Στα αζήτητα ή στον κάλαθο των αχρήστων
(ατυχείς ερμηνείες για τη διάβαση της Ερυθράς Θαλάσσης)
Νίκου Νικολαΐδη, Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών
Αναμφίβολα αυτή θα είναι η τύχη της. Όπως συνέβηκε και σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις, έτσι και αυτή τη φορά αυτό θα συμβεί και με τις δηλώσεις και τις διαδόσεις για το θέμα, στο οποίο θα αναφερθούμε στη συνέχεια, και το οποίο διέσπειραν για αρκετές μέρες οι ειδήσεις των Μέσων Ενημέρωσης.
«Ισχυροί άνεμοι, οι οποίοι έτρεχαν με ταχύτητα πάνω από εκατό χιλιόμετρα την ώρα και που φυσούσαν όλη τη νύκτα, απώθησαν τα νερά της Ερυθράς θάλασσας και άνοιξαν δίοδο, ώστε για τέσσερις ώρες να δοθεί χρόνος στους Εβραίους να διαβούν τη θάλασσα αυτή. Το φαινόμενο τούτο μπορεί να εξηγηθεί μέσω της δυναμικής των υγρών. Δηλαδή ο άνεμος μπορεί να μετακινήσει το νερό, να δημιουργήσει ένα ενδιάμεσο κενό-ασφαλές πέρασμα- και στη συνέχεια πάλι, με την παύση των φυσικών αυτών στοιχείων, να επανέλθουν τα νερά στην προηγούμενή τους θέση»!
Αυτή είναι η πρόσφατη δήλωση του Εθνικού Κέντρου Ατμοσφαιρικών Ερευνών (NCAR), το οποίο ύστερα από πολλές μελέτες, όπως υποστηρίζει, κατόρθωσε να ανακαλύψει επιστημονικά το φαινόμενο της διάβασης της Ερυθράς θάλασσας από τους Εβραίους. Ο επικεφαλής του ερευνητικού αυτού Κέντρου Καρλ Ντρίους υποστήριξε με επιχειρήματα την ανακοίνωση αυτή, την οποία και ανέλαβε να δημοσιεύσει το περιοδικό Plos One και τη μετέδωσε το πρακτορείο Ρώυτερ, για να την αναμεταδώσουν αμέσως(!) τα πολυμέσα ανά το παγκόσμιο.
Σπουδαία, λοιπόν, η ανακάλυψη αυτή, η οποία συνιστά, για τους εφευρέτες της και ισχυρή αποκάλυψη και άρα διάψευση των όσων αναφέρονται στο βιβλίο της Εξόδου, στην Παλαιά Διαθήκη. μας καλούν, δηλαδή, οι εν λόγω επιστήμονες να θεωρήσουμε μύθο και πλάνη, ότι ο Μωυσής, βλέποντας «την φαραωνίτιδα πανστρατιάν» και τους ομοεθνείς του να κινδυνεύουν άμεσα, ύψωσε τα χέρια προς τον ουρανό ζητώντας και αναμένοντας τη θεία λύτρωση. και τότε ο Θεός κάλεσε το Μωυσή να κτυπήσει με τη ράβδο του τα θαλάσσια νερά και, κατά τη σχετική διήγηση, τα νερά άνοιξαν και η άβυσσος του ύδατος για πρώτη φορά ερχόταν σε επαφή με το φως του ήλιου. Έτσι, οι Εβραίοι έτρεξαν μέσα από τη διάβαση και μπόρεσαν να διανύσουν την απόσταση των τριών με τεσσάρων χιλιομέτρων και να μεταφερθούν ασφαλείς στην απέναντι της θάλασσας όχθη. Την ίδια απόπειρα επιχείρησαν και οι πάνοπλοι στρατιώτες του Φαραώ, πλην, όμως, ο Μωυσής, αφού επανέστρεψε τη ράβδο και κτύπησε το υγρό στοιχείο, αυτό επανήλθε στην κανονική του ροή, με αποτέλεσμα να καταποντιστούν οι επιτιθέμενοι (Έξοδος 14, 15 κ.ε.).
