Ιδεώδη της Παιδείας και Πρότυπα Εκπ/κών

ΔΑΣΚΑΛΕ των παιδιών της Ελλάδος, κράτα γερά στις επάλξεις ....

Έχει σχέση η ελληνική παιδεία με την περί ανθρώπου διδασκαλία της ορθόδοξης θεολογίας; Αποδέχεται την ψυχοσωματική οντολογία του ανθρώπου, την εκ πνεύματος και σώματος ενιαία ολότητα της υπάρξεώς του και, κατά συνέπεια, την αρμονική ψυχοσωματική του ανάπτυξη;

«Δράξασθε παιδείας»! Πολύ ωραία και εύηχη φράση. Αποκομμένη όμως από το Ψαλτήρι, με την καρατόμηση του αντίστοιχου ψαλμικού χωρίου, κυκλοφορεί συρόμενη και αγόμενη εντεύθεν κακείθεν, ανεξάρτητη και ως θύμα της ελευθεριότητας, που χαρακτηρίζει την εποχή μας. Χρήσιμη για εντυπωσιακή προβολή θεμάτων  πάσης φύσεως, παντός καιρού και είδους και τόπου, αλλά, δυστυχώς, στείρα, ευνουχισμένη! Διότι αιωρείται παραμονεύουσα η αυτονόητη ερώτηση: ΠΟΙΑΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ;

«Γεννήθηκα το 1887 στον Πειραιά∙ οι γονείς μου κατάγονταν από τη Χίο. Η μητέρα του αείμνηστου Πορφύρα και η δικιά μου ήταν αδελφάδες, το γένος Συριώτη. Τις εγκύκλιες σπουδές τις πέρασα στον Πειραιά. Κι όποιος ξέρεις τι σημασία έχει για τον νέο η παρουσία στην κριτική τούτη ηλικία ενός προσώπου σαν τον λαμπρόν εκείνο παιδαγωγό, που θύμιζε αρχαίον Έλληνα, τον αείμνηστο Ιάκωβο Δραγάτση, νιώθει γιατί οι μαθητές του φυλάγουν σ’ όλη τους τη ζωή, μέσα στην καρδιά τους, τη μνήμη της μορφής του». (Δ. Πικιώνη «Κείμενα», εκδ. «Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας», σελ. 23).
 
Ξεκίνησα να διαβάζω κάποια αυτοβιογραφικά σημειώματα του Δ. Πικιώνη, του μεγάλου Έλληνα. Κοντοστάθηκα, «φιλοσόφησα» λίγο την τελευταία πρόταση του προοιμίου του. Κράτησε στα φυλλοκάρδια του, ολοζωής, την μνήμη της μορφής του δασκάλου του. Μεγάλη κουβέντα.

Πόσες φορές σε βιογραφίες σπουδαίων, «πάνυ ακριβών» ανθρώπων, δεν διαβάζουμε παρόμοιες φράσεις. «Ευτύχησε να μαθητεύσει κοντά στον…». «Ο μεγάλος Δάσκαλος του Γένους… τον ενέπνευσε την αγάπη για τα γράμματα». Όσο κρατούσε η Παιδεία σ’ αυτόν τον τόπο, σχολείο και παίδευση σήμαινε δάσκαλος. Τα πάντα δορυφορούσαν τον δάσκαλο. «Καλών των διδασκάλων καλοί και οι μαθηταί», απροσπέλαστος ο λόγος του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου.

Χαρακτηριστικό το ακόλουθο παράδειγμα, που δείχνει το πόσο σημαντικό και ουσιαστικό θεωρούσαν οι Ρωμιοί (Βυζαντινοί) πρόγονοί μας το αξίωμα του δασκάλου. Στα χρόνια του λόγιου αυτοκράτορα Θεόφιλου (829-842 μ.Χ.) διδάσκει στην Κωνσταντινούπολη ο περίφημος Λέων ο μαθηματικός ή φιλόσοφος. (Ο οποίος μετέβη από την Πόλη στην Άνδρο για πληρέστερη μόρφωση, όπου δίδασκε κάποιος ονομαστός για τη σοφία του διδάσκαλος). Η φήμη του Λέοντος είχε εξαπλωθεί «επί πτερύγων ανέμων», είχε φτάσει ως το χαλιφάτο της Βαγδάτης. Ο Χαλίφης Μαμούν τον ζήτησε επίσημα από τον αυτοκράτορα τον Λέοντα, έστω και ως μετακλητό, προσφέροντας ένα τεράστιο ποσό. Ο Θεόφιλος αποβλέποντας στο γόητρο της αυτοκρατορίας, αλλά και εκτιμώντας την αξία του δασκάλου, αρνήθηκε. Αξίζει να παραθέσουμε αποσπάσματα από τον επιστολικό διάλογο των δυο ηγετών, όπως τον διέσωσε ο «Συνεχιστής Θεοφάνους». Γράφει ο χαλίφης: « Αξιώ το ον έχεις επί φιλοσοφία και ταις άλλαις επιστήμαις περιβόητον άνδρα βραχύν τινά χρόνον εξαποστείλαι…». Απαντά το Θεόφιλος: «….άλογον το οικείον δούναι ετέροις καλόν και την των όντων γνώσιν έκδοτον ποιήσαι τοις έθνεσι, δι’ ης το των Ρωμαίων γένος θαυμάζεται τε και τιμάται παρά πάσι». Με λίγα λόγια , είναι ανοησία να ξεπουλήσεις στα έθνη, αυτό για το οποίο θαυμάζεται το γένος σου, δηλαδή, ο έξοχος διάκονος της όντως Παιδείας. (Από το βιβλίο του Γ. Τσαμπή «Η Παιδεία στο Βυζάντιο», εκδ. Γρηγόρη, σελ. 54).

Το παραπάνω, νομίζω, εξηγεί και το χιλιόχρονο της ενδόξου αυτοκρατορίας μας. «Κάλλιο γνώση, παρά γρόσι», όπως έλεγαν και οι εν αιχμαλωσία πρόγονοί μας. Και είναι γεγονός αναντίρρητο πως φτάσαμε στην αγιασμένη Επανάσταση γιατί «η ψυχή του Γένους αγρυπνούσε. Φτωχοί παπάδες και δάσκαλοι, που ετρέφοντο με λίγο ψωμί, είχαν το σθένος εις το βάθος της ψυχής των, σθένος ποιητών. Καταλάβαιναν την ευθύνην που τους εβάρυνε να συνεχίσουν την ελληνικήν παράδοσιν∙ διηγούντο εις τα ελληνόπουλα ποια ήταν άλλοτε η πατρίδα τους και τους εδίδασκαν δύο ονόματα: Ελλάς και ελευθερία». (Του ακαδημαϊκού Σ. Μενάρδου, που περιέχεται στο βιβλίο του αρχιμ. Ιω. Αλεξίου, «Η Παιδεία στην Τουρκοκρατία», σελ. 181).

Εξαιρετικές είναι και οι προϋποθέσεις που θέτει ο Ιω. Καποδίστριας, για να αναλάβει κάποιος καθήκοντα δασκάλου: «Εν γένει πρέπει να στοχάζονται (οι δάσκαλοι) ότι η κυβέρνηση και οι πολίται εμπιστεύονται εις αυτούς τα παιδία των δια να μάθωσιν όχι μόνον γράμματα, αλλά και το πώς να γίνωσιν άνδρες, ωφέλιμοι εις την κοινωνίαν. Όθεν οι διδάσκαλοι σωφρόνως και τιμίως διάγοντες και με ημερότητα και φιλοστοργίαν προς τους νέους προσφερόμενοι, χρέος έχουν να μαθητεύωσιν αυτούς και με τους λόγους και με το παράδειγμα της ίδιας των διαγωγής, εις τα προς τον Θεόν, προς εαυτούς και προς τον πλησίον καθήκοντα, εις την δικαιοσύνην και χριστιανικήν ευσέβειαν, εις την ευταξίαν και φιλαλήθειαν, εις την φιλοπονίαν, εις την αγάπην του πλησίον, εις παν ό,τι εν ενί λόγω, είναι πρόσφορον να τους καταστήση ήμερους και τιμίους ανθρώπους, ιδίως προς ένα έκαστον και ενάρετους και χρηστούς πολίτας κοινώς προς την πολιτείαν». (Ιω. Τσάγκα, , «Η Ορθόδοξη Χριστιανική Αγωγή στο εκπαιδευτικό έργο του Ιω. Καποδίστρια», εκδ. «Κυριακίδη», σελ. 151).

Παρένθεση: Ακόμη θυμάμαι τις βαθυστόχαστες τιποτολογίες, στο πρόγραμμά  της για το «ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ: Πρώτα ο μαθητής», της απίθανης εκείνης κ. Διαμαντοπούλου. Κουτσουλιές που σήμερα υλοποιούνται.  Διαβάζω: Προηγούνται μεταξύ άλλων, τα ψηφιακά «ζαρζαβατικά» ( διαδραστικός πίνακας, ηλεκτρονικό βιβλίο, προσωπικός Η/Υ) και κατόπιν ακολουθεί ο δάσκαλος, για τον οποίο γράφει: «Το Νέο Σχολείο δίνει έμφαση στην συνάρθρωση, τη συνέργεια και τον συντονισμό μεταξύ των βαθμίδων της εκπαίδευσης. Ισχυροποιείται ο ρόλος του εκπαιδευτικού στην διαδικασία αναβάθμισης του σχολείου, με πρωτοβουλίες αυτενέργειας και κίνητρα καινοτομίας, με τις γνώσεις που χρειάζεται για να ανταποκριθεί στην υψηλή αποστολή του και με αντίστοιχο υψηλό κύρος, θέση στην κοινωνία και αμοιβή».

Έξοχο κείμενο, ιστορικό. Πώς το λέει, «υψηλή αμοιβή»; Υλοποιήθηκε διά της μειώσεώς της. Με τέτοιες, λοιπόν, υψηλόφρονες ονειροφαντασίες θα φτάσουμε, όχι σε χρηστούς και ενάρετους πολίτες, αλλά στο "ανοικτό στην κοινωνία και δημόσιο, ψηφιακό σχολείο". Το ποιος όμως θα είναι ο ρόλος του «ισχυροποιημένου» εκπαιδευτικού στο «ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ», τον διαβάζω στο βιβλίο «Νεοελληνική γλώσσα», Α΄ Γυμνασίου, (τετράδιο εργασιών), σελ. 71. Ιδού το «σχολείο του μέλλοντος». «Ουσιαστικά το σχολείο του μέλλοντος θα είναι μια μορφωτική υπηρεσία, όπου το κάθε παιδί θα μαθαίνει μόνο του από τον υπολογιστή, υποβοηθούμενο από ένα υποβαθμισμένο βοηθό μάθησης, (σ.σ. όπως λέμε οικιακή βοηθός), επιφορτισμένο κυρίως με τεχνικής φύσεως προβλήματα. Τα παιδιά που έχουν υπολογιστή στο σπίτι θα μπορούν να παρακολουθούν αποκεί (σ.σ. έτσι, μια λέξη, «αποκεί»), χωρίς να είναι απαραίτητη η καθημερινή παρουσία στο σχολείο, αφού έτσι κι αλλιώς οι ηλεκτρονικές βάσεις δεδομένων του θα είναι online σε 24ωρη βάση. Οι εκπαιδευτικοί, βέβαια, λένε…», ποιος νοιάζεται τι λένε οι εκπαιδευτικοί; Καταλάβαμε...

Την Τρίτη τα σχολεία ανοίγουν. Δόξα τω Θεώ, θα αρχίσουμε με τις αγιαστικές ευχές της Εκκλησίας μας. Κάποιοι είμαστε υπερήφανοι, γιατί είμαστε Έλληνες δάσκαλοι και Χριστιανοί Ορθόδοξοι, γιατί τιμιότερα δεν υπάρχουν στην Οικουμένη. «Απ’ έξω μαυροφόρα απελπισιά», αλλά μες στην τάξη Κρυφό Σχολειό. Κάνουμε τον σταυρό μας και "τρέλα κολοκοτρωναίικη", συνάδελφοι. Και κανείς να μην φοβάται τους μυρμηγκολέοντες, "πρόσκαιροι εισί".

(Παραθέτω τρία κείμενα της ρωμαίικης... τρέλας. Αν δεν υπήρχε αυτή, ακόμη θα προσκυνούσαμε τους Μωχαμετάνους.

«Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς. Εμείς αν δεν είμεθα τρελοί, δὲν εκάναμε την Επανάσταση», μας ορμηνεύει ο Γέρος του Μοριά.

«Νοικοκυριοὶ καὶ φρόνιμοι

Δεν ζουν στον Ψηλορείτη

Οι κουζουλοὶ την κάνανε

Αθάνατη την Κρήτη»,

διαλαλεί και η κρητικὴ λεβεντομαντινάδα.

Μονολογούσε, περίλυπος και καταντροπιασμένος, Νικόλαος Ιβανώφ, αρχιστράτηγος των Βουλγάρων στην μάχη του Κιλκίς, μετὰ την συντριβή του απὸ τους αθάνατους Κιλκισιομάχους: «Όλα τα είχα προβλέψει, τα είχα σκεφτεί όλα, εκτὸς απὸ την τρέλα των Ελλήνων». Aπό την ευλογημένη εκείνη τρέλα, που απελευθέρωνε το έθνος, φτάσαμε σήμερα στους προδότες, που παραδίδουν αμαχητί τα αιματοβαμμένα διάσελα της Μακεδονίας). Εμπρός, λοιπόν. με την ευχή της Παναγίας μας...

Πηγή: Ακτίνες

«Η πρώτη μέρα στο σχολείο» τιτλοφορείται ένα κείμενο που περιέχεται στο «Ανθολόγιο Λογοτεχνικών Κειμένων Α΄ και Β΄ Δημοτικού», σελ. 30-31. Στο κείμενο αυτό «προσφέρονται», ανεπιγνώστως προφανώς από τους συγγραφείς, όλα τα τρέχοντα ιδεολογήματα και τα κρανιοκενή στοιχεία που χαρακτηρίζουν το «Νέο Σχολείο», το προοδευτικό, που κόβει ΣΥΡΙΖΑ τα ριζιμιά λιθάρια του Γένους.

Ένας μικρός μαθητής, πρωτάκι, διηγείται τις εντυπώσεις του από την πρώτη μέρα στο σχολείο. Μετά τις γνωστές αγωνίες, τον φόβο του αγνώστου, τις σπαραξικάρδιες «απαγκιστρώσεις» εκ της μητρικής αγκάλης και τα συναφή της παρθενικής «ακαδημαϊκής» σταδιοδρομίας, διαβάζουμε στον επίλογο: «Η δασκάλα μας ήταν η κυρία Μεταξά. Ήθελε να τη φωνάζουμε Γεωργία και κυρίως όχι δασκάλα. Ο Κυριάκος που καθόταν δίπλα μου, είπε: – Δασκάλα, μπορώ… Σταμάτησε. Η δασκάλα μας χαμογέλασε. Μετά είπαμε όλοι τα ονόματά μας. Φανή, Γιάννης, Ιουλία, Αναστασία…. Με τι θέλετε να αρχίσουμε; ρώτησε η κυρία μας.

Ο Κωστής σήκωσε το χέρι.

– Με την τουαλέτα κυρία».

(Στο παλιό Ανθολόγιο, προ του 2006, διάβαζε ο μαθητής στην πρώτη σελίδα μια εξαιρετική προσευχή:

"Πέφτω κάνω τον σταυρό μου

και άγγελο έχω στο πλευρό μου

δούλος του Θεού λογιούμαι

και κανέναν δεν φοβούμαι"

 και στην ίδια σελίδα το περίφημο "φεγγαράκι μου λαμπρό". Τώρα φτάσαμε στα καντιποτένια του  υπουργείου με τις ανεπρόκοπες δασκάλες που θέλουν να τις προσφωνούν οι μαθητές με το... καλλιτεχνικό τους όνομα).

Τι αχνοφέγγει πίσω από τις χαζοχαρούμενες αυτές αράδες, οπωσδήποτε α(κατα)νόητες για νεοεισερχόμενο στο σχολείο μαθητή, απαξιωτικές και προσβλητικές για τον δάσκαλο; Εδώ έχουμε μια «προοδευτικιά» δασκάλα, που αποποιείται την αποστολή της. Εφ’ όσον απορρίπτει τον σεβασμό που περιέχει η προσφώνηση «κυρία»,  δημιουργεί την δήθεν οικειότητα, η οποία παρερμηνεύεται από τους μαθητές και καταντά η μητέρα της καταφρονήσεως και της απειθαρχίας. Πολλοί εκπαιδευτικοί πράττουν το ίδιο, έχοντας θολά εντυπωμένη στο νου τους την θεωρία της αντιαυταρχικής ή αντιαυθεντικής αγωγής. Καλλιεργούν μια «ανάρμοστη» σχέση με τους μαθητές τους, δήθεν φιλική. Όμως όταν ο εκπαιδευτικός παρουσιάζεται υπερβολικά επιεικής σημαίνει ή ότι δεν μπορεί να διαδραματίσει σωστά τον ηγετικό ρόλο του ή ότι δεν ενδιαφέρεται για τα παιδιά. Στις περιπτώσεις αυτές η επιείκεια αποτελεί την χειρότερη μορφή αδιαφορίας. (Κάτι παρόμοιο ισχύει και με τους γονείς, που προσπαθώντας να κερδίσουν την εκτίμηση των παιδιών τους, διαβάζοντας και κάποια «βίπερ», περί «δημοκρατικής» οικογενειακής αγωγής, που κυκλοφορούν και σε μπακάλικα, λένε στα παιδιά τους: «μη με βλέπεις σαν πατέρα. Εγώ θέλω να είμαι φίλος σου». Σ’ αυτήν την περίπτωση και ο γονέας είναι ένα ανώριμο παιδί που παραιτείται από την πατρική ή την μητρική του ευθύνη και δημιουργεί στο παιδί αίσθημα ανασφάλειας, που θα φτάσει ως τον πανικό. Τα παιδιά θα βρουν ευκαιρίες στην ζωή τους ν’ αποκτήσουν φίλους, είναι όμως αμφίβολο αν θα βρουν κάποιον άλλο πατέρα ή άλλη μητέρα). Η δασκάλα του κειμένου, που ήθελε να την προσφωνούν οι μαθητές της – και μάλιστα της πρώτης τάξης – Γεωργία (και γιατί όχι, Γωγώ), αυτοακυρώνεται και ταυτόχρονα, εξ απαλών ονύχων, «διδάσκει» στα παιδιά ότι δεν υπάρχει αυτή η ευλογημένη απόσταση μεταξύ δασκάλου και μαθητή, το μυστικό υφάδι που συνέχει αυτή τη σχέση, που ονομάζεται σέβας. Με τα καλοπιάσματα και τις κολακείες δεν βγάζεις γερούς μαθητές. «Δει δ’ αυτούς μηδέ τοις εγκωμίοις επαίρειν και φυσάν∙ χαυνούνται γαρ ταις υπερβολαίς των επαίνων και θρύπτονται», δηλαδή, πρέπει να μην παινεύουμε υπερβολικά και φουσκώνουμε τα παιδιά με τα εγκώμια, γιατί με τις υπερβολές των επαίνων γίνονται ματαιόδοξα και κακομαθημένα». (Πλούταρχος, «περί παίδων αγωγής», εκδ. «Κάκτος», σελ. 69).

