.

[14] Αυτόθι.

[15] «Ο διαφιλονικούμενος όρος «Θεοτόκος» ήταν ευρέως αποδεκτός στην Αλεξανδρινή Σχολή. Ήταν συνέπεια της αντιδόσεως των ιδιωμάτων -communicatio idiomatum-, και εξέφραζε την αλήθεια ότι ο άνθρωπος ενώθηκε με το θείο Λόγο. Δίκαια ο ενσαρκωμένος ονομαζόταν Θεός». J. N. Kelly, Early Christian Doctrines, N. York 19855, p. 311.

[16] Α. Θεοδώρου, Η χριστολογική ορολογία και διδασκαλία Κυρίλλου Αλεξανδρείας και Θεοδωρήτου Κύρου, δ.δ, Αθήναι 1955, σ. 31.

[17] Ε. Αρτέμη, Το μυστήριο της θείας ενανθρωπήσεως σε δύο διαλόγους, «Περί της ενανθρωπήσεως του Μονογενούς» και «ότι εις ο Χριστός», του αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Επίλεκτες Ψηφιακές Εκδόσεις: 24grammata.com, σειρά εν καινώ, αριθμός σειράς 44, Flipping book, pdf, Αθήνα 2013, σ. 22.

[18] Νεστορίου, Επιστ. 5 – Β προς Κύριλλον, PG 77, 52Β. Πρβλ. Φιλ 2, 5-8.

[19] Νεστορίου, Επιστ. 5 – Β προς Κύριλλον, PG 77, 52C.

[20] «Επειδή γαρ έμελλε του θανάτου μεμνήσθαι, ίνα μη τον Θεόν Λόγον εντεύθεν τις παθητόν υπολάβη, τίθησι το Χριστός, ως της απαθούς και παθητής ουσίας εν μοναδικώ προσώπω προσηγοριάν σημαντικήν· όπως και απαθής ο Χριστός, και παθητός ακινδύνως καλοίτο, απαθής μεν θεότητι, παθητός δε τη του σώματος φύσει», Αυτόθι, PG 77, 52BC. Βλ. Σ. Παπαδοπούλου, Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, Αθήνα 2004, σ. 155.

[21] Νεστορίου, Επιστ. 5 – Β προς Κύριλλον, PG 77, 52C.

[22] Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Επιστ. 4 –Β Προς Νεστόριον, PG 77, 45C: «καίτοι προ αιώνων έχων την ύπαρξιν, και γεννηθείς εκ Πατρός, γεννηθήναι και κατά σάρκα εκ γυναικός». Συναφώς βλ. του ιδίου, Επιστ. 46 (39) – Β΄ προς Σουκένσον, PG 77, 241B.

[23] Κυρίλλου, Β΄ Προσφωνητικός ταις ευσεβεστάταις βασιλίσσαις, ACO, τ. 1, Ι, 5, σ. 275-6 (=PG 76, 1340A). Πρβλ. Α΄ Κορ. 8, 5. Κυρίλλου, Κατά των Νεστορίου δυσφημιών, Β΄, PG 76, 65D, 89Α. Του ιδίου, Επιστ. 39 (34)- Προς Ιωάννην Αντιοχείας, ACO, τ. 1, Ι, 4, σ. 1925-26 (=PG 77, 181A). Του ιδίου, Επιστ. 40, PG 77, 192B-D.

[24] Του ιδίου, Κατά των Νεστορίου δυσφημιών, Β΄, PG 76, 65A, 172CD.

[25] Αυτόθι, PG 76, 65A. Του ιδίου, Επιστ. 17 – Επιστολή 3η προς Νεστόριον, ACO, τ. 1, Ι, 1, σ. 3622 (=PG 77, 112C).

[26] Κυρίλλου, Περί τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Μονογενοῦς, SC 97, 69426-27, 31-32 (=PG 75, 1220AB). Πρβλ. Ψαλμ. 117, 27. Βαρ. 3, 38. Λουκ. 1, 79.

indoyismos 01

 

Η κίνηση της Ν.Ε. είναι μια σύνθεση εσωτερικών[1] διδασκαλιών και μυήσεων των Ανατολικών θρησκειών,[2] των αρχαίων μυστηριακών διδασκαλιών,[3] του Γνωστικισμού, της Θεοσοφίας, του Πνευματισμού και του Αποκρυφισμού.

Ειδικότερα, ο Ινδουισμός είναι ένα σύνολο φιλοσοφικοθρησκευτικών παραδόσεων και μαγικών πρακτικών στην Ινδία, το οποίο μέχρι σήμερα προσδιορίζει την κοινωνική δομή, τον τρόπο ζωής και το περιθώριο των επιλογών υπό τη σκιά των νόμων του ντάρμα και της σαμσάρα. Οι πρώτες ιστορικές ενδείξεις αυτής της θρησκείας εντοπίστηκαν στην κοιλάδα του Ινδού ποταμού, στις πόλεις Mohenjo - Daro και Harappa και χρονολογούνται γύρω στο 3000 π.Χ.

Από το 1500 π.Χ. οργανώθηκε η κοινωνική ζωή γύρω από τέσσερις τάξεις οι οποίες με την πάροδο των χρόνων υποδιαιρέθηκαν και ιεραρχήθηκαν ανάλογα με το βαθμό καθαρότητας του επαγγέλματος. Συνδέθηκε δε άρρηκτα με τη θρησκευτική, την οποία καθόριζαν λεπτομερώς οι βραχμάνοι, ως μυημένοι στην ιερή και απόκρυφη γνώση.

Με προσευχές προς τους θεούς - ο αριθμός των οποίων ξεπερνά τα 300 εκατομμύρια - με καθαρμούς στο Γάγγη ποταμό, με προσφορές, μαγικές τελετουργίες και αιματηρές θυσίες, κυρίως, όμως, με τη σύνθεση και διδασκαλία ιερών παραδόσεων και νόμων, οι βραχμάνοι, παντίτ, αστρολόγοι, παλμολόγοι διαχειρίζονταν την πίστη και τη ζωή των Ινδουιστών, ασκώντας τον απόλυτο πνευματικό έλεγχο. Δίδασκαν, μάλιστα, ότι η κοινωνική τάξη στην  οποία γεννιέται έκαστος προκύπτει από την ποιότητα των έργων - κάρμα, που διέπραξε κατά τη διάρκεια των προηγούμενων μετενσαρκώσεών του. Έτσι, έμαθαν στον Ινδουιστή ν’ αποδέχεται τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις εκάστης κάστας, ως εξιλέωση για το προσωπικό καρμικό του χρέος.

Οι βραχμάνοι συγκέντρωσαν όλες τις δοξασίες στα ιερά κείμενα των Βεδών (1500-1000 π.Χ.) και των Ουπανισάδων (800-500 π.Χ.). Οι κύριες διδασκαλίες αφορούν το ντάρμα (τον παγκόσμιο Νόμο), το κάρμα (τα έργα), τη μόξα (την ταύτιση του εσωτερικού Βράχμαν-εαυτού με το παγκόσμιο Βράχμαν - «θεϊκή πραγματικότητα») και τη σαμσάρα (μετενσάρκωση).

Ντάρμα είναι ο παγκόσμιος Νόμος, ο οποίος ορίζει τη δομή και λειτουργία του κόσμου, της κοινωνίας και της ηθικής. Ορίζει την κοινωνική τάξη, στην οποία γεννιέται κάποιος καθώς, επίσης, και τις υποχρεώσεις του. Δεν επιτρέπει την αλλαγή της κοινωνικής τάξης και των συνθηκών ζωής. Η διδασκαλία αυτή έσπασε τα φτερά των ελπίδων εκατομμυρίων ανθρώπων μέχρι σήμερα, ενώ τους καθήλωσε σε μια ζωή πανομοιότυπη μ’ εκείνην των προγόνων τους, κατά τους ιστορικούς χρόνους. 

Η μόνη περίπτωση ο Ινδουιστής ν’ αλλάξει την κατάστασή του είναι ν’ αγωνιστεί να φτάσει τη μόξα. Αυτή είναι η ατομική του υποχρέωση, το κύριο μέλημά του. Ο θεϊκός εαυτός του, άτμαν - «ψυχή». να ενωθεί και ν’ απορροφηθεί από τη θεϊκή ουσία που υπάρχει και διαχέεται στο σύμπαν. Η μόξα, σύμφωνα πάντα με την ινδουιστική φιλοσοφία, δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί, διότι υπάρχει ο κόσμος με τις ψεύτικες εντυπώσεις (μάγια) που αποσπούν τον άνθρωπο από τον κύριο στόχο του.

Τον ασφυκτικό νόμο του ντάρμα συμπληρώνουν οι δοξασίες που αφορούν το κάρμα και τη σαμσάρα. Κάθε πράξη, κάρμα, που δεν συμφωνεί με όσα ορίζει ο παγκόσμιος Νόμος και οι θεοί, πιστώνεται να πληρωθεί σε επόμενο κύκλο ζωής. Η ψυχή, άτμαν, προκειμένου να καθαρθεί, ν’ αποσβέσει το καρμικό της χρέος, μεταβαίνει, μετά το θάνατο του σώματος, σε άλλον άνθρωπο, ζώο ή φυτό, μέχρι να σταματήσει ο κύκλος των μετενσαρκώσεων. Πρακτικά, όμως, οι μετενσαρκώσεις είναι ατέλειωτες, διότι, όσο κι αν προσέξει ο Ινδουιστής, δεν είναι δυνατόν να μην αποκλίνει από τις τόσο λεπτομερείς υποχρεώσεις που όρισαν οι βραχμάνοι. Κάποια λάθη, πάλι, θα του στερήσουν τη λύτρωση...

Είναι αντιληπτή η φιλοσοφικά αδιέκβατος κατάσταση στην οποία περιπίπτουν οι δοξασίες του Ινδουισμού. Καθορίζουν ασφυκτικά την ζωή του Ινδουιστή, ενώ εξανεμίζουν τη δυνατότητα σωτηρίας από τα δεινά αυτού του κόσμου. Όσες φορές κι αν ζήσει κάποιος, ως άνθρωπος, θα σφάλει, οπότε τα βάσανά του δεν θα τελειώσουν ποτέ. Ουσιαστικά, λύτρωση γι’ αυτόν δεν υπάρχει.

Σ’ αυτό το εφιαλτικό αδιέξοδο, έρχεται ν’ αναπτερώσει τις ελπίδες της σωτηρίας η γιόγκα. Με την προσευχή και λατρεία προς τους θεούς, και με το διαλογισμό και τον πρακτικό έλεγχο του σώματος, υπόσχεται τη μείωση του αριθμού των μετενσαρκώσεων - ακόμη και την οριστική εξάλειψή τους. Ινδουιστής πλέον απελευθερώνεται, ταυτίζεται με το Βράχμαν. Έτσι η γιόγκα αναδεικνύεται ως υποχρεωτική ατομική προσπάθεια (αυτο)σωτηρίας. [4] Το ιδανικό του Ινδουιστή είναι να σβήσει η ύπαρξή του ασκούμενος σ’ αυτήν. Γιόγκα είναι η τέχνη να πεθάνει και να μην γεννηθεί ξανά.[5]

 Στο σύνολο των ινδουιστικών δοξασιών εξέχουσα θέση κατέχει εκείνη που αφορά τους αβατάρα. Πιστεύουν ότι, κατά καιρούς, οι θεοί ενσαρκώνονται σε ζωντανό άνθρωπο ή ζώο. [6] Γι’ αυτό λατρεύουν τους αβατάρα ως επίγειους θεούς, οι οποίοι μάλιστα, εν σχέσει με τις άλλες θεότητες, έχουν το πλεονέκτημα της άμεσης επικοινωνίας μαζί τους.

***

Από την χριστιανική οπτική διαπιστώνουμε ότι στον Ινδουισμό έχουν χαθεί ουσιαστικά ζητήματα: Χάθηκε το πρόσωπο του θεού. Ποιος είναι ο θεός, είναι ασαφές. Η εννοούμενη ως θεϊκή πραγματικότητα διαχέεται παντού, ακόμη και μέσα στον άνθρωπο, στα ζώα, στα φυτά, στα ποτάμια, στα αγάλματα, στα καλά και στα καταστροφικά πνεύματα. Λατρεύονται πάνω από 300 εκατομμύρια θεοί. Ιδιαιτέρως δημοφιλείς θεοί είναι ο Βράχμα, ο Βισνού, ο Σίβα, η Ντούργκα, η Κάλι, ο Γκανέσα, οι αγελάδες, οι πίθηκοι, τα ποντίκια,[7] τα φίδια, οι χελώνες, τα ψάρια, οι αγριόχοιροι, τα λιοντάρια, οι ελέφαντες, ο Γάγγης ποταμός κ.α. Το σημαντικό είναι ότι δεν συμβολίζουν το θεό, αλλά είναι ο θεός ενσώματος. Είναι σαφές ότι στον Ινδουισμό δεν υπάρχει η διάκριση του άκτιστου από το κτιστό, δηλ. η διάκριση ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο ή τη φύση. Δεν υπάρχει η διάκριση ουσίας και ενεργειών του Θεού, γι’ αυτό χάνεται το πρόσωπό του.

Χάθηκε όμως και το πρόσωπο του ανθρώπου. Δεν υπάρχει η θεμελιώδης αλήθεια ότι είναι μοναδικό πρόσωπο, δημιουργημένο από την αγάπη του Θεού Πατέρα και Δημιουργού του σύμπαντος κόσμου. Έτσι, ο Ινδουιστής χάνεται μέσα στην ασαφή ιδέα του Βράχμαν, στη θεώρηση του κόσμου ως ψευδαίσθηση, στην τραγική άρνηση της μιας και μοναδικής ζωής του - με την ιδέα ότι τάχα είναι πολλές - στην υποδούλωσή του στο μοιραίο νόμο του ντάρμα και του κάρμα, στο φόβο να χρησιμοποιήσει το μοναδικό χάρισμα της ελευθερίας του προσώπου του - χάρισμα που δεν το έχει άλλο δημιούργημα.  Τι απομένει τελικά στον άνθρωπο; Τίποτε. Μόνο πως ζει. Μάλιστα δεν διακρίνεται η αξία του ούτε από τα ζώα. Θεωρείται ότι απλώς όλα μετέχουν στο ασαφές Βράχμαν. Ο άνθρωπος δεν αναγνωρίζεται ως εικόνα του Θεού, ούτε καλείται να του μοιάσει στην αγιότητα, αλλά μόνο ν’ απορροφηθεί και να χαθεί μέσα σ’ εκείνον, που ενώ, υποτίθεται, τον δημιούργησε, τον άφησε ατέλειωτα να βασανίζεται, με τελικό σκοπό να τον εξαφανίσει…

Χάθηκε, επίσης, η ηθική διάκριση περί καλού και κακού, αναφορικά με τις ενέργειες τόσο των θεών, όσο και των ανθρώπων. Μάλιστα, λατρεύονται θεοί που οι ίδιοι διαπράττουν πότε το καλό και πότε το κακό. Το Βράχμαν άλλοτε δημιουργεί θεούς και άλλοτε δαίμονες. Ή ο Σίβα είναι δημιουργός και καταστροφέας, η δε θηλυκή του πλευρά, η Σάκτι, με τη μορφή της θεάς Ντούργκα ή Κάλι, απαιτεί αιματηρές θυσίες ανθρώπων και ζώων. Δηλ. ο θεός Δημιουργός απαιτεί το αίμα των δημιουργημάτων του. Ο δε Βράχμαν, αφενός μεν, ταυτίζεται με αρσενικά ζώα, έντομα, ψάρια, αφετέρου δε, μεταξύ άλλων γυναικών παντρεύεται, επίσης, και την κόρη του[8]… Τελικά, ποιον θεό να εμπιστευτεί ο άνθρωπος; Κορυφαίος δε εκφυλισμός του ανθρώπινου προσώπου αποτελούν μέχρι σήμερα οι ταντρικές ιεροτελεστίες με θυσία ζώου και πόση αίματος, καθώς και οι ακατανόμαστες ερωτικές πράξεις, στο ονομαζόμενο «αριστερό μονοπάτι» της τάντρα γιόγκα.

Από τα προαναφερθέντα συμπεραίνουμε ότι στον Ινδουισμό έχουν χαθεί τα διακριτικά όρια των ουσιαστικότερων ζητημάτων που αφορούν την αξία, τον  προσανατολισμό και την περαιτέρω πορεία της ζωής. Ο Θεός και η δημιουργία ένα και το αυτό. Το καλό ίσο με το κακό, [9] η ζωή είναι όπως ο θάνατος, το μίσος όπως η αγάπη. Το να λατρεύει κάποιος το θεό είναι το ίδιο αν λατρεύει το δαίμονα, ενώ η γιόγκα τελικά αναδεικνύεται ως η τέχνη της απόδρασης από μια τέτοια ζωή χωρίς προοπτική. Πραγματικά, εκφράζει την οριστική απόφαση του πιστού να πεθάνει και  να μην γυρίσει πάλι με τη μετενσάρκωση. Άλλωστε, τι να προσδοκά, ώστε να επιθυμεί την επιστροφή του;

Ακριβώς ένα τέτοιο μοντέλο ζωής θεωρείται «κατάλληλο» από εκείνους που ονειρεύονται να ποδηγετούν τους λαούς στην αποδυνάμωση και την υποταγή. Έχει όλες τις προϋποθέσεις να δημιουργήσει πνευματική σύγχυση και χαοτικές καταστάσεις στον ψυχικό κόσμο, που εγκαταλείπεται στις ανισορροπίες των παθών του. Ταυτοχρόνως, όμως, αυτό το μοντέλο ζωής αφορά τον ινδικό προσανατολισμό, που είναι αντίθετος ως προς τα όνειρα του Δυτικού ανθρώπου. Επομένως, μόνο αν του προσφερθεί μεταλλαγμένος[10]και καμουφλαρισμένος υπάρχει περίπτωση να τον υιοθετήσει.

***

Ο Ινδουισμός για αιώνες παρέμενε στην αφάνεια. Πριν από 400 χρόνια περίπου, Άγγλοι στην Ινδία εντυπωσιάστηκαν και προβληματίστηκαν απ’ όσα άκουγαν για τους θαυματοποιούς που ζούσαν στα Ιμαλάια κι έκαναν τα πιο περίεργα πράγματα. Ταξιδιώτες μπήκαν στους χώρους των ερημιτών κι έτσι άρχισαν οι πρώτες πληροφορίες για τις πρακτικές τους, να φτάνουν στην Δύση.[11]

Περί τα τέλη του 19ου αιώνα δημιουργήθηκαν ινδουιστικές κινήσεις με σκοπό τη διάδοση της θρησκείας και στη Δύση. Η πρώτη κίνηση είναι η «Αποστολή Ραμακρίσνα»,[12]  το 1897, η οποία ίδρυσε κέντρα σε πολλά μέρη του κόσμου. Την ακολούθησαν πλήθος αυτόκλητων γκουρού, αρχικά προς την Αμερική και κατόπιν προς την Ευρώπη. Την εξόρμησή τους, όμως, προετοίμασε η Έλενα Μπλαβάτσκυ (1831-1891).

