Ἄκουγα τὶς προάλλες μία συζήτηση μὲ θέμα τὶς ἐκλογές. Εἰπώθηκε ὅτι πολλοὶ βουλευτὲς δὲν τὶς θέλουν, ὄχι γιὰ ἄλλο λόγο, ἀλλὰ μόνο καὶ μόνο, γιατί θὰ χάσουν τὴν παχυλὴ ἀποζημίωσή τους. 10.000 εὐρὼ τὸ μήνα, προνόμια, ἀσυλίες, ἀτέλειες, λακέδες ποὺ τοὺς δορυφοροῦν αὐτὰ εὔκολα δὲν τὰ ἀποχωρίζεσαι. Τώρα τὰ περὶ ἐθνικῆς ἑνότητας καὶ πατρίδας ποὺ ψυχορραγεῖ… Ποιά πατρίδα; Τί εἶναι αὐτό; Τρώγεται;
«18 Ὀκτωβρίου 1926 καὶ περὶ ὥρα 2μ.μ., τὰ εἰς τὴν θέσιν Δεμὶρ Καπού, παρὰ τὸ ὅρος Μπέλες, εὑρισκόμενα βουλγαρικὰ στρατεύματα ἤνοιξαν πῦρ κατὰ τοῦ ὑπ’ ἀριθμὸν 69 ἑλληνικοῦ φυλακίου, κειμένου μεταξὺ Δεμὶρ Ἰσὰρ (Σιδηρόκαστρον) καὶ Δοϊράνης εἰς τὸν τομέα Πορροΐων. Δύο Ἕλληνες στρατιῶται ἐφονεύθησαν ἀπὸ τὰς βουλγαρικὰς σφαίρας.
Ἡ δύναμις τοῦ ἑλληνικοῦ φυλακίου ἀπήντησεν εἰς τὸ βουλγαρικὸν πῦρ. Ὁ διοικητὴς ὅμως τοῦ συνοριακοῦ τμήματος λοχαγὸς Χαρ. Βασιλειάδης, σπεύσας εἰς τὸν τόπον τῆς συμπλοκῆς, διέταξε τὰς ἑλληνικὰς δυνάμεις νὰ σταματήσουν τὸ πῦρ. Ὑψώσας δὲ λευκὴν σημαίαν, κατηυθύνθη πρὸς τὰς βουλγαρικὰς γραμμάς. Ἀλλὰ οἱ Βούλγαροι συνέχισαν τοὺς πυροβολισμοὺς καὶ τὸν ἐφόνευσαν. Ἐν συνεχείᾳ δὲ ἐπετέθησαν καὶ κατέλαβαν τὸ φυλάκιον.
Ὁ Πάγκαλος μόλις ἐπληροφορήθη τὸ ἐπεισόδιον, ἔδωσεν ἐντολὴν εἰς τὸ Γ΄ Σῶμα Στρατοῦ νὰ προελάση εἰς Βουλγαρίαν… Ἐντὸς ἐλαχίστων ὡρῶν, τὰ ἑλληνικὰ στρατεύματα προήλασαν εἰς τὸ βουλγαρικὸ ἔδαφος, κατέλαβαν τὸ Πετρίτσι καὶ ἐπροχώρησαν πέραν τῆς βορείου ἐξόδου τοῦ στενωποῦ τοῦ Ροῦπελ. Ἡ Βουλγαρία προσέφυγε εἰς τὴν ΚΤΕ (Κοινωνία Τῶν Ἐθνῶν, πρόδρομος τοῦ ΟΗΕ). Τὸ Συμβούλιο, συνελθὸν ἐκτάκτως τὴν 26η Ὀκτωβρίου εἰς Παρισίους ἐζήτησε τὴν ἄμεσον κατάπαυσιν τῶν ἐχθροπραξιῶν καὶ τὴν ἀποχώρησιν τῶν ἑλληνικῶν στρατευμάτων ἐκ τοῦ βουλγαρικοῦ ἐδάφους…» (Γρ. Δαφνῆ, «Ἡ Ἑλλὰς μεταξὺ δύο πολέμων, 1923-1940», ἔκδ. «Ἴκαρος», σελ. 303, Ἀθήνα 1955). Τὸ ἐπεισόδιο ἔληξε.