Και ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, επόμενος τοις θείοις πατράσι, έλεγε κάτι σημαντικό: «Στα παιδιά ο έπαινος κάνει κακό. Τι λέει ο λόγος του Θεού; "Λαός μου οι μακαρίζοντες υμάς πλανώσιν υμάς και την τρίβον των ποδών υμών ταράσσουσιν". Όποιος μας επαινεί, μας πλανάει και μας χαλάει τους δρόμους της ζωής μας. Πόσο σοφά είναι τα λόγια του Θεού! Ο έπαινος δεν προετοιμάζει τα παιδιά για καμιά δυσκολία στη ζωή. Και βγαίνουν απροσάρμοστα και τα χάνουν και τελικά αποτυγχάνουν. Τώρα ο κόσμος χάλασε. Στο μικρό παιδάκι λένε όλο επαινετικά λόγια. Μην το μαλώσουμε, μην του εναντιωθούμε, μην το πιέσουμε το παιδί. Μαθαίνει, όμως, έτσι και δεν μπορεί να αντιδράσει σωστά και στην πιο μικρή δυσκολία. Μόλις κάποιος του εναντιωθεί, τσακίζεται, δεν έχει σθένος. Οι γονείς ευθύνονται πρώτοι για την αποτυχία των παιδιών στη ζωή και οι δάσκαλοι και καθηγητές μετά. Τα επαινούν διαρκώς. Τους λένε εγωιστικά λόγια. Δεν τα φέρνουν στο Πνεύμα του Θεού. Τ’ αποξενώνουν απ’ την Εκκλησία. Όταν μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά και πάνε στο σχολείο μ’ αυτό τον εγωισμό, φεύγουν απ’ τη θρησκεία και την περιφρονούν, χάνουν το σεβασμό προς το Θεό, προς τους γονείς, προς όλους. Γίνονται ατίθασα και σκληρά κα άπονα, χωρίς να σέβονται ούτε τη θρησκεία, ούτε τον Θεό. Βγάλαμε στη ζωή εγωιστές και όχι χριστιανούς».(Γέροντος Πορφυρίου, «Βίος και Λόγοι»», εκδ. Ι.Μ. Χρυσοπηγής, σελ. 427).

Το κείμενο του σχολικού βιβλίου τελειώνει με την ομορφότατη και παιδαγωγικότατη «επιθυμία» του μαθητή να αρχίσει η σχολική χρονιά, η διδαχή, με την….τουαλέτα. Σαφές το μήνυμα, ελήφθη. Εύγε στους ιθύνοντες, τα σαΐνια του αμαρτωλού πρώην Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Παιδεία, αγωγή, σμίλευση ψυχών, προσιδιάζουσα…στις τουαλέτες. Αυτό το μνημειώδες κείμενο βρήκαν, για να υποδεχτούν τους νιόβγαλτους μαθητές στο γοητευτικό ταξίδι της γνώσης. Αντί για οσμή πνευματικής ευωδίας, ένα κείμενο από τα μυρίπνοα άνθη της παράδοσής μας, η δυσωδία του βόθρου, η διά βίου εκπαίδευση που οραματίζονται οι Γραικύλοι της σήμερον.

Δευτέρα, η πρώτη μέρα στο σχολείο. Οι αποδομητές ας αρχίσουν «με την τουαλέτα». Εμείς θα αρχίσουμε με τις αγιαστικές ευχές της Εκκλησίας μας, υπερήφανοι γιατί είμαστε Έλληνες δάσκαλοι και Χριστιανοί Ορθόδοξοι, γιατί τιμιότερα δεν υπάρχουν στην Οικουμένη. «Απ’ έξω μαυροφόρα απελπισιά», αλλά μες στην τάξη Κρυφό Σχολειό. Κάνουμε τον σταυρό μας και "τρέλα κολοκοτρωναίικη", συνάδελφοι.Και κανείς να μην φοβάται τους μυρμηγκολέοντες, "πρόσκαιροι εισί". 

(Παραθέτω τρία κείμενα της ρωμαίικης... τρέλας. Αν δεν υπήρχε αυτή, ακόμη θα προσκυνούσαμε τους Μωχαμετάνους.

«Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς. Εμείς αν δεν είμεθα τρελοί, δὲν εκάναμε την Επανάσταση», μας ορμηνεύει ο  Γέρος του Μοριά.

 «Νοικοκυριοὶ καὶ φρόνιμοι
Δεν ζουν στον Ψηλορείτη
Οι κουζουλοὶ την κάνανε
Αθάνατη την Κρήτη»,
διαλαλεί και η κρητικὴ λεβεντομαντινάδα.

Μονολογούσε, περίλυπος και καταντροπιασμένος, Νικόλαος Ιβανώφ, αρχιστράτηγος των Βουλγάρων στην μάχη του Κιλκίς, μετὰ την συντριβή του απὸ τους αθάνατους Κιλκισιομάχους: «Όλα τα είχα προβλέψει, τα είχα σκεφτεί όλα, εκτὸς απὸ την τρέλα των Ελλήνων»).

Κλείνω με ένα εξαίρετο κείμενο, αντάξιο για δασκάλους κυρίως για νέους.

«Εσύ που πήρες την απόφαση να γίνεις δάσκαλος, έτσι κι έτσι έχεις δώσει, ως τώρα, πολλές εξετάσεις. Θυμήσου, προτού ν’ αρχίσεις την δουλειά σου, να κάμεις και μια τελευταία εξέταση, όχι μπροστά σε επιτροπές και καθηγητές, παρά μονάχος, ολομόναχος με τον εαυτό σου. Ρίξε μια ματιά στην ψυχή σου και κοίταξε: Καίει εκεί μέσα άσβηστη κι ασάλευτη η λαχτάρα για τον άνθρωπο; Τότε πάει καλά κι ευλογημένη η απόφασή σου.

Αν όμως βρεις πως όλος ο πόθος σου είναι πότε να ελευθερωθείς απ’ αυτόν και συλλογίζεσαι μόνον πως και πότε θα πλουτίσεις, τότε άλλαξε το ταχύτερο απόφαση, εν όσο είσαι ακόμη νέος, γιατί βρίσκεσαι σε στραβό δρόμο. Ό,τι ελπίζεις, δεν θα σου το φέρει το επάγγελμά σου. Κι ο ίδιος το βλέπεις, η Πολιτεία δεν είναι γενναία στους μισθούς της…

Αν όμως η ψυχή σου μοιάζει κάπως με την ψυχή της Μάνας, που κι όταν το γεννήσει το παιδί εξακολουθεί, με την αδιάκοπη τρεμούλα και λαχτάρα, ολοένα να το δημιουργεί και να το φτιάχνει, τότε να είσαι βέβαιος, πως δεν θα γκρεμισθείς από τα ύψη, που ανέβασες τον εαυτό σου με την απόφασή σου να γίνεις δάσκαλος και τη ζωή σου θα περάσεις ανθρωπινά… Σαν την ψυχή της Μάνας πρέπει κι η δική σου ψυχή να είναι υπό αδιάκοπη λαχτάρα φλογισμένη. Τότε πήγαινε με θάρρος μπροστά, αλλιώς γύρισε πίσω, επειδή η ζωή σου θα είναι πάντα δυστυχισμένη».

(Το ωραίο αυτό κείμενο ανήκει στον φιλόλογο και κριτικό Γιάννη Αποστολάκη και γράφτηκε πριν από 85 περίπου χρόνια).

Πηγή: Ακτίνες

Παρακολουθώντας τὰ σχετικὰ μὲ τὴν παιδεία τοῦ τόπου μας ἀνησυχοῦμε πολὺ γιὰ τὸ μέλλον τοῦ ἔθνους μας. Αὐτοῦ τοῦ ὑπέροχου ἔθνους ποὺ ὑπῆρξε πηγὴ φωτὸς καὶ γνώσης καὶ παιδείας γιὰ ὅλα τὰ ἄλλα ἔθνη. Γιὰ τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος, καὶ ὅταν βρισκόταν στὴν πλάνη τῶν εἰδώλων, ἀλλὰ καὶ ὅταν δέχθηκε τὸν χριστιανισμό, ἡ παιδεία ἦταν πάντα τὸ πρώτιστο ἰδανικό.

Θὰ ἀναφέρουμε μόνο τὸν ἀγῶνα τοῦ Ἁγίου πατρο-Κοσμᾶ, ὁ ὁποῖος περιέτρεξε τὴ σκλαβωμένη καὶ θνήσκουσα Ἑλλάδα κηρύττοντας μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ στὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη, ἀλλὰ καὶ ἀγωνιζόμενος νὰ χτίσει σχολεῖα, τὰ ὁποῖα θὰ γίνονταν φυτώρια παιδείας. Δὲν δίσταζε νὰ προτείνει, ὅταν ὑπῆρχε δεύτερη ἐκκλησία στὸ χωριό, νὰ χρησιμοποιηθεῖ ὡς σχολεῖο καὶ ὑποχρέωνε, κατὰ κάποιον τρόπο, τοὺς χωριανοὺς νὰ βροῦν δάσκαλο γιὰ τὰ παιδιά τους, ὅτι «χωρὶς σχολεῖα χάνεται τὸ ἔθνος, χάνεται κι ἡ πίστη μας».

Θὰ ἀναφέρουμε καὶ τὴν «ἀνθοδέσμη» τῶν ἐθνικῶν μας εὐεργετῶν, οἱ ὁποῖοι ἔχτισαν στὶς ἰδιαίτερες πατρίδες τους, ἀλλὰ καὶ στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ στὴν Ἀθῆνα καὶ σὲ ἄλλες μεγάλες ἑλληνικὲς πόλεις, σχολεῖα μὲ εὐμεγέθη καὶ ἄρτια ἐξοπλισμένα διδακτήρια, ποὺ μέχρι σήμερα εἶναι λειτουργικὰ καὶ μᾶς ἐντυπωσιάζουν, γιατὶ πίστευαν πὼς αὐτὴ εἶναι ἡ σπουδαιότερη εὐεργεσία γιὰ τὸ ἀναγεννώμενο ἑλληνικὸ ἔθνος. Καὶ βέβαια πάντα δύο ἦταν οἱ βασικοὶ ἄξονες τῆς παιδείας μας: ὁ ἑλληνισμὸς καὶ ὁ χριστιανισμός, ὅπως πολὺ καλὰ τοὺς συνδύασαν οἱ μεγάλοι Καππαδόκες Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.

Διερωτῶμαι συχνά, ἆραγε δὲν ἔχουμε ὅλοι μας κάποιο μέρος εὐθύνης γι’ αὐτὴν τὴν κατάντια τοῦ σήμερα; Νομίζω ὅτι ἡ διαπίστωση αὐτὴ καὶ παράλληλα ἠ ἀποδοχὴ τῆς εὐθύνης μπορεῖ νὰ μᾶς κινητοποιήσουν ὅλους γιὰ μιὰ κάποια ἐπαναφορὰ τῆς πνευματικῆς ὑγείας στὸν τόπο μας. Λέει συχνὰ κάποιος ἐκπαιδευτικός, μεταφέροντας τὰ λόγια τοῦ ἀθηναιογράφου λογοτέχνη Δημήτρη Καμπούρογλου, μιὰ μεγάλη ἀλήθεια: «Ἂν ὅλα τὰ ἄλλα ἔθνη πρέπει νὰ προχωρήσουν μπροστά, ἐμεῖς πρέπει νὰ γυρίσουμε πίσω στὶς μεγάλες ἀξίες, πάνω στὶς ὁποῖες θεμελιώθηκε ἡ Ἑλλάδα μας στὸ παρελθὸν καὶ μεγαλούργησε». Πόσο ξεθώριασαν στ’ ἀλήθεια μέσα μας οἱ ἔννοιες «Χριστός, Πατρίδα, Οἰκογένεια», καθὼς κολυμποῦμε ἐπὶ τόσα χρόνια μέσα σὲ μιὰ ὑλιστικὴ εὐημερία, σὲ μιὰ ἐγωκεντρικὴ ἀντίληψη ζωῆς; Καὶ τώρα συγκεκριμένα τί μποροῦμε νὰ κάνουμε; Πρῶτα νὰ πυροδοτήσουμε τὴν πίστη μας στὸ γεγονὸς ὅτι κάθε κακό, κάθε ἁμαρτία προέρχεται ἀπὸ τὸν Διάβολο, εἶναι γέννημα δικό του καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ὑποσκελίσει τὴν ἀλήθεια, τὴν ὀμορφιὰ τῆς ἀρετῆς, τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία, τῆς αἰωνιότητας τὴ νοσταλγία. Δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ νικήσει τὸν Χριστό, τὴν Ἐκκλησία μας.

Τὸ γεγονὸς αὐτὸ τὸ μαρτυροῦν οἱ αἰῶνες, τὰ 2017 χρόνια τῶν σκληρῶν καὶ πρωτοφανῶν διωγμῶν κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Γέμισε ὁ Οὐρανός, ὁ Παράδεισος ἀπὸ φωτεινὰ ἀστέρια, ἀπὸ μύριους ἥλιους ποὺ λάμπουν, τοὺς μάρτυρες, καὶ μᾶς καλοῦν κοντά τους. Κατὰ δεύτερο λόγο νὰ μεταγγίσουμε ὅλοι ἐμεῖς οἱ μεγάλοι αὐτὴν τὴν πίστη μας -μάνες, γιαγιάδες, ἐκπαιδευτικοὶ ποὺ ὀρθοφρονοῦνστὰ παιδιά μας, στὴ νέα γενιά μὲ ποικίλους τρόπους. Νὰ βοηθήσουμε νὰ ἀποκτήσουν τὴ βεβαιότητα στὴν τελικὴ νίκη τοῦ Θεοῦ. Εἴμαστε Θεόκτιστοι, μὴν τὸ ξεχνοῦμε, καὶ ὡς ὀρθόδοξοι ἔχουμε τὸ προνόμιο νὰ τρεφόμαστε μὲ τὸ Σῶμα καὶ τὸ τίμιο Αἷμα τοῦ Κυρίου μας, γεγονὸς ποὺ ἑλκύει μέσα μας τὴ Θεία ἄκτιστη Χάρη καὶ μᾶς Θεοποιεῖ. Γινόμαστε Θεάνθρωποι ἤ, ἂν θέλετε, Ἀνθρωπόθεοι καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἔχουμε ἐξασφαλισμένη καὶ τὴ νίκη 100%.

Τὴν κρίση ποὺ διερχόμαστε τὴ βλέπουμε μὲ τὰ μάτια τοῦ Μεγάλου Ἁγίου Ἀθανασίου, ὁ ὁποῖος ἔλεγε σὲ παρόμοιες περιστάσεις: «νεφύδριόν ἐστι καὶ θᾶττον παρελεύσεται». «Ὁ Κύριός μας ἐξῆλθεν νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ». Πρὸς τί λοιπὸν αὐτὴ ἡ ἡττοπάθεια, ἡ ἀπαισιοδοξία καὶ ἡ ἀπελπισία;

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ἐξ ἀφορμῆς τῆς δημοσιεύσεως εἰς τὴν Ἐφημερῖδα τῆς Κυβερνήσεως τῶν προγραμμάτων τῆς θρησκειολογίας καὶ τῆς τελευταίας ἀντιδράσεως τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας, ὡς καὶ τῆς προσωπικῆς ἐπιστολῆς τοῦ Μ. Ἀρχιεπισκόπου πρὸς τὸν Πρωθυπουργόν, κ. Τσίπραν, τῆς 27^ης Σεπτεμβρίου 2016, ἐν συνεχείᾳ σειρᾶς ἐπιστολῶν μου πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδον γράφω Ὑμῖν τὰ κάτωθι, ὡς εἰσαγωγήν, φρονῶν, ὅτι καὶ Ὑμεῖς θεωρεῖτε ταῦτα, ὡς αὐτονόητα

Ἱερομόναχος Δαμασκηνὸς

Ἱερὸν Κελλίον τοῦ Φιλαδέλφου  

Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 6.12.2016

Τ.Θ. 73

63086 Καρυαὶ

Ἅγιον Ὄρος Ἄθω

Ἀριθμὸς πρωτ. 63 1. Τῷ Μακαριωτάτῳ

Ἀρχιεπισκόπῳ Ἀθηνῶν  καὶ πάσης Ἑλλάδος κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΩ

2. Τῇ Σεπτῇ καὶ ἁγίᾳ Ἱεραρχίᾳ  τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς τὰς ἕδρας των

Θέμα: «Ὀρθόδοξος διαπαιδαγώγησις τῆς Ἑλληνικῆς νεολαίας»

Μακαριώτατε,

σεπτοὶ Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Ἐξ ἀφορμῆς τῆς δημοσιεύσεως εἰς τὴν Ἐφημερῖδα τῆς Κυβερνήσεως τῶν προγραμμάτων τῆς θρησκειολογίας καὶ τῆς τελευταίας ἀντιδράσεως τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας, ὡς καὶ τῆς προσωπικῆς ἐπιστολῆς τοῦ Μ. Ἀρχιεπισκόπου πρὸς τὸν Πρωθυπουργόν, κ. Τσίπραν, τῆς 27^ης Σεπτεμβρίου 2016, ἐν συνεχείᾳ σειρᾶς ἐπιστολῶν μου πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδον γράφω Ὑμῖν τὰ κάτωθι, ὡς εἰσαγωγήν, φρονῶν, ὅτι καὶ Ὑμεῖς θεωρεῖτε ταῦτα, ὡς αὐτονόητα:

Τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν πρέπει νὰ εἶναι γνῶσις τῆς Ἀληθείας, διὰ νὰ μεταβληθῇ ἡ γνῶσις εἰς βίωμα καὶ ζωήν.

Διὰ νὰ θελήσῃ ὁ ἄνθρωπος νὰ προσκυνήσῃ τὸν ποιητήν του, νὰ ἀποστῆ ἀπὸ τὰς πλάνας καὶ τὴν προσκύνησιν τῶν δαιμόνων, νὰ γνωρίσῃ τὸν Πατέρα του, τὸν Τριαδικὸν Θεόν.

Διὰ νὰ γνωρίσῃ, ὅτι τὸ κέντρον τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ ἄνθρωπος˙ διὸ καὶ ὁ Θεός, δι΄ ἡμᾶς ἐγένετο ἄνθρωπος.

Ἡ προτεραιότης εἰς τὴν δημιουργίαν εἶναι ὁ ἄνθρωπος.

Καμμία θρησκεία δὲν λέγει αὐτά, ποὺ λέγει ὁ Χριστιανισμὸς εἰς τὴν γνησίαν μορφήν του, τὴν Ὀρθοδοξίαν.

Χωρὶς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν εἶναι ἀδύνατος ἡ ἀληθὴς Θεογνωσία.

Ὁ Χριστὸς ἐστίν ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ Χριστός, «παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰῶνας».

Καμμία θρησκεία δὲν ὁμιλεῖ διὰ τὸ κατ΄ εἰκόνα˙ ἤτοι τὸ νοερὸν καὶ τὸ αὐτεξούσιον. Διὰ τὴν κακὴν χρῆσιν τοῦ αὐτεξουσίου καὶ τὴν ἁμαρτίαν, καὶ τὴν ἐκ τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου «ἔλλειψιν τῆς φύσεως», καὶ τὴν συμπλήρωσιν τῆς ἐλλείψεως, διὰ τῆς χάριτος ἐκ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου, τοῦ ἑνὸς τῆς Τριάδος, μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ.