Η Μπλαβάτσκυ από το 1853 επισκέπτεται την Ινδία, την Ιαπωνία, το Θιβέτ, το Λαντάκ. Γνωρίζει σαμάνους και μέλη της «Λευκής Ιεραρχίας» ή «Λευκού Αδελφάτου» των Ιμαλαΐων και συνεργάζεται μαζί τους, με σκοπό τη δημιουργία «μιας Παγκόσμιας Αδελφότητας της Ανθρωπότητας, χωρίς διάκριση φυλής, φύλου, χρώματος ή πίστης», την προώθηση της «μελέτης ιερών Κειμένων της Παγκόσμιας Θρησκείας» και την ανάδειξη «των βραχμανικών, βουδιστικών και ζωροαστρικών φιλοσοφιών», καθώς και των κρυμμένων μυστηρίων της Φύσης και των «ψυχικών και πνευματικών δυνάμεων που βρίσκονται σε λήθαργο στον άνθρωπο».[13]

Το 1875 ίδρυσε[14] τη Θεοσοφική Εταιρεία στη Ν. Υόρκη. Εκεί συνεργάστηκε με τον αρχηγό των Μασόνων και Εωσφοριστών Αμερικανό Στρατηγό Άλμπερτ Πάικ για τη δημιουργία γυναικείων μασονικών στοών. Η Ε. Μπλαβάτσκυ επέβαλε στον Α. Πάικ την εφαρμογή του Πνευματισμού σ’ όλες τις μασονικές στοές,[15] ο δε Α. Πάικ της απένειμε τον 33ο και τελευταίο βαθμό της Μασονίας. Το 1882 μετέφερε την έδρα της Θεοσοφίας στο Αντυάρ του Μαντράς, σημερινό Τσενάι, στην Ινδία.

Στα καταστατικά των θεοσοφικών και μασονικών στοών υπάρχουν κοινές αρχές. [16]  Αυτές διδάχτηκαν στην Έλενα Μπλαβάτσκυ από τη Λευκή Αδελφότητα.  Τη γραμμή της Λευκής Αδελφότητας ακολούθησε, επίσης, και ο Σουάμι Βιβεκανάντα (1863–1902) στην ομιλία του στο Α' Κοινοβούλιο των Θρησκειών του Κόσμου,[17] στο Σικάγο 1893:

«Αν κάποιος από αυτό το ακροατήριο ελπίζει ότι αυτή η ενότητα θα έρθει με το θρίαμβο μιας οποιασδήποτε θρησκείας και τον αφανισμό των άλλων, σ' αυτόν δεν έχω παρά να πω: Αδερφέ μου οι ελπίδες σου θα διαψευσθούν. Μήπως επιθυμώ οι Χριστιανοί να γίνουν Ινδουιστές; Προς Θεού! Μήπως επιθυμώ οι Ινδουιστές ή οι Βουδιστές να γίνουν Χριστιανοί; Προς Θεού! ... Οι Χριστιανοί δεν πρέπει να γίνουν Ινδουιστές, ούτε Βουδιστές, ούτε και αυτοί να γίνουν Χριστιανοί. Αλλά κάθε θρησκεία θα πρέπει να αφομοιώσει το πνεύμα των άλλων θρησκειών, διατηρώντας ωστόσο τις ιδιαιτερότητές της, προκειμένου να αναπτυχθεί σύμφωνα με τους δικούς της νόμους».[18]

Με τον ενωτικό του λόγο κατάφερε να κερδίσει το ακροατήριο, το οποίο έβλεπε μ’ ενθουσιασμό και ρομαντισμό τις ιδέες της ανεξερεύνητης Ανατολής. Ο καθένας προσέλαβε το μήνυμα που ήθελε ν’ ακούσει. Για τον Βιβεκανάντα, όμως, άνοιγε ένας άλλος ορίζοντας. Το σχέδιό του αποκάλυψε στους φοιτητές του Μαντράς, μετά την επιστροφή του από το Σικάγο:

«Αυτό είναι το μεγάλο ιδανικό που βρίσκεται τώρα μπροστά μας, κι ο καθένας πρέπει γι’ αυτό να οπλισθεί – η άλωση του κόσμου από την Ινδία – τίποτε λιγότερο από αυτό ... Σήκω Ινδία, και κυρίευσε τον κόσμο με την πνευματικότητά σου... Τώρα είναι ο καιρός να εργαστούμε για να εισδύσουν οι πνευματικές ιδέες της Ινδίας βαθιά στη Δύση. Γι’ αυτό, νέοι του Μαντράς, σας παρακαλώ ακριβώς αυτό να σκέπτεστε. Πρέπει να πορευθούμε, πρέπει να κυριεύσουμε όλο τον κόσμο με την πνευματικότητα και τη φιλοσοφία μας. Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση· ή θα το κάνουμε ή θα πεθάνουμε. Η μόνη προϋπόθεση εθνικής ζωής, μιας αφυπνισμένης και γεμάτης δύναμη εθνικής ζωής, είναι η κυριαρχία του κόσμου με βάση την ινδική σκέψη».[19]

Με το όραμα του ευαγγελισμού του κόσμου από τον Ινδουισμό ιδρύθηκαν Εταιρείες Βεδάντα, σταδιακά στις μεγάλες πόλεις της Ινδίας, της Αμερικής και της Ευρώπης, οι οποίες μεταφέρουν τις αρχές του Ινδουισμού, μέσα από τη μάσκα ενωτικών θρησκειακών λόγων:

«Ο άνθρωπος είναι Θεός. Έτσι είναι ο ίδιος ο άνθρωπος που πρέπει να απεργαστεί τη σωτηρία του… Αν μια θρησκεία είναι αληθινή, τότε και όλες οι άλλες είναι αληθινές. Έτσι η ινδουιστική πίστη είναι δική σας όσο και δική μου. Εμείς οι Ινδουιστές όχι απλώς ανεχόμαστε, αλλά ενωνόμαστε με κάθε θρησκεία, προσευχόμενοι στο τζαμί του Μωαμεθανού, λατρεύοντας μπροστά στη φωτιά του Ζωροάστρη, και γονατίζοντας στο σταυρό του Χριστιανού. Ξέρουμε ότι όλες οι θρησκείες εξίσου, από τον χαμηλότερο φετιχισμό μέχρι την υψηλότερη απολυτότητα, δεν είναι άλλο παρά πολλές προσπάθειες της ανθρώπινης ψυχής ν’ αρπάξει και να συνειδητοποιήσει το Άπειρο. Έτσι μαζεύουμε όλα αυτά τα λουλούδια και, δένοντάς τα μαζί με το σχοινί της αγάπης, τα κάνουμε ένα θαυμάσιο μπουκέτο λατρείας».[20]

Ο Βιβεκανάντα έπαιξε το παιχνίδι του σε δύο επίπεδα. Στο πρώτο στήριξε τις ιδέες για την «Παγκόσμια Αδελφότητα της Ανθρωπότητας, χωρίς διάκριση φυλής, φύλου, χρώματος ή πίστης», ενώ στο δεύτερο επίπεδο προώθησε την κοσμοθεωρία του Ινδουισμού και τις μαγικοθρησκευτικές πρακτικές του, ως την  πνευματικότητα που αρμόζει να κυριαρχήσει στον κόσμο. Αυτές οι δύο στάσεις έρχονται σε αντίθεση. Η μία αναιρεί την άλλη. Διότι ενώ, υποτίθεται, αγωνίζεται για τα πανανθρώπινα ιδανικά, ταυτοχρόνως προγραμματίζει «την κυριαρχία του κόσμου με βάση την ινδική σκέψη». Να εισχωρήσει δηλ. ο Ινδουισμός σε κάθε πτυχή της ζωής του Δυτικού ανθρώπου, διότι η ινδική σκέψη είναι ταυτισμένη με την ινδική θρησκεία. Αυτόν το στόχο επιδιώκει να τον πετύχει μέσω της γιόγκα.[21]

Ουσιαστικά ο Βιβεκανάντα υιοθέτησε μεν τις οικουμενικές ιδέες, αλλά τις υπέταξε στην ινδουιστική θρησκεία. Για παράδειγμα, ο όρος Βράχμαν που δηλώνει τη θεϊκή ουσία που διαχέεται στο σύμπαν, δεν ορίζει κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο, άρα δεν αποκλείει οτιδήποτε σε άλλη θρησκεία ονομάζεται «θεός». Επομένως, ενώνεται με τα πάντα και τα πάντα κατατείνουν στην ενότητα μαζί του.[22]

Παρόμοια τακτική εφάρμοσε και η Θεοσοφία. Προσέλαβε και στήριξε, βεβαίως, τις οικουμενικές ιδέες. Αποτελούν, μάλιστα, το καταστατικό της. Οι διάδοχοι της Έλενας Μπλαβάτσκυ αγωνίστηκαν με ζήλο για τη δημιουργία της Παγκόσμιας Θρησκείας. Η Αλίκη Μπέιλη (1880-1949) γράφει: 

«…Ἀνατέλλει ἡ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποίαν ὅλαι αἱ θρησκεῖαι θὰ θεωροῦνται ὡς προερχόμεναι ἀπό μίαν μεγάλην πνευματικὴν πηγήν· ὅλαι θὰ θεωροῦνται ὅτι ἀποτελοῦν ἐν τῷ συνόλῳ των τὴν ἐνιαίαν ρίζαν ἀπὸ τὴν ὁποίαν εἶναι ἀναπόφευκτον νὰ προβάλῃ ἡ καθολικὴ παγκόσμιος θρησκεία. Δὲν θὰ ὑπάρχουν τότε οὔτε χριστιανοὶ οὔτε εἰδωλολάτραι, οὔτε Ἰουδαῖοι οὔτε ἐθνικοί, ἀλλ’ ἁπλῶς καὶ μόνον ἕνα μέγα σῶμα πιστῶν, ποὺ θὰ προέρχωνται ἀπὸ ὅλας τὰς τρεχούσας θρησκείας. Οὗτοι θ’ ἀποδέχωνται τὰς ἰδίας ἀληθείας, ὄχι ὡς θεολογικὰς ἀντιλήψεις, ἀλλ’ ὡς οὐσιώδεις διὰ τὴν πνευματικὴν ζωήν· θὰ ἵστανται ὅλοι ἡνωμένοι ἐπάνω εἰς τὸ ἴδιον βάθρον τῆς ἀδελφότητος καὶ τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων· θ’ ἀναγνωρίζουν τὸ γεγονός ὅτι εἶναι υἱοὶ τοῦ Θεοῦ καὶ ὅλοι μαζὶ θὰ ἐπιδιώκουν νὰ συνεργασθοῦν μὲ τὸ θεῖον Σχέδιον, ὅπως τοὺς τὸ ἀποκαλύπτουν οἱ πνευματικοὶ ἡγέται τῆς φυλῆς, καὶ τὸ ὁποῖον τοὺς ὑποδεικνύει τὸ ἑπόμενον βῆμα, ποὺ πρέπει νὰ κάμουν ἐπὶ τῆς Ἀτραποῦ τῆς Προσεγγίσεως πρὸς τὸν Θεόν. Μία τοιαύτη Παγκόσμιος Θρησκεία δὲν ἀποτελεῖ νωχελῆ ὀνειροπόλησιν, ἀλλὰ κάτι τὸ ὁποῖον σήμερον προσλαμβάνει  μορφὴν σαφῆ».[23]

Η Θεοσοφία έπαιξε κι αυτή το ίδιο παιχνίδι μ’ εκείνο του Βιβεκανάντα για τους δικούς της όμως λόγους. Αποδέχτηκε μεν την ινδουιστική διδασκαλία, αλλά άνοιξε τον ορίζοντα πέρα από τον Ινδουισμό, στη διάδοση κάθε θρησκείας, ιδεολογίας, οργάνωσης και πολιτικής που έχει αντίχριστο προσανατολισμό. Αυτό το έκανε, επειδή οι πεποιθήσεις της ταυτίζονται μ’ εκείνες του σατανισμού. Επιδιώκει δηλ. τη συνειδητή αντιστροφή του περιεχομένου της Αγίας Γραφής,[24] και τη γελοιοποίηση του προσώπου του Χριστού, του Τιμίου Σταυρού, της Θεοτόκου και γενικά του Χριστιανισμού.

Γι’ αυτό συνιστά στους οπαδούς της «ν’ αντιστέκονται ιδιαιτέρως στη χριστιανική θεολογία και να διαδώσουν τη γνώση των ανυπέρβλητων διδασκαλιών αυτού του αγνού εσωτερικού συστήματος της αρχαϊκής εποχής που καθρεφτίζονται στις πανάρχαιες Βέδες και στη φιλοσοφία του Γκαουτάμα Βούδα, του Ζωροάστρη και του Κομφούκιου»,[25] θεωρώντας ότι μέσα απ’ αυτόν τον συμφυρμό, θα δημιουργηθεί αποφασιστικό ρήγμα στους Χριστιανούς, δικαιώνοντας έτσι την ιδεολογία της.

Όπως προκύπτει από τα στοιχεία που έχουν δημοσιευτεί, η εξάπλωση των ινδουιστικών δοξασιών στο Δυτικό κόσμο, είναι έργο της Θεοσοφίας με τη σύμπραξη, βεβαίως, των γκουρού. Με την υποστήριξή της, η ινδική πνευματικότητα εισχώρησε στην κοσμοθεωρία και την πρακτική όλων των οργανώσεων της Ν. Εποχής, διότι όπως προαναφέρθηκε, θεωρήθηκε «κατάλληλη» για τον τύπο του πολίτη της Ν. Εποχής.

Από την άλλη πλευρά, η Θεοσοφία εναγκαλίστηκε τη Ν. Εποχή, επειδή ανέκαθεν επεδίωκε οι αντίχριστες ιδέες της ν’ αποκτήσουν παγκόσμια εμβέλεια και αποδοχή. Έτσι, μεθοδικά, φέρεται να υπηρετεί τα πανανθρώπινα αιτήματα σε εκδηλώσεις που αφορούν την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, τη συναδέλφωση των λαών, την κατάργηση των φυλετικών κ.α. διακρίσεων, την εξάλειψη των οικονομικών ανισοτήτων, την προστασία του περιβάλλοντος, ενώ ευκαιριακά συνδέει αυτά τα αιτήματα με σεμινάρια γιόγκα, διαλογισμού και κάθε εναλλακτικής, «ενεργειακής» πρακτικής… Προωθεί, επίσης, εναλλακτικές θεραπείες με άμεσο στόχο τη μετατροπή της επιστήμης σε μεταφυσική, και απώτερο, ο άνθρωπος ν’ αποδεχτεί τις ιδέες της Ν. Εποχής, των οποίων, όμως, αρχιτέκτονας είναι η Θεοσοφία:

«Στις ιδέες του (ενν. του Κινήματος της Ν. Εποχής) που είναι προεκτάσεις των θεοσοφικών θέσεων, προστέθηκαν πρακτικές, όπως γιόγκα, και διαλογισμός, πρακτικές μαντικής όπως αστρολογία, ταρό και άλλες μέθοδοι όπως ύπνωση, αστρικά ταξίδια, αναδρομές σε προηγούμενες ζωές, μαγνητοθεραπείες και κάθε εναλλακτική πρακτική σχετική με ενέργειες. Σήμερα, βρισκόμαστε στην καρδιά της Νέας Εποχής και αυτό διαπιστώνεται από τα συνθήματα που χρησιμοποιεί η πολιτική, η θρησκεία και η κοινωνία – προς το παρόν μόνο τυπικά – καθώς και από την πληθώρα των εναλλακτικών σχολών, θεραπειών και προϊόντων που κατακλύζουν την αγορά. Το διαπιστώνουμε  στην πρόοδο της επιστήμης και στις νέες ανακαλύψεις της που την μετατρέπουν από φυσική σε μεταφυσική… Η διεύρυνση της ανθρώπινης συνειδητότητας μέσω εσωτερικής παράδοσης, ιδεών, τεχνολογίας, επιστήμης και πρακτικής εσωτερικών τεχνικών, έχει αρχίσει να δίνει τους καρπούς της. Διαμορφώνεται ήδη μια νέα κουλτούρα αυτή της αλληλεγγύης, της συνύπαρξης των φυλών, των κρατών και των θρησκειών – κυρίως αυτών – η μεγάλη στροφή προς την οικολογία και προς τον σεβασμό κάθε είδους ζωής, η ενίσχυση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και η τάση για παγκόσμια ισότιμη ζωή βασισμένη στη δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, την αλληλεγγύη και την αλτρουϊστική προσφορά… Ο άνθρωπος έχει υποστεί μια διεύρυνση συνειδητότητας τέτοιου τύπου ώστε να μπορεί να καρπωθεί και νοητικά και πνευματικά τις ευεργετικές παροχές της Νέας Εποχής…»[26]

Πράγματι όσα ισχυρίζεται το ανωτέρω κείμενο της Θεοσοφίας διαπιστώνουμε ότι λαμβάνουν χώρα στις ημέρες μας. Θυγατρικές ομάδες του Ινδουισμού και της Θεοσοφίας συνεργάζονται άρρηκτα και εμφανίζουν τις δοξασίες τους ως επιστήμη, προκειμένου να πετύχουν τον προαναφερθέντα στόχο: Εκμεταλλευόμενες ότι ο Δυτικός άνθρωπος έχει θεοποιήσει τις δυνατότητες του λογικού του στο χώρο της επιστήμης, προσπαθούν να μετατρέψουν την επιστήμη από φυσική σε μεταφυσική.[27]

Για να διασκεδάσουν τις υποψίες, σπεύδουν να τον βεβαιώσουν εκείνο που επιθυμεί ν’ ακούσει ότι π.χ. οι τεχνικές της γιόγκα ή του διαλογισμού - οι οποίες βεβαίως, στηρίζονται στις μαγικές επικλήσεις ινδουιστικών και άλλων θεοτήτων - δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τη θρησκεία, αλλά «είναι επιστήμη».[28] Έτσι, με βάση την αυθυποβολή και τη συνεργεία των πονηρών πνευμάτων, υπόσχονται την επίτευξη αυτογνωσίας και αυτοελέγχου, διεύρυνσης της συνείδησης προσανατολισμένης όμως, στην αποδοχή των ινδουιστικών δοξασιών για το κάρμα, τη μόξα και τη σαμσάρα, τις οποίες ταυτίζουν με την επιστήμη και ως εκ τούτου προβάλλονται ως ικανές να θεραπεύσουν το άγχος και τις σωματικές ασθένειες.

Την ίδια τακτική ακολουθούν οι ονομαζόμενες «ενεργειακές θεραπείες» και οι «εναλλακτικές θεραπείες»[29] που συμφύρουν μαγικοθρησκευτικές απόψεις και πρακτικές, όπως βαθμούς μυήσεων, διαλογισμούς, δοξασίες πώς ο θεραπευτής γίνεται κανάλι της συμπαντικής ενέργειας την οποία διοχετεύει από τα χέρια του στο σώμα του πάσχοντος, ενεργειακές πέτρες κ.α. με την ψευδή υπόσχεση θεραπείας ασθενειών. Βεβαίως, τέτοιες μέθοδοι δεν αναγνωρίζονται από την ιατρική επιστήμη, διότι τόσο η διάγνωση της ασθένειας, όσο και η αντιμετώπισή της ελέγχονται υπεύθυνα από ανεξάρτητα εργαστήρια και με αναγνωρισμένες διεθνώς μεθόδους.