«Τὸ ἀποτέλεσμα ἦτο νὰ πληρώση ἡ Ἑλλὰς 50.000 χρυςὰς λίρας καὶ νὰ ἡσυχάση ἀπὸ τοὺς κομιτατζῆδες» γράφει ὁ συγγραφέας. Καὶ συνεχίζει ὁ Γρηγόρης Δαφνῆς: «ἴσως οἱ μικροὶ νὰ κερδίζουν τὰς ὑποθέσεις των, ὅταν χρησιμοποιοῦν ἀπέναντι τῶν ἰσχυρῶν τὴν γλῶσσαν ποὺ μετεχειρίσθη ἀπέναντι τοῦ Γάλλου πρεσβευτοῦ ὁ Πάγκαλος τὴν ἐπαύριον τῆς ἑλληνικῆς εἰσβολῆς εἰς τὴν Βουλγαρίαν. Ὅταν ὁ Ντὲ Σαμπρὲν τοῦ διεμαρτυρήθη διὰ τὰ γενόμενα καὶ ἐπεκαλέσθη ὡς τιμωρὸς τὴν ΚΤΕ, ὁ Πάγκαλος τοῦ ἀπήντησε: “Τὴν γράφω στὰ παλιά μου παπούτσια”. Ὁ Γάλλος πρεσβευτὴς περιωρίσθη νὰ παρατηρήσηὅτι ἡ ἀπάντησις ἦτο ἥκιστα (=ἐλάχιστα) διπλωματική». (σελ.305).
Ὁ Θεόδωρος Πάγκαλος, ὁ παπποὺς τοῦ τωρινοῦ πολιτικάντη, μὲ τὶς γεροντοπαραξενιὲς καὶ λοιπὲς ἠχηρὲς ἀνοησίες, μπορεῖ νὰ χαρακτηρίστηκε δικτάτωρ, νὰ στιγματίστηκε γιὰ κάποιες γελοῖες του ἀποφάσεις, ὅπως ἐκείνη ποὺ ἤθελε τὶς φοῦστες τῶν γυναικῶν 10 ἐκ. ἀπὸ τὸ ἔδαφος, ὅμως εἶχε «τρέλλα» κολοκοτρωναίικη. Καὶ ποιά ἦταν τότε ἡ Ἑλλάς; Ἀκρωτηριασμένη, συρρικνωμένη, ταπεινωμένη μετὰ τὸ μικρασιατικὸ μακελλειό, ἔχοντας καὶ τὸ τρομακτικὸ κύμα τῆς προσφυγιᾶς. Ἡ Μεγάλη Ἰδέα νὰ κεῖται ἐκτάδην, ναυαγισμένες οἱ ἀλυτρωτικὲς ἐλπίδες καὶ μ’ ἕνα τεράστιο χρέος … Καὶ ὅμως λαὸς καὶ στρατὸς διατηροῦσαν ζωντανὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Εἰκοσιένα, τῆς ἐθνικῆς ἀξιοπρέπειας καὶ τῆς φιλοπατρίας.
Δολοφονώντας οἱ κομιτατζῆδες τοὺς Ἕλληνες στρατιῶτες καὶ τὸν ἀξιωματικὸ -ἄνανδροι καὶ δόλιοι πάντοτε- ἔλαβαν τὴν ἀπάντηση, ποὺ τοὺς ἄξιζε καὶ ἔκτοτε δὲν ξεμύτισαν ἀπὸ τὶς φωλιές τους. Ὅταν δολοφονοῦσαν οἱ Τοῦρκοι τὸν σμηναγὸ Ἡλιάκη καὶ τοὺς ἄλλους ἥρωες τῶν αἰθέρων μας ἢ τοὺς τρεῖς ἀξιωματικοὺς τῶν Ἰμίων, τί ἔπραξαν οἱ τῆς «ἀψόγου στάσεως» δειλοὶ καὶ ἠττοπαθεῖς, μνημονιακοὶ λακέδες; Ἐκλιπαροῦσαν τοὺς διεθνεῖς ὀργανισμοὺς νὰ κατευνάσουν τὸ ἀγαρηνὸ σκυλί. Εἶναι ὅμως γνωστὸ ὅτι οἱ ποικιλώνυμοι φίλοι καὶ ἐχθροί, μικροὶ καὶ μεγάλοι, συνάγουν συμπεράσματα γιὰ τὴν πολιτική τους, ὄχι μὲ κριτήριο τὴν «ἑτοιμότητα ὑποκλίσεων», ἀλλὰ μὲ κριτήριο τὴν ἰσχὺ τῶν κρατῶν καὶ τὴν ἀποφασιστικότητα καὶ ἱκανότητα τῶν κυβερνήσεών τους νὰ ὑπερασπίσουν «πάσῃ θυσία» τὰ ἐθνικά τους συμφέροντα. «Τὶς καλὲς συμμαχίες τὶς κάνουν οἱ καλοὶ στρατοὶ», λέει τὸ γνωστὸ θέσφατο.