Ἐὰν ἡ διδασκαλία τοῦ μαθήματος δὲν προετοιμάζει τὸν νέον, εἰς τὸ νὰ ἀποδεχθῇ τὸν Χριστόν, ὡς τὸν μόνον ἀληθῆ Θεὸν καὶ Σωτῆρα, τί νόημα ἔχει νὰ διδάσκεται; Διατί νὰ μάθῃ ἄχρηστα πράγματα διὰ τὸν βίον του; Ὅταν δὲν τοῦ ὑποδεικνύεται ὁ διὰ τῶν Εὐαγγελικῶν ἐντολῶν, ἀληθὴς τρόπος ζωῆς, ὁ μόνος χρήσιμος διὰ τὴν ἐνταῦθα βιοτήν του καὶ τὴν προετοιμασίαν του διὰ τὸν μέλλοντα καὶ ἀγήρω αἰῶνα, ὑποδοχῆς τῆς θεώσεως, τί νόημα ἔχει νὰ ἀσχολῆται ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ Πολιτεία, μὲ ἕνα νοθευμένον, ὡς πρὸς τὴν ἀλήθειαν, μάθημα;

Ἐὰν δὲν τοῦ ὑπενθυμίζεται, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐπλάσθη ὑπὸ τοῦ Θεοῦ «κατ΄ εἰκόνα καὶ καθ΄ ὁμοίωσιν, ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτοὺς ὁ Θεός», διὰ νὰ βιώσῃ ὀρθῶς ἐις τὴν οἰκογενειακὴν ζωήν του, τί νόημα ἔχει ἡ διδασκαλία του;

1. Αἱ ἰσχύουσαι συνταγματικαὶ διατάξεις καὶ τὸ σύστημα τῆς συναλληλίας ὑποχρεώνουν τὴν Πολιτείαν νὰ διδάσκῃ τὴν Ὀρθοδοξίαν εἰς τὴν Ἐκπαίδευσιν (ἄρθρ. 3, 16, 21 τοῦ Συντάγματος, αἱ ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας ὑπ΄ ἀρ. 3358/1195 καὶ 2176/1998, ὡς καὶ ἡ ὑπ΄ ἀρ. 116/2012 ἀπόφασις τοῦ Διοικητικοῦ Ἐφετείου Χανίων).

Ὡς έκ τούτου ἡ Ἱ. Σύνοδος ἔχει τὸ δικαίωμα καὶ τὴν ὑποχρέωσιν νὰ ἀπαιτήσῃ πιστὴν ἐφαρμογὴν τοῦ Συντάγματος καὶ τῶν ἀποφάσεων τῶν διοικητικῶν δικαστηρίων, ἀπὸ τὸ Κράτος.

2. Ἡ ἐπιστολὴ τῆς 27^ης 2016 τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου πρὸς τὸν Πρωθυπουργόν, κ. Τσίπραν, σταλεῖσα ἔστω «κατόπιν ἑορτῆς», ὀρθῶς εἰς τὰ σχόλια τοῦ δευτέρου μέρους, χαρακτηρίζει, ὡς ἀπαράδεκτα τὰ προγράμματα. Προκαλεῖ ὅμως ἀπορίαν, ἐνῷ τὰ προγράμματα ταῦτα σχεδὸν ἀπαραλλάκτως, ἢ ἐλαφρῶς παρηλλαγμένα, εἶχον δημοσιευθῇ ὑπὸ τοῦ Ὑπουργείου, πρὸ πενταετίας, καὶ ἐδιδάσκοντο πιλοτικῶς εἰς τὰ Σχολεῖα ἀπὸ τὸ 2012, διατί ὁ Μακαριώτατος, μόλις τώρα, ἀντέδρασε δυναμικῶς καὶ προσωπικῶς, χωρὶς Συνοδικὴν ἐπιστολήν;

3. Τὸ πρῶτον μέρος τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου, εἶναι ἀντιφατικὸν καὶ αὐτοαναιρούμενον, δὲν συνᾴδει μὲ τὰς ἐνεργείας του ἐπὶ τοῦ θέματος. Ὁ Μακαριώτατος, οὐσιαστικῶς ἐκωλυσιέργει τὴν ἐπίλυσιν τοῦ προβλήματος, γνωστοῦ ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχὴν τῶν Κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ καὶ Νέας Δημοκρατίας.

Ἀγνοεῖ ὁ Μ. Ἀρχιεπίσκοπος τὸ γεγονός, ὅτι τὸ μάθημα ἐδιδάσκετο ἀμιγῶς μὲ ὀρθόδοξον περιεχόμενον ἀπὸ τῆς συστάσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους, μέχρι προσφάτως; Ἡ νόθευσις τοῦ περιεχομένου τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ἐγένετο εἰς τὰ ὑπάρχοντα βιβλία, τὰ τελευταῖα ἔτη, κυρίως ἀπὸ τὴν Σημίτειον ἀντιχριστιανικὴν ἐποχήν, τῇ ἀπαιτήσει τῶν Ἑβραίων καὶ τῆς νέας τάξεως πραγμάτων, παραλλήλως μὲ τὴν κατάργησιν τῆς ἀναγραφῆς τοῦ θρησκεύματος εἰς τὰς Ἀστυνομικὰς ταυτότητας, κατὰ παράβασιν τοῦ Συντάγματος.

Πῶς λοιπὸν διαπράττει τὸ ἀσύγγνωστον λάθος, νὰ ἀποδέχεται τὴν κατηγορίαν καὶ τὸ ἐπιχείρημα τοῦ ἀθέου ὑπουργοῦ κ. Φίλη, ὡς καὶ τῶν Συμβούλων του, «ὅτι δὲν ἀποτελεῖ κατήχησιν τῆς ὀρθοδοξίας»;

Δὲν γνωρίζει ὁ Μακαριώτατος ποῖος ἦτο ὁ πρῶτος εἰσηγητὴς ἀλλαγῆς τοῦ νομικοῦ πλαισίου, χωρὶς νὰ τὸ ἐπιτρέπῃ τὸ Σύνταγμα, ὥστε τὸ μάθημα νὰ μεταβληθῆ ἀπὸ ὀρθόδοξον, εἰς διδασκαλίαν τῶν θρησκειῶν;

Τὸ συνημμένον φωτοτυπημένον κείμενον ἐκ τοῦ τ. 108, 2008 τοῦ περιοδικοῦ ΣΥΝΑΞΗ, ἀποδεικνύει, ὅτι ὁ ἀποκλειστικὸς αἴτιος τῶν σημερινῶν ἐγκληματικῶν ἀλλαγῶν, ὑπὸ τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας τοῦ Ὑπουργείου, εἰς τὸ περιεχόμενον τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος καὶ τῆς μεταβολῆς του εἰς πολυθρησκευτικόν, εἶναι ὁ ἐπιστήθιος φίλος τοῦ Μ. Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου, ὁ Σταῦρος Γιαγκάζογλου.

Ὁ κ. Γιαγκάζογλου ἤδη ἀπὸ τὸ ἔτος 2008, ὡς Σύμβουλος τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, μὲ ὑπόμνημα πρὸς τὸν τότε Ὑπουργὸν Παιδείας, κ. Στυλιανίδην, ὑπογραφόμενον καὶ ἀπὸ τοὺς κ. Γεώργ. Στάθην, μόνιμον Πάρεδρον τοῦ τότε Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, ὡς καὶ τοῦ Παντ. Καλαϊτζίδη, Παρέδρου τότε ἐ.θ. τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, εἰσηγήθησαν τὴν ἀλλαγὴν τοῦ περιεχομένου τοῦ μαθήματος (ὅρα περιοδικὸν ΣΥΝΑΞΗ, τεῦχος 108, ἔτους 2008, σελ. 71-79) ὡσαύτως ὅρα ἡμετέραν ἐπιστολὴν πρὸς τὴν σεπτὴν Ἱεραρχίαν ὑπ΄ ἀρ. πρωτ. 39/15.8.2013, διὰ τῆς ὁποίας ἐνημέρωσα τοὺς Ἁγίους Ἀρχιερεῖς, «τί ἐστί Γιαγκάζογλου», τί εἰσηγεῖται καὶ διατί στερεῖται ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος, κρινόμενος καὶ ἐξ ἄλλων δημοσιευμάτων του.

Παρὰ λοιπὸν τὰ γνωστὰ φρονήματα καὶ τὰς ἐνεργείας τοῦ κ. Γιαγκάζογου, οὗτος ἀπελάμβανε, μέχρι τὸ πρῶτον δεκαήμερον τοῦ Σεπτεμβρίου ἐ. ἔ., τῆς ἐμπιστοσύνης τοῦ Μ. Ἀρχιεπισκόπου, διευθύνων τὸ πρῶτον Συνοδικὸν Περιοδικὸν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος «Θεολογία».

Διὰ τῆς ὡς ἄνω ἐπιστολῆς μου, εἰσηγούμην εἰς τὴν σεπτὴν Ἰεραρχίαν νὰ κληθῇ οὗτος καὶ ἡ ὁμάς του, νὰ ἀποκηρύξουν τὰς πλάνας των. Ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει, ἐὰν θὰ ἠρνοῦντο, ἡ Ἐκκλησία νὰ λάβῃ δραστικὰ μέτρα τιμωρίας, τὰ ὑπὸ τῶν ἱερῶν κανόνων προβλεπόμενα, καὶ νὰ ἀποκόψῃ τὸν κ. Γιαγκάζογλου καὶ τὴν ὁμάδα του, ὡς σεσηπότα μέλη, τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ κίνδυνος διὰ τὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας ἐκ τῶ εἰρημένων προγραμμάτων, εἶναι μεγαλύτερος καὶ ὁ πλέον ἐπικίνδυνος, ἐξ ὅλων τῶν αἱρέσεων τῆς ἱστορίας, διότι θὰ συντελέσῃ εἰς τὸ νὰ ἀλλαξοπιστήσουν αἱ νεώτεραι γενεαὶ τῶν Ἑλλήνων.

Ὁ κ. Γιαγκάζογλου ἤδη ἀπὸ τὸ 2008 εἰς τὸ συνημμένον ὑπόμνημα, σελ. 75, γράφει: «τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν δὲν εἶναι κατήχηση ἢ μύηση στὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη, ἀλλὰ ἕνα ἀπὸ τὰ μαθήματα τοῦ σχολείου μὲ ἰδιαίτερο μορφωτικὸ καὶ παιδαγωγικὸ περιεχόμενο. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, δὲν ὁρίζεται καὶ δὲν ἐποπτεύεται ἀπὸ καμμιὰ Ἐκκλησία, δόγμα, ἢ ὁμολογία, ἐνῶ ἡ διδακτέα ὕλη καθορίζεται ἀπὸ τὸ Παιδαγωγικὸ Ἰνστιτοῦτο…» Πῶς ἔχει τὸ θράσος νὰ εἰσηγεῖται τὴν καταπάτησιν τοῦ Συντάγματος ἐν προκειμένῳ καὶ τὴν περιφρόνησιν ἐποπτείας τοῦ μαθήματος ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας;

Ὁρᾶτε, Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, τί εἰσηγεῖται εἰς τὸν Ὑπουργόν;

Ὁ τότε Ὑπουργὸς Παιδείας, κ. Στυλιανίδης, δὲν εἰσήκουσε τὰς εἰσηγήσεις του.

Τὰς εἰσηγήσεις του ἐνστερνίσθη ἡ κ. Ἄννα Διαμαντοπούλου, Ὑπουργὸς τοῦ ΠΑΣΟΚ καὶ φίλη τοῦ Μ. Ἀρχιεπισκόπου, γνωστὴ διὰ τὰς διασυνδέσεις της μὲ τὴ λέσχην BILDEBERG. Αὕτη ἤλλαξε τὸ νομικὸν πλαίσιον τοῦ περιεχομέου τοῦ μαθήματος, στοιχοῦσα εἰς τὰς εἰσηγήσεις τοῦ ὑπομνήματος τῆς ὁμάδος Γιαγκάζογλου τοῦ 2008, τοῦ τότε Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου. Ἐχρηματοδότησε μὲ 5 ἑκατομμύρια εὐρὼ τὴν σύνταξιν τῶν θρησκειολογικῶν τούτων προγραμμάτων. Ταῦτα μόλις τώρα, μετὰ τὴν δημοσίευσιν εἰς τὸ ΦΕΚ ὑπὸ τῆς παρούσης Κυβερνήσεως, ὁ Μακαριώτατος ἀνακαλύπτει, ὅτι εἰσὶν ἀπαράδεκτα.

Πῶς λοιπὸν ὁ Μ. Ἀρχιεπίσκοπος, τώρα ἀγνοῶν τὸν εἰσηγητὴν τοῦ ἐγκλήματος, κ. Γιαγκάζογλου, «νὰ μὴ ἐποπτεύηται τὸ μάθημα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν» κατηγορεῖ τὴν κ. Ἀναγνωστοπούλου, ἀναπληρώτριαν Ὑπουργὸν Παιδείας, ὅταν λέγῃ: «ὅτι οἱ θεολόγοι τὰ εἰσηγοῦνται, χωρὶς οὗτοι νὰ ἔχουν ἐξουσιοδοτηθῇ, ὅτι ἐκπροσωποῦν τὴν Ἐκκλησίαν;» Πῶς ὁ Μ. Ἀρχιεπίσκοπος στοχοποιεῖ ὡς προβληματικὸν καὶ κύριον ὑπαίτιον τοῦ προβλήματος, ὡς ἐμφορούμενον μὲ Λουδοβίκειον φρόνημα («Ἐγὼ εἶμαι τὸ κράτος»), τὸν τέως Ὑπουργὸν Παιδείας κ. Φίλην;

Προκαλεῖ ἀπορίαν, διατί μέχρι σήμερον οὐδαμοῦ καὶ οὐδέποτε ἐστοχοποίησε τὸν φυσικὸν καὶ ἠθικὸν αὐτουργὸν τοῦ ἐγκλήματος τῶν θρησκειολόγων καὶ τῆς παρούσης κρίσεως εἰς τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν Ἐκκλησίας - Πολιτείας, τὸν Στ. Γιαγκάζογλου;

Παραθέτω προσέτι ἓν ἀπόσπασμα τῆς εἰσηγήσεως Γιαγκάζογλου τοῦ 2008, ἵνα μὴ θεωρηθῇ, ὅτι τὸν ἀδικῶ: «Ἄν καὶ τὸ νομικὸ πλαίσιο, ποὺ διέπει τὸ μάθημα εἶναι ἀπολύτως σαφὲς καὶ ξεκάθαρο, ἡ πραγματικότητα αὐτὴ συχνὰ δὲν γίνεται ἀντιληπτή…Διαφορετικὰ καὶ ἐφόσον ἡ Πολιτεία δὲν σχεδιάζει οὔτε ἐποπτεύει, τὸ μάθημα γίνεται κλειστὸ καὶ ἄρα ἀνεξέλεγκτο…

Συνεπῶς ἀπαιτεῖται ἄμεσα περαιτέρω ἀλλαγὴ τοῦ θεσμικοῦ πλαισίου καὶ τῆς νομιμοποιητικῆς βάσεως τοῦ μαθήματος, ὥστε ῥητὰ καὶ ἐκπεφρασμένα νὰ μὴ θεωρεῖται πλέον θρησκευτικὴ κατήχηση ἢ ὁμολογιακὸ μάθημα (σημ. γράφοντος: ἄρα μέχρι τότε ἦτο κατήχηση καὶ ὁμολογιακὸ μάθημα), ἀλλὰ ἕνα μάθημα μὲ σαφῶς ἀνοικτό, πλουραλιστικὸ καὶ μορφωτικὸ - γνωσιολογικὸ περιεχόμενο. Ὡς βάση του μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθεῖ τὸ θρησκευτικὸ φαινόμενο γενικά, οἱ μεγάλες θρησκεῖες τοῦ κόσμου, ὁ Χριστιανισμὸς καὶ ἡ Ὀρθοδοξία, εἰδικότερα, μὲ ἔμφαση στὴν ἱστορία καὶ τὸν πολιτισμό…» (ὅρα Περιοδ. ΣΥΝΑΞΗ, τεῦχος 108, 2008, σελ. 76) Στὸ χρονικὸ διάστημα Μαρτίου ἕως Μαΐου 2008, πραγματοποιήθηκε στὴν ἀκαδημία θεολογικῶν σπουδῶν τῆς Ἱ. Μ. Δημητριάδος καὶ ὑπὸ τὴν αἰγῖδα τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, κύκλος ἐπιμορφωτικῶν συναντήσεων μὲ θέμα: «Μπροστὰ στὶς σύγχρονες ἀνάγκες τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, βελτιώνουμε τὴν διδακτική μας πράξη» (διοργανώθησαν τέσσερις ἡμερίδες, συμμετεῖχαν 22 θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι συνεργάστηκαν μὲ ὁμάδα τεσσάρων ἐπιμορφωτῶν. Ἕνα ἀπὸ τὰ θέματα ποὺ ἐπεξεργάστηκε ἡ ὁμάδα ἦταν ἡ διαθεματικότητα ἢ -ὅπως προτείνεται στὰ νέα ἀναλυτικὰ προγράμματα - ἢ ἡ «διαθεματικὴ προσέγγιση τῆς γνώσης» (ΣΥΝΑΞΗ, τεῦχος 108, σελ. 80))

Ποῖος λοιπὸν ἐκρύπτετο ἤδη ἀπὸ τὸ 2015 (ὄπισθεν) τῆς ρητορικῆς τῶν ἐκπροσώπων τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ διεστρέβλωνε, κατὰ τὸν Μακαριώτατον, κατὰ βολικὸν τρόπο, τὸν ρόλο τοῦ ὑπάρχοντος μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, ὡς μιᾶς δῆθεν ἀνελεύθερης προσηλυτιστικῆς διαδικασίας «παραγωγῆς πιστῶν» τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μέσα στὶς σχολικὲς αἴθουσες; Ὁ κ. Γιαγκάζογλου.

Κατωτέρω, ὁ Μακαριώτατος, εἰς τὴν ἐπιστολήν του, πρὸς τὸν κ. Πρωθυπουργόν, γράφει: «Ἀργότερα, ἐντὸς τοῦ ἔτους, ἄρχισε νὰ κυκλοφορεῖ μιὰ νεώτερη θέση τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, ὅτι τὸ μάθημα ὀφείλει νὰ ἀλλάξει, διότι αἴφνης ἡ πολιτικὴ ἡγεσία ἄρχισε νὰ ἀνησυχεῖ γιὰ τὴν διαφύλαξη τῆς «ὑποχρεώτικότητάς του», ἐν ὄψει τοῦ μέχρι τότε δῆθεν κατηχητικοῦ-προσηλυτιστικοῦ χαρακτῆρα (σελ. 3)»

Ποῖος κρύπτεται ὄπισθεν τῆς νεώτερης θέσης τοῦ Ὑπουργείου; Ὁ κ. Γιαγκάζογλου, Σύμβουλος τοῦ κ. Ὑπουργοῦ (ὅρα συνημμένον ἐν φωτοτυπίᾳ ὑπόμνημα Γιαγκάζογλου, ΣΥΝΑΞΗ, τ. 108, σελ. 72 καὶ ἑξῆς.)