Οι ινδουιστικές ομάδες προτείνουν το διαλογισμό ως απαραίτητο μέρος του καθημερινού μας προγράμματος, ώστε να καταφεύγουμε σ’ αυτόν σε κάθε περίσταση και ανάγκη μας, κυρίως όμως ν’ αντικαταστήσουμε μέσω αυτού την καθημερινή προσευχή και επικοινωνία με τον Κύριό μας. Φθάνουν μάλιστα να διδάσκουν ότι η ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» «είναι η τέλεια τεχνική διαλογισμού…» που έχει η χριστιανική θρησκεία.[30]

Στο σημείο αυτό να υπογραμμίσουμε ότι η Ορθόδοξη προσευχή ουδεμία σχέση έχει με το διαλογισμό. Ο Θεός προς τον οποίο απευθύνεται ο Χριστιανός δεν είναι μια άμορφη ουσία, ούτε ταυτίζεται με ζώα ή τερατόμορφες παραστάσεις. Είναι προσωπικός και συγκεκριμένα, είναι τα πρόσωπα της ομοουσίου και αδιαιρέτου Αγίας Τριάδος, η οποία ιστορικά αυτοαποκαλύφθηκε στον άνθρωπο, ώστε να έχει τη δυνατότητα της άμεσης, προσωπικής κοινωνίας και της δικής του ελεύθερης βούλησης. Σ’ αυτήν την κοινωνία ο Θεός και ο άνθρωπος δεν συγχέονται, ούτε ταυτίζονται. Διατηρούν τα χαρακτηριστικά της φύσης τους. Ο άγιος  άνθρωπος παραμένει δημιούργημα, καταξιώνεται όμως, να κοινωνεί άμεσα και αιώνια τη ζωή της αγάπης του Τριαδικού Θεού. Η αγιότητα στον άνθρωπο είναι δώρο της αγάπης του Θεού. Δεν κατακτιέται με κάποια τεχνική τύπου γιόγκα. Δεν είναι δρόμος αυτοσωτηρίας. Είναι καρπός συνεχούς μετάνοιας.

Ο διαλογισμός σε συνδυασμό με τις ασκήσεις γιόγκα, στην οποία φορούν το μανδύα της γυμναστικής,[31] προτείνεται, επίσης, και σε προγράμματα επιχειρήσεων για τους εργαζόμενους, ώστε με ανανεωμένες δυνάμεις ν’ αποδίδουν περισσότερο στην εργασία τους. Ανάλογη διείσδυση επιχειρείται στις τρεις βαθμίδες εκπαίδευσης, με σκοπό την ένταξη στο καθημερινό πρόγραμμα. Σε ιδιωτικά σχολεία έχουν ξεκινήσει προγράμματα γιόγκα, ενώ προωθείται η ιδέα τα προγράμματα ν’ αρχίσουν από την προσχολική εκπαίδευση και τους παιδικούς σταθμούς, με σκεπτικό ανάλογο μ’ εκείνο των γυμναστηρίων, δηλ. να φανούν λόγω του ανταγωνισμού, ότι είναι σύγχρονα σχολεία και παρέχουν την τελευταία λέξη στην εκπαίδευση των παιδιών μας.

Στις δημοσιευμένες οδηγίες προς τους δασκάλους γιόγκα διαβάζουμε, οι ασκήσεις που προορίζονται για τα μικρά παιδιά να είναι ακριβώς οι ίδιες μ’ εκείνες των ενηλίκων, με μάντρας, απλώς να περνούν τα μηνύματά τους μέσα από το παιχνίδι και το παραμύθι, για να κεντρίζουν το ενδιαφέρον τους. Τελικός στόχος των εν λόγω ασκήσεων είναι οι μικροί μαθητές να διδαχτούν και να βιώσουν τις πρακτικές χαλάρωσης και διαλογισμού, προσαρμοσμένες κι αυτές στην αντίληψη της ηλικίας τους.[32]

Με τέτοια τεχνάσματα επιδιώκεται ν’ αναγνωριστεί η ινδουιστική πρακτική του διαλογισμού ως ο σύγχρονος παιδαγωγικά τρόπος από το σχολείο στην κοινωνία, υπό την καθοδήγηση των γκουρού και σουάμι. Είναι τραγικό οι γονείς να νομίζουν ότι τα παιδιά τους αθλούνται και απασχολούνται δημιουργικά, και να μην αντιλαμβάνονται το ανήθικο παιχνίδι που οι ινδουιστικές οργανώσεις παίζουν στις πλάτες τις δικές τους και των αθώων παιδιών τους. Παραπλανούν και ποδηγετούν τους ανυποψίαστους, αυριανούς οπαδούς τους…

Ειδικότερα για τα παιδιά κάτω των 8 ετών προτείνουν λιγότερο διαλογισμό, ενώ επισημαίνουν ότι «είναι πιο σημαντικό γι’ αυτά τα παιδιά, οι γονείς τους να μάθουν και να ασκούν τη γιόγκα και τον διαλογισμό και να μεταφέρουν τους γιογκικούς κανόνες στα σπίτια τους, ώστε τα παιδιά να απορροφούν την ενέργεια του περιβάλλοντος...». [33] Είναι πασιφανές με πόση μαεστρία επιδιώκουν, με αφορμή την άσκηση των παιδιών, να προσεταιριστούν, επίσης, και τους γονείς, ώστε η γιόγκα να εισαχθεί ως ο τρόπος ζωής όλης της οικογένειας και εν συνεχεία της κοινωνίας. 

 Το τοπίο συμπληρώνουν διαλέξεις, ταινίες, συνεργασίες με την Τοπική Αυτοδιοίκηση σε εορταστικές εκδηλώσεις, εκθέσεις βιβλίων ή διδασκαλία στο Ανοικτό Λαϊκό Πανεπιστήμιο… διδασκαλίες για τη διεύρυνση της συνειδήσεως, πρακτικές επικοινωνίας με τη συμπαντική ενέργεια, υποσχέσεις για την απόκτηση υπερφυσικών ικανοτήτων, προτάσεις για εναλλακτικές διακοπές, οικολογικές καλλιέργειες, ενεργειακά βραχιόλια, μάνταλες για κάθε χρήση, παιδικά εργαστήρια ζωγραφικής με αγγέλους, ρεϊκοπαιχνίδια… Ατέλειωτος ο κατάλογος των τεχνασμάτων με τα οποία διεκδικούν τον πνευματικό προσανατολισμό της ανθρωπότητας κατά την Νέα Εποχή του 21ου αιώνα.

Τελευταία προβάλλουν το αίτημα της μετατροπής του Ορθόδοξου μαθήματος των Θρησκευτικών σε θρησκειολογία. Έτσι εμφανίζονται μεμονωμένα πρόσωπα και κομματικές παρατάξεις, φιλικά προσκείμενες στις ινδουιστικές και θεοσοφικές οργανώσεις, να προγραμματίζουν, να υπαγορεύουν, αλλά και να επιβάλλουν τις θέσεις αυτές στον Ορθόδοξο λαό. Βέβαια, η ανωτέρω τακτική απλώνεται σε παγκόσμια κλίμακα, διότι, αφενός μεν οι ιδέες αυτές έχουν θιασώτες σ’ όλα τα κράτη του κόσμου, και αφετέρου, η επικράτηση ενός πανθρησκειακού, συγκρητιστικού μορφώματος, λόγω της πνευματικής συγχύσεως που δημιουργεί, υπηρετεί τα μέγιστα το σκοπό του παγκόσμιου ελέγχου από τη «Νέα Τάξη Πραγμάτων» τον 21ο αιώνα.

Η ως άνω δραστηριότητα δεν είναι δυνατόν να καλυφθεί στα πλαίσια αυτής της εισήγησης. Να επισημάνουμε, όμως, ότι δυστυχώς, στον τρόπο σκέψης, όπως εκφράζεται στην καθημερινότητα Ορθόδοξων Χριστιανών, έχουν παρεισφρήσει εσφαλμένες, συγκρητιστικές αντιλήψεις, η αποδοχή των οποίων γίνεται το γόνιμο έδαφος για να καρποφορήσουν οι ινδουιστικές και θεοσοφικές διδασκαλίες.

Ακούμε να λέγεται: «Όλες οι θρησκείες πιστεύουν σ’ ένα Θεό με διαφορετικό όνομα. Άλλοι τον λένε Χριστό, άλλοι Αλλάχ, άλλοι Κρίσνα, άλλοι Βούδα…» ή «δεν έχει καμία σημασία πού πιστεύει κανείς, γιατί ο Θεός είναι ένας».

Βεβαίως, ο Θεός είναι ένας, αλλά όλοι οι άνθρωποι δεν τον αναγνωρίζουν. Άλλος λατρεύει ως θεό την αγελάδα, τα ποντίκια ή τα φίδια, άλλος μια πέτρα, ένα ποτάμι, τον γκουρού ή ένα τερατόμορφο φανταστικό ον...

Εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουμε τη μοναδική ευλογία να γνωρίζουμε την ιστορική αυτοαποκάλυψη του Ιησού ότι είναι ο Υιός του Θεού, ο μόνος Θεάνθρωπος και Σωτήρας του κόσμου. Άμεσα γευόμαστε την παρουσία του μεταλαμβάνοντας το πανάγιο Σώμα και Αίμα Του. Ο αναστημένος Χριστός γίνεται η ανάσταση της πεσμένης στην αμαρτία ζωής μας. Ζούμε την αιωνιότητα όχι υποθετικά, στο τέρμα των χιλιάδων μετενσαρκώσεων, αλλά πραγματικά, στη μια και μοναδική ζωή μας από τώρα, στη χαρά που ο Θεός επιτρέπει στη Θεία Λειτουργία και στη ζωή των Αγίων μας.

Είναι δυνατόν να μην έχει σημασία σε ποιον πιστεύει κάποιος; Είναι άλλη η ζωή της Αναστάσεως και άλλη η ζωή χωρίς αυτήν…

 

 


 

[1]  Στις «εσωτερικές» διδασκαλίες η «αληθινή γνώση» του Σύμπαντος για τη σωτηρία του ολόκληρου κόσμου, καθώς και οι τεχνικές των Μεγάλων Μυστών ανήκουν σ’ έναν «εσωτερικό κύκλο» μυημένων και είναι απρόσιτες στους πολλούς.  

[2]   Ινδουισμός, Τζαϊνισμός, Σιχισμός, Βουδισμός, Κομφουκιανισμός, Ταοϊσμός, Σιντοϊσμός

[3]  Οι μυστηριακές διδασκαλίες και λατρείες αποτελούσαν σύνθεση μεταφυσικής, ηθικών επιταγών, αλληγορικών μύθων προσαρμοσμένων στο προγενέστερο πάνθεο. Απαντώνται στα μυστήρια του Οσίριδος στην Αίγυπτο, στον Ορφισμό, στα μυστήρια του Διονύσου, στα Ελευσίνια και τα Καβείρια μυστήρια στην Ελλάδα, στα μυστήρια του Άττιδος και του Αδώνιδος στη Συρία, του Σεράπιδος στην Αίγυπτο των Πτολεμαίων, στο Μιθραϊσμό στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

[4] «Ο σκοπός της ζωής είναι να γνωρίσει κανείς τον Κρίσνα, ο οποίος… βρίσκεται στην καρδιά κάθε ζωντανού όντος. Πρέπει να εξασκεί κανείς το γιόγκα με μοναδικό σκοπό να δει αυτή τη Βίσνου-μούρτι, την πλήρη προσωπική επέκταση του Κρίσνα που είναι παρούσα στην καρδιά του καθενός. Διαφορετικά το γιόγκα δεν είναι παρά ένα παιχνίδι, ένα ψευτο-γιόγκα, απλώς ένα χάσιμο καιρού. Ο Κρίσνα είναι ο τελικός σκοπός της ύπαρξης και η Βισνου-μούρτι, το Παραμάτμα, είναι το αντικείμενο του γιόγκα. Για να το πετύχει κανείς πρέπει να εγκαταλείψει κάθε σεξουαλική σχέση. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να αφήσει το σπίτι του για να πάει να ζήσει σ’ ένα ερημικό μέρος και να κάνει περισυλλογή… Διαφορετικά το Γιόγκα δεν είναι παρά ένα παιχνίδι, ένα ψευτογιόγκα, απλώς ένα χάσιμο καιρού…Δεν είναι δυνατόν να εγκαταλείπεται κανείς καθημερινώς στις σεξουαλικές απολαύσεις στο σπίτι του ή σε άλλα μέρη και μετά από μερικές ώρες να μετατρέπεται σε πνευματικό άνθρωπο, χάρη σε κάποιο νυχτερινό φροντιστήριο «γιόγκα»… Το τέλειο γιόγκα είναι λοιπόν δυνατό μόνο στον αγνό λάτρη του Κρίσνα, ο οποίος, στην πραγματικότητα, έχοντας φθάσει στον τελικό σκοπό του γιόγκα που είναι να βλέπει κανείς τον Κύριο μέσα του, είναι ο ανώτερος μεταξύ των γιόγκι. Αυτές είναι οι αρχές του γιόγκα· μπορεί κανείς να διαπιστώσει πόσο διαφέρουν από τις αρχές των δήθεν γιόγκα που είναι τώρα της μόδας».    Μπαγκαβάτ Γκιτά σ. 171-173

[5] «Με τον έλεγχο του σώματος του νου και των πράξεων ο γιόγκι θέτοντας τέλος στην υλική του ύπαρξη φθάνει στην κατοικία Μου (στο πνευματικό βασίλειο). Ο τελικός σκοπός του γιόγκα δεν είναι η επίτευξη καλύτερων συνθηκών της υλικής ζωής· το γιόγκα δεν εξασκείται για να μπορέσει κανείς να ζήσει με περισσότερες ανέσεις, για να αποκτήσει την υγεία ή οποιοδήποτε άλλο αγαθό αυτού του είδους, αλλά για να θέσει τέλος στην υλική του ύπαρξη… Το να εγκαταλείψει κανείς την υλική ζωή σημαίνει να ανοίξει τις πόρτες του πνευματικού κόσμου, της κατοικίας του Κυρίου» ό.π. σ. 173

[6] Αυτήν τη δοξασία εκμεταλλεύονται Γκουρού, σύγχρονοι απατεώνες - έμποροι της σωτηρίας της ψυχής - εμφανιζόμενοι ως ενσάρκωση κάποιου θεού. Ιδρύουν διεθνείς παραθρησκευτικές, οργανώσεις μέσω των οποίων ελέγχουν απόλυτα τους οπαδούς τους, από τους οποίους αξιώνουν την απόλυτη λατρεία και αφοσίωση. Με ψεύδη και καλοστημένα τεχνάσματα εξαπατούν όσους προστρέχουν στη βοήθειά τους, επιτείνοντας το ψυχικό κενό και δημιουργώντας εν τέλει μια χαοτική κατάσταση στον πνευματικό τους προσανατολισμό.

[7] Για τη λατρεία των ποντικών υπάρχει αφιερωμένος ναός στο Ραζαστάν.  

  http://www.weirdasianews.com/2012/02/16/indias-rat-temple-true-test-faith/

  http://www.youtube.com/watch?v=uxxWhvGUrYg

[8] Σύζυγοι του Βράχμαν είναι η κόρη του Σαρασβάτι, η Άντιτι, η Σαβίτρι και η Γκαγιάτρι.

[9] «Όλοι μας είμαστε πέρα από το καλό και το κακό… Το καλό και το κακό υπάρχουν μόνο μέσα στο νου… Όταν θα φτάσετε στην ανώτερη κατανόηση, θα δείτε ότι δεν υπάρχει καλό και κακό στον κόσμο… Τα πάντα είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Τα πάντα εξελίσσονται… Υπάρχει ένα στάδιο πέρα από το καλό και το κακό. Εκεί δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε σας και έναν άγιο, ανάμεσα σε σας κι έναν εγκληματία, γιατί το πνεύμα σε όλα τα άτομα είναι ένα και το αυτό» Σουάμι Σιβαμούρτι Σαρασουάτι, Γιόγκα Αναζητώντας απαντήσεις, 2007, σ.191

   Βλ. επίσης, Διον. Φαρασιώτη, Οι γκουρού, ο νέος και γέροντας Παΐσιος, 2001, σ. 105-106

[10] Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση της γιόγκα. Ενώ είναι ινδουιστική πρακτική για την ένωση του ασκούμενου με το θεό Κρίσνα ή το Σίβα κ.α. οι σύγχρονες ινδουιστικές οργανώσεις την παρουσιάζουν με προσανατολισμό προσαρμοσμένο στα ενδιαφέροντα του κοινού προς το οποίο απευθύνονται: π.χ. ως ινδουιστική φιλοσοφία και πρακτική διαλογισμού, ως άθληση - ασκήσεις γυμναστικής - ως καλλιτεχνική έκφραση αρμονίας, ως χορό, ως υγιεινή διατροφή, ως μέθοδο χαλάρωσης για την απόκτηση ευεξίας, ως μέθοδο θεραπείας ασθενειών, ως τρόπο αυτογνωσίας, ως απόκτηση εμπειριών σε εναλλακτικές διακοπές. Αν η γιόγκα δεν ήταν θρησκευτική άσκηση δεν θα συνδεόταν με μάνταλες για την αυτοσυγκέντρωση, με μάντρας και κίρταν για την προσευχή, με μούντρες για τον έλεγχο της ενέργειας πράνα, με τσάκρας που πρέπει να ισορροπήσουν τη συμπαντική ενέργεια, με νάντις που δραστηριοποιούνται, με σίντις και υπερφυσικές ικανότητες, με οράματα εξωτικά, με απόκρυφες τελετουργίες και μυήσεις, με δοξασίες και σύμβολα που δεν έχουν τέλος…

[12] Ο Σρι Ραμακρίσνα (1836-1886) θεωρείται άγιος και προφήτης του Ινδουισμού, πνευματικό ανάστημα όπως «οι Κρίσνα, Βούδας, Σάνκαρα, Νάνακ και Τσαϊτάνγια που εμφανίστηκαν σε κρίσιμες στιγμές της ινδικής ιστορίας, για να εκπληρώσουν την επιτακτική ανάγκη της εποχής στην οποία γεννήθηκαν». Η «Αποστολή Ραμακρίσνα» ιδρύθηκε για τη διάδοση των ιδεών του Ινδού φιλοσόφου. http://www.vedanta.gr/?page_id=45&lang=el. http://www.vedanta.gr/?page_id=49&lang=el

[13] http://www.blavatsky.gr/el/hpblavatsky-category/e-p-blavatsky-biography/144-elene-petrovna- blavatsky.html 

 http://www.theosophicalsociety.gr/Greek_Site/Gr_HomeFrames.html

[14] Τη Θεοσοφική Εταιρεία ίδρυσε σε συνεργασία με τον Χένρυ Στηηλ Όλκοττ (1832-1907), ο οποίος ανακηρύχθηκε πρώτος πρόεδρος της Θεοσοφικής Εταιρείας. Το όνειρό του ήταν η δημιουργία μιας Παγκόσμιας Αδελφότητας, η οποία με τη Συγκριτική μελέτη όλων των θρησκειών θα μπορούσε ν’ αποδείξει την κοινή καταγωγή τους. Σε έκταση της Θεοσοφικής Εταιρείας στο Μαντράς το 1882 δημιούργησε βιβλιοθήκη, την Παγκόσμια Βιβλιοθήκη των Θρησκειών, καθώς και ναούς όλων των θρησκειών, οι οποίοι υπάρχουν μέχρι σήμερα. Στην αίθουσα των διαλέξεων τοποθετήθηκαν οι ανδριάντες του Κρίσνα, του Βούδα, του Ζωροάστρη και του Ιησού. Στη θέση του Μωάμεθ τοποθέτησε κείμενο στην Αραβική από το ιερό Κοράνιο, επειδή η απεικόνιση του προφήτη απαγορεύεται. Στα εγκαίνια της βιβλιοθήκης του Αντυάρ, οκτώ ιερείς από διάφορες θρησκείες και δόγματα διάβασαν ευχές».  http://www.mystica.gr/bios_Olcott.htm

