Θα σας πω σήμερα μια πολύ όμορφη ιστορία που την είπε ο ίδιος ο Χριστός πριν από πολλά χρόνια, όταν Του έκαναν μία ερώτηση: Τον ρώτησαν λοιπόν, ποιός είναι ο πλησίον μας, δηλαδή ο κοντινός μας άνθρωπος, αυτός που θα μας βοηθήσει ή που θα τον βοηθήσουμε σε μια δύσκολη στιγμή; Ο Ιησούς τότε τους είπε:

Ήταν κάποτε ένας Ισραηλίτης και ξεκίνησε ένα μικρό ταξίδι για να πάει σε μία πόλη. Όμως, στο δρόμο έπεσε πάνω σε κάποιους ληστές. Αυτοί τον χτύπησαν και του πήραν ό,τι είχε, ακόμα και τα ρούχα του. Μετά τον παράτησαν μισοπεθαμένο στην ερημιά. Από εκείνον το δρόμο έτυχε να περάσει κάποιος Ισραηλίτης ιερέας. Όταν τον είδε, τον προσπέρασε και έφυγε χωρίς να τον βοηθήσει. Ίσως φοβήθηκε μήπως τον πιάσουν κι αυτόν οι ληστές, ή ίσως βιαζότανε να πάει στη δουλειά του. Μετά από λίγο πέρασε και ένας άλλος Ισραηλίτης που δούλευε στο Ναό. Παρόλο όμως που είδε κι αυτός τον συμπατριώτη του να είναι μέσα στα αίματα, δεν του έδωσε σημασία και έφυγε. Αργότερα πέρασε από εκείνο το σημείο και ένας Σαμαρείτης που ταξίδευε. Ήρθε προς το μέρος του, τον είδε και τον λυπήθηκε. Πήγε κοντά του, περιποιήθηκε τις πληγές του και τις έδεσε καλά. Τον ανέβασε στο γαϊδουράκι του και τον πήγε σε ένα ξενοδοχείο για να τον φροντίσει καλύτερα. Την άλλη μέρα φεύγοντας έδωσε λεφτά στον ξενοδόχο και του είπε: "φρόντισέ τον και αν ξοδέψεις κάτι παραπάνω σε φάρμακα ή σε τρόφιμα εγώ θα ξαναπεράσω και θα σε πληρώσω".

Στη συνέχεια ο Χριστός ρώτησε τους ανθρώπους: "Ποιός λοιπόν ήτανε ο πλησίον εκείνου του Ισραηλίτη που έπεσε στους ληστές;" Και απαντήσανε: "Αυτός που τον λυπήθηκε, δηλαδή ο Σαμαρείτης". Τότε ο Ιησούς τους είπε: "Πηγαίνετε κι εσείς να κάνετε το ίδιο".

Η ιστορία αυτή παιδιά έχει κάτι το περίεργο: Οι Σαμαρείτες και οι Ιουδαίοι ήταν τσακωμένοι. Έτσι θα περίμενε κανείς ο Σαμαρείτης να φύγει και να μην βοηθήσει τον πληγωμένο Ιουδαίο.

- Γιατί όμως νομίζετε ότι τον βοήθησε;

Διότι τον λυπήθηκε, ήταν καλός άνθρωπος και βοηθούσε όλους, ανεξάρτητα από το αν είναι φίλοι του ή όχι, ή διότι μπορεί να σκέφτηκε ότι μπορεί και του ίδιου να του συμβεί κάτι παρόμοιο. Έτσι ο καλός Σαμαρείτης, όταν είδε τον πληγωμένο δεν είπε, "α, αυτός δεν είναι φίλος μου, άρα δεν τον βοηθάω". Ήταν πραγματικός "πλησίον" του Ισραηλίτη, ο διπλανός του, ο φίλος του, ο δικός του άνθρωπος.

- Εμείς πώς μπορούμε να βοηθάμε τους άλλους;

Μπορούμε να βοηθήσουμε τους γονείς μας με το να ταχτοποιήσουμε τα παιχνίδια μας, να μαζέψουμε ή να στρώσουμε το τραπέζι, μπορούμε να βοηθήσουμε τα αδέρφια μας ή τους συμμαθητές μας με το να μην τσακωνόμαστε, να μοιραζόμαστε κάποιο παιχνίδι ή κάποιο γλυκό, μπορούμε να βοηθήσουμε κάποιον που είναι άρρωστος με το να του κάνουμε λίγη συντροφιά ή να του φτιάξουμε μια όμορφη ζωγραφιά, μπορούμε κάποιον στενοχωρημένο ή χτυπημένο να τον κάνουμε να γελάσει ή να του πούμε μια ιστορία για να ξεχαστεί...

Όλα αυτά όμως παιδιά, έχουν ακόμα μεγαλύτερη αξία όταν τα κάνουμε σε κάποιον που ίσως δεν συμπαθούμε πολύ ή σε κάποιον που είναι διαφορετικός από εμάς (έχει άλλο χρώμα δέρματος, είναι από άλλη χώρα κλπ).

Πηγή: (Κατηχητικό Βοήθημα Συντροφιά με το Χριστό)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Διήγηση

῾Ο Εὐαγγελιστὴς ᾿Ιωάννης, ποὺ ὀνομάστηκε Εὐαγγελιστὴς τῆς ἀγάπης, γιατὶ μίλησε πιὸ πολὺ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, δίνει αὐτὸ τὸν ὁρισμὸ στὸ ἐρώτημα τί εἶναι Θεός; Καὶ ἀπαντᾷ· «῾Ο Θεὸς ἀγάπη ἐστίν» (Α´ ᾿Ιω. δ´ 8). Κι αὐτὴ ἡ ἀγάπη διαποτίζει ὅλες τὶς ἄλλες ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτὴ ἀκόμη τὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ.

᾿Εκδηλώσεις ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο καὶ γενικῶς πρὸς τὴ φύση εἶναι ἄπειρες.

᾿Εκδηλώνεται πρωτίστως στὴ δημιουργία τοῦ κόσμου ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. ᾿Απὸ ἀγάπη δημιούργησε τὸν κόσμο, τὸν ὁρατὸ καὶ τὸν ἀόρατο, τὸν ὑλικὸ καὶ τὸν πνευματικὸ κόσμο. Ναί, ἀπὸ ἀγάπη ἄπειρη. ᾿Απὸ ἀγάπη ἔφτιαξε τὸν ἥλιο, τὴ σελήνη, τὰ ἄστρα, ὅλο τὸν οὐράνιο κόσμο. ᾿Απὸ ἀγάπη ἔφτιαξε, ὕστερα, τὰ ζῶα, τὰ φυτά, ὅ,τι βλέπουμε στὴ γῆ. Μὰ ἀπὸ ἀγάπη ἄπειρη, ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο.

Κι ἡ ἀγάπη αὐτή, τοῦ Θεοῦ, ἐπεκτείνεται καὶ πέρα ἀπὸ τὴ δημιουργία. Ποῦ; Καὶ στὴ συντήρηση τοῦ κόσμου. Δὲν ἀρκέστηκε ὁ Θεὸς νὰ φτιάξει μόνο τὸν κόσμο καὶ νὰ συγκρατεῖ στὴν τάξη, τὰ ἄστρα, τοὺς ἥλιους κτλ., ἀλλὰ ἐνδιαφέρεται καὶ γιὰ τὴ συντήρηση τοῦ κόσμου, τὴ συντήρηση πρὸ παντὸς τῶν ζώων, τῶν φυτῶν, τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὸς εἶναι, ποὺ ἀνοίγει τὸ χέρι Του καὶ σκορπάει τὰ ἀγαθά Του παντοῦ. Δίνει τὸν ἥλιο, τὴν βροχή. Νοιάζεται γιὰ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, τὰ ζῶα τῆς ξηρᾶς καὶ τῆς θάλασσας, τί θὰ φάει τὸ καθένα, ποῦ θὰ κοιμηθεῖ, «πάντα πρὸς σὲ προσδοκῶσι δοῦναι τὴν τροφὴν αὐτῶν», λέγει ὁ ψαλμῳδός (Ψαλ. ργ´ 27).

᾿Ιδιαίτερα ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ φαίνεται πρὸς τὸν ἄνθρωπο, ὄχι μόνον ἀπὸ τὸν τρόπο τῆς δημιουργίας, τὸν ξεχωριστὸ τρόπο, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐνδιαφέρον του τὸ μεγάλο γιὰ τὴν συντήρησή του ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ γεννηθεί, μέχρι τὴν ὥρα ποὺ θὰ πεθάνει.

Κυρίως ὅμως ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ φαίνεται στοὺς τρόπους καὶ τὰ μέσα ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

῾Ο ἄνθρωπος ἁμάρτησε μετὰ τὴ δημιουργία του, ἀποστάτησε, ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸν Θεό. ᾿Αλλὰ ὁ Θεὸς τί ἔκανε; Δὲν τὸν ἐγκατέλειψε. ῞Ολα τὰ χρησιμοποίησε γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ σωτηρία του. Στέλνει Προφῆτες στὸν ᾿Ισραηλιτικὸ λαό, στέλνει καὶ σοφοὺς στὴν ῾Ελλάδα γιὰ νὰ προετοιμάσει τὴν σωτηρία στοὺς ἀνθρώπους. Καὶ ὅταν ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἀπέστειλε ὁ Θεὸς τὸν Υἱὸν αὐτοῦ «γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλ. δ´ 4-5).

Γι᾿ αὐτὸ ἦλθε στὸν κόσμο, νὰ μᾶς κάνει παιδιά Του.

῾Η ὑπερτάτη ἀγάπη, τὸ κορύφωμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ. Γεννιέται ἀπὸ μιὰ φτωχὴ κόρη Παρθένο, καὶ ποῦ; Μέσα σ᾿ ἕνα στάβλο, στὴ φάτνη. Διώκεται στή συνέχεια καὶ φεύγει στήν Αἴγυπτο σὰν φυγάς, γιὰ νὰ σωθεῖ. Μισεῖται ἀργότερα, συκοφαντεῖται, πολεμεῖται. ῞Ομως ᾿Εκεῖνος, ὁ Χριστός μας, «διῆλθεν εὐεργετῶν καὶ ἰώμενος πάντας» (Πράξ. ι´ 38).

Καὶ τὸ κορύφωμα ὅλων ποιὸ εἶναι;

῾Η ὑπερτάτη θυσία τοῦ Χριστοῦ μας, ἐπάνω στὸν Σταυρό. «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (᾿Ιω. γ´ 16). Τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπο, ὥστε τὸν Υἱὸ Του τὸν Μονογενῆ τὸν παρέδωσε σέ θάνατο σταυρικό, ὥστε κάθε ἕνας ποὺ θὰ πιστεύει στὸν Χριστὸ στό ἑξῆς νὰ σώζεται, νὰ ἔχει ζωὴ αἰώνιο, νὰ μὴ χάνεται.

Καὶ θυσιάστηκε γιὰ μᾶς· πότε; «῎Ετι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. ε´ 8). ᾿Ενῶ δηλαδὴ ἐμεῖς εἴμασταν ἁμαρτωλοὶ καὶ ἄξιοι καταδίκης, τότε ᾿Εκεῖνος σταυρώθηκε γιὰ μᾶς, ἀπὸ τὴν πολλή Του, τὴν ἄπειρη ἀγάπη Του.

᾿Αλλὰ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ φαίνεται καὶ πρὸς τὸν καθένα μας χωριστά, καὶ πρὸ παντὸς στοὺς τρόπους τῆς σωτηρίας, ποὺ χρησιμοποιεῖ γιὰ τὸν καθένα μας χωριστά.

Εὐεργετεῖ ὅλους, καλοὺς καὶ κακούς, «τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» (Ματθ. ε´ 45). Δὲν κάνει ἐξαίρεση. Καί ἐνῶ ἐμεῖς ἁμαρτάνουμε, δὲν μᾶς τιμωρεῖ ἀμέσως. ᾿Αλλὰ τί κάνει; Μακροθυμεῖ καὶ περιμένει καὶ ἐργάζεται μὲ χίλιους δυὸ τρόπους γιὰ τὴ σωτηρία μας. Εἴτε μὲ δοκιμασίες, εἴτε μὲ εὐεργεσίες, εἴτε μὲ ὁποιοδήποτε ἄλλο τρόπο. ῾Η παραβολὴ τοῦ Καλού Σαμαρείτη που ακούσαμε σήμερα τί ἄλλο δείχνει παρὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας;

Καὶ τὸ αποκορύφωμα τῆς ἀγάπης του ποιό εἶναι; Τὸ ὅτι μᾶς ἑτοίμασε αἰώνια βασιλεία, μᾶς ἑτοίμασε τὸν Παράδεισο, γιὰ νὰ ζοῦμε αἰωνίως ἐκεῖ, μέσα στὴν χαρὰ καὶ στὴν εὐτυχία.

῍Ας δοῦμε τώρα, ποιὸ εἶναι καὶ τὸ χρέος τὸ δικό μας, ἀπέναντι σ᾿ αὐτὴ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Μιὰ ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη συνεχὴς καὶ ἀδιάκοπη πρέπει νὰ μᾶς διακρίνει ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ. Γιὰ ὅλες αὐτὲς τὶς δωρεές, ὑλικὲς καὶ πνευματικές, ποὺ μᾶς χαρίζει. Καὶ πῶς νὰ ἐκδηλώνεται αὐτὴ ἡ εὐγνωμοσύνη μας ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ; Πρῶτα μὲ μιὰ ἀπέραντη ἀγάπη δική μας. Κι αὐτὴ πρέπει νὰ ἐκδηλώνεται ὄχι μόνο μὲ τὶς θερμές μας εὐχαριστίες καὶ δοξολογίες πρὸς τὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν πιστὴ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ.

Τί λέει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας;

«ἐὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε» (᾿Ιω. ιδ´ 15).

᾿Εὰν μὲ ἀγαπᾶτε πραγματικὰ νὰ τηρεῖτε καὶ ἐφαρμόζετε τὶς ἐντολές μου. Καὶ ὁ ᾿Ιωάννης ὁ Θεολόγος, ὁ μαθητὴς τῆς ἀγάπης, τί λέει; «῾Ο λέγων ἔγνωκα αὐτόν, καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ μὴ τηρῶν, ψεύστης ἐστί, καὶ ἐν τούτῳ ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστιν» (Α´ ᾿Ιω. β´ 4). ᾿Εκεῖνος, ποὺ λέει, ὅτι γνωρίζω τὸν Θεὸ καὶ πιστεύω σ᾿ αὐτόν, ἀλλὰ δὲν τηρεῖ τὶς ἐντολές μου, αὐτὸς εἶναι κάλπικος Χριστιανός, καὶ δὲν λέει τὴν ἀλήθεια· βρίσκεται στὸ ψέμα. Νὰ Τοῦ δώσουμε πλήρως καὶ τελείως τὴν καρδιά μας σέ ἔνδειξη εὐγνωμοσύνης. Ν᾿ ἀγαπήσουμε δηλαδὴ τὸν Θεὸ μὲ ὅλη μας τὴν ψυχή, βάζοντάς Εκείνον ἐπάνω ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο καὶ ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας καὶ ἀπὸ τοὺς οἰκείους μας.

Ναί· θὰ ἀγαποῦμε τοὺς γονεῖς μας καὶ τοὺς οἰκείους μας, ἀλλὰ πάνω ἀπ᾿ ὅλους θ᾿ ἀγαποῦμε τὸν Χριστό. ᾿Εκεῖνος δὲν τὰ ἔδωσε ὅλα γιὰ μᾶς, καὶ τὴ ζωή Του; ῎Ετσι καὶ μεῖς. Σὰν τοὺς μάρτυρες ποὺ ἔδιναν καὶ τὴ ζωή τους, ἂν χρειασθεῖ, γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ μας, ἔτσι καὶ μεῖς νὰ δώσουμε τὴ ζωή μας. Αὐτὸ εἶναι δεῖγμα ὑπερτάτης ἀγάπης.

῾Υπάρχει καὶ ἄλλος τρόπος ἐκδηλώσεως τῆς ἀγάπης μας. «Εἰ οὕτως ὁ Θεὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς, καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν ἀλλήλους ἀγαπᾶν».

Καὶ «᾿Εάν τις εἴπῃ ἀγαπῶ τὸν Θεὸν καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ μισῇ ψεύστης ἐστίν» (Α´ ᾿Ιω. δ´ 11, 20). Δηλαδὴ ἂν ὁ Θεὸς μᾶς ἀγαπάει, ὀφείλουμε καὶ μεῖς νὰ ἀγαπᾶμε τοὺς ἀνθρώπους. ῍Αν ὑπάρχει κάποιος ποὺ λέει ὅτι ἀγαπάει τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἀδελφό του μισεῖ, αὐτὸς εἶναι ψεύτης. Δὲν τὸν ἀγαπᾶ τὸν Θεό, ἀφοῦ μισεῖ τὸ συνάνθρωπό του. Ναί· ἡ ἀγάπη μας πρὸς τὸ συνάνθρωπό μας εἶναι δεῖγμα τῆς ἀγάπης μας πρὸς τὸν Θεό.

῎Αλλωστε τίποτε ἄλλο δὲν μᾶς κάνει νὰ μοιάζουμε τόσο μὲ τὸν Θεό, ὅσο ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς συνανθρώπους μας καὶ μάλιστα ἀκόμη καὶ πρὸς τοὺς ἐχθρούς μας. ᾿Εδῶ εἶναι τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ πρὸς τοὺς ἐχθρούς μας! Κι ἂν σᾶς ἔβλαψαν, ἀφῆστέ τους στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Δὲν ἔκανε τὰ ἴδια ὁ Χριστός μας; Βρίσκονταν πάνω στὸ σταυρὸ καὶ προσεύχονταν γιὰ κείνους ποὺ τὸν σταύρωσαν. Καὶ τί εἶπε; «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λουκ. κγ´ 34).

Δυστυχῶς στοὺς καιρούς μας αὐτὴ ἡ ἀγάπη, ἡ γνησία καὶ ἄδολη ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους μας ἔχει λείψει.

Κι ἔχει λείψει γιατί νομίζετε; «Διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν», εἶπεν ὁ Κύριος (Ματθ. κδ´ 12). ῞Οσο αὐξάνουν ἡ ἁμαρτία καὶ προπαντὸς ἡ ἀποστασία ἀπὸ τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ, τόσο καὶ ἡ ἀγάπη χάνεται, καὶ τὴ θέση της τὴν παίρνει τὸ μῖσος, ἡ ἀπάτη, ἡ ἀδικία, ἡ ψευτιά. Δὲν τὸ βλέπουμε στοὺς καιρούς μας; Εἶναι γνωστὰ τὰ ἐγκλήματα καὶ οἱ κακότητες, γιατὶ οἱ πάντες ζητοῦν τὰ δικά τους, τὰ συμφέροντά τους, καὶ ὄχι τὰ συμφέροντα τῶν ἄλλων.

