Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
Τα ξημερώματα της 17ης Σεπτεμβρίου του 1941 δύο γερμανικοί λόχοι αποτελούμενοι από 250 άνδρες της Βέρμαχτ, περικύκλωσαν τα χωριά Άνω και Κάτω Κερδύλια που βρίσκονταν στην περιοχή της Νιγρίτας Σερρών, κοντά στις ακτές του Στρυμονικού κόλπου και την Αμφίπολη. Τα χωριά ήταν χτισμένα σε υψηλό σημείο, στην νότια πλευρά του Κερδυλίου όρους και η θέση τους θεωρείτο στρατηγική. Οι Γερμανοί άφησαν τα αυτοκίνητα τους στην αρχή της πλαγιάς και ανέβηκαν πεζοί από τα σημεία Στρόβολο και Λειβάδια, αιφνιδιάζοντας έτσι τους κατοίκους...
Γύρω στις 8.30 το πρωί, τους συγκέντρωσαν με την βία και ξεχώρισαν τους άντρες ηλικίας 15 έως 60 ετών. Διέταξαν τις γυναίκες να μαζέψουν όσα πράγματά προλάβαιναν από τα σπίτια τους και ενημέρωσαν ότι θα κάψουν τα Κερδύλια!
Λίγα λεπτά αργότερα, μια φωτοβολίδα έδωσε το σύνθημα της μεγάλης σφαγής. Οι Γερμανοί στρατιώτες εκτέλεσαν με τα πολυβόλα όλους τους άοπλους άντρες! Επικεφαλής ήταν οι λοχαγοί Βέντλερ και Σράινερ. Ο απολογισμός ήταν τραγικός!
Στις μεταπολεμικές λίστες εκτελεσθέντων αναφέρονται 214 νεκροί! Οι τότε αστυνομικές αρχές ανέφεραν 212 άτομα. Οι γερμανικές αρχές κατέγραψαν 207 εκτελεσθέντες. Ο φιλόλογος Γιάννης Παπασυμεών στο βιβλίο του, «Η θύμηση των επιζώντων», αναφέρει 230 ονόματα, καθώς συμπεριλαμβάνει και κάποιους ετεροδημότες, οι οποίοι για κακή τους τύχη, βρέθηκαν στα Κερδύλια εκείνη την ημέρα. Όποιος κι αν είναι ο ακριβής αριθμός των θυμάτων, ήταν ένα από τα πρώτα εγκλήματα των Γερμανών στην Ελλάδα, αλλά δυστυχώς όχι το μοναδικό!
Στο βιβλίο περιλαμβάνεται η μαρτυρία του γιατρού Φυλάκτου:
«Το αίμα, το χώμα και τα πρόσωπα έγιναν ένα. Δύσκολη η αναγνώριση. Ο καθένας ψάχνει για τους δικούς του. Τα μοιρολόγια από τα γυναικόπαιδα σπάζουν την θανατική σιωπή. Και δίπλα στην σύγχυση, η συνειδητή φροντίδα, η κηδεία των σκοτωμένων».
Από την ομαδική εκτέλεση εξαιρέθηκαν ορισμένοι υπερήλικες, ανάμεσα στους οποίους ήταν ο παπάς, ο δάσκαλος και ο δασοφύλακας. Ανέλαβαν, εξαναγκασμένοι από τους Ναζί, να θάψουν τους νεκρούς.
Αμέσως μετά οι στρατιώτες πυρπόλησαν όλα τα σπίτια, με αποτέλεσμα τα Άνω και Κάτω Κερδύλια να σβηστούν από τον χάρτη. Κυριολεκτικά…
Η δράση των ανταρτών και οι προειδοποιήσεις των Γερμανών
Στο τέλος του καλοκαιριού του 1941 εμφανίστηκαν στην περιοχή οι πρώτες ομάδες ανταρτών. Αρχικά δημιουργήθηκε ο «Οδυσσέας Ανδρούτσος» και λίγο αργότερα ο «Αθανάσιος Διάκος». Οι δύο ομάδες, υπό τις οδηγίες των αρχηγών τους, στα τέλη του Σεπτεμβρόυ κατάφεραν να αφοπλίσουν δυο σταθμούς της γερμανικής χωροφυλακής στις περιοχές Ευκαρπία και Δάφνη. Οι Γερμανοί αντέδρασαν άμεσα με σκληρές ανακρίσεις, αλλά κανείς από τους κατοίκους των γύρω χωριών, ανάμεσά τους και τα Κερδύλια, δεν αποκάλυψε τίποτα για τους αντάρτες.
Ο προδότης που τους έδωσε την αφορμή για την σφαγή
Στις 10 Οκτωβρίου του 1941 ένας κάτοικος από τα Κάτω Κερδύλια, ο Δημήτρης Κίκηρας προσπάθησε να ληστέψει τον καλόγερο Γρηγόριο Καρακαλινό, που βρισκόταν στο μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου. Η ληστεία απέτυχε, ο Κίκηρας σκότωσε τον βοηθό του καλόγερου και τραυματίστηκε ο ίδιος.
Σύμφωνα με μια εκδοχή, ο καλόγερος ήταν αυτός που τραυμάτισε τον ληστή με ένα τσεκούρι, την ώρα που ο τελευταίος έσκυβε να του αρπάξει χρήματα. Ο καλόγερος κατήγγειλε το περιστατικό στην αστυνομία και λίγο αργότερα ο δράστης συνελήφθη στο σπίτι ενός γιατρού, όπου είχε καταφύγει για να περιποιηθεί το τραύμα του.
Ο Κίκηρας είχε πραγματοποιήσει την ληστεία προκειμένου να εξασφαλίσει χρήματα, τα οποία χρωστούσε σε κάποιους αντάρτες. Του τα είχαν δώσει οι ίδιοι για να τους αγοράσει τρόφιμα και προμήθειες, αλλά εκείνος τα καταχράστηκε και τα ξόδεψε. Όταν τον απείλησαν για να τα επιστρέψει, απελπίστηκε και προσπάθησε να τα κλέψει από τον καλόγερο.
