Σχόλιο Τ.Ι.: Κατά τα άλλα "αδελφή εκκλησία" και "κλαδιά του ιδίου δένδρου".

Οι χριστιανοί αγωνίζονται να επιβιώσουν στο Χαλέπι

 Στον πόλεμο καταστράφηκαν 122 ορθόδοξες εκκλησίες στη Συρία. Ο φόβος επιθέσεων από «μοναχικούς λύκους» στους χώρους λατρείας παραμένει

Παραμονές Χριστουγέννων πέρυσι, μου ήρθε μια επιστολή από την «κόκκινη ζώνη του Χαλεπίου». Την υπέγραφε ένας Συρορθόδοξος ιερέας, ο πατήρ Μπέτρο Κάσις, σπουδαγμένος στη Θεσσαλονίκη, με την παράκληση να δημοσιευθεί στην «Κ» ως χριστουγεννιάτικη «ευχετήρια κάρτα», προς τους Ελληνες ομοθρήσκους και περιέγραφε το δράμα των χριστιανών στην πατρίδα του.

Ο πόλεμος μαινόταν στη Συρία και στο Χαλέπι οι μάχες διεξάγονταν «σώμα με σώμα», με τις γειτονιές, τους δρόμους και τους ορόφους των πολυκατοικιών να αλλάζουν «χέρια» κάθε τόσο.

Ο ίδιος μόλις είχε γλιτώσει, σοβαρά τραυματισμένος, από μια εναντίον του απόπειρα δολοφονίας και έγραφε μεταξύ άλλων:

«...Από 200.000 πιστοί χριστιανοί, σήμερα μείναμε γύρω στις 35.000 με 40.000. Σε λίγες ημέρες έχουμε Χριστούγεννα. Πριν από δύο ή τρεις εβδομάδες, η κατάσταση ήταν πάρα πολύ δύσκολη, όμως σήμερα και μετά την απελευθέρωση του ανατολικού Χαλεπίου, μπορούμε να δούμε φως στο τούνελ. Μερικοί λένε ότι θα γυρίσουν στην αγαπημένη πόλη τους. Ομως πού θα δουλέψουν; Κανείς δεν ξέρει. Πώς θα χτίσουμε ό,τι καταστράφηκε; Πώς θα ανορθώσουμε ανθρώπους και κτίρια, κοινωνία και Παιδεία; Δεν έχω απάντηση...».

Πέρασε ένας χρόνος από τότε, ο πόλεμος τελείωσε (;) με ολοκληρωτική, σχεδόν, επικράτηση των δυνάμεων του Ασαντ και ο πατήρ Μπέτρο, μας έστειλε και πάλι «ανταπόκριση» στην «Κ», από το ερειπωμένο Χαλέπι.

Τούτη τη φορά περιγράφει τον αγώνα των ανθρώπων να επιβιώσουν στα συντρίμμια του εμφυλίου και τη συνεχιζόμενη μετανάστευση των χριστιανών.

Οπως σημειώνει, σαν να μην έφταναν τα βάσανα των χριστιανών από τον διωγμό που υφίσταντο από τους φανατικούς ισλαμιστές, τώρα στη Συρία έχει ξεσπάσει ένας ενδοχριστιανικός «εμφύλιος» προσηλυτισμού.

«Η ζωή μας διαφέρει απ’ ό,τι ήταν πριν. Τώρα δεν πέφτουν πια βόμβες πάνω από το κεφάλι μας και οι βραδιές μας είναι πιο ήσυχες», γράφει.

«Οι Αρχές προσπαθούν να αλλάξουν την εικόνα των καταστροφών με μια άλλη πιο αισιόδοξη. Ηρθε πριν από μερικούς μήνες στο Χαλέπι ο πρωθυπουργός της χώρας με πέντε υπουργούς και κάλεσαν σε συναντήσεις όλες τις μη κυβερνητικές οργανώσεις για να πάρουν τη γνώμη τους γύρω από το μέλλον της πόλης. Μεταξύ αυτών είμαστε και εμείς, οι επικεφαλής των εκκλησιών του Χαλεπίου».