῾Η ἰδιότητα λοιπὸν τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἡ ἀγάπη, ἂς γίνει καὶ γιὰ μᾶς μιὰ ἀφορμὴ νὰ δοῦμε ποῦ βρισκόμαστε. ῎Εχουμε ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους μας; Καὶ ἂς προσπαθήσουμε νὰ τὴν καλλιεργήσουμε αὐτὴ τὴν ἀγάπη. Νὰ διώξουμε ἀπὸ μέσα μας κάθε μῖσος καὶ κάθε ἀντιπάθεια καὶ νὰ ἐγκαταστήσουμε βασίλισσα στὴν καρδιά μας, στὸ σπίτι μας, στὴν κοινωνία μας τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον. Τότε καὶ μόνον καὶ ἡ γῆ μας καὶ τὸ σπίτι μας καὶ ἡ καρδιά μας θὰ γίνουν Παράδεισος.

ΣΥΝΘΗΜΑ

Νά καλλιεργήσουμε τήν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους μας.

Πηγή: (Διασκευή από το βιβλίο του Μητρ. Σεβαστιανού, Πιστεύω)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α’. Μικρή Εισαγωγή

Γιά τόν Μοναδικό, τόν ῞Ενα, τόν κοσμοπόθητο Λυτρωτή καί Σωτήρα, Φίλο, ᾿Αδελφό, Πατέρα, Πλάστη καί Θεό μας, θά μιλήσουμε σήμερα. Αὐτός εἶναι γιά μᾶς τό πᾶν! Παντοῦ καί πάντα! ῾Ο Χριστός!

Σήμερα θά προσπαθήσουμε μέ ταπείνωση, εὐλάβεια καί ἀγάπη νά μιλήσουμε γι᾿ αὐτό τό ῎Ονομα, πού εἶναι πάνω ἀπό ὅλα τά ὀνόματα, «τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα»! Τόν ᾿Ιησοῦ Χριστό, τόν Θεάνθρωπο Λυτρωτή μας! Εἶναι τό δεύτερο Πρόσωπο τῆς ῾Αγίας Τριάδος. Τί ὁμολογοῦμε στό «Συμβόλου τῆς πίστεως»; Οτι πιστεύουμε καί στόν ῞Ενα Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν. Ελάτε νά θυμηθούμε τί ἀκούσαμε σήμερα στο Ευαγγέλιο καί κατόπιν νά συζητήσουμε.

(Καλό θα ήταν να έχουμε μπροστά μας την Καινή Διαθήκη και να διαβάσουμε κάποιους από τους στίχους της παραβολής από το από το αρχαίο κείμενο.)

Β’. Διήγηση

῏Ηταν κάποια μέρα πού καί πάλι τά πλήθη ἄκουαν μέ ἐνδιαφέρον καί προσοχή τή θεϊκή διδασκαλία Του. ᾿Ανάμεσα στούς ἀκροατές, ἕνας, σηκώνεται. Εἶναι «Νομικός», δηλαδή διδάσκαλος τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου καί τῶν ᾿Ιουδαϊκῶν παραδόσεων. Καί σηκώνεται, μέ διάθεση, νά... πειράξει τόν Κύριο. Νά τόν περιπαίξει καί περιπλέξει! Ρωτάει, λοιπόν, εἰρωνικά·

- «Διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω»; ῾Ο Κύριος, μέ ἁπλότητα τοῦ ἀπαντᾶ·

- Τί γράφει ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ; Τί διαβάζεις ἐκεῖ; (῏Ηταν Νομικός).

- Μά,... νά ἀγαπήσω τόν Θεό μέ ὅλη μου τήν καρδιά, ὅλη μου τήν ψυχή, τή δύναμη, τή σκέψη... Καί τόν πλησίον μου σάν τόν ἑαυτόν μου.

- Αὐτό νά κάνεις καί θά ζήσεις αἰώνια! τοῦ ἀπαντᾶ ὁ Κύριος.

῾Ο Νομικός ξαναρωτᾶ!

- «Καί τίς ἐστί μου πλησίον»; Ποιός εἶναι ἐκεῖνος ὁ κοντινός μου πού πρέπει νά τόν ἀγαπήσω σάν τόν ἑαυτό μου; (Οἱ συγγενεῖς; οἱ συμπατριῶτες; οἱ φίλοι μου; ποιοί;)

Μέ τήν ἀφορμή αὐτή ὁ Κύριος πῆρε τό λόγο καί εἶπε τήν περίφημη καί ἀσύγκριτη παραβολή τοῦ «Καλοῦ Σαμαρείτη»!

- ῞Ενας ἄνθρωπος (προφανῶς ᾿Ιουδαῖος) «κατέβαινε ἀπό ῾Ιερουσαλὴμ εἰς ῾Ιεριχώ καί λησταῖς περιέπεσεν»· Ψηλά χτισμένη ἡ πρωτεύουσα τοῦ ᾿Ισραήλ. 740 μέτρα πάνω ἀπ᾿ τή θάλασσα. Χαμηλά στόν κάμπο ἡ ῾Ιεριχώ. 350 μέτρα κάτω ἀπό τήν ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας. Καί ὅλη αὐτή ἡ ἀπόσταση, μιά δύσβατη κοιλάδα, μέ φαράγγια ἄγρια· καί δυσκολοπέραστο τό μονοπάτι. Τρόμος καί φόβος γιά τούς ὁδοιπόρους! «Κοιλάδα αἵματος» τήν ἔλεγαν! Γιατί, ἔτσι κατάλληλη γιά λημέρια ληστῶν πού ἦταν, πολύ αἷμα ληστεμένων περαστικῶν εἶχε χυθεῖ. Καί νά πού ξάφνου, χύμηξαν πάνω στόν ἄνθρωπο ληστές! συμμορία ὁλόκληρη. ῎Αγριοι καί μανιασμένοι! Οὔτε λόγος γιά δυνατότητα ἄμυνας ἤ φυγῆς ἀπό τό δυστυχισμένο ὁδοιπόρο! Μέ κεραυνοβόλα χτυπήματα τόν ἔρριξαν κάτω. ᾿Αστραπιαία τοῦ ἅρπαξαν τά χρήματα, τά ψώνια του, ὅ,τι εἶχε ἐπάνω του, ὡς καί τά ροῦχα πού φοροῦσε! καί ἀφοῦ τόν καταπλήγωσαν σάν αἱμοβόρα θηρία, τόν πέταξαν στήν ἄκρη γυμνό, πνιγμένο στά αἵματα, μισοπεθαμένο! ῎Εφυγαν!...

Βογγάει ὁ δυστυχής στήν ἐρημιά, ἐξαντλημένος ἀπ᾿ τούς πόνους! καί περιμένει τό θάνατο! Τό αἷμα του, τρέχει.

Μά! ἄκου! κάποια βήματα!... Σκίρτησε ἡ σβησμένη του καρδιά! ῎Ισως κάποιος περνᾶ!... ῎Ισως, τόν συμπονέσει καί σταθεῖ νά τόν βοηθήσει!... ᾿Αλλά τά βήματα, πρίν πλησιάσουν λοξοδρόμησαν βιαστικά! Ποιός ἦταν πού πέρασε ἔτσι ἀδιάφορα; Φοβερό. ῞Ενας ἱερέας τῶν ᾿Ιουδαίων! πού ὅμως! «ἰδών αὐτόν ἀντιπαρῆλθεν»! ῎Ακουσε τό βόγγο του! Τόν εἶδε αἱμοπνιγμένο! ᾿Αλλά, μέ γρηγοράδα βιάστηκε νά ἀπομακρυνθεῖ! Χωρίς συμπόνια! Χωρίς ἐνδιαφέρον! ῎Ισως καί νά σκεπτόταν·

- Εὐτυχῶς, πού πέρασε αὐτός πρίν ἀπό μένα! ᾿Αλλιῶς; ἐγώ θά ἤμουνα τό θύμα!... ῎Ας φύγω γρήγορα... δέν εἶναι ἐδῶ ὁ τόπος γιά καλωσύνες!... Καί ὅμως! ἔπρεπε νά ξέρει ποιό ἦταν τό καθῆκον του!

῾Η καρδιά τοῦ πληγωμένου, πληγώθηκε ἀκόμα περισσότερο τώρα, ἀπό τό κοφτερό μαχαίρι τῆς ἀπονιᾶς!...

῞Ομως! Νά! ἄλλο φῶς ἐλπίδας ξανανάβει! ῎Ακου! πάλι βήματα ἀπό μακριά! ῎Ισως τοῦτος ὁ περαστικός φανεῖ πιό πονετικός! Εἶναι καί Λευίτης· βοηθός ἱερέα τῶν ᾿Ιουδαίων! Ξέρει καλά τό Νόμο τοῦ Θεοῦ!... ᾿Αλίμονο, ὅμως! Δέν φέρθηκε καί αὐτός λιγότερο ἄσπλαχνα καί ἐγωιστικά. «᾿Ελθών καί ἰδών, ἀντιπαρῆλθε»! Τόν πλησίασε καί ἀφοῦ τόν εἶδε ἔτσι καταπληγωμένο, λοξοδρόμησε γρήγορα!...

Πόσο ἀπελπιστικά θά πλήγωσε τήν καρδιά τοῦ ἑτοιμοθάνατου ἡ σκληρή ἀδιαφορία τῶν δύο περαστικῶν! Τό νιώθει. Σβήνει! ῾Η ἀσταμάτητη αἱμοραγία τόν ἔχει ἐξαντλήσει πιά!... Μά...

᾿Εκεῖ πού ἡ ἐλπίδα του ξεψυχοῦσε μαζί του, δές, κάποιος τόν πλησιάζει! Τάχα ἀπό περιέργεια, σάν τό Λευίτη; ῎Οχι! Αὐτός τόν σπλαχνίζεται εἰλικρινά. Σκύβει ἐπάνω του μέ στοργή. Προσέχει μιά - μιά τίς πληγές του! Καταλαβαίνει πώς εἶναι θύμα ληστῶν· μά δέν ἀπομακρύνεται φοβισμένος. Καθυστερεῖ τό ταξίδι του. Βγάζει ἀπό τό σάκκο του κρασί καί λάδι... Πλένει τίς πληγές μέ τό κρασί (ἀντί γιά οἰνόπνευμα) καί τίς ἀλείφει μέ λάδι (ἀντί γιά ἀλοιφή). Σκίζει κάποιο ροῦχο του, φτιάχνει ἐπιδέσμους καί τίς δένει... ῎Επειτα, τόν σηκώνει στήν ἀγκαλιά του! Προσεκτικά τόν βάζει ἐπάνω στό ζῶο του! Καί μέ τό ᾿να χέρι νά τόν κρατᾶ, μέ τ᾿ ἄλλο νά ὁδηγεῖ τό ζῶο, πεζός ἐκεῖνος, προχωρεῖ στό δύσβατο δρόμο.

Οὔτε σκέψη γιά τήν καθυστέρηση! Οὔτε ὑποψία φόβου γιά τίς ἐνέδρες τῶν ληστῶν! Οὔτε λόγος γιά κούραση καί κόπο! Προχωρεῖ. Κι ὅλο τόν σιάζει καί τόν φροντίζει. Τοῦ δίνει κουράγιο!... ῞Ωσπου, ἔφτασαν στό πρῶτο «πανδοχεῖο» (μικρό ἀγροτικό ξενοδοχεῖο). Ζητάει ἀπό τόν πανδοχέα (ξενοδόχο) κρεββάτι καθαρό γιά τόν ἄρρωστό του. Δυναμωτική τροφή. ῞Ολη νύχτα στέκει ἄγρυπνος δίπλα του. Τόν φροντίζει. Κι ὅταν ξημέρωσε κι ἔπρεπε πιά ἀναγκαστικά νά φύγει γιά τήν ἐργασία του, βγάζει ἀπό τήν τσέπη του «δύο δηνάρια» καί λέει στόν πανδοχέα·

- Πάρε αὐτά, καί «ἐπιμελήθητι αὐτοῦ». Νά περιποιηθεῖς τόν ἄνθρωπό μου ὥσπου νά γίνει καλά. Κι ὅσα ξοδέψεις παραπάνω, θά σοῦ τά δώσω ὅταν ξαναπεράσω ἀπό δῶ, στό γυρισμό μου! «῞Ο,τι ἄν προσδαπανήσῃς ἐγώ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι»!...

- Μά ποιός ἦταν αὐτός ὁ ἐκπληκτικός ἄνθρωπος πού φέρθηκε στόν πληγωμένο μέ τόση ἀγάπη; Πατέρας του; ἀδελφός του; φίλος; συμπατριώτης του; Τίποτε ἀπό αὐτά! ῏Ηταν ἕνας Σαμαρείτης! Δηλαδή, ἕνας ἐχθρός του!

᾿Εδῶ ἐτελείωσε ὁ Κύριος τή θαυμάσια Παραβολή. Καί ρωτάει τό Νομικό.

- Λοιπόν, ποιός ἀπό τούς τρεῖς αὐτούς σοῦ φαίνεται ὅτι τήρησε τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης καί ἀποδείχθηκε πραγματικά «πλησίον» (σάν ἀδελφός καί φίλος) σέ κεῖνον πού ἔπεσε στά χέρια τῶν ληστῶν;

Καί ὁ Νομικός, ντροπιασμένος ἀπάντησε·

- «῾Ο ποιήσας τό ἔλεος μετ᾿ αὐτοῦ»! Δηλαδή ἐκεῖνος πού τόν συμπόνεσε καί τόν βοήθησε μέ ἀγάπη!

- ῎Ε, λοιπόν, τοῦ λέει ὁ Κύριος! «Πορεύου καί σύ ποίει ὁμοίως»! Πήγαινε καί νά κάνεις καί σύ τό ἴδιο. Νά γίνεις δηλαδή καί σύ, ἕνας καλός Σαμαρείτης!

Γ´. Επεξεργασία

Είπαμε παιδιά, καί στήν αρχή ότι πιστεύουμε στόν ῞Ενα Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν. Κάθε μία λέξη ἀπό αὐτές, ἔχει τό ξεχωριστό νόημά της. Δίνει καί ἕνα ξεχωριστό χαρακτηριστικό τοῦ Κυρίου μας. ῎Ας τά δοῦμε·

• ῞Ενας· Εἶναι ὁ ῞Ενας καί Μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ! ῾Ο Δημιουργός Λόγος! ῾Ο ῞Ενας καί Μόνος Σωτήρας καί Λυτρω-τής μας.
• Κύριος· ῞Ενας καί Κύριος, τοῦ παντός Δημιουργός. Κυρίαρχος καί ᾿Εξουσιαστής ὁρατῶν πάντων καί ἀοράτων!
• ᾿Ιησοῦς, πού σημαίνει Σωτήρας!
• Χριστός, πού σημαίνει Θεός μαζί καί ῎Ανθρωπος! Χρισμένος μέ τό ῞Αγιο Πνεῦμα.

῾Ο Χριστός μας παιδιά, μας δίδαξε το παράδειγμα τῆς ἀγάπης! Αὐτός εἶναι, καί ὁ Πρῶτος Καλός Σαμαρείτης! ῎Αφησε τή δόξα τοῦ Οὐρανοῦ καί ἦρθε στή γῆ σάν ἄνθρωπος! Γιατί;... Γιά νά σώσει ἀπό τίς ἐνέδρες καί τά νύχια τοῦ ἀρχιληστῆ Διαβόλου, τόν ἄνθρωπο. Σέ μεγάλα χάλια τόν εἶχαν καταντήσει οἱ ληστές - δαίμονες! Ξεγυμνωμένο ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ. Καταπληγωμένο ἀπό τήν ἁμαρτία.

Τόν ἔπλυνε μέ τό τίμιο Αἷμα Του (τό κρασί).

Μέ τό «ἔλαιον» τῆς εὐσπλαχνίας καί τῆς ἁγίας διδασκαλίας Του ἐμαλάκωσε καί θεράπευσε τίς πληγές του! Τίς ἔδεσε. Τόν σήκωσε στούς ὤμους Του...

Καί δέν σταματᾶ ἕως ἐδῶ. Φροντίζει καί γιά τή συνέχεια. Χτίζει «Πανδοχεῖο» καινούργιο στή γῆ. ῎Οχι μέ πέτρες καί χῶμα. Τό χτίζει μέ Πνεῦμα ῞Αγιο. Σά νά ἀνοίγει τήν ἀπέραντη θεϊκή ἀγκάλη του καί τήν κάνει «Πανδοχεῖο»!

Ποιό εἶναι τό Πανδοχεῖο αὐτό τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη;

Εἶναι ἡ ᾿Εκκλησία μας! Σ᾿ αὐτή μᾶς ἀσφαλίζει· καί ἀναθέτει τή φροντίδα μας στούς καλούς πανδοχεῖς, τούς ἱερεῖς μας.! ᾿Εκεῖνοι πιά, ἐπιμελοῦνται τίς τραυματισμένες ἀπό τήν κακοποίηση τῶν ληστῶν-διαμόνων ψυχές μας!...

῾Ο Κύριός μας, ἄφησε στό Πανδοχεῖο τῆς ᾿Εκκλησίας μας καί «δύο δηνάρια» γιά τήν φροντίδα μας. Δέν θά βάζει ὁ νοῦς σας ποιά εἶναι αὐτά! Εἶναι ὁ Θεῖος Του λόγος! ῾Η Παλαιά καί ἡ Καινή Διαθήκη. Μέ αὐτόν μᾶς παιδαγωγεῖ, μᾶς θεραπεύει καί μᾶς δυναμώνει ἡ ᾿Εκκλησία μας.

Καί ὑποσχέθηκε ὁ Κύριος στούς καλούς ἱερεῖς μας (πού δέν μοιάζουν καθόλου μέ τόν ῾Ιερέα καί Λευίτη τῆς παραβολῆς) πώς, ὅταν ἐπιστρέψει στή «Δευτέρα Παρουσία» Του, θά τούς ἀμείψει γιά κάθε κόπο τους γιά μᾶς...