Τώρα ἀνακαλύπτει ὁ Μακαριώτατος τοὺς κινδύνους ἀλλοιώσεως τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν ἐπερχομένων Ἑλληνικῶν γενεῶν; Ἀνέγνωσε ποτὲ τὸ συνημμένον τῇ παρούσῃ ἐπιστολῇ, ὑπόμνημα Γιαγκάζογλου πρὸς τὸν κ. Στυλιανίδην; Ἀλλὰ διὰ νὰ εἴμεθα δίκαιοι, πόσοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς τὸ ἀνέγνωσαν;

Ὡσαύτως ὁ Μακαριώτατος ἀντιφάσκει καὶ τελεῖ ἐν συγχύσει μὲ ὅσα γράφει, ὅταν σημειώνει: «Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος συνειδητὰ δὲν τοποθετήθηκε στὴν ἐπιστημονικὴ διαφωνία τῶν δύο ἑνώσεων θεολόγων ΠΕΘ καὶ ΚΑΙΡΟΥ» (σελ. 3 Ἀρχιεπισκ. ἐπιστ.)

Δηλαδή, Μακαριώτατε, εἶναι ἐπιστημονικὴ διαφωνία ἡ διδασκαλία τῆς πλάνης τῶν θρησκειῶν εἰς τὰ σχολεῖα, ἀντὶ τῆς ὀρθοδοξίας;

Ἐάν τις, Μακαριώτατε, θελήσῃ νὰ ἀποκρυπτογραφήσῃ τὴν προσωπικότητά Σας, ἀπὸ τὸ σύνολον τῶν ἐνεργειῶν Σας, ἔναντι τοῦ συγκεκριμένου προβλήματος, τοῦ, ὡς μὴ ὤφελε, ἀνακύψαντος, ὡς καὶ τῆς συμφωνίας ἢ τῆς ὑποτυπώδους ἀντιδράσεως Σας, εἰς ὅσους ἀντισυνταγματικοὺς νόμους ἐψήφισαν αἱ μνημονιακαὶ κυβερνήσεις τῶν τελευταίων ἐτῶν (ν. 4285/2014, λεγόμενος ἀντιρατσιστικός, 4301/2014, λεγόμενος περὶ θρησκευτικῶν κοινοτήτων καὶ 4356/2015 σύμφωνον συμβιώσεως ὁμοφυλοφίλων), δὲν θὰ ἐδυσκολεύετο νὰ παραλληλίσῃ ἐν προκειμένῳ τὴν συμπεριφοράν Σας μὲ τὴν πολιτικὴν δύο αὐτοκρατόρων τοῦ Βυζαντίου, ἔναντι τῶν αἱρέσεων τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ καὶ τοῦ Μονοθελητισμοῦ.

Α. Τοῦ «Ἑνωτικοῦ» τοῦ αὐτοκράτορος Ζήνωνος (Μονοφυσιτισμός) καὶ τοῦ «Τύπου» τοῦ αὐτοκράτορος Ἡρακλείου (Μονοθελητισμός), δι΄ ὧν οἱ εἰρημένοι αὐτοκράτορες, συμφωνούντων τότε καί τινων αἱρετικῶν Πατριαρχῶν, ἐπεχείρουν νὰ συμβιβάσουν τὴν αἵρεσιν μὲ τὴν Ὀρθοδοξίαν. Ἐν προκειμένῳ τὴν θρησκειολογίαν Γιαγκάζογλου, ΚΑΙΡΟΥ, ψηφίσματος Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης στηρίξεως τοῦ προγράμματος ἀφ΄ ἑνός, καὶ ἀφ΄ ἑτέρου τῆς Ὀρθοδόξου ἀγωγῆς, δι΄ ἣν ἀγωνίζεται ἡ ὀρθοδόξως φρονοῦσα ΠΕΘ.

Ἡ ἀποδοχὴ ὑφ΄ Ὑμῶν τοῦ τίτλου τοῦ ἐπιτίμου Διδάκτορος τῆς ἐρωτοτροπούσης μὲ τὴν Θρησκειολογίαν Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης, ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, ἀποκαλύπτει, ὅτι εἶσθε κεκρυμμένος μαθητὴς καὶ ὑποστηρικτὴς τῶν θρησκειολόγων.

Ἡ ἐπὶ πολλὰ ἔτη μὴ ἐπίλυσις τοῦ προβλήματος, χωρὶς δυναμικὴν ἀντίδρασίν Σας, ἀλλὰ καὶ οἱ λανθασμένοι χειρισμοί Σας εἰς τὴν Ἱ. Σύνοδον, ὡς καὶ ἡ χειραγώγησις τῶν Συνοδικῶν ἀποφάσεων, ἐν προκειμένῳ, μαρτυροῦν τὰς ὑψίστας εὐθύνας Σας διὰ τὴν παροῦσαν τραγικὴν διὰ τὴν Ἐκπαίδευσιν τῶν νέων, ὡς καὶ τῶν νέων στελεχῶν τῆς Ἐκκλησίας, Ἀρχιερέων, ἱερέων καὶ διακόνων, τῶν θεολόγων καὶ τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖον θὰ νοθεύσῃ τὴν καθαρότητα τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματός του, τινὲς δὲ ἐκ τοῦ πληρώματος κινδυνεύουν καὶ νὰ ἀλλαξοπιστήσουν ἐκ τῆς συγχύσεως.

Εἶσθε ἐπὶ τοῦ πηδαλίου τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, καθ΄ ὅλην τὴν περίοδον τῆς κρίσεως τῶν τελευταίων ἐτῶν καὶ κατέστη τραγικὴ πραγματικότης ἡ διάζευξις τῆς Χριστιανικῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὸν δημόσιον βίον, παρὰ τὰς ἀπαγορεύσεις τοῦ Συντάγματος.

Ἐναπομένει μόνον ἡ τυπικὴ κατάργησις τῶν ἄρθρων, δι΄ ἣν ἐσχάτως ὀρθῶς ἀντεδράσατε.

4. Εἰς ὅσους ἐπικαλοῦνται τὴν ὕπαρξιν μεταναστῶν ἐν Ἑλλάδι καὶ τὴν ἐξ αὐτῶν ἀνάγκην ἀλλαγῆς τοῦ περιεχομένου τῶν Θρησκευτικῶν εἰς τὴν Ἑλλάδα, εἶναι ἀνάγκη νὰ ὑπενθυμίσωμεν:

α. Ὁ Κύριος εἰς τὴν Ἀναστάσιμον ἐντολὴν πρὸς τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους: «πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα, κηρύξατε τὸ Εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει…», εἶχε ὑπ΄ὄψιν Του τὴν πολυεθνικότητα καὶ τὴν πολυθρησκευτικότητα τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ὡς καὶ τοὺς κινδύνους τοὺς συνυφασμένους μὲ τὸ κήρυγμα τῆς Ἀληθείας.

Γι΄ αὐτὸ τοὺς εἶπε: «Μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι» (Ματθ. Ι, 28). Δὲν τοὺς εἶπε νὰ κάνουν διαθρησκειακοὺς διαλόγους μὲ τοὺς ἱερεῖς τῶν Ὀλυμπίων Θεῶν, διὰ νὰ συνυπάρξουν ἐν τῷ παρόντι βίῳ, χάριν μιᾶς ψευδοῦς δαιμονικῆς εἰρήνης. Ἡ ψευδὴς αὕτη εἰρήνη ἐμποδίζει τὴν ἀληθῆ θεογνωσίαν καὶ ἀγνοεῖ τὸν σκοπὸν τῆς θείας ἐνανθρωπίσεως.

Εἶπε: «Κηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει…» οὺχὶ σεβασθῆτε «τὴν ἑτερότητα τῆς πλάνης». Σεβασθῆτε τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασα «κατ΄ εἰκόνα». Μὴ βιάσητε τὴν ἐλευθερίαν του. Μὴ ἀρνηθῆτε τὸ κήρυγμα τῆς Ἀληθείας, ἐν ὀνόματι τοῦ σεβασμοῦ τῆς «ἑτερότητος», δηλαδὴ τῆς πλάνης τῶν δαιμόνων. Ὑποστῆτε διωγμοὺς καὶ φυλακίσεις˙ μὴ γίνεσθε ὑποκριταί, μὴ μεταβληθῆτε εἰς διπλωμάτας, διότι δὲν θὰ σᾶς ὁμολογήσω ἐνώπιον τοῦ Πατρός Μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Τὴν ὁμολογίαν τῆς θεότητός μου δὲν ἀπαιτῶ μόνον ἐντὸς τοῦ κύκλου τῶν ἀποστόλων. Τὴν ἀπαιτῶ ἐνώπιον τοῦ Νέρωνος καὶ τοῦ Διοκλητιανοῦ καὶ τῶν ὁμοίων των.

β. Εἰς τὸ Βυζάντιον ἡ πλάνη καὶ ἡ αἵρεσις ἦτο ἐκτὸς νόμου. Ἡ κρατικὴ ἐξουσία ἐθεμελίωνε τὴν ἑνότητα τοῦ κράτους εἰς τὴν ὀρθοδοξίαν.

γ. Οἱ στυγνοὶ Σουλτάνοι τῆς Τουρκοκρατίας δὲν ὑπεχρέωσαν τοὺς Ὀρθοδόξους Πατριάρχας τῆς Ἀνατολῆς νὰ διδάσκουν εἰς τὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα τὸν Μουσουλμανισμόν, ἐν τῇ πολυεθνικῇ καὶ πολυθρησκευτικῇ ὀθωμανικῇ αὐτοκρατορίᾳ των.

δ. Ἠ Εὐρώπη μὲ τὰς ὁδηγίας της εἶναι πλέον ἐπικίνδυνος τῶν σουλτάνων τῆς Τουρκοκρατίας. Βιάζει τὰς συνειδήσεις, καταργεῖ τὴν μοναδικότητα τῆς ἐν Χριστῷ ἀποκαλύψεως καὶ ἐξισώνει τὸν ἀληθῆ Θεὸν μὲ τοὺς ψευδοθεοὺς τῶν θρησκειῶν καὶ τὰ δαιμόνια. Δὲν ἀγαπᾷ τὸν ἄνθρωπον. Ἡ Εὐρώπη εἶναι ἄθεος καὶ κατευθύνεται ἀπὸ τὸν διεθνῆ Σιωνισμόν. Ὅσοι Ἀρχιερεῖς καὶ θεολόγοι ὑποστηρίζουν τοιαῦτα, εἶναι πλανεμένοι καὶ ἀνάξιοι τῆς ἀποστολῆς των.

ε. Οἱ ἥρωες τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 προέταξαν εἰς τὸ πρῶτον Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος «τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος». Θὰ εὑρεθοῦν ἄρα γε ἄφρονες Ἕλληνες πολιτικοὶ νὰ χωρίσουν τὴν Ὀρθοδοξίαν ἀπὸ τὸν Ἑλληνισμόν, ὑπακούοντες εἰς ξένα κέντρα, ἐκμεταλλευόμενα τὴν οἰκονομικὴν κρίσιν καὶ τὸ ἐμπερίστατον τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, χωρὶς θυσιαστικὴν ἀντίστασιν μέχρι μαρτυρίου τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ χριστεπωνύμου λαοῦ;

στ. Προκαλεῖ ἀπορίαν, διατί οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχαι τῆς Ἐκκλησίας, καὶ δὴ οἱ Ἑλληνόφωνοι, οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν ἀπὸ ὑπευθύνους φορεῖς τὸ ἀνακῦψαν ἐπιχειρούμενον ἔγκλημα νοθεύσεως τῆς ἀγωγῆς τῶν Ἑλληνοπαίδων, μέχρι σήμερον δὲν τὸ ἔχουν ἀποδοκιμάσει δημοσίως.

Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, εἶχον ὑψίστην προτεραιότητα εἰς τὴν ποιμαντικήν των, τὴν διαφύλαξιν τῆς καθαρότητος τῆς πίστεως εἰς τὸ ὀρθόδοξον πλήρωμα καὶ οὐχὶ τὴν ἐπὶ ματαίῳ μακροχρόνιον ἐνασχόλησιν μὲ ἀκάρπους διαλόγους μετὰ τῶν αἱρετικῶν, στοιχοῦντες τῷ[Ἀποστόλῳ Παύλῳ «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος». Τοὺς αἱρετικοὺς ἀπέκοπτον, ὡς σεσηπότα μέλη, ἐκ τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

ζ. Ὡσαύτως προκαλεῖ ἀπορίαν ἡ σιωπὴ ἐν προκειμένῳ, τῶν Μοναστηριακῶν διοικήσεων τῆς ἁπανταχοῦ Ὀρθοδοξίας. Δὲν παρακολουθοῦν τὸν διωγμὸν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας;

η. Τί πράττει ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς ἐν προκειμένῳ καὶ ὁ πνευματικὸς κόσμος τῆς χώρας, Πανεπιστημιακοὶ Καθηγηταὶ καὶ Ἀκαδημαϊκοί;

θ. Ἡ δήλωσις, ὡς ἀνεγράφη, ἐνώπιον τῆς Ἱ. Συνόδου, τοῦ Μακαριωτάτου: «Τί θέλετε; Νὰ χυθεῖ αἷμα;» δεικνύει ὅτι ἀδυνατεῖ νὰ διακρίνῃ τὴν διαφορὰν τοῦ αἵματος τοῦ ἐκχεομένου ὑπὸ τῶν τρομοκρατῶν - τζιχαντιστῶν καὶ τοῦ αἵματος τῶν ἁγίων μαρτύρων τῆς χριστιανικῆς ἀληθείας, τοῦ ἐκχεομένου ὑπὸ τῶν διωκτῶν αὐτῆς.

ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ

Μακαριώτατε Δέσποτα καὶ Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Φρονῶ ἀταλαντεύτως, ὅτι ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἀντισταθῇ μέχρι μαρτυρίου, διὰ νὰ μὴ ἐπικρατήσουν τὰ εἰρημένα θρησκειολογικὰ προγράμματα, ἐπωφελουμένη τῶν διατάξεων τοῦ Συντάγματος καὶ τῶν νόμων τοῦ Κράτους. Ἄλλως, ἐὰν δὲν εἰσακουσθῇ ἡ Ἐκκλησία ὑπὸ τῆς Πολιτείας, νὰ κηρύξῃ ἑαυτὴν ἐν διωγμῷ.

Διὰ νὰ ἐπιτευχθῇ τοῦτο εἶναι ἀνάγκη ἡ Σεπτὴ Ἱεραρχία νὰ ἀξιώσῃ τὴν ἀποπομπὴν τοῦ κ. Σ. Γιαγκάζογλου ἀπὸ τὴν θέσιν τοῦ Συμβούλου τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας, διότι οὗτος συμβουλεύει καὶ τὸν σημερινὸν Ὑπουργὸν Παιδείας, κ. Γαβρόγλου, χωρὶς μάλιστα νὰ ἀνακληθοῦν τὰ διατάγματα διδασκαλίας τοῦ μαθήματος, κατὰ τὸ παρὸν σχολικὸν ἔτος.

Κάθε διεξαγόμενος διάλογος μεταξὺ Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας, μὲ ὄπισθεν κεκρυμμένον καθοδηγητὴν τοῦ Κράτους, τὸν κ. Γιαγκάζογλου, θὰ ἀποτύχῃ παταγωδῶς, λόγῳ τοῦ ἑωσφορικοῦ ἐγωϊσμοῦ του καὶ τοῦ δαιμονικοῦ του πείσματος, νὰ ἐπιβάλῃ τὰς ἰδέας του εἰς τὴν Ἑλληνικὴν νεολαίαν. Ποῖαι ἀνθελληνικαὶ καὶ ἀντορθόδοξοι δυνάμεις κατευθύνουν τὸν κ. Γιαγκάζογλου;

Ἐὰν θὰ ἐπικρατήσῃ ἡ θρησκειολογία, θὰ ἀλλοιώσῃ καὶ θὰ μεταλλάξῃ τὴν ὀρθόδοξον συνείδησιν τῶν ἐπερχομένων ἑλληνικῶν γενεῶν, ὡς καὶ θὰ καταστρέψει τὴν Ὀρθοδοξίαν ἐν Ἑλλάδι.

Ἡ προδοσία θὰ εἶναι ἰσαξία τῆς προδοσίας τοῦ Ἰούδα.

Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει ἐπικρατήσεως τῆς πλάνης, ὀφείλομεν ἅπαντες, Πατριάρχαι τῆς Ὀρθοδοξίας, Ἀρχιεπίσκοποι, ἱερεῖς καὶ μονάζοντες, νὰ ἀποθέσωμεν τὰ ὠμοφόρια καὶ τὰ ἐπιτραχήλια μας ἐν τῇ Ἁγίᾳ Τραπέζῃ, ὡς ἀνάξιοι τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν περιστάσεων, τῶν ἁγίων μαρτύρων καὶ ὁμολογητῶν, τῶν ἁγίων Πατέρων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῶν Ἀρχιερέων τῆς Τουρκοκρατίας.

Ἐξαιτοῦμαι τὴν συγγνώμην, ἐὰν τυχὸν Σᾶς ἐπίκρανα. Θεωρῶ σκόπιμον νὰ τελειώσω τὴν ἐπιστολήν μου μὲ τοὺς λόγους τοῦ Μεγάλου Πατριάρχου Φωτίου:

«Μὴ ζήτει δὲ παρὰ φίλων ἀκούειν τὰ ἡδέα, ἀλλὰ τὰ ἀληθῆ μᾶλλον˙ εἰ γὰρ ἐχθροῖς μέν, οὐδ΄ ἀληθεύουσι, πιστευτέον, φίλοις δὲ διέφθορε τὰ τῆς ἀληθείας, καὶ τὸ ἡδὺ λέγειν ζητοῦσιν κἀκεῖνοι, πόθεν ἡμῖν ἀλλαχόθεν ἡ τῆς ἀληθείας ἔσοιτο γνῶσις, καὶ ἡ ἐπιστροφὴ τῶν οὐκ εὐαγῶς ἐνίοτε παρ΄ ἡμῶν λεγομένων ἢ πραττομένων; Διὸ μέγιστον ἡγοῦ φίλους κολάκων διαφέρειν. Οἱ μὲν γὰρ κατὰ πρόσωπον ἐπαινοῦντες, σέ τε τῶν, ὡς εἰκός, ἁμαρτανομένων συναίσθησιν λαβεῖν οὐκ ἐῶσι, καὶ μείζω ταῦτα πρὸς τοὺς ἄλλους ταῖς διαβολαῖς ἀποτελοῦσιν˙ οἱ δὲ καὶ σέ, τῷ διὰ φιλίας ἐλέγχῳ, συνιδεῖν τὸ παρανομηθὲν μᾶλλον δυναμοῦσι, κἄν τί δέῃ πρὸς τοὺς ἔξω λέγειν, ἀντὶ κατηγορίας ἀπολογίαν τοῦ πραχθέντος ἐκμηχανῶνται. Ὅσον οὖν τοῦ ἐπὶ κακίαν προκόπτειν τὸ ἀρετὴν ἀσκεῖν διενήνοχε, καὶ τοῦ διαβάλλεσθαι ἐν τοῖς ἀρχομένοις τὸ τὰς διαβολὰς διαλύειν, τοσοῦτον δεῖ παρὰ σοὶ εὔνους πλέον ἔχειν τῶν κολάκων.» (Φωτίου Πατριάρχου, Ὁ Ἡγεμών, ἐκδ. ΑΡΜΟΣ, σσ. 40-42)

Εὐελπιστῶν, ὅτι θὰ πράξητε πᾶν τὸ δυνατόν, διὰ νὰ ἀποτραπῇ τὸ ἐν λόγῳ ἀνοσιούργημα, διατελῶ μετὰ βαθυτάτου σεβασμοῦ καὶ υἱϊκῆς ἀφοσιώσεως. Ἀσπάζομαι τὰς Ὑμετέρας Χαριτοβρύτους δεξιὰς καὶ ἐξαιτοῦμαι τῶν Ὑμετέρων Τιμίων Ἀρχιερατικῶν εὐχῶν.