[15] Αρχιμανδρίτη Χαράλαμπου Βασιλόπουλου, Ξεσκέπασμα της Θεοσοφίας, εκδ. Ορθόδοξου Τύπου, σ. 31-32, 35

[17] «Βασικοί φορείς του ήσαν τέσσερεις οργανώσεις: «Ο Παγκό­σμιος Σύνδεσμος για Θρησκευτική Ελευθε­ρία» (International Association for Religious Freedom ARF), «Ο Παγκόσμιος Σύνδεσμος των Θρησκειών» (World Congress of FaithsWCF), «Ο Ναός της Κατανόησης» (Temple of Understanding) και «Το Παγκόσμιο Συνέ­δριο των Θρησκειών για την Ειρήνη» (World Conference on Religion and Peace WCRP). Σ’ αυτό το «Κοινοβούλιο», το οποίο μπο­ρεί να χαρακτηριστεί ως η «αφετηρία της ιε­ραποστολικής εκστρατείας τού Ινδουισμού-Βουδισμού για την πνευματική άλωση της Δύσεως», συμμετείχαν, μεταξύ των άλλων και οι Anagarika Dharmapala (ιδρυτής βουδιστικής εταιρείας) και Σουάμι Vivekananda (Ραμακρίσνα), οι οποίοι και δραστηριοποιή­θηκαν στην συνέχεια στις ΗΠΑ και ίδρυσαν πληθώρα ινδουιστικών και βουδιστικών οργανώσεων». http://egolpio.wordpress.com/2011/04/06/ecumenism-2/

[19] Ιερομονάχου Seraphim Rose, Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος, σ. 57

[20] ό.π. σ. 59

[21] «Και αυτή η θρησκεία επιτυγχάνεται μέσω αυτού που, στην Ινδία, αποκαλούμε γιόγκα – δηλ. ένωση. Για τον δραστήριο, είναι ένωση ανάμεσα στον άνθρωπο και το σύνολο της ανθρωπότητας. Για τον μυστικιστή, ένωση μεταξύ του κατώτερου και του ανώτερου εαυτού του. Για τον λάτρη, ένωση του ιδίου με το Θεό της αγάπης. Και για τον φιλόσοφο, η ένωση όλης της ύπαρξης. Αυτό σημαίνει Γιόγκα» http://www.vedanta.gr/?page_id=49&lang=el

 «Ο καιρός έχει σχεδόν πλησιάσει, που η Ινδία δεν μπορεί να κρατήσει πια το φως για τον εαυτό της μόνο, αλλά να το περιχύσει πάνω σε όλο τον κόσμο. Η Γιόγκα πρέπει να αποκαλυφθεί στον κόσμο διότι χωρίς αυτήν το ανθρώπινο γένος δεν θα μπορέσει να κάνει το επόμενο βήμα στην εξέλιξή του» Sri Aurobindo, Διατριβή από το Karmayogin 26 Ιουνίου 1909, http://www.esoterica.gr/articles/eastern/auroslav/auroslav.htm

[22] «Ο άλλος στόχος του ήταν η ενοποίηση της Ανατολής με τη Δύση μέσα από το αρχαίο ινδικό μήνυμα της ενότητας όλης της δημιουργίας». http://www.vedanta.gr/?page_id=49&lang=el

[23] Αλίκη Μπέηλυ, Τα προβλήματα της ανθρωπότητος, κεφ. Στ΄ Το πρόβλημα των Εκκλησιών, σ. 206

[24]  Νικόλαος Ι. Σταυριανίδης, Θεοσοφία και Καμπάλα, http://aktines.blogspot.gr/2012/07/blog-post_5227.html

[26] Η Επίδραση του Θεοσοφικού Κινήματος στη Νέα Εποχή. http://www.blavatsky.gr/el/varius/theosophy/89-the-impact-of-the-theosophical-movement-on-the-new-age.html

[27] Υπάρχει τεράστια ευθύνη των επιστημόνων το να μην επιτρέψουν να συμβεί αυτό το ανοσιούργημα. Να υπερασπιστούν το κύρος των σπουδών τους και το μόχθο που κατέβαλαν. Να ορίσουν με σαφήνεια τα όρια της επιστήμης που υπηρετούν, εν σχέση με τις παραθρησκευτικές αντιλήψεις και πρακτικές Ταυτοχρόνως, έχοντας  συνείδηση της κοινωνικής τους ευθύνης, να ενημερώσουν τους πολίτες, οι οποίοι χωρίς τις εξειδικευμένες γνώσεις πέφτουν συχνά θύματα επιτηδείων, που εμφανίζονται ως επιστήμονες, ενώ οι διδασκαλίες τους ανήκουν στο χώρο των δοξασιών και παραπέμπουν στις πνευματιστικές πρακτικές.

[28] «Η Γιόγκα είναι καθαρή επιστήμη… δεν υπάρχει καμιά θρησκευτική χροιά…», Παραμχάμσα Σατυανάντα, Γιόγκα Νίντρα, 1990.

«Η Γιόγκα δεν είναι θρησκεία, είναι επιστήμη…», Σουάμι Σιβαμούρτι Σαρασουάτι, Γιόγκα. Αναζητώντας απαντήσεις, 2007, σ. 19.

[29] Δεν υπάρχει πλήρης εικόνα για τα παραθρησκευτικά στοιχεία σε όλες τις εναλλακτικές θεραπείες, διότι   προοδευτικά μελετώνται όσα δημοσιεύονται. Είναι όμως γνωστός ο προσανατολισμός τους από το χώρο που προτιμούν να διαφημίζονται ως συγγενικές πρακτικές. Επίσης, πολλοί από τους εναλλακτικούς θεραπευτές διαφημίζουν ως προσόντα τους τη συμμετοχή τους σε σεμινάρια διαλογισμού και την εξάσκηση της γιόγκα.

[30] Ρόμπερτ Νάτζεμυ. Η νοερή προσευχή, περιοδικό Αρμονική ζωή, τ. 9, 1985, σ.25

[31] Η γιόγκα εμφανίζεται με το μανδύα της γυμναστικής, ακριβώς επειδή στοχεύει να υιοθετηθεί ευρύτερα και ελκυστικότερα, αρχικά ως τρόπος άσκησης και εν συνεχεία ως τρόπος σκέψης και ζωής.

[32] «Το ουσιώδες είναι πως η χάθα γιόγκα πρέπει να διδαχτεί με τρόπο που να είναι διασκεδαστικός για τα παιδιά, ώστε να μη βαριούνται, και αρκετά ενεργητικός, ώστε να τα κουράσει, και να μπορέσουν στο τέλος να καθήσουν ήσυχα για τη χαλάρωση και το διαλογισμό», Λήδα Shantala, Γιόγκα για παιδιά, http://www.shantala.gr/yoga_children.html

[33] Swami Shankardev Saraswati, Ph.D.,Teaching Meditation to Children, http://www.yogajournal.com/for_teachers/1856

masonia 02
Γιατί δίδονται στις Στοές οι φοβεροί όρκοι;

Ποια είναι τα “βαρύτιμα” μυστικά που θέλουν να “κρύψουν” οι μασόνοι;

Α΄

Εκπλήσσεται σφόδρα και τρομάζει αληθινά ο ερευνητής, όταν, μελετώντας προσεκτικά τα κατά καιρούς διαλαμβανόμενα εις τα αυθεντικά τεκτονικά έντυπα, διαβάζει εκεί τους ανήκουστης σκληρότητος μασονικούς όρκους. Και ευθύς αμέσως, ως ένας κανονικός και λογικός άνθρωπος διερωτάται:

Γιατί καλούνται από τις τεκτονικές αρχές και τους κανονισμούς τους οι μυούμενοι στις Στοές σοβαροί συνάνθρωποί μας να δώσουν επισημότατα αυτούς τους τόσο σκληρούς μασονικούς όρκους;  Μήπως για να κρύψουν “απαραβιάστως” κάποιες μυστικές διδασκαλίες και επιδιώξεις τους, τις οποίες από μακρού χρόνου[1] έχουν καταστρώσει;

Αλλά ποιες είναι αυτές οι διδασκαλίες και επιδιώξεις τους, και ποίοι, εν γνώσει ή εν αγνοία αυτών  καλούνται να τις υπηρετήσουν; Μήπως είναι ερεβώδεις και σκοτεινές οι μασονικές αυτές διδασκαλίες και επιδιώξεις;

…Και ποίοι καλούνται να υπηρετήσουν αυτά που στο αδιαφανές τεκτονικό παρασκήνιο από χρόνων πολλών και συνεχώς αναφέρονται; Είναι, άραγε, “βασιλείς” ή “στρατιώται”; Είναι κατά καιρούς κάποιοι Πρωθυπουργοί ή κλητήρες; Καθηγητές Πανεπιστημίου ή απλοί και απλοϊκοί άνθρωποι είναι;

Μήπως καλούνται εκεί – Θεέ μου φύλαγε! – ακόμη και κληρικοί; Μήπως κατά καιρούς προσελκύονται στις Στοές των μασόνων ακόμη και Πατριάρχες;

Ετούτα, βεβαίως, δεν θέλουμε να τα πιστέψουμε!

Οι φοβεροί τεκτονικοί όρκοι …

Ας δούμε όμως πρώτα δύο (από τους υπερτριάκοντα που υπάρχουν) φοβερούς μασονικούς όρκους, τους διδόμενους κατά τις επάλληλες, εισαγωγικές και προαγωγικές μυήσεις μασόνων εις τις Στοές τους (τα κείμενα με κόκκινο χρώμα είναι ακριβή αποσπάσματα μασονικών εκδόσεων):

«Όρκος

Επί παρουσία του τελείου τούτου Συνεδρίου και διά του λόγου της τιμής μου υπισχνούμαι ότι δεν θα αποκαλύψω ποτέ τα μυστήρια των Ιπποτών του Ροδοσταύρου [μασόνου του 18ου βαθμού] εις ουδένα αδελφόν κατωτέρου βαθμού ουδ’ εις βέβηλον τινα [εις πρόσωπον που ΔΕΝ είναι μασόνος], επί ποινή ν’ απωλέσω διά παντός τον λόγον και να ευρίσκωμαι αιωνίως εις τα σκότη . κρουνοί αίματος να ρέωσιν ακαταπαύστως εκ του σώματός μου και να υποφέρω τας πλέον σκληράς θλίψεις της ψυχής . αι πλέον αιχμηραί άκανθαι να μοι χρησιμεύσωσιν ως στρωμνή . χολή δε και όξος να είναι το ποτόν μου  και ατιμωτική του θανάτου καταδίκη να τελειώση την τύχη μου, εάν παραβώ τους Νόμους, τους οποίους θέλουσι μοι επιβάλλει. Υπισχνούμαι, επίσης, να μην φανερώσω ποτέ τον τόπον εις τον οποίον εγενόμην δεκτός, ουδέ τα μέλη άτινα ήσαν παρόντα. Προς τούτοις υπισχνούμαι πλήρη πίστιν και αφοσίωσιν εις το «Ύπατον Ελληνικόν Συμβούλιον του 33 [βαθμού]». Είη μοι βοηθός ο Μέγας Αρχιτέκτων του Σύμπαντος [ο μασονικός θεός]…» (Πηγή: Μασονικό περιοδικό «Πυθαγόρας», έτος Δ΄, Μάρτιος 1885, αρ. 3, σελ. 82-83).

 

Άλλος – νεώτερος – μασονικός όρκος.

Ο φοβερός, επίσης, όρκος που ακολουθεί δίδεται κατά την εισδοχή μυουμένου σε μασονικές Στοές που λειτουργούν υπό την αιγίδα της λεγομένης «Εθνικής Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος». Ο μακρότατος αυτός μασονικός όρκος, έχει, συντετμημένος, ως ακολούθως:

« Επίσημα και με ειλικρίνεια υπόσχομαι και υποχρεώνομαι ότι πάντα θα περιφρουρώ, θα καλύπτω και ποτέ δεν θα αποκαλύπτω οποιοδήποτε μέρος ή μέρη, σημείο ή σημεία των μυστικών ή των μυστηρίων των Ελευθέρων και Αποδεδεγμένων Τεκτόνων, και των ανηκόντων σ’ αυτούς τα οποία μου έχουν ήδη γίνει γνωστά ή πρόκειται να μου ανακοινωθούν τώρα ή οποτεδήποτε στο μέλλον, παρά μόνο σε γνήσιο και νόμιμο Αδελφό ή Αδελφούς και ούτε σε αυτόν ή αυτούς, παρά μόνο αφού, με κανονική δοκιμασία, αυστηρή εξέταση ή ασφαλή πληροφόρηση ενός πολύ γνωστού Αδελφού διαπιστώσω ότι αυτός ή αυτοί είναι άξιοι αυτής της εμπιστοσύνης, ή εντός συνεδρίας τέλειας και κανονικής Στοάς Αρχαίων Ελευθεροτεκτόνων [μασόνων]

…Ακόμη υπόσχομαι επίσημα ότι ποτέ αυτά τα μυστικά δεν θα τα γράψω, παραστήσω, χαράξω, σημειώσω, σμιλεύσω ή με οποιονδήποτε τρόπο σχεδιάσω, ούτε θα προκαλέσω ή θα ανεχθώ να διαπραχθεί αυτό από άλλους, αν είναι εντός των δυνάμεών μου να το αποτρέψω, πάνω σε οποιοδήποτε κινητό ή ακίνητο αντικείμενο κάτω από τον ουράνιο θόλο, με το οποίο ή πάνω στο οποίο οποιοδήποτε γράμμα, χαρακτήρα ή σχέδιο, ακόμη και το ελάχιστο ίχνος από χαρακτήρα, ψηφίο ή σχέδιο θα ήταν δυνατόν να αναγνωριστεί ή να γίνει αντιληπτό σε μένα ή σε οποιονδήποτε στον κόσμο, ώστε οι μυστικές μας τέχνες  και τα κρυφά μυστήρια να γίνουν γνωστά με απρεπή τρόπο από δική μου αναξιότητα.

Όλα αυτά υποχρεώνομαι επίσημα να τηρώ χωρίς αντιλογία, επιφύλαξη ή υπεκφυγή, με τη βεβαιότητα ότι, αν παραβιάσω οποιοδήποτε από αυτά, θα στιγματιστώ ως άτομο συνειδητά επίορκο, χωρίς καμία ηθική υπόσταση και παντελώς ανάξιο για να γίνει δεκτό σε αυτή τη σεβασμία Στοά ή σε οποιαδήποτε άλλη κανονική Στοά ή σε ομάδα ανθρώπων που θέτουν την τιμιότητα και αρετή πάνω από τα επιφανειακά οφέλη των αξιωμάτων και του πλούτου.

Γι’ αυτό βοήθησέ με, Θεέ, και στήριξέ με στην τήρηση της Μεγάλης και Επίσημης Υπόσχεσής μου ως μαθητού Ελευθεροτέκτονα (…)»

Εν συνεχεία ο «Σεβάσμιος Διδάσκαλος», δηλαδή ο πρόεδρος της Στοάς, απευθυνόμενος προς τον ορκιζόμενο μαθητή τέκτονα του επισημαίνει:

«Αδελφέ…, με την ήρεμη και ειλικρινή στάση σου αυτό το βράδυ, ξέφυγες από δύο μεγάλους συμβολικούς κινδύνους. Υπήρχε όμως και τρίτος κίνδυνος, ο οποίος σύμφωνα με την παράδοση, θα σε παραφύλαγε μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής σου.

Οι κίνδυνοι που διέφυγες ήσαν του Εγχειριδίου [μικρό ξίφος] και του στραγγαλισμού, επειδή κατά την είσοδό σου στη Στοά, το Εγχειρίδιο αυτό [του δείχνει το Εγχειρίδιο] κατευθυνόταν προς το γυμνό αριστερό στήθος σου, θέλοντας να δείξει ότι, αν είχες αποπειραθεί να προχωρήσεις βίαια, θα είχες γίνει υπαίτιος του θανάτου σου, από μαχαίρωμα ενώ ο Αδελφός που το κρατούσε θα έμενε ακίνητος εκτελώντας το καθήκον του …»

Και ο πρόεδρος της Στοάς συνεχίζει να λέει στον δόκιμο μασόνο τα εξής, επίσης ανατριχιαστικά:

«…Υπήρχε, επίσης, αυτή η θηλιά [του τη δείχνει, αφού πρώτα την βγάζουν από το λαιμό του] περασμένη γύρω από το λαιμό σου που θα έκανε οποιαδήποτε απόπειρά σου να φύγεις εξ’ ίσου μοιραία, αλλά ο κίνδυνος εκείνος, ο οποίος παραδοσιακά θα σε παραφύλαγε μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής σου, ήταν η φυσική ποινή η κάποτε συνδεδεμένη με την υποχρέωση του τέκτονα, δηλαδή να αποκοπεί ο λαιμός σου, αν ποτέ παράνομα απεκάλυπτες τα μυστικά του Ελευθεροτεκτονισμού [της Μασονίας]. Ολόκληρη η ποινή θα ήταν να σου αποκοπεί ο λάρυγγας, να σου ξεριζωθεί η γλώσσα και να ταφείς στην άμμο της θάλασσας σε ρηχά νερά ή σε απόσταση διακοσίων μέτρων από την ακτή, όπου τα κύματα ανεβοκατεβαίνουν τακτικά».

Εν συνεχεία, ο πρόεδρος της μασονικής Στοάς στην οποία ακούστηκαν οι τρομεροί αυτοί λόγοι, οι δύσκολα επινοούμενοι από σώφρονες ανθρώπους, καθησυχάζοντας τον μαθητή μασόνο, του λέει:

«… Το να συμπεριλάβουμε τώρα μια τέτοια ποινή είναι περιττό, αφού η υπόσχεση την οποία ανέλαβες απόψε είναι δεσμευτική για όλη σου τη ζωή.

Τώρα, αφού ανέλαβες τη Μεγάλη και Επίσημη Υποχρέωση του Τέκτονα, μου επιτρέπεται να σε πληροφορήσω ότι στον Ελευθεροτεκτονισμό υπάρχουν πολλοί βαθμοί και ιδιαίτερα μυστικά για καθένα απ’ αυτούς…» (Πηγή: Εθνική Στοά της Ελλάδος ΤΥΠΙΚΟ ΤΗΣ ΑΜΙΛΛΗΣ Emulation Ritual, Αθήνα Απρίλιος 1997, σελ. 21-29).

Οι μασονικοί όρκοι που μόλις τώρα διάβασαν οι νοήμονες αναγνώστες μας εδώ, είναι πράγματι φοβεροί. Είναι δε μετάφραση από αγγλικά μασονικά τυπικά. Παρόμοιες μεταφράσεις εκ των αγρίων αγγλικών τυπικών (στη γλώσσα μας) γνωρίζουμε να υπάρχουν ήδη από το 1918 και 1920  στις ελληνικές Στοές της Αιγύπτου.