Απογοήτευση

«Τότε, δεν γνωρίζαμε τι σκέφτεται η κυβέρνηση για την πόλη και με πια ταχύτητα θα προχωρήσουν οι εργασίες ανοικοδόμησης. Σήμερα, διαπιστώνουμε πως το Χαλέπι δεν είναι στις προτεραιότητές της, και αυτό προκαλεί μεγάλη απογοήτευση στους πολίτες. Από όσους έφυγαν από την πόλη αλλά παρέμειναν στη Συρία, δεν γύρισε μεγάλος αριθμός, όπως πιστεύαμε ότι θα συμβεί. Ισως περιμένουν να καλυτερέψουν οι συνθήκες, κάτι που όμως δεν έχει γίνει μέχρι τώρα και δεν προβλέπεται σύντομα.

Λίγες ημέρες μετά την απελευθέρωση της πόλης, έκανα την πρώτη μου επίσκεψη στο ιστορικό κέντρο, δίπλα στο ιστορικό κάστρο, και εκεί συνάντησα ένα παιδάκι που ζητιάνευε. Μου ζήτησε λεφτά και όταν το ρώτησα, γιατί δεν πηγαίνει στο σχολείο, μου απάντησε με σιγουριά: “Δεν πρόκειται να πάω στα σχολεία του καθεστώτος” (του παρόντος συστήματος). Τότε, κατάλαβα ότι χρειαζόμαστε πολύ χρόνο ακόμα για να κλείσουμε τις πληγές που προκάλεσε ο πόλεμος. Ας είναι, με την βοήθεια του θεού θα γίνει και αυτό».

Ως προς τη σημερινή εικόνα του χριστιανικού στοιχείου, έχοντας υπόψη και τις πρόσφατες δηλώσεις στη Μόσχα του Πατριάρχη Αντιοχείας κ. Ιωάννη ότι στον πόλεμο καταστράφηκαν 122 ορθόδοξες εκκλησίες στη Συρία, ο πατήρ Μπέτρο γράφει:

«Η μετανάστευση συνεχίζεται. Κάθε μέρα υπογράφω πιστοποιητικά βαπτίσματος μουσουλμάνων σε χριστιανούς. Τα ζητούν οι δυτικές πρεσβείες ως προϋπόθεση για να δεχθούν τις αιτήσεις μετανάστευσης. Λοιπόν, ο αριθμός των Χριστιανών μειώνεται ραγδαία. Αλλά εδώ μαίνεται και ένας ενδοχριστιανικός “μη ιερός” πόλεμος, μεταξύ των εκκλησιών της πόλης.

Οι εκκλησίες των Καθολικών και των Ευαγγελιστών προσπαθούν να προσελκύσουν τους Ορθόδοξους πιστούς, αλλά και τους πιστούς η μία της άλλης για να τους εντάξουν στο σώμα τους. Ολα αυτά γίνονται μέσω ενισχύσεων που δίνουν δυτικές οργανώσεις στις δυτικές εκκλησίες, και μ’ αυτές τις βοήθειες αγοράζουν τις ψυχές των πιστών».

Μπορεί τα κανόνια στη Συρία και στο Ιράκ να σίγησαν και ο Θεάνθρωπος θα γεννηθεί φέτος εν (σχετική) ειρήνη, έστω πάνω στα χαλάσματα των τόπων λατρείας των χριστιανών, η ανασφάλεια όμως κυριαρχεί στο χριστιανικό στοιχείο της Μέσης Ανατολής στους τόπους όπου γεννήθηκε και έλαμψε επί αιώνες ο πολιτισμός του. Τώρα μπορεί να μην αισθάνονται την οργανωμένη απειλή του Ισλαμικού Κράτους, ο φόβος όμως των επιθέσεων από «μοναχικούς λύκους» στους χώρους λατρείας, όπου θα προσέλθουν για το χριστουγεννιάτικο εορταστικό προσκύνημα, παραμένει.

Ο φόβος δηλαδή μεμονωμένων τζιχαντιστών που ανατινάζονται σε εκκλησίες ή άλλους τόπους συνάθροισης «αλλόπιστων», έχει εμφιλοχωρήσει μετά και τις τελευταίες τρομοκρατικές επιθέσεις σε ναούς, με πιο πρόσφατη αυτή σε εκκλησία στο Πακιστάν όπου βρήκαν τον θάνατο πολλοί πιστοί.

 

Πηγή: (Καθημερινή, 25.12.2017), Ακτίνες