Ἱερομόναχος Δαμασκηνὸς ὁ τοῦ Φιλαδέλφου

Κοινοποίησις:

1. Ἅπασι τοῖς Ὀρθοδόξοις Πατριάρχαις τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

2. Ἅπασι τοῖς Προέδροις τῶν Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν.

Πηγή: Ακτίνες

Στο σπουδαίο βιβλίο της μοναχής Ευθυμίας, ηγουμένης της Ιεράς Μονής Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, Μεγαδένδρου Θέρμου, με τίτλο «Οι προφητείες του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού μέσα στην Ιστορία», σελ. 434, περιέχεται η εξής προφητεία του Πατροκοσμά: «Θα δούμε και θα ζήσουμε τα Σόδομα και τα Γόμορα στον τόπο μας». Τις προάλλες, όταν ψηφιζόταν από το άνομο συνέδριο, το σύμφωνο ασελγείας, κάποια ...Γόμαρα (έτσι έλεγε ο Μακρυγιάννης), στην Βουλή και στην μητρόπολη Αθηνών, διαφήμιζαν την βδελυρή μανία τους. Τα βοθροκάναλα ομαδόν πανηγύριζαν. Μητσοτάκης, Μεϊμαράκης συμφωνούν με το σύμφωνο. Ο κυρ- Αλέξης ζήτησε συγγνώμη για την καθυστέρηση. Ο Άγιος προφήτευσε ότι όχι μόνο θα δούμε, αλλά και θα ζήσουμε τα Σόδομα. Θυμήθηκα κάτι. Στην Κρήτη, την περίοδο της Τουρκοκρατίας, όταν ήταν παρόντες οι Τούρκοι, οι Έλληνες εύχονταν μεταξύ τους στις γιορτές, για να μην προκαλούν τα αιμοβόρα θηρία:«Χρόνια πολλά και του χρόνου χωρίς κοιλιά». Οι Τούρκοι άκουγαν χωρίς κοιλιά, αλλά οι Κρητικοί εννοούσαν «χωρίς σκυλιά». Χρόνια πολλά, λοιπόν, και του χρόνου .... χωρίς κοιλιά...

Πηγή: Ακτίνες

Σ’ ἕνα βιβλίο τοῦ Φάνη Μιχαλόπουλου γιὰ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ, ἀπὸ τὰ πρῶτα ποὺ γράφτηκαν γιὰ τὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία του, τὸ 1940, διαβάζουμε στὸν ἐπίλογο: «Ρώτησαν κάποιον 100χρονίτη, εὐσεβῆ γέρο Ἠπειρώτη, ποὺ ξεψυχοῦσε στὸ Γηροκομεῖο τῶν Ἰωαννίνων, τὸ 1872 τί χαράχτηκε βαθύτερα στὴν ψυχή του ἀπ’ ὅσο ἔζησε. Ἀπάντησε ὁ πολιὸς γέροντας: «Ὅταν μικρὸς ἄκουσα τὴ διδαχὴ τοῦ πάτερ Κοσμᾶ καὶ φίλησα τὸ χέρι του».

οἱ Τοῦρκοι ἔκτισαν ζωντανό. Ὁ ἅγιος στάθηκε «ὁ χτίστης τῆς Ρωμηοσύνης», ὅπως πολὺ ὡραῖα ὀνομάζεται σ’ ἕνα ποίημα τοῦ 1960, γραμμένο ἀπὸ τὸν Γεώργιο Ἀθάνα. Τὸ διαβάζω:

Τι σχέσι έχουν οι διοργανωτές της Παιδείας μας με τους γενάρχες του Νέου Ελληνισμού; Θαυμάζομε τον πατρο-Κοσμά και λογοκρίνουμε τη διδασκαλία του· δεν τον αφήνομε να πή στα παιδιά την αλήθεια. Επαινούμε τον Μακρυγιάννη και περιφρονούμε την καρδιά της ζωής του, βγάζοντάς τον τρελό και θρησκόληπτο.

Τι σχέσι έχει ο ανδρισμός και η χάρι των Αγίων και των παλληκαριών της παραδόσεώς μας με το ήθος αυτών που κάνουν διακηρύξεις για νέα ζωή στα παιδιά;

Και όταν ξεσκεπαστή στα μάτια των παιδιών αυτή η καπηλεία και παραχάραξι που γίνεται, αυτά τι θα προτιμήσουν, άλλο από την πίστι και το ήθος του πατρο-Κοσμα και του Μακρυγιάννη;

Γιατί να μη μπορή ένα σημερινό παιδί να πιή τέτοιο νερό; Να αναπνεύση τέτοιο αέρα; Να υψωθή σε τέτοιο επίπεδο; Να προχωρήση σε τέτοια ευρυχωρία; Να σταθή σε τόπο αποστολικό, όπως λέει ο άγιος Κοσμάς; Να χαρή μ’ αυτόν τον πάναγνο τρόπο τη ζωή του; Να περάση στην αιωνιότητα ψυχή τε και σώματι από τώρα σαν τον Μακρυγιάννη; Να δεχθή τον Χριστό συν Πατρί και Πνεύματι μέσα στην ψυχή του, το είναί του; Να μιλήση πρωτότυπα και ελεύθερα. Να διοργανώση υπεύθυνα. Και να πολιτευθή συνετά. Να δώση λύσεις σε προβλήματα ακατάπαυστα νέα. Να του είναι όλα απλά, συνηθισμένα, τετριμμένα και εύκολα, τα πιο δύσκολα και πρωτάκουστα και δαιμονικώς μπλεγμένα. Να κάμη συντροφιά στους ανθρώπους. Να αγαπήση τον Χριστό και να ενωθή αδιάρρηκτα με τους αδελφούς του και τις αδελφές του. Να μην αφήση κανένα θηρίο να τους κατασπαράξη. Να μιλήση και να συμπεριφερθή γαλήνια και αδυσώπητα και στους θηριώδεις ανθρώπους. Να τους δαμάση. Να τους ημερέψη. Να τους κάμη να εμέσουν το δηλητήριο. Και να αξιοποιήση τα καλά στοιχεία που έχει η φύσι τους, το είναι τους, η προσπάθεια, η ιδεολογία τους.

Να σταθή σε τόπο ακρογωνιαίο σαν εύθραυστο παιδί, σαν ακμών τυπτόμενος· προφήτης, ηγέτης, που ανασυγκροτεί, ανιστά την πεπτωκυΐαν σκηνήν, το μεγαλείο του ανθρώπου. Σαν τον άγιο Κοσμά, το καύχημα του Γένους μας και του ανθρωπίνου γένους.

Γιατί να δίνωμε στα παιδιά πράγματα κακορρίζικα, μικρά, στενά, ξέψυχα, μίζερα; Γιατί άψυχα, ανούσια, που προκαλούν ναυτία; Γιατί χωρισμένα, σχιζοφρενικά, αντιμαχόμενα, διαλυμένα σαν κομμένο γάλα; Γιατί να μην ζωοποιηθούν με τούτο το ένα πνεύμα που δίδει νόημα στο καθετί και ξεπερνά το θάνατο; Που φέρνει τον άνθρωπο, στα υπέρ φύσιν. Και γεμίζει την τωρινή του ζωή, τη μικρή και συνηθισμένη, με αίγλη και χάρι πρωτόβλεπτη και, ανέκλειπτη;

Γιατί να μην ανάψουμε τη λαμπάδα της ζωής του παιδιού απ’ εδώ; Να δώσωμε σ’ όλα τα παιδιά τη δυνατότητα, πλησιάζοντας τους πυρφόρους και θεοφόρους τούτους ανθρώπους, τους Αγίους μας, να γίνουν κι αυτά άνθρωποι ζωντανοί, αυθόρμητοι, φοβεροί τοις υπεναντίοις, ατρόμητοι σε κάθε κίνδυνο, σε κάθε απειλή· φοβεροί στον ίδιο το θάνατο; Και να είναι ταυτόχρονα λεπτοί, ευαίσθητοι, παρηγοριά για κάθε κατατρεγμένο και πληγωμένο, για κάθε πλάσμα, για όλη τη δημιουργία που συνωδίνει και συστενάζει, περιμένοντας και αυτή την ελευθερία της από τα ελευθερωμένα τέκνα του Θεού.

Να νοιώσουν, να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει διχασμός στη ζωή του ανθρώπου, δεν είναι πνευματικό το μη υλικό, αλλά το γεμάτο με τη χάρι του Θεού, που χαρίζει τον παράδεισο από τώρα σ’ ολόκληρη την ύπαρξι του ανθρώπου.

Και μεγάλος δεν είναι ο ικανός, που μπορεί να συνθλίψη, να πληγώση, να χτυπήση τον άλλο. Μεγάλος είναι ο ελάχιστος, ο ευαίσθητος, ο ταπεινός, ο αγαπών, που δέχθηκε τη χάρι του Θεού και είναι ανίκανος να κάμη κακό στον άλλο, ανίκανος να τον πληγώση. Και ικανός να υποφέρη, να υπομένη, να πεθαίνη αυτός από αγάπη, για να ζουν, να προκόβουν, να χαίρονται οι άλλοι, που δεν χωρίζονται από τον ίδιο τον εαυτό του.

Έτσι να μάθουν σαν τον άγιο Κοσμά να μιλούν, να γράφουν, να διοργανώνουν σχολεία και κοινωνίες. Να κτίζουν πόλεις, χωριά, σπίτια, που να χωρούν τον άνθρωπο, να είναι ανθρώπινα, ώστε ζώντας εκεί ο άνθρωπος να παίρνη αφώνως και ακόπως σωστή αγωγή.

Να τραγουδούν, να ψυχαγωγούνται και να είναι πράγματι όλα ψυχής αγωγή και θεία δοξολογία και αναγωγή ολοσώματη σε ουράνια παράκλησι. Και να προχέεται ειρήνη, γαλήνη, ευλογία, φως, ανάπαυσι, από τους ίδιους και από τα έργα των χειρών και του νοός των.

Έχει τότε ο άνθρωπος ο αδύνατος δύναμι ακαταγώνιστη. Διορθώνει τα κακά. Αξιοποιεί τα καλά. Θεραπεύει τα ασθενή. Και τα κάνει όλα με τη δύναμι και την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, που όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας και την προσωπική ζωή του κάθε πιστού.

Είναι σαφέστατη η τοποθέτησι του αγίου Κοσμά. Αν ζούσε εν σαρκί σήμερα, ήρεμα και ασυζήτητα, χωρίς να χαρίζεται σε κανέναν, ούτε να χρονοτριβή, θα έκλεινε τα υπάρχοντα σχολεία. Θα άνοιγε άλλα. Είναι ειδωλοκλάστης αναντιμετώπιστος. Και φίλος του ανθρώπου. Ανασταίνει την εικόνα του Θεού στον άνθρωπο, στο λαό.

Θα ήταν τόσο διακριτικός, ήρεμος και λεπτός, που θα μας έπειθε όλους εσωτερικά ότι έτσι έπρεπε να γίνη. Και θα ήταν τόσο άτεγκτος ο λόγος του, που δεν θα χωρούσε καμμιά αντίρρησι από κανέναν επιπόλαιο. Έτσι που όλοι εμείς που κάνομε διακηρύξεις για νέα ζωή, έξω από την όντως Ζωή, θα παρασυρόμασταν σαν αθύρματα ανάξια λόγου από σίφουνα που μεταθέτει όρη εις καρδίας θαλασσών.

Αν ο άγιος Κοσμάς ζούσε… Ο άγιος Κοσμάς ζή, υπνώττει αγρύπνως στην καρδιά του λαού. Ο λαός ο πάλι βασανισμένος, περιπαιγμένος, κουρασμένος περιμένει τον Κοσμά τον Αιτωλό να του δώση τα παιδιά του, για να τα ευλογήση, να τα αγιάση, να τα βάλη στα σχολεία του. Να τους δώση την αγωγή του. Να τα κάνη νέους Κοσμάδες. Να χαρούν τούτη τη ζωή και την άλλη. Και να τους αποκαλύψη πως τούτη είναι ενωμένη με τη χάρι της άλλης.

Πηγή: (Ορθόδοξα Μηνύματα· Περιοδική Έκδοσις Ιεράς Μητροπόλεως Λαγκαδά, Λητής  και Ρεντίνης, Έτος Ε’,  Τεύχος 14ον, σελ. 8, Σεπτέμβριος 2014-Ιανουάριος 2015.), Πεμπτουσία

Στη βαθιά  και παρατεταμένη κρίση που διέρχεται η χώρα μας, όχι μόνο οικονομική, αλλά και σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής και δημιουργίας, έρχεται η μελετώμενη αλλαγή στην παιδεία να βυθίσει ακόμη πιο πολύ σε απύθμενο πνευματικό και οικονομικό χάος την Ελληνική κοινωνία. Ενώ στην Ελλάδα ανέκαθεν δινόταν πρώτιστη σημασία στην παιδεία, αν όχι πάντοτε από την πολιτική, πάντως από το σύνολο της πνευματικής ηγεσίας και των πραγματικά πεπαιδευμένων ελλήνων,  για την ποιοτική άνοδο της ζωής, την ανύψωση του μορφωτικού επιπέδου του λαού, την ανάδειξη αξίων ηγετών, την οικονομική πρόοδο και ευημερία, την πολιτιστική άνθηση,  την επιστημονική εξέλιξη και την ανάπτυξη  των γραμμάτων, σήμερα βρισκόμαστε σε μια πραγματική, από κάθε πλευρά, κατάρρευση. Γιατί, βελτίωση της παιδείας σημαίνει ελπίδα και βεβαιότητα για πρόοδο σε όλους τους τομείς. Αντίθετα, οπισθοδρόμηση της παιδείας χάνεται κάθε ελπίδα και δυνατότητα. Ψηφίζονται νόμοι, με τους οποίους οι λίγες, πάντως σημαντικές, θετικές αλλαγές που θεσπίστηκαν  τις τελευταίες δεκαετίες στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, καταργούνται και  επαναφέρονται παθογένειες που είχαν κάπως  θεραπευθεί.

Αλλά «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος». Οι σημερινοί υπεύθυνοι για την παιδεία,  φαίνεται να μην έχουν γευθεί ουσιαστική  παιδεία και να μην γνωρίζουν ή να μην θέλουν να γνωρίζουν τη μεγάλη σημασία της για μία χώρα, για να είναι ελεύθεροι να κρίνουν και να αποφασίζουν για τα εκπαιδευτικά πράγματα, όχι με κριτήρια επιστημονικά και δεοντολογικά, δηλαδή αντικειμενικά και δίκαια,  αλλά με μόνο το κομματικό συμφέρον που συνδυάζεται και με τις απαιτήσεις των συνδικαλιστικών μειοψηφιών. Μια κακοδαιμονία που ταλανίζει την παιδεία μας και τον τόπο μας επί δεκαετίες τώρα, που όμως και η νέα ηγεσία φαίνεται να μην έχει κανένα δισταγμό  να την συνεχίσει ή και να την επιδεινώσει, αγνοώντας τις οδυνηρές συνέπειες για την λειτουργία της πολιτείας, το μέλλον της νέας γενεάς  και την προκοπή του τόπου. Είναι πολύ δικαιολογημένη η αγανάκτηση και η αντίδραση που εκδηλώνεται  τις ημέρες αυτές από μέλη της Ακαδημίας Αθηνών, Πανεπιστημιακούς Καθηγητές και μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας από όλες τις βαθμίδες. Η Κυβέρνηση οφείλει να ακούσει τους ειδικούς και τη φωνή ασφαλώς ολόκληρου του λαού, ώστε οι αλλαγές που επιφέρει στην παιδεία να είναι προς την κατεύθυνση  της προόδου και της εξόδου από τη γενική κρίση και όχι οπισθοδρόμηση.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Καί όπως ή φλόγα εξ΄ ουρανού  "θείον καί πύρ καί ατμίς καπνού" απολύμανε τήν γή Σοδόμων καί Γομόρων, έτσι καί ο Τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος θα "απολυμάνει" από τήν αμαρτία τίς σημερινές ανθρώπινες κοινωνίες...

Καί όπως θα διαβάσουμε παρακάτω:

Ένδεκα 11 χρονῶν παιδάκι τώρα καὶ νὰ  σού λέει κάποια "τσιτάτα" πού τούς έμαθαν στό Σχολείο κάποιοι πονηροί πού τούς αρέσουν αυτά με το πρόσχημα τής νέας διδασκαλίας γιά τήν "διαφορετικότητα"...

Μιάς "διδασκαλίας" πού οὔτε λίγο οὔτε πολὺ «προτρέπει τὰ παιδιὰ νὰ ἀποδεχτοῦν τὴν ὁμοφυλοφιλία ὡς ἰσότιμη ἐκδοχὴ τῆς φυσιολογικής σεξουαλικότητας χαρακτηρίζοντας κάθε ἀντίθετη στάση «ὁμοφοβικὴ» καὶ «ρατσιστική»...

Καί μετά σού λένε κάποιοι τών Δημοσίων Αρχών ότι "κυνηγάνε τούς παιδεραστές, τήν πορνογραφία, καί τήν παιδοφιλία..." όταν από την άλλη μεριά ανοίγουν διάπλατες πόρτες στό άλλο παρακλάδι όλων αυτών πού είναι η ομοφυλοφιλία!

Από τήν παιδοφιλία ερχόμαστε στήν ομοφυλοφιλία καί η μία δεξαμενή κακίας έρχεται καί συμπληρώνει την άλλη...

"....Φαίνεται πὼς οἱ προειδοποιήσεις τοῦ Θεοῦ διά τῶν Αγίων Του δὲν εἶναι ἐπαρκεῖς γιὰ τὰ νεκρωθέντα ἀπὸ τὸν κοσμικὸ θόρυβο αυτιά μας καὶ γιʼ αὐτὸ περισσότερο βέβαιο εἶναι νὰ περιμένουμε Παγκόσμιο Πόλεμο, παρὰ Πανορθόδοξο Σύνοδο!

Αὐτὸ ἐπιβεβαιώνεται «ημέρᾳ με τήν ἡμέρᾳ», μὲ τὰ προτεινόμενα πρὸς συζήτησιν θέματα τῆς μελλούσης αὐτῆς Συνόδου, τὰ ὁποῖα, ὄχι μόνο δὲν συμβάλλουν στὴν καλλιέργεια τοῦ ἤθους τῶν χριστιανῶν «πρὸς εὐσέβειαν» ἀλλὰ καὶ παροτρύνουν τοὺς πιστοὺς νὰ ἀρνηθοῦν, ἐκτὸς τῶν Ἁγίων καὶ αὐτὴν τὴν Ἁγία Γραφή!

Ἡ ἁγνότητα πρὶν τὸν γάμο εἶναι ἡ ἀδαμάντινη βάση τῆς ἠθικῆς τοῦ παιδιοῦ μας. Ὅμως οἱ πολυποίκιλοι ἀθεϊστικοὶ κράχτες, κινοῦν γῆ καὶ οὐρανό, γιὰ νὰ ἐξαλείψουν κάθε αἰσθητήριο ἠθικῆς καὶ νὰ ἰσοπεδώσουν τὶς αὐτονόητες ἠθικὲς ἀρχὲς μὲ ἀνώμαλες καταστάσεις.