Έτσι, κατά την ανάκριση του, ο Κίκηρας, για να εκδικηθεί τους αντάρτες, πρόδωσε τα ονόματά τους στους Γερμανούς. Οι Γερμανοί έκαναν έφοδο στα Κερδύλια και διεξήγαν έρευνα για να εντοπίσουν όσους είχαν κατονομαστεί από τον προδότη, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Φεύγοντας απείλησαν τους κατοίκους με αντίποινα σε περίπτωση που βοηθούσαν τους αντάρτες. Ο φόβος που σκόρπισαν τα λόγια των Γερμανών ήταν τέτοιος, που οι κάτοικοι των δύο χωριών μετά από σύσκεψη, συνέστησαν μια επιτροπή. Με επίσκεψή τους στην γερμανική διοίκηση στην Θεσσαλονίκη, τα μέλη της, θα προσπαθούσαν να διαφυλάξουν τα δύο χωριά από επικείμενα αντίποινα.
|
Τα μνημεία των εκτελεσθέντων στα Κάτω και Άνω Κερδύλια αντίστοιχα. |
|
Ήταν όμως αργά. Οι Γερμανοί είχαν πάρει την απόφασή τους. Προτού προλάβουν να επιστρέψουν τα μέλη της επιτροπής, είχαν πραγματοποιήσει το έγκλημα...
Πηγή: Περί Πάτρης
Μέχρι τις 9 Σεπτεμβρίου 1943 η επαρχία Καλαβρύτων τελούσε υπό Ιταλική κατοχή. Οι Ιταλοί ήταν μεγάλοι κλέφτες. Πλιατσικολόγοι χειρότεροι από τους αντιπάλους τους Έλληνες αντάρτες. Άρπαζαν ό,τι εύρισκαν.
Τα κορίτσια εφοβούντο, όχι τόσο για την τιμή τους, όσο για την προίκα τους, μήπως τους την πάρουν και αυτή. Είχαν έρθει και στην Κερπινή και δεν είχαν αφήσει κότα για κότα.
Ο Μαστρογιάννης, ο σαμαράς, είχε μια γάτα και την έκρυψε διότι είχε ακούσει ότι οι Ιταλοί τις γάτες τις τρώνε. Του είπα, όταν το εδιηγείτο «κοίταξες να γλιτώσεις τη γάτα και δεν λογάριαζες μήπως σκοτώσουν εσένα!».
Στις 9 Σεπτεμβρίου 1943 η Ιταλία συνθηκολόγησε, και έληξε η Ιταλική Κατοχή. Μετά από κάποιες σπασμωδικές αντιδράσεις κάποιων φανατικών Φασιστών, οι Ιταλοί παρέδωσαν τα όπλα. Έτσι έληξε η Ιταλοκρατία στα Καλάβρυτα.
Συνέχισε όμως η Ανταρτοκρατία. Οι αντάρτες τώρα είχαν υπό τον έλεγχο τους την οδό Αίγιο-Τρίπολη. Μπορούσαν να κατέβουν μέχρι την παραλία της Ακράτας και να επιτεθούν σε οδικές και σιδηροδρομικές εφοδιοπομπές των Γερμανών.
Αυτό φοβόταν και ο Κάρλ φόν Λε Σουΐρ, στρατηγός της 117 Μεραρχίας Καταδρομών, γενικός διοικητής της Πελοποννήσου. (Η 117 Μεραρχία είχε συσταθεί στη Βιέννη από τον ίδιο τον Χίτλερ, και είχε σκοπό να καταπνίξει ανταρτικές ενέργειες στα Βαλκάνια).
Γερμανός διοικητής στο Αίγιο ήταν ο ταγματάρχης Χάνς Εμπερσμπέρκερ. (Αυτός ήταν που διέταζε τις καταστροφές και τις εκτελέσεις στα Καλάβρυτα στις 13 Δεκεμβρίου.) Είχε ενταχθεί στο Ναζιστικό Κόμμα και είχε δώσει όρκο «στο όνομα του Φύρερ (Χίτλερ)».
Σαν καλός ναζιστής απεχώρησε από την Καθολική Εκκλησία την ημέρα των Χριστουγέννων του 1938. (Ο Ναζισμός ήταν μυστικιστική θρησκεία του Σατανά, όπως και οι Ιλουμινάτι.)
Στις 8 Οκτωβρίου 1943 ο Λέ Σουΐρ έδωσε εντολή στον Εμπερσμπέρκερ, να οργανώσει αναγνωριστική επιχείρηση στην επαρχία Καλαβρύτων. Για τον Λέ Σουΐρ «η κατατρόπωση των επαναστατικών ομάδων στην επαρχία Καλαβρύτων ήταν μια απολύτως απαραίτητη στρατιωτική αναγκαιότητα», ώστε να αποτραπεί κάθε απειλή κατά της παραλιακής οδού και της σιδηροδρομικής γραμμής Πάτρα-Κόρινθος, και της οδού Αίγιο-Τρίπολη.
Ο Εμπερσμπέρκερ διέταξε τον Λοχαγό Χανς Σόμπερ να πραγματοποιήσει αυτός την επιχείρηση με τον Λόχο του. (Ο Σόμπερ είχε υπηρετήσει στο Ρωσικό μέτωπο, όπου φαίνεται δεν ήταν και τόσο καλός, και γι’ αυτό μετατέθηκε στην Ελλλάδα όπου τα πράγματα ήταν πιο ήπια.)
Η γραπτή διαταγή του Εμπερσμπέρκερ προς τον Σόμπερ έλεγε να διερευνήσει «την κατάσταση σχετικά με τους συμμορίτες και τη στάση του πληθυσμού στην περιοχή Καλαβρύτων».
Η επιχείρηση Σόμπερ ορίστηκε για τις 16 και 17 Οκτωβρίου 1943. Αντικειμενικός σκοπός ήταν η ανίχνευση και ο έλεγχος του οδικού συστήματος. Γι’ αυτό, ο λόχος Σόμπερ δεν έφερε βαρέα όπλα. Ούτε ασύρματο δεν πήρε μαζί του, πράγμα που αποδείχθηκε μοιραίο.