 

Αναγκαία επισήμανση από τον ερευνητή…

“Σφάζουν”, λοιπόν, πραγματικά οι μασόνοι τους αδελφούς τους που φεύγουν από τη μασονία και “αποκαλύπτουν” τα μυστικά;

Απάντηση: Όχι, βέβαια! Δεν σφάζουν οι μασόνοι τους αδελφούς τους  που δι’ ενεργειών ή παραλείψεων τους “προδίδουν” τα μυστικά. Όχι, δεν γίνονται τέτοια, μήτε και ενοχλούνται καν σήμερα οι “αποστάτες” αυτοί.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Γιατί ζητούνται οι σκληροί αυτοί όρκοι (αλλά και άλλοι ελαφρότεροι) σήμερα;

Το ζήτημα έχει ως ακολούθως: Το πλήθος των τρομερών μασονικών όρκων θεσπίστηκαν από τον Τεκτονισμό κατά τους προηγούμενους, τους τελευταίους αιώνες. Τότε, που ΜΕΓΑΣ ήταν ο πόλεμος της Μασονίας εναντίον μερικών θρόνων της Ευρώπης, μαζί – και κυρίως – εναντίον της παπικής εξουσίας και το αντίθετο.

Γιατί αυτός ο μέγας πόλεμος;

Διότι το πλήθος των αγαθών και αφελών τεκτόνων της εποχής εκείνης, αποδεχθέν – και προάγον  – το ελκυστικό σύνθημα του Γαλλικού Διαφωτισμού «Ελευθερία-Ισότης-Αδελφότης», εμάχετο ιεροκρυφίως, συνωμοτικώς, για την απελευθέρωση – όπως πίστευαν – της Ευρώπης και πέραν αυτής από την τυραννία και διαφθορά μερικών βασιλικών θρόνων και παπικών θώκων, και ως εκ τούτου εδιώκοντο, μη γνωρίζοντες πιθανόν τα “βαθέα” της Μασονίας οι πολλοί, πλην της υψηλής ηγεσίας αυτών. Οι όρκοι, λοιπόν, εκείνοι διατηρούνται ακόμα και δη για λόγους ιστορικούς.

 

Μερικές βλάσφημες διδασκαλίες τεκτόνων και μέτρα προστασίας των   για να μη διαρρεύσουν…

Διατηρούνται όμως – και ζητούνται, βεβαίως – έως σήμερα οι μασονικοί όρκοι, όχι μόνο για λόγους ιστορικούς, αλλά και για άλλους λόγους.

Ποιους λόγους; Μα για να κρύψουν τα υπόλοιπα, τα ουσιώδη, τα τρέχοντα μυστικά τους[2] οι τέκτονες!

Ποια μυστικά;

Τα τέσσερα καίρια σημασίας μυστικά τους, προπάντων το ένα, δηλαδή τις περί Θεού ΒΑΘΥΤΕΡΕΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥΣ, τις αποκρουστικώς βλάσφημες και με σκληρότητα διατυπωμένες.

Για να αποφύγουν, λοιπόν, οι μασόνοι να μη περιέλθουν μερικές εκ των διδασκαλιών αυτών εκτός των τεκτονικών κύκλων, διατυπώνουν αυστηρές προειδοποιήσεις  στα μέλη τους, γενικότερα, να προσέχουν τα διάφορα έντυπά τους σχολαστικώς, να μην περιέλθουν εις χείρας «βεβήλων», δηλαδή παντός προσώπου που δεν είναι μασόνος του επιπέδου τους.

Ιδέστε πώς διατυπώνουν τις σχετικές αυστηρότατες οδηγίες και εντολές τους:

«Προφυλάξωμεν τα κείμενά μας ίνα μήποτε περιέλθωσι ταύτα εις χείρας βεβήλων. Ταύτα ασφαλώς θα μολυνθούν…»! (Ιω. Α. Βασιλή 33ου, Είδον τον Ακτινοβόλον Αστέρα, Αθήνα 1952, σελ. 68).

Σε ένα άλλο μασονικό έντυπο διαβάζουμε την εξής υπόσχεση-όρκο τέκτονος για το πώς να προσέχει το εξ 25 μόνο σελίδων βιβλιάριο που του έδωσαν στην Στοά του :

«…εφ’ όσον μοι ζητηθή, θέλω επιστρέψει πάραυτα το παρόν τυπικόν (…) εν περιπτώσει δε θανάτου εντέλλομαι προς τους νομίμους εκπροσώπους μου [τους κληρονόμους του] όπως παραδώσουν τούτο άνευ χρονοτριβής προς τους ανωτέρω αξιωματικούς [τους μασόνους της Στοάς του]…» (πηγή: Εις Δόξαν του Μεγάλου Αρχιτέκτονος του Σύμπαντος, ΜΕΓΑ ΠΕΡΙΣΤΥΛΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΤΥΠΙΚΟΝ, βαθμός του Διακεκριμένου Διδασκάλου, εν Αθήναις, Ιανουάριος 1978, σελ. 3).

Στο επόμενο φύλλο θα παρουσιάσουμε – για πρώτη φορά! – κάποια από τα μασονικά μυστικά, τα οποία τόσον επιμελώς θέλησαν να “προφυλάξουν” οι τέκτονες διά φοβερών όρκων, όπως εδώ είδαμε.

 

Αναδημοσίευση από τον ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ φ. 2093/20.11.2015  σ. 1, 6.

[1] Λόγου χάρη το μασονικό μυστικό να δημιουργήσουν μια παγκόσμια Κυβέρνηση χρονολογείται από του έτους 1744, μας αποκαλύφθηκε δε το 1936, και στην πληρότητά του δημοσιεύθηκε το 1956 από τους θεοσοφιστές  και τους μασόνους στα επίσημα περιοδικά τους.

[2] Π.χ. το τυπικό του 33ου βαθμού, για να μη διαρρεύσει δεν το έχουν τυπώσει, αλλά το κρατούν σε χειρόγραφο, φυλασσόμενο εντός κιβωτίου κλειδωμένου με τρία κλειδιά, και μόνο τρεις υψηλόβαθμοι μασόνοι έχουν πρόσβαση εις αυτό. Ουδείς άλλος εκ των χιλιάδων τεκτόνων επιτρέπεται να το πιάσει στα χέρια του! (Πηγή: Κανονισμοί του Φιλοσοφικού Τεκτονισμού της Ελλάδος, Αθήνα 2002, σελ. 119).

.

 

B ΄
 
Οι φοβεροί μασονικοί όρκοι που δίδονται από τους τέκτονες στις Στοές (δύο από αυτούς τους όρκους δημοσιεύσαμε – για πρώτη φορά στην Ελλάδα – στο προηγούμενο φύλλο του «Ορθοδόξου Τύπου»), δίδονται προφανώς για να κρύψει η Μασονία κάποια μυστικά, κάποιες διδασκαλίες και πρακτικές της, τις οποίες θέλουν – ή ήθελαν, για λόγους ευνόητους – να κρατήσουν κρυφές, μυστικές, ιδιαίτερα εις άλλους καιρούς.
Ποια και πόσα είναι αυτά τα τεκτονικά μυστικά;
Τα σπουδαιότερα μυστικά της Μασονίας είναι έξι, μεταξύ των οποίων, το μυστικό τους αλφάβητο και τα σημεία αναγνωρίσεως.
Ιδού τώρα τα τέσσερα σπουδαιότερα:
1. Η δημιουργία μιας Παγκόσμιας Λαϊκής Δημοκρατίας (διάβαζε: μιας σκληρής παγκόσμιας δικτατορίας).
2. Η δημιουργία μιας Παγκόσμιας Θρησκείας.
3. Οι επί μέρους βέβηλες και απαράδεκτες διδασκαλίες μασόνων εναντίον της Πίστεώς μας.  Και το σπουδαιότερο,
4. Οι περί Θεού και Εωσφόρου βαθύτερες, επαναλαμβάνουμε ΒΑΘΥΤΕΡΕΣ, διδασκαλίες της Μασονίας, οι οποίες είναι, πράγματι, εωσφορικής εμπνεύσεως.
Είναι αυτονόητο, ότι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ως Έλληνες πολίτες αρνούμεθα την σχεδιασθείσα στο αδιαφανές παρασκήνιο Παγκόσμια Κυβέρνηση, διότι πρόκειται περί μίας παγκόσμιας σκληρής αντιχριστιανικής δικτατορίας, που καταργεί την εθνική κυριαρχία μας και την Ορθόδοξη Χριστιανική ταυτότητα της πατρίδας μας.
Αρνούμεθα, επίσης, την – ενσκήπτουσα ήδη – Παγκόσμια Θρησκεία, διότι, πιστεύουμε στην παραδοσιακή Ορθόδοξη Εκκλησία μας, ως την Μία και μόνη Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Τριαδικού Θεού και όχι στο συνονθύλευμα «ομολογιών», «κλάδων», «πίστεων» και διδασκαλιών αλλοτρίων.

 

Τα μυστικά της Μασονίας γίνονται σήμερα πράξη…

Για την μακρόχρονη προσπάθεια του τεκτονισμού να δημιουργήσει Παγκόσμια Κυβέρνηση και Θρησκεία γράψαμε πριν από λίγο καιρό στον «Ορθόδοξο Τύπο» σειρά άρθρων[1] .
Επισημαίνουμε ότι η προσπάθεια για τη δημιουργία κυβερνητικής και θρησκευτικής ενώσεως στον κόσμο έπαψαν πλέον να είναι, σήμερα, “μυστικά” ως γενικότερες επιδιώξεις. Διότι οι δύο αυτοί στόχοι, όσα προηγούνται και όσα έπονται αυτών είναι σήμερα οι σημαίες, τα λάβαρα της λεγόμενης Εποχής του Υδροχόου, της Νέας Εποχής, Παγκοσμιοποίησης και Νέας Τάξης Πραγμάτων.  Ο δε Συγκρητιστικός Οικουμενισμός καλπάζει ήδη… Και καλπάζει με την ανοχή και – δυστυχώς – και συμμετοχή ημετέρων Ορθοδόξων κληρικών, όλων των βαθμών, κυρίως της κατ’ άνθρωπον υψηλής ηγεσίας της ευρύτερης Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, εκ της οποίας μερικοί υπήρξαν κατά καιρούς και μασόνοι!
Περί αυτών θα γράψουμε εδώ σε επόμενα άρθρα μας.

 

Το τρίτο μυστικό του τεκτονισμού…

Το τρίτο “μυστικό” της μασονίας, του οποίου την αποκάλυψη θέλουν επίσης να αποφύγουν οι τέκτονες είναι οι εκ του έρκους των οδόντων κάποιων μασόνων εξερχόμενοι  – και γραφόμενοι σε διάφορα έντυπά τους  – περί της Πίστεώς μας βλάσφημοι και σκληροί λόγοι. Για τούτο και τα έντυπα του τεκτονισμού – ιδίως τα “ιερά” τυπικά τους – δεν κυκλοφορούνται ούτε καν μεταξύ τους ελεύθερα, αλλά δίδονται μόνο στους μυούμενους, χέρι με χέρι, πολλάκις δε και αριθμημένα (παλαιότερα), προειδοποιούμενων των μασόνων για την αυστηρή φύλαξη των εντύπων αυτών να μην πέσουν εις χείρας  «βεβήλων», δηλαδή μη τεκτόνων, όπως προείπαμε.

 

Μερικοί προσβλητικοί για την Πίστη μας και βέβηλοι λόγοι …

Διαβάζουμε σε τεκτονικά έντυπα, μεταξύ πολλών άλλων, τα ακόλουθα:
«Πράκτορες της θείας προνοίας δεν είναι οι ιερείς, οι άγιοι, οι θρήσκοι, εν τη φιλαύτω αυτών απομονώσει απεκδεχόμενοι φαντασιώδη κληρονομία της ουρανίου βασιλείας… » (τεκτ. περιοδικό «Πυθαγόρας», έτος Ε΄(1888), φυλλάδιο Β΄,  αριθ. 2,  σελ. 57).
Άλλο:
«Ο Χριστός ενεφανίσθη, είναι αληθές ως απεσταλμένος του Πατρός αυτού, του Θεού . αλλ’ ουδέποτε ομίλησε περί της Χριστιανικής Τριάδος, ήτις άλλως δεν θα ήτο άλλο, ει μή απομίμησις της τριάδος των Ινδών, των Χαλδαίων ή των Αιγυπτίων. Η Χριστιανική Τριάς είναι ιερατική επινόησις... » (τεκτ. περιοδικό «Πυθαγόρας», έτος Δ΄, Μάρτιος 1885, αριθ. 3,  σελ. 91).
Έγραψε και τα παρακάτω, επίσης φρικώδη, μασονικός κάλαμος:
«Γένεσις Α΄  26-28. Και είπεν ο Θεός . ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών και ομοίωσιν. Ούτως έπλασεν (εγέννησεν) ο Θεός τον άνθρωπον κατ’  εικόνα αυτού, κατ’  εικόνα Θεού έπλασεν αυτόν . άρρεν και θήλυ έπλασεν αυτούς .  και ευλόγησεν αυτούς και είπεν αυτοίς .  αυξάνεσθε και πληθύνεσθε (…) Ώστε πράγματι [καταλήγει το βέβηλο στόμα] το ανδρικό και το γυναικείο αιδοίον εισίν η εικών του Θεού…»! (τεκτ. περιοδικό «Πυθαγόρας», έτος Γ΄, Απρίλιος 1884, αριθ. 4, σελ. 125-126).

 

Έτερα εωσφορικά μασονικών γραφίδων.

Όπως ερμηνεύουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας και πιστεύουμε οι Χριστιανοί, αιτία της δυστυχίας στον άνθρωπο (και τη φύση ολόκληρη) είναι η ανυπακοή του πρώτου ζεύγους, της Εύας και του Αδάμ, στο θέλημα του Θεού, και ακολούθως η έξοδός τους από τον Παράδεισο. Υποκινητής εκείνης της ανυπακοής είναι ο Εωσφόρος, Σατανάς, Διάβολος, ο εμφανισθείς εις την Εύαν ως όφις.
Οι Ορθόδοξοι  Χριστιανοί αποδέχονται και ακολουθούν ΜΟΝΟ τις Πατερικές και εκκλησιαστικές ερμηνείες της Αγίας Γραφής, γενικότερα και ειδικότερα.
Αλλά για τους μασονικούς καλάμους, τους διαποτισμένους (εν γνώσει ή εν αγνοία τους) από τις σκοτεινότατες καμπαλιστικές διδαχές[2] της ανάστροφης ερμηνείας της Γενέσεως[3] , ο όφις αυτός ήταν - και είναι! -  ο “ελευθερωτής” του ανθρωπίνου γένους, οδηγώντας τον άνθρωπο προς την “πρόοδο”!
Γράφουν ακριβώς τα εξής  επ’ αυτού:
«[Στον Παράδεισο] η ανθρωπότης η αρχέγονος αφίεται να ζη κατά τρόπον ζωώδη ή παιδικόν, άνευ κρίσεως, εν ασυνειδήτω καταστάσει. [Αλλά] λαμβάνων συνείδησιν του εαυτού του το ον [ο άνθρωπος], αγνώς και αυθορμήτως χειραφετείται, παραδιδόμενον του λοιπού εις εαυτόν, οπότε τίθεται εκτός Παραδείσου από τον οποίον εκδιώκεται μόνον του . πρέπει τώρα να εννοή, να γνωρίζη διατί να ενεργή προς την μίαν κατεύθυνσιν και όχι προς την άλλην…»
 
Ποίος λοιπόν κατά την τεκτονικήν γραφίδα  “ελευθερώνει” την ανθρωπότητα εκ της δουλείας του Θεού;
 
 ––  Είναι ο Όφις [Σατανάς ο διάβολος, καθ’  ημάς], απαντούν οι μασόνοι!
 
Ιδέστε το μασονικό αυτό κείμενο, κινούντες πικρά, πικρότατα την κεφαλή σας. Διαβάζουμε:
«…Εν ειδικόν ένστικτον, μία ταυτόχρονος ώθησις, πιο ευγενική και έμπειρος, της οποίας η ικανότης είναι να επιβάλη εις το άτομον να δοκιμάση την ανάγκην να ανέλθη εις την κλίμακα των όντων, συμβολίζεται εις την Γένεσιν διά του Όφεως, ως απατεώνος, προκαλέσας την γεύσιν του δένδρου του καλού και του κακού.
Αυτή η μυστική προτροπή [παρά του όφεως] είναι ο υποκινητής όλων των προόδων, όλων των κατακτήσεων… »! (στο τεκτ. περιοδικό «Τεκτονική Ηχώ», τόμος 1933-34, σελ. 141).
Ιδού, σεβαστοί αναγνώστες, ποίο είναι εν πολλοίς το στρεβλό πνευματικό θεμέλιο κάποιων “πνευματικών” κύκλων της Ευρώπης και του κόσμου ολοκλήρου κατά τους τελευταίους αιώνες του ψευδώνυμου Διαφωτισμού.
Άλλα πικρά, πικρότατα εκ του Εωσφόρου της πτώσεως από γραφίδα τεκτονική:
«Ο Αδωνάι [ο Θεός των Χριστιανών, είναι] το κυριαρχούν πνεύμα της αρνήσεως το οποίον ενεκολπώθησαν αι θρησκείαι αι δουλώσασαι [οι οποίες υποδούλωσαν] το πνεύμα της ανθρωπότητος. Ο Εωσφόρος διαρκώς πυρπολεί την ανθρωπίνην καρδίαν προκαλών την αναγέννησιν της εν αυτή δρώσης ψυχής…». (Σ. Κ. Νάγου, «Λόγος περί Ιωάννου του Προδρόμου, 2ος», εκφωνηθείς την 7η Ιανουαρίου 1911, στο Τεκτονικές Ομιλίες Σπύρου Νάγου 1904-1933, ΙΙ, επιμέλεια-έκδοση Διόδωρου Καριδάκη,  Αθήναι 1978, σελ. 36).
Και, εν συνεχεία, διαβάζουμε τα χειρότερα:
«…Το δόγμα ότι ο Χριστός μετέχει της δημιουργικής θεότητος και ότι είναι μία των τριών υποστάσεων αυτής είναι αστειότης προωρισμένη να διασκεδάζη τους πιστώς πιστεύοντας εις αυτήν. Έργον μου δεν είναι να αναιρώ τας αστειότητας αυτάς. Αύται είναι προωρισμέναι εις θάνατον… »! (Σ. Κ. Νάγου, «Λόγος περί Χριστού 4ος», εκφωνηθείς την 9η Απριλίου 1911, στο Τεκτονικές Ομιλίες Σπύρου Νάγου 1904-1933, ΙΙ, επιμέλεια-έκδοση Διόδωρου Καριδάκη,  Αθήναι 1978, σελ. 100).
Άξιον προσοχής είναι ότι οι τεκτονικές Αρχές δεν ήλεγξαν, δεν επετίμησαν το βλάσφημο αυτό μέλος τους για τις ύβρεις και βλασφημίες εναντίον της Πίστεώς μας, που εξέφρασε από το επίσημο βήμα διαφόρων Στοών στις οποίες συμμετείχε, αλλά έκαναν ακριβώς το αντίθετο: Για να τιμήσουν τη μνήμη του, έδωσαν σε μία από τις Στοές τους το όνομα αυτού του προσώπου, «Σεβασμία Στοά Σπυρίδωνος Νάγου, υπ’  αριθ. 111 » στην Αθήνα.