Διαφορετικὰ δὲν ἐξηγεῖται ἡ ἄκριτη δημιουργία φυλλαδίου καὶ ἱστοσελίδας τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας «Όλοι ίσιοι» δηλαδή ( και κανένας στραβός… ) ποὺ ἀπευθύνεται σὲ ἔφηβους καὶ διανεμήθηκε σὲ γυμνάσια καὶ λύκεια τῆς Ἑλλάδας σύμφωνα μὲ πρόγραμμα τῆς ΕΕ).

Οὔτε λίγο οὔτε πολὺ «προτρέπει τὰ παιδιὰ νὰ ἀποδεχτοῦν τὴν ὁμοφυλοφιλία ὡς ἰσότιμη ἐκδοχὴ τῆς φυσιολογικής σεξουαλικότητας χαρακτηρίζοντας κάθε ἀντίθετη στάση «ὁμοφοβικὴ» καὶ «ρατσιστική»...

Ἔτσι ὅμως ἀθωράκιστο, ἀνερμάτιστο καὶ προπάντων ἀδιαφώτιστο τὸ παιδί μας, θὰ δέχεται ἕνα μπαρὰζ ἐπιθέσεων ἀπὸ φίλους καὶ συμμαθητὲς σὲ περίπτωση ἄρνησης καὶ διαφοροποιήσεώς του μὲ τὴν ἀπειλὴ πὼς «θὰ ἀνήκει στὴν χειρότερη μειονότητα(!), τοὺς ρατσιστές».
Αὐτὸ κι ἂν δὲν εἶναι ἡχειρότερη προπαγάνδα καὶ πνευματικὴ δικτατορία! (σσ. χειρότερη του Γκαίμπελς)

 Μάλιστα σὲ Δημοτικὸ Σχολεῖο τῶν Ἀθηνῶν ἔγινε σεμινάριο στοὺς δασκάλους ἀπὸ Σχολικοὺς συμβούλους καὶ καθηγητὲς Παιδαγωγικῶν τμημάτων μὲ θέμα: «Τρανσφοβία καὶ Ὁμοφοβία». Δηλαδὴ νὰ περάσουν στὰ παιδιὰ τὴν φιλοσοφία τῆς διαφορετικότητας-δηλ. τοῦ σοδομισμοῦ- ὡς ἕνα ἄλλο τρόπο «φυσιολογικῆς» ζωῆς!!!

Φοιτήτρια τοῦ Παιδαγωγικοῦ τμήματος Θεσσαλονίκης ἀναφέρει, ὅτι γίνονται σεμινάρια στὸ ἀμφιθέατρο μὲ θέμα-στόχο πῶς θὰ περάσουν oἱ δάσκαλοι τὴν Ὁμοφυλοφιλία ἀπὸ τὴν Α΄ τάξη τοῦ Δημοτικοῦ !

Νὰ ἔρθουμε τώρα καὶ σὲ ἄλλο συγκεκριμένο γεγονὸς ποὺ τὸ δημοσιεύει τὸ περιοδικὸ «Ἡ Δράση μας», μὲ τίτλο:

Τὸ κατάντημα τῆς Εὐρώπης...

«Χθὲς τὸ μεσημέρι ἦλθε ὁ μικρός μου γιὸς ἀπὸ τὸ σχολεῖο καὶ μᾶς εἶπε ὅτι αὔριο, ὅλα τὰ παιδάκια, κοριτσάκια καὶ ἀγοράκια, θὰ πρέπει νὰ πᾶνε στὸ σχολεῖο ντυμένα ρόζ. Τὸ παιδὶ εἶναι 11 ἐτῶν καὶ πηγαίνει στὸ Lise METNER.

Ὅταν ρώτησα γιατί, ἀπήντησε ὅτι εἶναι ἡ ἡμέρα ἐναντίον τῶν διακρίσεων πρὸς τοὺς ὁμοφυλόφιλους καὶ τὶς λεσβίες!!(…)

Ένδεκα 11 χρονῶν παιδάκι τώρα καὶ νὰ  σού λέει κάποια "τσιτάτα" πού τούς έμαθαν και να σού μιλάει γιὰ δικαιώματα λεσβιῶν..., ἐγὼ τὰ ἔχασα…

Ὁ μεγάλος μου γιὸς μπῆκε στὴ συζήτηση (13χρονῶν) καὶ εἶπε ὅτι στὸ σχολεῖο μαθαίνουν ὅτι ὅλα εἶναι φυσιολογικά. Τέλος πάντων οἱ δάσκαλοι εἶπαν ὅτι ἂν δὲν ἔχουν ρὸζ μποροῦν νὰ φορέσουν κόκκινα ἢ πορτοκαλί (…)!  Ἀπʼ ὅ,τι διάβασα, αὔριο εἶναι μία μέρα ποὺ τὴν ὀνομάζουν Pink day».

Στὴν Σουηδία, ἐὰν ὁ δάσκαλος-λα ἐπιμένει στὸ φῦλο: εσύ είσαι ἀγόρι, εσύ κορίτσι, κινδυνεύει μὲ ἀπόλυση !!!

Τέλος, στὴ Γαλλία τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας ἀνέλαβε τὴν πρωτοβουλία νὰ συστήσει στὰ ἀγόρια τοῦ Λυκείου νὰ πᾶνε στὸ σχολεῖο μὲ φοῦστες , γιὰ νὰ δείξουν ἔμπρακτα ὅτι δὲν εἶναι «ὁμοφοβικοί», καὶ ὅτι τὸ φῦλο δὲν καθορίζεται βιολογικὰ, ἀλλὰ ἐπιλέγεται!

 Ὁ «νέος ἄνθρωπος» τοῦ «τρίτου ἀκαθορίστου φύλου»

Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ὅτι ὑπῆρχαν δύο φῦλα, τὸ ἄρρεν καὶ τὸ θῆλυ, δηλαδὴ ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναῖκα, ὑπῆρχαν καὶ μερικοὶ ἐπαμφοτερίζοντες γιὰ διαφόρους λόγους, κυρίως λόγω τῶν παθῶν.

Ὅμως τελευταῖα μᾶς προέκυψε καὶ ἕνας ἄλλος ἄνθρωπος τοῦ «τρίτου φύλου», ὅπως ὀνομάσθηκε ἀπὸ τὰ δικαστήρια, ὕστερα ἀπὸ πολυετῆ ἀγῶνα ποὺ ἔκανε κάποιος ὡς ἄνθρωπος «ἀκαθορίστου φύλου» ἢ «τρίτου φύλου».

Πρόκειται γιὰ κάποιον ποὺ ὀνομάζεται Νόρι Μέϊ Γουέλμπι, ποὺ

γεννήθηκε στὴν Σκωτία ὡς ἄνδρας, ἀργότερα μετακόμισε στὴν Αὐστραλία ὅπου ὑποβλήθηκε σὲ ἐγχείρηση ἀλλαγῆς φύλου σὲ γυναῖκα, καὶ ἐπειδὴ διεπίστωσε ὅτι δὲν αἰσθανόταν ἄνετα ὡς ἄτομο θηλυκοῦ γένους, ἀποφάσισε νὰ διακόψη τὴν θεραπεία μὲ ὁρμόνες καὶ νὰ ὑποβληθῆ σὲ ἐγχείρηση, γιὰ νὰ μὴ ἀνήκη σὲ «προκαθορισμένο» φῦλο.

Στὴν συνέχεια, ξεκίνησε ἕνα πολυχρόνιο ἀγῶνα, γιὰ νὰ ἀναγνωρισθῆ νομικὰ ὡς ἕνας ἄνθρωπος «ἀκαθορίστου» φύλου.

Το Ἀνώτατο Δικαστήριο τῆς Αὐστραλίας ἀποφάνθηκε ὅτι ἡ Πολιτεία τῆς Νέας Νότιας Οὐαλίας ὀφείλει νὰ ἀναγνωρίση τὴν ὕπαρξη αὐτοῦ τοῦ τρίτου "ἀκαθόριστου" φύλου, στὸ ὁποῖο ἀνήκει ὁ Νόρι Μέϊ Γουέλμπι» (Τὰ Νέα, 4-4-2014).

Ἔτσι, δημιουργήθηκε ἕνας ἄνθρωπος «ἀκαθορίστου φύλου» (non -specific sex), ποὺ δὲν εἶναι οὔτε ἄνδρας οὔτε γυναῖκα.

Ἐκπλήσσεται κανεὶς γιὰ τὸ ποῦ μπορεῖ νὰ φθάση ὁ ἄνθρωπος, ποὺ εἶναι ἀπογοητευμένος ἀπὸ ὅλα καὶ θέλει νὰ γευθῆ νέες ἐμπειρίες καὶ καταστάσεις. Καὶ ὑπάρχουν πολλοὶ πού, ὑποστηρίζοντας τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα κάθε ἀνθρώπου, εἶναι ἕτοιμοι νὰ ἀποδεχθοῦν καὶ νὰ υἱοθετήσουν μία τέτοια νοοτροπία.

Ἂν ὅμως ἀρχίσουμε νὰ δεχόμαστε τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα χωρὶς τοὺς ἀναγκαίους περιορισμούς, τότε θὰ φθάσουμε ὡς κοινωνία στὴν καταστροφή.

Τὸ 2.000 ἡ Κλίντον ἦταν ἡ πρώτη σύζυγος προέδρου ποὺ παρέλασε σὲ παρέλαση «ὁμοφυλοφιλικῆς ὑπερηφάνειας», καὶ ὡς ὑπουργὸς ποὺ ἔχει ὑποστηρίξει τὰ δικαιώματα τῶν Ὁ/φίλων. Σὲ ὁμιλία της πέρσι τὸν Ἰούνιο εἶπε ὅτι οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες «μεταφέρουμε τὸν διάλογο γιὰ τὰ δικαιώματά μας σὲ ἄλλες κυβερνήσεις γιὰ τὴν προστασία τῶν δικαιωμάτων τῶν λε-σβιῶν, ὁμοφυλόφιλων καὶ διαφυλικῶν ἀτόμων».

Ἡ νέα πολιτικὴ εἶναι μία νίκη γιὰ τὶς ὁμάδες γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν Ὁ/φιλων, ποὺ μὲ ἀντάλλαγμα τὴν ψῆφο, εἶχαν ἀσκήσει πίεση γιὰ τὴν ἀλλαγὴ ἀπὸ

τότε ποὺ ὁ Μπαρὰκ Ὀμπάμα ἄρχισε τὴν προεκλογική του ἐκστρατεία στὰ τέλη τοῦ 2008…

Καὶ ὁ Fred Sainz, ἀντιπρόεδρος τῆς Ἐκστρατείας γιὰ τὰ Ἀνθρώπινα

Δικαιώματα μίας ὁμάδας ὑπεράσπισης τῶν Ὁ/φίλων, χαρακτήρισε τὴν εἴδηση «ἕνα θετικὸ βῆμα πρὸς τὰ ἐμπρὸς γιὰ ὅλες τὶς ἀμερικανικὲς οἰκογέ-νειες».

Στὸ παιχνίδι τῆς προβολῆς καὶ διαφημίσεως παίρνουν μέρος καὶ οἱ κολοσσοὶ τῶν Πολυεθνικῶν.

Ἡ Coca Cola λανσάρει διαφημίσεις, ποὺ ἀπεικονίζουν «γάμους» Ὁ/λων

ὡς ἀντίδοτο στὸ μῖσος καὶ εἶναι τακτικὸς χορηγός τῆς παρέλασης

«Ὑπερηφάνειας» στὴ Ν. Ὑόρκη.

Ἡ ἴδια ἔχει κυκλοφορήσει τέσσερα διαφημιστικὰ γιὰ τὸ κοινό, στὴν

Ἰρλανδία, τὴν Ὁλλανδία, τὴν Νσει τέσσερα διαφημιστικὰ γιὰ τὸ κοινό, στὴν Ἰρλανδία, τὴν Ὁλλανδία, τήν Νορβηγία καὶ τὴν Μ. Βρεττανία…

Γιά όλα όμως αυτά δέν θά ἀπαντήσωμε ἐμεῖς, ἀλλά τά ἔργα τους, οἱ καρποί τους, ἀπό τούς

ὁποίους, σύμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ Κυρίου, δυνάμεθα νά γνωρίσωμε τήν ποιότητα τῶν δένδρων

Τρεῖς μόνο καρπούς σήμερα θά παρουσιάσουμε...

1. Δημοσίευμα τῆς ἐφημερίδος "Καθολική" τῆς 26.3.2002 ἀναφέρει ὅτι τίς

ἡμέρες τῶν Χριστουγέννων τοῦ 2001«ἡ... ἐπίσκοπος Χριστίνα ῎Οδεμπεργκ, ἡ πρώτη ἐπίσκοπος τῆς Λουθηρανικῆς ᾿Εκκλησίας τῆς Σουηδίας, προέστη στή μητρόπολη τῆς Οὐψάλας (γαμήλιας) τελετῆς, κατά τήν ὁποία συνέζευξε δύο λεσβίες, τήν πάστορα ῎Αννα Καρίνα Χάμμαρ,ἀδελφή τοῦ “ἀρχιεπισκόπου” Κ. Γ.Χάμμαρ, καί τή θεολόγο Νίνα῎Εδουαρδ Μέκμαν»!

Σύμφωνα μέ τό αὐτό δημοσίευμα τίς ἴδιες ἡμέρες «σέ ἄλλο ναό διεξήχθη μεγάλη τελετή ὁμοφυλοφίλων μέ τήν ἀναπαράσταση τοῦ σπηλαίου τῆς Βηθλεέμ, ὅπου ἡ Θεοτόκος εἶχε ἀντικατασταθῆ ἀπόἕνα δεύτερο ᾿Ιωσήφ καί οἱ τρεῖς Μάγοι ἀπό τρεῖς γυναῖκες»!

2. Τόν ᾿Ιούνιο τοῦ 2002 στό Τορόντο τοῦ Καναδᾶ, κατά τήν καθιερωμένη

πλέον «῾Εβδομάδα ῾Υπερηφανείαςτῶν ῾Ομοφυλοφίλων», ἔξω ἀπό τόν

᾿Αγγλικανικό ναό τοῦ Λυτρωτοῦ ἀναρτήθηκε ἐπιγραφή πού ἔγραφε·

«Hapy Pride Week! God delights in diversity»! Δηλαδή, «Εὐτυχισμένη

῾Εβδομάδα ῾Υπερηφανείας!

῾Ο Θεός εὐχαριστεῖται, εὐφραίνεται, στή διαφορετικότητα»!

3. Τήν Κυριακή 30.6.2002 ὁ ᾿Αγγλικανός «ἐπίσκοπος» Τορόντο Τέρενς

Φίνλεϋ κάλεσε τούς ᾿Αγγλικανούς πιστούς τῆς πόλεως «νά δείξουν τήν

ἀλληλεγγύη τους πρός τούς ὁμοφυλοφίλους ἀδελφούς καί τίς λεσβίες ἀδελφές τους»,συμμετέχοντας στήνκαθιερωμένη «παρέλαση ῾Υπερηφανείας» ὑπό τό λάβαρο τῆς «ἐπισκοπῆς» του!

Δυόμισυ ἔτη πρίν, τήν23.1.2000, ὁ κ. Φίνλεϋ, προσκεκλημένος τοῦ Ορθόδοξου, παρακαλώ, ΜητροπολίτουΤορόντο κ. Σωτηρίου , συμπροσευχήθηκε μʼ αὐτόν καί μʼ ἄλλους ἑτεροδόξους, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ἱέρειες, πού εὐλογοῦν γάμους ὁμοφυλοφίλων, μέσα στόν ῾Ελληνορθόδοξο ναό τοῦ ῾Αγίου ΓεωργίουΤορόντο, ὑπό τίς ἔντονες ἀποδοκιμασίες τῶν πιστῶν, γιά τήν ἑνότητατῶν Χριστιανῶν, «ἵνα ὦσιν ἕν»!

«Κύματα ἄγρια θαλάσσης ἐπαφρίζοντα τάς ἑαυτῶν αἰσχύνας», ὀνομάζει τούς αἱρετικούς Νικολαΐτες τῆς ἐποχῆς του ὁ ᾿Απόστολος ᾿Ιούδας (όχι ο προδότης)

῾Ο ἴδιος χαρακτηρισμός ἁρμόζει ἀπόλυτα καί σʼ ὅσους αἱρετικούς σήμερα εὐλογοῦν γάμους ὁμοφυλοφίλων καί χειροτονοῦν ιερεῖς καί ἀρχιερεῖς.

῾Η ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία καταδικάζει τήν ὁμοφυλοφιλία. «Μετά ἄρσενος οὐ κοιμηθήσῃ κοίτην γυναικείαν, βδέλυγμα γάρ ἐστι»

«῞Ος ἄν κοιμηθῇ μετά ἄρσενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα ἐποίησαν ἀμφότεροι· θανάτῳ θανατούσθωσαν, ἔνοχοί εἰσι», διατάσσει τό Λευϊτικόν

«Μαλακοί»,τουτέστι κίναιδοι, καί «ἀρσενοκοῖται... βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρο-νομήσουσι»,προειδοποιεῖ ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος.

῾Ο δέ ἱερός Χρυσόστομος προσθέτει·

«᾿Εγώ ὑποστηρίζω ὅτι οἱ ὁμοφυλόφιλοι εἶναι χειρότεροι ἀπό τούς δολοφόνους. Γιατί εἶναι προτιμότερο νά πεθάνῃ κανείς, παρά νά ζῇ καί νά ἐξευτελίζεται μʼ αὐτόν τόν τρόπο. Καθόσον ὁ δολοφόνος χωρίζει τήν ψυχή ἀπό τό σῶμα, ἐνῷ αὐτός καταστρέφει τήν ψυχή μαζί μέ τό σῶμα...

Πόσες κολάσεις πρέπει νά εἶναι φυλαγμένες γιʼ αὐτούς; ῎Αν ὅμως ἀκούοντας γιά κόλαση περιγελᾷς καί δέν πιστεύῃς, θυμήσου ἐκείνη τή φωτιά τῶν Σοδόμων. Γιατί τέτοια ἦταν ἡ σαρκική μίξη τῶν ἀνδρῶν τῆς χώρας τῶν Σοδόμων, σχέση πού ἔκανε τό σῶμα τῶν ὁμοφυλοφίλων ἄχρηστο καί αἰσχρό.