Στις 16 Οκτωβρίου 1943 ώρα 5 πμ. ο λόχος Σόμπερ ξεκίνησε πορεία από Αίγιο για Καλάβρυτα μέσω των χωριών Ζευγολατιό, Νικολέϊκα, Μαμουσιά, Δουμενά και Ρωγοί. Στον Λόχο του Σόμπερ υπηρετούσε και ο δεκανέας Κόναρντ Ντένερτ (Τένερ).
Επειδή ο Ντένερτ γνώριζε Ελληνικά, του ανατέθηκε τη μέρα εκείνη να κάνει μεταφράσεις και έτσι δεν ακολούθησε τον Λόχο του και γλίτωσε. Επέστρεψε μανιώδης στους Ρωγούς στις 8 Δεκεμβρίου και διέταξε τις εκτελέσεις και την καταστροφή των Ρωγών.
Στην περιοχή Φτέρης είχε τη βάση της μια μονάδα του ΕΛΑΣ με όνομα «Ανεξάρτητο Τάγμα Καλαβρύτων». Αρχηγοί της μονάδος αυτής ήταν ο «Νικήτας», ο «Σφακιανός», και ο «Βελιάς». Όταν αντελήφθησαν τους Γερμανούς άρχισαν να τους παρακολουθούν.
Οι 3 αρχηγοί απεφάσισαν να μη δώσουν μάχη εκεί, αλλά να πάνε και να πιάσουν στρατηγικής σημασίας σημεία στην περιοχή Κερπινής, ώστε να εμποδίσουν τους Γερμανούς να καταλάβουν τα Καλάβρυτα.
Οι Γερμανοί υπό την διοίκηση του ανίκανου Σόμπερ βάδιζαν αμέριμνοι και ανυποψίαστοι. Μετά από 10 ώρες εξαντλητική πορεία έφτασαν στις 3 μ.μ στους Ρωγούς, ανενόχλητοι.
Οι κάτοικοι επειδή κανένας δικός τους δεν ήταν αντάρτης δεν έφυγαν – όπως συνέβη στα άλλα χωριά από όπου περνούσαν οι Γερμανοί – και υποδέχτηκαν τους Γερμανούς φιλικά.
Οι Γερμανοί κάθισαν μια ώρα για να ξεκουραστούν, γέμισαν τα παγούρια τους με φρέσκο νερό από την πηγή, και έφαγαν σταφύλια που τους πρόσφεραν οι Ρωγίτες.
Οι αντάρτες εκμεταλλεύτηκαν την καθυστέρηση των Γερμανών στους Ρωγούς και έπιασαν θέσεις στου «Γουλά το μύλο».
Επειδή ο ήλιος πήγαινε προς τη Δύση και σε λίγο θα νύχτωνε, ο Σόμπερ διέταξε να ξεκινήσουν, με σκοπό να κάνουν αναγνώριση και στην Κερπινή. Δεν πήραν το μονοπάτι που ανεβαίνει στα «μάρμαρα», αλλά κατέβηκαν στα περβολάκια για να στρίψουν μετά και να πάρουν τον ανήφορο για το χωριό.
Εκεί άκουσαν τις καμπάνες που χτυπούσαν για Εσπερινό. Ο Αλόις Πύρινγκερ, στρατιώτης με μεγάλη πείρα και καχύποπτος, θεώρησε ότι οι καμπάνες έδιναν κωδικοποιημένα σήματα στους αντάρτες, και είπε στους άλλους: «φορέστε τα κράνη σας, θα μας επιτεθούν».
Μετά από λίγο έγινε η επίθεση. Ο Πύρινγκερ σώθηκε τελικά και ανέφερε το γεγονός. Θα είναι τραγική ειρωνεία της τύχης, αν η σύμπτωση αυτή και η παρεξήγηση του Πύρινγκερ συνέβαλλαν στην απόφαση του Εμπερσμπέρκερ να καταστρέψει τα δύο χωριά.
Η ΜΑΧΗ
Όταν ο ήλιος έγερνε στη Μακριά Ράχη, οι Γερμανοί δέχτηκαν επίθεση κατά μέτωπον και από τα πλάγια.. Ο Σόμπερ αιφνιδιάστηκε. Παρά τα καταιγιστικά πυρά που δεχόταν από τουφέκια και πολυβόλα και από τις 3 πλευρές του, κατόρθωσε να καταφύγει μαζί με τους άντρες του σε κάποιο από τα λαγκάδια και κρύφτηκε στα πλατάνια.
Όταν νύχτωσε ανέβηκε ψηλότερα προς τη θέση «Δρυμώνας» όπου παρέμεινε σε θέσει αμύνης, και πέρασε τη νύχτα της 16ης προς την 17ην Οκτωβρίου 1943. Η ανοησία του Σόμπερ να μη πάρει ασύρματο του στοίχισε ακριβά. Τώρα δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με τη μονάδα του στο Αίγιο.
Οι αψιμαχίες συνεχίστηκαν και τη νύχτα, με Γερμανούς και αντάρτες να εναλλάσσουν θέσεις. Αυτό είχε και μια τραγική συνέπεια. Ο αντιπρόσωπος του ΕΑΜ στην Κερπινή ήθελε να στείλει ένα μήνυμα στους αντάρτες.
Διέταξε ένα παιδί 15 ετών, το παιδί του Μούστου, και του έδωσε ένα χαρτί με το μήνυμα, να το πάει νύχτα στο σημείο που υποτίθετο ότι βρισκόντουσαν οι αντάρτες. Το παιδί φοβόταν και δεν ήθελε να πάει. Ο ΕΑΜίτης του δίνει μια κλωτσιά και το παιδί κατρακύλησε στα σκαλοπάτια της πλατείας.
Το παιδί έφυγε κλαίγοντας και πήγε στο σημείο που του είπαν ότι θα εύρισκε τους αντάρτες. Αλλά εν τω μεταξύ Γερμανοί και αντάρτες είχαν αλλάξει θέσεις, και το παιδί έπεσε πάνω στους Γερμανούς. Το τελευταίο που άκουσε ήταν μια τουφεκιά.
Ο Σόμπερ δεν τόλμησε να κατέβη στα Καλάβρυτα για να πάρει τηλέφωνο τη μονάδα του στο Αίγιο και να ζητήσει ενισχύσεις, διότι φοβόταν μήπως τα Καλάβρυτα είχαν καταληφθεί από αντάρτες.