Ἡ ἐξαλλοσύνη τοῦ Ἐρντογὰν καὶ οἱ πολεμικές του ἰαχὲς «ἐπαχύνθησαν» ἐξ αἰτίας τῆς ὀρνιθοειδοῦς στάσεως τῶν ἡμετέρων. Παρένθεση: Τὶς προάλλες δίδασκα στὴν τάξη μου, ϛ´ δημοτικοῦ, Ἀρχαῖα Ἑλληνικά. Ἐπέλεξα ἕναν μύθο τοῦ Αἰσώπου, ὁ ὁποῖος ἀπαντοῦσε καὶ στὴν ἐρώτηση ἑνὸς μαθητῆ μου γιὰ τοὺς αἴτιους τῆς καταστροφῆς ποὺ βιώνουμε. Τὸν παραθέτω, πρῶτα στὸν ἀειφεγγῆ προγονικὸ λόγο καὶ κατόπιν ἡ νεοελληνικὴ ἀπόδοση. Τίτλος: «Κάμηλος ἀφοδεύσασα ἐν ποταμῷ».
«Διέβαινεν ποταμόν, κάμηλος, ὀξὺ ρέοντα. Ἀφοδεύσασα δὲ τὴν κόπρον εὐθὺς ἔμπροσθεν αὐτῆς ἰδοῦσα, διὰ τὸ ὀξὺ τοῦ ρεύματος, εἶπεν: Τί τοῦτο; Τὰ ὄπισθέν μου ἔμπροσθέν μου νῦν ὁρῶ διερχόμενα».
Καὶ τὸ ἐπιθύμιον: «Ὅτι ἐν πόλει, ἐν ᾗ ἔσχατοι καὶ ἄφρονες κρατοῦσιν αὐτῇ, τῶν πρώτων καὶ φρονίμων, ἁρμόζει ὁ μύθος».
Καὶ ἡ μετάφραση: «Μία καμήλα ἀφόδευσε τὴν ὥρα ποὺ διέβαινε ἕνα ὁρμητικὸ ποτάμι. Τότε βλέποντας, ἀμέσως, μπροστά της τὴν κοπριὰ ποὺ ἔφερε τὸ γρήγορο ρεῦμα, εἶπε: Τί εἶναι αὐτὸ πάλι; Πῶς αὐτὰ ποὺ εἶναι πίσω μου, τὰ βλέπω τώρα νὰ περνοῦν μπροστά μου; Ὁ μύθος ταιριάζει σὲ πόλη ποὺ τὴν κυβερνοῦν οἱ ἔσχατοι καὶ οἱ ἄφρονες -οἱ “κοπριὲς”- καὶ ὄχι οἱ ἄξιοι καὶ οἱ φρόνιμοι». (Μὲ τὸν μύθο κατανοεῖς, σὺν τοῖς ἄλλοις, γιατί ὁ λαὸς λέει ὅτι μᾶς κυβερνοῦν «κοπριὲς» ἢ «κοπρίτες»).
Κόπριζαν, μαγάριζαν, μόλυναν τόσα χρόνια οἱ «καμῆλες τῆς ἐξουσίας» τὸ ποτάμι τῆς πατρίδας καὶ τώρα διέρχονται «ἔμπροσθέν» μας οἱ βρωμιὲς καὶ οἱ δυσωδίες τους. Καὶ τί πράττουμε; Τίποτε ἀπολύτως. Εἰσπνέουμε τὶς ἀναθυμιάσεις ποὺ ἀναδίδουν οἱ «κοπριές», γιατί ἔχουμε συνηθίσει, πάσχουμε ἀπὸ ἀνίατο μιθριδατισμό.
Ἡ λέξη ἔχει ἐνδιαφέρουσα ἐτυμολογία. Ὁ Μιθριδάτης ὁ Ϛ´, ὁ λεγόμενος Μέγας καὶ Εὐπάτωρ ἦταν βασιλιὰς τοῦ Πόντου ἀπὸ τὸ 123 ὣς τὸ 63 π.Χ. Ὅταν σὲ ἡλικία 13 ἐτῶν ἀνέλαβε τὸ θρόνο, εὑρεθεὶς μέσα στὸ ἐχθρικὸ καὶ ραδιοῦργο περιβάλλον τῆς αὐλῆς, κατέφυγε μὲ ἔμπιστους καὶ ἀφοσιωμένους ὑπηρέτες σὲ ἔρημο τόπο. Ἐπειδὴ τότε ὁ συχνότερος τρόπος δολοφονίας ἦταν ἡ δηλητηρίαση, ὁ Μιθριδάτης λάμβανε βαθμηδὸν διάφορα ἤδη δηλητηρίων, ἐθίζων τὸν ὀργανισμό του ὥσπου ἀπέκτησε ἀνοσία. Αὐτὸς ὁ ἐθισμὸς στὰ δηλητήρια, ὀνομάστηκε… «πρὸς τιμήν του», μιθριδατισμός.
Ἀπὸ αὐτὸ ἀκριβῶς πάσχουμε. Ἐθνικὸς μιθριδατισμός. Ἴσως ἡ χειρότερη νόσος τοῦ Νεοελληνισμοῦ.
Πηγή: Χριστιανική Βιβλιογραφία