Αυτό, λοιπόν, το γεγονός, μετά από τρεις και πλέον χιλιάδες χρόνια ο Καρλ Ντρίους με την επιστημονική του ομάδα το επεξηγεί ως φυσικό φαινόμενο, ερχόμενος, ασφαλώς, σε αντίθεση και με τη βιβλική διήγηση αλλά και με την εκκλησιαστική και πατερική παράδοση. Γιατί σ’ αυτό ακριβώς το δεδομένο η Εκκλησία, με το στόμα των Πατέρων της, έχει εμπλουτίσει το μέγεθος της τυπολογίας, για να διδάξει, αλλά και να υμνήσει θεοπρεπή γεγονότα. Η σκιά του Μωυσή και η κατεύθυνση της ράβδου πάνω στα νερά της Ερυθράς θάλασσας εικονίζουν και προτυπώνουν, κατά τους Πατέρες, το σχήμα του σταυρού: «Σταυρόν χαράξας Μωσής επ’ αυθείας ράβδω την Ερυθράν διέτεμε τω Ισραήλ πεζέυσαντι. Την δε επιστρεπτικώς Φαραώ τοις άρμασι κροτήσας ήνωσεν˙ επ’ εύρους διαγράψας το αήττητον όπλον (του σταυρού)», μελωδεί ο ιερός Κοσμάς. Και ακόμη, ο ιερός Δαμασκηνός διατυπώνει:»αρματηλάτην Φαραώ εβύθισε τερατουργούσα ποτέ μωσαϊκή ράβδος, σταυροτύπως πλήξησα και διελούσα θάλασσαν, Ισραήλ δε φυγάδα πεζόν οδίτην διώδευσε…». Περιοριζόμαστε, λοιπόν, σ’ αυτή την τυπολογία, που δεν είναι η μόνη, για να πούμε ότι η Εκκλησία και επιβεβαιώνει το θαύμα της διάβασης της Ερυθράς θάλασσας, αλλά και μας παρακινεί να δούμε μέσα από τους τύπους και τις σκιές και τις εικόνες των γεγονότων της Παλαιάς Διαθήκης τα προαγγέλματα των μελλοντικών σωτηρίων γεγονότων της οικονομίας του Θεού για τον άνθρωπο και την κτίση. Αυτό ερμηνεύει ο πρύτανης των θεολόγων πατέρων της Εκκλησίας μας Ιωάννης ο Δαμασκηνός.
Και το θαύμα, δεν είναι ένα υπερφυσικό γεγονός, όπως αρκετοί, ειδήμονες και μη υποστηρίζουν, αλλά ένα φυσικό φαινόμενο, που αποσκοπεί, με την παρέμβαση του Θεού, να αποκατασταθεί η φυσική τάξη στην κτίση και στην ιστορία. Οι Εβραίου, λοιπόν, διάβηκαν την Ερυθρά θάλασσα, ασφαλώς, με την επέμβαση της θείας δύναμης. Αλλά ο Θεός επεμβαίνοντας επιδεικνύει και αποκαθιστά μέσα από φυσικά γεγονότα, έστω και προσωρινά, τον άνθρωπο ως κυρίαρχο και κυβερνήτη της κτίσης. Αν ο άνθρωπος, δηλαδή, δεν διέπραττε την προπατορική αστοχία, θα κυβερνούσε το φυσικό κόσμο και δεν θα αντιμετώπιζε ποτέ και πουθενά κανένα εμπόδιο στο έργο που ο Θεός τον έταξε ως βασιλιά της φύσης.
Επομένως, ο Θεός, ασφαλώς και έθεσε κάτω από την εποπτεία του τους νόμους της φύσης, ώστε να υπηρετήσουν, στην προκειμένη περίπτωση το λαό του και όχι η φύση από μόνη της «βοήθησε» περιστασιακά και συμπτωματικά τη διάβαση των Εβραίων. Γιατί, έστω και αν αποδεχθούνε ότι η «επιστημονική έρευνα» της ομάδας του Καρλ Ντρίους «ανακάλυψε» τον τρόπο διαφυγής των Εβραίων με ένα ευκαιριακό φυσικό τρόπο, θέλοντας έτσι να χλευάσει την Αγία Γραφή, τότε αυτή η ομάδα παραμένει στα επιχειρήματά της μετέωρη και αστήρικτη άρα και ανεπιστημονική, για ένα καίριο και βασικό λόγο, τον εξής: Πώς οι άνεμοι που προκλήθηκαν και φυσούσαν με τέτοια δυνατή ταχύτητα, ώστε να μπορέσουν να ανοίξουν δίοδο και να συγκρατήσουν για αρκετές ώρες το τείχος των θαλάσσιων νερών, γιατί μετακινήθηκαν εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού, αυτοί οι άνεμοι δεν παρέσυραν στο πέρασμά τους και τους ανθρώπους, δηλαδή τους Εβραίους, που ο όγκος τους ήταν ασυγκρίτως δυσανάλογος με το μέγεθος των νερών; Αυτό, πώς μπορούν επιστημονικά να μας το εξηγήσουν;
Όχι, λοιπόν, στα αζήτητα, αλλά στον κάλαθο των αχρήστων θα έχει κατάληξη και η εν λόγω επιστημονική ανακοίνωση, όπως την ίδια τύχη είχαν και άλλες παρόμοιές της.
Περιοδικό «Αγία Λυδία», αριθ. φύλ. 451, Σεπτέμβριος 2010