Αποφάσισε, αφού διασπάσει τον κλοιό, να στραφεί προς βορράν και να περάσει δυτικά της Κερπινής, για να βρει το δρόμο προς Αίγιο. Αυτό ήταν ίσως το λάθος του. Αντί να οχυρωθεί σε θέση αμύνης και να περιμένει ενισχύσεις, προτίμησε να δώσει μάχη.
Το πρωί της 17ης Οκτωβρίου 1943, πριν ξημερώσει, ξεκίνησε η προσπάθεια αυτή. Έτρεχαν όλοι καταπτοημένοι στη Μακριά Ράχη. Ο Σόμπερ απελπισμένος σταμάτησε κάποια στιγμή, έφαγε το κοτόπουλο που είχε στην καραβάνα του, πήρε το παγούρι ενός στρατιώτη και το ήπιε όλο..
Ο στρατιώτης αγανακτισμένος από την συμπεριφορά του Σόμπερ, που δεν έδινε διαταγές συντονισμού, τον έβρισε λέγοντας «κύριε Λοχαγέ, είστε γουρούνι».
(Ο Σπήλιος Γιδάς μου έλεγε ότι ένας Γερμανός στρατιώτης ονόματι Κάρολος, είχε λιποτακτήσει και είχε προσχωρήσει στους αντάρτες με τους οποίους πολέμησε τους δικούς του και σκοτώθηκε σε κάποια μάχη. Δεν γνωρίζω αν ήταν από τον λόχο Σόμπερ, ή ήταν άλλη περίπτωση).
Ακολούθησε μια ακόμη μεγάλη μάχη με οπλοπολυβόλα που αποτελείωσε τους Γερμανούς. Αργά το απόγευμα της 17ης Οκτωβρίου 1943, ο Σόμπερ κατάκοπος και χωρίς πυρομαχικά παραδόθηκε μαζί με τους άντρες του, αφού κατέστρεψαν τα όπλα τους.
Ο Πύρινγκερ – αυτός που είχε ακούσει τις καμπάνες – κρύφτηκε μαζί με άλλους 10 σε ένα λαγκάδι. Τη νύχτα, όταν ένα σύννεφο κάλυψε το φεγγάρι, διέφυγαν αυτοί οι 11, και την άλλη μέρα το απόγευμα έφθασαν στο Αίγιο. Ένας από αυτούς είχε χάσει τα λογικά του. Ο Πύρινγκερ συνέταξε μια αναφορά με τα όσα συνέβησαν.
Η μάχη αυτή ονομάστηκε από τους αντάρτες «μάχη» της Κερπινής. Η Γερμανοί όμως την είπαν «συμπλοκή».
Δεν είναι ακριβώς γνωστές οι εκατέρωθεν απώλειες. Θεωρείται βέβαιον ότι σκοτώθηκαν 9 Έλληνες και 4 Γερμανοί. Ο Εμπερσμπέργκερ εξεπλάγη από τον μικρό αριθμό των απωλειών του. Τον απέδωσε στις κακές επιδόσεις των ανταρτών στο σημάδι, παρόλο που η χρήση πυρομαχικών από αυτούς ήταν υψηλή.
Η διαπίστωση αυτή είναι λογική αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι στη μάχη έλαβαν μέρος αγρότες που στρατολογήθηκαν την τελευταία στιγμή με παλαιά όπλα και που η στρατιωτική τους εκπαίδευση δεν μπορούσε σε καμιά περίπτωση να συγκριθεί με εκείνη των Γερμανών. Εν τούτοις κατάφεραν να νικήσουν.
ΜΕΤΑ ΤΗ ΜΑΧΗ
Οι 4 Γερμανοί που σκοτώθηκαν τάφηκαν στο νεκροταφείο Κερπινής. Ήρθε ένας Λόχος Γερμανικού στρατού με έναν γιατρό και έκαναν εκταφή των πτωμάτων για να γίνει νεκροψία. Διαπιστώθηκε ότι οι 4 σκοτώθηκαν στην μάχη και δεν εκτελέστηκαν ως αιχμάλωτοι.
Οι Γερμανοί έφυγαν χωρίς να χρειαστεί να ρίξουν τουφεκιά. Οι αντάρτες είχαν εξαφανιστεί. Μετά από χρόνια ήλθε αντιπροσωπεία της Γερμανίας και παρέλαβε τα οστά των νεκρών.
Ο υποδεκανέας Ολσέφσκι τραυματίστηκε βαριά στον πνεύμονα. Οι κάτοικοι τον μετέφεραν πάνω σε γάιδαρο στο σπίτι του γιατρού της Κερπινής. Ο γιατρός τον περιέθαλψε με αυτοθυσία και κάποιο κορίτσι τον έπλενε κάθε μέρα.
Ο Ολσέφσκι μεταφέρθηκε σιδηροδρομικώς σε νοσοκομείο στην Αθήνα όπου εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του για τον γιατρό και την γυναίκα που τον έσωσαν.
Τρείς τραυματίες Γερμανοί μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο Καλαβρύτων, όπου τους περιποιήθηκαν ο γιατρός Π. Χάμψας και οι νοσοκόμες. Αλλά ένας άλλος γιατρός ο Α.Π., αντάρτης του ΕΛΑΣ, ήθελε να εκδικηθεί τον θάνατο κάποιου συγγενή του.
Πήγε μαζί με άλλους ΕΛΑΣίτες στο νοσοκομείο να πάρει τους 3 νοσηλευμένους. Ο Χάμψας και το προσωπικό του νοσοκομείου προσπάθησαν να τους εμποδίσουν. Ακόμη και ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ «Κολοκοτρώνης» επενέβη ώστε οι τραυματίες να παραμείνουν στο νοσοκομείο.
Μετά από έντονες συζητήσεις, υπερίσχυσαν οι ΕΛΑΣίτες και σήκωσαν με τη βία από τα κρεβάτια τους 3 νεαρούς τραυματίες οι οποίοι έβαλαν τα κλάματα διότι κατάλαβαν τι τους περίμενε.
