Τις τελευταίες εβδομάδες φαίνονται να αυξάνονται οι φωνές υπέρ της άποψης ότι η εξωτερική πολιτική του σημερινού ελληνικού κράτους πρέπει να απεγκλωβιστεί από την στήριξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Το επιχειρήμα βασίζεται στο γεγονός ότι τύποις το Πατριαρχείο δεν είναι ‘‘ελληνικό’’ ενώ την στιγμή που στηρίζονται τα αιτήματα και οι θέσεις του από ξένες μεγάλες διεθνείς δυνάμεις μπορεί πλέον η ελληνική εξωτερική πολιτική να ασχοληθεί με άλλα αγκάθια των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Να περιορίσει, δηλαδή, η Ελλάδα πρώτον την ατζέντα των προϋποθέσεων για την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας και δεύτερον να παραδώσει, να χαρίσει, αμαχητί, ένα από τα δυνατότερα χαρτιά στο σκληρό πόκερ που παίζει με την Τουρκία.
Σαν αντιστάθμισμα μια τέτοια υποχώρηση, υποθετικά, θα έχει τη δυνατότητα της ελληνικής διπλωματίας να επικεντρώσει τις προσπάθειές της στην αποτελεσματικότερη επίλυση περισσότερο φλεγόντων διμερών διαφορών όπως αυτές στο Ανατολικό Αιγαίο.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο δηλαδή αρχίζει (από την νέα κυβέρνηση των τελευταίων μηνών ίσως;) να θεωρείται ως χαλκάς στο λαιμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Πιο δειλή, άνανδρη και προδοτική επιχειρηματολογία δεν έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια.
Όμως δεν πρόκειται απλά περί μιας πολιτικής αποψέως, μιας αφελούς ίσως προσπάθειας διπλωματικού ελιγμού. Είναι ριζομένη σε μια γενικότερη απαξιωτική αντίληψη για το ελληνικό Οικουμενικό Πατριαρχείο από μερίδα της ελληνικής πολιτικής κοινότητας και των διανοούμενων της χώρας μας.
Μια απαξίωση που στρέφεται εναντίον κάθε ιστορικό-εθνικής προσέγγισης των ελληνοτουρκικών διαφορών, αλλά τις αντιμετωπίζει αυτές σαν μεμονομένα πολιτικό-νομικά δεδομένα των τελευταίων αποκλειστικά δεκαετίων.
Η αντίληψη αυτή πέρα του ότι είναι κοντόφθαλμη ως προς την ανάλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών, προσπαθεί απότομα και αυθαίρετα να καταργήσει την ιστορική μνήμη των Ελλήνων, την ρωμέικη παράδοση της Πόλης και της Μικράς Ασίας, προσπαθεί να κόψει τον ομφάλιο λώρο των σημερινών Ελλήνων με την ρωμέικη ανατολίτικη ρίζα τους. Θα καταργήσουμε λοιπόν και θα ξεχάσουμε τους Ρωμηούς της Πόλης και της Ανατολής, θα τους καθιερώσουμε ως κάτι ξένο προς το σημερινό ελληνικό έθνος; Και έτσι ενώ υποκριτικά και συμφεροντολογικά η Αμερική και μερικοί δυτικοί Ευρωπαίοι θα τους στηρίζουν (άραγε μέχρι ποιο σημείο και για πόσο ακόμα;) εμείς επειδή θα έχουμε εφησυχάσει ότι άλλοι (πάλι) θα φέρουν την δύσκολη δουλειά εις πέρας αντί για εμάς, άλλοι δηλαδή θα λύσουν το δικό μας πρόβλημα, εντωμεταξύ θα διακυρήττουμε ότι δεν έχουμε καμμία σχέση με το ελληνικό Πατριαρχείο της Τουρκίας, ότι «ούκ οίδα τον άνθρωπο»;
Όσοι όμως κατηγορούν την ιστορική μας μνήμη και θέλουν να χλευάσουν και να υποβιβάσουν την περηφάνεια μας για την ρωμέικη καταγωγή μας σε εθνικισμό και πατριωτικό παροξυσμό οφείλουν να γνωρίζουν το εξής. Οι σημερινοί Ρωμηοί, εμείς δηλαδή, δεν είμαστε προκατειλημμένοι εναντίον των Τούρκων, δεν υπερπροβάλουμε μόνο την άσχημη πλευρά και τα αρνητικά επακόλουθα της Οθωμανικής σκλαβιάς παραγνωρίζοντας την καλή πλευρά και τα θετικά επακόλουθά της.