 

Ποια η ρίζα-πηγή των μασονικών αυτών διδασκαλιών;

Κατόπιν όλων αυτών των κατά της πίστεώς μας εκφράσεων – και πλήθους άλλων – και τον δοξασμό του Εωσφόρου της Πτώσεως, (όπως σε ελάχιστα κείμενά τους είδαμε), κάθε καλόπιστος, μη φανατικός, βεβαιότατα, αναγνώστης των γραμμών αυτών διερωτάται: Ποία ακριβώς είναι η ρίζα-πηγή από την οποία απορρέουν οι διδαχές αυτές, ώστε να διαμορφώνονται τέτοιες αντιλήψεις περί Θεού και Εωσφόρου, που είναι ασυμβίβαστες και διαμετρικά αντίθετες προς τις διδασκαλίες της Εκκλησίας μας;
 
Απάντηση του ερευνητή: Η ρίζα-πηγή είναι σαφώς καμπαλιστική, δηλαδή η εωσφορική μέθοδος – εν προκειμένω – της όλως ανάστροφης ερμηνείας της πανσεβασμίας Αγίας Γραφής[4] ολοκλήρου του Χριστιανικού (και του ορθοδόξου Ιουδαϊκού) κόσμου!

 

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Δεν θα ασχολούμεθα με το ψυχοφθόρο αυτό θέμα. Το κάνουμε μόνο επειδή καλώς γνωρίζουμε, ότι ο Τεκτονισμός είναι το κύριο κανάλι διά του οποίου διέρχεται και ενσκήπτει κατά της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας ο απαίσιος Συγκρητιστικός Οικουμενισμός. Στην επέλευση του οποίου λαμβάνουν κατά καιρούς μέρος, δυστυχώς, και μερικοί υψηλόβαθμοι κληρικοί μας, κάποιοι εξ αυτών μάλιστα οι οποίοι στα μασονικά έντυπα αναφέρονται ως μέλη Στοών! Με το ειδικό όμως αυτό θέμα θα καταπιαστούμε προσεχώς, διά σειράς άρθρων μας στην ανά χείρας χριστιανικής πληροφορήσεως (και ομολογίας) εφημερίδα… Με σεβασμό, βεβαίως, εις τα πρόσωπα, αλλά και με θλίψη πολλή για την – ενδεχομένως – μασονική τους συμμετοχή.
 
 
Αναδημοσίευση από τον ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ φ. 2094/27.11.2015  σ. 1, 6.
[1] Στον «Ορθόδοξο Τύπο», φ. 2077/12.6.2015 έως  2081/7.8.2015.
[2] Γράφουν σχετικώς οι μασόνοι: «Η προσεκτική μελέτη των διαφόρων τεκτονικών βαθμών αποδεικνύει την αναμφισβήτητον επίδρασιν της καββαλιστικής παραδόσεως επί του Τεκτονισμού», «Εγκυκλοπαίδεια της Ελευθέρας Τεκτονικής», υπό Νέστορος Χ.  Λάσκαρι,  έκδ. Στοάς Όμηρος, «εκδίδεται με την άδειαν της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος και του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου», εν Αθήναις  1951, σελ. 510, 569.
[3] «Εγκυκλοπαίδεια της Ελευθέρας Τεκτονικής», υπό Νέστορος Χ.  Λάσκαρι,  έκδ. Στοάς Όμηρος, «εκδίδεται με την άδειαν της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος και του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου», εν Αθήναις  1951, σελ. 510,  λήμμα «Καββαλά», παρ. «Απόκρυφος Γένεσις, κεφ. Α΄».
 
 
 
Γ΄
 
Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να πιστεύει ό,τι θέλει. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας δεν είχε ποτέ “Ιερές Εξετάσεις”, δεν πιέζει κανέναν. Αν όμως οι διδασκαλίες στις οποίες πιστεύει δεν συμβιβάζονται προς τις διδασκαλίες της Εκκλησίας μας, τότε εκείνος ο άνθρωπος δεν μπορεί - εκ των πραγμάτων - να δηλώνει πιστός Χριστιανός.

Οι διδασκαλίες, λοιπόν, του τεκτονισμού, ιδιαίτερα οι πλέον απόκρυφες εξ αυτών, οι βαθύτερες, που είναι η καρδιά και όχι η φλούδα της Μασονίας, είναι όλως ασυμβίβαστες[1], τι λέμε, είναι διαμετρικώς αντίθετες και εντελώς βλάσφημες με εκείνες της Εκκλησίας μας, επομένως οι συνάνθρωποί μας αυτοί έχουν σοβαρό πνευματικό πρόβλημα. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Δεν μας ενδιαφέρει για άλλους λόγους η Μασονία.
Παραθέτουμε ευθύς αμέσως τις περί Θεού (και  Εωσφόρου) βαθύτερες αυτών τεκτονικές διδασκαλίες. Διδασκαλίες που συνθέτουν το σκοτεινότερο από τα μυστικά του τεκτονισμού.
Επειδή όμως εδώ θίγεται μια από τις πιο λεπτές πτυχές των αποκρύφων μασονικών διδασκαλιών, την οποία πιθανόν να αγνοούν οι περισσότεροι τέκτονες (και για να μην αδικήσουμε κανέναν, απολύτως κανένα) θα παραθέσουμε ικανό μέρος του σχετικού κεφαλαίου, με λίγα δικά μας παρενθετικά [εντός αγκυλών] αναγκαία, διευκρινιστικά σχόλια. Τα πολλά σχόλια και τα συμπεράσματα αφήνονται εις τους νοήμονες αναγνώστες των γραμμών αυτών.
Η εν λόγω αποκαλυπτική διδασκαλία που ακολουθεί δόθηκε από το επίσημο βήμα μασονικών Στοών ΜΟΝΟ σε υψηλόβαθμους (του 18ου βαθμού) τέκτονες, από τον υψηλόβαθμο, επίσης, αδελφό τους Κωστήν Μελισσαρόπουλον[2] και δημοσιεύθηκε παρομοίως από τον τέκτονα Δημ. Στεφ. Αναγνωστόπουλον (βλ. εδώ υποσ. 5), κατά τα έτη 1974 και 1984 αντιστοίχως.
 
 
Η περί Θεού (και Εωσφόρου) πλήρης μασονική διδασκαλία…
 
Ο τίτλος του σχετικού άρθρου είναι:
«Η έννοια του Μ.Α.Τ.Σ. [του Μεγάλου Αρχιτέκτονος του Σύμπαντος-του Θεού]». Διαβάζουμε εκεί:
«Ο τεκτονισμός αναφέρει εις όλους τους βαθμούς και επικαλείται κατά το άνοιγμα και κλείσιμο των εργασιών του το όνομα του Μεγάλου Αρχιτέκτονος του Σύμπαντος. Αλλά δεν δίνει εις ουδένα βαθμόν την ανάλυσιν της εννοίας του (…)
Ο συμβολικός Τεκτονισμός [οι χαμηλοί βαθμοί 1-3] τηρεί σκόπιμον αοριστίαν σχετικώς με την έννοιαν  και την φύσιν του Μεγάλου Αρχιτέκτονος του Σύμπαντος (…) Αναγνωρίζει όμως και διακηρύττει την ύπαρξιν Θεού, τον οποίον δεν καθορίζει, αλλ’  ονομάζει Μέγαν Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος (…)
Εάν επιστήσομεν την προσοχήν μας εις την έννοιαν της λέξεως «Αρχιτέκτων» ίσως παρατηρήσωμεν ότι οι αρχιτέκτονες δεν δημιουργούν εκ του μη όντος, αλλά χρησιμοποιούν υπάρχοντα υλικά, διευθετούντες αυτά συμφώνως προς σχέδιον το οποίον έχουν καταρτίσει … [επομένως ο Θεός δεν είναι ο εξ’ υπαρχής Δημιουργός του Σύμπαντος, αλλά απλώς ο διευθετήσας, ο “χτίσας” όσα βρήκε υπάρχοντα, τα από καιρό έτοιμα υλικά]»!
Και η αποκαλυπτική αυτή μασονική διδασκαλία συνεχίζεται φοβερή, ως ακολούθως:
«…Εν τούτοις, πλην των επισήμων Τυπικών [της Μασονίας, όπου αναπτύσσονται εξωτερικότερα  και συνεσκιασμένα τα του Γ΄ βαθμού], υπάρχει και «η πλήρης παράδοσις του Γ΄ βαθμού»[3] , η οποία αναφέρει πολλά και περίεργα. Είμαι υποχρεωμένος [επισημαίνει ο μεγαλοτέκτων Κωστής Μελισσαρόπουλος] να τα υπενθυμίσω εις εκείνους οι οποίοι τα γνωρίζουν και να τα εκθέσω εις εκείνους οι οποίοι τα αγνοούν (…).
Αναφέρει λοιπόν η πλήρης παράδοσις του Γ΄ βαθμού ότι ο άγγελος του φωτός [ο Εωσφόρος της πτώσεως ως φοβερός όφις που έφερε την δυστυχία σε ολόκληρη την ανθρωπότητα], το πνεύμα του πυρός, ηράσθη της Εύας ήτις ενέδωσε εις τον έρωτά του και ούτως εγεννήθη ο Κάϊν, απείρως υπέρτερος του Άβελ. Ότι ο Θεός Αδωνάϊ [ο αληθινός Θεός, ο Θεός της Εκκλησίας μας], φθονών τον Κάϊν διά το πνεύμα όπερ μετέδωσεν εις αυτόν ο Εβλίς [ο πατέρας του Κάϊν, ο Εωσφόρος, με αραβικό όνομα[4], ως όφις], εξώρισε τον Αδάμ και την Εύαν εκ της Εδέμ. Ότι ο ζηλότυπος ούτος Θεός είχε ζυμώσει ιλύν διά να πλάση τον Αδάμ και του είχε δώσει ψυχήν δουλικήν [όχι δημιουργήσας αυτόν κατ’ εικόνα Αυτού!]. Εφοβείτο δε [ο Θεός μας!] την ελευθέραν και ανεξάρτητον ψυχήν του Κάϊν [του τέκνου του όφεως και της Εύας!]. Ότι ο Κάϊν εξωργισθείς εκ της αδικίας του Αδωνάϊ, εθανάτωσεν τον Άβελ, ο δε Αδωνάϊ, ο Θεός όστις έμελλε να πνίξη τόσας χιλιάδας ανθρώπων εις τα ύδατα του κατακλυσμού, εχαρακτήρισε τον φόνον του Άβελ ως έγκλημα ασυγχώρητον. Ότι ο αμνησίκακος απόγονος του Κάϊν [και του Εωσφόρου] Χιράμ [=ο πατέρας όλων των μασόνων, όπως γράφουν  οι ίδιοι στο επίσημο Τυπικό του Γ΄ Βαθμού], υιός των πνευμάτων του πυρός καταβάλλει όλην την μεγαλοφυΐαν και ενεργητικότητα προς οικοδόμησιν του Ναού τον οποίον  η υπερηφάνεια του Σολομώντος ανεγείρει εις τον αμείλικτον Θεόν Αδωνάϊ, του οποίου το μίσος καταδιώκει από αιώνων το γένος του Καϊν [παντός εωσφοριστού, δηλαδή] (…) Ο Χιράμ άγεται υπό του προγόνου του Τουβαλκάϊν [απογόνου του Κάϊν που είναι γιος του Εωσφόρου] εν μέσω του πυρός [στο κέντρο του σατανικού κόσμου], εις το κέντρο της γης [εις το βασίλειον του Εωσφόρου και του υιού του Κάϊν], εκεί που παύει η τυραννία του φθονερού Αδωνάϊ [του αληθινού Θεού μας!] και γεύονται των καρπών του δένδρου της Επιστήμης [δεν εννοούν την επιστήμη όπως την εννοούμε συνήθως, αλλά αναφέρονται στο δένδρο της ψευδωνύμου γνώσεως, του “φωτός”  του σκοτίζοντος κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας μας!]. Ο Χιράμ [ο πατέρας των μασόνων, ως είδαμε] εισάγεται εις το άδυτον του πυρός [εις τα βαθέα του Σατανά “παππού” του] και ο Τουβαλκάϊν [πρόγονος του Χιράμ και απόγονος του Εωσφόρου] του εξηγεί τας αδυναμίας και τα ταπεινά πάθη του Αδωνάϊ, του μισούντος το πλάσμα του [όλους τους ανθρώπους!] και καταδικάσαντος αυτό να αποθνήσκη (…) Τέλος ο Τουβαλκάϊν [απόγονος του Εωσφόρου και πρόγονος του Χιράμ, πατρός των μασόνων] προφητεύει την επικράτησιν των απογόνων του Χιράμ [των μασόνων υιών του και παντός εωσφοριστού], οίτινες θα καταθιερώσουν καθ’  όλην την γην την λατρείαν του πυρός [του Εωσφόρου και του σκοτίζοντος “φωτός” του] καταρρίπτοντες την τυραννίαν του Αδωνάϊ [αλλά και των λειτουργών Του, των επισκόπων και ιερέων μας[5]!]».
 
 
Είναι  πλασματικός  ο Θεός των Χριστιανών…
 
Ο Κ. Μελισσαρόπουλος καταστρώνοντας το κατάπτυστο αυτό μασονικό κείμενο (από ομιλία σε επίσημο βήμα μασονικής Στοάς) συνεχίζει:
«…Όσοι διά πρώτην φοράν ακούουν ολ’ αυτά, θα με δικαιώσουν διότι μετεχειρίσθην την λέξιν “περίεργα”.  
Ποία είναι η ερμηνεία αυτών, τα οποία θα ανεστάτωναν κάθε αγαθόν θρησκόληπτον εάν τα ήκουε; (…)»
Εν συνεχεία ο Κ. Μ. προσπαθεί να δώσει προσωπική εξήγηση σ’ αυτά τα “περίεργα” που παρουσίασε επισήμως στη Στοά ενώπιον των υψηλοβάθμων τεκτόνων αδελφών του, εξηγήσεις όμως και ερμηνείες εξίσου ερεβώδεις και σκοτεινές, καταλήγει δε ως εξής:
«…Αδωνάϊ είναι ο πλασματικός Θεός, ο οποίος εδημιουργήθη από τον άνθρωπον [!], συμφώνως προς την περιορισμένην αντίληψίν του, κατ’  εικόνα του ιδίου του εαυτού …» (πηγή: Κωστή Μελισσαροπούλου, Επτά ομιλίαι εις 18ο, Αθήναι 1974, σελ. 37-48).
Από πού έρχονται όμως οι απόκρυφες εωσφορικές αυτές διδαχές του μασωνισμού;
– Έρχονται από τη “Σχολή” της Καμπάλα, η οποία διά της μεθόδου της διαμετρικά ανάστροφης ερμηνείας του βιβλίου της Γενέσεως  και κατ’ ακολουθίαν ολόκληρης της Αγίας Γραφής, αναποδογυρίζει τα πάντα στην άμωμη Πίστη μας.
Ουαί, λοιπόν, εις εκείνους που λέγουν το φως  διά σκότος και το σκότος διά φως, αρνούμενοι κατ’  αυτόν τον τρόπο το Φως το αληθινό, το ερχόμενον εις τον κόσμον, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, κατά την Πίστιν ημών.
Το εκπληκτικό και ανεξήγητο (;) είναι ότι ανάλογα πράγματα έχει γράψει σε βιβλίο του  ένας επίσκοπος εκ των συγχρόνων “προωθητών” του Οικουμενισμού και δεξί χέρι ανωτάτου εκκλησιαστικού μας ηγέτη.
Τι έγραψε ο δεσπότης αυτός;  Ιδού κατά λέξη:
«Είναι καλύτερα που ο Αδάμ έπεσε διατηρώντας το δικαίωμά του στην απόλυτη ελευθερία, παρά αν είχε παραμείνει άπτωτος αρνούμενος αυτό το δικαίωμα, πράγμα που θα τον υποβίβαζε στη θέση του ζώου »(!) (Ορθόδοξος Τύπος, φ. 1017/26.3.1993, σελ. 3).
Μπράβο, λοιπόν, στο καταραμένο “φιδάκι”!   Και, εύγε, δεσπότη μας…
 
 
Επίλογος
 
Το να ασχολείται κανείς – με σχετικό μόχθο -  εκθέτοντας τις “διδασκαλίες” αυτές σε ευλαβώς θρησκεύον κοινό δεν είναι και το καλύτερο. Επιχειρούμε όμως τις μικρές αυτές εργασίες μας, γνωρίζοντες ότι ο Τεκτονισμός υπήρξε, και είναι, το κύριο κανάλι διά του οποίου εισέρχονται, εισήλθαν ήδη ΕΝΤΟΣ των τειχών μας λύκοι βαρείς. Λύκοι βαρείς, κατασπαράσσοντες, τώρα, όχι μόνο πρόβατα αλλά και ποιμένες!... Και εξηγούμεθα διερωτώμενοι:
Διά ποίου τρόπου;
Μα με την προσχώρησή τους, δι’  ενεργειών τους ή παραλείψεων – ως ιχθύες άφωνοι –  στον εωσφορικής εμπνεύσεως Συγκρητιστικόν Οικουμενισμό.
Το πρόβλημα σήμερα δεν είναι τι, εν τέλει, λέει και κάνει η Μασονία. Αυτοί λένε και κάνουν όσα πιστεύουν. Το φλέγον ζήτημα για τους Χριστιανούς είναι το τι ζητούν εκεί κατά καιρούς μερικοί κληρικοί μας!  Διότι είναι αυτοί – βεβαιότατα  – που όντες ΕΝΤΟΣ των τειχών προάγουν τον Συγκρητιστικόν Οικουμενισμό, κατεδαφίζοντες εκ των έσω κάθε ιερό και όσιο της Πίστεώς μας.
Αν σιωπήσουν, πάντως, οι χριστιανοί,  θα κραυγάσουν πλέον οι πέτρες!
Μοναχός Αβέρκιος
Αναδημοσίευση από τον ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ φ. 2095/4.12.2015  σ. 1, 6.



[1] Κατά την σχετική Συνοδική Απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδος, το 1933.
[2] Για το ποιος ήταν ο Κ. Μελισσαρόπουλος,  βλ. π. Αναστ. Γκοτσοπούλου, «Αθηναγόρας προς Μελισσαρόπουλο», Α-Γ, στο  Ορθόδοξος Τύπος, φ. 2086/2.10.15 σ. 1,7,    φ. 2087/9.10.15 σ. 1, 6  και  φ. 2088/16.10.15, σ. 1, 6   και στο διαδίκτυο.
[3] Η «πλήρης αυτή παράδοση » του Τεκτονισμού είναι απολύτως αποδεκτή από αυτούς και αμετάκλητη εις το διηνεκές. Διαβάζουμε για την παράδοση αυτή της Μασονίας τα εξής δεσμευτικά προς τους μασόνους: «Οιοσδήποτε τύπος  [=Τεκτονικό Σύστημα] θα παρέλειπε ή θα ετροποποίη την παράδοσιν ταύτην, θα έπαυε να λέγεται ελευθεροτεκτονικός…» (τεκτ. περιοδικό «ΤΕΚΤΟΝΙΚΟΝ ΔΕΛΤΙΟΝ», τ. 74-75, Ιούλιος 1967, σελ. 284, και πολλάκις αλλού παρόμοια).
[4] Γράφουν επ’  αυτού οι μασόνοι: «Εβλίς. Αραβικόν όνομα του πρίγκηπος των αποστατών αγγέλων, του κατακριμνησθέντος εκ του ουρανού διότι ηρνήθη να υπακούση εις τον ύψιστον. Ο Εβλίς εξομοιούται προς τον Εωσφόρον… » («Εγκυκλοπαίδεια της Ελευθέρας Τεκτονικής», υπό Νέστορος Χ.  Λάσκαρι,  έκδ. Στοάς Όμηρος, «εκδίδεται με την άδειαν της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος και του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου», εν Αθήναις  1951,  λήμμα «Εβλίς», σελ. 329).
[5] Στο βιβλίο του τέκτονος Δημ. Στ. Αναγνωστοπούλου, Κυανούς Τεκτονισμός (1-3 βαθμοί), αριθμημένο αντίτυπο 236, Πειραιάς 1984, σελ. 155-169, χαρακτηριστικός τίτλος του σχετικού άρθρου «Η απόκρυφος Χιραμική Παράδοσις ». Η διδασκαλία και εδώ περί Θεού και Εωσφόρου είναι ταυτόσημη με την υπό του Κ. Ν. Μελισσαροπούλου περί Μ.Α.Τ.Σ. αναφερομένη στην έκδοση  Κ. Μελισσαρόπουλος, 33ουΕπτά Ομιλίες [του] εις 18ον, Αθήναι 1974, σελ. 37 και εξής.