Την άλλη μέρα οι 3 Γερμανοί βρέθηκαν νεκροί σε ένα ξεροπήγαδο. Οι Καλαβρυτινοί τότε διέπραξαν μια «ανοησία». Γενναίοι, ακόμη και απέναντι στους εχθρούς και σεβόμενοι τους νεκρούς, αντί να πετάξουν τα πτώματα μακριά και έτσι να συγκαλύψουν τη δολοφονία, τα περιμάζεψαν και τα ενταφίασαν στο νεκροταφείο.
Ο ιερέας Δημόπουλος έψαλε την νεκρώσιμη ακολουθία και συμμετείχαν όλοι οι κάτοικοι «μετά συγκινήσεως και δακρύων … και μετά αγανακτήσεως κατά των εκτελεστών του ανοσιουργήματος».
Έτσι όμως έμαθαν οι Γερμανοί στο Αίγιο τι απέγιναν οι 3 και έστειλαν γιατρό να κάνει νεκροψία. Διαπιστώθηκε ότι οι 3 δεν σκοτώθηκαν στη μάχη αλλά εκτελέστηκαν ενώ ήσαν αιχμάλωτοι. Η «εκτέλεσή» των έγινε «δι’ αμβλέως οργάνου», πιθανώς με κασμά.
Οι Γερμανοί όταν ήρθαν στις 13 Δεκεμβρίου, βρήκαν αυτούς που τίμησαν τους νεκρούς των, και τους εκτέλεσαν! Τους φταίχτες δεν τους βρήκαν. Την είχαν κοπανίσει.
Παραδόθηκαν και αιχμαλωτίστηκαν 80 Γερμανοί. Μεταφέρθηκαν στα Καλάβρυτα και κλείστηκαν στο Δημοτικό Σχολείο όπου πέρασαν μια ανήσυχη νύχτα. Οι αντάρτες καθοδήγησαν παιδιά του σχολείου, να περιφέρονται γύρω από αυτό, να φωνάζουν συνθήματα και να τραγουδούν περιπαικτικά τραγούδια. (Μια ανεξακρίβωτη πληροφορία λέει ότι οι αιχμάλωτοι εξαναγκάστηκαν σε εξευτελιστική «παρέλαση» όπου τους πετούσαν ακαθαρσίες).
Επειδή οι Γερμανοί του Αιγίου άρχισαν να ψάχνουν τους αγνοουμένους, οι αιχμάλωτοι μεταφέρθηκαν στα Μαζέϊκα, όπου παρέμειναν μερικές μέρες. Η επιτήρησή τους ήταν χαλαρή.
Μόνο 7 αντάρτες τους φύλαγαν. Μερικοί αιχμάλωτοι σκέφτηκαν να δραπετεύσουν, αλλά ο Σόμπερ τους διέταξε να μη επιχειρήσουν κάτι τέτοιο, και βάλλουν έτσι σε κίνδυνο τους άλλους. Πίστευε ότι θα αφήνονταν ελεύθεροι.
Οι κάτοικοι των Μαζεΐκων υποχρεώθηκαν να τροφοδοτούν τους Γερμανούς, παρά την πείνα που είχαν και οι ίδιοι.
Οι Μαζεΐτες φέρθηκαν καλά στους αιχμαλώτους, και τους έδιναν επί πλέον τρόφιμα. Η γυναίκα του γιατρού, Αρετή Σταυροπούλου, φρόντιζε τους αρρώστους και εκείνους που υπέφεραν.
Ακολούθησαν διαπραγματεύσεις μεταξύ Γερμανών και ΕΛΑΣιτών για ανταλλαγή αιχμαλώτων, αλλά δεν κατέληξαν πουθενά. Για ένα μήνα ακόμη συνεχίστηκαν οι μάχες σε όλη σχεδόν την Πελοπόννησο.
Στις 6 Νοεμβρίου οι Γερμανοί επέδωσαν τελεσίγραφο στον ΕΛΑΣ Καλαβρύτων που έλεγε «να αφεθούν ελεύθερα τα μέλη της Γερμανικής Βέρμαχτ που είχαν αιχμαλωτιστεί», διαφορετικά θα κατέστρεφαν τις μονές Δίμιοβας και Βελανιδιάς. (Τα 2 αυτά μοναστήρια οι Γερμανοί τα θεωρούσαν «αρχηγεία του ΕΛΑΣ», πράγμα που δεν ήταν αλήθεια).
Οι ΕΛΑΣίτες δεν απάντησαν στο τελεσίγραφο. Αφού τα μοναστήρια δεν ήταν δικά τους, δεν τους ενδιέφερε αν θα καταστρεφόντουσαν. Οι Γερμανοί επειδή νόμιζαν ότι εκεί κρύβονται οι αρχηγοί του ΕΛΑΣ, επετέθησαν στα μοναστήρια και τα κατέλαβαν.
Τα έψαξαν όλα, αλλά δεν βρήκαν αντάρτες. Βρήκαν όμως πολύτιμα σκεύη και τα λεηλάτησαν. Πήραν την εικόνα της Παναγίας που ήταν ποικιλμένη με πολύτιμες πέτρες, και πολυτελή άμφια. Πήραν και διάφορα άλλα χρήσιμα αντικείμενα, ως και ζώα. Τέλος έβαλαν μπαρούτι και τα ανατίναξαν.
Στις 7 Δεκεμβρίου αργά το απόγευμα, ενώ νύχτωνε, οι αιχμάλωτοι Γερμανοί οδηγήθηκαν στου Μάζι και στη θέση Μαγέρου, για εκτέλεση. Οι αντάρτες τους ώθησαν στην άκρη ενός μεγάλου γκρεμού, και τους πυροβολούσαν από πίσω ώστε τα πτώματά τους να πέσουν στον γκρεμό.
Ο Ροζέ Βάλτερ, Αλσατός, πυροβολήθηκε και κατρακύλησε στον γκρεμό, αλλά επέζησε.. Πρόλαβε να δει μαζί με τους αντάρτες έναν Γερμανό στρατιώτη που είχε λιποτακτήσει από τη Βέρμαχτ. (Να ήταν ο Κάρολος που μου είπε ο Σπήλιος;).