῾Ο Χριστός μας, λοιπόν, ὁ πρῶτος Καλός Σαμαρείτης! Πόσο πρέπει νά Τόν εὐχαριστοῦμε! Μᾶς ἔσωσε μέ τήν ᾿Αγάπη Του ἀπό τά μοχθηρά χέρια τοῦ ληστῆ - διαβόλου!... Τί ἔκανε ἀπό ἀγάπη σέ μᾶς;

Ταπεινώθηκε καί ἦλθε στή γῆ! Στάθηκε κοντά μας μέ ἀγάπη. ῎Εφτασε μέχρι τήν ὀδυνηρή θυσία τοῦ Σταυροῦ! Δέν παύει νά μᾶς συγχωρεῖ καί νά μᾶς εὐεργετεῖ!...

Μᾶς ἔμαθε ἔτσι, ὄχι μόνο ποιά εἶναι, ἀλλά καί ὥς ποῦ πρέπει νά φθάνει ἡ ἀγάπη μας πρός τόν «πλησίον». Πῶς νά τήν ἐκδηλώνουμε πρόθυμα, μέ εὐγένεια καί ἀδελφικότητα, ὅπως ἀκριβῶς θά θέλαμε νά φερθοῦν καί σέ μᾶς οἱ ἄλλοι σέ παρόμοια περίπτωση. Μᾶς ἔμαθε νά γινόμαστε ἐμεῖς «πλησίον» σέ κεῖνον πού ἔχει τήν ἀνάγκη μας. ᾿Εμεῖς νά τόν πλησιάζουμε μέ ἀγάπη καί νά τόν βοηθοῦμε.

Γι᾿ αὐτό, τελειώνοντας τή συζήτηση μέ τό Νομικό ποιά σοβαρή συμβουλή - ἐντολή τοῦ ἔδωσε;

«Πορεύου καί σύ ποίει ὁμοίως». Πήγαινε, καί κάνε τό ἴδιο καί σύ. Πλησίασε καί δεῖξε ἔμπρακτα τό ἐνδιαφέρον καί τήν ἀγάπη σου. Σέ ποιούς;

- Σέ κείνους πού σέ ἀγαποῦν, ἀλλά καί σέ κείνους πού σέ μισοῦν. Πού σοῦ ἔκαναν κακό. Πού δέν σέ συμπαθοῦν ἤ δέν τούς συμπαθεῖς. Σέ καθένα πού ἔχει τήν ἀνάγκη σου. Γίνε ἕνας καλός Σαμαρείτης. Μά, θέλει κόπο, χρόνο, θυσίες!...

῎Α! αὐτό θά πεῖ ᾿Αγάπη! Νά μή λογαριάσεις κόπο, χρόνο, θυσίες. ῾Η ᾿Αγάπη δέν κουράζεται ποτέ. ᾿Αντίθετα, χαίρεται ὅταν κοπιάζει καί κάνει κάποιες θυσίες γιά τούς ἄλλους.

᾿Αλλά, μόνο στίς ὑλικές ἀνάγκες καί φροντίδες, καλός Σαμαρείτης; ῎Οχι· ἡ ᾿Αγάπη ἐνδιαφέρεται πρῶτα καί περισσότερο γιά τίς ληστεμένες ἀπό τό Διάβολο ψυχές. Τίς συνδέει μέ τόν Οὐράνιο Καλό Σαμαρείτη. Τίς ὁδηγεῖ στό στοργικό Πανδοχεῖο, στήν ᾿Εκκλησία Του. ῾Η ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία μας εἶναι τό πανδοχεῖο τῆς Σωτηρίας μας. ᾿Εκεῖ, πραγματικοί καλοί Σαμαρεῖτες, πού μιμοῦνται τόν Κύριο, μέ αὐταπάρνηση, χωρίς νά λογαριάσουν κόπους, φροντίζουν τίς ψυχές τίς τραυματισμένες ἀπό τά «βέλη» τοῦ πονηροῦ.

Χιλιάδες «Καλοί Σαμαρεῖτες» σέ ὅλες τίς ἐποχές καί σήμερα ἠλεκτρίσθηκαν ἀπό τό Σύνθημα πού ἔδωσε ὁ ῎Ιδιος ὁ Κύριος...

Ποιό Σύνθημα; —«Πορεύου καί σύ ποίει ὁμοίως».

Θά λείψουν σήμερα; Φτερά θά κάνουν νά φτάσουν κοντά στόν ἄνθρωπο πού ἔχει τήν ἀνάγκη τους! Μυστικά, θ᾿ ἀκοῦνε μέσα στήν καρδιά τους, τή φωνή τοῦ Πρώτου Καλοῦ Σαμαρείτη· «᾿Επιμελήθητι αὐτοῦ». Φρόντισε, δηλαδή, μέ ἀγάπη γι᾿ αὐτόν τόν ἄνθρωπο· τόν «πλησίον» σου. Φρόντισε γιά τίς πνευματικές ἤ ὑλικές του ἀνάγκες, ὅπως θά ᾿θελες νά φροντίσουν ἄλλοι γιά σένα, σέ μιά ἴδια περίπτωση.

Σύνθημα: ᾿Αγαπῶ, ἀκολουθῶ, πιστεύω τόν «῞Ενα Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν».

Παιχνίδια:

• Κεριά με νεροπίστολα

Σε δυο μπουκάλια ή κηροπήγια, τοποθετούμε από ένα κερί.

Δυο παίχτες συναγωνίζονται για το ποιος θα σβήσει πιο γρήγορα το αντίστοιχο κερί χρησιμοποιώντας ένα νεροπίστολο.

• Σκυταλοδρομία

Κάθε παίχτης, κρατώντας ένα αναμμένο κερί στο ένα χέρι και ένα ποτήρι στο άλλο, ξεκινάει από την αφετηρία με σκοπό να φτάσει στο ορισμένο τέρμα πρώτος, με αναμμένο το κερί και γεμάτο το ποτήρι. Όποιος φτάσει πρώτος είναι ο νικητής.

Πηγή: (Βοηθήματα: Ι.Μ. Πειραιώς, Χελιδονιών)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α’. Μικρή Εισαγωγή

Καί ὁ Νοέμβριος ἔφτασε μέ τή Γιορτή τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων! Γιορτάζουμε, λοιπόν ὅλοι! Πανηγυρίζουμε! Γιορτάζει ὁ Ἄγγελός μας! Τοῦ καθενός μας ὁ Ἄγγελος! ῾Ο Οὐράνιος Φίλος καί προσωπικός μας φρουρός! Πῶς, νά μήν ἔχει ὁ καθένας μας γιορτή;

— Μελετώντας τό «Σύμβολο τῆς Πίστεως» διαβάζουμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι «Ποιητής Οὐρανοῦ καί γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καί ἀοράτων»! Ποιά εἶναι ὁ «Οὐρανός» καί τά «ἀόρατα»; Εἶναι ὁ πνευματικός καί ἄυλος κόσμος τῶν Ἀγγέλων! Οἱ Ἄγγελοι πλάστηκαν χωρίς σῶμα ὑλικό· γι’ αὐτό, εἶναι μόνο πνεύματα (ἀσώματοι). Εἶναι οἱ πρῶτοι πού ντύθηκαν τό φῶς τοῦ Θεοῦ, γι’αὐτό εἶναι φωτεινοί! Πύρινοι! «Φλόγα πυρός» τούς ὀνομάζει ἡ Ἁγία Γραφή. Εἶναι πλασμένοι ἀθάνατοι!

Β’. Διήγηση

Οι Απόστολοι κήρυτταν τον λόγο του Θεού με μεγάλη πίστη και πολύ θάρρος. Είχαν δυνατό πόθο να γνωρίσουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι την Αλήθεια. Το έργο τους δεν ήταν εύκολο. Αντιμετώπισαν απειλές και φυλακίσεις. Αλλά οι Απόστολοι δεν δείλιασαν ούτε φοβήθηκαν μπροστά σε αυτές τις απειλές. Ήξεραν πως εφόσον αγωνίζονται για την αγάπη του Χριστού, Εκείνος θα τους έστελνε φύλακα Άγγελο να τους προστατεύει. Κι ο Θεός ευλογούσε τον αγώνα τους με πλήθος θαυμάτων! Ο λαός έφερνε πάνω σε πρόχειρα φορεία τους ασθενείς και τους άφηνε στις πλατείες απ’ όπου ήξεραν πως θα περάσει ο Απόστολος Πέτρος. Μόνο η σκιά του αρκούσε για να θεραπευτούν! Πολύ σύντομα, λοιπόν, οι Απόστολοι οδηγήθηκαν και πάλι στη φυλακή.

Αυτή τη φορά, όμως, συνέβη κάτι συγκλονιστικό. Μέσα στο πυκνό σκοτάδι της φυλακής εμφανίστηκε μπροστά τους ολόλαμπρος ένας Άγγελος σταλμένος από τον Θεό. Ο ουράνιος επισκέπτης άνοιξε στη στιγμή τις πόρτες που οι φρουροί προηγουμένως είχαν κλείσει με μεγάλη ασφάλεια. Έπειτα έβγαλε έξω από τη φυλακή τους Αποστόλους και τους είπε: «Να πάτε στον Ναό. Εκεί σταθείτε μπροστά στον λαό και μιλήστε για την καινούρια ζωή που έφερε ο Κύριος». Χαρούμενοι εκείνοι έκαναν αμέσως υπακοή σ’ ό,τι ακριβώς είπε ο Άγγελος. Έφτασαν γρήγορα στον Ναό και καθώς ξημέρωνε συνέχισαν το κήρυγμα της Αλήθειας σαν να μην τους είχε σταματήσει κανείς!

Δεν πέρασε πολλή ώρα κι οι φρουροί κατευθύνθηκαν στη φυλακή για να μεταφέρουν τους Αποστόλους στο Συνέδριο, δηλαδή στο ανώτατο δικαστήριο των Ιουδαίων. Με μεγάλη έκπληξη όμως αντίκρισαν τη φυλακή άδεια! Δεν μπορούσαν να εξηγήσουν τι συνέβη. Γεμάτοι απορία έτρεξαν να ειδοποιήσουν το διοικητή των φυλακών και τους αρχιερείς. Αυτοί μόλις έμαθαν την είδηση, ταραγμένοι, διέταξαν τους άνδρες της φρουράς ν’ αναζητήσουν τους Αποστόλους και να τους φέρουν πίσω το συντομότερο δυνατό. Τελικά τα κατάφεραν.

Κι έτσι γι’ άλλη μια φορά οι μαθητές του Κυρίου στέκονταν κατηγορούμενοι μπροστά στο Συνέδριο, ομολογώντας με θάρρος την πίστη τους στον Ιησού Χριστό. Μίλησαν για την Ανάστασή Του και τόνισαν πως είναι χρέος τους να την κηρύξουν παντού! «Πιο πολύ πρέπει να υπακούμε στο Θεό παρά στους ανθρώπους» έλεγαν, ενώ οι αρχιερείς ακούγοντάς τους θύμωναν περισσότερο και σκόπευαν να τους σκοτώσουν. Μα εκείνη τη στιγμή πήρε το λόγο ο Γαμαλιήλ, ένας σεβάσμιος άνδρας του Συνεδρίου που δίδασκε τον Νόμο. Ζήτησε από τους φρουρούς να βγάλουν για λίγο τους Αποστόλους έξω απ’ την αίθουσα, για να μιλήσει στους άρχοντες του Ισραήλ. Τα λόγια του ακούστηκαν με μεγάλη προσοχή:

«Άνδρες του Ισραήλ, προσέξτε τι θα κάνετε σ’ αυτούς που κατηγορείτε. Αν αυτό που πιστεύουν, προέρχεται από ανθρώπινη δύναμη, θα διαλυθεί μόνο του. Αν, όμως, προέρχεται από τον Θεό, δε θα μπορέσετε ποτέ να το διαλύσετε. Θα νομίζετε πως μάχεστε ανθρώπους, αλλά θα πολεμάτε τον ίδιο τον Θεό!»

Ήταν πράγματι σοφά τα λόγια του Γαμαλιήλ. Όταν εμπιστευόμαστε τον Θεό υπακούοντας το άγιο θέλημά Του, δεν κάνουμε έργο δικό μας, αλλά δικό Του. Στέλνει τότε τους Αγγέλους Του να μας προστατεύουν κι έτσι κανείς δεν μπορεί να μας εμποδίσει, όσο κι αν προσπαθεί. Οι αρχιερείς, σαν από θαύμα, λύγισαν μπροστά στη σοφία του Γαμαλιήλ κι άφησαν ελεύθερους τους Αποστόλους, αφού πρώτα τους απείλησαν ξανά. Μα εκείνοι, αντί για φόβο, ένιωθαν χαρά που αξιώθηκαν να πάθουν κάτι για τον αγαπημένο τους Χριστό!

Γ´. Επεξεργασία

• Ποιος προστάτευε τους Αποστόλους παιδιά, σε κάθε τους βήμα; (...)

• Ποιός προστατεύει και εμάς;

῾Ο φύλακας Ἄγγελός μας! Ἀπό τήν στιγμή πού θά γεννηθοῦμε, ὥς τή στιγμή πού θά μᾶς παρουσιάσει μπροστά στό θρόνο τοῦ Θεοῦ, πόση προστασία καί ἀγάπη μᾶς δείχνει! Ἀπό πόσους σωματικούς καί ψυχικούς κινδύνους καί παγίδες τοῦ ἐχθροῦ διαβόλου, μᾶς γλυτώνει! Πάντα μᾶς προστατεύει κάτω ἀπό τά ἀόρατα φτερά του! Πάντα μᾶς ψιθυρίζει στήν καρδιά καί στό νοῦ τό καλό! Καί, χωρίς ἐμεῖς νά τό βλέπουμε, παλεύει μέ τούς πονηρούς δαίμονες, ὅταν μέ δόλο, καί μῖσος, ἀγωνίζονται νά μᾶς παρασύρουν στό κακό!

Εἶναι «ἀσώματοι», ὅμως μέσα στήν Ἁγ. Γραφή ἐμφανίζονται συχνά μέ μορφή ἀνθρώπου: Νέοι ὁλόφωτοι, μέ ἀστραφτερά ἐνδύματα, (ὅπως στήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου). Εὐγενεῖς συνοδοιπόροι (στόν Τωβία), Οὐράνιοι ἀγγελιοφόροι (Στό Ζαχαρία, στή Θεοτόκο, στόν ᾿Ιωσήφ, στούς Μάγους).

Μέ ἐντολή τοῦ Θεοῦ παίρνουν αὐτή τή μορφή, γιά νά ὑπηρετήσουν ἕνα μεγάλο σκοπό. Νά ἐπικοινωνήσουν μέ τούς ἀνθρώπους καί νά τούς δώσουν οὐράνια μηνύματα ἤ ὁδηγίες. Ἀκόμα, γιά νά βοηθήσουν τόν ἄνθρωπο σέ μιά δύσκολη ὥρα. Τό σῶμα τους, ὅμως, δέν εἶναι ὑλικό καί ἀνθρώπινο (ἄς φαίνεται ἔτσι). Εἶναι σῶμα πνευματικό· μέ ὑπερφυσικές ἰδιότητες. Δέν ἐμποδίζεται ἀπό ἀποστάσεις, τοίχους, πόρτες. ᾿Εμφανίζεται καί χάνεται ξαφνικά! ῞Ομως, δέν μπορεῖ νά εἶναι παντοῦ.

Κινοῦνται συνεχῶς μέ ἀσύλληπτη ταχύτητα, γιά νά φρουρήσουν καί ὑπερασπίσουν τούς ἀνθρώπους, ἀπό φανερούς καί ἀφανεῖς κινδύνους. Τούς εἰκονογραφοῦμε μέ φτερά, πού ἀκριβῶς συμβολίζουν αὐτή τήν ταχύτητα.

Ἀλλά, πότε τούς ἔφτιαξε ὁ Θεός τούς Ἀγγέλους; Πόσοι εἶναι;

Ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, λοιπόν, μαθαίνουμε, ὅτι τούς Ἀγγέλους ἐδημιούργησε ὁ Θεός, πρίν ἀπό τόν ὑλικό κόσμο. Πρίν ἀρχίσει ὁ χρόνος! Μέ ἕνα Του νεῦμα! Πνεύματα φωτεινά! ῞Οταν ἔφτιαξε τά ἄστρα, τόσο θαύμασαν, οἱ Ἄγγελοι, πού κατάπληκτοι, ὕψωσαν φωνή μεγάλη καί ὕμνησαν τό Θεό ὅλοι μαζί (᾿Ιώβ λη´ 4). ῞Ολοι μαζί! Πόσοι δηλαδή;

—Πλῆθος ἀναρίθμητο! Γιά «χίλιες χιλιάδες καί μύριες μυριάδες» μιλάει ὁ προφήτης Δανιήλ στό ὅραμά του! Τή νύχτα τῶν Χριστουγέννων, «πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου» ὕμνησε τό Θεῖο Βρέφος.

—Χερουβίμ, λοιπόν, Σεραφίμ, ἑξαπτέρυγα, πολυόμματα... (Δηλαδή μέ ἕξι φτερά, μέ πολλά μάτια) Ἄγγελοι, Ἀρχάγγελοι ... Βλέπουμε, τούς ἁγίους Ἀγγέλους νά ἔχουν ὀνόματα κατά τάγματα, μέ ἀρχηγούς τούς Ἀρχαγγέλους καί Ταξιάρχες! ῞Ολα αὐτά τά ὀνόματα τά βρίσκουμε μέσα στήν Ἁγία Γραφή). ῎Ετσι, διακρίνουμε ἐννέα Τάγματα Ἀγγέλων (μέ δυσαρίθμητο πλῆθος τό καθένα) σέ τρεῖς μεγάλες Ταξιαρχίες, ὅπως τά βλέπουμε νά συμβολίζονται καί στή «σφραγίδα» τοῦ ἁγίου Προσφόρου» μέ ἐννέα μικρά τριγωνάκια· «Σεραφίμ — Χερουβίμ — Θρόνοι Κυριότητες — ᾿Εξουσίαι — Δυνάμεις Ἀρχαί — Ἀρχάγγελοι — Ἄγγελοι».

Ξέρουμε καί τρία ὀνόματα Ἀρχαγγέλων. Ποιά;

• Γαβριήλ. ῎Εφερε τό οὐράνιο Μήνυμα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, στή Θεοτόκο.

• Μιχαήλ. Γίνεται λόγος τῆς ἐμφανίσεώς του στήν Π.Δ. εἶναι ὁ προστάτης τοῦ ᾿Ισραήλ.

• Ραφαήλ. Ἀναφέρεται πάλι στήν Π.Δ. νά συνοδεύει στό ταξίδι του τόν εὐσεβῆ Τωβία.