Γιατί τί ὑπάρχει πιό σιχαμερό ἀπό ἕνα ἄνδρα, πάνω στόν ὁποῖον ἔχουν ἀσελγήσει σάν νά εἶναι γυναίκα πόρνη;

Τί ὑπάρχει βρωμερότερο; Πώ, πώ μανία! Πώ, πώ παραφροσύνη! ῾Ως πρός αὐτό, πιό ἀνόητοι εἶσθε σεῖς ἀπό τά ἄλογα ζῶα καί πιό ἀναιδεῖς ἀπό τά σκυλιά. Διότι σέ καμμία περίπτωση δέν συνιστᾶται τέτοια διάστροφη σχέση στά σκυλιά, ἀλλά ἡ φύση γνωρίζει καλά καί σέβεται τίς ἰδιότητες κάθε φύλου»

Εἶναι βέβαιο ὅτι, ἐάν ζοῦσε σήμερα ὁ μέγας αὐτός πατήρ καί διδάσκαλος

τῆς ᾿Εκκλησίας καί ὁμιλοῦσε τοιουτοτρόπως, θά κατετάσσετο αὐτομάτως στίς τάξεις τῶν φανατικῶν καί ρατσιστῶν! ᾿

Ολίγο ὅμως θά τόν ἐνδιέφερε. Τό ἐρώτημα εἶναι· Θά ἐλάμβανε μέρος σέ διαλόγους ὑπό τίς παροῦσες συνθῆκες, ἤ θά μᾶς ἐπανελάμβανε τό «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε»

῞Οσοι ἔχουν τό πνεῦμα τῆς Γραφῆς καί τῶν Πατέρων, τό πνεῦμα τοῦ  Θεοῦ καί ὄχι τοῦ κόσμου, γνωρίζουν ήδη τήν ἀπάντηση…

Πηγή: «Ορθόδοξος Τύπος» - φ. 2062, kivotos help 

 «Γεννήθηκα τὸ 1887 στὸν Πειραιά, οἱ γονεῖς μου κατάγονταν ἀπὸ τὴ Χίο. Ἡ μητέρα τοῦ ἀείμνηστου Πορφύρα καὶ ἡ δικιά μου ἦταν ἀδελφάδες, τὸ γένος Συριώτη. Τὶς ἐγκύκλιες σπουδὲς τὶς πέρασα στὸν Πειραιά. Κι ὅποιος ξέρεις τί σημασία ἔχει γιὰ τὸν νέο ἡ παρουσία στὴν κριτικὴ τούτη ἡλικία ἑνὸς προσώπου, σὰν τὸν λαμπρὸν ἐκεῖνο παιδαγωγό, ποὺ θύμιζε ἀρχαῖον Ἕλληνα, τὸν ἀείμνηστο Ἰάκωβο Δραγάτση, νιώθει γιατί οἱ μαθητὲς του φυλάγουν σ’ ὅλη τους τὴ ζωή, μέσα στὴν...  καρδιά τους, τὴ μνήμη τῆς μορφῆς του». (Δ. Πικιώνη «Κείμενα», ἐκδ. «Μορφωτικὸ ἵδρυμα Ἐθνικῆς Τράπεζας», σελ. 23). Ξεκίνησα νὰ διαβάζω κάποια αὐτοβιογραφικὰ σημειώματα τοῦ Π. Πικιώνη, τοῦ μεγάλου Ἕλληνα. Κοντοστάθηκα, «φιλοσόφησα» λίγο τὴν τελευταία πρόταση τοῦ προοιμίου του. Κράτησε στὰ φυλλοκάρδια του, ὁλοζωῆς, τὴν μνήμη τῆς μορφῆς τοῦ δασκάλου του. Μεγάλη κουβέντα. Πόσες φορὲς σὲ βιογραφίες σπουδαίων, «πάνυ ἀκριβῶν» ἀνθρώπων, δὲν διαβάζουμε παρόμοιες φράσεις. «Εὐτύχησε νὰ μαθητεύσει κοντὰ στὸν...». «Ὁ μεγάλος Δάσκαλος τοῦ Γένους... τὸν ἐνέπνευσε τὴν ἀγάπη γιὰ τὰ γράμματα». Ὅσο κρατοῦσε ἡ Παιδεία σ’ αὐτὸν τὸν τόπο, σχολεῖο καὶ παίδευση σήμαινε δάσκαλος. Τὰ πάντα δορυφοροῦσαν τὸν δάσκαλο. «Καλῶν τῶν διδασκάλων καλοὶ καὶ οἱ μαθηταί», ἀπροσπέλαστος ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ θεολόγου. Χαρακτηριστικὸ τὸ ἀκόλουθο παράδειγμα, ποὺ δείχνει τὸ πόσο σημαντικὸ καὶ οὐσιαστικὸ θεωροῦσαν οἱ Ρωμηοὶ (Βυζαντινοὶ) πρόγονοί μας τὸ ἀξίωμα τοῦ δασκάλου. 

 Στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Θεόφιλου (829-842 μ.Χ.) διδάσκει στὴν Κωνσταντινούπολη ὁ περίφημος Λέων ὁ μαθηματικὸς ἢ φιλόσοφος. Ἡ φήμη τοῦ Λέοντος εἶχε ἐξαπλωθεῖ «ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων», εἶχε φτάσει ὡς τὸ χαλιφάτο τῆς Βαγδάτης. Ὁ χαλίφης Μαμοῦν τὸν ζήτησε ἐπίσημα ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Λέοντα, ἔστω καὶ ὡς μετακλητό, προσφέροντας ἕνα τεράστιο ποσό. Ὁ Θεόφιλος ἀποβλέποντας στὸ γόητρο τῆς αὐτοκρατορίας, ἀλλὰ καὶ ἐκτιμώντας τὴν ἀξία τοῦ δασκάλου, ἀρνήθηκε. Ἀξίζει νὰ παραθέσουμε ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸν ἐπιστολικὸ διάλογο τῶν δύο ἡγετῶν, ὅπως τὸν διέσωσε ὁ «Συνεχιστὴς Θεοφάνους». Γράφει ὁ χαλίφης: «Ἀξιῶ τὸ ὂν ἔχεις ἐπὶ φιλοσοφία καὶ ταῖς ἄλλαις ἐπιστήμαις περιβόητον ἄνδρα βραχὺν τινὰ χρόνον ἑξαποστεῖλαι...». Ἀπαντᾶ ὁ Θεόφιλος: «...ἄλογον τὸ οἰκεῖον δοῦναι ἐτέροις καλὸν καὶ τὴν τῶν ὄντων γνῶσιν ἔκδοτον ποιῆσαι τοῖς ἔθνεσι, δὶ’ ἢς τὸ τῶν Ρωμαίων γένος θαυμάζεται τὲ καὶ τιμᾶται παρὰ πάσι». Μὲ λίγα λόγια, εἶναι ἀνοησία νὰ ξεπουλήσεις στὰ ἔθνη, αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο θαυμάζεται τὸ γένος σου, δηλαδή, ὁ ἔξοχος διάκονος τῆς ὄντως Παιδείας. (Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γ. Τσαμπὴ «Ἡ Παιδεία στὸ Βυζάντιο», ἐκδ. Γρηγόρη, σελ. 54). Τὸ παραπάνω, νομίζω, ἐξηγεῖ καὶ τὸ χιλιόχρονον τῆς ἐνδόξου αὐτοκρατορίας μας. «Κάλλιο γνώση, παρὰ γρόσι», ὅπως ἔλεγαν καὶ οἱ ἐν αἰχμαλωσία πρόγονοί μας. Καὶ εἶναι γεγονὸς ἀναντίρρητο πὼς φτάσαμε στὴν ἁγιασμένη Ἐπανάσταση γιατί «ἡ ψυχὴ τοῦ Γένους ἀγρυπνοῦσε. Φτωχοὶ παπάδες καὶ δάσκαλοι, ποὺ ἐτρέφοντο μὲ λίγο ψωμί, εἶχαν τὸ σθένος εἰς τὸ βάθος τῆς ψυχῆς των, σθένος ποιητῶν. Καταλάβαιναν τὴν εὐθύνην ποὺ τοὺς ἐβάρυνε νὰ συνεχίσουν τὴν ἑλληνικὴν παράδοσιν. Διηγοῦντο εἰς τὰ Ἑλληνόπουλα ποιὰ ἦταν ἄλλοτε ἡ πατρίδα τους καὶ τοὺς ἐδίδασκαν δύο ὀνόματα: Ἑλλὰς καὶ ἐλευθερία». (Τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ Σ. Μενάρδου, ποὺ περιέχεται στὸ βιβλίο τοῦ ἀρχιμ. Ἰω. Ἀλεξίου, «Ἡ Παιδεία στὴν Τουρκοκρατία», σελ. 181).

            Ὁ ὀξυδερκὴς καὶ διορατικὸς Ἰωάννης Καποδίστριας εἶχε συλλάβει ἐναργέστατα τὴν σημασία τῆς ἀποστολῆς τοῦ δασκάλου, ἀλλὰ καὶ τὶς ὀλέθριες συνέπειες τῆς ἀποκοπῆς τοῦ λειτουργήματος ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ παράδοση. Γράφει σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Μισαὴλ Ἀποστολίδη, λίγο πρὶν ἀναλάβει τὴν μαρτυρικὴ διακυβέρνηση τῆς νεκραστημένης πατρίδας: «...ἂν ἡ παροῦσα γενεὰ δὲν ἐνδυναμωθεῖ ἀπὸ ἀνθρώπους μορφωμένους ἐν καλὴ διδασκαλία καὶ μάλιστα πρὸς τὸν κανόνα τῆς ἁγίας ἠμῶν πίστεως καὶ τῶν ἠθῶν μας, θὰ εἶναι δυσοίωνο τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδας καὶ ἡ διακυβέρνησίς της ἀδύνατη». (Ἰω. Τσάγκα, «Ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Ἀγωγὴ στὸ ἐκπαιδευτικὸ ἔργο τοῦ Ἰω. Καποδίστρια», ἐκδ. «Κυριακίδη», σελ. 151).

Εἶναι γεγονὸς ὅτι αὐτὸς ὁ τύπος τοῦ δασκάλου, ποὺ ἔβλεπε τὸν ἑαυτὸ του θεματοφύλακα τῆς παράδοσης καὶ μετέδιδε τὴν φλόγα τῆς ψυχῆς του -ἴσως μὲ πολλὴ ρητορικὴ- ἀλλὰ μὲ ἐντιμότητα καὶ εὐθύνη, ἐπιβίωσε ὡς τὰ χρόνια περίπου τῆς μεταπολίτευσης. Μέχρι τότε ὁ δάσκαλος δίδασκε καὶ μιλοῦσε γιὰ πίστη, γλώσσα καὶ πατρίδα, βουτοῦσε στὸ κελάρι τοῦ πατρογονικοῦ μας σπιτιοῦ καὶ μόρφωνε γενιὲς Ἑλλήνων μὲ τὰ «καλούδια», τὰ τιμαλφῆ τοῦ Γένους. Αὐτὸν ὅμως τὸν λόγιο δάσκαλο τὸν εἰρωνεύτηκε, τὸν πολέμησε καὶ τὸν κλόνισε στὴν ψυχὴ τοῦ ἔθνους ἡ λεγόμενη προοδευτικὴ διανόηση ποὺ ἢ μᾶς ἦρθε ἀπὸ τὰ «φωτισμένα ἔθνη τῆς Ἑσπερίας» ἢ ξεπήδησε ἀπὸ τὰ ἀποκαΐδια τοῦ Πολυτεχνείου. (Ἡ γενιὰ τοῦ Πολυτεχνείου).

         Περιφρονώντας πλήρως τὴν παράδοση τοῦ τόπου μας, τὴν ὁποία ταύτισαν μὲ τὰ «ἑλληνοχριστιανικὰ» ἰδεολογήματα τῆς δικτατορίας, ἄγευστοι τοῦ μεγαλείου της καὶ ἀνίκανοι νὰ ἀντιληφθοῦν τὴν στρέβλωση ποὺ προηγήθηκε, ἐπέπεσαν, ὡς ὄρνεα, καὶ τὴν κατασυκοφάντησαν. Φρόντισαν βεβαίως νὰ ἀναρριχηθοῦν σὲ ἀκαδημαϊκὲς ἕδρες, γιὰ νὰ ροκανίζουν τὰ προγράμματα τῆς ΕΟΚ, ἀνεμίζοντας τὸ ἀκαταγώνιστο διαπιστευτήριο τοῦ δῆθεν προοδευτισμοῦ τους: παράδοση, πίστη, πατρίδα, γλώσσα-στὴν ἀρτιμελῆ μορφή της, τὸ λεγόμενο πολυτονικὸ-ἴσον συντήρηση, σκοταδισμός, χουντικὰ κατάλοιπα, τὸ ὅλον καρυκευμένο μὲ τὴν εὔηχη, τὴν «εὐγενῆ τύφλωσιν», ποὺ βαφτίστηκε ἐκπαιδευτικὴ μεταρρύθμιση. Ἀποτέλεσμα στὶς σχολές, ποὺ φοιτοῦν οἱ αὐριανοὶ δάσκαλοι καὶ καθηγητές, νὰ κυριαρχεῖ ὅλος αὐτὸς ὁ ἐθνομηδενιστικὸς ἑσμός, πράγμα ποὺ ἴσως δὲν ἔχουμε ἀντιληφθεῖ ἀκόμη τὶς καταστρεπτικές του συνέπειες. Οἱ δάσκαλοι ποὺ ἀποφοιτοῦν τὰ τελευταία χρόνια ἀπὸ τὰ παιδαγωγικὰ τμήματα, ὄχι μόνο δὲν «μορφώθηκαν ἐν καλὴ διδασκαλία καὶ μάλιστα πρὸς τὸν κανόνα τῆς ἁγίας ἠμῶν πίστεως καὶ τῶν ἠθῶν μας», ἀλλὰ αὐτὸ τὸ ἦθος καὶ αὐτὸν τὸν «χρυσὸ» κανόνα, φρόντισαν καὶ φροντίζουν οἱ Γραικύλοι τῆς σήμερον καθηγητές τους νὰ δυσφημίζουν. Πολὺ ἁπλὰ τὰ νέα αὐτὰ παιδιὰ-πλὴν τῶν ἐλαχίστων ποὺ ταράζει τὰ σπλάχνα τοὺς ὁ πόνος τῆς πατρίδας-ἔχασαν τὴν ἰθαγένειά τους, υἱοθετοῦν ἀβασάνιστα καὶ ἐπικροτοῦν ὅλες τὶς νεοταξικὲς μαγαρισιές, γιατί εἶναι μπουκωμένα ἀπό, ὅπως προεῖπα, ἐθνομηδενισμό. Τοὺς μιλᾶς γιὰ πίστη καὶ πατρίδα, γιὰ τὸ χρέος τοῦ δασκάλου νὰ μεταλαμπαδεύσει στὰ παιδιὰ τὶς ἀλήθειες ποὺ συγκλόνισαν τοὺς Πατέρες καὶ τοὺς Μάρτυρες, τοῦ ἀγωνιστὲς καὶ τοὺς ἥρωες, ποὺ διέσωσαν τὸ Γένος καὶ σοὺ προσάπτουν γραφικότητα, ἐθνικισμό, τὰ χαρακτηρίζουν, φροῦτο τῆς ἀριστεροσύνης αὐτό, «στερεότυπα». Ἔχει εἰπωθεῖ πολὺ εὔστοχα ὅτι ἡ ἔνταξη τῶν νέων στὸ παρεθλὸν συνιστᾶ τὴν οὐσιωδέστερη λειτουργία τῆς ἐκπαίδευσης καὶ ἴσως εἴμαστε, ὅσοι δάσκαλοι προλάβαμε τὶς Παιδαγωγικὲς Ἀκαδημίες, ἡ τελευταία γενιὰ ποὺ ἐπιτελεῖ αὐτὴν τὴν λειτουργία, ποὺ ἀντιστέκεται στὴν ἐπέλαση τοῦ μηδενισμοῦ καὶ τῆς ἀσημαντοκρατίας.

Ἄρα, «γιὰ νὰ σωθεῖ ἡ Ἑλλάδα στοὺς καιροὺς τοὺς ὕστατους», ὀφείλουμε νὰ μορφώσουμε ἕναν νέο τύπο ἐθνικοῦ δασκάλου, «διακεκριμένου ἐπὶ φιλοθρησκεία καὶ ἔρωτι πρὸς τὴν ἐθνικὴν γλώσσαν καὶ φιλολογίαν» γιὰ νὰ θυμηθοῦμε καὶ πάλι τὸν Κυβερνήτη. Οἱ ἐπίβουλοι τῆς πατρίδας, ἔχοντας ἄφθονο χρῆμα καὶ μέσα, ὀργανώνουν πλῆθος σεμιναρίων γιὰ ἐκπαιδευτικοὺς στὰ ὁποῖα ξερνοῦν τὰ δηλητήριά τους.

Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο μποροῦμε, ἐξασφαλίζοντας χώρους καὶ χρηματοδότηση ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἀγωνιοῦν γιὰ τὴν πατρίδα μας ἢ μὲ τὴν συμβολὴ τῶν γνωστῶν, γιὰ τὸ ἀδούλωτο ἦθος, Μητροπολιτῶν μας, νὰ συσταθοῦν φροντιστήρια γιὰ νέους δασκάλους. Σὲ τακτὰ χρονικὰ διαστήματα, σὲ 5-6 μεγάλες πόλεις τῆς Ἑλλάδας, νὰ συγκεντρώνονται νέοι ἐκπαιδευτικοὶ -μὲ τὰ ἔξοδα πληρωμένα- ὅπου οἱ παλιοί μας οἱ δάσκαλοι (Γανωτής, Καργάκος, Ζουράρις, παπα-Γιώργης, Μεταλληνός, παπα-Θόδωρος Ζήσης, π.Σαράντος καὶ ὅσοι πνευματικοί, πανεπιστημιακοί, συγγραφεῖς παλεύουν γιὰ ψυχὴ καὶ Χριστὸ -καὶ ὑπάρχουν ἀρκετοὶ- οἱ ὁποῖοι θὰ βγάλουν τὰ σκουπίδια ἀπὸ τὶς ψυχὲς τῶν νέων δασκάλων, θὰ ξεριζώσουν τὰ φαρμακερὰ βρωμοχόρταρα τῆς ἐκκλησιομαχίας καὶ ἀφιλοπατρίας ποὺ τοὺς ἔσπειραν στὶς σχολές τους καὶ θὰ τοὺς μεταγγίζουν τὰ πνευματικὰ ἀντισώματα τοῦ Γένους. Ἔτσι, θὰ περισωθεῖ μία γενιὰ δασκάλων ποὺ «ὅταν τοὺς πειράζουν πατρίδαν καὶ θρησκεία, θὰ μιλοῦν, θὰ ἐνεργοῦν καὶ ὅ,τι θέλουν ἂς τοὺς κάμουν» κατὰ τὸν ἀείχλωρο λόγο τοῦ Μακρυγιάννη.

«Όταν τα μήλα είναι ξινά δεν φταίνε τα μήλα , αλλά οι μηλιές» Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Η δεκαετία του ’80, το ψηλαφητόν σκοτάδι του νεοελληνικού βίου, στάθηκε δεκαετία χαμένων ευκαιριών και ξεπεσμένων ονείρων, φθοράς και διαφθοράς και γενικευμένου σαλταδορισμού – μ’ ένα λόγο κλίμα σκυβαλοκρατίας, όπου ο υστερών σε κακοποιό ευρεσιτεχνία ένιωθε ότι κοροϊδοπιανόταν και αδικεί εαυτόν.

Τότε εγκαινιάσθηκε και μια νέα μορφή κοινωνικών διεκδικήσεων: οι καταλήψεις. Θα θυμούνται οι παλαιότεροι την κατάληψη της εθνικής οδού από οργισμένους φιλάθλους επαρχιακής ομάδας, διότι βρέθηκαν στα ούρα ποδοσφαιριστή της, παράνομες ουσίες, πράγμα που συνεπαγόταν αφαίρεση βαθμών και απώλεια πρωταθλήματος, πράγμα αφόρητο για τον υπερήφανο λαό της πόλης. 