Ο Σόμπερ τάφηκε πρόχειρα εκεί και αργότερα μεταφέρθηκαν τα οστά του στο γερμανικό νεκροταφείο στο Διόνυσσο (Ραπεντόσσα), όπου ο τάφος του βρίσκεται σήμερα. Ανάμεσα στον σκελετό του βρέθηκε το χρυσό δαχτυλίδι της γυναίκας του. Ο Σόμπερ θα πρέπει να το είχε καταπιεί για να μη του το πάρουν.
Υπήρχε η πεποίθηση ότι ο ΕΛΑΣ έκανε αυτά και άλλα τέτοια κακουργήματα, για να προκαλέσει τους ηλίθιους Γερμανούς ώστε να προβούν σε αντίποινα εις βάρος των αμάχων, και αυτοί να εξαναγκαστούν να βγουν στο βουνό.
Δεν υπήρχε μεγάλη προθυμία για προσέλευση «μαχητών». Μέρες μετά την καταστροφή των Καλαβρύτων (13-12-1943) εμφανίστηκαν στα Καλάβρυτα κάποιοι αντάρτες. Οι γυναίκες τούς επιτέθηκαν και τους είπαν «πού είσασταν όταν σκοτώνανε τους άντρες μας;»
Ένας από αυτούς τους είπε «καλά τους κάνανε».
«Οι Γερμανοί είναι ηλίθιοι». Αυτό μου το είπε ο Χάνς, ένας Γερμανός που είχα γνωρίσει πριν από χρόνια.
Πράγματι μόνον ηλίθιοι θα μπορούσαν να σκοτώσουν ανθρώπους που διάκεινται φιλικά προς αυτούς, τους φιλοξένησαν, περιέθαλψαν τους τραυματίες τους, έθαψαν με τιμές τους νεκρούς των, και εναντιώνονταν στους κακούργους.
Πριν από τις καταστροφές υπήρχαν Γερμανόφιλοι (λόγω αντίθεσης προς τους Άγγλους). Όταν είδαν και τους Γερμανούς που σκότωναν και έκαιγαν, άλλαξαν θέση και πήγαν αριστερά.
…. εγώ εκείνη τη μέρα ήμουν έμβρυο ενός μηνός.
Πηγή: Κερπινή- Καλαβρύτων, Το σπιτάκι της Μέλιας
Έπειτα από 70 χρόνια, 573 Έλληνες στρατιώτες που έπεσαν μαχόμενοι στα βουνά της Αλβανίας κατά τον Ελληνο-Ιταλικό πόλεμο δικαιώνονται και θα βρουν την αιώνια γαλήνη.
Με αυτό τον τρόπο λαμβάνει τέλος το διαχρονικό και πάγιο αίτημα της Ελλάδας προς την Αλβανία για την εκταφή, αναγνώριση και ταφή των πεσόντων μας, μετά από τους δύο εξαντλητικούς διαπραγματευτικούς γύρους που διεξήγαγε ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς με την αλβανική πλευρά στο πλαίσιο της επίλυσης των χρονιζόντων προβλημάτων των δύο χωρών οι οποίοι διεξήχθηκαν ο μεν πρώτος στην Κρήτη τον Νοέμβριο του 2017 ο δε δεύτερος τον Ιανουάριο του 2018 στην Κορυτσά.
Η θρησκευτική τελετή ενταφιασμού των οστών τους θα πραγματοποιηθεί στις 12 Οκτωβρίου 2018, 12:00 το μεσημέρι στο Στρατιωτικό Κοιμητήριο της Κλεισούρας στην Αλβανία.
Έτσι κατ' εφαρμογή της συμφωνίας που επήλθε ολοκληρώθηκαν οι εργασίες που είχαν αρχίσει τον Ιανουάριο στην περιοχή του Dragot της Αλβανίας, για την αναζήτηση και εκταφή των Ελλήνων πεσόντων κατά τον Ελληνο-Ιταλικό πόλεμο (1940-1941) και ένα ζήτημα που ταλάνιζε τις Ελληνο-αλβανικές σχέσεις για πολλές δεκαετίες κλείνει οριστικά αποδίδοντας την ύστατη τιμή που αρμόζει σε αυτούς που έδωσαν την ζωή τους στην πατρίδα.
Οι 573 Έλληνες πεσόντες έρχονται να προστεθούν στους επιπλέον εκατό ακόμη ήρωες του Έπους του 1940 που έχουν ήδη ταφεί, με θρησκευτική τελετή που πραγματοποιήθηκε στο στρατιωτικό κοιμητήριο των Βουλιαρατών της Αλβανίας, στις 13 Ιουλίου 2018.
Οι εργασίες αναζήτησης και εκταφής ωστόσο, σύμφωνα με το υπουργείο Εξωτερικών, θα συνεχισθούν στις περιοχές της Κοσσίνας, της Κλεισούρας και της Πρεμετής, σύμφωνα με τις σχετικές αποφάσεις της Μεικτής Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων (ΜΕΕ). Επιτροπή η οποία είναι αρμόδια για την εφαρμογή της σχετικής Διακρατικής Συμφωνίας Ελλάδος-Αλβανίας που προβλέπει την αναζήτηση, εκταφή, προσδιορισμό της ταυτότητας και ενταφιασμό των Ελλήνων πεσόντων στρατιωτικών σε πολεμικές επιχειρήσεις στην Αλβανία κατά τη διάρκεια του Ελληνο-Ιταλικού Πολέμου του 1940-1941, καθώς και την κατασκευή κοιμητηρίων στο έδαφος της Αλβανίας για τον ενταφιασμό τους.
Πηγή: newsnowgr.com
Ο Αλεξάντερ Σμόρελ αποτελεί μια ιδιάζουσα περίπτωση στην ιστορία. Ήταν Γερμανός, ήταν ορθόδοξος και υπήρξε μέλος της οργάνωσης «Λευκό Ρόδο», μιας οργάνωσης νέων Γερμανών αγωνιστών κατά του χιτλερικού βόθρου.
Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό Πέμπτης, όταν οι καμπάνες των εκκλησιών άρχισαν να χτυπούν χαρμόσυνα, καλώντας τους Αθηναίους να ξεχυθούν στους δρόμους και να πανηγυρίσουν το τέλος της γερμανικής κατοχής! Τα "χωνιά" από τις ταράτσες όλη την νύχτα ανήγγειλαν ότι την επομένη θα έφευγαν και οι τελευταίες γερμανικές δυνάμεις από την Αθήνα και καλούσαν τον λαό να κατέβει στο κέντρο. Πολλοί Αθηναίοι βρίσκονταν από την νύχτα στους δρόμους...