Ποιό εἶναι τό ἔργο τῶν Ἁγ. Ἀγγέλων; Γιατί τούς ἔφτιαξε ὁ Θεός;

α) Ἀγάπη πρός τόν Θεό Δημιουργό τους, πού τήν ἐκδηλώνουν μέ δύο, βασικά, τρόπους.

--Τόν ὑμνοῦν ἀκατάπαυστα. Μέ τό «Ἅγιος! Ἅγιος! Ἅγιος!»... Μέ τό «῾Ωσαννά» καί τά «Ἀλληλούϊα»!...

--᾿Εκτελοῦν μέ μεγάλη ταχύτητα τίς ἅγιες ἐντολές Του. Τίς μεταφέρουν στούς ἀνθρώπους!

β) Ἀγάπη πρός τό ἀγαπημένο πλάσμα τοῦ Θεοῦ, τόν Ἄνθρωπο.

Καί πιά, αὐτῆς τῆς δεύτερης ἀγάπης τους, ἔχει καί ὁ καθένας ἀπό μᾶς, τόση προσωπική πείρα, μέ τόν Φύλακα Ἄγγελό Του!

Τί μεγάλη τιμή καί προνόμιο νά ζοῦμε στή γῆ μαζί μέ τούς Ἀγγέλους! Νά ὑμνοῦμε τό Θεό μας μαζί μέ τούς Ἀγγέλους! Νά συνδεθοῦμε ὅλο καί περισσότερο μέ τον Ἅγιο φίλο μας, τόν Ἄγγελό μας;... Ἄς μήν ξεχνᾶμε ὅτι αὐτόν ἔχουμε πρεσβευτή μας στόν Κύριο. Αὐτός θά εἶναι ὁ ὑπερασπιστής μας, ὅταν ὁ Θεός θά κρίνει τίς πράξεις μας στή Βασιλεία Του.

Σύνθημα: Φίλος πιστός, ο Άγγελός μου!

Παιχνίδι: ΕΛΑ ΜΑΖΙ

Χωρίζουμε τα παιδιά σε ομάδες (όχι πάνω από 6 παιδιά η κάθε ομάδα). Με το σύνθημα τρέχει ο πρώτος κάθε ομάδας μια απόσταση κι όταν γυρίσει παίρνει μαζί του και τον δεύτερο πιάνοντάς τον από το χέρι. Στην συνέχεια τον τρίτο, τον τέταρτο κ.ο.κ πάντα πιασμένοι χέρι-χέρι. Νικήτρια ομάδα αυτή που θα τελειώσει πρώτη.

Πηγή: (Βοηθήματα:Ι.Μ. Πειραιώς, Χελιδονιών)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Το κακό στο σύγχρονο κόσμο αδιαμφισβήτητα κατέχει σημαντική θέση. Πολλοί είναι αυτοί που από άγνοια πιστεύουν ότι ο Θεός ως δημιουργός του σύμπαντος δημιούργησε και το κακό στον κόσμο. Ποια είναι η απάντηση της Εκκλησίας σε αυτήν τη θέση; Γιατί το κακό και η κακία δεν εξαλείφονται αλλά βασανίζουν τους ανθρώπους; ποιος τα δημιούργησε και για ποιο λόγο; Τα παραπάνω ερωτήματα θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σύμφωνα με αυτά που μας λέει η παράδοση και οι Άγιοι Πατέρες μας.

Ποιος δημιούργησε το κακό και έφερε την κακία στον κόσμο;

Αν ανατρέξουμε στο βιβλίο της Γένεσης, θα δούμε πως αναγράφει ότι ο Θεός τα πάντα καλώς εποίησε. Ο Θεός λοιπόν δημιούργησε πρώτα τον κόσμο και στο τέλος τον άνθρωπο αρχηγό της Κτίσης. Πριν τον άνθρωπο δημιούργησε τις πνευματικές υπάρξεις τους Αγγέλους, οι οποίοι ακατάπαυστα δοξολογούσαν το Θεό. Κάποια στιγμή ο εκπεσών Άγγελος Εωσφόρος, θέλησε να γίνει ο ίδιος θεός και χωρίστηκε από το Δημιουργό του. Στην πτώση του τον ακολούθησαν και άλλοι Άγγελοι. Έτσι ξεκίνησε την ύπαρξή του το κακό στη δημιουργία, με τον Εωσφόρο και τους άλλους δαίμονες. Όταν λοιπόν δημιουργήθηκε ο άνθρωπος, το κακό υπήρχε και εκείνος είχε τη δυνατότητα ως ελεύθερος που ήταν να επιλέξει αν θέλει να είναι με το Θεό ή μακριά από Αυτόν. Όπως όλοι γνωρίζουμε, με το προπατορικό αμάρτημα, τη λεγόμενη πτώση, ο άνθρωπος χωρίζεται από το Θεό και σαν φυσική συνέπεια μπαίνουν στη ζωή του η φθορά, ο θάνατος, το κακό. Η βασική αιτία του κακού λοιπόν είναι ο διάβολος, που εξ αρχής ήταν εχθρός του ανθρώπου και η πτώση, η οποία προήλθε από τη δική του παρεμβολή. Από τότε μπήκαν στη ζωή του ανθρώπου οι κακίες, η ζήλια, ο φθόνος, η οργή και όλα τα υπόλοιπα κακά που δηλητηριάζουν μέχρι και σήμερα τη σχέση των ανθρώπων.

Ο άνθρωπος λοιπόν από τότε είναι έρμαιο της κακίας ανίκανος να αντισταθεί σε αυτήν;

Όπως έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν ο Θεός από αγάπη δημιούργησε τον άνθρωπο. Δε θα μπορούσε λοιπόν να αφήσει το πλάσμα Του να βασανίζεται αβοήθητο από μία λανθασμένη επιλογή. Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για να τον λυτρώσει από το κακό, την αμαρτία και το θάνατο. Όμως καθώς ο άνθρωπος πλάστηκε ελεύθερος από τον Δημιουργό Του, μία αυτόματη σωτηρία των πάντων θα παραβίαζε την ελευθερία του. Οπότε ο Θεός έδωσε τη δυνατότητα σε όποιον άνθρωπο θελήσει, να μπορεί να σωθεί. Για αυτόν ακριβώς το λόγο δεν εξαφανίστηκε το κακό και η αμαρτία από όλη την κτίση. Επίσης καθώς συνυπάρχουν οι καλοί με τους κακούς, οι δίκαιοι μπορεί να λειτουργήσουν σαν προζύμι και να κάνουν τους κακούς να τους μοιάσουν. Όπως το προζύμι είναι μικρό σε ποσότητα αλλά δυνατό ικανό να μετατρέψει όλο το ζυμάρι, έτσι και οι δίκαιοι μπορεί να είναι πολύ λιγότεροι, αλλά μπορούν με τη δύναμη του Θεού και τον αγώνα τους να αλλάξουν πολλούς ανθρώπους. Ο Χριστός είπε στους μαθητές Του ότι είναι το άλας της γης, δηλαδή λίγοι μεν αλλά ικανοί να αλλάξουν όλη την ανθρωπότητα.

Με ποιους τρόπους εκδηλώνεται η κακία προς τον άλλον:

Με πολλούς τρόπους μπορεί να εκδηλωθεί η κακία. Ανάλογα με το μέγεθός της εκφράζεται είτε με τη σκέψη για τον άλλο, είτε με μία συμπεριφορά, είτε με έναν λόγο. Πολλές φορές ζηλεύουμε το διπλανό μας διότι πέτυχε κάτι καλύτερα από εμάς ή διότι απέκτησε κάτι που και εμείς θα επιθυμούσαμε. Ακόμη και στην καλύτερη περίπτωση που δεν εκφράσουμε κάτι, μέσα μας υπάρχει κακία. Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να πούμε στο διπλανό μας κάτι με άσχημο τρόπο ή κάτι που θα τον στεναχωρήσει. Στη χειρότερη περίπτωση μπορεί να κάνουμε κάτι που θα τον βλάψει. Σε όλες τις παραπάνω συμπεριφορές υπάρχει κακία, η οποία εκδηλώνεται με διαφορετικό κάθε φορά τρόπο. Σύμφωνα με τον Άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο, όπως οι αρετές είναι μεταξύ τους δεμένες με αλυσίδα, όμοια είναι και τα αντίθετα πχ το μίσος, ο θυμός, η υπερηφάνεια, η κενοδοξία, η απιστία, η σκληροκαρδία, η αμέλεια κ.α.. Στην καταπολέμηση της κακίας είναι πολύ βασικό να πολεμάει κανείς το κακό όσο είναι ακόμη μικρό, διότι αν μεγαλώσει θα θεριέψει και δε θα μπορεί να το αντιμετωπίσει.

Πώς μπορεί ο άνθρωπος να αντιμετωπίσει την κακία;

Ο Χριστός με την έλευσή Του στον κόσμο δίδαξε τους ανθρώπους πώς πρέπει να ζουν για να είναι κοντά Του. «Ἠκούσατε ὅτι ἐῤῥέθη, ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου καὶ μισήσεις τὸν ἐχθρόν σου. Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν ...ὅπως γένησθε υἱοὶ τοῦ πατρὸς ὑμῶν τοῦ ἐν οὐρανοῖς, ὅτι τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους.» «Έχετε ακούσει πώς δόθηκε η εντολή: Να αγαπήσεις τον πλησίον σου και να μισήσεις τον εχθρό σου. Εγώ όμως σας λέω: να αγαπάτε τους εχθρούς σας….για να γίνετε παιδιά του ουράνιου Πατέρα σας, διότι Αυτός ανατέλλει τον ήλιο Του για κακούς και καλούς και στέλνει τη βροχή σε δικαίους και αδίκους» (Μτθ 5, 43-44). Ο Ίδιος ο Χριστός έδωσε με τη ζωή Του το παράδειγμά Του στους ανθρώπους. Ο μόνος Αναμάρτητος θυσιάστηκε για χάρη όλης της ανθρωπότητας. Τον ίδιο δρόμο μας δείχνουν και οι Άγιοι της Εκκλησίας μας οι οποίοι μας προτρέπουν να νικήσουμε το κακό και την κακία πρώτα μέσα μας και με το καλό και την αγάπη να νικήσουμε και την κακία των άλλων.

Ο Άγιος Πορφύριος έλεγε: Το στεφάνι της αγάπης μας στους φίλους έχει ξένα σώματα, υπολογισμό, ανταπόδοση, ματαιοδοξία, συναισθηματική αδυναμία, εμπαθή συμπάθεια, ενώ το στεφάνι της αγάπης μας στους εχθρούς είναι καθαρό. Όταν αντιδικούμε, οι άλλοι αντιδρούν. Όταν τους αγαπάμε, συγκινούνται και τους κερδίζουμε. Όταν αγαπάς το Χριστό, αγαπάς συγχρόνως όλους τους ανθρώπους, χωρίς να ρωτάς αν οι άνθρωποι είναι άξιοι της αγάπης ή ακόμη αν την αποδεχθούν ή την απορρίψουν.

Είναι μεγάλη βοήθεια η συναναστροφή με ανθρώπους που αγωνίζονται πνευματικά καθώς και η μελέτη πνευματικών λόγων, καθώς ο άνθρωπος χρειάζεται συνεχή ενίσχυση, προκειμένου με επιμονή και υπομονή να συνεχίσει την προσπάθειά του.

Όλοι οι Άγιοι κατηγορούσαν τον εαυτό τους για τα κακώς κείμενα και δεν έριχναν τις ευθύνες στους άλλους. Για πολλούς μπορεί αυτό να φαντάζει εξωπραγματικό και αναληθές, όμως οι Άγιοι έτσι το ζούσαν, καθώς έβλεπαν τον εαυτό τους μπροστά στην αγαθότητα του Θεού και ένιωθαν τη μικρότητα και ανεπάρκειά τους. Τότε ο Θεός βλέποντας τη διάθεσή τους, τους χάριζε την αρετή της ταπείνωσης. Το ελάχιστο που πιθανώς μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι πριν κρίνουμε τον άλλον να ελέγξουμε πρώτα επιμελώς και ειλικρινά τον εαυτό μας. Μόνο διορθώνοντας τον εαυτό μας μπορούμε με το παράδειγμά μας να αλλάξουμε τον κόσμο. Ο κόσμος αλλάζει μόνο αν ο καθένας ξεκινήσει από τον εαυτό του.

Τα πιο δυνατά όπλα σε αυτόν τον αγώνα είναι η εξομολόγηση και η θεία Κοινωνία. Όση προσπάθεια και αν καταβάλουμε ως άνθρωποι με ροπή προς την αμαρτία, πάντα θα βρίσκουμε μέσα μας στίγματα κακίας και πονηρίας. Μόνο ο Χριστός δίνοντάς μας τη χάρη Του μπορεί να μας ελευθερώσει από αυτά. Η δική μας προσπάθεια θα είναι πάντα ανεπαρκής. Εκείνος το μοναδικό πράγμα που θέλει είναι η με επίγνωση ταπεινή εξαγόρευση των αμαρτιών μας και στη συνέχεια η μετοχή μας στη θεία Κοινωνία, η οποία θα μας ενώσει μαζί Του.

Αν αγαπήσουμε πραγματικά τον Χριστό, μόνο και μόνο από φιλότιμο για την αγάπη Του προς εμάς, θα προσπαθούμε να ζούμε μακριά από το κακό και την κακία του κόσμου, για να μην Τον στεναχωρήσουμε. Έτσι μέσα από τη θυσιαστική αγάπη θα κερδίσουμε τους άλλους αλλά και την ίδια μας τη ζωή, την παρούσα και τη μέλλουσα.

 Πηγή: (Επιμέλεια: Γραφείο Νεότητας ΙΜΜΛ)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Διήγηση

῾Ο Θεὸς εἶναι «δίκαιος καὶ δικαιοσύνας ἠγάπησεν, εὐθύτητας εἶδε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ» (Ψαλ. ι´ 7). Μὲ ἁπλά λόγια: ῾Ο Θεὸς εἶναι δίκαιος καὶ ἀμερόληπτος πρὸς ὅλους. Δὲν χαρίζεται σὲ κανένα. Οὔτε περιορίζεται ἀπὸ ἐξωτερικὲς ἐπεμβάσεις. Ναί, οὔτε περιορίζεται, οὔτε ἐπηρεάζεται ἀπὸ πρόσωπα καὶ καταστάσεις.

῍Ας δοῦμε λοιπὸν ποῦ ἔγκειται ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ.

῾Η δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ἔγκειται στὸ ὅτι ἔδωσε, πρῶτα, στοὺς ἀνθρώπους τέλειο νόμο, ἀλλὰ τὸν ἔδωσε γιὰ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς ἀνθρώπους. ῎Οχι μόνο γιὰ μερικοὺς καὶ γιὰ ἄλλους ὄχι. ῎Οχι, δὲν ἔκανε καμμία ἐξαίρεση. Καὶ τὸ ἄλλο; ῞Οτι ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ, οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, δὲν εἶναι βαρειές. Θὰ ἦταν ἄδικο, ἂν ἦταν βαρειές. ᾿Αλλὰ εἶναι ἀνάλογες μὲ τὶς δυνάμεις μας. Ναί, δὲν ζητᾶ δηλαδή, ἀπὸ μᾶς ὁ Θεὸς πράγματα ἀκατόρθωτα, ποὺ εἶναι πάνω ἀπὸ τὶς δυνάμεις μας, γιατὶ θὰ ἦταν ἄδικο τότε.

᾿Αλλὰ καὶ τὸ σπουδαιότερο εἶναι ὅτι ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ, οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, δὲν ἀποβλέπουν σὲ τίποτε ἄλλο, ὅταν τὶς ἐφαρμόζουμε, παρὰ στὸ καλὸ τὸ δικό μας. Σκοπὸ δηλαδὴ ἔχουν νὰ βοηθήσουν κάθε ἄνθρωπο στὴν ἀρετή, στὴν ἀγάπη, στὴν κατὰ Χριστὸν ζωή. Αὐτὰ τὰ προσόντα εἶναι ἐκεῖνα, ποὺ κάνουν τὸν ἄνθρωπον καὶ στὸν κόσμον αὐτό εἰρηνικὸ καὶ εὐτυχισμένο.

Οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ εἶναι βαρειές;

῍Αν φαίνονται βαρειές οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ αἴτιοι εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ποὺ εἴμαστε κακομαθημένοι. ᾿Απ᾿ τὴν ἀρχὴ δὲν ἦταν ἔτσι τὰ πράγματα. ᾿Απ᾿ τὴν ἀρχὴ οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ἦταν εὐχάριστες. Γιὰ τὸ ὅτι ἐμεῖς φταῖμε νὰ πῶ ἕνα ἁπλὸ παράδειγμα. ῞Ενας ἄνθρωπος, ὅταν εἶναι ἄρρωστος ἢ ὅταν σηκώθηκε ἀπὸ τὴν ἀρρώστια του, δὲν μπορεῖ νὰ σηκώσει οὔτε δύο κιλὰ βάρος καὶ δὲν μπορεῖ νὰ περπατήσει οὔτε πεντακόσια μέτρα. Δὲν φταίει τὸ βάρος ἢ τὰ πεντακόσια μέτρα. Αὐτὰ γιὰ ἕνα γερὸ ἄνθρωπο εἶναι τίποτε. Φταίει ἡ ἀρρώστια τοῦ ἀνθρώπου. ῎Ετσι καὶ μὲ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ. ῞Οποιος εἶναι ἄρρωστος πνευματικά, ὅποιος ἁμαρτάνει καὶ ἀρέσκεται νὰ ζεῖ τὴ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας, αὐτὸς νομίζει ὅτι ὁ Θεὸς τοῦ ζητάει πράγματα βαρειὰ καὶ ἀκατόρθωτα.

Οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι βαρειές.

Εἶναι ἐλαφρές. «Αἱ ἐντολαὶ αὐτοῦ βαρεῖαι οὐκ εἰσίν» (Α´ ᾿Ιω. ε´ 3). Γιὰ ἕναν καλοπροαίρετο ἄνθρωπο οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ εἶναι χαρὰ καὶ πανηγύρι, γιατὶ τοῦ χαρίζουν εἰρήνη καὶ γαλήνη στὴν ψυχή. Κι ἂν μᾶς φαίνονται λοιπὸν οἱ ἐντολὲς βαρειές, δύσκολες, κι ὅταν μᾶς φαίνονται, ἂς ζητήσουμε τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, καὶ τότε ἐπεμβαίνει ἡ Χάρις του καὶ μᾶς βοηθᾶ καὶ μποροῦμε νὰ τὶς ἐφαρμόσουμε εὔκολα.