[4] όπ. π.

 

Πηγή: Ακτίνες

arximandriths theofilos lemontzhs 01


Σεβασμιώτατε, Πάτερ και Δέσποτα, Μητροπολίτα της Ιεράς ταύτης Μητροπόλεως Σερρών και Νιγρίτης, κύριε Θεολόγε. Αγαπητοί μου αδελφοί συμπρεσβύτεροι, ευλογημένοι μας Χριστιανοί.

Αισθάνομαι ειλικρινή ευγνωμοσύνη για την μοναδικότητα της εξαιρετικής τιμής της παρούσης στιγμής. Επιτρέψτε μου Σεβασμιώτατε στην αρχή της σημερινής μου ομιλίας να σας εκφράσω τις θερμές ευχαριστίες μου και να ομολογήσω, ότι στο Σεπτόν Πρόσωπόν σας, πρωτίστως μεταξύ άλλων, διαβλέπει η Εκκλησιαστική Κοινότητα την ενότητα της θεσμικής και χαρισματικής λειτουργίας του Εκκλησιαστικού διακονήματος, της Ιερουργίας του Σώματος και Αίματος του Χριστού.

Στην παρούσα εισήγηση, μέρος του γενικού θέματος της αντιαιρετικής ημερίδος για τον αποκρυφισμό – διαλογισμό που διοργανώνει το αντιαιρετικό γραφείο της Ιεράς Μητροπόλεως Σερρών με την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου κ. Θεολόγου, θα προσπαθήσω να σας ενημερώσω με τις πτωχές γνώσεις μου αλλά και με την έρευνα που διεξήγαγα τί μπορεί να κρύβεται πίσω από την γυμναστική της Γιόγκα.

 

Γ ε ν ι κ ά

Το πρόβλημα των αιρέσεων και της παραθρησκείας εξελίσσεται σε μία απειλή που στρέφεται όχι μόνο εναντίον της χριστιανικής πίστεως και της εν Χριστώ ελπίδος, αλλά ταυτόχρονα και εναντίον των θεμελίων πάνω στα οποία οικοδομείται η κοινωνία μας και ο πολιτισμός μας. Είναι συνεπώς επείγουσα ανάγκη να ασχοληθούμε σοβαρά μ’ αυτό το πρόβλημα. Μέρος του προβλήματος είναι και ο σατανοκίνητος Αποκρυφισμός, εντός του οποίου εντάσσονται ο διαλογισμός των αναρίθμητων ανατολικών θρησκειών, και μέσα σε αυτές τοποθετείται και η Γιόγκα.

Η κοινωνία μας μαστίζεται κυριολεκτικά από ομάδες, οργανώσεις και αιρέσεις – με μια λέξη, λατρείες- πού, με το πρόσχημα της θρησκευτικής ελευθερίας, προσηλυτίζουν ανύποπτους συνανθρώπους μας και τους κάνουν άβουλα όργανά τους. Με δολώματα όπως « αυτογνωσία», «σωτηρία του κόσμου» και «λύτρωση από επερχόμενα δεινά», τα θύματα των ομάδων αυτών εγκαταλείπουν γονείς, συζύγους και παιδιά, διακόπτουν τις σπουδές τους, παραιτούνται από την εργασία τους ή παραχωρούν τα έσοδά τους στην οργάνωση, ενώ πολλές φορές εργάζονται σκληρά για να διαδώσουν τις ιδέες της, χωρίς κανένα μισθό. Κάποιες λατρείες θεωρούνται ως «αιρέσεις» (Μάρτυρες του Ιεχωβά) ενώ άλλες ανήκουν στο χώρο της παραθρησκείας ( Σαϊεντολογία, Χάρε Κρίσνα κ.α.) χαρακτηρίζονται καταστροφικές λατρείες.

Οι λατρείες αυτές υποκινούνται από ισχυρά κέντρα του εξωτερικού, ενώ συχνά διευθύνονται από « Μεσσίες», που διαδίδουν ότι έχουν θεϊκή αποστολή, ότι είναι Θεοί. Πάγια τακτική των «λατρειών»είναι η απόκρυψη των πραγματικών σκοπών τους, και η σκληρή κι ενορχηστρωμένη επίθεση εναντίον όσων τις ξεσκεπάζουν . Συχνά η επίθεση δεν είναι άμεση, αλλά επιστρατεύουν δημοσιογράφους και «αγανακτισμένους πολίτες. Οι επικίνδυνες πρακτικές των «λατρειών» όπως Γιόγκα, διαλογισμός, «εναλλακτικές» θεραπείες, που δεν θεραπεύουν κ.ά. διαφημίζονται συνεχώς από παντού. Οι ίδιες οι λατρείες, προπαγανδίζουν τις ιδέες τους και δημιουργούν σύγχυση ως προς τους σκοπούς τους με τους εξής τρόπους:

1) Αυτοπροβάλλονται πολλές φορές ως φιλανθρωπικές οργανώσεις και ασκούν παραπλανητικά κάποια κοινωφελή δραστηριότητα.

2) Συχνά προσεταιρίζονται ανθρώπους επώνυμους (επιστήμονες, γιατρούς, δικηγόρους κ.ά.) που αγνοούν τους σκοπούς και τα κίνητρα των ομάδων αυτών.

3) Επιδιώκουν συνεργασία με δημόσιους φορείς που αγνοούν περί τίνος πρόκειται.

4) Οργανώνουν ποικίλες εκδηλώσεις με ελεύθερη, συνήθως είσοδο: σεμινάρια φιλοσοφικού τάχα περιεχομένου, μελέτες της Βίβλου, γιορτές με χορό και μουσική, παιχνίδια και χορτοφαγικά γεύματα. 5) Στρατολογούν μέλη που θα γίνουν διαφημιστές τους και κυνηγοί νέων μελών.

6) Προσφέρουν δωρεάν «αναλύσεις προσωπικότητας» με επιστημονικό, τάχα, κύρος.

7) Ισχυρίζονται ψευδώς ότι διαθέτουν – ή χορηγούν- τίτλους σπουδών και διπλώματα.

8) Σφετερίζονται τίτλους που ανήκουν σε εκπαιδευτικά ιδρύματα

9) Επικαλούνται δήθεν συνεργασία με πανεπιστήμια και διεθνείς οργανισμούς.

10) Χρησιμοποιούν άλλες ομάδες που δεν φαίνονται σχετικές όπως π.χ. σχολές πολεμικών τεχνών.

11) Παρερμηνεύουν χωρία της Βίβλου και δίνουν άλλο νόημα σε Χριστιανικούς όρους, για να παγιδεύσουν όσους είναι και θέλουν να παραμείνουν Χριστιανοί.

    Ευλογημένοι μας Χριστιανοί. Θα ήθελα να επισημάνω πώς

Η ενορία είναι χώρος Εκκλησιαστικής ευθύνης και δράσεως. Είναι το κέντρο της κοινότητας, είναι το κύτταρο μιας τοπικής κοινωνίας, που κέντρο της επίσης είναι η Εκκλησία. Πέριξ της Εκκλησίας αναπτύσσεται η ενορία, με τους διαφόρους κοινωνικούς φορείς της. Έτσι και η σημερινή αντιαιρετική ημερίδα έχει και την αναφορά της στην προσπάθεια της κάθε ενορίας, για την σωστή αντιμετώπιση αυτών των καταστροφικών λατρειών.

Εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως η Γιόγκα είναι μια γυμναστική (έτσι θέλουν να την παρουσιάζουν), που χαλαρώνει το πνεύμα του ανθρώπου, εκδιώκει την αγωνία και το άγχος και απαλλάσσει τον άνθρωπο από τις διάφορες άσχημες συνθήκες ζωής που δημιουργούν ψυχολογικές ανωμαλίες.
Αλλά, όπως μας πληροφορούν διάφορες αναλύσεις αυτής της ασκήσεως, δεν πρόκειται για μια τυπική γυμναστική της θελήσεως του ανθρώπου, αλλά για μια άσκηση που εντάσσεται στην γενική ατμόσφαιρα των ανατολικών θρησκειών.

Γιόγκα, λοιπόν, καλείται η περισυλλογή που φθάνει μέχρι την υπνωτική έκσταση, που λέγεται «γιογκικός ύπνος», ο οποίος χρησιμοποιείται σαν μέσο για την απελευθέρωση της ψυχής από την ύλη και ακόμη χρησιμοποιείται σαν μέσο για την απελευθέρωση από την samsara, δηλαδή από την μετανάστευση των ψυχών.
Βασική θεωρία τους είναι ότι «πρέπει να αποφεύγεται μια νέα οδύνη», δηλαδή μια νέα ζωή, γιατί «το παν για τον σοφόν είναι οδύνη». Με άλλα λόγια η γυμναστική αυτή εντάσσεται μέσα σ” αυτό το θρησκευτικό σύστημα που θεωρεί την ύλη κακή, ζητά την ελευθέρωση της ψυχής από αυτήν και επιδιώκει την αποφυγή της μετενσαρκώσεως.

 

Τί υποστηρίζει ο Χριστιανισμός.

Είναι γνωστό ότι η χριστιανική διδασκαλία είναι εντελώς αντίθετη με αυτές τις θεωρίες. Στον Χριστιανισμό διδάσκεται η πίστη στον Θεάνθρωπο Χριστό και ότι όλες οι ασκήσεις έχουν προσωπικό χαρακτήρα. Ο Θεός είναι Πρόσωπο και ο άνθρωπος καλείται να ζει στην κοινωνία εκφράζοντας και βιώνοντας την αρετή της αγάπης.
Η σωτηρία του ανθρώπου δεν βρίσκεται στο να χυθεί σαν μια σταγόνα μέσα στον απέραντο ωκεανό, αλλά στην συνάντηση με τον Τριαδικό Θεό.

 Ο άνθρωπος μέσα σ΄ αυτήν την συνάντηση δεν χάνει την προσωπικότητά του. Επίσης είναι εντελώς αντίθετη με τον Χριστιανισμό η μετεμψύχωση ή μετενσάρκωση των ψυχών. Ο δυτικός άνθρωπος κυριευμένος από το άγχος και τον νευρωτικό τρόπο ζωής αισθάνεται υπερβολικά κουρασμένος. Αυτό έγινε αντιληπτό από τους διάφορους μύστες των ανατολικών θρησκειών και έτσι μετέφεραν στον δυτικό χώρο τις θεωρίες των θρησκειών της Ανατολής κάπως παραλλαγμένες.

 Μέσα στην Ορθόδοξη Παράδοση έχουμε ολοκληρωμένη και θαυμάσια διδασκαλία για την καρδιά, τον νου, την ένωση του νου με την καρδιά, την νοερά προσευχή, την θεωρία των λόγων των όντων και την θεωρία του Θεού, την ησυχία, που δεν εξαφανίζει την προσωπικότητα του ανθρώπου, ούτε τον Θεό ως πρόσωπο και δεν στερεί τον άνθρωπο την δυνατότητα να επικοινωνεί με τους συνανθρώπους του, ούτε ακόμη να περιφρονεί το σώμα, την ύλη κ.λ.π.

 Είναι λυπηρό ότι είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί και αγνοούμε όλον αυτόν τον τρόπο ζωής και την διδασκαλία που λέγεται ησυχασμός. Όσοι γνωρίζουν αυτήν την μέθοδο και την χρησιμοποιούν ολοκληρώνονται και συγχρόνως θεραπεύονται από ψυχολογικά και πνευματικά νοσήματα.
Κυκλοφορούν πολλά βοηθήματα σήμερα όπως λ.χ. είναι «Οι περιπέτειες ενός προσκυνητού», που είχε ευρύτατη διάδοση στον δυτικό κόσμο, οι «Αθωνικοί διάλογοι δηλαδή θεολογία της νοεράς προσευχής», «Νήψη και προσευχή», «Μια βραδυά στην έρημο του Αγίου Όρους, που είναι διάλογος με αγιορείτη ερημίτη για την ευχή» κ.λ.π.

Δεν είναι κρίμα να υπάρχει τόσος πλούτος και να τον αγνοούμε;

Οφείλουμε να γνωρίζουμε τούτο. Το μυστήριο της ανομίας ενεργείται στην ιστορία, ο διάβολος εξακολουθεί να γεννά το κακό και να κάνει το καταστροφικό του έργο από την στιγμή που εμφανίστηκε η Εκκλησία. Η Βιβλική και Πατερική Παράδοση, έξω από κάθε θεωρητική και ηθική θεώρηση του καλού και του κακού, μιλά για τον πονηρό αντίπαλο του Θεού και τον εχθρό του ανθρώπου. Είναι ο διάβολος, στον οποίο υπάρχει μόνο η άρνηση και ο οποίος καταστρέφει και νεκρώνει τα πάντα, γιατί είναι πνεύμα νεκρότητας κατ’ αποβολήν της όντως ζωής. Ο διάβολος είναι εκείνος που διαιρεί, που χωρίζει, που κόβει κάθε επικοινωνία και κατεβάζει το όν στην έσχατη μοναξιά. Όλες αυτές, λοιπόν, οι παραθρησκευτικές ομάδες – αιρέσεις και η σατανολατρεία είναι κασκευάσματα και ενέργειες του εχθρού του ανθρώπου, του σατανά.

 

Τελικά είναι η Γιόγκα Γυμναστική; 

Είναι όμως η γιόγκα γυμναστική ή  κάτι έντελώς διαφορετικό; Οι ινδουιστές, οι πρώτοι διδάξαντες,την συνδέουν άμεσα με τα θρησκευτικά τους πιστεύω. Μέσω της γιόγκα, έχουν την εντύπωση ότι θα σταματήσουν τη ροή της μετενσάρκωσης από το ένα σώμα στο άλλο, από άνθρωπο σε ζώο κτλ. και θα φτάσουν απ’ ευθείας στην ιδανική κατάσταση της θρησκείας τους, δηλαδή την ένωση της ψυχής με το απόλυτο Ένα, τον απρόσωπο θεό. Μάλιστα οι γιόγκι, οι δάσκαλοι της γιόγκα, δεν καίγονται σαν τους υπόλοιπους ινδουιστές όταν πεθάνουν, αλλά θάβονται. 

Αυτή η αυτολύτρωση, που λανσάρουν οι μακράν της αληθείας ινδουιστές, δεν μας χρειάζεται διότι λυτρωθήκαμε, όχι με τις δικές μας δυνάμεις, αλλά λόγω της αγάπης του Χριστού,που ανέβηκε για μας στο σταυρό. Όμως και ανάμεσά μας πολλοί επιδίδονται στη γιόγκα διότι είναι της μόδας, χωρίς να υποπτεύονται τι κρύβεται από πίσω της. Από τη μια δηλώνουν ορθόδοξοι χριστιανοί κι από την άλλη καταφεύγουν σε τέτοιες αντιχριστιανικές πρακτικές. 

- Μα εγώ κάνω γυμναστική, επιμένουν φορτικά. Αν ήταν σουηδική γυμναστική καμιά ένσταση. Αν ήταν ενόργανη γυμναστική καμιά αντίρρηση. Όποιος κινεί το σώμα του δεν κάνει κατ’ ανάγκην γυμναστική. Αυτός που σκάβει με τον κασμά δεν κάνει γυμναστική αλλά βγάζει το ψωμί του καλλιεργώντας τη γη.

Αυτός που κάνει το σταυρό του και ακολούθως εδαφιαίες μετάνοιες, κάνει γυμναστικές ασκήσεις ή εφαρμόζει τη χριστιανική πρακτική που λέει ότι το σώμα του προσεύχεται μαζί με την ψυχή και το σημείο του σταυρού φανερώνει την πίστη του στον Εσταυρωμένο; Άρα πίσω από τις μετάνοιες και τα σταυροκοπήματα υπάρχει η πίστη στον Τριαδικό Θεό. Έτσι πίσω από τη γιόγκα υπάρχει η εξωχριστιανική και αντιχριστιανική πίστη των ινδουιστών κι όχι ο,τιδήποτε άλλο. Αν δείτε κάποιον άνθρωπο να σταυροκοπιέται και να κάνει ακολούθως στρωτές μετάνοιες θα φανταστείτε πως είναι ινδουιστής που κάνει γυνμαστικές ασκήσεις από κάποια μακρυνή χώρα, ή ότι πρόκειται για χριστιανό που λατρεύει το Θεό με τον ορθόδοξο τρόπο;

Εκείνος που κάθεται ακίνητος σε σταθερή στάση, κατά τις επιταγές της  γιόγκα, και ψιθυρίζει συνεχώς την  «ιερή» συλλάβη των ινδουιστών  «ομ», είτε το παραδέχεται είτε όχι, την πίστη του είναι που προδίδει και ανοίγει, χωρίς να το αισθάνεται, την πόρτα στις δαιμονικές δυνάμεις. Με απλά λόγια όποιος ασχολείται με τα δαιμονικά αυτά τερτίπια κινδυνεύει να χάσει την ψυχή του. Όχι να βρει την υγεία του. Χρειάζονται  «ώτα δεδοκιμασμένα καθ’ έξιν προς διάκρισιν αγαθού και πονηρού» (Εβρ. Ε΄14).

Σχεδόν όλα τα γυμναστήρια πλέον, εντάσσουν στις δραστηριότητές τους τμήματα yoga, ανάμεσα στο μπαλέτο, την αεροβική και τη σουηδική γυμναστική. Όλο και περισσότερες γυναίκες συμμετέχουν σε αυτά, …για να γυμναστούν;…για να χαλαρώσουν; Δεν νομίζω ότι είναι ακριβώς ξεκάθαρο. Την μία ώρα γίνεται ένα μάθημα και την άλλη το άλλο, στην ίδια αίθουσα. Αυτό που αλλάζει την ώρα της γυμναστικής-yoga είναι ίσως ο φωτισμός, που χαμηλώνει, η μουσική, που γίνεται πιο χαλαρή και …ινδική, και οι οδηγίες του γυμναστή, που αποκτούν περιεχόμενο όπως «κλείστε τα μάτια , φανταστείτε το τάδε τοπίο, αφήστε τις πιεστικές και αγχωτικές σκέψεις». Όσον αφορά τις συμμετέχουσες, με όσες έχω μιλήσει, δεν νιώθουν ότι κάνουν κάτι ξεχωριστό από τα άλλα τμήματα γυμναστικής. Ίσα-ίσα που η θέση ότι αυτές είναι διαδικασίες προσευχής των ινδουιστών και των βουδιστών τις ξενίζει, τις ξαφνιάζει, ίσως και τις καθιστά επιφυλακτικές απέναντι σε όποιον την εκφράσει, γιατί τον θεωρούν ως υπερβολικό και φανατικό θρησκόληπτο.