Έκτακτα παραρτήματα των εφημερίδων της Αντίστασης τοιχοκολλήθηκαν στις διασταυρώσεις των δρόμων και πλήθη συνωστίζονταν για να τα διαβάσουν.
Όλο το βράδυ, μικρές φάλαγγες γερμανικών αυτοκινήτων ξεκινούσαν προς τον Βορρά και στις 6:30 το πρωί άρχισε η αποχώρηση του κυρίως σώματος. Στις 8, οι ελάχιστοι Γερμανοί που είχαν απομείνει, συγκεντρώθηκαν στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, όπου σε μία βιαστική τελετή, ο στρατηγός Φέλμι κατέθεσε στεφάνι.
Το μόνο που απέμενε ήταν η υποστολή της ναζιστικής σημαίας από τον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως.
Ένας στρατιώτης κατέβασε την σβάστικα χωρίς καμία επισημότητα στις 9:45, σημαίνοντας το τέλος της κατοχής που διήρκεσε 1.264 μέρες και την αρχή ενός τρελού πανηγυριού στους δρόμους της Αθήνας.
Χιλιάδες κόσμου με την γαλανόλευκη στα χέρια αλληλοασπάζονταν, αναφωνώντας «Χριστός Ανέστη», παιδιά σκαρφάλωναν στις οροφές των τραμ, ενώ απ' άκρη σ' άκρη αντηχούσε ο Εθνικός Ύμνος.
Η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, υπό τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου, έφτασε στην Αθήνα έξι μέρες αργότερα, στις 18 Οκτωβρίου και αφού προηγουμένως βεβαιώθηκε ότι ο ΕΛΑΣ τήρησε την Συμφωνία της Καζέρτας, κατά την οποία θα συμμορφωνόταν προς τις διαταγές του βρετανού αρχιστράτηγου Σκόμπι.
Ωστόσο, αυτό ήταν μόνο μία ελπίδα που θα διαψευδόταν 45 μέρες αργότερα με το ξέσπασμα των Δεκεμβριανών. Τα όπλα θα αντηχούσαν ξανά στους δρόμους της πρωτεύουσας, αλλά αυτή την φορά θα ήταν στραμμένα κατά αδελφών...
Πηγή: Περί Πάτρης
Ήταν σα να βγήκαν από τα σπλάχνα της γης. Πετάχθηκαν πάνω ξαφνικά, μέτρησαν με άετήσιο βλέμμα σε πλάτος και μήκος τη Γή των προγόνων, διέτρεξαν αστραπιαία την τρισχιλιόχρονη ιστορία της και με γιγάντιο δρασκελισμό τινάχτηκαν πάνω στης Πίνδου τις κορφές. Εκεί... στάθηκαν! Αντίκρυ στον ήλιο· ντυμένοι το φως· φρουροί στις νέες Θερμοπύλες της ελευθερίας του κόσμου, φύλακες της τιμής του ανθρώπου.«Μολών λαβέ!», κραύγασαν, και οι σιδερόφραχτες αυτοκρατορίες ανατρίχιασαν.
Οι Γερμανοί σκοτώνουν εν ψυχρώ 82 γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους και καίουν 43 σπίτια και 57 καλύβες!
Την 19η Δεκεμβρίου 1941, ο Χίτλερ έπαυσε τον αρχηγό του Γερμανικού Στρατού, Στρατάρχη Βάλτερ Μπράουχιτς, αναλαμβάνοντας ο ίδιος την θέση του. Την προηγουμένη είχε αντικαταστήσει τον διοικητή της Κεντρικής Ομάδας Στρατιών, στο ρωσικό μέτωπο, Στρατάρχη Φέντορ φον Μποκ. Η αιτία της απομακρύνσεως των δύο κορυφαίων αξιωματικών οφείλονταν στην αποτυχία καταλήψεως της Μόσχας, στα πλαίσια της επιχειρήσεως με την κωδική ονομασία «Τυφώνας». Η επιχείρηση που διήρκησε από την 2α Οκτ. 1941 έως την 7η Ιαν 1942, σηματοδότησε την πρώτη ήττα του γερμανικού στρατού στην εκστρατεία κυριεύσεως της ΕΣΣΔ και συμμετείχαν 2 εκατ. Γερμανοί και 1,5 εκατ. Ρώσσοι στρατιώτες. Οι απώλειες των επιτιθέμενων ανήλθαν στις 400.000 νεκρούς και τραυματίες, ενώ των αμυνομένων στις 700.000.
Στις 29 Σεπτεμβρίου 1941 ξεκίνησε η πιο φρικτή σφαγή στη ιστορία. Η σφαγή στο Μπάμπι Γιάρ.
Μπάμπι Γιάρ σε ελληνική μετάφραση σημαίνει «Φαράγγι της Γιαγιάς» είναι το όνομα χαράδρας στο Βορειοδυτικό άκρο της πρωτεύουσας της Ουκρανίας Κιέβου. Το Μπάμπι Γιάρ είναι ιστορικά συνδεδεμένο με εκτελέσεις, κυρίως Εβραίων Σοβιετικών πολιτών κατά τη διάρκεια της Ναζιστικής κατοχής της Ουκρανίας.
Το Κίεβο καταλήφθηκε από στρατεύματα της Γερμανικής 6ης Στρατιάς στις 19 Σεπτεμβρίου 1941. Η πόλη είχε τότε περίπου 900.000 κατοίκους, από τους οποίους 150.000 ως 200.000 ήταν Εβραίοι. Οι Σοβιετικοί, μη θέλοντας να εγκαταλείψουν τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις της χώρας τους στις δυνάμεις του Χίτλερ, τις αποσυναρμολόγησαν και τις μετέφεραν σε περιοχές κοντά στα Ουράλια όρη.