᾿Επιπλέον ὁ Θεὸς εἶναι δίκαιος καὶ ὡς δίκαιος κρίνει καὶ δίκαια, ἀμερόληπτα, ἀπροσωπόληπτα καὶ ἀλάνθαστα.

Τί συμβαίνει μὲ τὰ ἀνθρώπινα δικαστήρια τὶς περισσότερες φορές;

Θέλουν νὰ ἀποδώσουν τὴν δικαιοσύνη, δὲν τὸ ἐπιτυγχάνουν ὅμως πάντοτε. Γιατί; Γιατὶ οἱ δικαστές εἶναι ἄνθρωποι καὶ ἄρα δὲν εἶναι ἀλάθητοι, μπορεῖ νὰ πλανηθοῦν ἢ νὰ παρασυρθοῦν. ᾿Επιπλέον οἱ δικαστές στηρίζουν τὴν ἀπόφασή τους, προκειμένου νὰ ἐκδώσουν μία δίκη, ποῦ; Στὶς καταθέσεις τῶν μαρτύρων. Κι ἂν οἱ μάρτυρες εἶναι ψευδομάρτυρες; Καὶ πόσες φορὲς δὲν συμβαίνει νὰ ἔχουν γίνει τέτοιες ἀδικίες καὶ ὕστερα ἀπὸ χρόνια νὰ ἀναθεωροῦνται δίκες καὶ καταδίκες.

῎Ε, αὐτὸ δὲν συμβαίνει μὲ τὸν Θεό, μὲ τὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. ᾿Εδῶ ὁ Θεὸς δὲν λαθεύει, δὲν σφάλλει στὶς κρίσεις του, διότι δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ μάρτυρες ποὺ θὰ τὸν ξεγελάσουν. ῾Ο ῎Ιδιος εἶναι μάρτυρας, ὡς καρδιογνώστης. Καὶ δὲν βλέπει μόνο τὶς πράξεις μας, ἀλλὰ βλέπει καὶ τὰ ἐλατήρια τὰ ἐσωτερικὰ τῶν πράξεών μας.

᾿Ακόμη, ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ φαίνεται καὶ κάπου ἀλλοῦ. ῞Οτι δὲν ἀρκεῖται μόνο νὰ τιμωρεῖ τὸ κακό, ἀλλὰ βραβεύει καὶ τὸ καλό.

῞Οπως γνωρίζουμε ἡ ἀνθρώπινη δικαιοσύνη εἶναι ἀτελής. Τιμωρεῖ μόνο τὸ κακό. Φυλακίζει ἐκεῖνον, ποὺ ἔκλεψε, ἐκεῖνον ποὺ ἀδίκησε, ἐκεῖνον, ποὺ συκοφάντησε. ᾿Εκεῖνον, ποὺ ἀδικήθηκε; Τί θὰ τοῦ δώσῃ; ῾Ο Θεὸς ὅμως; ῎Α! ἀλλάζουν τὰ πράγματα ἐδῶ. ᾿Ανταποδίδει ᾿Εκεῖνος, τὴν ἀδικία ποὺ μᾶς ἔκαναν. ᾿Αμείβει τὸν ἀδικηθέντα.

Ποτὲ δὲν ἔγινε δικαστήριο γιὰ νὰ ἀμείψῃ τὶς καλὲς πράξεις. ῾Ο Θεὸς ὅμως τί κάνει; Δὲν τιμωρεῖ μόνο τὴν ἀσπλαχνία καὶ τὴν ἀδικία, ἀλλὰ ἀμείβει καὶ τὶς ἀγαθὲς πράξεις.

Τί θὰ πεῖ κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως;

῎Ημουν πεινασμένος, ἤμουν γυμνός, ἤμουν ἄρρωστος, ἤμουν στή φυλακή καί μέ βοηθήσατε. Πότε, Κύριε, θὰ ποῦν οἱ ἐνάρετοι, πότε σὲ εἴδαμε ἄρρωστο καὶ στὴ φυλακὴ καὶ πεινασμένο καὶ σὲ βοηθήσαμε; ᾿Απάντηση· ᾿Αφοῦ δείξατε τὴν ἀγάπη σας σ᾿ ἕναν ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους, ποὺ εἶναι οἱ ἀδελφοί μου, εἶναι σὰν νὰ τὴ δείξατε σὲ μένα (Ματθ. κε´ 35-40). Κι ἕνα ποτήρι ἀκόμη νερὸ νὰ δώσουμε θὰ μᾶς πληρωθεῖ. Θὰ μᾶς πληρώσει γι᾿ αὐτὸ ὁ Θεὸς καὶ ἐδῶ καὶ στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Καὶ κάτι ἀκόμη. ῾Ο Θεὸς ὁ δίκαιος θὰ κρίνει καὶ θὰ δικάσει ὄχι μόνο τὶς πράξεις ἀλλὰ καὶ τὶς διαθέσεις μας.

Δηλαδή; Καὶ τὸ φθόνο ποὺ ὑπάρχει μέσα μας καὶ τὸ μῖσος, τὴν ὑπερηφάνεια... Ποιὸς νόμος ἀνθρώπινος δικάζει σκέψεις, ἐπιθυμίες...; Κανένας. Μόνο ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ ὁ τέλειος. ῾Ο δίκαιος Θεὸς ἀμείβει λοιπόν.

Ποῦ καὶ πῶς ἀποδίδεται ἡ θεία δικαιοσύνη;

• Πρῶτα στὴν παροῦσα ζωή ἀποδίδεται ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Κι ἐδῶ μιλάει πολλὲς φορὲς ὁ Θεός. «᾿Εὰν θέλητε, εἶπε, καὶ εἰσακούσητέ μου, τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς φάγεσθε· ἐὰν δὲ μὴ θέλητε, μηδὲ εἰσακούσητέ μου, μάχαιρα ὑμᾶς κατέδεται» (῾Ησ. α´ 19).

᾿Αδημονοῦν μερικοὶ καὶ ἀνησυχοῦν καὶ λένε·

Ποῦ εἶναι ὁ Θεὸς νὰ τιμωρήσῃ τὸ κακὸ στὴν κοινωνία ποὺ ἐξαχρειώθηκε; ῾Ο Θεὸς ἐδῶ εἶναι, ἀλλὰ δὲν τρέχει.

᾿Αργεῖ, ἀναβάλλει — καὶ πάλι ἀπὸ ἀγάπη — γιὰ νὰ ὁδηγήσει σὲ μετάνοια τὸν ἁμαρτωλό. Μὰ ὅταν ὅμως τὸ κακό προχωρήσει κι ὁ ἁμαρτωλὸς μένει ἀδιόρθωτος καὶ ἀμετανόητος, τότε ἔρχεται καὶ ἡ τιμωρία τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ μὴν ἀποθρασύνεται τὸ κακό. Καὶ δὲν τὸ βλέπουμε στὴν καθημερινὴ ζωή; Γιὰ τὶς ἀδικίες, γιά παράδειγμα, τί λέει; Τὰ ἀδικομαζώματα εἶναι ἀνεμοσκορπίσματα. Δηλαδὴ ἐκεῖνα, ποὺ ἀποκτήθηκαν μὲ ἄδικο τρόπο, ποὺ εἶναι κλεμμένα, ἐκεῖνα δὲν θὰ δοῦν προκοπή. Θὰ σκορπισθοῦν σὲ ἀρρώστιες, σὲ γιατρούς, σὲ ὁ,τιδήποτε ἄλλο. Πόσες ἀρρώστιες ὕστερα στοὺς καιρούς μας, δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα ἁμαρτιῶν; Μάλιστα. Πόσες ἀρρώστιες δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα τῶν ἀνηθίκων πράξεων;

᾿Αλλὰ τιμωρεῖ καὶ μ᾿ ἕνα ἄλλο τρόπο τὸ κακὸ ὁ Θεός. Μὲ τοὺς ἐλέγχους τῆς συνειδήσεως. Κάρβουνα ἀναμμένα στὰ κεφάλια τῶν ἁμαρτωλῶν οἱ ἔλεγχοι τῆς συνειδήσεως, ποὺ πολλοὺς τόσο τοὺς βασανίζουν, ὥστε πολλὲς φορὲς καταντοῦν καὶ στὴν αὐτοκτονία, ἂν δὲν θέλουν νὰ μετανοήσουν καὶ ζητήσουν συγχώρηση ἀπὸ τὸν Θεό.

᾿Αλλὰ ὁ Θεὸς ἀμείβει ἐδῶ καὶ τοὺς δικαίους. Καὶ τοὺς προστατεύει, καὶ παρουσιάζει τὴ δικαιοσύνη του ἐδῶ στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων.

• Στὴν ἄλλη ζωὴ μετὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία:

Κυρίως ἡ τελεία ἀνταπόδοση τοῦ Θεοῦ στοὺς καλοὺς καὶ στοὺς ἐναρέτους θὰ γίνει στὴν ἄλλη ζωὴ μετὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία.

᾿Εκεῖ πλέον θὰ ἀποδώσει ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ, καὶ κατὰ τὶς διαθέσεις καὶ τοὺς λογισμούς τους. ᾿Απὸ τὸ Δικαστήριο ἐκεῖνο δὲν πρόκειται νὰ ξεφύγει κανένας. ᾿Εδῶ ξεφεύγουν, ἐδῶ μπορεῖ καὶ νὰ δωροδοκήσουν τὴ δικαιοσύνη, ἐδῶ μποροῦν νὰ βάλουν καὶ μέσα καὶ νὰ γλυτώσουν, ἀλλὰ σ᾿ ἐκεῖνο τὸ Δικαστήριο, στὸ Δικαστήριο τῆς μελλούσης Κρίσεως, κανένας δὲν θὰ ξεφύγει, γιατὶ οἱ συνειδήσεις μας θὰ ξεσκεπαστοῦν καὶ τὰ ἔργα μας τὰ ἁμαρτωλά, καὶ οἱ πράξεις μας θὰ γίνουν φανερές. Θὰ εἶναι σκληρὴ ἡ τιμωρία τότε.

Μὴ ξεγελιώμαστε, μὴ λέμε δὲν μὲ βλέπει ὁ Θεός. Δὲν θὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὴ θεία δικαιοσύνη, ὅσο μεγάλοι καὶ τρανοὶ ἂν εἴμαστε. Καὶ δεύτερο χρέος μας εἶναι ν᾿ ἀγωνιζόμαστε, νὰ ζοῦμε μὲ δικαιοσύνη. Καλύτερα νὰ μᾶς ἀδικοῦν, νὰ μᾶς βλάπτουν, νὰ μᾶς συκοφαντοῦν, παρὰ νὰ ἀδικήσουμε ἐμεῖς. Καλύτερα τὸ ψωμάκι μας νὰ εἶναι φτωχικό, παρὰ νὰ εἶναι πλούσιο ἀλλὰ νὰ εἶναι ξένο καὶ κλεμμένο. ῾Ο Χριστιανὸς ἄλλωστε, ποὺ δὲν ζεῖ σύμφωνα μὲ τὴ δικαιοσύνη στὴν καθημερινή του ζωή, ποὺ ἀδικεῖ στὴν καθημερινή του ζωή, εἶναι κίβδηλος Χριστιανός, κακὸ κάνει καὶ σκανδαλίζει τοὺς ἄλλους.

᾿Ας ζούμε με δικαιοσύνη και θὰ ἔχουμε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν παροῦσα ζωὴ καὶ στὴ μέλλουσα ζωή!

ΣΥΝΘΗΜΑ

Ζῆσε μὲ δικαιοσύνη καὶ θὰ ἔχεις τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Κάθε χρόνο παιδιά, στις 8 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας γιορτάζει τους Αγγέλους.

Οι Άγγελοι έχουν φτερά για να μας «σκεπάζουν», αλλά και για να μπορούν να έρχονται γρήγορα όταν χρειαζόμαστε την βοήθεια τους. Τίποτα υλικό δεν μπορεί να σταματήσει το έργο τους (οι τοίχοι, οι αποστάσεις, η πείνα, η κούραση κλπ) όπως τους ανθρώπους. Κινούνται με απίστευτη ταχύτητα για να κάνουν το θέλημα του Θεού. Είναι πολύ πιστοί στον Θεό, γι’ αυτό κάνουν ότι τους προστάξει.

Δημιουργήθηκαν από τον Θεό, πριν από την δημιουργία του υλικού κόσμου.

Όταν είχαμε βαπτιστεί εμείς, όταν βαπτίζεται ένας άνθρωπος, ο Θεός βάζει δίπλα του έναν Φύλακα Άγγελο για να τον καθοδηγεί στο σωστό. Όλοι μας δηλαδή έχουμε τον Φύλακα Άγγελό μας!

Ο Άγγελος μας αγαπά με αγνή και βαθιά αγάπη, μια αγάπη που πηγή της έχει την άπειρη αγάπη του Θεού. Είναι αφοσιωμένος σε μας πιο πολύ απ’ ότι οι πιο καλοί μας φίλοι. Είναι δίπλα μας στις θλίψεις μας και μας απαλύνει τον πόνο μας. Χαίρεται με τις χαρές μας και παρακολουθεί την πνευματική μας ζωή.

Μέσα στο Ευαγγέλιο παιδιά, διαβάζουμε για κάποιες περιπτώσεις που είχαν εμφανιστεί Άγγελοι:

• Εμφανίστηκε ένας Άγγελος στην Παναγία και της είπε πως θα γεννήσει το Χριστό.

• Ένας Άγγελος είπε στις μαθήτριες του Χριστού ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί.

• Γύρω από το μέρος που γεννήθηκε ο Χριστός, άγγελοι έψαλλαν «Δόξα εν υψίστοις Θεώ…». Εμφανίστηκαν στους βοσκούς, στον Ιωσήφ και στους Μάγους.

Εμείς αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μην ξεχνάμε να προσευχόμαστε στον Άγγελό μας και να του λέμε: «Άγιε Άγγελε μου, φύλαξε την ψυχή και το σώμα μου από κάθε κακό».

Πηγή: (Κατηχητικό Βοήθημα Ι.Μ.Πειραιώς)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Μήνας μέ μεγάλες ἐθνικές μνῆμες ὁ ᾿Οκτώβριος! ῾Εορτασμοί, Δοξολογίες, παρελάσεις, πανηγυρικοί λόγοι! ῾Ηρῶα! Στεφάνια! Σχολικές γιορτές! Κι ἀνάμεσα σέ ὅλ᾿ αὐτά, τήν πιό τιμητική θέση τήν ἔχει, ποιός; ῾Η ἑλληνική Σημαία! Περήφανη καί τιμημένη κυματίζει στόν ἐλεύθερο οὐρανό μας! Σέ κάθε Σχολειό, στίς ᾿Εκκλησιές, σέ κάθε κτίριο, σέ κάθε σπίτι. Μπαρουτοκαπνισμένη προπορεύεται στίς στρατιωτικές παρελάσεις καί περήφανα τήν κρατοῦν στά χέρια τά παιδιά - Σημαιοφόροι στίς παρελάσεις τῶν Σχολείων!

᾿Αλλά, τί εἶναι ἡ Σημαία, πού τόσο τήν τιμᾶμε; Εἶναι ἕνα ἁπλό πανί; Τί εἶναι ἐκεῖνο, πού τήν κάνει πολύ ἀγαπητή, μεθάει τούς ὑπερασπιστές της ἔτσι, πού γιά τήν τιμή καί τή δόξα της νά ρίχνονται στό θάνατο;

—῎Οχι, λοιπόν! Δέν εἶναι ἀπό «πανιοῦ λωρίδα καμωμένη. Εἶναι ἀπό αἷμα, ἀπό καπνούς κι ἀπό φωτιά βγαλμένη»! «Εἶσαι τό φλάμπουρο, πού ᾿χει μεράκι του τή δόξα τῆς ἐλευθεριᾶς...», τραγουδᾶμε. «Ξέρει στ᾿ ἀλήθεια νά κάνει θεριά καί τούς δειλούς ἀκόμα»!

Πῶς ὅλ᾿ αὐτά; Τέτοια δύναμη κρύβει ἡ Σημαία; Γιατί;

—Γιατί εἶναι τό σύμβολο τῆς Πατρίδας. Εἶναι ἡ εἰκόνα της! ῾Η ἴδια ἡ Πατρίδα! ᾿Αντικρύζοντας τή Γαλανόλευκη, ἀντικρύζουμε τήν Πατρίδα ὁλόκληρη! Τό χῶμα καί τίς θάλασσές της! Τούς ἀνθρώπους της καί τόν οὐρανό της! ᾿Αντικρύζουμε τή χιλιοδόξαστη ἱστορία τῆς Πατρίδας μας μέσ᾿ στούς αἰῶνες! Τή δύναμη καί τούς ἀγῶνες της! Τά αἵματα τῶν ἡρώων της καί τά σπαρμένα στό χῶμα της κόκκαλά τους! ῞Ολα μέσα στό ἱερό πανί, τό γαλανό καί τ᾿ ἄσπρο, μ᾿ αἰώνων δάφνες καί μέ φῶς στεφανωμένα!

Οἱ ᾿Αρχαῖοι ῞Ελληνες, ἀντί γιά πολεμική Σημαία, εἶχαν τήν ἀσπίδα· πού πάνω της εἶχε κάποια διακριτικά σχήματα, τά λεγόμενα «ἐπίσημα» (ἄγκυρα, κουκουβάγια οἱ ᾿Αθηναῖοι, κάποιον ἀπ᾿ τούς θεούς της ἄλλη πόλη, τό δεκαεξάκτινο ἀστέρι ὁ Μ. ᾿Αλέξανδρος κ.ἄ.π.). Τόν ὅρκο πού δίνει σήμερα ὁ στρατιώτης μπροστά στή Σημαία, τόν ἔδιναν τότε μπροστά στήν ἀσπίδα σέ ἱερή τελετή. Τέτοιος ἦταν καί ὁ ὅρκος τῶν Σπαρτιατῶν· «῎Η τάν ἤ ἐπί τᾶς». Οἱ ᾿Αθηναῖοι ἔδιναν ἄλλον ὅρκο πάνω στήν ᾿Ακρόπολη· «Δέ θά ντροπιάσω τά ὅπλα τά ἱερά...». Στά πλοῖα ὅμως, καθώς καί στήν ἔναρξη μιᾶς μάχης, χρησιμοποιοῦσαν ἕνα εἶδος Σημαίας. ῏Ηταν ἕνα κόκκινο πανί, (ἡ φοινικίς).