Η κατάληψη πέτυχε, το περιβόητο «πολιτικό κόστος» εξουδετέρωνε οποιαδήποτε σκέψη των κυβερνώντων γιά δυναμική και νόμιμη, κυρίως, αντίδραση. Τα... ούρα κέρδισαν την εξουσία, διότι τέτοιο ήταν και το επίπεδό της. Το μήνυμα όμως ελήφθη: Κατάληψη ίσον λύση, αμέσως και άμεσα. Δεν αρκεί μια απεργία ή διαμαρτυρία. Εξάλλου, τα Μέσα Μαζικής Εκχαυνώσεως θα αδιαφορήσουν. Διψούν γιά τσιρίδες, διαπληκτισμούς, αγανακτισμένους συμπολίτες, αν χυθεί και αίμα πανηγυρίζουν. Τα μηχανάκια μέτρησης της τηλεθέασης εκτοξεύονται, όταν τα κεντρικά δελτία ανακατεύουν αίμα, λάσπη και σπέρμα. Αυτά τα τρία είναι η πολύτιμη πρώτη ύλη τους. Φόνοι, κατάκριση, προστυχόλογο κουτσομπολιό και ερωτικά σκάνδαλα. Τηλεόραση-κλειδαρότρυπα, όπως προσφυώς ειπώθηκε, όπου το φιλοθεάμον τηλεοπτικό κοινό, εισπνέει τις αναθυμιάσεις, παιδαγωγείται στην ευτέλεια και την χυδαιότητα, απολαμβάνοντας τα διαδραματιζόμενα και ανυπομονώντας γιά την συνέχεια. «Να περνάμε καλά» και γαία πυρί μιχθήτω. (Τις τελευταίες δεκαετίες ο παραδοσιακός χαιρετισμός, θυμίζω, είχε αντικατασταθεί από την φράση «να περνάμε καλά»).

Η Παιδεία, η εκπαίδευση καλύτερα, φύσει και θέσει θεματοφύλακας τιμαλφών αξιών, ακολούθησε το ρεύμα και το πνεύμα της εποχής και τώρα δρέπουμε τους καρπούς. Ό,τι σπείραμε, θερίζουμε: καταλήψεις των σχολείων. Οι καλοπερασάκηδες, ψευτοπροοδευτικοί γονείς, (οι... μηλιές), που τα αναγνωστικά τους ενδιαφέροντα, εξαντλούνται στη συμπλήρωση ενός δελτίου «στοιχήματος», φρόντισαν να κληροδοτήσουν στα μοσχαναθρεμμένα βλαστάρια τους(τα...μήλα), την «μεγαλειώδη» δημοκρατική κατάκτηση της νιότης τους: την κατάληψη.

Οι καθηγητές, οι δάσκαλοι των μαθητών, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, θρηνούν και οδύρονται γιά το κατάντημα της Παιδείας και για παρηγοριά, απολαμβάνουν τον φραπέ τους στις καφετέριες των πόλεων, διότι «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Τρίβουν τα χέρια τους οι μαγαζάτορες για το ανέλπιστο δώρο. Η εκπαίδευση στην υπηρεσία της ανάπτυξης, όπως θα έλεγε και ο τελευταίος μνημονιακός λακές. (Και μη προς κακοφανισμόν κάποιων καθηγητών. Υπάρχουν και εκπαιδευτικοί που θλίβονται πραγματικά για τις «προκοπές» των σχολείων. Ομάδα όμως μαθητών Γυμνασίου, εν μέσω χαχανητών και απαξιωτικών σχολίων, απαριθμούσε τις καφετέριες στις οποίες οι καθηγητές τους «απολάμβαναν» την κατάληψη και έπνιγαν τον καημό τους).

Το υπουργείο, ως συνήθως, σπασμωδικά και τρέχοντας λαχανιασμένο πίσω από τα αναμενόμενα γεγονότα, αντιδρά με τη χιλιοειπωμένη φθαρμένη και γελοία απειλή: θα σας κόψουμε τις εκδρομές, θα περιορίσουμε τις διακοπές του Πάσχα. Και επειδή, ως γνωστόν, δεν κραδαίνεις ρόπαλα και μαστίγια σε τέτοιες ηλικίες, γιατί το μόνο που αποκομίζεις είναι το εφηβικό πείσμα, υποπτευόμαστε ότι μάλλον βολεύεται το κράτος από τέτοια επεισόδια. Τώρα που αρμενίζουν οι Τούρκοι τις θάλασσές μας και οι ημέτεροι μνημονιακοί νενέκοι, προσφεύγουν, πανικόβλητοι, εκλιπαρώντας τα διεθνή καφενεία τύπου ΟΗΕ, εξυπηρετεί η ενασχόληση με τις καταλήψεις. Βεβαίως και όλοι ξεκαρδίζονται με την ηττοπάθεια της κομματοκρατίας. Είναι γνωστό ότι οι ισχυροί, στους οποίους εκλιπαρούμε για συνδρομή-να μαλώσουν τον κακό τον Τούρκο- συναγάγουν συμπεράσματα γιά την πολιτική τους, όχι με την «ετοιμότητα υποκλίσεων», αλλά με κριτήριο την ισχύ των κρατών και την αποφασιστικότητά τους να υπερασπίσουν τα εθνικά τους συμφέροντα. Όμως «οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και βάθους», όπως προφητικά έγραφε ο αείμνηστος Παν. Κονδύλης στο επίμετρο του κλασικού βιβλίου του «Θεωρία του Πολέμου». (εκδ. «Θεμέλιο», σελ. 410).Τέλος πάντων. Μου έρχεται στο νου τούτες τις ημέρες, που τριγυρίζει το λυσσασμένο θηρίο στην Κύπρο και αλυχτά, ο λόγος του οσιακής μνήμης Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη ότι «το μπαστούνι του Θεού για μας τους Έλληνες είναι οι Τούρκοι».

 Επανερχόμενοι στις καταλήψεις ή τις αποχές. (Όπως μου εξήγησε μαθητής Α’ Γυμνασίου κατάληψη σημαίνει «μέσα οι μαθητές και έξω οι καθηγητές και αποχή μέσα οι καθηγητές και έξω οι μαθητές». Πότε πρόλαβε και τα έμαθε; Είναι αυτό που λέμε επαναστατική γυμναστική). Τι μπορεί να γίνει; Τίποτε απολύτως. Η κυρίαρχη ασημαντοκρατία δεν μπορεί να αναμετρηθεί με τέτοια προβλήματα, γιατί η ίδια τα καθιέρωσε και το μόνο που ξέρει είναι να τραυλίζει ψευτοαπειλές. (Τις οποίες τα ανυποψίαστα σχολιαρόπαιδα τις γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια). Για την Παιδεία ισχύει αυτό που ίσως ισχύει για το ελληνικό κράτος «ει μη ταχέως απολλώμεθα ουκ αν εσώθημεν», αν δεν καταστραφούμε, ταχέως, δεν πρόκειται να σωθούμε. Τα πάντα είναι αφημένα στην τύχη τους και στην α-νοησία. «Ο μαθητής δεν καταλαβαίνει για ποιο λόγο είναι μαθητής, ο δάσκαλος για ποιο λόγο είναι δάσκαλος, η πολιτεία τι θέλει απ’ το σχολείο, ο γονιός τι θέλει από τον εαυτό του, το κράτος, το παιδί, τον δάσκαλο.... πρόκειται περί κρίσεως νοήματος». (Έγραφε ο «παλιός» Στ. Ράμφος, πριν «κόψει δρόμο» γιά τον εκσυγχρονισμό του).

 Είναι καιρός να μην αντιμετωπίζουμε το «πρόβλημα της Παιδείας», ως σκέτο πρόβλημα, επιφανειακά ή μόνο χρησιμοθηρικά, αλλά βαθύτερα. Τα μηνύματα που μας έρχονται από παντού είναι σαφή. Πρέπει πρωτίστως η νέα γενιά να οπλισθεί με γερό οπλισμό. Όχι στη μονομέρεια. Όταν κλωνίζονται τα θεμέλια της παιδείας δεν είναι επιτρεπτό εμείς να τρέχουμε στους σοβατζήδες. Ας μη ξεχνάμε πως η παιδεία δεν είναι η «τεχνική της αγωγής». Οιστρηλατείται από ιδανικά. Χρειάζεται θεμέλια. Και «θεμέλιον άλλον ουδείς δύναται θείναι παρά τον κείμενον, ος εστίν Ιησούς Χριστός». (Α’ Κοριθ. γ’ 11). Χωρίς αξίες πνευματικές και ηθικές είναι ασπόνδυλη. Δεν πλαστουργεί ανθρώπους προσωπικότητες. Πλαστουργεί ρομπότ, ψυχρούς εγκεφάλους. Άψυχες μηχανές ξένες σε οράματα και κοινωνικές ευαισθησίες. Το ζούμε με την σοβούσα οικονομική κρίση, στην οποία πρωτοστάτησαν οι εγωπαθείς του χρήματος, οι λάτρεις του χρυσού μόσχου, τα «χρυσά παιδιά» του χρηματιστηρίου και των τραπεζών, στα στήθη των οποίων δεν χτυπούσε «καρδία σαρκίνη», αλλά «λιθίνη». Ας τις δούμε και τις καταλήψεις ως κραυγή αγωνίας των παιδιών για την χαμένη Παιδεία, για τον χαμένο δάσκαλο. Τα παιδιά κραυγάζουν «άνθρωπο ουκ έχω», γιατί τους στερούμε, κυρίως, τον Θεάνθρωπο.

Πηγή: Ακτίνες

«Στην ένταξη των νέων στο παρελθόν έγκειται η πιο ουσιώδης λειτουργία της εκπαίδευσης» Χ. Άρεντ

«Αφαιρέστε το φίλτρο και πλύνετέ το στο χέρι. Το εσωτερικό της κανάτας πρέπει να καθαρίζεται με μία μαλακή βούρτσα και να ξεπλένεται με ζεστό νερό. Ξεβγάλτε το καπάκι, βάζοντάς το κάτω από τη βρύση. Καθαρίζετε την εξωτερική επιφάνεια της καφετιέρας με υγρό πανί». (Βιβλίο Γλώσσας Στ’ Δημοτικού, β’ τεύχος, σελ. 43).

Το κείμενο που «καμαρώνει» στο σχολικό βιβλίο-περιοδικό ποικίλης ύλης, τιτλοφορείται «οδηγίες χρήσης καφετιέρας». Μ’ αυτό, υποτίθεται, θα διδάξουμε στους μαθητές μας την προστακτική έγκλιση. Πριν σχολιάσουμε το… άλαλον και κωφόν πνεύμα του κειμένου, μια γλωσσική παρατήρηση. Εκείνο το «πλύνετέ το» τι είναι; Κανείς δεν λέει πλύνετε ή κόψετε, αλλά πλύντε και κόψτε. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται συγκοπή και ανήκει στα λεγόμενα πάθη των φωνηέντων. (Όπως και η έκθλιψη, η αφαίρεση, η συναίρεση και λοιπά).

Η παλιά σχολική γραμματική του Χρ. Τσολάκη, η οποία ήταν βασισμένη στην γραμματική του Μ. Τριανταφυλλίδη, περιείχε κεφάλαιο στο οποίο ανέλυε τα πιό συνηθισμένα «πάθη των φωνηέντων». Στην νέα γραμματική τους, στην σελίδα 42, φιλοξενείται κεφάλαιο με τίτλο: απαλοιφή φωνήεντος. Καταγράφονται κάποια «πάθη», όμως δεν κατονομάζονται. Όλα είναι απαλοιφές, δηλαδή πασαλείμματα.

Διαβάζω στη νέα Γραμματική: «Σε μερικές περιπτώσεις χάνεται ένα φωνήεν ανάμεσα σε δύο σύμφωνα». Ωραία. Και γιατί δεν γράφουν ότι αυτό ονομάζεται συγκοπή; Άγνωστο. Προφανώς διότι η λέξη συγκοπή είναι παλαιάς κοπής και τα παιδιά δεν πρέπει να κοπιάζουν με πράγματα που ανήκουν στο παρελθόν. Ως γνωστόν ό,τι δεν έχει πρόσφατη ημερομηνία περιφρονείται από το ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.

Επιστροφή στην… καφετιέρα. Όποιος δεν γνωρίζει τα της τωρινής εκπαίδευσης, διερωτάται, απορεί και εξίσταται: τι δουλειά έχει ένα τέτοιο κείμενο μέσα σε σχολικό βιβλίο; Ρωτήθηκε, προ καιρού, η τότε (γενική, ειδική δεν θυμάμαι) γραμματέας του υπουργείου για τον διδακτικό στόχο του εν λόγω κειμένου. Απάντηση: να μάθουν τα παιδιά να κάνουν καφέ στους γονείς τους!!» (Ήταν η κ. Δραγώνα… θου, Κύριε, φυλακήν…). Όντως, λαμπρή απάντηση! Εξάλλου το τωρινό σχολείο, οφείλει, για να είναι καινοτόμο και «ανοιχτό στη ζωή», να διδάσκει ό,τι υψοποιό και τιμαλφές μας παρέδωσαν οι προηγούμενες γενεές. Το ψήσιμο του καφέ και οι οδηγίες χρήσεις καφετιέρας, είναι από τα λαμπρότερα και περιάκουστα κατορθώματα του Γένους των Ελλήνων. Γι’ αυτό και οι νέοι, μας τιμούν ιδιαίτερα και απολαμβάνουν τα… «καφέ». (Στο ίδιο κείμενο οι μαθητές μας καλούνται να συμπληρώσουν «γράμματα που λείπουν» σε φράσεις όπως: «Παρακαλούμε αφήστε τις τσάντες σας στο ταμείο. Ζυγίστε μόνοι σας τα φρούτα. Προτιμήστε το κατάστημά σας για τις αγορές σας. Σταθείτε στην ουρά για τυριά. Εκτιμήστε την ποιότητα του λαδιού μας».

Θα αντιτείνει κάποιος ότι τα βιβλία υπηρετούν σύγχρονες επικοινωνιακές ανάγκες, παρακολουθούν την αγγελικά πλασμένη εποχή μας. Λάθος. Όλοι οι σοβαροί επιστήμονες, που ασχολούνται με την γλώσσα και την διδακτική της, γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν αθώα παραμυθάκια και ότι κάθε γλωσσικό κείμενο, ακόμα και ένα πρόβλημα μαθηματικών, προάγει συγκεκριμένες αξίες και στάσεις ζωής. Το προαναφερθέν «ερωτηματολόγιο» εξυμνεί την σύγχρονη θεά κατανάλωση. Κάτω από το ευγενές κέλυφος εκμάθησης της προστακτικής, υποφώσκει η κακόβουλη παρότρυνση: καταναλώνω, άρα υπάρχω).

Τέλος πάντων. Ό,τι έγινε, έγινε, «οδηγίες χρήσεις καφετιέρας», κάποιος -ας κάνουμε τον «καλό λογισμό» που έλεγε και ο άγιος Γέροντας Παΐσιος- σκέφτηκε το γήρας των γονιών του, το φιλογονείν, όταν δεν θα μπορούν… μπορεί ο διδάσκων από την σαχλαμάρα, να βγάλει κάτι καλό. Όμως στο βιβλίο εργασιών Γλώσσας διδάσκουμε και «οδηγίες χρήσεις κλιματιστικού». (α’ τεύχος, σελ. 61).

Εδώ τι γίνεται; Η απάντηση είναι απλή. Δάσκαλος με στοιχειώδη πνευματική εντιμότητα, κλείνει το… περιοδικό, αρπάζει Διονύσιο Σολωμό-γιατί θολώνει ο νους του-και διαβάζει στα παιδιά του «οδηγίες χρήσεως»… της ελευθερίας.

«Μητέρα, μεγαλόψυχη στον πόνο και την δόξα»…

Η καφετιέρα, το κλιματιστικό και λοιπές τιποτολογίες και ανοησίες είναι συστηματική επίθεση κατά της λογικής. Το σχολείο πλέον δεν φωτίζει το νου του μαθητή ούτε προσφέρει προσανάμματα ελευθερίας. Παράγει με την σέσουλα μυαλά υποταγμένα στους νόμους της αγοράς, εθισμένα στην παρασιτικό καταναλωτισμό. Τούτη την εποχή, στα σχολεία, λύσσαξαν με τις δράσεις και κάθε λογής δραστηριότητες, που μόνο στόχο έχουν να διασκεδάσουν τα παιδιά, «να τους μάθουν τον κόσμο σ’ αυτή την μικροκοινωνία του σχολείου δηλαδή να παίξουν τον ίδιο ρόλο που έχει η τηλεόραση στη μέση του σαλονιού: μια παρέλαση εικόνων από τις οποίες δεν βγαίνει κανένα νόημα». (Ν.Πολονύ, «τα χαμένα παιδιά μας», σελ. 134, εκδ. «ΠΟΛΙΣ»).

Έχουμε ανοίξει τόσο τα σχολεία στη ζωή, ώστε η τάξη να γίνει προέκταση της παιδικής ή νεανικής παρέας και η αίθουσα διδασκαλίας προέκταση του παιδικού δωματίου. Ο Παλαμάς σ’ ένα ποίημά του είχε συλλάβει την επερχόμενη «βοή των γεγονότων».

«Λιτά χτίστε τα, απλόχωρα, μεγάλα

γερά θεμελιωμένα, από της χώρας

ακάθαρτης, πολύβοης, αρρωστιάρας

μακριά μακριά τ’ ανήλιαγα σοκάκια

τα σκολειά χτίστε».

Το μεγαλύτερο θύμα όλης αυτής της παράνοιας είναι ο δάσκαλος, η ψυχή του σχολείου. Το «ΠΡΩΤΑ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ» σύνθημα νεοφανές, οι δράσεις και τα παντοειδή προγράμματα, έχουν σκοπό να εκμηδενίσουν τον δάσκαλο, ως φορέα και μεταλαμπαδευτή των αληθειών που συγκλόνισαν τους Πατέρες και τους Μάρτυρες, τους αγωνιστές και τους ήρωες που διέσωσαν το Γένος. Το σχολείον ίσον δάσκαλοι δεν ισχύει πλέον. Σήμερα μας θέλουν επικοινωνιακούς και όχι μεταδότες. Μετάδοση και επικοινωνία: η διαφορά είναι ανάμεσά τους τεράστια. Το ένα είναι ρόλος (η επικοινωνία) το άλλο πρόσωπο, το οποίο διδάσκει με την ίδια του την ζωή. Διότι «ου γαρ ο λόγος τοσούτον όσον ο βίος εις την αρετήν άγει» μας κανοναρχεί ο Πλούταρχος.

Όταν το σχολείο υιοθετεί επικοινωνιακά μοντέλα, ακυρώνεται η αποστολή του. «Η επικοινωνία είναι το όπλο μαζικής καταστροφής που επέτρεψε την έλευση της κοινωνίας του κοπροθεάματος».

Και, κλείνοντας, πρέπει να μας (συγ)κλονίσει το γεγονός, το να διαφημίζεται, δηλαδή, ως παιδικό, ωφέλιμο ανάγνωσμα, ο «Χάρι Πότερ», στο βιβλίο Γλώσσας Α’ Γυμνασίου, (σελ. 114), γιατί «ξανάφερε τα παιδιά στο διάβασμα» και να μην υπάρχουν οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» του Σολωμού, πουθενά στα βιβλία; Δεν βλέπετε ότι αγρίεψαν τα παιδιά μας και κατάντησαν ωσάν τα θηρία; Γιατί άραγε;

Πηγή: Αβέρωφ