Δεν είμαστε οι γκρινιάρηδες που πονοκεφαλιάζουμε την ελληνική και ξένη διπλωματία επαναλαμβάνοντας μονότονα τις διεκδικήσεις μας για τα δίκαια του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της ελληνικής μειονότητας στην Τουρκία. Το πρόβλημα αυτό δηλαδή υπάρχει ανεξάρτητα, δεν το δημιουγούν μερικοί αφελείς ιδεολόγοι, ούτε θα εκλείψει εάν τύχει και αυτοί πάψουν να μιλούν.
Τέλος δεν είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο το θέμα το οποίο κρατεί όμηρο την ελληνική εξωτερική πολιτική και εμποδίζει την αποτελεσματική επίλυση άλλων δήθεν σοβαρότερων θεμάτων.
Επειδή μας αρέσει να ακριβολογούμε, να σοβαρολογούμε και να κυριολεκτούμε χωρίς σαρκασμούς και ειρωνίες, υποστηρίζουμε ότι για όλα μα όλα τα προβλήματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής φταίει η ανικανότητα και ανευθυνότητα της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας και κανείς ούτε και τίποτα άλλο.
Κατηγορούνται όμως οι σημερινοί Ρωμηοί ότι βοηθούν στην ελληνοτουρκική προσέγγιση με την συνεχή καταδίκη και κατακραυγή εναντίον του τουρκικού βαθέος κράτους καθώς και με την συνεχή επαραπομπή στην ιστορική μνήμη των ελληνοτουρκικών διαφορών. Μια όμως ελληνοτουρκική προσέγγιση βασισμένη στον στρουθοκαμηλισμό απέναντι στην ιστορική μνήμη και σε μια ηλίθια διάθεση συγχωρητικότητας δεν την επιθυμούμε σε καμμία περίπτωση.
Οι Ρωμηοί δεν ξεχνούν ποτέ και με κανένα τρόπο την ιστορία. Άλλωστε αν ξεχάσουμε και διαγράψουμε σήμερα τα δεινά που έχει υποστεί η πατρίδα μας από τους Τουρκούς ανά τους αιώνες αυτό πώς διαγράφει και «συγχωρεί» την αδικία που σήμερα η Τουρκία πραγματοποιεί εναντίον του ελληνισμού; Πώς θα είχε κάτι τέτοιο θετικό αντίκτυπο στην επιλύση των σύγχρονων διαφορών μας στο Αιγαίο και την Κύπρο;
Όμως για την ελληνοτουρκική προσέγγιση σήμερα υπεύθυνη είναι η Τουρκία. Ο ισχυρισμός αυτός δεν φέρει ίχνος εμπάθειας ή υπερβολής και είναι πλήρως αντικειμενικός διότι μια προσέγγιση προϋποθέτει αμοιβαία θέληση και αυτήν την στιγμή η θέληση (πολιτικώς και πρακτικώς εξεφρασμένη) υπάρχη μόνο εκ μέρους της Ελλάδας. Η προσέγγιση λοιπόν θα πραγματοποιηθεί επιτυχώς μόνο όταν θα ξεκινήσει από την απέναντι, δηλαδή την τουρκική πλευρά.
Εκείνοι οφείλουν να μας προσεγγίσουν και εφόσον όντως υπάρχουν πολλά υγειή και θετικά στοιχεία εντός της Τουρκίας αυτήν την στιγμή τα οποία μπορούν να την οδηγήσουν προς αυτή την κατεύθυνση ας τους αφήσουμε να το κάνουν.
Εκείνοι πρέπει να γίνουν Ευρωπαίοι εάν το επιθυμούν, εμείς είμαστε ήδη εδώ και έξι χιλιάδες χρόνια. Εμείς εδώ είμαστε και περιμένουμε μέχρι να υπερισχύσουν στην Τουρκία τα θετικά αυτά στοιχεία και να γίνει αυτή η μεταστροφή. Αλλά είναι δική τους υποχρέωση, εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα παραπάνω.
Σάββατο, 09 Ιανουάριος 2010
Συντάχθηκε απο τον/την Ιωάννης Δανδουλάκης - 12:43
Σημείωση: Ο κ. Ιωάννης Δανδουλάκης είναι Πολιτικός Επιστήμων και Διεθνολόγος
http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3962:2010-01-09-10-45-50&catid=13