Ἡ πρώτη Χριστιανική Σημαία, πού συνδέθηκε ἄρρηκτα καί αἰώνια μέ τόν ῾Ελληνισμό ἧταν τό λάβαρο τοῦ Μ. Κωνσταντίνου! Τοῦ πρώτου Χριστιανοῦ Βασιλέα καί Αὐτοκράτορα! Τοῦτο τό λάβαρο ἦταν σχέδιο τοῦ Θεοῦ. ᾿Εκεῖνος τό σχεδίασε στό φωτεινό οὐρανό, ὑπέρλαμπρο! Σταυρός οὐρανόφωτος, χρυσάκτινος! Μέ τήν ἐπιγραφή· «᾿Εν τούτῳ νίκα». ῾Ο Κωνσταντῖνος κατάλαβε! Τό ὅραμα τοῦ ἔδειχνε ὅτι ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ θά ἦταν πιά ἡ νικηφόρα Σημαία τοῦ κόσμου. ᾿Αμέσως φτιάχνει λάβαρο τό σχέδιο πού τοῦ φανέρωσε ὁ Θεός! Καί ἡ Σημαία τοῦ Σταυροῦ ὁδηγεῖ τόν Κωνσταντίνο στήν κοσμοϊστορική ἐκείνη νίκη (στή Μουλβία γέφυρα τοῦ Τίβερη), πού ἄνοιξε μιά νέα περίοδο ἀκτινοβολίας τοῦ Χριστιανισμοῦ καί τοῦ ῾Ελληνισμοῦ στήν ἱστορία τοῦ κόσμου! (῏Ηταν 28 ᾿Οκτωβρίου τοῦ 312).

Μέσα στή χιλιόχρονη βυζαντινή αὐτοκρατορία, παρ᾿ ὅλο πού οἱ διάφοροι αὐτοκράτορες παράλλαζαν τίς αὐτοκρατορικές Σημαῖες, ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου, σῆμα τοῦ «᾿Εν τούτῳ νίκα», δέν ἔλειψε ἀπό καμμιά! Τό λάβαρο τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἔμεινε τό αἰώνιο σύμβολο τῆς ῾Ελληνοχριστιανικῆς δύναμης καί νίκης!

Καί ἦρθαν τά μαῦρα χρόνια τῆς τούρκικης σκλαβιᾶς!

«Πρώτη ἑλληνική ἐπαναστατική Σημαία οἱ ῞Ελληνες ὑψώνουν “Σημάδι, Μέγα Φλάμπουρο, τό Σταυρό τοῦ Κυρίου”! Σύμβολο ἐλευθερίας, κάτω ἀπό τή ζωογόνο μορφή τοῦ ᾿Εσταυρωμένου»!

Πολλές σημαῖες, φλάμπουρα καί μπαϊράκια ὑψώθηκαν μέσα στά 400 τῆς σκλαβιᾶς χρόνια ἀπό ἀδούλωτους καπεταναίους! Παράλλαζαν σέ χρῶμα, σχέδιο. Μά, ἀπό κανένα δέν ἔλειψε ὁ Σταυρός! Ἀκόμα καί ὁ 12χρονος Θοδωρῆς Κολοκοτρώνης βιάζεται γιά τή λευτεριά καί φτιάχνει τό παιδιάστικό του μπαϊράκι, πού στή μέση εἶχε τόν Χριστό κι ὁλόγυρά Του πολλά ἄστρα!

Κι ἔφτασε ἡ αὐγή τῆς λευτεριᾶς. Σχέδια πᾶνε κι ἔρχονται γιά τήν Σημαία τοῦ ἐλεύθερου ἔθνους μας. ᾿Επιγραφές ἀφοσίωσης στόν ἀγώνα γιά τήν Πίστη καί τήν Πατρίδα! «᾿Ελευθερία ἤ θάνατος»! «᾿Εν τούτῳ νίκα»! «῎Η τάν ἤ ἐπί τᾶς»! κ.ἄ.

25η Μαρτίου 1821! (21η). ῾Ο ᾿Επίσκοπος Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός κηρύσσει ἐπίσημα τήν ἑλληνική ἐπανάσταση γιά τήν ἐλευθερία στό Μοναστήρι τῆς ῾Αγίας Λαύρας! Σημαία δέν ὑπάρχει γιά νά ὁρκισθοῦν μπροστά της τά παλικάρια! Καί νά, πρώτη Σημαία τῆς λευτεριᾶς μας γίνεται τό λάβαρο τῆς Παναγιᾶς! ῏Ηταν τό χρυσοκέντητο παραπέτασμα τῆς ῾Ωραίας Πύλης στήν ᾿Εκκλησία τῆς ῾Αγίας Λαύρας! ᾿Ακόμα φυλάγεται ἐκεῖ, κειμήλιο ἱερό τῆς λευτεριᾶς μας! Καί εὐλόγησε ἡ Παναγία τόν ἀγώνα μας! Καί ἡ ἐλευθερία ἦρθε στή γαλανή μας γῆ!

1η ᾿Ιανουαρίου 1822! Στήν ᾿Επίδαυρο ἡ πρώτη Εθνοσυνέλευση καθόρισε ἡ ἑλληνική σημαία νά συμβολίζει τήν Σοφία Θεοῦ, τήν ᾿Ελευθερία καί τήν Πατρίδα! Δηλαδή νά ἔχει τόν Σταυρό· καί χρώματα, γαλάζιο καί ἄσπρο!...

῎Ετσι γεννήθηκε ἡ Γαλανόλευκη, μέ τό Σταυρό δεμένη! ᾿Ακριβῶς ὅπως τήν ἤθελε ἡ ἑλληνική ψυχή. Νά ᾿χει ἀπό τή φουστανέλλα τό ἄσπρο καί ἀπό τή βράκα τή νησιώτικη τό γαλανό! Νά ᾿χει τῆς θάλασσας τό κῦμα καί τ᾿ οὐρανοῦ μας τό γαλάζιο φῶς! Λευκή, σάν τοῦ ἀγώνα μας τό ἁγνό τό δίκιο! Γαλάζια, σάν τῆς πίστης μας τό φωτεινό οὐρανό!

Δύο Σημαῖες ὁρίστηκαν. Μία τῆς στεριᾶς καί μία τῆς θάλασσας! ᾿Εκείνη τῆς θάλασσας ἐπεκράτησε, γιατί καί περισσότερο μᾶς ἐκφράζει. Μέ τίς ἐννιά κυματιστές λωρίδες της, πέντε γαλανές, τέσσερες ἄσπρες! (῞Οσες καί οἱ συλλαβές στό σύνθημα· «᾿Ε-λευ-θε-ρί-α ἤ θά-να-τος)! Καί στοῦ γαλάζιου κονταριοῦ της τήν κορυφή, χρυσός καί ἀκτινοδεμένος σέ οὐράνιο φῶς, τό καύχημα τοῦ ἔθνους μας, ὁ Τίμιος Σταυρός! Αὐτή εἶναι ἡ ἐπίσημη ἑλληνική Σημαία!

Μ᾿ αὐτή τή Σημαία ἐλευθερώθηκε σιγά-σιγά ἡ ῾Ελλάδα! Μπῆκε τρισδοξασμένη στή Θεσσαλονίκη μας, ὕστερα ἀπό 500 χρόνια σκλαβιᾶς! ᾿Ανήμερα γιορτῆς τοῦ πολιούχου της ῾Αγίου Δημητρίου τοῦ Μακεδόνα! Στίς 26 ᾿Οκτωβρίου τοῦ 1912! ᾿Ακριβῶς 1.600 χρόνια, τόν ἴδιο μήνα πού μᾶς ὑποσχέθηκε ὁ Θεός· «᾿Εν τούτῳ νίκα»! (28 ᾿Οκτωβρίου 312). Μπῆκε τρισδοξασμένη στά Γιάννενα! Σέ πόλεις καί χωριά μας! Στά γαλανά νησιά μας! Σέ σκλαβωμένα χώματά μας!...

Μά, πόσες ἀκόμα ἑλληνικές Πατρίδες καρτεροῦν τόν ἐρχομό της! ῾Η Κύπρος μας! ῾Η Βόρειος ῎Ηπειρός μας! ῾Η ᾿Ανατολική Θράκη καί Ρωμυλία μας! ῾Η Πόλη μας! ῾Η Σμύρνη μας! Καί ὅλα τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας μας τά δοξασμένα χώματα!

᾿Οκτώβριος εἴπαμε. Μήνας μέ ἱερές μνῆμες!

Τί ζητάει ἀπό μᾶς ἡ χιλιοδόξαστη Σημαία μας; ῎Η τρυπημένη ἀπό βόλια καί μαυρισμένη ἀπό καπνούς τόσων ἀγώνων γιά τή λευτεριά μας τή βλέπουμε, ἤ μέ τά ὁλόχρυσα κρόσια καί τά ξάστερα ὅλο φῶς χρώματά της τήν ἀντικρύζουμε, τί μᾶς ζητάει;

Σεβασμό καί τιμή στ᾿ ἀντίκρυσμά της! Εὐλάβεια στό ἄγγιγμά της! Θέση τιμητική στό σπίτι μας καί στό Σχολεῖο! Στάση προσοχῆς στήν ἔπαρση καί τήν ὑποστολή της. Πόθοι καί ὄνειρα γιά τή δόξα της, τή λευτεριά καί τήν τιμή της! ᾿Απαραίτητος ὁ Σημαιοστολισμός τῶν σπιτιῶν μας σέ κάθε ἐθνική γιορτή! ᾿Απαράδεκτο νά ὑπάρχει σπίτι χωρίς νά κυματίζει στό μπαλκόνι ἤ στή στέγη του ἡ ἑλληνική Σημαία!

Στήν ἐποχή μας, ὅμως, τί βλέπετε; ῾Υπάρχει ἡ ἴδια ἀγάπη στή Σημαία μας; ῾Ο ἴδιος ἐνθουσιασμός γιά τή δόξα της;

Δυστυχῶς μέσα στόν τόπο μας, ἔχουν εἰσχωρήσει ὕπουλοι ἐπιδρομεῖς. Αἱρετικοί, ἄθεοι, οἰκουμενιστές, ὑλιστές, κακόβουλοι ἐχθροί τῆς Πίστης καί τῆς Πατρίδας. Αὐτοί σιγά-σιγά, μέ ἰδέες ξενόφερτες καί σατανικές, θολώνουν τό φωτεινό ἑλληνικό οὐρανό μας, ρίχνουν θανατηφόρο δηλητήριο στίς καρδιές μας. ῾Η περιφρόνηση τῆς Σημαίας μας, τοῦ ᾿Εθνικοῦ μας ῞Υμνου καί ὅλων τῶν ἐθνικῶν μας συμβόλων, εἶναι ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ὕπουλης ἐπιδρομῆς.

Ποιό, λοιπόν, εἶναι τό δικό μας χρέος;

ΣΥΝΘΗΜΑ

Ἀγάπη καί τιμή στή Σημαία τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Πατρίδας!

Πηγή: (Βοήθημα: Φως και Χαρά)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Λίγο μετά τη μεγάλη ἐθνική ἑορτή τῆς 28ης Ὀκτωβρίου, πού εἶναι καί ἑορτή τῆς πίστεώς μας, τῆς Ἁγίας Σκέπης. Καθώς καθώς βρισκόμαστε μέσα στό ἑορταστικό κλίμα, ἡ σκέψη μας στρέφεται στόν μεγαλειώδη ἀγώνα στόν ὁποῖο ἀποδύθηκε τότε ὁ στρατός μας ἀλλά καί ὅλο τό ἔθνος ἐνάντια στούς Ἰταλούς, ἐχθρό κατά πολύ ὑπέρτερό μας. Καί ὅμως οἱ πρόγονοί μας πολέμησαν· ὅπως ὁ ἅγιος Νέστωρ, ὁ μαθητής τοῦ ἁγίου Δημητρίου, πού ἑορτάζουμε σήμερα, μέ τόν Λυαῖο, πέρα ἀπό τούς ὑπολογισμούς τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς. Ἄς προσπαθήσουμε λοιπόν νά ἐμβαθύνουμε στό νόημα τῆς ἑορτῆς καί νά ἀναβαπτισθοῦμε στό πνεῦμα τοῦ ΟΧΙ.

Α. Ἡ ὑλική ὑπεροχή τῶν Ἰταλῶν ἦταν πολύ μεγάλη. Οἱ Ἰταλοί ὑποστήριζαν ὅτι διέθεταν στρατό 8.000.000 λογχῶν συνολικά, καί τώρα στρέφονταν ἐναντίον ἔθνους πού εἶχε τόσο περίπου πληθυσμό!

Πιό συγκεκριμένα ἡ ἀναλογία τῶν δυνάμεων Ἑλλήνων - Ἰταλῶν πού βρίσκονταν ἀντιμέτωπες στά ἑλληνοαλβανικά σύνορα τήν παραμονή τῆς 28ης Ὀκτωβρίου ἦταν:

• στρατός:

Ἰταλοί: 100.000 περίπου ἄνδρες (59 τάγματα πεζικοῦ, 135 πυροβολαρχίες, 150 ἅρματα μάχης, 18 ἴλες ἱππικοῦ, 6 τάγματα ὅλμων, 1 τάγμα πολυβόλων).

Ἕλληνες: 35.000 περίπου ἄνδρες (39 τάγματα πεζικοῦ καί 40,5 πυροβολαρχίες· ἅρματα ὁ ἑλληνικός στρατός δέν διέθετε).

• ἀεροπορία:

ἰταλική: 400 περίπου σύγχρονα ἀεροσκάφη

ἑλληνική: 140 περίπου, παλαιότερης τεχνολογίας.

–Τί γνωρίζετε ἀπό τό ἱστορικό τοῦ πολέμου πού διεξήγαγε ἡ Ἑλλάδα κατά τοῦ Ἄξονος, δηλαδή τῆς Ἰταλίας καί τῆς Γερμανίας;

Ἡ μάχη τῆς Ἑλλάδας διήρκεσε, πρός παγκόσμια κατάπληξη, 216 μέρες, δηλαδή περίπου 7 μῆνες: ἀπό 28 Ὀκτωβρίου 1940 ἕως 31 Μαΐου 1941. Διακρίνεται σέ δύο περιόδους:

1. τόν ἑλληνοϊταλικό πόλεμο, νικηφόρο γιά τούς Ἕλληνες· 5 μῆνες θριάμβου τῶν ἑλληνικῶν ὅπλων: 28 Ὀκτωβρίου 1940 – 5 Ἀπριλίου 1941 .

2. τόν πόλεμο καί κατά τῆς Γερμανίας· 2 μῆνες ἀπεγνωσμένης ἄμυνας .

Β. Ὁ ἑλληνικός στρατός πολέμησε ἐναντίον ἑνός ἐχθροῦ ὑπέρτερού του καί σέ ἀριθμό καί σέ ἐξοπλισμό μέ μοναδική αὐταπάρνηση καί γενναιότητα. Ἐκτός ἀπό τήν ὑλική ὑπεροχή τοῦ ἀντιπάλου ἀντιμετώπισε τόν φοβερό ἠπειρωτικό χειμώνα (ὅπως καί οἱ Ἰταλοί) – μονάδες ὁλόκληρες ἀποδεκατίστηκαν ἀπό τά κρυοπαγήματα – καί τόν προβληματικό ἀνεφοδιασμό σέ πυρομαχικά καί τρόφιμα, πού γινόταν ὅλο καί πιό δυσχερής ὅσο προήλαυνε στή Βόρειο Ἤπειρο. Στά λίγα λεπτά πού ἔχουμε στή διάθεσή μας, εἶναι ἀδύνατον νά περιγράψουμε τήν ἐποποιΐα πού ἔγραψαν οἱ πρόγονοί μας στά ἠπειρωτικά βουνά, ἀλλά καί ἀργότερα τή γενναία ἀντίστασή τους κατά τῶν Γερμανῶν στά ὀχυρά τῆς Γραμμῆς Μεταξᾶ καί στήν Κρήτη.

–Ποιά τά ἀποτελέσματα τῆς μάχης τῆς Ἑλλάδας; Ποιά ἡ σημασία της;

Ἄς ἀφήσουμε νά μιλήσει ἡ Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους (Ἐκδοτική Ἀθηνῶν Α.Ε., τόμος ΙΕ’, σελ. 454α):

«Ὁ ἡρωικός ἀγώνας τῆς Ἑλλάδος ἐναντίον τοῦ Ἄξονα, κατὰ τοὺς ἑπτὰ συνολικὰ μῆνες τοῦ ἑλληνοϊταλικοῦ καὶ τοῦ ἑλληνογερμανικοῦ πολέμου…, ἀποτελεῖ ἀναμφισβήτητα μιὰ ἀπὸ τὶς ἐνδοξότερες σελίδες τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας. Ἔχει ὅμως καὶ ἱστορικὴ σημασία εὐρύτερη, γιατὶ ἐπηρέασε πολλαπλὰ τὴν ἐξέλιξη τοῦ Β’ Παγκοσμίου πολέμου καὶ συνέβαλε κρίσιμα στὴν ἔκβασή του. Τοῦ ἀνήκει ἔτσι περίβλεπτη θέση στή γενικότερη σύγχρονη ἱστορία καὶ εἰδικότερα στὴν ἱστορία τοῦ Β’ Παγκοσμίου πολέμου».

Πιό συγκεκριμένα:

1. «Οἱ Ἕλληνες κατέφεραν τὴν πρώτη πραγματικὴ ἥττα στὶς κατὰ ξηρὰν δυνάμεις τοῦ Ἄξονα… Καὶ ἂν ἀκόμη ἡ Ἑλλὰς συντριβόταν αὔριο, ἡ στρατιωτι-κὴ συμβολή της θὰ ἔμενε ἀμείωτη… Θὰ εἶναι δόξα τῆς Νεωτέρας Ἑλλάδος ὅτι συνέτριψε τὸ μύθο τοῦ ἀηττήτου τοῦ Ἄξονα…» (Τimes τῆς Νέας Ὑορκης 28/11/1940· ὅ.π., σελ. 455α).

2. Ἡ στάση τῆς Ἑλλάδας καί οἱ ἐπιτυχίες της ἐπηρέασαν τήν παγκόσμια κοινή γνώμη, μετέβαλαν τήν ἀτμόσφαιρα τοῦ πολέμου καί εἶχαν ἐπίδραση ἀνυπολόγιστης ἀξίας στό ἠθικό τῶν λαῶν. Πολλές ἐφημερίδες, πολλοί ραδιοφωνικοί σταθμοί καί πολλοί ἐκλεκτοί ἄνθρωποι, διάσημοι καί μή, σέ ὅλο τόν κόσμο (ἀκόμη καί στήν Τουρκία!) σχολίαζαν ἐγκωμιαστικά ὑπέρ τῶν Ἑλλήνων τά πολεμικά γεγονότα τοῦ ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου καί χαιρέτιζαν μέ ἐνθουσιασμό τίς ἑλληνικές νίκες!