Διαβάζοντας τα φυλλάδια των γυμναστηρίων βλέπουμε απόψεις λίγο πολύ μπερδεμένες, και χωρίς καμιά αναφορά σε θεούς και…δαίμονες των ινδικών χωρών όπως·

“Η γιόγκα προήλθε από την Ινδία πριν 5.000 χρόνια. Είναι μια αρχαία τεχνική που διδάσκει πώς να ηρεμεί το μυαλό, το σώμα και το πνεύμα. Ο κύριος σκοπός της είναι η επίτευξη “kaivalya”, δηλαδή της απόλυτης ελευθερίας (δεν προσδιορίζει όμως από τί).

Τα περισσότερα είδη άσκησης απαιτούν το σώμα να κάνει γρήγορες και δυνατές κινήσεις, με επαναλαμβανόμενες ενέργειες, οι οποίες οδηγούν συχνά στην ένταση και την κούραση.

Αντίθετα η γιόγκα χρησιμοποιεί asanas, (τεχνικές) δηλαδή στάσεις του σώματος, εναλλάσσοντας από τις στατικές στάσεις σε στάσεις ισορροπίας και τεχνικές αναπνοής που ενώνουν το μυαλό, το σώμα και το πνεύμα. Καμία άλλη μορφή άσκησης δεν περιλαμβάνει το μυαλό και το πνεύμα με το σώμα τόσο πολύ, με συνέπεια τη συνολική ευημερία του ατόμου.”

Κατ’ αρχήν δεν υπάρχει κάτι το πραγματικά επιλήψιμο για μία άσκηση που προσφέρει τόσα καλά, όπως παρουσιάζεται εδώ, και είναι κάτι απλό και εύκολο. Δεν υπάρχει καμία αναφορά σε οτιδήποτε που να μας θυμίζει θρησκεία, τουλάχιστον στους χριστιανούς. Όμως, ξέρουμε τί αποτελεί την ινδουιστική θρησκεία ώστε να είμαστε σε θέση να ξεχωρίσουμε τις θρησκευτικές πρακτικές και κοσμοθεωρίες αυτών των θρησκειών, ή νομίζουμε ότι εξαντλούνται στις πορτοκαλί στολές των μοναχών; Αυτή η αίσθηση της απλής άσκησης αλλάζει –άρδην, θα έλεγα- μόλις κάποιος ανοίξει οποιοδήποτε βιβλίο της βουδιστικής ή της ινδουιστικής θρησκείας, οι οποίες –και οι δυο- συνδέονται με την yoga, κι έχουν κοινές, τις περισσότερες φορές ταυτόσημες, αναφορές και κοσμοθεωρία. Είτε η πηγή έχει θρησκειολογική-χριστιανική προσέγγιση είτε ινδουιστική/βουδιστική, η yoga παρουσιάζεται ίδια –με βαθύ θρησκευτικό χαρακτήρα!

Η αναλυτική και συνολική παρουσίαση των θρησκευτικών πεποιθήσεων αυτών των δυο θρησκειών είναι μια αχανής προσπάθεια, που θα παρέκλινε από το θέμα της yoga στη δική μας πραγματικότητα, όσον αφορά, όμως, τη yoga και τη θέση της στη θρησκευτική πραγματικότητα του ινδουιστικού/βουδιστικού κόσμου, ο ρόλος της είναι, τελικά, αρκετά απλό να διατυπωθεί· αποτελεί τη σύντομη οδό διαφυγής του ανθρώπου από το βάσανο των μετενσαρκώσεων· εξ ου και η ονομασία της· ζεύξη, ένωση, σύνδεση του ανθρώπου με την αλήθεια του Brahma. (η διδασκαλία τους)

Με απλά λόγια ο ινδουιστικός κόσμος είναι εντελώς άλλος από τον κόσμο που αντιλαμβανόμαστε εμείς οι χριστιανοί. Θυμίζει πολύ συχνά τις λατρείες των στοιχείων της φύσης και τη δωδεκαθεϊστική θρησκεία, με πάρα πολλούς θεούς όμως, σχεδόν 6 εκατομμύρια! Σε γενικές γραμμές η θέση και ο σκοπός της ζωής κατά τους ινδουιστές είναι ο εξής· Ο κύκλος της ψυχής-ύπαρξης από άνθρωπο σε ζώο, σε λουλούδι, σε ερπετό, σε άνθρωπο άλλης κάστας(κοινωνικής τάξης) είναι το αποτέλεσμα της ψυχής που είναι τόσο γεμάτη κακό karma (=αμαρτίες;) που δεν μπορεί να αναπαυθεί μέσα στη θεότητα (Brahma) και διώχνεται ξανά πίσω στον αγώνα της ζωής για να επανορθώσει, ζώντας καλύτερα στην επόμενη ζωή. Η ανάπαυση είναι σχεδόν άπιαστο για τους περισσότερους, μιας και μόνο όσοι καταφέρουν να γεννηθούν ως Βραχμάνοι έχουν ελπίδες γι’ αυτήν.

Στο Βουδισμό δεν είναι τόσο ξεκάθαρη η ύπαρξη του Θεού, η αίσθηση της ζωής όμως είναι ίδια· « “Η ύπαρξη είναι πόνος”, “αιτία του πόνου είναι η επιθυμία” για τον ψεύτικο κόσμο, καθώς αγνοούμε ότι είναι μία ψευδαίσθηση». Αυτές είναι οι Ευγενικές Αλήθειες που διατύπωσε ο Βούδας, μόλις βρήκε την φώτιση, μετά από πολυχρόνια προσπάθεια.

Η yoga –για όποιον την εξασκεί, η ινδουιστική ή βουδιστική, είναι η ατομική προσπάθεια του ανθρώπου να σωθεί από αυτό το μαρτύριο της ζωής. Αποτελείται από 8 στάδια και ονομάζεται “η οκταπλή οδός” προς την αλήθεια, τη φώτιση, τον θεό Brahma·

1. yama/αυτοσυγκράτηση· αποφυγή γενετησίων σχέσεων, κλοπής, φιλαργυρίας.

2. niyama/αυτοκαλλιέργεια· επιδίωξη αταραξίας, καθαριότητας, συνέπειας στην άσκηση.

3. asana/έλεγχος του σώματος· με ειδικές στάσεις του σώματος επιβολή στις ζωτικές ενέργειες του ανθρώπινου οργανισμού.

4. prana-yama/ρύθμιση της αναπνοής· επιβραδύνεται ο αναπνευστικός ρυθμός και ηρεμούν το σώμα και ο νους. Ολόκληρη η νοητική δύναμη προετοιμάζεται για τα τελικά στάδια της yoga.

5. pratyahara/συγκράτηση των αισθήσεων· παρατεταμένη ενατένιση ενός αντικειμένου. Ο «γιόγκι» επιδιώκει να επιβληθεί πάνω στις αισθήσεις.

6. dharana/συγκέντρωση προσοχής· η καθήλωση του νου δημιουργεί ένα μονωτικό φραγμό από τα γύρω φαινόμενα και τις εσωτερικές φαντασίες (επανάληψη της ινδουιστικής ιερής συλλαβής Aum,ενατένιση ιδιότυπων σχημάτων).

7. dhyana/στοχασμός, ενατένιση, θεωρία.

8. Samadhi/φωτισμός, απελευθέρωση.

Ο κάθε yogi προσπαθεί να αποκοπεί από την επιθυμία για τα εγκόσμια, κατ’ αρχήν με εγκράτεια, ύστερα με αποκοπή από τις “παρεμβολές” των αισθήσεων (τον εξωτερικό κόσμο, μετά από τις έννοιες) τη σκέψη του, ώστε ο νους ελεύθερος από όλα όσα τον κρατούν δεμένο στη γη να πετάξει στο Brahma, να λυτρωθεί, να ενωθεί με το μόνο αληθινό Όν! Όλα τα στάδια είναι μία ενιαία πορεία αποκοπής –με θρησκευτικό χαρακτήρα.

Η παράθεσή τους σκοπό έχει να αποκαλύψει και να ερμηνεύσει στους αφελείς και ανυποψίαστους που προστρέχουν στη yoga νομίζοντας πως πρόκειται για αθώα γυμναστική, ότι μέσω της “γυμναστικής” μετέχουν χωρίς να το πάρουν είδηση στο τελετουργικό του ινδουισμού. Δεν γίνεται πρακτική των γυμναστηρίων; Δεν γίνονται “ασκήσεις” αναπνοής; Δεν εξασκούν τις asanas ως σωματική άσκηση; Δεν επαναλαμβάνουν ήχους που δίνει ο εκπαιδευτής, όπως “ohmmmm”; Δεν προσπαθούν να “καθαρίσουν το μυαλό τους από τις έννοιες”, με εικόνες που δίνει ο γυμναστή; Δεν ακούν ινδική χαλαρωτική μουσική; Είναι σίγουροι ότι δεν είναι ψαλμοί και ύμνοι; Πόσο ενήμεροι είναι άραγε οι συμμετέχοντες για την θρησκευτική σημασία των όσων κάνουν;

Ίσως γίνουν πιο ξεκάθαρες αυτές οι απορίες αν αντιστρέψουμε, κατά κάποιο τρόπο τη διαδικασία. Ας πούμε, παραδείγματος χάριν και με όλο το σεβασμό στην Εκκλησία μας, ότι κάποιος γυμναστής προτείνει για άσκηση και χαλάρωση τα εξής· “-Πάρε στάση εδαφιαίας μετάνοιας, επαναλάμβανε συνεχώς τη φράση “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με” για να αδειάσει το μυαλό σου από σκέψεις, να ανάψεις λίγο λιβάνι, και να ακούσεις βυζαντινούς ψαλμούς για χαλάρωση. Στα χριστιανικά αυτιά και μυαλά μας είναι αυτονόητη η θρησκευτική σημασία όλων αυτών, και δημιουργεί αίσθηση προσβολής η παρουσίασή τους με τέτοιο τρόπο.

Δεν θα θεωρηθεί, λοιπόν, ο “γυμναστής” του παραδείγματος ότι παραβιάζει τη θρησκευτική ελευθερία όσων τον ακούνε –που δεν είναι χριστιανοί, και δεν σκοπεύουν να γίνουν- και δεν θα κινδύνευε να κατηγορηθεί ότι τους παρασύρει σε προσυλιτισμό, αφού δεν ζήτησαν διδασκαλία και κατήχηση στο Χριστιανισμό; Δεν θα πρόσβαλε το δικό μας θρησκευτικό αίσθημα μία τέτοια προσέγγιση; Είναι ολοφάνερο, νομίζω, το ότι όσο δεν είναι «χαλαρωτική γυμναστική» η χριστιανική προσευχή, άλλο τόσο δεν είναι η yoga. Σίγουρα δεν ανήκει στο γυμναστήριο, αλλά σε τόπο λατρείας και ενσυνείδητης ινδουιστικής προσευχής.

Τελικά, κάποια πράγματα είναι πιο περίπλοκα από όσο παρουσιάζονται, και πιο συγκεκαλυμμένα, κρύβοντας ίσως σκοπιμότητες πίσω από αυτή την “προσποίηση”. Το θέμα είναι πόσο έτοιμοι παρουσιαζόμαστε εμείς σε κάθε ευκαιρία να ακολουθήσουμε άκριτα και χωρίς εξέταση το ό,τιδήποτε, αρκεί να έχει τη ταμπέλα του μοντέρνου. Έχουμε απωλέσει την πνευματική μας ζωή και ψάχνουμε πνευματική ζωή έξω από την Εκκλησία, μέχρι και τα γυμναστήρια… Αν και στην εποχή μας διακηρύττεται ότι ο Θεός πέθανε, τελικά σαν ορφανοί ψάχνουμε καινούριο πατέρα, και προσπαθούμε να τον δανειστούμε από τους λαούς που έχουν ακόμα πίστη σε κάποια μορφή θεϊκή, για να ξαναβρούμε τη θερμότητα της πατρικής αγκαλιάς. Όμως τα υποκατάστατα της αλήθειας δεν είναι η Αλήθεια. Σεβόμενοι τις θρησκευτικές πεποιθήσεις όλων, και πολύ περισσότερο σεβόμενοι τις δικές μας, δεν πρέπει να ξεπουλάμε όσο-όσο, αλλά να ψάχνουμε να ξαναβρούμε το νήμα που μας ενώνει με την πηγή της ζωής, την Εκκλησία του Χριστού.

Άρα το ιδανικό της γιόγκα, δεν είναι η υγεία και η ευεξία, αλλά η εξουδετέρωση του σώματος και ολόκληρης της προσωπι­κότητας του ανθρώπου…

Η ελληνορθόδοξη κληρονομιά μας έχει ως κέντρο την εν Χριστώ εμπειρία, την ένταξη τού ανθρώπου στο μυστικό σώμα τού Κυρίου μας, δια των μυστηρίων της Εκκλησίας μας. Έτσι συγκροτείται και ολοκληρώνεται η προσωπικότητα του παιδιού. Αυτά μας δίδαξαν οι Άγιοί μας. Αυτούς δεν επικαλούμαστε στις δυσκολίες μας; Αυτούς δεν έχουμε ως πρότυπα πάσης φύσεως ηρεμίας και ευεξίας; Τι τον θέλου­με τον μουντό, καταθλιπτικό, μεσαιωνικό, μονιστικό, μπερδεμένο και άκρως προβλη­ματικό κόσμο της γιόγκα;

Η Ιερά Σύνοδος διευκρινίζει ότι σέβεται τη θρησκευτική ελευθερία, θεωρεί όμως ότι έχει ευθύνη «για την απο­φυγή δημιουργίας κλίματος θρησκευτικού συγκρητισμού». 

Η πλήρης ανακοίνωση:

«Στο πλαίσιο του σεβασμού της θρησκευτικής ελευθερίας, η οποία στην Ελλάδα είναι συνταγματικώς κατοχυρωμένη και σεβαστή, αλλά και της ποιμαντικής της ευθύνης για την αποφυγή δημιουργίας κλίματος θρησκευτικού συγκρητισμού με αφορμή την πρόσφατη καθιέρωση από τον ΟΗΕ της 21ης Ιου­νίου ως "Παγκόσμιας Ημέρας Γιόγκα", η Ιερά Σύνοδος της Εκ­κλη­σίας της Ελλάδος υπενθυμίζει στο χριστεπώνυμο πλήρωμα ότι: η "Γιόγκα" αποτελεί θεμελιώδες κεφάλαιο της θρησκείας του Ινδουισμού, έχει ποικιλομορφία σχολών, κλάδων, εφαρ­μο­γών και τάσεων και δεν αποτελεί "είδος γυ­μνα­στι­κής».
 Ως εκ τούτου η "Γιόγκα" τυγχάνει απολύτως ασυμ­βί­βα­στη με την ορθόδοξη χριστιανική πίστη μας και δεν έχει καμία θέση στη ζωή των χριστιανών.

 

Ο Ιησούς Χριστός, η παράκληση του ανθρώπου.

Ωστόσο δεν χρειάζεται φόβος. Υπάρχει ο Χριστός. Η Εκκλησία, η λατρευτική ζωή, η προσευχή, η πνευματική ανδρεία, η μετάνοια. Μία Ορθοδοξία που δεν νικά, αλλά νικάται από το διάβολο, που δεν είναι που φοβάται τους δαίμονες δεν είναι του Χριστού και της Εκκλησίας.

Με το αφετηριακό και μέγιστο χάρισμα του Βαπτίσματος εισέρχεται ο άνθρωπος στην πραγματικότητα της εκκλησιαστικής κοινωνίας. Όσοι ενώνονται με το Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, επανέρχονται στη θεανθρώπινη κοινωνία, επανευρίσκουν τη χαμένη στον Παράδεισο οικογένειά τους, αντικρίζουν το Θεό Πατέρα τους και τους άλλους ανθρώπους μαδελφο΄’υς τους, μετέχουν στην αναπνοή του σώματος που είναι η προσευχή της Εκκλησίας, συντονίζονται με την προσευχή των αγίων, αγωνίζονται να καταστείλουν την ανταρσία της αμαρτωλής τους φύσης με τους κανόνες και τους όρους της άσκησης των αγίων, τρέφονται από το ποτήριο της εκκλησιαστικής κοινωνίας με την τροφή των μαρτύρων και ομολογητών, το δώρημα του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, τον άρτο και τον οίνο, που ενώνει γή και ουρανό.

Σέ κάθε θεία λειτουργία οι ειρηνεύοντες μεταξύ τους, με αγάπη, πιστοί επικαλούνται τον Θεό, για να μορφώσει σε αυτούς, δια των Τιμίων Δώρων, το Χριστό δια του Αγίου Πνεύματος.

Έτσι μπορούμε να μαρτυρήσουμε μέσα από τη δογματική μας συνείδηση ότι ο Κύριος του κόσμου και της ιστορίας είναι ο Χριστός. Όποιος γνωρίζει και αγαπά την αλήθεια, αυτός ούτε φοβάται, ούτε απελπίζεται.

Μακάρι να ζήσουμε την αλήθεια αυτή για να ανακαλύψουμε όλοι, και ιδιαίτερα οι νέοι μας, το βαθύτερο νόημα της ζωής, την αληθινή φύση του ανθρώπου, την ελευθερία και τη θεογνωσία.

Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας.

Εισήγηση στην Αντιαιρετική Εκδήλωση με θέμα: «Η Ορθόδοξη θεώρηση της Γιόγκα και του Διαλογισμού» που διοργάνωσε η Ιερά Μητρόπολις Σερρών και Νιγρίτης,  την Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015 και ώρα 7 μ.μ. στην αίθουσα του «Παλαιού Ορφέα Σερρών»

yoga eyxaristw den tha parw 01


Η Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν διοργανώνει ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Ἱ.Μ.Κηφισίας, Ἀμαρουσίου και Ὠρωποῦ, σέ συνεργασία μέ τό ἀντιαιρετικό της Γραφεῖο τήν 14η Νοεμβρίου, ἡμέρα Σάββατο καί ὥρα 16:00- 20:00, στό Δημοτικό Θέατρο Πεύκης, Ἡμερίδα μέ θέμα: «ΓΙΟΓΚΑ; ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΩ!».

Τήν Πέμπτη 12 Νοεμβρίου, καί ὥρα 20:00 - 01:30 θά τελεσθεῖ Ἱερά Ἀγρυπνία στόν Ἱ. Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου, ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Ἰωάννου, Ἀρχιεπισκόπου Κων/λεως τοῦ Χρυσοστόμου καί ἐν ὄψει τῆς Ἡμερίδος.

 

 

Πηγή: Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν

Δεν ξεχνώ

ΦΑΚΕΛΟΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ [1986 - 2016]: 30 Χρόνια από τήν ψήφιση…

Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017

Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...

ΕΛΛΗΝΕΣ και ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ μποϊκοτάρετε τα προϊόντα εταιρειών που αφαιρούν…

Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017

Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...

Σύμφωνο Διαστροφικής Συμβίωσης

TIDEON 21-12-2015

Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...

ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ: Δεν θα γίνω ευκολόπιστο θύμα!

Tideon 14-12-2015

Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...

Η καταιγίδα των αντιδράσεων για το «αντιρατσιστικό»

TIDEON 27-08-2014

  Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...

Δεν θα γίνω «δωρητής» οργάνων χωρίς να το θέλω! …

tideon.org 02-05-2013

  Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...

Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές...

Tideon 31-12-2012

Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...

Όχι, δεν θα φύγω

Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012

Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...

ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων…

tideon 07-11-2011

  ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...

ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ...;

ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011

   Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου;    Για να...

Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου…

ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010

Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...