Μαζί με τις βιομηχανίες που απομάκρυναν, ήταν και το ειδικευμένο προσωπικό που τις επάνδρωνε. Ανάμεσα στο προσωπικό αυτό ήταν και ανεξακρίβωτος αριθμός Εβραίων (από 30.000 έως 100.000) από το Κίεβο. Οι υπόλοιποι παρέμειναν στην πόλη, καθώς έλειπαν τελείως τα μεταφορικά μέσα, ενώ οι Γερμανοί απαγόρευσαν κάθε μετακίνηση πληθυσμού.
Στις 23 Σεπτεμβρίου έγινε σαμποτάζ στην πόλη, πιθανότατα από άνδρες της NKVD (Νι-Κα-Βε-Ντέ), της μυστικής υπηρεσίας του σταλινικού καθεστώτος: Εξερράγησαν αρκετές βόμβες, οι οποίες κατέστρεψαν επιταγμένα κτίρια, ανάμεσα στα οποία το αρχηγείο των Γερμανικών στρατευμάτων και το ξενοδοχείο Κοντινένταλ, κατάλυμα των ανώτερων Γερμανών αξιωματικών, ενώ καταστράφηκε και ένα τμήμα της πόλης. Ακολούθησε πυρκαϊά και κατά τη διάρκεια των προσπαθειών κατάσβεσης της συνελήφθη ένας Εβραίος, ο οποίος έκοψε μια από τις μάνικες εκτόξευσης νερού και ο οποίος εκτελέσθηκε επί τόπου.
Δειτε το έγχρωμο βίντεο – Οι εικόνες ειναι συγκλονιστικές
Αν και οι Εβραίοι είχαν ήδη αρχίσει να υφίστανται διώξεις από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής, το γεγονός αποτέλεσε την αφορμή για την εξολόθρευση ολόκληρου του εβραϊκού πληθυσμού της πόλης. Στις 26 Σεπτεμβρίου 1941 η αποστολή εξόντωσης ανατέθηκε στο Ζόντερκομμάντο (Sonderkommando) 4a, υπό τις διαταγές του Συνταγματάρχη των SS (SS-Standartenführer) Πάουλ Μπλόμπελ (Paul Blobel).
Στις 28 Σεπτεμβρίου μια ανακοίνωση των δυνάμεων κατοχής κάλεσε όλο τον εβραϊκό πληθυσμό της πόλης να συγκεντρωθεί σε ένα πλατύ σταυροδρόμι στις 8 το πρωί της επομένης, 29ης Σεπτεμβρίου. Στην ανακοίνωση οι Εβραίοι καλούνταν να έχουν μαζί τους όλα τα χαρτιά τους, ζεστά ρούχα και εσώρουχα, καθώς και όλα τα φορητά πολύτιμα αντικείμενά τους. Όποιος συλλαμβανόταν σε διαφορετικό μέρος θα εκτελούνταν επί τόπου, ενώ το ίδιο θα συνέβαινε και με όποιον μη Εβραίο παρείχε καταφύγιο ή τρόπο διαφυγής σε Εβραίο. Η φήμη που κυκλοφόρησε ανάμεσα στους Εβραίους ήταν ότι θα μεταφέρονταν σε στρατόπεδο εργασίας στη Γερμανία.
Όταν συγκεντρώθηκαν όλοι, άρχισε η πορεία, σε ομάδες των 100 ατόμων, προς τη χαράδρα Μπάμπι Γιαρ, κοντά στην οποία υπήρχε και εβραϊκό νεκροταφείο. Οι Εβραίοι επιτηρούνταν από ομάδες των SS, των SD και ουκρανικής αστυνομίας. Για μεγαλύτερη ασφάλεια, η χαράδρα είχε περιφραχτεί με συρματόπλεγμα, ενώ υπήρχε και τριπλός κύκλος ασφάλειας από ενόπλους.
Μόλις έφθαναν, οι Εβραίοι διατάσσονταν να γδυθούν και να τακτοποιήσουν τα ρούχα και τα υπάρχοντά τους και, στη συνέχεια, σε ομάδες των 10 ατόμων, οδηγούνταν στο άκρο της χαράδρας, όπου και εκτελούνταν με πυρά αυτόματων όπλων και πολυβόλων. Η σφαγή διήρκεσε τέσσερα (κατ’ άλλους δύο) ολόκληρα εικοσιτετράωρα, μέχρι τις 3 Οκτωβρίου. Ο αριθμός των εκτελεσθέντων υπολογίζεται σε περίπου 35.000 σύμφωνα με το Ίδρυμα Σίμον Βίζενταλ.
Η χαράδρα, ωστόσο, εξακολούθησε να αποτελεί τόπο εκτέλεσης τόσο για Σίντε και Ρομά, όσο και για σοβιετικούς αιχμαλώτους πολέμου. Σύμφωνα με έρευνες των Σοβιετικών, υπολογίζεται ότι στη χαράδρα αυτή εκτελέσθηκαν συνολικά περίπου 100.000 άτομα.
Τον Ιούλιο του 1943 ο Μπλόμπελ, που είχε φύγει από το Κίεβο, επέστρεψε εκεί λόγω της προοπτικής εκκένωσης της πόλης και τον Αύγουστο, με ειδικά συγκροτημένες ομάδες (συμμετείχαν και Εβραίοι), άρχισε την εκταφή και την καύση των πτωμάτων, με σκοπό να εξαλείψει τα ίχνη των εγκληματικών αυτών εκτελέσεων. Χρειάστηκαν έξι περίπου εβδομάδες για την ολοκλήρωση της μακάβριας αυτής εργασίας.
Το 1976 ανεγέρθηκε μνημείο για να θυμίζει τις ωμότητες που διαπράχθηκαν στο Μπάμπι Γιαρ. Για πολιτικούς λόγους αρχικά δεν αναφέρονταν ως εκτελεσθέντες Εβραίοι, η «παράλειψη» όμως αυτή επανορθώθηκε δεκαπέντε χρόνια αργότερα με την ανέγερση νέου μνημείου.
Πηγές – Wikipedia/Youtube/Charonboat
«Ήταν 7 το πρωί, 29 Σεπτέμβρη του 1943 . Απανωτές ριπές, κροτάλισμα πολυβόλων, ακούστηκαν σε όλη την Παραμυθιά. Θρήνος στην κάθε γειτονιά».
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...