3. «Ἡ διάψευση τοῦ θρύλου γιὰ τὸ ἀήττητο τοῦ Ἄξονα καὶ ἡ μεταβολὴ ἔτσι στὶς ἐκτιμήσεις γιὰ τὴν ἐξέλιξη τοῦ πολέμου εἶχε σοβαρότατες ἐπιπτώσεις στὸ διπλωματικὸ πεδίο. Κράτη ποὺ θεωροῦνταν βέβαιο ὅτι θὰ μετεῖχαν στὸν πόλεμο ὑπὲρ τοῦ Ἄξονα, ἄρχισαν νὰ ἐμφανίζουν διστακτικότητα γιὰ τὴ συμμετοχή τους ἢ καὶ νὰ προβάλλουν ἄρνηση» (ὅ.π., σελ. 456α).

4. Σοβαρότατες ἐπιπτώσεις καί στό στρατιωτικό πεδίο.

Ἡ ἐπιτυχής πολεμική προσπάθεια τῆς Ἑλλάδας ἐπί τόσους μῆνες εἶχε ὡς συνέπεια τή δέσμευση ἰσχυρῶν ἰταλικῶν καί γερμανικῶν δυνάμεων, πού διαφορετικά θά εἶχαν διατεθεῖ σέ ἄλλα μέτωπα.

Συγκεκριμένα οἱ προφανεῖς στρατηγικές συνέπειες, πού ἐπηρέασαν τήν ἐξέλιξη τοῦ ὅλου πολέμου, θεωροῦνται δύο:

α. Βελτίωση τῶν βρετανικῶν θέσεων στή Μεσόγειο.

Ὁ χειμώνας τοῦ 1940 εἶχε ὁρισθεῖ ἀπό τόν Ἄξονα γιά τήν ἐκδίωξη τῆς Μ. Βρετανίας ἀπό τή Μεσόγειο καί τήν Αἴγυπτο μέ ὁρμητήριο τήν Ἑλλάδα. Τό ἑλληνικό ΟΧΙ ἀνέτρεψε αὐτά τά σχέδια καί ἔδωσε χρόνο καί δυνατότητα στούς Βρετανούς νά σταθεροποιήσουν τή θέση τους στήν Ἀφρική καί τήν Ἐγγύς καί Μέση Ἀνατολή.

β. Συμβολή στήν ἥττα τῶν Γερμανῶν ἀπό τούς Ρώσους.

Ὁ Χίτλερ εἶχε ἀποφασίσει νά ἐπιτεθεῖ κατά τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης στίς 15 Μαΐου. Θέλησε ὅμως νά τακτοποιήσει τό ἀνοιχτό ἑλληνικό μέτωπο . Ἔτσι ἀναγκάστηκε νά ἀναβάλει τήν ἐπίθεση κατά τῶν Ρώσων κατά 6 ἑβδομάδες (ἀπό 15/5 στίς 21/6). Ἡ ἀναβολή αὐτή τῆς ἐπιθέσεως κατά τῆς Ρωσίας θεωρεῖται ἀπό ὅλους τούς ἱστορικούς τοῦ Β’ παγκοσμίου πολέμου ὡς ἡ πλέον καταστροφική γιά τό Γ’ Ράιχ ἀπόφαση τοῦ Χίτλερ. Διότι κατά τή διάρκεια τοῦ ρωσογερμανικοῦ πολέμου ἐπῆλθε ὁ βαρύτατος ρωσικός χειμώνας, πρίν προφθάσουν νά ἐπιτύχουν οἱ Γερμανοί ἀποφασιστικά ἀποτελέσματα. Ἔκτοτε ὁ χρόνος ἐργαζόταν εἰς βάρος τους ὥς τήν τελική ἥττα.

Χαρακτηριστικό τό παρακάτω ἀπόσπασμα ἀπό ἐκπομπή τοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ τῆς Μόσχας στίς 27 Ἀπριλίου 1942 μέ θέμα «Χαιρετισμός πρός Ἕλληνες»: «…Ἐπολεμήσατε μικροὶ ἐναντίον μεγάλων καὶ ἐπικρατήσατε. Δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ γίνει διαφορετικά, γιατὶ εἶσθε Ἕλληνες. Ὡς Ρῶσοι κερδίσαμε, χάρη στὴ θυσία σας, χρόνο γιά νά ἀμυνθοῦμε. Σᾶς εὐγνωμονοῦμε» (ὅ.π., σελ. 457α).

–Πραγματικά μοναδική ἡ συμβολή τῆς πατρίδας μας στήν ἐπιτυχή ἔκβαση τοῦ πολέμου. Ἄν ὅμως, παιδιά, ἡ Ἑλλάδα κατέρρεε πολύ σύντομα ἔπειτα ἀπό τό ΟΧΙ, θά ἦταν ἄξια τιμῆς καί σεβασμοῦ αὐτή ἡ ἐπέτειος;

Ὁπωσδήποτε θά ἦταν. Σίγουρα βέβαια τό ἑλληνικό ΟΧΙ δέν θά εἶχε τήν αἴγλη πού ἔχει τώρα, μετά τήν ἐντυπωσιακή ἐξέλιξη αὐτῆς τῆς συρράξεως. Ὡστόσο καί στήν περίπτωση τῆς σύντομης ἑλληνικῆς κατάρρευσης μετά ἀπό ἔντιμο ἀγώνα ἡ γενιά τοῦ ᾿40 θά ἦταν ὁπωσδήποτε ἄξια τοῦ ἰδιαίτερου σεβασμοῦ μας, διότι ἔμπρακτα θά μᾶς εἶχε δείξει τόν δρόμο τῆς τιμῆς, πού εἶναι ἡ προσήλωση στά ἰδανικά μας καί ὁ ἀγώνας ὑπέρ αὐτῶν μέ κάθε θυσία. Ἡ νίκη ἠθικά θά εἶχε κερδηθεῖ, ὅπως καί τώρα μέ τούς Γερμανούς, ἀπέναντι στούς ὁποίους μπορέσαμε νά προτάξουμε ἄμυνα ἐλαχίστων ἡμερῶν, ἡρωική ὅμως, πού ἀπέσπασε ἀκόμη καί τόν γερμανικό ἔπαινο.

Πάντως ἱστορικά τό ἡρωικό ΟΧΙ τοῦ ᾿40 τό εὐλόγησε καί μέ τά δυό Του χέρια ὁ Θεός, ὥστε νά γίνεται λόγος γιά «μία ἀπό τίς ἐνδοξότερες σελίδες τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας» καί γιά θαῦμα. Εὐλόγησε καί στεφάνωσε μέ πολλές καί ἐντυπωσιακές ἐπιτυχίες τήν ἑλληνική προσπάθεια. Ἡ ἴδια ἡ Παναγία, ἡ λαβωμένη τῆς Τήνου, μᾶς ἕνωσε κάτω ἀπό τή σκέπη της. Ἡ παρουσία της στό μέτωπο ἦταν ὁλοζώντανη καί δραστική, κάποτε καί ὀφθαλμοφανής. Καί τό δίκαιο εἶναι κάθε μεγαλούργημα τοῦ ἔθνους μας νά τό ἀποδίδουμε στόν Θεό καί τήν ἐπίσκεψή Του.

Ποιό θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι εἶναι τό μεγάλο ἠθικό δίδαγμα πού κληροδότησε στίς ἐπερχόμενες γενεές τό ΟΧΙ τοῦ ᾿40;

Ἡ προσήλωση στά ἰδανικά μας – Χριστός, Ἑλλάδα, οἰκογένεια – καί ἡ ἀπόφαση νά θυσιάζουμε τά πάντα γιά τήν ὑπεράσπισή τους, ἀκόμη καί ὅταν τά προγνωστικά τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς εἶναι τελείως ἀποθαρρυντικά. Νά βαδίζουμε τόν δρόμο τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ μέ ἀκράδαντη πίστη στή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, στό θαῦμα.

Ἡ Ἑλλάδα, παιδιά, ἦταν μιά μικρή χώρα, πού δέν μποροῦσε νά συγκριθεῖ μέ τούς γίγαντες ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, τήν Ἀγγλία, τίς ΗΠΑ, τή Σοβιετική Ἕνωση, οὔτε ἡ δική της συμβολή μέ τή δική τους στήν τελική νίκη. Ἡ Ἑλλάδα ἦταν μία φτωχή χήρα, πού προσέφερε τό δίλεπτό της, ὅλα ὅσα εἶχε. Καί αὐτό ἦταν τόσο πολύ, ὥστε νά προκαλέσει τόν παγκόσμιο θαυμασμό καί νά ἐπηρεάσει τόσο ἐντυπωσιακά – σέ σύγκριση μέ τά μέτρα της – τήν τελική ἔκβαση.

Σέ ἐθνικό λοιπόν ἐπίπεδο ἄς μήν ἀκοῦμε διάφορες φωνές πού μᾶς λένε νά μήν πηγαίνουμε στό στρατό, διότι δῆθεν ἐξυπηρετοῦμε ἔτσι τά συμφέροντα τῶν μεγάλων. Ὁ καθένας μας μέ τήν προσωπική του θυσία γράφει τήν ἱστορία τοῦ κόσμου. Καί δεύτερον στόν πνευματικό μας ἀγώνα νά προσφέρουμε καθημερινά ὅλο τόν ἑαυτό μας, τίς πτωχές μας δυνάμεις γιά τόν προσωπικό μας ἁγιασμό καί τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Καί τότε θά ἀπολαμβάνουμε πλούσια τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, τόμος ΙΕ’, Ἐκδοτική Ἀθηνῶν, Ἡ ἱστορική σημασία τοῦ ἑλληνοϊταλικοῦ καὶ τοῦ ἑλληνογερμανικοῦ πολέμου, σελ. 454-457.

2. Παπακωνσταντίνου Φ. Θεοφίλου, Ἡ μάχη τῆς Ἑλλάδος 1940-1941, Ὀργανισμός Ἐκδόσεων “Kabanas – Hellas”, ἔκδ. β’, συμπληρωμένη, Ἀθῆναι 1971, Κεφ. 3ον: Σχέδια καὶ προπαρασκευή: σελ. 69-77, Κεφ. 31ον: Ἡ κρίσις τῆς ἱστορίας: 383-389, Κεφ. 32ον: Ἀπολογισμός: 391-396.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α’. Μικρή Εισαγωγή

Θά ἔχετε ἀκούσει σίγουρα παιδιά γιά τή «Κυρά τῆς Ρώ» πού ἀναδείχθεικε ἄξια Ἑλληνίδα καί γνήσια νησιωτοπούλα. Ἐπί 34 ὁλόκληρα χρόνια ὕψωνε καθημερινά τή Γαλανόλευκη Σημαία πάνω στόν ἀκριτικό ξερόβραχο τῆς Ρώ…. Σέ ὁλόκληρη τή ζωή της φύλαξε σκοπιά στή λευτεριά τοῦ Αἰγαίου μας!

Μέ αὐτή τή γενναία ψυχή θά ἀσχοληθοῦμε σήμερα…..

Β’. Διήγηση

Στή Ρώ, τή μικρή βραχονησίδα πού βρίσκεται δίπλα στό Καστελόριζο καί μιά ἀνάσα ἀπό τά Τουρκικά παράλια, ἔζησε ἡ Δέσποινα Ἀχλαδιώτη.

Τό 1927, σέ ἠλικία 25 ἐτῶν, ἡ Δέσποινα ἐγκαταστάθηκε μόνιμα στό νησί τῆς Ρώ μαζί μέ τόν σύζυγό της Κώστα.

Ἐκείνα τά χρόνια σέ ὅλα τά νησιά ὑπῆρχε μεγάλη ἀναταραχή καί ἀνησυχία. Μετά τήν συμφορά τοῦ ἑλληνισμοῦ στήν Ἰωνία τά νησιά εἶχαν γεμίσει ἀπό δυστυχισμένους πρόσφυγες. Μόλις εἶχαν γλυτώσει βέβαια ἀπό τήν τουρκική σκλαβιά, ἀλλά καί πάλι δέν ἦταν ἐλεύθερα, ἀφοῦ τά κρατοῦσαν οἱ Ἰταλοί. Ἔτσι βρέθηκε μέ χιλιάδες κατοίκους τό Καστελόριζο καί μερικές ἑκατοντάδες τά μικρότερα νησιά. Ἐνῶ στό νησί τῆς Ρώ ζοῦσαν λίγες οἰκογένειες. Ἀνάμεσα σέ αὐτούς καί ἡ Δέσποινα μέ τόν Κώστα. Δούλεψαν ὅλοι σκληρά μέ ἀντρειωμένη καρδιά γιά νά ἀναστήσουν αὐτό τό ξερονήσι. Ἀργότερα, ὅμως, οἱ λιγοστές οἰκογένειες φύγανε, πιέζονταν ἀπό τήν ἐρημιά καί τή φτώχεια. Καί ἔτσι στό μικρό νησί τῆς Ρώ ἔμειναν ὁλομόναχοι ἡ Δέσποινα μέ τόν ἄντρα της. Χωρίς συντροφιά, χωρίς ἐπικοινωνία, χωρίς ἀνέσεις, μονάχα μέ τά λιγοστά ζῶα τους. Παρ’ ὅλα αὐτά δέν τούς ἔλειπε τίποτε, μονάχα ἡ Λευτεριά τούς ἔλειπε. Ἐφημερίδες καί ραδιόφωνο νά μάθουν τά νέα δέν εἶχαν. Βλέπανε τά καράβια, πέρα στό πέλαγος, νά περνᾶνε ἀδιάφορα καί σχίζονταν ἡ καρδιά τους ἀπό νοσταλγία γιά τούς ἀνθρώπους καί τήν πατρίδα. Οὔτε καΐκι πλέον δέν πλεύριζε τό νησάκι τους. Ἀργότερα μονάχα κατάφεραν νά ἀποκτήσουν ἐκεῖνοι μιά μικρή βαρκούλα, γιά νά πετάγονται τόν καλό καιρό μέ προφυλάξεις στό Καστελλόριζο.

Ἔτσι ἔζησαν ἡ Δέσποινα καί ὁ Κώστας γιά δύο χρόνια μέχρι τό 1927, ὅταν μέ ἔκπληξη εἶδαν ἕνα πρωϊνό ψηλά, στή κορφή τοῦ νησιοῦ, μιά μεγάλη τουρκική σημαία πού ἔμενε ἀκίνητη. Τί ἀκριβῶς εἶχε γίνει δέν ξέρανε. Ἀλλά αὐτό πού θέλανε ἦταν τό συντομότερο δυνατό νά κατεβάσουν τήν τουρκική σημαία καί νά ὑψώσουν τή Γαλανόλευκη! Τρεῖς μέρες μετά πῆραν τήν ἡρωϊκή ἀπόφαση. Ἔβαλαν μονάχα ἕνα σκοπό. Νά γίνουν ἕνα μέ τήν πατρίδα. Δέν φοβήθηκαν τούς ἔνοπλους Τούρκους, οὔτε τόν θάνατο. Ἕνα μόνο φόβο εἶχαν: μήν τυχόν τούς ἀνάγκαζαν νά ἐγκαταλείψουν τό νησί μέ τή βία καί ἔτσι παραδινόταν ἡ Ρώ στά χέρια τους.

Τό σχέδιο ἄρχισε νά μπαίνει σέ ἐφαρμογή. Ἡ κυρά Δέσποινα ἔφτιαξε τή Σημαία χρησιμοποιώντας ἕνα σεντόνι λευκό ἀπό τήν προίκα της καί μιά γαλάζια κουρτίνα πού εἶχε στό σεντούκι της. Ἕνας λευκός Σταυρός στή μέση καί τέσσερα γαλάζια κομμάτια στίς γωνίες. Καί γιά κοντάρι ἕνα καλάμι πού εἶχε γιά τίς δουλειές τοῦ σπιτιοῦ. Ἀργότερα σκέφτηκε πώς θά ζητοῦσε μιά κανονική σημαία ἀπό τό Καστελλόριζο. Δύο μέρες χρειάστηκε νά φτιάξει τή Σημαία καί τήν τρίτη μέρα σηκώθηκε μέ τόν ἄντρα της πρωί πρωί πῆγαν μέ προσοχή καί κατέβασαν τήν τουρκική σημαία καί ἀφοῦ τήν πέταξαν μέσα στό πέλαγος ὕψωσαν τήν ἑλληνική. Φαίνεται πώς οἱ Τοῦρκοι εἶχαν φύγει ἀπό μέρες καί ἔτσι μπόρεσαν ἀνενόχλητοι νά κάνουν τή δουλειά τους. Ἀπό τότε μάλιστα κανένας δέν τόλμησε νά πλησιάσει τό νησάκι τους. Καί ἡ κυρά Δέσποινα ἀπό ἐκείνη τήν ἡμέρα ὑποσχέθηκε στήν πατρίδα νά ὑψώνει κάθε μέρα τήν ἑλληνική σημαία στό νησί τῆς Ρώ μέχρι νά πεθάνει!

Ἦρθαν ὅμως καί γιά τό νησάκι τῆς Ρώ οἱ σκληρές μέρες. Οἱ μέρες τοῦ πολέμου. Τότε πού στίς θάλασσες συγκρούονταν οἱ σύμμαχοι μέ τούς Γερμανό-Ἰταλούς καί οἱ δυσκολίες καί οἱ κίνδυνοι αὐξήθηκαν. Ἡ κυρά Δέσποινα καί ὁ Κώστας εἶχαν χάσει τελείως τήν ἐπαφή μέ τόν ὑπόλοιπο κόσμο. Τά ἀγαθά τους σπάνιζαν…Δέν μποροῦσαν πλέον χωρίς κίνδυνο νά ταξιδέψουν οὔτε μέχρι τό Καστελλόριζο…. Ομάδες ἀεροπλάνων περιδιάβαιναν μέρα-νύχτα στόν οὐρανό… Δέν ξέρανε ποιά ἦταν φιλικά καί ποιά ἐχθρικά….Ὁ πόλεμος εἶχε φουντώσει γιά τά καλά….Στή θάλασσα, οἱ περαστικοί μιλοῦσαν γιά δεκάδες καράβια πού χάνονταν χωρίς νά ξέρεις ποιανοῦ ἦταν τά περισσότερα. Τό νεαρό ἀνδρόγυνο δέν ἦξερε ἀπό ποῦ νά προφυλαχθεῖ. Ἀπό τήν πεῖνα, ἀπό τίς βόμβες τοῦ οὐρανοῦ, ἀπό τίς νάρκες τῆς θάλασσας…Πολλά τά δεινά. Καί τό χειρότερο εἶχαν τόν φόβο μήπως ἐμφανιζόντουσαν ξανά οἱ Τοῦρκοι. Δέν θά τούς ἦταν καθόλου δύσκολο νά ξαναστήσουν τή σημαία τους σ’ ἕνα βραχονήσι χωρίς ἑλληνισμό, πού κανένας δέν νοιαζόταν, καί αὐτοί μποροῦσαν ἄνετα νά τό ἁρπάξουν…! Ἡ κυρά Δέσποινα ὅμως παιδιά, ἀπόδείχθηκε ἀτρόμητη! Κάθε μέρα πρωί καί βράδυ ὕψωνε καί κατέβαζε τή σημαία μας! Ἦταν το μοναδικό κομμάτι τῆς πατρίδας πού κράτησε σέ ὅλο τό διάστημα τοῦ πολέμου ὑψωμένη τήν ἑλληνική σημαία! Τό μόνο κομμάτι πού ἔμενε ἐλέυθερο καί ἄς ἦταν ὑποταγμένο!

Ὅμως, παιδιά, καί ἄν ὁ πόλεμος δέν κατάφερε νά φτάσει μέχρι τή Ρώ, ἄλλη καταστροφή βρῆκε τό σπιτικό τῆς κυρά Δέσποινας. Ἀρρώστησε ὁ ἄντρας της βαριά. Προσπάθησε ἡ καημένη νά τόν γιατρέψει μέ ὅ,τι μποροῦσε…Μάταιες, ὅμως, οἱ προσπάθειές της…Ὁ κυρ Κώστας χειροτέρευε μέρα μέ τή μέρα….Καί ἔτσι ἀποφάσισε νά τόν πάει στό Καστελλόριζο! Πῶς ὅμως; Πῶς νά πήγαινε ἕνα βαριά ἄρρωστο ἑπτά μίλια μέσα σ’ ἕνα φουρτουνιασμένο πέλαγος, μέ μιά μικρή βαρκούλα καί χωρίς συντροφιά, μέσα στό καταχείμωνο; Μόνο οἱ θαλασσινοί καταλάβαιναν τίς ἀγωνίες της καί ὁ Θεός ἤξερε τούς φόβους της….! Τό ἀποφάσισε ὅμως, δέν μποροῦσε νά τόν ἐγκαταλείψει… Κίνησε γιά τό μαρτυρικό ταξίδι… Ἄλλα ὅμως ἦταν τά σχέδια τοῦ Θεοῦ… Πρίν φτάσουν στό Καστελλόριζο ὁ κυρ Κώστας διάβηκε τούς δρόμους τοῦ οὐρανοῦ καί ἔτσι ἡ κυρά τῆς Ρώ ἔμεινε ὁλομόναχη.

Μά ἡ καρδιά τῆς κυρά Δέσποινας ἤθελε τό γυρισμό. Δέν ἄντεχε νά μείνει στό Καστελλόριζο. Ἄλλο ἦταν τό ποθούμενό της. Ἤθελε νά βλέπει τήν ἑλληνική σημαία νά κυματίζει στό νησί τῆς Ρώ. Οἱ συγγενεῖς καί οἱ γνωστοί της τήν συμβούλευαν νά μείνει στό Καστελλόριζο. Μιά γυναίκα μόνη σέ ἕναν ἔρημο τόπο καί σέ καιρό πολέμου, ἦταν πολύ ἐπικίνδυνο. Ἄλλωστε στό Καστελλόριζο ζοῦσε καί ἡ δόλια ἡ μάνα της, πού σχεδόν ἦταν τυφλή.

Ὅμως τίποτε δέν τήν κρατοῦσε. Τήν ἀπόφαση τήν εἶχε πάρει: «Θά φύγω καί ὅ,τι μέ βρεῖ. Τουλάχιστον θά πεθάνω λεύτερη στήν πατρίδα καί τό χῶμα μου». Πέρασε καί ἀπό τό νεκροταφεῖο νά ἀποχαιρετήσει τόν ἄντρα της: «Κωνσταντή μου, τοῦ εἶπε, σ’ ἀφήνω μόνο σου ἐδῶ, μά δέν μπορῶ νά κάμω ἀλλιῶς. Πρέπει νά πάω στό νησί μας. Ἡ Ἑλλάδα πρέπει νά ζήσει κι ἐκεῖ. Πιστεύω πώς θά μέ καταλαβαίνεις. Ἀγωνίστηκες γι’ αὐτή. Τό ἴδιο θἄκανες κι ἐσύ! Τό καντήλι σου ὅμως θἆναι ἀναμμένο κάθε μέρα. Σάν πεθάνω θἄρθω κοντά σου. Ὁ Θεός νά δώσει νά λευτερωθοῦν γρήγορα τά νησιά μας, γιά νά νιώθουμε πιό ἐλαφρό τό χῶμα πού θά μᾶς σκεπάζει. Τό κορμί σου εἶναι ἐδῶ, μά ἡ ψυχή σου στό νησί μαζί μου. Θά σέ νιώθω ὅπως τότε ἐκεῖ»! …..

Ἡ κυρά Δέσποινα ἔδεσε τή βαρκούλα της πίσω ἀπό ἕνα καΐκι πού θά ἔφευγε γιά τή Ρόδο καί ἐπέστρεψε στή Ρώ, ἔχοντας πάρει καί τήν τυφλή μητέρα της μαζί.

Εἶχε περάσει πάνω ἀπό ἑνάμισης χρόνος ἀπό τόν θάνατο τοῦ κυρ Κώστα. Ἦταν 13 Σεπτεμβρίου τοῦ 1943, ὅταν ἡ κυρά Δέσποινα εἶδε ἔξω ἀπό τόν κόλπο νά περνᾶ μέ γρηγοράδα καί ὑπερηφάνεια ἕνα ὄμορφο μεγάλο πολεμικό πλοῖο. Ἦταν τό ἀντιτορπιλικό «ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ». Οἱ σύμμαχοι τοῦ ἀνέθεσαν μιά πολύ τολμηρή καταδρομή στό Καστελλόριζο, γιά νά ἀποβιβάσει στρατό καί νά ἐλευθερώσει τό νησί ἀπό τούς Ἰταλούς.

Οἱ Ἕλληνες στρατιῶτες εἶδαν τήν ἑλληνική σημαία στό νησάκι τῆς Ρώ διασχίζοντας τή θάλασσα. Εἶδαν καί τήν κυρά Δέσποινα μέ τά κιάλια…Ρώτησαν κι ἔμαθαν γι’ αὐτήν καί τό νησί της….καί πρίν φύγουν γιά να συνεχίσουν τόν ἀγῶνα δεκαπέντε ἄντρες ἀπ’ αὐτούς πῆγαν νά τήν συναντήσουν.

… «Ὁ ἑλληνικός στρατός σοῦ στέλνει τούς χαιρετισμούς καί τόν θαυμασμό του. Σήμερα ἤρθαμε ἐδῶ γιά συμβολική ἀπελευθέρωση τῆς Ρώ ἀπό τόν ἑλληνικό στρατό… Αὔριο θά φύγουμε γιά νά συνεχίσουμε τόν ἀγώνα. Δέν χρειάζεται νά μείνει κάποιος ἀπό μᾶς ἐδῶ. Ἐσύ εἶσαι ὁ καλύτερος ἀντικαταστάτης τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ. Εἶσαι μεγάλη πατριώτισσα. Πολέμησες μέ τόν τρόπο σου πιό μπροστά ἀπό μᾶς καί ἐλευθέρωσες μόνη σου, πιό νωρίς, τό νησί σου. Εἶσαι μεγάλη Ἑλληνίδα. Οἱ ἀνώτεροί μου καί ὁ κυβερνήτης τοῦ ἀντιτορπιλικοῦ σέ συγχαίρουν θερμά….!»

Ἕνα ὅλόκληρο βράδυ μεῖναν μαζί μέ τήν Κυρά Δέσποινα…. Ἐκείνη τούς περιποιήθηκε καί τούς φρόντισε σάν νά ἦταν δικά της παιδιά…ἀλλά καί αὐτοί τῆς ἐξηγήσανε πολλά γιά τόν πόλεμο, τήν Ἑλλάδα καί τόν ἀγώνα γιά τή λευτεριά. Τήν ἄλλη μέρα, στό ξημέρωμα, ἔφυγαν. Ἡ κυρά Δέσποινα τούς ἔδωσε τήν εὐχή της καί τήν ὑπόσχεση πώς ὅσο θά ζοῦσε ἡ ἑλληνική σημαία θα κυμάτιζε στή Ρώ.

Ἀκολούθησαν δύσκολα χρόνια γιά τήν Ἑλλάδα. Ἡ κυρά Δέσποινα, ὅμως, στήν ἀντάρα τοῦ πολέμου δέν ἐγκατέλειψε τόν τόπο της. Τί κι ἄν ὅλοι οἱ Καστελλοριζῶτες ἀναγκάστηκαν νά φύγουν πρόσφυγες παίρνοντας μαζί τους μόνο ὅ,τι μποροῦσαν νά κρατήσουν στά χέρια τους, ἐνῶ πίσω τά σπιτια τους γκρεμίζονταν ἀπό τούς βομβαρδισμούς…..Τί κι ἄν τήν παρακαλέσαν νά φύγει ἀπό τή Ρώ γιά νά σώσει τή ζωή της….Ἔμεινε σταθερή στήν ἀπόφασή της: «Ἐγώ δέν σαλεύω ἀπό τόν τόπο μου. Δέν ἔφυγα οὔτε ὅταν ἦρθαν οἱ Τούρκοι καί θά φύγω τώρα πού εἶμαι λεύτερη; Κι ἄν ὑπάρχουν κίνδυνοι δέν μέ νοιάζει. Τούς ἔχω περάσει κι ἄλλες φορές. Κι ἦταν πιό μεγάλοι. Ἐδῶ θά μείνω. Γιά τήν ὑπόλοιπη ζωή μου δύο πράγματα μοῦ ἔχουν μείνει: ἡ Πατρίδα μου καί ἡ Σημαία της. Δέν θά τ’ ἀφήσω ὅ,τι καί νά γίνει. Κοντά τους ἔζησα, κοντά τους ζῶ καί κοντά τους θά πεθάνω!! Δέν ἔχω ἄλλο σκοπό! ….Θά πολεμήσω ὅπως ἐγώ μπορῶ… Κι ἄν εἶναι νά πεθάνω γιά τήν πατρίδα ΑΞΙΖΕΙ!».

Μιά τέτοια ἀπάντηση, παιδιά, μόνο οἱ ἡρωίδες τῆς πατρίδας μας ἔδιναν. Γι’ αὐτό καί ἕνας ἀξιωματικός τοῦ Ἄγγλου διοικητή, δύο μέρες μετά τήν ἡρωϊκή ἀπόφαση τῆς κυρᾶς νά παραμείνει στό νησί, τήν ἐπισκέφθηκε μέ δύο στρατιῶτες καί ἀφοῦ τήν χαιρέτησε στρατιωτικά, τήν συνεχάρη γιά τό θάρρος της…!! Καί ὅχι μόνο δέν τήν πῆραν μέ τή βία ἀπό τό νησί, ἀλλά γιά τίς δύσκολες μέρες πού θά ἔρχονταν τῆς ἄφησαν κιβώτια μέ τρόφιμα καί ἐφόδια πού θά τῆς ἦταν ἀπαραίτητα.

Ὁ χαλασμός δέν ἄργησε νά ξεσπάσει…. Κρότοι, κανονιές, φωτιές, ἀεροπλάνα, βόμβες….χαμός πολέμου καί καταστροφή… Καί ὅμως μέσα σέ αὐτόν τόν χαμό ἡ κυρά Δέσποινα, παιδιά, συνέχιζε νά ὑψώνει τήν σημαία μας! Ἡ Ἑλλάδα ζοῦσε καί πολέμαγε γιά τή λευτεριά της.

Τό 1944 ἕμαθε ἀπό περαστικούς Καστελλοριζῶτες ἡ κυρά Δέσποινα, πώς ὁ πόλεμος τελείωσε. Χρειάστηκε νά περάσουν ὅμως λίγα χρόνια γιά νά ἔρθει τό ποθούμενο….7 Μαρτίου 1948 πραγματοποιήθηκε ἡ ἕνωση…Καί τότε ἤρθε ἡ λευτεριά! Τά νησιά ἀνάσαιναν πραγματικά! Τό νησάκι τῆς Ρώ ὅμως εἶχε ἑνωθεῖ ἀπό τό 1929! Ἀπό τότε κυμάτιζε ἐκεῖ ἡ ἑλληνική σημαία χάρη στή κυρά Δέσποινα!

Ἡ κυρά Δέσποινα βραβεύτηκε ἀπό τήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, τό Πολεμικό Ναυτικό, τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τό Δήμο Ρόδου καί ἄλλους φορεῖς. Τό Ὑπουργείο Ἐθνικῆς Ἄμυνας ἔστειλε ναυτικό ἄγημα στό Καστελλόρριζο ὅπου, στίς 23 Νοεμβρίου 1975, τῆς ἀπένειμε τό μετάλλιο γιά τήν πολεμική περίοδο 1941-1944. «Γιά τήν Ἑλλάδα τό ‘κανα. Νοιώθεις πιό πολύ τήν Ἑλλάδα, χαμένος ὅπως εἶσαι μέσα στό πέλαγος, λίγες ἑκατοντάδες μέτρα ἀπό τίς Τουρκικές ἀκτές», εἶπε ὅταν τήν βράβευσε ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν.

Ἡ Δέσποινα Ἀχλαδιώτου κοιμήθηκε σέ ἡλικία 92 ἐτῶν στίς 13 Μαΐου 1982 καί ἐτάφη μέ τιμές Ἐθνικῆς ἡρωίδας κάτω ἀπό τόν ἰστό τῆς σημαίας πού χρόνια ὕψωνε δείχνοντας σέ ὅλους τήν ἑλληνική ταυτότητα τοῦ νησιοῦ. «Ὅσο θά ὑπάρχουν Ἕλληνες θά ὑπάρχει καί Ἑλλάδα! Ὁ Θεός μας δέν θά τήν ἀφήσει νά χαθεῖ!» ἦταν τά τελευταῖα λόγια της….

Γ´. Επεξεργασία

Μέ πολύ θαυμασμό καί συγκίνηση ἀκούσαμε γιά τή ζωή τῆς κυρᾶς τῆς Ρώ. Τί ἦταν ἐκεῖνο πού τῆς φλόγιζε τήν καρδιά καί δόθηκε ὁλοκληρωτικά σέ ὅλη τή ζωή της; (…) Μάλιστα. Ἡ Ἑλληνική Σημαία ἦταν γι’ αὐτήν ἡ Πατρίδα! Ἡ ἴδια ἡ Λευτεριά! Καί μέ κάθε τρόπο ἤθελε νά τήν κρατᾶ ὑψωμένη, γιά νά μεταφέρει ἕνα μήνυμα στούς ἐχθρούς ὅτι στό τόπο πού εἶναι ἡ ἑλληνική σημαία δέν μποροῦν νά πατήσουν! Εἴδατε, παιδιά, ἀγάπη, ἀφοσίωση, τιμή, ἀνδρεία πού ἔδειξε ἡ κυρά Δέσποινα; Δέν πρέπει νά μᾶς παραδειγματίσει αὐτή ἡ πράξη πού κράτησε μιά ζωή; Τί ζητάει ἀπό μᾶς τούς μεταγενέστερους ἡ Ἑλληνική Σημαία;

• Σεβασμό καί τιμή στό ἀντίκρυσμά της!

• Εὐλάβεια στό ἄγγιγμά της!

• Θέση τιμητική στό σπίτι μας καί στό σχολεῖο!

• Στάση προσοχῆς στήν ἔπαρση καί τήν ὑποστολή της!

• Πόθοι καί ὄνειρα γιά τή δόξα της, τή λευτεριά καί τήν τιμή της!

Ναί, παιδιά, ἱδιαίτερα σέ αὐτούς τούς δύσκολους καιρούς πού περνᾶμε, πρέπει νά ἔχουμε ὄνειρα γιά τήν πατρίδα μας… Δέν πρέπει νά τήν ἐγκαταλείψουμε….Ὅλοι μαζί μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ νά παλέψουμε γι’ αὐτήν καί τά ἰδανικά της πού κλονίζονται… Καί μέ ποιόν τρόπο;…Ὑπάρχει τρόπος…. Ἄν πάψουμε νά κοιτᾶμε τό συμφέρον μας… ἄν ἀγωνιστοῦμε μέ κοινό σκοπό… ἄν μετανοήσουμε καί δέν ρίχνουμε ὁ ἕνας τό φταίξιμο στόν ἄλλο… ἄν ἐπιστρέψουμε στό Χριστό καί Τόν ἀγαπήσουμε περισσότερο… καταφύγουμε ξανά σ’ Αὐτόν καί ὑπακούσουμε στό θέλημά Του…

Ἡ κυρά τῆς Ρώ καί ἡ αὐτοθυσία της ἄς μείνει χαραγμένη στή καρδιά μας καί ἄς στιγματίσει τή στάση μας ἀπέναντι στήν Ἑλληνική Σημαία…στήν Πατρίδα!!

Σύνθημα: «Ὅσο θά ὑπάρχουν Ἕλληνες θά ὑπάρχει καί Ἑλλάδα! Ὁ Θεός μας δέν θά τήν ἀφήσει νά χαθεῖ!»

Παιχνίδι:

Δίνουμε φωτοτυπημένο το παρακάτω χαρτάκι στα παιδιά και τους ζητούμε να συγκεντρώσουν από κάθε λέξη το δεύτερο γράμμα και στη συνέχεια να βάλουν τα γράμματα στη σειρά, ώστε να σχηματιστεί μια φράση σχετική με την πατριωτική μας γιορτή.

Λύση: ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑ

Πάρε από κάθε λέξη το δεύτερο γράμμα και θα φτιάξεις μια φράση σχετική με την 28^η Οκτωβρίου.

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Πάρε από κάθε λέξη το δεύτερο γράμμα και θα φτιάξεις μια φράση σχετική με την 28^η Οκτωβρίου.

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Πηγή: (Βοήθημα: Ι.Μ. Μεσσηνία και e-selides.gr)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα